Esoterism Academy: ΔΕΛΦΙΚΗ ΛΑΤΡΕΙΑ Β΄

Sunday, October 27, 2019

ΔΕΛΦΙΚΗ ΛΑΤΡΕΙΑ Β΄

Η Εσωτερική Παράδοση, (Η Εσωτερική Πληροφόρηση)

Δελφική Λατρεία

Ο Ιερός Χρόνος, το Ιερό Έτος

Δελφική Λατρεία, το Κέντρο, το Μυστικό Λίκνο, το Μυστήριο της Παλιγγενεσίας

Χάος, Νύχτα, Έρεβος, Τάρταρα, οι Κοσμικές περιοχές

Γέννηση του Όντος (Ψυχής), ο Ζαγρέας, η Διάσπαση κι η Ενότητα, το Λίκνο Κάνιστρο

Απόλλων, το Φως και το Σκοτάδι, ο Πύθων, (η Επανάληψη της νίκης του Απόλλωνα με την τελετουργική επανάληψη και την μνήμη)

Οι Κατώτεροι Κόσμοι (στα Τάρταρα)

Τα Ιερά και τα Όσια, το βέβηλο, το κοσμικό.

Ο Άχρονος Χρόνος (Α&Ω)

Τα Υπέρτατα Μυστήρια στους Δελφούς

Ο Άνθρωπος σαν Αληθινή «Ουσία» (στην Βαθύτερη Ουσία του) είναι «Ψυχή», δηλαδή μια «Παρουσία» (Συνειδέναι) με Απροσδιόριστες Ιδιότητες, Ελεύθερη, Απεριόριστη, Υπερβατικού χαρακτήρα, που «περιορίζεται με την «σύνδεση» (στην «σύνδεση») με ένα υλικό φορέα, το σώμα. Τι ακριβώς είναι (τι «συμβαίνει» με) αυτή την «σύνδεση»; «Πως» συνδέεται η Ψυχή με το σώμα; Στην πραγματικότητα δεν συμβαίνει καμία σύνδεση, ούτε ενσαρκώνεται η Ψυχή, ούτε συγχωνεύεται με το σώμα. Η Ψυχή είναι «παρούσα» εδώ, στο σώμα, σε κάποιο «κέντρο του εγκεφάλου κι από εδώ έχει επίγνωση κι αναλαμβάνει τον έλεγχο του σώματος. Επειδή η παρουσία είναι συνεχής κι η επίγνωση του σώματος και των δραστηριοτήτων, της σκέψης, της αίσθησης της αίσθησης του σώματος και του εξωτερικού κόσμου γίνεται χωρίς χρόνο (αλλά μέσα στον εξωτερικό χρόνο, στον κόσμο της μεταβολής, των φαινομένων) έχουμε την αίσθηση ότι είμαστε όλο αυτό, ψυχοσωματικός οργανισμός και «ταυτιζόμαστε» με την σκέψη, το συναίσθημα, τις σωματικές κι «αντικειμενικές» καταστάσεις. Με την Προσεκτική Παρατήρηση αντιλαμβανόμαστε τι ακριβώς συμβαίνει.

Ακριβώς πάνω σε αυτή την διαπίστωση, ότι είμαστε «Ψυχή» που είναι εδώ, που «λειτουργεί» μέσα στο σώμα, μέσω του σώματος στον «εξωτερικό» κόσμο, στηρίζουν την αντίληψή τους και τον μεταφυσικό στοχασμό τους, ο Ορφέας, οι άνθρωποι των Ορφικών Θιάσων, οι Απολλώνιοι Όσιοι των Δελφών, οι Μύστες της Ελευσίνας, ο Πυθαγόρας, οι Μεγάλοι Σοφοί, ο Πλάτωνας κι οι άλλοι μέχρι τους Νεοπλατωνικούς των μεταχριστιανικών αιώνων, κι οι άνθρωποι που ακολουθούν την Αρχαία Παράδοση μέχρι σήμερα. Τι σημαίνει πρακτικά αυτό; Πως το αντιλαμβάνονταν και πως το βίωναν πρακτικά οι Μύστες κι οι μύστες στους Δελφούς;

Εφόσον (οι άνθρωποι) είμαστε Ψυχή, Ελεύθερη, Απεριόριστη, Υπερβατική, Άχρονη, Άτοπη που είναι εδώ στο σώμα κι έχει εμπειρία της υλικής εξωτερικής ύπαρξης και ζωής, ο προορισμός μας δεν είναι απλά η υλική εμπειρία και ζωή αλλά να αναγνωρίσουμε πως και γιατί είμαστε εδώ, πως συνδεόμαστε με το σώμα (ποιος είναι ακριβώς ο «μηχανισμός» και τα συμβαίνοντα) και συνεπώς ποιος είναι ο αληθινός προορισμός μας, ποιος πρέπει να είναι ο προσανατολισμός μας και συνεπώς η οργάνωση της ορθής ζωής για να περάσουμε από το «είναι» και το «ζειν» στο «δέον» και τα δέοντα και την αληθινή ζωή.

Έχοντας επίγνωση όλων αυτών και σαφή γνώση του τι συμβαίνει οι Απολλώνιοι, κι έχοντας σαν σκοπό την Πλήρη Γνώση, έθεταν σαν στόχο την πλήρη γνώση της Ψυχής (το «γνώθιν σ’αυτόν») που είναι δυνατή (αναγκαστικά) μόνο μέσω της Απόσπασης από τον εξωτερικό κόσμο των χρονικών συμβάντων και τον φαινομένων, μέσω της Απόσυρσης της Προσοχής και της «ζωτικής ενέργειας» (δηλαδή της δύναμης της Ψυχής που ενεργοποιεί τις διάφορες «λειτουργίες», την σκέψη, την αίσθηση την «πράξη») από το σώμα και την εξωτερική δραστηριότητα στον κόσμο, μέσω της Περισυλλογής στον Εαυτό (στην Αληθινή Ύπαρξη και Ουσία). Στην πραγματικότητα υπήρχαν πολλοί άνθρωποι στην Δελφική Κοινότητα των Οσίων που δεν ήταν στην «προσπάθεια» αλλά βίωναν την Ελεύθερη Άχρονη Εσωτερική Ζωή, που είχαν απελευθερωθεί από τα δεσμά του σώματος (η «λύσις» του ορφικού λόγου που αναφέρει ο Πλάτωνας στον «Φαίδωνα»). Αυτοί οι άνθρωποι είχαν εμπειρία των Εσωτερικών Καταστάσεων της Ψυχής, είχαν επίγνωση των Εσωτερικών Αντικειμενικών Κόσμων κι ήταν προετοιμασμένοι για την «Αναχώρηση» της Ψυχής από το σώμα (με τον «θάνατο») για τους Ουράνιους Κόσμους και για τον «Θεό». Το «Ενδιαφέρον» τους ήταν στους Ανώτερους Εσωτερικούς Αντικειμενικούς Κόσμους κι όχι στην γη και τα ιστορικά συμβάντα. Θεωρούσαν όμως ότι εφόσον ήταν εδώ, στην γη, στον χρόνο, στην ιστορία, είχαν Ιερό Καθήκον που τους «επέβαλε» το «Έσω» (ο «Θεός»), αυτό που Βίωναν, που Γνώριζαν και Κατανοούσαν να το μεταφέρουν στους άλλους, σε όσους από τους ανθρώπους ήθελαν και μπορούσαν να δεχθούν την Αλήθεια.

