Sunday, April 28, 2024

Jesus: The Secret Center of the Heart, the Three Inner Centers and other traditions

True Self-Knowledge is having direct perception, understanding, experience, of "what you really are". In other words, to feel your Existence ("presence", "I am") in all its depth. Or else to experience all possible states of consciousness and not consider a particular state with given conditions as the whole of existence. This means that you experience your existence (what you are, the consciousness of being, your presence, "presence") as a dynamic state that can experience various states. Experiencing a certain state and perceiving that this is existence is "limitation" and leads to wrong conclusions.

The first thing that Jesus taught, that he showed to the brothers of the Group that he had created, was just this, that the Soul (the Consciousness, the "Presence") is something that can only be detected as a presence. The "content" of the Presence, the situations we can experience, the experiences, are something else, and something secondary. This Jesus showed practically, guiding his brothers to experience what it really is and to explore the whole depth of their existence.

Practically, Presence (feeling that we exist, that we "are"), as a consciousness of existence, is defined by its "content", by the perception of space, by the alternation of phenomena, events, its experience. When Consciousness is here, operating in the body, and receiving information from what it perceives as "being here", from the senses, from the world, it experiences a "material existence" in the world. But when it abandons all this and withdraws into itself, it experiences the Presence in the Inner Space where it does not depend on the changes of phenomena, on becoming, on time. Beyond this "feeling" exists in the Immensity of Freedom from all perception.

Therefore what the Soul is, the Consciousness, depends on what it experiences, on what it can experience, on what it decides to experience. So, the important thing is for someone to realize his natural potential and then act. This is exactly what Jesus was showing the people around him. He practically guided them to feel that the Soul is actually (in its True Nature) Indeterminate and at the same time determined, Unlimited and limited, Free and bound, Outside of space and time and at the same time within states. All these are not theoretical descriptions but concrete experiential situations, experiences, that one can have.

We must understand, we, younger wise people, with much information, that Jesus and the people around him not only experienced and understood all these situations that we describe but also discussed the inner states of consciousness and the metaphysical consequences of their experiences. Some of Jesus' brothers had been with him since the time he was in the Desert of Essenes. But the others who gathered around him were not unrelated to religious, theological and philosophical issues. It is completely wrong what they teach in the outside church that the "disciples" of Jesus were uneducated people who suddenly when Jesus called them became enlightened. The people around Jesus were deeply religious people and could understand what Jesus was telling them and not only that. They had also chosen their attitude in life and had found their orientation towards the Inner Reality, towards God. Somehow modern people think they are wiser than those people two thousand years ago. Probably the opposite is happening.

...

What Jesus taught, that the Soul is Indeterminate but also determined when connected to some situations, was not something abstract or something outside (and irrelevant) of the daily life of man, people. Jesus, in his guidance, was starting from the present situation we are experiencing, which is experienced by every person incarnated in a body, here on earth. The Soul is here, working within the body. This is a fact. What needs to be investigated is exactly what it means for the Soul to be here, how it is connected to the body, what exactly is happening and how one should act and behave. The Soul is here, in the body, but it can have experiences beyond the body. So, the need to understand what exactly we are, what exactly is happening, what is the content of the physical experience, what is the true destination, becomes even more imperative.

First Jesus was guiding those around him to realize their present situation, here, now, in the present, in the body. When someone enters (seriously) into this "process" he is forced to "locate" himself at head level (in the brain more specifically). In fact, when one examines carefully what is happening, in moments of calm, when mental activity quiets down, slows down (or we do not pay attention to it), we locate ourselves in the inner brain” and a little lower than the forehead. This means that the real center of existence, the point of "balance" at which the Soul "contacts" the body (or "connects" with the body) is the interior of the brain (and not the cortex or frontal region). This in the Secret Tradition (and in the Teaching of Jesus) is the center of being, the heart of being, the "heart" in its mystical sense. From the position of balance, the Soul can act in the frontal area which is the seat of mental activity or in the senses and in the wider area of the body. For the Soul there is no time. Its action is immediate, it can be momentary (without time) either outside of it all, or in a state of rest in its center, or in thought, sensations or experiences from contact with the external world. That is why there is the "impression" that the Soul is inside the body, it is diffused inside the body. In reality the Soul is both outside the body and inside the body.

The various states that the Soul can experience in its present state connected to the body (out-of-body experience, in-body experience, in-world experience) can be precisely "located" in the body, in the brain, in the nervous system, in the material body. When the Soul turns outward, to the activity of the intellect, to the senses, it is "seen" very clearly "where" it works. In fact, its activity can be recorded in brain waves depending on the situations it experiences. But when one withdraws from the external world, into the self, the external activity slows down (so do the brain waves) and we begin to experience not the body (and the external world) but the Inner States of the Soul. In a first stage the Soul freed from the external connection with the body and the world, we experience a state of unity that includes both the state of Freedom of the Soul and the external experience. When the Soul withdraws deeper it begins to experience its own inner state, in its own inner space. And even more deeply, the Soul realizes that it itself is the space of experience, that it experiences its own content as a space of existence and experience. At an even deeper level of experience there is only the Soul itself as consciousness, as a mirror of reality. In these deeper states we don't know if the Soul is connected to the body (that is, we don't know what our space of experience is). These states, in fact, are completely outside the body. But because there is always the possibility to reconnect directly with the body and the senses, the impression is given that these situations are also experienced inside the body (and inside the brain or only inside the brain). In fact, although the states we experience are said to be deeper or deeper in the brain, they are simply states of consciousness more detached from the body and the external world (that is why they appear to us as something deeper). They are actually stronger states of consciousness (i.e. they rely more on Consciousness itself rather than external information). Ultimately, these experiences are both out of space and within space and the body. Both happen (but this is hard to understand for dualistic logic which says that two "opposite" things or situations cannot be true at the same time). But when the Soul is completely freed from its "content", when it goes completely out of creation, (from the circle of creation), this experience has neither space, nor becoming (as an alternation of phenomena), nor time. It is a state beyond all comprehension.

...

We want to say that Jesus was guiding his brothers in the liberation of the Soul (the detachment from its "content") speaking quite practically and guiding its action within the body itself. He spoke to them about how the Soul is connected and functions within the body (in the center of the heart, in the brain, in the senses, in the world) and explained each mystery that they experienced as inner states of Consciousness, describing them practically as action in the various secret human centers. The Secret Center of the Heart of which Jesus spoke so much, actually includes various actions, states, experiences. Starting from the secret center of balance of existence Jesus led his brothers to the higher states of Consciousness. He was talking to them about the three inner centers of the heart, that is, about the three states of detachment that we experience when we rise to the Experience of Liberation in the Immensity of God. The Experiences in the three secret centers that are simultaneously located inside the brain but are also outside the body and world, in the Inner Space of the Soul, are characterized as Experiences of Consciousness, as Inner Heavens, as States of the Divine Spirit or of the Logos. The entry into these states are also experienced as Mysteries which in the Internal Ritual are characterized as Spiritual Baptism, Spiritual Anointing, Spiritual Holy Communion which have nothing to do with the external ritual acts of the external church (as we have said many times in this series of articles) .

Although these Inner States have been described by both Jesus and other mystics in the esoteric Christian tradition we must understand that they are states of Consciousness that one must experience for oneself to understand what we are talking about. And he should "discuss" his experiences to clarify what he is living with someone who already has those experiences. This is the meaning and purpose of existence of the esoteric tradition. Obviously, in the outer church, they are completely ignorant of all this.

...

True Prayer is the withdrawal from the external world, the senses, the intellect, the unconscious impressions (which spring up without our will), the return to the self, to a state of purity of being. This has been clarified by Jesus and it is written in the Gospels. In such a state of purity where the Consciousness is emptied of its external content, space is created and is given the possibility to the Spirit of God to Illuminate this space, to "Fill" it. The Soul acquires spiritual content. This state, which in the technical terminology of prayer is called "pure mind" or "spiritual state", is also characterized as Spirit. In fact, when the intellect, the cogitations, the ego are extinguished (leaving the spontaneous natural perception unadulterated to function) the situation becomes objective, it is an Objective State of the Soul, that is why it is experienced as a transpersonal spiritual state, a state Illuminated by the Divine Spirit.

The Transition to the Inner States, the Spiritual Birth, the birth from above (about which Jesus discussed with Nicodemus) is only the first step but it is a decisive step for the man of the earth. We actually pass the Gate from becoming through time into the Eternal Inner Spiritual Space, the Spiritual Heaven. What we experience, the Objective State without ego, is a permanent "mental alteration". The Soul acquires spiritual content. The "reunion" with the body is done with the new content of the Soul and we do not fall back into the old state, of duality, of ego, of separation. Thus, the body becomes a House of the Spirit, of God, a Living Temple (and not one made by hand of stones).

But Man's True Destiny is not to simply come into contact with God and live with that experience in the body, in life, in the world. The True Destination is to Deepen Our Being, Experiencing the Mysteries of the Kingdom of the Inner Heavens (as delivered to us by Jesus), i.e. the various inner states that Lead deeper and deeper into the Inner Space until the Final Release from the "Content " of Consciousness, in Freedom Within the Gulfs of the Father. It was precisely in this Inner State that Jesus guided the beloved brothers of his time and about the Experience of the Heavenly States, about the Union with the Father, he spoke to them. And because he himself, Jesus, had been exalted as God, and had been United with the Father, He knew very well that this is the True Destiny of every human being, that is, the Experiencing the Objective States of the Soul (the Inner Heavenly States), that He Himself also expressed to the outer world, the One True Way to our Father (that is, our True Inner Essence).

...

We should note (without it being necessary for the understanding of the situations we are describing), by way of observation, that Jesus, although he himself, had an experiential experience of Union with God, nevertheless was born and functioned within a spiritual tradition (of the Essenes) that was expressed within the Greater Jewish Spirituality. In other words, he was "talking" about things that others also knew and lived. But beyond the narrow circle of Jewish esotericism, similar teachings were also handed down in other esoteric traditions.

References to the secret center of the heart and the three inner states are found in the Upanishads. Vyasa, commenting on Patanjali, spoke of concentration on the lotus of the heart locating it in the brain and not in the place of the external heart. This is clarified by Vasaspati Misra who describes in detail the internal states, which he "refers" to the external (in relation to Brahman) Trimurti (Brahma, Vishnu and Shiva) and the Sacred Sound Om (AUM where A corresponds to Shiva, the U to Vishnu and M to Brahma). The theory and description of man's subtle centers (chakras or padmas) as conveyed externally contains many inaccuracies and misinformation.

There are still references in Kabbalah where the three higher inner states are "related" to the inner experience of the three higher sefirot.

Also in the post-Jesus "Sufi tradition" there are references to the "lataif" secret system. The Heart center (Kalb) is described as the Inner Being where the three inner states (hafi, sirr, ihfa) are experienced. And here in the external description there are inaccuracies (some argue deliberately, for reasons of protecting the tradition) in locating the lataif.

Be that as it may, what we ultimately want to say is that Jesus was operating within a Wider Tradition (which may have its Source and Roots outside of this world) and was not saying anything on his own. After all, this is what Jesus himself confesses many times in John (for anyone who has seen the text carefully).

…

Ιησούς: Το Μυστικό Κέντρο της Καρδιάς, τα Τρία Εσωτερικά Κέντρα κι άλλες παραδόσεις

Αληθινή Αυτογνωσία είναι να έχεις άμεση αντίληψη, κατανόηση, εμπειρία, «αυτού που είσαι πραγματικά». Με άλλα λόγια να νοιώθεις την Ύπαρξή σου (την «παρουσία», το «είμαι») σε όλο το βάθος της. Ή αλλιώς να βιώνεις όλες τις δυνατές συνειδησιακές καταστάσεις και να μην θεωρείς μια συγκεκριμένη κατάσταση με δεδομένες συνθήκες σαν τη όλη ύπαρξη. Αυτό σημαίνει ότι βιώνεις την ύπαρξή σου (αυτό που είσαι, την συνείδηση της ύπαρξης, την παρουσία σου, την «παρουσία») σαν μια δυναμική κατάσταση που μπορεί να έχει εμπειρία διαφόρων καταστάσεων. Το να βιώνεις μια συγκεκριμένη κατάσταση και να αντιλαμβάνεσαι ότι αυτή είναι η ύπαρξη, είναι «περιορισμός» και οδηγεί σε λανθασμένα συμπεράσματα.

