Sunday, April 14, 2024

Jesus: Ontology of the Soul

The True Jesus, the One who walked the earth, was a Soul incarnated in a human body (like any Soul incarnated in a body) and through Inner Understanding and Spiritual Development Came to Unite with the Father, the Source of All. What this really means, beyond a mental formulation and a verbal expression expressing a truth, is precisely what we need to investigate. Let's look at the "fact" itself.

When Jesus, gradually, realized "what he (always) really was," his own Nature, as a Soul incarnated, as a Man (like every man), in the Spiritual Contemplation of the Desert, in the Opening to the Inner World of Psyche, he felt that the Psyche has no reason (no logical cause) to scatter itself into external activities, the illusion of a separate ego, meaningless duality, and meaningless (spiritual) external actions. The Soul That Is Here (like every Soul That Is Here), Now, in the body, in the present particular circumstances, is not bound to be here present except by its own will. It is solely its decision how it will "act". In any case, it is not obliged to stick to being here, to an imaginary (constructed) personality, and to transient activities. The Soul Is Free (abandoning illusions) to Spread and Embrace All, within a Sense of Oneness of Existence, in a Boundless Love, which dissolves all separations. Here we are talking about a real liberation of the Soul, which Soul "detached" from the body acquires, develops and experiences another perception, another sense of reality. Obviously this is an Objective State (experienced by the dissolution of the ego's delusion) and not a subjective feeling of some personality. It is the ultimate humiliation (dissolution) of the ego within reality.

What Jesus Felt was not simply an understanding of the "Nature of the Soul", it was a real conscious state of unity that was practically expressed in the "feeling" of reality, and in the new relationship of the Soul with the body that was revealed within that very body. The Soul is Free and is not identified with the body and the activities within the body and the activities of the body (thoughts, emotions, bodily sensations). It was simply Free (to act as it wanted) and at the same time present here, in the body. This very Understanding (the Inner Experience of Who We Are) not only illuminates the relationship with the body but also guides the right relationship with the body, the Right Spiritual Orientation and the Right External Behavior. The body is (and Jesus fully felt it) the holy temple of the Illuminated Soul and it must be used precisely as a temple, while we walk on earth. We must feel the sacredness of our presence here and in the place where we use the body, and the immense respect for all, imposing precisely the inner light that springs up within us on the outer darkness of the world. We are (when we experience such a situation) but expressions of the Divine Spirit and the Light of Truth. This State in Esoteric Cosmological Symbolism corresponds to the First Inner Heaven (of the Third Logos or "son of man") of which theology and scriptures speak. Functionally within Religious Practice, the Religion of Experience, this State corresponds to True Spiritual Baptism.

Much Deeper Jesus felt, abandoning the here presence and all "relationship" with the body (by "erasing" all external information) that the Soul is Free from all "content", all perception of external development and all concept of internal space. Jesus experienced, realized, understood that the Soul Itself is only Space within Whom everything happens. And when all external activities "extinguish" the Soul is revealed as Formless Space. The Soul Itself Is Space. This State where the Soul Remains Alone, in Itself, in its Own Nature, Without Discrimination is the Second Inner Heaven, (of the Second Logos or "Son of God"). It is the True Anointing.

Even more deeply Jesus felt that the Soul, in its Absolute "Stillness" is Without Attributes, Without Activities, A Perfect Mirror of Reality. It simply reflects What Is, All. The Whole as the Absolute Sense of Oneness, Without Discrimination (and not the Whole as the Framework of Everything or the Totality of Things). This "Feeling" is Far Deeper than any external perception of the Whole. It is the Perfect Image of Reality, the State of Wholeness where there is no separation (no illusion, not even like an illusion), a State of Omnipresence that is Beyond all, where all fades into Absolute Oneness. In other words, This State Reflects What Is Above, not what is below, as "content". This is the Third Inner Heaven (of the First Logos, the "True Logos" which is close to God) This is the True Divine Communion, not yet the Perfect Union.

But all this still remains "external" to God. They are nothing but states of the Soul (Consciousness) that approaches God. Beyond all this the Absolute and Boundless Feeling of Love towards God is born. The Absolute Abandonment to God (the Surrender of the "Spirit" into the Hands of God), a State that is Experienced as an Abyss, as a Dissolution in the Incomprehensible Awesome Holy Energy that Creates Everything, is the Merging with the Source, with Father God. The Soul Approaching the Abyss (after Elevating to the State of Logos) is "Lost" in the Abyss. Here the Logos and God are One. He is the Eternal Logos Continually Begotten of the Father Within the Spirit of Absolute Unity, the Essence That Is Love. This Supreme State, the True Secret Experience is the Great Mystery of the True Nature of the Soul. The Soul Is One with God. From the beginning and throughout. Soul Is Uncreated Energy. Before this Terrible Apocalypse all Creation (the invisible heavens of Being and the outer worlds of becoming and transience) seem nothing but a dream.

The Truth is Here, not out there. Ascending to these Unfathomable Heights the Jesus Soul lost all "personal" character. He was no longer a simple man, nor the "son of man", nor the "Christ", the "Son of God", nor the "Logos" who was from the beginning close to the Father, (“God” but not God). Here Jesus, in his Absolute Identification with the Father, felt himself to be the Pre-Eternal Logos Within the Gulfs of the Father. He felt himself to be the Indescribable, the Attribute-less, the Life from which All Spring, the Abyss. It is precisely this Supreme Experience, of the Soul, this Supreme State of Consciousness, that Jesus tries to express with the word "I and the father are one". What Jesus Experienced, Realized and Understood is the True Mystery of God which is at the same time the Mystery of the Soul, the Mystery that Reveals our True Relationship with the Father, the Source, the Abyss. The Soul Has the Nature of the Abyss. It is the Abyss. The Soul is Uncreated (and only its experiences within the Created are created, created and transitory).

This Mystery of Union with the Father must be experienced in order to be understood. Jesus Experienced it in the Desert, near the Essenes, the Children of Light. All Mystics Experience and Confess it. And all those who experience it are persecuted by the outer church which does not understand the Inner Mysteries of the Kingdom of Heaven. Facing outwardly through intellectual theology and outward worship tradition the Truth, the truths that flow from the Mystical Experience of Union with the Father, they excommunicate and condemn and crucify the Truth. But Truth always Rises. Not only were the Mystics of the Eastern church persecuted by uneducated emperors and passionate hierarchs but also Sages in the Western church suffered the same fate as Meister Eckhart. When Eckhart dared to say that the Soul Has an Uncreated Nature (which he himself experienced, and he himself was frightened by the revelation of the Mystery), he was dragged to the courts and condemned after his death.

What must be understood, if we want to see the Truth, is that all these, the Internal States of the Soul, which we describe, which we say that Jesus Experienced, and Ascended as the Father, are Objective States of Consciousness and not personal experiences of some being. It must finally be understood that when we say, man, "son of man", "Christ or Son of God", "Logos", "Eternal Logos" we mean Objective States that the Soul Experiences, Internal States of the Soul. When Jesus Experienced These Situations He Experienced the Objective Nature of his Soul, He did not experience personal experiences. All these were not one person's experiences. The "I" of Jesus had already dissolved in the Desert Contemplation when He Ascended to the Objective Reality of the Soul. What Jesus Understood and Stated and Taught is that the True Nature of the Soul is beyond personal experiences in Objective Conscious States. This means that the Soul, Every Soul, Has This Nature. Every Soul Can Experience These States. Jesus Is The Model Man Who Experienced The Truth. He said he was the Son of God and he always said that all men are "sons of God". What Jesus claimed and the men of shadow and lies refuse to accept is that the Soul has an Uncreated Essence, an Objective Nature (experienced inwardly) and external personal experiences within transitory creation. Ultimately, what Jesus taught is that as He himself, so Every Man can Rise to the Father, to Experience the Mystery of Union with the Father.

This exact Experiential Experience of Jesus, that the Soul is Uncreated Energy, with an Objective Nature, beyond personal experiences prompted him to undertake the Work of Teaching people. When in the Desert of the Essenes it was decided to go out into the shadow society, Jesus knew very well that what he wanted to show people is the Practical Way to the Kingdom of Heaven, an Act of Life, the True Way of Life, the True Life . He brought no theories to the people, no intellectual teachings, no verbal information. His speech was always a speech of life, a practical speech. Behold the Kingdom of Heaven, Just Enter. But neither then nor now is it easy for people to accept the Truth. The Truth Illuminates those who seek the Light, God, but it blinds the people who have learned to live in the shadows and justify their dark works with the power of the world, the wisdom of their imagination and the self-preservation of their ego. This is why Jesus spoke in symbols and parables to the people but explained in every detail the Mysteries of the Kingdom of Heaven to his beloved brothers.

This Jesus is our True Jesus, not the Jesus of Christian mythology that some created and imposed by force.

…

Ιησούς: Οντολογία της Ψυχής

Ο Αληθινός Ιησούς, Αυτός που περπάτησε στην γη, υπήρξε μια Ψυχή που ενσαρκώθηκε σε ένα ανθρώπινο σώμα (σαν κάθε Ψυχή που ενσαρκώνεται σε ένα σώμα) και μέσα από την Εσωτερική Κατανόηση και τη Πνευματική Ανάπτυξη Έφτασε να Ενωθεί με τον Πατέρα, την Πηγή του Παντός. Τι σημαίνει πραγματικά αυτό, πέρα από μια διανοητική διατύπωση και μια λεκτική έκφραση που εκφράζει μια αλήθεια, είναι ακριβώς αυτό που πρέπει να διερευνήσουμε. Να δούμε το ίδιο το “γεγονός”.

