CIRCLE OF LIGHT

CIRCLE OF LIGHT
18. The Sound of Pure Presence: A Mystical Journey into Undifferentiated Existence
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

ESOTERISM STUDIES

ESOTERISM STUDIES
*BOOKS*
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

ESOTERISM ACADEMY NEW ARTICLE

ESOTERISM ACADEMY NEW ARTICLE
Suturday, 27 December, 2025
Showing posts with label ANALECTS. Show all posts
Showing posts with label ANALECTS. Show all posts

Sunday, April 23, 2023

WHAT IS REALITY?

WHAT IS REALITY?


Master, WHAT IS REALITY?…

It was the Spring of 1973... We had gone for a walk on the nearby beach... and we had walked quite a bit... we had come a long way from Home... There was still a chill in the air... but the sky was a deep blue, and the sun was just before sunset... It was Saturday... The shore was quite far from the road, and there were no people around.

He stood for a moment... The Master almost never answered immediately... it's not that he hesitated, or that he was thinking... I felt that he was quiet within himself... and then the word flowed out spontaneously, kindly, peacefully, like the sun that dissolves the clouds... you liked to listen to him, while he talked… but usually, he didn't talk much…

"REALITY IS... you cannot Perceive “what it is”... What Perception grasps is what is seen, not Reality, a phenomenon... all that you perceive are only phenomena... Even in Deepest Meditation only what is revealed to you is it seems"…

Some time passed… We continued to walk for some time…

"Let's sit here for a while"... he said... I waited for him to sit down and I sat down too, half turned towards the sea.

“If Reality cannot be perceived,” I asked hesitantly, “then… how can it be known?… how is it to be experienced?… can it be experienced?… I do not understand”…

"When all activity of Perception ceases... that reveals to you, that you exist, that you are something: nothing, or something, anything... then only does True Knowledge emerge... sourced, spontaneously, directly, from within... the Knowledge that you ARE, not that you are something, which is an activity of perception, a phenomenon.

True Nature is Knowledge, it is not made known, it is not known... any knowledge produced is a phenomenon.

Reality is outside the stillness, or movement of perception”…

“Master,” I said even more confused, having passed the limits of my understanding, “what's the difference? how are they different? In what are they different?'

He smiled at my embarrassment… but always cleared my doubts… so I expected.

"If I just tell you," he said, "you'll just understand"… "you have to do it, not understand it."

"Are you! You sit, you rise, you speak, you perceive, you meditate, you overturn the universe… you are not all these happenings… you are not even these activities… far behind them is HE who does all this… He simply IS HERE…”.

I was trying to "understand" what he was telling me...

“THIS, NOW, HERE… IS… It is not Existence, Subject, Perception, Experience, nothing… all these are phenomena… Neither Perception… nor Experience”…

I was talking to myself… to listen… to “understand”…

Master took a deep breath…

“You are still trying to perceive ... there is nothing to perceive ...

Just… BE HERE… THIS… not you… Free… outside of everything… within everything… THIS!, not some you!

Get up, run, shout, dance, laugh, clap… it's all a dream…

If THIS IS HERE, it doesn't matter what you do... it's only in the dream that things happen...

Let Life LEAD…stop being a hindrance”…

“TO BE HERE, a “State Empty of Perception”… It is not an “empty state”, but a Flowing Reality, Full of the Sense of Presence… THAT that IS HERE, Encompasses All…. From HERE Everything Emerges and HERE Everything Settles, (All Activities, All Phenomena, and Experiences)... THIS is the Support of all Subjective Activities and all objective differentiations.

A "State" without perceptual structures and without external content, beyond experience... A "State" Completely Transcendent... The Revelation of ESSENCE AS IT IS.

It is Pure SELF-VIEW, REAL SELF-KNOWLEDGE.

It is the ETERNAL FLOWING PRESENT… (not the evolving present, which is something external).

It is the TRUE KINGDOM OF GOD."

Many days later... It was afternoon again... We were sitting on the veranda of the House...

I had long ago, in an unsuspecting time, manifested my desire, my intention, to deal with "religions"... and they had explained to me that academic studies, even outside of Greece, are completely superficial... The Truth is elsewhere...

That afternoon I was deeply surprised when the Teacher told me about Aristotle!

“Later…” he began the conversation, “you will be given the opportunity to study the Ancient Philosophers… you have no idea how deep they have gone… there is some work that needs to be done here… I will talk to you about it another time when I have to….

Aristotle arrived at the Immovable Mind empirically… It had been introduced by Plato… The “tradition” goes back to Orphic Theology… And he logically formulated a fact… few understand what Aristotle says in the “First Philosophy”… you will understand in the future…”…

"Aristotle's NOUS (MIND), Plato's "Utterly Being", is IMMOVABLE because it is Understanding Complete in Itself, which Feels Itself, which Minds Itself (“noesis of noesis”, "intelligence of understanding").

This Consciousness is Uninterrupted Mental Energy, Theory (Abstract Seeing) of That Which Is, (Source Seeing, Immediate Spontaneous and Complete), Complete and Self-Sufficient. This Immutable Theory (which because it is Complete does not change, because it is already in its Completion) is Pure Bliss.

The Existence and Only of the Immovable Mind Draws all things to It and thus causes their "Motion"... Perception is "Mind Power", it moves to Completion in the Absolute Depth of Being... Because of the MIND Everything Moves, and everything has within it the "End" (the "ultimate purpose of all beings") towards Which They Complete... Perception, thought, sensation, matter, all "move"... All belong to the world of duality, therefore they move towards Oneness... All it is in the State of Potential ("in Power")... Only the MIND Is in Energy, Pure Energy"...

Later…. in my studies, which I did on religions, I would come across almost the same description of the Ultimate Reality…

In Plato... IS (Utterly Being) is reflected in Becoming, as Being, Idea, Soul, Formation of matter...

In TAOISM, in LAO CHE... The Tao, That Which Exists As It Exists, Beyond Phenomena, Manifests as Te, Source Energy, LifeStream, Which Produces Phenomena, Self-Development, and Completion...

In SAMKYA... PURUSA moves Prakriti (Cosmic Energy) which produces all subjective and objective phenomena...

In YOGAKARA… All Is Cittamatra, MIND ALONE… Vijnana, (i.e. subjectification of MIND), mental phenomena, world, (i.e. objectification of MIND)…

In the ZEN tradition… True mind Is “NO-MIND”… mind is only phenomenon, everything (in the “objective” world) is phenomenon…

And in all traditions, as far as I have understood and recorded, there are similar descriptions.

Many hours had passed... it had become dark... It was a quiet evening... High in the darkened sky the stars were visible... The sounds of the garden had died down... only a sweet smell came from the honeysuckle climbing the stone paddock... It was so the silence that you didn't want to break is alive...

I don't know how much time has passed...

“Master,” I whispered…

“ Shhh ”… interrupted me…

“Reality Is Great because it contains all… not because it is empty… Beyond all… transcends stillness and motion… all comes freely, all goes freely… no obstruction… only Eternity Remains.

Reality Is One because it has neither subjective perceptions nor objective characteristics... It is Absolute Freedom... it is not Abode...

Reality Is What You Live In… not its reflections in Subjective Perception, in thought, or in the world…

Reality Is True Life… the Awakening to Life, beyond the dream of subjective confusion and objective “experience”…

Reality Is Beyond Space… It Sustains Penetrates and Pervades all spaces of perception, all worlds, and all beings… It is the Precious Depth, the Completion of all…

Reality is not subject to differentiation, only within our "fantasies" there is differentiation.

The Reality, Formless in its Ultimate Essence enters into all forms, from God and the worlds, to the most hidden particle of dust... It perceives, thinks, feels, sees, hears, gestures and runs everywhere... and yet nothing Touches it...

Reality becomes man, god, Buddha... it plays all the roles and of all these nothing remains... but only the Deepest... It remains higher than the saint and further from the sinner, in the Eternal Absence which is the True Presence, Here where Nothing Becomes Everything…”…

We were sitting like that... and the night was moving in its own time... Soon it would be dawn...

Master slowly got up… “Go rest…” he simply said…

I got up, greeted him, and with slow steps crossed the yard, went out into the street, and went down to the shore... I found a place and sat near the sea, which whispered, life, secrets all... and I breathed deeply... Millions of years now, the sun he came out every morning, brand new… to cross one more day, one more life… until Eternal Truth Dawned…

I got up with the first ray of sunshine that touched me and made my way home… Another day, for those who need one more day… but deep inside I felt that there was only One Eternal Day… Infinite Peace… Profound Silence… and the world was running like a silent film... with movements whose meaning I no longer recognized...


ΤΙ ΕΙΝΑΙ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ;

Δάσκαλε, ΤΙ ΕΙΝΑΙ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ;…

Ήταν Άνοιξη του 1973… Είχαμε βγει να περπατήσουμε στην κοντινή παραλία… κι είχαμε περπατήσει αρκετά… είχαμε απομακρυνθεί πολύ από το Σπίτι… Υπήρχε ακόμα ψύχρα στην ατμόσφαιρα… ο ουρανός όμως ήταν καταγάλανος, κι ο ήλιος έγερνε λίγο πριν τη δύση του… Ήταν Σάββατο… Η ακτή ήταν αρκετά μακριά από τον δρόμο, και δεν υπήρχαν άνθρωποι εκεί γύρω.

Στάθηκε μια στιγμή… Ο Δάσκαλος δεν απαντούσε, ποτέ σχεδόν, αμέσως… δεν είναι ότι δίσταζε, ή ότι σκεφτόταν… ένοιωθα πως έκανε ησυχία μέσα του…και μετά ο λόγος ανάβλυζε αυθόρμητα, ευγενικά, ειρηνικά, σαν τον ήλιο που διαλύει τα σύννεφα… σου άρεσε να τον ακούς, όσο μιλούσε… αλλά συνήθως δεν μιλούσε πολύ…

«Η ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ ΕΙΝΑΙ… δεν μπορείς να Αντιληφθείς  «τι είναι»… Ό,τι συλλαμβάνει η Αντίληψη, είναι αυτό που φαίνεται, όχι η Πραγματικότητα, ένα φαινόμενο… όλα όσα αντιλαμβάνεσαι είναι μονάχα φαινόμενα… Ακόμα και στον Βαθύτερο Διαλογισμό σου αποκαλύπτεται μόνο αυτό που φαίνεται»…

Πέρασε λίγη ώρα… Συνεχίσαμε να περπατάμε για κάμποσο… 

«Ας καθίσουμε λίγο εδώ»… είπε… Περίμενα να καθίσει και κάθισα κι εγώ, μισογυρισμένος προς την θάλασσα.

«Αν η Πραγματικότητα δεν μπορεί να γίνει αντιληπτή», ρώτησα διστακτικά, «τότε… πως μπορεί να γίνει γνωστή;… με ποιο τρόπο πρέπει να βιωθεί;… μπορεί να βιωθεί;…  δεν καταλαβαίνω»…

«Όταν σταματήσει κάθε δραστηριότητα Αντίληψης… που σου φανερώνει, ότι υπάρχεις, ότι είσαι κάτι: τίποτα, ή κάτι, οτιδήποτε… τότε μόνον αναδύεται η Αληθινή Γνώση… πηγαία, αυθόρμητα, άμεσα, από μέσα… η Γνώση ότι ΕΙΣΑΙ, όχι ότι είσαι κάτι, που είναι δραστηριότητα αντίληψης, φαινόμενο.

Η Αληθινή Φύση Είναι Γνώση, δεν γίνεται γνωστή, δεν γνωρίζεται… οποιαδήποτε γνώση παράγεται είναι φαινόμενο.

Η Πραγματικότητα είναι έξω από την ακινησία, ή την κίνηση της αντίληψης»…

«Δάσκαλε», είπα ακόμα πιο μπερδεμένος, έχοντας ξεπεράσει τα όρια της κατανόησής μου, «ποια είναι η διαφορά; πως διαφέρουν; σε τι διαφέρουν;».

Χαμογέλασε με την αμηχανία μου… αλλά πάντα μου διέλυε τις απορίες… έτσι περίμενα.

«Αν σου το πω απλά», είπε, «θα το καταλάβεις απλά»… «πρέπει να το κάνεις, όχι να το καταλάβεις».

«Είσαι Εσύ! Κάθεσαι, σηκώνεσαι, μιλάς, αντιλαμβάνεσαι, διαλογίζεσαι, αναποδογυρίζεις το σύμπαν…δεν είσαι όλα αυτά τα συμβάντα… δεν είσαι καν αυτές οι δραστηριότητες… πολύ πίσω από αυτά υπάρχει ΑΥΤΟΣ που τα κάνει όλα αυτά… Απλά ΕΙΝΑΙ ΕΔΩ…».

Προσπαθούσα να «καταλάβω» τι μου έλεγε…

«ΑΥΤΟ, ΤΩΡΑ, ΕΔΩ… ΕΙΝΑΙ… Δεν είναι Ύπαρξη, Υποκείμενο, Αντίληψη, Εμπειρία, τίποτα… όλα αυτά είναι φαινόμενα… Ούτε Αντίληψη…ούτε Εμπειρία»… 

μιλούσα στον εαυτό μου… να ακούσω… να «καταλάβω»…

Ο Δάσκαλος ανάσανε βαθιά…

«Ακόμα προσπαθείς να αντιληφθείς… δεν υπάρχει τίποτα να αντιληφθείς…

Απλά… ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΕΔΩ… ΑΥΤΟ… όχι εσύ… Ελεύθερο… έξω από όλα… μέσα στο κάθε τι… ΑΥΤΟ!, όχι κάποιο εσύ!

Σήκω, τρέξε, φώναξε, χόρεψε, γέλα, χτύπα παλαμάκια… όλα είναι όνειρο…

Αν ΕΙΝΑΙ ΕΔΩ, δεν έχει καμιά σημασία τι κάνεις εσύ…  μόνο μέσα στο όνειρο τα πράγματα αποκτούν σημασία...

Άφησε την Ζωή να ΟΔΗΓΕΙ… σταμάτα να είσαι εμπόδιο»…

«ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΕΔΩ, μια «Κατάσταση Άδεια από Αντίληψη»… Δεν είναι μια «κενή κατάσταση», αλλά μια Ρέουσα Πραγματικότητα, Πλήρης από την Αίσθηση Παρουσίας… ΑΥΤΟ που ΕΙΝΑΙ ΕΔΩ, τα Περικλείνει Όλα…. Από ΕΔΩ Αναδύονται Όλα κι ΕΔΩ Καταλαγιάζουν Όλα, (Όλες οι Δραστηριότητες, Όλα τα Φαινόμενα κι οι εμπειρίες)… ΑΥΤΟ Είναι το Υποστήριγμα όλων των Υποκειμενικών Δραστηριοτήτων κι όλων των αντικειμενικών διαφοροποιήσεων.

Μια «Κατάσταση» χωρίς αντιληπτικές δομές και χωρίς εξωτερικό περιεχόμενο, πέρα από την εμπειρία… Μια «Κατάσταση» Τελείως Υπερβατική… Η Αποκάλυψη της ΟΥΣΙΑΣ ΩΣ ΕΧΕΙ.

Είναι η Καθαρή ΑΥΤΟΘΕΑΣΗ, η ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗ ΑΥΤΟΓΝΩΣΙΑ.

