The Foundations, ("Circle of Light", "Esoterism Studies", "Esoterism Academy", "Religious Philosophy Foundation"), are Spiritual Organizations, which have a purely educational character.
The Publications have a purely practical nature, to illuminate the phenomenon of existence. We try to look at our subjects from various, different, perspectives, precisely to illuminate as best we can the object of our contemplation. Some repetitions are done not out of blindness but for purely educational purposes.
We believe that we deal with all traditions, religions, theories and views, objectively. The reference to the various traditions is made to show that ultimately the Truth is one, regardless of its various historical expressions.
Our purpose is not only to give something from our understanding, but also to share the knowledge with everyone. If you have any question, suggestion, or opinion, about the topics published, we will be happy to share them with us.

Welcome to the Land of Truth (whose deepest and truest expression is the Silence that Rises in Understanding).

Thank you for being here!

Saturday, May 4, 2024

Jesus: The Entry into the Kingdom of Heaven, and the Ascension to the Three Heavens

It is evident (from what we have said so far in this series of articles) that Jesus, when he was on earth, was in a State of Consciousness superior to that which people experience in their daily lives. They had a different perception of the reality in which all beings on earth live. For Jesus Reality Is One and Within This Reality All Phenomena Appear without having their own substance or existence outside of this Reality. All that appears as "Creation" are but phenomena, changes of state within Perception. The reality, the "objectivity" of all these phenomena is nothing but a state of perception (a "game" of perception) which perceives what it perceives as real. And when (the perception) is "isolated" (as a perceptual center, in a perceptual "center") and separated from all that it perceives, it gives it the quality of the "objective". Actually all these are within Perception (all subjective and objective states, beings and things). We live in a World of Perception (a Mental World), there is nothing else (even that which appears as solid matter is a "product" of Perception).

Jesus lived outside of this whole process of creation which he perceived as simple phenomena (without this meaning that he did not accept and follow the "law" of phenomena). For Jesus Reality Is One, there is no Inside, Outside. There is only Freedom from it all or "entry" into the lower states of perception where all this is real. Beings who have entered this state of being, of perception, live a limited state, perceive limitedly and isolate themselves in their own perceptual "center" and separate themselves from it all and see it as an "objective" world. For these beings, for man, for most people (if not for all people) there is the perceptual center (the subject, the "I"), the inner and the outer world, the outside. Being in this state (of ignorance, absorption) beings have no Self-Knowledge (of their True Nature, Soul, Consciousness, Existence) but perceive it as a "mere presence", as a shadowy ("empty") presence that she is thrown into an outside world. They conceive of the self in relation to the external world and gain substance from the content of their perception of the world. They conceive of the self as a consciousness, a subject, that perceives, understands, empathizes, feels, and lives within the body and within the world. So, when Jesus spoke to people he was addressing precisely such people who are a (shadow) presence in the body and in the world. For them there is a distinction of Inside (the Spiritual Invisible World) and Outside (the "objective world" of humans).

…

For Jesus the problem of people is that they do not have a clear full understanding of what their Nature is, what is the Soul (themselves as a spiritual entity), the Consciousness, the Presence here. Jesus Knew that the Soul Is Without Attributes, Free and experiences various states of awareness and can be limited and perceive what it perceives as real. People think in their limited state that they are just that, a presence here, thinking, feeling, living through the body in the outer world. When Jesus said that the Soul has a Spiritual Nature, is a Spirit, and can be where it "wills," He was speaking of the Soul in its Real Nature. And when he said that the Kingdom of Heaven is within us, he meant that it is within the True Soul, that within the Immensity of the Soul there is Freedom and Truth, he did not mean within the limited soul, in what people perceive as a soul, as a self. This is something difficult for the limited man to understand. He must simply "trust" Him who says that Within is the True World and practically experience what the Inner World is and what happens Here. Most people inside see only their empty presence which in order to exist needs the external world, to perceive and exist in the external world. People don't know where or how to look.

So, what Jesus taught to those who were close to him and "trusted" him was precisely that man must start from his present situation. To eliminate the wrong perception, feeling, that it is an empty presence that thinks and feels and lives in the external world. He needs to show confidence, to follow what is indicated to him in order to strengthen his Sense of Presence, to feel that it is a Presence independent of the body, of the world and to understand that it is not he (weak) in the world, on the contrary, he is the only Real and everything else is within his perception, within his awareness. This return to the Self, the strengthening of our presence and the reversal of the sense we have of existence, of the world, is a real reversal, a complete spiritual conversion, an awakening, a spiritual birth and entry into a "new world".

What we are describing is the Return to Self, the Awakening of Self. When man understands that the only real existence is the Presence and that everything is within our awareness he can easily withdraw into the Self. When man is born spiritually, when he begins to withdraw from the outer world he enters the Inner True World.

…

The second thing that Jesus was teaching his brothers is to understand exactly what is the nature of limitation, what is the subject, the ego, and why we are deceived and misperceived, resulting in a life of darkness. People who are limited to the subject, to the ego, perceive themselves as weak in the external world. Subject is (for them) the self and object is the external world. If you tell them that Truth is Within, they think within the weak subject. There is certainly nothing here. So, the Message is not understood. But when man really awakens, to his Real Presence, and begins to understand that he is not in the world but that the world is in his awareness, he begins to understand that all that he perceives are subjective conceptions of the world and that the True Objective is not within all that we perceive (for these are contents of our perception) but is outside of them. To "enter" the Objective we must precisely stop all these subjective, "external" activities.

Exactly when all subjective activities (intellect, senses, contacts with the external world) cease, when the subject, the ego, dissolves (or more precisely when the "limitations" of perception cease), in the stillness, in the silence (of contemplation, of prayer) we enter an egoless State of Consciousness. Objective then, True Objective, is (for the awakened man) the State of Consciousness without ego. Objective is not what the limited ego perceives as outside the self, This is subjective apprehension of what is happening. This Objective Space into which we enter when the ego dissolves is precisely Inner Space. The limited (to the ego) person characterizes him as an introvert. In reality it is That which the Objective Function of Consciousness reveals, Objective Space, Spiritual Space, the Only Real Space of Existence, Heaven, the Realm of Heaven, which is not what we perceive at first but has an Infinite Depth (and for this distinguish Uranus). And beyond all this is the Supreme Realm of God, the Reality outside of creation, the Reality as One Whole.

…

The third thing that Jesus taught to his loved ones with whom they shared the Spiritual Experience (Inner for people), the True Life, the Spiritual Life, was that everything is Within us, everything is active from Within, from the Source of Being. The True Guide, the True Master is God Himself who Illuminates all. Jesus Himself never said that He Himself is something. He always professed his Complete Dependence on the Father. And when he confessed that "I and the Father are one" he meant precisely that he himself had "dissolved" in the Gulfs of the Father. He was talking about an Experience he was having. His statement did not mean identity or likeness with God or distinction from the rest of men. These are so perceived by men with their limited perception. Jesus was simply talking about the Supreme State that beings can experience. He spoke of Objective States of Consciousness (experienced as Heavenly Experiences) and of the State Beyond Perception (called Union with God). One must walk this Path and experience these Objective States of Consciousness, as Jesus did. Jesus experiencing the Objective State of Existence, being this, declared that exactly what he was experiencing is the Way, the Truth and the Life. This is what he meant when he said I am the Way. Obviously he was not referring to some subject or limited ego. And not all these situations were experienced by Jesus alone. He Himself declared that every man can enter the Kingdom of Heaven. After all, this was the destination of his Teaching, to those who wanted and could (because most people have more important occupations). And the Good News was just that, the Kingdom of Heaven is Within Us. How many understand?

…

So then, passing through the Spiritual Gate, walking the Path of Heaven, where is led? The Entrance to Heaven (Internal for people who distinguish between inner and outer) is described in many ways and at many levels of human activity (as we have described repeatedly in these articles), such as States of Consciousness, Spiritual Heavens, Spiritual Mysteries, Mysteries Experiences, etc. Jesus was talking about True Life, about Life Experience that we have when we follow a certain right action and he used the theological terms of his time, God, Heaven, heavens, prayer, inside, outside, to make himself understood by people of his era. If we try here to explain what is the real teaching of Jesus and what he taught about the Mysteries of the Kingdom of Heaven and we use not the classic theological terms but modern psychological terms it is because they are more understandable to the modern man. We are not adding anything to what Jesus said and did, nor are we altering anything with our "interpretation" when we use modern philosophical and psychological terms. On the contrary, we believe that this is how we render the true meaning of Jesus' teaching. We are simply trying to illuminate the same reality that Jesus showed, in a modern language.

So, when someone enters the True Gate, into the True Spiritual Space, that is, into the Objective State of Consciousness without ego, what exactly does he live, where exactly is he? One has to experience it to understand what we are talking about. When man (like me) sees the world he sees a flow of phenomena, a becoming and experiences constant change and time as a flowing present and as memory (past) and as imagination (future). When man "comes" to himself and understands that all these are within his awareness, as subjective perceptions of what is happening, he experiences existence as a Space within which all these phenomena occur. When one, in contemplation, in prayer, passes into the Objective State of Consciousness without ego, what one experiences (in principle) is a Unified Reality, where everything is connected, fits together and has its place in its Common Existential Space. Because there is no ego (separate, limited, perceptual center) there is only awareness of all that and we are all that, and what we thought of as "our body" and other beings and things, and all, are treated the same way. The "use" of the body is objective, enlightened and neither supported by any separation (ego) nor causes any separation by its action. It is a State that in Esotericism is characterized as Universal Consciousness. And He is the First Heaven. Life has Infinite Depth and we can experience deeper states, higher states.

The Transition to Deeper States, to the Higher Heavens and to God, does not mean any real displacement somewhere, but the deeper understanding of all that we perceive to be happening, or otherwise the "change" of our attitude towards all that we perceive. We are always talking about states of consciousness. Our descriptions do not describe any fixed reality but what we experience. In the final analysis, we are only talking about "experiences". At a Deeper Level of Experience then all these phenomena are perceived not in their particular properties but in their Common Essence. They cease to be distinguished into "separate" things within the Universal Unity. They are perceived as movements of Unity in various places, movements of a "body", a "mass". It is like in the sea where we no longer see the waves of the sea but the sea, the mass of water, moving in different parts of it. Here we have not just a different description but a real change in the way we perceive. We perceive from a different situation and therefore perceive differently. This is the Second Heaven, the Deeper Understanding of what is happening.

At an even Deeper Level of Experience we realize that all that exists is Perception as the Background of Life, as Activity, while movements or separate phenomena cease to have any "significance", any "substance", they become invisible shadows, they no longer stand out. It is a State of Deep Understanding, Seeing, Perceiving, all that beings in different states of consciousness see as truly separate phenomena. It must be noted and understood that the "Transition" happens by itself because it is Guided by the Source of Existence Itself, like an Inner Impulse, without our "own" effort (because there is no longer "someone" who thinks and decides and acts). We are simply aware of all this movement which some mystics call a "rapture" in the Heavens. Then it must also be understood that the "Transition" describes nothing but the "Deepening" of our Understanding, or else our gradual liberation from the content of our Perception.

The Supreme Step is to Completely Abandon the perception of all this, (entirely and completely the content of Perception), to completely free ourselves from the content of Perception. And Here is the Miracle. All separation between God and Creation ceases. Everything Exists Within Divine Reality and Everything Is Illuminated Within God's Light. We are Within the Bays of the Father, Completely Free, One with the Father, facing all that happens without any limitation or trace of ignorance. We are One with the Divine Essence, the Divine Essence, Within Which All Exist, as “Movements”, as “Thoughts”, all of mental form, (call it what you will). Here from Experience We know that ultimately there is only Oneness. There is no difference between God and the Soul. It's the same. That is why the Mystics who had this experience said that the Soul is Uncreated, belongs to the Uncreated. This is considered blasphemy by people living in lower states of consciousness. Even the mystics who had such an experience but had not been freed from the influence of the external church justified themselves that all this, the Union with God, is done "by Grace." It doesn't matter what people describe it or call it. The important thing is that it happens.

…

Speaking in these articles about the Way of Truth of Jesus, about the Mysteries of the Kingdom of Heaven, about the Heavens, Inner Experience or the Depth of our Understanding, we are describing the same reality (the same things) again and again, from a different point of view, from a different point of approach, getting closer and closer (or deeper) to be able to understand them better. What we describe as the Spiritual Experience of Jesus (as his Spiritual Journey) is actually the Journey of Man, the Journey that every human being must take. Never, neither Jesus who had the Experience of Union with God, nor anyone else who had that experience, claimed to be something different from humans. Of course, people who are very fond of making up theories and stories have claimed that Jesus is a Being with a special mission on earth (the same is claimed in other religions for their own "gods"). This is one of the fairy tales of the people. We know that Jesus never claimed any such thing. And whenever he calls himself the son of man, or the Son of God, or affirms that he is one with God, he does so as a Man, not as a "Separate Being". People simply do not even understand what they hear or read.

We described this Spiritual Journey that Jesus Enlightened us as Spiritual States, as States of Prayer (detecting what is happening inside the body, in the secret centers), as Heavenly States, as Heavens, and in the Spiritual Ritual as Spiritual Mysteries, etc. In reality all this is nothing but the Depth of Understanding of what is happening. It is a Spiritual Process of our own.

All that we describe we can experience here, while we are inside the body, because the Spirit is Free and "blows" wherever it wants. But the truth is that as a Soul, We Ourselves, leaving the body will experience all these States after death, according to the degree of understanding we have conquered here on earth. If someone has not Awakened to his Self, if he has not been born Spiritually (Above), if he has not experienced the Inner Space (as people perceive it, as inner), the True Objective Space (according to the Experience of Jesus, the experience of mystics and our own humble experience) will be in a post-mortem state of confusion and misery. This is the true meaning of "hell" or "purgatory." It doesn't matter if we believe in reincarnation or not. Whatever this state that people experience here on earth (of limitation, separation, duality) and also experience after death, it is a state of ignorance and misery. And let no one say why God "permits" all this. God is always present and His love is infinite. Man is completely Free and has Absolute Moral Responsibility for everything he does. Even in the harshest conditions it can raise its head to the sky. And those who suffer without fault, there is always Justice (not as punishment but as restoration of damage).

But when someone has Experience of the True Self here on earth, when he has been born Spiritually, when he has Experience of the Objective States of Consciousness (even of Universal Consciousness), after leaving his body he will be in Heaven And here his course will be Ascending In God's Love.

…

All that we describe here is the Inner Tradition passed on by word of mouth. If we reveal some truths in public (in violation of the commandment of "silence") we do so neither out of vanity nor out of purpose. We have no earthly purposes. Our Residence is Elsewhere. Having been here we are simply testifying to what we understand, what we have experienced. We have walked the Path of the Truth of Jesus and we know and affirm with our humble experience that it Leads to God, to Union with God.

Each, He Himself walks in Life, in the Understanding of his Nature, within himself. The Only Teacher and Guide he can have is God Himself Within him (the God he can Find, Feel, Within him). In his True Infinite Within, not in the small limited, separated ego, or in the worlds of thought, or of the senses (there only events, phenomena that pass away exist). In order to find freedom within oneself and face God one must abandon the small ego and its vain activities. Only when man abandons the ego and the anchors in the world of phenomena can he open to the Open Immensity of Reality.

May God Enlighten us all.

…

Ιησούς: Η Είσοδος στη Βασιλεία των Ουρανών, κι η Άνοδος στους Τρεις Ουρανούς

Είναι φανερό (από όσα είπαμε μέχρι τώρα σε αυτή την σειρά άρθρων) ότι ο Ιησούς, όταν ήταν στη γη, ήταν σε μια Κατάσταση Συνείδησης ανώτερη από αυτή που βιώνουν οι άνθρωποι στην καθημερινή ζωή τους. Αντιλαμβάνονταν διαφορετικά την πραγματικότητα μέσα στην οποία ζουν όλα τα όντα της γης. Για τον Ιησού η Πραγματικότητα Είναι Μια κι Εντός Αυτής της Πραγματικότητας Εμφανίζονται όλα τα Φαινόμενα χωρίς να έχουν δική τους υπόσταση ή ύπαρξη έξω από αυτή την Πραγματικότητα. Ό,τι εμφανίζεται σαν «Δημιουργία» δεν είναι παρά φαινόμενα, εναλλαγές καταστάσεων μέσα στην Αντίληψη. Η πραγματικότητα, η «αντικειμενικότητα» όλων αυτών των φαινομένων δεν είναι παρά μια κατάσταση αντίληψης (ένα «παιχνίδι» της αντίληψης) που εκλαμβάνει αυτό που συλλαμβάνει σαν πραγματικό. Κι όταν (η αντίληψη) «απομονώνεται» (σαν αντιληπτικό κέντρο, σε αντιληπτικό «κέντρο») και διαχωρίζεται από όλο αυτό που αντιλαμβάνεται του προσδίδει την ιδιότητα του «αντικειμενικού». Στην πραγματικότητα όλα αυτά είναι μέσα στην Αντίληψη (όλες οι υποκειμενικές κι αντικειμενικές καταστάσεις, όντα και πράγματα). Ζούμε σε ένα Κόσμο Αντίληψης (ένα Νοητικό Κόσμο), δεν υπάρχει κάτι άλλο (ακόμα κι ότι εμφανίζεται σαν συμπαγές υλικό είναι «προϊόν» της Αντίληψης).

