Esoterism Academy: Who was Buddha, really

Thursday, September 21, 2023

Who was Buddha, really

Who was Buddha? Who is Buddha? What is Buddha? All these questions (indications of a deeper search for the True Self, a real direct approach to the True Nature) were first asked by the Buddha himself (Prince Siddhartha, Gotama, who later became Sakyamuni) 27 centuries ago when he walked the earth. Apparently, it was not enough for him to give a simple external answer as revealed to him by the external senses or the deeper intellect, he wanted to "get to" the real truth. When he left his small kingdom in the foothills of the Himalayas (in present-day Nepal) he simply had a feeling and a deeper concern that he had to find something. And he sought it near the teachers of the time and through many personal efforts. Did he finally find it? What did he find? Traditions and people say that he sat under the "tree of enlightenment" with the decision to find an answer. And when he actually got up, he had found the answer. All these can be real, they can be just symbols. What really matters is what the Buddha found. What are people searching for, millions of people, thousands of years now?

What did the Buddha find under the "tree of enlightenment"? Did he find anything? Did he realize something? Did he understand something? Did he notice something? Did he "see" something? Did he feel something? If we say anything it will be a lie. And yet the Buddha, when he arose, was no longer the same, but neither was he different. All that was over. Buddha was outside of everything. And yet here. The Buddha Was Always Here. It's Always Here. Because the Buddha Is and has nothing to do with any external phenomenon or any external manifestation. He himself described his "condition" in the text that survived several centuries later but it is fair to attribute it to the Buddha himself because it describes exactly what the Buddha Is, what the Buddha Experienced, the True Nature.

"There is, O brethren, a sphere of life where there is neither earth, nor water, nor fire, nor air, nor the sphere of endless space, nor even the sphere of consciousness. Where I tell you there is not really even this world, nor the other world, nor the sphere of infinite space, nor the sphere of infinite consciousness, nor the sphere of non-existence of anything, nor the sphere where there is neither perception nor non-perception. Such a state, O brothers, I will I described it like this: neither coming, nor going, nor standing, nor turning back, nor descending, nor ascending. It is something like unborn, unmade, uncreated, uncomposed: it is the end of suffering" (Udana, VIII, I, 1st century BC).

In fact, this text simply says that the Real State, the Reality, the Truth, is simply beyond all that a being, a human, can perceive. It is the Absolute Absence of Attributes. It is the Absolute Living “Absence”, the True Presence, the True Life, the True Nature that Exists beyond all phenomena.

What did the Buddha finally find under the "tree of enlightenment"? Absolutely nothing. Not even Understanding. No Enlightenment, no nothing. Because Enlightenment is not Enlightenment. Realization is not Realization. All Achievements belong to the phenomenal world. Going even further, no illusion was even dispelled (because that too would be something that "happened"). The Buddha, just like that, quietly, without noise, imperceptibly, came out of creation, out of all these phenomena that we experience as existence. This it was something he did, something he experienced, something he felt, not an event in time or some realization in some hypothetical development. If you don't experience it, it's hard to understand. And if you capture it as information, you're left with something dry, lifeless, like a fossil, is not life.

When the Buddha got up from where he was sitting, under the "tree of enlightenment" (which is simply the symbol of life, of existence) there was no enlightened one, there was no one, no ego. And as the Buddha himself said, there was no universal consciousness either (some atman or some brahman or whatever). So, the question “who was the Buddha?”, “who is the Buddha?”, is left behind as something illusory, some question asked by the foolish mind. Only "what is the Buddha" matters. It is What He Experienced, What He Is, Always, Here. The reality. The True Nature. The Background of Everything.

So, Whose Buddha Are People Talking About? Enlightened for whom? For what Enlightenment? For what Truth? For which Teaching? For Which Street? For what realization? All these, as the Buddha Himself said, are but sparkles, passing flashes, upon the Limitless, Free Living Reality, manifestations of an Eternal Life, beyond creation, worlds, time, earth, history, books and words.

Nevertheless, the Buddha who walked the earth did not withdraw from the world. He went to the people. And he spoke to them. But what did the Buddha really teach? He said it often. True Teaching is not True Teaching. The True Way is not the True Way. True Realization is not True Realization. And if we still talk about the Buddha and his Teaching, it is only for pedagogical reasons. The Flame of Life which he imparted to Kasyapa, with the flower, and to all his true disciples, is, in fact, not imparted. There is nothing to transmit and this very thing within the Absolute Love of the Buddha, within the Infinite Compassion of the Buddha, Ignites the Flame within man. In Absolute Stillness, in Absolute Silence, in Absolute Existential Stillness, Blooms Absolute Peace, True Nirvana.

Thus, for those who understand the Buddha, there is no Buddha, no Teaching, no Path, no Enlightenment or Realization. There is only Life. And Life Blooms in Absolute Silence. And then, the Light of Life, the Absolute Unity which is the Love of men, the True Action, warms the frozen hearts of men, melts all limitations of the mind, liberates. A true Master is one who Liberates, not one who teaches or guides, or has any action. This is what false teachers do.

