Saturday, April 13, 2024

Who Jesus Really Was

Science, by definition, is an objectively ascertainable (and conventionally and temporarily) certain knowledge. Seeking the Truth of what we perceive "outside" science necessarily uses external forces, functions, of man, intellect, moral choice, external senses. It cannot (and has no right) as Kant proved to "do" "Metaphysics".

On the other hand, Religion, religions, in their effort to stay in the area of the concrete, the socially acceptable and socially applicable, are forced to rationalize whatever "God Experience" the Founder of the Religion has, or his followers , to make it a theological doctrine, moral behavior, external worship. Thus, "Religion", rejecting the "Inner Content" and staying in the area of the concrete, becomes Teaching or Theological Science. But by losing the "Inner Experiential Content" it loses its very Essence. It becomes mere external worship, imitation of religion (which is not "experienced"), hypocrisy. Kierkegaard proved this.

Either way, neither science nor religion has anything to say about the True Religion of Experiencing. The important thing is not to adopt an "arbitrary" (largely) ideological system, a worldview, a perception of things, and through it to know man, ourselves and seek Truth, God or anything else. It is a mistake made even by great theologians such as Rudolf Otto (The Sacred, 1917) or Mircea Eliade (The Sacred and the Profane, 1956). Despite their scientific training and noble intentions to be "objective" they commit the mistake of objectifying the "Sacred" (or Whatever Really Exists anyway). They turn the “Sacred” into a “perception”, into a concept (into an “idol” of the imagination) and attempt to scientifically manage this “perception”. But all this has nothing to do with the Truth. In reality there is nothing “sacred”, no “god” outside of man that could be conceived by intellect or emotion or the senses. "The Sacred Is an Inner Experience". And it is not a "subjective experience" but a Transcendence of the subject, an Emergence into Objective Reality. Ultimately, the Real has nothing to do with what man perceives with his thought.

What is really important in the Search for Truth is to Know, to Understand "He Who Perceives" (ourselves, everyone, who "observes"). In order to Know the True Man We Are we will do it neither through external science nor through external rationalized religions nor through a phenomenological objective religious research. Truth is not objective, out there (an object of thought) to be recorded and described. Man, What We Are, is not an "object". We are Ourselves, the Living Man. And the only Truth that Exists is the Living Truth that we experience, that we touch. So, how will we know Man? The True Self? What We Are (each of us)? How will we get to the Truth? What is Truth?

What is Truth? Pontius Pilate asked Jesus this question when he was led captive before him. No answer was given in this incident (after all, Pilate wasn't really asking, he was simply proving his ignorance by questioning). Answers to the question can be given many, according to everyone's prejudices, but which is the true one? After all, what is Truth? In order to find it, we will have to go back several years to the incident we mentioned above, in the Desert on the day when the young Jesus was rushing to where the "Children of Light" were. Jesus was not uneducated. He knew the Law. And he had a deep piety that went far beyond external worship. But that day he was leaving behind a whole world to enter another World, Inner, Spiritual, the Kingdom of God, the Kingdom of Truth. He Knew the Truth. And it would be useful to see, to understand, exactly what happened then.

What did Jesus learn from the Essenes? What did he experience in the desert? And then, when he returned from the Desert to the world of men to preach the Mysteries of the Kingdom of Heaven, what did he really teach? Two thousand years now the Truth is half spoken or distorted. Here we will try to describe based on the Esoteric Tradition, transmitted to a few, Who Was Jesus Really. What Did He Teach? And what is the Message of Truth about the Kingdom of Heaven?

When man begins to perceive his existence, he perceives it directly and completely through a spontaneous inner pre-conceptual sense in which Being is Revealed in its Real Essence. What we perceive is that we exist, that we are here, in the body, (when we speak of the embodied man) in space, in the world. So, we perceive through a "perceptual center" (the world around us "globally"). This Mode of Perception (this kind of awareness) "informs" us that we are here, within the environment we detect. In fact what we "know" (thus) is our existence within this environment that we recognize, the environment that we perceive with external activities, with intellect, choices, external senses. Whatever information we have about "Existence" is within the world we perceive. The world outside is real – that is not discussed, but we perceive it in the way we have described (always biased and wrong). In this way, however, we do not Realize (not be aware of) our Existence in the Real World, What Really Exists, but in the world constructed by external activities, intellect, choices and senses.

Obviously in order to Really Know Who We Are, in the Real Space of Being, we must stop constantly constructing a picture of the world. And this can be done by abandoning external activity, by "abolishing" the senses, by "apathy" of feelings (and choices), by "silencing" the intellect, by returning to the Self, to the Real Man Who We are like a Direct Experience of Existence, in the Inner Man. This is the true meaning of the Son of Man in Hagiographic Symbolism. The Real Man, not the one perceived by the intellect or the senses. The Way Inward, to the Real Man, is the Only Way to Truth.

Jesus, already before going to the Desert, Experienced Existence as Something Real, beyond perceptions and already Felt the Immensity of Inner Existence. But in the Desert it confirmed what they sensed because there were other people Experiencing this. There, in the Desert, where the outer formlessness of the landscape cleared the forms of the world, in the endless time that flows without differentiation, Jesus was able to Absolute Experience the Real Man (that He was), to become the "Son of Man". The Turning to the Self, the Experiencing of the Self as Real Existence, beyond the body, beyond the world of forms, Revealed to him not only the Spiritual Eternal Essence of Existence but also that This Essence was Something that transcended the body. He felt as if he was Emerging from the world of form, as if he was being reborn into a New Brand Spiritual World. This very Experiential Experience, the Entry into the Spiritual World and the simultaneous elevation above the world of forms is the "Spiritual Baptism", the Spiritual Birth, the Birth Above (of which Jesus spoke to Nicodemus later). This is the "SACRAMENT OF BAPTISM" of which "baptism in water" is but a poor outward symbol (lacking "spiritual content").

What Jesus Experienced when He Turned Inward, into the Real Man, beyond all external activities, is that There Is Here (a Spiritual Here), Something Unlimited, Transcendent, Eternal, which included (as a part of) the outer world of forms . But Everything in This Wider World "was" different. There were Eternal Things and Transitory Phenomena. But even these transitory phenomena were bathed in another spiritual light, they looked different. Jesus saw the world from a Higher Center of Vision (not through intellect, emotion, or senses). Nevertheless, perception was also functioning and the senses were functioning (as a partial function of a More General Perception of the World, a Wider Awareness of Existence). Jesus Experienced the Oneness of Existence and the Deeper Relationship of Oneness of All Things, beyond the outward forms that appear to ordinary man to be "separated", ( UNDIVIDED – UNITY CONSCIOUSNESS).

This Experience, the Experiencing of Life from a Higher Center of Perception, is but the Beginning of the Inner Life. In the Sacred Tradition of the Desert where the young Initiator of the Mysteries of God had taken refuge they spoke (and Experienced those who could, as far as they could) of a Much Deeper Experience of Reality, Where all forms, all "separations" became transparent, almost non-existent . And as the Experience and Understanding deepened in the endless time of the Desert, Jesus Ascended and Experienced the Uniform Universality of Existence ( WHOLENESS – CONSCIOUSNESS OF WHOLENESS, UNIVERSAL CONSCIOUSNESS) and became the Son of God. Jesus was no mere mortal. He had the Mark of God, the Secret Anointing, he was a "Christ" and he could Ascend to the Christ Consciousness, the Universal Consciousness. This Was the Destiny of the Son of Man (every man who understood the Oneness of Existence). But Few Worked on This Road. Few Pass the Narrow Gate and fewer still Walk the Weary Way – "Narrow is the gate and weary is the way that leads to Life", (Matthew 7:14). Few Rise to the Christ Consciousness. This Elevation of the Son of Man to the Son of God, which is within the Nature of every man, is the Second Mystery that Jesus Experienced in the Wilderness, the "MYSTERY OF ANOINTING" (which has nothing to do with the oil anointing they do in the temples).

All the Experiences that Jesus Lived in the Desert, all that was happening, were happening Internally, in Him Himself, in his own body, in the same world of the Desert and the Desert. He who came here to learn, to hear, to understand, had already surpassed his human teachers. And it didn't take long for people to recognize this. Jesus Was the Teacher. But what interested Jesus (although He was already Seduced by the Inner Urge of Existence and had "left" everything to GOD) was not even the world which He had renounced long ago (an event that passed into Tradition as the "temptation in the desert"), nor to be a Teacher of men. JESUS' EXISTENCE was no longer a separate perceptual center (the "man") nor the Unity Consciousness (the son of man) nor the Universal Perception (the Son of God). Jesus Wanted to Be One with God. Not to become or achieve some "union", because all these are childish attitudes, but to BE ONE, to FEEL the Deepest Oneness of Existence with the SOURCE, with the FATHER. He wanted to Experience the MYSTERY OF MYSTERIES, UNION WITH GOD. And this Felt it not as something that you feel, that you recognize and can (as a point to “describe”), Felt it as Absolute Absence of Self, as True Light that Dissolves All, as Infinite Depth, Infinite Silence, Infinite Peace, Infinite Power, Which Is Everywhere, Beyond All, Within All, Embracing All, in a WHOLE ( WHOLE - ALL). No One Knows GOD unless He has this Experience and only HE who has this Experience Knows GOD and can "SPEAK" of GOD. This is the Great Mystery of Being's Encounter with GOD (who is Beyond Being). It is the Mystery of Being's Return to its SOURCE, Union with THAT THAT REALLY IS, with the Mysterious Power. It is the "MYSTERY OF THE DIVINE COMMUNITY" that Jesus Experienced and about which he would later speak to his disciples (and which of course has nothing to do with the external mystery of the church, of partaking of the "bread and wine", which is a simple symbolic act that "shows" different things).

Jesus in the Desert Experienced All the MYSTERIES OF GOD, He Felt TO BE ONE WITH GOD (this is why he later declared " I and the Father are one", John 10,30). And when he left the Wilderness to come to men it was GOD Coming to men, GOD IN THE BODY OF JESUS, or Jesus Who Was One with GOD in the Body of Jesus, with TRUE SPIRIT OF GOD . And He Came to Speak to People about THE SPIRITUAL KINGDOM OF GOD, Which They Can Find Within Themselves (that's why He declared that the Kingdom of Heaven is not here or there, don't look, just look and BEHOLD, THE KINGDOM OF HEAVEN IS WITHIN YOUR - " Therefore behold the kingdom of heaven is within you" (Luke 17, 21). And for three years he explained to the people the Mysteries of the Kingdom of Heaven. Simply and generally in his public speeches and in detail and in depth to his "disciples". He explained What is the REAL KINGDOM OF THE SPIRITUAL WORLD, What is SPIRITUAL BAPTISM (UNDIVIDED - UNITY), What is the TRUE ANOINTING that leads to CHRIST CONSCIOUSNESS (WHOLENESS), What is the MYSTERY OF THE DIVINE COMMUNITY (WHOLE). Few understood. And few continued to understand when Jesus "left". Only John perhaps created a Mystical Current (continuing the Tradition of the Essenes). The Author of the Gospel of John (if not written by the disciple of Jesus himself) transmitted the Knowledge to the Mystic Fathers until today (most of whom lived in the Desert or isolated and often persecuted by the outer church of the theatrical mysteries).

