Esoterism Academy: SPRING EQUINOX (ΕΑΡΙΝΗ ΙΣΗΜΕΡΙΑ) 2799 (2023)

Sunday, March 19, 2023

SPRING EQUINOX (ΕΑΡΙΝΗ ΙΣΗΜΕΡΙΑ) 2799 (2023)

SPRING EQUINOX 2799 (on the Hellenic Calendar) – 2023 (on the Christian Calendar)

An Important Announcement

Immediately after the SPRING EQUINOX our new site "wholenous.eu" will start working. This site will present the work of the last 15 years of the "Foundation for the Study of Esoterism".

The 40 books of the Foundation that will be published by the summer will be presented.

The first 15 books will be published in the Spring, and the rest by the end of the Summer. They will be published in the English language. They will later be published in Portuguese, Spanish, French, German, Russian, Chinese, Indian, and Hellenic languages.

The books have as their object the “Man” who is being created. In the following centuries, Homo Sapiens will evolve into Homo Religiosus.

In books, the past of man is assimilated, the present is determined and the future of mankind is outlined.

We are talking about the New Man who will have a more correct, more accurate, and clearer understanding of Existence, Cosmology, and Anthropology. He will have True Self-Awareness, Right Orientation in life, and Action that will have prospects in the future.

For information, we say that on the NEXT SPRING EQUINOX our third site "wholeland.eu" will start operating. This site will present the work of the last 15 years of the "Circle of Light".

It will present the precise Existential- Cosmological -Anthropological Environment, the Descent of Consciousness in form, and the Ascent of Consciousness in the Innermost Worlds. Also, Information about the process of birth in the material world, about death, and the afterlife worlds. In a way that people have never heard before.

What is the New Man?

Real Human History evolves beyond human, religious, political, and social, imaginations. Fools interpret the world in their ignorance and equate their daydreaming with objective reality. They don't really know what's going on. All their perceptions and descriptions are childish.

Let's not be naive: History (despite all the honorable efforts of historians) is not an accurate record of what happened on the planet, but what we know (or imagine, or construct): History is simply the picture we have (or we want to have) for the historical course of man. History is often faked, falsified incomplete, or "directed".

The Space of Existence is something much Wider than what people think and imagine. It includes the Space of Consciousness, of consciousnesses, and furthermore all the "created" worlds and the material world. Consciousnesses are not within the material world of the senses. This is a misconception.

Consciousness (consciousnesses) are outside space, time, and outside the world, but they also manifest within the world. We understand the other consciousness by its action, by its behavior in the world, nothing more.

People don't know WHAT it is, WHERE it is, or HOW to act. They are all in a global delusion.

…

Buddha is HOMO RELIGIOSUS, which is the next human species after Homo Sapiens.

It is a man who realizes and experiences his Higher Inner Nature, the True Self, the Essence which is the Basis of All That Exists.

He is the man who has Emerged in his Wholeness, in his Full Evolution, in his Full Awakening, in his Divinity.

Such people appear sporadically in History, for thousands of years. It is the species that will dominate the earth after millennia.

The perfect man envisioned by Buddha, Plato, Christ, and other great men remains a distant ideal compared to today's imperfect man.

The "New Religion"

The Great Masters of history, such as Orpheus, Buddha, Jesus, etc., taught TRUTH not as an intellectual interpretation of REALITY but as an Experiencing of the Ultimate Reality, a Reality beyond the senses and the mind... They established sacred communities in which those who participated had an experience of This Ultimate Reality. Over time, however, the tradition was lost. The religious organizations founded by the successors of the Masters evolved into formal organizations in which one can join either by some ordination or by some ritual... even if he has no experience of the Outer Reality. Thus, people became typically Buddhist, typically Christian, and typically religious... The old religions closed their historical cycle...

What is needed today is A NEW RELIGION... Any man can have an Experience of Reality, formulate a theory of Reality and establish religion on the pattern of the old religions... But sooner or later this religion will wear out. .. So, what we need is not just a new religion but A NEW APPROACH TO RELIGION...

What we really need today, in a time of crisis, in a time when all systems, all knowledge, all standards have collapsed, is TRUTH, EXPERIENCE, EXPERIENCE OF REALITY. We need to EXPERIENCE FURTHER REALITY. This EXPERIENCE alone will create a common spirit among those who have the EXPERIENCE, A SACRED COMMUNITY practically. There is no need for systems, no organizations, no statutes, no rituals, no names to call things... HE WHO HAS EXPERIENCED REALITY BELONGS TO THE SACRED COMMUNITY, EXPERIENCES THE UNIVERSAL SPIRIT, IS INSPIRED AND GUIDED BY IT, IS IDENTIFIED WITH ALL WHO HAVE THE SAME EXPERIENCES, He communicates spiritually, invisibly with everyone... and recognizes each other...

What we really need is TRUTH, EXPERIENCE, Humility, and Work... There is Work to be done on this planet of cruelty, injustice, and misery...

The "Eternal Religion"

A True Religion should be based on the Experience of the Ultimate Reality and only...

Only those who have experience can belong to the Religion, to the Holy Community of such a Religion. (The rest must find the Way). In this way, Religion will never degenerate into a religious organization, as has happened with all historical religions which receive into their bosoms unrelated to the Essence of Religion... Those who have Experience of the Ultimate Reality, are permeated by the World Spirit and work with This... They don't need to be organized on a material level, in some organization, or perform some ritual, etc...

In reality, we are talking about AN ETERNAL RELIGION that has existed for millennia, a SACRED COMMUNITY that exists and functions on a spiritual level and not on a material, social, or legal level... This SACRED COMMUNITY included Buddha, Jesus, etc. The efforts of the Great Masters of history to bring the Truth to the masses, although they created enormous spiritual currents, did little to benefit humanity and spiritual progress. Certainly, these efforts were made in the right spirit and in the right direction and the reasons for the failure are not due to the Founders of popular religions but to their successors and to humanity still living in a semi-savage state... The "enlightened man of the Buddha" or the "divine man of Jesus" was realized only by a few people...

It is time to end all folk religions, systems, and words. We must see the ESSENCE OF RELIGION ITSELF and adopt the ONLY TRUE RELIGION OF EXPERIENCE, as many as we can... Everything else has closed its historical cycle and its continuation only harms humanity...

Brotherhood

There is One, Inner, Secret, Occult, Ultimate, Transcendent, and Concealed Reality, which is identical (in its Outer Aspect) to the Universal Objective and is "Common" to the beings of the "lower" worlds.

This World Spirit always "Embraces" and "Supports" the lower worlds and directs them (beings) to Truth (to Experiencing Reality).

Those who "emerge" as the World Spirit realize (though they "see" it from different centers") that they are This One, Common, Spirit (before they "merge" completely with It, in the Godhead).

Those Who Experience the Universal Spirit are One Brotherhood. There is only one True Brotherhood, but many usurp its “existence” and its “name”. This does not prevent the True from being distinguished from the false.

The Brotherhood always has people in the world, working in various ways. Their Authenticity stems from the Truth of their words, from the Extent of Truth they can reveal, from the Depth of Truth they can promote others to, and from their fruits.

The Brotherhood "operates” in a spiritual field, so it does not need an external organization, it does not need a social organization, a legal entity, etc. Therefore the Brotherhood should not be confused with various esoteric, occult, organizations and circles, or with religious organizations, or unions...

Those who experience a "world consciousness" (and not persons, personalities, individuals who have not evolved beyond the "I") belong to the Brotherhood, those who are "orientated" towards such a "life"...

The True Religion

True Religion is a Silent Faith, requiring no religious rites, rituals, or public displays of worship. It is an Inner Certainty experienced through individual reflection and inner exploration. True Religion does not require recitations of creeds or beliefs, but rather encourages an understanding of the Divine Presence through personal reflection and meditation. True Religion is not a faith to be preached or displayed through outward expression. It does not require grandiose spectacles or elaborate displays of devotion. Rather, it is a Mystical Experience that is best expressed within the confines of one's soul. The only "scene" necessary to experience True Religion is one's Inner Contemplation and the only action required is that of connecting with the Higher Power Within. True Religion requires no "assumptions" or beliefs to be accepted, but only encourages an open mind and a willingness for anyone to explore the Mysteries of Existence, the True Inner and Outer Universe, the Real Man, and Experience for himself Reality.

