Saturday, April 27, 2024

Jesus The Teaching, the Law, the Commandment and man

Jesus: The Teaching, the Law, the Commandment and man

When Jesus says "I and the Father are one" (John: 10,30), or that he is in the Father's Bays, or that he came out of the Father to come into the world, when he speaks of Heaven and the world, the Above (from Above) and below, his kingdom (in the heavens) and the world, Light and darkness, or separates that of God from that of the world, obviously refers to situations (or experiences) not experienced by ordinary man. So, how can we understand (and not "interpret") the words of Jesus?

The ordinary man operating with the intellect (within duality and separation) objectifies everything (beings, situations, things). Unable to grasp that Jesus is speaking of Objective States of the Soul, he regards Jesus (who experiences Union with God) as a supernatural being and what he says beyond his own possibility (and experience). And so he builds a whole mythology around God, the Son of God, Heaven, the world and man, etc. But Christian mythology does not describe reality, it describes what people (theologians and ordinary Christians) imagine about reality .

But what is the truth? When Jesus says "I and the father are one" he is directly stating that he is "in" the Gulfs of the Father beyond Creation. But at the same time, this strange man (whose place of origin, his family and his life we know) is here, fully alive, with a body, in Creation, in front of his contemporaries. What exactly is going on? Jesus Experiences a Unique All-Inclusive Reality. It is both outside Creation and at the same time "operating" within it. Obviously for Jesus there is no outside and inside, he does not experience such divisions (because his Consciousness is not subject to such "limitations"). While He is Free from Creation at the same time He acts within phenomena. For him Reality is One, at the same time Transcendent and at the same time encompassing the phenomena. But for people who live "within Creation" there is a separation between Outside Creation and Within Creation (due to the "limitations" of their consciousness).

In fact (for Jesus), "entering" Creation and "exiting" Creation is treated as a "conscious event". There is only the Universal Reality of God and all that appears as phenomena exists and functions within the "Thought of God", as perceptual, conscious events, uncreated in reality, if we give the word creation a literal absolute meaning, as something that it "becomes" outside of God, outside of the Uncreated Essence, as a "created creation", separate from God. In fact, this is the perception of those who experience "separation" and objectify everything with their intellect. The "entry" into Creation is experienced by Jesus (and anyone who has a similar experience) not as a transition to some "objective" creation outside of God but as an "entry" into the "Thought of God", into the "Content" of His "Thought" . In other words, the "entrance" does not describe a real transition somewhere else (outside of God) but the "change" that takes place within the Consciousness to "receive", to "accept" into all of this as if it were real, objective and outside God. We mean to say, in simpler words, that all that appear as "phenomena" are but "perceptions", "experiences", "actions", "solid phenomena" that the ignorant consciousness of man (the "confused mind" of man) treats them as "objective". Speaking in modern language we describe entering a mental textured world, a virtual reality (which the limited minds of people are "convinced" to be real). In the same sense, the "exit" from Creation means the liberation of consciousness from the delusion that everything that happens is outside of God, somewhere else, in an "objective" world. The Uncreated and the built are not realities but experiences of Consciousness. In reality there is only the Divine Reality. It exists from its own, on its own. All so-called creation is but a "dream" (a relative reality). It is of great importance to "understand" all this. Because everything is found and done within God, then everything is "under control". In an objective creation outside of God, things become problematic and "salvation" is doubtful.

Certainly for Jesus to speak about what is really happening was very difficult. Jesus himself in his very important conversation with Nicodemus says "I have told you earthly things and you do not believe; how if I tell you heavenly things will you believe"? (John: 3, 12). There is so much that Jesus cannot communicate because people would not be able to understand. "I have told you many things, but you cannot bear them enough" (John: 16, 12). Even today it is very difficult for people to realize that all the Reality described by Jesus and John and the other mystics is the Reality that Happens Within us, Within the Soul, Within the Divine Essence, Within God. They think that all this, God, creation, worlds, events and experiences are "objective", somewhere out there, while all this is nothing but their own "interpretation" of what is happening.

…

Certainly, Jesus could not explain to the people what is really happening, what is all that is happening. Only indirectly could he show people what really is and by guiding them practically help them experience, themselves, reality, Divine Reality, True Life. In reality of course since we are talking about "One Reality", about "One Essence", Which ("falsely") is experienced as "many" there is no difference between the All and each separate being. But because people already feel "separated", trapped in duality, it is easier to talk to people "individually" and refer to them themselves, to their special presence in life, to what they themselves experience and can to assimilate, to understand. So, instead of talking about the Divine Essence, the Essence of the Soul in general (which is the same) we are talking about the Soul of everyone for what everyone feels they are, for what everyone experiences. In this way Jesus could, in his conversations, avoid abstract descriptions and theorizing and show directly, practically and in a natural way what man is, what he lives, what he can live, opening the Way to the Real Life.

What is man? this particular person? each of us? Apparently man himself is aware of himself as a Presence, as something that perceives, that is aware first of all of self and environment and then of everything that happens, of thought, feelings, activities, bodily experiences, "contacts" with the outside world. So, how can we or should we perceive ourselves? Obviously to really know something we have to have direct contact with it. The Presence must itself, within itself, directly feel what it is (and not indirectly, through the intellect or through information from outside). This direct contact with the self is a completely natural process and can be characterized as "insight" (the vision of the inner, the essence, directly and not the "vision" of an object). This special action where we turn inward, inwardly explores our very Essence. Thus, man perceives himself directly, of course, as a Presence (in theological language we call this Soul, in the language of psychology we call it Consciousness) and this Presence is here, "operating" in a body.

But what is man, after all? One can be self-aware in many ways, depending on how and to what depth one investigates one's own Presence, one's relationships with the body. When one turns inwards, enhancing the "Sense of Presence", one realizes that it is a Soul that is "connected" (in some way) to the body. When one is "typically present," absorbed in the outside, in external activity (in thought, in the senses, in the external world), one perceives oneself more as a "psycho-body" that is, as an entity that has some higher mental qualities but is in complete union with the body.

Jesus knew that all the states we experience are real, but the True State is the State of Complete Freedom that we experience when we rise to God, when we become One with God. In other words, the Essence, the Presence (the Soul, the Consciousness) can be Purely Spiritual, be Heavenly and Objective Essence (in relation to the false subject), or be soul and body connected. Jesus Himself defines the Nature of the Soul as Spiritual Substance, "Spirit", Spirit of Life, in his conversation with Nicodemus. "Truly I tell you, unless one is born of water and the Spirit, he cannot enter the kingdom of God. That which is born of the flesh is flesh, and that which is born of the Spirit is spirit; do not marvel that they said to you, behold you are born from above; the spirit breathes wherever it wants, and you hear its voice, but you do not see whence it comes and where it goes; so is he who is born of the Spirit".

…

After all, what is the Teaching of Jesus? What did he especially teach his brothers? in the wider circle? in the circle of 12? in the circle of 3? to John, his beloved brother? Jesus guided (personally each) the people who were close to him to realize what they really are (as Presence, Soul, Consciousness), how to free themselves from delusions or attachments to lower states, how to rise to the Real Nature of the Soul (expanding the inner awareness) and to Unite with the Father (as far as they were able to do so).

The Secret that Jesus was practically revealing, what anyone could do and see for himself, is that the Soul (What We Really Are) reveals itself as a "different" Essence, depending on the "content", depending on our action. When one is turned (or turned) down (out) the Soul is darkened by "connection" with the body and external activities. When one turns upward (inward) the Soul is freed by abandoning external activity and rises to its own Essence, which is Pure of content and in its ultimate state reflects the Divine Reality. In other words, Jesus was explaining to his brothers not only the secrets of prayer and the secret "alteration" of the Soul, but he was showing practically that Ascension to God, Union with God, Entry into the Divine Kingdom, is not a matter of knowledge or practice of prayer, is primarily a matter of moral action. He who regards God as the Precious (as in the parables) abandons everything and rises naturally to God. On the contrary, he who thinks that his life on earth is more important finds thousands of excuses to stay attached to the world. But as Jesus Himself said, whoever loses his life in the world will find the True Life and whoever gains life in the world has already lost the most important loss, he has lost his Soul.

We finally see that the Circle that Jesus had created it was not just a group of people discussing even religious or theological matters but a secret group of initiates who worked together, prayed the right way, experienced Contact with God and had experiences beyond the experiences of ordinary people. This Esoteric Tradition was continued by the most beloved brothers of Jesus, by word of mouth. The Gospels (even the Gospel of John which is considered the most internal gospel) simply allude to these very important internal matters and yet remain on an external level.

…

From all Jesus' teaching it appears that "That" we experience as God is the Unique Essence, the Absolute Reality, the True Life. The Soul experiences this Reality as Absolute Freedom, Absolute Unity, beyond all "separation", as an Invincible Power that dissolves every barrier, every "distinction", spreading the Light of One Reality everywhere. Every delusion, every illusory impression that there is a separate reality in the phenomena dissolves and everything is bathed in the Light of Divine Awareness. So, from the point of view of the Soul, that which expresses the very Essence of the Soul, the Action that leads to Freedom Within God, the Liberating Power that one can use to ascend to God is Love, the Action that frees from separations , the Spirit of Oneness, the Light of One Reality, the Life of One Essence. That is why the Evangelist defines God as Love. "Beloved, let us love one another, for love is from God, and everyone who loves is born of God and comes to know God; He who does not love does not know God, for God is love" (I John: 4, 7 -8).

The Commandment of Love (to which Jesus often refers in John) is the New Commandment that does not abolish the old commandment of the Law, to love God with all your might. "And you shall love the Lord your God with all your heart and with all your soul and with all your strength, (Deuteronomy: 6, 5). He "internalizes" it by turning it into Moral Responsibility. Behold, says Jesus, the Kingdom of Heaven is Here, Within You. You can turn inward and experience Direct Contact with God, or you can scatter out into the world and be consumed in external activities. And it is precisely this Moral Responsibility and Decision of each that He "judges" people, no one else.

…

Ultimately, however, man, all men, even when you bring them in front of their responsibilities, when you reveal to them that they themselves decide about their lives, about their "fate", even then they remain insensitive, blind and deaf. They look and do not see, they hear and do not understand. Who was troubled by the work and actions of Jesus? who saw who understood?

Ultimately, perhaps the history of humanity, on earth, as perceived from above, is completely different from what people know, from what people imagine, from what people understand And maybe all that people consider important and precious to have no value from the point of view of eternity. Real Life has nothing to do with what people live, what they experience. There is a secret evolution of humanity that remains unknown to humans. And Jesus, his Action and his True Church have nothing to do with what people know, what people say about him. This is their "fairy tale".

…

Ιησούς: Η Διδασκαλία, ο Νόμος, η Εντολή κι ο άνθρωπος

Όταν ο Ιησούς λέει "εγώ και ο πατήρ εν εσμέν" (Ιωάννης: 10,30), ή ότι είναι στους Κόλπους του Πατέρα, ή ότι εξήλθε από τον Πατέρα για να έρθει στο κόσμο, όταν μιλάει για τον Ουρανό και τον κόσμο, το Άνω (Άνωθεν) και το κάτω, το βασίλειο το δικό του (στους ουρανούς) και τον κόσμο, το Φως και το σκοτάδι, ή διαχωρίζει το εκ Θεού από το εκ του κόσμου, προφανώς αναφέρεται σε καταστάσεις (ή εμπειρίες) που δεν βιώνει ο συνηθισμένος άνθρωπος. Πως μπορούμε λοιπόν να κατανοήσουμε (κι όχι να "ερμηνεύσουμε) τα λόγια του Ιησού;

Ο συνηθισμένος άνθρωπος που λειτουργεί με την διανόηση (μέσα στην δυαδικότητα και τον διαχωρισμό) εξαντικειμενοποιεί τα πάντα (όντα, καταστάσεις, πράγματα). Αδυνατώντας να συλλάβει ότι ο Ιησούς μιλάει για Αντικειμενικές Καταστάσεις της Ψυχής, θεωρεί τον Ιησού (που βιώνει τη Ένωση με τον Θεό) σαν υπερφυσικό ον και όσα λέει έξω από τη δική του δυνατότητα (κι εμπειρία). Κι έτσι χτίζει μια ολόκληρη μυθολογία γύρω από τον Θεό, τον Υιό του Θεού, τον Ουρανό, τον κόσμο και τον άνθρωπο, κλπ. Αλλά η χριστιανική μυθολογία δεν περιγράφει την πραγματικότητα, περιγράφει όσα φαντάζονται οι άνθρωποι (θεολόγοι κι απλοί χριστιανοί) για την πραγματικότητα.

