Sunday, April 21, 2024

Jesus: The Mysteries, the Internal Tradition and the external teaching

According to Jesus' "Sayings" "That We Really Are", Essence, Logos, Soul, (no matter the name), is an Uncreated Reality, Open Presence, Limitless, Free. On the other hand, what is perceived as Creation is a closed limited space. "Entry" into Creation does not change the Soul's Essence Itself but gives it additional properties of perception to perceive, to experience the limited space, of creation. And within Creation Perception can be Objective (and characterized as a Pure Light Perception, the Light World where we perceive Creation as "Space"), or it can be "altered" subjectively and function through connection with a manifesting agent (and be characterized as the obscured perception, the Shadow World where we perceive the change of things, becoming, evolution, time).

What Jesus called God, Father, Union with God, Eternal Life, is the Life in the Bays of the Father. The Kingdom of Jesus, the Kingdom of Heaven is (as a supreme experience) in the Gulfs of Divinity, it is not within Creation, nor in the Higher Light Heavens, nor in the lower Shadow Worlds (the mental world, the psycho-emotional world, or the material world ). And the Good News to people is that they can Know God within themselves, to "transform" from "what they think they are" to "what they really are" (that is, to Understand their True Nature). And to Know God or to Recognize God Within, as the supreme state of consciousness, this is the True Life and the True Abode of beings, the Kingdom of God, in the Gulfs of the Father.

In fact, the Teaching of Jesus, because it was a Practical Guide to lead man to the experience of this inner state, was never set forth as a comprehensive theory of being (of its essence, its evolution, its destiny, or its freedom road). And John (the brother closest to Jesus) includes this Experience of Reality revealed by the spiritual approach of God, the Truth, in the narration of Jesus' last days on earth. He refers to all these topics in fragments (he does not make a systematic theological exposition). However, what we present here is all in the Gospel of John for anyone who wants to carefully study the Text, without being misled by the external interpretations of the external secular church.

The fact is that when the Soul enters the limited space of Creation it acquires other qualities, a different sense of Space and a different perception of what is happening. It thus becomes an Objective Soul or a Subjective (Empirical, "Personal") Soul, person, personality. And depending on its Degree of Awareness it perceives and describes the world. Humans perceive their Self not in the True Inner Essence but in external states and with external qualities, as a being that thinks, feels and desires, apprehends with the senses and has experience of the body, and through the body of the external world. Without a Deeper Experience of the Essence, staying only in the external intellect, they perceive things completely schematically, as perceptions, ideas. Unable to Experience God as an Inner State, they hypothesize the perception of God, consider God as an Object Being, Creator, etc. But all that they conceive are simply conceptions of the intellect, "idols", and not the Living God. But by making God an idea, an "idol", which they make with their intellect, they "make" him "lesser" than the intellect. But God Is Far Beyond All. It is "That which Contains all", both the intellect of men and men. So, in order to approach God we must go beyond the intellect, beyond all perception. Obviously what people conceive is an idol of their little selfish "mind", a construction of their thinking, a lie and anyway not God. In the same way these people perceive themselves, man, as a limited soul, person, personality with whatever qualities, as a psycho-body (which is the most absurd and anti-theological idea). They cannot understand their Self as it really is, a Spiritual Dynamic Reality that can experience higher (objective) and lower (subjective) states, and yet states higher than what they experience, they believe, and describe in their blind theology. So, these people perceive in a wrong way both the Presence of God and themselves and their relationship with God, misinterpreting the words of Jesus about Life, about the Kingdom of Heaven. They consider that the Kingdom of Heaven must be realized in becoming, with the incorruption of bodies and things. Not understanding the Spiritual Essence of God, the Spiritual Nature of the Soul, and what Creation and experience in the worlds of Creation really are, they have the completely irrational notion of wanting to crystallize becoming, change. It's crazy. They do not understand that the Kingdom of Eternity is beyond becoming, beyond Space, Where there is neither becoming nor Space but only Infinite Freedom in the Gulfs of the Father. Jesus says this all the time in John but people do not follow Jesus' teaching, they follow the limitations of their perception, their unreasonable desires for an eternal life on earth, in matter, even if it is incorruptible and their violent activity.

…

It is obvious from what we have said that it is very difficult (if not impossible) to speak to people about the Mysteries of God. Jesus Experienced these higher states of consciousness and what he said was from experiential experience and not things he thought or received as (mental) information. Still, talking to people about situations they haven't experienced (and deny they can experience or don't want to experience) seems impossible. That's why Jesus, when he rightly spoke about the Truth, because people don't understand, caused confusion and reactions in people's thinking. From here originate his conflicts with the spiritual rulers of the time, described in the Gospels and especially in John (which describes the last days of Jesus on earth).

Jesus realizing that many people were unable not only to experience the Mystery of Union with the Father but not even to experience the heavenly luminous states of consciousness (i.e. the objective states of consciousness where perception functions without the interference of egoic distortion), limited himself to Speak of the Mysteries to his few brethren, while to the other people he spoke symbolically with parables and admonitions. Thus, began an Inner Mystical Tradition and an outer teaching about the religious life.

When Jesus spoke about the Mysteries of the Kingdom, he did not explain something theoretical, in a theoretical way, but he indicated practically how man, himself, can experience the Truth within himself. Awakening man in his present state, in the reality that is happening, he could overcome the external egoistic activity and rise to the objective function of the Soul. To do this you simply have to truly love God and be determined to give up your delusions and your selfish activity, your attachments to the external world. Anyone can do it. But very few do.

Alongside the Internal Transmission of Life and Truth, Jesus kept and established among his followers some external activities that have always been considered sacred ritual acts and have deep religious symbolism, such as water baptism (an ancient and universal magico-religious practice), the ordination (ordination, anointing) for the "transmission" of the "spirit" of the "approval" of the Group to the neophyte, and the common dinners (like the secret dinner that Jesus had with his brothers just before they arrested him and dragged him on the cross).

The Esoteric Tradition and the real experience of the True Mysteries has been preserved by a few, until today. The religious community that was created after the ascension of Jesus, and especially that community that was led by Paul in the Roman Empire and eventually prevailed, politically, kept only the external teaching and the external worship calling "mysteries" simple external ritual acts. It is doubtful historically whether Paul, the apostle of the nations, ultimately "helped" Christianity or "destroyed" the inner content of the Message of Jesus. The external church believes the former, we are sure of the latter.

When Jesus spoke about God, about Life in God, he spoke about the inner spiritual approach to the Divine Reality. After all, he explained it to Nicodemus, in one of their conversations, "God is Spirit, and His worshipers must worship Him in spirit and in truth”, (John 4:24). But people are unable to experience the Truth internally. They are simply limited to external worship and ritual acts, movements, hymns, sacred acts (all external acts and often mechanical acts, without substance). In fact, from the Work and Spiritual Work that Jesus Delivered, people kept (in the church organizations they created and recognized as political institutions) only the "shells" of the Message, what they understood and what they could do. True Christianity is found in the Spiritual Life, that is, in the Inner Experiencing the Presence of God and not in outer activities, (in the "spiritual life" as it is understood and defined in the outer churches). The Spiritual Life is something Inner, an Inner Experience of Consciousness, Experiencing States Higher than external activity and contact with the external world. Spiritual Life is something entirely internal.

…

After all, what was Jesus secretly teaching his brothers? What was the subject of their secret meetings? and what was the content of his True Teaching? Jesus Knew (experienced, understood and could affirm) that the Soul has Divine Origin and Essence, and the True Home of all Souls (souls experiencing separation from their One Universal Source) is in the Gulfs of the Father. Entering into Creation could make sense as long as we maintain an Awareness of our True Nature, and can at the same time rightly experience life in the world, and rightly interpret experience in the space of limited creation and becoming, change and of time. This is the real content of the “creation of man” symbolically described in Genesis. Man is from the beginning a "Spirit of Life" that is breathed into the cosmic body being aware of the Presence of God (as the Essence of Everything) and his Relationship with the Divine precisely because of the Same Essence with the Divine. The "fall" is nothing but the "forgetfulness" of our True Nature and the true meaning of the experience of the world. Man, "repelling" the Awareness of his True Nature, turns outward, is absorbed in external activity and interprets everything from his new "spiritual position". He makes everything objects of his intellect, he makes them ideas. But ideas are but images of real things.

Jesus understood that man's very perception of himself is wrong from the start. If man is (according to the belief of men) a mere creature apart from God, he is doomed to remain forever apart from God. But this is a false notion that is not saved by so-called "divine intervention" (how many of those who adopt this notion are actually saved? it's all in their imaginations). Man is much more than his intellect. On the other hand, people's religion, people's way of conceiving God as an Object, worshiping God as an Object with external actions, action that stems from the wrong way they perceive themselves, is a dead-end road. The first thing man has to do is simply look at things again. Just to look again and start living really, the reality (and not through his thinking, what he thinks). Anyway, man is what he is regardless of what he thinks he is. And our Nature works spontaneously, according to what it is, when we let it work. So, the message is straightforward, and even the most superficial person can understand it, if he wants to. Some want it, some don't.

The Way of Returning to God is simple and easy for those who want it, but it becomes incomprehensible and difficult for those who are attached to the world. The True prayer that Jesus spoke of is nothing more than a Natural Return to God (and not some complicated technique). How do we really pray? First of all, one must understand that God cannot be found either with the senses, nor with thought, nor with perception. In the Silence of this understanding, the True Presence of God is "born", as that which Embraces all, which is Beyond all. To be able to feel this Presence, its Depth, we must turn to this Presence, pray truly. How is this possible? If you want to pray truly, says Jesus, after you have "sorted out" all your external affairs, you must retire to your "house" and pray here, give all your attention and feel what is happening. ("But when you pray, go into your inner room, shut your door, and pray to your Father, who is unseen. And your Father, who sees what is done in secret, will reward you", Matthew 6:6). So simple. And everything will happen by itself.

The Soul abandoning external activity and entering into itself begins to feel what it really is. Without intellect, cogitations, and all personal actions, the Soul remains Pure. Without "information" from the outside, the Inner Presence comes to life and is Recognized and Experienced. The Soul is free from the body. The Soul is free everywhere. The Soul is Perception itself. The Soul is What Really Is, the Immensity of Essence, the Father. All these Inner States unfold completely spontaneously and naturally. From the moment we enter the Path, everything guides us towards the Light, towards the Truth, towards God. In this entire Journey there is no personal effort since the ego has been abandoned out into the world. You enter your "house" only you, the True Man, not your delusions and egos and mistakes. There is no worry and no difficulty.

By showing his brothers where the "house" is and how to pray truly, he simply opened the Gate of the Kingdom of Heaven for them. But everyone should experience the Inner Reality and experience God within himself. In this Journey man feels himself to change consciously, to expand his awareness of the Divine Presence up to the Higher State of Union with God, up to Infinite Freedom in the Gulfs of the Father. Of course, not all people (around Jesus) could progress as This Depth of Divinity, nor did they all have the same evolution at the same time. But the essential thing is for people to Enter the Way, to Pass the Gate of Heaven within themselves. Then everything unfolds by itself. And wherever we are we now feel that beyond all the horizons that we can perceive there is Reality Itself, the Immensity of Freedom.

…

Ιησούς: Τα Μυστήρια, η Εσωτερική Παράδοση κι η εξωτερική διδασκαλία

Σύμφωνα με τα “Λεγόμενα” του Ιησού “Αυτό που Είμαστε Πραγματικά”, η Ουσία, ο Λόγος, η Ψυχή, (δεν έχει σημασία η ονομασία), είναι μια Άκτιστη (Μη δημιουργημένη) Πραγματικότητα, Ανοιχτή Παρουσία, Απεριόριστη, Ελεύθερη. Από την άλλη μεριά αυτό που γίνεται αντιληπτό σαν Δημιουργία είναι ένας κλειστός περιορισμένος χώρος. Η “Είσοδος” στην Δημιουργία δεν μεταβάλλει την Ίδια την Ουσία της Ψυχής αλλά της προσδίδει πρόσθετες ιδιότητες αντίληψης για να συλλάβει, να έχει εμπειρία του περιορισμένου χώρου, της δημιουργίας. Και μέσα στην Δημιουργία η Αντίληψη μπορεί να είναι Αντικειμενική (και να χαρακτηρίζεται σαν μια Καθαρή Φωτεινή Αντίληψη, ο Φωτεινός Κόσμος όπου αντιλαμβανόμαστε τη Δημιουργία σαν “Χώρο”) ή μπορεί να “αλλοιώνεται” υποκειμενικά και να λειτουργεί μέσα από την σύνδεση με ένα φορέα εκδήλωσης (και να χαρακτηρίζεται σαν η συσκοτισμένη αντίληψη, ο Κόσμος της Σκιάς όπου αντιλαμβανόμαστε την αλλαγή των πραγμάτων, το γίγνεσθαι, την εξέλιξη, τον χρόνο).

