Who was Buddha, really

Who was Buddha, really

 

Who was Buddha? Who is Buddha? What is Buddha? All these questions (indications of a deeper search for the True Self, a real direct approach to the True Nature) were first asked by the Buddha himself (Prince Siddhartha, Gotama, who later became Sakyamuni) 27 centuries ago when he walked the earth. Apparently, it was not enough for him to give a simple external answer as revealed to him by the external senses or the deeper intellect, he wanted to "get to" the real truth. When he left his small kingdom in the foothills of the Himalayas (in present-day Nepal) he simply had a feeling and a deeper concern that he had to find something. And he sought it near the teachers of the time and through many personal efforts. Did he finally find it? What did he find? Traditions and people say that he sat under the "tree of enlightenment" with the decision to find an answer. And when he actually got up, he had found the answer. All these can be real, they can be just symbols. What really matters is what the Buddha found. What are people searching for, millions of people, thousands of years now?

What did the Buddha find under the "tree of enlightenment"? Did he find anything? Did he realize something? Did he understand something? Did he notice something? Did he "see" something? Did he feel something? If we say anything it will be a lie. And yet the Buddha, when he arose, was no longer the same, but neither was he different. All that was over. Buddha was outside of everything. And yet here. The Buddha Was Always Here. It's Always Here. Because the Buddha Is and has nothing to do with any external phenomenon or any external manifestation. He himself described his "condition" in the text that survived several centuries later but it is fair to attribute it to the Buddha himself because it describes exactly what the Buddha Is, what the Buddha Experienced, the True Nature.

"There is, O brethren, a sphere of life where there is neither earth, nor water, nor fire, nor air, nor the sphere of endless space, nor even the sphere of consciousness. Where I tell you there is not really even this world, nor the other world, nor the sphere of infinite space, nor the sphere of infinite consciousness, nor the sphere of non-existence of anything, nor the sphere where there is neither perception nor non-perception. Such a state, O brothers, I will I described it like this: neither coming, nor going, nor standing, nor turning back, nor descending, nor ascending. It is something like unborn, unmade, uncreated, uncomposed: it is the end of suffering" (Udana, VIII, I, 1st century BC).

In fact, this text simply says that the Real State, the Reality, the Truth, is simply beyond all that a being, a human, can perceive. It is the Absolute Absence of Attributes. It is the Absolute Living “Absence”, the True Presence, the True Life, the True Nature that Exists beyond all phenomena.

What did the Buddha finally find under the "tree of enlightenment"? Absolutely nothing. Not even Understanding. No Enlightenment, no nothing. Because Enlightenment is not Enlightenment. Realization is not Realization. All Achievements belong to the phenomenal world. Going even further, no illusion was even dispelled (because that too would be something that "happened"). The Buddha, just like that, quietly, without noise, imperceptibly, came out of creation, out of all these phenomena that we experience as existence. This it was something he did, something he experienced, something he felt, not an event in time or some realization in some hypothetical development. If you don't experience it, it's hard to understand. And if you capture it as information, you're left with something dry, lifeless, like a fossil, is not life.

When the Buddha got up from where he was sitting, under the "tree of enlightenment" (which is simply the symbol of life, of existence) there was no enlightened one, there was no one, no ego. And as the Buddha himself said, there was no universal consciousness either (some atman or some brahman or whatever). So, the question “who was the Buddha?”, “who is the Buddha?”, is left behind as something illusory, some question asked by the foolish mind. Only "what is the Buddha" matters. It is What He Experienced, What He Is, Always, Here. The reality. The True Nature. The Background of Everything.

So, Whose Buddha Are People Talking About? Enlightened for whom? For what Enlightenment? For what Truth? For which Teaching? For Which Street? For what realization? All these, as the Buddha Himself said, are but sparkles, passing flashes, upon the Limitless, Free Living Reality, manifestations of an Eternal Life, beyond creation, worlds, time, earth, history, books and words.

Nevertheless, the Buddha who walked the earth did not withdraw from the world. He went to the people. And he spoke to them. But what did the Buddha really teach? He said it often. True Teaching is not True Teaching. The True Way is not the True Way. True Realization is not True Realization. And if we still talk about the Buddha and his Teaching, it is only for pedagogical reasons. The Flame of Life which he imparted to Kasyapa, with the flower, and to all his true disciples, is, in fact, not imparted. There is nothing to transmit and this very thing within the Absolute Love of the Buddha, within the Infinite Compassion of the Buddha, Ignites the Flame within man. In Absolute Stillness, in Absolute Silence, in Absolute Existential Stillness, Blooms Absolute Peace, True Nirvana.

