Esoterism Academy: «ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ», Η ΕΝΟΠΟΙΟΥΣΑ ΑΡΧΗ

Sunday, May 22, 2022

«ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ», Η ΕΝΟΠΟΙΟΥΣΑ ΑΡΧΗ

(Η ΕΝΟΠΟΙΟΥΣΑ ΑΡΧΗ ΤΗΣ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑΣ, ΤΗΣ ΣΥΝΕΙΔΗΣΗΣ, ΤΗΣ ΕΜΠΕΙΡΙΑΣ)

Προοίμιο

Η Πραγματικότητα Είναι Μία

Η Συνείδηση Είναι Μία

Η Εμπειρία Είναι Μία

Το Ένα και τα «πολλά»

Η Οδός

Η Έξοδος

Η Πηγή από Όπου ξεκινούν Όλα και στην Οποία Καταλήγουν Όλα, γιατί όλα είναι «Κύκλος»

Προοίμιο

Η Συνείδηση (σαν Δυνατότητα Επίγνωσης, Γνώσης και Κατανόησης κι όχι η συνείδηση σαν αντίληψη μέσα από όρους, περιορισμούς κι ιδιαίτερες καταστάσεις) Είναι η Ενοποιούσα Αρχή της Οντολογίας, της Γνωσιολογίας και της Ηθικής (της Δράσης, της Ορθής Δράσης, της Εμπειρίας). Στην πραγματικότητα δεν μπορεί να Υπάρχει Κάτι χωρίς να έχει Επίγνωση ή Δραστηριότητα (γιατί η Ζωή Είναι Κίνηση). Ούτε μπορεί να Υπάρχει Επίγνωση χωρίς να Υπάρχει Αυτό που έχει Επίγνωση και Δραστηριότητα. Ούτε μπορεί να Υπάρχει Δράση χωρίς να Υπάρχει Αυτό που Υπάρχει και χωρίς να έχει Επίγνωση της Δράσης. Έτσι η Συνείδηση Υπάρχει, Έχει Επίγνωση και Δραστηριοποιείται. Η Συνείδηση σαν Ενοποιούσα Αρχή έχει Οντολογική, Γνωσιολογική και Ηθική (Δράση) διάσταση

Η Συνείδηση Απλά Είναι. Δεν μπορεί να διαγνωσθεί τι είναι, ούτε υπάρχουν νοητικοί όροι για να την μεταφέρουμε στο λογικό νοητικό επίπεδο που λειτουργούμε αυτή την στιγμή (ο γράφων την στιγμή που γράφει, ο αναγνώστης την στιγμή που διαβάζει). Η Συνείδηση Απλά Είναι. Κι η Συνείδηση επίσης Είναι η Βάση, το Θεμέλιο πάνω στο Οποίο στηρίζονται όλα, οποιοδήποτε φαινόμενο ύπαρξης, αντίληψης, ή «αντικειμενικής υπόστασης».

Η Συνείδηση Είναι Μία και Μόνο Μία και τα Περιλαμβάνει όλα. Έτσι, όπως θα δείξουμε πιο κάτω (μιλώντας οντολογικά) η Πραγματικότητα Είναι Μία και Περιλαμβάνει Ταυτόχρονα και την Βάση της Πραγματικότητας (δηλαδή την «Αντίληψη της Αντικειμενικής Ύπαρξης») και τον Χώρο (όχι με την Τοπική έννοια) και τον Χρόνο (ή πιο σωστά την Χωροχρόνο με την τοπική και την χρονική έννοια). Δεν υπάρχουν Πεδία ή Επίπεδα ή Διαβαθμίσεις της Πραγματικότητας, σαν ξεχωριστές καταστάσεις (αυτό είναι μια ψευδαίσθηση, μια λανθασμένη αντίληψη της «περιορισμένης συνείδησης»).

Επίσης (μιλώντας Γνωσιολογικά) η Συνείδηση (σαν Αντίληψη) Είναι Μία κι Αντιλαμβάνεται σαν Εσωτερικές Καταστάσεις Επίγνωσης, όλες τις «διαβαθμίσεις» της συνειδητότητας, που υπάρχουν Δυνητικά σαν δυνατότητες στην Συνείδηση. Δεν υπάρχουν ξεχωριστά επίπεδα συνειδητότητας, στα οποία «ενοικεί» ή μπορεί να «αναδυθεί» η Συνείδηση κι έτσι δεν υπάρχουν «φωτισμένες συνειδήσεις» και «πλανημένες συνειδήσεις». Με άλλα λόγια και η Κατάσταση της Φώτισης, και οι καταστάσεις της «άγνοιας», υπάρχουν στην Συνείδηση κι η Συνείδηση είναι στην μία ή την άλλη κατάσταση. Αυτό ισχύει για κάθε συνείδηση.

Κι ακόμα η Εμπειρία (της Ύπαρξης, της Ζωής, της Δράσης, της Ηθικής) Είναι Μία, Ένας Ενιαίος Χώρος Ύπαρξης όπου όλοι «οι «κόσμοι της ύπαρξης» υπάρχουν ταυτόχρονα, συνυπάρχουν. Στην ύπαρξη υπάρχει «συνέχεια» και δεν υπάρχουν «ξεχωριστοί κόσμοι».

Η Πραγματικότητα Είναι Μία

Η Συνείδηση σαν Οντολογική Αρχή, σαν Αυτό που Είναι, είναι η Βάση κάθε Φαινομένου Ύπαρξης, είναι Όλα τα Φαινόμενα Παρουσίας κι όλες οι Δραστηριότητες που «εξελίσσονται» στον Χρόνο. Με άλλα λόγια η Πραγματικότητα (η Ύπαρξη στην Απόλυτη Έννοια) είναι Ταυτόχρονα και το Πλαίσιο Ύπαρξης (η «Αντίληψη της Αντικειμενικής Ύπαρξης») και ο Χώρος Όπου Εκδηλώνονται Όλα και ο Χρόνος (ο Χωροχρόνος), οι Δραστηριότητες (κι οι «συνέπειές» τους), τα κοσμικά φαινόμενα, οι οντότητες, οι μεταβολές, η «εξέλιξη», κλπ.

Ασφαλώς, προσδιορίζονται ιδιαίτερα χαρακτηριστικά σε όλα αυτά που «συμβαίνουν. Μπορούμε να πούμε ότι «Προηγείται» το Υπαρξιακό Πλαίσιο που Περιλαμβάνει τον Χώρο, που Περικλείνει τον Χρόνο (η τον Χωροχρόνο όπου εδώ ο Χώρος αποκτά την έννοια του «Τόπου» κι ο χρόνος την έννοια της «μεταβολής»), τους «κόσμους», τις οντότητες, τα αντικειμενικά φαινόμενα. Όλα αυτά Εκδηλώνονται ή «Εμφανίζονται» με την διαρκή προσθήκη «περιορισμών» στην Συνείδηση, περισσότερων «περιορισμών» συνεχώς. Το «Ανώτερο» αποτελεί Προϋπόθεση και δεν «χρειάζεται» τα «κατώτερα», (τον Χώρο, τον Χρόνο, κλπ.). Αντίθετα τα «κατώτερα» χρειάζονται την «προϋπόθεση» του «ανώτερου».

Πρέπει να γίνει κατανοητό ότι η «Προσθήκη» «Περιορισμών» στην Συνείδηση που δημιουργεί τα «Φαινόμενα» δεν μπορεί να χαρακτηρισθεί παρά μόνον σαν «Δραστηριότητα». Δεν «προσθέτει» τίποτα περισσότερο, ούτε «αφαιρεί» κάτι. Είναι μια Δράση που υπάρχει όσο εκδηλώνεται και δεν αφήνει «ίχνη». Εξελίσσεται Εδώ, Τώρα, Ταυτόχρονα.

Όταν «θεωρούμε» (σαν Συνειδήσεις), όταν «αντιλαμβανόμαστε», από την «κατάσταση» της Ενσωμάτωσης στον Χρόνο (σε κάποιο από τους κατώτερους «κόσμους») τότε όλα αυτά υπάρχουν ταυτόχρονα (γιατί έχουν «προστεθεί» όλοι οι «οντολογικοί περιορισμοί» που μας έφεραν στην παρούσα κατάσταση). Είναι (Είμαστε) η Συνείδηση που Δρα στο «Αντικειμενικό Πεδίο», που Έχει Παρουσία η Οποία «δημιουργεί» αυτόματα τον Χώρο και «Περιορίζεται Τοπικά» πράγμα που προκαλεί» την δημιουργία της Ατομικότητας και της Τοπικότητας (της Τοπικής Παρουσίας) στους κατώτερους κόσμους του Χρόνου, που «αναδύονται» ακριβώς για να «φιλοξενήσουν» τις «οντότητες» (ο κόσμος της νόησης, ο κόσμος της ενέργειας, ο κόσμος των αντικειμενικών φαινομένων που αντιλαμβανόμαστε σαν υλικό σύμπαν).