Αυτό που ο Ιησούς ονόμαζε Θεό, Πατέρα, Ένωση με τον Θεό, Αιώνια Ζωή, είναι η Ζωή στους Κόλπους του Πατέρα. Η Βασιλεία του Ιησού, η Βασιλεία των Ουρανών είναι (σαν υπέρτατο βίωμα) στους Κόλπους της Θεότητας, δεν είναι μέσα στην Δημιουργία, ούτε στους Ανώτερους Φωτεινούς Ουρανούς, ούτε στους κατώτερους Κόσμους της Σκιάς (στον νοητικό κόσμο, στον ψυχοσυναισθηματικό κόσμο ή στον υλικό κόσμο). Κι η Χαρμόσυνη Αγγελία στους ανθρώπους είναι ότι μπορούν μέσα τους να Γνωρίσουν τον Θεό, να “μετουσιωθούν” από “αυτό που νομίζουν ότι είναι” σε ‘αυτό που είναι πραγματικά” (δηλαδή να Κατανοήσουν τη Αληθινή Φύση τους). Και το να Γνωρίσεις τον Θεό ή να Αναγνωρίσεις τον Θεό Μέσα σου σαν τη υπέρτατη κατάσταση της συνείδησης, αυτό είναι η Αληθινή Ζωή κι η Αληθινή Κατοικία των όντων, το Βασίλειο του Θεού, στους Κόλπους του Πατέρα.

Στην πραγματικότητα η Διδασκαλία του Ιησού, επειδή ήταν Πρακτική Καθοδήγηση για να οδηγηθεί ο άνθρωπος στην βίωση αυτής της εσωτερικής κατάστασης, δεν εκτέθηκε ποτέ σαν μια συγκροτημένη θεωρία περί του όντος (της ουσίας του, της εξέλιξής του, του προορισμού του), ή περί της οδού της ελευθερίας. Κι ο Ιωάννης (ο πιο κοντινός στον Ιησού αδελφός) εντάσσει αυτή τη Εμπειρία της Πραγματικότητας που αποκαλύπτει η πνευματική προσέγγιση του Θεού, της Αλήθειας, στη διήγηση των τελευταίων ημερών του Ιησού στην γη. Αποσπασματικά αναφέρεται σε όλα αυτά τα θέματα (δεν κάνει συστηματική θεολογική έκθεση). Πάντως όσα εκθέτουμε εδώ υπάρχουν όλα μέσα στο Ευαγγέλιο του Ιωάννη για όποιον θέλει να μελετήσει προσεκτικά το Κείμενο, χωρίς να παραπλανάται από τις εξωτερικές ερμηνείες της εξωτερικής κοσμικής εκκλησίας.

Το γεγονός είναι ότι όταν η Ψυχή εισέρχεται στον περιορισμένο χώρο της Δημιουργίας αποκτά άλλες ιδιότητες, άλλη αίσθηση του Χώρου και άλλη αντίληψη για τα συμβαίνοντα. Γίνεται έτσι Αντικειμενική Ψυχή ή Υποκειμενική (Εμπειρική, “Προσωπική”) Ψυχή, πρόσωπο, προσωπικότητα. Κι ανάλογα με τον Βαθμό Επίγνωσής της αντιλαμβάνεται και περιγράφει τον κόσμο. Οι άνθρωποι αντιλαμβάνονται τον Εαυτό τους όχι στη Αληθινή Εσωτερική Ουσία αλλά στις εξωτερικές καταστάσεις και με εξωτερικές ιδιότητες, σαν ύπαρξη που διανοείται, συναισθάνεται και επιθυμεί, αισθάνεται κι έχει εμπειρία του σώματος και μέσω του σώματος του εξωτερικού κόσμου. Χωρίς Βαθύτερη Εμπειρία της Ουσίας, μένοντας μόνο στην εξωτερική διανόηση αντιλαμβάνονται τα πράγματα τελείως σχηματικά, σαν αντιλήψεις, ιδέες. Αδυνατώντας να Βιώσουν τον Θεό σαν Εσωτερική Κατάσταση υποστασιοποιούν την αντίληψη του Θεού, θεωρούν τον Θεό σαν Αντικείμενο Ον, Δημιουργό, κλπ. Όμως όλα αυτά που συλλαμβάνουν είναι απλά συλλήψεις της διανόησης,, “είδωλα”, κι όχι ο Ζωντανός Θεός. Κάνοντας όμως τον Θεό ιδέα, το “είδωλο”, που φτιάχνουν με τη διανόησή τους, τον “καθιστούν” “μικρότερο” από τη διανόηση. Αλλά ο Θεός Είναι Πολύ Πέρα από όλα. Είναι “Αυτό που τα Περιέχει όλα”, και την διανόηση των ανθρώπων και τους ανθρώπους. Έτσι για να Προσεγγίσουμε τον Θεό πρέπει να πάμε πέραν της διανόησης, πέραν κάθε αντίληψης. Προφανώς αυτό που συλλαμβάνουν οι άνθρωποι, είναι ένα είδωλο του μικρού εγωιστικού “νου” τους, μια κατασκευή της σκέψης τους, ένα ψέμα και πάντως όχι ο Θεός. Με τον ίδιο τρόπο αυτοί οι άνθρωποι αντιλαμβάνονται τον εαυτό τους, τον άνθρωπο, σαν περιορισμένη ψυχή, πρόσωπο, προσωπικότητα με τις όποιες ιδιότητες, σαν ψυχόσωμα (που είναι η πιο παράλογη και αντιθεολογική ιδέα). Δεν μπορούν να κατανοήσουν τον Εαυτό τους έτσι όπως είναι πραγματικά, μια Πνευματική Δυναμική Πραγματικότητα που μπορεί να βιώνει καταστάσεις ανώτερες( αντικειμενικές) και κατώτερες (υποκειμενικές) και πάντως καταστάσεις ανώτερες από αυτό που βιώνουν που πιστεύουν και περιγράφουν μέσα στη τυφλή θεολογία τους. Έτσι αυτοί οι άνθρωποι αντιλαμβάνονται με λανθασμένο τρόπο και την Παρουσία του Θεού και τον εαυτό τους τον ίδιο και τη σχέση τους με τον Θεό, ερμηνεύοντας λανθασμένα τα λόγια του Ιησού για τη Ζωή, για τη Βασιλεία των Ουρανών. Θεωρούν ότι η Βασιλεία των Ουρανών οφείλει να πραγματοποιηθεί μέσα στο γίγνεσθαι, με τη αφθαρτοποίηση των σωμάτων και των πραγμάτων. Μην κατανοώντας την Πνευματική Ουσία του Θεού, την Πνευματική Φύση της Ψυχής, και τι είναι πραγματικά η Δημιουργία κι η εμπειρία στους κόσμους της Δημιουργίας, έχουν τη τελείως παράλογη αντίληψη να θέλουν να αποκρυσταλλώσουν το γίγνεσθαι, τη μεταβολή. Είναι τρελό. Δεν κατανοούν ότι το Βασίλειο της Αιωνιότητας είναι πέρα από το γίγνεσθαι, πέρα από τον Χώρο, Εκεί όπου δεν υπάρχει ούτε γίγνεσθαι ούτε Χώρος αλλά μονάχα Απέραντη Ελευθερία στους Κόλπους του Πατέρα. Ο Ιησούς το λέει συνέχεια μέσα στον Ιωάννη αλλά οι άνθρωποι δεν ακολουθούν την διδασκαλία του Ιησού, ακολουθούν τους περιορισμούς της αντίληψής τους, παράλογους πόθους τους για μια αιώνια ζωή στη γη, στην ύλη, έστω και αφθαρτοποιημένη) και τη βίαιη δραστηριότητά τους.

…

Είναι ολοφάνερο από όσα είπαμε ότι είναι πάρα πολύ δύσκολο (αν όχι αδύνατο) να μιλήσεις στους ανθρώπους για τα Μυστήρια του Θεού. Ο Ιησούς Βίωνε αυτές τις ανώτερες καταστάσεις της συνείδησης κι ό,τι έλεγε ήταν από βιωματική εμπειρία κι όχι πράγματα που στοχάστηκε ή έλαβε σαν (διανοητικές) πληροφορίες. Παρόλα αυτά το να μιλάς στους ανθρώπους για καταστάσεις που δεν έχουν βιώσει (κι αρνούνται ότι μπορούν να βιώσουν ή δεν θέλουν να βιώσουν) μοιάζει αδύνατο. Για αυτό και ο Ιησούς όταν δικαιωματικά μιλούσε για τη Αλήθεια, επειδή οι άνθρωποι δεν κατανοούν προκαλούσε σύγχυση και αντιδράσεις στην σκέψη των ανθρώπων. Από εδώ πηγάζουν οι συγκρούσεις του με τους πνευματικούς άρχοντες της εποχής που περιγράφονται στα Ευαγγέλια και κυρίως στο Ιωάννη (που περιγράφει τις τελευταίες ημέρες του Ιησού στην γη).

Κατανοώντας ο Ιησούς ότι πολλοί άνθρωποι δεν ήταν σε θέση όχι να Βιώσουν το Μυστήριο της Ένωσης με τον Πατέρα αλλά ούτε καν να βιώσουν τις ουράνιες φωτεινές καταστάσεις της συνείδησης (δηλαδή τις αντικειμενικές καταστάσεις της συνείδησης όπου η αντίληψη λειτουργεί χωρίς τις παρεμβάσεις της εγωικής παραμόρφωσης) περιορίστηκε να Μιλά για τα Μυστήρια στους λιγοστούς αδελφούς του ενώ στους άλλους ανθρώπους μιλούσε συμβολικά με παραβολές και νουθεσίες. Έτσι εκ των πραγμάτων ξεκίνησε μια Εσωτερική Μυστική Παράδοση και μια εξωτερική διδασκαλία για την θρησκευτική ζωή.

Μιλώντας ο Ιησούς για τα Μυστήρια της Βασιλείας δεν εξέθετε κάτι θεωρητικό, με θεωρητικό τρόπο, αλλά υπεδείκνυε πρακτικά πως μπορεί ο άνθρωπος, αυτός ο ίδιος, να βιώσει μέσα του την Αλήθεια. Αφυπνιζόμενος ο άνθρωπος στην παρούσα κατάστασή του, στην πραγματικότητα που συμβαίνει μπορούσε να ξεπεράσει την εξωτερική εγωιστική δραστηριότητα και να ανυψωθεί στην αντικειμενική λειτουργία της Ψυχής. Για να το κάνεις αυτό απλά πρέπει να αγαπάς πραγματικά τον Θεό και να είσαι αποφασισμένος να εγκαταλείψεις τις αυταπάτες σου και την εγωιστική δραστηριότητά σου, τις προσκολλήσεις σου στον εξωτερικό κόσμο. Οποιοσδήποτε μπορεί να το κάνει. Αλλά ελάχιστοι το κάνουν.

Παράλληλα με την Εσωτερική Μετάδοση της Ζωής, της Αλήθειας, ο Ιησούς κράτησε και καθιέρωσε ανάμεσα στους ακολούθους του κάποιες εξωτερικές δραστηριότητες που πάντα θεωρούνταν ιερές τελετουργικές πράξεις και έχουν βαθύ θρησκευτικό συμβολισμό, όπως το βάπτισμα στο ύδωρ (πανάρχαια και παγκόσμια μαγικο-θρησκευτική πράξη), την χειροθεσία (χειροτονία, χρίσμα) για τη “μετάδοση” του “πνεύματος” της “έγκρισης” της Ομάδας προς τον νεοφώτιστο, και τα κοινά δείπνα (σαν το μυστικό δείπνο που έκανε ο Ιησούς με τους αδελφούς του λίγο πριν τον συλλάβουν και τον σύρουν στον σταυρό).

