CIRCLE OF LIGHT

CIRCLE OF LIGHT
The Mystical Unity of Reality and Consciousness
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

ESOTERISM STUDIES

ESOTERISM STUDIES
*BOOKS*
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

ESOTERISM ACADEMY NEW ARTICLE

ESOTERISM ACADEMY NEW ARTICLE
Friday, 20 June, 2025

Sunday, December 10, 2017

Jesus of Our Heart

The True Knowledge

To Live in Reality means to perceive immediately, clearly, truly and completely, everything that happens. Logically, this means that our own (ontological) situation plays a primary role here, i.e. "from where" we see and not "how" or "what" we see. In other words, to truly live, to have true knowledge, we ourselves must be in a "position" to see, to perceive correctly, to fully understand. To come to this state of True Seeing, of Real Perception, we need to just Let Natural Perception Work unimpeded by external activities, without interference. This State of Awakening, Inner Perception and Understanding, can be described as Direct, Clear, Natural, uninterfered, Vision. A State of Full Awareness where there is no thought processing or other interference. It is the real state of True Meditation (of Inner Tradition), Full Realization.

So, if we want to know, to know truly, what is happening, our Nature, the Depth, the Extent of Existence, to know what is What people call God, what is Existence, what is really man, if we want in other words to really live, in the real world and not in the worlds of thought or imagination, we need to see this way. But when you tell people to see in this way it seems terribly difficult for them because they have learned to operate through thought. To “step out” completely from all this human activity, perception and life, is like a step into the existential void. What happens when we stop thinking? What will happen to the ego? Is a state possible where there is no thought, ego, but still a perception of existence? What kind of existence? If we are not me then what do we perceive to be? In reality all these questions and anxieties are foolish thoughts of the ego. The truth is that when you "Take" this existential step you do not sink into existential chaos but "Emerge" into a New Perception of Existence, without ego. You just do it. You just switch to the other state. It is necessary here to trust, to believe, in your Nature, in the Truth, in God. This is the meaning and content of the Faith that Jesus was talking about. Believe and you will be able to move mountains.

The Real Jesus

Who Was Jesus Really? What was? What is Jesus? Who will answer? We can know the True Jesus only in the way we have discussed above. With an Inner Shift of Perception beyond thought and ego, Directly, Naturally, Quietly, Objectively and Integrally. Such a Vision of Reality (the Inner Eye) is characterized as Inner in relation to the outer approach of men through thought. Thinking is a human ability that all people have, to a greater or lesser extent. It is easy to think, to consider something as an object of thought, to define it, to talk about it, in words. But this approach is childish when we talk about important things such as True Nature, Human nature, God, Jesus, Religious experience, Truth. The Truth, Jesus, we can only truly know him internally, directly.

Jesus Himself, Was, Is, in such a Spiritual State that He has no ego, He has no "person". Ever since He walked the earth He has been Elevated to an Objective Spiritual State. Jesus is Divine Energy, Spirit, God (not a person). This is the Ascension of Jesus (the son of man, the Son of God) to the Father. So we can know Jesus exactly as What He Was, as He Is, as an Objective State of the Soul (of the Soul that We Are Ourselves), as a Spiritual State, as Spiritual Energy, as Life. In this sense Jesus is the Way to Divinity. To Approach Jesus Rightly, Internally, Directly, means to Become One with Him, to Become Him, to Acquire "Christ's Mind", Christ Consciousness, to no longer live we (the old self) but for Him to Live in us. If Paul, the Apostle of the Gentiles, with his action organized an external church, but with his "Epistles" he revealed the Infinite Depth of the Godhead, how man can become God (or more correctly, how he can understand, realize, that It has always been in the Bays of the Father, that true life is the Life of God, Within God).

The True Prayer

Practically speaking, beyond external cults and intellectual faith and knowledge and theology and all human vanities, men can only follow one path to Truth. This Way Within them, the Way of Jesus, for the Kingdom of Heaven is within us. We enter within ourselves with Recollection, that is, the rejection of all external activities. And Here, Within Us, We Meet Within Our Own Nature, Christ, the Inner Master, the Son of God, the Pre-Eternal Logos, who is the Image of the Invisible God, God. And Through the Logos and Ascension We Reach Father God. This is the Inner Way of Jesus. This He taught the people.

After all, what is Jesus? What did He Teach About God, About Man, About Himself? What Jesus Revealed is that Man (and Jesus Himself Is the Living Example) Has a Spiritual Nature, He is a Free Soul, which has no relation to external activities, external life, the external world. Our True Home, as Jesus Taught, Is in the Bays of the Father, outside of Creation, Within the Light Embracing "Creation" that lives and breathes in the Bays of the Father, in True Life, in Eternal Life.

The True Prayer of Jesus is the Prayer of Silence, of Silence of thoughts, of Perpetual Awakening (Nepsis, or wakefulness or watchfulness), of Vigilance, of Awakened Perception that Experiences Here, Now, everything that happens, that is, that Works Naturally, Immediately, without "efforts" (of the intellect, of the ego), or interference. In fact, it takes a lot of intensity and determination (because of our limitations and attachments) to Surrender to our Nature, to our Divine Nature, to God. It seems like a huge effort (to get rid of our delusions) when it is just the opposite, namely the rejection of all "effort". It is Absolute Spiritual Relaxation, which Leads us to the Inner Life, to True Existence. The True Jesus Prayer means the Transition from external activity to Internal Perception. This is even seen in our action in the body. From the outer brain (and thought and senses and activity in the outer world) We move to the “Inner”, to the “Heart of the Brain', to our “Heart”. And here we have the Experience of Christ, of the Three States of the Logos, of God. After Such a Mystical Experience We Are Realized by This Higher Spiritual Position and the Outer World. The Spirit Embraces the world and the world is "within" us, as an experience of our Consciousness.

