Esoterism Academy: SPRING EQUINOX (ΕΑΡΙΝΗ ΙΣΗΜΕΡΙΑ) 2799 (2023)

Sunday, March 19, 2023

SPRING EQUINOX (ΕΑΡΙΝΗ ΙΣΗΜΕΡΙΑ) 2799 (2023)

SPRING EQUINOX 2799 (on the Hellenic Calendar) – 2023 (on the Christian Calendar)

An Important Announcement

Immediately after the SPRING EQUINOX our new site "wholenous.eu" will start working. This site will present the work of the last 15 years of the "Foundation for the Study of Esoterism".

The 40 books of the Foundation that will be published by the summer will be presented.

The first 15 books will be published in the Spring, and the rest by the end of the Summer. They will be published in the English language. They will later be published in Portuguese, Spanish, French, German, Russian, Chinese, Indian, and Hellenic languages.

The books have as their object the “Man” who is being created. In the following centuries, Homo Sapiens will evolve into Homo Religiosus.

In books, the past of man is assimilated, the present is determined and the future of mankind is outlined.

We are talking about the New Man who will have a more correct, more accurate, and clearer understanding of Existence, Cosmology, and Anthropology. He will have True Self-Awareness, Right Orientation in life, and Action that will have prospects in the future.

For information, we say that on the NEXT SPRING EQUINOX our third site "wholeland.eu" will start operating. This site will present the work of the last 15 years of the "Circle of Light".

It will present the precise Existential- Cosmological -Anthropological Environment, the Descent of Consciousness in form, and the Ascent of Consciousness in the Innermost Worlds. Also, Information about the process of birth in the material world, about death, and the afterlife worlds. In a way that people have never heard before.

What is the New Man?

Real Human History evolves beyond human, religious, political, and social, imaginations. Fools interpret the world in their ignorance and equate their daydreaming with objective reality. They don't really know what's going on. All their perceptions and descriptions are childish.

Let's not be naive: History (despite all the honorable efforts of historians) is not an accurate record of what happened on the planet, but what we know (or imagine, or construct): History is simply the picture we have (or we want to have) for the historical course of man. History is often faked, falsified incomplete, or "directed".

The Space of Existence is something much Wider than what people think and imagine. It includes the Space of Consciousness, of consciousnesses, and furthermore all the "created" worlds and the material world. Consciousnesses are not within the material world of the senses. This is a misconception.

Consciousness (consciousnesses) are outside space, time, and outside the world, but they also manifest within the world. We understand the other consciousness by its action, by its behavior in the world, nothing more.

People don't know WHAT it is, WHERE it is, or HOW to act. They are all in a global delusion.

…

Buddha is HOMO RELIGIOSUS, which is the next human species after Homo Sapiens.

It is a man who realizes and experiences his Higher Inner Nature, the True Self, the Essence which is the Basis of All That Exists.

He is the man who has Emerged in his Wholeness, in his Full Evolution, in his Full Awakening, in his Divinity.

Such people appear sporadically in History, for thousands of years. It is the species that will dominate the earth after millennia.

The perfect man envisioned by Buddha, Plato, Christ, and other great men remains a distant ideal compared to today's imperfect man.

The "New Religion"

The Great Masters of history, such as Orpheus, Buddha, Jesus, etc., taught TRUTH not as an intellectual interpretation of REALITY but as an Experiencing of the Ultimate Reality, a Reality beyond the senses and the mind... They established sacred communities in which those who participated had an experience of This Ultimate Reality. Over time, however, the tradition was lost. The religious organizations founded by the successors of the Masters evolved into formal organizations in which one can join either by some ordination or by some ritual... even if he has no experience of the Outer Reality. Thus, people became typically Buddhist, typically Christian, and typically religious... The old religions closed their historical cycle...

What is needed today is A NEW RELIGION... Any man can have an Experience of Reality, formulate a theory of Reality and establish religion on the pattern of the old religions... But sooner or later this religion will wear out. .. So, what we need is not just a new religion but A NEW APPROACH TO RELIGION...

What we really need today, in a time of crisis, in a time when all systems, all knowledge, all standards have collapsed, is TRUTH, EXPERIENCE, EXPERIENCE OF REALITY. We need to EXPERIENCE FURTHER REALITY. This EXPERIENCE alone will create a common spirit among those who have the EXPERIENCE, A SACRED COMMUNITY practically. There is no need for systems, no organizations, no statutes, no rituals, no names to call things... HE WHO HAS EXPERIENCED REALITY BELONGS TO THE SACRED COMMUNITY, EXPERIENCES THE UNIVERSAL SPIRIT, IS INSPIRED AND GUIDED BY IT, IS IDENTIFIED WITH ALL WHO HAVE THE SAME EXPERIENCES, He communicates spiritually, invisibly with everyone... and recognizes each other...

What we really need is TRUTH, EXPERIENCE, Humility, and Work... There is Work to be done on this planet of cruelty, injustice, and misery...

The "Eternal Religion"

A True Religion should be based on the Experience of the Ultimate Reality and only...

Only those who have experience can belong to the Religion, to the Holy Community of such a Religion. (The rest must find the Way). In this way, Religion will never degenerate into a religious organization, as has happened with all historical religions which receive into their bosoms unrelated to the Essence of Religion... Those who have Experience of the Ultimate Reality, are permeated by the World Spirit and work with This... They don't need to be organized on a material level, in some organization, or perform some ritual, etc...

In reality, we are talking about AN ETERNAL RELIGION that has existed for millennia, a SACRED COMMUNITY that exists and functions on a spiritual level and not on a material, social, or legal level... This SACRED COMMUNITY included Buddha, Jesus, etc. The efforts of the Great Masters of history to bring the Truth to the masses, although they created enormous spiritual currents, did little to benefit humanity and spiritual progress. Certainly, these efforts were made in the right spirit and in the right direction and the reasons for the failure are not due to the Founders of popular religions but to their successors and to humanity still living in a semi-savage state... The "enlightened man of the Buddha" or the "divine man of Jesus" was realized only by a few people...

It is time to end all folk religions, systems, and words. We must see the ESSENCE OF RELIGION ITSELF and adopt the ONLY TRUE RELIGION OF EXPERIENCE, as many as we can... Everything else has closed its historical cycle and its continuation only harms humanity...

Brotherhood

There is One, Inner, Secret, Occult, Ultimate, Transcendent, and Concealed Reality, which is identical (in its Outer Aspect) to the Universal Objective and is "Common" to the beings of the "lower" worlds.

This World Spirit always "Embraces" and "Supports" the lower worlds and directs them (beings) to Truth (to Experiencing Reality).

Those who "emerge" as the World Spirit realize (though they "see" it from different centers") that they are This One, Common, Spirit (before they "merge" completely with It, in the Godhead).

Those Who Experience the Universal Spirit are One Brotherhood. There is only one True Brotherhood, but many usurp its “existence” and its “name”. This does not prevent the True from being distinguished from the false.

The Brotherhood always has people in the world, working in various ways. Their Authenticity stems from the Truth of their words, from the Extent of Truth they can reveal, from the Depth of Truth they can promote others to, and from their fruits.

The Brotherhood "operates” in a spiritual field, so it does not need an external organization, it does not need a social organization, a legal entity, etc. Therefore the Brotherhood should not be confused with various esoteric, occult, organizations and circles, or with religious organizations, or unions...

Those who experience a "world consciousness" (and not persons, personalities, individuals who have not evolved beyond the "I") belong to the Brotherhood, those who are "orientated" towards such a "life"...

The True Religion

True Religion is a Silent Faith, requiring no religious rites, rituals, or public displays of worship. It is an Inner Certainty experienced through individual reflection and inner exploration. True Religion does not require recitations of creeds or beliefs, but rather encourages an understanding of the Divine Presence through personal reflection and meditation. True Religion is not a faith to be preached or displayed through outward expression. It does not require grandiose spectacles or elaborate displays of devotion. Rather, it is a Mystical Experience that is best expressed within the confines of one's soul. The only "scene" necessary to experience True Religion is one's Inner Contemplation and the only action required is that of connecting with the Higher Power Within. True Religion requires no "assumptions" or beliefs to be accepted, but only encourages an open mind and a willingness for anyone to explore the Mysteries of Existence, the True Inner and Outer Universe, the Real Man, and Experience for himself Reality.

BUDDHA'S BOOKS SERIES

I. BUDDHA'S METAPHILOSOPHY

1. The True Religion in religions

2. Metareligion

3. Metaphysics

4. Theory of Real

5. Metaphilosophy

II. BUDDHA'S THOUGHT

1. The Great Masters

2. Esoteric Philosophy

3. Inner Initiation

4 . Religious Philosophy

5. Initiation into Reality

III. BUDDHA'S WISDOM

1. The Way of the Real

2. Fivefold Wisdom

3. Revelation of the Real

4. Philosophical Contemplations

5. Metaphysical Reflections

IV. BUDDHA'S RELIGIONS

1. Orphism

2. Ancient Hellenic Philosophy

3. Christian Mysticism

4. Zen

5. Meditation

V. BUDDHA'S WAY

1. The Way

2. The Way of Life

3. All About Religions

4. Questions on Religions

5. The Kingdom of God

VI. BUDDHA'S CONSCIOUSNESS

1. Theory of Consciousness

2. Mystical Consciousness

3. Mystical Experiences

4. Mystical Theory

5. Mystical Poetry

VII. BUDDHA'S POETRY

1. Mystical Sonnet

2. Mystical Haiku

3. Mystical Limerick

4. Mystical Ode

5. Mystical Epigram

6. Mystical Ballad

7. Mystical Lyric

VIII. BUDDHA'S TEXTS

1. Sacred Texts

IX. BUDDHA'S LEXICON

1. Basic Philosophical Lexicon

…………………………………………………………………………………………..

ΕΑΡΙΝΗ ΙΣΗΜΕΡΙΑ 2799 (στο Ελληνικό Ημερολόγιο) – 2023 (στο Χριστιανικό Ημερολόγιο)

Μια Σημαντική Ανακοίνωση

Αμέσως μετά την ΕΑΡΙΝΗ ΙΣΗΜΕΡΙΑ θα αρχίσει να λειτουργεί το νέο site μας “wholenous.eu”. Σε αυτό το site θα παρουσιασθεί το έργο των τελευταίων 15 χρόνων του «Ιδρύματος για την μελέτη του Εσωτερισμού».

Θα παρουσιαστούν τα 40 βιβλία του Ιδρύματος που θα εκδοθούν μέχρι το καλοκαίρι.