The "CHURCH OF CHRIST" that was created could not of course preserve the EXPERIENTIAL CONTENT of Jesus' Actions and Words. They quickly "replaced" the INTERNAL EXPERIENTIAL MYSTERIES with "external ritual acts" and slowly from Jesus' SPIRITUAL INITIATION nothing but external symbolic acts remained. Nothing remained of the Spiritual Content of Jesus' Action, and Christianity as it was universally practiced is only external worship and theatrical performance. No Christian seeks the Real Man and no one truly enters the SPIRITUAL KINGDOM to Ascend to GOD through the REAL SPIRITUAL EXPERIENCE OF THE MYSTERIES OF GOD. And there are people who "stand" at the "entrance" of the Kingdom of Heaven and neither "enter" nor let others "enter".

Brethren, do not be deceived! Jesus was a Man who "Arrived" (as a Spiritual Experience, Evolution, Experience) to BE ONE WITH GOD. And he "transferred" this Mystery of God that He experienced in the Desert to people. The Sacraments are Inner Experiential States not outer ritual acts. Jesus Taught the Way, HOW Man, ordinary man, can truly "become the Son of Man" ( UNDIVIDED ), "Son of GOD" ( WHOLENESS ), "God" ( WHOLE ), "God" not GOD . All this "Spiritual Development" is specific and possible for every human being and there is no other obstacle outside of our own choice. The True Teaching of Jesus, as a Spiritual Way and Action was saved only in the Mystics and in Groups of Believers (such as the Rosicrucians) who are always outside the official external church. All of Christian History, with the Organization, with the "Theology of Christ," with the activities of thousands of years—sorry to say it, but it's true—is a historical fraud.

If someone wants to delude himself and dream, that is his right. But in the area of fraud, neither the Truth nor GOD can be found. Because GOD IS BEING, HE IS ALIVE, HE IS HERE. If someone does not feel Him, it is because he is "blind" and not because GOD is hidden or does not exist. As Jesus said, "he who has eyes, let him see; he who has ears, let him hear."

…

Ποιος ήταν πραγματικά ο Ιησούς

Η Επιστήμη, εξορισμού, είναι μια αντικειμενική επιβεβαιούμενη γνώση (και κατά σύμβαση και προσωρινά) βέβαιη γνώση. Αναζητώντας την Αλήθεια αυτού που αντιλαμβανόμαστε «έξω» αναγκαστικά η επιστήμη χρησιμοποιεί εξωτερικές δυνάμεις, λειτουργίες, του ανθρώπου, την διανόηση, την ηθική επιλογή, τις εξωτερικές αισθήσεις. Δεν μπορεί (και δεν έχει κανένα δικαίωμα) καθώς απέδειξε ο Καντ να «κάνει» «Μεταφυσική».

Από την άλλη μεριά, η Θρησκεία, οι θρησκείες, στην προσπάθειά τους να μείνουν στον χώρο του συγκεκριμένου, του κοινωνικά αποδεκτού και κοινωνικά εφαρμόσιμου, αναγκάζονται, την όποια «Εμπειρία Θεού» έχει ο Ιδρυτής της Θρησκείας, ή οι οπαδοί του, να τη λογικοποιήσουν, να την κάνουν θεολογικό δόγμα, ηθική συμπεριφορά, εξωτερική λατρεία. Έτσι η «Θρησκεία», απορρίπτοντας το «Εσωτερικό Περιεχόμενο» και μένοντας στον χώρο του συγκεκριμένου γίνεται Διδασκαλία ή Θεολογική Επιστήμη. Χάνοντας όμως το «Εσωτερικό Βιωματικό Περιεχόμενο» χάνει τη Ίδια την Ουσία της. Γίνεται απλή εξωτερική λατρεία, μίμηση θρησκείας (που δεν «βιώνεται»), υποκρισία. Αυτό το απέδειξε ο Κίρκεγκωρ.

Είτε έτσι είτε αλλιώς, ούτε οι επιστήμες ούτε οι θρησκείες έχουν να πουν κάτι για την Αληθινή Θρησκεία του Βιώματος. Το σημαντικό δεν είναι να υιοθετήσουμε ένα «αυθαίρετο» (σε μεγάλο βαθμό) ιδεολογικό σύστημα, μια κοσμοθεωρία, μια αντίληψη πραγμάτων, και μέσα από αυτή να γνωρίσουμε τον άνθρωπο, τον εαυτό μας και να αναζητήσουμε τη Αλήθεια, τον Θεό ή οτιδήποτε άλλο. Είναι ένα λάθος που κάνουν ακόμα και μεγάλοι θρησκειολόγοι όπως ο Ρούντολφ Όττο («Το Ιερό», 1917) ή ο Μιρσέα Ελιάντε («Το Ιερό και το βέβηλο», 1956). Παρόλη τη επιστημονική κατάρτισή τους και τις ευγενείς προθέσεις τους να είναι «αντικειμενικοί» διαπράττουν το λάθος να αντικειμενικοποιούν το «Ιερό» (ή Οτιδήποτε τέλος πάντων Υπάρχει Πραγματικά). Μετατρέπουν το «Ιερό» σε μια «αντίληψη, σε μια έννοια (σε ένα «είδωλο» της φαντασίας) και επιχειρούν να διαχειριστούν επιστημονικά αυτή τη «αντίληψη». Αλλά όλα αυτά δεν έχουν να κάνουν τίποτα με τη Αλήθεια. Στην πραγματικότητα δεν υπάρχει τίποτα «ιερό», κανένας «θεός» έξω από τον άνθρωπο που θα μπορούσε να συλλάβει με τη διανόηση ή το συναίσθημα ή τις αισθήσεις. Το «Ιερό Είναι Εσωτερικό Βίωμα». Και δεν είναι «υποκειμενικό βίωμα» αλλά Υπέρβαση του υποκειμένου, Ανάδυση στην Αντικειμενική Πραγματικότητα. Τελικά το Πραγματικό δεν έχει καμία σχέση με όσα αντιλαμβάνεται ο άνθρωπος με την σκέψη του.

Το πραγματικά σημαντικό στην Αναζήτηση της Αλήθειας είναι να Γνωρίσουμε, να Κατανοήσουμε «Αυτόν Που Αντιλαμβάνεται» (εμάς τους ίδιους, τον καθένα, που «παρατηρεί»). Για να Γνωρίσουμε τον Αληθινό Άνθρωπο που Είμαστε δεν θα το κάνουμε ούτε μέσω της εξωτερικής επιστήμης ούτε μέσω των εξωτερικών λογικοποιημένων θρησκειών ούτε μέσω μιας φαινομενολογικής αντικειμενικής θρησκειολογικής έρευνας. Η Αλήθεια δεν είναι αντικειμενική, εκεί έξω (αντικείμενο της σκέψης) για να μπορεί να καταγραφεί και να περιγραφεί. Ο Άνθρωπος, Αυτό Που Είμαστε, δεν είναι «αντικείμενο». Είμαστε Εμείς οι Ίδιοι, ο Ζωντανός Άνθρωπος. Κι η Μόνη Αλήθεια που Υπάρχει είναι η Ζωντανή Αλήθεια που Βιώνουμε, που Ψηλαφούμε. Πως λοιπόν θα γνωρίσουμε τον Άνθρωπο; Τον Αληθινό Εαυτό; Αυτό Που Είμαστε (ο καθένας μας); Πως θα φτάσουμε στην Αλήθεια; Τι είναι Αλήθεια;

Τι είναι Αλήθεια; Τούτο το ερώτημα το έθεσε ο Πόντιος Πιλάτος στον Ιησού, όταν τον οδήγησαν δέσμιο μπροστά του. Απάντηση δεν δόθηκε σε αυτό το περιστατικό (άλλωστε ο Πιλάτος δεν ρωτούσε πραγματικά, βεβαίωνε απλά, με ερώτηση, την άγνοιά του). Απαντήσεις στο ερώτημα μπορούν να δοθούν πολλές, κατά τις προκαταλήψεις του καθενός, αλλά ποια είναι η αληθινή; Τελικά τι είναι Αλήθεια; Για να το βρούμε θα πρέπει να πάμε κάμποσα χρόνια πίσω από το περιστατικό που αναφέραμε πιο πάνω, στην Έρημο την μέρα που ο Νεαρός Ιησούς έφτανε κατάκοπος εκεί που ήταν τα «Τέκνα του Φωτός». Ο Ιησούς δεν ήταν αμόρφωτος. Γνώριζε τον Νόμο. Κι είχε μια βαθιά ευσέβεια που πήγαινε πολύ πέρα από την εξωτερική λατρεία. Αλλά εκείνη την μέρα άφηνε πίσω του ένα ολόκληρο κόσμο για να εισέλθει σε ένα Άλλο Κόσμο, Εσωτερικό, Πνευματικό, στο Βασίλειο του Θεού, στο Βασίλειο της Αλήθειας. Αυτός Γνώρισε την Αλήθεια. Και θα ήταν χρήσιμο να δούμε, να κατανοήσουμε, τι ακριβώς συνέβη τότε.

Τι έμαθε ο Ιησούς κοντά στους Εσσαίους; Τι Βίωσε στην Έρημο; Και μετά, όταν επέστρεψε από την Έρημο στον κόσμο των ανθρώπων για να κηρύξει τα Μυστήρια της Βασιλείας των Ουρανών, τι πραγματικά δίδαξε; Δύο χιλιάδες χρόνια τώρα η Αλήθεια λέγεται μισή ή διαστρεβλώνεται. Εδώ θα προσπαθήσουμε να περιγράψουμε με βάση την Εσωτερική Παράδοση, που μεταδόθηκε σε ελάχιστους, Ποιος Πραγματικά Ήταν ο Ιησούς; Τι Δίδαξε; Και ποιο είναι το Μήνυμα της Αλήθειας για την Βασιλεία των Ουρανών;

Όταν ο άνθρωπος αρχίζει να αντιλαμβάνεται την ύπαρξή του την αντιλαμβάνεται άμεσα κι ολοκληρωτικά μέσα από μια αυθόρμητη εσωτερική προεννοιολογική αίσθηση στην οποία το Είναι Αποκαλύπτεται στην Πραγματική Ουσία του. Αυτό που αντιλαμβανόμαστε είναι ότι υπάρχουμε, ότι είμαστε εδώ, στο σώμα, (όταν μιλάμε για τον ενσαρκωμένο άνθρωπο) μέσα στο χώρο, μέσα στον κόσμο. Αντιλαμβανόμαστε λοιπόν μέσα από ένα «αντιληπτικό κέντρο» (τον κόσμο γύρω μας «σφαιρικά»). Αυτός ο Τρόπος Αντίληψης (αυτού του είδους η επίγνωση) μας «πληροφορεί» ότι είμαστε εδώ, μέσα στο περιβάλλον που ανιχνεύουμε. Στην πραγματικότητα αυτό που «γνωρίζουμε» (έτσι) είναι η ύπαρξή μας μέσα σε αυτό το περιβάλλον που αναγνωρίζουμε, στο περιβάλλον που συλλαμβάνουμε με τις εξωτερικές δραστηριότητες, με την διανόηση, τις επιλογές, τις εξωτερικές αισθήσεις. Όποιες πληροφορίες έχουμε για την «Ύπαρξη» είναι μέσα στον κόσμο που αντιλαμβανόμαστε. Ο κόσμος έξω είναι πραγματικός – αυτό δεν συζητείται, Αλλά εμείς τον αντιλαμβανόμαστε με τον τρόπο που περιγράψαμε (πάντα μεροληπτικό και λανθασμένο). Με αυτόν τον τρόπο όμως δεν Αντιλαμβανόμαστε (δεν έχουμε επίγνωση) της Ύπαρξής μας στον Πραγματικό Κόσμο, Αυτό που Υπάρχει Πραγματικά, αλλά στον κατασκευασμένο από τις εξωτερικές δραστηριότητες, την διανόηση, τις επιλογές και τις αισθήσεις, κόσμο.

