Sunday, April 14, 2024

Jesus: Ontology of the Soul

The True Jesus, the One who walked the earth, was a Soul incarnated in a human body (like any Soul incarnated in a body) and through Inner Understanding and Spiritual Development Came to Unite with the Father, the Source of All. What this really means, beyond a mental formulation and a verbal expression expressing a truth, is precisely what we need to investigate. Let's look at the "fact" itself.

When Jesus, gradually, realized "what he (always) really was," his own Nature, as a Soul incarnated, as a Man (like every man), in the Spiritual Contemplation of the Desert, in the Opening to the Inner World of Psyche, he felt that the Psyche has no reason (no logical cause) to scatter itself into external activities, the illusion of a separate ego, meaningless duality, and meaningless (spiritual) external actions. The Soul That Is Here (like every Soul That Is Here), Now, in the body, in the present particular circumstances, is not bound to be here present except by its own will. It is solely its decision how it will "act". In any case, it is not obliged to stick to being here, to an imaginary (constructed) personality, and to transient activities. The Soul Is Free (abandoning illusions) to Spread and Embrace All, within a Sense of Oneness of Existence, in a Boundless Love, which dissolves all separations. Here we are talking about a real liberation of the Soul, which Soul "detached" from the body acquires, develops and experiences another perception, another sense of reality. Obviously this is an Objective State (experienced by the dissolution of the ego's delusion) and not a subjective feeling of some personality. It is the ultimate humiliation (dissolution) of the ego within reality.

What Jesus Felt was not simply an understanding of the "Nature of the Soul", it was a real conscious state of unity that was practically expressed in the "feeling" of reality, and in the new relationship of the Soul with the body that was revealed within that very body. The Soul is Free and is not identified with the body and the activities within the body and the activities of the body (thoughts, emotions, bodily sensations). It was simply Free (to act as it wanted) and at the same time present here, in the body. This very Understanding (the Inner Experience of Who We Are) not only illuminates the relationship with the body but also guides the right relationship with the body, the Right Spiritual Orientation and the Right External Behavior. The body is (and Jesus fully felt it) the holy temple of the Illuminated Soul and it must be used precisely as a temple, while we walk on earth. We must feel the sacredness of our presence here and in the place where we use the body, and the immense respect for all, imposing precisely the inner light that springs up within us on the outer darkness of the world. We are (when we experience such a situation) but expressions of the Divine Spirit and the Light of Truth. This State in Esoteric Cosmological Symbolism corresponds to the First Inner Heaven (of the Third Logos or "son of man") of which theology and scriptures speak. Functionally within Religious Practice, the Religion of Experience, this State corresponds to True Spiritual Baptism.

Much Deeper Jesus felt, abandoning the here presence and all "relationship" with the body (by "erasing" all external information) that the Soul is Free from all "content", all perception of external development and all concept of internal space. Jesus experienced, realized, understood that the Soul Itself is only Space within Whom everything happens. And when all external activities "extinguish" the Soul is revealed as Formless Space. The Soul Itself Is Space. This State where the Soul Remains Alone, in Itself, in its Own Nature, Without Discrimination is the Second Inner Heaven, (of the Second Logos or "Son of God"). It is the True Anointing.

Even more deeply Jesus felt that the Soul, in its Absolute "Stillness" is Without Attributes, Without Activities, A Perfect Mirror of Reality. It simply reflects What Is, All. The Whole as the Absolute Sense of Oneness, Without Discrimination (and not the Whole as the Framework of Everything or the Totality of Things). This "Feeling" is Far Deeper than any external perception of the Whole. It is the Perfect Image of Reality, the State of Wholeness where there is no separation (no illusion, not even like an illusion), a State of Omnipresence that is Beyond all, where all fades into Absolute Oneness. In other words, This State Reflects What Is Above, not what is below, as "content". This is the Third Inner Heaven (of the First Logos, the "True Logos" which is close to God) This is the True Divine Communion, not yet the Perfect Union.

But all this still remains "external" to God. They are nothing but states of the Soul (Consciousness) that approaches God. Beyond all this the Absolute and Boundless Feeling of Love towards God is born. The Absolute Abandonment to God (the Surrender of the "Spirit" into the Hands of God), a State that is Experienced as an Abyss, as a Dissolution in the Incomprehensible Awesome Holy Energy that Creates Everything, is the Merging with the Source, with Father God. The Soul Approaching the Abyss (after Elevating to the State of Logos) is "Lost" in the Abyss. Here the Logos and God are One. He is the Eternal Logos Continually Begotten of the Father Within the Spirit of Absolute Unity, the Essence That Is Love. This Supreme State, the True Secret Experience is the Great Mystery of the True Nature of the Soul. The Soul Is One with God. From the beginning and throughout. Soul Is Uncreated Energy. Before this Terrible Apocalypse all Creation (the invisible heavens of Being and the outer worlds of becoming and transience) seem nothing but a dream.

The Truth is Here, not out there. Ascending to these Unfathomable Heights the Jesus Soul lost all "personal" character. He was no longer a simple man, nor the "son of man", nor the "Christ", the "Son of God", nor the "Logos" who was from the beginning close to the Father, (“God” but not God). Here Jesus, in his Absolute Identification with the Father, felt himself to be the Pre-Eternal Logos Within the Gulfs of the Father. He felt himself to be the Indescribable, the Attribute-less, the Life from which All Spring, the Abyss. It is precisely this Supreme Experience, of the Soul, this Supreme State of Consciousness, that Jesus tries to express with the word "I and the father are one". What Jesus Experienced, Realized and Understood is the True Mystery of God which is at the same time the Mystery of the Soul, the Mystery that Reveals our True Relationship with the Father, the Source, the Abyss. The Soul Has the Nature of the Abyss. It is the Abyss. The Soul is Uncreated (and only its experiences within the Created are created, created and transitory).

This Mystery of Union with the Father must be experienced in order to be understood. Jesus Experienced it in the Desert, near the Essenes, the Children of Light. All Mystics Experience and Confess it. And all those who experience it are persecuted by the outer church which does not understand the Inner Mysteries of the Kingdom of Heaven. Facing outwardly through intellectual theology and outward worship tradition the Truth, the truths that flow from the Mystical Experience of Union with the Father, they excommunicate and condemn and crucify the Truth. But Truth always Rises. Not only were the Mystics of the Eastern church persecuted by uneducated emperors and passionate hierarchs but also Sages in the Western church suffered the same fate as Meister Eckhart. When Eckhart dared to say that the Soul Has an Uncreated Nature (which he himself experienced, and he himself was frightened by the revelation of the Mystery), he was dragged to the courts and condemned after his death.

What must be understood, if we want to see the Truth, is that all these, the Internal States of the Soul, which we describe, which we say that Jesus Experienced, and Ascended as the Father, are Objective States of Consciousness and not personal experiences of some being. It must finally be understood that when we say, man, "son of man", "Christ or Son of God", "Logos", "Eternal Logos" we mean Objective States that the Soul Experiences, Internal States of the Soul. When Jesus Experienced These Situations He Experienced the Objective Nature of his Soul, He did not experience personal experiences. All these were not one person's experiences. The "I" of Jesus had already dissolved in the Desert Contemplation when He Ascended to the Objective Reality of the Soul. What Jesus Understood and Stated and Taught is that the True Nature of the Soul is beyond personal experiences in Objective Conscious States. This means that the Soul, Every Soul, Has This Nature. Every Soul Can Experience These States. Jesus Is The Model Man Who Experienced The Truth. He said he was the Son of God and he always said that all men are "sons of God". What Jesus claimed and the men of shadow and lies refuse to accept is that the Soul has an Uncreated Essence, an Objective Nature (experienced inwardly) and external personal experiences within transitory creation. Ultimately, what Jesus taught is that as He himself, so Every Man can Rise to the Father, to Experience the Mystery of Union with the Father.

This exact Experiential Experience of Jesus, that the Soul is Uncreated Energy, with an Objective Nature, beyond personal experiences prompted him to undertake the Work of Teaching people. When in the Desert of the Essenes it was decided to go out into the shadow society, Jesus knew very well that what he wanted to show people is the Practical Way to the Kingdom of Heaven, an Act of Life, the True Way of Life, the True Life . He brought no theories to the people, no intellectual teachings, no verbal information. His speech was always a speech of life, a practical speech. Behold the Kingdom of Heaven, Just Enter. But neither then nor now is it easy for people to accept the Truth. The Truth Illuminates those who seek the Light, God, but it blinds the people who have learned to live in the shadows and justify their dark works with the power of the world, the wisdom of their imagination and the self-preservation of their ego. This is why Jesus spoke in symbols and parables to the people but explained in every detail the Mysteries of the Kingdom of Heaven to his beloved brothers.

This Jesus is our True Jesus, not the Jesus of Christian mythology that some created and imposed by force.

