Sunday, April 14, 2024

Jesus: Ontology of the Soul

The True Jesus, the One who walked the earth, was a Soul incarnated in a human body (like any Soul incarnated in a body) and through Inner Understanding and Spiritual Development Came to Unite with the Father, the Source of All. What this really means, beyond a mental formulation and a verbal expression expressing a truth, is precisely what we need to investigate. Let's look at the "fact" itself.

When Jesus, gradually, realized "what he (always) really was," his own Nature, as a Soul incarnated, as a Man (like every man), in the Spiritual Contemplation of the Desert, in the Opening to the Inner World of Psyche, he felt that the Psyche has no reason (no logical cause) to scatter itself into external activities, the illusion of a separate ego, meaningless duality, and meaningless (spiritual) external actions. The Soul That Is Here (like every Soul That Is Here), Now, in the body, in the present particular circumstances, is not bound to be here present except by its own will. It is solely its decision how it will "act". In any case, it is not obliged to stick to being here, to an imaginary (constructed) personality, and to transient activities. The Soul Is Free (abandoning illusions) to Spread and Embrace All, within a Sense of Oneness of Existence, in a Boundless Love, which dissolves all separations. Here we are talking about a real liberation of the Soul, which Soul "detached" from the body acquires, develops and experiences another perception, another sense of reality. Obviously this is an Objective State (experienced by the dissolution of the ego's delusion) and not a subjective feeling of some personality. It is the ultimate humiliation (dissolution) of the ego within reality.

What Jesus Felt was not simply an understanding of the "Nature of the Soul", it was a real conscious state of unity that was practically expressed in the "feeling" of reality, and in the new relationship of the Soul with the body that was revealed within that very body. The Soul is Free and is not identified with the body and the activities within the body and the activities of the body (thoughts, emotions, bodily sensations). It was simply Free (to act as it wanted) and at the same time present here, in the body. This very Understanding (the Inner Experience of Who We Are) not only illuminates the relationship with the body but also guides the right relationship with the body, the Right Spiritual Orientation and the Right External Behavior. The body is (and Jesus fully felt it) the holy temple of the Illuminated Soul and it must be used precisely as a temple, while we walk on earth. We must feel the sacredness of our presence here and in the place where we use the body, and the immense respect for all, imposing precisely the inner light that springs up within us on the outer darkness of the world. We are (when we experience such a situation) but expressions of the Divine Spirit and the Light of Truth. This State in Esoteric Cosmological Symbolism corresponds to the First Inner Heaven (of the Third Logos or "son of man") of which theology and scriptures speak. Functionally within Religious Practice, the Religion of Experience, this State corresponds to True Spiritual Baptism.

Much Deeper Jesus felt, abandoning the here presence and all "relationship" with the body (by "erasing" all external information) that the Soul is Free from all "content", all perception of external development and all concept of internal space. Jesus experienced, realized, understood that the Soul Itself is only Space within Whom everything happens. And when all external activities "extinguish" the Soul is revealed as Formless Space. The Soul Itself Is Space. This State where the Soul Remains Alone, in Itself, in its Own Nature, Without Discrimination is the Second Inner Heaven, (of the Second Logos or "Son of God"). It is the True Anointing.

Even more deeply Jesus felt that the Soul, in its Absolute "Stillness" is Without Attributes, Without Activities, A Perfect Mirror of Reality. It simply reflects What Is, All. The Whole as the Absolute Sense of Oneness, Without Discrimination (and not the Whole as the Framework of Everything or the Totality of Things). This "Feeling" is Far Deeper than any external perception of the Whole. It is the Perfect Image of Reality, the State of Wholeness where there is no separation (no illusion, not even like an illusion), a State of Omnipresence that is Beyond all, where all fades into Absolute Oneness. In other words, This State Reflects What Is Above, not what is below, as "content". This is the Third Inner Heaven (of the First Logos, the "True Logos" which is close to God) This is the True Divine Communion, not yet the Perfect Union.

But all this still remains "external" to God. They are nothing but states of the Soul (Consciousness) that approaches God. Beyond all this the Absolute and Boundless Feeling of Love towards God is born. The Absolute Abandonment to God (the Surrender of the "Spirit" into the Hands of God), a State that is Experienced as an Abyss, as a Dissolution in the Incomprehensible Awesome Holy Energy that Creates Everything, is the Merging with the Source, with Father God. The Soul Approaching the Abyss (after Elevating to the State of Logos) is "Lost" in the Abyss. Here the Logos and God are One. He is the Eternal Logos Continually Begotten of the Father Within the Spirit of Absolute Unity, the Essence That Is Love. This Supreme State, the True Secret Experience is the Great Mystery of the True Nature of the Soul. The Soul Is One with God. From the beginning and throughout. Soul Is Uncreated Energy. Before this Terrible Apocalypse all Creation (the invisible heavens of Being and the outer worlds of becoming and transience) seem nothing but a dream.

The Truth is Here, not out there. Ascending to these Unfathomable Heights the Jesus Soul lost all "personal" character. He was no longer a simple man, nor the "son of man", nor the "Christ", the "Son of God", nor the "Logos" who was from the beginning close to the Father, (“God” but not God). Here Jesus, in his Absolute Identification with the Father, felt himself to be the Pre-Eternal Logos Within the Gulfs of the Father. He felt himself to be the Indescribable, the Attribute-less, the Life from which All Spring, the Abyss. It is precisely this Supreme Experience, of the Soul, this Supreme State of Consciousness, that Jesus tries to express with the word "I and the father are one". What Jesus Experienced, Realized and Understood is the True Mystery of God which is at the same time the Mystery of the Soul, the Mystery that Reveals our True Relationship with the Father, the Source, the Abyss. The Soul Has the Nature of the Abyss. It is the Abyss. The Soul is Uncreated (and only its experiences within the Created are created, created and transitory).

This Mystery of Union with the Father must be experienced in order to be understood. Jesus Experienced it in the Desert, near the Essenes, the Children of Light. All Mystics Experience and Confess it. And all those who experience it are persecuted by the outer church which does not understand the Inner Mysteries of the Kingdom of Heaven. Facing outwardly through intellectual theology and outward worship tradition the Truth, the truths that flow from the Mystical Experience of Union with the Father, they excommunicate and condemn and crucify the Truth. But Truth always Rises. Not only were the Mystics of the Eastern church persecuted by uneducated emperors and passionate hierarchs but also Sages in the Western church suffered the same fate as Meister Eckhart. When Eckhart dared to say that the Soul Has an Uncreated Nature (which he himself experienced, and he himself was frightened by the revelation of the Mystery), he was dragged to the courts and condemned after his death.

What must be understood, if we want to see the Truth, is that all these, the Internal States of the Soul, which we describe, which we say that Jesus Experienced, and Ascended as the Father, are Objective States of Consciousness and not personal experiences of some being. It must finally be understood that when we say, man, "son of man", "Christ or Son of God", "Logos", "Eternal Logos" we mean Objective States that the Soul Experiences, Internal States of the Soul. When Jesus Experienced These Situations He Experienced the Objective Nature of his Soul, He did not experience personal experiences. All these were not one person's experiences. The "I" of Jesus had already dissolved in the Desert Contemplation when He Ascended to the Objective Reality of the Soul. What Jesus Understood and Stated and Taught is that the True Nature of the Soul is beyond personal experiences in Objective Conscious States. This means that the Soul, Every Soul, Has This Nature. Every Soul Can Experience These States. Jesus Is The Model Man Who Experienced The Truth. He said he was the Son of God and he always said that all men are "sons of God". What Jesus claimed and the men of shadow and lies refuse to accept is that the Soul has an Uncreated Essence, an Objective Nature (experienced inwardly) and external personal experiences within transitory creation. Ultimately, what Jesus taught is that as He himself, so Every Man can Rise to the Father, to Experience the Mystery of Union with the Father.

This exact Experiential Experience of Jesus, that the Soul is Uncreated Energy, with an Objective Nature, beyond personal experiences prompted him to undertake the Work of Teaching people. When in the Desert of the Essenes it was decided to go out into the shadow society, Jesus knew very well that what he wanted to show people is the Practical Way to the Kingdom of Heaven, an Act of Life, the True Way of Life, the True Life . He brought no theories to the people, no intellectual teachings, no verbal information. His speech was always a speech of life, a practical speech. Behold the Kingdom of Heaven, Just Enter. But neither then nor now is it easy for people to accept the Truth. The Truth Illuminates those who seek the Light, God, but it blinds the people who have learned to live in the shadows and justify their dark works with the power of the world, the wisdom of their imagination and the self-preservation of their ego. This is why Jesus spoke in symbols and parables to the people but explained in every detail the Mysteries of the Kingdom of Heaven to his beloved brothers.

This Jesus is our True Jesus, not the Jesus of Christian mythology that some created and imposed by force.

