Truth and Symbols

Truth, as an Experience of Reality, as an Occurrence, as an Event, is beyond all descriptions, beyond all symbols, beyond all words. In reality there is (established and recognized and accepted) a completely arbitrary relationship between the Experience of Reality and an external symbol, an external activity, or speech, or deed. Truly spiritual people Experience Reality and Understand that Truth (as Experience that it is, as Event) is not transmitted. Whatever they say will not be the Truth but only the description of the Truth, i.e. an activity on a completely different perceptual level, that of the intellect. On the other hand, people who do not Experience Reality but have theories about Truth (philosophies, theologies, religious activities, etc.) consider Truth not Actual Truth but its description. But remaining at the relative level of duality, of separation, of one-sided perception through the ego, of a “position”, whatever they claim will be a position among others similar and different. As much as they struggle to reduce a relative intellectual position to absolute truth they simply demonstrate their ignorance and obsession.

That Truth is beyond all descriptions and all symbols or symbolic acts can be demonstrated. But of course the uneducated will still take an intellectual truth as truth and use (arbitrary) symbols and symbolic acts as if they had real content.

To explain and understand this we will take two examples from the World Religious Tradition. One concerns the Buddha, the Enlightened One. The other concerns Jesus, the "Son of God."

They say, they narrate in the Texts and in the Buddhist tradition, that once upon a time the Buddha was sitting with his disciples and they were all waiting (and at every opportunity they were waiting) for him to reveal to them the Supreme truth, about Asamskrita, that is, the Uncreated Reality, Nirvana, Enlightenment, Completion. They say the Buddha simply picked up a flower. This was his Teaching. In Buddhist art the Buddha has been represented thousands of times holding up a flower. Was that the teaching? What did he want to say? They say that only Kasyapa understood. But what did Kasyapa understand? What one understands depends on one's spiritual development and mental state. And Kasyapa could understand a lot, depending on his intellectual level. They say he understood the Truth. But what is the Truth? They say that the Buddha conveyed something, some message, and that only Kasyapa understood. But the Message that the Buddha conveyed by lifting the flower, the Truth that Kasyapa Realized , have anything to do with the lifting of the flower? Are they really related or is their relationship completely arbitrary and basically unrelated? In fact the latter is exactly what happens.

The Buddha wanted to say that the Truth is completely beyond all external activities and we must See It Directly, ourselves within. It is not transmitted by external actions and symbols. Could he, instead of picking up the flower, get up and leave, or do anything else, or say "why are you stupid"? Reality is completely outside of all this and the relationship established between the Indication of Reality and external action is completely arbitrary. We should not stick to practice. So, what does lifting the flower mean? Absolutely nothing. Did it transmit something? No. So, what was the lifting of the flower? It was a simple human outward act, the lifting of the flower, nothing more. People just need to Look Elsewhere. And what the Buddha conveyed was precisely the exhortation for the disciples to Look Elsewhere. But only Kasyapa did it and for Kasyapa the lifting of the flower was simply the lifting of a flower, the Message was not there. But some others stuck to the external act and tried to see what this meant. Even to this day there are some who think that the lifting of the flower communicated something.

Now see the pitfall, how the Buddha's Genuine Experience, his Genuine Teaching which few Understand, can be misunderstood. In the history of Chan (Zen in Japan) there have been many enlightened people. There were people who had Genuine Experience and people who mentally grasped the Truth. Remember the example of Hui- Neg and his antagonist in the Monastery, with the composition of the poems on Truth (and Mind). When a Master was asked what is Truth, what is Buddha, what is Dharma , if he was a genuine master he could take the student out of the mental process. But there were also people who believed that they became enlightened simply by imitating the Buddha, making some gesture or some action. These people were not Experiencing Reality and did a related arbitrary act, they just did an arbitrary act thinking that this is the Truth, this is the Teaching, this is the correct way of transmitting the Truth. Certainly we cannot expect anything from an external act which is anyway an external act. But are these people who do not Experience the Truth and do not Understand help anyone? Genuine teachers are distinguished by their effectiveness, not by name, reputation, students. Genuine teachers have no students because everyone is a teacher of himself. And genuine teachers reveal this to their students who quickly go their own way.

