Esoterism Academy: Εμπειρία Θεού

Sunday, December 11, 2022

Εμπειρία Θεού

Ο Θεός… κι εμείς

Στην πραγματικότητα δεν υπάρχει Δρόμος που να Οδηγεί στο Πραγματικό... όλοι οι δρόμοι είναι φτιαγμένοι από την σκέψη...

Ο Θεός Είναι Παντού και Πάντα... και μέσα μας, (σαν Παρουσία, ακόμα κι αν δεν το καταλαβαίνουμε). Ο Θεός Είναι πιο κοντά μας από ό,τι είμαστε εμείς στον εαυτό μας, που συνεχώς περιπλανιέται εδώ κι εκεί...

Ο «διαχωρισμός» μας από τον Θεό λοιπόν δεν είναι πραγματικός, υπάρχει μόνο στην δική μας αντίληψη. Επειδή δεν έχουμε επίγνωση της Παρουσίας του Θεού, της αληθινής φύσης μας, που είναι παρόμοια με Εκείνον (που πηγάζει, στηρίζεται κι ολοκληρώνεται σε Εκείνον), της Αιώνιας Σχέσης Μαζί Του, της Ζωοποιού Παρουσίας Του, «αντιλαμβανόμαστε» (ψευδώς) τον Θεό μακριά, απόντα, μη παρόντα μέσα σε μία αγωνιώδη αναζήτησή Του...

Αλλά επειδή αυτός ο «διαχωρισμός» δεν είναι πραγματικός, δεν συμβαίνει στο Επίπεδο της Πραγματικότητας, του Εσωτερικού Βιώματος, αλλά μόνο αντιληπτικά (είναι ζήτημα δικής μας επίγνωσης), δεν μπορεί να ξεπερασθεί με κανένα τρόπο εξωτερικό... Όπου κι αν πάμε δεν θα βρούμε τον Θεό. Ό,τι κι αν κάνουμε δεν θα βρούμε τον Θεό. Όσο κι αν Τον επικαλούμαστε ο Θεός δεν Παρουσιάζεται... Γιατί; Γιατί όλα αυτά γίνονται στον φανταστικό χώρο της σκέψης... Γιατί ενώ ο Θεός Είναι Πάντα Εδώ, μαζί μας, στην πραγματικότητα, εμείς λειτουργούμε στον χώρο της σκέψης, στο επίπεδο αυτής της εξωτερικής δραστηριότητας, κι αντιλαμβανόμαστε τον Θεό σαν μία Εικόνα (ένα είδωλο)... κι είναι αυτό το είδωλο που κυνηγάμε και προσπαθούμε να φτάσουμε... Αλλά μπορούμε να φτάσουμε ποτέ κάτι ψεύτικο; Όχι!

Τι πρέπει να κάνουμε λοιπόν; Να εγκαταλείψουμε τον χώρο του φανταστικού, της σκέψης, που παραμορφώνει την Πραγματικότητα, και να εισέλθουμε στον Ιερό Χώρο του Βιώματος, να Συναντήσουμε τον Ζωντανό Θεό, που Είναι Πάντα Εδώ, μαζί μας... Γιατί Μόνο Ένα Ζωντανό Πρόσωπο μπορεί να «Παρουσιασθεί» και μόνο με Ένα Ζωντανό Πρόσωπο μπορούμε να Επικοινωνήσουμε, και να Ενωθούμε Μαζί Του...

Η Πραγματικότητα είναι κάτι που υπάρχει. Ή την Βιώνουμε ή δεν την βιώνουμε... Αλλά όταν δεν βιώνουμε την Πραγματικότητα, φανταζόμαστε την Πραγματικότητα σαν την αντίθετη της κατάστασης που βιώνουμε και τρέχουμε πίσω από αυτό το όραμα... Μάταια... γιατί κι αυτή η σύλληψη της Πραγματικότητας είναι μία κατασκευή της σκέψης... Τι κυνηγάμε λοιπόν;... Όλοι οι δρόμοι στον χώρο της σκέψης, είναι αδιέξοδοι...

Στην πραγματικότητα δεν υπάρχει Δρόμος που να Οδηγεί στο Πραγματικό... όλοι οι δρόμοι είναι φτιαγμένοι από την σκέψη... Μόλις εγκαταλείψουμε όλες αυτές τις μάταιες δραστηριότητες... τότε η Πραγματικότητα Αποκαλύπτεται μέσα μας... Ο Θεός Εμφανίζεται και «Κατοικεί» μέσα μας...

Η Καθαρά Προσευχή

Όταν η Ψυχή (που έχει Θεία Φύση, σαν Θεϊκή Πνοή, Πνεύμα, Θεία Ενέργεια...) συνδέεται με το σώμα, οι ανώτερες δυνάμεις της υποβαθμίζονται, «καταστέλλονται», και «υφίστανται μόνο εν δυνάμει» (είναι η «περιοχή» του «ασυνειδήτου» των «ψυχολόγων του βάθους»)... Αυτό που αναδύεται από το προσυνειδητό χάος της γέννησης της Ψυχής στο κόσμο (του ανθρώπου) είναι οι αντιλήψεις μέσω των αισθήσεων που γρήγορα μπαίνουν στην εποπτεία της ανώτερης «διανόησης» και μετά του εγώ (το «συνειδησιακό σύμπλεγμα της ατομικής, προσωπικής, ύπαρξης»), στο οποίο αναφέρονται στο εξής όλες οι άλλες δραστηριότητες, διανόηση, αισθήσεις, πράξεις... Η ανθρώπινη ύπαρξη περνά από την σωματική ωρίμανση στην «συναισθηματική» ωρίμανση (που ξεκινά ενόσω διαρκεί η σωματική ανάπτυξη) και μετά στην διανοητική ωρίμανση (που ξεκινά ενόσω διαρκεί η «συναισθηματική» ανάπτυξη) ενώ η πνευματική ενηλικίωση (σαν απόσταγμα της εμπειρίας της ζωής και της προσωπικής προσπάθειας) που μας ανυψώνει προς το Υπερβατικό, συχνά, δεν πραγματοποιείται ποτέ, στους περισσότερους ανθρώπους... Η πορεία αυτή της ανθρώπινης ύπαρξης αναπαριστά σε προσωπικό ατομικό επίπεδο, της πορείας της ίδιας της ανθρωπότητας, που βρίσκεται σήμερα σε διανοητική ανάπτυξη αλλά απέχει πολύ ακόμα από την πνευματική ενηλικίωση που θα φέρει μία εποχή παγκόσμιας ειρήνης συνεννόησης, δικαιοσύνης, ισότητας, ελευθερίας, κλπ., για όλους τους λαούς (εποχή που πρέπει να τοποθετηθεί μετά από κάποιες χιλιετηρίδες...)...

Η Ενσαρκωμένη Ψυχή είναι συνήθως όχι σε πλήρη επίγνωση της Υπερβατικής Ελεύθερης Θείας Φύσης της, αλλά απορροφημένη στους μηχανισμούς που προκύπτουν από την σύνδεσή της με το σώμα, στο εγώ (της ατομικής προσωπικής ύπαρξης), στην ιδιαίτερη διανόηση και συμπεριφορά, που συχνά συμμορφώνονται με την «κοινωνία», την τοπική κουλτούρα, τα τοπικά ήθη, έθιμα, συμπεριφορές. Μόνο εξαιρετικά άτομα διαπερνούν το τσόφλι της «κοινωνικής συμμόρφωσης» προς μία «ελεύθερη αντίληψη» που ξεπερνά τις κοινωνικές συμβάσεις... Τέτοια μεγάλα πνεύματα είναι συνήθως αναμορφωτές του πολιτισμού, της φιλοσοφικής σκέψης, και των θρησκευτικών αντιλήψεων...

Για να μπορέσει η Ψυχή να Ελευθερωθεί, να Ανυψωθεί ως την Θεία Φύση της, θα πρέπει να υπερβεί όλες αυτές τις κατώτερες δραστηριότητες μέσα στις αισθήσεις του κόσμου, στην διανόηση, ακόμα και την αντίληψη μίας ατομικής προσωπικής ύπαρξης... Η Ψυχή Είναι Αιώνια, Άπειρη, πέρα από το σώμα και τον κόσμο. Αλλά αυτό μπορεί να το αντιληφθεί μόνο όταν ελευθερωθεί από τα δεσμά του σώματος... Η Ψυχή, έχοντας Θεϊκή Προέλευση και Φύση εμπεριέχει εν δυνάμει την δυνατότητα να αναπτυχθεί, να Ελευθερωθεί από κάθε περιορισμό. Αυτή η Εσωτερική Ορμή που ως ένα σημείο μπορεί να θεωρηθεί σαν η Θεία Ενέργεια προς το ον και μέσα στο ον, τον άνθρωπο, η Θεία Πρόνοια (που μας Αγκαλιάζει πριν καν εμείς το συνειδητοποιήσουμε) είναι κατά κύριο λόγο η Αιτία, ο Σκοπός και το Όριο της Εξέλιξής μας. Ο άνθρωπος πρέπει απλά να «συνεργήσει» στην Εσωτερική Ώθηση. Άρα, ό,τι κάνει ο άνθρωπος, στροφή προς το «Εσωτερικό Σύμπαν», Επίκληση του Θεού, Προσευχή, Πνευματική και προσωπική προσπάθεια, δεν είναι ατομική προσπάθεια αλλά μόνο «συνέργεια» στην Θεία Πρόνοια...

Η Στροφή προς τα Έσω, προς τον Θεό, είναι το πρώτο βήμα της πνευματικής προσπάθειας. Ο Θεός πρέπει να αναζητηθεί Έσω, όχι έξω σαν ένα αντικείμενο απέναντι στο εγώ, σαν αντικείμενο της διανόησης, ή σαν αντικείμενο των αισθήσεων. Εκεί έξω υπάρχει μόνο ο εξωτερικός κόσμος, όχι ο Θεός. Ο Θεός Βρίσκεται πάντα «Πίσω» μας, όχι μπροστά στα «μάτια» μας. Είναι το «Έσω της ύπαρξής» μας, όχι το απέναντι, το αντικείμενο...

Σκοπός της Πνευματικής Προσπάθειας είναι η Ανύψωση στο Θεό, που σημαίνει απάρνηση των κατώτερων δραστηριοτήτων και των αντικειμένων τους. Η Ουσία της Προσευχής συνίσταται στην Απάρνηση... Απάρνηση των ψυχοσωματικών λειτουργιών (αισθήσεις, ορμές, αντίληψη, διανόηση, εγώ) που μας «συνδέουν» με τον κόσμο, και του κόσμου, Απάρνηση των εσωτερικών (εντυπωμένων) ορμών, Απάρνηση μίας προσωπικής ύπαρξης (που συνιστά τον νοητικό πυρήνα ύπαρξης), Απάρνηση μίας ύπαρξης ξεχωριστής από τον Θεό (που συνιστά τον πνευματικό πυρήνα ύπαρξης). Μόνο όταν όλα αυτά, ειλικρινά, βαθιά και τελειωτικά, «πεταχτούν», ξεπεραστούν, μπορεί η Ψυχή να απελευθερωθεί... Διαγράφονται έτσι (λόγω ακριβώς της Ουσίας μας, της οντολογικής δομής και λειτουργίας μας) οι Βαθμίδες της «πνευματικής εξέλιξης», που προσδιορίζονται σε «Πέντε Βαθμίδες» ως την Πλήρη Ένωση με τον Θεό...

