Jesus: The Entry into the Kingdom of Heaven, and the Ascension to the Three Heavens

It is evident (from what we have said so far in this series of articles) that Jesus, when he was on earth, was in a State of Consciousness superior to that which people experience in their daily lives. They had a different perception of the reality in which all beings on earth live. For Jesus Reality Is One and Within This Reality All Phenomena Appear without having their own substance or existence outside of this Reality. All that appears as "Creation" are but phenomena, changes of state within Perception. The reality, the "objectivity" of all these phenomena is nothing but a state of perception (a "game" of perception) which perceives what it perceives as real. And when (the perception) is "isolated" (as a perceptual center, in a perceptual "center") and separated from all that it perceives, it gives it the quality of the "objective". Actually all these are within Perception (all subjective and objective states, beings and things). We live in a World of Perception (a Mental World), there is nothing else (even that which appears as solid matter is a "product" of Perception).

Jesus lived outside of this whole process of creation which he perceived as simple phenomena (without this meaning that he did not accept and follow the "law" of phenomena). For Jesus Reality Is One, there is no Inside, Outside. There is only Freedom from it all or "entry" into the lower states of perception where all this is real. Beings who have entered this state of being, of perception, live a limited state, perceive limitedly and isolate themselves in their own perceptual "center" and separate themselves from it all and see it as an "objective" world. For these beings, for man, for most people (if not for all people) there is the perceptual center (the subject, the "I"), the inner and the outer world, the outside. Being in this state (of ignorance, absorption) beings have no Self-Knowledge (of their True Nature, Soul, Consciousness, Existence) but perceive it as a "mere presence", as a shadowy ("empty") presence that she is thrown into an outside world. They conceive of the self in relation to the external world and gain substance from the content of their perception of the world. They conceive of the self as a consciousness, a subject, that perceives, understands, empathizes, feels, and lives within the body and within the world. So, when Jesus spoke to people he was addressing precisely such people who are a (shadow) presence in the body and in the world. For them there is a distinction of Inside (the Spiritual Invisible World) and Outside (the "objective world" of humans).

…

For Jesus the problem of people is that they do not have a clear full understanding of what their Nature is, what is the Soul (themselves as a spiritual entity), the Consciousness, the Presence here. Jesus Knew that the Soul Is Without Attributes, Free and experiences various states of awareness and can be limited and perceive what it perceives as real. People think in their limited state that they are just that, a presence here, thinking, feeling, living through the body in the outer world. When Jesus said that the Soul has a Spiritual Nature, is a Spirit, and can be where it "wills," He was speaking of the Soul in its Real Nature. And when he said that the Kingdom of Heaven is within us, he meant that it is within the True Soul, that within the Immensity of the Soul there is Freedom and Truth, he did not mean within the limited soul, in what people perceive as a soul, as a self. This is something difficult for the limited man to understand. He must simply "trust" Him who says that Within is the True World and practically experience what the Inner World is and what happens Here. Most people inside see only their empty presence which in order to exist needs the external world, to perceive and exist in the external world. People don't know where or how to look.

So, what Jesus taught to those who were close to him and "trusted" him was precisely that man must start from his present situation. To eliminate the wrong perception, feeling, that it is an empty presence that thinks and feels and lives in the external world. He needs to show confidence, to follow what is indicated to him in order to strengthen his Sense of Presence, to feel that it is a Presence independent of the body, of the world and to understand that it is not he (weak) in the world, on the contrary, he is the only Real and everything else is within his perception, within his awareness. This return to the Self, the strengthening of our presence and the reversal of the sense we have of existence, of the world, is a real reversal, a complete spiritual conversion, an awakening, a spiritual birth and entry into a "new world".

What we are describing is the Return to Self, the Awakening of Self. When man understands that the only real existence is the Presence and that everything is within our awareness he can easily withdraw into the Self. When man is born spiritually, when he begins to withdraw from the outer world he enters the Inner True World.

…

The second thing that Jesus was teaching his brothers is to understand exactly what is the nature of limitation, what is the subject, the ego, and why we are deceived and misperceived, resulting in a life of darkness. People who are limited to the subject, to the ego, perceive themselves as weak in the external world. Subject is (for them) the self and object is the external world. If you tell them that Truth is Within, they think within the weak subject. There is certainly nothing here. So, the Message is not understood. But when man really awakens, to his Real Presence, and begins to understand that he is not in the world but that the world is in his awareness, he begins to understand that all that he perceives are subjective conceptions of the world and that the True Objective is not within all that we perceive (for these are contents of our perception) but is outside of them. To "enter" the Objective we must precisely stop all these subjective, "external" activities.

Exactly when all subjective activities (intellect, senses, contacts with the external world) cease, when the subject, the ego, dissolves (or more precisely when the "limitations" of perception cease), in the stillness, in the silence (of contemplation, of prayer) we enter an egoless State of Consciousness. Objective then, True Objective, is (for the awakened man) the State of Consciousness without ego. Objective is not what the limited ego perceives as outside the self, This is subjective apprehension of what is happening. This Objective Space into which we enter when the ego dissolves is precisely Inner Space. The limited (to the ego) person characterizes him as an introvert. In reality it is That which the Objective Function of Consciousness reveals, Objective Space, Spiritual Space, the Only Real Space of Existence, Heaven, the Realm of Heaven, which is not what we perceive at first but has an Infinite Depth (and for this distinguish Uranus). And beyond all this is the Supreme Realm of God, the Reality outside of creation, the Reality as One Whole.

…

The third thing that Jesus taught to his loved ones with whom they shared the Spiritual Experience (Inner for people), the True Life, the Spiritual Life, was that everything is Within us, everything is active from Within, from the Source of Being. The True Guide, the True Master is God Himself who Illuminates all. Jesus Himself never said that He Himself is something. He always professed his Complete Dependence on the Father. And when he confessed that "I and the Father are one" he meant precisely that he himself had "dissolved" in the Gulfs of the Father. He was talking about an Experience he was having. His statement did not mean identity or likeness with God or distinction from the rest of men. These are so perceived by men with their limited perception. Jesus was simply talking about the Supreme State that beings can experience. He spoke of Objective States of Consciousness (experienced as Heavenly Experiences) and of the State Beyond Perception (called Union with God). One must walk this Path and experience these Objective States of Consciousness, as Jesus did. Jesus experiencing the Objective State of Existence, being this, declared that exactly what he was experiencing is the Way, the Truth and the Life. This is what he meant when he said I am the Way. Obviously he was not referring to some subject or limited ego. And not all these situations were experienced by Jesus alone. He Himself declared that every man can enter the Kingdom of Heaven. After all, this was the destination of his Teaching, to those who wanted and could (because most people have more important occupations). And the Good News was just that, the Kingdom of Heaven is Within Us. How many understand?