So, if we want to find the True Jesus there is only one way, to Find Him as our True Nature, Within us, within our "Heart", within the "Heart of Existence". This is the Jesus of our "Heart". Jesus is nowhere else, not out there in the world or in the man-made temples, not in the theatrical mysteries of men, not in some imaginary heavens (that men "made" with their thinking). The Real Jesus Is Spiritual Experience, Is Life, Is Truth, Is Freedom. The Real Jesus Is Us, each of us (even if we don't know it). And as the True Jesus (who once "walked" the earth) taught us, this Jesus is One with the Father. We are One with the Father. Always. Forever. There Is Nothing Else, Only God.

...
Η Αληθινή Γνώση

Να Ζούμε στην Πραγματικότητα σημαίνει να αντιλαμβανόμαστε άμεσα, καθαρά, αληθινά κι ολοκληρωμένα, ό,τι συμβαίνει. Λογικά αυτό σημαίνει ότι εδώ πρωτεύοντα ρόλο παίζει η δική μας (οντολογική) κατάσταση, δηλαδή το από «που» βλέπουμε κι όχι το «πως» ή το «τι» βλέπουμε. Με άλλα λόγια, για να ζούμε πραγματικά, για να έχουμε αληθινή γνώση, πρέπει εμείς οι ίδιοι να είμαστε σε «θέση» να βλέπουμε, να αντιλαμβανόμαστε ορθά, να κατανοούμε πλήρως. Για να έρθουμε σε αυτή την κατάσταση της Αληθινής Όρασης, της Πραγματικής Αντίληψης, χρειάζεται ακριβώς να Αφήσουμε την Φυσική Αντίληψη να Λειτουργήσει ανηπερέαστη από εξωτερικές δραστηριότητες, χωρίς παρεμβάσεις. Αυτή η Κατάσταση Αφύπνισης, Εσωτερικής Αντίληψης και Κατανόησης, μπορεί να χαρακτηριστεί σαν Άμεση, Καθαρή, Φυσική, χωρίς παρεμβάσεις, Όραση. Μια Κατάσταση Πλήρους Αντίληψης όπου δεν υπάρχει επεξεργασία της σκέψης ούτε άλλη παρέμβαση. Είναι η πραγματική κατάσταση του Αληθινού Διαλογισμού (της Εσωτερικής Παράδοσης), η Πλήρης Αντίληψη.
Αν λοιπόν θέλουμε να γνωρίσουμε, να γνωρίσουμε αληθινά, αυτό που συμβαίνει, την Φύση μας, το Βάθος, την Έκταση της Ύπαρξης, να γνωρίσουμε τι είναι Αυτό που οι άνθρωποι ονομάζουν Θεό, τι είναι η Ύπαρξη, τι είναι πραγματικά ο άνθρωπος, αν θέλουμε με άλλα λόγια να ζούμε πραγματικά, στον πραγματικό κόσμο κι όχι στους κόσμους της σκέψης ή της φαντασίας, χρειάζεται να δούμε με αυτόν τον τρόπο. Όταν λες όμως στους ανθρώπους να δουν με αυτόν τον τρόπο τους φαίνεται τρομερά δύσκολο γιατί έχουν μάθει να λειτουργούν μέσα από τη σκέψη. Το να
«βγουν» τελείως έξω από όλη αυτή την ανθρώπινη δραστηριότητα, αντίληψη και ζωή, μοιάζει με ένα βήμα στο υπαρξιακό κενό. Τι θα συμβεί όταν σταματήσουμε να σκεφτόμαστε; Τι θα συμβεί στο εγώ; Είναι δυνατή μια κατάσταση όπου δεν υπάρχει σκέψη, εγώ, αλλά εξακολουθεί να υπάρχει αντίληψη ύπαρξης; Τι είδους ύπαρξης; Αν δεν είμαστε εγώ τότε τι αντιλαμβανόμαστε ότι υπάρχει; Στην πραγματικότητα όλα αυτά τα ερωτήματα κι οι αγωνίες είναι ανόητες σκέψεις του εγώ. Η αλήθεια είναι ότι όταν το «Κάνεις» αυτό το υπαρξιακό βήμα δεν βυθίζεσαι στο υπαρξιακό χάος αλλά «Αναδύεσαι» σε μια Νέα Αντίληψη της Ύπαρξης, χωρίς εγώ. Απλά το κάνεις. Απλά μεταβαίνεις στην άλλη κατάσταση. Χρειάζεται εδώ να εμπιστευθείς, να πιστέψεις, στην Φύση σου, στην Αλήθεια, στο Θεό. Αυτό είναι το νόημα και το περιεχόμενο της Πίστης για την οποία μιλούσε ο Ιησούς. Πίστεψε και θα μπορείς να μετακινείς βουνά.

