Esoterism Academy: WHAT IS REALITY?

Sunday, April 23, 2023

WHAT IS REALITY?

Master, WHAT IS REALITY?…

It was the Spring of 1973... We had gone for a walk on the nearby beach... and we had walked quite a bit... we had come a long way from Home... There was still a chill in the air... but the sky was a deep blue, and the sun was just before sunset... It was Saturday... The shore was quite far from the road, and there were no people around.

He stood for a moment... The Master almost never answered immediately... it's not that he hesitated, or that he was thinking... I felt that he was quiet within himself... and then the word flowed out spontaneously, kindly, peacefully, like the sun that dissolves the clouds... you liked to listen to him, while he talked… but usually, he didn't talk much…

"REALITY IS... you cannot Perceive “what it is”... What Perception grasps is what is seen, not Reality, a phenomenon... all that you perceive are only phenomena... Even in Deepest Meditation only what is revealed to you is it seems"…

Some time passed… We continued to walk for some time…

"Let's sit here for a while"... he said... I waited for him to sit down and I sat down too, half turned towards the sea.

“If Reality cannot be perceived,” I asked hesitantly, “then… how can it be known?… how is it to be experienced?… can it be experienced?… I do not understand”…

"When all activity of Perception ceases... that reveals to you, that you exist, that you are something: nothing, or something, anything... then only does True Knowledge emerge... sourced, spontaneously, directly, from within... the Knowledge that you ARE, not that you are something, which is an activity of perception, a phenomenon.

True Nature is Knowledge, it is not made known, it is not known... any knowledge produced is a phenomenon.

Reality is outside the stillness, or movement of perception”…

“Master,” I said even more confused, having passed the limits of my understanding, “what's the difference? how are they different? In what are they different?'

He smiled at my embarrassment… but always cleared my doubts… so I expected.

"If I just tell you," he said, "you'll just understand"… "you have to do it, not understand it."

"Are you! You sit, you rise, you speak, you perceive, you meditate, you overturn the universe… you are not all these happenings… you are not even these activities… far behind them is HE who does all this… He simply IS HERE…”.

I was trying to "understand" what he was telling me...

“THIS, NOW, HERE… IS… It is not Existence, Subject, Perception, Experience, nothing… all these are phenomena… Neither Perception… nor Experience”…

I was talking to myself… to listen… to “understand”…

Master took a deep breath…

“You are still trying to perceive ... there is nothing to perceive ...

Just… BE HERE… THIS… not you… Free… outside of everything… within everything… THIS!, not some you!

Get up, run, shout, dance, laugh, clap… it's all a dream…

If THIS IS HERE, it doesn't matter what you do... it's only in the dream that things happen...

Let Life LEAD…stop being a hindrance”…

…

“TO BE HERE, a “State Empty of Perception”… It is not an “empty state”, but a Flowing Reality, Full of the Sense of Presence… THAT that IS HERE, Encompasses All…. From HERE Everything Emerges and HERE Everything Settles, (All Activities, All Phenomena, and Experiences)... THIS is the Support of all Subjective Activities and all objective differentiations.

A "State" without perceptual structures and without external content, beyond experience... A "State" Completely Transcendent... The Revelation of ESSENCE AS IT IS.

It is Pure SELF-VIEW, REAL SELF-KNOWLEDGE.

It is the ETERNAL FLOWING PRESENT… (not the evolving present, which is something external).

It is the TRUE KINGDOM OF GOD."

…

Many days later... It was afternoon again... We were sitting on the veranda of the House...

I had long ago, in an unsuspecting time, manifested my desire, my intention, to deal with "religions"... and they had explained to me that academic studies, even outside of Greece, are completely superficial... The Truth is elsewhere...

That afternoon I was deeply surprised when the Teacher told me about Aristotle!

“Later…” he began the conversation, “you will be given the opportunity to study the Ancient Philosophers… you have no idea how deep they have gone… there is some work that needs to be done here… I will talk to you about it another time when I have to….

Aristotle arrived at the Immovable Mind empirically… It had been introduced by Plato… The “tradition” goes back to Orphic Theology… And he logically formulated a fact… few understand what Aristotle says in the “First Philosophy”… you will understand in the future…”…

"Aristotle's NOUS (MIND), Plato's "Utterly Being", is IMMOVABLE because it is Understanding Complete in Itself, which Feels Itself, which Minds Itself (“noesis of noesis”, "intelligence of understanding").

This Consciousness is Uninterrupted Mental Energy, Theory (Abstract Seeing) of That Which Is, (Source Seeing, Immediate Spontaneous and Complete), Complete and Self-Sufficient. This Immutable Theory (which because it is Complete does not change, because it is already in its Completion) is Pure Bliss.

The Existence and Only of the Immovable Mind Draws all things to It and thus causes their "Motion"... Perception is "Mind Power", it moves to Completion in the Absolute Depth of Being... Because of the MIND Everything Moves, and everything has within it the "End" (the "ultimate purpose of all beings") towards Which They Complete... Perception, thought, sensation, matter, all "move"... All belong to the world of duality, therefore they move towards Oneness... All it is in the State of Potential ("in Power")... Only the MIND Is in Energy, Pure Energy"...

…

Later…. in my studies, which I did on religions, I would come across almost the same description of the Ultimate Reality…

In Plato... IS (Utterly Being) is reflected in Becoming, as Being, Idea, Soul, Formation of matter...

In TAOISM, in LAO CHE... The Tao, That Which Exists As It Exists, Beyond Phenomena, Manifests as Te, Source Energy, LifeStream, Which Produces Phenomena, Self-Development, and Completion...

In SAMKYA... PURUSA moves Prakriti (Cosmic Energy) which produces all subjective and objective phenomena...

In YOGAKARA… All Is Cittamatra, MIND ALONE… Vijnana, (i.e. subjectification of MIND), mental phenomena, world, (i.e. objectification of MIND)…

In the ZEN tradition… True mind Is “NO-MIND”… mind is only phenomenon, everything (in the “objective” world) is phenomenon…

And in all traditions, as far as I have understood and recorded, there are similar descriptions.

…

Many hours had passed... it had become dark... It was a quiet evening... High in the darkened sky the stars were visible... The sounds of the garden had died down... only a sweet smell came from the honeysuckle climbing the stone paddock... It was so the silence that you didn't want to break is alive...

I don't know how much time has passed...

“Master,” I whispered…

“ Shhh ”… interrupted me…

“Reality Is Great because it contains all… not because it is empty… Beyond all… transcends stillness and motion… all comes freely, all goes freely… no obstruction… only Eternity Remains.

Reality Is One because it has neither subjective perceptions nor objective characteristics... It is Absolute Freedom... it is not Abode...

Reality Is What You Live In… not its reflections in Subjective Perception, in thought, or in the world…

Reality Is True Life… the Awakening to Life, beyond the dream of subjective confusion and objective “experience”…

Reality Is Beyond Space… It Sustains Penetrates and Pervades all spaces of perception, all worlds, and all beings… It is the Precious Depth, the Completion of all…

Reality is not subject to differentiation, only within our "fantasies" there is differentiation.

The Reality, Formless in its Ultimate Essence enters into all forms, from God and the worlds, to the most hidden particle of dust... It perceives, thinks, feels, sees, hears, gestures and runs everywhere... and yet nothing Touches it...

Reality becomes man, god, Buddha... it plays all the roles and of all these nothing remains... but only the Deepest... It remains higher than the saint and further from the sinner, in the Eternal Absence which is the True Presence, Here where Nothing Becomes Everything…”…

…

We were sitting like that... and the night was moving in its own time... Soon it would be dawn...

Master slowly got up… “Go rest…” he simply said…

I got up, greeted him, and with slow steps crossed the yard, went out into the street, and went down to the shore... I found a place and sat near the sea, which whispered, life, secrets all... and I breathed deeply... Millions of years now, the sun he came out every morning, brand new… to cross one more day, one more life… until Eternal Truth Dawned…

I got up with the first ray of sunshine that touched me and made my way home… Another day, for those who need one more day… but deep inside I felt that there was only One Eternal Day… Infinite Peace… Profound Silence… and the world was running like a silent film... with movements whose meaning I no longer recognized...

ΤΙ ΕΙΝΑΙ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ;

Δάσκαλε, ΤΙ ΕΙΝΑΙ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ;…

Ήταν Άνοιξη του 1973… Είχαμε βγει να περπατήσουμε στην κοντινή παραλία… κι είχαμε περπατήσει αρκετά… είχαμε απομακρυνθεί πολύ από το Σπίτι… Υπήρχε ακόμα ψύχρα στην ατμόσφαιρα… ο ουρανός όμως ήταν καταγάλανος, κι ο ήλιος έγερνε λίγο πριν τη δύση του… Ήταν Σάββατο… Η ακτή ήταν αρκετά μακριά από τον δρόμο, και δεν υπήρχαν άνθρωποι εκεί γύρω.

