Buddha: Buddhist
Anthropology
For the Buddha (or for anyone Experiencing Buddha Nature, Buddha
Reality, or otherwise the State of Absolute Reality) There Is (Experiencing) a
Unique Reality. There is One Consciousness. There is One Existence. This
"Reality" (the Wondrous Existence) Simultaneously Experiences
Universal Oneness (or Oneness of One Essence) and Simultaneously Experiences
"Limitation", "Locality" and thus experiences
"duality" thereby experiencing the "multiplicity".
For the Awakened Free Consciousness Freedom and “Locality” are not
different, not mutually exclusive and can work together without problems. There
Is One Universal Essence Within Which All Phenomena Flow Like Momentary States.
All these are not “non-existent” but they have no "essence of their
own" (since they are Activities, Movements, of the One Essence), nor
"duration" (since they exist only in the Now, in the absolute
present). It is the "succession" of phenomena that creates in the
non-awakened consciousness the "sense of continuity” and the illusion of
time (constructed by memory and imagination).
But for "Consciousness" which "adopts its own perception
as "reality" and enters into this "reality" (of the
phenomena, their sequence and the continuity of existence in this
"reality") things look different and they have another interpretation.
All these (phenomena) seem "cut off" from their Universal Base, as if
they have their own essence, their own existence, their own life and
continuity.
For limited beings it is not understandable how Consciousness can be One
and at the same time "Local" and in "Many Places" (a fact
that creates "Multiplicity"). In fact, it just Happens That way and
"happens" from the "viewpoint" of limited consciousness.
Limited consciousness operating locally and dually "perceives" two
different states (that of the Absolute State and its own present limited
state), and "objectifies" the Absolute State as something
"different" (not directly experienced, to be experienced, etc.).
But from the point of view of Awakened Consciousness, (that is, in
reality), Every Consciousness, when freed from its limitations, Recognizes in
the Depths of its Self the Universal Consciousness Itself. We want to say that
here we are talking about an Empirical Truth, something that is Experienced,
Recognized as Real, but not "understood" (from the point of view of
limited consciousness). That's Just The Way It Is.
In this way, the Basic Buddhist Concept that we referred to at the
beginning of these articles is confirmed, that Reality Is One, One Essence That
Is Everywhere, and Manifests Everywhere, within Everything, that, after all,
Reality is Holographic. There is only One and that One is Reflected Everywhere
(All, with All its Attributes), within Everything. This very fact allows for
the Manifestation of Consciousness both as a Whole and "Locally". And
this fact allows the illusion of multiplicity to appear. Thus, the All Is
Within All, in the smallest point (Integer), in the most insignificant particle
of dust. Everything Is One Substance. This is the Great Mystery of One
Existence that is not "explained". That's Just The Way It Is.
What limited beings experience is not Reality but their own limitations.
Immediately upon overcoming all these limitations they Emerge into the One
Reality, Experiencing the One Unique Buddha Nature. Thus, since there is only
One Reality, One Existence and the same experience of "Locality" that
repeats itself an infinite number of times (creating "multiplicity"),
it is understood that Buddhist Metaphysics (About One Essence) is identical
with Buddhist Ontology (After All They are Manifestations of the One Essence)
and finally with Buddhist Anthropology (Since after all there is a Unique
Consciousness and the "individual separation" is nothing but an
illusion).
Man Is Deeply Reality Itself, Existence Itself, Consciousness Itself
Experiencing Reality and experiencing "Locality" (and living the
illusion of an individual separate existence). This True Man, the Living Man,
that We Are (wonderfully) Everyone, Here, Now, Can Experience the Awakened
Buddha State or the limited states within the illusion of Samsara. In other
words, Man (Buddhist Man, the Buddha, who is Everyone) can Experience the
Attribute-less Assamskrita (Dharma-Kaya), the Formless States in the Four
Higher Heavens (Sabhoga-Kaya), the Formed States in Mental Heavens (Manomaya-Kaya),
the State of Outer Manifestation (Nirmana-Kaya) and life in the “Six Lower
Worlds”. All these States embodied beings (such as man in the world of men, who
belongs to the Six Worlds) can experience them within the Meditative Process.
