Esoterism Academy: Buddha: Buddhist Metaphysics

Monday, September 18, 2023

Buddha: Buddhist Metaphysics

What the Buddha Experienced the Moment He Awakened (and Experienced from the Moment He Realized It) is that "That which Is", "That which We Really Are", i.e. Reality as Experience and as "Content of Experience", of Understanding, and not as a conception of some perception, as an objectified information, It is a Unique Reality that is Here, Now (not somewhere else or at some other time, in the future). This Reality (which We Are Ourselves, not something abstract that we perceive or are informed about) is Directly Perceived when we Stand Still and See Within (we will explain what this means below), not by some activity (which is always something "abroad"). Since We Are Already This, This Is Us, not something different. It doesn't happen. You just feel it or you don't. Beings are deluded into thinking they are something else by seeking to become something or by looking somewhere else (and not Within themselves).

This One Reality (which We Are, which is All) is the Assamskrita, the Uncreated, the Unmade, the Uncomposed. It is the True Nature, the True Essence. And This Is Without Properties. It is an Open Vast Living Presence that "Exists" Beyond Space, Evolution, Time, whatever. It is the Dharma, the Foundation of All (the Dharmakaya of later Buddhists).

At the same time, while That Is Thus, Infinite, It "is" at the most infinitesimal point that can be apprehended (by some perception), at infinitely infinitesimal points, everywhere. These Reflections of the Real, the All, in infinite infinitesimal points, everywhere, are the dharmas. Dharma Reflects in infinite dharmas, everywhere. This Everywhere is not Space, it is Beyond Space, precisely because it is everywhere. Space is something closed, something that closes in a perception or is perceived by a perception and has a local meaning even if it seems boundless, or "open".

Reality as experienced and perceived by the Buddha (and those who Experience Reality) is One and Unique and Holographic. The All is Reflected Whole, with all its "Properties" (or "Non-Properties"), everywhere, to the most infinitesimal point. Ontologically speaking there is no difference between the Dharma and its Reflections, the dharmas. It is Without Qualities, “Emptiness” (Sunyata), it is Just Thus (Tathata,”thusness”,”suchness”).

This Holographic Nature of Substance enables the Manifestation of Phenomena (all phenomena of existence, objective and subjective... The All, the Totality of dharmas, is the Ontological Basis of Phenomena. It is the Original Primal Essence, the Creative "Matter" from that from which Phenomena arise. Phenomena do not arise as ontological transformations of Essence (the Dharmadatu, the totality of dharmas). In fact, from the combination, selections, and "use" of dharmas (called to play a perceptual, mental, or formative role), are caused the Phenomena. In other words, what Appears as Creation (Samsara, with its planes of existence and beings) is not ontological in nature but functional. It is only activity, actions, flow. The Phenomenon, the phenomena, exist only at the moment that manifest. They have been caused by antecedents that are already lost and are lost by transmitting its "momentum" to subsequent ones that are born immediately after. They exist only here, now, in real-time, the absolute present. If we wanted to capture them, to immobilize them, they are already gone and there are only the ashes of memory. Thus, Phenomena as flowing and transitory do not have any essentiality, they have the Nature of Emptiness.

Thus, essentially the One Unique Reality Within Which Manifests the Activities, the Phenomena, the worlds, the existences, Remains One and Unique in its Depth. All Activities, all Phenomena, are not real, they are Only a Dream, an "eye trick". And the Worlds that are created on the Real Ontological Basis follow the same Holographic Paradigm. Even the Natural World that natural scientists investigate. All this has been explained in the context of the Avatamsaka School (and in the Avatamsaka Sutra and other texts, School commentaries). Modern physicists like Bohm and others are trying to apply the Holographic Paradigm to physical reality. This is the only way (for now) some phenomena like the findings of Aspect and others can be interpreted.

In reality, there is no ontological difference between what we experience as Asamskrita, Nirvana, Absolute and Samsara, Creation, Phenomena. They have the same Empty Nature (i.e. something inconceivable by any perception that cannot detect some "characteristics". Even what beings perceive as phenomena, substances, existences, events, experiences, all have the same empty nature.

On the other hand, Reality may be One and all phenomena may emerge (with Activity) from the Unique Ontological Basis as a "Dream", but beings who adopt Activity (Perception, Intellect, Sensation , external experience as the only reality and exclusive source of "information" because they do not feel its One Infinite Nature but are confined to their imaginary local existence they experience duality and separate themselves from the world and others. Beings (humans) live a vivid dream, they have experiences and walk in fictitious reality as the ultimate reality. They should just, as the Buddha taught, give up all these delusive activities and Experience their True Limitless Nature, Within, in Stillness and transcendence of senses, the intellect, perception itself.

...