…

Ιησούς: Οντολογία της Ψυχής

Ο Αληθινός Ιησούς, Αυτός που περπάτησε στην γη, υπήρξε μια Ψυχή που ενσαρκώθηκε σε ένα ανθρώπινο σώμα (σαν κάθε Ψυχή που ενσαρκώνεται σε ένα σώμα) και μέσα από την Εσωτερική Κατανόηση και τη Πνευματική Ανάπτυξη Έφτασε να Ενωθεί με τον Πατέρα, την Πηγή του Παντός. Τι σημαίνει πραγματικά αυτό, πέρα από μια διανοητική διατύπωση και μια λεκτική έκφραση που εκφράζει μια αλήθεια, είναι ακριβώς αυτό που πρέπει να διερευνήσουμε. Να δούμε το ίδιο το “γεγονός”.

Όταν ο Ιησούς, σταδιακά, συνειδητοποίησε “αυτό που ήταν (πάντα) πραγματικά,” την Ίδια του τη Φύση, σαν Ψυχή που ενσαρκώθηκε, σαν Άνθρωπος (σαν κάθε άνθρωπο), μέσα στη Πνευματική Περισυλλογή της Ερήμου, στο Άνοιγμα προς τον Εσωτερικό Κόσμο της Ψυχής, ένοιωσε ότι η Ψυχή δεν έχει κανένα λόγο (καμιά λογική αιτία) να σκορπίζεται σε εξωτερικές δραστηριότητες, στην ψευδαίσθηση ενός χωριστού εγώ, στην ανούσια δυαδικότητα και στις χωρίς (πνευματικό) νόημα εξωτερικές πράξεις. Η Ψυχή που Είναι Εδώ (σαν κάθε Ψυχή που Είναι Εδώ), Τώρα, στο σώμα, στις παρούσες συγκεκριμένες συνθήκες, δεν είναι δεσμευμένη να είναι εδώ παρούσα παρά μόνο από την δική της θέληση. Είναι αποκλειστικά δική της απόφαση πως θα “δράσει”. Οπωσδήποτε δεν είναι υποχρεωμένη να εμμένει στη εδώ παρουσία, σε μια φανταστική (κατασκευασμένη) προσωπικότητα και σε παροδικές δραστηριότητες. Η Ψυχή Είναι Ελεύθερη (εγκαταλείποντας τις αυταπάτες) να Απλωθεί και να Αγκαλιάσει τα Πάντα, μέσα σε μια Αίσθηση Ενότητας της Ύπαρξης, σε μια Χωρίς Όρια Αγάπη, που διαλύει όλους τους διαχωρισμούς. Εδώ μιλάμε για μια πραγματική απελευθέρωση της Ψυχής, η οποία Ψυχή “αποδεσμευμένη” από το σώμα αποκτά, αναπτύσσει και βιώνει μια άλλη αντίληψη, μια άλλη αίσθηση της πραγματικότητας. Προφανώς πρόκειται για μια Αντικειμενική Κατάσταση (που βιώνεται με τη διάλυση της αυταπάτης του εγώ) κι όχι για ένα υποκειμενικό αίσθημα κάποιας προσωπικότητας. Είναι η απόλυτη ταπείνωση (διάλυση) του εγώ μέσα στη πραγματικότητα.

Αυτό που Ένοιωσε ο Ιησούς δεν ήταν απλά κατανόηση της “Φύσης της Ψυχής” ήταν μια πραγματική συνειδησιακή κατάσταση ενότητας που εκφραζόταν έμπρακτα και στην “αίσθηση” της πραγματικότητας και στην νέα σχέση της Ψυχής με το σώμα που αποκαλυπτόταν μέσα ακριβώς από αυτό το σώμα. Η Ψυχή Είναι Ελεύθερη και δεν ταυτίζεται με το σώμα και τις δραστηριότητες μέσα στο σώμα και τις δραστηριότητες του σώματος (σκέψη, συναισθήματα, σωματικές αισθήσεις). Ήταν απλά Ελεύθερη (να δράσει όπως θέλει) και ταυτόχρονα παρούσα κι εδώ, στο σώμα. Αυτή ακριβώς η Κατανόηση (το Εσωτερικό Βίωμα Αυτού που Είμαστε) όχι μόνο διαφωτίζει τη σχέση με το σώμα αλλά και καθοδηγεί στη ορθή σχέση με το σώμα, στο Ορθό Πνευματικό Προσανατολισμό και στην Ορθή Εξωτερική Συμπεριφορά. Το σώμα είναι (κι ο Ιησούς το ένοιωσε απόλυτα) ο ιερός ναός της Φωτισμένης Ψυχής και πρέπει ακριβώς να χρησιμοποιείται σαν ναός, όσο περπατάμε στη γη. Πρέπει να νοιώθουμε την ιερότητα της παρουσίας μας εδώ και στον τόπο που χρησιμοποιούμε το σώμα και στον απέραντο σεβασμό προς όλα, επιβάλλοντας ακριβώς το εσωτερικό φως που αναβλύζει μέσα μας στο εξωτερικό σκοτάδι του κόσμου. Δεν είμαστε (όταν βιώνουμε μια τέτοια κατάσταση) παρά εκφραστές του Θείου Πνεύματος και του Φωτός της Αλήθειας. Αυτή η Κατάσταση στον Εσωτερικό Κοσμολογικό Συμβολισμό αντιστοιχεί στον Πρώτο Εσωτερικό Ουρανό (του Τρίτου Λόγου ή του “υιού του ανθρώπου”) για τον οποίο μιλά η θεολογία και οι γραφές. Λειτουργικά μέσα στην Θρησκευτική Πρακτική, της Θρησκείας του Βιώματος, αυτή η Κατάσταση αντιστοιχεί στο Αληθινό Πνευματικό Βάπτισμα.

Πολύ Βαθύτερα ο Ιησούς ένοιωσε, εγκαταλείποντας τη εδώ παρουσία και κάθε “σχέση” με το σώμα (με το “σβήσιμο” όλων των εξωτερικών πληροφοριών) ότι η Ψυχή Είναι Ελεύθερη από κάθε “περιεχόμενο”, κάθε αντίληψη εξωτερικής εξέλιξης και κάθε έννοια εσωτερικού χώρου. Ο Ιησούς βίωσε, συνειδητοποίησε, κατανόησε ότι η Ίδια η Ψυχή είναι μόνο Χώρος εντός του Οποίου συμβαίνουν όλα. Κι όταν όλες οι εξωτερικές δραστηριότητες “σβήνουν” η Ψυχή αποκαλύπτεται σαν Άμορφος Χώρος . Η Ίδια η Ψυχή Είναι ο Χώρος. Αυτή η Κατάσταση όπου η Ψυχή Μένει Μόνη, στον Εαυτό της, στην Ίδια τη Φύση της, Χωρίς Διακρίσεις είναι ο Δεύτερος Εσωτερικός Ουρανός, (του Δεύτερου Λόγου ή του “Υιού του Θεού”). Είναι το Αληθινό Χρίσμα.

Ακόμα πιο Βαθιά ο Ιησούς ένοιωσε ότι η Ψυχή, στην Απόλυτη “Ακινησία” της είναι Χωρίς Ιδιότητες, Χωρίς Δραστηριότητες, Ένας Τέλειος Καθρέφτης της Πραγματικότητας. Αντανακλά απλά Αυτό που Υπάρχει, το Όλο. Το Όλο σαν την Απόλυτη Αίσθηση της Ενότητας, Χωρίς Διακρίσεις (κι όχι ο Όλο σαν το Πλαίσιο των Πάντων ή σαν το Σύνολο των Πραγμάτων). Αυτή η “Αίσθηση” είναι Πολύ Βαθύτερη από οποιαδήποτε εξωτερική αντίληψη του Όλου. Είναι η Τέλεια Εικόνα της Πραγματικότητας, η Κατάσταση της Ολότητας όπου δεν χωρά κανένας διαχωρισμός (καμιά ψευδαίσθηση, ούτε καν σαν ψευδαίσθηση), μια Κατάσταση Πανταχού Παρουσίας που είναι Πέρα από όλα, όπου όλα σβήνουν μέσα στη Απόλυτη Ενότητα. Με άλλα λόγια Αυτή η Κατάσταση Αντανακλά Αυτό που Είναι Άνωθεν, όχι αυτό που είναι κάτω, σαν “περιεχόμενο”. Αυτός είναι ο Τρίτος Εσωτερικός Ουρανός (του Πρώτου Λόγου, του “Αληθινού Λόγου” που Είναι κοντά στο Θεό) Αυτή είναι η Αληθινή Θεία Κοινωνία, χωρίς να είναι ακόμα η Τέλεια Ένωση.