As the Buddha often said and the people who followed the Way often
repeated, within this human body is All Reality, the Buddha, the Worlds,
experiences and illusions, everything. In Buddhist literature, the Five
Mystical Lotuses are often referred to, the Supreme Transcendental Dharmakaya
Lotus, the Sambhoga-Kaya Heart Lotus, the Manomaya-Kaya Outer Brain Lotus, the
Nirmana-Kaya Chest Lotus, and the "Belly" Lotus of the material body.
All of these are States of Consciousness to be Experienced, Functions to be
Awakened, Areas of the Human Body (as perceived by Buddhist Understanding) to
be Activated.
In fact, Reality, Buddha Nature, Spiritual Energy, "Spirit" (a
term we find in many Zen Texts), Is Free and Flows where it wills (a concept we
also "strangely" find in Jesus of the Essenes). Man Can from the
Secret Center of the Heart, which is the Center of Equilibrium for embodied
beings, Experience the Inner Vastness of Space and Ascend to the Supreme Without
Attributes, or turn "outward," to the outer life of thought, of
feeling, of external sensation and material experience. Usually people are
"out of Balance" absorbed in the activity of the mind, in the outer
brain. They have the delusion that through the illusion of individual
existence, (the external false ego, the "personality" they construct
with thought in the external brain), and through the dual mind they can rescue
their existence, find Truth, realize Enlightenment, to experience Happiness.
All this is but like the water which we try to grasp with our hand, or like a
movement which we wish to last forever. People refuse to understand that (unfortunately
or fortunately) they live in a fleeting present. Instead of living Life, Here,
Now, as each moment unfolds they think about life, dream about life. They do
not live in reality, in what is happening. They are constantly chasing what
they think, what they desire, what they think they need. And so, they spend the
"precious time of now" exchanging it for fantasies and illusions.
Ultimately, from the very Nature of Man (True Buddhist Man) emerges the
"destination" and the means for "self-realization" which of
course have nothing to do with the activities of the mind, the dreams and
expectations of people. The True Way is the Way of Inner Silence that
"leaves" all limitations within the Immensity of Freedom of the Real,
beyond all activity, beyond all dream into the Independence that Recognizes the
One and Only Reality that encompasses All, for All Is That.
...
Η Βουδιστική
Ανθρωπολογία
Για τον Βούδα (ή για όποιον Βιώνει την Βουδική Φύση, την Βουδική
Πραγματικότητα, ή αλλιώς την Κατάσταση της Απόλυτης Πραγματικότητας) Υπάρχει
(Βιώνεται) Μια Μοναδική Πραγματικότητα. Υπάρχει Μία συνείδηση. Υπάρχει Μία
Ύπαρξη. Αυτή η «Πραγματικότητα» (η Θαυμαστή Ύπαρξη) Ταυτόχρονα Βιώνει την
Παγκόσμια Ενότητα (ή την Ενότητα της Μιας Ουσίας) και Παράλληλα Έχει Εμπειρία
του «Περιορισμού», της «Τοπικότητας» και με αυτόν τον τρόπο έχει εμπειρία της
«δυαδικότητας» βιώνοντας έτσι την «πολλαπλότητα».
