Esoterism Academy: Αποκρυφισμός

Sunday, August 27, 2017

Αποκρυφισμός

Στον Αποκρυφισμό, στην Απόκρυφη Διδασκαλία, συναντώνται αντιλήψεις που υπάρχουν και σε πολλές θρησκείες και μεταφυσικά συστήματα, χωρίς αυτό να σημαίνει κάποια αλληλεπίδραση…

Ο Αποκρυφισμός (Αποκρυφιστική Διδασκαλία) αποτελεί μία Ιδιαίτερη Διδασκαλία κι όχι μία παράδοση (όπως ο Εσωτερισμός), ούτε «ιδιαίτερη θρησκευτικότητα-αντίληψη» (όπως ο Μυστικισμός), ούτε συγκεκριμένη οργάνωση (όπως μία θρησκεία, ένας θρησκευτικός οργανισμός), αν και υπήρξαν κατά καιρούς αποκρυφιστικοί κύκλοι...

Δεν πρέπει η Αποκρυφιστική Διδασκαλία να συγχέεται ακόμα, με την Μαγεία (την μαγική, μυθική, σκέψη και πρακτική) που είναι πανάρχαια παράδοση, αντίληψη και πρακτική, και επιβιώνει ακόμα και μέσα στους κόλπους της Θρησκείας (και των ιδιαίτερων θρησκευμάτων).

Η Αποκρυφιστική Διδασκαλία είναι δημιούργημα της Ύστερης Αρχαιότητας (πρώτοι αιώνες μ.Χ., ρωμαϊκή εποχή), που υπήρξε εποχή που γέννησε πολλές θρησκευτικές και φιλοσοφικές ιδεολογίες, μία εποχή συνθέσεων, θρησκευτικού και φιλοσοφικού συγκρητισμού, και πολλών διαφορετικών μεταφυσικών θεωρήσεων. Προέρχεται, σαν μεταφυσική αντίληψη, από τους κόλπους του Νεοπλατωνισμού, αλλά διαφοροποιείται σημαντικά σε πολλά σημεία, τόσο στην αντίληψη, όσο και στον πρακτικό προσανατολισμό. Ενώ ο Νεοπλατωνισμός πήρε την μορφή «φιλοσοφικού μυστικισμού», ο Αποκρυφισμός πήρε την μορφή μίας Διδασκαλίας για το Παν, την σχέση Παν-άνθρωπος, και τον έλεγχο των απόκρυφων δυνατοτήτων και δυνάμεων που προκύπτουν από αυτή την σχέση.

Στην Απόκρυφη Διδασκαλία, συναντώνται αντιλήψεις που υπάρχουν και σε πολλές θρησκείες και μεταφυσικά συστήματα, χωρίς αυτό να σημαίνει κάποια αλληλεπίδραση. Με αυτή την έννοια, δεν μπορούμε να συσχετίσουμε την Καμπάλα με τον Αποκρυφισμό, προσπαθώντας να ερμηνεύσουμε την προέλευση της μίας μεταφυσικής σκέψης, από την άλλη...

Επίσης, η σύνθεση αποκρυφιστικών διδασκαλιών με την ινδική θρησκευτική σκέψη (όπως έγινε στην Θεοσοφία της Μπλαβάτσκυ) δεν πρέπει να μας αποπροσανατολίσει από την διαφορετική προέλευση αυτών των μεταφυσικών...

Το Είναι, Είναι Ένα, αλλά έχει πολλές διαβαθμίσεις. Με άλλα λόγια:

Υπάρχουν Πέντε Αρχές του Είναι, που διακρίνονται μεταξύ τους (γιατί έχουν διαφορετικές ιδιότητες) αλλά έχουν σχέση μεταξύ τους. Οι Πέντε Αρχές είναι:

1. Πρωταρχή, Παγκόσμια Αρχή, Πραγματικότητα, Θεότητα, που Είναι Ένα, Πηγή του παντός, η «Ίδια Βάση» για όλες τις κατώτερες αρχές κι όλα τα όντα.

2. Πνεύμα, που είναι Παγκόσμιο, Κοινό για όλες τις κατώτερες αρχές κι όλα τα όντα.

3. Νους, παγκόσμιος ωκεανός νοητικής δραστηριότητας, εντός του οποίου λειτουργούν «αντιληπτικοί νοητικοί πυρήνες».

4. Ενέργεια (Αστρική ενέργεια, φως, ανώτερη υλική ουσία), όπου οι οντότητες λειτουργούν με ένα ενεργειακό σώμα.

5. Ενέργεια-ύλη, ο υλικός κόσμος, όπου οι οντότητες λειτουργούν με ένα υλικό σώμα.

Η Πρώτη Αρχή, η Πρωταρχή, Είναι Αυθύπαρκτη, Υπερβατική, χωρίς ιδιότητες και προσδιορισμούς. Παγκόσμια, βρίσκεται παντού, εκτός κάθε έννοιας (περιορισμένου) χώρου. Αποτελεί την Πρωταρχή, από την Οποία πηγάζουν και στην Οποία στηρίζονται όλες οι άλλες κατώτερες αρχές (εκδηλώσεις). Κάθε Ανώτερη Αρχή είναι ανεξάρτητη από την κατώτερή της, ενώ κάθε κατώτερη αρχή προϋποθέτει την Ανώτερη.