Ποια είναι όμως η αλήθεια; Όταν ο Ιησούς λέει "εγώ και ο πατήρ εν εσμέν" δηλώνει άμεσα ότι "βρίσκεται" στους Κόλπους του Πατέρα πέραν της Δημιουργίας. Ταυτόχρονα όμως αυτός ο παράξενος άνθρωπος (του οποίου γνωρίζουμε και τον τόπο καταγωγής, και τους δικούς του και την ζωή του) είναι εδώ, ολοζώντανος, με σώμα, μέσα στην Δημιουργία, μπροστά στους συγχρόνους του. Τι ακριβώς συμβαίνει; Ο Ιησούς Βιώνει μια Μοναδική Πραγματικότητα που τα Περιλαμβάνει όλα. Βρίσκεται ταυτόχρονα έξω από την Δημιουργία και παράλληλα "λειτουργεί" μέσα της. Προφανώς για τον Ιησού δεν υπάρχει έξω και μέσα, δεν βιώνει τέτοιους διαχωρισμούς (γιατί η Συνείδησή του δεν υπόκειται σε τέτοιους "περιορισμούς"). Ενώ Είναι Ελεύθερος από την Δημιουργία ταυτόχρονα ενεργεί μέσα στα φαινόμενα. Για αυτόν η Πραγματικότητα είναι Ενιαία, ταυτόχρονα Υπερβατική και ταυτόχρονα περιλαμβάνουσα τα φαινόμενα. Για τους ανθρώπους όμως που ζουν "μέσα στην Δημιουργία" υπάρχει διαχωρισμός ανάμεσα στο Εκτός της Δημιουργίας και εντός της Δημιουργίας (λόγω των "περιορισμών" της συνείδησής τους).

Στη πραγματικότητα (για τον Ιησού) η "είσοδος" στην Δημιουργία και η "έξοδος" από την Δημιουργία αντιμετωπίζεται σαν "συνειδησιακό γεγονός". Δεν υπάρχει παρά μονάχα η Παγκόσμια Πραγματικότητα του Θεού κι όλα αυτά που εμφανίζονται σαν φαινόμενα υπάρχουν και λειτουργούν μέσα στη "Σκέψη του Θεού", σαν αντιληπτικά, συνειδησιακά γεγονότα, αδημιούργητα στην πραγματικότητα, αν δώσουμε στην λέξη δημιουργία ένα κυριολεκτικό απόλυτο νόημα, σαν κάτι που "γίνεται" έξω από τον Θεό, έξω από την Άκτιστη Ουσία, σαν "κτιστή δημιουργία", ξεχωριστή από τον Θεό. Στην πραγματικότητα αυτή την αντίληψη έχουν όσοι βιώνουν τον "διαχωρισμό" και με την διανόησή τους εξαντικειμενοποιούν τα πάντα. Η "είσοδος" στην Δημιουργία βιώνεται από τον Ιησού (κι όποιον έχει ανάλογη εμπειρία) όχι σαν μετάβαση σε κάποια "αντικειμενική" εκτός του Θεού Δημιουργία αλλά σαν "είσοδος" στην "Σκέψη του Θεού", στο "Περιεχόμενο" της "Σκέψης" Του. Με άλλα λόγια η "είσοδος" δεν περιγράφει μια πραγματική μετάβαση κάπου αλλού (εκτός Θεού) αλλά την "μεταβολή" που γίνεται μέσα στην Συνείδηση για να "δεχθεί", να "αποδεχθεί" μέσα σε όλα αυτά σαν να είναι πραγματικά, αντικειμενικά κι εκτός Θεού. Θέλουμε να πούμε, με πιο απλά λόγια ότι όλα όσα εμφανίζονται σαν "φαινόμενα" δεν είναι παρά "αντιλήψεις", "εμπειρίες", "ενέργειες", "συμπαγή φαινόμενα" που η αγνοούσα συνείδηση του ανθρώπου (ο "συγχυσμένος νους" του ανθρώπου) τα αντιμετωπίζει σαν "αντικειμενικά". Μιλώντας στην σύγχρονη γλώσσα περιγράφουμε την είσοδο σε ένα νοητικής υφής κόσμο, σε μια εικονική πραγματικότητα (που ο περιορισμένος νους των ανθρώπων "πείθεται" ότι είναι αληθινά). Με το ίδιο νόημα η "έξοδος" από τη Δημιουργία σημαίνει την απαλλαγή της συνείδησης από τη αυταπάτη ότι όλα αυτά που συμβαίνουν είναι έξω από τον Θεό, κάπου αλλού, σε ένα "αντικειμενικό" κόσμο. Το Άκτιστο και το κτιστό δεν είναι πραγματικότητες αλλά εμπειρίες της Συνείδησης. Στη πραγματικότητα υπάρχει μόνο η Θεία Πραγματικότητα. Υπάρχει από Μόνη της, Μόνη της. Όλα η δήθεν δημιουργία δεν είναι παρά ένα "όνειρο" (μια σχετική πραγματικότητα). Έχει τεράστια σημασία να το "κατανοήσουμε" όλο αυτό. Γιατί α όλα βρίσκονται και γίνονται Εντός του Θεού τότε όλα είναι "υπό Έλεγχο". Σε μια αντικειμενική εκτός του Θεού δημιουργία τα πράγματα γίνονται προβληματικά κι η "σωτηρία" είναι αμφίβολη.

Ασφαλώς το να μιλά ο Ιησούς για όσα συμβαίνουν πραγματικά ήταν πολύ δύσκολο. Ο ίδιος ο Ιησούς στην πολύ σημαντική του συνομιλία με τον Νικόδημο λέει "ει τα επίγεια είπον υμίν και ου πιστεύετε, πως εάν είπω υμίν τα επουράνια πιστεύσετε"; (Ιωάννης: 3, 12). Υπάρχουν πάρα πολλά που ο Ιησούς δεν μπορεί να κοινοποιήσει γιατί οι άνθρωποι δεν θα μπορούσαν να κατανοήσουν. "Έτι πολλά έχω λέγειν υμίν, αλλ' ου δύνασθε βαστάζειν άρτι" (Ιωάννης: 16, 12). Ακόμα και σήμερα είναι πολύ δύσκολο οι άνθρωποι να συνειδητοποιήσουν ότι όλη η Πραγματικότητα που περιγράφει ο Ιησούς κι ο Ιωάννης κι οι άλλοι μυστικοί είναι η Πραγματικότητα που Συμβαίνει Μέσα μας, Μέσα στη Ψυχή, Μέσα στην Θεία Ουσία, Μέσα στον Θεό. Νομίζουν ότι όλα αυτά, Θεός, δημιουργία, κόσμοι, γεγονότα κι εμπειρίες είναι "αντικειμενικά", κάπου έξω, ενώ όλα αυτά δεν είναι παρά η δική τους "ερμηνεία" για όσα συμβαίνουν.

…

Ασφαλώς ο Ιησούς δεν θα μπορούσε να εξηγήσει στους ανθρώπους το τι πραγματικά συμβαίνει, τι είναι όλα αυτά που συμβαίνουν. Μονάχα έμμεσα θα μπορούσε να δείξει στους ανθρώπους αυτό που είναι πραγματικά και καθοδηγώντας τους πρακτικά να τους βοηθήσει να βιώσουν, αυτοί οι ίδιοι, τη πραγματικότητα, την Θεία Πραγματικότητα, την Αληθινή Ζωή. Στη πραγματικότητα βέβαια επειδή μιλάμε για "Μία Πραγματικότητα", για "Μία Ουσία", η Οποία ("ψευδώς") βιώνεται σαν "πολλά" δεν υπάρχει καμιά διαφορά ανάμεσα στο Όλο και το καθένα ξεχωριστό ον. Επειδή όμως οι άνθρωποι νοιώθουν ήδη "διαχωρισμένοι", εγκλωβισμένοι μέσα στην δυαδικότητα, είναι πιο εύκολο να μιλήσεις στους ανθρώπους "ατομικά" και να αναφερθείς σε αυτούς τους ίδιους, στην ιδιαίτερη παρουσία τους μέσα στην ζωή, σε αυτό που οι ίδιοι βιώνουν και μπορούν να αφομοιώσουν, να κατανοήσουν. Έτσι αντί να μιλάμε για την Θεία Ουσία, την Ουσία της Ψυχής γενικά (που είναι το ίδιο) μιλάμε για την Ψυχή του καθενός για αυτό που ο καθένας νοιώθει ότι είναι, για αυτό που ο καθένας βιώνει. Με αυτόν τον τρόπο ο Ιησούς μπορούσε, στις συνομιλίες του, να αποφύγει τις αφηρημένες περιγραφές και τις θεωριτικολογίες και να δείξει άμεσα, πρακτικά και με φυσικό τρόπο αυτό που είναι ο άνθρωπος, αυτό που ζει, αυτό που μπορεί να ζήσει, ανοίγοντας τη Οδό προς τη Αληθινή Ζωή.

Τι είναι ο άνθρωπος; ο συγκεκριμένος άνθρωπος; ο καθένας μας; Προφανώς ο ίδιος ο άνθρωπος συνειδητοποιεί τον εαυτό του σαν Παρουσία, σαν κάτι που αντιλαμβάνεται, που έχει επίγνωση καταρχήν του εαυτού και του περιβάλλοντος και μετά όλων όσων συμβαίνουν, της σκέψης, των συναισθημάτων, των δραστηριοτήτων, των σωματικών εμπειριών, των "επαφών" με τον εξωτερικό κόσμο. Έτσι, πως μπορούμε ή πως πρέπει να αντιλαμβανόμαστε τον εαυτό μας; Προφανώς για να γνωρίσουμε κάτι πραγματικά πρέπει να έχουμε άμεση επαφή μαζί του. Η Παρουσία πρέπει αυτή η ίδια, μέσα της, να νοιώσει άμεσα αυτό που είναι (κι όχι έμμεσα, μέσω της διανόησης ή μέσω πληροφοριών από έξω). Αυτή η άμεση επαφή με τον εαυτό είναι μια τελείως φυσική διεργασία και μπορεί να χαρακτηριστεί σαν "ενόραση" (η όραση του έσω, της ουσίας, άμεσα κι όχι η "όραση" ενός αντικειμένου). Αυτή η ειδική δράση όπου στρεφόμαστε έσω, στον εαυτό διερευνά την ίδια την Ουσία μας. Έτσι ο άνθρωπος αντιλαμβάνεται άμεσα, φυσικά, τον εαυτό του σαν Παρουσία (στη θεολογική γλώσσα αυτό το ονομάζουμε Ψυχή, στη γλώσσα της ψυχολογίας το ονομάζουμε Συνείδηση) κι αυτή η Παρουσία είναι εδώ, "λειτουργεί" μέσα σε ένα σώμα.

Τελικά όμως τι είναι ο άνθρωπος; Κάποιος μπορεί να έχει επίγνωση του εαυτού του με πολλούς τρόπους, ανάλογα με το πως και σε τι βάθος ερευνά τη ίδια τη Παρουσία του, τις σχέσεις με το σώμα. Όταν κάποιος στρέφεται έσω, ενισχύοντας την "Αίσθηση της Παρουσίας", αντιλαμβάνεται ότι είναι Ψυχή που "συνδέεται" (με κάποιο τρόπο) με το σώμα. Όταν κάποιος είναι "τυπικά παρών", απορροφημένος στο έξω, στη εξωτερική δραστηριότητα (στη σκέψη, στις αισθήσεις, στον εξωτερικό κόσμο) αντιλαμβάνεται περισσότερο τον εαυτό σαν "ψυχόσωμα", δηλαδή σαν οντότητα που έχει κάποιες ανώτερες ψυχικές ιδιότητες αλλά είναι σε πλήρη ένωση με το σώμα.

