CIRCLE OF LIGHT

CIRCLE OF LIGHT
The Mystical Unity of Reality and Consciousness
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

ESOTERISM STUDIES

ESOTERISM STUDIES
*BOOKS*
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

ESOTERISM ACADEMY NEW ARTICLE

ESOTERISM ACADEMY NEW ARTICLE
Sunday, 22 June, 2025

Tuesday, September 19, 2023

Buddha: Buddhist Ontology


 

Buddha: Buddhist Ontology

 

What Buddha Experienced, Realized, Understood and tried to convey to other people is that Reality Is One and Identifies with All, with everything. There Is Only One Consciousness. The perception of a "separate existence" is a "delusion". There are no other worlds. Everything happens within One Reality. Within This One Reality, With the Support of One Objective Ontological Basis, the Various Phenomena Manifest, as Activities, Fleeting Events, that live only in the Continuously Flowing Moment, as Transient Phenomena that leave the Ontological Basis Impervious. All these are simple activities, movements on the "surface of existence", transitory phenomena that leave no "traces". At any "moment" the Being (regardless of "what" it thinks it is) can withdraw Within itself and Feel the Infinite Depth of its Being, the Reality Itself, the Unique Reality. And this is done "without conditions". What prevents beings from experiencing it is the very momentum of its "being" that draws them into the universal flow of phenomena.

This "Withdrawal" is not an effort, action or realization. Rather, it is the cessation of all such futile activities. The Buddha Himself had studied with various teachers (and been disappointed) and had made enormous efforts to understand what was "happening". He decided to sit under the "tree of enlightenment" (Bodhi) on the banks of the Ganges, at the end of the 6th BC century and not to rise again until he understood the Reality, the Truth. And finally, what he understood is that there is nothing to understand, nothing to realize, nothing to "become" (himself). Why? Because from the beginning It Is, Forever, Reality. Instead, the lie is that he thought it was something different. Abandoning all illusions, in the Tranquility of the meditative posture, in the Quietness of the meditative exercise (non-action), in the Silence of thought (that is, maintaining the natural process of perception and the unsurpassed reaction to what happens), Experience Oneness of the Depth of Existence, the Unique Reality of Existence, his True Nature. He felt the Universal Basis of All, the Universal Consciousness that Embraces All and Extends into the Infinite Dark Depth of "Attribute-less, Actionless, Perceptual Contentless, an 'Unthinkable', Uncomprehending, Simply Existing State, the Absolute Living Void, (but not the "nothing" of humans). And how strange! Everything Is This Buddha Nature. Everything is Buddha, all beings, everything. There is nothing outside of This One Nature, One Reality, One Life.

But just like the Buddha Himself before he was "enlightened" he thought that there was some separate creation (Samsara), separate from the State of Enlightenment and that he himself was something separate from Reality and was experiencing (the "dream"), duality, so all creatures immersed in the delusion (Maya) of dream, of duality, think that all that they experience as "creation" and as individual existences, is real. This is due to the "forgetfulness" of the Ontological Basis of Existence and the absorption and identification with all surface activity (we will explain below the exact mechanism that makes all things "happen"). The "Dream of Creation" does not unfold "somewhere else" or as "something separate" from Reality. It's just that Consciousness perceives it that way and it's only a "perception" (convincing enough to "mislead" us). And Consciousness creates not only an (allegedly) "other reality" (a virtual reality) but also manifests itself "locally", it becomes many local (individual) consciousnesses. And so, the "Vision of the Worlds" unfolds. And vision of their individual existences and successive lives within the worlds.

In fact, every consciousness, every being, everything, is the One Consciousness, the One Reality. And it can Feel it when it ceases to be absorbed in surface activity, in the flow of external phenomena (what consciousness perceives as external phenomena). Then He Discovers, Experiencing it, that there is only One Unique Reality, One Unique World, One Unique Being. Everything else is just "experiences". Experiences of an "other reality", an "other life" which has never been separate from the One Reality, which is Always in the Depths of Everything, Eternal, Free, Omnipresent, Transcendent and Untouchable by any delusion and nonsense. Activity, Dreaming, in no way affects the Infinite Calm of Truth.