Αλλά όλα αυτά παραμένουν ακόμα “εξωτερικά” ως προς τον Θεό. Δεν είναι παρά καταστάσεις της Ψυχής (της Συνείδησης) που Προσεγγίζει το Θεό. Πέρα από όλα αυτά γεννιέται η Απόλυτη και Χωρίς Όρια Αίσθηση Αγάπης προς το Θεό. Η Απόλυτη Εγκατάλειψη στον Θεό (η Παράδοση του “Πνεύματος” στα Χέρια του Θεού), μια Κατάσταση που Βιώνεται σαν Άβυσσος, σαν Διάλυση Μέσα στην Ακατάληπτη Φοβερή Ιερή Ενέργεια που Δημιουργεί τα Πάντα, Είναι η Συγχώνευση με την Πηγή , με τον Πατέρα Θεό. Η Ψυχή που Προσεγγίζει την Άβυσσο (αφού Υψώθηκε στη Κατάσταση του Λόγου) “Χάνεται” Μέσα στη Άβυσσο. Εδώ ο Λόγος κι ο Θεός Είναι Ένα. Είναι ο Αιώνιος Λόγος που Γεννάται Συνεχώς από τον Πατέρα Μέσα στο Πνεύμα της Απόλυτης Ενότητας, της Ουσίας που Είναι Αγάπη. Αυτή η Υπέρτατη Κατάσταση, το Αληθινό Μυστικό Βίωμα είναι το Μεγάλο Μυστήριο της Αληθινής Φύσης της Ψυχής. Η Ψυχή Είναι Ένα με τον Θεό. Εξαρχής και Διαπαντός. Η Ψυχή Είναι Άκτιστη Ενέργεια. Μπροστά σε αυτή την Τρομερή Αποκάλυψη όλη η Δημιουργία (οι αόρατοι ουρανοί του Είναι κι οι εξωτερικοί κόσμοι του γίγνεσθαι και της παροδικότητας) δεν φαντάζουν παρά σαν όνειρο.

Η Αλήθεια είναι Εδώ, όχι εκεί έξω. Ανεβαίνοντας σε αυτά τα Δυσθεώρητα Ύψη η Ψυχή Ιησούς έχασε κάθε “προσωπικό” χαρακτήρα. Δεν ήταν πια ούτε ένας απλός άνθρωπος, ούτε ο “υιός του ανθρώπου”, ούτε ο “Χριστός”, ο “Υιός του Θεού, ούτε ο “Λόγος” που ήταν εξαρχής κοντά στον Πατέρα, (Θεός αλλά όχι ο Θεός). Εδώ ο Ιησούς, μέσα στην Απόλυτη Ταύτισή του με τον Πατέρα ένοιωσε να είναι ο Προαιώνιος Λόγος Μέσα στους Κόλπους του Πατέρα. Ένοιωσε να Είναι Αυτό που δεν Περιγράφεται, το Χωρίς Ιδιότητες, η Ζωή από Όπου Ξεπηδούν Όλα, η Άβυσσος. Αυτό ακριβώς το Υπέρτατο Βίωμα, της Ψυχής αυτή την Υπέρτατη Κατάσταση της Συνείδησης, προσπαθεί να εκφράσει ο Ιησούς με τον λόγο του “εγώ και ο πατήρ εν εσμέν”. Αυτό που Βίωσε, Συνειδητοποίησε και Κατανόησε ο Ιησούς είναι το Αληθινό Μυστήριο του Θεου που είναι ταυτόχρονα και Μυστήριο της Ψυχής, το Μυστήριο που Αποκαλύπτει την Αληθινή Σχέση μας με τον Πατέρα, την Πηγή, την Άβυσσο. Η Ψυχή Έχει την Φύση της Αβύσσου. Είναι η Άβυσσος. Η Ψυχή Είναι Άκτιστη (και μόνο οι εμπειρίες της μέσα στο Κτιστό είναι κτιστές, δημιουργημένες και παροδικές).

Αυτό το Μυστήριο της Ένωσης με τον Πατέρα πρέπει κάποιος να το Βιώσει για να το Κατανοήσει. Ο Ιησούς το Βίωσε στη Έρημο, κοντά στους Εσσαίους, τα Τέκνα του Φωτός. Όλοι οι Μυστικοί το Βιώνουν και το Ομολογούν. Κι όλοι αυτοί που το βιώνουν διώκονται από τη εξωτερική εκκλησία που δεν κατανοεί τα Εσωτερικά Μυστήρια της Βασιλείας των Ουρανών. Αντιμετωπίζοντας εξωτερικά μέσα από τη διανοητική θεολογία και τη εξωτερική λατρευτική παράδοση τη Αλήθεια, τις αλήθειες που πηγάζουν από το Μυστικό Βίωμα της Ένωσης με τον Πατέρα, αφορίζουν και καταδικάζουν και σταυρώνουν τη Αλήθεια. Αλλά η Αλήθεια πάντα Ανασταίνεται. Όχι μόνο οι Μυστικοί της Ανατολικής εκκλησίας καταδιώχτηκαν από αμόρφωτους αυτοκράτορες και παθιασμένους ιεράρχες αλλά και Σοφοί στη Δυτική εκκλησία, είχαν την ίδια μοίρα, όπως ο Μάιστερ Έκκαρτ. Όταν ο Έκκαρτ τόλμησε να πει πως η Ψυχή Έχει Άκτιστη Φύση (πράγμα που ο ίδιος βίωσε, τρομάζοντας κι αυτός ο ίδιος από την αποκάλυψη του Μυστηρίου) τον έσυρα στα δικαστήρια και τον καταδίκασαν μετά θάνατον.

Αυτό που πρέπει να γίνει κατανοητό, αν θέλουμε να δούμε την Αλήθεια, είναι ότι όλα αυτά, οι Εσωτερικές Καταστάσεις της Ψυχής, που περιγράφουμε, που λέμε ότι Βίωσε ο Ιησούς, κι Ανυψώθηκε Ως το Πατέρα, είναι Αντικειμενικές Καταστάσεις της Συνείδησης κι όχι προσωπικές εμπειρίες κάποιου όντος. Πρέπει να γίνει επιτέλους κατανοητό ότι όταν λέμε, άνθρωπος, “υιός ανθρώπου”, “Χριστός ή Υιός Θεού’, “Λόγος”, “Προαιώνιος Λόγος” εννοούμε Αντικειμενικές Καταστάσεις που Βιώνει η Ψυχή, Εσωτερικές Καταστάσεις της Ψυχής. Όταν ο Ιησούς Βίωσε αυτές τις Καταστάσεις Βίωσε τη Αντικειμενική Φύση της Ψυχής του, δεν βίωσε προσωπικές εμπειρίες. Όλα αυτά δεν ήτα εμπειρίες κάποιου προσώπου. Το “εγώ” του Ιησού είχε ήδη διαλυθεί στη Περισυλλογή της Ερήμου όταν Ανυψώθηκε στη Αντικειμενική Πραγματικότητα της Ψυχής. Αυτό που Κατανόησε ο Ιησούς και Δήλωσε και Δίδαξε είναι ότι η Αληθινή Φύση της Ψυχής είναι πέρα από προσωπικές εμπειρίες σε Αντικειμενικές Συνειδησιακές Καταστάσεις. Αυτό σημαίνει πως η Ψυχή, Κάθε Ψυχή, Έχει Αυτή την Φύση. Κάθε Ψυχή μπορεί να Βιώσει Αυτές τις Καταστάσεις. Ο Ιησούς Είναι ο Πρότυπος Άνθρωπος που Βίωσε την Αλήθεια. Έλεγε είμαι Υιός Θεού και πάντα έλεγε πως όλοι οι άνθρωποι είναι “υιοί θεού”. Αυτό που υποστήριζε ο Ιησούς και αρνούνται να δεχτούν οι άνθρωποι της σκιάς και του ψέματος είναι ότι η Ψυχή έχει μια Άκτιστη Ουσία, μια Αντικειμενική Φύση (που Βιώνεται Εσωτερικά) και εξωτερικές προσωπικές εμπειρίες μέσα στη παροδική δημιουργία. Τελικά αυτό που δίδασκε ο Ιησούς είναι ότι ΄πως Αυτός ο ϊδιος έτσι Κάθε Άνθρωπος μπορεί α Ανυψωθεί Ως τον Πατέρα, να Βιώσει το Μυστήριο της Ένωσης με τον Πατέρα.

Αυτή ακριβώς η Βιωματική Εμπειρία του Ιησού, πως η Ψυχή Είναι Άκτιστη Ενέργεια, με Αντικειμενική Φύση, πέρα από προσωπικές εμπειρίες τον ώθησε να αναλάβει το Έργο της Διδασκαλίας των ανθρώπων. Όταν στη Έρημο των Εσσαίων αποφασίστηκε να βγει έξω στην κοινωνία της σκιάς, ο Ιησούς γνώριζε πολύ καλά ότι αυτό που ήθελε να δείξει στους ανθρώπους είναι ο Πρακτικός Δρόμος προς την Βασιλεία των Ουρανών, μια Πράξη Ζωής, η Αληθινή Οδός της Ζωής, η Αληθινή Ζωή. Δεν έφερνε θεωρίες στους ανθρώπους, ούτε διδασκαλίες διανοητικές, ούτε λεκτικές πληροφορίες. Ο λόγος του ήταν πάντα λόγος ζωής, λόγος πρακτικός. Ιδού η Βασιλεία των Ουρανών, Απλά Εισέλθετε. Αλά ούτε τότε, ούτε τώρα, είναι εύκολο να δεχτούν οι άνθρωποι τη Αλήθεια. Η Αλήθεια Φωτίζει αυτούς που αποζητούν το Φως, τον Θεό, αλλά τυφλώνει τους ανθρώπους που έμαθαν να ζουν στην σκιά και να δικαιολογούν τα σκοτεινά έργα τους με την εξουσία του κόσμου, την σοφία της φαντασίας τους και τη αυτοσυντήρηση του εγωισμού τους. Αυτός είναι ο λόγος που ο Ιησούς μιλούσε με σύμβολα και παραβολές στους ανθρώπους αλλά εξηγούσε με κάθε λεπτομέρεια τα Μυστήρια της Βασιλείας των Ουρανών στους αγαπημένους του αδελφούς.