Let us now look at the Story of Jesus. Jesus had undoubtedly come as close to God as anyone, had been United with God and could say "I and God are One". He was of course using the ego for the sake of human understanding. In fact Jesus was Aware of the Oneness of Everything and could not separate any self from God. It was Unity, God. We say "was" for the sake of narration, Jesus Is, Is Still, Is Always, because He is outside of time. So, on the Night of the Last Supper, he spoke to his disciples for the last time because after a while he was arrested and crucified by the people who had welcomed him with wild and blooming branches when he entered Jerusalem. So that night, at the time of the Supper, at some point Jesus took the bread, cut it and distributed it to everyone saying "This is my Body, eat of it all". And then he took the Cup of wine and said "This is my Blood, drink of it all." And the question is: What is the point of all this? The deed, the words and the epilogue "do this in remembrance of me"? Did the bread become the Body of God? Did the  wine become the Blood of God? And Jesus instituted a Holy Sacrament that has been repeated since then every Sunday in the Christian churches where Mysteriously, with the Help of the Holy Spirit, the bread and wine become the Body and Blood of Christ and whoever partakes is saved? None of this is happening. Jesus Was (Is) God, Spirit of God, Unity of All, Another State of Existence, different from Creation and the external world and what happens in the external world. What He Indicated was for Humans to Participate in this Precisely Divine State, to Have True Spiritual Communion With God, Living Direct Contact With Divine Reality. This is the True Body, the True Blood of God, that Gives Eternal Life. People must have an Experience of the Divine Essence, Direct Real Contact, just as with the bread and the wine. The outward act of partaking of the bread and wine was completely arbitrary and unrelated to the Inward Reality. There was simply a symbolic correspondence. Jesus was referring to the True Holy Communion and was simply setting a corresponding example on the outer level. He happened to say it at the Supper and used as symbols what was before him. If he was in Olive Groves  or Edge of the Lake or Mountain, he might have done something else. After all, Jesus often likened the Divine Essence or the Kingdom of Heaven to various things or actions. And from there the Establishment of Mysteries could be justified. The real reason the "holy communion" was instituted had nothing to do with either Jesus or the Supper. After all, "divine communion" is a well-known practice in other religions and goes back many thousands of years.

But what did people finally understand? What did they establish? And what do they teach 2000 years now? What do they teach their children? They say, if you really believe and if you really accept as truth that the divine communion is Holy Communion, Union with God, then it happens. However, this is not how Reality works, but childish magical thinking. Although millions of tons of bread and wine were consumed, the Christians did not become better, did not unite with God and did not gain Salvation. They continue their external material life, make wars, do injustice, fight and their society is constantly going from bad to worse. But let us say that these are not genuine Christians. So, where are the genuine Christians? Are they the ones who frequent the churches? The priests? The monks? Did they all Ascend to God? Were they united with God? Did they reach Theosis (Union with God) ? Did they overcome the ego? We all know the answer. As Shakespeare says, "Something rotten is in the kingdom of Denmark". What are we talking about?

Finally we see that Truth is another different Existential Space that has nothing to do with intellect, description, external actions, symbols. So, what is True Buddhism? Buddhism Is Nirvana, Experiencing Reality, elimination of personal existence. They are not theories, schools, disagreements and all the things that people do in history. What is True Christianity? It is Union with God, Theosis, Event. All the others, theologies, orthodoxies, Catholicisms, Protestantisms, are all human vices.

But, as we said at the beginning, what if we talk? And who cares about us? People will continue to seek the truth outside, by external means. They cannot understand that the Truth Is Themselves, the True Nature that is buried within them, beneath thoughts and knowledge and experiences and activities and deeds. Someday they will wake up.

