Saturday, April 20, 2024

Jesus: Phenomenology of the Psyche

When John says " You have never seen God; the only begotten son, who is in the hug of the father, he was declared" (John 1:18), he establishes an empirical truth, a general perception that prevails among people. On the other hand, when he assures that "this is eternal life, that they may know the only true God and Jesus Christ whom you have sent" (John 17:3) he also proclaims a truth established by experience. One could claim that there is a contradiction in the two truths recorded by the same man, in the same text. But human intelligence can overcome contradictions (generally in life and especially here) through "interpretation" and reconcile things that are irreconcilable at first sight. It is a constant tactic of theologians and "interpreters".

In this case the interpretation differentiates the object of knowledge. When John says that "no one has ever seen God" he is referring to the Essence of God, to "That which Really Is". On the other hand, when he claims that one can (and should) "Know" the True God, he refers to "That" we can perceive from God, His Energies, His Actions, and the Traces of His Activity in Creation . After all, this was the "object" of the "Hesychast Controversy" and the involvement of Gregory Palamas in the dispute between the Orthodox and Catholic churches in the 14th century AD. for the real knowledge of God.

In reality, however, the contradiction of the two truths can be overcome by attributing a different object to the propositions, but in this case we are forced (if we want to follow the logical continuity) to recognize that there are Levels of Knowledge of God or " different knowledge perspectives" of God. A Direct Internal Knowledge which the Pre-Eternal Logos Who Is in the Bays of the Father has, and an indirect external knowledge which beings have. This is precisely where the foundation of Awareness of God and Levels of Awareness or Levels of God Knowledge is laid. And here it is based, on the experiential experience of the various states of consciousness, the "fall" and "evolution" of beings.

Ultimately, "He" who can speak of God is He Who Experiences God in His Essence. And He is the Pre-Eternal Logos Continually Born in the Hug of the Father (or in another interpretation, which also applies, the Entity, the Being, the Soul, experiencing the Objective State of the Logos). What Jesus Experienced in the Desert of the Essenes, in his Spiritual Contemplation, the Objective State of the Logos and adequately described (for those who have eyes to see and ears to hear) is that the Father is an Abyss of Ignorance which at the same time is Life and Eternal Life Source. He who Experiences God, the Objective State of the Logos (which is not a personal experience of some being), whether we say that he is the Logos or the Soul in the State of the Logos, experiences, feels and understands directly, something originating, from within, without any process or association with any external object (this is Real Self-Knowledge). And what he experiences is precisely the Immensity of the Divine Essence. And he experiences all this within the absolute sense of Uniqueness, Unity and Transcendence, which surpasses all perception, presence, space, time, anything. From this experiential experience comes the empirical truth of the Trinity of God and the doctrine of the "holy trinity".

But in reality, if we are a little careful, we can see that all this, about God, trinity, etc., does not refer to the Essence of God, does not belong to the Ontological Level of Perception. They belong to what we experience from God, they belong to the Phenomenological Level of Perception. This is how we experience them, this is how we understand them, this is how we describe them. And this is completely different.

What we finally find is that the Knowledge of God (Direct Internal or indirect external) is Graded into Levels of Awareness and that it belongs (as Knowledge) entirely to the Phenomenological Level. This is how we experience things, this is how we perceive them, this is how we describe them. We have no logical right to transfer what we perceive to the Ontological Level and consider them to be absolute truths that apply to the Essence. What seems so may not be so. This means that there is always the risk of being misunderstood. The only safe criterion of Truth (and the Gnomon, the tool to get as close to the truth as possible) is the Objectivity of Truth which must be experienced as an objective state (and not as a subjective experience), the complete abandonment of all subjective activity, the Complete Surrender to God. He alone is the Truth and He alone enlightens. Thus, total humility emerges as the only way out of error.

So, if there are Gradations in the Awareness of God or Degrees of Awareness, States of Consciousness, Knowledge, this means that the Knowledge can be more or less complete. And surely this opens the Way to the True Knowledge of the True God. So, what is the True Theognosis, the True Theology, i.e. the True Logos that Justifiably Confesses about God? Only He who fully experiences the Divine Essence, the Pre-Eternal Logos, has True Theognosis and True Theology. But as we have clarified many times, Logos is an Objective State of Being, and not a Being or a personal experience of a being. In this sense Jesus was not simply the One who experienced the Objective State of the Logos, who was United with the Father, who was (is, since this state of being is transcendent, beyond space and time) One with the Father, but is and the True Teacher, the Truth and the Source of Truth. And Truth Describes the Objective State of Logos. And when Jesus refers to or describes Himself as the Way, the Truth, the Life ("I am the way and the truth and the life", John 14:6) he is actually describing the Objective State of the Logos and not some being or some personal experience of (as a person).

…

Jesus as a Teacher, recognized among the Essenes, did not keep the Truth in the Desert but went out into society to teach publicly, trying to enlighten more people. But in the end it was seen, from the historical events, that the society of people was also a worse desert and the true people of God were few. So, quickly Jesus adopted, as a matter of fact, the public external teaching in parables and admonitions and discourses (and the external mysteries for the many), and the Internal Teaching of the Mysteries of the Kingdom of Heaven for the few of his brethren who could understand (and the Inner Mysteries of the Kingdom of Heaven, i.e. True Spiritual Experience).

Jesus describes in sufficient detail to his brethren, and by parables and hints to the people publicly, All Truth about God, about the True Nature of Being, about Objective States of Logos and subjective experiences. In reality, all states belong to the experience of Being. There are Objective States and subjective experiences. Thus, in the Experiential Experience of Jesus, God, Logos, Soul, is the Same Reality and all are experiential experiences and God and the Objective Situations and the subjective experiences.

The Objective State of the Pre-Eternal Logos Experienced by Jesus (who is no longer the man, person, Jesus but the Logos Himself) is, within the Experiential Experience of Jesus, the Cause and Source of Creation and the True Essence (in the Depth of Existence) of beings. As a State, the Pre-Eternal Logos belongs (Phenomenologically) to the Uncreated and is characterized as "Uncreated". It is the "Content" of the Logos, its Activity and What is born Within it that belongs to the created and the Built. When the Logos Passes from its Essence (the Knowledge of the Essence) to the Creative Activity (i.e. the "Content") it is no longer the Pre-Eternal Logos but an Objective State (of Consciousness) that Reflects the Divine Reality, a Perception of the Whole and Unity which will constitute the Depth of Creation, the Initial State, the First "Matter" of Creation and at the same time the Depth of every further creative differentiation, and even the Depth of every being that will come into existence. The Logos here is the Cosmic Logos, the Creator Logos which is close to God from the beginning.

Many people who do not have a full experiential experience of these States of Being and have not experienced these States of the Primordial Logos, of the Cosmic Logos do not understand that these are simply States of Being. They mistakenly consider the Logos to be a being and wonder whether the Logos is the Uncreated Logos or the Cosmic Logos (and characterize the Logos sometimes as the Uncreated God and sometimes as the First Creation of God) In fact the Logos is both. As States of Being are both Uncreated Substance and Creative Energy and Activity. So, the "Arianistic controversy" in 4 century AD. is meaningless. And Athanasius was right and Arius was telling the truth. All the misunderstanding is because Objective States of Being (States of Consciousness, States, Experiences of the Soul) are hypostatized, considered beings. So, the conversation devolves into a verbal argument.

The Cosmic Logos is an Objective State of Consciousness that Reflects "All That Is", "That which Exists". When it Turns Above, towards God It Reflects the Divine Reality the Abyss of Ignorance. When it Turns Downward (toward its “Content”) it apprehends the Oneness of Creation, the Presence not yet recognized as Space, a State where Presence is not yet distinguished from Space. It is precisely in a Second Stage that the Presence is perceived as Space, the Eternal Realm of Being. And it is in a Third Stage that the Presence is "Separated" from Space, Confined to Space and Individuality is Created, (the Pattern of the Atomic Being), which in this Stage can be both Free Everywhere and Here, within Space. Here, in this way, the conditions of the multiplicity of the lower worlds enter. All these States of Differentiation of Logos, Presence, Soul, into States of Awareness, States of Consciousness, Cosmic Levels, Experiential experiences of Objective Being, remain objective states and are experienced within the Oneness of Existence. There is still no multiplicity and no duality (because the subject-“I” has not yet been created, at this Stage).

When from the Limitation of the Spiritual Entity (described as Differentiation of the Logos, Presence, Soul, etc.) in a "here presence" a specific perceptual core, a specific perceptual center is created, we pass into the Space of Multiplicity, of individual beings, of subjective experience and dualistic perception. The Space where individualities and beings are "born", is the "Boundary" between the Higher Heavens of Being and the lower worlds of becoming. Individual beings find their real environment in the Three Lower Worlds (the mental world, the psycho-emotional world, and the material world). And while in the Higher Heavens of Creation, where the Objective States of Being are experienced, the transition from one level to another is purely a matter of awareness, understanding, in order for the entity to manifest itself as an individual being in the worlds of Lower Creation it is connected to a manifestation agent at the corresponding level. And this is done through a connection process that we know as "birth". From here comes the perception of the "Descent" of beings, of souls from the heavens to the lower worlds and the reverse "ascent" of souls to the heavenly worlds.

…

When the Entity, the Soul, is connected to a material carrier (embodied) all these States of Consciousness that we described above as States of Being, as Cosmic Levels of Creation, as States of the Soul, are experienced as individual states of consciousness. There is always the Depth of Existence which is “identified” with the Pre-Eternal Logos, or with the Primordial State of the Soul, (which is the State of Uncreated Substance). There is the Objective Nature of Being (the States of Being experienced as Inner States). And there is also the subjective experience that manifests itself and operates on the mental, psycho-emotional and material levels. While we are embodied the higher states of being are experienced as experiential states. When we disconnect from the body we have a real, total, experience of all these states as cosmic levels, as objective states of Being. In fact, whether we describe the Being, the States of Being, as Variations of the Logos or as Creation, or as States of the Soul (Descent and Ascent of the Soul in the Worlds) we are saying the same thing from another point of view. The Entity (whatever we call it) experiences the Logos, the Inner Objective States, the outer subjective experiences in the lower worlds, either as objective lives when manifested in those worlds, or as States of Soul while embodied.

From an anthropological point of view (defining Anthropology as the True Knowledge of Man and not as the external anthropology of universities) and speaking of the Entity that has been attached to a material body, we speak of the Soul that experiences all these States. We define Soul as the Entity that experiences Logos, the Objective States of Being, the subjective experiences in the lower worlds, on earth. But all this is nothing more than a description and a phenomenological approach of what we experience, which is intended to guide us to the Expansion of Awareness, to the Recognition of the Truth, to the Elevation to the State of our Own Essence, to the Union with the Divine Reality. We want to say that while from an Ontological Point of View Reality is One, Unique and Without Discriminations or real differentiations, from a Perceptual Point of View we experience all this variety of the phenomena of Creation. Reality always lies beyond appearances, which are but activities, plays of Light on the Background of Unity, shadows which we falsely hypothesize.

Jesus speaking about God, about Creation as a Differentiation of the Logos, Activity of the Logos and "Content", about the Soul and the States of Awareness, was actually describing what he himself had experienced. By identifying his "self" with the Logos and God, he was also talking about the objective State of Human Nature. He never said that all this is only his own "personal" experience because that would transfer the objective experience into a subjective experience (i.e. something fake). What Jesus wanted, above all, to say, is that the Soul, (each soul, each person, who experiences subjective experience, duality, separation) is the very Source of Life, the very Logos, has an Objective Nature and experiences additional subjective external experiences. Truth is not found in subjective experiences in the lower worlds and on earth. It is not even in the Objective Inner States of Being. Truth is in God. Identifying himself with the Supreme State, Jesus could claim (and he did, as recorded by John) that Experiencing God or Experiencing the Objective State of the Logos (with which He had identified Himself) is the same thing. Jesus was speaking in the name of God, the Objective Logos (and not as some personal being). The same could be claimed by any being who experiences this Supreme Objective State. In the Divine Reality there are no distinctions, personal existences or ego.

…

According to the "Sayings" of Jesus (i.e. the Secret Tradition received by John and the other brothers) those who experience the Depth of Existence (or otherwise those who experience the Inner States of the Soul) experience the Three Ontological Realms (or the Three States of Being, the Three States of the Soul). Those who Approach God and come into the State of the Logos directly feel the Divine Reality, as a kind of direct self-awareness (and not through process, or self-observation, or anything). It is the Blissful State of Absolute Reality which is simultaneously the Source of every Activity or Phenomenon and the Cause of everything. Everything that manifests comes into existence Within the Godhead, as Activity or "Content" of Perception. Those who experience the Objective Nature of the Soul have a Sense of the Oneness of Existence. There is no subject, no object, no space, no time. In this Spiritual Region there is objective perception, i.e. direct knowledge of reality (and not knowledge from a subject of an object, which is an indirect process). That is why this Region is characterized as the Region of Light (where everything is directly visible). It is the Bright Heaven or the Three Bright Heavens where the Transition takes place from Clear Mirror Consciousness to the "creation" of Space and Presence Within Space. The Soul immersed in the individuality and multiplicity of the three lower worlds becomes (as it confines the Presence to a limited perceptual center) a soul among other souls having the same experience. The lower worlds of the multiplicity (the mental world, the psycho-emotional world and the material world) are characterized as the Shadow Region. Here, because individuality is experienced, separation, perception becomes indirect (like observing and knowing the object). Thus God, the Luminous Heaven (or World of Light) and the Worlds of Shadow (or the three lower worlds of duality) are the Three Regions where the Soul experiences the experience of objective existence and the subjective experience (the lower worlds) .

