Esoterism Academy: ΤΑ ΜΥΣΤΗΡΙΑ ΤΗΣ ΒΑΣΙΛΕΙΑΣ ΤΩΝ ΟΥΡΑΝΩΝ 1

Sunday, October 15, 2017

ΤΑ ΜΥΣΤΗΡΙΑ ΤΗΣ ΒΑΣΙΛΕΙΑΣ ΤΩΝ ΟΥΡΑΝΩΝ 1

1. Οντολογία της Ψυχής

2. Φαινομενολογία της Ψυχής

3. Τα Μυστήρια, η Εσωτερική Παράδοση κι η εξωτερική διδασκαλία

4. Η Διδασκαλία, ο Νόμος, η Εντολή κι ο άνθρωπος

5. Το Μυστικό Κέντρο της Καρδιάς, τα Τρία Εσωτερικά Κέντρα κι άλλες παραδόσεις

6. Η Είσοδος στη Βασιλεία των Ουρανών, κι η Άνοδος στους Τρεις Ουρανούς

7. Η Άβυσσος, (η Ένωση με τον Πατέρα)

~~~

1. Οντολογία της Ψυχής

Ο Αληθινός Ιησούς, Αυτός που περπάτησε στην γη, υπήρξε μια Ψυχή που ενσαρκώθηκε σε ένα ανθρώπινο σώμα (σαν κάθε Ψυχή που ενσαρκώνεται σε ένα σώμα) και μέσα από την Εσωτερική Κατανόηση και τη Πνευματική Ανάπτυξη Έφτασε να Ενωθεί με τον Πατέρα, την Πηγή του Παντός. Τι σημαίνει πραγματικά αυτό, πέρα από μια διανοητική διατύπωση και μια λεκτική έκφραση που εκφράζει μια αλήθεια, είναι ακριβώς αυτό που πρέπει να διερευνήσουμε. Να δούμε το ίδιο το “γεγονός”.

Όταν ο Ιησούς, σταδιακά, συνειδητοποίησε “αυτό που ήταν (πάντα) πραγματικά,” την Ίδια του τη Φύση, σαν Ψυχή που ενσαρκώθηκε, σαν Άνθρωπος (σαν κάθε άνθρωπο), μέσα στη Πνευματική Περισυλλογή της Ερήμου, στο Άνοιγμα προς τον Εσωτερικό Κόσμο της Ψυχής, ένοιωσε ότι η Ψυχή δεν έχει κανένα λόγο (καμιά λογική αιτία) να σκορπίζεται σε εξωτερικές δραστηριότητες, στην ψευδαίσθηση ενός χωριστού εγώ, στην ανούσια δυαδικότητα και στις χωρίς (πνευματικό) νόημα εξωτερικές πράξεις. Η Ψυχή που Είναι Εδώ (σαν κάθε Ψυχή που Είναι Εδώ), Τώρα, στο σώμα, στις παρούσες συγκεκριμένες συνθήκες, δεν είναι δεσμευμένη να είναι εδώ παρούσα παρά μόνο από την δική της θέληση. Είναι αποκλειστικά δική της απόφαση πως θα “δράσει”. Οπωσδήποτε δεν είναι υποχρεωμένη να εμμένει στην εδώ παρουσία, σε μια φανταστική (κατασκευασμένη) προσωπικότητα και σε παροδικές δραστηριότητες. Η Ψυχή Είναι Ελεύθερη (εγκαταλείποντας τις αυταπάτες) να Απλωθεί και να Αγκαλιάσει τα Πάντα, μέσα σε μια Αίσθηση Ενότητας της Ύπαρξης, σε μια Χωρίς Όρια Αγάπη, που διαλύει όλους τους διαχωρισμούς. Εδώ μιλάμε για μια πραγματική απελευθέρωση της Ψυχής, η οποία Ψυχή “αποδεσμευμένη” από το σώμα αποκτά, αναπτύσσει και βιώνει μια άλλη αντίληψη, μια άλλη αίσθηση της πραγματικότητας. Προφανώς πρόκειται για μια Αντικειμενική Κατάσταση (που βιώνεται με τη διάλυση της αυταπάτης του εγώ) κι όχι για ένα υποκειμενικό αίσθημα κάποιας προσωπικότητας. Είναι η απόλυτη ταπείνωση (διάλυση) του εγώ μέσα στη πραγματικότητα.

Αυτό που Ένοιωσε ο Ιησούς δεν ήταν απλά κατανόηση της “Φύσης της Ψυχής” ήταν μια πραγματική συνειδησιακή κατάσταση ενότητας που εκφραζόταν έμπρακτα και στην “αίσθηση” της πραγματικότητας και στην νέα σχέση της Ψυχής με το σώμα που αποκαλυπτόταν μέσα ακριβώς από αυτό το σώμα. Η Ψυχή Είναι Ελεύθερη και δεν ταυτίζεται με το σώμα και τις δραστηριότητες μέσα στο σώμα και τις δραστηριότητες του σώματος (σκέψη, συναισθήματα, σωματικές αισθήσεις). Ήταν απλά Ελεύθερη (να δράσει όπως θέλει) και ταυτόχρονα