Προφανώς για να Γνωρίσουμε Πραγματικά Αυτό Που Είμαστε, στον Πραγματικό Χώρο του Είναι, πρέπει να σταματήσουμε να κατασκευάζουμε συνεχώς μια εικόνα του κόσμου. Κι αυτό μπορεί να γίνει με την εγκατάλειψη της εξωτερικής δραστηριότητας, με την «κατάργηση» των αισθήσεων, με την «απάθεια» των συναισθημάτων (και των επιλογών), με την «σιώπηση» της διανόησης, με την Επάνοδο στον Εαυτό, στον Πραγματικό Άνθρωπο Που Είμαστε σαν Άμεσο Βίωμα της Ύπαρξης, στον Έσω Άνθρωπο. Αυτή είναι η πραγματική έννοια του Υιού του Ανθρώπου στον Αγιογραφικό Συμβολισμό. Ο Πραγματικός Άνθρωπος, όχι αυτός που αντιλαμβάνεται η διανόηση ή οι αισθήσεις. Ο Δρόμος προς τα Έσω, προς τον Πραγματικό Άνθρωπο, είναι ο Μόνος Δρόμος προς την Αλήθεια.

Ο Ιησούς, ήδη πριν πάει στην Έρημο, Βίωνε την Ύπαρξη σαν Κάτι Πραγματικό, πέρα από τις αντιλήψεις και ήδη Αισθάνονταν την Απεραντοσύνη της Εσωτερικής Ύπαρξης. Στην Έρημο όμως επιβεβαίωσε αυτό που διαισθάνονταν γιατί υπήρχαν κι άλλοι άνθρωποι που το Βίωναν αυτό. Εκεί, στην Έρημο, όπου η εξωτερική αμορφία του τοπίου απάλυνε τις μορφές του κόσμου, στον ατέλειωτο χρόνο που ρέει χωρίς να διαφοροποιείται, ο Ιησούς μπόρεσε να Βιώσει Απόλυτα τον Πραγματικό Άνθρωπο (που Ήταν), να γίνει «Υιός Ανθρώπου». Η Στροφή Προς Τον Εαυτό, η Βίωση Του Εαυτού σαν Πραγματικής Ύπαρξης, πέρα από το σώμα, πέρα από τον κόσμο των μορφών, του Φανέρωσε όχι μόνο την Πνευματική Αιώνια Ουσία της Ύπαρξης αλλά και ότι Αυτή η Ουσία ήταν Κάτι που ξεπερνούσε το σώμα. Ένοιωσε σαν να Αναδυόταν από τον κόσμο των μορφών, σαν να ξαναγεννιόταν σε ένα Νέο Ολοκαίνουργιο Πνευματικό Κόσμο. Αυτή ακριβώς η Βιωματική Εμπειρία, η Είσοδος στον Πνευματικό Κόσμο κι η ταυτόχρονη ανύψωση πάνω από τον κόσμο των μορφών είναι το «Πνευματικό Βάπτισμα», η Πνευματική Γέννηση, η Γέννηση Άνωθεν (για την οποία μίλησε ο Ιησούς στον Νικόδημο αργότερα). Αυτό είναι το «ΜΥΣΤΗΡΙΟ ΤΟΥ ΒΑΠΤΙΣΜΑΤΟΣ» του οποίου η «βάπτιση στο ύδωρ» δεν είναι παρά ένα φτωχό εξωτερικό σύμβολο (που στερείται «πνευματικού περιεχομένου»).

Αυτό που Βίωσε ο Ιησούς όταν Στράφηκε Έσω, στον Πραγματικό Άνθρωπο, πέρα από όλες τις εξωτερικές δραστηριότητες, είναι ότι Υπάρχει Εδώ (ένα Πνευματικό Εδώ), Κάτι Απεριόριστο, Υπερβατικό, Αιώνιο, που συμπεριλάμβανε (σαν ένα μέρος του) τον εξωτερικό κόσμο των μορφών. Αλλά Όλα μέσα σε Αυτόν τον Πλατύτερο Κόσμο «ήταν» διαφορετικά. Υπήρχαν Αιώνια Πράγματα και Παροδικά Φαινόμενα. Αλλά κι αυτά τα παροδικά φαινόμενα λούζονταν σε ένα άλλο πνευματικό φως, φαίνονταν διαφορετικά. Ο Ιησούς έβλεπε τον κόσμο από ένα Ανώτερο Κέντρο Όρασης (κι όχι μέσα από την διανόηση, το συναίσθημα ή τις αισθήσεις). Παρόλα αυτά και η αντίληψη λειτουργούσε κι οι αισθήσεις λειτουργούσαν (σαν μια μερική λειτουργία μιας Γενικότερης Αντίληψης του Κόσμου, μιας Πιο Πλατιάς Επίγνωσης της Ύπαρξης). Ο Ιησούς Βίωσε την Ενότητα της Ύπαρξης και την Βαθύτερη Σχέση Ενότητας Όλων των Πραγμάτων, πέρα από τις εξωτερικές μορφές που φαίνονται στον συνηθισμένο άνθρωπο «διαχωρισμένες», (UNDIVIDED – ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ ΤΗΣ ΕΝΟΤΗΤΑΣ).

Αυτή η Εμπειρία, η Βίωση της Ζωής από ένα Ανώτερο Κέντρο Αντίληψης, δεν είναι παρά η Αρχή της Εσωτερικής Ζωής. Στην Ιερή Παράδοση της Ερήμου όπου είχε καταφύγει ο Νεαρός Μύστης των Μυστηρίων του Θεού μιλούσαν (και Βίωναν όσοι μπορούσαν, στο μέτρο που μπορούσαν) για μια Πολύ Βαθύτερη Εμπειρία της Πραγματικότητας, Όπου όλες οι μορφές, όλοι οι «διαχωρισμοί» γίνονταν διάφανοι, σχεδόν ανύπαρκτοι. Και καθώς Βάθαινε η Εμπειρία κι η Κατανόηση στον ατέλειωτο χρόνο της Ερήμου ο Ιησούς Ανυψώθηκε και Βίωσε την Ομοιόμορφη Παγκοσμιότητα της Ύπαρξης (WHOLENESS – ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ ΤΗΣ ΟΛΟΤΗΤΑΣ, ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ) και έγινε Υιός του Θεού. Ο Ιησούς δεν ήταν ένας απλός θνητός. Είχε το Σημάδι του Θεού, το Μυστικό Χρίσμα, ήταν ένας «Χριστός» και μπορούσε να Ανυψωθεί στην Χριστική Συνείδηση, στην Παγκόσμια Συνείδηση. Αυτός Ήταν ο Προορισμός του Υιού του Ανθρώπου (κάθε ανθρώπου που κατανοούσε την Ενότητα της Ύπαρξης). Αλλά ελάχιστοι Εργάζονταν σε Αυτή την Οδό. Ελάχιστοι Περνούν την Στενή Πύλη και ακόμα λιγότεροι Βαδίζουν την Τεθλιμμένη Οδό - «Στενή είναι η πύλη, και τεθλιμμένη η οδός η φέρουσα εις την ζωήν», (Ματθαίος 7,14). Ελάχιστοι Ανυψώνονται Ως Την Χριστική Συνείδηση. Αυτή η Ανύψωση του Υιού του Ανθρώπου σε Υιό του Θεού, που είναι μέσα στην Φύση κάθε ανθρώπου, είναι το Δεύτερο Μυστήριο που Βίωσε ο Ιησούς στην Έρημο, το «ΜΥΣΤΗΡΙΟ ΤΟΥ ΧΡΙΣΜΑΤΟΣ» (που δεν έχει καμία σχέση με το άλειμμα με λάδι που κάνουν στους ναούς).

Όλες οι Εμπειρίες που Βίωσε ο Ιησούς στην Έρημο, όσα γίνονταν, γίνονταν Εσωτερικά, σε Αυτόν τον Ίδιο, μέσα στο ίδιο το σώμα του, μέσα στον ίδιο κόσμο της Έρημο και της Ερημιάς. Αυτός που ήρθε εδώ, για να μάθει, να ακούσει, να κατανοήσει, είχε ήδη ξεπεράσει τους ανθρώπινους δασκάλους του. Κι αυτό δεν άργησε να αναγνωριστεί στους ανθρώπους. Ο Ιησούς Ήταν ο Διδάσκαλος. Αλλά αυτό που ενδιέφερε τον Ιησού (αν και Παρασυρόταν πια από την Εσωτερική Ορμή της Ύπαρξης και τα είχε «αφήσει» όλα στον ΘΕΟ) δεν ήταν ούτε ο κόσμος τον οποίο είχε προ πολλού απαρνηθεί (γεγονός που πέρασε στην Παράδοση σαν ο «πειρασμός στην έρημο»), ούτε να είναι Διδάσκαλος των ανθρώπων. Η ΥΠΑΡΞΗ ΤΟΥ ΙΗΣΟΥ δεν ήταν πια ένα διαχωρισμένο αντιληπτικό κέντρο (ο «άνθρωπος») ούτε η Συνείδηση της Ενότητας (ο υιός του ανθρώπου) ούτε πια η Παγκόσμια Αντίληψη (ο Υιός του Θεού). Ο Ιησούς Ήθελε να Είναι Ένα με τον Θεό. Όχι να γίνει ή να επιτύχει κάποια «ένωση», γιατί όλα αυτά είναι παιδιάστικες συμπεριφορές, αλλά ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΕΝΑ, να Νοιώσει την Βαθύτερη Ενότητα της Ύπαρξης με την ΠΗΓΗ, με τον ΠΑΤΕΡΑ. Ήθελε να Βιώσει το ΜΥΣΤΗΡΙΟ ΤΩΝ ΜΥΣΤΗΡΙΩΝ, την ΕΝΩΣΗ ΜΕ ΤΟΝ ΘΕΟ. Κι αυτό το Ένοιωσε όχι σαν κάτι που νοιώθεις, που αναγνωρίζεις και μπορείς (ως ένα σημείο να «περιγράψεις»), το Ένοιωσε σαν Απόλυτη Απουσία του Εαυτού, σαν Αληθινό Φως που Διαλύει τα Πάντα, σαν Απέραντο Βάθος, Απέραντη Σιωπή, Απέραντη Ειρήνη, Απέραντη Δύναμη, που Είναι Παντού, Πέρα από Όλα, Μέσα σε Όλα, Αγκαλιάζοντάς τα Όλα, σε ένα ΟΛΟ (WHOLE - ΟΛΟ). Κανένας δεν Γνωρίζει τον ΘΕΟ αν δεν έχει αυτή την Εμπειρία και μόνο ΑΥΤΟΣ που Έχει Αυτή την Εμπειρία Γνωρίζει τον ΘΕΟ και μπορεί να «ΜΙΛΗΣΕΙ» για τον ΘΕΟ. Αυτό είναι το Μεγάλο Μυστήριο της Συνάντησης του Όντος με τον ΘΕΟ (που Είναι Πέρα από το Ον). Είναι το Μυστήριο της Επιστροφής του Όντος στην ΠΗΓΗ του, η Ένωση με ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΥΠΑΡΧΕΙ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ, με την Μυστηριώδη Δύναμη. Είναι το «ΜΥΣΤΗΡΙΟ ΤΗΣ ΘΕΙΑΣ ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ» που Βίωσε Ιησούς και για το οποίο θα μιλούσε αργότερα στους μαθητές του (και που δεν έχει βέβαια καμία σχέση με το εξωτερικό μυστήριο της εκκλησίας, της μετάληψης του «άρτου και οίνου», που είναι μια απλή συμβολική πράξη που «δείχνει» άλλα).