Είναι το ΑΙΩΝΙΟ ΠΑΡΟΝ που Ρέει… (όχι το εξελισσόμενο παρόν, που είναι κάτι εξωτερικό).

Είναι το ΑΛΗΘΙΝΟ ΒΑΣΙΛΕΙΟ ΤΟΥ ΘΕΙΟΥ».

Πολλές μέρες μετά… Ήταν πάλι απόγευμα… Καθόμασταν στην βεράντα του Σπιτιού…

Είχα πριν πολύ καιρό, σε ανύποπτο χρόνο εκδηλώσει την επιθυμία, την πρόθεσή μου, να ασχοληθώ με τις «θρησκείες»… και μου είχαν εξηγήσει ότι οι ακαδημαϊκές σπουδές, ακόμα κι έξω από την Ελλάδα, είναι τελείως επιφανειακές… Η Αλήθεια είναι αλλού…

Εκείνο το απόγευμα ένοιωσα βαθιά έκπληξη όταν ο Δάσκαλος μου μίλησε για τον Αριστοτέλη!

«Αργότερα…», ξεκίνησε την κουβέντα, «θα σου δοθεί η ευκαιρία να μελετήσεις τους Αρχαίους Φιλοσόφους… δεν φαντάζεσαι πόσο βαθιά έχουν φτάσει… υπάρχει κάποιο έργο που χρειάζεται να γίνει εδώ… θα σου μιλήσω άλλη ώρα για αυτό, όταν πρέπει….

Ο Αριστοτέλης έφτασε στον Ακίνητο Νου εμπειρικά… Είχε μυηθεί από τον Πλάτωνα… Η «παράδοση» πάει πίσω στην Ορφική Θεολογία… Και διατύπωσε λογικά ένα γεγονός… ελάχιστοι καταλαβαίνουν τι λέει ο Αριστοτέλης στην «Πρώτη Φιλοσοφία»… θα καταλάβεις στο μέλλον…»…

«Ο ΝΟΥΣ του Αριστοτέλη (το «Παντελώς Ον» του Πλάτωνα) είναι ΑΚΙΝΗΤΟΣ γιατί Είναι Νόηση Πλήρης στον Εαυτό της, που Συναισθάνεται τον Εαυτό της, που Νοεί τον Εαυτό της («νόηση νοήσεως»).

Αυτή η Νόηση είναι Αδιάλειπτη Νοητική Ενέργεια, Θεωρία Αυτού που Είναι, (Θεωρία Πηγαία, Άμεση Αυθόρμητη και Πλήρης), Ολοκληρωμένη κι Αυτάρκης. Η Αναλλοίωτη Αυτή Θεωρία (που επειδή είναι Ολοκληρωμένη δεν αλλάζει, γιατί βρίσκεται ήδη στην Ολοκλήρωσή της) είναι Καθαρή Μακαριότητα.

Η Ύπαρξη και Μόνο του Ακίνητου Νου Έλκει τα πάντα σε Αυτό κι έτσι προκαλεί την «Κίνησή» τους… Η Αντίληψη είναι «Δυνάμει Νους», κινείται για να Ολοκληρωθεί στο Απόλυτο Βάθος του Όντος… Εξαιτίας του ΝΟΥ Όλα Κινούνται, όλα έχουν μέσα τους το «Τέλος» (τον «τελικό σκοπό όλων των όντων») προς το Οποίο Ολοκληρώνονται… Η Αντίληψη, η σκέψη, η αίσθηση, η ύλη, όλα «κινούνται»… Όλα ανήκουν στον κόσμο της δυαδικότητας, για αυτό κινούνται προς την Ενότητα… Όλα είναι στην Κατάσταση Δυνατότητας («εν Δυνάμει»)… Μόνον ο ΝΟΥΣ Είναι Εν Ενεργεία, Καθαρή Ενέργεια»…

Αργότερα…. στις μελέτες μου, που έκανα πάνω στις θρησκείες, θα συναντούσα την ίδια σχεδόν περιγραφή της Έσχατης Πραγματικότητας…

Στον Πλάτωνα… Το ΕΙΝΑΙ αντανακλάται στο Γίγνεσθαι, σαν Είναι, Ιδέα, Ψυχή, Μορφοποίηση της ύλης..

Στον  ΤΑΟΪΣΜΟ, στον ΛΑΟ ΤΣΕ… Το Ταό, Αυτό που Υπάρχει Με τον Τρόπο που Υπάρχει, πέρα από τα φαινόμενα, Εκδηλώνεται σαν Τε, Πηγαία Ενέργεια,  Ρεύμα Ζωής, που Παράγει τα φαινόμενα, Αυτοανάπτυξη κι Ολοκλήρωση…

Στο ΣΑΜΚΥΑ… Το ΠΟΥΡΟΥΣΑ κινεί την Πρακρίτι (την Κοσμική Ενέργεια) που παράγει όλα τα υποκειμενικά κι αντικειμενικά φαινόμενα… 

Στο ΓΙΟΓΚΑΚΑΡΑ… Όλα Είναι  Τσιτταμάτρα, ΜΟΝΟΝ-ΝΟΥΣ… Βιτζνάνα, ( δηλαδή υποκειμενοποίηση του ΝΟΥ), νοητικά φαινόμενα, κόσμος, (δηλαδή αντικειμενοποίηση του ΝΟΥ)…

Στην παράδοση ΖΕΝ… Ο Αληθινός νους Είναι «ΟΧΙ-ΝΟΥΣ»… ο νους είναι μόνο φαινόμενα, όλα (στον «αντικειμενικό» κόσμο) είναι φαινόμενα…

Και σε όλες τις παραδόσεις, από όσο έχω κατανοήσει κι έχω καταγράψει, υπάρχουν ανάλογες περιγραφές.

Είχαν περάσει πολλές ώρες… είχε νυχτώσει… Ήταν ένα ήσυχο βράδι… Ψηλά στον ουρανό που είχε σκοτεινιάσει για τα καλά φαίνονταν τα αστέρια… Οι ήχοι του κήπου είχαν σωπάσει… έρχονταν μόνο μια γλυκιά μυρωδιά από το αγιόκλημα που ήταν σκαρφαλωμένο στη πέτρινη μάντρα… Ήταν τόσο ζωντανή η ησυχία που  δεν ήθελες να την σπάσεις…

Δεν ξέρω πόση ώρα πέρασε… 

«Δάσκαλε», ψιθύρισα…

«Σσσς»… με διέκοψε… 

«Η Πραγματικότητα Είναι Μεγάλη γιατί τα περιέχει όλα… όχι γιατί είναι κενή… Πέρα από όλα… ξεπερνάει την ακινησία και την κίνηση… όλα έρχονται ελεύθερα, όλα φεύγουν ελεύθερα… κανένα εμπόδιο… μόνο η Αιωνιότητα Μένει.

Η Πραγματικότητα Είναι Μία γιατί δεν έχει ούτε υποκειμενικές αντιλήψεις, ούτε αντικειμενικά χαρακτηριστικά… Είναι η Απόλυτη Ελευθερία… δεν είναι Διαμονή…

Η Πραγματικότητα Είναι Αυτό που Ζεις… όχι οι αντικατοπτρισμοί της στην Υποκειμενική Αντίληψη, στην σκέψη, ή στον κόσμο…

Η Πραγματικότητα Είναι η Αληθινή Ζωή… το Ξύπνημα στην Ζωή, πέρα από το όνειρο της υποκειμενικής σύγχυσης και της αντικειμενικής «εμπειρίας»…

Η Πραγματικότητα Είναι Πέρα από το Χώρο… Υποστηρίζει Εισδύει και Διαπερνά όλους τους χώρους της αντίληψης, όλους τους κόσμους, και όλα τα όντα… Αποτελεί το Πολύτιμο Βάθος, την Ολοκλήρωση των πάντων…

Η Πραγματικότητα δεν υπόκειται σε διαφοροποίηση, μόνο μέσα στις «φαντασιώσεις» μας υπάρχει διαφοροποίηση.

Η Πραγματικότητα, Άμορφη στην Ύστατη Ουσία της μπαίνει σε όλες τις μορφές, από τον Θεό και τους κόσμους, μέχρι το πιο κρυμμένο μόριο σκόνης… Αντιλαμβάνεται, σκέπτεται, αισθάνεται, βλέπει, ακούει, χειρονομεί και τρέχει παντού… κι όμως τίποτα δεν την Αγγίζει…

Η Πραγματικότητα γίνεται άνθρωπος, θεός, Βούδας… παίζει όλους τους ρόλους κι από όλα αυτά τίποτα δεν μένει… παρά μονάχα το πιο Βαθύ… Μένει πιο ψηλά από τον άγιο και πιο μακριά από τον αμαρτωλό, στην Αιώνια Απουσία που Είναι η Αληθινή Παρουσία, Εδώ που το Τίποτα Γίνεται το Παν…»…

Καθόμασταν έτσι… κι η νύχτα προχωρούσε με τον δικό της χρόνο… Σε λίγο θα ξημέρωνε…

Ο Δάσκαλος σηκώθηκε αργά… «Πήγαινε να ξεκουραστείς…» είπε απλά… 

Σηκώθηκα, τον χαιρέτησα και με αργά βήματα διέσχισα την αυλή, βγήκα στον δρόμο και κατηφόρισα προς την ακτή… Βρήκα ένα μέρος και κάθισα κοντά στην θάλασσα, που ψιθύριζε, τη ζωή, τα μυστικά όλα… κι ανάσανα βαθιά… Εκατομμύρια χρόνια τώρα, ο ήλιος έβγαινε κάθε πρωί, ολοκαίνουργιος… να διασχίσει ακόμα μια μέρα, ακόμα λίγη ζωή… μέχρι να Ανατείλει η Παντοτινή Αλήθεια…

Σηκώθηκα με την πρώτη ηλιαχτίδα που με ακούμπησε και πήρα το δρόμο για το σπίτι μου… Ακόμα μια μέρα, για όσους χρειάζονται ακόμα μια μέρα… αλλά βαθιά μέσα μου ένοιωθα πως υπήρχε Μόνο Μια Αιώνια Ημέρα… Απέραντη Γαλήνη… Βαθιά Σιωπή… κι ο κόσμος έτρεχε σαν βουβή ταινία… με κινήσεις που δεν αναγνώριζα πια το νόημά τους…


Friday, April 14, 2023

The Communion of God... and the society of chaos

 God above all is One Unity and One Unifying Power since He unites everything in Himself. And those who come to God and Unite with Him and become One, within the Divine Reality, Experience this Unifying Action and Activity and State... In such a State there is Unity. In the Divine Life, in the Life in God, there is Unity...

"Communion With The Living God" (the "True Divine Communion") is possible when a man truly experiences what Jesus said when he was asked about the greatest commandment. The answer was: "Love the Lord your God with all your heart and with all your soul and with all your mind and with all your strength"... Only when a man turns with all his power (and all it's psycho-mental -psycho-somatic and physical powers) towards God... when all the lower psycho-mental powers are oriented towards God and absorbed in God until they are "annihilated" in the Divine Presence... when with all the soul (the psychosomatic ego) man turns to God and "empties" himself of every "ego"... when with his whole heart (that is, with his real metaphysical essence, which is God Himself - as Divine Energy - that " substances " him) man "opens" to God...that is when a man is completely emptied (as consciousness, as mind) of every individual (psycho-somatic) element and functions as a pure mind (pure soul, without being separated from the body now properly arranged) can Receive God within it, in a Real Living Divine Communion (and not theoretical or imaginary...)...

This Real Living Holy Communion that occurs in real, "living time" (outside of standard time, in a transcendent space of experience...) has nothing to do with "holy communion" (the partaking of "bread and wine ») that they give to the churches. Jesus was talking about Living Communion and not receiving a physical symbol. In the outer churches, two thousand years now, they cannot "distinguish" the Living Reality, which Exists and Works in Real, Transcendent, Eternal, Time, and the symbol, the symbolic language used by the "mystics."

Man can reach deification only by the Living Partaking of the Living God and not by partaking of material things (even if in the imagination of some people these "materials" are transformed into the "body and blood" of God...)... No one has come to deification with bread and wine... but many have come by loving God with all their might, by turning to God with all their (psychological) powers, by cleansing themselves (the soul) of the (psycho-somatic) egoic element, by "opening" their "heart" (i.e. their very existence, their ontological essence) and Accepting within themselves the "Divine Presence" ...

Actually, God Is Alive, and Only Those Who Come Alive to Him Partake of God... In the outer churches they simply "mock" the "naive"... All the outer worship life and rituals and exorcisms are all in vain: God, Love wants, and not sacrifice...

The Real Living Communion With God (the "True Divine Communion") transfigures man, and transforms him into a true eternal man, in the Image of God (Real and not in power)... The purification of the soul (the pure mind ), the elevation above the lower mental functions and the world, is but a Condition and a Preparation and an Entrance into the Divine Reality. We empty the space of the soul from every individual element, We fill our Soul with the Divine Presence that truly, consciously, substances us in the Eternal Living Time, and thus we become "God-bearing"... Our exit to God, or the Entrance of God in us (it doesn't matter how we describe it), it is not a loss of the person we were and fainting and disappearance but a "transformation" an "expansion of consciousness" that becomes Divine (since it is sustained by God). This good alteration of existence means an elevation, an ascent, an improvement, an expansion of perception and life... and not a retreat of existence... In fact, when we commune with God and become one with Him, we benefit since our Consciousness Expands, Sharpens, and Deepens to Embrace the Universe... God Enlightens us on Unknown Paths of Evolution, Wider Horizons of Existence, and Richer Life, which is Eternal Life in the Gulfs of God... Conversely, retreat into the ego is truly a decline and a degeneration...

Union With God (in a Real Living Fellowship With Him) Expands and Broadens our being. To be Absorbed in the Divine Reality, to Experience the Divine Presence within us (to become God-bearing), overcoming the lower individual elements, is a Higher Evolution of Man that transforms into a True Eternal Universal Man (according to the Model of Jesus).. All the mystical fathers, and John, and Origen, and Evagrius, and Gregory of Nyssa, and Dionysius, and Maximus, and Simeon, and others, spoke of the same evolution towards God Within God ( which Jesus had taught)... The deified man, the god-bearer, is an Enlightened, Expanded Universal Man and not an automaton, or a puppet of God. The Person (the Existence), having overcome the psycho-mental limitations, the body, the world, is transformed into the True Person of God (who Animates all his "own"). It is the One God who Acts in all divine men so that there is One Shepherd, one flock, and One Real Inner Spiritual Unity... and not an artificial outer union, like the outer churches...

God in all His true believers, who come to Him in a Real Living Communion (in a "True Divine Communion") in a Living (but Eternal and Transcendent) Time constitutes the Essence of Unity, the Consummation of Love as Union... When the many Unite in the Gulfs of One, with The One Living God, then truly There Is the "State of God". This "State of God", the Community of Saints, Exists but is not outwardly manifested by external organizations, gatherings, and cults... Those who Enter into the Divine Reality, Experience it, but it is futile to try to describe it to others ... It is enough that We Experience the Truth, it is enough that all this is True and Happening... Blessed are those who Enter the Kingdom of God...