BUDDHA'S BOOKS SERIES

I. BUDDHA'S METAPHILOSOPHY

1. The True Religion in religions

2. Metareligion

3. Metaphysics

4. Theory of Real

5. Metaphilosophy

II. BUDDHA'S THOUGHT

1. The Great Masters

2. Esoteric Philosophy

3. Inner Initiation

4 . Religious Philosophy

5. Initiation into Reality

III. BUDDHA'S WISDOM

1. The Way of the Real

2. Fivefold Wisdom

3. Revelation of the Real

4. Philosophical Contemplations

5. Metaphysical Reflections

IV. BUDDHA'S RELIGIONS

1. Orphism

2. Ancient Hellenic Philosophy

3. Christian Mysticism

4. Zen

5. Meditation

V. BUDDHA'S WAY

1. The Way

2. The Way of Life

3. All About Religions

4. Questions on Religions

5. The Kingdom of God

VI. BUDDHA'S CONSCIOUSNESS

1. Theory of Consciousness

2. Mystical Consciousness

3. Mystical Experiences

4. Mystical Theory

5. Mystical Poetry

VII. BUDDHA'S POETRY

1. Mystical Sonnet

2. Mystical Haiku

3. Mystical Limerick

4. Mystical Ode

5. Mystical Epigram

6. Mystical Ballad

7. Mystical Lyric

VIII. BUDDHA'S TEXTS

1. Sacred Texts

IX. BUDDHA'S LEXICON

1. Basic Philosophical Lexicon

…………………………………………………………………………………………..

ΕΑΡΙΝΗ ΙΣΗΜΕΡΙΑ 2799 (στο Ελληνικό Ημερολόγιο) – 2023 (στο Χριστιανικό Ημερολόγιο)

Μια Σημαντική Ανακοίνωση

Αμέσως μετά την ΕΑΡΙΝΗ ΙΣΗΜΕΡΙΑ θα αρχίσει να λειτουργεί το νέο site μας “wholenous.eu”. Σε αυτό το site θα παρουσιασθεί το έργο των τελευταίων 15 χρόνων του «Ιδρύματος για την μελέτη του Εσωτερισμού».

Θα παρουσιαστούν τα 40 βιβλία του Ιδρύματος που θα εκδοθούν μέχρι το καλοκαίρι.

Τα πρώτα 15 βιβλία θα εκδοθούν μέσα στην Άνοιξη, και τα υπόλοιπα μέχρι το τέλος του Καλοκαιριού. Θα εκδοθούν στην Αγγλική Γλώσσα. Αργότερα θα εκδοθούν στα Πορτογαλικά, στα Γαλλικά, στα Γερμανικά, στα Ρωσικά, στα Κινέζικα, στα Ινδικά, και στην Ελληνική Γλώσσα.

Τα βιβλία έχουν σαν αντικείμενο τον άνθρωπο που δημιουργείται. Στους επόμενους αιώνες ο Homo Sapiens θα εξελιχθεί σε Homo Religiosus.

Στα βιβλία αφομοιώνεται το παρελθόν του ανθρώπου, προσδιορίζεται το παρόν και σκιαγραφείται το μέλλον της ανθρωπότητας.

Μιλάμε για τον Νέο Άνθρωπο που θα έχει πιο ορθή, πιο ακριβή και πιο σαφή αντίληψη της ύπαρξης, της κοσμολογίας και της ανθρωπολογίας. Θα έχει αληθινή αυτογνωσία, ορθό προσανατολισμό στη ζωή και δράση που θα έχει προοπτικές στο μέλλον.

Ενημερωτικά λέμε ότι στην ΕΠΟΜΕΝΗ ΕΑΡΙΝΗ ΙΣΗΜΑΡΙΑ θα αρχίσει να λειτουργεί το τρίτο site μας “wholeland.eu”. Αυτός ο ιστότοπος θα παρουσιάσει το έργο των τελευταίων 15 ετών του "Κύκλου του Φωτός".

Θα παρουσιάσει το ακριβές Υπαρξιακό-Κοσμολογικό-Ανθρωπολογικό Περιβάλλον, την Κάθοδο της Συνείδησης στη μορφή, την Άνοδο της Συνείδησης στους πιο Εσωτερικούς Κόσμους. Επίσης, Πληροφορίες για την διαδικασία γέννησης στον υλικό κόσμο, για τον θάνατο, και τους μεταθανάτιους κόσμους. Με τρόπο που δεν έχουν ακούσει ξανά οι άνθρωποι.

Τι Είναι ο Νέος Άνθρωπος

Η Πραγματική Ανθρώπινη Ιστορία εξελίσσεται πέρα απο τις ανθρώπινες, θρησκευτικές, πολιτικές, κοινωνικές, φαντασιώσεις. Οι ανόητοι ερμηνεύουν τον κόσμο μέσα στην άγνοιά τους και ταυτίζουν το ονειροπόλημά τους με την αντικειμενική πραγματικότητα. Στην πραγματικότητα δεν γνωρίζουν τι συμβαίνει.. Όλες οι αντιλήψεις τους κι οι περιγραφές τους είναι παιδιάστικες.

Ας μην είμαστε αφελείς: Η Ιστορία (παρ’ όλες τις φιλότιμες προσπάθειες των ιστορικών) δεν είναι ακριβής καταγραφή όσων εξελίχθηκαν στον πλανήτη, αλλά αυτά που γνωρίζουμε εμείς (ή φανταζόμαστε, ή κατασκευάζουμε): Η Ιστορία είναι απλά η εικόνα που σχηματίζουμε εμείς (ή θέλουμε να έχουμε εμείς) για την ιστορική πορεία του ανθρώπου. Η Ιστορία είναι συχνά πλαστή, νοθευμένη ελλιπής, ή «κατευθυνόμενη».

Ο Χώρος της Ύπαρξης είναι κάτι πολύ Πλατύτερο από αυτό που νομίζουν οι φαντάζονται οι άνθρωποι. Περιλαμβάνει τον Χώρο της Συνείδησης, των συνειδήσεων και επιπλέον όλους τους "δημιουργημένους" κόσμους και τον υλικό κόσμο. Οι Συνειδήσεις δεν είναι μέσα στον υλικό κόσμο των αισθήσεων. Αυτή είναι μια λανθασμένη αντίληψη

Η Συνείδηση (οι συνειδήσεις) είναι έξω από τον χώρο, τον χρόνο, έξω από τον κόσμο, αλλά εκδηλώνονται και μέσα στον κόσμο. Κατανοούμε την άλλη συνείδηση από την δράση της, από την συμπεριφορά της στον κόσμο, τίποτα περισσότερο.

Οι άνθρωποι δεν γνωρίζουν ΤΙ είναι, ΠΟΥ, είναι, ΠΩΣ να δράσουν. Είναι όλοι σε μια παγκόσμια αυταπάτη.

…

Ο Βούδας είναι homo religiosus, που είναι το επόμενο είδος ανθρώπου μετά τον homo sapiens.

Είναι ο άνθρωπος που συνειδητοποιεί και βιώνει την Ανώτερη Εσωτερική του Φύση, τον Αληθινό Εαυτό, την Ουσία που είναι η Βάση Όλων των Υπαρχόντων.

Είναι ο άνθρωπος που Αναδύθηκε στην Ολοκλήρωση, στην Πλήρη Εξέλιξή του, στην Πλήρη Αφύπνιση, στην Θεότητά του.

Τέτοιοι άνθρωποι εμφανίζονται σποραδικά στην Ιστορία, εδώ και χιλιάδες χρόνια. Είναι το είδος που θα επικρατήσει στην γη μετά από χιλιετηρίδες.

Ο τέλειος άνθρωπος που οραματίστηκαν ο Βούδας, ο Πλάτωνας, ο Χριστός και άλλοι μεγάλοι άνδρες παραμένει ένα μακρινό ιδανικό σε σύγκριση με τον σημερινό ατελή άνθρωπο.

Η «Νέα Θρησκεία»

Οι Μεγάλοι Διδάσκαλοι της ιστορίας, όπως ο Ορφέας, ο Βούδας, ο Ιησούς, κλπ., δίδαξαν την ΑΛΗΘΕΙΑ όχι σαν μία διανοητική ερμηνεία της ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑΣ αλλά σαν Βίωση της Απώτερης Πραγματικότητας, Μίας Πραγματικότητας πέρα από τις αισθήσεις και τον νου... Ίδρυσαν ιερές κοινότητες στις οποίες αυτοί που συμμετείχαν είχαν εμπειρία Αυτής Της Απώτερης Πραγματικότητας. Με το πέρασμα του χρόνου όμως η παράδοση χάθηκε. Οι θρησκευτικοί οργανισμοί που ίδρυσαν οι συνεχιστές των Διδασκάλων εξελίχθηκαν σε τυπικές οργανώσεις στις οποίες μπορεί κάποιος να συμμετάσχει είτε με κάποια χειροτονία, είτε με κάποια τελετουργία... κι ας μην έχει εμπειρία της Απώτερης Πραγματικότητας. Έτσι οι άνθρωποι έγιναν τυπικά βουδιστές, τυπικά χριστιανοί, τυπικά θρησκευόμενοι... Οι παλιές θρησκείες έκλεισαν τον ιστορικό κύκλο τους...

