CIRCLE OF LIGHT

CIRCLE OF LIGHT
The Mystical Unity of Reality and Consciousness
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

ESOTERISM STUDIES

ESOTERISM STUDIES
*BOOKS*
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

ESOTERISM ACADEMY NEW ARTICLE

ESOTERISM ACADEMY NEW ARTICLE
Sunday, 22 June, 2025

Wednesday, May 18, 2011

Πύρρων… και το πρόβλημα της γνώσης


(Τιμή στον Μεγάλο Έλληνα που μας οδήγησε στην Βέβαιη Γνώση του Είναι).

Οι ιστορικοί της φιλοσοφίας και οι διάφοροι ερευνητές μη κατανοώντας ούτε τα μισά από όσα δίδαξε ο Πύρρων (όσα είπε κι όσα μετέδωσε στους μαθητές του… αφού δεν έγραψε τίποτα…), αγνοώντας τον πυρήνα της διδασκαλίας του, του αποδίδουν θέσεις που δεν υποστήριξε, διαστρεβλώνουν τις απόψεις του, και βρίσκουν θετικό περιεχόμενο ή αρνητικά χαρακτηριστικά στις αντιλήψεις του (κατά το μέτρο της κατανόησης ή μη κατανόησής τους…)…
Στην πραγματικότητα, ο Πύρρων, εισηγητής του Σκεπτικισμού, υπήρξε μαζί με τους άλλους μεγάλους φιλοσόφους της αρχαιότητας (το ίδιο μεγάλος κι αυτός), τον Πλάτωνα, τον Αριστοτέλη, τον Ζήνωνα, τον Επίκουρο… αναζητητής του «Είναι», της «Βέβαιης Γνώσης», της «Αλήθειας»…
Ο Πύρρων, έχοντας πλατιά φιλοσοφική παιδεία (είναι γνώστης της Σωκρατικής Παράδοσης, του Πλάτωνα, του Δημόκριτου… αλλά και της περσικής κοσμοθεωρίας και των ινδικών φιλοσοφικών αντιλήψεων, που γνώρισε όταν ακολούθησε τον Αλέξανδρο στην εκστρατεία του στην Ανατολή…), αναζητά το Ασφαλές Θεμέλιο του Είναι και της Βέβαιης Γνώσης, στην Συνείδηση, στην Επίγνωση, στην οποία οντολογία, γνωσιολογία και ζωή ταυτίζονται…
Για να φτάσει όμως ο Πύρρων (ο άνθρωπος,  ο κάθε άνθρωπος) στην Πλήρη Οντολογική Ολοκλήρωση, στην Βέβαιη Γνώση του Είναι, στην Αληθινή Ζωή, που εξωτερικά ονομάζει «αταραξία» (το «τέλος ου χάριν πάντα πράττεται», το «έσχατον των ορεκτών»), και ορίζει σαν εσωτερική νοητική ειρήνη, θα πρέπει να ανυψωθεί πάνω από τον κόσμο των φαινομένων…
Ο κόσμος έξω από την Συνείδηση είναι ένας κόσμος φαινομένων. Η αντίληψη με την βοήθεια των αισθήσεων μπορεί να βεβαιώσει όχι «τι είναι», αλλά  «τι φαίνεται»,  με ό,τι συνεπάγεται αυτό. Έτσι η «ακαταληψία» (που αναφέρεται στον κόσμο των αισθήσεων) έχει την έννοια της ορθής τοποθέτησης απέναντι στον κόσμο (να τον αναγνωρίσουμε σαν φαινόμενο), κι όχι απόλυτη ή μηδενιστική άρνηση του εξωτερικού κόσμου. Τίποτα δεν μας εμποδίζει να «γνωρίσουμε» τον κόσμο σαν φαινόμενο (στο μέτρο που επιθυμούμε)…
Ούτε η διάνοια, η δια-σκεπτική γνώση, μπορεί να θεωρηθεί ασφαλές όργανο για να φτάσουμε στην «βέβαιη γνώση». Όλες οι αντιλήψεις είναι ανθρώπινες κατασκευές που στηρίζονται σε δεδομένα, σε πληροφορίες, συνδυασμό πληροφοριών, κλπ. Κάθε πραγματικότητα μπορεί να ερμηνευθεί κι «έτσι κι αλλιώς» (σύμφωνα με την αμφίσημη λογική του ανθρώπου)… Έτσι η Συνείδηση θα πρέπει να τηρεί αποστάσεις από την βεβαίωση μίας αντίληψης. Η «εποχή» από τα διανοητικά αντικείμενα έχει την έννοια της επιφύλαξης κι όχι της στείρας άρνησης να σκεπτόμαστε, να αντιλαμβανόμαστε, να γνωρίζουμε. Απλά πρέπει να κατανοήσουμε ότι υιοθετώντας μία άποψη δεν αναιρείται η «αλήθεια» της αντίθετής της… Η «εποχή», σαν «στάσις διανοίας», κατά την οποία «ούτε θέτουμε, ούτε αίρουμε» είναι υπέρβαση της δυϊστικής σκέψης, θεώρηση της πραγματικότητας (των πραγμάτων) από μία ανώτερη σκοπιά. Η αναστολή της κρίσης εξαιτίας της «ισοσθένειας» των αντιτιθέμενων όψεων της πραγματικότητας οδηγεί στην υπέρβαση της δυϊστικής αντίληψης, όχι στην μη αντίληψη, στην αναισθησία, στην άγνοια των φαινομένων. Η σκέψη οδηγείται έτσι σε μία ανώτερη, πλατύτερη, «νέα» αντίληψη…