…

So then, passing through the Spiritual Gate, walking the Path of Heaven, where is led? The Entrance to Heaven (Internal for people who distinguish between inner and outer) is described in many ways and at many levels of human activity (as we have described repeatedly in these articles), such as States of Consciousness, Spiritual Heavens, Spiritual Mysteries, Mysteries Experiences, etc. Jesus was talking about True Life, about Life Experience that we have when we follow a certain right action and he used the theological terms of his time, God, Heaven, heavens, prayer, inside, outside, to make himself understood by people of his era. If we try here to explain what is the real teaching of Jesus and what he taught about the Mysteries of the Kingdom of Heaven and we use not the classic theological terms but modern psychological terms it is because they are more understandable to the modern man. We are not adding anything to what Jesus said and did, nor are we altering anything with our "interpretation" when we use modern philosophical and psychological terms. On the contrary, we believe that this is how we render the true meaning of Jesus' teaching. We are simply trying to illuminate the same reality that Jesus showed, in a modern language.

So, when someone enters the True Gate, into the True Spiritual Space, that is, into the Objective State of Consciousness without ego, what exactly does he live, where exactly is he? One has to experience it to understand what we are talking about. When man (like me) sees the world he sees a flow of phenomena, a becoming and experiences constant change and time as a flowing present and as memory (past) and as imagination (future). When man "comes" to himself and understands that all these are within his awareness, as subjective perceptions of what is happening, he experiences existence as a Space within which all these phenomena occur. When one, in contemplation, in prayer, passes into the Objective State of Consciousness without ego, what one experiences (in principle) is a Unified Reality, where everything is connected, fits together and has its place in its Common Existential Space. Because there is no ego (separate, limited, perceptual center) there is only awareness of all that and we are all that, and what we thought of as "our body" and other beings and things, and all, are treated the same way. The "use" of the body is objective, enlightened and neither supported by any separation (ego) nor causes any separation by its action. It is a State that in Esotericism is characterized as Universal Consciousness. And He is the First Heaven. Life has Infinite Depth and we can experience deeper states, higher states.

The Transition to Deeper States, to the Higher Heavens and to God, does not mean any real displacement somewhere, but the deeper understanding of all that we perceive to be happening, or otherwise the "change" of our attitude towards all that we perceive. We are always talking about states of consciousness. Our descriptions do not describe any fixed reality but what we experience. In the final analysis, we are only talking about "experiences". At a Deeper Level of Experience then all these phenomena are perceived not in their particular properties but in their Common Essence. They cease to be distinguished into "separate" things within the Universal Unity. They are perceived as movements of Unity in various places, movements of a "body", a "mass". It is like in the sea where we no longer see the waves of the sea but the sea, the mass of water, moving in different parts of it. Here we have not just a different description but a real change in the way we perceive. We perceive from a different situation and therefore perceive differently. This is the Second Heaven, the Deeper Understanding of what is happening.

At an even Deeper Level of Experience we realize that all that exists is Perception as the Background of Life, as Activity, while movements or separate phenomena cease to have any "significance", any "substance", they become invisible shadows, they no longer stand out. It is a State of Deep Understanding, Seeing, Perceiving, all that beings in different states of consciousness see as truly separate phenomena. It must be noted and understood that the "Transition" happens by itself because it is Guided by the Source of Existence Itself, like an Inner Impulse, without our "own" effort (because there is no longer "someone" who thinks and decides and acts). We are simply aware of all this movement which some mystics call a "rapture" in the Heavens. Then it must also be understood that the "Transition" describes nothing but the "Deepening" of our Understanding, or else our gradual liberation from the content of our Perception.

The Supreme Step is to Completely Abandon the perception of all this, (entirely and completely the content of Perception), to completely free ourselves from the content of Perception. And Here is the Miracle. All separation between God and Creation ceases. Everything Exists Within Divine Reality and Everything Is Illuminated Within God's Light. We are Within the Bays of the Father, Completely Free, One with the Father, facing all that happens without any limitation or trace of ignorance. We are One with the Divine Essence, the Divine Essence, Within Which All Exist, as “Movements”, as “Thoughts”, all of mental form, (call it what you will). Here from Experience We know that ultimately there is only Oneness. There is no difference between God and the Soul. It's the same. That is why the Mystics who had this experience said that the Soul is Uncreated, belongs to the Uncreated. This is considered blasphemy by people living in lower states of consciousness. Even the mystics who had such an experience but had not been freed from the influence of the external church justified themselves that all this, the Union with God, is done "by Grace." It doesn't matter what people describe it or call it. The important thing is that it happens.

…

Speaking in these articles about the Way of Truth of Jesus, about the Mysteries of the Kingdom of Heaven, about the Heavens, Inner Experience or the Depth of our Understanding, we are describing the same reality (the same things) again and again, from a different point of view, from a different point of approach, getting closer and closer (or deeper) to be able to understand them better. What we describe as the Spiritual Experience of Jesus (as his Spiritual Journey) is actually the Journey of Man, the Journey that every human being must take. Never, neither Jesus who had the Experience of Union with God, nor anyone else who had that experience, claimed to be something different from humans. Of course, people who are very fond of making up theories and stories have claimed that Jesus is a Being with a special mission on earth (the same is claimed in other religions for their own "gods"). This is one of the fairy tales of the people. We know that Jesus never claimed any such thing. And whenever he calls himself the son of man, or the Son of God, or affirms that he is one with God, he does so as a Man, not as a "Separate Being". People simply do not even understand what they hear or read.