Οι Βαθμίδες Τελείωσης

Η ύπαρξη μπορεί να προσεγγίσει τον Θεό «εσωτερικά» κι όχι με την νόηση ή άλλη δραστηριότητα. Ο νους πρέπει να απορρίψει κάθε αντιληπτική διαδικασία, να αδειάσει από κάθε αντίληψη, να γίνει άμορφος. Τότε μόνο γίνεται αντιληπτό το «Άπειρο Βάθος του Είναι» στο Οποίο η κτιστή ύπαρξη Αναφέρεται, από το Οποίο δημιουργήθηκε, του Οποίου είναι Εικόνα και με το Οποίο μπορεί να Ενωθεί, να Θεωθεί μέσα στην Χάρη Του (όχι κατ’ ουσίαν αλλά κατά Χάριν), να συμμετάσχει στην Θεία Ζωή, στα Μυστήρια του Θεού, στην Αιωνιότητα, στην Βασιλεία των Ουρανών…

Με αυτή την έννοια η Ένωση με τον Θεό, η Αντίληψη του Θεού (του «Απείρου Βάθους του Είναι»), η Γνώση του Θεού, η Όραση του Θεού, η Συμμετοχή στον Θεό, είναι βιωματική εμπειρία που δεν «επιτυγχάνεται» με νοητικές ενέργειες, ούτε προσδιορίζεται με λογικούς προσδιορισμούς…

Η Ένωση με τον Θεό είναι μία Κατάσταση Υπερβατική, πέρα από τον χώρο και τον χρόνο. Δεν είναι μια διαδικασία. Αντίθετα, είναι η εξάντληση κάθε διαδικασίας (που ρίχνει τον νου στον εξωτερικό κόσμο). Όσο ο νους βρίσκεται σε κάποια διαδικασία δεν είναι Πέραν, δεν έχει Ενωθεί με το Θεό…

Εννοείται ότι όσο ο νους βρίσκεται εντός της διαδικασίας, όσο λειτουργεί στο επίπεδο των λογισμών, όσο είναι προσκολλημένος στον εξωτερικό κόσμο υπάρχει η ανάγκη να ξεπερασθεί αυτή η κατάσταση. Με αυτή την έννοια εννοείται η Πνευματική Άσκηση και έτσι παίρνει περιεχόμενο η Καθαρά Προσευχή σαν Άσκηση, σαν Διαδικασία, σαν ξεπέρασμα των λειτουργιών της αισθήσεων, των λογισμών, κλπ., μέχρι να φτάσουμε στον καθαρό νου, που είναι σε θέση να Αντιληφθεί τον Θεό. Με αυτή την έννοια υπάρχουν Βαθμίδες στον Δρόμο Προς την Τελείωση και με αυτή την έννοια η Θέωση είναι αποτέλεσμα και κατάληξη της Πνευματικής Άσκησης, της Καθαράς Προσευχής…

(Γίνεται έτσι φανερό ότι η Καθαρά Προσευχή νοείται διαφορετικά, ανάλογα με το επίπεδο στο οποίο λειτουργούμε)…

Διακρίνουμε έτσι διάφορες βαθμίδες Τελείωσης:

1. Θέωση

2. Καθαρός νους, εσωτερική πνευματική κατάσταση (Τρεις βαθμίδες). α) Ανείδεος (ή μονοειδής) νους, χωρίς καμια εσωτερική, μορφοποιητική, ενέργεια, που αντανακλά το Θείο Άπειρο. β) Ασχημάτιστος, ήρεμος, χωρίς δραστηριότητες, νους, μία παγκόσμια συνείδηση. γ) Άμορφος, σε σχέση με τον εξωτερικό κόσμο των μορφών, νους. Μία ευρύτερη του ατομικού εγώ Συνείδηση, που απλώνεται σε όλο τον «χώρο».

3. Εξάντληση της λειτουργίας του λογισμού, (Τρεις βαθμίδες) α) Εξάλειψη των αγγελικών λογισμών (νόηση) β) Εξάλειψη των ψιλών λογισμών (διανόηση). γ) Εξάλειψη των σύνθετων, εμπαθών, λογισμών (αντίληψη)

4. Έλεγχος των αισθήσεων

5. Απάρνηση του εξωτερικού κόσμου.

Η Καθαρά Προσευχή είτε στην Βαθύτερη Έννοιά της, είτε σαν Διαδικασία, δεν έχει Στόχο απλά να μας φέρει σε Επαφή με το Άπειρο αλλά αποσκοπεί στο να δημιουργήσει μια Μόνιμη Πνευματική Κατάσταση κατά την οποία θα βρισκόμαστε σε Αδιάλειπτη Ένωση με τον Θεό (χωρίς να αποκοπούμε από τον εξωτερικό κόσμο – που βλέπουμε τώρα με άλλα μάτια)…

Μετουσίωσις

Η «Καθαρά Προσευχή» οδηγεί «τελικά» στην υπέρβαση της ψυχονοητικής διαδικασίας, στην ηρέμηση του νου, στην «απλούστευση» («μη λειτουργία») στον «Καθαρό Νου», στην μετουσίωσή του σε «Πνεύμα», δηλαδή μία ανώτερη αντίληψη τελείως διαφορετικής ποιότητας (από την ψυχονοητική αντίληψη και σύλληψη και το ψυχονοητικό περιεχόμενο)... Αυτή η Κατάσταση (που σημαίνει την διάλυση του ψυχονοητικού πυρήνα ύπαρξης) οδηγεί σε μία νέα αντίληψη ύπαρξης, αντίληψη μίας ύπαρξης που βρίσκεται σε «Άμεση Επαφή» με την Βασική Αρχή του Όντος (που «Βρίσκουμε» Μέσα μας), με τον Θεό (που «Βρίσκεται Εντός»)...

Μπορούμε, εξωτερικά, να μιλήσουμε γι’ Αυτή την Κατάσταση, αλλά το Πραγματικό (Εσωτερικό) Περιεχόμενό της πρέπει να Το Βιώσει κάποιος για να «κατανοήσει» για «τι πράγμα» μιλάμε. Θα παραμείνει για πάντα ένα «μυστήριο» για όσους το προσεγγίζουν εξωτερικά κι ένα «σκάνδαλο». Όλοι όσοι δεν έχουν «εμπειρία» του «Θεού Εντός», θεωρούν τερατώδες να αναφερόμαστε σε μία τέτοια εμπειρία... Ο Θεός γι’ αυτούς Είναι πάντα «έξω», ένα «Αντικείμενο»... Αλλά ένας τέτοιος «Θεός» βρίσκεται μόνο μέσα στο μυαλό τους, σαν ιδέα, ένα είδωλο, τίποτα άλλο...

Πως μπορούμε λοιπόν, έστω συμβολικά, υπαινικτικά, με πλάγιο τρόπο, να μιλήσουμε γι’ Αυτή την Κατάσταση της «Πνευματικής Ύπαρξης Εντός του Θεού»;

1. Κατ’ αρχήν πρόκειται για Μία Εσωτερική Κατάσταση (που Φανερώνεται μόλις υπερβούμε την ψυχονοητική δραστηριότητα)... μία αντίληψη «Άμεσης Επαφής με Κάτι Άλλο»... Πρόκειται για «Ενσυναίσθηση», ή «ενσυναίσθητη κατανόηση» του «Άλλου», που δεν περιορίζεται σε απλή υποκειμενική αντίληψη, αλλά οδηγεί στην υπέρβαση του υποκειμένου, σε μία Αντικειμενική Κατάσταση «Συγχώνευσης» με το «Άλλο», σε «Μία Αντικειμενική Πραγματικότητα»... Πρόκειται για Μία Ένωση του εαυτού μας με «Κάτι Άλλο», Ανώτερο, Μεγαλύτερο, Βαθύτερο, Πλατύτερο, που Αγκαλιάζει τα Πάντα, που Αποκαλύπτεται Προπάντων σαν το Πραγματικό, το Αληθινό, το Αιώνιο... Πρόκειται για μία «διάλυση» της μικρής ύπαρξής μας στο «Άπειρο Μεγαλείο της Παγκόσμιας Ύπαρξης», της Παγκόσμιας Ψυχής, του Παγκόσμιου Θεού... Πρόκειται για μία «πρώτη επαφή» με το Απόλυτο, που μας προϊδεάζει για το «Αχανές του Θεού»... Πρόκειται με άλλα λόγια για μία Εσώτατη και Άμεση Ένωση του ανθρώπινου πνεύματος με την Αρχή του Όντος που Βρίσκεται στην βάση κάθε όντος, μία «Άμεση Σχέση με το Θείο Πνεύμα», με τον Θεό... Πρόκειται τελικά για μία «Μετουσίωση»...

2. Η «Πνευματική Κατάσταση» (της Ένωσης με τον Θεό) δεν είναι μία θεωρητική κατάσταση ή μία δραστηριότητα αντικειμενικής θεωρητικής αναζήτησης, έρευνας και συζήτησης... Ο Μυστικός αναζητά (Εντός του) να Βιώσει Αυτή την Κατάσταση, όχι να την γνωρίσει ψυχονοητικά και να την κάνει αντικείμενο ψυχονοητικών διεργασιών... Πέρα από την θεωρητική αναζήτηση, ζητά να Βιώσει την «Ουσία της Ένωσης με τον Θεό», να Ενωθεί με τον Θεό Υποστασιακά, Πραγματικά, να «Βιώσει» μυστικά, υπερνοητικά (αντί να «σκεφθεί»), να «Πράξει»... Μιλάμε λοιπόν για ένα τρόπο ύπαρξης, αντίληψης («συνείδησης»), όχι για κάτι θεωρητικό. Όλοι οι Μυστικοί Βίωσαν τον Θεό, κι Αυτό που Βίωσαν δεν μπόρεσαν ποτέ να Το «Εκφράσουν». Έτσι ο Θεός Βιώνεται, δεν αποδεικνύεται θεωρητικά. Αναδυόμαστε (Εντός) στην Ύπαρξη του Θεού, Βυθιζόμαστε στην Ύπαρξη του Θεού, και Χανόμαστε στην Απεραντοσύνη Του... δεν μπορούμε να υποστηρίξουμε την Ύπαρξή Του ούτε μέσα σε ένα «λόγο»... έκθαμβοι, βυθιζόμαστε κι απορροφιόμαστε στην Θεία Σιγή και Σιωπούμε, με μία Ιερή Σιωπή, πιο εκκωφαντική από όλες τις λέξεις του ανθρώπινου νου μαζί...

3. Είναι, τουλάχιστον, «λογικό» (γιατί με την υπέρβαση του ψυχονοητικού μηχανισμού δεν εκλείπει το «λογικό»), ότι, αφού ο ψυχονοητικός μηχανισμός «διαλύεται» κι έχουμε ενός άλλου είδους (ανώτερου) αντίληψη, εμπειρία, είναι αδύνατον να εκφραστεί σε ψυχονοητικό επίπεδο και με ψυχονοητικούς όρους, το «περιεχόμενο» της μυστικής εμπειρίας μας, του μυστικού βιώματος (της Ένωσής μας με τον Θεό). Έτσι η Πνευματική Κατάσταση χαρακτηρίζεται σαν «Ανέκφραστη». Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι επειδή δεν λειτουργεί ο ψυχονοητικός μηχανισμός και δεν υπάρχουν λέξεις να την περιγράψουμε, ότι Αυτή η Κατάσταση, Είναι μία Κατάσταση Κενού (αν και φαίνεται έτσι εκ πρώτης όψης...). Αντίθετα, Είναι Μία Κατάσταση Πληρότητας... Πληρότητας με Θεία Παρουσία και Άπειρη και Απέραντη Προοπτική Βίωσης Του Αχανούς, που δεν μπορούμε να «συλλάβουμε». Σε Αυτή την Κατάσταση έχουμε Εσωτερική Αντίληψη, Ενσυναίσθηση (κατάσταση συνείδησης) μίας Ανώτερης Κατάστασης Ύπαρξης Στο Θεό... όχι ιδέες... Παρ’ όλο όμως που βρισκόμαστε σε Μία Περιοχή Ιερής Σιγής (αντικειμενικής κατάστασης) και Σιωπής (υποκειμενικής αντίληψης), «άλογη» (χωρίς λόγια, άηχη), τέλειας ηρέμησης της σκέψης, όλοι οι Μυστικοί που Βιώνουν Αυτή την Κατάσταση, «γνωρίζουν» πολύ καλά για «τι πράγμα» μιλάμε. Έστω και συμβολικά, υπαινικτικά, με πλάγιο τρόπο, όλοι οι Μυστικοί επικοινωνούν μεταξύ τους. Όσοι δεν Βιώνουν Αυτή την Κατάσταση είναι εκ των πραγμάτων αδύνατον να «κατανοήσουν» και έτσι θεωρούν όλα αυτά «φαντασίες και όνειρα και τρέλα»...

