Saturday, April 13, 2024

Who Jesus Really Was

Science, by definition, is an objectively ascertainable (and conventionally and temporarily) certain knowledge. Seeking the Truth of what we perceive "outside" science necessarily uses external forces, functions, of man, intellect, moral choice, external senses. It cannot (and has no right) as Kant proved to "do" "Metaphysics".

On the other hand, Religion, religions, in their effort to stay in the area of the concrete, the socially acceptable and socially applicable, are forced to rationalize whatever "God Experience" the Founder of the Religion has, or his followers , to make it a theological doctrine, moral behavior, external worship. Thus, "Religion", rejecting the "Inner Content" and staying in the area of the concrete, becomes Teaching or Theological Science. But by losing the "Inner Experiential Content" it loses its very Essence. It becomes mere external worship, imitation of religion (which is not "experienced"), hypocrisy. Kierkegaard proved this.

Either way, neither science nor religion has anything to say about the True Religion of Experiencing. The important thing is not to adopt an "arbitrary" (largely) ideological system, a worldview, a perception of things, and through it to know man, ourselves and seek Truth, God or anything else. It is a mistake made even by great theologians such as Rudolf Otto (The Sacred, 1917) or Mircea Eliade (The Sacred and the Profane, 1956). Despite their scientific training and noble intentions to be "objective" they commit the mistake of objectifying the "Sacred" (or Whatever Really Exists anyway). They turn the “Sacred” into a “perception”, into a concept (into an “idol” of the imagination) and attempt to scientifically manage this “perception”. But all this has nothing to do with the Truth. In reality there is nothing “sacred”, no “god” outside of man that could be conceived by intellect or emotion or the senses. "The Sacred Is an Inner Experience". And it is not a "subjective experience" but a Transcendence of the subject, an Emergence into Objective Reality. Ultimately, the Real has nothing to do with what man perceives with his thought.

What is really important in the Search for Truth is to Know, to Understand "He Who Perceives" (ourselves, everyone, who "observes"). In order to Know the True Man We Are we will do it neither through external science nor through external rationalized religions nor through a phenomenological objective religious research. Truth is not objective, out there (an object of thought) to be recorded and described. Man, What We Are, is not an "object". We are Ourselves, the Living Man. And the only Truth that Exists is the Living Truth that we experience, that we touch. So, how will we know Man? The True Self? What We Are (each of us)? How will we get to the Truth? What is Truth?

What is Truth? Pontius Pilate asked Jesus this question when he was led captive before him. No answer was given in this incident (after all, Pilate wasn't really asking, he was simply proving his ignorance by questioning). Answers to the question can be given many, according to everyone's prejudices, but which is the true one? After all, what is Truth? In order to find it, we will have to go back several years to the incident we mentioned above, in the Desert on the day when the young Jesus was rushing to where the "Children of Light" were. Jesus was not uneducated. He knew the Law. And he had a deep piety that went far beyond external worship. But that day he was leaving behind a whole world to enter another World, Inner, Spiritual, the Kingdom of God, the Kingdom of Truth. He Knew the Truth. And it would be useful to see, to understand, exactly what happened then.

What did Jesus learn from the Essenes? What did he experience in the desert? And then, when he returned from the Desert to the world of men to preach the Mysteries of the Kingdom of Heaven, what did he really teach? Two thousand years now the Truth is half spoken or distorted. Here we will try to describe based on the Esoteric Tradition, transmitted to a few, Who Was Jesus Really. What Did He Teach? And what is the Message of Truth about the Kingdom of Heaven?

When man begins to perceive his existence, he perceives it directly and completely through a spontaneous inner pre-conceptual sense in which Being is Revealed in its Real Essence. What we perceive is that we exist, that we are here, in the body, (when we speak of the embodied man) in space, in the world. So, we perceive through a "perceptual center" (the world around us "globally"). This Mode of Perception (this kind of awareness) "informs" us that we are here, within the environment we detect. In fact what we "know" (thus) is our existence within this environment that we recognize, the environment that we perceive with external activities, with intellect, choices, external senses. Whatever information we have about "Existence" is within the world we perceive. The world outside is real – that is not discussed, but we perceive it in the way we have described (always biased and wrong). In this way, however, we do not Realize (not be aware of) our Existence in the Real World, What Really Exists, but in the world constructed by external activities, intellect, choices and senses.

Obviously in order to Really Know Who We Are, in the Real Space of Being, we must stop constantly constructing a picture of the world. And this can be done by abandoning external activity, by "abolishing" the senses, by "apathy" of feelings (and choices), by "silencing" the intellect, by returning to the Self, to the Real Man Who We are like a Direct Experience of Existence, in the Inner Man. This is the true meaning of the Son of Man in Hagiographic Symbolism. The Real Man, not the one perceived by the intellect or the senses. The Way Inward, to the Real Man, is the Only Way to Truth.

Jesus, already before going to the Desert, Experienced Existence as Something Real, beyond perceptions and already Felt the Immensity of Inner Existence. But in the Desert it confirmed what they sensed because there were other people Experiencing this. There, in the Desert, where the outer formlessness of the landscape cleared the forms of the world, in the endless time that flows without differentiation, Jesus was able to Absolute Experience the Real Man (that He was), to become the "Son of Man". The Turning to the Self, the Experiencing of the Self as Real Existence, beyond the body, beyond the world of forms, Revealed to him not only the Spiritual Eternal Essence of Existence but also that This Essence was Something that transcended the body. He felt as if he was Emerging from the world of form, as if he was being reborn into a New Brand Spiritual World. This very Experiential Experience, the Entry into the Spiritual World and the simultaneous elevation above the world of forms is the "Spiritual Baptism", the Spiritual Birth, the Birth Above (of which Jesus spoke to Nicodemus later). This is the "SACRAMENT OF BAPTISM" of which "baptism in water" is but a poor outward symbol (lacking "spiritual content").

What Jesus Experienced when He Turned Inward, into the Real Man, beyond all external activities, is that There Is Here (a Spiritual Here), Something Unlimited, Transcendent, Eternal, which included (as a part of) the outer world of forms . But Everything in This Wider World "was" different. There were Eternal Things and Transitory Phenomena. But even these transitory phenomena were bathed in another spiritual light, they looked different. Jesus saw the world from a Higher Center of Vision (not through intellect, emotion, or senses). Nevertheless, perception was also functioning and the senses were functioning (as a partial function of a More General Perception of the World, a Wider Awareness of Existence). Jesus Experienced the Oneness of Existence and the Deeper Relationship of Oneness of All Things, beyond the outward forms that appear to ordinary man to be "separated", ( UNDIVIDED – UNITY CONSCIOUSNESS).

This Experience, the Experiencing of Life from a Higher Center of Perception, is but the Beginning of the Inner Life. In the Sacred Tradition of the Desert where the young Initiator of the Mysteries of God had taken refuge they spoke (and Experienced those who could, as far as they could) of a Much Deeper Experience of Reality, Where all forms, all "separations" became transparent, almost non-existent . And as the Experience and Understanding deepened in the endless time of the Desert, Jesus Ascended and Experienced the Uniform Universality of Existence ( WHOLENESS – CONSCIOUSNESS OF WHOLENESS, UNIVERSAL CONSCIOUSNESS) and became the Son of God. Jesus was no mere mortal. He had the Mark of God, the Secret Anointing, he was a "Christ" and he could Ascend to the Christ Consciousness, the Universal Consciousness. This Was the Destiny of the Son of Man (every man who understood the Oneness of Existence). But Few Worked on This Road. Few Pass the Narrow Gate and fewer still Walk the Weary Way – "Narrow is the gate and weary is the way that leads to Life", (Matthew 7:14). Few Rise to the Christ Consciousness. This Elevation of the Son of Man to the Son of God, which is within the Nature of every man, is the Second Mystery that Jesus Experienced in the Wilderness, the "MYSTERY OF ANOINTING" (which has nothing to do with the oil anointing they do in the temples).

All the Experiences that Jesus Lived in the Desert, all that was happening, were happening Internally, in Him Himself, in his own body, in the same world of the Desert and the Desert. He who came here to learn, to hear, to understand, had already surpassed his human teachers. And it didn't take long for people to recognize this. Jesus Was the Teacher. But what interested Jesus (although He was already Seduced by the Inner Urge of Existence and had "left" everything to GOD) was not even the world which He had renounced long ago (an event that passed into Tradition as the "temptation in the desert"), nor to be a Teacher of men. JESUS' EXISTENCE was no longer a separate perceptual center (the "man") nor the Unity Consciousness (the son of man) nor the Universal Perception (the Son of God). Jesus Wanted to Be One with God. Not to become or achieve some "union", because all these are childish attitudes, but to BE ONE, to FEEL the Deepest Oneness of Existence with the SOURCE, with the FATHER. He wanted to Experience the MYSTERY OF MYSTERIES, UNION WITH GOD. And this Felt it not as something that you feel, that you recognize and can (as a point to “describe”), Felt it as Absolute Absence of Self, as True Light that Dissolves All, as Infinite Depth, Infinite Silence, Infinite Peace, Infinite Power, Which Is Everywhere, Beyond All, Within All, Embracing All, in a WHOLE ( WHOLE - ALL). No One Knows GOD unless He has this Experience and only HE who has this Experience Knows GOD and can "SPEAK" of GOD. This is the Great Mystery of Being's Encounter with GOD (who is Beyond Being). It is the Mystery of Being's Return to its SOURCE, Union with THAT THAT REALLY IS, with the Mysterious Power. It is the "MYSTERY OF THE DIVINE COMMUNITY" that Jesus Experienced and about which he would later speak to his disciples (and which of course has nothing to do with the external mystery of the church, of partaking of the "bread and wine", which is a simple symbolic act that "shows" different things).

