Monday, 29 September, 2025
Chapter
16. Pleasure
The Sacred Path Beyond
Attachment: A Journey into the Ineffable
In the vast cathedral of
existence, where silence speaks louder than words and emptiness overflows with
infinite presence, there walks a seeker whose footsteps echo not upon the earth
but within the chambers of eternity. This pilgrim of the inner realm has
discovered what the ancient sages whispered in the Dhammapada—that the path to
liberation winds not through the accumulation of pleasures, but through the
sacred act of release, the mystical dissolution of all that binds the soul to
the wheel of suffering.
The Great Turning Away
Like a lotus that blooms in
muddy waters yet remains untouched by its surroundings, the awakening soul
begins to turn away from the intoxicating nectar of worldly vanity. Where once
the seeker pursued the ephemeral butterflies of pleasure, chasing shadows that
dance upon the walls of Maya's cave, now emerges a different hunger—a divine
yearning that pulls the consciousness inward toward the luminous source of all
being.
This turning away is not
born of bitterness or rejection, but of a profound recognition that dawns like
sunrise over still waters. The soul perceives, with crystalline clarity, that to
give oneself to vanity is to scatter one's essence like seeds upon barren
ground, while meditation—that sacred communion with the infinite—gathers all
fragmented rays of consciousness into a single, blazing point of divine light.
In the depths of
contemplative silence, the seeker discovers that what they had mistaken for
life's real aim was merely a mirage shimmering in the desert of unconscious
existence. The true purpose reveals itself not as acquisition but as surrender,
not as grasping but as opening, not as becoming but as simply being—pure,
unlimited, eternal being that flows like an underground river beneath all
surface turbulence.
The Desert of Detachment
The path leads the pilgrim
into what mystics have called the desert of the soul—a vast, boundless expanse
where the familiar landmarks of attachment dissolve into the infinite horizon.
Here, in this sacred wasteland, the seeker learns the most paradoxical truth:
that to look neither for the pleasant nor the unpleasant is to discover a peace
that surpasses all understanding.
Like a master weaver who
must first unravel the tangled threads before creating a new tapestry, the soul
begins the delicate work of disentanglement. Each thread of desire, each knot of
aversion, must be examined with the gentle attention of a gardener tending to
rare orchids. The pleasant experiences that once bloomed in the garden of memory
are recognized as thorns that pierce the heart when absent; the unpleasant
memories that cast shadows across the mind's landscape are seen as storms that
lose their power when no longer resisted.
In this process of sacred
unweaving, the seeker encounters a profound mystery: that pain arises not from
the absence of the pleasant nor the presence of the unpleasant, but from the
very act of seeking and avoiding. Like a bird that injures itself against the
bars of a cage it has built with its own attachments, the soul discovers that
liberation comes not from finding the perfect perch, but from realizing it was
always free to fly.
The Emptying of Love's
Vessel
Perhaps nowhere does this
journey become more poignant than in the realm of human affection—that tender
territory where the heart learns its most difficult lessons. The mystic path
reveals an unsettling truth that challenges every romantic notion: that even
love, in its possessive form, becomes a golden chain that binds the soul to the
wheel of suffering.
This teaching unfolds like
a night-blooming cereus, revealing its meaning only to those who wait in patient
darkness. The seeker begins to understand that what they called love was often a
beautiful form of imprisonment—a gilded cage constructed from need, fear, and
the desperate clinging to another's presence. True love, the sages whisper, is
like space itself: infinite, embracing all, yet attached to nothing.
The soul learns to
distinguish between love that grasps and love that liberates, between affection
that binds and compassion that sets free. Like water that takes the shape of any
vessel yet remains essentially formless, divine love flows through all
relationships without becoming trapped in the narrow channels of personal
attachment. This is the love of the mystic—vast as the sky, gentle as morning
dew, present everywhere yet belonging nowhere.
When the seeker releases
the beloved from the prison of possession, a miracle occurs. Love expands beyond
the boundaries of the personal, flowering into universal compassion. The grief
that once arose from loss transforms into gratitude for having been a temporary
vessel for this cosmic force. Fear, which fed on the possibility of separation,
dissolves like morning mist before the sun of understanding.