…

The Soul as Jesus Taught us has an Uncreated Nature and can have an Experience of the Logos (of the Uncreated State of the Logos), to be Logos, it can have an experience of the Differentiation of the Logos that becomes Cosmic Logos, i.e. to experience the Internal Objective States of its nature, and can still experience the individual subjective life in the Shadow Worlds and especially on earth. Actually, the Soul Is All That. It is Totally Free, Infinite but also Presence or limited perceptual center. Esoteric Cosmology (describing the Ontological Realms) and Esoteric Psychology (describing the States of the Soul) actually have the same subject matter, the States of Being (whether we call it Deity, Logos or Soul or simply entity).

But the main thing that Jesus taught us is that the Soul is a Dynamic Reality that can experience various states, become these states (i.e. "Take on" the properties of these states), and not a fixed essence that simply perceives that exist various situations in the world it lives in, but does not have access to. In other words Jesus taught us that while Ontologically We are the Uncreated Reality, Phenomenologically we experience the states of Creation (both the higher objective states in the Heavens, and the lower subjective lives in the lower worlds). Thus, from our Own Nature emerges our Destiny. To See Where We Are, What We Are Doing, To Understand Our True Eternal Nature, To Evolve Spiritually Towards Our Completion. This is the true meaning of "in the image and likeness of God."

Every Soul (every human) can do this. In fact, empirically, we find that the Soul is One in its Depth and only when it is projected out into individuality and multiplicity does it manifest itself as a different soul from other souls, experiencing the same situations. Ultimately, how can we talk about the Nature of the Soul? What will we take as a criterion? The One Uncreated Nature? The Internal Situations of the Unit? Or the subjective experiences that are individual and separate in the separate worlds? The Soul Is All That. And depending on the Degree of Awareness it has, it is an individual soul or it is the Whole. This is exactly what Jesus was teaching his brothers in particular, the Dynamic Nature of the Soul, the Ability to Expand Awareness and the Inherent Ability to Approach God and through the Experiential State of the Logos to Unite with the Abyss of Life.

Obviously, could only understand those who trusted Jesus and themselves tried and had experience of everything he said. Most people, trapped in the state of duality, use the intellect to recognize the world, they make mental pictures of the world which they project into reality, thinking that what they perceive is reality. They have the misconception that the Soul (themselves) is a fixed substance that simply has the ability to reason, empathize, feel the external world, not understanding the Dynamic Nature of the Soul that can experience various states, thus changing character and properties. These people remove from themselves the prospect of spiritual evolution. While Jesus was talking about Life, about the evolution of life, about the higher experiences of the Soul, these people are entrenched in their individual perceptions, in their beliefs, in what they can understand. And how is it possible for these people to understand the Mysteries of the Heavens, when they could not understand simple human things, like what they really are and how they should act?

…

In fact, what Jesus was teaching was that the Kingdom of Heaven is Here. We can find it within ourselves, when we turn within ourselves, humbly transcending the ego, precisely in the objective state of the Soul, in a Sense of Oneness of Existence, in the True World, in the Light Kingdom of Heaven. We can experience this State while in the body with True Prayer and be in this State(s) when we leave the body. The Gospel, the Joyful News, is that every Soul, (every human being), by its Nature belongs to the Light World. All that is needed is precisely to give up the Shadow worlds, the activities in the lower worlds, and emerge into the Light. The True Path always leads to the Light. There is no Light in the Shadow. In the Shadow, there is only the Annunciation of the Truth, the Teaching, and the True religious life.

In fact, Jesus was talking about the Inner Life, which is why, when he was dragged before Pilate, he declared that his kingdom is in Heaven ("My kingdom is not of this world", John 18:36). Jesus was talking about the Mysteries of the Soul, about the Inner Spiritual Mysteries, about Spiritual Baptism, about the True Anointing, about the Real Holy Communion. Out, in the outer life there are only human perceptions, human activities and actions. But all this is not religion, religious life, but an external imitation of the true spiritual life. This is what people don't want to understand.

As a matter of fact, Jesus was forced (there was no other way) to speak directly to his brothers and to teach indirectly, with parables and admonitions, those who were not ready to understand.

In reality, True Christianity is the Truth that Jesus "passed" on to John and his other brothers and through them to the fathers of the desert who were dedicated to True Inner Prayer and kept the tradition unadulterated, and to the mystics of all times. The external Christianity of the churches with its theatrical mysteries, intellectual theology, and material devotional life, is simply the wretchedness of the people.

…

Ιησούς: Φαινομενολογία της Ψυχής

Όταν ο Ιωάννης λέει “Θεὸν οὐδεὶς ἑώρακεν πώποτε· ὁ μονογενὴς υἱὸς ὁ ὢν εἰς τὸν κόλπον τοῦ πατρὸς ἐκεῖνος ἐξηγήσατο” (Ιωάνης 1:18) διαπιστώνει μια εμπειρική αλήθεια, μια γενική αντίληψη που επικρατεί ανάμεσα στους ανθρώπους. Από την άλλη μεριά, όταν διαβεβαιώνει ότι “αὕτη δέ ἐστιν ἡ αἰώνιος ζωή, ἵνα γινώσκωσιν σὲ τὸν μόνον ἀληθινὸν Θεὸν καὶ ὃν ἀπέστειλας Ἰησοῦν Χριστόν” (Ιωάννης 17:3) διακηρύσσει επίσης μια αλήθεια διαπιστωμένη από εμπειρία. Θα μπορούσε κάποιος να ισχυριστεί ότι υπάρχει αντίφαση στις δυο αλήθειες που καταγράφει ο ίδιος άνθρωπος, στο ίδιο κείμενο. Όμως η ανθρώπινη νοημοσύνη μπορεί να ξεπεράσει τις αντιφάσεις (γενικότερα στη ζωή κι ειδικότερα εδώ) μέσω της “ερμηνείας” και να συμβιβάσει πράγματα που είναι ασυμβίβαστα εκ πρώτης όψεως. Είναι μια πάγια τακτική των θεολόγων και των “ερμηνευτών”.

Στην προκειμένη περίπτωση η ερμηνεία διαφοροποιεί το αντικείμενο της γνώσης. Όταν ο Ιωάννης λέει ότι “Θεόν ουδείς εώρακεν πώποτε” αναφέρεται στη Ουσία του Θεού, σε “Αυτό που Είναι Πραγματικά”. Από τη άλλη μεριά όταν ισχυρίζεται ότι μπορεί (και πρέπει) να “Γνωρίσει” κάποιος τον Αληθινό Θεό αναφέρεται σε “Αυτό” που μπορούμε να αντιληφθούμε από τον Θεό, τις Ενέργειές Του, τις Δράσεις Του, και τα Ίχνη της Δραστηριότητάς Του μέσα στη Δημιουργία. Αυτό άλλωστε ήταν το “αντικείμενο” της “Ησυχαστικής Έριδας” και της εμπλοκής του Γρηγόριου Παλαμά στην διαμάχη ανάμεσα στην Ορθόδοξη και την Καθολική εκκλησία τον 14ο αιώνα μ.Χ. για την πραγματική γνώση του Θεού.

Στην πραγματικότητα όμως μπορεί να ξεπερνιέται η αντίφαση των δυο αληθειών αποδίδοντας διαφορετικό αντικείμενο στις προτάσεις αλλά σε αυτή την περίπτωση είμαστε αναγκασμένοι (αν θέλουμε να ακολουθήσουμε την λογική συνέχεια) να αναγνωρίσουμε ότι υπάρχουν Βαθμίδες Γνώσης του Θεού ή “διάφορες γνώσεις” του Θεού. Μια Άμεση Εσωτερική Γνώση που έχει ο Προαιώνιος Λόγος που Είναι στους Κόλπους του Πατέρα και μια έμμεση εξωτερική γνώση που έχουν τα όντα. Εδώ ακριβώς τίθεται το θεμέλιο της Επίγνωσης του Θεού και των Βαθμίδων Επίγνωσης ή αλλιώς των Επιπέδων Γνώσης του Θεού . Κι εδώ βασίζεται η βιωματική εμπειρία των διαφόρων καταστάσεων της συνείδησης, της “πτώσης” και της “εξέλιξης” των όντων.

Τελικά, “Αυτός” που μπορεί να μιλήσει για τον Θεό είναι Αυτός που Βιώνει τον Θεό στην Ουσία Του. Κι Αυτός είναι ο Προαιώνιος Λόγος που Γεννάται Αενάως στους Κόλπους του Πατέρα (ή με μια άλλη ερμηνεία, που ισχύει επίσης, η Οντότητα, το Ον, η Ψυχή, που βιώνει την Αντικειμενική Κατάσταση του Λόγου). Αυτό που Βίωσε ο Ιησούς στην Έρημο των Εσσαίων, μέσα στην Πνευματική Περισυλλογή του, την Αντικειμενική Κατάσταση του Λόγου και περιέγραψε επαρκώς (για όσους έχουν μάτια να δουν και αυτιά να ακούσουν) είναι ότι ο Πατέρας Είναι Μια Άβυσσος Αγνωσίας που Ταυτόχρονα όμως Είναι Ζωή και Πηγή Ζωής Αιωνίου. Αυτός που Βιώνει τον Θεό, την Αντικειμενική Κατάσταση του Λόγου (που δεν είναι προσωπική εμπειρία κάποιου όντος), είτε πούμε πως είναι ο Λόγος ή η Ψυχή στη Κατάσταση του Λόγου, βιώνει αισθάνεται και κατανοεί άμεσα, κάτι πηγαίο, εκ των έσω, χωρίς κάποια διαδικασία ή συσχέτιση με οποιοδήποτε εξωτερικό αντικείμενο (πρόκειται για Πραγματική Αυτογνωσία). Κι αυτό που βιώνει είναι ακριβώς η Απεραντοσύνη της Θείας Ουσίας. Κι όλο αυτό το βιώνει μέσα στην απόλυτη αίσθηση της Μοναδικότητας, της Ενότητας και της Υπερβατικότητας, που ξεπερνά κάθε αντίληψη, παρουσίας, χώρου, χρόνου, οτιδήποτε. Από αυτή την βιωματική εμπειρία πηγάζει η εμπειρική αλήθεια της Τριαδικότητας του Θεού και το δόγμα της “αγίας τριάδας”.

Στην πραγματικότητα όμως, αν είμαστε λίγο προσεκτικοί, μπορούμε να δούμε πως όλα αυτά, περί Θεού, τριαδικότητας, κλπ., δεν αναφέρονται στην Ουσία του Θεού, δεν ανήκουν στο Οντολογικό Επίπεδο Αντίληψης. Ανήκουν σε όσα βιώνουμε από τον Θεό, ανήκουν στο Φαινομενολογικό Επίπεδο Αντίληψης. Έτσι τα βιώνουμε, έτσι τα κατανοούμε, έτσι τα περιγράφουμε. Κι αυτό είναι τελείως διαφορετικό.

Αυτό που διαπιστώνουμε τελικά είναι ότι η Γνώση του Θεού (Άμεση Εσωτερική ή έμμεση εξωτερική) Διαβαθμίζεται σε Επίπεδα Επίγνωσης κι ότι ανήκει (σαν Γνώση) εξολοκλήρου στο Φαινομενολογικό Επίπεδο. Έτσι βιώνουμε τα πράγματα, έτσι τα διαπιστώνουμε, έτσι τα περιγράφουμε. Δεν έχουμε κανένα λογικό δικαίωμα αυτά που αντιλαμβανόμαστε να τα μεταφέρουμε στο Οντολογικό Επίπεδο και να τα θεωρούμε απόλυτες αλήθειες που Ισχύουν για την Ουσία. Ό,τι φαίνεται έτσι μπορεί να μην είναι έτσι. Αυτό σημαίνει ότι πάντα υπάρχει ο κίνδυνος να αντιλαμβανόμαστε εσφαλμένα. Το μόνο ασφαλές κριτήριο της Αλήθειας (κι ο Γνώμονας, το εργαλείο για να προσεγγίσουμε όσο γίνεται τη αλήθεια) είναι η Αντικειμενικότητα της Αλήθειας που πρέπει να βιώνεται σαν αντικειμενική κατάσταση (κι όχι σαν υποκειμενική εμπειρία), η παντελής εγκατάλειψη κάθε υποκειμενικής δραστηριότητας, η Πλήρης Παράδοση στον Θεό. Μόνο Αυτός Είναι η Αλήθεια και Μόνο Αυτός Διαφωτίζει. Έτσι η ολοκληρωτική ταπεινότητα αναδεικνύεται η μοναδική οδός εξόδου από την πλάνη.

