Saturday, April 20, 2024

Jesus: Phenomenology of the Psyche

When John says " You have never seen God; the only begotten son, who is in the hug of the father, he was declared" (John 1:18), he establishes an empirical truth, a general perception that prevails among people. On the other hand, when he assures that "this is eternal life, that they may know the only true God and Jesus Christ whom you have sent" (John 17:3) he also proclaims a truth established by experience. One could claim that there is a contradiction in the two truths recorded by the same man, in the same text. But human intelligence can overcome contradictions (generally in life and especially here) through "interpretation" and reconcile things that are irreconcilable at first sight. It is a constant tactic of theologians and "interpreters".

In this case the interpretation differentiates the object of knowledge. When John says that "no one has ever seen God" he is referring to the Essence of God, to "That which Really Is". On the other hand, when he claims that one can (and should) "Know" the True God, he refers to "That" we can perceive from God, His Energies, His Actions, and the Traces of His Activity in Creation . After all, this was the "object" of the "Hesychast Controversy" and the involvement of Gregory Palamas in the dispute between the Orthodox and Catholic churches in the 14th century AD. for the real knowledge of God.

In reality, however, the contradiction of the two truths can be overcome by attributing a different object to the propositions, but in this case we are forced (if we want to follow the logical continuity) to recognize that there are Levels of Knowledge of God or " different knowledge perspectives" of God. A Direct Internal Knowledge which the Pre-Eternal Logos Who Is in the Bays of the Father has, and an indirect external knowledge which beings have. This is precisely where the foundation of Awareness of God and Levels of Awareness or Levels of God Knowledge is laid. And here it is based, on the experiential experience of the various states of consciousness, the "fall" and "evolution" of beings.

Ultimately, "He" who can speak of God is He Who Experiences God in His Essence. And He is the Pre-Eternal Logos Continually Born in the Hug of the Father (or in another interpretation, which also applies, the Entity, the Being, the Soul, experiencing the Objective State of the Logos). What Jesus Experienced in the Desert of the Essenes, in his Spiritual Contemplation, the Objective State of the Logos and adequately described (for those who have eyes to see and ears to hear) is that the Father is an Abyss of Ignorance which at the same time is Life and Eternal Life Source. He who Experiences God, the Objective State of the Logos (which is not a personal experience of some being), whether we say that he is the Logos or the Soul in the State of the Logos, experiences, feels and understands directly, something originating, from within, without any process or association with any external object (this is Real Self-Knowledge). And what he experiences is precisely the Immensity of the Divine Essence. And he experiences all this within the absolute sense of Uniqueness, Unity and Transcendence, which surpasses all perception, presence, space, time, anything. From this experiential experience comes the empirical truth of the Trinity of God and the doctrine of the "holy trinity".

But in reality, if we are a little careful, we can see that all this, about God, trinity, etc., does not refer to the Essence of God, does not belong to the Ontological Level of Perception. They belong to what we experience from God, they belong to the Phenomenological Level of Perception. This is how we experience them, this is how we understand them, this is how we describe them. And this is completely different.

What we finally find is that the Knowledge of God (Direct Internal or indirect external) is Graded into Levels of Awareness and that it belongs (as Knowledge) entirely to the Phenomenological Level. This is how we experience things, this is how we perceive them, this is how we describe them. We have no logical right to transfer what we perceive to the Ontological Level and consider them to be absolute truths that apply to the Essence. What seems so may not be so. This means that there is always the risk of being misunderstood. The only safe criterion of Truth (and the Gnomon, the tool to get as close to the truth as possible) is the Objectivity of Truth which must be experienced as an objective state (and not as a subjective experience), the complete abandonment of all subjective activity, the Complete Surrender to God. He alone is the Truth and He alone enlightens. Thus, total humility emerges as the only way out of error.

So, if there are Gradations in the Awareness of God or Degrees of Awareness, States of Consciousness, Knowledge, this means that the Knowledge can be more or less complete. And surely this opens the Way to the True Knowledge of the True God. So, what is the True Theognosis, the True Theology, i.e. the True Logos that Justifiably Confesses about God? Only He who fully experiences the Divine Essence, the Pre-Eternal Logos, has True Theognosis and True Theology. But as we have clarified many times, Logos is an Objective State of Being, and not a Being or a personal experience of a being. In this sense Jesus was not simply the One who experienced the Objective State of the Logos, who was United with the Father, who was (is, since this state of being is transcendent, beyond space and time) One with the Father, but is and the True Teacher, the Truth and the Source of Truth. And Truth Describes the Objective State of Logos. And when Jesus refers to or describes Himself as the Way, the Truth, the Life ("I am the way and the truth and the life", John 14:6) he is actually describing the Objective State of the Logos and not some being or some personal experience of (as a person).

…

Jesus as a Teacher, recognized among the Essenes, did not keep the Truth in the Desert but went out into society to teach publicly, trying to enlighten more people. But in the end it was seen, from the historical events, that the society of people was also a worse desert and the true people of God were few. So, quickly Jesus adopted, as a matter of fact, the public external teaching in parables and admonitions and discourses (and the external mysteries for the many), and the Internal Teaching of the Mysteries of the Kingdom of Heaven for the few of his brethren who could understand (and the Inner Mysteries of the Kingdom of Heaven, i.e. True Spiritual Experience).

Jesus describes in sufficient detail to his brethren, and by parables and hints to the people publicly, All Truth about God, about the True Nature of Being, about Objective States of Logos and subjective experiences. In reality, all states belong to the experience of Being. There are Objective States and subjective experiences. Thus, in the Experiential Experience of Jesus, God, Logos, Soul, is the Same Reality and all are experiential experiences and God and the Objective Situations and the subjective experiences.

The Objective State of the Pre-Eternal Logos Experienced by Jesus (who is no longer the man, person, Jesus but the Logos Himself) is, within the Experiential Experience of Jesus, the Cause and Source of Creation and the True Essence (in the Depth of Existence) of beings. As a State, the Pre-Eternal Logos belongs (Phenomenologically) to the Uncreated and is characterized as "Uncreated". It is the "Content" of the Logos, its Activity and What is born Within it that belongs to the created and the Built. When the Logos Passes from its Essence (the Knowledge of the Essence) to the Creative Activity (i.e. the "Content") it is no longer the Pre-Eternal Logos but an Objective State (of Consciousness) that Reflects the Divine Reality, a Perception of the Whole and Unity which will constitute the Depth of Creation, the Initial State, the First "Matter" of Creation and at the same time the Depth of every further creative differentiation, and even the Depth of every being that will come into existence. The Logos here is the Cosmic Logos, the Creator Logos which is close to God from the beginning.

Many people who do not have a full experiential experience of these States of Being and have not experienced these States of the Primordial Logos, of the Cosmic Logos do not understand that these are simply States of Being. They mistakenly consider the Logos to be a being and wonder whether the Logos is the Uncreated Logos or the Cosmic Logos (and characterize the Logos sometimes as the Uncreated God and sometimes as the First Creation of God) In fact the Logos is both. As States of Being are both Uncreated Substance and Creative Energy and Activity. So, the "Arianistic controversy" in 4 century AD. is meaningless. And Athanasius was right and Arius was telling the truth. All the misunderstanding is because Objective States of Being (States of Consciousness, States, Experiences of the Soul) are hypostatized, considered beings. So, the conversation devolves into a verbal argument.

The Cosmic Logos is an Objective State of Consciousness that Reflects "All That Is", "That which Exists". When it Turns Above, towards God It Reflects the Divine Reality the Abyss of Ignorance. When it Turns Downward (toward its “Content”) it apprehends the Oneness of Creation, the Presence not yet recognized as Space, a State where Presence is not yet distinguished from Space. It is precisely in a Second Stage that the Presence is perceived as Space, the Eternal Realm of Being. And it is in a Third Stage that the Presence is "Separated" from Space, Confined to Space and Individuality is Created, (the Pattern of the Atomic Being), which in this Stage can be both Free Everywhere and Here, within Space. Here, in this way, the conditions of the multiplicity of the lower worlds enter. All these States of Differentiation of Logos, Presence, Soul, into States of Awareness, States of Consciousness, Cosmic Levels, Experiential experiences of Objective Being, remain objective states and are experienced within the Oneness of Existence. There is still no multiplicity and no duality (because the subject-“I” has not yet been created, at this Stage).

When from the Limitation of the Spiritual Entity (described as Differentiation of the Logos, Presence, Soul, etc.) in a "here presence" a specific perceptual core, a specific perceptual center is created, we pass into the Space of Multiplicity, of individual beings, of subjective experience and dualistic perception. The Space where individualities and beings are "born", is the "Boundary" between the Higher Heavens of Being and the lower worlds of becoming. Individual beings find their real environment in the Three Lower Worlds (the mental world, the psycho-emotional world, and the material world). And while in the Higher Heavens of Creation, where the Objective States of Being are experienced, the transition from one level to another is purely a matter of awareness, understanding, in order for the entity to manifest itself as an individual being in the worlds of Lower Creation it is connected to a manifestation agent at the corresponding level. And this is done through a connection process that we know as "birth". From here comes the perception of the "Descent" of beings, of souls from the heavens to the lower worlds and the reverse "ascent" of souls to the heavenly worlds.

…

When the Entity, the Soul, is connected to a material carrier (embodied) all these States of Consciousness that we described above as States of Being, as Cosmic Levels of Creation, as States of the Soul, are experienced as individual states of consciousness. There is always the Depth of Existence which is “identified” with the Pre-Eternal Logos, or with the Primordial State of the Soul, (which is the State of Uncreated Substance). There is the Objective Nature of Being (the States of Being experienced as Inner States). And there is also the subjective experience that manifests itself and operates on the mental, psycho-emotional and material levels. While we are embodied the higher states of being are experienced as experiential states. When we disconnect from the body we have a real, total, experience of all these states as cosmic levels, as objective states of Being. In fact, whether we describe the Being, the States of Being, as Variations of the Logos or as Creation, or as States of the Soul (Descent and Ascent of the Soul in the Worlds) we are saying the same thing from another point of view. The Entity (whatever we call it) experiences the Logos, the Inner Objective States, the outer subjective experiences in the lower worlds, either as objective lives when manifested in those worlds, or as States of Soul while embodied.

From an anthropological point of view (defining Anthropology as the True Knowledge of Man and not as the external anthropology of universities) and speaking of the Entity that has been attached to a material body, we speak of the Soul that experiences all these States. We define Soul as the Entity that experiences Logos, the Objective States of Being, the subjective experiences in the lower worlds, on earth. But all this is nothing more than a description and a phenomenological approach of what we experience, which is intended to guide us to the Expansion of Awareness, to the Recognition of the Truth, to the Elevation to the State of our Own Essence, to the Union with the Divine Reality. We want to say that while from an Ontological Point of View Reality is One, Unique and Without Discriminations or real differentiations, from a Perceptual Point of View we experience all this variety of the phenomena of Creation. Reality always lies beyond appearances, which are but activities, plays of Light on the Background of Unity, shadows which we falsely hypothesize.

Jesus speaking about God, about Creation as a Differentiation of the Logos, Activity of the Logos and "Content", about the Soul and the States of Awareness, was actually describing what he himself had experienced. By identifying his "self" with the Logos and God, he was also talking about the objective State of Human Nature. He never said that all this is only his own "personal" experience because that would transfer the objective experience into a subjective experience (i.e. something fake). What Jesus wanted, above all, to say, is that the Soul, (each soul, each person, who experiences subjective experience, duality, separation) is the very Source of Life, the very Logos, has an Objective Nature and experiences additional subjective external experiences. Truth is not found in subjective experiences in the lower worlds and on earth. It is not even in the Objective Inner States of Being. Truth is in God. Identifying himself with the Supreme State, Jesus could claim (and he did, as recorded by John) that Experiencing God or Experiencing the Objective State of the Logos (with which He had identified Himself) is the same thing. Jesus was speaking in the name of God, the Objective Logos (and not as some personal being). The same could be claimed by any being who experiences this Supreme Objective State. In the Divine Reality there are no distinctions, personal existences or ego.

…

According to the "Sayings" of Jesus (i.e. the Secret Tradition received by John and the other brothers) those who experience the Depth of Existence (or otherwise those who experience the Inner States of the Soul) experience the Three Ontological Realms (or the Three States of Being, the Three States of the Soul). Those who Approach God and come into the State of the Logos directly feel the Divine Reality, as a kind of direct self-awareness (and not through process, or self-observation, or anything). It is the Blissful State of Absolute Reality which is simultaneously the Source of every Activity or Phenomenon and the Cause of everything. Everything that manifests comes into existence Within the Godhead, as Activity or "Content" of Perception. Those who experience the Objective Nature of the Soul have a Sense of the Oneness of Existence. There is no subject, no object, no space, no time. In this Spiritual Region there is objective perception, i.e. direct knowledge of reality (and not knowledge from a subject of an object, which is an indirect process). That is why this Region is characterized as the Region of Light (where everything is directly visible). It is the Bright Heaven or the Three Bright Heavens where the Transition takes place from Clear Mirror Consciousness to the "creation" of Space and Presence Within Space. The Soul immersed in the individuality and multiplicity of the three lower worlds becomes (as it confines the Presence to a limited perceptual center) a soul among other souls having the same experience. The lower worlds of the multiplicity (the mental world, the psycho-emotional world and the material world) are characterized as the Shadow Region. Here, because individuality is experienced, separation, perception becomes indirect (like observing and knowing the object). Thus God, the Luminous Heaven (or World of Light) and the Worlds of Shadow (or the three lower worlds of duality) are the Three Regions where the Soul experiences the experience of objective existence and the subjective experience (the lower worlds) .