The Moment of (False) Creation) and (False) Separation from Reality begins from the moment that the One Reality (described earlier in "Buddhist metaphysics") is perceived as Reality, or in other words, from the moment that the Perception of One Reality as "Reality", as One "Space", Open, "Without Properties", but nevertheless "Space" emerges. This is the Initial Conception of Dharmadatu (the “dimension”, “realm” or “sphere” (dhātu) of the Dharma or Absolute Reality). There is a difference between the Unconditional "Sense" of the Ontological Basis of a Reality and the Perception of That Reality as "Space", as the Framework of Existence and all "manifestation". It is a subtle difference that you have to "experience" to feel its "content". While the Asamskrita, Dharmakaya, Sunyata, Tathata and Dharmadatta (Alaya Vijnana) are both described as 'Attribute-less', yet they are not Experienced the same. There is a difference at the "functional level". Alaya Vijnana exists only as a function, as an activity. And all Creation that unfolds within the Dharmadatu, the Alaya Vijnana, is nothing but an activity that produces the variety of phenomena.

...

Η Βουδιστική Οντολογία

 

Αυτό που Βίωσε ο Βούδας, που Συνειδητοποίησε, που Κατανόησε και προσπάθησε να Μεταβιβάσει στους άλλους ανθρώπους είναι ότι η Πραγματικότητα Είναι Μία και Ταυτίζεται με Όλα, με το κάθε τι. Δεν Υπάρχει παρά Μία Συνείδηση. Η αντίληψη μιας «ξεχωριστής ύπαρξης» είναι μια «αυταπάτη». Δεν υπάρχουν άλλοι κόσμοι. Όλα συμβαίνουν Εντός της Μιας Πραγματικότητας. Εντός Αυτής της Μιας Πραγματικότητας, με Στήριγμα την Μία Αντικειμενική Οντολογική Βάση Εκδηλώνονται τα Διάφορα Φαινόμενα, σαν Δραστηριότητες, Εκδηλώσεις Φευγαλέες, που ζουν μόνο στην Στιγμή που Ρέει Συνεχώς, σαν Παροδικά Φαινόμενα που αφήνουν Ανηπερέαστη  την Οντολογική Βάση. Όλα αυτά είναι απλές δραστηριότητες, κινήσεις στην «επιφάνεια της ύπαρξης», παροδικά φαινόμενα που δεν αφήνουν «ίχνη». Οποιαδήποτε «στιγμή» το Ον (άσχετα από το «τι» νομίζει ότι είναι) μπορεί να αποσυρθεί Μέσα του και να Νοιώσει το Απέραντο Βάθος της Ύπαρξής του, την Ίδια την Πραγματικότητα, την Μοναδική Πραγματικότητα. Κι αυτό γίνεται «χωρίς προϋποθέσεις». Αυτό που εμποδίζει τα όντα να το βιώσουν είναι η ίδια η ορμή της «ύπαρξής» τους που τα παρασύρει στην παγκόσμια ροή των φαινομένων.