We described this Spiritual Journey that Jesus Enlightened us as Spiritual States, as States of Prayer (detecting what is happening inside the body, in the secret centers), as Heavenly States, as Heavens, and in the Spiritual Ritual as Spiritual Mysteries, etc. In reality all this is nothing but the Depth of Understanding of what is happening. It is a Spiritual Process of our own.

All that we describe we can experience here, while we are inside the body, because the Spirit is Free and "blows" wherever it wants. But the truth is that as a Soul, We Ourselves, leaving the body will experience all these States after death, according to the degree of understanding we have conquered here on earth. If someone has not Awakened to his Self, if he has not been born Spiritually (Above), if he has not experienced the Inner Space (as people perceive it, as inner), the True Objective Space (according to the Experience of Jesus, the experience of mystics and our own humble experience) will be in a post-mortem state of confusion and misery. This is the true meaning of "hell" or "purgatory." It doesn't matter if we believe in reincarnation or not. Whatever this state that people experience here on earth (of limitation, separation, duality) and also experience after death, it is a state of ignorance and misery. And let no one say why God "permits" all this. God is always present and His love is infinite. Man is completely Free and has Absolute Moral Responsibility for everything he does. Even in the harshest conditions it can raise its head to the sky. And those who suffer without fault, there is always Justice (not as punishment but as restoration of damage).

But when someone has Experience of the True Self here on earth, when he has been born Spiritually, when he has Experience of the Objective States of Consciousness (even of Universal Consciousness), after leaving his body he will be in Heaven And here his course will be Ascending In God's Love.

…

All that we describe here is the Inner Tradition passed on by word of mouth. If we reveal some truths in public (in violation of the commandment of "silence") we do so neither out of vanity nor out of purpose. We have no earthly purposes. Our Residence is Elsewhere. Having been here we are simply testifying to what we understand, what we have experienced. We have walked the Path of the Truth of Jesus and we know and affirm with our humble experience that it Leads to God, to Union with God.

Each, He Himself walks in Life, in the Understanding of his Nature, within himself. The Only Teacher and Guide he can have is God Himself Within him (the God he can Find, Feel, Within him). In his True Infinite Within, not in the small limited, separated ego, or in the worlds of thought, or of the senses (there only events, phenomena that pass away exist). In order to find freedom within oneself and face God one must abandon the small ego and its vain activities. Only when man abandons the ego and the anchors in the world of phenomena can he open to the Open Immensity of Reality.

May God Enlighten us all.

…

Ιησούς: Η Είσοδος στη Βασιλεία των Ουρανών, κι η Άνοδος στους Τρεις Ουρανούς

Είναι φανερό (από όσα είπαμε μέχρι τώρα σε αυτή την σειρά άρθρων) ότι ο Ιησούς, όταν ήταν στη γη, ήταν σε μια Κατάσταση Συνείδησης ανώτερη από αυτή που βιώνουν οι άνθρωποι στην καθημερινή ζωή τους. Αντιλαμβάνονταν διαφορετικά την πραγματικότητα μέσα στην οποία ζουν όλα τα όντα της γης. Για τον Ιησού η Πραγματικότητα Είναι Μια κι Εντός Αυτής της Πραγματικότητας Εμφανίζονται όλα τα  Φαινόμενα χωρίς να έχουν δική τους υπόσταση ή ύπαρξη έξω από αυτή την Πραγματικότητα. Ό,τι εμφανίζεται σαν «Δημιουργία» δεν είναι παρά φαινόμενα, εναλλαγές καταστάσεων μέσα στην Αντίληψη. Η πραγματικότητα, η «αντικειμενικότητα» όλων αυτών των φαινομένων δεν είναι παρά μια κατάσταση αντίληψης (ένα «παιχνίδι» της αντίληψης) που εκλαμβάνει αυτό που συλλαμβάνει σαν πραγματικό. Κι όταν (η αντίληψη) «απομονώνεται»  (σαν αντιληπτικό κέντρο, σε αντιληπτικό «κέντρο») και διαχωρίζεται από όλο αυτό που αντιλαμβάνεται του προσδίδει την ιδιότητα του «αντικειμενικού». Στην πραγματικότητα όλα αυτά είναι μέσα στην Αντίληψη (όλες οι υποκειμενικές κι αντικειμενικές καταστάσεις, όντα και πράγματα). Ζούμε σε ένα Κόσμο Αντίληψης (ένα Νοητικό Κόσμο), δεν υπάρχει κάτι άλλο (ακόμα κι ότι εμφανίζεται σαν συμπαγές υλικό είναι «προϊόν» της Αντίληψης).

Ο Ιησούς ζούσε έξω από όλη αυτή την διαδικασία της δημιουργίας την οποία αντιλαμβανόταν σαν απλά φαινόμενα (χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν αποδεχόταν και δεν ακολουθούσε τους «νόμου» των φαινομένων). Για τον Ιησού η Πραγματικότητα Είναι Μια, δεν υπάρχει Έσω, Έξω. Υπάρχει μόνο Ελευθερία από όλο αυτό ή «είσοδος» στις κατώτερες καταστάσεις της αντίληψης όπου όλα αυτά είναι πραγματικά. Τα όντα που έχουν εισέλθει σε αυτή την κατάσταση ύπαρξης, αντίληψης, ζουν μια περιορισμένη κατάσταση, αντιλαμβάνονται περιορισμένα κι απομονώνονται στο δικό τους αντιληπτικό «κέντρο» και διαχωρίζονται από όλο αυτό και το βλέπουν σαν «αντικειμενικό» κόσμο. Για αυτά τα όντα, για τον άνθρωπο, για τους περισσότερους ανθρώπους (αν όχι για όλους τους ανθρώπους) υπάρχει το αντιληπτικό κέντρο (το υποκείμενο, το «εγώ»), το έσω κι ο εξωτερικός κόσμος, το έξω. Όντας σε αυτή την κατάσταση (άγνοιας, απορρόφησης) τα όντα δεν έχουν Αυτογνωσία (της Αληθινής Φύσης, της Ψυχής, της Συνείδησης, της Ύπαρξής τους) αλλά τη συλλαμβάνουν σαν μια «απλή παρουσία», σαν μια σκιώδη («άδεια») παρουσία που είναι ριγμένη σε ένα εξωτερικό κόσμο. Συλλαμβάνουν τον εαυτό σε σχέση με τον εξωτερικό κόσμο και αποκτούν υπόσταση από το περιεχόμενο της αντίληψής τους στον κόσμο. Αντιλαμβάνονται τον εαυτό σαν μια συνείδηση, ένα υποκείμενο, που αντιλαμβάνεται, διανοείται, συναισθάνεται, αισθάνεται και ζει μέσα στο σώμα και μέσα στον κόσμο.  Όταν λοιπόν ο Ιησούς μιλούσε στους ανθρώπους απευθυνόταν ακριβώς σε τέτοιους ανθρώπους που είναι μια (σκιώδης) παρουσία μέσα στο σώμα και στο κόσμο. Για αυτούς υπάρχει διάκριση Έσω (ο Πνευματικός Αόρατος Κόσμος) και Έξω (ο «αντικειμενικός κόσμος» των ανθρώπων).