Στάθηκε μια στιγμή… Ο Δάσκαλος δεν απαντούσε, ποτέ σχεδόν, αμέσως… δεν είναι ότι δίσταζε, ή ότι σκεφτόταν… ένοιωθα πως έκανε ησυχία μέσα του…και μετά ο λόγος ανάβλυζε αυθόρμητα, ευγενικά, ειρηνικά, σαν τον ήλιο που διαλύει τα σύννεφα… σου άρεσε να τον ακούς, όσο μιλούσε… αλλά συνήθως δεν μιλούσε πολύ…

«Η ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ ΕΙΝΑΙ… δεν μπορείς να Αντιληφθείς «τι είναι»… Ό,τι συλλαμβάνει η Αντίληψη, είναι αυτό που φαίνεται, όχι η Πραγματικότητα, ένα φαινόμενο… όλα όσα αντιλαμβάνεσαι είναι μονάχα φαινόμενα… Ακόμα και στον Βαθύτερο Διαλογισμό σου αποκαλύπτεται μόνο αυτό που φαίνεται»…

Πέρασε λίγη ώρα… Συνεχίσαμε να περπατάμε για κάμποσο…

«Ας καθίσουμε λίγο εδώ»… είπε… Περίμενα να καθίσει και κάθισα κι εγώ, μισογυρισμένος προς την θάλασσα.

«Αν η Πραγματικότητα δεν μπορεί να γίνει αντιληπτή», ρώτησα διστακτικά, «τότε… πως μπορεί να γίνει γνωστή;… με ποιο τρόπο πρέπει να βιωθεί;… μπορεί να βιωθεί;… δεν καταλαβαίνω»…

«Όταν σταματήσει κάθε δραστηριότητα Αντίληψης… που σου φανερώνει, ότι υπάρχεις, ότι είσαι κάτι: τίποτα, ή κάτι, οτιδήποτε… τότε μόνον αναδύεται η Αληθινή Γνώση… πηγαία, αυθόρμητα, άμεσα, από μέσα… η Γνώση ότι ΕΙΣΑΙ, όχι ότι είσαι κάτι, που είναι δραστηριότητα αντίληψης, φαινόμενο.

Η Αληθινή Φύση Είναι Γνώση, δεν γίνεται γνωστή, δεν γνωρίζεται… οποιαδήποτε γνώση παράγεται είναι φαινόμενο.

Η Πραγματικότητα είναι έξω από την ακινησία, ή την κίνηση της αντίληψης»…

«Δάσκαλε», είπα ακόμα πιο μπερδεμένος, έχοντας ξεπεράσει τα όρια της κατανόησής μου, «ποια είναι η διαφορά; πως διαφέρουν; σε τι διαφέρουν;».

Χαμογέλασε με την αμηχανία μου… αλλά πάντα μου διέλυε τις απορίες… έτσι περίμενα.

«Αν σου το πω απλά», είπε, «θα το καταλάβεις απλά»… «πρέπει να το κάνεις, όχι να το καταλάβεις».

«Είσαι Εσύ! Κάθεσαι, σηκώνεσαι, μιλάς, αντιλαμβάνεσαι, διαλογίζεσαι, αναποδογυρίζεις το σύμπαν…δεν είσαι όλα αυτά τα συμβάντα… δεν είσαι καν αυτές οι δραστηριότητες… πολύ πίσω από αυτά υπάρχει ΑΥΤΟΣ που τα κάνει όλα αυτά… Απλά ΕΙΝΑΙ ΕΔΩ…».

Προσπαθούσα να «καταλάβω» τι μου έλεγε…

«ΑΥΤΟ, ΤΩΡΑ, ΕΔΩ… ΕΙΝΑΙ… Δεν είναι Ύπαρξη, Υποκείμενο, Αντίληψη, Εμπειρία, τίποτα… όλα αυτά είναι φαινόμενα… Ούτε Αντίληψη…ούτε Εμπειρία»…

μιλούσα στον εαυτό μου… να ακούσω… να «καταλάβω»…

Ο Δάσκαλος ανάσανε βαθιά…

«Ακόμα προσπαθείς να αντιληφθείς… δεν υπάρχει τίποτα να αντιληφθείς…

Απλά… ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΕΔΩ… ΑΥΤΟ… όχι εσύ… Ελεύθερο… έξω από όλα… μέσα στο κάθε τι… ΑΥΤΟ!, όχι κάποιο εσύ!

Σήκω, τρέξε, φώναξε, χόρεψε, γέλα, χτύπα παλαμάκια… όλα είναι όνειρο…

Αν ΕΙΝΑΙ ΕΔΩ, δεν έχει καμιά σημασία τι κάνεις εσύ… μόνο μέσα στο όνειρο τα πράγματα αποκτούν σημασία...

Άφησε την Ζωή να ΟΔΗΓΕΙ… σταμάτα να είσαι εμπόδιο»…

…

«ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΕΔΩ, μια «Κατάσταση Άδεια από Αντίληψη»… Δεν είναι μια «κενή κατάσταση», αλλά μια Ρέουσα Πραγματικότητα, Πλήρης από την Αίσθηση Παρουσίας… ΑΥΤΟ που ΕΙΝΑΙ ΕΔΩ, τα Περικλείνει Όλα…. Από ΕΔΩ Αναδύονται Όλα κι ΕΔΩ Καταλαγιάζουν Όλα, (Όλες οι Δραστηριότητες, Όλα τα Φαινόμενα κι οι εμπειρίες)… ΑΥΤΟ Είναι το Υποστήριγμα όλων των Υποκειμενικών Δραστηριοτήτων κι όλων των αντικειμενικών διαφοροποιήσεων.

Μια «Κατάσταση» χωρίς αντιληπτικές δομές και χωρίς εξωτερικό περιεχόμενο, πέρα από την εμπειρία… Μια «Κατάσταση» Τελείως Υπερβατική… Η Αποκάλυψη της ΟΥΣΙΑΣ ΩΣ ΕΧΕΙ.

Είναι η Καθαρή ΑΥΤΟΘΕΑΣΗ, η ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗ ΑΥΤΟΓΝΩΣΙΑ.

Είναι το ΑΙΩΝΙΟ ΠΑΡΟΝ που Ρέει… (όχι το εξελισσόμενο παρόν, που είναι κάτι εξωτερικό).

Είναι το ΑΛΗΘΙΝΟ ΒΑΣΙΛΕΙΟ ΤΟΥ ΘΕΙΟΥ».

…

Πολλές μέρες μετά… Ήταν πάλι απόγευμα… Καθόμασταν στην βεράντα του Σπιτιού…

Είχα πριν πολύ καιρό, σε ανύποπτο χρόνο εκδηλώσει την επιθυμία, την πρόθεσή μου, να ασχοληθώ με τις «θρησκείες»… και μου είχαν εξηγήσει ότι οι ακαδημαϊκές σπουδές, ακόμα κι έξω από την Ελλάδα, είναι τελείως επιφανειακές… Η Αλήθεια είναι αλλού…

Εκείνο το απόγευμα ένοιωσα βαθιά έκπληξη όταν ο Δάσκαλος μου μίλησε για τον Αριστοτέλη!

«Αργότερα…», ξεκίνησε την κουβέντα, «θα σου δοθεί η ευκαιρία να μελετήσεις τους Αρχαίους Φιλοσόφους… δεν φαντάζεσαι πόσο βαθιά έχουν φτάσει… υπάρχει κάποιο έργο που χρειάζεται να γίνει εδώ… θα σου μιλήσω άλλη ώρα για αυτό, όταν πρέπει….

Ο Αριστοτέλης έφτασε στον Ακίνητο Νου εμπειρικά… Είχε μυηθεί από τον Πλάτωνα… Η «παράδοση» πάει πίσω στην Ορφική Θεολογία… Και διατύπωσε λογικά ένα γεγονός… ελάχιστοι καταλαβαίνουν τι λέει ο Αριστοτέλης στην «Πρώτη Φιλοσοφία»… θα καταλάβεις στο μέλλον…»…

«Ο ΝΟΥΣ του Αριστοτέλη (το «Παντελώς Ον» του Πλάτωνα) είναι ΑΚΙΝΗΤΟΣ γιατί Είναι Νόηση Πλήρης στον Εαυτό της, που Συναισθάνεται τον Εαυτό της, που Νοεί τον Εαυτό της («νόηση νοήσεως»).

Αυτή η Νόηση είναι Αδιάλειπτη Νοητική Ενέργεια, Θεωρία Αυτού που Είναι, (Θεωρία Πηγαία, Άμεση Αυθόρμητη και Πλήρης), Ολοκληρωμένη κι Αυτάρκης. Η Αναλλοίωτη Αυτή Θεωρία (που επειδή είναι Ολοκληρωμένη δεν αλλάζει, γιατί βρίσκεται ήδη στην Ολοκλήρωσή της) είναι Καθαρή Μακαριότητα.