And yet, the Buddha, precisely because he was That Which Is, Which Always Is, without ego, Absolute Humility did not avoid conversing with people and teaching them. Only (as Jesus would do six centuries later) he spoke to ordinary people in the language of admonitions and parables. In the following centuries there were thousands of people who experienced their True Buddha Nature. The greatest honor that people give to the Buddha who walked the earth is that they follow his Example, seek the True Buddha within themselves, seek their True Buddha Nature. They do it like Buddha. Do it like the Buddha. Quietly, Silently, Effortlessly Find Peace Within. There is nothing, brothers, to live for. Only Real Life. The Real Life You Can Live Here, Now, This Flowing Moment.

...

Ποιος ήταν ο Βούδας, πραγματικά

Ποιος ήταν ο Βούδας; Ποιος είναι ο Βούδας; Τι είναι ο Βούδας; Όλα αυτά τα ερωτήματα (ενδείξεις μιας βαθύτερης αναζήτησης του Αληθινού Εαυτού, μιας πραγματικής άμεσης προσέγγισης της Αληθινής Φύσης) τα έκανε πρώτος ο ίδιος ο Βούδας (ο πρίγκηπας Σιντάρτα, ο Γκοτάμα, που έγινε μετά ο Σακυαμούνι) πριν από 27 αιώνες όταν περπατούσε στη γη. Προφανώς δεν του αρκούσε να δώσει μια απλή εξωτερική απάντηση όπως του φανέρωναν οι εξωτερικές αισθήσεις ή η βαθύτερη διανόηση, ήθελε να «φτάσει» στην πραγματική αλήθεια. Όταν εγκατέλειψε το μικρό του βασίλειο, στους πρόποδες των Ιμαλαΐων (στο σημερινό Νεπάλ) είχε απλά μια αίσθηση και μια βαθύτερη ανησυχία ότι έπρεπε να βρει κάτι. Και το αναζήτησε κοντά στους δασκάλους της εποχής και μέσα από πολλές προσωπικές προσπάθειες. Τελικά το βρήκε; Τι βρήκε; Λένε, οι παραδόσεις κι οι άνθρωποι ότι έκατσε κάτω από το «δένδρο της φώτισης» με την απόφαση να βρει μια απάντηση. Κι όταν σηκώθηκε πραγματικά είχε βρει την απάντηση. Μπορεί όλα αυτά να είναι πραγματικά, μπορεί να είναι και απλά σύμβολα. Αυτό που έχει πραγματική σημασία είναι τι βρήκε ο Βούδας. Τι είναι αυτό που αναζητούν οι άνθρωποι, εκατομμύρια άνθρωποι, χιλιάδες χρόνια τώρα;

Τι βρήκε ο Βούδας κάτω από το «δένδρο της φώτισης»; Βρήκε κάτι; Συνειδητοποίησε κάτι; Κατανόησε κάτι; Αντιλήφθηκε κάτι; «Είδε» κάτι; Αισθάνθηκε κάτι; Αν πούμε οτιδήποτε θα είναι ψέματα. Κι όμως ο Βούδας, όταν σηκώθηκε δεν ήταν πια ο ίδιος, αλλά ούτε ήταν διαφορετικός. Όλα αυτά είχαν τελειώσει. Ο Βούδας ήταν έξω από όλα. Κι όμως εδώ. Ο Βούδας Ήταν Πάντα Εδώ. Είναι Πάντα Εδώ. Γιατί ο Βούδας Είναι και δεν έχει σχέση με κάποιο εξωτερικό φαινόμενο ή κάποια εξωτερική εκδήλωση. Ο ίδιος περιέγραψε την «κατάστασή» του στο κείμενο που διασώθηκε αρκετούς αιώνες μετά αλλά είναι δίκαιο να αποδώσουμε στον ίδιο τον Βούδα γιατί περιγράφει ακριβώς αυτό που Είναι ο Βούδας, αυτό που Βίωνε ο Βούδας, την Αληθινή Φύση.

"Υπάρχει, ω αδελφοί, μία σφαίρα ζωής όπου δεν υπάρχει ούτε γη, ούτε νερό, ούτε φωτιά, ούτε αέρας, ούτε η σφαίρα του ατέλειωτου χώρου, ούτε καν η σφαίρα της συνείδησης. Εκεί που σας λέω δεν υπάρχει πραγματικά ούτε αυτός εδώ ο κόσμος, ούτε ο άλλος κόσμος, ούτε η σφαίρα του απείρου διαστήματος, ούτε η σφαίρα της άπειρης συνείδησης, ούτε η σφαίρα της ανυπαρξίας του οτιδήποτε, ούτε η σφαίρα όπου δεν υπάρχει ούτε αντίληψη, ούτε μη αντίληψη. Μια τέτοια κατάσταση , ω αδελφοί, εγώ θα την περιέγραφα έτσι: ούτε να έρχεσαι, ούτε να πηγαίνεις, ούτε να στέκεσαι, ούτε να γυρίζεις πίσω, ούτε να κατεβαίνεις, μα ούτε και να ανεβαίνεις. Είναι κάτι σαν μη γεννημένο, μη γινόμενο, μη δημιουργημένο, μη συνθεμένο: είναι το τέλος της οδύνης" (Ουντάνα, VIII, I, 1ος αιώνας π.Χ.).