Αυτό που χρειάζεται σήμερα είναι ΜΙΑ ΝΕΑ ΘΡΗΣΚΕΙΑ... Οποιοσδήποτε άνθρωπος μπορεί να έχει Εμπειρία Της Πραγματικότητας, να διατυπώσει μία θεωρία περί της Πραγματικότητας και να ιδρύσει μία θρησκεία στα πρότυπα των παλιών θρησκειών... Αυτή όμως η θρησκεία αργά ή γρήγορα θα ξεφτίσει... Αυτό που χρειαζόμαστε λοιπόν είναι όχι απλά μία νέα θρησκεία αλλά ΜΙΑ ΝΕΑ ΠΡΟΣΕΓΓΙΣΗ ΤΗΣ ΘΡΗΣΚΕΙΑΣ...

Αυτό που πραγματικά χρειαζόμαστε σήμερα, σε μία εποχή κρίσης, σε μία εποχή που έχουν καταρρεύσει όλα τα συστήματα, όλες οι γνώσεις, όλα τα πρότυπα, είναι ΑΛΗΘΕΙΑ, ΕΜΠΕΙΡΙΑ, ΒΙΩΣΗ ΤΗΣ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑΣ. Χρειάζεται να ΒΙΩΣΟΥΜΕ ΤΗΝ ΑΠΩΤΕΡΗ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ. Αυτή και μόνο η ΕΜΠΕΙΡΙΑ θα δημιουργήσει ένα κοινό πνεύμα σε όσους έχουν την ΕΜΠΕΙΡΙΑ, ΜΙΑ ΙΕΡΗ ΚΟΙΝΟΤΗΤΑ πρακτικά. Δεν χρειάζονται ούτε συστήματα, ούτε οργανώσεις, ούτε καταστατικά, ούτε τελετουργικά, ούτε ονόματα να ονομάσουμε τα πράγματα... ΟΠΟΙΟΣ ΕΧΕΙ ΕΜΠΕΙΡΙΑ ΤΗΣ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑΣ ΑΝΗΚΕΙ ΣΤΗΝ ΙΕΡΗ ΚΟΙΝΟΤΗΤΑ, Βιώνει το ΠΑΓΚΟΣΜΙΟ ΠΝΕΥΜΑ, Εμπνέεται και Καθοδηγείται Από ΑΥΤΟ, Ταυτίζεται με όλους όσους έχουν την ΙΔΙΑ ΕΜΠΕΙΡΙΑ, Επικοινωνεί πνευματικά, αόρατα με όλους... κι αναγνωρίζει ο ένας τον άλλον...

Αυτό που χρειαζόμαστε πραγματικά είναι ΑΛΗΘΕΙΑ, ΕΜΠΕΙΡΙΑ, Ταπεινότητα και Εργασία... Υπάρχει Ένα Έργο που Πρέπει να γίνει σε αυτόν τον πλανήτη της αγριότητας, της αδικίας και της δυστυχίας...

Η «Αιώνια Θρησκεία»

Μία Αληθινή Θρησκεία θα πρέπει να στηρίζεται στο Βίωμα της Απώτερης Πραγματικότητας και μόνο...

Στην Θρησκεία, στην Ιερή Κοινότητα μίας Τέτοιας Θρησκείας, μπορούν να ανήκουν μονάχα όσοι έχουν εμπειρία. (Οι υπόλοιποι πρέπει να βρουν τον Δρόμο). Με αυτό τον τρόπο η Θρησκεία δεν θα ξεπέσει ποτέ σε θρησκευτικό οργανισμό, όπως συνέβη με όλες τις ιστορικές θρησκείες που δέχονται στους κόλπους τους άσχετους με την Ουσία της Θρησκείας... Όσοι έχουν Εμπειρία της Απώτερης Πραγματικότητας, διαποτίζονται από το Παγκόσμιο Πνεύμα και εργάζονται με Αυτό... Δεν χρειάζεται να οργανωθούν σε υλικό επίπεδο, σε κάποιο οργανισμό, ή να τελούν κάποιο τελετουργικό, κλπ...

Στην πραγματικότητα μιλάμε για ΜΙΑ ΑΙΩΝΙΑ ΘΡΗΣΚΕΙΑ που υπάρχει εδώ και χιλιετηρίδες, για ΜΙΑ ΙΕΡΗ ΚΟΙΝΟΤΗΤΑ που υπάρχει και λειτουργεί σε πνευματικό επίπεδο κι όχι σε υλικό, κοινωνικό, η νομικό επίπεδο... Σε αυτήν την ΙΕΡΗ ΚΟΙΝΟΤΗΤΑ ανήκαν ο Βούδας, ο Ιησούς, κλπ. Οι προσπάθειες των Μεγάλων Δασκάλων της ιστορίας να φέρουν την Αλήθεια στο πλήθος αν και δημιούργησαν τεράστια πνευματικά ρεύματα, λίγο ωφέλησαν την ανθρωπότητα και την πνευματική πρόοδο. Ασφαλώς αυτές οι προσπάθειες έγιναν με σωστό πνεύμα και προς την σωστή κατεύθυνση και οι λόγοι της αποτυχίας δεν οφείλονται στους Ιδρυτές των λαϊκών θρησκειών αλλά στους συνεχιστές τους και στην ανθρωπότητα που ζει ακόμα σε ημιάγρια κατάσταση... Ο "φωτισμένος άνθρωπος του Βούδα" ή ο "θεωμένος άνθρωπος του Ιησού" δεν πραγματώθηκαν παρά από ελάχιστους ανθρώπους...

Είναι καιρός να τελειώνουμε πιά με όλες τις λαϊκές θρησκείες, τα συστήματα και τα λόγια. Πρέπει να δούμε ΤΗΝ ΙΔΙΑ ΤΗΝ ΟΥΣΙΑ ΤΗΣ ΘΡΗΣΚΕΙΑΣ και να υιοθετήσουμε την ΜΟΝΗ ΑΛΗΘΙΝΗ ΘΡΗΣΚΕΙΑ ΤΟΥ ΒΙΩΜΑΤΟΣ, όσοι μπορούμε... Όλα τα άλλα έχουν κλείσει τον ιστορικό τους κύκλο κι η συνέχισή τους μόνο ζημιά κάνει στην ανθρωπότητα...

Αδελφότητα

Υπάρχει Μία, Εσωτερική, Μυστική, Απόκρυφη, Ύστατη, Υπερβατική, και Υποκρυπτόμενη Πραγματικότητα, που ταυτίζεται (στην Εξωτερική Όψη της) με το Παγκόσμιο Αντικειμενικό, κι είναι «Κοινό» για τα όντα των «κατώτερων» κόσμων.

Αυτό το Παγκόσμιο Πνεύμα «Αγκαλιάζει» και «Στηρίζει» πάντα τους κατώτερους κόσμους και τους κατευθύνει (τα όντα) προς την Αλήθεια (προς την Βίωση της Πραγματικότητας).

Όσοι «αναδύονται» ως το Παγκόσμιο Πνεύμα αντιλαμβάνονται (μολονότι το «θεωρούν» από διαφορετικά κέντρα») ότι είναι Αυτό το Ένα, Κοινό, Πνεύμα (πριν «συγχωνευθούν» ολοκληρωτικά μαζί Του, στην Θεότητα).

Όσοι Βιώνουν το Παγκόσμιο Πνεύμα αποτελούν Μία Αδελφότητα. Υπάρχει μόνο μία Αληθινή Αδελφότητα, αλλά πολλοί σφετερίζονται την «ύπαρξή» της και το «όνομά» της. Αυτό, δεν εμποδίζει το Αληθινό, να ξεχωρίζει από το ψεύτικο.

Η Αδελφότητα έχει πάντα ανθρώπους στον κόσμο, που εργάζονται με διάφορους τρόπους. Η Αυθεντικότητά τους πηγάζει από την Αλήθεια των λόγων τους, από την Έκταση της Αλήθειας που μπορούν να αποκαλύψουν, από το Βάθος της Αλήθειας στο οποίο μπορούν να προωθήσουν τους άλλους, από τους καρπούς τους.

Η Αδελφότητα «λειτουργεί σε πνευματικό πεδίο, κι έτσι δεν χρειάζεται μία εξωτερική οργάνωση, δεν χρειάζεται κοινωνική οργάνωση, ή νομική υπόσταση κλπ. Για αυτό η Αδελφότητα δεν πρέπει να συγχέεται με διάφορες εσωτερικές, αποκρυφιστικές, οργανώσεις και κύκλους, ή με θρησκευτικούς οργανισμούς, ή σωματεία...

Στην Αδελφότητα ανήκουν, όσοι βιώνουν μία «παγκόσμια συνείδηση» (κι όχι πρόσωπα, προσωπικότητες, άτομα που δεν έχουν εξελιχθεί πέραν του «εγώ»), όσοι «προσανατολίζονται», προς μια τέτοια «ζωή»...