Η Ύπαρξη και Μόνο του Ακίνητου Νου Έλκει τα πάντα σε Αυτό κι έτσι προκαλεί την «Κίνησή» τους… Η Αντίληψη είναι «Δυνάμει Νους», κινείται για να Ολοκληρωθεί στο Απόλυτο Βάθος του Όντος… Εξαιτίας του ΝΟΥ Όλα Κινούνται, όλα έχουν μέσα τους το «Τέλος» (τον «τελικό σκοπό όλων των όντων») προς το Οποίο Ολοκληρώνονται… Η Αντίληψη, η σκέψη, η αίσθηση, η ύλη, όλα «κινούνται»… Όλα ανήκουν στον κόσμο της δυαδικότητας, για αυτό κινούνται προς την Ενότητα… Όλα είναι στην Κατάσταση Δυνατότητας («εν Δυνάμει»)… Μόνον ο ΝΟΥΣ Είναι Εν Ενεργεία, Καθαρή Ενέργεια»…

…

Αργότερα…. στις μελέτες μου, που έκανα πάνω στις θρησκείες, θα συναντούσα την ίδια σχεδόν περιγραφή της Έσχατης Πραγματικότητας…

Στον Πλάτωνα… Το ΕΙΝΑΙ αντανακλάται στο Γίγνεσθαι, σαν Είναι, Ιδέα, Ψυχή, Μορφοποίηση της ύλης..

Στον ΤΑΟΪΣΜΟ, στον ΛΑΟ ΤΣΕ… Το Ταό, Αυτό που Υπάρχει Με τον Τρόπο που Υπάρχει, πέρα από τα φαινόμενα, Εκδηλώνεται σαν Τε, Πηγαία Ενέργεια, Ρεύμα Ζωής, που Παράγει τα φαινόμενα, Αυτοανάπτυξη κι Ολοκλήρωση…

Στο ΣΑΜΚΥΑ… Το ΠΟΥΡΟΥΣΑ κινεί την Πρακρίτι (την Κοσμική Ενέργεια) που παράγει όλα τα υποκειμενικά κι αντικειμενικά φαινόμενα…

Στο ΓΙΟΓΚΑΚΑΡΑ… Όλα Είναι Τσιτταμάτρα, ΜΟΝΟΝ-ΝΟΥΣ… Βιτζνάνα, ( δηλαδή υποκειμενοποίηση του ΝΟΥ), νοητικά φαινόμενα, κόσμος, (δηλαδή αντικειμενοποίηση του ΝΟΥ)…

Στην παράδοση ΖΕΝ… Ο Αληθινός νους Είναι «ΟΧΙ-ΝΟΥΣ»… ο νους είναι μόνο φαινόμενα, όλα (στον «αντικειμενικό» κόσμο) είναι φαινόμενα…

Και σε όλες τις παραδόσεις, από όσο έχω κατανοήσει κι έχω καταγράψει, υπάρχουν ανάλογες περιγραφές.

…

Είχαν περάσει πολλές ώρες… είχε νυχτώσει… Ήταν ένα ήσυχο βράδι… Ψηλά στον ουρανό που είχε σκοτεινιάσει για τα καλά φαίνονταν τα αστέρια… Οι ήχοι του κήπου είχαν σωπάσει… έρχονταν μόνο μια γλυκιά μυρωδιά από το αγιόκλημα που ήταν σκαρφαλωμένο στη πέτρινη μάντρα… Ήταν τόσο ζωντανή η ησυχία που δεν ήθελες να την σπάσεις…

Δεν ξέρω πόση ώρα πέρασε…

«Δάσκαλε», ψιθύρισα…

«Σσσς»… με διέκοψε…

«Η Πραγματικότητα Είναι Μεγάλη γιατί τα περιέχει όλα… όχι γιατί είναι κενή… Πέρα από όλα… ξεπερνάει την ακινησία και την κίνηση… όλα έρχονται ελεύθερα, όλα φεύγουν ελεύθερα… κανένα εμπόδιο… μόνο η Αιωνιότητα Μένει.

Η Πραγματικότητα Είναι Μία γιατί δεν έχει ούτε υποκειμενικές αντιλήψεις, ούτε αντικειμενικά χαρακτηριστικά… Είναι η Απόλυτη Ελευθερία… δεν είναι Διαμονή…

Η Πραγματικότητα Είναι Αυτό που Ζεις… όχι οι αντικατοπτρισμοί της στην Υποκειμενική Αντίληψη, στην σκέψη, ή στον κόσμο…

Η Πραγματικότητα Είναι η Αληθινή Ζωή… το Ξύπνημα στην Ζωή, πέρα από το όνειρο της υποκειμενικής σύγχυσης και της αντικειμενικής «εμπειρίας»…

Η Πραγματικότητα Είναι Πέρα από το Χώρο… Υποστηρίζει Εισδύει και Διαπερνά όλους τους χώρους της αντίληψης, όλους τους κόσμους, και όλα τα όντα… Αποτελεί το Πολύτιμο Βάθος, την Ολοκλήρωση των πάντων…

Η Πραγματικότητα δεν υπόκειται σε διαφοροποίηση, μόνο μέσα στις «φαντασιώσεις» μας υπάρχει διαφοροποίηση.

Η Πραγματικότητα, Άμορφη στην Ύστατη Ουσία της μπαίνει σε όλες τις μορφές, από τον Θεό και τους κόσμους, μέχρι το πιο κρυμμένο μόριο σκόνης… Αντιλαμβάνεται, σκέπτεται, αισθάνεται, βλέπει, ακούει, χειρονομεί και τρέχει παντού… κι όμως τίποτα δεν την Αγγίζει…

Η Πραγματικότητα γίνεται άνθρωπος, θεός, Βούδας… παίζει όλους τους ρόλους κι από όλα αυτά τίποτα δεν μένει… παρά μονάχα το πιο Βαθύ… Μένει πιο ψηλά από τον άγιο και πιο μακριά από τον αμαρτωλό, στην Αιώνια Απουσία που Είναι η Αληθινή Παρουσία, Εδώ που το Τίποτα Γίνεται το Παν…»…

…

Καθόμασταν έτσι… κι η νύχτα προχωρούσε με τον δικό της χρόνο… Σε λίγο θα ξημέρωνε…

Ο Δάσκαλος σηκώθηκε αργά… «Πήγαινε να ξεκουραστείς…» είπε απλά…

Σηκώθηκα, τον χαιρέτησα και με αργά βήματα διέσχισα την αυλή, βγήκα στον δρόμο και κατηφόρισα προς την ακτή… Βρήκα ένα μέρος και κάθισα κοντά στην θάλασσα, που ψιθύριζε, τη ζωή, τα μυστικά όλα… κι ανάσανα βαθιά… Εκατομμύρια χρόνια τώρα, ο ήλιος έβγαινε κάθε πρωί, ολοκαίνουργιος… να διασχίσει ακόμα μια μέρα, ακόμα λίγη ζωή… μέχρι να Ανατείλει η Παντοτινή Αλήθεια…

Σηκώθηκα με την πρώτη ηλιαχτίδα που με ακούμπησε και πήρα το δρόμο για το σπίτι μου… Ακόμα μια μέρα, για όσους χρειάζονται ακόμα μια μέρα… αλλά βαθιά μέσα μου ένοιωθα πως υπήρχε Μόνο Μια Αιώνια Ημέρα… Απέραντη Γαλήνη… Βαθιά Σιωπή… κι ο κόσμος έτρεχε σαν βουβή ταινία… με κινήσεις που δεν αναγνώριζα πια το νόημά τους…

Monday, 1 December, 2025

17. The Unveiling: A Journey to the Shores of Transcendence

Introduction: The Eternal Voice Speaking Through Time

In the vast cathedral of human history, where epochs rise and fall like tides upon an endless shore, there echoes a singular Voice—not heard with ears, but felt in the trembling depths of consciousness itself. This Voice speaks not in the tongue of nations, nor in the dialects of competing creeds, but in the wordless language of pure Being. Those who have stood in its presence, across millennia and continents, beneath different stars and within different temples, all bear witness to the same ineffable Truth: that which was, is, and ever shall be.

The seeker who approaches the study of humanity's sacred traditions with eyes unclouded by partisan fervor discovers something extraordinary. Like a traveler ascending a mountain by different paths, each pilgrim describes the same summit, the same crystalline air, the same infinite vista spreading before them. Whether they call it enlightenment or salvation, union or awakening, the mystics of every age point toward an identical horizon—the Realization of the Transcendent State, that moment when the finite dissolves into the Infinite, when the dewdrop slips into the shining sea.

This is the religious phenomenon in its essence: not the accumulation of dogmas, not the architecture of ritual, not even the poetry of scripture, but the direct encounter between human consciousness and that which stands beyond all names. It is the sudden flowering of the soul into dimensions it never knew existed, yet which feel more ancient than memory itself.