Έτσι το Αληθινό Έργο των Απολλώνιων Οσίων ήταν Μυητικό. Ήταν ένα Έργο όμως που από την φύση του είναι Μυστικό κι «Αθόρυβο», γίνεται αλλά δεν φαίνεται. Από την γλωσσική ρίζα «μυ-» (…) που στον εννοιολογικό πυρήνα της σημαίνει «αποσύρομαι» κλείνω και καταργώ τις εξωτερικές αισθήσεις και μεταβαίνω εσωτερικά, σε ένα άλλο ανώτερο επίπεδο αντίληψης και κατανόησης, προέρχονται όλοι οι ιεροί, θεολογικοί και θρησκευτικοί όροι, μυώ, μύηση, μύστης, μυημένος, μυστήριο, μύθος (ιερός λόγος), μυσταγωγία, κλπ. Έτσι για τους Μυημένους, «Μύηση» δεν είναι απλά κάποια θεωρητική διδασκαλία μαζί με κάποιες τυπικές ιερές τελετουργίες αλλά μια καλά Ενημερωμένη κι Οργανωμένη Μυσταγωγία, σαφώς οργανωμένες και προσδιορισμένες δραστηριότητες, με πραγματικό στόχο όχι απλά να αποκαλύψουν την «φύση» μας και την «λειτουργία» μας αλλά να μας βοηθήσουν να βιώσουμε έμπρακτα την Εσώτερη Φύση μας. Με άλλα λόγια η Μυσταγωγία όπως την εκτελούσαν οι Όσιοι στους Δελφούς σχετίζονταν, στον πυρήνα της, με την Περισυλλογή σαν Βιωματική Πράξη, σαν Δράση Ύπαρξης κι Ορθή Ζωή. Με απλά λόγια οι Μυσταγωγοί «μάθαιναν» στους ανθρώπους όχι απλά να «περισυλλέγουν τον εαυτό» τους από εξωτερικές δραστηριότητες αλλά να βιώνουν τις Εσωτερικές Αντικειμενικές Καταστάσεις της Αληθινής Ουσίας, που βέβαια δεν είναι κάτι «ατομικό» και «προσωπικό» αλλά η Ίδια η Παγκόσμια Αντικειμενική Φύση μας, που είναι Κοινή για όλα τα όντα, που «διαλύονται» μέσα της νοιώθοντας ότι δεν είναι πια το μικρό περιορισμένο ον αλλά η Απεριόριστη Ελεύθερη Αντικειμενική Ουσία, η Παγκόσμια Ψυχή.

Έτσι οι Μύστες των Δελφών, συνδέοντας την Αόρατη Αντικειμενική Φύση με τις Εκδηλώσεις της στην Δημιουργία και τον Χρόνο και την ιστορία (της γης), με τις «τοπικές» συνθήκες εδώ που ζούμε, βίωναν και κατανοούσαν τις Αναλογίες ανάμεσα στην Αιώνια Άχρονη Ζωή, την Δημιουργία (που ακολουθούσε την πορεία του κλειστού επαναλαμβανόμενου κύκλου), την ανθρώπινη ζωή (που ακολουθούσε τον κύκλο των μετενσωματώσεων) και την επανάληψη του Ηλιακού Έτους (που ακολουθούσε τον Κύκλο των Εποχών). Προσδιόρισαν και Προσάρμοσαν τα Ιερά Βιωματικά Γεγονότα, την Αντικειμενική Εξέλιξη της Αντίληψης (ή της Επίγνωσης) και την Ζωή (αυτό που βιώνουμε, Εδώ, Τώρα), στο Ηλιακό Έτος που έτσι καθίσταται Ιερός Χρόνος και καθιέρωσαν Μυστικές Ιερές Δραστηριότητες, Τελετές και Γιορτές στην Διάρκεια του Έτους. Το Μυσταγωγικό Έργο των Δελφών δεν περιορίζονταν στην Καθαρή Μυσταγωγία, (που σχετίζονταν με την Περισυλλογή), είχε γενικότερο διαπαιδαγωγικό χαρακτήρα. Υπήρχαν Τελετές που σχετίζονταν με την Ζωή και τις Εποχές. Ακόμα υπήρχαν Γιορτές με εξωτερικό χαρακτήρα, ακόμα κι Αγώνες, ποιητικοί, γυμναστικοί, κλπ. Στα πλαίσια αυτού του γενικότερου διαπαιδαγωγικού έργου λειτουργούσε και το Μαντείο. Πρέπει να γίνει κατανοητό λοιπόν ότι οι Δελφοί ήταν Ανώτερο Μυητικό Κέντρο κι όχι απλά το «Μαντείο των Δελφών».

Η Διάταξη των Μυστηρίων στο Έτος. Ηλιοστάσια και Ισημερίες.