παρούσα κι εδώ, στο σώμα. Αυτή ακριβώς η Κατανόηση (το Εσωτερικό Βίωμα Αυτού που Είμαστε) όχι μόνο διαφωτίζει τη σχέση με το σώμα αλλά και καθοδηγεί στη ορθή σχέση με το σώμα, στο Ορθό Πνευματικό Προσανατολισμό και στην Ορθή Εξωτερική Συμπεριφορά. Το σώμα είναι (κι ο Ιησούς το ένοιωσε απόλυτα) ο ιερός ναός της Φωτισμένης Ψυχής και πρέπει ακριβώς να χρησιμοποιείται σαν ναός, όσο περπατάμε στη γη. Πρέπει να νοιώθουμε την ιερότητα της παρουσίας μας εδώ και στον τόπο που χρησιμοποιούμε το σώμα και στον απέραντο σεβασμό προς όλα, επιβάλλοντας ακριβώς το εσωτερικό φως που αναβλύζει μέσα μας στο εξωτερικό σκοτάδι του κόσμου. Δεν είμαστε (όταν βιώνουμε μια τέτοια κατάσταση) παρά εκφραστές του Θείου Πνεύματος και του Φωτός της Αλήθειας. Αυτή η Κατάσταση στον Εσωτερικό Κοσμολογικό Συμβολισμό αντιστοιχεί στον Πρώτο Εσωτερικό Ουρανό (του Τρίτου Λόγου ή του “υιού του ανθρώπου”) για τον οποίο μιλά η θεολογία και οι γραφές. Λειτουργικά μέσα στην Θρησκευτική Πρακτική, της Θρησκείας του Βιώματος, αυτή η Κατάσταση αντιστοιχεί στο Αληθινό Πνευματικό Βάπτισμα.

Πολύ Βαθύτερα ο Ιησούς ένοιωσε, εγκαταλείποντας τη εδώ παρουσία και κάθε “σχέση” με το σώμα (με το “σβήσιμο” όλων των εξωτερικών πληροφοριών) ότι η Ψυχή Είναι Ελεύθερη από κάθε “περιεχόμενο”, κάθε αντίληψη εξωτερικής εξέλιξης και κάθε έννοια εσωτερικού χώρου. Ο Ιησούς βίωσε, συνειδητοποίησε, κατανόησε ότι η Ίδια η Ψυχή είναι μόνο Χώρος εντός του Οποίου συμβαίνουν όλα. Κι όταν όλες οι εξωτερικές δραστηριότητες “σβήνουν” η Ψυχή αποκαλύπτεται σαν Άμορφος Χώρος . Η Ίδια η Ψυχή Είναι ο Χώρος. Αυτή η Κατάσταση όπου η Ψυχή Μένει Μόνη, στον Εαυτό της, στην Ίδια τη Φύση της, Χωρίς Διακρίσεις είναι ο Δεύτερος Εσωτερικός Ουρανός, (του Δεύτερου Λόγου ή του “Υιού του Θεού”). Είναι το Αληθινό Χρίσμα.

Ακόμα πιο Βαθιά ο Ιησούς ένοιωσε ότι η Ψυχή, στην Απόλυτη “Ακινησία” της είναι Χωρίς Ιδιότητες, Χωρίς Δραστηριότητες, Ένας Τέλειος Καθρέφτης της Πραγματικότητας. Αντανακλά απλά Αυτό που Υπάρχει, το Όλο. Το Όλο σαν την Απόλυτη Αίσθηση της Ενότητας, Χωρίς Διακρίσεις (κι όχι ο Όλο σαν το Πλαίσιο των Πάντων ή σαν το Σύνολο των Πραγμάτων). Αυτή η “Αίσθηση” είναι Πολύ Βαθύτερη από οποιαδήποτε εξωτερική αντίληψη του Όλου. Είναι η Τέλεια Εικόνα της Πραγματικότητας, η Κατάσταση της Ολότητας όπου δεν χωρά κανένας διαχωρισμός (καμιά ψευδαίσθηση, ούτε καν σαν ψευδαίσθηση), μια Κατάσταση Πανταχού Παρουσίας που είναι Πέρα από όλα, όπου όλα σβήνουν μέσα στη Απόλυτη Ενότητα. Με άλλα λόγια Αυτή η Κατάσταση Αντανακλά Αυτό που Είναι Άνωθεν, όχι αυτό που είναι κάτω, σαν “περιεχόμενο”. Αυτός είναι ο Τρίτος Εσωτερικός Ουρανός (του Πρώτου Λόγου, του “Αληθινού Λόγου” που Είναι κοντά στο Θεό) Αυτή είναι η Αληθινή Θεία Κοινωνία, χωρίς να είναι ακόμα η Τέλεια Ένωση.