…

The Soul as Jesus Taught us has an Uncreated Nature and can have an Experience of the Logos (of the Uncreated State of the Logos), to be Logos, it can have an experience of the Differentiation of the Logos that becomes Cosmic Logos, i.e. to experience the Internal Objective States of its nature, and can still experience the individual subjective life in the Shadow Worlds and especially on earth. Actually, the Soul Is All That. It is Totally Free, Infinite but also Presence or limited perceptual center. Esoteric Cosmology (describing the Ontological Realms) and Esoteric Psychology (describing the States of the Soul) actually have the same subject matter, the States of Being (whether we call it Deity, Logos or Soul or simply entity).

But the main thing that Jesus taught us is that the Soul is a Dynamic Reality that can experience various states, become these states (i.e. "Take on" the properties of these states), and not a fixed essence that simply perceives that exist various situations in the world it lives in, but does not have access to. In other words Jesus taught us that while Ontologically We are the Uncreated Reality, Phenomenologically we experience the states of Creation (both the higher objective states in the Heavens, and the lower subjective lives in the lower worlds). Thus, from our Own Nature emerges our Destiny. To See Where We Are, What We Are Doing, To Understand Our True Eternal Nature, To Evolve Spiritually Towards Our Completion. This is the true meaning of "in the image and likeness of God."

Every Soul (every human) can do this. In fact, empirically, we find that the Soul is One in its Depth and only when it is projected out into individuality and multiplicity does it manifest itself as a different soul from other souls, experiencing the same situations. Ultimately, how can we talk about the Nature of the Soul? What will we take as a criterion? The One Uncreated Nature? The Internal Situations of the Unit? Or the subjective experiences that are individual and separate in the separate worlds? The Soul Is All That. And depending on the Degree of Awareness it has, it is an individual soul or it is the Whole. This is exactly what Jesus was teaching his brothers in particular, the Dynamic Nature of the Soul, the Ability to Expand Awareness and the Inherent Ability to Approach God and through the Experiential State of the Logos to Unite with the Abyss of Life.

Obviously, could only understand those who trusted Jesus and themselves tried and had experience of everything he said. Most people, trapped in the state of duality, use the intellect to recognize the world, they make mental pictures of the world which they project into reality, thinking that what they perceive is reality. They have the misconception that the Soul (themselves) is a fixed substance that simply has the ability to reason, empathize, feel the external world, not understanding the Dynamic Nature of the Soul that can experience various states, thus changing character and properties. These people remove from themselves the prospect of spiritual evolution. While Jesus was talking about Life, about the evolution of life, about the higher experiences of the Soul, these people are entrenched in their individual perceptions, in their beliefs, in what they can understand. And how is it possible for these people to understand the Mysteries of the Heavens, when they could not understand simple human things, like what they really are and how they should act?

…

In fact, what Jesus was teaching was that the Kingdom of Heaven is Here. We can find it within ourselves, when we turn within ourselves, humbly transcending the ego, precisely in the objective state of the Soul, in a Sense of Oneness of Existence, in the True World, in the Light Kingdom of Heaven. We can experience this State while in the body with True Prayer and be in this State(s) when we leave the body. The Gospel, the Joyful News, is that every Soul, (every human being), by its Nature belongs to the Light World. All that is needed is precisely to give up the Shadow worlds, the activities in the lower worlds, and emerge into the Light. The True Path always leads to the Light. There is no Light in the Shadow. In the Shadow, there is only the Annunciation of the Truth, the Teaching, and the True religious life.

In fact, Jesus was talking about the Inner Life, which is why, when he was dragged before Pilate, he declared that his kingdom is in Heaven ("My kingdom is not of this world", John 18:36). Jesus was talking about the Mysteries of the Soul, about the Inner Spiritual Mysteries, about Spiritual Baptism, about the True Anointing, about the Real Holy Communion. Out, in the outer life there are only human perceptions, human activities and actions. But all this is not religion, religious life, but an external imitation of the true spiritual life. This is what people don't want to understand.

As a matter of fact, Jesus was forced (there was no other way) to speak directly to his brothers and to teach indirectly, with parables and admonitions, those who were not ready to understand.

In reality, True Christianity is the Truth that Jesus "passed" on to John and his other brothers and through them to the fathers of the desert who were dedicated to True Inner Prayer and kept the tradition unadulterated, and to the mystics of all times. The external Christianity of the churches with its theatrical mysteries, intellectual theology, and material devotional life, is simply the wretchedness of the people.

…

Ιησούς: Φαινομενολογία της Ψυχής

Όταν ο Ιωάννης λέει “Θεὸν οὐδεὶς ἑώρακεν πώποτε· ὁ μονογενὴς υἱὸς ὁ ὢν εἰς τὸν κόλπον τοῦ πατρὸς ἐκεῖνος ἐξηγήσατο” (Ιωάνης 1:18) διαπιστώνει μια εμπειρική αλήθεια, μια γενική αντίληψη που επικρατεί ανάμεσα στους ανθρώπους. Από την άλλη μεριά, όταν διαβεβαιώνει ότι “αὕτη δέ ἐστιν ἡ αἰώνιος ζωή, ἵνα γινώσκωσιν σὲ τὸν μόνον ἀληθινὸν Θεὸν καὶ ὃν ἀπέστειλας Ἰησοῦν Χριστόν” (Ιωάννης 17:3) διακηρύσσει επίσης μια αλήθεια διαπιστωμένη από εμπειρία. Θα μπορούσε κάποιος να ισχυριστεί ότι υπάρχει αντίφαση στις δυο αλήθειες που καταγράφει ο ίδιος άνθρωπος, στο ίδιο κείμενο. Όμως η ανθρώπινη νοημοσύνη μπορεί να ξεπεράσει τις αντιφάσεις (γενικότερα στη ζωή κι ειδικότερα εδώ) μέσω της “ερμηνείας” και να συμβιβάσει πράγματα που είναι ασυμβίβαστα εκ πρώτης όψεως. Είναι μια πάγια τακτική των θεολόγων και των “ερμηνευτών”.

Στην προκειμένη περίπτωση η ερμηνεία διαφοροποιεί το αντικείμενο της γνώσης. Όταν ο Ιωάννης λέει ότι “Θεόν ουδείς εώρακεν πώποτε” αναφέρεται στη Ουσία του Θεού, σε “Αυτό που Είναι Πραγματικά”. Από τη άλλη μεριά όταν ισχυρίζεται ότι μπορεί (και πρέπει) να “Γνωρίσει” κάποιος τον Αληθινό Θεό αναφέρεται σε “Αυτό” που μπορούμε να αντιληφθούμε από τον Θεό, τις Ενέργειές Του, τις Δράσεις Του, και τα Ίχνη της Δραστηριότητάς Του μέσα στη Δημιουργία. Αυτό άλλωστε ήταν το “αντικείμενο” της “Ησυχαστικής Έριδας” και της εμπλοκής του Γρηγόριου Παλαμά στην διαμάχη ανάμεσα στην Ορθόδοξη και την Καθολική εκκλησία τον 14ο αιώνα μ.Χ. για την πραγματική γνώση του Θεού.

Στην πραγματικότητα όμως μπορεί να ξεπερνιέται η αντίφαση των δυο αληθειών αποδίδοντας διαφορετικό αντικείμενο στις προτάσεις αλλά σε αυτή την περίπτωση είμαστε αναγκασμένοι (αν θέλουμε να ακολουθήσουμε την λογική συνέχεια) να αναγνωρίσουμε ότι υπάρχουν Βαθμίδες Γνώσης του Θεού ή “διάφορες γνώσεις” του Θεού. Μια Άμεση Εσωτερική Γνώση που έχει ο Προαιώνιος Λόγος που Είναι στους Κόλπους του Πατέρα και μια έμμεση εξωτερική γνώση που έχουν τα όντα. Εδώ ακριβώς τίθεται το θεμέλιο της Επίγνωσης του Θεού και των Βαθμίδων Επίγνωσης ή αλλιώς των Επιπέδων Γνώσης του Θεού . Κι εδώ βασίζεται η βιωματική εμπειρία των διαφόρων καταστάσεων της συνείδησης, της “πτώσης” και της “εξέλιξης” των όντων.

Τελικά, “Αυτός” που μπορεί να μιλήσει για τον Θεό είναι Αυτός που Βιώνει τον Θεό στην Ουσία Του. Κι Αυτός είναι ο Προαιώνιος Λόγος που Γεννάται Αενάως στους Κόλπους του Πατέρα (ή με μια άλλη ερμηνεία, που ισχύει επίσης, η Οντότητα, το Ον, η Ψυχή, που βιώνει την Αντικειμενική Κατάσταση του Λόγου). Αυτό που Βίωσε ο Ιησούς στην Έρημο των Εσσαίων, μέσα στην Πνευματική Περισυλλογή του, την Αντικειμενική Κατάσταση του Λόγου και περιέγραψε επαρκώς (για όσους έχουν μάτια να δουν και αυτιά να ακούσουν) είναι ότι ο Πατέρας Είναι Μια Άβυσσος Αγνωσίας που Ταυτόχρονα όμως Είναι Ζωή και Πηγή Ζωής Αιωνίου. Αυτός που Βιώνει τον Θεό, την Αντικειμενική Κατάσταση του Λόγου (που δεν είναι προσωπική εμπειρία κάποιου όντος), είτε πούμε πως είναι ο Λόγος ή η Ψυχή στη Κατάσταση του Λόγου, βιώνει αισθάνεται και κατανοεί άμεσα, κάτι πηγαίο, εκ των έσω, χωρίς κάποια διαδικασία ή συσχέτιση με οποιοδήποτε εξωτερικό αντικείμενο (πρόκειται για Πραγματική Αυτογνωσία). Κι αυτό που βιώνει είναι ακριβώς η Απεραντοσύνη της Θείας Ουσίας. Κι όλο αυτό το βιώνει μέσα στην απόλυτη αίσθηση της Μοναδικότητας, της Ενότητας και της Υπερβατικότητας, που ξεπερνά κάθε αντίληψη, παρουσίας, χώρου, χρόνου, οτιδήποτε. Από αυτή την βιωματική εμπειρία πηγάζει η εμπειρική αλήθεια της Τριαδικότητας του Θεού και το δόγμα της “αγίας τριάδας”.

Στην πραγματικότητα όμως, αν είμαστε λίγο προσεκτικοί, μπορούμε να δούμε πως όλα αυτά, περί Θεού, τριαδικότητας, κλπ., δεν αναφέρονται στην Ουσία του Θεού, δεν ανήκουν στο Οντολογικό Επίπεδο Αντίληψης. Ανήκουν σε όσα βιώνουμε από τον Θεό, ανήκουν στο Φαινομενολογικό Επίπεδο Αντίληψης. Έτσι τα βιώνουμε, έτσι τα κατανοούμε, έτσι τα περιγράφουμε. Κι αυτό είναι τελείως διαφορετικό.

Αυτό που διαπιστώνουμε τελικά είναι ότι η Γνώση του Θεού (Άμεση Εσωτερική ή έμμεση εξωτερική) Διαβαθμίζεται σε Επίπεδα Επίγνωσης κι ότι ανήκει (σαν Γνώση) εξολοκλήρου στο Φαινομενολογικό Επίπεδο. Έτσι βιώνουμε τα πράγματα, έτσι τα διαπιστώνουμε, έτσι τα περιγράφουμε. Δεν έχουμε κανένα λογικό δικαίωμα αυτά που αντιλαμβανόμαστε να τα μεταφέρουμε στο Οντολογικό Επίπεδο και να τα θεωρούμε απόλυτες αλήθειες που Ισχύουν για την Ουσία. Ό,τι φαίνεται έτσι μπορεί να μην είναι έτσι. Αυτό σημαίνει ότι πάντα υπάρχει ο κίνδυνος να αντιλαμβανόμαστε εσφαλμένα. Το μόνο ασφαλές κριτήριο της Αλήθειας (κι ο Γνώμονας, το εργαλείο για να προσεγγίσουμε όσο γίνεται τη αλήθεια) είναι η Αντικειμενικότητα της Αλήθειας που πρέπει να βιώνεται σαν αντικειμενική κατάσταση (κι όχι σαν υποκειμενική εμπειρία), η παντελής εγκατάλειψη κάθε υποκειμενικής δραστηριότητας, η Πλήρης Παράδοση στον Θεό. Μόνο Αυτός Είναι η Αλήθεια και Μόνο Αυτός Διαφωτίζει. Έτσι η ολοκληρωτική ταπεινότητα αναδεικνύεται η μοναδική οδός εξόδου από την πλάνη.