Πρέπει να γίνει κατανοητό ότι η Δελφική Κοινότητα ήταν μια Ιερή Κοινότητα, όπως ήταν κάποιοι Ορφικοί Θίασοι, Πυθαγόρειοι Σύλλογοι, Κοινότητες που ήταν συγκεντρωμένες γύρω από κάποια Ιερά, όπως της Ελευσίνας κι άλλα Ιερά στην Ευρύτερη Περιοχή της Ελλάδας. Ακόμα κι η Ακαδημία του Πλάτωνα είχε οργανωθεί με αυτά τα Πρότυπα σαν Μυστική Κοινότητα και δεν ήταν απλά μια εξωτερική Ακαδημία, ένα απλό σχολείο όπου οι άνθρωποι υποτίθεται ότι φιλοσοφούσαν ή ασχολούνταν με εξωτερικές γνώσεις. Τι γνωρίζουμε πραγματικά από όλα όσα συνέβαιναν τότε στην Ελλάδα; Πολλές από τις Εργασίες της Δελφικής Κοινότητας ήταν Μυστικές, γίνονταν αθόρυβα κι ο πολύς κόσμος δεν μάθαινε τίποτα. Το ότι δεν υπάρχουν πληροφορίες σημαίνει ότι δεν συνέβαιναν; Η μόνη έγκυρη πληροφόρηση είναι αυτή που έρχεται από την Εσωτερική Παράδοση που φτάνει μέχρι τις μέρες μας. Βεβαίως θα μπορούσε να πει κάποιος πως (και πολλά από αυτά που λέμε) δεν συνέβαιναν γιατί τότε θα γνώριζαν από τότε τι πραγματικά εξελισσόταν. Αυτό είναι σωστό. Από την άλλη μεριά όμως είναι γνωστό ότι υπήρχε αυστηρή μυστικότητα στα Μυστήρια. Ακόμα και αν δεν πιστεύει κάποιος ότι υπάρχει εσωτερική πληροφόρηση που συνεχίζεται μέχρι σήμερα, αρκεί να χρησιμοποιήσει απλά την λογική, να βάλει σε σωστή θέση τα γεγονότα και να ερμηνεύσει σωστά τις «ενδείξεις».

Οι Όσιοι των Δελφών θεωρούσαν το Έτος Ιερό Χρόνο αφιερωμένο στην πνευματική συνειδητοποίηση. Το Χειμερινό Ηλιοστάσιο, η πιο Ιερή Εποχή του Έτους, ήταν το Τέλος της Παλιάς Εποχής κι η Αναγέννηση της Δημιουργίας μέσα στην Σιωπή της «Ανάπαυσης». Η Εαρινή Ισημερία σηματοδοτούσε την Φυσική Ανάπτυξη που θα έπρεπε να προσανατολιστεί ορθά προς την δημιουργία. Το Θέρος (το Καλοκαίρι) ήταν το Απόγειο της Δημιουργίας, η Εποχή της Συλλογής των Καρπών της Δημιουργίας και το Θερινό Ηλιοστάσιο σήμαινε την ολοκλήρωση της εξωτερικής δραστηριότητας και την Μεταστροφή όλων των δημιουργικών δυνάμεων προς τα Έσω (ήταν η Αρχή της Περισυλλογής). Η Φθινοπωρινή Ισημερία ήταν η Εποχή της Μεγάλης Αποκάλυψης του Μυστηρίου της Ύπαρξης και της Εισόδου στον Έσω Κόσμο, στα Ηλύσια Πεδία, μέσα στην ωρίμανση του Χρόνου. Η Εποχή της Μεσολάβησης από την Φθινοπωρινή Ισημερία μέχρι το Χειμερινό Ηλιοστάσιο ήταν μια Εποχή Εσωτερικής Εργασίας που Αποκάλυπτε την Ουράνια Φύση της Ύπαρξής μας και Προετοίμαζε για την Χειμερινή Επιστροφή στην Απεραντοσύνη της Αντιληπτικής Απροσδιοριστίας που Αποτελεί το Βάθρο των Πάντων, το Ακατάληπτο Μυστήριο της Ύπαρξης.

Έτσι, στην πραγματικότητα, για τους Μυημένους, ολόκληρη η Δημιουργία, στην Εξέλιξή της (και την Εισέλιξή της) είναι μια Μυσταγωγία. Το ίδιο είναι και η ζωή του ανθρώπου, μια Συνεχής Πορεία προς την Αυτογνωσία και την Αναγνώριση της Εσώτερης Φύσης σαν της Απόλυτης Ύπαρξης. Η Μυσταγωγία του Ιερού Έτους βοηθούσε όσους ανθρώπους κατανοούσαν να πορευθούν στον Ορθό Δρόμο της Επιστροφής στους Ουράνιους Κόσμους και στο Απόλυτο. Η Συμμετοχή στα Μυστήρια, η Μύηση, η Μυσταγωγία, η Περισυλλογή και το Μυστικό Βίωμα δεν είχαν άλλο προορισμό από την Ολοκλήρωση της Ύπαρξης και της ζωής, την Αποθέωση του Ανθρώπου.

Τα Φανερά Μικρά Μυστήρια της Άνοιξης

Τα Μυστήρια της Εαρινής Ισημερίας ήταν τα Μυστήρια της Προετοιμασίας και η Βάση της Αληθινής Αυτογνωσίας, όπου ο άνθρωπος συνειδητοποιούσε τον εαυτό του σαν Ψυχή που «συνδέεται» με ένα σώμα. Στην Μύηση αποκαλυπτόταν στον μυούμενο, έμπρακτα (και το βίωνε) ότι το σώμα δεν είναι παρά ένας εξωτερικός φορέας εκδήλωσης στον κόσμο της εξωτερικής εμπειρίας και των φαινομένων. Η ουσία της Μύησης ήταν η Εμπειρία αυτού του πραγματικού οντολογικού διαχωρισμού.

Τέτοια Μυστήρια ήταν τα Μυστήρια της Περσεφόνης, που γίνονταν κάθε Άνοιξη στους πρόποδες του Λόφου Αρδηττού που ανήκε στον Δήμο «Άγραι», («Αγροί», «Εξοχή») περιοχή που εκτεινόταν ανατολικά του Ιλισού, δίπλα στο ποτάμι που κυλούσε τότε ήρεμα προς την θάλασσα, σε μια πευκόφυτη ειδυλλιακή τοποθεσία που περιγράφει θαυμάσια ο Πλάτωνας στην εισαγωγή του «Φαίδρου», (σήμερα η περιοχή είναι κατεστραμμένη από τον «πολιτισμό» των ανθρώπων). Τέτοια Μυστήρια ασφαλώς γινόντουσαν και στους Δελφούς και σε άλλες περιοχές της Ελλάδας. Απλά τα «Μικρά Εν Άγραις Μυστήρια» ήταν τα πιο γνωστά.