Thus, for those who understand the Buddha, there is no Buddha, no Teaching, no Path, no Enlightenment or Realization. There is only Life. And Life Blooms in Absolute Silence. And then, the Light of Life, the Absolute Unity which is the Love of men, the True Action, warms the frozen hearts of men, melts all limitations of the mind, liberates. A true Master is one who Liberates, not one who teaches or guides, or has any action. This is what false teachers do.

And yet, the Buddha, precisely because he was That Which Is, Which Always Is, without ego, Absolute Humility did not avoid conversing with people and teaching them. Only (as Jesus would do six centuries later) he spoke to ordinary people in the language of admonitions and parables. In the following centuries there were thousands of people who experienced their True Buddha Nature. The greatest honor that people give to the Buddha who walked the earth is that they follow his Example, seek the True Buddha within themselves, seek their True Buddha Nature. They do it like Buddha. Do it like the Buddha. Quietly, Silently, Effortlessly Find Peace Within. There is nothing, brothers, to live for. Only Real Life. The Real Life You Can Live Here, Now, This Flowing Moment.

...

Ποιος ήταν ο Βούδας, πραγματικά

 

Ποιος ήταν ο Βούδας; Ποιος είναι ο Βούδας; Τι είναι ο Βούδας; Όλα αυτά τα ερωτήματα (ενδείξεις μιας βαθύτερης αναζήτησης του Αληθινού Εαυτού, μιας πραγματικής άμεσης προσέγγισης της Αληθινής Φύσης) τα έκανε πρώτος ο ίδιος ο Βούδας (ο πρίγκηπας Σιντάρτα, ο Γκοτάμα, που έγινε μετά ο Σακυαμούνι) πριν από 27 αιώνες όταν περπατούσε στη γη. Προφανώς δεν του αρκούσε να δώσει μια απλή εξωτερική απάντηση όπως του φανέρωναν οι εξωτερικές αισθήσεις ή η βαθύτερη διανόηση, ήθελε να «φτάσει» στην πραγματική αλήθεια. Όταν εγκατέλειψε το μικρό του βασίλειο, στους πρόποδες των Ιμαλαΐων (στο σημερινό Νεπάλ) είχε απλά μια αίσθηση και μια βαθύτερη ανησυχία ότι έπρεπε να βρει κάτι. Και το αναζήτησε κοντά στους δασκάλους της εποχής και μέσα από πολλές προσωπικές προσπάθειες. Τελικά το βρήκε; Τι βρήκε; Λένε, οι παραδόσεις κι οι άνθρωποι ότι έκατσε κάτω από το «δένδρο της φώτισης»  με την απόφαση να βρει μια απάντηση. Κι όταν σηκώθηκε πραγματικά είχε βρει την απάντηση. Μπορεί όλα αυτά να είναι πραγματικά, μπορεί να είναι και απλά σύμβολα. Αυτό που έχει πραγματική σημασία είναι τι βρήκε ο Βούδας. Τι είναι αυτό που αναζητούν οι άνθρωποι, εκατομμύρια άνθρωποι, χιλιάδες χρόνια τώρα;

Τι βρήκε ο Βούδας κάτω από το «δένδρο της φώτισης»; Βρήκε κάτι; Συνειδητοποίησε κάτι; Κατανόησε κάτι; Αντιλήφθηκε κάτι; «Είδε» κάτι; Αισθάνθηκε κάτι; Αν πούμε οτιδήποτε θα είναι ψέματα. Κι όμως ο Βούδας, όταν σηκώθηκε δεν ήταν πια ο ίδιος, αλλά ούτε ήταν διαφορετικός. Όλα αυτά είχαν τελειώσει. Ο Βούδας ήταν έξω από όλα. Κι όμως εδώ. Ο Βούδας Ήταν Πάντα Εδώ. Είναι Πάντα Εδώ. Γιατί ο Βούδας Είναι και δεν έχει σχέση με κάποιο εξωτερικό φαινόμενο ή κάποια εξωτερική εκδήλωση. Ο ίδιος περιέγραψε την «κατάστασή» του στο κείμενο που διασώθηκε αρκετούς αιώνες μετά αλλά είναι δίκαιο να αποδώσουμε στον ίδιο τον Βούδα γιατί περιγράφει ακριβώς αυτό που Είναι ο Βούδας, αυτό που Βίωνε ο Βούδας, την Αληθινή Φύση.