Αλλά όλα αυτά παραμένουν ακόμα “εξωτερικά” ως προς τον Θεό. Δεν είναι παρά καταστάσεις της Ψυχής (της Συνείδησης) που Προσεγγίζει το Θεό. Πέρα από όλα αυτά γεννιέται η Απόλυτη και Χωρίς Όρια Αίσθηση Αγάπης προς το Θεό. Η Απόλυτη Εγκατάλειψη στον Θεό (η Παράδοση του “Πνεύματος” στα Χέρια του Θεού), μια Κατάσταση που Βιώνεται σαν Άβυσσος, σαν Διάλυση Μέσα στην Ακατάληπτη Φοβερή Ιερή Ενέργεια που Δημιουργεί τα Πάντα, Είναι η Συγχώνευση με την Πηγή , με τον Πατέρα Θεό. Η Ψυχή που Προσεγγίζει την Άβυσσο (αφού Υψώθηκε στη Κατάσταση του Λόγου) “Χάνεται” Μέσα στη Άβυσσο. Εδώ ο Λόγος κι ο Θεός Είναι Ένα. Είναι ο Αιώνιος Λόγος που Γεννάται Συνεχώς από τον Πατέρα Μέσα στο Πνεύμα της Απόλυτης Ενότητας, της Ουσίας που Είναι Αγάπη. Αυτή η Υπέρτατη Κατάσταση, το Αληθινό Μυστικό Βίωμα είναι το Μεγάλο Μυστήριο της Αληθινής Φύσης της Ψυχής. Η Ψυχή Είναι Ένα με τον Θεό. Εξαρχής και Διαπαντός. Η Ψυχή Είναι Άκτιστη Ενέργεια. Μπροστά σε αυτή την Τρομερή Αποκάλυψη όλη η Δημιουργία (οι αόρατοι ουρανοί του Είναι κι οι εξωτερικοί κόσμοι του γίγνεσθαι και της παροδικότητας) δεν φαντάζουν παρά σαν όνειρο.

Η Αλήθεια είναι Εδώ, όχι εκεί έξω. Ανεβαίνοντας σε αυτά τα Δυσθεώρητα Ύψη η Ψυχή Ιησούς έχασε κάθε “προσωπικό” χαρακτήρα. Δεν ήταν πια ούτε ένας απλός άνθρωπος, ούτε ο “υιός του ανθρώπου”, ούτε ο “Χριστός”, ο “Υιός του Θεού, ούτε ο “Λόγος” που ήταν εξαρχής κοντά στον Πατέρα, (Θεός αλλά όχι ο Θεός). Εδώ ο Ιησούς, μέσα στην Απόλυτη Ταύτισή του με τον Πατέρα ένοιωσε να είναι ο Προαιώνιος Λόγος Μέσα στους Κόλπους του Πατέρα. Ένοιωσε να Είναι Αυτό που δεν Περιγράφεται, το Χωρίς Ιδιότητες, η Ζωή από Όπου Ξεπηδούν Όλα, η Άβυσσος. Αυτό ακριβώς το Υπέρτατο Βίωμα, της Ψυχής αυτή την Υπέρτατη Κατάσταση της Συνείδησης, προσπαθεί να εκφράσει ο Ιησούς με τον λόγο του “εγώ και ο πατήρ εν εσμέν”. Αυτό που Βίωσε, Συνειδητοποίησε και Κατανόησε ο Ιησούς είναι το Αληθινό Μυστήριο του Θεου που είναι ταυτόχρονα και Μυστήριο της Ψυχής, το Μυστήριο που Αποκαλύπτει την Αληθινή Σχέση μας με τον Πατέρα, την Πηγή, την Άβυσσο. Η Ψυχή Έχει την Φύση της Αβύσσου. Είναι η Άβυσσος. Η Ψυχή Είναι Άκτιστη (και μόνο οι εμπειρίες της μέσα στο Κτιστό είναι κτιστές, δημιουργημένες και παροδικές).

Αυτό το Μυστήριο της Ένωσης με τον Πατέρα πρέπει κάποιος να το Βιώσει για να το Κατανοήσει. Ο Ιησούς το Βίωσε στη Έρημο, κοντά στους Εσσαίους, τα Τέκνα του Φωτός. Όλοι οι Μυστικοί το Βιώνουν και το Ομολογούν. Κι όλοι αυτοί που το βιώνουν διώκονται από τη εξωτερική εκκλησία που δεν κατανοεί τα Εσωτερικά Μυστήρια της Βασιλείας των Ουρανών. Αντιμετωπίζοντας εξωτερικά μέσα από τη διανοητική θεολογία και τη εξωτερική λατρευτική παράδοση τη Αλήθεια, τις αλήθειες που πηγάζουν από το Μυστικό Βίωμα της Ένωσης με τον Πατέρα, αφορίζουν και καταδικάζουν και σταυρώνουν τη Αλήθεια. Αλλά η Αλήθεια πάντα Ανασταίνεται. Όχι μόνο οι Μυστικοί της Ανατολικής εκκλησίας καταδιώχτηκαν από αμόρφωτους αυτοκράτορες και παθιασμένους ιεράρχες αλλά και Σοφοί στη Δυτική εκκλησία, είχαν την ίδια μοίρα, όπως ο Μάιστερ Έκκαρτ. Όταν ο Έκκαρτ τόλμησε να πει πως η Ψυχή Έχει Άκτιστη Φύση (πράγμα που ο ίδιος βίωσε, τρομάζοντας κι αυτός ο ίδιος από την αποκάλυψη του Μυστηρίου) τον έσυρα στα δικαστήρια και τον καταδίκασαν μετά θάνατον.