Το Ενσωματωμένο Ον (ο άνθρωπος) Ζει σε Αυτή την Μία Πραγματικότητα που «Ξεδιπλώνεται» (με την «προσθήκη» «οντολογικών περιορισμών»:

Σαν Συνείδηση (η Αρχή της Ύπαρξης, της Επίγνωσης και της Δράσης),

Σαν Αντικειμενική Υπαρξιακή Βάση (Αντικειμενική Ουσία),

Σαν Χώρος,

Σαν Χρόνος (Χωροχρόνος της Νόησης, της Ενέργειας),

Σαν «Σώμα» (Υλικός φορέας).

Με άλλα λόγια «Υπάρχει», Ταυτόχρονα, Εδώ, Τώρα, σε όλα αυτά τα «επίπεδα» που διακρίνουμε χάριν της «περιγραφής».

Συνεπώς, η Συνείδηση, σαν Συνείδηση ενοικεί ταυτόχρονα σε όλα αυτά τα «επίπεδα». Δεν υπάρχουν ξεχωριστά πεδία ύπαρξης (ανεξάρτητα ή σχετιζόμενα), επίπεδα εκδήλωσης, κόσμοι. Είμαστε Εδώ, ταυτόχρονα μέσα σε όλους αυτούς τους «κόσμους».

Όταν η Συνείδηση Από-σωματώνεται δεν «αλλάζει» πεδίο ή επίπεδο ύπαρξης, ή κόσμο. Απλά αντιλαμβάνεται την πιο «εσωτερική κατάσταση» ύπαρξης (καθώς λειτουργούν οι πιο «εσωτερικοί οντολογικοί περιορισμοί»). Έτσι μπορεί να «ανυψωθεί πάνω από τον Χρόνο (τον «κύκλο της μετενσωμάτωσης») στον Άχρονο Χώρο, στον «Ορίζοντα της Δημιουργίας» και στην Πηγή.

Η Συνείδηση Είναι Μία

Όταν λέμε ότι η Συνείδηση Είναι Μία (θεωρώντας την Συνείδηση σαν Δυνατότητα Επίγνωσης, Αντίληψης) εννοούμε ότι η Συνείδηση Είναι Μία κι Εντός της Μίας Συνείδησης είναι Δυνατές κι εκδηλώνονται διάφορες καταστάσεις:

Επίγνωση της Ιδίας Ουσίας που Απλά Είναι,

Αντίληψη της Αντικειμενικής Υπαρξιακής Βάσης που τα Στηρίζει όλα,

Του Χώρου (σαν Παρουσίας στον Χώρο),

Του Χρόνου (σαν Περιορισμένης Τοπικής Παρουσίας, όπου έχουμε εμπειρία της ατομικότητας και της ατομικής ζωής στους διαφόρους «κόσμους» του Χρόνου).

Με άλλα λόγια όλες αυτές οι συνειδησιακές καταστάσεις είναι εσωτερικές εμπειρίες της Μιας Συνείδησης (κι η Ελευθερία κι οι Περιορισμοί κι οι εμπειρίες ζωής σε διάφορες καταστάσεις) κι όχι εξωτερικές καταστάσεις στις οποίες «μεταβαίνει» η Συνείδηση. Δεν υπάρχουν πολλά πεδία ή επίπεδα συνειδητότητας (ξεχωριστά κι έξω από την Συνείδηση) ούτε υπάρχουν συνειδήσεις διαφόρων κατηγοριών. Απλά η Συνείδηση έχει διάφορες εμπειρίες και μπορεί να βρίσκεται σε διάφορες καταστάσεις εσωτερικής συνειδητότητας.

Όταν η Συνείδηση δεν είναι Αφυπνισμένη στην Μία Πραγματικότητα αλλά «περιορίζεται» και λειτουργεί μέσα από τους «περιορισμούς» έχει μια λανθασμένη αντίληψη της Πραγματικότητας.

Η περιορισμένη συνείδηση διαπράττει τρία λογικά, αντιληπτικά σφάλματα:

1) Θεωρεί ότι η περιορισμένη κατάσταση που αντιλαμβάνεται είναι «όλη» η πραγματικότητα. Δηλαδή θεωρεί ότι αυτό που αντιλαμβάνεται είναι η πλήρης πραγματικότητα, οπότε απορρίπτει οτιδήποτε άλλο (οποιαδήποτε άλλη «κατανόηση» της πραγματικότητας).

2) Επειδή έχει «επίγνωση» του περιορισμού της (της μικρότητας και της αδυναμίας μέσα στην Ύπαρξη) θεωρεί ότι υπάρχουν πολλά επίπεδα συνειδητότητας (έξω από αυτήν). Υποθέτει έτσι ότι υπάρχει μια Ανώτερη Πραγματικότητα (διαφορετική από τον περιορισμό που βιώνει) την οποία τοποθετεί έξω από την κατάστασή της κι επιδιώκει να την «προσεγγίσει» με διάφορους τρόπους, πνευματικές πρακτικές, τεχνικές, πειθαρχίες, κλπ.

3) Προσπαθεί μέσω της περιορισμένης αντιληπτικότητας και της δράσης στα πλαίσια αυτής της κατανόησης της πραγματικότητας να υπερβεί την κατάστασή της. Αυτή η δραστηριότητα είναι μια αδιέξοδη δραστηριότητα. Όσο προσπαθεί να υπερβεί, να διαλογιστεί, να προσευχηθεί, να κάνει οποιαδήποτε πνευματική προσπάθεια ή άσκηση πάντα θα αποτυγχάνει. Γιατί; Επειδή προσπαθεί να προσεγγίσει μια πλαστή φανταστική κατάσταση, ένα ψεύτικο όραμα. Είναι φαντασία.

Προφανώς η έξοδος από την περιορισμένη κατάσταση είναι η κατανόηση του περιορισμού και η παραίτηση από την βουλητική ενέργεια που στηρίζει τον περιορισμό. Τότε μόνο Απελευθερώνεται η Συνείδηση, όταν διαλύει τους περιορισμούς και αναδύεται στην Απεραντοσύνη της Ελευθερίας. Αυτό ισχύει σε όποιο «επίπεδο» περιορισμού κι αν διαπιστώνουμε ότι λειτουργούμε. Δεν υπάρχει άλλος δρόμος.

Η Εμπειρία Είναι Μία

Ο «Χώρος» της Εμπειρίας της Ύπαρξης είναι Ενιαίος. Η Απόλυτη Ύπαρξη, η Θεμελιώδης Αντικειμενική Ύπαρξη, ο Χώρος, ο Χωροχρόνος (όλοι οι κατώτεροι κόσμοι), Υπάρχουν Εδώ, Τώρα, Ταυτόχρονα. Το Ενσωματωμένο Ον (ο άνθρωπος) ζει ταυτόχρονα σε όλους τους «κόσμους». Όταν η Συνείδηση Εστιάζει «κάπου» προβάλλεται (στην στιγμιαία επίγνωση) η ύπαρξη σε αυτό το επίπεδο εμπειρίας, σε αυτόν τον «κόσμο». Το ότι βάζουμε σε «παρένθεση» τον υπόλοιπο υπαρξιακό χώρο δεν σημαίνει ότι παύει να υφίσταται. Έτσι η λειτουργεί η «Όραση». Είναι άλλο να βλέπουμε την συνολική εικόνα, άλλο να συγκεντρωνόμαστε κάπου παραβλέποντας τα άλλα κι άλλο να αποροφιόμαστε ολοκληρωτικά κάπου οπότε τα άλλα δεν «υπάρχουν».

Το ότι ζούμε ταυτόχρονα σε όλα αυτά τα «επίπεδα» ύπαρξης αποδεικνύεται στην πράξη από το γεγονός ότι έχουμε την δυνατότητα να ανυψωθούμε στα «ανώτερα» ή πιο «εσωτερικά» επίπεδα, να έχουμε εμπειρία του Άχρονου στον κόσμο, του Υπερβατικού Χώρου, της Αντικειμενικής «Διάφανης» Ύπαρξης, της Πηγής των Πάντων. Αν όλα αυτά δεν ήταν Εγγενή στην Φύση της Συνείδησης δεν θα ήταν δυνατές τέτοιες εμπειρίες. Αν όλα αυτά ήταν όχι εσωτερικές καταστάσεις αλλά εξωτερικά επίπεδα ύπαρξης (όπως φαντάζεται η περιορισμένη συνείδηση) θα έπρεπε να μεταλλαχθούμε οντολογικά για να προσεγγίσουμε όλα αυτά τα επίπεδα εμπειρίας. Στην πραγματικότητα η «μετουσίωση» της Συνείδησης είναι πάντα εσωτερική διεύρυνση της Επίγνωσης κι όχι εξωτερική μεταβολή της φύσης της.

Όταν το Ον από-σωματώνεται προβάλλονται αυτόματα εμπειρίες από τον αμέσως πιο εσωτερικό «κόσμο». Ο κατώτερος κόσμος που εγκαταλείψαμε δεν είναι πλέον προσιτός χωρίς φορέα εκδήλωσης. Έτσι το Ον «ανυψώνεται στους κόσμους (από τους οποίους προέρχεται). Στην πραγματικότητα επειδή ζούμε ταυτόχρονα σε όλα αυτά τα «επίπεδα» ύπαρξης, επειδή όλα είναι εδώ, τώρα, ταυτόχρονα, δεν πηγαίνουμε πουθενά. Είναι ψευδαίσθηση της περιορισμένης συνείδησης ότι πηγαίνουμε ή ερχόμαστε στους κόσμους.

