By Unseen
Οι Αρχαίοι Σοφοί (κι όχι μόνο στην Ελλάδα αλλά και σε άλλες περιοχές της γης) θεωρούσαν Αυτό που Υπάρχει Πραγματικά, Αυτό που Υπάρχει Από Μόνο του, Απροσπέλαστο από οποιαδήποτε αντίληψη, μια Βαθιά Αντιληπτική Σιωπή. Στην Ελληνική Θρησκεία, μαζί κι ο Ορφέας, Ονόμαζαν Αυτό το Ακατάληπτο που Είναι η Πηγή του Παντός, των πάντων, Χάος, το Αντιληπτικό Κενό (κι όχι με το ευτελές νόημα της ανοργάνωτης ουσίας ή του συνόλου των πραγμάτων). Σήμερα, που δεν κατανοούμε πιά την Αρχαία Θρησκεία και τους θεολογικούς όρους της ακούγοντας «Χάος» δίνουμε στον Όρο το δικό μας αντιληπτικό περιεχόμενο κι αυτό οδηγεί βέβαια σε παρερμηνείες και παρεξηγήσεις. Το Χάος των Αρχαίων Είναι η Πηγή του Παντός, η Άγνωστη Αχανής «Περιοχή» από Όπου Πηγάζουν όλα, αντιλήψεις, καταστάσεις, εμπειρίες, όντα, πράγματα, όλα. Είναι ο Μετέπειτα Θεός των θεολόγων, ο Δίας της Ύστερης Ελληνικής Θρησκείας (κι όχι ο Δίας του Ησίοδου, του «Δωδεκάθεου»), ο Άκτιστος Πατέρας των χριστιανών, κλπ.
Για τον Πυθαγόρα, που παρέλαβε την Ορφική Διδασκαλία κι ήθελε να της δώσει μια πιο «επιστημονική», μαθηματική έκφραση, το Χάος της θεολογίας είναι το Αντιληπτικό Κενό, της Αντίληψης που δεν έχει περιεχόμενο. Είναι η Αντίληψη που έχει μηδενικά στοιχεία, μηδέν πληροφορίες. Διαφυλάσσοντας το θεολογικό Νόημα του Μηδενός ο Πυθαγόρας θεωρούσε το Μηδέν Μια Ολοζώντανη Πραγματικότητα, σαν το Πλήρες Ζωής και Ουσίας και Δημιουργικής Δύναμης κι όχι σαν το «τίποτα» (μονάχα για την ανθρώπινη αντίληψη είναι «τίποτα», αφού η αντίληψη δεν έχει «τίποτα» να πιαστεί από αυτό και να σχηματίσει μια «εικόνα»). Αργότερα ο Παρμενίδης που προέρχεται από το Πυθαγόρειο Ρεύμα, αφού και Δασκάλους Πυθαγόρειους είχε και δεν παρέκκλινε από τις Βασικές Αρχές της Διδασκαλίας, έδωσε μια πιο προσιτή φιλοσοφική ερμηνεία των πραγμάτων κι Ονομάζει το Ορφικό Χάος, το Πυθαγόρειο Μηδέν, Αληθινό Ον. Είναι αυτό που ο Πλάτωνας θα Καθορίσει σαν το Τελείως Είναι, το Αγαθόν, το Ένα.
Το Πυθαγόρειο Μηδέν σαν Μη-Αντιληπτική Ολότητα αλλά Έμμεσα Αντιληπτή, Είναι το Αληθινό Ένα, που στο Κατώτερο Υπαρξιακό Επίπεδο της Αντίληψης Αντανακλάται σαν Μονάδα, Ενότητα του Είναι, της Ύπαρξης που είναι ο Πρώτος Ιερός Ειδητικός Αριθμός. Το Μηδέν Δεν Είναι Ειδητικός Αριθμός (εφόσον δεν έχει στοιχεία). Οι Αριθμοί Εκδηλώνονται στον Χώρο της Αντίληψης.
