Buddha: Buddhist
Ontology
What Buddha Experienced, Realized, Understood and tried to convey to
other people is that Reality Is One and Identifies with All, with everything.
There Is Only One Consciousness. The perception of a "separate existence"
is a "delusion". There are no other worlds. Everything happens within
One Reality. Within This One Reality, With the Support of One Objective
Ontological Basis, the Various Phenomena Manifest, as Activities, Fleeting
Events, that live only in the Continuously Flowing Moment, as Transient
Phenomena that leave the Ontological Basis Impervious. All these are simple
activities, movements on the "surface of existence", transitory
phenomena that leave no "traces". At any "moment" the Being
(regardless of "what" it thinks it is) can withdraw Within itself and
Feel the Infinite Depth of its Being, the Reality Itself, the Unique Reality.
And this is done "without conditions". What prevents beings from
experiencing it is the very momentum of its "being" that draws them
into the universal flow of phenomena.
This "Withdrawal" is not an effort, action or realization.
Rather, it is the cessation of all such futile activities. The Buddha Himself
had studied with various teachers (and been disappointed) and had made enormous
efforts to understand what was "happening". He decided to sit under
the "tree of enlightenment" (Bodhi) on the banks of the Ganges, at
the end of the 6th BC century and not to rise again until he
understood the Reality, the Truth. And finally, what he understood is that
there is nothing to understand, nothing to realize, nothing to
"become" (himself). Why? Because from the beginning It Is, Forever,
Reality. Instead, the lie is that he thought it was something different.
Abandoning all illusions, in the Tranquility of the meditative posture, in the
Quietness of the meditative exercise (non-action), in the Silence of thought
(that is, maintaining the natural process of perception and the unsurpassed
reaction to what happens), Experience Oneness of the Depth of Existence, the
Unique Reality of Existence, his True Nature. He felt the Universal Basis of
All, the Universal Consciousness that Embraces All and Extends into the
Infinite Dark Depth of "Attribute-less, Actionless, Perceptual Contentless,
an 'Unthinkable', Uncomprehending, Simply Existing State, the Absolute Living
Void, (but not the "nothing" of humans). And how strange! Everything
Is This Buddha Nature. Everything is Buddha, all beings, everything. There is
nothing outside of This One Nature, One Reality, One Life.
But just like the Buddha Himself before he was "enlightened"
he thought that there was some separate creation (Samsara), separate from the
State of Enlightenment and that he himself was something separate from Reality
and was experiencing (the "dream"), duality, so all creatures
immersed in the delusion (Maya) of dream, of duality, think that all that they
experience as "creation" and as individual existences, is real. This
is due to the "forgetfulness" of the Ontological Basis of Existence
and the absorption and identification with all surface activity (we will
explain below the exact mechanism that makes all things "happen").
The "Dream of Creation" does not unfold "somewhere else" or
as "something separate" from Reality. It's just that Consciousness
perceives it that way and it's only a "perception" (convincing enough
to "mislead" us). And Consciousness creates not only an (allegedly)
"other reality" (a virtual reality) but also manifests itself "locally",
it becomes many local (individual) consciousnesses. And so, the "Vision of
the Worlds" unfolds. And vision of their individual existences and
successive lives within the worlds.
In fact, every consciousness, every being, everything, is the One
Consciousness, the One Reality. And it can Feel it when it ceases to be
absorbed in surface activity, in the flow of external phenomena (what
consciousness perceives as external phenomena). Then He Discovers, Experiencing
it, that there is only One Unique Reality, One Unique World, One Unique Being.
Everything else is just "experiences". Experiences of an "other
reality", an "other life" which has never been separate from the
One Reality, which is Always in the Depths of Everything, Eternal, Free,
Omnipresent, Transcendent and Untouchable by any delusion and nonsense.
Activity, Dreaming, in no way affects the Infinite Calm of Truth.
The Moment of (False) Creation) and (False) Separation from Reality
begins from the moment that the One Reality (described earlier in
"Buddhist metaphysics") is perceived as Reality, or in other words,
from the moment that the Perception of One Reality as "Reality", as
One "Space", Open, "Without Properties", but nevertheless
"Space" emerges. This is the Initial Conception of Dharmadatu (the “dimension”, “realm” or “sphere”
(dhātu) of the Dharma or Absolute Reality). There is a difference between the Unconditional "Sense" of the
Ontological Basis of a Reality and the Perception of That Reality as
"Space", as the Framework of Existence and all
"manifestation". It is a subtle difference that you have to
"experience" to feel its "content". While the Asamskrita,
Dharmakaya, Sunyata, Tathata and Dharmadatta (Alaya Vijnana) are both described
as 'Attribute-less', yet they are not Experienced the same. There is a
difference at the "functional level". Alaya Vijnana exists only as a
function, as an activity. And all Creation that unfolds within the Dharmadatu,
the Alaya Vijnana, is nothing but an activity that produces the variety of
phenomena.
...