Όλες οι Αρχές εκδηλώνονται στον ίδιο «χώρο», αλλά δεν εμπλέκονται καθώς αποτελούν διαφορετικής υφής, «συχνότητας εκδήλωσης», διαστάσεις, της Μίας Αρχής. Μέσα στους κόλπους του Ανώτερου, εκδηλώνεται το κατώτερο, κι έτσι συνέχεια: Το Ανώτερο υπερβαίνει και περικλείνει μέσα του το κατώτερο, αλλά μπορεί να υπάρξει χωρίς το κατώτερο.

Πιο αναλυτικά:

1. Η Πρωταρχή (η Πραγματικότητα, η Θεότητα) Είναι Υπερβατική, Βρίσκεται παντού, Αιώνια. Δεν υπάρχει ένα «κέντρο Συνείδησης», ανάγκη «μετακίνησης», διαφοροποίησης, τίποτα. Είναι Πλήρης Αντίληψη, που «επεκτείνεται και Πληροί κάθε έννοια χώρου», («μη-χώρος»). Είναι το Απόλυτο.

2. Το Πνεύμα είναι η Παγκόσμια Συνειδητότητα εντός της οποίας το «Παγκόσμιο Είναι» μετουσιώνεται σε «Παγκόσμια Ύπαρξη», και τελικά σε «ατομικό κέντρο Παγκόσμιας Συνείδησης», και αντίστροφα. Το Παγκόσμιο Πνεύμα είναι Κοινό, για όλες τις κατώτερες Αρχές και τα όντα που εκδηλώνονται στα κατώτερα πεδία. Στο κατώτερο επίπεδο του Παγκοσμίου Πνεύματος εκδηλώνονται όλες οι «Αληθινές Ατομικότητες των όντων», που έχουν επίγνωση της «παγκόσμιας φύσης» τους. Είναι η «ανώτερη επίγνωση», η παγκόσμια συνείδηση εντός των όντων, η αληθινή ατομικότητα, που δεν πρέπει να συγχέεται με την νοητική προσωπικότητα, ο αληθινός, ο παγκόσμιος, άνθρωπος.

3. Ο Νους, σαν λειτουργία (νοητική δραστηριότητα), αποτελεί τον νοητικό χώρο, που επεκτείνεται παντού (στο δικό του πεδίο). Ο Νους εκδηλώνεται σαν καθαρή αντίληψη (εγώ), σαν νόηση (διανοητικές διαδικασίες), σαν αντίληψη. Ατομικό νου (που προϋποθέτει την Πρωταρχή, το Παγκόσμιο Πνεύμα) αποτελεί ένα πυρήνα ύπαρξης που εντοπίζεται πάντα σε κάποιο «κέντρο», σημείο του νοητικού χώρου (νοητικό σώμα). Υπάρχει και λειτουργεί πάντα «εδώ» κι όχι εκεί ή παντού.

4. Η Ενέργεια (Αστρική ενέργεια, φως, ανώτερη υλική ουσία) αποτελεί τον «αστρικό κόσμο» που επεκτείνεται παντού (στο δικό του πεδίο). Το «αστρικό» εκδηλώνεται σαν αίσθηση, βούληση, κίνηση. Η ατομική αστρική οντότητα (που προϋποθέτει την Πρωταρχή, το Παγκόσμιο Πνεύμα, ένα ατομικό νοητικό πυρήνα) αποτελεί ένα περιορισμένο πεδίο εκδήλωσης στον αστρικό χώρο (αστρικό σώμα), που καταλαμβάνει ένα συγκεκριμένο χώρο (τόπο) γύρω από τον ανώτερο νοητικό πυρήνα, μέσα στον ευρύτερο αστρικό κόσμο.

5. Η ενέργεια-ύλη (υλική ουσία), σαν φαινόμενο αποτελεί τον υλικό κόσμο (υλικό σύμπαν). Γίνεται αντιληπτό σαν ένα (μαθηματικό) ενεργειακό πεδίο που επεκτείνεται παντού (στο δικό του πεδίο). Η υλική ενέργεια-ύλη υλοποιείται, σχηματίζοντας το σύμπαν, τους γαλαξίες (που δεν είναι παρά συμπυκνώσεις του ενεργειακού πεδίου) και την ποικιλία των ιδιαιτέρων πραγμάτων που αισθανόμαστε με τις αισθήσεις μας. Η ατομική υλική οντότητα (που προϋποθέτει την Πρωταρχή, το Παγκόσμιο Πνεύμα, ένα ατομικό νου, ένα αστρικό σώμα) είναι το υλικό σώμα (βιολογικός οργανισμός, οργανωμένο σύνολο υλικών στοιχείων).

Το ον (που ονομάζουμε άνθρωπο και) που εκδηλώνεται στον υλικό κόσμο, στην πραγματικότητα εκδηλώνεται και στους Πέντε Κόσμους. Οι Ανώτερες Αρχές όμως του όντος δεν εκδηλώνονται στο Πεδίο τους και σύμφωνα με την «φύση» τους, αλλά περιορίζονται μέσα στην φύση και λειτουργία του ζωντανού οργανισμού:

1. Η Πρωταρχή, πάντα εκτός χώρου, αποτελεί μία Δυνατότητα για το ον, που δεν έχει «εκδηλωθεί».

