Saturday, April 13, 2024

Who Jesus Really Was

Science, by definition, is an objectively ascertainable (and conventionally and temporarily) certain knowledge. Seeking the Truth of what we perceive "outside" science necessarily uses external forces, functions, of man, intellect, moral choice, external senses. It cannot (and has no right) as Kant proved to "do" "Metaphysics".

On the other hand, Religion, religions, in their effort to stay in the area of the concrete, the socially acceptable and socially applicable, are forced to rationalize whatever "God Experience" the Founder of the Religion has, or his followers , to make it a theological doctrine, moral behavior, external worship. Thus, "Religion", rejecting the "Inner Content" and staying in the area of the concrete, becomes Teaching or Theological Science. But by losing the "Inner Experiential Content" it loses its very Essence. It becomes mere external worship, imitation of religion (which is not "experienced"), hypocrisy. Kierkegaard proved this.

Either way, neither science nor religion has anything to say about the True Religion of Experiencing. The important thing is not to adopt an "arbitrary" (largely) ideological system, a worldview, a perception of things, and through it to know man, ourselves and seek Truth, God or anything else. It is a mistake made even by great theologians such as Rudolf Otto (The Sacred, 1917) or Mircea Eliade (The Sacred and the Profane, 1956). Despite their scientific training and noble intentions to be "objective" they commit the mistake of objectifying the "Sacred" (or Whatever Really Exists anyway). They turn the “Sacred” into a “perception”, into a concept (into an “idol” of the imagination) and attempt to scientifically manage this “perception”. But all this has nothing to do with the Truth. In reality there is nothing “sacred”, no “god” outside of man that could be conceived by intellect or emotion or the senses. "The Sacred Is an Inner Experience". And it is not a "subjective experience" but a Transcendence of the subject, an Emergence into Objective Reality. Ultimately, the Real has nothing to do with what man perceives with his thought.

What is really important in the Search for Truth is to Know, to Understand "He Who Perceives" (ourselves, everyone, who "observes"). In order to Know the True Man We Are we will do it neither through external science nor through external rationalized religions nor through a phenomenological objective religious research. Truth is not objective, out there (an object of thought) to be recorded and described. Man, What We Are, is not an "object". We are Ourselves, the Living Man. And the only Truth that Exists is the Living Truth that we experience, that we touch. So, how will we know Man? The True Self? What We Are (each of us)? How will we get to the Truth? What is Truth?

What is Truth? Pontius Pilate asked Jesus this question when he was led captive before him. No answer was given in this incident (after all, Pilate wasn't really asking, he was simply proving his ignorance by questioning). Answers to the question can be given many, according to everyone's prejudices, but which is the true one? After all, what is Truth? In order to find it, we will have to go back several years to the incident we mentioned above, in the Desert on the day when the young Jesus was rushing to where the "Children of Light" were. Jesus was not uneducated. He knew the Law. And he had a deep piety that went far beyond external worship. But that day he was leaving behind a whole world to enter another World, Inner, Spiritual, the Kingdom of God, the Kingdom of Truth. He Knew the Truth. And it would be useful to see, to understand, exactly what happened then.

What did Jesus learn from the Essenes? What did he experience in the desert? And then, when he returned from the Desert to the world of men to preach the Mysteries of the Kingdom of Heaven, what did he really teach? Two thousand years now the Truth is half spoken or distorted. Here we will try to describe based on the Esoteric Tradition, transmitted to a few, Who Was Jesus Really. What Did He Teach? And what is the Message of Truth about the Kingdom of Heaven?

When man begins to perceive his existence, he perceives it directly and completely through a spontaneous inner pre-conceptual sense in which Being is Revealed in its Real Essence. What we perceive is that we exist, that we are here, in the body, (when we speak of the embodied man) in space, in the world. So, we perceive through a "perceptual center" (the world around us "globally"). This Mode of Perception (this kind of awareness) "informs" us that we are here, within the environment we detect. In fact what we "know" (thus) is our existence within this environment that we recognize, the environment that we perceive with external activities, with intellect, choices, external senses. Whatever information we have about "Existence" is within the world we perceive. The world outside is real – that is not discussed, but we perceive it in the way we have described (always biased and wrong). In this way, however, we do not Realize (not be aware of) our Existence in the Real World, What Really Exists, but in the world constructed by external activities, intellect, choices and senses.

Obviously in order to Really Know Who We Are, in the Real Space of Being, we must stop constantly constructing a picture of the world. And this can be done by abandoning external activity, by "abolishing" the senses, by "apathy" of feelings (and choices), by "silencing" the intellect, by returning to the Self, to the Real Man Who We are like a Direct Experience of Existence, in the Inner Man. This is the true meaning of the Son of Man in Hagiographic Symbolism. The Real Man, not the one perceived by the intellect or the senses. The Way Inward, to the Real Man, is the Only Way to Truth.

Jesus, already before going to the Desert, Experienced Existence as Something Real, beyond perceptions and already Felt the Immensity of Inner Existence. But in the Desert it confirmed what they sensed because there were other people Experiencing this. There, in the Desert, where the outer formlessness of the landscape cleared the forms of the world, in the endless time that flows without differentiation, Jesus was able to Absolute Experience the Real Man (that He was), to become the "Son of Man". The Turning to the Self, the Experiencing of the Self as Real Existence, beyond the body, beyond the world of forms, Revealed to him not only the Spiritual Eternal Essence of Existence but also that This Essence was Something that transcended the body. He felt as if he was Emerging from the world of form, as if he was being reborn into a New Brand Spiritual World. This very Experiential Experience, the Entry into the Spiritual World and the simultaneous elevation above the world of forms is the "Spiritual Baptism", the Spiritual Birth, the Birth Above (of which Jesus spoke to Nicodemus later). This is the "SACRAMENT OF BAPTISM" of which "baptism in water" is but a poor outward symbol (lacking "spiritual content").

What Jesus Experienced when He Turned Inward, into the Real Man, beyond all external activities, is that There Is Here (a Spiritual Here), Something Unlimited, Transcendent, Eternal, which included (as a part of) the outer world of forms . But Everything in This Wider World "was" different. There were Eternal Things and Transitory Phenomena. But even these transitory phenomena were bathed in another spiritual light, they looked different. Jesus saw the world from a Higher Center of Vision (not through intellect, emotion, or senses). Nevertheless, perception was also functioning and the senses were functioning (as a partial function of a More General Perception of the World, a Wider Awareness of Existence). Jesus Experienced the Oneness of Existence and the Deeper Relationship of Oneness of All Things, beyond the outward forms that appear to ordinary man to be "separated", ( UNDIVIDED – UNITY CONSCIOUSNESS).

This Experience, the Experiencing of Life from a Higher Center of Perception, is but the Beginning of the Inner Life. In the Sacred Tradition of the Desert where the young Initiator of the Mysteries of God had taken refuge they spoke (and Experienced those who could, as far as they could) of a Much Deeper Experience of Reality, Where all forms, all "separations" became transparent, almost non-existent . And as the Experience and Understanding deepened in the endless time of the Desert, Jesus Ascended and Experienced the Uniform Universality of Existence ( WHOLENESS – CONSCIOUSNESS OF WHOLENESS, UNIVERSAL CONSCIOUSNESS) and became the Son of God. Jesus was no mere mortal. He had the Mark of God, the Secret Anointing, he was a "Christ" and he could Ascend to the Christ Consciousness, the Universal Consciousness. This Was the Destiny of the Son of Man (every man who understood the Oneness of Existence). But Few Worked on This Road. Few Pass the Narrow Gate and fewer still Walk the Weary Way – "Narrow is the gate and weary is the way that leads to Life", (Matthew 7:14). Few Rise to the Christ Consciousness. This Elevation of the Son of Man to the Son of God, which is within the Nature of every man, is the Second Mystery that Jesus Experienced in the Wilderness, the "MYSTERY OF ANOINTING" (which has nothing to do with the oil anointing they do in the temples).