…

Για τον Ιησού το πρόβλημα των ανθρώπων είναι ότι δεν έχουν σαφή πλήρη  αντίληψη ποια είναι η Φύση τους, τι είναι η Ψυχή (αυτοί οι ίδιοι σαν πνευματική οντότητα), η Συνείδηση, η Παρουσία εδώ. Ο Ιησούς Γνώριζε ότι η Ψυχή Είναι Χωρίς Ιδιότητες, Ελεύθερη και βιώνει διάφορες καταστάσεις επίγνωσης και μπορεί να περιορίζεται και να αντιλαμβάνεται αυτό που συλλαμβάνει σαν πραγματικό. Οι άνθρωποι νομίζουν  μέσα στην περιορισμένη κατάστασή τους ότι είναι απλά αυτό, μια παρουσία εδώ, που σκέφτεται, που αισθάνεται, που ζει μέσω του σώματος στον εξωτερικό κόσμο. Όταν ο Ιησούς έλεγε ότι η Ψυχή έχει Πνευματική Φύση, είναι Πνεύμα και μπορεί να είναι όπου «θέλει», μιλούσε για την Ψυχή στην Πραγματική Φύση της. Κι όταν έλεγε ότι η Βασιλεία των Ουρανών είναι Μέσα μας εννοούσε ότι είναι Μέσα στην Αληθινή Ψυχή, ότι Μέσα στην Απεραντοσύνη της Ψυχής υπάρχει Ελευθερία κι Αλήθεια, δεν εννοούσε μέσα στην περιορισμένη ψυχή, σε αυτό που αντιλαμβάνονται οι άνθρωποι σαν ψυχή, σαν εαυτό. Αυτό είναι κάτι δύσκολο να το κατανοήσει ο περιορισμένος άνθρωπος. Πρέπει απλά να «εμπιστευτεί» Αυτόν που λέει ότι Έσω είναι ο Αληθινός Κόσμος και πρακτικά να βιώσει τι είναι ο Εσωτερικός Κόσμος και τι συμβαίνει Εδώ. Οι πιο πολλοί άνθρωποι έσω βλέπουν μόνο την άδεια παρουσία τους που για να υπάρξει έχει ανάγκη από τον εξωτερικό κόσμο, να αντιλαμβάνεται και να υπάρχει στον εξωτερικό κόσμο. Οι άνθρωποι δεν ξέρουν που ή πώς να ψάξουν.

Αυτό που δίδασκε λοιπόν ο Ιησούς σε αυτούς που ήταν κοντά του και τον «εμπιστεύονταν» ήταν ακριβώς ότι ο άνθρωπος πρέπει να ξεκινήσει από την παρούσα κατάστασή του. Να αποβάλει την λανθασμένη αντίληψη, αίσθηση, που έχει ότι είναι μια άδεια παρουσία που σκέφτεται κι αισθάνεται και ζει στον εξωτερικό κόσμο. Χρειάζεται να δείξει εμπιστοσύνη, να ακολουθήσει αυτό που του υποδεικνύουν για να δυναμώσει την Αίσθηση Παρουσίας του, να νοιώσει ότι είναι Παρουσία ανεξάρτητη από το σώμα, από τον κόσμο και να κατανοήσει ότι δεν είναι αυτός (αδύναμος) μέσα στον κόσμο, αντίθετα αυτός είναι ο μόνος Πραγματικός κι όλα τα άλλα είναι μέσα στη αντίληψή του, μέσα στην επίγνωσή του. Αυτή η επιστροφή στον Εαυτό, η ενδυνάμωση της παρουσίας μας κι η αντιστροφή της αίσθησης που έχουμε για την ύπαρξη, για τον κόσμο είναι μια πραγματική ανατροπή, μια πλήρης πνευματική μεταστροφή, μια αφύπνιση, μια πνευματική γέννηση κι είσοδος σε ένα «νέο κόσμο».

Αυτό που περιγράφουμε είναι η Επάνοδος στον Εαυτό, το Ξύπνημα του Εαυτού. Όταν ο άνθρωπος κατανοήσει ότι η μόνη πραγματική ύπαρξη είναι η Παρουσία κι ότι όλα είναι μέσα στην επίγνωσή μας μπορεί εύκολα να αποσυρθεί στον Εαυτό. Όταν ο άνθρωπος γεννηθεί πνευματικά, όταν αρχίζει να αποσύρεται από τον εξωτερικό κόσμο εισέρχεται στον Εσωτερικό Αληθινό Κόσμο.