Ο Ιησούς στην Έρημο Βίωσε Όλα τα ΜΥΣΤΗΡΙΑ ΤΟΥ ΘΕΟΥ, Ένοιωσε να ΕΙΝΑΙ ΕΝΑ ΜΕ ΤΟΝ ΘΕΟ (για αυτό και δήλωσε αργότερα «εγώ και ο Πατήρ εν εσμέν», Ιωάννης 10,30). Κι όταν άφησε την Έρημο για να έρθει στους ανθρώπους ήταν ο ΘΕΟΣ που Ερχόταν στους ανθρώπους, Ο ΘΕΟΣ ΜΕΣΑ ΣΤΟ ΣΩΜΑ ΤΟΥ ΙΗΣΟΥ, ή ο Ιησούς που Ήταν Ένα με τον ΘΕΟ μέσα στο Σώμα του Ιησού, με ΑΛΗΘΙΝΟ ΠΝΕΥΜΑ ΘΕΟΥ. Κι Ήρθε να Μιλήσει στους ανθρώπους για το ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟ ΒΑΣΙΛΕΙΟ ΤΟΥ ΘΕΟΥ, που Μπορούν να Βρουν Μέσα τους (για αυτό και δήλωνε ότι, η Βασιλεία των Ουρανών δεν είναι εδώ ή εκεί, μην ψάχνετε, απλά δείτε και ΙΔΟΥ, Η ΒΑΣΙΛΕΙΑ ΤΩΝ ΟΥΡΑΝΩΝ ΕΙΝΑΙ ΜΕΣΑ ΣΑΣ - «ιδού γαρ η βασιλεία των ουρανών εντός υμών εστί» (Λουκάς 17, 21). Και για τρία χρόνια εξηγούσε στους ανθρώπους τα Μυστήρια της Βασιλείας των Ουρανών. Απλά και γενικά στις δημόσιες ομιλίες του και με λεπτομέρειες και σε βάθος στους «μαθητές» του. Εξηγούσε τι είναι το ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟ ΒΑΣΙΛΕΙΟ ΤΟΥ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΥ ΚΟΣΜΟΥ, Τι Είναι το ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟ ΒΑΠΤΙΣΜΑ (UNDIVIDED - ΕΝΟΤΗΤΑ), Τι Είναι το ΑΛΗΘΙΝΟ ΧΡΙΣΜΑ που Οδηγεί στην ΧΡΙΣΤΙΚΗ ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ (WHOLENESS - ΟΛΟΤΗΤΑ), Τι Είναι το ΜΥΣΤΗΡΙΟ ΤΗΣ ΘΕΙΑΣ ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ (WHOLE - ΟΛΟ). Ελάχιστοι κατανόησαν. Κι ελάχιστοι συνέχισαν να κατανοούν όταν «έφυγε» ο Ιησούς. Μονάχα ο Ιωάννης ίσως που δημιούργησε ένα Μυστικιστικό Ρεύμα (συνεχίζοντας την Παράδοση των Εσσαίων). Ο Συγγραφέας του Κατά Ιωάννην Ευαγγελίου (αν δεν το έγραψε ο ίδιος ο μαθητής του Ιησού) μετέδωσε την Γνώση στους Μυστικούς Πατέρες μέχρι σήμερα (οι περισσότεροι από τους οποίους έζησαν στην Έρημο ή απομονωμένοι και συχνά διωκόμενοι από την εξωτερική εκκλησία των θεατρικών μυστηρίων).

Η «ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ» που δημιουργήθηκε δεν θα μπορούσε εκ των πραγμάτων να διατηρήσει το ΒΙΩΜΑΤΙΚΟ ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΟ της Δράσης και των Λόγων του Ιησού. Γρήγορα «αντικατέστησαν» τα ΕΣΩΤΕΡΙΚΑ ΒΙΩΜΑΤΙΚΑ ΜΥΣΤΗΡΙΑ με «εξωτερικές τελετουργικές πράξεις» και σιγά-σιγά από την ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΜΥΗΣΗ του Ιησού δεν έμειναν παρά μόνο εξωτερικές συμβολικές πράξεις. Από το Πνευματικό Περιεχόμενο της Δράσης του Ιησού δεν έμεινε τίποτα και ο χριστιανισμός όπως εφαρμόστηκε παγκόσμια είναι μόνο εξωτερική λατρεία και θεατρική παράσταση. Κανένας χριστιανός δεν αναζητά τον Πραγματικό Άνθρωπο και κανένας δεν εισέρχεται πραγματικά στο ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟ ΒΑΣΙΛΕΙΟ για να Αναληφθεί Ως Τον ΘΕΟ μέσα από το ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟ ΒΙΩΜΑ ΤΩΝ ΜΥΣΤΗΡΙΩΝ ΤΟΥ ΘΕΟΥ. Κι υπάρχουν κι άνθρωποι που «στέκονται» στην «είσοδο» της Βασιλείας των Ουρανών κι ούτε «μπαίνουν» μέσα ούτε αφήνουν τους άλλους να «μπουν».

Αδελφοί, μην ξεγελιέστε! Ο Ιησούς υπήρξε ένας Άνθρωπος που «Έφτασε» (σαν Πνευματική Εμπειρία, Εξέλιξη, Βίωμα) να ΕΙΝΑΙ ΕΝΑ ΜΕ ΤΟΝ ΘΕΟ. Κι αυτό το Μυστήριο του Θεού που Βίωσε στην Έρημο το «μετέφερε» στους ανθρώπους. Τα Μυστήρια είναι Εσωτερικές Βιωματικές Καταστάσεις δεν είναι εξωτερικές τελετουργικές πράξεις. Ο Ιησούς Δίδαξε την Οδό, ΠΩΣ Μπορεί ο άνθρωπος, ο συνηθισμένος άνθρωπος, να «γίνει πραγματικά «Υιός του Ανθρώπου» (UNDIVIDED), «Υιός του ΘΕΟΥ» (WHOLENESS), «Θεός» (WHOLE), «Θεός» όχι ο ΘΕΟΣ. Όλη αυτή η «Πνευματική Ανέλιξη» και συγκεκριμένη είναι και δυνατή για κάθε άνθρωπο και δεν υπάρχει κανένα άλλο εμπόδιο έξω από την δική μας επιλογή. Η Αληθινή Διδασκαλία του Ιησού, σαν Πνευματική Οδός και Δράση διασώθηκε μόνο στους Μυστικούς και σε Ομάδες Πιστών (όπως οι Ροδόσταυροι) που βρίσκονται πάντα εκτός της επίσημης εξωτερικής εκκλησίας. Όλη η Χριστιανική Ιστορία, με την Οργάνωση, με την «Θεολογία του Χριστού», με τις δραστηριότητες χιλιάδων χρόνων – λυπούμαστε που το λέμε, αλλά είναι αλήθεια – είναι μια ιστορική απάτη.

Αν κάποιος θέλει να αυταπατάται και να ονειρεύεται, είναι δικαίωμά του. Αλλά στον χώρο της απάτης ούτε την Αλήθεια μπορεί να βρει, ούτε τον ΘΕΟ. Γιατί ο ΘΕΟΣ ΕΙΝΑΙ ΒΙΩΜΑ, ΕΙΝΑΙ ΖΩΝΤΑΝΟΣ, ΕΙΝΑΙ ΕΔΩ. Αν κάποιος δεν Τον Νοιώθει είναι γιατί είναι «τυφλός» κι όχι επειδή ο ΘΕΟΣ είναι κρυμμένος ή δεν υπάρχει. Όπως είπε ο Ιησούς, «όποιος έχει μάτια ας δει, όποιος έχει αυτιά ας ακούσει».

Monday, 24 November, 2025

2. The Unbidden Grace: A Meditation on the Pathless Path

In the vast cathedral of human longing, where countless souls have knelt before altars both visible and invisible, there exists a threshold that cannot be crossed by willing, a door that opens only when no hand reaches for its latch. This is the paradox that lies at the heart of true meditation—that most elusive of spiritual graces which arrives not as reward for discipline, but as spontaneous benediction in moments when the seeker has ceased all seeking.

The mystics of every age have circled this mystery like moths drawn to a flame they cannot touch without dissolving. They have spoken of it in whispers and in songs, in the silences between prayers and in the sudden arrests of breath when the veil momentarily parts. Yet what they describe defies the architecture of human endeavor, for it is a movement that belongs to no mover, a song that has no singer, a presence that fills only the space emptied of all presence.

The Illusion of Method

Consider the earnest pilgrim who rises before dawn, who arranges cushions just so, who lights incense and assumes the prescribed posture, believing that through repetition and dedication, through the accumulation of minutes and hours logged in stillness, the divine will be somehow obligated to appear. How touching is this faith in transaction, this belief that the Infinite operates according to the logic of commerce—so much discipline traded for so much enlightenment, so many prayers exchanged for so many moments of grace.

But the sacred does not keep accounts. It cannot be summoned by ritual, however beautifully performed, nor compelled by sincerity, however profound. The very notion that one can "practice meditation" as one might practice scales upon a piano reveals a fundamental misunderstanding of the nature of what is sought. For meditation, in its truest sense, is not a technique to be mastered but a flowering that occurs when all techniques have been abandoned, when the practitioner himself has vanished like morning mist before the sun.

The scheduled appointment with the divine—twenty minutes in the morning, thirty minutes in the evening—this represents perhaps the most subtle form of spiritual materialism, the ego's last desperate attempt to colonize even that territory where it cannot exist. To set aside a "period for meditation" is already to have missed the essential point, for in doing so one creates a boundary between the sacred and the mundane, between the time when one is "meditating" and the time when one is merely living. But the truth moves like underground water, flowing beneath all such artificial distinctions, recognizing no sabbath separate from ordinary days, no temple more holy than the common ground beneath one's feet.

The Heart's Impossible Opening

The teachers speak of opening the heart, and their students dutifully set about trying to pry open that most intimate chamber, using the crowbar of concentration or the key of visualization. They imagine the heart as a locked box containing treasures, and they labor to find the right combination, the correct mantra, the perfect breathing technique that will spring the latch and reveal the jewels within.

But the heart that opens to the divine does not open through effort. It is not a door that swings on hinges installed by the will, not a flower that can be forced to bloom by tugging at its petals. The opening spoken of by those who have glimpsed beyond the veil is of an entirely different order—not an action but a cessation, not a doing but an undoing, not an opening but a dissolution of all that has kept it closed.

When the heart is described as being "as open as the skies without a cloud," this is no mere poetic flourish but a precise description of a state that cannot be manufactured. The sky does not open; it is openness itself. It does not contain space; it is space, unbounded and without circumference. Similarly, the heart that knows the touch of the sacred has ceased to be a container and has become instead a vast expanse in which all things arise and dissolve without leaving trace or memory.

The intellect, that faithful servant which has served us so well in navigating the world of objects and causes, of problems and solutions, finds itself utterly defeated before this threshold. It can catalog experiences, can create elaborate maps of spiritual territories, can construct intricate philosophies of transcendence. But it cannot think its way into that which lies beyond all thinking. The intellect can make the heart safe, can build walls of concept and doctrine around it, can install security systems of belief and dogma. Yet in doing so, it ensures that the heart remains forever closed to that which arrives only in absolute vulnerability, in the nakedness that comes when all defenses have crumbled.