Ο Ιησούς γνώριζε ότι όλες οι καταστάσεις που βιώνουμε είναι πραγματικές αλλά η Αληθινή Κατάσταση είναι η Κατάσταση της Πλήρους Ελευθερίας που βιώνουμε όταν ανυψωνόμαστε ως τον Θεό, όταν γινόμαστε Ένα με τον Θεό. Με άλλα λόγια η Ουσία, η Παρουσία (Η Ψυχή, η Συνείδηση) μπορεί να είναι Καθαρά Πνευματική, να είναι Ουράνια και Αντικειμενική Ουσία(σε σχέση με το ψευδές υποκείμενο), ή να είναι ψυχή και σώμα συνδεδεμένα. Ο Ίδιος ο Ιησούς ορίζει τη Φύση της Ψυχής σαν Πνευματική Ουσία, "Πνεύμα", Πνεύμα Ζωής, στην συζήτησή του με τον Νικόδημο. "Αμὴν αμὴν λέγω σοι, εὰν μη τις γεννηθεί εξ ύδατος και Πνεύματος, ου δύναται εισελθείν εις την βασιλείαν τυῦ Θεοῦ. το γεγεννημένον εκ της σαρκὸς σάρξ ἐστι, και το γεγεννημένον εκ του Πνεύματος πνεύμά ἐστι. μη θαυμάσεις ότι είπόν σοι, δει υμάς γεννηθήναι άνωθεν. το πνεύμα όπου θέλει πνει, και την φωνὴν αυτού ακούεις, αλλ' ουκ οίδας πόθεν έρχεται και που υπάγει· ούτως εστὶ πας ο γεγεννημένος εκ του Πνεύματος".

…

Τελικά ποια είναι η Διδασκαλία του Ιησού; Τι δίδασκε ιδιαίτερα στους αδελφούς του; στον ευρύτερο κύκλο; στον κύκλο των 12; στον κύκλο των 3; στον Ιωάννη, τον αγαπημένο του αδελφό; Ο Ιησούς καθοδηγούσε (προσωπικά τον καθένα) τους ανθρώπους που ήταν κοντά του να αντιληφθούν τι είναι πραγματικά (σαν Παρουσία, Ψυχή, Συνείδηση), πως να απελευθερωθούν από αυταπάτες ή προσκολλήσεις σε κατώτερες καταστάσεις, πως να ανυψωθούν στην Πραγματική Φύση της Ψυχής (διευρύνοντας τη εσωτερική επίγνωση) και να Ενωθούν με τον Πατέρα (στον βαθμό που μπορούσαν να το κάνουν.

Το Μυστικό που αποκάλυπτε πρακτικά ο Ιησούς, αυτό που μπορούσε ο καθένας να κάνει και να διαπιστώσει, αυτός ο ίδιος ότι συμβαίνει, είναι ότι η Ψυχή (Αυτό που Είμαστε Πραγματικά) αποκαλύπτεται σαν μια Ουσία "διαφορετική", ανάλογα με το "περιεχόμενο", ανάλογα με την δράση μας. Όταν κάποιος είναι στραμμένος (ή στρέφεται) κάτω (έξω) η Ψυχή σκοτεινιάζει από την "σύνδεση" με το σώμα και τις εξωτερικές δραστηριότητες. Όταν κάποιος στρέφεται άνω (έσω) η Ψυχή απελευθερώνεται εγκαταλείποντας την εξωτερική δραστηριότητα κι ανυψώνεται στην Ίδια την Ουσία της, που είναι Καθαρή από περιεχόμενο και στη ύστατη κατάστασή της αντανακλά την Θεία Πραγματικότητα. Με άλλα λόγια ο Ιησούς εξηγούσε στους αδελφούς του όχι μόνο τα μυστικά της προσευχής και την μυστική "αλλοίωση" της Ψυχής αλλά έδειχνε πρακτικά ότι η Ανύψωση στο Θεό, η Ένωση με τον Θεό, η Είσοδος στο Θείο Βασίλειο, δεν είναι θέμα γνώσης ή πρακτικής εξάσκησης της προσευχής, είναι κυρίως θέμα ηθικής δράσης. Αυτός που θεωρεί τον Θεό σαν το Πολύτιμο (όπως στις παραβολές) εγκαταλείπει τα πάντα κι ανυψώνεται φυσικά προς τον Θεό. Αντίθετα αυτός που νομίζει ότι η ζωή του στην γη είναι πιο σημαντική βρίσκει χιλιάδες δικαιολογίες για να μένει προσκολλημένος στον κόσμο. Αλλά όπως είπε ο Ίδιος ο Ιησούς όποιος χάσει τη ζωή του στον κόσμο θα βρει τη Αληθινή Ζωή κι όποιος κερδίσει την ζωή στον κόσμο έχει ήδη τη σημαντικότερη απώλεια, έχει χάσει την Ψυχή του.

Βλέπουμε τελικά πως ο Κύκλος που είχε δημιουργήσει ο Ιησού δεν ήταν απλά μια ομάδα ανθρώπων που συζητούσε έστω θρησκευτικά ή θεολογικά θέματα αλλά μια μυστική ομάδα μυημένων που εργάζονταν μαζί, προσεύχονταν με τον ορθό τρόπο, βίωναν την Επαφή με τον Θεό κι είχαν εμπειρίες πέρα από τις εμπειρίες των συνηθισμένων ανθρώπων. Αυτή η Εσωτερική Παράδοση συνεχίστηκε από τους πιο αγαπημένους αδελφούς του Ιησού, από στόμα σε στόμα. Τα Ευαγγέλια (ακόμα και το Ευαγγέλιο του Ιωάννη που θεωρείται το πιο εσωτερικό ευαγγέλιο) απλά κάνουν νύξεις για αυτά τα πολύ σημαντικά εσωτερικά θέματα και πάντως παραμένουν σε ένα επίπεδο εξωτερικό.

…

Από όλη τη διδασκαλία του Ιησού φαίνεται ότι "Αυτό" που βιώνουμε σαν Θεό είναι η Μοναδική Ουσία, η Απόλυτη Πραγματικότητα, η Αληθινή Ζωή. Η Ψυχή βιώνει αυτήν την Πραγματικότητα σαν Απόλυτη Ελευθερία, Απόλυτη Ενότητα, πέρα από κάθε "διαχωρισμό", σαν μια Δύναμη Ακατανίκητη που διαλύει κάθε εμπόδιο, κάθε "διάκριση", σκορπίζοντας το Φως της Μιας Πραγματικότητας παντού. Κάθε αυταπάτη, κάθε απατηλή εντύπωση ότι υπάρχει μια ξεχωριστή πραγματικότητα στα φαινόμενα διαλύεται κι όλα λούζονται στο Φως της Θείας Επίγνωσης. Έτσι από την άποψη της Ψυχής, αυτό που εκφράζει τη ίδια την Ουσία της Ψυχής, η Δράση που οδηγεί στην Ελευθερία Μέσα στον Θεό, η Απελευθερωτική Δύναμη που μπορεί κάποιος να χρησιμοποιήσει για να ανυψωθεί στον Θεό είναι η Αγάπη, η Δράση που ελευθερώνει από διαχωρισμούς, το Πνεύμα της Ενότητας, το Φως της Μιας Πραγματικότητας, η Ζωή της Μιας Ουσίας. Για αυτό ο Ευαγγελιστής ορίζει τον Θεό σαν Αγάπη. "Αγαπητοί, αγαπῶμεν αλλήλους, ότι η αγάπη εκ του Θεού έστι, και πας ο αγαπών εκ του Θεού γεγέννηται και γινώσκει τον Θεόν. ο μη αγαπών ουκ έγνω τον Θεόν, ότι ο Θεὸς αγάπη εστίν", (Α' Ιωάννου: 4, 7-8).

Η Εντολή της Αγάπης (στην οποία ο Ιησούς αναφέρεται συχνά μέσα στον Ιωάννη) είναι η Νέα Εντολή που δεν καταργεί την παλιά εντολή του Νόμου, να αγαπάς τον Θεό με όλες σου τις δυνάμεις. "Και θέλεις αγαπά Κύριον τον Θεόν σου εξ όλης της καρδίας σου και εξ όλης της ψυχής σου και εξ όλης της δυνάμεώς σου, (Δευτερονόμιο: 6, 5). Την "εσωτερικοποιεί" μεταβάλλοντάς την σε Ηθική Ευθύνη. Ιδού, λέει ο Ιησούς, η Βασιλεία των Ουρανών είναι Εδώ, Μέσα σας. Μπορείτε να στραφείτε έσω και να βιώσετε τη Άμεση Επαφή με τον Θεό ή μπορείτε να σκορπίζεστε έξω στον κόσμο και να καταναλώνεστε σε εξωτερικές δραστηριότητες. Κι είναι ακριβώς αυτή η Ηθική Ευθύνη κι η Απόφαση του καθενός που "κρίνει" τους ανθρώπους, κανένας άλλος.

…

Τελικά όμως ο άνθρωπος, όλοι οι άνθρωποι, ακόμα κι όταν τους φέρνεις μπροστά στις ευθύνες τους, όταν τους αποκαλύπτεις ότι αυτοί οι ίδιοι αποφασίζουν για την ζωή τους, για τη "μοίρα" τους, ακόμα και τότε παραμένουν αναίσθητοι, τυφλοί και κουφοί. Κοιτάζουν και δεν βλέπουν, ακούνε και δεν κατανοούν. Ποιος προβληματίστηκε από το έργο και τις πράξεις του Ιησού; ποιος είδε; ποιος κατανόησε;

Τελικά ίσως η ιστορία της ανθρωπότητας, στη γη, έτσι όπως γίνεται αντιληπτή από ψηλά να είναι τελείως διαφορετική από αυτό που γνωρίζουν οι άνθρωποι, από αυτό που φαντάζονται οι άνθρωποι, από αυτό που κατανοούν οι άνθρωποι Κι ίσως όλα αυτά που οι άνθρωποι θεωρούν σημαντικά και πολύτιμα να μην έχουν καμιά αξία από τη άποψη της αιωνιότητας. Η Αληθινή Ζωή δεν έχει καμία σχέση με όσα ζουν, όσα βιώνουν όσα έχουν εμπειρία οι άνθρωποι. Υπάρχει μια μυστική εξέλιξη της ανθρωπότητας που παραμένει άγνωστη στους ανθρώπους. Κι ο Ιησούς, η Δράση του κι η Αληθινή Εκκλησία του δεν έχει καμία σχέση με όσα γνωρίζουν οι άνθρωποι, όσα λένε οι άνθρωποι για αυτόν. Αυτό είναι το δικό τους "παραμύθι".

Monday, 20 October, 2025

16. The Sacred Ground: A Journey to Objective Reality

Introduction: The Whisper of the Absolute

In the beginning, before thought crystallized into word, before consciousness fragmented into the illusion of separation, there existed—and exists still—a Reality so vast, so complete, that it contains within itself all that was, is, and shall ever be. This Reality does not wait for recognition; it does not depend upon the small flame of individual awareness to validate its presence. Like the ocean that remains whole regardless of whether a single wave perceives itself as separate, this Objective Reality stands as the eternal foundation, the silent witness, the unchanging ground upon which the dance of existence unfolds.

The mystics of old, dwelling in caves and deserts, in forests and mountaintops, spoke of this Reality in hushed tones, as one speaks of a lover too beautiful for ordinary language. They called it by many names—the Tao that cannot be spoken, the Brahman beyond attributes, the Divine Ground, the Absolute. Yet all these names were but fingers pointing at the moon, never the moon itself. For how can the finite contain the infinite? How can the droplet describe the ocean while still believing itself separate from the sea?