Jesus in the Desert Experienced All the MYSTERIES OF GOD, He Felt TO BE ONE WITH GOD (this is why he later declared " I and the Father are one", John 10,30). And when he left the Wilderness to come to men it was GOD Coming to men, GOD IN THE BODY OF JESUS, or Jesus Who Was One with GOD in the Body of Jesus, with TRUE SPIRIT OF GOD . And He Came to Speak to People about THE SPIRITUAL KINGDOM OF GOD, Which They Can Find Within Themselves (that's why He declared that the Kingdom of Heaven is not here or there, don't look, just look and BEHOLD, THE KINGDOM OF HEAVEN IS WITHIN YOUR - " Therefore behold the kingdom of heaven is within you" (Luke 17, 21). And for three years he explained to the people the Mysteries of the Kingdom of Heaven. Simply and generally in his public speeches and in detail and in depth to his "disciples". He explained What is the REAL KINGDOM OF THE SPIRITUAL WORLD, What is SPIRITUAL BAPTISM (UNDIVIDED - UNITY), What is the TRUE ANOINTING that leads to CHRIST CONSCIOUSNESS (WHOLENESS), What is the MYSTERY OF THE DIVINE COMMUNITY (WHOLE). Few understood. And few continued to understand when Jesus "left". Only John perhaps created a Mystical Current (continuing the Tradition of the Essenes). The Author of the Gospel of John (if not written by the disciple of Jesus himself) transmitted the Knowledge to the Mystic Fathers until today (most of whom lived in the Desert or isolated and often persecuted by the outer church of the theatrical mysteries).

The "CHURCH OF CHRIST" that was created could not of course preserve the EXPERIENTIAL CONTENT of Jesus' Actions and Words. They quickly "replaced" the INTERNAL EXPERIENTIAL MYSTERIES with "external ritual acts" and slowly from Jesus' SPIRITUAL INITIATION nothing but external symbolic acts remained. Nothing remained of the Spiritual Content of Jesus' Action, and Christianity as it was universally practiced is only external worship and theatrical performance. No Christian seeks the Real Man and no one truly enters the SPIRITUAL KINGDOM to Ascend to GOD through the REAL SPIRITUAL EXPERIENCE OF THE MYSTERIES OF GOD. And there are people who "stand" at the "entrance" of the Kingdom of Heaven and neither "enter" nor let others "enter".

Brethren, do not be deceived! Jesus was a Man who "Arrived" (as a Spiritual Experience, Evolution, Experience) to BE ONE WITH GOD. And he "transferred" this Mystery of God that He experienced in the Desert to people. The Sacraments are Inner Experiential States not outer ritual acts. Jesus Taught the Way, HOW Man, ordinary man, can truly "become the Son of Man" ( UNDIVIDED ), "Son of GOD" ( WHOLENESS ), "God" ( WHOLE ), "God" not GOD . All this "Spiritual Development" is specific and possible for every human being and there is no other obstacle outside of our own choice. The True Teaching of Jesus, as a Spiritual Way and Action was saved only in the Mystics and in Groups of Believers (such as the Rosicrucians) who are always outside the official external church. All of Christian History, with the Organization, with the "Theology of Christ," with the activities of thousands of years—sorry to say it, but it's true—is a historical fraud.

If someone wants to delude himself and dream, that is his right. But in the area of fraud, neither the Truth nor GOD can be found. Because GOD IS BEING, HE IS ALIVE, HE IS HERE. If someone does not feel Him, it is because he is "blind" and not because GOD is hidden or does not exist. As Jesus said, "he who has eyes, let him see; he who has ears, let him hear."

…

Ποιος ήταν πραγματικά ο Ιησούς

Η Επιστήμη, εξορισμού, είναι μια αντικειμενική επιβεβαιούμενη γνώση (και κατά σύμβαση και προσωρινά) βέβαιη γνώση. Αναζητώντας την Αλήθεια αυτού που αντιλαμβανόμαστε «έξω» αναγκαστικά η επιστήμη χρησιμοποιεί εξωτερικές δυνάμεις, λειτουργίες, του ανθρώπου, την διανόηση, την ηθική επιλογή, τις εξωτερικές αισθήσεις. Δεν μπορεί (και δεν έχει κανένα δικαίωμα) καθώς απέδειξε ο Καντ να «κάνει» «Μεταφυσική».

Από την άλλη μεριά, η Θρησκεία, οι θρησκείες, στην προσπάθειά τους να μείνουν στον χώρο του συγκεκριμένου, του κοινωνικά αποδεκτού και κοινωνικά εφαρμόσιμου, αναγκάζονται, την όποια «Εμπειρία Θεού» έχει ο Ιδρυτής της Θρησκείας, ή οι οπαδοί του, να τη λογικοποιήσουν, να την κάνουν θεολογικό δόγμα, ηθική συμπεριφορά, εξωτερική λατρεία. Έτσι η «Θρησκεία», απορρίπτοντας το «Εσωτερικό Περιεχόμενο» και μένοντας στον χώρο του συγκεκριμένου γίνεται Διδασκαλία ή Θεολογική Επιστήμη. Χάνοντας όμως το «Εσωτερικό Βιωματικό Περιεχόμενο» χάνει τη Ίδια την Ουσία της. Γίνεται απλή εξωτερική λατρεία, μίμηση θρησκείας (που δεν «βιώνεται»), υποκρισία. Αυτό το απέδειξε ο Κίρκεγκωρ.

Είτε έτσι είτε αλλιώς, ούτε οι επιστήμες ούτε οι θρησκείες έχουν να πουν κάτι για την Αληθινή Θρησκεία του Βιώματος. Το σημαντικό δεν είναι να υιοθετήσουμε ένα «αυθαίρετο» (σε μεγάλο βαθμό) ιδεολογικό σύστημα, μια κοσμοθεωρία, μια αντίληψη πραγμάτων, και μέσα από αυτή να γνωρίσουμε τον άνθρωπο, τον εαυτό μας και να αναζητήσουμε τη Αλήθεια, τον Θεό ή οτιδήποτε άλλο. Είναι ένα λάθος που κάνουν ακόμα και μεγάλοι θρησκειολόγοι όπως ο Ρούντολφ Όττο («Το Ιερό», 1917) ή ο Μιρσέα Ελιάντε («Το Ιερό και το βέβηλο», 1956). Παρόλη τη επιστημονική κατάρτισή τους και τις ευγενείς προθέσεις τους να είναι «αντικειμενικοί» διαπράττουν το λάθος να αντικειμενικοποιούν το «Ιερό» (ή Οτιδήποτε τέλος πάντων Υπάρχει Πραγματικά). Μετατρέπουν το «Ιερό» σε μια «αντίληψη, σε μια έννοια (σε ένα «είδωλο» της φαντασίας) και επιχειρούν να διαχειριστούν επιστημονικά αυτή τη «αντίληψη». Αλλά όλα αυτά δεν έχουν να κάνουν τίποτα με τη Αλήθεια. Στην πραγματικότητα δεν υπάρχει τίποτα «ιερό», κανένας «θεός» έξω από τον άνθρωπο που θα μπορούσε να συλλάβει με τη διανόηση ή το συναίσθημα ή τις αισθήσεις. Το «Ιερό Είναι Εσωτερικό Βίωμα». Και δεν είναι «υποκειμενικό βίωμα» αλλά Υπέρβαση του υποκειμένου, Ανάδυση στην Αντικειμενική Πραγματικότητα. Τελικά το Πραγματικό δεν έχει καμία σχέση με όσα αντιλαμβάνεται ο άνθρωπος με την σκέψη του.

Το πραγματικά σημαντικό στην Αναζήτηση της Αλήθειας είναι να Γνωρίσουμε, να Κατανοήσουμε «Αυτόν Που Αντιλαμβάνεται» (εμάς τους ίδιους, τον καθένα, που «παρατηρεί»). Για να Γνωρίσουμε τον Αληθινό Άνθρωπο που Είμαστε δεν θα το κάνουμε ούτε μέσω της εξωτερικής επιστήμης ούτε μέσω των εξωτερικών λογικοποιημένων θρησκειών ούτε μέσω μιας φαινομενολογικής αντικειμενικής θρησκειολογικής έρευνας. Η Αλήθεια δεν είναι αντικειμενική, εκεί έξω (αντικείμενο της σκέψης) για να μπορεί να καταγραφεί και να περιγραφεί. Ο Άνθρωπος, Αυτό Που Είμαστε, δεν είναι «αντικείμενο». Είμαστε Εμείς οι Ίδιοι, ο Ζωντανός Άνθρωπος. Κι η Μόνη Αλήθεια που Υπάρχει είναι η Ζωντανή Αλήθεια που Βιώνουμε, που Ψηλαφούμε. Πως λοιπόν θα γνωρίσουμε τον Άνθρωπο; Τον Αληθινό Εαυτό; Αυτό Που Είμαστε (ο καθένας μας); Πως θα φτάσουμε στην Αλήθεια; Τι είναι Αλήθεια;

Τι είναι Αλήθεια; Τούτο το ερώτημα το έθεσε ο Πόντιος Πιλάτος στον Ιησού, όταν τον οδήγησαν δέσμιο μπροστά του. Απάντηση δεν δόθηκε σε αυτό το περιστατικό (άλλωστε ο Πιλάτος δεν ρωτούσε πραγματικά, βεβαίωνε απλά, με ερώτηση, την άγνοιά του). Απαντήσεις στο ερώτημα μπορούν να δοθούν πολλές, κατά τις προκαταλήψεις του καθενός, αλλά ποια είναι η αληθινή; Τελικά τι είναι Αλήθεια; Για να το βρούμε θα πρέπει να πάμε κάμποσα χρόνια πίσω από το περιστατικό που αναφέραμε πιο πάνω, στην Έρημο την μέρα που ο Νεαρός Ιησούς έφτανε κατάκοπος εκεί που ήταν τα «Τέκνα του Φωτός». Ο Ιησούς δεν ήταν αμόρφωτος. Γνώριζε τον Νόμο. Κι είχε μια βαθιά ευσέβεια που πήγαινε πολύ πέρα από την εξωτερική λατρεία. Αλλά εκείνη την μέρα άφηνε πίσω του ένα ολόκληρο κόσμο για να εισέλθει σε ένα Άλλο Κόσμο, Εσωτερικό, Πνευματικό, στο Βασίλειο του Θεού, στο Βασίλειο της Αλήθειας. Αυτός Γνώρισε την Αλήθεια. Και θα ήταν χρήσιμο να δούμε, να κατανοήσουμε, τι ακριβώς συνέβη τότε.