Ο Αληθινός Ιησούς
Ποιος ήταν πραγματικά ο Ιησούς; Τι ήταν; Τι είναι ο Ιησούς; Ποιος θα απαντήσει; Μπορούμε να γνωρίσουμε τον Αληθινό Ιησού μόνο με τον τρόπο που αναλύσαμε πιο πάνω. Με μια Εσωτερική Μετατόπιση της Αντίληψης πέρα από την σκέψη και το εγώ, Άμεσα, Φυσικά, Ήσυχα, Αντικειμενικά κι Ολοκληρωμένα. Μια τέτοια Όραση της Πραγματικότητας (ο Εσωτερικός Οφθαλμός) χαρακτηρίζεται σαν Εσωτερική σε σχέση με την εξωτερική προσέγγιση των ανθρώπων μέσω της σκέψης. Η σκέψη  είναι μια ανθρώπινη δυνατότητα που έχουν όλοι οι άνθρωποι, σε μεγαλύτερο ή μικρότερο βαθμό. Είναι εύκολο να σκεφτείς, να θεωρήσεις κάτι σαν αντικείμενο της σκέψης, να το ορίσεις, να μιλήσεις για αυτό, με λέξεις. Αυτή όμως η προσέγγιση είναι παιδιάστικη όταν μιλάμε για σημαντικά πράγματα όπως είναι η Αληθινή Φύση, η Ανθρώπινη φύση, ο Θεός, ο Ιησούς, η Θρησκευτική εμπειρία, η Αλήθεια. Την Αλήθεια, τον Ιησού, μπορούμε να τον γνωρίσουμε πραγματικά μόνο εσωτερικά, άμεσα.
Ο Ιησούς ο Ίδιος, Ήταν, Είναι, σε μια τέτοια Πνευματική Κατάσταση που δεν έχει εγώ, δεν έχει «πρόσωπο». Ήδη από την Εποχή που περπατούσε στην γη Είναι Ανυψωμένος σε μια Αντικειμενική Πνευματική Κατάσταση. Ο Ιησούς Είναι Θεία Ενέργεια, Πνεύμα, Θεός (όχι κάποιο πρόσωπο). Αυτή είναι ή Ύψωση του Ιησού (του υιού του ανθρώπου, του Υιού του Θεού) προς τον Πατέρα. Μπορούμε λοιπόν να γνωρίσουμε τον Ιησού ακριβώς σαν Αυτό που Ήταν, που Είναι, σαν μια Αντικειμενική Κατάσταση της Ψυχής (της Ψυχής που Είμαστε Εμείς οι Ίδιοι), σαν Πνευματική Κατάσταση, σαν Πνευματική Ενέργεια, σαν Ζωή. Με αυτή την έννοια ο Ιησούς Είναι η Οδός προς την Θεότητα. Να Προσεγγίσουμε Ορθά, Εσωτερικά, Άμεσα, τον Ιησού, σημαίνει να Γίνουμε Ένα Μαζί Του, να Γίνουμε Αυτός, να Αποκτήσουμε «Νου Χριστού», Συνείδηση Χριστού, να μην ζούμε πλέον εμείς (το παλιό εγώ) αλλά να Ζει Αυτός Μέσα μας. Αν ο Παύλος, ο Απόστολος των Εθνών, με την δράση του οργάνωνε μια εξωτερική εκκλησία, όμως με τις «Επιστολές» του αποκάλυπτε το Απέραντο Βάθος της Θεότητας, πως να γίνει ο άνθρωπος Θεός (ή πιο σωστά πως να κατανοήσει, να συνειδητοποιήσει, ότι Πάντα Ήταν στους Κόλπους του Πατέρα, ότι η αληθινή ζωή είναι η Ζωή του Θεού, Εντός του Θεού).

