Esoterism Academy: Buddha: Buddhist Anthropology

Wednesday, September 20, 2023

Buddha: Buddhist Anthropology

For the Buddha (or for anyone Experiencing Buddha Nature, Buddha Reality, or otherwise the State of Absolute Reality) There Is (Experiencing) a Unique Reality. There is One Consciousness. There is One Existence. This "Reality" (the Wondrous Existence) Simultaneously Experiences Universal Oneness (or Oneness of One Essence) and Simultaneously Experiences "Limitation", "Locality" and thus experiences "duality" thereby experiencing the "multiplicity".

For the Awakened Free Consciousness Freedom and “Locality” are not different, not mutually exclusive and can work together without problems. There Is One Universal Essence Within Which All Phenomena Flow Like Momentary States. All these are not “non-existent” but they have no "essence of their own" (since they are Activities, Movements, of the One Essence), nor "duration" (since they exist only in the Now, in the absolute present). It is the "succession" of phenomena that creates in the non-awakened consciousness the "sense of continuity” and the illusion of time (constructed by memory and imagination).

But for "Consciousness" which "adopts its own perception as "reality" and enters into this "reality" (of the phenomena, their sequence and the continuity of existence in this "reality") things look different and they have another interpretation. All these (phenomena) seem "cut off" from their Universal Base, as if they have their own essence, their own existence, their own life and continuity.

For limited beings it is not understandable how Consciousness can be One and at the same time "Local" and in "Many Places" (a fact that creates "Multiplicity"). In fact, it just Happens That way and "happens" from the "viewpoint" of limited consciousness. Limited consciousness operating locally and dually "perceives" two different states (that of the Absolute State and its own present limited state), and "objectifies" the Absolute State as something "different" (not directly experienced, to be experienced, etc.).

But from the point of view of Awakened Consciousness, (that is, in reality), Every Consciousness, when freed from its limitations, Recognizes in the Depths of its Self the Universal Consciousness Itself. We want to say that here we are talking about an Empirical Truth, something that is Experienced, Recognized as Real, but not "understood" (from the point of view of limited consciousness). That's Just The Way It Is.

In this way, the Basic Buddhist Concept that we referred to at the beginning of these articles is confirmed, that Reality Is One, One Essence That Is Everywhere, and Manifests Everywhere, within Everything, that, after all, Reality is Holographic. There is only One and that One is Reflected Everywhere (All, with All its Attributes), within Everything. This very fact allows for the Manifestation of Consciousness both as a Whole and "Locally". And this fact allows the illusion of multiplicity to appear. Thus, the All Is Within All, in the smallest point (Integer), in the most insignificant particle of dust. Everything Is One Substance. This is the Great Mystery of One Existence that is not "explained". That's Just The Way It Is.

What limited beings experience is not Reality but their own limitations. Immediately upon overcoming all these limitations they Emerge into the One Reality, Experiencing the One Unique Buddha Nature. Thus, since there is only One Reality, One Existence and the same experience of "Locality" that repeats itself an infinite number of times (creating "multiplicity"), it is understood that Buddhist Metaphysics (About One Essence) is identical with Buddhist Ontology (After All They are Manifestations of the One Essence) and finally with Buddhist Anthropology (Since after all there is a Unique Consciousness and the "individual separation" is nothing but an illusion).

Man Is Deeply Reality Itself, Existence Itself, Consciousness Itself Experiencing Reality and experiencing "Locality" (and living the illusion of an individual separate existence). This True Man, the Living Man, that We Are (wonderfully) Everyone, Here, Now, Can Experience the Awakened Buddha State or the limited states within the illusion of Samsara. In other words, Man (Buddhist Man, the Buddha, who is Everyone) can Experience the Attribute-less Assamskrita (Dharma-Kaya), the Formless States in the Four Higher Heavens (Sabhoga-Kaya), the Formed States in Mental Heavens (Manomaya-Kaya), the State of Outer Manifestation (Nirmana-Kaya) and life in the “Six Lower Worlds”. All these States embodied beings (such as man in the world of men, who belongs to the Six Worlds) can experience them within the Meditative Process.

As the Buddha often said and the people who followed the Way often repeated, within this human body is All Reality, the Buddha, the Worlds, experiences and illusions, everything. In Buddhist literature, the Five Mystical Lotuses are often referred to, the Supreme Transcendental Dharmakaya Lotus, the Sambhoga-Kaya Heart Lotus, the Manomaya-Kaya Outer Brain Lotus, the Nirmana-Kaya Chest Lotus, and the "Belly" Lotus of the material body. All of these are States of Consciousness to be Experienced, Functions to be Awakened, Areas of the Human Body (as perceived by Buddhist Understanding) to be Activated.

In fact, Reality, Buddha Nature, Spiritual Energy, "Spirit" (a term we find in many Zen Texts), Is Free and Flows where it wills (a concept we also "strangely" find in Jesus of the Essenes). Man Can from the Secret Center of the Heart, which is the Center of Equilibrium for embodied beings, Experience the Inner Vastness of Space and Ascend to the Supreme Without Attributes, or turn "outward," to the outer life of thought, of feeling, of external sensation and material experience. Usually people are "out of Balance" absorbed in the activity of the mind, in the outer brain. They have the delusion that through the illusion of individual existence, (the external false ego, the "personality" they construct with thought in the external brain), and through the dual mind they can rescue their existence, find Truth, realize Enlightenment, to experience Happiness. All this is but like the water which we try to grasp with our hand, or like a movement which we wish to last forever. People refuse to understand that (unfortunately or fortunately) they live in a fleeting present. Instead of living Life, Here, Now, as each moment unfolds they think about life, dream about life. They do not live in reality, in what is happening. They are constantly chasing what they think, what they desire, what they think they need. And so, they spend the "precious time of now" exchanging it for fantasies and illusions.

