Who Jesus Really Was

Science, by definition, is an objectively ascertainable (and conventionally and temporarily) certain knowledge. Seeking the Truth of what we perceive "outside" science necessarily uses external forces, functions, of man, intellect, moral choice, external senses. It cannot (and has no right) as Kant proved to "do" "Metaphysics".

On the other hand, Religion, religions, in their effort to stay in the area of the concrete, the socially acceptable and socially applicable, are forced to rationalize whatever "God Experience" the Founder of the Religion has, or his followers , to make it a theological doctrine, moral behavior, external worship. Thus, "Religion", rejecting the "Inner Content" and staying in the area of the concrete, becomes Teaching or Theological Science. But by losing the "Inner Experiential Content" it loses its very Essence. It becomes mere external worship, imitation of religion (which is not "experienced"), hypocrisy. Kierkegaard proved this.

Either way, neither science nor religion has anything to say about the True Religion of Experiencing. The important thing is not to adopt an "arbitrary" (largely) ideological system, a worldview, a perception of things, and through it to know man, ourselves and seek Truth, God or anything else. It is a mistake made even by great theologians such as Rudolf Otto (The Sacred, 1917) or Mircea Eliade (The Sacred and the Profane, 1956). Despite their scientific training and noble intentions to be "objective" they commit the mistake of objectifying the "Sacred" (or Whatever Really Exists anyway). They turn the “Sacred” into a “perception”, into a concept (into an “idol” of the imagination) and attempt to scientifically manage this “perception”. But all this has nothing to do with the Truth. In reality there is nothing “sacred”, no “god” outside of man that could be conceived by intellect or emotion or the senses. "The Sacred Is an Inner Experience". And it is not a "subjective experience" but a Transcendence of the subject, an Emergence into Objective Reality. Ultimately, the Real has nothing to do with what man perceives with his thought.

What is really important in the Search for Truth is to Know, to Understand "He Who Perceives" (ourselves, everyone, who "observes"). In order to Know the True Man We Are we will do it neither through external science nor through external rationalized religions nor through a phenomenological objective religious research. Truth is not objective, out there (an object of thought) to be recorded and described. Man, What We Are, is not an "object". We are Ourselves, the Living Man. And the only Truth that Exists is the Living Truth that we experience, that we touch. So, how will we know Man? The True Self? What We Are (each of us)? How will we get to the Truth? What is Truth?

What is Truth? Pontius Pilate asked Jesus this question when he was led captive before him. No answer was given in this incident (after all, Pilate wasn't really asking, he was simply proving his ignorance by questioning). Answers to the question can be given many, according to everyone's prejudices, but which is the true one? After all, what is Truth? In order to find it, we will have to go back several years to the incident we mentioned above, in the Desert on the day when the young Jesus was rushing to where the "Children of Light" were. Jesus was not uneducated. He knew the Law. And he had a deep piety that went far beyond external worship. But that day he was leaving behind a whole world to enter another World, Inner, Spiritual, the Kingdom of God, the Kingdom of Truth. He Knew the Truth. And it would be useful to see, to understand, exactly what happened then.

What did Jesus learn from the Essenes? What did he experience in the desert? And then, when he returned from the Desert to the world of men to preach the Mysteries of the Kingdom of Heaven, what did he really teach? Two thousand years now the Truth is half spoken or distorted. Here we will try to describe based on the Esoteric Tradition, transmitted to a few, Who Was Jesus Really. What Did He Teach? And what is the Message of Truth about the Kingdom of Heaven?

When man begins to perceive his existence, he perceives it directly and completely through a spontaneous inner pre-conceptual sense in which Being is Revealed in its Real Essence. What we perceive is that we exist, that we are here, in the body, (when we speak of the embodied man) in space, in the world. So, we perceive through a "perceptual center" (the world around us "globally"). This Mode of Perception (this kind of awareness) "informs" us that we are here, within the environment we detect. In fact what we "know" (thus) is our existence within this environment that we recognize, the environment that we perceive with external activities, with intellect, choices, external senses. Whatever information we have about "Existence" is within the world we perceive. The world outside is real – that is not discussed, but we perceive it in the way we have described (always biased and wrong). In this way, however, we do not Realize (not be aware of) our Existence in the Real World, What Really Exists, but in the world constructed by external activities, intellect, choices and senses.

Obviously in order to Really Know Who We Are, in the Real Space of Being, we must stop constantly constructing a picture of the world. And this can be done by abandoning external activity, by "abolishing" the senses, by "apathy" of feelings (and choices), by "silencing" the intellect, by returning to the Self, to the Real Man Who We are like a Direct Experience of Existence, in the Inner Man. This is the true meaning of the Son of Man in Hagiographic Symbolism. The Real Man, not the one perceived by the intellect or the senses. The Way Inward, to the Real Man, is the Only Way to Truth.

Jesus, already before going to the Desert, Experienced Existence as Something Real, beyond perceptions and already Felt the Immensity of Inner Existence. But in the Desert it confirmed what they sensed because there were other people Experiencing this. There, in the Desert, where the outer formlessness of the landscape cleared the forms of the world, in the endless time that flows without differentiation, Jesus was able to Absolute Experience the Real Man (that He was), to become the "Son of Man". The Turning to the Self, the Experiencing of the Self as Real Existence, beyond the body, beyond the world of forms, Revealed to him not only the Spiritual Eternal Essence of Existence but also that This Essence was Something that transcended the body. He felt as if he was Emerging from the world of form, as if he was being reborn into a New Brand Spiritual World. This very Experiential Experience, the Entry into the Spiritual World and the simultaneous elevation above the world of forms is the "Spiritual Baptism", the Spiritual Birth, the Birth Above (of which Jesus spoke to Nicodemus later). This is the "SACRAMENT OF BAPTISM" of which "baptism in water" is but a poor outward symbol (lacking "spiritual content").

