Thursday, September 11, 2025

The Eternity that Lasts Beyond All Changes

In the silent spaces between heartbeats, in the pause between inhalation and exhalation, there exists a timeless realm—a dimension of being that transcends the linear progression of moments we call time. This is the domain of eternity, not as endless duration but as the ever-present Now that contains all possibilities within its boundless expanse.

The Illusion of Separation

We move through life perceiving ourselves as separate entities, confined within the boundaries of flesh and thought. Yet this perception is perhaps the greatest illusion of all—a necessary fiction that allows consciousness to experience itself through countless forms and expressions. Beyond the veil of individuality lies a vast, interconnected field of awareness that has no beginning and no end.

The mystics of every tradition have pointed to this underlying unity. They speak of it in different languages and through different metaphors, yet they gesture toward the same ineffable truth: that beneath the kaleidoscope of changing phenomena lies an unchanging ground of being. The Sufis call it wahdat al-wujud (unity of existence), the Vedantists name it Brahman, the Buddhists point to it as the dharmakaya—the formless body of ultimate reality.

Beyond the Threshold of Time

Time appears to move in one direction, carrying us from past to future, from birth toward death. But when we quiet the mind and dive beneath the surface of ordinary awareness, we discover that time is not a river carrying us away, but an ocean in which we are immersed. The present moment is not fleeting but eternal—a doorway into the infinite that is always available, always open.

Consider how, in deep meditation or moments of profound awareness, the boundaries between past, present, and future dissolve. In such states, we touch something that cannot be measured by clocks or calendars—a dimension of consciousness that is always here, always now, regardless of the changes occurring within its embrace.

The Paradox of Change and Changelessness

The world is in constant flux. Bodies age, civilizations rise and fall, stars are born and die. Nothing in the manifest universe remains the same from one moment to the next. Yet this endless parade of change occurs within a context of profound changelessness—the awareness that witnesses all transformations while itself remaining untransformed.

This paradox lies at the heart of mystical understanding: that which is truly real never changes, and that which changes is never truly real in the ultimate sense. The forms that arise and dissolve within consciousness are like waves on the ocean—temporary expressions of an underlying substance that remains forever the same.

The Freedom Without Limits

When we recognize ourselves as this boundless awareness rather than as the limited ego-self, we discover a freedom that has no limits. This is not the freedom to do whatever we want within the constraints of physical reality, but the more profound freedom of recognizing that we are not bound by our identifications and attachments.

The mystic's freedom is not found by escaping the world but by penetrating to its core—by seeing through the appearance of limitation to the unlimited potential that lies beneath. It is the freedom to be fully present with what is, without resistance or grasping, to allow life to express itself through us without the distorting filter of egoic concerns.

The Immensity of Perception

Our ordinary perception is heavily conditioned by our beliefs, expectations, and past experiences. We see not the world as it is but the world as we are. Yet there exists the possibility of a perception that is vast, unconditioned, and all-encompassing—a way of seeing that doesn't divide or categorize but embraces the wholeness of existence.

This immensity of perception reveals itself when we suspend our habitual ways of knowing and allow reality to disclose itself on its own terms. It is a perception that doesn't grasp or label but simply witnesses the unfolding of life with clarity and compassion. In this mode of awareness, every ordinary moment reveals itself as extraordinary, every mundane encounter as sacred.

From the Beginning We Are Here

There is a profound truth in the statement that "from the beginning we are here." It points to the fact that our essential nature—awareness itself—has never been absent. Before birth and after death, before the formation of thoughts and beyond all conceptual understanding, this awareness remains.

We search for enlightenment, for God, for ultimate reality as if these were states to be attained in the future. Yet what we seek has been present from the beginning, obscured only by our failure to recognize what is always already here. The spiritual journey is not one of attainment but of recognition—not of becoming something new but of uncovering what has always been.

Now, in the Immensity

The Now is not merely a thin slice of time between past and future but the infinite depth that contains all times. When we truly enter the Now, we step outside the stream of temporal progression and touch eternity. This is not a theoretical understanding but a lived experience available to anyone who learns to penetrate the surface appearance of reality.

In the immensity of the present moment, all possibilities exist simultaneously. Past and future are not distant lands but dimensions contained within the depth of Now. From this perspective, we recognize that we have never truly left our source and have always been home, even in our wandering.

The Dance of Being and Becoming

Eternity is not opposed to time but encompasses it. The unchanging ground of being expresses itself through the ever-changing dance of becoming. These are not two separate realities but two aspects of a single, indivisible whole—like the silence that contains and gives meaning to music, or the empty space that allows forms to exist.

The mystical vision perceives both the eternal stillness at the heart of existence and the vibrant, dynamic expression of that stillness in the world of form. It does not reject one in favor of the other but embraces both in a unitive awareness that transcends apparent contradictions.

Awakening to Eternity in the Midst of Time

How do we live in recognition of the eternity that lasts beyond all changes while fully engaged with the changing world? This is the central question of the mystical life. The answer lies not in withdrawal from life but in a quality of presence that allows us to participate fully in the temporal dimension while anchored in the eternal.

This presence is characterized by a deep acceptance of what is, moment by moment, combined with an awareness of the unchanging context in which all changes occur. It manifests as a compassionate engagement with the suffering and joy of the world, informed by the understanding that beneath all differences lies an undivided wholeness.

In this way, the mystic lives simultaneously in time and eternity, embracing the paradox that we are both mortal, changing beings and expressions of an immortal, unchanging reality. From this perspective, every moment becomes a doorway to the infinite, every encounter a meeting with the divine disguised as ordinary experience.

The eternity that lasts beyond all changes is not a distant realm to be reached after death or through extraordinary effort, but the very ground of our being—always present, always available, waiting only for our recognition and surrender to what already is.