…

Ιησούς: Οντολογία της Ψυχής

Ο Αληθινός Ιησούς, Αυτός που περπάτησε στην γη, υπήρξε μια Ψυχή που ενσαρκώθηκε σε ένα ανθρώπινο σώμα (σαν κάθε Ψυχή που ενσαρκώνεται σε ένα σώμα) και μέσα από την Εσωτερική Κατανόηση και τη Πνευματική Ανάπτυξη Έφτασε να Ενωθεί με τον Πατέρα, την Πηγή του Παντός. Τι σημαίνει πραγματικά αυτό, πέρα από μια διανοητική διατύπωση και μια λεκτική έκφραση που εκφράζει μια αλήθεια, είναι ακριβώς αυτό που πρέπει να διερευνήσουμε. Να δούμε το ίδιο το “γεγονός”.

Όταν ο Ιησούς, σταδιακά, συνειδητοποίησε “αυτό που ήταν (πάντα) πραγματικά,” την Ίδια του τη Φύση, σαν Ψυχή που ενσαρκώθηκε, σαν Άνθρωπος (σαν κάθε άνθρωπο), μέσα στη Πνευματική Περισυλλογή της Ερήμου, στο Άνοιγμα προς τον Εσωτερικό Κόσμο της Ψυχής, ένοιωσε ότι η Ψυχή δεν έχει κανένα λόγο (καμιά λογική αιτία) να σκορπίζεται σε εξωτερικές δραστηριότητες, στην ψευδαίσθηση ενός χωριστού εγώ, στην ανούσια δυαδικότητα και στις χωρίς (πνευματικό) νόημα εξωτερικές πράξεις. Η Ψυχή που Είναι Εδώ (σαν κάθε Ψυχή που Είναι Εδώ), Τώρα, στο σώμα, στις παρούσες συγκεκριμένες συνθήκες, δεν είναι δεσμευμένη να είναι εδώ παρούσα παρά μόνο από την δική της θέληση. Είναι αποκλειστικά δική της απόφαση πως θα “δράσει”. Οπωσδήποτε δεν είναι υποχρεωμένη να εμμένει στη εδώ παρουσία, σε μια φανταστική (κατασκευασμένη) προσωπικότητα και σε παροδικές δραστηριότητες. Η Ψυχή Είναι Ελεύθερη (εγκαταλείποντας τις αυταπάτες) να Απλωθεί και να Αγκαλιάσει τα Πάντα, μέσα σε μια Αίσθηση Ενότητας της Ύπαρξης, σε μια Χωρίς Όρια Αγάπη, που διαλύει όλους τους διαχωρισμούς. Εδώ μιλάμε για μια πραγματική απελευθέρωση της Ψυχής, η οποία Ψυχή “αποδεσμευμένη” από το σώμα αποκτά, αναπτύσσει και βιώνει μια άλλη αντίληψη, μια άλλη αίσθηση της πραγματικότητας. Προφανώς πρόκειται για μια Αντικειμενική Κατάσταση (που βιώνεται με τη διάλυση της αυταπάτης του εγώ) κι όχι για ένα υποκειμενικό αίσθημα κάποιας προσωπικότητας. Είναι η απόλυτη ταπείνωση (διάλυση) του εγώ μέσα στη πραγματικότητα.

Αυτό που Ένοιωσε ο Ιησούς δεν ήταν απλά κατανόηση της “Φύσης της Ψυχής” ήταν μια πραγματική συνειδησιακή κατάσταση ενότητας που εκφραζόταν έμπρακτα και στην “αίσθηση” της πραγματικότητας και στην νέα σχέση της Ψυχής με το σώμα που αποκαλυπτόταν μέσα ακριβώς από αυτό το σώμα. Η Ψυχή Είναι Ελεύθερη και δεν ταυτίζεται με το σώμα και τις δραστηριότητες μέσα στο σώμα και τις δραστηριότητες του σώματος (σκέψη, συναισθήματα, σωματικές αισθήσεις). Ήταν απλά Ελεύθερη (να δράσει όπως θέλει) και ταυτόχρονα παρούσα κι εδώ, στο σώμα. Αυτή ακριβώς η Κατανόηση (το Εσωτερικό Βίωμα Αυτού που Είμαστε) όχι μόνο διαφωτίζει τη σχέση με το σώμα αλλά και καθοδηγεί στη ορθή σχέση με το σώμα, στο Ορθό Πνευματικό Προσανατολισμό και στην Ορθή Εξωτερική Συμπεριφορά. Το σώμα είναι (κι ο Ιησούς το ένοιωσε απόλυτα) ο ιερός ναός της Φωτισμένης Ψυχής και πρέπει ακριβώς να χρησιμοποιείται σαν ναός, όσο περπατάμε στη γη. Πρέπει να νοιώθουμε την ιερότητα της παρουσίας μας εδώ και στον τόπο που χρησιμοποιούμε το σώμα και στον απέραντο σεβασμό προς όλα, επιβάλλοντας ακριβώς το εσωτερικό φως που αναβλύζει μέσα μας στο εξωτερικό σκοτάδι του κόσμου. Δεν είμαστε (όταν βιώνουμε μια τέτοια κατάσταση) παρά εκφραστές του Θείου Πνεύματος και του Φωτός της Αλήθειας. Αυτή η Κατάσταση στον Εσωτερικό Κοσμολογικό Συμβολισμό αντιστοιχεί στον Πρώτο Εσωτερικό Ουρανό (του Τρίτου Λόγου ή του “υιού του ανθρώπου”) για τον οποίο μιλά η θεολογία και οι γραφές. Λειτουργικά μέσα στην Θρησκευτική Πρακτική, της Θρησκείας του Βιώματος, αυτή η Κατάσταση αντιστοιχεί στο Αληθινό Πνευματικό Βάπτισμα.

Πολύ Βαθύτερα ο Ιησούς ένοιωσε, εγκαταλείποντας τη εδώ παρουσία και κάθε “σχέση” με το σώμα (με το “σβήσιμο” όλων των εξωτερικών πληροφοριών) ότι η Ψυχή Είναι Ελεύθερη από κάθε “περιεχόμενο”, κάθε αντίληψη εξωτερικής εξέλιξης και κάθε έννοια εσωτερικού χώρου. Ο Ιησούς βίωσε, συνειδητοποίησε, κατανόησε ότι η Ίδια η Ψυχή είναι μόνο Χώρος εντός του Οποίου συμβαίνουν όλα. Κι όταν όλες οι εξωτερικές δραστηριότητες “σβήνουν” η Ψυχή αποκαλύπτεται σαν Άμορφος Χώρος . Η Ίδια η Ψυχή Είναι ο Χώρος. Αυτή η Κατάσταση όπου η Ψυχή Μένει Μόνη, στον Εαυτό της, στην Ίδια τη Φύση της, Χωρίς Διακρίσεις είναι ο Δεύτερος Εσωτερικός Ουρανός, (του Δεύτερου Λόγου ή του “Υιού του Θεού”). Είναι το Αληθινό Χρίσμα.

Ακόμα πιο Βαθιά ο Ιησούς ένοιωσε ότι η Ψυχή, στην Απόλυτη “Ακινησία” της είναι Χωρίς Ιδιότητες, Χωρίς Δραστηριότητες, Ένας Τέλειος Καθρέφτης της Πραγματικότητας. Αντανακλά απλά Αυτό που Υπάρχει, το Όλο. Το Όλο σαν την Απόλυτη Αίσθηση της Ενότητας, Χωρίς Διακρίσεις (κι όχι ο Όλο σαν το Πλαίσιο των Πάντων ή σαν το Σύνολο των Πραγμάτων). Αυτή η “Αίσθηση” είναι Πολύ Βαθύτερη από οποιαδήποτε εξωτερική αντίληψη του Όλου. Είναι η Τέλεια Εικόνα της Πραγματικότητας, η Κατάσταση της Ολότητας όπου δεν χωρά κανένας διαχωρισμός (καμιά ψευδαίσθηση, ούτε καν σαν ψευδαίσθηση), μια Κατάσταση Πανταχού Παρουσίας που είναι Πέρα από όλα, όπου όλα σβήνουν μέσα στη Απόλυτη Ενότητα. Με άλλα λόγια Αυτή η Κατάσταση Αντανακλά Αυτό που Είναι Άνωθεν, όχι αυτό που είναι κάτω, σαν “περιεχόμενο”. Αυτός είναι ο Τρίτος Εσωτερικός Ουρανός (του Πρώτου Λόγου, του “Αληθινού Λόγου” που Είναι κοντά στο Θεό) Αυτή είναι η Αληθινή Θεία Κοινωνία, χωρίς να είναι ακόμα η Τέλεια Ένωση.