The Alchemy of Desire
Deep within this desert of
detachment, the pilgrim encounters the various faces of desire—those primal
forces that have driven humanity since the dawn of consciousness. Lust reveals
itself as a fire that promises warmth but burns the hand that feeds it. Greed
shows its true nature as a bottomless well that no amount of water can fill.
Each passion, each craving, each desperate reaching for satisfaction outside
oneself is seen with the clear vision of one who has stepped back from the
theater of human drama.
Yet this seeing is not
harsh judgment but gentle recognition, like a parent watching a child chase soap
bubbles in a garden. The seeker understands that these desires are not enemies
to be conquered but energies to be transformed through the sacred alchemy of
awareness. What was once the lead of compulsion becomes, through the
philosopher's stone of consciousness, the gold of freedom.
The mystic discovers that
freedom from desire does not mean the absence of feeling, but rather the
presence of something far greater—a love so complete, a joy so full, that it
needs nothing external to sustain itself. This is the paradox that only the
heart can understand: in releasing all, one gains everything; in needing
nothing, one possesses the universe.
The Garden of Virtues
As the soul continues its
inward journey, it begins to embody what the ancients called the garden of
virtues—not as moral accomplishments to be displayed like trophies, but as
natural expressions of a consciousness that has remembered its true nature.
Virtue and intelligence bloom not through effort but through the removal of
obstacles, like a sculptor who reveals the statue by chipping away excess
marble.
The seeker who speaks truth
does so not from righteousness but from the impossibility of deception when one
has seen through the illusion of separateness. Justice flows naturally from a
heart that recognizes all beings as facets of the same divine jewel. The
business that becomes truly one's own is not the accumulation of possessions or
achievements, but the sacred work of polishing the mirror of consciousness until
it reflects only pure light.
Such a soul becomes dear to
the world not through seeking approval but through embodying a peace that others
instinctively recognize as their own deepest nature. Like a clear mountain
spring that refreshes all who drink from it, this presence offers something that
cannot be named but is universally sought—a taste of the eternal, a glimpse of
home.
The Upward Stream
In the most profound depths
of this mystical transformation, something extraordinary occurs. The seeker
becomes what the ancient texts call "urdhvamsrotas"—one who is carried upward by
the stream of existence itself. Where once the soul swam against the current,
struggling to reach some imagined shore, now it surrenders to a flow that was
always carrying it toward its ultimate destination.
This surrender is not
passive but vibrantly alive, like a leaf dancing on the wind or a flame reaching
toward heaven. The mind, once bewildered by the complexities of love and
attachment, settles into a crystalline clarity that reflects the ineffable
without distortion. Thoughts arise and pass like clouds in an infinite sky, no
longer creating weather systems of emotion but simply expressions of the cosmos
knowing itself through this particular window of awareness.
The desire for Nirvana—that
ineffable state beyond all description—springs up naturally, like a flower
opening to the sun. But here lies another paradox: the more intensely this
desire burns, the more completely the desirer disappears. In seeking the
Absolute, the seeker discovers that the Absolute was never absent, never
distant, never other than their own deepest being.
The Return to the World
The mystic's journey,
though it leads through the desert of detachment and up the mountain of
transcendence, ultimately completes its circle by returning to the world of form
and relationship. But this return is not a falling back into old patterns; it is
the return of one who has died to illusion and been reborn in truth.
Like a traveler returning
from distant lands with gifts for kinsmen, the awakened soul brings back
treasures that cannot be seen but can be felt—the fragrance of inner peace, the
warmth of unconditional love, the light of understanding that illuminates
without blinding. The good works that such a being has done follow them not as
achievements to be claimed but as natural expressions of a heart that has found
its way home.
Friends and lovers who
greet this returning pilgrim sense something different, something that speaks to
their own deepest longing. In the presence of one who has touched the ineffable,
others taste the possibility of their own freedom. The very air seems different
around such a being—lighter, more spacious, charged with the potential for
awakening.
The Eternal Homecoming
In the end, the mystical
path reveals itself not as a journey to some distant destination but as an
eternal homecoming—a return to what was never lost, a discovery of what was
never hidden, a finding of what was never absent. The seeker realizes that all
seeking was itself the very thing that created the illusion of separation from
the sought.