2. Το Παγκόσμιο Πνεύμα παραμένει σε «ασυνείδητη κατάσταση», μέχρις ότου συνειδητοποιηθεί και αναδυθεί σε Παγκόσμια Συνείδηση, Παγκόσμια Ύπαρξη, Καθαρό Είναι.

3. Ο ατομικός νους, δεν δραστηριοποιείται σαν νοητικός πυρήνας στον νοητικό κόσμο, αλλά περιορίζει την δραστηριότητά του μέσα στον φυσικό εγκέφαλο, όπου εκδηλώνεται σαν αντίληψη του είναι (εγώ), διανόηση, αντίληψη.

4. Το αστρικό σώμα, δεν δραστηριοποιείται σαν αστρικό σώμα στο αστρικό πεδίο, αλλά περιορίζει την δραστηριότητά του μέσα στο περιφερικό νευρικό σύστημα, όπου εκδηλώνεται σαν αίσθηση, βούληση, κίνηση.

5. Όλα αυτά εκδηλώνονται μέσα στο υλικό σώμα, που έχει την δική του βιολογική ζωή και υλική δραστηριότητα.

Έτσι το ον (άνθρωπος) ενώ εκδηλώνεται και στους Πέντε Κόσμους ταυτόχρονα εν τούτοις οι Ανώτερες Αρχές δεν «λειτουργούν» καθώς δεν είναι «συνειδητές» (δεν έχουν «αναδυθεί» ακόμα, δεν έχουν «γεννηθεί», δεν έχουν «ενεργοποιηθεί»), και λειτουργεί μόνο σαν ατομικός νους (εγώ, προσωπικότητα, σύμπλεγμα αντιλήψεων, με διανοητικές δραστηριότητες και αντίληψη) μέσα στον εγκέφαλο, σαν ένας «αισθανόμενος» οργανισμός, που αλληλεπιδρά με το περιβάλλον του, σαν ένα οργανωμένο σύνολο υλικών στοιχείων.

Σκοπός του Αποκρυφισμού είναι η Αυτογνωσία, η Ενεργοποίηση των Ανώτερων Αρχών και η κυριαρχία των κατώτερων αρχών και δυνάμεων (που πηγάζουν από την λειτουργία τους). Το ον πρέπει να αναδυθεί, από την αντίληψη μίας ατομικής ύπαρξης στην Θεία Συνείδηση:

1. Στην Παγκόσμια Συνείδηση, στην ανώτερη επίγνωση (στην αληθινή ατομικότητα), που εκδηλώνεται σαν «κέντρο επίγνωσης του Παγκόσμιου Αντικειμενικού».

2. Στην αντίληψη Μίας Παγκόσμιας Ύπαρξης.

3. Στην αντίληψη του Καθαρού Είναι.

4. Στην αντίληψη της Πραγματικότητας, της Θεότητας, μέσα μας.

Η Αυτογνωσία της οντότητας (η Συνειδητοποίηση του Βαθύτερου Είναι του), θέτει το ον ορθά μέσα στον χώρο της Ύπαρξης: Η Ανώτερη Αρχή λειτουργεί, οι κατώτερες αρχές (που Πηγάζουν από την Πρωταρχή), καθορίζονται, προσανατολίζονται και τίθενται σε λειτουργία από την Πρωταρχή. Όταν όμως η Αυτογνωσία του όντος δεν έχει πραγματοποιηθεί, ή υποχωρεί, το ον απορροφάται στις κατώτερες αρχές (εκδηλώσεις, λειτουργίες) και βυθίζεται «αδύναμο» μέσα στον υλικό κόσμο.

Η Πρόοδος της Αυτογνωσίας, απελευθερώνει το ον από τους περιορισμούς του υλικού κόσμου. Η Πραγματοποίηση της Πλήρους Αυτογνωσίας στο υλικό πεδίο απελευθερώνει τελείως από το υλικό σώμα και η οντότητα μπορεί να εκδηλωθεί συνειδητά στον αστρικό κόσμο. Στην πραγματικότητα έχει καταργήσει την «πύλη» ανάμεσα στους δύο κόσμους (που είναι γέννηση, ή είσοδος στον υλικό κόσμο, και θάνατος ή έξοδος από τον υλικό κόσμο, ή είσοδος στον αστρικό κόσμο), έχει ξεπεράσει τον θάνατο, «εν ζωή». Η εξέλιξη όμως δεν σταματάει εδώ... αλλά δεν είναι του παρόντος να αναλυθεί αυτό, εδώ...

Εφ’ όσον το ον (άνθρωπος) είναι στην πραγματικότητα η Πρωταρχή που εκδηλώνεται σε κατώτερα πεδία, είναι φανερό ότι η Αυτογνωσία αποτελεί όχι μόνο τον Όρο της ύπαρξης, αλλά και το όριο της εξέλιξης της ύπαρξης, τον τελικό σκοπό, επομένως το Υπέρτατο Επίτευγμα.