Τι έμαθε ο Ιησούς κοντά στους Εσσαίους; Τι Βίωσε στην Έρημο; Και μετά, όταν επέστρεψε από την Έρημο στον κόσμο των ανθρώπων για να κηρύξει τα Μυστήρια της Βασιλείας των Ουρανών, τι πραγματικά δίδαξε; Δύο χιλιάδες χρόνια τώρα η Αλήθεια λέγεται μισή ή διαστρεβλώνεται. Εδώ θα προσπαθήσουμε να περιγράψουμε με βάση την Εσωτερική Παράδοση, που μεταδόθηκε σε ελάχιστους, Ποιος Πραγματικά Ήταν ο Ιησούς; Τι Δίδαξε; Και ποιο είναι το Μήνυμα της Αλήθειας για την Βασιλεία των Ουρανών;

Όταν ο άνθρωπος αρχίζει να αντιλαμβάνεται την ύπαρξή του την αντιλαμβάνεται άμεσα κι ολοκληρωτικά μέσα από μια αυθόρμητη εσωτερική προεννοιολογική αίσθηση στην οποία το Είναι Αποκαλύπτεται στην Πραγματική Ουσία του. Αυτό που αντιλαμβανόμαστε είναι ότι υπάρχουμε, ότι είμαστε εδώ, στο σώμα, (όταν μιλάμε για τον ενσαρκωμένο άνθρωπο) μέσα στο χώρο, μέσα στον κόσμο. Αντιλαμβανόμαστε λοιπόν μέσα από ένα «αντιληπτικό κέντρο» (τον κόσμο γύρω μας «σφαιρικά»). Αυτός ο Τρόπος Αντίληψης (αυτού του είδους η επίγνωση) μας «πληροφορεί» ότι είμαστε εδώ, μέσα στο περιβάλλον που ανιχνεύουμε. Στην πραγματικότητα αυτό που «γνωρίζουμε» (έτσι) είναι η ύπαρξή μας μέσα σε αυτό το περιβάλλον που αναγνωρίζουμε, στο περιβάλλον που συλλαμβάνουμε με τις εξωτερικές δραστηριότητες, με την διανόηση, τις επιλογές, τις εξωτερικές αισθήσεις. Όποιες πληροφορίες έχουμε για την «Ύπαρξη» είναι μέσα στον κόσμο που αντιλαμβανόμαστε. Ο κόσμος έξω είναι πραγματικός – αυτό δεν συζητείται, Αλλά εμείς τον αντιλαμβανόμαστε με τον τρόπο που περιγράψαμε (πάντα μεροληπτικό και λανθασμένο). Με αυτόν τον τρόπο όμως δεν Αντιλαμβανόμαστε (δεν έχουμε επίγνωση) της Ύπαρξής μας στον Πραγματικό Κόσμο, Αυτό που Υπάρχει Πραγματικά, αλλά στον κατασκευασμένο από τις εξωτερικές δραστηριότητες, την διανόηση, τις επιλογές και τις αισθήσεις, κόσμο.

Προφανώς για να Γνωρίσουμε Πραγματικά Αυτό Που Είμαστε, στον Πραγματικό Χώρο του Είναι, πρέπει να σταματήσουμε να κατασκευάζουμε συνεχώς μια εικόνα του κόσμου. Κι αυτό μπορεί να γίνει με την εγκατάλειψη της εξωτερικής δραστηριότητας, με την «κατάργηση» των αισθήσεων, με την «απάθεια» των συναισθημάτων (και των επιλογών), με την «σιώπηση» της διανόησης, με την Επάνοδο στον Εαυτό, στον Πραγματικό Άνθρωπο Που Είμαστε σαν Άμεσο Βίωμα της Ύπαρξης, στον Έσω Άνθρωπο. Αυτή είναι η πραγματική έννοια του Υιού του Ανθρώπου στον Αγιογραφικό Συμβολισμό. Ο Πραγματικός Άνθρωπος, όχι αυτός που αντιλαμβάνεται η διανόηση ή οι αισθήσεις. Ο Δρόμος προς τα Έσω, προς τον Πραγματικό Άνθρωπο, είναι ο Μόνος Δρόμος προς την Αλήθεια.

Ο Ιησούς, ήδη πριν πάει στην Έρημο, Βίωνε την Ύπαρξη σαν Κάτι Πραγματικό, πέρα από τις αντιλήψεις και ήδη Αισθάνονταν την Απεραντοσύνη της Εσωτερικής Ύπαρξης. Στην Έρημο όμως επιβεβαίωσε αυτό που διαισθάνονταν γιατί υπήρχαν κι άλλοι άνθρωποι που το Βίωναν αυτό. Εκεί, στην Έρημο, όπου η εξωτερική αμορφία του τοπίου απάλυνε τις μορφές του κόσμου, στον ατέλειωτο χρόνο που ρέει χωρίς να διαφοροποιείται, ο Ιησούς μπόρεσε να Βιώσει Απόλυτα τον Πραγματικό Άνθρωπο (που Ήταν), να γίνει «Υιός Ανθρώπου». Η Στροφή Προς Τον Εαυτό, η Βίωση Του Εαυτού σαν Πραγματικής Ύπαρξης, πέρα από το σώμα, πέρα από τον κόσμο των μορφών, του Φανέρωσε όχι μόνο την Πνευματική Αιώνια Ουσία της Ύπαρξης αλλά και ότι Αυτή η Ουσία ήταν Κάτι που ξεπερνούσε το σώμα. Ένοιωσε σαν να Αναδυόταν από τον κόσμο των μορφών, σαν να ξαναγεννιόταν σε ένα Νέο Ολοκαίνουργιο Πνευματικό Κόσμο. Αυτή ακριβώς η Βιωματική Εμπειρία, η Είσοδος στον Πνευματικό Κόσμο κι η ταυτόχρονη ανύψωση πάνω από τον κόσμο των μορφών είναι το «Πνευματικό Βάπτισμα», η Πνευματική Γέννηση, η Γέννηση Άνωθεν (για την οποία μίλησε ο Ιησούς στον Νικόδημο αργότερα). Αυτό είναι το «ΜΥΣΤΗΡΙΟ ΤΟΥ ΒΑΠΤΙΣΜΑΤΟΣ» του οποίου η «βάπτιση στο ύδωρ» δεν είναι παρά ένα φτωχό εξωτερικό σύμβολο (που στερείται «πνευματικού περιεχομένου»).

Αυτό που Βίωσε ο Ιησούς όταν Στράφηκε Έσω, στον Πραγματικό Άνθρωπο, πέρα από όλες τις εξωτερικές δραστηριότητες, είναι ότι Υπάρχει Εδώ (ένα Πνευματικό Εδώ), Κάτι Απεριόριστο, Υπερβατικό, Αιώνιο, που συμπεριλάμβανε (σαν ένα μέρος του) τον εξωτερικό κόσμο των μορφών. Αλλά Όλα μέσα σε Αυτόν τον Πλατύτερο Κόσμο «ήταν» διαφορετικά. Υπήρχαν Αιώνια Πράγματα και Παροδικά Φαινόμενα. Αλλά κι αυτά τα παροδικά φαινόμενα λούζονταν σε ένα άλλο πνευματικό φως, φαίνονταν διαφορετικά. Ο Ιησούς έβλεπε τον κόσμο από ένα Ανώτερο Κέντρο Όρασης (κι όχι μέσα από την διανόηση, το συναίσθημα ή τις αισθήσεις). Παρόλα αυτά και η αντίληψη λειτουργούσε κι οι αισθήσεις λειτουργούσαν (σαν μια μερική λειτουργία μιας Γενικότερης Αντίληψης του Κόσμου, μιας Πιο Πλατιάς Επίγνωσης της Ύπαρξης). Ο Ιησούς Βίωσε την Ενότητα της Ύπαρξης και την Βαθύτερη Σχέση Ενότητας Όλων των Πραγμάτων, πέρα από τις εξωτερικές μορφές που φαίνονται στον συνηθισμένο άνθρωπο «διαχωρισμένες», (UNDIVIDED – ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ ΤΗΣ ΕΝΟΤΗΤΑΣ).

Αυτή η Εμπειρία, η Βίωση της Ζωής από ένα Ανώτερο Κέντρο Αντίληψης, δεν είναι παρά η Αρχή της Εσωτερικής Ζωής. Στην Ιερή Παράδοση της Ερήμου όπου είχε καταφύγει ο Νεαρός Μύστης των Μυστηρίων του Θεού μιλούσαν (και Βίωναν όσοι μπορούσαν, στο μέτρο που μπορούσαν) για μια Πολύ Βαθύτερη Εμπειρία της Πραγματικότητας, Όπου όλες οι μορφές, όλοι οι «διαχωρισμοί» γίνονταν διάφανοι, σχεδόν ανύπαρκτοι. Και καθώς Βάθαινε η Εμπειρία κι η Κατανόηση στον ατέλειωτο χρόνο της Ερήμου ο Ιησούς Ανυψώθηκε και Βίωσε την Ομοιόμορφη Παγκοσμιότητα της Ύπαρξης (WHOLENESS – ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ ΤΗΣ ΟΛΟΤΗΤΑΣ, ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ) και έγινε Υιός του Θεού. Ο Ιησούς δεν ήταν ένας απλός θνητός. Είχε το Σημάδι του Θεού, το Μυστικό Χρίσμα, ήταν ένας «Χριστός» και μπορούσε να Ανυψωθεί στην Χριστική Συνείδηση, στην Παγκόσμια Συνείδηση. Αυτός Ήταν ο Προορισμός του Υιού του Ανθρώπου (κάθε ανθρώπου που κατανοούσε την Ενότητα της Ύπαρξης). Αλλά ελάχιστοι Εργάζονταν σε Αυτή την Οδό. Ελάχιστοι Περνούν την Στενή Πύλη και ακόμα λιγότεροι Βαδίζουν την Τεθλιμμένη Οδό - «Στενή είναι η πύλη, και τεθλιμμένη η οδός η φέρουσα εις την ζωήν», (Ματθαίος 7,14). Ελάχιστοι Ανυψώνονται Ως Την Χριστική Συνείδηση. Αυτή η Ανύψωση του Υιού του Ανθρώπου σε Υιό του Θεού, που είναι μέσα στην Φύση κάθε ανθρώπου, είναι το Δεύτερο Μυστήριο που Βίωσε ο Ιησούς στην Έρημο, το «ΜΥΣΤΗΡΙΟ ΤΟΥ ΧΡΙΣΜΑΤΟΣ» (που δεν έχει καμία σχέση με το άλειμμα με λάδι που κάνουν στους ναούς).