Αυτή η «Απόσυρση»  δεν είναι προσπάθεια, δράση ή πραγματοποίηση. Αντίθετα, είναι η παύση όλων αυτών των μάταιων δραστηριοτήτων. Ο Ίδιος ο Βούδας είχε μαθητεύσει σε διαφόρους διδασκάλους (κι είχε απογοητευτεί) κι είχε κάνει τεράστιες προσπάθειες να κατανοήσει το τι «συμβαίνει». Αποφάσισε να καθίσει κάτω από το «δένδρο της φώτισης» (Μπόντι) στις όχθες του Γάγγη, στο τέλος του 6ου π.Χ. αιώνα και να μην ξανασηκωθεί παρά μόνο όταν θα κατανοούσε την Πραγματικότητα, την Αλήθεια. Και τελικά, αυτό που κατανόησε είναι ότι δεν υπάρχει τίποτα να κατανοήσει, τίποτα να πραγματοποιήσει, τίποτα να «γίνει» (αυτός ο ίδιος). Γιατί; Επειδή εξαρχής Είναι Αυτό, Για Πάντα, η Πραγματικότητα. Αντίθετα το ψέμα είναι ότι νόμιζε ότι είναι κάτι διαφορετικό. Εγκαταλείποντας όλες τις αυταπάτες, μέσα στην Ηρεμία της διαλογιστικής στάσης, μέσα στην Ησυχία της διαλογιστικής άσκησης (μη δράσης), μέσα στην Σιωπή της σκέψης (διατηρώντας δηλαδή την φυσική διαδικασία της αντίληψης και την  ανηπερέαστη αντίδραση σε ό,τι συμβαίνει), Βίωσε την Ενότητα του Βάθους της Ύπαρξης, την Μοναδική Πραγματικότητα της Ύπαρξης, την Αληθινή Φύση του. Ένοιωσε την Παγκόσμια Βάση του Παντός, την Παγκόσμια Συνείδηση που Αγκαλιάζει τα Πάντα και Προεκτείνεται στο Απέραντο Σκοτεινό Βάθος του «Χωρίς Ιδιότητες, Χωρίς Δράση, Χωρίς Περιεχόμενο Αντίληψης, Μια Κατάσταση «Αδιανόητη», Μη Καταληπτή, που Απλά Υφίσταται, η Απόλυτη Ζωντανή Κενότητα, (αλλά όχι το «τίποτα» των ανθρώπων). Και τι περίεργο! Όλα Είναι Αυτή η Βουδική Φύση. Όλα Είναι Βούδας, όλα τα όντα, το κάθε τι. Δεν υπάρχει τίποτα έξω από Αυτή την Μία Φύση, την Μία Πραγματικότητα, την Μία Ζωή.

Όπως όμως και ο Ίδιος Ο Βούδας πριν «φωτιστεί» νόμιζε ότι υπάρχει κάποια ξεχωριστεί δημιουργία (το Σαμσάρα), ξέχωρη από την Κατάσταση της Φώτισης κι ότι αυτός ο ίδιος είναι κάτι ξεχωριστό από την Πραγματικότητα και βίωνε (το «όνειρο»), την δυαδικότητα, έτσι όλα τα πλάσματα που είναι βυθισμένα στην πλάνη (Μάγια) του ονείρου, της δυαδικότητας, νομίζουν ότι όλα αυτά που βιώνουν σαν «δημιουργία» και σαν ατομικές υπάρξεις, είναι πραγματικά. Αυτό οφείλεται στην «λησμονιά» της Οντολογικής Βάσης της Ύπαρξης και στην απορρόφηση και στην ταύτιση με όλη την επιφανειακή δραστηριότητα (θα εξηγήσουμε παρακάτω τον ακριβή μηχανισμό που κάνει όλα τα πράγματα να «συμβαίνουν»). Το «Όνειρο της Δημιουργίας» δεν ξετυλίγεται «κάπου αλλού» ή σαν «κάτι ξεχωριστό» από την Πραγματικότητα. Απλά η Συνείδηση  το αντιλαμβάνεται έτσι κι είναι μονάχα μια «αντίληψη (αρκετά «πειστική» για να μας «παραπλανήσει»). Κ ι η Συνείδηση δημιουργεί όχι μόνο μια (δήθεν) «άλλη πραγματικότητα» (μια εικονική πραγματικότητα) αλλά και εκδηλώνεται «τοπικά», γίνεται πολλές τοπικές (ατομικές) συνειδήσεις. Κι έτσι ξετυλίγεται το «Όραμα των κόσμων». Και των ατομικών υπάρξεων και των διαδοχικών ζωών τους μέσα στους κόσμους.

Στην πραγματικότητα, κάθε συνείδηση, κάθε ον, κάθε τι, Είναι η Μία Συνείδηση, η Μία Πραγματικότητα. Και μπορεί να το Νοιώσει όταν σταματήσει να απορροφάται στην επιφανειακή δραστηριότητα, στην ροή των εξωτερικών φαινομένων (αυτά που η συνείδηση αντιλαμβάνεται σαν εξωτερικά φαινόμενα). Τότε Ανακαλύπτει, Βιώνοντάς το, ότι δεν υπάρχει παρά Μια Μοναδική Πραγματικότητα, Ένας Μοναδικός Κόσμος, Ένα Μοναδικό Ον. Όλα τα άλλα είναι απλά «εμπειρίες». Εμπειρίες μιας «άλλης πραγματικότητας», μιας «άλλης ζωής» που ποτέ δεν υπήρξε ξεχωριστή από την Μία Πραγματικότητα, που Βρίσκεται Πάντα στο Βάθος των Πάντων, Αιώνια, Ελεύθερη, Παντού Παρούσα, Υπέρλαμπρη κι Ανέγγιχτη από οποιαδήποτε αυταπάτη κι ανοησία. Η Δραστηριότητα, το Όνειρο, σε τίποτα δεν επηρεάζει την Απεριόριστη Ηρεμία της Αλήθειας.