Στην Πορεία, ο Αληθινός Αποκρυφιστής, αποκτά δυνάμεις ( έχει δηλαδή πλήρη κυριαρχία πάνω στις κατώτερες αρχές), αλλά ο σκοπός είναι η Πλήρης Κυριαρχία κι όχι η κατασπατάληση δυνάμεων σε εγωιστικούς κι ανούσιους σκοπούς. Αλλά κανένας «Αληθινός Αποκρυφιστής» δεν «γεννιέται» πραγματικά, αν δεν ξεπεράσει το μικρό ατομικό νου, το ανθρώπινο εγώ, αν δεν έχει συνειδητοποιήσει, τουλάχιστον, την αληθινή ατομικότητά του, που είναι «κέντρο επίγνωσης του Παγκόσμιου Αντικειμενικού».

Η Υπέρβαση των κατωτέρων αρχών σημαίνει ήδη ένα έλεγχο πάνω σε αυτές τις αρχές. Οι μέθοδοι του Αποκρυφισμού δεν διαφέρουν από τις μεθόδους του Εσωτερισμού γενικά, η τις διαλογιστικές πρακτικές των θρησκευμάτων, είναι όμως προσαρμοσμένοι στην γενική αντίληψη του Αποκρυφισμού για την Σύνθεση της Ύπαρξης και της οντότητας.

Συνοπτικά οι βαθμίδες ως την Αυτογνωσία, η Συνειδητοποίηση της Πρωταρχής, η Απελευθέρωση της Πρωταρχής, η Πλήρης Ανάπτυξη και Δραστηριοποίηση, και Πλήρης Κυριαρχία των κατώτερων αρχών, είναι:

1. Αυτογνωσία.

2. Τρία επίπεδα συνειδητοποίησης του Παγκόσμιου Χαρακτήρα του Όντος.

3. Τρία επίπεδα κυριαρχίας του νου (πλήρης κυριαρχία, στο καθαρό είναι-εγώ, στην διανόηση, στην αντίληψη).

4. Τρία επίπεδα ελέγχου, πλήρους κυριαρχίας, των αισθήσεων (αίσθησης, βούλησης, κίνησης).

5. Έλεγχος, πειθαρχία, του σώματος.

Όταν το ον (άνθρωπος) φτάσει στην Πλήρη Αυτογνωσία, κυριαρχεί στις κατώτερες αρχές και καθορίζει ως ένα σημείο μέσα στο υλικό πεδίο (σε συνάρτηση πάντα με την εξωτερική αιτιότητα και την σκοπιμότητά της), την μοίρα του, μπορεί δηλαδή, να επεμβαίνει στο πεπρωμένο και να το «πλάθει».

«Αληθινός Αποκρυφιστής» δεν «υπάρχει» σήμερα, κι αν «υπάρχει», δεν βγαίνει στα δημόσια φόρουμ να διαλαλεί την γνώση του, σαν να είναι «φτηνοπραμάτεια» (αποσκοπώντας σε προσωπικό όφελος και υλικό κέρδος). Ο Αληθινός Αποκρυφιστής ασχολείται με σημαντικά ζητήματα, διαφορετικά από την ματαιόδοξη επιδίωξη δυνάμεων . Ο Αληθινός Αποκρυφιστής, όταν μιλά, εντάσσει την δραστηριότητά του και τον λόγο του σε κάποιο απόκρυφο, ανώτερο, σκοπό.

Ο Αληθινός Αποκρυφιστής όταν «επιδρά» στο περιβάλλον το κάνει με την «κυρίαρχη θέλησή» του, κι όχι με θεωρίες, επικλήσεις, τελετουργικές πράξεις ή τελετουργικά αντικείμενα. Όλα αυτά ανήκουν στον χώρο της μυθικής-μαγικής σκέψης και πράξης, που είναι κάτι τελείως διαφορετικό...

Οι επίδοξοι κυρίαρχοι του «Απόκρυφου», που θέλουν να εισβάλουν στον χώρο για να κυριαρχήσουν, να εκμεταλλευτούν προς όφελός τους, γνώση, δυνάμεις, δραστηριότητες, είτε δεν εισέρχονται ποτέ (εισέρχονται μόνο στο χώρο της φαντασίας τους), είτε όταν δοκιμάζουν να παραβιάσουν την παγκόσμια τάξη, υφίστανται τις συνέπειες της ανοησίας τους, της κακής δραστηριότητάς τους, και των πράξεών τους. Οι κόσμοι ακολουθούν την πορεία τους, και δεν επηρεάζονται από την φλυαρία της σκέψης ή τα ονειροπολήματα της φαντασίας κάποιων...

The Radiance of the Self: From Purity to Immortality

In the soundless cathedral of consciousness, where time dissolves like morning mist and space becomes but a whispered prayer, there dwells a light that knows neither beginning nor end...

The Purification of the Soul

Within the crucible of existence, the Jiva—that luminous thread of individual consciousness—lies wrapped in veils of countless colors, each thread a memory, each hue a desire that binds it to the wheel of becoming. Yet beneath these gossamer shrouds, beneath the accumulated dust of ten thousand lifetimes, there burns an ember that no wind can extinguish, no darkness can diminish.

Like a golden chalice buried beneath layers of earthen clay, the soul awaits its moment of revelation. The fire of knowledge—kindled not by the striking of flint against stone, but by the gentle breath of understanding that comes through sacred hearing, through the whispered teachings that float like lotus petals on the still waters of the heart—begins its work of alchemy.