Όλες οι Εμπειρίες που Βίωσε ο Ιησούς στην Έρημο, όσα γίνονταν, γίνονταν Εσωτερικά, σε Αυτόν τον Ίδιο, μέσα στο ίδιο το σώμα του, μέσα στον ίδιο κόσμο της Έρημο και της Ερημιάς. Αυτός που ήρθε εδώ, για να μάθει, να ακούσει, να κατανοήσει, είχε ήδη ξεπεράσει τους ανθρώπινους δασκάλους του. Κι αυτό δεν άργησε να αναγνωριστεί στους ανθρώπους. Ο Ιησούς Ήταν ο Διδάσκαλος. Αλλά αυτό που ενδιέφερε τον Ιησού (αν και Παρασυρόταν πια από την Εσωτερική Ορμή της Ύπαρξης και τα είχε «αφήσει» όλα στον ΘΕΟ) δεν ήταν ούτε ο κόσμος τον οποίο είχε προ πολλού απαρνηθεί (γεγονός που πέρασε στην Παράδοση σαν ο «πειρασμός στην έρημο»), ούτε να είναι Διδάσκαλος των ανθρώπων. Η ΥΠΑΡΞΗ ΤΟΥ ΙΗΣΟΥ δεν ήταν πια ένα διαχωρισμένο αντιληπτικό κέντρο (ο «άνθρωπος») ούτε η Συνείδηση της Ενότητας (ο υιός του ανθρώπου) ούτε πια η Παγκόσμια Αντίληψη (ο Υιός του Θεού). Ο Ιησούς Ήθελε να Είναι Ένα με τον Θεό. Όχι να γίνει ή να επιτύχει κάποια «ένωση», γιατί όλα αυτά είναι παιδιάστικες συμπεριφορές, αλλά ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΕΝΑ, να Νοιώσει την Βαθύτερη Ενότητα της Ύπαρξης με την ΠΗΓΗ, με τον ΠΑΤΕΡΑ. Ήθελε να Βιώσει το ΜΥΣΤΗΡΙΟ ΤΩΝ ΜΥΣΤΗΡΙΩΝ, την ΕΝΩΣΗ ΜΕ ΤΟΝ ΘΕΟ. Κι αυτό το Ένοιωσε όχι σαν κάτι που νοιώθεις, που αναγνωρίζεις και μπορείς (ως ένα σημείο να «περιγράψεις»), το Ένοιωσε σαν Απόλυτη Απουσία του Εαυτού, σαν Αληθινό Φως που Διαλύει τα Πάντα, σαν Απέραντο Βάθος, Απέραντη Σιωπή, Απέραντη Ειρήνη, Απέραντη Δύναμη, που Είναι Παντού, Πέρα από Όλα, Μέσα σε Όλα, Αγκαλιάζοντάς τα Όλα, σε ένα ΟΛΟ (WHOLE - ΟΛΟ). Κανένας δεν Γνωρίζει τον ΘΕΟ αν δεν έχει αυτή την Εμπειρία και μόνο ΑΥΤΟΣ που Έχει Αυτή την Εμπειρία Γνωρίζει τον ΘΕΟ και μπορεί να «ΜΙΛΗΣΕΙ» για τον ΘΕΟ. Αυτό είναι το Μεγάλο Μυστήριο της Συνάντησης του Όντος με τον ΘΕΟ (που Είναι Πέρα από το Ον). Είναι το Μυστήριο της Επιστροφής του Όντος στην ΠΗΓΗ του, η Ένωση με ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΥΠΑΡΧΕΙ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ, με την Μυστηριώδη Δύναμη. Είναι το «ΜΥΣΤΗΡΙΟ ΤΗΣ ΘΕΙΑΣ ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ» που Βίωσε Ιησούς και για το οποίο θα μιλούσε αργότερα στους μαθητές του (και που δεν έχει βέβαια καμία σχέση με το εξωτερικό μυστήριο της εκκλησίας, της μετάληψης του «άρτου και οίνου», που είναι μια απλή συμβολική πράξη που «δείχνει» άλλα).

Ο Ιησούς στην Έρημο Βίωσε Όλα τα ΜΥΣΤΗΡΙΑ ΤΟΥ ΘΕΟΥ, Ένοιωσε να ΕΙΝΑΙ ΕΝΑ ΜΕ ΤΟΝ ΘΕΟ (για αυτό και δήλωσε αργότερα «εγώ και ο Πατήρ εν εσμέν», Ιωάννης 10,30). Κι όταν άφησε την Έρημο για να έρθει στους ανθρώπους ήταν ο ΘΕΟΣ που Ερχόταν στους ανθρώπους, Ο ΘΕΟΣ ΜΕΣΑ ΣΤΟ ΣΩΜΑ ΤΟΥ ΙΗΣΟΥ, ή ο Ιησούς που Ήταν Ένα με τον ΘΕΟ μέσα στο Σώμα του Ιησού, με ΑΛΗΘΙΝΟ ΠΝΕΥΜΑ ΘΕΟΥ. Κι Ήρθε να Μιλήσει στους ανθρώπους για το ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟ ΒΑΣΙΛΕΙΟ ΤΟΥ ΘΕΟΥ, που Μπορούν να Βρουν Μέσα τους (για αυτό και δήλωνε ότι, η Βασιλεία των Ουρανών δεν είναι εδώ ή εκεί, μην ψάχνετε, απλά δείτε και ΙΔΟΥ, Η ΒΑΣΙΛΕΙΑ ΤΩΝ ΟΥΡΑΝΩΝ ΕΙΝΑΙ ΜΕΣΑ ΣΑΣ - «ιδού γαρ η βασιλεία των ουρανών εντός υμών εστί» (Λουκάς 17, 21). Και για τρία χρόνια εξηγούσε στους ανθρώπους τα Μυστήρια της Βασιλείας των Ουρανών. Απλά και γενικά στις δημόσιες ομιλίες του και με λεπτομέρειες και σε βάθος στους «μαθητές» του. Εξηγούσε τι είναι το ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟ ΒΑΣΙΛΕΙΟ ΤΟΥ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΥ ΚΟΣΜΟΥ, Τι Είναι το ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟ ΒΑΠΤΙΣΜΑ (UNDIVIDED - ΕΝΟΤΗΤΑ), Τι Είναι το ΑΛΗΘΙΝΟ ΧΡΙΣΜΑ που Οδηγεί στην ΧΡΙΣΤΙΚΗ ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ (WHOLENESS - ΟΛΟΤΗΤΑ), Τι Είναι το ΜΥΣΤΗΡΙΟ ΤΗΣ ΘΕΙΑΣ ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ (WHOLE - ΟΛΟ). Ελάχιστοι κατανόησαν. Κι ελάχιστοι συνέχισαν να κατανοούν όταν «έφυγε» ο Ιησούς. Μονάχα ο Ιωάννης ίσως που δημιούργησε ένα Μυστικιστικό Ρεύμα (συνεχίζοντας την Παράδοση των Εσσαίων). Ο Συγγραφέας του Κατά Ιωάννην Ευαγγελίου (αν δεν το έγραψε ο ίδιος ο μαθητής του Ιησού) μετέδωσε την Γνώση στους Μυστικούς Πατέρες μέχρι σήμερα (οι περισσότεροι από τους οποίους έζησαν στην Έρημο ή απομονωμένοι και συχνά διωκόμενοι από την εξωτερική εκκλησία των θεατρικών μυστηρίων).

Η «ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ» που δημιουργήθηκε δεν θα μπορούσε εκ των πραγμάτων να διατηρήσει το ΒΙΩΜΑΤΙΚΟ ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΟ της Δράσης και των Λόγων του Ιησού. Γρήγορα «αντικατέστησαν» τα ΕΣΩΤΕΡΙΚΑ ΒΙΩΜΑΤΙΚΑ ΜΥΣΤΗΡΙΑ με «εξωτερικές τελετουργικές πράξεις» και σιγά-σιγά από την ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΜΥΗΣΗ του Ιησού δεν έμειναν παρά μόνο εξωτερικές συμβολικές πράξεις. Από το Πνευματικό Περιεχόμενο της Δράσης του Ιησού δεν έμεινε τίποτα και ο χριστιανισμός όπως εφαρμόστηκε παγκόσμια είναι μόνο εξωτερική λατρεία και θεατρική παράσταση. Κανένας χριστιανός δεν αναζητά τον Πραγματικό Άνθρωπο και κανένας δεν εισέρχεται πραγματικά στο ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟ ΒΑΣΙΛΕΙΟ για να Αναληφθεί Ως Τον ΘΕΟ μέσα από το ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟ ΒΙΩΜΑ ΤΩΝ ΜΥΣΤΗΡΙΩΝ ΤΟΥ ΘΕΟΥ. Κι υπάρχουν κι άνθρωποι που «στέκονται» στην «είσοδο» της Βασιλείας των Ουρανών κι ούτε «μπαίνουν» μέσα ούτε αφήνουν τους άλλους να «μπουν».

Αδελφοί, μην ξεγελιέστε! Ο Ιησούς υπήρξε ένας Άνθρωπος που «Έφτασε» (σαν Πνευματική Εμπειρία, Εξέλιξη, Βίωμα) να ΕΙΝΑΙ ΕΝΑ ΜΕ ΤΟΝ ΘΕΟ. Κι αυτό το Μυστήριο του Θεού που Βίωσε στην Έρημο το «μετέφερε» στους ανθρώπους. Τα Μυστήρια είναι Εσωτερικές Βιωματικές Καταστάσεις δεν είναι εξωτερικές τελετουργικές πράξεις. Ο Ιησούς Δίδαξε την Οδό, ΠΩΣ Μπορεί ο άνθρωπος, ο συνηθισμένος άνθρωπος, να «γίνει πραγματικά «Υιός του Ανθρώπου» (UNDIVIDED), «Υιός του ΘΕΟΥ» (WHOLENESS), «Θεός» (WHOLE), «Θεός» όχι ο ΘΕΟΣ. Όλη αυτή η «Πνευματική Ανέλιξη» και συγκεκριμένη είναι και δυνατή για κάθε άνθρωπο και δεν υπάρχει κανένα άλλο εμπόδιο έξω από την δική μας επιλογή. Η Αληθινή Διδασκαλία του Ιησού, σαν Πνευματική Οδός και Δράση διασώθηκε μόνο στους Μυστικούς και σε Ομάδες Πιστών (όπως οι Ροδόσταυροι) που βρίσκονται πάντα εκτός της επίσημης εξωτερικής εκκλησίας. Όλη η Χριστιανική Ιστορία, με την Οργάνωση, με την «Θεολογία του Χριστού», με τις δραστηριότητες χιλιάδων χρόνων – λυπούμαστε που το λέμε, αλλά είναι αλήθεια – είναι μια ιστορική απάτη.