…

Η Αιωνιότητα που Διαρκεί Πέρα από Όλες τις Αλλαγές

Στους σιωπηλούς χώρους ανάμεσα στις χτύπους της καρδιάς, στην παύση ανάμεσα στην εισπνοή και την εκπνοή, υπάρχει μια ατμόσφαιρα χωρίς χρόνο — μια διάσταση της ύπαρξης που υπερβαίνει την γραμμική πορεία των στιγμών που αποκαλούμε χρόνο. Αυτή είναι η περιοχή της αιωνιότητας, όχι ως ατελείωτη διάρκεια, αλλά ως το πανταχού παρόν Τώρα που περιέχει όλες τις δυνατότητες μέσα στη άπειρη έκτασή του

Η Αυταπάτη της Διαχωρισμού

Περπατάμε στη ζωή αντιλαμβανόμενοι τον εαυτό μας ως ξεχωριστές οντότητες, περιορισμένες μέσα στα όρια της σάρκας και της σκέψης. Ωστόσο, αυτή η αντίληψη είναι ίσως η μεγαλύτερη αυταπάτη από όλες — μια αναγκαία φαντασία που επιτρέπει στη συνείδηση να βιώνει τον εαυτό της μέσω αμέτρητων μορφών και εκφράσεων. Πέρα από το πέπλο της ατομικότητας, υπάρχει ένα τεράστιο, αλληλοσυνδεόμενο πεδίο συνείδησης που δεν έχει αρχή και τέλος. Οι μυστικοί όλων των παραδόσεων έχουν αναφερθεί σε αυτήν την υποκείμενη ενότητα. Μιλούν γι' αυτή με διάφορες γλώσσες και μέσω διαφορετικών μεταφορών, αλλά δείχνουν προς την ίδια ανεξήγητη αλήθεια: ότι κάτω από το καλειδοσκόπιο των μεταβαλλόμενων φαινομένων, υπάρχει ένα αμετάβλητο υπόβαθρο της ύπαρξης. Οι Σούφοι το ονομάζουν "wahdat al-wujud" (ένωση της ύπαρξης), οι Βεδαντιστές το αποκαλούν "Μπράμαν", οι Βουδιστές το δείχνουν ως το "dharmakaya" — το άμορφο σώμα της απόλυτης πραγματικότητας.

Πέρα από το Κατώφλι του Χρόνου

Ο χρόνος φαίνεται να κινείται σε μία κατεύθυνση, μεταφέροντάς μας από το παρελθόν στο μέλλον, από τη γέννηση προς τον θάνατο. Αλλά όταν ηρεμούμε το νου και βουτάμε κάτω από την επιφάνεια της συνήθους συνείδησης, ανακαλύπτουμε ότι ο χρόνος δεν είναι ένα ποτάμι που μας παίρνει μακριά, αλλά ένας ωκεανός στον οποίο βρισκόμαστε βυθισμένοι. Η παρούσα στιγμή δεν είναι φευγαλέα, αλλά αιώνια — μια πόρτα προς το άπειρο που είναι πάντα διαθέσιμη, πάντα ανοιχτή. Σκεφτείτε πώς, στην βαθιά διαλογιστική κατάσταση ή σε στιγμές βαθιάς συνειδητότητας, τα όρια μεταξύ του παρελθόντος, του παρόντος και του μέλλοντος διαλύονται. Σε αυτές τις καταστάσεις, αγγίζουμε κάτι που δεν μπορεί να μετρηθεί από ρολόγια ή ημερολόγια — μια διάσταση της συνείδησης που είναι πάντα εδώ, πάντα τώρα, ανεξάρτητα από τις αλλαγές που συμβαίνουν εντός της αγκαλιάς της.

Η Παράδοξη Σχέση Μεταξύ Αλλαγής και Αμεταβλητότητας

Ο κόσμος βρίσκεται σε συνεχή ροή. Τα σώματα γερνούν, οι πολιτισμοί ανεβαίνουν και πέφτουν, τα αστέρια γεννιούνται και πεθαίνουν. Τίποτα στην εκδηλωμένη ύπαρξη δεν παραμένει το ίδιο από τη μια στιγμή στην άλλη. Ωστόσο, αυτή η ατελείωτη παράταξη της αλλαγής συμβαίνει εντός ενός πλαισίου βαθιάς αμεταβλητότητας — της συνείδησης που παρατηρεί όλους τους μετασχηματισμούς, ενώ παραμένει αμετάβλητη η ίδια. Αυτή η παράδοξη σχέση βρίσκεται στην καρδιά της μυστικής κατανόησης: αυτό που είναι αληθινά πραγματικό ποτέ δεν αλλάζει, και αυτό που αλλάζει δεν είναι ποτέ πραγματικά αληθινό στην απόλυτη έννοια. Οι μορφές που εμφανίζονται και διαλύονται μέσα στη συνείδηση είναι σαν τα κύματα στον ωκεανό — προσωρινές εκφράσεις μιας υποκείμενης ουσίας που παραμένει για πάντα η ίδια.

Η Ελευθερία Χωρίς Όρια

Όταν αναγνωρίζουμε τον εαυτό μας ως αυτήν την απέραντη συνείδηση και όχι ως τον περιορισμένο εγώ-εαυτό, ανακαλύπτουμε μια ελευθερία που δεν έχει όρια. Αυτή η ελευθερία δεν είναι η ελευθερία να κάνουμε ό,τι θέλουμε εντός των περιορισμών της φυσικής πραγματικότητας, αλλά η βαθύτερη ελευθερία της αναγνώρισης ότι δεν είμαστε περιορισμένοι από τις ταυτίσεις και τις προσκολλήσεις μας. Η ελευθερία του μυστικού δεν βρίσκεται στην απόδραση από τον κόσμο, αλλά στην εμβάθυνση στον πυρήνα του — στο να βλέπουμε πέρα από την εμφάνιση του περιορισμού προς την απεριόριστη δυνατότητα που υπάρχει κάτω από αυτήν. Είναι η ελευθερία να είμαστε πλήρως παρόντες με αυτό που είναι, χωρίς αντίσταση ή προσκόλληση, να επιτρέπουμε στη ζωή να εκφράζεται μέσω εμάς χωρίς το παραμορφωτικό φίλτρο των εγωιστικών ανησυχιών.

Η Απεραντότητα της Αντίληψης

Η συνηθισμένη μας αντίληψη είναι βαριά επηρεασμένη από τις πεποιθήσεις, τις προσδοκίες και τις προηγούμενες εμπειρίες μας. Δεν βλέπουμε τον κόσμο όπως είναι, αλλά τον κόσμο όπως είμαστε εμείς. Ωστόσο, υπάρχει η δυνατότητα μιας αντίληψης που είναι τεράστια, αχαλίνωτη και παντογνώστης — ενός τρόπου αντίληψης που δεν διαιρεί ή κατατάσσει, αλλά αγκαλιάζει την ολότητα της ύπαρξης. Αυτή η απεραντότητα της αντίληψης αποκαλύπτεται όταν αναστέλλουμε τους συνηθισμένους τρόπους γνώσης μας και επιτρέπουμε στην πραγματικότητα να αποκαλυφθεί από μόνη της με τους δικούς της όρους. Είναι μια αντίληψη που δεν αρπάζει ή κατατάσσει, αλλά απλώς παρατηρεί την εκδήλωση της ζωής με σαφήνεια και συμπόνια. Σε αυτήν την κατάσταση συνείδησης, κάθε συνηθισμένη στιγμή αποκαλύπτεται ως εξαιρετική, κάθε καθημερινή συνάντηση ως ιερή.