This is the sacred mystery that lies at the heart of all genuine spiritual seeking: that what we search for is not distant but intimate, not absent but ever-present, not to be achieved but to be recognized. The journey of awakening is not a journey toward something new, but a return to what has always been—a remembrance of our true nature, a dissolution of the veil that separates the seemingly individual self from the vast Unity that is its source and substance.

The Illusion of Separation: The Dream of the Isolated Self

Within this all-encompassing Unity, there arises a curious phenomenon: the appearance of separate consciousness, the birth of what mystics call the ego or the false self. Like a wave that forgets it is ocean, like a ray of light that believes itself independent of the sun, the individual consciousness emerges and, in its emergence, falls into a profound forgetfulness. It looks out at the world and sees objects separate from itself. It experiences thoughts and emotions as "mine," sensations and perceptions as belonging to a distinct entity separate from all else.

This is the great illusion, the fundamental ignorance that spiritual traditions across the ages have sought to dispel. The separate self is like a character in a dream who believes the dream world to be the only reality, who has forgotten the dreamer. It is like the actor who becomes so absorbed in the role that he forgets his true identity beyond the stage. The consciousness that perceives itself as isolated, as a subject confronting objects, as a separate island of awareness in a vast impersonal universe—this consciousness dwells in darkness, cut off from the light of its own true nature.

Yet this illusion, painful as it may be, serves a purpose in the grand mystery of existence. For without the sense of separation, how could there be the ecstasy of reunion? Without the forgetting, how could there be the bliss of remembrance? The spiritual path is not a creation of something new but a uncovering of what has always been present—like removing clouds to reveal the sun that never stopped shining, like wiping dust from a mirror to restore its natural clarity.

The small self, dwelling in its narrow perception, experiences suffering precisely because it has severed itself—in perception only, never in reality—from its Source. It seeks completion in external things: in possessions, in relationships, in achievements, in pleasures. Yet no accumulation of external objects can fill the void, for the void itself is not real—it is only the shadow cast by forgetfulness, the darkness that exists only through ignorance of the light.

The Ground of Being: Where Subject and Object Dissolve

Objective Reality—this phrase itself carries within it a paradox that language can barely contain. For what is objective is usually understood as that which exists independent of the subject, separate from the observer. Yet the Reality of which the mystics speak is not merely objective in this limited sense. It is rather the Ground from which both subject and object arise, the Unity that precedes and transcends the apparent duality of perceiver and perceived.

Imagine a vast ocean, still and infinite, stretching beyond all horizons. Within this ocean, waves arise—not separate from the ocean but as temporary expressions of its nature. Each wave might, in its brief existence, believe itself to be an independent entity. It might say, "I am here, and the ocean is there, external to me." Yet from a higher perspective, there is no true separation—there is only ocean, expressing itself in the form of waves. The wave is not other than the ocean; it is the ocean itself, dancing.

So too with Objective Reality and the individual consciousness. What we call the self, the ego, the separate consciousness—this is not truly separate from the Objective Reality that is its ground. It is rather a temporary arising within that Reality, a particular expression of the infinite possibilities contained within the Absolute. The perception of separation is real as an experience, but false as a metaphysical truth. It is like the rope that appears to be a snake in dim light—the experience of fear is genuine, but the snake itself is illusory.

This Objective Reality is not cold or distant, despite the somewhat impersonal sound of the name. It is rather the most intimate presence imaginable—closer to us than our own breath, nearer than our own thoughts. It is the space in which thoughts arise and subside, the awareness within which all experiences appear and disappear. It is the screen upon which the movie of life plays, itself unchanged by the dramas and comedies that flicker across its surface.

The mystics speak of this Reality as transcendent—beyond all qualities, all attributes, all descriptions. Yet it is also immanent—present within every atom, every moment, every sensation. It is the "within" of all things and simultaneously the "beyond" of all things. Like the silence that contains all sounds, like the emptiness that allows all forms to exist, this Reality is both nothing and everything, neither this nor that, yet the ground of all "this" and "that."

The Path of Return: Awakening to What Has Always Been

Enlightenment, that most sacred of spiritual goals, is often misunderstood as the attainment of some special state, the acquisition of supernatural powers, the achievement of perpetual bliss. Yet the true illumination, the authentic awakening, is far simpler and far more profound than such descriptions suggest. It is nothing other than the recognition of what has always been true—the dissolution of the illusion of separation and the direct realization that the individual self is not, and has never been, separate from Objective Reality.

This is what the great traditions call by various names: moksha in Hinduism, nirvana in Buddhism, fana in Sufism, union with God in Christian mysticism, enlightenment in Zen. The names differ, the cultural expressions vary, the practices and paths show remarkable diversity—yet at the heart of all genuine spiritual realization lies this single recognition: that the separate self is an illusion, and that our true nature is nothing other than the infinite Reality itself.

The path to this realization is not a journey in space, for we are already at the destination. It is not a journey in time, for the Reality we seek is eternally present. It is rather a shift in perception, a transformation of understanding, a lifting of the veil that obscures our vision. It is like the moment when the eye adjusts to light after long darkness, or when a complex pattern suddenly resolves into clarity after being seen correctly for the first time.

This awakening often comes with a profound sense of coming home, of finding what was always sought, of recognizing what was always present but unnoticed. The mystic who achieves this realization does not become something other than what he was; rather, he sees through the false identification with the limited self and recognizes his true nature as infinite consciousness, as the Absolute itself expressing through a particular form.

Yet this realization, though simple in essence, is often preceded by years or lifetimes of spiritual practice, of meditation, of prayer, of self-inquiry. For the illusion of separation is deeply rooted, reinforced by countless habitual patterns of thought and perception. The false self does not surrender easily; it clings to its apparent existence with tremendous force. The spiritual path, then, becomes a process of gradually loosening this grip, of questioning the assumptions that support the illusion, of cultivating the awareness that can see through the dream.

The Universal Language: Beyond Cultural Boundaries

Throughout human history, in every culture and every era, there have been those who pierced the veil and realized the truth of Objective Reality. They appeared in ancient India as rishis and sages, in China as Taoist masters, in Greece as philosophers, in the Middle East as prophets and Sufis, in medieval Europe as Christian mystics, in Tibet as enlightened lamas. Though their languages differed, though their cultural contexts varied widely, though the symbols and concepts they used to express their realization were shaped by their particular traditions—at the deepest level, they all spoke of the same essential truth.

This is because Objective Reality itself is universal, not bound by culture or tradition. The sun shines equally on all lands; the ocean is the same whether approached from the eastern shore or the western. So too, the fundamental Reality that underlies existence does not change according to whether it is approached through Buddhist meditation, Hindu devotion, Christian contemplation, or Islamic surrender. The taste of water is the same regardless of the vessel that contains it.

Yet here arises a profound need in our contemporary world—a world where ancient barriers between cultures have fallen, where traditions that once existed in isolation now encounter one another, where a Buddhist can study Christian mysticism and a Christian can practice Zen meditation. There is a need for what might be called an Objective Religion—not a new dogma to compete with existing traditions, but a unified understanding that can honor the particular expressions while recognizing the universal truth they all point toward.

This Objective Religion would not seek to replace the existing traditions but to reveal their common ground. It would be like a clear light that illuminates all colors while belonging exclusively to none. It would recognize that the various paths up the mountain may differ in their terrain and their landmarks, but they all lead to the same summit. It would honor the poetry of Rumi and the paradoxes of Zen, the devotion of Bhakti yoga and the contemplation of Christian mystics, as different languages speaking the same essential truth.

Such a universal approach requires courage—the courage to look beyond the familiar and the comfortable, to question inherited assumptions, to compare and correlate the expressions of truth found in different traditions. It requires intellectual humility, recognizing that no single tradition has a monopoly on truth, that the Reality we seek transcends all formulations even while it may be approached through any authentic spiritual path.

Yet it also requires discernment, for not all that claims to be spiritual is genuinely so. The Objective Religion must be grounded in direct experience, in the actual realization of Reality, not merely in beliefs or concepts. It must distinguish between the finger pointing at the moon and the moon itself, between the map and the territory, between descriptions of enlightenment and enlightenment itself.

The Redefinition: New Language for Ancient Truth

To establish this unified understanding, there is a need to reexamine and redefine the fundamental terms of spiritual discourse. What do we mean by "God"? What is the "soul"? What is "consciousness"? These words carry heavy baggage from centuries of theological debate and philosophical speculation. They mean different things in different traditions, and often their meanings have become obscured by layers of interpretation and misinterpretation.

In the light of Objective Reality, these terms can be understood anew. God is not a being separate from creation, an anthropomorphic deity dwelling in heaven, but rather the Absolute itself—the infinite Reality that is both transcendent and immanent, both beyond all things and the very essence of all things. The soul is not a separate entity housed temporarily in the body, but rather the individualized expression of the universal consciousness, like a wave that is not separate from the ocean yet has its own temporary form.

Consciousness, in this understanding, is not merely the biological function of a brain, not simply the awareness that arises from neural activity. It is rather the fundamental nature of Reality itself—not consciousness as the limited awareness of the ego, but Consciousness as the infinite awareness that is the ground of all existence. This is what the Vedantic tradition calls Sat-Chit-Ananda—Being-Consciousness-Bliss, the three aspects of the one Reality.

The intellect, in this framework, is not the highest faculty of human existence but rather a tool—useful within its proper domain but incapable of grasping the ultimate truth directly. For the Absolute cannot be comprehended by thought, cannot be captured in concepts. It must be realized through direct experience, through what the mystics call gnosis or spiritual knowledge, which is not intellectual understanding but immediate recognition.

This redefinition is not merely an academic exercise, not simply playing with words. It is essential for clear communication about spiritual matters in an age where ancient traditions encounter modern science, where Eastern wisdom meets Western philosophy, where seekers draw from multiple sources in their spiritual quest. Without a common language, or at least a clear understanding of how different languages point to the same realities, confusion and misunderstanding are inevitable.

The Living Practice: Approaching the Real

Yet all philosophy, all theology, all concepts and definitions remain merely intellectual unless they are grounded in living practice, in the actual approach to Reality. The Objective Religion is not a collection of beliefs to be accepted but a path to be walked, an experience to be lived, a reality to be realized. It calls for investigation—not blind faith, but neither the skeptical rejection that refuses to explore.

This investigation takes many forms, yet all genuine spiritual practice shares certain essential elements. There must be a turning inward, a shift of attention from the external world of objects to the internal ground of awareness. There must be a questioning of assumed identities, a willingness to examine who or what we truly are beneath the layers of conditioning and habit. There must be a cultivation of presence, an ability to rest in the immediate reality of this moment rather than being lost in thoughts of past and future.

Meditation, in its many forms, is a central practice for this investigation. Whether it is the silent sitting of Zen, the mantra repetition of Hindu traditions, the contemplative prayer of Christian mystics, or the awareness practices of Buddhist mindfulness—all these methods serve to quiet the restless mind, to create the space in which the deeper Reality can be recognized. They are like clearing away debris from a spring so that the pure water can flow freely.

Yet practice is not separate from life itself. The investigation of Reality is not confined to formal meditation sessions but extends into every moment of daily existence. Each interaction, each challenge, each joy and sorrow becomes an opportunity for awakening. The market place becomes a monastery; the workplace becomes a temple; relationships become a mirror in which we can see our attachments and identifications clearly.

The approach to Reality requires patience, for the dissolution of deeply rooted illusions does not happen overnight. It requires persistence, for the mind naturally returns to its habitual patterns and must be gently but firmly redirected again and again. It requires surrender, for ultimately the small self must release its grip and allow itself to dissolve into the vast Reality that is its true nature. Yet it also requires vigor and passion, for the spiritual path is not a passive waiting but an active engagement with the deepest questions of existence.

The Call to Unity: Beyond Narrow Perceptions

In our contemporary world, there is a dangerous tendency toward fragmentation in spiritual matters. Traditions build walls around themselves, claiming exclusive access to truth. Practitioners of one path dismiss or denigrate other approaches. Religious communities become islands of certainty in a sea of pluralism, each convinced of its own righteousness while viewing others with suspicion or hostility.

