Sunday, September 7, 2025

The Peace of Eternity: Transcending the Temporal Realm

In the profound silence that follows the cessation of all worldly clamor, there exists a state of being that mystics across traditions have sought to describe yet find words inadequate. This state—the Peace of Eternity—emerges not as a reward for spiritual striving but as the fundamental reality revealed when the veils of perception fall away.

The Nature of Eternal Peace

The Peace of Eternity is not merely an absence of conflict or a temporary respite from life's turbulence. Rather, it represents the absolute stillness that underlies all existence—a primordial tranquility that remains undisturbed even as the universe unfolds in its perpetual dance of creation and dissolution. This peace exists beyond time, beyond space, beyond the conceptual frameworks we use to navigate the manifest world.

When "the storm of the world has died down," we begin to recognize that much of what consumes our attention—the political conflicts, social dynamics, and material pursuits—creates a constant background noise that drowns out the deeper currents of being. The first awakening to eternal peace begins with this recognition: that beneath the apparent chaos of existence lies an unchanging ground.

The Subsiding of Sensory Winds

"When the wind of the senses has subsided" marks the next threshold in this journey toward eternal peace. Our five senses—the portals through which we experience the world—continuously pull consciousness outward. The eyes seek visual stimulation, the ears attune to sounds, and our other sensory organs similarly reach for their objects of perception. This outward orientation creates what mystics have called "the wind of the senses"—a constant current drawing attention away from its source.

In meditative traditions across cultures, practitioners learn to withdraw attention from sensory objects without suppressing sensation itself. The Upanishads speak of pratyahara (sense withdrawal), Zen Buddhism teaches shikantaza (just sitting), and Christian contemplatives describe the prayer of quiet. Through these practices, the senses naturally settle, no longer commanding the entirety of awareness. When this sensory wind subsides, a deeper dimension of experience emerges—one not dependent on external objects for its fullness.

Beyond the Movement of Thought

"When the wind of thought has ceased" points to perhaps the most significant threshold on this journey. The human mind generates an estimated 60,000 to 80,000 thoughts daily—a veritable whirlwind of conceptual activity. This thinking process is not inherently problematic; it represents an evolutionary achievement enabling planning, problem-solving, and creative expression. Yet this same faculty creates an inner narrative that obscures the peace that lies beneath.

The cessation of thought does not imply mental vacancy or unconsciousness. Rather, it points to a state of clear awareness not filtered through conceptual overlays. The Zen tradition calls this mushin (no-mind), while Advaita Vedanta describes it as nirvikalpa (without conception). When thought naturally settles—not through forceful suppression but through recognition of its ephemeral nature—consciousness rests in its own luminosity, undistorted by narrative construction.

The Cooling of Existence's Breath

"When every breath of existence has cooled" evokes the subtle energetic dimension of being. Across wisdom traditions, breath represents more than mere respiration—it signifies the very life force that animates existence. The Sanskrit prana, Hebrew ruach, Chinese qi, and Greek pneuma all point to this animating principle that flows through and sustains the living universe.

This cooling of existence's breath suggests a profound metabolic shift. The heat of desire, ambition, and striving gives way to a cool equanimity. The Sanskrit term nirvana literally means "blown out," like a flame extinguished. Yet this extinguishing is not annihilation but transformation—the transmutation of agitated energy into luminous stillness.

The Spreading of Eternal Peace

When these conditions converge—when worldly storms subside, sensory winds calm, thoughts cease, and existence's breath cools—"the Peace of Eternity spreads." This spreading suggests not a static state but a living presence that expands to fill all available space. The peace that emerges is not created but uncovered—like the vast blue sky revealed when storm clouds disperse.

This peace manifests as a profound contentment independent of circumstances. The Buddhist tradition calls this sukha (genuine happiness), while Taoists describe it as wu-wei (effortless being). Christian mystics speak of the "peace that surpasses all understanding," and Sufi poets reference the sakina (indwelling tranquility) that descends upon the heart.

Living from Eternal Peace

The revelation of eternal peace is not an endpoint but a beginning. Having glimpsed this foundational reality, one naturally seeks to live from it rather than merely visiting it in moments of meditation. This integration presents the quintessential spiritual challenge: how to remain anchored in timeless peace while navigating the temporal world.

The realized sage does not withdraw from existence but participates fully while rooted in the unchanging ground. External activity may continue unabated, yet it now flows from stillness rather than restlessness. Like a wheel spinning around an unmoving axis, the sage's life orbits around the center of eternal peace.

Across Traditions: The Universal Recognition

What compels our attention is how consistently this state of eternal peace appears across traditions separated by geography, culture, and time:

The Upanishads speak of shantih (peace) as the ultimate reality, repeating the word three times to signify peace in the three dimensions of existence.

The Tao Te Ching describes the sage who "returns to the source" and finds "eternal peace" by aligning with the natural order.

Jesus offers his peace "not as the world gives" but as an indwelling presence transcending circumstantial happiness.

Islamic tradition speaks of as-Salām (The Peace) as one of the divine names, pointing to Allah as the source of all tranquility.

Buddhist sutras describe nibbana (nirvana) as the "unborn, uncreated" reality accessible when craving subsides.

This cross-traditional recognition suggests not merely cultural convergence but the universal nature of consciousness itself. When the mind's projections subside, what remains is recognized with remarkable consistency across wisdom lineages.

The Paradox of Finding What Was Never Lost

Perhaps the greatest revelation in this journey is that eternal peace was never absent. What mystics discover is not a new state but the primordial condition temporarily obscured by perceptual habits. The journey toward eternal peace is not one of acquisition but of recognition—not gaining something new but returning to what was always present.

This understanding transforms spiritual practice from a goal-oriented pursuit to a process of removing obstacles. We do not create peace; we allow it to emerge by clearing away what obstructs its recognition. The storm, the sensory winds, the thought patterns, and the heat of existence—these are not enemies to be conquered but temporary manifestations that naturally subside when not reinforced by identification.

Conclusion: The Invitation of Silence

The Peace of Eternity stands as an open invitation—not to those who strive most vigorously but to all who allow the natural subsiding of life's various movements. This peace requires no special qualification beyond willingness to be still, to listen deeply, and to recognize what remains when all else falls away.

In a world increasingly characterized by acceleration, stimulation, and noise, this invitation carries particular poignancy. The eternal peace that mystics describe is not an escape from reality but its fullest embrace—the recognition of what abides when all transient phenomena have run their course.

When the storm of the world has died down, when the wind of the senses has subsided, when the wind of thought has ceased, when every breath of existence has cooled, the Peace of Eternity reveals itself as what was always here—the ground of being, the source of existence, and our most intimate nature.