Το πρώτο που δίδασκε ο Ιησούς, που έδειχνε στους αδελφούς της Ομάδας που είχε δημιουργήσει, ήταν ακριβώς αυτό, ότι η Ψυχή (η Συνείδηση, η «Παρουσία») είναι κάτι που μπορεί να ανιχνευθεί μονάχα σαν παρουσία. Το «περιεχόμενο» της Παρουσίας, οι καταστάσεις που μπορούμε να βιώσουμε, οι εμπειρίες, είναι κάτι άλλο, και κάτι δευτερεύον. Αυτό ο Ιησούς το έδειχνε πρακτικά, καθοδηγώντας τους αδελφούς του να βιώσουν αυτό που είναι πραγματικά και να διερευνήσουν όλο το βάθος της ύπαρξής τους.

Πρακτικά η Παρουσία (το να νοιώθουμε ότι υπάρχουμε, ότι «είμαστε»), σαν συνείδηση της ύπαρξης, ορίζεται από το «περιεχόμενό» της, από τη αντίληψη του χώρου, από τη εναλλαγή των φαινομένων, τα συμβάντα, την εμπειρία της. Όταν η Συνείδηση είναι εδώ, λειτουργεί στο σώμα, και δέχεται πληροφορίες από αυτό που αντιλαμβάνεται σαν «εδώ ύπαρξη», από τις αισθήσεις, από τον κόσμο, έχει εμπειρία μιας «υλικής ύπαρξης» στον κόσμο. Όταν όμως τα εγκαταλείπει όλα αυτά και αποσύρεται στον εαυτό έχει εμπειρία της Παρουσίας στον Εσωτερικό Χώρο όπου δεν εξαρτάται από τις εναλλαγές των φαινομένων, από το γίγνεσθαι, από τον χρόνο. Πέρα από αυτή τη «αίσθηση» υπάρχει στην Απεραντοσύνη της Ελευθερίας από κάθε αντίληψη.

Συνεπώς το τι είναι η Ψυχή, η Συνείδηση, εξαρτάται από αυτό που βιώνει, από αυτό που μπορεί να βιώσει, από αυτό που αποφασίζει να βιώσει. Το σημαντικό λοιπόν είναι να συνειδητοποιήσει κάποιος τις φυσικές του δυνατότητες και μετά να δράσει. Αυτό ακριβώς έδειχνε ο Ιησούς στους ανθρώπους που είχε κοντά του. Τους καθοδηγούσε πρακτικά να νοιώσουν ότι η Ψυχή είναι στην πραγματικότητα (στη Αληθινή Φύση της) Απροσδιόριστη και ταυτόχρονα προσδιορισμένη, Απεριόριστη και περιορισμένη, Ελεύθερη και δεσμευμένη, Έξω από τον χώρο και τον χρόνο και ταυτόχρονα μέσα στις καταστάσεις. Όλα αυτά δεν είναι θεωρητικές περιγραφές αλλά συγκεκριμένες βιωματικές καταστάσεις, εμπειρίες, που μπορεί κάποιος να έχει.

Πρέπει να κατανοήσουμε, εμείς οι νεότεροι σοφοί άνθρωποι, με τις πολλές πληροφορίες, ότι ο Ιησούς κι οι άνθρωποι γύρω του όχι μόνο βίωναν και κατανοούσαν όλες αυτές τις καταστάσεις που περιγράφουμε αλλά και συζητούσαν σχετικά με τις εσωτερικές καταστάσεις της συνείδησης και τις μεταφυσικές συνέπειες των εμπειριών τους. Κάποιοι από τους αδελφούς του Ιησού ήταν μαζί του από την εποχή που ήταν στην Έρημο των Εσσαίων. Αλλά κι οι άλλοι που συγκεντρώθηκαν γύρω του δεν ήταν άσχετοι από θρησκευτικά, θεολογικά και φιλοσοφικά θέματα. Είναι τελείως λάθος αυτό που διδάσκουν στην εξωτερική εκκλησία ότι οι «μαθητές» του Ιησού ήταν αμόρφωτοι άνθρωποι που ξαφνικά όταν τους κάλεσε ο Ιησούς φωτίσθηκαν. Οι άνθρωποι γύρω από τον Ιησού ήταν βαθιά θρησκευόμενοι άνθρωποι και μπορούσαν να κατανοήσουν αυτά που τους έλεγε ο Ιησούς και όχι μόνο αυτά. Είχαν επίσης επιλέξει την στάση τους στην ζωή κι είχαν βρει τον προσανατολισμό τους προς την Εσωτερική Πραγματικότητα, προς τον Θεό. Κακώς οι σύγχρονοι άνθρωποι νομίζουν ότι είναι πιο σοφοί από εκείνους τους ανθρώπους, πριν δύο χιλιάδες χρόνια. Μάλλον το αντίθετο συμβαίνει.

...

Αυτό που δίδασκε ο Ιησούς, ότι η Ψυχή είναι Απροσδιόριστη αλλά και προσδιορισμένη όταν συνδέεται με κάποιες καταστάσεις, δεν ήταν κάτι αφηρημένο ή κάτι έξω (και άσχετο) από την καθημερινή ζωή του ανθρώπου, των ανθρώπων. Ο Ιησούς, στη καθοδήγησή του, ξεκινούσε από την παρούσα κατάσταση που βιώνουμε, που βιώνει κάθε άνθρωπος ενσαρκωμένος σε ένα σώμα, εδώ στην γη. Η Ψυχή είναι εδώ, λειτουργεί μέσα στο σώμα. Αυτό είναι δεδομένο. Εκείνο που πρέπει να διερευνηθεί είναι ακριβώς το τι σημαίνει η Ψυχή να είναι εδώ, πως συνδέεται με το σώμα, τι ακριβώς συμβαίνει και πως πρέπει κάποιος να δρα και να συμπεριφέρεται. Η Ψυχή είναι εδώ, στο σώμα, αλλά μπορεί να έχει εμπειρίες πέρα από το σώμα. Έτσι η ανάγκη να κατανοήσουμε τι ακριβώς είμαστε, τι ακριβώς συμβαίνει, ποιο είναι το περιεχόμενο της σωματικής εμπειρίας, ποιος είναι ο αληθινός προορισμός, γίνεται ακόμα πιο επιτακτική.

Καταρχήν ο Ιησούς καθοδηγούσε αυτούς που ήταν κοντά του να συνειδητοποιήσουν την παρούσα κατάστασή τους, εδώ, τώρα, στο παρόν, μέσα στο σώμα. Όταν κάποιος μπαίνει (σοβαρά) σε αυτή την «διαδικασία» είναι αναγκασμένος να «εντοπίσει» τον εαυτό του στο ύψος του κεφαλιού (στον εγκέφαλο πιο συγκεκριμένα). Μάλιστα, όταν κάποιος εξετάσει προσεκτικά τι συμβαίνει, σε στιγμές ηρεμίας, όταν η νοητική δραστηριότητα ησυχάζει, επιβραδύνεται (ή δεν της δίνουμε προσοχή), εντοπίζουμε τον εαυτό μας στον εσωτερικό εγκέφαλο» και λίγο πιο χαμηλά από το μέτωπο. Αυτό σημαίνει ότι το πραγματικό κέντρο ύπαρξης, το σημείο «ισορροπίας» στο οποίο η Ψυχή «έρχεται σε επαφή» με το σώμα (ή «συνδέεται» με το σώμα) είναι το εσωτερικό του εγκεφάλου (κι όχι ο φλοιός ή η μετωπιαία περιοχή). Αυτό στη Μυστική Παράδοση (και στην Διδασκαλία του Ιησού) είναι το κέντρο της ύπαρξης, η καρδιά της ύπαρξης, η «καρδιά» στο μυστικό νόημά της. Από την θέση ισορροπίας η Ψυχή μπορεί να δρα στην μετωπιαία περιοχή που είναι η έδρα της διανοητικής δραστηριότητας ή στις αισθήσεις και στην ευρύτερη περιοχή του σώματος. Για την Ψυχή δεν υπάρχει χρόνος. Η δράση της είναι άμεση, μπορεί να είναι στιγμιαία (χωρίς χρόνο) είτε έξω από όλο αυτό, είτε σε κατάσταση ηρεμίας στο κέντρο της, είτε στην σκέψη, στις αισθήσεις ή στις εμπειρίες από τη επαφή με τον εξωτερικό κόσμο. Για αυτό υπάρχει η «εντύπωση» ότι η Ψυχή είναι μέσα στο σώμα, διαχέεται μέσα στο σώμα. Στην πραγματικότητα η Ψυχή είναι ταυτόχρονα και έξω από το σώμα και μέσα στο σώμα.

Τις διάφορες καταστάσεις που μπορεί να βιώσει η Ψυχή στη παρούσα κατάστασή της που είναι συνδεδεμένη με το σώμα (την έξω από το σώμα εμπειρία, την εμπειρία μέσα στο σώμα, μέσα στον κόσμο) μπορούμε ακριβώς να τα «εντοπίσουμε» στο σώμα, στον εγκέφαλο, στο νευρικό σύστημα, στο υλικό σώμα. Όταν η Ψυχή στρέφεται έξω, στην δραστηριότητα της διανόησης, στις αισθήσεις, «φαίνεται» πολύ καθαρά «που» λειτουργεί. Μάλιστα η δραστηριότητά της μπορεί να καταγραφεί σε εγκεφαλικά κύματα ανάλογα με τις καταστάσεις που βιώνει. Όταν όμως κάποιος αποσύρεται από τον εξωτερικό κόσμο, στον εαυτό, η εξωτερική δραστηριότητα επιβραδύνεται (το ίδιο και τα εγκεφαλικά κύματα) κι αρχίζουμε να έχουμε εμπειρία όχι του σώματος (και του εξωτερικού κόσμου) αλλά των Εσωτερικών Καταστάσεων της Ψυχής. Σε ένα πρώτο στάδιο η Ψυχή που απελευθερώνεται από την εξωτερική σύνδεση με το σώμα και τον κόσμο, βιώνουμε μια κατάσταση ενότητας που συμπεριλαμβάνει τόσο τη κατάσταση της Ελευθερίας της Ψυχής όσο και την εξωτερική εμπειρία. Όταν η Ψυχή αποσύρεται βαθύτερα αρχίζει να βιώνει την δική της εσωτερική κατάσταση, στον δικό της εσωτερικό χώρο. Κι ακόμα βαθύτερα η Ψυχή συνειδητοποιεί ότι αυτή η ίδια είναι ο χώρος της εμπειρίας, ότι βιώνει το δικό της περιεχόμενο σαν χώρο ύπαρξης κι εμπειρίας. Σε ένα ακόμα βαθύτερο επίπεδο εμπειρίας δεν υπάρχει παρά η ίδια η Ψυχή σαν συνείδηση, σαν καθρέφτης της πραγματικότητας. Σε αυτές τις βαθύτερες καταστάσεις δεν γνωρίζουμε αν η Ψυχή είναι συνδεδεμένη με το σώμα (δεν γνωρίζουμε δηλαδή ποιος είναι ο χώρος εμπειρίας μας). Αυτές οι καταστάσεις, στην πραγματικότητα, είναι τελείως έξω από το σώμα. Επειδή όμως πάντα υπάρχει η δυνατότητα να ξανασυνδεθούμε άμεσα με το σώμα και τις αισθήσεις δίνεται η εντύπωση ότι αυτές οι καταστάσεις βιώνονται και μέσα στο σώμα (και μέσα στον εγκέφαλο ή μόνο μέσα στον εγκέφαλο). Στην πραγματικότητα αν και οι καταστάσεις που βιώνουμε λέμε ότι είναι βαθύτερες ή πιο βαθιά στον εγκέφαλο, είναι απλά συνειδησιακές καταστάσεις πιο αποδεσμευμένες από το σώμα και τον εξωτερικό κόσμο (για αυτό μας εμφανίζονται σαν κάτι πιο βαθύ). Στην πραγματικότητα είναι πιο ισχυρές συνειδησιακές καταστάσεις (δηλαδή στηρίζονται πιο πολύ στην ίδια την Συνείδηση και όχι σε εξωτερικές πληροφορίες). Τελικά αυτές οι εμπειρίες είναι και εκτός χώρου και μέσα στον χώρο και το σώμα. Συμβαίνουν και τα δύο (αλλά αυτό είναι δυσνόητο για την δυαδική λογική που λέει ότι δεν μπορούν να ισχύουν ταυτόχρονα δύο «αντίθετα» πράγματα ή καταστάσεις). Όταν όμως η Ψυχή απελευθερώνεται τελείως από το «περιεχόμενό» της, όταν βγαίνει τελείως έξω από τη δημιουργία, (από τον κύκλο της δημιουργίας), αυτή η εμπειρία δεν έχει ούτε χώρο, ούτε γίγνεσθαι (σαν εναλλαγή φαινομένων), ούτε χρόνο. Είναι μια κατάσταση πέρα από κάθε αντίληψη.