Η Εσωτερική Παράδοση κι η πραγματική βίωση των Αληθινών Μυστηρίων διατηρήθηκε από ελάχιστους, μέχρι σήμερα. Η θρησκευτική κοινότητα που δημιουργήθηκε μετά τη ανάληψη του Ιησού και ιδιαίτερα αυτή η κοινότητα που καθοδηγήθηκε από τον Παύλο στη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία και επεκράτησε τελικά, πολιτικά, κράτησε μόνο την εξωτερική διδασκαλία και την εξωτερική λατρεία ονομάζοντας “μυστήρια” απλές εξωτερικές τελετουργικές πράξεις. Είναι αμφίβολο ιστορικά αν ο Παύλος, ο απόστολος των εθνών “βοήθησε” τελικά τον χριστιανισμό ή “κατέστρεψε” το εσωτερικό περιεχόμενο του Μηνύματος του Ιησού. Η εξωτερική εκκλησία πιστεύει το πρώτο, εμείς είμαστε βέβαιοι για το δεύτερο.

Όταν ο Ιησούς μιλούσε για τον Θεό, για την Εν Θεώ Ζωή μιλούσε για την εσωτερική πνευματική προσέγγιση της Θείας Πραγματικότητας. Άλλωστε το διευκρίνισε στον Νικόδημο, σε μια από τις συνομιλίες τους, “Πνεύμα ο Θεός, και τους προσκυνούντας αυτόν εν πνεύματι και αλήθεια δει προσκυνείν” , (Ιωάννης 4:24). Οι άνθρωποι όμως αδυνατούν να βιώσουν εσωτερικά τη Αλήθεια. Περιορίζονται απλά στη εξωτερική λατρεία και σε τελετουργικές πράξεις, κινήσεις, υμνωδίες, ιερές πράξεις (όλα εξωτερικές πράξεις και συχνά μηχανικές πράξεις, χωρίς ουσία). Στην πραγματικότητα από το Έργο και την Πνευματική Εργασία που Παρέδωσε ο Ιησούς οι άνθρωποι κράτησαν (στους εκκλησιαστικούς οργανισμούς που δημιούργησαν κι αναγνωρίστηκαν σαν πολιτικοί θεσμοί) μονάχα τα “τσόφλια” του Μηνύματος, ό,τι κατάλαβαν κι ό,τι μπορούσαν να κάνουν. Ο Αληθινός Χριστιανισμός βρίσκεται στη Πνευματική Ζωή (δηλαδή στην Εσωτερική Βίωση της Παρουσίας του Θεού κι όχι σε εξωτερικές δραστηριότητες (στην “πνευματική ζωή” όπως τη εννοούν και την ορίζουν στις εξωτερικές εκκλησίες). Η Πνευματική Ζωή είναι κάτι Εσωτερικό, Εσωτερική Εμπειρία της Συνείδησης, Βίωση Καταστάσεων Ανώτερων από την εξωτερική δραστηριότητα και την επαφή με τον εξωτερικό κόσμο. Η Πνευματική Ζωή είναι κάτι τελείως εσωτερικό.

…

Τελικά τι δίδασκε ο Ιησούς μυστικά στους αδελφούς του; Ποιο ήταν το αντικείμενο των μυστικών συναντήσεών τους; και ποιο ήταν το περιεχόμενο της Αληθινής Διδασκαλίας του; Ο Ιησούς Γνώριζε (βίωνε, κατανοούσε και μπορούσε να βεβαιώσει) ότι η Ψυχή έχει Θεία Προέλευση και Ουσία και η Αληθινή Κατοικία όλων τω Ψυχών (των ψυχών που βιώνουν τον διαχωρισμό από τη Μια Παγκόσμια Πηγή τους) είναι στους Κόλπους του Πατέρα. Η είσοδος στην Δημιουργία θα μπορούσε να έχει μια λογική από τη στιγμή που διατηρούμε τη Επίγνωση της Αληθινής Φύσης μας και μπορούμε ταυτόχρονα να βιώνουμε ορθά την ζωή στον κόσμο και να ερμηνεύουμε ορθά την εμπειρία στον χώρο της περιορισμένης δημιουργίας και του γίγνεσθαι, των μεταβολών και του χρόνου. Αυτό είναι το πραγματικό περιεχόμενο της ‘δημιουργίας του ανθρώπου” που περιγράφεται συμβολικά στην Γέννεση. Ο άνθρωπος είναι εξαρχής “Πνεύμα Ζωής” που εμφυσάται μέσα στο κοσμικό σώμα έχοντας επίγνωση της Παρουσίας του Θεού (σαν Ουσίας των Πάντων) και της Σχέσης του με το Θείο λόγω ακριβώς της Ίδιας Ουσίας με το Θείο. Η “πτώση” δεν είναι παρά η “λησμονιά” της Αληθινής Φύσης μας και του αληθινού νοήματος της εμπειρίας του κόσμου. Ο άνθρωπος “απωθώντας” την Επίγνωση της Αληθινής Φύσης του στρέφεται προς τα έξω, απορροφάται στην εξωτερική δραστηριότητα και από την νέα “πνευματική θέση” του ερμηνεύει τα πάντα. Τα κάνει όλα αντικείμενα της διανόησής του, τα κάνει ιδέες. Αλλά οι ιδέες δεν είναι παρά είδωλα των αληθινών πραγμάτων.

Ο Ιησούς κατανοούσε ότι η ίδια η αντίληψη του ανθρώπου για τον εαυτό τους είναι εξαρχής λάθος. Αν ο άνθρωπος είναι (σύμφωνα με την πίστη των ανθρώπων) ένα απλό δημιούργημα ξέχωρο από τον Θεό είναι καταδικασμένος να Παραμένει για πάντα χωριστός από τον Θεό. Αλλά αυτό είναι μια λανθασμένη αντίληψη που δεν διασώζεται με την δήθεν “θεία επέμβαση” (πόσοι από αυτούς που υιοθετούν αυτοί τη αντίληψη έχουν διασωθεί πραγματικά; όλα είναι μέσα στην φαντασία τους). Ο άνθρωπος είναι πολύ περισσότερο από τη διανόησή του. Από τη άλλη μεριά η θρησκεία των ανθρώπων, ο δρόμος των ανθρώπων να συλλαμβάνουν τον Θεό σαν Αντικείμενο, να λατρεύουν τον Θεό σαν Αντικείμενο με εξωτερικές πράξεις, δράση που πηγάζει από τον λανθασμένο τρόπο που αντιλαμβάνονται τον εαυτό τους, είναι αδιέξοδος δρόμος. Το πρώτο πράγμα που έχει να κάνει ο άνθρωπος είναι απλά να ξανακοιτάξει τα πράγματα. Απλά να ξανακοιτάξει και να αρχίσει να ζει πραγματικά, την πραγματικότητα (κι όχι μέσα από τη σκέψη του, αυτά που σκέφτεται). Έτσι κι αλλιώς ο άνθρωπος είναι αυτό που είναι άσχετα από το τι νομίζει πως είναι. Κι η Φύση μας λειτουργεί αυθόρμητα, σύμφωνα με αυτό που είναι, όταν την αφήνουμε να λειτουργήσει. Έτσι το μήνυμα είναι πολύ απλό και μπορεί να το κατανοήσει κι ο πιο απλός άνθρωπος, αν θέλει. Κάποιοι θέλουν, κάποιοι όχι.

Ο Δρόμος της Επιστροφής στο Θεό είναι απλός κι εύκολος για όποιον το θέλει αλλά γίνεται δυσνόητος και δύσκολος για όσους είναι προσκολλημένοι στον κόσμο. Η Αληθινή προσευχή για τη οποία μιλούσε ο Ιησούς δεν είναι παρά η Φυσική Επιστροφή στον Θεό (κι όχι κάποια περίπλοκη τεχνική). Πως προσευχόμαστε αληθινά; Καταρχήν πρέπει κάποιος να κατανοήσει ότι ο Θεός δεν μπορεί να βρεθεί ούτε με τις αισθήσεις, ούτε με τη σκέψη, ούτε με την αντίληψη. Στην Ησυχία αυτής της κατανόησης “γεννιέται” η Αληθινή Παρουσία του Θεού, σαν αυτό που τα Αγκαλιάζει όλα, που Είναι Πέρα από όλα. Για να μπορέσουμε ακριβώς να νοιώσουμε Αυτή τη Παρουσία, το Βάθος της πρέπει να στραφούμε σε Αυτή την Παρουσία, να προσευχηθούμε αληθινά. Πως γίνεται αυτό; Αν θέλεις λέει ο Ιησούς να προσευχηθείς αληθινά, αφού “ταχτοποιήσεις” όλες τις εξωτερικές υποθέσεις σου πρέπει να αποσυρθείς στο “οίκο” σου κι εδώ προσευχήσου, δώσε όλη σου την προσοχή και νοιώσε αυτό που συμβαίνει. (Σύ δέ ὅταν προσεύχη, εἴσελθε εἰς τό ταμιεῖον σου, καί κλείσας τήν θύραν σου προσευξαι τῷ πατρί σου τῷ ἐν τῷ κρυπτῷ», Ματθαίος 6:6). Τόσο απλά. Κι όλα θα γίνουν μόνα τους.

Η Ψυχή εγκαταλείποντας την εξωτερική δραστηριότητα και εισερχόμενη στον εαυτό της αρχίζει να νοιώθει αυτό που είναι πραγματικά. Χωρίς την διανόηση, τους λογισμούς κι όλες τις προσωπικές δράσεις η Ψυχή μένει Καθαρή. Χωρίς “πληροφορίες” από έξω ζωντανεύει η Εσωτερική Παρουσία κι Αναγνωρίζεται και Βιώνεται. Η Ψυχή είναι ελεύθερη από το σώμα. Η Ψυχή είναι ελεύθερη παντού. Η Ψυχή είναι η ίδια η Αντίληψη. Η Ψυχή είναι Αυτό που Υπάρχει Πραγματικά, η Απεραντοσύνη της Ουσίας, ο Πατέρας. Όλες αυτές οι Εσωτερικές Καταστάσεις ξεδιπλώνονται τελείως αυθόρμητα και φυσικά. Από τη στιγμή που Εισερχόμαστε στη Οδό όλα μας καθοδηγούν προς το Φως, προς τη Αλήθεια, προς τον Θεό. Σε όλη αυτή τη Πορεία δεν υπάρχει καμιά προσωπική προσπάθεια αφού το εγώ έχει εγκαταλειφθεί έξω στον κόσμο. Εισέρχεσαι στον “οίκο” σου μόνο εσύ, ο Αληθινός Άνθρωπος, όχι οι αυταπάτες κι οι εγωισμοί και τα λάθη σου. Δεν υπάρχει καμία μέριμνα και καμία δυσκολία.

Δείχνοντας ο Ιησούς στους αδελφούς του που είναι ο “οίκος” και πως να προσεύχονται αληθινά απλά τους άνοιγε τη Πύλη της Βασιλείας των Ουρανών. Αλλά καθένας θα έπρεπε να έχει εμπειρία της Εσωτερικής Πραγματικότητας και να βιώσει αυτός ο ίδιος τον Θεό μέσα του. Σε αυτή τη Πορεία ο άνθρωπος νοιώθει να αλλάζει συνειδησιακά, να διευρύνεται η επίγνωση της Θείας Παρουσίας μέχρι τη Ανώτερη Κατάσταση της Ένωσης με τον Θεό, μέχρι τη Απέραντη Ελευθερία στους Κόλπους του Πατέρα. Ασφαλώς ούτε όλοι οι άνθρωποι (γύρω από τον Ιησού) μπορούσαν να προχωρήσουν ως Αυτό το Βάθος της Θεότητας, ούτε είχαν όλοι ταυτόχρονα την ίδια εξέλιξη. Αλλά το ουσιαστικό είναι οι άνθρωποι να Εισέλθουν στη Οδό, να Περάσουν τη Πύλη των Ουρανών μέσα τους. Μετά όλα ξεδιπλώνονται από μόνα τους. Κι όπου κι αν είμαστε νοιώθουμε πια πως πέρα από όλους τους ορίζοντες που μπορούμε να αντιληφθούμε υπάρχει η Ίδια η Πραγματικότητα, η Απεραντοσύνη της Ελευθερίας.