…

Αλήθεια και Σύμβολα 

Η Αλήθεια, σαν Βίωση της Πραγματικότητας, σαν Συμβάν, σαν Γεγονός, είναι πέραν όλων των περιγραφών, πέραν όλων των συμβόλων, όλων των λέξεων. Στην πραγματικότητα υπάρχει (καθιερώνεται κι αναγνωρίζεται και γίνεται αποδεκτή) μια τελείως αυθαίρετη σχέση ανάμεσα στην Εμπειρία της Πραγματικότητας και ένα εξωτερικό σύμβολο, μια εξωτερική δραστηριότητα, ή λόγο, ή πράξη.  Οι πραγματικά πνευματικοί άνθρωποι Βιώνουν την Πραγματικότητα και Κατανοούν ότι η Αλήθεια (σαν Εμπειρία που είναι, σαν Γεγονός) δεν μεταδίδεται. Ό,τι κι αν πουν δε θα είναι η Αλήθεια αλλά μόνο η περιγραφή της Αλήθειας, δηλαδή μια δραστηριότητα σε ένα τελείως διαφορετικό αντιληπτικό επίπεδο, αυτό της διανόησης. Από την άλλη μεριά οι άνθρωποι που δεν Βιώνουν την Πραγματικότητα αλλά έχουν θεωρίες για την Αλήθεια (φιλοσοφίες, θεολογίες, θρησκευτικές δραστηριότητες, κλπ.) θεωρούν Αλήθεια όχι την Πραγματική Αλήθεια αλλά την περιγραφή της. Παραμένοντας όμως στο σχετικό επίπεδο της δυαδικότητας, του διαχωρισμού, της μονομερούς αντίληψης μέσα από το εγώ, μιας «θέσης», ό,τι κι αν υποστηρίξουν θα είναι μια θέση ανάμεσα σε άλλες παρόμοιες και διαφορετικές. Όσο κι αν αγωνίζονται να αναγάγουν μια σχετική διανοητική θέση σε απόλυτη αλήθεια απλά αποδεικνύουν την άγνοια και την εμμονή τους.

Το ότι η αλήθεια Είναι πέραν όλων των περιγραφών και όλων των συμβόλων ή συμβολικών πράξεων μπορεί να αποδειχτεί. Αλλά βέβαια οι αμαθείς θα εξακολουθούν να θεωρούν μια διανοητική αλήθεια σαν αλήθεια και να χρησιμοποιούν τα (αυθαίρετα) σύμβολα και τις συμβολικές πράξεις σαν να έχουν πραγματικό περιεχόμενο.

Για να το εξηγήσουμε και να το κατανοήσουμε αυτό θα πάρουμε δυο παραδείγματα από την Παγκόσμια Θρησκευτική Παράδοση. Το ένα αφορά τον Βούδα, τον Φωτισμένο. Το άλλο αφορά τον Ιησού, τον «Υιό του Θεού».

Λένε, διηγούνται στα Κείμενα και στην βουδιστική παράδοση, ότι κάποτε ο Βούδας καθόταν μαζί με τους μαθητές του κι όλοι περίμεναν (και σε κάθε ευκαιρία το περίμεναν) να τους αποκαλύψει την Υπέρτατη αλήθεια, για το Ασαμσκρίτα, δηλαδή την Αδημιούργητη Πραγματικότητα, το Νιρβάνα, την Φώτιση, την Τελείωση. Λένε πως ο Βούδας απλά σήκωσε ένα λουλούδι. Αυτή ήταν η Διδασκαλία του. Στην βουδιστική τέχνη έχουν αναπαραστήσει χιλιάδες φορές τον Βούδα να σηκώνει ένα λουλούδι. Αυτή ήταν η διδασκαλία; Τί ήθελε να πει; Λένε ότι μόνο ο Κασυάπα κατάλαβε. Αλλά τι κατάλαβε ο Κασυάπα; Το τι καταλαβαίνει κάποιος εξαρτάται από την πνευματική του εξέλιξη και την διανοητική του κατάσταση. Κι ο Κασυάπα θα μπορούσε να καταλάβει πολλά, ανάλογα με το πνευματικό του επίπεδο. Λένε ότι κατάλαβε την Αλήθεια. Αλλά ποια είναι η Αλήθεια; Λένε ότι ο Βούδας μετέδωσε κάτι, κάποιο μήνυμα κι ότι μόνο ο Κασυάπα κατάλαβε. Αλλά το Μήνυμα που μετέδωσε ο Βούδας σηκώνοντας το λουλούδι, η Αλήθεια που Κατανόησε ο Κασυάπα, έχουν καμιά σχέση με το σήκωμα του λουλουδιού; Συνδέονται πραγματικά ή η σχέση τους είναι τελείως αυθαίρετη και στην ουσία δεν έχουν καμία σχέση; Στην πραγματικότητα συμβαίνει ακριβώς αυτό το τελευταίο.