This realization dawns
gently, like morning light slowly illuminating a landscape that was always there
but couldn't be seen in the darkness. The peace that was sought through
countless paths is revealed to be the very ground of being itself. The love that
was pursued through myriad relationships is discovered to be one's own essential
nature. The truth that was studied in countless teachings is recognized as the
immediate awareness in which all experience arises.
The pilgrim who began this
journey as a seeker of enlightenment completes it as enlightenment itself—not as
a personal achievement but as the universe awakening to its own infinite nature
through the temporary form of an individual consciousness. In this awakening,
all boundaries dissolve, all questions find their answer, and all seeking comes
to its natural rest.
And so the circle completes
itself, not as an ending but as an endless beginning—for in the realm of the
mystic, every moment is both a departure and a return, every breath both a dying
and a birth, every heartbeat both a reaching toward and a resting in the
ineffable mystery that we have always been, are now, and shall eternally remain.
…
Ο
Ιερός Δρόμος Πέρα από την Προσκόλληση: Ένα Ταξίδι στο Ακατάληπτο
Στον
απέραντο καθεδρικό ναό της ύπαρξης, όπου η σιωπή μιλάει πιο δυνατά από τις
λέξεις και το κενό ξεχειλίζει από άπειρη παρουσία, βαδίζει ένας αναζητητής του
οποίου τα βήματα αντηχούν όχι πάνω στη γη αλλά μέσα στους θαλάμους της
αιωνιότητας. Αυτός ο προσκυνητής του εσωτερικού βασιλείου έχει ανακαλύψει αυτό
που οι αρχαίοι σοφοί ψιθύριζαν στο
Dhammapada—ότι ο δρόμος προς την απελευθέρωση δεν περνάει μέσα από
τη συσσώρευση απολαύσεων, αλλά μέσα από την ιερή πράξη της απελευθέρωσης, τη
μυστικιστική διάλυση όλων όσων δένουν την ψυχή στον τροχό του πόνου.
Η
Μεγάλη Στροφή Μακριά
Όπως
ένας λωτός που ανθίζει σε λασπωμένα νερά αλλά παραμένει ανέγγιχτος από το
περιβάλλον του, η αφυπνιζόμενη ψυχή αρχίζει να στρέφεται μακριά από το μεθυστικό
νέκταρ της κοσμικής ματαιοδοξίας. Εκεί όπου κάποτε ο αναζητητής κυνηγούσε τις
εφήμερες πεταλούδες της απόλαυσης, κυνηγώντας σκιές που χορεύουν στους τοίχους
της σπηλιάς της Μάγιας, τώρα αναδύεται μια διαφορετική πείνα—μια θεϊκή λαχτάρα
που τραβάει τη συνείδηση προς τα μέσα, προς την φωτεινή πηγή όλης της ύπαρξης.
Αυτή η
στροφή μακριά δεν γεννιέται από πικρία ή απόρριψη, αλλά από μια βαθιά αναγνώριση
που ξημερώνει σαν ανατολή πάνω από ήσυχα νερά. Η ψυχή αντιλαμβάνεται, με
κρυστάλλινη διαύγεια, ότι το να δίνεις τον εαυτό σου στη ματαιοδοξία είναι σαν
να σκορπίζεις την ουσία σου όπως σπόρους σε άγονη γη, ενώ ο διαλογισμός—αυτή η
ιερή κοινωνία με το άπειρο—συγκεντρώνει όλες τις διασκορπισμένες ακτίνες της
συνείδησης σε ένα μόνο, φλεγόμενο σημείο θεϊκού φωτός.
Στα
βάθη της στοχαστικής σιωπής, ο αναζητητής ανακαλύπτει ότι αυτό που είχε λάθος
θεωρήσει ως πραγματικό σκοπό της ζωής ήταν απλώς μια ανταύγεια που τρεμοπαίζει
στην έρημο της ασυνείδητης ύπαρξης. Ο αληθινός σκοπός αποκαλύπτεται όχι ως
απόκτηση αλλά ως παράδοση, όχι ως αρπαγή αλλά ως άνοιγμα, όχι ως γίνομαι αλλά ως
απλώς είμαι—καθαρή, απεριόριστη, αιώνια ύπαρξη που ρέει σαν υπόγειο ποτάμι κάτω
από όλη την επιφανειακή αναταραχή.