The Coming of the Uncalled

There are moments—and they arrive without announcement, without herald or preparation—when the membrane between worlds grows suddenly thin. Perhaps it happens while washing dishes, hands deep in soapy water, when the play of light on bubbles arrests all thought. Perhaps it occurs while walking down a familiar street, when something in the quality of the afternoon light stops the heart mid-beat. Perhaps it comes in the depths of sorrow, when grief has scoured the soul clean of all pretense.

In such moments, what has always been present but unseen reveals itself, not as something new that has arrived but as that which has never been absent. This is the benediction that comes when it is least expected, when no one is waiting for it, when the mind has finally exhausted itself with seeking and has collapsed into a stillness not achieved but discovered, not created but stumbled upon.

This grace recognizes no merit system. It does not come more readily to the disciplined than to the wayward, to the virtuous than to the broken, to the believer than to the doubter. Indeed, there is a strange democracy in its distribution, for it seems to favor those moments when the carefully constructed identity has momentarily failed, when the story one tells about oneself has been interrupted, when the guardian at the gate of self has fallen asleep at his post.

The one who systematizes their life, who follows carefully prescribed routines of morality and practice, may find that these very structures become obstacles, walls behind which they shelter from the wild wind of the sacred. For that which they seek is not tame, not domesticated, not contained within any system however sophisticated or time-honored. It blows where it will, this wind from unknown shores, and it cannot be channeled or directed by human intention.

The Poverty of Possession

How desperately the spiritual seeker wishes to capture what has been glimpsed, to hold it close, to make it permanent. Having tasted once the nectar of transcendence, the mind immediately begins its work of preservation, seeking to guard this treasure, to worship it, to build a shrine around it. But in this very grasping, the thing grasped vanishes like water squeezed between fingers.

The meditation that is meditation—the neverending movement that the mystics speak of in hushed tones—cannot be possessed because it is not a thing. It is more like a breeze that blows through an open window, refreshing the stale air of self-concern, bringing with it the scent of impossible distances. The moment one reaches to capture it, to hold it still, to make it one's own, it is already gone, and what remains is only memory, only the ghost of presence, only the ache of absence.

This is why the spiritual traditions speak so often in negatives, in renunciations, in lettings-go. Not because they are life-denying or pessimistic, but because they have discovered through centuries of exploration that the sacred reveals itself only in the space created by relinquishment. Every attempt to grasp, to keep, to worship what has been experienced in moments of opening serves only to ensure that it will "never come again." No matter what techniques are employed, what austerities undertaken, what prayers offered—if these are done in the hope of commanding or controlling the visitation of grace, they become obstacles rather than aids.

The beauty of this meditation, when it flowers unexpectedly in the prepared ground of an unguarded moment, is not the beauty of the one who experiences it. This is a crucial distinction that the ego finds almost impossible to accept. For the ego wishes to claim ownership, to say "I am meditating," "I have achieved enlightenment," "I possess spiritual insight." But in the genuine moment of transcendence, there is no "I" to make such claims. The beauty belongs to the meditation itself, not to the meditator. The light that shines is not the light of any individual soul but the light that illuminates all souls, the uncreated light that exists prior to and independent of any observer.

To this beauty, nothing can be added. It is complete in itself, perfect in itself, requiring no enhancement or improvement. The mind wishes to elaborate, to embellish, to build upon the foundation of a genuine insight, creating vast edifices of interpretation and meaning. But all such additions are subtractions from the pure simplicity of what is. They are like paintings hung in front of a window, obscuring the view they purport to enhance.

The Vigil That Defeats Itself

The spiritual seeker stations himself by the window of consciousness, watching, waiting, hoping to catch the approach of the divine. He sits in darkened rooms, cultivating silence, creating optimal conditions for the arrival of grace. He monitors his thoughts, his breathing, his posture, believing that through vigilance he can remain ready for the moment of breakthrough.

But this very watching is what prevents the seeing. The one who looks "hoping to catch it unawares" has already defeated his purpose, for in hoping he has created a separation between himself and what he hopes for. He has positioned himself as subject looking for object, as seeker pursuing goal, as one who lacks attempting to fill that lack. And in this duality, the non-dual reality that he seeks remains forever beyond reach.

The meditation that is described here—the neverending movement—comes "only when you are not there at all." This is not a metaphorical absence but a literal one. Not the absence of the body or even the quieting of mental chatter, but the absence of the one who claims to be meditating, the absence of the entity who seeks, who hopes, who waits. When that absence is complete, when there is truly no one left to receive the benediction, then the benediction floods in like sunlight through an open door.

This is the supreme paradox that confounds all spiritual ambition: the seeker can never find what is sought, because the seeker himself is the obstacle. Yet the seeker cannot deliberately eliminate himself through an act of will, for such an act would only reinforce the illusion of a self that acts. The dissolution of the seeker happens not through doing but through seeing—through the sudden recognition that the seeker has never existed as a separate entity, that the search itself has been a dream, that what was sought has never been absent.

The Discontinuous Bliss

We are conditioned to think of spiritual attainment as something that, once achieved, becomes a permanent possession. Enlightenment is imagined as a state that, once entered, continues without interruption. But the bliss spoken of here—the bliss that comes with the meditation that is meditation—has "no continuity." It cannot be sustained or maintained. It comes and goes according to no law that the human mind can discern.

This discontinuity is not a flaw but an essential feature of the experience. For if such bliss were continuous, the mind would quickly adapt to it, would categorize it, would make it ordinary. The very fact that it comes and goes, that it cannot be predicted or controlled, keeps it forever fresh, forever new, forever capable of shattering the calcified structures of self-knowing.

There is a profound humility in accepting this discontinuity. It means relinquishing the desire for spiritual security, the wish to achieve a state from which one can never fall. It means living with radical uncertainty, never knowing when the veil will part, never able to guarantee that what has been glimpsed once will ever be glimpsed again. This uncertainty keeps the heart tender, keeps the soul malleable, prevents the fossilization that comes from believing one has arrived at a final destination.

The mystics of various traditions have noted this same characteristic. The divine presence, they report, comes and goes like a mysterious guest who arrives without invitation and departs without explanation. All the soul can do is remain in a state of readiness that is not readiness, of waiting that is not waiting, of openness that does not strain to be open. It is the readiness of a field that has been plowed and planted but that cannot make the seed germinate or the rain fall. All the necessary preparation has been done, and now there is nothing left but to continue with ordinary life, without anticipation, without agenda.

The Negation of Importance

Perhaps the most devastating realization for the spiritual aspirant is this: "In meditation, you are not important, you have no place in it." Everything in the human psyche rebels against this truth. For are we not taught from birth to make something of ourselves, to be important, to matter? And does not the spiritual path seem to promise the ultimate importance—becoming enlightened, becoming realized, becoming one with the Divine?

But this promise is a seduction, a trap baited with the ego's own desires. The genuine meditation, the real opening to transcendence, requires the complete abandonment of personal importance. Not a false humility that secretly believes itself important for being so humble, but a genuine vanishing, a dissolution of the point of view that says "I am here, and I am experiencing something significant."

When the sacred reveals itself—and it does so only in moments when the guardian of personal identity has absented himself—there is simply the revelation, without anyone to whom it is revealed. There is seeing without a seer, knowing without a knower, experiencing without an experiencer. This is why the great mystics, when they return from their encounters with the Infinite, often find themselves at a loss for words. How can one describe an experience in which the experiencer was absent? Who is there to report on what occurred when no one was there to witness it?

This absence of the personal is not a loss but the most profound liberation. For the burden of maintaining the story of "me"—of my spiritual progress, my achievements, my failures, my questions, my insights—is finally set down. In its place comes a lightness, an ease, a sense of moving with rather than against the current of existence.

The Return to Wonder

What remains, then, for one who has understood this paradox? If meditation cannot be practiced, if the heart cannot be forced open, if the divine cannot be summoned, if the self must be absent for truth to reveal itself—what is to be done?

Perhaps the answer is nothing. Or rather, the answer is to live without the burden of spiritual ambition, to move through the world without the constant self-monitoring that asks "Am I making progress? Am I getting closer? Am I more enlightened than I was yesterday?" The meditation that is meditation happens of itself when the conditions are right, just as flowers bloom when spring arrives, not because they have practiced blooming but because it is their nature to respond to warmth and light.

The invitation, if invitation it can be called, is to return to wonder—not the wonder of the child who has never questioned, but the second wonder, the deeper wonder, that comes after all questions have been exhausted and found wanting. It is the wonder that arises when the mind finally admits defeat in its attempt to grasp the mystery of existence, when it recognizes that the most profound truths cannot be thought but only lived, cannot be understood but only surrendered to.

This wonder does not strain to see beyond the veil but discovers the sacred in what is immediately present—in the weight of the body, in the rhythm of the breath, in the passing of clouds across an autumn sky. It does not seek extraordinary experiences but finds the extraordinary in the ordinary, not through any technique or practice but through a simplicity of attention that comes when attention is no longer directed by agenda or purpose.

The Silence That Sings

In the end—though there is no end to this neverending movement—what remains is a kind of silence. Not the silence of an empty room or the silence between sounds, but the silence that exists prior to and beneath all sound, the silence from which music emerges and to which it returns. This silence is not the absence of something but the fullness of everything, the pregnant void that contains all possibilities without manifesting any.

It is the silence of the heart that has finally stopped its clamoring, its demanding, its negotiating with the Divine. It is the silence that comes when all questions have dissolved, not because they have been answered but because the questioner has recognized that the deepest questions point not toward answers but toward mystery. It is the silence of the mind that has exhausted itself with seeking and has collapsed into being.

And in this silence, paradoxically, there is a song—though no one sings it, though no one hears it. It is the song of existence itself, the eternal symphony that plays whether anyone listens or not. The meditation that is meditation is simply the falling away of all that prevents the hearing of this song that has always been singing, the seeing of this light that has always been shining, the feeling of this presence that has never been absent.

The benediction, when it comes—and it comes always unexpectedly, always unannounced—is the recognition that there is nowhere to go, nothing to achieve, no one to become. The open sky has always been here. The vast heart has always been beating. The infinite has always been infinitely present. All that was needed was the dissolution of the seeker, and even that dissolution was never something that could be done, only something that happened when the time was right, when the fruit was ripe, when the season turned.

And so the mystic—no longer seeking, no longer waiting, no longer hoping—continues to walk through the world, ordinary among the ordinary, carrying this secret that cannot be kept and cannot be shared: that the sacred is not elsewhere, that meditation is not a practice, that the door was never closed.

…

Η Απροσδόκητη Χάρη: Ένας Διαλογισμός στον Δρόμο χωρίς Μονοπάτι

Στον απέραντο καθεδρικό ναό της ανθρώπινης λαχτάρας, όπου αμέτρητες ψυχές έχουν γονατίσει μπροστά σε βωμούς ορατούς και αόρατους, υπάρχει ένα κατώφλι που δεν μπορεί να διαβεί κανείς με τη θέληση, μια πόρτα που ανοίγει μόνο όταν κανένα χέρι δεν απλώνεται προς το πόμολο της. Αυτός είναι ο παράδοξος πυρήνας της αληθινής διαλογιστικής εμπειρίας — αυτή η πιο άπιαστη από τις πνευματικές χάρες που έρχεται όχι ως ανταμοιβή για πειθαρχία, αλλά ως αυθόρμητη ευλογία σε στιγμές όπου ο αναζητητής έχει πάψει κάθε αναζήτηση.

