Esoterism Academy: Ο ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΣ ΚΟΣΜΟΣ

Sunday, February 26, 2017

Ο ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΣ ΚΟΣΜΟΣ

ΤΟ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΥΠΑΡΧΕΙ, ανεξάρτητα από το αν το αντιλαμβάνεται κάποιος ή όχι (ανεξάρτητα δηλαδή από το αν υπάρχει κάποιο ον που το παρατηρεί, κάποιος «παρατηρητής»). Είναι Αρκετό που το Ίδιο το Πραγματικό Έχει Επίγνωση του Εαυτού, της Ύπαρξής Του. Από την άλλη μεριά το «Πραγματικό» ενός παρατηρητή (που δεν «υπάρχει» αν δεν υπάρχει παρατηρητής και «υπάρχει» μόνο αν υπάρχει παρατηρητής) ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΑΝΤΙΚΕΙΜΕΝΙΚΟ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟ, (ΤΟ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟ), αλλά μόνο το «περιεχόμενο της παρατήρησης», του παρατηρητή. Προφανώς πρόκειται για κάτι άλλο. Ίσως για την Εμπειρία του Πραγματικού, για την αντίληψη του Πραγματικού, για την Συμμετοχή στο Πραγματικό. Πρέπει λοιπόν εξαρχής να γίνει διάκριση (σε όσους θέλουν να παρακολουθήσουν την ακολουθία αυτών των στοχασμών) ανάμεσα στο ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟ και την Αντίληψη του Πραγματικού (την σύλληψη του Πραγματικού, την Συμμετοχή στο Πραγματικό). Το ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟ Είναι Πολύ Υψηλά, Απρόσιτο. Είναι ο ΠΑΤΕΡΑΣ για τον Οποίο μιλούσε ο Ιησούς των Εσσαίων (στο Κατά Ιωάννη Ευαγγέλιο). «Αυτό» για το Οποίο μπορούμε να μιλήσουμε είναι προφανώς η Εμπειρία του Πραγματικού, η συμμετοχή στο Πραγματικό, ή αλλιώς η Μετάβαση στον Κόσμο του Πραγματικού. Αυτό που λέμε ήδη Προσδιορίζει το Πραγματικό, την Αντίληψη του Πραγματικού(την Συμμετοχή στο Πραγματικό) σαν έξοδο από τον κόσμο της αυταπάτης, από την ψευδαίσθηση, από το λάθος (μέσα στο οποίο ζει ο συνηθισμένος άνθρωπος).

Το να λες ότι Υπάρχει Μια Άλλη Πραγματικότητα, Μια Αλήθεια, πέρα από αυτό που αντιλαμβάνεται ο άνθρωπος (της δυαδικότητας), Μια Μη-Δυαδική Πραγματικότητα (το Βράχμαν της Αντβάιτα), ή Ένα Ασαμσκρίτα, Μη-Δημιουργημένο (σύμφωνα με τα λόγια του Βούδα), ή Ένας Απρόσιτος Πατέρας (Θείος Γνόφος κατά τον Διονύσιο, Βάση του Παντός κατά την αντίληψη του Έκκαρτ και του Μπαίμε), ή να λες, που είναι το ίδιο, ότι όλοι οι άνθρωποι είναι μέσα στην «αυταπάτη», είναι σαν να θες να συγκρουστείς με το σύμπαν, με τους ανθρώπους, με τις αντιλήψεις τους, με την γνώση τους, με τον πολιτισμό τους. Με ποιο δικαίωμα λες κάτι τέτοιο; Πόσο σοβαρά το λες; Τι ακριβώς λες; Πως μπορείς να το υποστηρίξεις; Μπορείς να το υποστηρίξεις; Στην πραγματικότητα τα πράγματα είναι πολύ απλά. Τόσο απλά που χτυπάς το κεφάλι σου που οι άνθρωποι δεν μπορούν να το δουν. Μετά, εδώ δεν μιλάμε για θεωρίες, ούτε βάζουμε λέξεις στην σειρά σαν κομπολόι για να περνάμε τον χρόνο μας. Έχουμε πιο σοβαρά πράγματα να κάνουμε. Αν θέλει κάποιος να Δει την Αλήθεια (αυτών που λέμε κι αυτών που θα πούμε) πρέπει να το Δει μέσα του, αυτός ο ίδιος, στον εαυτό του. Πρέπει να Δει τον Εαυτό του όπως είναι, όπως ακριβώς είναι, όπως συμβαίνει κι όπως λειτουργεί. Όχι όπως γνωρίζει ή νομίζει, ή του έχουν πει σε σχολεία, εκκλησίες, ή ανθρώπινα ιδρύματα για «ανοιχτούς δρόμους» χωρίς πραγματικό προσανατολισμό. Πρέπει να το Δει Εδώ, Τώρα, στον Ίδιο τον Εαυτό του. Η Αφύπνιση στον Πραγματικό Εαυτό, στην Πραγματικότητα, στην Αληθινή Ζωή, πρέπει να γίνει Εδώ, Τώρα, με την Παρούσα Συνείδηση (συγχυσμένη ίσως), μέσα σε αυτό το σώμα, σε παρόντα χρόνο (αν και όποτε το αποφασίσει κάποιος, εφόσον συνήθως όλες οι δραστηριότητές μας είναι ψεύτικες δικαιολογίες και αστήριχτες αναβολές).

Θέλετε πραγματικά να Δείτε; Δείτε! Το πρώτο πράγμα που οφείλει κάποιος να Δει είναι η Σχέση του με το σώμα. Αυτό που γίνεται, πως γίνεται; Γιατί γίνεται έτσι; Επειδή έτσι μάθαμε ή έτσι μας έμαθαν; Επειδή έτσι νομίζουμε; Επειδή έτσι μας λένε οι πληροφορίες μας; Η Απάντηση που δίνουμε και βιώνουμε, αυτή την στιγμή, εξαρτάται από την Σχέση με το σώμα που υιοθετήσαμε, είτε μόνοι μας, είτε από πίεση της κοινωνίας. Είναι όμως η Ορθή; Εμείς οι ίδιοι, η Αίσθηση Παρουσίας που έχει ο καθένας (η Συνείδηση), τι Σχέση έχουμε με το σώμα; Έχουμε καθόλου σώμα; Είναι δικό μας αυτό το σώμα που έχουμε και χρησιμοποιούμε; Είμαστε εμείς οι ίδιοι μια ψυχοσωματική ενότητα, είμαστε και το σώμα; Τι ακριβώς συμβαίνει; Όλες αυτές οι ερωτήσεις που γίνονται, για να δοθούν εδώ απαντήσεις, είναι ερωτήσεις που πρέπει ο καθένας μας να απαντήσει, πραγματικά, βιωματικά, εμπειρικά.