…

Η Ειρήνη της Αιωνιότητας: Υπερβαίνοντας τον Χρονικό Κόσμο

Στη βαθιά σιωπή που ακολουθεί την παύση κάθε κοσμικού θορύβου, υπάρχει μια κατάσταση ύπαρξης που οι μύστες διαφόρων παραδόσεων έχουν προσπαθήσει να περιγράψουν, μα βρίσκουν τις λέξεις ανεπαρκείς. Αυτή η κατάσταση—η Ειρήνη της Αιωνιότητας—δεν εμφανίζεται ως ανταμοιβή για πνευματική προσπάθεια, αλλά ως η θεμελιώδης πραγματικότητα που αποκαλύπτεται όταν πέφτουν τα πέπλα της αντίληψης.

Η Φύση της Αιώνιας Ειρήνης

Η Ειρήνη της Αιωνιότητας δεν είναι απλώς η απουσία σύγκρουσης ή μια προσωρινή ανάπαυλα από τις ταραχές της ζωής. Αντίθετα, εκπροσωπεί την απόλυτη ακινησία που υποβαστάζει την ύπαρξη—μια πρωταρχική γαλήνη που παραμένει αδιατάραχτη, ακόμη κι όταν το σύμπαν ξετυλίγεται στον αιώνιο χορό της δημιουργίας και της διάλυσης. Αυτή η ειρήνη υπάρχει πέρα από τον χρόνο, πέρα από τον χώρο, πέρα από τα εννοιολογικά πλαίσια που χρησιμοποιούμε για να πλοηγηθούμε στον εκδηλωμένο κόσμο.

Όταν «η θύελλα του κόσμου έχει κοπάσει», αρχίζουμε να αναγνωρίζουμε ότι μεγάλο μέρος από ό,τι καταλαμβάνει την προσοχή μας—οι πολιτικές συγκρούσεις, οι κοινωνικές δυναμικές και οι υλικές επιδιώξεις—δημιουργεί έναν συνεχή θόρυβο υποβάθρου που πνίγει τα βαθύτερα ρεύματα της ύπαρξης. Η πρώτη αφύπνιση στην αιώνια ειρήνη ξεκινά με αυτή την αναγνώριση: ότι κάτω από το φαινομενικό χάος της ύπαρξης βρίσκεται ένα αμετάβλητο έδαφος.

Η Υποχώρηση των Αισθητηριακών Ανέμων

«Όταν ο άνεμος των αισθήσεων έχει υποχωρήσει» σηματοδοτεί το επόμενο κατώφλι σε αυτό το ταξίδι προς την αιώνια ειρήνη. Οι πέντε αισθήσεις μας—οι πύλες μέσα από τις οποίες βιώνουμε τον κόσμο—συνεχώς τραβούν τη συνείδηση προς τα έξω. Τα μάτια αναζητούν οπτική διέγερση, τα αυτιά εστιάζουν στους ήχους, και τα υπόλοιπα αισθητήρια όργανα αναζητούν τα δικά τους αντικείμενα αντίληψης. Αυτός ο εξωτερικός προσανατολισμός δημιουργεί αυτό που οι μύστες αποκαλούν «άνεμο των αισθήσεων»—ένα συνεχές ρεύμα που απομακρύνει την προσοχή από την πηγή της.

Στις διαλογιστικές παραδόσεις ανά τον κόσμο, οι ασκούμενοι μαθαίνουν να αποσύρουν την προσοχή από τα αισθητηριακά αντικείμενα χωρίς να καταπιέζουν τις αισθήσεις. Οι Ουπανισάδες μιλούν για pratyahara (απόσυρση των αισθήσεων), ο Ζεν Βουδισμός διδάσκει το shikantaza (απλώς κάθισμα), ενώ οι Χριστιανοί στοχαστές περιγράφουν την προσευχή της ησυχίας. Μέσα από αυτές τις πρακτικές, οι αισθήσεις φυσικά ηρεμούν, χωρίς να δεσμεύουν πλέον όλη την προσοχή. Όταν αυτός ο αισθητηριακός άνεμος υποχωρεί, αναδύεται μια βαθύτερη διάσταση εμπειρίας—μια διάσταση που δεν εξαρτάται από εξωτερικά αντικείμενα για να είναι πλήρης.

Πέρα από την Κίνηση της Σκέψης

«Όταν ο άνεμος της σκέψης έχει κοπάσει» δείχνει ίσως το πιο σημαντικό κατώφλι σε αυτό το ταξίδι. Ο ανθρώπινος νους παράγει περίπου 60.000 έως 80.000 σκέψεις ημερησίως—έναν πραγματικό ανεμοστρόβιλο εννοιολογικής δραστηριότητας. Αυτή η σκέψη δεν είναι εγγενώς προβληματική· αποτελεί ένα εξελικτικό επίτευγμα που μας επιτρέπει να σχεδιάζουμε, να επιλύουμε προβλήματα και να εκφραζόμαστε δημιουργικά. Ωστόσο, αυτή η ίδια ικανότητα δημιουργεί μια εσωτερική αφήγηση που καλύπτει την ειρήνη που βρίσκεται από κάτω.

Η παύση της σκέψης δεν συνεπάγεται διανοητικό κενό ή ασυνειδησία. Αντίθετα, υποδεικνύει μια κατάσταση καθαρής επίγνωσης, χωρίς να φιλτράρεται μέσα από εννοιολογικές επικαλύψεις. Η παράδοση του Ζεν αναφέρεται σε αυτό ως mushin (χωρίς-νου), ενώ η Advaita Vedanta το περιγράφει ως nirvikalpa (χωρίς αντίληψη). Όταν η σκέψη ηρεμεί φυσικά—όχι μέσω βίαιης καταστολής, αλλά μέσω της αναγνώρισης της εφήμερης φύσης της—η συνείδηση αναπαύεται στη δική της λαμπρότητα, χωρίς να παραμορφώνεται από αφηγηματικές κατασκευές.

Η Ψύχρανση της Ανάσας της Ύπαρξης

«Όταν κάθε ανάσα της ύπαρξης έχει ψυχρανθεί» αναφέρεται στη λεπτή ενεργειακή διάσταση της ύπαρξης. Σε όλες τις σοφές παραδόσεις, η ανάσα αντιπροσωπεύει κάτι περισσότερο από την απλή αναπνοή—σηματοδοτεί την ίδια τη ζωτική δύναμη που δίνει ζωή. Οι όροι prana στα σανσκριτικά, ruach στα εβραϊκά, qi στα κινεζικά και pneuma στα ελληνικά δείχνουν αυτήν την αρχή που ρέει και συντηρεί το ζωντανό σύμπαν.

Αυτή η ψύχρανση της ανάσας της ύπαρξης υποδηλώνει μια βαθιά μεταβολική μετατόπιση. Η θερμότητα της επιθυμίας, της φιλοδοξίας και της προσπάθειας δίνει τη θέση της σε μια δροσερή αταραξία. Ο σανσκριτικός όρος nirvana κυριολεκτικά σημαίνει «σβησμένο», όπως μια φλόγα που έχει σβήσει. Ωστόσο, αυτή η «έκλειψη» δεν είναι εξαφάνιση αλλά μεταμόρφωση—η μεταστοιχείωση της ταραχώδους ενέργειας σε λαμπερή ακινησία.