Αυτός ο Ιησούς είναι ο Δικός μας Αληθινός Ιησούς, κι όχι ο Ιησούς της χριστιανικής μυθολογίας που δημιούργησαν κάποιοι και επέβαλλαν με την βία.

Monday, 1 December, 2025

17. The Unveiling: A Journey to the Shores of Transcendence

Introduction: The Eternal Voice Speaking Through Time

In the vast cathedral of human history, where epochs rise and fall like tides upon an endless shore, there echoes a singular Voice—not heard with ears, but felt in the trembling depths of consciousness itself. This Voice speaks not in the tongue of nations, nor in the dialects of competing creeds, but in the wordless language of pure Being. Those who have stood in its presence, across millennia and continents, beneath different stars and within different temples, all bear witness to the same ineffable Truth: that which was, is, and ever shall be.

The seeker who approaches the study of humanity's sacred traditions with eyes unclouded by partisan fervor discovers something extraordinary. Like a traveler ascending a mountain by different paths, each pilgrim describes the same summit, the same crystalline air, the same infinite vista spreading before them. Whether they call it enlightenment or salvation, union or awakening, the mystics of every age point toward an identical horizon—the Realization of the Transcendent State, that moment when the finite dissolves into the Infinite, when the dewdrop slips into the shining sea.

This is the religious phenomenon in its essence: not the accumulation of dogmas, not the architecture of ritual, not even the poetry of scripture, but the direct encounter between human consciousness and that which stands beyond all names. It is the sudden flowering of the soul into dimensions it never knew existed, yet which feel more ancient than memory itself.

The Natural Religion: Where the Divine and Human Meet

When we speak of a Universal Natural Religion, we speak not of constructing yet another edifice of belief upon the already crowded landscape of faith. We speak instead of that pristine moment before all religions were born—the moment of contact, of revelation, of seeing. It is natural not because it springs from human imagination alone, like water from a well we have dug ourselves, but because it emerges from the very ground of human nature, like a spring bursting forth from depths we did not create and cannot control.

Consider the lotus that grows in muddy water, its roots deep in darkness, yet pushing upward toward light until it breaks the surface and blooms in radiant purity. So too does this potential lie coiled within every human heart—the capacity to transcend the mud and murk of ordinary consciousness and open to that Light which illuminates all things. This is not a gift bestowed from without, though neither is it achieved by will alone. It is, rather, the recognition of what has always been present, waiting like a treasure buried in the field of one's own being.

The mystic does not manufacture the Divine; the Divine reveals itself. Yet neither does the seeker remain passive, for the revelation requires a prepared vessel, a consciousness refined and made receptive through practice, through yearning, through the gradual dissolution of those veils that separate the knower from the Known. It is like the meeting of fire and wood—neither can claim sole responsibility for the flame that dances between them, consuming and illuminating simultaneously.

In this lies the great paradox that confounds the merely intellectual mind: Is humanity saved by grace, or do we redeem ourselves through effort? The question itself betrays a consciousness still trapped in duality, still seeing subject and object as separate entities negotiating across an unbridgeable divide. But at the level of direct experience, such distinctions dissolve like ice under the spring sun. There is only the event itself—the breakthrough, the opening, the sudden expansion of being into dimensions previously unimagined.

Those who argue endlessly about salvation versus self-realization are like people standing outside a garden, debating whether roses grow through the power of sunlight or the fertility of soil, while inside, the roses simply bloom, unconcerned with theological categories. The Realization of Transcendence is a fact that precedes all interpretations, a living experience that needs no justification beyond its own self-evident reality.

The Common Ground: Essential Truths Beneath All Forms

Though religions dress themselves in different garments, speak in different tongues, and point with different gestures, they all point toward the same Moon. Beneath the diversity of expression lies a unity of essence, certain fundamental truths that recur with remarkable consistency wherever humans have touched the hem of the Absolute.

The Mystery of Consciousness

First among these is the revelation of Consciousness itself—not as a mere function of the brain, not as an accidental byproduct of neural complexity, but as the very Substance of existence. Like a river that appears separate from its source, consciousness in its everyday operations seems local, limited, bound to the individual organism. Yet trace it back to its origin, and one discovers that all streams flow from a single Ocean, vast and bottomless.

This Consciousness—call it Awareness, Being, the Ground of All—is both the stage upon which the drama of existence unfolds and the light by which it is seen. It is simultaneously the most intimate and immediate aspect of our experience (for we are never not conscious) and the most transcendent and absolute (for it precedes and encompasses all particular experiences). To realize this directly, not as a concept but as lived reality, is to understand oneself not as a isolated wave but as the entire Ocean temporarily expressing itself in wave-form.

Yet this same Consciousness, infinite and undivided in its essence, refracts through the prism of manifestation into countless shades and variations. It appears now as thought, now as sensation, now as emotion; it operates on material, energetic, mental, and spiritual planes. Like white light passing through a crystal, pure Consciousness disperses into a spectrum of experiences, each with its own quality and character, yet all arising from the same source.

The Eternal Dance of Creation

From this understanding flows a second truth: the distinction between the Transcendent and the mundane, between that which stands beyond all limitation and that which exists within the realms of time, space, and causality. The mystics speak of this as the descent of the One into the Many, the eternal movement whereby the Absolute manifests itself in relative forms.

Imagine a vast ocean stretching to every horizon, its surface stirred by winds into waves, currents, and foam. Each wave rises for a moment, catching the light, bearing its unique shape and character, then falls back into the whole. The wave is not other than the ocean, yet neither is it the totality of the ocean. So too does creation emerge from the Transcendent—distinct yet not separate, temporary yet expressing something eternal.

The manifested world arranges itself in concentric circles, like ripples spreading from where a stone has struck water. There is the material realm, most dense and defined, where rocks endure and bodies decay. Beyond this lies the energetic dimension, where forces flow and interact, visible only by their effects. Further still extends the mental plane, where thoughts coalesce and dissolve like clouds in an endless sky. And most subtle of all, the spiritual realm, where forms thin to transparency and being itself becomes luminous with awareness.

Through all these realms, the Transcendent shines, as the sun shines through windows of different colors, appearing red in one, blue in another, yet remaining always the same light.

The Human Paradox

Within this vast architecture of being, humanity occupies a unique and poignant position. The human being is revealed as Consciousness itself taking material form, eternity gazing out through temporal eyes, the Infinite experiencing itself through finite limitations. Each person is simultaneously a creature of the world—bound by physical laws, subject to birth and death, shaped by circumstance—and a child of the Absolute, carrying within themselves the seed of limitless awareness.

This dual nature is the source of humanity's existential predicament and its transcendent possibility. Identified exclusively with the body, the senses, the thinking mind, one experiences oneself as separate, vulnerable, ultimately mortal. One lives as a fragment, always seeking completion in external things—pleasure, possessions, relationships, achievements—none of which can satisfy the infinite hunger within.

Yet this same consciousness that identifies with limitation can, through grace and effort combined, awaken to its true nature. The prison is made of gossamer, the chains of mist. What binds us is not external force but ignorance—not moral failing but mistaken identity. We have forgotten who we are, and in that forgetting, have condemned ourselves to suffer the anxiety of separation.

The Path of Completion

The fourth essential truth speaks to the possibility and process of transformation, the journey from ignorance to realization, from bondage to freedom. This is not a journey through space, for the destination is nowhere other than here. It is not a journey through time, for the truth exists now as fully as it ever will. It is, rather, a journey through the layers of one's own being, a peeling away of false identifications, a progressive transparency to one's own essential nature.

The mystics describe this journey in stages, each representing a transcendence of a particular limitation. First comes the transcendence of pure physicality—the recognition that one is not merely this body, this collection of flesh and bone. The body is seen as an instrument, a temple, a temporary vehicle, but not the Self.

Next unfolds the transcendence of the sensory-intellectual apparatus. One learns to witness thoughts rather than be carried away by them, to observe perceptions rather than take them as absolute reality. The ego, that constructed sense of separate selfhood, is seen through as a functional fiction, useful perhaps for navigating the world but not to be mistaken for one's deepest identity.

More subtle still is the transcendence of the individual spirit, that sense of being a unique soul on a personal journey. Here the process moves through three profound transitions: from the personal to the transpersonal, from the individual to the universal, from the defined to the infinite. Like a drop of water approaching the ocean, the boundaries begin to thin, the membrane between inside and outside growing permeable.

The medium of this transformation is awareness itself—not the content of consciousness but the witnessing presence that observes all content. By turning attention upon attention itself, by becoming aware of awareness, consciousness begins to recognize its own nature. It is like the eye learning to see itself, not in a mirror but directly, by becoming conscious of seeing itself seeing.

What results from this complete journey is nothing less than the Realization of Transcendent Consciousness—awareness freed from all limitations, knowing itself as it truly is. This is not unconsciousness; it is super-consciousness. It is not emptiness but fullness beyond measure. It is not the annihilation of the self but its expansion to encompass all selves, all experiences, all manifestations, while simultaneously resting in the unmanifest source of all.