Θέλετε να δείτε πως κάποιοι άλλοι άνθρωποι βιώνουν αυτή την Σχέση με το σώμα; Ίσως να είναι πολύ χρήσιμο. Κάποιοι (για κάποιο λόγο, με κάποιο τρόπο) Νοιώθουν πως Είναι Τελείως Ελεύθεροι, πως Είναι «Μόνο συνείδηση» (Ψυχή, Πνεύμα, «Αυτό») και πως το σώμα που χρησιμοποιούν δεν τους ανήκει, δεν είναι δικό τους, δεν έχουν τίποτα δικό τους. Για αυτούς το σώμα που χρησιμοποιούν και κινούν είναι ένας Πραγματικός Ναός, κάτι Ιερό, κάτι Σεβαστό, κάτι Θαυμάσιο, ένα Δώρο Ζωής, Πύλη προς τον κόσμο των φαινομένων. Κι αφού αυτό το σώμα που χρησιμοποιούν εδώ δεν είναι δικό τους κι έτσι το σέβονται απέραντα σαν ένα Ιερό Ναό μέσα στο οποίο έρχονται να λειτουργήσουν, πόσο πιο Ιερά Είναι Όλα! Ό,τι Βλέπει, Ό,τι Ακούει, Ό,τι Αγγίζει! Και με πόσο Δέος κι Ιερό Σεβασμό τα Αισθάνεται όλα αυτά! Και με ποιο δικαίωμα θα τα κρίνει, θα τα αλλάξει, θα τα χειραγωγήσει, ή θα τα καταστρέψει; Όλα Είναι Ιερά, το Σώμα Είναι Ιερό, το κάθε τι Είναι Ιερό. Αυτό δεν σημαίνει πως ο κόσμος των φαινομένων δεν περιλαμβάνει τις αστοχίες, το κακό, ή το λάθος. Για κάποιο λόγο συμβαίνουν όλα (κι όλα είναι «δικαιολογημένα») αλλά η μόνη Ορθή Αντίληψη και Δράση είναι του Σεβασμού μέσα στην Ιερότητα των Πάντων.

Για κάποιους άλλους, όσους έχουν ανατραφεί με την Ανατολική Νοοτροπία ή έχουν υιοθετήσει αυτή την νοοτροπία, ο Αληθινός Άνθρωπος (που μπορεί να Είναι «Κάτι» ή «Τίποτα») Συνδέονται με το σώμα με κάποιο τρόπο. Μπορεί απλά να «συνδέεται», να «ενσαρκώνεται», σε αυτό, (δεν έχει τόση σημασία η περιγραφή, πέρα από το πως το αντιλαμβάνεται κάποιος). Πάντως πρόκειται για μια προσωρινή σύνδεση που δεν εμποδίζει σε τίποτα την μεταφυσική οντολογική και υπαρξιακή πορεία της «Οντότητας», πέρα από το προσωρινό της σύνδεση με αυτό το σώμα. Στην περίπτωση αυτή, μιας τέτοιας νοοτροπίας, υπάρχει ένας «διαχωρισμός» της Εσωτερικής Εμπειρίας της Ύπαρξης από την εξωτερική ζωή μέσω του σώματος. Στην Στροφή Προς Τα Έσω, στο Εσωτερικό Βίωμα του Αληθινού Εαυτού, Αναζητείται και Βιώνεται (όταν Βιώνεται) η Ενότητα της Πραγματικότητας που συμπεριλαμβάνει και το εξωτερικό (σαν μέρος του). Ένας τέτοιος άνθρωπος λοιπόν νοιώθει ότι συνδέεται με τον ένα ή τον άλλο τρόπο με το σώμα. Κι αυτό το σώμα είναι ως ένα σημείο ιερό και σεβαστό και πάντως το μέσο που χρησιμοποιούμε για την απελευθέρωση (για όσους Βαδίζουν αυτή την Οδό). Αυτός ο άνθρωπος νοιώθει πως «έχει» ένα σώμα κι είναι στην απόλυτη ευθύνη του (πέρα από τις όποιες κοινωνικές καταστάσεις ή πιέσεις της ζωής) το πως θα ζήσει, αν θα Βαδίσει την Οδό της Απελευθέρωσης ή αν θα συνεχίσει στον δρόμο της εξωτερικής ζωής και του μεταφυσικού ύπνου.