Αν λοιπόν υπάρχουν Διαβαθμίσεις στην Επίγνωση του Θεού ή Βαθμίδες Επίγνωσης, Καταστάσεις συνείδησης, Γνώσεις, αυτό σημαίνει ότι η Γνώση μπορεί να είναι περισσότερο ή λιγότερο ολοκληρωμένη Κι ασφαλώς αυτό ανοίγει την Οδό προς την Αληθινή Γνώση του Αληθινού Θεού. Ποια είναι λοιπόν η Αληθινή Θεογνωσία, η Αληθινή Θεολογία, δηλαδή ο Αληθινός Λόγος που Δικαιωματικά Ομολογεί για τον Θεό; Αληθινή Θεογνωσία έχει κι Αληθινή Θεολογία ομολογεί μόνο Αυτός που βιώνει πλήρως τη Θεία Ουσία, ο Προαιώνιος Λόγος. Αλλά όπως πολλές φορές διευκρινίσαμε ο Λόγος είναι Αντικειμενική Κατάσταση του Όντος, κι όχι κάποιο Ον ή προσωπική εμπειρία κάποιου όντος. Με αυτή την έννοια ο Ιησούς υπήρξε όχι απλά Αυτός που βίωσε την Αντικειμενική Κατάσταση του Λόγου, που Ενώθηκε με τον Πατέρα, που ήταν (είναι, αφού αυτή η κατάσταση όντος είναι υπερβατική, πέραν του χώρου και του χρόνου) Ένα με τον Πατέρα αλλά είναι κι ο Αληθινός Δάσκαλος, η Αλήθεια κι η Πηγή της Αλήθειας. Κι η Αλήθεια Περιγράφει την Αντικειμενική Κατάσταση του Λόγου. Κι όταν ο Ιησούς αναφέρεται ή περιγράφει τον Εαυτό του σαν Οδό, Αλήθεια, Ζωή (“Εγώ ειμί η οδός και η αλήθεια και η ζωή”, Ιωάννης 14:6) στην πραγματικότητα περιγράφει τη Αντικειμενική Κατάσταση του Λόγου κι όχι κάποιο ον ή κάποια προσωπική εμπειρία του (σαν προσώπου).

…

Ο Ιησούς σαν Διδάσκαλος, αναγνωρισμένος ανάμεσα στους Εσσαίους δεν κράτησε την Αλήθεια στην Έρημο αλλά βγήκε έξω, στην κοινωνία, να διδάξει δημόσια, προσπαθώντας να διαφωτίσει περισσότερους ανθρώπους. Τελικά όμως φάνηκε, από τα ιστορικά γεγονότα, ότι κι η κοινωνία των ανθρώπων ήταν χειρότερη έρημος κι οι αληθινοί άνθρωποι του Θεού ήταν ελάχιστοι. Έτσι γρήγορα ο Ιησούς υιοθέτησε, εκ των πραγμάτων, τη δημόσια εξωτερική διδασκαλία με παραβολές και νουθεσίες και λόγους (και τα εξωτερικά μυστήρια για τους πολλούς) και την Εσωτερική Διδασκαλία των Μυστηρίων της Βασιλείας των Ουρανών για τους λίγους αδελφούς του που μπορούσαν να κατανοήσουν (και τα Εσωτερικά Μυστήρια της Βασιλείας των Ουρανών, δηλαδή την Αληθινή Πνευματική Εμπειρία).

Ο Ιησούς περιγράφει επαρκώς με λεπτομέρειες στους αδελφούς του και με υπαινιγμούς και παραβολές και υπαινιγμούς στους ανθρώπους δημόσια , Όλη τη Αλήθεια για τον Θεό, για τη Αληθινή Φύση του Όντος, για τις Αντικειμενικές Καταστάσεις του Λόγου και τις υποκειμενικές εμπειρίες. Στη πραγματικότητα όλες οι καταστάσεις ανήκουν στην εμπειρία του Όντος. Υπάρχουν Αντικειμενικές Καταστάσεις κι υποκειμενικές εμπειρίες. Έτσι μέσα στη Βιωματική Εμπειρία του Ιησού, Θεός, Λόγος, Ψυχή, είναι η Ίδια Πραγματικότητα κι όλα είναι βιωματικές εμπειρίες κι ο Θεός κι οι Αντικειμενικές Καταστάσεις κι οι υποκειμενικές εμπειρίες.

Η Αντικειμενική Κατάσταση του Προαιώνιου Λόγου που Βιώνει ο Ιησούς (που δεν είναι πια ο άνθρωπος, πρόσωπο, Ιησούς αλλά ο Ίδιος ο Λόγος) είναι μέσα στην Βιωματική Εμπειρία του Ιησού η Αιτία κι η Πηγή της Δημιουργίας και η Αληθινή Ουσία (στο Βάθος της Ύπαρξης) των όντων. Σαν Κατάσταση ο Προαίωνιος Λόγος ανήκει (Φαινομενολογικά) στο Άκτιστο και χαρακτηρίζεται σαν “Άκτιστο”. Είναι το “Περιεχόμενο” του Λόγου, η Δραστηριότητά του κι Ό,τι γεννιέται Μέσα του που ανήκει στο δημιουργημένο και το Κτιστό. Όταν ο Λόγος Περνά από την Ουσία του (την Γνώση της Ουσίας) στην Δημιουργική Δραστηριότητα (δηλαδή στο “Περιεχόμενο”) δεν είναι πια ο Προαιώνιος Λόγος αλλά μια Αντικειμενική Κατάσταση (Συνείδησης) που Αντανακλά την Θεία Πραγματικότητα, μια Αντίληψη του Όλου και της Ενότητας που θα αποτελέσει το Βάθος της Δημιουργίας, την Αρχική Κατάσταση, την Πρώτη “Ύλη” της Δημιουργίας και ταυτόχρονα το Βάθος κάθε περαιτέρω δημιουργικής διαφοροποίησης κι ακόμα το Βάθος κάθε όντος που θα έρθει σε ύπαρξη. Ο Λόγος εδώ είναι ο Κοσμικός Λόγος, ο Δημιουργός Λόγος που Είναι εξαρχής κοντά στον Θεό.

Πολλοί άνθρωποι που δεν έχουν πλήρη βιωματική εμπειρία αυτών των Καταστάσεων του Όντος και δεν έχουν βιώσει αυτές τις Καταστάσεις του Προαιώνιου Λόγου, του Κοσμικού Λόγου δεν κατανοούν ότι πρόκειται απλά για Καταστάσεις του Όντος. Θεωρούν εσφαλμένα ότι ο Λόγος είναι ον και προβληματίζονται για το αν ο Λόγος είναι ο Άκτιστος Λόγος ή ο Κοσμικός Λόγος (και χαρακτηρίζουν τον Λόγο άλλοτε σαν Άκτιστο Θεό κι άλλοτε σαν ο Πρώτο Κτίσμα του Θεού) Στην πραγματικότητα ο Λόγος είναι και τα δύο. Σαν Καταστάσεις του Όντος είναι και η Άκτιστη Ουσία και η Δημιουργική Ενέργεια και Δραστηριότητα. Έτσι δεν έχει νόημα η “Αρειανή διαμάχη” τον 4ο μ.Χ. αιώνα. Και ο Αθανάσιος είχε δίκηο και ο Άρειος έλεγε αλήθεια. Όλη η παρεξήγηση οφείλεται στο ότι Αντικειμενικές Καταστάσεις του Όντος (Καταστάσεις Συνείδησης, Καταστάσεις, Εμπειρίες της Ψυχής) υποστασιοποιούνται, θεωρούνται όντα. Έτσι η συζήτηση ξεπέφτει σε λεκτική διαμάχη.

Ο Κοσμικός Λόγος είναι μια Κατάσταση Συνείδησης Αντικειμενική που Αντανακλά “Ό,τι Υπάρχει”, “Αυτό που Υπάρχει”. Όταν Στρέφεται Άνωθεν, προς τον Θεό Αντανακλά την Θεία Πραγματικότητα την Άβυσσο Αγνωσίας. Όταν Στρέφεται προς τα Κάτω (προς το “Περιεχόμενό” της ) Συλλαμβάνει την Ενότητα της Δημιουργίας, την Παρουσία που δεν έχει ακόμα αναγνωρισθεί σαν Χώρος, μια Κατάσταση όπου δεν έχει ακόμα διακριθεί η Παρουσία από τον Χώρο. Είναι ακριβώς σε ένα Δεύτερο Στάδιο που η Παρουσία γίνεται αντιληπτή σαν Χώρος, το Αιώνιο Βασίλειο του Είναι. Κι είναι σε ένα Τρίτο Στάδιο που η Παρουσία “Διαχωρίζεται” από τον Χώρο, Περιορίζεται στο Χώρο και Δημιουργείται η Ατομικότητα, (το Πρότυπο του Ατομικού Όντος), που σε αυτό το Στάδιο μπορεί να είναι και Ελεύθερη Παντού και Εδώ, μέσα στον Χώρο. Εδώ, με αυτό τον τρόπο μπαίνουν οι προϋποθέσεις της πολλαπλότητας των κατώτερων κόσμων. Όλες αυτές οι Καταστάσεις της Διαφοροποίησης του Λόγου, της Παρουσίας, της Ψυχής, σε Καταστάσεις Επίγνωσης, Καταστάσεις Συνείδησης, Κοσμικά Επίπεδα, Βιωματικές εμπειρίες του Αντικειμενικού Είναι, παραμένουν αντικειμενικές καταστάσεις και βιώνονται στα πλαίσια της Ενότητας της Ύπαρξης. Δεν υπάρχει ακόμα καμία πολλαπλότητα και καμία δυαδικότητα (γιατί δεν έχει δημιουργηθεί ακόμα, σε αυτό το Στάδιο, το υποκείμενο-εγώ).

Όταν από τον Περιορισμό της Πνευματικής Οντότητας (που περιγράφεται σαν Διαφοροποίηση του Λόγου, Παρουσία, Ψυχή, κλπ.) σε μια “εδώ παρουσία” δημιουργείται ένας συγκεκριμένος αντιληπτικός πυρήνας, ένα συγκεκριμένο αντιληπτικό κέντρο, περνάμε στον Χώρο της Πολλαπλότητας, των ατομικών όντων, της υποκειμενικής εμπειρίας και της δυαδικής αντίληψης. Ο Χώρος που “γεννιούνται” οι ατομικότητες τα όντα, είναι το “Όριο” ανάμεσα στους Ανώτερους Ουρανούς του Είναι και τους κατώτερους κόσμους του γίγνεσθαι. Τα ατομικά όντα βρίσκουν το πραγματικό περιβάλλον τους στους Τρεις Κατώτερους Κόσμους (στον νοητικό κόσμο, τον ψυχοσυναισθηματικό κόσμο και τον υλικό κόσμο). Κι ενώ στους Ανώτερους Ουρανούς της Δημιουργίας όπου βιώνονται οι Αντικειμενικές Καταστάσεις του Όντος η μετάβαση από το ένα επίπεδο στο άλλο είναι καθαρά θέμα επίγνωσης, κατανόησης, η οντότητα για να εκδηλωθεί σαν ατομικό ον στους κόσμους της Κατώτερης Δημιουργίας συνδέεται με ένα φορέα εκδήλωσης στο ανάλογο επίπεδο. Κι αυτό γίνεται μέσω μιας διαδικασίας σύνδεσης που γνωρίζουμε σαν “γέννηση”. Από εδώ πηγάζει η αντίληψη για την “Κάθοδο” των όντων, των ψυχών από τους ουρανούς στους κατώτερους κόσμους και η αντίστροφη “άνοδος” των ψυχών στους ουράνιους κόσμους.

…

Όταν η Οντότητα, η Ψυχή συνδέεται με ένα υλικό φορέα (ενσαρκώνεται) όλες αυτές οι Καταστάσεις Συνείδησης που περιγράψαμε πιο πάνω σαν Καταστάσεις του Όντος, σαν Κοσμικά Επίπεδα της Δημιουργίας, σαν Καταστάσεις της Ψυχής βιώνονται σαν ατομικές καταστάσεις της συνείδησης. Υπάρχει πάντα το Βάθος της Ύπαρξης που «ταυτίζεται» με τον Προαιώνιο Λόγο, ή με την Αρχέγονη Κατάσταση της Ψυχής, (που είναι η Κατάσταση της Άκτιστης Ουσίας). Υπάρχει η Αντικειμενική Φύση της Οντότητας (οι Καταστάσεις του Είναι που βιώνονται σαν Εσωτερικές Καταστάσεις). Κι υπάρχει κι η υποκειμενική εμπειρία που εκδηλώνεται και λειτουργεί στο νοητικό, στο ψυχοσυναισθηματικό και στο υλικό επίπεδο. Όσο είμαστε ενσαρκωμένοι οι ανώτερες καταστάσεις της οντότητας βιώνονται σαν βιωματικές καταστάσεις. Όταν αποσυνδεόμαστε από το σώμα έχουμε πραγματική, ολοκληρωτική, εμπειρία όλων αυτών των καταστάσεων σαν κοσμικών επιπέδων, σαν αντικειμενικών καταστάσεων του Όντος. Στην πραγματικότητα είτε περιγράφουμε την Οντότητα, τις Καταστάσεις του Όντος, σαν Διαφοροποιήσεις του Λόγου είτε σαν Δημιουργία, είτε σαν Καταστάσεις της Ψυχής (Κάθοδο κι Άνοδο της Ψυχής στους Κόσμους) λέμε το ίδιο πράγμα από άλλη σκοπιά. Η Οντότητα (όπως κι αν την ονομάσουμε) βιώνει τον Λόγο, τις Εσωτερικές Αντικειμενικές Καταστάσεις, τις εξωτερικές υποκειμενικές εμπειρίες στους κατώτερους κόσμους, είτε σαν αντικειμενικές ζωές όταν εκδηλωνόμαστε σε αυτούς τους κόσμους, είτε σαν Καταστάσεις της Ψυχής όσο είμαστε ενσαρκωμένοι.