Αν λοιπόν υπάρχουν Διαβαθμίσεις στην Επίγνωση του Θεού ή Βαθμίδες Επίγνωσης, Καταστάσεις συνείδησης, Γνώσεις, αυτό σημαίνει ότι η Γνώση μπορεί να είναι περισσότερο ή λιγότερο ολοκληρωμένη Κι ασφαλώς αυτό ανοίγει την Οδό προς την Αληθινή Γνώση του Αληθινού Θεού. Ποια είναι λοιπόν η Αληθινή Θεογνωσία, η Αληθινή Θεολογία, δηλαδή ο Αληθινός Λόγος που Δικαιωματικά Ομολογεί για τον Θεό; Αληθινή Θεογνωσία έχει κι Αληθινή Θεολογία ομολογεί μόνο Αυτός που βιώνει πλήρως τη Θεία Ουσία, ο Προαιώνιος Λόγος. Αλλά όπως πολλές φορές διευκρινίσαμε ο Λόγος είναι Αντικειμενική Κατάσταση του Όντος, κι όχι κάποιο Ον ή προσωπική εμπειρία κάποιου όντος. Με αυτή την έννοια ο Ιησούς υπήρξε όχι απλά Αυτός που βίωσε την Αντικειμενική Κατάσταση του Λόγου, που Ενώθηκε με τον Πατέρα, που ήταν (είναι, αφού αυτή η κατάσταση όντος είναι υπερβατική, πέραν του χώρου και του χρόνου) Ένα με τον Πατέρα αλλά είναι κι ο Αληθινός Δάσκαλος, η Αλήθεια κι η Πηγή της Αλήθειας. Κι η Αλήθεια Περιγράφει την Αντικειμενική Κατάσταση του Λόγου. Κι όταν ο Ιησούς αναφέρεται ή περιγράφει τον Εαυτό του σαν Οδό, Αλήθεια, Ζωή (“Εγώ ειμί η οδός και η αλήθεια και η ζωή”, Ιωάννης 14:6) στην πραγματικότητα περιγράφει τη Αντικειμενική Κατάσταση του Λόγου κι όχι κάποιο ον ή κάποια προσωπική εμπειρία του (σαν προσώπου).

…

Ο Ιησούς σαν Διδάσκαλος, αναγνωρισμένος ανάμεσα στους Εσσαίους δεν κράτησε την Αλήθεια στην Έρημο αλλά βγήκε έξω, στην κοινωνία, να διδάξει δημόσια, προσπαθώντας να διαφωτίσει περισσότερους ανθρώπους. Τελικά όμως φάνηκε, από τα ιστορικά γεγονότα, ότι κι η κοινωνία των ανθρώπων ήταν χειρότερη έρημος κι οι αληθινοί άνθρωποι του Θεού ήταν ελάχιστοι. Έτσι γρήγορα ο Ιησούς υιοθέτησε, εκ των πραγμάτων, τη δημόσια εξωτερική διδασκαλία με παραβολές και νουθεσίες και λόγους (και τα εξωτερικά μυστήρια για τους πολλούς) και την Εσωτερική Διδασκαλία των Μυστηρίων της Βασιλείας των Ουρανών για τους λίγους αδελφούς του που μπορούσαν να κατανοήσουν (και τα Εσωτερικά Μυστήρια της Βασιλείας των Ουρανών, δηλαδή την Αληθινή Πνευματική Εμπειρία).

Ο Ιησούς περιγράφει επαρκώς με λεπτομέρειες στους αδελφούς του και με υπαινιγμούς και παραβολές και υπαινιγμούς στους ανθρώπους δημόσια , Όλη τη Αλήθεια για τον Θεό, για τη Αληθινή Φύση του Όντος, για τις Αντικειμενικές Καταστάσεις του Λόγου και τις υποκειμενικές εμπειρίες. Στη πραγματικότητα όλες οι καταστάσεις ανήκουν στην εμπειρία του Όντος. Υπάρχουν Αντικειμενικές Καταστάσεις κι υποκειμενικές εμπειρίες. Έτσι μέσα στη Βιωματική Εμπειρία του Ιησού, Θεός, Λόγος, Ψυχή, είναι η Ίδια Πραγματικότητα κι όλα είναι βιωματικές εμπειρίες κι ο Θεός κι οι Αντικειμενικές Καταστάσεις κι οι υποκειμενικές εμπειρίες.

Η Αντικειμενική Κατάσταση του Προαιώνιου Λόγου που Βιώνει ο Ιησούς (που δεν είναι πια ο άνθρωπος, πρόσωπο, Ιησούς αλλά ο Ίδιος ο Λόγος) είναι μέσα στην Βιωματική Εμπειρία του Ιησού η Αιτία κι η Πηγή της Δημιουργίας και η Αληθινή Ουσία (στο Βάθος της Ύπαρξης) των όντων. Σαν Κατάσταση ο Προαίωνιος Λόγος ανήκει (Φαινομενολογικά) στο Άκτιστο και χαρακτηρίζεται σαν “Άκτιστο”. Είναι το “Περιεχόμενο” του Λόγου, η Δραστηριότητά του κι Ό,τι γεννιέται Μέσα του που ανήκει στο δημιουργημένο και το Κτιστό. Όταν ο Λόγος Περνά από την Ουσία του (την Γνώση της Ουσίας) στην Δημιουργική Δραστηριότητα (δηλαδή στο “Περιεχόμενο”) δεν είναι πια ο Προαιώνιος Λόγος αλλά μια Αντικειμενική Κατάσταση (Συνείδησης) που Αντανακλά την Θεία Πραγματικότητα, μια Αντίληψη του Όλου και της Ενότητας που θα αποτελέσει το Βάθος της Δημιουργίας, την Αρχική Κατάσταση, την Πρώτη “Ύλη” της Δημιουργίας και ταυτόχρονα το Βάθος κάθε περαιτέρω δημιουργικής διαφοροποίησης κι ακόμα το Βάθος κάθε όντος που θα έρθει σε ύπαρξη. Ο Λόγος εδώ είναι ο Κοσμικός Λόγος, ο Δημιουργός Λόγος που Είναι εξαρχής κοντά στον Θεό.

Πολλοί άνθρωποι που δεν έχουν πλήρη βιωματική εμπειρία αυτών των Καταστάσεων του Όντος και δεν έχουν βιώσει αυτές τις Καταστάσεις του Προαιώνιου Λόγου, του Κοσμικού Λόγου δεν κατανοούν ότι πρόκειται απλά για Καταστάσεις του Όντος. Θεωρούν εσφαλμένα ότι ο Λόγος είναι ον και προβληματίζονται για το αν ο Λόγος είναι ο Άκτιστος Λόγος ή ο Κοσμικός Λόγος (και χαρακτηρίζουν τον Λόγο άλλοτε σαν Άκτιστο Θεό κι άλλοτε σαν ο Πρώτο Κτίσμα του Θεού) Στην πραγματικότητα ο Λόγος είναι και τα δύο. Σαν Καταστάσεις του Όντος είναι και η Άκτιστη Ουσία και η Δημιουργική Ενέργεια και Δραστηριότητα. Έτσι δεν έχει νόημα η “Αρειανή διαμάχη” τον 4ο μ.Χ. αιώνα. Και ο Αθανάσιος είχε δίκηο και ο Άρειος έλεγε αλήθεια. Όλη η παρεξήγηση οφείλεται στο ότι Αντικειμενικές Καταστάσεις του Όντος (Καταστάσεις Συνείδησης, Καταστάσεις, Εμπειρίες της Ψυχής) υποστασιοποιούνται, θεωρούνται όντα. Έτσι η συζήτηση ξεπέφτει σε λεκτική διαμάχη.

Ο Κοσμικός Λόγος είναι μια Κατάσταση Συνείδησης Αντικειμενική που Αντανακλά “Ό,τι Υπάρχει”, “Αυτό που Υπάρχει”. Όταν Στρέφεται Άνωθεν, προς τον Θεό Αντανακλά την Θεία Πραγματικότητα την Άβυσσο Αγνωσίας. Όταν Στρέφεται προς τα Κάτω (προς το “Περιεχόμενό” της ) Συλλαμβάνει την Ενότητα της Δημιουργίας, την Παρουσία που δεν έχει ακόμα αναγνωρισθεί σαν Χώρος, μια Κατάσταση όπου δεν έχει ακόμα διακριθεί η Παρουσία από τον Χώρο. Είναι ακριβώς σε ένα Δεύτερο Στάδιο που η Παρουσία γίνεται αντιληπτή σαν Χώρος, το Αιώνιο Βασίλειο του Είναι. Κι είναι σε ένα Τρίτο Στάδιο που η Παρουσία “Διαχωρίζεται” από τον Χώρο, Περιορίζεται στο Χώρο και Δημιουργείται η Ατομικότητα, (το Πρότυπο του Ατομικού Όντος), που σε αυτό το Στάδιο μπορεί να είναι και Ελεύθερη Παντού και Εδώ, μέσα στον Χώρο. Εδώ, με αυτό τον τρόπο μπαίνουν οι προϋποθέσεις της πολλαπλότητας των κατώτερων κόσμων. Όλες αυτές οι Καταστάσεις της Διαφοροποίησης του Λόγου, της Παρουσίας, της Ψυχής, σε Καταστάσεις Επίγνωσης, Καταστάσεις Συνείδησης, Κοσμικά Επίπεδα, Βιωματικές εμπειρίες του Αντικειμενικού Είναι, παραμένουν αντικειμενικές καταστάσεις και βιώνονται στα πλαίσια της Ενότητας της Ύπαρξης. Δεν υπάρχει ακόμα καμία πολλαπλότητα και καμία δυαδικότητα (γιατί δεν έχει δημιουργηθεί ακόμα, σε αυτό το Στάδιο, το υποκείμενο-εγώ).

Όταν από τον Περιορισμό της Πνευματικής Οντότητας (που περιγράφεται σαν Διαφοροποίηση του Λόγου, Παρουσία, Ψυχή, κλπ.) σε μια “εδώ παρουσία” δημιουργείται ένας συγκεκριμένος αντιληπτικός πυρήνας, ένα συγκεκριμένο αντιληπτικό κέντρο, περνάμε στον Χώρο της Πολλαπλότητας, των ατομικών όντων, της υποκειμενικής εμπειρίας και της δυαδικής αντίληψης. Ο Χώρος που “γεννιούνται” οι ατομικότητες τα όντα, είναι το “Όριο” ανάμεσα στους Ανώτερους Ουρανούς του Είναι και τους κατώτερους κόσμους του γίγνεσθαι. Τα ατομικά όντα βρίσκουν το πραγματικό περιβάλλον τους στους Τρεις Κατώτερους Κόσμους (στον νοητικό κόσμο, τον ψυχοσυναισθηματικό κόσμο και τον υλικό κόσμο). Κι ενώ στους Ανώτερους Ουρανούς της Δημιουργίας όπου βιώνονται οι Αντικειμενικές Καταστάσεις του Όντος η μετάβαση από το ένα επίπεδο στο άλλο είναι καθαρά θέμα επίγνωσης, κατανόησης, η οντότητα για να εκδηλωθεί σαν ατομικό ον στους κόσμους της Κατώτερης Δημιουργίας συνδέεται με ένα φορέα εκδήλωσης στο ανάλογο επίπεδο. Κι αυτό γίνεται μέσω μιας διαδικασίας σύνδεσης που γνωρίζουμε σαν “γέννηση”. Από εδώ πηγάζει η αντίληψη για την “Κάθοδο” των όντων, των ψυχών από τους ουρανούς στους κατώτερους κόσμους και η αντίστροφη “άνοδος” των ψυχών στους ουράνιους κόσμους.