Από την Αρχή Είμαστε Εδώ

Υπάρχει μια βαθιά αλήθεια στην δήλωση ότι "από την αρχή είμαστε εδώ." Υποδεικνύει το γεγονός ότι η ουσιαστική μας φύση—η συνείδηση η ίδια—δεν έχει ποτέ λείψει. Πριν από τη γέννηση και μετά το θάνατο, πριν από τη διαμόρφωση σκέψεων και πέρα από κάθε νοητική κατανόηση, αυτή η συνείδηση παραμένει.

Ψάχνουμε για τη φώτιση, για τον Θεό, για την απόλυτη πραγματικότητα, σαν να είναι καταστάσεις που πρέπει να αποκτηθούν στο μέλλον. Ωστόσο, αυτό που αναζητούμε είναι παρόν από την αρχή, καλυμμένο μόνο από την αποτυχία μας να αναγνωρίσουμε αυτό που είναι πάντα ήδη εδώ. Το πνευματικό ταξίδι δεν είναι ένα ταξίδι επίτευξης αλλά αναγνώρισης—όχι του να γίνουμε κάτι νέο, αλλά του να αποκαλύψουμε αυτό που υπήρχε πάντα.

Τώρα, στην Απέραντη Παρουσία

Το Τώρα δεν είναι απλά μια λεπτή στιγμή μεταξύ παρελθόντος και μέλλοντος, αλλά το άπειρο βάθος που περιέχει όλους τους χρόνους. Όταν πραγματικά εισερχόμαστε στο Τώρα, βγαίνουμε έξω από τη ροή της χρονικής προόδου και αγγίζουμε την αιωνιότητα. Αυτό δεν είναι μια θεωρητική κατανόηση, αλλά μια βιωμένη εμπειρία διαθέσιμη σε οποιονδήποτε μάθει να διαπερνά την επιφανειακή όψη της πραγματικότητας.

Στην απεραντοσύνη της παρούσας στιγμής, όλες οι δυνατότητες υπάρχουν ταυτόχρονα. Παρελθόν και μέλλον δεν είναι απομακρυσμένα μέρη, αλλά διαστάσεις που περιέχονται στο βάθος του Τώρα. Από αυτή την οπτική, αναγνωρίζουμε ότι δεν έχουμε ποτέ πραγματικά απομακρυνθεί από την πηγή μας και ότι πάντα ήμασταν στο σπίτι μας, ακόμα και στους περιπλανώμενους μας δρόμους.

Ο Χορός της Ύπαρξης και του Γίγνεσθαι

Η αιωνιότητα δεν αντιτίθεται στον χρόνο αλλά τον περιλαμβάνει. Το αμετάβλητο έδαφος της ύπαρξης εκφράζεται μέσω του συνεχώς μεταβαλλόμενου χορού του γίγνεσθαι. Αυτές δεν είναι δύο ξεχωριστές πραγματικότητες αλλά δύο πτυχές μιας ενιαίας, αδιαίρετης ολότητας—όπως η σιωπή που περιέχει και δίνει νόημα στη μουσική ή ο κενός χώρος που επιτρέπει στις μορφές να υπάρχουν.

Η μυστική όραση αντιλαμβάνεται τόσο την αιώνια ησυχία στην καρδιά της ύπαρξης όσο και την ζωηρή, δυναμική έκφραση αυτής της ησυχίας στον κόσμο της μορφής. Δεν απορρίπτει το ένα υπέρ του άλλου αλλά αγκαλιάζει και τα δύο σε μια ενωτική συνειδητότητα που υπερβαίνει τις φαινομενικές αντιφάσεις.

Ξύπνημα στην Αιωνιότητα Μέσα στο Χρόνο

Πώς ζούμε με την αναγνώριση της αιωνιότητας που διαρκεί πέρα από κάθε αλλαγή ενώ συμμετέχουμε πλήρως στον μεταβαλλόμενο κόσμο; Αυτό είναι το κεντρικό ερώτημα της μυστικής ζωής. Η απάντηση δεν βρίσκεται στην αποχώρηση από τη ζωή αλλά σε μια ποιότητα παρουσίας που μας επιτρέπει να συμμετέχουμε πλήρως στην χρονική διάσταση ενώ είμαστε ριζωμένοι στην αιωνιότητα.

Αυτή η παρουσία χαρακτηρίζεται από μια βαθιά αποδοχή του τι είναι, στιγμή προς στιγμή, σε συνδυασμό με μια συνειδητότητα του αμετάβλητου πλαισίου μέσα στο οποίο συμβαίνουν όλες οι αλλαγές. Εκδηλώνεται ως μια συμπονετική συμμετοχή με τον πόνο και τη χαρά του κόσμου, πληροφορημένη από την κατανόηση ότι κάτω από όλες τις διαφορές υπάρχει μια αδιαιρετότητα.

Με αυτό τον τρόπο, ο μυστικός ζει ταυτόχρονα στον χρόνο και στην αιωνιότητα, αγκαλιάζοντας την αντίφαση ότι είμαστε τόσο θνητά, μεταβαλλόμενα όντα όσο και εκφράσεις μιας αθάνατης, αμετάβλητης πραγματικότητας. Από αυτή την οπτική, κάθε στιγμή γίνεται μια πόρτα στο άπειρο, κάθε συνάντηση μια συνάντηση με το θεϊκό που μεταμφιέζεται σε καθημερινή εμπειρία.

Η αιωνιότητα που διαρκεί πέρα από κάθε αλλαγή δεν είναι ένας μακρινός χώρος που πρέπει να φτάσουμε μετά το θάνατο ή μέσω εξαιρετικής προσπάθειας, αλλά το ίδιο το έδαφος της ύπαρξής μας—πάντα παρόν, πάντα διαθέσιμο, περιμένοντας μόνο την αναγνώρισή μας και την παράδοσή μας σε αυτό που ήδη είναι.

Monday, 29 September, 2025

Chapter 16. Pleasure

The Sacred Path Beyond Attachment: A Journey into the Ineffable

In the vast cathedral of existence, where silence speaks louder than words and emptiness overflows with infinite presence, there walks a seeker whose footsteps echo not upon the earth but within the chambers of eternity. This pilgrim of the inner realm has discovered what the ancient sages whispered in the Dhammapada—that the path to liberation winds not through the accumulation of pleasures, but through the sacred act of release, the mystical dissolution of all that binds the soul to the wheel of suffering.