Ultimately, from the very Nature of Man (True Buddhist Man) emerges the "destination" and the means for "self-realization" which of course have nothing to do with the activities of the mind, the dreams and expectations of people. The True Way is the Way of Inner Silence that "leaves" all limitations within the Immensity of Freedom of the Real, beyond all activity, beyond all dream into the Independence that Recognizes the One and Only Reality that encompasses All, for All Is That.

...

Η Βουδιστική Ανθρωπολογία

Για τον Βούδα (ή για όποιον Βιώνει την Βουδική Φύση, την Βουδική Πραγματικότητα, ή αλλιώς την Κατάσταση της Απόλυτης Πραγματικότητας) Υπάρχει (Βιώνεται) Μια Μοναδική Πραγματικότητα. Υπάρχει Μία συνείδηση. Υπάρχει Μία Ύπαρξη. Αυτή η «Πραγματικότητα» (η Θαυμαστή Ύπαρξη) Ταυτόχρονα Βιώνει την Παγκόσμια Ενότητα (ή την Ενότητα της Μιας Ουσίας) και Παράλληλα Έχει Εμπειρία του «Περιορισμού», της «Τοπικότητας» και με αυτόν τον τρόπο έχει εμπειρία της «δυαδικότητας» βιώνοντας έτσι την «πολλαπλότητα».

Για την Αφυπνισμένη Ελεύθερη Συνείδηση η Ελευθερία και η «Τοπικότητα» δεν διαφέρουν, δεν αλληλοαποκλείονται και μπορούν να λειτουργούν μαζί χωρίς προβλήματα. Υπάρχει Μία Παγκόσμια Ουσία Εντός της Οποίας Σταφταλίζουν σαν στιγμιαίες καταστάσεις που ρέουν όλα τα φαινόμενα. Όλα αυτά δεν είναι «ανύπαρκτα» αλλά δεν έχουν «δική τους ουσία» (αφού είναι Δραστηριότητες, Κινήσεις, της Μιας Ουσίας), ούτε «διάρκεια» (αφού υπάρχουν μόνο στο Τώρα, στο απόλυτο παρόν). Είναι η «διαδοχή» των φαινομένων που δημιουργεί στην μη-αφυπνισμένη συνείδηση την «αίσθηση της συνέχειας» και την ψευδαίσθηση του χρόνου (που κατασκευάζει η μνήμη κι η φαντασία),

Για την «Συνείδηση» όμως που «υιοθετεί την ίδια της την αντίληψη σαν «πραγματικότητα» κι εισέρχεται σε αυτή την «πραγματικότητα» (των φαινομένων, της αλληλουχίας τους και της συνέχειας της ύπαρξης σε αυτή την «πραγματικότητα») τα πράγματα φαίνονται διαφορετικά κι έχουν άλλη ερμηνεία. Όλα αυτά (τα φαινόμενα) φαίνονται «αποκομμένα» από την Παγκόσμια Βάση τους, σαν να έχουν δική τους ουσία, δική τους ύπαρξη, δική τους ζωή και συνέχεια.

Για τα περιορισμένα όντα δεν είναι κατανοητό πως μπορεί η Συνείδηση να Είναι Μία και ταυτόχρονα «Τοπική» και σε «Πολλά Μέρη» (γεγονός που δημιουργεί την «Πολλαπλότητα»). Στην πραγματικότητα αυτό απλά Συμβαίνει Έτσι και «συμβαίνει» από την «άποψη» της περιορισμένης συνείδησης. Η περιορισμένη συνείδηση που λειτουργεί τοπικά και δυαδικά «αντιλαμβάνεται» δύο διαφορετικές καταστάσεις (εκείνη της Απόλυτης Κατάστασης και την δική της παρούσα περιορισμένη κατάσταση), και «αντικειμενοποιεί» την Απόλυτη Κατάσταση σαν κάτι «διαφορετικό» (που δεν βιώνεται άμεσα, που πρέπει να βιωθεί, κλπ.).

Όμως από την άποψη της Αφυπνισμένης Συνείδησης, (δηλαδή στην πραγματικότητα), Κάθε Συνείδηση, όταν απελευθερώνεται από τους περιορισμούς της, Αναγνωρίζει στο Βάθος του Εαυτού της την Ίδια την Παγκόσμια Συνείδηση. Θέλουμε να πούμε πως εδώ μιλάμε για μια Εμπειρική Αλήθεια, για κάτι που Βιώνεται, Αναγνωρίζεται σαν Αληθινό, αλλά δεν «κατανοούμε» (από την άποψη της περιορισμένης συνείδησης). Απλά Είναι Έτσι.

