ΤΟ
ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΤΟΥ ΕΓΩ
Ανεξάρτητα
από το ποια είναι η Φύση της Ύπαρξης, κι ανεξάρτητα από αυτό που λέμε εμείς (και
που μπορεί σε βαθύτερο έλεγχο να αποδειχτεί απλά μια αντίληψη, μια ακόμα
αντίληψη ανάμεσα στις άλλες), κάθε άνθρωπος, όταν αρχίζει να στοχάζεται, ξεκινά
από μια δεδομένη συνείδηση.
Ας
αφήσουμε στην άκρη την «μεταφυσική» (που θα ερμήνευε το πώς και το γιατί
«βρεθήκαμε» εδώ) και ας περιοριστούμε στο εδώ και τώρα: Αυτό που διαπιστώνουμε
είναι ότι βρεθήκαμε εδώ χωρίς να μας «ρωτήσουν», σε ένα κόσμο ήδη έτοιμο που
δεν τον φτιάξαμε εμείς, και σε συνθήκες που δεν διαμορφώσαμε εμείς, και το
χειρότερο σε συνθήκες που δεν μπορούμε να αλλάξουμε κατά την βούλησή μας (έστω,
κατά το δίκαιο, το ηθικό, και το δέον)…
Ας
αφήσουμε ακόμα στην άκρη την «ιστορία» και την συλλογική ευθύνη της
ανθρωπότητας που δεν μπόρεσε μέσα από, τουλάχιστον, δύο εκατομμύρια χρόνια
εξέλιξης του Homo simian να φτιάξει μια ανθρώπινη κοινωνία… Ζούμε
σε μια ζούγκλα. Παρά τον «πολιτισμό» μας, την τεχνολογική πρόοδο (που ο καθένας
μας χρησιμοποιεί) δεν έχουμε ούτε Αυτογνωσία (με την έννοια που έδινε ο
μεγαλύτερος ψυχολόγος του περασμένου αιώνα, ο Γιούγκ), ούτε Γνώση της
Πραγματικότητας, ούτε Ηθικότητα, ούτε κοινωνικότητα (αφού τα εγώ μπορούν να
συνασπιστούν σε ομάδες μόνο όταν δεν θίγονται τα ατομικά συμφέροντά τους, και
πάντα υπό αμφισβήτηση)…
Ας
αφήσουμε ακόμα στην άκρη τις ανθρώπινες ιδές περί δικαίου, περί ισότητας,
ισονομίας, κι όλες τις ανοησίες, που δεν εφαρμόστηκαν ποτέ μέσα στην ιστορία…
Ας
αφήσουμε ακόμα στην άκρη όλους τους «σωτήρες» (κάθε είδους), είτε πρόκειται για
ανθρώπους, ομάδες, είτε για θεσμούς, κινήματα, οτιδήποτε…
Ας τα
αφήσουμε όλα αυτά στην άκρη κι ας στοχαστούμε μια στιγμή: Τι κάνουμε; Τι κάνουν
γύρω μας; Που πάμε; Ειλικρινά, τι
ακριβώς κάνουμε; Που πάμε; Ποιους ορίζοντες έχουμε; Τι θέλουμε να κάνουμε; Πως
θέλουμε να ζήσουμε; Πως θα προσπαθήσουμε να φτιάξουμε την ζωή μας;
Όσον αφορά
εμάς η ερώτηση είναι ρητορική, η ζωή μας βρίσκεται στην δύση της κι ο κόσμος
δεν έχει τίποτα να μας προσφέρει, έχουμε κλείσει το κύκλο μας… Μιλάμε όμως για
τους νέους ανθρώπους που τώρα προσπαθούν να φτιάξουν τη ζωή τους.
Πρέπει να
καταλάβουν σε τι κόσμο ζουν. Πρέπει να ανοίξουν τα φτερά της ψυχής τους σε
ανοιχτούς ορίζοντες. Να βρουν την δύναμη μέσα τους, να ζήσουν και να αλλάξουν
τον κόσμο… και να μη κάνουν κι αυτοί στα παιδιά τους τις αδικίες που κάναμε
εμείς στα παιδιά μας, να τους παραδώσουμε ένα κόσμο άδικο, βρώμικο, βίαιο, κι
αδιέξοδο.
Ο Μόνος
Δρόμος (Αλλαγής) που υπάρχει ξεκινά από μέσα μας, και τελειώνει μέσα μας: Είναι
Αυτογνωσία που γίνεται Γνώση, που γίνεται Ηθική Πράξη, που γίνεται κοινωνική
δραστηριότητα, που γίνεται καλοσύνη, κι ανθρωπισμός.
Σε αυτό
τον Δρόμο ενεργούν όλοι οι αληθινοί άνθρωποι, και μόνο όταν εργάζεσαι σε αυτό
το Δρόμο είσαι αληθινός άνθρωπος… αλλιώς γίνεσαι απλά μια μονάδα μέσα στη μάζα
κι ό,τι κι αν κερδίσεις (και τον κόσμο ολόκληρο να κερδίσεις) θα έχεις χάσει
την ευκαιρία να βγεις από το σκοτάδι που σε περιβάλλει στο Φως της
Πραγματικότητας.
Η σκιά
είναι μέσα σου, το σκοτάδι είναι μέσα σου.
Άναψε τη
φλόγα της ψυχής σου, κάνε την ψυχή σου φλόγα, γίνε φλόγα, Φως. Μόνο έτσι θα
φωτίσεις τον Εαυτό σου και τον κόσμο… Κι ο κόσμος έχει ανάγκη από Φως, γιατί
υπάρχει πολύ σκοτάδι έξω, πολύ παγωνιά, πολύ ερημιά.