The Great Turning Away

Like a lotus that blooms in muddy waters yet remains untouched by its surroundings, the awakening soul begins to turn away from the intoxicating nectar of worldly vanity. Where once the seeker pursued the ephemeral butterflies of pleasure, chasing shadows that dance upon the walls of Maya's cave, now emerges a different hunger—a divine yearning that pulls the consciousness inward toward the luminous source of all being.

This turning away is not born of bitterness or rejection, but of a profound recognition that dawns like sunrise over still waters. The soul perceives, with crystalline clarity, that to give oneself to vanity is to scatter one's essence like seeds upon barren ground, while meditation—that sacred communion with the infinite—gathers all fragmented rays of consciousness into a single, blazing point of divine light.

In the depths of contemplative silence, the seeker discovers that what they had mistaken for life's real aim was merely a mirage shimmering in the desert of unconscious existence. The true purpose reveals itself not as acquisition but as surrender, not as grasping but as opening, not as becoming but as simply being—pure, unlimited, eternal being that flows like an underground river beneath all surface turbulence.

The Desert of Detachment

The path leads the pilgrim into what mystics have called the desert of the soul—a vast, boundless expanse where the familiar landmarks of attachment dissolve into the infinite horizon. Here, in this sacred wasteland, the seeker learns the most paradoxical truth: that to look neither for the pleasant nor the unpleasant is to discover a peace that surpasses all understanding.

Like a master weaver who must first unravel the tangled threads before creating a new tapestry, the soul begins the delicate work of disentanglement. Each thread of desire, each knot of aversion, must be examined with the gentle attention of a gardener tending to rare orchids. The pleasant experiences that once bloomed in the garden of memory are recognized as thorns that pierce the heart when absent; the unpleasant memories that cast shadows across the mind's landscape are seen as storms that lose their power when no longer resisted.

In this process of sacred unweaving, the seeker encounters a profound mystery: that pain arises not from the absence of the pleasant nor the presence of the unpleasant, but from the very act of seeking and avoiding. Like a bird that injures itself against the bars of a cage it has built with its own attachments, the soul discovers that liberation comes not from finding the perfect perch, but from realizing it was always free to fly.

The Emptying of Love's Vessel

Perhaps nowhere does this journey become more poignant than in the realm of human affection—that tender territory where the heart learns its most difficult lessons. The mystic path reveals an unsettling truth that challenges every romantic notion: that even love, in its possessive form, becomes a golden chain that binds the soul to the wheel of suffering.

This teaching unfolds like a night-blooming cereus, revealing its meaning only to those who wait in patient darkness. The seeker begins to understand that what they called love was often a beautiful form of imprisonment—a gilded cage constructed from need, fear, and the desperate clinging to another's presence. True love, the sages whisper, is like space itself: infinite, embracing all, yet attached to nothing.

The soul learns to distinguish between love that grasps and love that liberates, between affection that binds and compassion that sets free. Like water that takes the shape of any vessel yet remains essentially formless, divine love flows through all relationships without becoming trapped in the narrow channels of personal attachment. This is the love of the mystic—vast as the sky, gentle as morning dew, present everywhere yet belonging nowhere.

When the seeker releases the beloved from the prison of possession, a miracle occurs. Love expands beyond the boundaries of the personal, flowering into universal compassion. The grief that once arose from loss transforms into gratitude for having been a temporary vessel for this cosmic force. Fear, which fed on the possibility of separation, dissolves like morning mist before the sun of understanding.

The Alchemy of Desire

Deep within this desert of detachment, the pilgrim encounters the various faces of desire—those primal forces that have driven humanity since the dawn of consciousness. Lust reveals itself as a fire that promises warmth but burns the hand that feeds it. Greed shows its true nature as a bottomless well that no amount of water can fill. Each passion, each craving, each desperate reaching for satisfaction outside oneself is seen with the clear vision of one who has stepped back from the theater of human drama.

Yet this seeing is not harsh judgment but gentle recognition, like a parent watching a child chase soap bubbles in a garden. The seeker understands that these desires are not enemies to be conquered but energies to be transformed through the sacred alchemy of awareness. What was once the lead of compulsion becomes, through the philosopher's stone of consciousness, the gold of freedom.

The mystic discovers that freedom from desire does not mean the absence of feeling, but rather the presence of something far greater—a love so complete, a joy so full, that it needs nothing external to sustain itself. This is the paradox that only the heart can understand: in releasing all, one gains everything; in needing nothing, one possesses the universe.

The Garden of Virtues

As the soul continues its inward journey, it begins to embody what the ancients called the garden of virtues—not as moral accomplishments to be displayed like trophies, but as natural expressions of a consciousness that has remembered its true nature. Virtue and intelligence bloom not through effort but through the removal of obstacles, like a sculptor who reveals the statue by chipping away excess marble.

The seeker who speaks truth does so not from righteousness but from the impossibility of deception when one has seen through the illusion of separateness. Justice flows naturally from a heart that recognizes all beings as facets of the same divine jewel. The business that becomes truly one's own is not the accumulation of possessions or achievements, but the sacred work of polishing the mirror of consciousness until it reflects only pure light.

Such a soul becomes dear to the world not through seeking approval but through embodying a peace that others instinctively recognize as their own deepest nature. Like a clear mountain spring that refreshes all who drink from it, this presence offers something that cannot be named but is universally sought—a taste of the eternal, a glimpse of home.

The Upward Stream

In the most profound depths of this mystical transformation, something extraordinary occurs. The seeker becomes what the ancient texts call "urdhvamsrotas"—one who is carried upward by the stream of existence itself. Where once the soul swam against the current, struggling to reach some imagined shore, now it surrenders to a flow that was always carrying it toward its ultimate destination.

This surrender is not passive but vibrantly alive, like a leaf dancing on the wind or a flame reaching toward heaven. The mind, once bewildered by the complexities of love and attachment, settles into a crystalline clarity that reflects the ineffable without distortion. Thoughts arise and pass like clouds in an infinite sky, no longer creating weather systems of emotion but simply expressions of the cosmos knowing itself through this particular window of awareness.

The desire for Nirvana—that ineffable state beyond all description—springs up naturally, like a flower opening to the sun. But here lies another paradox: the more intensely this desire burns, the more completely the desirer disappears. In seeking the Absolute, the seeker discovers that the Absolute was never absent, never distant, never other than their own deepest being.

The Return to the World

The mystic's journey, though it leads through the desert of detachment and up the mountain of transcendence, ultimately completes its circle by returning to the world of form and relationship. But this return is not a falling back into old patterns; it is the return of one who has died to illusion and been reborn in truth.