What Jesus Experienced when He Turned Inward, into the Real Man, beyond all external activities, is that There Is Here (a Spiritual Here), Something Unlimited, Transcendent, Eternal, which included (as a part of) the outer world of forms . But Everything in This Wider World "was" different. There were Eternal Things and Transitory Phenomena. But even these transitory phenomena were bathed in another spiritual light, they looked different. Jesus saw the world from a Higher Center of Vision (not through intellect, emotion, or senses). Nevertheless, perception was also functioning and the senses were functioning (as a partial function of a More General Perception of the World, a Wider Awareness of Existence). Jesus Experienced the Oneness of Existence and the Deeper Relationship of Oneness of All Things, beyond the outward forms that appear to ordinary man to be "separated", ( UNDIVIDED – UNITY CONSCIOUSNESS).

This Experience, the Experiencing of Life from a Higher Center of Perception, is but the Beginning of the Inner Life. In the Sacred Tradition of the Desert where the young Initiator of the Mysteries of God had taken refuge they spoke (and Experienced those who could, as far as they could) of a Much Deeper Experience of Reality, Where all forms, all "separations" became transparent, almost non-existent . And as the Experience and Understanding deepened in the endless time of the Desert, Jesus Ascended and Experienced the Uniform Universality of Existence ( WHOLENESS – CONSCIOUSNESS OF WHOLENESS, UNIVERSAL CONSCIOUSNESS) and became the Son of God. Jesus was no mere mortal. He had the Mark of God, the Secret Anointing, he was a "Christ" and he could Ascend to the Christ Consciousness, the Universal Consciousness. This Was the Destiny of the Son of Man (every man who understood the Oneness of Existence). But Few Worked on This Road. Few Pass the Narrow Gate and fewer still Walk the Weary Way – "Narrow is the gate and weary is the way that leads to Life", (Matthew 7:14). Few Rise to the Christ Consciousness. This Elevation of the Son of Man to the Son of God, which is within the Nature of every man, is the Second Mystery that Jesus Experienced in the Wilderness, the "MYSTERY OF ANOINTING" (which has nothing to do with the oil anointing they do in the temples).

All the Experiences that Jesus Lived in the Desert, all that was happening, were happening Internally, in Him Himself, in his own body, in the same world of the Desert and the Desert. He who came here to learn, to hear, to understand, had already surpassed his human teachers. And it didn't take long for people to recognize this. Jesus Was the Teacher. But what interested Jesus (although He was already Seduced by the Inner Urge of Existence and had "left" everything to GOD) was not even the world which He had renounced long ago (an event that passed into Tradition as the "temptation in the desert"), nor to be a Teacher of men. JESUS' EXISTENCE was no longer a separate perceptual center (the "man") nor the Unity Consciousness (the son of man) nor the Universal Perception (the Son of God). Jesus Wanted to Be One with God. Not to become or achieve some "union", because all these are childish attitudes, but to BE ONE, to FEEL the Deepest Oneness of Existence with the SOURCE, with the FATHER. He wanted to Experience the MYSTERY OF MYSTERIES, UNION WITH GOD. And this Felt it not as something that you feel, that you recognize and can (as a point to “describe”), Felt it as Absolute Absence of Self, as True Light that Dissolves All, as Infinite Depth, Infinite Silence, Infinite Peace, Infinite Power, Which Is Everywhere, Beyond All, Within All, Embracing All, in a WHOLE ( WHOLE - ALL). No One Knows GOD unless He has this Experience and only HE who has this Experience Knows GOD and can "SPEAK" of GOD. This is the Great Mystery of Being's Encounter with GOD (who is Beyond Being). It is the Mystery of Being's Return to its SOURCE, Union with THAT THAT REALLY IS, with the Mysterious Power. It is the "MYSTERY OF THE DIVINE COMMUNITY" that Jesus Experienced and about which he would later speak to his disciples (and which of course has nothing to do with the external mystery of the church, of partaking of the "bread and wine", which is a simple symbolic act that "shows" different things).

Jesus in the Desert Experienced All the MYSTERIES OF GOD, He Felt TO BE ONE WITH GOD (this is why he later declared " I and the Father are one", John 10,30). And when he left the Wilderness to come to men it was GOD Coming to men, GOD IN THE BODY OF JESUS, or Jesus Who Was One with GOD in the Body of Jesus, with TRUE SPIRIT OF GOD . And He Came to Speak to People about THE SPIRITUAL KINGDOM OF GOD, Which They Can Find Within Themselves (that's why He declared that the Kingdom of Heaven is not here or there, don't look, just look and BEHOLD, THE KINGDOM OF HEAVEN IS WITHIN YOUR - " Therefore behold the kingdom of heaven is within you" (Luke 17, 21). And for three years he explained to the people the Mysteries of the Kingdom of Heaven. Simply and generally in his public speeches and in detail and in depth to his "disciples". He explained What is the REAL KINGDOM OF THE SPIRITUAL WORLD, What is SPIRITUAL BAPTISM (UNDIVIDED - UNITY), What is the TRUE ANOINTING that leads to CHRIST CONSCIOUSNESS (WHOLENESS), What is the MYSTERY OF THE DIVINE COMMUNITY (WHOLE). Few understood. And few continued to understand when Jesus "left". Only John perhaps created a Mystical Current (continuing the Tradition of the Essenes). The Author of the Gospel of John (if not written by the disciple of Jesus himself) transmitted the Knowledge to the Mystic Fathers until today (most of whom lived in the Desert or isolated and often persecuted by the outer church of the theatrical mysteries).