This Living State of God, the Kingdom of God, is a Place of Living, Holy, and Inviolable to the profane... and certainly has nothing to do with external churches and organizations and human things... The Kingdom of God Is Here, Now. Its Gate is everyone's Consciousness. It is up to each one to pass the Gate either inwards, towards God, or outwards, towards the ego, the world, and the false power of loss...

But things are different for people who "turn away" from God... Those who follow a centrifugal activity, away from God, focus on the perception of individual existence, an ego (with its own perceptions, needs, and interests) ...

A world of many such egos is a chaotic world since each ego has its own course. The effort to unify, and organize common, oriented activities (societies, groups, social life, etc.), whether it comes from biological organizational structures of human societies, or from cultural and political development, remains in reality, and in its essence, artificial and cannot overcome (except in a violent way) the chaotic activities of the many people who make up the social groups... The result is that human societies (for 500,000 years since man began to distinguish himself from the animal) have never evolved to be peaceful, just, with social and economic equality... Human societies are always problematic.

Even religious communities never experience the religious ideal, Transcendent Reality, and Unity... and usually, selfish and imperfect people, destroy every attempt to Unify beings, in the Gulfs of a Higher Reality... Even in small religious communities, (monasteries of all religions) the ideal of God's Ideal State is never realized... they are always human communities, associations of many egos, always creating trouble with their disorderly and chaotic behavior...

 

Η Κοινωνία του Θεού… κι η κοινωνία του χάους

Ο Θεός πάνω από όλα Αποτελεί Μία Ενότητα και Μία Ενοποιητική Δύναμη αφού τα Ενώνει όλα Μέσα Του. Κι όσοι Προσέρχονται στο Θεό κι Ενώνονται Μαζί Του και γίνονται Ένα, μέσα στη Θεία Πραγματικότητα, Βιώνουν αυτή την Ενοποιητική Δράση και Δραστηριότητα και Κατάσταση... Σε μία τέτοια Κατάσταση υπάρχει Ενότητα. Στην Θεία Ζωή, στην Εν Θεώ Ζωή υπάρχει Ενότητα...

Η «Κοινωνία Με Τον Ζωντανό Θεό» (η «Αληθινή Θεία Κοινωνία») είναι δυνατή όταν ο άνθρωπος βιώσει πραγματικά αυτό που είπε ο Ιησούς όταν τον ρώτησαν για την μεγαλύτερη εντολή. Η απάντηση ήταν: «αγαπήσεις Κύριον τον Θεόν σου εξ’ όλης της καρδίας σου και εξ’ όλης της ψυχής σου και εξ’ όλης της διανοίας σου και εξ’ όλης της ισχύος σου»... Μονάχα όταν ο άνθρωπος στραφεί με όλη του την δύναμη (κι όλες τις ψυχονοητικές-ψυχοσωματικές και σωματικές δυνάμεις του) προς τον Θεό... όταν όλες οι κατώτερες ψυχονοητικές δυνάμεις προσανατολιστούν προς τον Θεό κι απορροφηθούν στον Θεό μέχρι να «εκμηδενιστούν» μέσα στην Θεία Παρουσία... όταν με όλη την ψυχή του (το ψυχοσωματικό εγώ) ο άνθρωπος στραφεί προς τον Θεό κι «αδειάσει» από κάθε «εγώ»... όταν με όλη του την καρδιά (δηλαδή με την πραγματική μεταφυσική ουσία του, που είναι ο Ίδιος ο Θεός – σαν Θεία Ενέργεια – που τον «ουσιώνει») ο άνθρωπος «ανοιχτεί» προς τον Θεό... όταν δηλαδή ο άνθρωπος αδειάσει τελείως (σαν συνείδηση, σαν νους) από κάθε ατομικό (ψυχοσωματικό) στοιχείο και λειτουργεί σαν καθαρός νους (καθαρή ψυχή, χωρίς να αποχωρίζεται από το σώμα που διευθετείται σωστά τώρα) μπορεί να Δεχτεί τον Θεό μέσα του, σε μία Πραγματική Ζωντανή Θεία Κοινωνία (κι όχι θεωρητική ή φανταστική...)...

Αυτή η Πραγματική Ζωντανή Θεία Κοινωνία που συμβαίνει σε πραγματικό, «ζωντανό χρόνο» (έξω από τον τυπικό χρόνο, σε ένα υπερβατικό χώρο εμπειρίας...) δεν έχει καμία σχέση με την «θεία κοινωνία» (την μετάληψη «του άρτου και του οίνου») που δίνουν στις εκκλησίες. Ο Ιησούς Μιλούσε για Ζωντανή Μετάληψη κι όχι για λήψη ενός υλικού συμβόλου. Στις εξωτερικές εκκλησίες, δύο χιλιάδες χρόνια τώρα, δεν μπορούν να «ξεχωρίσουν» την Ζωντανή Πραγματικότητα, που Υφίσταται και Λειτουργεί σε Πραγματικό, Υπερβατικό, Αιώνιο, Χρόνο, και το σύμβολο, την συμβολική γλώσσα που χρησιμοποιούν οι «μύστες».

Ο άνθρωπος μπορεί να φτάσει στην θέωση μόνο με την Ζωντανή Μετάληψη του Ζωντανού Θεού κι όχι με μετάληψη υλικών πραγμάτων (όσο κι αν στην φαντασία κάποιων ανθρώπων αυτά τα «υλικά» μετουσιώνονται σε «σώμα και αίμα» του Θεού...)... Κανένας δεν έχει φτάσει στην θέωση με τον άρτο και τον οίνο... πολλοί όμως έχουν φτάσει με το να αγαπήσουν τον Θεό με όλη τους την Δύναμη, με το να στραφούν προς τον Θεό με όλες τους τις (ψυχονοητικές) δυνάμεις, με το να καθαρίσουν τον εαυτό τους (την ψυχή) από το (ψυχοσωματικό) εγωικό στοιχείο, με το να «ανοίξουν» την «καρδιά» τους (δηλαδή την ίδια τους την ύπαρξη, την οντολογική ουσία τους) και να Δεχτούν μέσα τους την «Θεία Παρουσία»...

Στην πραγματικότητα ο Θεός Είναι Ζωντανός και Μεταλαμβάνουν του Θεού μόνο όσοι Προσέρχονται Ζωντανά προς Αυτόν... Στις εξωτερικές εκκλησίες απλά «κοροϊδεύουν» τους «αφελείς»... Όλη η εξωτερική λατρευτική ζωή κι οι τελετουργίες κι οι εξορκισμοί είναι όλα μάταια: Ο Θεός Αγάπη Θέλει κι όχι θυσία...

Η Πραγματική Ζωντανή Κοινωνία Με Τον Θεό (η «Αληθινή Θεία Κοινωνία») μετουσιώνει τον άνθρωπο, τον μεταμορφώνει σε αληθινό αιώνιο άνθρωπο, κατ΄ Εικόνα του Θεού (Πραγματική κι όχι εν-δυνάμει)... Η κάθαρση της ψυχής (ο καθαρός νους), η ανύψωση πάνω από τις κατώτερες ψυχονοητικές λειτουργίες και τον κόσμο, δεν είναι παρά μία Προϋπόθεση και μία Προετοιμασία και μία Είσοδος στην Θεία Πραγματικότητα. Αδειάζουμε τον χώρο της ψυχής από κάθε ατομικό στοιχείο, Γεμίζουμε την Ψυχή μας με την Θεία Παρουσία που μας ουσιώνει πραγματικά, συνειδητά, στον Αιώνιο Ζωντανό Χρόνο και γινόμαστε έτσι «θεοφόροι»... Η έξοδός μας προς τον Θεό, ή η Είσοδος του Θεού μέσα μας (δεν έχει σημασία πως θα το περιγράψουμε), δεν είναι μία απώλεια του προσώπου που είμασταν και μία λιγοθυμιά και μία εξαφάνιση αλλά μία «μεταμόρφωση» μία «διεύρυνση της συνείδησης» που γίνεται Θεϊκή (αφού ουσιώνεται από τον Θεό). Η καλή αυτή αλλοίωση της ύπαρξης σημαίνει μία ανύψωση, μία άνοδο, μία βελτίωση, μία διαπλάτυνση της αντίληψης και της ζωής... κι όχι μία υποχώρηση της ύπαρξης... Στην πραγματικότητα όταν Κοινωνούμε Με Τον Θεό και Γινόμαστε Ένα Μαζί Του, εμείς επωφελούμαστε αφού η Συνείδησή μας Διευρύνεται, Οξύνεται και Βαθαίνει για να Συμπεριλάβει το Παν... Ο Θεός μας Φωτίζει Άγνωστους Δρόμους Εξέλιξης, Πλατύτερους Ορίζοντες Ύπαρξης, Πλουσιότερη Ζωή, που είναι Αιώνια Ζωή στους Κόλπους του Θεού... Αντίθετα, η οπισθοχώρηση στο εγώ είναι πραγματικά μία κατάπτωση κι ένας εκφυλισμός...

Η Ένωση Με Τον Θεό (σε μία Πραγματική Ζωντανή Κοινωνία Μαζί Του) Διευρύνει και Πλαταίνει την ύπαρξή μας. Το να Απορροφιόμαστε στην Θεία Πραγματικότητα, το να Βιώνουμε την Θεία Παρουσία μέσα μας (το να γινόμαστε θεοφόροι), ξεπερνώντας τα κατώτερα ατομικά στοιχεία, είναι μία Ανώτερη Εξέλιξη του Ανθρώπου που μεταμορφώνεται σε Αληθινό Αιώνιο Παγκόσμιο Άνθρωπο (κατά το Πρότυπο του Ιησού)... Όλοι οι μυστικοί πατέρες, κι ο Ιωάννης, κι ο Ωριγένης, κι ο Ευάγριος, κι ο Γρηγόριος Νύσσης, κι ο Διονύσιος, κι ο Μάξιμος, κι ο Συμεών, κι άλλοι, μίλησαν για την ίδια εξέλιξη προς τον Θεό Μέσα Στο Θεό (που είχε διδάξει ο Ιησούς)... Ο θεωμένος άνθρωπος, ο θεοφόρος, είναι ένας Φωτισμένος, Διευρυμένος Παγκόσμιος Άνθρωπος κι όχι ένα αυτόματο, ή μία μαριονέτα του Θεού. Το Πρόσωπο (η Ύπαρξη), έχοντας ξεπεράσει τους ψυχονοητικούς περιορισμούς, το σώμα, τον κόσμο, μεταμορφώνεται στο Αληθινό Πρόσωπο του Θεού (που Ζωοποιεί όλους τους «δικούς» του). Είναι ο Ένας Θεός που Ενεργεί μέσα σε όλους τους θεωμένους ανθρώπους, έτσι που υπάρχει Ένας Ποιμήν, μία ποίμνη, και Μία Πραγματική Εσωτερική Πνευματική Ενότητα... κι όχι μία τεχνητή εξωτερική ένωση, όπως οι εξωτερικές εκκλησίες...

Ο Θεός μέσα σε όλους τους πραγματικούς πιστούς Του, που Προσέρχονται σε Αυτόν σε Μία Πραγματική Ζωντανή Κοινωνία (σε μία «Αληθινή Θεία Κοινωνία») σε ένα Ζωντανό (αλλά Αιώνιο κι Υπερβατικό) Χρόνο αποτελεί την Ουσία της Ενότητας, την Ολοκλήρωση της Αγάπης Ως Την Ένωση... Όταν τα πολλά Ενώνονται στους Κόλπους του Ενός, με Τον Ένα Ζωντανό Θεό, τότε πραγματικά Υπάρχει η «Πολιτεία του Θεού». Αυτή η «Πολιτεία του Θεού», η Κοινότητα των Αγίων, Υπάρχει, αλλά δεν εκδηλώνεται εξωτερικά με εξωτερικές οργανώσεις, οργανισμούς, συνάξεις και λατρείες... Όσοι Εισέρχονται στην Θεία Πραγματικότητα, την Βιώνουν, αλλά είναι μάταιο να προσπαθούν να την περιγράψουν σε άλλους... Αρκεί που Βιώνουμε την Αλήθεια, αρκεί που όλα αυτά είναι Αληθινά και Συμβαίνουν... Μακάριοι όσοι Εισέρχονται στην Βασιλεία του Θεού...

Αυτή η Ζωντανή Πολιτεία του Θεού, το Βασίλειο του Θεού, είναι Ένας Χώρος Βιώματος, Ιερός κι Απαραβίαστος για τους βέβηλους... κι ασφαλώς δεν έχει καμία σχέση με εξωτερικές εκκλησίες κι οργανισμούς κι ανθρώπινα πράγματα... Το Βασίλειο του Θεού Είναι Εδώ, Τώρα. Η Πύλη του είναι η Συνείδηση του καθενός. Στον καθένα εναπόκειται να περάσει την Πύλη ή προς τα Έσω, προς τον Θεό, ή προς τα έξω, προς το εγώ, τον κόσμο και την ψεύτικη δύναμη της απώλειας...

Τα πράγματα είναι διαφορετικά όμως για τους ανθρώπους που «απομακρύνονται» από τον Θεό... Όσοι ακολουθούν μία κεντρόφυγο δραστηριότητα, μακριά από τον Θεό, επικεντρώνονται στην αντίληψη μίας ατομικής ύπαρξης, ενός εγώ (με δικές του αντιλήψεις, ανάγκες, ενδιαφέροντα, συμφέροντα)...

Ένας κόσμος από πολλά τέτοια εγώ είναι ένας κόσμος χαοτικός αφού κάθε εγώ έχει την δική του πορεία. Η προσπάθεια ενοποίησης, οργάνωσης κοινών, προσανατολισμένων, δραστηριοτήτων, (κοινωνίες, ομάδες, κοινωνική ζωή, κλπ.), είτε προέρχεται από βιολογικές οργανωτικές δομές των ανθρώπινων κοινωνιών, είτε από πολιτισμική και πολιτική ανάπτυξη, παραμένει στην πραγματικότητα, και στην ουσία της, τεχνητή και δεν μπορεί να ξεπεράσει (παρά μόνο με βίαιο τρόπο) τις χαοτικές δραστηριότητες των πολλών ανθρώπων που αποτελούν τις κοινωνικές ομάδες...Το αποτέλεσμα είναι ότι οι ανθρώπινες κοινωνίες (εδώ και 500.000 χρόνια που ο άνθρωπος άρχισε να ξεχωρίζει από το ζώο) ποτέ δεν αναπτύχθηκαν τόσο ώστε να είναι ειρηνικές, δίκαιες, με κοινωνική και οικονομική ισότητα... Οι ανθρώπινες κοινωνίες είναι πάντα προβληματικές.

Ακόμα και κοινότητες θρησκευτικές ποτέ δεν βιώνουν το θρησκευτικό ιδανικό, την Υπερβατική Πραγματικότητα κι Ενότητα... και συνήθως, άνθρωποι εγωιστές κι ατελείς, καταστρέφουν κάθε προσπάθεια Ενοποίησης των όντων, στους Κόλπους Μίας Ανώτερης Πραγματικότητας... Ακόμα και σε μικρές θρησκευτικές κοινότητες (μοναστήρια όλων των θρησκειών) δεν πραγματοποιείται ποτέ το ιδανικό της Ιδανικής Πολιτείας του Θεού... είναι πάντα ανθρώπινες κοινότητες, ενώσεις πολλών εγώ, που πάντα δημιουργούν πρόβλημα με την χαώδη και χαοτική συμπεριφορά τους...


