CIRCLE OF LIGHT

CIRCLE OF LIGHT
The Mystical Unity of Reality and Consciousness
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

ESOTERISM STUDIES

ESOTERISM STUDIES
*BOOKS*
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

ESOTERISM ACADEMY NEW ARTICLE

ESOTERISM ACADEMY NEW ARTICLE
Sunday, 29 June, 2025

Thursday, September 21, 2023

Who was Buddha, really

Who was Buddha, really

 

Who was Buddha? Who is Buddha? What is Buddha? All these questions (indications of a deeper search for the True Self, a real direct approach to the True Nature) were first asked by the Buddha himself (Prince Siddhartha, Gotama, who later became Sakyamuni) 27 centuries ago when he walked the earth. Apparently, it was not enough for him to give a simple external answer as revealed to him by the external senses or the deeper intellect, he wanted to "get to" the real truth. When he left his small kingdom in the foothills of the Himalayas (in present-day Nepal) he simply had a feeling and a deeper concern that he had to find something. And he sought it near the teachers of the time and through many personal efforts. Did he finally find it? What did he find? Traditions and people say that he sat under the "tree of enlightenment" with the decision to find an answer. And when he actually got up, he had found the answer. All these can be real, they can be just symbols. What really matters is what the Buddha found. What are people searching for, millions of people, thousands of years now?

What did the Buddha find under the "tree of enlightenment"? Did he find anything? Did he realize something? Did he understand something? Did he notice something? Did he "see" something? Did he feel something? If we say anything it will be a lie. And yet the Buddha, when he arose, was no longer the same, but neither was he different. All that was over. Buddha was outside of everything. And yet here. The Buddha Was Always Here. It's Always Here. Because the Buddha Is and has nothing to do with any external phenomenon or any external manifestation. He himself described his "condition" in the text that survived several centuries later but it is fair to attribute it to the Buddha himself because it describes exactly what the Buddha Is, what the Buddha Experienced, the True Nature.

"There is, O brethren, a sphere of life where there is neither earth, nor water, nor fire, nor air, nor the sphere of endless space, nor even the sphere of consciousness. Where I tell you there is not really even this world, nor the other world, nor the sphere of infinite space, nor the sphere of infinite consciousness, nor the sphere of non-existence of anything, nor the sphere where there is neither perception nor non-perception. Such a state, O brothers, I will I described it like this: neither coming, nor going, nor standing, nor turning back, nor descending, nor ascending. It is something like unborn, unmade, uncreated, uncomposed: it is the end of suffering" (Udana, VIII, I, 1st century BC).

In fact, this text simply says that the Real State, the Reality, the Truth, is simply beyond all that a being, a human, can perceive. It is the Absolute Absence of Attributes. It is the Absolute Living “Absence”, the True Presence, the True Life, the True Nature that Exists beyond all phenomena.

What did the Buddha finally find under the "tree of enlightenment"? Absolutely nothing. Not even Understanding. No Enlightenment, no nothing. Because Enlightenment is not Enlightenment. Realization is not Realization. All Achievements belong to the phenomenal world. Going even further, no illusion was even dispelled (because that too would be something that "happened"). The Buddha, just like that, quietly, without noise, imperceptibly, came out of creation, out of all these phenomena that we experience as existence. This it was something he did, something he experienced, something he felt, not an event in time or some realization in some hypothetical development. If you don't experience it, it's hard to understand. And if you capture it as information, you're left with something dry, lifeless, like a fossil, is not life.

When the Buddha got up from where he was sitting, under the "tree of enlightenment" (which is simply the symbol of life, of existence) there was no enlightened one, there was no one, no ego. And as the Buddha himself said, there was no universal consciousness either (some atman or some brahman or whatever). So, the question “who was the Buddha?”, “who is the Buddha?”, is left behind as something illusory, some question asked by the foolish mind. Only "what is the Buddha" matters. It is What He Experienced, What He Is, Always, Here. The reality. The True Nature. The Background of Everything.

So, Whose Buddha Are People Talking About? Enlightened for whom? For what Enlightenment? For what Truth? For which Teaching? For Which Street? For what realization? All these, as the Buddha Himself said, are but sparkles, passing flashes, upon the Limitless, Free Living Reality, manifestations of an Eternal Life, beyond creation, worlds, time, earth, history, books and words.

Nevertheless, the Buddha who walked the earth did not withdraw from the world. He went to the people. And he spoke to them. But what did the Buddha really teach? He said it often. True Teaching is not True Teaching. The True Way is not the True Way. True Realization is not True Realization. And if we still talk about the Buddha and his Teaching, it is only for pedagogical reasons. The Flame of Life which he imparted to Kasyapa, with the flower, and to all his true disciples, is, in fact, not imparted. There is nothing to transmit and this very thing within the Absolute Love of the Buddha, within the Infinite Compassion of the Buddha, Ignites the Flame within man. In Absolute Stillness, in Absolute Silence, in Absolute Existential Stillness, Blooms Absolute Peace, True Nirvana.

Thus, for those who understand the Buddha, there is no Buddha, no Teaching, no Path, no Enlightenment or Realization. There is only Life. And Life Blooms in Absolute Silence. And then, the Light of Life, the Absolute Unity which is the Love of men, the True Action, warms the frozen hearts of men, melts all limitations of the mind, liberates. A true Master is one who Liberates, not one who teaches or guides, or has any action. This is what false teachers do.