Όταν ο Ιησούς, σταδιακά, συνειδητοποίησε “αυτό που ήταν (πάντα) πραγματικά,” την Ίδια του τη Φύση, σαν Ψυχή που ενσαρκώθηκε, σαν Άνθρωπος (σαν κάθε άνθρωπο), μέσα στη Πνευματική Περισυλλογή της Ερήμου, στο Άνοιγμα προς τον Εσωτερικό Κόσμο της Ψυχής, ένοιωσε ότι η Ψυχή δεν έχει κανένα λόγο (καμιά λογική αιτία) να σκορπίζεται σε εξωτερικές δραστηριότητες, στην ψευδαίσθηση ενός χωριστού εγώ, στην ανούσια δυαδικότητα και στις χωρίς (πνευματικό) νόημα εξωτερικές πράξεις. Η Ψυχή που Είναι Εδώ (σαν κάθε Ψυχή που Είναι Εδώ), Τώρα, στο σώμα, στις παρούσες συγκεκριμένες συνθήκες, δεν είναι δεσμευμένη να είναι εδώ παρούσα παρά μόνο από την δική της θέληση. Είναι αποκλειστικά δική της απόφαση πως θα “δράσει”. Οπωσδήποτε δεν είναι υποχρεωμένη να εμμένει στη εδώ παρουσία, σε μια φανταστική (κατασκευασμένη) προσωπικότητα και σε παροδικές δραστηριότητες. Η Ψυχή Είναι Ελεύθερη (εγκαταλείποντας τις αυταπάτες) να Απλωθεί και να Αγκαλιάσει τα Πάντα, μέσα σε μια Αίσθηση Ενότητας της Ύπαρξης, σε μια Χωρίς Όρια Αγάπη, που διαλύει όλους τους διαχωρισμούς. Εδώ μιλάμε για μια πραγματική απελευθέρωση της Ψυχής, η οποία Ψυχή “αποδεσμευμένη” από το σώμα αποκτά, αναπτύσσει και βιώνει μια άλλη αντίληψη, μια άλλη αίσθηση της πραγματικότητας. Προφανώς πρόκειται για μια Αντικειμενική Κατάσταση (που βιώνεται με τη διάλυση της αυταπάτης του εγώ) κι όχι για ένα υποκειμενικό αίσθημα κάποιας προσωπικότητας. Είναι η απόλυτη ταπείνωση (διάλυση) του εγώ μέσα στη πραγματικότητα.

Αυτό που Ένοιωσε ο Ιησούς δεν ήταν απλά κατανόηση της “Φύσης της Ψυχής” ήταν μια πραγματική συνειδησιακή κατάσταση ενότητας που εκφραζόταν έμπρακτα και στην “αίσθηση” της πραγματικότητας και στην νέα σχέση της Ψυχής με το σώμα που αποκαλυπτόταν μέσα ακριβώς από αυτό το σώμα. Η Ψυχή Είναι Ελεύθερη και δεν ταυτίζεται με το σώμα και τις δραστηριότητες μέσα στο σώμα και τις δραστηριότητες του σώματος (σκέψη, συναισθήματα, σωματικές αισθήσεις). Ήταν απλά Ελεύθερη (να δράσει όπως θέλει) και ταυτόχρονα παρούσα κι εδώ, στο σώμα. Αυτή ακριβώς η Κατανόηση (το Εσωτερικό Βίωμα Αυτού που Είμαστε) όχι μόνο διαφωτίζει τη σχέση με το σώμα αλλά και καθοδηγεί στη ορθή σχέση με το σώμα, στο Ορθό Πνευματικό Προσανατολισμό και στην Ορθή Εξωτερική Συμπεριφορά. Το σώμα είναι (κι ο Ιησούς το ένοιωσε απόλυτα) ο ιερός ναός της Φωτισμένης Ψυχής και πρέπει ακριβώς να χρησιμοποιείται σαν ναός, όσο περπατάμε στη γη. Πρέπει να νοιώθουμε την ιερότητα της παρουσίας μας εδώ και στον τόπο που χρησιμοποιούμε το σώμα και στον απέραντο σεβασμό προς όλα, επιβάλλοντας ακριβώς το εσωτερικό φως που αναβλύζει μέσα μας στο εξωτερικό σκοτάδι του κόσμου. Δεν είμαστε (όταν βιώνουμε μια τέτοια κατάσταση) παρά εκφραστές του Θείου Πνεύματος και του Φωτός της Αλήθειας. Αυτή η Κατάσταση στον Εσωτερικό Κοσμολογικό Συμβολισμό αντιστοιχεί στον Πρώτο Εσωτερικό Ουρανό (του Τρίτου Λόγου ή του “υιού του ανθρώπου”) για τον οποίο μιλά η θεολογία και οι γραφές. Λειτουργικά μέσα στην Θρησκευτική Πρακτική, της Θρησκείας του Βιώματος, αυτή η Κατάσταση αντιστοιχεί στο Αληθινό Πνευματικό Βάπτισμα.

Πολύ Βαθύτερα ο Ιησούς ένοιωσε, εγκαταλείποντας τη εδώ παρουσία και κάθε “σχέση” με το σώμα (με το “σβήσιμο” όλων των εξωτερικών πληροφοριών) ότι η Ψυχή Είναι Ελεύθερη από κάθε “περιεχόμενο”, κάθε αντίληψη εξωτερικής εξέλιξης και κάθε έννοια εσωτερικού χώρου. Ο Ιησούς βίωσε, συνειδητοποίησε, κατανόησε ότι η Ίδια η Ψυχή είναι μόνο Χώρος εντός του Οποίου συμβαίνουν όλα. Κι όταν όλες οι εξωτερικές δραστηριότητες “σβήνουν” η Ψυχή αποκαλύπτεται σαν Άμορφος Χώρος . Η Ίδια η Ψυχή Είναι ο Χώρος. Αυτή η Κατάσταση όπου η Ψυχή Μένει Μόνη, στον Εαυτό της, στην Ίδια τη Φύση της, Χωρίς Διακρίσεις είναι ο Δεύτερος Εσωτερικός Ουρανός, (του Δεύτερου Λόγου ή του “Υιού του Θεού”). Είναι το Αληθινό Χρίσμα.

Ακόμα πιο Βαθιά ο Ιησούς ένοιωσε ότι η Ψυχή, στην Απόλυτη “Ακινησία” της είναι Χωρίς Ιδιότητες, Χωρίς Δραστηριότητες, Ένας Τέλειος Καθρέφτης της Πραγματικότητας. Αντανακλά απλά Αυτό που Υπάρχει, το Όλο. Το Όλο σαν την Απόλυτη Αίσθηση της Ενότητας, Χωρίς Διακρίσεις (κι όχι ο Όλο σαν το Πλαίσιο των Πάντων ή σαν το Σύνολο των Πραγμάτων). Αυτή η “Αίσθηση” είναι Πολύ Βαθύτερη από οποιαδήποτε εξωτερική αντίληψη του Όλου. Είναι η Τέλεια Εικόνα της Πραγματικότητας, η Κατάσταση της Ολότητας όπου δεν χωρά κανένας διαχωρισμός (καμιά ψευδαίσθηση, ούτε καν σαν ψευδαίσθηση), μια Κατάσταση Πανταχού Παρουσίας που είναι Πέρα από όλα, όπου όλα σβήνουν μέσα στη Απόλυτη Ενότητα. Με άλλα λόγια Αυτή η Κατάσταση Αντανακλά Αυτό που Είναι Άνωθεν, όχι αυτό που είναι κάτω, σαν “περιεχόμενο”. Αυτός είναι ο Τρίτος Εσωτερικός Ουρανός (του Πρώτου Λόγου, του “Αληθινού Λόγου” που Είναι κοντά στο Θεό) Αυτή είναι η Αληθινή Θεία Κοινωνία, χωρίς να είναι ακόμα η Τέλεια Ένωση.

Αλλά όλα αυτά παραμένουν ακόμα “εξωτερικά” ως προς τον Θεό. Δεν είναι παρά καταστάσεις της Ψυχής (της Συνείδησης) που Προσεγγίζει το Θεό. Πέρα από όλα αυτά γεννιέται η Απόλυτη και Χωρίς Όρια Αίσθηση Αγάπης προς το Θεό. Η Απόλυτη Εγκατάλειψη στον Θεό (η Παράδοση του “Πνεύματος” στα Χέρια του Θεού), μια Κατάσταση που Βιώνεται σαν Άβυσσος, σαν Διάλυση Μέσα στην Ακατάληπτη Φοβερή Ιερή Ενέργεια που Δημιουργεί τα Πάντα, Είναι η Συγχώνευση με την Πηγή , με τον Πατέρα Θεό. Η Ψυχή που Προσεγγίζει την Άβυσσο (αφού Υψώθηκε στη Κατάσταση του Λόγου) “Χάνεται” Μέσα στη Άβυσσο. Εδώ ο Λόγος κι ο Θεός Είναι Ένα. Είναι ο Αιώνιος Λόγος που Γεννάται Συνεχώς από τον Πατέρα Μέσα στο Πνεύμα της Απόλυτης Ενότητας, της Ουσίας που Είναι Αγάπη. Αυτή η Υπέρτατη Κατάσταση, το Αληθινό Μυστικό Βίωμα είναι το Μεγάλο Μυστήριο της Αληθινής Φύσης της Ψυχής. Η Ψυχή Είναι Ένα με τον Θεό. Εξαρχής και Διαπαντός. Η Ψυχή Είναι Άκτιστη Ενέργεια. Μπροστά σε αυτή την Τρομερή Αποκάλυψη όλη η Δημιουργία (οι αόρατοι ουρανοί του Είναι κι οι εξωτερικοί κόσμοι του γίγνεσθαι και της παροδικότητας) δεν φαντάζουν παρά σαν όνειρο.

Η Αλήθεια είναι Εδώ, όχι εκεί έξω. Ανεβαίνοντας σε αυτά τα Δυσθεώρητα Ύψη η Ψυχή Ιησούς έχασε κάθε “προσωπικό” χαρακτήρα. Δεν ήταν πια ούτε ένας απλός άνθρωπος, ούτε ο “υιός του ανθρώπου”, ούτε ο “Χριστός”, ο “Υιός του Θεού, ούτε ο “Λόγος” που ήταν εξαρχής κοντά στον Πατέρα, (Θεός αλλά όχι ο Θεός). Εδώ ο Ιησούς, μέσα στην Απόλυτη Ταύτισή του με τον Πατέρα ένοιωσε να είναι ο Προαιώνιος Λόγος Μέσα στους Κόλπους του Πατέρα. Ένοιωσε να Είναι Αυτό που δεν Περιγράφεται, το Χωρίς Ιδιότητες, η Ζωή από Όπου Ξεπηδούν Όλα, η Άβυσσος. Αυτό ακριβώς το Υπέρτατο Βίωμα, της Ψυχής αυτή την Υπέρτατη Κατάσταση της Συνείδησης, προσπαθεί να εκφράσει ο Ιησούς με τον λόγο του “εγώ και ο πατήρ εν εσμέν”. Αυτό που Βίωσε, Συνειδητοποίησε και Κατανόησε ο Ιησούς είναι το Αληθινό Μυστήριο του Θεου που είναι ταυτόχρονα και Μυστήριο της Ψυχής, το Μυστήριο που Αποκαλύπτει την Αληθινή Σχέση μας με τον Πατέρα, την Πηγή, την Άβυσσο. Η Ψυχή Έχει την Φύση της Αβύσσου. Είναι η Άβυσσος. Η Ψυχή Είναι Άκτιστη (και μόνο οι εμπειρίες της μέσα στο Κτιστό είναι κτιστές, δημιουργημένες και παροδικές).