The "CHURCH OF CHRIST" that was created could not of course preserve the EXPERIENTIAL CONTENT of Jesus' Actions and Words. They quickly "replaced" the INTERNAL EXPERIENTIAL MYSTERIES with "external ritual acts" and slowly from Jesus' SPIRITUAL INITIATION nothing but external symbolic acts remained. Nothing remained of the Spiritual Content of Jesus' Action, and Christianity as it was universally practiced is only external worship and theatrical performance. No Christian seeks the Real Man and no one truly enters the SPIRITUAL KINGDOM to Ascend to GOD through the REAL SPIRITUAL EXPERIENCE OF THE MYSTERIES OF GOD. And there are people who "stand" at the "entrance" of the Kingdom of Heaven and neither "enter" nor let others "enter".

Brethren, do not be deceived! Jesus was a Man who "Arrived" (as a Spiritual Experience, Evolution, Experience) to BE ONE WITH GOD. And he "transferred" this Mystery of God that He experienced in the Desert to people. The Sacraments are Inner Experiential States not outer ritual acts. Jesus Taught the Way, HOW Man, ordinary man, can truly "become the Son of Man" ( UNDIVIDED ), "Son of GOD" ( WHOLENESS ), "God" ( WHOLE ), "God" not GOD . All this "Spiritual Development" is specific and possible for every human being and there is no other obstacle outside of our own choice. The True Teaching of Jesus, as a Spiritual Way and Action was saved only in the Mystics and in Groups of Believers (such as the Rosicrucians) who are always outside the official external church. All of Christian History, with the Organization, with the "Theology of Christ," with the activities of thousands of years—sorry to say it, but it's true—is a historical fraud.

If someone wants to delude himself and dream, that is his right. But in the area of fraud, neither the Truth nor GOD can be found. Because GOD IS BEING, HE IS ALIVE, HE IS HERE. If someone does not feel Him, it is because he is "blind" and not because GOD is hidden or does not exist. As Jesus said, "he who has eyes, let him see; he who has ears, let him hear."

…

Ποιος ήταν πραγματικά ο Ιησούς

Η Επιστήμη, εξορισμού, είναι μια αντικειμενική επιβεβαιούμενη γνώση (και κατά σύμβαση και προσωρινά) βέβαιη γνώση. Αναζητώντας την Αλήθεια αυτού που αντιλαμβανόμαστε «έξω» αναγκαστικά η επιστήμη χρησιμοποιεί εξωτερικές δυνάμεις, λειτουργίες, του ανθρώπου, την διανόηση, την ηθική επιλογή, τις εξωτερικές αισθήσεις. Δεν μπορεί (και δεν έχει κανένα δικαίωμα) καθώς απέδειξε ο Καντ να «κάνει» «Μεταφυσική».

Από την άλλη μεριά, η Θρησκεία, οι θρησκείες, στην προσπάθειά τους να μείνουν στον χώρο του συγκεκριμένου, του κοινωνικά αποδεκτού και κοινωνικά εφαρμόσιμου, αναγκάζονται, την όποια «Εμπειρία Θεού» έχει ο Ιδρυτής της Θρησκείας, ή οι οπαδοί του, να τη λογικοποιήσουν, να την κάνουν θεολογικό δόγμα, ηθική συμπεριφορά, εξωτερική λατρεία. Έτσι η «Θρησκεία», απορρίπτοντας το «Εσωτερικό Περιεχόμενο» και μένοντας στον χώρο του συγκεκριμένου γίνεται Διδασκαλία ή Θεολογική Επιστήμη. Χάνοντας όμως το «Εσωτερικό Βιωματικό Περιεχόμενο» χάνει τη Ίδια την Ουσία της. Γίνεται απλή εξωτερική λατρεία, μίμηση θρησκείας (που δεν «βιώνεται»), υποκρισία. Αυτό το απέδειξε ο Κίρκεγκωρ.