Monday, 20 October, 2025

16. The Sacred Ground: A Journey to Objective Reality

Introduction: The Whisper of the Absolute

In the beginning, before thought crystallized into word, before consciousness fragmented into the illusion of separation, there existed—and exists still—a Reality so vast, so complete, that it contains within itself all that was, is, and shall ever be. This Reality does not wait for recognition; it does not depend upon the small flame of individual awareness to validate its presence. Like the ocean that remains whole regardless of whether a single wave perceives itself as separate, this Objective Reality stands as the eternal foundation, the silent witness, the unchanging ground upon which the dance of existence unfolds.

The mystics of old, dwelling in caves and deserts, in forests and mountaintops, spoke of this Reality in hushed tones, as one speaks of a lover too beautiful for ordinary language. They called it by many names—the Tao that cannot be spoken, the Brahman beyond attributes, the Divine Ground, the Absolute. Yet all these names were but fingers pointing at the moon, never the moon itself. For how can the finite contain the infinite? How can the droplet describe the ocean while still believing itself separate from the sea?

This is the sacred mystery that lies at the heart of all genuine spiritual seeking: that what we search for is not distant but intimate, not absent but ever-present, not to be achieved but to be recognized. The journey of awakening is not a journey toward something new, but a return to what has always been—a remembrance of our true nature, a dissolution of the veil that separates the seemingly individual self from the vast Unity that is its source and substance.

The Illusion of Separation: The Dream of the Isolated Self

Within this all-encompassing Unity, there arises a curious phenomenon: the appearance of separate consciousness, the birth of what mystics call the ego or the false self. Like a wave that forgets it is ocean, like a ray of light that believes itself independent of the sun, the individual consciousness emerges and, in its emergence, falls into a profound forgetfulness. It looks out at the world and sees objects separate from itself. It experiences thoughts and emotions as "mine," sensations and perceptions as belonging to a distinct entity separate from all else.

This is the great illusion, the fundamental ignorance that spiritual traditions across the ages have sought to dispel. The separate self is like a character in a dream who believes the dream world to be the only reality, who has forgotten the dreamer. It is like the actor who becomes so absorbed in the role that he forgets his true identity beyond the stage. The consciousness that perceives itself as isolated, as a subject confronting objects, as a separate island of awareness in a vast impersonal universe—this consciousness dwells in darkness, cut off from the light of its own true nature.

Yet this illusion, painful as it may be, serves a purpose in the grand mystery of existence. For without the sense of separation, how could there be the ecstasy of reunion? Without the forgetting, how could there be the bliss of remembrance? The spiritual path is not a creation of something new but a uncovering of what has always been present—like removing clouds to reveal the sun that never stopped shining, like wiping dust from a mirror to restore its natural clarity.

The small self, dwelling in its narrow perception, experiences suffering precisely because it has severed itself—in perception only, never in reality—from its Source. It seeks completion in external things: in possessions, in relationships, in achievements, in pleasures. Yet no accumulation of external objects can fill the void, for the void itself is not real—it is only the shadow cast by forgetfulness, the darkness that exists only through ignorance of the light.

The Ground of Being: Where Subject and Object Dissolve

Objective Reality—this phrase itself carries within it a paradox that language can barely contain. For what is objective is usually understood as that which exists independent of the subject, separate from the observer. Yet the Reality of which the mystics speak is not merely objective in this limited sense. It is rather the Ground from which both subject and object arise, the Unity that precedes and transcends the apparent duality of perceiver and perceived.

Imagine a vast ocean, still and infinite, stretching beyond all horizons. Within this ocean, waves arise—not separate from the ocean but as temporary expressions of its nature. Each wave might, in its brief existence, believe itself to be an independent entity. It might say, "I am here, and the ocean is there, external to me." Yet from a higher perspective, there is no true separation—there is only ocean, expressing itself in the form of waves. The wave is not other than the ocean; it is the ocean itself, dancing.

So too with Objective Reality and the individual consciousness. What we call the self, the ego, the separate consciousness—this is not truly separate from the Objective Reality that is its ground. It is rather a temporary arising within that Reality, a particular expression of the infinite possibilities contained within the Absolute. The perception of separation is real as an experience, but false as a metaphysical truth. It is like the rope that appears to be a snake in dim light—the experience of fear is genuine, but the snake itself is illusory.

This Objective Reality is not cold or distant, despite the somewhat impersonal sound of the name. It is rather the most intimate presence imaginable—closer to us than our own breath, nearer than our own thoughts. It is the space in which thoughts arise and subside, the awareness within which all experiences appear and disappear. It is the screen upon which the movie of life plays, itself unchanged by the dramas and comedies that flicker across its surface.

The mystics speak of this Reality as transcendent—beyond all qualities, all attributes, all descriptions. Yet it is also immanent—present within every atom, every moment, every sensation. It is the "within" of all things and simultaneously the "beyond" of all things. Like the silence that contains all sounds, like the emptiness that allows all forms to exist, this Reality is both nothing and everything, neither this nor that, yet the ground of all "this" and "that."

The Path of Return: Awakening to What Has Always Been

Enlightenment, that most sacred of spiritual goals, is often misunderstood as the attainment of some special state, the acquisition of supernatural powers, the achievement of perpetual bliss. Yet the true illumination, the authentic awakening, is far simpler and far more profound than such descriptions suggest. It is nothing other than the recognition of what has always been true—the dissolution of the illusion of separation and the direct realization that the individual self is not, and has never been, separate from Objective Reality.

This is what the great traditions call by various names: moksha in Hinduism, nirvana in Buddhism, fana in Sufism, union with God in Christian mysticism, enlightenment in Zen. The names differ, the cultural expressions vary, the practices and paths show remarkable diversity—yet at the heart of all genuine spiritual realization lies this single recognition: that the separate self is an illusion, and that our true nature is nothing other than the infinite Reality itself.

The path to this realization is not a journey in space, for we are already at the destination. It is not a journey in time, for the Reality we seek is eternally present. It is rather a shift in perception, a transformation of understanding, a lifting of the veil that obscures our vision. It is like the moment when the eye adjusts to light after long darkness, or when a complex pattern suddenly resolves into clarity after being seen correctly for the first time.

This awakening often comes with a profound sense of coming home, of finding what was always sought, of recognizing what was always present but unnoticed. The mystic who achieves this realization does not become something other than what he was; rather, he sees through the false identification with the limited self and recognizes his true nature as infinite consciousness, as the Absolute itself expressing through a particular form.

Yet this realization, though simple in essence, is often preceded by years or lifetimes of spiritual practice, of meditation, of prayer, of self-inquiry. For the illusion of separation is deeply rooted, reinforced by countless habitual patterns of thought and perception. The false self does not surrender easily; it clings to its apparent existence with tremendous force. The spiritual path, then, becomes a process of gradually loosening this grip, of questioning the assumptions that support the illusion, of cultivating the awareness that can see through the dream.

The Universal Language: Beyond Cultural Boundaries

Throughout human history, in every culture and every era, there have been those who pierced the veil and realized the truth of Objective Reality. They appeared in ancient India as rishis and sages, in China as Taoist masters, in Greece as philosophers, in the Middle East as prophets and Sufis, in medieval Europe as Christian mystics, in Tibet as enlightened lamas. Though their languages differed, though their cultural contexts varied widely, though the symbols and concepts they used to express their realization were shaped by their particular traditions—at the deepest level, they all spoke of the same essential truth.

This is because Objective Reality itself is universal, not bound by culture or tradition. The sun shines equally on all lands; the ocean is the same whether approached from the eastern shore or the western. So too, the fundamental Reality that underlies existence does not change according to whether it is approached through Buddhist meditation, Hindu devotion, Christian contemplation, or Islamic surrender. The taste of water is the same regardless of the vessel that contains it.

Yet here arises a profound need in our contemporary world—a world where ancient barriers between cultures have fallen, where traditions that once existed in isolation now encounter one another, where a Buddhist can study Christian mysticism and a Christian can practice Zen meditation. There is a need for what might be called an Objective Religion—not a new dogma to compete with existing traditions, but a unified understanding that can honor the particular expressions while recognizing the universal truth they all point toward.

This Objective Religion would not seek to replace the existing traditions but to reveal their common ground. It would be like a clear light that illuminates all colors while belonging exclusively to none. It would recognize that the various paths up the mountain may differ in their terrain and their landmarks, but they all lead to the same summit. It would honor the poetry of Rumi and the paradoxes of Zen, the devotion of Bhakti yoga and the contemplation of Christian mystics, as different languages speaking the same essential truth.

Such a universal approach requires courage—the courage to look beyond the familiar and the comfortable, to question inherited assumptions, to compare and correlate the expressions of truth found in different traditions. It requires intellectual humility, recognizing that no single tradition has a monopoly on truth, that the Reality we seek transcends all formulations even while it may be approached through any authentic spiritual path.

Yet it also requires discernment, for not all that claims to be spiritual is genuinely so. The Objective Religion must be grounded in direct experience, in the actual realization of Reality, not merely in beliefs or concepts. It must distinguish between the finger pointing at the moon and the moon itself, between the map and the territory, between descriptions of enlightenment and enlightenment itself.

The Redefinition: New Language for Ancient Truth

To establish this unified understanding, there is a need to reexamine and redefine the fundamental terms of spiritual discourse. What do we mean by "God"? What is the "soul"? What is "consciousness"? These words carry heavy baggage from centuries of theological debate and philosophical speculation. They mean different things in different traditions, and often their meanings have become obscured by layers of interpretation and misinterpretation.

In the light of Objective Reality, these terms can be understood anew. God is not a being separate from creation, an anthropomorphic deity dwelling in heaven, but rather the Absolute itself—the infinite Reality that is both transcendent and immanent, both beyond all things and the very essence of all things. The soul is not a separate entity housed temporarily in the body, but rather the individualized expression of the universal consciousness, like a wave that is not separate from the ocean yet has its own temporary form.

Consciousness, in this understanding, is not merely the biological function of a brain, not simply the awareness that arises from neural activity. It is rather the fundamental nature of Reality itself—not consciousness as the limited awareness of the ego, but Consciousness as the infinite awareness that is the ground of all existence. This is what the Vedantic tradition calls Sat-Chit-Ananda—Being-Consciousness-Bliss, the three aspects of the one Reality.

The intellect, in this framework, is not the highest faculty of human existence but rather a tool—useful within its proper domain but incapable of grasping the ultimate truth directly. For the Absolute cannot be comprehended by thought, cannot be captured in concepts. It must be realized through direct experience, through what the mystics call gnosis or spiritual knowledge, which is not intellectual understanding but immediate recognition.

This redefinition is not merely an academic exercise, not simply playing with words. It is essential for clear communication about spiritual matters in an age where ancient traditions encounter modern science, where Eastern wisdom meets Western philosophy, where seekers draw from multiple sources in their spiritual quest. Without a common language, or at least a clear understanding of how different languages point to the same realities, confusion and misunderstanding are inevitable.

The Living Practice: Approaching the Real

Yet all philosophy, all theology, all concepts and definitions remain merely intellectual unless they are grounded in living practice, in the actual approach to Reality. The Objective Religion is not a collection of beliefs to be accepted but a path to be walked, an experience to be lived, a reality to be realized. It calls for investigation—not blind faith, but neither the skeptical rejection that refuses to explore.

This investigation takes many forms, yet all genuine spiritual practice shares certain essential elements. There must be a turning inward, a shift of attention from the external world of objects to the internal ground of awareness. There must be a questioning of assumed identities, a willingness to examine who or what we truly are beneath the layers of conditioning and habit. There must be a cultivation of presence, an ability to rest in the immediate reality of this moment rather than being lost in thoughts of past and future.

Meditation, in its many forms, is a central practice for this investigation. Whether it is the silent sitting of Zen, the mantra repetition of Hindu traditions, the contemplative prayer of Christian mystics, or the awareness practices of Buddhist mindfulness—all these methods serve to quiet the restless mind, to create the space in which the deeper Reality can be recognized. They are like clearing away debris from a spring so that the pure water can flow freely.

Yet practice is not separate from life itself. The investigation of Reality is not confined to formal meditation sessions but extends into every moment of daily existence. Each interaction, each challenge, each joy and sorrow becomes an opportunity for awakening. The market place becomes a monastery; the workplace becomes a temple; relationships become a mirror in which we can see our attachments and identifications clearly.