4. Σε Αυτή την Κατάσταση υπάρχει αντίληψη, γνώση, εκ των Έσω. Ποτάμια Γνώσης Αναβλύζουν από μέσα μας (από το «πουθενά»), άμεσα, χωρίς διαδικασία. «Γνωρίζουμε χωρίς να γνωρίζουμε πως γνωρίζουμε». Απλά η Γνώση «μεταδίδεται» Από το Άπειρο Θείο σε μας «Άμεσα», αφού Κοινωνούμε Μαζί Του (και «τα Δικά Του γίνονται δικά μας»). Αυτή η Γνώση που μπορούμε να την ονομάσουμε με διάφορα ονόματα, «Εσωτερική Αντίληψη», «Ενόραση» («Άμεση Εποπτεία» της Πραγματικότητας, χωρίς τη μεσολάβηση των ψυχονοητικών διαδικασιών, των ψυχοδυναμικών μηχανισμών ή της ψυχοσωματικής διάνοιας ή των ψυχοσωματικών αισθήσεων...), «Ενσυναίσθηση» («Συμμετοχή» στο Θεό, «Κοινωνία» με το Θεό...), ή ό,τι άλλο θέλουμε, είναι η Αληθινή Θεία Γνώση, η Άμεση Γνώση που Υπάρχει στο Θείο Πνεύμα (κι όχι μία γνώση εννοιών που δομούμε μέσα στην άγνοια και την σύγχυση...)... Εδώ μας Αποκαλύπτονται Όλα τα Μυστήρια του Θεού (στο μέτρο που μπορούμε να τα «χωρέσουμε μέσα μας»), Ένα Βάθος Αλήθειας πέρα από την λογική και τις σκέψεις. Αυτή η Αλήθεια που Γνωρίζουμε (με αυτό τον τρόπο) μας Πλουτίζει, μας Ελευθερώνει και μας Θεώνει... Κι Αυτή η Αλήθεια επηρεάζει όλη μας την ύπαρξη, αλλά και τους κατώτερους (ψυχονοητικούς, ψυχοδυναμικούς, και ψυχοσωματικούς) μηχανισμούς, που στο εξής μαθαίνουμε να χρησιμοποιούμε τελείως διαφορετικά, υπό το Φως της Γνώσης... Μία Τέτοια Κατάσταση αν και μοιάζει «παθητική» κάθε άλλο παρά «παθητική» είναι. Το να «Αφηνόμαστε στο Θείο Πνεύμα που Φυσά Όπου Θέλει» και να Ταξιδεύουμε με τα Θεία Φτερά (της μεταμορφωμένης ύπαρξής μας) στην Απεραντοσύνη του Θεού είναι ό,τι πιο ενεργητικό μπορούμε να κάνουμε (όσοι το κάνουμε)... Σε Αυτή την Κατάσταση (της Θείας Ένωσης) μπορούμε να Απορροφιόμαστε Τελείως Στο Θεό (με την άμβλυνση και «κατάργηση» των κατώτερων λειτουργιών), σε μία «γνήσια μυστικιστική υπερβατική κατάσταση» (που διαρκεί ορισμένο χρόνο), η οποία (σαν «τρόπος αντίληψης») δεν «χάνεται» τελείως όταν ενεργοποιούνται οι κατώτερες ψυχοσωματικές λειτουργίες, αλλά παραμένει (σαν «τρόπος αντίληψης») σαν βάση ύπαρξης που υπερκαλύπτει κι αγκαλιάζει την ύπαρξή μας στον υλικό κόσμο, την σωματική ζωή μας. Αυτή η μόνιμη κατάσταση Ένωσης με τον Θεό με την ταυτόχρονη εκδήλωση της σωματικής ζωής είναι η συνηθισμένη κατάσταση (των Μυστικών). Όπως και να έχει, η ύπαρξή μας (που έχει Υπερβατικές Ρίζες και Προοπτική) έχει μεταμορφωθεί ενώ η σωματική ζωή δεν είναι παρά ένα απλό συμβάν...

5. Καθώς στην Κατάσταση (Ένωσης με τον Θεό) υπάρχει ένας Κατακλυσμός Θείας Κατανόησης και Γνώσης, έχουμε μία «αίσθηση πληρότητας», «πλημμυρίσματος γνώσης», μία «αίσθηση Φωτισμού». Αυτή η Αντίληψη είναι μία κατάσταση συνείδησης, κι έτσι ο Φωτισμός, το Φως, λαμβάνει ένα «αντιληπτικό, συμβολικό, περιεχόμενο»... Η «Απομόνωση» από τους κατώτερους κόσμους και την κατώτερη ζωή, η Ανύψωση στο Θεό και το Μυστικό Βύθισμα στο Θεό, (η Γνήσια Μυστικιστική Κατάσταση), Αποκαλύπτει ότι ο «Καθαρός Νους», το «Πνεύμα», ο Θεός, Είναι Αληθινό Υποστασιακό Φως, Φως Υπερκόσμιο, του Οποίου αγνοούμε την Πηγή, την Ποιότητα, τα Όρια. Ο Θεός Είναι Φως, Αγνό, Απέραντο, Αιώνιο, τίποτα άλλο από Φως. Όλοι οι Μυστικοί (τουλάχιστον οι Αληθινοί μυστικοί που έχουν εμπειρία...) διαβεβαιώνουν αυτή την Αλήθεια, ότι ο Θεός Είναι Φως, Ανεξιχνίαστο, Ακατάληπτο, Άγνωστο... Αυτό Συμβαίνει επειδή σε Αυτή την Κατάσταση η «Αντίληψη», η «Γνώση» «Μετουσιώνεται» σε «Είναι»...

Το Πνεύμα (η Αρχή της Ύπαρξης) Μέσα Στο Θεό, που Αναδύεται όταν Υπερβαίνουμε τις κατώτερες λειτουργίες του όντος, συνιστά στην Ουσία του, μία Ενοποίηση του Όντος, και μας Ανυψώνει στο Πραγματικό. «Γνωρίζειν» και «Είναι» τείνουν να ταυτιστούν. Αντιλαμβανόμαστε το Είναι, Γνωρίζουμε το Είναι κι Είμαστε Αυτό που Γνωρίζουμε. Επειδή ακριβώς το Είναι Στρέφεται προς τον Εαυτό γι’ αυτό η Γνώση Είναι Άμεση, χωρίς διαδικασία (γιατί δεν απομακρυνόμαστε από τον Εαυτό προς κάποιο αντικείμενο, έξω, μακριά...)... Είμαστε Αυτό που Γνωρίζουμε και Γνωρίζουμε Αυτό που Είμαστε. Είναι και Γνωρίζειν Ταυτίζονται τελικά. Αυτή Είναι η Αλήθεια, η Γνώση του Θεού, της Ουσίας του Παντός. Είναι η Υπέρτατη Γνώση...

Η «Περιγραφή» Του Θεού σαν «Φωτός» είναι το πιο Μεγάλο Μυστήριο κι «αποδεικνύει» ότι τελικά η «Ουσία του Θεού Είναι Συνείδηση», Μόνο «Συνείδηση»...

6. Η Υπέρβαση των ψυχοσωματικών λειτουργιών, αλλά και των (ασυνείδητων) ψυχοδυναμικών ορμών και των (ασυνείδητων, εσωτερικών) ψυχονοητικών διαδικασιών... η Επαφή μας με την Θεία Πραγματικότητα, που από την Φύση Της Είναι Υπερβατική, οδηγεί συχνά στον «πλουτισμό της αντίληψης». Συγκρινόμενη αυτή η νέα αντίληψη με την κατώτερη αντίληψη (του συνηθισμένου ανθρώπου) «εμφανίζει» οράματα και ακροάματα υπεραισθητά, υπερκόσμια... Τέτοιες εμπειρίες είναι συχνές στους Μυστικούς. Είναι ενδεικτικές της «μυστικής κατάστασης» αλλά χωρίς δική τους ιδιαίτερη αξία. Συχνά εμφανίζεται ακόμα μία «αίσθηση αιώρησης»... αποτέλεσμα της λύσις της Ψυχής από το σώμα (και της ενεργοποίησης του υπερβατικού πνευματικού σώματος)... Όμως η ιδιαίτερη ενασχόληση με τέτοιες εμπειρίες δεν απασχόλησε ποτέ σοβαρά τους Αληθινούς Μυστικούς...

7. Ο Πνευματικός Κόσμος αποκαλύπτεται στα Μύχια της ψυχής, πέρα από την ψυχοσωματική ενότητα, πέρα από την ψυχοδυναμική ενέργεια, πέρα από την ψυχονοητική ύπαρξη... Στα Μύχια της Ψυχής Βρίσκουμε το Θεό, σαν τον Ανώτερο Εαυτό μας. Το Πραγματικό Περιεχόμενο της Ένωσής μας με τον Θεό μόνο Αυτός το Γνωρίζει... Ό,τι κι αν λέμε εμείς εκ των υστέρων είναι μόνο λόγια... Η Εμπειρία επαληθεύει τα λόγια των Μεγάλων Μυστών: «Εγώ κι ο Θεός είμαστε Ένα». Αυτό τα λέει όλα... Σε αυτή λοιπόν την Ανύψωση Ως το Θεό όλα «πνευματοποιούνται» κι όλα «ξεπερνιούνται». Καμία ανθρώπινη δύναμη δεν μπορεί να ανυψωθεί εδώ. Βρίσκουμε «Εν Εαυτώ την Πραγματικότητα», τον Θεό, σαν την Ουσία μας, το πιο Κοντινό μας πράγμα, την ίδια μας την ύπαρξη, μία «Άμεση Αίσθηση της Παγκόσμιας Ύπαρξης», που ούτε λογικό, ούτε ιδέες, ούτε περιγραφές, μπορούν να φυλακίσουν... Η «γνώση» καθίσταται υπερβατική. Σε αυτή την Ανάδυση προς τον Θεό ανακαλύπτουμε τον εαυτό μας όμοιο, ίδιο, με το Αιώνιο Μοναδικό Ον, και σε Ανώτερο Βαθμό Βύθισης στο Αιώνιο, σε Αυτό το Αιώνιο Μοναδικό Ον, Αντιλαμβανόμαστε ότι Είμαστε η Πρωταρχική Πηγή Κάθε Ύπαρξης, ο Πυρήνας της Ύπαρξης, το Αιώνιο Κέντρο από Όπου όλα ξεκινούν κι όλα ξαναγυρίζουν... ο Θεός... Βέβαια σε Αυτή την Κατάσταση οφείλουμε να κάνουμε μία διάκριση. Λόγω της «ατέλειάς» μας αντιλαμβανόμαστε το Είναι «σαν Είναι», όχι το «τι Είναι»... Από εδώ πηγάζουν όλες οι θεολογικές συζητήσεις ότι τελικά Αυτό που Γνωρίζουμε Είναι ο Θεός σαν Ενέργεια κι όχι η Πραγματική Ουσία Του... Σε τελευταία ανάλυση όμως όλα αυτά πολύ λίγο ενδιαφέρουν...