Like a traveler returning from distant lands with gifts for kinsmen, the awakened soul brings back treasures that cannot be seen but can be felt—the fragrance of inner peace, the warmth of unconditional love, the light of understanding that illuminates without blinding. The good works that such a being has done follow them not as achievements to be claimed but as natural expressions of a heart that has found its way home.

Friends and lovers who greet this returning pilgrim sense something different, something that speaks to their own deepest longing. In the presence of one who has touched the ineffable, others taste the possibility of their own freedom. The very air seems different around such a being—lighter, more spacious, charged with the potential for awakening.

The Eternal Homecoming

In the end, the mystical path reveals itself not as a journey to some distant destination but as an eternal homecoming—a return to what was never lost, a discovery of what was never hidden, a finding of what was never absent. The seeker realizes that all seeking was itself the very thing that created the illusion of separation from the sought.

This realization dawns gently, like morning light slowly illuminating a landscape that was always there but couldn't be seen in the darkness. The peace that was sought through countless paths is revealed to be the very ground of being itself. The love that was pursued through myriad relationships is discovered to be one's own essential nature. The truth that was studied in countless teachings is recognized as the immediate awareness in which all experience arises.

The pilgrim who began this journey as a seeker of enlightenment completes it as enlightenment itself—not as a personal achievement but as the universe awakening to its own infinite nature through the temporary form of an individual consciousness. In this awakening, all boundaries dissolve, all questions find their answer, and all seeking comes to its natural rest.

And so the circle completes itself, not as an ending but as an endless beginning—for in the realm of the mystic, every moment is both a departure and a return, every breath both a dying and a birth, every heartbeat both a reaching toward and a resting in the ineffable mystery that we have always been, are now, and shall eternally remain.

…

Ο Ιερός Δρόμος Πέρα από την Προσκόλληση: Ένα Ταξίδι στο Ακατάληπτο

Στον απέραντο καθεδρικό ναό της ύπαρξης, όπου η σιωπή μιλάει πιο δυνατά από τις λέξεις και το κενό ξεχειλίζει από άπειρη παρουσία, βαδίζει ένας αναζητητής του οποίου τα βήματα αντηχούν όχι πάνω στη γη αλλά μέσα στους θαλάμους της αιωνιότητας. Αυτός ο προσκυνητής του εσωτερικού βασιλείου έχει ανακαλύψει αυτό που οι αρχαίοι σοφοί ψιθύριζαν στο Dhammapada—ότι ο δρόμος προς την απελευθέρωση δεν περνάει μέσα από τη συσσώρευση απολαύσεων, αλλά μέσα από την ιερή πράξη της απελευθέρωσης, τη μυστικιστική διάλυση όλων όσων δένουν την ψυχή στον τροχό του πόνου.

Η Μεγάλη Στροφή Μακριά

Όπως ένας λωτός που ανθίζει σε λασπωμένα νερά αλλά παραμένει ανέγγιχτος από το περιβάλλον του, η αφυπνιζόμενη ψυχή αρχίζει να στρέφεται μακριά από το μεθυστικό νέκταρ της κοσμικής ματαιοδοξίας. Εκεί όπου κάποτε ο αναζητητής κυνηγούσε τις εφήμερες πεταλούδες της απόλαυσης, κυνηγώντας σκιές που χορεύουν στους τοίχους της σπηλιάς της Μάγιας, τώρα αναδύεται μια διαφορετική πείνα—μια θεϊκή λαχτάρα που τραβάει τη συνείδηση προς τα μέσα, προς την φωτεινή πηγή όλης της ύπαρξης.

Αυτή η στροφή μακριά δεν γεννιέται από πικρία ή απόρριψη, αλλά από μια βαθιά αναγνώριση που ξημερώνει σαν ανατολή πάνω από ήσυχα νερά. Η ψυχή αντιλαμβάνεται, με κρυστάλλινη διαύγεια, ότι το να δίνεις τον εαυτό σου στη ματαιοδοξία είναι σαν να σκορπίζεις την ουσία σου όπως σπόρους σε άγονη γη, ενώ ο διαλογισμός—αυτή η ιερή κοινωνία με το άπειρο—συγκεντρώνει όλες τις διασκορπισμένες ακτίνες της συνείδησης σε ένα μόνο, φλεγόμενο σημείο θεϊκού φωτός.

Στα βάθη της στοχαστικής σιωπής, ο αναζητητής ανακαλύπτει ότι αυτό που είχε λάθος θεωρήσει ως πραγματικό σκοπό της ζωής ήταν απλώς μια ανταύγεια που τρεμοπαίζει στην έρημο της ασυνείδητης ύπαρξης. Ο αληθινός σκοπός αποκαλύπτεται όχι ως απόκτηση αλλά ως παράδοση, όχι ως αρπαγή αλλά ως άνοιγμα, όχι ως γίνομαι αλλά ως απλώς είμαι—καθαρή, απεριόριστη, αιώνια ύπαρξη που ρέει σαν υπόγειο ποτάμι κάτω από όλη την επιφανειακή αναταραχή.

Η Έρημος της Αποσύνδεσης

Ο δρόμος οδηγεί τον προσκυνητή σε αυτό που οι μυστικιστές έχουν ονομάσει την έρημο της ψυχής—μια απέραντη, απεριόριστη έκταση όπου τα οικεία σημεία αναφοράς της προσκόλλησης διαλύονται στον άπειρο ορίζοντα. Εδώ, σε αυτή την ιερή ερημιά, ο αναζητητής μαθαίνει την πιο παράδοξη αλήθεια: ότι το να μην ψάχνεις ούτε το ευχάριστο ούτε το δυσάρεστο είναι να ανακαλύπτεις μια ειρήνη που υπερβαίνει κάθε κατανόηση.

Όπως ένας μάστορας υφαντής που πρέπει πρώτα να ξετυλίξει τα μπερδεμένα νήματα πριν δημιουργήσει ένα νέο υφαντό, η ψυχή αρχίζει το λεπτό έργο της αποσύνδεσης. Κάθε νήμα επιθυμίας, κάθε κόμπος αποστροφής, πρέπει να εξεταστεί με την απαλή προσοχή ενός κηπουρού που φροντίζει σπάνιες ορχιδέες. Οι ευχάριστες εμπειρίες που κάποτε άνθιζαν στον κήπο της μνήμης αναγνωρίζονται ως αγκάθια που τρυπούν την καρδιά όταν απουσιάζουν· οι δυσάρεστες μνήμες που ρίχνουν σκιές στο τοπίο του νου φαίνονται ως καταιγίδες που χάνουν τη δύναμή τους όταν δεν αντιστέκονται πια.