Στην πραγματικότητα αυτό το κείμενο λέει απλά ότι η Πραγματική Κατάσταση, η Πραγματικότητα, η Αλήθεια, είναι απλά έξω από όλα όσα μπορεί να αντιληφθεί ένα ον, ένας άνθρωπος. Είναι η Απόλυτη Απουσία Χαρακτηριστικών. Είναι η Απόλυτη Ζωντανή «Απουσία», η Αληθινή Παρουσία, η Αληθινή Ζωή, η Αληθινή Φύση που Υπάρχει έξω από όλα τα φαινόμενα.

Τελικά τι βρήκε ο Βούδας κάτω από το «δένδρο της φώτισης»; Απολύτως τίποτα. Ούτε καν Κατανόηση. Ούτε Φώτιση, ούτε τίποτα. Γιατί η Φώτιση δεν είναι Φώτιση. Η Πραγματοποίηση δεν είναι Πραγματοποίηση. Όλες οι Επιτεύξεις ανήκουν στον κόσμο του Φαινομενικού. Προχωρώντας ακόμα πιο πέρα, δεν διαλύθηκε καν καμία αυταπάτη (γιατί κι αυτό θα ήταν κάτι που «έγινε». Ο Βούδας, έτσι απλά, ήσυχα, αθόρυβα, ανεπαίσθητα, βγήκε από την δημιουργία, από όλα αυτά τα φαινόμενα που βιώνουμε σαν ύπαρξη. Αυτό ήταν κάτι που έκανε, κάτι που βίωσε, κάτι που ένοιωθε, όχι ένα γεγονός μέσα στον χρόνο ή κάποια πραγματοποίηση σε κάποια υποθετική εξέλιξη. Αν δεν το βιώσεις αυτό είναι δύσκολο να το κατανοήσεις. Κι αν το συλλάβεις σαν πληροφορία μένει κάτι ξερό, χωρίς ζωή, σαν απολίθωμα, δεν είναι ζωή.

Όταν ο Βούδας σηκώθηκε από εκεί που καθόταν, κάτω από το «δένδρο της φώτισης» (που είναι απλά το σύμβολο της ζωής, της ύπαρξης) δεν υπήρχε κάποιος φωτισμένος, δεν υπήρχε κάποιος, κάποιο εγώ. Κι όπως είπε ο ίδιος ο Βούδας, δεν υπήρχε ούτε κάποια παγκόσμια συνείδηση (κάποιο άτμαν ή κάποιο βράχμαν ή οτιδήποτε). Έτσι το ερώτημα «ποιος ήταν ο Βούδας;», «ποιος είναι ο Βούδας;», μένει πίσω σαν κάτι απατηλό, κάποιο ερώτημα που κάνει ο ανόητος νους. Σημασία έχει μονάχα «τι είναι ο Βούδας». Είναι Αυτό που Βίωσε, Αυτό που Είναι, Πάντα, Εδώ. Η Πραγματικότητα. Η Αληθινή Φύση. Το Υπόβαθρο των Πάντων.

Έτσι, για ποιον Βούδα Μιλάνε οι άνθρωποι; Για ποιον Φωτισμένο; Για ποια Φώτιση; Για ποια Αλήθεια; Για ποια Διδασκαλία; Για Ποια Οδό; Για ποια πραγματοποίηση; Όλα αυτά, καθώς έλεγε ο Ίδιος ο Βούδας δεν είναι παρά στραφταλίσματα, λάμψεις περαστικές, πάνω στην Απεριόριστη Ελεύθερη Ζωντανή Πραγματικότητα, εκδηλώσεις μιας Αιώνιας Ζωής, πέρα από την δημιουργία, τους κόσμους, τον χρόνο, την γη, την ιστορία, τα βιβλία και τις λέξεις.

Παρόλα αυτά ο Βούδας, που περπάτησε στη γη, δεν αποσύρθηκε από τον κόσμο. Πήγε στους ανθρώπους. Και τους μίλησε. Τι Δίδαξε όμως πραγματικά ο Βούδας; Το έλεγε συχνά. Η Αληθινή Διδασκαλία δεν είναι Αληθινή Διδασκαλία. Η Αληθινή Οδός δεν είναι Αληθινή Οδός. Η Αληθινή Πραγματοποίηση δεν είναι Αληθινή Πραγματοποίηση. Κι αν μιλάμε ακόμα για τον Βούδα και την Διδασκαλία του είναι μονάχα για παιδαγωγικούς λόγους. Η Φλόγα της Ζωής που μετέδωσε στον Κασυάπα, με το λουλούδι, και σε όλους τους αληθινούς μαθητές του, στην πραγματικότητα, δεν μεταδίδεται. Δεν υπάρχει τίποτα να μεταδοθεί Κι αυτό ακριβώς μέσα στην Απόλυτη Αγάπη του Βούδα, μέσα στην Απέραντη Ευσπλαχνία του Βούδα, Πυροδοτεί την Φλόγα μέσα στον άνθρωπο. Στην Απόλυτη Ησυχία, στην Απόλυτη Σιωπή, στην Απόλυτη Υπαρξιακή Ακινησία, Ανθίζει η Απόλυτη Ειρήνη, το Αληθινό Νιρβάνα.