Οι μυστικοί όλων των εποχών έχουν περιστραφεί γύρω από αυτό το μυστήριο σαν σκόροι που έλκονται από φλόγα την οποία δεν μπορούν να αγγίξουν χωρίς να διαλυθούν. Το έχουν περιγράψει με ψιθύρους και με τραγούδια, στις σιωπές ανάμεσα στις προσευχές και στις ξαφνικές παύσεις της αναπνοής όταν το πέπλο για λίγο σχίζεται. Όμως αυτό που περιγράφουν αψηφά την αρχιτεκτονική της ανθρώπινης προσπάθειας, γιατί είναι μια κίνηση που δεν ανήκει σε κανέναν κινητήρα, ένα τραγούδι χωρίς τραγουδιστή, μια παρουσία που γεμίζει μόνο τον χώρο που έχει αδειάσει από κάθε παρουσία.

Η Ψευδαίσθηση της Μεθόδου

Σκεφτείτε τον ειλικρινή προσκυνητή που σηκώνεται πριν την αυγή, που τακτοποιεί τα μαξιλάρια με ακρίβεια, που ανάβει θυμίαμα και παίρνει την προβλεπόμενη στάση, πιστεύοντας ότι με την επανάληψη και την αφοσίωση, με τη συσσώρευση λεπτών και ωρών ακινησίας, το θείο θα υποχρεωθεί να εμφανιστεί. Πόσο συγκινητική είναι αυτή η πίστη στη συναλλαγή, αυτή η πεποίθηση ότι το Άπειρο λειτουργεί με τη λογική του εμπορίου — τόση πειθαρχία ανταλλάσσεται με τόσο φωτισμό, τόσες προσευχές με τόσες στιγμές χάρης.

Αλλά το ιερό δεν κρατάει λογαριασμούς. Δεν μπορεί να κληθεί με τελετουργίες, όσο όμορφα κι αν εκτελούνται, ούτε να εξαναγκαστεί με ειλικρίνεια, όσο βαθιά κι αν είναι. Η ίδια η ιδέα ότι μπορεί κανείς να «εξασκηθεί στον διαλογισμό» όπως εξασκείται κάποιος σε γκάμες στο πιάνο αποκαλύπτει μια θεμελιώδη παρεξήγηση της φύσης αυτού που αναζητείται. Γιατί ο διαλογισμός, με την αληθέστερη έννοιά του, δεν είναι τεχνική που κατακτάται αλλά άνθισμα που συμβαίνει όταν όλες οι τεχνικές έχουν εγκαταλειφθεί, όταν ο ίδιος ο ασκούμενος έχει εξαφανιστεί σαν πρωινή ομίχλη μπροστά στον ήλιο.

Το προγραμματισμένο ραντεβού με το θείο — είκοσι λεπτά το πρωί, τριάντα το βράδυ — αντιπροσωπεύει ίσως την πιο λεπτή μορφή πνευματικού υλισμού, την τελευταία απεγνωσμένη απόπειρα του εγώ να αποικιοποιήσει ακόμα και εκείνο το έδαφος όπου δεν μπορεί να υπάρξει. Το να ορίσει κανείς μια «περίοδο διαλογισμού» σημαίνει ότι έχει ήδη χάσει το ουσιώδες: δημιουργεί όριο ανάμεσα στο ιερό και το κοσμικό, ανάμεσα στον χρόνο που «διαλογίζεται» και στον χρόνο που απλώς ζει. Αλλά η αλήθεια κινείται σαν υπόγεια νερά, ρέει κάτω από όλες αυτές τις τεχνητές διαχωριστικές γραμμές, δεν αναγνωρίζει σάββατο ξεχωριστό από τις καθημερινές, ούτε ναό πιο ιερό από το κοινό χώμα κάτω από τα πόδια μας.

Το Αδύνατο Άνοιγμα της Καρδιάς

Οι δάσκαλοι μιλούν για το άνοιγμα της καρδιάς, και οι μαθητές τους επιμελώς βάζουν τα δυνατά τους να παραβιάσουν αυτό το πιο απόκρυφο δωμάτιο, χρησιμοποιώντας το λοστό της συγκέντρωσης ή το κλειδί της ορατοποίησης. Φαντάζονται την καρδιά σαν κλειδωμένο σεντούκι που περιέχει θησαυρούς και κοπιάζουν να βρουν τον σωστό συνδυασμό, το σωστό μάντρα, την τέλεια τεχνική αναπνοής που θα ανοίξει το λουκέτο και θα αποκαλύψει τα κοσμήματα.

Αλλά η καρδιά που ανοίγει στο θείο δεν ανοίγει με προσπάθεια. Δεν είναι πόρτα που περιστρέφεται σε μεντεσέδες εγκατεστημένους από τη θέληση, ούτε λουλούδι που μπορεί να εξαναγκαστεί να ανθίσει τραβώντας τα πέταλά του. Το άνοιγμα για το οποίο μιλούν όσοι έχουν ρίξει μια ματιά πέρα από το πέπλο είναι τελείως διαφορετικής τάξης — όχι δράση αλλά παύση, όχι πράξη αλλά αναίρεση, όχι άνοιγμα αλλά διάλυση όλων όσων την κρατούσαν κλειστή.

Όταν η καρδιά περιγράφεται ως «ανοιχτή σαν ουρανός χωρίς σύννεφο», αυτό δεν είναι απλή ποιητική υπερβολή αλλά ακριβής περιγραφή μιας κατάστασης που δεν μπορεί να κατασκευαστεί. Ο ουρανός δεν ανοίγει· είναι το ίδιο το άνοιγμα. Δεν περιέχει χώρο· είναι χώρος, απεριόριστος και χωρίς περίμετρο. Παρομοίως, η καρδιά που δέχεται την αφή του ιερού έχει πάψει να είναι δοχείο και έχει γίνει απέραντη έκταση όπου όλα τα πράγματα αναδύονται και διαλύονται χωρίς να αφήνουν ίχνος ή μνήμη.

Ο νους, αυτός ο πιστός υπηρέτης που μας έχει εξυπηρετήσει τόσο καλά στην πλοήγηση του κόσμου των αντικειμένων και των αιτιών, των προβλημάτων και των λύσεων, βρίσκεται εντελώς ηττημένος μπροστά σε αυτό το κατώφλι. Μπορεί να καταγράψει εμπειρίες, να δημιουργήσει περίπλοκους χάρτες πνευματικών εδαφών, να κατασκευάσει δαιδαλώδεις φιλοσοφίες υπέρβασης. Αλλά δεν μπορεί να σκεφτεί τον δρόμο του προς αυτό που βρίσκεται πέρα από κάθε σκέψη. Ο νους μπορεί να κάνει την καρδιά ασφαλή, να χτίσει τείχη από έννοιες και δόγματα γύρω της, να εγκαταστήσει συστήματα ασφαλείας από πεποιθήσεις και δόγματα. Με αυτόν τον τρόπο όμως εξασφαλίζει ότι η καρδιά θα μείνει για πάντα κλειστή σε αυτό που έρχεται μόνο μέσα σε απόλυτη ευαλωτότητα, στη γύμνια που έρχεται όταν όλες οι άμυνες έχουν καταρρεύσει.

Η Έλευση του Απροσκάλεστου

Υπάρχουν στιγμές — και έρχονται χωρίς αναγγελία, χωρίς κήρυκα ή προετοιμασία — που η μεμβράνη ανάμεσα στους κόσμους γίνεται ξαφνικά λεπτή. Ίσως συμβαίνει ενώ πλένουμε πιάτα, με τα χέρια βυθισμένα σε αφρώδες νερό, όταν το παιχνίδι του φωτός πάνω στις φυσαλίδες παγώνει κάθε σκέψη. Ίσως συμβαίνει ενώ περπατάμε σε έναν γνώριμο δρόμο, όταν κάτι στην ποιότητα του απογευματινού φωτός σταματά την καρδιά στη μέση του χτύπου. Ίσως έρχεται στα βάθη της θλίψης, όταν ο πόνος έχει ξύσει την ψυχή από κάθε προσποίηση.

Σε τέτοιες στιγμές, αυτό που ήταν πάντα παρόν αλλά αόρατο αποκαλύπτεται — όχι σαν κάτι καινούργιο που ήρθε, αλλά σαν αυτό που ποτέ δεν έλειπε. Αυτή είναι η ευλογία που έρχεται όταν λιγότερο την περιμένουμε, όταν κανείς δεν την περιμένει, όταν ο νους έχει επιτέλους εξαντληθεί από την αναζήτηση και έχει καταρρεύσει σε μια σιωπή όχι επιτευγμένη αλλά ανακαλυφμένη, όχι δημιουργημένη αλλά προσκρούσασα τυχαία.

Αυτή η χάρη δεν αναγνωρίζει σύστημα αξιών. Δεν έρχεται πιο εύκολα στον πειθαρχημένο παρά στον παραστρατημένο, στον ενάρετο παρά στον σπασμένο, στον πιστό παρά στον αμφιβάλωντα. Υπάρχει μάλιστα μια παράξενη δημοκρατία στη διανομή της, γιατί φαίνεται να ευνοεί τις στιγμές που η προσεκτικά δομημένη ταυτότητα έχει για λίγο αποτύχει, όταν η ιστορία που λέει κανείς για τον εαυτό του έχει διακοπεί, όταν ο φύλακας στην πύλη του εαυτού έχει αποκοιμηθεί στη θέση του.

Αυτός που συστηματοποιεί τη ζωή του, που ακολουθεί προσεκτικά προδιαγεγραμμένες ρουτίνες ηθικής και άσκησης, μπορεί να διαπιστώσει ότι αυτές ακριβώς οι δομές γίνονται εμπόδια, τείχη πίσω από τα οποία προφυλάσσεται από τον άγριο άνεμο του ιερού. Γιατί αυτό που αναζητά δεν είναι ήμερο, δεν είναι εξημερωμένο, δεν περιορίζεται μέσα σε κανένα σύστημα όσο εκλεπτυσμένο ή αρχαίο κι αν είναι. Φυσά όπου θέλει, αυτός ο άνεμος από άγνωστες ακτές, και δεν μπορεί να κατευθυνθεί ή να διοχετευθεί από ανθρώπινη πρόθεση.

Η Φτώχεια της Κατοχής

Πόσο απεγνωσμένα ο πνευματικός αναζητητής επιθυμεί να αιχμαλωτίσει αυτό που έχει για λίγο αντικρίσει, να το κρατήσει κοντά του, να το κάνει μόνιμο. Αφού γεύτηκε μια φορά το νέκταρ της υπέρβασης, ο νους αμέσως αρχίζει το έργο της διατήρησης, προσπαθώντας να φυλάξει αυτόν τον θησαυρό, να τον λατρέψει, να χτίσει ιερό γύρω του. Αλλά ακριβώς σε αυτή την αρπαγή, το αρπαγμένο εξαφανίζεται σαν νερό που σφίγγεται ανάμεσα στα δάχτυλα.

Ο διαλογισμός που είναι πραγματικά διαλογισμός — η ατέρμονη κίνηση για την οποία μιλούν οι μυστικοί με χαμηλωμένη φωνή — δεν μπορεί να κατεχθεί επειδή δεν είναι πράγμα. Μοιάζει περισσότερο με αεράκι που φυσά από ανοιχτό παράθυρο, δροσίζοντας τον μπαγιάτικο αέρα της αυτο-ανησυχίας, φέρνοντας μαζί του άρωμα αδύνατων αποστάσεων. Τη στιγμή που απλώνει κανείς το χέρι να το πιάσει, να το ακινητοποιήσει, να το κάνει δικό του, έχει ήδη χαθεί· μένει μόνο η ανάμνηση, μόνο το φάντασμα της παρουσίας, μόνο ο πόνος της απουσίας.