Η Ουσία της Πνευματικής Προσπάθειας συνίσταται στην υπέρβαση των κατώτερων μηχανισμών και λειτουργιών (και καταστάσεων) της ύπαρξης, στην Ανύψωση Στο Θεό, στην «παραίτηση» από όλα τα άλλα. Αυτό σημαίνει ότι η Τελική Επίτευξη, η Ανάδυση Στο Θεό, η Ένωση με τον Θεό, είναι χωρίς προϋποθέσεις. Όταν θέλουμε πραγματικά, βαθιά, μέσα μας, να Ανυψωθούμε Στο Θεό, το κάνουμε χωρίς καμία ιδιαίτερη δυσκολία, φυσικά, αυθόρμητα (παραιτούμενοι από όλα τα άλλα...). Η Πνευματική Προσπάθεια σαν «έργο», δραστηριότητα, που περιγράφεται τυπολογικά είναι στην πραγματικότητα χωρίς σημασία. Όταν είμαστε στραμμένοι στο κόσμο, δεμένοι στον κόσμο, στις επιθυμίες, απορροφημένοι στον έξω κόσμο της ύλης, μπορούμε να μιλάμε για διαδικασίες, προσευχή, τεχνικές, κι όλα αυτά. Αλλά όλα αυτά αφορούν τους ανθρώπους που είναι ακόμα δεμένοι με τον κόσμο. Όταν αγαπάμε πραγματικά τον Θεό, τελείως φυσικά κι αυθόρμητα, τα εγκαταλείπουμε όλα και χωρίς ιδιαίτερη δυσκολία Βρίσκουμε τον Αληθινό Θησαυρό Εκεί που Είναι η Αγάπη μας, Στο Θεό... Όπως και να έχει όμως η ψυχοσωματική κάθαρση, η λύσις της Ψυχής από τα δεσμά του σώματος και του κόσμου, η ψυχονοητική «απλούστευση», είναι προϋποθέσεις για να Ανυψωθούμε Στο Θεό. Είτε φυσικά κι αυθόρμητα, είτε με προσπάθεια πνευματική (εφ’ όσον τα δεσμά μας με το κόσμο είναι ακόμα ισχυρά), είτε έτσι είτε αλλιώς, η Ανύψωση Στον Πνευματικό Κόσμο μπορεί να Πραγματοποιηθεί Μέσα Στην Βαθύτερη Φύση μας και είναι ο Αληθινός Προορισμός μας...

Η Μυστική Εμπειρία υπήρξε μέσα στην ιστορία ο «πυρήνας» κάθε «θρησκευτικής αποκάλυψης» και η πνευματική βάση κάθε θρησκείας. Η «Μυστική Ανάδυση», αυθόρμητη και φυσική στην αρχή, για όλους τους ενθουσιώδεις μύστες της Αποκάλυψης, «κωδικοποιείται» στην συνέχεια, για τους ανθρώπους που «σκορπίζονται» σε άλλους προσανατολισμούς... Στην Αρχαία Ινδία, στην Αρχαία Κίνα, στην Αρχαία Ελλάδα και στην Εγγύς Ανατολή, το Θρησκευτικό Μήνυμα, το Θείο Ευαγγέλιο, Διδάχτηκε σαν «η Μυστική Βίωση του Θεού από τον Άνθρωπο», (μέσα του), που μπορεί να πραγματοποιηθεί άμεσα και χωρίς προσπάθεια... Όλες οι μετέπειτα επεξεργασίες, διαλογιστικές πρακτικές, τεχνικές προσευχής, πνευματικές προσπάθειες, λατρευτικές διαδικασίες, καθιερώθηκαν μόνο για τους «βραδυκίνητους» και «βραδυπορούντες»... Όπως και να έχει όμως η Πραγματική Ουσία, το Πραγματικό Περιεχόμενο, της Μυστικής Εμπειρίας, παραμένει ακέραιο κι αναλλοίωτο... αφορά την Εσωτερική Φύση μας και τον Θεό (που Βρίσκεται Εντός)... Επιπρόσθετα μόνο... το Μυστικό Βίωμα γίνεται αντικείμενο μίας «πρακτικής»... Εξ’ άλλου, το Μυστικό Βίωμα που αναφέρεται στην Πραγματική (Εσωτερική) Φύση μας, μπορεί να μελετηθεί (από ανθρωπολογική άποψη) τόσο έξω από την θρησκεία, όσο και μέσα στην θρησκεία και στα ιστορικά θρησκεύματα. Είτε έτσι, είτε αλλιώς πρόκειται για ένα παγκόσμιο διαχρονικό και πανανθρώπινο φαινόμενο...

Θρησκειολόγοι (με την γενική ή με την ιδιαίτερη έννοια), φιλόσοφοι, ψυχολόγοι, ανθρωπολόγοι, που μελετούν τον Άνθρωπο, την ανθρώπινη οντότητα, την ανθρώπινη φύση... όλοι μιλούν για τον Εσωτερικό Άνθρωπο, την Εσωτερική Φύση... Οι θρησκειολόγοι μιλούν για την Εσωτερική Θεία Φύση, οι φιλόσοφοι για την υπερβατική φύση της συνείδησης, οι ψυχολόγοι για την «ψυχή στο βάθος» (περιοχή ασυνειδήτου... όχι σαν μέρος της ανθρώπινης οντότητας, αλλά σαν μη συνειδητή λειτουργία μίας ευρύτερης οντότητας...), κι οι ανθρωπολόγοι για την «υπερφύση»... Το συμπέρασμα είναι ότι οφείλουμε να στραφούμε Έσω, Εντός της Ψυχής, προς το Εσωτερικό Σύμπαν, αν θέλουμε να βγούμε από το σκοτάδι του κόσμου στο Φως της Πραγματικότητας...

Η Ανύψωση της Ψυχής Στον Πνευματικό Κόσμο, η «Μετουσίωσις» του Νου σε Πνεύμα, η Απελευθέρωση της Ψυχής από τους κατώτερους κόσμους δίνει την αντίληψη της Ελευθερίας, της Πληρότητας, της Μακαριότητας, και της Αιωνιότητας. Είναι το Θείο Βασίλειο, μία Κατάσταση που μπορεί να προγευτεί ο άνθρωπος ενόσω ζει στην γη, να βιώσει μεταθανάτια στους ουράνιους κόσμους, (μία κατάσταση που ίσως δεν έρθει ποτέ στην γη αν και μία μερίδα χριστιανών ομολογεί στο σύμβολο της πίστης της την προσδοκία της...)... Αυτό που Συναντάμε όταν Ανυψωνόμαστε πάνω από τον κόσμο των φαινομένων, στον Αληθινό Πνευματικό Κόσμο, είναι (τουλάχιστον στην αρχή) Μία Ευρύτερη Συνείδηση, δηλαδή «Κάποιος» που Αντιλαμβάνεται όπως εμείς αλλά με ένα Ευρύτερο, Απόλυτο, Τρόπο. Ο Θεός Είναι Προσωπικός στην Πρώτη Όψη Του. Αλλά το Πρόσωπο του Θεού δεν έχει καμία σχέση με το περιορισμένο ανθρώπινο πρόσωπο. Είναι το Παγκόσμιο Πρόσωπο, η Παγκόσμια Ύπαρξη, ο Αχανής Θεός... Η Ανύψωση Ως Τον Αιώνιο Θεό είναι μία εσωτερική δραστηριότητα. Η Ένωση με Τον Θεό είναι μία εσωτερική βεβαιότητα και δεν μπορεί ούτε να πιστοποιηθεί, ούτε να αποδειχθεί εξωτερικά. Ο Εσωτερικός Κόσμος κι ο έξω κόσμος είναι δύο χωριστά σύμπαντα (έτσι τα αντιλαμβανόμαστε). Η Συνείδηση Είναι η Πύλη που Οδηγεί είτε στο Πραγματικό, είτε προς το φαινόμενο... είτε προς τα Έσω, Προς Τον Άπειρο Θεό, είτε προς τα έξω, στον αχανή κόσμο της δημιουργίας... Αλλά η Συνείδηση Είμαστε Εμείς οι Ίδιοι, κάτι ζωντανό κι όχι απλά μία δυνατότητα ύπαρξης... κι Εμείς αποφασίζουμε αν θα Στραφούμε Εντός, Εν Εαυτώ, ή έξω, στον κόσμο...

Ο Ιερός Χώρος

Ο Χώρος της Μυστικής Εμπειρίας είναι Χώρος Ιερός, Επικοινωνία με τον Θεό, πέρα από ψυχονοητικές μικρότητες και διαστρεβλώσεις… ένας Χώρος Ελευθερίας… Είναι λοιπόν Απαραβίαστος, για τους βέβηλους που οχυρώνονται στο εγώ τους ή θέλουν να χειραγωγήσουν το Ιερό…

Στον Χώρο της Μυστικής Εμπειρίας Εισέρχονται οι άνθρωποι «χωρίς υποδήματα»… κι απλά μετουσιώνουν το Βίωμά τους σε ψέλλισμα, θαυμασμό ή σιωπή…

Δεν είναι δυνατόν το Μυστικό Βίωμα να θεμελιώσει συστηματικές θεωρίες, ούτε είναι δυνατόν να δώσουμε επεξηγήσεις για όλα… Άρα ούτε «μυστική θεολογία» μπορεί να θεμελιωθεί πραγματικά, γιατί το Μυστικό Βίωμα είναι Ζωντανό Βίωμα κι όχι λόγια, ούτε συστηματική έκθεση των συμβαινόντων κατά την «θρησκευτική βίωση μπορεί να γίνει (όπως νομίζουν κάποιοι θρησκειοψυχολόγοι…)… Όταν η Ζωή κλείνεται σε λόγια δεν είναι πιά Ζωή, ούτε περιγραφή της Ζωής, είναι μόνο νεκρά λόγια.

Το Μυστικό Βίωμα είναι απόλυτα προσωπικό και μόνο διά του προσώπου ( διά της «υπέρβασής» του) μπορούμε να Ανυψωθούμε Ως το Απρόσωπο (που Είναι το Αληθινό Πρόσωπο του Θεού, το Υπερπρόσωπο του Θεού…)…

Ο Θεός (σαν Ζωντανό Πρόσωπο ή Υπερπρόσωπο) δεν μπορεί ούτε να κλεισθεί σε θεωρίες και παραδόσεις, ούτε να χειραγωγηθεί ή να χρησιμοποιηθεί σε εκκλησιαστικούς οργανισμούς… ή Ζούμε, Βιώνουμε την Απόλυτη Πραγματικότητα , ή απλά ασχολούμαστε περί πολλών…

Monday, 13 October, 2025

1. The Sacred Emptiness: A Journey Beyond the Self

The False Gardens of Seeking

In the vastness of the human heart, there exists a peculiar hunger—a restlessness that drives the soul toward distant horizons, seeking visions of light and experiences of transcendence. Yet this hunger, born of incompleteness, carries within itself the seeds of its own deception. For the seeker who ventures forth with maps drawn by desire finds only the territories his own longing has created, landscapes that mirror the contours of his fear rather than the boundless reality that lies beyond all naming.

The immature consciousness, small as a fist clutching at shadows, dreams itself into expansiveness. It experiences what it calls awakening, what it names enlightenment, what it celebrates as breakthrough—and yet these experiences are but reflections in a pond disturbed by its own reaching. The mind recognizes only what it has been conditioned to recognize, sees only through the colored glass of its accumulated knowledge. A man raised among mirrors mistakes reflections for windows and believes he has seen beyond the walls of his prison.

Such souls often achieve great success in the marketplace of spirituality. They gather followers as a merchant gathers coins, they speak with authority born not of silence but of borrowed words, they wear the robes of wisdom as costume rather than nakedness. The gurus they follow are themselves dwellers in the same illusion—guides who know only the paths they have memorized from ancient books, teachers whose certainty is the rigidity of fear disguised as knowledge. Together, teacher and disciple construct elaborate architectures of belief, building towers toward heaven with bricks made of concepts, never noticing that the foundation itself rests upon nothing but air.

True meditation does not dwell in such marketplaces. It is not a commodity to be purchased through effort, not a state to be achieved through technique, not an experience to be collected and preserved in the museum of memory. The realm of meditation lies forever beyond the reach of the seeker, for seeking itself is the barrier that prevents entry. As long as one searches, one confirms the existence of the searcher—that persistent shadow self that believes itself separate from what it seeks, that imagines a distance between here and there, between now and then, between itself and the infinite.

The comfort the seeker derives from his spiritual practices becomes the morality by which he measures his progress. He creates a hierarchy of states, a ladder of attainment, and climbs steadily upward, never suspecting that each rung is woven from the threads of his own fear of groundlessness. He wants certainty where only mystery can flower. He wants arrival where only journey exists. He wants to possess the unpossessable, to contain the infinite within the thimble of his understanding.