Ο Ιησούς ζούσε έξω από όλη αυτή την διαδικασία της δημιουργίας την οποία αντιλαμβανόταν σαν απλά φαινόμενα (χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν αποδεχόταν και δεν ακολουθούσε τους «νόμου» των φαινομένων). Για τον Ιησού η Πραγματικότητα Είναι Μια, δεν υπάρχει Έσω, Έξω. Υπάρχει μόνο Ελευθερία από όλο αυτό ή «είσοδος» στις κατώτερες καταστάσεις της αντίληψης όπου όλα αυτά είναι πραγματικά. Τα όντα που έχουν εισέλθει σε αυτή την κατάσταση ύπαρξης, αντίληψης, ζουν μια περιορισμένη κατάσταση, αντιλαμβάνονται περιορισμένα κι απομονώνονται στο δικό τους αντιληπτικό «κέντρο» και διαχωρίζονται από όλο αυτό και το βλέπουν σαν «αντικειμενικό» κόσμο. Για αυτά τα όντα, για τον άνθρωπο, για τους περισσότερους ανθρώπους (αν όχι για όλους τους ανθρώπους) υπάρχει το αντιληπτικό κέντρο (το υποκείμενο, το «εγώ»), το έσω κι ο εξωτερικός κόσμος, το έξω. Όντας σε αυτή την κατάσταση (άγνοιας, απορρόφησης) τα όντα δεν έχουν Αυτογνωσία (της Αληθινής Φύσης, της Ψυχής, της Συνείδησης, της Ύπαρξής τους) αλλά τη συλλαμβάνουν σαν μια «απλή παρουσία», σαν μια σκιώδη («άδεια») παρουσία που είναι ριγμένη σε ένα εξωτερικό κόσμο. Συλλαμβάνουν τον εαυτό σε σχέση με τον εξωτερικό κόσμο και αποκτούν υπόσταση από το περιεχόμενο της αντίληψής τους στον κόσμο. Αντιλαμβάνονται τον εαυτό σαν μια συνείδηση, ένα υποκείμενο, που αντιλαμβάνεται, διανοείται, συναισθάνεται, αισθάνεται και ζει μέσα στο σώμα και μέσα στον κόσμο. Όταν λοιπόν ο Ιησούς μιλούσε στους ανθρώπους απευθυνόταν ακριβώς σε τέτοιους ανθρώπους που είναι μια (σκιώδης) παρουσία μέσα στο σώμα και στο κόσμο. Για αυτούς υπάρχει διάκριση Έσω (ο Πνευματικός Αόρατος Κόσμος) και Έξω (ο «αντικειμενικός κόσμος» των ανθρώπων).

…

Για τον Ιησού το πρόβλημα των ανθρώπων είναι ότι δεν έχουν σαφή πλήρη αντίληψη ποια είναι η Φύση τους, τι είναι η Ψυχή (αυτοί οι ίδιοι σαν πνευματική οντότητα), η Συνείδηση, η Παρουσία εδώ. Ο Ιησούς Γνώριζε ότι η Ψυχή Είναι Χωρίς Ιδιότητες, Ελεύθερη και βιώνει διάφορες καταστάσεις επίγνωσης και μπορεί να περιορίζεται και να αντιλαμβάνεται αυτό που συλλαμβάνει σαν πραγματικό. Οι άνθρωποι νομίζουν μέσα στην περιορισμένη κατάστασή τους ότι είναι απλά αυτό, μια παρουσία εδώ, που σκέφτεται, που αισθάνεται, που ζει μέσω του σώματος στον εξωτερικό κόσμο. Όταν ο Ιησούς έλεγε ότι η Ψυχή έχει Πνευματική Φύση, είναι Πνεύμα και μπορεί να είναι όπου «θέλει», μιλούσε για την Ψυχή στην Πραγματική Φύση της. Κι όταν έλεγε ότι η Βασιλεία των Ουρανών είναι Μέσα μας εννοούσε ότι είναι Μέσα στην Αληθινή Ψυχή, ότι Μέσα στην Απεραντοσύνη της Ψυχής υπάρχει Ελευθερία κι Αλήθεια, δεν εννοούσε μέσα στην περιορισμένη ψυχή, σε αυτό που αντιλαμβάνονται οι άνθρωποι σαν ψυχή, σαν εαυτό. Αυτό είναι κάτι δύσκολο να το κατανοήσει ο περιορισμένος άνθρωπος. Πρέπει απλά να «εμπιστευτεί» Αυτόν που λέει ότι Έσω είναι ο Αληθινός Κόσμος και πρακτικά να βιώσει τι είναι ο Εσωτερικός Κόσμος και τι συμβαίνει Εδώ. Οι πιο πολλοί άνθρωποι έσω βλέπουν μόνο την άδεια παρουσία τους που για να υπάρξει έχει ανάγκη από τον εξωτερικό κόσμο, να αντιλαμβάνεται και να υπάρχει στον εξωτερικό κόσμο. Οι άνθρωποι δεν ξέρουν που ή πώς να ψάξουν.

Αυτό που δίδασκε λοιπόν ο Ιησούς σε αυτούς που ήταν κοντά του και τον «εμπιστεύονταν» ήταν ακριβώς ότι ο άνθρωπος πρέπει να ξεκινήσει από την παρούσα κατάστασή του. Να αποβάλει την λανθασμένη αντίληψη, αίσθηση, που έχει ότι είναι μια άδεια παρουσία που σκέφτεται κι αισθάνεται και ζει στον εξωτερικό κόσμο. Χρειάζεται να δείξει εμπιστοσύνη, να ακολουθήσει αυτό που του υποδεικνύουν για να δυναμώσει την Αίσθηση Παρουσίας του, να νοιώσει ότι είναι Παρουσία ανεξάρτητη από το σώμα, από τον κόσμο και να κατανοήσει ότι δεν είναι αυτός (αδύναμος) μέσα στον κόσμο, αντίθετα αυτός είναι ο μόνος Πραγματικός κι όλα τα άλλα είναι μέσα στη αντίληψή του, μέσα στην επίγνωσή του. Αυτή η επιστροφή στον Εαυτό, η ενδυνάμωση της παρουσίας μας κι η αντιστροφή της αίσθησης που έχουμε για την ύπαρξη, για τον κόσμο είναι μια πραγματική ανατροπή, μια πλήρης πνευματική μεταστροφή, μια αφύπνιση, μια πνευματική γέννηση κι είσοδος σε ένα «νέο κόσμο».

Αυτό που περιγράφουμε είναι η Επάνοδος στον Εαυτό, το Ξύπνημα του Εαυτού. Όταν ο άνθρωπος κατανοήσει ότι η μόνη πραγματική ύπαρξη είναι η Παρουσία κι ότι όλα είναι μέσα στην επίγνωσή μας μπορεί εύκολα να αποσυρθεί στον Εαυτό. Όταν ο άνθρωπος γεννηθεί πνευματικά, όταν αρχίζει να αποσύρεται από τον εξωτερικό κόσμο εισέρχεται στον Εσωτερικό Αληθινό Κόσμο.

…

Το δεύτερο που δίδασκε ο Ιησούς στους αδελφούς του είναι να κατανοήσουν ακριβώς ποια είναι η φύση του περιορισμού, τι είναι το υποκείμενο, το εγώ και γιατί ξεγελιόμαστε και αντιλαμβανόμαστε λανθασμένα, με αποτέλεσμα να ζούμε μια ζωή στο σκοτάδι. Οι άνθρωποι που είναι περιορισμένοι στο υποκείμενο, στο εγώ, αντιλαμβάνονται τον εαυτό τους αδύναμο μέσα στον εξωτερικό κόσμο. Υποκείμενο είναι (για αυτούς) ο εαυτός κι αντικείμενο είναι ο εξωτερικός κόσμος. Αν τους πεις ότι η Αλήθεια είναι Μέσα τους νομίζουν μέσα στο αδύναμο υποκείμενο. Ασφαλώς δεν υπάρχει τίποτα εδώ. Έτσι το Μήνυμα δεν γίνεται κατανοητό. Όταν όμως ο άνθρωπος αφυπνιστεί πραγματικά, στην Πραγματική Παρουσία του, κι αρχίζει να κατανοεί ότι δεν είναι αυτός μέσα στον κόσμο αλλά ότι ο κόσμος είναι μέσα στην επίγνωσή του, αρχίζει να κατανοεί ότι όλα αυτά που αντιλαμβάνεται είναι υποκειμενικές συλλήψεις του κόσμου κι ότι το Αληθινό Αντικειμενικό δεν είναι μέσα σε όλα αυτά που συλλαμβάνουμε (γιατί αυτά είναι περιεχόμενα της αντίληψής μας) αλλά είναι έξω από αυτά. Για να «εισέλθουμε» στο Αντικειμενικό πρέπει ακριβώς να σταματήσουμε όλες αυτές τις υποκειμενικές, «εξωτερικές» δραστηριότητες.

Όταν ακριβώς παύσουν όλες οι υποκειμενικές δραστηριότητες (διανόηση, αισθήσεις, επαφές με τον εξωτερικό κόσμο), όταν διαλυθεί το υποκείμενο, το εγώ (ή ακριβέστερα όταν σταματήσουν οι «περιορισμοί» της αντίληψης), μέσα στην ησυχία, στη σιωπή (της περισυλλογής, της προσευχής) εισερχόμαστε σε μια Κατάσταση Συνείδησης χωρίς εγώ. Αντικειμενικό λοιπόν, Αληθινό Αντικειμενικό, είναι (για τον αφυπνισμένο άνθρωπο) η Κατάσταση της Συνείδησης χωρίς εγώ. Αντικειμενικό δεν είναι αυτό που αντιλαμβάνεται το περιορισμένο εγώ σαν έξω από τον εαυτό, Αυτό είναι υποκειμενική σύλληψη αυτού που συμβαίνει. Αυτός ο Αντικειμενικός Χώρος στον Οποίο εισερχόμαστε όταν διαλυθεί το εγώ είναι ακριβώς ο Εσωτερικός Χώρος. Εσωτερικό τον χαρακτηρίζει ο περιορισμένος (στο εγώ) άνθρωπος. Στην πραγματικότητα είναι Αυτό που αποκαλύπτει η Αντικειμενική Λειτουργία της Συνείδησης, ο Αντικειμενικός Χώρος, ο Πνευματικός Χώρος, ο Μόνος Πραγματικός Χώρος Ύπαρξης, ο Ουρανός, η Βασιλεία των Ουρανών, που δεν είναι αυτό που αντικρίζουμε καταρχήν αλλά έχει ένα Απέραντο Βάθος (και για αυτό διακρίνουμε Ουρανούς). Και πέρα από όλα αυτά υπάρχει το Υπέρτατο Βασίλειο του Θεού, η Πραγματικότητα έξω από τη δημιουργία, η Πραγματικότητα σαν Ένα Όλο.

…

Το τρίτο που δίδασκε ο Ιησούς στους αγαπημένους του με τους οποίους μοιράζονταν την Πνευματική Εμπειρία (Εσωτερική για τους ανθρώπους), την Αληθινή Ζωή, την Πνευματική Ζωή, ήταν ότι όλα είναι Μέσα μας, όλα δραστηριοποιούνται από Μέσα, από τη Πηγή της Ύπαρξης. Ο Αληθινός Καθοδηγητής, ο Αληθινός Διδάσκαλος είναι ο Ίδιος ο Θεός που τα Φωτίζει όλα. Ο Ίδιος ο Ιησούς δεν είπε ποτέ ότι αυτός ο ίδιος είναι κάτι. Πάντα ομολογούσε την Πλήρη Εξάρτησή του από τον Πατέρα. Κι όταν ομολογούσε ότι «εγώ κι ο Πατέρας είμαστε ένα» εννοούσε ακριβώς ότι αυτός ο ίδιος είχε «διαλυθεί» μέσα στους Κόλπους του Πατέρα. Μιλούσε για μια Εμπειρία που βίωνε. Η δήλωσή του δεν σήμαινε ταυτότητα ή ομοιότητα με τον Θεό ή διάκριση από τους υπόλοιπους ανθρώπους. Αυτά τα αντιλαμβάνονται έτσι οι άνθρωποι με την περιορισμένη αντίληψή τους. Ο Ιησούς μιλούσε απλά για την Υπέρτατη Κατάσταση που μπορούν να βιώσουν τα όντα. Μιλούσε για Αντικειμενικές Καταστάσεις της Συνείδησης (που βιώνονται σαν Ουράνιες Εμπειρίες) και για την Κατάσταση Πέρα από κάθε αντίληψη (που ονομάζεται Ένωση με τον Θεό). Πρέπει κάποιος να βαδίσει αυτή την Οδό και να βιώσει αυτές τις Αντικειμενικές Καταστάσεις της Συνείδησης, όπως έκανε ο Ιησούς. Ο Ιησούς βιώνοντας την Αντικειμενική Κατάσταση της Ύπαρξης, όντας αυτό, δήλωνε ότι ακριβώς αυτό που βίωνε είναι η Οδός η Αλήθεια και η Ζωή. Αυτό εννοούσε όταν έλεγε εγώ είμαι η Οδός. Προφανώς δεν αναφερόταν σε κάποιο υποκείμενο ή περιορισμένο εγώ. Κι ούτε όλες αυτές τις Καταστάσεις τις βίωνε μόνο ο Ιησούς. Ο Ίδιος δήλωνε ότι κάθε άνθρωπος μπορεί να εισέλθει στη Βασιλεία των Ουρανών. Άλλωστε αυτός ήταν ο προορισμός της Διδασκαλίας του, σε όσους ήθελαν και μπορούσαν (γιατί οι περισσότεροι άνθρωποι έχουν πιο σημαντικές ασχολίες). Και η Χαρμόσυνη Αγγελία ήταν ακριβώς αυτή, η Βασιλεία των Ουρανών είναι Μέσα μας. Πόσοι καταλαβαίνουν;

…

Έτσι λοιπόν, περνώντας κάποιος την Πνευματική Πύλη, βαδίζοντας την Οδό του Ουρανού, που οδηγείται; Η Είσοδος στον Ουρανό (Εσωτερική για τους ανθρώπους που ξεχωρίζουν το έσω και το έξω) περιγράφεται με πολλούς τρόπους και σε πολλά επίπεδα της ανθρώπινης δραστηριότητας (όπως έχουμε περιγράψει επανειλημμένα σε αυτά τα άρθρα), σαν Καταστάσεις Συνείδησης, Πνευματικοί Ουρανοί, Πνευματικά Μυστήρια, Μυστικές Εμπειρίες, κλπ. Ο Ιησούς μιλούσε για Αληθινή Ζωή, για Εμπειρία Ζωής που έχουμε όταν ακολουθούμε μια συγκεκριμένη ορθή δράση και χρησιμοποιούσε τους θεολογικούς όρους της εποχής του, Θεός, Ουρανός, ουρανοί, προσευχή, έσω, έξω, για να γίνει κατανοητός από τους ανθρώπους της εποχής του. Αν προσπαθούμε εδώ να εξηγήσουμε ποια είναι η πραγματική διδασκαλία του Ιησού και τι δίδασκε για τα Μυστήρια της Βασιλείας των Ουρανών και χρησιμοποιούμε όχι τους κλασσικούς θεολογικούς όρους αλλά σύγχρονους ψυχολογικούς όρους είναι γιατί είναι πιο κατανοητοί στον σύγχρονο άνθρωπο. Δεν προσθέτουμε τίποτα σε όσα είπε και έκανε ο Ιησούς, ούτε αλλοιώνουμε τίποτα με τη «ερμηνεία» μας, όταν χρησιμοποιούμε σύγχρονους φιλοσοφικούς και ψυχολογικούς όρους. Αντίθετα πιστεύουμε ότι έτσι αποδίδουμε το αληθινό νόημα της διδασκαλίας του Ιησού. Απλά προσπαθούμε να φωτίσουμε την ίδια πραγματικότητα που έδειχνε ο Ιησούς, σε μια σύγχρονη γλώσσα.