Η Βουδιστική Μεταφυσική

Αυτό που Βίωσε ο Βούδας την Στιγμή που Αφυπνίσθηκε (και Βίωνε από την Στιγμή που το Ένοιωσε) είναι ότι «Αυτό που Υπάρχει», «Αυτό που Είμαστε Πραγματικά», δηλαδή η Πραγματικότητα σαν Βίωμα και σαν «Περιεχόμενο Βιώματος», Κατανόησης, κι όχι σαν σύλληψη κάποιας αντίληψης, σαν μια αντικειμενοποιημένη πληροφορία, Είναι Μια Μοναδική Πραγματικότητα που Είναι Εδώ, Τώρα (όχι κάπου αλλού ή σε κάποιο άλλο χρόνο, στο μέλλον). Αυτή η Πραγματικότητα (που Είμαστε Εμείς οι Ίδιοι, όχι κάτι αφηρημένο που συλλαμβάνουμε ή πληροφορούμαστε για αυτό) γίνεται Άμεσα Αντιληπτή όταν Παραμένουμε Ήσυχοι και Βλέπουμε Μέσα μας (θα εξηγήσουμε τι σημαίνει αυτό πιο κάτω), όχι με κάποια δραστηριότητα (που είναι πάντα κάτι «εξωτερικό»). Αφού Είμαστε Ήδη Αυτό, Αυτό Είμαστε Εμείς, όχι κάτι διαφορετικό. Δεν πραγματοποιείται. Απλά το Νοιώθεις ή δεν το νοιώθεις. Τα όντα παραπλανούνται νομίζοντας ότι είναι κάτι άλλο αναζητώντας να γίνουν κάτι ή ψάχνοντας κάπου αλλού (κι όχι Μέσα τους).

Αυτή η Μοναδική Πραγματικότητα (που Είμαστε, που Είναι Όλα) είναι το Ασαμσκρίτα, το Μη δημιουργημένο, το Μη κατασκευασμένο, το Μη συνθεμένο. Είναι η Αληθινή Φύση, η Αληθινή Ουσία. Κι Αυτό Είναι Χωρίς Ιδιότητες. Είναι Μια Ανοιχτή Αχανής Ζωντανή Παρουσία που «Υπάρχει» Πέρα από Χώρο, Εξέλιξη, Χρόνο, οτιδήποτε. Είναι το Ντάρμα, το Θεμέλιο των Πάντων (το Ντάρμακάγια των μετέπειτα βουδιστών).

Ταυτόχρονα, ενώ Αυτό Είναι Έτσι, Απεριόριστο, «Βρίσκεται» στο πιο απειροελάχιστο σημείο που μπορεί να συλληφθεί (από κάποια αντίληψη), σε άπειρα απειροελάχιστα σημεία, παντού. Αυτές οι Αντανακλάσεις του Πραγματικού, του Όλου, σε άπειρα απειροελάχιστα σημεία, παντού, είναι τα ντάρμας. Το Ντάρμα Αντανακλάται σε άπειρα ντάρμας, παντού. Αυτό το Παντού δεν είναι Χώρος, είναι Πέρα από τον Χώρο, ακριβώς γιατί είναι παντού. Ο Χώρος είναι κάτι κλειστό, κάτι που κλείνεται σε μια αντίληψη ή γίνεται αντιληπτός από μια αντίληψη κι έχει μια τοπική σημασία ακόμα κι αν φαίνεται απεριόριστος, ή «ανοιχτός».

Η Πραγματικότητα όπως βιώθηκε κι έγινε αντιληπτή από τον Βούδα (κι όσους Βιώνουν την Πραγματικότητα) Είναι Μια και Μοναδική κι Είναι Ολογραφική. Το Όλον Αντανακλάται Ακέραιο, με όλες τις «Ιδιότητές» του (ή «Μη-Ιδιότητες»), παντού, στο πιο απειροελάχιστο σημείο. Οντολογικά μιλώντας δεν υπάρχει διαφορά ανάμεσα στο Ντάρμα και τις Αντανακλάσεις του, τα ντάρμας. Είναι Χωρίς Ιδιότητες, «Κενότητα» (Σουνιάτα), είναι Απλά Έτσι (Ταθάτα).