Αλλά όλα αυτά παραμένουν ακόμα “εξωτερικά” ως προς τον Θεό. Δεν είναι παρά καταστάσεις της Ψυχής (της Συνείδησης) που Προσεγγίζει το Θεό. Πέρα από όλα αυτά γεννιέται η Απόλυτη και Χωρίς Όρια Αίσθηση Αγάπης προς το Θεό. Η Απόλυτη Εγκατάλειψη στον Θεό (η Παράδοση του “Πνεύματος” στα Χέρια του Θεού), μια Κατάσταση που Βιώνεται σαν Άβυσσος, σαν Διάλυση Μέσα στην Ακατάληπτη Φοβερή Ιερή Ενέργεια που Δημιουργεί τα Πάντα, Είναι η Συγχώνευση με την Πηγή , με τον Πατέρα Θεό. Η Ψυχή που Προσεγγίζει την Άβυσσο (αφού Υψώθηκε στη Κατάσταση του Λόγου) “Χάνεται” Μέσα στη Άβυσσο. Εδώ ο Λόγος κι ο Θεός Είναι Ένα. Είναι ο Αιώνιος Λόγος που Γεννάται Συνεχώς από τον Πατέρα Μέσα στο Πνεύμα της Απόλυτης Ενότητας, της Ουσίας που Είναι Αγάπη. Αυτή η Υπέρτατη Κατάσταση, το Αληθινό Μυστικό Βίωμα είναι το Μεγάλο Μυστήριο της Αληθινής Φύσης της Ψυχής. Η Ψυχή Είναι Ένα με τον Θεό. Εξαρχής και Διαπαντός. Η Ψυχή Είναι Άκτιστη Ενέργεια. Μπροστά σε αυτή την Τρομερή Αποκάλυψη όλη η Δημιουργία (οι αόρατοι ουρανοί του Είναι κι οι εξωτερικοί κόσμοι του γίγνεσθαι και της παροδικότητας) δεν φαντάζουν παρά σαν όνειρο.

Η Αλήθεια είναι Εδώ, όχι εκεί έξω. Ανεβαίνοντας σε αυτά τα Δυσθεώρητα Ύψη η Ψυχή Ιησούς έχασε κάθε “προσωπικό” χαρακτήρα. Δεν ήταν πια ούτε ένας απλός άνθρωπος, ούτε ο “υιός του ανθρώπου”, ούτε ο “Χριστός”, ο “Υιός του Θεού, ούτε ο “Λόγος” που ήταν εξαρχής κοντά στον Πατέρα, (Θεός αλλά όχι ο Θεός). Εδώ ο Ιησούς, μέσα στην Απόλυτη Ταύτισή του με τον Πατέρα ένοιωσε να είναι ο Προαιώνιος Λόγος Μέσα στους Κόλπους του Πατέρα. Ένοιωσε να Είναι Αυτό που δεν Περιγράφεται, το Χωρίς Ιδιότητες, η Ζωή από Όπου Ξεπηδούν Όλα, η Άβυσσος. Αυτό ακριβώς το Υπέρτατο Βίωμα, της Ψυχής αυτή την Υπέρτατη Κατάσταση της Συνείδησης, προσπαθεί να εκφράσει ο Ιησούς με τον λόγο του “εγώ και ο πατήρ εν εσμέν”. Αυτό που Βίωσε, Συνειδητοποίησε και Κατανόησε ο Ιησούς είναι το Αληθινό Μυστήριο του Θεου που είναι ταυτόχρονα και Μυστήριο της Ψυχής, το Μυστήριο που Αποκαλύπτει την Αληθινή Σχέση μας με τον Πατέρα, την Πηγή, την Άβυσσο. Η Ψυχή Έχει την Φύση της Αβύσσου. Είναι η Άβυσσος. Η Ψυχή Είναι Άκτιστη (και μόνο οι εμπειρίες της μέσα στο Κτιστό είναι κτιστές, δημιουργημένες και παροδικές).

Αυτό το Μυστήριο της Ένωσης με τον Πατέρα πρέπει κάποιος να το Βιώσει για να το Κατανοήσει. Ο Ιησούς το Βίωσε στη Έρημο, κοντά στους Εσσαίους, τα Τέκνα του Φωτός. Όλοι οι Μυστικοί το Βιώνουν και το Ομολογούν. Κι όλοι αυτοί που το βιώνουν διώκονται από τη εξωτερική εκκλησία που δεν κατανοεί τα Εσωτερικά Μυστήρια της Βασιλείας των Ουρανών. Αντιμετωπίζοντας εξωτερικά μέσα από τη διανοητική θεολογία και τη εξωτερική λατρευτική παράδοση τη Αλήθεια, τις αλήθειες που πηγάζουν από το Μυστικό Βίωμα της Ένωσης με τον Πατέρα, αφορίζουν και καταδικάζουν και σταυρώνουν τη Αλήθεια. Αλλά η Αλήθεια πάντα Ανασταίνεται. Όχι μόνο οι Μυστικοί της Ανατολικής εκκλησίας καταδιώχτηκαν από αμόρφωτους αυτοκράτορες και παθιασμένους ιεράρχες αλλά και Σοφοί στη Δυτική εκκλησία, είχαν την ίδια μοίρα, όπως ο Μάιστερ Έκκαρτ. Όταν ο Έκκαρτ τόλμησε να πει πως η Ψυχή Έχει Άκτιστη Φύση (πράγμα που ο ίδιος βίωσε, τρομάζοντας κι αυτός ο ίδιος από την αποκάλυψη του Μυστηρίου) τον έσυρα στα δικαστήρια και τον καταδίκασαν μετά θάνατον.

Αυτό που πρέπει να γίνει κατανοητό, αν θέλουμε να δούμε την Αλήθεια, είναι ότι όλα αυτά, οι Εσωτερικές Καταστάσεις της Ψυχής, που περιγράφουμε, που λέμε ότι Βίωσε ο Ιησούς, κι Ανυψώθηκε Ως το Πατέρα, είναι Αντικειμενικές Καταστάσεις της Συνείδησης κι όχι προσωπικές εμπειρίες κάποιου όντος. Πρέπει να γίνει επιτέλους κατανοητό ότι όταν λέμε, άνθρωπος, “υιός ανθρώπου”, “Χριστός ή Υιός Θεού’, “Λόγος”, “Προαιώνιος Λόγος” εννοούμε Αντικειμενικές Καταστάσεις που Βιώνει η Ψυχή, Εσωτερικές Καταστάσεις της Ψυχής. Όταν ο Ιησούς Βίωσε αυτές τις Καταστάσεις Βίωσε τη Αντικειμενική Φύση της Ψυχής του, δεν βίωσε προσωπικές εμπειρίες. Όλα αυτά δεν ήτα εμπειρίες κάποιου προσώπου. Το “εγώ” του Ιησού είχε ήδη διαλυθεί στη Περισυλλογή της Ερήμου όταν Ανυψώθηκε στη Αντικειμενική Πραγματικότητα της Ψυχής. Αυτό που Κατανόησε ο Ιησούς και Δήλωσε και Δίδαξε είναι ότι η Αληθινή Φύση της Ψυχής είναι πέρα από προσωπικές εμπειρίες σε Αντικειμενικές Συνειδησιακές Καταστάσεις. Αυτό σημαίνει πως η Ψυχή, Κάθε Ψυχή, Έχει Αυτή την Φύση. Κάθε Ψυχή μπορεί να Βιώσει Αυτές τις Καταστάσεις. Ο Ιησούς Είναι ο Πρότυπος Άνθρωπος που Βίωσε την Αλήθεια. Έλεγε είμαι Υιός Θεού και πάντα έλεγε πως όλοι οι άνθρωποι είναι “υιοί θεού”. Αυτό που υποστήριζε ο Ιησούς και αρνούνται να δεχτούν οι άνθρωποι της σκιάς και του ψέματος είναι ότι η Ψυχή έχει μια Άκτιστη Ουσία, μια Αντικειμενική Φύση (που Βιώνεται Εσωτερικά) και εξωτερικές προσωπικές εμπειρίες μέσα στη παροδική δημιουργία. Τελικά αυτό που δίδασκε ο Ιησούς είναι ότι ΄πως Αυτός ο ϊδιος έτσι Κάθε Άνθρωπος μπορεί α Ανυψωθεί Ως τον Πατέρα, να Βιώσει το Μυστήριο της Ένωσης με τον Πατέρα.

Αυτή ακριβώς η Βιωματική Εμπειρία του Ιησού, πως η Ψυχή Είναι Άκτιστη Ενέργεια, με Αντικειμενική Φύση, πέρα από προσωπικές εμπειρίες τον ώθησε να αναλάβει το Έργο της Διδασκαλίας των ανθρώπων. Όταν στη Έρημο των Εσσαίων αποφασίστηκε να βγει έξω στην κοινωνία της σκιάς, ο Ιησούς γνώριζε πολύ καλά ότι αυτό που ήθελε να δείξει στους ανθρώπους είναι ο Πρακτικός Δρόμος προς την Βασιλεία των Ουρανών, μια Πράξη Ζωής, η Αληθινή Οδός της Ζωής, η Αληθινή Ζωή. Δεν έφερνε θεωρίες στους ανθρώπους, ούτε διδασκαλίες διανοητικές, ούτε λεκτικές πληροφορίες. Ο λόγος του ήταν πάντα λόγος ζωής, λόγος πρακτικός. Ιδού η Βασιλεία των Ουρανών, Απλά Εισέλθετε. Αλά ούτε τότε, ούτε τώρα, είναι εύκολο να δεχτούν οι άνθρωποι τη Αλήθεια. Η Αλήθεια Φωτίζει αυτούς που αποζητούν το Φως, τον Θεό, αλλά τυφλώνει τους ανθρώπους που έμαθαν να ζουν στην σκιά και να δικαιολογούν τα σκοτεινά έργα τους με την εξουσία του κόσμου, την σοφία της φαντασίας τους και τη αυτοσυντήρηση του εγωισμού τους. Αυτός είναι ο λόγος που ο Ιησούς μιλούσε με σύμβολα και παραβολές στους ανθρώπους αλλά εξηγούσε με κάθε λεπτομέρεια τα Μυστήρια της Βασιλείας των Ουρανών στους αγαπημένους του αδελφούς.