…

Όταν η Οντότητα, η Ψυχή συνδέεται με ένα υλικό φορέα (ενσαρκώνεται) όλες αυτές οι Καταστάσεις Συνείδησης που περιγράψαμε πιο πάνω σαν Καταστάσεις του Όντος, σαν Κοσμικά Επίπεδα της Δημιουργίας, σαν Καταστάσεις της Ψυχής βιώνονται σαν ατομικές καταστάσεις της συνείδησης. Υπάρχει πάντα το Βάθος της Ύπαρξης που «ταυτίζεται» με τον Προαιώνιο Λόγο, ή με την Αρχέγονη Κατάσταση της Ψυχής, (που είναι η Κατάσταση της Άκτιστης Ουσίας). Υπάρχει η Αντικειμενική Φύση της Οντότητας (οι Καταστάσεις του Είναι που βιώνονται σαν Εσωτερικές Καταστάσεις). Κι υπάρχει κι η υποκειμενική εμπειρία που εκδηλώνεται και λειτουργεί στο νοητικό, στο ψυχοσυναισθηματικό και στο υλικό επίπεδο. Όσο είμαστε ενσαρκωμένοι οι ανώτερες καταστάσεις της οντότητας βιώνονται σαν βιωματικές καταστάσεις. Όταν αποσυνδεόμαστε από το σώμα έχουμε πραγματική, ολοκληρωτική, εμπειρία όλων αυτών των καταστάσεων σαν κοσμικών επιπέδων, σαν αντικειμενικών καταστάσεων του Όντος. Στην πραγματικότητα είτε περιγράφουμε την Οντότητα, τις Καταστάσεις του Όντος, σαν Διαφοροποιήσεις του Λόγου είτε σαν Δημιουργία, είτε σαν Καταστάσεις της Ψυχής (Κάθοδο κι Άνοδο της Ψυχής στους Κόσμους) λέμε το ίδιο πράγμα από άλλη σκοπιά. Η Οντότητα (όπως κι αν την ονομάσουμε) βιώνει τον Λόγο, τις Εσωτερικές Αντικειμενικές Καταστάσεις, τις εξωτερικές υποκειμενικές εμπειρίες στους κατώτερους κόσμους, είτε σαν αντικειμενικές ζωές όταν εκδηλωνόμαστε σε αυτούς τους κόσμους, είτε σαν Καταστάσεις της Ψυχής όσο είμαστε ενσαρκωμένοι.

Από ανθρωπολογική άποψη (ορίζοντας την Ανθρωπολογία σαν την Αληθινή Γνώση του Ανθρώπου κι όχι σαν την εξωτερική ανθρωπολογία των πανεπιστημίων) και μιλώντας για την Οντότητα που έχει συνδεθεί με ένα υλικό σώμα, μιλάμε για την Ψυχή που βιώνει όλες αυτές τις Καταστάσεις. Ορίζουμε την Ψυχή σαν την Οντότητα που βιώνει τον Λόγο, τις Αντικειμενικές Καταστάσεις του Είναι, τις υποκειμενικές εμπειρίες στους κατώτερους κόσμους, στη γη. Όλα αυτά όμως δεν είναι παρά μια περιγραφή και μια φαινομενολογική προσέγγιση όσων βιώνουμε, που έχει σκοπό να μας καθοδηγήσει στην Διεύρυνση της Επίγνωσης, στη Αναγνώριση της Αλήθειας, στη Ανύψωση στην Κατάσταση της Ίδιας της Ουσίας μας, στη Ένωση με την Θεία Πραγματικότητα. Θέλουμε να πούμε πως ενώ από Οντολογική Άποψη η Πραγματικότητα είναι Μία, Μοναδική και Χωρίς Διακρίσεις ή πραγματικές διαφοροποιήσεις, από την Άποψη της Αντίληψης βιώνουμε όλη αυτή την ποικιλία των φαινομένων της Δημιουργίας. Η Πραγματικότητα βρίσκεται πάντα πέρα από τα φαινόμενα, που δεν είναι παρά δραστηριότητες,, παιχνιδίσματα του Φωτός στο Φόντο της Ενότητας, σκιές που λανθασμένα υποστασιοποιούμε.

Ο Ιησούς μιλώντας για τον Θεό, για την Δημιουργία σαν Διαφοροποίηση του Λόγου, Δραστηριότητα του Λόγου και “Περιεχόμενο”, για τη Ψυχή και τις Καταστάσεις Επίγνωσης, στη πραγματικότητα περιέγραφε αυτό που από εμπειρία είχε διαπιστώσει ο ίδιος. Ταυτίζοντας ο Ιησούς τον “εαυτό” του με τον Λόγο και τον Θεό μιλούσε και την αντικειμενική Κατάσταση της Ανθρώπινης Φύσης. Δεν είπε ποτέ ότι όλα αυτά είναι μόνο δική του “προσωπική” εμπειρία γιατί έτσι θα μετέφερε το αντικειμενικό βίωμα σε υποκειμενική εμπειρία (δηλαδή κάτι ψεύτικο). Αυτό που ήθελε, πάνω από όλα, να πει ο Ιησούς είναι πως η Ψυχή, (κάθε ψυχή, κάθε άνθρωπος , που βιώνει τη υποκειμενική εμπειρία, την δυαδικότητα, τον διαχωρισμό) είναι η Ίδια Η Πηγή της Ζωής, ο Ίδιος ο Λόγος, Έχει μια Αντικειμενική Φύση και βιώνει επιπλέον υποκειμενικές εξωτερικές εμπειρίες. Η Αλήθεια δεν βρίσκεται στις υποκειμενικές εμπειρίες στους κατώτερους κόσμους και στη γη. Δεν βρίσκεται καν στις Αντικειμενικές Εσωτερικές Καταστάσεις του Είναι. Η Αλήθεια είναι στον Θεό. Ταυτιζόμενος ο Ιησούς με την Υπέρτατη Κατάσταση μπορούσε να ισχυριστεί (και το έκανε άλλωστε, όπως το κατέγραψε ο Ιωάννης) πως το να Βιώσεις τον Θεό ή να Βιώσεις την Αντικειμενική Κατάσταση του Λόγου (με τη Οποία είχε ο Ίδιος ταυτιστεί) είναι το ίδιο πράγμα. Ο Ιησούς μιλούσε εξ’ ονόματος του Θεού, του Αντικειμενικού Λόγου (κι όχι σαν κάποιο προσωπικό ον). Το ίδιο θα μπορούσε να ισχυριστεί κάθε ον που βιώνει αυτή την Υπέρτατη Αντικειμενική Κατάσταση. Στην Θεία Πραγματικότητα δεν υπάρχουν διακρίσεις, προσωπικές υπάρξεις ή εγώ.

…

Σύμφωνα με τα “Λεγόμενα” του Ιησού (δηλαδή την Μυστική Παράδοση που έλαβαν ο Ιωάννης κι οι άλλοι αδελφοί) αυτοί που βιώνουν το Βάθος της Ύπαρξης (ή αλλιώς αυτοί που βιώνουν τις Εσωτερικές Καταστάσεις της Ψυχής) έχουν εμπειρία από τις Τρεις Οντολογικές Περιοχές (ή τις Τρεις Καταστάσεις του Όντος, τις Τρεις Καταστάσεις της Ψυχής). Όσοι Προσεγγίζουν τον Θεό κι έρχονται στη Κατάσταση του Λόγου νοιώθουν άμεσα τη Θεία Πραγματικότητα, σαν ένα είδος άμεσης αυτογνωσίας (κι όχι μέσω διαδικασίας, ή παρατήρησης του εαυτού ή οτιδήποτε). Είναι η Μακάρια Κατάσταση της Απόλυτης Πραγματικότητας που ταυτόχρονα είναι Πηγή κάθε Δραστηριότητας ή Φαινομένου και η Αιτία των πάντων. Οτιδήποτε εκδηλώνεται έρχεται σε ύπαρξη Μέσα στη Θεότητα, σαν Δραστηριότητα ή “Περιεχόμενο” Αντίληψης. Αυτοί που βιώνουν την Αντικειμενική Φύση της Ψυχής έχουν Αίσθηση της Ενότητας της Ύπαρξης. Δεν υπάρχει ούτε υποκείμενο, ούτε αντικείμενο, ούτε χώρος, ούτε χρόνος. Σε αυτή τη Πνευματική Περιοχή υπάρχει αντικειμενική αντίληψη, άμεση δηλαδή γνώση της πραγματικότητας (κι όχι γνώση από ένα υποκείμενο ενός αντικειμένου, που είναι έμμεση διαδικασία). Για αυτό κι αυτή η Περιοχή χαρακτηρίζεται σαν Περιοχή του Φωτός (όπου όλα είναι άμεσα ορατά). Είναι ο Φωτεινός Ουρανός ή οι Τρεις Φωτεινοί Ουρανοί όπου Συντελείται η Μετάβαση από την Καθαρή Σαν Καθρέφτη Συνείδηση στην “δημιουργία” του Χώρου και στη Παρουσία Εντός του Χώρου. Η Ψυχή που βυθίζεται στην ατομικότητα και στην πολλαπλότητα των τριών κατώτερων κόσμων γίνεται (καθώς περιορίζει την Παρουσία σε ένα περιορισμένο αντιληπτικό κέντρο) μια ψυχή ανάμεσα σε άλλες ψυχές που βιώνουν την ίδια εμπειρία. Οι κατώτεροι κόσμοι της πολλαπλότητας (ο νοητικός κόσμος, ο ψυχοσυναισθηματικός κόσμος κι ο υλικός κόσμος) χαρακτηρίζονται σαν Περιοχή της Σκιάς. Εδώ, επειδή βιώνεται η ατομικότητα, ο διαχωρισμός, η αντίληψη γίνεται έμμεση (σαν παρατήρηση και γνώση του αντικειμένου). Έτσι ο Θεός, ο Φωτεινός Ουρανός (ή ο Κόσμος του Φωτός) κι οι Κόσμοι της Σκιάς (ή οι τρεις κατώτεροι κόσμοι της δυαδικότητας) είναι οι Τρεις Περιοχές όπου η Ψυχή βιώνει την εμπειρία της αντικειμενικής ύπαρξης και την υποκειμενική εμπειρία (τους κατώτερους κόσμους).

…

Η Ψυχή όπως μας Δίδαξε ο Ιησούς έχει Άκτιστη Φύση και μπορεί να έχει Εμπειρία του Λόγου (της Άκτιστης Κατάστασης του Λόγου), να Είναι Λόγος, μπορεί να έχει εμπειρία της Διαφοροποίησης του Λόγου που γίνεται Κοσμικός Λόγος, να βιώνει δηλαδή τις Εσωτερικές Αντικειμενικές Καταστάσεις της Φύσης της, και μπορεί ακόμα να βιώνει την ατομική υποκειμενική ζωή στους Κόσμους της Σκιάς κι ειδικότερα στην γη. Στην πραγματικότητα η Ψυχή Είναι Όλα Αυτά. Είναι Τελείως Ελεύθερη, Απέραντη αλλά και Παρουσία ή περιορισμένο αντιληπτικό κέντρο. Εσωτερική Κοσμολογία (που περιγράφει τις Οντολογικές Περιοχές) και Εσωτερική Ψυχολογία (που περιγράφει τις Καταστάσεις της Ψυχής) στην πραγματικότητα έχουν το ίδιο αντικείμενο, τις Καταστάσεις του Όντος (είτε το ονομάζουμε Θεότητα, Λόγο ή Ψυχή ή απλά οντότητα).

Το κυριότερο όμως που μας δίδαξε ο Ιησούς είναι ότι η Ψυχή είναι μια Δυναμική Πραγματικότητα που μπορεί να βιώσει διάφορες καταστάσεις, να γίνει αυτές οι καταστάσεις (δηλαδή να “προσλάβει” τις ιδιότητες αυτών των καταστάσεων) κι όχι μια σταθερή ουσία που απλά αντιλαμβάνεται ότι υπάρχουν διάφορες καταστάσεις στον κόσμο που ζει αλλά όμως δεν έχει πρόσβαση σε αυτές. Με άλλα λόγια ο Ιησούς μας δίδαξε ότι, ενώ Οντολογικά Είμαστε η Άκτιστη Πραγματικότητα, Φαινομενολογικά βιώνουμε τις καταστάσεις της Δημιουργίας (και των ανώτερων αντικειμενικών καταστάσεων στους Ουρανούς και τις κατώτερες υποκειμενικές ζωές στους κατώτερους κόσμους). Έτσι, από την Ίδια μας τη Φύση αναδύεται ο Προορισμός μας. Να Δούμε Που είμαστε, Τι κάνουμε, να Κατανοήσουμε την Αληθινή Αιώνια Φύση μας, να εξελιχθούμε πνευματικά προς την Ολοκλήρωσή μας. Αυτή είναι η πραγματική έννοια του “κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωσιν του Θεού”.

Κάθε Ψυχή (κάθε άνθρωπος) μπορεί να το κάνει αυτό. Στην πραγματικότητα, εμπειρικά, διαπιστώνουμε πως η Ψυχή είναι Μία στο Βάθος της και μόνο όταν προβάλλεται έξω στην ατομικότητα και την πολλαπλότητα εκδηλώνεται σαν διαφορετική ψυχή από άλλες ψυχές που βιώνουν τις ίδιες καταστάσεις. Τελικά όμως πως μπορούμε να μιλάμε για την Φύση της Ψυχής; Τι θα πάρουμε σαν κριτήριο; Την Μία Άκτιστη Φύση; Τις Εσωτερικές Καταστάσεις της Ενότητας; Ή τις υποκειμενικές εμπειρίες που είναι ατομικές και ξεχωριστές στους ξεχωριστούς κόσμους. Η Ψυχή Είναι Όλα Αυτά. Κι ανάλογα με τον Βαθμό της Επίγνωσης που έχει είναι ατομική ψυχή ή είναι το Όλον. Αυτό ακριβώς δίδασκε ο Ιησούς ιδιαίτερα στους αδελφούς του, την Δυναμική Φύση της Ψυχής, την Δυνατότητα της Διεύρυνσης της Επίγνωσης και την Εγγενή Δυνατότητα να Προσεγγίσουμε τον Θεό και μέσω της Βιωματικής Κατάστασης του Λόγου να Ενωθούμε με την Άβυσσο της Ζωής.

