Esoterism Academy: WHAT IS REALITY?

Sunday, April 23, 2023

WHAT IS REALITY?

Master, WHAT IS REALITY?…

It was the Spring of 1973... We had gone for a walk on the nearby beach... and we had walked quite a bit... we had come a long way from Home... There was still a chill in the air... but the sky was a deep blue, and the sun was just before sunset... It was Saturday... The shore was quite far from the road, and there were no people around.

He stood for a moment... The Master almost never answered immediately... it's not that he hesitated, or that he was thinking... I felt that he was quiet within himself... and then the word flowed out spontaneously, kindly, peacefully, like the sun that dissolves the clouds... you liked to listen to him, while he talked… but usually, he didn't talk much…

"REALITY IS... you cannot Perceive “what it is”... What Perception grasps is what is seen, not Reality, a phenomenon... all that you perceive are only phenomena... Even in Deepest Meditation only what is revealed to you is it seems"…

Some time passed… We continued to walk for some time…

"Let's sit here for a while"... he said... I waited for him to sit down and I sat down too, half turned towards the sea.

“If Reality cannot be perceived,” I asked hesitantly, “then… how can it be known?… how is it to be experienced?… can it be experienced?… I do not understand”…

"When all activity of Perception ceases... that reveals to you, that you exist, that you are something: nothing, or something, anything... then only does True Knowledge emerge... sourced, spontaneously, directly, from within... the Knowledge that you ARE, not that you are something, which is an activity of perception, a phenomenon.

True Nature is Knowledge, it is not made known, it is not known... any knowledge produced is a phenomenon.

Reality is outside the stillness, or movement of perception”…

“Master,” I said even more confused, having passed the limits of my understanding, “what's the difference? how are they different? In what are they different?'

He smiled at my embarrassment… but always cleared my doubts… so I expected.

"If I just tell you," he said, "you'll just understand"… "you have to do it, not understand it."

"Are you! You sit, you rise, you speak, you perceive, you meditate, you overturn the universe… you are not all these happenings… you are not even these activities… far behind them is HE who does all this… He simply IS HERE…”.

I was trying to "understand" what he was telling me...

“THIS, NOW, HERE… IS… It is not Existence, Subject, Perception, Experience, nothing… all these are phenomena… Neither Perception… nor Experience”…

I was talking to myself… to listen… to “understand”…

Master took a deep breath…

“You are still trying to perceive ... there is nothing to perceive ...

Just… BE HERE… THIS… not you… Free… outside of everything… within everything… THIS!, not some you!

Get up, run, shout, dance, laugh, clap… it's all a dream…

If THIS IS HERE, it doesn't matter what you do... it's only in the dream that things happen...

Let Life LEAD…stop being a hindrance”…

…

“TO BE HERE, a “State Empty of Perception”… It is not an “empty state”, but a Flowing Reality, Full of the Sense of Presence… THAT that IS HERE, Encompasses All…. From HERE Everything Emerges and HERE Everything Settles, (All Activities, All Phenomena, and Experiences)... THIS is the Support of all Subjective Activities and all objective differentiations.

A "State" without perceptual structures and without external content, beyond experience... A "State" Completely Transcendent... The Revelation of ESSENCE AS IT IS.

It is Pure SELF-VIEW, REAL SELF-KNOWLEDGE.

It is the ETERNAL FLOWING PRESENT… (not the evolving present, which is something external).

It is the TRUE KINGDOM OF GOD."

…

Many days later... It was afternoon again... We were sitting on the veranda of the House...

I had long ago, in an unsuspecting time, manifested my desire, my intention, to deal with "religions"... and they had explained to me that academic studies, even outside of Greece, are completely superficial... The Truth is elsewhere...

That afternoon I was deeply surprised when the Teacher told me about Aristotle!

“Later…” he began the conversation, “you will be given the opportunity to study the Ancient Philosophers… you have no idea how deep they have gone… there is some work that needs to be done here… I will talk to you about it another time when I have to….

Aristotle arrived at the Immovable Mind empirically… It had been introduced by Plato… The “tradition” goes back to Orphic Theology… And he logically formulated a fact… few understand what Aristotle says in the “First Philosophy”… you will understand in the future…”…

"Aristotle's NOUS (MIND), Plato's "Utterly Being", is IMMOVABLE because it is Understanding Complete in Itself, which Feels Itself, which Minds Itself (“noesis of noesis”, "intelligence of understanding").

This Consciousness is Uninterrupted Mental Energy, Theory (Abstract Seeing) of That Which Is, (Source Seeing, Immediate Spontaneous and Complete), Complete and Self-Sufficient. This Immutable Theory (which because it is Complete does not change, because it is already in its Completion) is Pure Bliss.

The Existence and Only of the Immovable Mind Draws all things to It and thus causes their "Motion"... Perception is "Mind Power", it moves to Completion in the Absolute Depth of Being... Because of the MIND Everything Moves, and everything has within it the "End" (the "ultimate purpose of all beings") towards Which They Complete... Perception, thought, sensation, matter, all "move"... All belong to the world of duality, therefore they move towards Oneness... All it is in the State of Potential ("in Power")... Only the MIND Is in Energy, Pure Energy"...

…

Later…. in my studies, which I did on religions, I would come across almost the same description of the Ultimate Reality…

In Plato... IS (Utterly Being) is reflected in Becoming, as Being, Idea, Soul, Formation of matter...

In TAOISM, in LAO CHE... The Tao, That Which Exists As It Exists, Beyond Phenomena, Manifests as Te, Source Energy, LifeStream, Which Produces Phenomena, Self-Development, and Completion...

In SAMKYA... PURUSA moves Prakriti (Cosmic Energy) which produces all subjective and objective phenomena...

In YOGAKARA… All Is Cittamatra, MIND ALONE… Vijnana, (i.e. subjectification of MIND), mental phenomena, world, (i.e. objectification of MIND)…

In the ZEN tradition… True mind Is “NO-MIND”… mind is only phenomenon, everything (in the “objective” world) is phenomenon…

And in all traditions, as far as I have understood and recorded, there are similar descriptions.

…

Many hours had passed... it had become dark... It was a quiet evening... High in the darkened sky the stars were visible... The sounds of the garden had died down... only a sweet smell came from the honeysuckle climbing the stone paddock... It was so the silence that you didn't want to break is alive...

I don't know how much time has passed...

“Master,” I whispered…

“ Shhh ”… interrupted me…

“Reality Is Great because it contains all… not because it is empty… Beyond all… transcends stillness and motion… all comes freely, all goes freely… no obstruction… only Eternity Remains.

Reality Is One because it has neither subjective perceptions nor objective characteristics... It is Absolute Freedom... it is not Abode...

Reality Is What You Live In… not its reflections in Subjective Perception, in thought, or in the world…

Reality Is True Life… the Awakening to Life, beyond the dream of subjective confusion and objective “experience”…

Reality Is Beyond Space… It Sustains Penetrates and Pervades all spaces of perception, all worlds, and all beings… It is the Precious Depth, the Completion of all…

Reality is not subject to differentiation, only within our "fantasies" there is differentiation.

The Reality, Formless in its Ultimate Essence enters into all forms, from God and the worlds, to the most hidden particle of dust... It perceives, thinks, feels, sees, hears, gestures and runs everywhere... and yet nothing Touches it...

Reality becomes man, god, Buddha... it plays all the roles and of all these nothing remains... but only the Deepest... It remains higher than the saint and further from the sinner, in the Eternal Absence which is the True Presence, Here where Nothing Becomes Everything…”…

…

We were sitting like that... and the night was moving in its own time... Soon it would be dawn...

Master slowly got up… “Go rest…” he simply said…

I got up, greeted him, and with slow steps crossed the yard, went out into the street, and went down to the shore... I found a place and sat near the sea, which whispered, life, secrets all... and I breathed deeply... Millions of years now, the sun he came out every morning, brand new… to cross one more day, one more life… until Eternal Truth Dawned…

I got up with the first ray of sunshine that touched me and made my way home… Another day, for those who need one more day… but deep inside I felt that there was only One Eternal Day… Infinite Peace… Profound Silence… and the world was running like a silent film... with movements whose meaning I no longer recognized...

ΤΙ ΕΙΝΑΙ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ;

Δάσκαλε, ΤΙ ΕΙΝΑΙ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ;…

Ήταν Άνοιξη του 1973… Είχαμε βγει να περπατήσουμε στην κοντινή παραλία… κι είχαμε περπατήσει αρκετά… είχαμε απομακρυνθεί πολύ από το Σπίτι… Υπήρχε ακόμα ψύχρα στην ατμόσφαιρα… ο ουρανός όμως ήταν καταγάλανος, κι ο ήλιος έγερνε λίγο πριν τη δύση του… Ήταν Σάββατο… Η ακτή ήταν αρκετά μακριά από τον δρόμο, και δεν υπήρχαν άνθρωποι εκεί γύρω.