Με αυτόν τον τρόπο επιβεβαιώνεται η Βασική Βουδική Αντίληψη στην οποία αναφερθήκαμε στην αρχή αυτών των άρθρων πως η Πραγματικότητα Είναι Μία, Μία Ουσία που Είναι Παντού, κι Εκδηλώνεται Παντού, μέσα στο Κάθε Τι, πως, τελικά, η Πραγματικότητα Είναι Ολογραφική. Υπάρχει μόνο Ένα κι Αυτό το Ένα Αντανακλάται Παντού (Όλο, με Όλες τις Ιδιότητές του), μέσα στο Κάθε Τι. Αυτό ακριβώς το γεγονός επιτρέπει την Εκδήλωση της Συνείδησης και σαν Όλο και «Τοπικά». Κι αυτό το γεγονός επιτρέπει να εμφανίζεται η ψευδαίσθηση της πολλαπλότητας. Έτσι το Όλον Είναι Μέσα σε Όλα, στο πιο ελάχιστο σημείο (Ακέραιο), μέσα στο πιο ασήμαντο μόριο σκόνης. Όλα Είναι Μια Ουσία. Αυτό είναι το Μεγάλο Μυστήριο της Μιας Ύπαρξης που δεν «εξηγείται». Απλά Είναι Έτσι.

Αυτό που βιώνουν τα περιορισμένα όντα δεν είναι η Πραγματικότητα αλλά οι δικοί τους περιορισμοί. Αμέσως μόλις ξεπεράσουν όλους αυτούς τους περιορισμούς Αναδύονται στην Μία Πραγματικότητα, Βιώνουν την Μία Μοναδική Βουδική Φύση. Έτσι, αφού υπάρχει μόνο Μία Πραγματικότητα, Μία Ύπαρξη κι η ίδια εμπειρία της «Τοπικότητας» που επαναλαμβάνεται άπειρες φορές (δημιουργώντας την «πολλαπλότητα»), γίνεται κατανοητό πως η Βουδική Μεταφυσική (Περί της Μιας Ουσίας) ταυτίζεται με την Βουδική Οντολογία (Αφού Όλα Είναι Εκδηλώσεις της Μιας Ουσίας) και τελικά με την Βουδική Ανθρωπολογία (Αφού τελικά Υπάρχει Μια Μοναδική Συνείδηση κι ο «ατομικός διαχωρισμός» δεν είναι παρά μια ψευδαίσθηση).

Ο Άνθρωπος Είναι στο Βάθος η Ίδια η Πραγματικότητα, η Ίδια η Ύπαρξη, η Ίδια η Συνείδηση που Βιώνει την Πραγματικότητα κι έχει εμπειρία της «Τοπικότητας» (και ζει την ψευδαίσθηση μιας ατομικής ξεχωριστής ύπαρξης). Αυτός ο Αληθινός Άνθρωπος, ο Ζωντανός Άνθρωπος, που Είμαστε (με θαυμαστό τρόπο) ο Καθένας, Εδώ, Τώρα, Μπορεί να Βιώσει την Αφυπνισμένη Βουδική Κατάσταση ή τις περιορισμένες καταστάσεις μέσα στην ψευδαίσθηση του Σαμσάρα. Με άλλα λόγια ο Άνθρωπος (ο Βουδικός Άνθρωπος, ο Βούδας, που Είναι ο Καθένας) μπορεί να Βιώσει το Χωρίς Ιδιότητες Ασαμσκρίτα, (Ντάρμα Κάγια), τις Χωρίς Μορφή Καταστάσεις στους Τέσσερις Ανώτερους Ουρανούς, (Σαμπχόγκα Κάγια), τις Καταστάσεις με Μορφή στους Νοητικούς Ουρανούς (Μανομάγια Κάγια), την Κατάσταση της εξωτερικής εκδήλωσης (Νιρμάνα Κάγια) και την ζωή στους «Έξη Κατώτερους Κόσμους». Όλες αυτές τις Καταστάσεις τα ενσαρκωμένα όντα (όπως ο άνθρωπος στον κόσμο των ανθρώπων, που ανήκει στους Έξη Κόσμους) μπορούν να τις βιώσουν μέσα στην Διαλογιστική Διαδικασία.

Όπως έλεγε συχνά ο Βούδας κι επαναλάμβαναν συχνά οι άνθρωποι που ακολουθούσαν την Οδό, μέσα σε αυτό το ανθρώπινο σώμα είναι Όλη η Πραγματικότητα, ο Βούδας, οι Κόσμοι, οι εμπειρίες κι οι ψευδαισθήσεις, όλα. Μέσα στην βουδιστική γραμματολογία γίνεται συχνά αναφορά στους Πέντε Μυστικούς Λωτούς, τον Υπέρτατο Υπερβατικό Λωτό του Ντάρμακάγια, τον Λωτό της Καρδιάς του Σαμπχόγκα Κάγια, τον Λωτό του εξωτερικού εγκεφάλου του Μανομάγια Κάγια, τον Λωτό του στήθους του Νιρμάνα Κάγια και τον Λωτό της «κοιλιάς» του υλικού σώματος. Όλα αυτά είναι Καταστάσεις της Συνείδησης που πρέπει να Βιωθούν, Λειτουργίες που πρέπει να Αφυπνισθούν, Περιοχές του Ανθρώπινου Σώματος (όπως το αντιλαμβάνεται η Βουδική Αντίληψη) που πρέπει να Ενεργοποιηθούν.