Η Αληθινή Θρησκεία

Η Αληθινή Θρησκεία είναι μια Σιωπηλή Πίστη, που δεν απαιτεί θρησκευτικές τελετές, τελετουργίες ή δημόσιες εκδηλώσεις λατρείας. Είναι μια Εσωτερική Βεβαιότητα που βιώνεται μέσα από τον ατομικό στοχασμό και την εσωτερική εξερεύνηση. Η Αληθινή Θρησκεία δεν απαιτεί απαγγελίες δογμάτων ή πεποιθήσεων, αλλά μάλλον ενθαρρύνει την κατανόηση της Θεϊκής Παρουσίας μέσω προσωπικού στοχασμού και διαλογισμού. Η Αληθινή Θρησκεία δεν είναι μια πίστη που πρέπει να κηρύσσεται ή να επιδεικνύεται μέσω της εξωτερικής έκφρασης. Δεν απαιτεί μεγαλειώδη θεάματα ή περίτεχνες εκδηλώσεις αφοσίωσης. Αντίθετα, είναι ένα Μυστικό Βίωμα που εκφράζεται καλύτερα μέσα στα όρια της ψυχής κάποιου. Η μόνη «σκηνή» απαραίτητη για να βιώσει κανείς την Αληθινή Θρησκεία είναι η Εσωτερική Περισυλλογή του καθενός και η μόνη ενέργεια που απαιτείται είναι αυτή της σύνδεσης με την Ανώτερη Δύναμη Μέσα μας. Η Αληθινή Θρησκεία δεν απαιτεί καμία «υπόθεση» ή πεποιθήσεις για να γίνει αποδεκτή, αλλά ενθαρρύνει μόνο ένα ανοιχτό μυαλό και την προθυμία να εξερευνήσει οποιοσδήποτε τα Μυστήρια της Ύπαρξης, του Αληθινού Εσωτερικού και Εξωτερικού Σύμπαντος, του Πραγματικού Ανθρώπου, και να Βιώσει μόνος του την Πραγματικότητα.

BUDDHA’S BOOKS SERIES

I. BUDDHA’S METAPHILOSOPHY

1. The True Religion in religions

2. Metareligion

3. Metaphysics

4. Theory of Real

5. Metaphilosophy

II. BUDDHA’S THOUGHT

1. The Great Masters

2. Esoteric Philosophy

3. Inner Initiation

4. Religious Philosophy

5. Initiation into Reality

III. BUDDHA’S WISDOM

1. The Way of the Real

2. Fivefold Wisdom

3. Revelation of the Real

4. Philosophical Contemplations

5. Metaphysical Reflections

IV. BUDDHA’S RELIGIONS

1. Orphism

2. Ancient Hellenic Philosophy

3. Christian Mysticism

4. Zen

5. Meditation

V. BUDDHA’S WAY

1. The Way

2. The Way of Life

3. All About Religions

4. Questions on Religions

5. The Kingdom of God

VI. BUDDHA’S CONSCIOUSNESS

1. Theory of Consciousness

2. Mystical Consciousness

3. Mystical Experiences

4. Mystical Theory

5. Mystical Poetry

VII. BUDDHA’S POETRY

1. Mystical Sonnet

2. Mystical Haiku

3. Mystical Limerick

4. Mystical Ode

5. Mystical Epigram

6. Mystical Ballad

7. Mystical Lyric

VIII. BUDDHA’S TEXTS

1. Sacred Texts

IX. BUDDHA’S LEXICON

1. Basic Philosophical Lexicon

Monday, 6 October, 2025

2. The Pathless Path: A Journey Beyond the Threshold of Becoming

(Viveka Chudamani 6-10)

In the deepest chambers of the human heart, where thought dissolves into silence and words falter at the edge of mystery, there exists a threshold that few dare to cross. Beyond this invisible boundary lies not another country of the mind, but rather the dissolution of all countries, all boundaries, all the carefully constructed edifices of identity that mortals build across the span of their years. It is here, in this vast and luminous emptiness, that the ancient seeker stands—not with certainty, but with a trembling that is itself a form of knowing.

The scriptures speak, and their words echo through temple courtyards and monastery halls, reverberating against stone walls that have witnessed countless generations of prayer. Rituals unfold with mathematical precision: offerings of flowers and incense, libations poured with careful hands, mantras chanted in rhythms older than memory. The gods receive their worship, accepting the devotion of hearts that seek solace in form, in gesture, in the familiar comfort of repetition. Yet beneath all this sacred theater, beneath the smoke of offerings and the melodious recitation of holy verses, there stirs a deeper question—one that ritual cannot answer, that no amount of ceremonial perfection can resolve.

For Liberation, that most elusive of all spiritual promises, cannot be purchased with the currency of works. It cannot be earned through accumulation, whether of merit or of knowledge, of sacrifices performed or deities placated. Even if one were to extend one's practice across the unimaginable expanse of a hundred cosmic cycles—those vast epochs that mark the breathing of creation itself—still the essential transformation would remain beyond reach. Liberation is not a destination to be arrived at through effort, but rather a recognition of what has always been present, hidden only by the veils of one's own ignorance.

The Vedas themselves, those ancient fountains of wisdom that flow through the spiritual landscape like underground rivers, make this declaration with stark clarity: immortality cannot be found in the realm of riches, in the accumulation of worldly treasures or even in the hoarding of spiritual experiences. This truth stands like a mountain against the rushing stream of human desire—unmoved, uncompromising, eternal. Works, no matter how noble or how perfectly executed, cannot serve as the causeway to Liberation. They may polish the mirror of consciousness, may prepare the ground for the seed of awakening, but they themselves are not the flowering that seekers ultimately long for.

What then must one do? Or perhaps more precisely, what must one cease doing? The paradox reveals itself slowly, like dawn creeping across a landscape shrouded in mist. The man or woman of learning—not learning in the sense of mere intellectual accumulation, but learning that has ripened into wisdom—must turn away from the glittering marketplace of external pleasures. This turning away is not born of ascetic hatred or world-denying bitterness, but rather from a profound recognition that the objects of desire, no matter how beautiful or enticing, cannot quench the thirst that burns in the depths of the soul.

This renunciation is itself a mystery. It does not mean abandoning the world in physical terms, fleeing to mountain caves or desert hermitages—though such withdrawal may serve some seekers at certain stages of their journey. Rather, it means releasing the invisible chains of attachment that bind consciousness to the surface of things, to the dance of appearances that so thoroughly captivates the unexamined mind. It is a loosening of the grip, a relaxation of the fist that has been clenched around phenomena, desperately trying to hold onto experiences that are, by their very nature, as ephemeral as morning dew.

Yet this renunciation is not meant to be undertaken in isolation, through the sheer force of individual will. The path requires a guide—a preceptor whose generosity flows not from material abundance but from the overflow of their own realization. To approach such a teacher is to step into a transmission that cannot be reduced to mere instruction or information transfer. The good and generous preceptor serves as a mirror in which the seeker may glimpse their own true nature, as a catalyst that activates possibilities dormant within the student's consciousness. Their words point like a finger toward the moon of truth, and the wise student learns to look not at the finger but at what it indicates.

The truth inculcated by such a teacher is both devastatingly simple and infinitely subtle. It whispers of an identity that has never been lost, only forgotten—the identity of the individual consciousness with the Atman, that innermost essence that is simultaneously the most intimate dimension of the self and the ultimate ground of all existence. This realization is not a merging of two separate things, not a union of soul with God as though they were two entities coming together. Rather, it is the recognition that the separation was always illusory, that the wave has never been anything other than ocean, that the apparent division between self and Self was nothing more than a trick of perception, a cosmic case of mistaken identity.

To fix one's mind upon this truth is to enter into a practice that transcends practice itself. It is not concentration in the ordinary sense, where the mind is forcefully held upon an object like a restless horse reined in by its rider. Rather, it is a kind of restful abiding, a settling into what has always been one's true home. The mind, accustomed to its constant movement, its endless oscillation between past and future, gradually discovers the possibility of resting in the present moment—not the thin sliver of present that separates what was from what will be, but the eternal Now that contains all time within its spacious embrace.

This state that the ancients called Yogarudha—that condition of being established in yoga, of having climbed the ladder of spiritual ascent and found firm footing on a higher platform of consciousness—represents a crucial threshold in the seeker's journey. Yet even here, at this elevated vantage point, the work is not complete. One must still recover oneself from the sea of birth and death, that vast ocean of cyclic existence in which consciousness has been drowning for time immemorial.

The metaphor of the sea is not chosen carelessly. Birth and death are not merely biological events marking the beginning and end of a single lifetime, but rather the fundamental rhythm of manifest existence itself. Each moment brings a birth—of thoughts, sensations, perceptions, emotions—and each moment brings a death as these phenomena dissolve back into the formless source from which they emerged. To be caught in this sea is to be tossed endlessly by waves of becoming, never finding solid ground, never touching the ocean floor where all movement ceases and perfect stillness reigns.