Έτσι, για όσους κατανοούν τον Βούδα, δεν υπάρχει Βούδας, δεν υπάρχει Διδασκαλία, δεν υπάρχει Οδός, δεν υπάρχει Φώτιση ή Πραγματοποίηση. Υπάρχει Μόνο Ζωή. Κι η Ζωή Ανθίζει μέσα στην Απόλυτη Σιγή. Και μετά, το Φως της Ζωής, η Απόλυτη Ενότητα που Είναι η Αγάπη των ανθρώπων, η Αληθινή Δράση, ζεσταίνει τις παγωμένες καρδιές των ανθρώπων, λιώνει όλους τους περιορισμούς του νου, ελευθερώνει. Αληθινός Διδάσκαλος είναι αυτός που Ελευθερώνει, όχι αυτός που διδάσκει ή καθοδηγεί, ή έχει οποιαδήποτε δράση. Αυτό το κάνουν οι ψευτοδιδάσκαλοι.

Και παρόλα αυτά, ο Βούδας, επειδή ακριβώς ήταν Αυτό που Είναι, Που Είναι Πάντα, χωρίς εγώ, η Απόλυτη Ταπεινότητα δεν απέφευγε τις συζητήσεις με τους ανθρώπους και την διδασκαλία τους. Μόνο που (όπως θα έκανε κι ο Ιησούς έξη αιώνες αργότερα) μιλούσε στους απλούς ανθρώπους την γλώσσα της νουθεσίας και των παραβολών. Στους επόμενους αιώνες υπήρξαν χιλιάδες άνθρωποι που βίωσαν την Αληθινή Βουδική Φύση τους. Η μεγαλύτερη τιμή που αποδίδουν οι άνθρωποι στον Βούδα που περπάτησε στη γη είναι ότι ακολουθούν το Παράδειγμά του, αναζητούν τον Αληθινό Βούδα μέσα στον Εαυτό τους, αναζητούν την Αληθινή Βουδική Φύση τους. Το Κάνουν όπως ο Βούδας. Κάντε το όπως ο Βούδας. Ήσυχα, Σιωπηλά, Χωρίς Προσπάθεια Βρείτε την Ειρήνη Μέσα σας. Δεν υπάρχει, αδελφοί, τίποτα άλλο να ζήσετε. Μονάχα η Αληθινή Ζωή. Η Αληθινή Ζωή που μπορείτε να Ζήσετε Εδώ, Τώρα, Αυτή την Στιγμή που Ρέει.

The Shadow of Selfishness: A Mystical Reflection

In the Vast Tapestry of Existence, where the Universe breathes life into all beings and bestows each with an essence of the divine, there exists a subtle force—one that appears not as an entity of its own but as a shadow. This is the shadow of selfishness, a veil that, once cast over our soul, obscures the radiance of our true nature. It is not a sin to fall into its embrace; it is not an inherent flaw or moral failing. No, selfishness is something more profound, more tragic. It is an infinite sadness—a sorrow for the life that could have been but is not, for the joy that could have blossomed but withered instead, for the love that could have embraced the world but turned inward, cold and withdrawn.

This shadow is the antithesis of our innermost essence. Each of us, at the core, is an emanation of light, a unique and vibrant note in the grand symphony of creation. Our souls yearn to express the fullness of life, to experience the world through a prism of interconnectedness. But when consciousness slips into ego, when we focus solely on our own desires and needs, the shadow of selfishness begins to take form. And like a black hole in the cosmic expanse, it swallows the light, drawing our thoughts, emotions, and actions into an ever-tightening spiral of isolation.

Selfishness is not mere self-interest. It is not the healthy pursuit of personal well-being or the mindful tending to one’s own garden. Instead, it is the forsaking of the shared and the universal in favor of the narrow and the personal. It is a contraction of the soul, a withdrawal from the boundless ocean of existence into a small, arid island of “me” and “mine.” When selfishness reigns, the world beyond ourselves becomes irrelevant, the needs of others become secondary, and the call of our true essence—one that seeks unity and wholeness—is muted, drowned out by the cries of egoic craving.

The Nature of the Shadow

Selfishness manifests as a desert within the soul—a barren place devoid of growth, where seeds of compassion and empathy lie dormant beneath parched soil. It casts a frost upon the heart, numbing our senses to the beauty and suffering around us. Like a shadow that spreads at twilight, it creeps slowly and almost imperceptibly, until we are ensnared in darkness. Yet, despite its chilling grip, selfishness is not inherently evil. It is, at its root, a form of ignorance—a forgetting of our deeper self, a forgetting that we are not separate but part of an interconnected whole

The shadow of selfishness is like a cloud that obscures the sun. The sun’s brilliance does not diminish; it remains constant, unchanging. But for those beneath the cloud’s shadow, the world becomes dim, the colors muted. So it is with our soul. When selfishness takes hold, our vision becomes clouded, and we see only through the narrow lens of self-importance. Our perception of the world becomes distorted, and we move through life blind to the possibilities for connection and transcendence.

The Infinite Sadness of Selfishness

This slipping into the shadow is not a crime against morality but a tragedy of being—a loss of potential. For every moment spent in selfish pursuits, there is a corresponding moment of lost opportunity: an opportunity to extend kindness, to create beauty, to experience the sublime joy that arises from being a part of something greater than oneself. The sadness of selfishness is the sadness of watching a flower wither without ever knowing it could have bloomed. It is the sadness of a melody that goes unsung, a dance that is never danced.