Το Μηδέν Είναι η Πηγή του Παντός κι η Δημιουργική Αρχή από την Οποία Πηγάζουν, Φανερώνονται, Όλα, στην ύπαρξη. Αυτή είναι η Μοναδική Σχέση που έχουν όλα τα πράγματα με την Πηγή τους (ότι Προέρχονται από Αυτήν). Ο Μόνος Τρόπος Προσέγγισης της Μεταφυσικής Αρχής είναι η Βιωματική Οδός στην Οποία πρέπει να αφήσουμε πίσω κάθε αντίληψη και κάθε προσπάθεια σύλληψης της Υπέρτατης Πραγματικότητας, σαν ματαιότητα.
Στον Πυθαγόρειο Σύλλογο του Πυθαγόρα, αλλά και στους πυθαγόρειους συλλόγους μετά τον Πυθαγόρα, οι άνθρωποι μαθήτευαν σε Αυτή την Υπερβατική Προσέγγιση. Τα Διάφορα Επίπεδα Εμβάθυνσης στην Πραγματικότητα παριστάνονταν σαν Αντιληπτική Εμπειρία των Ιερών Αριθμών, σαν Εμπειρία των Εσωτερικών Καταστάσεων της Ύπαρξης, σαν Συνειδησιακές Καταστάσεις-Λειτουργίες-Εμπειρίες. Είναι ο «αρχαίος λόγος», η παράδοση, η Ανύψωση στην Πραγματικότητα στην οποία αναφέρεται ο Πλάτωνας στον Φαίδωνα (Περί Ψυχής).
Για το Μηδέν δεν μπορούμε να πούμε τίποτα, παρά μόνο ότι μπορεί να Υποδειχθεί η Βιωματική Προσέγγισή του στο Τέλος της Εσωτερικής Βίωσης των Καταστάσεων, των Ιερών Αριθμών. Για τις Υπόλοιπες όμως Εξωτερικές (σε σύγκριση με το Εσωτερικό Άγνωστο Μηδέν) Καταστάσεις που Εκφράζονται με τους Ιερούς Αριθμούς μπορούν να ειπωθούν και να διευκρινιστούν κάποια πράγματα. Η Αντίληψη του Μηδενός σαν Μιας Μη-Αντιληπτικής Ολότητας που Μόνο Βιώνεται, είναι η Μονάδα. Η Αντίληψη του Μηδενός σαν Μιας Ολότητας Παριστάνεται όχι σαν το καθαρό -0- αλλά σαν μηδέν μέσα σε παρένθεση -(0)- . Δεν είναι πλέον το Μηδέν αλλά μια Αντιληπτική Εικόνα του Μηδενός, η Μονάδα. Σαν Ακριβής «Εικόνα» του Αληθινού Ενός (Μηδενός) η Μονάδα Φαίνεται όπως το Ένα. Αποτελεί (στο Αντιληπτικό Επίπεδο) Μια Ενότητα, μια Κατάσταση Επίγνωσης του Είναι, Εντός της Οποίας όλα είναι μια κοινή ουσία κι όλα αλληλοεξαρτώνται, ακόμα κι αν «διακρίνονται» το ένα από το άλλο. Στην πραγματικότητα η Αντιληπτική Κατάσταση της Μονάδας, της Ενότητας του Είναι, έχει Διάφορες Διαβαθμίσεις. Από την Ενότητα Χωρίς Διακρίσεις (δηλαδή την Αντίληψη μόνο της αντιληπτικής πραγματικότητας της μίας ουσίας) μέχρι την Ενότητα που τα Αγκαλιάζει όλα (κι εκδηλώνεται σαν αλληλεξάρτηση των πάντων).