The means of recovery from this drowning is described as devotion to right discrimination—viveka, that faculty of discernment that can distinguish between the real and the unreal, between the eternal and the transient, between the Self and the not-Self. This discrimination is not cold or intellectual, not a matter of merely cataloging phenomena into categories. Rather, it is a living wisdom, suffused with devotion, powered by an earnest longing for truth. It sees through the masquerade of appearances not with contempt but with clear-eyed compassion, recognizing the divine play while no longer being entrapped by it.

The wise person, having attained even a glimpse of this discriminative wisdom, makes a radical choice: to give up all works in the conventional sense and to focus entirely on the realization of the Atman. This giving up is perhaps the most misunderstood aspect of the spiritual path. It does not mean becoming passive or inactive, lying inert like a stone while life passes by. Rather, it means ceasing to identify with the actor, no longer claiming ownership of actions and their fruits. It means allowing actions to flow naturally from the depths of being rather than being driven by the surface winds of desire and aversion.

This practice aims at nothing less than cutting loose the bonds of birth and death—those invisible fetters that keep consciousness bound to the wheel of becoming. These bonds are not external constraints imposed by some cosmic jailer, but rather the products of ignorance, the accumulated knots of misidentification that tie awareness to limited forms of existence. To cut them loose requires more than philosophical understanding; it requires a transformation at the deepest levels of being, a rewiring of the very circuitry through which consciousness perceives and interprets reality.

The image of cutting suggests both violence and precision—violence in the sense that this liberation cannot be gentle or gradual if it is to be effective, and precision in that one must know exactly where to strike, which threads of illusion to sever. Yet the cutting is not done with external implements but with the sharp blade of insight, forged in the fires of meditation and tempered in the waters of contemplation. Each stroke of understanding loosens another bind, releases another constraint, until finally the last thread snaps and consciousness stands free.

But what does this freedom mean? What landscape opens before one who has truly cut loose the bonds of cyclic existence? Here language reaches its absolute limit, for how can words that evolved to describe the world of form and change adequately capture that which transcends all form, all change? The liberated state is sometimes described as sat-chit-ananda: being-consciousness-bliss, yet even these words are mere pointers, fingers indicating a moon that must be seen directly to be known.

Perhaps it is more accurate to speak of what Liberation is not. It is not an experience, for all experiences arise and pass away, while Liberation is eternal. It is not a state to be achieved, for all states are temporary, while Liberation is one's unchanging nature. It is not something that happens to someone, for in true Liberation, the very sense of being a separate someone dissolves like morning mist before the rising sun. What remains is neither something nor nothing, neither existence nor non-existence, but rather the ground from which all such distinctions arise—the pure awareness that witnesses both being and non-being without being touched by either.

The path toward this realization is not marked on any map, cannot be traced by any GPS of the soul. It winds through territories of the heart that each traveler must navigate according to their own inner compass. For some, it passes through valleys of devotion, where love for the Divine burns away the dross of separation. For others, it climbs the mountain peaks of discrimination, where the thin air of pure philosophy reveals vistas of truth. Still others find themselves walking the middle way of meditation, where in the balanced stillness of equanimity, the door to the absolute swings silently open.

Yet regardless of the specific contours of one's journey, certain landmarks appear consistently. There is always the initial turning away from external satisfactions, that moment when the pleasures of the world reveal their ultimate inability to satisfy the deepest hunger. There is the seeking of guidance, the recognition that one cannot navigate these subtle territories alone. There is the patient work of purification, the gradual clarification of consciousness through practice and discipline. And there is finally the grace of recognition, that moment beyond all moments when what has always been true reveals itself in stunning clarity.

This recognition does not come as a reward for effort, though effort may prepare the ground for its appearance. It arrives as a gift, yet not from any external giver. It emerges as one's own deepest nature, which has always been waiting—patient as eternity—for the clouds of confusion to part. In that recognition, all questions dissolve not because they have been answered but because the questioner disappears into the vastness of what is discovered. The seeker becomes the sought, the lover merges into the beloved, the wave recognizes itself as ocean.

And so the ancient teaching, transmitted across countless generations, comes down to this: beneath all the complexity of spiritual practice, behind all the elaborate scaffolding of philosophy and technique, there lies a simple truth. One is already what one seeks to become. Liberation is not a future attainment but a present reality, obscured only by the accumulated debris of ignorance and misidentification. The spiritual journey is thus not a movement toward something new but a removal of what conceals what has always been—a homecoming to a home one has never truly left.

In the end, when all the rituals have been completed and set aside, when all the scriptures have been studied and released, when all the philosophical arguments have been exhausted and transcended, what remains is simply this: the quiet knowing of being, the clear light of consciousness recognizing itself, the eternal presence that was never born and can never die. This is the Liberation beyond all liberations, the freedom that needs no works to establish it, the immortality that no riches can purchase. It is the Atman revealing itself as what it has always been—not a distant goal to be achieved but the very ground upon which the seeker has always stood, the very awareness through which all seeking occurs, the very life that animates every moment of the journey.

Here, in this recognition, all striving ceases not in defeat but in fulfillment. The pathless path reaches its conclusion, which was also its beginning. And in the vast silence that follows, something within whispers its eternal affirmation: I am That.

…

Το Μονοπάτι χωρίς μονοπάτι: Ένα Ταξίδι Πέρα από το Κατώφλι της Γένεσης

Στα βαθύτερα δωμάτια της ανθρώπινης καρδιάς, όπου η σκέψη διαλύεται σε σιωπή και οι λέξεις σκοντάφτουν στην άκρη του μυστηρίου, υπάρχει ένα κατώφλι που λίγοι τολμούν να διαβούν. Πέρα από αυτό το αόρατο όριο δεν βρίσκεται μια άλλη χώρα του νου, αλλά μάλλον η διάλυση όλων των χωρών, όλων των ορίων, όλων των προσεκτικά χτισμένων οικοδομημάτων της ταυτότητας που οι θνητοί χτίζουν κατά τη διάρκεια των ετών τους. Είναι εδώ, σε αυτή την απέραντη και φωτεινή κενότητα, που ο αρχαίος αναζητητής στέκεται—όχι με βεβαιότητα, αλλά με ένα τρέμουλο που είναι το ίδιο μια μορφή γνώσης.

Οι γραφές μιλούν, και τα λόγια τους αντηχούν μέσα από αυλές ναών και αίθουσες μοναστηριών, αντανακλώντας σε πέτρινους τοίχους που έχουν μαρτυρήσει αμέτρητες γενιές προσευχών. Τα τελετουργικά ξεδιπλώνονται με μαθηματική ακρίβεια: προσφορές λουλουδιών και θυμιάματος, σπονδές που χύνονται με προσεκτικά χέρια, μάντρα που ψάλλονται σε ρυθμούς παλαιότερους από τη μνήμη. Οι θεοί δέχονται τη λατρεία τους, αποδεχόμενοι την αφοσίωση καρδιών που αναζητούν παρηγοριά στη μορφή, στη χειρονομία, στην οικεία άνεση της επανάληψης. Ωστόσο, κάτω από όλο αυτό το ιερό θέατρο, κάτω από τον καπνό των προσφορών και την μελωδική απαγγελία ιερών στίχων, αναδεύεται μια βαθύτερη ερώτηση—μια που το τελετουργικό δεν μπορεί να απαντήσει, που καμία ποσότητα τελετουργικής τελειότητας δεν μπορεί να λύσει.

Γιατί η Απελευθέρωση, αυτή η πιο απατηλή από όλες τις πνευματικές υποσχέσεις, δεν μπορεί να αγοραστεί με το νόμισμα των έργων. Δεν μπορεί να κερδηθεί μέσω συσσώρευσης, είτε πρόκειται για αξία είτε για γνώση, για θυσίες που εκτελούνται ή για θεότητες που κατευνάζονται. Ακόμα και αν κάποιος επέκτεινε την πρακτική του σε όλη την αδιανόητη έκταση εκατό κοσμικών κύκλων—αυτών των απέραντων εποχών που σηματοδοτούν την αναπνοή της δημιουργίας—ακόμα και τότε η ουσιαστική μεταμόρφωση θα παρέμενε πέρα από την εμβέλεια. Η Απελευθέρωση δεν είναι ένας προορισμός που φτάνει κανείς μέσω προσπάθειας, αλλά μάλλον μια αναγνώριση αυτού που ήταν πάντα παρόν, κρυμμένο μόνο από τα πέπλα της δικής του άγνοιας.