Στην Δυτική Νοοτροπία όπου οι άνθρωποι ανατράφηκαν με την αντίληψη της ταύτισής τους με τις ψυχονοητικές λειτουργίες, με το σώμα, καλλιεργούν την αντίληψη ότι είμαστε και το σώμα κι ίσως περισσότερο το σώμα. Παρόλες τις Προσεκτικές Υποδείξεις και των Αληθινών Θεολόγων και των Θρησκευτικών Κειμένων, όπου το σώμα είναι «ναός της ψυχής» και της θρησκευτικής προσπάθειας να μην βρωμίζουμε ούτε την ψυχή ούτε το σώμα, ελάχιστοι άνθρωποι στην Δύση έχουν μια ορθή αντίληψη του Εαυτού (της Παρουσίας Εδώ, της Συνείδησης, της Ψυχής) και της όποιας σχέσης τους με το σώμα. Πολλοί που έχουν αποκοπεί από κάθε ιερότητα όχι μόνο αισθάνονται ταύτιση με το σώμα τους αλλά διεκδικούν και χρήσεις του σώματος που δεν αφορούν μόνο αυτούς αλλά και την κοινωνία γενικότερα («το σώμα είναι δικό μου και το κάνω ό,τι θέλω»). Σε αυτή ακριβώς την αντίληψη βασίζεται η δυτική νοοτροπία. Στο «δικό μου», στο «ιδιοκτησία μου». Πραγματικά κάνει εντύπωση γιατί δύο χιλιάδες χρόνια τώρα (ιστορίας χριστιανισμού) άνθρωποι σοβαροί, που ασχολήθηκαν σοβαρά με τον χριστιανικό μυστικισμό, με την νηπτική παράδοση, ή τον δυτικό χριστιανικό μυστικισμό, δεν είδαν την ολοφάνερη αντίθεση (που οδηγεί σε «σύγκρουση») ανάμεσα στην νοοτροπία των Μυστικών και το επίσημο εκκλησιαστικό δόγμα. Περιγράφοντας την Μυστική Εμπειρία οι Νηπτικοί μιλούν για μια Ψυχή που απελευθερώνεται παντελώς από το σώμα, από τις αισθήσεις, από τις λειτουργίες της σκέψης και κάθε είδος λογισμού, για να φτάσει στην «απόλυτη καθαρότητα», του «άμορφου νου» (του χωρίς σχηματισμούς, χωρίς μορφές). Αυτό θεωρείται προϋπόθεση για την Ένωση με τον Θεό. Κι εδώ δεν μιλάμε για τον Ευάγριο που τον καταδίκασαν και τον αφόρισαν στην ψευτοσύνοδο του Ιουστινιανού (αλλά παρόλα αυτά εξέδωσαν το έργο του «Λόγος Περί Προσευχής» με το όνομα του Οσίου Νείλου), αλλά και για τον Μάξιμο που θεωρείται ορθόδοξος και τον Κάλλιστο και τον Πέτρο Δαμασκηνό και τον Γρηγόριο Σιναΐτη. Στην Νηπτική Εμπειρία περιγράφεται όχι μια Ψυχή ενός ατομικού ψυχοσώματος που αντιλαμβάνεται και λειτουργεί μέσω της λογικής σκέψης, της συναίσθησης και των αισθήσεων, αλλά για μια Ψυχή Τελείως Ελεύθερη από το σώμα, Ανεξάρτητη από το σώμα που Απλώνεται στον Άπειρο Χώρο, για να Μπορέσει να Δεχτεί Μέσα της τον Άπειρο Θεό, στο μέτρο που Τον «Χωρεί» η Κατανόησή της. Αυτό το είδος της Εμπειρίας οδηγεί στην αντίληψη και στην κατανόηση ότι η Ψυχή δεν είναι αυτό το φυλακισμένο στο ψυχόσωμα που πρέπει να κατανοεί μέσω της πίστης-δόγματος, να διαπαιδαγωγείται ηθικά μέσω εντολών και να πράττει στα πλαίσια της εκκλησιαστικής ζωής, αλλά ότι η Ψυχή Είναι Ουσία Ελεύθερη που Μπορεί να Ανοιχθεί στο Θείο, να εξελιχθεί προς τον Άπειρο Θεό και να Πορευθεί ανεξάρτητα του σώματος. Ένα βήμα να κάνουμε ακόμα και κατανοούμε ότι τελικά η Ψυχή Συνδέεται με το σώμα, δεν ενώνεται άπαξ δια παντός. Το δόγμα του ψυχοσώματος που υιοθετήθηκε και καλλιεργήθηκε από το εκκλησιαστικό δόγμα και υιοθετήθηκε από την τυφλή δυτική επιστήμη (σαν ψυχοσωματικόις οργανισμός) είναι απλά μια εσφαλμένη αντίληψη των πραγμάτων (που οφείλεται σε Περσικές Επιρροές στην Ιουδαϊκή τυφλότητα και στην Χριστιανική ανοησία). Είναι τελικά αδιάφορο αν οι δυτικοί άνθρωποι θα εγκαταλείψουν ή όχι αυτή την αντίληψη. Το γεγονός (ευτυχώς) είναι ότι τα πράγματα συμβαίνουν όπως τα περιγράφουν οι Μυστικοί Πατέρες και η Νηπτική Εμπειρία κι όχι όπως μας λένε ή τα γνωρίζουμε.

Τελικά λοιπόν το πιο σημαντικό είναι να αναρωτηθούμε και να Ερευνήσουμε Εμείς οι Ίδιοι, Εδώ, Τώρα, τι Σχέση έχουμε με το σώμα μας. Να Δούμε Ήρεμα Τι Είμαστε. Να Δούμε Πως Λειτουργούμε και να Αποκαταστήσουμε την Σχέση μας με το σώμα. Είμαστε Παρόντες (άρα Έχουμε Συνείδηση, Είμαστε Συνείδηση), Εδώ, Τώρα, στο σώμα. Είναι πραγματικά αυτό (το σώμα) κάτι δικό μας; Είναι δικό μας; Ή είμαστε αυτό; Η Πραγματική Αυτογνωσία στην πραγματικότητα είναι ακριβώς διερεύνηση και έμπρακτη απάντηση σε αυτό το Ερώτημα.

Στην πραγματικότητα τίποτα σε αυτόν τον κόσμο των φαινομένων δεν είναι δικό μας. Αργά ή γρήγορα θα τα εγκαταλείψουμε όλα, ακόμα και το σώμα. Γιατί είμαστε εδώ; Για να σκορπιζόμαστε στον κόσμο και να σπαταλάμε τον «χρόνο» μας; Η Περισυλλογή Των Αρχαίων Ελλήνων, ο Διαλογισμός των Ανατολικών Αδελφών, η Χριστιανική Καθαρά Προσευχή, αποκαλύπτουν μια Άλλη Εσωτερική Πραγματικότητα. Κι η χρήση του σώματος πρέπει να είναι πραγματικά υπεύθυνη, όπως και η ζωή στον κόσμο. Το Πιο Ιερό Μυστικό το Γνωρίζουν ελάχιστοι. Αυτό που Είμαστε Είναι Τελείως Ελεύθερο, Έξω από τον χρόνο και τα φαινόμενα, Μακάριο και Ειρηνικό, Μια Ενότητα, η Ίδια η Ουσία της Αγάπης κι η Ίδια η Ευσπλαχνία. Κατοικούμε Μέσα στο Σώμα όπως σε ένα Ιερό Ναό. Κι Όλα Είναι Φωτεινά κι Ειρηνικά και μόνο Καλοσύνη βγαίνει προς τον κόσμο. Το «κακό» στον κόσμο αιτιολογείται και δικαιολογείται από την άγνοια που επικρατεί στον κόσμο. Ο κόσμος είναι βυθισμένος στο ημίφως και μερικές φορές στο σκοτάδι.

Έτσι αγαπητοί, αν Πραγματικά Θέλετε να Δείτε την Αλήθεια Δείτε τη! Εδώ! Τώρα!. Βρείτε τον Αληθινό Εαυτό και προσδιορίστε εκ νέου την Σχέση με το σώμα. Το Σώμα Είναι Κάτι Ιερό και δεν είναι απλά το «σώμα». Κι ο Κόσμος Ολόκληρος Είναι Ιερός. Οι άνθρωποι όμως δεν σέβονται τίποτα.

Monday, 29 September, 2025

Chapter 16. Pleasure

The Sacred Path Beyond Attachment: A Journey into the Ineffable

In the vast cathedral of existence, where silence speaks louder than words and emptiness overflows with infinite presence, there walks a seeker whose footsteps echo not upon the earth but within the chambers of eternity. This pilgrim of the inner realm has discovered what the ancient sages whispered in the Dhammapada—that the path to liberation winds not through the accumulation of pleasures, but through the sacred act of release, the mystical dissolution of all that binds the soul to the wheel of suffering.