The Natural Religion: Where the Divine and Human Meet

When we speak of a Universal Natural Religion, we speak not of constructing yet another edifice of belief upon the already crowded landscape of faith. We speak instead of that pristine moment before all religions were born—the moment of contact, of revelation, of seeing. It is natural not because it springs from human imagination alone, like water from a well we have dug ourselves, but because it emerges from the very ground of human nature, like a spring bursting forth from depths we did not create and cannot control.

Consider the lotus that grows in muddy water, its roots deep in darkness, yet pushing upward toward light until it breaks the surface and blooms in radiant purity. So too does this potential lie coiled within every human heart—the capacity to transcend the mud and murk of ordinary consciousness and open to that Light which illuminates all things. This is not a gift bestowed from without, though neither is it achieved by will alone. It is, rather, the recognition of what has always been present, waiting like a treasure buried in the field of one's own being.

The mystic does not manufacture the Divine; the Divine reveals itself. Yet neither does the seeker remain passive, for the revelation requires a prepared vessel, a consciousness refined and made receptive through practice, through yearning, through the gradual dissolution of those veils that separate the knower from the Known. It is like the meeting of fire and wood—neither can claim sole responsibility for the flame that dances between them, consuming and illuminating simultaneously.

In this lies the great paradox that confounds the merely intellectual mind: Is humanity saved by grace, or do we redeem ourselves through effort? The question itself betrays a consciousness still trapped in duality, still seeing subject and object as separate entities negotiating across an unbridgeable divide. But at the level of direct experience, such distinctions dissolve like ice under the spring sun. There is only the event itself—the breakthrough, the opening, the sudden expansion of being into dimensions previously unimagined.

Those who argue endlessly about salvation versus self-realization are like people standing outside a garden, debating whether roses grow through the power of sunlight or the fertility of soil, while inside, the roses simply bloom, unconcerned with theological categories. The Realization of Transcendence is a fact that precedes all interpretations, a living experience that needs no justification beyond its own self-evident reality.

The Common Ground: Essential Truths Beneath All Forms

Though religions dress themselves in different garments, speak in different tongues, and point with different gestures, they all point toward the same Moon. Beneath the diversity of expression lies a unity of essence, certain fundamental truths that recur with remarkable consistency wherever humans have touched the hem of the Absolute.

The Mystery of Consciousness

First among these is the revelation of Consciousness itself—not as a mere function of the brain, not as an accidental byproduct of neural complexity, but as the very Substance of existence. Like a river that appears separate from its source, consciousness in its everyday operations seems local, limited, bound to the individual organism. Yet trace it back to its origin, and one discovers that all streams flow from a single Ocean, vast and bottomless.

This Consciousness—call it Awareness, Being, the Ground of All—is both the stage upon which the drama of existence unfolds and the light by which it is seen. It is simultaneously the most intimate and immediate aspect of our experience (for we are never not conscious) and the most transcendent and absolute (for it precedes and encompasses all particular experiences). To realize this directly, not as a concept but as lived reality, is to understand oneself not as a isolated wave but as the entire Ocean temporarily expressing itself in wave-form.

Yet this same Consciousness, infinite and undivided in its essence, refracts through the prism of manifestation into countless shades and variations. It appears now as thought, now as sensation, now as emotion; it operates on material, energetic, mental, and spiritual planes. Like white light passing through a crystal, pure Consciousness disperses into a spectrum of experiences, each with its own quality and character, yet all arising from the same source.

The Eternal Dance of Creation

From this understanding flows a second truth: the distinction between the Transcendent and the mundane, between that which stands beyond all limitation and that which exists within the realms of time, space, and causality. The mystics speak of this as the descent of the One into the Many, the eternal movement whereby the Absolute manifests itself in relative forms.

Imagine a vast ocean stretching to every horizon, its surface stirred by winds into waves, currents, and foam. Each wave rises for a moment, catching the light, bearing its unique shape and character, then falls back into the whole. The wave is not other than the ocean, yet neither is it the totality of the ocean. So too does creation emerge from the Transcendent—distinct yet not separate, temporary yet expressing something eternal.

The manifested world arranges itself in concentric circles, like ripples spreading from where a stone has struck water. There is the material realm, most dense and defined, where rocks endure and bodies decay. Beyond this lies the energetic dimension, where forces flow and interact, visible only by their effects. Further still extends the mental plane, where thoughts coalesce and dissolve like clouds in an endless sky. And most subtle of all, the spiritual realm, where forms thin to transparency and being itself becomes luminous with awareness.

Through all these realms, the Transcendent shines, as the sun shines through windows of different colors, appearing red in one, blue in another, yet remaining always the same light.

The Human Paradox

Within this vast architecture of being, humanity occupies a unique and poignant position. The human being is revealed as Consciousness itself taking material form, eternity gazing out through temporal eyes, the Infinite experiencing itself through finite limitations. Each person is simultaneously a creature of the world—bound by physical laws, subject to birth and death, shaped by circumstance—and a child of the Absolute, carrying within themselves the seed of limitless awareness.

This dual nature is the source of humanity's existential predicament and its transcendent possibility. Identified exclusively with the body, the senses, the thinking mind, one experiences oneself as separate, vulnerable, ultimately mortal. One lives as a fragment, always seeking completion in external things—pleasure, possessions, relationships, achievements—none of which can satisfy the infinite hunger within.

Yet this same consciousness that identifies with limitation can, through grace and effort combined, awaken to its true nature. The prison is made of gossamer, the chains of mist. What binds us is not external force but ignorance—not moral failing but mistaken identity. We have forgotten who we are, and in that forgetting, have condemned ourselves to suffer the anxiety of separation.

The Path of Completion

The fourth essential truth speaks to the possibility and process of transformation, the journey from ignorance to realization, from bondage to freedom. This is not a journey through space, for the destination is nowhere other than here. It is not a journey through time, for the truth exists now as fully as it ever will. It is, rather, a journey through the layers of one's own being, a peeling away of false identifications, a progressive transparency to one's own essential nature.

The mystics describe this journey in stages, each representing a transcendence of a particular limitation. First comes the transcendence of pure physicality—the recognition that one is not merely this body, this collection of flesh and bone. The body is seen as an instrument, a temple, a temporary vehicle, but not the Self.

Next unfolds the transcendence of the sensory-intellectual apparatus. One learns to witness thoughts rather than be carried away by them, to observe perceptions rather than take them as absolute reality. The ego, that constructed sense of separate selfhood, is seen through as a functional fiction, useful perhaps for navigating the world but not to be mistaken for one's deepest identity.

More subtle still is the transcendence of the individual spirit, that sense of being a unique soul on a personal journey. Here the process moves through three profound transitions: from the personal to the transpersonal, from the individual to the universal, from the defined to the infinite. Like a drop of water approaching the ocean, the boundaries begin to thin, the membrane between inside and outside growing permeable.

The medium of this transformation is awareness itself—not the content of consciousness but the witnessing presence that observes all content. By turning attention upon attention itself, by becoming aware of awareness, consciousness begins to recognize its own nature. It is like the eye learning to see itself, not in a mirror but directly, by becoming conscious of seeing itself seeing.

What results from this complete journey is nothing less than the Realization of Transcendent Consciousness—awareness freed from all limitations, knowing itself as it truly is. This is not unconsciousness; it is super-consciousness. It is not emptiness but fullness beyond measure. It is not the annihilation of the self but its expansion to encompass all selves, all experiences, all manifestations, while simultaneously resting in the unmanifest source of all.

The Promise and the Paradox

This Universal Natural Religion, this direct path to transcendent realization, exists as a perpetual possibility, written into the very structure of human consciousness. Yet as a historical reality, as a widespread social movement, it faces profound limitations. Like a delicate flower that blooms only under precise conditions, the full realization of transcendence requires not only teaching but readiness, not only method but grace, not only knowledge but transformation.

In any age, only a limited circle of individuals will have access to the necessary information, the capable teachers, the conducive circumstances. Even among these, fewer still will possess the combination of aspiration, dedication, and ripeness required to pursue the path to completion. This is not elitism but simple recognition of the rarity of conditions required for such an undertaking.

The transformation of consciousness is perhaps the most demanding journey a human being can undertake. It requires nothing less than the death of everything one has taken oneself to be, the surrender of every cherished certainty, the willingness to venture into unknown territories with no guarantee of safe return. Small wonder that most, even when glimpsing the possibility, choose the familiar suffering of separation over the terrifying freedom of transcendence.

Perhaps, across the centuries to come, as humanity slowly matures and as the accumulated wisdom of mystical traditions becomes more widely available, more souls will turn toward this inward journey. Perhaps the Universal Natural Religion will, in time, cease to be the province of scattered individuals and small communities and become a more widespread recognition of our common spiritual ground.

Yet whether this comes to pass matters less than the eternal truth itself: that the possibility exists now, has always existed, will always exist. In every moment, Consciousness stands ready to reveal itself to itself, the Transcendent ready to manifest within the immanent, the Absolute available to be realized by those with eyes to see.