This fragmentation serves only to obscure the truth and to perpetuate the very illusion that spiritual practice seeks to dissolve—the illusion of separation. If the fundamental truth of all spiritual realization is that Reality is One, that separation is illusory, that we are all expressions of the same infinite Consciousness—then how can authentic spirituality manifest as division and exclusivity?

The call of the Objective Religion is a call to unity—not uniformity, which would erase the beautiful diversity of spiritual expressions, but unity in recognition of the common ground. It is an invitation to dialogue and comparison, to the correlation of experiences across traditions, to the humble acknowledgment that truth is too vast to be contained within any single formulation.

This does not mean a wishy-washy relativism that claims all paths are equally valid regardless of whether they lead to genuine realization. Some paths are more direct than others; some teachings are clearer than others; some practices are more effective than others. Discernment is necessary. Yet this discernment should be based on the criterion of actual transformation, of genuine realization of Objective Reality, not on loyalty to tradition or adherence to dogma.

Those who refuse to look beyond their own tradition, who reject from the outset any comparative study or interfaith dialogue, who cling to the particular expressions of truth found in their own scripture or teaching—these practitioners may find themselves increasingly isolated in a world that is growing ever more interconnected. They may preserve the forms and rituals of their tradition, but miss the living essence that those forms were meant to convey. They may defend their beliefs with great conviction, but never taste the Reality that lies beyond all beliefs.

Conclusion: The Eternal Invitation

Objective Reality stands now as it has always stood—vast, complete, unchanging, the ground and source of all that is. It does not need our recognition to exist, yet it invites our recognition for the sake of our own liberation from suffering, for our own awakening to truth, for our own return to the Home we never truly left.

This Reality is not distant or difficult to find. It is not hidden in some remote place or reserved for the especially holy or spiritually gifted. It is here, now, in this very moment—closer than breath, more intimate than thought, the very awareness by which these words are understood and comprehended. The search for it is like searching for the eyes with which we see—we cannot find them because we are seeing with them, yet once this is recognized, everything becomes clear.

The Objective Religion, the unified approach to this Reality, is not a fixed system handed down from on high, not a new revelation to supersede the old. It is rather an ongoing exploration, a living tradition being born in our time from the meeting of East and West, ancient and modern, mysticism and science. It honors the past while remaining open to new insights; it respects tradition while encouraging direct investigation; it speaks with the language of many cultures while pointing to the Reality beyond all languages.

To those who would walk this path, the invitation is simple yet profound: Look within. Question what you assume yourself to be. Investigate the nature of awareness itself. Compare the descriptions of Reality found in different traditions and discover the common thread that runs through them all. Practice the methods that lead to direct realization. And above all, remain open—open to truth wherever it may be found, open to mystery that transcends all comprehension, open to the Absolute that is the ground of your own being.

For in the end, there is only This—this eternal, infinite, all-encompassing Reality. All seeking is this Reality seeking itself. All finding is this Reality recognizing itself. All spiritual paths are this Reality expressing itself through the apparent multiplicity of forms and teachings. The wave never truly leaves the ocean; it only seems to. And when it recognizes its true nature, when it sees that it has always been ocean and could never be anything else—then there is peace, there is fulfillment, there is the ineffable joy of coming home.

This is the promise and the invitation of the Objective Religion: not a new belief system to adopt, but the recognition of what has always been true. Not a distant goal to achieve, but the realization of what is eternally present. Not a journey to somewhere else, but the awakening to Here, to Now, to the infinite Reality that is our true nature, our deepest identity, our eternal home.

In this recognition, all questions dissolve. In this awakening, all seeking comes to rest. In this realization, there is only the vast silence of the Absolute, the boundless peace of Truth, the infinite expanse of Reality recognizing itself through these temporary forms we call individual consciousness—waves playing on the surface of an ocean that has no shore, sparks dancing in a fire that never dims, expressions of an infinity that can never be diminished or increased, forever complete, forever whole, forever One.

…

Το Ιερό Έδαφος: Ένα Ταξίδι στην Αντικειμενική Πραγματικότητα

Εισαγωγή: Ο Ψίθυρος του Απόλυτου

Στην αρχή, πριν η σκέψη κρυσταλλωθεί σε λέξη, πριν η συνείδηση κατακερματιστεί στην ψευδαίσθηση του διαχωρισμού, υπήρχε—και υπάρχει ακόμη—μια Πραγματικότητα τόσο απέραντη, τόσο ολοκληρωμένη, που περιέχει μέσα της όλα όσα υπήρξαν, είναι και θα είναι ποτέ. Αυτή η Πραγματικότητα δεν περιμένει την αναγνώριση· δεν εξαρτάται από τη μικρή φλόγα της ατομικής επίγνωσης για να επικυρώσει την παρουσία της. Όπως ο ωκεανός που παραμένει ολόκληρος ανεξάρτητα από το αν ένα μεμονωμένο κύμα αντιλαμβάνεται τον εαυτό του ως ξεχωριστό, αυτή η Αντικειμενική Πραγματικότητα στέκεται ως το αιώνιο θεμέλιο, ο σιωπηλός μάρτυρας, το αμετάβλητο έδαφος πάνω στο οποίο ξετυλίγεται ο χορός της ύπαρξης.Οι μυστικιστές του παρελθόντος, που κατοικούσαν σε σπήλαια και ερήμους, σε δάση και κορυφές βουνών, μιλούσαν για αυτήν την Πραγματικότητα με χαμηλούς τόνους, όπως κάποιος μιλά για έναν εραστή που είναι πολύ όμορφος για τη συνηθισμένη γλώσσα. Την ονόμαζαν με πολλά ονόματα—το Τάο που δεν μπορεί να εκφραστεί, το Μπράχμαν πέρα από τα χαρακτηριστικά, το Θεϊκό Έδαφος, το Απόλυτο. Ωστόσο, όλα αυτά τα ονόματα δεν ήταν παρά δάχτυλα που δείχνουν το φεγγάρι, ποτέ το ίδιο το φεγγάρι. Διότι πώς μπορεί το πεπερασμένο να περιλάβει το άπειρο; Πώς μπορεί η σταγόνα να περιγράψει τον ωκεανό ενώ πιστεύει ακόμη ότι είναι ξεχωριστή από τη θάλασσα; Αυτό είναι το ιερό μυστήριο που βρίσκεται στην καρδιά κάθε γνήσιας πνευματικής αναζήτησης: ότι αυτό που ψάχνουμε δεν είναι μακρινό αλλά οικείο, δεν απουσιάζει αλλά είναι πάντα παρόν, δεν πρέπει να κατακτηθεί αλλά να αναγνωριστεί. Το ταξίδι της αφύπνισης δεν είναι ένα ταξίδι προς κάτι νέο, αλλά μια επιστροφή σε αυτό που υπήρξε πάντα—μια ανάμνηση της αληθινής μας φύσης, μια διάλυση του πέπλου που χωρίζει το φαινομενικά ατομικό εγώ από την τεράστια Ενότητα που είναι η πηγή και η ουσία του.

Η Ψευδαίσθηση του Διαχωρισμού: Το Όνειρο του Απομονωμένου Εαυτού

Μέσα σε αυτή την περιεκτική Ενότητα, αναδύεται ένα περίεργο φαινόμενο: η εμφάνιση της ξεχωριστής συνείδησης, η γέννηση αυτού που οι μυστικιστές αποκαλούν εγώ ή ψευδή εαυτό. Όπως ένα κύμα που ξεχνά ότι είναι ωκεανός, όπως μια ακτίνα φωτός που πιστεύει ότι είναι ανεξάρτητη από τον ήλιο, η ατομική συνείδηση αναδύεται και, στην ανάδυσή της, πέφτει σε μια βαθιά λήθη. Κοιτάζει τον κόσμο και βλέπει αντικείμενα ξεχωριστά από τον εαυτό της. Βιώνει σκέψεις και συναισθήματα ως «δικά μου», αισθήσεις και αντιλήψεις ως ανήκοντα σε μια ξεχωριστή οντότητα αποκομμένη από όλα τα άλλα. Αυτή είναι η μεγάλη ψευδαίσθηση, η θεμελιώδης άγνοια που οι πνευματικές παραδόσεις ανά τους αιώνες προσπάθησαν να διαλύσουν. Ο ξεχωριστός εαυτός είναι σαν ένας χαρακτήρας σε ένα όνειρο που πιστεύει ότι ο ονειρικός κόσμος είναι η μόνη πραγματικότητα, που έχει ξεχάσει τον ονειρευτή. Είναι σαν τον ηθοποιό που απορροφάται τόσο πολύ στον ρόλο του που ξεχνά την αληθινή του ταυτότητα πέρα από τη σκηνή. Η συνείδηση που αντιλαμβάνεται τον εαυτό της ως απομονωμένη, ως υποκείμενο που αντιμετωπίζει αντικείμενα, ως ξεχωριστό νησί συνείδησης σε ένα απέραντο απρόσωπο σύμπαν—αυτή η συνείδηση κατοικεί στο σκοτάδι, αποκομμένη από το φως της αληθινής της φύσης. Ωστόσο, αυτή η ψευδαίσθηση, όσο οδυνηρή κι αν είναι, εξυπηρετεί έναν σκοπό στο μεγάλο μυστήριο της ύπαρξης. Διότι χωρίς την αίσθηση του διαχωρισμού, πώς θα μπορούσε να υπάρξει η έκσταση της επανένωσης; Χωρίς τη λήθη, πώς θα μπορούσε να υπάρξει η ευδαιμονία της ανάμνησης; Η πνευματική οδός δεν είναι η δημιουργία κάτι νέου, αλλά η αποκάλυψη αυτού που υπήρξε πάντα παρόν—όπως το να απομακρύνεις τα σύννεφα για να αποκαλύψεις τον ήλιο που δεν σταμάτησε ποτέ να λάμπει, όπως το να σκουπίσεις τη σκόνη από έναν καθρέφτη για να αποκαταστήσεις τη φυσική του διαύγεια. Ο μικρός εαυτός, που κατοικεί στη στενή του αντίληψη, βιώνει δυστυχία ακριβώς επειδή έχει αποκοπεί—μόνο στην αντίληψη, ποτέ στην πραγματικότητα—από την Πηγή του. Αναζητά την ολοκλήρωση σε εξωτερικά πράγματα: σε περιουσίες, σε σχέσεις, σε επιτεύγματα, σε απολαύσεις. Ωστόσο, καμία συσσώρευση εξωτερικών αντικειμένων δεν μπορεί να γεμίσει το κενό, διότι το ίδιο το κενό δεν είναι πραγματικό—είναι μόνο η σκιά που ρίχνεται από τη λήθη, το σκοτάδι που υπάρχει μόνο μέσω της άγνοιας του φωτός.