Πιο ψηλά κι από την διάνοια, η διερεύνηση των δυνατοτήτων της Συνείδησης, που Υπάρχει και Διερευνά κι Αντιλαμβάνεται, αδυνατώντας  να προσδιορίσει χαρακτηριστικά, ιδιότητες, μην έχοντας καμία πραγματική βάση να στηριχτεί οδηγεί την Συνείδηση στην «παραίτηση» από όλες τις καταδικασμένες προσπάθειες… Αυτό οδηγεί όχι  στην αφασία και στο σκοτάδι αλλά στο ξαφνικό φωτισμό της Συνείδησης που ατενίζει υπό «νέο φως» την πραγματικότητα, από μία νέα ανώτερη πλατύτερη σκοπιά… Η ίδια η Συνείδηση αποτελεί ένα οντολογικό μυστήριο, μία γνωσιολογική αδυναμία μέσω της δια-σκεπτικής διάνοιας, και αφετηρία μίας πιο εσωτερικής, πιο φωτισμένης ζωής… Η υπέρτατη παραίτηση από κάθε αδύνατη αναζήτηση οδηγεί από μόνη της στην «αταραξία», στην αληθινή ζωή κι ευδαιμονία. Ο Σοφός που φτάνει αυτό το ιδανικό, υπερβαίνει τον κόσμο των φαινομένων, εισέρχεται στο βασίλειο της πραγματικότητας, και ζει (σαν θεός) μίαν άλλη εσωτερική ζωή, Βιώνοντας το Είναι, χωρίς ιδιότητες και χωρίς εξωτερικούς περιορισμούς…
Περνώντας σταδιακά, από την εξωτερική «ακαταληψία» στην διανοητική «εποχή» και τελικά στην εσωτερική «αταραξία», ο Σοφός οδηγείται στο Αληθινό Είναι, στην Αληθινή Γνώση του Είναι, του Χωρίς Ιδιότητες, στην Αληθινή Εσωτερική Ζωή… Αυτό που συναντά ο Σοφός Εντός του , στο Βάθος της Ύπαρξής του, στην Ίδια την Συνείδησή του, είναι μία Ζωντανή Πραγματικότητα Πλατύτερη από όλα η Οποία τα Περικλείνει όλα Μέσα Της,  κι όχι ένα κενό… Ο Σοφός, βιώνοντας το Εσωτερικό Είναι, που είναι πέρα από τα νοητικά φαινόμενα και τα εξωτερικά φαινόμενα Ζει Μία Πραγματικότητα πέραν της υλικής ζωής η οποία δεν έχει πιά καμία ισχύ πάνω του και καμία σημασία («μηδέν διαφέρειν ζην ή τεθνάναι»)…
Το Αγαθόν του Πλάτωνα, το Ακίνητο Κινούν του Αριστοτέλη, ο Λόγος των Στωικών, κι η Επικούρεια Πραγματικότητα βιώνονται από τον Πύρρωνα και τους αρχαίους σκεπτικούς με ένα άλλο τρόπο εξίσου όμως φιλοσοφημένο και πειθαρχημένο… Ο Πύρρων είχε το ίδιο υψηλό ιδανικό, όπως όλοι οι μεγάλοι έλληνες φιλόσοφοι, και δεν περιορίζεται σε ένα αφελή εξωτερικό αγνωστικισμό σε σχέση με τον εξωτερικό κόσμο.  Όσοι αντιλαμβάνονται την φιλοσοφία του Πύρρωνα με αυτό τον τελευταίο τρόπο, αγνοούν τον Πραγματικό Πύρρωνα και μιλούν απλά για τον «Πύρρωνα όπως τον αντιλαμβάνονται» με την περιορισμένη νοημοσύνη τους…
Θα έπρεπε να μελετάμε, να κατανοούμε και να τιμούμε τους μεγάλους άνδρες, σαν τον Πύρρωνα, να επωφελούμαστε από την Σοφία τους κι όχι ( χωρίς οι ίδιοι να έχουμε προσφέρει τίποτα στην ανθρωπότητα) να θάβουμε την μεγαλοσύνη… Ο Πύρρων ανήκει στους αθάνατους… αλλά στην ιστορία της φιλοσοφίας αδικείται, αγνοείται, ή παρερμηνεύεται, όχι από τους αληθινούς φιλοσόφους αλλά από την ακαδημαϊκή ανοησία και τον συρφετό της διανόησης…
Posted by at
Labels:
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