Όταν λοιπόν κάποιος Εισέλθει από την Αληθινή Πύλη, στον Αληθινό Πνευματικό Χώρο, δηλαδή στην Αντικειμενική Κατάσταση της Συνείδησης χωρίς εγώ, τι ακριβώς ζει, που ακριβώς βρίσκεται; Θα πρέπει κάποιος να το βιώσει για να καταλάβει για τι πράγμα μιλάμε. Όταν ο άνθρωπος (σαν εγώ) βλέπει τον κόσμο βλέπει μια ροή φαινομένων, ένα γίγνεσθαι και βιώνει την συνεχή αλλαγή και τον χρόνο σαν παρόν που ρέει και σαν μνήμη (παρελθόν) και σαν φαντασία (μέλλον). Όταν ο άνθρωπος «έλθει» στον Εαυτό του και κατανοήσει ότι όλα αυτά είναι μέσα στη επίγνωσή του, σαν υποκειμενικές συλλήψεις αυτού που συμβαίνει, βιώνει την ύπαρξη σαν Χώρο εντός του οποίου συμβαίνουν όλα αυτά τα φαινόμενα. Όταν κάποιος, μέσα στη περισυλλογή, στην προσευχή, περάσει στη Αντικειμενική Κατάσταση της Συνείδησης χωρίς εγώ, αυτό που βιώνει (καταρχήν) είναι μια Ενιαία Πραγματικότητα, όπου όλα συνδέονται, συνταιριάζουν κι έχουν την θέση τους στον Κοινό Υπαρξιακό Χώρο τους. Επειδή δεν υπάρχει εγώ (ξεχωριστό, περιορισμένο, αντιληπτικό κέντρο) υπάρχει μόνο επίγνωση όλων αυτών κι είμαστε όλα αυτά, και αυτό που θεωρούσαμε «σώμα μας» και τα άλλα όντα και πράγματα, κι όλα, αντιμετωπίζονται με τον ίδιο τρόπο. Η «χρήση» του σώματος είναι αντικειμενική, φωτισμένη κι ούτε υποστηρίζεται από κάποιο διαχωρισμό (εγώ) ούτε προκαλεί κάποιο διαχωρισμό με τη δράση του. Είναι μια Κατάσταση που στον Εσωτερισμό χαρακτηρίζεται σαν Παγκόσμια Συνείδηση. Κι Αυτός είναι ο Πρώτος Ουρανός. Η Ζωή έχει Απέραντο Βάθος και μπορούμε να βιώσουμε βαθύτερες καταστάσεις, ανώτερες καταστάσεις.

Η Μετάβαση σε Βαθύτερες Καταστάσεις, στους Ανώτερους Ουρανούς και στον Θεό, δεν σημαίνει κάποια πραγματική μετατόπιση κάπου, αλλά την βαθύτερη κατανόηση όλου αυτού που αντιλαμβανόμαστε να συμβαίνει, ή αλλιώς την «αλλαγή» της στάσης μας απέναντι σε όλα αυτά που αντιλαμβανόμαστε. Μιλάμε πάντα για συνειδησιακές καταστάσεις. Οι περιγραφές μας δεν περιγράφουν κάποια σταθερή πραγματικότητα αλλά αυτά που βιώνουμε. Σε τελευταία ανάλυση μιλάμε μονάχα για «εμπειρίες». Σε ένα Βαθύτερο Επίπεδο Εμπειρίας λοιπόν όλα αυτά τα φαινόμενα γίνονται αντιληπτά όχι στις ιδιαίτερες ιδιότητές τους αλλά στην Κοινή Ουσία τους. Παύουν να διακρίνονται σε «ξεχωριστά» πράγματα εντός της Παγκόσμιας Ενότητας. Γίνονται αντιληπτά σαν κινήσεις της Ενότητας σε διάφορα σημεία, κινήσεις ενός «σώματος», μιας «μάζας». Είναι όπως στην θάλασσα που δεν βλέπουμε πια τα κύματα της θάλασσας αλλά την θάλασσα, την μάζα του νερού, που κινείται σε διάφορα σημεία της. Εδώ δεν έχουμε απλά μια διαφορετική περιγραφή αλλά μια πραγματική αλλαγή στον τρόπο που αντιλαμβανόμαστε. Αντιλαμβανόμαστε από μια διαφορετική κατάσταση και για αυτό αντιλαμβανόμαστε διαφορετικά. Αυτός είναι ο Δεύτερος Ουρανός, η Βαθύτερη Κατανόηση αυτού που συμβαίνει.

Σε ακόμα Βαθύτερο Επίπεδο Εμπειρίας αντιλαμβανόμαστε ότι το μόνο που υπάρχει είναι η Αντίληψη σαν Υπόβαθρο της Ζωής, σαν Δραστηριότητα, ενώ οι κινήσεις ή τα ξεχωριστά φαινόμενα παύουν να έχουν κάποια «σημασία», κάποια «υπόσταση», γίνονται αδιόρατες σκιές, δεν ξεχωρίζουν πια. Είναι μια Κατάσταση Βαθιάς Κατανόησης, Όρασης, Αντίληψης, όλων αυτών που τα όντα σε διαφορετικές καταστάσεις συνείδησης βλέπουν σαν πραγματικά ξεχωριστά φαινόμενα. Πρέπει α σημειώσουμε και να γίνει κατανοητό ότι η «Μετάβαση» γίνεται από μόνη της γιατί Καθοδηγείται από την Ίδια την Πηγή της Ύπαρξης, σαν μια Εσωτερική Ώθηση, χωρίς «δική» μας προσπάθεια (γιατί δεν υπάρχει πλέον «κάποιος» που να σκέφτεται και να αποφασίζει και να πράττει). Απλά έχουμε επίγνωση όλης αυτής της κίνησης που κάποιοι μυστικοί ονομάζουν «αρπαγή» στους Ουρανούς. Μετά πρέπει επίσης να γίνει κατανοητό ότι η «Μετάβαση» δεν περιγράφει παρά την «Εμβάθυνση» της Κατανόησής μας, ή αλλιώς την σταδιακή απελευθέρωσή μας από το περιεχόμενο της Αντίληψής μας.

Το Υπέρτατο Βήμα είναι να Εγκαταλείψουμε Τελείως την αντίληψη όλων αυτών, (ολόκληρο κι ολοκληρωτικά το περιεχόμενο της Αντίληψης), να απελευθερωθούμε τελείως από το περιεχόμενο της Αντίληψης. Κι Εδώ είναι το Θαύμα. Παύει κάθε διαχωρισμός ανάμεσα στον Θεό και τη Δημιουργία. Όλα Υπάρχουν Μέσα στην Θεία Πραγματικότητα κι Όλα Φωτίζονται Μέσα στο Φως του Θεού. Είμαστε Μέσα στους Κόλπους του Πατέρα, Τελείως Ελεύθεροι, Ένα με τον Πατέρα, αντιμετωπίζοντας όλα αυτά που συμβαίνουν χωρίς κανένα περιορισμό ή ίχνος άγνοιας. Είμαστε Ένα με τη Θεία Ουσία, η Θεία Ουσία, Μέσα στην Οποία Υπάρχουν Όλα, σαν «Κινήσεις», σαν «Σκέψεις», όλα νοητικής μορφής, (πείτε το όπως θέλετε). Εδώ από Εμπειρία Γνωρίζουμε ότι τελικά δεν υπάρχει παρά Ενότητα. Δεν υπάρχει καμία διαφορά ανάμεσα στον Θεό και την Ψυχή. Είναι το ίδιο. Για αυτό οι Μυστικοί που είχαν αυτή την εμπειρία έλεγαν ότι η Ψυχή Είναι Άκτιστη, ανήκει στο Άκτιστο. Αυτό οι άνθρωποι που ζουν σε κατώτερες καταστάσεις συνείδησης το θεωρούν βλασφημία. Ακόμα κι οι μυστικοί που είχαν μια τέτοια εμπειρία αλλά δεν είχαν απαλλαγεί από την επιρροή της εξωτερικής εκκλησίας δικαιολογούνταν ότι όλα αυτά, η Ένωση με τον Θεό, γίνεται «κατά Χάριν». Δεν έχει καμιά σημασία πως θα το περιγράψουν ή θα το ονομάσουν οι άνθρωποι. Το σημαντικό είναι ότι Συμβαίνει.

…

Μιλώντας σε αυτά τα άρθρα για την Οδό της Αλήθειας του Ιησού, για τα Μυστήρια της Βασιλείας των Ουρανών, για τους Ουρανούς, την Εσωτερική Εμπειρία ή το Βάθεμα της Κατανόησής μας, περιγράφουμε ξανά και ξανά την ίδια πραγματικότητα (τα ίδια πράγματα), από διαφορετική σκοπιά, από ένα διαφορετικό σημείο προσέγγισης, πλησιάζοντας όλο και πιο πολύ (ή πιο βαθιά) για να μπορέσουμε να τα κατανοήσουμε καλύτερα. Αυτό που περιγράφουμε σαν Πνευματική Εμπειρία του Ιησού (σαν Δική του Πνευματική Πορεία) είναι στην πραγματικότητα η Πορεία του Ανθρώπου, η Πορεία που πρέπει να κάνει κάθε άνθρωπος. Ποτέ, ούτε ο Ιησούς που είχε την Εμπειρία της Ένωσης με τον Θεό, ούτε κάποιος άλλος που είχε αυτή την εμπειρία, ισχυρίστηκε ότι είναι κάτι διαφορετικό από τους ανθρώπους. Βέβαια, οι άνθρωποι που αγαπούν πολύ το να φτιάχνουν θεωρίες και ιστορίες ισχυρίστηκαν ότι ο Ιησούς είναι ένα Ον με ειδική αποστολή στη γη (το ίδιο ισχυρίζονται και σε άλλες θρησκείες για τους δικούς τους «θεούς»). Αυτό είναι ένα από τα παραμύθια των ανθρώπων. Γνωρίζουμε ότι ο Ιησούς δεν ισχυρίστηκε ποτέ τίποτα τέτοιο. Κι όσες φορές αποκαλεί το εαυτό του υιό του ανθρώπου, ή Υιό του Θεού, ή βεβαιώνει ότι είναι ένα με τον Θεό, το κάνει σαν Άνθρωπος, όχι σαν «Ξεχωριστό Ον». Οι άνθρωποι απλά δεν κατανοούν ούτε αυτά που ακούνε ή διαβάζουν.

Αυτή την Πνευματική Πορεία που μας Φώτισε ο Ιησούς την περιγράψαμε σαν Πνευματικές Καταστάσεις, σαν Καταστάσεις Προσευχής (εντοπίζοντας και μέσα στο σώμα, στα μυστικά κέντρα, αυτό που συμβαίνει), σαν Ουράνιες Καταστάσεις, σαν Ουρανούς, και στο Πνευματικό Τελετουργικό σαν Πνευματικά Μυστήρια, κλπ. Στην πραγματικότητα όλα αυτά δεν είναι τίποτα άλλο από το Βάθεμα της Κατανόησης αυτού που συμβαίνει. Πρόκειται για μια δική μας Πνευματική Διαδικασία.

Όλα αυτά που περιγράφουμε μπορούμε να τα βιώσουμε εδώ, όσο είμαστε μέσα στο σώμα, γιατί το Πνεύμα είναι Ελεύθερο και «πνέει» όπου θέλει. Η αλήθεια όμως είναι ότι σαν Ψυχή, Εμείς οι Ίδιοι, εγκαταλείποντας το σώμα θα βιώσουμε όλες αυτές τις Καταστάσεις μεταθανάτια, ανάλογα με τον βαθμό κατανόησης που έχουμε κατακτήσει εδώ, στη γη. Αν κάποιος δεν έχει Αφυπνισθεί στο Εαυτό του , αν δεν έχει γεννηθεί Πνευματικά (Άνωθεν), αν δεν έχει εμπειρία του Εσωτερικού Χώρου (όπως το αντιλαμβάνονται οι άνθρωποι, σαν εσωτερικό), του Αληθινού Αντικειμενικού Χώρου (σύμφωνα με την Εμπειρία του Ιησού, τη εμπειρία των μυστικών και τη δική μας ταπεινή εμπειρία) θα είναι σε μια μεταθανάτια κατάσταση σύγχυσης και δυστυχίας. Αυτό είναι το πραγματικό νόημα της «κόλασης» ή του «καθαρτηρίου». Δεν έχει σημασία αν πιστεύουμε ή όχι στην μετενσωμάτωση (στην μετενσάρκωση). Όπως και να έχει αυτή η κατάσταση που βιώνουν οι άνθρωποι εδώ στη γη (του περιορισμού, του διαχωρισμού, της δυαδικότητας) και βιώνουν και μεταθανάτια, είναι μια κατάσταση άγνοιας και δυστυχίας. Κι ας μην πει κάποιος γιατί ο Θεός τα «επιτρέπει» όλα αυτά. Ο Θεός Είναι Πάντα Παρών κι η Αγάπη Του Απέραντη. Ο Άνθρωπος είναι τελείως Ελεύθερος κι έχει την Απόλυτη Ηθική Ευθύνη για ό,τι κάνει. Ακόμα και στις πιο σκληρές συνθήκες μπορεί να σηκώσει το κεφάλι στον ουρανό. Κι όσοι υποφέρουν χωρίς να φταίνε, πάντα υπάρχει Δικαιοσύνη (όχι σαν τιμωρία αλλά σαν αποκατάσταση της βλάβης).

Όταν όμως κάποιος έχει Εμπειρία του Αληθινού Εαυτού εδώ στη γη, όταν έχει γεννηθεί Πνευματικά, όταν έχει Εμπειρία των Αντικειμενικών Καταστάσεων της Συνείδησης (έστω της Παγκόσμιας Συνείδησης), μετά την αποχώρηση από το σώμα του θα είναι στον Ουρανό Κι εδώ η πορεία του θα είναι Ανοδική Μέσα στη Αγάπη του Θεού.

…

Όλα αυτά που περιγράφουμε εδώ είναι η Εσωτερική Παράδοση που μεταδίδεται από στόμα σε στόμα. Αν αποκαλύπτουμε κάποιες αλήθειες δημόσια (κατά παράβαση της εντολής της «σιωπής») δεν το κάνουμε ούτε από ματαιοδοξία, ούτε από σκοπιμότητα. Δεν έχουμε επίγειους σκοπούς. Η Κατοικία μας είναι Αλλού. Έχοντας βρεθεί εδώ μαρτυρούμε απλά αυτό που κατανοούμε, αυτό που έχουμε εμπειρία. Βαδίσαμε την Οδό της Αλήθειας του Ιησού και γνωρίζουμε και βεβαιώνουμε με την ταπεινή εμπειρία μας ότι Οδηγεί στο Θεό, στην Ένωση με τον Θεό.

Καθένας, Αυτός ο Ίδιος πορεύεται στη Ζωή, στην Κατανόηση της Φύσης του, μέσα στον Εαυτό του. Ο Μόνος Διδάσκαλος και Καθοδηγητής που μπορεί να έχει είναι ο Ίδιος ο Θεός Μέσα του (ο Θεός που μπορεί να Βρει, να Νοιώσει, Μέσα του). Στο Αληθινό Απέραντο Μέσα του, όχι στο μικρό περιορισμένο, διαχωρισμένο εγώ, ή στους κόσμους της σκέψης, ή των αισθήσεων (εκεί μόνο συμβάντα, φαινόμενα που φεύγουν υπάρχουν). Για να Βρει κάποιος την Ελευθερία Μέσα του και να Αντικρύσει τον Θεό πρέπει να εγκαταλείψει το μικρό εγώ και τις μάταιες δραστηριότητές του. Μόνο όταν ο άνθρωπος εγκαταλείψει το εγώ και τις άγκυρες στον κόσμο των φαινομένων μπορεί να ανοιχτεί στην Ανοιχτή Απεραντοσύνη της Πραγματικότητας.

Μακάρι ο Θεός να μας Φωτίσει όλους μας.

Chapter 2

The Eternal Dance of Opposites: Unveiling the Mysticism of Tao Te Ching,

In the profound wisdom of Laozi's “Tao Te Ching”, Chapter 2 reveals a mystical tapestry where the dualities of existence are not just acknowledged but celebrated as intrinsic elements of the universal balance. This chapter, succinct yet infinitely deep, invites us to ponder the essential nature of contrasts, the harmonious interplay of opposites, and the serene wisdom of the sage who embodies the Tao.