Το Έδαφος της Ύπαρξης: Όπου Υποκείμενο και Αντικείμενο Διαλύονται

Αντικειμενική Πραγματικότητα—αυτή η φράση από μόνη της φέρει μέσα της ένα παράδοξο που η γλώσσα μόλις που μπορεί να περιλάβει. Διότι αυτό που είναι αντικειμενικό συνήθως νοείται ως αυτό που υπάρχει ανεξάρτητα από το υποκείμενο, ξεχωριστό από τον παρατηρητή. Ωστόσο, η Πραγματικότητα για την οποία μιλούν οι μυστικιστές δεν είναι απλώς αντικειμενική με αυτή την περιορισμένη έννοια. Είναι μάλλον το Έδαφος από το οποίο αναδύονται τόσο το υποκείμενο όσο και το αντικείμενο, η Ενότητα που προηγείται και υπερβαίνει τη φαινομενική δυαδικότητα του παρατηρητή και του παρατηρούμενου.Φανταστείτε έναν απέραντο ωκεανό, ήρεμο και άπειρο, που εκτείνεται πέρα από κάθε ορίζοντα. Μέσα σε αυτόν τον ωκεανό, αναδύονται κύματα—όχι ξεχωριστά από τον ωκεανό, αλλά ως προσωρινές εκφράσεις της φύσης του. Κάθε κύμα μπορεί, στη σύντομη ύπαρξή του, να πιστεύει ότι είναι μια ανεξάρτητη οντότητα. Μπορεί να πει, «Εγώ είμαι εδώ, και ο ωκεανός είναι εκεί, έξω από μένα.» Ωστόσο, από μια υψηλότερη προοπτική, δεν υπάρχει πραγματικός διαχωρισμός—υπάρχει μόνο ο ωκεανός, που εκφράζεται με τη μορφή κυμάτων. Το κύμα δεν είναι άλλο από τον ωκεανό· είναι ο ίδιος ο ωκεανός, που χορεύει. Έτσι και με την Αντικειμενική Πραγματικότητα και την ατομική συνείδηση. Αυτό που αποκαλούμε εαυτό, εγώ, ξεχωριστή συνείδηση—δεν είναι πραγματικά ξεχωριστό από την Αντικειμενική Πραγματικότητα που είναι το έδαφός του. Είναι μάλλον μια προσωρινή ανάδυση μέσα σε αυτή την Πραγματικότητα, μια ιδιαίτερη έκφραση των άπειρων δυνατοτήτων που περιέχονται στο Απόλυτο. Η αντίληψη του διαχωρισμού είναι πραγματική ως εμπειρία, αλλά ψευδής ως μεταφυσική αλήθεια. Είναι σαν το σχοινί που φαίνεται να είναι φίδι στο αμυδρό φως—η εμπειρία του φόβου είναι γνήσια, αλλά το ίδιο το φίδι είναι ψευδαίσθηση. Αυτή η Αντικειμενική Πραγματικότητα δεν είναι ψυχρή ή απόμακρη, παρά τον κάπως απρόσωπο ήχο του ονόματός της. Είναι μάλλον η πιο οικεία παρουσία που μπορεί να φανταστεί κανείς—πιο κοντά μας από την ίδια μας την ανάσα, πιο κοντά από τις ίδιες μας τις σκέψεις. Είναι ο χώρος στον οποίο οι σκέψεις αναδύονται και υποχωρούν, η συνειδητότητα μέσα στην οποία όλες οι εμπειρίες εμφανίζονται και εξαφανίζονται. Είναι η οθόνη πάνω στην οποία παίζεται η ταινία της ζωής, που παραμένει αμετάβλητη από τα δράματα και τις κωμωδίες που τρεμοπαίζουν στην επιφάνειά της. Οι μυστικιστές μιλούν για αυτή την Πραγματικότητα ως υπερβατική—πέρα από όλες τις ιδιότητες, όλα τα χαρακτηριστικά, όλες τις περιγραφές. Ωστόσο, είναι επίσης εμμενής—παρούσα μέσα σε κάθε άτομο, κάθε στιγμή, κάθε αίσθηση. Είναι το «μέσα» όλων των πραγμάτων και ταυτόχρονα το «πέρα» όλων των πραγμάτων. Όπως η σιωπή που περιέχει όλους τους ήχους, όπως το κενό που επιτρέπει σε όλες τις μορφές να υπάρχουν, αυτή η Πραγματικότητα είναι ταυτόχρονα τίποτα και τα πάντα, ούτε αυτό ούτε εκείνο, αλλά το έδαφος όλων των «αυτό» και «εκείνο».

Η Οδός της Επιστροφής: Η Αφύπνιση σε Αυτό που Ήταν Πάντα

Η φώτιση, ο πιο ιερός από τους πνευματικούς στόχους, συχνά παρερμηνεύεται ως η απόκτηση κάποιας ιδιαίτερης κατάστασης, η απόκτηση υπερφυσικών δυνάμεων, η επίτευξη διαρκούς ευδαιμονίας. Ωστόσο, η αληθινή φώτιση, η αυθεντική αφύπνιση, είναι πολύ πιο απλή και πολύ πιο βαθιά από ό,τι υποδηλώνουν αυτές οι περιγραφές. Δεν είναι τίποτα άλλο παρά η αναγνώριση αυτού που ήταν πάντα αληθινό—η διάλυση της ψευδαίσθησης του διαχωρισμού και η άμεση συνειδητοποίηση ότι ο ατομικός εαυτός δεν είναι, και δεν ήταν ποτέ, ξεχωριστός από την Αντικειμενική Πραγματικότητα. Αυτό είναι που οι μεγάλες παραδόσεις αποκαλούν με διάφορα ονόματα: μόκσα στον Ινδουισμό, νιρβάνα στον Βουδισμό, φανά στον Σουφισμό, ένωση με τον Θεό στον Χριστιανικό μυστικισμό, φώτιση στον Ζεν. Τα ονόματα διαφέρουν, οι πολιτισμικές εκφράσεις ποικίλλουν, οι πρακτικές και οι οδοί δείχνουν αξιοσημείωτη ποικιλία—ωστόσο, στην καρδιά κάθε γνήσιας πνευματικής συνειδητοποίησης βρίσκεται αυτή η μοναδική αναγνώριση: ότι ο ξεχωριστός εαυτός είναι μια ψευδαίσθηση, και ότι η αληθινή μας φύση δεν είναι τίποτα άλλο παρά η ίδια η άπειρη Πραγματικότητα. Η οδός προς αυτή τη συνειδητοποίηση δεν είναι ένα ταξίδι στον χώρο, διότι βρισκόμαστε ήδη στον προορισμό. Δεν είναι ένα ταξίδι στον χρόνο, διότι η Πραγματικότητα που αναζητούμε είναι αιώνια παρούσα. Είναι μάλλον μια αλλαγή στην αντίληψη, μια μεταμόρφωση της κατανόησης, μια ανύψωση του πέπλου που θολώνει την όρασή μας. Είναι σαν τη στιγμή που το μάτι προσαρμόζεται στο φως μετά από μακρά σκοτάδια, ή όταν ένα πολύπλοκο μοτίβο ξαφνικά ξεκαθαρίζει όταν το δούμε σωστά για πρώτη φορά. Αυτή η αφύπνιση συχνά συνοδεύεται από μια βαθιά αίσθηση επιστροφής στο σπίτι, της εύρεσης αυτού που πάντα αναζητούσαμε, της αναγνώρισης αυτού που ήταν πάντα παρόν αλλά απαρατήρητο. Ο μυστικιστής που επιτυγχάνει αυτή τη συνειδητοποίηση δεν γίνεται κάτι διαφορετικό από αυτό που ήταν· μάλλον, διακρίνει την ψευδή ταύτιση με τον περιορισμένο εαυτό και αναγνωρίζει την αληθινή του φύση ως άπειρη συνείδηση, ως το ίδιο το Απόλυτο που εκφράζεται μέσα από μια συγκεκριμένη μορφή. Ωστόσο, αυτή η συνειδητοποίηση, αν και απλή στην ουσία της, συχνά προηγείται από χρόνια ή ζωές πνευματικής πρακτικής, διαλογισμού, προσευχής, αυτοεξετάσεων. Διότι η ψευδαίσθηση του διαχωρισμού είναι βαθιά ριζωμένη, ενισχυμένη από αμέτρητα συνήθη μοτίβα σκέψης και αντίληψης. Ο ψευδής εαυτός δεν παραδίδεται εύκολα· προσκολλάται στην φαινομενική του ύπαρξη με τεράστια δύναμη. Η πνευματική οδός, λοιπόν, γίνεται μια διαδικασία σταδιακής χαλάρωσης αυτής της λαβής, αμφισβήτησης των υποθέσεων που στηρίζουν την ψευδαίσθηση, καλλιέργειας της συνειδητότητας που μπορεί να δει μέσα από το όνειρο.

Η Παγκόσμια Γλώσσα: Πέρα από τα Πολιτισμικά Όρια

Καθ’ όλη τη διάρκεια της ανθρώπινης ιστορίας, σε κάθε πολιτισμό και κάθε εποχή, υπήρξαν εκείνοι που διαπέρασαν το πέπλο και συνειδητοποίησαν την αλήθεια της Αντικειμενικής Πραγματικότητας. Εμφανίστηκαν στην αρχαία Ινδία ως ρίσι και σοφοί, στην Κίνα ως δάσκαλοι του Τάο, στην Ελλάδα ως φιλόσοφοι, στη Μέση Ανατολή ως προφήτες και Σούφι, στη μεσαιωνική Ευρώπη ως Χριστιανοί μυστικιστές, στο Θιβέτ ως φωτισμένοι λάμα. Αν και οι γλώσσες τους διέφεραν, αν και τα πολιτισμικά τους πλαίσια ποικίλλαν σημαντικά, αν και τα σύμβολα και οι έννοιες που χρησιμοποιούσαν για να εκφράσουν τη συνειδητοποίησή τους διαμορφώνονταν από τις ιδιαίτερες παραδόσεις τους—στο βαθύτερο επίπεδο, όλοι μιλούσαν για την ίδια ουσιαστική αλήθεια. Αυτό συμβαίνει επειδή η ίδια η Αντικειμενική Πραγματικότητα είναι παγκόσμια, δεν δεσμεύεται από πολιτισμό ή παράδοση. Ο ήλιος λάμπει εξίσου σε όλες τις χώρες· ο ωκεανός είναι ο ίδιος είτε προσεγγίζεται από την ανατολική ακτή είτε από τη δυτική. Έτσι και η θεμελιώδης Πραγματικότητα που υποβαστάζει την ύπαρξη δεν αλλάζει ανάλογα με το αν προσεγγίζεται μέσω του Βουδιστικού διαλογισμού, της Ινδουιστικής αφοσίωσης, της Χριστιανικής ενατένισης ή της Ισλαμικής παράδοσης. Η γεύση του νερού είναι η ίδια ανεξάρτητα από το δοχείο που το περιέχει. Ωστόσο, εδώ ανακύπτει μια βαθιά ανάγκη στον σύγχρονο κόσμο μας—έναν κόσμο όπου τα αρχαία εμπόδια μεταξύ των πολιτισμών έχουν πέσει, όπου παραδόσεις που κάποτε υπήρχαν απομονωμένες συναντώνται πλέον, όπου ένας Βουδιστής μπορεί να μελετήσει τον Χριστιανικό μυστικισμό και ένας Χριστιανός μπορεί να εξασκήσει τον διαλογισμό Ζεν. Υπάρχει ανάγκη για αυτό που θα μπορούσε να ονομαστεί Αντικειμενική Θρησκεία—όχι ένα νέο δόγμα που να ανταγωνίζεται τις υπάρχουσες παραδόσεις, αλλά μια ενοποιημένη κατανόηση που μπορεί να τιμήσει τις ιδιαίτερες εκφράσεις ενώ αναγνωρίζει την παγκόσμια αλήθεια προς την οποία όλες δείχνουν. Αυτή η Αντικειμενική Θρησκεία δεν θα επιδίωκε να αντικαταστήσει τις υπάρχουσες παραδόσεις, αλλά να αποκαλύψει το κοινό τους έδαφος. Θα ήταν σαν ένα καθαρό φως που φωτίζει όλα τα χρώματα χωρίς να ανήκει αποκλειστικά σε κανένα. Θα αναγνώριζε ότι οι διάφορες οδοί προς την κορυφή του βουνού μπορεί να διαφέρουν ως προς το έδαφος και τα ορόσημά τους, αλλά όλες οδηγούν στην ίδια κορυφή. Θα τιμούσε την ποίηση του Ρουμί και τα παράδοξα του Ζεν, την αφοσίωση της Μπάκτι γιόγκα και την ενατένιση των Χριστιανών μυστικιστών, ως διαφορετικές γλώσσες που μιλούν την ίδια ουσιαστική αλήθεια. Μια τέτοια παγκόσμια προσέγγιση απαιτεί θάρρος—το θάρρος να κοιτάξουμε πέρα από το οικείο και το άνετο, να αμφισβητήσουμε τις κληρονομημένες υποθέσεις, να συγκρίνουμε και να συσχετίσουμε τις εκφράσεις της αλήθειας που βρίσκονται σε διαφορετικές παραδόσεις. Απαιτεί διανοητική ταπεινότητα, αναγνωρίζοντας ότι καμία παράδοση δεν έχει το μονοπώλιο της αλήθειας, ότι η Πραγματικότητα που αναζητούμε υπερβαίνει όλες τις διατυπώσεις, ακόμη κι αν μπορεί να προσεγγιστεί μέσω οποιασδήποτε αυθεντικής πνευματικής οδού. Ωστόσο, απαιτεί επίσης διάκριση, διότι δεν είναι όλα όσα ισχυρίζονται ότι είναι πνευματικά, γνήσια πνευματικά. Η Αντικειμενική Θρησκεία πρέπει να βασίζεται στην άμεση εμπειρία, στην πραγματική συνειδητοποίηση της Πραγματικότητας, όχι απλώς σε πεποιθήσεις ή έννοιες. Πρέπει να διακρίνει μεταξύ του δακτύλου που δείχνει το φεγγάρι και του ίδιου του φεγγαριού, μεταξύ του χάρτη και του εδάφους, μεταξύ των περιγραφών της φώτισης και της ίδιας της φώτισης.