Πρέπει να κατανοήσουμε ότι η ουσία των Μυστηρίων λίγη σχέση είχε με τις εξωτερικές τελετές και τελετουργίες, τις θυσίες και τους συμβολικούς καθαρμούς. Τα Μυστήρια ήταν (κι είναι) Εσωτερική Διαδικασία Κάθαρσης, Διεύρυνσης της Συνείδησης, Επίγνωσης κι Απελευθέρωσης από τα εξωτερικά δεσμά, κι όχι απλές γιορτές και τελετές. Βέβαια, πολλοί άνθρωποι έβλεπαν μόνο αυτό, την «επιφάνεια».

Οι Μυστικές Τελετές του Θέρους

Οι Ιερές Τελετές του Θερινού Ηλιοστασίου γίνονταν με άκρα μυστικότητα στους Δελφούς και σε άλλες περιοχές όπου ζούσαν μυημένοι και σχετίζονταν με την πρακτική της Απόσυρσης και της Προετοιμασίας για την τελική Αποδέσμευση της Ψυχής από το σώμα. Με άλλα λόγια αυτή η Εποχή ήταν αφιερωμένη στην Εσωτερική Άσκηση μέχρι την Τελική Αποκάλυψη της Αληθινής Φύσης της Ψυχής, της Φωτεινής Ουσίας, που γίνονταν στην Μύηση των Μεγάλων Μυστηρίων με την Αυτοψία, ή την Όραση του Εσωτερικού Φωτός.

Η Διαδικασία της Απόσυρσης είναι μια εγγενής φυσική δυνατότητα της Ψυχής κι είναι θέμα «Βούλησης». Αν όμως δεν εντάσσεται (σαν Πρακτική) σε μια Ολοκληρωμένη Θεολογική Αντίληψη και Μεταφυσική Θεωρία κι αν δεν γίνεται με την Ιερή Καθοδήγηση των Ιεροφαντών μπορεί να οδηγήσει σε λανθασμένους ατραπούς. Αυτό δεν σημαίνει ότι οι Μύστες των Δελφών (αλλά και των άλλων Ιερών Τόπων) επεδίωκαν την «εξάρτηση» από Αυτούς των μυουμένων αλλά έδειχνε απλά το βαθύ ανθρωπιστικό (και ανιδιοτελές) ενδιαφέρον αυτών που Βίωναν την Μεταφυσική Πραγματικότητα προς αυτούς που δεν είχαν ακόμα απαλλαγεί από τα δεσμά της αυταπάτης ενός ξεχωριστού εαυτού μέσα σε ένα εξωτερικό «αντικειμενικό» κόσμο.

Στην πραγματικότητα, στην Εσωτερική Εργασία, στην Απόσυρση και στην Βίωση των Εσωτερικών Καταστάσεων της Ψυχής, κάποιος είναι μόνος του, μέχρι να αναδυθεί στο Φως της Ολότητας, στην Αντικειμενική Φωτεινή Ουσία, που είναι η Πραγματικότητα, πίσω από τις αυταπάτες και τα φαινόμενα. Όταν κάποιος έβγαινε στο Φως της Παγκόσμιας Συνείδησης οι Μύστες τον καλωσόριζαν σαν Μύστη. Άλλωστε Εδώ δεν υπάρχουν διακρίσεις, «άτομα» και «πρόσωπα». Εδώ η Επίγνωση είναι Ανοιχτή, Παγκόσμια και Κοινή. Αυτή η Εμπειρία γίνεται (από ένα περιορισμένο ον) σαν Συμμετοχή και «Διάλυση» μέσα σε μια Υπερσυνείδηση.

Τα Απόκρυφα Μυστήρια του Φθινοπώρου

Για τα Μεγάλα Μυστήρια της Φθινοπωρινής Ισημερίας έχουν ειπωθεί πολλά, και καλά και κακά και αληθή και αναληθή. Έχουμε αναλύσει ήδη, πολλές φορές, στα Άρθρα μας, ότι η αληθινή ουσία των Μεγάλων Μυστηρίων του Φθινοπώρου είναι η Εμπειρία της Αυτοψίας (η Δεύτερη Βαθμίδα της Μύησης) που καθίσταται δυνατή μόνο όταν η Ψυχή αποδεσμευθεί πραγματικά και πρακτικά, βιωματικά, από το σώμα.

Στην πραγματικότητα η Μύηση στα Μυστήρια του Φθινοπώρου δεν θα ήταν δυνατή αν δεν γινόταν ορθά η Εργασία του Θέρους. Είναι λάθος να νομίζει κάποιος ότι στην Μύηση θα του Αποκαλυπτόταν έτσι άμεσα και χωρίς προετοιμασία το Εσωτερικό Φως. Αυτό γίνεται με την αληθινή προσωπική βουλητική δράση και μόνο όταν κάποιος είναι ήδη προετοιμασμένος κατάλληλα μπορεί να δεχθεί την Μύηση. Αλλιώς αυτό που συλλαμβάνει είναι κάποια καθοδήγηση, κάποιες τελετουργικές πράξεις, ενώ η ουσία (η βιωματική εμπειρία της Αληθινής Εσωτερικής Φύσης) του διαφεύγει τελείως. Σε αυτές της περιπτώσεις αυτός που «απέτυχε» συμπληρώνει με την φαντασία του τα στοιχεία της πραγματικότητας που δεν βίωσε κι είτε προσπαθεί να καπηλευθεί την Εσωτερική Εμπειρία, είτε την συκοφαντεί ή την δυσφημεί. Τέτοια περιστατικά έχουν γίνει (όπως αυτό του «Αλκιβιάδη»).

Τα πιο γνωστά Φθινοπωρινά Μυστήρια, πέρα από τις Εσωτερικές Εργασίες στους Δελφούς, που στήριζαν απόλυτα τις Ιερουργίες της Ελευσίνας, σαν Αδελφό Τόπο, γίνονταν και σε άλλα μέρη της Ευρύτερης Ελλάδας που κάποια εποχή εκτείνονταν μέχρι την Κάτω Ιταλία και την Σικελία στην Δύση και μέχρι την Μικρά Ασία, σε μεγάλο βάθος, στην Ανατολή.

