Esoterism Academy: ΔΕΛΦΙΚΗ ΛΑΤΡΕΙΑ Α'

Sunday, October 20, 2019

ΔΕΛΦΙΚΗ ΛΑΤΡΕΙΑ Α'

Η Εσωτερική Παράδοση, (η Εσωτερική Πληροφόρηση)

Πρέπει να το πούμε από την αρχή, για να γίνουν κατανοητά και με ορθό τρόπο όλα αυτά που θα εκθέσουμε στην συνέχεια πρέπει να έχουμε υπόψη μας κάποια πράγματα, που οι περισσότεροι άνθρωποι δεν σκέπτονται ή δεν υποψιάζονται καν. Η αντίληψη που σχηματίζουμε για «κάτι» εξαρτάται από την «θέση» που το βλέπουμε και από το πλήθος των πληροφοριών που έχουμε στην διάθεσή μας. Με άλλα λόγια, εξαρτάται από το Βάθος της Κατανόησής μας και την Ευρύτητα της Αντίληψής μας από την μια μεριά και από την άλλη μεριά από τις «πληροφορίες» που έχουμε.

Στην προκειμένη περίπτωση τι γνωρίζουν οι άνθρωποι (οι Έλληνες πρώτα από όλα και μετά οι υπόλοιποι) για τους Δελφούς, την Δελφική Λατρεία, τον Διόνυσο και τον Απόλλωνα, τους Οσίους, την Δελφική Αμφικτυονία, την Λειτουργία του Ναού, το Μαντείο, την Κασταλία Πηγή, τους Ιερούς Πολέμους, την ιστορία και τα γεγονότα; Οι περισσότεροι Έλληνες (κι οι κάτοικοι αυτού του Τόπου) δεν γνωρίζουν καν που είναι οι Δελφοί ή τι ήταν, τι είναι οι Δελφοί. Ακόμα και ειδικοί επιστήμονες που σχετίζονται με το θέμα, θρησκειολόγοι, αρχαιολόγοι, φιλόλογοι, κλπ. έχουν μόνο σκόρπιες και συγκεχυμένες, ακόμα και λάθος πληροφορίες και δεν μπορούν να έχουν μια πλήρη και συγκροτημένη αντίληψη για το θέμα.

Από την άλλη μεριά όσοι έχουν την Ευλογία να εντάσσονται στην Εσωτερική Παράδοση προσεγγίζουν αυτά τα θέματα σε ένα πιο βαθύ επίπεδο και με βιωματικό τρόπο. Έχοντας αφομοιώσει την Παγκόσμια Θρησκευτική Εμπειρία και ζώντας την ουσία των πραγμάτων και έχοντας στην διάθεσή τους πληροφορίες που είναι μυστικές και προστατευμένες από τους βέβηλους, σχηματίζουν μια τελείως διαφορετική εικόνα για τους Δελφούς και την Δελφική Λατρεία από αυτήν που έχουν οι άνθρωποι της εξωτερικής γνώσης. Στους Εσωτερικούς Κύκλους οι Δελφοί ήταν το Μυστικό Ανώτερο Μυητικό Κέντρο της Ελλάδας και του Ευρύτερου Αρχαίου Κόσμου. Η Ελευσίνα σε σύγκριση με τους Δελφούς ήταν ένα Εξωτερικό Θρησκευτικό Κέντρο μολονότι είχε Βαθιές Θεολογικές Παραδόσεις και Παρείχε, πέρα από τα Μυστήρια, Ανώτερες Μυητικές Εμπειρίες. Θα τα εξηγήσουμε όλα αυτά στην συνέχεια, (χωρίς να παραβιάσουμε τους Κανόνες Μυστικότητας που Ισχύουν στην Εσωτερική Κοινότητα).

Δελφική Λατρεία

Δελφοί, ο Ιερός Χώρος, τo «Κέντρο του Κόσμου», ο «Ομφαλός» της Γης

Στην Νότια Πλευρά του Παρνασσού, που βλέπει στον Κόλπο της Ιτέας υπήρχαν από πάντα δύο απόκρημνοι βράχοι, οι Φαιδριάδες Πέτρες. Φαίνεται σαν να ενώνονται ή σαν να χωρίζονται από μια βαθιά σχισμή που γεωλογικά θα πρέπει να πηγαίνει σε μεγάλο βάθος. Από την Καρδιά του Βουνού, αναθυμιάσεις και νερό εμπλουτισμένο με μέταλλα και στοιχεία που αναβλύζει από πάντα, έδιναν πάντα μια αλλόκοτη ατμόσφαιρα στο τοπίο. Ο Χώρος είχε πάντα μια Ιδιαίτερη Δυναμική κι η σχετική έλλειψη υγρασίας έκανε το φως της ατμόσφαιρας πιο δυνατό συμβάλλοντας στην ιερή αλλοίωση του τοπίου. Λίγο πιο Δυτικά ήταν χτισμένος ο Ναός όπου λατρευόταν ο Ηλιακός Λόγος σαν Διόνυσος-Απόλλωνας, ήδη από τον 8^ο αιώνα π.Χ. (κι είναι λάθος να ονομάζεται ο Ναός απλά Ναός του Απόλλωνα). Γιατί τότε; Γιατί εδώ; Και από ποιους χτίστηκε ο Ναός;

Στην πραγματικότητα ο Χώρος ήταν Ιερός από πάντα. Σε ένα γειτονικό σπήλαιο, το Κωρύκειο Άντρο, βρέθηκαν ίχνη λατρείας που χρονολογούνται πριν 6000 χρόνια. Εκ των υστέρων δόθηκαν νέες και βαθύτερες ερμηνείες για τον χώρο, την επιλογή του και την ιστορία του.

Σύμφωνα με τον Μύθο (ή την Μυθική Αιτιολογική Σκέψη) και την «ιστορία», ο Δίας άφησε δυο αετούς, έναν στην Ανατολή, έναν στην Δύση κι οι αετοί, αναζητώντας τον τόπο τους, το σπίτι τους, πέταξαν κι ήρθαν και συναντήθηκαν εδώ, στην Νότια Πλαγιά του Παρνασσού, στην ρίζα των Φαιδριάδων Βράχων. Έτσι οι Δελφοί αναδείχθηκαν σε Κέντρο του Κόσμου.

Τι σημαίνει όμως στην Αντίληψη του Ανθρώπου «Κέντρο», «Κέντρο του κόσμου»; Εδώ και χιλιάδες χρόνια, από τότε που ο άνθρωπος απέκτησε Αυτοσυνείδηση, η Αντίληψη λειτουργεί με τον ίδιο τρόπο. Ακόμα και κάθε φορά, κάθε πρωί, που ο άνθρωπος έρχεται στην εγρήγορση από τον ύπνο, η αντίληψη λειτουργεί με τον ίδιο τρόπο. Όταν η αντίληψη ξεκινά να λειτουργεί, αναγνωρίζει πρώτα το περιβάλλον, τον εξωτερικό κόσμο. Κι όταν «συμπληρωθεί» η εικόνα του χώρου ύπαρξης ξεκινά ο «προσανατολισμός» κι οργανώνονται οι δραστηριότητές μας. Επειδή όλα αυτά γίνονται σχεδόν αμέσως δεν αντιλαμβανόμαστε την διαδικασία. Μπαίνουμε κατευθείαν στην εμπειρία της ζωής. Έτσι ο πρωτόγονος άνθρωπος συνειδητοποιώντας τον εαυτό του βρίσκεται εξαρχής στο «κέντρο του κόσμου» τον οποίο αντιλαμβάνεται να επεκτείνεται γύρω του. Ό,τι μπαίνει στην άμεση επίγνωση του ανθρώπου είναι ο γνωστός κόσμος, εδώ που ζει, το σπίτι του. Πέρα από αυτό που αντιλαμβάνεται άμεσα απλώνεται ο Άγνωστος Χώρος. Ο Άγνωστος Χώρος, Αφιλόξενος στην αρχή, όταν γίνεται «οικείος» είναι Αυτό που μας περιβάλει, η Πηγή των Πάντων. Σιγά-σιγά ο άνθρωπος αρχίζει να διακρίνει στον Περιβάλλοντα Χώρο, τον Άγνωστο Χώρο, Ψηλά, Μακριά, Πέρα, που γίνεται ο Ουρανός, ο Εξώκοσμος, ο Θεός και τον γνωστό χώρο της επίγνωσής του, εδώ, στην γη, στην Μάνα Γη που γεννά και τρέφει τα πάντα. Βλέποντας ακόμα την Γονιμότητα της Γης από την οποία φυτρώνουν τα πάντα, πιστεύει ότι προέρχεται από την γη και στην γη επιστρέφει. Από εδώ πηγάζουν οι ταφικές συνήθειες των ανθρώπων που τοποθετούσαν τους νεκρούς τους στην γη. Με την πάροδο του χρόνου κι όσο ο άνθρωπος συνειδητοποιούσε ότι είναι Ψυχή-Δύναμη που λειτουργεί μέσα στο σώμα άρχισε να νοιώθει ότι έχει (σαν Ψυχή) Ουράνια Προέλευση κι απλά κατοικεί μέσα στο σώμα που του δίνει η Μάνα Γη. Έτσι ο άνθρωπος, εδώ που βρίσκεται νοιώθει ότι είναι στο κέντρο του κόσμου. Απάνω απλώνεται ο Ουρανός, ο Χώρος Προέλευσής μας, Εδώ είναι η Γη, το Σπίτι μας και Κάτω ο κόσμος των νεκρών (κατάλοιπο αντίληψης από τότε που πίστευαν οι άνθρωποι ότι προέρχονταν από την γη και έθαβαν τους νεκρούς τους στην γη). Όσο όμως η Αντίληψη του Ανθρώπου διευρύνεται σαν χώρος, στον χώρο, ενώ νοιώθει ότι σαν ύπαρξη είναι το κέντρο του κόσμου δεν μπορεί να νοιώσει το κέντρο στον αντικειμενικό χώρο που διευρύνεται όλο και πιο πολύ. Έτσι δημιουργείται η ανάγκη της καθιέρωσης ενός συγκεκριμένου τόπου μέσα στον κόσμο σαν Κέντρου, Ιερού Χώρου όπου ο άνθρωπος μπορεί να νοιώσει την Ενότητα του Ουρανού, της Γης, του Κάτω Κόσμου. Έτσι καθιερώθηκε ο Ιερός Χώρος, ο Ναός. Εδώ, στον Ιερό Χώρο, στον Ιερό Ναό, το Σύμπαν, ο Ιερός Χώρος, ο Άνθρωπος (το σώμα), όλα ταυτίζονται.