And yet, the Buddha, precisely because he was That Which Is, Which Always Is, without ego, Absolute Humility did not avoid conversing with people and teaching them. Only (as Jesus would do six centuries later) he spoke to ordinary people in the language of admonitions and parables. In the following centuries there were thousands of people who experienced their True Buddha Nature. The greatest honor that people give to the Buddha who walked the earth is that they follow his Example, seek the True Buddha within themselves, seek their True Buddha Nature. They do it like Buddha. Do it like the Buddha. Quietly, Silently, Effortlessly Find Peace Within. There is nothing, brothers, to live for. Only Real Life. The Real Life You Can Live Here, Now, This Flowing Moment.

...

Ποιος ήταν ο Βούδας, πραγματικά

 

Ποιος ήταν ο Βούδας; Ποιος είναι ο Βούδας; Τι είναι ο Βούδας; Όλα αυτά τα ερωτήματα (ενδείξεις μιας βαθύτερης αναζήτησης του Αληθινού Εαυτού, μιας πραγματικής άμεσης προσέγγισης της Αληθινής Φύσης) τα έκανε πρώτος ο ίδιος ο Βούδας (ο πρίγκηπας Σιντάρτα, ο Γκοτάμα, που έγινε μετά ο Σακυαμούνι) πριν από 27 αιώνες όταν περπατούσε στη γη. Προφανώς δεν του αρκούσε να δώσει μια απλή εξωτερική απάντηση όπως του φανέρωναν οι εξωτερικές αισθήσεις ή η βαθύτερη διανόηση, ήθελε να «φτάσει» στην πραγματική αλήθεια. Όταν εγκατέλειψε το μικρό του βασίλειο, στους πρόποδες των Ιμαλαΐων (στο σημερινό Νεπάλ) είχε απλά μια αίσθηση και μια βαθύτερη ανησυχία ότι έπρεπε να βρει κάτι. Και το αναζήτησε κοντά στους δασκάλους της εποχής και μέσα από πολλές προσωπικές προσπάθειες. Τελικά το βρήκε; Τι βρήκε; Λένε, οι παραδόσεις κι οι άνθρωποι ότι έκατσε κάτω από το «δένδρο της φώτισης»  με την απόφαση να βρει μια απάντηση. Κι όταν σηκώθηκε πραγματικά είχε βρει την απάντηση. Μπορεί όλα αυτά να είναι πραγματικά, μπορεί να είναι και απλά σύμβολα. Αυτό που έχει πραγματική σημασία είναι τι βρήκε ο Βούδας. Τι είναι αυτό που αναζητούν οι άνθρωποι, εκατομμύρια άνθρωποι, χιλιάδες χρόνια τώρα;

Τι βρήκε ο Βούδας κάτω από το «δένδρο της φώτισης»; Βρήκε κάτι; Συνειδητοποίησε κάτι; Κατανόησε κάτι; Αντιλήφθηκε κάτι; «Είδε» κάτι; Αισθάνθηκε κάτι; Αν πούμε οτιδήποτε θα είναι ψέματα. Κι όμως ο Βούδας, όταν σηκώθηκε δεν ήταν πια ο ίδιος, αλλά ούτε ήταν διαφορετικός. Όλα αυτά είχαν τελειώσει. Ο Βούδας ήταν έξω από όλα. Κι όμως εδώ. Ο Βούδας Ήταν Πάντα Εδώ. Είναι Πάντα Εδώ. Γιατί ο Βούδας Είναι και δεν έχει σχέση με κάποιο εξωτερικό φαινόμενο ή κάποια εξωτερική εκδήλωση. Ο ίδιος περιέγραψε την «κατάστασή» του στο κείμενο που διασώθηκε αρκετούς αιώνες μετά αλλά είναι δίκαιο να αποδώσουμε στον ίδιο τον Βούδα γιατί περιγράφει ακριβώς αυτό που Είναι ο Βούδας, αυτό που Βίωνε ο Βούδας, την Αληθινή Φύση.

"Υπάρχει, ω αδελφοί, μία σφαίρα ζωής όπου δεν υπάρχει ούτε γη, ούτε νερό, ούτε φωτιά, ούτε αέρας, ούτε η σφαίρα του ατέλειωτου χώρου, ούτε καν η σφαίρα της συνείδησης. Εκεί που σας λέω δεν υπάρχει πραγματικά ούτε αυτός εδώ ο κόσμος, ούτε ο άλλος κόσμος, ούτε η σφαίρα του απείρου διαστήματος, ούτε η σφαίρα της άπειρης συνείδησης, ούτε η σφαίρα της ανυπαρξίας του οτιδήποτε, ούτε η σφαίρα όπου δεν υπάρχει ούτε αντίληψη, ούτε μη αντίληψη. Μια τέτοια κατάσταση , ω αδελφοί, εγώ θα την περιέγραφα έτσι: ούτε να έρχεσαι, ούτε να πηγαίνεις, ούτε να στέκεσαι, ούτε να γυρίζεις πίσω, ούτε να κατεβαίνεις, μα ούτε και να ανεβαίνεις. Είναι κάτι σαν μη γεννημένο, μη γινόμενο, μη δημιουργημένο, μη συνθεμένο: είναι το τέλος της οδύνης" (Ουντάνα, VIII, I, 1ος αιώνας π.Χ.).