Conclusion: An Invitation to the Infinite

The words written here are but fingers pointing at the moon, shadows cast by an invisible light, echoes of a music too subtle for ordinary hearing. They can inform and inspire, clarify and illuminate, but they cannot substitute for the direct experience they attempt to describe. The map is not the territory, the menu is not the meal, and no description of fire, however eloquent, can warm the soul as a single spark of actual realization.

Those who feel a resonance with these truths, who sense within themselves a yearning for that which transcends all yearning, are invited not to belief but to investigation. Not to adopt a new set of ideas but to venture into the laboratory of consciousness itself, there to discover directly what words can only approximate.

The path has been walked before; the territory has been mapped. Saints and sages, mystics and contemplatives across all traditions have left their testimonies, their methods, their encouragements. Yet each seeker must ultimately make the journey alone, must cross the threshold that divides knowing about from knowing directly, must surrender into that Mystery which can never be contained in concepts but only lived, breathed, become.

In the silence between these words, in the space between one thought and the next, the Transcendent awaits—not as something foreign to be achieved but as the very ground of being, closer than breathing, nearer than hands and feet. It has never been absent; we have only been looking elsewhere. It has never been hidden; we have only refused to see.

May these reflections serve as a small beacon for those navigating the vast ocean of existence, a reminder that beyond the storm and stress of ordinary life lies a peace that passes understanding, a joy that needs no cause, a freedom that knows no bounds. The shore of Transcendence is not distant—it is here, now, always.

One need only stop running, turn inward, and allow the waves of surface consciousness to settle into stillness. There, in the clear depths, Reality reveals itself as it always has been: infinite, eternal, unchanging—and identical with one's own most intimate nature.

The journey home is the recognition that we have never left. The arrival is the understanding that we have always been here. And the Transcendent, revealed at last, is seen to have been the one seeking itself through all our seeking, the one knowing itself through all our knowing, the one Being expressing itself through all our becoming.

This is the essence of the religious phenomenon, beyond all religions yet the heart of them all: Consciousness awakening to its own nature, the Absolute recognizing itself in the mirror of manifestation, the One celebrating its own infinite nature through the joy of self-discovery.

Here the journey ends and begins again, forever and always, in the eternal now where all seeking ceases and only Being remains—luminous, infinite, free.

…

Η Αποκάλυψη: Ένα Ταξίδι στις Ακτές της Υπέρβασης

Εισαγωγή: Η Αιώνια Φωνή που Μιλά Μέσα από τον Χρόνο

Στον απέραντο καθεδρικό ναό της ανθρώπινης ιστορίας, όπου οι εποχές ανεβαίνουν και πέφτουν σαν κύματα σε μια ατέρμονη ακτή, αντηχεί μια μοναδική Φωνή – όχι ακουσμένη με τα αυτιά, αλλά αισθητή στα τρεμάμενα βάθη της ίδιας της συνείδησης. Αυτή η Φωνή δεν μιλά στη γλώσσα των εθνών ούτε στις διαλέκτους των ανταγωνιστικών δογμάτων, αλλά στη χωρίς λέξεις γλώσσα της καθαρής Ύπαρξης. Όσοι στάθηκαν στην παρουσία της, ανά τους αιώνες και τις ηπείρους, κάτω από διαφορετικά αστέρια και μέσα σε διαφορετικούς ναούς, όλοι μαρτυρούν την ίδια ανέκφραστη Αλήθεια: αυτό που ήταν, είναι και θα είναι για πάντα.

Ο αναζητητής που προσεγγίζει τη μελέτη των ιερών παραδόσεων της ανθρωπότητας με μάτια απαλλαγμένα από κομματικό φανατισμό ανακαλύπτει κάτι το εξαιρετικό. Σαν ταξιδιώτης που ανεβαίνει ένα βουνό από διαφορετικά μονοπάτια, κάθε προσκυνητής περιγράφει την ίδια κορυφή, τον ίδιο κρυστάλλινο αέρα, την ίδια άπειρη θέα που απλώνεται μπροστά του. Είτε το ονομάζουν φώτιση είτε σωτηρία, ένωση ή αφύπνιση, οι μύστες κάθε εποχής δείχνουν προς τον ίδιο ορίζοντα – την Πραγμάτωση της Υπερβατικής Κατάστασης, εκείνη τη στιγμή που το πεπερασμένο διαλύεται στο Άπειρο, όταν η σταγόνα γλιστράει στη λάμπουσα θάλασσα.

Αυτό είναι το θρησκευτικό φαινόμενο στην ουσία του: όχι η συσσώρευση δογμάτων, όχι η αρχιτεκτονική της τελετουργίας, ούτε καν η ποίηση της γραφής, αλλά η άμεση συνάντηση ανάμεσα στην ανθρώπινη συνείδηση και σε αυτό που βρίσκεται πέρα από κάθε όνομα. Είναι η ξαφνική άνθιση της ψυχής σε διαστάσεις που ποτέ δεν γνώριζε ότι υπήρχαν, αλλά που αισθάνονται πιο αρχαίες από την ίδια τη μνήμη.

Η Φυσική Θρησκεία: Εκεί όπου το Θείο και το Ανθρώπινο Συναντώνται

Όταν μιλάμε για μια Παγκόσμια Φυσική Θρησκεία, δεν μιλάμε για την κατασκευή ακόμα ενός οικοδομήματος πίστης πάνω στο ήδη γεμάτο τοπίο της πίστης. Μιλάμε για εκείνη την παρθένα στιγμή πριν γεννηθούν όλες οι θρησκείες – τη στιγμή της επαφής, της αποκάλυψης, του βλέμματος. Είναι φυσική όχι επειδή πηγάζει αποκλειστικά από την ανθρώπινη φαντασία, σαν νερό από πηγάδι που σκάψαμε μόνοι μας, αλλά επειδή αναβλύζει από το ίδιο το έδαφος της ανθρώπινης φύσης, σαν πηγή που ξεπηδά από βάθη που δεν δημιουργήσαμε και δεν μπορούμε να ελέγξουμε.

Σκεφτείτε τον λωτό που φυτρώνει σε λασπωμένα νερά, με τις ρίζες του βαθιά στο σκοτάδι, αλλά σπρώχνει προς τα πάνω προς το φως μέχρι να σπάσει την επιφάνεια και να ανθίσει σε ακτινοβόλα καθαρότητα. Έτσι ακριβώς κείτεται κουλουριασμένη μέσα σε κάθε ανθρώπινη καρδιά αυτή η δυνατότητα – η ικανότητα να υπερβεί τη λάσπη και τη θολούρα της συνηθισμένης συνείδησης και να ανοιχτεί σε εκείνο το Φως που φωτίζει τα πάντα. Αυτό δεν είναι δώρο που δίνεται από έξω, αν και ούτε επιτυγχάνεται με τη θέληση μόνο. Είναι, μάλλον, η αναγνώριση αυτού που πάντα υπήρχε, περιμένοντας σαν θησαυρός θαμμένος στο χωράφι της ίδιας της ύπαρξής μας.

Ο μύστης δεν κατασκευάζει το Θείο· το Θείο αποκαλύπτεται μόνο του. Ωστόσο, ο αναζητητής δεν παραμένει παθητικός, γιατί η αποκάλυψη απαιτεί ένα προετοιμασμένο δοχείο, μια συνείδηση εξευγενισμένη και δεκτική μέσω της άσκησης, της λαχτάρας, της σταδιακής διάλυσης εκείνων των πέπλων που χωρίζουν τον γνώστη από το Γνωστό. Είναι σαν τη συνάντηση φωτιάς και ξύλου – κανένας από τους δύο δεν μπορεί να διεκδικήσει αποκλειστική ευθύνη για τη φλόγα που χορεύει ανάμεσά τους, καταναλώνοντας και φωτίζοντας ταυτόχρονα.

Εδώ βρίσκεται το μεγάλο παράδοξο που μπερδεύει τον απλώς διανοητικό νου: Σώζεται η ανθρωπότητα με τη χάρη ή εξαγνιζόμαστε μόνοι μας με την προσπάθεια; Το ίδιο το ερώτημα προδίδει μια συνείδηση ακόμα παγιδευμένη στη δυαδικότητα, που βλέπει ακόμα υποκείμενο και αντικείμενο ως ξεχωριστές οντότητες που διαπραγματεύονται πάνω από ένα αγεφύρωτο χάσμα. Αλλά στο επίπεδο της άμεσης εμπειρίας, τέτοιες διακρίσεις διαλύονται σαν πάγος κάτω από τον ανοιξιάτικο ήλιο. Υπάρχει μόνο το γεγονός αυτό καθεαυτό – η διάρρηξη, το άνοιγμα, η ξαφνική επέκταση της ύπαρξης σε διαστάσεις προηγουμένως αδιανόητες.