Η Στιγμή της (Ψεύτικης) Δημιουργίας) και του (Ψεύτικου) Διαχωρισμού από την Πραγματικότητα αρχίζει από την στιγμή που η Μία Πραγματικότητα (που περιγράψαμε πριν στην «Βουδική μεταφυσική») γίνεται αντιληπτή σαν Πραγματικότητα, ή αλλιώς, με άλλα λόγια, από την στιγμή που Αναδύεται η Αντίληψη της Μιας Πραγματικότητας σαν «Πραγματικότητας», σαν Ενός «Χώρου», Ανοιχτού, «Χωρίς Ιδιότητες», αλλά πάντως «Χώρου». Αυτή είναι η Αρχική Σύλληψη του Ντάρμαντάτου. Υπάρχει διαφορά ανάμεσα στην Χωρίς Όρους «Αίσθηση» της Οντολογικής Βάσης της Μιας Πραγματικότητας και στην Αντίληψη Αυτής της Πραγματικότητας σαν «Χώρου», σαν Πλαισίου της Ύπαρξης και κάθε «εκδήλωσης». Είναι μια λεπτή διαφορά που πρέπει να την «βιώσεις» για να νοιώσεις το «περιεχόμενό» της. Ενώ το Ασαμσκρίτα, το Νταρμακάγια, το Σουνιάτα, το Ταθάτα και το Νταρμαντάτα (το Αλάγια Βιτζνάνα) περιγράφονται και τα δυο σαν «Χωρίς Ιδιότητες», εντούτοις δεν Βιώνονται το ίδιο. Υπάρχει διαφορά σε «λειτουργικό επίπεδο». Το Αλάγια Βιτζνάνα υπάρχει μόνο σαν λειτουργία, σαν δραστηριότητα. Κι όλη η Δημιουργία που ξετυλίγεται μέσα στο Νταρμαντάτου, στο Αλάγια Βιτζνάνα, δεν είναι παρά μια δραστηριότητα που παράγει την ποικιλία των φαινομένων.

 

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

TAOΪSM

TAOΪSM
Chapter 14. The Invisible Thread: A Journey Beyond the Veil of Being
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

BUDDHISM

BUDDHISM
Chapter 14. The Buddha (The Awakened)
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

VEDANTA

VEDANTA
(Atma Bodha - By Adi Sankaracharya) / The Radiance of the Self: From Purity to Immortality (Verses 66-68)
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

jKRISHNAMURTI

jKRISHNAMURTI
The Only Revolution / 14. The Flame of True Learning

14. The Flame of True Learning

 

In the vast tapestry of existence, where the threads of time weave patterns unseen, there lies a subtle truth, a whisper from the eternal: to learn is to be free. J. Krishnamurti, a sage of the silent spaces, beckons us to this truth, not with the weight of doctrine, but with the lightness of a breeze that stirs the soul. Discipline, he says, is not the chain of conformity, nor the yoke of obedience, but the radiant act of learning itself—a flame that burns without consuming, a seeing that pierces the veil of illusion.

 

To learn, there must be freedom. Not the freedom of chaos, nor the license of indulgence, but the freedom of a mind unburdened by authority, unshackled from the rigid scaffolding of tradition. This freedom is not given; it is not bestowed by another, nor found in the pages of sacred texts. It is a flame kindled within, a silent awakening to the movement of life itself. To learn is to stand at the edge of the known, gazing into the abyss of the unknown, and to step forward without fear, without the crutch of another’s truth.