Προφανώς θα μπορούσαν να κατανοήσουν μονάχα όσοι εμπιστεύονταν τον Ιησού κι οι ίδιοι δοκίμαζαν κι είχαν εμπειρία όλων αυτών που έλεγε. Οι περισσότεροι άνθρωποι, εγκλωβισμένοι στην κατάσταση της δυαδικότητας, χρησιμοποιούν την διανόηση για να αναγνωρίσουν τον κόσμο, φτιάχνουν διανοητικές εικόνες για τον κόσμο τις οποίες προβάλλουν στην πραγματικότητα νομίζοντας πως ό,τι αντιλαμβάνονται είναι η πραγματικότητα. Έχουν την λανθασμένη αντίληψη ότι η Ψυχή (αυτοί οι ίδιοι) είναι μια σταθερή ουσία που απλά έχει την δυνατότητα να διανοείται, να συναισθάνεται, να αισθάνεται τον εξωτερικό κόσμο, μη κατανοώντας την Δυναμική Φύση της Ψυχής που μπορεί να βιώνει διάφορες καταστάσεις αλλάζοντας έτσι χαρακτήρα και ιδιότητες. Αυτοί οι άνθρωποι αφαιρούν από τον εαυτό τους την προοπτική της πνευματικής εξέλιξης. Ενώ ο Ιησούς μιλούσε για Ζωή, για την εξέλιξη της ζωής, για τις ανώτερες εμπειρίες της Ψυχής, αυτοί οι άνθρωποι οχυρώνονται στις ατομικές αντιλήψεις τους, στις πεποιθήσεις τους, σε ό,τι αυτοί μπορούν να κατανοήσουν. Και πως είναι δυνατόν αυτοί οι άνθρωποι να κατανοήσουν τα Μυστήρια των Ουρανών όταν δεν μπορούσαν να κατανοήσουν απλά ανθρώπινα πράγματα όπως το τι είναι πραγματικά και πως πρέπει να δράσουν;

…

Στην πραγματικότητα αυτό που δίδασκε ο Ιησούς ήταν ότι η Βασιλεία των Ουρανών είναι Εδώ. Μπορούμε να την βρούμε μέσα μας, όταν στρεφόμαστε μέσα μας, υπερβαίνοντας με ταπεινότητα το εγώ, ακριβώς στην αντικειμενική κατάσταση της Ψυχής, σε μια Αίσθηση Ενότητας της Ύπαρξης, στον Αληθινό Κόσμο, στο Φωτεινό Βασίλειο του Ουρανού. Μπορούμε να βιώσουμε αυτή την Κατάσταση ενόσω είμαστε στο σώμα με την Αληθινή Προσευχή και να είμαστε σε αυτή την Κατάσταση (τις Καταστάσεις) όταν αποχωριστούμε από το σώμα. Το Ευαγγέλιο, η Χαρμόσυνη Είδηση, είναι ότι κάθε Ψυχή, (κάθε άνθρωπος), από την Φύση της ανήκει στον Φωτεινό Κόσμο. Το μόνο που χρειάζεται είναι ακριβώς να εγκαταλείψουμε τους κόσμους της Σκιάς, τις δραστηριότητες στους κατώτερους κόσμους, και να αναδυθούμε στο Φως. Η Αληθινή Οδός οδηγεί πάντα στο Φως. Δεν υπάρχει Φως στη Σκιά. Στην Σκιά υπάρχει μονάχα η Αναγγελία της Αλήθειας, η Διδασκαλία και η Αληθινή θρησκευτική ζωή.

Στην πραγματικότητα ο Ιησούς μιλούσε για τη Εσωτερική Ζωή, γιαυτό κι όταν τον έσυραν μπροστά στον Πιλάτο δήλωσε ότι η βασιλεία του είναι στους Ουρανούς (“Ἡ βασιλεία ἡ ἐμὴ οὐκ ἔστιν ἐκ τοῦ κόσμου τούτου”, Ιωάννης 18:36). Ο Ιησούς μιλούσε για τα Μυστήρια της Ψυχής, για τα Εσωτερικά Πνευματικά Μυστήρια, για το Πνευματικό Βάπτισμα, για το Αληθινό Χρίσμα, για την Πραγματική Θεία Κοινωνία. Έξω στη εξωτερική ζωή δε υπάρχουν παρά ανθρώπινες αντιλήψεις, ανθρώπινες δραστηριότητες και πράξεις. Όλα αυτά όμως δεν είναι θρησκεία, θρησκευτική ζωή αλλά εξωτερική μίμηση της αληθινής πνευματικής ζωής. Αυτό δεν θέλουν να το κατανοήσουν οι άνθρωποι.

Εκ των πραγμάτων ο Ιησούς αναγκάστηκε (δεν γινόταν αλλιώς) να μιλήσει ευθέως στους αδελφούς του και να διδάξει έμμεσα, με παραβολές και νουθεσίες όσους δεν ήταν έτοιμοι να καταλάβουν.

Στην πραγματικότητα ο Αληθινός Χριστιανισμός είναι η Αλήθεια που “πέρασε” ο Ιησούς στο Ιωάννη και τους άλλους αδελφούς του και μέσω αυτών στους πατέρες της ερήμου που ήταν αφιερωμένοι στην Αληθινή Εσωτερική Προσευχή και κράτησαν ανόθευτη την παράδοση και στους μυστικούς όλων των εποχών. Ο εξωτερικός χριστιανισμός των εκκλησιών με τα θεατρικά μυστήρια, την διανοητική θεολογία και την υλική λατρευτική ζωή είναι απλά η αθλιότητα των ανθρώπων.

Monday, 1 December, 2025

17. The Unveiling: A Journey to the Shores of Transcendence

Introduction: The Eternal Voice Speaking Through Time

In the vast cathedral of human history, where epochs rise and fall like tides upon an endless shore, there echoes a singular Voice—not heard with ears, but felt in the trembling depths of consciousness itself. This Voice speaks not in the tongue of nations, nor in the dialects of competing creeds, but in the wordless language of pure Being. Those who have stood in its presence, across millennia and continents, beneath different stars and within different temples, all bear witness to the same ineffable Truth: that which was, is, and ever shall be.

The seeker who approaches the study of humanity's sacred traditions with eyes unclouded by partisan fervor discovers something extraordinary. Like a traveler ascending a mountain by different paths, each pilgrim describes the same summit, the same crystalline air, the same infinite vista spreading before them. Whether they call it enlightenment or salvation, union or awakening, the mystics of every age point toward an identical horizon—the Realization of the Transcendent State, that moment when the finite dissolves into the Infinite, when the dewdrop slips into the shining sea.

This is the religious phenomenon in its essence: not the accumulation of dogmas, not the architecture of ritual, not even the poetry of scripture, but the direct encounter between human consciousness and that which stands beyond all names. It is the sudden flowering of the soul into dimensions it never knew existed, yet which feel more ancient than memory itself.

The Natural Religion: Where the Divine and Human Meet

When we speak of a Universal Natural Religion, we speak not of constructing yet another edifice of belief upon the already crowded landscape of faith. We speak instead of that pristine moment before all religions were born—the moment of contact, of revelation, of seeing. It is natural not because it springs from human imagination alone, like water from a well we have dug ourselves, but because it emerges from the very ground of human nature, like a spring bursting forth from depths we did not create and cannot control.

Consider the lotus that grows in muddy water, its roots deep in darkness, yet pushing upward toward light until it breaks the surface and blooms in radiant purity. So too does this potential lie coiled within every human heart—the capacity to transcend the mud and murk of ordinary consciousness and open to that Light which illuminates all things. This is not a gift bestowed from without, though neither is it achieved by will alone. It is, rather, the recognition of what has always been present, waiting like a treasure buried in the field of one's own being.

The mystic does not manufacture the Divine; the Divine reveals itself. Yet neither does the seeker remain passive, for the revelation requires a prepared vessel, a consciousness refined and made receptive through practice, through yearning, through the gradual dissolution of those veils that separate the knower from the Known. It is like the meeting of fire and wood—neither can claim sole responsibility for the flame that dances between them, consuming and illuminating simultaneously.

In this lies the great paradox that confounds the merely intellectual mind: Is humanity saved by grace, or do we redeem ourselves through effort? The question itself betrays a consciousness still trapped in duality, still seeing subject and object as separate entities negotiating across an unbridgeable divide. But at the level of direct experience, such distinctions dissolve like ice under the spring sun. There is only the event itself—the breakthrough, the opening, the sudden expansion of being into dimensions previously unimagined.

Those who argue endlessly about salvation versus self-realization are like people standing outside a garden, debating whether roses grow through the power of sunlight or the fertility of soil, while inside, the roses simply bloom, unconcerned with theological categories. The Realization of Transcendence is a fact that precedes all interpretations, a living experience that needs no justification beyond its own self-evident reality.

The Common Ground: Essential Truths Beneath All Forms

Though religions dress themselves in different garments, speak in different tongues, and point with different gestures, they all point toward the same Moon. Beneath the diversity of expression lies a unity of essence, certain fundamental truths that recur with remarkable consistency wherever humans have touched the hem of the Absolute.

The Mystery of Consciousness

First among these is the revelation of Consciousness itself—not as a mere function of the brain, not as an accidental byproduct of neural complexity, but as the very Substance of existence. Like a river that appears separate from its source, consciousness in its everyday operations seems local, limited, bound to the individual organism. Yet trace it back to its origin, and one discovers that all streams flow from a single Ocean, vast and bottomless.

This Consciousness—call it Awareness, Being, the Ground of All—is both the stage upon which the drama of existence unfolds and the light by which it is seen. It is simultaneously the most intimate and immediate aspect of our experience (for we are never not conscious) and the most transcendent and absolute (for it precedes and encompasses all particular experiences). To realize this directly, not as a concept but as lived reality, is to understand oneself not as a isolated wave but as the entire Ocean temporarily expressing itself in wave-form.

Yet this same Consciousness, infinite and undivided in its essence, refracts through the prism of manifestation into countless shades and variations. It appears now as thought, now as sensation, now as emotion; it operates on material, energetic, mental, and spiritual planes. Like white light passing through a crystal, pure Consciousness disperses into a spectrum of experiences, each with its own quality and character, yet all arising from the same source.

The Eternal Dance of Creation

From this understanding flows a second truth: the distinction between the Transcendent and the mundane, between that which stands beyond all limitation and that which exists within the realms of time, space, and causality. The mystics speak of this as the descent of the One into the Many, the eternal movement whereby the Absolute manifests itself in relative forms.

Imagine a vast ocean stretching to every horizon, its surface stirred by winds into waves, currents, and foam. Each wave rises for a moment, catching the light, bearing its unique shape and character, then falls back into the whole. The wave is not other than the ocean, yet neither is it the totality of the ocean. So too does creation emerge from the Transcendent—distinct yet not separate, temporary yet expressing something eternal.

The manifested world arranges itself in concentric circles, like ripples spreading from where a stone has struck water. There is the material realm, most dense and defined, where rocks endure and bodies decay. Beyond this lies the energetic dimension, where forces flow and interact, visible only by their effects. Further still extends the mental plane, where thoughts coalesce and dissolve like clouds in an endless sky. And most subtle of all, the spiritual realm, where forms thin to transparency and being itself becomes luminous with awareness.

Through all these realms, the Transcendent shines, as the sun shines through windows of different colors, appearing red in one, blue in another, yet remaining always the same light.

The Human Paradox

Within this vast architecture of being, humanity occupies a unique and poignant position. The human being is revealed as Consciousness itself taking material form, eternity gazing out through temporal eyes, the Infinite experiencing itself through finite limitations. Each person is simultaneously a creature of the world—bound by physical laws, subject to birth and death, shaped by circumstance—and a child of the Absolute, carrying within themselves the seed of limitless awareness.

This dual nature is the source of humanity's existential predicament and its transcendent possibility. Identified exclusively with the body, the senses, the thinking mind, one experiences oneself as separate, vulnerable, ultimately mortal. One lives as a fragment, always seeking completion in external things—pleasure, possessions, relationships, achievements—none of which can satisfy the infinite hunger within.