The Promise and the Paradox

This Universal Natural Religion, this direct path to transcendent realization, exists as a perpetual possibility, written into the very structure of human consciousness. Yet as a historical reality, as a widespread social movement, it faces profound limitations. Like a delicate flower that blooms only under precise conditions, the full realization of transcendence requires not only teaching but readiness, not only method but grace, not only knowledge but transformation.

In any age, only a limited circle of individuals will have access to the necessary information, the capable teachers, the conducive circumstances. Even among these, fewer still will possess the combination of aspiration, dedication, and ripeness required to pursue the path to completion. This is not elitism but simple recognition of the rarity of conditions required for such an undertaking.

The transformation of consciousness is perhaps the most demanding journey a human being can undertake. It requires nothing less than the death of everything one has taken oneself to be, the surrender of every cherished certainty, the willingness to venture into unknown territories with no guarantee of safe return. Small wonder that most, even when glimpsing the possibility, choose the familiar suffering of separation over the terrifying freedom of transcendence.

Perhaps, across the centuries to come, as humanity slowly matures and as the accumulated wisdom of mystical traditions becomes more widely available, more souls will turn toward this inward journey. Perhaps the Universal Natural Religion will, in time, cease to be the province of scattered individuals and small communities and become a more widespread recognition of our common spiritual ground.

Yet whether this comes to pass matters less than the eternal truth itself: that the possibility exists now, has always existed, will always exist. In every moment, Consciousness stands ready to reveal itself to itself, the Transcendent ready to manifest within the immanent, the Absolute available to be realized by those with eyes to see.

Conclusion: An Invitation to the Infinite

The words written here are but fingers pointing at the moon, shadows cast by an invisible light, echoes of a music too subtle for ordinary hearing. They can inform and inspire, clarify and illuminate, but they cannot substitute for the direct experience they attempt to describe. The map is not the territory, the menu is not the meal, and no description of fire, however eloquent, can warm the soul as a single spark of actual realization.

Those who feel a resonance with these truths, who sense within themselves a yearning for that which transcends all yearning, are invited not to belief but to investigation. Not to adopt a new set of ideas but to venture into the laboratory of consciousness itself, there to discover directly what words can only approximate.

The path has been walked before; the territory has been mapped. Saints and sages, mystics and contemplatives across all traditions have left their testimonies, their methods, their encouragements. Yet each seeker must ultimately make the journey alone, must cross the threshold that divides knowing about from knowing directly, must surrender into that Mystery which can never be contained in concepts but only lived, breathed, become.

In the silence between these words, in the space between one thought and the next, the Transcendent awaits—not as something foreign to be achieved but as the very ground of being, closer than breathing, nearer than hands and feet. It has never been absent; we have only been looking elsewhere. It has never been hidden; we have only refused to see.

May these reflections serve as a small beacon for those navigating the vast ocean of existence, a reminder that beyond the storm and stress of ordinary life lies a peace that passes understanding, a joy that needs no cause, a freedom that knows no bounds. The shore of Transcendence is not distant—it is here, now, always.

One need only stop running, turn inward, and allow the waves of surface consciousness to settle into stillness. There, in the clear depths, Reality reveals itself as it always has been: infinite, eternal, unchanging—and identical with one's own most intimate nature.

The journey home is the recognition that we have never left. The arrival is the understanding that we have always been here. And the Transcendent, revealed at last, is seen to have been the one seeking itself through all our seeking, the one knowing itself through all our knowing, the one Being expressing itself through all our becoming.

This is the essence of the religious phenomenon, beyond all religions yet the heart of them all: Consciousness awakening to its own nature, the Absolute recognizing itself in the mirror of manifestation, the One celebrating its own infinite nature through the joy of self-discovery.

Here the journey ends and begins again, forever and always, in the eternal now where all seeking ceases and only Being remains—luminous, infinite, free.

…

Η Αποκάλυψη: Ένα Ταξίδι στις Ακτές της Υπέρβασης

Εισαγωγή: Η Αιώνια Φωνή που Μιλά Μέσα από τον Χρόνο

Στον απέραντο καθεδρικό ναό της ανθρώπινης ιστορίας, όπου οι εποχές ανεβαίνουν και πέφτουν σαν κύματα σε μια ατέρμονη ακτή, αντηχεί μια μοναδική Φωνή – όχι ακουσμένη με τα αυτιά, αλλά αισθητή στα τρεμάμενα βάθη της ίδιας της συνείδησης. Αυτή η Φωνή δεν μιλά στη γλώσσα των εθνών ούτε στις διαλέκτους των ανταγωνιστικών δογμάτων, αλλά στη χωρίς λέξεις γλώσσα της καθαρής Ύπαρξης. Όσοι στάθηκαν στην παρουσία της, ανά τους αιώνες και τις ηπείρους, κάτω από διαφορετικά αστέρια και μέσα σε διαφορετικούς ναούς, όλοι μαρτυρούν την ίδια ανέκφραστη Αλήθεια: αυτό που ήταν, είναι και θα είναι για πάντα.

Ο αναζητητής που προσεγγίζει τη μελέτη των ιερών παραδόσεων της ανθρωπότητας με μάτια απαλλαγμένα από κομματικό φανατισμό ανακαλύπτει κάτι το εξαιρετικό. Σαν ταξιδιώτης που ανεβαίνει ένα βουνό από διαφορετικά μονοπάτια, κάθε προσκυνητής περιγράφει την ίδια κορυφή, τον ίδιο κρυστάλλινο αέρα, την ίδια άπειρη θέα που απλώνεται μπροστά του. Είτε το ονομάζουν φώτιση είτε σωτηρία, ένωση ή αφύπνιση, οι μύστες κάθε εποχής δείχνουν προς τον ίδιο ορίζοντα – την Πραγμάτωση της Υπερβατικής Κατάστασης, εκείνη τη στιγμή που το πεπερασμένο διαλύεται στο Άπειρο, όταν η σταγόνα γλιστράει στη λάμπουσα θάλασσα.

Αυτό είναι το θρησκευτικό φαινόμενο στην ουσία του: όχι η συσσώρευση δογμάτων, όχι η αρχιτεκτονική της τελετουργίας, ούτε καν η ποίηση της γραφής, αλλά η άμεση συνάντηση ανάμεσα στην ανθρώπινη συνείδηση και σε αυτό που βρίσκεται πέρα από κάθε όνομα. Είναι η ξαφνική άνθιση της ψυχής σε διαστάσεις που ποτέ δεν γνώριζε ότι υπήρχαν, αλλά που αισθάνονται πιο αρχαίες από την ίδια τη μνήμη.

Η Φυσική Θρησκεία: Εκεί όπου το Θείο και το Ανθρώπινο Συναντώνται

Όταν μιλάμε για μια Παγκόσμια Φυσική Θρησκεία, δεν μιλάμε για την κατασκευή ακόμα ενός οικοδομήματος πίστης πάνω στο ήδη γεμάτο τοπίο της πίστης. Μιλάμε για εκείνη την παρθένα στιγμή πριν γεννηθούν όλες οι θρησκείες – τη στιγμή της επαφής, της αποκάλυψης, του βλέμματος. Είναι φυσική όχι επειδή πηγάζει αποκλειστικά από την ανθρώπινη φαντασία, σαν νερό από πηγάδι που σκάψαμε μόνοι μας, αλλά επειδή αναβλύζει από το ίδιο το έδαφος της ανθρώπινης φύσης, σαν πηγή που ξεπηδά από βάθη που δεν δημιουργήσαμε και δεν μπορούμε να ελέγξουμε.

Σκεφτείτε τον λωτό που φυτρώνει σε λασπωμένα νερά, με τις ρίζες του βαθιά στο σκοτάδι, αλλά σπρώχνει προς τα πάνω προς το φως μέχρι να σπάσει την επιφάνεια και να ανθίσει σε ακτινοβόλα καθαρότητα. Έτσι ακριβώς κείτεται κουλουριασμένη μέσα σε κάθε ανθρώπινη καρδιά αυτή η δυνατότητα – η ικανότητα να υπερβεί τη λάσπη και τη θολούρα της συνηθισμένης συνείδησης και να ανοιχτεί σε εκείνο το Φως που φωτίζει τα πάντα. Αυτό δεν είναι δώρο που δίνεται από έξω, αν και ούτε επιτυγχάνεται με τη θέληση μόνο. Είναι, μάλλον, η αναγνώριση αυτού που πάντα υπήρχε, περιμένοντας σαν θησαυρός θαμμένος στο χωράφι της ίδιας της ύπαρξής μας.

Ο μύστης δεν κατασκευάζει το Θείο· το Θείο αποκαλύπτεται μόνο του. Ωστόσο, ο αναζητητής δεν παραμένει παθητικός, γιατί η αποκάλυψη απαιτεί ένα προετοιμασμένο δοχείο, μια συνείδηση εξευγενισμένη και δεκτική μέσω της άσκησης, της λαχτάρας, της σταδιακής διάλυσης εκείνων των πέπλων που χωρίζουν τον γνώστη από το Γνωστό. Είναι σαν τη συνάντηση φωτιάς και ξύλου – κανένας από τους δύο δεν μπορεί να διεκδικήσει αποκλειστική ευθύνη για τη φλόγα που χορεύει ανάμεσά τους, καταναλώνοντας και φωτίζοντας ταυτόχρονα.