Το Ένα και τα «πολλά»

Στην πραγματικότητα η Συνείδηση Είναι Μία. Ό,τι Προβάλλεται , μέσα από Περιορισμούς, σαν Διαφοροποιημένη Συνείδηση, Διαφορές Ύπαρξης, μια ιδιαίτερη εμπειρία ύπαρξης, δεν είναι παρά «Προβολή», «Εικόνα», «Πιστό Αντίγραφο» της Μιας Συνείδησης στον Χώρο της Δημιουργίας.

Κάθε Συνείδηση είναι η Μία Συνείδηση και Φέρνει μέσα της το Όλον και τους περιορισμούς της ταυτόχρονα. Δεν μπορούμε να πούμε αν η «Διαφοροποιημένη Συνείδηση» είναι κάτι περισσότερο από το Αρχικό Όλον ή κάτι λιγότερο, εξαρτάται πως το «κοιτάζει» κάποιος. Είναι απλά το Μυστήριο της Ύπαρξης.

Έτσι η Διαφοροποιημένη Συνείδηση είναι:

Το Όλον,

Διαφοροποιημένη Αντικειμενική Ύπαρξη,

Παρουσία στον Χώρο,

Ενσωματωμένο ον στον Χωροχρόνο (στους κατώτερους κόσμους).

Η Συνείδηση, κάθε συνείδηση (κάθε ον, κάθε άνθρωπος) είναι το Όλον, αλλά θα πρέπει να «περιοριστεί» για να εισέλθει στην Δημιουργία, στον Χώρο, στον Χωροχρόνο (και στην ιδιαίτερη ατομική ζωή στους κατώτερους κόσμους). Επειδή όμως κάθε συνείδηση είναι Εξαρχής και για πάντα το Όλον (που «Περιορίζεται») μπορεί αυθόρμητα και χωρίς προϋποθέσεις να «Επανέλθει» στην Αρχική Φυσική Κατάστασή της.

Η «Επάνοδος» είναι δυνατή μόνον με την διάλυση των «περιορισμών» κι όχι μέσω της δραστηριότητας της «περιορισμένης συνείδησης» (στα πλαίσια των περιορισμών της και της περιορισμένης αντιληπτικότητάς της). Αυτό πρέπει να γίνει κατανοητό. Η «Οδός» σηματοδοτεί την Έξοδο από την περιορισμένη κατάσταση, όχι μια δραστηριότητα της περιορισμένης συνείδησης (στα πλαίσια του κλειστού συστήματος αντίληψής της). Για αυτό λέμε ότι στα πλαίσια της περιορισμένης δράσης δεν υπάρχει οδός. Η Αληθινή Οδός είναι άλλη. Είναι η Άπυλη Πύλη.

Έτσι, τελικά, η Σχέση που Υπάρχει Ανάμεσα στο Όλον και τις «Αντανακλάσεις» του Όλου μέσα στην Δημιουργία είναι η «Σχέση του Εαυτού». Όλα είναι Αυτό. Επίσης η Σχέση μεταξύ των «όντων» (των διαφοροποιημένων συνειδήσεων) είναι «Σχέση Εαυτού». Όλα είναι «Εικόνες» του Ενός, είμαστε «Εικόνες» Αυτού, είμαστε το «Ίδιο». Καμία άλλη σχέση δεν είναι αληθινή.

Η Οδός

Ας ανακεφαλαιώσουμε όσα είπαμε, κάνοντας μια προσπάθεια να τα διατυπώσουμε πιο απλά, πιο καθαρά και με μεγαλύτερη ακρίβεια:

Η Πραγματικότητα Είναι Μία, Ενιαία και Περιλαμβάνει τα Πάντα:

Την Ανέκφραστη Κατάσταση, την Πηγή, Χωρίς Ιδιότητες και «Περιεχόμενο»,

Την Θεμελιώδη Αντίληψη της Αντικειμενικής Ύπαρξης σαν ένα Υπερ-Χώρο,

Την Παρουσία στον Χώρο,

Την Τοπική Παρουσία στον Χωροχρόνο (στους κατώτερους κόσμους).

Όλα Υπάρχουν Εδώ, Ταυτόχρονα, Τώρα.

Η Συνείδηση Είναι Μία, Μια Ενιαία Αντίληψη που Περιλαμβάνει όλες τις Καταστάσεις Επίγνωσης (σαν Δυνατότητες ή σε λειτουργία):

Την Ελεύθερη Αντίληψη,

Την Αντίληψη της Αντικειμενικής Ύπαρξης,

Την Αντίληψη του Χώρου,

Την Αντίληψη της τοπικής παρουσίας στον Χωροχρόνο (στους κατώτερους κόσμους).

Όλα αυτά είναι Εσωτερικές Αντιλήψεις της Μιας Συνείδησης που είναι προσβάσιμα με την Κατανόηση, με την διεύρυνση της επίγνωσης. Δεν υπάρχουν έξω από την Συνείδηση επίπεδα συνειδητότητας στα οποία η Συνείδηση μπορεί να εξελιχθεί. Αυτό είναι ψευδαίσθηση της περιορισμένης συνείδησης.

Ο Χώρος της Εμπειρίας είναι Ενιαίος κι όλες οι «καταστάσεις» ύπαρξης υφίστανται ταυτόχρονα, εδώ, τώρα.

Τέλος η Συνείδηση Είναι Μία κι όχι πολλές. Οποιαδήποτε Συνείδηση εμφανίζεται σαν «Διαφοροποιημένη Συνείδηση» δεν είναι παρά «Προβολή» της Μιας Συνείδησης στον «Χώρο της Δραστηριότητας» και δεν περιέχει τίποτα περισσότερο, τίποτα λιγότερο. Οι «περιορισμοί» είναι «περιορισμοί δραστηριότητας», «περιορισμοί κίνησης», όχι περιορισμοί ουσίας. Γενικά οι «αντανακλάσεις» είναι σαν ένα όραμα, σαν μια ψευδαίσθηση, μια φαντασμαγορία.

Κάθε Συνείδηση είναι η Μία Συνείδηση.

Αυτό που θέλουμε να πούμε είναι ότι η Συνείδηση Αποτελεί το Παν στο Οποίο Υπάρχουν Όλα και τα Ενοποιεί Όλα, σαν Πραγματικότητα, σαν Συνείδηση, σαν Εμπειρία, σαν Ύπαρξη (οντότητα).

Κι εφόσον κάθε Συνείδηση (που εμφανίζεται σαν «διαφοροποιημένη συνείδηση») είναι Αυτή η Μία Συνείδηση Εξαρχής και για Πάντα η Συνείδηση Είναι και Ελεύθερη και Φωτισμένη αλλά και περιορισμένη και σε σύγχυση και όλα. Ανάλογα με το που στρέφει την Προσοχή και την Βουλητική Ενέργεια η Συνείδηση είναι Ελεύθερη ή Δεσμευμένη σε περιορισμό. Είναι η Συνείδηση (η κάθε συνείδηση) που αποφασίζει που θα «διαμένει». Εφόσον η Ελευθερία, η Φώτιση, είναι Εγγενείς στην Φύση της Συνείδησης δεν χρειάζεται να κάνει κάτι, να πραγματοποιήσει κάτι, αρκεί να εγκαταλείψει τους περιορισμούς, τις περιοριστικές δραστηριότητές της.

Το να νομίζει μια περιορισμένη συνείδηση ότι κατανοεί, μέσα από την περιορισμένη αντιληπτικότητά της, την πραγματικότητα κι ότι με την δράση της μπορεί να πραγματοποιήσει την ελευθερία της είναι απλά μια ψευδαίσθηση.

Το μόνο που μπορεί να κάνει η Συνείδηση (κάθε άνθρωπος) είναι απλά να αποσύρει την βουλητική ενέργεια από τους περιορισμούς, τις περιοριστικές δραστηριότητες που η ίδια ακολουθεί, να εγκαταλείψει όλες τις περιοριστικές δραστηριότητες πραγματικά, για να Αναδυθεί απλά στην Ελευθερία. Αυτό είναι μία Δράση και μια Διαδικασία Εσωτερικής Κατανόησης και μια Φυσική Αλλαγή, όχι μια εξωτερική εξέλιξη, μια εξωτερική μεταβολή που θα οδηγήσει σε κάποια άλλη κατάσταση. Το Φως υπάρχει όταν εγκαταλείπεται το σκοτάδι, Το Φως ούτε πραγματοποιείται, ούτε κατακτιέται.