Yet this same consciousness that identifies with limitation can, through grace and effort combined, awaken to its true nature. The prison is made of gossamer, the chains of mist. What binds us is not external force but ignorance—not moral failing but mistaken identity. We have forgotten who we are, and in that forgetting, have condemned ourselves to suffer the anxiety of separation.

The Path of Completion

The fourth essential truth speaks to the possibility and process of transformation, the journey from ignorance to realization, from bondage to freedom. This is not a journey through space, for the destination is nowhere other than here. It is not a journey through time, for the truth exists now as fully as it ever will. It is, rather, a journey through the layers of one's own being, a peeling away of false identifications, a progressive transparency to one's own essential nature.

The mystics describe this journey in stages, each representing a transcendence of a particular limitation. First comes the transcendence of pure physicality—the recognition that one is not merely this body, this collection of flesh and bone. The body is seen as an instrument, a temple, a temporary vehicle, but not the Self.

Next unfolds the transcendence of the sensory-intellectual apparatus. One learns to witness thoughts rather than be carried away by them, to observe perceptions rather than take them as absolute reality. The ego, that constructed sense of separate selfhood, is seen through as a functional fiction, useful perhaps for navigating the world but not to be mistaken for one's deepest identity.

More subtle still is the transcendence of the individual spirit, that sense of being a unique soul on a personal journey. Here the process moves through three profound transitions: from the personal to the transpersonal, from the individual to the universal, from the defined to the infinite. Like a drop of water approaching the ocean, the boundaries begin to thin, the membrane between inside and outside growing permeable.

The medium of this transformation is awareness itself—not the content of consciousness but the witnessing presence that observes all content. By turning attention upon attention itself, by becoming aware of awareness, consciousness begins to recognize its own nature. It is like the eye learning to see itself, not in a mirror but directly, by becoming conscious of seeing itself seeing.

What results from this complete journey is nothing less than the Realization of Transcendent Consciousness—awareness freed from all limitations, knowing itself as it truly is. This is not unconsciousness; it is super-consciousness. It is not emptiness but fullness beyond measure. It is not the annihilation of the self but its expansion to encompass all selves, all experiences, all manifestations, while simultaneously resting in the unmanifest source of all.

The Promise and the Paradox

This Universal Natural Religion, this direct path to transcendent realization, exists as a perpetual possibility, written into the very structure of human consciousness. Yet as a historical reality, as a widespread social movement, it faces profound limitations. Like a delicate flower that blooms only under precise conditions, the full realization of transcendence requires not only teaching but readiness, not only method but grace, not only knowledge but transformation.

In any age, only a limited circle of individuals will have access to the necessary information, the capable teachers, the conducive circumstances. Even among these, fewer still will possess the combination of aspiration, dedication, and ripeness required to pursue the path to completion. This is not elitism but simple recognition of the rarity of conditions required for such an undertaking.

The transformation of consciousness is perhaps the most demanding journey a human being can undertake. It requires nothing less than the death of everything one has taken oneself to be, the surrender of every cherished certainty, the willingness to venture into unknown territories with no guarantee of safe return. Small wonder that most, even when glimpsing the possibility, choose the familiar suffering of separation over the terrifying freedom of transcendence.

Perhaps, across the centuries to come, as humanity slowly matures and as the accumulated wisdom of mystical traditions becomes more widely available, more souls will turn toward this inward journey. Perhaps the Universal Natural Religion will, in time, cease to be the province of scattered individuals and small communities and become a more widespread recognition of our common spiritual ground.

Yet whether this comes to pass matters less than the eternal truth itself: that the possibility exists now, has always existed, will always exist. In every moment, Consciousness stands ready to reveal itself to itself, the Transcendent ready to manifest within the immanent, the Absolute available to be realized by those with eyes to see.

Conclusion: An Invitation to the Infinite

The words written here are but fingers pointing at the moon, shadows cast by an invisible light, echoes of a music too subtle for ordinary hearing. They can inform and inspire, clarify and illuminate, but they cannot substitute for the direct experience they attempt to describe. The map is not the territory, the menu is not the meal, and no description of fire, however eloquent, can warm the soul as a single spark of actual realization.

Those who feel a resonance with these truths, who sense within themselves a yearning for that which transcends all yearning, are invited not to belief but to investigation. Not to adopt a new set of ideas but to venture into the laboratory of consciousness itself, there to discover directly what words can only approximate.

The path has been walked before; the territory has been mapped. Saints and sages, mystics and contemplatives across all traditions have left their testimonies, their methods, their encouragements. Yet each seeker must ultimately make the journey alone, must cross the threshold that divides knowing about from knowing directly, must surrender into that Mystery which can never be contained in concepts but only lived, breathed, become.

In the silence between these words, in the space between one thought and the next, the Transcendent awaits—not as something foreign to be achieved but as the very ground of being, closer than breathing, nearer than hands and feet. It has never been absent; we have only been looking elsewhere. It has never been hidden; we have only refused to see.

May these reflections serve as a small beacon for those navigating the vast ocean of existence, a reminder that beyond the storm and stress of ordinary life lies a peace that passes understanding, a joy that needs no cause, a freedom that knows no bounds. The shore of Transcendence is not distant—it is here, now, always.

One need only stop running, turn inward, and allow the waves of surface consciousness to settle into stillness. There, in the clear depths, Reality reveals itself as it always has been: infinite, eternal, unchanging—and identical with one's own most intimate nature.

The journey home is the recognition that we have never left. The arrival is the understanding that we have always been here. And the Transcendent, revealed at last, is seen to have been the one seeking itself through all our seeking, the one knowing itself through all our knowing, the one Being expressing itself through all our becoming.

This is the essence of the religious phenomenon, beyond all religions yet the heart of them all: Consciousness awakening to its own nature, the Absolute recognizing itself in the mirror of manifestation, the One celebrating its own infinite nature through the joy of self-discovery.

Here the journey ends and begins again, forever and always, in the eternal now where all seeking ceases and only Being remains—luminous, infinite, free.

…

Η Αποκάλυψη: Ένα Ταξίδι στις Ακτές της Υπέρβασης

Εισαγωγή: Η Αιώνια Φωνή που Μιλά Μέσα από τον Χρόνο

Στον απέραντο καθεδρικό ναό της ανθρώπινης ιστορίας, όπου οι εποχές ανεβαίνουν και πέφτουν σαν κύματα σε μια ατέρμονη ακτή, αντηχεί μια μοναδική Φωνή – όχι ακουσμένη με τα αυτιά, αλλά αισθητή στα τρεμάμενα βάθη της ίδιας της συνείδησης. Αυτή η Φωνή δεν μιλά στη γλώσσα των εθνών ούτε στις διαλέκτους των ανταγωνιστικών δογμάτων, αλλά στη χωρίς λέξεις γλώσσα της καθαρής Ύπαρξης. Όσοι στάθηκαν στην παρουσία της, ανά τους αιώνες και τις ηπείρους, κάτω από διαφορετικά αστέρια και μέσα σε διαφορετικούς ναούς, όλοι μαρτυρούν την ίδια ανέκφραστη Αλήθεια: αυτό που ήταν, είναι και θα είναι για πάντα.

Ο αναζητητής που προσεγγίζει τη μελέτη των ιερών παραδόσεων της ανθρωπότητας με μάτια απαλλαγμένα από κομματικό φανατισμό ανακαλύπτει κάτι το εξαιρετικό. Σαν ταξιδιώτης που ανεβαίνει ένα βουνό από διαφορετικά μονοπάτια, κάθε προσκυνητής περιγράφει την ίδια κορυφή, τον ίδιο κρυστάλλινο αέρα, την ίδια άπειρη θέα που απλώνεται μπροστά του. Είτε το ονομάζουν φώτιση είτε σωτηρία, ένωση ή αφύπνιση, οι μύστες κάθε εποχής δείχνουν προς τον ίδιο ορίζοντα – την Πραγμάτωση της Υπερβατικής Κατάστασης, εκείνη τη στιγμή που το πεπερασμένο διαλύεται στο Άπειρο, όταν η σταγόνα γλιστράει στη λάμπουσα θάλασσα.

Αυτό είναι το θρησκευτικό φαινόμενο στην ουσία του: όχι η συσσώρευση δογμάτων, όχι η αρχιτεκτονική της τελετουργίας, ούτε καν η ποίηση της γραφής, αλλά η άμεση συνάντηση ανάμεσα στην ανθρώπινη συνείδηση και σε αυτό που βρίσκεται πέρα από κάθε όνομα. Είναι η ξαφνική άνθιση της ψυχής σε διαστάσεις που ποτέ δεν γνώριζε ότι υπήρχαν, αλλά που αισθάνονται πιο αρχαίες από την ίδια τη μνήμη.

Η Φυσική Θρησκεία: Εκεί όπου το Θείο και το Ανθρώπινο Συναντώνται

Όταν μιλάμε για μια Παγκόσμια Φυσική Θρησκεία, δεν μιλάμε για την κατασκευή ακόμα ενός οικοδομήματος πίστης πάνω στο ήδη γεμάτο τοπίο της πίστης. Μιλάμε για εκείνη την παρθένα στιγμή πριν γεννηθούν όλες οι θρησκείες – τη στιγμή της επαφής, της αποκάλυψης, του βλέμματος. Είναι φυσική όχι επειδή πηγάζει αποκλειστικά από την ανθρώπινη φαντασία, σαν νερό από πηγάδι που σκάψαμε μόνοι μας, αλλά επειδή αναβλύζει από το ίδιο το έδαφος της ανθρώπινης φύσης, σαν πηγή που ξεπηδά από βάθη που δεν δημιουργήσαμε και δεν μπορούμε να ελέγξουμε.

Σκεφτείτε τον λωτό που φυτρώνει σε λασπωμένα νερά, με τις ρίζες του βαθιά στο σκοτάδι, αλλά σπρώχνει προς τα πάνω προς το φως μέχρι να σπάσει την επιφάνεια και να ανθίσει σε ακτινοβόλα καθαρότητα. Έτσι ακριβώς κείτεται κουλουριασμένη μέσα σε κάθε ανθρώπινη καρδιά αυτή η δυνατότητα – η ικανότητα να υπερβεί τη λάσπη και τη θολούρα της συνηθισμένης συνείδησης και να ανοιχτεί σε εκείνο το Φως που φωτίζει τα πάντα. Αυτό δεν είναι δώρο που δίνεται από έξω, αν και ούτε επιτυγχάνεται με τη θέληση μόνο. Είναι, μάλλον, η αναγνώριση αυτού που πάντα υπήρχε, περιμένοντας σαν θησαυρός θαμμένος στο χωράφι της ίδιας της ύπαρξής μας.

Ο μύστης δεν κατασκευάζει το Θείο· το Θείο αποκαλύπτεται μόνο του. Ωστόσο, ο αναζητητής δεν παραμένει παθητικός, γιατί η αποκάλυψη απαιτεί ένα προετοιμασμένο δοχείο, μια συνείδηση εξευγενισμένη και δεκτική μέσω της άσκησης, της λαχτάρας, της σταδιακής διάλυσης εκείνων των πέπλων που χωρίζουν τον γνώστη από το Γνωστό. Είναι σαν τη συνάντηση φωτιάς και ξύλου – κανένας από τους δύο δεν μπορεί να διεκδικήσει αποκλειστική ευθύνη για τη φλόγα που χορεύει ανάμεσά τους, καταναλώνοντας και φωτίζοντας ταυτόχρονα.

Εδώ βρίσκεται το μεγάλο παράδοξο που μπερδεύει τον απλώς διανοητικό νου: Σώζεται η ανθρωπότητα με τη χάρη ή εξαγνιζόμαστε μόνοι μας με την προσπάθεια; Το ίδιο το ερώτημα προδίδει μια συνείδηση ακόμα παγιδευμένη στη δυαδικότητα, που βλέπει ακόμα υποκείμενο και αντικείμενο ως ξεχωριστές οντότητες που διαπραγματεύονται πάνω από ένα αγεφύρωτο χάσμα. Αλλά στο επίπεδο της άμεσης εμπειρίας, τέτοιες διακρίσεις διαλύονται σαν πάγος κάτω από τον ανοιξιάτικο ήλιο. Υπάρχει μόνο το γεγονός αυτό καθεαυτό – η διάρρηξη, το άνοιγμα, η ξαφνική επέκταση της ύπαρξης σε διαστάσεις προηγουμένως αδιανόητες.

Όσοι διαφωνούν ατέλειωτα για σωτηρία έναντι αυτο-πραγμάτωσης μοιάζουν με ανθρώπους που στέκονται έξω από έναν κήπο, συζητώντας αν τα τριαντάφυλλα φυτρώνουν με τη δύναμη του ηλιακού φωτός ή με τη γονιμότητα του εδάφους, ενώ μέσα στον κήπο τα τριαντάφυλλα απλώς ανθίζουν, αδιάφορα για θεολογικές κατηγορίες. Η Πραγμάτωση της Υπέρβασης είναι ένα γεγονός που προηγείται όλων των ερμηνειών, μια ζωντανή εμπειρία που δεν χρειάζεται δικαίωση πέρα από την ίδια της την αυταπόδεικτη πραγματικότητα.