Στάθηκε μια στιγμή… Ο Δάσκαλος δεν απαντούσε, ποτέ σχεδόν, αμέσως… δεν είναι ότι δίσταζε, ή ότι σκεφτόταν… ένοιωθα πως έκανε ησυχία μέσα του…και μετά ο λόγος ανάβλυζε αυθόρμητα, ευγενικά, ειρηνικά, σαν τον ήλιο που διαλύει τα σύννεφα… σου άρεσε να τον ακούς, όσο μιλούσε… αλλά συνήθως δεν μιλούσε πολύ…

«Η ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ ΕΙΝΑΙ… δεν μπορείς να Αντιληφθείς «τι είναι»… Ό,τι συλλαμβάνει η Αντίληψη, είναι αυτό που φαίνεται, όχι η Πραγματικότητα, ένα φαινόμενο… όλα όσα αντιλαμβάνεσαι είναι μονάχα φαινόμενα… Ακόμα και στον Βαθύτερο Διαλογισμό σου αποκαλύπτεται μόνο αυτό που φαίνεται»…

Πέρασε λίγη ώρα… Συνεχίσαμε να περπατάμε για κάμποσο…

«Ας καθίσουμε λίγο εδώ»… είπε… Περίμενα να καθίσει και κάθισα κι εγώ, μισογυρισμένος προς την θάλασσα.

«Αν η Πραγματικότητα δεν μπορεί να γίνει αντιληπτή», ρώτησα διστακτικά, «τότε… πως μπορεί να γίνει γνωστή;… με ποιο τρόπο πρέπει να βιωθεί;… μπορεί να βιωθεί;… δεν καταλαβαίνω»…

«Όταν σταματήσει κάθε δραστηριότητα Αντίληψης… που σου φανερώνει, ότι υπάρχεις, ότι είσαι κάτι: τίποτα, ή κάτι, οτιδήποτε… τότε μόνον αναδύεται η Αληθινή Γνώση… πηγαία, αυθόρμητα, άμεσα, από μέσα… η Γνώση ότι ΕΙΣΑΙ, όχι ότι είσαι κάτι, που είναι δραστηριότητα αντίληψης, φαινόμενο.

Η Αληθινή Φύση Είναι Γνώση, δεν γίνεται γνωστή, δεν γνωρίζεται… οποιαδήποτε γνώση παράγεται είναι φαινόμενο.

Η Πραγματικότητα είναι έξω από την ακινησία, ή την κίνηση της αντίληψης»…

«Δάσκαλε», είπα ακόμα πιο μπερδεμένος, έχοντας ξεπεράσει τα όρια της κατανόησής μου, «ποια είναι η διαφορά; πως διαφέρουν; σε τι διαφέρουν;».

Χαμογέλασε με την αμηχανία μου… αλλά πάντα μου διέλυε τις απορίες… έτσι περίμενα.

«Αν σου το πω απλά», είπε, «θα το καταλάβεις απλά»… «πρέπει να το κάνεις, όχι να το καταλάβεις».

«Είσαι Εσύ! Κάθεσαι, σηκώνεσαι, μιλάς, αντιλαμβάνεσαι, διαλογίζεσαι, αναποδογυρίζεις το σύμπαν…δεν είσαι όλα αυτά τα συμβάντα… δεν είσαι καν αυτές οι δραστηριότητες… πολύ πίσω από αυτά υπάρχει ΑΥΤΟΣ που τα κάνει όλα αυτά… Απλά ΕΙΝΑΙ ΕΔΩ…».

Προσπαθούσα να «καταλάβω» τι μου έλεγε…

«ΑΥΤΟ, ΤΩΡΑ, ΕΔΩ… ΕΙΝΑΙ… Δεν είναι Ύπαρξη, Υποκείμενο, Αντίληψη, Εμπειρία, τίποτα… όλα αυτά είναι φαινόμενα… Ούτε Αντίληψη…ούτε Εμπειρία»…

μιλούσα στον εαυτό μου… να ακούσω… να «καταλάβω»…

Ο Δάσκαλος ανάσανε βαθιά…

«Ακόμα προσπαθείς να αντιληφθείς… δεν υπάρχει τίποτα να αντιληφθείς…

Απλά… ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΕΔΩ… ΑΥΤΟ… όχι εσύ… Ελεύθερο… έξω από όλα… μέσα στο κάθε τι… ΑΥΤΟ!, όχι κάποιο εσύ!

Σήκω, τρέξε, φώναξε, χόρεψε, γέλα, χτύπα παλαμάκια… όλα είναι όνειρο…

Αν ΕΙΝΑΙ ΕΔΩ, δεν έχει καμιά σημασία τι κάνεις εσύ… μόνο μέσα στο όνειρο τα πράγματα αποκτούν σημασία...

Άφησε την Ζωή να ΟΔΗΓΕΙ… σταμάτα να είσαι εμπόδιο»…

…

«ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΕΔΩ, μια «Κατάσταση Άδεια από Αντίληψη»… Δεν είναι μια «κενή κατάσταση», αλλά μια Ρέουσα Πραγματικότητα, Πλήρης από την Αίσθηση Παρουσίας… ΑΥΤΟ που ΕΙΝΑΙ ΕΔΩ, τα Περικλείνει Όλα…. Από ΕΔΩ Αναδύονται Όλα κι ΕΔΩ Καταλαγιάζουν Όλα, (Όλες οι Δραστηριότητες, Όλα τα Φαινόμενα κι οι εμπειρίες)… ΑΥΤΟ Είναι το Υποστήριγμα όλων των Υποκειμενικών Δραστηριοτήτων κι όλων των αντικειμενικών διαφοροποιήσεων.

Μια «Κατάσταση» χωρίς αντιληπτικές δομές και χωρίς εξωτερικό περιεχόμενο, πέρα από την εμπειρία… Μια «Κατάσταση» Τελείως Υπερβατική… Η Αποκάλυψη της ΟΥΣΙΑΣ ΩΣ ΕΧΕΙ.

Είναι η Καθαρή ΑΥΤΟΘΕΑΣΗ, η ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗ ΑΥΤΟΓΝΩΣΙΑ.

Είναι το ΑΙΩΝΙΟ ΠΑΡΟΝ που Ρέει… (όχι το εξελισσόμενο παρόν, που είναι κάτι εξωτερικό).

Είναι το ΑΛΗΘΙΝΟ ΒΑΣΙΛΕΙΟ ΤΟΥ ΘΕΙΟΥ».

…

Πολλές μέρες μετά… Ήταν πάλι απόγευμα… Καθόμασταν στην βεράντα του Σπιτιού…

Είχα πριν πολύ καιρό, σε ανύποπτο χρόνο εκδηλώσει την επιθυμία, την πρόθεσή μου, να ασχοληθώ με τις «θρησκείες»… και μου είχαν εξηγήσει ότι οι ακαδημαϊκές σπουδές, ακόμα κι έξω από την Ελλάδα, είναι τελείως επιφανειακές… Η Αλήθεια είναι αλλού…

Εκείνο το απόγευμα ένοιωσα βαθιά έκπληξη όταν ο Δάσκαλος μου μίλησε για τον Αριστοτέλη!

«Αργότερα…», ξεκίνησε την κουβέντα, «θα σου δοθεί η ευκαιρία να μελετήσεις τους Αρχαίους Φιλοσόφους… δεν φαντάζεσαι πόσο βαθιά έχουν φτάσει… υπάρχει κάποιο έργο που χρειάζεται να γίνει εδώ… θα σου μιλήσω άλλη ώρα για αυτό, όταν πρέπει….

Ο Αριστοτέλης έφτασε στον Ακίνητο Νου εμπειρικά… Είχε μυηθεί από τον Πλάτωνα… Η «παράδοση» πάει πίσω στην Ορφική Θεολογία… Και διατύπωσε λογικά ένα γεγονός… ελάχιστοι καταλαβαίνουν τι λέει ο Αριστοτέλης στην «Πρώτη Φιλοσοφία»… θα καταλάβεις στο μέλλον…»…

«Ο ΝΟΥΣ του Αριστοτέλη (το «Παντελώς Ον» του Πλάτωνα) είναι ΑΚΙΝΗΤΟΣ γιατί Είναι Νόηση Πλήρης στον Εαυτό της, που Συναισθάνεται τον Εαυτό της, που Νοεί τον Εαυτό της («νόηση νοήσεως»).

Αυτή η Νόηση είναι Αδιάλειπτη Νοητική Ενέργεια, Θεωρία Αυτού που Είναι, (Θεωρία Πηγαία, Άμεση Αυθόρμητη και Πλήρης), Ολοκληρωμένη κι Αυτάρκης. Η Αναλλοίωτη Αυτή Θεωρία (που επειδή είναι Ολοκληρωμένη δεν αλλάζει, γιατί βρίσκεται ήδη στην Ολοκλήρωσή της) είναι Καθαρή Μακαριότητα.