Αυτή η Ολογραφική Φύση της Ουσίας επιτρέπει την Εμφάνιση των Φαινομένων (όλων των φαινομένων της ύπαρξης, αντικειμενικών και υποκειμενικών.. Το Όλον, το Σύνολο των ντάρμας, είναι η Οντολογική Βάση των Φαινομένων. Είναι η Αρχική Πρωτογενής Ουσία, η Δημιουργική «Ύλη» από την Οποία προκύπτουν τα Φαινόμενα. Τα Φαινόμενα δεν προκύπτουν σαν οντολογικοί μετασχηματισμοί της Ουσίας (του Νταρμαντάτου, του συνόλου των ντάρμας). Στην πραγματικότητα από τον συνδυασμό , τις επιλογές και την «χρήση» των ντάρμας (που καλούνται να παίξουν αντιληπτικό, νοητικό ή μορφοποιητικό ρόλο) προκαλούνται τα Φαινόμενα. Με άλλα λόγια αυτό που Εμφανίζεται σαν Δημιουργία (το Σαμσάρα, με τα επίπεδα ύπαρξης και τα όντα) δεν έχει οντολογικό χαρακτήρα αλλά λειτουργικό. Είναι μόνο δραστηριότητα, πράξεις, ροή. Το Φαινόμενο, τα φαινόμενα, υπάρχουν μόνο την στιγμή που εκδηλώνονται. Έχουν προκληθεί από προηγούμενα που έχουν χαθεί ήδη και χάνονται μεταδίδοντας την «ορμή» του σε επόμενα που γεννιούνται αμέσως μετά. Υπάρχουν μόνο εδώ, τώρα, στον πραγματικό χρόνο, το απόλυτο παρόν. Αν θέλαμε να τα συλλάβουμε, να τα ακινητοποιήσουμε, έχουν ήδη χαθεί κι υπάρχουν μόνο οι στάχτες της μνήμης. Έτσι τα Φαινόμενα σαν ρέοντα και παροδικά δεν έχουν κάποια ουσιαστικότητα, έχουν την Φύση της Κενότητας.

Έτσι, ουσιαστικά η Μία Μοναδική Πραγματικότητα Εντός της Οποίας Εκδηλώνονται οι Δραστηριότητες, τα Φαινόμενα, οι κόσμοι, οι υπάρξεις, Παραμένει Μία και Μοναδική στο Βάθος της. Όλες οι Δραστηριότητες, όλα τα Φαινόμενα, δεν είναι πραγματικά, είναι Μονάχα ένα Όνειρο, μια «οφθαλμαπάτη». Κι οι Κόσμοι που δημιουργούνται πάνω στην Πραγματική Οντολογική Βάση ακολουθούν το ίδιο Ολογραφικό Παράδειγμα. Ακόμα κι ο Φυσικός Κόσμος που ερευνούν οι φυσικοί επιστήμονες. Όλα αυτά έχουν εξηγηθεί στα πλαίσια της Σχολής Αβαταμσάκα (και στην Σούτρα Αβαταμσάκα και σε άλλα κείμενα, σχόλια της Σχολής). Οι σύγχρονοι φυσικοί σαν τον Μπομ κι άλλους προσπαθούν να εφαρμόσουν το Ολογραφικό Παράδειγμα στην φυσική πραγματικότητα. Μονάχα έτσι μπορούν (για την ώρα) μπορούν να ερμηνευθούν κάποια φαινόμενα όπως τα ευρήματα του Άσπεκτ κι άλλα.

Στην πραγματικότητα δεν υπάρχει καμιά οντολογική διαφορά ανάμεσα σε αυτό που βιώνουμε σαν Ασαμσκρίτα, Νιρβάνα, Απόλυτο και το Σαμσάρα, την Δημιουργία, τα Φαινόμενα. Έχουν την Ίδια Κενή Φύση (δηλαδή κάτι ασύλληπτο από οποιαδήποτε αντίληψη που δεν μπορεί να ανιχνεύσει κάποια «χαρακτηριστικά». Ακόμα κι όσα τα όντα συλλαμβάνουν σαν φαινόμενα, ουσίες, υπάρξεις, γεγονότα, εμπειρίες, όλα έχουν την ίδια κενή φύση.

Από την άλλη μεριά, μπορεί η Πραγματικότητα να Είναι Μία και μπορεί όλα τα φαινόμενα να αναδύονται (με την Δραστηριότητα) από την Μοναδική Οντολογική Βάση σαν ένα «Όνειρο», όμως τα όντα που υιοθετούν την Δραστηριότητα (την Αντίληψη, την Διανόηση, την Αίσθηση, την εξωτερική εμπειρία σαν μοναδική πραγματικότητα και αποκλειστική πηγή «πληροφόρησης» επειδή δεν νοιώθουν την Μοναδική Απεριόριστη Φύση της αλλά περιορίζονται στην φανταστική τοπική ύπαρξή τους βιώνουν την δυαδικότητα και ξεχωρίζουν τον εαυτό τους από τον κόσμο και τους άλλους. Τα όντα (οι άνθρωποι) ζουν ένα ζωντανό όνειρο, έχουν εμπειρίες και πορεύονται στην πλασματική πραγματικότητα σαν την απόλυτη πραγματικότητα. Θα πρέπει ακριβώς, όπως δίδαξε ο Βούδας, να εγκαταλείψουν όλες αυτές τις παραπλανητικές δραστηριότητες και να Βιώσουν την Πραγματική Απεριόριστη Φύση τους, Μέσα τους, στην Ησυχία και την υπέρβαση των αισθήσεων, της νόησης, της ίδιας της αντίληψης.