Για την Αφυπνισμένη Ελεύθερη Συνείδηση η Ελευθερία και η «Τοπικότητα» δεν
διαφέρουν, δεν αλληλοαποκλείονται και μπορούν να λειτουργούν μαζί χωρίς
προβλήματα. Υπάρχει Μία Παγκόσμια Ουσία Εντός της Οποίας Σταφταλίζουν σαν στιγμιαίες καταστάσεις που ρέουν όλα τα
φαινόμενα. Όλα αυτά δεν είναι «ανύπαρκτα» αλλά δεν έχουν «δική τους ουσία»
(αφού είναι Δραστηριότητες, Κινήσεις, της Μιας Ουσίας), ούτε «διάρκεια» (αφού
υπάρχουν μόνο στο Τώρα, στο απόλυτο παρόν). Είναι η «διαδοχή» των φαινομένων
που δημιουργεί στην μη-αφυπνισμένη συνείδηση την «αίσθηση της συνέχειας» και
την ψευδαίσθηση του χρόνου (που κατασκευάζει η μνήμη κι η φαντασία),
Για την «Συνείδηση» όμως που «υιοθετεί την ίδια της την αντίληψη σαν
«πραγματικότητα» κι εισέρχεται σε αυτή την «πραγματικότητα» (των φαινομένων,
της αλληλουχίας τους και της συνέχειας της ύπαρξης σε αυτή την
«πραγματικότητα») τα πράγματα φαίνονται διαφορετικά κι έχουν άλλη ερμηνεία. Όλα
αυτά (τα φαινόμενα) φαίνονται «αποκομμένα» από την Παγκόσμια Βάση τους, σαν να
έχουν δική τους ουσία, δική τους ύπαρξη, δική τους ζωή και συνέχεια.
Για τα περιορισμένα όντα δεν είναι κατανοητό πως μπορεί η Συνείδηση να
Είναι Μία και ταυτόχρονα «Τοπική» και σε «Πολλά Μέρη» (γεγονός που δημιουργεί
την «Πολλαπλότητα»). Στην πραγματικότητα αυτό απλά Συμβαίνει Έτσι και
«συμβαίνει» από την «άποψη» της περιορισμένης συνείδησης. Η περιορισμένη
συνείδηση που λειτουργεί τοπικά και δυαδικά «αντιλαμβάνεται» δύο διαφορετικές
καταστάσεις (εκείνη της Απόλυτης Κατάστασης και την δική της παρούσα
περιορισμένη κατάσταση), και «αντικειμενοποιεί» την Απόλυτη Κατάσταση σαν κάτι
«διαφορετικό» (που δεν βιώνεται άμεσα, που πρέπει να βιωθεί, κλπ.).
Όμως από την άποψη της Αφυπνισμένης Συνείδησης, (δηλαδή στην
πραγματικότητα), Κάθε Συνείδηση, όταν απελευθερώνεται από τους περιορισμούς
της, Αναγνωρίζει στο Βάθος του Εαυτού της την Ίδια την Παγκόσμια Συνείδηση.
Θέλουμε να πούμε πως εδώ μιλάμε για μια Εμπειρική Αλήθεια, για κάτι που
Βιώνεται, Αναγνωρίζεται σαν Αληθινό, αλλά δεν «κατανοούμε» (από την άποψη της
περιορισμένης συνείδησης). Απλά Είναι Έτσι.
Με αυτόν τον τρόπο επιβεβαιώνεται η Βασική Βουδική Αντίληψη στην οποία
αναφερθήκαμε στην αρχή αυτών των άρθρων πως η Πραγματικότητα Είναι Μία, Μία
Ουσία που Είναι Παντού, κι Εκδηλώνεται Παντού, μέσα στο Κάθε Τι, πως, τελικά, η
Πραγματικότητα Είναι Ολογραφική. Υπάρχει μόνο Ένα κι Αυτό το Ένα Αντανακλάται
Παντού (Όλο, με Όλες τις Ιδιότητές του), μέσα στο Κάθε Τι. Αυτό ακριβώς το
γεγονός επιτρέπει την Εκδήλωση της Συνείδησης και σαν Όλο και «Τοπικά». Κι αυτό
το γεγονός επιτρέπει να εμφανίζεται η ψευδαίσθηση της πολλαπλότητας. Έτσι το
Όλον Είναι Μέσα σε Όλα, στο πιο ελάχιστο σημείο (Ακέραιο), μέσα στο πιο
ασήμαντο μόριο σκόνης. Όλα Είναι Μια Ουσία. Αυτό είναι το Μεγάλο Μυστήριο της
Μιας Ύπαρξης που δεν «εξηγείται». Απλά Είναι Έτσι.