 

Discipline, as the world knows it, is a structure of stone—cold, unyielding, built on the pillars of obedience and control. It demands conformity, a bending of the spirit to fit the mold of the past. But Krishnamurti turns this edifice to dust with a single breath: discipline is to learn. It is not the act of following, but the art of seeing. To see the structure of discipline—not to analyze it, not to dissect it with the scalpel of thought, but to perceive its entirety in a single, timeless glance—is itself the discipline of the free. This seeing is not a gathering of fragments, not a slow accumulation of knowledge like pebbles in a stream. It is immediate, whole, a lightning flash that reveals the landscape of truth in an instant.

 

The mind that learns is a mirror, polished by awareness, reflecting the world without distortion. It does not cling to the images it sees, nor does it reject them. It moves with the rhythm of life, fluid as water, boundless as the sky. To learn is to dance with the unknown, to embrace the mystery of each moment without seeking to possess it. Authority, with its heavy hand, would bind this dance to a script, a set of steps prescribed by another. But true learning denies all authority, for it is born of the heart’s own seeing, the soul’s own listening.

 

In the stillness of this seeing, there is no obedience, no follower, no leader. The guru, the teacher, the master—all dissolve in the light of understanding. The one who learns is both the seeker and the sought, the question and the answer. To see the implications of discipline, to perceive the chains hidden in its promises of order, is to step beyond them. This is not rebellion, for rebellion is but the shadow of obedience, still tethered to the structure it opposes. True learning transcends both, soaring into a space where the mind is its own teacher, its own disciple.

 

The world, with its clamor and its certainties, would have us gather knowledge like coins, hoarding it for security, for status, for power. But Krishnamurti’s vision is not of gathering, but of releasing. To learn is to let go of the need to know, to surrender the illusion of control. It is to stand naked before the mystery of existence, unafraid of the vastness that surrounds us. This learning is not a process, not a journey with a beginning and an end. It is an eternal now, a moment of seeing that holds within it the totality of life.

 

In the heart of this vision lies a paradox: discipline is freedom, and freedom is discipline. Not the discipline of the soldier, marching to another’s drum, nor the freedom of the wanderer, lost in aimless drift. This is the discipline of the eagle, soaring on the currents of its own wings, and the freedom of the river, carving its path through stone. To see the structure of the world—its hierarchies, its dogmas, its endless demands for obedience—is to be free of it. Not through resistance, but through understanding. Not through effort, but through clarity.

 

And so, we are called to this sacred act of learning, to this discipline that is no discipline at all. It is a call to awaken, to see with eyes unclouded by the past, to listen with ears untouched by expectation. It is a call to be free—not tomorrow, not through years of striving, but now, in this very moment. For in the seeing, in the learning, in the freedom, there is a flame that burns eternal, a light that reveals the infinite within the finite, the timeless within the moment.

 

Let us then walk this pathless path, where the only guide is the heart’s own seeing, where the only discipline is the joy of learning, where the only freedom is the truth that sets us free. In this, we are not bound, not led, not obedient. We are alive, awake, and whole—forever learning, forever free.

 

Η Φλόγα της Αληθινής Μάθησης

 

Στο απέραντο υφαντό της ύπαρξης, όπου τα νήματα του χρόνου πλέκουν σχέδια αόρατα, κρύβεται μια λεπτή αλήθεια, ένας ψίθυρος από το αιώνιο: για να μάθεις, πρέπει να είσαι ελεύθερος. Ο Τζ. Κρισναμούρτι, ένας σοφός των σιωπηλών χώρων, μας καλεί σε αυτή την αλήθεια, όχι με το βάρος του δόγματος, αλλά με την ελαφρότητα μιας πνοής που αναδεύει την ψυχή. Η πειθαρχία, λέει, δεν είναι η αλυσίδα της συμμόρφωσης, ούτε ο ζυγός της υπακοής, αλλά η λαμπερή πράξη της ίδιας της μάθησης — μια φλόγα που καίει χωρίς να καταναλώνει, ένα βλέμμα που διαπερνά το πέπλο της ψευδαίσθησης.