Η περιορισμένη συνείδηση έχει συνεχώς την τάση να νοητικοποιεί τα πάντα, να «αντικειμενικοποιεί» τα πάντα, να τα προβάλει έξω από τον εαυτό της. Είναι ένας λανθασμένος τρόπος αντίληψης και δράσης. Είναι συνηθισμένο λάθος της περιορισμένης συνείδησης να νομίζει ότι, μέσα από την περιορισμένη κατάστασή της (εγκλωβισμένη στους περιορισμούς της), με δραστηριότητες που κάνει, μπορεί να επιτύχει μια «αλλαγή» της κατάστασής της και να φτάσει στην ελευθερία. Ο φυλακισμένος όσο και να προσπαθεί μέσα στα όρια της φυλακής του δεν μπορεί να βγει έξω, Πρέπει απλά να «γκρεμίσει» τα τείχη και τότε είναι ελεύθερος.

Έτσι, όταν μιλάμε για την Οδό μιλάμε για την Αληθινή Οδό που είναι η Έξοδος από τους περιορισμούς, με την «παραίτηση», την εγκατάλειψη (βουλητική εγκατάλειψη που οδηγεί στην φυσική εγκατάλειψη). Αυτή η «διάλυση» των περιορισμών είναι «προϊόν» της Κατανόησης που Ανθίζει στην Άγρυπνη Προσοχή, στην Αντικειμενική Όραση, στην Ανεμπόδιστη Αίσθηση αυτού που συμβαίνει, στην παραίτηση από κάθε «συμμετοχή» (που σημαίνει «περιορισμό»). Όταν η Κατανόηση Βαθαίνει διαπιστώνουμε πως το μόνο που λειτουργεί είναι η Βούληση, η Βουλητική Ενέργεια. Δεν υπάρχουν εμπόδια. Σε μια τέτοια Κατανόηση η Συνείδηση Ελευθερώνεται κι Υψώνεται στην Πραγματικότητα, στην Πλήρη Αφύπνιση, στην Ανεμπόδιστη Ύπαρξη, στην Ολοκλήρωση. Τότε δεν υπάρχει εμπόδιο σε τίποτα. Δεν υπάρχει διαχωρισμός καταστάσεων. Έχουν Ενοποιηθεί Όλα μέσα στην Συνείδηση.

Η Έξοδος

Στην πραγματικότητα Αυτό που Υπάρχει Είναι η Μία Συνείδηση. Αυτή Είναι το Παν. Αυτή Είναι Όλα. Κι η Απέραντη Ελευθερία του Όλου και οι Περιορισμοί που Δημιουργούν τα διάφορα Υπαρξιακά Φαινόμενα.

Έτσι, οι «περιορισμοί» είναι εγγενείς, εσωτερικές δεσμεύσεις που προκαλούν τα διάφορα φαινόμενα. Οι «περιορισμοί» είναι μόνο «δραστηριότητες», μια «φευγαλέα κίνηση». Όλη η Δημιουργία είναι ένα φαινόμενο κίνησης, ένας «χορός φαινομένων».

Όλα αυτά ούτε Αναιρούν το Όλον (το Οποίο φαίνεται να «Περιορίζεται»), ούτε αποτελούν πραγματική αλλαγή της Ουσίας.

Επίσης όλα αυτά είναι Εσωτερικές Μεταβολές της Δραστηριότητας κι όχι πραγματικές αντικειμενικές αλλαγές. Μιλάμε για Εσωτερικές Διαβαθμίσεις της Πραγματικότητας, Παροδικές και χωρίς ουσιαστική ύπαρξη και σημασία κι όχι για Πραγματική Δημιουργία, για ξεχωριστούς κόσμους.

Εφόσον η Συνείδηση, με τον τρόπο που την περιγράψαμε Αποτελεί την Ενοποιούσα Αρχή των Πάντων (όσων Εμφανίζονται) δεν υπάρχει κανένας πραγματικός οντολογικός διαχωρισμός ούτε εμποδίζεται η Επάνοδος στην Ελευθερία του Όλου. Έτσι, όταν μιλάμε για Έξοδο από τους «περιορισμούς (και την περιορισμένη ύπαρξη) στην Ελευθερία της Πραγματικότητας μιλάμε για παραίτηση από τις «δεσμεύσεις» της Βούλησης σε καταστάσεις και δραστηριότητες που κατανοούμε ότι δεν «θέλουμε» πια.

Είναι λάθος της περιορισμένης συνείδησης (δεν θα κουραστούμε να το επαναλαμβάνουμε για να γίνει κατανοητό) να νομίζει ότι είναι μια ξεχωριστή οντότητα, ότι είναι κάπου δεσμευμένη κι ότι πρέπει να ελευθερωθεί, να ξεπεράσει την κατάστασή της με κάποιες προσπάθειες. Όλες αυτές οι λανθασμένες αντιλήψεις πρέπει να αναγνωρισθούν και να απορριφθούν.

Η Συνείδηση είναι Πάντα Ελεύθερη. Οι περιορισμοί, η δέσμευση, η λανθασμένη ζωή που προκύπτει από αυτό μοιάζει με μια ονειρική κατάσταση. Είτε έτσι, είτε αλλιώς η Συνείδηση που «βουτάει» μέσα στην Δημιουργία, στον Χώρο, στον Χωροχρόνο, στους κόσμους, στις ζωές, έρχεται μια στιγμή που «ωριμάζει» από την ζωή και νοιώθει την ανάγκη να «αποδεσμευθεί». Κι αργά ή γρήγορα βρίσκει την Αληθινή Οδό κι Αποδεσμεύεται. Από το Βάθος της Συνείδησης υπάρχει πάντα η Ανάγκη της Επανόδου, η Νοσταλγία της Επιστροφής στην Αρχική Κατάσταση που είναι η Πηγή από Όπου ξεκινούν Όλα και στην Οποία Καταλήγουν Όλα, γιατί όλα είναι «Κύκλος».

Τελικά, κανένας δεν γνωρίζει αν όλη τούτη η «Δημιουργία», οι κόσμοι, κι οι ζωές, δημιουργήθηκαν ποτέ, ή αν ζουν αδημιούργητοι μέσα στην «Σκέψη» Αυτού που Υπάρχει Πραγματικά.

Monday, 22 December, 2025

Chapter 18. Impurity

The Island Within: A Meditation on Purity and Transcendence

In the vast ocean of existence, where waves of birth and death crash endlessly upon the shores of consciousness, there comes a moment when the seeker stands at the threshold of profound recognition. Like autumn leaves that have forgotten their greenness, the soul finds itself trembling before the great messengers of transformation, those silent heralds who remind us that all journeys toward embodiment must eventually turn homeward toward the infinite.

The ancients spoke of standing at the door of departure, that liminal space where the known world grows thin and transparent, revealing glimpses of what lies beyond. Here, in this pregnant pause between breaths, the traveler discovers a truth both terrifying and liberating: the provisions gathered for worldly journeys—wealth, reputation, the accumulated debris of desires—hold no currency in the realm that beckons. One cannot purchase passage with gold that tarnishes, nor can one carry forward the heavy baggage of unexamined living.

The Sacred Architecture of Self-Becoming

What, then, is the seeker to do when confronted with this poverty of preparation? The mystics whisper of an island, not fixed in any outer geography but rising from the depths of consciousness itself. This is no ordinary landmass, no mere refuge from the storm, but rather a sovereign territory of awareness—a place where the soul recognizes its own capacity for independence from the turbulent seas of craving and aversion that surround it.

To build this island is to engage in the most sacred of labors. It requires the steady, devoted application of wisdom, that luminous faculty which sees through appearances into the heart of things. The work is arduous, demanding the full presence of the artisan-soul, who must chisel away at the rock of ignorance with patient persistence. There is no hurrying this architecture of awakening; each stone of understanding must be carefully placed, each foundation of virtue solidly established.

When the accumulated sediments of impurity—those dark residues of unmindful action and clouded perception—are finally swept away by the wind of discernment, something miraculous emerges. The being, now free from the gravitational pull of guilt and confusion, discovers itself capable of ascending into realms previously unimagined. These are the heavenly worlds of the elect, not places located in some distant cosmic geography, but rather dimensions of consciousness available to those who have purified their vision.

The Alchemy of Purification

Consider the sacred craft of the metalworker, who stands before the forge with silver ore in hand. The master smith does not expect perfection to emerge in a single, dramatic gesture. Rather, with infinite patience and careful attention, the artisan heats the metal, watching as impurities rise to the surface. One by one, these dross elements are blown away—not all at once in some violent purging, but gradually, rhythmically, like breath itself. Little by little, from time to time, the work continues until what remains is pure, luminous, reflective of light.

So too must the seeker approach the purification of consciousness. The spiritual alchemy is not accomplished through dramatic renunciations or sudden conversions alone, but through the steady, incremental removal of that which obscures the soul's natural radiance. Each moment of mindfulness, each choice to act with integrity rather than impulse, each instance of seeing clearly rather than through the distorting lens of desire—these are the gentle breaths that blow away impurity.

Yet here lies a profound paradox that only the mystics truly understand: the very instrument meant to purify can become the source of corruption. Like iron, which spawns rust from its own substance and is thereby destroyed, so too can the seeker's own actions become the agent of downfall. The transgressor weaves a net from the threads of unmindful deeds, and this net becomes both prison and path—leading not toward liberation but deeper into the labyrinth of suffering.