The Great Turning Away

Like a lotus that blooms in muddy waters yet remains untouched by its surroundings, the awakening soul begins to turn away from the intoxicating nectar of worldly vanity. Where once the seeker pursued the ephemeral butterflies of pleasure, chasing shadows that dance upon the walls of Maya's cave, now emerges a different hunger—a divine yearning that pulls the consciousness inward toward the luminous source of all being.

This turning away is not born of bitterness or rejection, but of a profound recognition that dawns like sunrise over still waters. The soul perceives, with crystalline clarity, that to give oneself to vanity is to scatter one's essence like seeds upon barren ground, while meditation—that sacred communion with the infinite—gathers all fragmented rays of consciousness into a single, blazing point of divine light.

In the depths of contemplative silence, the seeker discovers that what they had mistaken for life's real aim was merely a mirage shimmering in the desert of unconscious existence. The true purpose reveals itself not as acquisition but as surrender, not as grasping but as opening, not as becoming but as simply being—pure, unlimited, eternal being that flows like an underground river beneath all surface turbulence.

The Desert of Detachment

The path leads the pilgrim into what mystics have called the desert of the soul—a vast, boundless expanse where the familiar landmarks of attachment dissolve into the infinite horizon. Here, in this sacred wasteland, the seeker learns the most paradoxical truth: that to look neither for the pleasant nor the unpleasant is to discover a peace that surpasses all understanding.

Like a master weaver who must first unravel the tangled threads before creating a new tapestry, the soul begins the delicate work of disentanglement. Each thread of desire, each knot of aversion, must be examined with the gentle attention of a gardener tending to rare orchids. The pleasant experiences that once bloomed in the garden of memory are recognized as thorns that pierce the heart when absent; the unpleasant memories that cast shadows across the mind's landscape are seen as storms that lose their power when no longer resisted.

In this process of sacred unweaving, the seeker encounters a profound mystery: that pain arises not from the absence of the pleasant nor the presence of the unpleasant, but from the very act of seeking and avoiding. Like a bird that injures itself against the bars of a cage it has built with its own attachments, the soul discovers that liberation comes not from finding the perfect perch, but from realizing it was always free to fly.

The Emptying of Love's Vessel

Perhaps nowhere does this journey become more poignant than in the realm of human affection—that tender territory where the heart learns its most difficult lessons. The mystic path reveals an unsettling truth that challenges every romantic notion: that even love, in its possessive form, becomes a golden chain that binds the soul to the wheel of suffering.

This teaching unfolds like a night-blooming cereus, revealing its meaning only to those who wait in patient darkness. The seeker begins to understand that what they called love was often a beautiful form of imprisonment—a gilded cage constructed from need, fear, and the desperate clinging to another's presence. True love, the sages whisper, is like space itself: infinite, embracing all, yet attached to nothing.

The soul learns to distinguish between love that grasps and love that liberates, between affection that binds and compassion that sets free. Like water that takes the shape of any vessel yet remains essentially formless, divine love flows through all relationships without becoming trapped in the narrow channels of personal attachment. This is the love of the mystic—vast as the sky, gentle as morning dew, present everywhere yet belonging nowhere.

When the seeker releases the beloved from the prison of possession, a miracle occurs. Love expands beyond the boundaries of the personal, flowering into universal compassion. The grief that once arose from loss transforms into gratitude for having been a temporary vessel for this cosmic force. Fear, which fed on the possibility of separation, dissolves like morning mist before the sun of understanding.

The Alchemy of Desire

Deep within this desert of detachment, the pilgrim encounters the various faces of desire—those primal forces that have driven humanity since the dawn of consciousness. Lust reveals itself as a fire that promises warmth but burns the hand that feeds it. Greed shows its true nature as a bottomless well that no amount of water can fill. Each passion, each craving, each desperate reaching for satisfaction outside oneself is seen with the clear vision of one who has stepped back from the theater of human drama.

Yet this seeing is not harsh judgment but gentle recognition, like a parent watching a child chase soap bubbles in a garden. The seeker understands that these desires are not enemies to be conquered but energies to be transformed through the sacred alchemy of awareness. What was once the lead of compulsion becomes, through the philosopher's stone of consciousness, the gold of freedom.

The mystic discovers that freedom from desire does not mean the absence of feeling, but rather the presence of something far greater—a love so complete, a joy so full, that it needs nothing external to sustain itself. This is the paradox that only the heart can understand: in releasing all, one gains everything; in needing nothing, one possesses the universe.

The Garden of Virtues

As the soul continues its inward journey, it begins to embody what the ancients called the garden of virtues—not as moral accomplishments to be displayed like trophies, but as natural expressions of a consciousness that has remembered its true nature. Virtue and intelligence bloom not through effort but through the removal of obstacles, like a sculptor who reveals the statue by chipping away excess marble.

The seeker who speaks truth does so not from righteousness but from the impossibility of deception when one has seen through the illusion of separateness. Justice flows naturally from a heart that recognizes all beings as facets of the same divine jewel. The business that becomes truly one's own is not the accumulation of possessions or achievements, but the sacred work of polishing the mirror of consciousness until it reflects only pure light.

Such a soul becomes dear to the world not through seeking approval but through embodying a peace that others instinctively recognize as their own deepest nature. Like a clear mountain spring that refreshes all who drink from it, this presence offers something that cannot be named but is universally sought—a taste of the eternal, a glimpse of home.

The Upward Stream

In the most profound depths of this mystical transformation, something extraordinary occurs. The seeker becomes what the ancient texts call "urdhvamsrotas"—one who is carried upward by the stream of existence itself. Where once the soul swam against the current, struggling to reach some imagined shore, now it surrenders to a flow that was always carrying it toward its ultimate destination.

This surrender is not passive but vibrantly alive, like a leaf dancing on the wind or a flame reaching toward heaven. The mind, once bewildered by the complexities of love and attachment, settles into a crystalline clarity that reflects the ineffable without distortion. Thoughts arise and pass like clouds in an infinite sky, no longer creating weather systems of emotion but simply expressions of the cosmos knowing itself through this particular window of awareness.

The desire for Nirvana—that ineffable state beyond all description—springs up naturally, like a flower opening to the sun. But here lies another paradox: the more intensely this desire burns, the more completely the desirer disappears. In seeking the Absolute, the seeker discovers that the Absolute was never absent, never distant, never other than their own deepest being.

The Return to the World

The mystic's journey, though it leads through the desert of detachment and up the mountain of transcendence, ultimately completes its circle by returning to the world of form and relationship. But this return is not a falling back into old patterns; it is the return of one who has died to illusion and been reborn in truth.