...

Θέλουμε να πούμε ότι ο Ιησούς καθοδηγούσε τους αδελφούς του στην απελευθέρωση της Ψυχής (στην αποδέσμευση από το «περιεχόμενό» της) μιλώντας τελείως πρακτικά και καθοδηγώντας τη δράση της μέσα στο ίδιο το σώμα. Τους μιλούσε για το πώς η Ψυχή συνδέεται και λειτουργεί μέσα στο σώμα (στο κέντρο της καρδιάς, στον εγκέφαλο, στις αισθήσεις, στον κόσμο) κι εξηγούσε κάθε μυστήριο που βίωναν σαν εσωτερικές καταστάσεις της Συνείδησης, περιγράφοντάς τα πρακτικά σαν δράση μέσα στα διάφορα μυστικά κέντρα του ανθρώπου. Το Μυστικό Κέντρο της Καρδιάς για το οποίο μιλούσε τόσο πολύ ο Ιησούς, στην πραγματικότητα περιλαμβάνει διάφορες δράσεις, καταστάσεις, εμπειρίες. Ξεκινώντας από το μυστικό κέντρο ισορροπίας της ύπαρξης ο Ιησούς οδηγούσε τους αδελφούς του στις ανώτερες καταστάσεις της Συνείδησης. Τους μιλούσε για τα τρία εσωτερικά κέντρα της καρδιάς, δηλαδή για τις τρεις καταστάσεις αποδέσμευσης που βιώνουμε όταν ανυψωνόμαστε προς τη Εμπειρία της Απελευθέρωσης στην Απεραντοσύνη του Θεού. Οι Εμπειρίες στα τρία μυστικά κέντρα που ταυτόχρονα εντοπίζονται στο εσωτερικό του εγκεφάλου αλλά είναι και εκτός σώματος και κόσμου, στον Εσωτερικό Χώρο της Ψυχής, χαρακτηρίζονται σαν Εμπειρίες Συνείδησης, σαν Εσωτερικοί Ουρανοί, σαν Καταστάσεις του Θείου Πνεύματος ή του Λόγου. Η είσοδος σε αυτές τις καταστάσεις βιώνονται επίσης σαν Μυστήρια που στο Εσωτερικό Τελετουργικό χαρακτηρίζονται σαν Πνευματικό Βάπτισμα, Πνευματικό Χρίσμα, Πνευματική Θεία Κοινωνία που δεν έχουν καμία σχέση με τις εξωτερικές τελετουργικές πράξεις της εξωτερικής εκκλησίας (όπως έχουμε πει πολλές φορές σε αυτή την σειρά άρθρων).

Αν και αυτές οι Εσωτερικές Καταστάσεις έχουν περιγραφεί και από τον Ιησού και από άλλους μυστικούς στην εσωτερική χριστιανική παράδοση πρέπει να κατανοήσουμε ότι είναι καταστάσεις της Συνείδησης που πρέπει κάποιος να βιώσει ο ίδιος για να καταλάβει για τι πράγμα μιλάμε. Και θα πρέπει να "συζητήσει" τις εμπειρίες του για να διευκρινίσει αυτά που ζει με κάποιον που έχει ήδη αυτές τις εμπειρίες. Αυτό είναι το νόημα και ο λόγος ύπαρξης της εσωτερικής παράδοσης. Προφανώς στην εξωτερική εκκλησία έχουν πλήρη άγνοια όλων αυτών.

...

Η Αληθινή Προσευχή είναι η απόσυρση από τον εξωτερικό κόσμο, τις αισθήσεις, την διανόηση, τα ασυνείδητα εντυπώματα (που αναβλύζουν χωρίς τη θέλησή μας), η επιστροφή στον εαυτό, σε μια κατάσταση καθαρότητας της ύπαρξης. Αυτό το έχει διευκρινίσει ο Ιησούς κι υπάρχει γραμμένο στα Ευαγγέλια. Σε μια τέτοια κατάσταση καθαρότητας όπου η Συνείδηση αδειάζει από το εξωτερικό περιεχόμενό της δημιουργείται χώρος και δίνεται η δυνατότητα στο Πνεύμα του Θεού να Φωτίσει αυτόν τον χώρο, να τον "Γεμίσει". Η Ψυχή αποκτά πνευματικό περιεχόμενο. Αυτή η κατάσταση που στην τεχνική ορολογία της προσευχής ονομάζεται "καθαρός νους" ή "πνευματική κατάσταση", χαρακτηρίζεται επίσης σαν Πνεύμα. Στην πραγματικότητα όταν σβήνει η διανόηση, οι λογισμοί, το εγώ (αφήνοντας την αυθόρμητη φυσική αντίληψη ανόθευτη να λειτουργεί) η κατάσταση γίνεται αντικειμενική, είναι Αντικειμενική Κατάσταση της Ψυχής, για αυτό και βιώνεται σαν υπερπροσωπική πνευματική κατάσταση, κατάσταση που Φωτίζεται από το Θείο Πνεύμα.

Η Μετάβαση στις Εσωτερικές Καταστάσεις, η Πνευματική Γέννηση, η γέννηση άνωθεν (για την οποία συζητούσε ο Ιησούς με τον Νικόδημο) δεν είναι παρά το πρώτο βήμα αλλά είναι ένα βήμα αποφασιστικό για τον άνθρωπο της γης. Στην πραγματικότητα περνάμε την Πύλη από το γίγνεσθαι μέσα στον χρόνο στον Αιώνιο Εσωτερικό Πνευματικό Χώρο, στον Πνευματικό Ουρανό. Αυτό που βιώνουμε, η Αντικειμενική Κατάσταση χωρίς εγώ, είναι μια "ψυχική αλλοίωση" μόνιμη. Η Ψυχή αποκτά πνευματικό περιεχόμενο. Η "επανένωση" με το σώμα γίνεται με το νέο περιεχόμενο της Ψυχής και δεν ξαναπέφτουμε πάλι στην παλιά κατάσταση, της δυαδικότητας, του εγώ, του διαχωρισμού. Έτσι το σώμα γίνεται Οίκος του Πνεύματος, του Θεού, Ναός Ζωντανός (κι όχι χειροποίητος από πέτρες).

Αλλά ο Αληθινός Προορισμός του Ανθρώπου δεν είναι να έρθει σε απλή επαφή με τον Θεό και να ζήσει με αυτή την εμπειρία μέσα στο σώμα, στη ζωή, στο κόσμο. Ο Αληθινός Προορισμός είναι να Εμβαθύνουμε στην Ύπαρξή μας, η Βίωση των Μυστηρίων της Βασιλείας των Εσωτερικών Ουρανών (όπως μας το παρέδωσε ο Ιησούς), δηλαδή των διαφόρων εσωτερικών καταστάσεων που Οδηγούν όλο και πιο βαθιά στον Εσωτερικό Χώρο μέχρι την Τελική Αποδέσμευση από το "Περιεχόμενο" της Συνείδησης, στη Ελευθερία Μέσα στους Κόλπους του Πατέρα. Ακριβώς σε αυτή την Εσωτερική Κατάσταση καθοδηγούσε ο Ιησούς τους αγαπημένους αδελφούς της εποχής του και για τη Εμπειρία των Ουράνιων Καταστάσεων, για την Ένωση με τον Πατέρα, τους μιλούσε. Κι επειδή αυτός ο ίδιος, ο Ιησούς, είχε ανυψωθεί Ως τον Θεό, είχε Ενωθεί με τον Πατέρα, Γνώριζε πολύ καλά πως αυτός είναι ο Αληθινός Προορισμός κάθε ανθρώπου, δηλαδή η Βίωση των Αντικειμενικών Καταστάσεων της Ψυχής (των Εσωτερικών Ουράνιων Καταστάσεων) που ο Ίδιος Εξέφραζε στον εξωτερικό κόσμο και η Μόνη Αληθινή Οδός προς τον Πατέρα μας (δηλαδή την Αληθινή Εσωτερική Ουσία μας).

...

Θα πρέπει να σημειώσουμε (χωρίς να είναι απαραίτητο για την κατανόηση των καταστάσεων που περιγράφουμε), με μορφή παρατήρησης, ότι ο Ιησούς, μολονότι είχε αυτός ο ίδιος βιωματική εμπειρία της Ένωσης με τον Θεό, όμως γεννήθηκε και λειτούργησε μέσα σε μια πνευματική παράδοση (των Εσσαίων) που εκφραζόταν μέσα στην Ευρύτερη Ιουδαϊκή Πνευματικότητα. Με άλλα λόγια "μιλούσε" για πράγματα που κι άλλοι γνώριζαν και ζούσαν. Πέρα όμως από τον στενό κύκλο του ιουδαϊκού εσωτερισμού παρόμοιες διδασκαλίες παραδίδονταν και σε άλλες εσωτερικές παραδόσεις.

Αναφορές για το μυστικό κέντρο της καρδιάς και τις τρεις εσωτερικές καταστάσεις υπάρχουν στα Ουπανισάδ. Ο Βυάσα, σχολιάζοντας τον Πανταζάλι μιλούσε για την συγκέντρωση στον λωτό της καρδιάς εντοπίζοντάς τον στον εγκέφαλο κι όχι στη θέση της εξωτερικής καρδιάς. Αυτό το διευκρινίζει ο Βασάσπατι Μίσρα που περιγράφει αναλυτικά τις εσωτερικές καταστάσεις, τις οποίες "αναφέρει" στην εξωτερική (σε σχέση με το Βράχμαν) Τριμούρτι (Βράχμα, Βισνού και Σίβα) και στον Ιερό Ήχο Ομ (AUM όπου το A αντιστοιχεί στον Σίβα, το U στον Βισνού και το M στον Βράχμα). Η θεωρία και η περιγραφή των λεπτών κέντρων του ανθρώπου (τσάκρας ή πάντμας) έτσι όπως μεταφέρεται εξωτερικά περιέχει πολλές ανακρίβειες και λάθος πληροφορίες.

Ακόμα αναφορές υπάρχουν στην Καμπάλα όπου οι τρεις ανώτερες εσωτερικές καταστάσεις "σχετίζονται" με την εσωτερική βίωση των τριών ανώτερων σεφιρώθ.

Επίσης στην μετά τον Ιησού "σουφική παράδοση" υπάρχουν αναφορές στο μυστικό σύστημα των "λατάιφ". Το κέντρο της Καρδιάς (Κάλμπ) περιγράφεται σαν η Εσώτερη Ύπαρξη όπου βιώνονται οι τρεις εσωτερικές καταστάσεις (χαφί, σιρρ, ίχφα). Κι εδώ στην εξωτερική περιγραφή υπάρχουν ανακρίβειες (κάποιοι υποστηρίζουν εσκεμμένα, για λόγους προστασίας της παράδοσης) στον εντοπισμό των λατάιφ.

Όπως και να έχει, αυτό που θέλουμε να πούμε τελικά είναι ότι ο Ιησούς λειτουργούσε μέσα σε μια Ευρύτερη Παράδοση (που ίσως η Πηγή κι οι Ρίζες της να είναι έξω από αυτόν τον κόσμο) και δεν έλεγε τίποτα από μόνος του. Αυτό άλλωστε το ομολογεί ο ίδιος ο Ιησούς πολλές φορές μέσα στον Ιωάννη (για όποιον έχει δει προσεκτικά το κείμενο).