Η Βουδιστική Οντολογία
Αυτό που Βίωσε ο Βούδας, που Συνειδητοποίησε, που Κατανόησε και προσπάθησε
να Μεταβιβάσει στους άλλους ανθρώπους είναι ότι η Πραγματικότητα Είναι Μία και
Ταυτίζεται με Όλα, με το κάθε τι. Δεν Υπάρχει παρά Μία Συνείδηση. Η αντίληψη
μιας «ξεχωριστής ύπαρξης» είναι μια «αυταπάτη». Δεν υπάρχουν άλλοι κόσμοι. Όλα
συμβαίνουν Εντός της Μιας Πραγματικότητας. Εντός Αυτής της Μιας
Πραγματικότητας, με Στήριγμα την Μία Αντικειμενική Οντολογική Βάση Εκδηλώνονται
τα Διάφορα Φαινόμενα, σαν Δραστηριότητες, Εκδηλώσεις Φευγαλέες, που ζουν μόνο
στην Στιγμή που Ρέει Συνεχώς, σαν Παροδικά Φαινόμενα που αφήνουν
Ανηπερέαστη την Οντολογική Βάση. Όλα
αυτά είναι απλές δραστηριότητες, κινήσεις στην «επιφάνεια της ύπαρξης»,
παροδικά φαινόμενα που δεν αφήνουν «ίχνη». Οποιαδήποτε «στιγμή» το Ον (άσχετα
από το «τι» νομίζει ότι είναι) μπορεί να αποσυρθεί Μέσα του και να Νοιώσει το
Απέραντο Βάθος της Ύπαρξής του, την Ίδια την Πραγματικότητα, την Μοναδική
Πραγματικότητα. Κι αυτό γίνεται «χωρίς προϋποθέσεις». Αυτό που εμποδίζει τα όντα
να το βιώσουν είναι η ίδια η ορμή της «ύπαρξής» τους που τα παρασύρει στην
παγκόσμια ροή των φαινομένων.
Αυτή η «Απόσυρση» δεν είναι
προσπάθεια, δράση ή πραγματοποίηση. Αντίθετα, είναι η παύση όλων αυτών των
μάταιων δραστηριοτήτων. Ο Ίδιος ο Βούδας είχε μαθητεύσει σε διαφόρους
διδασκάλους (κι είχε απογοητευτεί) κι είχε κάνει τεράστιες προσπάθειες να
κατανοήσει το τι «συμβαίνει». Αποφάσισε να καθίσει κάτω από το «δένδρο της
φώτισης» (Μπόντι) στις όχθες του Γάγγη, στο τέλος του 6ου π.Χ. αιώνα
και να μην ξανασηκωθεί παρά μόνο όταν θα κατανοούσε την Πραγματικότητα, την
Αλήθεια. Και τελικά, αυτό που κατανόησε είναι ότι δεν υπάρχει τίποτα να
κατανοήσει, τίποτα να πραγματοποιήσει, τίποτα να «γίνει» (αυτός ο ίδιος).
Γιατί; Επειδή εξαρχής Είναι Αυτό, Για Πάντα, η Πραγματικότητα. Αντίθετα το ψέμα
είναι ότι νόμιζε ότι είναι κάτι διαφορετικό. Εγκαταλείποντας όλες τις
αυταπάτες, μέσα στην Ηρεμία της διαλογιστικής στάσης, μέσα στην Ησυχία της
διαλογιστικής άσκησης (μη δράσης), μέσα στην Σιωπή της σκέψης (διατηρώντας
δηλαδή την φυσική διαδικασία της αντίληψης και την ανηπερέαστη αντίδραση σε ό,τι συμβαίνει),
Βίωσε την Ενότητα του Βάθους της Ύπαρξης, την Μοναδική Πραγματικότητα της
Ύπαρξης, την Αληθινή Φύση του. Ένοιωσε την Παγκόσμια Βάση του Παντός, την
Παγκόσμια Συνείδηση που Αγκαλιάζει τα Πάντα και Προεκτείνεται στο Απέραντο
Σκοτεινό Βάθος του «Χωρίς Ιδιότητες, Χωρίς Δράση, Χωρίς Περιεχόμενο Αντίληψης,
Μια Κατάσταση «Αδιανόητη», Μη Καταληπτή, που Απλά Υφίσταται, η Απόλυτη Ζωντανή
Κενότητα, (αλλά όχι το «τίποτα» των ανθρώπων). Και τι περίεργο! Όλα Είναι Αυτή
η Βουδική Φύση. Όλα Είναι Βούδας, όλα τα όντα, το κάθε τι. Δεν υπάρχει τίποτα
έξω από Αυτή την Μία Φύση, την Μία Πραγματικότητα, την Μία Ζωή.