Από ανθρωπολογική άποψη (ορίζοντας την Ανθρωπολογία σαν την Αληθινή Γνώση του Ανθρώπου κι όχι σαν την εξωτερική ανθρωπολογία των πανεπιστημίων) και μιλώντας για την Οντότητα που έχει συνδεθεί με ένα υλικό σώμα, μιλάμε για την Ψυχή που βιώνει όλες αυτές τις Καταστάσεις. Ορίζουμε την Ψυχή σαν την Οντότητα που βιώνει τον Λόγο, τις Αντικειμενικές Καταστάσεις του Είναι, τις υποκειμενικές εμπειρίες στους κατώτερους κόσμους, στη γη. Όλα αυτά όμως δεν είναι παρά μια περιγραφή και μια φαινομενολογική προσέγγιση όσων βιώνουμε, που έχει σκοπό να μας καθοδηγήσει στην Διεύρυνση της Επίγνωσης, στη Αναγνώριση της Αλήθειας, στη Ανύψωση στην Κατάσταση της Ίδιας της Ουσίας μας, στη Ένωση με την Θεία Πραγματικότητα. Θέλουμε να πούμε πως ενώ από Οντολογική Άποψη η Πραγματικότητα είναι Μία, Μοναδική και Χωρίς Διακρίσεις ή πραγματικές διαφοροποιήσεις, από την Άποψη της Αντίληψης βιώνουμε όλη αυτή την ποικιλία των φαινομένων της Δημιουργίας. Η Πραγματικότητα βρίσκεται πάντα πέρα από τα φαινόμενα, που δεν είναι παρά δραστηριότητες,, παιχνιδίσματα του Φωτός στο Φόντο της Ενότητας, σκιές που λανθασμένα υποστασιοποιούμε.

Ο Ιησούς μιλώντας για τον Θεό, για την Δημιουργία σαν Διαφοροποίηση του Λόγου, Δραστηριότητα του Λόγου και “Περιεχόμενο”, για τη Ψυχή και τις Καταστάσεις Επίγνωσης, στη πραγματικότητα περιέγραφε αυτό που από εμπειρία είχε διαπιστώσει ο ίδιος. Ταυτίζοντας ο Ιησούς τον “εαυτό” του με τον Λόγο και τον Θεό μιλούσε και την αντικειμενική Κατάσταση της Ανθρώπινης Φύσης. Δεν είπε ποτέ ότι όλα αυτά είναι μόνο δική του “προσωπική” εμπειρία γιατί έτσι θα μετέφερε το αντικειμενικό βίωμα σε υποκειμενική εμπειρία (δηλαδή κάτι ψεύτικο). Αυτό που ήθελε, πάνω από όλα, να πει ο Ιησούς είναι πως η Ψυχή, (κάθε ψυχή, κάθε άνθρωπος , που βιώνει τη υποκειμενική εμπειρία, την δυαδικότητα, τον διαχωρισμό) είναι η Ίδια Η Πηγή της Ζωής, ο Ίδιος ο Λόγος, Έχει μια Αντικειμενική Φύση και βιώνει επιπλέον υποκειμενικές εξωτερικές εμπειρίες. Η Αλήθεια δεν βρίσκεται στις υποκειμενικές εμπειρίες στους κατώτερους κόσμους και στη γη. Δεν βρίσκεται καν στις Αντικειμενικές Εσωτερικές Καταστάσεις του Είναι. Η Αλήθεια είναι στον Θεό. Ταυτιζόμενος ο Ιησούς με την Υπέρτατη Κατάσταση μπορούσε να ισχυριστεί (και το έκανε άλλωστε, όπως το κατέγραψε ο Ιωάννης) πως το να Βιώσεις τον Θεό ή να Βιώσεις την Αντικειμενική Κατάσταση του Λόγου (με τη Οποία είχε ο Ίδιος ταυτιστεί) είναι το ίδιο πράγμα. Ο Ιησούς μιλούσε εξ’ ονόματος του Θεού, του Αντικειμενικού Λόγου (κι όχι σαν κάποιο προσωπικό ον). Το ίδιο θα μπορούσε να ισχυριστεί κάθε ον που βιώνει αυτή την Υπέρτατη Αντικειμενική Κατάσταση. Στην Θεία Πραγματικότητα δεν υπάρχουν διακρίσεις, προσωπικές υπάρξεις ή εγώ.

…

Σύμφωνα με τα “Λεγόμενα” του Ιησού (δηλαδή την Μυστική Παράδοση που έλαβαν ο Ιωάννης κι οι άλλοι αδελφοί) αυτοί που βιώνουν το Βάθος της Ύπαρξης (ή αλλιώς αυτοί που βιώνουν τις Εσωτερικές Καταστάσεις της Ψυχής) έχουν εμπειρία από τις Τρεις Οντολογικές Περιοχές (ή τις Τρεις Καταστάσεις του Όντος, τις Τρεις Καταστάσεις της Ψυχής). Όσοι Προσεγγίζουν τον Θεό κι έρχονται στη Κατάσταση του Λόγου νοιώθουν άμεσα τη Θεία Πραγματικότητα, σαν ένα είδος άμεσης αυτογνωσίας (κι όχι μέσω διαδικασίας, ή παρατήρησης του εαυτού ή οτιδήποτε). Είναι η Μακάρια Κατάσταση της Απόλυτης Πραγματικότητας που ταυτόχρονα είναι Πηγή κάθε Δραστηριότητας ή Φαινομένου και η Αιτία των πάντων. Οτιδήποτε εκδηλώνεται έρχεται σε ύπαρξη Μέσα στη Θεότητα, σαν Δραστηριότητα ή “Περιεχόμενο” Αντίληψης. Αυτοί που βιώνουν την Αντικειμενική Φύση της Ψυχής έχουν Αίσθηση της Ενότητας της Ύπαρξης. Δεν υπάρχει ούτε υποκείμενο, ούτε αντικείμενο, ούτε χώρος, ούτε χρόνος. Σε αυτή τη Πνευματική Περιοχή υπάρχει αντικειμενική αντίληψη, άμεση δηλαδή γνώση της πραγματικότητας (κι όχι γνώση από ένα υποκείμενο ενός αντικειμένου, που είναι έμμεση διαδικασία). Για αυτό κι αυτή η Περιοχή χαρακτηρίζεται σαν Περιοχή του Φωτός (όπου όλα είναι άμεσα ορατά). Είναι ο Φωτεινός Ουρανός ή οι Τρεις Φωτεινοί Ουρανοί όπου Συντελείται η Μετάβαση από την Καθαρή Σαν Καθρέφτη Συνείδηση στην “δημιουργία” του Χώρου και στη Παρουσία Εντός του Χώρου. Η Ψυχή που βυθίζεται στην ατομικότητα και στην πολλαπλότητα των τριών κατώτερων κόσμων γίνεται (καθώς περιορίζει την Παρουσία σε ένα περιορισμένο αντιληπτικό κέντρο) μια ψυχή ανάμεσα σε άλλες ψυχές που βιώνουν την ίδια εμπειρία. Οι κατώτεροι κόσμοι της πολλαπλότητας (ο νοητικός κόσμος, ο ψυχοσυναισθηματικός κόσμος κι ο υλικός κόσμος) χαρακτηρίζονται σαν Περιοχή της Σκιάς. Εδώ, επειδή βιώνεται η ατομικότητα, ο διαχωρισμός, η αντίληψη γίνεται έμμεση (σαν παρατήρηση και γνώση του αντικειμένου). Έτσι ο Θεός, ο Φωτεινός Ουρανός (ή ο Κόσμος του Φωτός) κι οι Κόσμοι της Σκιάς (ή οι τρεις κατώτεροι κόσμοι της δυαδικότητας) είναι οι Τρεις Περιοχές όπου η Ψυχή βιώνει την εμπειρία της αντικειμενικής ύπαρξης και την υποκειμενική εμπειρία (τους κατώτερους κόσμους).

…

Η Ψυχή όπως μας Δίδαξε ο Ιησούς έχει Άκτιστη Φύση και μπορεί να έχει Εμπειρία του Λόγου (της Άκτιστης Κατάστασης του Λόγου), να Είναι Λόγος, μπορεί να έχει εμπειρία της Διαφοροποίησης του Λόγου που γίνεται Κοσμικός Λόγος, να βιώνει δηλαδή τις Εσωτερικές Αντικειμενικές Καταστάσεις της Φύσης της, και μπορεί ακόμα να βιώνει την ατομική υποκειμενική ζωή στους Κόσμους της Σκιάς κι ειδικότερα στην γη. Στην πραγματικότητα η Ψυχή Είναι Όλα Αυτά. Είναι Τελείως Ελεύθερη, Απέραντη αλλά και Παρουσία ή περιορισμένο αντιληπτικό κέντρο. Εσωτερική Κοσμολογία (που περιγράφει τις Οντολογικές Περιοχές) και Εσωτερική Ψυχολογία (που περιγράφει τις Καταστάσεις της Ψυχής) στην πραγματικότητα έχουν το ίδιο αντικείμενο, τις Καταστάσεις του Όντος (είτε το ονομάζουμε Θεότητα, Λόγο ή Ψυχή ή απλά οντότητα).

Το κυριότερο όμως που μας δίδαξε ο Ιησούς είναι ότι η Ψυχή είναι μια Δυναμική Πραγματικότητα που μπορεί να βιώσει διάφορες καταστάσεις, να γίνει αυτές οι καταστάσεις (δηλαδή να “προσλάβει” τις ιδιότητες αυτών των καταστάσεων) κι όχι μια σταθερή ουσία που απλά αντιλαμβάνεται ότι υπάρχουν διάφορες καταστάσεις στον κόσμο που ζει αλλά όμως δεν έχει πρόσβαση σε αυτές. Με άλλα λόγια ο Ιησούς μας δίδαξε ότι, ενώ Οντολογικά Είμαστε η Άκτιστη Πραγματικότητα, Φαινομενολογικά βιώνουμε τις καταστάσεις της Δημιουργίας (και των ανώτερων αντικειμενικών καταστάσεων στους Ουρανούς και τις κατώτερες υποκειμενικές ζωές στους κατώτερους κόσμους). Έτσι, από την Ίδια μας τη Φύση αναδύεται ο Προορισμός μας. Να Δούμε Που είμαστε, Τι κάνουμε, να Κατανοήσουμε την Αληθινή Αιώνια Φύση μας, να εξελιχθούμε πνευματικά προς την Ολοκλήρωσή μας. Αυτή είναι η πραγματική έννοια του “κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωσιν του Θεού”.

Κάθε Ψυχή (κάθε άνθρωπος) μπορεί να το κάνει αυτό. Στην πραγματικότητα, εμπειρικά, διαπιστώνουμε πως η Ψυχή είναι Μία στο Βάθος της και μόνο όταν προβάλλεται έξω στην ατομικότητα και την πολλαπλότητα εκδηλώνεται σαν διαφορετική ψυχή από άλλες ψυχές που βιώνουν τις ίδιες καταστάσεις. Τελικά όμως πως μπορούμε να μιλάμε για την Φύση της Ψυχής; Τι θα πάρουμε σαν κριτήριο; Την Μία Άκτιστη Φύση; Τις Εσωτερικές Καταστάσεις της Ενότητας; Ή τις υποκειμενικές εμπειρίες που είναι ατομικές και ξεχωριστές στους ξεχωριστούς κόσμους. Η Ψυχή Είναι Όλα Αυτά. Κι ανάλογα με τον Βαθμό της Επίγνωσης που έχει είναι ατομική ψυχή ή είναι το Όλον. Αυτό ακριβώς δίδασκε ο Ιησούς ιδιαίτερα στους αδελφούς του, την Δυναμική Φύση της Ψυχής, την Δυνατότητα της Διεύρυνσης της Επίγνωσης και την Εγγενή Δυνατότητα να Προσεγγίσουμε τον Θεό και μέσω της Βιωματικής Κατάστασης του Λόγου να Ενωθούμε με την Άβυσσο της Ζωής.