Monday, 20 October, 2025

16. The Sacred Ground: A Journey to Objective Reality

Introduction: The Whisper of the Absolute

In the beginning, before thought crystallized into word, before consciousness fragmented into the illusion of separation, there existed—and exists still—a Reality so vast, so complete, that it contains within itself all that was, is, and shall ever be. This Reality does not wait for recognition; it does not depend upon the small flame of individual awareness to validate its presence. Like the ocean that remains whole regardless of whether a single wave perceives itself as separate, this Objective Reality stands as the eternal foundation, the silent witness, the unchanging ground upon which the dance of existence unfolds.

The mystics of old, dwelling in caves and deserts, in forests and mountaintops, spoke of this Reality in hushed tones, as one speaks of a lover too beautiful for ordinary language. They called it by many names—the Tao that cannot be spoken, the Brahman beyond attributes, the Divine Ground, the Absolute. Yet all these names were but fingers pointing at the moon, never the moon itself. For how can the finite contain the infinite? How can the droplet describe the ocean while still believing itself separate from the sea?

This is the sacred mystery that lies at the heart of all genuine spiritual seeking: that what we search for is not distant but intimate, not absent but ever-present, not to be achieved but to be recognized. The journey of awakening is not a journey toward something new, but a return to what has always been—a remembrance of our true nature, a dissolution of the veil that separates the seemingly individual self from the vast Unity that is its source and substance.

The Illusion of Separation: The Dream of the Isolated Self

Within this all-encompassing Unity, there arises a curious phenomenon: the appearance of separate consciousness, the birth of what mystics call the ego or the false self. Like a wave that forgets it is ocean, like a ray of light that believes itself independent of the sun, the individual consciousness emerges and, in its emergence, falls into a profound forgetfulness. It looks out at the world and sees objects separate from itself. It experiences thoughts and emotions as "mine," sensations and perceptions as belonging to a distinct entity separate from all else.

This is the great illusion, the fundamental ignorance that spiritual traditions across the ages have sought to dispel. The separate self is like a character in a dream who believes the dream world to be the only reality, who has forgotten the dreamer. It is like the actor who becomes so absorbed in the role that he forgets his true identity beyond the stage. The consciousness that perceives itself as isolated, as a subject confronting objects, as a separate island of awareness in a vast impersonal universe—this consciousness dwells in darkness, cut off from the light of its own true nature.

Yet this illusion, painful as it may be, serves a purpose in the grand mystery of existence. For without the sense of separation, how could there be the ecstasy of reunion? Without the forgetting, how could there be the bliss of remembrance? The spiritual path is not a creation of something new but a uncovering of what has always been present—like removing clouds to reveal the sun that never stopped shining, like wiping dust from a mirror to restore its natural clarity.

The small self, dwelling in its narrow perception, experiences suffering precisely because it has severed itself—in perception only, never in reality—from its Source. It seeks completion in external things: in possessions, in relationships, in achievements, in pleasures. Yet no accumulation of external objects can fill the void, for the void itself is not real—it is only the shadow cast by forgetfulness, the darkness that exists only through ignorance of the light.

The Ground of Being: Where Subject and Object Dissolve

Objective Reality—this phrase itself carries within it a paradox that language can barely contain. For what is objective is usually understood as that which exists independent of the subject, separate from the observer. Yet the Reality of which the mystics speak is not merely objective in this limited sense. It is rather the Ground from which both subject and object arise, the Unity that precedes and transcends the apparent duality of perceiver and perceived.

Imagine a vast ocean, still and infinite, stretching beyond all horizons. Within this ocean, waves arise—not separate from the ocean but as temporary expressions of its nature. Each wave might, in its brief existence, believe itself to be an independent entity. It might say, "I am here, and the ocean is there, external to me." Yet from a higher perspective, there is no true separation—there is only ocean, expressing itself in the form of waves. The wave is not other than the ocean; it is the ocean itself, dancing.

So too with Objective Reality and the individual consciousness. What we call the self, the ego, the separate consciousness—this is not truly separate from the Objective Reality that is its ground. It is rather a temporary arising within that Reality, a particular expression of the infinite possibilities contained within the Absolute. The perception of separation is real as an experience, but false as a metaphysical truth. It is like the rope that appears to be a snake in dim light—the experience of fear is genuine, but the snake itself is illusory.

This Objective Reality is not cold or distant, despite the somewhat impersonal sound of the name. It is rather the most intimate presence imaginable—closer to us than our own breath, nearer than our own thoughts. It is the space in which thoughts arise and subside, the awareness within which all experiences appear and disappear. It is the screen upon which the movie of life plays, itself unchanged by the dramas and comedies that flicker across its surface.

The mystics speak of this Reality as transcendent—beyond all qualities, all attributes, all descriptions. Yet it is also immanent—present within every atom, every moment, every sensation. It is the "within" of all things and simultaneously the "beyond" of all things. Like the silence that contains all sounds, like the emptiness that allows all forms to exist, this Reality is both nothing and everything, neither this nor that, yet the ground of all "this" and "that."

The Path of Return: Awakening to What Has Always Been

Enlightenment, that most sacred of spiritual goals, is often misunderstood as the attainment of some special state, the acquisition of supernatural powers, the achievement of perpetual bliss. Yet the true illumination, the authentic awakening, is far simpler and far more profound than such descriptions suggest. It is nothing other than the recognition of what has always been true—the dissolution of the illusion of separation and the direct realization that the individual self is not, and has never been, separate from Objective Reality.

This is what the great traditions call by various names: moksha in Hinduism, nirvana in Buddhism, fana in Sufism, union with God in Christian mysticism, enlightenment in Zen. The names differ, the cultural expressions vary, the practices and paths show remarkable diversity—yet at the heart of all genuine spiritual realization lies this single recognition: that the separate self is an illusion, and that our true nature is nothing other than the infinite Reality itself.

The path to this realization is not a journey in space, for we are already at the destination. It is not a journey in time, for the Reality we seek is eternally present. It is rather a shift in perception, a transformation of understanding, a lifting of the veil that obscures our vision. It is like the moment when the eye adjusts to light after long darkness, or when a complex pattern suddenly resolves into clarity after being seen correctly for the first time.

This awakening often comes with a profound sense of coming home, of finding what was always sought, of recognizing what was always present but unnoticed. The mystic who achieves this realization does not become something other than what he was; rather, he sees through the false identification with the limited self and recognizes his true nature as infinite consciousness, as the Absolute itself expressing through a particular form.

Yet this realization, though simple in essence, is often preceded by years or lifetimes of spiritual practice, of meditation, of prayer, of self-inquiry. For the illusion of separation is deeply rooted, reinforced by countless habitual patterns of thought and perception. The false self does not surrender easily; it clings to its apparent existence with tremendous force. The spiritual path, then, becomes a process of gradually loosening this grip, of questioning the assumptions that support the illusion, of cultivating the awareness that can see through the dream.

The Universal Language: Beyond Cultural Boundaries

Throughout human history, in every culture and every era, there have been those who pierced the veil and realized the truth of Objective Reality. They appeared in ancient India as rishis and sages, in China as Taoist masters, in Greece as philosophers, in the Middle East as prophets and Sufis, in medieval Europe as Christian mystics, in Tibet as enlightened lamas. Though their languages differed, though their cultural contexts varied widely, though the symbols and concepts they used to express their realization were shaped by their particular traditions—at the deepest level, they all spoke of the same essential truth.

This is because Objective Reality itself is universal, not bound by culture or tradition. The sun shines equally on all lands; the ocean is the same whether approached from the eastern shore or the western. So too, the fundamental Reality that underlies existence does not change according to whether it is approached through Buddhist meditation, Hindu devotion, Christian contemplation, or Islamic surrender. The taste of water is the same regardless of the vessel that contains it.

Yet here arises a profound need in our contemporary world—a world where ancient barriers between cultures have fallen, where traditions that once existed in isolation now encounter one another, where a Buddhist can study Christian mysticism and a Christian can practice Zen meditation. There is a need for what might be called an Objective Religion—not a new dogma to compete with existing traditions, but a unified understanding that can honor the particular expressions while recognizing the universal truth they all point toward.

This Objective Religion would not seek to replace the existing traditions but to reveal their common ground. It would be like a clear light that illuminates all colors while belonging exclusively to none. It would recognize that the various paths up the mountain may differ in their terrain and their landmarks, but they all lead to the same summit. It would honor the poetry of Rumi and the paradoxes of Zen, the devotion of Bhakti yoga and the contemplation of Christian mystics, as different languages speaking the same essential truth.

Such a universal approach requires courage—the courage to look beyond the familiar and the comfortable, to question inherited assumptions, to compare and correlate the expressions of truth found in different traditions. It requires intellectual humility, recognizing that no single tradition has a monopoly on truth, that the Reality we seek transcends all formulations even while it may be approached through any authentic spiritual path.

Yet it also requires discernment, for not all that claims to be spiritual is genuinely so. The Objective Religion must be grounded in direct experience, in the actual realization of Reality, not merely in beliefs or concepts. It must distinguish between the finger pointing at the moon and the moon itself, between the map and the territory, between descriptions of enlightenment and enlightenment itself.

The Redefinition: New Language for Ancient Truth

To establish this unified understanding, there is a need to reexamine and redefine the fundamental terms of spiritual discourse. What do we mean by "God"? What is the "soul"? What is "consciousness"? These words carry heavy baggage from centuries of theological debate and philosophical speculation. They mean different things in different traditions, and often their meanings have become obscured by layers of interpretation and misinterpretation.

In the light of Objective Reality, these terms can be understood anew. God is not a being separate from creation, an anthropomorphic deity dwelling in heaven, but rather the Absolute itself—the infinite Reality that is both transcendent and immanent, both beyond all things and the very essence of all things. The soul is not a separate entity housed temporarily in the body, but rather the individualized expression of the universal consciousness, like a wave that is not separate from the ocean yet has its own temporary form.

Consciousness, in this understanding, is not merely the biological function of a brain, not simply the awareness that arises from neural activity. It is rather the fundamental nature of Reality itself—not consciousness as the limited awareness of the ego, but Consciousness as the infinite awareness that is the ground of all existence. This is what the Vedantic tradition calls Sat-Chit-Ananda—Being-Consciousness-Bliss, the three aspects of the one Reality.

The intellect, in this framework, is not the highest faculty of human existence but rather a tool—useful within its proper domain but incapable of grasping the ultimate truth directly. For the Absolute cannot be comprehended by thought, cannot be captured in concepts. It must be realized through direct experience, through what the mystics call gnosis or spiritual knowledge, which is not intellectual understanding but immediate recognition.

This redefinition is not merely an academic exercise, not simply playing with words. It is essential for clear communication about spiritual matters in an age where ancient traditions encounter modern science, where Eastern wisdom meets Western philosophy, where seekers draw from multiple sources in their spiritual quest. Without a common language, or at least a clear understanding of how different languages point to the same realities, confusion and misunderstanding are inevitable.

The Living Practice: Approaching the Real

Yet all philosophy, all theology, all concepts and definitions remain merely intellectual unless they are grounded in living practice, in the actual approach to Reality. The Objective Religion is not a collection of beliefs to be accepted but a path to be walked, an experience to be lived, a reality to be realized. It calls for investigation—not blind faith, but neither the skeptical rejection that refuses to explore.

This investigation takes many forms, yet all genuine spiritual practice shares certain essential elements. There must be a turning inward, a shift of attention from the external world of objects to the internal ground of awareness. There must be a questioning of assumed identities, a willingness to examine who or what we truly are beneath the layers of conditioning and habit. There must be a cultivation of presence, an ability to rest in the immediate reality of this moment rather than being lost in thoughts of past and future.

Meditation, in its many forms, is a central practice for this investigation. Whether it is the silent sitting of Zen, the mantra repetition of Hindu traditions, the contemplative prayer of Christian mystics, or the awareness practices of Buddhist mindfulness—all these methods serve to quiet the restless mind, to create the space in which the deeper Reality can be recognized. They are like clearing away debris from a spring so that the pure water can flow freely.

Yet practice is not separate from life itself. The investigation of Reality is not confined to formal meditation sessions but extends into every moment of daily existence. Each interaction, each challenge, each joy and sorrow becomes an opportunity for awakening. The market place becomes a monastery; the workplace becomes a temple; relationships become a mirror in which we can see our attachments and identifications clearly.