Η Διάχυση της Αιώνιας Ειρήνης

Όταν αυτές οι συνθήκες συγκλίνουν—όταν οι κοσμικές θύελλες καταλαγιάζουν, οι αισθητηριακοί άνεμοι ηρεμούν, οι σκέψεις παύουν και η ανάσα της ύπαρξης ψυχραίνεται—«η Ειρήνη της Αιωνιότητας διαχέεται». Αυτή η διάχυση δεν υποδηλώνει μια στατική κατάσταση αλλά μια ζωντανή παρουσία που επεκτείνεται για να γεμίσει κάθε διαθέσιμο χώρο. Η ειρήνη που αναδύεται δεν δημιουργείται αλλά αποκαλύπτεται—όπως ο απέραντος γαλάζιος ουρανός που εμφανίζεται όταν διαλύονται τα σύννεφα της καταιγίδας.

Αυτή η ειρήνη εκδηλώνεται ως βαθιά ικανοποίηση ανεξάρτητη από τις περιστάσεις. Η βουδιστική παράδοση την αποκαλεί sukha (αληθινή ευτυχία), ενώ οι Ταοϊστές την περιγράφουν ως wu-wei (αβίαστη ύπαρξη). Οι Χριστιανοί μύστες μιλούν για την «ειρήνη που υπερβαίνει κάθε κατανόηση», και οι Σούφι ποιητές αναφέρονται στη sakina (εσωτερική γαλήνη) που κατεβαίνει στην καρδιά.

Ζώντας από την Αιώνια Ειρήνη

Η αποκάλυψη της αιώνιας ειρήνης δεν είναι ένα τέλος, αλλά μια αρχή. Αφού κανείς έχει αντικρίσει αυτή τη θεμελιώδη πραγματικότητα, είναι φυσικό να επιδιώκει να ζει από αυτήν, αντί απλώς να την επισκέπτεται σε στιγμές διαλογισμού. Αυτή η ενσωμάτωση αποτελεί την κατεξοχήν πνευματική πρόκληση: πώς να παραμένει κανείς αγκυροβολημένος στην άχρονη ειρήνη, ενώ ταυτόχρονα πλοηγείται στον κόσμο του χρόνου.

Ο φωτισμένος σοφός δεν αποσύρεται από την ύπαρξη, αλλά συμμετέχει πλήρως, ριζωμένος στο αμετάβλητο έδαφος. Οι εξωτερικές δραστηριότητες μπορεί να συνεχίζονται αδιάκοπα, αλλά τώρα ρέουν από τη σιωπή και όχι από την ανησυχία. Όπως ένας τροχός που περιστρέφεται γύρω από έναν ακίνητο άξονα, η ζωή του σοφού περιστρέφεται γύρω από το κέντρο της αιώνιας ειρήνης.

Διαμέσου των Παραδόσεων: Η Καθολική Αναγνώριση

Αυτό που τραβά την προσοχή μας είναι το πόσο σταθερά αυτή η κατάσταση της αιώνιας ειρήνης εμφανίζεται μέσα από παραδόσεις που χωρίζονται από γεωγραφία, πολιτισμό και χρόνο:

Οι Ουπανισάδες μιλούν για τη shantih (ειρήνη) ως την απόλυτη πραγματικότητα, επαναλαμβάνοντας τη λέξη τρεις φορές για να σημάνουν την ειρήνη στις τρεις διαστάσεις της ύπαρξης.

Το Τάο Τε Τσινγκ περιγράφει τον σοφό που «επιστρέφει στην πηγή» και βρίσκει την «αιώνια ειρήνη» ευθυγραμμιζόμενος με τη φυσική τάξη.

Ο Ιησούς προσφέρει την ειρήνη του «όχι όπως την προσφέρει ο κόσμος», αλλά ως μια εσωτερική παρουσία που υπερβαίνει την περιστασιακή ευτυχία.

Η Ισλαμική παράδοση μιλά για τον Ας-Σαλάμ (Η Ειρήνη), ένα από τα θεία ονόματα, δείχνοντας τον Αλλάχ ως την πηγή κάθε γαλήνης.

Οι Βουδιστικές Σούτρες περιγράφουν τη νιρβάνα ως την «αγέννητη, αδημιούργητη» πραγματικότητα που είναι προσιτή όταν η επιθυμία υποχωρεί.

Αυτή η διαπολιτισμική αναγνώριση υποδηλώνει όχι απλώς μια πολιτιστική σύγκλιση αλλά τη καθολική φύση της ίδιας της συνείδησης. Όταν οι προβολές του νου υποχωρούν, αυτό που παραμένει αναγνωρίζεται με αξιοσημείωτη συνέπεια ανάμεσα στις γραμμές σοφίας.

Το Παράδοξο του να Βρίσκεις Αυτό που Δεν Χάθηκε Ποτέ

Ίσως η μεγαλύτερη αποκάλυψη σε αυτό το ταξίδι είναι ότι η αιώνια ειρήνη δεν ήταν ποτέ απούσα. Αυτό που ανακαλύπτουν οι μύστες δεν είναι μια νέα κατάσταση, αλλά η πρωταρχική συνθήκη που προσωρινά επισκιάστηκε από συνήθειες αντίληψης. Το ταξίδι προς την αιώνια ειρήνη δεν είναι ένα ταξίδι απόκτησης αλλά αναγνώρισης—όχι το να κερδίσεις κάτι νέο, αλλά να επιστρέψεις σε αυτό που ήταν πάντα παρόν.

Αυτή η κατανόηση μεταμορφώνει την πνευματική πρακτική από μια επιδίωξη βασισμένη στον στόχο σε μια διαδικασία αφαίρεσης εμποδίων. Δεν δημιουργούμε την ειρήνη· της επιτρέπουμε να αναδυθεί καθαρίζοντας αυτό που εμποδίζει την αναγνώρισή της. Ο άνεμος των αισθήσεων, τα μοτίβα σκέψης, η ζέστη της ύπαρξης—αυτά δεν είναι εχθροί που πρέπει να κατακτηθούν, αλλά προσωρινές εκδηλώσεις που φυσικά υποχωρούν όταν δεν ενισχύονται από την ταύτιση.

Συμπέρασμα: Η Πρόσκληση της Σιωπής

Η Ειρήνη της Αιωνιότητας αποτελεί μια ανοιχτή πρόσκληση—όχι σε αυτούς που προσπαθούν πιο έντονα, αλλά σε όλους όσους επιτρέπουν τη φυσική υποχώρηση των διάφορων κινήσεων της ζωής. Αυτή η ειρήνη δεν απαιτεί κάποια ειδική ιδιότητα, πέρα από τη διάθεση να μείνεις ακίνητος, να ακούσεις βαθιά και να αναγνωρίσεις τι παραμένει όταν όλα τα άλλα έχουν φύγει.