Η Αληθινή Προσευχή
Πρακτικά μιλώντας, πέρα από τις εξωτερικές λατρείες και την διανοητική πίστη και γνώση και θεολογία κι όλες τις ανθρώπινες ματαιότητες, οι άνθρωποι μπορούν να ακολουθήσουν μόνο έναν δρόμο προς την Αλήθεια. Αυτόν τον Δρόμο Μέσα τους, την Οδό του Ιησού, γιατί η Βασιλεία των Ουρανών είναι μέσα μας. Εισερχόμαστε Μέσα μας με την Περισυλλογή, δηλαδή την απόρριψη όλων των εξωτερικών δραστηριοτήτων. Κι Εδώ, Μέσα μας, Συναντάμε μέσα στην Ίδια μας την Φύση, τον Χριστό, τον Εσωτερικό Διδάσκαλο, τον Υιό του Θεού, τον Προαιώνιο Λόγο, που είναι Εικόνα του Θεού  του Αοράτου, Θεός. Και Μέσω του Λόγου και της Ανύψωσης Φτάνουμε στον Πατέρα Θεό. Αυτή είναι η Εσωτερική Οδός του Ιησού. Αυτό Δίδαξε στους ανθρώπους.
Τελικά τι Είναι ο Ιησούς; Τι Δίδαξε για τον Θεό, για τον Άνθρωπο, για τον Εαυτό του; Αυτό που Αποκάλυψε ο Ιησούς είναι ότι ο Άνθρωπος (κι ο Ιησούς ο Ίδιος Είναι το Ζωντανό Παράδειγμα) Έχει Πνευματική Φύση, Είναι Ελεύθερη Ψυχή, που δεν έχει σχέση με τις εξωτερικές δραστηριότητες, την εξωτερική ζωή, τον εξωτερικό κόσμο. Η Αληθινή Κατοικία μας, όπως Δίδασκε ο Ιησούς, Είναι στους Κόλπους του Πατέρα, έξω από την Δημιουργία, Μέσα στο Φως που Αγκαλιάζει την «Δημιουργία» που ζει κι αναπνέει στους Κόλπους του Πατέρα, στην Αληθινή Ζωή, στην Αιώνια Ζωή.
Η Αληθινή Προσευχή του Ιησού είναι η Προσευχή της Ησυχίας, της Σιωπής (των λογισμών) της Διαρκούς Νήψης , της Εγρήγορσης, της Αφυπνισμένης Αντίληψης που Βιώνει Εδώ, Τώρα, ό,τι συμβαίνει, που Λειτουργεί δηλαδή Φυσικά, Άμεσα, χωρίς «προσπάθειες» (της διανόησης, του εγώ), ή παρεμβολές. Στην πραγματικότητα απαιτείται μεγάλη ένταση κι αποφασιστικότητα (λόγω ακριβώς των περιορισμών μας και των προσκολλήσεων) για να Αφεθούμε στην Φύση μας, στην Θεϊκή Φύση μας, στον Θεό. Φαίνεται σαν τεράστια προσπάθεια (να απαλλαγούμε από τις αυταπάτες μας) ενώ είναι ακριβώς το αντίθετο, δηλαδή η απόρριψη κάθε «προσπάθειας». Είναι η Απόλυτη Πνευματική Χαλάρωση, που μας Οδηγεί στην Εσωτερική Ζωή, στην Αληθινή Ύπαρξη. Η Αληθινή Προσευχή του Ιησού σημαίνει την Μετάβαση από την εξωτερική δραστηριοποίηση στην Εσωτερική Αντίληψη. Αυτό φαίνεται ακόμα και στην δράση μας στο σώμα. Από τον εξωτερικό εγκέφαλο (και την σκέψη και τις αισθήσεις και την δραστηριότητα στον εξωτερικό κόσμο) Μεταβαίνουμε προς το «Εσωτερικό», στην «Καρδιά του Εγκεφάλου», στην «Καρδιά» μας. Κι Εδώ έχουμε την Εμπειρία του Χριστού, των Τριών Καταστάσεων του Λόγου, του Θεού. Μετά από μια Τέτοια Μυστική Εμπειρία Αντιλαμβανόμαστε από Αυτή την Ανώτερη Πνευματική Θέση και τον εξωτερικό κόσμο. Το Πνεύμα Αγκαλιάζει τον κόσμο κι ο κόσμος είναι «μέσα» μας, σαν εμπειρία της Συνείδησής μας.
Αν λοιπόν θέλουμε να βρούμε τον Αληθινό Ιησού υπάρχει μόνο ένας τρόπος, να τον Βρούμε σαν την Αληθινή Φύση μας, Μέσα μας, μέσα στην «Καρδιά» μας, μέσα στην «Καρδιά της Ύπαρξης». Αυτός Είναι ο Ιησούς της «Καρδιάς» μας. Ο Ιησούς δεν είναι πουθενά αλλού, ούτε εκεί έξω στον κόσμο ή στους χειροποίητους ναούς, ούτε στα θεατρικά μυστήρια των ανθρώπων, ούτε σε κάποιους φανταστικούς ουρανούς (που «έφτιαξαν» οι άνθρωποι με την σκέψη τους). Ο Αληθινός Ιησούς Είναι Πνευματική Εμπειρία, Είναι Ζωή, Είναι η Αλήθεια, Είναι η Ελευθερία. Ο Αληθινός Ιησούς Είμαστε Εμείς, ο καθένας μας (ακόμα κι αν δεν το γνωρίζουμε). Κι όπως μας Δίδαξε ο Αληθινός Ιησούς (που κάποτε «περπάτησε» στη γη) Αυτός ο Ιησούς Είναι Ένα Με Τον Πατέρα. Είμαστε Ένα Με Τον Πατέρα. Πάντα. Για Πάντα. Δεν Υπάρχει Τίποτα Άλλο, Μονάχα Θεός.

 
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

TAOΪSM

TAOΪSM
Chapter 14. The Invisible Thread: A Journey Beyond the Veil of Being
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

BUDDHISM

BUDDHISM
Chapter 14. The Buddha (The Awakened)
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

VEDANTA

VEDANTA
(Atma Bodha - By Adi Sankaracharya) / The Radiance of the Self: From Purity to Immortality (Verses 66-68)

The Radiance of the Self: From Purity to Immortality

 

In the soundless cathedral of consciousness, where time dissolves like morning mist and space becomes but a whispered prayer, there dwells a light that knows neither beginning nor end...

The Purification of the Soul

Within the crucible of existence, the Jiva—that luminous thread of individual consciousness—lies wrapped in veils of countless colors, each thread a memory, each hue a desire that binds it to the wheel of becoming. Yet beneath these gossamer shrouds, beneath the accumulated dust of ten thousand lifetimes, there burns an ember that no wind can extinguish, no darkness can diminish.

Like a golden chalice buried beneath layers of earthen clay, the soul awaits its moment of revelation. The fire of knowledge—kindled not by the striking of flint against stone, but by the gentle breath of understanding that comes through sacred hearing, through the whispered teachings that float like lotus petals on the still waters of the heart—begins its work of alchemy.