Imagine a world where every soul radiates with the light of generosity and love, where each being moves not as a solitary figure but as part of a celestial dance, interweaving and intermingling. In such a world, the boundaries between self and other dissolve, and the very concept of selfishness would seem alien, inconceivable. But in the world as we know it, selfishness is all too familiar. It is a shadow that lurks in every heart, a temptation that whispers of gain at the cost of others’ loss. And when we succumb, it is as though a small part of our spirit withers.

The pain of selfishness is not always immediately apparent. It may appear to bring gain—wealth, power, status—but these are hollow victories. The deeper truth is that with every selfish act, with every thought that narrows to “I” and “me,” we distance ourselves from the source of true fulfillment. We become strangers in the house of our own being, unaware that the riches we seek externally pale in comparison to the boundless treasure that lies within.

Beyond the Shadow: A Path to Awakening

To move beyond the shadow of selfishness is not a matter of self-denial or asceticism. It is, rather, a journey of remembrance—remembering who we truly are. We are not isolated individuals, struggling against the world and one another. We are the world; we are one another. Our essence is a drop of the same ocean, a spark of the same divine fire. When we remember this, the shadow loses its grip. The ego relaxes, and selfishness fades, not through force or suppression, but through the gentle unfolding of understanding.

In the depths of our being, beneath the layers of conditioning and habit, there is a wellspring of compassion and love that seeks to flow outward, to touch others, to create and to nurture. This is our true nature, our highest potential. The practice of selflessness, then, is not a moral obligation or a duty; it is a liberation. It is the freeing of our spirit from the confines of the small self, the breaking of the chains that bind us to suffering and separation.

The journey from selfishness to selflessness is not easy. It requires vigilance, for the shadow is subtle and persistent. It disguises itself as prudence, as self-preservation, as reason. It tells us that to give is to lose, that to serve is to submit, that to open our hearts is to invite pain. But these are illusions born of fear. The truth is that in giving, we receive; in serving, we are uplifted; in opening our hearts, we become invulnerable, for we no longer cling to the fragile ego but rest in the strength of the universal self.

A World Transformed

If each of us were to turn away from the shadow, if we were to cast off the cloak of selfishness and stand once more in the light of our true nature, the world itself would be transformed. The deserts of the soul would bloom, the frost would melt, and the black shadows that once marred the beauty of existence would dissolve into nothingness. What would remain is a world of shared joy, a world of unity in diversity, a world where each being recognizes itself in the other.

And so, the call is not to wage war against selfishness but to awaken from its dream. The call is to remember, to return to the source, to reclaim the light that is our birthright. In doing so, we do not merely transcend the shadow of selfishness; we transcend all shadows. We become the radiant beings we were always meant to be—expressions of the infinite, shining forth in love, compassion, and wisdom.

For the shadow of selfishness is, in the end, but a temporary obscuration. The light it conceals is eternal. And it is this light that, once uncovered, will guide us back to the fullness of life, to the joy that never fades, to the warmth that no frost can touch. In that light, we will find not just ourselves, but the entire universe, reflected in the mirror of our soul.

…

Η Σκιά του εγωισμού: Ένας Μυστικιστικός Προβληματισμός

Στην Απέραντη Ταπισερί της Ύπαρξης, όπου το Σύμπαν αναπνέει ζωή σε όλα τα όντα και χαρίζει στο καθένα μια ουσία του θείου, υπάρχει μια λεπτή δύναμη - μια που εμφανίζεται όχι ως δική της οντότητα αλλά ως σκιά. Αυτή είναι η σκιά του εγωισμού, ένα πέπλο που, μόλις ρίξει την ψυχή μας, κρύβει τη λάμψη της αληθινής μας φύσης. Δεν είναι αμαρτία να πέφτεις στην αγκαλιά του. δεν είναι εγγενές ελάττωμα ή ηθική αποτυχία. Όχι, ο εγωισμός είναι κάτι πιο βαθύ, πιο τραγικό. Είναι μια απέραντη θλίψη - μια λύπη για τη ζωή που θα μπορούσε να ήταν αλλά δεν είναι, για τη χαρά που θα μπορούσε να είχε ανθίσει αλλά μαραίνεται αντ 'αυτού, για την αγάπη που θα μπορούσε να έχει αγκαλιάσει τον κόσμο αλλά στρέφεται προς τα μέσα, ψυχρή και αποτραβηγμένη.

Αυτή η σκιά είναι η αντίθεση της πιο εσώτερης ουσίας μας. Ο καθένας από εμάς, στον πυρήνα, είναι μια εκπομπή φωτός, μια μοναδική και ζωντανή νότα στη μεγαλειώδη συμφωνία της δημιουργίας. Οι ψυχές μας λαχταρούν να εκφράσουν την πληρότητα της ζωής, να βιώσουν τον κόσμο μέσα από ένα πρίσμα διασύνδεσης. Αλλά όταν η συνείδηση γλιστρά στο εγώ, όταν εστιάζουμε αποκλειστικά στις δικές μας επιθυμίες και ανάγκες, η σκιά του εγωισμού αρχίζει να σχηματίζεται. Και σαν μια μαύρη τρύπα στην κοσμική έκταση, καταπίνει το φως, παρασύροντας τις σκέψεις, τα συναισθήματα και τις πράξεις μας σε μια διαρκώς σφιγμένη σπείρα απομόνωσης.