Αυτό που πρέπει να γίνει κατανοητό, αν θέλουμε να δούμε την Αλήθεια, είναι ότι όλα αυτά, οι Εσωτερικές Καταστάσεις της Ψυχής, που περιγράφουμε, που λέμε ότι Βίωσε ο Ιησούς, κι Ανυψώθηκε Ως το Πατέρα, είναι Αντικειμενικές Καταστάσεις της Συνείδησης κι όχι προσωπικές εμπειρίες κάποιου όντος. Πρέπει να γίνει επιτέλους κατανοητό ότι όταν λέμε, άνθρωπος, “υιός ανθρώπου”, “Χριστός ή Υιός Θεού’, “Λόγος”, “Προαιώνιος Λόγος” εννοούμε Αντικειμενικές Καταστάσεις που Βιώνει η Ψυχή, Εσωτερικές Καταστάσεις της Ψυχής. Όταν ο Ιησούς Βίωσε αυτές τις Καταστάσεις Βίωσε τη Αντικειμενική Φύση της Ψυχής του, δεν βίωσε προσωπικές εμπειρίες. Όλα αυτά δεν ήτα εμπειρίες κάποιου προσώπου. Το “εγώ” του Ιησού είχε ήδη διαλυθεί στη Περισυλλογή της Ερήμου όταν Ανυψώθηκε στη Αντικειμενική Πραγματικότητα της Ψυχής. Αυτό που Κατανόησε ο Ιησούς και Δήλωσε και Δίδαξε είναι ότι η Αληθινή Φύση της Ψυχής είναι πέρα από προσωπικές εμπειρίες σε Αντικειμενικές Συνειδησιακές Καταστάσεις. Αυτό σημαίνει πως η Ψυχή, Κάθε Ψυχή, Έχει Αυτή την Φύση. Κάθε Ψυχή μπορεί να Βιώσει Αυτές τις Καταστάσεις. Ο Ιησούς Είναι ο Πρότυπος Άνθρωπος που Βίωσε την Αλήθεια. Έλεγε είμαι Υιός Θεού και πάντα έλεγε πως όλοι οι άνθρωποι είναι “υιοί θεού” Αυτό που υποστήριζε ο Ιησούς και αρνούνται να δεχτούν οι άνθρωποι της σκιάς και του ψέματος είναι ότι η Ψυχή έχει μια Άκτιστη Ουσία, μια Αντικειμενική Φύση (που Βιώνεται Εσωτερικά) και εξωτερικές προσωπικές εμπειρίες μέσα στη παροδική δημιουργία. Τελικά αυτό που δίδασκε ο Ιησούς είναι ότι ΄πως Αυτός ο ϊδιος έτσι Κάθε Άνθρωπος μπορεί α Ανυψωθεί Ως τον Πατέρα, να Βιώσει το Μυστήριο της Ένωσης με τον Πατέρα.

Αυτή ακριβώς η Βιωματική Εμπειρία του Ιησού, πως η Ψυχή Είναι Άκτιστη Ενέργεια, με Αντικειμενική Φύση, πέρα από προσωπικές εμπειρίες τον ώθησε να αναλάβει το Έργο της Διδασκαλίας των ανθρώπων. Όταν στη Έρημο των Εσσαίων αποφασίστηκε να βγει έξω στην κοινωνία της σκιάς, ο Ιησούς γνώριζε πολύ καλά ότι αυτό που ήθελε να δείξει στους ανθρώπους είναι ο Πρακτικός Δρόμος προς την Βασιλεία των Ουρανών, μια Πράξη Ζωής, η Αληθινή Οδός της Ζωής, η Αληθινή Ζωή. Δεν έφερνε θεωρίες στους ανθρώπους, ούτε διδασκαλίες διανοητικές, ούτε λεκτικές πληροφορίες. Ο λόγος του ήταν πάντα λόγος ζωής, λόγος πρακτικός. Ιδού η Βασιλεία των Ουρανών, Απλά Εισέλθετε. Αλά ούτε τότε, ούτε τώρα, είναι εύκολο να δεχτούν οι άνθρωποι τη Αλήθεια. Η Αλήθεια Φωτίζει αυτούς που αποζητούν το Φως, τον Θεό, αλλά τυφλώνει τους ανθρώπους που έμαθαν να ζουν στην σκιά και να δικαιολογούν τα σκοτεινά έργα τους με την εξουσία του κόσμου, την σοφία της φαντασίας τους και τη αυτοσυντήρηση του εγωισμού τους. Αυτός είναι ο λόγος που ο Ιησούς μιλούσε με σύμβολα και παραβολές στους ανθρώπους αλλά εξηγούσε με κάθε λεπτομέρεια τα Μυστήρια της Βασιλείας των Ουρανών στους αγαπημένους του αδελφούς.

Αυτός ο Ιησούς είναι ο Δικός μας Αληθινός Ιησούς, κι όχι ο Ιησούς της χριστιανικής μυθολογίας που δημιούργησαν κάποιοι και επέβαλλαν με την βία.