Εδώ βρίσκεται το μεγάλο παράδοξο που μπερδεύει τον απλώς διανοητικό νου: Σώζεται η ανθρωπότητα με τη χάρη ή εξαγνιζόμαστε μόνοι μας με την προσπάθεια; Το ίδιο το ερώτημα προδίδει μια συνείδηση ακόμα παγιδευμένη στη δυαδικότητα, που βλέπει ακόμα υποκείμενο και αντικείμενο ως ξεχωριστές οντότητες που διαπραγματεύονται πάνω από ένα αγεφύρωτο χάσμα. Αλλά στο επίπεδο της άμεσης εμπειρίας, τέτοιες διακρίσεις διαλύονται σαν πάγος κάτω από τον ανοιξιάτικο ήλιο. Υπάρχει μόνο το γεγονός αυτό καθεαυτό – η διάρρηξη, το άνοιγμα, η ξαφνική επέκταση της ύπαρξης σε διαστάσεις προηγουμένως αδιανόητες.

Όσοι διαφωνούν ατέλειωτα για σωτηρία έναντι αυτο-πραγμάτωσης μοιάζουν με ανθρώπους που στέκονται έξω από έναν κήπο, συζητώντας αν τα τριαντάφυλλα φυτρώνουν με τη δύναμη του ηλιακού φωτός ή με τη γονιμότητα του εδάφους, ενώ μέσα στον κήπο τα τριαντάφυλλα απλώς ανθίζουν, αδιάφορα για θεολογικές κατηγορίες. Η Πραγμάτωση της Υπέρβασης είναι ένα γεγονός που προηγείται όλων των ερμηνειών, μια ζωντανή εμπειρία που δεν χρειάζεται δικαίωση πέρα από την ίδια της την αυταπόδεικτη πραγματικότητα.

Το Κοινό Έδαφος: Ουσιώδεις Αλήθειες Κάτω από Όλες τις Μορφές

Αν και οι θρησκείες ντύνονται με διαφορετικά ενδύματα, μιλούν σε διαφορετικές γλώσσες και δείχνουν με διαφορετικές χειρονομίες, όλες δείχνουν προς το ίδιο Φεγγάρι. Κάτω από την ποικιλία της έκφρασης βρίσκεται μια ενότητα ουσίας, ορισμένες θεμελιώδεις αλήθειες που επαναλαμβάνονται με αξιοσημείωτη συνέπεια όπου οι άνθρωποι έχουν αγγίξει το άκρο του Απόλυτου.

Το Μυστήριο της Συνείδησης

Πρώτη ανάμεσα σε αυτές είναι η αποκάλυψη της ίδιας της Συνείδησης – όχι ως απλή λειτουργία του εγκεφάλου, όχι ως τυχαίο υποπροϊόν της νευρωνικής πολυπλοκότητας, αλλά ως η ίδια η Ουσία της ύπαρξης. Σαν ποτάμι που φαίνεται ξεχωριστό από την πηγή του, η συνείδηση στις καθημερινές της λειτουργίες φαίνεται τοπική, περιορισμένη, δεμένη με τον μεμονωμένο οργανισμό. Όμως αν την εντοπίσεις πίσω στην αρχή της, ανακαλύπτεις ότι όλα τα ρυάκια ρέουν από έναν ενιαίο Ωκεανό, απέραντο και αμέτρητο.

Αυτή η Συνείδηση – ονομάστε την Επίγνωση, Ύπαρξη, το Έδαφος των Πάντων – είναι ταυτόχρονα η σκηνή πάνω στην οποία εκτυλίσσεται το δράμα της ύπαρξης και το φως με το οποίο φωτίζεται. Είναι συγχρόνως το πιο οικείο και άμεσο στοιχείο της εμπειρίας μας (γιατί ποτέ δεν είμαστε όχι-συνειδητοί) και το πιο υπερβατικό και απόλυτο (γιατί προηγείται και περιλαμβάνει όλες τις επιμέρους εμπειρίες). Το να το συνειδητοποιήσει κανείς άμεσα, όχι ως έννοια αλλά ως βιωμένη πραγματικότητα, σημαίνει να καταλάβει τον εαυτό του όχι ως απομονωμένο κύμα αλλά ως ολόκληρο τον Ωκεανό που εκφράζεται προσωρινά σε μορφή κύματος.

Κι όμως αυτή η ίδια Συνείδηση, άπειρη και αδιαίρετη στην ουσία της, διαθλάται μέσα από το πρίσμα της εκδήλωσης σε αμέτρητες αποχρώσεις και παραλλαγές. Εμφανίζεται τώρα ως σκέψη, τώρα ως αίσθηση, τώρα ως συναίσθημα· λειτουργεί σε υλικά, ενεργειακά, νοητικά και πνευματικά επίπεδα. Σαν λευκό φως που περνά μέσα από κρύσταλλο, η καθαρή Συνείδηση διασκορπίζεται σε ένα φάσμα εμπειριών, η καθεμιά με τη δική της ποιότητα και χαρακτήρα, αλλά όλες προερχόμενες από την ίδια πηγή.

Ο Αιώνιος Χορός της Δημιουργίας

Από αυτή την κατανόηση πηγάζει μια δεύτερη αλήθεια: η διάκριση ανάμεσα στο Υπερβατικό και το κοσμικό, ανάμεσα σε αυτό που στέκεται πέρα από κάθε περιορισμό και σε αυτό που υπάρχει μέσα στα βασίλεια του χρόνου, του χώρου και της αιτιότητας. Οι μύστες μιλούν γι’ αυτό ως την κάθοδο του Ενός στα Πολλά, την αιώνια κίνηση με την οποία το Απόλυτο εκδηλώνεται σε σχετικές μορφές.

Φανταστείτε έναν απέραντο ωκεανό που εκτείνεται σε κάθε ορίζοντα, με την επιφάνειά του να αναταράσσεται από ανέμους σε κύματα, ρεύματα και αφρούς. Κάθε κύμα σηκώνεται για μια στιγμή, πιάνει το φως, φέρει το μοναδικό του σχήμα και χαρακτήρα, και μετά πέφτει πίσω στο όλο. Το κύμα δεν είναι άλλο από τον ωκεανό, αλλά ούτε και η ολότητα του ωκεανού. Έτσι ακριβώς αναδύεται η δημιουργία από το Υπερβατικό – διακριτή αλλά όχι ξεχωριστή, προσωρινή αλλά εκφράζοντας κάτι αιώνιο.

Ο εκδηλωμένος κόσμος διατάσσεται σε ομόκεντρους κύκλους, σαν κυματισμούς που απλώνονται από το σημείο που έπεσε μια πέτρα στο νερό. Υπάρχει το υλικό βασίλειο, το πιο πυκνό και καθορισμένο, όπου οι πέτρες αντέχουν και τα σώματα αποσυντίθενται. Πέρα από αυτό βρίσκεται η ενεργειακή διάσταση, όπου οι δυνάμεις ρέουν και αλληλεπιδρούν, ορατές μόνο από τα αποτελέσματά τους. Πιο πέρα εκτείνεται το νοητικό επίπεδο, όπου οι σκέψεις πήζουν και διαλύονται σαν σύννεφα σε ατέλειωτο ουρανό. Και το πιο λεπτό από όλα, το πνευματικό βασίλειο, όπου οι μορφές αραιώνουν σε διαφάνεια και η ίδια η ύπαρξη γίνεται φωτεινή από επίγνωση.

Μέσα από όλα αυτά τα βασίλεια, το Υπερβατικό λάμπει, όπως ο ήλιος λάμπει μέσα από παράθυρα διαφορετικών χρωμάτων, φαίνοντας κόκκινος σε ένα, μπλε σε άλλο, αλλά μένοντας πάντα το ίδιο φως.

Το Ανθρώπινο Παράδοξο

Μέσα σε αυτή την απέραντη αρχιτεκτονική της ύπαρξης, η ανθρωπότητα κατέχει μια μοναδική και συγκινητική θέση. Ο άνθρωπος αποκαλύπτεται ως η ίδια η Συνείδηση που παίρνει υλική μορφή, η αιωνιότητα που κοιτάζει μέσα από προσωρινούς οφθαλμούς, το Άπειρο που βιώνει τον εαυτό του μέσα από πεπερασμένους περιορισμούς. Κάθε άτομο είναι ταυτόχρονα πλάσμα του κόσμου – δεμένο με φυσικούς νόμους, υποκείμενο σε γέννηση και θάνατο, διαμορφωμένο από τις συνθήκες – και παιδί του Απόλυτου, φέροντας μέσα του τον σπόρο της απεριόριστης επίγνωσης.

Αυτή η διπλή φύση είναι η πηγή του υπαρξιακού αδιεξόδου της ανθρωπότητας και της υπερβατικής της δυνατότητας. Ταυτιζόμενος αποκλειστικά με το σώμα, τις αισθήσεις, το νοητικό νου, βιώνει τον εαυτό του ως ξεχωριστό, ευάλωτο, τελικά θνητό. Ζει ως θραύσμα, πάντα αναζητώντας ολοκλήρωση σε εξωτερικά πράγματα – ηδονή, κτήσεις, σχέσεις, επιτεύγματα – κανένα από τα οποία δεν μπορεί να ικανοποιήσει την άπειρη πείνα μέσα του.