In this cosmic forge, where the bellows of devotion fan flames that dance between the visible and invisible realms, the Jiva surrenders its borrowed robes. Each impurity, each shadow-self that clings like morning dew to spider's silk, evaporates in the rising heat of awareness. What remains is not the absence of something, but the presence of everything—pure gold, molten and radiant, singing its eternal song of recognition.

The Sun of Knowledge

Behold! In the vast sky of the heart, where thunderclouds of doubt once gathered and storms of confusion raged, there rises a Sun that casts no shadows, knows no eclipse, requires no fuel save the recognition of its own eternal burning. This is the Atman—not the sun that travels its daily arc across the dome of heaven, but the Sun behind the sun, the Light behind all lights.

This solar consciousness does not illuminate by addition, as a torch might light a darkened chamber, but by the simple withdrawal of that which obscures. It is the darkness of ignorance that is the stranger here, the interloper in a realm where darkness has no native dwelling. When the Sun of Knowledge rises, it does not battle the night—it reveals that night was but a dream, a forgetting, a temporary closing of eyes that were always meant to see.

In its radiance, all things become transparent. The solid walls of separation dissolve like salt in an infinite ocean. The boundaries between self and cosmos, between the seeker and the sought, between the worshipper and the worshipped, become as insubstantial as the line that divides sky from space. Here, in this luminous dissolution, the paradox reveals itself: by losing everything, one gains all; by becoming nothing, one becomes everything.

The Pathless Path to Immortality

In the realm beyond time's dominion, where past and future collapse into an eternal now that breathes with the rhythm of stars, there walks one who has renounced the very concept of walking. Activities fall away like autumn leaves from the tree of being—not through force or discipline, but through the simple recognition that the tree was always bare, always winter, always spring.

Here, in this dimensionless dimension, the limitations of time reveal themselves as prison bars made of moonbeams—seemingly solid until touched by the light of understanding. Space becomes not an expanse to be traversed, but a canvas upon which consciousness paints its dreams of separation. Direction loses meaning when every path leads home, when every step is both departure and arrival, when the traveler discovers that the destination was never elsewhere but always here, always now, always within.

In this worship without object, where the devotee and the divine merge like rivers flowing into an ocean that was never separate from them, something miraculous unfolds. The destroyer of heat and cold—that which stands untouched by the endless oscillations of pleasure and pain, summer and winter, hope and despair—reveals itself as one's own true nature.

This is not the cold comfort of detachment, but the warm embrace of that which includes all while being defined by none. It is Bliss-Eternal, not because it lasts a long time, but because it exists outside the very notion of duration. It is stainless, not because nothing can touch it, but because it is the very space in which all touching occurs.

The Flowering of Omniscience

In the garden of awakened consciousness, where knowing and being cross-pollinate in an endless spring of recognition, the one who has remembered their true face becomes a mirror in which all of existence recognizes itself. This is the All-knowing—not the accumulation of facts like dust upon a shelf, but the intimate recognition of the Self that wears all forms, dreams all dreams, knows all knowing.

To be All-pervading is to discover that one was never contained within the boundaries of skin and bone, never imprisoned within the fortress of individual identity. Like space itself, which is not found in things but in which all things appear, consciousness reveals its true nature as the context within which all experience unfolds.

The wave discovers it was always ocean. The cloud remembers it was always sky. The flame realizes it was always light itself.

The Deathless Death

And so we arrive at the final paradox, the ultimate mystery that dissolves all mysteries: Immortality is achieved not through the preservation of that which was never born, but through the recognition of that which can never die. Death becomes impossible when life is understood as the play of the eternal in the costume of time.

In this recognition, the seeker dissolves into the sought, the questioner into the answer, the dreamer into the dream. What remains is neither being nor non-being, but the very possibility of both, the pregnant emptiness that gives birth to all fullness, the silent music that orchestrates the symphony of existence.

Here, in this place that is no place, in this time that is no time, the radiance of the Self shines forth—not as something achieved, but as something finally, eternally, and impossibly remembered. The gold was always gold, the sun was always shining, the Self was always radiant.

The only question that remains is not whether this is true, but whether we are ready to stop pretending it is not.

In the end, which is also the beginning, we find that there is no journey, no traveler, no destination—only the eternal recognition of what was never lost, the endless remembering of what was never forgotten, the timeless celebration of what was never born and will never die.

The Radiance of the Self shines on.

...

Η Λαμπρότητα του Εαυτού: Από την Καθαρότητα στην Αθανασία

Στον αθόρυβο καθεδρικό ναό της συνείδησης, όπου ο χρόνος διαλύεται σαν πρωινή ομίχλη και ο χώρος γίνεται μια ψιθυριστή προσευχή, κατοικεί ένα φως που δεν γνωρίζει ούτε αρχή ούτε τέλος...

Ο Καθαρισμός της Ψυχής

Μέσα στο χωνευτήρι της ύπαρξης, η Τζίβα—εκείνο το φωτεινό νήμα της ατομικής συνείδησης—είναι τυλιγμένη σε πέπλα αμέτρητων χρωμάτων, κάθε νήμα μια ανάμνηση, κάθε απόχρωση μια επιθυμία που τη δένει στον τροχό της γέννησης. Ωστόσο, κάτω από αυτά τα διάφανα καλύμματα, κάτω από τη σκόνη που έχει συσσωρευτεί από δεκάδες χιλιάδες ζωές, καίει μια σπίθα που κανένας άνεμος δεν μπορεί να σβήσει, καμία σκιά δεν μπορεί να μειώσει.