Στην πραγματικότητα, η Πραγματικότητα, η Βουδική Φύση, η Πνευματική Ενέργεια, το «Πνεύμα» (όρος που συναντάμε σε πολλά Κείμενα του Ζεν), Είναι Ελεύθερο και Ρέει όπου θέλει (αντίληψη που κατά «περίεργο» τρόπο συναντάμε και στον Ιησού των Εσσαίων). Ο Άνθρωπος Μπορεί από το Μυστικό Κέντρο της Καρδιάς, που είναι το Κέντρο Ισορροπίας για τα ενσαρκωμένα όντα, να Βιώσει την Εσωτερική Απεραντοσύνη του Χώρου και να Ανυψωθεί στο Υπέρτατο Χωρίς Ιδιότητες, ή να στραφεί «έξω», στην εξωτερική ζωή της σκέψης, της συναίσθησης, της εξωτερικής αίσθησης και της υλικής εμπειρίας. Συνήθως οι άνθρωποι είναι «εκτός Ισορροπίας» απορροφημένοι στην δραστηριότητα του νου, στον εξωτερικό εγκέφαλο. Έχουν την αυταπάτη ότι μέσω της ψευδαίσθησης της ατομικής ύπαρξης, (του εξωτερικού ψεύτικου εγώ, της «προσωπικότητας» που κατασκευάζουν με την σκέψη στον εξωτερικό εγκέφαλο), και μέσω του δυαδικού νου μπορούν να διασώσουν την ύπαρξή τους, να βρουν την Αλήθεια, να πραγματοποιήσουν την Φώτιση, να βιώσουν την Ευτυχία. Όλα αυτά δεν είναι παρά σαν το νερό που προσπαθούμε να πιάσουμε με το χέρι ή σαν μια κίνηση που θέλουμε να διαρκεί αιώνια. Οι άνθρωποι αρνούνται να κατανοήσουν ότι (δυστυχώς ή ευτυχώς) ζουν σε ένα φευγαλέο παρόν. Αντί να ζήσουν την Ζωή, Εδώ, Τώρα, όπως ξεδιπλώνεται κάθε στιγμή σκέπτονται την ζωή, ονειρεύονται την ζωή. Δεν ζουν στην πραγματικότητα, σε αυτό που συμβαίνει. Κυνηγούν συνεχώς αυτό που σκέπτονται, που επιθυμούν, που νομίζουν ότι χρειάζονται. Κι έτσι ξοδεύουν τον «πολύτιμο χρόνο του τώρα» ανταλλάσσοντάς τον με φαντασίες και ψευδαισθήσεις.

Τελικά, από την Ίδια την Φύση του Ανθρώπου (του Αληθινού Βουδικού Ανθρώπου) αναδύεται ο «προορισμός» και τα μέσα για την «αυτοπραγμάτωση» που βέβαια δεν έχουν καμία σχέση με τις δραστηριότητες του νου, τα όνειρα και τις προσδοκίες των ανθρώπων. Η Αληθινή Οδός είναι η Οδός της Εσωτερικής Ησυχίας που «εγκαταλείπει» όλους τους περιορισμούς μέσα στην Απεραντοσύνη της Ελευθερίας του Πραγματικού, πέρα από κάθε δραστηριότητα, πέρα από κάθε όνειρο στην Ανεξαρτησία που Αναγνωρίζει Μία Και Μοναδική Πραγματικότητα που τα Περιλαμβάνει Όλα, γιατί Όλα Είναι Αυτό.

13. The Eternal Temple: A Journey into the Heart of Sacred Silence

In the vast expanse of existence, where time bends and the winds of eternity whisper through the ages, there stands a place untouched by the fleeting concerns of the mortal world—a sanctuary of stone and spirit known only as the Eternal Temple. Its columns, weathered yet resolute, rise from the earth like the bones of some ancient, cosmic being, their surfaces etched with the cryptic sigils of a forgotten tongue. The Wind of Eternity still sings between these pillars, a haunting melody that carries within it the weight of ancient secrets, eternal truths, and the profound enigma of Sacred Silence. To step into the shadow of this temple is to cross a threshold, to leave behind the clamor of the temporal and enter a realm where the soul is laid bare before the infinite.

The Ruins That Stand Beyond Time

The Eternal Temple is no mere relic of a bygone era; it is a living testament to the enduring mystery of creation itself. Its origins are shrouded in a mist that defies the historian’s quill and the archaeologist’s spade. Some whisper that it was raised by hands not of this world, a gift from star-born travelers who sought to anchor their wisdom in the soil of Earth. Others claim it is older still, a monument birthed in the primal chaos when the universe exhaled its first breath. The stones themselves seem to hum with a resonance that speaks of aeons—of galaxies spiraling into being, of suns igniting and fading, of civilizations rising and crumbling into dust.

The columns, though cracked and worn, stand as sentinels of an unyielding truth. They are not arranged in the rigid symmetry of human design but in a pattern that mirrors the unseen currents of the cosmos—a spiral, perhaps, or a constellation frozen in stone. Between them, the Wind of Eternity weaves its ceaseless song, a sound that is both a lament and a hymn. It is said that those who listen long enough may hear their own name carried on its gusts, a call from the depths of their being to remember what they have always known but long forgotten.

The Wind of Eternity: Voice of the Unseen

The Wind of Eternity is no ordinary breeze. It does not bow to the seasons or the whims of weather. It flows ceaselessly, a current of energy that binds the temple to the greater tapestry of existence. Mystics and pilgrims who have ventured to the ruins describe it as a presence—a living force that brushes against the skin like the touch of a distant ancestor, stirring memories that lie buried beneath the surface of consciousness. To hear it is to feel the pulse of the universe itself, a rhythm that transcends language and speaks directly to the soul.