All the Experiences that Jesus Lived in the Desert, all that was happening, were happening Internally, in Him Himself, in his own body, in the same world of the Desert and the Desert. He who came here to learn, to hear, to understand, had already surpassed his human teachers. And it didn't take long for people to recognize this. Jesus Was the Teacher. But what interested Jesus (although He was already Seduced by the Inner Urge of Existence and had "left" everything to GOD) was not even the world which He had renounced long ago (an event that passed into Tradition as the "temptation in the desert"), nor to be a Teacher of men. JESUS' EXISTENCE was no longer a separate perceptual center (the "man") nor the Unity Consciousness (the son of man) nor the Universal Perception (the Son of God). Jesus Wanted to Be One with God. Not to become or achieve some "union", because all these are childish attitudes, but to BE ONE, to FEEL the Deepest Oneness of Existence with the SOURCE, with the FATHER. He wanted to Experience the MYSTERY OF MYSTERIES, UNION WITH GOD. And this Felt it not as something that you feel, that you recognize and can (as a point to “describe”), Felt it as Absolute Absence of Self, as True Light that Dissolves All, as Infinite Depth, Infinite Silence, Infinite Peace, Infinite Power, Which Is Everywhere, Beyond All, Within All, Embracing All, in a WHOLE ( WHOLE - ALL). No One Knows GOD unless He has this Experience and only HE who has this Experience Knows GOD and can "SPEAK" of GOD. This is the Great Mystery of Being's Encounter with GOD (who is Beyond Being). It is the Mystery of Being's Return to its SOURCE, Union with THAT THAT REALLY IS, with the Mysterious Power. It is the "MYSTERY OF THE DIVINE COMMUNITY" that Jesus Experienced and about which he would later speak to his disciples (and which of course has nothing to do with the external mystery of the church, of partaking of the "bread and wine", which is a simple symbolic act that "shows" different things).

Jesus in the Desert Experienced All the MYSTERIES OF GOD, He Felt TO BE ONE WITH GOD (this is why he later declared " I and the Father are one", John 10,30). And when he left the Wilderness to come to men it was GOD Coming to men, GOD IN THE BODY OF JESUS, or Jesus Who Was One with GOD in the Body of Jesus, with TRUE SPIRIT OF GOD . And He Came to Speak to People about THE SPIRITUAL KINGDOM OF GOD, Which They Can Find Within Themselves (that's why He declared that the Kingdom of Heaven is not here or there, don't look, just look and BEHOLD, THE KINGDOM OF HEAVEN IS WITHIN YOUR - " Therefore behold the kingdom of heaven is within you" (Luke 17, 21). And for three years he explained to the people the Mysteries of the Kingdom of Heaven. Simply and generally in his public speeches and in detail and in depth to his "disciples". He explained What is the REAL KINGDOM OF THE SPIRITUAL WORLD, What is SPIRITUAL BAPTISM (UNDIVIDED - UNITY), What is the TRUE ANOINTING that leads to CHRIST CONSCIOUSNESS (WHOLENESS), What is the MYSTERY OF THE DIVINE COMMUNITY (WHOLE). Few understood. And few continued to understand when Jesus "left". Only John perhaps created a Mystical Current (continuing the Tradition of the Essenes). The Author of the Gospel of John (if not written by the disciple of Jesus himself) transmitted the Knowledge to the Mystic Fathers until today (most of whom lived in the Desert or isolated and often persecuted by the outer church of the theatrical mysteries).

The "CHURCH OF CHRIST" that was created could not of course preserve the EXPERIENTIAL CONTENT of Jesus' Actions and Words. They quickly "replaced" the INTERNAL EXPERIENTIAL MYSTERIES with "external ritual acts" and slowly from Jesus' SPIRITUAL INITIATION nothing but external symbolic acts remained. Nothing remained of the Spiritual Content of Jesus' Action, and Christianity as it was universally practiced is only external worship and theatrical performance. No Christian seeks the Real Man and no one truly enters the SPIRITUAL KINGDOM to Ascend to GOD through the REAL SPIRITUAL EXPERIENCE OF THE MYSTERIES OF GOD. And there are people who "stand" at the "entrance" of the Kingdom of Heaven and neither "enter" nor let others "enter".

Brethren, do not be deceived! Jesus was a Man who "Arrived" (as a Spiritual Experience, Evolution, Experience) to BE ONE WITH GOD. And he "transferred" this Mystery of God that He experienced in the Desert to people. The Sacraments are Inner Experiential States not outer ritual acts. Jesus Taught the Way, HOW Man, ordinary man, can truly "become the Son of Man" ( UNDIVIDED ), "Son of GOD" ( WHOLENESS ), "God" ( WHOLE ), "God" not GOD . All this "Spiritual Development" is specific and possible for every human being and there is no other obstacle outside of our own choice. The True Teaching of Jesus, as a Spiritual Way and Action was saved only in the Mystics and in Groups of Believers (such as the Rosicrucians) who are always outside the official external church. All of Christian History, with the Organization, with the "Theology of Christ," with the activities of thousands of years—sorry to say it, but it's true—is a historical fraud.

If someone wants to delude himself and dream, that is his right. But in the area of fraud, neither the Truth nor GOD can be found. Because GOD IS BEING, HE IS ALIVE, HE IS HERE. If someone does not feel Him, it is because he is "blind" and not because GOD is hidden or does not exist. As Jesus said, "he who has eyes, let him see; he who has ears, let him hear."

…

Ποιος ήταν πραγματικά ο Ιησούς

Η Επιστήμη, εξορισμού, είναι μια αντικειμενική επιβεβαιούμενη γνώση (και κατά σύμβαση και προσωρινά) βέβαιη γνώση. Αναζητώντας την Αλήθεια αυτού που αντιλαμβανόμαστε «έξω» αναγκαστικά η επιστήμη χρησιμοποιεί εξωτερικές δυνάμεις, λειτουργίες, του ανθρώπου, την διανόηση, την ηθική επιλογή, τις εξωτερικές αισθήσεις. Δεν μπορεί (και δεν έχει κανένα δικαίωμα) καθώς απέδειξε ο Καντ να «κάνει» «Μεταφυσική».

Από την άλλη μεριά, η Θρησκεία, οι θρησκείες, στην προσπάθειά τους να μείνουν στον χώρο του συγκεκριμένου, του κοινωνικά αποδεκτού και κοινωνικά εφαρμόσιμου, αναγκάζονται, την όποια «Εμπειρία Θεού» έχει ο Ιδρυτής της Θρησκείας, ή οι οπαδοί του, να τη λογικοποιήσουν, να την κάνουν θεολογικό δόγμα, ηθική συμπεριφορά, εξωτερική λατρεία. Έτσι η «Θρησκεία», απορρίπτοντας το «Εσωτερικό Περιεχόμενο» και μένοντας στον χώρο του συγκεκριμένου γίνεται Διδασκαλία ή Θεολογική Επιστήμη. Χάνοντας όμως το «Εσωτερικό Βιωματικό Περιεχόμενο» χάνει τη Ίδια την Ουσία της. Γίνεται απλή εξωτερική λατρεία, μίμηση θρησκείας (που δεν «βιώνεται»), υποκρισία. Αυτό το απέδειξε ο Κίρκεγκωρ.

