Jesus: The Abyss, (the Union with the Father)

Reality Is One, Unique, and That Reality Is Conscious Presence, without identifiable qualities. There is no perception, or more correctly "no content" of perception. Therefore "It" resembles (for consciousnesses operating at a lower level of perception) a "Void", without Space, without Time. A State Completely Transcendent, beyond all human imagination. An Abyss. But an Abyss of Full Consciousness, Full Life. A Mysterious Life that we (we humans) cannot conceive, understand.

Within This Reality, the Abyss, which (we humans) call Source, Father, God, and without being separated from It, all the phenomena of existence, subjective perceptions and objective situations appear. For the Divine Consciousness There is a Unity of Existence, of Life. And all phenomena are perceived (from the side of the Divine Consciousness) as movements of the One Existence (and not as separate phenomena as perceived by consciousnesses in a lower state of perception, ignorance). For Divine Consciousness There Is A Reality, That It Experiences. There is no separation between Reality and “Creation”.

This Divine Consciousness characterized as Divine Mind is an Ocean of Divine Perception, an Ocean of Divine Energy, manifesting as Perception, as Intelligence (in its transcendental form, which has nothing to do with human intelligence). When Within This Divine Consciousness, the Ocean of Intelligence, there manifests Activity, Movement, perceived as Perception with Properties, i.e. with "content", this, from the side of Divine Consciousness, is perceived as "movement" of the Divine Ocean of Perception, or energy's “movement”. But the very Perception that begins to function with properties (with "content") conceives itself as something "separate". This is only a perceptual phenomenon and not real. This is not done by the Divine Consciousness that Knows and Experiences Oneness (that All Is One) but only by Perception that begins to "Separate" (that thinks it is separate, that experiences the separate, as a perceptual experience). How and why is "Born" in the Gulfs of God, This Perception, which while being One with God, at the same time "functions" and as something "separate" we do not know. It Just Happens.

When Perception begins to function, to "separate" (as perception with qualities), at first (as we understand it) it simply perceives the Divine Reality and Experiences (by reflection) the Unified Divine Reality. But already within this State of Existence is the Seed of Separation. There is Something that Perceives and something that is perceived. This is where the division into Subject, Object comes from. However, in this Heavenly State, Subject and Object are still One, a Heavenly Unity, a Light State, since the Subject is at the same time Object.. Little by little, however, the Discrimination of Subject and Object begins. The Subject Feels the Object (i.e. his Self) as Space, as something objective. But because there is still no clear separation the Subject feels to be Everywhere in Space.

When the Subject Is Locally Limited there are many subjects who experience a self-consciousness, the perception of a separate existence. All subjects experiencing the phenomenon of Subject Locality are small (limited) images of the Big Subject. And all these are perceptual situations. But the perception of existence from a local position is completely different. The subject feels that it exists within an objective world of separate objects. It is the Shadow World, the lower worlds, the mental world, the psychic world, the world of "matter", where the subject experiences separate existence, duality, the experience of individual life.

All these are perceptual phenomena only. From the Viewpoint of Divine Consciousness there is only Activity within Unified Reality, Existence, Life. But from the point of view of Perception, which is more and more limited, of the Subject, of the subjects (which are all perceptual states) this Reality is perceived differently. The differentiation of the Subject (its limitation) and its experience (that is, the perception of the objectivity of the world, different according to the level of "evolution") are phenomena at the same time. That is, the "moment" when the Subject becomes Local, its objective world emerges, as an objective situation. And so on and on. But all this for the Divine Consciousness Happens Within One Reality. Only limited beings experiencing a limited perceptual state have the experience of living separately in some objective creation which they "palpate" as something separate, objective, real.

…

Beings, who are never really separated from their Source, from the Divine Ocean of Perception, Energy, Life, but only "separate" perceptually, and experience this separation and have this experience of the objective worlds, sooner or later realize (or they will realize) that all these are only perceptual phenomena, transformations of Divine Mental Energy, which have only relative reality and are not independent objective realities. That is, they are really only as transitory phenomena, they exist as long as they manifest and then dissolve in the Ocean of Divine Energy. The fact that we (beings), with our limited perception, feel them as we do does not mean that they are so, an absolute reality. It's more like a dream state. At some point, all beings, by Contemplating the Self, will understand that there is no difference between their own existence (their Real Existence, in the Deep) and the Divine Existence. This Path to Full Awakening was taught by all the Sages of Humanity. This Way to the Source, to our Father, was taught by Jesus.