Σε έναν κόσμο όλο και περισσότερο χαρακτηριζόμενο από επιτάχυνση, διέγερση και θόρυβο, αυτή η πρόσκληση αποκτά ιδιαίτερη βαρύτητα. Η αιώνια ειρήνη που περιγράφουν οι μύστες δεν είναι μια διαφυγή από την πραγματικότητα, αλλά η πληρέστερη αγκαλιά της—η αναγνώριση αυτού που παραμένει όταν όλα τα παροδικά φαινόμενα έχουν ολοκληρώσει την πορεία τους.

Όταν η καταιγίδα του κόσμου έχει κοπάσει, όταν ο άνεμος των αισθήσεων έχει υποχωρήσει, όταν ο άνεμος της σκέψης έχει σταματήσει, όταν κάθε ανάσα ύπαρξης έχει δροσίσει, η Ειρήνη της Αιωνιότητας αποκαλύπτεται ως αυτό που ήταν πάντα εδώ—το υπόβαθρο της ύπαρξης, η πηγή της ζωής και η πιο οικεία φύση μας.

Monday, 29 September, 2025

Chapter 16. Pleasure

The Sacred Path Beyond Attachment: A Journey into the Ineffable

In the vast cathedral of existence, where silence speaks louder than words and emptiness overflows with infinite presence, there walks a seeker whose footsteps echo not upon the earth but within the chambers of eternity. This pilgrim of the inner realm has discovered what the ancient sages whispered in the Dhammapada—that the path to liberation winds not through the accumulation of pleasures, but through the sacred act of release, the mystical dissolution of all that binds the soul to the wheel of suffering.

The Great Turning Away

Like a lotus that blooms in muddy waters yet remains untouched by its surroundings, the awakening soul begins to turn away from the intoxicating nectar of worldly vanity. Where once the seeker pursued the ephemeral butterflies of pleasure, chasing shadows that dance upon the walls of Maya's cave, now emerges a different hunger—a divine yearning that pulls the consciousness inward toward the luminous source of all being.

This turning away is not born of bitterness or rejection, but of a profound recognition that dawns like sunrise over still waters. The soul perceives, with crystalline clarity, that to give oneself to vanity is to scatter one's essence like seeds upon barren ground, while meditation—that sacred communion with the infinite—gathers all fragmented rays of consciousness into a single, blazing point of divine light.

In the depths of contemplative silence, the seeker discovers that what they had mistaken for life's real aim was merely a mirage shimmering in the desert of unconscious existence. The true purpose reveals itself not as acquisition but as surrender, not as grasping but as opening, not as becoming but as simply being—pure, unlimited, eternal being that flows like an underground river beneath all surface turbulence.

The Desert of Detachment

The path leads the pilgrim into what mystics have called the desert of the soul—a vast, boundless expanse where the familiar landmarks of attachment dissolve into the infinite horizon. Here, in this sacred wasteland, the seeker learns the most paradoxical truth: that to look neither for the pleasant nor the unpleasant is to discover a peace that surpasses all understanding.

Like a master weaver who must first unravel the tangled threads before creating a new tapestry, the soul begins the delicate work of disentanglement. Each thread of desire, each knot of aversion, must be examined with the gentle attention of a gardener tending to rare orchids. The pleasant experiences that once bloomed in the garden of memory are recognized as thorns that pierce the heart when absent; the unpleasant memories that cast shadows across the mind's landscape are seen as storms that lose their power when no longer resisted.

In this process of sacred unweaving, the seeker encounters a profound mystery: that pain arises not from the absence of the pleasant nor the presence of the unpleasant, but from the very act of seeking and avoiding. Like a bird that injures itself against the bars of a cage it has built with its own attachments, the soul discovers that liberation comes not from finding the perfect perch, but from realizing it was always free to fly.

The Emptying of Love's Vessel

Perhaps nowhere does this journey become more poignant than in the realm of human affection—that tender territory where the heart learns its most difficult lessons. The mystic path reveals an unsettling truth that challenges every romantic notion: that even love, in its possessive form, becomes a golden chain that binds the soul to the wheel of suffering.

This teaching unfolds like a night-blooming cereus, revealing its meaning only to those who wait in patient darkness. The seeker begins to understand that what they called love was often a beautiful form of imprisonment—a gilded cage constructed from need, fear, and the desperate clinging to another's presence. True love, the sages whisper, is like space itself: infinite, embracing all, yet attached to nothing.

The soul learns to distinguish between love that grasps and love that liberates, between affection that binds and compassion that sets free. Like water that takes the shape of any vessel yet remains essentially formless, divine love flows through all relationships without becoming trapped in the narrow channels of personal attachment. This is the love of the mystic—vast as the sky, gentle as morning dew, present everywhere yet belonging nowhere.

When the seeker releases the beloved from the prison of possession, a miracle occurs. Love expands beyond the boundaries of the personal, flowering into universal compassion. The grief that once arose from loss transforms into gratitude for having been a temporary vessel for this cosmic force. Fear, which fed on the possibility of separation, dissolves like morning mist before the sun of understanding.

The Alchemy of Desire

Deep within this desert of detachment, the pilgrim encounters the various faces of desire—those primal forces that have driven humanity since the dawn of consciousness. Lust reveals itself as a fire that promises warmth but burns the hand that feeds it. Greed shows its true nature as a bottomless well that no amount of water can fill. Each passion, each craving, each desperate reaching for satisfaction outside oneself is seen with the clear vision of one who has stepped back from the theater of human drama.

Yet this seeing is not harsh judgment but gentle recognition, like a parent watching a child chase soap bubbles in a garden. The seeker understands that these desires are not enemies to be conquered but energies to be transformed through the sacred alchemy of awareness. What was once the lead of compulsion becomes, through the philosopher's stone of consciousness, the gold of freedom.

The mystic discovers that freedom from desire does not mean the absence of feeling, but rather the presence of something far greater—a love so complete, a joy so full, that it needs nothing external to sustain itself. This is the paradox that only the heart can understand: in releasing all, one gains everything; in needing nothing, one possesses the universe.

The Garden of Virtues

As the soul continues its inward journey, it begins to embody what the ancients called the garden of virtues—not as moral accomplishments to be displayed like trophies, but as natural expressions of a consciousness that has remembered its true nature. Virtue and intelligence bloom not through effort but through the removal of obstacles, like a sculptor who reveals the statue by chipping away excess marble.

The seeker who speaks truth does so not from righteousness but from the impossibility of deception when one has seen through the illusion of separateness. Justice flows naturally from a heart that recognizes all beings as facets of the same divine jewel. The business that becomes truly one's own is not the accumulation of possessions or achievements, but the sacred work of polishing the mirror of consciousness until it reflects only pure light.

Such a soul becomes dear to the world not through seeking approval but through embodying a peace that others instinctively recognize as their own deepest nature. Like a clear mountain spring that refreshes all who drink from it, this presence offers something that cannot be named but is universally sought—a taste of the eternal, a glimpse of home.