Είτε έτσι είτε αλλιώς, ούτε οι επιστήμες ούτε οι θρησκείες έχουν να πουν κάτι για την Αληθινή Θρησκεία του Βιώματος. Το σημαντικό δεν είναι να υιοθετήσουμε ένα «αυθαίρετο» (σε μεγάλο βαθμό) ιδεολογικό σύστημα, μια κοσμοθεωρία, μια αντίληψη πραγμάτων, και μέσα από αυτή να γνωρίσουμε τον άνθρωπο, τον εαυτό μας και να αναζητήσουμε τη Αλήθεια, τον Θεό ή οτιδήποτε άλλο. Είναι ένα λάθος που κάνουν ακόμα και μεγάλοι θρησκειολόγοι όπως ο Ρούντολφ Όττο («Το Ιερό», 1917) ή ο Μιρσέα Ελιάντε («Το Ιερό και το βέβηλο», 1956). Παρόλη τη επιστημονική κατάρτισή τους και τις ευγενείς προθέσεις τους να είναι «αντικειμενικοί» διαπράττουν το λάθος να αντικειμενικοποιούν το «Ιερό» (ή Οτιδήποτε τέλος πάντων Υπάρχει Πραγματικά). Μετατρέπουν το «Ιερό» σε μια «αντίληψη, σε μια έννοια (σε ένα «είδωλο» της φαντασίας) και επιχειρούν να διαχειριστούν επιστημονικά αυτή τη «αντίληψη». Αλλά όλα αυτά δεν έχουν να κάνουν τίποτα με τη Αλήθεια. Στην πραγματικότητα δεν υπάρχει τίποτα «ιερό», κανένας «θεός» έξω από τον άνθρωπο που θα μπορούσε να συλλάβει με τη διανόηση ή το συναίσθημα ή τις αισθήσεις. Το «Ιερό Είναι Εσωτερικό Βίωμα». Και δεν είναι «υποκειμενικό βίωμα» αλλά Υπέρβαση του υποκειμένου, Ανάδυση στην Αντικειμενική Πραγματικότητα. Τελικά το Πραγματικό δεν έχει καμία σχέση με όσα αντιλαμβάνεται ο άνθρωπος με την σκέψη του.

Το πραγματικά σημαντικό στην Αναζήτηση της Αλήθειας είναι να Γνωρίσουμε, να Κατανοήσουμε «Αυτόν Που Αντιλαμβάνεται» (εμάς τους ίδιους, τον καθένα, που «παρατηρεί»). Για να Γνωρίσουμε τον Αληθινό Άνθρωπο που Είμαστε δεν θα το κάνουμε ούτε μέσω της εξωτερικής επιστήμης ούτε μέσω των εξωτερικών λογικοποιημένων θρησκειών ούτε μέσω μιας φαινομενολογικής αντικειμενικής θρησκειολογικής έρευνας. Η Αλήθεια δεν είναι αντικειμενική, εκεί έξω (αντικείμενο της σκέψης) για να μπορεί να καταγραφεί και να περιγραφεί. Ο Άνθρωπος, Αυτό Που Είμαστε, δεν είναι «αντικείμενο». Είμαστε Εμείς οι Ίδιοι, ο Ζωντανός Άνθρωπος. Κι η Μόνη Αλήθεια που Υπάρχει είναι η Ζωντανή Αλήθεια που Βιώνουμε, που Ψηλαφούμε. Πως λοιπόν θα γνωρίσουμε τον Άνθρωπο; Τον Αληθινό Εαυτό; Αυτό Που Είμαστε (ο καθένας μας); Πως θα φτάσουμε στην Αλήθεια; Τι είναι Αλήθεια;

Τι είναι Αλήθεια; Τούτο το ερώτημα το έθεσε ο Πόντιος Πιλάτος στον Ιησού, όταν τον οδήγησαν δέσμιο μπροστά του. Απάντηση δεν δόθηκε σε αυτό το περιστατικό (άλλωστε ο Πιλάτος δεν ρωτούσε πραγματικά, βεβαίωνε απλά, με ερώτηση, την άγνοιά του). Απαντήσεις στο ερώτημα μπορούν να δοθούν πολλές, κατά τις προκαταλήψεις του καθενός, αλλά ποια είναι η αληθινή; Τελικά τι είναι Αλήθεια; Για να το βρούμε θα πρέπει να πάμε  κάμποσα χρόνια πίσω από το περιστατικό που αναφέραμε πιο πάνω, στην Έρημο την μέρα που ο Νεαρός Ιησούς έφτανε κατάκοπος εκεί που ήταν τα «Τέκνα του Φωτός». Ο Ιησούς δεν ήταν αμόρφωτος. Γνώριζε τον Νόμο. Κι είχε μια βαθιά ευσέβεια που πήγαινε πολύ πέρα από την εξωτερική λατρεία. Αλλά εκείνη την μέρα άφηνε πίσω του ένα ολόκληρο κόσμο για να εισέλθει σε ένα Άλλο Κόσμο, Εσωτερικό, Πνευματικό, στο Βασίλειο του Θεού, στο Βασίλειο της Αλήθειας. Αυτός Γνώρισε την Αλήθεια. Και θα ήταν χρήσιμο να δούμε, να κατανοήσουμε, τι ακριβώς συνέβη τότε.

Τι έμαθε ο Ιησούς κοντά στους Εσσαίους; Τι Βίωσε στην Έρημο; Και μετά, όταν επέστρεψε από την Έρημο στον κόσμο των ανθρώπων για να κηρύξει τα Μυστήρια της Βασιλείας των Ουρανών, τι πραγματικά δίδαξε; Δύο χιλιάδες χρόνια τώρα η Αλήθεια λέγεται μισή ή διαστρεβλώνεται. Εδώ θα προσπαθήσουμε να περιγράψουμε με βάση την Εσωτερική Παράδοση, που μεταδόθηκε σε ελάχιστους, Ποιος Πραγματικά Ήταν ο Ιησούς; Τι Δίδαξε; Και ποιο είναι το Μήνυμα της Αλήθειας για την Βασιλεία των Ουρανών;