TAOΪSM

TAOΪSM
Chapter 14. The Invisible Thread: A Journey Beyond the Veil of Being
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

BUDDHISM

BUDDHISM
Chapter 14. The Buddha (The Awakened)
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

VEDANTA

VEDANTA
(Atma Bodha - By Adi Sankaracharya) / The Radiance of the Self: From Purity to Immortality (Verses 66-68)
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

jKRISHNAMURTI

jKRISHNAMURTI
The Only Revolution / 14. The Flame of True Learning

14. The Flame of True Learning

 

In the vast tapestry of existence, where the threads of time weave patterns unseen, there lies a subtle truth, a whisper from the eternal: to learn is to be free. J. Krishnamurti, a sage of the silent spaces, beckons us to this truth, not with the weight of doctrine, but with the lightness of a breeze that stirs the soul. Discipline, he says, is not the chain of conformity, nor the yoke of obedience, but the radiant act of learning itself—a flame that burns without consuming, a seeing that pierces the veil of illusion.

 

To learn, there must be freedom. Not the freedom of chaos, nor the license of indulgence, but the freedom of a mind unburdened by authority, unshackled from the rigid scaffolding of tradition. This freedom is not given; it is not bestowed by another, nor found in the pages of sacred texts. It is a flame kindled within, a silent awakening to the movement of life itself. To learn is to stand at the edge of the known, gazing into the abyss of the unknown, and to step forward without fear, without the crutch of another’s truth.

 

Discipline, as the world knows it, is a structure of stone—cold, unyielding, built on the pillars of obedience and control. It demands conformity, a bending of the spirit to fit the mold of the past. But Krishnamurti turns this edifice to dust with a single breath: discipline is to learn. It is not the act of following, but the art of seeing. To see the structure of discipline—not to analyze it, not to dissect it with the scalpel of thought, but to perceive its entirety in a single, timeless glance—is itself the discipline of the free. This seeing is not a gathering of fragments, not a slow accumulation of knowledge like pebbles in a stream. It is immediate, whole, a lightning flash that reveals the landscape of truth in an instant.