Legends tell of sages who sat for days among the columns, their eyes closed, their breaths synchronized with the wind’s rise and fall. In its song, they claimed to discern the echoes of creation—the first light piercing the void, the forging of stars, the weaving of fate’s intricate threads. Others speak of visions: shadowy figures moving among the pillars, their forms cloaked in light, whispering truths too vast for mortal minds to fully grasp. The wind, they say, is the keeper of these secrets, a guardian that reveals only what the seeker is prepared to bear.

The Sacred Silence: Gateway to the Infinite

Yet, for all its song, the true heart of the Eternal Temple lies not in sound but in silence—the Sacred Silence that dwells within and beyond the wind’s embrace. This is no mere absence of noise; it is a presence, a stillness so profound that it seems to swallow time itself. To stand within the temple’s bounds is to feel this silence settle over you like a mantle, heavy with meaning yet light as a feather. It is a silence that deafens the chatter of the mind, stripping away illusion until only the essence remains.

The mystics call it the Voice of the Void, the soundless hymn that underlies all existence. In this silence, the boundaries of self dissolve, and the seeker becomes one with the eternal. It is said that those who surrender fully to it may glimpse the face of the divine—not as a figure or a form, but as a boundless awareness that permeates all things. The Sacred Silence is both a mirror and a doorway: it reflects the truth of the seeker’s soul and opens the path to realms beyond comprehension.

The Ancient Secrets Unveiled

What secrets does the Eternal Temple guard? The answers are as varied as the seekers who have pondered the question. Some believe the temple is a repository of lost knowledge, its stones inscribed with the keys to forgotten sciences—alchemy, astronomy, the manipulation of energies unseen. Others see it as a spiritual crucible, a place where the soul is tested and refined in the fires of eternity. There are tales of hidden chambers beneath the ruins, sealed by spells older than humanity, where treasures of wisdom lie waiting for the worthy.

Yet the truest secret of the temple may be its simplicity: it is a reminder. A reminder that beyond the chaos of the world, beyond the rise and fall of empires, there exists a stillness, a truth, an eternity that endures. The Wind of Eternity sings of this, and the Sacred Silence holds it close. To stand among the columns is to touch that truth, to feel the thread that connects all things—the living and the dead, the seen and the unseen, the finite and the infinite.

A Pilgrimage of the Spirit

The Eternal Temple calls to those who hear its song, though few find their way to its ruins. It is not a place easily reached by roads or maps; it reveals itself only to those whose hearts are attuned to its frequency. The journey is as much inward as outward, a pilgrimage through the landscapes of the self. Some come seeking answers, others seeking solace. All leave changed, carrying within them a fragment of the temple’s mystery.

To sit among its columns is to become part of its story—a story that stretches back to the dawn of time and forward into the uncharted future. The Wind of Eternity will sing long after the last pilgrim has departed, its voice weaving through the stones, bearing witness to the eternal dance of existence. And the Sacred Silence will remain, an ever-present invitation to step beyond the veil and know the unknowable.

The Temple’s Legacy

The Eternal Temple stands as a paradox: a ruin that is whole, a silence that speaks, a wind that carries the weight of stillness. It is a beacon for the lost, a mirror for the seeking, a song for the silent. Its columns rise like fingers pointing to the stars, its secrets linger like shadows at the edge of dreams. And though the world may crumble around it, the temple endures—an eternal witness to the truths that lie beyond the grasp of time.

So listen, if you dare, to the Wind of Eternity as it sings between the columns. Step into the Sacred Silence and let it envelop you. The Eternal Temple waits—not as a destination, but as a revelation. For in its ruins lies the heartbeat of the infinite, and in its presence, the soul finds its home.

…

Ο Αιώνιος Ναός: Ένα Ταξίδι στην Καρδιά της Ιερής Σιωπής

Στην απέραντη έκταση της ύπαρξης, όπου ο χρόνος λυγίζει και οι άνεμοι της αιωνιότητας ψιθυρίζουν μέσα από τους αιώνες, υψώνεται ένα μέρος ανέγγιχτο από τις φευγαλέες έγνοιες του θνητού κόσμου—ένα ιερό από πέτρα και πνεύμα γνωστό μόνο ως ο Αιώνιος Ναός. Οι κίονές του, φθαρμένοι μα ακλόνητοι, αναδύονται από τη γη σαν τα οστά κάποιου αρχαίου, κοσμικού όντος, με τις επιφάνειές τους χαραγμένες με τα αινιγματικά σύμβολα μιας ξεχασμένης γλώσσας. Ο Άνεμος της Αιωνιότητας εξακολουθεί να τραγουδά ανάμεσα σε αυτούς τους κίονες, μια στοιχειωμένη μελωδία που κουβαλά το βάρος αρχαίων μυστικών, αιώνιων αληθειών και το βαθύ αίνιγμα της Ιερής Σιωπής. Το να περπατήσεις στη σκιά αυτού του ναού είναι σαν να διαβείς ένα κατώφλι, να αφήσεις πίσω σου τον θόρυβο του προσωρινού και να εισέλθεις σε μια σφαίρα όπου η ψυχή απογυμνώνεται μπροστά στο άπειρο.