The Shadow of Selfishness: A Mystical Reflection

In the Vast Tapestry of Existence, where the Universe breathes life into all beings and bestows each with an essence of the divine, there exists a subtle force—one that appears not as an entity of its own but as a shadow. This is the shadow of selfishness, a veil that, once cast over our soul, obscures the radiance of our true nature. It is not a sin to fall into its embrace; it is not an inherent flaw or moral failing. No, selfishness is something more profound, more tragic. It is an infinite sadness—a sorrow for the life that could have been but is not, for the joy that could have blossomed but withered instead, for the love that could have embraced the world but turned inward, cold and withdrawn.

This shadow is the antithesis of our innermost essence. Each of us, at the core, is an emanation of light, a unique and vibrant note in the grand symphony of creation. Our souls yearn to express the fullness of life, to experience the world through a prism of interconnectedness. But when consciousness slips into ego, when we focus solely on our own desires and needs, the shadow of selfishness begins to take form. And like a black hole in the cosmic expanse, it swallows the light, drawing our thoughts, emotions, and actions into an ever-tightening spiral of isolation.

Selfishness is not mere self-interest. It is not the healthy pursuit of personal well-being or the mindful tending to one’s own garden. Instead, it is the forsaking of the shared and the universal in favor of the narrow and the personal. It is a contraction of the soul, a withdrawal from the boundless ocean of existence into a small, arid island of “me” and “mine.” When selfishness reigns, the world beyond ourselves becomes irrelevant, the needs of others become secondary, and the call of our true essence—one that seeks unity and wholeness—is muted, drowned out by the cries of egoic craving.

The Nature of the Shadow

Selfishness manifests as a desert within the soul—a barren place devoid of growth, where seeds of compassion and empathy lie dormant beneath parched soil. It casts a frost upon the heart, numbing our senses to the beauty and suffering around us. Like a shadow that spreads at twilight, it creeps slowly and almost imperceptibly, until we are ensnared in darkness. Yet, despite its chilling grip, selfishness is not inherently evil. It is, at its root, a form of ignorance—a forgetting of our deeper self, a forgetting that we are not separate but part of an interconnected whole

The shadow of selfishness is like a cloud that obscures the sun. The sun’s brilliance does not diminish; it remains constant, unchanging. But for those beneath the cloud’s shadow, the world becomes dim, the colors muted. So it is with our soul. When selfishness takes hold, our vision becomes clouded, and we see only through the narrow lens of self-importance. Our perception of the world becomes distorted, and we move through life blind to the possibilities for connection and transcendence.

The Infinite Sadness of Selfishness

This slipping into the shadow is not a crime against morality but a tragedy of being—a loss of potential. For every moment spent in selfish pursuits, there is a corresponding moment of lost opportunity: an opportunity to extend kindness, to create beauty, to experience the sublime joy that arises from being a part of something greater than oneself. The sadness of selfishness is the sadness of watching a flower wither without ever knowing it could have bloomed. It is the sadness of a melody that goes unsung, a dance that is never danced.

Imagine a world where every soul radiates with the light of generosity and love, where each being moves not as a solitary figure but as part of a celestial dance, interweaving and intermingling. In such a world, the boundaries between self and other dissolve, and the very concept of selfishness would seem alien, inconceivable. But in the world as we know it, selfishness is all too familiar. It is a shadow that lurks in every heart, a temptation that whispers of gain at the cost of others’ loss. And when we succumb, it is as though a small part of our spirit withers.

The pain of selfishness is not always immediately apparent. It may appear to bring gain—wealth, power, status—but these are hollow victories. The deeper truth is that with every selfish act, with every thought that narrows to “I” and “me,” we distance ourselves from the source of true fulfillment. We become strangers in the house of our own being, unaware that the riches we seek externally pale in comparison to the boundless treasure that lies within.

Beyond the Shadow: A Path to Awakening

To move beyond the shadow of selfishness is not a matter of self-denial or asceticism. It is, rather, a journey of remembrance—remembering who we truly are. We are not isolated individuals, struggling against the world and one another. We are the world; we are one another. Our essence is a drop of the same ocean, a spark of the same divine fire. When we remember this, the shadow loses its grip. The ego relaxes, and selfishness fades, not through force or suppression, but through the gentle unfolding of understanding.

In the depths of our being, beneath the layers of conditioning and habit, there is a wellspring of compassion and love that seeks to flow outward, to touch others, to create and to nurture. This is our true nature, our highest potential. The practice of selflessness, then, is not a moral obligation or a duty; it is a liberation. It is the freeing of our spirit from the confines of the small self, the breaking of the chains that bind us to suffering and separation.