The Death of Conviction

Freedom is not a distant shore to be reached after long meditation. It is not the fruit of practice, not the reward for discipline, not the achievement that crowns a lifetime of spiritual effort. Freedom is the first breath, the initial movement, the primary condition without which meditation remains forever a word without substance, a promise without fulfillment.

This freedom demands something that few are willing to offer: the total death of everything one has been taught to value. Society constructs its elaborate web of moralities, each thread a constraint disguised as virtue. From birth, the individual is wrapped in these threads until he forgets the sensation of nakedness, until he mistakes the cocoon for his skin. Social morality teaches him what to seek and what to avoid, what to call good and what to name evil, how to measure himself against others and find himself either superior or lacking. All of this—the entire structure of social values, religious dogmas, and collective beliefs—must be seen through completely, not gradually but instantaneously, like a veil torn away in a single gesture.

The man who carries belief cannot enter meditation's territory. Belief is always about something not present, something hoped for or remembered, something constructed by thought to fill the abyss of not-knowing. Whether one believes in God or in atheism, in rebirth or in annihilation, in progress or in decline—all such beliefs are furniture arranged in the mind's room, decorations meant to make emptiness feel inhabited. But meditation is not a furnished room. It is the vast desert where no structure stands, the ocean without islands, the sky that contains no borders.

Dogma is thought's attempt to crystallize the living into the dead, to transform the flowing river into ice that can be grasped and held. Religious doctrines, philosophical systems, psychological theories—all are maps claiming to describe a territory that exists beyond all mapping. The mystics of old spoke in paradox and poetry not because they lacked clarity but because direct expression of truth would immediately become false the moment it hardened into statement. They pointed at the moon and warned against mistaking the finger for the destination.

This denial of social morality and the structures of belief is not rebellion. Rebellion is merely the opposite pole of conformity, still bound to what it rejects. True freedom is neither conformity nor rebellion but a stepping outside the entire field where these opposites exist. It is not a public affair, not something that can be practiced in congregations or shared in gatherings. Meditation stands alone as each soul stands alone before the infinite—not isolated but singular, not separate but unique, not divided but whole unto itself.

Beyond the Borders of Thought

Truth does not reside in the realm of thought. This must be understood not conceptually but with the entirety of one's being. Thought is a magnificent instrument for navigating the practical world, for building bridges and solving equations, for organizing experience into categories that can be communicated. But thought is always and only a response to memory, a reaction born of the past. It knows nothing of the present except through the lens of what has been. It encounters the new and immediately translates it into the known, reducing the infinite to the familiar, taming the wild into the domesticated.

What thought calls truth is merely an arrangement of ideas that achieves internal consistency. Philosophical systems pride themselves on their logical coherence, religious theologies claim validity through scriptural reference, scientific theories demonstrate their worth through predictive power. Yet all of these are constructions within thought's domain, edifices built from thought's materials, monuments to thought's capacity to organize symbols. They may be useful, even beautiful, but they are not truth in the sense that meditation reveals truth.

For meditation opens a door—or rather, dissolves the wall—into a dimension where thought cannot follow. This is not the absence of thinking, not a blank unconsciousness or a void of mental activity. Rather, it is consciousness aware of itself without the mediation of thought, perception unfiltered by the screen of concept, being itself without the constant narration of becoming. When thought falls silent not through suppression but through the seeing of its own limitations, something else emerges—or perhaps it was always present but obscured by thought's noise.

This something cannot be named without betraying it, yet the mystic impulse throughout ages has attempted to point toward it through symbol and metaphor. It has been called the Ground of Being, the Absolute, the Void, the Tao, the Divine Presence, Pure Consciousness, the Eternal Now. Each name immediately becomes inadequate, each description falls short, yet the pointing continues because the human heart cannot contain such recognition without expressing it, even knowing the expression will fail.

The complete negation of thought's entire structure is the positive reality of meditation. This sounds paradoxical to the rational mind, which understands construction but not dissolution, which comprehends building up but not emptying out. How can negation be positive? How can the denial of structure lead to presence rather than absence? Yet this paradox resolves itself not through intellectual understanding but through direct experience. The man who spends his life filling his house with possessions and one day removes everything discovers not emptiness but space itself—that living spaciousness which was always present but hidden beneath accumulation.

The Luminous Desert

When the seeker ceases seeking, when belief releases its grip, when thought recognizes its boundaries and rests—what remains is not nothing but everything. The mystics speak of this in languages of light and darkness, of fullness and emptiness, of sound and silence, knowing that any description will be misunderstood yet trusting that something will reach across the gulf of words to kindle recognition in another heart.

There is a quality of vastness to this state that meditation reveals—not the vastness of space that extends infinitely outward, but an inner boundlessness that has no dimensions yet contains all possibilities. It is like standing in a desert at midnight, the sky so full of stars that darkness itself becomes luminous, and feeling oneself both infinitesimally small and identical with the entire cosmos. The boundaries that normally define the self as separate from the world become porous, then transparent, then disappear entirely—not in a loss of identity but in a recognition of one's true nature as not separate from the whole.

This is the union the mystics describe, though union implies two things joining whereas this is the recognition that there never was a division. The wave discovers it is the ocean. The ray of light realizes it is the sun. The individual consciousness awakens to its nature as consciousness itself, not enclosed in a body but appearing through this particular form as the universal appears through every particular, as the infinite dances in every finite manifestation.

In such moments—though moment is the wrong word, for this exists outside time—there is no experience of transcendence because there is no experiencer separate from what is experienced. There is simply being, pure and unmediated. The sacred is not somewhere else, not in heavens above or depths below, but right here in the ordinary made extraordinary through complete attention. The ineffable reveals itself not as something hidden that must be uncovered but as the obvious that was overlooked because it was too close, too simple, too immediate to be noticed by a mind always reaching elsewhere.

The Silence That Speaks

Yet one cannot dwell permanently in such recognition any more than one can hold the wind or capture the sky in a jar. The body continues its breathing, thought resumes its movement, daily life calls with its endless demands and necessities. The transformation meditation brings is not an escape from the world but a different way of being within it—a presence that no longer mistakes the surface for the depths, the wave for the ocean, the dream for the dreamer.

After touching this reality, the individual returns to thought's realm carrying something inexpressible—not as memory but as a fragrance that clings to all subsequent experience. Colors appear more vivid yet less important. Relationships deepen yet burden less. Suffering occurs but does not define. Joy arises but need not be clutched. Everything continues as before yet nothing is the same, for the one who acts and perceives and thinks has been fundamentally altered at a level beneath personality, beneath character, beneath all that makes one person different from another.

This is the sacred ordinariness that mystics celebrate—not an extraordinary state achieved through heroic practice but the recognition of the extraordinary within the ordinary, the eternal within the temporal, the infinite within the finite. The sacred reveals itself in the fall of light through a window, in the breath entering and leaving the body, in the movement of thought across the mind's sky like clouds across the blue expanse. Everything becomes sacramental not because it has changed but because perception has been cleansed.

The peace that arises is not the peace of escape or the tranquility of suppression. It is the peace that comes from no longer being at war—with oneself, with others, with existence itself. Resistance ceases when there is nothing to resist, struggle ends when there is nowhere to go, seeking stops when it is seen that what was sought was seeking itself. This peace coexists with action, with passion, with the full engagement with life. It is not passivity but a groundedness that allows everything to flow through without leaving residue, without creating the karmic knots that bind consciousness to perpetual becoming.

The Pathless Path

To speak of meditation as a path is already to mislead, for a path implies movement from here to there, from ignorance to knowledge, from bondage to liberation. Yet meditation is not a going but a staying, not an achieving but a being, not a becoming but a recognizing of what already is. The pathless path is this paradox: that one must make tremendous effort to realize that no effort was ever needed, must seek intensely to discover that seeking is the obstacle, must strive to reach the point where striving dissolves into effortless presence.

This is why true meditation cannot be taught as technique or transmitted as method. A teacher can point, can create circumstances where understanding might flower, can remove obstacles through questioning and challenging—but the essential breakthrough must occur alone, in the privacy of one's own consciousness, where no external authority can reach. The guru who promises to give enlightenment, who claims to transfer wisdom through initiation or grace, is offering comfort rather than truth, a pleasant dream rather than the awakening that shatters all dreams.

The aloneness of meditation is not loneliness. It is the aloneness of a mountain peak that stands complete unto itself yet is inseparable from the earth, the aloneness of consciousness that cannot be shared yet is the very ground of all sharing, the aloneness of existence that each must face directly without intermediary yet which reveals itself as the unity that contains all apparent separation.

In this aloneness, boundaries dissolve. The carefully maintained walls between inner and outer, between observer and observed, between self and other, are seen as mental constructs that have no reality beyond the thought that creates them. What remains when these walls fall is not a merging—for there were never truly separate things to merge—but a recognition of the seamless wholeness that was always present but obscured by the mind's habitual division of reality into fragments.

The Return to Silence

Words eventually exhaust themselves attempting to describe what lies beyond language. The mystic, having spoken, must finally fall silent, not in defeat but in recognition that silence itself is the most eloquent expression of truth. For silence is not the absence of sound but the space in which sound arises and into which it returns. It is the canvas upon which all experience is painted, the screen upon which all phenomena appear, the consciousness within which all content emerges and dissolves.

Meditation is the practice of returning to this silence—not as escape but as homecoming, not as achievement but as recognition of what never left. It is available in any moment, not as a future attainment but as present reality obscured only by the mind's constant motion, by thought's endless commentary, by the seeker's perpetual reaching toward what he imagines lies elsewhere.

The revolution that meditation brings is total because it occurs not in the content of consciousness but in consciousness itself. It is not a rearrangement of psychological furniture but a recognition of the space in which all furniture appears. Political revolutions change external structures while leaving internal patterns intact. Psychological revolutions modify behavior and attitude while maintaining the fundamental sense of separate self. But meditation's revolution dissolves the very ground upon which all other revolutions are built—the illusion of the separate self struggling for survival, for meaning, for purpose in a universe imagined as alien and threatening.

What emerges from this dissolution is not nothing but everything—not in the sense of possessing all things but in the sense of being one with the totality, no longer standing apart as observer but recognized as the very consciousness through which the universe becomes aware of itself. This is the ultimate mystical recognition: that the seeker and the sought are one, that the meditator and meditation are not two, that the individual and the Absolute were never separate except in the dream of separation.

And so the journey that seemed to travel immense distances arrives where it began, seeing with new eyes what was always present. The sacred that was sought in distant temples and exotic practices reveals itself in this breath, this moment, this ordinary extraordinary here and now. The revolution that transformed everything leaves everything exactly as it is—only now, nothing is merely what it appears to be. Every moment opens into eternity, every atom vibrates with the infinite, every breath is the respiration of the Divine.

In this recognition, there is peace—not as the opposite of conflict but as the ground from which both conflict and harmony arise. There is freedom—not as the achievement of will but as the surrender of will's burden. There is love—not as emotion but as the recognition of unity, the seeing that all apparent others are movements of the one consciousness that wears infinite masks while remaining forever itself.

The mystic falls silent. The meditation deepens. The word dissolves into the wordless. And in that dissolution, everything is revealed as it truly is: sacred, ineffable, eternally present, waiting only for recognition to flower into the peace that was never truly lost.

The revolution is complete. Nothing has changed. Everything is transformed.

…

Η Ιερή Κενότητα: Ένα Ταξίδι Πέρα από τον Εαυτό

Οι Ψεύτικοι Κήποι της Αναζήτησης

Στην απεραντοσύνη της ανθρώπινης καρδιάς, υπάρχει μια περίεργη πείνα—μια ανησυχία που ωθεί την ψυχή προς μακρινούς ορίζοντες, αναζητώντας οράματα φωτός και εμπειρίες υπέρβασης. Ωστόσο, αυτή η πείνα, γεννημένη από την ατέλεια, φέρει μέσα της τους σπόρους της δικής της απάτης. Γιατί ο αναζητητής που προχωρά με χάρτες σχεδιασμένους από την επιθυμία βρίσκει μόνο τα εδάφη που η δική του λαχτάρα έχει δημιουργήσει, τοπία που αντανακλούν τα περιγράμματα του φόβου του και όχι την απεριόριστη πραγματικότητα που βρίσκεται πέρα από κάθε ονομασία.