Έτσι, με αυτή την έννοια, αυτοί που ήρθαν εδώ, στους Δελφούς, τον 8^ο αιώνα π.Χ. και ίδρυσαν το Ιερό του Ηλιακού λόγου, (του Διονύσου-Απόλλωνα), θεωρούσαν τον Τόπο Κέντρο του Κόσμου, «Ομφαλό» της Γης. Ποιοι ήταν αυτοί; Ήταν «Θεσσαλοί», από τους πρόποδες του Ολύμπου, μυημένοι στην Μυστηριακή Θρησκεία του Ορφέα. Από αυτούς τους ανθρώπους οι εκλεκτοί, οι άξιοι, αυτοί που μπορούσαν, αποτελούσαν την Τάξη των Οσίων. Οι άλλοι (υπό την καθοδήγηση των Οσίων) ήταν ταγμένοι στην Διαχείριση του Ναού, των Εργασιών και των Τελετουργιών, ενώ συμμετείχαν ενεργά στην Ιερή Αμφικτυονία. Ήταν ακόμα υπεύθυνοι για την Λειτουργεία του Μαντείου και για τις Γιορτές και της άλλες εργασίες του Ιερού Χώρου.

Οι Όσιοι ήταν Πέντε. Γιατί Πέντε; Στοχαστείτε το. Ο αριθμός συνδεόταν με τις Βαθμίδες της Μύησης, αν και δεν γνωρίζουμε το ακριβές έργο του καθενός τους. Είχαν σαν κυρίως έργο τους την Διαφύλαξη της Ορφικής Θεολογίας και την Μύηση στην Ύστατη Πραγματικότητα. Οι Ιερείς ήταν αυτοί που εφάρμοζαν την Θεολογία στην πράξη, στις εργασίες του Ναού. Και ακόμα είχαν την εποπτεία και την καθοδήγηση των Ιερειών, από τις οποίες αυτή που κάθε φορά επιφορτιζόταν με την αναγγελία των χρησμών, η Πρωθιέρεια, ονομαζόταν Πυθία. Το Μαντείο στην πραγματικότητα δεν ήταν παρά ένα υποδεέστερο έργο της Δελφικής Αδελφότητας.

Επειδή το Μαντείο προσέλκυε πλήθη κόσμου είχαν δημιουργηθεί γύρω από αυτό, την Μαντική, τους χρησμούς, μια πληθώρα μύθων. Υπάρχει σύγχυση για την ακριβή λειτουργεία του Μαντείου. Πιστεύουν ότι η Πυθία εισέρχονταν στο Άδυτο του Ναού για να δώσει τους χρησμούς υπό την επήρεια των φυσικών αναθυμιάσεων από τα έγκατα της γης μέσα από κάποιο χάσμα ή αναθυμιάσεων από φύλλα ροδοδάφνης ή δάφνης που μασούσε. Στην πραγματικότητα το Άδυτο του Ναού προοριζόταν για πιο σοβαρές χρήσεις. Μετά το Άδυτο ήταν πάνω σε συμπαγή βράχο. Το πιθανότερο είναι πως το άδυτο όπου εισέρχονταν η Πυθία ήταν σε κάποιο άλλο σημείο όπου όντως υπήρχε ένα χάσμα στην γη από όπου έβγαιναν ατμοί από την γη. Όμως η Έκσταση της Πυθίας οφείλονταν στην Περισυλλογή στην οποία καθοδηγούνταν η Πρωθιέρεια από τους Οσίους κι όχι μια προκαλούμενη από ψυχότροπες αναθυμιάσεις ανεξέλεγκτη έκσταση με κραυγές και ασυνάρτητα λόγια. Οι σοφοί μελετητές δεν θέλουν καθόλου να σκέπτονται αυτή την εκδοχή, αλλά στην πραγματικότητα έτσι συνέβαινε.

Όμως τι ήταν και τι πίστευαν πραγματικά οι Όσιοι, πέρα από τις εξωτερικές πληροφορίες που έχουμε για αυτούς; Ήταν Μυημένοι στην Ανώτερη Μύηση κι είχαν Ανώτερη Εμπειρία, ήταν η Ανώτατη Τάξη των Μυστών, οι Ιεροφάντες. Της ίδιας τάξης άνθρωποι Επόπτευαν και στην Ελευσίνα. Αυτοί οι άνθρωποι ήταν οι πιο Γνήσιοι Εκφραστές της Ορφικής Διδασκαλίας και της Μυστικής Εμπειρίας.

Ο Ιερός Χρόνος, το Ιερό Έτος

Ο Αληθινός Χρόνος είναι το Τώρα, η Αιώνια Στιγμή που κυλάει Χωρίς Μεταβολή, που Διαιωνίζεται, Μια Αιωνιότητα που Ρέει Χωρίς αλλαγή, Πέρα από τις Δραστηριότητες, τις Μεταβολές, τα Φαινόμενα, Πέρα από την Δημιουργία. Κάθε Μεταβολή, κάθε Φαινόμενο, κάθε Δημιουργία εκδηλώνεται μέσα στην Απόλυτη Απουσία, στο Απόλυτο Κενό, στην Κοσμική Νύχτα. Η Δημιουργία, οι Κόσμοι, οι Καταστάσεις της Ύπαρξης, η Ζωή, η Εξέλιξη όλα υφίστανται στον Ασχημάτιστο Κόσμο του Ερέβους κι εκεί διαλύονται πάλι. Η Δημιουργία είναι Φως, Σχήματα του Φωτός. Αλλά το Φως δημιουργεί παράλληλα Σκιές κι αυτός είναι ο Χώρος των Ταρτάρων.

Ό,τι αντιλαμβάνεται η Αντίληψη, τα όντα, οι άνθρωποι, σαν Χρόνο είναι η Αιωνιότητα του Ολόλαμπρου Φωτός κι οι Μεταβολές του στον Κόσμο της Σκιάς. Ο Χρόνος είναι συνυφασμένος με την Μεταβολή, είναι η Ουσία της Αλλαγής. Ο άνθρωπος από την αρχή συνειδητοποιεί ότι ζει στον Κόσμο της Αλλαγής, στον Χρόνο. Ακόμα κι αν νομίζει ότι τα πράγματα «διαρκούν» η ίδια η ζωή τον διαψεύδει. Και μετά υπάρχει ο θάνατος.

Όλα λοιπόν Ξεκινούν από τους Κόλπους της Νύχτας κι αφού Εκδηλωθούν σε όλη την Έκταση της Δημιουργίας, στους Κόσμους, στα γεγονότα, στην ζωή, στην εξέλιξη, Ξαναγυρίζουν Πίσω, στην Ασχημάτιστη Σιωπή. Αυτός είναι ο Κύκλος της Δημιουργίας. Το Μεγάλο Έτος. Κι όλα μέσα στην Δημιουργία ακολουθούν τον Κύκλο της Γέννησης της Εξέλιξης και της Φθοράς. Τον ίδιο κύκλο ακολουθούν τα αστέρια κι οι πλανήτες, όχι μόνο στην εξέλιξή τους αλλά και στην κίνησή τους. Κι η ζωή στην γη ακολουθεί τον Ετήσιο Κύκλο. Κι ο άνθρωπος, στην ζωή του ακολουθεί τον κύκλο του ημερονυκτίου, της εγρήγορσης και του ύπνου. Έτσι ο άνθρωπος ακολουθεί τον Κύκλο της Δημιουργίας, τον Κύκλο των Εποχών, τον Κύκλο του ημερονυκτίου.

Το Έτος Αποτυπώνει την Μεγάλη Αλήθεια της Εξέλιξης αλλά και την ανθρώπινη ζωή. Με την εναλλαγή των Εποχών θυμίζει διαρκώς στον άνθρωπο πως όλα ξεκινούν από την Παγωνιά του Χειμώνα, ανθίζουν και καρποφορούν, μαραίνονται και πεθαίνουν, ξαναγυρίζουν στην Σιωπή του Χειμώνα. Έτσι ο Χρόνος, το Έτος καθίσταται Ιερό γιατί φανερώνει την Αλήθεια της Εξέλιξης. Όμως η Εξέλιξη δεν αρχίζει και τελειώνει απλά στην Αρχή, περνά από φάσεις και στιγμές που είναι σημαντικές. Η Γέννηση της Αντίληψης, ο Προσανατολισμός, η Ορθή Επιλογή και Δράση, η Ολοκλήρωση κι η Τελείωση της ύπαρξης είναι σημαντικές στιγμές που βρίσκουν την αντιστοιχία τους στον Ετήσιο Κύκλο. Έτσι καθιερώνονται οι Ιερές Γιορτές, Επαναλήψεις Στάσεων και Δράσεων, που Οδηγούν την Ύπαρξη προς την Τελείωσή της. Στην Διάρκεια του Έτους Ηλιοστάσια κι Ισημερίες, Εποχές και Συνθήκες χρησιμεύουν να μας καθοδηγήσουν προς την Ολοκλήρωση.

Δελφική Λατρεία, το Κέντρο, το Μυστικό Λίκνο, το Μυστήριο της Παλιγγενεσίας

Ακολουθώντας την Ορφική Διδασκαλία, αυτοί που «έφτασαν» στους Δελφούς είχαν όχι μόνο σαφή αντίληψη του Κύκλου της Δημιουργίας αλλά γνώριζαν κι ακολουθούσαν τις Αντιστοιχίες στον Ετήσιο Κύκλο και Ρύθμιζαν την ζωή τους με Γνώμονα την Ολοκλήρωσή τους. Ακολουθούσαν τους Ιερούς Κανόνες και συντονίζονταν με την Ορθή Δράση μέσα στον Χρόνο, τις Γιορτές, τις δραστηριότητες, τις εργασίες για να υπερβούν τον Κόσμο των Φαινομένων και να φτάσουν, πέρα από την Δημιουργία, στον Άχρονο Χρόνο, στην Αιωνιότητα.