Όσοι διαφωνούν ατέλειωτα για σωτηρία έναντι αυτο-πραγμάτωσης μοιάζουν με ανθρώπους που στέκονται έξω από έναν κήπο, συζητώντας αν τα τριαντάφυλλα φυτρώνουν με τη δύναμη του ηλιακού φωτός ή με τη γονιμότητα του εδάφους, ενώ μέσα στον κήπο τα τριαντάφυλλα απλώς ανθίζουν, αδιάφορα για θεολογικές κατηγορίες. Η Πραγμάτωση της Υπέρβασης είναι ένα γεγονός που προηγείται όλων των ερμηνειών, μια ζωντανή εμπειρία που δεν χρειάζεται δικαίωση πέρα από την ίδια της την αυταπόδεικτη πραγματικότητα.

Το Κοινό Έδαφος: Ουσιώδεις Αλήθειες Κάτω από Όλες τις Μορφές

Αν και οι θρησκείες ντύνονται με διαφορετικά ενδύματα, μιλούν σε διαφορετικές γλώσσες και δείχνουν με διαφορετικές χειρονομίες, όλες δείχνουν προς το ίδιο Φεγγάρι. Κάτω από την ποικιλία της έκφρασης βρίσκεται μια ενότητα ουσίας, ορισμένες θεμελιώδεις αλήθειες που επαναλαμβάνονται με αξιοσημείωτη συνέπεια όπου οι άνθρωποι έχουν αγγίξει το άκρο του Απόλυτου.

Το Μυστήριο της Συνείδησης

Πρώτη ανάμεσα σε αυτές είναι η αποκάλυψη της ίδιας της Συνείδησης – όχι ως απλή λειτουργία του εγκεφάλου, όχι ως τυχαίο υποπροϊόν της νευρωνικής πολυπλοκότητας, αλλά ως η ίδια η Ουσία της ύπαρξης. Σαν ποτάμι που φαίνεται ξεχωριστό από την πηγή του, η συνείδηση στις καθημερινές της λειτουργίες φαίνεται τοπική, περιορισμένη, δεμένη με τον μεμονωμένο οργανισμό. Όμως αν την εντοπίσεις πίσω στην αρχή της, ανακαλύπτεις ότι όλα τα ρυάκια ρέουν από έναν ενιαίο Ωκεανό, απέραντο και αμέτρητο.

Αυτή η Συνείδηση – ονομάστε την Επίγνωση, Ύπαρξη, το Έδαφος των Πάντων – είναι ταυτόχρονα η σκηνή πάνω στην οποία εκτυλίσσεται το δράμα της ύπαρξης και το φως με το οποίο φωτίζεται. Είναι συγχρόνως το πιο οικείο και άμεσο στοιχείο της εμπειρίας μας (γιατί ποτέ δεν είμαστε όχι-συνειδητοί) και το πιο υπερβατικό και απόλυτο (γιατί προηγείται και περιλαμβάνει όλες τις επιμέρους εμπειρίες). Το να το συνειδητοποιήσει κανείς άμεσα, όχι ως έννοια αλλά ως βιωμένη πραγματικότητα, σημαίνει να καταλάβει τον εαυτό του όχι ως απομονωμένο κύμα αλλά ως ολόκληρο τον Ωκεανό που εκφράζεται προσωρινά σε μορφή κύματος.

Κι όμως αυτή η ίδια Συνείδηση, άπειρη και αδιαίρετη στην ουσία της, διαθλάται μέσα από το πρίσμα της εκδήλωσης σε αμέτρητες αποχρώσεις και παραλλαγές. Εμφανίζεται τώρα ως σκέψη, τώρα ως αίσθηση, τώρα ως συναίσθημα· λειτουργεί σε υλικά, ενεργειακά, νοητικά και πνευματικά επίπεδα. Σαν λευκό φως που περνά μέσα από κρύσταλλο, η καθαρή Συνείδηση διασκορπίζεται σε ένα φάσμα εμπειριών, η καθεμιά με τη δική της ποιότητα και χαρακτήρα, αλλά όλες προερχόμενες από την ίδια πηγή.

Ο Αιώνιος Χορός της Δημιουργίας

Από αυτή την κατανόηση πηγάζει μια δεύτερη αλήθεια: η διάκριση ανάμεσα στο Υπερβατικό και το κοσμικό, ανάμεσα σε αυτό που στέκεται πέρα από κάθε περιορισμό και σε αυτό που υπάρχει μέσα στα βασίλεια του χρόνου, του χώρου και της αιτιότητας. Οι μύστες μιλούν γι’ αυτό ως την κάθοδο του Ενός στα Πολλά, την αιώνια κίνηση με την οποία το Απόλυτο εκδηλώνεται σε σχετικές μορφές.

Φανταστείτε έναν απέραντο ωκεανό που εκτείνεται σε κάθε ορίζοντα, με την επιφάνειά του να αναταράσσεται από ανέμους σε κύματα, ρεύματα και αφρούς. Κάθε κύμα σηκώνεται για μια στιγμή, πιάνει το φως, φέρει το μοναδικό του σχήμα και χαρακτήρα, και μετά πέφτει πίσω στο όλο. Το κύμα δεν είναι άλλο από τον ωκεανό, αλλά ούτε και η ολότητα του ωκεανού. Έτσι ακριβώς αναδύεται η δημιουργία από το Υπερβατικό – διακριτή αλλά όχι ξεχωριστή, προσωρινή αλλά εκφράζοντας κάτι αιώνιο.

Ο εκδηλωμένος κόσμος διατάσσεται σε ομόκεντρους κύκλους, σαν κυματισμούς που απλώνονται από το σημείο που έπεσε μια πέτρα στο νερό. Υπάρχει το υλικό βασίλειο, το πιο πυκνό και καθορισμένο, όπου οι πέτρες αντέχουν και τα σώματα αποσυντίθενται. Πέρα από αυτό βρίσκεται η ενεργειακή διάσταση, όπου οι δυνάμεις ρέουν και αλληλεπιδρούν, ορατές μόνο από τα αποτελέσματά τους. Πιο πέρα εκτείνεται το νοητικό επίπεδο, όπου οι σκέψεις πήζουν και διαλύονται σαν σύννεφα σε ατέλειωτο ουρανό. Και το πιο λεπτό από όλα, το πνευματικό βασίλειο, όπου οι μορφές αραιώνουν σε διαφάνεια και η ίδια η ύπαρξη γίνεται φωτεινή από επίγνωση.

Μέσα από όλα αυτά τα βασίλεια, το Υπερβατικό λάμπει, όπως ο ήλιος λάμπει μέσα από παράθυρα διαφορετικών χρωμάτων, φαίνοντας κόκκινος σε ένα, μπλε σε άλλο, αλλά μένοντας πάντα το ίδιο φως.

Το Ανθρώπινο Παράδοξο

Μέσα σε αυτή την απέραντη αρχιτεκτονική της ύπαρξης, η ανθρωπότητα κατέχει μια μοναδική και συγκινητική θέση. Ο άνθρωπος αποκαλύπτεται ως η ίδια η Συνείδηση που παίρνει υλική μορφή, η αιωνιότητα που κοιτάζει μέσα από προσωρινούς οφθαλμούς, το Άπειρο που βιώνει τον εαυτό του μέσα από πεπερασμένους περιορισμούς. Κάθε άτομο είναι ταυτόχρονα πλάσμα του κόσμου – δεμένο με φυσικούς νόμους, υποκείμενο σε γέννηση και θάνατο, διαμορφωμένο από τις συνθήκες – και παιδί του Απόλυτου, φέροντας μέσα του τον σπόρο της απεριόριστης επίγνωσης.

Αυτή η διπλή φύση είναι η πηγή του υπαρξιακού αδιεξόδου της ανθρωπότητας και της υπερβατικής της δυνατότητας. Ταυτιζόμενος αποκλειστικά με το σώμα, τις αισθήσεις, το νοητικό νου, βιώνει τον εαυτό του ως ξεχωριστό, ευάλωτο, τελικά θνητό. Ζει ως θραύσμα, πάντα αναζητώντας ολοκλήρωση σε εξωτερικά πράγματα – ηδονή, κτήσεις, σχέσεις, επιτεύγματα – κανένα από τα οποία δεν μπορεί να ικανοποιήσει την άπειρη πείνα μέσα του.

Κι όμως αυτή η ίδια συνείδηση που ταυτίζεται με τον περιορισμό μπορεί, μέσω χάρης και προσπάθειας μαζί, να αφυπνιστεί στη πραγματική της φύση. Η φυλακή είναι φτιαγμένη από ιστό αράχνης, οι αλυσίδες από ομίχλη. Αυτό που μας δένει δεν είναι εξωτερική δύναμη αλλά άγνοια – όχι ηθική αποτυχία αλλά λανθασμένη ταυτότητα. Ξεχάσαμε ποιοι είμαστε, και σε αυτή την λήθη καταδικάσαμε τους εαυτούς μας να υποφέρουμε το άγχος του χωρισμού.