Είτε έτσι είτε αλλιώς, ούτε οι επιστήμες ούτε οι θρησκείες έχουν να πουν κάτι για την Αληθινή Θρησκεία του Βιώματος. Το σημαντικό δεν είναι να υιοθετήσουμε ένα «αυθαίρετο» (σε μεγάλο βαθμό) ιδεολογικό σύστημα, μια κοσμοθεωρία, μια αντίληψη πραγμάτων, και μέσα από αυτή να γνωρίσουμε τον άνθρωπο, τον εαυτό μας και να αναζητήσουμε τη Αλήθεια, τον Θεό ή οτιδήποτε άλλο. Είναι ένα λάθος που κάνουν ακόμα και μεγάλοι θρησκειολόγοι όπως ο Ρούντολφ Όττο («Το Ιερό», 1917) ή ο Μιρσέα Ελιάντε («Το Ιερό και το βέβηλο», 1956). Παρόλη τη επιστημονική κατάρτισή τους και τις ευγενείς προθέσεις τους να είναι «αντικειμενικοί» διαπράττουν το λάθος να αντικειμενικοποιούν το «Ιερό» (ή Οτιδήποτε τέλος πάντων Υπάρχει Πραγματικά). Μετατρέπουν το «Ιερό» σε μια «αντίληψη, σε μια έννοια (σε ένα «είδωλο» της φαντασίας) και επιχειρούν να διαχειριστούν επιστημονικά αυτή τη «αντίληψη». Αλλά όλα αυτά δεν έχουν να κάνουν τίποτα με τη Αλήθεια. Στην πραγματικότητα δεν υπάρχει τίποτα «ιερό», κανένας «θεός» έξω από τον άνθρωπο που θα μπορούσε να συλλάβει με τη διανόηση ή το συναίσθημα ή τις αισθήσεις. Το «Ιερό Είναι Εσωτερικό Βίωμα». Και δεν είναι «υποκειμενικό βίωμα» αλλά Υπέρβαση του υποκειμένου, Ανάδυση στην Αντικειμενική Πραγματικότητα. Τελικά το Πραγματικό δεν έχει καμία σχέση με όσα αντιλαμβάνεται ο άνθρωπος με την σκέψη του.

Το πραγματικά σημαντικό στην Αναζήτηση της Αλήθειας είναι να Γνωρίσουμε, να Κατανοήσουμε «Αυτόν Που Αντιλαμβάνεται» (εμάς τους ίδιους, τον καθένα, που «παρατηρεί»). Για να Γνωρίσουμε τον Αληθινό Άνθρωπο που Είμαστε δεν θα το κάνουμε ούτε μέσω της εξωτερικής επιστήμης ούτε μέσω των εξωτερικών λογικοποιημένων θρησκειών ούτε μέσω μιας φαινομενολογικής αντικειμενικής θρησκειολογικής έρευνας. Η Αλήθεια δεν είναι αντικειμενική, εκεί έξω (αντικείμενο της σκέψης) για να μπορεί να καταγραφεί και να περιγραφεί. Ο Άνθρωπος, Αυτό Που Είμαστε, δεν είναι «αντικείμενο». Είμαστε Εμείς οι Ίδιοι, ο Ζωντανός Άνθρωπος. Κι η Μόνη Αλήθεια που Υπάρχει είναι η Ζωντανή Αλήθεια που Βιώνουμε, που Ψηλαφούμε. Πως λοιπόν θα γνωρίσουμε τον Άνθρωπο; Τον Αληθινό Εαυτό; Αυτό Που Είμαστε (ο καθένας μας); Πως θα φτάσουμε στην Αλήθεια; Τι είναι Αλήθεια;

Τι είναι Αλήθεια; Τούτο το ερώτημα το έθεσε ο Πόντιος Πιλάτος στον Ιησού, όταν τον οδήγησαν δέσμιο μπροστά του. Απάντηση δεν δόθηκε σε αυτό το περιστατικό (άλλωστε ο Πιλάτος δεν ρωτούσε πραγματικά, βεβαίωνε απλά, με ερώτηση, την άγνοιά του). Απαντήσεις στο ερώτημα μπορούν να δοθούν πολλές, κατά τις προκαταλήψεις του καθενός, αλλά ποια είναι η αληθινή; Τελικά τι είναι Αλήθεια; Για να το βρούμε θα πρέπει να πάμε κάμποσα χρόνια πίσω από το περιστατικό που αναφέραμε πιο πάνω, στην Έρημο την μέρα που ο Νεαρός Ιησούς έφτανε κατάκοπος εκεί που ήταν τα «Τέκνα του Φωτός». Ο Ιησούς δεν ήταν αμόρφωτος. Γνώριζε τον Νόμο. Κι είχε μια βαθιά ευσέβεια που πήγαινε πολύ πέρα από την εξωτερική λατρεία. Αλλά εκείνη την μέρα άφηνε πίσω του ένα ολόκληρο κόσμο για να εισέλθει σε ένα Άλλο Κόσμο, Εσωτερικό, Πνευματικό, στο Βασίλειο του Θεού, στο Βασίλειο της Αλήθειας. Αυτός Γνώρισε την Αλήθεια. Και θα ήταν χρήσιμο να δούμε, να κατανοήσουμε, τι ακριβώς συνέβη τότε.

Τι έμαθε ο Ιησούς κοντά στους Εσσαίους; Τι Βίωσε στην Έρημο; Και μετά, όταν επέστρεψε από την Έρημο στον κόσμο των ανθρώπων για να κηρύξει τα Μυστήρια της Βασιλείας των Ουρανών, τι πραγματικά δίδαξε; Δύο χιλιάδες χρόνια τώρα η Αλήθεια λέγεται μισή ή διαστρεβλώνεται. Εδώ θα προσπαθήσουμε να περιγράψουμε με βάση την Εσωτερική Παράδοση, που μεταδόθηκε σε ελάχιστους, Ποιος Πραγματικά Ήταν ο Ιησούς; Τι Δίδαξε; Και ποιο είναι το Μήνυμα της Αλήθειας για την Βασιλεία των Ουρανών;

Όταν ο άνθρωπος αρχίζει να αντιλαμβάνεται την ύπαρξή του την αντιλαμβάνεται άμεσα κι ολοκληρωτικά μέσα από μια αυθόρμητη εσωτερική προεννοιολογική αίσθηση στην οποία το Είναι Αποκαλύπτεται στην Πραγματική Ουσία του. Αυτό που αντιλαμβανόμαστε είναι ότι υπάρχουμε, ότι είμαστε εδώ, στο σώμα, (όταν μιλάμε για τον ενσαρκωμένο άνθρωπο) μέσα στο χώρο, μέσα στον κόσμο. Αντιλαμβανόμαστε λοιπόν μέσα από ένα «αντιληπτικό κέντρο» (τον κόσμο γύρω μας «σφαιρικά»). Αυτός ο Τρόπος Αντίληψης (αυτού του είδους η επίγνωση) μας «πληροφορεί» ότι είμαστε εδώ, μέσα στο περιβάλλον που ανιχνεύουμε. Στην πραγματικότητα αυτό που «γνωρίζουμε» (έτσι) είναι η ύπαρξή μας μέσα σε αυτό το περιβάλλον που αναγνωρίζουμε, στο περιβάλλον που συλλαμβάνουμε με τις εξωτερικές δραστηριότητες, με την διανόηση, τις επιλογές, τις εξωτερικές αισθήσεις. Όποιες πληροφορίες έχουμε για την «Ύπαρξη» είναι μέσα στον κόσμο που αντιλαμβανόμαστε. Ο κόσμος έξω είναι πραγματικός – αυτό δεν συζητείται, Αλλά εμείς τον αντιλαμβανόμαστε με τον τρόπο που περιγράψαμε (πάντα μεροληπτικό και λανθασμένο). Με αυτόν τον τρόπο όμως δεν Αντιλαμβανόμαστε (δεν έχουμε επίγνωση) της Ύπαρξής μας στον Πραγματικό Κόσμο, Αυτό που Υπάρχει Πραγματικά, αλλά στον κατασκευασμένο από τις εξωτερικές δραστηριότητες, την διανόηση, τις επιλογές και τις αισθήσεις, κόσμο.