Ο Βούδας ήθελε να πει πως η Αλήθεια Είναι τελείως πέρα από όλες τις εξωτερικές δραστηριότητες και πρέπει να την Δούμε Άμεσα, εμείς οι ίδιοι μέσα μας. Δεν μεταδίδεται με εξωτερικές πράξεις και σύμβολα. Θα μπορούσε, αντί να σηκώσει το λουλούδι, να σηκωθεί να φύγει, ή να κάνει οτιδήποτε άλλο, ή να πει «γιατί είστε ανόητοι»; Η Πραγματικότητα Είναι τελείως έξω από όλα αυτά και η σχέση που εγκαθιδρύεται ανάμεσα στην  Υπόδειξη της Πραγματικότητας και την εξωτερική πράξη είναι τελείως αυθαίρετη. Δεν πρέπει να μένουμε στην πράξη. Τι σημαίνει λοιπόν το σήκωμα του λουλουδιού; Απολύτως τίποτα, Μετέδωσε κάτι; Όχι. Τι ήταν λοιπόν το σήκωμα του λουλουδιού; Ήταν μια απλή ανθρώπινη εξωτερική πράξη, το σήκωμα του λουλουδιού, τίποτα περισσότερο. Απλά οι άνθρωποι πρέπει να Δουν Αλλού. Κι αυτό που μετέδωσε ο Βούδας ήταν ακριβώς η προτροπή να Κοιτάξουν οι μαθητές Αλλού. Αλλά μόνο ο Κασυάπα το έκανε και για τον Κασυάπα το σήκωμα του λουλουδιού ήταν απλά το σήκωμα ενός λουλουδιού, δεν βρισκόταν εκεί το Μήνυμα. Όμως κάποιοι άλλοι έμειναν στην εξωτερική πράξη και προσπάθησαν να δουν τι σημαίνει αυτό. Ακόμα μέχρι σήμερα υπάρχουν κάποιοι που νομίζουν ότι τ σήκωμα του λουλουδιού μετέδωσε κάτι.

Δείτε τώρα την παγίδα, πως η Γνήσια Εμπειρία του Βούδα, η Γνήσια Διδασκαλία του που λίγοι Κατανοούν, μπορεί να παρεξηγηθεί. Στην Ιστορία του Τσαν (Ζεν στην Ιαπωνία) υπήρξαν πολλοί φωτισμένοι άνθρωποι. Υπήρχαν άνθρωποι που είχαν Γνήσια Εμπειρία κι άνθρωποι που συνελάμβαναν διανοητικά την Αλήθεια. Θυμηθείτε το παράδειγμα του Χούι-Νεγκ και του ανταγωνιστή του στο Μοναστήρι, με την σύνταξη των ποιημάτων για την Αλήθεια (και τον Νου). Όταν ρωτούσαν ένα Δάσκαλο τι είναι Αλήθεια, τι είναι Βούδας, τι είναι Ντάρμα, αν ήταν γνήσιος δάσκαλος μπορούσε να βγάλει τον μαθητή από την διανοητική διαδικασία. Υπήρχαν όμως κι άνθρωποι που πίστευαν πως φωτίστηκαν απλά μιμούμενοι τον Βούδα, κάνοντας κάποια χειρονομία ή κάποια πράξη. Οι άνθρωποι αυτοί δεν Βίωναν την Πραγματικότητα κι έκαναν  μια σχετιζόμενη αυθαίρετη πράξη, έκαναν απλά μια αυθαίρετη πράξη νομίζοντας ότι αυτό είναι η Αλήθεια, αυτό είναι η Διδασκαλία, αυτός είναι ο ορθός τρόπος μετάδοσης της Αλήθειας. Ασφαλώς δεν μπορούμε να περιμένουμε τίποτα από μια εξωτερική πράξη που έτσι κι αλλιώς είναι μια εξωτερική πράξη. Αλλά αυτοί οι άνθρωποι που δεν Βιώνουν την Αλήθεια και δεν Κατανοούν βοηθούν κανένα; Οι γνήσιοι δάσκαλοι ξεχωρίζουν από την αποτελεσματικότητά τους, όχι από το όνομα, την φήμη, τους μαθητές. Οι γνήσιοι δάσκαλοι δεν έχουν μαθητές γιατί καθένας είναι δάσκαλος του εαυτού του. Κι οι γνήσιοι δάσκαλοι αυτό αποκαλύπτουν στους μαθητές τους που γρήγορα παίρνουν τον δικό τους δρόμο.