The Upward Stream

In the most profound depths of this mystical transformation, something extraordinary occurs. The seeker becomes what the ancient texts call "urdhvamsrotas"—one who is carried upward by the stream of existence itself. Where once the soul swam against the current, struggling to reach some imagined shore, now it surrenders to a flow that was always carrying it toward its ultimate destination.

This surrender is not passive but vibrantly alive, like a leaf dancing on the wind or a flame reaching toward heaven. The mind, once bewildered by the complexities of love and attachment, settles into a crystalline clarity that reflects the ineffable without distortion. Thoughts arise and pass like clouds in an infinite sky, no longer creating weather systems of emotion but simply expressions of the cosmos knowing itself through this particular window of awareness.

The desire for Nirvana—that ineffable state beyond all description—springs up naturally, like a flower opening to the sun. But here lies another paradox: the more intensely this desire burns, the more completely the desirer disappears. In seeking the Absolute, the seeker discovers that the Absolute was never absent, never distant, never other than their own deepest being.

The Return to the World

The mystic's journey, though it leads through the desert of detachment and up the mountain of transcendence, ultimately completes its circle by returning to the world of form and relationship. But this return is not a falling back into old patterns; it is the return of one who has died to illusion and been reborn in truth.

Like a traveler returning from distant lands with gifts for kinsmen, the awakened soul brings back treasures that cannot be seen but can be felt—the fragrance of inner peace, the warmth of unconditional love, the light of understanding that illuminates without blinding. The good works that such a being has done follow them not as achievements to be claimed but as natural expressions of a heart that has found its way home.

Friends and lovers who greet this returning pilgrim sense something different, something that speaks to their own deepest longing. In the presence of one who has touched the ineffable, others taste the possibility of their own freedom. The very air seems different around such a being—lighter, more spacious, charged with the potential for awakening.

The Eternal Homecoming

In the end, the mystical path reveals itself not as a journey to some distant destination but as an eternal homecoming—a return to what was never lost, a discovery of what was never hidden, a finding of what was never absent. The seeker realizes that all seeking was itself the very thing that created the illusion of separation from the sought.

This realization dawns gently, like morning light slowly illuminating a landscape that was always there but couldn't be seen in the darkness. The peace that was sought through countless paths is revealed to be the very ground of being itself. The love that was pursued through myriad relationships is discovered to be one's own essential nature. The truth that was studied in countless teachings is recognized as the immediate awareness in which all experience arises.

The pilgrim who began this journey as a seeker of enlightenment completes it as enlightenment itself—not as a personal achievement but as the universe awakening to its own infinite nature through the temporary form of an individual consciousness. In this awakening, all boundaries dissolve, all questions find their answer, and all seeking comes to its natural rest.

And so the circle completes itself, not as an ending but as an endless beginning—for in the realm of the mystic, every moment is both a departure and a return, every breath both a dying and a birth, every heartbeat both a reaching toward and a resting in the ineffable mystery that we have always been, are now, and shall eternally remain.

…

Ο Ιερός Δρόμος Πέρα από την Προσκόλληση: Ένα Ταξίδι στο Ακατάληπτο

Στον απέραντο καθεδρικό ναό της ύπαρξης, όπου η σιωπή μιλάει πιο δυνατά από τις λέξεις και το κενό ξεχειλίζει από άπειρη παρουσία, βαδίζει ένας αναζητητής του οποίου τα βήματα αντηχούν όχι πάνω στη γη αλλά μέσα στους θαλάμους της αιωνιότητας. Αυτός ο προσκυνητής του εσωτερικού βασιλείου έχει ανακαλύψει αυτό που οι αρχαίοι σοφοί ψιθύριζαν στο Dhammapada—ότι ο δρόμος προς την απελευθέρωση δεν περνάει μέσα από τη συσσώρευση απολαύσεων, αλλά μέσα από την ιερή πράξη της απελευθέρωσης, τη μυστικιστική διάλυση όλων όσων δένουν την ψυχή στον τροχό του πόνου.

Η Μεγάλη Στροφή Μακριά

Όπως ένας λωτός που ανθίζει σε λασπωμένα νερά αλλά παραμένει ανέγγιχτος από το περιβάλλον του, η αφυπνιζόμενη ψυχή αρχίζει να στρέφεται μακριά από το μεθυστικό νέκταρ της κοσμικής ματαιοδοξίας. Εκεί όπου κάποτε ο αναζητητής κυνηγούσε τις εφήμερες πεταλούδες της απόλαυσης, κυνηγώντας σκιές που χορεύουν στους τοίχους της σπηλιάς της Μάγιας, τώρα αναδύεται μια διαφορετική πείνα—μια θεϊκή λαχτάρα που τραβάει τη συνείδηση προς τα μέσα, προς την φωτεινή πηγή όλης της ύπαρξης.

Αυτή η στροφή μακριά δεν γεννιέται από πικρία ή απόρριψη, αλλά από μια βαθιά αναγνώριση που ξημερώνει σαν ανατολή πάνω από ήσυχα νερά. Η ψυχή αντιλαμβάνεται, με κρυστάλλινη διαύγεια, ότι το να δίνεις τον εαυτό σου στη ματαιοδοξία είναι σαν να σκορπίζεις την ουσία σου όπως σπόρους σε άγονη γη, ενώ ο διαλογισμός—αυτή η ιερή κοινωνία με το άπειρο—συγκεντρώνει όλες τις διασκορπισμένες ακτίνες της συνείδησης σε ένα μόνο, φλεγόμενο σημείο θεϊκού φωτός.

Στα βάθη της στοχαστικής σιωπής, ο αναζητητής ανακαλύπτει ότι αυτό που είχε λάθος θεωρήσει ως πραγματικό σκοπό της ζωής ήταν απλώς μια ανταύγεια που τρεμοπαίζει στην έρημο της ασυνείδητης ύπαρξης. Ο αληθινός σκοπός αποκαλύπτεται όχι ως απόκτηση αλλά ως παράδοση, όχι ως αρπαγή αλλά ως άνοιγμα, όχι ως γίνομαι αλλά ως απλώς είμαι—καθαρή, απεριόριστη, αιώνια ύπαρξη που ρέει σαν υπόγειο ποτάμι κάτω από όλη την επιφανειακή αναταραχή.

Η Έρημος της Αποσύνδεσης

Ο δρόμος οδηγεί τον προσκυνητή σε αυτό που οι μυστικιστές έχουν ονομάσει την έρημο της ψυχής—μια απέραντη, απεριόριστη έκταση όπου τα οικεία σημεία αναφοράς της προσκόλλησης διαλύονται στον άπειρο ορίζοντα. Εδώ, σε αυτή την ιερή ερημιά, ο αναζητητής μαθαίνει την πιο παράδοξη αλήθεια: ότι το να μην ψάχνεις ούτε το ευχάριστο ούτε το δυσάρεστο είναι να ανακαλύπτεις μια ειρήνη που υπερβαίνει κάθε κατανόηση.