Προφανώς για να Γνωρίσουμε Πραγματικά Αυτό Που Είμαστε, στον Πραγματικό Χώρο του Είναι, πρέπει να σταματήσουμε να κατασκευάζουμε συνεχώς μια εικόνα του κόσμου. Κι αυτό μπορεί να γίνει με την εγκατάλειψη της εξωτερικής δραστηριότητας, με την «κατάργηση» των αισθήσεων, με την «απάθεια» των συναισθημάτων (και των επιλογών), με την «σιώπηση» της διανόησης, με την Επάνοδο στον Εαυτό, στον Πραγματικό Άνθρωπο Που Είμαστε σαν Άμεσο Βίωμα της Ύπαρξης, στον Έσω Άνθρωπο. Αυτή είναι η πραγματική έννοια του Υιού του Ανθρώπου στον Αγιογραφικό Συμβολισμό. Ο Πραγματικός Άνθρωπος, όχι αυτός που αντιλαμβάνεται η διανόηση ή οι αισθήσεις. Ο Δρόμος προς τα Έσω, προς τον Πραγματικό Άνθρωπο, είναι ο Μόνος Δρόμος προς την Αλήθεια.

Ο Ιησούς, ήδη πριν πάει στην Έρημο, Βίωνε την Ύπαρξη σαν Κάτι Πραγματικό, πέρα από τις αντιλήψεις και ήδη Αισθάνονταν την Απεραντοσύνη της Εσωτερικής Ύπαρξης. Στην Έρημο όμως επιβεβαίωσε αυτό που διαισθάνονταν γιατί υπήρχαν κι άλλοι άνθρωποι που το Βίωναν αυτό. Εκεί, στην Έρημο, όπου η εξωτερική αμορφία του τοπίου απάλυνε τις μορφές του κόσμου, στον ατέλειωτο χρόνο που ρέει χωρίς να διαφοροποιείται, ο Ιησούς μπόρεσε να Βιώσει Απόλυτα τον Πραγματικό Άνθρωπο (που Ήταν), να γίνει «Υιός Ανθρώπου». Η Στροφή Προς Τον Εαυτό, η Βίωση Του Εαυτού σαν Πραγματικής Ύπαρξης, πέρα από το σώμα, πέρα από τον κόσμο των μορφών, του Φανέρωσε όχι μόνο την Πνευματική Αιώνια Ουσία της Ύπαρξης αλλά και ότι Αυτή η Ουσία ήταν Κάτι που ξεπερνούσε το σώμα. Ένοιωσε σαν να Αναδυόταν από τον κόσμο των μορφών, σαν να ξαναγεννιόταν σε ένα Νέο Ολοκαίνουργιο Πνευματικό Κόσμο. Αυτή ακριβώς η Βιωματική Εμπειρία, η Είσοδος στον Πνευματικό Κόσμο κι η ταυτόχρονη ανύψωση πάνω από τον κόσμο των μορφών είναι το «Πνευματικό Βάπτισμα», η Πνευματική Γέννηση, η Γέννηση Άνωθεν (για την οποία μίλησε ο Ιησούς στον Νικόδημο αργότερα). Αυτό είναι το «ΜΥΣΤΗΡΙΟ ΤΟΥ ΒΑΠΤΙΣΜΑΤΟΣ» του οποίου η «βάπτιση στο ύδωρ» δεν είναι παρά ένα φτωχό εξωτερικό σύμβολο (που στερείται «πνευματικού περιεχομένου»).

Αυτό που Βίωσε ο Ιησούς όταν Στράφηκε Έσω, στον Πραγματικό Άνθρωπο, πέρα από όλες τις εξωτερικές δραστηριότητες, είναι ότι Υπάρχει Εδώ (ένα Πνευματικό Εδώ), Κάτι Απεριόριστο, Υπερβατικό, Αιώνιο, που συμπεριλάμβανε (σαν ένα μέρος του) τον εξωτερικό κόσμο των μορφών. Αλλά Όλα μέσα σε Αυτόν τον Πλατύτερο Κόσμο «ήταν» διαφορετικά. Υπήρχαν Αιώνια Πράγματα και Παροδικά Φαινόμενα. Αλλά κι αυτά τα παροδικά φαινόμενα λούζονταν σε ένα άλλο πνευματικό φως, φαίνονταν διαφορετικά. Ο Ιησούς έβλεπε τον κόσμο από ένα Ανώτερο Κέντρο Όρασης (κι όχι μέσα από την διανόηση, το συναίσθημα ή τις αισθήσεις). Παρόλα αυτά και η αντίληψη λειτουργούσε κι οι αισθήσεις λειτουργούσαν (σαν μια μερική λειτουργία μιας Γενικότερης Αντίληψης του Κόσμου, μιας Πιο Πλατιάς Επίγνωσης της Ύπαρξης). Ο Ιησούς Βίωσε την Ενότητα της Ύπαρξης και την Βαθύτερη Σχέση Ενότητας Όλων των Πραγμάτων, πέρα από τις εξωτερικές μορφές που φαίνονται στον συνηθισμένο άνθρωπο «διαχωρισμένες», (UNDIVIDED – ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ ΤΗΣ ΕΝΟΤΗΤΑΣ).

Αυτή η Εμπειρία, η Βίωση της Ζωής από ένα Ανώτερο Κέντρο Αντίληψης, δεν είναι παρά η Αρχή της Εσωτερικής Ζωής. Στην Ιερή Παράδοση της Ερήμου όπου είχε καταφύγει ο Νεαρός Μύστης των Μυστηρίων του Θεού μιλούσαν (και Βίωναν όσοι μπορούσαν, στο μέτρο που μπορούσαν) για μια Πολύ Βαθύτερη Εμπειρία της Πραγματικότητας, Όπου όλες οι μορφές, όλοι οι «διαχωρισμοί» γίνονταν διάφανοι, σχεδόν ανύπαρκτοι. Και καθώς Βάθαινε η Εμπειρία κι η Κατανόηση στον ατέλειωτο χρόνο της Ερήμου ο Ιησούς Ανυψώθηκε και Βίωσε την Ομοιόμορφη Παγκοσμιότητα της Ύπαρξης (WHOLENESS – ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ ΤΗΣ ΟΛΟΤΗΤΑΣ, ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ) και έγινε Υιός του Θεού. Ο Ιησούς δεν ήταν ένας απλός θνητός. Είχε το Σημάδι του Θεού, το Μυστικό Χρίσμα, ήταν ένας «Χριστός» και μπορούσε να Ανυψωθεί στην Χριστική Συνείδηση, στην Παγκόσμια Συνείδηση. Αυτός Ήταν ο Προορισμός του Υιού του Ανθρώπου (κάθε ανθρώπου που κατανοούσε την Ενότητα της Ύπαρξης). Αλλά ελάχιστοι Εργάζονταν σε Αυτή την Οδό. Ελάχιστοι Περνούν την Στενή Πύλη και ακόμα λιγότεροι Βαδίζουν την Τεθλιμμένη Οδό - «Στενή είναι η πύλη, και τεθλιμμένη η οδός η φέρουσα εις την ζωήν», (Ματθαίος 7,14). Ελάχιστοι Ανυψώνονται Ως Την Χριστική Συνείδηση. Αυτή η Ανύψωση του Υιού του Ανθρώπου σε Υιό του Θεού, που είναι μέσα στην Φύση κάθε ανθρώπου, είναι το Δεύτερο Μυστήριο που Βίωσε ο Ιησούς στην Έρημο, το «ΜΥΣΤΗΡΙΟ ΤΟΥ ΧΡΙΣΜΑΤΟΣ» (που δεν έχει καμία σχέση με το άλειμμα με λάδι που κάνουν στους ναούς).