Αν κάποιος θέλει να αυταπατάται και να ονειρεύεται, είναι δικαίωμά του. Αλλά στον χώρο της απάτης ούτε την Αλήθεια μπορεί να βρει, ούτε τον ΘΕΟ. Γιατί ο ΘΕΟΣ ΕΙΝΑΙ ΒΙΩΜΑ, ΕΙΝΑΙ ΖΩΝΤΑΝΟΣ, ΕΙΝΑΙ ΕΔΩ. Αν κάποιος δεν Τον Νοιώθει είναι γιατί είναι «τυφλός» κι όχι επειδή ο ΘΕΟΣ είναι κρυμμένος ή δεν υπάρχει. Όπως είπε ο Ιησούς, «όποιος έχει μάτια ας δει, όποιος έχει αυτιά ας ακούσει».

Monday, 22 December, 2025

Chapter 18. Impurity

The Island Within: A Meditation on Purity and Transcendence

In the vast ocean of existence, where waves of birth and death crash endlessly upon the shores of consciousness, there comes a moment when the seeker stands at the threshold of profound recognition. Like autumn leaves that have forgotten their greenness, the soul finds itself trembling before the great messengers of transformation, those silent heralds who remind us that all journeys toward embodiment must eventually turn homeward toward the infinite.

The ancients spoke of standing at the door of departure, that liminal space where the known world grows thin and transparent, revealing glimpses of what lies beyond. Here, in this pregnant pause between breaths, the traveler discovers a truth both terrifying and liberating: the provisions gathered for worldly journeys—wealth, reputation, the accumulated debris of desires—hold no currency in the realm that beckons. One cannot purchase passage with gold that tarnishes, nor can one carry forward the heavy baggage of unexamined living.

The Sacred Architecture of Self-Becoming

What, then, is the seeker to do when confronted with this poverty of preparation? The mystics whisper of an island, not fixed in any outer geography but rising from the depths of consciousness itself. This is no ordinary landmass, no mere refuge from the storm, but rather a sovereign territory of awareness—a place where the soul recognizes its own capacity for independence from the turbulent seas of craving and aversion that surround it.

To build this island is to engage in the most sacred of labors. It requires the steady, devoted application of wisdom, that luminous faculty which sees through appearances into the heart of things. The work is arduous, demanding the full presence of the artisan-soul, who must chisel away at the rock of ignorance with patient persistence. There is no hurrying this architecture of awakening; each stone of understanding must be carefully placed, each foundation of virtue solidly established.

When the accumulated sediments of impurity—those dark residues of unmindful action and clouded perception—are finally swept away by the wind of discernment, something miraculous emerges. The being, now free from the gravitational pull of guilt and confusion, discovers itself capable of ascending into realms previously unimagined. These are the heavenly worlds of the elect, not places located in some distant cosmic geography, but rather dimensions of consciousness available to those who have purified their vision.

The Alchemy of Purification

Consider the sacred craft of the metalworker, who stands before the forge with silver ore in hand. The master smith does not expect perfection to emerge in a single, dramatic gesture. Rather, with infinite patience and careful attention, the artisan heats the metal, watching as impurities rise to the surface. One by one, these dross elements are blown away—not all at once in some violent purging, but gradually, rhythmically, like breath itself. Little by little, from time to time, the work continues until what remains is pure, luminous, reflective of light.

So too must the seeker approach the purification of consciousness. The spiritual alchemy is not accomplished through dramatic renunciations or sudden conversions alone, but through the steady, incremental removal of that which obscures the soul's natural radiance. Each moment of mindfulness, each choice to act with integrity rather than impulse, each instance of seeing clearly rather than through the distorting lens of desire—these are the gentle breaths that blow away impurity.

Yet here lies a profound paradox that only the mystics truly understand: the very instrument meant to purify can become the source of corruption. Like iron, which spawns rust from its own substance and is thereby destroyed, so too can the seeker's own actions become the agent of downfall. The transgressor weaves a net from the threads of unmindful deeds, and this net becomes both prison and path—leading not toward liberation but deeper into the labyrinth of suffering.

The Subtlety of Corruption

In the realm of spiritual understanding, corruption wears many masks. There are the obvious taints—the neglect that allows prayer to become mere repetition empty of presence, the sloth that permits the body's vitality to decay, the thoughtlessness that renders the watchful mind dull and inattentive. These are the coarse impurities that even the beginner can recognize.

But there are subtler corruptions that escape notice, weaving themselves into the very fabric of daily existence. The seeker must cultivate a vision penetrating enough to perceive how even virtuous actions can be tainted when performed without wisdom, how beneficence itself can be corrupted by the greed for recognition or return. All ways, whether conventionally labeled good or evil, can become pathways to bondage when walked without awareness.

Among all possible taints, however, there exists one that towers above the rest like a mountain obscuring the sun: ignorance—that fundamental not-knowing which mistakes the transient for the eternal, the constructed for the real, the conditioned for the absolute. This is the greatest darkness, the primary obscuration from which all other confusions flow. To throw off this taint is not merely to acquire information but to undergo a transformation of understanding so complete that one's very mode of perceiving reality is revolutionized.

The Two Paths of Living

The contemplative tradition recognizes two fundamental modes of human existence, two paths that diverge in the garden of choice. One path is deceptively easy, requiring no courage, no self-examination, no confrontation with uncomfortable truths. This is the way of the shameless, those who live like crows—opportunistic, loud, taking what glitters without discerning its true value. Such individuals may appear bold, even heroic in their transgressions, but theirs is a wretched freedom, purchased at the cost of integrity and inner peace.

Life along this path may seem smooth initially, for it flows with the current of impulse and the tide of collective unconsciousness. Yet this ease is illusory, a temporary comfort that disguises the slow erosion of the soul's capacity for joy, meaning, and authentic connection.

The second path presents a stark contrast. Here, life reveals its difficulty to the modest seeker who continually seeks purity in thought, word, and deed. This individual moves through the world with disinterest in the clamoring demands of ego, maintaining an inner quietude that remains spotless even amid the chaos of existence. Intelligence here is not mere cleverness but a penetrating wisdom that recognizes the interdependence of all things and acts accordingly.

Why is this path so difficult? Because it requires constant vigilance, moment-by-moment awareness, the courage to swim against the current of collective conditioning. It demands the willingness to be unpopular, to stand alone if necessary, to choose truth over comfort repeatedly.

The Architecture of Self-Destruction

The mystical teachings identify specific behaviors that function like pickaxes, allowing the individual to excavate their own destruction even while living. To destroy life—whether through violence toward others or the slow suicide of unmindful living—is to sever oneself from the web of interconnection that sustains all beings. To speak untruth is to poison the well of communication from which all relationship drinks. To take what is not freely given is to violate the sacred boundaries that allow trust and cooperation to flourish.

Sexual transgression, the violation of committed relationships, represents a particularly insidious form of boundary dissolution, one that damages not only the immediate parties but sends ripples through families and communities. And the surrender to intoxication—that deliberate clouding of consciousness—represents perhaps the most direct assault on the very faculty needed for liberation.

Each of these actions serves to dig up one's own root, to undermine the foundation of wellbeing and spiritual progress. They are not violations of arbitrary rules imposed by external authority but rather organic consequences of misunderstanding the nature of reality itself.

The Poison of Comparison

In the contemplative life, a subtle poison often goes unnoticed: the tendency to measure one's path against another's, to fret about the provisions others receive while neglecting one's own inner work. This comparative consciousness finds no rest, for it is forever oscillating between envy and pride, never settling into the peace of acceptance.

The world, in its conventional operation, distributes its favors according to faith or pleasure—sometimes seemingly at random, often apparently unjust. But the seeker who has uprooted the very capacity for resentful comparison discovers a rest that persists both in daylight activity and nighttime repose. This is not the rest of inaction but the peace of one who has ceased the exhausting labor of constantly positioning oneself relative to others.

The Fire, the Shark, the Snare, the Torrent

The mystical tradition employs elemental imagery to convey the dangers that beset the path. There is no fire comparable to passion—that burning which consumes from within, never satisfied, always demanding more fuel. Like fire, passion transforms everything it touches, reducing complex realities to ash and char.

There is no predator as dangerous as hatred—that shark circling in the depths of consciousness, waiting to tear apart any possibility of peace or connection. Hatred sees enemies everywhere, finding perpetual justification for its aggression.

There is no trap as effective as folly—that snare woven from illusion and short-sightedness, which catches the unwary mind and holds it captive to repeated patterns of suffering. And there is no force as overwhelming as greed—that torrent which sweeps away discernment, carrying the grasping mind toward endless accumulation without satisfaction.

These four represent the primary obstacles to liberation, and the seeker must recognize them not as abstract concepts but as living forces active in consciousness.

The Mirror and the Shadow

A peculiar asymmetry characterizes human perception: the faults of others appear with crystalline clarity, while one's own faults remain conveniently obscured. Like a farmer winnowing grain, tossing chaff into the wind, the unaware individual readily identifies and broadcasts the shortcomings of neighbors, colleagues, strangers. Yet this same person conceals personal faults as skillfully as a cheat hides weighted dice from an opponent.

This dynamic is not mere hypocrisy but rather a structural feature of ego-consciousness, which must maintain its own coherence by projecting shadow material outward. The one who makes a habit of fault-finding and takes offense easily discovers that paradoxically, their own passions multiply. For in the very act of judging another, one strengthens the judgmental stance itself, moving further from the destruction of passion that is the goal of the path.