Όπως ένας μάστορας υφαντής που πρέπει πρώτα να ξετυλίξει τα μπερδεμένα νήματα πριν δημιουργήσει ένα νέο υφαντό, η ψυχή αρχίζει το λεπτό έργο της αποσύνδεσης. Κάθε νήμα επιθυμίας, κάθε κόμπος αποστροφής, πρέπει να εξεταστεί με την απαλή προσοχή ενός κηπουρού που φροντίζει σπάνιες ορχιδέες. Οι ευχάριστες εμπειρίες που κάποτε άνθιζαν στον κήπο της μνήμης αναγνωρίζονται ως αγκάθια που τρυπούν την καρδιά όταν απουσιάζουν· οι δυσάρεστες μνήμες που ρίχνουν σκιές στο τοπίο του νου φαίνονται ως καταιγίδες που χάνουν τη δύναμή τους όταν δεν αντιστέκονται πια.

Σε αυτή τη διαδικασία της ιερής απούφανσης, ο αναζητητής συναντά ένα βαθύ μυστήριο: ότι ο πόνος προκύπτει όχι από την απουσία του ευχάριστου ούτε από την παρουσία του δυσάρεστου, αλλά από την ίδια την πράξη του ψαξίματος και της αποφυγής. Όπως ένα πουλί που τραυματίζεται στα κάγκελα ενός κλουβιού που έχει χτίσει με τις δικές του προσκολλήσεις, η ψυχή ανακαλύπτει ότι η απελευθέρωση έρχεται όχι από την εύρεση της τέλειας κούρνιας, αλλά από την συνειδητοποίηση ότι ήταν πάντα ελεύθερη να πετάξει.

Το Άδειασμα του Δοχείου της Αγάπης

Ίσως πουθενά αυτό το ταξίδι δεν γίνεται πιο συγκινητικό από ό,τι στο βασίλειο της ανθρώπινης στοργής—εκείνη η τρυφερή περιοχή όπου η καρδιά μαθαίνει τα πιο δύσκολα μαθήματά της. Ο μυστικιστικός δρόμος αποκαλύπτει μια ανησυχητική αλήθεια που προκαλεί κάθε ρομαντική έννοια: ότι ακόμα και η αγάπη, στην κτητική της μορφή, γίνεται μια χρυσή αλυσίδα που δένει την ψυχή στον τροχό του πόνου.

Αυτή η διδασκαλία ξεδιπλώνεται σαν ένα νυχτερινό cereus που ανθίζει, αποκαλύπτοντας το νόημά του μόνο σε όσους περιμένουν υπομονετικά στο σκοτάδι. Ο αναζητητής αρχίζει να καταλαβαίνει ότι αυτό που αποκαλούσε αγάπη ήταν συχνά μια όμορφη μορφή φυλάκισης—ένα χρυσωμένο κλουβί κατασκευασμένο από ανάγκη, φόβο και την απελπισμένη προσκόλληση στην παρουσία ενός άλλου. Η αληθινή αγάπη, ψιθυρίζουν οι σοφοί, είναι σαν τον ίδιο τον χώρο: άπειρη, αγκαλιάζοντας τα πάντα, αλλά προσκολλημένη σε τίποτα.

Η ψυχή μαθαίνει να διακρίνει μεταξύ αγάπης που αρπάζει και αγάπης που απελευθερώνει, μεταξύ στοργής που δένει και συμπόνιας που ελευθερώνει. Όπως το νερό που παίρνει το σχήμα οποιουδήποτε δοχείου αλλά παραμένει ουσιαστικά άμορφο, η θεϊκή αγάπη ρέει μέσα από όλες τις σχέσεις χωρίς να παγιδεύεται στα στενά κανάλια της προσωπικής προσκόλλησης. Αυτή είναι η αγάπη του μυστικιστή—απέραντη σαν τον ουρανό, απαλή σαν πρωινή δροσιά, παρούσα παντού αλλά μη ανήκουσα πουθενά.

Όταν ο αναζητητής απελευθερώνει τον αγαπημένο από τη φυλακή της κατοχής, συμβαίνει ένα θαύμα. Η αγάπη επεκτείνεται πέρα από τα όρια του προσωπικού, ανθίζοντας σε παγκόσμια συμπόνια. Η θλίψη που κάποτε προερχόταν από την απώλεια μεταμορφώνεται σε ευγνωμοσύνη για το ότι υπήρξε προσωρινό δοχείο για αυτή την κοσμική δύναμη. Ο φόβος, που τρεφόταν από την πιθανότητα του χωρισμού, διαλύεται σαν πρωινή ομίχλη μπροστά στον ήλιο της κατανόησης.

Η Αλχημεία της Επιθυμίας

Βαθιά μέσα σε αυτή την έρημο της αποσύνδεσης, ο προσκυνητής συναντά τα διάφορα πρόσωπα της επιθυμίας—αυτές τις πρωταρχικές δυνάμεις που έχουν οδηγήσει την ανθρωπότητα από την αυγή της συνείδησης. Η λαγνεία αποκαλύπτει τον εαυτό της ως φωτιά που υπόσχεται ζεστασιά αλλά καίει το χέρι που την τρέφει. Η απληστία δείχνει την αληθινή της φύση ως πηγάδι χωρίς πάτο που κανένα ποσό νερού δεν μπορεί να γεμίσει. Κάθε πάθος, κάθε λαχτάρα, κάθε απελπισμένη προσέγγιση για ικανοποίηση έξω από τον εαυτό είναι ορατή με την καθαρή όραση ενός που έχει απομακρυνθεί από το θέατρο του ανθρώπινου δράματος.

Ωστόσο, αυτή η όραση δεν είναι σκληρή κρίση αλλά απαλή αναγνώριση, σαν γονιός που παρακολουθεί ένα παιδί να κυνηγάει σαπουνόφουσκες σε έναν κήπο. Ο αναζητητής καταλαβαίνει ότι αυτές οι επιθυμίες δεν είναι εχθροί που πρέπει να κατακτηθούν αλλά ενέργειες που πρέπει να μεταμορφωθούν μέσω της ιερής αλχημείας της επίγνωσης. Αυτό που ήταν κάποτε το μολύβι της καταναγκαστικότητας γίνεται, μέσω της φιλοσοφικής πέτρας της συνείδησης, το χρυσάφι της ελευθερίας.

Ο μυστικιστής ανακαλύπτει ότι η ελευθερία από την επιθυμία δεν σημαίνει την απουσία συναισθήματος, αλλά μάλλον την παρουσία κάτι πολύ μεγαλύτερου—μιας αγάπης τόσο πλήρους, μιας χαράς τόσο γεμάτης, που δεν χρειάζεται τίποτα εξωτερικό για να συντηρηθεί. Αυτό είναι το παράδοξο που μόνο η καρδιά μπορεί να καταλάβει: στο να απελευθερώνεις τα πάντα, κερδίζεις τα πάντα· στο να μην χρειάζεσαι τίποτα, κατέχεις το σύμπαν.