 

Sunday, March 19, 2023

SPRING EQUINOX (ΕΑΡΙΝΗ ΙΣΗΜΕΡΙΑ) 2799 (2023)

 SPRING EQUINOX 2799 (on the Hellenic Calendar) – 2023 (on the Christian Calendar)

 

An Important Announcement

 

Immediately after the SPRING EQUINOX our new site "wholenous.eu" will start working. This site will present the work of the last 15 years of the "Foundation for the Study of Esoterism".

The 40 books of the Foundation that will be published by the summer will be presented.

The first 15 books will be published in the Spring, and the rest by the end of the Summer. They will be published in the English language. They will later be published in Portuguese, Spanish, French, German, Russian, Chinese, Indian, and Hellenic languages. 

The books have as their object the “Man” who is being created. In the following centuries, Homo Sapiens will evolve into Homo Religiosus.

In books, the past of man is assimilated, the present is determined and the future of mankind is outlined.

We are talking about the New Man who will have a more correct, more accurate, and clearer understanding of Existence, Cosmology, and Anthropology. He will have True Self-Awareness, Right Orientation in life, and Action that will have prospects in the future.

 

For information, we say that on the NEXT SPRING EQUINOX our third site "wholeland.eu" will start operating. This site will present the work of the last 15 years of the "Circle of Light".

It will present the precise Existential- Cosmological -Anthropological Environment, the Descent of Consciousness in form, and the Ascent of Consciousness in the Innermost Worlds.  Also, Information about the process of birth in the material world, about death, and the afterlife worlds. In a way that people have never heard before. 

 

What is the New Man?

Real Human History evolves beyond human, religious, political, and social, imaginations. Fools interpret the world in their ignorance and equate their daydreaming with objective reality. They don't really know what's going on. All their perceptions and descriptions are childish.

Let's not be naive: History (despite all the honorable efforts of historians) is not an accurate record of what happened on the planet, but what we know (or imagine, or construct): History is simply the picture we have (or we want to have) for the historical course of man. History is often faked, falsified incomplete, or "directed".

The Space of Existence is something much Wider than what people think and imagine. It includes the Space of Consciousness, of consciousnesses, and furthermore all the "created" worlds and the material world. Consciousnesses are not within the material world of the senses. This is a misconception.

Consciousness (consciousnesses) are outside space, time, and outside the world, but they also manifest within the world. We understand the other consciousness by its action, by its behavior in the world, nothing more.

People don't know WHAT it is, WHERE it is, or HOW to act. They are all in a global delusion.

Buddha is HOMO RELIGIOSUS, which is the next human species after Homo Sapiens.

It is a man who realizes and experiences his Higher Inner Nature, the True Self, the Essence which is the Basis of All That Exists.

He is the man who has Emerged in his Wholeness, in his Full Evolution, in his Full Awakening, in his Divinity.

Such people appear sporadically in History, for thousands of years. It is the species that will dominate the earth after millennia.

The perfect man envisioned by Buddha, Plato, Christ, and other great men remains a distant ideal compared to today's imperfect man.

The "New Religion"

The Great Masters of history, such as Orpheus, Buddha, Jesus, etc., taught TRUTH not as an intellectual interpretation of REALITY but as an Experiencing of the Ultimate Reality, a Reality beyond the senses and the mind... They established sacred communities in which those who participated had an experience of This Ultimate Reality. Over time, however, the tradition was lost. The religious organizations founded by the successors of the Masters evolved into formal organizations in which one can join either by some ordination or by some ritual... even if he has no experience of the Outer Reality. Thus, people became typically Buddhist, typically Christian, and typically religious... The old religions closed their historical cycle...

What is needed today is A NEW RELIGION... Any man can have an Experience of Reality, formulate a theory of Reality and establish religion on the pattern of the old religions... But sooner or later this religion will wear out. .. So, what we need is not just a new religion but A NEW APPROACH TO RELIGION...

What we really need today, in a time of crisis, in a time when all systems, all knowledge, all standards have collapsed, is TRUTH, EXPERIENCE, EXPERIENCE OF REALITY. We need to EXPERIENCE FURTHER REALITY. This EXPERIENCE alone will create a common spirit among those who have the EXPERIENCE, A SACRED COMMUNITY practically. There is no need for systems, no organizations, no statutes, no rituals, no names to call things... HE WHO HAS EXPERIENCED REALITY BELONGS TO THE SACRED COMMUNITY, EXPERIENCES THE UNIVERSAL SPIRIT, IS INSPIRED AND GUIDED BY IT, IS IDENTIFIED WITH ALL WHO HAVE THE SAME EXPERIENCES, He communicates spiritually, invisibly with everyone... and recognizes each other...

What we really need is TRUTH, EXPERIENCE, Humility, and Work... There is Work to be done on this planet of cruelty, injustice, and misery...

The "Eternal Religion"

A True Religion should be based on the Experience of the Ultimate Reality and only...

Only those who have experience can belong to the Religion, to the Holy Community of such a Religion. (The rest must find the Way). In this way, Religion will never degenerate into a religious organization, as has happened with all historical religions which receive into their bosoms unrelated to the Essence of Religion... Those who have Experience of the Ultimate Reality, are permeated by the World Spirit and work with This... They don't need to be organized on a material level, in some organization, or perform some ritual, etc...

In reality, we are talking about AN ETERNAL RELIGION that has existed for millennia, a SACRED COMMUNITY that exists and functions on a spiritual level and not on a material, social, or legal level... This SACRED COMMUNITY included Buddha, Jesus, etc. The efforts of the Great Masters of history to bring the Truth to the masses, although they created enormous spiritual currents, did little to benefit humanity and spiritual progress. Certainly, these efforts were made in the right spirit and in the right direction and the reasons for the failure are not due to the Founders of popular religions but to their successors and to humanity still living in a semi-savage state... The "enlightened man of the Buddha" or the "divine man of Jesus" was realized only by a few people...

It is time to end all folk religions, systems, and words. We must see the ESSENCE OF RELIGION ITSELF and adopt the ONLY TRUE RELIGION OF EXPERIENCE, as many as we can... Everything else has closed its historical cycle and its continuation only harms humanity...

Brotherhood

There is One, Inner, Secret, Occult, Ultimate, Transcendent, and Concealed Reality, which is identical (in its Outer Aspect) to the Universal Objective and is "Common" to the beings of the "lower" worlds.

This World Spirit always "Embraces" and "Supports" the lower worlds and directs them (beings) to Truth (to Experiencing Reality).

Those who "emerge" as the World Spirit realize (though they "see" it from different centers") that they are This One, Common, Spirit (before they "merge" completely with It, in the Godhead).

Those Who Experience the Universal Spirit are One Brotherhood. There is only one True Brotherhood, but many usurp its “existence” and its “name”. This does not prevent the True from being distinguished from the false.

The Brotherhood always has people in the world, working in various ways. Their Authenticity stems from the Truth of their words, from the Extent of Truth they can reveal, from the Depth of Truth they can promote others to, and from their fruits.

The Brotherhood "operates” in a spiritual field, so it does not need an external organization, it does not need a social organization, a legal entity, etc. Therefore the Brotherhood should not be confused with various esoteric, occult, organizations and circles, or with religious organizations, or unions...

Those who experience a "world consciousness" (and not persons, personalities, individuals who have not evolved beyond the "I") belong to the Brotherhood, those who are "orientated" towards such a "life"...

The True Religion

True Religion is a Silent Faith, requiring no religious rites, rituals, or public displays of worship. It is an Inner Certainty experienced through individual reflection and inner exploration. True Religion does not require recitations of creeds or beliefs, but rather encourages an understanding of the Divine Presence through personal reflection and meditation. True Religion is not a faith to be preached or displayed through outward expression. It does not require grandiose spectacles or elaborate displays of devotion. Rather, it is a Mystical Experience that is best expressed within the confines of one's soul. The only "scene" necessary to experience True Religion is one's Inner Contemplation and the only action required is that of connecting with the Higher Power Within. True Religion requires no "assumptions" or beliefs to be accepted, but only encourages an open mind and a willingness for anyone to explore the Mysteries of Existence, the True Inner and Outer Universe, the Real Man, and Experience for himself Reality.

 

BUDDHA'S BOOKS SERIES

 

I. BUDDHA'S METAPHILOSOPHY

1. The True Religion in religions

2. Metareligion

3. Metaphysics

4. Theory of Real

5. Metaphilosophy

 

II. BUDDHA'S THOUGHT

1. The Great Masters

2. Esoteric Philosophy

3. Inner Initiation

4 . Religious Philosophy

5. Initiation into Reality

 

III. BUDDHA'S WISDOM

1. The Way of the Real

2. Fivefold Wisdom

3. Revelation of the Real

4. Philosophical Contemplations

5. Metaphysical Reflections

 

IV. BUDDHA'S RELIGIONS

1. Orphism

2. Ancient Hellenic Philosophy

3. Christian Mysticism

4. Zen

5. Meditation

 

V. BUDDHA'S WAY

1. The Way

2. The Way of Life

3. All About Religions

4. Questions on Religions

5. The Kingdom of God

 

VI. BUDDHA'S CONSCIOUSNESS

1. Theory of Consciousness

2. Mystical Consciousness

3. Mystical Experiences

4. Mystical Theory

5. Mystical Poetry

 

VII. BUDDHA'S POETRY

1. Mystical Sonnet

2. Mystical Haiku

3. Mystical Limerick

4. Mystical Ode

5. Mystical Epigram

6. Mystical Ballad

7. Mystical Lyric

 

VIII. BUDDHA'S TEXTS

1. Sacred Texts

 

 

IX. BUDDHA'S LEXICON

1. Basic Philosophical Lexicon

…………………………………………………………………………………………..


ΕΑΡΙΝΗ ΙΣΗΜΕΡΙΑ 2799 (στο Ελληνικό Ημερολόγιο) – 2023 (στο Χριστιανικό Ημερολόγιο) 

 

Μια Σημαντική Ανακοίνωση

 

Αμέσως μετά την ΕΑΡΙΝΗ ΙΣΗΜΕΡΙΑ θα αρχίσει να λειτουργεί το νέο site μας wholenous.eu. Σε αυτό το site θα παρουσιασθεί το έργο των τελευταίων 15 χρόνων του «Ιδρύματος για την μελέτη του Εσωτερισμού».

Θα παρουσιαστούν τα 40 βιβλία του Ιδρύματος που θα εκδοθούν μέχρι το καλοκαίρι.

Τα πρώτα 15 βιβλία θα εκδοθούν μέσα στην Άνοιξη, και τα υπόλοιπα μέχρι το τέλος του Καλοκαιριού. Θα εκδοθούν στην Αγγλική Γλώσσα. Αργότερα θα εκδοθούν στα Πορτογαλικά, στα Γαλλικά, στα Γερμανικά, στα Ρωσικά, στα Κινέζικα, στα Ινδικά, και στην Ελληνική Γλώσσα. 

Τα βιβλία έχουν σαν αντικείμενο τον άνθρωπο που δημιουργείται. Στους επόμενους αιώνες ο Homo Sapiens θα εξελιχθεί σε Homo Religiosus.

Στα βιβλία αφομοιώνεται το παρελθόν του ανθρώπου, προσδιορίζεται το παρόν και σκιαγραφείται το μέλλον της ανθρωπότητας.

Μιλάμε για τον Νέο Άνθρωπο που θα έχει πιο ορθή, πιο ακριβή και πιο σαφή αντίληψη της ύπαρξης, της κοσμολογίας και της ανθρωπολογίας. Θα έχει αληθινή αυτογνωσία, ορθό προσανατολισμό στη ζωή και δράση που θα έχει προοπτικές στο μέλλον.

 

Ενημερωτικά λέμε ότι στην ΕΠΟΜΕΝΗ ΕΑΡΙΝΗ ΙΣΗΜΑΡΙΑ θα αρχίσει να λειτουργεί το τρίτο site μας wholeland.eu. Αυτός ο ιστότοπος θα παρουσιάσει το έργο των τελευταίων 15 ετών του "Κύκλου του Φωτός".

Θα παρουσιάσει το ακριβές Υπαρξιακό-Κοσμολογικό-Ανθρωπολογικό Περιβάλλον, την Κάθοδο της Συνείδησης στη μορφή, την Άνοδο της Συνείδησης στους πιο Εσωτερικούς Κόσμους. Επίσης, Πληροφορίες για την διαδικασία γέννησης στον υλικό κόσμο, για τον θάνατο, και τους μεταθανάτιους κόσμους. Με τρόπο που δεν έχουν ακούσει ξανά οι άνθρωποι. 

.

Τι Είναι ο Νέος Άνθρωπος

Η Πραγματική Ανθρώπινη Ιστορία εξελίσσεται πέρα απο τις ανθρώπινες, θρησκευτικές, πολιτικές, κοινωνικές, φαντασιώσεις. Οι ανόητοι ερμηνεύουν τον κόσμο μέσα στην άγνοιά τους και ταυτίζουν το ονειροπόλημά τους με την αντικειμενική πραγματικότητα. Στην πραγματικότητα δεν γνωρίζουν τι συμβαίνει.. Όλες οι αντιλήψεις τους κι οι περιγραφές τους είναι παιδιάστικες.

Ας μην είμαστε αφελείς: Η Ιστορία (παρ’ όλες τις φιλότιμες προσπάθειες των ιστορικών) δεν είναι ακριβής καταγραφή όσων εξελίχθηκαν στον πλανήτη, αλλά αυτά που γνωρίζουμε εμείς (ή φανταζόμαστε, ή κατασκευάζουμε): Η Ιστορία είναι απλά η εικόνα που σχηματίζουμε εμείς (ή θέλουμε να έχουμε εμείς) για την ιστορική πορεία του ανθρώπου. Η Ιστορία είναι συχνά πλαστή, νοθευμένη ελλιπής, ή «κατευθυνόμενη».

Ο Χώρος της Ύπαρξης είναι κάτι πολύ Πλατύτερο από αυτό που νομίζουν οι φαντάζονται οι άνθρωποι. Περιλαμβάνει τον Χώρο της Συνείδησης, των συνειδήσεων και επιπλέον όλους τους "δημιουργημένους" κόσμους και τον υλικό κόσμο. Οι Συνειδήσεις δεν είναι μέσα στον υλικό κόσμο των αισθήσεων. Αυτή είναι μια λανθασμένη αντίληψη

Η Συνείδηση (οι συνειδήσεις) είναι έξω από τον χώρο, τον χρόνο, έξω από τον κόσμο, αλλά εκδηλώνονται και μέσα στον κόσμο. Κατανοούμε την άλλη συνείδηση από την δράση της, από την συμπεριφορά της στον κόσμο, τίποτα περισσότερο.

Οι άνθρωποι δεν γνωρίζουν ΤΙ είναι, ΠΟΥ, είναι, ΠΩΣ να δράσουν. Είναι όλοι σε μια παγκόσμια αυταπάτη.

Ο Βούδας είναι homo religiosus, που είναι το επόμενο είδος ανθρώπου μετά τον homo sapiens.

Είναι ο άνθρωπος που συνειδητοποιεί και βιώνει την Ανώτερη Εσωτερική του Φύση, τον Αληθινό Εαυτό, την Ουσία που είναι η Βάση Όλων των Υπαρχόντων.