Όλες οι Εμπειρίες που Βίωσε ο Ιησούς στην Έρημο, όσα γίνονταν, γίνονταν Εσωτερικά, σε Αυτόν τον Ίδιο, μέσα στο ίδιο το σώμα του, μέσα στον ίδιο κόσμο της Έρημο και της Ερημιάς. Αυτός που ήρθε εδώ, για να μάθει, να ακούσει, να κατανοήσει, είχε ήδη ξεπεράσει τους ανθρώπινους δασκάλους του. Κι αυτό δεν άργησε να αναγνωριστεί στους ανθρώπους. Ο Ιησούς Ήταν ο Διδάσκαλος. Αλλά αυτό που ενδιέφερε τον Ιησού (αν και Παρασυρόταν πια από την Εσωτερική Ορμή της Ύπαρξης και τα είχε «αφήσει» όλα στον ΘΕΟ) δεν ήταν ούτε ο κόσμος τον οποίο είχε προ πολλού απαρνηθεί (γεγονός που πέρασε στην Παράδοση σαν ο «πειρασμός στην έρημο»), ούτε να είναι Διδάσκαλος των ανθρώπων. Η ΥΠΑΡΞΗ ΤΟΥ ΙΗΣΟΥ δεν ήταν πια ένα διαχωρισμένο αντιληπτικό κέντρο (ο «άνθρωπος») ούτε η Συνείδηση της Ενότητας (ο υιός του ανθρώπου) ούτε πια η Παγκόσμια Αντίληψη (ο Υιός του Θεού). Ο Ιησούς Ήθελε να Είναι Ένα με τον Θεό. Όχι να γίνει ή να επιτύχει κάποια «ένωση», γιατί όλα αυτά είναι παιδιάστικες συμπεριφορές, αλλά ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΕΝΑ, να Νοιώσει την Βαθύτερη Ενότητα της Ύπαρξης με την ΠΗΓΗ, με τον ΠΑΤΕΡΑ. Ήθελε να Βιώσει το ΜΥΣΤΗΡΙΟ ΤΩΝ ΜΥΣΤΗΡΙΩΝ, την ΕΝΩΣΗ ΜΕ ΤΟΝ ΘΕΟ. Κι αυτό το Ένοιωσε όχι σαν κάτι που νοιώθεις, που αναγνωρίζεις και μπορείς (ως ένα σημείο να «περιγράψεις»), το Ένοιωσε σαν Απόλυτη Απουσία του Εαυτού, σαν Αληθινό Φως που Διαλύει τα Πάντα, σαν Απέραντο Βάθος, Απέραντη Σιωπή, Απέραντη Ειρήνη, Απέραντη Δύναμη, που Είναι Παντού, Πέρα από Όλα, Μέσα σε Όλα, Αγκαλιάζοντάς τα Όλα, σε ένα ΟΛΟ (WHOLE - ΟΛΟ). Κανένας δεν Γνωρίζει τον ΘΕΟ αν δεν έχει αυτή την Εμπειρία και μόνο ΑΥΤΟΣ που Έχει Αυτή την Εμπειρία Γνωρίζει τον ΘΕΟ και μπορεί να «ΜΙΛΗΣΕΙ» για τον ΘΕΟ. Αυτό είναι το Μεγάλο Μυστήριο της Συνάντησης του Όντος με τον ΘΕΟ (που Είναι Πέρα από το Ον). Είναι το Μυστήριο της Επιστροφής του Όντος στην ΠΗΓΗ του, η Ένωση με ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΥΠΑΡΧΕΙ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ, με την Μυστηριώδη Δύναμη. Είναι το «ΜΥΣΤΗΡΙΟ ΤΗΣ ΘΕΙΑΣ ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ» που Βίωσε Ιησούς και για το οποίο θα μιλούσε αργότερα στους μαθητές του (και που δεν έχει βέβαια καμία σχέση με το εξωτερικό μυστήριο της εκκλησίας, της μετάληψης του «άρτου και οίνου», που είναι μια απλή συμβολική πράξη που «δείχνει» άλλα).

Ο Ιησούς στην Έρημο Βίωσε Όλα τα ΜΥΣΤΗΡΙΑ ΤΟΥ ΘΕΟΥ, Ένοιωσε να ΕΙΝΑΙ ΕΝΑ ΜΕ ΤΟΝ ΘΕΟ (για αυτό και δήλωσε αργότερα «εγώ και ο Πατήρ εν εσμέν», Ιωάννης 10,30). Κι όταν άφησε την Έρημο για να έρθει στους ανθρώπους ήταν ο ΘΕΟΣ που Ερχόταν στους ανθρώπους, Ο ΘΕΟΣ ΜΕΣΑ ΣΤΟ ΣΩΜΑ ΤΟΥ ΙΗΣΟΥ, ή ο Ιησούς που Ήταν Ένα με τον ΘΕΟ μέσα στο Σώμα του Ιησού, με ΑΛΗΘΙΝΟ ΠΝΕΥΜΑ ΘΕΟΥ. Κι Ήρθε να Μιλήσει στους ανθρώπους για το ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟ ΒΑΣΙΛΕΙΟ ΤΟΥ ΘΕΟΥ, που Μπορούν να Βρουν Μέσα τους (για αυτό και δήλωνε ότι, η Βασιλεία των Ουρανών δεν είναι εδώ ή εκεί, μην ψάχνετε, απλά δείτε και ΙΔΟΥ, Η ΒΑΣΙΛΕΙΑ ΤΩΝ ΟΥΡΑΝΩΝ ΕΙΝΑΙ ΜΕΣΑ ΣΑΣ - «ιδού γαρ η βασιλεία των ουρανών εντός υμών εστί» (Λουκάς 17, 21). Και για τρία χρόνια εξηγούσε στους ανθρώπους τα Μυστήρια της Βασιλείας των Ουρανών. Απλά και γενικά στις δημόσιες ομιλίες του και με λεπτομέρειες και σε βάθος στους «μαθητές» του. Εξηγούσε τι είναι το ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟ ΒΑΣΙΛΕΙΟ ΤΟΥ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΥ ΚΟΣΜΟΥ, Τι Είναι το ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟ ΒΑΠΤΙΣΜΑ (UNDIVIDED - ΕΝΟΤΗΤΑ), Τι Είναι το ΑΛΗΘΙΝΟ ΧΡΙΣΜΑ που Οδηγεί στην ΧΡΙΣΤΙΚΗ ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ (WHOLENESS - ΟΛΟΤΗΤΑ), Τι Είναι το ΜΥΣΤΗΡΙΟ ΤΗΣ ΘΕΙΑΣ ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ (WHOLE - ΟΛΟ). Ελάχιστοι κατανόησαν. Κι ελάχιστοι συνέχισαν να κατανοούν όταν «έφυγε» ο Ιησούς. Μονάχα ο Ιωάννης ίσως που δημιούργησε ένα Μυστικιστικό Ρεύμα (συνεχίζοντας την Παράδοση των Εσσαίων). Ο Συγγραφέας του Κατά Ιωάννην Ευαγγελίου (αν δεν το έγραψε ο ίδιος ο μαθητής του Ιησού) μετέδωσε την Γνώση στους Μυστικούς Πατέρες μέχρι σήμερα (οι περισσότεροι από τους οποίους έζησαν στην Έρημο ή απομονωμένοι και συχνά διωκόμενοι από την εξωτερική εκκλησία των θεατρικών μυστηρίων).