Τα Ερείπια που Στέκονται Πέρα από τον Χρόνο

Ο Αιώνιος Ναός δεν είναι απλώς ένα απομεινάρι μιας περασμένης εποχής· είναι μια ζωντανή μαρτυρία της διαρκούς μυστηριότητας της ίδιας της δημιουργίας. Η προέλευσή του καλύπτεται από μια ομίχλη που αψηφά το μελάνι του ιστορικού και το φτυάρι του αρχαιολόγου. Κάποιοι ψιθυρίζουν ότι υψώθηκε από χέρια που δεν ανήκουν σε αυτόν τον κόσμο, ένα δώρο από ταξιδιώτες γεννημένους στα αστέρια που επιδίωξαν να αγκυροβολήσουν τη σοφία τους στο έδαφος της Γης. Άλλοι ισχυρίζονται ότι είναι ακόμα παλαιότερος, ένα μνημείο που γεννήθηκε στο αρχέγονο χάος, όταν το σύμπαν εξέπνευσε την πρώτη του ανάσα. Οι ίδιες οι πέτρες φαίνεται να βουίζουν με μια αντήχηση που μιλά για αιώνες—για γαλαξίες που στροβιλίζονται στη δημιουργία, για ήλιους που ανάβουν και σβήνουν, για πολιτισμούς που υψώνονται και καταρρέουν σε σκόνη.

Οι κίονες, αν και ραγισμένοι και φθαρμένοι, στέκονται ως φρουροί μιας ακλόνητης αλήθειας. Δεν είναι διατεταγμένοι με την άκαμπτη συμμετρία του ανθρώπινου σχεδιασμού, αλλά σε ένα μοτίβο που αντικατοπτρίζει τα αόρατα ρεύματα του κόσμου—ίσως μια σπείρα, ή ένας αστερισμός παγωμένος στην πέτρα. Ανάμεσά τους, ο Άνεμος της Αιωνιότητας υφαίνει το αδιάκοπο τραγούδι του, έναν ήχο που είναι ταυτόχρονα θρήνος και ύμνος. Λέγεται ότι όσοι ακούν αρκετά μπορεί να ακούσουν το όνομά τους να μεταφέρεται στις ριπές του, μια κλήση από τα βάθη της ύπαρξής τους να θυμηθούν αυτό που πάντα ήξεραν αλλά από καιρό ξέχασαν.

Ο Άνεμος της Αιωνιότητας: Φωνή του Αόρατου

Ο Άνεμος της Αιωνιότητας δεν είναι ένα συνηθισμένο αεράκι. Δεν υποκλίνεται στις εποχές ή στις ιδιοτροπίες του καιρού. Ρέει αδιάκοπα, ένα ρεύμα ενέργειας που συνδέει τον ναό με το ευρύτερο υφαντό της ύπαρξης. Μυστικιστές και προσκυνητές που έχουν τολμήσει να φτάσουν στα ερείπια τον περιγράφουν ως παρουσία—μια ζωντανή δύναμη που αγγίζει το δέρμα σαν το άγγιγμα ενός μακρινού προγόνου, ξυπνώντας μνήμες που κείτονται θαμμένες κάτω από την επιφάνεια της συνείδησης. Το να τον ακούς είναι σαν να νιώθεις τον παλμό του ίδιου του σύμπαντος, έναν ρυθμό που υπερβαίνει τη γλώσσα και μιλά απευθείας στην ψυχή.

Οι θρύλοι μιλούν για σοφούς που κάθισαν για μέρες ανάμεσα στους κίονες, με τα μάτια κλειστά, τις αναπνοές τους συγχρονισμένες με την άνοδο και την πτώση του ανέμου. Στο τραγούδι του, ισχυρίστηκαν ότι διέκριναν τους απόηχους της δημιουργίας—το πρώτο φως που διαπέρασε το κενό, τη σφυρηλάτηση των αστεριών, την ύφανση των περίπλοκων νημάτων της μοίρας. Άλλοι μιλούν για οράματα: σκιώδεις φιγούρες που κινούνται ανάμεσα στους κίονες, οι μορφές τους τυλιγμένες στο φως, ψιθυρίζοντας αλήθειες πολύ μεγάλες για να τις συλλάβουν πλήρως τα θνητά μυαλά. Ο άνεμος, λένε, είναι ο φύλακας αυτών των μυστικών, ένας θεματοφύλακας που αποκαλύπτει μόνο ό,τι ο αναζητητής είναι έτοιμος να αντέξει.

Η Ιερή Σιωπή: Πύλη προς το Άπειρο

Ωστόσο, για όλο το τραγούδι του, η αληθινή καρδιά του Αιώνιου Ναού δεν βρίσκεται στον ήχο αλλά στη σιωπή—την Ιερή Σιωπή που κατοικεί μέσα και πέρα από την αγκαλιά του ανέμου. Αυτή δεν είναι απλή απουσία θορύβου· είναι μια παρουσία, μια ηρεμία τόσο βαθιά που φαίνεται να καταπίνει τον ίδιο τον χρόνο. Το να στέκεσαι μέσα στα όρια του ναού είναι σαν να νιώθεις αυτή τη σιωπή να σε τυλίγει σαν μανδύας, βαριά με νόημα αλλά ελαφριά σαν πούπουλο. Είναι μια σιωπή που κουφαίνει την πολυλογία του νου, απογυμνώνοντας την ψευδαίσθηση μέχρι να μείνει μόνο η ουσία.