Στην πραγματικότητα αυτό το κείμενο λέει απλά ότι η Πραγματική Κατάσταση, η Πραγματικότητα, η Αλήθεια, είναι απλά έξω από όλα όσα μπορεί να αντιληφθεί ένα ον, ένας άνθρωπος. Είναι η Απόλυτη Απουσία Χαρακτηριστικών. Είναι η Απόλυτη Ζωντανή «Απουσία», η Αληθινή Παρουσία, η Αληθινή Ζωή, η Αληθινή Φύση που Υπάρχει έξω από όλα τα φαινόμενα.

Τελικά τι βρήκε ο Βούδας κάτω από το «δένδρο της φώτισης»; Απολύτως τίποτα. Ούτε καν Κατανόηση. Ούτε Φώτιση, ούτε τίποτα. Γιατί η Φώτιση δεν είναι Φώτιση. Η Πραγματοποίηση δεν είναι Πραγματοποίηση. Όλες οι Επιτεύξεις ανήκουν στον κόσμο του Φαινομενικού. Προχωρώντας ακόμα πιο πέρα, δεν διαλύθηκε καν καμία αυταπάτη (γιατί κι αυτό θα ήταν κάτι που «έγινε». Ο Βούδας, έτσι απλά, ήσυχα, αθόρυβα, ανεπαίσθητα, βγήκε από την δημιουργία, από όλα αυτά τα φαινόμενα που βιώνουμε σαν ύπαρξη. Αυτό ήταν κάτι που έκανε, κάτι που βίωσε, κάτι που ένοιωθε, όχι ένα γεγονός μέσα στον χρόνο ή κάποια πραγματοποίηση σε κάποια υποθετική εξέλιξη. Αν δεν το βιώσεις αυτό είναι δύσκολο να το κατανοήσεις. Κι αν το συλλάβεις σαν πληροφορία μένει κάτι ξερό, χωρίς ζωή, σαν απολίθωμα, δεν είναι ζωή.

Όταν ο Βούδας σηκώθηκε από εκεί που καθόταν, κάτω από το «δένδρο της φώτισης» (που είναι απλά το σύμβολο της ζωής, της ύπαρξης) δεν υπήρχε κάποιος φωτισμένος, δεν υπήρχε κάποιος, κάποιο εγώ. Κι όπως είπε ο ίδιος ο Βούδας, δεν υπήρχε ούτε κάποια παγκόσμια συνείδηση (κάποιο άτμαν ή κάποιο βράχμαν ή οτιδήποτε). Έτσι το ερώτημα «ποιος ήταν ο Βούδας;», «ποιος είναι ο Βούδας;», μένει πίσω σαν κάτι απατηλό, κάποιο ερώτημα που κάνει ο ανόητος νους. Σημασία έχει μονάχα «τι είναι ο Βούδας». Είναι Αυτό που Βίωσε, Αυτό που Είναι, Πάντα, Εδώ. Η Πραγματικότητα. Η Αληθινή Φύση. Το Υπόβαθρο των Πάντων.

Έτσι, για ποιον Βούδα Μιλάνε οι άνθρωποι; Για ποιον Φωτισμένο; Για ποια Φώτιση; Για ποια Αλήθεια; Για ποια Διδασκαλία; Για Ποια Οδό; Για ποια πραγματοποίηση; Όλα αυτά, καθώς έλεγε ο Ίδιος ο Βούδας δεν είναι παρά στραφταλίσματα, λάμψεις περαστικές, πάνω στην Απεριόριστη Ελεύθερη Ζωντανή Πραγματικότητα, εκδηλώσεις μιας Αιώνιας Ζωής, πέρα από την δημιουργία, τους κόσμους, τον χρόνο, την γη, την ιστορία, τα βιβλία και τις λέξεις.

Παρόλα αυτά ο Βούδας, που περπάτησε στη γη, δεν αποσύρθηκε από τον κόσμο. Πήγε στους ανθρώπους. Και τους μίλησε. Τι Δίδαξε όμως πραγματικά ο Βούδας; Το έλεγε συχνά. Η Αληθινή Διδασκαλία δεν είναι Αληθινή Διδασκαλία. Η Αληθινή Οδός δεν είναι Αληθινή Οδός. Η Αληθινή Πραγματοποίηση δεν είναι Αληθινή Πραγματοποίηση. Κι αν μιλάμε ακόμα για τον Βούδα και την Διδασκαλία του είναι μονάχα για παιδαγωγικούς λόγους. Η Φλόγα της Ζωής που μετέδωσε στον Κασυάπα, με το λουλούδι, και σε όλους τους αληθινούς μαθητές του, στην πραγματικότητα, δεν μεταδίδεται. Δεν υπάρχει τίποτα να μεταδοθεί Κι αυτό ακριβώς μέσα στην Απόλυτη Αγάπη του Βούδα, μέσα στην Απέραντη Ευσπλαχνία του Βούδα, Πυροδοτεί την Φλόγα μέσα στον άνθρωπο. Στην Απόλυτη Ησυχία, στην Απόλυτη Σιωπή, στην Απόλυτη Υπαρξιακή Ακινησία, Ανθίζει η Απόλυτη Ειρήνη, το Αληθινό Νιρβάνα.