Η Κατάσταση της Δυάδας Αναδύεται Μέσα στην Αρχική Μονάδα-Αντιληπτική Ενότητα-Ολότητα, όταν Αρχίζει η Διάκριση ανάμεσα στην «Αντίληψη» και το «Περιεχόμενό» της. Αυτή ακριβώς η Δυνατότητα Διάκρισης είναι η Δημιουργική Δύναμη που Φέρνει σε Ύπαρξη τα Πάντα, στα Εσωτερικά Επίπεδα και στο Εξωτερικό Επίπεδο. Όταν Αντίληψη και Περιεχόμενο Δεν Διακρίνονται ουσιαστικά, Λειτουργεί η Κατάσταση της Μονάδας και δεν έχει διαφοροποιηθεί. Αλλά ήδη η Διάκριση ενυπάρχει ανεκδήλωτη. Όταν η Αντίληψη και το Περιεχόμενο «Ταυτίζονται» (σαν «δύο» πράγματα που συνταιριάζουν απόλυτα) ήδη διακρίνονται χωρίς όμως να σπάει η Ενότητα και η πλήρης ανταπόκριση ανάμεσά τους. Όταν η Αντίληψη Διακρίνεται από το Περιεχόμενο τότε η Αντίληψη συλλαμβάνει το Περιεχόμενο σαν τον Χώρο της κι η Ενότητα Υφίσταται σαν Ενότητα όλων των πραγμάτων, ή αλλιώς σαν «Αλληλεξάρτηση». Στην πραγματικότητα αυτή είναι η Κατάσταση της Τριάδας Όπου Καταλήγει η Δημιουργική Κίνηση στο Ανώτερο Πεδίο. Η Μονάδα σαν Ολότητα αντανακλάται μέσα σε κάθε επιμέρους μονάδα (με το αριθμητικό ποσοτικό νόημα) και κάθε μονάδα «συμπεριφέρεται» σαν την Μονάδα σε τοπικό επίπεδο. Όλα τα όντα φανερώνονται κατά το Πρότυπο της Μονάδας, μονάδες, ολότητες μέσα στην περιορισμένη ύπαρξή τους. Είναι Μία Κατάσταση όπου Μέσα στην Ενότητα Εμφανίζεται η Πολλαπλότητα, στο μεταφυσικό επίπεδο. Είναι ο Αιώνιος Νοητικός Κόσμος των μονάδων-ειδητικών αριθμών-ιδεών.
Όταν η Αντίληψη «μετατοπίζεται» από την Ενότητα και την σύλληψη της Κοινής Ουσίας στην συνειδητότητα της περιορισμένης οντότητας που έχει τοπικό χαρακτήρα, οι μονάδες γίνονται αντιληπτές σαν νοητικοί πυρήνες όντων και πραγμάτων, Έτσι Αναδύεται ο Κατώτερος Διανοητικός Κόσμος (η Κατάσταση της Τετράδας) που ανήκει πλέον στην καθ’ εαυτό πολλαπλότητα, όπου τα όντα έχουν μια δυαδική αντίληψη αφού διαχωρίζουν τον εαυτό από το χώρο και τα πράγματα. Εδώ, στον Κατώτερο Διανοητικό Κόσμο βρίσκεται η Αιτία της δημιουργίας των κατώτερων κόσμων, του Κόσμου της Ψυχής και του κατώτερου υλικού κόσμου.
Από την «Στιγμή» που Μέσα στην Αρχική Μονάδα Αναδύεται η Δυάδα της Διάκρισης Αρχίζει η Ύπαρξη, η Εξέλιξη, η Ζωή, η Κοσμική Εμπειρία. Τα όντα που βρίσκονται σε εξέλιξη λειτουργούν στη Κατάσταση της Δυάδας. Όντας μέσα στο Ρεύμα της Ζωής, της Εξέλιξης, τα όντα αποκτούν Εμπειρία της Κίνησης που πραγματώνεται κι ολοκληρώνεται σε τρία στάδια, σαν γέννηση-εξέλιξη-κατάληξη (κατά το Πρότυπο της Τριάδας ή της Δημιουργικής Κυκλικής Κίνησης). Κάθε Κίνηση μέσα στην Δημιουργία είναι Κύκλος που Ολοκληρώνεται. Η Ανώτερη Δημιουργία (Μονάδα-Δυάδα-Τριάδα) είναι ο Μεγάλος Κύκλος που Επιστρέφει πάλι στην Αρχή (Τριάδα-Δυάδα-Μονάδα). Ο Ανώτερος Κόσμος κι η Αντανάκλασή του στον Κατώτερο Διανοητικό Κόσμο (Τετράδα) αποτελεί την Ιερή Τετρακτύ. Ο Κατώτερος Διανοητικός Κόσμος μαζί με την Ψυχή και την αντανάκλασή του στον κόσμο των υλικών φαινομένων αποτελεί την Κατώτερη Δημιουργία, τον Μικρό Κύκλο, που ξεκινώντας από την Νοητική Αρχή δημιουργεί τους κατώτερους κόσμους κι επιστέφει πάλι στην νοητική ουσία του. Ο Κόσμος της Ψυχής είναι η Κατάσταση της Πεντάδας κι ο Κόσμος της ύλης είναι η Κατάσταση της Εξάδας. Αν υπολογίσουμε το Μηδέν και τους Έξη Ιερούς Αριθμούς ή Καταστάσεις, έχουμε τον Ιερό Αριθμό Επτά, τους Επτά Κόσμους.