Αυτός ο Ιησούς είναι ο Δικός μας Αληθινός Ιησούς, κι όχι ο Ιησούς της χριστιανικής μυθολογίας που δημιούργησαν κάποιοι και επέβαλλαν με την βία.

Monday, 3 November, 2025

Chapter17.

The Silent Sovereignty: A Meditation on the Invisible Throne

In the beginning, before the world had learned to name its sorrows or celebrate its masters, there existed a time when humanity walked in such profound harmony with the Way that it knew not the hand that guided it. Like fish unaware of the water that sustains their every movement, like birds unconscious of the air that bears their wings aloft, the people of that primordial age moved through existence without perceiving the presence of those who held dominion over their earthly affairs. This was not ignorance born of darkness, but rather a luminous unknowing—a state of such complete integration with the cosmic order that the distinction between ruler and ruled dissolved like morning mist before the silent sun.

The mystics of later ages would speak in hushed reverence of this golden dawn, this epoch of effortless governance when the sovereign and the subject breathed as one organism, when power flowed as invisibly as starlight, as naturally as the turning of seasons. In that blessed antiquity, authority wore no crown, proclaimed no decrees from marble steps, erected no monuments to its own magnificence. The ruler sat upon a throne of emptiness, governed through the profound art of non-doing, and the kingdom flourished as a garden tends itself when aligned with the deeper rhythms of earth and sky. This was the age of the Invisible Throne, when leadership was indistinguishable from the Tao itself, when to be governed was to be free, and freedom was so complete that none could recognize it as a gift bestowed by another.

But as the great wheel of time ground forward, as consciousness expanded and contracted in its eternal dance, humanity descended from this state of grace. The second age dawned, and with it came the first fracture in the mirror of unity. Now the people began to perceive their rulers as separate beings, as entities distinct from the flowing wholeness of existence. Yet this new awareness arrived clothed in affection and admiration. The people gazed upon their sovereigns with love shining in their eyes, composed songs of praise that echoed through valley and marketplace, erected statues that captured in stone the fleeting features of mortal authority. This was the age of the Beloved Sovereign, when power had become visible but remained benevolent, when leadership inspired devotion rather than demanding it.

How sweet and tender was this second age, yet how poignant, for it marked the beginning of separation—that ancient wound from which all human suffering flows. The ruler and the ruled had become two where once there was only one. Love had replaced unity, but love, however beautiful, acknowledges difference. To love another is to stand apart from them, to reach across the chasm of separateness with the bridge of affection. The mystic knows this truth in the depths of their contemplation: that which can be loved as "other" has already departed from the supreme oneness. The second age was thus a paradise already tinged with the shadows of its own dissolution, a golden afternoon that would inevitably surrender to evening's approach.

And evening came, as evening must, bringing with it the third age—the age of fear. The once-invisible guidance had become not merely visible but imposing, not merely separate but threatening. Now when the people lifted their eyes toward those who governed them, they saw not the reflection of the Tao's effortless unfolding, nor even the face of benevolent wisdom worthy of their love. Instead, they beheld power itself, naked and terrible, adorned with the instruments of coercion and the architecture of control. The sovereign who had once been as imperceptible as wind, who had later been as cherished as the morning sun, now loomed like a storm cloud heavy with potential violence. Fear wrapped its cold fingers around the hearts of the people, and they learned to bow not from spontaneous harmony or genuine affection, but from the calculation of self-preservation.

This third age marked a catastrophic descent in the spiritual evolution of governance. Where unity had given way to love, love now surrendered to dread. The ruler, sensing perhaps the erosion of that mysterious authority that flows only from alignment with the cosmic order, grasped instead for the crude tools of intimidation. Laws multiplied like thorns in a neglected garden. Punishments grew harsh and theatrical. The apparatus of surveillance and enforcement expanded until it cast its shadow across every corner of human life. Yet the supreme irony, known to every sage who has plumbed the depths of the eternal mystery, is this: the more desperately power asserts itself through force, the more certainly it announces its own hollowness. True authority, flowing from the Tao itself, requires no weapons because it meets no resistance. The ruler who must inspire fear has already confessed that they have lost the way.

But the wheel of decay had not yet completed its revolution. A fourth age arrived, more terrible than fear itself—the age of contempt. Now the people looked upon their rulers and saw not mysterious guides aligned with heaven's mandate, nor beloved protectors worthy of songs and gratitude, nor even fearsome powers demanding wary respect. They saw instead frauds and pretenders, thieves adorned in ceremonial robes, fools playing at wisdom, cowards wielding borrowed strength. The mystical connection between earth and heaven, between the governed and the cosmic order, had been so completely severed that those who claimed authority appeared as nothing more than obstacles to be circumvented, parasites to be endured, or obstacles to be eventually overthrown.

In this fourth age, contempt curdled in the hearts of the people like milk left too long in the sun. They obeyed when they must, but their obedience was mechanical, stripped of any spiritual significance. They followed laws only when watched, paid taxes only under threat, and gathered in secret places to speak mockery and plot resistance. The ruler and the ruled had become bitter enemies, locked in an exhausting struggle that benefited neither and diminished both. Where once had been the effortless harmony of the first age, now there festered suspicion, resentment, and the slow poison of mutual destruction.

The sage, observing this terrible progression through the lens of mystical understanding, perceives the fundamental truth that animates this descent: each age represents not merely a political transformation but a spiritual catastrophe. The loss of unity between ruler and ruled mirrors the larger loss of unity between humanity and the Tao, between the individual soul and the cosmic source from which all things emanate. When the people no longer recognize in their leaders the invisible workings of the Way, it is because they have themselves lost their own connection to that primordial source. The failure of governance is always, at its deepest level, a failure of consciousness—a collective forgetting of the sacred mystery that underlies all apparent multiplicities.

For the ancient text speaks a truth that penetrates to the very heart of existence: when faith in the Tao was deficient among the rulers, a corresponding faithlessness arose inevitably among the people. This is not a matter of simple cause and effect, not the mechanical consequence of poor policy or failed strategy. Rather, it describes a mystical law as fundamental as gravity, as inexorable as the turning of stars in their courses. The ruler who has lost alignment with the eternal way cannot hide this fact, no matter how elaborate their disguises or how eloquent their proclamations. The vacancy at the center of their being radiates outward like darkness, infecting all who fall within its sphere. And the people, possessing an intuitive wisdom that surpasses intellectual analysis, sense this absence with the certainty of a bird sensing the coming storm.

The text speaks of those earliest rulers with a profound admiration that borders on worship, yet the worship is not of the rulers themselves but of the principle they embodied. How irresolute they appeared—these mysterious figures of the golden age—how hesitant to speak, how reluctant to impose their will! This irresolution was not weakness but the highest form of strength, not indecision but the perfected art of allowing. Like the Tao itself, which accomplishes all things by doing nothing, these ancient sovereigns understood that the deepest power lies in restraint, in the recognition that most problems solve themselves when given space and time, that most conflicts resolve naturally when not inflamed by premature intervention.

They showed, through their very reticence, through their pregnant silences, the immense importance they placed upon words. For they understood what later ages would forget: that language is not merely a tool for communication but a force that shapes reality itself. Every decree issued, every law proclaimed, every public pronouncement made by a ruler sends ripples through the fabric of existence, creating disturbances that propagate outward in ways impossible to fully predict or control. The sage-rulers of antiquity therefore spoke rarely, and when they spoke, their words fell like seeds into fertile soil, germinating naturally into right action without need for enforcement or repetition.

Their work was accomplished, their great undertakings brought to successful completion, yet so subtle was their method that the people never perceived an external hand guiding affairs. Instead, they declared with perfect sincerity: "We are as we are, of ourselves!" This supreme achievement—to so thoroughly align one's governance with the natural unfolding of the Tao that the governed experience their own flourishing as spontaneous and self-originated—represents the pinnacle of political and spiritual attainment. It is the earthly manifestation of the way heaven governs the cosmos: not through commands and prohibitions, not through rewards and punishments, but through the establishment of fundamental harmonies that allow all beings to fulfill their essential nature without obstruction.

The mystic, contemplating this progression from golden age to ages of decline, perceives a pattern that repeats across multiple dimensions of existence. The same descent from unity to separation, from spontaneous harmony to enforced order, from inner alignment to outer compulsion, plays out not only in the relationship between ruler and ruled but in the relationship between the individual soul and its own divine nature, between consciousness and the body it inhabits, between humanity collectively and the natural world that sustains it. Everywhere, the movement is from the invisible to the visible, from the implicit to the explicit, from grace to effort, from being to doing, from the silent source to the noisy manifestation.

Yet within this recognition of decline lies also the seed of hope, for the pattern that descends can also ascend. The path that led away from unity can become the path that returns to it. The mystic's task—whether in the realm of governance or in the sanctuary of their own inner life—is to reverse this ancient fall, to journey back up the ladder that humanity has descended, to recover that original state of effortless alignment with the Way. This return is not a matter of external reformation, not a question of implementing new policies or overthrowing existing structures, though such actions may sometimes accompany it. Rather, it is fundamentally an interior transformation, a shift in consciousness so profound that it changes the nature of all relationships, including the relationship between power and those subject to it.