Αυτό που βιώνουν τα περιορισμένα όντα δεν είναι η Πραγματικότητα αλλά οι
δικοί τους περιορισμοί. Αμέσως μόλις ξεπεράσουν όλους αυτούς τους περιορισμούς
Αναδύονται στην Μία Πραγματικότητα, Βιώνουν την Μία Μοναδική Βουδική Φύση.
Έτσι, αφού υπάρχει μόνο Μία Πραγματικότητα, Μία Ύπαρξη κι η ίδια εμπειρία της
«Τοπικότητας» που επαναλαμβάνεται άπειρες φορές (δημιουργώντας την
«πολλαπλότητα»), γίνεται κατανοητό πως η Βουδική Μεταφυσική (Περί της Μιας
Ουσίας) ταυτίζεται με την Βουδική Οντολογία (Αφού Όλα Είναι Εκδηλώσεις της Μιας
Ουσίας) και τελικά με την Βουδική Ανθρωπολογία (Αφού τελικά Υπάρχει Μια
Μοναδική Συνείδηση κι ο «ατομικός διαχωρισμός» δεν είναι παρά μια ψευδαίσθηση).
Ο Άνθρωπος Είναι στο Βάθος η Ίδια η Πραγματικότητα, η Ίδια η Ύπαρξη, η Ίδια
η Συνείδηση που Βιώνει την Πραγματικότητα κι έχει εμπειρία της «Τοπικότητας»
(και ζει την ψευδαίσθηση μιας ατομικής ξεχωριστής ύπαρξης). Αυτός ο Αληθινός
Άνθρωπος, ο Ζωντανός Άνθρωπος, που Είμαστε (με θαυμαστό τρόπο) ο Καθένας, Εδώ,
Τώρα, Μπορεί να Βιώσει την Αφυπνισμένη Βουδική Κατάσταση ή τις περιορισμένες
καταστάσεις μέσα στην ψευδαίσθηση του Σαμσάρα. Με άλλα λόγια ο Άνθρωπος (ο
Βουδικός Άνθρωπος, ο Βούδας, που Είναι ο Καθένας) μπορεί να Βιώσει το Χωρίς
Ιδιότητες Ασαμσκρίτα, (Ντάρμα Κάγια), τις Χωρίς Μορφή Καταστάσεις στους
Τέσσερις Ανώτερους Ουρανούς, (Σαμπχόγκα Κάγια), τις Καταστάσεις με Μορφή στους
Νοητικούς Ουρανούς (Μανομάγια Κάγια), την Κατάσταση της εξωτερικής εκδήλωσης
(Νιρμάνα Κάγια) και την ζωή στους «Έξη Κατώτερους Κόσμους». Όλες αυτές τις
Καταστάσεις τα ενσαρκωμένα όντα (όπως ο άνθρωπος στον κόσμο των ανθρώπων, που
ανήκει στους Έξη Κόσμους) μπορούν να τις βιώσουν μέσα στην Διαλογιστική
Διαδικασία.
Όπως έλεγε συχνά ο Βούδας κι
επαναλάμβαναν συχνά οι άνθρωποι που ακολουθούσαν την Οδό, μέσα σε αυτό το
ανθρώπινο σώμα είναι Όλη η Πραγματικότητα, ο Βούδας, οι Κόσμοι, οι εμπειρίες κι
οι ψευδαισθήσεις, όλα. Μέσα στην βουδιστική γραμματολογία γίνεται συχνά αναφορά
στους Πέντε Μυστικούς Λωτούς, τον Υπέρτατο Υπερβατικό Λωτό του Ντάρμακάγια, τον
Λωτό της Καρδιάς του Σαμπχόγκα Κάγια, τον Λωτό του εξωτερικού εγκεφάλου του
Μανομάγια Κάγια, τον Λωτό του στήθους του Νιρμάνα Κάγια και τον Λωτό της
«κοιλιάς» του υλικού σώματος. Όλα αυτά είναι Καταστάσεις της Συνείδησης που
πρέπει να Βιωθούν, Λειτουργίες που πρέπει να Αφυπνισθούν, Περιοχές του
Ανθρώπινου Σώματος (όπως το αντιλαμβάνεται η Βουδική Αντίληψη) που πρέπει να
Ενεργοποιηθούν.