Οι ίδιες οι Βέδες, αυτές οι αρχαίες πηγές σοφίας που ρέουν μέσα από το πνευματικό τοπίο σαν υπόγειοι ποταμοί, κάνουν αυτή τη δήλωση με απόλυτη σαφήνεια: η αθανασία δεν μπορεί να βρεθεί στο βασίλειο των πλούτων, στη συσσώρευση κοσμικών θησαυρών ή ακόμα και στη συγκέντρωση πνευματικών εμπειριών. Αυτή η αλήθεια στέκεται σαν βουνό ενάντια στο ορμητικό ρεύμα της ανθρώπινης επιθυμίας—ακίνητη, ασυμβίβαστη, αιώνια. Τα έργα, όσο ευγενή ή τέλεια εκτελεσμένα και αν είναι, δεν μπορούν να χρησιμεύσουν ως γέφυρα προς την Απελευθέρωση. Μπορεί να γυαλίσουν τον καθρέφτη της συνείδησης, μπορεί να προετοιμάσουν το έδαφος για τον σπόρο της αφύπνισης, αλλά τα ίδια δεν είναι η άνθιση που οι αναζητητές τελικά λαχταρούν.

Τι πρέπει λοιπόν να κάνει κανείς; Ή ίσως πιο ακριβώς, τι πρέπει να σταματήσει να κάνει; Το παράδοξο αποκαλύπτεται αργά, σαν την αυγή που σέρνεται σε ένα τοπίο σκεπασμένο από ομίχλη. Ο άνδρας ή η γυναίκα της μάθησης—όχι μάθησης με την έννοια της απλής πνευματικής συσσώρευσης, αλλά μάθησης που έχει ωριμάσει σε σοφία—πρέπει να στραφεί μακριά από την αστραφτερή αγορά των εξωτερικών απολαύσεων. Αυτή η στροφή δεν γεννιέται από ασκητικό μίσος ή από πικρία που αρνείται τον κόσμο, αλλά μάλλον από μια βαθιά αναγνώριση ότι τα αντικείμενα της επιθυμίας, όσο όμορφα ή δελεαστικά και αν είναι, δεν μπορούν να σβήσουν τη δίψα που καίει στα βάθη της ψυχής.

Αυτή η παραίτηση είναι η ίδια ένα μυστήριο. Δεν σημαίνει εγκατάλειψη του κόσμου σε φυσικούς όρους, φυγή σε σπηλιές βουνών ή ερημιές ερήμων—αν και τέτοια απόσυρση μπορεί να εξυπηρετήσει ορισμένους αναζητητές σε ορισμένα στάδια του ταξιδιού τους. Μάλλον, σημαίνει απελευθέρωση των αόρατων αλυσίδων της προσκόλλησης που δένουν τη συνείδηση στην επιφάνεια των πραγμάτων, στον χορό των εμφανίσεων που τόσο πλήρως μαγεύει τον ανεξέταστο νου. Είναι μια χαλάρωση της λαβής, μια χαλάρωση της γροθιάς που ήταν σφιγμένη γύρω από τα φαινόμενα, προσπαθώντας απελπισμένα να κρατηθεί σε εμπειρίες που είναι, από τη φύση τους, τόσο εφήμερες όσο η πρωινή δροσιά.

Ωστόσο, αυτή η παραίτηση δεν προορίζεται να γίνει σε απομόνωση, μέσω της καθαρής δύναμης της ατομικής βούλησης. Ο δρόμος απαιτεί έναν οδηγό—έναν προπονητή του οποίου η γενναιοδωρία ρέει όχι από υλική αφθονία αλλά από την υπερχείλιση της δικής του πραγματοποίησης. Η προσέγγιση ενός τέτοιου δασκάλου είναι να μπεις σε μια μετάδοση που δεν μπορεί να περιοριστεί σε απλή διδασκαλία ή μεταφορά πληροφοριών. Ο καλός και γενναιόδωρος προπονητής χρησιμεύει ως καθρέφτης στον οποίο ο αναζητητής μπορεί να ρίξει μια ματιά στη δική του αληθινή φύση, ως καταλύτης που ενεργοποιεί δυνατότητες που κοιμούνται μέσα στη συνείδηση του μαθητή. Τα λόγια του δείχνουν σαν ένα δάχτυλο προς το φεγγάρι της αλήθειας, και ο σοφός μαθητής μαθαίνει να κοιτάζει όχι το δάχτυλο αλλά αυτό που δείχνει.

Η αλήθεια που εμφυτεύεται από έναν τέτοιο δάσκαλο είναι ταυτόχρονα καταστροφικά απλή και άπειρα λεπτή. Ψιθυρίζει για μια ταυτότητα που δεν χάθηκε ποτέ, μόνο ξεχάστηκε—την ταυτότητα της ατομικής συνείδησης με τον Άτμαν, αυτή την εσωτερική ουσία που είναι ταυτόχρονα η πιο οικεία διάσταση του εαυτού και το απόλυτο έδαφος όλης της ύπαρξης. Αυτή η πραγματοποίηση δεν είναι μια συγχώνευση δύο ξεχωριστών πραγμάτων, όχι μια ένωση ψυχής με Θεό σαν να ήταν δύο οντότητες που ενώνονται. Μάλλον, είναι η αναγνώριση ότι ο διαχωρισμός ήταν πάντα απατηλός, ότι το κύμα δεν ήταν ποτέ τίποτα άλλο από ωκεανός, ότι ο φαινομενικός διαχωρισμός μεταξύ εαυτού και Εαυτού δεν ήταν τίποτα άλλο από ένα τέχνασμα της αντίληψης, μια κοσμική περίπτωση λανθασμένης ταυτότητας.

Το να στερεώσει κανείς το νου του σε αυτή την αλήθεια είναι να μπει σε μια πρακτική που υπερβαίνει την ίδια την πρακτική. Δεν είναι συγκέντρωση με την συνηθισμένη έννοια, όπου ο νους κρατιέται βίαια σε ένα αντικείμενο σαν ένα ανήσυχο άλογο που συγκρατείται από τον αναβάτη του. Μάλλον, είναι ένα είδος ξεκούραστης παραμονής, μια εγκατάσταση σε αυτό που ήταν πάντα το αληθινό σπίτι κάποιου. Ο νους, συνηθισμένος στην συνεχή κίνησή του, στην ατελείωτη ταλάντωσή του μεταξύ παρελθόντος και μέλλοντος, ανακαλύπτει σταδιακά τη δυνατότητα να ξεκουραστεί στην παρούσα στιγμή—όχι το λεπτό κομμάτι του παρόντος που χωρίζει αυτό που ήταν από αυτό που θα είναι, αλλά το αιώνιο Τώρα που περιέχει όλο τον χρόνο μέσα στην ευρύχωρη αγκαλιά του.

Αυτή η κατάσταση που οι αρχαίοι ονόμαζαν Γιογκαρούδα—αυτή η κατάσταση του να είναι εδραιωμένος στη γιόγκα, του να έχει σκαρφαλώσει τη σκάλα της πνευματικής ανόδου και να έχει βρει σταθερό πάτημα σε μια υψηλότερη πλατφόρμα συνείδησης—αντιπροσωπεύει ένα κρίσιμο κατώφλι στο ταξίδι του αναζητητή. Ωστόσο, ακόμα και εδώ, σε αυτό το υπερυψωμένο σημείο θέας, το έργο δεν είναι ολοκληρωμένο. Κάποιος πρέπει ακόμα να ανακτήσει τον εαυτό του από τη θάλασσα της γέννησης και του θανάτου, αυτό τον απέραντο ωκεανό της κυκλικής ύπαρξης στον οποίο η συνείδηση πνίγεται από αμνημονεύτων χρόνων.

Η μεταφορά της θάλασσας δεν επιλέγεται απερίσκεπτα. Η γέννηση και ο θάνατος δεν είναι απλώς βιολογικά γεγονότα που σηματοδοτούν την αρχή και το τέλος μιας μοναδικής ζωής, αλλά μάλλον ο θεμελιώδης ρυθμός της ίδιας της φανερής ύπαρξης. Κάθε στιγμή φέρνει μια γέννηση—σκέψεων, αισθήσεων, αντιλήψεων, συναισθημάτων—και κάθε στιγμή φέρνει έναν θάνατο καθώς αυτά τα φαινόμενα διαλύονται πίσω στην άμορφη πηγή από την οποία προέκυψαν. Το να είναι κανείς παγιδευμένος σε αυτή τη θάλασσα είναι να ρίχνεται ασταμάτητα από κύματα γένεσης, χωρίς ποτέ να βρίσκει στερεό έδαφος, χωρίς ποτέ να αγγίζει τον πυθμένα του ωκεανού όπου όλη η κίνηση σταματά και βασιλεύει τέλεια ησυχία.