Η Ύπαρξη και Μόνο του Ακίνητου Νου Έλκει τα πάντα σε Αυτό κι έτσι προκαλεί την «Κίνησή» τους… Η Αντίληψη είναι «Δυνάμει Νους», κινείται για να Ολοκληρωθεί στο Απόλυτο Βάθος του Όντος… Εξαιτίας του ΝΟΥ Όλα Κινούνται, όλα έχουν μέσα τους το «Τέλος» (τον «τελικό σκοπό όλων των όντων») προς το Οποίο Ολοκληρώνονται… Η Αντίληψη, η σκέψη, η αίσθηση, η ύλη, όλα «κινούνται»… Όλα ανήκουν στον κόσμο της δυαδικότητας, για αυτό κινούνται προς την Ενότητα… Όλα είναι στην Κατάσταση Δυνατότητας («εν Δυνάμει»)… Μόνον ο ΝΟΥΣ Είναι Εν Ενεργεία, Καθαρή Ενέργεια»…

…

Αργότερα…. στις μελέτες μου, που έκανα πάνω στις θρησκείες, θα συναντούσα την ίδια σχεδόν περιγραφή της Έσχατης Πραγματικότητας…

Στον Πλάτωνα… Το ΕΙΝΑΙ αντανακλάται στο Γίγνεσθαι, σαν Είναι, Ιδέα, Ψυχή, Μορφοποίηση της ύλης..

Στον ΤΑΟΪΣΜΟ, στον ΛΑΟ ΤΣΕ… Το Ταό, Αυτό που Υπάρχει Με τον Τρόπο που Υπάρχει, πέρα από τα φαινόμενα, Εκδηλώνεται σαν Τε, Πηγαία Ενέργεια, Ρεύμα Ζωής, που Παράγει τα φαινόμενα, Αυτοανάπτυξη κι Ολοκλήρωση…

Στο ΣΑΜΚΥΑ… Το ΠΟΥΡΟΥΣΑ κινεί την Πρακρίτι (την Κοσμική Ενέργεια) που παράγει όλα τα υποκειμενικά κι αντικειμενικά φαινόμενα…

Στο ΓΙΟΓΚΑΚΑΡΑ… Όλα Είναι Τσιτταμάτρα, ΜΟΝΟΝ-ΝΟΥΣ… Βιτζνάνα, ( δηλαδή υποκειμενοποίηση του ΝΟΥ), νοητικά φαινόμενα, κόσμος, (δηλαδή αντικειμενοποίηση του ΝΟΥ)…

Στην παράδοση ΖΕΝ… Ο Αληθινός νους Είναι «ΟΧΙ-ΝΟΥΣ»… ο νους είναι μόνο φαινόμενα, όλα (στον «αντικειμενικό» κόσμο) είναι φαινόμενα…

Και σε όλες τις παραδόσεις, από όσο έχω κατανοήσει κι έχω καταγράψει, υπάρχουν ανάλογες περιγραφές.

…

Είχαν περάσει πολλές ώρες… είχε νυχτώσει… Ήταν ένα ήσυχο βράδι… Ψηλά στον ουρανό που είχε σκοτεινιάσει για τα καλά φαίνονταν τα αστέρια… Οι ήχοι του κήπου είχαν σωπάσει… έρχονταν μόνο μια γλυκιά μυρωδιά από το αγιόκλημα που ήταν σκαρφαλωμένο στη πέτρινη μάντρα… Ήταν τόσο ζωντανή η ησυχία που δεν ήθελες να την σπάσεις…

Δεν ξέρω πόση ώρα πέρασε…

«Δάσκαλε», ψιθύρισα…

«Σσσς»… με διέκοψε…

«Η Πραγματικότητα Είναι Μεγάλη γιατί τα περιέχει όλα… όχι γιατί είναι κενή… Πέρα από όλα… ξεπερνάει την ακινησία και την κίνηση… όλα έρχονται ελεύθερα, όλα φεύγουν ελεύθερα… κανένα εμπόδιο… μόνο η Αιωνιότητα Μένει.

Η Πραγματικότητα Είναι Μία γιατί δεν έχει ούτε υποκειμενικές αντιλήψεις, ούτε αντικειμενικά χαρακτηριστικά… Είναι η Απόλυτη Ελευθερία… δεν είναι Διαμονή…

Η Πραγματικότητα Είναι Αυτό που Ζεις… όχι οι αντικατοπτρισμοί της στην Υποκειμενική Αντίληψη, στην σκέψη, ή στον κόσμο…

Η Πραγματικότητα Είναι η Αληθινή Ζωή… το Ξύπνημα στην Ζωή, πέρα από το όνειρο της υποκειμενικής σύγχυσης και της αντικειμενικής «εμπειρίας»…

Η Πραγματικότητα Είναι Πέρα από το Χώρο… Υποστηρίζει Εισδύει και Διαπερνά όλους τους χώρους της αντίληψης, όλους τους κόσμους, και όλα τα όντα… Αποτελεί το Πολύτιμο Βάθος, την Ολοκλήρωση των πάντων…

Η Πραγματικότητα δεν υπόκειται σε διαφοροποίηση, μόνο μέσα στις «φαντασιώσεις» μας υπάρχει διαφοροποίηση.

Η Πραγματικότητα, Άμορφη στην Ύστατη Ουσία της μπαίνει σε όλες τις μορφές, από τον Θεό και τους κόσμους, μέχρι το πιο κρυμμένο μόριο σκόνης… Αντιλαμβάνεται, σκέπτεται, αισθάνεται, βλέπει, ακούει, χειρονομεί και τρέχει παντού… κι όμως τίποτα δεν την Αγγίζει…

Η Πραγματικότητα γίνεται άνθρωπος, θεός, Βούδας… παίζει όλους τους ρόλους κι από όλα αυτά τίποτα δεν μένει… παρά μονάχα το πιο Βαθύ… Μένει πιο ψηλά από τον άγιο και πιο μακριά από τον αμαρτωλό, στην Αιώνια Απουσία που Είναι η Αληθινή Παρουσία, Εδώ που το Τίποτα Γίνεται το Παν…»…

…

Καθόμασταν έτσι… κι η νύχτα προχωρούσε με τον δικό της χρόνο… Σε λίγο θα ξημέρωνε…

Ο Δάσκαλος σηκώθηκε αργά… «Πήγαινε να ξεκουραστείς…» είπε απλά…

Σηκώθηκα, τον χαιρέτησα και με αργά βήματα διέσχισα την αυλή, βγήκα στον δρόμο και κατηφόρισα προς την ακτή… Βρήκα ένα μέρος και κάθισα κοντά στην θάλασσα, που ψιθύριζε, τη ζωή, τα μυστικά όλα… κι ανάσανα βαθιά… Εκατομμύρια χρόνια τώρα, ο ήλιος έβγαινε κάθε πρωί, ολοκαίνουργιος… να διασχίσει ακόμα μια μέρα, ακόμα λίγη ζωή… μέχρι να Ανατείλει η Παντοτινή Αλήθεια…

Σηκώθηκα με την πρώτη ηλιαχτίδα που με ακούμπησε και πήρα το δρόμο για το σπίτι μου… Ακόμα μια μέρα, για όσους χρειάζονται ακόμα μια μέρα… αλλά βαθιά μέσα μου ένοιωθα πως υπήρχε Μόνο Μια Αιώνια Ημέρα… Απέραντη Γαλήνη… Βαθιά Σιωπή… κι ο κόσμος έτρεχε σαν βουβή ταινία… με κινήσεις που δεν αναγνώριζα πια το νόημά τους…

Monday, 3 November, 2025

Chapter17.

The Silent Sovereignty: A Meditation on the Invisible Throne

In the beginning, before the world had learned to name its sorrows or celebrate its masters, there existed a time when humanity walked in such profound harmony with the Way that it knew not the hand that guided it. Like fish unaware of the water that sustains their every movement, like birds unconscious of the air that bears their wings aloft, the people of that primordial age moved through existence without perceiving the presence of those who held dominion over their earthly affairs. This was not ignorance born of darkness, but rather a luminous unknowing—a state of such complete integration with the cosmic order that the distinction between ruler and ruled dissolved like morning mist before the silent sun.

The mystics of later ages would speak in hushed reverence of this golden dawn, this epoch of effortless governance when the sovereign and the subject breathed as one organism, when power flowed as invisibly as starlight, as naturally as the turning of seasons. In that blessed antiquity, authority wore no crown, proclaimed no decrees from marble steps, erected no monuments to its own magnificence. The ruler sat upon a throne of emptiness, governed through the profound art of non-doing, and the kingdom flourished as a garden tends itself when aligned with the deeper rhythms of earth and sky. This was the age of the Invisible Throne, when leadership was indistinguishable from the Tao itself, when to be governed was to be free, and freedom was so complete that none could recognize it as a gift bestowed by another.