Σαν χρυσό κύπελλο θαμμένο κάτω από στρώματα πήλινης γης, η ψυχή περιμένει τη στιγμή της αποκάλυψής της. Η φωτιά της γνώσης—που δεν ανάβεται με το χτύπημα πυρόλιθου σε πέτρα, αλλά με την απαλή πνοή της κατανόησης που έρχεται μέσω της ιερής ακρόασης, μέσω των ψιθυριστών διδασκαλιών που επιπλέουν σαν πέταλα λωτού στα ήρεμα νερά της καρδιάς—αρχίζει το έργο της αλχημείας.

Σε αυτό το κοσμικό καμίνι, όπου τα φυσερά της αφοσίωσης φουντώνουν φλόγες που χορεύουν ανάμεσα στα ορατά και τα αόρατα βασίλεια, η Τζίβα παραδίδει τα δανεικά της ενδύματα. Κάθε ακαθαρσία, κάθε σκιά-εαυτός που προσκολλάται σαν πρωινή δροσιά σε ιστό αράχνης, εξατμίζεται στη θερμότητα της επίγνωσης. Αυτό που απομένει δεν είναι η απουσία κάποιου πράγματος, αλλά η παρουσία του παντός—καθαρός χρυσός, λιωμένος και λαμπερός, που τραγουδά το αιώνιο τραγούδι της αναγνώρισης.

Ο Ήλιος της Γνώσης

Ιδού! Στον απέραντο ουρανό της καρδιάς, όπου κάποτε μαζεύονταν σύννεφα αμφιβολίας και ξέσπαγαν καταιγίδες σύγχυσης, ανατέλλει ένας Ήλιος που δεν ρίχνει σκιές, δεν γνωρίζει έκλειψη, δεν χρειάζεται καύσιμο πέρα από την αναγνώριση της δικής του αιώνιας καύσης. Αυτός είναι ο Άτμαν—όχι ο ήλιος που διατρέχει το καθημερινό του τόξο στον θόλο του ουρανού, αλλά ο Ήλιος πίσω από τον ήλιο, το Φως πίσω από όλα τα φώτα.

Αυτή η ηλιακή συνείδηση δεν φωτίζει με πρόσθεση, όπως ένας πυρσός θα φώτιζε ένα σκοτεινό δωμάτιο, αλλά με την απλή απόσυρση αυτού που την καλύπτει. Είναι το σκοτάδι της άγνοιας ο ξένος εδώ, ο εισβολέας σε ένα βασίλειο όπου το σκοτάδι δεν έχει φυσική κατοικία. Όταν ο Ήλιος της Γνώσης ανατέλλει, δεν πολεμά τη νύχτα—αποκαλύπτει ότι η νύχτα ήταν μόνο ένα όνειρο, μια λήθη, ένα προσωρινό κλείσιμο ματιών που προορίζονταν πάντα να δουν.

Στη λάμψη του, όλα γίνονται διάφανα. Οι συμπαγείς τοίχοι του διαχωρισμού διαλύονται σαν αλάτι σε έναν απεριόριστο ωκεανό. Τα όρια ανάμεσα στον εαυτό και τον κόσμο, ανάμεσα στον αναζητητή και το αναζητούμενο, ανάμεσα στον λατρευτή και το λατρευόμενο, γίνονται τόσο ασήμαντα όσο η γραμμή που χωρίζει τον ουρανό από το διάστημα. Εδώ, σε αυτή τη φωτεινή διάλυση, το παράδοξο αποκαλύπτεται: χάνοντας τα πάντα, κερδίζει κανείς τα πάντα· γινόμενος τίποτα, γίνεται τα πάντα.

Η Ατραπός Χωρίς Μονοπάτι προς την Αθανασία

Στο βασίλειο πέρα από την κυριαρχία του χρόνου, όπου παρελθόν και μέλλον καταρρέουν σε ένα αιώνιο τώρα που αναπνέει με τον ρυθμό των άστρων, περπατά κάποιος που έχει απαρνηθεί την ίδια την έννοια του περπατήματος. Οι δραστηριότητες πέφτουν σαν φύλλα του φθινοπώρου από το δέντρο της ύπαρξης—όχι με βία ή πειθαρχία, αλλά με την απλή αναγνώριση ότι το δέντρο ήταν πάντα γυμνό, πάντα χειμώνας, πάντα άνοιξη.

Εδώ, σε αυτή την αδιάστατη διάσταση, οι περιορισμοί του χρόνου αποκαλύπτονται ως κάγκελα φυλακής φτιαγμένα από ακτίνες σελήνης—φαινομενικά συμπαγή μέχρι να τα αγγίξει το φως της κατανόησης. Ο χώρος δεν είναι πλέον μια έκταση που πρέπει να διασχιστεί, αλλά ένας καμβάς πάνω στον οποίο η συνείδηση ζωγραφίζει τα όνειρα του διαχωρισμού. Η κατεύθυνση χάνει το νόημά της όταν κάθε μονοπάτι οδηγεί στο σπίτι, όταν κάθε βήμα είναι ταυτόχρονα αναχώρηση και άφιξη, όταν ο ταξιδιώτης ανακαλύπτει ότι ο προορισμός δεν ήταν ποτέ αλλού, αλλά πάντα εδώ, πάντα τώρα, πάντα μέσα του.