Η «ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ» που δημιουργήθηκε δεν θα μπορούσε εκ των πραγμάτων να διατηρήσει το ΒΙΩΜΑΤΙΚΟ ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΟ της Δράσης και των Λόγων του Ιησού. Γρήγορα «αντικατέστησαν» τα ΕΣΩΤΕΡΙΚΑ ΒΙΩΜΑΤΙΚΑ ΜΥΣΤΗΡΙΑ με «εξωτερικές τελετουργικές πράξεις» και σιγά-σιγά από την ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΜΥΗΣΗ του Ιησού δεν έμειναν παρά μόνο εξωτερικές συμβολικές πράξεις. Από το Πνευματικό Περιεχόμενο της Δράσης του Ιησού δεν έμεινε τίποτα και ο χριστιανισμός όπως εφαρμόστηκε παγκόσμια είναι μόνο εξωτερική λατρεία και θεατρική παράσταση. Κανένας χριστιανός δεν αναζητά τον Πραγματικό Άνθρωπο και κανένας δεν εισέρχεται πραγματικά στο ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟ ΒΑΣΙΛΕΙΟ για να Αναληφθεί Ως Τον ΘΕΟ μέσα από το ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟ ΒΙΩΜΑ ΤΩΝ ΜΥΣΤΗΡΙΩΝ ΤΟΥ ΘΕΟΥ. Κι υπάρχουν κι άνθρωποι που «στέκονται» στην «είσοδο» της Βασιλείας των Ουρανών κι ούτε «μπαίνουν» μέσα ούτε αφήνουν τους άλλους να «μπουν».

Αδελφοί, μην ξεγελιέστε! Ο Ιησούς υπήρξε ένας Άνθρωπος που «Έφτασε» (σαν Πνευματική Εμπειρία, Εξέλιξη, Βίωμα) να ΕΙΝΑΙ ΕΝΑ ΜΕ ΤΟΝ ΘΕΟ. Κι αυτό το Μυστήριο του Θεού που Βίωσε στην Έρημο το «μετέφερε» στους ανθρώπους. Τα Μυστήρια είναι Εσωτερικές Βιωματικές Καταστάσεις δεν είναι εξωτερικές τελετουργικές πράξεις. Ο Ιησούς Δίδαξε την Οδό, ΠΩΣ Μπορεί ο άνθρωπος, ο συνηθισμένος άνθρωπος, να «γίνει πραγματικά «Υιός του Ανθρώπου» (UNDIVIDED), «Υιός του ΘΕΟΥ» (WHOLENESS), «Θεός» (WHOLE), «Θεός» όχι ο ΘΕΟΣ. Όλη αυτή η «Πνευματική Ανέλιξη» και συγκεκριμένη είναι και δυνατή για κάθε άνθρωπο και δεν υπάρχει κανένα άλλο εμπόδιο έξω από την δική μας επιλογή. Η Αληθινή Διδασκαλία του Ιησού, σαν Πνευματική Οδός και Δράση διασώθηκε μόνο στους Μυστικούς και σε Ομάδες Πιστών (όπως οι Ροδόσταυροι) που βρίσκονται πάντα εκτός της επίσημης εξωτερικής εκκλησίας. Όλη η Χριστιανική Ιστορία, με την Οργάνωση, με την «Θεολογία του Χριστού», με τις δραστηριότητες χιλιάδων χρόνων – λυπούμαστε που το λέμε, αλλά είναι αλήθεια – είναι μια ιστορική απάτη.

Αν κάποιος θέλει να αυταπατάται και να ονειρεύεται, είναι δικαίωμά του. Αλλά στον χώρο της απάτης ούτε την Αλήθεια μπορεί να βρει, ούτε τον ΘΕΟ. Γιατί ο ΘΕΟΣ ΕΙΝΑΙ ΒΙΩΜΑ, ΕΙΝΑΙ ΖΩΝΤΑΝΟΣ, ΕΙΝΑΙ ΕΔΩ. Αν κάποιος δεν Τον Νοιώθει είναι γιατί είναι «τυφλός» κι όχι επειδή ο ΘΕΟΣ είναι κρυμμένος ή δεν υπάρχει. Όπως είπε ο Ιησούς, «όποιος έχει μάτια ας δει, όποιος έχει αυτιά ας ακούσει».

Monday, 10 November, 2025

Chapter 17. Anger

The Sacred Alchemy of Transformed Wrath: A Journey Through the Fires of the Soul

In the vast tapestry of human experience, where the threads of suffering and enlightenment interweave in patterns both terrible and beautiful, there exists a singular truth that pierces through the veils of illusion like a shaft of golden light through storm clouds: the transformation of anger stands as one of the most profound alchemical processes available to the seeking soul. The ancient wisdom speaks not merely of suppressing this fierce energy that rises like molten fire from the depths of being, but of transmuting it entirely—of allowing it to become the very fuel that propels consciousness toward the shores of the Eternal.

The seeker who walks the illuminated path soon discovers that anger is not merely an emotion to be catalogued and dismissed, but rather a powerful force that, when understood in its deepest essence, reveals itself as a guardian standing at the threshold between bondage and liberation. This guardian, terrible in its aspect, demands recognition and wisdom before it will permit passage to the gardens of inner peace. For in the crucible of the spiritual life, nothing is wasted; even that which seems most destructive contains within it the seeds of transformation.

The Chains of Attachment and the Freedom of Letting Go

There dwells within the human heart a tendency as ancient as consciousness itself: the impulse to grasp, to claim, to declare sovereignty over fragments of the infinite and proclaim them as "mine." This tendency, subtle as morning mist yet binding as iron chains, creates the very architecture of suffering. The mystic perceives that name and form—those convenient labels by which the mind attempts to freeze the flowing river of existence into manageable categories—are themselves the builders of invisible prisons.

When a soul releases its grip upon these phantoms, when it ceases to identify itself with the temporary configurations of matter and thought that parade across the stage of consciousness, a remarkable liberation occurs. The sufferings that once seemed inevitable, that appeared as natural and inescapable as the rising of the sun, simply dissolve like shadows before the advancing light of awareness. For what can wound that which claims nothing? What can be taken from one who owns nothing? What can disturb the peace of one who has recognized the fundamental emptiness of all possessive relationships?

Pride, that towering edifice constructed from countless moments of self-reference and self-importance, must also crumble before the advancing tide of wisdom. Pride is the voice that whispers incessantly, "I am separate, I am special, I am above or below." It is the force that constructs hierarchies where the Divine has established only unity. The spiritual wayfarer learns to observe this voice with compassion, recognizing it as the frightened cry of an ego that fears its own dissolution into the Vastness.

To forsake pride is not to embrace degradation or worthlessness—this would merely be pride inverted, the shadow wearing a different mask. Rather, it is to step beyond the entire framework of comparison and judgment into a realm where being itself is sufficient, where existence requires no justification and the soul rests in its own intrinsic nature as effortlessly as a bird rests upon the wind.

The Chariot of Rising Fury and the Master's Reins

Consider the image presented to the contemplative mind: anger rising like a wild chariot, wheels thundering across the landscape of consciousness, horses of emotion straining against all restraint, threatening to carry the unprepared soul into territories of destruction and regret. How many have found themselves swept away by this vehicle, passengers rather than drivers, watching helplessly as words are spoken that cannot be unspoken, as actions are taken that carve wounds into the fabric of relationship and community?

The true master of the inner way does not approach this charging force with weapons drawn, seeking to battle and destroy. Such confrontation only feeds the fire, creating conflict within conflict, suffering within suffering. Instead, the adept stands firm in the stirrups of awareness, hands steady upon the reins of attention, and through a mysterious grace that combines will and surrender, brings the entire apparatus to a controlled and conscious halt.