But as the great wheel of time ground forward, as consciousness expanded and contracted in its eternal dance, humanity descended from this state of grace. The second age dawned, and with it came the first fracture in the mirror of unity. Now the people began to perceive their rulers as separate beings, as entities distinct from the flowing wholeness of existence. Yet this new awareness arrived clothed in affection and admiration. The people gazed upon their sovereigns with love shining in their eyes, composed songs of praise that echoed through valley and marketplace, erected statues that captured in stone the fleeting features of mortal authority. This was the age of the Beloved Sovereign, when power had become visible but remained benevolent, when leadership inspired devotion rather than demanding it.

How sweet and tender was this second age, yet how poignant, for it marked the beginning of separation—that ancient wound from which all human suffering flows. The ruler and the ruled had become two where once there was only one. Love had replaced unity, but love, however beautiful, acknowledges difference. To love another is to stand apart from them, to reach across the chasm of separateness with the bridge of affection. The mystic knows this truth in the depths of their contemplation: that which can be loved as "other" has already departed from the supreme oneness. The second age was thus a paradise already tinged with the shadows of its own dissolution, a golden afternoon that would inevitably surrender to evening's approach.

And evening came, as evening must, bringing with it the third age—the age of fear. The once-invisible guidance had become not merely visible but imposing, not merely separate but threatening. Now when the people lifted their eyes toward those who governed them, they saw not the reflection of the Tao's effortless unfolding, nor even the face of benevolent wisdom worthy of their love. Instead, they beheld power itself, naked and terrible, adorned with the instruments of coercion and the architecture of control. The sovereign who had once been as imperceptible as wind, who had later been as cherished as the morning sun, now loomed like a storm cloud heavy with potential violence. Fear wrapped its cold fingers around the hearts of the people, and they learned to bow not from spontaneous harmony or genuine affection, but from the calculation of self-preservation.

This third age marked a catastrophic descent in the spiritual evolution of governance. Where unity had given way to love, love now surrendered to dread. The ruler, sensing perhaps the erosion of that mysterious authority that flows only from alignment with the cosmic order, grasped instead for the crude tools of intimidation. Laws multiplied like thorns in a neglected garden. Punishments grew harsh and theatrical. The apparatus of surveillance and enforcement expanded until it cast its shadow across every corner of human life. Yet the supreme irony, known to every sage who has plumbed the depths of the eternal mystery, is this: the more desperately power asserts itself through force, the more certainly it announces its own hollowness. True authority, flowing from the Tao itself, requires no weapons because it meets no resistance. The ruler who must inspire fear has already confessed that they have lost the way.

But the wheel of decay had not yet completed its revolution. A fourth age arrived, more terrible than fear itself—the age of contempt. Now the people looked upon their rulers and saw not mysterious guides aligned with heaven's mandate, nor beloved protectors worthy of songs and gratitude, nor even fearsome powers demanding wary respect. They saw instead frauds and pretenders, thieves adorned in ceremonial robes, fools playing at wisdom, cowards wielding borrowed strength. The mystical connection between earth and heaven, between the governed and the cosmic order, had been so completely severed that those who claimed authority appeared as nothing more than obstacles to be circumvented, parasites to be endured, or obstacles to be eventually overthrown.

In this fourth age, contempt curdled in the hearts of the people like milk left too long in the sun. They obeyed when they must, but their obedience was mechanical, stripped of any spiritual significance. They followed laws only when watched, paid taxes only under threat, and gathered in secret places to speak mockery and plot resistance. The ruler and the ruled had become bitter enemies, locked in an exhausting struggle that benefited neither and diminished both. Where once had been the effortless harmony of the first age, now there festered suspicion, resentment, and the slow poison of mutual destruction.

The sage, observing this terrible progression through the lens of mystical understanding, perceives the fundamental truth that animates this descent: each age represents not merely a political transformation but a spiritual catastrophe. The loss of unity between ruler and ruled mirrors the larger loss of unity between humanity and the Tao, between the individual soul and the cosmic source from which all things emanate. When the people no longer recognize in their leaders the invisible workings of the Way, it is because they have themselves lost their own connection to that primordial source. The failure of governance is always, at its deepest level, a failure of consciousness—a collective forgetting of the sacred mystery that underlies all apparent multiplicities.

For the ancient text speaks a truth that penetrates to the very heart of existence: when faith in the Tao was deficient among the rulers, a corresponding faithlessness arose inevitably among the people. This is not a matter of simple cause and effect, not the mechanical consequence of poor policy or failed strategy. Rather, it describes a mystical law as fundamental as gravity, as inexorable as the turning of stars in their courses. The ruler who has lost alignment with the eternal way cannot hide this fact, no matter how elaborate their disguises or how eloquent their proclamations. The vacancy at the center of their being radiates outward like darkness, infecting all who fall within its sphere. And the people, possessing an intuitive wisdom that surpasses intellectual analysis, sense this absence with the certainty of a bird sensing the coming storm.

The text speaks of those earliest rulers with a profound admiration that borders on worship, yet the worship is not of the rulers themselves but of the principle they embodied. How irresolute they appeared—these mysterious figures of the golden age—how hesitant to speak, how reluctant to impose their will! This irresolution was not weakness but the highest form of strength, not indecision but the perfected art of allowing. Like the Tao itself, which accomplishes all things by doing nothing, these ancient sovereigns understood that the deepest power lies in restraint, in the recognition that most problems solve themselves when given space and time, that most conflicts resolve naturally when not inflamed by premature intervention.

They showed, through their very reticence, through their pregnant silences, the immense importance they placed upon words. For they understood what later ages would forget: that language is not merely a tool for communication but a force that shapes reality itself. Every decree issued, every law proclaimed, every public pronouncement made by a ruler sends ripples through the fabric of existence, creating disturbances that propagate outward in ways impossible to fully predict or control. The sage-rulers of antiquity therefore spoke rarely, and when they spoke, their words fell like seeds into fertile soil, germinating naturally into right action without need for enforcement or repetition.

Their work was accomplished, their great undertakings brought to successful completion, yet so subtle was their method that the people never perceived an external hand guiding affairs. Instead, they declared with perfect sincerity: "We are as we are, of ourselves!" This supreme achievement—to so thoroughly align one's governance with the natural unfolding of the Tao that the governed experience their own flourishing as spontaneous and self-originated—represents the pinnacle of political and spiritual attainment. It is the earthly manifestation of the way heaven governs the cosmos: not through commands and prohibitions, not through rewards and punishments, but through the establishment of fundamental harmonies that allow all beings to fulfill their essential nature without obstruction.

The mystic, contemplating this progression from golden age to ages of decline, perceives a pattern that repeats across multiple dimensions of existence. The same descent from unity to separation, from spontaneous harmony to enforced order, from inner alignment to outer compulsion, plays out not only in the relationship between ruler and ruled but in the relationship between the individual soul and its own divine nature, between consciousness and the body it inhabits, between humanity collectively and the natural world that sustains it. Everywhere, the movement is from the invisible to the visible, from the implicit to the explicit, from grace to effort, from being to doing, from the silent source to the noisy manifestation.

Yet within this recognition of decline lies also the seed of hope, for the pattern that descends can also ascend. The path that led away from unity can become the path that returns to it. The mystic's task—whether in the realm of governance or in the sanctuary of their own inner life—is to reverse this ancient fall, to journey back up the ladder that humanity has descended, to recover that original state of effortless alignment with the Way. This return is not a matter of external reformation, not a question of implementing new policies or overthrowing existing structures, though such actions may sometimes accompany it. Rather, it is fundamentally an interior transformation, a shift in consciousness so profound that it changes the nature of all relationships, including the relationship between power and those subject to it.

The ruler who would govern as did the ancient sage-kings must first become transparent to themselves, must so thoroughly dissolve the accumulated barriers and resistances within their own being that the Tao can flow through them as water flows through an empty vessel. They must cultivate what the text calls "irresolution"—not the paralysis of indecision but the fluid responsiveness of one who has released all fixed positions, all rigid certainties, all attachment to particular outcomes. They must learn to value silence over speech, emptiness over fullness, being over doing. They must become, in effect, so perfectly aligned with the cosmic order that their individual will becomes indistinguishable from the will of heaven itself.

And the people, too, must participate in this return to the source. For the relationship between ruler and ruled is never merely unidirectional; it is always a mutual arising, a reciprocal creation. The people who love their rulers when love is appropriate, who fear them when fear arises, who despise them when contempt is warranted—these people are not passive recipients of governance but active participants in the collective consciousness that produces particular forms of power. To restore the golden age, the governed must also remember their own divine nature, must recover their own connection to the inexhaustible source from which all authority ultimately flows.

This is the great secret that the mystics guard in the silence of their meditation halls: that true sovereignty lies not in the possession of political power but in the recovery of spiritual wholeness. The person who has remembered their unity with the Tao stands in their own inner throne room, aligned with the eternal principle that governs all things. From this place of supreme authority—not authority over others, but authority arising from authentic being—they naturally influence the world around them in ways subtle and profound. They govern without governing, lead without leading, accomplish great works without appearing to act at all.