~~~

2. Φαινομενολογία της Ψυχής

3. Τα Μυστήρια, η Εσωτερική Παράδοση κι η εξωτερική διδασκαλία

4. Η Διδασκαλία, ο Νόμος, η Εντολή κι ο άνθρωπος

5. Το Μυστικό Κέντρο της Καρδιάς, τα Τρία Εσωτερικά Κέντρα κι άλλες παραδόσεις

6. Η Είσοδος στη Βασιλεία των Ουρανών, κι η Άνοδος στους Τρεις Ουρανούς

7. Η Άβυσσος, (η Ένωση με τον Πατέρα)

The Radiance of the Self: From Purity to Immortality

In the soundless cathedral of consciousness, where time dissolves like morning mist and space becomes but a whispered prayer, there dwells a light that knows neither beginning nor end...

The Purification of the Soul

Within the crucible of existence, the Jiva—that luminous thread of individual consciousness—lies wrapped in veils of countless colors, each thread a memory, each hue a desire that binds it to the wheel of becoming. Yet beneath these gossamer shrouds, beneath the accumulated dust of ten thousand lifetimes, there burns an ember that no wind can extinguish, no darkness can diminish.

Like a golden chalice buried beneath layers of earthen clay, the soul awaits its moment of revelation. The fire of knowledge—kindled not by the striking of flint against stone, but by the gentle breath of understanding that comes through sacred hearing, through the whispered teachings that float like lotus petals on the still waters of the heart—begins its work of alchemy.

In this cosmic forge, where the bellows of devotion fan flames that dance between the visible and invisible realms, the Jiva surrenders its borrowed robes. Each impurity, each shadow-self that clings like morning dew to spider's silk, evaporates in the rising heat of awareness. What remains is not the absence of something, but the presence of everything—pure gold, molten and radiant, singing its eternal song of recognition.

The Sun of Knowledge

Behold! In the vast sky of the heart, where thunderclouds of doubt once gathered and storms of confusion raged, there rises a Sun that casts no shadows, knows no eclipse, requires no fuel save the recognition of its own eternal burning. This is the Atman—not the sun that travels its daily arc across the dome of heaven, but the Sun behind the sun, the Light behind all lights.

This solar consciousness does not illuminate by addition, as a torch might light a darkened chamber, but by the simple withdrawal of that which obscures. It is the darkness of ignorance that is the stranger here, the interloper in a realm where darkness has no native dwelling. When the Sun of Knowledge rises, it does not battle the night—it reveals that night was but a dream, a forgetting, a temporary closing of eyes that were always meant to see.

In its radiance, all things become transparent. The solid walls of separation dissolve like salt in an infinite ocean. The boundaries between self and cosmos, between the seeker and the sought, between the worshipper and the worshipped, become as insubstantial as the line that divides sky from space. Here, in this luminous dissolution, the paradox reveals itself: by losing everything, one gains all; by becoming nothing, one becomes everything.

The Pathless Path to Immortality

In the realm beyond time's dominion, where past and future collapse into an eternal now that breathes with the rhythm of stars, there walks one who has renounced the very concept of walking. Activities fall away like autumn leaves from the tree of being—not through force or discipline, but through the simple recognition that the tree was always bare, always winter, always spring.

Here, in this dimensionless dimension, the limitations of time reveal themselves as prison bars made of moonbeams—seemingly solid until touched by the light of understanding. Space becomes not an expanse to be traversed, but a canvas upon which consciousness paints its dreams of separation. Direction loses meaning when every path leads home, when every step is both departure and arrival, when the traveler discovers that the destination was never elsewhere but always here, always now, always within.

In this worship without object, where the devotee and the divine merge like rivers flowing into an ocean that was never separate from them, something miraculous unfolds. The destroyer of heat and cold—that which stands untouched by the endless oscillations of pleasure and pain, summer and winter, hope and despair—reveals itself as one's own true nature.

This is not the cold comfort of detachment, but the warm embrace of that which includes all while being defined by none. It is Bliss-Eternal, not because it lasts a long time, but because it exists outside the very notion of duration. It is stainless, not because nothing can touch it, but because it is the very space in which all touching occurs.

The Flowering of Omniscience

In the garden of awakened consciousness, where knowing and being cross-pollinate in an endless spring of recognition, the one who has remembered their true face becomes a mirror in which all of existence recognizes itself. This is the All-knowing—not the accumulation of facts like dust upon a shelf, but the intimate recognition of the Self that wears all forms, dreams all dreams, knows all knowing.

To be All-pervading is to discover that one was never contained within the boundaries of skin and bone, never imprisoned within the fortress of individual identity. Like space itself, which is not found in things but in which all things appear, consciousness reveals its true nature as the context within which all experience unfolds.

The wave discovers it was always ocean. The cloud remembers it was always sky. The flame realizes it was always light itself.

The Deathless Death

And so we arrive at the final paradox, the ultimate mystery that dissolves all mysteries: Immortality is achieved not through the preservation of that which was never born, but through the recognition of that which can never die. Death becomes impossible when life is understood as the play of the eternal in the costume of time.

In this recognition, the seeker dissolves into the sought, the questioner into the answer, the dreamer into the dream. What remains is neither being nor non-being, but the very possibility of both, the pregnant emptiness that gives birth to all fullness, the silent music that orchestrates the symphony of existence.

Here, in this place that is no place, in this time that is no time, the radiance of the Self shines forth—not as something achieved, but as something finally, eternally, and impossibly remembered. The gold was always gold, the sun was always shining, the Self was always radiant.

The only question that remains is not whether this is true, but whether we are ready to stop pretending it is not.

In the end, which is also the beginning, we find that there is no journey, no traveler, no destination—only the eternal recognition of what was never lost, the endless remembering of what was never forgotten, the timeless celebration of what was never born and will never die.

The Radiance of the Self shines on.

...

Η Λαμπρότητα του Εαυτού: Από την Καθαρότητα στην Αθανασία

Στον αθόρυβο καθεδρικό ναό της συνείδησης, όπου ο χρόνος διαλύεται σαν πρωινή ομίχλη και ο χώρος γίνεται μια ψιθυριστή προσευχή, κατοικεί ένα φως που δεν γνωρίζει ούτε αρχή ούτε τέλος...