Το μέσο ανάκτησης από αυτό το πνίξιμο περιγράφεται ως αφοσίωση στη σωστή διάκριση—βιβέκα, αυτή η ικανότητα διάκρισης που μπορεί να διακρίνει μεταξύ του πραγματικού και του μη πραγματικού, μεταξύ του αιώνιου και του παροδικού, μεταξύ του Εαυτού και του μη-Εαυτού. Αυτή η διάκριση δεν είναι κρύα ή πνευματική, όχι θέμα απλής καταγραφής φαινομένων σε κατηγορίες. Μάλλον, είναι μια ζωντανή σοφία, εμποτισμένη με αφοσίωση, τροφοδοτούμενη από μια ειλικρινή λαχτάρα για αλήθεια. Βλέπει μέσα από τη μεταμφίεση των εμφανίσεων όχι με περιφρόνηση αλλά με καθαρή, συμπονετική ματιά, αναγνωρίζοντας το θεϊκό παιχνίδι ενώ δεν παγιδεύεται πλέον από αυτό.

Ο σοφός άνθρωπος, έχοντας αποκτήσει έστω και μια ματιά αυτής της διακριτικής σοφίας, κάνει μια ριζική επιλογή: να εγκαταλείψει όλα τα έργα με την συμβατική έννοια και να εστιάσει πλήρως στην πραγματοποίηση του Άτμαν. Αυτή η εγκατάλειψη είναι ίσως η πιο παρεξηγημένη πλευρά του πνευματικού δρόμου. Δεν σημαίνει να γίνει παθητικός ή αδρανής, να κείται ακίνητος σαν πέτρα ενώ η ζωή περνάει. Μάλλον, σημαίνει να σταματήσει να ταυτίζεται με τον δράστη, να μην διεκδικεί πλέον ιδιοκτησία των πράξεων και των καρπών τους. Σημαίνει να επιτρέπει στις πράξεις να ρέουν φυσικά από τα βάθη της ύπαρξης αντί να οδηγούνται από τους επιφανειακούς ανέμους της επιθυμίας και της αποστροφής.

Αυτή η πρακτική στοχεύει σε τίποτα λιγότερο από το να κόψει τα δεσμά της γέννησης και του θανάτου—αυτά τα αόρατα δεσμά που κρατούν τη συνείδηση δεμένη στον τροχό της γένεσης. Αυτά τα δεσμά δεν είναι εξωτερικοί περιορισμοί που επιβάλλονται από κάποιον κοσμικό δεσμοφύλακα, αλλά μάλλον τα προϊόντα της άγνοιας, οι συσσωρευμένοι κόμποι της λανθασμένης ταυτοποίησης που δένουν την επίγνωση σε περιορισμένες μορφές ύπαρξης. Για να τα κόψει κανείς απαιτείται περισσότερο από φιλοσοφική κατανόηση· απαιτείται μια μεταμόρφωση στα βαθύτερα επίπεδα της ύπαρξης, μια επανακαλωδίωση του ίδιου του κυκλώματος μέσω του οποίου η συνείδηση αντιλαμβάνεται και ερμηνεύει την πραγματικότητα.

Η εικόνα του κόψιμου υποδηλώνει τόσο βία όσο και ακρίβεια—βία με την έννοια ότι αυτή η απελευθέρωση δεν μπορεί να είναι ήπια ή σταδιακή αν είναι να είναι αποτελεσματική, και ακρίβεια στο ότι πρέπει να ξέρει κανείς ακριβώς πού να χτυπήσει, ποιες κλωστές της ψευδαίσθησης να κόψει. Ωστόσο, το κόψιμο δεν γίνεται με εξωτερικά εργαλεία αλλά με την κοφτερή λεπίδα της διορατικότητας, σφυρηλατημένη στις φωτιές του διαλογισμού και σκληρυμένη στα νερά της περισυλλογής. Κάθε χτύπημα κατανόησης χαλαρώνει άλλο ένα δεσμό, απελευθερώνει άλλον έναν περιορισμό, μέχρι τελικά η τελευταία κλωστή να σπάσει και η συνείδηση να σταθεί ελεύθερη.

Αλλά τι σημαίνει αυτή η ελευθερία; Ποιο τοπίο ανοίγεται μπροστά σε εκείνον που έχει πραγματικά κόψει τα δεσμά της κυκλικής ύπαρξης; Εδώ η γλώσσα φτάνει στο απόλυτο όριό της, γιατί πώς μπορούν λέξεις που εξελίχθηκαν για να περιγράψουν τον κόσμο της μορφής και της αλλαγής να συλλάβουν επαρκώς αυτό που υπερβαίνει κάθε μορφή, κάθε αλλαγή; Η απελευθερωμένη κατάσταση περιγράφεται μερικές φορές ως σατ-τσιτ-άναντα: ύπαρξη-συνείδηση-ευδαιμονία, ωστόσο ακόμα και αυτές οι λέξεις είναι απλώς δείκτες, δάχτυλα που δείχνουν ένα φεγγάρι που πρέπει να δει κανείς απευθείας για να το γνωρίσει.

Ίσως είναι πιο ακριβές να μιλήσουμε για το τι ΔΕΝ είναι η Απελευθέρωση. Δεν είναι μια εμπειρία, γιατί όλες οι εμπειρίες αναδύονται και εξαφανίζονται, ενώ η Απελευθέρωση είναι αιώνια. Δεν είναι μια κατάσταση που πρέπει να επιτευχθεί, γιατί όλες οι καταστάσεις είναι προσωρινές, ενώ η Απελευθέρωση είναι η αμετάβλητη φύση κάποιου. Δεν είναι κάτι που συμβαίνει σε κάποιον, γιατί στην αληθινή Απελευθέρωση, η ίδια η αίσθηση του να είναι ένας ξεχωριστός κάποιος διαλύεται σαν πρωινή ομίχλη μπροστά στον ανατέλλοντα ήλιο. Αυτό που μένει δεν είναι ούτε κάτι ούτε τίποτα, ούτε ύπαρξη ούτε μη-ύπαρξη, αλλά μάλλον το έδαφος από το οποίο αναδύονται όλες αυτές οι διακρίσεις—η καθαρή επίγνωση που μαρτυρεί τόσο την ύπαρξη όσο και τη μη-ύπαρξη χωρίς να αγγίζεται από καμία.

Ο δρόμος προς αυτή την πραγματοποίηση δεν είναι σημειωμένος σε κανέναν χάρτη, δεν μπορεί να εντοπιστεί από κανένα GPS της ψυχής. Περιπλανιέται μέσα από εδάφη της καρδιάς που κάθε ταξιδιώτης πρέπει να πλοηγηθεί σύμφωνα με τη δική του εσωτερική πυξίδα. Για κάποιους, περνάει μέσα από κοιλάδες αφοσίωσης, όπου η αγάπη για το Θεϊκό καίει τα σκουπίδια του διαχωρισμού. Για άλλους, σκαρφαλώνει στις κορυφές της διάκρισης, όπου ο αραιός αέρας της καθαρής φιλοσοφίας αποκαλύπτει πανοράματα αλήθειας. Άλλοι βρίσκουν τον εαυτό τους να περπατούν τον μεσαίο δρόμο του διαλογισμού, όπου στην ισορροπημένη ησυχία της ισορροπίας, η πόρτα προς το απόλυτο ανοίγει αθόρυβα.

Ωστόσο, ανεξάρτητα από τα συγκεκριμένα περιγράμματα του ταξιδιού κάποιου, ορισμένα ορόσημα εμφανίζονται σταθερά. Υπάρχει πάντα η αρχική στροφή μακριά από τις εξωτερικές ικανοποιήσεις, εκείνη η στιγμή που οι απολαύσεις του κόσμου αποκαλύπτουν την απόλυτη αδυναμία τους να ικανοποιήσουν την βαθύτερη πείνα. Υπάρχει η αναζήτηση καθοδήγησης, η αναγνώριση ότι δεν μπορεί κανείς να πλοηγηθεί σε αυτά τα λεπτά εδάφη μόνος του. Υπάρχει η υπομονετική εργασία της κάθαρσης, η σταδιακή διαύγεια της συνείδησης μέσω πρακτικής και πειθαρχίας. Και υπάρχει τελικά η χάρη της αναγνώρισης, εκείνη η στιγμή πέρα από όλες τις στιγμές όταν αυτό που ήταν πάντα αληθινό αποκαλύπτεται σε εκπληκτική σαφήνεια.

Αυτή η αναγνώριση δεν έρχεται ως ανταμοιβή για την προσπάθεια, αν και η προσπάθεια μπορεί να προετοιμάσει το έδαφος για την εμφάνισή της. Έρχεται ως δώρο, ωστόσο όχι από κάποιον εξωτερικό δωρητή. Αναδύεται ως η βαθύτερη φύση κάποιου, που πάντα περίμενε—υπομονετική σαν την αιωνιότητα—για τα σύννεφα της σύγχυσης να διαλυθούν. Σε αυτή την αναγνώριση, όλες οι ερωτήσεις διαλύονται όχι επειδή έχουν απαντηθεί αλλά επειδή ο ερωτών εξαφανίζεται στην απέραντη έκταση αυτού που ανακαλύπτεται. Ο αναζητητής γίνεται το αναζητούμενο, ο εραστής συγχωνεύεται στον αγαπημένο, το κύμα αναγνωρίζει τον εαυτό του ως ωκεανό.