Τα πρώτα 15 βιβλία θα εκδοθούν μέσα στην Άνοιξη, και τα υπόλοιπα μέχρι το τέλος του Καλοκαιριού. Θα εκδοθούν στην Αγγλική Γλώσσα. Αργότερα θα εκδοθούν στα Πορτογαλικά, στα Γαλλικά, στα Γερμανικά, στα Ρωσικά, στα Κινέζικα, στα Ινδικά, και στην Ελληνική Γλώσσα.

Τα βιβλία έχουν σαν αντικείμενο τον άνθρωπο που δημιουργείται. Στους επόμενους αιώνες ο Homo Sapiens θα εξελιχθεί σε Homo Religiosus.

Στα βιβλία αφομοιώνεται το παρελθόν του ανθρώπου, προσδιορίζεται το παρόν και σκιαγραφείται το μέλλον της ανθρωπότητας.

Μιλάμε για τον Νέο Άνθρωπο που θα έχει πιο ορθή, πιο ακριβή και πιο σαφή αντίληψη της ύπαρξης, της κοσμολογίας και της ανθρωπολογίας. Θα έχει αληθινή αυτογνωσία, ορθό προσανατολισμό στη ζωή και δράση που θα έχει προοπτικές στο μέλλον.

Ενημερωτικά λέμε ότι στην ΕΠΟΜΕΝΗ ΕΑΡΙΝΗ ΙΣΗΜΑΡΙΑ θα αρχίσει να λειτουργεί το τρίτο site μας “wholeland.eu”. Αυτός ο ιστότοπος θα παρουσιάσει το έργο των τελευταίων 15 ετών του "Κύκλου του Φωτός".

Θα παρουσιάσει το ακριβές Υπαρξιακό-Κοσμολογικό-Ανθρωπολογικό Περιβάλλον, την Κάθοδο της Συνείδησης στη μορφή, την Άνοδο της Συνείδησης στους πιο Εσωτερικούς Κόσμους. Επίσης, Πληροφορίες για την διαδικασία γέννησης στον υλικό κόσμο, για τον θάνατο, και τους μεταθανάτιους κόσμους. Με τρόπο που δεν έχουν ακούσει ξανά οι άνθρωποι.

Τι Είναι ο Νέος Άνθρωπος

Η Πραγματική Ανθρώπινη Ιστορία εξελίσσεται πέρα απο τις ανθρώπινες, θρησκευτικές, πολιτικές, κοινωνικές, φαντασιώσεις. Οι ανόητοι ερμηνεύουν τον κόσμο μέσα στην άγνοιά τους και ταυτίζουν το ονειροπόλημά τους με την αντικειμενική πραγματικότητα. Στην πραγματικότητα δεν γνωρίζουν τι συμβαίνει.. Όλες οι αντιλήψεις τους κι οι περιγραφές τους είναι παιδιάστικες.

Ας μην είμαστε αφελείς: Η Ιστορία (παρ’ όλες τις φιλότιμες προσπάθειες των ιστορικών) δεν είναι ακριβής καταγραφή όσων εξελίχθηκαν στον πλανήτη, αλλά αυτά που γνωρίζουμε εμείς (ή φανταζόμαστε, ή κατασκευάζουμε): Η Ιστορία είναι απλά η εικόνα που σχηματίζουμε εμείς (ή θέλουμε να έχουμε εμείς) για την ιστορική πορεία του ανθρώπου. Η Ιστορία είναι συχνά πλαστή, νοθευμένη ελλιπής, ή «κατευθυνόμενη».

Ο Χώρος της Ύπαρξης είναι κάτι πολύ Πλατύτερο από αυτό που νομίζουν οι φαντάζονται οι άνθρωποι. Περιλαμβάνει τον Χώρο της Συνείδησης, των συνειδήσεων και επιπλέον όλους τους "δημιουργημένους" κόσμους και τον υλικό κόσμο. Οι Συνειδήσεις δεν είναι μέσα στον υλικό κόσμο των αισθήσεων. Αυτή είναι μια λανθασμένη αντίληψη

Η Συνείδηση (οι συνειδήσεις) είναι έξω από τον χώρο, τον χρόνο, έξω από τον κόσμο, αλλά εκδηλώνονται και μέσα στον κόσμο. Κατανοούμε την άλλη συνείδηση από την δράση της, από την συμπεριφορά της στον κόσμο, τίποτα περισσότερο.

Οι άνθρωποι δεν γνωρίζουν ΤΙ είναι, ΠΟΥ, είναι, ΠΩΣ να δράσουν. Είναι όλοι σε μια παγκόσμια αυταπάτη.

…

Ο Βούδας είναι homo religiosus, που είναι το επόμενο είδος ανθρώπου μετά τον homo sapiens.

Είναι ο άνθρωπος που συνειδητοποιεί και βιώνει την Ανώτερη Εσωτερική του Φύση, τον Αληθινό Εαυτό, την Ουσία που είναι η Βάση Όλων των Υπαρχόντων.

Είναι ο άνθρωπος που Αναδύθηκε στην Ολοκλήρωση, στην Πλήρη Εξέλιξή του, στην Πλήρη Αφύπνιση, στην Θεότητά του.

Τέτοιοι άνθρωποι εμφανίζονται σποραδικά στην Ιστορία, εδώ και χιλιάδες χρόνια. Είναι το είδος που θα επικρατήσει στην γη μετά από χιλιετηρίδες.

Ο τέλειος άνθρωπος που οραματίστηκαν ο Βούδας, ο Πλάτωνας, ο Χριστός και άλλοι μεγάλοι άνδρες παραμένει ένα μακρινό ιδανικό σε σύγκριση με τον σημερινό ατελή άνθρωπο.

Η «Νέα Θρησκεία»

Οι Μεγάλοι Διδάσκαλοι της ιστορίας, όπως ο Ορφέας, ο Βούδας, ο Ιησούς, κλπ., δίδαξαν την ΑΛΗΘΕΙΑ όχι σαν μία διανοητική ερμηνεία της ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑΣ αλλά σαν Βίωση της Απώτερης Πραγματικότητας, Μίας Πραγματικότητας πέρα από τις αισθήσεις και τον νου... Ίδρυσαν ιερές κοινότητες στις οποίες αυτοί που συμμετείχαν είχαν εμπειρία Αυτής Της Απώτερης Πραγματικότητας. Με το πέρασμα του χρόνου όμως η παράδοση χάθηκε. Οι θρησκευτικοί οργανισμοί που ίδρυσαν οι συνεχιστές των Διδασκάλων εξελίχθηκαν σε τυπικές οργανώσεις στις οποίες μπορεί κάποιος να συμμετάσχει είτε με κάποια χειροτονία, είτε με κάποια τελετουργία... κι ας μην έχει εμπειρία της Απώτερης Πραγματικότητας. Έτσι οι άνθρωποι έγιναν τυπικά βουδιστές, τυπικά χριστιανοί, τυπικά θρησκευόμενοι... Οι παλιές θρησκείες έκλεισαν τον ιστορικό κύκλο τους...

Αυτό που χρειάζεται σήμερα είναι ΜΙΑ ΝΕΑ ΘΡΗΣΚΕΙΑ... Οποιοσδήποτε άνθρωπος μπορεί να έχει Εμπειρία Της Πραγματικότητας, να διατυπώσει μία θεωρία περί της Πραγματικότητας και να ιδρύσει μία θρησκεία στα πρότυπα των παλιών θρησκειών... Αυτή όμως η θρησκεία αργά ή γρήγορα θα ξεφτίσει... Αυτό που χρειαζόμαστε λοιπόν είναι όχι απλά μία νέα θρησκεία αλλά ΜΙΑ ΝΕΑ ΠΡΟΣΕΓΓΙΣΗ ΤΗΣ ΘΡΗΣΚΕΙΑΣ...

Αυτό που πραγματικά χρειαζόμαστε σήμερα, σε μία εποχή κρίσης, σε μία εποχή που έχουν καταρρεύσει όλα τα συστήματα, όλες οι γνώσεις, όλα τα πρότυπα, είναι ΑΛΗΘΕΙΑ, ΕΜΠΕΙΡΙΑ, ΒΙΩΣΗ ΤΗΣ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑΣ. Χρειάζεται να ΒΙΩΣΟΥΜΕ ΤΗΝ ΑΠΩΤΕΡΗ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ. Αυτή και μόνο η ΕΜΠΕΙΡΙΑ θα δημιουργήσει ένα κοινό πνεύμα σε όσους έχουν την ΕΜΠΕΙΡΙΑ, ΜΙΑ ΙΕΡΗ ΚΟΙΝΟΤΗΤΑ πρακτικά. Δεν χρειάζονται ούτε συστήματα, ούτε οργανώσεις, ούτε καταστατικά, ούτε τελετουργικά, ούτε ονόματα να ονομάσουμε τα πράγματα... ΟΠΟΙΟΣ ΕΧΕΙ ΕΜΠΕΙΡΙΑ ΤΗΣ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑΣ ΑΝΗΚΕΙ ΣΤΗΝ ΙΕΡΗ ΚΟΙΝΟΤΗΤΑ, Βιώνει το ΠΑΓΚΟΣΜΙΟ ΠΝΕΥΜΑ, Εμπνέεται και Καθοδηγείται Από ΑΥΤΟ, Ταυτίζεται με όλους όσους έχουν την ΙΔΙΑ ΕΜΠΕΙΡΙΑ, Επικοινωνεί πνευματικά, αόρατα με όλους... κι αναγνωρίζει ο ένας τον άλλον...

Αυτό που χρειαζόμαστε πραγματικά είναι ΑΛΗΘΕΙΑ, ΕΜΠΕΙΡΙΑ, Ταπεινότητα και Εργασία... Υπάρχει Ένα Έργο που Πρέπει να γίνει σε αυτόν τον πλανήτη της αγριότητας, της αδικίας και της δυστυχίας...

Η «Αιώνια Θρησκεία»

Μία Αληθινή Θρησκεία θα πρέπει να στηρίζεται στο Βίωμα της Απώτερης Πραγματικότητας και μόνο...

Στην Θρησκεία, στην Ιερή Κοινότητα μίας Τέτοιας Θρησκείας, μπορούν να ανήκουν μονάχα όσοι έχουν εμπειρία. (Οι υπόλοιποι πρέπει να βρουν τον Δρόμο). Με αυτό τον τρόπο η Θρησκεία δεν θα ξεπέσει ποτέ σε θρησκευτικό οργανισμό, όπως συνέβη με όλες τις ιστορικές θρησκείες που δέχονται στους κόλπους τους άσχετους με την Ουσία της Θρησκείας... Όσοι έχουν Εμπειρία της Απώτερης Πραγματικότητας, διαποτίζονται από το Παγκόσμιο Πνεύμα και εργάζονται με Αυτό... Δεν χρειάζεται να οργανωθούν σε υλικό επίπεδο, σε κάποιο οργανισμό, ή να τελούν κάποιο τελετουργικό, κλπ...