Όλα ήταν υπό την Ιερή Εποπτεία και Καθοδηγούνταν από το Ανώτερο Μυητικό Κέντρο των Δελφών. Αυτό δεν είναι ένας αυθαίρετος ισχυρισμός. Πέρα από τις όποιες πληροφορίες έχουμε (μέσω της Εσωτερικής Οδού) υπάρχουν και σαφείς και ξεκάθαρες ενδείξεις για αυτό. Όλα αυτά τα Ιερά Έργα, τα Φθινοπωρινά Μυστήρια, τα Ελευσίνια Μυστήρια και τα Μυστήρια στους άλλους Ιερούς Τόπους στην πραγματικότητα ήταν Προετοιμασία για την Τελετουργική Υποδοχή των Μεγάλων Μυστηρίων των Ανώτερων Βαθμίδων και της Υπέρτατης Μύησης του Χειμερινού Ηλιοστασίου που γίνονταν Μόνο στους Δελφούς. Από το Φθινόπωρο και μετά όλοι οι Αληθινά Μυημένοι ήταν στραμμένοι προς τους Δελφούς αναμένοντας το Ιερό Γεγονός της Ολοκλήρωσης της Δημιουργίας, της Τελικής Απελευθέρωσης της Ψυχής και του Ιερού Νέου Έτους (Γεγονότα που ταυτίζονταν Μυστικά, Συμβολικά, Τελετουργικά και Βιωματικά σε μια Ιερή Στιγμή που ο Χρόνος «Διαλύονταν» μέσα στο Άχρονο).

Βεβαίως δεν μπορούσαν όλοι να προσέλθουν στους Δελφούς για να συμμετάσχουν στις Ιερές Τελετουργίες και Γιορτές του Νέου Έτους και των Θεούγεννων (του Διόνυσου Λικνίτη) και τελούσαν τις Ιερές Γιορτές του Νέου Έτους στους Τόπους τους, αλλά τα αληθινά ιερά γεγονότα συνέβαιναν στους Δελφούς.

Η Υπέρτατη Μύηση του Χειμερινού Ηλιοστασίου

Η Τελική Μύηση

Ο Ιερός Βίος, Πνευματική Αποχή, Περισυλλογή, Αποθέωση

Οι Πλήρως Μυημένοι, Οι Όσιοι με τους Λευκούς Χιτώνες.

Η Παράδοση

Η Εσωτερική Παράδοση έξω από την γραμμή της ιστορίας, μέχρι σήμερα.

13. The Eternal Temple: A Journey into the Heart of Sacred Silence

In the vast expanse of existence, where time bends and the winds of eternity whisper through the ages, there stands a place untouched by the fleeting concerns of the mortal world—a sanctuary of stone and spirit known only as the Eternal Temple. Its columns, weathered yet resolute, rise from the earth like the bones of some ancient, cosmic being, their surfaces etched with the cryptic sigils of a forgotten tongue. The Wind of Eternity still sings between these pillars, a haunting melody that carries within it the weight of ancient secrets, eternal truths, and the profound enigma of Sacred Silence. To step into the shadow of this temple is to cross a threshold, to leave behind the clamor of the temporal and enter a realm where the soul is laid bare before the infinite.

The Ruins That Stand Beyond Time

The Eternal Temple is no mere relic of a bygone era; it is a living testament to the enduring mystery of creation itself. Its origins are shrouded in a mist that defies the historian’s quill and the archaeologist’s spade. Some whisper that it was raised by hands not of this world, a gift from star-born travelers who sought to anchor their wisdom in the soil of Earth. Others claim it is older still, a monument birthed in the primal chaos when the universe exhaled its first breath. The stones themselves seem to hum with a resonance that speaks of aeons—of galaxies spiraling into being, of suns igniting and fading, of civilizations rising and crumbling into dust.

The columns, though cracked and worn, stand as sentinels of an unyielding truth. They are not arranged in the rigid symmetry of human design but in a pattern that mirrors the unseen currents of the cosmos—a spiral, perhaps, or a constellation frozen in stone. Between them, the Wind of Eternity weaves its ceaseless song, a sound that is both a lament and a hymn. It is said that those who listen long enough may hear their own name carried on its gusts, a call from the depths of their being to remember what they have always known but long forgotten.

The Wind of Eternity: Voice of the Unseen

The Wind of Eternity is no ordinary breeze. It does not bow to the seasons or the whims of weather. It flows ceaselessly, a current of energy that binds the temple to the greater tapestry of existence. Mystics and pilgrims who have ventured to the ruins describe it as a presence—a living force that brushes against the skin like the touch of a distant ancestor, stirring memories that lie buried beneath the surface of consciousness. To hear it is to feel the pulse of the universe itself, a rhythm that transcends language and speaks directly to the soul.

Legends tell of sages who sat for days among the columns, their eyes closed, their breaths synchronized with the wind’s rise and fall. In its song, they claimed to discern the echoes of creation—the first light piercing the void, the forging of stars, the weaving of fate’s intricate threads. Others speak of visions: shadowy figures moving among the pillars, their forms cloaked in light, whispering truths too vast for mortal minds to fully grasp. The wind, they say, is the keeper of these secrets, a guardian that reveals only what the seeker is prepared to bear.

The Sacred Silence: Gateway to the Infinite

Yet, for all its song, the true heart of the Eternal Temple lies not in sound but in silence—the Sacred Silence that dwells within and beyond the wind’s embrace. This is no mere absence of noise; it is a presence, a stillness so profound that it seems to swallow time itself. To stand within the temple’s bounds is to feel this silence settle over you like a mantle, heavy with meaning yet light as a feather. It is a silence that deafens the chatter of the mind, stripping away illusion until only the essence remains.

The mystics call it the Voice of the Void, the soundless hymn that underlies all existence. In this silence, the boundaries of self dissolve, and the seeker becomes one with the eternal. It is said that those who surrender fully to it may glimpse the face of the divine—not as a figure or a form, but as a boundless awareness that permeates all things. The Sacred Silence is both a mirror and a doorway: it reflects the truth of the seeker’s soul and opens the path to realms beyond comprehension.

The Ancient Secrets Unveiled

What secrets does the Eternal Temple guard? The answers are as varied as the seekers who have pondered the question. Some believe the temple is a repository of lost knowledge, its stones inscribed with the keys to forgotten sciences—alchemy, astronomy, the manipulation of energies unseen. Others see it as a spiritual crucible, a place where the soul is tested and refined in the fires of eternity. There are tales of hidden chambers beneath the ruins, sealed by spells older than humanity, where treasures of wisdom lie waiting for the worthy.