Γι’ αυτό οι πνευματικές παραδόσεις μιλούν τόσο συχνά με αρνήσεις, με αποκηρύξεις, με αφήσεις. Όχι επειδή είναι αρνητικές της ζωής ή απαισιόδοξες, αλλά επειδή έχουν ανακαλύψει μέσα από αιώνες εξερεύνησης ότι το ιερό αποκαλύπτεται μόνο στον χώρο που δημιουργείται από την παραίτηση. Κάθε απόπειρα αρπαγής, διατήρησης, λατρείας αυτού που έχει βιωθεί σε στιγμές ανοίγματος εξασφαλίζει ότι «δεν θα ξανάρθει ποτέ». Όποιες τεχνικές κι αν εφαρμοστούν, όποιες ασκήσεις κι αν αναληφθούν, όποιες προσευχές κι αν προσφερθούν — αν γίνονται με την ελπίδα να διαταχθεί ή να ελεγχθεί η επίσκεψη της χάρης, γίνονται εμπόδια αντί για βοηθήματα.

Η ομορφιά αυτού του διαλογισμού, όταν ανθίζει απροσδόκητα στο προετοιμασμένο έδαφος μιας αφύλαχτης στιγμής, δεν είναι η ομορφιά αυτού που τον βιώνει. Αυτή είναι μια κρίσιμη διάκριση που το εγώ δυσκολεύεται υπερβολικά να δεχτεί. Γιατί το εγώ θέλει να διεκδικήσει ιδιοκτησία, να πει «εγώ διαλογίζομαι», «εγώ πέτυχα φώτιση», «εγώ κατέχω πνευματική διορατικότητα». Αλλά στη γνήσια στιγμή υπέρβασης δεν υπάρχει «εγώ» για να κάνει τέτοιες αξιώσεις. Η ομορφιά ανήκει στον ίδιο τον διαλογισμό, όχι στον διαλογιζόμενο. Το φως που λάμπει δεν είναι φως κάποιας ατομικής ψυχής αλλά το φως που φωτίζει όλες τις ψυχές, το άκτιστο φως που υπάρχει πριν και ανεξάρτητα από οποιονδήποτε παρατηρητή.

Σε αυτή την ομορφιά τίποτα δεν μπορεί να προστεθεί. Είναι πλήρης από μόνη της, τέλεια από μόνη της, δεν χρειάζεται βελτίωση ή ενίσχυση. Ο νους θέλει να επεξεργαστεί, να στολίσει, να χτίσει πάνω στο θεμέλιο μιας γνήσιας διορατικότητας, δημιουργώντας τεράστια οικοδομήματα ερμηνείας και νοήματος. Αλλά όλες αυτές οι προσθήκες είναι αφαιρέσεις από την καθαρή απλότητα αυτού που είναι. Μοιάζουν με πίνακες που κρεμιούνται μπροστά σε παράθυρο, εμποδίζοντας τη θέα που υποτίθεται ότι ενισχύουν.

Η Αγρυπνία που Αυτοαναιρείται

Ο πνευματικός αναζητητής σταθμεύει δίπλα στο παράθυρο της συνείδησης, παρακολουθώντας, περιμένοντας, ελπίζοντας να συλλάβει την προσέγγιση του θείου. Κάθεται σε σκοτεινά δωμάτια, καλλιεργώντας σιωπή, δημιουργώντας ιδανικές συνθήκες για την άφιξη της χάρης. Παρακολουθεί τις σκέψεις του, την αναπνοή του, τη στάση του, πιστεύοντας ότι με την επαγρύπνηση μπορεί να παραμείνει έτοιμος για τη στιγμή της ανακάλυψης.

Αλλά αυτή ακριβώς η παρακολούθηση είναι που εμποδίζει το βλέπειν. Αυτός που κοιτάζει «ελπίζοντας να το πιάσει εξαπίνης» έχει ήδη νηστεύσει τον σκοπό του, γιατί με την ελπίδα έχει δημιουργήσει διαχωρισμό ανάμεσα στον εαυτό του και σε αυτό που ελπίζει. Έχει τοποθετηθεί ως υποκείμενο που ψάχνει αντικείμενο, ως αναζητητής που κυνηγά στόχο, ως κάποιος που στερείται και προσπαθεί να γεμίσει το κενό. Και μέσα σε αυτή τη δυϊκότητα, η μη-δυαδική πραγματικότητα που αναζητά μένει για πάντα απρόσιτη.

Ο διαλογισμός που περιγράφεται εδώ — η ατέρμονη κίνηση — έρχεται «μόνο όταν δεν είσαι καθόλου εκεί». Αυτή δεν είναι μεταφορική απουσία αλλά κυριολεκτική. Όχι η απουσία του σώματος ή ακόμα και η ησυχία των νοητικών φλυαριών, αλλά η απουσία αυτού που ισχυρίζεται ότι διαλογίζεται, η απουσία της οντότητας που αναζητά, που ελπίζει, που περιμένει. Όταν αυτή η απουσία είναι πλήρης, όταν πραγματικά δεν έχει μείνει κανείς για να δεχτεί την ευλογία, τότε η ευλογία πλημμυρίζει σαν ηλιακό φως από ανοιχτή πόρτα.

Αυτό είναι το υπέρτατο παράδοξο που κατατροπώνει κάθε πνευματική φιλοδοξία: ο αναζητητής δεν μπορεί ποτέ να βρει αυτό που ψάχνει, επειδή ο ίδιος ο αναζητητής είναι το εμπόδιο. Κι όμως ο αναζητητής δεν μπορεί να αυτοεξαλειφθεί σκόπιμα με πράξη θέλησης, γιατί μια τέτοια πράξη θα ενίσχυε μόνο την ψευδαίσθηση ενός εαυτού που πράττει. Η διάλυση του αναζητητή δεν συμβαίνει με πράξη αλλά με όραση — με την ξαφνική αναγνώριση ότι ο αναζητητής ποτέ δεν υπήρξε ως ξεχωριστή οντότητα, ότι η ίδια η αναζήτηση ήταν όνειρο, ότι αυτό που αναζητούνταν ποτέ δεν έλειπε.

Η Ασυνεχής Ευδαιμονία

Είμαστε εκπαιδευμένοι να θεωρούμε την πνευματική επίτευξη ως κάτι που, όταν επιτευχθεί, γίνεται μόνιμη κατοχή. Ο φωτισμός φαντάζεται ως κατάσταση που, όταν εισέλθει κανείς, συνεχίζεται χωρίς διακοπή. Αλλά η ευδαιμονία για την οποία μιλάμε εδώ — η ευδαιμονία που συνοδεύει τον διαλογισμό που είναι διαλογισμός — «δεν έχει συνέχεια». Δεν μπορεί να διατηρηθεί ή να συντηρηθεί. Έρχεται και φεύγει χωρίς κανέναν νόμο που ο ανθρώπινος νους μπορεί να διακρίνει.

Αυτή η ασυνέχεια δεν είναι ελάττωμα αλλά ουσιώδες χαρακτηριστικό της εμπειρίας. Γιατί αν μια τέτοια ευδαιμονία ήταν συνεχής, ο νους γρήγορα θα προσαρμοζόταν, θα την κατηγοριοποιούσε, θα την έκανε συνηθισμένη. Το γεγονός ότι έρχεται και φεύγει, ότι δεν μπορεί να προβλεφθεί ή να ελεγχθεί, την κρατά για πάντα φρέσκια, για πάντα καινούργια, για πάντα ικανή να συντρίψει τις απολιθωμένες δομές της αυτογνωσίας.

Υπάρχει βαθιά ταπείνωση στο να αποδεχτεί κανείς αυτή την ασυνέχεια. Σημαίνει παραίτηση από την επιθυμία για πνευματική ασφάλεια, από την επιθυμία να επιτύχει μια κατάσταση από την οποία δεν μπορεί να πέσει ποτέ. Σημαίνει να ζει με ριζική αβεβαιότητα, χωρίς να ξέρει ποτέ πότε θα σχιστεί το πέπλο, χωρίς να μπορεί να εγγυηθεί ότι αυτό που έχει αντικριστεί μια φορά θα ξαναντικριστεί. Αυτή η αβεβαιότητα κρατά την καρδιά τρυφερή, την ψυχή εύπλαστη, εμποδίζει την απολίθωση που έρχεται όταν πιστεύει κανείς ότι έχει φτάσει σε τελικό προορισμό.

Οι μυστικοί διαφόρων παραδόσεων έχουν παρατηρήσει το ίδιο χαρακτηριστικό. Η θεία παρουσία, αναφέρουν, έρχεται και φεύγει σαν μυστηριώδης επισκέπτης που φτάνει χωρίς πρόσκληση και φεύγει χωρίς εξήγηση. Το μόνο που μπορεί να κάνει η ψυχή είναι να παραμένει σε μια ετοιμότητα που δεν είναι ετοιμότητα, σε μια αναμονή που δεν είναι αναμονή, σε ένα άνοιγμα που δεν αγωνίζεται να είναι ανοιχτό. Είναι η ετοιμότητα ενός χωραφιού που έχει οργωθεί και σπαρθεί αλλά που δεν μπορεί να κάνει τον σπόρο να βλαστήσει ή τη βροχή να πέσει. Όλη η απαραίτητη προετοιμασία έχει γίνει, και τώρα δεν μένει τίποτα άλλο παρά να συνεχίσει κανείς την κανονική ζωή, χωρίς προσδοκία, χωρίς ατζέντα.

Η Άρνηση της Σημασίας

Ίσως η πιο καταστροφική συνειδητοποίηση για τον πνευματικό υποψήφιο είναι αυτή: «Στον διαλογισμό, εσύ δεν είσαι σημαντικός, δεν έχεις θέση μέσα του». Όλα στην ανθρώπινη ψυχή επαναστατούν ενάντια σε αυτή την αλήθεια. Δεν μας έχουν διδάξει από τη γέννησή μας να κάνουμε κάτι από τον εαυτό μας, να είμαστε σημαντικοί, να μετράμε; Και ο πνευματικός δρόμος δεν φαίνεται να υπόσχεται την υπέρτατη σημασία — να γίνει κανείς φωτισμένος, συνειδητοποιημένος, ένα με το Θείο;

Αλλά αυτή η υπόσχεση είναι αποπλάνηση, παγίδα στολισμένη με τις ίδιες τις επιθυμίες του εγώ. Ο γνήσιος διαλογισμός, το πραγματικό άνοιγμα στην υπέρβαση, απαιτεί την πλήρη εγκατάλειψη της προσωπικής σημασίας. Όχι ψεύτικη ταπείνωση που κρυφά πιστεύει τον εαυτό της σημαντικό επειδή είναι τόσο ταπεινός, αλλά γνήσια εξαφάνιση, διάλυση της οπτικής γωνίας που λέει «είμαι εδώ, και βιώνω κάτι σημαντικό».