Ο εγωισμός δεν είναι απλό συμφέρον. Δεν είναι η υγιής επιδίωξη της προσωπικής ευημερίας ή η προσεκτική φροντίδα στον δικό του κήπο. Αντίθετα, είναι η εγκατάλειψη του κοινού και του καθολικού υπέρ του στενού και του προσωπικού. Είναι μια συστολή της ψυχής, μια απόσυρση από τον απέραντο ωκεανό της ύπαρξης σε ένα μικρό, άνυδρο νησί του «εγώ» και του «δικού μου». Όταν βασιλεύει ο εγωισμός, ο κόσμος πέρα από τον εαυτό μας γίνεται άσχετος, οι ανάγκες των άλλων γίνονται δευτερεύουσες και το κάλεσμα της αληθινής μας ουσίας -που αναζητά ενότητα και ολότητα- σβήνει, πνίγεται από τις κραυγές της εγωικής λαχτάρας.

Η Φύση της Σκιάς

Ο εγωισμός εκδηλώνεται ως μια έρημος μέσα στην ψυχή - ένα άγονο μέρος χωρίς ανάπτυξη, όπου οι σπόροι συμπόνιας και ενσυναίσθησης βρίσκονται κοιμισμένοι κάτω από το ξεραμένο χώμα. Ρίχνει παγωνιά στην καρδιά, μουδιάζοντας τις αισθήσεις μας στην ομορφιά και την ταλαιπωρία γύρω μας. Σαν σκιά που απλώνεται στο λυκόφως, σέρνεται αργά και σχεδόν ανεπαίσθητα, μέχρι που παγιδευόμαστε στο σκοτάδι. Ωστόσο, παρά την ανατριχιαστική λαβή του, ο εγωισμός δεν είναι εγγενώς κακός. Είναι, στη ρίζα του, μια μορφή άγνοιας - μια λήθη του βαθύτερου εαυτού μας, μια λήθη ότι δεν είμαστε ξεχωριστοί αλλά μέρος ενός αλληλένδετου συνόλου.

Η σκιά του εγωισμού είναι σαν ένα σύννεφο που κρύβει τον ήλιο. Η λάμψη του ήλιου δεν μειώνεται. παραμένει σταθερή, αμετάβλητη. Αλλά για όσους βρίσκονται κάτω από τη σκιά του σύννεφου, ο κόσμος γίνεται θαμπός, τα χρώματα σβησμένα. Έτσι είναι και με την ψυχή μας. Όταν επικρατεί ο εγωισμός, το όραμά μας θολώνει και βλέπουμε μόνο μέσα από το στενό πρίσμα της αυτο-σημασίας. Η αντίληψή μας για τον κόσμο παραμορφώνεται και κινούμαστε στη ζωή τυφλοί απέναντι στις δυνατότητες σύνδεσης και υπέρβασης.

Η απέραντη θλίψη του εγωισμού

Αυτό το γλίστρημα στη σκιά δεν είναι έγκλημα κατά της ηθικής, αλλά μια τραγωδία της ύπαρξης - απώλεια δυνατοτήτων. Για κάθε στιγμή που δαπανάται σε εγωιστικές επιδιώξεις, υπάρχει μια αντίστοιχη στιγμή χαμένης ευκαιρίας: μια ευκαιρία να επεκτείνεις την καλοσύνη, να δημιουργήσεις ομορφιά, να βιώσεις την υπέροχη χαρά που προκύπτει από το να είσαι μέρος σε κάτι μεγαλύτερο από τον εαυτό σου. Η θλίψη του εγωισμού είναι η θλίψη του να βλέπεις ένα λουλούδι να μαραίνεται χωρίς ποτέ να ξέρεις ότι θα μπορούσε να έχει ανθίσει. Είναι η θλίψη μιας μελωδίας που δεν τραγουδιέται, ενός χορού που δεν χορεύεται ποτέ.

Φανταστείτε έναν κόσμο όπου κάθε ψυχή ακτινοβολεί με το φως της γενναιοδωρίας και της αγάπης, όπου κάθε ον κινείται όχι ως μοναχική φιγούρα αλλά ως μέρος ενός ουράνιου χορού, που συνυφαίνεται και αναμιγνύεται. Σε έναν τέτοιο κόσμο, τα όρια μεταξύ του εαυτού και του άλλου διαλύονται και η ίδια η έννοια του εγωισμού θα φαινόταν ξένη, ασύλληπτη. Αλλά στον κόσμο όπως τον ξέρουμε, ο εγωισμός είναι πολύ οικείος. Είναι μια σκιά που κρύβεται σε κάθε καρδιά, ένας πειρασμός που ψιθυρίζει το κέρδος σε βάρος της απώλειας των άλλων. Και όταν υποκύπτουμε, είναι σαν να μαραίνεται ένα μικρό μέρος του πνεύματός μας.