Yet the truest secret of the temple may be its simplicity: it is a reminder. A reminder that beyond the chaos of the world, beyond the rise and fall of empires, there exists a stillness, a truth, an eternity that endures. The Wind of Eternity sings of this, and the Sacred Silence holds it close. To stand among the columns is to touch that truth, to feel the thread that connects all things—the living and the dead, the seen and the unseen, the finite and the infinite.

A Pilgrimage of the Spirit

The Eternal Temple calls to those who hear its song, though few find their way to its ruins. It is not a place easily reached by roads or maps; it reveals itself only to those whose hearts are attuned to its frequency. The journey is as much inward as outward, a pilgrimage through the landscapes of the self. Some come seeking answers, others seeking solace. All leave changed, carrying within them a fragment of the temple’s mystery.

To sit among its columns is to become part of its story—a story that stretches back to the dawn of time and forward into the uncharted future. The Wind of Eternity will sing long after the last pilgrim has departed, its voice weaving through the stones, bearing witness to the eternal dance of existence. And the Sacred Silence will remain, an ever-present invitation to step beyond the veil and know the unknowable.

The Temple’s Legacy

The Eternal Temple stands as a paradox: a ruin that is whole, a silence that speaks, a wind that carries the weight of stillness. It is a beacon for the lost, a mirror for the seeking, a song for the silent. Its columns rise like fingers pointing to the stars, its secrets linger like shadows at the edge of dreams. And though the world may crumble around it, the temple endures—an eternal witness to the truths that lie beyond the grasp of time.

So listen, if you dare, to the Wind of Eternity as it sings between the columns. Step into the Sacred Silence and let it envelop you. The Eternal Temple waits—not as a destination, but as a revelation. For in its ruins lies the heartbeat of the infinite, and in its presence, the soul finds its home.

…

Ο Αιώνιος Ναός: Ένα Ταξίδι στην Καρδιά της Ιερής Σιωπής

Στην απέραντη έκταση της ύπαρξης, όπου ο χρόνος λυγίζει και οι άνεμοι της αιωνιότητας ψιθυρίζουν μέσα από τους αιώνες, υψώνεται ένα μέρος ανέγγιχτο από τις φευγαλέες έγνοιες του θνητού κόσμου—ένα ιερό από πέτρα και πνεύμα γνωστό μόνο ως ο Αιώνιος Ναός. Οι κίονές του, φθαρμένοι μα ακλόνητοι, αναδύονται από τη γη σαν τα οστά κάποιου αρχαίου, κοσμικού όντος, με τις επιφάνειές τους χαραγμένες με τα αινιγματικά σύμβολα μιας ξεχασμένης γλώσσας. Ο Άνεμος της Αιωνιότητας εξακολουθεί να τραγουδά ανάμεσα σε αυτούς τους κίονες, μια στοιχειωμένη μελωδία που κουβαλά το βάρος αρχαίων μυστικών, αιώνιων αληθειών και το βαθύ αίνιγμα της Ιερής Σιωπής. Το να περπατήσεις στη σκιά αυτού του ναού είναι σαν να διαβείς ένα κατώφλι, να αφήσεις πίσω σου τον θόρυβο του προσωρινού και να εισέλθεις σε μια σφαίρα όπου η ψυχή απογυμνώνεται μπροστά στο άπειρο.

Τα Ερείπια που Στέκονται Πέρα από τον Χρόνο

Ο Αιώνιος Ναός δεν είναι απλώς ένα απομεινάρι μιας περασμένης εποχής· είναι μια ζωντανή μαρτυρία της διαρκούς μυστηριότητας της ίδιας της δημιουργίας. Η προέλευσή του καλύπτεται από μια ομίχλη που αψηφά το μελάνι του ιστορικού και το φτυάρι του αρχαιολόγου. Κάποιοι ψιθυρίζουν ότι υψώθηκε από χέρια που δεν ανήκουν σε αυτόν τον κόσμο, ένα δώρο από ταξιδιώτες γεννημένους στα αστέρια που επιδίωξαν να αγκυροβολήσουν τη σοφία τους στο έδαφος της Γης. Άλλοι ισχυρίζονται ότι είναι ακόμα παλαιότερος, ένα μνημείο που γεννήθηκε στο αρχέγονο χάος, όταν το σύμπαν εξέπνευσε την πρώτη του ανάσα. Οι ίδιες οι πέτρες φαίνεται να βουίζουν με μια αντήχηση που μιλά για αιώνες—για γαλαξίες που στροβιλίζονται στη δημιουργία, για ήλιους που ανάβουν και σβήνουν, για πολιτισμούς που υψώνονται και καταρρέουν σε σκόνη.

Οι κίονες, αν και ραγισμένοι και φθαρμένοι, στέκονται ως φρουροί μιας ακλόνητης αλήθειας. Δεν είναι διατεταγμένοι με την άκαμπτη συμμετρία του ανθρώπινου σχεδιασμού, αλλά σε ένα μοτίβο που αντικατοπτρίζει τα αόρατα ρεύματα του κόσμου—ίσως μια σπείρα, ή ένας αστερισμός παγωμένος στην πέτρα. Ανάμεσά τους, ο Άνεμος της Αιωνιότητας υφαίνει το αδιάκοπο τραγούδι του, έναν ήχο που είναι ταυτόχρονα θρήνος και ύμνος. Λέγεται ότι όσοι ακούν αρκετά μπορεί να ακούσουν το όνομά τους να μεταφέρεται στις ριπές του, μια κλήση από τα βάθη της ύπαρξής τους να θυμηθούν αυτό που πάντα ήξεραν αλλά από καιρό ξέχασαν.

Ο Άνεμος της Αιωνιότητας: Φωνή του Αόρατου

Ο Άνεμος της Αιωνιότητας δεν είναι ένα συνηθισμένο αεράκι. Δεν υποκλίνεται στις εποχές ή στις ιδιοτροπίες του καιρού. Ρέει αδιάκοπα, ένα ρεύμα ενέργειας που συνδέει τον ναό με το ευρύτερο υφαντό της ύπαρξης. Μυστικιστές και προσκυνητές που έχουν τολμήσει να φτάσουν στα ερείπια τον περιγράφουν ως παρουσία—μια ζωντανή δύναμη που αγγίζει το δέρμα σαν το άγγιγμα ενός μακρινού προγόνου, ξυπνώντας μνήμες που κείτονται θαμμένες κάτω από την επιφάνεια της συνείδησης. Το να τον ακούς είναι σαν να νιώθεις τον παλμό του ίδιου του σύμπαντος, έναν ρυθμό που υπερβαίνει τη γλώσσα και μιλά απευθείας στην ψυχή.