The Subtlety of Corruption

In the realm of spiritual understanding, corruption wears many masks. There are the obvious taints—the neglect that allows prayer to become mere repetition empty of presence, the sloth that permits the body's vitality to decay, the thoughtlessness that renders the watchful mind dull and inattentive. These are the coarse impurities that even the beginner can recognize.

But there are subtler corruptions that escape notice, weaving themselves into the very fabric of daily existence. The seeker must cultivate a vision penetrating enough to perceive how even virtuous actions can be tainted when performed without wisdom, how beneficence itself can be corrupted by the greed for recognition or return. All ways, whether conventionally labeled good or evil, can become pathways to bondage when walked without awareness.

Among all possible taints, however, there exists one that towers above the rest like a mountain obscuring the sun: ignorance—that fundamental not-knowing which mistakes the transient for the eternal, the constructed for the real, the conditioned for the absolute. This is the greatest darkness, the primary obscuration from which all other confusions flow. To throw off this taint is not merely to acquire information but to undergo a transformation of understanding so complete that one's very mode of perceiving reality is revolutionized.

The Two Paths of Living

The contemplative tradition recognizes two fundamental modes of human existence, two paths that diverge in the garden of choice. One path is deceptively easy, requiring no courage, no self-examination, no confrontation with uncomfortable truths. This is the way of the shameless, those who live like crows—opportunistic, loud, taking what glitters without discerning its true value. Such individuals may appear bold, even heroic in their transgressions, but theirs is a wretched freedom, purchased at the cost of integrity and inner peace.

Life along this path may seem smooth initially, for it flows with the current of impulse and the tide of collective unconsciousness. Yet this ease is illusory, a temporary comfort that disguises the slow erosion of the soul's capacity for joy, meaning, and authentic connection.

The second path presents a stark contrast. Here, life reveals its difficulty to the modest seeker who continually seeks purity in thought, word, and deed. This individual moves through the world with disinterest in the clamoring demands of ego, maintaining an inner quietude that remains spotless even amid the chaos of existence. Intelligence here is not mere cleverness but a penetrating wisdom that recognizes the interdependence of all things and acts accordingly.

Why is this path so difficult? Because it requires constant vigilance, moment-by-moment awareness, the courage to swim against the current of collective conditioning. It demands the willingness to be unpopular, to stand alone if necessary, to choose truth over comfort repeatedly.

The Architecture of Self-Destruction

The mystical teachings identify specific behaviors that function like pickaxes, allowing the individual to excavate their own destruction even while living. To destroy life—whether through violence toward others or the slow suicide of unmindful living—is to sever oneself from the web of interconnection that sustains all beings. To speak untruth is to poison the well of communication from which all relationship drinks. To take what is not freely given is to violate the sacred boundaries that allow trust and cooperation to flourish.

Sexual transgression, the violation of committed relationships, represents a particularly insidious form of boundary dissolution, one that damages not only the immediate parties but sends ripples through families and communities. And the surrender to intoxication—that deliberate clouding of consciousness—represents perhaps the most direct assault on the very faculty needed for liberation.

Each of these actions serves to dig up one's own root, to undermine the foundation of wellbeing and spiritual progress. They are not violations of arbitrary rules imposed by external authority but rather organic consequences of misunderstanding the nature of reality itself.

The Poison of Comparison

In the contemplative life, a subtle poison often goes unnoticed: the tendency to measure one's path against another's, to fret about the provisions others receive while neglecting one's own inner work. This comparative consciousness finds no rest, for it is forever oscillating between envy and pride, never settling into the peace of acceptance.

The world, in its conventional operation, distributes its favors according to faith or pleasure—sometimes seemingly at random, often apparently unjust. But the seeker who has uprooted the very capacity for resentful comparison discovers a rest that persists both in daylight activity and nighttime repose. This is not the rest of inaction but the peace of one who has ceased the exhausting labor of constantly positioning oneself relative to others.

The Fire, the Shark, the Snare, the Torrent

The mystical tradition employs elemental imagery to convey the dangers that beset the path. There is no fire comparable to passion—that burning which consumes from within, never satisfied, always demanding more fuel. Like fire, passion transforms everything it touches, reducing complex realities to ash and char.

There is no predator as dangerous as hatred—that shark circling in the depths of consciousness, waiting to tear apart any possibility of peace or connection. Hatred sees enemies everywhere, finding perpetual justification for its aggression.

There is no trap as effective as folly—that snare woven from illusion and short-sightedness, which catches the unwary mind and holds it captive to repeated patterns of suffering. And there is no force as overwhelming as greed—that torrent which sweeps away discernment, carrying the grasping mind toward endless accumulation without satisfaction.

These four represent the primary obstacles to liberation, and the seeker must recognize them not as abstract concepts but as living forces active in consciousness.

The Mirror and the Shadow

A peculiar asymmetry characterizes human perception: the faults of others appear with crystalline clarity, while one's own faults remain conveniently obscured. Like a farmer winnowing grain, tossing chaff into the wind, the unaware individual readily identifies and broadcasts the shortcomings of neighbors, colleagues, strangers. Yet this same person conceals personal faults as skillfully as a cheat hides weighted dice from an opponent.

This dynamic is not mere hypocrisy but rather a structural feature of ego-consciousness, which must maintain its own coherence by projecting shadow material outward. The one who makes a habit of fault-finding and takes offense easily discovers that paradoxically, their own passions multiply. For in the very act of judging another, one strengthens the judgmental stance itself, moving further from the destruction of passion that is the goal of the path.

The Pathless Path

The authentic spiritual journey cannot be accomplished through mere external performances. There is no magical pathway through the air, no shortcuts that bypass the necessary inner work. A person does not become a true renunciate simply by adopting the robes and rituals of renunciation. The world—conventional, surface-level consciousness—delights endlessly in such vanities, mistaking appearance for substance.

But those who have truly awakened, those rare beings who have seen through the veil of appearances, stand free from such delusions. They recognize that no creatures possess eternal, unchanging essence; all beings arise and pass away in the vast dance of dependent origination. Yet the awakened themselves, having realized the deathless dimension, remain unshaken by this flux. They have found the island.

The Call to the Eternal Present

This, then, is the contemplative invitation: to build within oneself an island of awareness that remains stable amid the ocean of change. Not through denial of impermanence, but through recognition that within the very heart of change lies an unchanging capacity to witness, to know, to be present.

The work begins now, in this very moment. There is no provision needed except presence, no baggage to carry except awareness, no credential required except sincerity. The door of departure that once seemed to lead to annihilation is revealed instead as a threshold to transformation—a passageway not to non-existence but to a more authentic mode of being.

When impurities are blown away like dust from a mirror's surface, what remains is not emptiness but clarity—the soul's natural radiance, which has always been present but obscured. This radiance recognizes itself as both limited form and limitless awareness, both the wave and the ocean, both the island and the sea.

In this recognition lies the peace that transcends understanding, the freedom that requires no external validation, the love that needs no object. This is the mystical reality toward which all genuine spiritual practice points—not some distant future attainment but a present possibility, available in each breath, each moment of clear seeing, each choice to align with wisdom rather than confusion.

The path is walked one step at a time, yet each step contains the entirety of the journey. The island is built slowly, yet in each moment of authentic practice, it is already complete. This paradox cannot be resolved through logic but only through the direct experience of those who dare to make themselves sovereign in the midst of dissolution, wise in the face of ignorance, awake in the dream of existence.

…

Το Νησί Εντός: Ένας Διαλογισμός στην Καθαρότητα και την Υπέρβαση

Στον απέραντο ωκεανό της ύπαρξης, όπου τα κύματα της γέννησης και του θανάτου σκάζουν ασταμάτητα στις ακτές της συνείδησης, έρχεται μια στιγμή όπου ο αναζητητής στέκεται στο κατώφλι μιας βαθιάς αναγνώρισης. Σαν τα φθινοπωρινά φύλλα που έχουν ξεχάσει το πράσινό τους, η ψυχή βρίσκεται να τρέμει μπροστά στους μεγάλους αγγελιοφόρους της μεταμόρφωσης, αυτούς τους σιωπηλούς κήρυκες που μας υπενθυμίζουν ότι όλα τα ταξίδια προς την ενσάρκωση πρέπει τελικά να στραφούν προς το σπίτι, προς το άπειρο.

Οι αρχαίοι μιλούσαν για το να στέκεται κανείς στην πόρτα της αναχώρησης, εκείνο τον οριακό χώρο όπου ο γνωστός κόσμος γίνεται λεπτός και διαφανής, αποκαλύπτοντας ματιές από ό,τι βρίσκεται πέρα. Εδώ, σε αυτή την έγκυο παύση ανάμεσα στις αναπνοές, ο ταξιδιώτης ανακαλύπτει μια αλήθεια ταυτόχρονα τρομακτική και απελευθερωτική: τα εφόδια που συγκεντρώθηκαν για τα κοσμικά ταξίδια — πλούτος, φήμη, τα συσσωρευμένα συντρίμμια των επιθυμιών — δεν έχουν καμία αξία στο βασίλειο που καλεί. Δεν μπορεί κανείς να αγοράσει πέρασμα με χρυσό που αμαυρώνεται, ούτε να κουβαλήσει μπροστά το βαρύ φορτίο μιας ανεξέταστης ζωής.