Στην πραγματικότητα μιλάμε για ΜΙΑ ΑΙΩΝΙΑ ΘΡΗΣΚΕΙΑ που υπάρχει εδώ και χιλιετηρίδες, για ΜΙΑ ΙΕΡΗ ΚΟΙΝΟΤΗΤΑ που υπάρχει και λειτουργεί σε πνευματικό επίπεδο κι όχι σε υλικό, κοινωνικό, η νομικό επίπεδο... Σε αυτήν την ΙΕΡΗ ΚΟΙΝΟΤΗΤΑ ανήκαν ο Βούδας, ο Ιησούς, κλπ. Οι προσπάθειες των Μεγάλων Δασκάλων της ιστορίας να φέρουν την Αλήθεια στο πλήθος αν και δημιούργησαν τεράστια πνευματικά ρεύματα, λίγο ωφέλησαν την ανθρωπότητα και την πνευματική πρόοδο. Ασφαλώς αυτές οι προσπάθειες έγιναν με σωστό πνεύμα και προς την σωστή κατεύθυνση και οι λόγοι της αποτυχίας δεν οφείλονται στους Ιδρυτές των λαϊκών θρησκειών αλλά στους συνεχιστές τους και στην ανθρωπότητα που ζει ακόμα σε ημιάγρια κατάσταση... Ο "φωτισμένος άνθρωπος του Βούδα" ή ο "θεωμένος άνθρωπος του Ιησού" δεν πραγματώθηκαν παρά από ελάχιστους ανθρώπους...

Είναι καιρός να τελειώνουμε πιά με όλες τις λαϊκές θρησκείες, τα συστήματα και τα λόγια. Πρέπει να δούμε ΤΗΝ ΙΔΙΑ ΤΗΝ ΟΥΣΙΑ ΤΗΣ ΘΡΗΣΚΕΙΑΣ και να υιοθετήσουμε την ΜΟΝΗ ΑΛΗΘΙΝΗ ΘΡΗΣΚΕΙΑ ΤΟΥ ΒΙΩΜΑΤΟΣ, όσοι μπορούμε... Όλα τα άλλα έχουν κλείσει τον ιστορικό τους κύκλο κι η συνέχισή τους μόνο ζημιά κάνει στην ανθρωπότητα...

Αδελφότητα

Υπάρχει Μία, Εσωτερική, Μυστική, Απόκρυφη, Ύστατη, Υπερβατική, και Υποκρυπτόμενη Πραγματικότητα, που ταυτίζεται (στην Εξωτερική Όψη της) με το Παγκόσμιο Αντικειμενικό, κι είναι «Κοινό» για τα όντα των «κατώτερων» κόσμων.

Αυτό το Παγκόσμιο Πνεύμα «Αγκαλιάζει» και «Στηρίζει» πάντα τους κατώτερους κόσμους και τους κατευθύνει (τα όντα) προς την Αλήθεια (προς την Βίωση της Πραγματικότητας).

Όσοι «αναδύονται» ως το Παγκόσμιο Πνεύμα αντιλαμβάνονται (μολονότι το «θεωρούν» από διαφορετικά κέντρα») ότι είναι Αυτό το Ένα, Κοινό, Πνεύμα (πριν «συγχωνευθούν» ολοκληρωτικά μαζί Του, στην Θεότητα).

Όσοι Βιώνουν το Παγκόσμιο Πνεύμα αποτελούν Μία Αδελφότητα. Υπάρχει μόνο μία Αληθινή Αδελφότητα, αλλά πολλοί σφετερίζονται την «ύπαρξή» της και το «όνομά» της. Αυτό, δεν εμποδίζει το Αληθινό, να ξεχωρίζει από το ψεύτικο.

Η Αδελφότητα έχει πάντα ανθρώπους στον κόσμο, που εργάζονται με διάφορους τρόπους. Η Αυθεντικότητά τους πηγάζει από την Αλήθεια των λόγων τους, από την Έκταση της Αλήθειας που μπορούν να αποκαλύψουν, από το Βάθος της Αλήθειας στο οποίο μπορούν να προωθήσουν τους άλλους, από τους καρπούς τους.

Η Αδελφότητα «λειτουργεί σε πνευματικό πεδίο, κι έτσι δεν χρειάζεται μία εξωτερική οργάνωση, δεν χρειάζεται κοινωνική οργάνωση, ή νομική υπόσταση κλπ. Για αυτό η Αδελφότητα δεν πρέπει να συγχέεται με διάφορες εσωτερικές, αποκρυφιστικές, οργανώσεις και κύκλους, ή με θρησκευτικούς οργανισμούς, ή σωματεία...

Στην Αδελφότητα ανήκουν, όσοι βιώνουν μία «παγκόσμια συνείδηση» (κι όχι πρόσωπα, προσωπικότητες, άτομα που δεν έχουν εξελιχθεί πέραν του «εγώ»), όσοι «προσανατολίζονται», προς μια τέτοια «ζωή»...

Η Αληθινή Θρησκεία

Η Αληθινή Θρησκεία είναι μια Σιωπηλή Πίστη, που δεν απαιτεί θρησκευτικές τελετές, τελετουργίες ή δημόσιες εκδηλώσεις λατρείας. Είναι μια Εσωτερική Βεβαιότητα που βιώνεται μέσα από τον ατομικό στοχασμό και την εσωτερική εξερεύνηση. Η Αληθινή Θρησκεία δεν απαιτεί απαγγελίες δογμάτων ή πεποιθήσεων, αλλά μάλλον ενθαρρύνει την κατανόηση της Θεϊκής Παρουσίας μέσω προσωπικού στοχασμού και διαλογισμού. Η Αληθινή Θρησκεία δεν είναι μια πίστη που πρέπει να κηρύσσεται ή να επιδεικνύεται μέσω της εξωτερικής έκφρασης. Δεν απαιτεί μεγαλειώδη θεάματα ή περίτεχνες εκδηλώσεις αφοσίωσης. Αντίθετα, είναι ένα Μυστικό Βίωμα που εκφράζεται καλύτερα μέσα στα όρια της ψυχής κάποιου. Η μόνη «σκηνή» απαραίτητη για να βιώσει κανείς την Αληθινή Θρησκεία είναι η Εσωτερική Περισυλλογή του καθενός και η μόνη ενέργεια που απαιτείται είναι αυτή της σύνδεσης με την Ανώτερη Δύναμη Μέσα μας. Η Αληθινή Θρησκεία δεν απαιτεί καμία «υπόθεση» ή πεποιθήσεις για να γίνει αποδεκτή, αλλά ενθαρρύνει μόνο ένα ανοιχτό μυαλό και την προθυμία να εξερευνήσει οποιοσδήποτε τα Μυστήρια της Ύπαρξης, του Αληθινού Εσωτερικού και Εξωτερικού Σύμπαντος, του Πραγματικού Ανθρώπου, και να Βιώσει μόνος του την Πραγματικότητα.

BUDDHA’S BOOKS SERIES

I. BUDDHA’S METAPHILOSOPHY

1. The True Religion in religions

2. Metareligion

3. Metaphysics

4. Theory of Real

5. Metaphilosophy

II. BUDDHA’S THOUGHT

1. The Great Masters

2. Esoteric Philosophy

3. Inner Initiation

4. Religious Philosophy

5. Initiation into Reality

III. BUDDHA’S WISDOM

1. The Way of the Real

2. Fivefold Wisdom

3. Revelation of the Real

4. Philosophical Contemplations

5. Metaphysical Reflections

IV. BUDDHA’S RELIGIONS

1. Orphism

2. Ancient Hellenic Philosophy

3. Christian Mysticism

4. Zen

5. Meditation

V. BUDDHA’S WAY

1. The Way

2. The Way of Life

3. All About Religions

4. Questions on Religions

5. The Kingdom of God

VI. BUDDHA’S CONSCIOUSNESS

1. Theory of Consciousness

2. Mystical Consciousness

3. Mystical Experiences

4. Mystical Theory

5. Mystical Poetry

VII. BUDDHA’S POETRY

1. Mystical Sonnet

2. Mystical Haiku

3. Mystical Limerick

4. Mystical Ode

5. Mystical Epigram

6. Mystical Ballad

7. Mystical Lyric

VIII. BUDDHA’S TEXTS

1. Sacred Texts

IX. BUDDHA’S LEXICON

1. Basic Philosophical Lexicon

Monday, 17 November, 2025

3.The Path Beyond Action: A Journey to the Luminous Self

(Viveka Chudamani 11-15)

In the vast cathedral of human seeking, where countless souls have wandered through corridors of ritual and repetition, there emerges a truth as ancient as consciousness itself—a truth whispered by the sage Sankara across the centuries like wind through mountain passes. It speaks not of accumulation but of revelation, not of doing but of seeing, not of the multiplicity of acts but of the singular flame of discernment that illuminates the eternal.

The seeker stands at the threshold of an infinite mystery, gazing upon the horizon where earth meets sky, where the finite kisses the infinite. In hands calloused by effort, in a heart heavy with longing, there dwells the question that has trembled on human lips since the first dawn: How does one touch the untouchable? How does the dewdrop return to the ocean of its origin? And here, in this liminal space between striving and surrender, the teaching descends like gentle rain upon parched soil—work purifies, but work does not reveal. Action cleanses the mirror of the mind, yet it is not action that shows us our own face in that mirror's depths.

The Purification of the Vessel

Consider the clay vessel, fresh from the riverbank, still bearing the weight of earth and moisture. The potter's hands work tirelessly, shaping, smoothing, preparing the vessel to hold that which is precious. The fire hardens it, the glaze beautifies it, yet these labors do not create the space within—they merely reveal it, prepare it, make it worthy to receive. So too does the work of life, the sacred duties, the ethical actions, the prayers counted like beads upon a string—these prepare the mind, burnish it, remove the gross accretions of selfishness and delusion. But the space within, the vast emptiness that can hold the infinite, was always there, waiting not to be created but to be recognized.

Ten million acts cascade through a lifetime like rain upon the ocean—each drop distinct, each making its small splash, yet none altering the fundamental nature of the waters. The mind engaged in righteous action becomes quieter, clearer, like a pond when the wind ceases its disturbance. But this clarity, this stillness, is not itself the vision of Reality. It is the condition in which vision becomes possible, as a cloudless night sky is not the stars themselves but the darkness in which their light can finally be seen.

The aspirant who confuses purification with realization is like one who polishes a window endlessly, believing that the perfection of the glass will itself create the landscape beyond. Yet no amount of polishing brings the mountains into being, no purity of surface generates the forests, the rivers, the vast sky. These exist independently, eternally, waiting only for the obscuring film to be removed so they might be beheld in their unalterable majesty.