Όταν ο άνθρωπος αρχίζει να αντιλαμβάνεται την ύπαρξή του την αντιλαμβάνεται άμεσα κι ολοκληρωτικά μέσα από μια αυθόρμητη εσωτερική προεννοιολογική αίσθηση στην οποία το Είναι Αποκαλύπτεται στην Πραγματική Ουσία του. Αυτό που αντιλαμβανόμαστε είναι ότι υπάρχουμε, ότι είμαστε εδώ, στο σώμα, (όταν μιλάμε για τον ενσαρκωμένο άνθρωπο) μέσα στο χώρο, μέσα στον κόσμο. Αντιλαμβανόμαστε λοιπόν μέσα από ένα «αντιληπτικό κέντρο» (τον κόσμο γύρω μας «σφαιρικά»). Αυτός ο Τρόπος Αντίληψης (αυτού του είδους η επίγνωση) μας «πληροφορεί» ότι είμαστε εδώ, μέσα στο περιβάλλον που ανιχνεύουμε. Στην πραγματικότητα αυτό που «γνωρίζουμε» (έτσι) είναι η ύπαρξή μας μέσα σε αυτό το περιβάλλον που αναγνωρίζουμε, στο περιβάλλον που συλλαμβάνουμε με τις εξωτερικές δραστηριότητες, με την διανόηση, τις επιλογές, τις εξωτερικές αισθήσεις. Όποιες πληροφορίες έχουμε για την «Ύπαρξη» είναι μέσα στον κόσμο που αντιλαμβανόμαστε. Ο κόσμος έξω είναι πραγματικός – αυτό δεν συζητείται, Αλλά εμείς τον αντιλαμβανόμαστε με τον τρόπο που περιγράψαμε (πάντα μεροληπτικό και λανθασμένο). Με αυτόν τον τρόπο όμως δεν Αντιλαμβανόμαστε (δεν έχουμε επίγνωση) της Ύπαρξής μας στον Πραγματικό Κόσμο, Αυτό που Υπάρχει Πραγματικά, αλλά στον κατασκευασμένο από τις εξωτερικές δραστηριότητες, την διανόηση, τις επιλογές και τις αισθήσεις, κόσμο.

Προφανώς για να Γνωρίσουμε Πραγματικά Αυτό Που Είμαστε, στον Πραγματικό Χώρο του Είναι, πρέπει να σταματήσουμε να κατασκευάζουμε συνεχώς μια εικόνα του κόσμου. Κι αυτό μπορεί να γίνει με την εγκατάλειψη της εξωτερικής δραστηριότητας, με την «κατάργηση» των αισθήσεων, με την «απάθεια» των συναισθημάτων (και των επιλογών), με την «σιώπηση» της διανόησης, με την Επάνοδο στον Εαυτό, στον Πραγματικό Άνθρωπο Που Είμαστε σαν Άμεσο Βίωμα της Ύπαρξης, στον Έσω Άνθρωπο. Αυτή είναι η πραγματική έννοια του Υιού του Ανθρώπου στον Αγιογραφικό Συμβολισμό. Ο Πραγματικός Άνθρωπος, όχι αυτός που αντιλαμβάνεται η διανόηση ή οι αισθήσεις. Ο Δρόμος προς τα Έσω, προς τον Πραγματικό Άνθρωπο, είναι ο Μόνος Δρόμος προς την Αλήθεια.

Ο Ιησούς, ήδη πριν πάει στην Έρημο, Βίωνε την Ύπαρξη σαν Κάτι Πραγματικό, πέρα από τις αντιλήψεις και ήδη Αισθάνονταν την Απεραντοσύνη της Εσωτερικής Ύπαρξης. Στην Έρημο όμως επιβεβαίωσε αυτό που διαισθάνονταν γιατί υπήρχαν κι άλλοι άνθρωποι που το Βίωναν αυτό. Εκεί, στην Έρημο, όπου η εξωτερική αμορφία του τοπίου απάλυνε τις μορφές του κόσμου, στον ατέλειωτο χρόνο που ρέει χωρίς να διαφοροποιείται, ο Ιησούς μπόρεσε να Βιώσει Απόλυτα τον Πραγματικό Άνθρωπο (που Ήταν), να γίνει «Υιός Ανθρώπου». Η Στροφή Προς Τον Εαυτό, η Βίωση Του Εαυτού σαν Πραγματικής Ύπαρξης, πέρα από το σώμα, πέρα από τον κόσμο των μορφών, του Φανέρωσε όχι μόνο την Πνευματική Αιώνια Ουσία της Ύπαρξης αλλά και ότι Αυτή η Ουσία ήταν Κάτι που ξεπερνούσε το σώμα. Ένοιωσε σαν να Αναδυόταν από τον κόσμο των μορφών, σαν να ξαναγεννιόταν σε ένα Νέο Ολοκαίνουργιο Πνευματικό Κόσμο. Αυτή ακριβώς η Βιωματική Εμπειρία, η Είσοδος στον Πνευματικό Κόσμο κι η ταυτόχρονη ανύψωση πάνω από τον κόσμο των μορφών είναι το «Πνευματικό Βάπτισμα», η Πνευματική Γέννηση, η Γέννηση Άνωθεν (για την οποία μίλησε ο Ιησούς στον Νικόδημο αργότερα). Αυτό είναι το «ΜΥΣΤΗΡΙΟ ΤΟΥ ΒΑΠΤΙΣΜΑΤΟΣ» του οποίου η «βάπτιση στο ύδωρ» δεν είναι παρά ένα φτωχό εξωτερικό σύμβολο (που στερείται «πνευματικού περιεχομένου»).