Κι όμως αυτή η ίδια συνείδηση που ταυτίζεται με τον περιορισμό μπορεί, μέσω χάρης και προσπάθειας μαζί, να αφυπνιστεί στη πραγματική της φύση. Η φυλακή είναι φτιαγμένη από ιστό αράχνης, οι αλυσίδες από ομίχλη. Αυτό που μας δένει δεν είναι εξωτερική δύναμη αλλά άγνοια – όχι ηθική αποτυχία αλλά λανθασμένη ταυτότητα. Ξεχάσαμε ποιοι είμαστε, και σε αυτή την λήθη καταδικάσαμε τους εαυτούς μας να υποφέρουμε το άγχος του χωρισμού.

Η Διαδρομή της Ολοκλήρωσης

Η τέταρτη ουσιώδης αλήθεια μιλά για τη δυνατότητα και τη διαδικασία της μεταμόρφωσης, το ταξίδι από την άγνοια στην πραγματοποίηση, από τη δουλεία στην ελευθερία. Αυτό δεν είναι ταξίδι μέσα στον χώρο, γιατί ο προορισμός δεν είναι πουθενά αλλού παρά εδώ. Δεν είναι ταξίδι μέσα στον χρόνο, γιατί η αλήθεια υπάρχει τώρα τόσο πλήρως όσο θα υπάρχει ποτέ. Είναι, μάλλον, ταξίδι μέσα από τα στρώματα της ίδιας της ύπαρξής μας, ένα ξεφλούδισμα των ψευδών ταυτίσεων, μια προοδευτική διαφάνεια προς την ουσιαστική μας φύση.

Οι μύστες περιγράφουν αυτό το ταξίδι σε στάδια, το καθένα αντιπροσωπεύοντας υπέρβαση ενός συγκεκριμένου περιορισμού. Πρώτα έρχεται η υπέρβαση της καθαρής φυσικότητας – η αναγνώριση ότι δεν είμαστε απλώς αυτό το σώμα, αυτή η συλλογή από σάρκα και οστά. Το σώμα βλέπεται ως όργανο, ναός, προσωρινό όχημα, αλλά όχι ο Εαυτός.

Μετά ξεδιπλώνεται η υπέρβαση του αισθητηριακού-διανοητικού μηχανισμού. Μαθαίνουμε να παρατηρούμε τις σκέψεις αντί να παρασυρόμαστε από αυτές, να παρατηρούμε τις αντιλήψεις αντί να τις παίρνουμε ως απόλυτη πραγματικότητα. Το εγώ, αυτή η κατασκευασμένη αίσθηση ξεχωριστής αυτοσύνης, διαπερνάται ως λειτουργική φαντασία, χρήσιμη ίσως για την πλοήγηση στον κόσμο αλλά όχι για να εκληφθεί ως η βαθύτερη ταυτότητά μας.

Ακόμα πιο λεπτή είναι η υπέρβαση του ατομικού πνεύματος, εκείνη η αίσθηση ότι είμαστε μια μοναδική ψυχή σε προσωπικό ταξίδι. Εδώ η διαδικασία περνά μέσα από τρεις βαθιές μεταβάσεις: από το προσωπικό στο υπερ-προσωπικό, από το ατομικό στο παγκόσμιο, από το καθορισμένο στο άπειρο. Σαν σταγόνα νερού που πλησιάζει τον ωκεανό, τα όρια αρχίζουν να αραιώνουν, η μεμβράνη ανάμεσα στο μέσα και το έξω γίνεται διαπερατή.

Το μέσο αυτής της μεταμόρφωσης είναι η ίδια η επίγνωση – όχι το περιεχόμενο της συνείδησης αλλά η μαρτυρούσα παρουσία που παρατηρεί κάθε περιεχόμενο. Γυρνώντας την προσοχή πάνω στην ίδια την προσοχή, γινόμενοι ενσυνείδητοι της επίγνωσης, η συνείδηση αρχίζει να αναγνωρίζει τη δική της φύση. Είναι σαν το μάτι να μαθαίνει να βλέπει τον εαυτό του, όχι σε καθρέφτη αλλά άμεσα, γινόμενο συνειδητό του ότι βλέπει τον εαυτό του να βλέπει.

Αυτό που προκύπτει από αυτό το ολοκληρωμένο ταξίδι δεν είναι τίποτα λιγότερο από την Πραγμάτωση της Υπερβατικής Συνείδησης – επίγνωση απελευθερωμένη από όλους τους περιορισμούς, γνωρίζοντας τον εαυτό της όπως πραγματικά είναι. Αυτό δεν είναι ασυνειδησία· είναι υπερ-συνειδητότητα. Δεν είναι κενότητα αλλά πληρότητα πέρα από κάθε μέτρο. Δεν είναι η εξόντωση του εαυτού αλλά η επέκτασή του ώστε να περιλάβει όλους τους εαυτούς, όλες τις εμπειρίες, όλες τις εκδηλώσεις, ενώ ταυτόχρονα αναπαύεται στην αδήλωτη πηγή των πάντων.

Η Υπόσχεση και το Παράδοξο

Αυτή η Παγκόσμια Φυσική Θρησκεία, αυτή η άμεση οδός προς την υπερβατική πραγματοποίηση, υπάρχει ως αέναη δυνατότητα, εγγεγραμμένη στην ίδια τη δομή της ανθρώπινης συνείδησης. Ωστόσο ως ιστορική πραγματικότητα, ως ευρύ κοινωνικό κίνημα, αντιμετωπίζει βαθιούς περιορισμούς. Σαν λεπτό λουλούδι που ανθίζει μόνο κάτω από ακριβείς συνθήκες, η πλήρης πραγματοποίηση της υπέρβασης απαιτεί όχι μόνο διδασκαλία αλλά και ετοιμότητα, όχι μόνο μέθοδο αλλά και χάρη, όχι μόνο γνώση αλλά και μεταμόρφωση.

Σε κάθε εποχή, μόνο ένας περιορισμένος κύκλος ανθρώπων θα έχει πρόσβαση στις απαραίτητες πληροφορίες, στους ικανούς δασκάλους, στις κατάλληλες συνθήκες. Ακόμα και ανάμεσα σε αυτούς, ελάχιστοι θα διαθέτουν τον συνδυασμό φιλοδοξίας, αφοσίωσης και ωριμότητας που απαιτούνται για να ακολουθήσουν την πορεία μέχρι το τέλος. Αυτό δεν είναι ελιτισμός αλλά απλή αναγνώριση της σπανιότητας των συνθηκών που χρειάζονται για μια τέτοια προσπάθεια.

Η μεταμόρφωση της συνείδησης είναι ίσως το πιο απαιτητικό ταξίδι που μπορεί να αναλάβει ένας άνθρωπος. Απαιτεί τίποτα λιγότερο από τον θάνατο όλων όσων έχει θεωρήσει τον εαυτό του, την παράδοση κάθε αγαπημένης βεβαιότητας, την προθυμία να εισέλθει σε άγνωστες περιοχές χωρίς εγγύηση ασφαλούς επιστροφής. Μικρό θαύμα που οι περισσότεροι, ακόμα και όταν αντικρίζουν τη δυνατότητα, επιλέγουν το οικείο βάσανο του χωρισμού αντί την τρομακτική ελευθερία της υπέρβασης.

Ίσως, μέσα στους αιώνες που έρχονται, καθώς η ανθρωπότητα ωριμάζει αργά και καθώς η συσσωρευμένη σοφία των μυστικών παραδόσεων γίνεται πιο ευρέως διαθέσιμη, περισσότερες ψυχές στραφούν προς αυτό το εσωτερικό ταξίδι. Ίσως η Παγκόσμια Φυσική Θρησκεία πάψει με τον καιρό να είναι προνόμιο διασκορπισμένων ατόμων και μικρών κοινοτήτων και γίνει μια πιο διαδεδομένη αναγνώριση του κοινού μας πνευματικού εδάφους.

Ωστόσο, το αν αυτό θα συμβεί έχει μικρότερη σημασία από την ίδια την αιώνια αλήθεια: ότι η δυνατότητα υπάρχει τώρα, υπήρχε πάντα, θα υπάρχει πάντα. Σε κάθε στιγμή, η Συνείδηση είναι έτοιμη να αποκαλύψει τον εαυτό της στον εαυτό της, το Υπερβατικό έτοιμο να εκδηλωθεί μέσα στο ενδοκοσμικό, το Απόλυτο διαθέσιμο να πραγματωθεί από όσους έχουν μάτια να δουν.

Συμπέρασμα: Μια Πρόσκληση στο Άπειρο

Τα λόγια που γράφτηκαν εδώ είναι μόνο δάχτυλα που δείχνουν το φεγγάρι, σκιές που ρίχνονται από ένα αόρατο φως, αντηχήσεις μιας μουσικής πολύ λεπτής για τη συνηθισμένη ακοή. Μπορούν να ενημερώσουν και να εμπνεύσουν, να διασαφηνίσουν και να φωτίσουν, αλλά δεν μπορούν να υποκαταστήσουν την άμεση εμπειρία που προσπαθούν να περιγράψουν. Ο χάρτης δεν είναι το έδαφος, το μενού δεν είναι το γεύμα, και καμία περιγραφή της φωτιάς, όσο εύγλωττη κι αν είναι, δεν μπορεί να ζεστάνει την ψυχή όπως μια μοναδική σπίθα πραγματικής πραγματοποίησης.