The Rope and the Serpent: A Parable of Awakening

In the gathering dusk, on a path half-shadowed by overhanging trees, a traveler suddenly freezes, heart hammering against ribs like a caged bird desperate for escape. There, coiled in the dust, lies what appears to be a serpent—deadly, poised, its form sinuous and threatening. Terror floods the traveler's being. Sweat beads on the brow, muscles tense for flight, the mind constructs scenarios of venom and death. The entire world contracts to this single point of fear.

But then—a lamp is brought, or the angle of the dying light shifts, or a companion speaks with calm authority—and suddenly, as if a spell were broken, the serpent vanishes. It was never there. In its place lies a rope, harmless, inanimate, exactly as it has lain since being dropped by some passing merchant hours before. The relief that washes over the traveler is not the result of changing anything in the external world. The rope has not been transformed. The danger has not been removed. What has changed is understanding, perception, the very structure of knowing.

This ancient metaphor, worn smooth by centuries of contemplation, reveals the mechanism of spiritual awakening with startling precision. The suffering, the fear, the entire edifice of misery was constructed upon a misidentification, a failure of discernment. And its dissolution came not through action—not by beating the imagined serpent, not by fleeing from it, not by performing rituals to ward off its poison—but through the clear light of discriminative wisdom.

How many serpents coil through the landscape of human consciousness? How many threats, losses, deaths does the mind construct from the neutral material of existence? The body is mistaken for the Self, and thus all threats to flesh become existential terrors. The possessions are confused with security, and their loss becomes a kind of annihilation. The roles we play, the names we bear, the histories we carry—these become serpents that bind and threaten, until the lamp of discrimination reveals them as ropes, as constructs, as the innocent props of a play we have mistaken for ultimate reality.

The Alchemy of Understanding

In the sacred geography of India, rivers wind like silver threads through the dusty plain, their waters believed to carry the power of purification. Pilgrims journey for months to immerse themselves in these holy currents, offering prayers and gifts, counting their prostrations like a merchant counts coins. The sincerity of such devotion is beyond question, the dedication admirable, the physical discipline demanding. Yet the sage speaks with a certainty that cuts through sentiment and tradition alike: these acts, however sacred, do not themselves generate the realization of Truth.

The confusion is understandable, even inevitable. The human mind, oriented toward causation, toward the relationship between effort and result, naturally assumes that spiritual attainment follows the same laws as worldly achievement. Plant a seed, harvest grain. Build a house, find shelter. Practice a skill, gain mastery. But the logic that governs the material realm encounters a strange inversion in the spiritual dimension. Here, the greatest achievement is the recognition of what was never lost. The ultimate attainment is the realization that there was never truly anyone to attain anything.

A hundred Pranayamas, the breath controlled and counted with meticulous precision, can certainly quiet the turbulent mind, can create states of profound peace and one-pointed concentration. These are not to be dismissed or denigrated. They prepare the soil. But they do not plant the seed of Self-knowledge, for that seed was planted before time began, is planted in the very structure of consciousness itself. What is needed is not the addition of something new but the removal of ignorance about what already is.

The teaching that emerges from the lips of the wise—those who have themselves crossed the ocean of becoming and returned as guides for those still navigating its storms—carries a unique power. It is not the accumulation of information, not data transferred from one mind to another like water poured between vessels. Rather, it is more akin to one lamp lighting another: the flame that appears in the second lamp is not less than the flame in the first. It is fire itself, the same substance, the same essence, merely appearing in a new location.

When such teaching falls upon a mind prepared by discipline, purified by ethical living, steadied by meditation, something miraculous occurs. Not the miracle of intervention from outside, but the miracle of recognition from within. The words of the teacher act as a catalyst, precipitating a reaction that was always chemically possible, waiting only for the precise conditions to manifest. In that moment, reasoning—not the dry logic of debate but the illumined intelligence that sees into the heart of things—reveals what has always been true: the Self is not separate from Brahman, the individual wave is not other than the ocean, the space within the pot is not different from the space that contains all pots.

The Qualified Vessel: Prerequisites for the Journey

Not every moment is ripe for revelation. Not every soul is prepared, in any given instant, to receive the teaching that dissolves all questions in the light of direct knowing. There is a quality required of the aspirant, a qualification that has nothing to do with caste or creed, wealth or poverty, education or ignorance in the conventional sense. It is a qualification of ripeness, of readiness, of a desperate sincerity that makes all other considerations secondary.

The ancient texts speak of four prerequisites, four qualities that must be cultivated like a garden before the seed of Self-knowledge can take root. First, the discrimination between the eternal and the ephemeral—the capacity to look at the ever-changing parade of phenomena and recognize that beneath the flux lies something unchanging, that beyond the temporal exists the timeless. This discrimination is not intellectual alone but existential, a knowing in the bones that no lasting satisfaction can be found in what inevitably passes away.

Second, the renunciation of fruits both here and hereafter—a profound dispassion that releases its grip on outcomes, on rewards, on the calculus of gain and loss. This is not the renunciation born of disappointment or defeat but the natural falling away of desire when the heart has glimpsed something infinitely more precious than any object desire might pursue. Like a child who drops a toy made of glass beads upon seeing a genuine jewel, the qualified aspirant no longer clutches at the small pleasures and pains that once seemed so significant.

Third, the cultivation of six treasures: tranquility of mind, control of the senses, withdrawal from external distractions, endurance in the face of opposites, faith in the teaching and the teacher, and one-pointed concentration. These are not mere virtues to be admired but practical tools, the equipment needed for the journey inward. A mind scattered among a thousand concerns cannot descend into the depths where truth resides. A heart buffeted by every wave of sensation cannot maintain the stillness in which the reflection of the Self becomes visible.

And fourth, the burning desire for liberation—not as one desire among many but as the consuming fire that makes all other desires seem like shadows. This is the spiritual thirst that turns the seeker into a finder, the longing that pulls one forward even through darkness, even through doubt, even through the terrifying dissolution of all that was familiar and safe.

When these qualifications ripen, the aspirant becomes like a dry forest waiting for lightning. The smallest spark of truth will ignite an unstoppable transformation. Without these qualifications, even the most profound teaching falls on stony ground, unable to take root, unable to transform.

The Necessity of the Guide

In the trackless wilderness of spiritual seeking, where paths circle back upon themselves and mirages promise water to the thirsty, the role of the Guru emerges as absolutely essential. Not the guru as authoritarian controller, not the teacher as one who creates dependency, but the guide who has traversed this territory and knows both its dangers and its destinations.

The qualification of this guide is specific and uncompromising: the Guru must be established in Brahman-knowledge, must be one in whom the distinction between knower and known has dissolved into the singular radiance of pure awareness. And equally important, this knower of Brahman must be an ocean of compassion—for without compassion, knowledge remains locked in the chamber of individual realization, unable to flow toward those who thirst.

Why is the Guru necessary? Cannot the texts themselves serve as guide? Cannot one's own reasoning suffice? The ancient teaching answers with a certainty born of countless generations of experience: the nature of Reality is too subtle, too prone to misinterpretation, too easily confused with states and experiences that resemble it but are not it. The mind, in its very structure, tends to objectify, to create distance between subject and object. But Brahman is not an object to be known by a subject. It is the very consciousness in which the distinction between subject and object arises and dissolves.

The true Guru does not give the student something new but removes the obstruction that prevents the student from recognizing what has always been present. Like a sculptor who sees the form within the marble and simply removes the excess stone, the Guru, through teaching, through presence, through the mysterious transmission that occurs in proximity to realized consciousness, helps the aspirant see through the layers of false identification.

The approach to such a teacher must be characterized by humility, by sincerity, by the willingness to have one's most cherished assumptions challenged and dissolved. The seeker comes not with demands but with openness, not with conclusions but with questions, not with the desire to have existing beliefs confirmed but with the courage to have them shattered if they stand between the seeker and truth.

Reasoning: The Illuminating Fire

The path that Sankara articulates is often misunderstood as anti-intellectual, as a rejection of the mind in favor of blind faith or emotional fervor. Nothing could be further from the truth. What is rejected is not reasoning itself but reasoning that operates in the service of ignorance, logic that builds elaborate structures on false foundations.

The reasoning that leads to liberation is of a different order entirely. It is Yukti—the penetrating insight that sees through appearances to essence, that follows a line of inquiry not to its logical conclusion but to the point where logic itself dissolves in direct recognition. This reasoning begins with the teachings heard from the Guru, reflected upon with total attention, applied to one's own experience with ruthless honesty.

"I am not the body"—this statement can be analyzed, its implications traced through the network of experience. The body changes constantly, from infancy to old age, yet there is a continuity of identity, of the sense of "I am." The body can be observed as an object, yet the observer cannot be the observed. In sleep, awareness of the body ceases, yet upon waking, there is no sense that the essential "I" was absent, only that its awareness of the body was interrupted.

"I am not the mind"—again, reasoning illuminates. Thoughts come and go, emotions rise and fall, yet something remains constant, something witnesses these modifications without being modified itself. The mind can be known as an object of awareness, therefore awareness cannot be the mind. In deep sleep, mental activity ceases, yet there is no sense of non-existence, no true void—only the absence of the remembering faculty that would create the sense of a continuous experience.

This reasoning is not merely intellectual gymnastics. It is the mind being used to transcend itself, like a fire that consumes its own fuel and, in consuming, reveals the space that was always there but seemed occupied. Each realization through reasoning loosens one more strand of the rope that binds consciousness to limited identification.

Time, Place, and Circumstance: The Supporting Conditions

There is a poetry in timing, in the way certain moments seem pregnant with possibility while others remain stubbornly opaque to insight. The teaching acknowledges this mysterious element while placing it in proper perspective. Time, place, the presence of a community of seekers, the support of a conducive environment—these are auxiliaries, helpful conditions, but not the essence.

A quiet hermitage in the mountains may provide fewer distractions than a bustling marketplace, but realization does not reside in geography. An auspicious planetary alignment may create a subtle energetic support, but the stars do not grant Self-knowledge. The company of other aspirants may encourage and inspire, but liberation is not a group achievement.

What matters supremely is the qualification of the aspirant, the ripeness of understanding, the intensity of the longing for truth. When these are present, revelation can occur anywhere—in a cave or a city, in youth or old age, in wealth or poverty. When these are absent, no configuration of external circumstances will compensate for their lack.

This teaching liberates the seeker from the tyranny of seeking the perfect conditions, the endless postponement that whispers "not yet, not here, not until this or that is achieved." The time is always now. The place is always here. The circumstances are always sufficient for one who is truly ready.

The Culmination: Beyond Words, Beyond Acts

As the teaching unfolds, as reasoning illuminates, as the grace of the Guru penetrates the defenses of the ego, something begins to shift in the very foundation of experience. The relentless identification with the limited, the constant contraction around a separate self, begins to relax its grip. Not through effort—for effort only strengthens the one who makes effort—but through seeing, through the direct recognition that what one sought was never absent.