The journey from selfishness to selflessness is not easy. It requires vigilance, for the shadow is subtle and persistent. It disguises itself as prudence, as self-preservation, as reason. It tells us that to give is to lose, that to serve is to submit, that to open our hearts is to invite pain. But these are illusions born of fear. The truth is that in giving, we receive; in serving, we are uplifted; in opening our hearts, we become invulnerable, for we no longer cling to the fragile ego but rest in the strength of the universal self.

A World Transformed

If each of us were to turn away from the shadow, if we were to cast off the cloak of selfishness and stand once more in the light of our true nature, the world itself would be transformed. The deserts of the soul would bloom, the frost would melt, and the black shadows that once marred the beauty of existence would dissolve into nothingness. What would remain is a world of shared joy, a world of unity in diversity, a world where each being recognizes itself in the other.

And so, the call is not to wage war against selfishness but to awaken from its dream. The call is to remember, to return to the source, to reclaim the light that is our birthright. In doing so, we do not merely transcend the shadow of selfishness; we transcend all shadows. We become the radiant beings we were always meant to be—expressions of the infinite, shining forth in love, compassion, and wisdom.

For the shadow of selfishness is, in the end, but a temporary obscuration. The light it conceals is eternal. And it is this light that, once uncovered, will guide us back to the fullness of life, to the joy that never fades, to the warmth that no frost can touch. In that light, we will find not just ourselves, but the entire universe, reflected in the mirror of our soul.

…

Η Σκιά του εγωισμού: Ένας Μυστικιστικός Προβληματισμός

Στην Απέραντη Ταπισερί της Ύπαρξης, όπου το Σύμπαν αναπνέει ζωή σε όλα τα όντα και χαρίζει στο καθένα μια ουσία του θείου, υπάρχει μια λεπτή δύναμη - μια που εμφανίζεται όχι ως δική της οντότητα αλλά ως σκιά. Αυτή είναι η σκιά του εγωισμού, ένα πέπλο που, μόλις ρίξει την ψυχή μας, κρύβει τη λάμψη της αληθινής μας φύσης. Δεν είναι αμαρτία να πέφτεις στην αγκαλιά του. δεν είναι εγγενές ελάττωμα ή ηθική αποτυχία. Όχι, ο εγωισμός είναι κάτι πιο βαθύ, πιο τραγικό. Είναι μια απέραντη θλίψη - μια λύπη για τη ζωή που θα μπορούσε να ήταν αλλά δεν είναι, για τη χαρά που θα μπορούσε να είχε ανθίσει αλλά μαραίνεται αντ 'αυτού, για την αγάπη που θα μπορούσε να έχει αγκαλιάσει τον κόσμο αλλά στρέφεται προς τα μέσα, ψυχρή και αποτραβηγμένη.

Αυτή η σκιά είναι η αντίθεση της πιο εσώτερης ουσίας μας. Ο καθένας από εμάς, στον πυρήνα, είναι μια εκπομπή φωτός, μια μοναδική και ζωντανή νότα στη μεγαλειώδη συμφωνία της δημιουργίας. Οι ψυχές μας λαχταρούν να εκφράσουν την πληρότητα της ζωής, να βιώσουν τον κόσμο μέσα από ένα πρίσμα διασύνδεσης. Αλλά όταν η συνείδηση γλιστρά στο εγώ, όταν εστιάζουμε αποκλειστικά στις δικές μας επιθυμίες και ανάγκες, η σκιά του εγωισμού αρχίζει να σχηματίζεται. Και σαν μια μαύρη τρύπα στην κοσμική έκταση, καταπίνει το φως, παρασύροντας τις σκέψεις, τα συναισθήματα και τις πράξεις μας σε μια διαρκώς σφιγμένη σπείρα απομόνωσης.

Ο εγωισμός δεν είναι απλό συμφέρον. Δεν είναι η υγιής επιδίωξη της προσωπικής ευημερίας ή η προσεκτική φροντίδα στον δικό του κήπο. Αντίθετα, είναι η εγκατάλειψη του κοινού και του καθολικού υπέρ του στενού και του προσωπικού. Είναι μια συστολή της ψυχής, μια απόσυρση από τον απέραντο ωκεανό της ύπαρξης σε ένα μικρό, άνυδρο νησί του «εγώ» και του «δικού μου». Όταν βασιλεύει ο εγωισμός, ο κόσμος πέρα από τον εαυτό μας γίνεται άσχετος, οι ανάγκες των άλλων γίνονται δευτερεύουσες και το κάλεσμα της αληθινής μας ουσίας -που αναζητά ενότητα και ολότητα- σβήνει, πνίγεται από τις κραυγές της εγωικής λαχτάρας.