Οι μυστικιστές την αποκαλούν Φωνή του Κενού, τον άηχο ύμνο που υποβαστάζει όλη την ύπαρξη. Σε αυτή τη σιωπή, τα όρια του εαυτού διαλύονται, και ο αναζητητής γίνεται ένα με το αιώνιο. Λέγεται ότι όσοι παραδίδονται πλήρως σε αυτήν μπορεί να διακρίνουν το πρόσωπο του θείου—όχι ως μορφή ή σχήμα, αλλά ως μια απεριόριστη επίγνωση που διαπερνά τα πάντα. Η Ιερή Σιωπή είναι ταυτόχρονα καθρέφτης και πύλη: αντανακλά την αλήθεια της ψυχής του αναζητητή και ανοίγει τον δρόμο προς σφαίρες πέρα από κάθε κατανόηση.

Τα Αρχαία Μυστικά Αποκαλύπτονται

Ποια μυστικά φυλάει ο Αιώνιος Ναός; Οι απαντήσεις είναι τόσο ποικίλες όσο οι αναζητητές που έχουν αναρωτηθεί για το ερώτημα. Κάποιοι πιστεύουν ότι ο ναός είναι αποθήκη χαμένης γνώσης, με τις πέτρες του χαραγμένες με τα κλειδιά ξεχασμένων επιστημών—αλχημεία, αστρονομία, χειρισμός ενεργειών αόρατων. Άλλοι τον βλέπουν ως πνευματικό χωνευτήρι, ένα μέρος όπου η ψυχή δοκιμάζεται και εξευγενίζεται στις φωτιές της αιωνιότητας. Υπάρχουν ιστορίες για κρυφούς θαλάμους κάτω από τα ερείπια, σφραγισμένους με ξόρκια παλαιότερα από την ανθρωπότητα, όπου θησαυροί σοφίας περιμένουν τους άξιους.

Ωστόσο, το αληθινό μυστικό του ναού μπορεί να είναι η απλότητά του: είναι μια υπενθύμιση. Μια υπενθύμιση ότι πέρα από το χάος του κόσμου, πέρα από την άνοδο και την πτώση των αυτοκρατοριών, υπάρχει μια ηρεμία, μια αλήθεια, μια αιωνιότητα που αντέχει. Ο Άνεμος της Αιωνιότητας τραγουδά γι’ αυτό, και η Ιερή Σιωπή το κρατά κοντά. Το να στέκεσαι ανάμεσα στους κίονες είναι σαν να αγγίζεις αυτή την αλήθεια, να νιώθεις το νήμα που συνδέει τα πάντα—τα ζωντανά και τα νεκρά, τα ορατά και τα αόρατα, το πεπερασμένο και το άπειρο.

Ένα Προσκύνημα της Ψυχής

Ο Αιώνιος Ναός καλεί όσους ακούν το τραγούδι του, αν και λίγοι βρίσκουν τον δρόμο προς τα ερείπιά του. Δεν είναι ένα μέρος που φτάνεις εύκολα με δρόμους ή χάρτες· αποκαλύπτεται μόνο σε όσους έχουν τις καρδιές τους συντονισμένες στη συχνότητά του. Το ταξίδι είναι τόσο εσωτερικό όσο και εξωτερικό, ένα προσκύνημα μέσα από τα τοπία του εαυτού. Κάποιοι έρχονται αναζητώντας απαντήσεις, άλλοι αναζητώντας παρηγοριά. Όλοι φεύγουν αλλαγμένοι, κουβαλώντας μέσα τους ένα κομμάτι του μυστηρίου του ναού.

Το να κάθεσαι ανάμεσα στους κίονες του είναι σαν να γίνεσαι μέρος της ιστορίας του—μια ιστορία που εκτείνεται πίσω στην αυγή του χρόνου και μπροστά στο αχαρτογράφητο μέλλον. Ο Άνεμος της Αιωνιότητας θα τραγουδά πολύ μετά την αποχώρηση του τελευταίου προσκυνητή, η φωνή του να υφαίνει μέσα από τις πέτρες, μαρτυρώντας τον αιώνιο χορό της ύπαρξης. Και η Ιερή Σιωπή θα παραμένει, μια διαρκής πρόσκληση να περάσεις πέρα από το πέπλο και να γνωρίσεις το άγνωστο.

Η Κληρονομιά του Ναού

Ο Αιώνιος Ναός στέκεται ως παράδοξο: ένα ερείπιο που είναι ολόκληρο, μια σιωπή που μιλά, ένας άνεμος που κουβαλά το βάρος της ηρεμίας. Είναι φάρος για τους χαμένους, καθρέφτης για τους αναζητητές, τραγούδι για τους σιωπηλούς. Οι κίονες του υψώνονται σαν δάχτυλα που δείχνουν τα αστέρια, τα μυστικά του παραμένουν σαν σκιές στην άκρη των ονείρων. Και αν ο κόσμος καταρρεύσει γύρω του, ο ναός αντέχει—ένας αιώνιος μάρτυρας των αληθειών που βρίσκονται πέρα από την εμβέλεια του χρόνου.