The Reality that reveals itself is not a thing, not an experience in the conventional sense, not a state that comes and goes. It is the constant background of all states, the awareness in which waking, dreaming, and deep sleep appear and disappear, itself untouched, unchanged, eternal. It is the Self—not the small self of personality and history, but the infinite Self that is one with Brahman, the absolute reality that has no second.

To one established in this recognition, the world does not disappear—the colors remain vivid, sounds continue to echo, sensations arise and pass. But their significance has fundamentally transformed. They are no longer threats or promises, no longer sources of bondage or liberation, but simply the spontaneous play of consciousness, waves on the surface of an infinite ocean that is one's own true nature.

The peace that settles upon such a one is not the peace of retirement from life, not the quietude of withdrawal into some inner fortress. It is the peace of a question that has found its answer, a search that has reached its conclusion, a journey that has discovered it never left home. It is the peace beyond understanding, yet not divorced from understanding—the peace that comes when understanding has flowered into being, when knowledge has ripened into realization.

The Invitation: A Call Beyond Time

The teaching that flows from Sankara's wisdom is not a relic of the past but a living transmission, as relevant now as in the eighth century when he walked the length of India, reviving and clarifying the perennial philosophy. Every human being, in every era, faces the same fundamental questions: Who am I? What is real? Is there something beyond this cycle of pleasure and pain, birth and death?

The path of discrimination, of reasoning upon the truth heard from the wise, of approaching with humility and sincerity the one who knows—this path remains open, remains viable, remains the direct way to that which cannot be reached by indirect means. It demands nothing impossible, yet it demands everything—the willingness to question every assumption, to release every familiar identity, to stand naked before the truth.

For one who feels the stirring of this call, who senses beneath the surface of life a deeper reality waiting to be known, the invitation is simple: seek out the teaching, find the teacher, cultivate the qualifications, apply the reasoning, and discover for yourself what countless beings before have discovered—that you are not what you have believed yourself to be, that your true nature is infinite, eternal, free.

The serpent was always a rope. The bondage was always imaginary. The liberation sought is the very nature of the seeker. This is the message that echoes across centuries, waiting in the silence between thoughts, present in the space between breaths, ready to be recognized in the heart of anyone who turns attention inward with sincerity and courage.

May all beings realize their true nature. May the light of discrimination dawn in every mind. May the ocean of mercy that is the Guru's grace wash away the illusion of separation, revealing the one Self that has never been divided, never been bound, never truly needed liberation—for it alone is, was, and forever shall be.

…

Το Μονοπάτι Πέρα από την Πράξη: Ένα Ταξίδι προς τον Φωτεινό Εαυτό

Στον απέραντο καθεδρικό ναό της ανθρώπινης αναζήτησης, όπου αμέτρητες ψυχές έχουν περιπλανηθεί μέσα από διαδρόμους τελετουργιών και επαναλήψεων, αναδύεται μια αλήθεια αρχαία όσο και η ίδια η συνείδηση — μια αλήθεια που ψιθύρισε ο σοφός Σανκάρα μέσα από τους αιώνες σαν άνεμος μέσα από ορεινά περάσματα. Δεν μιλάει για συσσώρευση αλλά για αποκάλυψη, όχι για πράξη αλλά για όραση, όχι για την πολλαπλότητα των πράξεων αλλά για τη μοναδική φλόγα της διάκρισης που φωτίζει το αιώνιο.

Ο αναζητητής στέκεται στο κατώφλι ενός άπειρου μυστηρίου, κοιτάζοντας τον ορίζοντα όπου η γη συναντά τον ουρανό, όπου το πεπερασμένο φιλάει το άπειρο. Στα χέρια τραχιά από την προσπάθεια, σε μια καρδιά βαριά από πόθο, κατοικεί η ερώτηση που έχει τρέμει στα χείλη των ανθρώπων από την πρώτη αυγή: Πώς αγγίζει κανείς το ανέγγιχτο; Πώς επιστρέφει η σταγόνα στον ωκεανό της προέλευσής της; Και εδώ, σε αυτό το λιμενικό χώρο μεταξύ προσπάθειας και παράδοσης, η διδασκαλία κατεβαίνει σαν απαλή βροχή σε διψασμένο χώμα — η εργασία καθαρίζει, αλλά η εργασία δεν αποκαλύπτει. Η πράξη καθαρίζει τον καθρέφτη του νου, ωστόσο δεν είναι η πράξη που μας δείχνει το ίδιο μας το πρόσωπο στα βάθη αυτού του καθρέφτη.

Ο Καθαρισμός του Δοχείου

Σκεφτείτε το πήλινο δοχείο, φρέσκο από την όχθη του ποταμού, ακόμα φορτωμένο με το βάρος της γης και της υγρασίας. Τα χέρια του αγγειοπλάστη δουλεύουν ακούραστα, διαμορφώνοντας, λειαίνοντας, προετοιμάζοντας το δοχείο να κρατήσει αυτό που είναι πολύτιμο. Η φωτιά το σκληραίνει, το γυαλί το ομορφαίνει, ωστόσο αυτές οι εργασίες δεν δημιουργούν τον χώρο μέσα του — απλώς τον αποκαλύπτουν, τον προετοιμάζουν, τον κάνουν άξιο να δεχτεί. Έτσι και η εργασία της ζωής, τα ιερά καθήκοντα, οι ηθικές πράξεις, οι προσευχές που μετριούνται σαν χάντρες σε κορδόνι — αυτές προετοιμάζουν τον νου, τον γυαλίζουν, αφαιρούν τις χονδροειδείς εναποθέσεις του εγωισμού και της πλάνης. Αλλά ο χώρος μέσα, η απέραντη κενότητα που μπορεί να κρατήσει το άπειρο, ήταν πάντα εκεί, περιμένοντας όχι να δημιουργηθεί αλλά να αναγνωριστεί.

Δέκα εκατομμύρια πράξεις χύνονται μέσα από μια ζωή σαν βροχή στον ωκεανό — κάθε σταγόνα ξεχωριστή, κάθε μία κάνει το μικρό της πιτσίλισμα, ωστόσο καμία δεν αλλάζει τη θεμελιώδη φύση των νερών. Ο νους που ασχολείται με δίκαιη πράξη γίνεται πιο ήσυχος, πιο καθαρός, σαν λίμνη όταν ο άνεμος παύει να την ταράζει. Αλλά αυτή η σαφήνεια, αυτή η ηρεμία, δεν είναι η ίδια η όραση της Πραγματικότητας. Είναι η συνθήκη στην οποία η όραση γίνεται δυνατή, σαν ένας ανέφελος νυχτερινός ουρανός δεν είναι τα αστέρια τα ίδια αλλά το σκοτάδι στο οποίο το φως τους μπορεί τελικά να φανεί.

Ο υποψήφιος που μπερδεύει την καθαρισμό με την πραγματοποίηση είναι σαν αυτόν που γυαλίζει ένα παράθυρο ατέλειωτα, πιστεύοντας ότι η τελειότητα του γυαλιού θα δημιουργήσει από μόνη της το τοπίο πέρα από αυτό. Ωστόσο κανένα γυάλισμα δεν φέρνει τα βουνά στην ύπαρξη, καμία καθαρότητα επιφάνειας δεν γεννά τα δάση, τα ποτάμια, τον απέραντο ουρανό. Αυτά υπάρχουν ανεξάρτητα, αιώνια, περιμένοντας μόνο να αφαιρεθεί η θολή μεμβράνη ώστε να μπορούν να θεαθούν στην αμετάβλητη μεγαλοπρέπειά τους.

Το Σκοινί και το Φίδι: Μια Παραβολή της Αφύπνισης

Στο ημίφως του σούρουπου, σε ένα μονοπάτι μισοσκιερό από κρεμαστά δέντρα, ένας ταξιδιώτης ξαφνικά παγώνει, η καρδιά του χτυπάει στα πλευρά σαν παγιδευμένο πουλί που απελπισμένα λαχταράει να δραπετεύσει. Εκεί, κουλουριασμένο στη σκόνη, κείτεται αυτό που φαίνεται να είναι ένα φίδι — θανατηφόρο, έτοιμο, η μορφή του ελικοειδής και απειλητική. Ο τρόμος πλημμυρίζει την ύπαρξη του ταξιδιώτη. Ιδρώτας στάζει στο μέτωπο, οι μύες τεντώνονται για φυγή, ο νους κατασκευάζει σενάρια δηλητηρίου και θανάτου. Ολόκληρος ο κόσμος συρρικνώνεται σε αυτό το μοναδικό σημείο φόβου.

Αλλά τότε — φέρνουν ένα λυχνάρι, ή η γωνία του φωτός που σβήνει αλλάζει, ή ένας σύντροφος μιλάει με ήρεμη αυθεντία — και ξαφνικά, σαν να σπάει ένα ξόρκι, το φίδι εξαφανίζεται. Δεν ήταν ποτέ εκεί. Στη θέση του κείτεται ένα σκοινί, ακίνδυνο, άψυχο, ακριβώς όπως κείτονταν από τότε που το άφησε κάποιος περαστικός έμπορος ώρες πριν. Η ανακούφιση που πλημμυρίζει τον ταξιδιώτη δεν είναι αποτέλεσμα αλλαγής οτιδήποτε στον εξωτερικό κόσμο. Το σκοινί δεν έχει μεταμορφωθεί. Ο κίνδυνος δεν έχει απομακρυνθεί. Αυτό που έχει αλλάξει είναι η κατανόηση, η αντίληψη, η ίδια η δομή της γνώσης.

Αυτή η αρχαία μεταφορά, λειασμένη από αιώνες στοχασμού, αποκαλύπτει τον μηχανισμό της πνευματικής αφύπνισης με εκπληκτική ακρίβεια. Ο πόνος, ο φόβος, ολόκληρο το οικοδόμημα της δυστυχίας κατασκευάστηκε πάνω σε μια λανθασμένη ταύτιση, μια αποτυχία διάκρισης. Και η διάλυσή του ήρθε όχι μέσω πράξης — όχι χτυπώντας το φανταστικό φίδι, όχι φεύγοντας από αυτό, όχι εκτελώντας τελετουργίες για να αποτρέψεις το δηλητήριό του — αλλά μέσω του καθαρού φωτός της διακριτικής σοφίας.