Η Φύση της Σκιάς

Ο εγωισμός εκδηλώνεται ως μια έρημος μέσα στην ψυχή - ένα άγονο μέρος χωρίς ανάπτυξη, όπου οι σπόροι συμπόνιας και ενσυναίσθησης βρίσκονται κοιμισμένοι κάτω από το ξεραμένο χώμα. Ρίχνει παγωνιά στην καρδιά, μουδιάζοντας τις αισθήσεις μας στην ομορφιά και την ταλαιπωρία γύρω μας. Σαν σκιά που απλώνεται στο λυκόφως, σέρνεται αργά και σχεδόν ανεπαίσθητα, μέχρι που παγιδευόμαστε στο σκοτάδι. Ωστόσο, παρά την ανατριχιαστική λαβή του, ο εγωισμός δεν είναι εγγενώς κακός. Είναι, στη ρίζα του, μια μορφή άγνοιας - μια λήθη του βαθύτερου εαυτού μας, μια λήθη ότι δεν είμαστε ξεχωριστοί αλλά μέρος ενός αλληλένδετου συνόλου.

Η σκιά του εγωισμού είναι σαν ένα σύννεφο που κρύβει τον ήλιο. Η λάμψη του ήλιου δεν μειώνεται. παραμένει σταθερή, αμετάβλητη. Αλλά για όσους βρίσκονται κάτω από τη σκιά του σύννεφου, ο κόσμος γίνεται θαμπός, τα χρώματα σβησμένα. Έτσι είναι και με την ψυχή μας. Όταν επικρατεί ο εγωισμός, το όραμά μας θολώνει και βλέπουμε μόνο μέσα από το στενό πρίσμα της αυτο-σημασίας. Η αντίληψή μας για τον κόσμο παραμορφώνεται και κινούμαστε στη ζωή τυφλοί απέναντι στις δυνατότητες σύνδεσης και υπέρβασης.

Η απέραντη θλίψη του εγωισμού

Αυτό το γλίστρημα στη σκιά δεν είναι έγκλημα κατά της ηθικής, αλλά μια τραγωδία της ύπαρξης - απώλεια δυνατοτήτων. Για κάθε στιγμή που δαπανάται σε εγωιστικές επιδιώξεις, υπάρχει μια αντίστοιχη στιγμή χαμένης ευκαιρίας: μια ευκαιρία να επεκτείνεις την καλοσύνη, να δημιουργήσεις ομορφιά, να βιώσεις την υπέροχη χαρά που προκύπτει από το να είσαι μέρος σε κάτι μεγαλύτερο από τον εαυτό σου. Η θλίψη του εγωισμού είναι η θλίψη του να βλέπεις ένα λουλούδι να μαραίνεται χωρίς ποτέ να ξέρεις ότι θα μπορούσε να έχει ανθίσει. Είναι η θλίψη μιας μελωδίας που δεν τραγουδιέται, ενός χορού που δεν χορεύεται ποτέ.

Φανταστείτε έναν κόσμο όπου κάθε ψυχή ακτινοβολεί με το φως της γενναιοδωρίας και της αγάπης, όπου κάθε ον κινείται όχι ως μοναχική φιγούρα αλλά ως μέρος ενός ουράνιου χορού, που συνυφαίνεται και αναμιγνύεται. Σε έναν τέτοιο κόσμο, τα όρια μεταξύ του εαυτού και του άλλου διαλύονται και η ίδια η έννοια του εγωισμού θα φαινόταν ξένη, ασύλληπτη. Αλλά στον κόσμο όπως τον ξέρουμε, ο εγωισμός είναι πολύ οικείος. Είναι μια σκιά που κρύβεται σε κάθε καρδιά, ένας πειρασμός που ψιθυρίζει το κέρδος σε βάρος της απώλειας των άλλων. Και όταν υποκύπτουμε, είναι σαν να μαραίνεται ένα μικρό μέρος του πνεύματός μας.

Ο πόνος του εγωισμού δεν είναι πάντα άμεσα εμφανής. Μπορεί να φαίνεται ότι φέρνει κέρδος - πλούτο, δύναμη, θέση - αλλά αυτές είναι κούφιες νίκες. Η βαθύτερη αλήθεια είναι ότι με κάθε εγωιστική πράξη, με κάθε σκέψη που περιορίζεται στο «εγώ» και στο «δικό μου», αποστασιοποιούμαστε από την πηγή της αληθινής εκπλήρωσης. Γινόμαστε ξένοι στο σπίτι της ύπαρξής μας, χωρίς να γνωρίζουμε ότι τα πλούτη που αναζητούμε εξωτερικά ωχριούν σε σύγκριση με τον απεριόριστο θησαυρό που κρύβεται μέσα μας.