Like a traveler returning from distant lands with gifts for kinsmen, the awakened soul brings back treasures that cannot be seen but can be felt—the fragrance of inner peace, the warmth of unconditional love, the light of understanding that illuminates without blinding. The good works that such a being has done follow them not as achievements to be claimed but as natural expressions of a heart that has found its way home.

Friends and lovers who greet this returning pilgrim sense something different, something that speaks to their own deepest longing. In the presence of one who has touched the ineffable, others taste the possibility of their own freedom. The very air seems different around such a being—lighter, more spacious, charged with the potential for awakening.

The Eternal Homecoming

In the end, the mystical path reveals itself not as a journey to some distant destination but as an eternal homecoming—a return to what was never lost, a discovery of what was never hidden, a finding of what was never absent. The seeker realizes that all seeking was itself the very thing that created the illusion of separation from the sought.

This realization dawns gently, like morning light slowly illuminating a landscape that was always there but couldn't be seen in the darkness. The peace that was sought through countless paths is revealed to be the very ground of being itself. The love that was pursued through myriad relationships is discovered to be one's own essential nature. The truth that was studied in countless teachings is recognized as the immediate awareness in which all experience arises.

The pilgrim who began this journey as a seeker of enlightenment completes it as enlightenment itself—not as a personal achievement but as the universe awakening to its own infinite nature through the temporary form of an individual consciousness. In this awakening, all boundaries dissolve, all questions find their answer, and all seeking comes to its natural rest.

And so the circle completes itself, not as an ending but as an endless beginning—for in the realm of the mystic, every moment is both a departure and a return, every breath both a dying and a birth, every heartbeat both a reaching toward and a resting in the ineffable mystery that we have always been, are now, and shall eternally remain.

…

Ο Ιερός Δρόμος Πέρα από την Προσκόλληση: Ένα Ταξίδι στο Ακατάληπτο

Στον απέραντο καθεδρικό ναό της ύπαρξης, όπου η σιωπή μιλάει πιο δυνατά από τις λέξεις και το κενό ξεχειλίζει από άπειρη παρουσία, βαδίζει ένας αναζητητής του οποίου τα βήματα αντηχούν όχι πάνω στη γη αλλά μέσα στους θαλάμους της αιωνιότητας. Αυτός ο προσκυνητής του εσωτερικού βασιλείου έχει ανακαλύψει αυτό που οι αρχαίοι σοφοί ψιθύριζαν στο Dhammapada—ότι ο δρόμος προς την απελευθέρωση δεν περνάει μέσα από τη συσσώρευση απολαύσεων, αλλά μέσα από την ιερή πράξη της απελευθέρωσης, τη μυστικιστική διάλυση όλων όσων δένουν την ψυχή στον τροχό του πόνου.

Η Μεγάλη Στροφή Μακριά

Όπως ένας λωτός που ανθίζει σε λασπωμένα νερά αλλά παραμένει ανέγγιχτος από το περιβάλλον του, η αφυπνιζόμενη ψυχή αρχίζει να στρέφεται μακριά από το μεθυστικό νέκταρ της κοσμικής ματαιοδοξίας. Εκεί όπου κάποτε ο αναζητητής κυνηγούσε τις εφήμερες πεταλούδες της απόλαυσης, κυνηγώντας σκιές που χορεύουν στους τοίχους της σπηλιάς της Μάγιας, τώρα αναδύεται μια διαφορετική πείνα—μια θεϊκή λαχτάρα που τραβάει τη συνείδηση προς τα μέσα, προς την φωτεινή πηγή όλης της ύπαρξης.

Αυτή η στροφή μακριά δεν γεννιέται από πικρία ή απόρριψη, αλλά από μια βαθιά αναγνώριση που ξημερώνει σαν ανατολή πάνω από ήσυχα νερά. Η ψυχή αντιλαμβάνεται, με κρυστάλλινη διαύγεια, ότι το να δίνεις τον εαυτό σου στη ματαιοδοξία είναι σαν να σκορπίζεις την ουσία σου όπως σπόρους σε άγονη γη, ενώ ο διαλογισμός—αυτή η ιερή κοινωνία με το άπειρο—συγκεντρώνει όλες τις διασκορπισμένες ακτίνες της συνείδησης σε ένα μόνο, φλεγόμενο σημείο θεϊκού φωτός.

Στα βάθη της στοχαστικής σιωπής, ο αναζητητής ανακαλύπτει ότι αυτό που είχε λάθος θεωρήσει ως πραγματικό σκοπό της ζωής ήταν απλώς μια ανταύγεια που τρεμοπαίζει στην έρημο της ασυνείδητης ύπαρξης. Ο αληθινός σκοπός αποκαλύπτεται όχι ως απόκτηση αλλά ως παράδοση, όχι ως αρπαγή αλλά ως άνοιγμα, όχι ως γίνομαι αλλά ως απλώς είμαι—καθαρή, απεριόριστη, αιώνια ύπαρξη που ρέει σαν υπόγειο ποτάμι κάτω από όλη την επιφανειακή αναταραχή.

Η Έρημος της Αποσύνδεσης

Ο δρόμος οδηγεί τον προσκυνητή σε αυτό που οι μυστικιστές έχουν ονομάσει την έρημο της ψυχής—μια απέραντη, απεριόριστη έκταση όπου τα οικεία σημεία αναφοράς της προσκόλλησης διαλύονται στον άπειρο ορίζοντα. Εδώ, σε αυτή την ιερή ερημιά, ο αναζητητής μαθαίνει την πιο παράδοξη αλήθεια: ότι το να μην ψάχνεις ούτε το ευχάριστο ούτε το δυσάρεστο είναι να ανακαλύπτεις μια ειρήνη που υπερβαίνει κάθε κατανόηση.

Όπως ένας μάστορας υφαντής που πρέπει πρώτα να ξετυλίξει τα μπερδεμένα νήματα πριν δημιουργήσει ένα νέο υφαντό, η ψυχή αρχίζει το λεπτό έργο της αποσύνδεσης. Κάθε νήμα επιθυμίας, κάθε κόμπος αποστροφής, πρέπει να εξεταστεί με την απαλή προσοχή ενός κηπουρού που φροντίζει σπάνιες ορχιδέες. Οι ευχάριστες εμπειρίες που κάποτε άνθιζαν στον κήπο της μνήμης αναγνωρίζονται ως αγκάθια που τρυπούν την καρδιά όταν απουσιάζουν· οι δυσάρεστες μνήμες που ρίχνουν σκιές στο τοπίο του νου φαίνονται ως καταιγίδες που χάνουν τη δύναμή τους όταν δεν αντιστέκονται πια.