The text thus reveals itself not merely as a commentary on political philosophy but as a map of the soul's journey, a guide to the deepest mysteries of existence. It charts the trajectory of consciousness as it moves away from and then, potentially, back toward its origin. It describes both the wound of separation and the possibility of healing, both the tragedy of forgetfulness and the promise of remembering. Most profoundly, it points toward a mode of being in the world that transcends the tired dichotomies of power and powerlessness, of ruler and ruled, of self and other.

In the stillness that follows this contemplation, the attentive reader may sense something shifting in the depths of their own awareness. They may experience, if only for a moment, what it means to exist in that primordial state of unknowing knowing, where the hand that guides is indistinguishable from the life that unfolds, where governance and freedom are revealed as two names for the same mystery. They may touch, however briefly, that eternal spring from which all authentic authority flows—not the authority of coercion or even of love, but the authority of pure alignment with what is, with the nameless source that precedes and exceeds all names.

This is the invitation that the ancient text extends across the centuries: not to recreate some imagined golden age of the past, but to discover in the present moment the timeless dimension that was never lost, only obscured. The invisible throne still exists, awaiting the one who has learned to rule by not ruling, to act by not acting, to speak with the eloquence of silence. And the people who once knew not their rulers because ruler and ruled breathed as one—they too persist, not in some distant historical epoch but in the deepest strata of human consciousness, waiting to be awakened from the long dream of separation.

The wheel turns, ages rise and fall, and through it all, the Tao continues its effortless unfolding, indifferent to human dramas yet intimately present in every moment. The way back to the beginning is always available, for the beginning never truly departed. It waits in the pause between breaths, in the silence between words, in the still point at the center of the turning world—accessible to any who are willing to relinquish the exhausting burden of separate selfhood and remember, at last, that they are as they are, of themselves, because they are expressions of the one inexhaustible source from which all things eternally arise.

…

Η Σιωπηλή Κυριαρχία: Ένας Στοχασμός στον Αόρατο Θρόνο

Στην αρχή, πριν ο κόσμος μάθει να ονομάζει τις λύπες του ή να γιορτάζει τους κυρίους του, υπήρχε μια εποχή όπου η ανθρωπότητα βάδιζε σε τόσο βαθιά αρμονία με τον Δρόμο, ώστε δεν γνώριζε το χέρι που την καθοδηγούσε. Όπως τα ψάρια που δεν αντιλαμβάνονται το νερό που στηρίζει κάθε τους κίνηση, όπως τα πουλιά που δεν συνειδητοποιούν τον αέρα που σηκώνει τα φτερά τους ψηλά, οι άνθρωποι εκείνης της πρωταρχικής εποχής κινούνταν μέσα στην ύπαρξη χωρίς να αντιλαμβάνονται την παρουσία εκείνων που είχαν εξουσία επί των γήινων υποθέσεών τους. Αυτή δεν ήταν άγνοια γεννημένη από το σκοτάδι, αλλά μάλλον μια φωτεινή μη-γνώση — μια κατάσταση τόσο πλήρους ενσωμάτωσης με την κοσμική τάξη, ώστε η διάκριση μεταξύ κυβερνώντος και κυβερνωμένου διαλυόταν σαν πρωινή ομίχλη μπροστά στον σιωπηλό ήλιο.

Οι μύστες των μεταγενέστερων εποχών θα μιλούσαν με σιγανή ευλάβεια για αυτήν την χρυσή αυγή, αυτήν την εποχή της αβίαστης διακυβέρνησης όπου ο κυρίαρχος και ο υπήκοος ανέπνεαν ως ένας οργανισμός, όπου η εξουσία ρέει τόσο αόρατα όσο το φως των αστεριών, τόσο φυσικά όσο η εναλλαγή των εποχών. Σε εκείνη την ευλογημένη αρχαιότητα, η εξουσία δεν φορούσε στέμμα, δεν εξέδιδε διατάγματα από μαρμάρινα σκαλοπάτια, δεν ανέγειρε μνημεία για τη δική της μεγαλοπρέπεια. Ο κυβερνήτης καθόταν σε έναν θρόνο του κενού, κυβερνούσε μέσω της βαθιάς τέχνης του μη-πράττειν, και το βασίλειο άνθιζε όπως ένας κήπος φροντίζει τον εαυτό του όταν ευθυγραμμίζεται με τους βαθύτερους ρυθμούς της γης και του ουρανού. Αυτή ήταν η εποχή του Αόρατου Θρόνου, όταν η ηγεσία ήταν αδιαχώριστη από το ίδιο το Ταό, όταν το να κυβερνάσαι ήταν να είσαι ελεύθερος, και η ελευθερία ήταν τόσο πλήρης που κανείς δεν μπορούσε να την αναγνωρίσει ως δώρο που δίνεται από άλλον.

Αλλά καθώς ο μεγάλος τροχός του χρόνου προχωρούσε μπροστά, καθώς η συνείδηση επεκτεινόταν και συστελλόταν στον αιώνιο χορό της, η ανθρωπότητα κατέβηκε από αυτήν την κατάσταση χάριτος. Ξημέρωσε η δεύτερη εποχή, και μαζί της ήρθε η πρώτη ρωγμή στον καθρέφτη της ενότητας. Τώρα οι άνθρωποι άρχισαν να αντιλαμβάνονται τους κυβερνήτες τους ως ξεχωριστά όντα, ως οντότητες διαφορετικές από τη ρευστή ολότητα της ύπαρξης. Ωστόσο, αυτή η νέα επίγνωση έφτασε ντυμένη με στοργή και θαυμασμό. Οι άνθρωποι κοίταζαν τους κυριάρχους τους με αγάπη να λάμπει στα μάτια τους, συνέθεταν τραγούδια επαίνου που αντηχούσαν σε κοιλάδες και αγορές, ανέγειραν αγάλματα που αιχμαλώτιζαν σε πέτρα τα φευγαλέα χαρακτηριστικά της θνητής εξουσίας. Αυτή ήταν η εποχή του Αγαπημένου Κυριάρχου, όταν η εξουσία είχε γίνει ορατή αλλά παρέμενε καλοπροαίρετη, όταν η ηγεσία ενέπνεε αφοσίωση αντί να την απαιτεί.

Πόσο γλυκιά και τρυφερή ήταν αυτή η δεύτερη εποχή, και όμως πόσο συγκινητική, γιατί σήμαινε την αρχή της διαχωρισμού — εκείνης της αρχαίας πληγής από την οποία ρέει όλος ο ανθρώπινος πόνος. Ο κυβερνήτης και ο κυβερνωμένος είχαν γίνει δύο εκεί όπου κάποτε υπήρχε μόνο ένας. Η αγάπη είχε αντικαταστήσει την ενότητα, αλλά η αγάπη, όσο όμορφη κι αν είναι, αναγνωρίζει τη διαφορά. Το να αγαπάς τον άλλο είναι να στέκεσαι μακριά του, να φτάνεις πέρα από το χάσμα της χωριστικότητας με τη γέφυρα της στοργής. Ο μύστης γνωρίζει αυτήν την αλήθεια στα βάθη του στοχασμού του: αυτό που μπορεί να αγαπηθεί ως «άλλος» έχει ήδη απομακρυνθεί από την υπέρτατη ενότητα. Η δεύτερη εποχή ήταν λοιπόν ένας παράδεισος ήδη βαμμένος με τις σκιές της δικής του διάλυσης, ένα χρυσό απόγευμα που θα παραδοθεί αναπόφευκτα στην προσέγγιση του βραδιού.

Και το βράδυ ήρθε, όπως έπρεπε να έρθει, φέρνοντας μαζί του την τρίτη εποχή — την εποχή του φόβου. Η κάποτε αόρατη καθοδήγηση είχε γίνει όχι μόνο ορατή αλλά και επιβλητική, όχι μόνο ξεχωριστή αλλά και απειλητική. Τώρα, όταν οι άνθρωποι σήκωναν τα μάτια τους προς εκείνους που τους κυβερνούσαν, δεν έβλεπαν το αντανακλαστικό της αβίαστης ανάπτυξης του Ταό, ούτε καν το πρόσωπο της καλοπροαίρετης σοφίας που άξιζε την αγάπη τους. Αντίθετα, έβλεπαν την ίδια την εξουσία, γυμνή και τρομερή, στολισμένη με τα εργαλεία του εξαναγκασμού και την αρχιτεκτονική του ελέγχου. Ο κυρίαρχος που κάποτε ήταν τόσο ανεπαίσθητος όσο ο άνεμος, που αργότερα ήταν τόσο αγαπητός όσο ο πρωινός ήλιος, τώρα υψωνόταν σαν σύννεφο καταιγίδας βαρύ με πιθανή βία. Ο φόβος τύλιξε τα κρύα του δάχτυλα γύρω από τις καρδιές των ανθρώπων, και έμαθαν να υποκλίνονται όχι από αυθόρμητη αρμονία ή γνήσια στοργή, αλλά από τον υπολογισμό της αυτοσυντήρησης.