Ο πόνος του εγωισμού δεν είναι πάντα άμεσα εμφανής. Μπορεί να φαίνεται ότι φέρνει κέρδος - πλούτο, δύναμη, θέση - αλλά αυτές είναι κούφιες νίκες. Η βαθύτερη αλήθεια είναι ότι με κάθε εγωιστική πράξη, με κάθε σκέψη που περιορίζεται στο «εγώ» και στο «δικό μου», αποστασιοποιούμαστε από την πηγή της αληθινής εκπλήρωσης. Γινόμαστε ξένοι στο σπίτι της ύπαρξής μας, χωρίς να γνωρίζουμε ότι τα πλούτη που αναζητούμε εξωτερικά ωχριούν σε σύγκριση με τον απεριόριστο θησαυρό που κρύβεται μέσα μας.

Πέρα από τη Σκιά: Ένα Μονοπάτι προς την Αφύπνιση

Το να προχωρήσουμε πέρα από τη σκιά του εγωισμού δεν είναι θέμα αυταπάρνησης ή ασκητισμού. Είναι, μάλλον, ένα ταξίδι ανάμνησης - να θυμόμαστε ποιοι είμαστε πραγματικά. Δεν είμαστε μεμονωμένα άτομα, που παλεύουμε ενάντια στον κόσμο και ο ένας στον άλλο. Είμαστε ο κόσμος. είμαστε ο ένας κι ο άλλος. Η ουσία μας είναι μια σταγόνα του ίδιου ωκεανού, μια σπίθα της ίδιας θεϊκής φωτιάς. Όταν το θυμόμαστε αυτό, η σκιά χάνει τη λαβή της. Το εγώ χαλαρώνει και ο εγωισμός εξασθενεί, όχι μέσω της βίας ή της καταστολής, αλλά μέσω του απαλού ξεδιπλώματος της κατανόησης.

Στα βάθη της ύπαρξής μας, κάτω από τα στρώματα της προετοιμασίας και της συνήθειας, υπάρχει μια πηγή συμπόνιας και αγάπης που επιδιώκει να ρέει προς τα έξω, να αγγίξει τους άλλους, να δημιουργήσει και να γαλουχήσει. Αυτή είναι η πραγματική μας φύση, οι υψηλότερες δυνατότητές μας. Η πρακτική της ανιδιοτέλειας, λοιπόν, δεν είναι ηθική υποχρέωση ή καθήκον. είναι μια απελευθέρωση. Είναι η απελευθέρωση του πνεύματός μας από τα όρια του μικρού εαυτού, το σπάσιμο των αλυσίδων που μας δένουν με τα βάσανα και τον χωρισμό.

Το ταξίδι από τον εγωισμό στην ανιδιοτέλεια δεν είναι εύκολο. Απαιτεί επαγρύπνηση, γιατί η σκιά είναι λεπτή και επίμονη. Μεταμφιέζεται σε σύνεση, ως αυτοσυντήρηση, ως λογική. Μας λέει ότι το να δίνουμε σημαίνει να χάνουμε, ότι το να υπηρετούμε σημαίνει να υποτασσόμαστε, ότι το να ανοίγουμε την καρδιά μας είναι να προσκαλούμε πόνο. Αλλά αυτές είναι ψευδαισθήσεις που γεννιούνται από φόβο. Η αλήθεια είναι ότι δίνοντας, λαμβάνουμε. στην υπηρεσία, είμαστε ανεβασμένοι. ανοίγοντας τις καρδιές μας, γινόμαστε άτρωτοι, γιατί δεν κολλάμε πια στο εύθραυστο εγώ, αλλά αναπαυόμαστε στη δύναμη του συμπαντικού εαυτού.

Ένας κόσμος που μεταμορφώθηκε

Αν ο καθένας από εμάς απομακρυνόταν από τη σκιά, αν πετάγαμε τον μανδύα του εγωισμού και στεκόμασταν ξανά στο φως της αληθινής μας φύσης, ο ίδιος ο κόσμος θα μεταμορφωνόταν. Οι έρημοι της ψυχής θα άνθιζαν, η παγωνιά θα έλιωνε και οι μαύρες σκιές που κάποτε στιγμάτιζαν την ομορφιά της ύπαρξης θα διαλύονταν στο τίποτα. Αυτό που θα έμενε είναι ένας κόσμος κοινής χαράς, ένας κόσμος ενότητας στη διαφορετικότητα, ένας κόσμος όπου το κάθε ον αναγνωρίζει τον εαυτό του στο άλλο.

Και έτσι, το κάλεσμα δεν είναι να πολεμήσουμε τον εγωισμό αλλά να αφυπνιστούμε από το όνειρό του. Το κάλεσμα είναι να θυμηθούμε, να επιστρέψουμε στην πηγή, να διεκδικήσουμε ξανά το φως που είναι το εκ γενετής δικαίωμα μας. Κάνοντας αυτό, δεν ξεπερνάμε απλώς τη σκιά του εγωισμού. ξεπερνάμε όλες τις σκιές. Γινόμαστε τα λαμπερά όντα που έπρεπε πάντα να είμαστε – εκφράσεις του απείρου, που λάμπουν με αγάπη, συμπόνια και σοφία.

Γιατί η σκιά του εγωισμού δεν είναι τελικά παρά μια προσωρινή συσκότιση. Το φως που κρύβει είναι αιώνιο. Και είναι αυτό το φως που, μόλις αποκαλυφθεί, θα μας οδηγήσει πίσω στην πληρότητα της ζωής, στη χαρά που δεν σβήνει ποτέ, στη ζεστασιά που κανένας παγετός δεν μπορεί να αγγίξει. Υπό αυτό το φως, θα βρούμε όχι μόνο τον εαυτό μας, αλλά ολόκληρο το σύμπαν, να αντανακλάται στον καθρέφτη της ψυχής μας.