Γνώριζαν ότι ο Χώρος ήταν πάντα Ιερός, γιατί κι άλλοι άνθρωποι, εδώ και χιλιάδες χρόνια είχαν εδώ θρησκευτικές δραστηριότητες. Κι αν άφηναν τους μύθους για τον τόπο να λέγονται (ή και τους καλλιεργούσαν) δεν ήταν γιατί τους έδιναν περισσότερη σημασία από ό,τι σε ένα σύμβολο, αλλά γιατί κατανοούσαν βαθιά ότι Εδώ όχι μόνο μπορούσαν να βιώσουν την Ενότητα των Κόσμων, να Αισθανθούν το Υπερβατικό αλλά και ότι μέσα από την Ορθή Ζωή, την Μύηση, την Απόσπαση, την Περισυλλογή, μπορούσαν να Υπερβούν τον Χρόνο και την ζωή των φαινομένων και να Ανυψωθούν στους κόσμους του Φωτός και στην Ίδια την Ουσία του Όντος, στην Θεία Σφαίρα. Εδώ ο Χώρος ήταν πραγματικά Ιερός κι ο Χρόνος οδηγούσε στο Άχρονο.

Βέβαια όλα αυτά τα Βίωναν και τα γνώριζαν οι Όσιοι κι όσοι ακολουθούσαν την Διδασκαλία, κι από τους Ιερείς και τις ιέρειες αλλά και άλλους ανθρώπους, σοφούς και μη, που προσέρχονταν από μακριά.

Έτσι στην Θεολογική Αντίληψη αυτών των ανθρώπων η Αρχή της Δημιουργίας αντιστοιχούσε στο Ετήσιο Χειμερινό Ηλιοστάσιο και γιορτάζοντας τις Γιορτές της Αλλαγής του χρόνου και του Νέου Έτους δεν βίωναν απλά μια ιερή επανάληψη της Δημιουργίας αλλά και μια Στιγμή Ολοκλήρωσης της Φύσης και του εαυτού τους. Κατανοούσαν ότι ζουν σε μια από τις Πολλές Δημιουργίες γιατί τους είχε αποκαλυφθεί το Μυστικό της Παλιγγενεσίας κι είχαν την ευκαιρία να διατρέξουν συμβολικά και το νέο έτος όλη την εξέλιξη της Δημιουργίας. Αυτοί που είχαν φτάσει στην Ανώτατη Μύηση απλά αντιλαμβάνονταν τον Κύκλο των Φαινομένων. Όσοι όμως βρίσκονταν ακόμα σε εξελικτική πορεία είχαν την ευκαιρία, μέσα από τις ετήσιες δραστηριότητες, τις Γιορτές, την Ορθή ζωή και την προσωπική εργασία να Αναδυθούν στην Πραγματικότητα.

Έτσι, Συμβολικά και Μυστικά, ο Ιερός Τόπος των Δελφών, μέσα στην Τελετουργική Υποδοχή του Νέου Έτους γινόταν στο Χειμερινό Ηλιοστάσιο το Λίκνο της Δημιουργίας, το Σημείο από το Οποίο Γεννιούνται όλα και στο Οποίο Έρχονται όλα και ταυτόχρονα η Άχρονη Στιγμή που Δημιουργεί τον Χρόνο, την Δημιουργία την Εξέλιξη.

Στην πραγματικότητα τέτοιου είδους Εμπειρίες και Μυστικά Βιώματα, απρόσιτα στους πολλούς και τους βέβηλους δεν είχαν σημασία για όσους δεν τα γνώριζαν ή δεν μπορούσαν να τα βιώσουν. Τότε; Τι ακριβώς έκαναν οι Όσιοι κι όσοι τους ακολουθούσαν; Απλά Διατηρούσαν το Φως της Ζωής Ζωντανό, ενέπνεαν και καθοδηγούσαν τους άλλους σε μια Φωτεινή ζωή. Αυτή η Παράδοση δεν έσβησε ποτέ, αν και πέρασε σε άλλες μορφές και καταστάσεις.

Χάος, Νύχτα, Έρεβος, Τάρταρα, οι Κοσμικές περιοχές

Σύμφωνα με την Ορφική Αντίληψη υπάρχει Μία Μοναδική Πραγματικότητα που Περικλείνει Μέσα της και την Δραστηριότητα, την Δημιουργία, τον Κόσμο των Φαινομένων. Η Δημιουργία Έχει Τρεις Οντολογικές Περιοχές, τον κόσμο της Ακινησίας της Νύχτας, τον Κόσμο του Ερέβους που Φωτίζεται από το Φως κι είναι η Ανώτερη Περιοχή της Δημιουργίας και τον Κόσμο της Σκιάς στα Τάρταρα όπου ανήκουν οι Κατώτεροι Κόσμοι της Μορφής.

Αυτές οι Καταστάσεις της Ύπαρξης, η Ουσία κι οι οντολογικές περιοχές είναι επίσης Καταστάσεις της Ψυχής. Η Ψυχή Βιώνει την Ουσία ή έχει Εμπειρία της Ύπαρξης στους διάφορους Κόσμους.

Επίσης όλες αυτές οι Καταστάσεις έχουν αντιστοιχία στο ανθρώπινο σώμα μέσα στο οποίο κατοικεί η Ψυχή. Κι αυτό εξηγείται επαρκώς στην διαδικασία της Μύησης.

Ακόμα αυτές οι Καταστάσεις είναι η ουσία και το περιεχόμενο των διαφόρων βαθμίδων της Περισυλλογής για όσους βιώνουν πραγματική την διαδικασία.

Γέννηση του Όντος (Ψυχής), ο Ζαγρέας, η Διάσπαση κι η Ενότητα, το Λίκνο Κάνιστρο

Όταν μιλάμε για Γέννηση του Όντος ή της Ψυχής (που είναι το ίδιο) δεν μιλάμε για γέννηση κάποιας ουσίας ή εξέλιξη κάποιας ουσίας, μιλάμε για Εκδήλωση της Ουσίας (του Όντος, της Ψυχής) στον Χώρο της Αντίληψης (για Δραστηριότητα δηλαδή). Μιλάμε για Αντίληψη, για Δραστηριότητα που είναι Αναγνώριση και Γνώση και Επίγνωση των Καταστάσεων της Αντίληψης (που Βιώνει η Αντίληψη).

Η Πρωταρχική Αντίληψη που Αναδύεται (κι Αντανακλά στην Αντίληψη την Πραγματικότητα) είναι Αυτή της Ενότητας που Παραμένει Όποιες Μεταβολές κι αν ακολουθήσουν, σαν Υπόβαθρο και σαν Αληθινή Κατάσταση. Είναι ο Πρωτόγονος, ο Ζαγρέας των Μυστηρίων, ο Αρχικός Διόνυσος. Εκδηλώνεται σαν Φως, Φως που Φανερώνει κι ονομάζεται Φάνης. Είναι ο Ολόλαμπρος Ηλιακός Λόγος, ο Ήλιος του Μεσονυκτίου στο Απόγειό του, ο Απόλλωνας της Μυστικής Λατρείας.

Από Αυτή την Πρωταρχική κατάσταση θα προκύψουν όλες οι Διαφοροποιήσεις, η Διάσπαση Υποκειμένου Αντικειμένου, το Παγκόσμιο Εγώ, που είναι το Πρόσωπο Πρότυπο της Ατομικότητας στους Κατώτερους Κόσμους, των πολλών εγώ της πολλαπλότητας (ή αλλιώς των «προσωπείων του Θεού).

Σε κάθε Πρωτοχρονιά, που γιορτάζεται τις μέρες του Χειμερινού Ηλιοστασίου, ο Ζαγρέας γεννιέται σαν Διόνυσος Λικνίτης, σαν Ιερό Βρέφος μέσα σε ένα τελετουργικό Λίκνο-κάνιστρο. Το Λίκνο-κάνιστρο δεν είναι απλά ένα όργανο της Τελετουργίας του Νέου Έτους. Έχει Μυστική Σημασία και Μυστηριακό Περιεχόμενο. Είναι το Λιχνιστήρι του Θεού που περισυλλέγει τα προσωπεία του, που λιχνίζει και ξεχωρίζει τους όσιους από τους βέβηλους. Είναι ακόμα το Λιχνιστήρι με το οποίο ο μύστης λιχνίζει τις πράξεις του για να οδηγηθεί στην Ορθή ζωή. Είναι στην πραγματικότητα το Πεδίο της Ζωής κι η εμπειρία της ζωής.

Απόλλων, το Φως και το Σκοτάδι, ο Πύθων, (η Επανάληψη της νίκης του Απόλλωνα με την τελετουργική επανάληψη και την μνήμη)

Το Πρώτο λοιπόν που Αναδύεται από την Νύχτα και την Απουσία κι Εκδηλώνεται σε μια άλλη οντολογική περιοχή, στην Περιοχή του Ερέβους είναι το Φως. Το Απολλώνιο Φως είναι η Αντίληψη που έχει Επίγνωση της Παρουσίας. Μιας Παρουσίας Καθαρής, Χωρίς Ιδιότητες, Εκτυφλωτικά Κενής.

Είναι ακριβώς το Φως της Επίγνωσης που Διαφοροποιείται κι Αποκτά, σαν Υποκείμενο, Επίγνωση του Εαυτού σαν Αντικειμένου. Συμβολικά είναι ο Δημιουργός Διόνυσος, Αυτός από τον Οποίο θα Ξεδιπλωθεί όλη η Δημιουργία. Είναι ακόμα ο Βάκχος των Μυστηρίων που Οδηγεί την Ψυχή από την πολλαπλότητα στην Ενότητα. Στον ετήσιο Κύκλο ο Διόνυσος κυριαρχεί την εποχή της Εαρινής Ισημερίας, σαν Θεός της Άνοιξης και της Δημιουργίας. Ο Βάκχος είναι ο Θεός που κυριαρχεί στην Φθινοπωρινή Ισημερία, κι ευνοεί την Απόσπαση από την ζωή, την Απόσυρση και την Περισυλλογή.

Όταν το Υποκείμενο Διαχωρίζεται από τον Χώρο της Δραστηριότητάς του, από τον Χώρο, μετουσιώνεται σε Φως που Διαχέεται Παντού. Αυτός είναι ο Φανερός Απόλλωνας που σαν Φωτεινή Ουσία, Φωτεινή Παρουσία, είναι η Βαθύτερη Ουσία των όντων, το Θείο Πρόσωπο Πρότυπο των όντων. Ο Απόλλωνας είναι ο Λαμπρός Θεός της Καλοκαιρίας, της αποθέωσης της δημιουργίας, του Θερινού Ηλιοστασίου αλλά και ο Μυσταγωγός Θεός που με την Λογική Διάκριση Προσανατολίζει προς το Αληθινό.