Οι θρύλοι μιλούν για σοφούς που κάθισαν για μέρες ανάμεσα στους κίονες, με τα μάτια κλειστά, τις αναπνοές τους συγχρονισμένες με την άνοδο και την πτώση του ανέμου. Στο τραγούδι του, ισχυρίστηκαν ότι διέκριναν τους απόηχους της δημιουργίας—το πρώτο φως που διαπέρασε το κενό, τη σφυρηλάτηση των αστεριών, την ύφανση των περίπλοκων νημάτων της μοίρας. Άλλοι μιλούν για οράματα: σκιώδεις φιγούρες που κινούνται ανάμεσα στους κίονες, οι μορφές τους τυλιγμένες στο φως, ψιθυρίζοντας αλήθειες πολύ μεγάλες για να τις συλλάβουν πλήρως τα θνητά μυαλά. Ο άνεμος, λένε, είναι ο φύλακας αυτών των μυστικών, ένας θεματοφύλακας που αποκαλύπτει μόνο ό,τι ο αναζητητής είναι έτοιμος να αντέξει.

Η Ιερή Σιωπή: Πύλη προς το Άπειρο

Ωστόσο, για όλο το τραγούδι του, η αληθινή καρδιά του Αιώνιου Ναού δεν βρίσκεται στον ήχο αλλά στη σιωπή—την Ιερή Σιωπή που κατοικεί μέσα και πέρα από την αγκαλιά του ανέμου. Αυτή δεν είναι απλή απουσία θορύβου· είναι μια παρουσία, μια ηρεμία τόσο βαθιά που φαίνεται να καταπίνει τον ίδιο τον χρόνο. Το να στέκεσαι μέσα στα όρια του ναού είναι σαν να νιώθεις αυτή τη σιωπή να σε τυλίγει σαν μανδύας, βαριά με νόημα αλλά ελαφριά σαν πούπουλο. Είναι μια σιωπή που κουφαίνει την πολυλογία του νου, απογυμνώνοντας την ψευδαίσθηση μέχρι να μείνει μόνο η ουσία.

Οι μυστικιστές την αποκαλούν Φωνή του Κενού, τον άηχο ύμνο που υποβαστάζει όλη την ύπαρξη. Σε αυτή τη σιωπή, τα όρια του εαυτού διαλύονται, και ο αναζητητής γίνεται ένα με το αιώνιο. Λέγεται ότι όσοι παραδίδονται πλήρως σε αυτήν μπορεί να διακρίνουν το πρόσωπο του θείου—όχι ως μορφή ή σχήμα, αλλά ως μια απεριόριστη επίγνωση που διαπερνά τα πάντα. Η Ιερή Σιωπή είναι ταυτόχρονα καθρέφτης και πύλη: αντανακλά την αλήθεια της ψυχής του αναζητητή και ανοίγει τον δρόμο προς σφαίρες πέρα από κάθε κατανόηση.

Τα Αρχαία Μυστικά Αποκαλύπτονται

Ποια μυστικά φυλάει ο Αιώνιος Ναός; Οι απαντήσεις είναι τόσο ποικίλες όσο οι αναζητητές που έχουν αναρωτηθεί για το ερώτημα. Κάποιοι πιστεύουν ότι ο ναός είναι αποθήκη χαμένης γνώσης, με τις πέτρες του χαραγμένες με τα κλειδιά ξεχασμένων επιστημών—αλχημεία, αστρονομία, χειρισμός ενεργειών αόρατων. Άλλοι τον βλέπουν ως πνευματικό χωνευτήρι, ένα μέρος όπου η ψυχή δοκιμάζεται και εξευγενίζεται στις φωτιές της αιωνιότητας. Υπάρχουν ιστορίες για κρυφούς θαλάμους κάτω από τα ερείπια, σφραγισμένους με ξόρκια παλαιότερα από την ανθρωπότητα, όπου θησαυροί σοφίας περιμένουν τους άξιους.

Ωστόσο, το αληθινό μυστικό του ναού μπορεί να είναι η απλότητά του: είναι μια υπενθύμιση. Μια υπενθύμιση ότι πέρα από το χάος του κόσμου, πέρα από την άνοδο και την πτώση των αυτοκρατοριών, υπάρχει μια ηρεμία, μια αλήθεια, μια αιωνιότητα που αντέχει. Ο Άνεμος της Αιωνιότητας τραγουδά γι’ αυτό, και η Ιερή Σιωπή το κρατά κοντά. Το να στέκεσαι ανάμεσα στους κίονες είναι σαν να αγγίζεις αυτή την αλήθεια, να νιώθεις το νήμα που συνδέει τα πάντα—τα ζωντανά και τα νεκρά, τα ορατά και τα αόρατα, το πεπερασμένο και το άπειρο.

Ένα Προσκύνημα της Ψυχής

Ο Αιώνιος Ναός καλεί όσους ακούν το τραγούδι του, αν και λίγοι βρίσκουν τον δρόμο προς τα ερείπιά του. Δεν είναι ένα μέρος που φτάνεις εύκολα με δρόμους ή χάρτες· αποκαλύπτεται μόνο σε όσους έχουν τις καρδιές τους συντονισμένες στη συχνότητά του. Το ταξίδι είναι τόσο εσωτερικό όσο και εξωτερικό, ένα προσκύνημα μέσα από τα τοπία του εαυτού. Κάποιοι έρχονται αναζητώντας απαντήσεις, άλλοι αναζητώντας παρηγοριά. Όλοι φεύγουν αλλαγμένοι, κουβαλώντας μέσα τους ένα κομμάτι του μυστηρίου του ναού.

Το να κάθεσαι ανάμεσα στους κίονες του είναι σαν να γίνεσαι μέρος της ιστορίας του—μια ιστορία που εκτείνεται πίσω στην αυγή του χρόνου και μπροστά στο αχαρτογράφητο μέλλον. Ο Άνεμος της Αιωνιότητας θα τραγουδά πολύ μετά την αποχώρηση του τελευταίου προσκυνητή, η φωνή του να υφαίνει μέσα από τις πέτρες, μαρτυρώντας τον αιώνιο χορό της ύπαρξης. Και η Ιερή Σιωπή θα παραμένει, μια διαρκής πρόσκληση να περάσεις πέρα από το πέπλο και να γνωρίσεις το άγνωστο.