Έτσι, για όσους κατανοούν τον Βούδα, δεν υπάρχει Βούδας, δεν υπάρχει Διδασκαλία, δεν υπάρχει Οδός, δεν υπάρχει Φώτιση ή Πραγματοποίηση. Υπάρχει Μόνο Ζωή. Κι η Ζωή Ανθίζει μέσα στην Απόλυτη Σιγή. Και μετά, το Φως της Ζωής, η Απόλυτη Ενότητα που Είναι η Αγάπη των ανθρώπων, η Αληθινή Δράση, ζεσταίνει τις παγωμένες καρδιές των ανθρώπων, λιώνει όλους τους περιορισμούς του νου, ελευθερώνει. Αληθινός Διδάσκαλος είναι αυτός που Ελευθερώνει, όχι αυτός που διδάσκει ή καθοδηγεί, ή έχει οποιαδήποτε δράση. Αυτό το κάνουν οι ψευτοδιδάσκαλοι.

Και παρόλα αυτά, ο Βούδας, επειδή ακριβώς ήταν Αυτό που Είναι, Που Είναι Πάντα, χωρίς εγώ, η Απόλυτη Ταπεινότητα δεν απέφευγε τις συζητήσεις με τους ανθρώπους και την διδασκαλία τους. Μόνο που (όπως θα έκανε κι ο Ιησούς έξη αιώνες αργότερα) μιλούσε στους απλούς ανθρώπους την γλώσσα της νουθεσίας και των παραβολών. Στους επόμενους αιώνες υπήρξαν χιλιάδες άνθρωποι που βίωσαν την Αληθινή Βουδική Φύση τους. Η μεγαλύτερη τιμή που αποδίδουν οι άνθρωποι στον Βούδα που περπάτησε στη γη είναι ότι ακολουθούν το Παράδειγμά του, αναζητούν τον Αληθινό Βούδα μέσα στον Εαυτό τους, αναζητούν την Αληθινή Βουδική Φύση τους. Το Κάνουν όπως ο Βούδας. Κάντε το όπως ο Βούδας. Ήσυχα, Σιωπηλά, Χωρίς Προσπάθεια Βρείτε την Ειρήνη Μέσα σας. Δεν υπάρχει, αδελφοί, τίποτα άλλο να ζήσετε. Μονάχα η Αληθινή Ζωή. Η Αληθινή Ζωή που μπορείτε να Ζήσετε Εδώ, Τώρα, Αυτή την Στιγμή που Ρέει.

 


 

 

 

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

TAOΪSM

TAOΪSM
Chapter 14. The Invisible Thread: A Journey Beyond the Veil of Being
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

BUDDHISM

BUDDHISM
Chapter 14. The Buddha (The Awakened)
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

VEDANTA

VEDANTA
(Atma Bodha - By Adi Sankaracharya) / The Radiance of the Self: From Purity to Immortality (Verses 66-68)
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

jKRISHNAMURTI

jKRISHNAMURTI
The Only Revolution / 14. The Flame of True Learning
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

RELIGION

RELIGION
13. The Eternal Temple: A Journey into the Heart of Sacred Silence

13. The Eternal Temple: A Journey into the Heart of Sacred Silence

 

In the vast expanse of existence, where time bends and the winds of eternity whisper through the ages, there stands a place untouched by the fleeting concerns of the mortal world—a sanctuary of stone and spirit known only as the Eternal Temple. Its columns, weathered yet resolute, rise from the earth like the bones of some ancient, cosmic being, their surfaces etched with the cryptic sigils of a forgotten tongue. The Wind of Eternity still sings between these pillars, a haunting melody that carries within it the weight of ancient secrets, eternal truths, and the profound enigma of Sacred Silence. To step into the shadow of this temple is to cross a threshold, to leave behind the clamor of the temporal and enter a realm where the soul is laid bare before the infinite.

 

The Ruins That Stand Beyond Time

 

The Eternal Temple is no mere relic of a bygone era; it is a living testament to the enduring mystery of creation itself. Its origins are shrouded in a mist that defies the historian’s quill and the archaeologist’s spade. Some whisper that it was raised by hands not of this world, a gift from star-born travelers who sought to anchor their wisdom in the soil of Earth. Others claim it is older still, a monument birthed in the primal chaos when the universe exhaled its first breath. The stones themselves seem to hum with a resonance that speaks of aeons—of galaxies spiraling into being, of suns igniting and fading, of civilizations rising and crumbling into dust.

 

The columns, though cracked and worn, stand as sentinels of an unyielding truth. They are not arranged in the rigid symmetry of human design but in a pattern that mirrors the unseen currents of the cosmos—a spiral, perhaps, or a constellation frozen in stone. Between them, the Wind of Eternity weaves its ceaseless song, a sound that is both a lament and a hymn. It is said that those who listen long enough may hear their own name carried on its gusts, a call from the depths of their being to remember what they have always known but long forgotten.

 

The Wind of Eternity: Voice of the Unseen

 

The Wind of Eternity is no ordinary breeze. It does not bow to the seasons or the whims of weather. It flows ceaselessly, a current of energy that binds the temple to the greater tapestry of existence. Mystics and pilgrims who have ventured to the ruins describe it as a presence—a living force that brushes against the skin like the touch of a distant ancestor, stirring memories that lie buried beneath the surface of consciousness. To hear it is to feel the pulse of the universe itself, a rhythm that transcends language and speaks directly to the soul.