The approach to Reality requires patience, for the dissolution of deeply rooted illusions does not happen overnight. It requires persistence, for the mind naturally returns to its habitual patterns and must be gently but firmly redirected again and again. It requires surrender, for ultimately the small self must release its grip and allow itself to dissolve into the vast Reality that is its true nature. Yet it also requires vigor and passion, for the spiritual path is not a passive waiting but an active engagement with the deepest questions of existence.

The Call to Unity: Beyond Narrow Perceptions

In our contemporary world, there is a dangerous tendency toward fragmentation in spiritual matters. Traditions build walls around themselves, claiming exclusive access to truth. Practitioners of one path dismiss or denigrate other approaches. Religious communities become islands of certainty in a sea of pluralism, each convinced of its own righteousness while viewing others with suspicion or hostility.

This fragmentation serves only to obscure the truth and to perpetuate the very illusion that spiritual practice seeks to dissolve—the illusion of separation. If the fundamental truth of all spiritual realization is that Reality is One, that separation is illusory, that we are all expressions of the same infinite Consciousness—then how can authentic spirituality manifest as division and exclusivity?

The call of the Objective Religion is a call to unity—not uniformity, which would erase the beautiful diversity of spiritual expressions, but unity in recognition of the common ground. It is an invitation to dialogue and comparison, to the correlation of experiences across traditions, to the humble acknowledgment that truth is too vast to be contained within any single formulation.

This does not mean a wishy-washy relativism that claims all paths are equally valid regardless of whether they lead to genuine realization. Some paths are more direct than others; some teachings are clearer than others; some practices are more effective than others. Discernment is necessary. Yet this discernment should be based on the criterion of actual transformation, of genuine realization of Objective Reality, not on loyalty to tradition or adherence to dogma.

Those who refuse to look beyond their own tradition, who reject from the outset any comparative study or interfaith dialogue, who cling to the particular expressions of truth found in their own scripture or teaching—these practitioners may find themselves increasingly isolated in a world that is growing ever more interconnected. They may preserve the forms and rituals of their tradition, but miss the living essence that those forms were meant to convey. They may defend their beliefs with great conviction, but never taste the Reality that lies beyond all beliefs.

Conclusion: The Eternal Invitation

Objective Reality stands now as it has always stood—vast, complete, unchanging, the ground and source of all that is. It does not need our recognition to exist, yet it invites our recognition for the sake of our own liberation from suffering, for our own awakening to truth, for our own return to the Home we never truly left.

This Reality is not distant or difficult to find. It is not hidden in some remote place or reserved for the especially holy or spiritually gifted. It is here, now, in this very moment—closer than breath, more intimate than thought, the very awareness by which these words are understood and comprehended. The search for it is like searching for the eyes with which we see—we cannot find them because we are seeing with them, yet once this is recognized, everything becomes clear.

The Objective Religion, the unified approach to this Reality, is not a fixed system handed down from on high, not a new revelation to supersede the old. It is rather an ongoing exploration, a living tradition being born in our time from the meeting of East and West, ancient and modern, mysticism and science. It honors the past while remaining open to new insights; it respects tradition while encouraging direct investigation; it speaks with the language of many cultures while pointing to the Reality beyond all languages.

To those who would walk this path, the invitation is simple yet profound: Look within. Question what you assume yourself to be. Investigate the nature of awareness itself. Compare the descriptions of Reality found in different traditions and discover the common thread that runs through them all. Practice the methods that lead to direct realization. And above all, remain open—open to truth wherever it may be found, open to mystery that transcends all comprehension, open to the Absolute that is the ground of your own being.

For in the end, there is only This—this eternal, infinite, all-encompassing Reality. All seeking is this Reality seeking itself. All finding is this Reality recognizing itself. All spiritual paths are this Reality expressing itself through the apparent multiplicity of forms and teachings. The wave never truly leaves the ocean; it only seems to. And when it recognizes its true nature, when it sees that it has always been ocean and could never be anything else—then there is peace, there is fulfillment, there is the ineffable joy of coming home.

This is the promise and the invitation of the Objective Religion: not a new belief system to adopt, but the recognition of what has always been true. Not a distant goal to achieve, but the realization of what is eternally present. Not a journey to somewhere else, but the awakening to Here, to Now, to the infinite Reality that is our true nature, our deepest identity, our eternal home.

In this recognition, all questions dissolve. In this awakening, all seeking comes to rest. In this realization, there is only the vast silence of the Absolute, the boundless peace of Truth, the infinite expanse of Reality recognizing itself through these temporary forms we call individual consciousness—waves playing on the surface of an ocean that has no shore, sparks dancing in a fire that never dims, expressions of an infinity that can never be diminished or increased, forever complete, forever whole, forever One.

…

Το Ιερό Έδαφος: Ένα Ταξίδι στην Αντικειμενική Πραγματικότητα

Εισαγωγή: Ο Ψίθυρος του Απόλυτου

Στην αρχή, πριν η σκέψη κρυσταλλωθεί σε λέξη, πριν η συνείδηση κατακερματιστεί στην ψευδαίσθηση του διαχωρισμού, υπήρχε—και υπάρχει ακόμη—μια Πραγματικότητα τόσο απέραντη, τόσο ολοκληρωμένη, που περιέχει μέσα της όλα όσα υπήρξαν, είναι και θα είναι ποτέ. Αυτή η Πραγματικότητα δεν περιμένει την αναγνώριση· δεν εξαρτάται από τη μικρή φλόγα της ατομικής επίγνωσης για να επικυρώσει την παρουσία της. Όπως ο ωκεανός που παραμένει ολόκληρος ανεξάρτητα από το αν ένα μεμονωμένο κύμα αντιλαμβάνεται τον εαυτό του ως ξεχωριστό, αυτή η Αντικειμενική Πραγματικότητα στέκεται ως το αιώνιο θεμέλιο, ο σιωπηλός μάρτυρας, το αμετάβλητο έδαφος πάνω στο οποίο ξετυλίγεται ο χορός της ύπαρξης.Οι μυστικιστές του παρελθόντος, που κατοικούσαν σε σπήλαια και ερήμους, σε δάση και κορυφές βουνών, μιλούσαν για αυτήν την Πραγματικότητα με χαμηλούς τόνους, όπως κάποιος μιλά για έναν εραστή που είναι πολύ όμορφος για τη συνηθισμένη γλώσσα. Την ονόμαζαν με πολλά ονόματα—το Τάο που δεν μπορεί να εκφραστεί, το Μπράχμαν πέρα από τα χαρακτηριστικά, το Θεϊκό Έδαφος, το Απόλυτο. Ωστόσο, όλα αυτά τα ονόματα δεν ήταν παρά δάχτυλα που δείχνουν το φεγγάρι, ποτέ το ίδιο το φεγγάρι. Διότι πώς μπορεί το πεπερασμένο να περιλάβει το άπειρο; Πώς μπορεί η σταγόνα να περιγράψει τον ωκεανό ενώ πιστεύει ακόμη ότι είναι ξεχωριστή από τη θάλασσα; Αυτό είναι το ιερό μυστήριο που βρίσκεται στην καρδιά κάθε γνήσιας πνευματικής αναζήτησης: ότι αυτό που ψάχνουμε δεν είναι μακρινό αλλά οικείο, δεν απουσιάζει αλλά είναι πάντα παρόν, δεν πρέπει να κατακτηθεί αλλά να αναγνωριστεί. Το ταξίδι της αφύπνισης δεν είναι ένα ταξίδι προς κάτι νέο, αλλά μια επιστροφή σε αυτό που υπήρξε πάντα—μια ανάμνηση της αληθινής μας φύσης, μια διάλυση του πέπλου που χωρίζει το φαινομενικά ατομικό εγώ από την τεράστια Ενότητα που είναι η πηγή και η ουσία του.

Η Ψευδαίσθηση του Διαχωρισμού: Το Όνειρο του Απομονωμένου Εαυτού

Μέσα σε αυτή την περιεκτική Ενότητα, αναδύεται ένα περίεργο φαινόμενο: η εμφάνιση της ξεχωριστής συνείδησης, η γέννηση αυτού που οι μυστικιστές αποκαλούν εγώ ή ψευδή εαυτό. Όπως ένα κύμα που ξεχνά ότι είναι ωκεανός, όπως μια ακτίνα φωτός που πιστεύει ότι είναι ανεξάρτητη από τον ήλιο, η ατομική συνείδηση αναδύεται και, στην ανάδυσή της, πέφτει σε μια βαθιά λήθη. Κοιτάζει τον κόσμο και βλέπει αντικείμενα ξεχωριστά από τον εαυτό της. Βιώνει σκέψεις και συναισθήματα ως «δικά μου», αισθήσεις και αντιλήψεις ως ανήκοντα σε μια ξεχωριστή οντότητα αποκομμένη από όλα τα άλλα. Αυτή είναι η μεγάλη ψευδαίσθηση, η θεμελιώδης άγνοια που οι πνευματικές παραδόσεις ανά τους αιώνες προσπάθησαν να διαλύσουν. Ο ξεχωριστός εαυτός είναι σαν ένας χαρακτήρας σε ένα όνειρο που πιστεύει ότι ο ονειρικός κόσμος είναι η μόνη πραγματικότητα, που έχει ξεχάσει τον ονειρευτή. Είναι σαν τον ηθοποιό που απορροφάται τόσο πολύ στον ρόλο του που ξεχνά την αληθινή του ταυτότητα πέρα από τη σκηνή. Η συνείδηση που αντιλαμβάνεται τον εαυτό της ως απομονωμένη, ως υποκείμενο που αντιμετωπίζει αντικείμενα, ως ξεχωριστό νησί συνείδησης σε ένα απέραντο απρόσωπο σύμπαν—αυτή η συνείδηση κατοικεί στο σκοτάδι, αποκομμένη από το φως της αληθινής της φύσης. Ωστόσο, αυτή η ψευδαίσθηση, όσο οδυνηρή κι αν είναι, εξυπηρετεί έναν σκοπό στο μεγάλο μυστήριο της ύπαρξης. Διότι χωρίς την αίσθηση του διαχωρισμού, πώς θα μπορούσε να υπάρξει η έκσταση της επανένωσης; Χωρίς τη λήθη, πώς θα μπορούσε να υπάρξει η ευδαιμονία της ανάμνησης; Η πνευματική οδός δεν είναι η δημιουργία κάτι νέου, αλλά η αποκάλυψη αυτού που υπήρξε πάντα παρόν—όπως το να απομακρύνεις τα σύννεφα για να αποκαλύψεις τον ήλιο που δεν σταμάτησε ποτέ να λάμπει, όπως το να σκουπίσεις τη σκόνη από έναν καθρέφτη για να αποκαταστήσεις τη φυσική του διαύγεια. Ο μικρός εαυτός, που κατοικεί στη στενή του αντίληψη, βιώνει δυστυχία ακριβώς επειδή έχει αποκοπεί—μόνο στην αντίληψη, ποτέ στην πραγματικότητα—από την Πηγή του. Αναζητά την ολοκλήρωση σε εξωτερικά πράγματα: σε περιουσίες, σε σχέσεις, σε επιτεύγματα, σε απολαύσεις. Ωστόσο, καμία συσσώρευση εξωτερικών αντικειμένων δεν μπορεί να γεμίσει το κενό, διότι το ίδιο το κενό δεν είναι πραγματικό—είναι μόνο η σκιά που ρίχνεται από τη λήθη, το σκοτάδι που υπάρχει μόνο μέσω της άγνοιας του φωτός.