Αυτή η τρίτη εποχή σήμανε μια καταστροφική κάθοδο στην πνευματική εξέλιξη της διακυβέρνησης. Εκεί όπου η ενότητα είχε δώσει τη θέση της στην αγάπη, η αγάπη τώρα παραδινόταν στον τρόμο. Ο κυβερνήτης, αισθανόμενος ίσως την διάβρωση εκείνης της μυστηριώδους εξουσίας που ρέει μόνο από την ευθυγράμμιση με την κοσμική τάξη, άρπαζε αντ' αυτού τα χονδροειδή εργαλεία του εκφοβισμού. Οι νόμοι πολλαπλασιάστηκαν σαν αγκάθια σε έναν παραμελημένο κήπο. Οι τιμωρίες έγιναν σκληρές και θεατρικές. Η συσκευή της επιτήρησης και της επιβολής επεκτάθηκε μέχρι να ρίξει τη σκιά της σε κάθε γωνιά της ανθρώπινης ζωής. Ωστόσο, η υπέρτατη ειρωνεία, γνωστή σε κάθε σοφό που έχει βυθομετρήσει τα βάθη του αιώνιου μυστηρίου, είναι αυτή: όσο πιο απελπισμένα η εξουσία επιβάλλεται μέσω βίας, τόσο πιο σίγουρα ανακοινώνει τη δική της κενότητα. Η αληθινή εξουσία, που ρέει από το ίδιο το Ταό, δεν χρειάζεται όπλα επειδή δεν συναντά αντίσταση. Ο κυβερνήτης που πρέπει να εμπνεύσει φόβο έχει ήδη ομολογήσει ότι έχει χάσει τον δρόμο.

Αλλά ο τροχός της φθοράς δεν είχε ολοκληρώσει ακόμη την περιστροφή του. Ήρθε μια τέταρτη εποχή, πιο τρομερή από τον ίδιο τον φόβο — η εποχή της περιφρόνησης. Τώρα οι άνθρωποι κοίταζαν τους κυβερνήτες τους και δεν έβλεπαν μυστηριώδεις οδηγούς ευθυγραμμισμένους με την εντολή του ουρανού, ούτε αγαπημένους προστάτες άξιους τραγουδιών και ευγνωμοσύνης, ούτε καν τρομερές δυνάμεις που απαιτούν επιφυλακτικό σεβασμό. Έβλεπαν αντ' αυτού απατεώνες και προσποιητές, κλέφτες ντυμένους με τελετουργικές ρόμπες, ανόητους που παίζουν με τη σοφία, δειλούς που χειρίζονται δανεική δύναμη. Η μυστική σύνδεση μεταξύ γης και ουρανού, μεταξύ των κυβερνωμένων και της κοσμικής τάξης, είχε κοπεί τόσο πλήρως που εκείνοι που διεκδικούσαν εξουσία φαίνονταν ως τίποτα περισσότερο από εμπόδια που πρέπει να παρακαμφθούν, παράσιτα που πρέπει να ανεχθούμε, ή εμπόδια που τελικά θα ανατραπούν.

Σε αυτήν την τέταρτη εποχή, η περιφρόνηση πήχτηκε στις καρδιές των ανθρώπων σαν γάλα αφημένο πολύ καιρό στον ήλιο. Υπάκουαν όταν έπρεπε, αλλά η υπακοή τους ήταν μηχανική, γυμνή από οποιαδήποτε πνευματική σημασία. Ακολουθούσαν νόμους μόνο όταν παρακολουθούνταν, πλήρωναν φόρους μόνο υπό απειλή, και μαζεύονταν σε μυστικά μέρη για να μιλούν με κοροϊδία και να σχεδιάζουν αντίσταση. Ο κυβερνήτης και ο κυβερνωμένος είχαν γίνει πικροί εχθροί, κλειδωμένοι σε έναν εξαντλητικό αγώνα που δεν ωφελούσε κανέναν και μείωνε και τους δύο. Εκεί όπου κάποτε υπήρχε η αβίαστη αρμονία της πρώτης εποχής, τώρα σάπιζε η υποψία, η δυσαρέσκεια και το αργό δηλητήριο της αμοιβαίας καταστροφής.

Ο σοφός, παρατηρώντας αυτήν την τρομερή εξέλιξη μέσα από τον φακό της μυστικής κατανόησης, αντιλαμβάνεται την θεμελιώδη αλήθεια που εμψυχώνει αυτήν την κάθοδο: κάθε εποχή αντιπροσωπεύει όχι μόνο μια πολιτική μεταμόρφωση αλλά μια πνευματική καταστροφή. Η απώλεια της ενότητας μεταξύ κυβερνώντος και κυβερνωμένου αντικατοπτρίζει την μεγαλύτερη απώλεια της ενότητας μεταξύ της ανθρωπότητας και του Ταό, μεταξύ της ατομικής ψυχής και της κοσμικής πηγής από την οποία όλα τα πράγματα εκπορεύονται. Όταν οι άνθρωποι δεν αναγνωρίζουν πλέον στους ηγέτες τους τις αόρατες λειτουργίες του Δρόμου, είναι επειδή οι ίδιοι έχουν χάσει τη δική τους σύνδεση με εκείνη την πρωταρχική πηγή. Η αποτυχία της διακυβέρνησης είναι πάντα, στο βαθύτερο επίπεδό της, μια αποτυχία της συνείδησης — μια συλλογική λήθη του ιερού μυστηρίου που υποβόσκει όλες τις φαινομενικές πολλαπλότητες.

Γιατί το αρχαίο κείμενο μιλάει μια αλήθεια που διεισδύει στην ίδια την καρδιά της ύπαρξης: όταν η πίστη στο Ταό ήταν ανεπαρκής μεταξύ των κυβερνητών, μια αντίστοιχη απιστία ανέκυψε αναπόφευκτα μεταξύ των ανθρώπων. Αυτό δεν είναι ζήτημα απλής αιτίας και αποτελέσματος, όχι η μηχανική συνέπεια κακής πολιτικής ή αποτυχημένης στρατηγικής. Αντίθετα, περιγράφει έναν μυστικό νόμο τόσο θεμελιώδη όσο η βαρύτητα, τόσο αδυσώπητο όσο η περιστροφή των αστεριών στις τροχιές τους. Ο κυβερνήτης που έχει χάσει την ευθυγράμμιση με τον αιώνιο δρόμο δεν μπορεί να κρύψει αυτό το γεγονός, όσο περίτεχνα κι αν είναι τα προσχήματα του ή όσο εύγλωττες οι διακηρύξεις του. Η κενότητα στο κέντρο του όντος του ακτινοβολεί προς τα έξω σαν σκοτάδι, μολύνοντας όλους όσους πέφτουν μέσα στη σφαίρα του. Και οι άνθρωποι, διαθέτοντας μια διαισθητική σοφία που υπερβαίνει την πνευματική ανάλυση, αισθάνονται αυτήν την απουσία με την βεβαιότητα ενός πουλιού που αισθάνεται την επερχόμενη καταιγίδα.

Το κείμενο μιλάει για εκείνους τους πρώτους κυβερνήτες με έναν βαθύ θαυμασμό που συνορεύει με τη λατρεία, και όμως η λατρεία δεν αφορά τους ίδιους τους κυβερνήτες αλλά την αρχή που ενσάρκωναν. Πόσο αναποφάσιστοι φαίνονταν — αυτοί οι μυστηριώδεις φιγούρες της χρυσής εποχής — πόσο διστακτικοί να μιλήσουν, πόσο απρόθυμοι να επιβάλουν τη θέλησή τους! Αυτή η αναποφασιστικότητα δεν ήταν αδυναμία αλλά η υψηλότερη μορφή δύναμης, όχι αναποφασιστικότητα αλλά η τελειοποιημένη τέχνη της άδειας. Όπως το ίδιο το Ταό, που επιτυγχάνει όλα τα πράγματα χωρίς να πράττει τίποτα, αυτοί οι αρχαίοι κυρίαρχοι καταλάβαιναν ότι η βαθύτερη δύναμη έγκειται στη συγκράτηση, στην αναγνώριση ότι τα περισσότερα προβλήματα λύνονται μόνα τους όταν τους δίνεται χώρος και χρόνος, ότι οι περισσότερες συγκρούσεις επιλύονται φυσικά όταν δεν φουντώνονται από πρόωρη παρέμβαση.