The Experience of Return (in Full Understanding) is perceived by limited consciousnesses as Liberation, as Realization of the Divine Depth of Existence. Liberation from the Shadow worlds is only liberation from the lower worlds. But even True Life in the Heavens is nothing but Life within a "False Creation". The Ultimate Step is the Abandonment of every quality of Perception, every "content" and the Dissolution Into the Abyss of Divine Reality. If this is perceived by the Subject as an Annihilation, it is only on the Subject's side. It is actually the Transition to the Divine Perception of One Reality. Ultimately what dissolves is only the sense of separation, ignorance. The moment when as a Subject we feel Annihilation at the same time we are Reborn as God. We do not actually lose the Continuity of Existence. We are simply "Transforming" into What We Always Are.

…

Consciousness, depending on its State has a different Experience of Reality. But there is only One Reality. All other states are only perceptual states, dream states (in the sense of transitory phenomenon and not false phenomenon). But even the biggest dream ends at some point. Even the longest night has its dawn. And the Moment Comes When for Everyone Who Lives in Ignorance the Light Rises and Realizes That He Is Always Here, In Eternity, He Himself, One with God, God By His Nature, God in His Full Understanding, the Complete Being, without Attributes, Beyond Time, Beyond Space, Within the Abyss, the Abyss Itself.

…

Ιησούς: Η Άβυσσος, (η Ένωση με τον Πατέρα)

Η Πραγματικότητα Είναι Μία, Μοναδική, Κι Αυτή η Πραγματικότητα Είναι Συνειδητή Παρουσία, χωρίς αναγνωρίσιμες ιδιότητες. Δεν υπάρχει καμία αντίληψη, ή πιο σωστά «κανένα περιεχόμενο» αντίληψης. Για αυτό «Αυτό»  μοιάζει (για συνειδήσεις που λειτουργούν σε ένα κατώτερο επίπεδο αντίληψης) με «Κενό», χωρίς Χώρο, χωρίς Χρόνο. Μια Κατάσταση Τελείως Υπερβατική, έξω από κάθε φαντασία του ανθρώπου. Μια Άβυσσος. Όμως μια Άβυσσος  Πλήρους Συνειδητότητας, Πλήρους Ζωής. Μια Μυστηριώδης Ζωή που δεν μπορούμε (εμείς οι άνθρωποι) να συλλάβουμε, να κατανοήσουμε.

Εντός Αυτής της Πραγματικότητας, της Αβύσσου, που (εμείς οι άνθρωποι) ονομάζουμε Πηγή, Πατέρα, Θεό, και χωρίς να διαχωρίζονται από Αυτή, εμφανίζονται όλα τα φαινόμενα της ύπαρξης, υποκειμενικές αντιλήψεις κι αντικειμενικές καταστάσεις. Για την Θεία Συνείδηση Υπάρχει Ενότητα Ύπαρξης, Ζωής. Κι όλα τα φαινόμενα γίνονται (από την πλευρά της Θείας Συνείδησης) αντιληπτά σαν κινήσεις της Μίας Ύπαρξης (κι όχι σαν ξεχωριστά φαινόμενα όπως τα συλλαμβάνουν συνειδήσεις σε μια κατώτερη κατάσταση αντίληψης, άγνοιας). Για την Θεία Συνείδηση Υπάρχει Μια Πραγματικότητα, που Βιώνει. Δεν υπάρχει διαχωρισμός ανάμεσα στην Πραγματικότητα και στην «Δημιουργία».

Αυτή η Θεία Συνείδηση που χαρακτηρίζεται σαν Θείος Νους είναι ένας Ωκεανός Θείας Αντίληψης, ένας Ωκεανός Θείας Ενέργειας, που εκδηλώνεται σαν Αντίληψη, σαν Νόηση (στην υπερβατική μορφή της, που δεν έχει καμία σχέση με την ανθρώπινη νοημοσύνη). Όταν Εντός Αυτής της Θείας Συνείδησης, του Ωκεανού της Νοημοσύνης, εκδηλώνεται Δραστηριότητα, Κίνηση, που γίνεται αντιληπτή σαν Αντίληψη με Ιδιότητες, δηλαδή με «περιεχόμενο», αυτό, από την πλευρά της Θείας Συνείδησης, συλλαμβάνεται σαν «κίνηση» του Θείου Ωκεανού της Αντίληψης, της Ενέργειας. Όμως η ίδια η Αντίληψη που αρχίζει να λειτουργεί με ιδιότητες (με «περιεχόμενο») συλλαμβάνει τον εαυτό της σαν κάτι «ξεχωριστό». Αυτά είναι μόνο αντιληπτικό φαινόμενο κι όχι πραγματικό. Αυτό δεν γίνεται από την Θεία Συνείδηση που Γνωρίζει και Βιώνει την Ενότητα (ότι Όλα Είναι Ένα) αλλά μόνο από την Αντίληψη που αρχίζει να «Διαχωρίζεται» (που νομίζει ότι διαχωρίζεται, που βιώνει την εμπειρία του ξεχωριστού, σαν μια αντιληπτική εμπειρία). Πως και γιατί «Γεννάται» στους Κόλπους του Θεού, Αυτή η Αντίληψη, που ενώ Είναι Ένα με τον Θεό, ταυτόχρονα «λειτουργεί» και σαν κάτι «ξεχωριστό» δεν γνωρίζουμε. Απλά Συμβαίνει.