Σε αυτή τη διαδικασία της ιερής απούφανσης, ο αναζητητής συναντά ένα βαθύ μυστήριο: ότι ο πόνος προκύπτει όχι από την απουσία του ευχάριστου ούτε από την παρουσία του δυσάρεστου, αλλά από την ίδια την πράξη του ψαξίματος και της αποφυγής. Όπως ένα πουλί που τραυματίζεται στα κάγκελα ενός κλουβιού που έχει χτίσει με τις δικές του προσκολλήσεις, η ψυχή ανακαλύπτει ότι η απελευθέρωση έρχεται όχι από την εύρεση της τέλειας κούρνιας, αλλά από την συνειδητοποίηση ότι ήταν πάντα ελεύθερη να πετάξει.

Το Άδειασμα του Δοχείου της Αγάπης

Ίσως πουθενά αυτό το ταξίδι δεν γίνεται πιο συγκινητικό από ό,τι στο βασίλειο της ανθρώπινης στοργής—εκείνη η τρυφερή περιοχή όπου η καρδιά μαθαίνει τα πιο δύσκολα μαθήματά της. Ο μυστικιστικός δρόμος αποκαλύπτει μια ανησυχητική αλήθεια που προκαλεί κάθε ρομαντική έννοια: ότι ακόμα και η αγάπη, στην κτητική της μορφή, γίνεται μια χρυσή αλυσίδα που δένει την ψυχή στον τροχό του πόνου.

Αυτή η διδασκαλία ξεδιπλώνεται σαν ένα νυχτερινό cereus που ανθίζει, αποκαλύπτοντας το νόημά του μόνο σε όσους περιμένουν υπομονετικά στο σκοτάδι. Ο αναζητητής αρχίζει να καταλαβαίνει ότι αυτό που αποκαλούσε αγάπη ήταν συχνά μια όμορφη μορφή φυλάκισης—ένα χρυσωμένο κλουβί κατασκευασμένο από ανάγκη, φόβο και την απελπισμένη προσκόλληση στην παρουσία ενός άλλου. Η αληθινή αγάπη, ψιθυρίζουν οι σοφοί, είναι σαν τον ίδιο τον χώρο: άπειρη, αγκαλιάζοντας τα πάντα, αλλά προσκολλημένη σε τίποτα.

Η ψυχή μαθαίνει να διακρίνει μεταξύ αγάπης που αρπάζει και αγάπης που απελευθερώνει, μεταξύ στοργής που δένει και συμπόνιας που ελευθερώνει. Όπως το νερό που παίρνει το σχήμα οποιουδήποτε δοχείου αλλά παραμένει ουσιαστικά άμορφο, η θεϊκή αγάπη ρέει μέσα από όλες τις σχέσεις χωρίς να παγιδεύεται στα στενά κανάλια της προσωπικής προσκόλλησης. Αυτή είναι η αγάπη του μυστικιστή—απέραντη σαν τον ουρανό, απαλή σαν πρωινή δροσιά, παρούσα παντού αλλά μη ανήκουσα πουθενά.

Όταν ο αναζητητής απελευθερώνει τον αγαπημένο από τη φυλακή της κατοχής, συμβαίνει ένα θαύμα. Η αγάπη επεκτείνεται πέρα από τα όρια του προσωπικού, ανθίζοντας σε παγκόσμια συμπόνια. Η θλίψη που κάποτε προερχόταν από την απώλεια μεταμορφώνεται σε ευγνωμοσύνη για το ότι υπήρξε προσωρινό δοχείο για αυτή την κοσμική δύναμη. Ο φόβος, που τρεφόταν από την πιθανότητα του χωρισμού, διαλύεται σαν πρωινή ομίχλη μπροστά στον ήλιο της κατανόησης.

Η Αλχημεία της Επιθυμίας

Βαθιά μέσα σε αυτή την έρημο της αποσύνδεσης, ο προσκυνητής συναντά τα διάφορα πρόσωπα της επιθυμίας—αυτές τις πρωταρχικές δυνάμεις που έχουν οδηγήσει την ανθρωπότητα από την αυγή της συνείδησης. Η λαγνεία αποκαλύπτει τον εαυτό της ως φωτιά που υπόσχεται ζεστασιά αλλά καίει το χέρι που την τρέφει. Η απληστία δείχνει την αληθινή της φύση ως πηγάδι χωρίς πάτο που κανένα ποσό νερού δεν μπορεί να γεμίσει. Κάθε πάθος, κάθε λαχτάρα, κάθε απελπισμένη προσέγγιση για ικανοποίηση έξω από τον εαυτό είναι ορατή με την καθαρή όραση ενός που έχει απομακρυνθεί από το θέατρο του ανθρώπινου δράματος.

Ωστόσο, αυτή η όραση δεν είναι σκληρή κρίση αλλά απαλή αναγνώριση, σαν γονιός που παρακολουθεί ένα παιδί να κυνηγάει σαπουνόφουσκες σε έναν κήπο. Ο αναζητητής καταλαβαίνει ότι αυτές οι επιθυμίες δεν είναι εχθροί που πρέπει να κατακτηθούν αλλά ενέργειες που πρέπει να μεταμορφωθούν μέσω της ιερής αλχημείας της επίγνωσης. Αυτό που ήταν κάποτε το μολύβι της καταναγκαστικότητας γίνεται, μέσω της φιλοσοφικής πέτρας της συνείδησης, το χρυσάφι της ελευθερίας.

Ο μυστικιστής ανακαλύπτει ότι η ελευθερία από την επιθυμία δεν σημαίνει την απουσία συναισθήματος, αλλά μάλλον την παρουσία κάτι πολύ μεγαλύτερου—μιας αγάπης τόσο πλήρους, μιας χαράς τόσο γεμάτης, που δεν χρειάζεται τίποτα εξωτερικό για να συντηρηθεί. Αυτό είναι το παράδοξο που μόνο η καρδιά μπορεί να καταλάβει: στο να απελευθερώνεις τα πάντα, κερδίζεις τα πάντα· στο να μην χρειάζεσαι τίποτα, κατέχεις το σύμπαν.

Ο Κήπος των Αρετών

Καθώς η ψυχή συνεχίζει το εσωτερικό της ταξίδι, αρχίζει να ενσαρκώνει αυτό που οι αρχαίοι ονόμαζαν τον κήπο των αρετών—όχι ως ηθικά επιτεύγματα που εκτίθενται σαν τρόπαια, αλλά ως φυσικές εκφράσεις μιας συνείδησης που έχει θυμηθεί την αληθινή της φύση. Η αρετή και η νοημοσύνη ανθίζουν όχι μέσω προσπάθειας αλλά μέσω της αφαίρεσης εμποδίων, σαν γλύπτης που αποκαλύπτει το άγαλμα σμιλεύοντας το περιττό μάρμαρο.