Είναι ο άνθρωπος που Αναδύθηκε στην Ολοκλήρωση, στην Πλήρη Εξέλιξή του, στην Πλήρη Αφύπνιση, στην Θεότητά του.

Τέτοιοι άνθρωποι εμφανίζονται σποραδικά στην Ιστορία, εδώ και χιλιάδες χρόνια. Είναι το είδος που θα επικρατήσει στην γη μετά από χιλιετηρίδες.

Ο τέλειος άνθρωπος που οραματίστηκαν ο Βούδας, ο Πλάτωνας, ο Χριστός και άλλοι μεγάλοι άνδρες παραμένει ένα μακρινό ιδανικό σε σύγκριση με τον σημερινό ατελή άνθρωπο.

Η «Νέα Θρησκεία»

Οι Μεγάλοι Διδάσκαλοι της ιστορίας, όπως ο Ορφέας, ο Βούδας, ο Ιησούς, κλπ., δίδαξαν την ΑΛΗΘΕΙΑ όχι σαν μία διανοητική ερμηνεία της  ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑΣ αλλά σαν Βίωση της Απώτερης Πραγματικότητας,  Μίας Πραγματικότητας πέρα από τις αισθήσεις και τον νου...  Ίδρυσαν ιερές κοινότητες στις οποίες αυτοί που συμμετείχαν είχαν  εμπειρία Αυτής Της Απώτερης Πραγματικότητας. Με το πέρασμα του  χρόνου όμως η παράδοση χάθηκε. Οι θρησκευτικοί οργανισμοί που  ίδρυσαν οι συνεχιστές των Διδασκάλων εξελίχθηκαν σε τυπικές  οργανώσεις στις οποίες μπορεί κάποιος να συμμετάσχει είτε με  κάποια χειροτονία, είτε με κάποια τελετουργία... κι ας μην έχει  εμπειρία της Απώτερης Πραγματικότητας. Έτσι οι άνθρωποι έγιναν  τυπικά βουδιστές, τυπικά χριστιανοί, τυπικά θρησκευόμενοι...  Οι παλιές θρησκείες έκλεισαν τον ιστορικό κύκλο τους...

Αυτό που χρειάζεται σήμερα είναι ΜΙΑ ΝΕΑ ΘΡΗΣΚΕΙΑ... Οποιοσδήποτε άνθρωπος μπορεί να έχει Εμπειρία Της Πραγματικότητας,  να διατυπώσει μία θεωρία περί της Πραγματικότητας και να ιδρύσει  μία θρησκεία στα πρότυπα των παλιών θρησκειών... Αυτή όμως  η θρησκεία αργά ή γρήγορα θα ξεφτίσει... Αυτό που χρειαζόμαστε  λοιπόν είναι όχι απλά μία νέα θρησκεία αλλά ΜΙΑ ΝΕΑ ΠΡΟΣΕΓΓΙΣΗ  ΤΗΣ ΘΡΗΣΚΕΙΑΣ...

Αυτό που πραγματικά χρειαζόμαστε σήμερα, σε μία εποχή κρίσης,  σε μία εποχή που έχουν καταρρεύσει όλα τα συστήματα, όλες οι  γνώσεις, όλα τα πρότυπα, είναι ΑΛΗΘΕΙΑ, ΕΜΠΕΙΡΙΑ, ΒΙΩΣΗ ΤΗΣ  ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑΣ. Χρειάζεται να ΒΙΩΣΟΥΜΕ ΤΗΝ ΑΠΩΤΕΡΗ  ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ. Αυτή και μόνο η ΕΜΠΕΙΡΙΑ θα δημιουργήσει ένα  κοινό πνεύμα σε όσους έχουν την ΕΜΠΕΙΡΙΑ, ΜΙΑ ΙΕΡΗ ΚΟΙΝΟΤΗΤΑ  πρακτικά. Δεν χρειάζονται ούτε συστήματα, ούτε οργανώσεις, ούτε  καταστατικά, ούτε τελετουργικά, ούτε ονόματα να ονομάσουμε  τα πράγματα... ΟΠΟΙΟΣ ΕΧΕΙ ΕΜΠΕΙΡΙΑ ΤΗΣ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑΣ ΑΝΗΚΕΙ  ΣΤΗΝ ΙΕΡΗ ΚΟΙΝΟΤΗΤΑ, Βιώνει το ΠΑΓΚΟΣΜΙΟ ΠΝΕΥΜΑ, Εμπνέεται και  Καθοδηγείται Από ΑΥΤΟ, Ταυτίζεται  με όλους όσους έχουν την  ΙΔΙΑ ΕΜΠΕΙΡΙΑ, Επικοινωνεί πνευματικά, αόρατα με όλους... κι  αναγνωρίζει ο ένας τον άλλον...

Αυτό που χρειαζόμαστε πραγματικά είναι ΑΛΗΘΕΙΑ, ΕΜΠΕΙΡΙΑ,  Ταπεινότητα και Εργασία... Υπάρχει Ένα Έργο που Πρέπει να γίνει σε αυτόν τον πλανήτη της αγριότητας, της αδικίας και της  δυστυχίας...

Η «Αιώνια Θρησκεία»

Μία Αληθινή Θρησκεία θα πρέπει να στηρίζεται στο Βίωμα της Απώτερης Πραγματικότητας και μόνο...

Στην Θρησκεία, στην Ιερή Κοινότητα μίας Τέτοιας Θρησκείας, μπορούν να ανήκουν μονάχα όσοι έχουν εμπειρία. (Οι υπόλοιποι πρέπει να βρουν τον Δρόμο). Με αυτό τον τρόπο η Θρησκεία δεν θα ξεπέσει ποτέ σε θρησκευτικό οργανισμό, όπως συνέβη με  όλες τις ιστορικές θρησκείες που δέχονται στους κόλπους τους  άσχετους με την Ουσία της Θρησκείας... Όσοι έχουν Εμπειρία  της Απώτερης Πραγματικότητας, διαποτίζονται από το Παγκόσμιο Πνεύμα και εργάζονται με Αυτό... Δεν χρειάζεται να οργανωθούν σε υλικό επίπεδο, σε κάποιο οργανισμό, ή να τελούν κάποιο τελετουργικό, κλπ...

Στην πραγματικότητα μιλάμε για ΜΙΑ ΑΙΩΝΙΑ ΘΡΗΣΚΕΙΑ που υπάρχει εδώ και χιλιετηρίδες, για ΜΙΑ ΙΕΡΗ ΚΟΙΝΟΤΗΤΑ που υπάρχει και λειτουργεί σε πνευματικό επίπεδο κι όχι σε υλικό, κοινωνικό, η νομικό επίπεδο... Σε αυτήν την ΙΕΡΗ ΚΟΙΝΟΤΗΤΑ  ανήκαν ο Βούδας, ο Ιησούς, κλπ. Οι προσπάθειες των Μεγάλων Δασκάλων της ιστορίας να φέρουν την Αλήθεια στο πλήθος αν και δημιούργησαν τεράστια πνευματικά ρεύματα, λίγο ωφέλησαν την ανθρωπότητα και την πνευματική πρόοδο. Ασφαλώς αυτές οι προσπάθειες έγιναν με σωστό πνεύμα και προς την σωστή  κατεύθυνση και οι λόγοι της αποτυχίας δεν οφείλονται στους Ιδρυτές των λαϊκών θρησκειών αλλά στους συνεχιστές τους και στην ανθρωπότητα που ζει ακόμα σε ημιάγρια κατάσταση... Ο "φωτισμένος άνθρωπος του Βούδα" ή ο "θεωμένος άνθρωπος  του Ιησού" δεν πραγματώθηκαν παρά από ελάχιστους ανθρώπους...

Είναι καιρός να τελειώνουμε πιά με όλες τις λαϊκές θρησκείες, τα συστήματα και τα λόγια. Πρέπει να δούμε ΤΗΝ ΙΔΙΑ ΤΗΝ ΟΥΣΙΑ ΤΗΣ ΘΡΗΣΚΕΙΑΣ και να υιοθετήσουμε την ΜΟΝΗ ΑΛΗΘΙΝΗ ΘΡΗΣΚΕΙΑ ΤΟΥ ΒΙΩΜΑΤΟΣ, όσοι μπορούμε... Όλα τα άλλα έχουν κλείσει τον ιστορικό τους κύκλο κι η συνέχισή τους μόνο ζημιά κάνει στην ανθρωπότητα...

Αδελφότητα

Υπάρχει Μία, Εσωτερική, Μυστική, Απόκρυφη, Ύστατη, Υπερβατική, και Υποκρυπτόμενη Πραγματικότητα, που ταυτίζεται (στην Εξωτερική Όψη της) με το Παγκόσμιο Αντικειμενικό, κι είναι «Κοινό» για τα όντα των «κατώτερων» κόσμων.

Αυτό το Παγκόσμιο Πνεύμα «Αγκαλιάζει» και «Στηρίζει» πάντα τους κατώτερους κόσμους και τους κατευθύνει (τα όντα) προς την Αλήθεια (προς την Βίωση της Πραγματικότητας).

Όσοι «αναδύονται» ως το Παγκόσμιο Πνεύμα αντιλαμβάνονται (μολονότι το «θεωρούν» από διαφορετικά κέντρα») ότι είναι Αυτό το Ένα, Κοινό, Πνεύμα (πριν «συγχωνευθούν» ολοκληρωτικά μαζί Του, στην Θεότητα).

Όσοι Βιώνουν το Παγκόσμιο Πνεύμα αποτελούν Μία Αδελφότητα. Υπάρχει μόνο μία Αληθινή Αδελφότητα, αλλά πολλοί σφετερίζονται την «ύπαρξή» της και το «όνομά» της. Αυτό, δεν εμποδίζει το Αληθινό, να ξεχωρίζει από το ψεύτικο.

Η Αδελφότητα έχει πάντα ανθρώπους στον κόσμο, που εργάζονται με διάφορους τρόπους. Η Αυθεντικότητά τους πηγάζει από την Αλήθεια των λόγων τους, από την Έκταση της Αλήθειας που μπορούν να αποκαλύψουν, από το Βάθος της Αλήθειας στο οποίο μπορούν να προωθήσουν τους άλλους, από τους καρπούς τους.

Η Αδελφότητα «λειτουργεί σε πνευματικό πεδίο, κι έτσι δεν χρειάζεται μία εξωτερική οργάνωση, δεν χρειάζεται κοινωνική οργάνωση, ή νομική υπόσταση κλπ. Για αυτό η Αδελφότητα δεν πρέπει να συγχέεται με διάφορες εσωτερικές, αποκρυφιστικές, οργανώσεις και κύκλους, ή με θρησκευτικούς οργανισμούς, ή σωματεία...

Στην Αδελφότητα ανήκουν, όσοι βιώνουν μία «παγκόσμια συνείδηση» (κι όχι πρόσωπα, προσωπικότητες, άτομα που δεν έχουν εξελιχθεί πέραν του «εγώ»), όσοι «προσανατολίζονται», προς μια τέτοια «ζωή»...

Η Αληθινή Θρησκεία

Η Αληθινή Θρησκεία είναι μια Σιωπηλή Πίστη, που δεν απαιτεί θρησκευτικές τελετές, τελετουργίες ή δημόσιες εκδηλώσεις λατρείας. Είναι μια Εσωτερική Βεβαιότητα που βιώνεται μέσα από τον ατομικό στοχασμό και την εσωτερική εξερεύνηση. Η Αληθινή Θρησκεία δεν απαιτεί απαγγελίες δογμάτων ή πεποιθήσεων, αλλά μάλλον ενθαρρύνει την κατανόηση της Θεϊκής Παρουσίας μέσω προσωπικού στοχασμού και διαλογισμού. Η Αληθινή Θρησκεία δεν είναι μια πίστη που πρέπει να κηρύσσεται ή να επιδεικνύεται μέσω της εξωτερικής έκφρασης. Δεν απαιτεί μεγαλειώδη θεάματα ή περίτεχνες εκδηλώσεις αφοσίωσης. Αντίθετα, είναι ένα Μυστικό Βίωμα που εκφράζεται καλύτερα μέσα στα όρια της ψυχής κάποιου. Η μόνη «σκηνή» απαραίτητη για να βιώσει κανείς την Αληθινή Θρησκεία είναι η Εσωτερική Περισυλλογή του καθενός και η μόνη ενέργεια που απαιτείται είναι αυτή της σύνδεσης με την Ανώτερη Δύναμη Μέσα μας. Η Αληθινή Θρησκεία δεν απαιτεί καμία «υπόθεση» ή πεποιθήσεις για να γίνει αποδεκτή, αλλά ενθαρρύνει μόνο ένα ανοιχτό μυαλό και την προθυμία να εξερευνήσει οποιοσδήποτε τα Μυστήρια της Ύπαρξης, του Αληθινού Εσωτερικού και Εξωτερικού Σύμπαντος, του Πραγματικού Ανθρώπου, και να Βιώσει μόνος του την Πραγματικότητα.

 

BUDDHA’S BOOKS SERIES

 

I. BUDDHA’S METAPHILOSOPHY

1. The True Religion in religions

2. Metareligion

3. Metaphysics

4. Theory of Real

5. Metaphilosophy

 

II. BUDDHA’S THOUGHT

1. The Great Masters

2. Esoteric Philosophy

3. Inner Initiation

4. Religious Philosophy

5. Initiation into Reality

 

III. BUDDHA’S WISDOM

1. The Way of the Real

2. Fivefold Wisdom

3. Revelation of the Real

4. Philosophical Contemplations

5. Metaphysical Reflections

 

IV. BUDDHA’S RELIGIONS

1. Orphism

2. Ancient Hellenic Philosophy

3. Christian Mysticism

4. Zen

5. Meditation

 

V. BUDDHA’S WAY

1. The Way

2. The Way of Life

3. All About Religions

4. Questions on Religions

5. The Kingdom of God

 

VI. BUDDHA’S CONSCIOUSNESS

1. Theory of Consciousness

2. Mystical Consciousness

3. Mystical Experiences

4. Mystical Theory

5. Mystical Poetry

 

VII. BUDDHA’S POETRY

1. Mystical Sonnet

2. Mystical Haiku

3. Mystical Limerick

4. Mystical Ode

5. Mystical Epigram

6. Mystical Ballad

7. Mystical Lyric

 

VIII. BUDDHA’S TEXTS

1. Sacred Texts

 

 

IX. BUDDHA’S LEXICON

1. Basic Philosophical Lexicon

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

TAOΪSM

TAOΪSM
Chapter 18. The Sacred Forgetting: A Meditation on the Fall from the Great Way
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

BUDDHISM

BUDDHISM
Chapter 18. Impurity
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

VEDANTA

VEDANTA
Viveka Chudamani, by Adi Sankaracharya, 16-20 / 4. The Sacred Journey: Viveka and the Illuminated Path
Monday, 29 December, 2025

4. The Sacred Journey: Viveka and the Illuminated Path

 

(Viveka Chudamani 16-20)

 

The Threshold of Awakening

 

In the vast cathedral of existence, where stars write their silent hymns across the fabric of eternity, there walks a seeker—one who has begun to sense the trembling veil between what appears and what truly is. This pilgrim of consciousness does not stumble upon the path by accident, nor does it reveal itself to those still intoxicated by the world's endless dance of shadows. The journey toward liberation begins not with a step, but with a quality of seeing—a sacred discernment that awakens like dawn breaking over mountains that have known only night.