Όταν η Αντίληψη αρχίζει να λειτουργεί, να «διαχωρίζεται» (σαν αντίληψη με ιδιότητες), στην αρχή (όπως το κατανοούμε εμείς) αντιλαμβάνεται απλά την Θεία Πραγματικότητα και Βιώνει (εξ’ αντανακλάσεως) την Ενοποιημένη Θεία Πραγματικότητα. Αλλά ήδη μέσα σε αυτή την Κατάσταση Ύπαρξης υπάρχει το Σπέρμα του Διαχωρισμού. Υπάρχει Κάτι που Αντιλαμβάνεται και κάτι που γίνεται αντιληπτό. Από εδώ πηγάζει ο διαχωρισμός σε Υποκείμενο, Αντικείμενο. Σε αυτή όμως την Ουράνια Κατάσταση Υποκείμενο και Αντικείμενο είναι ακόμα Ένα, μια Ουράνια Ενότητα, μια Φωτεινή Κατάσταση, αφού το Υποκείμενο είναι ταυτόχρονα Αντικείμενο.. Σιγά σιγά όμως αρχίζει η Διάκριση Υποκειμένου και Αντικειμένου. Το Υποκείμενο Νοιώθει το Αντικείμενο (δηλαδή τον Εαυτό του) σαν Χώρο, σαν κάτι αντικειμενικό. Επειδή όμως δεν υπάρχει ακόμα σαφής διαχωρισμός το Υποκείμενο νοιώθει να είναι Παντού  μέσα στον Χώρο.

Όταν το Υποκείμενο Περιορίζεται Τοπικά εμφανίζονται πολλά υποκείμενα που βιώνουν μια αυτοσυνειδησία, την αντίληψη μιας ξεχωριστής ύπαρξης. Όλα τα υποκείμενα που βιώνουν το φαινόμενο της Τοπικότητας του Υποκειμένου είναι μικρές εικόνες (περιορισμένες) του Μεγάλου Υποκειμένου. Κι όλα αυτά είναι αντιληπτικές καταστάσεις. Η αντίληψη της ύπαρξης από μια τοπική θέση είναι όμως τελείως διαφορετική. Το υποκείμενο νοιώθει να υπάρχει μέσα σε ένα αντικειμενικό κόσμο με ξεχωριστά αντικείμενα. Είναι ο Κόσμος της Σκιάς, οι κατώτεροι κόσμοι, ο νοητικός κόσμος, ο ψυχικός κόσμος, ο κόσμος της «ύλης», όπου το υποκείμενο βιώνει την ξεχωριστή ύπαρξη, την δυαδικότητα, την εμπειρία της ατομικής ζωής.

Όλα αυτά είναι αντιληπτικά φαινόμενα μόνο. Από την Άποψη της Θείας Συνείδησης υπάρχει μόνο Δραστηριότητα μέσα στην Ενοποιημένη Πραγματικότητα, Ύπαρξη, Ζωή. Από την άποψη όμως της Αντίληψης, που περιορίζεται όλο και πιο πολύ, του Υποκειμένου, των υποκειμένων (που είναι όλα αντιληπτικές καταστάσεις) αυτή η Πραγματικότητα γίνεται αντιληπτή διαφορετικά. Η διαφοροποίηση του Υποκειμένου (ο περιορισμός του) κι η εμπειρία του (δηλαδή η αντίληψη της αντικειμενικότητας του κόσμου, διαφορετική ανάλογα με το επίπεδο «εξέλιξης») είναι φαινόμενα ταυτόχρονα. Δηλαδή  την «στιγμή» που το Υποκείμενο γίνεται Τοπικό αναδύεται ο αντικειμενικός κόσμος του, σαν αντικειμενική κατάσταση. Κι έτσι συνέχεια. Όλα αυτά όμως για την Θεία Συνείδηση Συμβαίνουν Μέσα στην Μία Πραγματικότητα. Μόνο τα περιορισμένα όντα που βιώνουν μια περιορισμένη αντιληπτική κατάσταση έχουν την εμπειρία ότι ζουν ξεχωριστά σε κάποια αντικειμενική δημιουργία την οποία «ψηλαφίζουν» σαν κάτι ξεχωριστό, αντικειμενικό, πραγματικό.