 

The mind that learns is a mirror, polished by awareness, reflecting the world without distortion. It does not cling to the images it sees, nor does it reject them. It moves with the rhythm of life, fluid as water, boundless as the sky. To learn is to dance with the unknown, to embrace the mystery of each moment without seeking to possess it. Authority, with its heavy hand, would bind this dance to a script, a set of steps prescribed by another. But true learning denies all authority, for it is born of the heart’s own seeing, the soul’s own listening.

 

In the stillness of this seeing, there is no obedience, no follower, no leader. The guru, the teacher, the master—all dissolve in the light of understanding. The one who learns is both the seeker and the sought, the question and the answer. To see the implications of discipline, to perceive the chains hidden in its promises of order, is to step beyond them. This is not rebellion, for rebellion is but the shadow of obedience, still tethered to the structure it opposes. True learning transcends both, soaring into a space where the mind is its own teacher, its own disciple.

 

The world, with its clamor and its certainties, would have us gather knowledge like coins, hoarding it for security, for status, for power. But Krishnamurti’s vision is not of gathering, but of releasing. To learn is to let go of the need to know, to surrender the illusion of control. It is to stand naked before the mystery of existence, unafraid of the vastness that surrounds us. This learning is not a process, not a journey with a beginning and an end. It is an eternal now, a moment of seeing that holds within it the totality of life.

 

In the heart of this vision lies a paradox: discipline is freedom, and freedom is discipline. Not the discipline of the soldier, marching to another’s drum, nor the freedom of the wanderer, lost in aimless drift. This is the discipline of the eagle, soaring on the currents of its own wings, and the freedom of the river, carving its path through stone. To see the structure of the world—its hierarchies, its dogmas, its endless demands for obedience—is to be free of it. Not through resistance, but through understanding. Not through effort, but through clarity.

 

And so, we are called to this sacred act of learning, to this discipline that is no discipline at all. It is a call to awaken, to see with eyes unclouded by the past, to listen with ears untouched by expectation. It is a call to be free—not tomorrow, not through years of striving, but now, in this very moment. For in the seeing, in the learning, in the freedom, there is a flame that burns eternal, a light that reveals the infinite within the finite, the timeless within the moment.

 

Let us then walk this pathless path, where the only guide is the heart’s own seeing, where the only discipline is the joy of learning, where the only freedom is the truth that sets us free. In this, we are not bound, not led, not obedient. We are alive, awake, and whole—forever learning, forever free.

…

 

Η Φλόγα της Αληθινής Μάθησης

 

Στο απέραντο υφαντό της ύπαρξης, όπου τα νήματα του χρόνου πλέκουν σχέδια αόρατα, κρύβεται μια λεπτή αλήθεια, ένας ψίθυρος από το αιώνιο: για να μάθεις, πρέπει να είσαι ελεύθερος. Ο Τζ. Κρισναμούρτι, ένας σοφός των σιωπηλών χώρων, μας καλεί σε αυτή την αλήθεια, όχι με το βάρος του δόγματος, αλλά με την ελαφρότητα μιας πνοής που αναδεύει την ψυχή. Η πειθαρχία, λέει, δεν είναι η αλυσίδα της συμμόρφωσης, ούτε ο ζυγός της υπακοής, αλλά η λαμπερή πράξη της ίδιας της μάθησης — μια φλόγα που καίει χωρίς να καταναλώνει, ένα βλέμμα που διαπερνά το πέπλο της ψευδαίσθησης.

 

Για να μάθεις, πρέπει να υπάρχει ελευθερία. Όχι η ελευθερία του χάους, ούτε η άδεια της επιείκειας, αλλά η ελευθερία ενός νου απαλλαγμένου από την εξουσία, απελευθερωμένου από το άκαμπτο ικρίωμα της παράδοσης. Αυτή η ελευθερία δεν δίνεται· δεν χαρίζεται από κάποιον άλλο, ούτε βρίσκεται στις σελίδες ιερών κειμένων. Είναι μια φλόγα που ανάβει μέσα μας, μια σιωπηλή αφύπνιση στην κίνηση της ίδιας της ζωής. Το να μάθεις είναι να στέκεσαι στην άκρη του γνωστού, κοιτάζοντας στην άβυσσο του αγνώστου, και να προχωράς μπροστά χωρίς φόβο, χωρίς το δεκανίκι της αλήθειας κάποιου άλλου.