Ο Καθαρισμός της Ψυχής

Μέσα στο χωνευτήρι της ύπαρξης, η Τζίβα—εκείνο το φωτεινό νήμα της ατομικής συνείδησης—είναι τυλιγμένη σε πέπλα αμέτρητων χρωμάτων, κάθε νήμα μια ανάμνηση, κάθε απόχρωση μια επιθυμία που τη δένει στον τροχό της γέννησης. Ωστόσο, κάτω από αυτά τα διάφανα καλύμματα, κάτω από τη σκόνη που έχει συσσωρευτεί από δεκάδες χιλιάδες ζωές, καίει μια σπίθα που κανένας άνεμος δεν μπορεί να σβήσει, καμία σκιά δεν μπορεί να μειώσει.

Σαν χρυσό κύπελλο θαμμένο κάτω από στρώματα πήλινης γης, η ψυχή περιμένει τη στιγμή της αποκάλυψής της. Η φωτιά της γνώσης—που δεν ανάβεται με το χτύπημα πυρόλιθου σε πέτρα, αλλά με την απαλή πνοή της κατανόησης που έρχεται μέσω της ιερής ακρόασης, μέσω των ψιθυριστών διδασκαλιών που επιπλέουν σαν πέταλα λωτού στα ήρεμα νερά της καρδιάς—αρχίζει το έργο της αλχημείας.

Σε αυτό το κοσμικό καμίνι, όπου τα φυσερά της αφοσίωσης φουντώνουν φλόγες που χορεύουν ανάμεσα στα ορατά και τα αόρατα βασίλεια, η Τζίβα παραδίδει τα δανεικά της ενδύματα. Κάθε ακαθαρσία, κάθε σκιά-εαυτός που προσκολλάται σαν πρωινή δροσιά σε ιστό αράχνης, εξατμίζεται στη θερμότητα της επίγνωσης. Αυτό που απομένει δεν είναι η απουσία κάποιου πράγματος, αλλά η παρουσία του παντός—καθαρός χρυσός, λιωμένος και λαμπερός, που τραγουδά το αιώνιο τραγούδι της αναγνώρισης.

Ο Ήλιος της Γνώσης

Ιδού! Στον απέραντο ουρανό της καρδιάς, όπου κάποτε μαζεύονταν σύννεφα αμφιβολίας και ξέσπαγαν καταιγίδες σύγχυσης, ανατέλλει ένας Ήλιος που δεν ρίχνει σκιές, δεν γνωρίζει έκλειψη, δεν χρειάζεται καύσιμο πέρα από την αναγνώριση της δικής του αιώνιας καύσης. Αυτός είναι ο Άτμαν—όχι ο ήλιος που διατρέχει το καθημερινό του τόξο στον θόλο του ουρανού, αλλά ο Ήλιος πίσω από τον ήλιο, το Φως πίσω από όλα τα φώτα.

Αυτή η ηλιακή συνείδηση δεν φωτίζει με πρόσθεση, όπως ένας πυρσός θα φώτιζε ένα σκοτεινό δωμάτιο, αλλά με την απλή απόσυρση αυτού που την καλύπτει. Είναι το σκοτάδι της άγνοιας ο ξένος εδώ, ο εισβολέας σε ένα βασίλειο όπου το σκοτάδι δεν έχει φυσική κατοικία. Όταν ο Ήλιος της Γνώσης ανατέλλει, δεν πολεμά τη νύχτα—αποκαλύπτει ότι η νύχτα ήταν μόνο ένα όνειρο, μια λήθη, ένα προσωρινό κλείσιμο ματιών που προορίζονταν πάντα να δουν.

Στη λάμψη του, όλα γίνονται διάφανα. Οι συμπαγείς τοίχοι του διαχωρισμού διαλύονται σαν αλάτι σε έναν απεριόριστο ωκεανό. Τα όρια ανάμεσα στον εαυτό και τον κόσμο, ανάμεσα στον αναζητητή και το αναζητούμενο, ανάμεσα στον λατρευτή και το λατρευόμενο, γίνονται τόσο ασήμαντα όσο η γραμμή που χωρίζει τον ουρανό από το διάστημα. Εδώ, σε αυτή τη φωτεινή διάλυση, το παράδοξο αποκαλύπτεται: χάνοντας τα πάντα, κερδίζει κανείς τα πάντα· γινόμενος τίποτα, γίνεται τα πάντα.

Η Ατραπός Χωρίς Μονοπάτι προς την Αθανασία

Στο βασίλειο πέρα από την κυριαρχία του χρόνου, όπου παρελθόν και μέλλον καταρρέουν σε ένα αιώνιο τώρα που αναπνέει με τον ρυθμό των άστρων, περπατά κάποιος που έχει απαρνηθεί την ίδια την έννοια του περπατήματος. Οι δραστηριότητες πέφτουν σαν φύλλα του φθινοπώρου από το δέντρο της ύπαρξης—όχι με βία ή πειθαρχία, αλλά με την απλή αναγνώριση ότι το δέντρο ήταν πάντα γυμνό, πάντα χειμώνας, πάντα άνοιξη.

Εδώ, σε αυτή την αδιάστατη διάσταση, οι περιορισμοί του χρόνου αποκαλύπτονται ως κάγκελα φυλακής φτιαγμένα από ακτίνες σελήνης—φαινομενικά συμπαγή μέχρι να τα αγγίξει το φως της κατανόησης. Ο χώρος δεν είναι πλέον μια έκταση που πρέπει να διασχιστεί, αλλά ένας καμβάς πάνω στον οποίο η συνείδηση ζωγραφίζει τα όνειρα του διαχωρισμού. Η κατεύθυνση χάνει το νόημά της όταν κάθε μονοπάτι οδηγεί στο σπίτι, όταν κάθε βήμα είναι ταυτόχρονα αναχώρηση και άφιξη, όταν ο ταξιδιώτης ανακαλύπτει ότι ο προορισμός δεν ήταν ποτέ αλλού, αλλά πάντα εδώ, πάντα τώρα, πάντα μέσα του.