Η
Έρημος της Αποσύνδεσης
Ο
δρόμος οδηγεί τον προσκυνητή σε αυτό που οι μυστικιστές έχουν ονομάσει την έρημο
της ψυχής—μια απέραντη, απεριόριστη έκταση όπου τα οικεία σημεία αναφοράς της
προσκόλλησης διαλύονται στον άπειρο ορίζοντα. Εδώ, σε αυτή την ιερή ερημιά, ο
αναζητητής μαθαίνει την πιο παράδοξη αλήθεια: ότι το να μην ψάχνεις ούτε το
ευχάριστο ούτε το δυσάρεστο είναι να ανακαλύπτεις μια ειρήνη που υπερβαίνει κάθε
κατανόηση.
Όπως
ένας μάστορας υφαντής που πρέπει πρώτα να ξετυλίξει τα μπερδεμένα νήματα πριν
δημιουργήσει ένα νέο υφαντό, η ψυχή αρχίζει το λεπτό έργο της αποσύνδεσης. Κάθε
νήμα επιθυμίας, κάθε κόμπος αποστροφής, πρέπει να εξεταστεί με την απαλή προσοχή
ενός κηπουρού που φροντίζει σπάνιες ορχιδέες. Οι ευχάριστες εμπειρίες που κάποτε
άνθιζαν στον κήπο της μνήμης αναγνωρίζονται ως αγκάθια που τρυπούν την καρδιά
όταν απουσιάζουν· οι δυσάρεστες μνήμες που ρίχνουν σκιές στο τοπίο του νου
φαίνονται ως καταιγίδες που χάνουν τη δύναμή τους όταν δεν αντιστέκονται πια.
Σε
αυτή τη διαδικασία της ιερής απούφανσης, ο αναζητητής συναντά ένα βαθύ μυστήριο:
ότι ο πόνος προκύπτει όχι από την απουσία του ευχάριστου ούτε από την παρουσία
του δυσάρεστου, αλλά από την ίδια την πράξη του ψαξίματος και της αποφυγής. Όπως
ένα πουλί που τραυματίζεται στα κάγκελα ενός κλουβιού που έχει χτίσει με τις
δικές του προσκολλήσεις, η ψυχή ανακαλύπτει ότι η απελευθέρωση έρχεται όχι από
την εύρεση της τέλειας κούρνιας, αλλά από την συνειδητοποίηση ότι ήταν πάντα
ελεύθερη να πετάξει.
Το
Άδειασμα του Δοχείου της Αγάπης
Ίσως
πουθενά αυτό το ταξίδι δεν γίνεται πιο συγκινητικό από ό,τι στο βασίλειο της
ανθρώπινης στοργής—εκείνη η τρυφερή περιοχή όπου η καρδιά μαθαίνει τα πιο
δύσκολα μαθήματά της. Ο μυστικιστικός δρόμος αποκαλύπτει μια ανησυχητική αλήθεια
που προκαλεί κάθε ρομαντική έννοια: ότι ακόμα και η αγάπη, στην κτητική της
μορφή, γίνεται μια χρυσή αλυσίδα που δένει την ψυχή στον τροχό του πόνου.
Αυτή η
διδασκαλία ξεδιπλώνεται σαν ένα νυχτερινό
cereus που ανθίζει, αποκαλύπτοντας το νόημά του μόνο σε όσους
περιμένουν υπομονετικά στο σκοτάδι. Ο αναζητητής αρχίζει να καταλαβαίνει ότι
αυτό που αποκαλούσε αγάπη ήταν συχνά μια όμορφη μορφή φυλάκισης—ένα χρυσωμένο
κλουβί κατασκευασμένο από ανάγκη, φόβο και την απελπισμένη προσκόλληση στην
παρουσία ενός άλλου. Η αληθινή αγάπη, ψιθυρίζουν οι σοφοί, είναι σαν τον ίδιο
τον χώρο: άπειρη, αγκαλιάζοντας τα πάντα, αλλά προσκολλημένη σε τίποτα.
Η ψυχή
μαθαίνει να διακρίνει μεταξύ αγάπης που αρπάζει και αγάπης που απελευθερώνει,
μεταξύ στοργής που δένει και συμπόνιας που ελευθερώνει. Όπως το νερό που παίρνει
το σχήμα οποιουδήποτε δοχείου αλλά παραμένει ουσιαστικά άμορφο, η θεϊκή αγάπη
ρέει μέσα από όλες τις σχέσεις χωρίς να παγιδεύεται στα στενά κανάλια της
προσωπικής προσκόλλησης. Αυτή είναι η αγάπη του μυστικιστή—απέραντη σαν τον
ουρανό, απαλή σαν πρωινή δροσιά, παρούσα παντού αλλά μη ανήκουσα πουθενά.