Η Ιερή Αρχιτεκτονική της Αυτο-Γένεσης

Τι, λοιπόν, πρέπει να κάνει ο αναζητητής όταν αντιμετωπίζει αυτή την φτώχεια προετοιμασίας; Οι μυστικοί ψιθυρίζουν για ένα νησί, όχι σταθερό σε καμία εξωτερική γεωγραφία αλλά αναδυόμενο από τα βάθη της ίδιας της συνείδησης. Αυτό δεν είναι ένα συνηθισμένο κομμάτι γης, ούτε απλή καταφυγή από την καταιγίδα, αλλά μάλλον ένα κυρίαρχο έδαφος επίγνωσης — ένα μέρος όπου η ψυχή αναγνωρίζει την ίδια της την ικανότητα για ανεξαρτησία από τις ταραγμένες θάλασσες της λαχτάρας και της απέχθειας που την περιβάλλουν.

Το να χτίσει κανείς αυτό το νησί σημαίνει να εμπλακεί στην πιο ιερή από τις εργασίες. Απαιτεί την σταθερή, αφοσιωμένη εφαρμογή της σοφίας, εκείνης της φωτεινής ικανότητας που βλέπει πέρα από τις εμφανίσεις στην καρδιά των πραγμάτων. Η εργασία είναι κοπιαστική, απαιτώντας την πλήρη παρουσία της ψυχής-τεχνίτη, που πρέπει να σμιλεύει τον βράχο της άγνοιας με υπομονετική επιμονή. Δεν υπάρχει βιάση σε αυτή την αρχιτεκτονική της αφύπνισης· κάθε πέτρα κατανόησης πρέπει να τοποθετηθεί προσεκτικά, κάθε θεμέλιο αρετής να εδραιωθεί σταθερά.

Όταν τα συσσωρευμένα ιζήματα της ακαθαρσίας — εκείνα τα σκοτεινά κατάλοιπα της απρόσεκτης δράσης και της θολωμένης αντίληψης — σαρωθούν τελικά από τον άνεμο της διάκρισης, κάτι θαυμαστό αναδύεται. Το ον, πλέον ελεύθερο από την βαρυτική έλξη της ενοχής και της σύγχυσης, ανακαλύπτει τον εαυτό του ικανό να ανυψωθεί σε βασίλεια προηγουμένως αδιανόητα. Αυτά είναι οι ουράνιοι κόσμοι των εκλεκτών, όχι μέρη τοποθετημένα σε κάποια μακρινή κοσμική γεωγραφία, αλλά μάλλον διαστάσεις συνείδησης διαθέσιμες σε όσους έχουν καθαρίσει την όρασή τους.

Η Αλχημεία της Καθαρότητας

Σκεφτείτε την ιερή τέχνη του μεταλλουργού, που στέκεται μπροστά στη φωτιά με αργυρομετάλλευμα στο χέρι. Ο δάσκαλος σιδηρουργός δεν περιμένει η τελειότητα να αναδυθεί σε μια μοναδική, δραματική χειρονομία. Αντίθετα, με άπειρη υπομονή και προσεκτική προσοχή, ο τεχνίτης θερμαίνει το μέταλλο, παρακολουθώντας τις ακαθαρσίες να ανεβαίνουν στην επιφάνεια. Μία προς μία, αυτά τα απόβλητα στοιχεία φυσούνται μακριά — όχι όλα μαζί σε κάποια βίαιη κάθαρση, αλλά σταδιακά, ρυθμικά, σαν την ίδια την αναπνοή. Σιγά σιγά, από καιρό σε καιρό, η εργασία συνεχίζεται μέχρι να μείνει καθαρό, φωτεινό, ανακλαστικό του φωτός.

Έτσι ακριβώς πρέπει και ο αναζητητής να προσεγγίσει την κάθαρση της συνείδησης. Η πνευματική αλχημεία δεν επιτυγχάνεται μόνο μέσω δραματικών αποκηρύξεων ή ξαφνικών μεταστροφών, αλλά μέσω της σταθερής, σταδιακής αφαίρεσης εκείνου που σκιάζει την φυσική ακτινοβολία της ψυχής. Κάθε στιγμή ενσυνειδητότητας, κάθε επιλογή να δράσει κανείς με ακεραιότητα αντί για παρόρμηση, κάθε περίσταση να βλέπει καθαρά αντί μέσα από τον παραμορφωτικό φακό της επιθυμίας — αυτές είναι οι ήπιες αναπνοές που φυσούν μακριά την ακαθαρσία.

Ωστόσο εδώ κρύβεται ένα βαθύ παράδοξο που μόνο οι μυστικοί κατανοούν αληθινά: το ίδιο το εργαλείο που προορίζεται να καθαρίσει μπορεί να γίνει πηγή διαφθοράς. Σαν τον σίδηρο, που γεννά σκουριά από την ίδια του την ουσία και έτσι καταστρέφεται, έτσι και οι πράξεις του ίδιου του αναζητητή μπορούν να γίνουν ο παράγοντας της πτώσης. Ο παραβάτης υφαίνει ένα δίχτυ από τις κλωστές των απρόσεκτων πράξεων, και αυτό το δίχτυ γίνεται ταυτόχρονα φυλακή και μονοπάτι — οδηγώντας όχι προς την απελευθέρωση αλλά βαθύτερα στον λαβύρινθο του πόνου.

Η Λεπτότητα της Διαφθοράς

Στο βασίλειο της πνευματικής κατανόησης, η διαφθορά φοράει πολλές μάσκες. Υπάρχουν οι προφανείς μολύνσεις — η παραμέληση που επιτρέπει την προσευχή να γίνει απλή επανάληψη άδεια παρουσίας, η νωθρότητα που επιτρέπει την ζωτικότητα του σώματος να φθίνει, η απροσεξία που καθιστά το άγρυπνο νου θαμπό και απρόσεκτο. Αυτές είναι οι χονδροειδείς ακαθαρσίες που ακόμα και ο αρχάριος μπορεί να αναγνωρίσει.

Αλλά υπάρχουν πιο λεπτές διαφθορές που διαφεύγουν της προσοχής, υφαίνοντας τον εαυτό τους στο ίδιο το ύφασμα της καθημερινής ύπαρξης. Ο αναζητητής πρέπει να καλλιεργήσει μια όραση αρκετά διεισδυτική για να αντιληφθεί πώς ακόμα και ενάρετες πράξεις μπορούν να μολυνθούν όταν εκτελούνται χωρίς σοφία, πώς η ίδια η ευεργεσία μπορεί να διαφθαρεί από την πλεονεξία για αναγνώριση ή ανταπόδοση. Όλοι οι δρόμοι, είτε συμβατικά χαρακτηρισμένοι καλοί είτε κακοί, μπορούν να γίνουν μονοπάτια δεσμεύσης όταν βαδίζονται χωρίς επίγνωση.

Ανάμεσα σε όλες τις πιθανές μολύνσεις, ωστόσο, υπάρχει μία που υψώνεται πάνω από τις υπόλοιπες σαν βουνό που σκιάζει τον ήλιο: η άγνοια — εκείνη η θεμελιώδης μη-γνώση που μπερδεύει το παροδικό με το αιώνιο, το κατασκευασμένο με το πραγματικό, το εξαρτημένο με το απόλυτο. Αυτό είναι το μεγαλύτερο σκοτάδι, η πρωταρχική απόκρυψη από την οποία ρέουν όλες οι άλλες συγχύσεις. Το να αποτινάξει κανείς αυτή τη μόλυνση δεν είναι απλώς να αποκτήσει πληροφορίες αλλά να υποστεί μια μεταμόρφωση κατανόησης τόσο πλήρη που ο ίδιος ο τρόπος αντίληψης της πραγματικότητας επαναστατικοποιείται.

Οι Δύο Δρόμοι της Ζωής

Η διαλογιστική παράδοση αναγνωρίζει δύο θεμελιώδεις τρόπους ανθρώπινης ύπαρξης, δύο δρόμους που αποκλίνουν στον κήπο της επιλογής. Ο ένας δρόμος είναι απατηλά εύκολος, δεν απαιτεί θάρρος, αυτοεξέταση, αντιμετώπιση άβολων αληθειών. Αυτός είναι ο δρόμος των αναιδών, εκείνων που ζουν σαν κοράκια — καιροσκόποι, θορυβώδεις, παίρνοντας ό,τι γυαλίζει χωρίς να διακρίνουν την αληθινή του αξία. Τέτοια άτομα μπορεί να φαίνονται τολμηρά, ακόμα και ηρωικά στις παραβάσεις τους, αλλά η δική τους είναι μια άθλια ελευθερία, αγορασμένη με το τίμημα της ακεραιότητας και της εσωτερικής ειρήνης.

Η ζωή σε αυτόν τον δρόμο μπορεί να φαίνεται ομαλή αρχικά, γιατί ρέει με το ρεύμα της παρόρμησης και το κύμα της συλλογικής ασυνειδησίας. Ωστόσο αυτή η ευκολία είναι ψευδαισθητική, μια προσωρινή παρηγοριά που συγκαλύπτει την αργή διάβρωση της ικανότητας της ψυχής για χαρά, νόημα και αυθεντική σύνδεση.