Προφανώς θα μπορούσαν να κατανοήσουν μονάχα όσοι εμπιστεύονταν τον Ιησού κι οι ίδιοι δοκίμαζαν κι είχαν εμπειρία όλων αυτών που έλεγε. Οι περισσότεροι άνθρωποι, εγκλωβισμένοι στην κατάσταση της δυαδικότητας, χρησιμοποιούν την διανόηση για να αναγνωρίσουν τον κόσμο, φτιάχνουν διανοητικές εικόνες για τον κόσμο τις οποίες προβάλλουν στην πραγματικότητα νομίζοντας πως ό,τι αντιλαμβάνονται είναι η πραγματικότητα. Έχουν την λανθασμένη αντίληψη ότι η Ψυχή (αυτοί οι ίδιοι) είναι μια σταθερή ουσία που απλά έχει την δυνατότητα να διανοείται, να συναισθάνεται, να αισθάνεται τον εξωτερικό κόσμο, μη κατανοώντας την Δυναμική Φύση της Ψυχής που μπορεί να βιώνει διάφορες καταστάσεις αλλάζοντας έτσι χαρακτήρα και ιδιότητες. Αυτοί οι άνθρωποι αφαιρούν από τον εαυτό τους την προοπτική της πνευματικής εξέλιξης. Ενώ ο Ιησούς μιλούσε για Ζωή, για την εξέλιξη της ζωής, για τις ανώτερες εμπειρίες της Ψυχής, αυτοί οι άνθρωποι οχυρώνονται στις ατομικές αντιλήψεις τους, στις πεποιθήσεις τους, σε ό,τι αυτοί μπορούν να κατανοήσουν. Και πως είναι δυνατόν αυτοί οι άνθρωποι να κατανοήσουν τα Μυστήρια των Ουρανών όταν δεν μπορούσαν να κατανοήσουν απλά ανθρώπινα πράγματα όπως το τι είναι πραγματικά και πως πρέπει να δράσουν;

…

Στην πραγματικότητα αυτό που δίδασκε ο Ιησούς ήταν ότι η Βασιλεία των Ουρανών είναι Εδώ. Μπορούμε να την βρούμε μέσα μας, όταν στρεφόμαστε μέσα μας, υπερβαίνοντας με ταπεινότητα το εγώ, ακριβώς στην αντικειμενική κατάσταση της Ψυχής, σε μια Αίσθηση Ενότητας της Ύπαρξης, στον Αληθινό Κόσμο, στο Φωτεινό Βασίλειο του Ουρανού. Μπορούμε να βιώσουμε αυτή την Κατάσταση ενόσω είμαστε στο σώμα με την Αληθινή Προσευχή και να είμαστε σε αυτή την Κατάσταση (τις Καταστάσεις) όταν αποχωριστούμε από το σώμα. Το Ευαγγέλιο, η Χαρμόσυνη Είδηση, είναι ότι κάθε Ψυχή, (κάθε άνθρωπος), από την Φύση της ανήκει στον Φωτεινό Κόσμο. Το μόνο που χρειάζεται είναι ακριβώς να εγκαταλείψουμε τους κόσμους της Σκιάς, τις δραστηριότητες στους κατώτερους κόσμους, και να αναδυθούμε στο Φως. Η Αληθινή Οδός οδηγεί πάντα στο Φως. Δεν υπάρχει Φως στη Σκιά. Στην Σκιά υπάρχει μονάχα η Αναγγελία της Αλήθειας, η Διδασκαλία και η Αληθινή θρησκευτική ζωή.

Στην πραγματικότητα ο Ιησούς μιλούσε για τη Εσωτερική Ζωή, γιαυτό κι όταν τον έσυραν μπροστά στον Πιλάτο δήλωσε ότι η βασιλεία του είναι στους Ουρανούς (“Ἡ βασιλεία ἡ ἐμὴ οὐκ ἔστιν ἐκ τοῦ κόσμου τούτου”, Ιωάννης 18:36). Ο Ιησούς μιλούσε για τα Μυστήρια της Ψυχής, για τα Εσωτερικά Πνευματικά Μυστήρια, για το Πνευματικό Βάπτισμα, για το Αληθινό Χρίσμα, για την Πραγματική Θεία Κοινωνία. Έξω στη εξωτερική ζωή δε υπάρχουν παρά ανθρώπινες αντιλήψεις, ανθρώπινες δραστηριότητες και πράξεις. Όλα αυτά όμως δεν είναι θρησκεία, θρησκευτική ζωή αλλά εξωτερική μίμηση της αληθινής πνευματικής ζωής. Αυτό δεν θέλουν να το κατανοήσουν οι άνθρωποι.

Εκ των πραγμάτων ο Ιησούς αναγκάστηκε (δεν γινόταν αλλιώς) να μιλήσει ευθέως στους αδελφούς του και να διδάξει έμμεσα, με παραβολές και νουθεσίες όσους δεν ήταν έτοιμοι να καταλάβουν.

Στην πραγματικότητα ο Αληθινός Χριστιανισμός είναι η Αλήθεια που “πέρασε” ο Ιησούς στο Ιωάννη και τους άλλους αδελφούς του και μέσω αυτών στους πατέρες της ερήμου που ήταν αφιερωμένοι στην Αληθινή Εσωτερική Προσευχή και κράτησαν ανόθευτη την παράδοση και στους μυστικούς όλων των εποχών. Ο εξωτερικός χριστιανισμός των εκκλησιών με τα θεατρικά μυστήρια, την διανοητική θεολογία και την υλική λατρευτική ζωή είναι απλά η αθλιότητα των ανθρώπων.

Monday, 24 November, 2025

2. The Unbidden Grace: A Meditation on the Pathless Path

In the vast cathedral of human longing, where countless souls have knelt before altars both visible and invisible, there exists a threshold that cannot be crossed by willing, a door that opens only when no hand reaches for its latch. This is the paradox that lies at the heart of true meditation—that most elusive of spiritual graces which arrives not as reward for discipline, but as spontaneous benediction in moments when the seeker has ceased all seeking.

The mystics of every age have circled this mystery like moths drawn to a flame they cannot touch without dissolving. They have spoken of it in whispers and in songs, in the silences between prayers and in the sudden arrests of breath when the veil momentarily parts. Yet what they describe defies the architecture of human endeavor, for it is a movement that belongs to no mover, a song that has no singer, a presence that fills only the space emptied of all presence.

The Illusion of Method

Consider the earnest pilgrim who rises before dawn, who arranges cushions just so, who lights incense and assumes the prescribed posture, believing that through repetition and dedication, through the accumulation of minutes and hours logged in stillness, the divine will be somehow obligated to appear. How touching is this faith in transaction, this belief that the Infinite operates according to the logic of commerce—so much discipline traded for so much enlightenment, so many prayers exchanged for so many moments of grace.

But the sacred does not keep accounts. It cannot be summoned by ritual, however beautifully performed, nor compelled by sincerity, however profound. The very notion that one can "practice meditation" as one might practice scales upon a piano reveals a fundamental misunderstanding of the nature of what is sought. For meditation, in its truest sense, is not a technique to be mastered but a flowering that occurs when all techniques have been abandoned, when the practitioner himself has vanished like morning mist before the sun.

The scheduled appointment with the divine—twenty minutes in the morning, thirty minutes in the evening—this represents perhaps the most subtle form of spiritual materialism, the ego's last desperate attempt to colonize even that territory where it cannot exist. To set aside a "period for meditation" is already to have missed the essential point, for in doing so one creates a boundary between the sacred and the mundane, between the time when one is "meditating" and the time when one is merely living. But the truth moves like underground water, flowing beneath all such artificial distinctions, recognizing no sabbath separate from ordinary days, no temple more holy than the common ground beneath one's feet.

The Heart's Impossible Opening

The teachers speak of opening the heart, and their students dutifully set about trying to pry open that most intimate chamber, using the crowbar of concentration or the key of visualization. They imagine the heart as a locked box containing treasures, and they labor to find the right combination, the correct mantra, the perfect breathing technique that will spring the latch and reveal the jewels within.

But the heart that opens to the divine does not open through effort. It is not a door that swings on hinges installed by the will, not a flower that can be forced to bloom by tugging at its petals. The opening spoken of by those who have glimpsed beyond the veil is of an entirely different order—not an action but a cessation, not a doing but an undoing, not an opening but a dissolution of all that has kept it closed.

When the heart is described as being "as open as the skies without a cloud," this is no mere poetic flourish but a precise description of a state that cannot be manufactured. The sky does not open; it is openness itself. It does not contain space; it is space, unbounded and without circumference. Similarly, the heart that knows the touch of the sacred has ceased to be a container and has become instead a vast expanse in which all things arise and dissolve without leaving trace or memory.

The intellect, that faithful servant which has served us so well in navigating the world of objects and causes, of problems and solutions, finds itself utterly defeated before this threshold. It can catalog experiences, can create elaborate maps of spiritual territories, can construct intricate philosophies of transcendence. But it cannot think its way into that which lies beyond all thinking. The intellect can make the heart safe, can build walls of concept and doctrine around it, can install security systems of belief and dogma. Yet in doing so, it ensures that the heart remains forever closed to that which arrives only in absolute vulnerability, in the nakedness that comes when all defenses have crumbled.

The Coming of the Uncalled

There are moments—and they arrive without announcement, without herald or preparation—when the membrane between worlds grows suddenly thin. Perhaps it happens while washing dishes, hands deep in soapy water, when the play of light on bubbles arrests all thought. Perhaps it occurs while walking down a familiar street, when something in the quality of the afternoon light stops the heart mid-beat. Perhaps it comes in the depths of sorrow, when grief has scoured the soul clean of all pretense.

In such moments, what has always been present but unseen reveals itself, not as something new that has arrived but as that which has never been absent. This is the benediction that comes when it is least expected, when no one is waiting for it, when the mind has finally exhausted itself with seeking and has collapsed into a stillness not achieved but discovered, not created but stumbled upon.

This grace recognizes no merit system. It does not come more readily to the disciplined than to the wayward, to the virtuous than to the broken, to the believer than to the doubter. Indeed, there is a strange democracy in its distribution, for it seems to favor those moments when the carefully constructed identity has momentarily failed, when the story one tells about oneself has been interrupted, when the guardian at the gate of self has fallen asleep at his post.

The one who systematizes their life, who follows carefully prescribed routines of morality and practice, may find that these very structures become obstacles, walls behind which they shelter from the wild wind of the sacred. For that which they seek is not tame, not domesticated, not contained within any system however sophisticated or time-honored. It blows where it will, this wind from unknown shores, and it cannot be channeled or directed by human intention.

The Poverty of Possession

How desperately the spiritual seeker wishes to capture what has been glimpsed, to hold it close, to make it permanent. Having tasted once the nectar of transcendence, the mind immediately begins its work of preservation, seeking to guard this treasure, to worship it, to build a shrine around it. But in this very grasping, the thing grasped vanishes like water squeezed between fingers.

The meditation that is meditation—the neverending movement that the mystics speak of in hushed tones—cannot be possessed because it is not a thing. It is more like a breeze that blows through an open window, refreshing the stale air of self-concern, bringing with it the scent of impossible distances. The moment one reaches to capture it, to hold it still, to make it one's own, it is already gone, and what remains is only memory, only the ghost of presence, only the ache of absence.

This is why the spiritual traditions speak so often in negatives, in renunciations, in lettings-go. Not because they are life-denying or pessimistic, but because they have discovered through centuries of exploration that the sacred reveals itself only in the space created by relinquishment. Every attempt to grasp, to keep, to worship what has been experienced in moments of opening serves only to ensure that it will "never come again." No matter what techniques are employed, what austerities undertaken, what prayers offered—if these are done in the hope of commanding or controlling the visitation of grace, they become obstacles rather than aids.

The beauty of this meditation, when it flowers unexpectedly in the prepared ground of an unguarded moment, is not the beauty of the one who experiences it. This is a crucial distinction that the ego finds almost impossible to accept. For the ego wishes to claim ownership, to say "I am meditating," "I have achieved enlightenment," "I possess spiritual insight." But in the genuine moment of transcendence, there is no "I" to make such claims. The beauty belongs to the meditation itself, not to the meditator. The light that shines is not the light of any individual soul but the light that illuminates all souls, the uncreated light that exists prior to and independent of any observer.

To this beauty, nothing can be added. It is complete in itself, perfect in itself, requiring no enhancement or improvement. The mind wishes to elaborate, to embellish, to build upon the foundation of a genuine insight, creating vast edifices of interpretation and meaning. But all such additions are subtractions from the pure simplicity of what is. They are like paintings hung in front of a window, obscuring the view they purport to enhance.

The Vigil That Defeats Itself

The spiritual seeker stations himself by the window of consciousness, watching, waiting, hoping to catch the approach of the divine. He sits in darkened rooms, cultivating silence, creating optimal conditions for the arrival of grace. He monitors his thoughts, his breathing, his posture, believing that through vigilance he can remain ready for the moment of breakthrough.

But this very watching is what prevents the seeing. The one who looks "hoping to catch it unawares" has already defeated his purpose, for in hoping he has created a separation between himself and what he hopes for. He has positioned himself as subject looking for object, as seeker pursuing goal, as one who lacks attempting to fill that lack. And in this duality, the non-dual reality that he seeks remains forever beyond reach.

The meditation that is described here—the neverending movement—comes "only when you are not there at all." This is not a metaphorical absence but a literal one. Not the absence of the body or even the quieting of mental chatter, but the absence of the one who claims to be meditating, the absence of the entity who seeks, who hopes, who waits. When that absence is complete, when there is truly no one left to receive the benediction, then the benediction floods in like sunlight through an open door.

This is the supreme paradox that confounds all spiritual ambition: the seeker can never find what is sought, because the seeker himself is the obstacle. Yet the seeker cannot deliberately eliminate himself through an act of will, for such an act would only reinforce the illusion of a self that acts. The dissolution of the seeker happens not through doing but through seeing—through the sudden recognition that the seeker has never existed as a separate entity, that the search itself has been a dream, that what was sought has never been absent.

The Discontinuous Bliss

We are conditioned to think of spiritual attainment as something that, once achieved, becomes a permanent possession. Enlightenment is imagined as a state that, once entered, continues without interruption. But the bliss spoken of here—the bliss that comes with the meditation that is meditation—has "no continuity." It cannot be sustained or maintained. It comes and goes according to no law that the human mind can discern.

This discontinuity is not a flaw but an essential feature of the experience. For if such bliss were continuous, the mind would quickly adapt to it, would categorize it, would make it ordinary. The very fact that it comes and goes, that it cannot be predicted or controlled, keeps it forever fresh, forever new, forever capable of shattering the calcified structures of self-knowing.

There is a profound humility in accepting this discontinuity. It means relinquishing the desire for spiritual security, the wish to achieve a state from which one can never fall. It means living with radical uncertainty, never knowing when the veil will part, never able to guarantee that what has been glimpsed once will ever be glimpsed again. This uncertainty keeps the heart tender, keeps the soul malleable, prevents the fossilization that comes from believing one has arrived at a final destination.