Άκουσε, λοιπόν, αν τολμάς, τον Άνεμο της Αιωνιότητας καθώς τραγουδά ανάμεσα στους κίονες. Βάδισε στην Ιερή Σιωπή και άφησέ την να σε τυλίξει. Ο Αιώνιος Ναός περιμένει—όχι ως προορισμός, αλλά ως αποκάλυψη. Γιατί στα ερείπιά του βρίσκεται ο χτύπος του απείρου, και στην παρουσία του, η ψυχή βρίσκει το σπίτι της.

Intellectual property rights

The entire content of our website, including, but not limited to, texts, news, graphics, photographs, diagrams, illustrations, services provided and generally any kind of files, is subject to intellectual property (copyright) and is governed by the national and international provisions on Intellectual Property, with the exception of the expressly recognized rights of third parties.
Therefore, it is expressly prohibited to reproduce, republish, copy, store, sell, transmit, distribute, publish, perform, "download", translate, modify in any way, in part or in summary, without the express prior written consent of the Foundation. It is known that in case the Foundation consents, the applicant is obliged to explicitly refer via links (hyperlinks) to the relevant content of the Foundation's website. This obligation of the applicant exists even if it is not explicitly stated in the written consent of the Foundation.
Exceptionally, it is permitted to individually store and copy parts of the content on a simple personal computer for strictly personal use (private study or research, educational purposes), without the intention of commercial or other exploitation and always under the condition of indicating the source of its origin, without this in any way implies a grant of intellectual property rights.
It is also permitted to republish material for purposes of promoting the events and activities of the Foundation, provided that the source is mentioned and that no intellectual property rights are infringed, no trademarks are modified, altered or deleted.
Everything else that is included on the electronic pages of our website and constitutes registered trademarks and intellectual property products of third parties is their own sphere of responsibility and has nothing to do with the website of the Foundation.

Δικαιώματα πνευματικής ιδιοκτησίας

Το σύνολο του περιεχομένου του Δικτυακού μας τόπου, συμπεριλαμβανομένων, ενδεικτικά αλλά όχι περιοριστικά, των κειμένων, ειδήσεων, γραφικών, φωτογραφιών, σχεδιαγραμμάτων, απεικονίσεων, παρεχόμενων υπηρεσιών και γενικά κάθε είδους αρχείων, αποτελεί αντικείμενο πνευματικής ιδιοκτησίας (copyright) και διέπεται από τις εθνικές και διεθνείς διατάξεις περί Πνευματικής Ιδιοκτησίας, με εξαίρεση τα ρητώς αναγνωρισμένα δικαιώματα τρίτων.

Συνεπώς, απαγορεύεται ρητά η αναπαραγωγή, αναδημοσίευση, αντιγραφή, αποθήκευση, πώληση, μετάδοση, διανομή, έκδοση, εκτέλεση, «λήψη» (download), μετάφραση, τροποποίηση με οποιονδήποτε τρόπο, τμηματικά η περιληπτικά χωρίς τη ρητή προηγούμενη έγγραφη συναίνεση του Ιδρύματος. Γίνεται γνωστό ότι σε περίπτωση κατά την οποία το Ίδρυμα συναινέσει, ο αιτών υποχρεούται για την ρητή παραπομπή μέσω συνδέσμων (hyperlinks) στο σχετικό περιεχόμενο του Δικτυακού τόπου του Ιδρύματος. Η υποχρέωση αυτή του αιτούντος υφίσταται ακόμα και αν δεν αναγραφεί ρητά στην έγγραφη συναίνεση του Ιδρύματος.

Κατ’ εξαίρεση, επιτρέπεται η μεμονωμένη αποθήκευση και αντιγραφή τμημάτων του περιεχομένου σε απλό προσωπικό υπολογιστή για αυστηρά προσωπική χρήση (ιδιωτική μελέτη ή έρευνα, εκπαιδευτικούς σκοπούς), χωρίς πρόθεση εμπορικής ή άλλης εκμετάλλευσης και πάντα υπό την προϋπόθεση της αναγραφής της πηγής προέλευσής του, χωρίς αυτό να σημαίνει καθ’ οιονδήποτε τρόπο παραχώρηση δικαιωμάτων πνευματικής ιδιοκτησίας.

Επίσης, επιτρέπεται η αναδημοσίευση υλικού για λόγους προβολής των γεγονότων και δραστηριοτήτων του Ιδρύματος, με την προϋπόθεση ότι θα αναφέρεται η πηγή και δεν θα θίγονται δικαιώματα πνευματικής ιδιοκτησίας, δεν θα τροποποιούνται, αλλοιώνονται ή διαγράφονται εμπορικά σήματα.

Ό,τι άλλο περιλαμβάνεται στις ηλεκτρονικές σελίδες του Δικτυακού μας τόπου και αποτελεί κατοχυρωμένα σήματα και προϊόντα πνευματικής ιδιοκτησίας τρίτων ανάγεται στη δική τους σφαίρα ευθύνης και ουδόλως έχει να κάνει με τον Δικτυακό τόπο του Ιδρύματος.

Esoterism Academy

CIRCLE OF LIGHT

ESOTERISM STUDIES

ESOTERISM ACADEMY NEW ARTICLE

Wednesday, September 20, 2023

Buddha: Buddhist Anthropology

Buddha: Buddhist Anthropology

Η Βουδιστική Ανθρωπολογία

TAOΪSM

BUDDHISM

VEDANTA

jKRISHNAMURTI

RELIGION

13. The Eternal Temple: A Journey into the Heart of Sacred Silence

Quotes

Constantinos’s quotes

Copyright