 

Legends tell of sages who sat for days among the columns, their eyes closed, their breaths synchronized with the wind’s rise and fall. In its song, they claimed to discern the echoes of creation—the first light piercing the void, the forging of stars, the weaving of fate’s intricate threads. Others speak of visions: shadowy figures moving among the pillars, their forms cloaked in light, whispering truths too vast for mortal minds to fully grasp. The wind, they say, is the keeper of these secrets, a guardian that reveals only what the seeker is prepared to bear.

 

The Sacred Silence: Gateway to the Infinite

 

Yet, for all its song, the true heart of the Eternal Temple lies not in sound but in silence—the Sacred Silence that dwells within and beyond the wind’s embrace. This is no mere absence of noise; it is a presence, a stillness so profound that it seems to swallow time itself. To stand within the temple’s bounds is to feel this silence settle over you like a mantle, heavy with meaning yet light as a feather. It is a silence that deafens the chatter of the mind, stripping away illusion until only the essence remains.

 

The mystics call it the Voice of the Void, the soundless hymn that underlies all existence. In this silence, the boundaries of self dissolve, and the seeker becomes one with the eternal. It is said that those who surrender fully to it may glimpse the face of the divine—not as a figure or a form, but as a boundless awareness that permeates all things. The Sacred Silence is both a mirror and a doorway: it reflects the truth of the seeker’s soul and opens the path to realms beyond comprehension.

 

The Ancient Secrets Unveiled

 

What secrets does the Eternal Temple guard? The answers are as varied as the seekers who have pondered the question. Some believe the temple is a repository of lost knowledge, its stones inscribed with the keys to forgotten sciences—alchemy, astronomy, the manipulation of energies unseen. Others see it as a spiritual crucible, a place where the soul is tested and refined in the fires of eternity. There are tales of hidden chambers beneath the ruins, sealed by spells older than humanity, where treasures of wisdom lie waiting for the worthy.

 

Yet the truest secret of the temple may be its simplicity: it is a reminder. A reminder that beyond the chaos of the world, beyond the rise and fall of empires, there exists a stillness, a truth, an eternity that endures. The Wind of Eternity sings of this, and the Sacred Silence holds it close. To stand among the columns is to touch that truth, to feel the thread that connects all things—the living and the dead, the seen and the unseen, the finite and the infinite.

 

A Pilgrimage of the Spirit

 

The Eternal Temple calls to those who hear its song, though few find their way to its ruins. It is not a place easily reached by roads or maps; it reveals itself only to those whose hearts are attuned to its frequency. The journey is as much inward as outward, a pilgrimage through the landscapes of the self. Some come seeking answers, others seeking solace. All leave changed, carrying within them a fragment of the temple’s mystery.

 

To sit among its columns is to become part of its story—a story that stretches back to the dawn of time and forward into the uncharted future. The Wind of Eternity will sing long after the last pilgrim has departed, its voice weaving through the stones, bearing witness to the eternal dance of existence. And the Sacred Silence will remain, an ever-present invitation to step beyond the veil and know the unknowable.

 

The Temple’s Legacy

 

The Eternal Temple stands as a paradox: a ruin that is whole, a silence that speaks, a wind that carries the weight of stillness. It is a beacon for the lost, a mirror for the seeking, a song for the silent. Its columns rise like fingers pointing to the stars, its secrets linger like shadows at the edge of dreams. And though the world may crumble around it, the temple endures—an eternal witness to the truths that lie beyond the grasp of time.

 

So listen, if you dare, to the Wind of Eternity as it sings between the columns. Step into the Sacred Silence and let it envelop you. The Eternal Temple waits—not as a destination, but as a revelation. For in its ruins lies the heartbeat of the infinite, and in its presence, the soul finds its home.

 

 

Ο Αιώνιος Ναός: Ένα Ταξίδι στην Καρδιά της Ιερής Σιωπής

 

Στην απέραντη έκταση της ύπαρξης, όπου ο χρόνος λυγίζει και οι άνεμοι της αιωνιότητας ψιθυρίζουν μέσα από τους αιώνες, υψώνεται ένα μέρος ανέγγιχτο από τις φευγαλέες έγνοιες του θνητού κόσμου—ένα ιερό από πέτρα και πνεύμα γνωστό μόνο ως ο Αιώνιος Ναός. Οι κίονές του, φθαρμένοι μα ακλόνητοι, αναδύονται από τη γη σαν τα οστά κάποιου αρχαίου, κοσμικού όντος, με τις επιφάνειές τους χαραγμένες με τα αινιγματικά σύμβολα μιας ξεχασμένης γλώσσας. Ο Άνεμος της Αιωνιότητας εξακολουθεί να τραγουδά ανάμεσα σε αυτούς τους κίονες, μια στοιχειωμένη μελωδία που κουβαλά το βάρος αρχαίων μυστικών, αιώνιων αληθειών και το βαθύ αίνιγμα της Ιερής Σιωπής. Το να περπατήσεις στη σκιά αυτού του ναού είναι σαν να διαβείς ένα κατώφλι, να αφήσεις πίσω σου τον θόρυβο του προσωρινού και να εισέλθεις σε μια σφαίρα όπου η ψυχή απογυμνώνεται μπροστά στο άπειρο.