Θα μπορούσαμε να πούμε πολλά για την Τετρακτύ και τους Τρεις Θείους Αριθμούς (Μονάδα-Δυάδα-Τριάδα) που μαζί με την Αντανάκλασή τους (Τετράδα) αποτελούν την Τετρακτύ, καθώς και την Σχέση και την Αναλογία του Μεγάλου Υπαρξιακού Κύκλου με τον Μικρό Υπαρξιακό Κύκλο, για την Κάθοδο και την Άνοδο των Όντων στους Κόσμους, για την Ανύψωση του Ανθρώπου Πίσω στην Πηγή του… Το ουσιαστικό είναι ότι όλη αυτή η Διδασκαλία για τους Ιερούς Αριθμούς στην πραγματικότητα αναφέρεται στις Συνειδησιακές Καταστάσεις που Βιώνουμε σαν Εμπειρίες Ύπαρξης και στον Πρακτικό Τρόπο να Ανυψωθούμε Μέσα μας στις Εσωτερικές Καταστάσεις μέχρι την Μονάδα, την Απόλυτη Ενότητα του Είναι και Πέραν της Δημιουργίας στο Αληθινό Ένα, στην Θεία Πραγματικότητα.
Οι Αρχαίοι Σοφοί (κι όχι μόνο στην Ελλάδα αλλά και σε άλλες περιοχές της γης) θεωρούσαν Αυτό που Υπάρχει Πραγματικά, Αυτό που Υπάρχει Από Μόνο του, Απροσπέλαστο από οποιαδήποτε αντίληψη, μια Βαθιά Αντιληπτική Σιωπή. Στην Ελληνική Θρησκεία, μαζί κι ο Ορφέας, Ονόμαζαν Αυτό το Ακατάληπτο που Είναι η Πηγή του Παντός, των πάντων, Χάος, το Αντιληπτικό Κενό (κι όχι με το ευτελές νόημα της ανοργάνωτης ουσίας ή του συνόλου των πραγμάτων). Σήμερα, που δεν κατανοούμε πιά την Αρχαία Θρησκεία και τους θεολογικούς όρους της ακούγοντας «Χάος» δίνουμε στον Όρο το δικό μας αντιληπτικό περιεχόμενο κι αυτό οδηγεί βέβαια σε παρερμηνείες και παρεξηγήσεις. Το Χάος των Αρχαίων Είναι η Πηγή του Παντός, η Άγνωστη Αχανής «Περιοχή» από Όπου Πηγάζουν όλα, αντιλήψεις, καταστάσεις, εμπειρίες, όντα, πράγματα, όλα. Είναι ο Μετέπειτα Θεός των θεολόγων, ο Δίας της Ύστερης Ελληνικής Θρησκείας (κι όχι ο Δίας του Ησίοδου, του «Δωδεκάθεου»), ο Άκτιστος Πατέρας των χριστιανών, κλπ.