Η Κληρονομιά του Ναού

Ο Αιώνιος Ναός στέκεται ως παράδοξο: ένα ερείπιο που είναι ολόκληρο, μια σιωπή που μιλά, ένας άνεμος που κουβαλά το βάρος της ηρεμίας. Είναι φάρος για τους χαμένους, καθρέφτης για τους αναζητητές, τραγούδι για τους σιωπηλούς. Οι κίονες του υψώνονται σαν δάχτυλα που δείχνουν τα αστέρια, τα μυστικά του παραμένουν σαν σκιές στην άκρη των ονείρων. Και αν ο κόσμος καταρρεύσει γύρω του, ο ναός αντέχει—ένας αιώνιος μάρτυρας των αληθειών που βρίσκονται πέρα από την εμβέλεια του χρόνου.

Άκουσε, λοιπόν, αν τολμάς, τον Άνεμο της Αιωνιότητας καθώς τραγουδά ανάμεσα στους κίονες. Βάδισε στην Ιερή Σιωπή και άφησέ την να σε τυλίξει. Ο Αιώνιος Ναός περιμένει—όχι ως προορισμός, αλλά ως αποκάλυψη. Γιατί στα ερείπιά του βρίσκεται ο χτύπος του απείρου, και στην παρουσία του, η ψυχή βρίσκει το σπίτι της.

Intellectual property rights

The entire content of our website, including, but not limited to, texts, news, graphics, photographs, diagrams, illustrations, services provided and generally any kind of files, is subject to intellectual property (copyright) and is governed by the national and international provisions on Intellectual Property, with the exception of the expressly recognized rights of third parties.
Therefore, it is expressly prohibited to reproduce, republish, copy, store, sell, transmit, distribute, publish, perform, "download", translate, modify in any way, in part or in summary, without the express prior written consent of the Foundation. It is known that in case the Foundation consents, the applicant is obliged to explicitly refer via links (hyperlinks) to the relevant content of the Foundation's website. This obligation of the applicant exists even if it is not explicitly stated in the written consent of the Foundation.
Exceptionally, it is permitted to individually store and copy parts of the content on a simple personal computer for strictly personal use (private study or research, educational purposes), without the intention of commercial or other exploitation and always under the condition of indicating the source of its origin, without this in any way implies a grant of intellectual property rights.
It is also permitted to republish material for purposes of promoting the events and activities of the Foundation, provided that the source is mentioned and that no intellectual property rights are infringed, no trademarks are modified, altered or deleted.
Everything else that is included on the electronic pages of our website and constitutes registered trademarks and intellectual property products of third parties is their own sphere of responsibility and has nothing to do with the website of the Foundation.

Δικαιώματα πνευματικής ιδιοκτησίας

Το σύνολο του περιεχομένου του Δικτυακού μας τόπου, συμπεριλαμβανομένων, ενδεικτικά αλλά όχι περιοριστικά, των κειμένων, ειδήσεων, γραφικών, φωτογραφιών, σχεδιαγραμμάτων, απεικονίσεων, παρεχόμενων υπηρεσιών και γενικά κάθε είδους αρχείων, αποτελεί αντικείμενο πνευματικής ιδιοκτησίας (copyright) και διέπεται από τις εθνικές και διεθνείς διατάξεις περί Πνευματικής Ιδιοκτησίας, με εξαίρεση τα ρητώς αναγνωρισμένα δικαιώματα τρίτων.

Συνεπώς, απαγορεύεται ρητά η αναπαραγωγή, αναδημοσίευση, αντιγραφή, αποθήκευση, πώληση, μετάδοση, διανομή, έκδοση, εκτέλεση, «λήψη» (download), μετάφραση, τροποποίηση με οποιονδήποτε τρόπο, τμηματικά η περιληπτικά χωρίς τη ρητή προηγούμενη έγγραφη συναίνεση του Ιδρύματος. Γίνεται γνωστό ότι σε περίπτωση κατά την οποία το Ίδρυμα συναινέσει, ο αιτών υποχρεούται για την ρητή παραπομπή μέσω συνδέσμων (hyperlinks) στο σχετικό περιεχόμενο του Δικτυακού τόπου του Ιδρύματος. Η υποχρέωση αυτή του αιτούντος υφίσταται ακόμα και αν δεν αναγραφεί ρητά στην έγγραφη συναίνεση του Ιδρύματος.

Κατ’ εξαίρεση, επιτρέπεται η μεμονωμένη αποθήκευση και αντιγραφή τμημάτων του περιεχομένου σε απλό προσωπικό υπολογιστή για αυστηρά προσωπική χρήση (ιδιωτική μελέτη ή έρευνα, εκπαιδευτικούς σκοπούς), χωρίς πρόθεση εμπορικής ή άλλης εκμετάλλευσης και πάντα υπό την προϋπόθεση της αναγραφής της πηγής προέλευσής του, χωρίς αυτό να σημαίνει καθ’ οιονδήποτε τρόπο παραχώρηση δικαιωμάτων πνευματικής ιδιοκτησίας.

Επίσης, επιτρέπεται η αναδημοσίευση υλικού για λόγους προβολής των γεγονότων και δραστηριοτήτων του Ιδρύματος, με την προϋπόθεση ότι θα αναφέρεται η πηγή και δεν θα θίγονται δικαιώματα πνευματικής ιδιοκτησίας, δεν θα τροποποιούνται, αλλοιώνονται ή διαγράφονται εμπορικά σήματα.

Ό,τι άλλο περιλαμβάνεται στις ηλεκτρονικές σελίδες του Δικτυακού μας τόπου και αποτελεί κατοχυρωμένα σήματα και προϊόντα πνευματικής ιδιοκτησίας τρίτων ανάγεται στη δική τους σφαίρα ευθύνης και ουδόλως έχει να κάνει με τον Δικτυακό τόπο του Ιδρύματος.

Esoterism Academy

CIRCLE OF LIGHT

ESOTERISM STUDIES

ESOTERISM ACADEMY NEW ARTICLE

Sunday, October 27, 2019

ΔΕΛΦΙΚΗ ΛΑΤΡΕΙΑ Β΄

TAOΪSM

BUDDHISM

VEDANTA

jKRISHNAMURTI

RELIGION

13. The Eternal Temple: A Journey into the Heart of Sacred Silence

Quotes

Constantinos’s quotes

Copyright