 

Για να μάθεις, πρέπει να υπάρχει ελευθερία. Όχι η ελευθερία του χάους, ούτε η άδεια της επιείκειας, αλλά η ελευθερία ενός νου απαλλαγμένου από την εξουσία, απελευθερωμένου από το άκαμπτο ικρίωμα της παράδοσης. Αυτή η ελευθερία δεν δίνεται· δεν χαρίζεται από κάποιον άλλο, ούτε βρίσκεται στις σελίδες ιερών κειμένων. Είναι μια φλόγα που ανάβει μέσα μας, μια σιωπηλή αφύπνιση στην κίνηση της ίδιας της ζωής. Το να μάθεις είναι να στέκεσαι στην άκρη του γνωστού, κοιτάζοντας στην άβυσσο του αγνώστου, και να προχωράς μπροστά χωρίς φόβο, χωρίς το δεκανίκι της αλήθειας κάποιου άλλου.

 

Η πειθαρχία, όπως την ξέρει ο κόσμος, είναι μια δομή από πέτρα — κρύα, αμετάβλητη, χτισμένη πάνω στους πυλώνες της υπακοής και του ελέγχου. Απαιτεί συμμόρφωση, μια κάμψη του πνεύματος για να ταιριάξει στο καλούπι του παρελθόντος. Όμως ο Κρισναμούρτι μετατρέπει αυτό το οικοδόμημα σε σκόνη με μια μόνο ανάσα: πειθαρχία είναι να μαθαίνεις. Δεν είναι η πράξη της ακολουθίας, αλλά η τέχνη του να βλέπεις. Το να δεις τη δομή της πειθαρχίας — όχι να την αναλύσεις, ούτε να την τεμαχίσεις με το νυστέρι της σκέψης, αλλά να αντιληφθείς το σύνολό της με μια μοναδική, διαχρονική ματιά — είναι η ίδια η πειθαρχία των ελεύθερων. Αυτό το βλέμμα δεν είναι μια συλλογή θραυσμάτων, ούτε μια αργή συσσώρευση γνώσης σαν βότσαλα σε ρυάκι. Είναι άμεσο, ολοκληρωμένο, μια αστραπή που αποκαλύπτει το τοπίο της αλήθειας σε μια στιγμή.

 

Ο νους που μαθαίνει είναι ένας καθρέφτης, γυαλισμένος από την επίγνωση, που αντανακλά τον κόσμο χωρίς παραμόρφωση. Δεν προσκολλάται στις εικόνες που βλέπει, ούτε τις απορρίπτει. Κινείται με τον ρυθμό της ζωής, ρευστός σαν το νερό, απεριόριστος σαν τον ουρανό. Το να μάθεις είναι να χορεύεις με το άγνωστο, να αγκαλιάζεις το μυστήριο κάθε στιγμής χωρίς να επιδιώκεις να το κατέχεις. Η εξουσία, με το βαρύ της χέρι, θα περιόριζε αυτόν τον χορό σε ένα σενάριο, σε ένα σύνολο βημάτων που υπαγορεύονται από κάποιον άλλο. Όμως η αληθινή μάθηση αρνείται κάθε εξουσία, γιατί γεννιέται από το ίδιο το βλέμμα της καρδιάς, από την ίδια την ακρόαση της ψυχής.

 

Στην ησυχία αυτού του βλέμματος, δεν υπάρχει υπακοή, ούτε ακόλουθος, ούτε ηγέτης. Ο γκουρού, ο δάσκαλος, ο αφέντης — όλοι διαλύονται στο φως της κατανόησης. Αυτός που μαθαίνει είναι ταυτόχρονα ο αναζητητής και ο αναζητούμενος, η ερώτηση και η απάντηση. Το να δεις τις συνέπειες της πειθαρχίας, να αντιληφθείς τις αλυσίδες που κρύβονται στις υποσχέσεις της για τάξη, είναι να τις υπερβείς. Αυτό δεν είναι επανάσταση, γιατί η επανάσταση είναι μόνο η σκιά της υπακοής, ακόμα δεμένη στη δομή που αντιτίθεται. Η αληθινή μάθηση υπερβαίνει και τα δύο, πετώντας σε έναν χώρο όπου ο νους είναι ο ίδιος ο δάσκαλος, ο ίδιος ο μαθητής.