"Υπάρχει, ω αδελφοί, μία σφαίρα ζωής όπου δεν υπάρχει ούτε γη, ούτε νερό, ούτε φωτιά, ούτε αέρας, ούτε η σφαίρα του ατέλειωτου χώρου, ούτε καν η σφαίρα της συνείδησης. Εκεί που σας λέω δεν υπάρχει πραγματικά ούτε αυτός εδώ ο κόσμος, ούτε ο άλλος κόσμος, ούτε η σφαίρα του απείρου διαστήματος, ούτε η σφαίρα της άπειρης συνείδησης, ούτε η σφαίρα της ανυπαρξίας του οτιδήποτε, ούτε η σφαίρα όπου δεν υπάρχει ούτε αντίληψη, ούτε μη αντίληψη. Μια τέτοια κατάσταση , ω αδελφοί, εγώ θα την περιέγραφα έτσι: ούτε να έρχεσαι, ούτε να πηγαίνεις, ούτε να στέκεσαι, ούτε να γυρίζεις πίσω, ούτε να κατεβαίνεις, μα ούτε και να ανεβαίνεις. Είναι κάτι σαν μη γεννημένο, μη γινόμενο, μη δημιουργημένο, μη συνθεμένο: είναι το τέλος της οδύνης" (Ουντάνα, VIII, I, 1ος αιώνας π.Χ.).

Στην πραγματικότητα αυτό το κείμενο λέει απλά ότι η Πραγματική Κατάσταση, η Πραγματικότητα, η Αλήθεια, είναι απλά έξω από όλα όσα μπορεί να αντιληφθεί ένα ον, ένας άνθρωπος. Είναι η Απόλυτη Απουσία Χαρακτηριστικών. Είναι η Απόλυτη Ζωντανή «Απουσία», η Αληθινή Παρουσία, η Αληθινή Ζωή, η Αληθινή Φύση που Υπάρχει έξω από όλα τα φαινόμενα.

Τελικά τι βρήκε ο Βούδας κάτω από το «δένδρο της φώτισης»; Απολύτως τίποτα. Ούτε καν Κατανόηση. Ούτε Φώτιση, ούτε τίποτα. Γιατί η Φώτιση δεν είναι Φώτιση. Η Πραγματοποίηση δεν είναι Πραγματοποίηση. Όλες οι Επιτεύξεις ανήκουν στον κόσμο του Φαινομενικού. Προχωρώντας ακόμα πιο πέρα, δεν διαλύθηκε καν καμία αυταπάτη (γιατί κι αυτό θα ήταν κάτι που «έγινε». Ο Βούδας, έτσι απλά, ήσυχα, αθόρυβα, ανεπαίσθητα, βγήκε από την δημιουργία, από όλα αυτά τα φαινόμενα που βιώνουμε σαν ύπαρξη. Αυτό ήταν κάτι που έκανε, κάτι που βίωσε, κάτι που ένοιωθε, όχι ένα γεγονός μέσα στον χρόνο ή κάποια πραγματοποίηση σε κάποια υποθετική εξέλιξη. Αν δεν το βιώσεις αυτό είναι δύσκολο να το κατανοήσεις. Κι αν το συλλάβεις σαν πληροφορία μένει κάτι ξερό, χωρίς ζωή, σαν απολίθωμα, δεν είναι ζωή.

Όταν ο Βούδας σηκώθηκε από εκεί που καθόταν, κάτω από το «δένδρο της φώτισης» (που είναι απλά το σύμβολο της ζωής, της ύπαρξης) δεν υπήρχε κάποιος φωτισμένος, δεν υπήρχε κάποιος, κάποιο εγώ. Κι όπως είπε ο ίδιος ο Βούδας, δεν υπήρχε ούτε κάποια παγκόσμια συνείδηση (κάποιο άτμαν ή κάποιο βράχμαν ή οτιδήποτε). Έτσι το ερώτημα «ποιος ήταν ο Βούδας;», «ποιος είναι ο Βούδας;», μένει πίσω σαν κάτι απατηλό, κάποιο ερώτημα που κάνει ο ανόητος νους. Σημασία έχει μονάχα «τι είναι ο Βούδας». Είναι Αυτό που Βίωσε, Αυτό που Είναι, Πάντα, Εδώ. Η Πραγματικότητα. Η Αληθινή Φύση. Το Υπόβαθρο των Πάντων.