Στην πραγματικότητα ο Απόλλωνας είναι το Φως της Επίγνωσης που διαλύει τα σκοτάδια και φωτίζει τον Χώρο. Διηγούνταν από παλιά τον μύθο με τον Πύθωνα, το μυθικό φίδι που κυριαρχούσε στον Χώρο (στον Κόσμο, που ταυτίζεται με τον Ιερό Χώρο των Δελφών), για λογαριασμό της Γαίας και που σκότωσε ο Απόλλωνας για να κυριαρχήσει στον Χώρο. Στην πραγματικότητα, σύμφωνα με την ερμηνεία των Οσίων και των Ιερέων των Δελφών ο Πύθωνας δεν είναι παρά ο Ίδιος ο Απόλλωνας που Διευρύνει την Επίγνωσή του στις σκοτεινές περιοχές της δραστηριότητάς του, ή Αλλιώς ο Πύθωνας είναι οι σκοτεινές περιοχές στις οποίες επεκτείνεται το Φως.

Ο Απόλλωνας είναι το Θεϊκό Πρόσωπο, η Φωτεινή Ουσία του Όντος, των όντων, των ανθρώπων, το Παγκόσμιο Εγώ. Με αυτή την έννοια ο Απόλλωνας είναι ο Θεός που κυριαρχεί στους Κατώτερους Κόσμους σαν Καθοδηγητής των ανθρώπων στον Φωτεινό Δρόμο της Αρετής και της Αλήθειας.

Η Τελετουργική Αναπαράσταση της Νίκης του Απόλλωνα, δεν υπενθυμίζει απλά μια μεταφυσική πραγματικότητα αλλά επιβεβαιώνει και την φυσική (εκ φύσεως) δυνατότητα του ανθρώπου να βρει τον Δρόμο της Απελευθέρωσης στον Φωτεινό Ουρανό και την Πρακτική Οδό για να βιώσει αυτή την εμπειρία.

Οι Κατώτεροι Κόσμοι (στα Τάρταρα)

Η δημιουργία των Κατώτερων Κόσμων και της πτώσης του Όντος από την Ενότητα (του Παγκόσμιου Εγώ) στην Πολλαπλότητα (των πολλών ατομικοτήτων) περιγράφεται στον Ιερό Μύθο του Διασπαραγμού του Θεού (Ζαγρέα) από τους Τιτάνες. Ο Μύθος ήταν γνωστός στον Ευρύτερο Χώρο της Μεσογείου, στην Κρήτη, στην Θράκη, στην Ανατολή και στην Δύση και χρησιμοποιήθηκε από τον Ορφέα και τους Ορφικούς για να ερμηνεύσει το Μυστήριο της Μιας Ψυχής που Γίνεται Πολλά, το Μυστήριο της ατομικής ψυχής που στο Εσώτερο Βάθος της Είναι η Μία Ψυχή.

Στην πραγματικότητα ο Μύθος του Διασπαραγμού του Θεού, που είναι ένα σύμβολο, δεν περιγράφει μια «εγκληματική» ενέργεια, αλλά μια Τελετουργία, μια Ιερή Διαδικασία που είναι Φυσική κι αποδεκτή αλλά οδηγεί το Ον σε περιορισμένες καταστάσεις. Περιγράφει στην ουσία την Κάθοδο της Ελεύθερης Ψυχής στην περιορισμένη ατομικότητα που εκδηλώνεται μέσα από ένα υλικό φορέα (μιας νοητικής, αστρικής, αιθερικής ή «υλικής» ύλης).

Οι Όσιοι του Απόλλωνα γνώριζαν και μια άλλη εκδοχή ή περιγραφή αυτής της «κατώτερης δημιουργίας». Ο Απόλλων είναι η Φωτεινή Ψυχή, η Φωτεινή Ουσία, το Αληθινό Φως του Όντος που φωτίζει (με Ουσία) όλα τα όντα, όπως ο Ήλιος φωτίζει με τις ακτίνες του όλο τον κόσμο. Το Ον, τα όντα, οι άνθρωποι, ο άνθρωπος, όταν αναζητά στο Βάθος της Ύπαρξής του την Ουσία βιώνει το Θείο Φως του Απόλλωνα

Στην πραγματικότητα δεν έχει σημασία πως θα περιγράψουμε ένα οντολογικό γεγονός ή μια κατάσταση της ύπαρξης. Η πραγματικότητα δεν αλλάζει. Ο Άνθρωπος είναι ο Θεός, ο Ζαγρέας, ο Απόλλωνας, η Θεία Ψυχή που περιορίζεται και γίνεται Δέσμια Ψυχή, ατομική ψυχή και σκλαβώνεται σε ένα σώμα τυφλωμένη από την φαντασμαγορία των αισθήσεων και των εμπειριών ενός «εξωτερικού» κόσμου. Όλα αυτά που βιώνει ο άνθρωπος στους κατώτερους κόσμους είναι αληθινά όσο συμβαίνουν, αλλά είναι παροδικά. Κι είναι μια εξωτερική εμπειρία κι όχι μια Μόνιμη Αίσθηση Ύπαρξης. Η Ψυχή Είναι. Αλλά η εξωτερική εμπειρία είναι εμπειρία της μεταβολής, του γίγνεσθαι. Άλλο πράγμα είναι η Μόνιμη Αίσθηση της Αληθινής Ουσίας κι άλλο πράγμα η εξωτερική παροδική εμπειρία που δεν αφήνει ίχνη παρά μόνο στην μνήμη. Κι είναι ακριβώς αυτή η εμμονή της Ψυχής στην μνήμη, στις μνήμες και τις εξωτερικές εμπειρίες που την αλυσοδένει στην εξωτερική εμπειρία, στην ζωή στον εξωτερικό κόσμο και στην συνεχή επαναγέννηση, ξανά και ξανά.

Το Μυητικό Έργο, και στους Δελφούς, και στην Ελευσίνα και σε όλα τα Ιερά της Ελλάδας είχε ακριβώς αυτόν τον σκοπό. Να μας αποσπάσει από τον κόσμο των φαινομένων και να μας Δείξει πως να Βιώσουμε την Φωτεινή Ουσία Μέσα μας.

Τα Ιερά και τα Όσια, το βέβηλο, το κοσμικό

Στην αντίληψη των Απολλώνιων, των Οσίων και των άλλων που ακολουθούσαν τον Δρόμο του Φωτός, υπήρχε μια σαφής διάκριση ανάμεσα στο Ιερό, το Όσιο και το βέβηλο.

Ιερό είναι η Πραγματικότητα, η Αίσθηση της Ενότητας, το Φως (κι οι Φωτεινοί Κόσμοι) που Βιώνουμε Μέσα μας, με την Μύηση, την Περισυλλογή κι όταν εγκαταλείπουμε (μυημένοι στην Αλήθεια) τους κατώτερους κόσμους.

Ζώντας στους κατώτερους κόσμους και στην γη Όσιο είναι ό,τι οδηγεί στο Φως, η Αλήθεια (που Αποκαλύπτεται στην Μύηση), η Ορθή Ζωή, η Τήρηση έμπρακτα του Ιερού Έτους, (των Περισυλλογών, των Γιορτών, των Τελετουργιών), η θρησκευτική ζωή. Οι Όσιοι κι όσοι τους ακολουθούσαν (μια ιερή κοινότητα) είχαν φτάσει να ζουν μια ιερή ζωή, που δεν είχε καμία σχέση με την ζωή του κόσμου.

Γίνεται λοιπόν κατανοητό ότι η Δελφική Κοινότητα (που μέσω της Ιερής Αμφικτυονίας) επηρέαζε τον ευρύτερο μεσογειακό χώρο είχε άλλο προορισμό κι άλλες εργασίες κι όχι την συντήρηση απλά ενός Μαντείου. Η εικόνα που σχηματίζουν οι απληροφόρητοι για τους Δελφούς είναι τελείως διαστρεβλωμένη. Το έργο των Απολλώνιων Οσίων ήταν τελείως Εσωτερικό, και Μυστικό και δεν είχε να κάνει τίποτα με την εξωτερική ζωή και τις εξωτερικές δραστηριότητες του Δελφικού Ιερού, της Αμφικτυονίας, των ιερών πολέμων κι όλα αυτά που έβλεπαν οι άνθρωποι να συμβαίνουν εξωτερικά. Οι Όσιοι απλά καθοδηγούσαν κι ήταν οι Κατώτεροι Ιερείς που ασχολούνταν με όλα αυτά. Αλλά και πάλι, συχνά, δεν εισακούονταν καθώς ήταν σε σχέση με βέβηλους, αμαθείς κι ανθρώπους της εξουσίας που είχαν άλλα συμφέροντα.

Θέλουμε να πούμε ότι η πραγματικότητα είναι αρκετά πολύπλοκη και περίπλοκη και εκτείνεται σε πολλά επίπεδα. Καθένας, ανάλογα με το πόσο κατανοεί, ή τι πληροφορίες έχει, ή τι πληροφορίες επιλέγει βγάζει τα συμπεράσματα που θέλει. Αν κάποιος θέλει να δει τι ήταν πραγματικά η Δελφική Λατρεία πρέπει να δει Εσωτερικά, την Εσωτερική Δραστηριότητα, κι όχι τις εξωτερικές πράξεις. Καθένας καταλαβαίνει ό,τι θέλει.

Ο Άχρονος Χρόνος (Α&Ω)

Οι Απολλώνιοι Λάτρες του Φωτός, της Φωτεινής Ουσίας του Παντός ζούσαν μια Ιερή Ζωή όχι γιατί γνώριζαν όσα γνώριζαν, ή πίστευαν όσα πίστευαν ή τηρούσαν τους Ιερούς Κανόνες και τις Ιερές Τελετουργίες στην διάρκεια του Ιερού Έτους, αλλά κυρίως επειδή αυτοί οι ίδιοι, εσωτερικά, απέσυραν τις δυνάμεις της Ψυχής από τον κόσμο των φαινομένων και Βίωναν Εσωτερικά το Φως, την Ενότητα, την Ελευθερία των Ουρανών, την Αλήθεια. Το πόσο Βαθιά είχαν φτάσει ή πόσο Βαθιά μπορεί να φτάσει ο καθένας είναι ένα άλλο θέμα. Αλλά σίγουρα, με την Ευλογία του Φωτεινού Θεού και την Καθοδήγηση του Ιερού Ορφέα που ήταν Παρών με την Διδασκαλία του, κάποιοι ανάμεσα σε αυτούς τους ανθρώπους είχαν φτάσει να Βιώσουν την Εμπειρία της Προκοσμικής Νύχτας κι ίσως πέρα από αυτή την Εμπειρία να είχαν Αισθανθεί το Ιερό Δέος του Πραγματικού Εαυτού μέσα στην Απεραντοσύνη του. Ποιος ξέρει; Ποιος μπορεί να ξέρει;

Στην πραγματικότητα η Ιερή Παράδοση δεν διακόπηκε ποτέ κι όλες τις εποχές μέχρι σήμερα υπήρχαν άνθρωποι που κρατούσαν το Φως του Απόλλωνα Αναμμένο. Κι αυτά που λέμε εδώ, με κάποιες επιφυλάξεις, είναι ελάχιστα μπροστά σε αυτά που μας έχουν αποκαλυφθεί. Επιτέλους, οι άνθρωποι πρέπει να ξυπνήσουν. Αλήθεια δεν είναι ό,τι σας παρουσιάζουν σαν αλήθεια. Την Αλήθεια πρέπει να την ανακαλύψει κάποιος μόνος του, βιώνοντας προσωπικά την πραγματικότητα κι όχι ονειρευόμενος τα όνειρα άλλων. Στοχαστείτε λίγο.