Όταν το ιερό αποκαλύπτεται — και το κάνει μόνο σε στιγμές που ο φύλακας της προσωπικής ταυτότητας έχει απουσιάσει — υπάρχει απλώς η αποκάλυψη, χωρίς κανέναν στον οποίο αποκαλύπτεται. Υπάρχει βλέπειν χωρίς βλέποντα, γνώση χωρίς γνωρίζοντα, εμπειρία χωρίς βιωτή. Γι’ αυτό οι μεγάλοι μυστικοί, όταν επιστρέφουν από τις συναντήσεις τους με το Άπειρο, συχνά μένουν άφωνοι. Πώς να περιγράψει κανείς μια εμπειρία στην οποία ο βιωτής έλειπε; Ποιος υπάρχει για να αναφέρει τι συνέβη όταν κανείς δεν ήταν εκεί να το δει;

Αυτή η απουσία του προσωπικού δεν είναι απώλεια αλλά η πιο βαθιά απελευθέρωση. Γιατί το βάρος της διατήρησης της ιστορίας του «εγώ» — της πνευματικής μου προόδου, των επιτευγμάτων μου, των αποτυχιών μου, των ερωτημάτων μου, των διορατικοτήτων μου — επιτέλους αφήνεται κάτω. Στη θέση του έρχεται ελαφρότητα, ευκολία, αίσθηση κίνησης μαζί με το ρεύμα της ύπαρξης αντί εναντίον του.

Η Επιστροφή στο Θαύμα

Τι μένει, λοιπόν, σε αυτόν που έχει κατανοήσει αυτό το παράδοξο; Αν ο διαλογισμός δεν μπορεί να εξασκηθεί, αν η καρδιά δεν μπορεί να εξαναγκαστεί να ανοίξει, αν το θείο δεν μπορεί να κληθεί, αν ο εαυτός πρέπει να απουσιάζει για να αποκαλυφθεί η αλήθεια — τι μένει να γίνει;

Ίσως τίποτα. Ή μάλλον, να ζει κανείς χωρίς το βάρος της πνευματικής φιλοδοξίας, να κινείται μέσα στον κόσμο χωρίς τη συνεχή αυτοπαρακολούθηση που ρωτά «Κάνω πρόοδο; Πλησιάζω; Είμαι πιο φωτισμένος από χτες;» Ο διαλογισμός που είναι διαλογισμός συμβαίνει από μόνος του όταν οι συνθήκες είναι κατάλληλες, όπως τα λουλούδια ανθίζουν όταν έρχεται η άνοιξη, όχι επειδή έχουν εξασκηθεί στο άνθισμα αλλά επειδή είναι στη φύση τους να ανταποκριθούν στη ζέστη και στο φως.

Η πρόσκληση — αν μπορεί να ονομαστεί πρόσκληση — είναι να επιστρέψει κανείς στο θαύμα — όχι το θαύμα του παιδιού που ποτέ δεν έχει αμφισβητήσει, αλλά το δεύτερο θαύμα, το βαθύτερο θαύμα, που έρχεται αφού όλα τα ερωτήματα έχουν εξαντληθεί και βρεθεί ανεπαρκή. Είναι το θαύμα που αναδύεται όταν ο νους επιτέλους παραδέχεται την ήττα του στην προσπάθεια να συλλάβει το μυστήριο της ύπαρξης, όταν αναγνωρίζει ότι οι πιο βαθιές αλήθειες δεν μπορούν να συλληφθούν αλλά μόνο να βιωθούν, δεν μπορούν να κατανοηθούν αλλά μόνο να παραδοθούν.

Αυτό το θαύμα δεν αγωνίζεται να δει πέρα από το πέπλο αλλά ανακαλύπτει το ιερό σε αυτό που είναι άμεσα παρόν — στο βάρος του σώματος, στον ρυθμό της αναπνοής, στο πέρασμα των νεφών σε έναν φθινοπωρινό ουρανό. Δεν αναζητά εξαιρετικές εμπειρίες αλλά βρίσκει το εξαιρετικό στο συνηθισμένο, όχι με καμία τεχνική ή άσκηση αλλά με μια απλότητα προσοχής που έρχεται όταν η προσοχή δεν κατευθύνεται πλέον από ατζέντα ή σκοπό.

Η Σιωπή που Τραγουδά

Τελικά — αν και δεν υπάρχει τέλος σε αυτή την ατέρμονη κίνηση — αυτό που μένει είναι ένα είδος σιωπής. Όχι η σιωπή ενός άδειου δωματίου ή η σιωπή ανάμεσα σε ήχους, αλλά η σιωπή που υπάρχει πριν και κάτω από κάθε ήχο, η σιωπή από την οποία αναδύεται η μουσική και στην οποία επιστρέφει. Αυτή η σιωπή δεν είναι απουσία κάτι αλλά πληρότητα των πάντων, το έγκυο κενό που περιέχει όλες τις δυνατότητες χωρίς να εκδηλώνει καμία.

Είναι η σιωπή της καρδιάς που έχει επιτέλους σταματήσει την κραυγή της, τις απαιτήσεις της, τις διαπραγματεύσεις της με το Θείο. Είναι η σιωπή που έρχεται όταν όλα τα ερωτήματα έχουν διαλυθεί, όχι επειδή έχουν απαντηθεί αλλά επειδή ο ερωτών έχει αναγνωρίσει ότι τα βαθύτερα ερωτήματα δεν δείχνουν προς απαντήσεις αλλά προς μυστήριο. Είναι η σιωπή του νου που έχει εξαντληθεί από την αναζήτηση και έχει καταρρεύσει στην ύπαρξη.

Και μέσα σε αυτή τη σιωπή, παραδόξως, υπάρχει ένα τραγούδι — αν και κανείς δεν το τραγουδά, κανείς δεν το ακούει. Είναι το τραγούδι της ίδιας της ύπαρξης, η αιώνια συμφωνία που παίζει είτε κάποιος ακούει είτε όχι. Ο διαλογισμός που είναι διαλογισμός είναι απλώς η απομάκρυνση όλων όσων εμποδίζουν την ακρόαση αυτού του τραγουδιού που πάντα τραγουδούσε, το βλέπειν αυτού του φωτός που πάντα έλαμπε, το αισθάνεσθαι αυτής της παρουσίας που ποτέ δεν έλειπε.

Η ευλογία, όταν έρχεται — και έρχεται πάντα απροσδόκητα, πάντα χωρίς αναγγελία — είναι η αναγνώριση ότι δεν υπάρχει πουθενά να πάει κανείς, τίποτα να επιτύχει, κανείς να γίνει. Ο ανοιχτός ουρανός ήταν πάντα εδώ. Η απέραντη καρδιά πάντα χτυπούσε. Το άπειρο ήταν πάντα απείρως παρόν. Το μόνο που χρειαζόταν ήταν η διάλυση του αναζητητή, κι ακόμα κι αυτή η διάλυση δεν ήταν ποτέ κάτι που μπορούσε να γίνει, μόνο κάτι που συνέβη όταν ο καιρός ήταν κατάλληλος, όταν ο καρπός ωρίμασε, όταν η εποχή γύρισε.

Και έτσι ο μυστικός — πια όχι αναζητών, πια όχι περιμένων, πια όχι ελπίζων — συνεχίζει να περπατά μέσα στον κόσμο, συνηθισμένος ανάμεσα στους συνηθισμένους, κουβαλώντας αυτό το μυστικό που δεν μπορεί να κρατηθεί ούτε να μοιραστεί: ότι το ιερό δεν είναι αλλού, ότι ο διαλογισμός δεν είναι άσκηση, ότι η πόρτα δεν ήταν ποτέ κλειστή. ...

Intellectual property rights

The entire content of our website, including, but not limited to, texts, news, graphics, photographs, diagrams, illustrations, services provided and generally any kind of files, is subject to intellectual property (copyright) and is governed by the national and international provisions on Intellectual Property, with the exception of the expressly recognized rights of third parties.
Therefore, it is expressly prohibited to reproduce, republish, copy, store, sell, transmit, distribute, publish, perform, "download", translate, modify in any way, in part or in summary, without the express prior written consent of the Foundation. It is known that in case the Foundation consents, the applicant is obliged to explicitly refer via links (hyperlinks) to the relevant content of the Foundation's website. This obligation of the applicant exists even if it is not explicitly stated in the written consent of the Foundation.
Exceptionally, it is permitted to individually store and copy parts of the content on a simple personal computer for strictly personal use (private study or research, educational purposes), without the intention of commercial or other exploitation and always under the condition of indicating the source of its origin, without this in any way implies a grant of intellectual property rights.
It is also permitted to republish material for purposes of promoting the events and activities of the Foundation, provided that the source is mentioned and that no intellectual property rights are infringed, no trademarks are modified, altered or deleted.
Everything else that is included on the electronic pages of our website and constitutes registered trademarks and intellectual property products of third parties is their own sphere of responsibility and has nothing to do with the website of the Foundation.

Δικαιώματα πνευματικής ιδιοκτησίας

Το σύνολο του περιεχομένου του Δικτυακού μας τόπου, συμπεριλαμβανομένων, ενδεικτικά αλλά όχι περιοριστικά, των κειμένων, ειδήσεων, γραφικών, φωτογραφιών, σχεδιαγραμμάτων, απεικονίσεων, παρεχόμενων υπηρεσιών και γενικά κάθε είδους αρχείων, αποτελεί αντικείμενο πνευματικής ιδιοκτησίας (copyright) και διέπεται από τις εθνικές και διεθνείς διατάξεις περί Πνευματικής Ιδιοκτησίας, με εξαίρεση τα ρητώς αναγνωρισμένα δικαιώματα τρίτων.

Συνεπώς, απαγορεύεται ρητά η αναπαραγωγή, αναδημοσίευση, αντιγραφή, αποθήκευση, πώληση, μετάδοση, διανομή, έκδοση, εκτέλεση, «λήψη» (download), μετάφραση, τροποποίηση με οποιονδήποτε τρόπο, τμηματικά η περιληπτικά χωρίς τη ρητή προηγούμενη έγγραφη συναίνεση του Ιδρύματος. Γίνεται γνωστό ότι σε περίπτωση κατά την οποία το Ίδρυμα συναινέσει, ο αιτών υποχρεούται για την ρητή παραπομπή μέσω συνδέσμων (hyperlinks) στο σχετικό περιεχόμενο του Δικτυακού τόπου του Ιδρύματος. Η υποχρέωση αυτή του αιτούντος υφίσταται ακόμα και αν δεν αναγραφεί ρητά στην έγγραφη συναίνεση του Ιδρύματος.

Κατ’ εξαίρεση, επιτρέπεται η μεμονωμένη αποθήκευση και αντιγραφή τμημάτων του περιεχομένου σε απλό προσωπικό υπολογιστή για αυστηρά προσωπική χρήση (ιδιωτική μελέτη ή έρευνα, εκπαιδευτικούς σκοπούς), χωρίς πρόθεση εμπορικής ή άλλης εκμετάλλευσης και πάντα υπό την προϋπόθεση της αναγραφής της πηγής προέλευσής του, χωρίς αυτό να σημαίνει καθ’ οιονδήποτε τρόπο παραχώρηση δικαιωμάτων πνευματικής ιδιοκτησίας.

Επίσης, επιτρέπεται η αναδημοσίευση υλικού για λόγους προβολής των γεγονότων και δραστηριοτήτων του Ιδρύματος, με την προϋπόθεση ότι θα αναφέρεται η πηγή και δεν θα θίγονται δικαιώματα πνευματικής ιδιοκτησίας, δεν θα τροποποιούνται, αλλοιώνονται ή διαγράφονται εμπορικά σήματα.

Ό,τι άλλο περιλαμβάνεται στις ηλεκτρονικές σελίδες του Δικτυακού μας τόπου και αποτελεί κατοχυρωμένα σήματα και προϊόντα πνευματικής ιδιοκτησίας τρίτων ανάγεται στη δική τους σφαίρα ευθύνης και ουδόλως έχει να κάνει με τον Δικτυακό τόπο του Ιδρύματος.

Esoterism Academy

CIRCLE OF LIGHT

ESOTERISM STUDIES