The Illumination of Dualities

"Under heaven, all can see beauty as beauty only because there is ugliness.

All can know good as good only because there is evil."

Laozi begins by highlighting an undeniable truth: the very perception of qualities such as beauty and goodness is predicated on their opposites, ugliness and evil. This dualistic nature of human understanding is foundational in Taoist thought. It echoes the yin-yang principle, where opposing forces are interconnected and interdependent in the natural world, giving rise to each other in turn.

Beauty and ugliness, good and evil, are not standalone absolutes but relational constructs. The existence of one gives meaning to the other. This profound realization challenges us to see beyond surface-level judgments and appreciate the deeper, interconnected nature of all things. It urges us to transcend binary thinking and embrace a more holistic view of existence.

The Symphony of Complements

"Therefore having and not having arise together.

Difficult and easy complement each other.

Long and short contrast each other;

High and low rest upon each other;

Voice and sound harmonize each other;

Front and back follow one another."

Laozi elaborates on the theme of duality by illustrating how seemingly opposite concepts are inextricably linked. In this cosmic dance, having and not having, difficulty and ease, length and shortness, height and lowness, voice and sound, front and back—each pair exists because of the other. They do not merely coexist but actively define and enrich one another.

Consider the relationship between difficulty and ease. Without challenges, the notion of ease would be meaningless. It is through overcoming difficulties that we come to appreciate ease. Similarly, the concept of "having" gains significance only in contrast to "not having." This interplay extends to all aspects of life, from the physical to the metaphysical, weaving a rich tapestry of existence where every thread contributes to the whole.

The Way of the Sage

"Therefore the sage goes about doing nothing, teaching no-talking.

The ten thousand things rise and fall without cease,

Creating, yet not possessing,

Working, yet not taking credit.

Work is done, then forgotten.

Therefore it lasts forever."

In this passage, Laozi introduces the sage, a figure who embodies the Tao, or the Way. The sage's wisdom lies in action through inaction, a concept known as “wu wei”. This does not imply laziness or passivity but rather an alignment with the natural flow of the universe. The sage acts without attachment to the outcomes, teaches without imposing, and creates without claiming ownership.

The sage's approach is one of humility and non-interference. By not clinging to achievements or seeking recognition, the sage remains in harmony with the Tao. This detachment allows the sage's work to endure, echoing the idea that true legacy is built on selflessness and alignment with the natural order.

The Timeless Wisdom

The concluding lines of this chapter encapsulate a timeless wisdom: "Work is done, then forgotten. Therefore, it lasts forever." This paradoxical statement reveals a profound truth about the nature of lasting impact. When actions are performed with selfless intent and without attachment to personal gain, they resonate through time, becoming eternal.

In our modern world, where success is often measured by recognition and accumulation, Laozi's teachings offer a refreshing perspective. The idea that true fulfillment and lasting impact arise from a place of humility and detachment challenges contemporary values. It encourages us to shift our focus from the ephemeral to the eternal, from the self to the greater whole.

Embracing the Tao

Chapter 2 of the “Tao Te Ching” invites us to embrace the Tao by recognizing and honoring the dualities of existence. It calls us to see beyond surface distinctions and appreciate the interconnectedness of all things. By adopting the sage's approach of action through inaction and selfless service, we align ourselves with the natural flow of the universe.

This mystical journey through the dualities of life, as guided by Laozi, offers not only a philosophical framework but also a practical guide for living in harmony with the world. It is a reminder that true wisdom lies in simplicity, humility, and a deep understanding of the eternal dance of opposites that shapes our reality.

As we navigate the complexities of modern life, let us draw inspiration from the sage and strive to act with grace, humility, and an unwavering connection to the Tao. In doing so, we become part of the timeless flow, where our actions, though forgotten, leave an indelible mark on the tapestry of existence.

...

Ο Αιώνιος Χορός των Αντιθέτων: Αποκαλύπτοντας τον Μυστικισμό του Τάο Τε Τσινγκ

Με τη βαθιά σοφία του “Tao Te Ching” του Laozi, το Κεφάλαιο 2 αποκαλύπτει μια μυστικιστική ταπετσαρία όπου οι δυαδότητες της ύπαρξης όχι απλώς αναγνωρίζονται, αλλά δοξάζονται ως εγγενή στοιχεία της παγκόσμιας ισορροπίας. Αυτό το κεφάλαιο, συνοπτικό αλλά απείρως βαθύ, μας καλεί να αναλογιστούμε την ουσιαστική φύση των αντιθέσεων, την αρμονική αλληλεπίδραση των αντιθέτων και τη γαλήνια σοφία του σοφού που ενσαρκώνει το Τάο.

Ο Φωτισμός των δυαδικοτήτων

«Κάτω από τον ουρανό, όλοι μπορούν να δουν την ομορφιά ως ομορφιά μόνο επειδή υπάρχει ασχήμια.

Όλοι μπορούν να γνωρίσουν το καλό ως καλό μόνο επειδή υπάρχει το κακό».

Ο Laozi ξεκινάει τονίζοντας μια αναμφισβήτητη αλήθεια: η ίδια η αντίληψη ιδιοτήτων όπως η ομορφιά και η καλοσύνη βασίζεται στα αντίθετά τους, την ασχήμια και το κακό. Αυτή η δυαδική φύση της ανθρώπινης κατανόησης είναι θεμελιώδης στην ταοϊστική σκέψη. Απηχεί την αρχή yin-yang, όπου οι αντίθετες δυνάμεις αλληλοσυνδέονται και αλληλοεξαρτώνται στον φυσικό κόσμο, προκαλώντας η μία την άλλη με τη σειρά της.

Η ομορφιά και η ασχήμια, το καλό και το κακό, δεν είναι αυτόνομα απόλυτα αλλά σχεσιακά κατασκευάσματα. Η ύπαρξη του ενός δίνει νόημα στο άλλο. Αυτή η βαθιά συνειδητοποίηση μας προκαλεί να δούμε πέρα από επιφανειακές κρίσεις και να εκτιμήσουμε τη βαθύτερη, διασυνδεδεμένη φύση όλων των πραγμάτων. Μας προτρέπει να υπερβούμε τη δυαδική σκέψη και να αγκαλιάσουμε μια πιο ολιστική άποψη της ύπαρξης.

Η Συμφωνία των Συμπληρωμάτων

«Επομένως το να έχουμε και να μην έχουμε προκύπτουν μαζί.

Δύσκολα και εύκολα αλληλοσυμπληρώνονται.

Μεγάλη και σύντομο αντιτίθενται μεταξύ τους.

Υψηλό και χαμηλό ακουμπούν το ένα στο άλλο.

Φωνή και ήχος εναρμονίζονται μεταξύ τους.

Μπροστά και πίσω διαδέχονται το ένα το άλλο».

Ο Laozi επεξεργάζεται το θέμα της δυαδικότητας παρουσιάζοντας πώς οι φαινομενικά αντίθετες έννοιες συνδέονται άρρηκτα. Σε αυτόν τον κοσμικό χορό, το να έχεις και να μην έχεις, η δυσκολία και η ευκολία, το μακρύ και το κοντό, το ύψηλό και το χαμηλό, φωνή και ήχος, εμπρός και πίσω — το κάθε ζευγάρι υπάρχει εξαιτίας του άλλου. Δεν συνυπάρχουν απλώς, αλλά προσδιορίζουν και εμπλουτίζουν ενεργά το ένα το άλλο.

Εξετάστε τη σχέση μεταξύ δυσκολίας και ευκολίας. Χωρίς προκλήσεις, η έννοια της ευκολίας θα ήταν χωρίς νόημα. Είναι μέσα από την υπέρβαση των δυσκολιών που φτάνουμε να εκτιμήσουμε την ευκολία. Ομοίως, η έννοια του «έχω» αποκτά σημασία μόνο σε αντίθεση με το «δεν έχω». Αυτή η αλληλεπίδραση επεκτείνεται σε όλες τις πτυχές της ζωής, από τη φυσική έως τη μεταφυσική, υφαίνοντας μια πλούσια ταπισερί ύπαρξης όπου κάθε νήμα συνεισφέρει στο σύνολο.

Ο Δρόμος του Σοφού

«Επομένως, ο σοφός συνεχίζει να μην κάνει τίποτα, διδάσκοντας να μην μιλάμε.

Τα δέκα χιλιάδες πράγματα ανεβαίνουν και πέφτουν ασταμάτητα,

Δημιουργώντας, αλλά όχι κατέχοντας,

Δουλεύοντας, αλλά μη λαμβάνοντας κέρδος.

Η δουλειά γίνεται και μετά ξεχνιέται.

Επομένως, διαρκεί για πάντα».

Σε αυτό το απόσπασμα, ο Laozi εισάγει τον σοφό, μια φιγούρα που ενσαρκώνει το Τάο ή τον Δρόμο. Η σοφία του σοφού βρίσκεται στη δράση μέσω της αδράνειας, μια έννοια γνωστή ως “wu wei”. Αυτό δεν συνεπάγεται τεμπελιά ή παθητικότητα, αλλά μάλλον ευθυγράμμιση με τη φυσική ροή του σύμπαντος. Ο σοφός ενεργεί χωρίς προσκόλληση στα αποτελέσματα, διδάσκει χωρίς να επιβάλλει και δημιουργεί χωρίς να διεκδικεί την ιδιοκτησία.

Η προσέγγιση του σοφού είναι προσέγγιση ταπεινότητας και μη παρεμβολής. Με το να μην προσκολλάται στα επιτεύγματα ή να αναζητά την αναγνώριση, ο σοφός παραμένει σε αρμονία με το Τάο. Αυτή η απόσπαση επιτρέπει στο έργο του σοφού να αντέξει, απηχώντας την ιδέα ότι η αληθινή κληρονομιά βασίζεται στην ανιδιοτέλεια και την ευθυγράμμιση με τη φυσική τάξη.

Η Διαχρονική Σοφία

Οι καταληκτικές γραμμές αυτού του κεφαλαίου συμπυκνώνουν μια διαχρονική σοφία: «Η δουλειά γίνεται, μετά ξεχνιέται. Επομένως, διαρκεί για πάντα». Αυτή η παράδοξη δήλωση αποκαλύπτει μια βαθιά αλήθεια για τη φύση του διαρκούς αντίκτυπου. Όταν οι πράξεις εκτελούνται με ανιδιοτελή πρόθεση και χωρίς προσκόλληση σε προσωπικό κέρδος, αντηχούν στο χρόνο, γίνονται αιώνιες.

Στον σύγχρονο κόσμο μας, όπου η επιτυχία μετριέται συχνά με την αναγνώριση και τη συσσώρευση, οι διδασκαλίες του Laozi προσφέρουν μια αναζωογονητική προοπτική. Η ιδέα ότι η αληθινή εκπλήρωση και ο διαρκής αντίκτυπος προκύπτουν από έναν τόπο ταπεινότητας και αποστασιοποίησης αμφισβητεί τις σύγχρονες αξίες. Μας ενθαρρύνει να μετατοπίσουμε την εστίασή μας από το εφήμερο στο αιώνιο, από τον εαυτό στο ευρύτερο σύνολο.

Αγκαλιάζοντας το Τάο

Το Κεφάλαιο 2 του “Tάο Τε Τσινγκ” μας προσκαλεί να αγκαλιάσουμε το Τάο αναγνωρίζοντας και τιμώντας τις δυαδότητες της ύπαρξης. Μας καλεί να δούμε πέρα από τις επιφανειακές διακρίσεις και να εκτιμήσουμε τη διασύνδεση όλων των πραγμάτων. Υιοθετώντας την προσέγγιση δράσης του σοφού μέσω της αδράνειας και της ανιδιοτελούς υπηρεσίας, ευθυγραμμιζόμαστε με τη φυσική ροή του σύμπαντος.

Αυτό το μυστικιστικό ταξίδι στις δυαδότητες της ζωής, όπως καθοδηγείται από τον Laozi, προσφέρει όχι μόνο ένα φιλοσοφικό πλαίσιο αλλά και έναν πρακτικό οδηγό για να ζεις σε αρμονία με τον κόσμο. Είναι μια υπενθύμιση ότι η αληθινή σοφία βρίσκεται στην απλότητα, την ταπεινοφροσύνη και τη βαθιά κατανόηση του αιώνιου χορού των αντιθέτων που διαμορφώνει την πραγματικότητά μας.

Καθώς περιηγούμαστε στην πολυπλοκότητα της σύγχρονης ζωής, ας αντλούμε έμπνευση από τον σοφό και ας προσπαθούμε να ενεργούμε με χάρη, ταπείνωση και ακλόνητη σύνδεση με το Τάο. Με αυτόν τον τρόπο, γινόμαστε μέρος της διαχρονικής ροής, όπου οι πράξεις μας, αν και ξεχασμένες, αφήνουν ένα ανεξίτηλο σημάδι στην ταπισερί της ύπαρξης.

Chapter 2. On Earnestness

The Mystical Path of Earnestness: Reflections from the Dhammapada

The Dhammapada, a revered text in Buddhist literature, offers profound insights into the nature of earnestness and its crucial role in the journey toward Nirvana. In the verses from Chapter II, we are guided through the essence of earnestness as the path of immortality and spiritual awakening. This mystical exploration reveals the transformative power of mindfulness, the dangers of thoughtlessness, and the ultimate realization of Nirvana.

Earnestness: The Path to Immortality

"Earnestness is the path of immortality (Nirvana), thoughtlessness the path of death. Those who are in earnest do not die, those who are thoughtless are as if dead already."

The Dhammapada begins by contrasting earnestness with thoughtlessness. Earnestness, characterized by mindfulness and diligence, leads to the immortal state of Nirvana. In contrast, thoughtlessness, marked by neglect and heedlessness, is akin to spiritual death. This dichotomy underscores the importance of a vigilant and mindful approach to life.

To be earnest is to be fully awake, conscious of each moment, and dedicated to the path of righteousness. It is a state of being where one transcends the mundane and connects with the deeper truths of existence. Thoughtlessness, on the other hand, traps individuals in a cycle of ignorance and suffering, preventing them from realizing their true potential.

The Joy of Earnestness

"Those who are advanced in earnestness, having understood this clearly, delight in earnestness, and rejoice in the knowledge of the Ariyas (the elect)."

For those who have grasped the value of earnestness, it becomes a source of joy and fulfillment. These enlightened beings, known as Ariyas or the elect, find profound satisfaction in their diligent practice and the wisdom it brings. The knowledge of the Ariyas represents a deep understanding of the Dharma and the nature of reality.

This delight in earnestness is not merely intellectual but deeply experiential. It involves a heartfelt commitment to the spiritual path, leading to a transformative and joyous experience of life. The earnest practitioner finds joy not in external achievements or sensory pleasures but in the inner peace and wisdom that arise from mindfulness and right action.

Attaining Nirvana through Steadfastness

"These wise people, meditative, steady, always possessed of strong powers, attain to Nirvana, the highest happiness."

The path to Nirvana, the ultimate goal of Buddhist practice, is marked by meditation, steadiness, and inner strength. The wise, who remain meditative and unwavering in their efforts, cultivate powerful mental and spiritual faculties. These qualities enable them to transcend the illusions of the material world and attain the highest happiness—Nirvana.

Nirvana is often described as the cessation of suffering, a state of perfect peace and liberation from the cycles of birth and death. It is the realization of the true nature of the self and the dissolution of all attachments and desires. The steadfast and meditative practice of earnestness is the key to unlocking this sublime state of being.

The Glory of the Earnest

"If an earnest person has roused himself, if he is not forgetful, if his deeds are pure, if he acts with consideration, if he restrains himself, and lives according to law, —then his glory will increase."

Earnestness is not a passive state but an active and dynamic engagement with life. An earnest person is vigilant, mindful, and conscientious in all actions. Purity of deeds, thoughtful consideration, self-restraint, and adherence to the Dharma are the hallmarks of such a person. These qualities lead to the growth and flourishing of one's spiritual glory.

This glory is not of a worldly nature but a radiant inner light that shines forth as a result of virtuous living and sincere practice. It reflects the inner transformation and spiritual elevation that earnestness brings about, making the practitioner a beacon of wisdom and compassion in the world.

Creating an Unassailable Island

"By rousing himself, by earnestness, by restraint and control, the wise man may make for himself an island which no flood can overwhelm."

The metaphor of creating an island suggests the construction of a stable and secure foundation of spiritual practice. By cultivating earnestness, self-restraint, and control, the wise build an inner refuge that remains unshaken by the external world. This island represents the steadfast mind and heart, impervious to the floods of desire, attachment, and suffering.