Αυτό που Βίωσε ο Ιησούς όταν Στράφηκε Έσω, στον Πραγματικό Άνθρωπο, πέρα από όλες τις εξωτερικές δραστηριότητες, είναι ότι Υπάρχει Εδώ (ένα Πνευματικό Εδώ), Κάτι Απεριόριστο, Υπερβατικό, Αιώνιο, που συμπεριλάμβανε (σαν ένα μέρος του) τον εξωτερικό κόσμο των μορφών. Αλλά Όλα μέσα σε Αυτόν τον Πλατύτερο Κόσμο «ήταν» διαφορετικά. Υπήρχαν Αιώνια Πράγματα και Παροδικά Φαινόμενα. Αλλά κι αυτά τα παροδικά φαινόμενα λούζονταν σε ένα άλλο πνευματικό φως, φαίνονταν διαφορετικά. Ο Ιησούς έβλεπε τον κόσμο από ένα Ανώτερο Κέντρο Όρασης (κι όχι μέσα από την διανόηση, το συναίσθημα ή τις αισθήσεις). Παρόλα αυτά και η αντίληψη λειτουργούσε κι οι αισθήσεις λειτουργούσαν (σαν μια μερική λειτουργία μιας Γενικότερης Αντίληψης του Κόσμου, μιας Πιο Πλατιάς Επίγνωσης της Ύπαρξης). Ο Ιησούς Βίωσε την Ενότητα της Ύπαρξης και την Βαθύτερη Σχέση Ενότητας Όλων των Πραγμάτων, πέρα από τις εξωτερικές μορφές που φαίνονται στον συνηθισμένο άνθρωπο «διαχωρισμένες», (UNDIVIDED – ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ ΤΗΣ ΕΝΟΤΗΤΑΣ).

Αυτή η Εμπειρία, η Βίωση της Ζωής από ένα Ανώτερο Κέντρο Αντίληψης, δεν είναι παρά η Αρχή της Εσωτερικής Ζωής. Στην Ιερή Παράδοση της Ερήμου όπου είχε καταφύγει ο Νεαρός Μύστης των Μυστηρίων του Θεού μιλούσαν (και Βίωναν όσοι μπορούσαν, στο μέτρο που μπορούσαν) για μια Πολύ Βαθύτερη Εμπειρία της Πραγματικότητας, Όπου όλες οι μορφές, όλοι οι «διαχωρισμοί» γίνονταν διάφανοι, σχεδόν ανύπαρκτοι. Και καθώς Βάθαινε η Εμπειρία κι η Κατανόηση στον ατέλειωτο χρόνο της Ερήμου ο Ιησούς Ανυψώθηκε και Βίωσε την Ομοιόμορφη Παγκοσμιότητα της Ύπαρξης (WHOLENESS – ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ ΤΗΣ ΟΛΟΤΗΤΑΣ, ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ) και έγινε Υιός του Θεού. Ο Ιησούς δεν ήταν ένας απλός θνητός. Είχε το Σημάδι του Θεού, το Μυστικό Χρίσμα, ήταν ένας «Χριστός» και μπορούσε να Ανυψωθεί στην Χριστική Συνείδηση, στην Παγκόσμια Συνείδηση. Αυτός Ήταν ο Προορισμός του Υιού του Ανθρώπου (κάθε ανθρώπου που κατανοούσε την Ενότητα της Ύπαρξης). Αλλά ελάχιστοι Εργάζονταν σε Αυτή την Οδό. Ελάχιστοι Περνούν την Στενή Πύλη και ακόμα λιγότεροι Βαδίζουν την Τεθλιμμένη Οδό - «Στενή είναι η πύλη, και τεθλιμμένη η οδός η φέρουσα εις την ζωήν», (Ματθαίος 7,14). Ελάχιστοι Ανυψώνονται Ως Την Χριστική Συνείδηση. Αυτή η Ανύψωση του Υιού του Ανθρώπου σε Υιό του Θεού, που είναι μέσα στην Φύση κάθε ανθρώπου, είναι το Δεύτερο Μυστήριο που Βίωσε ο Ιησούς στην Έρημο, το «ΜΥΣΤΗΡΙΟ ΤΟΥ ΧΡΙΣΜΑΤΟΣ» (που δεν έχει καμία σχέση με το άλειμμα με λάδι που κάνουν στους ναούς).