 

Η πειθαρχία, όπως την ξέρει ο κόσμος, είναι μια δομή από πέτρα — κρύα, αμετάβλητη, χτισμένη πάνω στους πυλώνες της υπακοής και του ελέγχου. Απαιτεί συμμόρφωση, μια κάμψη του πνεύματος για να ταιριάξει στο καλούπι του παρελθόντος. Όμως ο Κρισναμούρτι μετατρέπει αυτό το οικοδόμημα σε σκόνη με μια μόνο ανάσα: πειθαρχία είναι να μαθαίνεις. Δεν είναι η πράξη της ακολουθίας, αλλά η τέχνη του να βλέπεις. Το να δεις τη δομή της πειθαρχίας — όχι να την αναλύσεις, ούτε να την τεμαχίσεις με το νυστέρι της σκέψης, αλλά να αντιληφθείς το σύνολό της με μια μοναδική, διαχρονική ματιά — είναι η ίδια η πειθαρχία των ελεύθερων. Αυτό το βλέμμα δεν είναι μια συλλογή θραυσμάτων, ούτε μια αργή συσσώρευση γνώσης σαν βότσαλα σε ρυάκι. Είναι άμεσο, ολοκληρωμένο, μια αστραπή που αποκαλύπτει το τοπίο της αλήθειας σε μια στιγμή.

 

Ο νους που μαθαίνει είναι ένας καθρέφτης, γυαλισμένος από την επίγνωση, που αντανακλά τον κόσμο χωρίς παραμόρφωση. Δεν προσκολλάται στις εικόνες που βλέπει, ούτε τις απορρίπτει. Κινείται με τον ρυθμό της ζωής, ρευστός σαν το νερό, απεριόριστος σαν τον ουρανό. Το να μάθεις είναι να χορεύεις με το άγνωστο, να αγκαλιάζεις το μυστήριο κάθε στιγμής χωρίς να επιδιώκεις να το κατέχεις. Η εξουσία, με το βαρύ της χέρι, θα περιόριζε αυτόν τον χορό σε ένα σενάριο, σε ένα σύνολο βημάτων που υπαγορεύονται από κάποιον άλλο. Όμως η αληθινή μάθηση αρνείται κάθε εξουσία, γιατί γεννιέται από το ίδιο το βλέμμα της καρδιάς, από την ίδια την ακρόαση της ψυχής.

 

Στην ησυχία αυτού του βλέμματος, δεν υπάρχει υπακοή, ούτε ακόλουθος, ούτε ηγέτης. Ο γκουρού, ο δάσκαλος, ο αφέντης — όλοι διαλύονται στο φως της κατανόησης. Αυτός που μαθαίνει είναι ταυτόχρονα ο αναζητητής και ο αναζητούμενος, η ερώτηση και η απάντηση. Το να δεις τις συνέπειες της πειθαρχίας, να αντιληφθείς τις αλυσίδες που κρύβονται στις υποσχέσεις της για τάξη, είναι να τις υπερβείς. Αυτό δεν είναι επανάσταση, γιατί η επανάσταση είναι μόνο η σκιά της υπακοής, ακόμα δεμένη στη δομή που αντιτίθεται. Η αληθινή μάθηση υπερβαίνει και τα δύο, πετώντας σε έναν χώρο όπου ο νους είναι ο ίδιος ο δάσκαλος, ο ίδιος ο μαθητής.