Πόσα φίδια κουλουριάζονται στο τοπίο της ανθρώπινης συνείδησης; Πόσες απειλές, απώλειες, θανάτους κατασκευάζει ο νους από το ουδέτερο υλικό της ύπαρξης; Το σώμα ταυτίζεται λανθασμένα με τον Εαυτό, και έτσι όλες οι απειλές στη σάρκα γίνονται υπαρξιακοί τρόμοι. Οι κατοχές μπερδεύονται με ασφάλεια, και η απώλειά τους γίνεται μια μορφή εξόντωσης. Οι ρόλοι που παίζουμε, τα ονόματα που φέρουμε, οι ιστορίες που κουβαλάμε — αυτά γίνονται φίδια που δένουν και απειλούν, μέχρι το λυχνάρι της διάκρισης να αποκαλύψει ότι είναι σκοινιά, κατασκευές, αθώα σκηνικά ενός θεάτρου που το μπερδέψαμε με την απόλυτη πραγματικότητα.

Η Αλχημεία της Κατανόησης

Στη ιερή γεωγραφία της Ινδίας, ποτάμια κυλούν σαν ασημένιες κλωστές μέσα από την σκονισμένη πεδιάδα, τα νερά τους πιστεύεται ότι φέρουν τη δύναμη της καθαρισμού. Προσκυνητές ταξιδεύουν μήνες για να βυθιστούν σε αυτά τα ιερά ρεύματα, προσφέροντας προσευχές και δώρα, μετρώντας τις μετάνοιές τους σαν έμπορος που μετράει νομίσματα. Η ειλικρίνεια τέτοιας αφοσίωσης είναι πέρα από αμφισβήτηση, η αφοσίωση αξιοθαύμαστη, η φυσική πειθαρχία απαιτητική. Ωστόσο ο σοφός μιλάει με μια βεβαιότητα που κόβει μέσα από συναισθήματα και παράδοση: αυτές οι πράξεις, όσο ιερές κι αν είναι, δεν γεννούν από μόνες τους την πραγματοποίηση της Αλήθειας.

Η σύγχυση είναι κατανοητή, ακόμα και αναπόφευκτη. Ο ανθρώπινος νους, προσανατολισμένος προς την αιτιότητα, προς τη σχέση μεταξύ προσπάθειας και αποτελέσματος, φυσικά υποθέτει ότι η πνευματική επίτευξη ακολουθεί τους ίδιους νόμους με την κοσμική επιτυχία. Φυτέψτε σπόρο, θερίστε σιτάρι. Χτίστε σπίτι, βρείτε καταφύγιο. Εξασκηθείτε σε δεξιότητα, αποκτήστε μαεστρία. Αλλά η λογική που διέπει το υλικό βασίλειο συναντά μια παράξενη αναστροφή στη πνευματική διάσταση. Εδώ, η μεγαλύτερη επίτευξη είναι η αναγνώριση αυτού που ποτέ δεν χάθηκε. Η απόλυτη απόκτηση είναι η πραγματοποίηση ότι ποτέ δεν υπήρχε πραγματικά κάποιος να αποκτήσει οτιδήποτε.

Εκατό Πραναγιάμα, η αναπνοή ελεγχόμενη και μετρημένη με σχολαστική ακρίβεια, μπορούν σίγουρα να ησυχάσουν τον ταραγμένο νου, να δημιουργήσουν καταστάσεις βαθιάς ειρήνης και μονόκεντρης συγκέντρωσης. Αυτές δεν πρέπει να απορριφθούν ή να υποτιμηθούν. Προετοιμάζουν το έδαφος. Αλλά δεν φυτεύουν τον σπόρο της Γνώσης του Εαυτού, γιατί αυτός ο σπόρος φυτεύτηκε πριν την αρχή του χρόνου, είναι φυτεμένος στην ίδια τη δομή της συνείδησης. Αυτό που χρειάζεται δεν είναι η προσθήκη κάτι νέου αλλά η αφαίρεση της άγνοιας για αυτό που ήδη υπάρχει.

Η διδασκαλία που αναδύεται από τα χείλη των σοφών — αυτών που έχουν διασχίσει τον ωκεανό του γίγνεσθαι και επέστρεψαν ως οδηγοί για όσους ακόμα πλοηγούνται στις καταιγίδες του — φέρει μια μοναδική δύναμη. Δεν είναι η συσσώρευση πληροφοριών, όχι δεδομένα που μεταφέρονται από νου σε νου σαν νερό που χύνεται μεταξύ δοχείων. Μάλλον, είναι σαν ένα λυχνάρι να ανάβει ένα άλλο: η φλόγα που εμφανίζεται στο δεύτερο λυχνάρι δεν είναι λιγότερη από τη φλόγα στο πρώτο. Είναι η ίδια η φωτιά, η ίδια υπόσταση, η ίδια ουσία, απλώς εμφανίζεται σε νέα τοποθεσία.

Όταν τέτοια διδασκαλία πέφτει σε νου προετοιμασμένο από πειθαρχία, καθαρισμένο από ηθική ζωή, σταθεροποιημένο από διαλογισμό, κάτι θαυματουργό συμβαίνει. Όχι το θαύμα της επέμβασης από έξω, αλλά το θαύμα της αναγνώρισης από μέσα. Τα λόγια του δασκάλου λειτουργούν ως καταλύτης, επιταχύνοντας μια αντίδραση που ήταν πάντα χημικά δυνατή, περιμένοντας μόνο τις ακριβείς συνθήκες για να εκδηλωθεί. Σε εκείνη τη στιγμή, η λογική — όχι η ξερή λογική της συζήτησης αλλά η φωτισμένη νοημοσύνη που βλέπει στην καρδιά των πραγμάτων — αποκαλύπτει αυτό που ήταν πάντα αληθινό: ο Εαυτός δεν είναι ξεχωριστός από το Μπράχμαν, το ατομικό κύμα δεν είναι άλλο από τον ωκεανό, ο χώρος μέσα στο δοχείο δεν είναι διαφορετικός από τον χώρο που περιέχει όλα τα δοχεία.

Το Πιστοποιημένο Δοχείο: Προαπαιτούμενα για το Ταξίδι

Κάθε στιγμή δεν είναι ώριμη για αποκάλυψη. Κάθε ψυχή δεν είναι προετοιμασμένη, σε οποιαδήποτε δεδομένη στιγμή, να δεχτεί τη διδασκαλία που διαλύει όλες τις ερωτήσεις στο φως της άμεσης γνώσης. Υπάρχει μια ποιότητα που απαιτείται από τον υποψήφιο, ένα προσόν που δεν έχει καμία σχέση με κάστα ή πίστη, πλούτο ή φτώχεια, εκπαίδευση ή άγνοια με την συμβατική έννοια. Είναι προσόν ωριμότητας, ετοιμότητας, μιας απελπισμένης ειλικρίνειας που κάνει όλες τις άλλες σκέψεις δευτερεύουσες.

Τα αρχαία κείμενα μιλούν για τέσσερα προαπαιτούμενα, τέσσερις ποιότητες που πρέπει να καλλιεργηθούν σαν κήπος πριν ο σπόρος της Γνώσης του Εαυτού μπορέσει να ριζώσει. Πρώτον, η διάκριση μεταξύ του αιώνιου και του εφήμερου — η ικανότητα να κοιτάζει κανείς την ασταμάτητη παρέλαση των φαινομένων και να αναγνωρίζει ότι κάτω από τη ροή υπάρχει κάτι αμετάβλητο, ότι πέρα από το χρονικό υπάρχει το άχρονο. Αυτή η διάκριση δεν είναι μόνο διανοητική αλλά υπαρξιακή, μια γνώση στα κόκαλα ότι καμία διαρκής ικανοποίηση δεν μπορεί να βρεθεί σε αυτό που αναπόφευκτα παρέρχεται.

Δεύτερον, η αποκήρυξη των καρπών τόσο εδώ όσο και στο επέκεινα — μια βαθιά απάθεια που απελευθερώνει την λαβή της από αποτελέσματα, από ανταμοιβές, από τον υπολογισμό κέρδους και απώλειας. Αυτή δεν είναι η αποκήρυξη που γεννιέται από απογοήτευση ή ήττα αλλά η φυσική πτώση της επιθυμίας όταν η καρδιά έχει ρίξει μια ματιά σε κάτι απείρως πιο πολύτιμο από οποιοδήποτε αντικείμενο που η επιθυμία μπορεί να κυνηγήσει. Σαν παιδί που αφήνει ένα παιχνίδι από γυάλινες χάντρες βλέποντας ένα γνήσιο πολύτιμο λίθο, ο προσοντούχος υποψήφιος δεν προσκολλάται πλέον στις μικρές απολαύσεις και πόνους που κάποτε φαίνονταν τόσο σημαντικοί.

Τρίτον, η καλλιέργεια έξι θησαυρών: ηρεμία του νου, έλεγχος των αισθήσεων, απόσυρση από εξωτερικούς περισπασμούς, αντοχή απέναντι στα αντίθετα, πίστη στη διδασκαλία και τον δάσκαλο, και μονόκεντρη συγκέντρωση. Αυτές δεν είναι απλές αρετές για να θαυμάζονται αλλά πρακτικά εργαλεία, ο εξοπλισμός που χρειάζεται για το ταξίδι προς τα μέσα. Ένας νους διασκορπισμένος σε χίλιες ανησυχίες δεν μπορεί να κατέβει στα βάθη όπου κατοικεί η αλήθεια. Μια καρδιά που χτυπιέται από κάθε κύμα αίσθησης δεν μπορεί να διατηρήσει την ηρεμία στην οποία η αντανάκλαση του Εαυτού γίνεται ορατή.

Και τέταρτον, η φλεγόμενη επιθυμία για απελευθέρωση — όχι ως μία επιθυμία ανάμεσα σε πολλές αλλά ως η καταναλωτική φωτιά που κάνει όλες τις άλλες επιθυμίες να φαίνονται σκιές. Αυτή είναι η πνευματική δίψα που μετατρέπει τον αναζητητή σε ευρέτη, ο πόθος που τραβάει μπροστά ακόμα και μέσα από σκοτάδι, ακόμα και μέσα από αμφιβολία, ακόμα και μέσα από την τρομακτική διάλυση όλων όσων ήταν οικεία και ασφαλή.

Όταν αυτά τα προσόντα ωριμάσουν, ο υποψήφιος γίνεται σαν ξερό δάσος που περιμένει αστραπή. Η μικρότερη σπίθα αλήθειας θα ανάψει μια ασταμάτητη μεταμόρφωση. Χωρίς αυτά τα προσόντα, ακόμα και η πιο βαθιά διδασκαλία πέφτει σε πέτρινο έδαφος, ανίκανο να ριζώσει, ανίκανο να μεταμορφώσει.