 

The ancient wisdom speaks of such a traveler, one who arrives at the gate prepared not by mere learning, but by a transformation of the very substance of understanding itself. This is not the scholar who has memorized the maps of heaven, but the one who has tasted the wind that blows from those distant peaks. Intelligence here is not the accumulation of facts like stones in a sack, but a living flame that illuminates the pathways of truth and casts the sharp shadows of falsehood into relief.

 

There exists a peculiar alchemy in the soul prepared for this journey—a fusion of intellect refined by questioning and heart softened by longing. The scriptures, those ancient vessels carrying the distilled nectar of realized beings, find in such a person not merely a reader but a resonating chamber. When truth is spoken into this prepared vessel, it echoes with recognition, as though the soul were remembering something it had always known but had forgotten in the great dream of separation.

 

The Sacred Art of Discrimination

 

In the marketplace of existence, where ten thousand things clamor for attention, each proclaiming its reality, its necessity, its eternal nature, the awakening soul begins to practice the most fundamental of mystical arts: discrimination—viveka, the sword of wisdom that cleaves reality from illusion with the precision of starlight cutting through darkness.

 

Imagine, if you will, a vast ocean upon whose surface dance endless waves—rising, falling, merging, dissolving. To the ordinary eye, each wave appears as a separate entity, born, living its brief moment of apparent existence, and dying into nothingness. Yet to the awakened vision, there is seen only water—one substance, one reality, playing infinite games with itself. The waves are not other than the ocean; they are temporary expressions, fleeting gestures of the eternal depth.

 

So too with all that appears before the senses. The world spreads itself like a magnificent tapestry, each thread seeming to possess independent existence—this body, that mountain, this joy, that sorrow, this birth, that death. Yet the discriminating awareness begins to perceive the single thread from which all threads are woven, the one light refracting through countless prisms of form, the eternal Brahman playing hide-and-seek with itself in the garden of manifestation.

 

This discrimination is not cold analysis, not the sterile dissection performed by intellect upon the corpse of wonder. Rather, it is living insight—a seeing that transforms even as it perceives. As fire distinguishes itself from the wood it consumes while remaining inseparable from the act of burning, so does viveka distinguish the Real from the appearances without denying the mystery of their relationship.

 

The Real—Brahman, the Absolute, that which cannot be named yet must be named, that which is beyond all qualities yet is the source of all qualities—stands eternal, unchanging, like the screen upon which all movies play but which is touched by none of the dramas enacted upon it. The unreal—the vast procession of forms, the pageantry of becoming, the endless metamorphosis of what was into what will be—moves like music through time, beautiful, compelling, but ultimately as insubstantial as the notes of a flute song vanishing into silence.

 

The Great Renunciation

 

From the heart that has glimpsed this distinction—fragile as morning mist, yet unshakeable as mountains once truly seen—there arises naturally a turning away, not born of rejection but of recognition. This is the second flowering of the prepared soul: vairagya, the sacred indifference to the fruits that dangle from the tree of action, those promises of pleasure and pain, gain and loss, that keep the wheel of becoming spinning endlessly.

 

Picture the child who, discovering that the monsters in the nightmare were only shadows cast by familiar furniture, no longer trembles at darkness. There is no violence in this turning away, no bitter renunciation, no clenched-teeth denial. Rather, it is as natural as the flower turning toward the sun, away not because the shadows are evil but because the light is irresistible.

 

The seeker who has tasted even one drop of the Real finds that the flavors of the world—which once seemed the only nourishment—now taste like dust and ashes on the tongue. Not because they have changed, but because the palate has been refined, educated by a superior sweetness. The promises of heaven and earth, those glittering rewards offered for good deeds and right actions, these begin to seem like trinkets offered to one who has discovered a treasure that no vault can contain.

 

This aversion—if we dare call it that—extends its roots into both the seen and the unseen worlds. The pleasures of the body, those electric moments of sensation that convince consciousness of its bondage to flesh, lose their commanding power. But even more subtle, even more complete, is the turning away from the subtle fruits—the heavens promised beyond death, the gardens of paradise, the golden worlds of the gods. For even these, magnificent as they may be, are still within the dream, still subject to time's dissolution, still not That which the deepest hunger craves.

 

The Six Jewels of Inner Attainment

 

As a garden requires not only seed but proper soil, so does the path to liberation require the cultivation of specific qualities—six jewels that adorn the prepared heart, six doors through which the Divine may enter the house of consciousness.

 

First among these shines “shama”, the great calm, the stilling of the mind's ceaseless motion. Imagine the surface of a mountain lake at dawn, before the wind has awakened, before a single stone has broken its mirror-surface. In such stillness, the sky above is perfectly reflected—stars, moon, the vast emptiness that contains all things. But let the wind blow, let even a pebble fall, and the reflection shatters into ten thousand dancing fragments. So too, the mind that has not achieved calmness cannot reflect the truth of Brahman. Every thought, every desire, every fear creates ripples that distort the Divine reflection into unrecognizable shards.

 

Then comes “dama”, the governance of the senses—those five gates through which the world pours its endless stream of information, temptation, and distraction. The senses are not enemies to be destroyed but wild horses to be trained, powerful servants when guided by discrimination, tyrant masters when allowed to rule unchecked. The awakened soul does not blind itself or stop its ears, but rather watches the gates with alert awareness, allowing passage to what serves the highest purpose, denying entrance to what would disturb the sacred calm.

 

“Uparati”, the withdrawal, follows naturally—not a violent turning away but a gentle stepping back, as one steps back from a painting to see its full composition. The soul that has tasted silence finds the world's noise less compelling, not through hatred but through the recognition that constant engagement with the surface of things prevents depth of seeing. There is a holy retirement that is not escape but strategic positioning—the archer who steps back to aim more truly at the target.

 

“Titiksha”, endurance, patience, the capacity to remain undisturbed by the inevitable alternations of experience—heat and cold, praise and blame, pleasure and pain. This is not the grim endurance of the stoic, teeth clenched against suffering, but something more profound: the recognition that all pairs of opposites arise from and dissolve back into a unity that is untouched by their fluctuations. The patient soul does not resist the waves but recognizes itself as the ocean.

 

“Shraddha”, faith, that mysterious quality that is neither blind belief nor mere intellectual acceptance, but a kind of intuitive knowing that precedes proof. It is the seed's faith in the spring it has never seen, the bird's trust in the air that holds its wings. This faith is not opposed to reason but transcends it—a direct apprehension of truth that logic may later confirm but can never originate.

 

Finally, “samadhana”, the one-pointed focus, the gathering of all the scattered rays of attention into a single beam of consciousness that can penetrate to the heart of reality. The mind ordinarily scatters itself across ten thousand objects, like water spilling across flat ground, losing its power in dispersion. But gathered into one channel, directed toward one supreme truth, it becomes a force that can wear through mountains of ignorance, that can illuminate the darkest mysteries.

 

The Consuming Fire of Liberation

 

From the prepared ground of these qualities, watered by discrimination and renunciation, there arises the supreme flower: “mumukshutva”, the yearning for liberation—not as one desire among many, but as the desire that consumes all other desires, the thirst that makes all other thirsts seem like pale shadows of longing.

 

This is not the casual wish for improvement, not the hope for a better tomorrow or a more comfortable existence. It is a fire that has begun to burn in the very marrow of being—a recognition that nothing less than complete freedom, absolute reality, total union with the Divine ground will satisfy the soul's deepest hunger. It is the cry of the imprisoned bird that has glimpsed the sky through the bars, the ache of the exile who remembers home, the agony and ecstasy of the lover separated from the Beloved.

 

Every mystic who has ever walked the earth has known this fire. It burns away sleep, it makes food taste like dust, it renders ordinary life a transparent veil through which eternity blazes. Yet it is not a destructive fire—it is the sacred flame that purifies gold, burning away dross to reveal the pure metal beneath. It consumes the false to reveal the true, destroys the prison to liberate the prisoner.

 

This yearning cannot be manufactured by will, cannot be worked up by spiritual ambition. It arises spontaneously when the soul has matured through countless experiences, when it has tasted enough of the world's offerings to know that they do not and cannot satisfy, when discrimination has done its work thoroughly enough that the distinction between the Real and the unreal has become not just an intellectual position but a visceral knowing.

 

The Convergence of the Four Rivers

 

These four great qualifications—discrimination, dispassion, the six-fold wealth of inner attainment, and the yearning for liberation—are not separate paths but four rivers flowing from different mountains that meet in the valley of readiness, creating a confluence of spiritual power sufficient to carry the soul across the ocean of becoming to the shore of Being itself.

 

They support and strengthen one another in a sacred ecology of awakening. Discrimination deepens dispassion, for how can one cling to what one has seen to be unreal? Dispassion clarifies discrimination, for the mind freed from desire sees more clearly. The inner qualities create the stable vessel in which both discrimination and dispassion can mature without being overwhelmed by the world's turbulence. And the yearning for liberation provides the driving force, the irresistible momentum that carries the seeker through all obstacles, all doubts, all the wilderness regions of the spiritual journey.

 

Without these qualifications, the highest teachings fall on unprepared ground like seeds scattered on rock—they may lie on the surface, they may even be memorized and repeated, but they cannot take root, cannot transform, cannot bear the fruit of realization. But in the prepared soul, even a single word of truth can detonate like lightning, can illumine in one flash what centuries of study might not reveal.

 

The Mystery Beyond Qualifications

 

Yet there remains a final paradox, a mystery at the heart of this teaching that the intellect can touch but never grasp. These qualifications, necessary as they are, are ultimately not the cause of liberation but its preparation—the clearing of the ground, not the planting of the crop. For liberation is not something achieved, not something acquired from outside, not a state earned by qualification or deserved by virtue.

 

The truth is that what the seeker seeks, he already is. The Atman, the Self, the indwelling Divinity is not distant, not separate, not waiting at the end of the path. It is the very awareness that reads these words, the consciousness that feels the yearning, the being that undertakes the journey. The great joke, the cosmic play, is that the seeker and the sought are one—have always been one, can never be anything but one.

 

The qualifications, then, are not the means to become what we are not, but to remove the obscurations that prevent the recognition of what we have always been. They are the process by which the eye of the soul clears itself of the dust of ignorance, the cataracts of delusion, until it can finally see its own nature—luminous, eternal, free, one with the Absolute that has no second.

 

The Silence That Speaks

 

In the end, all words must fall silent before the Reality they attempt to describe. The finger pointing at the moon is not the moon; the map is not the territory; the teaching is not the Truth. Yet in that silence, paradoxically, the real teaching occurs—not as information transmitted from one mind to another, but as recognition awakening in the depths of being.

 

The qualified seeker, standing at the threshold with discrimination as vision, dispassion as freedom, the inner attainments as foundation, and yearning as the wind in the sails, finds that the final step is no step at all. There is nowhere to go, nothing to achieve, no one to become. There is only the recognition—sudden or gradual, gentle or shattering—that the kingdom of heaven was always within, that Brahman was never absent, that the separation was only apparent, a dream from which awakening is not an achievement but a simple opening of eyes that were never truly closed.

 

And in that recognition, which is also remembrance, which is also homecoming, the path reveals itself to have been pathless, the journey to have covered no distance, the seeker to have always been that which was sought. The universe, in all its terrible beauty and tragic glory, is seen as the play of consciousness with itself—not denied, not denigrated, but understood finally as the Divine dance, the eternal celebration of Being delighting in its own existence.

 

The qualified seeker becomes the realized sage, and even that distinction dissolves in the light of the non-dual awareness that recognizes itself in every eye that sees, every heart that beats, every star that burns in the infinite darkness of space. Liberation is not escape from the world but seeing the world as it truly is—not separate from the Divine, but the very body of the Beloved, the visible face of the Invisible, the temporal expression of the Eternal.

 

The Invitation

 

This teaching, ancient as the mountains and fresh as morning dew, extends its invitation across time to every soul ready to hear it. The qualifications are not barriers erected to exclude, but descriptions of the natural unfoldment of consciousness as it turns from the periphery to the center, from the shadows to the light, from the dream to the awakening.

 

May all beings develop discrimination, may dispassion flower naturally from that seeing, may the inner qualities strengthen and mature, and may the fire of liberation consume all that is false, revealing the eternal truth that shines at the heart of all existence—One without a second, Being-Consciousness-Bliss, the Absolute in which all paths end and from which all paths begin, forever beyond yet never absent, the eternal Home to which all journeys return.

 

Το Ιερό Ταξίδι: Η Βιβέκα και ο Φωτισμένος Δρόμος

 

Το Κατώφλι της Αφύπνισης

 

Στον απέραντο καθεδρικό ναό της ύπαρξης, όπου τα αστέρια γράφουν τους σιωπηλούς ύμνους τους πάνω στο ύφασμα της αιωνιότητας, βαδίζει ένας αναζητητής — κάποιος που έχει αρχίσει να αισθάνεται το τρέμουλο του πέπλου ανάμεσα σε αυτό που φαίνεται και σε αυτό που πραγματικά είναι. Αυτός ο προσκυνητής της συνείδησης δεν σκοντάφτει τυχαία στον δρόμο, ούτε αυτός αποκαλύπτεται σε όσους είναι ακόμα μεθυσμένοι από τον ατελείωτο χορό των σκιών του κόσμου. Το ταξίδι προς την απελευθέρωση δεν ξεκινά με ένα βήμα, αλλά με μια ποιότητα όρασης — μια ιερή διάκριση που αφυπνίζεται σαν την αυγή που ξεσπά πάνω από βουνά που γνώριζαν μόνο νύχτα.

 

Η αρχαία σοφία μιλά για έναν τέτοιο ταξιδιώτη, που φτάνει στην πύλη προετοιμασμένος όχι από απλή μάθηση, αλλά από μια μεταμόρφωση της ίδιας της ουσίας της κατανόησης. Αυτός δεν είναι ο λόγιος που έχει απομνημονεύσει τους χάρτες του παραδείσου, αλλά εκείνος που έχει γευτεί τον άνεμο που πνέει από εκείνες τις μακρινές κορυφές. Η νοημοσύνη εδώ δεν είναι η συσσώρευση γεγονότων σαν πέτρες σε έναν σάκο, αλλά μια ζωντανή φλόγα που φωτίζει τα μονοπάτια της αλήθειας και ρίχνει τις απότομες σκιές του ψεύδους σε έντονη αντίθεση.

 

Υπάρχει μια ιδιαίτερη αλχημεία στην ψυχή που είναι προετοιμασμένη για αυτό το ταξίδι — μια σύντηξη νου εξευγενισμένου από την αμφισβήτηση και καρδιάς μαλακωμένης από την πόθο. Οι γραφές, αυτά τα αρχαία δοχεία που μεταφέρουν το αποσταγμένο νέκταρ των πραγματωμένων όντων, βρίσκουν σε έναν τέτοιο άνθρωπο όχι απλώς έναν αναγνώστη αλλά έναν θάλαμο αντήχησης. Όταν η αλήθεια μιλιέται σε αυτό το προετοιμασμένο δοχείο, αντηχεί με αναγνώριση, σαν η ψυχή να θυμάται κάτι που πάντα γνώριζε αλλά είχε ξεχάσει στο μεγάλο όνειρο του χωρισμού.