This mastery is not achieved through brute force but through an understanding that transcends the ordinary mind. The mystic recognizes that anger, in its essence, is energy—raw, powerful, neither inherently good nor evil. When this energy is met with the cool waters of awareness, when it is held in the spacious container of consciousness without judgment or identification, it transforms. The heat that might have destroyed now warms. The force that might have scattered now focuses. The power that might have wounded now heals.

Others may hold the reins—they may present the appearance of control through suppression, through the teeth-gritting determination of willpower alone. But this is not true mastery; it is merely a temporary dam against an inevitable flood. The authentic driver has learned a deeper secret: that one must become intimate with the horses themselves, must understand their nature so completely that command flows not from domination but from communion.

The Sacred Trinity of Transformation

In the architecture of spiritual transformation, three pillars support the temple of evolved consciousness, three alchemical processes through which the lead of ordinary reactive existence transmutes into the gold of illuminated being. These are not rules imposed from without but principles discovered within, laws as natural and inevitable as the mathematics that governs the spiraling of galaxies.

First comes the sublime equation: love as the answer to anger. But this is not the conditional, needy emotion that often masquerades under love's banner in the marketplace of human relationships. This is Love in its transcendent dimension—the force that holds planets in their orbits, that draws the seedling upward toward light, that connects all beings in a web of mutual belonging too vast for conceptual understanding. When this Love meets anger, a holy confrontation occurs. The anger, like ice exposed to summer sun, begins to melt, to lose its solid and seemingly permanent form, to flow back into the ocean of undifferentiated compassion from which it originally emerged as a frozen fragment.

The seeker discovers through practice and grace that anger cannot long maintain itself in the presence of genuine Love, for anger depends upon separation—upon the conviction that "I" am here and "you" are there, and that these positions are absolute and unbridgeable. Love reveals this separation as illusory, as a convenient fiction necessary perhaps for navigating the world of form but ultimately untrue in the deepest sense. When the barriers dissolve, anger has nowhere to stand, no ground from which to launch its assault.

Second comes the paradoxical path of meeting evil with good. This is perhaps the most difficult teaching for the struggling soul to embrace, for it seems to contradict every instinct toward self-preservation and justice. The worldly mind cries out: "Surely evil must be met with force! Surely darkness demands aggressive light!" Yet the mystic perceives a subtler truth: that evil, in its essence, is the absence of good just as darkness is the absence of light. One does not fight darkness with weapons; one simply brings a lamp.

When good is offered in response to evil, when generosity meets greed, when truth confronts falsehood, a transformation occurs that operates according to laws higher than those governing the material realm. The soul that practices this principle discovers itself becoming a conduit for forces that transcend personal capacity—as though the Divine itself were working through the yielded instrument of willing consciousness.

Third in this trinity comes the discipline of truthfulness—not merely the avoidance of obvious lies but the cultivation of alignment between inner reality and outer expression. Truth, in the mystical understanding, is not primarily about correct facts but about authenticity, about the courage to stand naked before existence without the protective armor of pretense and persona. When one speaks truth, when one lives truth, when one becomes truth, a resonance is established with the fundamental nature of reality itself. The universe, in its mysterious intelligence, recognizes and supports this alignment.

The Three Gates to the Divine Presence

The ancient teaching presents three practices as doorways into proximity with the Sacred: speak truth, restrain anger, and give generously even from scarcity. These are not arbitrary commandments imposed by external authority but descriptions of the natural laws that govern spiritual elevation. They are to mystical ascent what principles of aerodynamics are to flight—not optional suggestions but necessary conditions.

To speak truth is to align one's vibration with the fundamental frequency of existence itself. The universe is constructed upon relationships of cause and effect, of action and consequence, that operate with impeccable consistency. Lies introduce dissonance into this cosmic harmony, creating friction between the soul and the great currents of being that flow through all things. The truthful person, by contrast, moves with rather than against these currents, and discovers thereby an ease and grace in living that cannot be manufactured through manipulation or deception.

To restrain anger is to refuse the invitation to react blindly, to decline the seductive offer of immediate release that promises relief but delivers bondage. In that sacred pause between provocation and response, a space opens—a space in which choice becomes possible, in which consciousness can enter and illuminate. This is the space in which freedom lives, where the soul discovers it is not merely the plaything of circumstances but a center of creative power capable of shaping its own experience.

To give, particularly when one feels one has little to give, is to practice the ultimate gesture of trust in the abundance of the universe. Generosity shatters the illusion of scarcity that keeps consciousness contracted and fearful. Each act of giving declares: "I am not my possessions. I am not what I can hoard and protect. I am a conduit through which the infinite flows, and the more freely I allow this flow, the more abundantly life moves through me."

These three steps—truth, restraint, generosity—form a spiral staircase ascending toward the divine dwelling. Each step taken makes the next one possible, each practice strengthens the capacity for deeper practice, until the seeker discovers that what began as difficult discipline has transformed into effortless nature.

The Unchangeable Place and the End of Suffering

The sages who have traversed this path completely, who have so thoroughly integrated these principles that their very being radiates non-harm, arrive eventually at a destination that the limited mind struggles to comprehend. This destination is called by many names across traditions—Nirvana, the Kingdom of Heaven, Union with the Absolute, the Peace that Passes Understanding. All names fail before the reality they attempt to indicate, for this reality transcends the categories of language and thought.

What can be said is this: in this state, suffering finds no purchase. Not because external circumstances have become uniformly pleasant—the body still experiences sensation, life still presents challenges—but because the identification with the separate self, which is the root of all suffering, has been seen through completely. When there is no "me" to be threatened, what can threaten? When there is no "mine" to be lost, what can loss mean?

This unchangeable place is not a location in space but a condition of consciousness, a way of being that remains stable regardless of the fluctuations of circumstance. The ocean's surface may rage with storms, but the depths remain forever calm. Similarly, the awakened one abides in these depths even while the surface of life continues its endless dance of change and becoming.

To reach this state requires unwavering dedication, a commitment to remain ever watchful against the subtle returns of unconsciousness, to study day and night not in the sense of accumulating information but in the sense of maintaining continuous awareness. The passions—those powerful forces that drive ordinary consciousness from desire to satisfaction to disappointment in an endless cycle—gradually lose their grip. They do not disappear entirely but transform, no longer commanding attention but instead becoming like distant clouds observed from a mountain peak: present but no longer determinative.

Beyond Praise and Blame: The Liberation of Indifference

The spiritual path eventually confronts every seeker with a profound truth about the nature of human judgment: that it is essentially arbitrary, inconsistent, and ultimately meaningless as a measure of one's worth or progress. The ancient teaching presents this insight through a simple observation: no matter what one does, someone will criticize. Silence draws blame. Speaking draws blame. Saying little draws blame. The entire spectrum of possible behaviors invites judgment from one quarter or another.

This recognition, when truly absorbed, precipitates a crisis and an opportunity. The crisis is the collapse of the external reference point by which most humans navigate their lives—the desperate question, "What will others think?" The opportunity is the birth of an internal compass, a way of knowing and acting that arises from connection with truth itself rather than from fear of condemnation or hunger for approval.

The mystic discovers that just as there has never been nor will there ever be a person universally blamed, so too there has never been nor will there ever be a person universally praised. The human tendency to judge and categorize is endless and infinitely variable, shaped by countless factors of perspective, context, and projection. To base one's peace upon such unstable ground is to build upon sand.

Yet there exists a different kind of recognition—the acknowledgment of those who have themselves cultivated discrimination, who have polished the mirror of consciousness until it reflects clearly. When such beings consistently recognize wisdom and virtue in another, this itself becomes a kind of validation, not because external validation is needed but because it confirms an alignment with principles that transcend personal preference. This is not the fickle praise of the crowd but the considered recognition of those who have traveled the path and know its markers.