 

Τα Ερείπια που Στέκονται Πέρα από τον Χρόνο

 

Ο Αιώνιος Ναός δεν είναι απλώς ένα απομεινάρι μιας περασμένης εποχής· είναι μια ζωντανή μαρτυρία της διαρκούς μυστηριότητας της ίδιας της δημιουργίας. Η προέλευσή του καλύπτεται από μια ομίχλη που αψηφά το μελάνι του ιστορικού και το φτυάρι του αρχαιολόγου. Κάποιοι ψιθυρίζουν ότι υψώθηκε από χέρια που δεν ανήκουν σε αυτόν τον κόσμο, ένα δώρο από ταξιδιώτες γεννημένους στα αστέρια που επιδίωξαν να αγκυροβολήσουν τη σοφία τους στο έδαφος της Γης. Άλλοι ισχυρίζονται ότι είναι ακόμα παλαιότερος, ένα μνημείο που γεννήθηκε στο αρχέγονο χάος, όταν το σύμπαν εξέπνευσε την πρώτη του ανάσα. Οι ίδιες οι πέτρες φαίνεται να βουίζουν με μια αντήχηση που μιλά για αιώνες—για γαλαξίες που στροβιλίζονται στη δημιουργία, για ήλιους που ανάβουν και σβήνουν, για πολιτισμούς που υψώνονται και καταρρέουν σε σκόνη.

 

Οι κίονες, αν και ραγισμένοι και φθαρμένοι, στέκονται ως φρουροί μιας ακλόνητης αλήθειας. Δεν είναι διατεταγμένοι με την άκαμπτη συμμετρία του ανθρώπινου σχεδιασμού, αλλά σε ένα μοτίβο που αντικατοπτρίζει τα αόρατα ρεύματα του κόσμου—ίσως μια σπείρα, ή ένας αστερισμός παγωμένος στην πέτρα. Ανάμεσά τους, ο Άνεμος της Αιωνιότητας υφαίνει το αδιάκοπο τραγούδι του, έναν ήχο που είναι ταυτόχρονα θρήνος και ύμνος. Λέγεται ότι όσοι ακούν αρκετά μπορεί να ακούσουν το όνομά τους να μεταφέρεται στις ριπές του, μια κλήση από τα βάθη της ύπαρξής τους να θυμηθούν αυτό που πάντα ήξεραν αλλά από καιρό ξέχασαν.

 

Ο Άνεμος της Αιωνιότητας: Φωνή του Αόρατου

 

Ο Άνεμος της Αιωνιότητας δεν είναι ένα συνηθισμένο αεράκι. Δεν υποκλίνεται στις εποχές ή στις ιδιοτροπίες του καιρού. Ρέει αδιάκοπα, ένα ρεύμα ενέργειας που συνδέει τον ναό με το ευρύτερο υφαντό της ύπαρξης. Μυστικιστές και προσκυνητές που έχουν τολμήσει να φτάσουν στα ερείπια τον περιγράφουν ως παρουσία—μια ζωντανή δύναμη που αγγίζει το δέρμα σαν το άγγιγμα ενός μακρινού προγόνου, ξυπνώντας μνήμες που κείτονται θαμμένες κάτω από την επιφάνεια της συνείδησης. Το να τον ακούς είναι σαν να νιώθεις τον παλμό του ίδιου του σύμπαντος, έναν ρυθμό που υπερβαίνει τη γλώσσα και μιλά απευθείας στην ψυχή.

 

Οι θρύλοι μιλούν για σοφούς που κάθισαν για μέρες ανάμεσα στους κίονες, με τα μάτια κλειστά, τις αναπνοές τους συγχρονισμένες με την άνοδο και την πτώση του ανέμου. Στο τραγούδι του, ισχυρίστηκαν ότι διέκριναν τους απόηχους της δημιουργίας—το πρώτο φως που διαπέρασε το κενό, τη σφυρηλάτηση των αστεριών, την ύφανση των περίπλοκων νημάτων της μοίρας. Άλλοι μιλούν για οράματα: σκιώδεις φιγούρες που κινούνται ανάμεσα στους κίονες, οι μορφές τους τυλιγμένες στο φως, ψιθυρίζοντας αλήθειες πολύ μεγάλες για να τις συλλάβουν πλήρως τα θνητά μυαλά. Ο άνεμος, λένε, είναι ο φύλακας αυτών των μυστικών, ένας θεματοφύλακας που αποκαλύπτει μόνο ό,τι ο αναζητητής είναι έτοιμος να αντέξει.

 

Η Ιερή Σιωπή: Πύλη προς το Άπειρο

 

Ωστόσο, για όλο το τραγούδι του, η αληθινή καρδιά του Αιώνιου Ναού δεν βρίσκεται στον ήχο αλλά στη σιωπή—την Ιερή Σιωπή που κατοικεί μέσα και πέρα από την αγκαλιά του ανέμου. Αυτή δεν είναι απλή απουσία θορύβου· είναι μια παρουσία, μια ηρεμία τόσο βαθιά που φαίνεται να καταπίνει τον ίδιο τον χρόνο. Το να στέκεσαι μέσα στα όρια του ναού είναι σαν να νιώθεις αυτή τη σιωπή να σε τυλίγει σαν μανδύας, βαριά με νόημα αλλά ελαφριά σαν πούπουλο. Είναι μια σιωπή που κουφαίνει την πολυλογία του νου, απογυμνώνοντας την ψευδαίσθηση μέχρι να μείνει μόνο η ουσία.