Όπως όμως και ο Ίδιος Ο Βούδας πριν «φωτιστεί» νόμιζε ότι υπάρχει κάποια
ξεχωριστεί δημιουργία (το Σαμσάρα), ξέχωρη από την Κατάσταση της Φώτισης κι ότι
αυτός ο ίδιος είναι κάτι ξεχωριστό από την Πραγματικότητα και βίωνε (το
«όνειρο»), την δυαδικότητα, έτσι όλα τα πλάσματα που είναι βυθισμένα στην πλάνη
(Μάγια) του ονείρου, της δυαδικότητας, νομίζουν ότι όλα αυτά που βιώνουν σαν
«δημιουργία» και σαν ατομικές υπάρξεις, είναι πραγματικά. Αυτό οφείλεται στην
«λησμονιά» της Οντολογικής Βάσης της Ύπαρξης και στην απορρόφηση και στην
ταύτιση με όλη την επιφανειακή δραστηριότητα (θα εξηγήσουμε παρακάτω τον ακριβή
μηχανισμό που κάνει όλα τα πράγματα να «συμβαίνουν»). Το «Όνειρο της
Δημιουργίας» δεν ξετυλίγεται «κάπου αλλού» ή σαν «κάτι ξεχωριστό» από την
Πραγματικότητα. Απλά η Συνείδηση το
αντιλαμβάνεται έτσι κι είναι μονάχα μια «αντίληψη (αρκετά «πειστική» για να μας
«παραπλανήσει»). Κ ι η Συνείδηση δημιουργεί όχι μόνο μια (δήθεν) «άλλη
πραγματικότητα» (μια εικονική πραγματικότητα) αλλά και εκδηλώνεται «τοπικά»,
γίνεται πολλές τοπικές (ατομικές) συνειδήσεις. Κι έτσι ξετυλίγεται το «Όραμα
των κόσμων». Και των ατομικών υπάρξεων και των διαδοχικών ζωών τους μέσα στους
κόσμους.
Στην πραγματικότητα, κάθε συνείδηση, κάθε ον, κάθε τι, Είναι η Μία
Συνείδηση, η Μία Πραγματικότητα. Και μπορεί να το Νοιώσει όταν σταματήσει να
απορροφάται στην επιφανειακή δραστηριότητα, στην ροή των εξωτερικών φαινομένων
(αυτά που η συνείδηση αντιλαμβάνεται σαν εξωτερικά φαινόμενα). Τότε
Ανακαλύπτει, Βιώνοντάς το, ότι δεν υπάρχει παρά Μια Μοναδική Πραγματικότητα,
Ένας Μοναδικός Κόσμος, Ένα Μοναδικό Ον. Όλα τα άλλα είναι απλά «εμπειρίες».
Εμπειρίες μιας «άλλης πραγματικότητας», μιας «άλλης ζωής» που ποτέ δεν υπήρξε
ξεχωριστή από την Μία Πραγματικότητα, που Βρίσκεται Πάντα στο Βάθος των Πάντων,
Αιώνια, Ελεύθερη, Παντού Παρούσα, Υπέρλαμπρη κι Ανέγγιχτη από οποιαδήποτε αυταπάτη
κι ανοησία. Η Δραστηριότητα, το Όνειρο, σε τίποτα δεν επηρεάζει την Απεριόριστη
Ηρεμία της Αλήθειας.
Η Στιγμή της (Ψεύτικης) Δημιουργίας) και του (Ψεύτικου) Διαχωρισμού από την
Πραγματικότητα αρχίζει από την στιγμή που η Μία Πραγματικότητα (που περιγράψαμε
πριν στην «Βουδική μεταφυσική») γίνεται αντιληπτή σαν Πραγματικότητα, ή αλλιώς,
με άλλα λόγια, από την στιγμή που Αναδύεται η Αντίληψη της Μιας Πραγματικότητας
σαν «Πραγματικότητας», σαν Ενός «Χώρου», Ανοιχτού, «Χωρίς Ιδιότητες», αλλά
πάντως «Χώρου». Αυτή είναι η Αρχική Σύλληψη του Ντάρμαντάτου. Υπάρχει διαφορά
ανάμεσα στην Χωρίς Όρους «Αίσθηση» της Οντολογικής Βάσης της Μιας
Πραγματικότητας και στην Αντίληψη Αυτής της Πραγματικότητας σαν «Χώρου», σαν
Πλαισίου της Ύπαρξης και κάθε «εκδήλωσης». Είναι μια λεπτή διαφορά που πρέπει
να την «βιώσεις» για να νοιώσεις το «περιεχόμενό» της. Ενώ το Ασαμσκρίτα, το
Νταρμακάγια, το Σουνιάτα, το Ταθάτα και το Νταρμαντάτα (το Αλάγια Βιτζνάνα)
περιγράφονται και τα δυο σαν «Χωρίς Ιδιότητες», εντούτοις δεν Βιώνονται το
ίδιο. Υπάρχει διαφορά σε «λειτουργικό επίπεδο». Το Αλάγια Βιτζνάνα υπάρχει μόνο
σαν λειτουργία, σαν δραστηριότητα. Κι όλη η Δημιουργία που ξετυλίγεται μέσα στο
Νταρμαντάτου, στο Αλάγια Βιτζνάνα, δεν είναι παρά μια δραστηριότητα που παράγει
την ποικιλία των φαινομένων.