Ο αναζητητής που μιλάει την αλήθεια το κάνει όχι από δικαιοσύνη αλλά από την αδυναμία εξαπάτησης όταν έχει δει μέσα από την ψευδαίσθηση της χωριστικότητας. Η δικαιοσύνη ρέει φυσικά από μια καρδιά που αναγνωρίζει όλα τα όντα ως πλευρές του ίδιου θεϊκού κοσμήματος. Η επιχείρηση που γίνεται πραγματικά δική σου δεν είναι η συσσώρευση περιουσιών ή επιτευγμάτων, αλλά το ιερό έργο του γυαλίσματος του καθρέφτη της συνείδησης μέχρι να αντανακλά μόνο καθαρό φως.

Μια τέτοια ψυχή γίνεται αγαπητή στον κόσμο όχι μέσω αναζήτησης έγκρισης αλλά μέσω ενσάρκωσης μιας ειρήνης που οι άλλοι ενστικτωδώς αναγνωρίζουν ως τη δική τους βαθύτερη φύση. Όπως μια καθαρή πηγή βουνού που δροσίζει όλους όσους πίνουν από αυτήν, αυτή η παρουσία προσφέρει κάτι που δεν μπορεί να ονομαστεί αλλά αναζητείται παγκόσμια—μια γεύση του αιώνιου, μια ματιά του σπιτιού.

Το Ρεύμα προς τα Πάνω

Στα πιο βαθιά βάθη αυτής της μυστικιστικής μεταμόρφωσης, συμβαίνει κάτι εξαιρετικό. Ο αναζητητής γίνεται αυτό που τα αρχαία κείμενα ονομάζουν "urdhvamsrotas"—ένας που μεταφέρεται προς τα πάνω από το ίδιο το ρεύμα της ύπαρξης. Εκεί όπου κάποτε η ψυχή κολυμπούσε ενάντια στο ρεύμα, αγωνιζόμενη να φτάσει σε κάποια φανταστική ακτή, τώρα παραδίδεται σε ένα ρεύμα που πάντα την μετέφερε προς τον τελικό της προορισμό.

Αυτή η παράδοση δεν είναι παθητική αλλά ζωντανή, σαν φύλλο που χορεύει στον άνεμο ή φλόγα που υψώνεται προς τον ουρανό. Ο νους, κάποτε μπερδεμένος από τις πολυπλοκότητες της αγάπης και της προσκόλλησης, εγκαθίσταται σε μια κρυστάλλινη διαύγεια που αντανακλά το ακατάληπτο χωρίς παραμόρφωση. Οι σκέψεις αναδύονται και περνούν σαν σύννεφα σε άπειρο ουρανό, μην δημιουργώντας πια καιρικά συστήματα συναισθημάτων αλλά απλώς εκφράσεις του σύμπαντος που γνωρίζει τον εαυτό του μέσα από αυτό το συγκεκριμένο παράθυρο της επίγνωσης.

Η επιθυμία για Νιρβάνα—εκείνη η ακατάληπτη κατάσταση πέρα από κάθε περιγραφή—αναδύεται φυσικά, σαν λουλούδι που ανοίγει στον ήλιο. Αλλά εδώ κρύβεται άλλο ένα παράδοξο: όσο πιο έντονα καίει αυτή η επιθυμία, τόσο πιο πλήρως εξαφανίζεται ο επιθυμών. Στο να ψάχνει το Απόλυτο, ο αναζητητής ανακαλύπτει ότι το Απόλυτο δεν ήταν ποτέ απουσιάζον, ποτέ μακρινό, ποτέ άλλο από την δική του βαθύτερη ύπαρξη.

Η Επιστροφή στον Κόσμο

Το ταξίδι του μυστικιστή, παρόλο που οδηγεί μέσα από την έρημο της αποσύνδεσης και πάνω στο βουνό της υπέρβασης, τελικά ολοκληρώνει τον κύκλο του επιστρέφοντας στον κόσμο της μορφής και των σχέσεων. Αλλά αυτή η επιστροφή δεν είναι πτώση πίσω σε παλιά μοτίβα· είναι η επιστροφή ενός που έχει πεθάνει στην ψευδαίσθηση και έχει ξαναγεννηθεί στην αλήθεια.

Όπως ένας ταξιδιώτης που επιστρέφει από μακρινές χώρες με δώρα για τους συγγενείς, η αφυπνισμένη ψυχή φέρνει πίσω θησαυρούς που δεν φαίνονται αλλά γίνονται αισθητοί—το άρωμα της εσωτερικής ειρήνης, τη ζεστασιά της άνευ όρων αγάπης, το φως της κατανόησης που φωτίζει χωρίς να τυφλώνει. Τα καλά έργα που ένα τέτοιο ον έχει κάνει το ακολουθούν όχι ως επιτεύγματα που διεκδικούνται αλλά ως φυσικές εκφράσεις μιας καρδιάς που έχει βρει τον δρόμο για το σπίτι.

Φίλοι και εραστές που χαιρετούν αυτόν τον επιστρέφοντα προσκυνητή αισθάνονται κάτι διαφορετικό, κάτι που μιλάει στη δική τους βαθύτερη λαχτάρα. Στην παρουσία ενός που έχει αγγίξει το ακατάληπτο, οι άλλοι γεύονται τη δυνατότητα της δικής τους ελευθερίας. Ο ίδιος ο αέρας φαίνεται διαφορετικός γύρω από ένα τέτοιο ον—πιο ελαφρύς, πιο ευρύχωρος, φορτισμένος με την δυνατότητα αφύπνισης.

Η Αιώνια Επιστροφή στο Σπίτι

Στο τέλος, ο μυστικιστικός δρόμος αποκαλύπτει τον εαυτό του όχι ως ταξίδι σε κάποιο μακρινό προορισμό αλλά ως αιώνια επιστροφή στο σπίτι—μια επιστροφή σε αυτό που δεν χάθηκε ποτέ, μια ανακάλυψη αυτού που δεν κρύφτηκε ποτέ, μια εύρεση αυτού που δεν απουσίαζε ποτέ. Ο αναζητητής συνειδητοποιεί ότι όλο το ψάξιμο ήταν το ίδιο το πράγμα που δημιουργούσε την ψευδαίσθηση του χωρισμού από το ζητούμενο.