Intellectual property rights

The entire content of our website, including, but not limited to, texts, news, graphics, photographs, diagrams, illustrations, services provided and generally any kind of files, is subject to intellectual property (copyright) and is governed by the national and international provisions on Intellectual Property, with the exception of the expressly recognized rights of third parties.
Therefore, it is expressly prohibited to reproduce, republish, copy, store, sell, transmit, distribute, publish, perform, "download", translate, modify in any way, in part or in summary, without the express prior written consent of the Foundation. It is known that in case the Foundation consents, the applicant is obliged to explicitly refer via links (hyperlinks) to the relevant content of the Foundation's website. This obligation of the applicant exists even if it is not explicitly stated in the written consent of the Foundation.
Exceptionally, it is permitted to individually store and copy parts of the content on a simple personal computer for strictly personal use (private study or research, educational purposes), without the intention of commercial or other exploitation and always under the condition of indicating the source of its origin, without this in any way implies a grant of intellectual property rights.
It is also permitted to republish material for purposes of promoting the events and activities of the Foundation, provided that the source is mentioned and that no intellectual property rights are infringed, no trademarks are modified, altered or deleted.
Everything else that is included on the electronic pages of our website and constitutes registered trademarks and intellectual property products of third parties is their own sphere of responsibility and has nothing to do with the website of the Foundation.

Δικαιώματα πνευματικής ιδιοκτησίας

Το σύνολο του περιεχομένου του Δικτυακού μας τόπου, συμπεριλαμβανομένων, ενδεικτικά αλλά όχι περιοριστικά, των κειμένων, ειδήσεων, γραφικών, φωτογραφιών, σχεδιαγραμμάτων, απεικονίσεων, παρεχόμενων υπηρεσιών και γενικά κάθε είδους αρχείων, αποτελεί αντικείμενο πνευματικής ιδιοκτησίας (copyright) και διέπεται από τις εθνικές και διεθνείς διατάξεις περί Πνευματικής Ιδιοκτησίας, με εξαίρεση τα ρητώς αναγνωρισμένα δικαιώματα τρίτων.

Συνεπώς, απαγορεύεται ρητά η αναπαραγωγή, αναδημοσίευση, αντιγραφή, αποθήκευση, πώληση, μετάδοση, διανομή, έκδοση, εκτέλεση, «λήψη» (download), μετάφραση, τροποποίηση με οποιονδήποτε τρόπο, τμηματικά η περιληπτικά χωρίς τη ρητή προηγούμενη έγγραφη συναίνεση του Ιδρύματος. Γίνεται γνωστό ότι σε περίπτωση κατά την οποία το Ίδρυμα συναινέσει, ο αιτών υποχρεούται για την ρητή παραπομπή μέσω συνδέσμων (hyperlinks) στο σχετικό περιεχόμενο του Δικτυακού τόπου του Ιδρύματος. Η υποχρέωση αυτή του αιτούντος υφίσταται ακόμα και αν δεν αναγραφεί ρητά στην έγγραφη συναίνεση του Ιδρύματος.

Κατ’ εξαίρεση, επιτρέπεται η μεμονωμένη αποθήκευση και αντιγραφή τμημάτων του περιεχομένου σε απλό προσωπικό υπολογιστή για αυστηρά προσωπική χρήση (ιδιωτική μελέτη ή έρευνα, εκπαιδευτικούς σκοπούς), χωρίς πρόθεση εμπορικής ή άλλης εκμετάλλευσης και πάντα υπό την προϋπόθεση της αναγραφής της πηγής προέλευσής του, χωρίς αυτό να σημαίνει καθ’ οιονδήποτε τρόπο παραχώρηση δικαιωμάτων πνευματικής ιδιοκτησίας.

Επίσης, επιτρέπεται η αναδημοσίευση υλικού για λόγους προβολής των γεγονότων και δραστηριοτήτων του Ιδρύματος, με την προϋπόθεση ότι θα αναφέρεται η πηγή και δεν θα θίγονται δικαιώματα πνευματικής ιδιοκτησίας, δεν θα τροποποιούνται, αλλοιώνονται ή διαγράφονται εμπορικά σήματα.

Ό,τι άλλο περιλαμβάνεται στις ηλεκτρονικές σελίδες του Δικτυακού μας τόπου και αποτελεί κατοχυρωμένα σήματα και προϊόντα πνευματικής ιδιοκτησίας τρίτων ανάγεται στη δική τους σφαίρα ευθύνης και ουδόλως έχει να κάνει με τον Δικτυακό τόπο του Ιδρύματος.

Esoterism Academy

CIRCLE OF LIGHT

ESOTERISM STUDIES

ESOTERISM ACADEMY NEW ARTICLE

Thursday, September 21, 2023

Who was Buddha, really

Who was Buddha, really

Ποιος ήταν ο Βούδας, πραγματικά

TAOΪSM

BUDDHISM

VEDANTA

jKRISHNAMURTI

RELIGION

Quotes

Constantinos’s quotes

Copyright