 

Ο κόσμος, με τη φασαρία και τις βεβαιότητές του, θα ήθελε να συλλέγουμε γνώση σαν νομίσματα, να τη συσσωρεύουμε για ασφάλεια, για κύρος, για δύναμη. Όμως το όραμα του Κρισναμούρτι δεν είναι για συλλογή, αλλά για απελευθέρωση. Το να μάθεις είναι να αφήσεις πίσω την ανάγκη να γνωρίζεις, να παραδοθείς στην ψευδαίσθηση του ελέγχου. Είναι να στέκεσαι γυμνός μπροστά στο μυστήριο της ύπαρξης, χωρίς φόβο για το απέραντο που μας περιβάλλει. Αυτή η μάθηση δεν είναι μια διαδικασία, ούτε ένα ταξίδι με αρχή και τέλος. Είναι ένα αιώνιο τώρα, μια στιγμή βλέμματος που κρατά μέσα της το σύνολο της ζωής.

 

Στην καρδιά αυτού του οράματος κρύβεται ένα παράδοξο: η πειθαρχία είναι ελευθερία, και η ελευθερία είναι πειθαρχία. Όχι η πειθαρχία του στρατιώτη, που βαδίζει στον ρυθμό του τυμπάνου κάποιου άλλου, ούτε η ελευθερία του περιπλανώμενου, χαμένου σε άσκοπη περιπλάνηση. Αυτή είναι η πειθαρχία του αετού, που πετά στα ρεύματα των δικών του φτερών, και η ελευθερία του ποταμού, που χαράζει τη διαδρομή του μέσα από την πέτρα. Το να δεις τη δομή του κόσμου — τις ιεραρχίες του, τα δόγματά του, τις ατέλειωτες απαιτήσεις του για υπακοή — είναι να απελευθερωθείς από αυτήν. Όχι μέσω αντίστασης, αλλά μέσω κατανόησης. Όχι μέσω προσπάθειας, αλλά μέσω διαύγειας.

 

Και έτσι, καλούμαστε σε αυτή την ιερή πράξη της μάθησης, σε αυτή την πειθαρχία που δεν είναι καθόλου πειθαρχία. Είναι μια κλήση να ξυπνήσουμε, να δούμε με μάτια ανεπηρέαστα από το παρελθόν, να ακούσουμε με αυτιά ανέγγιχτα από προσδοκίες. Είναι μια κλήση να είμαστε ελεύθεροι — όχι αύριο, όχι μέσα από χρόνια αγώνα, αλλά τώρα, αυτή τη στιγμή. Γιατί στο βλέμμα, στη μάθηση, στην ελευθερία, υπάρχει μια φλόγα που καίει αιώνια, ένα φως που αποκαλύπτει το άπειρο μέσα στο πεπερασμένο, το διαχρονικό μέσα στη στιγμή.

 

Ας βαδίσουμε λοιπόν αυτό το μονοπάτι χωρίς μονοπάτι, όπου ο μόνος οδηγός είναι το βλέμμα της καρδιάς, όπου η μόνη πειθαρχία είναι η χαρά της μάθησης, όπου η μόνη ελευθερία είναι η αλήθεια που μας απελευθερώνει. Σε αυτό, δεν είμαστε δεμένοι, ούτε οδηγούμενοι, ούτε υπάκουοι. Είμαστε ζωντανοί, ξύπνιοι και ολόκληροι — για πάντα μαθαίνοντας, για πάντα ελεύθεροι.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

RELIGION

RELIGION
The Shadow of Selfishness: A Mystical Reflection
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Quotes

Constantinos’s quotes


"A "Soul" that out of ignorance keeps making mistakes is like a wounded bird with helpless wings that cannot fly high in the sky."— Constantinos Prokopiou

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Copyright

Copyright © Esoterism Academy 2010-2025. All Rights Reserved .