Το Έδαφος της Ύπαρξης: Όπου Υποκείμενο και Αντικείμενο Διαλύονται

Αντικειμενική Πραγματικότητα—αυτή η φράση από μόνη της φέρει μέσα της ένα παράδοξο που η γλώσσα μόλις που μπορεί να περιλάβει. Διότι αυτό που είναι αντικειμενικό συνήθως νοείται ως αυτό που υπάρχει ανεξάρτητα από το υποκείμενο, ξεχωριστό από τον παρατηρητή. Ωστόσο, η Πραγματικότητα για την οποία μιλούν οι μυστικιστές δεν είναι απλώς αντικειμενική με αυτή την περιορισμένη έννοια. Είναι μάλλον το Έδαφος από το οποίο αναδύονται τόσο το υποκείμενο όσο και το αντικείμενο, η Ενότητα που προηγείται και υπερβαίνει τη φαινομενική δυαδικότητα του παρατηρητή και του παρατηρούμενου.Φανταστείτε έναν απέραντο ωκεανό, ήρεμο και άπειρο, που εκτείνεται πέρα από κάθε ορίζοντα. Μέσα σε αυτόν τον ωκεανό, αναδύονται κύματα—όχι ξεχωριστά από τον ωκεανό, αλλά ως προσωρινές εκφράσεις της φύσης του. Κάθε κύμα μπορεί, στη σύντομη ύπαρξή του, να πιστεύει ότι είναι μια ανεξάρτητη οντότητα. Μπορεί να πει, «Εγώ είμαι εδώ, και ο ωκεανός είναι εκεί, έξω από μένα.» Ωστόσο, από μια υψηλότερη προοπτική, δεν υπάρχει πραγματικός διαχωρισμός—υπάρχει μόνο ο ωκεανός, που εκφράζεται με τη μορφή κυμάτων. Το κύμα δεν είναι άλλο από τον ωκεανό· είναι ο ίδιος ο ωκεανός, που χορεύει. Έτσι και με την Αντικειμενική Πραγματικότητα και την ατομική συνείδηση. Αυτό που αποκαλούμε εαυτό, εγώ, ξεχωριστή συνείδηση—δεν είναι πραγματικά ξεχωριστό από την Αντικειμενική Πραγματικότητα που είναι το έδαφός του. Είναι μάλλον μια προσωρινή ανάδυση μέσα σε αυτή την Πραγματικότητα, μια ιδιαίτερη έκφραση των άπειρων δυνατοτήτων που περιέχονται στο Απόλυτο. Η αντίληψη του διαχωρισμού είναι πραγματική ως εμπειρία, αλλά ψευδής ως μεταφυσική αλήθεια. Είναι σαν το σχοινί που φαίνεται να είναι φίδι στο αμυδρό φως—η εμπειρία του φόβου είναι γνήσια, αλλά το ίδιο το φίδι είναι ψευδαίσθηση. Αυτή η Αντικειμενική Πραγματικότητα δεν είναι ψυχρή ή απόμακρη, παρά τον κάπως απρόσωπο ήχο του ονόματός της. Είναι μάλλον η πιο οικεία παρουσία που μπορεί να φανταστεί κανείς—πιο κοντά μας από την ίδια μας την ανάσα, πιο κοντά από τις ίδιες μας τις σκέψεις. Είναι ο χώρος στον οποίο οι σκέψεις αναδύονται και υποχωρούν, η συνειδητότητα μέσα στην οποία όλες οι εμπειρίες εμφανίζονται και εξαφανίζονται. Είναι η οθόνη πάνω στην οποία παίζεται η ταινία της ζωής, που παραμένει αμετάβλητη από τα δράματα και τις κωμωδίες που τρεμοπαίζουν στην επιφάνειά της. Οι μυστικιστές μιλούν για αυτή την Πραγματικότητα ως υπερβατική—πέρα από όλες τις ιδιότητες, όλα τα χαρακτηριστικά, όλες τις περιγραφές. Ωστόσο, είναι επίσης εμμενής—παρούσα μέσα σε κάθε άτομο, κάθε στιγμή, κάθε αίσθηση. Είναι το «μέσα» όλων των πραγμάτων και ταυτόχρονα το «πέρα» όλων των πραγμάτων. Όπως η σιωπή που περιέχει όλους τους ήχους, όπως το κενό που επιτρέπει σε όλες τις μορφές να υπάρχουν, αυτή η Πραγματικότητα είναι ταυτόχρονα τίποτα και τα πάντα, ούτε αυτό ούτε εκείνο, αλλά το έδαφος όλων των «αυτό» και «εκείνο».

Η Οδός της Επιστροφής: Η Αφύπνιση σε Αυτό που Ήταν Πάντα

Η φώτιση, ο πιο ιερός από τους πνευματικούς στόχους, συχνά παρερμηνεύεται ως η απόκτηση κάποιας ιδιαίτερης κατάστασης, η απόκτηση υπερφυσικών δυνάμεων, η επίτευξη διαρκούς ευδαιμονίας. Ωστόσο, η αληθινή φώτιση, η αυθεντική αφύπνιση, είναι πολύ πιο απλή και πολύ πιο βαθιά από ό,τι υποδηλώνουν αυτές οι περιγραφές. Δεν είναι τίποτα άλλο παρά η αναγνώριση αυτού που ήταν πάντα αληθινό—η διάλυση της ψευδαίσθησης του διαχωρισμού και η άμεση συνειδητοποίηση ότι ο ατομικός εαυτός δεν είναι, και δεν ήταν ποτέ, ξεχωριστός από την Αντικειμενική Πραγματικότητα. Αυτό είναι που οι μεγάλες παραδόσεις αποκαλούν με διάφορα ονόματα: μόκσα στον Ινδουισμό, νιρβάνα στον Βουδισμό, φανά στον Σουφισμό, ένωση με τον Θεό στον Χριστιανικό μυστικισμό, φώτιση στον Ζεν. Τα ονόματα διαφέρουν, οι πολιτισμικές εκφράσεις ποικίλλουν, οι πρακτικές και οι οδοί δείχνουν αξιοσημείωτη ποικιλία—ωστόσο, στην καρδιά κάθε γνήσιας πνευματικής συνειδητοποίησης βρίσκεται αυτή η μοναδική αναγνώριση: ότι ο ξεχωριστός εαυτός είναι μια ψευδαίσθηση, και ότι η αληθινή μας φύση δεν είναι τίποτα άλλο παρά η ίδια η άπειρη Πραγματικότητα. Η οδός προς αυτή τη συνειδητοποίηση δεν είναι ένα ταξίδι στον χώρο, διότι βρισκόμαστε ήδη στον προορισμό. Δεν είναι ένα ταξίδι στον χρόνο, διότι η Πραγματικότητα που αναζητούμε είναι αιώνια παρούσα. Είναι μάλλον μια αλλαγή στην αντίληψη, μια μεταμόρφωση της κατανόησης, μια ανύψωση του πέπλου που θολώνει την όρασή μας. Είναι σαν τη στιγμή που το μάτι προσαρμόζεται στο φως μετά από μακρά σκοτάδια, ή όταν ένα πολύπλοκο μοτίβο ξαφνικά ξεκαθαρίζει όταν το δούμε σωστά για πρώτη φορά. Αυτή η αφύπνιση συχνά συνοδεύεται από μια βαθιά αίσθηση επιστροφής στο σπίτι, της εύρεσης αυτού που πάντα αναζητούσαμε, της αναγνώρισης αυτού που ήταν πάντα παρόν αλλά απαρατήρητο. Ο μυστικιστής που επιτυγχάνει αυτή τη συνειδητοποίηση δεν γίνεται κάτι διαφορετικό από αυτό που ήταν· μάλλον, διακρίνει την ψευδή ταύτιση με τον περιορισμένο εαυτό και αναγνωρίζει την αληθινή του φύση ως άπειρη συνείδηση, ως το ίδιο το Απόλυτο που εκφράζεται μέσα από μια συγκεκριμένη μορφή. Ωστόσο, αυτή η συνειδητοποίηση, αν και απλή στην ουσία της, συχνά προηγείται από χρόνια ή ζωές πνευματικής πρακτικής, διαλογισμού, προσευχής, αυτοεξετάσεων. Διότι η ψευδαίσθηση του διαχωρισμού είναι βαθιά ριζωμένη, ενισχυμένη από αμέτρητα συνήθη μοτίβα σκέψης και αντίληψης. Ο ψευδής εαυτός δεν παραδίδεται εύκολα· προσκολλάται στην φαινομενική του ύπαρξη με τεράστια δύναμη. Η πνευματική οδός, λοιπόν, γίνεται μια διαδικασία σταδιακής χαλάρωσης αυτής της λαβής, αμφισβήτησης των υποθέσεων που στηρίζουν την ψευδαίσθηση, καλλιέργειας της συνειδητότητας που μπορεί να δει μέσα από το όνειρο.

Η Παγκόσμια Γλώσσα: Πέρα από τα Πολιτισμικά Όρια

Καθ’ όλη τη διάρκεια της ανθρώπινης ιστορίας, σε κάθε πολιτισμό και κάθε εποχή, υπήρξαν εκείνοι που διαπέρασαν το πέπλο και συνειδητοποίησαν την αλήθεια της Αντικειμενικής Πραγματικότητας. Εμφανίστηκαν στην αρχαία Ινδία ως ρίσι και σοφοί, στην Κίνα ως δάσκαλοι του Τάο, στην Ελλάδα ως φιλόσοφοι, στη Μέση Ανατολή ως προφήτες και Σούφι, στη μεσαιωνική Ευρώπη ως Χριστιανοί μυστικιστές, στο Θιβέτ ως φωτισμένοι λάμα. Αν και οι γλώσσες τους διέφεραν, αν και τα πολιτισμικά τους πλαίσια ποικίλλαν σημαντικά, αν και τα σύμβολα και οι έννοιες που χρησιμοποιούσαν για να εκφράσουν τη συνειδητοποίησή τους διαμορφώνονταν από τις ιδιαίτερες παραδόσεις τους—στο βαθύτερο επίπεδο, όλοι μιλούσαν για την ίδια ουσιαστική αλήθεια. Αυτό συμβαίνει επειδή η ίδια η Αντικειμενική Πραγματικότητα είναι παγκόσμια, δεν δεσμεύεται από πολιτισμό ή παράδοση. Ο ήλιος λάμπει εξίσου σε όλες τις χώρες· ο ωκεανός είναι ο ίδιος είτε προσεγγίζεται από την ανατολική ακτή είτε από τη δυτική. Έτσι και η θεμελιώδης Πραγματικότητα που υποβαστάζει την ύπαρξη δεν αλλάζει ανάλογα με το αν προσεγγίζεται μέσω του Βουδιστικού διαλογισμού, της Ινδουιστικής αφοσίωσης, της Χριστιανικής ενατένισης ή της Ισλαμικής παράδοσης. Η γεύση του νερού είναι η ίδια ανεξάρτητα από το δοχείο που το περιέχει. Ωστόσο, εδώ ανακύπτει μια βαθιά ανάγκη στον σύγχρονο κόσμο μας—έναν κόσμο όπου τα αρχαία εμπόδια μεταξύ των πολιτισμών έχουν πέσει, όπου παραδόσεις που κάποτε υπήρχαν απομονωμένες συναντώνται πλέον, όπου ένας Βουδιστής μπορεί να μελετήσει τον Χριστιανικό μυστικισμό και ένας Χριστιανός μπορεί να εξασκήσει τον διαλογισμό Ζεν. Υπάρχει ανάγκη για αυτό που θα μπορούσε να ονομαστεί Αντικειμενική Θρησκεία—όχι ένα νέο δόγμα που να ανταγωνίζεται τις υπάρχουσες παραδόσεις, αλλά μια ενοποιημένη κατανόηση που μπορεί να τιμήσει τις ιδιαίτερες εκφράσεις ενώ αναγνωρίζει την παγκόσμια αλήθεια προς την οποία όλες δείχνουν. Αυτή η Αντικειμενική Θρησκεία δεν θα επιδίωκε να αντικαταστήσει τις υπάρχουσες παραδόσεις, αλλά να αποκαλύψει το κοινό τους έδαφος. Θα ήταν σαν ένα καθαρό φως που φωτίζει όλα τα χρώματα χωρίς να ανήκει αποκλειστικά σε κανένα. Θα αναγνώριζε ότι οι διάφορες οδοί προς την κορυφή του βουνού μπορεί να διαφέρουν ως προς το έδαφος και τα ορόσημά τους, αλλά όλες οδηγούν στην ίδια κορυφή. Θα τιμούσε την ποίηση του Ρουμί και τα παράδοξα του Ζεν, την αφοσίωση της Μπάκτι γιόγκα και την ενατένιση των Χριστιανών μυστικιστών, ως διαφορετικές γλώσσες που μιλούν την ίδια ουσιαστική αλήθεια. Μια τέτοια παγκόσμια προσέγγιση απαιτεί θάρρος—το θάρρος να κοιτάξουμε πέρα από το οικείο και το άνετο, να αμφισβητήσουμε τις κληρονομημένες υποθέσεις, να συγκρίνουμε και να συσχετίσουμε τις εκφράσεις της αλήθειας που βρίσκονται σε διαφορετικές παραδόσεις. Απαιτεί διανοητική ταπεινότητα, αναγνωρίζοντας ότι καμία παράδοση δεν έχει το μονοπώλιο της αλήθειας, ότι η Πραγματικότητα που αναζητούμε υπερβαίνει όλες τις διατυπώσεις, ακόμη κι αν μπορεί να προσεγγιστεί μέσω οποιασδήποτε αυθεντικής πνευματικής οδού. Ωστόσο, απαιτεί επίσης διάκριση, διότι δεν είναι όλα όσα ισχυρίζονται ότι είναι πνευματικά, γνήσια πνευματικά. Η Αντικειμενική Θρησκεία πρέπει να βασίζεται στην άμεση εμπειρία, στην πραγματική συνειδητοποίηση της Πραγματικότητας, όχι απλώς σε πεποιθήσεις ή έννοιες. Πρέπει να διακρίνει μεταξύ του δακτύλου που δείχνει το φεγγάρι και του ίδιου του φεγγαριού, μεταξύ του χάρτη και του εδάφους, μεταξύ των περιγραφών της φώτισης και της ίδιας της φώτισης.