 

Ο κόσμος, με τη φασαρία και τις βεβαιότητές του, θα ήθελε να συλλέγουμε γνώση σαν νομίσματα, να τη συσσωρεύουμε για ασφάλεια, για κύρος, για δύναμη. Όμως το όραμα του Κρισναμούρτι δεν είναι για συλλογή, αλλά για απελευθέρωση. Το να μάθεις είναι να αφήσεις πίσω την ανάγκη να γνωρίζεις, να παραδοθείς στην ψευδαίσθηση του ελέγχου. Είναι να στέκεσαι γυμνός μπροστά στο μυστήριο της ύπαρξης, χωρίς φόβο για το απέραντο που μας περιβάλλει. Αυτή η μάθηση δεν είναι μια διαδικασία, ούτε ένα ταξίδι με αρχή και τέλος. Είναι ένα αιώνιο τώρα, μια στιγμή βλέμματος που κρατά μέσα της το σύνολο της ζωής.

 

Στην καρδιά αυτού του οράματος κρύβεται ένα παράδοξο: η πειθαρχία είναι ελευθερία, και η ελευθερία είναι πειθαρχία. Όχι η πειθαρχία του στρατιώτη, που βαδίζει στον ρυθμό του τυμπάνου κάποιου άλλου, ούτε η ελευθερία του περιπλανώμενου, χαμένου σε άσκοπη περιπλάνηση. Αυτή είναι η πειθαρχία του αετού, που πετά στα ρεύματα των δικών του φτερών, και η ελευθερία του ποταμού, που χαράζει τη διαδρομή του μέσα από την πέτρα. Το να δεις τη δομή του κόσμου — τις ιεραρχίες του, τα δόγματά του, τις ατέλειωτες απαιτήσεις του για υπακοή — είναι να απελευθερωθείς από αυτήν. Όχι μέσω αντίστασης, αλλά μέσω κατανόησης. Όχι μέσω προσπάθειας, αλλά μέσω διαύγειας.

 

Και έτσι, καλούμαστε σε αυτή την ιερή πράξη της μάθησης, σε αυτή την πειθαρχία που δεν είναι καθόλου πειθαρχία. Είναι μια κλήση να ξυπνήσουμε, να δούμε με μάτια ανεπηρέαστα από το παρελθόν, να ακούσουμε με αυτιά ανέγγιχτα από προσδοκίες. Είναι μια κλήση να είμαστε ελεύθεροι — όχι αύριο, όχι μέσα από χρόνια αγώνα, αλλά τώρα, αυτή τη στιγμή. Γιατί στο βλέμμα, στη μάθηση, στην ελευθερία, υπάρχει μια φλόγα που καίει αιώνια, ένα φως που αποκαλύπτει το άπειρο μέσα στο πεπερασμένο, το διαχρονικό μέσα στη στιγμή.

 

Ας βαδίσουμε λοιπόν αυτό το μονοπάτι χωρίς μονοπάτι, όπου ο μόνος οδηγός είναι το βλέμμα της καρδιάς, όπου η μόνη πειθαρχία είναι η χαρά της μάθησης, όπου η μόνη ελευθερία είναι η αλήθεια που μας απελευθερώνει. Σε αυτό, δεν είμαστε δεμένοι, ούτε οδηγούμενοι, ούτε υπάκουοι. Είμαστε ζωντανοί, ξύπνιοι και ολόκληροι — για πάντα μαθαίνοντας, για πάντα ελεύθεροι.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

RELIGION

RELIGION
The Shadow of Selfishness: A Mystical Reflection
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Quotes

Constantinos’s quotes


"A "Soul" that out of ignorance keeps making mistakes is like a wounded bird with helpless wings that cannot fly high in the sky."— Constantinos Prokopiou

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Copyright

Copyright © Esoterism Academy 2010-2025. All Rights Reserved .