Η Αναγκαιότητα του Οδηγού

Στην άβατη έρημο της πνευματικής αναζήτησης, όπου μονοπάτια γυρίζουν πίσω στον εαυτό τους και οφθαλμαπάτες υπόσχονται νερό στον διψασμένο, ο ρόλος του Γκουρού αναδύεται ως απολύτως απαραίτητος. Όχι ο γκουρού ως αυταρχικός ελεγκτής, όχι ο δάσκαλος ως αυτός που δημιουργεί εξάρτηση, αλλά ο οδηγός που έχει διασχίσει αυτή την περιοχή και γνωρίζει τόσο τους κινδύνους όσο και τους προορισμούς της.

Το προσόν αυτού του οδηγού είναι συγκεκριμένο και αμείλικτο: Ο Γκουρού πρέπει να είναι εδραιωμένος στη Γνώση του Μπράχμαν, πρέπει να είναι ένας στον οποίο η διάκριση μεταξύ γνωρίζοντος και γνωστού έχει διαλυθεί στη μοναδική ακτινοβολία της καθαρής επίγνωσης. Και εξίσου σημαντικό, αυτός ο γνωρίζων του Μπράχμαν πρέπει να είναι ωκεανός συμπόνιας — γιατί χωρίς συμπόνια, η γνώση παραμένει κλειδωμένη στο θάλαμο της ατομικής πραγματοποίησης, ανίκανη να ρέει προς αυτούς που διψούν.

Γιατί είναι απαραίτητος ο Γκουρού; Δεν μπορούν τα κείμενα από μόνα τους να χρησιμεύσουν ως οδηγοί; Δεν αρκεί η δική μας λογική; Η αρχαία διδασκαλία απαντά με βεβαιότητα γεννημένη από αμέτρητες γενιές εμπειρίας: η φύση της Πραγματικότητας είναι πολύ λεπτή, πολύ επιρρεπής σε παρερμηνεία, πολύ εύκολα μπερδεμένη με καταστάσεις και εμπειρίες που μοιάζουν με αυτή αλλά δεν είναι. Ο νους, στη δομή του, τείνει να αντικειμενοποιεί, να δημιουργεί απόσταση μεταξύ υποκειμένου και αντικειμένου. Αλλά το Μπράχμαν δεν είναι αντικείμενο για να γνωριστεί από υποκείμενο. Είναι η ίδια η συνείδηση στην οποία η διάκριση μεταξύ υποκειμένου και αντικειμένου αναδύεται και διαλύεται.

Ο αληθινός Γκουρού δεν δίνει στον μαθητή κάτι νέο αλλά αφαιρεί το εμπόδιο που εμποδίζει τον μαθητή να αναγνωρίσει αυτό που ήταν πάντα παρόν. Σαν γλύπτης που βλέπει τη μορφή μέσα στο μάρμαρο και απλώς αφαιρεί την περίσσια πέτρα, ο Γκουρού, μέσω διδασκαλίας, μέσω παρουσίας, μέσω της μυστηριώδους μετάδοσης που συμβαίνει σε εγγύτητα με εδραιωμένη συνείδηση, βοηθά τον υποψήφιο να δει μέσα από τα στρώματα ψευδούς ταύτισης.

Η προσέγγιση σε τέτοιο δάσκαλο πρέπει να χαρακτηρίζεται από ταπείνωση, από ειλικρίνεια, από την προθυμία να αμφισβητηθούν και να διαλυθούν οι πιο αγαπημένες υποθέσεις. Ο αναζητητής έρχεται όχι με απαιτήσεις αλλά με ανοιχτότητα, όχι με συμπεράσματα αλλά με ερωτήσεις, όχι με την επιθυμία να επιβεβαιωθούν υπάρχουσες πεποιθήσεις αλλά με το θάρρος να σπάσουν αν στέκονται μεταξύ του αναζητητή και της αλήθειας.

Η Λογική: Η Φωτίζουσα Φωτιά

Το μονοπάτι που διατυπώνει ο Σανκάρα συχνά παρερμηνεύεται ως αντιδιανοητικό, ως απόρριψη του νου υπέρ τυφλής πίστης ή συναισθηματικής έξαρσης. Τίποτα δεν θα μπορούσε να είναι πιο μακριά από την αλήθεια. Αυτό που απορρίπτεται δεν είναι η λογική η ίδια αλλά η λογική που λειτουργεί στην υπηρεσία της άγνοιας, η λογική που χτίζει περίτεχνα οικοδομήματα σε ψευδείς βάσεις.

Η λογική που οδηγεί σε απελευθέρωση είναι διαφορετικής τάξης εντελώς. Είναι η Γιούκτι — η διεισδυτική διορατικότητα που βλέπει μέσα από τις εμφανίσεις στην ουσία, που ακολουθεί μια γραμμή έρευνας όχι στο λογικό της συμπέρασμα αλλά στο σημείο όπου η λογική η ίδια διαλύεται σε άμεση αναγνώριση. Αυτή η λογική αρχίζει με τις διδασκαλίες που ακούγονται από τον Γκουρού, στοχάζεται με απόλυτη προσοχή, εφαρμόζεται στην ίδια την εμπειρία με αδυσώπητη ειλικρίνεια.

«Δεν είμαι το σώμα» — αυτή η δήλωση μπορεί να αναλυθεί, οι συνέπειές της να εντοπιστούν μέσα από το δίκτυο της εμπειρίας. Το σώμα αλλάζει συνεχώς, από την βρεφική ηλικία στα γηρατειά, ωστόσο υπάρχει συνέχεια ταυτότητας, της αίσθησης «είμαι». Το σώμα μπορεί να παρατηρηθεί ως αντικείμενο, ωστόσο ο παρατηρητής δεν μπορεί να είναι το παρατηρούμενο. Στον ύπνο, η επίγνωση του σώματος παύει, ωστόσο κατά το ξύπνημα, δεν υπάρχει αίσθηση ότι το ουσιώδες «εγώ» ήταν απόν, μόνο ότι η επίγνωσή του για το σώμα διακόπηκε.

«Δεν είμαι ο νους» — πάλι, η λογική φωτίζει. Οι σκέψεις έρχονται και φεύγουν, τα συναισθήματα ανεβαίνουν και πέφτουν, ωστόσο κάτι παραμένει σταθερό, κάτι μαρτυρά αυτές τις τροποποιήσεις χωρίς να τροποποιείται το ίδιο. Ο νους μπορεί να γνωριστεί ως αντικείμενο επίγνωσης, επομένως η επίγνωση δεν μπορεί να είναι ο νους. Στον βαθύ ύπνο, η νοητική δραστηριότητα παύει, ωστόσο δεν υπάρχει αίσθηση μη-ύπαρξης, κανένα αληθινό κενό — μόνο η απουσία της μνημονικής ικανότητας που θα δημιουργούσε την αίσθηση συνεχούς εμπειρίας.

Αυτή η λογική δεν είναι απλώς διανοητική γυμναστική. Είναι ο νους που χρησιμοποιείται για να υπερβεί τον εαυτό του, σαν φωτιά που καταναλώνει το δικό της καύσιμο και, καταναλώνοντας, αποκαλύπτει τον χώρο που ήταν πάντα εκεί αλλά φαινόταν κατειλημμένος. Κάθε πραγματοποίηση μέσω λογικής χαλαρώνει ακόμα μία κλωστή από το σκοινί που δένει τη συνείδηση σε περιορισμένη ταύτιση.

Χρόνος, Τόπος και Συνθήκες: Οι Υποστηρικτικές Συνθήκες

Υπάρχει ποίηση στον συγχρονισμό, στον τρόπο που ορισμένες στιγμές φαίνονται έγκυες με δυνατότητα ενώ άλλες παραμένουν πεισματικά αδιαφανείς σε διορατικότητα. Η διδασκαλία αναγνωρίζει αυτό το μυστηριώδες στοιχείο ενώ το τοποθετεί σε σωστή προοπτική. Χρόνος, τόπος, η παρουσία κοινότητας αναζητητών, η υποστήριξη ευνοϊκού περιβάλλοντος — αυτά είναι βοηθητικά, χρήσιμες συνθήκες, αλλά όχι η ουσία.

Ένα ήσυχο ερημητήριο στα βουνά μπορεί να παρέχει λιγότερους περισπασμούς από μια πολυσύχναστη αγορά, αλλά η πραγματοποίηση δεν κατοικεί στη γεωγραφία. Μια ευνοϊκή πλανητική ευθυγράμμιση μπορεί να δημιουργήσει λεπτή ενεργειακή υποστήριξη, αλλά τα αστέρια δεν χορηγούν Γνώση του Εαυτού. Η παρέα άλλων υποψηφίων μπορεί να ενθαρρύνει και να εμπνεύσει, αλλά η απελευθέρωση δεν είναι ομαδική επίτευξη.

Αυτό που μετράει υπέρτατα είναι το προσόν του υποψηφίου, η ωριμότητα της κατανόησης, η ένταση του πόθου για αλήθεια. Όταν αυτά είναι παρόντα, η αποκάλυψη μπορεί να συμβεί οπουδήποτε — σε σπηλιά ή πόλη, σε νεότητα ή γηρατειά, σε πλούτο ή φτώχεια. Όταν αυτά απουσιάζουν, καμία διαμόρφωση εξωτερικών συνθηκών δεν θα αντισταθμίσει την έλλειψή τους.

Αυτή η διδασκαλία απελευθερώνει τον αναζητητή από την τυραννία της αναζήτησης τέλειων συνθηκών, την ατέλειωτη αναβολή που ψιθυρίζει «όχι ακόμα, όχι εδώ, όχι μέχρι να επιτευχθεί αυτό ή εκείνο». Ο χρόνος είναι πάντα τώρα. Ο τόπος είναι πάντα εδώ. Οι συνθήκες είναι πάντα αρκετές για αυτόν που είναι πραγματικά έτοιμος.

Η Κορύφωση: Πέρα από Λόγια, Πέρα από Πράξεις

Καθώς η διδασκαλία ξεδιπλώνεται, καθώς η λογική φωτίζει, καθώς η χάρη του Γκουρού διεισδύει στις άμυνες του εγώ, κάτι αρχίζει να αλλάζει στη θεμελιώδη βάση της εμπειρίας. Η ασταμάτητη ταύτιση με το περιορισμένο, η συνεχής συστολή γύρω από ξεχωριστό εαυτό, αρχίζει να χαλαρώνει τη λαβή της. Όχι μέσω προσπάθειας — γιατί η προσπάθεια μόνο ενισχύει αυτόν που κάνει την προσπάθεια — αλλά μέσω όρασης, μέσω της άμεσης αναγνώρισης ότι αυτό που αναζητούσε ποτέ δεν έλειπε.