Σε αυτή τη λατρεία χωρίς αντικείμενο, όπου ο πιστός και το θείο συγχωνεύονται σαν ποτάμια που χύνονται σε έναν ωκεανό που ποτέ δεν ήταν ξεχωριστός από αυτά, κάτι θαυμαστό ξετυλίγεται. Ο καταστροφέας της ζέστης και του κρύου—εκείνο που παραμένει ανεπηρέαστο από τις ατέλειωτες ταλαντώσεις της ευχαρίστησης και του πόνου, του καλοκαιριού και του χειμώνα, της ελπίδας και της απόγνωσης—αποκαλύπτεται ως η αληθινή φύση του ανθρώπου.

Αυτό, δεν είναι η ψυχρή παρηγοριά της αποστασιοποίησης, αλλά η ζεστή αγκαλιά αυτού που περιλαμβάνει τα πάντα χωρίς να καθορίζεται από τίποτα. Είναι η Αιώνια Ευδαιμονία, όχι επειδή διαρκεί πολύ, αλλά επειδή υπάρχει έξω από την ίδια την έννοια της διάρκειας. Είναι αμόλυντη, όχι επειδή τίποτα δεν μπορεί να την αγγίξει, αλλά επειδή είναι ο ίδιος ο χώρος μέσα στον οποίο συμβαίνει κάθε άγγιγμα.

Η Ανθοφορία της Παντογνωσίας

Στον κήπο της αφύπνισης συνείδησης, όπου η γνώση και η ύπαρξη διασταυρώνονται σε μια ατέλειωτη άνοιξη αναγνώρισης, εκείνος που έχει θυμηθεί το αληθινό του πρόσωπο γίνεται ένας καθρέφτης στον οποίο όλη η ύπαρξη αναγνωρίζει τον εαυτό της. Αυτό είναι ο Παντογνώστης—όχι η συσσώρευση γεγονότων σαν σκόνη σε ράφι, αλλά η οικεία αναγνώριση του Εαυτού που φορά όλες τις μορφές, ονειρεύεται όλα τα όνειρα, γνωρίζει κάθε γνώση.

Το να είναι κανείς Πανταχού Παρών είναι να ανακαλύπτει ότι ποτέ δεν περιοριζόταν μέσα στα όρια του δέρματος και των οστών, ποτέ δεν φυλακιζόταν μέσα στο φρούριο της ατομικής ταυτότητας. Όπως ο χώρος, που δεν βρίσκεται στα πράγματα αλλά μέσα στον οποίο εμφανίζονται όλα τα πράγματα, η συνείδηση αποκαλύπτει την αληθινή της φύση ως το πλαίσιο μέσα στο οποίο ξετυλίγεται κάθε εμπειρία.

Το κύμα ανακαλύπτει ότι ήταν πάντα ωκεανός. Το σύννεφο θυμάται ότι ήταν πάντα ουρανός. Η φλόγα συνείδησης ότι ήταν πάντα το ίδιο το φως.

Ο Αθάνατος Θάνατος

Και έτσι φτάνουμε στο τελικό παράδοξο, το απόλυτο μυστήριο που διαλύει όλα τα μυστήρια: η Αθανασία επιτυγχάνεται όχι μέσω της διατήρησης αυτού που ποτέ δεν γεννήθηκε, αλλά μέσω της αναγνώρισης αυτού που δεν μπορεί ποτέ να πεθάνει. Ο θάνατος γίνεται αδύνατος όταν η ζωή κατανοηθεί ως το παιχνίδι του αιώνιου μέσα στη στολή του χρόνου.

Σε αυτή την αναγνώριση, ο αναζητητής διαλύεται στο αναζητούμενο, ο ερωτών στην απάντηση, ο ονειροπόλος στο όνειρο. Αυτό που απομένει δεν είναι ούτε ύπαρξη ούτε ανυπαρξία, αλλά η ίδια η δυνατότητα και των δύο, η έγκυος κενότητα που γεννά κάθε πληρότητα, η σιωπηλή μουσική που οργανώνει τη συμφωνία της ύπαρξης.

Εδώ, σε αυτό το μέρος που δεν είναι μέρος, σε αυτόν τον χρόνο που δεν είναι χρόνος, η λάμψη του Εαυτού λάμπει—όχι ως κάτι που επιτεύχθηκε, αλλά ως κάτι που επιτέλους, αιώνια και αδύνατα, θυμήθηκε. Ο χρυσός ήταν πάντα χρυσός, ο ήλιος έλαμπε πάντα, ο Εαυτός ήταν πάντα λαμπρός.

Η μόνη ερώτηση που απομένει δεν είναι αν αυτό είναι αληθές, αλλά αν είμαστε έτοιμοι να σταματήσουμε να προσποιούμαστε ότι δεν είναι.

Στο τέλος, που είναι επίσης η αρχή, βρίσκουμε ότι δεν υπάρχει ταξίδι, ούτε ταξιδιώτης, ούτε προορισμός—μόνο η αιώνια αναγνώριση αυτού που ποτέ δεν χάθηκε, η ατέλειωτη υπενθύμιση αυτού που ποτέ δεν ξεχάστηκε, η διαχρονική γιορτή αυτού που ποτέ δεν γεννήθηκε και δεν θα πεθάνει ποτέ.