…

Το δεύτερο που δίδασκε ο Ιησούς στους αδελφούς του είναι να κατανοήσουν ακριβώς ποια είναι η φύση του περιορισμού, τι είναι το υποκείμενο, το εγώ και γιατί ξεγελιόμαστε και αντιλαμβανόμαστε λανθασμένα, με αποτέλεσμα να ζούμε μια ζωή στο σκοτάδι. Οι άνθρωποι που είναι περιορισμένοι στο υποκείμενο, στο εγώ, αντιλαμβάνονται τον εαυτό τους αδύναμο μέσα στον εξωτερικό κόσμο. Υποκείμενο είναι (για αυτούς) ο εαυτός κι αντικείμενο είναι ο εξωτερικός κόσμος. Αν τους πεις ότι η Αλήθεια είναι Μέσα τους νομίζουν μέσα στο αδύναμο υποκείμενο. Ασφαλώς δεν υπάρχει τίποτα εδώ. Έτσι το Μήνυμα δεν γίνεται κατανοητό. Όταν όμως ο άνθρωπος αφυπνιστεί πραγματικά, στην Πραγματική Παρουσία του, κι αρχίζει να κατανοεί ότι δεν είναι αυτός μέσα στον κόσμο αλλά ότι ο κόσμος είναι μέσα στην επίγνωσή του, αρχίζει να κατανοεί ότι όλα αυτά που αντιλαμβάνεται είναι υποκειμενικές συλλήψεις του κόσμου κι ότι το Αληθινό Αντικειμενικό δεν είναι μέσα σε όλα αυτά που συλλαμβάνουμε (γιατί αυτά είναι περιεχόμενα της αντίληψής μας) αλλά είναι έξω από αυτά. Για να «εισέλθουμε» στο Αντικειμενικό πρέπει ακριβώς να σταματήσουμε όλες αυτές τις υποκειμενικές, «εξωτερικές» δραστηριότητες.

Όταν ακριβώς παύσουν όλες οι υποκειμενικές δραστηριότητες (διανόηση, αισθήσεις, επαφές με τον εξωτερικό κόσμο), όταν διαλυθεί το υποκείμενο, το εγώ (ή ακριβέστερα όταν σταματήσουν οι «περιορισμοί» της αντίληψης), μέσα στην ησυχία, στη σιωπή (της περισυλλογής, της προσευχής) εισερχόμαστε σε μια Κατάσταση Συνείδησης χωρίς εγώ. Αντικειμενικό λοιπόν, Αληθινό Αντικειμενικό, είναι (για τον αφυπνισμένο άνθρωπο) η Κατάσταση της Συνείδησης χωρίς εγώ. Αντικειμενικό δεν είναι αυτό που αντιλαμβάνεται το περιορισμένο εγώ σαν έξω από τον εαυτό, Αυτό είναι υποκειμενική σύλληψη αυτού που συμβαίνει. Αυτός ο Αντικειμενικός Χώρος στον Οποίο εισερχόμαστε όταν διαλυθεί το εγώ είναι ακριβώς ο Εσωτερικός Χώρος. Εσωτερικό τον χαρακτηρίζει ο περιορισμένος (στο εγώ) άνθρωπος. Στην πραγματικότητα είναι Αυτό που αποκαλύπτει η Αντικειμενική Λειτουργία της Συνείδησης, ο Αντικειμενικός Χώρος, ο Πνευματικός Χώρος, ο Μόνος Πραγματικός Χώρος Ύπαρξης, ο Ουρανός, η Βασιλεία των Ουρανών, που δεν είναι αυτό που αντικρίζουμε καταρχήν αλλά έχει ένα Απέραντο Βάθος (και για αυτό διακρίνουμε Ουρανούς). Και πέρα από όλα αυτά υπάρχει το Υπέρτατο Βασίλειο του Θεού, η Πραγματικότητα έξω από τη δημιουργία, η Πραγματικότητα σαν Ένα Όλο.

…

Το τρίτο που δίδασκε ο Ιησούς στους αγαπημένους του με τους οποίους μοιράζονταν την Πνευματική Εμπειρία (Εσωτερική για τους ανθρώπους), την Αληθινή Ζωή, την Πνευματική Ζωή, ήταν ότι όλα είναι Μέσα μας, όλα δραστηριοποιούνται από Μέσα, από τη Πηγή της Ύπαρξης. Ο Αληθινός Καθοδηγητής, ο Αληθινός Διδάσκαλος είναι ο Ίδιος ο Θεός που τα Φωτίζει όλα. Ο Ίδιος ο Ιησούς δεν είπε ποτέ ότι αυτός ο ίδιος είναι κάτι. Πάντα ομολογούσε την Πλήρη Εξάρτησή του από τον Πατέρα. Κι όταν ομολογούσε ότι «εγώ κι ο Πατέρας είμαστε ένα» εννοούσε ακριβώς ότι αυτός ο ίδιος είχε «διαλυθεί» μέσα στους Κόλπους του Πατέρα. Μιλούσε για μια Εμπειρία που βίωνε. Η δήλωσή του δεν σήμαινε ταυτότητα ή ομοιότητα με τον Θεό ή διάκριση από τους υπόλοιπους ανθρώπους. Αυτά τα αντιλαμβάνονται έτσι οι άνθρωποι με την περιορισμένη αντίληψή τους. Ο Ιησούς μιλούσε απλά για την Υπέρτατη Κατάσταση που μπορούν να βιώσουν τα όντα. Μιλούσε για Αντικειμενικές Καταστάσεις της Συνείδησης (που βιώνονται σαν Ουράνιες Εμπειρίες) και για την Κατάσταση Πέρα από κάθε αντίληψη (που ονομάζεται Ένωση με τον Θεό). Πρέπει κάποιος να βαδίσει αυτή την Οδό και να βιώσει αυτές τις Αντικειμενικές Καταστάσεις της Συνείδησης, όπως έκανε ο Ιησούς. Ο Ιησούς βιώνοντας την Αντικειμενική Κατάσταση της Ύπαρξης, όντας αυτό, δήλωνε ότι ακριβώς αυτό που βίωνε είναι η Οδός η Αλήθεια και η Ζωή. Αυτό εννοούσε όταν έλεγε εγώ είμαι η Οδός. Προφανώς δεν αναφερόταν σε κάποιο υποκείμενο ή περιορισμένο εγώ. Κι ούτε όλες αυτές τις Καταστάσεις τις βίωνε μόνο ο Ιησούς. Ο Ίδιος δήλωνε ότι κάθε άνθρωπος μπορεί να εισέλθει στη Βασιλεία των Ουρανών. Άλλωστε αυτός ήταν ο προορισμός της Διδασκαλίας του, σε όσους ήθελαν και μπορούσαν (γιατί οι περισσότεροι άνθρωποι έχουν πιο σημαντικές ασχολίες). Και η Χαρμόσυνη Αγγελία ήταν ακριβώς αυτή, η Βασιλεία των Ουρανών είναι Μέσα μας. Πόσοι καταλαβαίνουν;