Ας δούμε τώρα την Ιστορία του Ιησού. Ο Ιησούς αναμφίβολα Είχε Προσεγγίσει τον Θεό όσο κανένας, Είχε Ενωθεί με τον Θεό και μπορούσε να πει «εγώ κι ο Θεός είμαστε Ένα». Χρησιμοποιούσε βέβαια το εγώ για χάριν της ανθρώπινης κατανόησης. Στην πραγματικότητα ο Ιησούς ήταν Επίγνωση της Ενότητας των Πάντων  και δεν μπορούσε να ξεχωρίσει κάποιον εαυτό από τον Θεό. Ήταν Ενότητα, Θεός. Λέμε «ήταν» για χάριν της διήγησης, ο Ιησούς Είναι, Είναι Ακόμα, Είναι Πάντα, γιατί βρίσκεται έξω από τον χρόνο. Την Νύχτα λοιπόν του Μυστικού Δείπνου, μίλησε στους μαθητές του για τελευταία φορά γιατί μετά από λίγο τον συνέλαβαν και τον σταύρωσαν οι άνθρωποι που τον είχαν υποδεχτεί με βάγια κι ανθισμένα κλαδιά όταν μπήκε στα Ιεροσόλυμα. Εκείνη την Νύχτα λοιπόν, την ώρα του Δείπνου, κάποια στιγμή ο Ιησούς πήρε το ψωμί, το έκοψε και το μοίρασε σε όλους λέγοντας «Αυτό είναι το Σώμα μου, φάτε από αυτό όλοι». Και μετά πήρε το Ποτήρι το κρασί κι είπε «Αυτό είναι το Αίμα μου, πιείτε από αυτό όλοι». Και το ερώτημα είναι: Τι νόημα έχουν όλα αυτά; Η πράξη, τα λόγια κι ο επίλογος «να το κάνετε αυτό σε ανάμνησή μου»; Όντως το ψωμί έγινε Σώμα Θεού; Όντως το κρασί έγινε Αίμα Θεού; Κι ο Ιησούς καθιέρωσε ένα Ιερό Μυστήριο που επαναλαμβάνεται από τότε κάθε Κυριακή στις χριστιανικές εκκλησίες όπου Μυστηριωδώς, με την Βοήθεια του Αγίου Πνεύματος, ο άρτος και ο οίνος γίνεται Σώμα και Αίμα Χριστού κι όποιος μεταλαμβάνει σώζεται; Τίποτα από όλα αυτά δεν συμβαίνει. Ο Ιησούς Ήταν (Είναι) Θεός, Πνεύμα Θεού, Ενότητα των Πάντων, Μια Άλλη Υπαρξιακή Κατάσταση, διαφορετική από την Δημιουργία και τον εξωτερικό κόσμο και όσα συμβαίνουν στον εξωτερικό κόσμο. Αυτό που Υπέδειξε ήταν να Συμμετέχουν οι άνθρωποι σε Αυτήν Ακριβώς την Θεία Κατάσταση, να Έχουν Αληθινή Πνευματική Κοινωνία με τον Θεό, Ζωντανή Άμεση Επαφή με την Θεία Πραγματικότητα. Αυτό Είναι το Αληθινό Σώμα, το Αληθινό Αίμα του Θεού, που Δίνει Αιώνια Ζωή. Οι άνθρωποι πρέπει να Έχουν Εμπειρία της Θείας Ουσίας, Άμεση Πραγματική Επαφή, όπως ακριβώς με τον άρτο και τον οίνο. Η εξωτερική πράξη της κατανάλωσης του άρτου και του οίνου ήταν τελείως αυθαίρετη κι άσχετη από την Εσωτερική Πραγματικότητα. Υπήρχε απλά μια συμβολική αντιστοιχία. Ο Ιησούς Αναφερόταν στην Αληθινή Θεία Κοινωνία κι απλά έδινε ένα αντίστοιχο παράδειγμα στο εξωτερικό επίπεδο. Έτυχε να το πει στο Δείπνο και χρησιμοποίησε σαν σύμβολα αυτά που ήταν μπροστά του. Αν ήταν στους Ελαιώνες ή στην Ακρολιμνιά ή στο Βουνό ίσως έκανε κάτι άλλο. Άλλωστε συχνά ο Ιησούς παρομοίαζε την Θεία Ουσία ή την Βασιλεία των Ουρανών με διάφορα πράγματα ή πράξεις. Κι από εκεί θα μπορούσε να δικαιολογηθεί η Ίδρυση Μυστηρίων. Ο πραγματικός λόγος που καθιερώθηκε η «θεία μετάληψη» δεν είχε σχέση ούτε με τον Ιησού, ούτε με το Δείπνο. Άλλωστε η «θεία μετάληψη» είναι γνωστή πρακτική και σε άλλες θρησκείες και  πηγαίνει πολλές χιλιάδες χρόνια πίσω.