Αυτό το Μυστήριο της Ένωσης με τον Πατέρα πρέπει κάποιος να το Βιώσει για να το Κατανοήσει. Ο Ιησούς το Βίωσε στη Έρημο, κοντά στους Εσσαίους, τα Τέκνα του Φωτός. Όλοι οι Μυστικοί το Βιώνουν και το Ομολογούν. Κι όλοι αυτοί που το βιώνουν διώκονται από τη εξωτερική εκκλησία που δεν κατανοεί τα Εσωτερικά Μυστήρια της Βασιλείας των Ουρανών. Αντιμετωπίζοντας εξωτερικά μέσα από τη διανοητική θεολογία και τη εξωτερική λατρευτική παράδοση τη Αλήθεια, τις αλήθειες που πηγάζουν από το Μυστικό Βίωμα της Ένωσης με τον Πατέρα, αφορίζουν και καταδικάζουν και σταυρώνουν τη Αλήθεια. Αλλά η Αλήθεια πάντα Ανασταίνεται. Όχι μόνο οι Μυστικοί της Ανατολικής εκκλησίας καταδιώχτηκαν από αμόρφωτους αυτοκράτορες και παθιασμένους ιεράρχες αλλά και Σοφοί στη Δυτική εκκλησία, είχαν την ίδια μοίρα, όπως ο Μάιστερ Έκκαρτ. Όταν ο Έκκαρτ τόλμησε να πει πως η Ψυχή Έχει Άκτιστη Φύση (πράγμα που ο ίδιος βίωσε, τρομάζοντας κι αυτός ο ίδιος από την αποκάλυψη του Μυστηρίου) τον έσυρα στα δικαστήρια και τον καταδίκασαν μετά θάνατον.

Αυτό που πρέπει να γίνει κατανοητό, αν θέλουμε να δούμε την Αλήθεια, είναι ότι όλα αυτά, οι Εσωτερικές Καταστάσεις της Ψυχής, που περιγράφουμε, που λέμε ότι Βίωσε ο Ιησούς, κι Ανυψώθηκε Ως το Πατέρα, είναι Αντικειμενικές Καταστάσεις της Συνείδησης κι όχι προσωπικές εμπειρίες κάποιου όντος. Πρέπει να γίνει επιτέλους κατανοητό ότι όταν λέμε, άνθρωπος, “υιός ανθρώπου”, “Χριστός ή Υιός Θεού’, “Λόγος”, “Προαιώνιος Λόγος” εννοούμε Αντικειμενικές Καταστάσεις που Βιώνει η Ψυχή, Εσωτερικές Καταστάσεις της Ψυχής. Όταν ο Ιησούς Βίωσε αυτές τις Καταστάσεις Βίωσε τη Αντικειμενική Φύση της Ψυχής του, δεν βίωσε προσωπικές εμπειρίες. Όλα αυτά δεν ήτα εμπειρίες κάποιου προσώπου. Το “εγώ” του Ιησού είχε ήδη διαλυθεί στη Περισυλλογή της Ερήμου όταν Ανυψώθηκε στη Αντικειμενική Πραγματικότητα της Ψυχής. Αυτό που Κατανόησε ο Ιησούς και Δήλωσε και Δίδαξε είναι ότι η Αληθινή Φύση της Ψυχής είναι πέρα από προσωπικές εμπειρίες σε Αντικειμενικές Συνειδησιακές Καταστάσεις. Αυτό σημαίνει πως η Ψυχή, Κάθε Ψυχή, Έχει Αυτή την Φύση. Κάθε Ψυχή μπορεί να Βιώσει Αυτές τις Καταστάσεις. Ο Ιησούς Είναι ο Πρότυπος Άνθρωπος που Βίωσε την Αλήθεια. Έλεγε είμαι Υιός Θεού και πάντα έλεγε πως όλοι οι άνθρωποι είναι “υιοί θεού”. Αυτό που υποστήριζε ο Ιησούς και αρνούνται να δεχτούν οι άνθρωποι της σκιάς και του ψέματος είναι ότι η Ψυχή έχει μια Άκτιστη Ουσία, μια Αντικειμενική Φύση (που Βιώνεται Εσωτερικά) και εξωτερικές προσωπικές εμπειρίες μέσα στη παροδική δημιουργία. Τελικά αυτό που δίδασκε ο Ιησούς είναι ότι ΄πως Αυτός ο ϊδιος έτσι Κάθε Άνθρωπος μπορεί α Ανυψωθεί Ως τον Πατέρα, να Βιώσει το Μυστήριο της Ένωσης με τον Πατέρα.

Αυτή ακριβώς η Βιωματική Εμπειρία του Ιησού, πως η Ψυχή Είναι Άκτιστη Ενέργεια, με Αντικειμενική Φύση, πέρα από προσωπικές εμπειρίες τον ώθησε να αναλάβει το Έργο της Διδασκαλίας των ανθρώπων. Όταν στη Έρημο των Εσσαίων αποφασίστηκε να βγει έξω στην κοινωνία της σκιάς, ο Ιησούς γνώριζε πολύ καλά ότι αυτό που ήθελε να δείξει στους ανθρώπους είναι ο Πρακτικός Δρόμος προς την Βασιλεία των Ουρανών, μια Πράξη Ζωής, η Αληθινή Οδός της Ζωής, η Αληθινή Ζωή. Δεν έφερνε θεωρίες στους ανθρώπους, ούτε διδασκαλίες διανοητικές, ούτε λεκτικές πληροφορίες. Ο λόγος του ήταν πάντα λόγος ζωής, λόγος πρακτικός. Ιδού η Βασιλεία των Ουρανών, Απλά Εισέλθετε. Αλά ούτε τότε, ούτε τώρα, είναι εύκολο να δεχτούν οι άνθρωποι τη Αλήθεια. Η Αλήθεια Φωτίζει αυτούς που αποζητούν το Φως, τον Θεό, αλλά τυφλώνει τους ανθρώπους που έμαθαν να ζουν στην σκιά και να δικαιολογούν τα σκοτεινά έργα τους με την εξουσία του κόσμου, την σοφία της φαντασίας τους και τη αυτοσυντήρηση του εγωισμού τους. Αυτός είναι ο λόγος που ο Ιησούς μιλούσε με σύμβολα και παραβολές στους ανθρώπους αλλά εξηγούσε με κάθε λεπτομέρεια τα Μυστήρια της Βασιλείας των Ουρανών στους αγαπημένους του αδελφούς.

Αυτός ο Ιησούς είναι ο Δικός μας Αληθινός Ιησούς, κι όχι ο Ιησούς της χριστιανικής μυθολογίας που δημιούργησαν κάποιοι και επέβαλλαν με την βία.

Monday, 10 November, 2025

Chapter 17. Anger

The Sacred Alchemy of Transformed Wrath: A Journey Through the Fires of the Soul

In the vast tapestry of human experience, where the threads of suffering and enlightenment interweave in patterns both terrible and beautiful, there exists a singular truth that pierces through the veils of illusion like a shaft of golden light through storm clouds: the transformation of anger stands as one of the most profound alchemical processes available to the seeking soul. The ancient wisdom speaks not merely of suppressing this fierce energy that rises like molten fire from the depths of being, but of transmuting it entirely—of allowing it to become the very fuel that propels consciousness toward the shores of the Eternal.

The seeker who walks the illuminated path soon discovers that anger is not merely an emotion to be catalogued and dismissed, but rather a powerful force that, when understood in its deepest essence, reveals itself as a guardian standing at the threshold between bondage and liberation. This guardian, terrible in its aspect, demands recognition and wisdom before it will permit passage to the gardens of inner peace. For in the crucible of the spiritual life, nothing is wasted; even that which seems most destructive contains within it the seeds of transformation.

The Chains of Attachment and the Freedom of Letting Go

There dwells within the human heart a tendency as ancient as consciousness itself: the impulse to grasp, to claim, to declare sovereignty over fragments of the infinite and proclaim them as "mine." This tendency, subtle as morning mist yet binding as iron chains, creates the very architecture of suffering. The mystic perceives that name and form—those convenient labels by which the mind attempts to freeze the flowing river of existence into manageable categories—are themselves the builders of invisible prisons.

When a soul releases its grip upon these phantoms, when it ceases to identify itself with the temporary configurations of matter and thought that parade across the stage of consciousness, a remarkable liberation occurs. The sufferings that once seemed inevitable, that appeared as natural and inescapable as the rising of the sun, simply dissolve like shadows before the advancing light of awareness. For what can wound that which claims nothing? What can be taken from one who owns nothing? What can disturb the peace of one who has recognized the fundamental emptiness of all possessive relationships?

Pride, that towering edifice constructed from countless moments of self-reference and self-importance, must also crumble before the advancing tide of wisdom. Pride is the voice that whispers incessantly, "I am separate, I am special, I am above or below." It is the force that constructs hierarchies where the Divine has established only unity. The spiritual wayfarer learns to observe this voice with compassion, recognizing it as the frightened cry of an ego that fears its own dissolution into the Vastness.

To forsake pride is not to embrace degradation or worthlessness—this would merely be pride inverted, the shadow wearing a different mask. Rather, it is to step beyond the entire framework of comparison and judgment into a realm where being itself is sufficient, where existence requires no justification and the soul rests in its own intrinsic nature as effortlessly as a bird rests upon the wind.