The mystics of various traditions have noted this same characteristic. The divine presence, they report, comes and goes like a mysterious guest who arrives without invitation and departs without explanation. All the soul can do is remain in a state of readiness that is not readiness, of waiting that is not waiting, of openness that does not strain to be open. It is the readiness of a field that has been plowed and planted but that cannot make the seed germinate or the rain fall. All the necessary preparation has been done, and now there is nothing left but to continue with ordinary life, without anticipation, without agenda.

The Negation of Importance

Perhaps the most devastating realization for the spiritual aspirant is this: "In meditation, you are not important, you have no place in it." Everything in the human psyche rebels against this truth. For are we not taught from birth to make something of ourselves, to be important, to matter? And does not the spiritual path seem to promise the ultimate importance—becoming enlightened, becoming realized, becoming one with the Divine?

But this promise is a seduction, a trap baited with the ego's own desires. The genuine meditation, the real opening to transcendence, requires the complete abandonment of personal importance. Not a false humility that secretly believes itself important for being so humble, but a genuine vanishing, a dissolution of the point of view that says "I am here, and I am experiencing something significant."

When the sacred reveals itself—and it does so only in moments when the guardian of personal identity has absented himself—there is simply the revelation, without anyone to whom it is revealed. There is seeing without a seer, knowing without a knower, experiencing without an experiencer. This is why the great mystics, when they return from their encounters with the Infinite, often find themselves at a loss for words. How can one describe an experience in which the experiencer was absent? Who is there to report on what occurred when no one was there to witness it?

This absence of the personal is not a loss but the most profound liberation. For the burden of maintaining the story of "me"—of my spiritual progress, my achievements, my failures, my questions, my insights—is finally set down. In its place comes a lightness, an ease, a sense of moving with rather than against the current of existence.

The Return to Wonder

What remains, then, for one who has understood this paradox? If meditation cannot be practiced, if the heart cannot be forced open, if the divine cannot be summoned, if the self must be absent for truth to reveal itself—what is to be done?

Perhaps the answer is nothing. Or rather, the answer is to live without the burden of spiritual ambition, to move through the world without the constant self-monitoring that asks "Am I making progress? Am I getting closer? Am I more enlightened than I was yesterday?" The meditation that is meditation happens of itself when the conditions are right, just as flowers bloom when spring arrives, not because they have practiced blooming but because it is their nature to respond to warmth and light.

The invitation, if invitation it can be called, is to return to wonder—not the wonder of the child who has never questioned, but the second wonder, the deeper wonder, that comes after all questions have been exhausted and found wanting. It is the wonder that arises when the mind finally admits defeat in its attempt to grasp the mystery of existence, when it recognizes that the most profound truths cannot be thought but only lived, cannot be understood but only surrendered to.

This wonder does not strain to see beyond the veil but discovers the sacred in what is immediately present—in the weight of the body, in the rhythm of the breath, in the passing of clouds across an autumn sky. It does not seek extraordinary experiences but finds the extraordinary in the ordinary, not through any technique or practice but through a simplicity of attention that comes when attention is no longer directed by agenda or purpose.

The Silence That Sings

In the end—though there is no end to this neverending movement—what remains is a kind of silence. Not the silence of an empty room or the silence between sounds, but the silence that exists prior to and beneath all sound, the silence from which music emerges and to which it returns. This silence is not the absence of something but the fullness of everything, the pregnant void that contains all possibilities without manifesting any.

It is the silence of the heart that has finally stopped its clamoring, its demanding, its negotiating with the Divine. It is the silence that comes when all questions have dissolved, not because they have been answered but because the questioner has recognized that the deepest questions point not toward answers but toward mystery. It is the silence of the mind that has exhausted itself with seeking and has collapsed into being.

And in this silence, paradoxically, there is a song—though no one sings it, though no one hears it. It is the song of existence itself, the eternal symphony that plays whether anyone listens or not. The meditation that is meditation is simply the falling away of all that prevents the hearing of this song that has always been singing, the seeing of this light that has always been shining, the feeling of this presence that has never been absent.

The benediction, when it comes—and it comes always unexpectedly, always unannounced—is the recognition that there is nowhere to go, nothing to achieve, no one to become. The open sky has always been here. The vast heart has always been beating. The infinite has always been infinitely present. All that was needed was the dissolution of the seeker, and even that dissolution was never something that could be done, only something that happened when the time was right, when the fruit was ripe, when the season turned.

And so the mystic—no longer seeking, no longer waiting, no longer hoping—continues to walk through the world, ordinary among the ordinary, carrying this secret that cannot be kept and cannot be shared: that the sacred is not elsewhere, that meditation is not a practice, that the door was never closed.

…

Η Απροσδόκητη Χάρη: Ένας Διαλογισμός στον Δρόμο χωρίς Μονοπάτι

Στον απέραντο καθεδρικό ναό της ανθρώπινης λαχτάρας, όπου αμέτρητες ψυχές έχουν γονατίσει μπροστά σε βωμούς ορατούς και αόρατους, υπάρχει ένα κατώφλι που δεν μπορεί να διαβεί κανείς με τη θέληση, μια πόρτα που ανοίγει μόνο όταν κανένα χέρι δεν απλώνεται προς το πόμολο της. Αυτός είναι ο παράδοξος πυρήνας της αληθινής διαλογιστικής εμπειρίας — αυτή η πιο άπιαστη από τις πνευματικές χάρες που έρχεται όχι ως ανταμοιβή για πειθαρχία, αλλά ως αυθόρμητη ευλογία σε στιγμές όπου ο αναζητητής έχει πάψει κάθε αναζήτηση.

Οι μυστικοί όλων των εποχών έχουν περιστραφεί γύρω από αυτό το μυστήριο σαν σκόροι που έλκονται από φλόγα την οποία δεν μπορούν να αγγίξουν χωρίς να διαλυθούν. Το έχουν περιγράψει με ψιθύρους και με τραγούδια, στις σιωπές ανάμεσα στις προσευχές και στις ξαφνικές παύσεις της αναπνοής όταν το πέπλο για λίγο σχίζεται. Όμως αυτό που περιγράφουν αψηφά την αρχιτεκτονική της ανθρώπινης προσπάθειας, γιατί είναι μια κίνηση που δεν ανήκει σε κανέναν κινητήρα, ένα τραγούδι χωρίς τραγουδιστή, μια παρουσία που γεμίζει μόνο τον χώρο που έχει αδειάσει από κάθε παρουσία.

Η Ψευδαίσθηση της Μεθόδου

Σκεφτείτε τον ειλικρινή προσκυνητή που σηκώνεται πριν την αυγή, που τακτοποιεί τα μαξιλάρια με ακρίβεια, που ανάβει θυμίαμα και παίρνει την προβλεπόμενη στάση, πιστεύοντας ότι με την επανάληψη και την αφοσίωση, με τη συσσώρευση λεπτών και ωρών ακινησίας, το θείο θα υποχρεωθεί να εμφανιστεί. Πόσο συγκινητική είναι αυτή η πίστη στη συναλλαγή, αυτή η πεποίθηση ότι το Άπειρο λειτουργεί με τη λογική του εμπορίου — τόση πειθαρχία ανταλλάσσεται με τόσο φωτισμό, τόσες προσευχές με τόσες στιγμές χάρης.

Αλλά το ιερό δεν κρατάει λογαριασμούς. Δεν μπορεί να κληθεί με τελετουργίες, όσο όμορφα κι αν εκτελούνται, ούτε να εξαναγκαστεί με ειλικρίνεια, όσο βαθιά κι αν είναι. Η ίδια η ιδέα ότι μπορεί κανείς να «εξασκηθεί στον διαλογισμό» όπως εξασκείται κάποιος σε γκάμες στο πιάνο αποκαλύπτει μια θεμελιώδη παρεξήγηση της φύσης αυτού που αναζητείται. Γιατί ο διαλογισμός, με την αληθέστερη έννοιά του, δεν είναι τεχνική που κατακτάται αλλά άνθισμα που συμβαίνει όταν όλες οι τεχνικές έχουν εγκαταλειφθεί, όταν ο ίδιος ο ασκούμενος έχει εξαφανιστεί σαν πρωινή ομίχλη μπροστά στον ήλιο.

Το προγραμματισμένο ραντεβού με το θείο — είκοσι λεπτά το πρωί, τριάντα το βράδυ — αντιπροσωπεύει ίσως την πιο λεπτή μορφή πνευματικού υλισμού, την τελευταία απεγνωσμένη απόπειρα του εγώ να αποικιοποιήσει ακόμα και εκείνο το έδαφος όπου δεν μπορεί να υπάρξει. Το να ορίσει κανείς μια «περίοδο διαλογισμού» σημαίνει ότι έχει ήδη χάσει το ουσιώδες: δημιουργεί όριο ανάμεσα στο ιερό και το κοσμικό, ανάμεσα στον χρόνο που «διαλογίζεται» και στον χρόνο που απλώς ζει. Αλλά η αλήθεια κινείται σαν υπόγεια νερά, ρέει κάτω από όλες αυτές τις τεχνητές διαχωριστικές γραμμές, δεν αναγνωρίζει σάββατο ξεχωριστό από τις καθημερινές, ούτε ναό πιο ιερό από το κοινό χώμα κάτω από τα πόδια μας.

Το Αδύνατο Άνοιγμα της Καρδιάς

Οι δάσκαλοι μιλούν για το άνοιγμα της καρδιάς, και οι μαθητές τους επιμελώς βάζουν τα δυνατά τους να παραβιάσουν αυτό το πιο απόκρυφο δωμάτιο, χρησιμοποιώντας το λοστό της συγκέντρωσης ή το κλειδί της ορατοποίησης. Φαντάζονται την καρδιά σαν κλειδωμένο σεντούκι που περιέχει θησαυρούς και κοπιάζουν να βρουν τον σωστό συνδυασμό, το σωστό μάντρα, την τέλεια τεχνική αναπνοής που θα ανοίξει το λουκέτο και θα αποκαλύψει τα κοσμήματα.

Αλλά η καρδιά που ανοίγει στο θείο δεν ανοίγει με προσπάθεια. Δεν είναι πόρτα που περιστρέφεται σε μεντεσέδες εγκατεστημένους από τη θέληση, ούτε λουλούδι που μπορεί να εξαναγκαστεί να ανθίσει τραβώντας τα πέταλά του. Το άνοιγμα για το οποίο μιλούν όσοι έχουν ρίξει μια ματιά πέρα από το πέπλο είναι τελείως διαφορετικής τάξης — όχι δράση αλλά παύση, όχι πράξη αλλά αναίρεση, όχι άνοιγμα αλλά διάλυση όλων όσων την κρατούσαν κλειστή.

Όταν η καρδιά περιγράφεται ως «ανοιχτή σαν ουρανός χωρίς σύννεφο», αυτό δεν είναι απλή ποιητική υπερβολή αλλά ακριβής περιγραφή μιας κατάστασης που δεν μπορεί να κατασκευαστεί. Ο ουρανός δεν ανοίγει· είναι το ίδιο το άνοιγμα. Δεν περιέχει χώρο· είναι χώρος, απεριόριστος και χωρίς περίμετρο. Παρομοίως, η καρδιά που δέχεται την αφή του ιερού έχει πάψει να είναι δοχείο και έχει γίνει απέραντη έκταση όπου όλα τα πράγματα αναδύονται και διαλύονται χωρίς να αφήνουν ίχνος ή μνήμη.

Ο νους, αυτός ο πιστός υπηρέτης που μας έχει εξυπηρετήσει τόσο καλά στην πλοήγηση του κόσμου των αντικειμένων και των αιτιών, των προβλημάτων και των λύσεων, βρίσκεται εντελώς ηττημένος μπροστά σε αυτό το κατώφλι. Μπορεί να καταγράψει εμπειρίες, να δημιουργήσει περίπλοκους χάρτες πνευματικών εδαφών, να κατασκευάσει δαιδαλώδεις φιλοσοφίες υπέρβασης. Αλλά δεν μπορεί να σκεφτεί τον δρόμο του προς αυτό που βρίσκεται πέρα από κάθε σκέψη. Ο νους μπορεί να κάνει την καρδιά ασφαλή, να χτίσει τείχη από έννοιες και δόγματα γύρω της, να εγκαταστήσει συστήματα ασφαλείας από πεποιθήσεις και δόγματα. Με αυτόν τον τρόπο όμως εξασφαλίζει ότι η καρδιά θα μείνει για πάντα κλειστή σε αυτό που έρχεται μόνο μέσα σε απόλυτη ευαλωτότητα, στη γύμνια που έρχεται όταν όλες οι άμυνες έχουν καταρρεύσει.

Η Έλευση του Απροσκάλεστου

Υπάρχουν στιγμές — και έρχονται χωρίς αναγγελία, χωρίς κήρυκα ή προετοιμασία — που η μεμβράνη ανάμεσα στους κόσμους γίνεται ξαφνικά λεπτή. Ίσως συμβαίνει ενώ πλένουμε πιάτα, με τα χέρια βυθισμένα σε αφρώδες νερό, όταν το παιχνίδι του φωτός πάνω στις φυσαλίδες παγώνει κάθε σκέψη. Ίσως συμβαίνει ενώ περπατάμε σε έναν γνώριμο δρόμο, όταν κάτι στην ποιότητα του απογευματινού φωτός σταματά την καρδιά στη μέση του χτύπου. Ίσως έρχεται στα βάθη της θλίψης, όταν ο πόνος έχει ξύσει την ψυχή από κάθε προσποίηση.