Ο Κήπος των Αρετών

Καθώς η ψυχή συνεχίζει το εσωτερικό της ταξίδι, αρχίζει να ενσαρκώνει αυτό που οι αρχαίοι ονόμαζαν τον κήπο των αρετών—όχι ως ηθικά επιτεύγματα που εκτίθενται σαν τρόπαια, αλλά ως φυσικές εκφράσεις μιας συνείδησης που έχει θυμηθεί την αληθινή της φύση. Η αρετή και η νοημοσύνη ανθίζουν όχι μέσω προσπάθειας αλλά μέσω της αφαίρεσης εμποδίων, σαν γλύπτης που αποκαλύπτει το άγαλμα σμιλεύοντας το περιττό μάρμαρο.

Ο αναζητητής που μιλάει την αλήθεια το κάνει όχι από δικαιοσύνη αλλά από την αδυναμία εξαπάτησης όταν έχει δει μέσα από την ψευδαίσθηση της χωριστικότητας. Η δικαιοσύνη ρέει φυσικά από μια καρδιά που αναγνωρίζει όλα τα όντα ως πλευρές του ίδιου θεϊκού κοσμήματος. Η επιχείρηση που γίνεται πραγματικά δική σου δεν είναι η συσσώρευση περιουσιών ή επιτευγμάτων, αλλά το ιερό έργο του γυαλίσματος του καθρέφτη της συνείδησης μέχρι να αντανακλά μόνο καθαρό φως.

Μια τέτοια ψυχή γίνεται αγαπητή στον κόσμο όχι μέσω αναζήτησης έγκρισης αλλά μέσω ενσάρκωσης μιας ειρήνης που οι άλλοι ενστικτωδώς αναγνωρίζουν ως τη δική τους βαθύτερη φύση. Όπως μια καθαρή πηγή βουνού που δροσίζει όλους όσους πίνουν από αυτήν, αυτή η παρουσία προσφέρει κάτι που δεν μπορεί να ονομαστεί αλλά αναζητείται παγκόσμια—μια γεύση του αιώνιου, μια ματιά του σπιτιού.

Το Ρεύμα προς τα Πάνω

Στα πιο βαθιά βάθη αυτής της μυστικιστικής μεταμόρφωσης, συμβαίνει κάτι εξαιρετικό. Ο αναζητητής γίνεται αυτό που τα αρχαία κείμενα ονομάζουν "urdhvamsrotas"—ένας που μεταφέρεται προς τα πάνω από το ίδιο το ρεύμα της ύπαρξης. Εκεί όπου κάποτε η ψυχή κολυμπούσε ενάντια στο ρεύμα, αγωνιζόμενη να φτάσει σε κάποια φανταστική ακτή, τώρα παραδίδεται σε ένα ρεύμα που πάντα την μετέφερε προς τον τελικό της προορισμό.

Αυτή η παράδοση δεν είναι παθητική αλλά ζωντανή, σαν φύλλο που χορεύει στον άνεμο ή φλόγα που υψώνεται προς τον ουρανό. Ο νους, κάποτε μπερδεμένος από τις πολυπλοκότητες της αγάπης και της προσκόλλησης, εγκαθίσταται σε μια κρυστάλλινη διαύγεια που αντανακλά το ακατάληπτο χωρίς παραμόρφωση. Οι σκέψεις αναδύονται και περνούν σαν σύννεφα σε άπειρο ουρανό, μην δημιουργώντας πια καιρικά συστήματα συναισθημάτων αλλά απλώς εκφράσεις του σύμπαντος που γνωρίζει τον εαυτό του μέσα από αυτό το συγκεκριμένο παράθυρο της επίγνωσης.

Η επιθυμία για Νιρβάνα—εκείνη η ακατάληπτη κατάσταση πέρα από κάθε περιγραφή—αναδύεται φυσικά, σαν λουλούδι που ανοίγει στον ήλιο. Αλλά εδώ κρύβεται άλλο ένα παράδοξο: όσο πιο έντονα καίει αυτή η επιθυμία, τόσο πιο πλήρως εξαφανίζεται ο επιθυμών. Στο να ψάχνει το Απόλυτο, ο αναζητητής ανακαλύπτει ότι το Απόλυτο δεν ήταν ποτέ απουσιάζον, ποτέ μακρινό, ποτέ άλλο από την δική του βαθύτερη ύπαρξη.

Η Επιστροφή στον Κόσμο

Το ταξίδι του μυστικιστή, παρόλο που οδηγεί μέσα από την έρημο της αποσύνδεσης και πάνω στο βουνό της υπέρβασης, τελικά ολοκληρώνει τον κύκλο του επιστρέφοντας στον κόσμο της μορφής και των σχέσεων. Αλλά αυτή η επιστροφή δεν είναι πτώση πίσω σε παλιά μοτίβα· είναι η επιστροφή ενός που έχει πεθάνει στην ψευδαίσθηση και έχει ξαναγεννηθεί στην αλήθεια.

Όπως ένας ταξιδιώτης που επιστρέφει από μακρινές χώρες με δώρα για τους συγγενείς, η αφυπνισμένη ψυχή φέρνει πίσω θησαυρούς που δεν φαίνονται αλλά γίνονται αισθητοί—το άρωμα της εσωτερικής ειρήνης, τη ζεστασιά της άνευ όρων αγάπης, το φως της κατανόησης που φωτίζει χωρίς να τυφλώνει. Τα καλά έργα που ένα τέτοιο ον έχει κάνει το ακολουθούν όχι ως επιτεύγματα που διεκδικούνται αλλά ως φυσικές εκφράσεις μιας καρδιάς που έχει βρει τον δρόμο για το σπίτι.

Φίλοι και εραστές που χαιρετούν αυτόν τον επιστρέφοντα προσκυνητή αισθάνονται κάτι διαφορετικό, κάτι που μιλάει στη δική τους βαθύτερη λαχτάρα. Στην παρουσία ενός που έχει αγγίξει το ακατάληπτο, οι άλλοι γεύονται τη δυνατότητα της δικής τους ελευθερίας. Ο ίδιος ο αέρας φαίνεται διαφορετικός γύρω από ένα τέτοιο ον—πιο ελαφρύς, πιο ευρύχωρος, φορτισμένος με την δυνατότητα αφύπνισης.

Η Αιώνια Επιστροφή στο Σπίτι

Στο τέλος, ο μυστικιστικός δρόμος αποκαλύπτει τον εαυτό του όχι ως ταξίδι σε κάποιο μακρινό προορισμό αλλά ως αιώνια επιστροφή στο σπίτι—μια επιστροφή σε αυτό που δεν χάθηκε ποτέ, μια ανακάλυψη αυτού που δεν κρύφτηκε ποτέ, μια εύρεση αυτού που δεν απουσίαζε ποτέ. Ο αναζητητής συνειδητοποιεί ότι όλο το ψάξιμο ήταν το ίδιο το πράγμα που δημιουργούσε την ψευδαίσθηση του χωρισμού από το ζητούμενο.