Σε αυτή τη λατρεία χωρίς αντικείμενο, όπου ο πιστός και το θείο συγχωνεύονται σαν ποτάμια που χύνονται σε έναν ωκεανό που ποτέ δεν ήταν ξεχωριστός από αυτά, κάτι θαυμαστό ξετυλίγεται. Ο καταστροφέας της ζέστης και του κρύου—εκείνο που παραμένει ανεπηρέαστο από τις ατέλειωτες ταλαντώσεις της ευχαρίστησης και του πόνου, του καλοκαιριού και του χειμώνα, της ελπίδας και της απόγνωσης—αποκαλύπτεται ως η αληθινή φύση του ανθρώπου.

Αυτό, δεν είναι η ψυχρή παρηγοριά της αποστασιοποίησης, αλλά η ζεστή αγκαλιά αυτού που περιλαμβάνει τα πάντα χωρίς να καθορίζεται από τίποτα. Είναι η Αιώνια Ευδαιμονία, όχι επειδή διαρκεί πολύ, αλλά επειδή υπάρχει έξω από την ίδια την έννοια της διάρκειας. Είναι αμόλυντη, όχι επειδή τίποτα δεν μπορεί να την αγγίξει, αλλά επειδή είναι ο ίδιος ο χώρος μέσα στον οποίο συμβαίνει κάθε άγγιγμα.

Η Ανθοφορία της Παντογνωσίας

Στον κήπο της αφύπνισης συνείδησης, όπου η γνώση και η ύπαρξη διασταυρώνονται σε μια ατέλειωτη άνοιξη αναγνώρισης, εκείνος που έχει θυμηθεί το αληθινό του πρόσωπο γίνεται ένας καθρέφτης στον οποίο όλη η ύπαρξη αναγνωρίζει τον εαυτό της. Αυτό είναι ο Παντογνώστης—όχι η συσσώρευση γεγονότων σαν σκόνη σε ράφι, αλλά η οικεία αναγνώριση του Εαυτού που φορά όλες τις μορφές, ονειρεύεται όλα τα όνειρα, γνωρίζει κάθε γνώση.

Το να είναι κανείς Πανταχού Παρών είναι να ανακαλύπτει ότι ποτέ δεν περιοριζόταν μέσα στα όρια του δέρματος και των οστών, ποτέ δεν φυλακιζόταν μέσα στο φρούριο της ατομικής ταυτότητας. Όπως ο χώρος, που δεν βρίσκεται στα πράγματα αλλά μέσα στον οποίο εμφανίζονται όλα τα πράγματα, η συνείδηση αποκαλύπτει την αληθινή της φύση ως το πλαίσιο μέσα στο οποίο ξετυλίγεται κάθε εμπειρία.

Το κύμα ανακαλύπτει ότι ήταν πάντα ωκεανός. Το σύννεφο θυμάται ότι ήταν πάντα ουρανός. Η φλόγα συνείδησης ότι ήταν πάντα το ίδιο το φως.

Ο Αθάνατος Θάνατος

Και έτσι φτάνουμε στο τελικό παράδοξο, το απόλυτο μυστήριο που διαλύει όλα τα μυστήρια: η Αθανασία επιτυγχάνεται όχι μέσω της διατήρησης αυτού που ποτέ δεν γεννήθηκε, αλλά μέσω της αναγνώρισης αυτού που δεν μπορεί ποτέ να πεθάνει. Ο θάνατος γίνεται αδύνατος όταν η ζωή κατανοηθεί ως το παιχνίδι του αιώνιου μέσα στη στολή του χρόνου.

Σε αυτή την αναγνώριση, ο αναζητητής διαλύεται στο αναζητούμενο, ο ερωτών στην απάντηση, ο ονειροπόλος στο όνειρο. Αυτό που απομένει δεν είναι ούτε ύπαρξη ούτε ανυπαρξία, αλλά η ίδια η δυνατότητα και των δύο, η έγκυος κενότητα που γεννά κάθε πληρότητα, η σιωπηλή μουσική που οργανώνει τη συμφωνία της ύπαρξης.

Εδώ, σε αυτό το μέρος που δεν είναι μέρος, σε αυτόν τον χρόνο που δεν είναι χρόνος, η λάμψη του Εαυτού λάμπει—όχι ως κάτι που επιτεύχθηκε, αλλά ως κάτι που επιτέλους, αιώνια και αδύνατα, θυμήθηκε. Ο χρυσός ήταν πάντα χρυσός, ο ήλιος έλαμπε πάντα, ο Εαυτός ήταν πάντα λαμπρός.

Η μόνη ερώτηση που απομένει δεν είναι αν αυτό είναι αληθές, αλλά αν είμαστε έτοιμοι να σταματήσουμε να προσποιούμαστε ότι δεν είναι.

Στο τέλος, που είναι επίσης η αρχή, βρίσκουμε ότι δεν υπάρχει ταξίδι, ούτε ταξιδιώτης, ούτε προορισμός—μόνο η αιώνια αναγνώριση αυτού που ποτέ δεν χάθηκε, η ατέλειωτη υπενθύμιση αυτού που ποτέ δεν ξεχάστηκε, η διαχρονική γιορτή αυτού που ποτέ δεν γεννήθηκε και δεν θα πεθάνει ποτέ.