Σε τέτοιες στιγμές, αυτό που ήταν πάντα παρόν αλλά αόρατο αποκαλύπτεται — όχι σαν κάτι καινούργιο που ήρθε, αλλά σαν αυτό που ποτέ δεν έλειπε. Αυτή είναι η ευλογία που έρχεται όταν λιγότερο την περιμένουμε, όταν κανείς δεν την περιμένει, όταν ο νους έχει επιτέλους εξαντληθεί από την αναζήτηση και έχει καταρρεύσει σε μια σιωπή όχι επιτευγμένη αλλά ανακαλυφμένη, όχι δημιουργημένη αλλά προσκρούσασα τυχαία.

Αυτή η χάρη δεν αναγνωρίζει σύστημα αξιών. Δεν έρχεται πιο εύκολα στον πειθαρχημένο παρά στον παραστρατημένο, στον ενάρετο παρά στον σπασμένο, στον πιστό παρά στον αμφιβάλωντα. Υπάρχει μάλιστα μια παράξενη δημοκρατία στη διανομή της, γιατί φαίνεται να ευνοεί τις στιγμές που η προσεκτικά δομημένη ταυτότητα έχει για λίγο αποτύχει, όταν η ιστορία που λέει κανείς για τον εαυτό του έχει διακοπεί, όταν ο φύλακας στην πύλη του εαυτού έχει αποκοιμηθεί στη θέση του.

Αυτός που συστηματοποιεί τη ζωή του, που ακολουθεί προσεκτικά προδιαγεγραμμένες ρουτίνες ηθικής και άσκησης, μπορεί να διαπιστώσει ότι αυτές ακριβώς οι δομές γίνονται εμπόδια, τείχη πίσω από τα οποία προφυλάσσεται από τον άγριο άνεμο του ιερού. Γιατί αυτό που αναζητά δεν είναι ήμερο, δεν είναι εξημερωμένο, δεν περιορίζεται μέσα σε κανένα σύστημα όσο εκλεπτυσμένο ή αρχαίο κι αν είναι. Φυσά όπου θέλει, αυτός ο άνεμος από άγνωστες ακτές, και δεν μπορεί να κατευθυνθεί ή να διοχετευθεί από ανθρώπινη πρόθεση.

Η Φτώχεια της Κατοχής

Πόσο απεγνωσμένα ο πνευματικός αναζητητής επιθυμεί να αιχμαλωτίσει αυτό που έχει για λίγο αντικρίσει, να το κρατήσει κοντά του, να το κάνει μόνιμο. Αφού γεύτηκε μια φορά το νέκταρ της υπέρβασης, ο νους αμέσως αρχίζει το έργο της διατήρησης, προσπαθώντας να φυλάξει αυτόν τον θησαυρό, να τον λατρέψει, να χτίσει ιερό γύρω του. Αλλά ακριβώς σε αυτή την αρπαγή, το αρπαγμένο εξαφανίζεται σαν νερό που σφίγγεται ανάμεσα στα δάχτυλα.

Ο διαλογισμός που είναι πραγματικά διαλογισμός — η ατέρμονη κίνηση για την οποία μιλούν οι μυστικοί με χαμηλωμένη φωνή — δεν μπορεί να κατεχθεί επειδή δεν είναι πράγμα. Μοιάζει περισσότερο με αεράκι που φυσά από ανοιχτό παράθυρο, δροσίζοντας τον μπαγιάτικο αέρα της αυτο-ανησυχίας, φέρνοντας μαζί του άρωμα αδύνατων αποστάσεων. Τη στιγμή που απλώνει κανείς το χέρι να το πιάσει, να το ακινητοποιήσει, να το κάνει δικό του, έχει ήδη χαθεί· μένει μόνο η ανάμνηση, μόνο το φάντασμα της παρουσίας, μόνο ο πόνος της απουσίας.

Γι’ αυτό οι πνευματικές παραδόσεις μιλούν τόσο συχνά με αρνήσεις, με αποκηρύξεις, με αφήσεις. Όχι επειδή είναι αρνητικές της ζωής ή απαισιόδοξες, αλλά επειδή έχουν ανακαλύψει μέσα από αιώνες εξερεύνησης ότι το ιερό αποκαλύπτεται μόνο στον χώρο που δημιουργείται από την παραίτηση. Κάθε απόπειρα αρπαγής, διατήρησης, λατρείας αυτού που έχει βιωθεί σε στιγμές ανοίγματος εξασφαλίζει ότι «δεν θα ξανάρθει ποτέ». Όποιες τεχνικές κι αν εφαρμοστούν, όποιες ασκήσεις κι αν αναληφθούν, όποιες προσευχές κι αν προσφερθούν — αν γίνονται με την ελπίδα να διαταχθεί ή να ελεγχθεί η επίσκεψη της χάρης, γίνονται εμπόδια αντί για βοηθήματα.

Η ομορφιά αυτού του διαλογισμού, όταν ανθίζει απροσδόκητα στο προετοιμασμένο έδαφος μιας αφύλαχτης στιγμής, δεν είναι η ομορφιά αυτού που τον βιώνει. Αυτή είναι μια κρίσιμη διάκριση που το εγώ δυσκολεύεται υπερβολικά να δεχτεί. Γιατί το εγώ θέλει να διεκδικήσει ιδιοκτησία, να πει «εγώ διαλογίζομαι», «εγώ πέτυχα φώτιση», «εγώ κατέχω πνευματική διορατικότητα». Αλλά στη γνήσια στιγμή υπέρβασης δεν υπάρχει «εγώ» για να κάνει τέτοιες αξιώσεις. Η ομορφιά ανήκει στον ίδιο τον διαλογισμό, όχι στον διαλογιζόμενο. Το φως που λάμπει δεν είναι φως κάποιας ατομικής ψυχής αλλά το φως που φωτίζει όλες τις ψυχές, το άκτιστο φως που υπάρχει πριν και ανεξάρτητα από οποιονδήποτε παρατηρητή.

Σε αυτή την ομορφιά τίποτα δεν μπορεί να προστεθεί. Είναι πλήρης από μόνη της, τέλεια από μόνη της, δεν χρειάζεται βελτίωση ή ενίσχυση. Ο νους θέλει να επεξεργαστεί, να στολίσει, να χτίσει πάνω στο θεμέλιο μιας γνήσιας διορατικότητας, δημιουργώντας τεράστια οικοδομήματα ερμηνείας και νοήματος. Αλλά όλες αυτές οι προσθήκες είναι αφαιρέσεις από την καθαρή απλότητα αυτού που είναι. Μοιάζουν με πίνακες που κρεμιούνται μπροστά σε παράθυρο, εμποδίζοντας τη θέα που υποτίθεται ότι ενισχύουν.

Η Αγρυπνία που Αυτοαναιρείται

Ο πνευματικός αναζητητής σταθμεύει δίπλα στο παράθυρο της συνείδησης, παρακολουθώντας, περιμένοντας, ελπίζοντας να συλλάβει την προσέγγιση του θείου. Κάθεται σε σκοτεινά δωμάτια, καλλιεργώντας σιωπή, δημιουργώντας ιδανικές συνθήκες για την άφιξη της χάρης. Παρακολουθεί τις σκέψεις του, την αναπνοή του, τη στάση του, πιστεύοντας ότι με την επαγρύπνηση μπορεί να παραμείνει έτοιμος για τη στιγμή της ανακάλυψης.

Αλλά αυτή ακριβώς η παρακολούθηση είναι που εμποδίζει το βλέπειν. Αυτός που κοιτάζει «ελπίζοντας να το πιάσει εξαπίνης» έχει ήδη νηστεύσει τον σκοπό του, γιατί με την ελπίδα έχει δημιουργήσει διαχωρισμό ανάμεσα στον εαυτό του και σε αυτό που ελπίζει. Έχει τοποθετηθεί ως υποκείμενο που ψάχνει αντικείμενο, ως αναζητητής που κυνηγά στόχο, ως κάποιος που στερείται και προσπαθεί να γεμίσει το κενό. Και μέσα σε αυτή τη δυϊκότητα, η μη-δυαδική πραγματικότητα που αναζητά μένει για πάντα απρόσιτη.

Ο διαλογισμός που περιγράφεται εδώ — η ατέρμονη κίνηση — έρχεται «μόνο όταν δεν είσαι καθόλου εκεί». Αυτή δεν είναι μεταφορική απουσία αλλά κυριολεκτική. Όχι η απουσία του σώματος ή ακόμα και η ησυχία των νοητικών φλυαριών, αλλά η απουσία αυτού που ισχυρίζεται ότι διαλογίζεται, η απουσία της οντότητας που αναζητά, που ελπίζει, που περιμένει. Όταν αυτή η απουσία είναι πλήρης, όταν πραγματικά δεν έχει μείνει κανείς για να δεχτεί την ευλογία, τότε η ευλογία πλημμυρίζει σαν ηλιακό φως από ανοιχτή πόρτα.

Αυτό είναι το υπέρτατο παράδοξο που κατατροπώνει κάθε πνευματική φιλοδοξία: ο αναζητητής δεν μπορεί ποτέ να βρει αυτό που ψάχνει, επειδή ο ίδιος ο αναζητητής είναι το εμπόδιο. Κι όμως ο αναζητητής δεν μπορεί να αυτοεξαλειφθεί σκόπιμα με πράξη θέλησης, γιατί μια τέτοια πράξη θα ενίσχυε μόνο την ψευδαίσθηση ενός εαυτού που πράττει. Η διάλυση του αναζητητή δεν συμβαίνει με πράξη αλλά με όραση — με την ξαφνική αναγνώριση ότι ο αναζητητής ποτέ δεν υπήρξε ως ξεχωριστή οντότητα, ότι η ίδια η αναζήτηση ήταν όνειρο, ότι αυτό που αναζητούνταν ποτέ δεν έλειπε.

Η Ασυνεχής Ευδαιμονία

Είμαστε εκπαιδευμένοι να θεωρούμε την πνευματική επίτευξη ως κάτι που, όταν επιτευχθεί, γίνεται μόνιμη κατοχή. Ο φωτισμός φαντάζεται ως κατάσταση που, όταν εισέλθει κανείς, συνεχίζεται χωρίς διακοπή. Αλλά η ευδαιμονία για την οποία μιλάμε εδώ — η ευδαιμονία που συνοδεύει τον διαλογισμό που είναι διαλογισμός — «δεν έχει συνέχεια». Δεν μπορεί να διατηρηθεί ή να συντηρηθεί. Έρχεται και φεύγει χωρίς κανέναν νόμο που ο ανθρώπινος νους μπορεί να διακρίνει.

Αυτή η ασυνέχεια δεν είναι ελάττωμα αλλά ουσιώδες χαρακτηριστικό της εμπειρίας. Γιατί αν μια τέτοια ευδαιμονία ήταν συνεχής, ο νους γρήγορα θα προσαρμοζόταν, θα την κατηγοριοποιούσε, θα την έκανε συνηθισμένη. Το γεγονός ότι έρχεται και φεύγει, ότι δεν μπορεί να προβλεφθεί ή να ελεγχθεί, την κρατά για πάντα φρέσκια, για πάντα καινούργια, για πάντα ικανή να συντρίψει τις απολιθωμένες δομές της αυτογνωσίας.

Υπάρχει βαθιά ταπείνωση στο να αποδεχτεί κανείς αυτή την ασυνέχεια. Σημαίνει παραίτηση από την επιθυμία για πνευματική ασφάλεια, από την επιθυμία να επιτύχει μια κατάσταση από την οποία δεν μπορεί να πέσει ποτέ. Σημαίνει να ζει με ριζική αβεβαιότητα, χωρίς να ξέρει ποτέ πότε θα σχιστεί το πέπλο, χωρίς να μπορεί να εγγυηθεί ότι αυτό που έχει αντικριστεί μια φορά θα ξαναντικριστεί. Αυτή η αβεβαιότητα κρατά την καρδιά τρυφερή, την ψυχή εύπλαστη, εμποδίζει την απολίθωση που έρχεται όταν πιστεύει κανείς ότι έχει φτάσει σε τελικό προορισμό.

Οι μυστικοί διαφόρων παραδόσεων έχουν παρατηρήσει το ίδιο χαρακτηριστικό. Η θεία παρουσία, αναφέρουν, έρχεται και φεύγει σαν μυστηριώδης επισκέπτης που φτάνει χωρίς πρόσκληση και φεύγει χωρίς εξήγηση. Το μόνο που μπορεί να κάνει η ψυχή είναι να παραμένει σε μια ετοιμότητα που δεν είναι ετοιμότητα, σε μια αναμονή που δεν είναι αναμονή, σε ένα άνοιγμα που δεν αγωνίζεται να είναι ανοιχτό. Είναι η ετοιμότητα ενός χωραφιού που έχει οργωθεί και σπαρθεί αλλά που δεν μπορεί να κάνει τον σπόρο να βλαστήσει ή τη βροχή να πέσει. Όλη η απαραίτητη προετοιμασία έχει γίνει, και τώρα δεν μένει τίποτα άλλο παρά να συνεχίσει κανείς την κανονική ζωή, χωρίς προσδοκία, χωρίς ατζέντα.