 

Οι μυστικιστές την αποκαλούν Φωνή του Κενού, τον άηχο ύμνο που υποβαστάζει όλη την ύπαρξη. Σε αυτή τη σιωπή, τα όρια του εαυτού διαλύονται, και ο αναζητητής γίνεται ένα με το αιώνιο. Λέγεται ότι όσοι παραδίδονται πλήρως σε αυτήν μπορεί να διακρίνουν το πρόσωπο του θείου—όχι ως μορφή ή σχήμα, αλλά ως μια απεριόριστη επίγνωση που διαπερνά τα πάντα. Η Ιερή Σιωπή είναι ταυτόχρονα καθρέφτης και πύλη: αντανακλά την αλήθεια της ψυχής του αναζητητή και ανοίγει τον δρόμο προς σφαίρες πέρα από κάθε κατανόηση.

 

Τα Αρχαία Μυστικά Αποκαλύπτονται

 

Ποια μυστικά φυλάει ο Αιώνιος Ναός; Οι απαντήσεις είναι τόσο ποικίλες όσο οι αναζητητές που έχουν αναρωτηθεί για το ερώτημα. Κάποιοι πιστεύουν ότι ο ναός είναι αποθήκη χαμένης γνώσης, με τις πέτρες του χαραγμένες με τα κλειδιά ξεχασμένων επιστημών—αλχημεία, αστρονομία, χειρισμός ενεργειών αόρατων. Άλλοι τον βλέπουν ως πνευματικό χωνευτήρι, ένα μέρος όπου η ψυχή δοκιμάζεται και εξευγενίζεται στις φωτιές της αιωνιότητας. Υπάρχουν ιστορίες για κρυφούς θαλάμους κάτω από τα ερείπια, σφραγισμένους με ξόρκια παλαιότερα από την ανθρωπότητα, όπου θησαυροί σοφίας περιμένουν τους άξιους.

 

Ωστόσο, το αληθινό μυστικό του ναού μπορεί να είναι η απλότητά του: είναι μια υπενθύμιση. Μια υπενθύμιση ότι πέρα από το χάος του κόσμου, πέρα από την άνοδο και την πτώση των αυτοκρατοριών, υπάρχει μια ηρεμία, μια αλήθεια, μια αιωνιότητα που αντέχει. Ο Άνεμος της Αιωνιότητας τραγουδά γι’ αυτό, και η Ιερή Σιωπή το κρατά κοντά. Το να στέκεσαι ανάμεσα στους κίονες είναι σαν να αγγίζεις αυτή την αλήθεια, να νιώθεις το νήμα που συνδέει τα πάντα—τα ζωντανά και τα νεκρά, τα ορατά και τα αόρατα, το πεπερασμένο και το άπειρο.

 

Ένα Προσκύνημα της Ψυχής

 

Ο Αιώνιος Ναός καλεί όσους ακούν το τραγούδι του, αν και λίγοι βρίσκουν τον δρόμο προς τα ερείπιά του. Δεν είναι ένα μέρος που φτάνεις εύκολα με δρόμους ή χάρτες· αποκαλύπτεται μόνο σε όσους έχουν τις καρδιές τους συντονισμένες στη συχνότητά του. Το ταξίδι είναι τόσο εσωτερικό όσο και εξωτερικό, ένα προσκύνημα μέσα από τα τοπία του εαυτού. Κάποιοι έρχονται αναζητώντας απαντήσεις, άλλοι αναζητώντας παρηγοριά. Όλοι φεύγουν αλλαγμένοι, κουβαλώντας μέσα τους ένα κομμάτι του μυστηρίου του ναού.

 

Το να κάθεσαι ανάμεσα στους κίονες του είναι σαν να γίνεσαι μέρος της ιστορίας του—μια ιστορία που εκτείνεται πίσω στην αυγή του χρόνου και μπροστά στο αχαρτογράφητο μέλλον. Ο Άνεμος της Αιωνιότητας θα τραγουδά πολύ μετά την αποχώρηση του τελευταίου προσκυνητή, η φωνή του να υφαίνει μέσα από τις πέτρες, μαρτυρώντας τον αιώνιο χορό της ύπαρξης. Και η Ιερή Σιωπή θα παραμένει, μια διαρκής πρόσκληση να περάσεις πέρα από το πέπλο και να γνωρίσεις το άγνωστο.

 

Η Κληρονομιά του Ναού

 

Ο Αιώνιος Ναός στέκεται ως παράδοξο: ένα ερείπιο που είναι ολόκληρο, μια σιωπή που μιλά, ένας άνεμος που κουβαλά το βάρος της ηρεμίας. Είναι φάρος για τους χαμένους, καθρέφτης για τους αναζητητές, τραγούδι για τους σιωπηλούς. Οι κίονες του υψώνονται σαν δάχτυλα που δείχνουν τα αστέρια, τα μυστικά του παραμένουν σαν σκιές στην άκρη των ονείρων. Και αν ο κόσμος καταρρεύσει γύρω του, ο ναός αντέχει—ένας αιώνιος μάρτυρας των αληθειών που βρίσκονται πέρα από την εμβέλεια του χρόνου.