Intellectual property rights


The entire content of our website, including, but not limited to, texts, news, graphics, photographs, diagrams, illustrations, services provided and generally any kind of files, is subject to intellectual property (copyright) and is governed by the national and international provisions on Intellectual Property, with the exception of the expressly recognized rights of third parties.
Therefore, it is expressly prohibited to reproduce, republish, copy, store, sell, transmit, distribute, publish, perform, "download", translate, modify in any way, in part or in summary, without the express prior written consent of the Foundation. It is known that in case the Foundation consents, the applicant is obliged to explicitly refer via links (hyperlinks) to the relevant content of the Foundation's website. This obligation of the applicant exists even if it is not explicitly stated in the written consent of the Foundation.
Exceptionally, it is permitted to individually store and copy parts of the content on a simple personal computer for strictly personal use (private study or research, educational purposes), without the intention of commercial or other exploitation and always under the condition of indicating the source of its origin, without this in any way implies a grant of intellectual property rights.
It is also permitted to republish material for purposes of promoting the events and activities of the Foundation, provided that the source is mentioned and that no intellectual property rights are infringed, no trademarks are modified, altered or deleted.
Everything else that is included on the electronic pages of our website and constitutes registered trademarks and intellectual property products of third parties is their own sphere of responsibility and has nothing to do with the website of the Foundation.

Δικαιώματα πνευματικής ιδιοκτησίας

Το σύνολο του περιεχομένου του Δικτυακού μας τόπου, συμπεριλαμβανομένων, ενδεικτικά αλλά όχι περιοριστικά, των κειμένων, ειδήσεων, γραφικών, φωτογραφιών, σχεδιαγραμμάτων, απεικονίσεων, παρεχόμενων υπηρεσιών και γενικά κάθε είδους αρχείων, αποτελεί αντικείμενο πνευματικής ιδιοκτησίας (copyright) και διέπεται από τις εθνικές και διεθνείς διατάξεις περί Πνευματικής Ιδιοκτησίας, με εξαίρεση τα ρητώς αναγνωρισμένα δικαιώματα τρίτων.

Συνεπώς, απαγορεύεται ρητά η αναπαραγωγή, αναδημοσίευση, αντιγραφή, αποθήκευση, πώληση, μετάδοση, διανομή, έκδοση, εκτέλεση, «λήψη» (download), μετάφραση, τροποποίηση με οποιονδήποτε τρόπο, τμηματικά η περιληπτικά χωρίς τη ρητή προηγούμενη έγγραφη συναίνεση του Ιδρύματος. Γίνεται γνωστό ότι σε περίπτωση κατά την οποία το Ίδρυμα συναινέσει, ο αιτών υποχρεούται για την ρητή παραπομπή μέσω συνδέσμων (hyperlinks) στο σχετικό περιεχόμενο του Δικτυακού τόπου του Ιδρύματος. Η υποχρέωση αυτή του αιτούντος υφίσταται ακόμα και αν δεν αναγραφεί ρητά στην έγγραφη συναίνεση του Ιδρύματος.

Κατ’ εξαίρεση, επιτρέπεται η μεμονωμένη αποθήκευση και αντιγραφή τμημάτων του περιεχομένου σε απλό προσωπικό υπολογιστή για αυστηρά προσωπική χρήση (ιδιωτική μελέτη ή έρευνα, εκπαιδευτικούς σκοπούς), χωρίς πρόθεση εμπορικής ή άλλης εκμετάλλευσης και πάντα υπό την προϋπόθεση της αναγραφής της πηγής προέλευσής του, χωρίς αυτό να σημαίνει καθ’ οιονδήποτε τρόπο παραχώρηση δικαιωμάτων πνευματικής ιδιοκτησίας.

Επίσης, επιτρέπεται η αναδημοσίευση υλικού για λόγους προβολής των γεγονότων και δραστηριοτήτων του Ιδρύματος, με την προϋπόθεση ότι θα αναφέρεται η πηγή και δεν θα θίγονται δικαιώματα πνευματικής ιδιοκτησίας, δεν θα τροποποιούνται, αλλοιώνονται ή διαγράφονται εμπορικά σήματα.

Ό,τι άλλο περιλαμβάνεται στις ηλεκτρονικές σελίδες του Δικτυακού μας τόπου και αποτελεί κατοχυρωμένα σήματα και προϊόντα πνευματικής ιδιοκτησίας τρίτων ανάγεται στη δική τους σφαίρα ευθύνης και ουδόλως έχει να κάνει με τον Δικτυακό τόπο του Ιδρύματος.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~