Το γεγονός είναι ένα, όπως και να έχει. Όλα Ξεκινούν από Εδώ, από το Σημείο Χωρίς Διαστάσεις κι όλα καταλήγουν Εδώ, κι Όλη η Δημιουργία, όλη η Εξέλιξη, όλος ο Χρόνος, διαλύεται μέσα στο Άχρονο. Όλα είναι Φαινόμενα. Το Α και το Ω Συμβαίνουν Τώρα, Πέρα από τον Χώρο, πέρα από τον Χρόνο.

Τα Υπέρτατα Μυστήρια στους Δελφούς

Η Διάταξη των Μυστηρίων στο Έτος. Ηλιοστάσια και Ισημερίες.

Τα Φανερά Μικρά Μυστήρια της Άνοιξης

Οι Μυστικές Τελετές του Θέρους

Τα Απόκρυφα Μυστήρια του Φθινοπώρου

Η Υπέρτατη Μύηση του Χειμερινού Ηλιοστασίου

Η Τελική Μύηση

Ο Ιερός Βίος, Πνευματική Αποχή, Περισυλλογή, Αποθέωση

Οι Πλήρως Μυημένοι, Οι Όσιοι με τους Λευκούς Χιτώνες.

Η Παράδοση

Η Εσωτερική Παράδοση έξω από την γραμμή της ιστορίας, μέχρι σήμερα.

Monday, 6 October, 2025

2. The Pathless Path: A Journey Beyond the Threshold of Becoming

(Viveka Chudamani 6-10)

In the deepest chambers of the human heart, where thought dissolves into silence and words falter at the edge of mystery, there exists a threshold that few dare to cross. Beyond this invisible boundary lies not another country of the mind, but rather the dissolution of all countries, all boundaries, all the carefully constructed edifices of identity that mortals build across the span of their years. It is here, in this vast and luminous emptiness, that the ancient seeker stands—not with certainty, but with a trembling that is itself a form of knowing.

The scriptures speak, and their words echo through temple courtyards and monastery halls, reverberating against stone walls that have witnessed countless generations of prayer. Rituals unfold with mathematical precision: offerings of flowers and incense, libations poured with careful hands, mantras chanted in rhythms older than memory. The gods receive their worship, accepting the devotion of hearts that seek solace in form, in gesture, in the familiar comfort of repetition. Yet beneath all this sacred theater, beneath the smoke of offerings and the melodious recitation of holy verses, there stirs a deeper question—one that ritual cannot answer, that no amount of ceremonial perfection can resolve.

For Liberation, that most elusive of all spiritual promises, cannot be purchased with the currency of works. It cannot be earned through accumulation, whether of merit or of knowledge, of sacrifices performed or deities placated. Even if one were to extend one's practice across the unimaginable expanse of a hundred cosmic cycles—those vast epochs that mark the breathing of creation itself—still the essential transformation would remain beyond reach. Liberation is not a destination to be arrived at through effort, but rather a recognition of what has always been present, hidden only by the veils of one's own ignorance.

The Vedas themselves, those ancient fountains of wisdom that flow through the spiritual landscape like underground rivers, make this declaration with stark clarity: immortality cannot be found in the realm of riches, in the accumulation of worldly treasures or even in the hoarding of spiritual experiences. This truth stands like a mountain against the rushing stream of human desire—unmoved, uncompromising, eternal. Works, no matter how noble or how perfectly executed, cannot serve as the causeway to Liberation. They may polish the mirror of consciousness, may prepare the ground for the seed of awakening, but they themselves are not the flowering that seekers ultimately long for.

What then must one do? Or perhaps more precisely, what must one cease doing? The paradox reveals itself slowly, like dawn creeping across a landscape shrouded in mist. The man or woman of learning—not learning in the sense of mere intellectual accumulation, but learning that has ripened into wisdom—must turn away from the glittering marketplace of external pleasures. This turning away is not born of ascetic hatred or world-denying bitterness, but rather from a profound recognition that the objects of desire, no matter how beautiful or enticing, cannot quench the thirst that burns in the depths of the soul.

This renunciation is itself a mystery. It does not mean abandoning the world in physical terms, fleeing to mountain caves or desert hermitages—though such withdrawal may serve some seekers at certain stages of their journey. Rather, it means releasing the invisible chains of attachment that bind consciousness to the surface of things, to the dance of appearances that so thoroughly captivates the unexamined mind. It is a loosening of the grip, a relaxation of the fist that has been clenched around phenomena, desperately trying to hold onto experiences that are, by their very nature, as ephemeral as morning dew.

Yet this renunciation is not meant to be undertaken in isolation, through the sheer force of individual will. The path requires a guide—a preceptor whose generosity flows not from material abundance but from the overflow of their own realization. To approach such a teacher is to step into a transmission that cannot be reduced to mere instruction or information transfer. The good and generous preceptor serves as a mirror in which the seeker may glimpse their own true nature, as a catalyst that activates possibilities dormant within the student's consciousness. Their words point like a finger toward the moon of truth, and the wise student learns to look not at the finger but at what it indicates.

The truth inculcated by such a teacher is both devastatingly simple and infinitely subtle. It whispers of an identity that has never been lost, only forgotten—the identity of the individual consciousness with the Atman, that innermost essence that is simultaneously the most intimate dimension of the self and the ultimate ground of all existence. This realization is not a merging of two separate things, not a union of soul with God as though they were two entities coming together. Rather, it is the recognition that the separation was always illusory, that the wave has never been anything other than ocean, that the apparent division between self and Self was nothing more than a trick of perception, a cosmic case of mistaken identity.

To fix one's mind upon this truth is to enter into a practice that transcends practice itself. It is not concentration in the ordinary sense, where the mind is forcefully held upon an object like a restless horse reined in by its rider. Rather, it is a kind of restful abiding, a settling into what has always been one's true home. The mind, accustomed to its constant movement, its endless oscillation between past and future, gradually discovers the possibility of resting in the present moment—not the thin sliver of present that separates what was from what will be, but the eternal Now that contains all time within its spacious embrace.

This state that the ancients called Yogarudha—that condition of being established in yoga, of having climbed the ladder of spiritual ascent and found firm footing on a higher platform of consciousness—represents a crucial threshold in the seeker's journey. Yet even here, at this elevated vantage point, the work is not complete. One must still recover oneself from the sea of birth and death, that vast ocean of cyclic existence in which consciousness has been drowning for time immemorial.

The metaphor of the sea is not chosen carelessly. Birth and death are not merely biological events marking the beginning and end of a single lifetime, but rather the fundamental rhythm of manifest existence itself. Each moment brings a birth—of thoughts, sensations, perceptions, emotions—and each moment brings a death as these phenomena dissolve back into the formless source from which they emerged. To be caught in this sea is to be tossed endlessly by waves of becoming, never finding solid ground, never touching the ocean floor where all movement ceases and perfect stillness reigns.

The means of recovery from this drowning is described as devotion to right discrimination—viveka, that faculty of discernment that can distinguish between the real and the unreal, between the eternal and the transient, between the Self and the not-Self. This discrimination is not cold or intellectual, not a matter of merely cataloging phenomena into categories. Rather, it is a living wisdom, suffused with devotion, powered by an earnest longing for truth. It sees through the masquerade of appearances not with contempt but with clear-eyed compassion, recognizing the divine play while no longer being entrapped by it.

The wise person, having attained even a glimpse of this discriminative wisdom, makes a radical choice: to give up all works in the conventional sense and to focus entirely on the realization of the Atman. This giving up is perhaps the most misunderstood aspect of the spiritual path. It does not mean becoming passive or inactive, lying inert like a stone while life passes by. Rather, it means ceasing to identify with the actor, no longer claiming ownership of actions and their fruits. It means allowing actions to flow naturally from the depths of being rather than being driven by the surface winds of desire and aversion.

This practice aims at nothing less than cutting loose the bonds of birth and death—those invisible fetters that keep consciousness bound to the wheel of becoming. These bonds are not external constraints imposed by some cosmic jailer, but rather the products of ignorance, the accumulated knots of misidentification that tie awareness to limited forms of existence. To cut them loose requires more than philosophical understanding; it requires a transformation at the deepest levels of being, a rewiring of the very circuitry through which consciousness perceives and interprets reality.

The image of cutting suggests both violence and precision—violence in the sense that this liberation cannot be gentle or gradual if it is to be effective, and precision in that one must know exactly where to strike, which threads of illusion to sever. Yet the cutting is not done with external implements but with the sharp blade of insight, forged in the fires of meditation and tempered in the waters of contemplation. Each stroke of understanding loosens another bind, releases another constraint, until finally the last thread snaps and consciousness stands free.

But what does this freedom mean? What landscape opens before one who has truly cut loose the bonds of cyclic existence? Here language reaches its absolute limit, for how can words that evolved to describe the world of form and change adequately capture that which transcends all form, all change? The liberated state is sometimes described as sat-chit-ananda: being-consciousness-bliss, yet even these words are mere pointers, fingers indicating a moon that must be seen directly to be known.

Perhaps it is more accurate to speak of what Liberation is not. It is not an experience, for all experiences arise and pass away, while Liberation is eternal. It is not a state to be achieved, for all states are temporary, while Liberation is one's unchanging nature. It is not something that happens to someone, for in true Liberation, the very sense of being a separate someone dissolves like morning mist before the rising sun. What remains is neither something nor nothing, neither existence nor non-existence, but rather the ground from which all such distinctions arise—the pure awareness that witnesses both being and non-being without being touched by either.