Πέρα από τη Σκιά: Ένα Μονοπάτι προς την Αφύπνιση

Το να προχωρήσουμε πέρα από τη σκιά του εγωισμού δεν είναι θέμα αυταπάρνησης ή ασκητισμού. Είναι, μάλλον, ένα ταξίδι ανάμνησης - να θυμόμαστε ποιοι είμαστε πραγματικά. Δεν είμαστε μεμονωμένα άτομα, που παλεύουμε ενάντια στον κόσμο και ο ένας στον άλλο. Είμαστε ο κόσμος. είμαστε ο ένας κι ο άλλος. Η ουσία μας είναι μια σταγόνα του ίδιου ωκεανού, μια σπίθα της ίδιας θεϊκής φωτιάς. Όταν το θυμόμαστε αυτό, η σκιά χάνει τη λαβή της. Το εγώ χαλαρώνει και ο εγωισμός εξασθενεί, όχι μέσω της βίας ή της καταστολής, αλλά μέσω του απαλού ξεδιπλώματος της κατανόησης.

Στα βάθη της ύπαρξής μας, κάτω από τα στρώματα της προετοιμασίας και της συνήθειας, υπάρχει μια πηγή συμπόνιας και αγάπης που επιδιώκει να ρέει προς τα έξω, να αγγίξει τους άλλους, να δημιουργήσει και να γαλουχήσει. Αυτή είναι η πραγματική μας φύση, οι υψηλότερες δυνατότητές μας. Η πρακτική της ανιδιοτέλειας, λοιπόν, δεν είναι ηθική υποχρέωση ή καθήκον. είναι μια απελευθέρωση. Είναι η απελευθέρωση του πνεύματός μας από τα όρια του μικρού εαυτού, το σπάσιμο των αλυσίδων που μας δένουν με τα βάσανα και τον χωρισμό.

Το ταξίδι από τον εγωισμό στην ανιδιοτέλεια δεν είναι εύκολο. Απαιτεί επαγρύπνηση, γιατί η σκιά είναι λεπτή και επίμονη. Μεταμφιέζεται σε σύνεση, ως αυτοσυντήρηση, ως λογική. Μας λέει ότι το να δίνουμε σημαίνει να χάνουμε, ότι το να υπηρετούμε σημαίνει να υποτασσόμαστε, ότι το να ανοίγουμε την καρδιά μας είναι να προσκαλούμε πόνο. Αλλά αυτές είναι ψευδαισθήσεις που γεννιούνται από φόβο. Η αλήθεια είναι ότι δίνοντας, λαμβάνουμε. στην υπηρεσία, είμαστε ανεβασμένοι. ανοίγοντας τις καρδιές μας, γινόμαστε άτρωτοι, γιατί δεν κολλάμε πια στο εύθραυστο εγώ, αλλά αναπαυόμαστε στη δύναμη του συμπαντικού εαυτού.

Ένας κόσμος που μεταμορφώθηκε

Αν ο καθένας από εμάς απομακρυνόταν από τη σκιά, αν πετάγαμε τον μανδύα του εγωισμού και στεκόμασταν ξανά στο φως της αληθινής μας φύσης, ο ίδιος ο κόσμος θα μεταμορφωνόταν. Οι έρημοι της ψυχής θα άνθιζαν, η παγωνιά θα έλιωνε και οι μαύρες σκιές που κάποτε στιγμάτιζαν την ομορφιά της ύπαρξης θα διαλύονταν στο τίποτα. Αυτό που θα έμενε είναι ένας κόσμος κοινής χαράς, ένας κόσμος ενότητας στη διαφορετικότητα, ένας κόσμος όπου το κάθε ον αναγνωρίζει τον εαυτό του στο άλλο.

Και έτσι, το κάλεσμα δεν είναι να πολεμήσουμε τον εγωισμό αλλά να αφυπνιστούμε από το όνειρό του. Το κάλεσμα είναι να θυμηθούμε, να επιστρέψουμε στην πηγή, να διεκδικήσουμε ξανά το φως που είναι το εκ γενετής δικαίωμα μας. Κάνοντας αυτό, δεν ξεπερνάμε απλώς τη σκιά του εγωισμού. ξεπερνάμε όλες τις σκιές. Γινόμαστε τα λαμπερά όντα που έπρεπε πάντα να είμαστε – εκφράσεις του απείρου, που λάμπουν με αγάπη, συμπόνια και σοφία.

Γιατί η σκιά του εγωισμού δεν είναι τελικά παρά μια προσωρινή συσκότιση. Το φως που κρύβει είναι αιώνιο. Και είναι αυτό το φως που, μόλις αποκαλυφθεί, θα μας οδηγήσει πίσω στην πληρότητα της ζωής, στη χαρά που δεν σβήνει ποτέ, στη ζεστασιά που κανένας παγετός δεν μπορεί να αγγίξει. Υπό αυτό το φως, θα βρούμε όχι μόνο τον εαυτό μας, αλλά ολόκληρο το σύμπαν, να αντανακλάται στον καθρέφτη της ψυχής μας.