Ο δεύτερος δρόμος παρουσιάζει μια έντονη αντίθεση. Εδώ, η ζωή αποκαλύπτει τη δυσκολία της στον σεμνό αναζητητή που συνεχώς επιδιώκει καθαρότητα στη σκέψη, τον λόγο και την πράξη. Αυτό το άτομο κινείται στον κόσμο με αδιαφορία για τις θορυβώδεις απαιτήσεις του εγώ, διατηρώντας μια εσωτερική ησυχία που παραμένει άσπιλη ακόμα και μέσα στο χάος της ύπαρξης. Η νοημοσύνη εδώ δεν είναι απλή εξυπνάδα αλλά μια διεισδυτική σοφία που αναγνωρίζει την αλληλεξάρτηση όλων των πραγμάτων και δρα αναλόγως.

Γιατί είναι αυτός ο δρόμος τόσο δύσκολος; Επειδή απαιτεί συνεχή επαγρύπνηση, επίγνωση στιγμή προς στιγμή, το θάρρος να κολυμπά κανείς κόντρα στο ρεύμα της συλλογικής προσαρμογής. Απαιτεί την προθυμία να είναι κανείς αντιδημοφιλής, να στέκεται μόνος αν χρειάζεται, να επιλέγει την αλήθεια αντί για την άνεση επανειλημμένα.

Η Αρχιτεκτονική της Αυτο-Καταστροφής

Οι μυστικές διδασκαλίες προσδιορίζουν συγκεκριμένες συμπεριφορές που λειτουργούν σαν αξίνες, επιτρέποντας στο άτομο να σκάψει την ίδια του την καταστροφή ενώ ακόμα ζει. Το να καταστρέφει κανείς τη ζωή — είτε μέσω βίας προς τους άλλους είτε μέσω της αργής αυτοκτονίας της απρόσεκτης ζωής — είναι να αποκόπτει τον εαυτό του από τον ιστό αλληλεξάρτησης που συντηρεί όλα τα όντα. Το να λέει ψέματα είναι να δηλητηριάζει το πηγάδι της επικοινωνίας από το οποίο πίνουν όλες οι σχέσεις. Το να παίρνει ό,τι δεν δίνεται ελεύθερα είναι να παραβιάζει τα ιερά όρια που επιτρέπουν την εμπιστοσύνη και τη συνεργασία να ανθίσουν.

Η σεξουαλική παράβαση, η παραβίαση δεσμευμένων σχέσεων, αντιπροσωπεύει μια ιδιαίτερα ύπουλη μορφή διάλυσης ορίων, που βλάπτει όχι μόνο τα άμεσα εμπλεκόμενα μέρη αλλά στέλνει κύματα μέσα σε οικογένειες και κοινότητες. Και η παράδοση στην μέθη — εκείνη η σκόπιμη θόλωση της συνείδησης — αντιπροσωπεύει ίσως την πιο άμεση επίθεση στην ίδια την ικανότητα που χρειάζεται για την απελευθέρωση.

Κάθε μία από αυτές τις πράξεις χρησιμεύει στο να ξεριζώνει κανείς την ίδια του τη ρίζα, να υπονομεύει το θεμέλιο της ευεξίας και της πνευματικής προόδου. Δεν είναι παραβιάσεις αυθαίρετων κανόνων που επιβάλλονται από εξωτερική αυθεντία αλλά μάλλον οργανικές συνέπειες της παρεξήγησης της φύσης της πραγματικότητας της ίδιας.

Το Δηλητήριο της Σύγκρισης

Στη διαλογιστική ζωή, ένα λεπτό δηλητήριο συχνά περνά απαρατήρητο: η τάση να μετρά κανείς τον δρόμο του σε σχέση με τον άλλου, να ανησυχεί για τα εφόδια που λαμβάνουν οι άλλοι ενώ παραμελεί την ίδια του την εσωτερική εργασία. Αυτή η συγκριτική συνείδηση δεν βρίσκει ανάπαυση, γιατί ταλαντώνεται ασταμάτητα ανάμεσα σε φθόνο και υπερηφάνεια, ποτέ δεν εγκαθίσταται στην ειρήνη της αποδοχής.

Ο κόσμος, στην συμβατική του λειτουργία, διανέμει τις χάρες του σύμφωνα με πίστη ή ευχαρίστηση — μερικές φορές φαινομενικά τυχαία, συχνά φαινομενικά άδικα. Αλλά ο αναζητητής που έχει ξεριζώσει την ίδια την ικανότητα για αγανακτισμένη σύγκριση ανακαλύπτει μια ανάπαυση που επιμένει τόσο στην ημερήσια δραστηριότητα όσο και στην νυχτερινή ξεκούραση. Αυτή δεν είναι η ανάπαυση της αδράνειας αλλά η ειρήνη εκείνου που έχει σταματήσει την εξαντλητική εργασία του να τοποθετεί συνεχώς τον εαυτό του σε σχέση με τους άλλους.

Η Φωτιά, ο Καρχαρίας, η Παγίδα, ο Χείμαρρος

Η μυστική παράδοση χρησιμοποιεί στοιχειακές εικόνες για να μεταδώσει τους κινδύνους που παραμονεύουν στο μονοπάτι. Δεν υπάρχει φωτιά συγκρίσιμη με το πάθος — εκείνη η καύση που καταναλώνει από μέσα, ποτέ ικανοποιημένη, πάντα απαιτώντας περισσότερο καύσιμο. Σαν τη φωτιά, το πάθος μεταμορφώνει ό,τι αγγίζει, μειώνοντας σύνθετες πραγματικότητες σε στάχτη και κάρβουνο.

Δεν υπάρχει αρπακτικό τόσο επικίνδυνο όσο το μίσος — εκείνος ο καρχαρίας που κυκλοφορεί στα βάθη της συνείδησης, περιμένοντας να διαμελίσει κάθε δυνατότητα ειρήνης ή σύνδεσης. Το μίσος βλέπει εχθρούς παντού, βρίσκοντας αέναη δικαιολογία για την επιθετικότητά του.

Δεν υπάρχει παγίδα τόσο αποτελεσματική όσο η ανοησία — εκείνο το δίχτυ υφαντό από ψευδαίσθηση και μυωπία, που πιάνει το απρόσεκτο νου και το κρατά αιχμάλωτο σε επαναλαμβανόμενα μοτίβα πόνου. Και δεν υπάρχει δύναμη τόσο συντριπτική όσο η πλεονεξία — εκείνος ο χείμαρρος που σαρώνει την διάκριση, παρασύροντας τον αρπακτικό νου προς ατελείωτη συσσώρευση χωρίς ικανοποίηση.

Αυτά τα τέσσερα αντιπροσωπεύουν τα πρωταρχικά εμπόδια στην απελευθέρωση, και ο αναζητητής πρέπει να τα αναγνωρίσει όχι ως αφηρημένες έννοιες αλλά ως ζωντανές δυνάμεις ενεργές στη συνείδηση.

Ο Καθρέφτης και η Σκιά

Μια ιδιόμορφη ασυμμετρία χαρακτηρίζει την ανθρώπινη αντίληψη: τα ελαττώματα των άλλων εμφανίζονται με κρυστάλλινη σαφήνεια, ενώ τα δικά μας ελαττώματα παραμένουν βολικά κρυμμένα. Σαν τον αγρότη που λιχνίζει το σιτάρι, πετώντας τα άχυρα στον άνεμο, το μη συνειδητό άτομο εύκολα προσδιορίζει και διαλαλεί τα ελαττώματα γειτόνων, συναδέλφων, ξένων. Ωστόσο το ίδιο αυτό άτομο κρύβει τα προσωπικά ελαττώματα με την ίδια επιδεξιότητα που ένας απατεώνας κρύβει ζαβωμένα ζάρια από τον αντίπαλο.

Αυτή η δυναμική δεν είναι απλή υποκρισία αλλά μάλλον ένα δομικό χαρακτηριστικό της συνείδησης του εγώ, που πρέπει να διατηρήσει την ίδια της την συνοχή προβάλλοντας το υλικό σκιάς προς τα έξω. Εκείνος που κάνει συνήθεια την εύρεση ελαττωμάτων και προσβάλλεται εύκολα ανακαλύπτει ότι παραδόξως, τα δικά του πάθη πολλαπλασιάζονται. Γιατί στην ίδια την πράξη της κρίσης ενός άλλου, ενισχύει κανείς την ίδια την κριτική στάση, απομακρυνόμενος περαιτέρω από την καταστροφή του πάθους που είναι ο στόχος του δρόμου.

Το Μονοπάτι Χωρίς Μονοπάτι

Το αυθεντικό πνευματικό ταξίδι δεν μπορεί να επιτευχθεί μέσω απλών εξωτερικών επιδόσεων. Δεν υπάρχει μαγικό μονοπάτι στον αέρα, καμία συντόμευση που παρακάμπτει την απαραίτητη εσωτερική εργασία. Ένα άτομο δεν γίνεται αληθινός αποκηρυκτής απλώς υιοθετώντας τα ράσα και τις τελετουργίες της αποκήρυξης. Ο κόσμος — η συμβατική, επιφανειακή συνείδηση — ευχαριστιέται ατελείωτα με τέτοιες ματαιοδοξίες, μπερδεύοντας την εμφάνιση με την ουσία.