…

Έτσι λοιπόν, περνώντας κάποιος την Πνευματική Πύλη, βαδίζοντας την Οδό του Ουρανού, που οδηγείται; Η Είσοδος στον Ουρανό (Εσωτερική για τους ανθρώπους που ξεχωρίζουν το έσω και το έξω) περιγράφεται με πολλούς τρόπους και σε πολλά επίπεδα της ανθρώπινης δραστηριότητας (όπως έχουμε περιγράψει επανειλημμένα  σε αυτά τα άρθρα), σαν Καταστάσεις Συνείδησης, Πνευματικοί Ουρανοί, Πνευματικά Μυστήρια, Μυστικές Εμπειρίες, κλπ. Ο Ιησούς μιλούσε για Αληθινή Ζωή, για Εμπειρία Ζωής που έχουμε όταν ακολουθούμε μια συγκεκριμένη ορθή δράση και χρησιμοποιούσε τους θεολογικούς όρους της εποχής του, Θεός, Ουρανός, ουρανοί, προσευχή, έσω, έξω, για να γίνει κατανοητός από τους ανθρώπους της εποχής του. Αν προσπαθούμε εδώ να εξηγήσουμε ποια είναι η πραγματική διδασκαλία του Ιησού και τι δίδασκε για τα Μυστήρια της Βασιλείας των Ουρανών και χρησιμοποιούμε όχι τους κλασσικούς θεολογικούς όρους αλλά σύγχρονους ψυχολογικούς όρους είναι γιατί είναι πιο κατανοητοί στον σύγχρονο άνθρωπο. Δεν προσθέτουμε τίποτα σε όσα είπε και έκανε ο Ιησούς, ούτε αλλοιώνουμε τίποτα με τη «ερμηνεία» μας, όταν χρησιμοποιούμε σύγχρονους φιλοσοφικούς και ψυχολογικούς όρους. Αντίθετα πιστεύουμε ότι έτσι αποδίδουμε το αληθινό νόημα της διδασκαλίας του Ιησού. Απλά προσπαθούμε να φωτίσουμε την ίδια πραγματικότητα που έδειχνε ο Ιησούς, σε μια σύγχρονη γλώσσα.

Όταν λοιπόν κάποιος Εισέλθει από την Αληθινή Πύλη, στον Αληθινό Πνευματικό Χώρο, δηλαδή στην Αντικειμενική Κατάσταση της Συνείδησης χωρίς εγώ, τι ακριβώς ζει, που ακριβώς βρίσκεται; Θα πρέπει κάποιος να το βιώσει για να καταλάβει για τι πράγμα μιλάμε. Όταν ο άνθρωπος (σαν εγώ) βλέπει τον κόσμο βλέπει μια ροή φαινομένων, ένα γίγνεσθαι και βιώνει την συνεχή αλλαγή και τον χρόνο σαν παρόν που ρέει και σαν μνήμη (παρελθόν) και σαν φαντασία (μέλλον). Όταν ο άνθρωπος «έλθει» στον Εαυτό του και κατανοήσει ότι όλα αυτά είναι μέσα στη επίγνωσή του, σαν υποκειμενικές συλλήψεις αυτού που συμβαίνει, βιώνει την ύπαρξη σαν Χώρο εντός του οποίου συμβαίνουν όλα αυτά τα φαινόμενα. Όταν κάποιος, μέσα στη περισυλλογή, στην προσευχή, περάσει στη Αντικειμενική Κατάσταση της Συνείδησης χωρίς εγώ, αυτό που βιώνει (καταρχήν) είναι μια Ενιαία Πραγματικότητα, όπου όλα συνδέονται, συνταιριάζουν κι έχουν την θέση τους στον Κοινό Υπαρξιακό Χώρο τους. Επειδή δεν υπάρχει εγώ (ξεχωριστό, περιορισμένο, αντιληπτικό κέντρο) υπάρχει μόνο επίγνωση όλων αυτών κι είμαστε όλα αυτά, και αυτό που θεωρούσαμε «σώμα μας» και τα άλλα όντα και πράγματα, κι όλα, αντιμετωπίζονται με τον ίδιο τρόπο. Η «χρήση» του σώματος είναι αντικειμενική, φωτισμένη κι ούτε υποστηρίζεται από κάποιο διαχωρισμό (εγώ) ούτε προκαλεί κάποιο διαχωρισμό με τη δράση του. Είναι μια Κατάσταση που στον Εσωτερισμό χαρακτηρίζεται σαν Παγκόσμια Συνείδηση. Κι Αυτός είναι ο Πρώτος Ουρανός. Η Ζωή έχει Απέραντο Βάθος και μπορούμε να βιώσουμε βαθύτερες καταστάσεις, ανώτερες καταστάσεις.

Η Μετάβαση σε Βαθύτερες Καταστάσεις, στους Ανώτερους Ουρανούς και στον Θεό, δεν σημαίνει κάποια πραγματική μετατόπιση κάπου, αλλά την βαθύτερη κατανόηση όλου αυτού που αντιλαμβανόμαστε να συμβαίνει, ή αλλιώς την «αλλαγή» της στάσης μας απέναντι σε όλα αυτά που αντιλαμβανόμαστε. Μιλάμε πάντα για συνειδησιακές καταστάσεις. Οι περιγραφές μας δεν περιγράφουν κάποια σταθερή πραγματικότητα αλλά αυτά που βιώνουμε. Σε τελευταία ανάλυση μιλάμε μονάχα για «εμπειρίες». Σε ένα Βαθύτερο Επίπεδο Εμπειρίας λοιπόν όλα αυτά τα φαινόμενα γίνονται αντιληπτά όχι στις ιδιαίτερες ιδιότητές τους αλλά στην Κοινή Ουσία τους. Παύουν να διακρίνονται σε «ξεχωριστά» πράγματα εντός της Παγκόσμιας Ενότητας. Γίνονται αντιληπτά σαν κινήσεις της Ενότητας σε διάφορα σημεία, κινήσεις ενός «σώματος», μιας «μάζας». Είναι όπως στην θάλασσα που δεν βλέπουμε πια τα κύματα της θάλασσας αλλά την θάλασσα, την μάζα του νερού, που κινείται σε διάφορα σημεία της. Εδώ δεν έχουμε απλά μια διαφορετική περιγραφή αλλά μια πραγματική αλλαγή στον τρόπο που αντιλαμβανόμαστε. Αντιλαμβανόμαστε από μια διαφορετική κατάσταση και για αυτό αντιλαμβανόμαστε διαφορετικά. Αυτός είναι ο Δεύτερος Ουρανός, η Βαθύτερη Κατανόηση αυτού που συμβαίνει.