In this cosmic forge, where the bellows of devotion fan flames that dance between the visible and invisible realms, the Jiva surrenders its borrowed robes. Each impurity, each shadow-self that clings like morning dew to spider's silk, evaporates in the rising heat of awareness. What remains is not the absence of something, but the presence of everything—pure gold, molten and radiant, singing its eternal song of recognition.

The Sun of Knowledge

Behold! In the vast sky of the heart, where thunderclouds of doubt once gathered and storms of confusion raged, there rises a Sun that casts no shadows, knows no eclipse, requires no fuel save the recognition of its own eternal burning. This is the Atman—not the sun that travels its daily arc across the dome of heaven, but the Sun behind the sun, the Light behind all lights.

This solar consciousness does not illuminate by addition, as a torch might light a darkened chamber, but by the simple withdrawal of that which obscures. It is the darkness of ignorance that is the stranger here, the interloper in a realm where darkness has no native dwelling. When the Sun of Knowledge rises, it does not battle the night—it reveals that night was but a dream, a forgetting, a temporary closing of eyes that were always meant to see.

In its radiance, all things become transparent. The solid walls of separation dissolve like salt in an infinite ocean. The boundaries between self and cosmos, between the seeker and the sought, between the worshipper and the worshipped, become as insubstantial as the line that divides sky from space. Here, in this luminous dissolution, the paradox reveals itself: by losing everything, one gains all; by becoming nothing, one becomes everything.

The Pathless Path to Immortality

In the realm beyond time's dominion, where past and future collapse into an eternal now that breathes with the rhythm of stars, there walks one who has renounced the very concept of walking. Activities fall away like autumn leaves from the tree of being—not through force or discipline, but through the simple recognition that the tree was always bare, always winter, always spring.

Here, in this dimensionless dimension, the limitations of time reveal themselves as prison bars made of moonbeams—seemingly solid until touched by the light of understanding. Space becomes not an expanse to be traversed, but a canvas upon which consciousness paints its dreams of separation. Direction loses meaning when every path leads home, when every step is both departure and arrival, when the traveler discovers that the destination was never elsewhere but always here, always now, always within.

In this worship without object, where the devotee and the divine merge like rivers flowing into an ocean that was never separate from them, something miraculous unfolds. The destroyer of heat and cold—that which stands untouched by the endless oscillations of pleasure and pain, summer and winter, hope and despair—reveals itself as one's own true nature.

This is not the cold comfort of detachment, but the warm embrace of that which includes all while being defined by none. It is Bliss-Eternal, not because it lasts a long time, but because it exists outside the very notion of duration. It is stainless, not because nothing can touch it, but because it is the very space in which all touching occurs.

The Flowering of Omniscience

In the garden of awakened consciousness, where knowing and being cross-pollinate in an endless spring of recognition, the one who has remembered their true face becomes a mirror in which all of existence recognizes itself. This is the All-knowing—not the accumulation of facts like dust upon a shelf, but the intimate recognition of the Self that wears all forms, dreams all dreams, knows all knowing.

To be All-pervading is to discover that one was never contained within the boundaries of skin and bone, never imprisoned within the fortress of individual identity. Like space itself, which is not found in things but in which all things appear, consciousness reveals its true nature as the context within which all experience unfolds.

The wave discovers it was always ocean. The cloud remembers it was always sky. The flame realizes it was always light itself.

The Deathless Death

And so we arrive at the final paradox, the ultimate mystery that dissolves all mysteries: Immortality is achieved not through the preservation of that which was never born, but through the recognition of that which can never die. Death becomes impossible when life is understood as the play of the eternal in the costume of time.

In this recognition, the seeker dissolves into the sought, the questioner into the answer, the dreamer into the dream. What remains is neither being nor non-being, but the very possibility of both, the pregnant emptiness that gives birth to all fullness, the silent music that orchestrates the symphony of existence.

Here, in this place that is no place, in this time that is no time, the radiance of the Self shines forth—not as something achieved, but as something finally, eternally, and impossibly remembered. The gold was always gold, the sun was always shining, the Self was always radiant.

The only question that remains is not whether this is true, but whether we are ready to stop pretending it is not.

In the end, which is also the beginning, we find that there is no journey, no traveler, no destination—only the eternal recognition of what was never lost, the endless remembering of what was never forgotten, the timeless celebration of what was never born and will never die.

The Radiance of the Self shines on.

...

Η Λαμπρότητα του Εαυτού: Από την Καθαρότητα στην Αθανασία

Στον αθόρυβο καθεδρικό ναό της συνείδησης, όπου ο χρόνος διαλύεται σαν πρωινή ομίχλη και ο χώρος γίνεται μια ψιθυριστή προσευχή, κατοικεί ένα φως που δεν γνωρίζει ούτε αρχή ούτε τέλος...

Ο Καθαρισμός της Ψυχής

Μέσα στο χωνευτήρι της ύπαρξης, η Τζίβα—εκείνο το φωτεινό νήμα της ατομικής συνείδησης—είναι τυλιγμένη σε πέπλα αμέτρητων χρωμάτων, κάθε νήμα μια ανάμνηση, κάθε απόχρωση μια επιθυμία που τη δένει στον τροχό της γέννησης. Ωστόσο, κάτω από αυτά τα διάφανα καλύμματα, κάτω από τη σκόνη που έχει συσσωρευτεί από δεκάδες χιλιάδες ζωές, καίει μια σπίθα που κανένας άνεμος δεν μπορεί να σβήσει, καμία σκιά δεν μπορεί να μειώσει.