This image of an unassailable island highlights the importance of inner resilience and steadfastness in the face of life's challenges. It encourages practitioners to develop a strong and unwavering commitment to their spiritual path, ensuring their progress toward liberation.

The Vanity of Fools vs. the Jewel of Earnestness

"Fools follow after vanity, men of evil wisdom. The wise man keeps earnestness as his best jewel."

Vanity, the pursuit of superficial and transient pleasures, is the domain of the foolish and the unwise. These individuals, guided by misguided understanding, chase after empty and fleeting goals. In contrast, the wise cherish earnestness as their most precious possession—a jewel that guides them toward true fulfillment and liberation.

Earnestness, as a jewel, symbolizes the priceless value of mindfulness and diligence. It is a treasure that enriches the soul and leads to lasting happiness. By valuing and cultivating earnestness, the wise ensure that they remain on the path of righteousness and spiritual growth.

The Serenity of the Wise

"When the learned man drives away vanity by earnestness, he, the wise, climbing the terraced heights of wisdom, looks down upon the fools, serene he looks upon the toiling crowd, as one that stands on a mountain looks down upon them that stand upon the plain."

The Dhammapada presents a vivid image of the wise ascending the terraced heights of wisdom, achieving a vantage point from which they can see the world with clarity and serenity. This elevated perspective allows them to view the toiling crowd with compassion and understanding, recognizing the futility of their vain pursuits.

This metaphor illustrates the transformative power of earnestness. By transcending vanity and cultivating wisdom, the practitioner gains a serene and detached perspective on life. This detachment is not cold or indifferent but marked by a deep sense of peace and compassion for all beings.

Advancing Like a Racer

"Earnest among the thoughtless, awake among the sleepers, the wise man advances like a racer, leaving behind the hack."

The contrast between the earnest and the thoughtless is striking. The earnest, fully awake and mindful, advance rapidly on the spiritual path, leaving behind those who are heedless and asleep. The image of a racer emphasizes the dynamic and progressive nature of earnest practice, leading to swift spiritual advancement.

This verse encourages practitioners to remain vigilant and committed, always striving to progress on their spiritual journey. It serves as a reminder that earnestness propels us forward, allowing us to overcome obstacles and achieve our highest potential.

The Praise of Earnestness

"By earnestness did Maghavan (Indra) rise to the lordship of the gods. People praise earnestness; thoughtlessness is always blamed."

Earnestness is celebrated not only in the human realm but also in the divine. The example of Maghavan (Indra) rising to the lordship of the gods through earnestness highlights its supreme value. Earnestness is universally praised as a virtue that leads to greatness and spiritual elevation, while thoughtlessness is universally condemned.

This verse reinforces the idea that earnestness is a fundamental quality for achieving both worldly and spiritual success. It encourages us to emulate the virtues of diligence and mindfulness, ensuring that we earn the praise and respect of both humans and gods.

The Fiery Bhikshu

"A Bhikshu (mendicant) who delights in earnestness, who looks with fear on thoughtlessness, moves about like fire, burning all his fetters, small or large."

The image of a Bhikshu moving like fire conveys the transformative and purifying power of earnestness. Just as fire burns away impurities, the earnest mendicant destroys all fetters—both small and large—through diligent practice. This process of purification leads to greater freedom and spiritual advancement.

This verse emphasizes the importance of vigilance and mindfulness in the life of a Bhikshu. By delighting in earnestness and fearing thoughtlessness, the mendicant ensures steady progress on the path to liberation, burning away all obstacles and attachments.

The Reflective Bhikshu

"A Bhikshu (mendicant) who delights in reflection, who looks with fear on thoughtlessness, cannot fall away (from his perfect state)—he is close upon Nirvana."

Reflection, or deep contemplation, is a crucial aspect of earnestness. A Bhikshu who delights in reflection and fears thoughtlessness is safeguarded from falling away from the perfect state of mindfulness and purity. Such a practitioner remains steadfast on the path, ever closer to the realization of Nirvana.

This final verse highlights the protective power of reflection and mindfulness. By cultivating a reflective and earnest mind, the Bhikshu remains firmly rooted in the Dharma, ensuring steady progress toward the ultimate goal of Nirvana.

Embracing the Path of Earnestness

The verses from Chapter II of the Dhammapada offer a comprehensive guide to the mystical path of earnestness. They encourage us to cultivate mindfulness, diligence, and reflection, warning against the perils of thoughtlessness and vanity. By embracing earnestness as our guiding principle, we can navigate the challenges of life with clarity and wisdom, ultimately realizing the highest happiness of Nirvana.

These teachings remind us that the journey to spiritual awakening requires constant vigilance and effort. Earnestness is not merely an abstract ideal but a practical and dynamic quality that shapes our thoughts, actions, and experiences. By making earnestness our best jewel, we ensure that we remain on the path of righteousness, progressing steadily toward the eternal peace and liberation of Nirvana.

In embracing this mystical path, let us be inspired by

...

Το μυστικιστικό μονοπάτι της ειλικρίνειας: Αντανακλάσεις από το Dhammapada

Το Dhammapada, ένα σεβαστό κείμενο στη βουδιστική λογοτεχνία, προσφέρει βαθιές γνώσεις για τη φύση της σοβαρότητας και τον κρίσιμο ρόλο της στο ταξίδι προς τη Νιρβάνα. Στους στίχους από το Κεφάλαιο ΙΙ, καθοδηγούμαστε μέσα από την ουσία της σοβαρότητας ως το μονοπάτι της αθανασίας και της πνευματικής αφύπνισης. Αυτή η μυστικιστική εξερεύνηση αποκαλύπτει τη μεταμορφωτική δύναμη της επίγνωσης, τους κινδύνους της αστοχίας και την τελική συνειδητοποίηση του Νιρβάνα.

Σοβαρότητα: Το μονοπάτι προς την αθανασία

"Η ειλικρίνεια είναι ο δρόμος της αθανασίας (Νιρβάνα), η αστοχία ο δρόμος του θανάτου. Όσοι είναι σοβαροί δεν πεθαίνουν, αυτοί που είναι αλόγιστοι είναι σαν να έχουν ήδη πεθάνει."

Το Dhammapada ξεκινά αντιπαραβάλλοντας τη σοβαρότητα με την αστοχία. Η σοβαρότητα, που χαρακτηρίζεται από επίγνωση και επιμέλεια, οδηγεί στην αθάνατη κατάσταση του Νιρβάνα. Αντίθετα, η αστοχία, που χαρακτηρίζεται από παραμέληση και απροσεξία, μοιάζει με πνευματικό θάνατο. Αυτή η διχοτόμηση υπογραμμίζει τη σημασία μιας άγρυπνης και συνειδητής προσέγγισης στη ζωή.

Το να είσαι σοβαρός σημαίνει να είσαι πλήρως ξύπνιος, έχοντας επίγνωση της κάθε στιγμής και αφοσιωμένος στο μονοπάτι της δικαιοσύνης. Είναι μια κατάσταση όπου κάποιος υπερβαίνει τα εγκόσμια και συνδέεται με τις βαθύτερες αλήθειες της ύπαρξης. Η αστοχία, από την άλλη πλευρά, παγιδεύει τα άτομα σε έναν κύκλο άγνοιας και οδύνης, εμποδίζοντάς τα να συνειδητοποιήσουν τις πραγματικές δυνατότητές τους.

Η χαρά της ειλικρίνειας

«Όσοι είναι προχωρημένοι στη σοβαρότητα, αφού το έχουν κατανοήσει καθαρά, χαίρονται με τη σοβαρότητα και χαίρονται για τη γνώση των Αρίγια (των εκλεκτών).»

Για όσους έχουν κατανοήσει την αξία της σοβαρότητας, γίνεται πηγή χαράς και εκπλήρωσης. Αυτά τα φωτισμένα όντα, γνωστά ως Ariyas ή οι εκλεκτοί, βρίσκουν βαθιά ικανοποίηση από την επιμελή πρακτική τους και τη σοφία που φέρνει. Η γνώση των Αρίγια αντιπροσωπεύει μια βαθιά κατανόηση του Ντάρμα και της φύσης της πραγματικότητας.

Αυτή η απόλαυση στη σοβαρότητα δεν είναι απλώς διανοητική αλλά βαθιά βιωματική. Περιλαμβάνει μια εγκάρδια δέσμευση στο πνευματικό μονοπάτι, που οδηγεί σε μια μεταμορφωτική και χαρούμενη εμπειρία ζωής. Ο ένθερμος ασκούμενος βρίσκει χαρά όχι στα εξωτερικά επιτεύγματα ή τις αισθητηριακές απολαύσεις, αλλά στην εσωτερική γαλήνη και σοφία που προκύπτουν από την επίγνωση και τη σωστή δράση.

Επίτευξη Νιρβάνα μέσω της Σταθερότητας

«Αυτοί οι σοφοί άνθρωποι, διαλογιστές, σταθεροί, πάντα με ισχυρές δυνάμεις, φτάνουν στη Νιρβάνα, την υψηλότερη ευτυχία».

Το μονοπάτι προς τη Νιρβάνα, τον απώτερο στόχο της βουδιστικής πρακτικής, χαρακτηρίζεται από διαλογισμό, σταθερότητα και εσωτερική δύναμη. Οι σοφοί, που παραμένουν στοχαστικοί και αταλάντευτοι στις προσπάθειές τους, καλλιεργούν ισχυρές νοητικές και πνευματικές ικανότητες. Αυτές οι ιδιότητες τους επιτρέπουν να ξεπεράσουν τις ψευδαισθήσεις του υλικού κόσμου και να επιτύχουν την υψηλότερη ευτυχία - τη Νιρβάνα.

Η Νιρβάνα περιγράφεται συχνά ως η παύση του πόνου, μια κατάσταση τέλειας ειρήνης και απελευθέρωσης από τους κύκλους της γέννησης και του θανάτου. Είναι η συνειδητοποίηση της αληθινής φύσης του εαυτού και η διάλυση όλων των προσκολλήσεων και επιθυμιών. Η σταθερή και διαλογιστική εξάσκηση της σοβαρότητας είναι το κλειδί για το ξεκλείδωμα αυτής της εξαιρετικής κατάστασης ύπαρξης.

Η δόξα των Εντιμότερων

«Αν ένας σοβαρός άνθρωπος έχει ξεσηκωθεί, αν δεν είναι ξεχασιάρης, αν οι πράξεις του είναι αγνές, αν ενεργεί με προσοχή, αν συγκρατείται και ζει σύμφωνα με το νόμο, τότε η δόξα του θα αυξηθεί».

Η σοβαρότητα δεν είναι μια παθητική κατάσταση αλλά μια ενεργητική και δυναμική ενασχόληση με τη ζωή. Ένα σοβαρό άτομο είναι άγρυπνο, συνειδητό και ευσυνείδητο σε όλες τις πράξεις. Η καθαρότητα των πράξεων, η στοχαστική σκέψη, η αυτοσυγκράτηση και η προσκόλληση στο Ντάρμα είναι τα χαρακτηριστικά γνωρίσματα ενός τέτοιου ατόμου. Αυτές οι ιδιότητες οδηγούν στην ανάπτυξη και στην άνθηση της πνευματικής δόξας κάποιου.

Αυτή η δόξα δεν είναι κοσμικής φύσης, αλλά ένα λαμπερό εσωτερικό φως που λάμπει ως αποτέλεσμα ενάρετης ζωής και ειλικρινούς πρακτικής. Αντανακλά την εσωτερική μεταμόρφωση και την πνευματική ανύψωση που επιφέρει η σοβαρότητα, καθιστώντας τον ασκούμενο φάρο σοφίας και συμπόνιας στον κόσμο.

Δημιουργώντας ένα ακατάσχετο νησί

«Ξυπνώντας τον εαυτό του, με σοβαρότητα, με περιορισμό και έλεγχο, ο σοφός μπορεί να φτιάξει για τον εαυτό του ένα νησί που καμία πλημμύρα δεν μπορεί να κατακλύσει».

Η μεταφορά της δημιουργίας ενός νησιού υποδηλώνει την κατασκευή ενός σταθερού και ασφαλούς θεμελίου πνευματικής πρακτικής. Καλλιεργώντας σοβαρότητα, αυτοσυγκράτηση και έλεγχο, οι σοφοί χτίζουν ένα εσωτερικό καταφύγιο που παραμένει ακλόνητο από τον εξωτερικό κόσμο. Αυτό το νησί αντιπροσωπεύει το σταθερό μυαλό και την καρδιά, αδιαπέραστο από τις πλημμύρες της επιθυμίας, της προσκόλλησης και του πόνου.

Αυτή η εικόνα ενός ακατάσχετου νησιού υπογραμμίζει τη σημασία της εσωτερικής ανθεκτικότητας και της σταθερότητας απέναντι στις προκλήσεις της ζωής. Ενθαρρύνει τους ασκούμενους να αναπτύξουν μια ισχυρή και ακλόνητη δέσμευση στην πνευματική τους πορεία, διασφαλίζοντας την πρόοδό τους προς την απελευθέρωση.

Η ματαιοδοξία των ανόητων έναντι στο κόσμημα της ειλικρίνειας

«Οι ανόητοι ακολουθούν τη ματαιοδοξία, άνθρωποι με κακή σοφία. Ο σοφός κρατά τη σοβαρότητα ως το καλύτερο του κόσμημα».

Η ματαιοδοξία, η επιδίωξη επιφανειακών και παροδικών απολαύσεων, είναι ο τομέας των ανόητων και των ασύνετων. Αυτά τα άτομα, με γνώμονα την λανθασμένη κατανόηση, κυνηγούν κενούς και φευγαλέους στόχους. Αντίθετα, οι σοφοί εκτιμούν τη σοβαρότητα ως το πιο πολύτιμο κτήμα τους—ένα κόσμημα που τους οδηγεί προς την αληθινή εκπλήρωση και απελευθέρωση.

Η σοβαρότητα, ως κόσμημα, συμβολίζει την ανεκτίμητη αξία της προσοχής και της επιμέλειας. Είναι ένας θησαυρός που εμπλουτίζει την ψυχή και οδηγεί σε διαρκή ευτυχία. Εκτιμώντας και καλλιεργώντας τη σοβαρότητα, οι σοφοί διασφαλίζουν ότι παραμένουν στο μονοπάτι της δικαιοσύνης και της πνευματικής ανάπτυξης.

Η Γαλήνη του Σοφού

«Όταν ο λόγιος διώχνει τη ματαιοδοξία με σοβαρότητα, αυτός, ο σοφός, σκαρφαλώνοντας στα κλιμακωτά ύψη της σοφίας, κοιτάζει από ψηλά τους ανόητους, γαλήνιος κοιτάζει το πλήθος που εργάζεται, όπως αυτός που στέκεται σε ένα βουνό κοιτάζει κάτω αυτούς που στέκονται στον κάμπο».

Το Dhammapada παρουσιάζει μια ζωντανή εικόνα των σοφών που ανεβαίνουν στα υψώματα της σοφίας, επιτυγχάνοντας ένα πλεονέκτημα από το οποίο μπορούν να δουν τον κόσμο με σαφήνεια και γαλήνη. Αυτή η υπερυψωμένη προοπτική τους επιτρέπει να βλέπουν το πλήθος που εργάζεται με συμπόνια και κατανόηση, αναγνωρίζοντας τη ματαιότητα των μάταιων επιδιώξεών τους.

Αυτή η μεταφορά απεικονίζει τη μεταμορφωτική δύναμη της σοβαρότητας. Υπερβαίνοντας τη ματαιοδοξία και καλλιεργώντας τη σοφία, ο ασκούμενος αποκτά μια γαλήνια και αποστασιοποιημένη οπτική για τη ζωή. Αυτή η απόσπαση δεν είναι ψυχρή ή αδιάφορη, αλλά χαρακτηρίζεται από μια βαθιά αίσθηση ειρήνης και συμπόνιας για όλα τα όντα.

Προχωρώντας σαν δρομέας

«Εντιμότερος ανάμεσα στους απερίσκεπτους, ξύπνιος ανάμεσα στους κοιμώμενους, ο σοφός προχωρά σαν δρομέας, αφήνοντας πίσω του τα τραύματα».