The Pathless Path

The authentic spiritual journey cannot be accomplished through mere external performances. There is no magical pathway through the air, no shortcuts that bypass the necessary inner work. A person does not become a true renunciate simply by adopting the robes and rituals of renunciation. The world—conventional, surface-level consciousness—delights endlessly in such vanities, mistaking appearance for substance.

But those who have truly awakened, those rare beings who have seen through the veil of appearances, stand free from such delusions. They recognize that no creatures possess eternal, unchanging essence; all beings arise and pass away in the vast dance of dependent origination. Yet the awakened themselves, having realized the deathless dimension, remain unshaken by this flux. They have found the island.

The Call to the Eternal Present

This, then, is the contemplative invitation: to build within oneself an island of awareness that remains stable amid the ocean of change. Not through denial of impermanence, but through recognition that within the very heart of change lies an unchanging capacity to witness, to know, to be present.

The work begins now, in this very moment. There is no provision needed except presence, no baggage to carry except awareness, no credential required except sincerity. The door of departure that once seemed to lead to annihilation is revealed instead as a threshold to transformation—a passageway not to non-existence but to a more authentic mode of being.

When impurities are blown away like dust from a mirror's surface, what remains is not emptiness but clarity—the soul's natural radiance, which has always been present but obscured. This radiance recognizes itself as both limited form and limitless awareness, both the wave and the ocean, both the island and the sea.

In this recognition lies the peace that transcends understanding, the freedom that requires no external validation, the love that needs no object. This is the mystical reality toward which all genuine spiritual practice points—not some distant future attainment but a present possibility, available in each breath, each moment of clear seeing, each choice to align with wisdom rather than confusion.

The path is walked one step at a time, yet each step contains the entirety of the journey. The island is built slowly, yet in each moment of authentic practice, it is already complete. This paradox cannot be resolved through logic but only through the direct experience of those who dare to make themselves sovereign in the midst of dissolution, wise in the face of ignorance, awake in the dream of existence.

…

Το Νησί Εντός: Ένας Διαλογισμός στην Καθαρότητα και την Υπέρβαση

Στον απέραντο ωκεανό της ύπαρξης, όπου τα κύματα της γέννησης και του θανάτου σκάζουν ασταμάτητα στις ακτές της συνείδησης, έρχεται μια στιγμή όπου ο αναζητητής στέκεται στο κατώφλι μιας βαθιάς αναγνώρισης. Σαν τα φθινοπωρινά φύλλα που έχουν ξεχάσει το πράσινό τους, η ψυχή βρίσκεται να τρέμει μπροστά στους μεγάλους αγγελιοφόρους της μεταμόρφωσης, αυτούς τους σιωπηλούς κήρυκες που μας υπενθυμίζουν ότι όλα τα ταξίδια προς την ενσάρκωση πρέπει τελικά να στραφούν προς το σπίτι, προς το άπειρο.

Οι αρχαίοι μιλούσαν για το να στέκεται κανείς στην πόρτα της αναχώρησης, εκείνο τον οριακό χώρο όπου ο γνωστός κόσμος γίνεται λεπτός και διαφανής, αποκαλύπτοντας ματιές από ό,τι βρίσκεται πέρα. Εδώ, σε αυτή την έγκυο παύση ανάμεσα στις αναπνοές, ο ταξιδιώτης ανακαλύπτει μια αλήθεια ταυτόχρονα τρομακτική και απελευθερωτική: τα εφόδια που συγκεντρώθηκαν για τα κοσμικά ταξίδια — πλούτος, φήμη, τα συσσωρευμένα συντρίμμια των επιθυμιών — δεν έχουν καμία αξία στο βασίλειο που καλεί. Δεν μπορεί κανείς να αγοράσει πέρασμα με χρυσό που αμαυρώνεται, ούτε να κουβαλήσει μπροστά το βαρύ φορτίο μιας ανεξέταστης ζωής.

Η Ιερή Αρχιτεκτονική της Αυτο-Γένεσης

Τι, λοιπόν, πρέπει να κάνει ο αναζητητής όταν αντιμετωπίζει αυτή την φτώχεια προετοιμασίας; Οι μυστικοί ψιθυρίζουν για ένα νησί, όχι σταθερό σε καμία εξωτερική γεωγραφία αλλά αναδυόμενο από τα βάθη της ίδιας της συνείδησης. Αυτό δεν είναι ένα συνηθισμένο κομμάτι γης, ούτε απλή καταφυγή από την καταιγίδα, αλλά μάλλον ένα κυρίαρχο έδαφος επίγνωσης — ένα μέρος όπου η ψυχή αναγνωρίζει την ίδια της την ικανότητα για ανεξαρτησία από τις ταραγμένες θάλασσες της λαχτάρας και της απέχθειας που την περιβάλλουν.

Το να χτίσει κανείς αυτό το νησί σημαίνει να εμπλακεί στην πιο ιερή από τις εργασίες. Απαιτεί την σταθερή, αφοσιωμένη εφαρμογή της σοφίας, εκείνης της φωτεινής ικανότητας που βλέπει πέρα από τις εμφανίσεις στην καρδιά των πραγμάτων. Η εργασία είναι κοπιαστική, απαιτώντας την πλήρη παρουσία της ψυχής-τεχνίτη, που πρέπει να σμιλεύει τον βράχο της άγνοιας με υπομονετική επιμονή. Δεν υπάρχει βιάση σε αυτή την αρχιτεκτονική της αφύπνισης· κάθε πέτρα κατανόησης πρέπει να τοποθετηθεί προσεκτικά, κάθε θεμέλιο αρετής να εδραιωθεί σταθερά.

Όταν τα συσσωρευμένα ιζήματα της ακαθαρσίας — εκείνα τα σκοτεινά κατάλοιπα της απρόσεκτης δράσης και της θολωμένης αντίληψης — σαρωθούν τελικά από τον άνεμο της διάκρισης, κάτι θαυμαστό αναδύεται. Το ον, πλέον ελεύθερο από την βαρυτική έλξη της ενοχής και της σύγχυσης, ανακαλύπτει τον εαυτό του ικανό να ανυψωθεί σε βασίλεια προηγουμένως αδιανόητα. Αυτά είναι οι ουράνιοι κόσμοι των εκλεκτών, όχι μέρη τοποθετημένα σε κάποια μακρινή κοσμική γεωγραφία, αλλά μάλλον διαστάσεις συνείδησης διαθέσιμες σε όσους έχουν καθαρίσει την όρασή τους.

Η Αλχημεία της Καθαρότητας

Σκεφτείτε την ιερή τέχνη του μεταλλουργού, που στέκεται μπροστά στη φωτιά με αργυρομετάλλευμα στο χέρι. Ο δάσκαλος σιδηρουργός δεν περιμένει η τελειότητα να αναδυθεί σε μια μοναδική, δραματική χειρονομία. Αντίθετα, με άπειρη υπομονή και προσεκτική προσοχή, ο τεχνίτης θερμαίνει το μέταλλο, παρακολουθώντας τις ακαθαρσίες να ανεβαίνουν στην επιφάνεια. Μία προς μία, αυτά τα απόβλητα στοιχεία φυσούνται μακριά — όχι όλα μαζί σε κάποια βίαιη κάθαρση, αλλά σταδιακά, ρυθμικά, σαν την ίδια την αναπνοή. Σιγά σιγά, από καιρό σε καιρό, η εργασία συνεχίζεται μέχρι να μείνει καθαρό, φωτεινό, ανακλαστικό του φωτός.

Έτσι ακριβώς πρέπει και ο αναζητητής να προσεγγίσει την κάθαρση της συνείδησης. Η πνευματική αλχημεία δεν επιτυγχάνεται μόνο μέσω δραματικών αποκηρύξεων ή ξαφνικών μεταστροφών, αλλά μέσω της σταθερής, σταδιακής αφαίρεσης εκείνου που σκιάζει την φυσική ακτινοβολία της ψυχής. Κάθε στιγμή ενσυνειδητότητας, κάθε επιλογή να δράσει κανείς με ακεραιότητα αντί για παρόρμηση, κάθε περίσταση να βλέπει καθαρά αντί μέσα από τον παραμορφωτικό φακό της επιθυμίας — αυτές είναι οι ήπιες αναπνοές που φυσούν μακριά την ακαθαρσία.

Ωστόσο εδώ κρύβεται ένα βαθύ παράδοξο που μόνο οι μυστικοί κατανοούν αληθινά: το ίδιο το εργαλείο που προορίζεται να καθαρίσει μπορεί να γίνει πηγή διαφθοράς. Σαν τον σίδηρο, που γεννά σκουριά από την ίδια του την ουσία και έτσι καταστρέφεται, έτσι και οι πράξεις του ίδιου του αναζητητή μπορούν να γίνουν ο παράγοντας της πτώσης. Ο παραβάτης υφαίνει ένα δίχτυ από τις κλωστές των απρόσεκτων πράξεων, και αυτό το δίχτυ γίνεται ταυτόχρονα φυλακή και μονοπάτι — οδηγώντας όχι προς την απελευθέρωση αλλά βαθύτερα στον λαβύρινθο του πόνου.

Η Λεπτότητα της Διαφθοράς

Στο βασίλειο της πνευματικής κατανόησης, η διαφθορά φοράει πολλές μάσκες. Υπάρχουν οι προφανείς μολύνσεις — η παραμέληση που επιτρέπει την προσευχή να γίνει απλή επανάληψη άδεια παρουσίας, η νωθρότητα που επιτρέπει την ζωτικότητα του σώματος να φθίνει, η απροσεξία που καθιστά το άγρυπνο νου θαμπό και απρόσεκτο. Αυτές είναι οι χονδροειδείς ακαθαρσίες που ακόμα και ο αρχάριος μπορεί να αναγνωρίσει.

Αλλά υπάρχουν πιο λεπτές διαφθορές που διαφεύγουν της προσοχής, υφαίνοντας τον εαυτό τους στο ίδιο το ύφασμα της καθημερινής ύπαρξης. Ο αναζητητής πρέπει να καλλιεργήσει μια όραση αρκετά διεισδυτική για να αντιληφθεί πώς ακόμα και ενάρετες πράξεις μπορούν να μολυνθούν όταν εκτελούνται χωρίς σοφία, πώς η ίδια η ευεργεσία μπορεί να διαφθαρεί από την πλεονεξία για αναγνώριση ή ανταπόδοση. Όλοι οι δρόμοι, είτε συμβατικά χαρακτηρισμένοι καλοί είτε κακοί, μπορούν να γίνουν μονοπάτια δεσμεύσης όταν βαδίζονται χωρίς επίγνωση.