Σαν χρυσό κύπελλο θαμμένο κάτω από στρώματα πήλινης γης, η ψυχή περιμένει τη στιγμή της αποκάλυψής της. Η φωτιά της γνώσης—που δεν ανάβεται με το χτύπημα πυρόλιθου σε πέτρα, αλλά με την απαλή πνοή της κατανόησης που έρχεται μέσω της ιερής ακρόασης, μέσω των ψιθυριστών διδασκαλιών που επιπλέουν σαν πέταλα λωτού στα ήρεμα νερά της καρδιάς—αρχίζει το έργο της αλχημείας.

Σε αυτό το κοσμικό καμίνι, όπου τα φυσερά της αφοσίωσης φουντώνουν φλόγες που χορεύουν ανάμεσα στα ορατά και τα αόρατα βασίλεια, η Τζίβα παραδίδει τα δανεικά της ενδύματα. Κάθε ακαθαρσία, κάθε σκιά-εαυτός που προσκολλάται σαν πρωινή δροσιά σε ιστό αράχνης, εξατμίζεται στη θερμότητα της επίγνωσης. Αυτό που απομένει δεν είναι η απουσία κάποιου πράγματος, αλλά η παρουσία του παντός—καθαρός χρυσός, λιωμένος και λαμπερός, που τραγουδά το αιώνιο τραγούδι της αναγνώρισης.

Ο Ήλιος της Γνώσης

Ιδού! Στον απέραντο ουρανό της καρδιάς, όπου κάποτε μαζεύονταν σύννεφα αμφιβολίας και ξέσπαγαν καταιγίδες σύγχυσης, ανατέλλει ένας Ήλιος που δεν ρίχνει σκιές, δεν γνωρίζει έκλειψη, δεν χρειάζεται καύσιμο πέρα από την αναγνώριση της δικής του αιώνιας καύσης. Αυτός είναι ο Άτμαν—όχι ο ήλιος που διατρέχει το καθημερινό του τόξο στον θόλο του ουρανού, αλλά ο Ήλιος πίσω από τον ήλιο, το Φως πίσω από όλα τα φώτα.

Αυτή η ηλιακή συνείδηση δεν φωτίζει με πρόσθεση, όπως ένας πυρσός θα φώτιζε ένα σκοτεινό δωμάτιο, αλλά με την απλή απόσυρση αυτού που την καλύπτει. Είναι το σκοτάδι της άγνοιας ο ξένος εδώ, ο εισβολέας σε ένα βασίλειο όπου το σκοτάδι δεν έχει φυσική κατοικία. Όταν ο Ήλιος της Γνώσης ανατέλλει, δεν πολεμά τη νύχτα—αποκαλύπτει ότι η νύχτα ήταν μόνο ένα όνειρο, μια λήθη, ένα προσωρινό κλείσιμο ματιών που προορίζονταν πάντα να δουν.

Στη λάμψη του, όλα γίνονται διάφανα. Οι συμπαγείς τοίχοι του διαχωρισμού διαλύονται σαν αλάτι σε έναν απεριόριστο ωκεανό. Τα όρια ανάμεσα στον εαυτό και τον κόσμο, ανάμεσα στον αναζητητή και το αναζητούμενο, ανάμεσα στον λατρευτή και το λατρευόμενο, γίνονται τόσο ασήμαντα όσο η γραμμή που χωρίζει τον ουρανό από το διάστημα. Εδώ, σε αυτή τη φωτεινή διάλυση, το παράδοξο αποκαλύπτεται: χάνοντας τα πάντα, κερδίζει κανείς τα πάντα· γινόμενος τίποτα, γίνεται τα πάντα.

Η Ατραπός Χωρίς Μονοπάτι προς την Αθανασία

Στο βασίλειο πέρα από την κυριαρχία του χρόνου, όπου παρελθόν και μέλλον καταρρέουν σε ένα αιώνιο τώρα που αναπνέει με τον ρυθμό των άστρων, περπατά κάποιος που έχει απαρνηθεί την ίδια την έννοια του περπατήματος. Οι δραστηριότητες πέφτουν σαν φύλλα του φθινοπώρου από το δέντρο της ύπαρξης—όχι με βία ή πειθαρχία, αλλά με την απλή αναγνώριση ότι το δέντρο ήταν πάντα γυμνό, πάντα χειμώνας, πάντα άνοιξη.

Εδώ, σε αυτή την αδιάστατη διάσταση, οι περιορισμοί του χρόνου αποκαλύπτονται ως κάγκελα φυλακής φτιαγμένα από ακτίνες σελήνης—φαινομενικά συμπαγή μέχρι να τα αγγίξει το φως της κατανόησης. Ο χώρος δεν είναι πλέον μια έκταση που πρέπει να διασχιστεί, αλλά ένας καμβάς πάνω στον οποίο η συνείδηση ζωγραφίζει τα όνειρα του διαχωρισμού. Η κατεύθυνση χάνει το νόημά της όταν κάθε μονοπάτι οδηγεί στο σπίτι, όταν κάθε βήμα είναι ταυτόχρονα αναχώρηση και άφιξη, όταν ο ταξιδιώτης ανακαλύπτει ότι ο προορισμός δεν ήταν ποτέ αλλού, αλλά πάντα εδώ, πάντα τώρα, πάντα μέσα του.