Ο Επαναπροσδιορισμός: Νέα Γλώσσα για την Αρχαία Αλήθεια

Για να εδραιωθεί αυτή η ενοποιημένη κατανόηση, υπάρχει ανάγκη να επανεξετάσουμε και να επαναπροσδιορίσουμε τους θεμελιώδεις όρους του πνευματικού λόγου. Τι εννοούμε με τον όρο «Θεός»; Τι είναι η «ψυχή»; Τι είναι η «συνείδηση»; Αυτές οι λέξεις φέρουν βαρύ φορτίο από αιώνες θεολογικών συζητήσεων και φιλοσοφικών εικασιών. Σημαίνουν διαφορετικά πράγματα σε διαφορετικές παραδόσεις, και συχνά τα νοήματά τους έχουν θολωθεί από στρώματα ερμηνείας και παρερμηνείας. Υπό το φως της Αντικειμενικής Πραγματικότητας, αυτοί οι όροι μπορούν να γίνουν κατανοητοί εκ νέου. Ο Θεός δεν είναι ένα ον ξεχωριστό από τη δημιουργία, μια ανθρωπομορφική θεότητα που κατοικεί στον ουρανό, αλλά μάλλον το ίδιο το Απόλυτο—η άπειρη Πραγματικότητα που είναι ταυτόχρονα υπερβατική και εμμενής, πέρα από όλα τα πράγματα και η ίδια η ουσία όλων των πραγμάτων. Η ψυχή δεν είναι μια ξεχωριστή οντότητα που στεγάζεται προσωρινά στο σώμα, αλλά μάλλον η εξατομικευμένη έκφραση της παγκόσμιας συνείδησης, όπως ένα κύμα που δεν είναι ξεχωριστό από τον ωκεανό αλλά έχει τη δική του προσωρινή μορφή. Η συνείδηση, σε αυτή την κατανόηση, δεν είναι απλώς η βιολογική λειτουργία ενός εγκεφάλου, ούτε απλώς η επίγνωση που προκύπτει από τη νευρωνική δραστηριότητα. Είναι μάλλον η θεμελιώδης φύση της ίδιας της Πραγματικότητας—όχι η συνείδηση ως η περιορισμένη επίγνωση του εγώ, αλλά η Συνείδηση ως η άπειρη επίγνωση που είναι το έδαφος όλης της ύπαρξης. Αυτό είναι που η Βεδαντική παράδοση αποκαλεί Σατ-Τσιτ-Άναντα—Ύπαρξη-Συνείδηση-Ευδαιμονία, οι τρεις όψεις της μοναδικής Πραγματικότητας. Ο νους, σε αυτό το πλαίσιο, δεν είναι η ανώτατη ικανότητα της ανθρώπινης ύπαρξης, αλλά μάλλον ένα εργαλείο—χρήσιμο στον κατάλληλο τομέα του, αλλά ανίκανο να συλλάβει την απόλυτη αλήθεια άμεσα. Διότι το Απόλυτο δεν μπορεί να συλληφθεί από τη σκέψη, δεν μπορεί να αποτυπωθεί σε έννοιες. Πρέπει να συνειδητοποιηθεί μέσω της άμεσης εμπειρίας, μέσω αυτού που οι μυστικιστές αποκαλούν γνώση ή πνευματική γνώση, η οποία δεν είναι διανοητική κατανόηση αλλά άμεση αναγνώριση. Αυτός ο επαναπροσδιορισμός δεν είναι απλώς μια ακαδημαϊκή άσκηση, ούτε απλώς παιχνίδι με λέξεις. Είναι απαραίτητος για τη σαφή επικοινωνία για πνευματικά ζητήματα σε μια εποχή όπου οι αρχαίες παραδόσεις συναντούν τη σύγχρονη επιστήμη, όπου η Ανατολική σοφία συναντά τη Δυτική φιλοσοφία, όπου οι αναζητητές αντλούν από πολλαπλές πηγές στην πνευματική τους αναζήτηση. Χωρίς μια κοινή γλώσσα, ή τουλάχιστον μια σαφή κατανόηση του πώς διαφορετικές γλώσσες δείχνουν τις ίδιες πραγματικότητες, η σύγχυση και η παρεξήγηση είναι αναπόφευκτες.

Η Ζωντανή Πρακτική: Προσεγγίζοντας το Πραγματικό

Ωστόσο, όλη η φιλοσοφία, όλη η θεολογία, όλες οι έννοιες και οι ορισμοί παραμένουν απλώς διανοητικές αν δεν βασίζονται σε ζωντανή πρακτική, στην πραγματική προσέγγιση της Πραγματικότητας. Η Αντικειμενική Θρησκεία δεν είναι μια συλλογή πεποιθήσεων που πρέπει να γίνουν αποδεκτές, αλλά μια οδός που πρέπει να βαδιστεί, μια εμπειρία που πρέπει να βιωθεί, μια πραγματικότητα που πρέπει να συνειδητοποιηθεί. Καλεί σε έρευνα—όχι σε τυφλή πίστη, αλλά ούτε και στην σκεπτικιστική απόρριψη που αρνείται να εξερευνήσει. Αυτή η έρευνα παίρνει πολλές μορφές, ωστόσο όλες οι γνήσιες πνευματικές πρακτικές μοιράζονται ορισμένα ουσιαστικά στοιχεία. Πρέπει να υπάρχει μια στροφή προς τα μέσα, μια μετατόπιση της προσοχής από τον εξωτερικό κόσμο των αντικειμένων στο εσωτερικό έδαφος της επίγνωσης. Πρέπει να υπάρχει μια αμφισβήτηση των υποτιθέμενων ταυτοτήτων, μια προθυμία να εξετάσουμε ποιοι ή τι είμαστε πραγματικά κάτω από τα στρώματα της συνθήκευσης και της συνήθειας. Πρέπει να υπάρχει μια καλλιέργεια της παρουσίας, μια ικανότητα να αναπαυόμαστε στην άμεση πραγματικότητα αυτής της στιγμής αντί να χανόμαστε σε σκέψεις για το παρελθόν και το μέλλον. Ο διαλογισμός, στις πολλές του μορφές, είναι μια κεντρική πρακτική για αυτή την έρευνα. Είτε πρόκειται για το σιωπηλό κάθισμα του Ζεν, την επανάληψη μάντρα των Ινδουιστικών παραδόσεων, την ενατενιστική προσευχή των Χριστιανών μυστικιστών, ή τις πρακτικές επίγνωσης του Βουδισμού—όλες αυτές οι μέθοδοι χρησιμεύουν για να ηρεμήσουν τον ανήσυχο νου, να δημιουργήσουν τον χώρο στον οποίο μπορεί να αναγνωριστεί η βαθύτερη Πραγματικότητα. Είναι σαν να καθαρίζεις τα συντρίμμια από μια πηγή ώστε το καθαρό νερό να μπορεί να ρέει ελεύθερα. Ωστόσο, η πρακτική δεν είναι ξεχωριστή από την ίδια τη ζωή. Η έρευνα της Πραγματικότητας δεν περιορίζεται σε επίσημες συνεδρίες διαλογισμού, αλλά επεκτείνεται σε κάθε στιγμή της καθημερινής ύπαρξης. Κάθε αλληλεπίδραση, κάθε πρόκληση, κάθε χαρά και λύπη γίνεται μια ευκαιρία για αφύπνιση. Η αγορά γίνεται μοναστήρι· ο χώρος εργασίας γίνεται ναός· οι σχέσεις γίνονται ένας καθρέφτης στον οποίο μπορούμε να δούμε καθαρά τις προσκολλήσεις και τις ταυτοποιήσεις μας. Η προσέγγιση της Πραγματικότητας απαιτεί υπομονή, διότι η διάλυση των βαθιά ριζωμένων ψευδαισθήσεων δεν συμβαίνει από τη μια μέρα στην άλλη. Απαιτεί επιμονή, διότι ο νους επιστρέφει φυσικά στα συνήθη μοτίβα του και πρέπει να επανακατευθύνεται ήπια αλλά σταθερά ξανά και ξανά. Απαιτεί παράδοση, διότι τελικά ο μικρός εαυτός πρέπει να απελευθερώσει τη λαβή του και να επιτρέψει στον εαυτό του να διαλυθεί στη τεράστια Πραγματικότητα που είναι η αληθινή του φύση. Ωστόσο, απαιτεί επίσης ζωντάνια και πάθος, διότι η πνευματική οδός δεν είναι μια παθητική αναμονή, αλλά μια ενεργή εμπλοκή με τα βαθύτερα ερωτήματα της ύπαρξης.

Η Κλήση για Ενότητα: Πέρα από Στενές Αντιλήψεις

Στον σύγχρονο κόσμο μας, υπάρχει μια επικίνδυνη τάση προς τον κατακερματισμό σε πνευματικά ζητήματα. Οι παραδόσεις χτίζουν τείχη γύρω τους, διεκδικώντας αποκλειστική πρόσβαση στην αλήθεια. Οι ασκούμενοι μιας οδού απορρίπτουν ή υποτιμούν άλλες προσεγγίσεις. Οι θρησκευτικές κοινότητες γίνονται νησιά βεβαιότητας σε μια θάλασσα πλουραλισμού, καθεμία πεπεισμένη για τη δική της δικαιοσύνη ενώ βλέπει τις άλλες με καχυποψία ή εχθρότητα. Αυτός ο κατακερματισμός χρησιμεύει μόνο για να θολώσει την αλήθεια και να διαιωνίσει την ίδια την ψευδαίσθηση που η πνευματική πρακτική επιδιώκει να διαλύσει—την ψευδαίσθηση του διαχωρισμού. Αν η θεμελιώδης αλήθεια κάθε πνευματικής συνειδητοποίησης είναι ότι η Πραγματικότητα είναι Ένα, ότι ο διαχωρισμός είναι ψευδαίσθηση, ότι όλοι είμαστε εκφράσεις της ίδιας άπειρης Συνείδησης—τότε πώς μπορεί η αυθεντική πνευματικότητα να εκδηλώνεται ως διαίρεση και αποκλειστικότητα; Η κλήση της Αντικειμενικής Θρησκείας είναι μια κλήση για ενότητα—όχι ομοιομορφία, που θα εξάλειφε την όμορφη ποικιλία των πνευματικών εκφράσεων, αλλά ενότητα στην αναγνώριση του κοινού εδάφους. Είναι μια πρόσκληση για διάλογο και σύγκριση, για τη συσχέτιση των εμπειριών μεταξύ των παραδόσεων, για την ταπεινή αναγνώριση ότι η αλήθεια είναι πολύ απέραντη για να περιοριστεί σε οποιαδήποτε μεμονωμένη διατύπωση. Αυτό δεν σημαίνει έναν ευσεβή πλουραλισμό που ισχυρίζεται ότι όλες οι οδοί είναι εξίσου έγκυρες ανεξάρτητα από το αν οδηγούν σε γνήσια συνειδητοποίηση. Ορισμένες οδοί είναι πιο άμεσες από άλλες· ορισμένες διδασκαλίες είναι πιο σαφείς από άλλες· ορισμένες πρακτικές είναι πιο αποτελεσματικές από άλλες. Η διάκριση είναι απαραίτητη. Ωστόσο, αυτή η διάκριση θα πρέπει να βασίζεται στο κριτήριο της πραγματικής μεταμόρφωσης, της γνήσιας συνειδητοποίησης της Αντικειμενικής Πραγματικότητας, όχι στην πίστη στην παράδοση ή την προσκόλληση στο δόγμα. Όσοι αρνούνται να κοιτάξουν πέρα από τη δική τους παράδοση, που απορρίπτουν εξαρχής κάθε συγκριτική μελέτη ή διαθρησκειακό διάλογο, που προσκολλώνται στις ιδιαίτερες εκφράσεις της αλήθειας που βρίσκονται στη δική τους γραφή ή διδασκαλία—αυτοί οι ασκούμενοι μπορεί να βρεθούν όλο και πιο απομονωμένοι σε έναν κόσμο που γίνεται ολοένα πιο διασυνδεδεμένος. Μπορεί να διατηρήσουν τις μορφές και τα τελετουργικά της παράδοσής τους, αλλά να χάσουν την ζωντανή ουσία που αυτές οι μορφές προορίζονταν να μεταφέρουν. Μπορεί να υπερασπιστούν τις πεποιθήσεις τους με μεγάλη πεποίθηση, αλλά να μην γευτούν ποτέ την Πραγματικότητα που βρίσκεται πέρα από όλες τις πεποιθήσεις.