Η Άρνηση της Σημασίας

Ίσως η πιο καταστροφική συνειδητοποίηση για τον πνευματικό υποψήφιο είναι αυτή: «Στον διαλογισμό, εσύ δεν είσαι σημαντικός, δεν έχεις θέση μέσα του». Όλα στην ανθρώπινη ψυχή επαναστατούν ενάντια σε αυτή την αλήθεια. Δεν μας έχουν διδάξει από τη γέννησή μας να κάνουμε κάτι από τον εαυτό μας, να είμαστε σημαντικοί, να μετράμε; Και ο πνευματικός δρόμος δεν φαίνεται να υπόσχεται την υπέρτατη σημασία — να γίνει κανείς φωτισμένος, συνειδητοποιημένος, ένα με το Θείο;

Αλλά αυτή η υπόσχεση είναι αποπλάνηση, παγίδα στολισμένη με τις ίδιες τις επιθυμίες του εγώ. Ο γνήσιος διαλογισμός, το πραγματικό άνοιγμα στην υπέρβαση, απαιτεί την πλήρη εγκατάλειψη της προσωπικής σημασίας. Όχι ψεύτικη ταπείνωση που κρυφά πιστεύει τον εαυτό της σημαντικό επειδή είναι τόσο ταπεινός, αλλά γνήσια εξαφάνιση, διάλυση της οπτικής γωνίας που λέει «είμαι εδώ, και βιώνω κάτι σημαντικό».

Όταν το ιερό αποκαλύπτεται — και το κάνει μόνο σε στιγμές που ο φύλακας της προσωπικής ταυτότητας έχει απουσιάσει — υπάρχει απλώς η αποκάλυψη, χωρίς κανέναν στον οποίο αποκαλύπτεται. Υπάρχει βλέπειν χωρίς βλέποντα, γνώση χωρίς γνωρίζοντα, εμπειρία χωρίς βιωτή. Γι’ αυτό οι μεγάλοι μυστικοί, όταν επιστρέφουν από τις συναντήσεις τους με το Άπειρο, συχνά μένουν άφωνοι. Πώς να περιγράψει κανείς μια εμπειρία στην οποία ο βιωτής έλειπε; Ποιος υπάρχει για να αναφέρει τι συνέβη όταν κανείς δεν ήταν εκεί να το δει;

Αυτή η απουσία του προσωπικού δεν είναι απώλεια αλλά η πιο βαθιά απελευθέρωση. Γιατί το βάρος της διατήρησης της ιστορίας του «εγώ» — της πνευματικής μου προόδου, των επιτευγμάτων μου, των αποτυχιών μου, των ερωτημάτων μου, των διορατικοτήτων μου — επιτέλους αφήνεται κάτω. Στη θέση του έρχεται ελαφρότητα, ευκολία, αίσθηση κίνησης μαζί με το ρεύμα της ύπαρξης αντί εναντίον του.

Η Επιστροφή στο Θαύμα

Τι μένει, λοιπόν, σε αυτόν που έχει κατανοήσει αυτό το παράδοξο; Αν ο διαλογισμός δεν μπορεί να εξασκηθεί, αν η καρδιά δεν μπορεί να εξαναγκαστεί να ανοίξει, αν το θείο δεν μπορεί να κληθεί, αν ο εαυτός πρέπει να απουσιάζει για να αποκαλυφθεί η αλήθεια — τι μένει να γίνει;

Ίσως τίποτα. Ή μάλλον, να ζει κανείς χωρίς το βάρος της πνευματικής φιλοδοξίας, να κινείται μέσα στον κόσμο χωρίς τη συνεχή αυτοπαρακολούθηση που ρωτά «Κάνω πρόοδο; Πλησιάζω; Είμαι πιο φωτισμένος από χτες;» Ο διαλογισμός που είναι διαλογισμός συμβαίνει από μόνος του όταν οι συνθήκες είναι κατάλληλες, όπως τα λουλούδια ανθίζουν όταν έρχεται η άνοιξη, όχι επειδή έχουν εξασκηθεί στο άνθισμα αλλά επειδή είναι στη φύση τους να ανταποκριθούν στη ζέστη και στο φως.

Η πρόσκληση — αν μπορεί να ονομαστεί πρόσκληση — είναι να επιστρέψει κανείς στο θαύμα — όχι το θαύμα του παιδιού που ποτέ δεν έχει αμφισβητήσει, αλλά το δεύτερο θαύμα, το βαθύτερο θαύμα, που έρχεται αφού όλα τα ερωτήματα έχουν εξαντληθεί και βρεθεί ανεπαρκή. Είναι το θαύμα που αναδύεται όταν ο νους επιτέλους παραδέχεται την ήττα του στην προσπάθεια να συλλάβει το μυστήριο της ύπαρξης, όταν αναγνωρίζει ότι οι πιο βαθιές αλήθειες δεν μπορούν να συλληφθούν αλλά μόνο να βιωθούν, δεν μπορούν να κατανοηθούν αλλά μόνο να παραδοθούν.

Αυτό το θαύμα δεν αγωνίζεται να δει πέρα από το πέπλο αλλά ανακαλύπτει το ιερό σε αυτό που είναι άμεσα παρόν — στο βάρος του σώματος, στον ρυθμό της αναπνοής, στο πέρασμα των νεφών σε έναν φθινοπωρινό ουρανό. Δεν αναζητά εξαιρετικές εμπειρίες αλλά βρίσκει το εξαιρετικό στο συνηθισμένο, όχι με καμία τεχνική ή άσκηση αλλά με μια απλότητα προσοχής που έρχεται όταν η προσοχή δεν κατευθύνεται πλέον από ατζέντα ή σκοπό.

Η Σιωπή που Τραγουδά

Τελικά — αν και δεν υπάρχει τέλος σε αυτή την ατέρμονη κίνηση — αυτό που μένει είναι ένα είδος σιωπής. Όχι η σιωπή ενός άδειου δωματίου ή η σιωπή ανάμεσα σε ήχους, αλλά η σιωπή που υπάρχει πριν και κάτω από κάθε ήχο, η σιωπή από την οποία αναδύεται η μουσική και στην οποία επιστρέφει. Αυτή η σιωπή δεν είναι απουσία κάτι αλλά πληρότητα των πάντων, το έγκυο κενό που περιέχει όλες τις δυνατότητες χωρίς να εκδηλώνει καμία.

Είναι η σιωπή της καρδιάς που έχει επιτέλους σταματήσει την κραυγή της, τις απαιτήσεις της, τις διαπραγματεύσεις της με το Θείο. Είναι η σιωπή που έρχεται όταν όλα τα ερωτήματα έχουν διαλυθεί, όχι επειδή έχουν απαντηθεί αλλά επειδή ο ερωτών έχει αναγνωρίσει ότι τα βαθύτερα ερωτήματα δεν δείχνουν προς απαντήσεις αλλά προς μυστήριο. Είναι η σιωπή του νου που έχει εξαντληθεί από την αναζήτηση και έχει καταρρεύσει στην ύπαρξη.

Και μέσα σε αυτή τη σιωπή, παραδόξως, υπάρχει ένα τραγούδι — αν και κανείς δεν το τραγουδά, κανείς δεν το ακούει. Είναι το τραγούδι της ίδιας της ύπαρξης, η αιώνια συμφωνία που παίζει είτε κάποιος ακούει είτε όχι. Ο διαλογισμός που είναι διαλογισμός είναι απλώς η απομάκρυνση όλων όσων εμποδίζουν την ακρόαση αυτού του τραγουδιού που πάντα τραγουδούσε, το βλέπειν αυτού του φωτός που πάντα έλαμπε, το αισθάνεσθαι αυτής της παρουσίας που ποτέ δεν έλειπε.

Η ευλογία, όταν έρχεται — και έρχεται πάντα απροσδόκητα, πάντα χωρίς αναγγελία — είναι η αναγνώριση ότι δεν υπάρχει πουθενά να πάει κανείς, τίποτα να επιτύχει, κανείς να γίνει. Ο ανοιχτός ουρανός ήταν πάντα εδώ. Η απέραντη καρδιά πάντα χτυπούσε. Το άπειρο ήταν πάντα απείρως παρόν. Το μόνο που χρειαζόταν ήταν η διάλυση του αναζητητή, κι ακόμα κι αυτή η διάλυση δεν ήταν ποτέ κάτι που μπορούσε να γίνει, μόνο κάτι που συνέβη όταν ο καιρός ήταν κατάλληλος, όταν ο καρπός ωρίμασε, όταν η εποχή γύρισε.

Και έτσι ο μυστικός — πια όχι αναζητών, πια όχι περιμένων, πια όχι ελπίζων — συνεχίζει να περπατά μέσα στον κόσμο, συνηθισμένος ανάμεσα στους συνηθισμένους, κουβαλώντας αυτό το μυστικό που δεν μπορεί να κρατηθεί ούτε να μοιραστεί: ότι το ιερό δεν είναι αλλού, ότι ο διαλογισμός δεν είναι άσκηση, ότι η πόρτα δεν ήταν ποτέ κλειστή. ...

Intellectual property rights

The entire content of our website, including, but not limited to, texts, news, graphics, photographs, diagrams, illustrations, services provided and generally any kind of files, is subject to intellectual property (copyright) and is governed by the national and international provisions on Intellectual Property, with the exception of the expressly recognized rights of third parties.
Therefore, it is expressly prohibited to reproduce, republish, copy, store, sell, transmit, distribute, publish, perform, "download", translate, modify in any way, in part or in summary, without the express prior written consent of the Foundation. It is known that in case the Foundation consents, the applicant is obliged to explicitly refer via links (hyperlinks) to the relevant content of the Foundation's website. This obligation of the applicant exists even if it is not explicitly stated in the written consent of the Foundation.
Exceptionally, it is permitted to individually store and copy parts of the content on a simple personal computer for strictly personal use (private study or research, educational purposes), without the intention of commercial or other exploitation and always under the condition of indicating the source of its origin, without this in any way implies a grant of intellectual property rights.
It is also permitted to republish material for purposes of promoting the events and activities of the Foundation, provided that the source is mentioned and that no intellectual property rights are infringed, no trademarks are modified, altered or deleted.
Everything else that is included on the electronic pages of our website and constitutes registered trademarks and intellectual property products of third parties is their own sphere of responsibility and has nothing to do with the website of the Foundation.

Δικαιώματα πνευματικής ιδιοκτησίας

Το σύνολο του περιεχομένου του Δικτυακού μας τόπου, συμπεριλαμβανομένων, ενδεικτικά αλλά όχι περιοριστικά, των κειμένων, ειδήσεων, γραφικών, φωτογραφιών, σχεδιαγραμμάτων, απεικονίσεων, παρεχόμενων υπηρεσιών και γενικά κάθε είδους αρχείων, αποτελεί αντικείμενο πνευματικής ιδιοκτησίας (copyright) και διέπεται από τις εθνικές και διεθνείς διατάξεις περί Πνευματικής Ιδιοκτησίας, με εξαίρεση τα ρητώς αναγνωρισμένα δικαιώματα τρίτων.

Συνεπώς, απαγορεύεται ρητά η αναπαραγωγή, αναδημοσίευση, αντιγραφή, αποθήκευση, πώληση, μετάδοση, διανομή, έκδοση, εκτέλεση, «λήψη» (download), μετάφραση, τροποποίηση με οποιονδήποτε τρόπο, τμηματικά η περιληπτικά χωρίς τη ρητή προηγούμενη έγγραφη συναίνεση του Ιδρύματος. Γίνεται γνωστό ότι σε περίπτωση κατά την οποία το Ίδρυμα συναινέσει, ο αιτών υποχρεούται για την ρητή παραπομπή μέσω συνδέσμων (hyperlinks) στο σχετικό περιεχόμενο του Δικτυακού τόπου του Ιδρύματος. Η υποχρέωση αυτή του αιτούντος υφίσταται ακόμα και αν δεν αναγραφεί ρητά στην έγγραφη συναίνεση του Ιδρύματος.

Κατ’ εξαίρεση, επιτρέπεται η μεμονωμένη αποθήκευση και αντιγραφή τμημάτων του περιεχομένου σε απλό προσωπικό υπολογιστή για αυστηρά προσωπική χρήση (ιδιωτική μελέτη ή έρευνα, εκπαιδευτικούς σκοπούς), χωρίς πρόθεση εμπορικής ή άλλης εκμετάλλευσης και πάντα υπό την προϋπόθεση της αναγραφής της πηγής προέλευσής του, χωρίς αυτό να σημαίνει καθ’ οιονδήποτε τρόπο παραχώρηση δικαιωμάτων πνευματικής ιδιοκτησίας.

Επίσης, επιτρέπεται η αναδημοσίευση υλικού για λόγους προβολής των γεγονότων και δραστηριοτήτων του Ιδρύματος, με την προϋπόθεση ότι θα αναφέρεται η πηγή και δεν θα θίγονται δικαιώματα πνευματικής ιδιοκτησίας, δεν θα τροποποιούνται, αλλοιώνονται ή διαγράφονται εμπορικά σήματα.

Ό,τι άλλο περιλαμβάνεται στις ηλεκτρονικές σελίδες του Δικτυακού μας τόπου και αποτελεί κατοχυρωμένα σήματα και προϊόντα πνευματικής ιδιοκτησίας τρίτων ανάγεται στη δική τους σφαίρα ευθύνης και ουδόλως έχει να κάνει με τον Δικτυακό τόπο του Ιδρύματος.

Esoterism Academy

CIRCLE OF LIGHT

ESOTERISM STUDIES