Σε αυτή τη λατρεία χωρίς αντικείμενο, όπου ο πιστός και το θείο συγχωνεύονται σαν ποτάμια που χύνονται σε έναν ωκεανό που ποτέ δεν ήταν ξεχωριστός από αυτά, κάτι θαυμαστό ξετυλίγεται. Ο καταστροφέας της ζέστης και του κρύου—εκείνο που παραμένει ανεπηρέαστο από τις ατέλειωτες ταλαντώσεις της ευχαρίστησης και του πόνου, του καλοκαιριού και του χειμώνα, της ελπίδας και της απόγνωσης—αποκαλύπτεται ως η αληθινή φύση του ανθρώπου.

Αυτό, δεν είναι η ψυχρή παρηγοριά της αποστασιοποίησης, αλλά η ζεστή αγκαλιά αυτού που περιλαμβάνει τα πάντα χωρίς να καθορίζεται από τίποτα. Είναι η Αιώνια Ευδαιμονία, όχι επειδή διαρκεί πολύ, αλλά επειδή υπάρχει έξω από την ίδια την έννοια της διάρκειας. Είναι αμόλυντη, όχι επειδή τίποτα δεν μπορεί να την αγγίξει, αλλά επειδή είναι ο ίδιος ο χώρος μέσα στον οποίο συμβαίνει κάθε άγγιγμα.

Η Ανθοφορία της Παντογνωσίας

Στον κήπο της αφύπνισης συνείδησης, όπου η γνώση και η ύπαρξη διασταυρώνονται σε μια ατέλειωτη άνοιξη αναγνώρισης, εκείνος που έχει θυμηθεί το αληθινό του πρόσωπο γίνεται ένας καθρέφτης στον οποίο όλη η ύπαρξη αναγνωρίζει τον εαυτό της. Αυτό είναι ο Παντογνώστης—όχι η συσσώρευση γεγονότων σαν σκόνη σε ράφι, αλλά η οικεία αναγνώριση του Εαυτού που φορά όλες τις μορφές, ονειρεύεται όλα τα όνειρα, γνωρίζει κάθε γνώση.

Το να είναι κανείς Πανταχού Παρών είναι να ανακαλύπτει ότι ποτέ δεν περιοριζόταν μέσα στα όρια του δέρματος και των οστών, ποτέ δεν φυλακιζόταν μέσα στο φρούριο της ατομικής ταυτότητας. Όπως ο χώρος, που δεν βρίσκεται στα πράγματα αλλά μέσα στον οποίο εμφανίζονται όλα τα πράγματα, η συνείδηση αποκαλύπτει την αληθινή της φύση ως το πλαίσιο μέσα στο οποίο ξετυλίγεται κάθε εμπειρία.

Το κύμα ανακαλύπτει ότι ήταν πάντα ωκεανός. Το σύννεφο θυμάται ότι ήταν πάντα ουρανός. Η φλόγα συνείδησης ότι ήταν πάντα το ίδιο το φως.

Ο Αθάνατος Θάνατος

Και έτσι φτάνουμε στο τελικό παράδοξο, το απόλυτο μυστήριο που διαλύει όλα τα μυστήρια: η Αθανασία επιτυγχάνεται όχι μέσω της διατήρησης αυτού που ποτέ δεν γεννήθηκε, αλλά μέσω της αναγνώρισης αυτού που δεν μπορεί ποτέ να πεθάνει. Ο θάνατος γίνεται αδύνατος όταν η ζωή κατανοηθεί ως το παιχνίδι του αιώνιου μέσα στη στολή του χρόνου.

Σε αυτή την αναγνώριση, ο αναζητητής διαλύεται στο αναζητούμενο, ο ερωτών στην απάντηση, ο ονειροπόλος στο όνειρο. Αυτό που απομένει δεν είναι ούτε ύπαρξη ούτε ανυπαρξία, αλλά η ίδια η δυνατότητα και των δύο, η έγκυος κενότητα που γεννά κάθε πληρότητα, η σιωπηλή μουσική που οργανώνει τη συμφωνία της ύπαρξης.

Εδώ, σε αυτό το μέρος που δεν είναι μέρος, σε αυτόν τον χρόνο που δεν είναι χρόνος, η λάμψη του Εαυτού λάμπει—όχι ως κάτι που επιτεύχθηκε, αλλά ως κάτι που επιτέλους, αιώνια και αδύνατα, θυμήθηκε. Ο χρυσός ήταν πάντα χρυσός, ο ήλιος έλαμπε πάντα, ο Εαυτός ήταν πάντα λαμπρός.

Η μόνη ερώτηση που απομένει δεν είναι αν αυτό είναι αληθές, αλλά αν είμαστε έτοιμοι να σταματήσουμε να προσποιούμαστε ότι δεν είναι.

Στο τέλος, που είναι επίσης η αρχή, βρίσκουμε ότι δεν υπάρχει ταξίδι, ούτε ταξιδιώτης, ούτε προορισμός—μόνο η αιώνια αναγνώριση αυτού που ποτέ δεν χάθηκε, η ατέλειωτη υπενθύμιση αυτού που ποτέ δεν ξεχάστηκε, η διαχρονική γιορτή αυτού που ποτέ δεν γεννήθηκε και δεν θα πεθάνει ποτέ.