The Chariot of Rising Fury and the Master's Reins

Consider the image presented to the contemplative mind: anger rising like a wild chariot, wheels thundering across the landscape of consciousness, horses of emotion straining against all restraint, threatening to carry the unprepared soul into territories of destruction and regret. How many have found themselves swept away by this vehicle, passengers rather than drivers, watching helplessly as words are spoken that cannot be unspoken, as actions are taken that carve wounds into the fabric of relationship and community?

The true master of the inner way does not approach this charging force with weapons drawn, seeking to battle and destroy. Such confrontation only feeds the fire, creating conflict within conflict, suffering within suffering. Instead, the adept stands firm in the stirrups of awareness, hands steady upon the reins of attention, and through a mysterious grace that combines will and surrender, brings the entire apparatus to a controlled and conscious halt.

This mastery is not achieved through brute force but through an understanding that transcends the ordinary mind. The mystic recognizes that anger, in its essence, is energy—raw, powerful, neither inherently good nor evil. When this energy is met with the cool waters of awareness, when it is held in the spacious container of consciousness without judgment or identification, it transforms. The heat that might have destroyed now warms. The force that might have scattered now focuses. The power that might have wounded now heals.

Others may hold the reins—they may present the appearance of control through suppression, through the teeth-gritting determination of willpower alone. But this is not true mastery; it is merely a temporary dam against an inevitable flood. The authentic driver has learned a deeper secret: that one must become intimate with the horses themselves, must understand their nature so completely that command flows not from domination but from communion.

The Sacred Trinity of Transformation

In the architecture of spiritual transformation, three pillars support the temple of evolved consciousness, three alchemical processes through which the lead of ordinary reactive existence transmutes into the gold of illuminated being. These are not rules imposed from without but principles discovered within, laws as natural and inevitable as the mathematics that governs the spiraling of galaxies.

First comes the sublime equation: love as the answer to anger. But this is not the conditional, needy emotion that often masquerades under love's banner in the marketplace of human relationships. This is Love in its transcendent dimension—the force that holds planets in their orbits, that draws the seedling upward toward light, that connects all beings in a web of mutual belonging too vast for conceptual understanding. When this Love meets anger, a holy confrontation occurs. The anger, like ice exposed to summer sun, begins to melt, to lose its solid and seemingly permanent form, to flow back into the ocean of undifferentiated compassion from which it originally emerged as a frozen fragment.

The seeker discovers through practice and grace that anger cannot long maintain itself in the presence of genuine Love, for anger depends upon separation—upon the conviction that "I" am here and "you" are there, and that these positions are absolute and unbridgeable. Love reveals this separation as illusory, as a convenient fiction necessary perhaps for navigating the world of form but ultimately untrue in the deepest sense. When the barriers dissolve, anger has nowhere to stand, no ground from which to launch its assault.

Second comes the paradoxical path of meeting evil with good. This is perhaps the most difficult teaching for the struggling soul to embrace, for it seems to contradict every instinct toward self-preservation and justice. The worldly mind cries out: "Surely evil must be met with force! Surely darkness demands aggressive light!" Yet the mystic perceives a subtler truth: that evil, in its essence, is the absence of good just as darkness is the absence of light. One does not fight darkness with weapons; one simply brings a lamp.

When good is offered in response to evil, when generosity meets greed, when truth confronts falsehood, a transformation occurs that operates according to laws higher than those governing the material realm. The soul that practices this principle discovers itself becoming a conduit for forces that transcend personal capacity—as though the Divine itself were working through the yielded instrument of willing consciousness.

Third in this trinity comes the discipline of truthfulness—not merely the avoidance of obvious lies but the cultivation of alignment between inner reality and outer expression. Truth, in the mystical understanding, is not primarily about correct facts but about authenticity, about the courage to stand naked before existence without the protective armor of pretense and persona. When one speaks truth, when one lives truth, when one becomes truth, a resonance is established with the fundamental nature of reality itself. The universe, in its mysterious intelligence, recognizes and supports this alignment.

The Three Gates to the Divine Presence

The ancient teaching presents three practices as doorways into proximity with the Sacred: speak truth, restrain anger, and give generously even from scarcity. These are not arbitrary commandments imposed by external authority but descriptions of the natural laws that govern spiritual elevation. They are to mystical ascent what principles of aerodynamics are to flight—not optional suggestions but necessary conditions.

To speak truth is to align one's vibration with the fundamental frequency of existence itself. The universe is constructed upon relationships of cause and effect, of action and consequence, that operate with impeccable consistency. Lies introduce dissonance into this cosmic harmony, creating friction between the soul and the great currents of being that flow through all things. The truthful person, by contrast, moves with rather than against these currents, and discovers thereby an ease and grace in living that cannot be manufactured through manipulation or deception.

To restrain anger is to refuse the invitation to react blindly, to decline the seductive offer of immediate release that promises relief but delivers bondage. In that sacred pause between provocation and response, a space opens—a space in which choice becomes possible, in which consciousness can enter and illuminate. This is the space in which freedom lives, where the soul discovers it is not merely the plaything of circumstances but a center of creative power capable of shaping its own experience.

To give, particularly when one feels one has little to give, is to practice the ultimate gesture of trust in the abundance of the universe. Generosity shatters the illusion of scarcity that keeps consciousness contracted and fearful. Each act of giving declares: "I am not my possessions. I am not what I can hoard and protect. I am a conduit through which the infinite flows, and the more freely I allow this flow, the more abundantly life moves through me."

These three steps—truth, restraint, generosity—form a spiral staircase ascending toward the divine dwelling. Each step taken makes the next one possible, each practice strengthens the capacity for deeper practice, until the seeker discovers that what began as difficult discipline has transformed into effortless nature.

The Unchangeable Place and the End of Suffering

The sages who have traversed this path completely, who have so thoroughly integrated these principles that their very being radiates non-harm, arrive eventually at a destination that the limited mind struggles to comprehend. This destination is called by many names across traditions—Nirvana, the Kingdom of Heaven, Union with the Absolute, the Peace that Passes Understanding. All names fail before the reality they attempt to indicate, for this reality transcends the categories of language and thought.

What can be said is this: in this state, suffering finds no purchase. Not because external circumstances have become uniformly pleasant—the body still experiences sensation, life still presents challenges—but because the identification with the separate self, which is the root of all suffering, has been seen through completely. When there is no "me" to be threatened, what can threaten? When there is no "mine" to be lost, what can loss mean?

This unchangeable place is not a location in space but a condition of consciousness, a way of being that remains stable regardless of the fluctuations of circumstance. The ocean's surface may rage with storms, but the depths remain forever calm. Similarly, the awakened one abides in these depths even while the surface of life continues its endless dance of change and becoming.

To reach this state requires unwavering dedication, a commitment to remain ever watchful against the subtle returns of unconsciousness, to study day and night not in the sense of accumulating information but in the sense of maintaining continuous awareness. The passions—those powerful forces that drive ordinary consciousness from desire to satisfaction to disappointment in an endless cycle—gradually lose their grip. They do not disappear entirely but transform, no longer commanding attention but instead becoming like distant clouds observed from a mountain peak: present but no longer determinative.

Beyond Praise and Blame: The Liberation of Indifference

The spiritual path eventually confronts every seeker with a profound truth about the nature of human judgment: that it is essentially arbitrary, inconsistent, and ultimately meaningless as a measure of one's worth or progress. The ancient teaching presents this insight through a simple observation: no matter what one does, someone will criticize. Silence draws blame. Speaking draws blame. Saying little draws blame. The entire spectrum of possible behaviors invites judgment from one quarter or another.

This recognition, when truly absorbed, precipitates a crisis and an opportunity. The crisis is the collapse of the external reference point by which most humans navigate their lives—the desperate question, "What will others think?" The opportunity is the birth of an internal compass, a way of knowing and acting that arises from connection with truth itself rather than from fear of condemnation or hunger for approval.

The mystic discovers that just as there has never been nor will there ever be a person universally blamed, so too there has never been nor will there ever be a person universally praised. The human tendency to judge and categorize is endless and infinitely variable, shaped by countless factors of perspective, context, and projection. To base one's peace upon such unstable ground is to build upon sand.

Yet there exists a different kind of recognition—the acknowledgment of those who have themselves cultivated discrimination, who have polished the mirror of consciousness until it reflects clearly. When such beings consistently recognize wisdom and virtue in another, this itself becomes a kind of validation, not because external validation is needed but because it confirms an alignment with principles that transcend personal preference. This is not the fickle praise of the crowd but the considered recognition of those who have traveled the path and know its markers.

Even such recognition, however, must ultimately be released. For the final stage of the journey requires moving beyond even the subtle attachment to being seen accurately, to being understood and appreciated by the wise. The awakened one requires no confirmation, no applause, no acknowledgment. Like gold refined in the sacred river, the authenticity is inherent, self-evident, requiring no external attestation.

The Discipline of the Three Doors

The teaching returns repeatedly to the necessity of mastering three dimensions of being: body, speech, and mind. This trinity represents the totality of ways through which consciousness interfaces with the manifest world, the three channels through which both bondage and liberation flow.

The body, that magnificent vehicle through which the formless experiences form, carries its own form of anger—the anger that expresses through tension, through violence, through the thousand subtle ways physical presence can harm. To control the body is not to suppress its natural vitality but to ensure that all action flows from awareness rather than unconscious reactivity. The body practicing virtue becomes a sacred instrument, each gesture a mudra, each movement a meditation, each action an offering.

Speech, that creative power through which thought takes wing and enters the world, possesses immense capacity for harm or healing. Words create realities, shape relationships, build up or tear down. The anger of the tongue can wound more deeply than any physical blow, can sever connections that took years to establish, can poison communities and destroy trust. Yet that same tongue, controlled and consecrated to truth, becomes a fountain of wisdom, a source of comfort, a means through which love flows into manifestation.

The mind, subtlest and most powerful of the three, is the source from which bodily action and speech ultimately spring. Mental anger—the judgments, resentments, grievances, and hostilities that play endlessly on the screen of thought—creates the atmosphere within which all other angers breed and multiply. Yet the mind purified becomes a clear pool reflecting the face of the Divine, a space in which insight arises spontaneously, a dwelling place for peace.