Ανάμεσα σε όλες τις πιθανές μολύνσεις, ωστόσο, υπάρχει μία που υψώνεται πάνω από τις υπόλοιπες σαν βουνό που σκιάζει τον ήλιο: η άγνοια — εκείνη η θεμελιώδης μη-γνώση που μπερδεύει το παροδικό με το αιώνιο, το κατασκευασμένο με το πραγματικό, το εξαρτημένο με το απόλυτο. Αυτό είναι το μεγαλύτερο σκοτάδι, η πρωταρχική απόκρυψη από την οποία ρέουν όλες οι άλλες συγχύσεις. Το να αποτινάξει κανείς αυτή τη μόλυνση δεν είναι απλώς να αποκτήσει πληροφορίες αλλά να υποστεί μια μεταμόρφωση κατανόησης τόσο πλήρη που ο ίδιος ο τρόπος αντίληψης της πραγματικότητας επαναστατικοποιείται.

Οι Δύο Δρόμοι της Ζωής

Η διαλογιστική παράδοση αναγνωρίζει δύο θεμελιώδεις τρόπους ανθρώπινης ύπαρξης, δύο δρόμους που αποκλίνουν στον κήπο της επιλογής. Ο ένας δρόμος είναι απατηλά εύκολος, δεν απαιτεί θάρρος, αυτοεξέταση, αντιμετώπιση άβολων αληθειών. Αυτός είναι ο δρόμος των αναιδών, εκείνων που ζουν σαν κοράκια — καιροσκόποι, θορυβώδεις, παίρνοντας ό,τι γυαλίζει χωρίς να διακρίνουν την αληθινή του αξία. Τέτοια άτομα μπορεί να φαίνονται τολμηρά, ακόμα και ηρωικά στις παραβάσεις τους, αλλά η δική τους είναι μια άθλια ελευθερία, αγορασμένη με το τίμημα της ακεραιότητας και της εσωτερικής ειρήνης.

Η ζωή σε αυτόν τον δρόμο μπορεί να φαίνεται ομαλή αρχικά, γιατί ρέει με το ρεύμα της παρόρμησης και το κύμα της συλλογικής ασυνειδησίας. Ωστόσο αυτή η ευκολία είναι ψευδαισθητική, μια προσωρινή παρηγοριά που συγκαλύπτει την αργή διάβρωση της ικανότητας της ψυχής για χαρά, νόημα και αυθεντική σύνδεση.

Ο δεύτερος δρόμος παρουσιάζει μια έντονη αντίθεση. Εδώ, η ζωή αποκαλύπτει τη δυσκολία της στον σεμνό αναζητητή που συνεχώς επιδιώκει καθαρότητα στη σκέψη, τον λόγο και την πράξη. Αυτό το άτομο κινείται στον κόσμο με αδιαφορία για τις θορυβώδεις απαιτήσεις του εγώ, διατηρώντας μια εσωτερική ησυχία που παραμένει άσπιλη ακόμα και μέσα στο χάος της ύπαρξης. Η νοημοσύνη εδώ δεν είναι απλή εξυπνάδα αλλά μια διεισδυτική σοφία που αναγνωρίζει την αλληλεξάρτηση όλων των πραγμάτων και δρα αναλόγως.

Γιατί είναι αυτός ο δρόμος τόσο δύσκολος; Επειδή απαιτεί συνεχή επαγρύπνηση, επίγνωση στιγμή προς στιγμή, το θάρρος να κολυμπά κανείς κόντρα στο ρεύμα της συλλογικής προσαρμογής. Απαιτεί την προθυμία να είναι κανείς αντιδημοφιλής, να στέκεται μόνος αν χρειάζεται, να επιλέγει την αλήθεια αντί για την άνεση επανειλημμένα.

Η Αρχιτεκτονική της Αυτο-Καταστροφής

Οι μυστικές διδασκαλίες προσδιορίζουν συγκεκριμένες συμπεριφορές που λειτουργούν σαν αξίνες, επιτρέποντας στο άτομο να σκάψει την ίδια του την καταστροφή ενώ ακόμα ζει. Το να καταστρέφει κανείς τη ζωή — είτε μέσω βίας προς τους άλλους είτε μέσω της αργής αυτοκτονίας της απρόσεκτης ζωής — είναι να αποκόπτει τον εαυτό του από τον ιστό αλληλεξάρτησης που συντηρεί όλα τα όντα. Το να λέει ψέματα είναι να δηλητηριάζει το πηγάδι της επικοινωνίας από το οποίο πίνουν όλες οι σχέσεις. Το να παίρνει ό,τι δεν δίνεται ελεύθερα είναι να παραβιάζει τα ιερά όρια που επιτρέπουν την εμπιστοσύνη και τη συνεργασία να ανθίσουν.

Η σεξουαλική παράβαση, η παραβίαση δεσμευμένων σχέσεων, αντιπροσωπεύει μια ιδιαίτερα ύπουλη μορφή διάλυσης ορίων, που βλάπτει όχι μόνο τα άμεσα εμπλεκόμενα μέρη αλλά στέλνει κύματα μέσα σε οικογένειες και κοινότητες. Και η παράδοση στην μέθη — εκείνη η σκόπιμη θόλωση της συνείδησης — αντιπροσωπεύει ίσως την πιο άμεση επίθεση στην ίδια την ικανότητα που χρειάζεται για την απελευθέρωση.

Κάθε μία από αυτές τις πράξεις χρησιμεύει στο να ξεριζώνει κανείς την ίδια του τη ρίζα, να υπονομεύει το θεμέλιο της ευεξίας και της πνευματικής προόδου. Δεν είναι παραβιάσεις αυθαίρετων κανόνων που επιβάλλονται από εξωτερική αυθεντία αλλά μάλλον οργανικές συνέπειες της παρεξήγησης της φύσης της πραγματικότητας της ίδιας.

Το Δηλητήριο της Σύγκρισης

Στη διαλογιστική ζωή, ένα λεπτό δηλητήριο συχνά περνά απαρατήρητο: η τάση να μετρά κανείς τον δρόμο του σε σχέση με τον άλλου, να ανησυχεί για τα εφόδια που λαμβάνουν οι άλλοι ενώ παραμελεί την ίδια του την εσωτερική εργασία. Αυτή η συγκριτική συνείδηση δεν βρίσκει ανάπαυση, γιατί ταλαντώνεται ασταμάτητα ανάμεσα σε φθόνο και υπερηφάνεια, ποτέ δεν εγκαθίσταται στην ειρήνη της αποδοχής.

Ο κόσμος, στην συμβατική του λειτουργία, διανέμει τις χάρες του σύμφωνα με πίστη ή ευχαρίστηση — μερικές φορές φαινομενικά τυχαία, συχνά φαινομενικά άδικα. Αλλά ο αναζητητής που έχει ξεριζώσει την ίδια την ικανότητα για αγανακτισμένη σύγκριση ανακαλύπτει μια ανάπαυση που επιμένει τόσο στην ημερήσια δραστηριότητα όσο και στην νυχτερινή ξεκούραση. Αυτή δεν είναι η ανάπαυση της αδράνειας αλλά η ειρήνη εκείνου που έχει σταματήσει την εξαντλητική εργασία του να τοποθετεί συνεχώς τον εαυτό του σε σχέση με τους άλλους.

Η Φωτιά, ο Καρχαρίας, η Παγίδα, ο Χείμαρρος

Η μυστική παράδοση χρησιμοποιεί στοιχειακές εικόνες για να μεταδώσει τους κινδύνους που παραμονεύουν στο μονοπάτι. Δεν υπάρχει φωτιά συγκρίσιμη με το πάθος — εκείνη η καύση που καταναλώνει από μέσα, ποτέ ικανοποιημένη, πάντα απαιτώντας περισσότερο καύσιμο. Σαν τη φωτιά, το πάθος μεταμορφώνει ό,τι αγγίζει, μειώνοντας σύνθετες πραγματικότητες σε στάχτη και κάρβουνο.

Δεν υπάρχει αρπακτικό τόσο επικίνδυνο όσο το μίσος — εκείνος ο καρχαρίας που κυκλοφορεί στα βάθη της συνείδησης, περιμένοντας να διαμελίσει κάθε δυνατότητα ειρήνης ή σύνδεσης. Το μίσος βλέπει εχθρούς παντού, βρίσκοντας αέναη δικαιολογία για την επιθετικότητά του.

Δεν υπάρχει παγίδα τόσο αποτελεσματική όσο η ανοησία — εκείνο το δίχτυ υφαντό από ψευδαίσθηση και μυωπία, που πιάνει το απρόσεκτο νου και το κρατά αιχμάλωτο σε επαναλαμβανόμενα μοτίβα πόνου. Και δεν υπάρχει δύναμη τόσο συντριπτική όσο η πλεονεξία — εκείνος ο χείμαρρος που σαρώνει την διάκριση, παρασύροντας τον αρπακτικό νου προς ατελείωτη συσσώρευση χωρίς ικανοποίηση.

Αυτά τα τέσσερα αντιπροσωπεύουν τα πρωταρχικά εμπόδια στην απελευθέρωση, και ο αναζητητής πρέπει να τα αναγνωρίσει όχι ως αφηρημένες έννοιες αλλά ως ζωντανές δυνάμεις ενεργές στη συνείδηση.

Ο Καθρέφτης και η Σκιά

Μια ιδιόμορφη ασυμμετρία χαρακτηρίζει την ανθρώπινη αντίληψη: τα ελαττώματα των άλλων εμφανίζονται με κρυστάλλινη σαφήνεια, ενώ τα δικά μας ελαττώματα παραμένουν βολικά κρυμμένα. Σαν τον αγρότη που λιχνίζει το σιτάρι, πετώντας τα άχυρα στον άνεμο, το μη συνειδητό άτομο εύκολα προσδιορίζει και διαλαλεί τα ελαττώματα γειτόνων, συναδέλφων, ξένων. Ωστόσο το ίδιο αυτό άτομο κρύβει τα προσωπικά ελαττώματα με την ίδια επιδεξιότητα που ένας απατεώνας κρύβει ζαβωμένα ζάρια από τον αντίπαλο.