Intellectual property rights


The entire content of our website, including, but not limited to, texts, news, graphics, photographs, diagrams, illustrations, services provided and generally any kind of files, is subject to intellectual property (copyright) and is governed by the national and international provisions on Intellectual Property, with the exception of the expressly recognized rights of third parties.
Therefore, it is expressly prohibited to reproduce, republish, copy, store, sell, transmit, distribute, publish, perform, "download", translate, modify in any way, in part or in summary, without the express prior written consent of the Foundation. It is known that in case the Foundation consents, the applicant is obliged to explicitly refer via links (hyperlinks) to the relevant content of the Foundation's website. This obligation of the applicant exists even if it is not explicitly stated in the written consent of the Foundation.
Exceptionally, it is permitted to individually store and copy parts of the content on a simple personal computer for strictly personal use (private study or research, educational purposes), without the intention of commercial or other exploitation and always under the condition of indicating the source of its origin, without this in any way implies a grant of intellectual property rights.
It is also permitted to republish material for purposes of promoting the events and activities of the Foundation, provided that the source is mentioned and that no intellectual property rights are infringed, no trademarks are modified, altered or deleted.
Everything else that is included on the electronic pages of our website and constitutes registered trademarks and intellectual property products of third parties is their own sphere of responsibility and has nothing to do with the website of the Foundation.

Δικαιώματα πνευματικής ιδιοκτησίας

Το σύνολο του περιεχομένου του Δικτυακού μας τόπου, συμπεριλαμβανομένων, ενδεικτικά αλλά όχι περιοριστικά, των κειμένων, ειδήσεων, γραφικών, φωτογραφιών, σχεδιαγραμμάτων, απεικονίσεων, παρεχόμενων υπηρεσιών και γενικά κάθε είδους αρχείων, αποτελεί αντικείμενο πνευματικής ιδιοκτησίας (copyright) και διέπεται από τις εθνικές και διεθνείς διατάξεις περί Πνευματικής Ιδιοκτησίας, με εξαίρεση τα ρητώς αναγνωρισμένα δικαιώματα τρίτων.

Συνεπώς, απαγορεύεται ρητά η αναπαραγωγή, αναδημοσίευση, αντιγραφή, αποθήκευση, πώληση, μετάδοση, διανομή, έκδοση, εκτέλεση, «λήψη» (download), μετάφραση, τροποποίηση με οποιονδήποτε τρόπο, τμηματικά η περιληπτικά χωρίς τη ρητή προηγούμενη έγγραφη συναίνεση του Ιδρύματος. Γίνεται γνωστό ότι σε περίπτωση κατά την οποία το Ίδρυμα συναινέσει, ο αιτών υποχρεούται για την ρητή παραπομπή μέσω συνδέσμων (hyperlinks) στο σχετικό περιεχόμενο του Δικτυακού τόπου του Ιδρύματος. Η υποχρέωση αυτή του αιτούντος υφίσταται ακόμα και αν δεν αναγραφεί ρητά στην έγγραφη συναίνεση του Ιδρύματος.

Κατ’ εξαίρεση, επιτρέπεται η μεμονωμένη αποθήκευση και αντιγραφή τμημάτων του περιεχομένου σε απλό προσωπικό υπολογιστή για αυστηρά προσωπική χρήση (ιδιωτική μελέτη ή έρευνα, εκπαιδευτικούς σκοπούς), χωρίς πρόθεση εμπορικής ή άλλης εκμετάλλευσης και πάντα υπό την προϋπόθεση της αναγραφής της πηγής προέλευσής του, χωρίς αυτό να σημαίνει καθ’ οιονδήποτε τρόπο παραχώρηση δικαιωμάτων πνευματικής ιδιοκτησίας.

Επίσης, επιτρέπεται η αναδημοσίευση υλικού για λόγους προβολής των γεγονότων και δραστηριοτήτων του Ιδρύματος, με την προϋπόθεση ότι θα αναφέρεται η πηγή και δεν θα θίγονται δικαιώματα πνευματικής ιδιοκτησίας, δεν θα τροποποιούνται, αλλοιώνονται ή διαγράφονται εμπορικά σήματα.

Ό,τι άλλο περιλαμβάνεται στις ηλεκτρονικές σελίδες του Δικτυακού μας τόπου και αποτελεί κατοχυρωμένα σήματα και προϊόντα πνευματικής ιδιοκτησίας τρίτων ανάγεται στη δική τους σφαίρα ευθύνης και ουδόλως έχει να κάνει με τον Δικτυακό τόπο του Ιδρύματος.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~