Για τον Πυθαγόρα, που παρέλαβε την Ορφική Διδασκαλία κι ήθελε να της δώσει μια πιο «επιστημονική», μαθηματική έκφραση, το Χάος της θεολογίας είναι το Αντιληπτικό Κενό, της Αντίληψης που δεν έχει περιεχόμενο. Είναι η Αντίληψη που έχει μηδενικά στοιχεία, μηδέν πληροφορίες. Διαφυλάσσοντας το θεολογικό Νόημα του Μηδενός ο Πυθαγόρας θεωρούσε το Μηδέν Μια Ολοζώντανη Πραγματικότητα, σαν το Πλήρες Ζωής και Ουσίας και Δημιουργικής Δύναμης κι όχι σαν το «τίποτα» (μονάχα για την ανθρώπινη αντίληψη είναι «τίποτα», αφού η αντίληψη δεν έχει «τίποτα» να πιαστεί από αυτό και να σχηματίσει μια «εικόνα»). Αργότερα ο Παρμενίδης που προέρχεται από το Πυθαγόρειο Ρεύμα, αφού και Δασκάλους Πυθαγόρειους είχε και δεν παρέκκλινε από τις Βασικές Αρχές της Διδασκαλίας, έδωσε μια πιο προσιτή φιλοσοφική ερμηνεία των πραγμάτων κι Ονομάζει το Ορφικό Χάος, το Πυθαγόρειο Μηδέν, Αληθινό Ον. Είναι αυτό που ο Πλάτωνας θα Καθορίσει σαν το Τελείως Είναι, το Αγαθόν, το Ένα.
Το Πυθαγόρειο Μηδέν σαν Μη-Αντιληπτική Ολότητα αλλά Έμμεσα Αντιληπτή, Είναι το Αληθινό Ένα, που στο Κατώτερο Υπαρξιακό Επίπεδο της Αντίληψης Αντανακλάται σαν Μονάδα, Ενότητα του Είναι, της Ύπαρξης που είναι ο Πρώτος Ιερός Ειδητικός Αριθμός. Το Μηδέν Δεν Είναι Ειδητικός Αριθμός (εφόσον δεν έχει στοιχεία). Οι Αριθμοί Εκδηλώνονται στον Χώρο της Αντίληψης.
Το Μηδέν Είναι η Πηγή του Παντός κι η Δημιουργική Αρχή από την Οποία Πηγάζουν, Φανερώνονται, Όλα, στην ύπαρξη. Αυτή είναι η Μοναδική Σχέση που έχουν όλα τα πράγματα με την Πηγή τους (ότι Προέρχονται από Αυτήν). Ο Μόνος Τρόπος Προσέγγισης της Μεταφυσικής Αρχής είναι η Βιωματική Οδός στην Οποία πρέπει να αφήσουμε πίσω κάθε αντίληψη και κάθε προσπάθεια σύλληψης της Υπέρτατης Πραγματικότητας, σαν ματαιότητα.
Στον Πυθαγόρειο Σύλλογο του Πυθαγόρα, αλλά και στους πυθαγόρειους συλλόγους μετά τον Πυθαγόρα, οι άνθρωποι μαθήτευαν σε Αυτή την Υπερβατική Προσέγγιση. Τα Διάφορα Επίπεδα Εμβάθυνσης στην Πραγματικότητα παριστάνονταν σαν Αντιληπτική Εμπειρία των Ιερών Αριθμών, σαν Εμπειρία των Εσωτερικών Καταστάσεων της Ύπαρξης, σαν Συνειδησιακές Καταστάσεις-Λειτουργίες-Εμπειρίες. Είναι ο «αρχαίος λόγος», η παράδοση, η Ανύψωση στην Πραγματικότητα στην οποία αναφέρεται ο Πλάτωνας στον Φαίδωνα (Περί Ψυχής).