Η Διαδρομή της Ολοκλήρωσης

Η τέταρτη ουσιώδης αλήθεια μιλά για τη δυνατότητα και τη διαδικασία της μεταμόρφωσης, το ταξίδι από την άγνοια στην πραγματοποίηση, από τη δουλεία στην ελευθερία. Αυτό δεν είναι ταξίδι μέσα στον χώρο, γιατί ο προορισμός δεν είναι πουθενά αλλού παρά εδώ. Δεν είναι ταξίδι μέσα στον χρόνο, γιατί η αλήθεια υπάρχει τώρα τόσο πλήρως όσο θα υπάρχει ποτέ. Είναι, μάλλον, ταξίδι μέσα από τα στρώματα της ίδιας της ύπαρξής μας, ένα ξεφλούδισμα των ψευδών ταυτίσεων, μια προοδευτική διαφάνεια προς την ουσιαστική μας φύση.

Οι μύστες περιγράφουν αυτό το ταξίδι σε στάδια, το καθένα αντιπροσωπεύοντας υπέρβαση ενός συγκεκριμένου περιορισμού. Πρώτα έρχεται η υπέρβαση της καθαρής φυσικότητας – η αναγνώριση ότι δεν είμαστε απλώς αυτό το σώμα, αυτή η συλλογή από σάρκα και οστά. Το σώμα βλέπεται ως όργανο, ναός, προσωρινό όχημα, αλλά όχι ο Εαυτός.

Μετά ξεδιπλώνεται η υπέρβαση του αισθητηριακού-διανοητικού μηχανισμού. Μαθαίνουμε να παρατηρούμε τις σκέψεις αντί να παρασυρόμαστε από αυτές, να παρατηρούμε τις αντιλήψεις αντί να τις παίρνουμε ως απόλυτη πραγματικότητα. Το εγώ, αυτή η κατασκευασμένη αίσθηση ξεχωριστής αυτοσύνης, διαπερνάται ως λειτουργική φαντασία, χρήσιμη ίσως για την πλοήγηση στον κόσμο αλλά όχι για να εκληφθεί ως η βαθύτερη ταυτότητά μας.

Ακόμα πιο λεπτή είναι η υπέρβαση του ατομικού πνεύματος, εκείνη η αίσθηση ότι είμαστε μια μοναδική ψυχή σε προσωπικό ταξίδι. Εδώ η διαδικασία περνά μέσα από τρεις βαθιές μεταβάσεις: από το προσωπικό στο υπερ-προσωπικό, από το ατομικό στο παγκόσμιο, από το καθορισμένο στο άπειρο. Σαν σταγόνα νερού που πλησιάζει τον ωκεανό, τα όρια αρχίζουν να αραιώνουν, η μεμβράνη ανάμεσα στο μέσα και το έξω γίνεται διαπερατή.

Το μέσο αυτής της μεταμόρφωσης είναι η ίδια η επίγνωση – όχι το περιεχόμενο της συνείδησης αλλά η μαρτυρούσα παρουσία που παρατηρεί κάθε περιεχόμενο. Γυρνώντας την προσοχή πάνω στην ίδια την προσοχή, γινόμενοι ενσυνείδητοι της επίγνωσης, η συνείδηση αρχίζει να αναγνωρίζει τη δική της φύση. Είναι σαν το μάτι να μαθαίνει να βλέπει τον εαυτό του, όχι σε καθρέφτη αλλά άμεσα, γινόμενο συνειδητό του ότι βλέπει τον εαυτό του να βλέπει.

Αυτό που προκύπτει από αυτό το ολοκληρωμένο ταξίδι δεν είναι τίποτα λιγότερο από την Πραγμάτωση της Υπερβατικής Συνείδησης – επίγνωση απελευθερωμένη από όλους τους περιορισμούς, γνωρίζοντας τον εαυτό της όπως πραγματικά είναι. Αυτό δεν είναι ασυνειδησία· είναι υπερ-συνειδητότητα. Δεν είναι κενότητα αλλά πληρότητα πέρα από κάθε μέτρο. Δεν είναι η εξόντωση του εαυτού αλλά η επέκτασή του ώστε να περιλάβει όλους τους εαυτούς, όλες τις εμπειρίες, όλες τις εκδηλώσεις, ενώ ταυτόχρονα αναπαύεται στην αδήλωτη πηγή των πάντων.

Η Υπόσχεση και το Παράδοξο

Αυτή η Παγκόσμια Φυσική Θρησκεία, αυτή η άμεση οδός προς την υπερβατική πραγματοποίηση, υπάρχει ως αέναη δυνατότητα, εγγεγραμμένη στην ίδια τη δομή της ανθρώπινης συνείδησης. Ωστόσο ως ιστορική πραγματικότητα, ως ευρύ κοινωνικό κίνημα, αντιμετωπίζει βαθιούς περιορισμούς. Σαν λεπτό λουλούδι που ανθίζει μόνο κάτω από ακριβείς συνθήκες, η πλήρης πραγματοποίηση της υπέρβασης απαιτεί όχι μόνο διδασκαλία αλλά και ετοιμότητα, όχι μόνο μέθοδο αλλά και χάρη, όχι μόνο γνώση αλλά και μεταμόρφωση.

Σε κάθε εποχή, μόνο ένας περιορισμένος κύκλος ανθρώπων θα έχει πρόσβαση στις απαραίτητες πληροφορίες, στους ικανούς δασκάλους, στις κατάλληλες συνθήκες. Ακόμα και ανάμεσα σε αυτούς, ελάχιστοι θα διαθέτουν τον συνδυασμό φιλοδοξίας, αφοσίωσης και ωριμότητας που απαιτούνται για να ακολουθήσουν την πορεία μέχρι το τέλος. Αυτό δεν είναι ελιτισμός αλλά απλή αναγνώριση της σπανιότητας των συνθηκών που χρειάζονται για μια τέτοια προσπάθεια.

Η μεταμόρφωση της συνείδησης είναι ίσως το πιο απαιτητικό ταξίδι που μπορεί να αναλάβει ένας άνθρωπος. Απαιτεί τίποτα λιγότερο από τον θάνατο όλων όσων έχει θεωρήσει τον εαυτό του, την παράδοση κάθε αγαπημένης βεβαιότητας, την προθυμία να εισέλθει σε άγνωστες περιοχές χωρίς εγγύηση ασφαλούς επιστροφής. Μικρό θαύμα που οι περισσότεροι, ακόμα και όταν αντικρίζουν τη δυνατότητα, επιλέγουν το οικείο βάσανο του χωρισμού αντί την τρομακτική ελευθερία της υπέρβασης.

Ίσως, μέσα στους αιώνες που έρχονται, καθώς η ανθρωπότητα ωριμάζει αργά και καθώς η συσσωρευμένη σοφία των μυστικών παραδόσεων γίνεται πιο ευρέως διαθέσιμη, περισσότερες ψυχές στραφούν προς αυτό το εσωτερικό ταξίδι. Ίσως η Παγκόσμια Φυσική Θρησκεία πάψει με τον καιρό να είναι προνόμιο διασκορπισμένων ατόμων και μικρών κοινοτήτων και γίνει μια πιο διαδεδομένη αναγνώριση του κοινού μας πνευματικού εδάφους.

Ωστόσο, το αν αυτό θα συμβεί έχει μικρότερη σημασία από την ίδια την αιώνια αλήθεια: ότι η δυνατότητα υπάρχει τώρα, υπήρχε πάντα, θα υπάρχει πάντα. Σε κάθε στιγμή, η Συνείδηση είναι έτοιμη να αποκαλύψει τον εαυτό της στον εαυτό της, το Υπερβατικό έτοιμο να εκδηλωθεί μέσα στο ενδοκοσμικό, το Απόλυτο διαθέσιμο να πραγματωθεί από όσους έχουν μάτια να δουν.

Συμπέρασμα: Μια Πρόσκληση στο Άπειρο

Τα λόγια που γράφτηκαν εδώ είναι μόνο δάχτυλα που δείχνουν το φεγγάρι, σκιές που ρίχνονται από ένα αόρατο φως, αντηχήσεις μιας μουσικής πολύ λεπτής για τη συνηθισμένη ακοή. Μπορούν να ενημερώσουν και να εμπνεύσουν, να διασαφηνίσουν και να φωτίσουν, αλλά δεν μπορούν να υποκαταστήσουν την άμεση εμπειρία που προσπαθούν να περιγράψουν. Ο χάρτης δεν είναι το έδαφος, το μενού δεν είναι το γεύμα, και καμία περιγραφή της φωτιάς, όσο εύγλωττη κι αν είναι, δεν μπορεί να ζεστάνει την ψυχή όπως μια μοναδική σπίθα πραγματικής πραγματοποίησης.