Η Λαμπρότητα του Εαυτού λάμπει αιώνια.

 

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

jKRISHNAMURTI

jKRISHNAMURTI
The Only Revolution / The Flame of Silence: A Mystical Journey into Contemplation
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

RELIGION

RELIGION
The Shadow of Selfishness: A Mystical Reflection
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Quotes

Constantinos’s quotes


"A "Soul" that out of ignorance keeps making mistakes is like a wounded bird with helpless wings that cannot fly high in the sky."— Constantinos Prokopiou

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Copyright

Copyright © Esoterism Academy 2010-2025. All Rights Reserved .

Intellectual property rights


The entire content of our website, including, but not limited to, texts, news, graphics, photographs, diagrams, illustrations, services provided and generally any kind of files, is subject to intellectual property (copyright) and is governed by the national and international provisions on Intellectual Property, with the exception of the expressly recognized rights of third parties.
Therefore, it is expressly prohibited to reproduce, republish, copy, store, sell, transmit, distribute, publish, perform, "download", translate, modify in any way, in part or in summary, without the express prior written consent of the Foundation. It is known that in case the Foundation consents, the applicant is obliged to explicitly refer via links (hyperlinks) to the relevant content of the Foundation's website. This obligation of the applicant exists even if it is not explicitly stated in the written consent of the Foundation.
Exceptionally, it is permitted to individually store and copy parts of the content on a simple personal computer for strictly personal use (private study or research, educational purposes), without the intention of commercial or other exploitation and always under the condition of indicating the source of its origin, without this in any way implies a grant of intellectual property rights.
It is also permitted to republish material for purposes of promoting the events and activities of the Foundation, provided that the source is mentioned and that no intellectual property rights are infringed, no trademarks are modified, altered or deleted.
Everything else that is included on the electronic pages of our website and constitutes registered trademarks and intellectual property products of third parties is their own sphere of responsibility and has nothing to do with the website of the Foundation.

Δικαιώματα πνευματικής ιδιοκτησίας

Το σύνολο του περιεχομένου του Δικτυακού μας τόπου, συμπεριλαμβανομένων, ενδεικτικά αλλά όχι περιοριστικά, των κειμένων, ειδήσεων, γραφικών, φωτογραφιών, σχεδιαγραμμάτων, απεικονίσεων, παρεχόμενων υπηρεσιών και γενικά κάθε είδους αρχείων, αποτελεί αντικείμενο πνευματικής ιδιοκτησίας (copyright) και διέπεται από τις εθνικές και διεθνείς διατάξεις περί Πνευματικής Ιδιοκτησίας, με εξαίρεση τα ρητώς αναγνωρισμένα δικαιώματα τρίτων.

Συνεπώς, απαγορεύεται ρητά η αναπαραγωγή, αναδημοσίευση, αντιγραφή, αποθήκευση, πώληση, μετάδοση, διανομή, έκδοση, εκτέλεση, «λήψη» (download), μετάφραση, τροποποίηση με οποιονδήποτε τρόπο, τμηματικά η περιληπτικά χωρίς τη ρητή προηγούμενη έγγραφη συναίνεση του Ιδρύματος. Γίνεται γνωστό ότι σε περίπτωση κατά την οποία το Ίδρυμα συναινέσει, ο αιτών υποχρεούται για την ρητή παραπομπή μέσω συνδέσμων (hyperlinks) στο σχετικό περιεχόμενο του Δικτυακού τόπου του Ιδρύματος. Η υποχρέωση αυτή του αιτούντος υφίσταται ακόμα και αν δεν αναγραφεί ρητά στην έγγραφη συναίνεση του Ιδρύματος.

Κατ’ εξαίρεση, επιτρέπεται η μεμονωμένη αποθήκευση και αντιγραφή τμημάτων του περιεχομένου σε απλό προσωπικό υπολογιστή για αυστηρά προσωπική χρήση (ιδιωτική μελέτη ή έρευνα, εκπαιδευτικούς σκοπούς), χωρίς πρόθεση εμπορικής ή άλλης εκμετάλλευσης και πάντα υπό την προϋπόθεση της αναγραφής της πηγής προέλευσής του, χωρίς αυτό να σημαίνει καθ’ οιονδήποτε τρόπο παραχώρηση δικαιωμάτων πνευματικής ιδιοκτησίας.

Επίσης, επιτρέπεται η αναδημοσίευση υλικού για λόγους προβολής των γεγονότων και δραστηριοτήτων του Ιδρύματος, με την προϋπόθεση ότι θα αναφέρεται η πηγή και δεν θα θίγονται δικαιώματα πνευματικής ιδιοκτησίας, δεν θα τροποποιούνται, αλλοιώνονται ή διαγράφονται εμπορικά σήματα.

Ό,τι άλλο περιλαμβάνεται στις ηλεκτρονικές σελίδες του Δικτυακού μας τόπου και αποτελεί κατοχυρωμένα σήματα και προϊόντα πνευματικής ιδιοκτησίας τρίτων ανάγεται στη δική τους σφαίρα ευθύνης και ουδόλως έχει να κάνει με τον Δικτυακό τόπο του Ιδρύματος.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~