Για το Μηδέν δεν μπορούμε να πούμε τίποτα, παρά μόνο ότι μπορεί να Υποδειχθεί η Βιωματική Προσέγγισή του στο Τέλος της Εσωτερικής Βίωσης των Καταστάσεων, των Ιερών Αριθμών. Για τις Υπόλοιπες όμως Εξωτερικές (σε σύγκριση με το Εσωτερικό Άγνωστο Μηδέν) Καταστάσεις που Εκφράζονται με τους Ιερούς Αριθμούς μπορούν να ειπωθούν και να διευκρινιστούν κάποια πράγματα. Η Αντίληψη του Μηδενός σαν Μιας Μη-Αντιληπτικής Ολότητας που Μόνο Βιώνεται, είναι η Μονάδα. Η Αντίληψη του Μηδενός σαν Μιας Ολότητας Παριστάνεται όχι σαν το καθαρό -0- αλλά σαν μηδέν μέσα σε παρένθεση -(0)- . Δεν είναι πλέον το Μηδέν αλλά μια Αντιληπτική Εικόνα του Μηδενός, η Μονάδα. Σαν Ακριβής «Εικόνα» του Αληθινού Ενός (Μηδενός) η Μονάδα Φαίνεται όπως το Ένα. Αποτελεί (στο Αντιληπτικό Επίπεδο) Μια Ενότητα, μια Κατάσταση Επίγνωσης του Είναι, Εντός της Οποίας όλα είναι μια κοινή ουσία κι όλα αλληλοεξαρτώνται, ακόμα κι αν «διακρίνονται» το ένα από το άλλο. Στην πραγματικότητα η Αντιληπτική Κατάσταση της Μονάδας, της Ενότητας του Είναι, έχει Διάφορες Διαβαθμίσεις. Από την Ενότητα Χωρίς Διακρίσεις (δηλαδή την Αντίληψη μόνο της αντιληπτικής πραγματικότητας της μίας ουσίας) μέχρι την Ενότητα που τα Αγκαλιάζει όλα (κι εκδηλώνεται σαν αλληλεξάρτηση των πάντων).
Η Κατάσταση της Δυάδας Αναδύεται Μέσα στην Αρχική Μονάδα-Αντιληπτική Ενότητα-Ολότητα, όταν Αρχίζει η Διάκριση ανάμεσα στην «Αντίληψη» και το «Περιεχόμενό» της. Αυτή ακριβώς η Δυνατότητα Διάκρισης είναι η Δημιουργική Δύναμη που Φέρνει σε Ύπαρξη τα Πάντα, στα Εσωτερικά Επίπεδα και στο Εξωτερικό Επίπεδο. Όταν Αντίληψη και Περιεχόμενο Δεν Διακρίνονται ουσιαστικά, Λειτουργεί η Κατάσταση της Μονάδας και δεν έχει διαφοροποιηθεί. Αλλά ήδη η Διάκριση ενυπάρχει ανεκδήλωτη. Όταν η Αντίληψη και το Περιεχόμενο «Ταυτίζονται» (σαν «δύο» πράγματα που συνταιριάζουν απόλυτα) ήδη διακρίνονται χωρίς όμως να σπάει η Ενότητα και η πλήρης ανταπόκριση ανάμεσά τους. Όταν η Αντίληψη Διακρίνεται από το Περιεχόμενο τότε η Αντίληψη συλλαμβάνει το Περιεχόμενο σαν τον Χώρο της κι η Ενότητα Υφίσταται σαν Ενότητα όλων των πραγμάτων, ή αλλιώς σαν «Αλληλεξάρτηση». Στην πραγματικότητα αυτή είναι η Κατάσταση της Τριάδας Όπου Καταλήγει η Δημιουργική Κίνηση στο Ανώτερο Πεδίο. Η Μονάδα σαν Ολότητα αντανακλάται μέσα σε κάθε επιμέρους μονάδα (με το αριθμητικό ποσοτικό νόημα) και κάθε μονάδα «συμπεριφέρεται» σαν την Μονάδα σε τοπικό επίπεδο. Όλα τα όντα φανερώνονται κατά το Πρότυπο της Μονάδας, μονάδες, ολότητες μέσα στην περιορισμένη ύπαρξή τους. Είναι Μία Κατάσταση όπου Μέσα στην Ενότητα Εμφανίζεται η Πολλαπλότητα, στο μεταφυσικό επίπεδο. Είναι ο Αιώνιος Νοητικός Κόσμος των μονάδων-ειδητικών αριθμών-ιδεών.