The approach to Reality requires patience, for the dissolution of deeply rooted illusions does not happen overnight. It requires persistence, for the mind naturally returns to its habitual patterns and must be gently but firmly redirected again and again. It requires surrender, for ultimately the small self must release its grip and allow itself to dissolve into the vast Reality that is its true nature. Yet it also requires vigor and passion, for the spiritual path is not a passive waiting but an active engagement with the deepest questions of existence.

The Call to Unity: Beyond Narrow Perceptions

In our contemporary world, there is a dangerous tendency toward fragmentation in spiritual matters. Traditions build walls around themselves, claiming exclusive access to truth. Practitioners of one path dismiss or denigrate other approaches. Religious communities become islands of certainty in a sea of pluralism, each convinced of its own righteousness while viewing others with suspicion or hostility.

This fragmentation serves only to obscure the truth and to perpetuate the very illusion that spiritual practice seeks to dissolve—the illusion of separation. If the fundamental truth of all spiritual realization is that Reality is One, that separation is illusory, that we are all expressions of the same infinite Consciousness—then how can authentic spirituality manifest as division and exclusivity?

The call of the Objective Religion is a call to unity—not uniformity, which would erase the beautiful diversity of spiritual expressions, but unity in recognition of the common ground. It is an invitation to dialogue and comparison, to the correlation of experiences across traditions, to the humble acknowledgment that truth is too vast to be contained within any single formulation.

This does not mean a wishy-washy relativism that claims all paths are equally valid regardless of whether they lead to genuine realization. Some paths are more direct than others; some teachings are clearer than others; some practices are more effective than others. Discernment is necessary. Yet this discernment should be based on the criterion of actual transformation, of genuine realization of Objective Reality, not on loyalty to tradition or adherence to dogma.

Those who refuse to look beyond their own tradition, who reject from the outset any comparative study or interfaith dialogue, who cling to the particular expressions of truth found in their own scripture or teaching—these practitioners may find themselves increasingly isolated in a world that is growing ever more interconnected. They may preserve the forms and rituals of their tradition, but miss the living essence that those forms were meant to convey. They may defend their beliefs with great conviction, but never taste the Reality that lies beyond all beliefs.

Conclusion: The Eternal Invitation

Objective Reality stands now as it has always stood—vast, complete, unchanging, the ground and source of all that is. It does not need our recognition to exist, yet it invites our recognition for the sake of our own liberation from suffering, for our own awakening to truth, for our own return to the Home we never truly left.

This Reality is not distant or difficult to find. It is not hidden in some remote place or reserved for the especially holy or spiritually gifted. It is here, now, in this very moment—closer than breath, more intimate than thought, the very awareness by which these words are understood and comprehended. The search for it is like searching for the eyes with which we see—we cannot find them because we are seeing with them, yet once this is recognized, everything becomes clear.

The Objective Religion, the unified approach to this Reality, is not a fixed system handed down from on high, not a new revelation to supersede the old. It is rather an ongoing exploration, a living tradition being born in our time from the meeting of East and West, ancient and modern, mysticism and science. It honors the past while remaining open to new insights; it respects tradition while encouraging direct investigation; it speaks with the language of many cultures while pointing to the Reality beyond all languages.

To those who would walk this path, the invitation is simple yet profound: Look within. Question what you assume yourself to be. Investigate the nature of awareness itself. Compare the descriptions of Reality found in different traditions and discover the common thread that runs through them all. Practice the methods that lead to direct realization. And above all, remain open—open to truth wherever it may be found, open to mystery that transcends all comprehension, open to the Absolute that is the ground of your own being.

For in the end, there is only This—this eternal, infinite, all-encompassing Reality. All seeking is this Reality seeking itself. All finding is this Reality recognizing itself. All spiritual paths are this Reality expressing itself through the apparent multiplicity of forms and teachings. The wave never truly leaves the ocean; it only seems to. And when it recognizes its true nature, when it sees that it has always been ocean and could never be anything else—then there is peace, there is fulfillment, there is the ineffable joy of coming home.

This is the promise and the invitation of the Objective Religion: not a new belief system to adopt, but the recognition of what has always been true. Not a distant goal to achieve, but the realization of what is eternally present. Not a journey to somewhere else, but the awakening to Here, to Now, to the infinite Reality that is our true nature, our deepest identity, our eternal home.

In this recognition, all questions dissolve. In this awakening, all seeking comes to rest. In this realization, there is only the vast silence of the Absolute, the boundless peace of Truth, the infinite expanse of Reality recognizing itself through these temporary forms we call individual consciousness—waves playing on the surface of an ocean that has no shore, sparks dancing in a fire that never dims, expressions of an infinity that can never be diminished or increased, forever complete, forever whole, forever One.

…

Το Ιερό Έδαφος: Ένα Ταξίδι στην Αντικειμενική Πραγματικότητα

Εισαγωγή: Ο Ψίθυρος του Απόλυτου

Στην αρχή, πριν η σκέψη κρυσταλλωθεί σε λέξη, πριν η συνείδηση κατακερματιστεί στην ψευδαίσθηση του διαχωρισμού, υπήρχε—και υπάρχει ακόμη—μια Πραγματικότητα τόσο απέραντη, τόσο ολοκληρωμένη, που περιέχει μέσα της όλα όσα υπήρξαν, είναι και θα είναι ποτέ. Αυτή η Πραγματικότητα δεν περιμένει την αναγνώριση· δεν εξαρτάται από τη μικρή φλόγα της ατομικής επίγνωσης για να επικυρώσει την παρουσία της. Όπως ο ωκεανός που παραμένει ολόκληρος ανεξάρτητα από το αν ένα μεμονωμένο κύμα αντιλαμβάνεται τον εαυτό του ως ξεχωριστό, αυτή η Αντικειμενική Πραγματικότητα στέκεται ως το αιώνιο θεμέλιο, ο σιωπηλός μάρτυρας, το αμετάβλητο έδαφος πάνω στο οποίο ξετυλίγεται ο χορός της ύπαρξης.Οι μυστικιστές του παρελθόντος, που κατοικούσαν σε σπήλαια και ερήμους, σε δάση και κορυφές βουνών, μιλούσαν για αυτήν την Πραγματικότητα με χαμηλούς τόνους, όπως κάποιος μιλά για έναν εραστή που είναι πολύ όμορφος για τη συνηθισμένη γλώσσα. Την ονόμαζαν με πολλά ονόματα—το Τάο που δεν μπορεί να εκφραστεί, το Μπράχμαν πέρα από τα χαρακτηριστικά, το Θεϊκό Έδαφος, το Απόλυτο. Ωστόσο, όλα αυτά τα ονόματα δεν ήταν παρά δάχτυλα που δείχνουν το φεγγάρι, ποτέ το ίδιο το φεγγάρι. Διότι πώς μπορεί το πεπερασμένο να περιλάβει το άπειρο; Πώς μπορεί η σταγόνα να περιγράψει τον ωκεανό ενώ πιστεύει ακόμη ότι είναι ξεχωριστή από τη θάλασσα; Αυτό είναι το ιερό μυστήριο που βρίσκεται στην καρδιά κάθε γνήσιας πνευματικής αναζήτησης: ότι αυτό που ψάχνουμε δεν είναι μακρινό αλλά οικείο, δεν απουσιάζει αλλά είναι πάντα παρόν, δεν πρέπει να κατακτηθεί αλλά να αναγνωριστεί. Το ταξίδι της αφύπνισης δεν είναι ένα ταξίδι προς κάτι νέο, αλλά μια επιστροφή σε αυτό που υπήρξε πάντα—μια ανάμνηση της αληθινής μας φύσης, μια διάλυση του πέπλου που χωρίζει το φαινομενικά ατομικό εγώ από την τεράστια Ενότητα που είναι η πηγή και η ουσία του.

Η Ψευδαίσθηση του Διαχωρισμού: Το Όνειρο του Απομονωμένου Εαυτού

Μέσα σε αυτή την περιεκτική Ενότητα, αναδύεται ένα περίεργο φαινόμενο: η εμφάνιση της ξεχωριστής συνείδησης, η γέννηση αυτού που οι μυστικιστές αποκαλούν εγώ ή ψευδή εαυτό. Όπως ένα κύμα που ξεχνά ότι είναι ωκεανός, όπως μια ακτίνα φωτός που πιστεύει ότι είναι ανεξάρτητη από τον ήλιο, η ατομική συνείδηση αναδύεται και, στην ανάδυσή της, πέφτει σε μια βαθιά λήθη. Κοιτάζει τον κόσμο και βλέπει αντικείμενα ξεχωριστά από τον εαυτό της. Βιώνει σκέψεις και συναισθήματα ως «δικά μου», αισθήσεις και αντιλήψεις ως ανήκοντα σε μια ξεχωριστή οντότητα αποκομμένη από όλα τα άλλα. Αυτή είναι η μεγάλη ψευδαίσθηση, η θεμελιώδης άγνοια που οι πνευματικές παραδόσεις ανά τους αιώνες προσπάθησαν να διαλύσουν. Ο ξεχωριστός εαυτός είναι σαν ένας χαρακτήρας σε ένα όνειρο που πιστεύει ότι ο ονειρικός κόσμος είναι η μόνη πραγματικότητα, που έχει ξεχάσει τον ονειρευτή. Είναι σαν τον ηθοποιό που απορροφάται τόσο πολύ στον ρόλο του που ξεχνά την αληθινή του ταυτότητα πέρα από τη σκηνή. Η συνείδηση που αντιλαμβάνεται τον εαυτό της ως απομονωμένη, ως υποκείμενο που αντιμετωπίζει αντικείμενα, ως ξεχωριστό νησί συνείδησης σε ένα απέραντο απρόσωπο σύμπαν—αυτή η συνείδηση κατοικεί στο σκοτάδι, αποκομμένη από το φως της αληθινής της φύσης. Ωστόσο, αυτή η ψευδαίσθηση, όσο οδυνηρή κι αν είναι, εξυπηρετεί έναν σκοπό στο μεγάλο μυστήριο της ύπαρξης. Διότι χωρίς την αίσθηση του διαχωρισμού, πώς θα μπορούσε να υπάρξει η έκσταση της επανένωσης; Χωρίς τη λήθη, πώς θα μπορούσε να υπάρξει η ευδαιμονία της ανάμνησης; Η πνευματική οδός δεν είναι η δημιουργία κάτι νέου, αλλά η αποκάλυψη αυτού που υπήρξε πάντα παρόν—όπως το να απομακρύνεις τα σύννεφα για να αποκαλύψεις τον ήλιο που δεν σταμάτησε ποτέ να λάμπει, όπως το να σκουπίσεις τη σκόνη από έναν καθρέφτη για να αποκαταστήσεις τη φυσική του διαύγεια. Ο μικρός εαυτός, που κατοικεί στη στενή του αντίληψη, βιώνει δυστυχία ακριβώς επειδή έχει αποκοπεί—μόνο στην αντίληψη, ποτέ στην πραγματικότητα—από την Πηγή του. Αναζητά την ολοκλήρωση σε εξωτερικά πράγματα: σε περιουσίες, σε σχέσεις, σε επιτεύγματα, σε απολαύσεις. Ωστόσο, καμία συσσώρευση εξωτερικών αντικειμένων δεν μπορεί να γεμίσει το κενό, διότι το ίδιο το κενό δεν είναι πραγματικό—είναι μόνο η σκιά που ρίχνεται από τη λήθη, το σκοτάδι που υπάρχει μόνο μέσω της άγνοιας του φωτός.