The path toward this realization is not marked on any map, cannot be traced by any GPS of the soul. It winds through territories of the heart that each traveler must navigate according to their own inner compass. For some, it passes through valleys of devotion, where love for the Divine burns away the dross of separation. For others, it climbs the mountain peaks of discrimination, where the thin air of pure philosophy reveals vistas of truth. Still others find themselves walking the middle way of meditation, where in the balanced stillness of equanimity, the door to the absolute swings silently open.

Yet regardless of the specific contours of one's journey, certain landmarks appear consistently. There is always the initial turning away from external satisfactions, that moment when the pleasures of the world reveal their ultimate inability to satisfy the deepest hunger. There is the seeking of guidance, the recognition that one cannot navigate these subtle territories alone. There is the patient work of purification, the gradual clarification of consciousness through practice and discipline. And there is finally the grace of recognition, that moment beyond all moments when what has always been true reveals itself in stunning clarity.

This recognition does not come as a reward for effort, though effort may prepare the ground for its appearance. It arrives as a gift, yet not from any external giver. It emerges as one's own deepest nature, which has always been waiting—patient as eternity—for the clouds of confusion to part. In that recognition, all questions dissolve not because they have been answered but because the questioner disappears into the vastness of what is discovered. The seeker becomes the sought, the lover merges into the beloved, the wave recognizes itself as ocean.

And so the ancient teaching, transmitted across countless generations, comes down to this: beneath all the complexity of spiritual practice, behind all the elaborate scaffolding of philosophy and technique, there lies a simple truth. One is already what one seeks to become. Liberation is not a future attainment but a present reality, obscured only by the accumulated debris of ignorance and misidentification. The spiritual journey is thus not a movement toward something new but a removal of what conceals what has always been—a homecoming to a home one has never truly left.

In the end, when all the rituals have been completed and set aside, when all the scriptures have been studied and released, when all the philosophical arguments have been exhausted and transcended, what remains is simply this: the quiet knowing of being, the clear light of consciousness recognizing itself, the eternal presence that was never born and can never die. This is the Liberation beyond all liberations, the freedom that needs no works to establish it, the immortality that no riches can purchase. It is the Atman revealing itself as what it has always been—not a distant goal to be achieved but the very ground upon which the seeker has always stood, the very awareness through which all seeking occurs, the very life that animates every moment of the journey.

Here, in this recognition, all striving ceases not in defeat but in fulfillment. The pathless path reaches its conclusion, which was also its beginning. And in the vast silence that follows, something within whispers its eternal affirmation: I am That.

…

Το Μονοπάτι χωρίς μονοπάτι: Ένα Ταξίδι Πέρα από το Κατώφλι της Γένεσης

Στα βαθύτερα δωμάτια της ανθρώπινης καρδιάς, όπου η σκέψη διαλύεται σε σιωπή και οι λέξεις σκοντάφτουν στην άκρη του μυστηρίου, υπάρχει ένα κατώφλι που λίγοι τολμούν να διαβούν. Πέρα από αυτό το αόρατο όριο δεν βρίσκεται μια άλλη χώρα του νου, αλλά μάλλον η διάλυση όλων των χωρών, όλων των ορίων, όλων των προσεκτικά χτισμένων οικοδομημάτων της ταυτότητας που οι θνητοί χτίζουν κατά τη διάρκεια των ετών τους. Είναι εδώ, σε αυτή την απέραντη και φωτεινή κενότητα, που ο αρχαίος αναζητητής στέκεται—όχι με βεβαιότητα, αλλά με ένα τρέμουλο που είναι το ίδιο μια μορφή γνώσης.

Οι γραφές μιλούν, και τα λόγια τους αντηχούν μέσα από αυλές ναών και αίθουσες μοναστηριών, αντανακλώντας σε πέτρινους τοίχους που έχουν μαρτυρήσει αμέτρητες γενιές προσευχών. Τα τελετουργικά ξεδιπλώνονται με μαθηματική ακρίβεια: προσφορές λουλουδιών και θυμιάματος, σπονδές που χύνονται με προσεκτικά χέρια, μάντρα που ψάλλονται σε ρυθμούς παλαιότερους από τη μνήμη. Οι θεοί δέχονται τη λατρεία τους, αποδεχόμενοι την αφοσίωση καρδιών που αναζητούν παρηγοριά στη μορφή, στη χειρονομία, στην οικεία άνεση της επανάληψης. Ωστόσο, κάτω από όλο αυτό το ιερό θέατρο, κάτω από τον καπνό των προσφορών και την μελωδική απαγγελία ιερών στίχων, αναδεύεται μια βαθύτερη ερώτηση—μια που το τελετουργικό δεν μπορεί να απαντήσει, που καμία ποσότητα τελετουργικής τελειότητας δεν μπορεί να λύσει.

Γιατί η Απελευθέρωση, αυτή η πιο απατηλή από όλες τις πνευματικές υποσχέσεις, δεν μπορεί να αγοραστεί με το νόμισμα των έργων. Δεν μπορεί να κερδηθεί μέσω συσσώρευσης, είτε πρόκειται για αξία είτε για γνώση, για θυσίες που εκτελούνται ή για θεότητες που κατευνάζονται. Ακόμα και αν κάποιος επέκτεινε την πρακτική του σε όλη την αδιανόητη έκταση εκατό κοσμικών κύκλων—αυτών των απέραντων εποχών που σηματοδοτούν την αναπνοή της δημιουργίας—ακόμα και τότε η ουσιαστική μεταμόρφωση θα παρέμενε πέρα από την εμβέλεια. Η Απελευθέρωση δεν είναι ένας προορισμός που φτάνει κανείς μέσω προσπάθειας, αλλά μάλλον μια αναγνώριση αυτού που ήταν πάντα παρόν, κρυμμένο μόνο από τα πέπλα της δικής του άγνοιας.

Οι ίδιες οι Βέδες, αυτές οι αρχαίες πηγές σοφίας που ρέουν μέσα από το πνευματικό τοπίο σαν υπόγειοι ποταμοί, κάνουν αυτή τη δήλωση με απόλυτη σαφήνεια: η αθανασία δεν μπορεί να βρεθεί στο βασίλειο των πλούτων, στη συσσώρευση κοσμικών θησαυρών ή ακόμα και στη συγκέντρωση πνευματικών εμπειριών. Αυτή η αλήθεια στέκεται σαν βουνό ενάντια στο ορμητικό ρεύμα της ανθρώπινης επιθυμίας—ακίνητη, ασυμβίβαστη, αιώνια. Τα έργα, όσο ευγενή ή τέλεια εκτελεσμένα και αν είναι, δεν μπορούν να χρησιμεύσουν ως γέφυρα προς την Απελευθέρωση. Μπορεί να γυαλίσουν τον καθρέφτη της συνείδησης, μπορεί να προετοιμάσουν το έδαφος για τον σπόρο της αφύπνισης, αλλά τα ίδια δεν είναι η άνθιση που οι αναζητητές τελικά λαχταρούν.

Τι πρέπει λοιπόν να κάνει κανείς; Ή ίσως πιο ακριβώς, τι πρέπει να σταματήσει να κάνει; Το παράδοξο αποκαλύπτεται αργά, σαν την αυγή που σέρνεται σε ένα τοπίο σκεπασμένο από ομίχλη. Ο άνδρας ή η γυναίκα της μάθησης—όχι μάθησης με την έννοια της απλής πνευματικής συσσώρευσης, αλλά μάθησης που έχει ωριμάσει σε σοφία—πρέπει να στραφεί μακριά από την αστραφτερή αγορά των εξωτερικών απολαύσεων. Αυτή η στροφή δεν γεννιέται από ασκητικό μίσος ή από πικρία που αρνείται τον κόσμο, αλλά μάλλον από μια βαθιά αναγνώριση ότι τα αντικείμενα της επιθυμίας, όσο όμορφα ή δελεαστικά και αν είναι, δεν μπορούν να σβήσουν τη δίψα που καίει στα βάθη της ψυχής.

Αυτή η παραίτηση είναι η ίδια ένα μυστήριο. Δεν σημαίνει εγκατάλειψη του κόσμου σε φυσικούς όρους, φυγή σε σπηλιές βουνών ή ερημιές ερήμων—αν και τέτοια απόσυρση μπορεί να εξυπηρετήσει ορισμένους αναζητητές σε ορισμένα στάδια του ταξιδιού τους. Μάλλον, σημαίνει απελευθέρωση των αόρατων αλυσίδων της προσκόλλησης που δένουν τη συνείδηση στην επιφάνεια των πραγμάτων, στον χορό των εμφανίσεων που τόσο πλήρως μαγεύει τον ανεξέταστο νου. Είναι μια χαλάρωση της λαβής, μια χαλάρωση της γροθιάς που ήταν σφιγμένη γύρω από τα φαινόμενα, προσπαθώντας απελπισμένα να κρατηθεί σε εμπειρίες που είναι, από τη φύση τους, τόσο εφήμερες όσο η πρωινή δροσιά.

Ωστόσο, αυτή η παραίτηση δεν προορίζεται να γίνει σε απομόνωση, μέσω της καθαρής δύναμης της ατομικής βούλησης. Ο δρόμος απαιτεί έναν οδηγό—έναν προπονητή του οποίου η γενναιοδωρία ρέει όχι από υλική αφθονία αλλά από την υπερχείλιση της δικής του πραγματοποίησης. Η προσέγγιση ενός τέτοιου δασκάλου είναι να μπεις σε μια μετάδοση που δεν μπορεί να περιοριστεί σε απλή διδασκαλία ή μεταφορά πληροφοριών. Ο καλός και γενναιόδωρος προπονητής χρησιμεύει ως καθρέφτης στον οποίο ο αναζητητής μπορεί να ρίξει μια ματιά στη δική του αληθινή φύση, ως καταλύτης που ενεργοποιεί δυνατότητες που κοιμούνται μέσα στη συνείδηση του μαθητή. Τα λόγια του δείχνουν σαν ένα δάχτυλο προς το φεγγάρι της αλήθειας, και ο σοφός μαθητής μαθαίνει να κοιτάζει όχι το δάχτυλο αλλά αυτό που δείχνει.