The ruler who would govern as did the ancient sage-kings must first become transparent to themselves, must so thoroughly dissolve the accumulated barriers and resistances within their own being that the Tao can flow through them as water flows through an empty vessel. They must cultivate what the text calls "irresolution"—not the paralysis of indecision but the fluid responsiveness of one who has released all fixed positions, all rigid certainties, all attachment to particular outcomes. They must learn to value silence over speech, emptiness over fullness, being over doing. They must become, in effect, so perfectly aligned with the cosmic order that their individual will becomes indistinguishable from the will of heaven itself.

And the people, too, must participate in this return to the source. For the relationship between ruler and ruled is never merely unidirectional; it is always a mutual arising, a reciprocal creation. The people who love their rulers when love is appropriate, who fear them when fear arises, who despise them when contempt is warranted—these people are not passive recipients of governance but active participants in the collective consciousness that produces particular forms of power. To restore the golden age, the governed must also remember their own divine nature, must recover their own connection to the inexhaustible source from which all authority ultimately flows.

This is the great secret that the mystics guard in the silence of their meditation halls: that true sovereignty lies not in the possession of political power but in the recovery of spiritual wholeness. The person who has remembered their unity with the Tao stands in their own inner throne room, aligned with the eternal principle that governs all things. From this place of supreme authority—not authority over others, but authority arising from authentic being—they naturally influence the world around them in ways subtle and profound. They govern without governing, lead without leading, accomplish great works without appearing to act at all.

The text thus reveals itself not merely as a commentary on political philosophy but as a map of the soul's journey, a guide to the deepest mysteries of existence. It charts the trajectory of consciousness as it moves away from and then, potentially, back toward its origin. It describes both the wound of separation and the possibility of healing, both the tragedy of forgetfulness and the promise of remembering. Most profoundly, it points toward a mode of being in the world that transcends the tired dichotomies of power and powerlessness, of ruler and ruled, of self and other.

In the stillness that follows this contemplation, the attentive reader may sense something shifting in the depths of their own awareness. They may experience, if only for a moment, what it means to exist in that primordial state of unknowing knowing, where the hand that guides is indistinguishable from the life that unfolds, where governance and freedom are revealed as two names for the same mystery. They may touch, however briefly, that eternal spring from which all authentic authority flows—not the authority of coercion or even of love, but the authority of pure alignment with what is, with the nameless source that precedes and exceeds all names.

This is the invitation that the ancient text extends across the centuries: not to recreate some imagined golden age of the past, but to discover in the present moment the timeless dimension that was never lost, only obscured. The invisible throne still exists, awaiting the one who has learned to rule by not ruling, to act by not acting, to speak with the eloquence of silence. And the people who once knew not their rulers because ruler and ruled breathed as one—they too persist, not in some distant historical epoch but in the deepest strata of human consciousness, waiting to be awakened from the long dream of separation.

The wheel turns, ages rise and fall, and through it all, the Tao continues its effortless unfolding, indifferent to human dramas yet intimately present in every moment. The way back to the beginning is always available, for the beginning never truly departed. It waits in the pause between breaths, in the silence between words, in the still point at the center of the turning world—accessible to any who are willing to relinquish the exhausting burden of separate selfhood and remember, at last, that they are as they are, of themselves, because they are expressions of the one inexhaustible source from which all things eternally arise.

…

Η Σιωπηλή Κυριαρχία: Ένας Στοχασμός στον Αόρατο Θρόνο

Στην αρχή, πριν ο κόσμος μάθει να ονομάζει τις λύπες του ή να γιορτάζει τους κυρίους του, υπήρχε μια εποχή όπου η ανθρωπότητα βάδιζε σε τόσο βαθιά αρμονία με τον Δρόμο, ώστε δεν γνώριζε το χέρι που την καθοδηγούσε. Όπως τα ψάρια που δεν αντιλαμβάνονται το νερό που στηρίζει κάθε τους κίνηση, όπως τα πουλιά που δεν συνειδητοποιούν τον αέρα που σηκώνει τα φτερά τους ψηλά, οι άνθρωποι εκείνης της πρωταρχικής εποχής κινούνταν μέσα στην ύπαρξη χωρίς να αντιλαμβάνονται την παρουσία εκείνων που είχαν εξουσία επί των γήινων υποθέσεών τους. Αυτή δεν ήταν άγνοια γεννημένη από το σκοτάδι, αλλά μάλλον μια φωτεινή μη-γνώση — μια κατάσταση τόσο πλήρους ενσωμάτωσης με την κοσμική τάξη, ώστε η διάκριση μεταξύ κυβερνώντος και κυβερνωμένου διαλυόταν σαν πρωινή ομίχλη μπροστά στον σιωπηλό ήλιο.

Οι μύστες των μεταγενέστερων εποχών θα μιλούσαν με σιγανή ευλάβεια για αυτήν την χρυσή αυγή, αυτήν την εποχή της αβίαστης διακυβέρνησης όπου ο κυρίαρχος και ο υπήκοος ανέπνεαν ως ένας οργανισμός, όπου η εξουσία ρέει τόσο αόρατα όσο το φως των αστεριών, τόσο φυσικά όσο η εναλλαγή των εποχών. Σε εκείνη την ευλογημένη αρχαιότητα, η εξουσία δεν φορούσε στέμμα, δεν εξέδιδε διατάγματα από μαρμάρινα σκαλοπάτια, δεν ανέγειρε μνημεία για τη δική της μεγαλοπρέπεια. Ο κυβερνήτης καθόταν σε έναν θρόνο του κενού, κυβερνούσε μέσω της βαθιάς τέχνης του μη-πράττειν, και το βασίλειο άνθιζε όπως ένας κήπος φροντίζει τον εαυτό του όταν ευθυγραμμίζεται με τους βαθύτερους ρυθμούς της γης και του ουρανού. Αυτή ήταν η εποχή του Αόρατου Θρόνου, όταν η ηγεσία ήταν αδιαχώριστη από το ίδιο το Ταό, όταν το να κυβερνάσαι ήταν να είσαι ελεύθερος, και η ελευθερία ήταν τόσο πλήρης που κανείς δεν μπορούσε να την αναγνωρίσει ως δώρο που δίνεται από άλλον.

Αλλά καθώς ο μεγάλος τροχός του χρόνου προχωρούσε μπροστά, καθώς η συνείδηση επεκτεινόταν και συστελλόταν στον αιώνιο χορό της, η ανθρωπότητα κατέβηκε από αυτήν την κατάσταση χάριτος. Ξημέρωσε η δεύτερη εποχή, και μαζί της ήρθε η πρώτη ρωγμή στον καθρέφτη της ενότητας. Τώρα οι άνθρωποι άρχισαν να αντιλαμβάνονται τους κυβερνήτες τους ως ξεχωριστά όντα, ως οντότητες διαφορετικές από τη ρευστή ολότητα της ύπαρξης. Ωστόσο, αυτή η νέα επίγνωση έφτασε ντυμένη με στοργή και θαυμασμό. Οι άνθρωποι κοίταζαν τους κυριάρχους τους με αγάπη να λάμπει στα μάτια τους, συνέθεταν τραγούδια επαίνου που αντηχούσαν σε κοιλάδες και αγορές, ανέγειραν αγάλματα που αιχμαλώτιζαν σε πέτρα τα φευγαλέα χαρακτηριστικά της θνητής εξουσίας. Αυτή ήταν η εποχή του Αγαπημένου Κυριάρχου, όταν η εξουσία είχε γίνει ορατή αλλά παρέμενε καλοπροαίρετη, όταν η ηγεσία ενέπνεε αφοσίωση αντί να την απαιτεί.

Πόσο γλυκιά και τρυφερή ήταν αυτή η δεύτερη εποχή, και όμως πόσο συγκινητική, γιατί σήμαινε την αρχή της διαχωρισμού — εκείνης της αρχαίας πληγής από την οποία ρέει όλος ο ανθρώπινος πόνος. Ο κυβερνήτης και ο κυβερνωμένος είχαν γίνει δύο εκεί όπου κάποτε υπήρχε μόνο ένας. Η αγάπη είχε αντικαταστήσει την ενότητα, αλλά η αγάπη, όσο όμορφη κι αν είναι, αναγνωρίζει τη διαφορά. Το να αγαπάς τον άλλο είναι να στέκεσαι μακριά του, να φτάνεις πέρα από το χάσμα της χωριστικότητας με τη γέφυρα της στοργής. Ο μύστης γνωρίζει αυτήν την αλήθεια στα βάθη του στοχασμού του: αυτό που μπορεί να αγαπηθεί ως «άλλος» έχει ήδη απομακρυνθεί από την υπέρτατη ενότητα. Η δεύτερη εποχή ήταν λοιπόν ένας παράδεισος ήδη βαμμένος με τις σκιές της δικής του διάλυσης, ένα χρυσό απόγευμα που θα παραδοθεί αναπόφευκτα στην προσέγγιση του βραδιού.