Σε αυτή τη διαδικασία της ιερής απούφανσης, ο αναζητητής συναντά ένα βαθύ μυστήριο: ότι ο πόνος προκύπτει όχι από την απουσία του ευχάριστου ούτε από την παρουσία του δυσάρεστου, αλλά από την ίδια την πράξη του ψαξίματος και της αποφυγής. Όπως ένα πουλί που τραυματίζεται στα κάγκελα ενός κλουβιού που έχει χτίσει με τις δικές του προσκολλήσεις, η ψυχή ανακαλύπτει ότι η απελευθέρωση έρχεται όχι από την εύρεση της τέλειας κούρνιας, αλλά από την συνειδητοποίηση ότι ήταν πάντα ελεύθερη να πετάξει.

Το Άδειασμα του Δοχείου της Αγάπης

Ίσως πουθενά αυτό το ταξίδι δεν γίνεται πιο συγκινητικό από ό,τι στο βασίλειο της ανθρώπινης στοργής—εκείνη η τρυφερή περιοχή όπου η καρδιά μαθαίνει τα πιο δύσκολα μαθήματά της. Ο μυστικιστικός δρόμος αποκαλύπτει μια ανησυχητική αλήθεια που προκαλεί κάθε ρομαντική έννοια: ότι ακόμα και η αγάπη, στην κτητική της μορφή, γίνεται μια χρυσή αλυσίδα που δένει την ψυχή στον τροχό του πόνου.

Αυτή η διδασκαλία ξεδιπλώνεται σαν ένα νυχτερινό cereus που ανθίζει, αποκαλύπτοντας το νόημά του μόνο σε όσους περιμένουν υπομονετικά στο σκοτάδι. Ο αναζητητής αρχίζει να καταλαβαίνει ότι αυτό που αποκαλούσε αγάπη ήταν συχνά μια όμορφη μορφή φυλάκισης—ένα χρυσωμένο κλουβί κατασκευασμένο από ανάγκη, φόβο και την απελπισμένη προσκόλληση στην παρουσία ενός άλλου. Η αληθινή αγάπη, ψιθυρίζουν οι σοφοί, είναι σαν τον ίδιο τον χώρο: άπειρη, αγκαλιάζοντας τα πάντα, αλλά προσκολλημένη σε τίποτα.

Η ψυχή μαθαίνει να διακρίνει μεταξύ αγάπης που αρπάζει και αγάπης που απελευθερώνει, μεταξύ στοργής που δένει και συμπόνιας που ελευθερώνει. Όπως το νερό που παίρνει το σχήμα οποιουδήποτε δοχείου αλλά παραμένει ουσιαστικά άμορφο, η θεϊκή αγάπη ρέει μέσα από όλες τις σχέσεις χωρίς να παγιδεύεται στα στενά κανάλια της προσωπικής προσκόλλησης. Αυτή είναι η αγάπη του μυστικιστή—απέραντη σαν τον ουρανό, απαλή σαν πρωινή δροσιά, παρούσα παντού αλλά μη ανήκουσα πουθενά.

Όταν ο αναζητητής απελευθερώνει τον αγαπημένο από τη φυλακή της κατοχής, συμβαίνει ένα θαύμα. Η αγάπη επεκτείνεται πέρα από τα όρια του προσωπικού, ανθίζοντας σε παγκόσμια συμπόνια. Η θλίψη που κάποτε προερχόταν από την απώλεια μεταμορφώνεται σε ευγνωμοσύνη για το ότι υπήρξε προσωρινό δοχείο για αυτή την κοσμική δύναμη. Ο φόβος, που τρεφόταν από την πιθανότητα του χωρισμού, διαλύεται σαν πρωινή ομίχλη μπροστά στον ήλιο της κατανόησης.

Η Αλχημεία της Επιθυμίας

Βαθιά μέσα σε αυτή την έρημο της αποσύνδεσης, ο προσκυνητής συναντά τα διάφορα πρόσωπα της επιθυμίας—αυτές τις πρωταρχικές δυνάμεις που έχουν οδηγήσει την ανθρωπότητα από την αυγή της συνείδησης. Η λαγνεία αποκαλύπτει τον εαυτό της ως φωτιά που υπόσχεται ζεστασιά αλλά καίει το χέρι που την τρέφει. Η απληστία δείχνει την αληθινή της φύση ως πηγάδι χωρίς πάτο που κανένα ποσό νερού δεν μπορεί να γεμίσει. Κάθε πάθος, κάθε λαχτάρα, κάθε απελπισμένη προσέγγιση για ικανοποίηση έξω από τον εαυτό είναι ορατή με την καθαρή όραση ενός που έχει απομακρυνθεί από το θέατρο του ανθρώπινου δράματος.

Ωστόσο, αυτή η όραση δεν είναι σκληρή κρίση αλλά απαλή αναγνώριση, σαν γονιός που παρακολουθεί ένα παιδί να κυνηγάει σαπουνόφουσκες σε έναν κήπο. Ο αναζητητής καταλαβαίνει ότι αυτές οι επιθυμίες δεν είναι εχθροί που πρέπει να κατακτηθούν αλλά ενέργειες που πρέπει να μεταμορφωθούν μέσω της ιερής αλχημείας της επίγνωσης. Αυτό που ήταν κάποτε το μολύβι της καταναγκαστικότητας γίνεται, μέσω της φιλοσοφικής πέτρας της συνείδησης, το χρυσάφι της ελευθερίας.

Ο μυστικιστής ανακαλύπτει ότι η ελευθερία από την επιθυμία δεν σημαίνει την απουσία συναισθήματος, αλλά μάλλον την παρουσία κάτι πολύ μεγαλύτερου—μιας αγάπης τόσο πλήρους, μιας χαράς τόσο γεμάτης, που δεν χρειάζεται τίποτα εξωτερικό για να συντηρηθεί. Αυτό είναι το παράδοξο που μόνο η καρδιά μπορεί να καταλάβει: στο να απελευθερώνεις τα πάντα, κερδίζεις τα πάντα· στο να μην χρειάζεσαι τίποτα, κατέχεις το σύμπαν.

Ο Κήπος των Αρετών

Καθώς η ψυχή συνεχίζει το εσωτερικό της ταξίδι, αρχίζει να ενσαρκώνει αυτό που οι αρχαίοι ονόμαζαν τον κήπο των αρετών—όχι ως ηθικά επιτεύγματα που εκτίθενται σαν τρόπαια, αλλά ως φυσικές εκφράσεις μιας συνείδησης που έχει θυμηθεί την αληθινή της φύση. Η αρετή και η νοημοσύνη ανθίζουν όχι μέσω προσπάθειας αλλά μέσω της αφαίρεσης εμποδίων, σαν γλύπτης που αποκαλύπτει το άγαλμα σμιλεύοντας το περιττό μάρμαρο.