Η ανώριμη συνείδηση, μικρή σαν μια γροθιά που αρπάζει σκιές, ονειρεύεται τον εαυτό της σε επέκταση. Βιώνει αυτό που αποκαλεί αφύπνιση, αυτό που ονομάζει φώτιση, αυτό που γιορτάζει ως ρήγμα—και όμως αυτές οι εμπειρίες είναι μόνο αντανακλάσεις σε μια λιμνούλα ταραγμένη από την ίδια της την προσπάθεια. Ο νους αναγνωρίζει μόνο ό,τι έχει εκπαιδευτεί να αναγνωρίζει, βλέπει μόνο μέσα από το χρωματιστό γυαλί της συσσωρευμένης γνώσης του. Ένας άνθρωπος που μεγάλωσε ανάμεσα σε καθρέφτες μπερδεύει τις αντανακλάσεις με παράθυρα και πιστεύει ότι έχει δει πέρα από τα τείχη της φυλακής του.

Τέτοιες ψυχές συχνά επιτυγχάνουν μεγάλη επιτυχία στην αγορά της πνευματικότητας. Συγκεντρώνουν οπαδούς όπως ένας έμπορος συγκεντρώνει νομίσματα, μιλούν με αυθεντία γεννημένη όχι από τη σιωπή αλλά από δανεικές λέξεις, φορούν τα ρούχα της σοφίας ως κοστούμι και όχι ως γυμνότητα. Οι γκουρού που ακολουθούν είναι οι ίδιοι κάτοικοι της ίδιας ψευδαίσθησης—οδηγοί που γνωρίζουν μόνο τα μονοπάτια που έχουν απομνημονεύσει από αρχαία βιβλία, δάσκαλοι των οποίων η βεβαιότητα είναι η ακαμψία του φόβου μεταμφιεσμένη σε γνώση. Μαζί, δάσκαλος και μαθητής κατασκευάζουν περίπλοκες αρχιτεκτονικές πίστης, χτίζοντας πύργους προς τον ουρανό με τούβλα φτιαγμένα από έννοιες, χωρίς ποτέ να παρατηρούν ότι το θεμέλιο βασίζεται σε τίποτα άλλο παρά σε αέρα.

Ο αληθινός διαλογισμός δεν κατοικεί σε τέτοιες αγορές. Δεν είναι εμπόρευμα που αγοράζεται με προσπάθεια, δεν είναι κατάσταση που επιτυγχάνεται με τεχνική, δεν είναι εμπειρία που συλλέγεται και διατηρείται στο μουσείο της μνήμης. Το βασίλειο του διαλογισμού βρίσκεται για πάντα πέρα από την εμβέλεια του αναζητητή, γιατί η αναζήτηση η ίδια είναι το εμπόδιο που εμποδίζει την είσοδο. Όσο κάποιος αναζητά, επιβεβαιώνει την ύπαρξη του αναζητητή—εκείνης της επίμονης σκιάς του εαυτού που πιστεύει ότι είναι χωριστός από αυτό που αναζητά, που φαντάζεται μια απόσταση μεταξύ εδώ και εκεί, μεταξύ τώρα και τότε, μεταξύ εαυτού και του άπειρου.

Η άνεση που αντλεί ο αναζητητής από τις πνευματικές του πρακτικές γίνεται η ηθική με την οποία μετρά την πρόοδό του. Δημιουργεί μια ιεραρχία καταστάσεων, μια σκάλα επίτευξης, και σκαρφαλώνει σταθερά προς τα πάνω, χωρίς ποτέ να υποψιάζεται ότι κάθε σκαλί είναι υφασμένο από τα νήματα του δικού του φόβου για την απουσία εδάφους. Θέλει βεβαιότητα εκεί όπου μόνο το μυστήριο μπορεί να ανθίσει. Θέλει άφιξη εκεί όπου υπάρχει μόνο ταξίδι. Θέλει να κατέχει το ακατέχτητο, να περιέχει το άπειρο μέσα στη δαχτυλήθρα της κατανόησής του.

Ο Θάνατος της Πίστης

Η ελευθερία δεν είναι μια μακρινή ακτή που φτάνεται μετά από μακρύ διαλογισμό. Δεν είναι ο καρπός της πρακτικής, δεν είναι η ανταμοιβή για την πειθαρχία, δεν είναι το επίτευγμα που στεφανώνει μια ζωή πνευματικής προσπάθειας. Η ελευθερία είναι η πρώτη ανάσα, η αρχική κίνηση, η πρωταρχική συνθήκη χωρίς την οποία ο διαλογισμός παραμένει για πάντα μια λέξη χωρίς ουσία, μια υπόσχεση χωρίς εκπλήρωση.

Αυτή η ελευθερία απαιτεί κάτι που λίγοι είναι πρόθυμοι να προσφέρουν: τον ολοκληρωτικό θάνατο όλων όσων έχουν διδαχθεί να εκτιμούν. Η κοινωνία κατασκευάζει τον περίπλοκο ιστό των ηθικών της, κάθε νήμα ένας περιορισμός μεταμφιεσμένος σε αρετή. Από τη γέννηση, το άτομο τυλίγεται σε αυτά τα νήματα μέχρι να ξεχάσει την αίσθηση της γυμνότητας, μέχρι να μπερδέψει το κουκούλι με το δέρμα του. Η κοινωνική ηθική του διδάσκει τι να αναζητά και τι να αποφεύγει, τι να αποκαλεί καλό και τι να ονομάζει κακό, πώς να μετρά τον εαυτό του σε σχέση με τους άλλους και να βρίσκει τον εαυτό του είτε ανώτερο είτε ελλιπή. Όλο αυτό—η ολόκληρη δομή των κοινωνικών αξιών, των θρησκευτικών δογμάτων και των συλλογικών πεποιθήσεων—πρέπει να διαπεραστεί πλήρως, όχι σταδιακά αλλά ακαριαία, σαν ένα πέπλο που σκίζεται με μια μόνο χειρονομία.

Ο άνθρωπος που κουβαλά πίστη δεν μπορεί να εισέλθει στο έδαφος του διαλογισμού. Η πίστη αφορά πάντα κάτι που δεν είναι παρόν, κάτι που ελπίζεται ή θυμάται, κάτι που κατασκευάζεται από τη σκέψη για να γεμίσει το χάος του μη-γνωρίζειν. Είτε κάποιος πιστεύει στον Θεό είτε στον αθεϊσμό, στην αναγέννηση είτε στην εξόντωση, στην πρόοδο είτε στην παρακμή—όλες αυτές οι πίστεις είναι έπιπλα τοποθετημένα στο δωμάτιο του νου, διακοσμήσεις προορισμένες να κάνουν το κενό να φαίνεται κατοικημένο. Αλλά ο διαλογισμός δεν είναι ένα επιπλωμένο δωμάτιο. Είναι η απέραντη έρημος όπου καμία δομή δεν στέκεται, ο ωκεανός χωρίς νησιά, ο ουρανός που δεν έχει σύνορα.

Το δόγμα είναι η προσπάθεια της σκέψης να κρυσταλλώσει το ζωντανό στο νεκρό, να μετατρέψει το ρέον ποτάμι σε πάγο που μπορεί να αρπαχτεί και να κρατηθεί. Οι θρησκευτικές δοξασίες, τα φιλοσοφικά συστήματα, οι ψυχολογικές θεωρίες—όλα είναι χάρτες που ισχυρίζονται ότι περιγράφουν ένα έδαφος που υπάρχει πέρα από κάθε χαρτογράφηση. Οι μυστικιστές των παλιών εποχών μιλούσαν με παράδοξα και ποίηση όχι επειδή έλειπε η σαφήνεια αλλά επειδή η άμεση έκφραση της αλήθειας θα γινόταν αμέσως ψευδής τη στιγμή που σκληραινόταν σε δήλωση. Δείχνανε το φεγγάρι και προειδοποιούσαν ενάντια στο να μπερδέψουν το δάχτυλο με τον προορισμό.

Αυτή η άρνηση της κοινωνικής ηθικής και των δομών της πίστης δεν είναι επανάσταση. Η επανάσταση είναι απλώς ο αντίθετος πόλος της συμμόρφωσης, ακόμα δεμένη με αυτό που απορρίπτει. Η αληθινή ελευθερία δεν είναι ούτε συμμόρφωση ούτε επανάσταση αλλά ένα βήμα έξω από ολόκληρο το πεδίο όπου αυτά τα αντίθετα υπάρχουν. Δεν είναι δημόσια υπόθεση, δεν είναι κάτι που μπορεί να ασκηθεί σε συγκεντρώσεις ή να μοιραστεί σε συναντήσεις. Ο διαλογισμός στέκεται μόνος όπως κάθε ψυχή στέκεται μόνη μπροστά στο άπειρο—όχι απομονωμένη αλλά μοναδική, όχι χωριστή αλλά μοναδική, όχι διαιρεμένη αλλά ολόκληρη από μόνη της.

Πέρα από τα Σύνορα της Σκέψης

Η αλήθεια δεν κατοικεί στο βασίλειο της σκέψης. Αυτό πρέπει να κατανοηθεί όχι εννοιολογικά αλλά με ολόκληρο το ον του ανθρώπου. Η σκέψη είναι ένα υπέροχο εργαλείο για την πλοήγηση στον πρακτικό κόσμο, για την κατασκευή γεφυρών και την επίλυση εξισώσεων, για την οργάνωση της εμπειρίας σε κατηγορίες που μπορούν να επικοινωνηθούν. Αλλά η σκέψη είναι πάντα και μόνο μια απάντηση στη μνήμη, μια αντίδραση γεννημένη από το παρελθόν. Δεν γνωρίζει τίποτα για το παρόν εκτός από μέσα από τον φακό του ό,τι υπήρξε. Συναντά το νέο και αμέσως το μεταφράζει στο γνωστό, μειώνοντας το άπειρο στο οικείο, εξημερώνοντας το άγριο στο οικιακό.

Αυτό που η σκέψη αποκαλεί αλήθεια είναι απλώς μια διάταξη ιδεών που επιτυγχάνει εσωτερική συνέπεια. Τα φιλοσοφικά συστήματα υπερηφανεύονται για τη λογική τους συνοχή, οι θρησκευτικές θεολογίες ισχυρίζονται εγκυρότητα μέσω αναφορών στις γραφές, οι επιστημονικές θεωρίες αποδεικνύουν την αξία τους μέσω προβλεπτικής δύναμης. Ωστόσο, όλα αυτά είναι κατασκευές μέσα στο πεδίο της σκέψης, οικοδομήματα χτισμένα από υλικά της σκέψης, μνημεία στην ικανότητα της σκέψης να οργανώνει σύμβολα. Μπορεί να είναι χρήσιμα, ακόμα και όμορφα, αλλά δεν είναι αλήθεια με την έννοια που ο διαλογισμός αποκαλύπτει την αλήθεια.

Γιατί ο διαλογισμός ανοίγει μια πόρτα—ή μάλλον, διαλύει το τείχος—σε μια διάσταση όπου η σκέψη δεν μπορεί να ακολουθήσει. Αυτό δεν είναι η απουσία σκέψης, όχι μια κενή ασυνειδησία ή ένα κενό πνευματικής δραστηριότητας. Μάλλον, είναι η συνείδηση που γνωρίζει τον εαυτό της χωρίς τη μεσολάβηση της σκέψης, η αντίληψη χωρίς το φίλτρο της έννοιας, το ον το ίδιο χωρίς την συνεχή αφήγηση της γένεσης. Όταν η σκέψη σιωπά όχι μέσω καταστολής αλλά μέσω της όρασης των δικών της περιορισμών, κάτι άλλο αναδύεται—ή ίσως ήταν πάντα παρόν αλλά κρυμμένο από τον θόρυβο της σκέψης.