Και το βράδυ ήρθε, όπως έπρεπε να έρθει, φέρνοντας μαζί του την τρίτη εποχή — την εποχή του φόβου. Η κάποτε αόρατη καθοδήγηση είχε γίνει όχι μόνο ορατή αλλά και επιβλητική, όχι μόνο ξεχωριστή αλλά και απειλητική. Τώρα, όταν οι άνθρωποι σήκωναν τα μάτια τους προς εκείνους που τους κυβερνούσαν, δεν έβλεπαν το αντανακλαστικό της αβίαστης ανάπτυξης του Ταό, ούτε καν το πρόσωπο της καλοπροαίρετης σοφίας που άξιζε την αγάπη τους. Αντίθετα, έβλεπαν την ίδια την εξουσία, γυμνή και τρομερή, στολισμένη με τα εργαλεία του εξαναγκασμού και την αρχιτεκτονική του ελέγχου. Ο κυρίαρχος που κάποτε ήταν τόσο ανεπαίσθητος όσο ο άνεμος, που αργότερα ήταν τόσο αγαπητός όσο ο πρωινός ήλιος, τώρα υψωνόταν σαν σύννεφο καταιγίδας βαρύ με πιθανή βία. Ο φόβος τύλιξε τα κρύα του δάχτυλα γύρω από τις καρδιές των ανθρώπων, και έμαθαν να υποκλίνονται όχι από αυθόρμητη αρμονία ή γνήσια στοργή, αλλά από τον υπολογισμό της αυτοσυντήρησης.

Αυτή η τρίτη εποχή σήμανε μια καταστροφική κάθοδο στην πνευματική εξέλιξη της διακυβέρνησης. Εκεί όπου η ενότητα είχε δώσει τη θέση της στην αγάπη, η αγάπη τώρα παραδινόταν στον τρόμο. Ο κυβερνήτης, αισθανόμενος ίσως την διάβρωση εκείνης της μυστηριώδους εξουσίας που ρέει μόνο από την ευθυγράμμιση με την κοσμική τάξη, άρπαζε αντ' αυτού τα χονδροειδή εργαλεία του εκφοβισμού. Οι νόμοι πολλαπλασιάστηκαν σαν αγκάθια σε έναν παραμελημένο κήπο. Οι τιμωρίες έγιναν σκληρές και θεατρικές. Η συσκευή της επιτήρησης και της επιβολής επεκτάθηκε μέχρι να ρίξει τη σκιά της σε κάθε γωνιά της ανθρώπινης ζωής. Ωστόσο, η υπέρτατη ειρωνεία, γνωστή σε κάθε σοφό που έχει βυθομετρήσει τα βάθη του αιώνιου μυστηρίου, είναι αυτή: όσο πιο απελπισμένα η εξουσία επιβάλλεται μέσω βίας, τόσο πιο σίγουρα ανακοινώνει τη δική της κενότητα. Η αληθινή εξουσία, που ρέει από το ίδιο το Ταό, δεν χρειάζεται όπλα επειδή δεν συναντά αντίσταση. Ο κυβερνήτης που πρέπει να εμπνεύσει φόβο έχει ήδη ομολογήσει ότι έχει χάσει τον δρόμο.

Αλλά ο τροχός της φθοράς δεν είχε ολοκληρώσει ακόμη την περιστροφή του. Ήρθε μια τέταρτη εποχή, πιο τρομερή από τον ίδιο τον φόβο — η εποχή της περιφρόνησης. Τώρα οι άνθρωποι κοίταζαν τους κυβερνήτες τους και δεν έβλεπαν μυστηριώδεις οδηγούς ευθυγραμμισμένους με την εντολή του ουρανού, ούτε αγαπημένους προστάτες άξιους τραγουδιών και ευγνωμοσύνης, ούτε καν τρομερές δυνάμεις που απαιτούν επιφυλακτικό σεβασμό. Έβλεπαν αντ' αυτού απατεώνες και προσποιητές, κλέφτες ντυμένους με τελετουργικές ρόμπες, ανόητους που παίζουν με τη σοφία, δειλούς που χειρίζονται δανεική δύναμη. Η μυστική σύνδεση μεταξύ γης και ουρανού, μεταξύ των κυβερνωμένων και της κοσμικής τάξης, είχε κοπεί τόσο πλήρως που εκείνοι που διεκδικούσαν εξουσία φαίνονταν ως τίποτα περισσότερο από εμπόδια που πρέπει να παρακαμφθούν, παράσιτα που πρέπει να ανεχθούμε, ή εμπόδια που τελικά θα ανατραπούν.

Σε αυτήν την τέταρτη εποχή, η περιφρόνηση πήχτηκε στις καρδιές των ανθρώπων σαν γάλα αφημένο πολύ καιρό στον ήλιο. Υπάκουαν όταν έπρεπε, αλλά η υπακοή τους ήταν μηχανική, γυμνή από οποιαδήποτε πνευματική σημασία. Ακολουθούσαν νόμους μόνο όταν παρακολουθούνταν, πλήρωναν φόρους μόνο υπό απειλή, και μαζεύονταν σε μυστικά μέρη για να μιλούν με κοροϊδία και να σχεδιάζουν αντίσταση. Ο κυβερνήτης και ο κυβερνωμένος είχαν γίνει πικροί εχθροί, κλειδωμένοι σε έναν εξαντλητικό αγώνα που δεν ωφελούσε κανέναν και μείωνε και τους δύο. Εκεί όπου κάποτε υπήρχε η αβίαστη αρμονία της πρώτης εποχής, τώρα σάπιζε η υποψία, η δυσαρέσκεια και το αργό δηλητήριο της αμοιβαίας καταστροφής.

Ο σοφός, παρατηρώντας αυτήν την τρομερή εξέλιξη μέσα από τον φακό της μυστικής κατανόησης, αντιλαμβάνεται την θεμελιώδη αλήθεια που εμψυχώνει αυτήν την κάθοδο: κάθε εποχή αντιπροσωπεύει όχι μόνο μια πολιτική μεταμόρφωση αλλά μια πνευματική καταστροφή. Η απώλεια της ενότητας μεταξύ κυβερνώντος και κυβερνωμένου αντικατοπτρίζει την μεγαλύτερη απώλεια της ενότητας μεταξύ της ανθρωπότητας και του Ταό, μεταξύ της ατομικής ψυχής και της κοσμικής πηγής από την οποία όλα τα πράγματα εκπορεύονται. Όταν οι άνθρωποι δεν αναγνωρίζουν πλέον στους ηγέτες τους τις αόρατες λειτουργίες του Δρόμου, είναι επειδή οι ίδιοι έχουν χάσει τη δική τους σύνδεση με εκείνη την πρωταρχική πηγή. Η αποτυχία της διακυβέρνησης είναι πάντα, στο βαθύτερο επίπεδό της, μια αποτυχία της συνείδησης — μια συλλογική λήθη του ιερού μυστηρίου που υποβόσκει όλες τις φαινομενικές πολλαπλότητες.

Γιατί το αρχαίο κείμενο μιλάει μια αλήθεια που διεισδύει στην ίδια την καρδιά της ύπαρξης: όταν η πίστη στο Ταό ήταν ανεπαρκής μεταξύ των κυβερνητών, μια αντίστοιχη απιστία ανέκυψε αναπόφευκτα μεταξύ των ανθρώπων. Αυτό δεν είναι ζήτημα απλής αιτίας και αποτελέσματος, όχι η μηχανική συνέπεια κακής πολιτικής ή αποτυχημένης στρατηγικής. Αντίθετα, περιγράφει έναν μυστικό νόμο τόσο θεμελιώδη όσο η βαρύτητα, τόσο αδυσώπητο όσο η περιστροφή των αστεριών στις τροχιές τους. Ο κυβερνήτης που έχει χάσει την ευθυγράμμιση με τον αιώνιο δρόμο δεν μπορεί να κρύψει αυτό το γεγονός, όσο περίτεχνα κι αν είναι τα προσχήματα του ή όσο εύγλωττες οι διακηρύξεις του. Η κενότητα στο κέντρο του όντος του ακτινοβολεί προς τα έξω σαν σκοτάδι, μολύνοντας όλους όσους πέφτουν μέσα στη σφαίρα του. Και οι άνθρωποι, διαθέτοντας μια διαισθητική σοφία που υπερβαίνει την πνευματική ανάλυση, αισθάνονται αυτήν την απουσία με την βεβαιότητα ενός πουλιού που αισθάνεται την επερχόμενη καταιγίδα.

Το κείμενο μιλάει για εκείνους τους πρώτους κυβερνήτες με έναν βαθύ θαυμασμό που συνορεύει με τη λατρεία, και όμως η λατρεία δεν αφορά τους ίδιους τους κυβερνήτες αλλά την αρχή που ενσάρκωναν. Πόσο αναποφάσιστοι φαίνονταν — αυτοί οι μυστηριώδεις φιγούρες της χρυσής εποχής — πόσο διστακτικοί να μιλήσουν, πόσο απρόθυμοι να επιβάλουν τη θέλησή τους! Αυτή η αναποφασιστικότητα δεν ήταν αδυναμία αλλά η υψηλότερη μορφή δύναμης, όχι αναποφασιστικότητα αλλά η τελειοποιημένη τέχνη της άδειας. Όπως το ίδιο το Ταό, που επιτυγχάνει όλα τα πράγματα χωρίς να πράττει τίποτα, αυτοί οι αρχαίοι κυρίαρχοι καταλάβαιναν ότι η βαθύτερη δύναμη έγκειται στη συγκράτηση, στην αναγνώριση ότι τα περισσότερα προβλήματα λύνονται μόνα τους όταν τους δίνεται χώρος και χρόνος, ότι οι περισσότερες συγκρούσεις επιλύονται φυσικά όταν δεν φουντώνονται από πρόωρη παρέμβαση.