Όσοι νιώθουν απήχηση με αυτές τις αλήθειες, που αισθάνονται μέσα τους μια λαχτάρα για αυτό που υπερβαίνει κάθε λαχτάρα, προσκαλούνται όχι στην πίστη αλλά στην έρευνα. Όχι να υιοθετήσουν ένα νέο σύνολο ιδεών αλλά να τολμήσουν στο εργαστήριο της ίδιας της συνείδησης, εκεί να ανακαλύψουν άμεσα αυτό που οι λέξεις μόνο προσεγγίζουν.

Η διαδρομή έχει βαδιστεί πριν· η περιοχή έχει χαρτογραφηθεί. Άγιοι και σοφοί, μύστες και στοχαστές από όλες τις παραδόσεις έχουν αφήσει τις μαρτυρίες τους, τις μεθόδους τους, τις ενθαρρύνσεις τους. Ωστόσο κάθε αναζητητής πρέπει τελικά να κάνει το ταξίδι μόνος, να διασχίσει το κατώφλι που χωρίζει το να ξέρει για κάτι από το να ξέρει άμεσα, να παραδοθεί σε εκείνο το Μυστήριο που ποτέ δεν μπορεί να περιληφθεί σε έννοιες αλλά μόνο να βιωθεί, να αναπνευστεί, να γίνει.

Στη σιωπή ανάμεσα σε αυτές τις λέξεις, στο κενό ανάμεσα σε μια σκέψη και την επόμενη, το Υπερβατικό περιμένει – όχι ως κάτι ξένο που πρέπει να επιτευχθεί αλλά ως το ίδιο το έδαφος της ύπαρξης, πιο κοντά από την αναπνοή, πιο κοντά από χέρια και πόδια. Ποτέ δεν έλειπε· εμείς μόνο κοιτάζαμε αλλού. Ποτέ δεν ήταν κρυμμένο· εμείς μόνο αρνούμασταν να δούμε.

Είθε αυτές οι σκέψεις να λειτουργήσουν ως μικρός φάρος για όσους πλέουν στον απέραντο ωκεανό της ύπαρξης, υπενθύμιση ότι πέρα από την τρικυμία και το άγχος της συνηθισμένης ζωής υπάρχει μια ειρήνη που ξεπερνά κάθε κατανόηση, μια χαρά που δεν χρειάζεται αιτία, μια ελευθερία που δεν γνωρίζει όρια. Η ακτή της Υπέρβασης δεν είναι μακριά – είναι εδώ, τώρα, πάντα.

Αρκεί μόνο να σταματήσει κανείς να τρέχει, να στραφεί προς τα μέσα και να αφήσει τα κύματα της επιφανειακής συνείδησης να ηρεμήσουν σε νηνεμία. Εκεί, στα διαυγή βάθη, η Πραγματικότητα αποκαλύπτεται όπως πάντα ήταν: άπειρη, αιώνια, αμετάβλητη – και ταυτόσημη με την πιο οικεία φύση του εαυτού μας.

Το ταξίδι προς το σπίτι είναι η αναγνώριση ότι ποτέ δεν φύγαμε. Η άφιξη είναι η κατανόηση ότι πάντα ήμασταν εδώ. Και το Υπερβατικό, αποκαλυμμένο επιτέλους, φαίνεται ότι ήταν αυτό που αναζητούσε τον εαυτό του μέσα από όλη μας την αναζήτηση, αυτό που γνώριζε τον εαυτό του μέσα από όλη μας τη γνώση, αυτό που Ήταν και εκφραζόταν μέσα από όλο μας το γίγνεσθαι.

Αυτή είναι η ουσία του θρησκευτικού φαινομένου, πέρα από όλες τις θρησκείες αλλά η καρδιά όλων: η Συνείδηση που αφυπνίζεται στη δική της φύση, το Απόλυτο που αναγνωρίζει τον εαυτό του στον καθρέφτη της εκδήλωσης, το Ένα που γιορτάζει τη δική του άπειρη φύση μέσα από τη χαρά της αυτο-ανακάλυψης.

Εδώ το ταξίδι τελειώνει και αρχίζει ξανά, για πάντα και πάντοτε, στο αιώνιο τώρα όπου κάθε αναζήτηση παύει και μένει μόνο η Ύπαρξη – φωτεινή, άπειρη, ελεύθερη.

Intellectual property rights

The entire content of our website, including, but not limited to, texts, news, graphics, photographs, diagrams, illustrations, services provided and generally any kind of files, is subject to intellectual property (copyright) and is governed by the national and international provisions on Intellectual Property, with the exception of the expressly recognized rights of third parties.
Therefore, it is expressly prohibited to reproduce, republish, copy, store, sell, transmit, distribute, publish, perform, "download", translate, modify in any way, in part or in summary, without the express prior written consent of the Foundation. It is known that in case the Foundation consents, the applicant is obliged to explicitly refer via links (hyperlinks) to the relevant content of the Foundation's website. This obligation of the applicant exists even if it is not explicitly stated in the written consent of the Foundation.
Exceptionally, it is permitted to individually store and copy parts of the content on a simple personal computer for strictly personal use (private study or research, educational purposes), without the intention of commercial or other exploitation and always under the condition of indicating the source of its origin, without this in any way implies a grant of intellectual property rights.
It is also permitted to republish material for purposes of promoting the events and activities of the Foundation, provided that the source is mentioned and that no intellectual property rights are infringed, no trademarks are modified, altered or deleted.
Everything else that is included on the electronic pages of our website and constitutes registered trademarks and intellectual property products of third parties is their own sphere of responsibility and has nothing to do with the website of the Foundation.

Δικαιώματα πνευματικής ιδιοκτησίας

Το σύνολο του περιεχομένου του Δικτυακού μας τόπου, συμπεριλαμβανομένων, ενδεικτικά αλλά όχι περιοριστικά, των κειμένων, ειδήσεων, γραφικών, φωτογραφιών, σχεδιαγραμμάτων, απεικονίσεων, παρεχόμενων υπηρεσιών και γενικά κάθε είδους αρχείων, αποτελεί αντικείμενο πνευματικής ιδιοκτησίας (copyright) και διέπεται από τις εθνικές και διεθνείς διατάξεις περί Πνευματικής Ιδιοκτησίας, με εξαίρεση τα ρητώς αναγνωρισμένα δικαιώματα τρίτων.

Συνεπώς, απαγορεύεται ρητά η αναπαραγωγή, αναδημοσίευση, αντιγραφή, αποθήκευση, πώληση, μετάδοση, διανομή, έκδοση, εκτέλεση, «λήψη» (download), μετάφραση, τροποποίηση με οποιονδήποτε τρόπο, τμηματικά η περιληπτικά χωρίς τη ρητή προηγούμενη έγγραφη συναίνεση του Ιδρύματος. Γίνεται γνωστό ότι σε περίπτωση κατά την οποία το Ίδρυμα συναινέσει, ο αιτών υποχρεούται για την ρητή παραπομπή μέσω συνδέσμων (hyperlinks) στο σχετικό περιεχόμενο του Δικτυακού τόπου του Ιδρύματος. Η υποχρέωση αυτή του αιτούντος υφίσταται ακόμα και αν δεν αναγραφεί ρητά στην έγγραφη συναίνεση του Ιδρύματος.

Κατ’ εξαίρεση, επιτρέπεται η μεμονωμένη αποθήκευση και αντιγραφή τμημάτων του περιεχομένου σε απλό προσωπικό υπολογιστή για αυστηρά προσωπική χρήση (ιδιωτική μελέτη ή έρευνα, εκπαιδευτικούς σκοπούς), χωρίς πρόθεση εμπορικής ή άλλης εκμετάλλευσης και πάντα υπό την προϋπόθεση της αναγραφής της πηγής προέλευσής του, χωρίς αυτό να σημαίνει καθ’ οιονδήποτε τρόπο παραχώρηση δικαιωμάτων πνευματικής ιδιοκτησίας.

Επίσης, επιτρέπεται η αναδημοσίευση υλικού για λόγους προβολής των γεγονότων και δραστηριοτήτων του Ιδρύματος, με την προϋπόθεση ότι θα αναφέρεται η πηγή και δεν θα θίγονται δικαιώματα πνευματικής ιδιοκτησίας, δεν θα τροποποιούνται, αλλοιώνονται ή διαγράφονται εμπορικά σήματα.

Ό,τι άλλο περιλαμβάνεται στις ηλεκτρονικές σελίδες του Δικτυακού μας τόπου και αποτελεί κατοχυρωμένα σήματα και προϊόντα πνευματικής ιδιοκτησίας τρίτων ανάγεται στη δική τους σφαίρα ευθύνης και ουδόλως έχει να κάνει με τον Δικτυακό τόπο του Ιδρύματος.

Esoterism Academy

CIRCLE OF LIGHT

ESOTERISM STUDIES

ESOTERISM ACADEMY NEW ARTICLE

Sunday, April 23, 2023

WHAT IS REALITY?

TAOΪSM

BUDDHISM

VEDANTA

jKRISHNAMURTI

RELIGION

17. The Unveiling: A Journey to the Shores of Transcendence

Quotes

Constantinos’s quotes

Copyright