Αυτό το κάτι δεν μπορεί να ονομαστεί χωρίς να προδοθεί, ωστόσο το μυστικιστικό ένστικτο μέσα στους αιώνες έχει προσπαθήσει να δείξει προς αυτό μέσω συμβόλων και μεταφορών. Έχει ονομαστεί το Έδαφος του Όντος, το Απόλυτο, το Κενό, το Ταο, η Θεϊκή Παρουσία, η Καθαρή Συνείδηση, το Αιώνιο Τώρα. Κάθε όνομα γίνεται αμέσως ανεπαρκές, κάθε περιγραφή πέφτει κοντά, ωστόσο το δείξιμο συνεχίζεται επειδή η ανθρώπινη καρδιά δεν μπορεί να περιέχει τέτοια αναγνώριση χωρίς να την εκφράσει, ακόμα και γνωρίζοντας ότι η έκφραση θα αποτύχει.

Η πλήρης άρνηση ολόκληρης της δομής της σκέψης είναι η θετική πραγματικότητα του διαλογισμού. Αυτό ακούγεται παράδοξο στον ορθολογικό νου, ο οποίος κατανοεί την κατασκευή αλλά όχι τη διάλυση, ο οποίος καταλαβαίνει το χτίσιμο αλλά όχι το άδειασμα. Πώς μπορεί η άρνηση να είναι θετική; Πώς μπορεί η άρνηση της δομής να οδηγήσει σε παρουσία και όχι σε απουσία; Ωστόσο, αυτό το παράδοξο επιλύεται όχι μέσω διανοητικής κατανόησης αλλά μέσω άμεσης εμπειρίας. Ο άνθρωπος που περνά τη ζωή του γεμίζοντας το σπίτι του με αντικείμενα και μια μέρα αφαιρεί τα πάντα ανακαλύπτει όχι κενό αλλά τον ίδιο τον χώρο—εκείνη τη ζωντανή ευρυχωρία που ήταν πάντα παρούσα αλλά κρυμμένη κάτω από τη συσσώρευση.

Η Φωτεινή Έρημος

Όταν ο αναζητητής σταματά να αναζητά, όταν η πίστη απελευθερώνει το κράτημά της, όταν η σκέψη αναγνωρίζει τα όριά της και ησυχάζει—αυτό που μένει δεν είναι τίποτα αλλά τα πάντα. Οι μυστικιστές μιλούν γι' αυτό σε γλώσσες φωτός και σκότους, πληρότητας και κενότητας, ήχου και σιωπής, γνωρίζοντας ότι οποιαδήποτε περιγραφή θα παρεξηγηθεί ωστόσο εμπιστευόμενοι ότι κάτι θα φτάσει πέρα από το χάσμα των λέξεων για να ανάψει αναγνώριση σε μια άλλη καρδιά.

Υπάρχει μια ποιότητα απεραντοσύνης σε αυτή την κατάσταση που αποκαλύπτει ο διαλογισμός—όχι η απεραντοσύνη του χώρου που εκτείνεται άπειρα προς τα έξω, αλλά μια εσωτερική απεραντοσύνη που δεν έχει διαστάσεις ωστόσο περιέχει όλες τις δυνατότητες. Είναι σαν να στέκεσαι σε μια έρημο τα μεσάνυχτα, ο ουρανός τόσο γεμάτος αστέρια που το ίδιο το σκοτάδι γίνεται φωτεινό, και να νιώθεις τον εαυτό σου τόσο απειροελάχιστα μικρό όσο και ταυτόσημο με ολόκληρο τον κόσμο. Τα όρια που κανονικά ορίζουν τον εαυτό ως χωριστό από τον κόσμο γίνονται πορώδη, μετά διαφανή, μετά εξαφανίζονται εντελώς—όχι σε απώλεια ταυτότητας αλλά σε αναγνώριση της αληθινής φύσης ως μη χωριστή από το σύνολο.

Αυτή είναι η ένωση που περιγράφουν οι μυστικιστές, αν και η ένωση υπονοεί δύο πράγματα που ενώνονται ενώ αυτό είναι η αναγνώριση ότι ποτέ δεν υπήρχε διαίρεση. Το κύμα ανακαλύπτει ότι είναι ο ωκεανός. Η ακτίνα φωτός συνειδητοποιεί ότι είναι ο ήλιος. Η ατομική συνείδηση ξυπνά στη φύση της ως συνείδηση η ίδια, όχι κλεισμένη σε ένα σώμα αλλά εμφανιζόμενη μέσω αυτής της συγκεκριμένης μορφής όπως το καθολικό εμφανίζεται μέσω κάθε συγκεκριμένου, όπως το άπειρο χορεύει σε κάθε πεπερασμένη εκδήλωση.

Σε τέτοιες στιγμές—αν και η λέξη στιγμή είναι λάθος, γιατί αυτό υπάρχει έξω από τον χρόνο—δεν υπάρχει εμπειρία υπέρβασης επειδή δεν υπάρχει εμπειρογνώμονας χωριστός από αυτό που βιώνεται. Υπάρχει απλώς ον, καθαρό και χωρίς μεσολάβηση. Το ιερό δεν είναι κάπου αλλού, όχι σε ουρανούς πάνω ή βάθη κάτω, αλλά εδώ ακριβώς στο συνηθισμένο που γίνεται εξαιρετικό μέσω πλήρους προσοχής. Το ανέκφραστο αποκαλύπτει τον εαυτό του όχι ως κάτι κρυμμένο που πρέπει να αποκαλυφθεί αλλά ως το προφανές που παραβλέφθηκε επειδή ήταν πολύ κοντά, πολύ απλό, πολύ άμεσο για να το παρατηρήσει ένας νους που πάντα απλώνεται αλλού.

Η Σιωπή που Μιλά

Ωστόσο, κανείς δεν μπορεί να κατοικεί μόνιμα σε τέτοια αναγνώριση περισσότερο από όσο μπορεί να κρατήσει τον άνεμο ή να πιάσει τον ουρανό σε ένα βάζο. Το σώμα συνεχίζει την αναπνοή του, η σκέψη επαναλαμβάνει την κίνησή της, η καθημερινή ζωή καλεί με τις ατελείωτες απαιτήσεις και ανάγκες της. Η μεταμόρφωση που φέρνει ο διαλογισμός δεν είναι μια απόδραση από τον κόσμο αλλά ένας διαφορετικός τρόπος ύπαρξης μέσα σε αυτόν—μια παρουσία που δεν μπερδεύει πια την επιφάνεια με τα βάθη, το κύμα με τον ωκεανό, το όνειρο με τον ονειρευόμενο.

Μετά την αγκαλιά αυτής της πραγματικότητας, το άτομο επιστρέφει στο βασίλειο της σκέψης φέροντας κάτι ανέκφραστο—όχι ως μνήμη αλλά ως άρωμα που κολλά σε όλες τις επόμενες εμπειρίες. Τα χρώματα φαίνονται πιο ζωντανά αλλά λιγότερο σημαντικά. Οι σχέσεις βαθαίνουν αλλά βαραίνουν λιγότερο. Ο πόνος συμβαίνει αλλά δεν ορίζει. Η χαρά αναδύεται αλλά δεν χρειάζεται να αρπαχτεί. Τα πάντα συνεχίζονται όπως πριν αλλά τίποτα δεν είναι το ίδιο, γιατί αυτός που ενεργεί και αντιλαμβάνεται και σκέφτεται έχει αλλάξει ριζικά σε ένα επίπεδο κάτω από την προσωπικότητα, κάτω από τον χαρακτήρα, κάτω από όλα όσα κάνουν ένα άτομο διαφορετικό από ένα άλλο.

Αυτή είναι η ιερή καθημερινότητα που γιορτάζουν οι μυστικιστές—όχι μια εξαιρετική κατάσταση που επιτυγχάνεται μέσω ηρωικής πρακτικής αλλά η αναγνώριση του εξαιρετικού μέσα στο συνηθισμένο, του αιώνιου μέσα στο χρονικό, του άπειρου μέσα στο πεπερασμένο. Το ιερό αποκαλύπτει τον εαυτό του στην πτώση του φωτός μέσα από ένα παράθυρο, στην ανάσα που μπαίνει και βγαίνει από το σώμα, στην κίνηση της σκέψης πάνω από τον ουρανό του νου όπως τα σύννεφα πάνω από την γαλάζια έκταση. Τα πάντα γίνονται μυστηριακά όχι επειδή έχουν αλλάξει αλλά επειδή η αντίληψη έχει καθαριστεί.

Η ειρήνη που αναδύεται δεν είναι η ειρήνη της απόδρασης ή η ηρεμία της καταστολής. Είναι η ειρήνη που έρχεται από το να μην είσαι πια σε πόλεμο—με τον εαυτό σου, με τους άλλους, με την ίδια την ύπαρξη. Η αντίσταση σταματά όταν δεν υπάρχει τίποτα να αντισταθείς, ο αγώνας τελειώνει όταν δεν υπάρχει πουθενά να πας, η αναζήτηση σταματά όταν φανεί ότι αυτό που αναζητούνταν ήταν η ίδια η αναζήτηση. Αυτή η ειρήνη συνυπάρχει με δράση, με πάθος, με πλήρη εμπλοκή με τη ζωή. Δεν είναι παθητικότητα αλλά μια σταθερότητα που επιτρέπει τα πάντα να ρέουν μέσα χωρίς να αφήνουν κατάλοιπα, χωρίς να δημιουργούν τους καρμικούς κόμπους που δένουν τη συνείδηση σε αιώνια γένεση.

Η Ατραπός Χωρίς Μονοπάτι

Το να μιλάς για τον διαλογισμό ως μονοπάτι είναι ήδη να παραπλανάς, γιατί ένα μονοπάτι υπονοεί κίνηση από εδώ προς εκεί, από την άγνοια στη γνώση, από τη δουλεία στη λύτρωση. Ωστόσο, ο διαλογισμός δεν είναι ένα πήγαινε αλλά ένα μένει, όχι ένα επίτευγμα αλλά ένα ον, όχι μια γένεση αλλά μια αναγνώριση αυτού που ήδη είναι. Η ατραπός χωρίς μονοπάτι είναι αυτό το παράδοξο: ότι πρέπει να κάνεις τεράστια προσπάθεια για να συνειδητοποιήσεις ότι καμία προσπάθεια δεν χρειαζόταν ποτέ, πρέπει να αναζητήσεις έντονα για να ανακαλύψεις ότι η αναζήτηση είναι το εμπόδιο, πρέπει να αγωνιστείς για να φτάσεις στο σημείο όπου ο αγώνας διαλύεται σε αβίαστη παρουσία.

Αυτός είναι ο λόγος που ο αληθινός διαλογισμός δεν μπορεί να διδαχθεί ως τεχνική ή να μεταδοθεί ως μέθοδος. Ένας δάσκαλος μπορεί να δείξει, μπορεί να δημιουργήσει συνθήκες όπου η κατανόηση μπορεί να ανθίσει, μπορεί να αφαιρέσει εμπόδια μέσω ερωτήσεων και προκλήσεων—αλλά το ουσιαστικό ρήγμα πρέπει να συμβεί μόνο, στην ιδιωτικότητα της δικής σου συνείδησης, όπου καμία εξωτερική αυθεντία δεν μπορεί να φτάσει. Ο γκουρού που υπόσχεται να δώσει φώτιση, που ισχυρίζεται ότι μεταφέρει σοφία μέσω μύησης ή χάριτος, προσφέρει άνεση αντί για αλήθεια, ένα ευχάριστο όνειρο αντί για την αφύπνιση που σπάει όλα τα όνειρα.