Το Έδαφος της Ύπαρξης: Όπου Υποκείμενο και Αντικείμενο Διαλύονται

Αντικειμενική Πραγματικότητα—αυτή η φράση από μόνη της φέρει μέσα της ένα παράδοξο που η γλώσσα μόλις που μπορεί να περιλάβει. Διότι αυτό που είναι αντικειμενικό συνήθως νοείται ως αυτό που υπάρχει ανεξάρτητα από το υποκείμενο, ξεχωριστό από τον παρατηρητή. Ωστόσο, η Πραγματικότητα για την οποία μιλούν οι μυστικιστές δεν είναι απλώς αντικειμενική με αυτή την περιορισμένη έννοια. Είναι μάλλον το Έδαφος από το οποίο αναδύονται τόσο το υποκείμενο όσο και το αντικείμενο, η Ενότητα που προηγείται και υπερβαίνει τη φαινομενική δυαδικότητα του παρατηρητή και του παρατηρούμενου.Φανταστείτε έναν απέραντο ωκεανό, ήρεμο και άπειρο, που εκτείνεται πέρα από κάθε ορίζοντα. Μέσα σε αυτόν τον ωκεανό, αναδύονται κύματα—όχι ξεχωριστά από τον ωκεανό, αλλά ως προσωρινές εκφράσεις της φύσης του. Κάθε κύμα μπορεί, στη σύντομη ύπαρξή του, να πιστεύει ότι είναι μια ανεξάρτητη οντότητα. Μπορεί να πει, «Εγώ είμαι εδώ, και ο ωκεανός είναι εκεί, έξω από μένα.» Ωστόσο, από μια υψηλότερη προοπτική, δεν υπάρχει πραγματικός διαχωρισμός—υπάρχει μόνο ο ωκεανός, που εκφράζεται με τη μορφή κυμάτων. Το κύμα δεν είναι άλλο από τον ωκεανό· είναι ο ίδιος ο ωκεανός, που χορεύει. Έτσι και με την Αντικειμενική Πραγματικότητα και την ατομική συνείδηση. Αυτό που αποκαλούμε εαυτό, εγώ, ξεχωριστή συνείδηση—δεν είναι πραγματικά ξεχωριστό από την Αντικειμενική Πραγματικότητα που είναι το έδαφός του. Είναι μάλλον μια προσωρινή ανάδυση μέσα σε αυτή την Πραγματικότητα, μια ιδιαίτερη έκφραση των άπειρων δυνατοτήτων που περιέχονται στο Απόλυτο. Η αντίληψη του διαχωρισμού είναι πραγματική ως εμπειρία, αλλά ψευδής ως μεταφυσική αλήθεια. Είναι σαν το σχοινί που φαίνεται να είναι φίδι στο αμυδρό φως—η εμπειρία του φόβου είναι γνήσια, αλλά το ίδιο το φίδι είναι ψευδαίσθηση. Αυτή η Αντικειμενική Πραγματικότητα δεν είναι ψυχρή ή απόμακρη, παρά τον κάπως απρόσωπο ήχο του ονόματός της. Είναι μάλλον η πιο οικεία παρουσία που μπορεί να φανταστεί κανείς—πιο κοντά μας από την ίδια μας την ανάσα, πιο κοντά από τις ίδιες μας τις σκέψεις. Είναι ο χώρος στον οποίο οι σκέψεις αναδύονται και υποχωρούν, η συνειδητότητα μέσα στην οποία όλες οι εμπειρίες εμφανίζονται και εξαφανίζονται. Είναι η οθόνη πάνω στην οποία παίζεται η ταινία της ζωής, που παραμένει αμετάβλητη από τα δράματα και τις κωμωδίες που τρεμοπαίζουν στην επιφάνειά της. Οι μυστικιστές μιλούν για αυτή την Πραγματικότητα ως υπερβατική—πέρα από όλες τις ιδιότητες, όλα τα χαρακτηριστικά, όλες τις περιγραφές. Ωστόσο, είναι επίσης εμμενής—παρούσα μέσα σε κάθε άτομο, κάθε στιγμή, κάθε αίσθηση. Είναι το «μέσα» όλων των πραγμάτων και ταυτόχρονα το «πέρα» όλων των πραγμάτων. Όπως η σιωπή που περιέχει όλους τους ήχους, όπως το κενό που επιτρέπει σε όλες τις μορφές να υπάρχουν, αυτή η Πραγματικότητα είναι ταυτόχρονα τίποτα και τα πάντα, ούτε αυτό ούτε εκείνο, αλλά το έδαφος όλων των «αυτό» και «εκείνο».

Η Οδός της Επιστροφής: Η Αφύπνιση σε Αυτό που Ήταν Πάντα

Η φώτιση, ο πιο ιερός από τους πνευματικούς στόχους, συχνά παρερμηνεύεται ως η απόκτηση κάποιας ιδιαίτερης κατάστασης, η απόκτηση υπερφυσικών δυνάμεων, η επίτευξη διαρκούς ευδαιμονίας. Ωστόσο, η αληθινή φώτιση, η αυθεντική αφύπνιση, είναι πολύ πιο απλή και πολύ πιο βαθιά από ό,τι υποδηλώνουν αυτές οι περιγραφές. Δεν είναι τίποτα άλλο παρά η αναγνώριση αυτού που ήταν πάντα αληθινό—η διάλυση της ψευδαίσθησης του διαχωρισμού και η άμεση συνειδητοποίηση ότι ο ατομικός εαυτός δεν είναι, και δεν ήταν ποτέ, ξεχωριστός από την Αντικειμενική Πραγματικότητα. Αυτό είναι που οι μεγάλες παραδόσεις αποκαλούν με διάφορα ονόματα: μόκσα στον Ινδουισμό, νιρβάνα στον Βουδισμό, φανά στον Σουφισμό, ένωση με τον Θεό στον Χριστιανικό μυστικισμό, φώτιση στον Ζεν. Τα ονόματα διαφέρουν, οι πολιτισμικές εκφράσεις ποικίλλουν, οι πρακτικές και οι οδοί δείχνουν αξιοσημείωτη ποικιλία—ωστόσο, στην καρδιά κάθε γνήσιας πνευματικής συνειδητοποίησης βρίσκεται αυτή η μοναδική αναγνώριση: ότι ο ξεχωριστός εαυτός είναι μια ψευδαίσθηση, και ότι η αληθινή μας φύση δεν είναι τίποτα άλλο παρά η ίδια η άπειρη Πραγματικότητα. Η οδός προς αυτή τη συνειδητοποίηση δεν είναι ένα ταξίδι στον χώρο, διότι βρισκόμαστε ήδη στον προορισμό. Δεν είναι ένα ταξίδι στον χρόνο, διότι η Πραγματικότητα που αναζητούμε είναι αιώνια παρούσα. Είναι μάλλον μια αλλαγή στην αντίληψη, μια μεταμόρφωση της κατανόησης, μια ανύψωση του πέπλου που θολώνει την όρασή μας. Είναι σαν τη στιγμή που το μάτι προσαρμόζεται στο φως μετά από μακρά σκοτάδια, ή όταν ένα πολύπλοκο μοτίβο ξαφνικά ξεκαθαρίζει όταν το δούμε σωστά για πρώτη φορά. Αυτή η αφύπνιση συχνά συνοδεύεται από μια βαθιά αίσθηση επιστροφής στο σπίτι, της εύρεσης αυτού που πάντα αναζητούσαμε, της αναγνώρισης αυτού που ήταν πάντα παρόν αλλά απαρατήρητο. Ο μυστικιστής που επιτυγχάνει αυτή τη συνειδητοποίηση δεν γίνεται κάτι διαφορετικό από αυτό που ήταν· μάλλον, διακρίνει την ψευδή ταύτιση με τον περιορισμένο εαυτό και αναγνωρίζει την αληθινή του φύση ως άπειρη συνείδηση, ως το ίδιο το Απόλυτο που εκφράζεται μέσα από μια συγκεκριμένη μορφή. Ωστόσο, αυτή η συνειδητοποίηση, αν και απλή στην ουσία της, συχνά προηγείται από χρόνια ή ζωές πνευματικής πρακτικής, διαλογισμού, προσευχής, αυτοεξετάσεων. Διότι η ψευδαίσθηση του διαχωρισμού είναι βαθιά ριζωμένη, ενισχυμένη από αμέτρητα συνήθη μοτίβα σκέψης και αντίληψης. Ο ψευδής εαυτός δεν παραδίδεται εύκολα· προσκολλάται στην φαινομενική του ύπαρξη με τεράστια δύναμη. Η πνευματική οδός, λοιπόν, γίνεται μια διαδικασία σταδιακής χαλάρωσης αυτής της λαβής, αμφισβήτησης των υποθέσεων που στηρίζουν την ψευδαίσθηση, καλλιέργειας της συνειδητότητας που μπορεί να δει μέσα από το όνειρο.

Η Παγκόσμια Γλώσσα: Πέρα από τα Πολιτισμικά Όρια

Καθ’ όλη τη διάρκεια της ανθρώπινης ιστορίας, σε κάθε πολιτισμό και κάθε εποχή, υπήρξαν εκείνοι που διαπέρασαν το πέπλο και συνειδητοποίησαν την αλήθεια της Αντικειμενικής Πραγματικότητας. Εμφανίστηκαν στην αρχαία Ινδία ως ρίσι και σοφοί, στην Κίνα ως δάσκαλοι του Τάο, στην Ελλάδα ως φιλόσοφοι, στη Μέση Ανατολή ως προφήτες και Σούφι, στη μεσαιωνική Ευρώπη ως Χριστιανοί μυστικιστές, στο Θιβέτ ως φωτισμένοι λάμα. Αν και οι γλώσσες τους διέφεραν, αν και τα πολιτισμικά τους πλαίσια ποικίλλαν σημαντικά, αν και τα σύμβολα και οι έννοιες που χρησιμοποιούσαν για να εκφράσουν τη συνειδητοποίησή τους διαμορφώνονταν από τις ιδιαίτερες παραδόσεις τους—στο βαθύτερο επίπεδο, όλοι μιλούσαν για την ίδια ουσιαστική αλήθεια. Αυτό συμβαίνει επειδή η ίδια η Αντικειμενική Πραγματικότητα είναι παγκόσμια, δεν δεσμεύεται από πολιτισμό ή παράδοση. Ο ήλιος λάμπει εξίσου σε όλες τις χώρες· ο ωκεανός είναι ο ίδιος είτε προσεγγίζεται από την ανατολική ακτή είτε από τη δυτική. Έτσι και η θεμελιώδης Πραγματικότητα που υποβαστάζει την ύπαρξη δεν αλλάζει ανάλογα με το αν προσεγγίζεται μέσω του Βουδιστικού διαλογισμού, της Ινδουιστικής αφοσίωσης, της Χριστιανικής ενατένισης ή της Ισλαμικής παράδοσης. Η γεύση του νερού είναι η ίδια ανεξάρτητα από το δοχείο που το περιέχει. Ωστόσο, εδώ ανακύπτει μια βαθιά ανάγκη στον σύγχρονο κόσμο μας—έναν κόσμο όπου τα αρχαία εμπόδια μεταξύ των πολιτισμών έχουν πέσει, όπου παραδόσεις που κάποτε υπήρχαν απομονωμένες συναντώνται πλέον, όπου ένας Βουδιστής μπορεί να μελετήσει τον Χριστιανικό μυστικισμό και ένας Χριστιανός μπορεί να εξασκήσει τον διαλογισμό Ζεν. Υπάρχει ανάγκη για αυτό που θα μπορούσε να ονομαστεί Αντικειμενική Θρησκεία—όχι ένα νέο δόγμα που να ανταγωνίζεται τις υπάρχουσες παραδόσεις, αλλά μια ενοποιημένη κατανόηση που μπορεί να τιμήσει τις ιδιαίτερες εκφράσεις ενώ αναγνωρίζει την παγκόσμια αλήθεια προς την οποία όλες δείχνουν. Αυτή η Αντικειμενική Θρησκεία δεν θα επιδίωκε να αντικαταστήσει τις υπάρχουσες παραδόσεις, αλλά να αποκαλύψει το κοινό τους έδαφος. Θα ήταν σαν ένα καθαρό φως που φωτίζει όλα τα χρώματα χωρίς να ανήκει αποκλειστικά σε κανένα. Θα αναγνώριζε ότι οι διάφορες οδοί προς την κορυφή του βουνού μπορεί να διαφέρουν ως προς το έδαφος και τα ορόσημά τους, αλλά όλες οδηγούν στην ίδια κορυφή. Θα τιμούσε την ποίηση του Ρουμί και τα παράδοξα του Ζεν, την αφοσίωση της Μπάκτι γιόγκα και την ενατένιση των Χριστιανών μυστικιστών, ως διαφορετικές γλώσσες που μιλούν την ίδια ουσιαστική αλήθεια. Μια τέτοια παγκόσμια προσέγγιση απαιτεί θάρρος—το θάρρος να κοιτάξουμε πέρα από το οικείο και το άνετο, να αμφισβητήσουμε τις κληρονομημένες υποθέσεις, να συγκρίνουμε και να συσχετίσουμε τις εκφράσεις της αλήθειας που βρίσκονται σε διαφορετικές παραδόσεις. Απαιτεί διανοητική ταπεινότητα, αναγνωρίζοντας ότι καμία παράδοση δεν έχει το μονοπώλιο της αλήθειας, ότι η Πραγματικότητα που αναζητούμε υπερβαίνει όλες τις διατυπώσεις, ακόμη κι αν μπορεί να προσεγγιστεί μέσω οποιασδήποτε αυθεντικής πνευματικής οδού. Ωστόσο, απαιτεί επίσης διάκριση, διότι δεν είναι όλα όσα ισχυρίζονται ότι είναι πνευματικά, γνήσια πνευματικά. Η Αντικειμενική Θρησκεία πρέπει να βασίζεται στην άμεση εμπειρία, στην πραγματική συνειδητοποίηση της Πραγματικότητας, όχι απλώς σε πεποιθήσεις ή έννοιες. Πρέπει να διακρίνει μεταξύ του δακτύλου που δείχνει το φεγγάρι και του ίδιου του φεγγαριού, μεταξύ του χάρτη και του εδάφους, μεταξύ των περιγραφών της φώτισης και της ίδιας της φώτισης.