Όλες οι Εμπειρίες που Βίωσε ο Ιησούς στην Έρημο, όσα γίνονταν, γίνονταν Εσωτερικά, σε Αυτόν τον Ίδιο, μέσα στο ίδιο το σώμα του, μέσα στον ίδιο κόσμο της Έρημο και της Ερημιάς. Αυτός που ήρθε εδώ, για να μάθει, να ακούσει, να κατανοήσει, είχε ήδη ξεπεράσει τους ανθρώπινους δασκάλους του. Κι αυτό δεν άργησε να αναγνωριστεί στους ανθρώπους. Ο Ιησούς Ήταν ο Διδάσκαλος. Αλλά αυτό που ενδιέφερε τον Ιησού (αν και Παρασυρόταν πια από την Εσωτερική Ορμή της Ύπαρξης και τα είχε «αφήσει» όλα στον ΘΕΟ) δεν ήταν ούτε ο κόσμος τον οποίο είχε προ πολλού απαρνηθεί (γεγονός που πέρασε στην Παράδοση σαν ο «πειρασμός στην έρημο»), ούτε να είναι Διδάσκαλος των ανθρώπων. Η ΥΠΑΡΞΗ ΤΟΥ ΙΗΣΟΥ δεν ήταν πια ένα διαχωρισμένο αντιληπτικό κέντρο (ο «άνθρωπος») ούτε η Συνείδηση της Ενότητας (ο υιός του ανθρώπου) ούτε πια η Παγκόσμια Αντίληψη (ο Υιός του Θεού). Ο Ιησούς Ήθελε να Είναι Ένα με τον Θεό. Όχι να γίνει ή να επιτύχει κάποια «ένωση», γιατί όλα αυτά είναι παιδιάστικες συμπεριφορές, αλλά ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΕΝΑ, να Νοιώσει την Βαθύτερη Ενότητα της Ύπαρξης με την ΠΗΓΗ, με τον ΠΑΤΕΡΑ. Ήθελε να Βιώσει το ΜΥΣΤΗΡΙΟ ΤΩΝ ΜΥΣΤΗΡΙΩΝ, την ΕΝΩΣΗ ΜΕ ΤΟΝ ΘΕΟ. Κι αυτό το Ένοιωσε όχι σαν κάτι που νοιώθεις, που αναγνωρίζεις και μπορείς (ως ένα σημείο να «περιγράψεις»), το Ένοιωσε σαν Απόλυτη Απουσία του Εαυτού, σαν Αληθινό Φως που Διαλύει τα Πάντα, σαν Απέραντο Βάθος, Απέραντη Σιωπή, Απέραντη Ειρήνη, Απέραντη Δύναμη, που Είναι Παντού, Πέρα από Όλα, Μέσα σε Όλα, Αγκαλιάζοντάς τα Όλα, σε ένα ΟΛΟ (WHOLE - ΟΛΟ). Κανένας δεν Γνωρίζει τον ΘΕΟ αν δεν έχει αυτή την Εμπειρία και μόνο ΑΥΤΟΣ που Έχει Αυτή την Εμπειρία Γνωρίζει τον ΘΕΟ και μπορεί να «ΜΙΛΗΣΕΙ» για τον ΘΕΟ. Αυτό είναι το Μεγάλο Μυστήριο της Συνάντησης του Όντος με τον ΘΕΟ (που Είναι Πέρα από το Ον). Είναι το Μυστήριο της Επιστροφής του Όντος στην ΠΗΓΗ του, η Ένωση με ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΥΠΑΡΧΕΙ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ, με την Μυστηριώδη Δύναμη. Είναι το «ΜΥΣΤΗΡΙΟ ΤΗΣ ΘΕΙΑΣ ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ» που Βίωσε Ιησούς και για το οποίο θα μιλούσε αργότερα στους μαθητές του (και που δεν έχει βέβαια καμία σχέση με το εξωτερικό μυστήριο της εκκλησίας, της μετάληψης του «άρτου και οίνου», που είναι μια απλή συμβολική πράξη που «δείχνει» άλλα).

Ο Ιησούς στην Έρημο Βίωσε Όλα τα ΜΥΣΤΗΡΙΑ ΤΟΥ ΘΕΟΥ, Ένοιωσε να ΕΙΝΑΙ ΕΝΑ ΜΕ ΤΟΝ ΘΕΟ (για αυτό και δήλωσε αργότερα «εγώ και ο Πατήρ εν εσμέν», Ιωάννης 10,30). Κι όταν άφησε την Έρημο για να έρθει στους ανθρώπους ήταν ο ΘΕΟΣ που Ερχόταν στους ανθρώπους, Ο ΘΕΟΣ ΜΕΣΑ ΣΤΟ ΣΩΜΑ ΤΟΥ ΙΗΣΟΥ, ή ο Ιησούς που Ήταν Ένα με τον ΘΕΟ μέσα στο Σώμα του Ιησού, με ΑΛΗΘΙΝΟ ΠΝΕΥΜΑ ΘΕΟΥ. Κι Ήρθε να Μιλήσει στους ανθρώπους για το ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟ ΒΑΣΙΛΕΙΟ ΤΟΥ ΘΕΟΥ, που Μπορούν να Βρουν Μέσα τους (για αυτό και δήλωνε ότι, η Βασιλεία των Ουρανών δεν είναι εδώ ή εκεί, μην ψάχνετε, απλά δείτε και ΙΔΟΥ, Η ΒΑΣΙΛΕΙΑ ΤΩΝ ΟΥΡΑΝΩΝ ΕΙΝΑΙ ΜΕΣΑ ΣΑΣ -  «ιδού γαρ η βασιλεία των ουρανών εντός υμών εστί» (Λουκάς 17, 21). Και για τρία χρόνια εξηγούσε στους ανθρώπους τα Μυστήρια της Βασιλείας των Ουρανών. Απλά και γενικά στις δημόσιες ομιλίες του και με λεπτομέρειες και σε βάθος στους «μαθητές» του. Εξηγούσε τι είναι το ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟ ΒΑΣΙΛΕΙΟ ΤΟΥ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΥ ΚΟΣΜΟΥ, Τι Είναι το ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟ ΒΑΠΤΙΣΜΑ (UNDIVIDED - ΕΝΟΤΗΤΑ), Τι Είναι το ΑΛΗΘΙΝΟ ΧΡΙΣΜΑ που Οδηγεί στην ΧΡΙΣΤΙΚΗ ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ (WHOLENESS - ΟΛΟΤΗΤΑ),  Τι Είναι το ΜΥΣΤΗΡΙΟ ΤΗΣ ΘΕΙΑΣ ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ (WHOLE - ΟΛΟ).  Ελάχιστοι κατανόησαν. Κι ελάχιστοι συνέχισαν να κατανοούν όταν «έφυγε» ο Ιησούς. Μονάχα ο Ιωάννης ίσως που δημιούργησε ένα Μυστικιστικό Ρεύμα (συνεχίζοντας την Παράδοση των Εσσαίων). Ο Συγγραφέας του Κατά Ιωάννην Ευαγγελίου (αν δεν το έγραψε ο ίδιος ο μαθητής του Ιησού) μετέδωσε την Γνώση στους Μυστικούς Πατέρες μέχρι σήμερα (οι περισσότεροι από τους οποίους έζησαν στην Έρημο ή απομονωμένοι και συχνά διωκόμενοι από την εξωτερική εκκλησία των θεατρικών μυστηρίων).