Η μοναξιά του διαλογισμού δεν είναι μοναχικότητα. Είναι η μοναξιά μιας κορυφής βουνού που στέκεται πλήρης από μόνη της ωστόσο αδιαχώριστη από τη γη, η μοναξιά της συνείδησης που δεν μπορεί να μοιραστεί ωστόσο είναι το ίδιο το έδαφος όλου του μοιράσματος, η μοναξιά της ύπαρξης που ο καθένας πρέπει να αντιμετωπίσει άμεσα χωρίς μεσάζοντα ωστόσο που αποκαλύπτει τον εαυτό της ως την ενότητα που περιέχει όλη την εμφανή διαίρεση.

Σε αυτή τη μοναξιά, τα όρια διαλύονται. Τα προσεκτικά διατηρούμενα τείχη μεταξύ εσωτερικού και εξωτερικού, μεταξύ παρατηρητή και παρατηρούμενου, μεταξύ εαυτού και άλλου, φαίνονται ως νοητικές κατασκευές που δεν έχουν πραγματικότητα πέρα από τη σκέψη που τις δημιουργεί. Αυτό που μένει όταν αυτά τα τείχη πέσουν δεν είναι μια συγχώνευση—γιατί ποτέ δεν υπήρχαν πραγματικά χωριστά πράγματα να συγχωνευτούν—αλλά μια αναγνώριση της άψογης ολότητας που ήταν πάντα παρούσα αλλά κρυμμένη από τη συνήθεια του νου να διαιρεί την πραγματικότητα σε κομμάτια.

Η Επιστροφή στη Σιωπή

Οι λέξεις τελικά εξαντλούνται προσπαθώντας να περιγράψουν αυτό που βρίσκεται πέρα από τη γλώσσα. Ο μυστικιστής, έχοντας μιλήσει, πρέπει τελικά να σιωπήσει, όχι σε ήττα αλλά σε αναγνώριση ότι η σιωπή η ίδια είναι η πιο εύγλωττη έκφραση της αλήθειας. Γιατί η σιωπή δεν είναι η απουσία ήχου αλλά ο χώρος στον οποίο ο ήχος αναδύεται και στον οποίο επιστρέφει. Είναι ο καμβάς πάνω στον οποίο ζωγραφίζεται όλη η εμπειρία, η οθόνη πάνω στην οποία εμφανίζονται όλα τα φαινόμενα, η συνείδηση μέσα στην οποία όλο το περιεχόμενο αναδύεται και διαλύεται.

Ο διαλογισμός είναι η πρακτική της επιστροφής σε αυτή τη σιωπή—όχι ως απόδραση αλλά ως επιστροφή στο σπίτι, όχι ως επίτευγμα αλλά ως αναγνώριση αυτού που ποτέ δεν έφυγε. Είναι διαθέσιμη σε οποιαδήποτε στιγμή, όχι ως μελλοντική επίτευξη αλλά ως παρούσα πραγματικότητα που κρύβεται μόνο από την συνεχή κίνηση του νου, από τον ατελείωτο σχολιασμό της σκέψης, από το αιώνιο άπλωμα του αναζητητή προς αυτό που φαντάζεται ότι βρίσκεται αλλού.

Η επανάσταση που φέρνει ο διαλογισμός είναι ολοκληρωτική επειδή συμβαίνει όχι στο περιεχόμενο της συνείδησης αλλά στη συνείδηση η ίδια. Δεν είναι μια αναδιάταξη ψυχολογικών επίπλων αλλά μια αναγνώριση του χώρου στον οποίο εμφανίζονται όλα τα έπιπλα. Οι πολιτικές επαναστάσεις αλλάζουν εξωτερικές δομές ενώ αφήνουν εσωτερικά μοτίβα άθικτα. Οι ψυχολογικές επαναστάσεις τροποποιούν συμπεριφορά και στάση ενώ διατηρούν την θεμελιώδη αίσθηση χωριστού εαυτού. Αλλά η επανάσταση του διαλογισμού διαλύει το ίδιο το έδαφος πάνω στο οποίο χτίζονται όλες οι άλλες επαναστάσεις—την ψευδαίσθηση του χωριστού εαυτού που αγωνίζεται για επιβίωση, για νόημα, για σκοπό σε ένα σύμπαν που φαντάζεται ως ξένο και απειλητικό.

Αυτό που αναδύεται από αυτή τη διάλυση δεν είναι τίποτα αλλά τα πάντα—όχι με την έννοια της κατοχής όλων των πραγμάτων αλλά με την έννοια του να είσαι ένα με την ολότητα, χωρίς πια να στέκεσαι χωριστά ως παρατηρητής αλλά αναγνωρισμένος ως η ίδια η συνείδηση μέσω της οποίας το σύμπαν γίνεται ενήμερο του εαυτού του. Αυτή είναι η απόλυτη μυστικιστική αναγνώριση: ότι ο αναζητητής και το αναζητούμενο είναι ένα, ότι ο διαλογιστής και ο διαλογισμός δεν είναι δύο, ότι το άτομο και το Απόλυτο ποτέ δεν ήταν χωριστά εκτός από στο όνειρο της διαίρεσης.

Και έτσι το ταξίδι που φάνηκε να ταξιδεύει απεριόριστες αποστάσεις φτάνει εκεί όπου ξεκίνησε, βλέποντας με νέα μάτια αυτό που ήταν πάντα παρόν. Το ιερό που αναζητήθηκε σε μακρινούς ναούς και εξωτικές πρακτικές αποκαλύπτει τον εαυτό του σε αυτή την ανάσα, αυτή τη στιγμή, αυτό το συνηθισμένο εξαιρετικό εδώ και τώρα. Η επανάσταση που μεταμόρφωσε τα πάντα αφήνει τα πάντα ακριβώς όπως είναι—μόνο τώρα, τίποτα δεν είναι απλώς αυτό που φαίνεται. Κάθε στιγμή ανοίγει στην αιωνιότητα, κάθε άτομο δονείται με το άπειρο, κάθε ανάσα είναι η αναπνοή του Θεϊκού.

Σε αυτή την αναγνώριση, υπάρχει ειρήνη—όχι ως το αντίθετο της σύγκρουσης αλλά ως το έδαφος από το οποίο αναδύονται και η σύγκρουση και η αρμονία. Υπάρχει ελευθερία—όχι ως επίτευγμα της θέλησης αλλά ως παράδοση του βάρους της θέλησης. Υπάρχει αγάπη—όχι ως συναίσθημα αλλά ως αναγνώριση ενότητας, το βλέμμα ότι όλοι οι εμφανείς άλλοι είναι κινήσεις της μιας συνείδησης που φορά άπειρες μάσκες ενώ παραμένει για πάντα ο εαυτός της.

Ο μυστικιστής σιωπά. Ο διαλογισμός βαθαίνει. Η λέξη διαλύεται στο άλεκτο. Και σε αυτή τη διάλυση, τα πάντα αποκαλύπτονται όπως πραγματικά είναι: ιερά, ανέκφραστα, αιώνια παρόντα, περιμένοντας μόνο την αναγνώριση για να ανθίσουν στην ειρήνη που ποτέ δεν χάθηκε πραγματικά.

Η επανάσταση ολοκληρώνεται. Τίποτα δεν έχει αλλάξει. Τα πάντα έχουν μεταμορφωθεί.

Intellectual property rights

The entire content of our website, including, but not limited to, texts, news, graphics, photographs, diagrams, illustrations, services provided and generally any kind of files, is subject to intellectual property (copyright) and is governed by the national and international provisions on Intellectual Property, with the exception of the expressly recognized rights of third parties.
Therefore, it is expressly prohibited to reproduce, republish, copy, store, sell, transmit, distribute, publish, perform, "download", translate, modify in any way, in part or in summary, without the express prior written consent of the Foundation. It is known that in case the Foundation consents, the applicant is obliged to explicitly refer via links (hyperlinks) to the relevant content of the Foundation's website. This obligation of the applicant exists even if it is not explicitly stated in the written consent of the Foundation.
Exceptionally, it is permitted to individually store and copy parts of the content on a simple personal computer for strictly personal use (private study or research, educational purposes), without the intention of commercial or other exploitation and always under the condition of indicating the source of its origin, without this in any way implies a grant of intellectual property rights.
It is also permitted to republish material for purposes of promoting the events and activities of the Foundation, provided that the source is mentioned and that no intellectual property rights are infringed, no trademarks are modified, altered or deleted.
Everything else that is included on the electronic pages of our website and constitutes registered trademarks and intellectual property products of third parties is their own sphere of responsibility and has nothing to do with the website of the Foundation.

Δικαιώματα πνευματικής ιδιοκτησίας

Το σύνολο του περιεχομένου του Δικτυακού μας τόπου, συμπεριλαμβανομένων, ενδεικτικά αλλά όχι περιοριστικά, των κειμένων, ειδήσεων, γραφικών, φωτογραφιών, σχεδιαγραμμάτων, απεικονίσεων, παρεχόμενων υπηρεσιών και γενικά κάθε είδους αρχείων, αποτελεί αντικείμενο πνευματικής ιδιοκτησίας (copyright) και διέπεται από τις εθνικές και διεθνείς διατάξεις περί Πνευματικής Ιδιοκτησίας, με εξαίρεση τα ρητώς αναγνωρισμένα δικαιώματα τρίτων.

Συνεπώς, απαγορεύεται ρητά η αναπαραγωγή, αναδημοσίευση, αντιγραφή, αποθήκευση, πώληση, μετάδοση, διανομή, έκδοση, εκτέλεση, «λήψη» (download), μετάφραση, τροποποίηση με οποιονδήποτε τρόπο, τμηματικά η περιληπτικά χωρίς τη ρητή προηγούμενη έγγραφη συναίνεση του Ιδρύματος. Γίνεται γνωστό ότι σε περίπτωση κατά την οποία το Ίδρυμα συναινέσει, ο αιτών υποχρεούται για την ρητή παραπομπή μέσω συνδέσμων (hyperlinks) στο σχετικό περιεχόμενο του Δικτυακού τόπου του Ιδρύματος. Η υποχρέωση αυτή του αιτούντος υφίσταται ακόμα και αν δεν αναγραφεί ρητά στην έγγραφη συναίνεση του Ιδρύματος.

Κατ’ εξαίρεση, επιτρέπεται η μεμονωμένη αποθήκευση και αντιγραφή τμημάτων του περιεχομένου σε απλό προσωπικό υπολογιστή για αυστηρά προσωπική χρήση (ιδιωτική μελέτη ή έρευνα, εκπαιδευτικούς σκοπούς), χωρίς πρόθεση εμπορικής ή άλλης εκμετάλλευσης και πάντα υπό την προϋπόθεση της αναγραφής της πηγής προέλευσής του, χωρίς αυτό να σημαίνει καθ’ οιονδήποτε τρόπο παραχώρηση δικαιωμάτων πνευματικής ιδιοκτησίας.

Επίσης, επιτρέπεται η αναδημοσίευση υλικού για λόγους προβολής των γεγονότων και δραστηριοτήτων του Ιδρύματος, με την προϋπόθεση ότι θα αναφέρεται η πηγή και δεν θα θίγονται δικαιώματα πνευματικής ιδιοκτησίας, δεν θα τροποποιούνται, αλλοιώνονται ή διαγράφονται εμπορικά σήματα.

Ό,τι άλλο περιλαμβάνεται στις ηλεκτρονικές σελίδες του Δικτυακού μας τόπου και αποτελεί κατοχυρωμένα σήματα και προϊόντα πνευματικής ιδιοκτησίας τρίτων ανάγεται στη δική τους σφαίρα ευθύνης και ουδόλως έχει να κάνει με τον Δικτυακό τόπο του Ιδρύματος.

Esoterism Academy

CIRCLE OF LIGHT

ESOTERISM STUDIES

ESOTERISM ACADEMY NEW ARTICLE

Sunday, December 11, 2022

Εμπειρία Θεού

Ο Θεός… κι εμείς

Η Καθαρά Προσευχή

Οι Βαθμίδες Τελείωσης

Μετουσίωσις

Ο Ιερός Χώρος

TAOΪSM

BUDDHISM

VEDANTA

jKRISHNAMURTI

1. The Sacred Emptiness: A Journey Beyond the Self

RELIGION

Quotes

Constantinos’s quotes

Copyright