Ο Επαναπροσδιορισμός: Νέα Γλώσσα για την Αρχαία Αλήθεια

Για να εδραιωθεί αυτή η ενοποιημένη κατανόηση, υπάρχει ανάγκη να επανεξετάσουμε και να επαναπροσδιορίσουμε τους θεμελιώδεις όρους του πνευματικού λόγου. Τι εννοούμε με τον όρο «Θεός»; Τι είναι η «ψυχή»; Τι είναι η «συνείδηση»; Αυτές οι λέξεις φέρουν βαρύ φορτίο από αιώνες θεολογικών συζητήσεων και φιλοσοφικών εικασιών. Σημαίνουν διαφορετικά πράγματα σε διαφορετικές παραδόσεις, και συχνά τα νοήματά τους έχουν θολωθεί από στρώματα ερμηνείας και παρερμηνείας. Υπό το φως της Αντικειμενικής Πραγματικότητας, αυτοί οι όροι μπορούν να γίνουν κατανοητοί εκ νέου. Ο Θεός δεν είναι ένα ον ξεχωριστό από τη δημιουργία, μια ανθρωπομορφική θεότητα που κατοικεί στον ουρανό, αλλά μάλλον το ίδιο το Απόλυτο—η άπειρη Πραγματικότητα που είναι ταυτόχρονα υπερβατική και εμμενής, πέρα από όλα τα πράγματα και η ίδια η ουσία όλων των πραγμάτων. Η ψυχή δεν είναι μια ξεχωριστή οντότητα που στεγάζεται προσωρινά στο σώμα, αλλά μάλλον η εξατομικευμένη έκφραση της παγκόσμιας συνείδησης, όπως ένα κύμα που δεν είναι ξεχωριστό από τον ωκεανό αλλά έχει τη δική του προσωρινή μορφή. Η συνείδηση, σε αυτή την κατανόηση, δεν είναι απλώς η βιολογική λειτουργία ενός εγκεφάλου, ούτε απλώς η επίγνωση που προκύπτει από τη νευρωνική δραστηριότητα. Είναι μάλλον η θεμελιώδης φύση της ίδιας της Πραγματικότητας—όχι η συνείδηση ως η περιορισμένη επίγνωση του εγώ, αλλά η Συνείδηση ως η άπειρη επίγνωση που είναι το έδαφος όλης της ύπαρξης. Αυτό είναι που η Βεδαντική παράδοση αποκαλεί Σατ-Τσιτ-Άναντα—Ύπαρξη-Συνείδηση-Ευδαιμονία, οι τρεις όψεις της μοναδικής Πραγματικότητας. Ο νους, σε αυτό το πλαίσιο, δεν είναι η ανώτατη ικανότητα της ανθρώπινης ύπαρξης, αλλά μάλλον ένα εργαλείο—χρήσιμο στον κατάλληλο τομέα του, αλλά ανίκανο να συλλάβει την απόλυτη αλήθεια άμεσα. Διότι το Απόλυτο δεν μπορεί να συλληφθεί από τη σκέψη, δεν μπορεί να αποτυπωθεί σε έννοιες. Πρέπει να συνειδητοποιηθεί μέσω της άμεσης εμπειρίας, μέσω αυτού που οι μυστικιστές αποκαλούν γνώση ή πνευματική γνώση, η οποία δεν είναι διανοητική κατανόηση αλλά άμεση αναγνώριση. Αυτός ο επαναπροσδιορισμός δεν είναι απλώς μια ακαδημαϊκή άσκηση, ούτε απλώς παιχνίδι με λέξεις. Είναι απαραίτητος για τη σαφή επικοινωνία για πνευματικά ζητήματα σε μια εποχή όπου οι αρχαίες παραδόσεις συναντούν τη σύγχρονη επιστήμη, όπου η Ανατολική σοφία συναντά τη Δυτική φιλοσοφία, όπου οι αναζητητές αντλούν από πολλαπλές πηγές στην πνευματική τους αναζήτηση. Χωρίς μια κοινή γλώσσα, ή τουλάχιστον μια σαφή κατανόηση του πώς διαφορετικές γλώσσες δείχνουν τις ίδιες πραγματικότητες, η σύγχυση και η παρεξήγηση είναι αναπόφευκτες.

Η Ζωντανή Πρακτική: Προσεγγίζοντας το Πραγματικό

Ωστόσο, όλη η φιλοσοφία, όλη η θεολογία, όλες οι έννοιες και οι ορισμοί παραμένουν απλώς διανοητικές αν δεν βασίζονται σε ζωντανή πρακτική, στην πραγματική προσέγγιση της Πραγματικότητας. Η Αντικειμενική Θρησκεία δεν είναι μια συλλογή πεποιθήσεων που πρέπει να γίνουν αποδεκτές, αλλά μια οδός που πρέπει να βαδιστεί, μια εμπειρία που πρέπει να βιωθεί, μια πραγματικότητα που πρέπει να συνειδητοποιηθεί. Καλεί σε έρευνα—όχι σε τυφλή πίστη, αλλά ούτε και στην σκεπτικιστική απόρριψη που αρνείται να εξερευνήσει. Αυτή η έρευνα παίρνει πολλές μορφές, ωστόσο όλες οι γνήσιες πνευματικές πρακτικές μοιράζονται ορισμένα ουσιαστικά στοιχεία. Πρέπει να υπάρχει μια στροφή προς τα μέσα, μια μετατόπιση της προσοχής από τον εξωτερικό κόσμο των αντικειμένων στο εσωτερικό έδαφος της επίγνωσης. Πρέπει να υπάρχει μια αμφισβήτηση των υποτιθέμενων ταυτοτήτων, μια προθυμία να εξετάσουμε ποιοι ή τι είμαστε πραγματικά κάτω από τα στρώματα της συνθήκευσης και της συνήθειας. Πρέπει να υπάρχει μια καλλιέργεια της παρουσίας, μια ικανότητα να αναπαυόμαστε στην άμεση πραγματικότητα αυτής της στιγμής αντί να χανόμαστε σε σκέψεις για το παρελθόν και το μέλλον. Ο διαλογισμός, στις πολλές του μορφές, είναι μια κεντρική πρακτική για αυτή την έρευνα. Είτε πρόκειται για το σιωπηλό κάθισμα του Ζεν, την επανάληψη μάντρα των Ινδουιστικών παραδόσεων, την ενατενιστική προσευχή των Χριστιανών μυστικιστών, ή τις πρακτικές επίγνωσης του Βουδισμού—όλες αυτές οι μέθοδοι χρησιμεύουν για να ηρεμήσουν τον ανήσυχο νου, να δημιουργήσουν τον χώρο στον οποίο μπορεί να αναγνωριστεί η βαθύτερη Πραγματικότητα. Είναι σαν να καθαρίζεις τα συντρίμμια από μια πηγή ώστε το καθαρό νερό να μπορεί να ρέει ελεύθερα. Ωστόσο, η πρακτική δεν είναι ξεχωριστή από την ίδια τη ζωή. Η έρευνα της Πραγματικότητας δεν περιορίζεται σε επίσημες συνεδρίες διαλογισμού, αλλά επεκτείνεται σε κάθε στιγμή της καθημερινής ύπαρξης. Κάθε αλληλεπίδραση, κάθε πρόκληση, κάθε χαρά και λύπη γίνεται μια ευκαιρία για αφύπνιση. Η αγορά γίνεται μοναστήρι· ο χώρος εργασίας γίνεται ναός· οι σχέσεις γίνονται ένας καθρέφτης στον οποίο μπορούμε να δούμε καθαρά τις προσκολλήσεις και τις ταυτοποιήσεις μας. Η προσέγγιση της Πραγματικότητας απαιτεί υπομονή, διότι η διάλυση των βαθιά ριζωμένων ψευδαισθήσεων δεν συμβαίνει από τη μια μέρα στην άλλη. Απαιτεί επιμονή, διότι ο νους επιστρέφει φυσικά στα συνήθη μοτίβα του και πρέπει να επανακατευθύνεται ήπια αλλά σταθερά ξανά και ξανά. Απαιτεί παράδοση, διότι τελικά ο μικρός εαυτός πρέπει να απελευθερώσει τη λαβή του και να επιτρέψει στον εαυτό του να διαλυθεί στη τεράστια Πραγματικότητα που είναι η αληθινή του φύση. Ωστόσο, απαιτεί επίσης ζωντάνια και πάθος, διότι η πνευματική οδός δεν είναι μια παθητική αναμονή, αλλά μια ενεργή εμπλοκή με τα βαθύτερα ερωτήματα της ύπαρξης.

Η Κλήση για Ενότητα: Πέρα από Στενές Αντιλήψεις

Στον σύγχρονο κόσμο μας, υπάρχει μια επικίνδυνη τάση προς τον κατακερματισμό σε πνευματικά ζητήματα. Οι παραδόσεις χτίζουν τείχη γύρω τους, διεκδικώντας αποκλειστική πρόσβαση στην αλήθεια. Οι ασκούμενοι μιας οδού απορρίπτουν ή υποτιμούν άλλες προσεγγίσεις. Οι θρησκευτικές κοινότητες γίνονται νησιά βεβαιότητας σε μια θάλασσα πλουραλισμού, καθεμία πεπεισμένη για τη δική της δικαιοσύνη ενώ βλέπει τις άλλες με καχυποψία ή εχθρότητα. Αυτός ο κατακερματισμός χρησιμεύει μόνο για να θολώσει την αλήθεια και να διαιωνίσει την ίδια την ψευδαίσθηση που η πνευματική πρακτική επιδιώκει να διαλύσει—την ψευδαίσθηση του διαχωρισμού. Αν η θεμελιώδης αλήθεια κάθε πνευματικής συνειδητοποίησης είναι ότι η Πραγματικότητα είναι Ένα, ότι ο διαχωρισμός είναι ψευδαίσθηση, ότι όλοι είμαστε εκφράσεις της ίδιας άπειρης Συνείδησης—τότε πώς μπορεί η αυθεντική πνευματικότητα να εκδηλώνεται ως διαίρεση και αποκλειστικότητα; Η κλήση της Αντικειμενικής Θρησκείας είναι μια κλήση για ενότητα—όχι ομοιομορφία, που θα εξάλειφε την όμορφη ποικιλία των πνευματικών εκφράσεων, αλλά ενότητα στην αναγνώριση του κοινού εδάφους. Είναι μια πρόσκληση για διάλογο και σύγκριση, για τη συσχέτιση των εμπειριών μεταξύ των παραδόσεων, για την ταπεινή αναγνώριση ότι η αλήθεια είναι πολύ απέραντη για να περιοριστεί σε οποιαδήποτε μεμονωμένη διατύπωση. Αυτό δεν σημαίνει έναν ευσεβή πλουραλισμό που ισχυρίζεται ότι όλες οι οδοί είναι εξίσου έγκυρες ανεξάρτητα από το αν οδηγούν σε γνήσια συνειδητοποίηση. Ορισμένες οδοί είναι πιο άμεσες από άλλες· ορισμένες διδασκαλίες είναι πιο σαφείς από άλλες· ορισμένες πρακτικές είναι πιο αποτελεσματικές από άλλες. Η διάκριση είναι απαραίτητη. Ωστόσο, αυτή η διάκριση θα πρέπει να βασίζεται στο κριτήριο της πραγματικής μεταμόρφωσης, της γνήσιας συνειδητοποίησης της Αντικειμενικής Πραγματικότητας, όχι στην πίστη στην παράδοση ή την προσκόλληση στο δόγμα. Όσοι αρνούνται να κοιτάξουν πέρα από τη δική τους παράδοση, που απορρίπτουν εξαρχής κάθε συγκριτική μελέτη ή διαθρησκειακό διάλογο, που προσκολλώνται στις ιδιαίτερες εκφράσεις της αλήθειας που βρίσκονται στη δική τους γραφή ή διδασκαλία—αυτοί οι ασκούμενοι μπορεί να βρεθούν όλο και πιο απομονωμένοι σε έναν κόσμο που γίνεται ολοένα πιο διασυνδεδεμένος. Μπορεί να διατηρήσουν τις μορφές και τα τελετουργικά της παράδοσής τους, αλλά να χάσουν την ζωντανή ουσία που αυτές οι μορφές προορίζονταν να μεταφέρουν. Μπορεί να υπερασπιστούν τις πεποιθήσεις τους με μεγάλη πεποίθηση, αλλά να μην γευτούν ποτέ την Πραγματικότητα που βρίσκεται πέρα από όλες τις πεποιθήσεις.