 

Άκουσε, λοιπόν, αν τολμάς, τον Άνεμο της Αιωνιότητας καθώς τραγουδά ανάμεσα στους κίονες. Βάδισε στην Ιερή Σιωπή και άφησέ την να σε τυλίξει. Ο Αιώνιος Ναός περιμένει—όχι ως προορισμός, αλλά ως αποκάλυψη. Γιατί στα ερείπιά του βρίσκεται ο χτύπος του απείρου, και στην παρουσία του, η ψυχή βρίσκει το σπίτι της.


 

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Quotes

Constantinos’s quotes


"A "Soul" that out of ignorance keeps making mistakes is like a wounded bird with helpless wings that cannot fly high in the sky."— Constantinos Prokopiou

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Copyright

Copyright © Esoterism Academy 2010-2025. All Rights Reserved .

Intellectual property rights


The entire content of our website, including, but not limited to, texts, news, graphics, photographs, diagrams, illustrations, services provided and generally any kind of files, is subject to intellectual property (copyright) and is governed by the national and international provisions on Intellectual Property, with the exception of the expressly recognized rights of third parties.
Therefore, it is expressly prohibited to reproduce, republish, copy, store, sell, transmit, distribute, publish, perform, "download", translate, modify in any way, in part or in summary, without the express prior written consent of the Foundation. It is known that in case the Foundation consents, the applicant is obliged to explicitly refer via links (hyperlinks) to the relevant content of the Foundation's website. This obligation of the applicant exists even if it is not explicitly stated in the written consent of the Foundation.
Exceptionally, it is permitted to individually store and copy parts of the content on a simple personal computer for strictly personal use (private study or research, educational purposes), without the intention of commercial or other exploitation and always under the condition of indicating the source of its origin, without this in any way implies a grant of intellectual property rights.
It is also permitted to republish material for purposes of promoting the events and activities of the Foundation, provided that the source is mentioned and that no intellectual property rights are infringed, no trademarks are modified, altered or deleted.
Everything else that is included on the electronic pages of our website and constitutes registered trademarks and intellectual property products of third parties is their own sphere of responsibility and has nothing to do with the website of the Foundation.

Δικαιώματα πνευματικής ιδιοκτησίας

Το σύνολο του περιεχομένου του Δικτυακού μας τόπου, συμπεριλαμβανομένων, ενδεικτικά αλλά όχι περιοριστικά, των κειμένων, ειδήσεων, γραφικών, φωτογραφιών, σχεδιαγραμμάτων, απεικονίσεων, παρεχόμενων υπηρεσιών και γενικά κάθε είδους αρχείων, αποτελεί αντικείμενο πνευματικής ιδιοκτησίας (copyright) και διέπεται από τις εθνικές και διεθνείς διατάξεις περί Πνευματικής Ιδιοκτησίας, με εξαίρεση τα ρητώς αναγνωρισμένα δικαιώματα τρίτων.

Συνεπώς, απαγορεύεται ρητά η αναπαραγωγή, αναδημοσίευση, αντιγραφή, αποθήκευση, πώληση, μετάδοση, διανομή, έκδοση, εκτέλεση, «λήψη» (download), μετάφραση, τροποποίηση με οποιονδήποτε τρόπο, τμηματικά η περιληπτικά χωρίς τη ρητή προηγούμενη έγγραφη συναίνεση του Ιδρύματος. Γίνεται γνωστό ότι σε περίπτωση κατά την οποία το Ίδρυμα συναινέσει, ο αιτών υποχρεούται για την ρητή παραπομπή μέσω συνδέσμων (hyperlinks) στο σχετικό περιεχόμενο του Δικτυακού τόπου του Ιδρύματος. Η υποχρέωση αυτή του αιτούντος υφίσταται ακόμα και αν δεν αναγραφεί ρητά στην έγγραφη συναίνεση του Ιδρύματος.

Κατ’ εξαίρεση, επιτρέπεται η μεμονωμένη αποθήκευση και αντιγραφή τμημάτων του περιεχομένου σε απλό προσωπικό υπολογιστή για αυστηρά προσωπική χρήση (ιδιωτική μελέτη ή έρευνα, εκπαιδευτικούς σκοπούς), χωρίς πρόθεση εμπορικής ή άλλης εκμετάλλευσης και πάντα υπό την προϋπόθεση της αναγραφής της πηγής προέλευσής του, χωρίς αυτό να σημαίνει καθ’ οιονδήποτε τρόπο παραχώρηση δικαιωμάτων πνευματικής ιδιοκτησίας.

Επίσης, επιτρέπεται η αναδημοσίευση υλικού για λόγους προβολής των γεγονότων και δραστηριοτήτων του Ιδρύματος, με την προϋπόθεση ότι θα αναφέρεται η πηγή και δεν θα θίγονται δικαιώματα πνευματικής ιδιοκτησίας, δεν θα τροποποιούνται, αλλοιώνονται ή διαγράφονται εμπορικά σήματα.

Ό,τι άλλο περιλαμβάνεται στις ηλεκτρονικές σελίδες του Δικτυακού μας τόπου και αποτελεί κατοχυρωμένα σήματα και προϊόντα πνευματικής ιδιοκτησίας τρίτων ανάγεται στη δική τους σφαίρα ευθύνης και ουδόλως έχει να κάνει με τον Δικτυακό τόπο του Ιδρύματος.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~