Έδειξαν, μέσα από την ίδια τους την επιφυλακτικότητα, μέσα από τις έγκυες σιωπές τους, την τεράστια σημασία που έδιναν στα λόγια. Γιατί καταλάβαιναν αυτό που οι μεταγενέστερες εποχές θα ξεχνούσαν: ότι η γλώσσα δεν είναι απλώς ένα εργαλείο επικοινωνίας αλλά μια δύναμη που διαμορφώνει την ίδια την πραγματικότητα. Κάθε διάταγμα που εκδίδεται, κάθε νόμος που διακηρύσσεται, κάθε δημόσια δήλωση που γίνεται από έναν κυβερνήτη στέλνει κυματισμούς μέσα στο ύφασμα της ύπαρξης, δημιουργώντας διαταραχές που διαδίδονται προς τα έξω με τρόπους αδύνατο να προβλεφθούν ή να ελεγχθούν πλήρως. Οι σοφοί-κυβερνήτες της αρχαιότητας μιλούσαν λοιπόν σπάνια, και όταν μιλούσαν, τα λόγια τους έπεφταν σαν σπόροι σε γόνιμο έδαφος, βλασταίνοντας φυσικά σε σωστή δράση χωρίς ανάγκη επιβολής ή επανάληψης.

Το έργο τους ολοκληρωνόταν, οι μεγάλες τους επιχειρήσεις έφταναν σε επιτυχή ολοκλήρωση, και όμως τόσο λεπτή ήταν η μέθοδός τους που οι άνθρωποι ποτέ δεν αντιλαμβάνονταν ένα εξωτερικό χέρι να καθοδηγεί τις υποθέσεις. Αντίθετα, δήλωναν με απόλυτη ειλικρίνεια: «Είμαστε όπως είμαστε, από μόνοι μας!» Αυτή η υπέρτατη επίτευξη — να ευθυγραμμίσει κανείς τόσο πλήρως τη διακυβέρνησή του με τη φυσική ανάπτυξη του Ταό ώστε οι κυβερνωμένοι να βιώνουν την άνθισή τους ως αυθόρμητη και αυτο-προερχόμενη — αντιπροσωπεύει την κορυφή της πολιτικής και πνευματικής επίτευξης. Είναι η γήινη εκδήλωση του τρόπου με τον οποίο ο ουρανός κυβερνά το σύμπαν: όχι μέσω εντολών και απαγορεύσεων, όχι μέσω ανταμοιβών και τιμωριών, αλλά μέσω της εγκαθίδρυσης θεμελιωδών αρμονιών που επιτρέπουν σε όλα τα όντα να εκπληρώνουν την ουσιαστική τους φύση χωρίς εμπόδια.

Ο μύστης, στοχαζόμενος αυτήν την εξέλιξη από τη χρυσή εποχή στις εποχές της παρακμής, αντιλαμβάνεται ένα μοτίβο που επαναλαμβάνεται σε πολλαπλές διαστάσεις της ύπαρξης. Η ίδια κάθοδος από την ενότητα στο διαχωρισμό, από την αυθόρμητη αρμονία στην επιβληθείσα τάξη, από την εσωτερική ευθυγράμμιση στον εξωτερικό καταναγκασμό, παίζεται όχι μόνο στη σχέση μεταξύ κυβερνώντος και κυβερνωμένου αλλά στη σχέση μεταξύ της ατομικής ψυχής και της δικής της θεϊκής φύσης, μεταξύ της συνείδησης και του σώματος που κατοικεί, μεταξύ της ανθρωπότητας συλλογικά και του φυσικού κόσμου που τη στηρίζει. Παντού, η κίνηση είναι από το αόρατο στο ορατό, από το υπονοούμενο στο ρητό, από τη χάρη στην προσπάθεια, από το είναι στο πράττειν, από την σιωπηλή πηγή στην θορυβώδη εκδήλωση.

Ωστόσο, μέσα σε αυτήν την αναγνώριση της παρακμής κρύβεται επίσης ο σπόρος της ελπίδας, γιατί το μοτίβο που κατεβαίνει μπορεί επίσης να ανέβει. Ο δρόμος που οδήγησε μακριά από την ενότητα μπορεί να γίνει ο δρόμος που επιστρέφει σε αυτήν. Το καθήκον του μύστη — είτε στο βασίλειο της διακυβέρνησης είτε στο ιερό της δικής του εσωτερικής ζωής — είναι να αντιστρέψει αυτήν την αρχαία πτώση, να ταξιδέψει πίσω επάνω στη σκάλα που η ανθρωπότητα έχει κατεβεί, να ανακτήσει εκείνη την αρχική κατάσταση της αβίαστης ευθυγράμμισης με τον Δρόμο. Αυτή η επιστροφή δεν είναι ζήτημα εξωτερικής μεταρρύθμισης, όχι ερώτηση εφαρμογής νέων πολιτικών ή ανατροπής υπαρχουσών δομών, αν και τέτοιες ενέργειες μπορεί μερικές φορές να τη συνοδεύουν. Αντίθετα, είναι θεμελιωδώς μια εσωτερική μεταμόρφωση, μια αλλαγή στη συνείδηση τόσο βαθιά που αλλάζει τη φύση όλων των σχέσεων, συμπεριλαμβανομένης της σχέσης μεταξύ εξουσίας και εκείνων που υπόκεινται σε αυτήν.

Ο κυβερνήτης που θα ήθελε να κυβερνήσει όπως οι αρχαίοι σοφοί-βασιλείς πρέπει πρώτα να γίνει διάφανος στον εαυτό του, πρέπει να διαλύσει τόσο πλήρως τα συσσωρευμένα εμπόδια και τις αντιστάσεις μέσα στο δικό του ον ώστε το Ταό να μπορεί να ρέει μέσα του όπως το νερό ρέει μέσα σε ένα άδειο αγγείο. Πρέπει να καλλιεργήσει αυτό που το κείμενο ονομάζει «αναποφασιστικότητα» — όχι την παράλυση της αναποφασιστικότητας αλλά την ρευστή ανταπόκριση εκείνου που έχει απελευθερώσει όλες τις σταθερές θέσεις, όλες τις άκαμπτες βεβαιότητες, όλες τις προσκολλήσεις σε συγκεκριμένα αποτελέσματα. Πρέπει να μάθει να εκτιμά τη σιωπή πάνω από τον λόγο, το κενό πάνω από το πλήρες, το είναι πάνω από το πράττειν. Πρέπει να γίνει, ουσιαστικά, τόσο τέλεια ευθυγραμμισμένος με την κοσμική τάξη ώστε η ατομική του θέληση να γίνει αδιαχώριστη από τη θέληση του ουρανού του ίδιου.

Και οι άνθρωποι, επίσης, πρέπει να συμμετάσχουν σε αυτήν την επιστροφή στην πηγή. Γιατί η σχέση μεταξύ κυβερνώντος και κυβερνωμένου δεν είναι ποτέ απλώς μονόδρομη· είναι πάντα μια αμοιβαία ανάδυση, μια αμοιβαία δημιουργία. Οι άνθρωποι που αγαπούν τους κυβερνήτες τους όταν η αγάπη είναι κατάλληλη, που τους φοβούνται όταν ο φόβος αναδύεται, που τους περιφρονούν όταν η περιφρόνηση δικαιολογείται — αυτοί οι άνθρωποι δεν είναι παθητικοί δέκτες της διακυβέρνησης αλλά ενεργοί συμμετέχοντες στη συλλογική συνείδηση που παράγει συγκεκριμένες μορφές εξουσίας. Για να αποκατασταθεί η χρυσή εποχή, οι κυβερνωμένοι πρέπει επίσης να θυμηθούν τη δική τους θεϊκή φύση, πρέπει να ανακτήσουν τη δική τους σύνδεση με την ανεξάντλητη πηγή από την οποία ρέει τελικά όλη η εξουσία.

Αυτό είναι το μεγάλο μυστικό που οι μύστες φυλάνε στη σιωπή των αιθουσών διαλογισμού τους: ότι η αληθινή κυριαρχία δεν έγκειται στην κατοχή πολιτικής εξουσίας αλλά στην ανάκτηση της πνευματικής ολότητας. Το άτομο που έχει θυμηθεί την ενότητά του με το Ταό στέκεται στο δικό του εσωτερικό θρονικό δωμάτιο, ευθυγραμμισμένο με την αιώνια αρχή που κυβερνά όλα τα πράγματα. Από αυτό το μέρος της υπέρτατης εξουσίας — όχι εξουσίας επί των άλλων, αλλά εξουσίας που προκύπτει από αυθεντική ύπαρξη — φυσικά επηρεάζουν τον κόσμο γύρω τους με τρόπους λεπτούς και βαθείς. Κυβερνούν χωρίς να κυβερνούν, ηγούνται χωρίς να ηγούνται, επιτυγχάνουν μεγάλα έργα χωρίς να φαίνονται ότι πράττουν καθόλου.