Έδειξαν, μέσα από την ίδια τους την επιφυλακτικότητα, μέσα από τις έγκυες σιωπές τους, την τεράστια σημασία που έδιναν στα λόγια. Γιατί καταλάβαιναν αυτό που οι μεταγενέστερες εποχές θα ξεχνούσαν: ότι η γλώσσα δεν είναι απλώς ένα εργαλείο επικοινωνίας αλλά μια δύναμη που διαμορφώνει την ίδια την πραγματικότητα. Κάθε διάταγμα που εκδίδεται, κάθε νόμος που διακηρύσσεται, κάθε δημόσια δήλωση που γίνεται από έναν κυβερνήτη στέλνει κυματισμούς μέσα στο ύφασμα της ύπαρξης, δημιουργώντας διαταραχές που διαδίδονται προς τα έξω με τρόπους αδύνατο να προβλεφθούν ή να ελεγχθούν πλήρως. Οι σοφοί-κυβερνήτες της αρχαιότητας μιλούσαν λοιπόν σπάνια, και όταν μιλούσαν, τα λόγια τους έπεφταν σαν σπόροι σε γόνιμο έδαφος, βλασταίνοντας φυσικά σε σωστή δράση χωρίς ανάγκη επιβολής ή επανάληψης.

Το έργο τους ολοκληρωνόταν, οι μεγάλες τους επιχειρήσεις έφταναν σε επιτυχή ολοκλήρωση, και όμως τόσο λεπτή ήταν η μέθοδός τους που οι άνθρωποι ποτέ δεν αντιλαμβάνονταν ένα εξωτερικό χέρι να καθοδηγεί τις υποθέσεις. Αντίθετα, δήλωναν με απόλυτη ειλικρίνεια: «Είμαστε όπως είμαστε, από μόνοι μας!» Αυτή η υπέρτατη επίτευξη — να ευθυγραμμίσει κανείς τόσο πλήρως τη διακυβέρνησή του με τη φυσική ανάπτυξη του Ταό ώστε οι κυβερνωμένοι να βιώνουν την άνθισή τους ως αυθόρμητη και αυτο-προερχόμενη — αντιπροσωπεύει την κορυφή της πολιτικής και πνευματικής επίτευξης. Είναι η γήινη εκδήλωση του τρόπου με τον οποίο ο ουρανός κυβερνά το σύμπαν: όχι μέσω εντολών και απαγορεύσεων, όχι μέσω ανταμοιβών και τιμωριών, αλλά μέσω της εγκαθίδρυσης θεμελιωδών αρμονιών που επιτρέπουν σε όλα τα όντα να εκπληρώνουν την ουσιαστική τους φύση χωρίς εμπόδια.

Ο μύστης, στοχαζόμενος αυτήν την εξέλιξη από τη χρυσή εποχή στις εποχές της παρακμής, αντιλαμβάνεται ένα μοτίβο που επαναλαμβάνεται σε πολλαπλές διαστάσεις της ύπαρξης. Η ίδια κάθοδος από την ενότητα στο διαχωρισμό, από την αυθόρμητη αρμονία στην επιβληθείσα τάξη, από την εσωτερική ευθυγράμμιση στον εξωτερικό καταναγκασμό, παίζεται όχι μόνο στη σχέση μεταξύ κυβερνώντος και κυβερνωμένου αλλά στη σχέση μεταξύ της ατομικής ψυχής και της δικής της θεϊκής φύσης, μεταξύ της συνείδησης και του σώματος που κατοικεί, μεταξύ της ανθρωπότητας συλλογικά και του φυσικού κόσμου που τη στηρίζει. Παντού, η κίνηση είναι από το αόρατο στο ορατό, από το υπονοούμενο στο ρητό, από τη χάρη στην προσπάθεια, από το είναι στο πράττειν, από την σιωπηλή πηγή στην θορυβώδη εκδήλωση.

Ωστόσο, μέσα σε αυτήν την αναγνώριση της παρακμής κρύβεται επίσης ο σπόρος της ελπίδας, γιατί το μοτίβο που κατεβαίνει μπορεί επίσης να ανέβει. Ο δρόμος που οδήγησε μακριά από την ενότητα μπορεί να γίνει ο δρόμος που επιστρέφει σε αυτήν. Το καθήκον του μύστη — είτε στο βασίλειο της διακυβέρνησης είτε στο ιερό της δικής του εσωτερικής ζωής — είναι να αντιστρέψει αυτήν την αρχαία πτώση, να ταξιδέψει πίσω επάνω στη σκάλα που η ανθρωπότητα έχει κατεβεί, να ανακτήσει εκείνη την αρχική κατάσταση της αβίαστης ευθυγράμμισης με τον Δρόμο. Αυτή η επιστροφή δεν είναι ζήτημα εξωτερικής μεταρρύθμισης, όχι ερώτηση εφαρμογής νέων πολιτικών ή ανατροπής υπαρχουσών δομών, αν και τέτοιες ενέργειες μπορεί μερικές φορές να τη συνοδεύουν. Αντίθετα, είναι θεμελιωδώς μια εσωτερική μεταμόρφωση, μια αλλαγή στη συνείδηση τόσο βαθιά που αλλάζει τη φύση όλων των σχέσεων, συμπεριλαμβανομένης της σχέσης μεταξύ εξουσίας και εκείνων που υπόκεινται σε αυτήν.

Ο κυβερνήτης που θα ήθελε να κυβερνήσει όπως οι αρχαίοι σοφοί-βασιλείς πρέπει πρώτα να γίνει διάφανος στον εαυτό του, πρέπει να διαλύσει τόσο πλήρως τα συσσωρευμένα εμπόδια και τις αντιστάσεις μέσα στο δικό του ον ώστε το Ταό να μπορεί να ρέει μέσα του όπως το νερό ρέει μέσα σε ένα άδειο αγγείο. Πρέπει να καλλιεργήσει αυτό που το κείμενο ονομάζει «αναποφασιστικότητα» — όχι την παράλυση της αναποφασιστικότητας αλλά την ρευστή ανταπόκριση εκείνου που έχει απελευθερώσει όλες τις σταθερές θέσεις, όλες τις άκαμπτες βεβαιότητες, όλες τις προσκολλήσεις σε συγκεκριμένα αποτελέσματα. Πρέπει να μάθει να εκτιμά τη σιωπή πάνω από τον λόγο, το κενό πάνω από το πλήρες, το είναι πάνω από το πράττειν. Πρέπει να γίνει, ουσιαστικά, τόσο τέλεια ευθυγραμμισμένος με την κοσμική τάξη ώστε η ατομική του θέληση να γίνει αδιαχώριστη από τη θέληση του ουρανού του ίδιου.

Και οι άνθρωποι, επίσης, πρέπει να συμμετάσχουν σε αυτήν την επιστροφή στην πηγή. Γιατί η σχέση μεταξύ κυβερνώντος και κυβερνωμένου δεν είναι ποτέ απλώς μονόδρομη· είναι πάντα μια αμοιβαία ανάδυση, μια αμοιβαία δημιουργία. Οι άνθρωποι που αγαπούν τους κυβερνήτες τους όταν η αγάπη είναι κατάλληλη, που τους φοβούνται όταν ο φόβος αναδύεται, που τους περιφρονούν όταν η περιφρόνηση δικαιολογείται — αυτοί οι άνθρωποι δεν είναι παθητικοί δέκτες της διακυβέρνησης αλλά ενεργοί συμμετέχοντες στη συλλογική συνείδηση που παράγει συγκεκριμένες μορφές εξουσίας. Για να αποκατασταθεί η χρυσή εποχή, οι κυβερνωμένοι πρέπει επίσης να θυμηθούν τη δική τους θεϊκή φύση, πρέπει να ανακτήσουν τη δική τους σύνδεση με την ανεξάντλητη πηγή από την οποία ρέει τελικά όλη η εξουσία.

Αυτό είναι το μεγάλο μυστικό που οι μύστες φυλάνε στη σιωπή των αιθουσών διαλογισμού τους: ότι η αληθινή κυριαρχία δεν έγκειται στην κατοχή πολιτικής εξουσίας αλλά στην ανάκτηση της πνευματικής ολότητας. Το άτομο που έχει θυμηθεί την ενότητά του με το Ταό στέκεται στο δικό του εσωτερικό θρονικό δωμάτιο, ευθυγραμμισμένο με την αιώνια αρχή που κυβερνά όλα τα πράγματα. Από αυτό το μέρος της υπέρτατης εξουσίας — όχι εξουσίας επί των άλλων, αλλά εξουσίας που προκύπτει από αυθεντική ύπαρξη — φυσικά επηρεάζουν τον κόσμο γύρω τους με τρόπους λεπτούς και βαθείς. Κυβερνούν χωρίς να κυβερνούν, ηγούνται χωρίς να ηγούνται, επιτυγχάνουν μεγάλα έργα χωρίς να φαίνονται ότι πράττουν καθόλου.