True mastery requires all three dimensions working in harmony. The body may be still while the mind rages. The speech may be controlled while the body trembles with suppressed violence. Only when all three are brought into alignment, when body, speech, and mind move together in the dance of conscious awareness, does the seeker embody the wisdom that liberates.

The Return to Wholeness

As the journey progresses and the practices deepen, something remarkable occurs: what began as difficult work requiring enormous effort gradually transforms into something closer to play, to joy, to the natural expression of one's true nature. The control that once felt like suppression reveals itself as actually a kind of freedom—the freedom of no longer being controlled by unconscious reactions, the freedom of choosing consciously how to meet each moment.

The one who has traveled this path discovers that anger itself has not been destroyed but transformed. The energy that once manifested as destructive rage now appears as passionate commitment to truth, as fierce compassion that will not tolerate unnecessary suffering, as the fire that purifies rather than the fire that consumes. Nothing is wasted in the spiritual economy; all is transformed, elevated, sanctified.

In this transformation, the seeker discovers what the mystics have always known: that the journey toward controlling anger is ultimately a journey toward love, that the practice of restraint is actually a practice of liberation, that what appears as limitation is actually expansion into dimensions of being previously unimagined. The small self, with its volatile emotions and desperate needs, gives way to a larger Self that contains all things without being disturbed by any thing.

This is the ultimate mystical truth toward which all practices point: that beneath the surface turbulence of anger, pride, attachment, and fear, there exists a fundamental nature that is already perfect, already peaceful, already free. The work is not to create this nature but to remove the obstacles that prevent its recognition. Like clearing debris from a spring, the practices do not create the water but allow it to flow forth in its own pristine clarity.

The reader who has journeyed through these reflections is invited now to sit in silence, to feel into the truth of these teachings not merely as intellectual concepts but as living realities accessible in this very moment. For the transformation of anger, the transcendence of suffering, and the realization of one's true nature are not distant goals requiring lifetimes of preparation but present possibilities waiting only for recognition. In the stillness between breaths, in the space between thoughts, the Unchangeable Place reveals itself—not as somewhere else but as the ground of this very moment, eternal and ever-present, waiting patiently for the wandering consciousness to come home at last to its own deepest nature, where peace reigns supreme and love conquers all.

…

Η Ιερή Αλχημεία της Μεταμορφωμένης Οργής: Ένα Ταξίδι Μέσα από τις Φλόγες της Ψυχής

Στον απέραντο ιστό της ανθρώπινης εμπειρίας, όπου τα νήματα του πόνου και του φωτισμού υφαίνονται σε μοτίβα ταυτόχρονα τρομερά και όμορφα, υπάρχει μια μοναδική αλήθεια που διαπερνά τα πέπλα της ψευδαίσθησης σαν ακτίνα χρυσού φωτός μέσα από τα σύννεφα καταιγίδας: η μεταμόρφωση της οργής στέκεται ως μία από τις πιο βαθιές αλχημικές διαδικασίες που είναι διαθέσιμες στην ψυχή που αναζητά. Η αρχαία σοφία δεν μιλά απλώς για την καταστολή αυτής της άγριας ενέργειας που αναδύεται σαν λιωμένο πυρ από τα βάθη της ύπαρξης, αλλά για την πλήρη μεταστοιχείωσή της—για το να επιτραπεί να γίνει το ίδιο το καύσιμο που ωθεί τη συνείδηση προς τις ακτές του Αιώνιου.

Ο αναζητητής που βαδίζει τον φωτισμένο δρόμο σύντομα ανακαλύπτει ότι η οργή δεν είναι απλώς ένα συναίσθημα που καταγράφεται και απορρίπτεται, αλλά μάλλον μια ισχυρή δύναμη που, όταν κατανοηθεί στην βαθύτερη ουσία της, αποκαλύπτεται ως φύλακας που στέκεται στο κατώφλι μεταξύ της δουλείας και της απελευθέρωσης. Αυτός ο φύλακας, τρομερός στην όψη του, απαιτεί αναγνώριση και σοφία πριν επιτρέψει τη διέλευση προς τους κήπους της εσωτερικής ειρήνης. Διότι στον χωνευτήρι της πνευματικής ζωής, τίποτα δεν σπαταλιέται· ακόμα και αυτό που φαίνεται πιο καταστροφικό περιέχει μέσα του τους σπόρους της μεταμόρφωσης.

Οι Αλυσίδες της Προσκόλλησης και η Ελευθερία της Απελευθέρωσης

Μέσα στην ανθρώπινη καρδιά κατοικεί μια τάση τόσο αρχαία όσο και η ίδια η συνείδηση: η παρόρμηση να αρπάζουμε, να διεκδικούμε, να διακηρύσσουμε κυριαρχία πάνω σε θραύσματα του άπειρου και να τα ανακηρύσσουμε ως «δικά μου». Αυτή η τάση, λεπτή σαν πρωινή ομίχλη αλλά δεσμευτική σαν σιδερένιες αλυσίδες, δημιουργεί την ίδια την αρχιτεκτονική του πόνου. Ο μύστης αντιλαμβάνεται ότι το όνομα και η μορφή—αυτές οι βολικές ετικέτες με τις οποίες ο νους προσπαθεί να παγώσει το ρέον ποτάμι της ύπαρξης σε διαχειρίσιμες κατηγορίες—είναι οι ίδιοι οι κατασκευαστές αόρατων φυλακών.

Όταν μια ψυχή απελευθερώνει την λαβή της πάνω σε αυτά τα φαντάσματα, όταν παύει να ταυτίζεται με τις προσωρινές διαμορφώσεις της ύλης και της σκέψης που παρελαύνουν στη σκηνή της συνείδησης, συμβαίνει μια αξιοσημείωτη απελευθέρωση. Οι πόνοι που κάποτε φαίνονταν αναπόφευκτοι, που εμφανίζονταν φυσικοί και αναπόδραστοι σαν την ανατολή του ήλιου, απλώς διαλύονται σαν σκιές μπροστά στο προελαύνον φως της επίγνωσης. Διότι τι μπορεί να πληγώσει αυτό που δεν διεκδικεί τίποτα; Τι μπορεί να αφαιρεθεί από κάποιον που δεν κατέχει τίποτα; Τι μπορεί να διαταράξει την ειρήνη εκείνου που έχει αναγνωρίσει την θεμελιώδη κενότητα όλων των κτητικών σχέσεων;

Η υπερηφάνεια, αυτό το επιβλητικό οικοδόμημα που κατασκευάζεται από αμέτρητες στιγμές αυτοαναφοράς και αυτοσημαντικότητας, πρέπει επίσης να καταρρεύσει μπροστά στο προελαύνον κύμα της σοφίας. Η υπερηφάνεια είναι η φωνή που ψιθυρίζει ασταμάτητα: «Είμαι ξεχωριστός, είμαι ιδιαίτερος, είμαι πάνω ή κάτω». Είναι η δύναμη που κατασκευάζει ιεραρχίες εκεί όπου το Θείο έχει θεσπίσει μόνο ενότητα. Ο πνευματικός οδοιπόρος μαθαίνει να παρατηρεί αυτή τη φωνή με συμπόνια, αναγνωρίζοντάς την ως το φοβισμένο κλάμα ενός εγώ που τρέμει τη δική του διάλυση στο Απέραντο.

Το να εγκαταλείψει κανείς την υπερηφάνεια δεν σημαίνει να αγκαλιάσει την υποβάθμιση ή την απαξίωση—αυτό θα ήταν απλώς η υπερηφάνεια ανεστραμμένη, η σκιά με διαφορετική μάσκα. Αντίθετα, σημαίνει να βγει πέρα από ολόκληρο το πλαίσιο της σύγκρισης και της κρίσης σε μια σφαίρα όπου η ίδια η ύπαρξη είναι αρκετή, όπου η ύπαρξη δεν απαιτεί καμία δικαιολογία και η ψυχή αναπαύεται στην ίδια της την εγγενή φύση τόσο αβίαστα όσο ένα πουλί αναπαύεται στον άνεμο.

Το Άρμα της Αναδυόμενης Οργής και τα Χαλινάρια του Δασκάλου

Σκεφτείτε την εικόνα που παρουσιάζεται στον στοχαστικό νου: η οργή που αναδύεται σαν άγριο άρμα, με τροχούς που βροντούν πάνω στο τοπίο της συνείδησης, άλογα συναισθημάτων που σπαρταρούν ενάντια σε κάθε συγκράτηση, απειλώντας να παρασύρουν την απροετοίμαστη ψυχή σε εδάφη καταστροφής και μεταμέλειας. Πόσοι έχουν βρεθεί παρασυρμένοι από αυτό το όχημα, επιβάτες αντί για οδηγοί, παρακολουθώντας ανήμποροι καθώς λέγονται λόγια που δεν μπορούν να ξελεχθούν, καθώς λαμβάνονται ενέργειες που χαράσσουν πληγές στο ύφασμα της σχέσης και της κοινότητας;

Ο αληθινός δάσκαλος του εσωτερικού δρόμου δεν προσεγγίζει αυτή την ορμητική δύναμη με όπλα σηκωμένα, επιδιώκοντας να πολεμήσει και να καταστρέψει. Μια τέτοια αντιπαράθεση απλώς τρέφει τη φωτιά, δημιουργώντας σύγκρουση μέσα στη σύγκρουση, πόνο μέσα στον πόνο. Αντίθετα, ο έμπειρος στέκεται σταθερός στα αναβολέα της επίγνωσης, με χέρια σταθερά στα χαλινάρια της προσοχής, και μέσω μιας μυστηριώδους χάριτος που συνδυάζει θέληση και παράδοση, φέρνει ολόκληρο το μηχανισμό σε ελεγχόμενη και συνειδητή στάση.

Αυτή η κυριαρχία δεν επιτυγχάνεται μέσω ωμής δύναμης αλλά μέσω μιας κατανόησης που υπερβαίνει τον συνηθισμένο νου. Ο μύστης αναγνωρίζει ότι η οργή, στην ουσία της, είναι ενέργεια—ωμή, ισχυρή, ούτε εγγενώς καλή ούτε κακή. Όταν αυτή η ενέργεια συναντά τα δροσερά νερά της επίγνωσης, όταν κρατιέται στον ευρύχωρο περιέκτη της συνείδησης χωρίς κρίση ή ταύτιση, μεταμορφώνεται. Η θερμότητα που θα μπορούσε να καταστρέψει τώρα ζεσταίνει. Η δύναμη που θα μπορούσε να διασκορπίσει τώρα εστιάζει. Η ισχύς που θα μπορούσε να πληγώσει τώρα θεραπεύει.