Η αντίθεση μεταξύ του σοβαρού και του απερίσκεπτου είναι εντυπωσιακή. Οι σοβαροί, πλήρως ξύπνιοι και συνειδητοποιημένοι, προχωρούν γρήγορα στο πνευματικό μονοπάτι, αφήνοντας πίσω τους απρόσεκτους και κοιμισμένους. Η εικόνα ενός δρομέα τονίζει τη δυναμική και προοδευτική φύση της σοβαρής εξάσκησης, που οδηγεί σε γρήγορη πνευματική πρόοδο.

Αυτό το εδάφιο ενθαρρύνει τους ασκούμενους να παραμείνουν σε εγρήγορση και αφοσιωμένοι, προσπαθώντας πάντα να προοδεύσουν στο πνευματικό τους ταξίδι. Λειτουργεί ως υπενθύμιση ότι η σοβαρότητα μας ωθεί προς τα εμπρός, επιτρέποντάς μας να ξεπεράσουμε τα εμπόδια και να επιτύχουμε τις υψηλότερες δυνατότητές μας.

Ο έπαινος της σοβαρότητας

"Με σοβαρότητα ο Maghavan (Ίντρα) ανέβηκε στην κυριαρχία των θεών.

Η ειλικρίνεια γιορτάζεται όχι μόνο στο ανθρώπινο βασίλειο αλλά και στο θείο. Το παράδειγμα του Maghavan (Indra) που ανέρχεται στην κυριαρχία των θεών μέσω της σοβαρότητας αναδεικνύει την υπέρτατη αξία του. Η ειλικρίνεια υμνείται παγκοσμίως ως αρετή που οδηγεί σε μεγαλείο και πνευματική ανύψωση, ενώ η αστοχία καταδικάζεται παγκοσμίως.

Αυτός ο στίχος ενισχύει την ιδέα ότι η σοβαρότητα είναι θεμελιώδης ιδιότητα για την επίτευξη τόσο κοσμικής όσο και πνευματικής επιτυχίας. Μας ενθαρρύνει να μιμηθούμε τις αρετές της επιμέλειας και της επίγνωσης, διασφαλίζοντας ότι κερδίζουμε τον έπαινο και τον σεβασμό τόσο των ανθρώπων όσο και των θεών.

Ο Φλογερός Μπικσού

"Ένας Bhikshu (mendicant) που χαίρεται με σοβαρότητα, που κοιτάζει με φόβο την αστοχία, κινείται σαν φωτιά, καίγοντας όλα τα δεσμά του, μικρά ή μεγάλα."

Η εικόνα ενός Μπικσού που κινείται σαν φωτιά μεταδίδει τη μεταμορφωτική και καθαρτική δύναμη της σοβαρότητας. Ακριβώς όπως η φωτιά καίει τις ακαθαρσίες, ο ειλικρινής αναζητής καταστρέφει όλα τα δεσμά - τόσο μικρά όσο και μεγάλα - μέσω της επιμελούς πρακτικής. Αυτή η διαδικασία κάθαρσης οδηγεί σε μεγαλύτερη ελευθερία και πνευματική πρόοδο.

Αυτός ο στίχος τονίζει τη σημασία της επαγρύπνησης και της προσοχής στη ζωή ενός Μπικσού. Απολαμβάνοντας τη σοβαρότητα και φοβούμενος την αστοχία, ο ασκούμενος εξασφαλίζει σταθερή πρόοδο στο μονοπάτι προς την απελευθέρωση, καίγοντας όλα τα εμπόδια και τις προσκολλήσεις.

Ο αντανακλαστικός Bhikshu

"Ένας Bhikshu που απολαμβάνει τον προβληματισμό, που κοιτάζει με φόβο την αστοχία, δεν μπορεί να ξεφύγει (από την τέλεια κατάστασή του) - είναι κοντά στον Νιρβάνα."

Ο προβληματισμός ή ο βαθύς στοχασμός είναι μια κρίσιμη πτυχή της σοβαρότητας. Ένας Bhikshu που απολαμβάνει τον προβληματισμό και φοβάται την αστοχία, προστατεύεται από το να πέσει μακριά από την τέλεια κατάσταση της επίγνωσης και της αγνότητας. Ένας τέτοιος ασκούμενος παραμένει σταθερός στο μονοπάτι, όλο και πιο κοντά στην υλοποίηση του Νιρβάνα.

Αυτός ο τελευταίος στίχος υπογραμμίζει την προστατευτική δύναμη του προβληματισμού και της επίγνωσης. Καλλιεργώντας ένα στοχαστικό και σοβαρό μυαλό, ο Μπικσού παραμένει σταθερά ριζωμένος στο Ντάρμα, εξασφαλίζοντας σταθερή πρόοδο προς τον τελικό στόχο του Νιρβάνα.

Αγκαλιάζοντας το μονοπάτι της ειλικρίνειας

Οι στίχοι από το Κεφάλαιο II του Dhammapada προσφέρουν έναν περιεκτικό οδηγό για το μυστικιστικό μονοπάτι της σοβαρότητας. Μας ενθαρρύνουν να καλλιεργήσουμε επίγνωση, επιμέλεια και προβληματισμό, προειδοποιώντας για τους κινδύνους της αστοχίας και της ματαιοδοξίας. Αποδεχόμενοι τη σοβαρότητα ως την κατευθυντήρια αρχή μας, μπορούμε να πλοηγηθούμε στις προκλήσεις της ζωής με σαφήνεια και σοφία, συνειδητοποιώντας τελικά την υψηλότερη ευτυχία του Nirvana.

Αυτές οι διδασκαλίες μας υπενθυμίζουν ότι το ταξίδι προς την πνευματική αφύπνιση απαιτεί συνεχή εγρήγορση και προσπάθεια. Η ειλικρίνεια δεν είναι απλώς ένα αφηρημένο ιδανικό, αλλά μια πρακτική και δυναμική ιδιότητα που διαμορφώνει τις σκέψεις, τις πράξεις και τις εμπειρίες μας. Κάνοντας τη σοβαρότητα το καλύτερο μας στολίδι, διασφαλίζουμε ότι παραμένουμε στο μονοπάτι της δικαιοσύνης, προχωρώντας σταθερά προς την αιώνια ειρήνη και την απελευθέρωση του Νιρβάνα.

Αγκαλιάζοντας αυτό το μυστικιστικό μονοπάτι, ας εμπνευστούμε

The Mystical Unveiling of Reality: Insights from Adi Sankaracharya's Atma Bodha

In the timeless wisdom of Adi Sankaracharya’s “Atma Bodha”, verses 6 through 10 guide us through the profound mysteries of existence, illusion, and the ultimate truth. These teachings illuminate the path toward self-realization, offering us a way to transcend the transient world and experience the eternal reality of Brahman.

The Illusory World of Attachments and Aversions

"The world which is full of attachments, aversions, etc., is like a dream. It appears to be real, as long as it continues but appears to be unreal when one is awake (i.e., when true wisdom dawns)."

Adi Sankaracharya begins by drawing a parallel between the waking state and the dream state. In our daily lives, we are caught in a web of attachments and aversions, mistaking them for reality. Much like a dream that feels real while we are asleep, our worldly experiences seem tangible and permanent until we awaken to higher wisdom.

This metaphor encourages us to question the nature of our reality. Are our pursuits and desires rooted in the eternal, or are they mere figments of a dream? True wisdom, or self-realization, dispels the illusions of the mind, revealing the transient nature of worldly attachments and guiding us toward the unchanging truth.

The Illusion of Silver in Mother-of-Pearl

"The Jagat appears to be true (Satyam) so long as Brahman, the substratum, the basis of all this creation, is not realised. It is like the illusion of silver in the mother-of-pearl."

Here, the world (Jagat) is likened to the illusion of silver in mother-of-pearl. To the uninformed eye, mother-of-pearl may seem like silver, but this perception is merely an illusion. Similarly, the world appears real and substantial until we realize Brahman, the ultimate substratum of all creation.

This analogy invites us to look beyond appearances and seek the underlying reality. Just as the illusion of silver vanishes upon closer inspection, the seeming reality of the world dissolves when we perceive the omnipresent Brahman. This realization transforms our understanding, leading us to see the world as a manifestation of the divine rather than an end in itself.

The Bubbles in Water

"Like bubbles in the water, the worlds rise, exist and dissolve in the Supreme Self, which is the material cause and the prop of everything."

Adi Sankaracharya illustrates the ephemeral nature of the universe with the image of bubbles in water. Bubbles form, exist briefly, and then merge back into the water, their source. Similarly, worlds and beings arise from, exist within, and ultimately dissolve into the Supreme Self, Brahman.

This metaphor highlights the transient nature of all creation. The bubbles, though momentarily distinct, are never separate from the water. In the same way, all phenomena are expressions of Brahman, the eternal source and support of everything. Recognizing this unity allows us to transcend the fear of change and loss, finding peace in the eternal continuity of the Self.

The Substratum of Imagination

"All the manifested world of things and beings are projected by imagination upon the substratum which is the Eternal All-pervading Vishnu, whose nature is Existence-Intelligence; just as the different ornaments are all made out of the same gold."

The manifested world is likened to various ornaments crafted from gold. Though the ornaments differ in form and function, they are essentially the same gold. Similarly, all things and beings are projections of the imagination upon the substratum of Vishnu, whose essence is existence and intelligence.

This analogy underscores the unity underlying apparent diversity. Just as gold remains unchanged despite being shaped into different ornaments, the divine essence pervades all forms and names. By recognizing the underlying oneness of all creation, we transcend superficial distinctions and experience the unity of existence.

The Diversity of Akasa

"The All-pervading Akasa appears to be diverse on account of its association with various conditionings (Upadhis) which are different from each other. Space becomes one on the destruction of these limiting adjuncts: So also the Omnipresent Truth appears to be diverse on account of Its association with the various Upadhis and becomes one on the destruction of these Upadhis."

Adi Sankaracharya uses the analogy of space (Akasa) to illustrate the concept of upadhis, or limiting adjuncts. Space, in its essence, is indivisible and all-pervading. However, it appears diverse when associated with different conditionings, such as rooms or containers. When these limiting adjuncts are removed, the unity of space becomes evident.

Similarly, the omnipresent Truth appears diverse due to its association with various upadhis—individual identities and conditions. When these limiting adjuncts are transcended through self-realization, the underlying unity of the Self is revealed. This realization dissolves the apparent multiplicity, merging us into the singular reality of Brahman.

Embracing the Eternal Truth

The teachings of Adi Sankaracharya in *Atma Bodha* guide us to transcend the illusions of the material world and recognize the eternal truth of Brahman. By understanding the transient nature of attachments, the illusory nature of perceived reality, and the underlying unity of all existence, we can awaken to our true nature.

This journey of self-realization is not merely philosophical but deeply transformative. It invites us to shift our perspective from the ephemeral to the eternal, from the superficial to the profound. As we internalize these teachings, we move closer to experiencing the ultimate reality, where the distinctions of the world dissolve into the boundless expanse of the Self.

In embracing this mystical wisdom, we align ourselves with the eternal flow of existence, finding peace and fulfillment in the realization of our oneness with the divine. Let these insights from “Atma Bodha” be a guiding light on our path to spiritual awakening, illuminating the way to the eternal truth that lies within us all.

(Atma Bodha 5-10)

...

Η μυστικιστική αποκάλυψη της πραγματικότητας: Πληροφορίες από το Atma Bodha του Adi Sankaracharya

Στη διαχρονική σοφία του “Atma Bodha” του Adi Sankaracharya, οι στίχοι 6 έως 10 μας καθοδηγούν στα βαθιά μυστήρια της ύπαρξης, της ψευδαίσθησης και της απόλυτης αλήθειας. Αυτές οι διδασκαλίες φωτίζουν το μονοπάτι προς την αυτοπραγμάτωση, προσφέροντάς μας έναν τρόπο να ξεπεράσουμε τον παροδικό κόσμο και να βιώσουμε την αιώνια πραγματικότητα του Μπράχμαν.

Ο Απατηλός Κόσμος των Προσκολλήσεων και των Αποστροφών

"Ο κόσμος που είναι γεμάτος προσκολλήσεις, αποστροφή κ.λπ., μοιάζει με όνειρο. Φαίνεται αληθινός, όσο συνεχίζεται, αλλά φαίνεται εξωπραγματικός όταν κάποιος είναι ξύπνιος (δηλαδή όταν ξημερώνει η αληθινή σοφία)."

Ο Adi Sankaracharya ξεκινά κάνοντας έναν παραλληλισμό μεταξύ της κατάστασης εγρήγορσης και της κατάστασης του ονείρου. Στην καθημερινή μας ζωή, βρισκόμαστε παγιδευμένοι σε έναν ιστό προσκολλήσεων και αποστροφής, παρερμηνεύοντάς τα ως πραγματικότητα. Σαν ένα όνειρο που μοιάζει αληθινό ενώ κοιμόμαστε, οι κοσμικές εμπειρίες μας φαίνονται απτές και μόνιμες μέχρι να ξυπνήσουμε σε ανώτερη σοφία.

Αυτή η μεταφορά μας ενθαρρύνει να αμφισβητήσουμε τη φύση της πραγματικότητάς μας. Οι επιδιώξεις και οι επιθυμίες μας έχουν τις ρίζες τους στο αιώνιο ή είναι απλώς αποκυήματα ενός ονείρου; Η αληθινή σοφία, ή η αυτοπραγμάτωση, διαλύει τις ψευδαισθήσεις του νου, αποκαλύπτοντας την παροδική φύση των εγκόσμιων προσκολλήσεων και καθοδηγώντας μας προς την αμετάβλητη αλήθεια.

Η Ψευδαίσθηση του Ασημιού στη Μητέρα του Μαργαριταριού

"Το Jagat φαίνεται να είναι αληθινό (Satyam) όσο το Brahman, το υπόστρωμα, η βάση όλης αυτής της δημιουργίας, δεν έχει πραγματοποιηθεί. Είναι σαν την ψευδαίσθηση του ασημιού στο μαργαριτάρι."

Εδώ, ο κόσμος (Jagat) παρομοιάζεται με την ψευδαίσθηση του ασημιού σε φίλντισι. Στο ανενημέρωτο μάτι, το φίλντισι μπορεί να φαίνεται σαν ασήμι, αλλά αυτή η αντίληψη είναι απλώς μια ψευδαίσθηση. Ομοίως, ο κόσμος φαίνεται πραγματικός και ουσιαστικός μέχρι να συνειδητοποιήσουμε το Μπράχμαν, το απόλυτο υπόστρωμα όλης της δημιουργίας.

Αυτή η αναλογία μας καλεί να κοιτάξουμε πέρα από τα φαινόμενα και να αναζητήσουμε την υποβόσκουσα πραγματικότητα. Ακριβώς όπως η ψευδαίσθηση του αργύρου εξαφανίζεται με μια πιο προσεκτική εξέταση, η φαινομενική πραγματικότητα του κόσμου διαλύεται όταν αντιλαμβανόμαστε το πανταχού παρόν Μπράχμαν. Αυτή η συνειδητοποίηση μεταμορφώνει την κατανόησή μας, οδηγώντας μας να δούμε τον κόσμο ως εκδήλωση του θείου και όχι ως αυτοσκοπό.

Οι φυσαλίδες στο νερό

«Όπως οι φυσαλίδες στο νερό, οι κόσμοι υψώνονται, υπάρχουν και διαλύονται στον Υπέρτατο Εαυτό, που είναι η υλική αιτία και το στήριγμα των πάντων».

Ο Adi Sankaracharya απεικονίζει την εφήμερη φύση του σύμπαντος με την εικόνα των φυσαλίδων στο νερό. Σχηματίζονται φυσαλίδες, υπάρχουν για λίγο και μετά συγχωνεύονται ξανά στο νερό, την πηγή τους. Ομοίως, κόσμοι και όντα προκύπτουν από, υπάρχουν μέσα και τελικά διαλύονται στον Υπέρτατο Εαυτό, το Μπράχμαν.

Αυτή η μεταφορά τονίζει την παροδική φύση όλης της δημιουργίας. Οι φυσαλίδες, αν και στιγμιαία διακριτές, δεν είναι ποτέ ξεχωριστές από το νερό. Με τον ίδιο τρόπο, όλα τα φαινόμενα είναι εκφράσεις του Μπράχμαν, της αιώνιας πηγής και υποστήριξης των πάντων. Η αναγνώριση αυτής της ενότητας μας επιτρέπει να υπερβούμε τον φόβο της αλλαγής και της απώλειας, βρίσκοντας ειρήνη στην αιώνια συνέχεια του Εαυτού.