…

Τα όντα, που δεν αποχωρίζονται ποτέ πραγματικά από την Πηγή τους, από τον Θείο Ωκεανό Αντίληψης, Ενέργειας, Ζωής, αλλά «αποχωρίζονται» μόνο αντιληπτικά, και βιώνουν αυτόν τον διαχωρισμό κι έχουν αυτή την εμπειρία των αντικειμενικών κόσμων, αργά ή γρήγορα συνειδητοποιούν (ή θα συνειδητοποιήσουν) ότι όλα αυτά είναι μόνο αντιληπτικά φαινόμενα, μετασχηματισμοί της Θείας Νοητικής Ενέργειας, που έχουν μόνο σχετική πραγματικότητα και δεν είναι ανεξάρτητες αντικειμενικές πραγματικότητες. Είναι δηλαδή πραγματικά μόνο σαν παροδικά φαινόμενα, υπάρχουν όσο εκδηλώνονται και μετά διαλύονται μέσα στον Ωκεανό της Θείας Ενέργειας. Το ότι εμείς (τα όντα), με την περιορισμένη αντίληψή μας τα νοιώθουμε όπως τα νοιώθουμε δεν σημαίνει ότι είναι έτσι, μια απόλυτη πραγματικότητα. Πιο πολύ μοιάζει με ονειρική κατάσταση. Κάποια στιγμή, όλα τα όντα, με την Περισυλλογή στον «Εαυτό» θα κατανοήσουν ότι δεν υπάρχει καμία διαφορά ανάμεσα στην δική τους ύπαρξη (την Πραγματική Ύπαρξή τους, στο Βάθος) και την Θεία Ύπαρξη. Αυτή την Οδό προς την Πλήρη Αφύπνιση δίδαξαν όλοι οι Σοφοί της Ανθρωπότητας. Αυτή την Οδό προς την Πηγή, προς τον Πατέρα μας, δίδαξε ο Ιησούς.

Η Εμπειρία της Επιστροφής (στην Πλήρη Κατανόηση) γίνεται αντιληπτή από τις περιορισμένες συνειδήσεις σαν Απελευθέρωση, σαν Συνειδητοποίηση του Θείου Βάθους της Ύπαρξης. Η Απελευθέρωση από τους κόσμους της Σκιάς είναι μονάχα απελευθέρωση από τους κατώτερους κόσμους. Αλλά και η Αληθινή Ζωή στους Ουρανούς δεν είναι παρά Ζωή μέσα σε μια «Ψεύτικη Δημιουργία». Το Ύστατο Βήμα είναι η Εγκατάλειψη κάθε ιδιότητας της Αντίληψης, κάθε «περιεχομένου» και η Διάλυση Μέσα στην Άβυσσο της Θείας Πραγματικότητας. Αν αυτό γίνεται αντιληπτό από το Υποκείμενο σαν μια Εκμηδένιση, είναι μόνο από την πλευρά του Υποκειμένου. Στην πραγματικότητα είναι η Μετάβαση στην Θεία Αντίληψη της Μιας Πραγματικότητας. Τελικά αυτό που διαλύεται είναι μόνο η αίσθηση του διαχωρισμού, η άγνοια. Την στιγμή που σαν Υποκείμενο νοιώθουμε να Εκμηδενιζόμαστε την ίδια στιγμή Αναγεννιόμαστε σαν Θεός. Δεν χάνουμε στην πραγματικότητα την Συνέχεια της Ύπαρξης. Απλά «Μεταμορφωνόμαστε» σε Αυτό που Είμαστε Πάντα.

…

Η Συνείδηση, ανάλογα με την Κατάσταση της έχει διαφορετική Εμπειρία της Πραγματικότητας. Υπάρχει όμως Μόνο Μία Πραγματικότητα. Όλες οι άλλες καταστάσεις είναι μονάχα αντιληπτικές καταστάσεις, ονειρικές καταστάσεις (με την έννοια του παροδικού φαινομένου κι όχι του ψεύτικου φαινομένου). Αλλά ακόμα και το πιο μεγάλο όνειρο κάποια στιγμή τελειώνει. Ακόμα κι η πιο μακριά νύχτα έχει το ξημέρωμά της. Κι έρχεται η Στιγμή που για καθένα που ζει μέσα στην άγνοια Ανατέλλει το Φως και Συνειδητοποιεί ότι Είναι Πάντα Εδώ, Μέσα στην Αιωνιότητα, Αυτός ο Ίδιος, Ένα με τον Θεό, Θεός Από Την Φύση Του, Θεός μέσα στην Πλήρη Κατανόησή του, του Ολοκληρωμένου Όντος, του Χωρίς Ιδιότητες, Πέρα από τον Χρόνο, Πέρα από τον Χώρο, Μέσα στην Άβυσσο, η Ίδια η Άβυσσος.