Τελικά όμως τι κατάλαβαν οι άνθρωποι; Τι καθιέρωσαν; Και τι διδάσκουν 2000 χρόνια τώρα; Τι μαθαίνουν στα παιδιά τους; Λένε, αν όντως πιστεύεις κι αν όντως δέχεσαι σαν αλήθεια ότι η θεία μετάληψη είναι Θεία Κοινωνία, Ένωση με τον Θεό, τότε συμβαίνει. Έτσι όμως δεν λειτουργεί η Πραγματικότητα αλλά η παιδιάστικη μαγική σκέψη. Παρόλο που καταναλώθηκαν εκατομμύρια τόνοι άρτου και οίνου οι χριστιανοί δεν έγιναν καλύτεροι, δεν Ενώθηκαν με τον Θεό και δεν κέρδισαν την Σωτηρία. Συνεχίζουν την εξωτερική υλική ζωή τους, κάνουν πολέμους, αδικούν, αντιμάχονται και η κοινωνία τους πηγαίνει συνεχώς στο χειρότερο. Αλλά ας πούμε ότι αυτοί δεν είναι γνήσιοι χριστιανοί. Που είναι λοιπόν οι γνήσιοι χριστιανοί; Είναι αυτοί που συχνάζουν στις εκκλησίες; Οι ιερείς; Οι μοναχοί; Όλοι αυτοί Ανυψώθηκαν στον Θεό; Ενώθηκαν με τον Θεό; Έφτασαν στην Θέωση; Ξεπέρασαν το εγώ; Την απάντηση την γνωρίζουμε όλοι. Καθώς λέει ο Σαίξπηρ, «Κάτι σάπιο υπάρχει στο βασίλειο της Δανίας». Τι το συζητάμε;

Τελικά βλέπουμε πως η Αλήθεια Είναι Άλλος Διαφορετικός Υπαρξιακός Χώρος που δεν έχει σχέση με την διανόηση, την περιγραφή, τις εξωτερικές πράξεις, τα σύμβολα. Τι είναι λοιπόν ο Αληθινός Βουδισμός; Βουδισμός Είναι Νιρβάνα, Βίωση της Πραγματικότητας, εξάλειψη της προσωπικής ύπαρξης. Δεν είναι θεωρίες, σχολές, διαφωνίες κι όλα αυτά που κάνουν οι άνθρωποι μέσα στην ιστορία. Τι είναι Αληθινός Χριστιανισμός; Είναι Ένωση με τον Θεό, Θέωση, Συμβάν. Όλα τα άλλα, θεολογίες, ορθοδοξίες καθολικισμοί, προτεσταντισμοί, όλα είναι ανθρώπινες κακοδοξίες.

Αλλά, είπαμε και στην αρχή, τι κι αν εμείς τα λέμε; Και ποιος μας δίνει σημασία; Οι άνθρωποι θα συνεχίσουν να ψάχνουν την αλήθεια έξω, με εξωτερικά μέσα. Δεν μπορούν να κατανοήσουν ότι η Αλήθεια Είναι Αυτοί οι Ίδιοι, η Αληθινή Φύση που είναι θαμμένη μέσα τους, κάτω από σκέψεις και γνώσεις κι εμπειρίες και δραστηριότητες και πράξεις. Κάποτε θα ξυπνήσουν.