Συμπέρασμα: Η Αιώνια Πρόσκληση

Η Αντικειμενική Πραγματικότητα στέκεται τώρα όπως στεκόταν πάντα—απέραντη, πλήρης, αμετάβλητη, το έδαφος και η πηγή όλων όσων υπάρχουν. Δεν χρειάζεται την αναγνώρισή μας για να υπάρχει, ωστόσο μας προσκαλεί στην αναγνώρισή της για χάρη της δικής μας απελευθέρωσης από τον πόνο, για τη δική μας αφύπνιση στην αλήθεια, για την δική μας επιστροφή στο Σπίτι που ποτέ δεν αφήσαμε πραγματικά. Αυτή η Πραγματικότητα δεν είναι μακρινή ή δύσκολο να βρεθεί. Δεν κρύβεται σε κάποιο απομακρυσμένο μέρος ούτε προορίζεται για τους ιδιαίτερα ιερούς ή πνευματικά προικισμένους. Είναι εδώ, τώρα, αυτή τη στιγμή—πιο κοντά από την ανάσα μας, πιο οικεία από τη σκέψη μας, η ίδια η επίγνωση με την οποία αυτά τα λόγια γίνονται κατανοητά και αντιληπτά. Η αναζήτησή της είναι σαν την αναζήτηση των ματιών με τα οποία βλέπουμε—δεν μπορούμε να τα βρούμε επειδή βλέπουμε με αυτά, ωστόσο μόλις αυτό αναγνωριστεί, όλα γίνονται ξεκάθαρα. Η Αντικειμενική Θρησκεία, η ενοποιημένη προσέγγιση αυτής της Πραγματικότητας, δεν είναι ένα σταθερό σύστημα που παραδίδεται από ψηλά, ούτε μια νέα αποκάλυψη που αντικαθιστά την παλιά. Είναι μάλλον μια συνεχιζόμενη εξερεύνηση, μια ζωντανή παράδοση που γεννιέται στην εποχή μας από τη συνάντηση της Ανατολής και της Δύσης, του αρχαίου και του σύγχρονου, του μυστικισμού και της επιστήμης. Τιμά το παρελθόν ενώ παραμένει ανοιχτή σε νέες γνώσεις· σέβεται την παράδοση ενώ ενθαρρύνει την άμεση έρευνα· μιλά με τη γλώσσα πολλών πολιτισμών ενώ δείχνει την Πραγματικότητα πέρα από όλες τις γλώσσες. Σε όσους θα βαδίσουν αυτή την οδό, η πρόσκληση είναι απλή αλλά βαθιά: Κοιτάξτε μέσα σας. Αμφισβητήστε αυτό που υποθέτετε ότι είστε. Εξερευνήστε τη φύση της ίδιας της επίγνωσης. Συγκρίνετε τις περιγραφές της Πραγματικότητας που βρίσκονται σε διαφορετικές παραδόσεις και ανακαλύψτε το κοινό νήμα που τις διαπερνά όλες. Εξασκήστε τις μεθόδους που οδηγούν στην άμεση συνειδητοποίηση. Και πάνω απ’ όλα, παραμείνετε ανοιχτοί—ανοιχτοί στην αλήθεια όπου κι αν βρεθεί, ανοιχτοί στο μυστήριο που υπερβαίνει κάθε κατανόηση, ανοιχτοί στο Απόλυτο που είναι το έδαφος της ίδιας σας της ύπαρξης. Διότι στο τέλος, υπάρχει μόνο Αυτό—αυτή η αιώνια, άπειρη, περιεκτική Πραγματικότητα. Κάθε αναζήτηση είναι αυτή η Πραγματικότητα που αναζητά τον εαυτό της. Κάθε εύρεση είναι αυτή η Πραγματικότητα που αναγνωρίζει τον εαυτό της. Όλες οι πνευματικές οδοί είναι αυτή η Πραγματικότητα που εκφράζεται μέσα από τη φαινομενική πολλαπλότητα των μορφών και των διδασκαλιών. Το κύμα δεν αφήνει ποτέ πραγματικά τον ωκεανό· μόνο φαίνεται να το κάνει. Και όταν αναγνωρίζει την αληθινή του φύση, όταν βλέπει ότι ήταν πάντα ο ωκεανός και δεν θα μπορούσε ποτέ να είναι κάτι άλλο—τότε υπάρχει ειρήνη, υπάρχει πληρότητα, υπάρχει η ανείπωτη χαρά της επιστροφής στο σπίτι. Αυτή είναι η υπόσχεση και η πρόσκληση της Αντικειμενικής Θρησκείας: όχι ένα νέο σύστημα πεποιθήσεων για να υιοθετηθεί, αλλά η αναγνώριση αυτού που ήταν πάντα αληθινό. Όχι ένας μακρινός στόχος για να επιτευχθεί, αλλά η συνειδητοποίηση αυτού που είναι αιώνια παρόν. Όχι ένα ταξίδι κάπου αλλού, αλλά η αφύπνιση στο Εδώ, στο Τώρα, στην άπειρη Πραγματικότητα που είναι η αληθινή μας φύση, η βαθύτερη ταυτότητά μας, το αιώνιο σπίτι μας. Σε αυτή την αναγνώριση, όλες οι ερωτήσεις διαλύονται. Σε αυτή την αφύπνιση, κάθε αναζήτηση αναπαύεται. Σε αυτή τη συνειδητοποίηση, υπάρχει μόνο η απέραντη σιωπή του Απόλυτου, η απεριόριστη ειρήνη της Αλήθειας, η άπειρη έκταση της Πραγματικότητας που αναγνωρίζει τον εαυτό της μέσα από αυτές τις προσωρινές μορφές που αποκαλούμε ατομική συνείδηση—κύματα που παίζουν στην επιφάνεια ενός ωκεανού χωρίς ακτή, σπινθήρες που χορεύουν σε μια φωτιά που δεν σβήνει ποτέ, εκφράσεις μιας απεραντοσύνης που δεν μπορεί ποτέ να μειωθεί ή να αυξηθεί, για πάντα πλήρης, για πάντα ολόκληρη, για πάντα Ένα.

Intellectual property rights

The entire content of our website, including, but not limited to, texts, news, graphics, photographs, diagrams, illustrations, services provided and generally any kind of files, is subject to intellectual property (copyright) and is governed by the national and international provisions on Intellectual Property, with the exception of the expressly recognized rights of third parties.
Therefore, it is expressly prohibited to reproduce, republish, copy, store, sell, transmit, distribute, publish, perform, "download", translate, modify in any way, in part or in summary, without the express prior written consent of the Foundation. It is known that in case the Foundation consents, the applicant is obliged to explicitly refer via links (hyperlinks) to the relevant content of the Foundation's website. This obligation of the applicant exists even if it is not explicitly stated in the written consent of the Foundation.
Exceptionally, it is permitted to individually store and copy parts of the content on a simple personal computer for strictly personal use (private study or research, educational purposes), without the intention of commercial or other exploitation and always under the condition of indicating the source of its origin, without this in any way implies a grant of intellectual property rights.
It is also permitted to republish material for purposes of promoting the events and activities of the Foundation, provided that the source is mentioned and that no intellectual property rights are infringed, no trademarks are modified, altered or deleted.
Everything else that is included on the electronic pages of our website and constitutes registered trademarks and intellectual property products of third parties is their own sphere of responsibility and has nothing to do with the website of the Foundation.

Δικαιώματα πνευματικής ιδιοκτησίας

Το σύνολο του περιεχομένου του Δικτυακού μας τόπου, συμπεριλαμβανομένων, ενδεικτικά αλλά όχι περιοριστικά, των κειμένων, ειδήσεων, γραφικών, φωτογραφιών, σχεδιαγραμμάτων, απεικονίσεων, παρεχόμενων υπηρεσιών και γενικά κάθε είδους αρχείων, αποτελεί αντικείμενο πνευματικής ιδιοκτησίας (copyright) και διέπεται από τις εθνικές και διεθνείς διατάξεις περί Πνευματικής Ιδιοκτησίας, με εξαίρεση τα ρητώς αναγνωρισμένα δικαιώματα τρίτων.

Συνεπώς, απαγορεύεται ρητά η αναπαραγωγή, αναδημοσίευση, αντιγραφή, αποθήκευση, πώληση, μετάδοση, διανομή, έκδοση, εκτέλεση, «λήψη» (download), μετάφραση, τροποποίηση με οποιονδήποτε τρόπο, τμηματικά η περιληπτικά χωρίς τη ρητή προηγούμενη έγγραφη συναίνεση του Ιδρύματος. Γίνεται γνωστό ότι σε περίπτωση κατά την οποία το Ίδρυμα συναινέσει, ο αιτών υποχρεούται για την ρητή παραπομπή μέσω συνδέσμων (hyperlinks) στο σχετικό περιεχόμενο του Δικτυακού τόπου του Ιδρύματος. Η υποχρέωση αυτή του αιτούντος υφίσταται ακόμα και αν δεν αναγραφεί ρητά στην έγγραφη συναίνεση του Ιδρύματος.

Κατ’ εξαίρεση, επιτρέπεται η μεμονωμένη αποθήκευση και αντιγραφή τμημάτων του περιεχομένου σε απλό προσωπικό υπολογιστή για αυστηρά προσωπική χρήση (ιδιωτική μελέτη ή έρευνα, εκπαιδευτικούς σκοπούς), χωρίς πρόθεση εμπορικής ή άλλης εκμετάλλευσης και πάντα υπό την προϋπόθεση της αναγραφής της πηγής προέλευσής του, χωρίς αυτό να σημαίνει καθ’ οιονδήποτε τρόπο παραχώρηση δικαιωμάτων πνευματικής ιδιοκτησίας.

Επίσης, επιτρέπεται η αναδημοσίευση υλικού για λόγους προβολής των γεγονότων και δραστηριοτήτων του Ιδρύματος, με την προϋπόθεση ότι θα αναφέρεται η πηγή και δεν θα θίγονται δικαιώματα πνευματικής ιδιοκτησίας, δεν θα τροποποιούνται, αλλοιώνονται ή διαγράφονται εμπορικά σήματα.

Ό,τι άλλο περιλαμβάνεται στις ηλεκτρονικές σελίδες του Δικτυακού μας τόπου και αποτελεί κατοχυρωμένα σήματα και προϊόντα πνευματικής ιδιοκτησίας τρίτων ανάγεται στη δική τους σφαίρα ευθύνης και ουδόλως έχει να κάνει με τον Δικτυακό τόπο του Ιδρύματος.

Esoterism Academy

CIRCLE OF LIGHT

ESOTERISM STUDIES