Αλλά εκείνοι που έχουν αληθινά αφυπνιστεί, εκείνα τα σπάνια όντα που έχουν δει πέρα από το πέπλο των εμφανίσεων, στέκονται ελεύθεροι από τέτοιες ψευδαισθήσεις. Αναγνωρίζουν ότι κανένα πλάσμα δεν κατέχει αιώνια, αμετάβλητη ουσία· όλα τα όντα αναδύονται και παρέρχονται στον απέραντο χορό της εξαρτημένης γένεσης. Ωστόσο οι αφυπνισμένοι οι ίδιοι, έχοντας συνειδητοποιήσει την αθάνατη διάσταση, παραμένουν ακλόνητοι από αυτή τη ροή. Έχουν βρει το νησί.

Η Κλήση προς το Αιώνιο Παρόν

Αυτή, λοιπόν, είναι η διαλογιστική πρόσκληση: να χτίσει κανείς μέσα στον εαυτό του ένα νησί επίγνωσης που παραμένει σταθερό μέσα στον ωκεανό της αλλαγής. Όχι μέσω άρνησης της ατέλειας, αλλά μέσω αναγνώρισης ότι μέσα στην ίδια την καρδιά της αλλαγής κρύβεται μια αμετάβλητη ικανότητα να μαρτυρεί, να γνωρίζει, να είναι παρούσα.

Η εργασία αρχίζει τώρα, σε αυτή ακριβώς τη στιγμή. Δεν χρειάζεται κανένα εφόδιο εκτός από παρουσία, κανένα φορτίο να κουβαλήσει εκτός από επίγνωση, κανένα διαπιστευτήριο εκτός από ειλικρίνεια. Η πόρτα της αναχώρησης που κάποτε φαινόταν να οδηγεί σε αφανισμό αποκαλύπτεται αντ' αυτού ως κατώφλι μεταμόρφωσης — ένα πέρασμα όχι προς την μη-ύπαρξη αλλά προς έναν πιο αυθεντικό τρόπο ύπαρξης.

Όταν οι ακαθαρσίες φυσούνται μακριά σαν σκόνη από την επιφάνεια ενός καθρέφτη, αυτό που μένει δεν είναι κενό αλλά σαφήνεια — η φυσική ακτινοβολία της ψυχής, που ήταν πάντα παρούσα αλλά σκιασμένη. Αυτή η ακτινοβολία αναγνωρίζει τον εαυτό της ως ταυτόχρονα περιορισμένη μορφή και απεριόριστη επίγνωση, ως το κύμα και τον ωκεανό, ως το νησί και τη θάλασσα.

Σε αυτή την αναγνώριση κρύβεται η ειρήνη που υπερβαίνει την κατανόηση, η ελευθερία που δεν απαιτεί εξωτερική επικύρωση, η αγάπη που δεν χρειάζεται αντικείμενο. Αυτή είναι η μυστική πραγματικότητα προς την οποία στοχεύει κάθε γνήσια πνευματική πρακτική — όχι κάποια μακρινή μελλοντική απόκτηση αλλά μια παρούσα δυνατότητα, διαθέσιμη σε κάθε αναπνοή, κάθε στιγμή καθαρής όρασης, κάθε επιλογή να ευθυγραμμιστεί με τη σοφία αντί για τη σύγχυση.

Το μονοπάτι βαδίζεται βήμα βήμα, ωστόσο κάθε βήμα περιέχει το σύνολο του ταξιδιού. Το νησί χτίζεται αργά, ωστόσο σε κάθε στιγμή αυθεντικής πρακτικής, είναι ήδη πλήρες. Αυτό το παράδοξο δεν μπορεί να λυθεί μέσω λογικής αλλά μόνο μέσω της άμεσης εμπειρίας εκείνων που τολμούν να γίνουν κυρίαρχοι μέσα στη διάλυση, σοφοί απέναντι στην άγνοια, αφυπνισμένοι στο όνειρο της ύπαρξης.

Intellectual property rights

The entire content of our website, including, but not limited to, texts, news, graphics, photographs, diagrams, illustrations, services provided and generally any kind of files, is subject to intellectual property (copyright) and is governed by the national and international provisions on Intellectual Property, with the exception of the expressly recognized rights of third parties.
Therefore, it is expressly prohibited to reproduce, republish, copy, store, sell, transmit, distribute, publish, perform, "download", translate, modify in any way, in part or in summary, without the express prior written consent of the Foundation. It is known that in case the Foundation consents, the applicant is obliged to explicitly refer via links (hyperlinks) to the relevant content of the Foundation's website. This obligation of the applicant exists even if it is not explicitly stated in the written consent of the Foundation.
Exceptionally, it is permitted to individually store and copy parts of the content on a simple personal computer for strictly personal use (private study or research, educational purposes), without the intention of commercial or other exploitation and always under the condition of indicating the source of its origin, without this in any way implies a grant of intellectual property rights.
It is also permitted to republish material for purposes of promoting the events and activities of the Foundation, provided that the source is mentioned and that no intellectual property rights are infringed, no trademarks are modified, altered or deleted.
Everything else that is included on the electronic pages of our website and constitutes registered trademarks and intellectual property products of third parties is their own sphere of responsibility and has nothing to do with the website of the Foundation.

Δικαιώματα πνευματικής ιδιοκτησίας

Το σύνολο του περιεχομένου του Δικτυακού μας τόπου, συμπεριλαμβανομένων, ενδεικτικά αλλά όχι περιοριστικά, των κειμένων, ειδήσεων, γραφικών, φωτογραφιών, σχεδιαγραμμάτων, απεικονίσεων, παρεχόμενων υπηρεσιών και γενικά κάθε είδους αρχείων, αποτελεί αντικείμενο πνευματικής ιδιοκτησίας (copyright) και διέπεται από τις εθνικές και διεθνείς διατάξεις περί Πνευματικής Ιδιοκτησίας, με εξαίρεση τα ρητώς αναγνωρισμένα δικαιώματα τρίτων.

Συνεπώς, απαγορεύεται ρητά η αναπαραγωγή, αναδημοσίευση, αντιγραφή, αποθήκευση, πώληση, μετάδοση, διανομή, έκδοση, εκτέλεση, «λήψη» (download), μετάφραση, τροποποίηση με οποιονδήποτε τρόπο, τμηματικά η περιληπτικά χωρίς τη ρητή προηγούμενη έγγραφη συναίνεση του Ιδρύματος. Γίνεται γνωστό ότι σε περίπτωση κατά την οποία το Ίδρυμα συναινέσει, ο αιτών υποχρεούται για την ρητή παραπομπή μέσω συνδέσμων (hyperlinks) στο σχετικό περιεχόμενο του Δικτυακού τόπου του Ιδρύματος. Η υποχρέωση αυτή του αιτούντος υφίσταται ακόμα και αν δεν αναγραφεί ρητά στην έγγραφη συναίνεση του Ιδρύματος.

Κατ’ εξαίρεση, επιτρέπεται η μεμονωμένη αποθήκευση και αντιγραφή τμημάτων του περιεχομένου σε απλό προσωπικό υπολογιστή για αυστηρά προσωπική χρήση (ιδιωτική μελέτη ή έρευνα, εκπαιδευτικούς σκοπούς), χωρίς πρόθεση εμπορικής ή άλλης εκμετάλλευσης και πάντα υπό την προϋπόθεση της αναγραφής της πηγής προέλευσής του, χωρίς αυτό να σημαίνει καθ’ οιονδήποτε τρόπο παραχώρηση δικαιωμάτων πνευματικής ιδιοκτησίας.

Επίσης, επιτρέπεται η αναδημοσίευση υλικού για λόγους προβολής των γεγονότων και δραστηριοτήτων του Ιδρύματος, με την προϋπόθεση ότι θα αναφέρεται η πηγή και δεν θα θίγονται δικαιώματα πνευματικής ιδιοκτησίας, δεν θα τροποποιούνται, αλλοιώνονται ή διαγράφονται εμπορικά σήματα.

Ό,τι άλλο περιλαμβάνεται στις ηλεκτρονικές σελίδες του Δικτυακού μας τόπου και αποτελεί κατοχυρωμένα σήματα και προϊόντα πνευματικής ιδιοκτησίας τρίτων ανάγεται στη δική τους σφαίρα ευθύνης και ουδόλως έχει να κάνει με τον Δικτυακό τόπο του Ιδρύματος.

Esoterism Academy

CIRCLE OF LIGHT

ESOTERISM STUDIES

ESOTERISM ACADEMY NEW ARTICLE

Sunday, May 22, 2022

«ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ», Η ΕΝΟΠΟΙΟΥΣΑ ΑΡΧΗ

TAOΪSM

BUDDHISM

Chapter 18. Impurity

VEDANTA

jKRISHNAMURTI

RELIGION

Quotes

Constantinos’s quotes

Copyright