Το Υπόστρωμα της Φαντασίας

"Όλος ο εκδηλωμένος κόσμος των πραγμάτων και των όντων προβάλλεται με τη φαντασία πάνω στο υπόστρωμα που είναι ο Αιώνιος Παντοδύναμος Βισνού, του οποίου η φύση είναι Ύπαρξη-Νοημοσύνη, όπως ακριβώς τα διαφορετικά στολίδια είναι όλα φτιαγμένα από τον ίδιο χρυσό."

Ο εκδηλωμένος κόσμος παρομοιάζεται με διάφορα στολίδια κατασκευασμένα από χρυσό. Αν και τα στολίδια διαφέρουν ως προς τη μορφή και τη λειτουργία, είναι ουσιαστικά ο ίδιος χρυσός. Ομοίως, όλα τα πράγματα και τα όντα είναι προβολές της φαντασίας πάνω στο υπόστρωμα του Βισνού, του οποίου η ουσία είναι η ύπαρξη και η ευφυΐα.

Αυτή η αναλογία υπογραμμίζει την ενότητα που κρύβεται πίσω από τη φαινομενική ποικιλομορφία. Ακριβώς όπως ο χρυσός παραμένει αμετάβλητος παρά το σχήμα του σε διαφορετικά στολίδια, η θεϊκή ουσία διαπερνά όλες τις μορφές και τα ονόματα. Αναγνωρίζοντας την υποκείμενη ενότητα όλης της δημιουργίας, υπερβαίνουμε τις επιφανειακές διακρίσεις και βιώνουμε την ενότητα της ύπαρξης.

Η διαφορετικότητα του Akasa

"Το παντοδύναμο Akasa φαίνεται να είναι ποικίλο λόγω της συσχέτισής του με διάφορους όρους (Upadhis) που είναι διαφορετικοί μεταξύ τους. Ο χώρος γίνεται ένα με την καταστροφή αυτών των περιοριστικών πρόσθετων: Έτσι και η Πανταχού παρούσα Αλήθεια φαίνεται να είναι διαφορετική λόγω της συσχέτισής της με τους διάφορους Ουπαντί και γίνεται ένα για την καταστροφή αυτών των Ουπαντί».

Ο Adi Sankaracharya χρησιμοποιεί την αναλογία του χώρου (Akasa) για να επεξηγήσει την έννοια των upadhis, ή των περιοριστικών πρόσθετων. Ο χώρος, στην ουσία του, είναι αδιαίρετος και διαπεραστικός. Ωστόσο, εμφανίζεται ποικίλος όταν συνδέεται με διαφορετικές ρυθμίσεις, όπως δωμάτια ή κοντέινερ. Όταν αφαιρεθούν αυτά τα περιοριστικά πρόσθετα, η ενότητα του χώρου γίνεται εμφανής.

Ομοίως, η πανταχού παρούσα Αλήθεια εμφανίζεται ποικίλη λόγω της συσχέτισής της με διάφορους ουπαντί—ατομικές ταυτότητες και συνθήκες. Όταν αυτά τα περιοριστικά πρόσθετα ξεπεραστούν μέσω της αυτοπραγμάτωσης, αποκαλύπτεται η υποκείμενη ενότητα του Εαυτού. Αυτή η συνειδητοποίηση διαλύει τη φαινομενική πολλαπλότητα, συγχωνεύοντάς μας στη μοναδική πραγματικότητα του Μπράχμαν.

Αγκαλιάζοντας την Αιώνια Αλήθεια

Οι διδασκαλίες του Adi Sankaracharya στο “Atma Bodha” μας καθοδηγούν να ξεπεράσουμε τις ψευδαισθήσεις του υλικού κόσμου και να αναγνωρίσουμε την αιώνια αλήθεια του Μπράχμαν. Κατανοώντας την παροδική φύση των προσκολλήσεων, την απατηλή φύση της αντιληπτής πραγματικότητας και την υποκείμενη ενότητα κάθε ύπαρξης, μπορούμε να αφυπνιστούμε στην αληθινή μας φύση.

Αυτό το ταξίδι αυτοπραγμάτωσης δεν είναι απλώς φιλοσοφικό αλλά βαθιά μεταμορφωτικό. Μας καλεί να μετατοπίσουμε την οπτική μας από το εφήμερο στο αιώνιο, από το επιφανειακό στο βαθύ. Καθώς εσωτερικεύουμε αυτές τις διδασκαλίες, πλησιάζουμε περισσότερο στο να βιώσουμε την απόλυτη πραγματικότητα, όπου οι διακρίσεις του κόσμου διαλύονται στην απεριόριστη έκταση του Εαυτού.

Αγκαλιάζοντας αυτή τη μυστικιστική σοφία, ευθυγραμμιζόμαστε με την αιώνια ροή της ύπαρξης, βρίσκοντας ειρήνη και πληρότητα στην συνειδητοποίηση της ενότητάς μας με το θείο. Αφήστε αυτές τις ιδέες από το “Atma Bodha” να είναι ένα φως καθοδήγησης στην πορεία μας προς την πνευματική αφύπνιση, φωτίζοντας το δρόμο προς την αιώνια αλήθεια που βρίσκεται μέσα σε όλους μας.

The Mystical Journey of Meditation: Embracing Innocence and Vulnerability

In the serene expanses of India, where ancient wisdom dances with the whispers of the wind, the essence of meditation unfurls not as a technique but as a timeless journey into the depths of the mind and heart. Here, under the vast canopy of the sky and amidst the rhythmic lullaby of the ocean waves, meditation reveals its profound truth: it is not a means to an end but a state of being, a delicate dance between innocence and vulnerability.

The Essence of Meditation

Meditation, in its truest form, is a celebration of the quality of mind and heart. It is an embrace of a state that transcends achievement and attainment, a state where the mind is as innocent as a child's and as vulnerable as a tender bud. This innocence and vulnerability are not the products of experiences accumulated or the milestones achieved; rather, they emerge from a profound negation of these very experiences. Through this negation, a positive state of being arises, one that is untouched by the convolutions of thought and the weight of memories.

The Illusion of Achievement

In the modern quest for enlightenment, there often lies a subtle trap: the pursuit of meditation as a tool for achieving something - be it peace, clarity, or spiritual insight. However, this pursuit itself is a denial of the purity that meditation embodies. For meditation is not a linear path leading to a destination; it is a circular, all-encompassing presence that holds both the journey and the destination within its embrace. To seek to achieve through meditation is to miss its essence, for the mind can never be made innocent through the accumulation of experiences or the striving for goals.

The Innocence Beyond Thought

The true state of meditation is one where thought ceases to dominate. Thought, with its incessant chatter and relentless analysis, can never be innocent. It is laden with the residues of the past and the anticipations of the future. Meditation, therefore, is the ending of thought, not through an act of will by the meditator, but through a profound realization that the meditator and the meditation are one and the same. When this realization dawns, the separation dissolves, and what remains is a state of pure being - an innocence that is beyond the reach of thought.

Nature as a Mirror

In the quiet solitude of a seashore or the majestic silence of the hills, nature offers itself as a mirror to this meditative quality. The ceaseless ebb and flow of the waves, the whispering winds, and the timeless stillness of the mountains all speak of the beauty and pain of life. They invite us to awaken to our own sorrow and, through this awakening, to the possibility of its ending. In this communion with nature, we are reminded that meditation is the root, the plant, the flower, and the fruit of existence. It is an undivided whole, a continuous unfolding that defies the divisions imposed by words and thoughts.

The Unity of Virtue and Perception

In the mystical journey of meditation, virtue is not a set of moral precepts or ethical guidelines to be followed. It is the total perception of life in its wholeness. This perception, untainted by the fragmentation of thought, brings about a natural goodness that flows effortlessly. It is in this unified perception that true action arises - action that is not a result of calculation or deliberation, but a spontaneous expression of the innate harmony of existence.

Embracing the Present

To truly meditate is to let go of the past and the future, to immerse oneself completely in the present moment. It is to wander by the seashore, allowing the meditative quality to arise naturally, without pursuing it or clinging to the memory of its past presence. For what was is the death of what is. Each moment of meditation is a fresh blossoming, a renewal that cannot be captured or replicated by the mind.

Conclusion

In the heart of meditation lies a mystical journey that transcends the ordinary dimensions of time and space. It is a journey that beckons us to embrace innocence and vulnerability, to negate the accumulations of experience and to awaken to a state of pure being. As we wander through the landscapes of nature and the terrains of our inner world, let us allow meditation to reveal its profound truth - that it is both the means and the end, a timeless presence that holds the key to the mystery of existence. In this sacred journey, may we find the clarity to perceive life in its wholeness and the courage to live with an open heart.

(India 2)

...

Το Μυστικό Ταξίδι του Διαλογισμού: Αγκαλιάζοντας την αθωότητα και την ευαλωτότητα

Στις γαλήνιες εκτάσεις της Ινδίας, όπου η αρχαία σοφία χορεύει με τους ψιθύρους του ανέμου, η ουσία του διαλογισμού ξεδιπλώνεται όχι ως τεχνική αλλά ως ένα διαχρονικό ταξίδι στα βάθη του νου και της καρδιάς. Εδώ, κάτω από τον απέραντο θόλο του ουρανού και μέσα στο ρυθμικό νανούρισμα των κυμάτων του ωκεανού, ο διαλογισμός αποκαλύπτει τη βαθιά του αλήθεια: δεν είναι ένα μέσο για τον σκοπό, αλλά μια κατάσταση ύπαρξης, ένας λεπτός χορός μεταξύ αθωότητας και ευαλωτότητας.

Η ουσία του διαλογισμού

Ο διαλογισμός, στην πιο αληθινή του μορφή, είναι μια γιορτή της ποιότητας του νου και της καρδιάς. Είναι μια αγκαλιά μιας κατάστασης που υπερβαίνει τα επιτεύγματα και τις πραγματοποιήσεις, μια κατάσταση όπου το μυαλό είναι τόσο αθώο όσο ένα παιδί και τόσο ευάλωτο όσο ένα τρυφερό μπουμπούκι. Αυτή η αθωότητα και η ευαλωτότητα δεν είναι προϊόντα εμπειριών που έχουν συσσωρευτεί ή των ορόσημων που έχουν επιτευχθεί. Μάλλον, προκύπτουν από μια βαθιά άρνηση αυτών των ίδιων εμπειριών. Μέσα από αυτήν την άρνηση, προκύπτει μια θετική κατάσταση ύπαρξης, μια κατάσταση που είναι ανέγγιχτη από τις συνελίξεις της σκέψης και το βάρος των αναμνήσεων.

Η ψευδαίσθηση του επιτεύγματος

Στη σύγχρονη αναζήτηση για φώτιση, συχνά κρύβεται μια λεπτή παγίδα: η επιδίωξη του διαλογισμού ως εργαλείου για την επίτευξη κάτι - είτε είναι ειρήνη, διαύγεια ή πνευματική ενόραση. Ωστόσο, αυτή η ίδια η επιδίωξη είναι μια άρνηση της αγνότητας που ενσωματώνει ο διαλογισμός. Γιατί ο διαλογισμός δεν είναι μια γραμμική διαδρομή που οδηγεί σε έναν προορισμό. είναι μια κυκλική, περιεκτική παρουσία που κρατά στην αγκαλιά της τόσο το ταξίδι όσο και τον προορισμό. Το να επιδιώκεις να πετύχεις μέσω του διαλογισμού σημαίνει ότι χάνεις την ουσία του, γιατί ο νους δεν μπορεί ποτέ να γίνει αθώος μέσω της συσσώρευσης εμπειριών ή της προσπάθειας για στόχους.

Η αθωότητα πέρα από τη σκέψη

Η πραγματική κατάσταση του διαλογισμού είναι εκείνη όπου η σκέψη παύει να κυριαρχεί. Η σκέψη, με την αδιάκοπη φλυαρία και την αμείλικτη ανάλυσή της, δεν μπορεί ποτέ να είναι αθώα. Είναι φορτωμένη με τα υπολείμματα του παρελθόντος και τις προσδοκίες του μέλλοντος. Ο διαλογισμός, επομένως, είναι το τέλος της σκέψης, όχι μέσω μιας πράξης θέλησης από τον διαλογιστή, αλλά μέσω μιας βαθιάς συνειδητοποίησης ότι ο διαλογιστής και ο διαλογισμός είναι ένα και το αυτό. Όταν αυτή η συνειδητοποίηση ξημερώνει, ο χωρισμός διαλύεται και αυτό που μένει είναι μια κατάσταση καθαρής ύπαρξης - μια αθωότητα που είναι πέρα από τη σκέψη.

Η φύση ως καθρέφτης

Στην ήσυχη μοναξιά μιας ακρογιαλιάς ή στη μαγευτική σιωπή των λόφων, η φύση προσφέρεται ως καθρέφτης σε αυτή τη διαλογιστική ποιότητα. Η αδιάκοπη άμπωτη και η ροή των κυμάτων, οι ψιθυριστές άνεμοι και η διαχρονική ησυχία των βουνών μιλούν για την ομορφιά και τον πόνο της ζωής. Μας προσκαλούν να αφυπνιστούμε στη δική μας θλίψη και, μέσα από αυτή την αφύπνιση, στην πιθανότητα να τελειώσει. Σε αυτή την επικοινωνία με τη φύση, μας υπενθυμίζεται ότι ο διαλογισμός είναι η ρίζα, το φυτό, το λουλούδι και ο καρπός της ύπαρξης. Είναι ένα αδιαίρετο σύνολο, ένα συνεχές ξετύλιγμα που αψηφά τους διαχωρισμούς που επιβάλλουν οι λέξεις και οι σκέψεις.

Η Ενότητα Αρετής και Αντίληψης

Στο μυστικιστικό ταξίδι του διαλογισμού, η αρετή δεν είναι ένα σύνολο ηθικών εντολών ή ηθικών οδηγιών που πρέπει να ακολουθούνται. Είναι η συνολική αντίληψη της ζωής στην ολότητά της. Αυτή η αντίληψη, αμόλυντη από τον κατακερματισμό της σκέψης, επιφέρει μια φυσική καλοσύνη που ρέει αβίαστα. Σε αυτή την ενιαία αντίληψη προκύπτει η αληθινή δράση - δράση που δεν είναι αποτέλεσμα υπολογισμού ή συλλογισμού, αλλά αυθόρμητη έκφραση της έμφυτης αρμονίας της ύπαρξης.

Αγκαλιάζοντας το παρόν

Το να διαλογίζεσαι αληθινά σημαίνει να αφήνεις το παρελθόν και το μέλλον, να βυθίζεσαι ολοκληρωτικά στην παρούσα στιγμή. Είναι να περιπλανιέσαι στην ακτή, επιτρέποντας στη διαλογιστική ποιότητα να αναδυθεί φυσικά, χωρίς να την επιδιώκεις ή να κολλάς στη μνήμη της προηγούμενης παρουσίας της. Γιατί αυτό που ήταν είναι ο θάνατος αυτού που είναι. Κάθε στιγμή διαλογισμού είναι μια φρέσκια άνθηση, μια ανανέωση που δεν μπορεί να συλληφθεί ή να αναπαραχθεί από το μυαλό.

Συμπέρασμα

Στην καρδιά του διαλογισμού βρίσκεται ένα μυστικιστικό ταξίδι που ξεπερνά τις συνηθισμένες διαστάσεις του χρόνου και του χώρου. Είναι ένα ταξίδι που μας καλεί να αγκαλιάσουμε την αθωότητα και την ευαλωτότητα, να αρνηθούμε τις συσσωρεύσεις εμπειρίας και να αφυπνιστούμε σε μια κατάσταση καθαρής ύπαρξης. Καθώς περιπλανιόμαστε στα τοπία της φύσης και στα εδάφη του εσωτερικού μας κόσμου, ας επιτρέψουμε στον διαλογισμό να αποκαλύψει τη βαθιά του αλήθεια - ότι είναι και το μέσο και ο σκοπός, μια διαχρονική παρουσία που κρατά το κλειδί για το μυστήριο της ύπαρξης. Σε αυτό το ιερό ταξίδι, είθε να βρούμε τη διαύγεια να αντιληφθούμε τη ζωή στην ολότητά της και το θάρρος να ζήσουμε με ανοιχτή καρδιά.

The Echo of the Bell: A Mystical Journey Through Time and Consciousness

The bell rings...

what era does it come from?

Dreams!

The Resonance of the Ancient Chime

The bell rings, a sound that transcends the immediate moment, carrying with it echoes from a bygone era. This bell does not belong to the Now; it emanates from a religious past, a time steeped in rituals and beliefs that humanity has ostensibly transcended. Yet, despite our evolution, the sound of the bell lingers, a haunting reminder of a world that once was. Does it still hold meaning, or has it become an anachronism, a relic devoid of relevance in our modern age?