Αυτή η δυναμική δεν είναι απλή υποκρισία αλλά μάλλον ένα δομικό χαρακτηριστικό της συνείδησης του εγώ, που πρέπει να διατηρήσει την ίδια της την συνοχή προβάλλοντας το υλικό σκιάς προς τα έξω. Εκείνος που κάνει συνήθεια την εύρεση ελαττωμάτων και προσβάλλεται εύκολα ανακαλύπτει ότι παραδόξως, τα δικά του πάθη πολλαπλασιάζονται. Γιατί στην ίδια την πράξη της κρίσης ενός άλλου, ενισχύει κανείς την ίδια την κριτική στάση, απομακρυνόμενος περαιτέρω από την καταστροφή του πάθους που είναι ο στόχος του δρόμου.

Το Μονοπάτι Χωρίς Μονοπάτι

Το αυθεντικό πνευματικό ταξίδι δεν μπορεί να επιτευχθεί μέσω απλών εξωτερικών επιδόσεων. Δεν υπάρχει μαγικό μονοπάτι στον αέρα, καμία συντόμευση που παρακάμπτει την απαραίτητη εσωτερική εργασία. Ένα άτομο δεν γίνεται αληθινός αποκηρυκτής απλώς υιοθετώντας τα ράσα και τις τελετουργίες της αποκήρυξης. Ο κόσμος — η συμβατική, επιφανειακή συνείδηση — ευχαριστιέται ατελείωτα με τέτοιες ματαιοδοξίες, μπερδεύοντας την εμφάνιση με την ουσία.

Αλλά εκείνοι που έχουν αληθινά αφυπνιστεί, εκείνα τα σπάνια όντα που έχουν δει πέρα από το πέπλο των εμφανίσεων, στέκονται ελεύθεροι από τέτοιες ψευδαισθήσεις. Αναγνωρίζουν ότι κανένα πλάσμα δεν κατέχει αιώνια, αμετάβλητη ουσία· όλα τα όντα αναδύονται και παρέρχονται στον απέραντο χορό της εξαρτημένης γένεσης. Ωστόσο οι αφυπνισμένοι οι ίδιοι, έχοντας συνειδητοποιήσει την αθάνατη διάσταση, παραμένουν ακλόνητοι από αυτή τη ροή. Έχουν βρει το νησί.

Η Κλήση προς το Αιώνιο Παρόν

Αυτή, λοιπόν, είναι η διαλογιστική πρόσκληση: να χτίσει κανείς μέσα στον εαυτό του ένα νησί επίγνωσης που παραμένει σταθερό μέσα στον ωκεανό της αλλαγής. Όχι μέσω άρνησης της ατέλειας, αλλά μέσω αναγνώρισης ότι μέσα στην ίδια την καρδιά της αλλαγής κρύβεται μια αμετάβλητη ικανότητα να μαρτυρεί, να γνωρίζει, να είναι παρούσα.

Η εργασία αρχίζει τώρα, σε αυτή ακριβώς τη στιγμή. Δεν χρειάζεται κανένα εφόδιο εκτός από παρουσία, κανένα φορτίο να κουβαλήσει εκτός από επίγνωση, κανένα διαπιστευτήριο εκτός από ειλικρίνεια. Η πόρτα της αναχώρησης που κάποτε φαινόταν να οδηγεί σε αφανισμό αποκαλύπτεται αντ' αυτού ως κατώφλι μεταμόρφωσης — ένα πέρασμα όχι προς την μη-ύπαρξη αλλά προς έναν πιο αυθεντικό τρόπο ύπαρξης.

Όταν οι ακαθαρσίες φυσούνται μακριά σαν σκόνη από την επιφάνεια ενός καθρέφτη, αυτό που μένει δεν είναι κενό αλλά σαφήνεια — η φυσική ακτινοβολία της ψυχής, που ήταν πάντα παρούσα αλλά σκιασμένη. Αυτή η ακτινοβολία αναγνωρίζει τον εαυτό της ως ταυτόχρονα περιορισμένη μορφή και απεριόριστη επίγνωση, ως το κύμα και τον ωκεανό, ως το νησί και τη θάλασσα.

Σε αυτή την αναγνώριση κρύβεται η ειρήνη που υπερβαίνει την κατανόηση, η ελευθερία που δεν απαιτεί εξωτερική επικύρωση, η αγάπη που δεν χρειάζεται αντικείμενο. Αυτή είναι η μυστική πραγματικότητα προς την οποία στοχεύει κάθε γνήσια πνευματική πρακτική — όχι κάποια μακρινή μελλοντική απόκτηση αλλά μια παρούσα δυνατότητα, διαθέσιμη σε κάθε αναπνοή, κάθε στιγμή καθαρής όρασης, κάθε επιλογή να ευθυγραμμιστεί με τη σοφία αντί για τη σύγχυση.

Το μονοπάτι βαδίζεται βήμα βήμα, ωστόσο κάθε βήμα περιέχει το σύνολο του ταξιδιού. Το νησί χτίζεται αργά, ωστόσο σε κάθε στιγμή αυθεντικής πρακτικής, είναι ήδη πλήρες. Αυτό το παράδοξο δεν μπορεί να λυθεί μέσω λογικής αλλά μόνο μέσω της άμεσης εμπειρίας εκείνων που τολμούν να γίνουν κυρίαρχοι μέσα στη διάλυση, σοφοί απέναντι στην άγνοια, αφυπνισμένοι στο όνειρο της ύπαρξης.

Intellectual property rights

The entire content of our website, including, but not limited to, texts, news, graphics, photographs, diagrams, illustrations, services provided and generally any kind of files, is subject to intellectual property (copyright) and is governed by the national and international provisions on Intellectual Property, with the exception of the expressly recognized rights of third parties.
Therefore, it is expressly prohibited to reproduce, republish, copy, store, sell, transmit, distribute, publish, perform, "download", translate, modify in any way, in part or in summary, without the express prior written consent of the Foundation. It is known that in case the Foundation consents, the applicant is obliged to explicitly refer via links (hyperlinks) to the relevant content of the Foundation's website. This obligation of the applicant exists even if it is not explicitly stated in the written consent of the Foundation.
Exceptionally, it is permitted to individually store and copy parts of the content on a simple personal computer for strictly personal use (private study or research, educational purposes), without the intention of commercial or other exploitation and always under the condition of indicating the source of its origin, without this in any way implies a grant of intellectual property rights.
It is also permitted to republish material for purposes of promoting the events and activities of the Foundation, provided that the source is mentioned and that no intellectual property rights are infringed, no trademarks are modified, altered or deleted.
Everything else that is included on the electronic pages of our website and constitutes registered trademarks and intellectual property products of third parties is their own sphere of responsibility and has nothing to do with the website of the Foundation.

Δικαιώματα πνευματικής ιδιοκτησίας

Το σύνολο του περιεχομένου του Δικτυακού μας τόπου, συμπεριλαμβανομένων, ενδεικτικά αλλά όχι περιοριστικά, των κειμένων, ειδήσεων, γραφικών, φωτογραφιών, σχεδιαγραμμάτων, απεικονίσεων, παρεχόμενων υπηρεσιών και γενικά κάθε είδους αρχείων, αποτελεί αντικείμενο πνευματικής ιδιοκτησίας (copyright) και διέπεται από τις εθνικές και διεθνείς διατάξεις περί Πνευματικής Ιδιοκτησίας, με εξαίρεση τα ρητώς αναγνωρισμένα δικαιώματα τρίτων.

Συνεπώς, απαγορεύεται ρητά η αναπαραγωγή, αναδημοσίευση, αντιγραφή, αποθήκευση, πώληση, μετάδοση, διανομή, έκδοση, εκτέλεση, «λήψη» (download), μετάφραση, τροποποίηση με οποιονδήποτε τρόπο, τμηματικά η περιληπτικά χωρίς τη ρητή προηγούμενη έγγραφη συναίνεση του Ιδρύματος. Γίνεται γνωστό ότι σε περίπτωση κατά την οποία το Ίδρυμα συναινέσει, ο αιτών υποχρεούται για την ρητή παραπομπή μέσω συνδέσμων (hyperlinks) στο σχετικό περιεχόμενο του Δικτυακού τόπου του Ιδρύματος. Η υποχρέωση αυτή του αιτούντος υφίσταται ακόμα και αν δεν αναγραφεί ρητά στην έγγραφη συναίνεση του Ιδρύματος.

Κατ’ εξαίρεση, επιτρέπεται η μεμονωμένη αποθήκευση και αντιγραφή τμημάτων του περιεχομένου σε απλό προσωπικό υπολογιστή για αυστηρά προσωπική χρήση (ιδιωτική μελέτη ή έρευνα, εκπαιδευτικούς σκοπούς), χωρίς πρόθεση εμπορικής ή άλλης εκμετάλλευσης και πάντα υπό την προϋπόθεση της αναγραφής της πηγής προέλευσής του, χωρίς αυτό να σημαίνει καθ’ οιονδήποτε τρόπο παραχώρηση δικαιωμάτων πνευματικής ιδιοκτησίας.

Επίσης, επιτρέπεται η αναδημοσίευση υλικού για λόγους προβολής των γεγονότων και δραστηριοτήτων του Ιδρύματος, με την προϋπόθεση ότι θα αναφέρεται η πηγή και δεν θα θίγονται δικαιώματα πνευματικής ιδιοκτησίας, δεν θα τροποποιούνται, αλλοιώνονται ή διαγράφονται εμπορικά σήματα.

Ό,τι άλλο περιλαμβάνεται στις ηλεκτρονικές σελίδες του Δικτυακού μας τόπου και αποτελεί κατοχυρωμένα σήματα και προϊόντα πνευματικής ιδιοκτησίας τρίτων ανάγεται στη δική τους σφαίρα ευθύνης και ουδόλως έχει να κάνει με τον Δικτυακό τόπο του Ιδρύματος.

Esoterism Academy

CIRCLE OF LIGHT

ESOTERISM STUDIES