Όταν η Αντίληψη «μετατοπίζεται» από την Ενότητα και την σύλληψη της Κοινής Ουσίας στην συνειδητότητα της περιορισμένης οντότητας που έχει τοπικό χαρακτήρα, οι μονάδες γίνονται αντιληπτές σαν νοητικοί πυρήνες όντων και πραγμάτων, Έτσι Αναδύεται ο Κατώτερος Διανοητικός Κόσμος (η Κατάσταση της Τετράδας) που ανήκει πλέον στην καθ’ εαυτό πολλαπλότητα, όπου τα όντα έχουν μια δυαδική αντίληψη αφού διαχωρίζουν τον εαυτό από το χώρο και τα πράγματα. Εδώ, στον Κατώτερο Διανοητικό Κόσμο βρίσκεται η Αιτία της δημιουργίας των κατώτερων κόσμων, του Κόσμου της Ψυχής και του κατώτερου υλικού κόσμου.
Από την «Στιγμή» που Μέσα στην Αρχική Μονάδα Αναδύεται η Δυάδα της Διάκρισης Αρχίζει η Ύπαρξη, η Εξέλιξη, η Ζωή, η Κοσμική Εμπειρία. Τα όντα που βρίσκονται σε εξέλιξη λειτουργούν στη Κατάσταση της Δυάδας. Όντας μέσα στο Ρεύμα της Ζωής, της Εξέλιξης, τα όντα αποκτούν Εμπειρία της Κίνησης που πραγματώνεται κι ολοκληρώνεται σε τρία στάδια, σαν γέννηση-εξέλιξη-κατάληξη (κατά το Πρότυπο της Τριάδας ή της Δημιουργικής Κυκλικής Κίνησης). Κάθε Κίνηση μέσα στην Δημιουργία είναι Κύκλος που Ολοκληρώνεται. Η Ανώτερη Δημιουργία (Μονάδα-Δυάδα-Τριάδα) είναι ο Μεγάλος Κύκλος που Επιστρέφει πάλι στην Αρχή (Τριάδα-Δυάδα-Μονάδα). Ο Ανώτερος Κόσμος κι η Αντανάκλασή του στον Κατώτερο Διανοητικό Κόσμο (Τετράδα) αποτελεί την Ιερή Τετρακτύ. Ο Κατώτερος Διανοητικός Κόσμος μαζί με την Ψυχή και την αντανάκλασή του στον κόσμο των υλικών φαινομένων αποτελεί την Κατώτερη Δημιουργία, τον Μικρό Κύκλο, που ξεκινώντας από την Νοητική Αρχή δημιουργεί τους κατώτερους κόσμους κι επιστέφει πάλι στην νοητική ουσία του. Ο Κόσμος της Ψυχής είναι η Κατάσταση της Πεντάδας κι ο Κόσμος της ύλης είναι η Κατάσταση της Εξάδας. Αν υπολογίσουμε το Μηδέν και τους Έξη Ιερούς Αριθμούς ή Καταστάσεις, έχουμε τον Ιερό Αριθμό Επτά, τους Επτά Κόσμους.
Θα μπορούσαμε να πούμε πολλά για την Τετρακτύ και τους Τρεις Θείους Αριθμούς (Μονάδα-Δυάδα-Τριάδα) που μαζί με την Αντανάκλασή τους (Τετράδα) αποτελούν την Τετρακτύ, καθώς και την Σχέση και την Αναλογία του Μεγάλου Υπαρξιακού Κύκλου με τον Μικρό Υπαρξιακό Κύκλο, για την Κάθοδο και την Άνοδο των Όντων στους Κόσμους, για την Ανύψωση του Ανθρώπου Πίσω στην Πηγή του… Το ουσιαστικό είναι ότι όλη αυτή η Διδασκαλία για τους Ιερούς Αριθμούς στην πραγματικότητα αναφέρεται στις Συνειδησιακές Καταστάσεις που Βιώνουμε σαν Εμπειρίες Ύπαρξης και στον Πρακτικό Τρόπο να Ανυψωθούμε Μέσα μας στις Εσωτερικές Καταστάσεις μέχρι την Μονάδα, την Απόλυτη Ενότητα του Είναι και Πέραν της Δημιουργίας στο Αληθινό Ένα, στην Θεία Πραγματικότητα.