Όσοι νιώθουν απήχηση με αυτές τις αλήθειες, που αισθάνονται μέσα τους μια λαχτάρα για αυτό που υπερβαίνει κάθε λαχτάρα, προσκαλούνται όχι στην πίστη αλλά στην έρευνα. Όχι να υιοθετήσουν ένα νέο σύνολο ιδεών αλλά να τολμήσουν στο εργαστήριο της ίδιας της συνείδησης, εκεί να ανακαλύψουν άμεσα αυτό που οι λέξεις μόνο προσεγγίζουν.

Η διαδρομή έχει βαδιστεί πριν· η περιοχή έχει χαρτογραφηθεί. Άγιοι και σοφοί, μύστες και στοχαστές από όλες τις παραδόσεις έχουν αφήσει τις μαρτυρίες τους, τις μεθόδους τους, τις ενθαρρύνσεις τους. Ωστόσο κάθε αναζητητής πρέπει τελικά να κάνει το ταξίδι μόνος, να διασχίσει το κατώφλι που χωρίζει το να ξέρει για κάτι από το να ξέρει άμεσα, να παραδοθεί σε εκείνο το Μυστήριο που ποτέ δεν μπορεί να περιληφθεί σε έννοιες αλλά μόνο να βιωθεί, να αναπνευστεί, να γίνει.

Στη σιωπή ανάμεσα σε αυτές τις λέξεις, στο κενό ανάμεσα σε μια σκέψη και την επόμενη, το Υπερβατικό περιμένει – όχι ως κάτι ξένο που πρέπει να επιτευχθεί αλλά ως το ίδιο το έδαφος της ύπαρξης, πιο κοντά από την αναπνοή, πιο κοντά από χέρια και πόδια. Ποτέ δεν έλειπε· εμείς μόνο κοιτάζαμε αλλού. Ποτέ δεν ήταν κρυμμένο· εμείς μόνο αρνούμασταν να δούμε.

Είθε αυτές οι σκέψεις να λειτουργήσουν ως μικρός φάρος για όσους πλέουν στον απέραντο ωκεανό της ύπαρξης, υπενθύμιση ότι πέρα από την τρικυμία και το άγχος της συνηθισμένης ζωής υπάρχει μια ειρήνη που ξεπερνά κάθε κατανόηση, μια χαρά που δεν χρειάζεται αιτία, μια ελευθερία που δεν γνωρίζει όρια. Η ακτή της Υπέρβασης δεν είναι μακριά – είναι εδώ, τώρα, πάντα.

Αρκεί μόνο να σταματήσει κανείς να τρέχει, να στραφεί προς τα μέσα και να αφήσει τα κύματα της επιφανειακής συνείδησης να ηρεμήσουν σε νηνεμία. Εκεί, στα διαυγή βάθη, η Πραγματικότητα αποκαλύπτεται όπως πάντα ήταν: άπειρη, αιώνια, αμετάβλητη – και ταυτόσημη με την πιο οικεία φύση του εαυτού μας.

Το ταξίδι προς το σπίτι είναι η αναγνώριση ότι ποτέ δεν φύγαμε. Η άφιξη είναι η κατανόηση ότι πάντα ήμασταν εδώ. Και το Υπερβατικό, αποκαλυμμένο επιτέλους, φαίνεται ότι ήταν αυτό που αναζητούσε τον εαυτό του μέσα από όλη μας την αναζήτηση, αυτό που γνώριζε τον εαυτό του μέσα από όλη μας τη γνώση, αυτό που Ήταν και εκφραζόταν μέσα από όλο μας το γίγνεσθαι.

Αυτή είναι η ουσία του θρησκευτικού φαινομένου, πέρα από όλες τις θρησκείες αλλά η καρδιά όλων: η Συνείδηση που αφυπνίζεται στη δική της φύση, το Απόλυτο που αναγνωρίζει τον εαυτό του στον καθρέφτη της εκδήλωσης, το Ένα που γιορτάζει τη δική του άπειρη φύση μέσα από τη χαρά της αυτο-ανακάλυψης.

Εδώ το ταξίδι τελειώνει και αρχίζει ξανά, για πάντα και πάντοτε, στο αιώνιο τώρα όπου κάθε αναζήτηση παύει και μένει μόνο η Ύπαρξη – φωτεινή, άπειρη, ελεύθερη.

Intellectual property rights

The entire content of our website, including, but not limited to, texts, news, graphics, photographs, diagrams, illustrations, services provided and generally any kind of files, is subject to intellectual property (copyright) and is governed by the national and international provisions on Intellectual Property, with the exception of the expressly recognized rights of third parties.
Therefore, it is expressly prohibited to reproduce, republish, copy, store, sell, transmit, distribute, publish, perform, "download", translate, modify in any way, in part or in summary, without the express prior written consent of the Foundation. It is known that in case the Foundation consents, the applicant is obliged to explicitly refer via links (hyperlinks) to the relevant content of the Foundation's website. This obligation of the applicant exists even if it is not explicitly stated in the written consent of the Foundation.
Exceptionally, it is permitted to individually store and copy parts of the content on a simple personal computer for strictly personal use (private study or research, educational purposes), without the intention of commercial or other exploitation and always under the condition of indicating the source of its origin, without this in any way implies a grant of intellectual property rights.
It is also permitted to republish material for purposes of promoting the events and activities of the Foundation, provided that the source is mentioned and that no intellectual property rights are infringed, no trademarks are modified, altered or deleted.
Everything else that is included on the electronic pages of our website and constitutes registered trademarks and intellectual property products of third parties is their own sphere of responsibility and has nothing to do with the website of the Foundation.

Δικαιώματα πνευματικής ιδιοκτησίας

Το σύνολο του περιεχομένου του Δικτυακού μας τόπου, συμπεριλαμβανομένων, ενδεικτικά αλλά όχι περιοριστικά, των κειμένων, ειδήσεων, γραφικών, φωτογραφιών, σχεδιαγραμμάτων, απεικονίσεων, παρεχόμενων υπηρεσιών και γενικά κάθε είδους αρχείων, αποτελεί αντικείμενο πνευματικής ιδιοκτησίας (copyright) και διέπεται από τις εθνικές και διεθνείς διατάξεις περί Πνευματικής Ιδιοκτησίας, με εξαίρεση τα ρητώς αναγνωρισμένα δικαιώματα τρίτων.

Συνεπώς, απαγορεύεται ρητά η αναπαραγωγή, αναδημοσίευση, αντιγραφή, αποθήκευση, πώληση, μετάδοση, διανομή, έκδοση, εκτέλεση, «λήψη» (download), μετάφραση, τροποποίηση με οποιονδήποτε τρόπο, τμηματικά η περιληπτικά χωρίς τη ρητή προηγούμενη έγγραφη συναίνεση του Ιδρύματος. Γίνεται γνωστό ότι σε περίπτωση κατά την οποία το Ίδρυμα συναινέσει, ο αιτών υποχρεούται για την ρητή παραπομπή μέσω συνδέσμων (hyperlinks) στο σχετικό περιεχόμενο του Δικτυακού τόπου του Ιδρύματος. Η υποχρέωση αυτή του αιτούντος υφίσταται ακόμα και αν δεν αναγραφεί ρητά στην έγγραφη συναίνεση του Ιδρύματος.

Κατ’ εξαίρεση, επιτρέπεται η μεμονωμένη αποθήκευση και αντιγραφή τμημάτων του περιεχομένου σε απλό προσωπικό υπολογιστή για αυστηρά προσωπική χρήση (ιδιωτική μελέτη ή έρευνα, εκπαιδευτικούς σκοπούς), χωρίς πρόθεση εμπορικής ή άλλης εκμετάλλευσης και πάντα υπό την προϋπόθεση της αναγραφής της πηγής προέλευσής του, χωρίς αυτό να σημαίνει καθ’ οιονδήποτε τρόπο παραχώρηση δικαιωμάτων πνευματικής ιδιοκτησίας.

Επίσης, επιτρέπεται η αναδημοσίευση υλικού για λόγους προβολής των γεγονότων και δραστηριοτήτων του Ιδρύματος, με την προϋπόθεση ότι θα αναφέρεται η πηγή και δεν θα θίγονται δικαιώματα πνευματικής ιδιοκτησίας, δεν θα τροποποιούνται, αλλοιώνονται ή διαγράφονται εμπορικά σήματα.

Ό,τι άλλο περιλαμβάνεται στις ηλεκτρονικές σελίδες του Δικτυακού μας τόπου και αποτελεί κατοχυρωμένα σήματα και προϊόντα πνευματικής ιδιοκτησίας τρίτων ανάγεται στη δική τους σφαίρα ευθύνης και ουδόλως έχει να κάνει με τον Δικτυακό τόπο του Ιδρύματος.

Esoterism Academy

CIRCLE OF LIGHT

ESOTERISM STUDIES