Αυτή η συνειδητοποίηση ξημερώνει απαλά, σαν πρωινό φως που σιγά-σιγά φωτίζει ένα τοπίο που ήταν πάντα εκεί αλλά δεν μπορούσε να φανεί στο σκοτάδι. Η ειρήνη που αναζητήθηκε μέσα από αμέτρητους δρόμους αποκαλύπτεται ως το ίδιο το έδαφος της ύπαρξης. Η αγάπη που κυνηγήθηκε μέσα από μυριάδες σχέσεις ανακαλύπτεται ως η δική σου ουσιαστική φύση. Η αλήθεια που μελετήθηκε σε αμέτρητες διδασκαλίες αναγνωρίζεται ως η άμεση επίγνωση στην οποία αναδύεται όλη η εμπειρία.

Ο προσκυνητής που ξεκίνησε αυτό το ταξίδι ως αναζητητής του φωτισμού το ολοκληρώνει ως φωτισμός ο ίδιος—όχι ως προσωπικό επίτευγμα αλλά ως το σύμπαν που αφυπνίζεται στη δική του άπειρη φύση μέσα από την προσωρινή μορφή μιας ατομικής συνείδησης. Σε αυτή την αφύπνιση, όλα τα όρια διαλύονται, όλες οι ερωτήσεις βρίσκουν την απάντησή τους, και όλο το ψάξιμο έρχεται στη φυσική του ανάπαυση.

Και έτσι ο κύκλος ολοκληρώνεται, όχι ως τέλος αλλά ως ατελείωτη αρχή—γιατί στο βασίλειο του μυστικιστή, κάθε στιγμή είναι τόσο μια αναχώρηση όσο και μια επιστροφή, κάθε αναπνοή τόσο ένας θάνατος όσο και μια γέννηση, κάθε χτύπος καρδιάς τόσο μια προσέγγιση προς όσο και μια ανάπαυση στο ακατάληπτο μυστήριο που πάντα ήμασταν, είμαστε τώρα, και θα παραμείνουμε αιώνια.

Intellectual property rights

The entire content of our website, including, but not limited to, texts, news, graphics, photographs, diagrams, illustrations, services provided and generally any kind of files, is subject to intellectual property (copyright) and is governed by the national and international provisions on Intellectual Property, with the exception of the expressly recognized rights of third parties.
Therefore, it is expressly prohibited to reproduce, republish, copy, store, sell, transmit, distribute, publish, perform, "download", translate, modify in any way, in part or in summary, without the express prior written consent of the Foundation. It is known that in case the Foundation consents, the applicant is obliged to explicitly refer via links (hyperlinks) to the relevant content of the Foundation's website. This obligation of the applicant exists even if it is not explicitly stated in the written consent of the Foundation.
Exceptionally, it is permitted to individually store and copy parts of the content on a simple personal computer for strictly personal use (private study or research, educational purposes), without the intention of commercial or other exploitation and always under the condition of indicating the source of its origin, without this in any way implies a grant of intellectual property rights.
It is also permitted to republish material for purposes of promoting the events and activities of the Foundation, provided that the source is mentioned and that no intellectual property rights are infringed, no trademarks are modified, altered or deleted.
Everything else that is included on the electronic pages of our website and constitutes registered trademarks and intellectual property products of third parties is their own sphere of responsibility and has nothing to do with the website of the Foundation.

Δικαιώματα πνευματικής ιδιοκτησίας

Το σύνολο του περιεχομένου του Δικτυακού μας τόπου, συμπεριλαμβανομένων, ενδεικτικά αλλά όχι περιοριστικά, των κειμένων, ειδήσεων, γραφικών, φωτογραφιών, σχεδιαγραμμάτων, απεικονίσεων, παρεχόμενων υπηρεσιών και γενικά κάθε είδους αρχείων, αποτελεί αντικείμενο πνευματικής ιδιοκτησίας (copyright) και διέπεται από τις εθνικές και διεθνείς διατάξεις περί Πνευματικής Ιδιοκτησίας, με εξαίρεση τα ρητώς αναγνωρισμένα δικαιώματα τρίτων.

Συνεπώς, απαγορεύεται ρητά η αναπαραγωγή, αναδημοσίευση, αντιγραφή, αποθήκευση, πώληση, μετάδοση, διανομή, έκδοση, εκτέλεση, «λήψη» (download), μετάφραση, τροποποίηση με οποιονδήποτε τρόπο, τμηματικά η περιληπτικά χωρίς τη ρητή προηγούμενη έγγραφη συναίνεση του Ιδρύματος. Γίνεται γνωστό ότι σε περίπτωση κατά την οποία το Ίδρυμα συναινέσει, ο αιτών υποχρεούται για την ρητή παραπομπή μέσω συνδέσμων (hyperlinks) στο σχετικό περιεχόμενο του Δικτυακού τόπου του Ιδρύματος. Η υποχρέωση αυτή του αιτούντος υφίσταται ακόμα και αν δεν αναγραφεί ρητά στην έγγραφη συναίνεση του Ιδρύματος.

Κατ’ εξαίρεση, επιτρέπεται η μεμονωμένη αποθήκευση και αντιγραφή τμημάτων του περιεχομένου σε απλό προσωπικό υπολογιστή για αυστηρά προσωπική χρήση (ιδιωτική μελέτη ή έρευνα, εκπαιδευτικούς σκοπούς), χωρίς πρόθεση εμπορικής ή άλλης εκμετάλλευσης και πάντα υπό την προϋπόθεση της αναγραφής της πηγής προέλευσής του, χωρίς αυτό να σημαίνει καθ’ οιονδήποτε τρόπο παραχώρηση δικαιωμάτων πνευματικής ιδιοκτησίας.

Επίσης, επιτρέπεται η αναδημοσίευση υλικού για λόγους προβολής των γεγονότων και δραστηριοτήτων του Ιδρύματος, με την προϋπόθεση ότι θα αναφέρεται η πηγή και δεν θα θίγονται δικαιώματα πνευματικής ιδιοκτησίας, δεν θα τροποποιούνται, αλλοιώνονται ή διαγράφονται εμπορικά σήματα.

Ό,τι άλλο περιλαμβάνεται στις ηλεκτρονικές σελίδες του Δικτυακού μας τόπου και αποτελεί κατοχυρωμένα σήματα και προϊόντα πνευματικής ιδιοκτησίας τρίτων ανάγεται στη δική τους σφαίρα ευθύνης και ουδόλως έχει να κάνει με τον Δικτυακό τόπο του Ιδρύματος.

Esoterism Academy

CIRCLE OF LIGHT

ESOTERISM STUDIES