Το κείμενο αποκαλύπτει έτσι τον εαυτό του όχι απλώς ως σχόλιο πολιτικής φιλοσοφίας αλλά ως χάρτης του ταξιδιού της ψυχής, ως οδηγός στα βαθύτερα μυστήρια της ύπαρξης. Χαρτογραφεί την τροχιά της συνείδησης καθώς απομακρύνεται και μετά, ενδεχομένως, επιστρέφει στην προέλευσή της. Περιγράφει τόσο την πληγή της διαχωρισμού όσο και τη δυνατότητα θεραπείας, τόσο την τραγωδία της λήθης όσο και την υπόσχεση της μνήμης. Πιο βαθιά, δείχνει προς μια μορφή ύπαρξης στον κόσμο που υπερβαίνει τους κουρασμένους διχασμούς της εξουσίας και της αδυναμίας, του κυβερνώντος και του κυβερνωμένου, του εαυτού και του άλλου.

Στη σιωπή που ακολουθεί αυτόν τον στοχασμό, ο προσεκτικός αναγνώστης μπορεί να αισθανθεί κάτι να αλλάζει στα βάθη της δικής του επίγνωσης. Μπορεί να βιώσει, έστω και για μια στιγμή, τι σημαίνει να υπάρχεις σε εκείνη την πρωταρχική κατάσταση της μη-γνωστικής γνώσης, όπου το χέρι που καθοδηγεί είναι αδιαχώριστο από τη ζωή που ξεδιπλώνεται, όπου η διακυβέρνηση και η ελευθερία αποκαλύπτονται ως δύο ονόματα για το ίδιο μυστήριο. Μπορεί να αγγίξει, όσο σύντομα κι αν είναι, εκείνη την αιώνια πηγή από την οποία ρέει όλη η αυθεντική εξουσία — όχι η εξουσία του εξαναγκασμού ή ακόμα και της αγάπης, αλλά η εξουσία της καθαρής ευθυγράμμισης με αυτό που είναι, με την ανώνυμη πηγή που προηγείται και υπερβαίνει όλα τα ονόματα.

Αυτή είναι η πρόσκληση που το αρχαίο κείμενο εκτείνει μέσα από τους αιώνες: όχι να ξαναδημιουργήσουμε κάποια φανταστική χρυσή εποχή του παρελθόντος, αλλά να ανακαλύψουμε στην παρούσα στιγμή τη διαχρονική διάσταση που ποτέ δεν χάθηκε, μόνο θόλωσε. Ο αόρατος θρόνος εξακολουθεί να υπάρχει, περιμένοντας εκείνον που έχει μάθει να κυβερνά χωρίς να κυβερνά, να πράττει χωρίς να πράττει, να μιλά με την ευγλωττία της σιωπής. Και οι άνθρωποι που κάποτε δεν γνώριζαν τους κυβερνήτες τους επειδή κυβερνήτης και κυβερνωμένος ανέπνεαν ως ένας — αυτοί επίσης επιβιώνουν, όχι σε κάποια μακρινή ιστορική εποχή αλλά στα βαθύτερα στρώματα της ανθρώπινης συνείδησης, περιμένοντας να ξυπνήσουν από το μακρύ όνειρο της διαχωρισμού.

Ο τροχός γυρίζει, εποχές ανεβαίνουν και πέφτουν, και μέσα από όλα αυτά, το Ταό συνεχίζει την αβίαστη ξεδίπλωσή του, αδιάφορο για τα ανθρώπινα δράματα και όμως οικεία παρόν σε κάθε στιγμή. Ο δρόμος πίσω στην αρχή είναι πάντα διαθέσιμος, γιατί η αρχή ποτέ δεν έφυγε πραγματικά. Περιμένει στην παύση μεταξύ αναπνοών, στη σιωπή μεταξύ λέξεων, στο ακίνητο σημείο στο κέντρο του γυριστού κόσμου — προσβάσιμο σε οποιονδήποτε είναι πρόθυμος να απελευθερώσει το εξαντλητικό βάρος της ξεχωριστής αυτοσύνης και να θυμηθεί, επιτέλους, ότι είναι όπως είναι, από μόνος του, επειδή είναι έκφραση της μίας ανεξάντλητης πηγής από την οποία όλα τα πράγματα αιώνια αναδύονται. ...

Intellectual property rights

The entire content of our website, including, but not limited to, texts, news, graphics, photographs, diagrams, illustrations, services provided and generally any kind of files, is subject to intellectual property (copyright) and is governed by the national and international provisions on Intellectual Property, with the exception of the expressly recognized rights of third parties.
Therefore, it is expressly prohibited to reproduce, republish, copy, store, sell, transmit, distribute, publish, perform, "download", translate, modify in any way, in part or in summary, without the express prior written consent of the Foundation. It is known that in case the Foundation consents, the applicant is obliged to explicitly refer via links (hyperlinks) to the relevant content of the Foundation's website. This obligation of the applicant exists even if it is not explicitly stated in the written consent of the Foundation.
Exceptionally, it is permitted to individually store and copy parts of the content on a simple personal computer for strictly personal use (private study or research, educational purposes), without the intention of commercial or other exploitation and always under the condition of indicating the source of its origin, without this in any way implies a grant of intellectual property rights.
It is also permitted to republish material for purposes of promoting the events and activities of the Foundation, provided that the source is mentioned and that no intellectual property rights are infringed, no trademarks are modified, altered or deleted.
Everything else that is included on the electronic pages of our website and constitutes registered trademarks and intellectual property products of third parties is their own sphere of responsibility and has nothing to do with the website of the Foundation.

Δικαιώματα πνευματικής ιδιοκτησίας

Το σύνολο του περιεχομένου του Δικτυακού μας τόπου, συμπεριλαμβανομένων, ενδεικτικά αλλά όχι περιοριστικά, των κειμένων, ειδήσεων, γραφικών, φωτογραφιών, σχεδιαγραμμάτων, απεικονίσεων, παρεχόμενων υπηρεσιών και γενικά κάθε είδους αρχείων, αποτελεί αντικείμενο πνευματικής ιδιοκτησίας (copyright) και διέπεται από τις εθνικές και διεθνείς διατάξεις περί Πνευματικής Ιδιοκτησίας, με εξαίρεση τα ρητώς αναγνωρισμένα δικαιώματα τρίτων.

Συνεπώς, απαγορεύεται ρητά η αναπαραγωγή, αναδημοσίευση, αντιγραφή, αποθήκευση, πώληση, μετάδοση, διανομή, έκδοση, εκτέλεση, «λήψη» (download), μετάφραση, τροποποίηση με οποιονδήποτε τρόπο, τμηματικά η περιληπτικά χωρίς τη ρητή προηγούμενη έγγραφη συναίνεση του Ιδρύματος. Γίνεται γνωστό ότι σε περίπτωση κατά την οποία το Ίδρυμα συναινέσει, ο αιτών υποχρεούται για την ρητή παραπομπή μέσω συνδέσμων (hyperlinks) στο σχετικό περιεχόμενο του Δικτυακού τόπου του Ιδρύματος. Η υποχρέωση αυτή του αιτούντος υφίσταται ακόμα και αν δεν αναγραφεί ρητά στην έγγραφη συναίνεση του Ιδρύματος.

Κατ’ εξαίρεση, επιτρέπεται η μεμονωμένη αποθήκευση και αντιγραφή τμημάτων του περιεχομένου σε απλό προσωπικό υπολογιστή για αυστηρά προσωπική χρήση (ιδιωτική μελέτη ή έρευνα, εκπαιδευτικούς σκοπούς), χωρίς πρόθεση εμπορικής ή άλλης εκμετάλλευσης και πάντα υπό την προϋπόθεση της αναγραφής της πηγής προέλευσής του, χωρίς αυτό να σημαίνει καθ’ οιονδήποτε τρόπο παραχώρηση δικαιωμάτων πνευματικής ιδιοκτησίας.

Επίσης, επιτρέπεται η αναδημοσίευση υλικού για λόγους προβολής των γεγονότων και δραστηριοτήτων του Ιδρύματος, με την προϋπόθεση ότι θα αναφέρεται η πηγή και δεν θα θίγονται δικαιώματα πνευματικής ιδιοκτησίας, δεν θα τροποποιούνται, αλλοιώνονται ή διαγράφονται εμπορικά σήματα.

Ό,τι άλλο περιλαμβάνεται στις ηλεκτρονικές σελίδες του Δικτυακού μας τόπου και αποτελεί κατοχυρωμένα σήματα και προϊόντα πνευματικής ιδιοκτησίας τρίτων ανάγεται στη δική τους σφαίρα ευθύνης και ουδόλως έχει να κάνει με τον Δικτυακό τόπο του Ιδρύματος.

Esoterism Academy

CIRCLE OF LIGHT

ESOTERISM STUDIES

ESOTERISM ACADEMY NEW ARTICLE

Sunday, April 23, 2023

WHAT IS REALITY?

TAOΪSM

Chapter17.

BUDDHISM

VEDANTA

jKRISHNAMURTI

RELIGION

Quotes

Constantinos’s quotes

Copyright