Η αλήθεια που εμφυτεύεται από έναν τέτοιο δάσκαλο είναι ταυτόχρονα καταστροφικά απλή και άπειρα λεπτή. Ψιθυρίζει για μια ταυτότητα που δεν χάθηκε ποτέ, μόνο ξεχάστηκε—την ταυτότητα της ατομικής συνείδησης με τον Άτμαν, αυτή την εσωτερική ουσία που είναι ταυτόχρονα η πιο οικεία διάσταση του εαυτού και το απόλυτο έδαφος όλης της ύπαρξης. Αυτή η πραγματοποίηση δεν είναι μια συγχώνευση δύο ξεχωριστών πραγμάτων, όχι μια ένωση ψυχής με Θεό σαν να ήταν δύο οντότητες που ενώνονται. Μάλλον, είναι η αναγνώριση ότι ο διαχωρισμός ήταν πάντα απατηλός, ότι το κύμα δεν ήταν ποτέ τίποτα άλλο από ωκεανός, ότι ο φαινομενικός διαχωρισμός μεταξύ εαυτού και Εαυτού δεν ήταν τίποτα άλλο από ένα τέχνασμα της αντίληψης, μια κοσμική περίπτωση λανθασμένης ταυτότητας.

Το να στερεώσει κανείς το νου του σε αυτή την αλήθεια είναι να μπει σε μια πρακτική που υπερβαίνει την ίδια την πρακτική. Δεν είναι συγκέντρωση με την συνηθισμένη έννοια, όπου ο νους κρατιέται βίαια σε ένα αντικείμενο σαν ένα ανήσυχο άλογο που συγκρατείται από τον αναβάτη του. Μάλλον, είναι ένα είδος ξεκούραστης παραμονής, μια εγκατάσταση σε αυτό που ήταν πάντα το αληθινό σπίτι κάποιου. Ο νους, συνηθισμένος στην συνεχή κίνησή του, στην ατελείωτη ταλάντωσή του μεταξύ παρελθόντος και μέλλοντος, ανακαλύπτει σταδιακά τη δυνατότητα να ξεκουραστεί στην παρούσα στιγμή—όχι το λεπτό κομμάτι του παρόντος που χωρίζει αυτό που ήταν από αυτό που θα είναι, αλλά το αιώνιο Τώρα που περιέχει όλο τον χρόνο μέσα στην ευρύχωρη αγκαλιά του.

Αυτή η κατάσταση που οι αρχαίοι ονόμαζαν Γιογκαρούδα—αυτή η κατάσταση του να είναι εδραιωμένος στη γιόγκα, του να έχει σκαρφαλώσει τη σκάλα της πνευματικής ανόδου και να έχει βρει σταθερό πάτημα σε μια υψηλότερη πλατφόρμα συνείδησης—αντιπροσωπεύει ένα κρίσιμο κατώφλι στο ταξίδι του αναζητητή. Ωστόσο, ακόμα και εδώ, σε αυτό το υπερυψωμένο σημείο θέας, το έργο δεν είναι ολοκληρωμένο. Κάποιος πρέπει ακόμα να ανακτήσει τον εαυτό του από τη θάλασσα της γέννησης και του θανάτου, αυτό τον απέραντο ωκεανό της κυκλικής ύπαρξης στον οποίο η συνείδηση πνίγεται από αμνημονεύτων χρόνων.

Η μεταφορά της θάλασσας δεν επιλέγεται απερίσκεπτα. Η γέννηση και ο θάνατος δεν είναι απλώς βιολογικά γεγονότα που σηματοδοτούν την αρχή και το τέλος μιας μοναδικής ζωής, αλλά μάλλον ο θεμελιώδης ρυθμός της ίδιας της φανερής ύπαρξης. Κάθε στιγμή φέρνει μια γέννηση—σκέψεων, αισθήσεων, αντιλήψεων, συναισθημάτων—και κάθε στιγμή φέρνει έναν θάνατο καθώς αυτά τα φαινόμενα διαλύονται πίσω στην άμορφη πηγή από την οποία προέκυψαν. Το να είναι κανείς παγιδευμένος σε αυτή τη θάλασσα είναι να ρίχνεται ασταμάτητα από κύματα γένεσης, χωρίς ποτέ να βρίσκει στερεό έδαφος, χωρίς ποτέ να αγγίζει τον πυθμένα του ωκεανού όπου όλη η κίνηση σταματά και βασιλεύει τέλεια ησυχία.

Το μέσο ανάκτησης από αυτό το πνίξιμο περιγράφεται ως αφοσίωση στη σωστή διάκριση—βιβέκα, αυτή η ικανότητα διάκρισης που μπορεί να διακρίνει μεταξύ του πραγματικού και του μη πραγματικού, μεταξύ του αιώνιου και του παροδικού, μεταξύ του Εαυτού και του μη-Εαυτού. Αυτή η διάκριση δεν είναι κρύα ή πνευματική, όχι θέμα απλής καταγραφής φαινομένων σε κατηγορίες. Μάλλον, είναι μια ζωντανή σοφία, εμποτισμένη με αφοσίωση, τροφοδοτούμενη από μια ειλικρινή λαχτάρα για αλήθεια. Βλέπει μέσα από τη μεταμφίεση των εμφανίσεων όχι με περιφρόνηση αλλά με καθαρή, συμπονετική ματιά, αναγνωρίζοντας το θεϊκό παιχνίδι ενώ δεν παγιδεύεται πλέον από αυτό.

Ο σοφός άνθρωπος, έχοντας αποκτήσει έστω και μια ματιά αυτής της διακριτικής σοφίας, κάνει μια ριζική επιλογή: να εγκαταλείψει όλα τα έργα με την συμβατική έννοια και να εστιάσει πλήρως στην πραγματοποίηση του Άτμαν. Αυτή η εγκατάλειψη είναι ίσως η πιο παρεξηγημένη πλευρά του πνευματικού δρόμου. Δεν σημαίνει να γίνει παθητικός ή αδρανής, να κείται ακίνητος σαν πέτρα ενώ η ζωή περνάει. Μάλλον, σημαίνει να σταματήσει να ταυτίζεται με τον δράστη, να μην διεκδικεί πλέον ιδιοκτησία των πράξεων και των καρπών τους. Σημαίνει να επιτρέπει στις πράξεις να ρέουν φυσικά από τα βάθη της ύπαρξης αντί να οδηγούνται από τους επιφανειακούς ανέμους της επιθυμίας και της αποστροφής.

Αυτή η πρακτική στοχεύει σε τίποτα λιγότερο από το να κόψει τα δεσμά της γέννησης και του θανάτου—αυτά τα αόρατα δεσμά που κρατούν τη συνείδηση δεμένη στον τροχό της γένεσης. Αυτά τα δεσμά δεν είναι εξωτερικοί περιορισμοί που επιβάλλονται από κάποιον κοσμικό δεσμοφύλακα, αλλά μάλλον τα προϊόντα της άγνοιας, οι συσσωρευμένοι κόμποι της λανθασμένης ταυτοποίησης που δένουν την επίγνωση σε περιορισμένες μορφές ύπαρξης. Για να τα κόψει κανείς απαιτείται περισσότερο από φιλοσοφική κατανόηση· απαιτείται μια μεταμόρφωση στα βαθύτερα επίπεδα της ύπαρξης, μια επανακαλωδίωση του ίδιου του κυκλώματος μέσω του οποίου η συνείδηση αντιλαμβάνεται και ερμηνεύει την πραγματικότητα.

Η εικόνα του κόψιμου υποδηλώνει τόσο βία όσο και ακρίβεια—βία με την έννοια ότι αυτή η απελευθέρωση δεν μπορεί να είναι ήπια ή σταδιακή αν είναι να είναι αποτελεσματική, και ακρίβεια στο ότι πρέπει να ξέρει κανείς ακριβώς πού να χτυπήσει, ποιες κλωστές της ψευδαίσθησης να κόψει. Ωστόσο, το κόψιμο δεν γίνεται με εξωτερικά εργαλεία αλλά με την κοφτερή λεπίδα της διορατικότητας, σφυρηλατημένη στις φωτιές του διαλογισμού και σκληρυμένη στα νερά της περισυλλογής. Κάθε χτύπημα κατανόησης χαλαρώνει άλλο ένα δεσμό, απελευθερώνει άλλον έναν περιορισμό, μέχρι τελικά η τελευταία κλωστή να σπάσει και η συνείδηση να σταθεί ελεύθερη.

Αλλά τι σημαίνει αυτή η ελευθερία; Ποιο τοπίο ανοίγεται μπροστά σε εκείνον που έχει πραγματικά κόψει τα δεσμά της κυκλικής ύπαρξης; Εδώ η γλώσσα φτάνει στο απόλυτο όριό της, γιατί πώς μπορούν λέξεις που εξελίχθηκαν για να περιγράψουν τον κόσμο της μορφής και της αλλαγής να συλλάβουν επαρκώς αυτό που υπερβαίνει κάθε μορφή, κάθε αλλαγή; Η απελευθερωμένη κατάσταση περιγράφεται μερικές φορές ως σατ-τσιτ-άναντα: ύπαρξη-συνείδηση-ευδαιμονία, ωστόσο ακόμα και αυτές οι λέξεις είναι απλώς δείκτες, δάχτυλα που δείχνουν ένα φεγγάρι που πρέπει να δει κανείς απευθείας για να το γνωρίσει.

Ίσως είναι πιο ακριβές να μιλήσουμε για το τι ΔΕΝ είναι η Απελευθέρωση. Δεν είναι μια εμπειρία, γιατί όλες οι εμπειρίες αναδύονται και εξαφανίζονται, ενώ η Απελευθέρωση είναι αιώνια. Δεν είναι μια κατάσταση που πρέπει να επιτευχθεί, γιατί όλες οι καταστάσεις είναι προσωρινές, ενώ η Απελευθέρωση είναι η αμετάβλητη φύση κάποιου. Δεν είναι κάτι που συμβαίνει σε κάποιον, γιατί στην αληθινή Απελευθέρωση, η ίδια η αίσθηση του να είναι ένας ξεχωριστός κάποιος διαλύεται σαν πρωινή ομίχλη μπροστά στον ανατέλλοντα ήλιο. Αυτό που μένει δεν είναι ούτε κάτι ούτε τίποτα, ούτε ύπαρξη ούτε μη-ύπαρξη, αλλά μάλλον το έδαφος από το οποίο αναδύονται όλες αυτές οι διακρίσεις—η καθαρή επίγνωση που μαρτυρεί τόσο την ύπαρξη όσο και τη μη-ύπαρξη χωρίς να αγγίζεται από καμία.