Το Κοινό Έδαφος: Ουσιώδεις Αλήθειες Κάτω από Όλες τις Μορφές

Αν και οι θρησκείες ντύνονται με διαφορετικά ενδύματα, μιλούν σε διαφορετικές γλώσσες και δείχνουν με διαφορετικές χειρονομίες, όλες δείχνουν προς το ίδιο Φεγγάρι. Κάτω από την ποικιλία της έκφρασης βρίσκεται μια ενότητα ουσίας, ορισμένες θεμελιώδεις αλήθειες που επαναλαμβάνονται με αξιοσημείωτη συνέπεια όπου οι άνθρωποι έχουν αγγίξει το άκρο του Απόλυτου.

Το Μυστήριο της Συνείδησης

Πρώτη ανάμεσα σε αυτές είναι η αποκάλυψη της ίδιας της Συνείδησης – όχι ως απλή λειτουργία του εγκεφάλου, όχι ως τυχαίο υποπροϊόν της νευρωνικής πολυπλοκότητας, αλλά ως η ίδια η Ουσία της ύπαρξης. Σαν ποτάμι που φαίνεται ξεχωριστό από την πηγή του, η συνείδηση στις καθημερινές της λειτουργίες φαίνεται τοπική, περιορισμένη, δεμένη με τον μεμονωμένο οργανισμό. Όμως αν την εντοπίσεις πίσω στην αρχή της, ανακαλύπτεις ότι όλα τα ρυάκια ρέουν από έναν ενιαίο Ωκεανό, απέραντο και αμέτρητο.

Αυτή η Συνείδηση – ονομάστε την Επίγνωση, Ύπαρξη, το Έδαφος των Πάντων – είναι ταυτόχρονα η σκηνή πάνω στην οποία εκτυλίσσεται το δράμα της ύπαρξης και το φως με το οποίο φωτίζεται. Είναι συγχρόνως το πιο οικείο και άμεσο στοιχείο της εμπειρίας μας (γιατί ποτέ δεν είμαστε όχι-συνειδητοί) και το πιο υπερβατικό και απόλυτο (γιατί προηγείται και περιλαμβάνει όλες τις επιμέρους εμπειρίες). Το να το συνειδητοποιήσει κανείς άμεσα, όχι ως έννοια αλλά ως βιωμένη πραγματικότητα, σημαίνει να καταλάβει τον εαυτό του όχι ως απομονωμένο κύμα αλλά ως ολόκληρο τον Ωκεανό που εκφράζεται προσωρινά σε μορφή κύματος.

Κι όμως αυτή η ίδια Συνείδηση, άπειρη και αδιαίρετη στην ουσία της, διαθλάται μέσα από το πρίσμα της εκδήλωσης σε αμέτρητες αποχρώσεις και παραλλαγές. Εμφανίζεται τώρα ως σκέψη, τώρα ως αίσθηση, τώρα ως συναίσθημα· λειτουργεί σε υλικά, ενεργειακά, νοητικά και πνευματικά επίπεδα. Σαν λευκό φως που περνά μέσα από κρύσταλλο, η καθαρή Συνείδηση διασκορπίζεται σε ένα φάσμα εμπειριών, η καθεμιά με τη δική της ποιότητα και χαρακτήρα, αλλά όλες προερχόμενες από την ίδια πηγή.

Ο Αιώνιος Χορός της Δημιουργίας

Από αυτή την κατανόηση πηγάζει μια δεύτερη αλήθεια: η διάκριση ανάμεσα στο Υπερβατικό και το κοσμικό, ανάμεσα σε αυτό που στέκεται πέρα από κάθε περιορισμό και σε αυτό που υπάρχει μέσα στα βασίλεια του χρόνου, του χώρου και της αιτιότητας. Οι μύστες μιλούν γι’ αυτό ως την κάθοδο του Ενός στα Πολλά, την αιώνια κίνηση με την οποία το Απόλυτο εκδηλώνεται σε σχετικές μορφές.

Φανταστείτε έναν απέραντο ωκεανό που εκτείνεται σε κάθε ορίζοντα, με την επιφάνειά του να αναταράσσεται από ανέμους σε κύματα, ρεύματα και αφρούς. Κάθε κύμα σηκώνεται για μια στιγμή, πιάνει το φως, φέρει το μοναδικό του σχήμα και χαρακτήρα, και μετά πέφτει πίσω στο όλο. Το κύμα δεν είναι άλλο από τον ωκεανό, αλλά ούτε και η ολότητα του ωκεανού. Έτσι ακριβώς αναδύεται η δημιουργία από το Υπερβατικό – διακριτή αλλά όχι ξεχωριστή, προσωρινή αλλά εκφράζοντας κάτι αιώνιο.

Ο εκδηλωμένος κόσμος διατάσσεται σε ομόκεντρους κύκλους, σαν κυματισμούς που απλώνονται από το σημείο που έπεσε μια πέτρα στο νερό. Υπάρχει το υλικό βασίλειο, το πιο πυκνό και καθορισμένο, όπου οι πέτρες αντέχουν και τα σώματα αποσυντίθενται. Πέρα από αυτό βρίσκεται η ενεργειακή διάσταση, όπου οι δυνάμεις ρέουν και αλληλεπιδρούν, ορατές μόνο από τα αποτελέσματά τους. Πιο πέρα εκτείνεται το νοητικό επίπεδο, όπου οι σκέψεις πήζουν και διαλύονται σαν σύννεφα σε ατέλειωτο ουρανό. Και το πιο λεπτό από όλα, το πνευματικό βασίλειο, όπου οι μορφές αραιώνουν σε διαφάνεια και η ίδια η ύπαρξη γίνεται φωτεινή από επίγνωση.

Μέσα από όλα αυτά τα βασίλεια, το Υπερβατικό λάμπει, όπως ο ήλιος λάμπει μέσα από παράθυρα διαφορετικών χρωμάτων, φαίνοντας κόκκινος σε ένα, μπλε σε άλλο, αλλά μένοντας πάντα το ίδιο φως.

Το Ανθρώπινο Παράδοξο

Μέσα σε αυτή την απέραντη αρχιτεκτονική της ύπαρξης, η ανθρωπότητα κατέχει μια μοναδική και συγκινητική θέση. Ο άνθρωπος αποκαλύπτεται ως η ίδια η Συνείδηση που παίρνει υλική μορφή, η αιωνιότητα που κοιτάζει μέσα από προσωρινούς οφθαλμούς, το Άπειρο που βιώνει τον εαυτό του μέσα από πεπερασμένους περιορισμούς. Κάθε άτομο είναι ταυτόχρονα πλάσμα του κόσμου – δεμένο με φυσικούς νόμους, υποκείμενο σε γέννηση και θάνατο, διαμορφωμένο από τις συνθήκες – και παιδί του Απόλυτου, φέροντας μέσα του τον σπόρο της απεριόριστης επίγνωσης.

Αυτή η διπλή φύση είναι η πηγή του υπαρξιακού αδιεξόδου της ανθρωπότητας και της υπερβατικής της δυνατότητας. Ταυτιζόμενος αποκλειστικά με το σώμα, τις αισθήσεις, το νοητικό νου, βιώνει τον εαυτό του ως ξεχωριστό, ευάλωτο, τελικά θνητό. Ζει ως θραύσμα, πάντα αναζητώντας ολοκλήρωση σε εξωτερικά πράγματα – ηδονή, κτήσεις, σχέσεις, επιτεύγματα – κανένα από τα οποία δεν μπορεί να ικανοποιήσει την άπειρη πείνα μέσα του.

Κι όμως αυτή η ίδια συνείδηση που ταυτίζεται με τον περιορισμό μπορεί, μέσω χάρης και προσπάθειας μαζί, να αφυπνιστεί στη πραγματική της φύση. Η φυλακή είναι φτιαγμένη από ιστό αράχνης, οι αλυσίδες από ομίχλη. Αυτό που μας δένει δεν είναι εξωτερική δύναμη αλλά άγνοια – όχι ηθική αποτυχία αλλά λανθασμένη ταυτότητα. Ξεχάσαμε ποιοι είμαστε, και σε αυτή την λήθη καταδικάσαμε τους εαυτούς μας να υποφέρουμε το άγχος του χωρισμού.

Η Διαδρομή της Ολοκλήρωσης

Η τέταρτη ουσιώδης αλήθεια μιλά για τη δυνατότητα και τη διαδικασία της μεταμόρφωσης, το ταξίδι από την άγνοια στην πραγματοποίηση, από τη δουλεία στην ελευθερία. Αυτό δεν είναι ταξίδι μέσα στον χώρο, γιατί ο προορισμός δεν είναι πουθενά αλλού παρά εδώ. Δεν είναι ταξίδι μέσα στον χρόνο, γιατί η αλήθεια υπάρχει τώρα τόσο πλήρως όσο θα υπάρχει ποτέ. Είναι, μάλλον, ταξίδι μέσα από τα στρώματα της ίδιας της ύπαρξής μας, ένα ξεφλούδισμα των ψευδών ταυτίσεων, μια προοδευτική διαφάνεια προς την ουσιαστική μας φύση.

Οι μύστες περιγράφουν αυτό το ταξίδι σε στάδια, το καθένα αντιπροσωπεύοντας υπέρβαση ενός συγκεκριμένου περιορισμού. Πρώτα έρχεται η υπέρβαση της καθαρής φυσικότητας – η αναγνώριση ότι δεν είμαστε απλώς αυτό το σώμα, αυτή η συλλογή από σάρκα και οστά. Το σώμα βλέπεται ως όργανο, ναός, προσωρινό όχημα, αλλά όχι ο Εαυτός.

Μετά ξεδιπλώνεται η υπέρβαση του αισθητηριακού-διανοητικού μηχανισμού. Μαθαίνουμε να παρατηρούμε τις σκέψεις αντί να παρασυρόμαστε από αυτές, να παρατηρούμε τις αντιλήψεις αντί να τις παίρνουμε ως απόλυτη πραγματικότητα. Το εγώ, αυτή η κατασκευασμένη αίσθηση ξεχωριστής αυτοσύνης, διαπερνάται ως λειτουργική φαντασία, χρήσιμη ίσως για την πλοήγηση στον κόσμο αλλά όχι για να εκληφθεί ως η βαθύτερη ταυτότητά μας.

Ακόμα πιο λεπτή είναι η υπέρβαση του ατομικού πνεύματος, εκείνη η αίσθηση ότι είμαστε μια μοναδική ψυχή σε προσωπικό ταξίδι. Εδώ η διαδικασία περνά μέσα από τρεις βαθιές μεταβάσεις: από το προσωπικό στο υπερ-προσωπικό, από το ατομικό στο παγκόσμιο, από το καθορισμένο στο άπειρο. Σαν σταγόνα νερού που πλησιάζει τον ωκεανό, τα όρια αρχίζουν να αραιώνουν, η μεμβράνη ανάμεσα στο μέσα και το έξω γίνεται διαπερατή.

Το μέσο αυτής της μεταμόρφωσης είναι η ίδια η επίγνωση – όχι το περιεχόμενο της συνείδησης αλλά η μαρτυρούσα παρουσία που παρατηρεί κάθε περιεχόμενο. Γυρνώντας την προσοχή πάνω στην ίδια την προσοχή, γινόμενοι ενσυνείδητοι της επίγνωσης, η συνείδηση αρχίζει να αναγνωρίζει τη δική της φύση. Είναι σαν το μάτι να μαθαίνει να βλέπει τον εαυτό του, όχι σε καθρέφτη αλλά άμεσα, γινόμενο συνειδητό του ότι βλέπει τον εαυτό του να βλέπει.

Αυτό που προκύπτει από αυτό το ολοκληρωμένο ταξίδι δεν είναι τίποτα λιγότερο από την Πραγμάτωση της Υπερβατικής Συνείδησης – επίγνωση απελευθερωμένη από όλους τους περιορισμούς, γνωρίζοντας τον εαυτό της όπως πραγματικά είναι. Αυτό δεν είναι ασυνειδησία· είναι υπερ-συνειδητότητα. Δεν είναι κενότητα αλλά πληρότητα πέρα από κάθε μέτρο. Δεν είναι η εξόντωση του εαυτού αλλά η επέκτασή του ώστε να περιλάβει όλους τους εαυτούς, όλες τις εμπειρίες, όλες τις εκδηλώσεις, ενώ ταυτόχρονα αναπαύεται στην αδήλωτη πηγή των πάντων.