Ο αναζητητής που μιλάει την αλήθεια το κάνει όχι από δικαιοσύνη αλλά από την αδυναμία εξαπάτησης όταν έχει δει μέσα από την ψευδαίσθηση της χωριστικότητας. Η δικαιοσύνη ρέει φυσικά από μια καρδιά που αναγνωρίζει όλα τα όντα ως πλευρές του ίδιου θεϊκού κοσμήματος. Η επιχείρηση που γίνεται πραγματικά δική σου δεν είναι η συσσώρευση περιουσιών ή επιτευγμάτων, αλλά το ιερό έργο του γυαλίσματος του καθρέφτη της συνείδησης μέχρι να αντανακλά μόνο καθαρό φως.

Μια τέτοια ψυχή γίνεται αγαπητή στον κόσμο όχι μέσω αναζήτησης έγκρισης αλλά μέσω ενσάρκωσης μιας ειρήνης που οι άλλοι ενστικτωδώς αναγνωρίζουν ως τη δική τους βαθύτερη φύση. Όπως μια καθαρή πηγή βουνού που δροσίζει όλους όσους πίνουν από αυτήν, αυτή η παρουσία προσφέρει κάτι που δεν μπορεί να ονομαστεί αλλά αναζητείται παγκόσμια—μια γεύση του αιώνιου, μια ματιά του σπιτιού.

Το Ρεύμα προς τα Πάνω

Στα πιο βαθιά βάθη αυτής της μυστικιστικής μεταμόρφωσης, συμβαίνει κάτι εξαιρετικό. Ο αναζητητής γίνεται αυτό που τα αρχαία κείμενα ονομάζουν "urdhvamsrotas"—ένας που μεταφέρεται προς τα πάνω από το ίδιο το ρεύμα της ύπαρξης. Εκεί όπου κάποτε η ψυχή κολυμπούσε ενάντια στο ρεύμα, αγωνιζόμενη να φτάσει σε κάποια φανταστική ακτή, τώρα παραδίδεται σε ένα ρεύμα που πάντα την μετέφερε προς τον τελικό της προορισμό.

Αυτή η παράδοση δεν είναι παθητική αλλά ζωντανή, σαν φύλλο που χορεύει στον άνεμο ή φλόγα που υψώνεται προς τον ουρανό. Ο νους, κάποτε μπερδεμένος από τις πολυπλοκότητες της αγάπης και της προσκόλλησης, εγκαθίσταται σε μια κρυστάλλινη διαύγεια που αντανακλά το ακατάληπτο χωρίς παραμόρφωση. Οι σκέψεις αναδύονται και περνούν σαν σύννεφα σε άπειρο ουρανό, μην δημιουργώντας πια καιρικά συστήματα συναισθημάτων αλλά απλώς εκφράσεις του σύμπαντος που γνωρίζει τον εαυτό του μέσα από αυτό το συγκεκριμένο παράθυρο της επίγνωσης.

Η επιθυμία για Νιρβάνα—εκείνη η ακατάληπτη κατάσταση πέρα από κάθε περιγραφή—αναδύεται φυσικά, σαν λουλούδι που ανοίγει στον ήλιο. Αλλά εδώ κρύβεται άλλο ένα παράδοξο: όσο πιο έντονα καίει αυτή η επιθυμία, τόσο πιο πλήρως εξαφανίζεται ο επιθυμών. Στο να ψάχνει το Απόλυτο, ο αναζητητής ανακαλύπτει ότι το Απόλυτο δεν ήταν ποτέ απουσιάζον, ποτέ μακρινό, ποτέ άλλο από την δική του βαθύτερη ύπαρξη.

Η Επιστροφή στον Κόσμο

Το ταξίδι του μυστικιστή, παρόλο που οδηγεί μέσα από την έρημο της αποσύνδεσης και πάνω στο βουνό της υπέρβασης, τελικά ολοκληρώνει τον κύκλο του επιστρέφοντας στον κόσμο της μορφής και των σχέσεων. Αλλά αυτή η επιστροφή δεν είναι πτώση πίσω σε παλιά μοτίβα· είναι η επιστροφή ενός που έχει πεθάνει στην ψευδαίσθηση και έχει ξαναγεννηθεί στην αλήθεια.

Όπως ένας ταξιδιώτης που επιστρέφει από μακρινές χώρες με δώρα για τους συγγενείς, η αφυπνισμένη ψυχή φέρνει πίσω θησαυρούς που δεν φαίνονται αλλά γίνονται αισθητοί—το άρωμα της εσωτερικής ειρήνης, τη ζεστασιά της άνευ όρων αγάπης, το φως της κατανόησης που φωτίζει χωρίς να τυφλώνει. Τα καλά έργα που ένα τέτοιο ον έχει κάνει το ακολουθούν όχι ως επιτεύγματα που διεκδικούνται αλλά ως φυσικές εκφράσεις μιας καρδιάς που έχει βρει τον δρόμο για το σπίτι.

Φίλοι και εραστές που χαιρετούν αυτόν τον επιστρέφοντα προσκυνητή αισθάνονται κάτι διαφορετικό, κάτι που μιλάει στη δική τους βαθύτερη λαχτάρα. Στην παρουσία ενός που έχει αγγίξει το ακατάληπτο, οι άλλοι γεύονται τη δυνατότητα της δικής τους ελευθερίας. Ο ίδιος ο αέρας φαίνεται διαφορετικός γύρω από ένα τέτοιο ον—πιο ελαφρύς, πιο ευρύχωρος, φορτισμένος με την δυνατότητα αφύπνισης.

Η Αιώνια Επιστροφή στο Σπίτι

Στο τέλος, ο μυστικιστικός δρόμος αποκαλύπτει τον εαυτό του όχι ως ταξίδι σε κάποιο μακρινό προορισμό αλλά ως αιώνια επιστροφή στο σπίτι—μια επιστροφή σε αυτό που δεν χάθηκε ποτέ, μια ανακάλυψη αυτού που δεν κρύφτηκε ποτέ, μια εύρεση αυτού που δεν απουσίαζε ποτέ. Ο αναζητητής συνειδητοποιεί ότι όλο το ψάξιμο ήταν το ίδιο το πράγμα που δημιουργούσε την ψευδαίσθηση του χωρισμού από το ζητούμενο.