Ο Επαναπροσδιορισμός: Νέα Γλώσσα για την Αρχαία Αλήθεια

Για να εδραιωθεί αυτή η ενοποιημένη κατανόηση, υπάρχει ανάγκη να επανεξετάσουμε και να επαναπροσδιορίσουμε τους θεμελιώδεις όρους του πνευματικού λόγου. Τι εννοούμε με τον όρο «Θεός»; Τι είναι η «ψυχή»; Τι είναι η «συνείδηση»; Αυτές οι λέξεις φέρουν βαρύ φορτίο από αιώνες θεολογικών συζητήσεων και φιλοσοφικών εικασιών. Σημαίνουν διαφορετικά πράγματα σε διαφορετικές παραδόσεις, και συχνά τα νοήματά τους έχουν θολωθεί από στρώματα ερμηνείας και παρερμηνείας. Υπό το φως της Αντικειμενικής Πραγματικότητας, αυτοί οι όροι μπορούν να γίνουν κατανοητοί εκ νέου. Ο Θεός δεν είναι ένα ον ξεχωριστό από τη δημιουργία, μια ανθρωπομορφική θεότητα που κατοικεί στον ουρανό, αλλά μάλλον το ίδιο το Απόλυτο—η άπειρη Πραγματικότητα που είναι ταυτόχρονα υπερβατική και εμμενής, πέρα από όλα τα πράγματα και η ίδια η ουσία όλων των πραγμάτων. Η ψυχή δεν είναι μια ξεχωριστή οντότητα που στεγάζεται προσωρινά στο σώμα, αλλά μάλλον η εξατομικευμένη έκφραση της παγκόσμιας συνείδησης, όπως ένα κύμα που δεν είναι ξεχωριστό από τον ωκεανό αλλά έχει τη δική του προσωρινή μορφή. Η συνείδηση, σε αυτή την κατανόηση, δεν είναι απλώς η βιολογική λειτουργία ενός εγκεφάλου, ούτε απλώς η επίγνωση που προκύπτει από τη νευρωνική δραστηριότητα. Είναι μάλλον η θεμελιώδης φύση της ίδιας της Πραγματικότητας—όχι η συνείδηση ως η περιορισμένη επίγνωση του εγώ, αλλά η Συνείδηση ως η άπειρη επίγνωση που είναι το έδαφος όλης της ύπαρξης. Αυτό είναι που η Βεδαντική παράδοση αποκαλεί Σατ-Τσιτ-Άναντα—Ύπαρξη-Συνείδηση-Ευδαιμονία, οι τρεις όψεις της μοναδικής Πραγματικότητας. Ο νους, σε αυτό το πλαίσιο, δεν είναι η ανώτατη ικανότητα της ανθρώπινης ύπαρξης, αλλά μάλλον ένα εργαλείο—χρήσιμο στον κατάλληλο τομέα του, αλλά ανίκανο να συλλάβει την απόλυτη αλήθεια άμεσα. Διότι το Απόλυτο δεν μπορεί να συλληφθεί από τη σκέψη, δεν μπορεί να αποτυπωθεί σε έννοιες. Πρέπει να συνειδητοποιηθεί μέσω της άμεσης εμπειρίας, μέσω αυτού που οι μυστικιστές αποκαλούν γνώση ή πνευματική γνώση, η οποία δεν είναι διανοητική κατανόηση αλλά άμεση αναγνώριση. Αυτός ο επαναπροσδιορισμός δεν είναι απλώς μια ακαδημαϊκή άσκηση, ούτε απλώς παιχνίδι με λέξεις. Είναι απαραίτητος για τη σαφή επικοινωνία για πνευματικά ζητήματα σε μια εποχή όπου οι αρχαίες παραδόσεις συναντούν τη σύγχρονη επιστήμη, όπου η Ανατολική σοφία συναντά τη Δυτική φιλοσοφία, όπου οι αναζητητές αντλούν από πολλαπλές πηγές στην πνευματική τους αναζήτηση. Χωρίς μια κοινή γλώσσα, ή τουλάχιστον μια σαφή κατανόηση του πώς διαφορετικές γλώσσες δείχνουν τις ίδιες πραγματικότητες, η σύγχυση και η παρεξήγηση είναι αναπόφευκτες.

Η Ζωντανή Πρακτική: Προσεγγίζοντας το Πραγματικό

Ωστόσο, όλη η φιλοσοφία, όλη η θεολογία, όλες οι έννοιες και οι ορισμοί παραμένουν απλώς διανοητικές αν δεν βασίζονται σε ζωντανή πρακτική, στην πραγματική προσέγγιση της Πραγματικότητας. Η Αντικειμενική Θρησκεία δεν είναι μια συλλογή πεποιθήσεων που πρέπει να γίνουν αποδεκτές, αλλά μια οδός που πρέπει να βαδιστεί, μια εμπειρία που πρέπει να βιωθεί, μια πραγματικότητα που πρέπει να συνειδητοποιηθεί. Καλεί σε έρευνα—όχι σε τυφλή πίστη, αλλά ούτε και στην σκεπτικιστική απόρριψη που αρνείται να εξερευνήσει. Αυτή η έρευνα παίρνει πολλές μορφές, ωστόσο όλες οι γνήσιες πνευματικές πρακτικές μοιράζονται ορισμένα ουσιαστικά στοιχεία. Πρέπει να υπάρχει μια στροφή προς τα μέσα, μια μετατόπιση της προσοχής από τον εξωτερικό κόσμο των αντικειμένων στο εσωτερικό έδαφος της επίγνωσης. Πρέπει να υπάρχει μια αμφισβήτηση των υποτιθέμενων ταυτοτήτων, μια προθυμία να εξετάσουμε ποιοι ή τι είμαστε πραγματικά κάτω από τα στρώματα της συνθήκευσης και της συνήθειας. Πρέπει να υπάρχει μια καλλιέργεια της παρουσίας, μια ικανότητα να αναπαυόμαστε στην άμεση πραγματικότητα αυτής της στιγμής αντί να χανόμαστε σε σκέψεις για το παρελθόν και το μέλλον. Ο διαλογισμός, στις πολλές του μορφές, είναι μια κεντρική πρακτική για αυτή την έρευνα. Είτε πρόκειται για το σιωπηλό κάθισμα του Ζεν, την επανάληψη μάντρα των Ινδουιστικών παραδόσεων, την ενατενιστική προσευχή των Χριστιανών μυστικιστών, ή τις πρακτικές επίγνωσης του Βουδισμού—όλες αυτές οι μέθοδοι χρησιμεύουν για να ηρεμήσουν τον ανήσυχο νου, να δημιουργήσουν τον χώρο στον οποίο μπορεί να αναγνωριστεί η βαθύτερη Πραγματικότητα. Είναι σαν να καθαρίζεις τα συντρίμμια από μια πηγή ώστε το καθαρό νερό να μπορεί να ρέει ελεύθερα. Ωστόσο, η πρακτική δεν είναι ξεχωριστή από την ίδια τη ζωή. Η έρευνα της Πραγματικότητας δεν περιορίζεται σε επίσημες συνεδρίες διαλογισμού, αλλά επεκτείνεται σε κάθε στιγμή της καθημερινής ύπαρξης. Κάθε αλληλεπίδραση, κάθε πρόκληση, κάθε χαρά και λύπη γίνεται μια ευκαιρία για αφύπνιση. Η αγορά γίνεται μοναστήρι· ο χώρος εργασίας γίνεται ναός· οι σχέσεις γίνονται ένας καθρέφτης στον οποίο μπορούμε να δούμε καθαρά τις προσκολλήσεις και τις ταυτοποιήσεις μας. Η προσέγγιση της Πραγματικότητας απαιτεί υπομονή, διότι η διάλυση των βαθιά ριζωμένων ψευδαισθήσεων δεν συμβαίνει από τη μια μέρα στην άλλη. Απαιτεί επιμονή, διότι ο νους επιστρέφει φυσικά στα συνήθη μοτίβα του και πρέπει να επανακατευθύνεται ήπια αλλά σταθερά ξανά και ξανά. Απαιτεί παράδοση, διότι τελικά ο μικρός εαυτός πρέπει να απελευθερώσει τη λαβή του και να επιτρέψει στον εαυτό του να διαλυθεί στη τεράστια Πραγματικότητα που είναι η αληθινή του φύση. Ωστόσο, απαιτεί επίσης ζωντάνια και πάθος, διότι η πνευματική οδός δεν είναι μια παθητική αναμονή, αλλά μια ενεργή εμπλοκή με τα βαθύτερα ερωτήματα της ύπαρξης.

Η Κλήση για Ενότητα: Πέρα από Στενές Αντιλήψεις

Στον σύγχρονο κόσμο μας, υπάρχει μια επικίνδυνη τάση προς τον κατακερματισμό σε πνευματικά ζητήματα. Οι παραδόσεις χτίζουν τείχη γύρω τους, διεκδικώντας αποκλειστική πρόσβαση στην αλήθεια. Οι ασκούμενοι μιας οδού απορρίπτουν ή υποτιμούν άλλες προσεγγίσεις. Οι θρησκευτικές κοινότητες γίνονται νησιά βεβαιότητας σε μια θάλασσα πλουραλισμού, καθεμία πεπεισμένη για τη δική της δικαιοσύνη ενώ βλέπει τις άλλες με καχυποψία ή εχθρότητα. Αυτός ο κατακερματισμός χρησιμεύει μόνο για να θολώσει την αλήθεια και να διαιωνίσει την ίδια την ψευδαίσθηση που η πνευματική πρακτική επιδιώκει να διαλύσει—την ψευδαίσθηση του διαχωρισμού. Αν η θεμελιώδης αλήθεια κάθε πνευματικής συνειδητοποίησης είναι ότι η Πραγματικότητα είναι Ένα, ότι ο διαχωρισμός είναι ψευδαίσθηση, ότι όλοι είμαστε εκφράσεις της ίδιας άπειρης Συνείδησης—τότε πώς μπορεί η αυθεντική πνευματικότητα να εκδηλώνεται ως διαίρεση και αποκλειστικότητα; Η κλήση της Αντικειμενικής Θρησκείας είναι μια κλήση για ενότητα—όχι ομοιομορφία, που θα εξάλειφε την όμορφη ποικιλία των πνευματικών εκφράσεων, αλλά ενότητα στην αναγνώριση του κοινού εδάφους. Είναι μια πρόσκληση για διάλογο και σύγκριση, για τη συσχέτιση των εμπειριών μεταξύ των παραδόσεων, για την ταπεινή αναγνώριση ότι η αλήθεια είναι πολύ απέραντη για να περιοριστεί σε οποιαδήποτε μεμονωμένη διατύπωση. Αυτό δεν σημαίνει έναν ευσεβή πλουραλισμό που ισχυρίζεται ότι όλες οι οδοί είναι εξίσου έγκυρες ανεξάρτητα από το αν οδηγούν σε γνήσια συνειδητοποίηση. Ορισμένες οδοί είναι πιο άμεσες από άλλες· ορισμένες διδασκαλίες είναι πιο σαφείς από άλλες· ορισμένες πρακτικές είναι πιο αποτελεσματικές από άλλες. Η διάκριση είναι απαραίτητη. Ωστόσο, αυτή η διάκριση θα πρέπει να βασίζεται στο κριτήριο της πραγματικής μεταμόρφωσης, της γνήσιας συνειδητοποίησης της Αντικειμενικής Πραγματικότητας, όχι στην πίστη στην παράδοση ή την προσκόλληση στο δόγμα. Όσοι αρνούνται να κοιτάξουν πέρα από τη δική τους παράδοση, που απορρίπτουν εξαρχής κάθε συγκριτική μελέτη ή διαθρησκειακό διάλογο, που προσκολλώνται στις ιδιαίτερες εκφράσεις της αλήθειας που βρίσκονται στη δική τους γραφή ή διδασκαλία—αυτοί οι ασκούμενοι μπορεί να βρεθούν όλο και πιο απομονωμένοι σε έναν κόσμο που γίνεται ολοένα πιο διασυνδεδεμένος. Μπορεί να διατηρήσουν τις μορφές και τα τελετουργικά της παράδοσής τους, αλλά να χάσουν την ζωντανή ουσία που αυτές οι μορφές προορίζονταν να μεταφέρουν. Μπορεί να υπερασπιστούν τις πεποιθήσεις τους με μεγάλη πεποίθηση, αλλά να μην γευτούν ποτέ την Πραγματικότητα που βρίσκεται πέρα από όλες τις πεποιθήσεις.