 

Η Ιερή Τέχνη της Διάκρισης

 

Στην αγορά της ύπαρξης, όπου δέκα χιλιάδες πράγματα διεκδικούν την προσοχή, το καθένα διακηρύσσοντας την πραγματικότητά του, την αναγκαιότητά του, την αιώνια φύση του, η αφυπνιζόμενη ψυχή αρχίζει να εξασκεί την πιο θεμελιώδη από τις μυστικές τέχνες: τη διάκριση — τη βιβέκα, το ξίφος της σοφίας που σχίζει την πραγματικότητα από την ψευδαίσθηση με την ακρίβεια του αστερόφωτος που κόβει το σκοτάδι.

 

Φανταστείτε, αν θέλετε, έναν απέραντο ωκεανό στην επιφάνεια του οποίου χορεύουν ατελείωτα κύματα — που υψώνονται, πέφτουν, συγχωνεύονται, διαλύονται. Στο συνηθισμένο μάτι, κάθε κύμα φαίνεται σαν ξεχωριστή οντότητα, που γεννιέται, ζει τη σύντομη στιγμή της φαινομενικής ύπαρξής της και πεθαίνει στο τίποτα. Ωστόσο, στην αφυπνισμένη όραση, βλέπεται μόνο νερό — μία ουσία, μία πραγματικότητα, που παίζει άπειρα παιχνίδια με τον εαυτό της. Τα κύματα δεν είναι άλλα από τον ωκεανό· είναι προσωρινές εκφράσεις, φευγαλέες χειρονομίες του αιώνιου βάθους.

 

Έτσι και με όλα όσα εμφανίζονται μπροστά στις αισθήσεις. Ο κόσμος απλώνεται σαν ένα μεγαλόπρεπο υφαντό, κάθε νήμα φαίνεται να έχει ανεξάρτητη ύπαρξη — αυτό το σώμα, εκείνο το βουνό, αυτή η χαρά, εκείνη η λύπη, αυτή η γέννηση, εκείνος ο θάνατος. Ωστόσο, η διακριτική συνείδηση αρχίζει να αντιλαμβάνεται το μοναδικό νήμα από το οποίο υφαίνονται όλα τα νήματα, το ένα φως που διαθλάται μέσα από αμέτρητα πρίσματα μορφής, το αιώνιο Μπράχμαν που παίζει κρυφτό με τον εαυτό του στον κήπο της εκδήλωσης.

 

Αυτή η διάκριση δεν είναι ψυχρή ανάλυση, ούτε η αποστειρωμένη ανατομή που εκτελεί ο νους πάνω στο πτώμα του θαύματος. Αντίθετα, είναι ζωντανή διορατικότητα — μια όραση που μεταμορφώνει ακόμα και καθώς αντιλαμβάνεται. Όπως η φωτιά διακρίνει τον εαυτό της από το ξύλο που καταναλώνει ενώ παραμένει αχώριστη από την πράξη της καύσης, έτσι και η βιβέκα διακρίνει το Πραγματικό από τις εμφανίσεις χωρίς να αρνείται το μυστήριο της σχέσης τους.

 

Το Πραγματικό — το Μπράχμαν, το Απόλυτο, αυτό που δεν μπορεί να ονομαστεί αλλά πρέπει να ονομαστεί, αυτό που είναι πέρα από όλες τις ιδιότητες αλλά είναι η πηγή όλων των ιδιοτήτων — στέκεται αιώνιο, αμετάβλητο, σαν την οθόνη πάνω στην οποία παίζονται όλες οι ταινίες αλλά που δεν αγγίζεται από κανένα από τα δράματα που ενεργούνται πάνω της. Το μη πραγματικό — η απέραντη παρέλαση των μορφών, η πομπή του γίγνεσθαι, η ατελείωτη μεταμόρφωση του τι ήταν σε τι θα είναι — κινείται σαν μουσική μέσα στον χρόνο, όμορφη, συναρπαστική, αλλά τελικά τόσο αδιάστατη όσο οι νότες ενός τραγουδιού φλάουτου που εξαφανίζονται στη σιωπή.

 

Η Μεγάλη Αποταγή

 

Από την καρδιά που έχει ρίξει μια ματιά σε αυτή τη διάκριση — εύθραυστη σαν πρωινή ομίχλη, αλλά ακλόνητη σαν βουνά μόλις πραγματικά ιδωθούν — αναδύεται φυσικά μια στροφή μακριά, όχι γεννημένη από απόρριψη αλλά από αναγνώριση. Αυτή είναι η δεύτερη ανθοφορία της προετοιμασμένης ψυχής: η βαϊράγκια, η ιερή αδιαφορία για τους καρπούς που κρέμονται από το δέντρο της δράσης, αυτές τις υποσχέσεις ηδονής και πόνου, κέρδους και απώλειας, που κρατούν τον τροχό του γίγνεσθαι να γυρίζει ατελείωτα.

 

Φανταστείτε το παιδί που, ανακαλύπτοντας ότι τα τέρατα στον εφιάλτη ήταν μόνο σκιές από γνωστά έπιπλα, δεν τρέμει πια το σκοτάδι. Δεν υπάρχει βία σε αυτή τη στροφή μακριά, καμία πικρή αποταγή, καμία άρνηση με σφιγμένα δόντια. Αντίθετα, είναι τόσο φυσική όσο το λουλούδι που στρέφεται προς τον ήλιο, μακριά όχι επειδή οι σκιές είναι κακές αλλά επειδή το φως είναι ακαταμάχητο.

 

Ο αναζητητής που έχει γευτεί έστω και μία σταγόνα του Πραγματικού βρίσκει ότι οι γεύσεις του κόσμου — που κάποτε φαίνονταν η μόνη τροφή — τώρα έχουν γεύση σκόνης και στάχτης στη γλώσσα. Όχι επειδή έχουν αλλάξει, αλλά επειδή ο ουρανίσκος έχει εξευγενιστεί, εκπαιδευτεί από μια ανώτερη γλυκύτητα. Οι υποσχέσεις ουρανού και γης, αυτές οι λαμπερές ανταμοιβές που προσφέρονται για καλές πράξεις και σωστές ενέργειες, αρχίζουν να φαίνονται σαν φθηνά κοσμήματα που προσφέρονται σε κάποιον που έχει ανακαλύψει έναν θησαυρό που καμία θυρίδα δεν μπορεί να χωρέσει.

 

Αυτή η αποστροφή — αν τολμάμε να την αποκαλέσουμε έτσι — επεκτείνει τις ρίζες της και στους ορατούς και στους αόρατους κόσμους. Οι ηδονές του σώματος, αυτές οι ηλεκτρικές στιγμές αίσθησης που πείθουν τη συνείδηση για τη δουλεία της στη σάρκα, χάνουν την επιτακτική τους δύναμη. Αλλά ακόμα πιο λεπτή, ακόμα πιο πλήρης, είναι η στροφή μακριά από τους λεπτούς καρπούς — τους παραδείσους που υπόσχονται πέρα από τον θάνατο, τους κήπους της παραδείσου, τους χρυσούς κόσμους των θεών. Γιατί ακόμα και αυτοί, όσο μεγαλοπρεπείς κι αν είναι, είναι ακόμα μέσα στο όνειρο, ακόμα υποκείμενοι στη διάλυση του χρόνου, ακόμα όχι Αυτό που η βαθύτερη πείνα λαχταρά.

 

Οι Έξι Πολύτιμοι Λίθοι της Εσωτερικής Κατάκτησης

 

Όπως ένας κήπος απαιτεί όχι μόνο σπόρο αλλά και κατάλληλο έδαφος, έτσι και ο δρόμος προς την απελευθέρωση απαιτεί την καλλιέργεια συγκεκριμένων ιδιοτήτων — έξι πολύτιμους λίθους που στολίζουν την προετοιμασμένη καρδιά, έξι πόρτες μέσα από τις οποίες το Θείο μπορεί να εισέλθει στο σπίτι της συνείδησης.

 

Πρώτος ανάμεσά τους λάμπει ο «shama», η μεγάλη ηρεμία, η στάση της ασταμάτητης κίνησης του νου. Φανταστείτε την επιφάνεια μιας ορεινής λίμνης την αυγή, πριν ξυπνήσει ο άνεμος, πριν πέσει μια πέτρα και σπάσει την καθρεφτική της επιφάνεια. Σε τέτοια νηνεμία, ο ουρανός πάνω αντανακλάται τέλεια — αστέρια, φεγγάρι, το απέραντο κενό που περιέχει όλα τα πράγματα. Αλλά ας φυσήξει ο άνεμος, ας πέσει έστω ένα βότσαλο, και η αντανάκλαση θρυμματίζεται σε δέκα χιλιάδες χορευτικά θραύσματα. Έτσι και ο νους που δεν έχει επιτύχει ηρεμία δεν μπορεί να αντανακλά την αλήθεια του Μπράχμαν. Κάθε σκέψη, κάθε επιθυμία, κάθε φόβος δημιουργεί κυματισμούς που παραμορφώνουν την Θεϊκή αντανάκλαση σε αγνώριστα κομμάτια.

 

Έπειτα έρχεται ο «dama», η διακυβέρνηση των αισθήσεων — αυτές τις πέντε πύλες μέσα από τις οποίες ο κόσμος χύνει το ατελείωτο ρεύμα πληροφοριών, πειρασμών και περισπασμών. Οι αισθήσεις δεν είναι εχθροί για να καταστραφούν αλλά άγρια άλογα για να εκπαιδευτούν, ισχυροί υπηρέτες όταν καθοδηγούνται από τη διάκριση, τύραννοι αφέντες όταν επιτρέπεται να κυβερνούν ανεξέλεγκτα. Η αφυπνισμένη ψυχή δεν τυφλώνει τον εαυτό της ούτε βουλώνει τα αυτιά της, αλλά μάλλον φυλάει τις πύλες με επαγρύπνηση, επιτρέποντας πέρασμα σε ό,τι εξυπηρετεί τον υψηλότερο σκοπό, αρνούμενη είσοδο σε ό,τι θα διαταράξει την ιερή ηρεμία.

 

Ο «uparati», η απόσυρση, ακολουθεί φυσικά — όχι μια βίαιη στροφή μακριά αλλά ένα απαλό βήμα πίσω, όπως κάποιος κάνει πίσω από έναν πίνακα για να δει ολόκληρη τη σύνθεσή του. Η ψυχή που έχει γευτεί τη σιωπή βρίσκει τον θόρυβο του κόσμου λιγότερο συναρπαστικό, όχι από μίσος αλλά από την αναγνώριση ότι η συνεχής ενασχόληση με την επιφάνεια των πραγμάτων εμποδίζει το βάθος της όρασης. Υπάρχει μια ιερή απομόνωση που δεν είναι απόδραση αλλά στρατηγική τοποθέτηση — ο τοξότης που κάνει πίσω για να στοχεύσει πιο αληθινά στον στόχο.

 

Ο «titiksha», η αντοχή, η υπομονή, η ικανότητα να παραμένει αδιατάραχτη από τις αναπόφευκτες εναλλαγές της εμπειρίας — ζέστη και κρύο, έπαινος και μομφή, ηδονή και πόνος. Αυτή δεν είναι η ζοφερή αντοχή του στωικού, με σφιγμένα δόντια ενάντια στον πόνο, αλλά κάτι πιο βαθύ: η αναγνώριση ότι όλα τα ζεύγη των αντιθέτων αναδύονται από και διαλύονται πίσω σε μια ενότητα που δεν αγγίζεται από τις διακυμάνσεις τους. Η υπομονετική ψυχή δεν αντιστέκεται στα κύματα αλλά αναγνωρίζει τον εαυτό της ως τον ωκεανό.

 

Ο «shraddha», η πίστη, αυτή η μυστηριώδης ιδιότητα που δεν είναι ούτε τυφλή πεποίθηση ούτε απλή διανοητική αποδοχή, αλλά ένα είδος διαισθητικής γνώσης που προηγείται της απόδειξης. Είναι η πίστη του σπόρου στην άνοιξη που δεν έχει δει ποτέ, η εμπιστοσύνη του πουλιού στον αέρα που κρατά τα φτερά του. Αυτή η πίστη δεν αντιτίθεται στη λογική αλλά την υπερβαίνει — μια άμεση αντίληψη της αλήθειας που η λογική μπορεί αργότερα να επιβεβαιώσει αλλά ποτέ να δημιουργήσει.

 

Τέλος, ο «samadhana», η μονότροπη εστίαση, η συγκέντρωση όλων των διασκορπισμένων ακτίνων της προσοχής σε μια μοναδική δέσμη συνείδησης που μπορεί να διεισδύσει στην καρδιά της πραγματικότητας. Ο νους συνήθως διασκορπίζεται σε δέκα χιλιάδες αντικείμενα, σαν νερό που χύνεται σε επίπεδο έδαφος, χάνοντας τη δύναμή του στη διασπορά. Αλλά συγκεντρωμένος σε ένα κανάλι, κατευθυνόμενος προς μια υπέρτατη αλήθεια, γίνεται μια δύναμη που μπορεί να φθείρει βουνά άγνοιας, που μπορεί να φωτίσει τα πιο σκοτεινά μυστικά.

 

Η Καταναλωτική Φωτιά της Απελευθέρωσης

 

Από το προετοιμασμένο έδαφος αυτών των ιδιοτήτων, ποτισμένο από τη διάκριση και την αποταγή, αναδύεται το υπέρτατο άνθος: η «mumukshutva», η λαχτάρα για απελευθέρωση — όχι ως μία επιθυμία ανάμεσα σε πολλές, αλλά ως η επιθυμία που καταναλώνει όλες τις άλλες επιθυμίες, η δίψα που κάνει όλες τις άλλες δίψες να φαίνονται σαν χλωμές σκιές πόθου.

 

Αυτή δεν είναι η περιστασιακή ευχή για βελτίωση, ούτε η ελπίδα για ένα καλύτερο αύριο ή μια πιο άνετη ύπαρξη. Είναι μια φωτιά που έχει αρχίσει να καίει στο ίδιο το μεδούλι του είναι — μια αναγνώριση ότι τίποτα λιγότερο από πλήρη ελευθερία, απόλυτη πραγματικότητα, ολική ένωση με το Θεϊκό έδαφος δεν θα ικανοποιήσει την βαθύτερη πείνα της ψυχής. Είναι η κραυγή του φυλακισμένου πουλιού που έχει ρίξει μια ματιά στον ουρανό μέσα από τα κάγκελα, ο πόνος του εξόριστου που θυμάται το σπίτι, η αγωνία και η έκσταση του εραστή χωρισμένου από τον Αγαπημένο.

 

Κάθε μυστικός που έχει ποτέ βαδίσει στη γη έχει γνωρίσει αυτή τη φωτιά. Καίει τον ύπνο, κάνει το φαγητό να έχει γεύση σκόνης, μετατρέπει την συνηθισμένη ζωή σε ένα διαφανές πέπλο μέσα από το οποίο λάμπει η αιωνιότητα. Ωστόσο δεν είναι μια καταστροφική φωτιά — είναι η ιερή φλόγα που καθαρίζει τον χρυσό, καίγοντας τα απόβλητα για να αποκαλύψει το καθαρό μέταλλο από κάτω. Καταναλώνει το ψεύτικο για να αποκαλύψει το αληθινό, καταστρέφει τη φυλακή για να απελευθερώσει τον φυλακισμένο.