Η Πραγματικότητα που αποκαλύπτεται δεν είναι πράγμα, δεν είναι εμπειρία με την συμβατική έννοια, δεν είναι κατάσταση που έρχεται και φεύγει. Είναι το σταθερό υπόβαθρο όλων των καταστάσεων, η επίγνωση στην οποία ξύπνημα, όνειρο και βαθύς ύπνος εμφανίζονται και εξαφανίζονται, η ίδια ανέγγιχτη, αμετάβλητη, αιώνια. Είναι ο Εαυτός — όχι ο μικρός εαυτός της προσωπικότητας και ιστορίας, αλλά ο άπειρος Εαυτός που είναι ένα με το Μπράχμαν, η απόλυτη πραγματικότητα που δεν έχει δεύτερο.

Για αυτόν που είναι εδραιωμένος σε αυτή την αναγνώριση, ο κόσμος δεν εξαφανίζεται — τα χρώματα παραμένουν ζωντανά, οι ήχοι συνεχίζουν να αντηχούν, οι αισθήσεις αναδύονται και παρέρχονται. Αλλά η σημασία τους έχει θεμελιωδώς μεταμορφωθεί. Δεν είναι πλέον απειλές ή υποσχέσεις, δεν είναι πλέον πηγές δέσμευσης ή απελευθέρωσης, αλλά απλώς το αυθόρμητο παιχνίδι της συνείδησης, κύματα στην επιφάνεια ενός άπειρου ωκεανού που είναι η ίδια η αληθινή φύση του.

Η ειρήνη που εγκαθίσταται σε τέτοιο ον δεν είναι η ειρήνη της αποχώρησης από τη ζωή, όχι η ησυχία της απόσυρσης σε κάποιο εσωτερικό φρούριο. Είναι η ειρήνη μιας ερώτησης που βρήκε την απάντησή της, μιας αναζήτησης που έφτασε στο συμπέρασμά της, ενός ταξιδιού που ανακάλυψε ότι ποτέ δεν έφυγε από το σπίτι. Είναι η ειρήνη πέρα από κατανόηση, ωστόσο όχι αποκομμένη από κατανόηση — η ειρήνη που έρχεται όταν η κατανόηση έχει ανθίσει σε ύπαρξη, όταν η γνώση έχει ωριμάσει σε πραγματοποίηση.

Η Πρόσκληση: Μια Κλήση Πέρα από τον Χρόνο

Η διδασκαλία που ρέει από τη σοφία του Σανκάρα δεν είναι λείψανο του παρελθόντος αλλά ζωντανή μετάδοση, εξίσου σχετική τώρα όσο και στον όγδοο αιώνα όταν περπατούσε το μήκος της Ινδίας, αναβιώνοντας και διευκρινίζοντας την αιώνια φιλοσοφία. Κάθε ανθρώπινο ον, σε κάθε εποχή, αντιμετωπίζει τις ίδιες θεμελιώδεις ερωτήσεις: Ποιος είμαι; Τι είναι πραγματικό; Υπάρχει κάτι πέρα από αυτόν τον κύκλο ηδονής και πόνου, γέννησης και θανάτου;

Το μονοπάτι της διάκρισης, της λογικής πάνω στην αλήθεια που ακούγεται από τους σοφούς, της προσέγγισης με ταπείνωση και ειλικρίνεια αυτού που γνωρίζει — αυτό το μονοπάτι παραμένει ανοιχτό, βιώσιμο, ο άμεσος δρόμος προς αυτό που δεν μπορεί να φτάσει με έμμεσα μέσα. Δεν απαιτεί τίποτα αδύνατο, ωστόσο απαιτεί τα πάντα — την προθυμία να αμφισβητηθεί κάθε υπόθεση, να απελευθερωθεί κάθε οικεία ταυτότητα, να σταθεί γυμνός μπροστά στην αλήθεια.

Για αυτόν που νιώθει την ανάδευση αυτής της κλήσης, που αισθάνεται κάτω από την επιφάνεια της ζωής μια βαθύτερη πραγματικότητα που περιμένει να γνωριστεί, η πρόσκληση είναι απλή: αναζητήστε τη διδασκαλία, βρείτε τον δάσκαλο, καλλιεργήστε τα προσόντα, εφαρμόστε τη λογική, και ανακαλύψτε μόνοι σας αυτό που αμέτρητα όντα πριν έχουν ανακαλύψει — ότι δεν είστε αυτό που πιστεύατε ότι είστε, ότι η αληθινή σας φύση είναι άπειρη, αιώνια, ελεύθερη.

Το φίδι ήταν πάντα σκοινί. Η δέσμευση ήταν πάντα φανταστική. Η απελευθέρωση που αναζητείται είναι η ίδια η φύση του αναζητητή. Αυτό είναι το μήνυμα που αντηχεί μέσα από αιώνες, περιμένοντας στη σιωπή μεταξύ σκέψεων, παρόν στο χώρο μεταξύ αναπνοών, έτοιμο να αναγνωριστεί στην καρδιά οποιουδήποτε στρέφει την προσοχή προς τα μέσα με ειλικρίνεια και θάρρος.

Είθε όλα τα όντα να πραγματοποιήσουν την αληθινή τους φύση. Είθε το φως της διάκρισης να ανατείλει σε κάθε νου. Είθε ο ωκεανός ελέους που είναι η χάρη του Γκουρού να ξεπλύνει την ψευδαίσθηση του χωρισμού, αποκαλύπτοντας τον ένα Εαυτό που ποτέ δεν διαιρέθηκε, ποτέ δεν δέθηκε, ποτέ δεν χρειαζόταν πραγματικά απελευθέρωση — γιατί αυτός μόνος είναι, ήταν και για πάντα θα είναι.

Intellectual property rights

The entire content of our website, including, but not limited to, texts, news, graphics, photographs, diagrams, illustrations, services provided and generally any kind of files, is subject to intellectual property (copyright) and is governed by the national and international provisions on Intellectual Property, with the exception of the expressly recognized rights of third parties.
Therefore, it is expressly prohibited to reproduce, republish, copy, store, sell, transmit, distribute, publish, perform, "download", translate, modify in any way, in part or in summary, without the express prior written consent of the Foundation. It is known that in case the Foundation consents, the applicant is obliged to explicitly refer via links (hyperlinks) to the relevant content of the Foundation's website. This obligation of the applicant exists even if it is not explicitly stated in the written consent of the Foundation.
Exceptionally, it is permitted to individually store and copy parts of the content on a simple personal computer for strictly personal use (private study or research, educational purposes), without the intention of commercial or other exploitation and always under the condition of indicating the source of its origin, without this in any way implies a grant of intellectual property rights.
It is also permitted to republish material for purposes of promoting the events and activities of the Foundation, provided that the source is mentioned and that no intellectual property rights are infringed, no trademarks are modified, altered or deleted.
Everything else that is included on the electronic pages of our website and constitutes registered trademarks and intellectual property products of third parties is their own sphere of responsibility and has nothing to do with the website of the Foundation.

Δικαιώματα πνευματικής ιδιοκτησίας

Το σύνολο του περιεχομένου του Δικτυακού μας τόπου, συμπεριλαμβανομένων, ενδεικτικά αλλά όχι περιοριστικά, των κειμένων, ειδήσεων, γραφικών, φωτογραφιών, σχεδιαγραμμάτων, απεικονίσεων, παρεχόμενων υπηρεσιών και γενικά κάθε είδους αρχείων, αποτελεί αντικείμενο πνευματικής ιδιοκτησίας (copyright) και διέπεται από τις εθνικές και διεθνείς διατάξεις περί Πνευματικής Ιδιοκτησίας, με εξαίρεση τα ρητώς αναγνωρισμένα δικαιώματα τρίτων.

Συνεπώς, απαγορεύεται ρητά η αναπαραγωγή, αναδημοσίευση, αντιγραφή, αποθήκευση, πώληση, μετάδοση, διανομή, έκδοση, εκτέλεση, «λήψη» (download), μετάφραση, τροποποίηση με οποιονδήποτε τρόπο, τμηματικά η περιληπτικά χωρίς τη ρητή προηγούμενη έγγραφη συναίνεση του Ιδρύματος. Γίνεται γνωστό ότι σε περίπτωση κατά την οποία το Ίδρυμα συναινέσει, ο αιτών υποχρεούται για την ρητή παραπομπή μέσω συνδέσμων (hyperlinks) στο σχετικό περιεχόμενο του Δικτυακού τόπου του Ιδρύματος. Η υποχρέωση αυτή του αιτούντος υφίσταται ακόμα και αν δεν αναγραφεί ρητά στην έγγραφη συναίνεση του Ιδρύματος.

Κατ’ εξαίρεση, επιτρέπεται η μεμονωμένη αποθήκευση και αντιγραφή τμημάτων του περιεχομένου σε απλό προσωπικό υπολογιστή για αυστηρά προσωπική χρήση (ιδιωτική μελέτη ή έρευνα, εκπαιδευτικούς σκοπούς), χωρίς πρόθεση εμπορικής ή άλλης εκμετάλλευσης και πάντα υπό την προϋπόθεση της αναγραφής της πηγής προέλευσής του, χωρίς αυτό να σημαίνει καθ’ οιονδήποτε τρόπο παραχώρηση δικαιωμάτων πνευματικής ιδιοκτησίας.

Επίσης, επιτρέπεται η αναδημοσίευση υλικού για λόγους προβολής των γεγονότων και δραστηριοτήτων του Ιδρύματος, με την προϋπόθεση ότι θα αναφέρεται η πηγή και δεν θα θίγονται δικαιώματα πνευματικής ιδιοκτησίας, δεν θα τροποποιούνται, αλλοιώνονται ή διαγράφονται εμπορικά σήματα.

Ό,τι άλλο περιλαμβάνεται στις ηλεκτρονικές σελίδες του Δικτυακού μας τόπου και αποτελεί κατοχυρωμένα σήματα και προϊόντα πνευματικής ιδιοκτησίας τρίτων ανάγεται στη δική τους σφαίρα ευθύνης και ουδόλως έχει να κάνει με τον Δικτυακό τόπο του Ιδρύματος.

Esoterism Academy

CIRCLE OF LIGHT

ESOTERISM STUDIES

ESOTERISM ACADEMY NEW ARTICLE

Sunday, March 19, 2023

SPRING EQUINOX (ΕΑΡΙΝΗ ΙΣΗΜΕΡΙΑ) 2799 (2023)

An Important Announcement

What is the New Man?

The "New Religion"

The "Eternal Religion"

Brotherhood

The True Religion

BUDDHA'S BOOKS SERIES

Μια Σημαντική Ανακοίνωση

Τι Είναι ο Νέος Άνθρωπος

Η «Νέα Θρησκεία»

Η «Αιώνια Θρησκεία»

Αδελφότητα

Η Αληθινή Θρησκεία

BUDDHA’S BOOKS SERIES

TAOΪSM

BUDDHISM

VEDANTA

3.The Path Beyond Action: A Journey to the Luminous Self

jKRISHNAMURTI

RELIGION

Quotes

Constantinos’s quotes

Copyright