Το κείμενο αποκαλύπτει έτσι τον εαυτό του όχι απλώς ως σχόλιο πολιτικής φιλοσοφίας αλλά ως χάρτης του ταξιδιού της ψυχής, ως οδηγός στα βαθύτερα μυστήρια της ύπαρξης. Χαρτογραφεί την τροχιά της συνείδησης καθώς απομακρύνεται και μετά, ενδεχομένως, επιστρέφει στην προέλευσή της. Περιγράφει τόσο την πληγή της διαχωρισμού όσο και τη δυνατότητα θεραπείας, τόσο την τραγωδία της λήθης όσο και την υπόσχεση της μνήμης. Πιο βαθιά, δείχνει προς μια μορφή ύπαρξης στον κόσμο που υπερβαίνει τους κουρασμένους διχασμούς της εξουσίας και της αδυναμίας, του κυβερνώντος και του κυβερνωμένου, του εαυτού και του άλλου.

Στη σιωπή που ακολουθεί αυτόν τον στοχασμό, ο προσεκτικός αναγνώστης μπορεί να αισθανθεί κάτι να αλλάζει στα βάθη της δικής του επίγνωσης. Μπορεί να βιώσει, έστω και για μια στιγμή, τι σημαίνει να υπάρχεις σε εκείνη την πρωταρχική κατάσταση της μη-γνωστικής γνώσης, όπου το χέρι που καθοδηγεί είναι αδιαχώριστο από τη ζωή που ξεδιπλώνεται, όπου η διακυβέρνηση και η ελευθερία αποκαλύπτονται ως δύο ονόματα για το ίδιο μυστήριο. Μπορεί να αγγίξει, όσο σύντομα κι αν είναι, εκείνη την αιώνια πηγή από την οποία ρέει όλη η αυθεντική εξουσία — όχι η εξουσία του εξαναγκασμού ή ακόμα και της αγάπης, αλλά η εξουσία της καθαρής ευθυγράμμισης με αυτό που είναι, με την ανώνυμη πηγή που προηγείται και υπερβαίνει όλα τα ονόματα.

Αυτή είναι η πρόσκληση που το αρχαίο κείμενο εκτείνει μέσα από τους αιώνες: όχι να ξαναδημιουργήσουμε κάποια φανταστική χρυσή εποχή του παρελθόντος, αλλά να ανακαλύψουμε στην παρούσα στιγμή τη διαχρονική διάσταση που ποτέ δεν χάθηκε, μόνο θόλωσε. Ο αόρατος θρόνος εξακολουθεί να υπάρχει, περιμένοντας εκείνον που έχει μάθει να κυβερνά χωρίς να κυβερνά, να πράττει χωρίς να πράττει, να μιλά με την ευγλωττία της σιωπής. Και οι άνθρωποι που κάποτε δεν γνώριζαν τους κυβερνήτες τους επειδή κυβερνήτης και κυβερνωμένος ανέπνεαν ως ένας — αυτοί επίσης επιβιώνουν, όχι σε κάποια μακρινή ιστορική εποχή αλλά στα βαθύτερα στρώματα της ανθρώπινης συνείδησης, περιμένοντας να ξυπνήσουν από το μακρύ όνειρο της διαχωρισμού.

Ο τροχός γυρίζει, εποχές ανεβαίνουν και πέφτουν, και μέσα από όλα αυτά, το Ταό συνεχίζει την αβίαστη ξεδίπλωσή του, αδιάφορο για τα ανθρώπινα δράματα και όμως οικεία παρόν σε κάθε στιγμή. Ο δρόμος πίσω στην αρχή είναι πάντα διαθέσιμος, γιατί η αρχή ποτέ δεν έφυγε πραγματικά. Περιμένει στην παύση μεταξύ αναπνοών, στη σιωπή μεταξύ λέξεων, στο ακίνητο σημείο στο κέντρο του γυριστού κόσμου — προσβάσιμο σε οποιονδήποτε είναι πρόθυμος να απελευθερώσει το εξαντλητικό βάρος της ξεχωριστής αυτοσύνης και να θυμηθεί, επιτέλους, ότι είναι όπως είναι, από μόνος του, επειδή είναι έκφραση της μίας ανεξάντλητης πηγής από την οποία όλα τα πράγματα αιώνια αναδύονται. ...

Intellectual property rights

The entire content of our website, including, but not limited to, texts, news, graphics, photographs, diagrams, illustrations, services provided and generally any kind of files, is subject to intellectual property (copyright) and is governed by the national and international provisions on Intellectual Property, with the exception of the expressly recognized rights of third parties.
Therefore, it is expressly prohibited to reproduce, republish, copy, store, sell, transmit, distribute, publish, perform, "download", translate, modify in any way, in part or in summary, without the express prior written consent of the Foundation. It is known that in case the Foundation consents, the applicant is obliged to explicitly refer via links (hyperlinks) to the relevant content of the Foundation's website. This obligation of the applicant exists even if it is not explicitly stated in the written consent of the Foundation.
Exceptionally, it is permitted to individually store and copy parts of the content on a simple personal computer for strictly personal use (private study or research, educational purposes), without the intention of commercial or other exploitation and always under the condition of indicating the source of its origin, without this in any way implies a grant of intellectual property rights.
It is also permitted to republish material for purposes of promoting the events and activities of the Foundation, provided that the source is mentioned and that no intellectual property rights are infringed, no trademarks are modified, altered or deleted.
Everything else that is included on the electronic pages of our website and constitutes registered trademarks and intellectual property products of third parties is their own sphere of responsibility and has nothing to do with the website of the Foundation.

Δικαιώματα πνευματικής ιδιοκτησίας

Το σύνολο του περιεχομένου του Δικτυακού μας τόπου, συμπεριλαμβανομένων, ενδεικτικά αλλά όχι περιοριστικά, των κειμένων, ειδήσεων, γραφικών, φωτογραφιών, σχεδιαγραμμάτων, απεικονίσεων, παρεχόμενων υπηρεσιών και γενικά κάθε είδους αρχείων, αποτελεί αντικείμενο πνευματικής ιδιοκτησίας (copyright) και διέπεται από τις εθνικές και διεθνείς διατάξεις περί Πνευματικής Ιδιοκτησίας, με εξαίρεση τα ρητώς αναγνωρισμένα δικαιώματα τρίτων.

Συνεπώς, απαγορεύεται ρητά η αναπαραγωγή, αναδημοσίευση, αντιγραφή, αποθήκευση, πώληση, μετάδοση, διανομή, έκδοση, εκτέλεση, «λήψη» (download), μετάφραση, τροποποίηση με οποιονδήποτε τρόπο, τμηματικά η περιληπτικά χωρίς τη ρητή προηγούμενη έγγραφη συναίνεση του Ιδρύματος. Γίνεται γνωστό ότι σε περίπτωση κατά την οποία το Ίδρυμα συναινέσει, ο αιτών υποχρεούται για την ρητή παραπομπή μέσω συνδέσμων (hyperlinks) στο σχετικό περιεχόμενο του Δικτυακού τόπου του Ιδρύματος. Η υποχρέωση αυτή του αιτούντος υφίσταται ακόμα και αν δεν αναγραφεί ρητά στην έγγραφη συναίνεση του Ιδρύματος.

Κατ’ εξαίρεση, επιτρέπεται η μεμονωμένη αποθήκευση και αντιγραφή τμημάτων του περιεχομένου σε απλό προσωπικό υπολογιστή για αυστηρά προσωπική χρήση (ιδιωτική μελέτη ή έρευνα, εκπαιδευτικούς σκοπούς), χωρίς πρόθεση εμπορικής ή άλλης εκμετάλλευσης και πάντα υπό την προϋπόθεση της αναγραφής της πηγής προέλευσής του, χωρίς αυτό να σημαίνει καθ’ οιονδήποτε τρόπο παραχώρηση δικαιωμάτων πνευματικής ιδιοκτησίας.

Επίσης, επιτρέπεται η αναδημοσίευση υλικού για λόγους προβολής των γεγονότων και δραστηριοτήτων του Ιδρύματος, με την προϋπόθεση ότι θα αναφέρεται η πηγή και δεν θα θίγονται δικαιώματα πνευματικής ιδιοκτησίας, δεν θα τροποποιούνται, αλλοιώνονται ή διαγράφονται εμπορικά σήματα.

Ό,τι άλλο περιλαμβάνεται στις ηλεκτρονικές σελίδες του Δικτυακού μας τόπου και αποτελεί κατοχυρωμένα σήματα και προϊόντα πνευματικής ιδιοκτησίας τρίτων ανάγεται στη δική τους σφαίρα ευθύνης και ουδόλως έχει να κάνει με τον Δικτυακό τόπο του Ιδρύματος.

Esoterism Academy

CIRCLE OF LIGHT

ESOTERISM STUDIES