Άλλοι μπορεί να κρατούν τα χαλινάρια—μπορεί να παρουσιάζουν την εμφάνιση ελέγχου μέσω καταστολής, μέσω της αποφασιστικότητας της θέλησης με σφιγμένα δόντια. Αλλά αυτό δεν είναι αληθινή κυριαρχία· είναι απλώς ένα προσωρινό φράγμα ενάντια σε έναν αναπόφευκτο κατακλυσμό. Ο αυθεντικός οδηγός έχει μάθει ένα βαθύτερο μυστικό: ότι πρέπει να γίνει οικείος με τα ίδια τα άλογα, πρέπει να κατανοήσει τη φύση τους τόσο πλήρως ώστε η εντολή να ρέει όχι από κυριαρχία αλλά από κοινωνία.

Η Ιερή Τριάδα της Μεταμόρφωσης

Στην αρχιτεκτονική της πνευματικής μεταμόρφωσης, τρεις πυλώνες στηρίζουν τον ναό της εξελιγμένης συνείδησης, τρεις αλχημικές διαδικασίες μέσω των οποίων ο μόλυβδος της συνηθισμένης αντιδραστικής ύπαρξης μεταστοιχειώνεται σε χρυσό της φωτισμένης ύπαρξης. Αυτές δεν είναι κανόνες επιβληθέντες από έξω αλλά αρχές που ανακαλύπτονται μέσα, νόμοι τόσο φυσικοί και αναπόφευκτοι όσο τα μαθηματικά που διέπουν την περιστροφή των γαλαξιών.

Πρώτη έρχεται η υπέροχη εξίσωση: η αγάπη ως απάντηση στην οργή. Αλλά αυτή δεν είναι το υπό όρους, άπορο συναίσθημα που συχνά παριστάνει την αγάπη στην αγορά των ανθρώπινων σχέσεων. Αυτή είναι η Αγάπη στην υπερβατική της διάσταση—η δύναμη που κρατά πλανήτες στις τροχιές τους, που τραβά το σπορόφυτο προς τα πάνω προς το φως, που συνδέει όλα τα όντα σε έναν ιστό αμοιβαίας ανήκειας υπερβολικά απέραντο για εννοιολογική κατανόηση. Όταν αυτή η Αγάπη συναντά την οργή, συμβαίνει μια ιερή αντιπαράθεση. Η οργή, σαν πάγος εκτεθειμένος στον καλοκαιρινό ήλιο, αρχίζει να λιώνει, να χάνει την στερεή και φαινομενικά μόνιμη μορφή της, να ρέει πίσω στον ωκεανό της αδιαφοροποίητης συμπόνιας από τον οποίο αρχικά αναδύθηκε ως παγωμένο θραύσμα.

Ο αναζητητής ανακαλύπτει μέσω πρακτικής και χάριτος ότι η οργή δεν μπορεί να διατηρηθεί για πολύ στην παρουσία γνήσιας Αγάπης, διότι η οργή εξαρτάται από τον διαχωρισμό—από την πεποίθηση ότι «εγώ» είμαι εδώ και «εσύ» είσαι εκεί, και ότι αυτές οι θέσεις είναι απόλυτες και αγεφύρωτες. Η Αγάπη αποκαλύπτει αυτόν τον διαχωρισμό ως ψευδαισθητικό, ως μια βολική φαντασία απαραίτητη ίσως για την πλοήγηση στον κόσμο της μορφής αλλά τελικά αναληθή στην βαθύτερη έννοια. Όταν τα εμπόδια διαλύονται, η οργή δεν έχει πού να σταθεί, κανένα έδαφος από το οποίο να εξαπολύσει την επίθεσή της.

Δεύτερος έρχεται ο παραδοξος δρόμος της αντιμετώπισης του κακού με το καλό. Αυτή είναι ίσως η πιο δύσκολη διδασκαλία για την αγωνιζόμενη ψυχή να αγκαλιάσει, διότι φαίνεται να έρχεται σε αντίθεση με κάθε ένστικτο αυτοσυντήρησης και δικαιοσύνης. Ο κοσμικός νους κραυγάζει: «Σίγουρα το κακό πρέπει να αντιμετωπιστεί με δύναμη! Σίγουρα το σκοτάδι απαιτεί επιθετικό φως!» Ωστόσο ο μύστης αντιλαμβάνεται μια λεπτότερη αλήθεια: ότι το κακό, στην ουσία του, είναι η απουσία του καλού ακριβώς όπως το σκοτάδι είναι η απουσία του φωτός. Κανείς δεν πολεμά το σκοτάδι με όπλα· απλώς φέρνει ένα λυχνάρι.

Όταν το καλό προσφέρεται ως απάντηση στο κακό, όταν η γενναιοδωρία συναντά την απληστία, όταν η αλήθεια αντιμετωπίζει το ψεύδος, συμβαίνει μια μεταμόρφωση που λειτουργεί σύμφωνα με νόμους υψηλότερους από αυτούς που διέπουν την υλική σφαίρα. Η ψυχή που εφαρμόζει αυτή την αρχή ανακαλύπτει τον εαυτό της να γίνεται αγωγός για δυνάμεις που υπερβαίνουν την προσωπική ικανότητα—σαν το Θείο να εργαζόταν μέσω του παραδομένου οργάνου της πρόθυμης συνείδησης.

Τρίτη σε αυτή την τριάδα έρχεται η πειθαρχία της αληθοφάνειας—όχι απλώς η αποφυγή προφανών ψεμάτων αλλά η καλλιέργεια ευθυγράμμισης μεταξύ εσωτερικής πραγματικότητας και εξωτερικής έκφρασης. Η Αλήθεια, στην μυστική κατανόηση, δεν αφορά πρωτίστως σωστά γεγονότα αλλά αυθεντικότητα, το θάρρος να σταθεί κανείς γυμνός μπροστά στην ύπαρξη χωρίς την προστατευτική πανοπλία της προσποίησης και της περσόνας. Όταν κανείς μιλά αλήθεια, όταν ζει αλήθεια, όταν γίνεται αλήθεια, δημιουργείται μια αντήχηση με την θεμελιώδη φύση της πραγματικότητας της ίδιας. Το σύμπαν, στην μυστηριώδη νοημοσύνη του, αναγνωρίζει και υποστηρίζει αυτή την ευθυγράμμιση.

Οι Τρεις Πύλες προς την Θεία Παρουσία

Η αρχαία διδασκαλία παρουσιάζει τρεις πρακτικές ως πύλες προς την εγγύτητα με το Ιερό: μίλα αλήθεια, συγκράτησε την οργή, και δώσε γενναιόδωρα ακόμα και από έλλειψη. Αυτές δεν είναι αυθαίρετες εντολές επιβληθέντες από εξωτερική αρχή αλλά περιγραφές των φυσικών νόμων που διέπουν την πνευματική ανύψωση. Είναι για την μυστική άνοδο ό,τι είναι οι αρχές της αεροδυναμικής για την πτήση—όχι προαιρετικές προτάσεις αλλά απαραίτητες προϋποθέσεις.

Το να μιλάς αλήθεια είναι να ευθυγραμμίζεις τη δόνησή σου με την θεμελιώδη συχνότητα της ύπαρξης της ίδιας. Το σύμπαν είναι κατασκευασμένο πάνω σε σχέσεις αιτίας και αποτελέσματος, δράσης και συνέπειας, που λειτουργούν με άψογη συνέπεια. Τα ψέματα εισάγουν δυσαρμονία σε αυτή την κοσμική αρμονία, δημιουργώντας τριβή μεταξύ της ψυχής και των μεγάλων ρευμάτων της ύπαρξης που ρέουν μέσα από όλα τα πράγματα. Ο αληθινός άνθρωπος, αντίθετα, κινείται με σύμπνοια παρά ενάντια σε αυτά τα ρεύματα, και ανακαλύπτει έτσι μια ευκολία και χάρη στη ζωή που δεν μπορεί να κατασκευαστεί μέσω χειραγώγησης ή εξαπάτησης.

Το να συγκρατείς την οργή είναι να αρνείσαι την πρόσκληση να αντιδράς τυφλά, να απορρίπτεις την αποπλανητική προσφορά άμεσης απελευθέρωσης που υπόσχεται ανακούφιση αλλά παραδίδει δουλεία. Σε εκείνη την ιερή παύση μεταξύ πρόκλησης και απόκρισης, ανοίγει ένας χώρος—ένας χώρος στον οποίο η επιλογή γίνεται δυνατή, στον οποίο η συνείδηση μπορεί να εισέλθει και να φωτίσει. Αυτός είναι ο χώρος στον οποίο ζει η ελευθερία, όπου η ψυχή ανακαλύπτει ότι δεν είναι απλώς το παιχνίδι των περιστάσεων αλλά ένα κέντρο δημιουργικής δύναμης ικανό να διαμορφώνει τη δική του εμπειρία.

Το να δίνεις, ιδιαίτερα όταν νιώθεις ότι έχεις λίγα να δώσεις, είναι να εξασκείς την απόλυτη χειρονομία εμπιστοσύνης στην αφθονία του σύμπαντος. Η γενναιοδωρία θρυμματίζει την ψευδαίσθηση της έλλειψης που κρατά τη συνείδηση συρρικνωμένη και φοβισμένη. Κάθε πράξη δωρεάς διακηρύσσει: «Δεν είμαι τα υπάρχοντά μου. Δεν είμαι αυτό που μπορώ να μαζέψω και να προστατεύσω. Είμαι αγωγός μέσω του οποίου ρέει το άπειρο, και όσο πιο ελεύθερα επιτρέπω αυτή τη ροή, τόσο πιο άφθονα κινείται η ζωή μέσα από εμένα».