Συμπέρασμα: Η Αιώνια Πρόσκληση

Η Αντικειμενική Πραγματικότητα στέκεται τώρα όπως στεκόταν πάντα—απέραντη, πλήρης, αμετάβλητη, το έδαφος και η πηγή όλων όσων υπάρχουν. Δεν χρειάζεται την αναγνώρισή μας για να υπάρχει, ωστόσο μας προσκαλεί στην αναγνώρισή της για χάρη της δικής μας απελευθέρωσης από τον πόνο, για τη δική μας αφύπνιση στην αλήθεια, για την δική μας επιστροφή στο Σπίτι που ποτέ δεν αφήσαμε πραγματικά. Αυτή η Πραγματικότητα δεν είναι μακρινή ή δύσκολο να βρεθεί. Δεν κρύβεται σε κάποιο απομακρυσμένο μέρος ούτε προορίζεται για τους ιδιαίτερα ιερούς ή πνευματικά προικισμένους. Είναι εδώ, τώρα, αυτή τη στιγμή—πιο κοντά από την ανάσα μας, πιο οικεία από τη σκέψη μας, η ίδια η επίγνωση με την οποία αυτά τα λόγια γίνονται κατανοητά και αντιληπτά. Η αναζήτησή της είναι σαν την αναζήτηση των ματιών με τα οποία βλέπουμε—δεν μπορούμε να τα βρούμε επειδή βλέπουμε με αυτά, ωστόσο μόλις αυτό αναγνωριστεί, όλα γίνονται ξεκάθαρα. Η Αντικειμενική Θρησκεία, η ενοποιημένη προσέγγιση αυτής της Πραγματικότητας, δεν είναι ένα σταθερό σύστημα που παραδίδεται από ψηλά, ούτε μια νέα αποκάλυψη που αντικαθιστά την παλιά. Είναι μάλλον μια συνεχιζόμενη εξερεύνηση, μια ζωντανή παράδοση που γεννιέται στην εποχή μας από τη συνάντηση της Ανατολής και της Δύσης, του αρχαίου και του σύγχρονου, του μυστικισμού και της επιστήμης. Τιμά το παρελθόν ενώ παραμένει ανοιχτή σε νέες γνώσεις· σέβεται την παράδοση ενώ ενθαρρύνει την άμεση έρευνα· μιλά με τη γλώσσα πολλών πολιτισμών ενώ δείχνει την Πραγματικότητα πέρα από όλες τις γλώσσες. Σε όσους θα βαδίσουν αυτή την οδό, η πρόσκληση είναι απλή αλλά βαθιά: Κοιτάξτε μέσα σας. Αμφισβητήστε αυτό που υποθέτετε ότι είστε. Εξερευνήστε τη φύση της ίδιας της επίγνωσης. Συγκρίνετε τις περιγραφές της Πραγματικότητας που βρίσκονται σε διαφορετικές παραδόσεις και ανακαλύψτε το κοινό νήμα που τις διαπερνά όλες. Εξασκήστε τις μεθόδους που οδηγούν στην άμεση συνειδητοποίηση. Και πάνω απ’ όλα, παραμείνετε ανοιχτοί—ανοιχτοί στην αλήθεια όπου κι αν βρεθεί, ανοιχτοί στο μυστήριο που υπερβαίνει κάθε κατανόηση, ανοιχτοί στο Απόλυτο που είναι το έδαφος της ίδιας σας της ύπαρξης. Διότι στο τέλος, υπάρχει μόνο Αυτό—αυτή η αιώνια, άπειρη, περιεκτική Πραγματικότητα. Κάθε αναζήτηση είναι αυτή η Πραγματικότητα που αναζητά τον εαυτό της. Κάθε εύρεση είναι αυτή η Πραγματικότητα που αναγνωρίζει τον εαυτό της. Όλες οι πνευματικές οδοί είναι αυτή η Πραγματικότητα που εκφράζεται μέσα από τη φαινομενική πολλαπλότητα των μορφών και των διδασκαλιών. Το κύμα δεν αφήνει ποτέ πραγματικά τον ωκεανό· μόνο φαίνεται να το κάνει. Και όταν αναγνωρίζει την αληθινή του φύση, όταν βλέπει ότι ήταν πάντα ο ωκεανός και δεν θα μπορούσε ποτέ να είναι κάτι άλλο—τότε υπάρχει ειρήνη, υπάρχει πληρότητα, υπάρχει η ανείπωτη χαρά της επιστροφής στο σπίτι. Αυτή είναι η υπόσχεση και η πρόσκληση της Αντικειμενικής Θρησκείας: όχι ένα νέο σύστημα πεποιθήσεων για να υιοθετηθεί, αλλά η αναγνώριση αυτού που ήταν πάντα αληθινό. Όχι ένας μακρινός στόχος για να επιτευχθεί, αλλά η συνειδητοποίηση αυτού που είναι αιώνια παρόν. Όχι ένα ταξίδι κάπου αλλού, αλλά η αφύπνιση στο Εδώ, στο Τώρα, στην άπειρη Πραγματικότητα που είναι η αληθινή μας φύση, η βαθύτερη ταυτότητά μας, το αιώνιο σπίτι μας. Σε αυτή την αναγνώριση, όλες οι ερωτήσεις διαλύονται. Σε αυτή την αφύπνιση, κάθε αναζήτηση αναπαύεται. Σε αυτή τη συνειδητοποίηση, υπάρχει μόνο η απέραντη σιωπή του Απόλυτου, η απεριόριστη ειρήνη της Αλήθειας, η άπειρη έκταση της Πραγματικότητας που αναγνωρίζει τον εαυτό της μέσα από αυτές τις προσωρινές μορφές που αποκαλούμε ατομική συνείδηση—κύματα που παίζουν στην επιφάνεια ενός ωκεανού χωρίς ακτή, σπινθήρες που χορεύουν σε μια φωτιά που δεν σβήνει ποτέ, εκφράσεις μιας απεραντοσύνης που δεν μπορεί ποτέ να μειωθεί ή να αυξηθεί, για πάντα πλήρης, για πάντα ολόκληρη, για πάντα Ένα.

Intellectual property rights

The entire content of our website, including, but not limited to, texts, news, graphics, photographs, diagrams, illustrations, services provided and generally any kind of files, is subject to intellectual property (copyright) and is governed by the national and international provisions on Intellectual Property, with the exception of the expressly recognized rights of third parties.
Therefore, it is expressly prohibited to reproduce, republish, copy, store, sell, transmit, distribute, publish, perform, "download", translate, modify in any way, in part or in summary, without the express prior written consent of the Foundation. It is known that in case the Foundation consents, the applicant is obliged to explicitly refer via links (hyperlinks) to the relevant content of the Foundation's website. This obligation of the applicant exists even if it is not explicitly stated in the written consent of the Foundation.
Exceptionally, it is permitted to individually store and copy parts of the content on a simple personal computer for strictly personal use (private study or research, educational purposes), without the intention of commercial or other exploitation and always under the condition of indicating the source of its origin, without this in any way implies a grant of intellectual property rights.
It is also permitted to republish material for purposes of promoting the events and activities of the Foundation, provided that the source is mentioned and that no intellectual property rights are infringed, no trademarks are modified, altered or deleted.
Everything else that is included on the electronic pages of our website and constitutes registered trademarks and intellectual property products of third parties is their own sphere of responsibility and has nothing to do with the website of the Foundation.

Δικαιώματα πνευματικής ιδιοκτησίας

Το σύνολο του περιεχομένου του Δικτυακού μας τόπου, συμπεριλαμβανομένων, ενδεικτικά αλλά όχι περιοριστικά, των κειμένων, ειδήσεων, γραφικών, φωτογραφιών, σχεδιαγραμμάτων, απεικονίσεων, παρεχόμενων υπηρεσιών και γενικά κάθε είδους αρχείων, αποτελεί αντικείμενο πνευματικής ιδιοκτησίας (copyright) και διέπεται από τις εθνικές και διεθνείς διατάξεις περί Πνευματικής Ιδιοκτησίας, με εξαίρεση τα ρητώς αναγνωρισμένα δικαιώματα τρίτων.

Συνεπώς, απαγορεύεται ρητά η αναπαραγωγή, αναδημοσίευση, αντιγραφή, αποθήκευση, πώληση, μετάδοση, διανομή, έκδοση, εκτέλεση, «λήψη» (download), μετάφραση, τροποποίηση με οποιονδήποτε τρόπο, τμηματικά η περιληπτικά χωρίς τη ρητή προηγούμενη έγγραφη συναίνεση του Ιδρύματος. Γίνεται γνωστό ότι σε περίπτωση κατά την οποία το Ίδρυμα συναινέσει, ο αιτών υποχρεούται για την ρητή παραπομπή μέσω συνδέσμων (hyperlinks) στο σχετικό περιεχόμενο του Δικτυακού τόπου του Ιδρύματος. Η υποχρέωση αυτή του αιτούντος υφίσταται ακόμα και αν δεν αναγραφεί ρητά στην έγγραφη συναίνεση του Ιδρύματος.

Κατ’ εξαίρεση, επιτρέπεται η μεμονωμένη αποθήκευση και αντιγραφή τμημάτων του περιεχομένου σε απλό προσωπικό υπολογιστή για αυστηρά προσωπική χρήση (ιδιωτική μελέτη ή έρευνα, εκπαιδευτικούς σκοπούς), χωρίς πρόθεση εμπορικής ή άλλης εκμετάλλευσης και πάντα υπό την προϋπόθεση της αναγραφής της πηγής προέλευσής του, χωρίς αυτό να σημαίνει καθ’ οιονδήποτε τρόπο παραχώρηση δικαιωμάτων πνευματικής ιδιοκτησίας.

Επίσης, επιτρέπεται η αναδημοσίευση υλικού για λόγους προβολής των γεγονότων και δραστηριοτήτων του Ιδρύματος, με την προϋπόθεση ότι θα αναφέρεται η πηγή και δεν θα θίγονται δικαιώματα πνευματικής ιδιοκτησίας, δεν θα τροποποιούνται, αλλοιώνονται ή διαγράφονται εμπορικά σήματα.

Ό,τι άλλο περιλαμβάνεται στις ηλεκτρονικές σελίδες του Δικτυακού μας τόπου και αποτελεί κατοχυρωμένα σήματα και προϊόντα πνευματικής ιδιοκτησίας τρίτων ανάγεται στη δική τους σφαίρα ευθύνης και ουδόλως έχει να κάνει με τον Δικτυακό τόπο του Ιδρύματος.

Esoterism Academy

CIRCLE OF LIGHT

ESOTERISM STUDIES

ESOTERISM ACADEMY NEW ARTICLE

Saturday, April 27, 2024