The Bell as a Symbol

The bell, in many cultures, symbolizes the divine, a call to prayer, or a marker of sacred time. It is a sound that punctuates the mundane, elevating the moment from the ordinary to the extraordinary. In ancient monasteries, the bell dictated the rhythm of life, calling monks to meditation, prayer, and contemplation. It represented a connection to something greater, a reminder of the eternal amidst the temporal.

However, in our contemporary world, where science and technology reign supreme, the bell's significance seems to have faded. The rhythms of modern life are dictated by clocks, schedules, and digital notifications, not the resonant peal of a bell. The sacred has been supplanted by the secular, the mystical by the material. The bell's call to the divine seems drowned out by the cacophony of progress.

Awakening to the Eternal Present

Yet, there is a profound truth that lies beneath the surface of this apparent dissonance. When one awakens to the Eternal Present, the Unique Reality, a startling revelation emerges: everything is a dream. The past, with its religious fervor and mystical practices, and the present, with its relentless pursuit of progress and achievement, are but different facets of the same illusion.

In this state of awakened consciousness, one perceives the interwoven tapestry of existence, where time is an illusion and all moments coexist in the Eternal Now. The bell, once a symbol of religious duty, becomes a herald of this deeper truth. It reminds us that the constructs of quests, theories, efforts, and achievements, which we hold so dear, belong to the realm of daydreaming.

The Dream of Reality

To understand this mystical perspective, one must delve into the nature of reality itself. The sages and mystics of old often spoke of the world as Maya, an illusion or dream. According to this view, the material world, with all its apparent solidity and permanence, is but a transient manifestation of a deeper, underlying reality. This deeper reality is timeless, unchanging, and eternal.

In the light of this understanding, the bell's sound is not just an echo from a forgotten past but a reminder of this deeper truth. It calls us to wake up from the dream of material existence and to recognize the Eternal Present. In this state of awakened awareness, we see that our quests for knowledge, our theories about the universe, our efforts to achieve and accumulate, are all part of the dream.

Embracing the Mystical Path

The mystical path invites us to transcend the dualities of past and present, sacred and secular, material and spiritual. It calls us to embrace the Eternal Present, where all distinctions dissolve, and we perceive the unity of all existence. This path is not about rejecting the world but about seeing through its illusion to the deeper reality that underlies it.

To walk this path, one must cultivate a state of mindfulness and presence. Meditation, contemplation, and other spiritual practices can help quiet the mind and open the heart to the truth of the Eternal Now. As we deepen in this awareness, the bell's sound transforms from a reminder of a bygone era to a call to the Divine, a call to awaken to our true nature.

Conclusion

The bell rings, and in its sound, we hear the echoes of a religious past and the call to the Eternal Present. It invites us to awaken from the dream of day-to-day existence and to recognize the deeper reality that underlies all things. In this state of awakened consciousness, we see that quests, theories, efforts, and achievements are but facets of the dream, and we embrace the mystical path that leads us to the heart of the Eternal Now.

In the end, the bell makes perfect sense, not as a relic of a forgotten past, but as a timeless symbol of the journey to awakening. It reminds us that beyond the illusion of time and space, there lies a deeper, unchanging reality, the Unique Reality of the Eternal Present. And in this realization, we find peace, joy, and the true meaning of existence.

…

Η Ηχώ της Καμπάνας: Ένα μυστικιστικό ταξίδι στο χρόνο και τη συνείδηση

Η καμπάνα χτυπά...

από ποιά εποχή έρχεται;

Όνειρα!

Η αντήχηση της αρχαίας καμπάνας

Η καμπάνα χτυπά, ένας ήχος που ξεπερνά την άμεση στιγμή, κουβαλώντας μαζί του ηχώ από μια περασμένη εποχή. Αυτή η καμπάνα δεν ανήκει στο Τώρα. πηγάζει από ένα θρησκευτικό παρελθόν, μια εποχή βουτηγμένη σε τελετουργίες και πεποιθήσεις που η ανθρωπότητα φαινομενικά έχει υπερβεί. Ωστόσο, παρά την εξέλιξή μας, ο ήχος της καμπάνας παραμένει, μια στοιχειωμένη υπενθύμιση ενός κόσμου που ήταν κάποτε. Εξακολουθεί να έχει νόημα ή έχει γίνει αναχρονισμός, λείψανο χωρίς συνάφεια στη σύγχρονη εποχή μας;

Η καμπάνα ως σύμβολο

Η καμπάνα, σε πολλούς πολιτισμούς, συμβολίζει το θείο, ένα κάλεσμα για προσευχή ή έναν δείκτη του ιερού χρόνου. Είναι ένας ήχος που σημειώνει το εγκόσμιο, ανεβάζοντας τη στιγμή από το συνηθισμένο στο εξαιρετικό. Στα αρχαία μοναστήρια, η καμπάνα υπαγόρευε τον ρυθμό της ζωής, καλώντας τους μοναχούς σε διαλογισμό, προσευχή και περισυλλογή. Αντιπροσώπευε μια σύνδεση με κάτι μεγαλύτερο, μια υπενθύμιση του αιώνιου ανάμεσα στο πρόσκαιρο.

Ωστόσο, στον σύγχρονο κόσμο μας, όπου η επιστήμη και η τεχνολογία κυριαρχούν, η σημασία της καμπάνας φαίνεται να έχει ξεθωριάσει. Οι ρυθμοί της σύγχρονης ζωής υπαγορεύονται από τα ρολόγια, τα χρονοδιαγράμματα και τις ψηφιακές ειδοποιήσεις και όχι από το ηχηρό χτύπημα ενός μιας καμπάνας. Το ιερό έχει αντικατασταθεί από το κοσμικό, το μυστικό από το υλικό. Το κάλεσμα της καμπάνας στο θείο μοιάζει πνιγμένο από την κακοφωνία της προόδου.

Αφύπνιση στο αιώνιο παρόν

Ωστόσο, υπάρχει μια βαθιά αλήθεια που βρίσκεται κάτω από την επιφάνεια αυτής της φαινομενικής ασυμφωνίας. Όταν κάποιος ξυπνά στο Αιώνιο Παρόν, τη Μοναδική Πραγματικότητα, αναδύεται μια εκπληκτική αποκάλυψη: όλα είναι ένα όνειρο. Το παρελθόν, με τη θρησκευτική του ζέση και τις μυστικιστικές πρακτικές, και το παρόν, με την αδιάκοπη επιδίωξη της προόδου και των επιτευγμάτων, δεν είναι παρά διαφορετικές όψεις της ίδιας ψευδαίσθησης.

Σε αυτή την κατάσταση της αφυπνισμένης συνείδησης, αντιλαμβάνεται κανείς τη συνυφασμένη ταπετσαρία της ύπαρξης, όπου ο χρόνος είναι μια ψευδαίσθηση και όλες οι στιγμές συνυπάρχουν στο Αιώνιο Τώρα. Η καμπάνα, κάποτε σύμβολο του θρησκευτικού καθήκοντος, γίνεται κήρυξ αυτής της βαθύτερης αλήθειας. Μας υπενθυμίζει ότι οι κατασκευές των αναζητήσεων, των θεωριών, των προσπαθειών και των επιτευγμάτων, που θεωρούμε τόσο αγαπητές, ανήκουν στη σφαίρα της ονειροπόλησης.

Το όνειρο της πραγματικότητας

Για να κατανοήσει κανείς αυτή τη μυστικιστική προοπτική, πρέπει να εμβαθύνει στη φύση της ίδιας της πραγματικότητας. Οι σοφοί και οι μύστες της παλιάς εποχής συχνά μιλούσαν για τον κόσμο ως Μάγια, μια ψευδαίσθηση ή ένα όνειρο. Σύμφωνα με αυτή την άποψη, ο υλικός κόσμος, με όλη τη φαινομενική στερεότητα και μονιμότητά του, δεν είναι παρά μια παροδική εκδήλωση μιας βαθύτερης, υποβόσκουσας πραγματικότητας. Αυτή η βαθύτερη πραγματικότητα είναι διαχρονική, αμετάβλητη και αιώνια.

Υπό το φως αυτής της κατανόησης, ο ήχος της καμπάνας δεν είναι απλώς μια ηχώ από ένα ξεχασμένο παρελθόν, αλλά μια υπενθύμιση αυτής της βαθύτερης αλήθειας. Μας καλεί να ξυπνήσουμε από το όνειρο της υλικής ύπαρξης και να αναγνωρίσουμε το Αιώνιο Παρόν. Σε αυτή την κατάσταση αφυπνισμένης επίγνωσης, βλέπουμε ότι οι αναζητήσεις μας για γνώση, οι θεωρίες μας για το σύμπαν, οι προσπάθειές μας να επιτύχουμε και να συσσωρεύσουμε, είναι όλα μέρος του ονείρου.

Αγκαλιάζοντας το Μυστικό Μονοπάτι

Το μυστικιστικό μονοπάτι μας καλεί να υπερβούμε τις δυαδικότητες του παρελθόντος και του παρόντος, του ιερού και του κοσμικού, του υλικού και του πνευματικού. Μας καλεί να αγκαλιάσουμε το Αιώνιο Παρόν, όπου όλες οι διακρίσεις διαλύονται, και αντιλαμβανόμαστε την ενότητα κάθε ύπαρξης. Αυτό το μονοπάτι δεν έχει να κάνει με την απόρριψη του κόσμου αλλά με το να δούμε μέσα από την ψευδαίσθησή του τη βαθύτερη πραγματικότητα που τον κρύβει.

Για να περπατήσει κανείς σε αυτό το μονοπάτι, πρέπει να καλλιεργήσει μια κατάσταση επίγνωσης και παρουσίας. Ο διαλογισμός, ο στοχασμός και άλλες πνευματικές πρακτικές μπορούν να βοηθήσουν να ηρεμήσει το μυαλό και να ανοίξει την καρδιά στην αλήθεια του Αιώνιου Τώρα. Καθώς εμβαθύνουμε σε αυτή την επίγνωση, ο ήχος της καμπάνας μεταμορφώνεται από μια υπενθύμιση μιας περασμένης εποχής σε μια κλήση προς το Θείο, μια κλήση για αφύπνιση στην αληθινή μας φύση.

Συμπέρασμα

Η καμπάνα χτυπά και στον ήχο της ακούμε τους απόηχους ενός θρησκευτικού παρελθόντος και το κάλεσμα στο Αιώνιο Παρόν. Μας καλεί να αφυπνιστούμε από το όνειρο της καθημερινής ύπαρξης και να αναγνωρίσουμε τη βαθύτερη πραγματικότητα που βρίσκεται κάτω από όλα τα πράγματα. Σε αυτή την κατάσταση αφυπνισμένης συνείδησης, βλέπουμε ότι οι αναζητήσεις, οι θεωρίες, οι προσπάθειες και τα επιτεύγματα δεν είναι παρά πτυχές του ονείρου και αγκαλιάζουμε το μυστικιστικό μονοπάτι που μας οδηγεί στην καρδιά του Αιώνιου Τώρα.

Τελικά, η καμπάνα βγάζει νόημα, όχι ως λείψανο ενός ξεχασμένου παρελθόντος, αλλά ως διαχρονικό σύμβολο του ταξιδιού προς την αφύπνιση. Μας υπενθυμίζει ότι πέρα από την ψευδαίσθηση του χρόνου και του χώρου, υπάρχει μια βαθύτερη, αμετάβλητη πραγματικότητα, η Μοναδική Πραγματικότητα του Αιώνιου Παρόντος. Και σε αυτή τη συνειδητοποίηση, βρίσκουμε την ειρήνη, τη χαρά και το αληθινό νόημα της ύπαρξης.

Intellectual property rights

The entire content of our website, including, but not limited to, texts, news, graphics, photographs, diagrams, illustrations, services provided and generally any kind of files, is subject to intellectual property (copyright) and is governed by the national and international provisions on Intellectual Property, with the exception of the expressly recognized rights of third parties.
Therefore, it is expressly prohibited to reproduce, republish, copy, store, sell, transmit, distribute, publish, perform, "download", translate, modify in any way, in part or in summary, without the express prior written consent of the Foundation. It is known that in case the Foundation consents, the applicant is obliged to explicitly refer via links (hyperlinks) to the relevant content of the Foundation's website. This obligation of the applicant exists even if it is not explicitly stated in the written consent of the Foundation.
Exceptionally, it is permitted to individually store and copy parts of the content on a simple personal computer for strictly personal use (private study or research, educational purposes), without the intention of commercial or other exploitation and always under the condition of indicating the source of its origin, without this in any way implies a grant of intellectual property rights.
It is also permitted to republish material for purposes of promoting the events and activities of the Foundation, provided that the source is mentioned and that no intellectual property rights are infringed, no trademarks are modified, altered or deleted.
Everything else that is included on the electronic pages of our website and constitutes registered trademarks and intellectual property products of third parties is their own sphere of responsibility and has nothing to do with the website of the Foundation.

Δικαιώματα πνευματικής ιδιοκτησίας

Το σύνολο του περιεχομένου του Δικτυακού μας τόπου, συμπεριλαμβανομένων, ενδεικτικά αλλά όχι περιοριστικά, των κειμένων, ειδήσεων, γραφικών, φωτογραφιών, σχεδιαγραμμάτων, απεικονίσεων, παρεχόμενων υπηρεσιών και γενικά κάθε είδους αρχείων, αποτελεί αντικείμενο πνευματικής ιδιοκτησίας (copyright) και διέπεται από τις εθνικές και διεθνείς διατάξεις περί Πνευματικής Ιδιοκτησίας, με εξαίρεση τα ρητώς αναγνωρισμένα δικαιώματα τρίτων.

Συνεπώς, απαγορεύεται ρητά η αναπαραγωγή, αναδημοσίευση, αντιγραφή, αποθήκευση, πώληση, μετάδοση, διανομή, έκδοση, εκτέλεση, «λήψη» (download), μετάφραση, τροποποίηση με οποιονδήποτε τρόπο, τμηματικά η περιληπτικά χωρίς τη ρητή προηγούμενη έγγραφη συναίνεση του Ιδρύματος. Γίνεται γνωστό ότι σε περίπτωση κατά την οποία το Ίδρυμα συναινέσει, ο αιτών υποχρεούται για την ρητή παραπομπή μέσω συνδέσμων (hyperlinks) στο σχετικό περιεχόμενο του Δικτυακού τόπου του Ιδρύματος. Η υποχρέωση αυτή του αιτούντος υφίσταται ακόμα και αν δεν αναγραφεί ρητά στην έγγραφη συναίνεση του Ιδρύματος.

Κατ’ εξαίρεση, επιτρέπεται η μεμονωμένη αποθήκευση και αντιγραφή τμημάτων του περιεχομένου σε απλό προσωπικό υπολογιστή για αυστηρά προσωπική χρήση (ιδιωτική μελέτη ή έρευνα, εκπαιδευτικούς σκοπούς), χωρίς πρόθεση εμπορικής ή άλλης εκμετάλλευσης και πάντα υπό την προϋπόθεση της αναγραφής της πηγής προέλευσής του, χωρίς αυτό να σημαίνει καθ’ οιονδήποτε τρόπο παραχώρηση δικαιωμάτων πνευματικής ιδιοκτησίας.

Επίσης, επιτρέπεται η αναδημοσίευση υλικού για λόγους προβολής των γεγονότων και δραστηριοτήτων του Ιδρύματος, με την προϋπόθεση ότι θα αναφέρεται η πηγή και δεν θα θίγονται δικαιώματα πνευματικής ιδιοκτησίας, δεν θα τροποποιούνται, αλλοιώνονται ή διαγράφονται εμπορικά σήματα.

Ό,τι άλλο περιλαμβάνεται στις ηλεκτρονικές σελίδες του Δικτυακού μας τόπου και αποτελεί κατοχυρωμένα σήματα και προϊόντα πνευματικής ιδιοκτησίας τρίτων ανάγεται στη δική τους σφαίρα ευθύνης και ουδόλως έχει να κάνει με τον Δικτυακό τόπο του Ιδρύματος.

Esoterism Academy

Translate

Esoterism Studies

ARTICLE

Saturday, May 4, 2024

Jesus: The Entry into the Kingdom of Heaven, and the Ascension to the Three Heavens

Jesus: The Entry into the Kingdom of Heaven, and the Ascension to the Three Heavens

Ιησούς: Η Είσοδος στη Βασιλεία των Ουρανών, κι η Άνοδος στους Τρεις Ουρανούς

Quotes

Constantinos’s quotes

Meditation Music

Copyright