Η Υπόσχεση και το Παράδοξο

Αυτή η Παγκόσμια Φυσική Θρησκεία, αυτή η άμεση οδός προς την υπερβατική πραγματοποίηση, υπάρχει ως αέναη δυνατότητα, εγγεγραμμένη στην ίδια τη δομή της ανθρώπινης συνείδησης. Ωστόσο ως ιστορική πραγματικότητα, ως ευρύ κοινωνικό κίνημα, αντιμετωπίζει βαθιούς περιορισμούς. Σαν λεπτό λουλούδι που ανθίζει μόνο κάτω από ακριβείς συνθήκες, η πλήρης πραγματοποίηση της υπέρβασης απαιτεί όχι μόνο διδασκαλία αλλά και ετοιμότητα, όχι μόνο μέθοδο αλλά και χάρη, όχι μόνο γνώση αλλά και μεταμόρφωση.

Σε κάθε εποχή, μόνο ένας περιορισμένος κύκλος ανθρώπων θα έχει πρόσβαση στις απαραίτητες πληροφορίες, στους ικανούς δασκάλους, στις κατάλληλες συνθήκες. Ακόμα και ανάμεσα σε αυτούς, ελάχιστοι θα διαθέτουν τον συνδυασμό φιλοδοξίας, αφοσίωσης και ωριμότητας που απαιτούνται για να ακολουθήσουν την πορεία μέχρι το τέλος. Αυτό δεν είναι ελιτισμός αλλά απλή αναγνώριση της σπανιότητας των συνθηκών που χρειάζονται για μια τέτοια προσπάθεια.

Η μεταμόρφωση της συνείδησης είναι ίσως το πιο απαιτητικό ταξίδι που μπορεί να αναλάβει ένας άνθρωπος. Απαιτεί τίποτα λιγότερο από τον θάνατο όλων όσων έχει θεωρήσει τον εαυτό του, την παράδοση κάθε αγαπημένης βεβαιότητας, την προθυμία να εισέλθει σε άγνωστες περιοχές χωρίς εγγύηση ασφαλούς επιστροφής. Μικρό θαύμα που οι περισσότεροι, ακόμα και όταν αντικρίζουν τη δυνατότητα, επιλέγουν το οικείο βάσανο του χωρισμού αντί την τρομακτική ελευθερία της υπέρβασης.

Ίσως, μέσα στους αιώνες που έρχονται, καθώς η ανθρωπότητα ωριμάζει αργά και καθώς η συσσωρευμένη σοφία των μυστικών παραδόσεων γίνεται πιο ευρέως διαθέσιμη, περισσότερες ψυχές στραφούν προς αυτό το εσωτερικό ταξίδι. Ίσως η Παγκόσμια Φυσική Θρησκεία πάψει με τον καιρό να είναι προνόμιο διασκορπισμένων ατόμων και μικρών κοινοτήτων και γίνει μια πιο διαδεδομένη αναγνώριση του κοινού μας πνευματικού εδάφους.

Ωστόσο, το αν αυτό θα συμβεί έχει μικρότερη σημασία από την ίδια την αιώνια αλήθεια: ότι η δυνατότητα υπάρχει τώρα, υπήρχε πάντα, θα υπάρχει πάντα. Σε κάθε στιγμή, η Συνείδηση είναι έτοιμη να αποκαλύψει τον εαυτό της στον εαυτό της, το Υπερβατικό έτοιμο να εκδηλωθεί μέσα στο ενδοκοσμικό, το Απόλυτο διαθέσιμο να πραγματωθεί από όσους έχουν μάτια να δουν.

Συμπέρασμα: Μια Πρόσκληση στο Άπειρο

Τα λόγια που γράφτηκαν εδώ είναι μόνο δάχτυλα που δείχνουν το φεγγάρι, σκιές που ρίχνονται από ένα αόρατο φως, αντηχήσεις μιας μουσικής πολύ λεπτής για τη συνηθισμένη ακοή. Μπορούν να ενημερώσουν και να εμπνεύσουν, να διασαφηνίσουν και να φωτίσουν, αλλά δεν μπορούν να υποκαταστήσουν την άμεση εμπειρία που προσπαθούν να περιγράψουν. Ο χάρτης δεν είναι το έδαφος, το μενού δεν είναι το γεύμα, και καμία περιγραφή της φωτιάς, όσο εύγλωττη κι αν είναι, δεν μπορεί να ζεστάνει την ψυχή όπως μια μοναδική σπίθα πραγματικής πραγματοποίησης.

Όσοι νιώθουν απήχηση με αυτές τις αλήθειες, που αισθάνονται μέσα τους μια λαχτάρα για αυτό που υπερβαίνει κάθε λαχτάρα, προσκαλούνται όχι στην πίστη αλλά στην έρευνα. Όχι να υιοθετήσουν ένα νέο σύνολο ιδεών αλλά να τολμήσουν στο εργαστήριο της ίδιας της συνείδησης, εκεί να ανακαλύψουν άμεσα αυτό που οι λέξεις μόνο προσεγγίζουν.

Η διαδρομή έχει βαδιστεί πριν· η περιοχή έχει χαρτογραφηθεί. Άγιοι και σοφοί, μύστες και στοχαστές από όλες τις παραδόσεις έχουν αφήσει τις μαρτυρίες τους, τις μεθόδους τους, τις ενθαρρύνσεις τους. Ωστόσο κάθε αναζητητής πρέπει τελικά να κάνει το ταξίδι μόνος, να διασχίσει το κατώφλι που χωρίζει το να ξέρει για κάτι από το να ξέρει άμεσα, να παραδοθεί σε εκείνο το Μυστήριο που ποτέ δεν μπορεί να περιληφθεί σε έννοιες αλλά μόνο να βιωθεί, να αναπνευστεί, να γίνει.

Στη σιωπή ανάμεσα σε αυτές τις λέξεις, στο κενό ανάμεσα σε μια σκέψη και την επόμενη, το Υπερβατικό περιμένει – όχι ως κάτι ξένο που πρέπει να επιτευχθεί αλλά ως το ίδιο το έδαφος της ύπαρξης, πιο κοντά από την αναπνοή, πιο κοντά από χέρια και πόδια. Ποτέ δεν έλειπε· εμείς μόνο κοιτάζαμε αλλού. Ποτέ δεν ήταν κρυμμένο· εμείς μόνο αρνούμασταν να δούμε.

Είθε αυτές οι σκέψεις να λειτουργήσουν ως μικρός φάρος για όσους πλέουν στον απέραντο ωκεανό της ύπαρξης, υπενθύμιση ότι πέρα από την τρικυμία και το άγχος της συνηθισμένης ζωής υπάρχει μια ειρήνη που ξεπερνά κάθε κατανόηση, μια χαρά που δεν χρειάζεται αιτία, μια ελευθερία που δεν γνωρίζει όρια. Η ακτή της Υπέρβασης δεν είναι μακριά – είναι εδώ, τώρα, πάντα.

Αρκεί μόνο να σταματήσει κανείς να τρέχει, να στραφεί προς τα μέσα και να αφήσει τα κύματα της επιφανειακής συνείδησης να ηρεμήσουν σε νηνεμία. Εκεί, στα διαυγή βάθη, η Πραγματικότητα αποκαλύπτεται όπως πάντα ήταν: άπειρη, αιώνια, αμετάβλητη – και ταυτόσημη με την πιο οικεία φύση του εαυτού μας.

Το ταξίδι προς το σπίτι είναι η αναγνώριση ότι ποτέ δεν φύγαμε. Η άφιξη είναι η κατανόηση ότι πάντα ήμασταν εδώ. Και το Υπερβατικό, αποκαλυμμένο επιτέλους, φαίνεται ότι ήταν αυτό που αναζητούσε τον εαυτό του μέσα από όλη μας την αναζήτηση, αυτό που γνώριζε τον εαυτό του μέσα από όλη μας τη γνώση, αυτό που Ήταν και εκφραζόταν μέσα από όλο μας το γίγνεσθαι.

Αυτή είναι η ουσία του θρησκευτικού φαινομένου, πέρα από όλες τις θρησκείες αλλά η καρδιά όλων: η Συνείδηση που αφυπνίζεται στη δική της φύση, το Απόλυτο που αναγνωρίζει τον εαυτό του στον καθρέφτη της εκδήλωσης, το Ένα που γιορτάζει τη δική του άπειρη φύση μέσα από τη χαρά της αυτο-ανακάλυψης.

Εδώ το ταξίδι τελειώνει και αρχίζει ξανά, για πάντα και πάντοτε, στο αιώνιο τώρα όπου κάθε αναζήτηση παύει και μένει μόνο η Ύπαρξη – φωτεινή, άπειρη, ελεύθερη.

Intellectual property rights

The entire content of our website, including, but not limited to, texts, news, graphics, photographs, diagrams, illustrations, services provided and generally any kind of files, is subject to intellectual property (copyright) and is governed by the national and international provisions on Intellectual Property, with the exception of the expressly recognized rights of third parties.
Therefore, it is expressly prohibited to reproduce, republish, copy, store, sell, transmit, distribute, publish, perform, "download", translate, modify in any way, in part or in summary, without the express prior written consent of the Foundation. It is known that in case the Foundation consents, the applicant is obliged to explicitly refer via links (hyperlinks) to the relevant content of the Foundation's website. This obligation of the applicant exists even if it is not explicitly stated in the written consent of the Foundation.
Exceptionally, it is permitted to individually store and copy parts of the content on a simple personal computer for strictly personal use (private study or research, educational purposes), without the intention of commercial or other exploitation and always under the condition of indicating the source of its origin, without this in any way implies a grant of intellectual property rights.
It is also permitted to republish material for purposes of promoting the events and activities of the Foundation, provided that the source is mentioned and that no intellectual property rights are infringed, no trademarks are modified, altered or deleted.
Everything else that is included on the electronic pages of our website and constitutes registered trademarks and intellectual property products of third parties is their own sphere of responsibility and has nothing to do with the website of the Foundation.

Δικαιώματα πνευματικής ιδιοκτησίας

Το σύνολο του περιεχομένου του Δικτυακού μας τόπου, συμπεριλαμβανομένων, ενδεικτικά αλλά όχι περιοριστικά, των κειμένων, ειδήσεων, γραφικών, φωτογραφιών, σχεδιαγραμμάτων, απεικονίσεων, παρεχόμενων υπηρεσιών και γενικά κάθε είδους αρχείων, αποτελεί αντικείμενο πνευματικής ιδιοκτησίας (copyright) και διέπεται από τις εθνικές και διεθνείς διατάξεις περί Πνευματικής Ιδιοκτησίας, με εξαίρεση τα ρητώς αναγνωρισμένα δικαιώματα τρίτων.

Συνεπώς, απαγορεύεται ρητά η αναπαραγωγή, αναδημοσίευση, αντιγραφή, αποθήκευση, πώληση, μετάδοση, διανομή, έκδοση, εκτέλεση, «λήψη» (download), μετάφραση, τροποποίηση με οποιονδήποτε τρόπο, τμηματικά η περιληπτικά χωρίς τη ρητή προηγούμενη έγγραφη συναίνεση του Ιδρύματος. Γίνεται γνωστό ότι σε περίπτωση κατά την οποία το Ίδρυμα συναινέσει, ο αιτών υποχρεούται για την ρητή παραπομπή μέσω συνδέσμων (hyperlinks) στο σχετικό περιεχόμενο του Δικτυακού τόπου του Ιδρύματος. Η υποχρέωση αυτή του αιτούντος υφίσταται ακόμα και αν δεν αναγραφεί ρητά στην έγγραφη συναίνεση του Ιδρύματος.

Κατ’ εξαίρεση, επιτρέπεται η μεμονωμένη αποθήκευση και αντιγραφή τμημάτων του περιεχομένου σε απλό προσωπικό υπολογιστή για αυστηρά προσωπική χρήση (ιδιωτική μελέτη ή έρευνα, εκπαιδευτικούς σκοπούς), χωρίς πρόθεση εμπορικής ή άλλης εκμετάλλευσης και πάντα υπό την προϋπόθεση της αναγραφής της πηγής προέλευσής του, χωρίς αυτό να σημαίνει καθ’ οιονδήποτε τρόπο παραχώρηση δικαιωμάτων πνευματικής ιδιοκτησίας.

Επίσης, επιτρέπεται η αναδημοσίευση υλικού για λόγους προβολής των γεγονότων και δραστηριοτήτων του Ιδρύματος, με την προϋπόθεση ότι θα αναφέρεται η πηγή και δεν θα θίγονται δικαιώματα πνευματικής ιδιοκτησίας, δεν θα τροποποιούνται, αλλοιώνονται ή διαγράφονται εμπορικά σήματα.

Ό,τι άλλο περιλαμβάνεται στις ηλεκτρονικές σελίδες του Δικτυακού μας τόπου και αποτελεί κατοχυρωμένα σήματα και προϊόντα πνευματικής ιδιοκτησίας τρίτων ανάγεται στη δική τους σφαίρα ευθύνης και ουδόλως έχει να κάνει με τον Δικτυακό τόπο του Ιδρύματος.

Esoterism Academy

CIRCLE OF LIGHT

ESOTERISM STUDIES