Σε ακόμα Βαθύτερο Επίπεδο Εμπειρίας αντιλαμβανόμαστε ότι το μόνο που υπάρχει είναι η Αντίληψη σαν Υπόβαθρο της Ζωής, σαν Δραστηριότητα, ενώ οι κινήσεις ή τα ξεχωριστά φαινόμενα παύουν να έχουν κάποια «σημασία», κάποια «υπόσταση», γίνονται αδιόρατες σκιές, δεν ξεχωρίζουν πια. Είναι μια Κατάσταση Βαθιάς Κατανόησης, Όρασης, Αντίληψης, όλων αυτών που τα όντα σε διαφορετικές καταστάσεις συνείδησης βλέπουν σαν πραγματικά ξεχωριστά φαινόμενα. Πρέπει α σημειώσουμε και να γίνει κατανοητό ότι η «Μετάβαση» γίνεται από μόνη της γιατί Καθοδηγείται από την Ίδια την Πηγή της Ύπαρξης, σαν μια Εσωτερική Ώθηση, χωρίς «δική» μας προσπάθεια (γιατί δεν υπάρχει πλέον «κάποιος» που να σκέφτεται και να αποφασίζει και να πράττει). Απλά έχουμε επίγνωση όλης αυτής της κίνησης που κάποιοι μυστικοί ονομάζουν «αρπαγή» στους Ουρανούς. Μετά πρέπει επίσης να γίνει κατανοητό ότι η «Μετάβαση» δεν περιγράφει παρά την «Εμβάθυνση» της Κατανόησής μας, ή αλλιώς την σταδιακή απελευθέρωσή μας από το περιεχόμενο της Αντίληψής μας.

Το Υπέρτατο Βήμα είναι να Εγκαταλείψουμε Τελείως την αντίληψη όλων αυτών, (ολόκληρο κι ολοκληρωτικά το περιεχόμενο της Αντίληψης), να απελευθερωθούμε τελείως από το περιεχόμενο της Αντίληψης. Κι Εδώ είναι το Θαύμα. Παύει κάθε διαχωρισμός ανάμεσα στον Θεό και τη Δημιουργία. Όλα Υπάρχουν Μέσα στην Θεία Πραγματικότητα κι Όλα Φωτίζονται Μέσα στο Φως του Θεού. Είμαστε Μέσα στους Κόλπους του Πατέρα, Τελείως Ελεύθεροι, Ένα με τον Πατέρα, αντιμετωπίζοντας όλα αυτά που συμβαίνουν χωρίς κανένα περιορισμό ή ίχνος άγνοιας. Είμαστε Ένα με τη Θεία Ουσία, η Θεία Ουσία, Μέσα στην Οποία Υπάρχουν Όλα, σαν «Κινήσεις», σαν «Σκέψεις», όλα νοητικής μορφής, (πείτε το όπως θέλετε). Εδώ από Εμπειρία Γνωρίζουμε ότι τελικά δεν υπάρχει παρά Ενότητα. Δεν υπάρχει καμία διαφορά ανάμεσα στον Θεό και την Ψυχή. Είναι το ίδιο. Για αυτό οι Μυστικοί που είχαν αυτή την εμπειρία έλεγαν ότι η Ψυχή Είναι Άκτιστη, ανήκει στο Άκτιστο. Αυτό οι  άνθρωποι που ζουν σε κατώτερες καταστάσεις συνείδησης το θεωρούν βλασφημία. Ακόμα κι οι μυστικοί που είχαν μια τέτοια εμπειρία αλλά δεν είχαν απαλλαγεί από την επιρροή της εξωτερικής εκκλησίας δικαιολογούνταν ότι όλα αυτά, η Ένωση με τον Θεό, γίνεται «κατά Χάριν». Δεν έχει καμιά σημασία πως θα το περιγράψουν ή θα το ονομάσουν οι άνθρωποι. Το σημαντικό είναι ότι Συμβαίνει.

…

Μιλώντας σε αυτά τα άρθρα  για την Οδό της Αλήθειας του Ιησού, για τα Μυστήρια της Βασιλείας των Ουρανών, για τους Ουρανούς, την Εσωτερική Εμπειρία ή το Βάθεμα της Κατανόησής μας, περιγράφουμε ξανά και ξανά την ίδια πραγματικότητα (τα ίδια πράγματα), από διαφορετική σκοπιά, από ένα διαφορετικό σημείο προσέγγισης, πλησιάζοντας όλο και πιο πολύ (ή πιο βαθιά) για να μπορέσουμε να τα κατανοήσουμε καλύτερα. Αυτό που περιγράφουμε σαν Πνευματική Εμπειρία του Ιησού (σαν Δική του Πνευματική Πορεία) είναι στην πραγματικότητα η Πορεία του Ανθρώπου, η Πορεία που πρέπει να κάνει κάθε άνθρωπος. Ποτέ, ούτε ο Ιησούς που είχε την Εμπειρία της Ένωσης με τον Θεό, ούτε κάποιος άλλος που είχε αυτή την εμπειρία, ισχυρίστηκε ότι είναι κάτι διαφορετικό από τους ανθρώπους. Βέβαια, οι άνθρωποι που αγαπούν πολύ το να φτιάχνουν θεωρίες και ιστορίες ισχυρίστηκαν ότι ο Ιησούς είναι ένα Ον με ειδική αποστολή στη γη (το ίδιο ισχυρίζονται και σε άλλες θρησκείες για τους δικούς τους «θεούς»). Αυτό είναι ένα από τα παραμύθια των ανθρώπων. Γνωρίζουμε ότι ο Ιησούς δεν ισχυρίστηκε ποτέ τίποτα τέτοιο. Κι όσες φορές αποκαλεί το εαυτό του υιό του ανθρώπου, ή Υιό του Θεού, ή βεβαιώνει ότι είναι ένα με τον Θεό, το κάνει σαν Άνθρωπος, όχι σαν «Ξεχωριστό Ον». Οι άνθρωποι απλά δεν κατανοούν ούτε αυτά που ακούνε ή διαβάζουν.