Αυτή η συνειδητοποίηση ξημερώνει απαλά, σαν πρωινό φως που σιγά-σιγά φωτίζει ένα τοπίο που ήταν πάντα εκεί αλλά δεν μπορούσε να φανεί στο σκοτάδι. Η ειρήνη που αναζητήθηκε μέσα από αμέτρητους δρόμους αποκαλύπτεται ως το ίδιο το έδαφος της ύπαρξης. Η αγάπη που κυνηγήθηκε μέσα από μυριάδες σχέσεις ανακαλύπτεται ως η δική σου ουσιαστική φύση. Η αλήθεια που μελετήθηκε σε αμέτρητες διδασκαλίες αναγνωρίζεται ως η άμεση επίγνωση στην οποία αναδύεται όλη η εμπειρία.

Ο προσκυνητής που ξεκίνησε αυτό το ταξίδι ως αναζητητής του φωτισμού το ολοκληρώνει ως φωτισμός ο ίδιος—όχι ως προσωπικό επίτευγμα αλλά ως το σύμπαν που αφυπνίζεται στη δική του άπειρη φύση μέσα από την προσωρινή μορφή μιας ατομικής συνείδησης. Σε αυτή την αφύπνιση, όλα τα όρια διαλύονται, όλες οι ερωτήσεις βρίσκουν την απάντησή τους, και όλο το ψάξιμο έρχεται στη φυσική του ανάπαυση.

Και έτσι ο κύκλος ολοκληρώνεται, όχι ως τέλος αλλά ως ατελείωτη αρχή—γιατί στο βασίλειο του μυστικιστή, κάθε στιγμή είναι τόσο μια αναχώρηση όσο και μια επιστροφή, κάθε αναπνοή τόσο ένας θάνατος όσο και μια γέννηση, κάθε χτύπος καρδιάς τόσο μια προσέγγιση προς όσο και μια ανάπαυση στο ακατάληπτο μυστήριο που πάντα ήμασταν, είμαστε τώρα, και θα παραμείνουμε αιώνια.

Intellectual property rights

The entire content of our website, including, but not limited to, texts, news, graphics, photographs, diagrams, illustrations, services provided and generally any kind of files, is subject to intellectual property (copyright) and is governed by the national and international provisions on Intellectual Property, with the exception of the expressly recognized rights of third parties.
Therefore, it is expressly prohibited to reproduce, republish, copy, store, sell, transmit, distribute, publish, perform, "download", translate, modify in any way, in part or in summary, without the express prior written consent of the Foundation. It is known that in case the Foundation consents, the applicant is obliged to explicitly refer via links (hyperlinks) to the relevant content of the Foundation's website. This obligation of the applicant exists even if it is not explicitly stated in the written consent of the Foundation.
Exceptionally, it is permitted to individually store and copy parts of the content on a simple personal computer for strictly personal use (private study or research, educational purposes), without the intention of commercial or other exploitation and always under the condition of indicating the source of its origin, without this in any way implies a grant of intellectual property rights.
It is also permitted to republish material for purposes of promoting the events and activities of the Foundation, provided that the source is mentioned and that no intellectual property rights are infringed, no trademarks are modified, altered or deleted.
Everything else that is included on the electronic pages of our website and constitutes registered trademarks and intellectual property products of third parties is their own sphere of responsibility and has nothing to do with the website of the Foundation.

Δικαιώματα πνευματικής ιδιοκτησίας

Το σύνολο του περιεχομένου του Δικτυακού μας τόπου, συμπεριλαμβανομένων, ενδεικτικά αλλά όχι περιοριστικά, των κειμένων, ειδήσεων, γραφικών, φωτογραφιών, σχεδιαγραμμάτων, απεικονίσεων, παρεχόμενων υπηρεσιών και γενικά κάθε είδους αρχείων, αποτελεί αντικείμενο πνευματικής ιδιοκτησίας (copyright) και διέπεται από τις εθνικές και διεθνείς διατάξεις περί Πνευματικής Ιδιοκτησίας, με εξαίρεση τα ρητώς αναγνωρισμένα δικαιώματα τρίτων.

Συνεπώς, απαγορεύεται ρητά η αναπαραγωγή, αναδημοσίευση, αντιγραφή, αποθήκευση, πώληση, μετάδοση, διανομή, έκδοση, εκτέλεση, «λήψη» (download), μετάφραση, τροποποίηση με οποιονδήποτε τρόπο, τμηματικά η περιληπτικά χωρίς τη ρητή προηγούμενη έγγραφη συναίνεση του Ιδρύματος. Γίνεται γνωστό ότι σε περίπτωση κατά την οποία το Ίδρυμα συναινέσει, ο αιτών υποχρεούται για την ρητή παραπομπή μέσω συνδέσμων (hyperlinks) στο σχετικό περιεχόμενο του Δικτυακού τόπου του Ιδρύματος. Η υποχρέωση αυτή του αιτούντος υφίσταται ακόμα και αν δεν αναγραφεί ρητά στην έγγραφη συναίνεση του Ιδρύματος.

Κατ’ εξαίρεση, επιτρέπεται η μεμονωμένη αποθήκευση και αντιγραφή τμημάτων του περιεχομένου σε απλό προσωπικό υπολογιστή για αυστηρά προσωπική χρήση (ιδιωτική μελέτη ή έρευνα, εκπαιδευτικούς σκοπούς), χωρίς πρόθεση εμπορικής ή άλλης εκμετάλλευσης και πάντα υπό την προϋπόθεση της αναγραφής της πηγής προέλευσής του, χωρίς αυτό να σημαίνει καθ’ οιονδήποτε τρόπο παραχώρηση δικαιωμάτων πνευματικής ιδιοκτησίας.

Επίσης, επιτρέπεται η αναδημοσίευση υλικού για λόγους προβολής των γεγονότων και δραστηριοτήτων του Ιδρύματος, με την προϋπόθεση ότι θα αναφέρεται η πηγή και δεν θα θίγονται δικαιώματα πνευματικής ιδιοκτησίας, δεν θα τροποποιούνται, αλλοιώνονται ή διαγράφονται εμπορικά σήματα.

Ό,τι άλλο περιλαμβάνεται στις ηλεκτρονικές σελίδες του Δικτυακού μας τόπου και αποτελεί κατοχυρωμένα σήματα και προϊόντα πνευματικής ιδιοκτησίας τρίτων ανάγεται στη δική τους σφαίρα ευθύνης και ουδόλως έχει να κάνει με τον Δικτυακό τόπο του Ιδρύματος.

Esoterism Academy

CIRCLE OF LIGHT

ESOTERISM STUDIES

ESOTERISM ACADEMY NEW ARTICLE

Sunday, February 26, 2017

Ο ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΣ ΚΟΣΜΟΣ

TAOΪSM

BUDDHISM

Chapter 16. Pleasure

VEDANTA

jKRISHNAMURTI

RELIGION

Quotes

Constantinos’s quotes

Copyright