Αυτά τα τρία βήματα—αλήθεια, συγκράτηση, γενναιοδωρία—σχηματίζουν μια σπειροειδή σκάλα που ανεβαίνει προς την θεία κατοικία. Κάθε βήμα που παίρνεται κάνει το επόμενο δυνατό, κάθε πρακτική ενισχύει την ικανότητα για βαθύτερη πρακτική, μέχρι που ο αναζητητής ανακαλύπτει ότι αυτό που ξεκίνησε ως δύσκολη πειθαρχία έχει μεταμορφωθεί σε αβίαστη φύση.

Το Αμετάβλητο Μέρος και το Τέλος του Πόνου

Οι σοφοί που έχουν διασχίσει αυτόν τον δρόμο πλήρως, που έχουν ενσωματώσει τόσο πλήρως αυτές τις αρχές ώστε η ίδια η ύπαρξή τους ακτινοβολεί μη-βλάβη, φτάνουν τελικά σε έναν προορισμό που ο περιορισμένος νους δυσκολεύεται να κατανοήσει. Αυτός ο προορισμός ονομάζεται με πολλά ονόματα σε διάφορες παραδόσεις—Νιρβάνα, η Βασιλεία των Ουρανών, Ένωση με το Απόλυτο, η Ειρήνη που Υπερβαίνει την Κατανόηση. Όλα τα ονόματα αποτυγχάνουν μπροστά στην πραγματικότητα που προσπαθούν να υποδείξουν, διότι αυτή η πραγματικότητα υπερβαίνει τις κατηγορίες της γλώσσας και της σκέψης.

Αυτό που μπορεί να ειπωθεί είναι το εξής: σε αυτή την κατάσταση, ο πόνος δεν βρίσκει έρεισμα. Όχι επειδή οι εξωτερικές συνθήκες έχουν γίνει ομοιόμορφα ευχάριστες—το σώμα ακόμα βιώνει αίσθηση, η ζωή ακόμα παρουσιάζει προκλήσεις—αλλά επειδή η ταύτιση με τον ξεχωριστό εαυτό, που είναι η ρίζα όλου του πόνου, έχει δει πλήρως διαμέσου. Όταν δεν υπάρχει «εγώ» να απειληθεί, τι μπορεί να απειλήσει; Όταν δεν υπάρχει «δικό μου» να χαθεί, τι σημαίνει η απώλεια;

Αυτό το αμετάβλητο μέρος δεν είναι τοποθεσία στο χώρο αλλά κατάσταση συνείδησης, τρόπος ύπαρξης που παραμένει σταθερός ανεξάρτητα από τις διακυμάνσεις των περιστάσεων. Η επιφάνεια του ωκεανού μπορεί να λυσσομανά με καταιγίδες, αλλά τα βάθη παραμένουν για πάντα ήρεμα. Παρομοίως, ο ξύπνιος κατοικεί σε αυτά τα βάθη ακόμα και ενώ η επιφάνεια της ζωής συνεχίζει τον ατελείωτο χορό της αλλαγής και του γίγνεσθαι.

Για να φτάσει κανείς σε αυτή την κατάσταση απαιτεί αδιάκοπη αφοσίωση, δέσμευση να παραμένει πάντα άγρυπνος ενάντια στις λεπτές επιστροφές της ασυνειδησίας, να μελετά μέρα και νύχτα όχι με την έννοια της συσσώρευσης πληροφοριών αλλά με την έννοια της διατήρησης συνεχούς επίγνωσης. Τα πάθη—αυτές οι ισχυρές δυνάμεις που ωθούν τη συνηθισμένη συνείδηση από την επιθυμία στην ικανοποίηση στην απογοήτευση σε έναν ατελείωτο κύκλο—σταδιακά χάνουν την λαβή τους. Δεν εξαφανίζονται εντελώς αλλά μεταμορφώνονται, δεν διατάζουν πλέον την προσοχή αλλά γίνονται σαν μακρινά σύννεφα που παρατηρούνται από κορυφή βουνού: παρόντα αλλά όχι πλέον καθοριστικά.

Πέρα από τον Έπαινο και την Κατηγορία: Η Απελευθέρωση της Αδιαφορίας

Ο πνευματικός δρόμος τελικά αντιμετωπίζει κάθε αναζητητή με μια βαθιά αλήθεια για τη φύση της ανθρώπινης κρίσης: ότι είναι ουσιαστικά αυθαίρετη, ασυνεπής και τελικά χωρίς νόημα ως μέτρο της αξίας ή της προόδου κάποιου. Η αρχαία διδασκαλία παρουσιάζει αυτή την εικόνα μέσω μιας απλής παρατήρησης: ό,τι και να κάνει κανείς, κάποιος θα κατηγορήσει. Η σιωπή προσελκύει κατηγορία. Η ομιλία προσελκύει κατηγορία. Το να λέει κανείς λίγα προσελκύει κατηγορία. Ολόκληρο το φάσμα πιθανών συμπεριφορών προσκαλεί κρίση από κάποια πλευρά.

Αυτή η αναγνώριση, όταν πραγματικά απορροφηθεί, προκαλεί μια κρίση και μια ευκαιρία. Η κρίση είναι η κατάρρευση του εξωτερικού σημείου αναφοράς με το οποίο οι περισσότεροι άνθρωποι πλοηγούν τις ζωές τους—το απελπισμένο ερώτημα, «Τι θα σκεφτούν οι άλλοι;» Η ευκαιρία είναι η γέννηση μιας εσωτερικής πυξίδας, τρόπου γνώσης και δράσης που προκύπτει από σύνδεση με την ίδια την αλήθεια μάλλον παρά από φόβο καταδίκης ή πείνα για έγκριση.

Ο μύστης ανακαλύπτει ότι όπως δεν υπήρξε ποτέ ούτε θα υπάρξει ποτέ ένα πρόσωπο καθολικά κατηγορούμενο, έτσι επίσης δεν υπήρξε ποτέ ούτε θα υπάρξει ποτέ ένα πρόσωπο καθολικά επαινούμενο. Η ανθρώπινη τάση να κρίνει και να κατηγοριοποιεί είναι ατελείωτη και άπειρα μεταβλητή, διαμορφωμένη από αμέτρητους παράγοντες προοπτικής, πλαισίου και προβολής. Το να βασίζει κανείς την ειρήνη του σε τέτοιο ασταθές έδαφος είναι να χτίζει σε άμμο.

Ωστόσο υπάρχει ένα διαφορετικό είδος αναγνώρισης—η αναγνώριση εκείνων που έχουν οι ίδιοι καλλιεργήσει διάκριση, που έχουν γυαλίσει τον καθρέφτη της συνείδησης μέχρι να αντανακλά καθαρά. Όταν τέτοια όντα αναγνωρίζουν σταθερά σοφία και αρετή σε κάποιον άλλο, αυτό γίνεται μια μορφή επικύρωσης, όχι επειδή χρειάζεται εξωτερική επικύρωση αλλά επειδή επιβεβαιώνει μια ευθυγράμμιση με αρχές που υπερβαίνουν την προσωπική προτίμηση. Αυτό δεν είναι ο άστατος έπαινος του πλήθους αλλά η μελετημένη αναγνώριση εκείνων που έχουν ταξιδέψει τον δρόμο και γνωρίζουν τα σημάδια του.

Ακόμα και τέτοια αναγνώριση, ωστόσο, πρέπει τελικά να απελευθερωθεί. Διότι το τελικό στάδιο του ταξιδιού απαιτεί να προχωρήσει κανείς πέρα ακόμα και από την λεπτή προσκόλληση στο να βλέπεται με ακρίβεια, στο να γίνεται κατανοητός και εκτιμημένος από τους σοφούς. Ο ξύπνιος δεν χρειάζεται επιβεβαίωση, χειροκρότημα, αναγνώριση. Σαν χρυσός εξαγνισμένος σε ιερό ποτάμι, η αυθεντικότητα είναι εγγενής, αυταπόδεικτη, δεν απαιτεί εξωτερική μαρτυρία.

Η Πειθαρχία των Τριών Πορτών

Η διδασκαλία επιστρέφει επανειλημμένα στην αναγκαιότητα κυριαρχίας τριών διαστάσεων της ύπαρξης: σώμα, λόγος και νους. Αυτή η τριάδα αντιπροσωπεύει το σύνολο των τρόπων μέσω των οποίων η συνείδηση αλληλεπιδρά με τον εκδηλωμένο κόσμο, τα τρία κανάλια μέσω των οποίων ρέουν τόσο η δουλεία όσο και η απελευθέρωση.

Το σώμα, αυτό το μεγαλοπρεπές όχημα μέσω του οποίου το άμορφο βιώνει την μορφή, φέρει τη δική του μορφή οργής—την οργή που εκφράζεται μέσω έντασης, μέσω βίας, μέσω των χιλίων λεπτών τρόπων με τους οποίους η φυσική παρουσία μπορεί να βλάψει. Το να ελέγχει κανείς το σώμα δεν σημαίνει να καταστέλλει τη φυσική του ζωτικότητα αλλά να διασφαλίζει ότι κάθε δράση ρέει από επίγνωση μάλλον παρά από ασυνείδητη αντιδραστικότητα. Το σώμα που εξασκεί αρετή γίνεται ιερό όργανο, κάθε χειρονομία ένα mudra, κάθε κίνηση ένας διαλογισμός, κάθε δράση μια προσφορά.

Ο λόγος, αυτή η δημιουργική δύναμη μέσω της οποίας η σκέψη παίρνει φτερά και εισέρχεται στον κόσμο, κατέχει τεράστια ικανότητα για βλάβη ή θεραπεία. Τα λόγια δημιουργούν πραγματικότητες, διαμορφώνουν σχέσεις, χτίζουν ή γκρεμίζουν. Η οργή της γλώσσας μπορεί να πληγώσει βαθύτερα από οποιοδήποτε φυσικό χτύπημα, μπορεί να κόψει συνδέσεις που πήραν χρόνια να δημιουργηθούν, μπορεί να δηλητηριάσει κοινότητες και να καταστρέψει εμπιστοσύνη. Ωστόσο η ίδια γλώσσα, ελεγχόμενη και αφιερωμένη στην αλήθεια, γίνεται πηγή σοφίας, πηγή παρηγοριάς, μέσο μέσω του οποίου η αγάπη ρέει σε εκδήλωση.