 

Αυτή η λαχτάρα δεν μπορεί να κατασκευαστεί με τη θέληση, δεν μπορεί να προκληθεί από πνευματική φιλοδοξία. Αναδύεται αυθόρμητα όταν η ψυχή έχει ωριμάσει μέσα από αμέτρητες εμπειρίες, όταν έχει γευτεί αρκετά από τις προσφορές του κόσμου για να ξέρει ότι δεν ικανοποιούν και δεν μπορούν να ικανοποιήσουν, όταν η διάκριση έχει κάνει το έργο της αρκετά σχολαστικά ώστε η διάκριση ανάμεσα στο Πραγματικό και το μη πραγματικό να έχει γίνει όχι απλώς μια διανοητική θέση αλλά μια σπλαχνική γνώση.

 

Η Σύγκλιση των Τεσσάρων Ποταμών

 

Αυτά τα τέσσερα μεγάλα προσόντα — η διάκριση, η απάθεια, ο εξαπλός πλούτος της εσωτερικής κατάκτησης και η λαχτάρα για απελευθέρωση — δεν είναι ξεχωριστοί δρόμοι αλλά τέσσερις ποταμοί που ρέουν από διαφορετικά βουνά και συναντιούνται στην κοιλάδα της ετοιμότητας, δημιουργώντας μια σύγκλιση πνευματικής δύναμης αρκετής για να μεταφέρει την ψυχή πέρα από τον ωκεανό του γίγνεσθαι στην ακτή του Είναι καθαυτού.

 

Υποστηρίζουν και ενισχύουν το ένα το άλλο σε μια ιερή οικολογία της αφύπνισης. Η διάκριση βαθαίνει την απάθεια, γιατί πώς μπορεί κάποιος να προσκολλάται σε αυτό που έχει δει ότι είναι μη πραγματικό; Η απάθεια καθαρίζει τη διάκριση, γιατί ο νους απελευθερωμένος από την επιθυμία βλέπει πιο καθαρά. Οι εσωτερικές ιδιότητες δημιουργούν το σταθερό δοχείο στο οποίο τόσο η διάκριση όσο και η απάθεια μπορούν να ωριμάσουν χωρίς να κατακλύζονται από την αναταραχή του κόσμου. Και η λαχτάρα για απελευθέρωση παρέχει την κινητήρια δύναμη, την ακαταμάχητη ορμή που μεταφέρει τον αναζητητή μέσα από όλα τα εμπόδια, όλες τις αμφιβολίες, όλες τις ερημιές της πνευματικής πορείας.

 

Χωρίς αυτά τα προσόντα, οι υψηλότερες διδασκαλίες πέφτουν σε απροετοίμαστο έδαφος σαν σπόροι σκορπισμένοι σε βράχο — μπορεί να μένουν στην επιφάνεια, μπορεί ακόμα να απομνημονεύονται και να επαναλαμβάνονται, αλλά δεν μπορούν να ριζώσουν, δεν μπορούν να μεταμορφώσουν, δεν μπορούν να καρποφορήσουν με τον καρπό της πραγμάτωσης. Αλλά στην προετοιμασμένη ψυχή, ακόμα και μία λέξη αλήθειας μπορεί να εκραγεί σαν αστραπή, να φωτίσει σε μία λάμψη αυτό που αιώνες μελέτης μπορεί να μην αποκάλυπταν.

 

Το Μυστήριο Πέρα από τα Προσόντα

 

Ωστόσο, παραμένει ένα τελικό παράδοξο, ένα μυστήριο στην καρδιά αυτής της διδασκαλίας που ο νους μπορεί να αγγίξει αλλά ποτέ να καταλάβει. Αυτά τα προσόντα, όσο απαραίτητα κι αν είναι, τελικά δεν είναι η αιτία της απελευθέρωσης αλλά η προετοιμασία της — το καθάρισμα του εδάφους, όχι η φύτευση της σοδειάς. Γιατί η απελευθέρωση δεν είναι κάτι που επιτυγχάνεται, κάτι που αποκτάται από έξω, μια κατάσταση που κερδίζεται με προσόντα ή εκτιμάται με αρετή.

 

Η αλήθεια είναι ότι αυτό που αναζητά ο αναζητητής, ήδη είναι. Ο Άτμαν, ο Εαυτός, η ενοικούσα Θεότητα δεν είναι μακρινή, δεν είναι χωριστή, δεν περιμένει στο τέλος του δρόμου. Είναι η ίδια η συνείδηση που διαβάζει αυτές τις λέξεις, η συνείδηση που αισθάνεται την λαχτάρα, το είναι που αναλαμβάνει το ταξίδι. Το μεγάλο αστείο, το κοσμικό παιχνίδι, είναι ότι ο αναζητητής και το αναζητούμενο είναι ένα — πάντα ήταν ένα, δεν μπορούν ποτέ να είναι τίποτα άλλο παρά ένα.

 

Τα προσόντα, λοιπόν, δεν είναι τα μέσα για να γίνουμε αυτό που δεν είμαστε, αλλά για να αφαιρέσουμε τις αποκρύψεις που εμποδίζουν την αναγνώριση αυτού που πάντα ήμασταν. Είναι η διαδικασία με την οποία το μάτι της ψυχής καθαρίζεται από τη σκόνη της άγνοιας, τους καταρράκτες της πλάνης, μέχρι να μπορέσει τελικά να δει τη δική του φύση — φωτεινή, αιώνια, ελεύθερη, μία με το Απόλυτο που δεν έχει δεύτερο.

 

Η Σιωπή που Μιλά

 

Στο τέλος, όλες οι λέξεις πρέπει να πέσουν σιωπηλές μπροστά στην Πραγματικότητα που προσπαθούν να περιγράψουν. Το δάχτυλο που δείχνει το φεγγάρι δεν είναι το φεγγάρι· ο χάρτης δεν είναι η επικράτεια· η διδασκαλία δεν είναι η Αλήθεια. Ωστόσο σε εκείνη τη σιωπή, παραδόξως, συμβαίνει η πραγματική διδασκαλία — όχι ως πληροφορία που μεταδίδεται από έναν νου σε άλλον, αλλά ως αναγνώριση που αφυπνίζεται στα βάθη του είναι.

 

Ο προσοντούχος αναζητητής, στεκόμενος στο κατώφλι με τη διάκριση ως όραση, την απάθεια ως ελευθερία, τις εσωτερικές κατακτήσεις ως θεμέλιο και την λαχτάρα ως άνεμο στα πανιά, βρίσκει ότι το τελικό βήμα δεν είναι καθόλου βήμα. Δεν υπάρχει πουθενά να πάει, τίποτα να επιτύχει, κανείς να γίνει. Υπάρχει μόνο η αναγνώριση — ξαφνική ή σταδιακή, απαλή ή συντριπτική — ότι το βασίλειο των ουρανών ήταν πάντα μέσα, ότι το Μπράχμαν δεν ήταν ποτέ απόν, ότι ο χωρισμός ήταν μόνο φαινομενικός, ένα όνειρο από το οποίο η αφύπνιση δεν είναι επίτευγμα αλλά ένα απλό άνοιγμα ματιών που ποτέ δεν ήταν πραγματικά κλειστά.

 

Και σε εκείνη την αναγνώριση, που είναι επίσης ανάμνηση, που είναι επίσης επιστροφή στο σπίτι, ο δρόμος αποκαλύπτεται ότι ήταν χωρίς δρόμο, το ταξίδι ότι δεν κάλυψε καμία απόσταση, ο αναζητητής ότι πάντα ήταν αυτό που αναζητούνταν. Το σύμπαν, σε όλη του την τρομερή ομορφιά και τραγική δόξα, βλέπεται ως το παιχνίδι της συνείδησης με τον εαυτό της — όχι αρνημένο, όχι υποβαθμισμένο, αλλά κατανοημένο τελικά ως ο Θεϊκός χορός, η αιώνια γιορτή του Είναι που ευχαριστιέται με την ίδια του την ύπαρξη.

 

Ο προσοντούχος αναζητητής γίνεται ο πραγματωμένος σοφός, και ακόμα και αυτή η διάκριση διαλύεται στο φως της μη-δυϊκής συνείδησης που αναγνωρίζει τον εαυτό της σε κάθε μάτι που βλέπει, κάθε καρδιά που χτυπά, κάθε αστέρι που καίει στο άπειρο σκοτάδι του διαστήματος. Η απελευθέρωση δεν είναι απόδραση από τον κόσμο αλλά το να βλέπει κανείς τον κόσμο όπως πραγματικά είναι — όχι χωριστό από το Θείο, αλλά το ίδιο το σώμα του Αγαπημένου, το ορατό πρόσωπο του Αόρατου, η χρονική έκφραση του Αιώνιου.

 

Η Πρόσκληση

 

Αυτή η διδασκαλία, αρχαία σαν τα βουνά και φρέσκια σαν τη πρωινή δροσιά, επεκτείνει την πρόσκλησή της μέσα στον χρόνο σε κάθε ψυχή έτοιμη να την ακούσει. Τα προσόντα δεν είναι εμπόδια υψωμένα για να αποκλείσουν, αλλά περιγραφές της φυσικής ανάπτυξης της συνείδησης καθώς στρέφεται από την περιφέρεια στο κέντρο, από τις σκιές στο φως, από το όνειρο στην αφύπνιση.

 

Είθε όλα τα όντα να αναπτύξουν διάκριση, είθε η απάθεια να ανθίσει φυσικά από αυτή την όραση, είθε οι εσωτερικές ιδιότητες να ενισχυθούν και να ωριμάσουν, και είθε η φωτιά της απελευθέρωσης να καταναλώσει όλα όσα είναι ψεύτικα, αποκαλύπτοντας την αιώνια αλήθεια που λάμπει στην καρδιά όλης της ύπαρξης — Ένα χωρίς δεύτερο, Ύπαρξη-Συνείδηση-Μακαριότητα, το Απόλυτο στο οποίο τελειώνουν όλοι οι δρόμοι και από το οποίο αρχίζουν όλοι οι δρόμοι, για πάντα πέρα αλλά ποτέ απόν, το αιώνιο Σπίτι στο οποίο επιστρέφουν όλα τα ταξίδια.


 

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

jKRISHNAMURTI

jKRISHNAMURTI
The Only Revolution / California: 2. The Unbidden Grace: A Meditation on the Pathless Path
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

RELIGION

RELIGION
17. The Unveiling: A Journey to the Shores of Transcendence
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Quotes

Constantinos’s quotes


"A "Soul" that out of ignorance keeps making mistakes is like a wounded bird with helpless wings that cannot fly high in the sky."— Constantinos Prokopiou

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Copyright

Copyright © Esoterism Academy 2010-2025. All Rights Reserved .

Intellectual property rights


The entire content of our website, including, but not limited to, texts, news, graphics, photographs, diagrams, illustrations, services provided and generally any kind of files, is subject to intellectual property (copyright) and is governed by the national and international provisions on Intellectual Property, with the exception of the expressly recognized rights of third parties.
Therefore, it is expressly prohibited to reproduce, republish, copy, store, sell, transmit, distribute, publish, perform, "download", translate, modify in any way, in part or in summary, without the express prior written consent of the Foundation. It is known that in case the Foundation consents, the applicant is obliged to explicitly refer via links (hyperlinks) to the relevant content of the Foundation's website. This obligation of the applicant exists even if it is not explicitly stated in the written consent of the Foundation.
Exceptionally, it is permitted to individually store and copy parts of the content on a simple personal computer for strictly personal use (private study or research, educational purposes), without the intention of commercial or other exploitation and always under the condition of indicating the source of its origin, without this in any way implies a grant of intellectual property rights.
It is also permitted to republish material for purposes of promoting the events and activities of the Foundation, provided that the source is mentioned and that no intellectual property rights are infringed, no trademarks are modified, altered or deleted.
Everything else that is included on the electronic pages of our website and constitutes registered trademarks and intellectual property products of third parties is their own sphere of responsibility and has nothing to do with the website of the Foundation.

Δικαιώματα πνευματικής ιδιοκτησίας

Το σύνολο του περιεχομένου του Δικτυακού μας τόπου, συμπεριλαμβανομένων, ενδεικτικά αλλά όχι περιοριστικά, των κειμένων, ειδήσεων, γραφικών, φωτογραφιών, σχεδιαγραμμάτων, απεικονίσεων, παρεχόμενων υπηρεσιών και γενικά κάθε είδους αρχείων, αποτελεί αντικείμενο πνευματικής ιδιοκτησίας (copyright) και διέπεται από τις εθνικές και διεθνείς διατάξεις περί Πνευματικής Ιδιοκτησίας, με εξαίρεση τα ρητώς αναγνωρισμένα δικαιώματα τρίτων.

Συνεπώς, απαγορεύεται ρητά η αναπαραγωγή, αναδημοσίευση, αντιγραφή, αποθήκευση, πώληση, μετάδοση, διανομή, έκδοση, εκτέλεση, «λήψη» (download), μετάφραση, τροποποίηση με οποιονδήποτε τρόπο, τμηματικά η περιληπτικά χωρίς τη ρητή προηγούμενη έγγραφη συναίνεση του Ιδρύματος. Γίνεται γνωστό ότι σε περίπτωση κατά την οποία το Ίδρυμα συναινέσει, ο αιτών υποχρεούται για την ρητή παραπομπή μέσω συνδέσμων (hyperlinks) στο σχετικό περιεχόμενο του Δικτυακού τόπου του Ιδρύματος. Η υποχρέωση αυτή του αιτούντος υφίσταται ακόμα και αν δεν αναγραφεί ρητά στην έγγραφη συναίνεση του Ιδρύματος.

Κατ’ εξαίρεση, επιτρέπεται η μεμονωμένη αποθήκευση και αντιγραφή τμημάτων του περιεχομένου σε απλό προσωπικό υπολογιστή για αυστηρά προσωπική χρήση (ιδιωτική μελέτη ή έρευνα, εκπαιδευτικούς σκοπούς), χωρίς πρόθεση εμπορικής ή άλλης εκμετάλλευσης και πάντα υπό την προϋπόθεση της αναγραφής της πηγής προέλευσής του, χωρίς αυτό να σημαίνει καθ’ οιονδήποτε τρόπο παραχώρηση δικαιωμάτων πνευματικής ιδιοκτησίας.

Επίσης, επιτρέπεται η αναδημοσίευση υλικού για λόγους προβολής των γεγονότων και δραστηριοτήτων του Ιδρύματος, με την προϋπόθεση ότι θα αναφέρεται η πηγή και δεν θα θίγονται δικαιώματα πνευματικής ιδιοκτησίας, δεν θα τροποποιούνται, αλλοιώνονται ή διαγράφονται εμπορικά σήματα.

Ό,τι άλλο περιλαμβάνεται στις ηλεκτρονικές σελίδες του Δικτυακού μας τόπου και αποτελεί κατοχυρωμένα σήματα και προϊόντα πνευματικής ιδιοκτησίας τρίτων ανάγεται στη δική τους σφαίρα ευθύνης και ουδόλως έχει να κάνει με τον Δικτυακό τόπο του Ιδρύματος.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~