Και έτσι η αρχαία διδασκαλία, που μεταδίδεται σε αμέτρητες γενιές, καταλήγει σε αυτό: κάτω από όλη την πολυπλοκότητα της πνευματικής πρακτικής, πίσω από όλο την περίτεχνη σκαλωσιά της φιλοσοφίας και της τεχνικής, κρύβεται μια απλή αλήθεια. Κάποιος είναι ήδη αυτό που επιδιώκει να γίνει. Η Απελευθέρωση δεν είναι μια μελλοντική κατάκτηση αλλά μια παρούσα πραγματικότητα, κρυμμένη μόνο από τα συσσωρευμένα συντρίμμια της άγνοιας και της λανθασμένης ταυτοποίησης. Το πνευματικό ταξίδι είναι λοιπόν όχι μια κίνηση προς κάτι νέο αλλά μια αφαίρεση αυτού που κρύβει αυτό που ήταν πάντα—ένας γυρισμός στο σπίτι, σε ένα σπίτι που δεν έχει ποτέ πραγματικά αφήσει.

Στο τέλος, όταν όλα τα τελετουργικά έχουν ολοκληρωθεί και παραμεριστεί, όταν όλες οι γραφές έχουν μελετηθεί και απελευθερωθεί, όταν όλα τα φιλοσοφικά επιχειρήματα έχουν εξαντληθεί και τα έχουμε υπερβεί, αυτό που μένει είναι απλά αυτό: η ήσυχη γνώση της ύπαρξης, το καθαρό φως της συνείδησης που αναγνωρίζει τον εαυτό της, η αιώνια παρουσία που δεν γεννήθηκε ποτέ και δεν μπορεί ποτέ να πεθάνει. Αυτή είναι η Απελευθέρωση πέρα από όλες τις απελευθερώσεις, η ελευθερία που δεν χρειάζεται έργα για να εδραιωθεί, η αθανασία που κανένας πλούτος δεν μπορεί να αγοράσει. Είναι ο Άτμαν που αποκαλύπτει τον εαυτό του ως αυτό που ήταν πάντα—όχι ένα μακρινό στόχο που πρέπει να επιτευχθεί αλλά το ίδιο το έδαφος πάνω στο οποίο ο αναζητητής στεκόταν πάντα, η ίδια η επίγνωση μέσω της οποίας συμβαίνει όλη η αναζήτηση, η ίδια η ζωή που εμψυχώνει κάθε στιγμή του ταξιδιού.

Εδώ, σε αυτή την αναγνώριση, όλη η προσπάθεια σταματά όχι σε ήττα αλλά σε εκπλήρωση. Ο δρόμος χωρίς δρόμο φτάνει στο συμπέρασμά του, που ήταν επίσης και η αρχή του. Και στην απέραντη σιωπή που ακολουθεί, κάτι μέσα ψιθυρίζει την αιώνια επιβεβαίωσή του: Είμαι Αυτό.

Intellectual property rights

The entire content of our website, including, but not limited to, texts, news, graphics, photographs, diagrams, illustrations, services provided and generally any kind of files, is subject to intellectual property (copyright) and is governed by the national and international provisions on Intellectual Property, with the exception of the expressly recognized rights of third parties.
Therefore, it is expressly prohibited to reproduce, republish, copy, store, sell, transmit, distribute, publish, perform, "download", translate, modify in any way, in part or in summary, without the express prior written consent of the Foundation. It is known that in case the Foundation consents, the applicant is obliged to explicitly refer via links (hyperlinks) to the relevant content of the Foundation's website. This obligation of the applicant exists even if it is not explicitly stated in the written consent of the Foundation.
Exceptionally, it is permitted to individually store and copy parts of the content on a simple personal computer for strictly personal use (private study or research, educational purposes), without the intention of commercial or other exploitation and always under the condition of indicating the source of its origin, without this in any way implies a grant of intellectual property rights.
It is also permitted to republish material for purposes of promoting the events and activities of the Foundation, provided that the source is mentioned and that no intellectual property rights are infringed, no trademarks are modified, altered or deleted.
Everything else that is included on the electronic pages of our website and constitutes registered trademarks and intellectual property products of third parties is their own sphere of responsibility and has nothing to do with the website of the Foundation.

Δικαιώματα πνευματικής ιδιοκτησίας

Το σύνολο του περιεχομένου του Δικτυακού μας τόπου, συμπεριλαμβανομένων, ενδεικτικά αλλά όχι περιοριστικά, των κειμένων, ειδήσεων, γραφικών, φωτογραφιών, σχεδιαγραμμάτων, απεικονίσεων, παρεχόμενων υπηρεσιών και γενικά κάθε είδους αρχείων, αποτελεί αντικείμενο πνευματικής ιδιοκτησίας (copyright) και διέπεται από τις εθνικές και διεθνείς διατάξεις περί Πνευματικής Ιδιοκτησίας, με εξαίρεση τα ρητώς αναγνωρισμένα δικαιώματα τρίτων.

Συνεπώς, απαγορεύεται ρητά η αναπαραγωγή, αναδημοσίευση, αντιγραφή, αποθήκευση, πώληση, μετάδοση, διανομή, έκδοση, εκτέλεση, «λήψη» (download), μετάφραση, τροποποίηση με οποιονδήποτε τρόπο, τμηματικά η περιληπτικά χωρίς τη ρητή προηγούμενη έγγραφη συναίνεση του Ιδρύματος. Γίνεται γνωστό ότι σε περίπτωση κατά την οποία το Ίδρυμα συναινέσει, ο αιτών υποχρεούται για την ρητή παραπομπή μέσω συνδέσμων (hyperlinks) στο σχετικό περιεχόμενο του Δικτυακού τόπου του Ιδρύματος. Η υποχρέωση αυτή του αιτούντος υφίσταται ακόμα και αν δεν αναγραφεί ρητά στην έγγραφη συναίνεση του Ιδρύματος.

Κατ’ εξαίρεση, επιτρέπεται η μεμονωμένη αποθήκευση και αντιγραφή τμημάτων του περιεχομένου σε απλό προσωπικό υπολογιστή για αυστηρά προσωπική χρήση (ιδιωτική μελέτη ή έρευνα, εκπαιδευτικούς σκοπούς), χωρίς πρόθεση εμπορικής ή άλλης εκμετάλλευσης και πάντα υπό την προϋπόθεση της αναγραφής της πηγής προέλευσής του, χωρίς αυτό να σημαίνει καθ’ οιονδήποτε τρόπο παραχώρηση δικαιωμάτων πνευματικής ιδιοκτησίας.

Επίσης, επιτρέπεται η αναδημοσίευση υλικού για λόγους προβολής των γεγονότων και δραστηριοτήτων του Ιδρύματος, με την προϋπόθεση ότι θα αναφέρεται η πηγή και δεν θα θίγονται δικαιώματα πνευματικής ιδιοκτησίας, δεν θα τροποποιούνται, αλλοιώνονται ή διαγράφονται εμπορικά σήματα.

Ό,τι άλλο περιλαμβάνεται στις ηλεκτρονικές σελίδες του Δικτυακού μας τόπου και αποτελεί κατοχυρωμένα σήματα και προϊόντα πνευματικής ιδιοκτησίας τρίτων ανάγεται στη δική τους σφαίρα ευθύνης και ουδόλως έχει να κάνει με τον Δικτυακό τόπο του Ιδρύματος.

Esoterism Academy

CIRCLE OF LIGHT

ESOTERISM STUDIES

ESOTERISM ACADEMY NEW ARTICLE

Sunday, March 19, 2023

SPRING EQUINOX (ΕΑΡΙΝΗ ΙΣΗΜΕΡΙΑ) 2799 (2023)

An Important Announcement

What is the New Man?

The "New Religion"

The "Eternal Religion"

Brotherhood

The True Religion

BUDDHA'S BOOKS SERIES

Μια Σημαντική Ανακοίνωση

Τι Είναι ο Νέος Άνθρωπος

Η «Νέα Θρησκεία»

Η «Αιώνια Θρησκεία»

Αδελφότητα

Η Αληθινή Θρησκεία

BUDDHA’S BOOKS SERIES

TAOΪSM

BUDDHISM

VEDANTA

2. The Pathless Path: A Journey Beyond the Threshold of Becoming

jKRISHNAMURTI

RELIGION

Quotes

Constantinos’s quotes

Copyright