Αυτή την Πνευματική Πορεία που μας Φώτισε ο Ιησούς την περιγράψαμε σαν Πνευματικές Καταστάσεις, σαν Καταστάσεις Προσευχής (εντοπίζοντας και μέσα στο σώμα, στα μυστικά κέντρα, αυτό που συμβαίνει), σαν Ουράνιες Καταστάσεις, σαν Ουρανούς, και στο Πνευματικό Τελετουργικό σαν Πνευματικά Μυστήρια, κλπ. Στην πραγματικότητα όλα αυτά δεν είναι τίποτα άλλο από το Βάθεμα της Κατανόησης αυτού που συμβαίνει. Πρόκειται για μια δική μας Πνευματική Διαδικασία.

Όλα αυτά που περιγράφουμε μπορούμε να τα βιώσουμε εδώ, όσο είμαστε μέσα στο σώμα, γιατί το Πνεύμα είναι Ελεύθερο και «πνέει» όπου θέλει. Η αλήθεια όμως είναι ότι σαν Ψυχή, Εμείς οι Ίδιοι, εγκαταλείποντας το σώμα θα βιώσουμε όλες αυτές τις Καταστάσεις μεταθανάτια, ανάλογα με τον βαθμό κατανόησης που έχουμε κατακτήσει εδώ, στη γη. Αν κάποιος δεν έχει Αφυπνισθεί στο Εαυτό του , αν δεν έχει γεννηθεί Πνευματικά (Άνωθεν), αν δεν έχει εμπειρία του Εσωτερικού Χώρου (όπως το αντιλαμβάνονται οι άνθρωποι, σαν εσωτερικό), του Αληθινού Αντικειμενικού Χώρου (σύμφωνα με την Εμπειρία του Ιησού, τη εμπειρία των μυστικών και τη δική μας ταπεινή εμπειρία) θα είναι σε μια μεταθανάτια κατάσταση σύγχυσης και δυστυχίας. Αυτό είναι το πραγματικό νόημα της «κόλασης» ή του «καθαρτηρίου». Δεν έχει σημασία αν πιστεύουμε ή όχι στην μετενσωμάτωση (στην μετενσάρκωση). Όπως και να έχει αυτή η κατάσταση που βιώνουν οι άνθρωποι εδώ στη γη (του περιορισμού, του διαχωρισμού, της δυαδικότητας) και βιώνουν και μεταθανάτια, είναι μια κατάσταση άγνοιας και δυστυχίας. Κι ας μην πει κάποιος γιατί ο Θεός τα «επιτρέπει» όλα αυτά. Ο Θεός Είναι Πάντα Παρών κι η Αγάπη Του Απέραντη. Ο Άνθρωπος είναι τελείως Ελεύθερος κι έχει την Απόλυτη Ηθική Ευθύνη για ό,τι κάνει. Ακόμα και στις πιο σκληρές συνθήκες μπορεί να σηκώσει το κεφάλι στον ουρανό. Κι όσοι υποφέρουν χωρίς να φταίνε, πάντα υπάρχει Δικαιοσύνη (όχι σαν τιμωρία αλλά σαν αποκατάσταση της βλάβης).

Όταν όμως κάποιος έχει Εμπειρία του Αληθινού Εαυτού εδώ στη γη, όταν έχει γεννηθεί Πνευματικά, όταν έχει Εμπειρία των Αντικειμενικών Καταστάσεων της Συνείδησης (έστω της Παγκόσμιας Συνείδησης), μετά την αποχώρηση από το σώμα του θα είναι στον Ουρανό Κι εδώ η πορεία του θα είναι Ανοδική Μέσα στη Αγάπη του Θεού.

…

Όλα αυτά που περιγράφουμε εδώ είναι η Εσωτερική Παράδοση που μεταδίδεται από στόμα σε στόμα. Αν αποκαλύπτουμε κάποιες αλήθειες δημόσια (κατά παράβαση της εντολής της «σιωπής») δεν το κάνουμε ούτε από ματαιοδοξία, ούτε από σκοπιμότητα. Δεν έχουμε επίγειους σκοπούς. Η Κατοικία μας είναι Αλλού. Έχοντας βρεθεί εδώ μαρτυρούμε απλά αυτό που κατανοούμε, αυτό που έχουμε εμπειρία. Βαδίσαμε την Οδό της Αλήθειας του Ιησού και γνωρίζουμε και βεβαιώνουμε με την ταπεινή εμπειρία μας ότι Οδηγεί στο Θεό, στην Ένωση με τον Θεό.

Καθένας, Αυτός ο Ίδιος πορεύεται στη Ζωή, στην Κατανόηση της Φύσης του, μέσα στον Εαυτό του. Ο Μόνος Διδάσκαλος και Καθοδηγητής που μπορεί να έχει είναι ο Ίδιος ο Θεός Μέσα του (ο Θεός που μπορεί να Βρει, να Νοιώσει, Μέσα του). Στο Αληθινό Απέραντο Μέσα του, όχι στο μικρό περιορισμένο, διαχωρισμένο εγώ, ή στους κόσμους της σκέψης, ή των αισθήσεων (εκεί μόνο συμβάντα, φαινόμενα που φεύγουν υπάρχουν). Για να Βρει κάποιος την Ελευθερία Μέσα του και να Αντικρύσει τον Θεό πρέπει να εγκαταλείψει το μικρό εγώ και τις μάταιες δραστηριότητές του. Μόνο όταν ο άνθρωπος εγκαταλείψει το εγώ και τις άγκυρες στον κόσμο των φαινομένων μπορεί να ανοιχτεί στην Ανοιχτή Απεραντοσύνη της Πραγματικότητας.

Μακάρι ο Θεός να μας Φωτίσει όλους μας.