Στην πραγματικότητα, η Πραγματικότητα, η Βουδική Φύση, η Πνευματική
Ενέργεια, το «Πνεύμα» (όρος που συναντάμε σε πολλά Κείμενα του Ζεν), Είναι
Ελεύθερο και Ρέει όπου θέλει (αντίληψη που κατά «περίεργο» τρόπο συναντάμε και
στον Ιησού των Εσσαίων). Ο Άνθρωπος Μπορεί από το Μυστικό Κέντρο της Καρδιάς,
που είναι το Κέντρο Ισορροπίας για τα ενσαρκωμένα όντα, να Βιώσει την Εσωτερική
Απεραντοσύνη του Χώρου και να Ανυψωθεί στο Υπέρτατο Χωρίς Ιδιότητες, ή να
στραφεί «έξω», στην εξωτερική ζωή της σκέψης, της συναίσθησης, της εξωτερικής
αίσθησης και της υλικής εμπειρίας. Συνήθως οι άνθρωποι είναι «εκτός Ισορροπίας»
απορροφημένοι στην δραστηριότητα του νου, στον εξωτερικό εγκέφαλο. Έχουν την
αυταπάτη ότι μέσω της ψευδαίσθησης της ατομικής ύπαρξης, (του εξωτερικού
ψεύτικου εγώ, της «προσωπικότητας» που κατασκευάζουν με την σκέψη στον
εξωτερικό εγκέφαλο), και μέσω του δυαδικού νου μπορούν να διασώσουν την ύπαρξή
τους, να βρουν την Αλήθεια, να πραγματοποιήσουν την Φώτιση, να βιώσουν την
Ευτυχία. Όλα αυτά δεν είναι παρά σαν το νερό που προσπαθούμε να πιάσουμε με το
χέρι ή σαν μια κίνηση που θέλουμε να διαρκεί αιώνια. Οι άνθρωποι αρνούνται να
κατανοήσουν ότι (δυστυχώς ή ευτυχώς)
ζουν σε ένα φευγαλέο παρόν. Αντί να ζήσουν την Ζωή, Εδώ, Τώρα, όπως
ξεδιπλώνεται κάθε στιγμή σκέπτονται την ζωή, ονειρεύονται την ζωή. Δεν ζουν
στην πραγματικότητα, σε αυτό που συμβαίνει. Κυνηγούν συνεχώς αυτό που
σκέπτονται, που επιθυμούν, που νομίζουν ότι χρειάζονται. Κι έτσι ξοδεύουν τον
«πολύτιμο χρόνο του τώρα» ανταλλάσσοντάς τον με φαντασίες και ψευδαισθήσεις.
Τελικά, από την Ίδια την Φύση του Ανθρώπου (του Αληθινού Βουδικού Ανθρώπου)
αναδύεται ο «προορισμός» και τα μέσα για την «αυτοπραγμάτωση» που βέβαια δεν
έχουν καμία σχέση με τις δραστηριότητες του νου, τα όνειρα και τις προσδοκίες
των ανθρώπων. Η Αληθινή Οδός είναι η Οδός της Εσωτερικής Ησυχίας που
«εγκαταλείπει» όλους τους περιορισμούς μέσα στην Απεραντοσύνη της Ελευθερίας
του Πραγματικού, πέρα από κάθε δραστηριότητα, πέρα από κάθε όνειρο στην
Ανεξαρτησία που Αναγνωρίζει Μία Και Μοναδική Πραγματικότητα που τα Περιλαμβάνει
Όλα, γιατί Όλα Είναι Αυτό.