Έτσι, για ποιον Βούδα Μιλάνε οι άνθρωποι; Για ποιον Φωτισμένο; Για ποια Φώτιση; Για ποια Αλήθεια; Για ποια Διδασκαλία; Για Ποια Οδό; Για ποια πραγματοποίηση; Όλα αυτά, καθώς έλεγε ο Ίδιος ο Βούδας δεν είναι παρά στραφταλίσματα, λάμψεις περαστικές, πάνω στην Απεριόριστη Ελεύθερη Ζωντανή Πραγματικότητα, εκδηλώσεις μιας Αιώνιας Ζωής, πέρα από την δημιουργία, τους κόσμους, τον χρόνο, την γη, την ιστορία, τα βιβλία και τις λέξεις.

Παρόλα αυτά ο Βούδας, που περπάτησε στη γη, δεν αποσύρθηκε από τον κόσμο. Πήγε στους ανθρώπους. Και τους μίλησε. Τι Δίδαξε όμως πραγματικά ο Βούδας; Το έλεγε συχνά. Η Αληθινή Διδασκαλία δεν είναι Αληθινή Διδασκαλία. Η Αληθινή Οδός δεν είναι Αληθινή Οδός. Η Αληθινή Πραγματοποίηση δεν είναι Αληθινή Πραγματοποίηση. Κι αν μιλάμε ακόμα για τον Βούδα και την Διδασκαλία του είναι μονάχα για παιδαγωγικούς λόγους. Η Φλόγα της Ζωής που μετέδωσε στον Κασυάπα, με το λουλούδι, και σε όλους τους αληθινούς μαθητές του, στην πραγματικότητα, δεν μεταδίδεται. Δεν υπάρχει τίποτα να μεταδοθεί Κι αυτό ακριβώς μέσα στην Απόλυτη Αγάπη του Βούδα, μέσα στην Απέραντη Ευσπλαχνία του Βούδα, Πυροδοτεί την Φλόγα μέσα στον άνθρωπο. Στην Απόλυτη Ησυχία, στην Απόλυτη Σιωπή, στην Απόλυτη Υπαρξιακή Ακινησία, Ανθίζει η Απόλυτη Ειρήνη, το Αληθινό Νιρβάνα.

Έτσι, για όσους κατανοούν τον Βούδα, δεν υπάρχει Βούδας, δεν υπάρχει Διδασκαλία, δεν υπάρχει Οδός, δεν υπάρχει Φώτιση ή Πραγματοποίηση. Υπάρχει Μόνο Ζωή. Κι η Ζωή Ανθίζει μέσα στην Απόλυτη Σιγή. Και μετά, το Φως της Ζωής, η Απόλυτη Ενότητα που Είναι η Αγάπη των ανθρώπων, η Αληθινή Δράση, ζεσταίνει τις παγωμένες καρδιές των ανθρώπων, λιώνει όλους τους περιορισμούς του νου, ελευθερώνει. Αληθινός Διδάσκαλος είναι αυτός που Ελευθερώνει, όχι αυτός που διδάσκει ή καθοδηγεί, ή έχει οποιαδήποτε δράση. Αυτό το κάνουν οι ψευτοδιδάσκαλοι.

Και παρόλα αυτά, ο Βούδας, επειδή ακριβώς ήταν Αυτό που Είναι, Που Είναι Πάντα, χωρίς εγώ, η Απόλυτη Ταπεινότητα δεν απέφευγε τις συζητήσεις με τους ανθρώπους και την διδασκαλία τους. Μόνο που (όπως θα έκανε κι ο Ιησούς έξη αιώνες αργότερα) μιλούσε στους απλούς ανθρώπους την γλώσσα της νουθεσίας και των παραβολών. Στους επόμενους αιώνες υπήρξαν χιλιάδες άνθρωποι που βίωσαν την Αληθινή Βουδική Φύση τους. Η μεγαλύτερη τιμή που αποδίδουν οι άνθρωποι στον Βούδα που περπάτησε στη γη είναι ότι ακολουθούν το Παράδειγμά του, αναζητούν τον Αληθινό Βούδα μέσα στον Εαυτό τους, αναζητούν την Αληθινή Βουδική Φύση τους. Το Κάνουν όπως ο Βούδας. Κάντε το όπως ο Βούδας. Ήσυχα, Σιωπηλά, Χωρίς Προσπάθεια Βρείτε την Ειρήνη Μέσα σας. Δεν υπάρχει, αδελφοί, τίποτα άλλο να ζήσετε. Μονάχα η Αληθινή Ζωή. Η Αληθινή Ζωή που μπορείτε να Ζήσετε Εδώ, Τώρα, Αυτή την Στιγμή που Ρέει.