Συμπέρασμα: Η Αιώνια Πρόσκληση

Η Αντικειμενική Πραγματικότητα στέκεται τώρα όπως στεκόταν πάντα—απέραντη, πλήρης, αμετάβλητη, το έδαφος και η πηγή όλων όσων υπάρχουν. Δεν χρειάζεται την αναγνώρισή μας για να υπάρχει, ωστόσο μας προσκαλεί στην αναγνώρισή της για χάρη της δικής μας απελευθέρωσης από τον πόνο, για τη δική μας αφύπνιση στην αλήθεια, για την δική μας επιστροφή στο Σπίτι που ποτέ δεν αφήσαμε πραγματικά. Αυτή η Πραγματικότητα δεν είναι μακρινή ή δύσκολο να βρεθεί. Δεν κρύβεται σε κάποιο απομακρυσμένο μέρος ούτε προορίζεται για τους ιδιαίτερα ιερούς ή πνευματικά προικισμένους. Είναι εδώ, τώρα, αυτή τη στιγμή—πιο κοντά από την ανάσα μας, πιο οικεία από τη σκέψη μας, η ίδια η επίγνωση με την οποία αυτά τα λόγια γίνονται κατανοητά και αντιληπτά. Η αναζήτησή της είναι σαν την αναζήτηση των ματιών με τα οποία βλέπουμε—δεν μπορούμε να τα βρούμε επειδή βλέπουμε με αυτά, ωστόσο μόλις αυτό αναγνωριστεί, όλα γίνονται ξεκάθαρα. Η Αντικειμενική Θρησκεία, η ενοποιημένη προσέγγιση αυτής της Πραγματικότητας, δεν είναι ένα σταθερό σύστημα που παραδίδεται από ψηλά, ούτε μια νέα αποκάλυψη που αντικαθιστά την παλιά. Είναι μάλλον μια συνεχιζόμενη εξερεύνηση, μια ζωντανή παράδοση που γεννιέται στην εποχή μας από τη συνάντηση της Ανατολής και της Δύσης, του αρχαίου και του σύγχρονου, του μυστικισμού και της επιστήμης. Τιμά το παρελθόν ενώ παραμένει ανοιχτή σε νέες γνώσεις· σέβεται την παράδοση ενώ ενθαρρύνει την άμεση έρευνα· μιλά με τη γλώσσα πολλών πολιτισμών ενώ δείχνει την Πραγματικότητα πέρα από όλες τις γλώσσες. Σε όσους θα βαδίσουν αυτή την οδό, η πρόσκληση είναι απλή αλλά βαθιά: Κοιτάξτε μέσα σας. Αμφισβητήστε αυτό που υποθέτετε ότι είστε. Εξερευνήστε τη φύση της ίδιας της επίγνωσης. Συγκρίνετε τις περιγραφές της Πραγματικότητας που βρίσκονται σε διαφορετικές παραδόσεις και ανακαλύψτε το κοινό νήμα που τις διαπερνά όλες. Εξασκήστε τις μεθόδους που οδηγούν στην άμεση συνειδητοποίηση. Και πάνω απ’ όλα, παραμείνετε ανοιχτοί—ανοιχτοί στην αλήθεια όπου κι αν βρεθεί, ανοιχτοί στο μυστήριο που υπερβαίνει κάθε κατανόηση, ανοιχτοί στο Απόλυτο που είναι το έδαφος της ίδιας σας της ύπαρξης. Διότι στο τέλος, υπάρχει μόνο Αυτό—αυτή η αιώνια, άπειρη, περιεκτική Πραγματικότητα. Κάθε αναζήτηση είναι αυτή η Πραγματικότητα που αναζητά τον εαυτό της. Κάθε εύρεση είναι αυτή η Πραγματικότητα που αναγνωρίζει τον εαυτό της. Όλες οι πνευματικές οδοί είναι αυτή η Πραγματικότητα που εκφράζεται μέσα από τη φαινομενική πολλαπλότητα των μορφών και των διδασκαλιών. Το κύμα δεν αφήνει ποτέ πραγματικά τον ωκεανό· μόνο φαίνεται να το κάνει. Και όταν αναγνωρίζει την αληθινή του φύση, όταν βλέπει ότι ήταν πάντα ο ωκεανός και δεν θα μπορούσε ποτέ να είναι κάτι άλλο—τότε υπάρχει ειρήνη, υπάρχει πληρότητα, υπάρχει η ανείπωτη χαρά της επιστροφής στο σπίτι. Αυτή είναι η υπόσχεση και η πρόσκληση της Αντικειμενικής Θρησκείας: όχι ένα νέο σύστημα πεποιθήσεων για να υιοθετηθεί, αλλά η αναγνώριση αυτού που ήταν πάντα αληθινό. Όχι ένας μακρινός στόχος για να επιτευχθεί, αλλά η συνειδητοποίηση αυτού που είναι αιώνια παρόν. Όχι ένα ταξίδι κάπου αλλού, αλλά η αφύπνιση στο Εδώ, στο Τώρα, στην άπειρη Πραγματικότητα που είναι η αληθινή μας φύση, η βαθύτερη ταυτότητά μας, το αιώνιο σπίτι μας. Σε αυτή την αναγνώριση, όλες οι ερωτήσεις διαλύονται. Σε αυτή την αφύπνιση, κάθε αναζήτηση αναπαύεται. Σε αυτή τη συνειδητοποίηση, υπάρχει μόνο η απέραντη σιωπή του Απόλυτου, η απεριόριστη ειρήνη της Αλήθειας, η άπειρη έκταση της Πραγματικότητας που αναγνωρίζει τον εαυτό της μέσα από αυτές τις προσωρινές μορφές που αποκαλούμε ατομική συνείδηση—κύματα που παίζουν στην επιφάνεια ενός ωκεανού χωρίς ακτή, σπινθήρες που χορεύουν σε μια φωτιά που δεν σβήνει ποτέ, εκφράσεις μιας απεραντοσύνης που δεν μπορεί ποτέ να μειωθεί ή να αυξηθεί, για πάντα πλήρης, για πάντα ολόκληρη, για πάντα Ένα.

Intellectual property rights

The entire content of our website, including, but not limited to, texts, news, graphics, photographs, diagrams, illustrations, services provided and generally any kind of files, is subject to intellectual property (copyright) and is governed by the national and international provisions on Intellectual Property, with the exception of the expressly recognized rights of third parties.
Therefore, it is expressly prohibited to reproduce, republish, copy, store, sell, transmit, distribute, publish, perform, "download", translate, modify in any way, in part or in summary, without the express prior written consent of the Foundation. It is known that in case the Foundation consents, the applicant is obliged to explicitly refer via links (hyperlinks) to the relevant content of the Foundation's website. This obligation of the applicant exists even if it is not explicitly stated in the written consent of the Foundation.
Exceptionally, it is permitted to individually store and copy parts of the content on a simple personal computer for strictly personal use (private study or research, educational purposes), without the intention of commercial or other exploitation and always under the condition of indicating the source of its origin, without this in any way implies a grant of intellectual property rights.
It is also permitted to republish material for purposes of promoting the events and activities of the Foundation, provided that the source is mentioned and that no intellectual property rights are infringed, no trademarks are modified, altered or deleted.
Everything else that is included on the electronic pages of our website and constitutes registered trademarks and intellectual property products of third parties is their own sphere of responsibility and has nothing to do with the website of the Foundation.

Δικαιώματα πνευματικής ιδιοκτησίας

Το σύνολο του περιεχομένου του Δικτυακού μας τόπου, συμπεριλαμβανομένων, ενδεικτικά αλλά όχι περιοριστικά, των κειμένων, ειδήσεων, γραφικών, φωτογραφιών, σχεδιαγραμμάτων, απεικονίσεων, παρεχόμενων υπηρεσιών και γενικά κάθε είδους αρχείων, αποτελεί αντικείμενο πνευματικής ιδιοκτησίας (copyright) και διέπεται από τις εθνικές και διεθνείς διατάξεις περί Πνευματικής Ιδιοκτησίας, με εξαίρεση τα ρητώς αναγνωρισμένα δικαιώματα τρίτων.

Συνεπώς, απαγορεύεται ρητά η αναπαραγωγή, αναδημοσίευση, αντιγραφή, αποθήκευση, πώληση, μετάδοση, διανομή, έκδοση, εκτέλεση, «λήψη» (download), μετάφραση, τροποποίηση με οποιονδήποτε τρόπο, τμηματικά η περιληπτικά χωρίς τη ρητή προηγούμενη έγγραφη συναίνεση του Ιδρύματος. Γίνεται γνωστό ότι σε περίπτωση κατά την οποία το Ίδρυμα συναινέσει, ο αιτών υποχρεούται για την ρητή παραπομπή μέσω συνδέσμων (hyperlinks) στο σχετικό περιεχόμενο του Δικτυακού τόπου του Ιδρύματος. Η υποχρέωση αυτή του αιτούντος υφίσταται ακόμα και αν δεν αναγραφεί ρητά στην έγγραφη συναίνεση του Ιδρύματος.

Κατ’ εξαίρεση, επιτρέπεται η μεμονωμένη αποθήκευση και αντιγραφή τμημάτων του περιεχομένου σε απλό προσωπικό υπολογιστή για αυστηρά προσωπική χρήση (ιδιωτική μελέτη ή έρευνα, εκπαιδευτικούς σκοπούς), χωρίς πρόθεση εμπορικής ή άλλης εκμετάλλευσης και πάντα υπό την προϋπόθεση της αναγραφής της πηγής προέλευσής του, χωρίς αυτό να σημαίνει καθ’ οιονδήποτε τρόπο παραχώρηση δικαιωμάτων πνευματικής ιδιοκτησίας.

Επίσης, επιτρέπεται η αναδημοσίευση υλικού για λόγους προβολής των γεγονότων και δραστηριοτήτων του Ιδρύματος, με την προϋπόθεση ότι θα αναφέρεται η πηγή και δεν θα θίγονται δικαιώματα πνευματικής ιδιοκτησίας, δεν θα τροποποιούνται, αλλοιώνονται ή διαγράφονται εμπορικά σήματα.

Ό,τι άλλο περιλαμβάνεται στις ηλεκτρονικές σελίδες του Δικτυακού μας τόπου και αποτελεί κατοχυρωμένα σήματα και προϊόντα πνευματικής ιδιοκτησίας τρίτων ανάγεται στη δική τους σφαίρα ευθύνης και ουδόλως έχει να κάνει με τον Δικτυακό τόπο του Ιδρύματος.

Esoterism Academy

CIRCLE OF LIGHT

ESOTERISM STUDIES