Η Λαμπρότητα του Εαυτού λάμπει αιώνια.

Intellectual property rights

The entire content of our website, including, but not limited to, texts, news, graphics, photographs, diagrams, illustrations, services provided and generally any kind of files, is subject to intellectual property (copyright) and is governed by the national and international provisions on Intellectual Property, with the exception of the expressly recognized rights of third parties.
Therefore, it is expressly prohibited to reproduce, republish, copy, store, sell, transmit, distribute, publish, perform, "download", translate, modify in any way, in part or in summary, without the express prior written consent of the Foundation. It is known that in case the Foundation consents, the applicant is obliged to explicitly refer via links (hyperlinks) to the relevant content of the Foundation's website. This obligation of the applicant exists even if it is not explicitly stated in the written consent of the Foundation.
Exceptionally, it is permitted to individually store and copy parts of the content on a simple personal computer for strictly personal use (private study or research, educational purposes), without the intention of commercial or other exploitation and always under the condition of indicating the source of its origin, without this in any way implies a grant of intellectual property rights.
It is also permitted to republish material for purposes of promoting the events and activities of the Foundation, provided that the source is mentioned and that no intellectual property rights are infringed, no trademarks are modified, altered or deleted.
Everything else that is included on the electronic pages of our website and constitutes registered trademarks and intellectual property products of third parties is their own sphere of responsibility and has nothing to do with the website of the Foundation.

Δικαιώματα πνευματικής ιδιοκτησίας

Το σύνολο του περιεχομένου του Δικτυακού μας τόπου, συμπεριλαμβανομένων, ενδεικτικά αλλά όχι περιοριστικά, των κειμένων, ειδήσεων, γραφικών, φωτογραφιών, σχεδιαγραμμάτων, απεικονίσεων, παρεχόμενων υπηρεσιών και γενικά κάθε είδους αρχείων, αποτελεί αντικείμενο πνευματικής ιδιοκτησίας (copyright) και διέπεται από τις εθνικές και διεθνείς διατάξεις περί Πνευματικής Ιδιοκτησίας, με εξαίρεση τα ρητώς αναγνωρισμένα δικαιώματα τρίτων.

Συνεπώς, απαγορεύεται ρητά η αναπαραγωγή, αναδημοσίευση, αντιγραφή, αποθήκευση, πώληση, μετάδοση, διανομή, έκδοση, εκτέλεση, «λήψη» (download), μετάφραση, τροποποίηση με οποιονδήποτε τρόπο, τμηματικά η περιληπτικά χωρίς τη ρητή προηγούμενη έγγραφη συναίνεση του Ιδρύματος. Γίνεται γνωστό ότι σε περίπτωση κατά την οποία το Ίδρυμα συναινέσει, ο αιτών υποχρεούται για την ρητή παραπομπή μέσω συνδέσμων (hyperlinks) στο σχετικό περιεχόμενο του Δικτυακού τόπου του Ιδρύματος. Η υποχρέωση αυτή του αιτούντος υφίσταται ακόμα και αν δεν αναγραφεί ρητά στην έγγραφη συναίνεση του Ιδρύματος.

Κατ’ εξαίρεση, επιτρέπεται η μεμονωμένη αποθήκευση και αντιγραφή τμημάτων του περιεχομένου σε απλό προσωπικό υπολογιστή για αυστηρά προσωπική χρήση (ιδιωτική μελέτη ή έρευνα, εκπαιδευτικούς σκοπούς), χωρίς πρόθεση εμπορικής ή άλλης εκμετάλλευσης και πάντα υπό την προϋπόθεση της αναγραφής της πηγής προέλευσής του, χωρίς αυτό να σημαίνει καθ’ οιονδήποτε τρόπο παραχώρηση δικαιωμάτων πνευματικής ιδιοκτησίας.

Επίσης, επιτρέπεται η αναδημοσίευση υλικού για λόγους προβολής των γεγονότων και δραστηριοτήτων του Ιδρύματος, με την προϋπόθεση ότι θα αναφέρεται η πηγή και δεν θα θίγονται δικαιώματα πνευματικής ιδιοκτησίας, δεν θα τροποποιούνται, αλλοιώνονται ή διαγράφονται εμπορικά σήματα.

Ό,τι άλλο περιλαμβάνεται στις ηλεκτρονικές σελίδες του Δικτυακού μας τόπου και αποτελεί κατοχυρωμένα σήματα και προϊόντα πνευματικής ιδιοκτησίας τρίτων ανάγεται στη δική τους σφαίρα ευθύνης και ουδόλως έχει να κάνει με τον Δικτυακό τόπο του Ιδρύματος.

Esoterism Academy

CIRCLE OF LIGHT

ESOTERISM STUDIES

ESOTERISM ACADEMY NEW ARTICLE

Sunday, August 27, 2017

Αποκρυφισμός

TAOΪSM

BUDDHISM

VEDANTA

The Radiance of the Self: From Purity to Immortality

jKRISHNAMURTI

RELIGION

Quotes

Constantinos’s quotes

Copyright