Intellectual property rights

The entire content of our website, including, but not limited to, texts, news, graphics, photographs, diagrams, illustrations, services provided and generally any kind of files, is subject to intellectual property (copyright) and is governed by the national and international provisions on Intellectual Property, with the exception of the expressly recognized rights of third parties.
Therefore, it is expressly prohibited to reproduce, republish, copy, store, sell, transmit, distribute, publish, perform, "download", translate, modify in any way, in part or in summary, without the express prior written consent of the Foundation. It is known that in case the Foundation consents, the applicant is obliged to explicitly refer via links (hyperlinks) to the relevant content of the Foundation's website. This obligation of the applicant exists even if it is not explicitly stated in the written consent of the Foundation.
Exceptionally, it is permitted to individually store and copy parts of the content on a simple personal computer for strictly personal use (private study or research, educational purposes), without the intention of commercial or other exploitation and always under the condition of indicating the source of its origin, without this in any way implies a grant of intellectual property rights.
It is also permitted to republish material for purposes of promoting the events and activities of the Foundation, provided that the source is mentioned and that no intellectual property rights are infringed, no trademarks are modified, altered or deleted.
Everything else that is included on the electronic pages of our website and constitutes registered trademarks and intellectual property products of third parties is their own sphere of responsibility and has nothing to do with the website of the Foundation.

Δικαιώματα πνευματικής ιδιοκτησίας

Το σύνολο του περιεχομένου του Δικτυακού μας τόπου, συμπεριλαμβανομένων, ενδεικτικά αλλά όχι περιοριστικά, των κειμένων, ειδήσεων, γραφικών, φωτογραφιών, σχεδιαγραμμάτων, απεικονίσεων, παρεχόμενων υπηρεσιών και γενικά κάθε είδους αρχείων, αποτελεί αντικείμενο πνευματικής ιδιοκτησίας (copyright) και διέπεται από τις εθνικές και διεθνείς διατάξεις περί Πνευματικής Ιδιοκτησίας, με εξαίρεση τα ρητώς αναγνωρισμένα δικαιώματα τρίτων.

Συνεπώς, απαγορεύεται ρητά η αναπαραγωγή, αναδημοσίευση, αντιγραφή, αποθήκευση, πώληση, μετάδοση, διανομή, έκδοση, εκτέλεση, «λήψη» (download), μετάφραση, τροποποίηση με οποιονδήποτε τρόπο, τμηματικά η περιληπτικά χωρίς τη ρητή προηγούμενη έγγραφη συναίνεση του Ιδρύματος. Γίνεται γνωστό ότι σε περίπτωση κατά την οποία το Ίδρυμα συναινέσει, ο αιτών υποχρεούται για την ρητή παραπομπή μέσω συνδέσμων (hyperlinks) στο σχετικό περιεχόμενο του Δικτυακού τόπου του Ιδρύματος. Η υποχρέωση αυτή του αιτούντος υφίσταται ακόμα και αν δεν αναγραφεί ρητά στην έγγραφη συναίνεση του Ιδρύματος.

Κατ’ εξαίρεση, επιτρέπεται η μεμονωμένη αποθήκευση και αντιγραφή τμημάτων του περιεχομένου σε απλό προσωπικό υπολογιστή για αυστηρά προσωπική χρήση (ιδιωτική μελέτη ή έρευνα, εκπαιδευτικούς σκοπούς), χωρίς πρόθεση εμπορικής ή άλλης εκμετάλλευσης και πάντα υπό την προϋπόθεση της αναγραφής της πηγής προέλευσής του, χωρίς αυτό να σημαίνει καθ’ οιονδήποτε τρόπο παραχώρηση δικαιωμάτων πνευματικής ιδιοκτησίας.

Επίσης, επιτρέπεται η αναδημοσίευση υλικού για λόγους προβολής των γεγονότων και δραστηριοτήτων του Ιδρύματος, με την προϋπόθεση ότι θα αναφέρεται η πηγή και δεν θα θίγονται δικαιώματα πνευματικής ιδιοκτησίας, δεν θα τροποποιούνται, αλλοιώνονται ή διαγράφονται εμπορικά σήματα.

Ό,τι άλλο περιλαμβάνεται στις ηλεκτρονικές σελίδες του Δικτυακού μας τόπου και αποτελεί κατοχυρωμένα σήματα και προϊόντα πνευματικής ιδιοκτησίας τρίτων ανάγεται στη δική τους σφαίρα ευθύνης και ουδόλως έχει να κάνει με τον Δικτυακό τόπο του Ιδρύματος.

Esoterism Academy

CIRCLE OF LIGHT

ESOTERISM STUDIES

ESOTERISM ACADEMY NEW ARTICLE

Monday, September 18, 2023

Buddha: Buddhist Metaphysics

Buddha: Buddhist Metaphysics

Η Βουδιστική Μεταφυσική

TAOΪSM

BUDDHISM

VEDANTA

jKRISHNAMURTI

RELIGION

Quotes

Constantinos’s quotes

Copyright