Όταν ο
αναζητητής απελευθερώνει τον αγαπημένο από τη φυλακή της κατοχής, συμβαίνει ένα
θαύμα. Η αγάπη επεκτείνεται πέρα από τα όρια του προσωπικού, ανθίζοντας σε
παγκόσμια συμπόνια. Η θλίψη που κάποτε προερχόταν από την απώλεια μεταμορφώνεται
σε ευγνωμοσύνη για το ότι υπήρξε προσωρινό δοχείο για αυτή την κοσμική δύναμη. Ο
φόβος, που τρεφόταν από την πιθανότητα του χωρισμού, διαλύεται σαν πρωινή ομίχλη
μπροστά στον ήλιο της κατανόησης.
Η
Αλχημεία της Επιθυμίας
Βαθιά
μέσα σε αυτή την έρημο της αποσύνδεσης, ο προσκυνητής συναντά τα διάφορα πρόσωπα
της επιθυμίας—αυτές τις πρωταρχικές δυνάμεις που έχουν οδηγήσει την ανθρωπότητα
από την αυγή της συνείδησης. Η λαγνεία αποκαλύπτει τον εαυτό της ως φωτιά που
υπόσχεται ζεστασιά αλλά καίει το χέρι που την τρέφει. Η απληστία δείχνει την
αληθινή της φύση ως πηγάδι χωρίς πάτο που κανένα ποσό νερού δεν μπορεί να
γεμίσει. Κάθε πάθος, κάθε λαχτάρα, κάθε απελπισμένη προσέγγιση για ικανοποίηση
έξω από τον εαυτό είναι ορατή με την καθαρή όραση ενός που έχει απομακρυνθεί από
το θέατρο του ανθρώπινου δράματος.
Ωστόσο, αυτή η όραση δεν είναι σκληρή κρίση αλλά απαλή αναγνώριση, σαν γονιός
που παρακολουθεί ένα παιδί να κυνηγάει σαπουνόφουσκες σε έναν κήπο. Ο αναζητητής
καταλαβαίνει ότι αυτές οι επιθυμίες δεν είναι εχθροί που πρέπει να κατακτηθούν
αλλά ενέργειες που πρέπει να μεταμορφωθούν μέσω της ιερής αλχημείας της
επίγνωσης. Αυτό που ήταν κάποτε το μολύβι της καταναγκαστικότητας γίνεται, μέσω
της φιλοσοφικής πέτρας της συνείδησης, το χρυσάφι της ελευθερίας.
Ο
μυστικιστής ανακαλύπτει ότι η ελευθερία από την επιθυμία δεν σημαίνει την
απουσία συναισθήματος, αλλά μάλλον την παρουσία κάτι πολύ μεγαλύτερου—μιας
αγάπης τόσο πλήρους, μιας χαράς τόσο γεμάτης, που δεν χρειάζεται τίποτα
εξωτερικό για να συντηρηθεί. Αυτό είναι το παράδοξο που μόνο η καρδιά μπορεί να
καταλάβει: στο να απελευθερώνεις τα πάντα, κερδίζεις τα πάντα· στο να μην
χρειάζεσαι τίποτα, κατέχεις το σύμπαν.
Ο
Κήπος των Αρετών
Καθώς
η ψυχή συνεχίζει το εσωτερικό της ταξίδι, αρχίζει να ενσαρκώνει αυτό που οι
αρχαίοι ονόμαζαν τον κήπο των αρετών—όχι ως ηθικά επιτεύγματα που εκτίθενται σαν
τρόπαια, αλλά ως φυσικές εκφράσεις μιας συνείδησης που έχει θυμηθεί την αληθινή
της φύση. Η αρετή και η νοημοσύνη ανθίζουν όχι μέσω προσπάθειας αλλά μέσω της
αφαίρεσης εμποδίων, σαν γλύπτης που αποκαλύπτει το άγαλμα σμιλεύοντας το περιττό
μάρμαρο.