Ο νους, ο λεπτότερος και ισχυρότερος των τριών, είναι η πηγή από την οποία τελικά πηγάζουν η σωματική δράση και ο λόγος. Η νοητική οργή—οι κρίσεις, οι δυσαρέσκειες, οι παράπονα και οι εχθρότητες που παίζουν ατελείωτα στην οθόνη της σκέψης—δημιουργεί την ατμόσφαιρα μέσα στην οποία όλες οι άλλες οργές αναπαράγονται και πολλαπλασιάζονται. Ωστόσο ο νους εξαγνισμένος γίνεται καθαρή λίμνη που αντανακλά το πρόσωπο του Θείου, χώρος στον οποίο η εικόνα αναδύεται αυθόρμητα, κατοικία για ειρήνη.

Η αληθινή κυριαρχία απαιτεί και τις τρεις διαστάσεις να εργάζονται σε αρμονία. Το σώμα μπορεί να είναι ακίνητο ενώ ο νους λυσσομανά. Ο λόγος μπορεί να ελέγχεται ενώ το σώμα τρέμει με κατασταλμένη βία. Μόνο όταν και οι τρεις φέρονται σε ευθυγράμμιση, όταν σώμα, λόγος και νους κινούνται μαζί στον χορό της συνειδητής επίγνωσης, ο αναζητητής ενσαρκώνει τη σοφία που απελευθερώνει.

Η Επιστροφή στην Ολότητα

Καθώς το ταξίδι προχωρά και οι πρακτικές βαθαίνουν, συμβαίνει κάτι αξιοσημείωτο: αυτό που ξεκίνησε ως δύσκολη εργασία που απαιτούσε τεράστια προσπάθεια σταδιακά μεταμορφώνεται σε κάτι πιο κοντά στο παιχνίδι, στη χαρά, στη φυσική έκφραση της αληθινής φύσης κάποιου. Ο έλεγχος που κάποτε ένιωθε σαν καταστολή αποκαλύπτεται ως στην πραγματικότητα μια μορφή ελευθερίας—η ελευθερία του να μην ελέγχεται πλέον από ασυνείδητες αντιδράσεις, η ελευθερία της συνειδητής επιλογής πώς να συναντά κάθε στιγμή.

Αυτός που έχει ταξιδέψει αυτόν τον δρόμο ανακαλύπτει ότι η οργή η ίδια δεν έχει καταστραφεί αλλά μεταμορφωθεί. Η ενέργεια που κάποτε εκδηλωνόταν ως καταστροφική οργή τώρα εμφανίζεται ως παθιασμένη δέσμευση στην αλήθεια, ως άγρια συμπόνια που δεν ανέχεται περιττό πόνο, ως η φωτιά που εξαγνίζει μάλλον παρά η φωτιά που καταναλώνει. Τίποτα δεν σπαταλιέται στην πνευματική οικονομία· όλα μεταμορφώνονται, ανυψώνονται, αγιάζονται.

Σε αυτή τη μεταμόρφωση, ο αναζητητής ανακαλύπτει αυτό που οι μύστες πάντα γνώριζαν: ότι το ταξίδι προς τον έλεγχο της οργής είναι τελικά ταξίδι προς την αγάπη, ότι η πρακτική της συγκράτησης είναι στην πραγματικότητα πρακτική απελευθέρωσης, ότι αυτό που φαίνεται ως περιορισμός είναι στην πραγματικότητα επέκταση σε διαστάσεις ύπαρξης προηγουμένως αδιανόητες. Ο μικρός εαυτός, με τα ασταθή συναισθήματά του και τις απελπισμένες ανάγκες του, δίνει τη θέση του σε έναν μεγαλύτερο Εαυτό που περιέχει όλα τα πράγματα χωρίς να διαταράσσεται από κανένα.

Αυτή είναι η απόλυτη μυστική αλήθεια προς την οποία όλες οι πρακτικές δείχνουν: ότι κάτω από την επιφανειακή αναταραχή της οργής, της υπερηφάνειας, της προσκόλλησης και του φόβου, υπάρχει μια θεμελιώδης φύση που είναι ήδη τέλεια, ήδη ειρηνική, ήδη ελεύθερη. Η εργασία δεν είναι να δημιουργηθεί αυτή η φύση αλλά να αφαιρεθούν τα εμπόδια που εμποδίζουν την αναγνώρισή της. Σαν να καθαρίζει κανείς συντρίμμια από πηγή, οι πρακτικές δεν δημιουργούν το νερό αλλά επιτρέπουν να ρέει στην ίδια του την άσπιλη καθαρότητα.

Ο αναγνώστης που έχει ταξιδέψει μέσω αυτών των στοχασμών προσκαλείται τώρα να καθίσει σε σιωπή, να νιώσει την αλήθεια αυτών των διδασκαλιών όχι απλώς ως διανοητικές έννοιες αλλά ως ζωντανές πραγματικότητες προσβάσιμες αυτή τη στιγμή. Διότι η μεταμόρφωση της οργής, η υπέρβαση του πόνου και η πραγματοποίηση της αληθινής φύσης κάποιου δεν είναι μακρινοί στόχοι που απαιτούν ζωές προετοιμασίας αλλά παρούσες δυνατότητες που περιμένουν μόνο αναγνώριση. Στη σιωπή μεταξύ αναπνοών, στο χώρο μεταξύ σκέψεων, το Αμετάβλητο Μέρος αποκαλύπτεται—όχι ως κάπου αλλού αλλά ως το έδαφος αυτής της ίδιας της στιγμής, αιώνιο και αιώνια παρόν, περιμένοντας υπομονετικά την περιπλανώμενη συνείδηση να επιστρέψει επιτέλους στη δική της βαθύτερη φύση, όπου η ειρήνη βασιλεύει υπέρτατη και η αγάπη νικά τα πάντα. ...

Intellectual property rights

The entire content of our website, including, but not limited to, texts, news, graphics, photographs, diagrams, illustrations, services provided and generally any kind of files, is subject to intellectual property (copyright) and is governed by the national and international provisions on Intellectual Property, with the exception of the expressly recognized rights of third parties.
Therefore, it is expressly prohibited to reproduce, republish, copy, store, sell, transmit, distribute, publish, perform, "download", translate, modify in any way, in part or in summary, without the express prior written consent of the Foundation. It is known that in case the Foundation consents, the applicant is obliged to explicitly refer via links (hyperlinks) to the relevant content of the Foundation's website. This obligation of the applicant exists even if it is not explicitly stated in the written consent of the Foundation.
Exceptionally, it is permitted to individually store and copy parts of the content on a simple personal computer for strictly personal use (private study or research, educational purposes), without the intention of commercial or other exploitation and always under the condition of indicating the source of its origin, without this in any way implies a grant of intellectual property rights.
It is also permitted to republish material for purposes of promoting the events and activities of the Foundation, provided that the source is mentioned and that no intellectual property rights are infringed, no trademarks are modified, altered or deleted.
Everything else that is included on the electronic pages of our website and constitutes registered trademarks and intellectual property products of third parties is their own sphere of responsibility and has nothing to do with the website of the Foundation.

Δικαιώματα πνευματικής ιδιοκτησίας

Το σύνολο του περιεχομένου του Δικτυακού μας τόπου, συμπεριλαμβανομένων, ενδεικτικά αλλά όχι περιοριστικά, των κειμένων, ειδήσεων, γραφικών, φωτογραφιών, σχεδιαγραμμάτων, απεικονίσεων, παρεχόμενων υπηρεσιών και γενικά κάθε είδους αρχείων, αποτελεί αντικείμενο πνευματικής ιδιοκτησίας (copyright) και διέπεται από τις εθνικές και διεθνείς διατάξεις περί Πνευματικής Ιδιοκτησίας, με εξαίρεση τα ρητώς αναγνωρισμένα δικαιώματα τρίτων.

Συνεπώς, απαγορεύεται ρητά η αναπαραγωγή, αναδημοσίευση, αντιγραφή, αποθήκευση, πώληση, μετάδοση, διανομή, έκδοση, εκτέλεση, «λήψη» (download), μετάφραση, τροποποίηση με οποιονδήποτε τρόπο, τμηματικά η περιληπτικά χωρίς τη ρητή προηγούμενη έγγραφη συναίνεση του Ιδρύματος. Γίνεται γνωστό ότι σε περίπτωση κατά την οποία το Ίδρυμα συναινέσει, ο αιτών υποχρεούται για την ρητή παραπομπή μέσω συνδέσμων (hyperlinks) στο σχετικό περιεχόμενο του Δικτυακού τόπου του Ιδρύματος. Η υποχρέωση αυτή του αιτούντος υφίσταται ακόμα και αν δεν αναγραφεί ρητά στην έγγραφη συναίνεση του Ιδρύματος.

Κατ’ εξαίρεση, επιτρέπεται η μεμονωμένη αποθήκευση και αντιγραφή τμημάτων του περιεχομένου σε απλό προσωπικό υπολογιστή για αυστηρά προσωπική χρήση (ιδιωτική μελέτη ή έρευνα, εκπαιδευτικούς σκοπούς), χωρίς πρόθεση εμπορικής ή άλλης εκμετάλλευσης και πάντα υπό την προϋπόθεση της αναγραφής της πηγής προέλευσής του, χωρίς αυτό να σημαίνει καθ’ οιονδήποτε τρόπο παραχώρηση δικαιωμάτων πνευματικής ιδιοκτησίας.

Επίσης, επιτρέπεται η αναδημοσίευση υλικού για λόγους προβολής των γεγονότων και δραστηριοτήτων του Ιδρύματος, με την προϋπόθεση ότι θα αναφέρεται η πηγή και δεν θα θίγονται δικαιώματα πνευματικής ιδιοκτησίας, δεν θα τροποποιούνται, αλλοιώνονται ή διαγράφονται εμπορικά σήματα.

Ό,τι άλλο περιλαμβάνεται στις ηλεκτρονικές σελίδες του Δικτυακού μας τόπου και αποτελεί κατοχυρωμένα σήματα και προϊόντα πνευματικής ιδιοκτησίας τρίτων ανάγεται στη δική τους σφαίρα ευθύνης και ουδόλως έχει να κάνει με τον Δικτυακό τόπο του Ιδρύματος.

Esoterism Academy

CIRCLE OF LIGHT

ESOTERISM STUDIES