Αυτή η συνειδητοποίηση ξημερώνει απαλά, σαν πρωινό φως που σιγά-σιγά φωτίζει ένα τοπίο που ήταν πάντα εκεί αλλά δεν μπορούσε να φανεί στο σκοτάδι. Η ειρήνη που αναζητήθηκε μέσα από αμέτρητους δρόμους αποκαλύπτεται ως το ίδιο το έδαφος της ύπαρξης. Η αγάπη που κυνηγήθηκε μέσα από μυριάδες σχέσεις ανακαλύπτεται ως η δική σου ουσιαστική φύση. Η αλήθεια που μελετήθηκε σε αμέτρητες διδασκαλίες αναγνωρίζεται ως η άμεση επίγνωση στην οποία αναδύεται όλη η εμπειρία.

Ο προσκυνητής που ξεκίνησε αυτό το ταξίδι ως αναζητητής του φωτισμού το ολοκληρώνει ως φωτισμός ο ίδιος—όχι ως προσωπικό επίτευγμα αλλά ως το σύμπαν που αφυπνίζεται στη δική του άπειρη φύση μέσα από την προσωρινή μορφή μιας ατομικής συνείδησης. Σε αυτή την αφύπνιση, όλα τα όρια διαλύονται, όλες οι ερωτήσεις βρίσκουν την απάντησή τους, και όλο το ψάξιμο έρχεται στη φυσική του ανάπαυση.

Και έτσι ο κύκλος ολοκληρώνεται, όχι ως τέλος αλλά ως ατελείωτη αρχή—γιατί στο βασίλειο του μυστικιστή, κάθε στιγμή είναι τόσο μια αναχώρηση όσο και μια επιστροφή, κάθε αναπνοή τόσο ένας θάνατος όσο και μια γέννηση, κάθε χτύπος καρδιάς τόσο μια προσέγγιση προς όσο και μια ανάπαυση στο ακατάληπτο μυστήριο που πάντα ήμασταν, είμαστε τώρα, και θα παραμείνουμε αιώνια.

Intellectual property rights

The entire content of our website, including, but not limited to, texts, news, graphics, photographs, diagrams, illustrations, services provided and generally any kind of files, is subject to intellectual property (copyright) and is governed by the national and international provisions on Intellectual Property, with the exception of the expressly recognized rights of third parties.
Therefore, it is expressly prohibited to reproduce, republish, copy, store, sell, transmit, distribute, publish, perform, "download", translate, modify in any way, in part or in summary, without the express prior written consent of the Foundation. It is known that in case the Foundation consents, the applicant is obliged to explicitly refer via links (hyperlinks) to the relevant content of the Foundation's website. This obligation of the applicant exists even if it is not explicitly stated in the written consent of the Foundation.
Exceptionally, it is permitted to individually store and copy parts of the content on a simple personal computer for strictly personal use (private study or research, educational purposes), without the intention of commercial or other exploitation and always under the condition of indicating the source of its origin, without this in any way implies a grant of intellectual property rights.
It is also permitted to republish material for purposes of promoting the events and activities of the Foundation, provided that the source is mentioned and that no intellectual property rights are infringed, no trademarks are modified, altered or deleted.
Everything else that is included on the electronic pages of our website and constitutes registered trademarks and intellectual property products of third parties is their own sphere of responsibility and has nothing to do with the website of the Foundation.

Δικαιώματα πνευματικής ιδιοκτησίας

Το σύνολο του περιεχομένου του Δικτυακού μας τόπου, συμπεριλαμβανομένων, ενδεικτικά αλλά όχι περιοριστικά, των κειμένων, ειδήσεων, γραφικών, φωτογραφιών, σχεδιαγραμμάτων, απεικονίσεων, παρεχόμενων υπηρεσιών και γενικά κάθε είδους αρχείων, αποτελεί αντικείμενο πνευματικής ιδιοκτησίας (copyright) και διέπεται από τις εθνικές και διεθνείς διατάξεις περί Πνευματικής Ιδιοκτησίας, με εξαίρεση τα ρητώς αναγνωρισμένα δικαιώματα τρίτων.

Συνεπώς, απαγορεύεται ρητά η αναπαραγωγή, αναδημοσίευση, αντιγραφή, αποθήκευση, πώληση, μετάδοση, διανομή, έκδοση, εκτέλεση, «λήψη» (download), μετάφραση, τροποποίηση με οποιονδήποτε τρόπο, τμηματικά η περιληπτικά χωρίς τη ρητή προηγούμενη έγγραφη συναίνεση του Ιδρύματος. Γίνεται γνωστό ότι σε περίπτωση κατά την οποία το Ίδρυμα συναινέσει, ο αιτών υποχρεούται για την ρητή παραπομπή μέσω συνδέσμων (hyperlinks) στο σχετικό περιεχόμενο του Δικτυακού τόπου του Ιδρύματος. Η υποχρέωση αυτή του αιτούντος υφίσταται ακόμα και αν δεν αναγραφεί ρητά στην έγγραφη συναίνεση του Ιδρύματος.

Κατ’ εξαίρεση, επιτρέπεται η μεμονωμένη αποθήκευση και αντιγραφή τμημάτων του περιεχομένου σε απλό προσωπικό υπολογιστή για αυστηρά προσωπική χρήση (ιδιωτική μελέτη ή έρευνα, εκπαιδευτικούς σκοπούς), χωρίς πρόθεση εμπορικής ή άλλης εκμετάλλευσης και πάντα υπό την προϋπόθεση της αναγραφής της πηγής προέλευσής του, χωρίς αυτό να σημαίνει καθ’ οιονδήποτε τρόπο παραχώρηση δικαιωμάτων πνευματικής ιδιοκτησίας.

Επίσης, επιτρέπεται η αναδημοσίευση υλικού για λόγους προβολής των γεγονότων και δραστηριοτήτων του Ιδρύματος, με την προϋπόθεση ότι θα αναφέρεται η πηγή και δεν θα θίγονται δικαιώματα πνευματικής ιδιοκτησίας, δεν θα τροποποιούνται, αλλοιώνονται ή διαγράφονται εμπορικά σήματα.

Ό,τι άλλο περιλαμβάνεται στις ηλεκτρονικές σελίδες του Δικτυακού μας τόπου και αποτελεί κατοχυρωμένα σήματα και προϊόντα πνευματικής ιδιοκτησίας τρίτων ανάγεται στη δική τους σφαίρα ευθύνης και ουδόλως έχει να κάνει με τον Δικτυακό τόπο του Ιδρύματος.

Esoterism Academy

CIRCLE OF LIGHT

ESOTERISM STUDIES