Η Λαμπρότητα του Εαυτού λάμπει αιώνια.

Intellectual property rights

The entire content of our website, including, but not limited to, texts, news, graphics, photographs, diagrams, illustrations, services provided and generally any kind of files, is subject to intellectual property (copyright) and is governed by the national and international provisions on Intellectual Property, with the exception of the expressly recognized rights of third parties.
Therefore, it is expressly prohibited to reproduce, republish, copy, store, sell, transmit, distribute, publish, perform, "download", translate, modify in any way, in part or in summary, without the express prior written consent of the Foundation. It is known that in case the Foundation consents, the applicant is obliged to explicitly refer via links (hyperlinks) to the relevant content of the Foundation's website. This obligation of the applicant exists even if it is not explicitly stated in the written consent of the Foundation.
Exceptionally, it is permitted to individually store and copy parts of the content on a simple personal computer for strictly personal use (private study or research, educational purposes), without the intention of commercial or other exploitation and always under the condition of indicating the source of its origin, without this in any way implies a grant of intellectual property rights.
It is also permitted to republish material for purposes of promoting the events and activities of the Foundation, provided that the source is mentioned and that no intellectual property rights are infringed, no trademarks are modified, altered or deleted.
Everything else that is included on the electronic pages of our website and constitutes registered trademarks and intellectual property products of third parties is their own sphere of responsibility and has nothing to do with the website of the Foundation.

Δικαιώματα πνευματικής ιδιοκτησίας

Το σύνολο του περιεχομένου του Δικτυακού μας τόπου, συμπεριλαμβανομένων, ενδεικτικά αλλά όχι περιοριστικά, των κειμένων, ειδήσεων, γραφικών, φωτογραφιών, σχεδιαγραμμάτων, απεικονίσεων, παρεχόμενων υπηρεσιών και γενικά κάθε είδους αρχείων, αποτελεί αντικείμενο πνευματικής ιδιοκτησίας (copyright) και διέπεται από τις εθνικές και διεθνείς διατάξεις περί Πνευματικής Ιδιοκτησίας, με εξαίρεση τα ρητώς αναγνωρισμένα δικαιώματα τρίτων.

Συνεπώς, απαγορεύεται ρητά η αναπαραγωγή, αναδημοσίευση, αντιγραφή, αποθήκευση, πώληση, μετάδοση, διανομή, έκδοση, εκτέλεση, «λήψη» (download), μετάφραση, τροποποίηση με οποιονδήποτε τρόπο, τμηματικά η περιληπτικά χωρίς τη ρητή προηγούμενη έγγραφη συναίνεση του Ιδρύματος. Γίνεται γνωστό ότι σε περίπτωση κατά την οποία το Ίδρυμα συναινέσει, ο αιτών υποχρεούται για την ρητή παραπομπή μέσω συνδέσμων (hyperlinks) στο σχετικό περιεχόμενο του Δικτυακού τόπου του Ιδρύματος. Η υποχρέωση αυτή του αιτούντος υφίσταται ακόμα και αν δεν αναγραφεί ρητά στην έγγραφη συναίνεση του Ιδρύματος.

Κατ’ εξαίρεση, επιτρέπεται η μεμονωμένη αποθήκευση και αντιγραφή τμημάτων του περιεχομένου σε απλό προσωπικό υπολογιστή για αυστηρά προσωπική χρήση (ιδιωτική μελέτη ή έρευνα, εκπαιδευτικούς σκοπούς), χωρίς πρόθεση εμπορικής ή άλλης εκμετάλλευσης και πάντα υπό την προϋπόθεση της αναγραφής της πηγής προέλευσής του, χωρίς αυτό να σημαίνει καθ’ οιονδήποτε τρόπο παραχώρηση δικαιωμάτων πνευματικής ιδιοκτησίας.

Επίσης, επιτρέπεται η αναδημοσίευση υλικού για λόγους προβολής των γεγονότων και δραστηριοτήτων του Ιδρύματος, με την προϋπόθεση ότι θα αναφέρεται η πηγή και δεν θα θίγονται δικαιώματα πνευματικής ιδιοκτησίας, δεν θα τροποποιούνται, αλλοιώνονται ή διαγράφονται εμπορικά σήματα.

Ό,τι άλλο περιλαμβάνεται στις ηλεκτρονικές σελίδες του Δικτυακού μας τόπου και αποτελεί κατοχυρωμένα σήματα και προϊόντα πνευματικής ιδιοκτησίας τρίτων ανάγεται στη δική τους σφαίρα ευθύνης και ουδόλως έχει να κάνει με τον Δικτυακό τόπο του Ιδρύματος.

Esoterism Academy

CIRCLE OF LIGHT

ESOTERISM STUDIES

ESOTERISM ACADEMY NEW ARTICLE

Sunday, October 15, 2017

ΤΑ ΜΥΣΤΗΡΙΑ ΤΗΣ ΒΑΣΙΛΕΙΑΣ ΤΩΝ ΟΥΡΑΝΩΝ 1

TAOΪSM

BUDDHISM

VEDANTA

The Radiance of the Self: From Purity to Immortality

jKRISHNAMURTI

RELIGION

Quotes

Constantinos’s quotes

Copyright