Ο
αναζητητής που μιλάει την αλήθεια το κάνει όχι από δικαιοσύνη αλλά από την
αδυναμία εξαπάτησης όταν έχει δει μέσα από την ψευδαίσθηση της χωριστικότητας. Η
δικαιοσύνη ρέει φυσικά από μια καρδιά που αναγνωρίζει όλα τα όντα ως πλευρές του
ίδιου θεϊκού κοσμήματος. Η επιχείρηση που γίνεται πραγματικά δική σου δεν είναι
η συσσώρευση περιουσιών ή επιτευγμάτων, αλλά το ιερό έργο του γυαλίσματος του
καθρέφτη της συνείδησης μέχρι να αντανακλά μόνο καθαρό φως.
Μια
τέτοια ψυχή γίνεται αγαπητή στον κόσμο όχι μέσω αναζήτησης έγκρισης αλλά μέσω
ενσάρκωσης μιας ειρήνης που οι άλλοι ενστικτωδώς αναγνωρίζουν ως τη δική τους
βαθύτερη φύση. Όπως μια καθαρή πηγή βουνού που δροσίζει όλους όσους πίνουν από
αυτήν, αυτή η παρουσία προσφέρει κάτι που δεν μπορεί να ονομαστεί αλλά
αναζητείται παγκόσμια—μια γεύση του αιώνιου, μια ματιά του σπιτιού.
Το
Ρεύμα προς τα Πάνω
Στα
πιο βαθιά βάθη αυτής της μυστικιστικής μεταμόρφωσης, συμβαίνει κάτι εξαιρετικό.
Ο αναζητητής γίνεται αυτό που τα αρχαία κείμενα ονομάζουν "urdhvamsrotas"—ένας που μεταφέρεται προς τα
πάνω από το ίδιο το ρεύμα της ύπαρξης. Εκεί όπου κάποτε η ψυχή κολυμπούσε
ενάντια στο ρεύμα, αγωνιζόμενη να φτάσει σε κάποια φανταστική ακτή, τώρα
παραδίδεται σε ένα ρεύμα που πάντα την μετέφερε προς τον τελικό της προορισμό.
Αυτή η
παράδοση δεν είναι παθητική αλλά ζωντανή, σαν φύλλο που χορεύει στον άνεμο ή
φλόγα που υψώνεται προς τον ουρανό. Ο νους, κάποτε μπερδεμένος από τις
πολυπλοκότητες της αγάπης και της προσκόλλησης, εγκαθίσταται σε μια κρυστάλλινη
διαύγεια που αντανακλά το ακατάληπτο χωρίς παραμόρφωση. Οι σκέψεις αναδύονται
και περνούν σαν σύννεφα σε άπειρο ουρανό, μην δημιουργώντας πια καιρικά
συστήματα συναισθημάτων αλλά απλώς εκφράσεις του σύμπαντος που γνωρίζει τον
εαυτό του μέσα από αυτό το συγκεκριμένο παράθυρο της επίγνωσης.
Η
επιθυμία για Νιρβάνα—εκείνη η ακατάληπτη κατάσταση πέρα από κάθε
περιγραφή—αναδύεται φυσικά, σαν λουλούδι που ανοίγει στον ήλιο. Αλλά εδώ
κρύβεται άλλο ένα παράδοξο: όσο πιο έντονα καίει αυτή η επιθυμία, τόσο πιο
πλήρως εξαφανίζεται ο επιθυμών. Στο να ψάχνει το Απόλυτο, ο αναζητητής
ανακαλύπτει ότι το Απόλυτο δεν ήταν ποτέ απουσιάζον, ποτέ μακρινό, ποτέ άλλο από
την δική του βαθύτερη ύπαρξη.
Η
Επιστροφή στον Κόσμο
Το
ταξίδι του μυστικιστή, παρόλο που οδηγεί μέσα από την έρημο της αποσύνδεσης και
πάνω στο βουνό της υπέρβασης, τελικά ολοκληρώνει τον κύκλο του επιστρέφοντας
στον κόσμο της μορφής και των σχέσεων. Αλλά αυτή η επιστροφή δεν είναι πτώση
πίσω σε παλιά μοτίβα· είναι η επιστροφή ενός που έχει πεθάνει στην ψευδαίσθηση
και έχει ξαναγεννηθεί στην αλήθεια.