Ο δρόμος προς αυτή την πραγματοποίηση δεν είναι σημειωμένος σε κανέναν χάρτη, δεν μπορεί να εντοπιστεί από κανένα GPS της ψυχής. Περιπλανιέται μέσα από εδάφη της καρδιάς που κάθε ταξιδιώτης πρέπει να πλοηγηθεί σύμφωνα με τη δική του εσωτερική πυξίδα. Για κάποιους, περνάει μέσα από κοιλάδες αφοσίωσης, όπου η αγάπη για το Θεϊκό καίει τα σκουπίδια του διαχωρισμού. Για άλλους, σκαρφαλώνει στις κορυφές της διάκρισης, όπου ο αραιός αέρας της καθαρής φιλοσοφίας αποκαλύπτει πανοράματα αλήθειας. Άλλοι βρίσκουν τον εαυτό τους να περπατούν τον μεσαίο δρόμο του διαλογισμού, όπου στην ισορροπημένη ησυχία της ισορροπίας, η πόρτα προς το απόλυτο ανοίγει αθόρυβα.

Ωστόσο, ανεξάρτητα από τα συγκεκριμένα περιγράμματα του ταξιδιού κάποιου, ορισμένα ορόσημα εμφανίζονται σταθερά. Υπάρχει πάντα η αρχική στροφή μακριά από τις εξωτερικές ικανοποιήσεις, εκείνη η στιγμή που οι απολαύσεις του κόσμου αποκαλύπτουν την απόλυτη αδυναμία τους να ικανοποιήσουν την βαθύτερη πείνα. Υπάρχει η αναζήτηση καθοδήγησης, η αναγνώριση ότι δεν μπορεί κανείς να πλοηγηθεί σε αυτά τα λεπτά εδάφη μόνος του. Υπάρχει η υπομονετική εργασία της κάθαρσης, η σταδιακή διαύγεια της συνείδησης μέσω πρακτικής και πειθαρχίας. Και υπάρχει τελικά η χάρη της αναγνώρισης, εκείνη η στιγμή πέρα από όλες τις στιγμές όταν αυτό που ήταν πάντα αληθινό αποκαλύπτεται σε εκπληκτική σαφήνεια.

Αυτή η αναγνώριση δεν έρχεται ως ανταμοιβή για την προσπάθεια, αν και η προσπάθεια μπορεί να προετοιμάσει το έδαφος για την εμφάνισή της. Έρχεται ως δώρο, ωστόσο όχι από κάποιον εξωτερικό δωρητή. Αναδύεται ως η βαθύτερη φύση κάποιου, που πάντα περίμενε—υπομονετική σαν την αιωνιότητα—για τα σύννεφα της σύγχυσης να διαλυθούν. Σε αυτή την αναγνώριση, όλες οι ερωτήσεις διαλύονται όχι επειδή έχουν απαντηθεί αλλά επειδή ο ερωτών εξαφανίζεται στην απέραντη έκταση αυτού που ανακαλύπτεται. Ο αναζητητής γίνεται το αναζητούμενο, ο εραστής συγχωνεύεται στον αγαπημένο, το κύμα αναγνωρίζει τον εαυτό του ως ωκεανό.

Και έτσι η αρχαία διδασκαλία, που μεταδίδεται σε αμέτρητες γενιές, καταλήγει σε αυτό: κάτω από όλη την πολυπλοκότητα της πνευματικής πρακτικής, πίσω από όλο την περίτεχνη σκαλωσιά της φιλοσοφίας και της τεχνικής, κρύβεται μια απλή αλήθεια. Κάποιος είναι ήδη αυτό που επιδιώκει να γίνει. Η Απελευθέρωση δεν είναι μια μελλοντική κατάκτηση αλλά μια παρούσα πραγματικότητα, κρυμμένη μόνο από τα συσσωρευμένα συντρίμμια της άγνοιας και της λανθασμένης ταυτοποίησης. Το πνευματικό ταξίδι είναι λοιπόν όχι μια κίνηση προς κάτι νέο αλλά μια αφαίρεση αυτού που κρύβει αυτό που ήταν πάντα—ένας γυρισμός στο σπίτι, σε ένα σπίτι που δεν έχει ποτέ πραγματικά αφήσει.

Στο τέλος, όταν όλα τα τελετουργικά έχουν ολοκληρωθεί και παραμεριστεί, όταν όλες οι γραφές έχουν μελετηθεί και απελευθερωθεί, όταν όλα τα φιλοσοφικά επιχειρήματα έχουν εξαντληθεί και τα έχουμε υπερβεί, αυτό που μένει είναι απλά αυτό: η ήσυχη γνώση της ύπαρξης, το καθαρό φως της συνείδησης που αναγνωρίζει τον εαυτό της, η αιώνια παρουσία που δεν γεννήθηκε ποτέ και δεν μπορεί ποτέ να πεθάνει. Αυτή είναι η Απελευθέρωση πέρα από όλες τις απελευθερώσεις, η ελευθερία που δεν χρειάζεται έργα για να εδραιωθεί, η αθανασία που κανένας πλούτος δεν μπορεί να αγοράσει. Είναι ο Άτμαν που αποκαλύπτει τον εαυτό του ως αυτό που ήταν πάντα—όχι ένα μακρινό στόχο που πρέπει να επιτευχθεί αλλά το ίδιο το έδαφος πάνω στο οποίο ο αναζητητής στεκόταν πάντα, η ίδια η επίγνωση μέσω της οποίας συμβαίνει όλη η αναζήτηση, η ίδια η ζωή που εμψυχώνει κάθε στιγμή του ταξιδιού.

Εδώ, σε αυτή την αναγνώριση, όλη η προσπάθεια σταματά όχι σε ήττα αλλά σε εκπλήρωση. Ο δρόμος χωρίς δρόμο φτάνει στο συμπέρασμά του, που ήταν επίσης και η αρχή του. Και στην απέραντη σιωπή που ακολουθεί, κάτι μέσα ψιθυρίζει την αιώνια επιβεβαίωσή του: Είμαι Αυτό.

Intellectual property rights

The entire content of our website, including, but not limited to, texts, news, graphics, photographs, diagrams, illustrations, services provided and generally any kind of files, is subject to intellectual property (copyright) and is governed by the national and international provisions on Intellectual Property, with the exception of the expressly recognized rights of third parties.
Therefore, it is expressly prohibited to reproduce, republish, copy, store, sell, transmit, distribute, publish, perform, "download", translate, modify in any way, in part or in summary, without the express prior written consent of the Foundation. It is known that in case the Foundation consents, the applicant is obliged to explicitly refer via links (hyperlinks) to the relevant content of the Foundation's website. This obligation of the applicant exists even if it is not explicitly stated in the written consent of the Foundation.
Exceptionally, it is permitted to individually store and copy parts of the content on a simple personal computer for strictly personal use (private study or research, educational purposes), without the intention of commercial or other exploitation and always under the condition of indicating the source of its origin, without this in any way implies a grant of intellectual property rights.
It is also permitted to republish material for purposes of promoting the events and activities of the Foundation, provided that the source is mentioned and that no intellectual property rights are infringed, no trademarks are modified, altered or deleted.
Everything else that is included on the electronic pages of our website and constitutes registered trademarks and intellectual property products of third parties is their own sphere of responsibility and has nothing to do with the website of the Foundation.

Δικαιώματα πνευματικής ιδιοκτησίας

Το σύνολο του περιεχομένου του Δικτυακού μας τόπου, συμπεριλαμβανομένων, ενδεικτικά αλλά όχι περιοριστικά, των κειμένων, ειδήσεων, γραφικών, φωτογραφιών, σχεδιαγραμμάτων, απεικονίσεων, παρεχόμενων υπηρεσιών και γενικά κάθε είδους αρχείων, αποτελεί αντικείμενο πνευματικής ιδιοκτησίας (copyright) και διέπεται από τις εθνικές και διεθνείς διατάξεις περί Πνευματικής Ιδιοκτησίας, με εξαίρεση τα ρητώς αναγνωρισμένα δικαιώματα τρίτων.

Συνεπώς, απαγορεύεται ρητά η αναπαραγωγή, αναδημοσίευση, αντιγραφή, αποθήκευση, πώληση, μετάδοση, διανομή, έκδοση, εκτέλεση, «λήψη» (download), μετάφραση, τροποποίηση με οποιονδήποτε τρόπο, τμηματικά η περιληπτικά χωρίς τη ρητή προηγούμενη έγγραφη συναίνεση του Ιδρύματος. Γίνεται γνωστό ότι σε περίπτωση κατά την οποία το Ίδρυμα συναινέσει, ο αιτών υποχρεούται για την ρητή παραπομπή μέσω συνδέσμων (hyperlinks) στο σχετικό περιεχόμενο του Δικτυακού τόπου του Ιδρύματος. Η υποχρέωση αυτή του αιτούντος υφίσταται ακόμα και αν δεν αναγραφεί ρητά στην έγγραφη συναίνεση του Ιδρύματος.

Κατ’ εξαίρεση, επιτρέπεται η μεμονωμένη αποθήκευση και αντιγραφή τμημάτων του περιεχομένου σε απλό προσωπικό υπολογιστή για αυστηρά προσωπική χρήση (ιδιωτική μελέτη ή έρευνα, εκπαιδευτικούς σκοπούς), χωρίς πρόθεση εμπορικής ή άλλης εκμετάλλευσης και πάντα υπό την προϋπόθεση της αναγραφής της πηγής προέλευσής του, χωρίς αυτό να σημαίνει καθ’ οιονδήποτε τρόπο παραχώρηση δικαιωμάτων πνευματικής ιδιοκτησίας.

Επίσης, επιτρέπεται η αναδημοσίευση υλικού για λόγους προβολής των γεγονότων και δραστηριοτήτων του Ιδρύματος, με την προϋπόθεση ότι θα αναφέρεται η πηγή και δεν θα θίγονται δικαιώματα πνευματικής ιδιοκτησίας, δεν θα τροποποιούνται, αλλοιώνονται ή διαγράφονται εμπορικά σήματα.

Ό,τι άλλο περιλαμβάνεται στις ηλεκτρονικές σελίδες του Δικτυακού μας τόπου και αποτελεί κατοχυρωμένα σήματα και προϊόντα πνευματικής ιδιοκτησίας τρίτων ανάγεται στη δική τους σφαίρα ευθύνης και ουδόλως έχει να κάνει με τον Δικτυακό τόπο του Ιδρύματος.

Esoterism Academy

CIRCLE OF LIGHT

ESOTERISM STUDIES

ESOTERISM ACADEMY NEW ARTICLE

Sunday, October 20, 2019

ΔΕΛΦΙΚΗ ΛΑΤΡΕΙΑ Α'

TAOΪSM

BUDDHISM

VEDANTA

2. The Pathless Path: A Journey Beyond the Threshold of Becoming

jKRISHNAMURTI

RELIGION

Quotes

Constantinos’s quotes

Copyright