Η «ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ» που δημιουργήθηκε δεν θα μπορούσε εκ των πραγμάτων να διατηρήσει το ΒΙΩΜΑΤΙΚΟ ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΟ της Δράσης και των Λόγων του Ιησού. Γρήγορα «αντικατέστησαν» τα ΕΣΩΤΕΡΙΚΑ ΒΙΩΜΑΤΙΚΑ ΜΥΣΤΗΡΙΑ με «εξωτερικές τελετουργικές πράξεις» και σιγά-σιγά από την ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΜΥΗΣΗ του Ιησού δεν έμειναν παρά μόνο εξωτερικές συμβολικές πράξεις. Από το Πνευματικό Περιεχόμενο της Δράσης του Ιησού δεν έμεινε τίποτα και ο χριστιανισμός όπως εφαρμόστηκε παγκόσμια είναι μόνο εξωτερική λατρεία και θεατρική παράσταση. Κανένας χριστιανός δεν αναζητά τον Πραγματικό Άνθρωπο και κανένας δεν εισέρχεται πραγματικά στο ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟ ΒΑΣΙΛΕΙΟ για να Αναληφθεί Ως Τον ΘΕΟ μέσα από το ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟ ΒΙΩΜΑ ΤΩΝ ΜΥΣΤΗΡΙΩΝ ΤΟΥ ΘΕΟΥ. Κι υπάρχουν κι άνθρωποι που «στέκονται» στην «είσοδο» της Βασιλείας των Ουρανών κι ούτε «μπαίνουν» μέσα ούτε αφήνουν τους άλλους να «μπουν».

Αδελφοί, μην ξεγελιέστε! Ο Ιησούς υπήρξε ένας Άνθρωπος που «Έφτασε» (σαν Πνευματική Εμπειρία, Εξέλιξη, Βίωμα) να ΕΙΝΑΙ ΕΝΑ ΜΕ ΤΟΝ ΘΕΟ. Κι αυτό το Μυστήριο του Θεού που Βίωσε στην Έρημο το «μετέφερε» στους ανθρώπους. Τα Μυστήρια είναι Εσωτερικές Βιωματικές Καταστάσεις δεν είναι εξωτερικές τελετουργικές πράξεις. Ο Ιησούς Δίδαξε την Οδό, ΠΩΣ Μπορεί ο άνθρωπος, ο συνηθισμένος άνθρωπος, να «γίνει πραγματικά «Υιός του Ανθρώπου» (UNDIVIDED), «Υιός του ΘΕΟΥ» (WHOLENESS), «Θεός» (WHOLE), «Θεός» όχι ο ΘΕΟΣ. Όλη αυτή η «Πνευματική Ανέλιξη» και συγκεκριμένη είναι και δυνατή για κάθε άνθρωπο και δεν υπάρχει κανένα άλλο εμπόδιο έξω από την δική μας επιλογή. Η Αληθινή Διδασκαλία του Ιησού, σαν Πνευματική Οδός και Δράση διασώθηκε μόνο στους Μυστικούς και σε Ομάδες Πιστών (όπως οι Ροδόσταυροι) που βρίσκονται πάντα εκτός της επίσημης εξωτερικής εκκλησίας. Όλη η Χριστιανική Ιστορία, με την Οργάνωση, με την «Θεολογία του Χριστού», με τις δραστηριότητες χιλιάδων χρόνων – λυπούμαστε που το λέμε, αλλά είναι αλήθεια – είναι μια ιστορική απάτη.

Αν κάποιος θέλει να αυταπατάται και να ονειρεύεται, είναι δικαίωμά του. Αλλά στον χώρο της απάτης ούτε την Αλήθεια μπορεί να βρει, ούτε τον ΘΕΟ. Γιατί ο ΘΕΟΣ ΕΙΝΑΙ ΒΙΩΜΑ, ΕΙΝΑΙ ΖΩΝΤΑΝΟΣ, ΕΙΝΑΙ ΕΔΩ. Αν κάποιος δεν Τον Νοιώθει είναι γιατί είναι «τυφλός» κι όχι επειδή ο ΘΕΟΣ είναι κρυμμένος ή δεν υπάρχει. Όπως είπε ο Ιησούς, «όποιος έχει μάτια ας δει, όποιος έχει αυτιά ας ακούσει».