Όπως
ένας ταξιδιώτης που επιστρέφει από μακρινές χώρες με δώρα για τους συγγενείς, η
αφυπνισμένη ψυχή φέρνει πίσω θησαυρούς που δεν φαίνονται αλλά γίνονται
αισθητοί—το άρωμα της εσωτερικής ειρήνης, τη ζεστασιά της άνευ όρων αγάπης, το
φως της κατανόησης που φωτίζει χωρίς να τυφλώνει. Τα καλά έργα που ένα τέτοιο ον
έχει κάνει το ακολουθούν όχι ως επιτεύγματα που διεκδικούνται αλλά ως φυσικές
εκφράσεις μιας καρδιάς που έχει βρει τον δρόμο για το σπίτι.
Φίλοι
και εραστές που χαιρετούν αυτόν τον επιστρέφοντα προσκυνητή αισθάνονται κάτι
διαφορετικό, κάτι που μιλάει στη δική τους βαθύτερη λαχτάρα. Στην παρουσία ενός
που έχει αγγίξει το ακατάληπτο, οι άλλοι γεύονται τη δυνατότητα της δικής τους
ελευθερίας. Ο ίδιος ο αέρας φαίνεται διαφορετικός γύρω από ένα τέτοιο ον—πιο
ελαφρύς, πιο ευρύχωρος, φορτισμένος με την δυνατότητα αφύπνισης.
Η
Αιώνια Επιστροφή στο Σπίτι
Στο
τέλος, ο μυστικιστικός δρόμος αποκαλύπτει τον εαυτό του όχι ως ταξίδι σε κάποιο
μακρινό προορισμό αλλά ως αιώνια επιστροφή στο σπίτι—μια επιστροφή σε αυτό που
δεν χάθηκε ποτέ, μια ανακάλυψη αυτού που δεν κρύφτηκε ποτέ, μια εύρεση αυτού που
δεν απουσίαζε ποτέ. Ο αναζητητής συνειδητοποιεί ότι όλο το ψάξιμο ήταν το ίδιο
το πράγμα που δημιουργούσε την ψευδαίσθηση του χωρισμού από το ζητούμενο.
Αυτή η
συνειδητοποίηση ξημερώνει απαλά, σαν πρωινό φως που σιγά-σιγά φωτίζει ένα τοπίο
που ήταν πάντα εκεί αλλά δεν μπορούσε να φανεί στο σκοτάδι. Η ειρήνη που
αναζητήθηκε μέσα από αμέτρητους δρόμους αποκαλύπτεται ως το ίδιο το έδαφος της
ύπαρξης. Η αγάπη που κυνηγήθηκε μέσα από μυριάδες σχέσεις ανακαλύπτεται ως η
δική σου ουσιαστική φύση. Η αλήθεια που μελετήθηκε σε αμέτρητες διδασκαλίες
αναγνωρίζεται ως η άμεση επίγνωση στην οποία αναδύεται όλη η εμπειρία.
Ο
προσκυνητής που ξεκίνησε αυτό το ταξίδι ως αναζητητής του φωτισμού το
ολοκληρώνει ως φωτισμός ο ίδιος—όχι ως προσωπικό επίτευγμα αλλά ως το σύμπαν που
αφυπνίζεται στη δική του άπειρη φύση μέσα από την προσωρινή μορφή μιας ατομικής
συνείδησης. Σε αυτή την αφύπνιση, όλα τα όρια διαλύονται, όλες οι ερωτήσεις
βρίσκουν την απάντησή τους, και όλο το ψάξιμο έρχεται στη φυσική του ανάπαυση.
Και
έτσι ο κύκλος ολοκληρώνεται, όχι ως τέλος αλλά ως ατελείωτη αρχή—γιατί στο
βασίλειο του μυστικιστή, κάθε στιγμή είναι τόσο μια αναχώρηση όσο και μια
επιστροφή, κάθε αναπνοή τόσο ένας θάνατος όσο και μια γέννηση, κάθε χτύπος
καρδιάς τόσο μια προσέγγιση προς όσο και μια ανάπαυση στο ακατάληπτο μυστήριο
που πάντα ήμασταν, είμαστε τώρα, και θα παραμείνουμε αιώνια.