Even such recognition, however, must ultimately be released. For the final stage of the journey requires moving beyond even the subtle attachment to being seen accurately, to being understood and appreciated by the wise. The awakened one requires no confirmation, no applause, no acknowledgment. Like gold refined in the sacred river, the authenticity is inherent, self-evident, requiring no external attestation.

The Discipline of the Three Doors

The teaching returns repeatedly to the necessity of mastering three dimensions of being: body, speech, and mind. This trinity represents the totality of ways through which consciousness interfaces with the manifest world, the three channels through which both bondage and liberation flow.

The body, that magnificent vehicle through which the formless experiences form, carries its own form of anger—the anger that expresses through tension, through violence, through the thousand subtle ways physical presence can harm. To control the body is not to suppress its natural vitality but to ensure that all action flows from awareness rather than unconscious reactivity. The body practicing virtue becomes a sacred instrument, each gesture a mudra, each movement a meditation, each action an offering.

Speech, that creative power through which thought takes wing and enters the world, possesses immense capacity for harm or healing. Words create realities, shape relationships, build up or tear down. The anger of the tongue can wound more deeply than any physical blow, can sever connections that took years to establish, can poison communities and destroy trust. Yet that same tongue, controlled and consecrated to truth, becomes a fountain of wisdom, a source of comfort, a means through which love flows into manifestation.

The mind, subtlest and most powerful of the three, is the source from which bodily action and speech ultimately spring. Mental anger—the judgments, resentments, grievances, and hostilities that play endlessly on the screen of thought—creates the atmosphere within which all other angers breed and multiply. Yet the mind purified becomes a clear pool reflecting the face of the Divine, a space in which insight arises spontaneously, a dwelling place for peace.

True mastery requires all three dimensions working in harmony. The body may be still while the mind rages. The speech may be controlled while the body trembles with suppressed violence. Only when all three are brought into alignment, when body, speech, and mind move together in the dance of conscious awareness, does the seeker embody the wisdom that liberates.

The Return to Wholeness

As the journey progresses and the practices deepen, something remarkable occurs: what began as difficult work requiring enormous effort gradually transforms into something closer to play, to joy, to the natural expression of one's true nature. The control that once felt like suppression reveals itself as actually a kind of freedom—the freedom of no longer being controlled by unconscious reactions, the freedom of choosing consciously how to meet each moment.

The one who has traveled this path discovers that anger itself has not been destroyed but transformed. The energy that once manifested as destructive rage now appears as passionate commitment to truth, as fierce compassion that will not tolerate unnecessary suffering, as the fire that purifies rather than the fire that consumes. Nothing is wasted in the spiritual economy; all is transformed, elevated, sanctified.

In this transformation, the seeker discovers what the mystics have always known: that the journey toward controlling anger is ultimately a journey toward love, that the practice of restraint is actually a practice of liberation, that what appears as limitation is actually expansion into dimensions of being previously unimagined. The small self, with its volatile emotions and desperate needs, gives way to a larger Self that contains all things without being disturbed by any thing.

This is the ultimate mystical truth toward which all practices point: that beneath the surface turbulence of anger, pride, attachment, and fear, there exists a fundamental nature that is already perfect, already peaceful, already free. The work is not to create this nature but to remove the obstacles that prevent its recognition. Like clearing debris from a spring, the practices do not create the water but allow it to flow forth in its own pristine clarity.

The reader who has journeyed through these reflections is invited now to sit in silence, to feel into the truth of these teachings not merely as intellectual concepts but as living realities accessible in this very moment. For the transformation of anger, the transcendence of suffering, and the realization of one's true nature are not distant goals requiring lifetimes of preparation but present possibilities waiting only for recognition. In the stillness between breaths, in the space between thoughts, the Unchangeable Place reveals itself—not as somewhere else but as the ground of this very moment, eternal and ever-present, waiting patiently for the wandering consciousness to come home at last to its own deepest nature, where peace reigns supreme and love conquers all.

…

Η Ιερή Αλχημεία της Μεταμορφωμένης Οργής: Ένα Ταξίδι Μέσα από τις Φλόγες της Ψυχής

Στον απέραντο ιστό της ανθρώπινης εμπειρίας, όπου τα νήματα του πόνου και του φωτισμού υφαίνονται σε μοτίβα ταυτόχρονα τρομερά και όμορφα, υπάρχει μια μοναδική αλήθεια που διαπερνά τα πέπλα της ψευδαίσθησης σαν ακτίνα χρυσού φωτός μέσα από τα σύννεφα καταιγίδας: η μεταμόρφωση της οργής στέκεται ως μία από τις πιο βαθιές αλχημικές διαδικασίες που είναι διαθέσιμες στην ψυχή που αναζητά. Η αρχαία σοφία δεν μιλά απλώς για την καταστολή αυτής της άγριας ενέργειας που αναδύεται σαν λιωμένο πυρ από τα βάθη της ύπαρξης, αλλά για την πλήρη μεταστοιχείωσή της—για το να επιτραπεί να γίνει το ίδιο το καύσιμο που ωθεί τη συνείδηση προς τις ακτές του Αιώνιου.

Ο αναζητητής που βαδίζει τον φωτισμένο δρόμο σύντομα ανακαλύπτει ότι η οργή δεν είναι απλώς ένα συναίσθημα που καταγράφεται και απορρίπτεται, αλλά μάλλον μια ισχυρή δύναμη που, όταν κατανοηθεί στην βαθύτερη ουσία της, αποκαλύπτεται ως φύλακας που στέκεται στο κατώφλι μεταξύ της δουλείας και της απελευθέρωσης. Αυτός ο φύλακας, τρομερός στην όψη του, απαιτεί αναγνώριση και σοφία πριν επιτρέψει τη διέλευση προς τους κήπους της εσωτερικής ειρήνης. Διότι στον χωνευτήρι της πνευματικής ζωής, τίποτα δεν σπαταλιέται· ακόμα και αυτό που φαίνεται πιο καταστροφικό περιέχει μέσα του τους σπόρους της μεταμόρφωσης.

Οι Αλυσίδες της Προσκόλλησης και η Ελευθερία της Απελευθέρωσης

Μέσα στην ανθρώπινη καρδιά κατοικεί μια τάση τόσο αρχαία όσο και η ίδια η συνείδηση: η παρόρμηση να αρπάζουμε, να διεκδικούμε, να διακηρύσσουμε κυριαρχία πάνω σε θραύσματα του άπειρου και να τα ανακηρύσσουμε ως «δικά μου». Αυτή η τάση, λεπτή σαν πρωινή ομίχλη αλλά δεσμευτική σαν σιδερένιες αλυσίδες, δημιουργεί την ίδια την αρχιτεκτονική του πόνου. Ο μύστης αντιλαμβάνεται ότι το όνομα και η μορφή—αυτές οι βολικές ετικέτες με τις οποίες ο νους προσπαθεί να παγώσει το ρέον ποτάμι της ύπαρξης σε διαχειρίσιμες κατηγορίες—είναι οι ίδιοι οι κατασκευαστές αόρατων φυλακών.

Όταν μια ψυχή απελευθερώνει την λαβή της πάνω σε αυτά τα φαντάσματα, όταν παύει να ταυτίζεται με τις προσωρινές διαμορφώσεις της ύλης και της σκέψης που παρελαύνουν στη σκηνή της συνείδησης, συμβαίνει μια αξιοσημείωτη απελευθέρωση. Οι πόνοι που κάποτε φαίνονταν αναπόφευκτοι, που εμφανίζονταν φυσικοί και αναπόδραστοι σαν την ανατολή του ήλιου, απλώς διαλύονται σαν σκιές μπροστά στο προελαύνον φως της επίγνωσης. Διότι τι μπορεί να πληγώσει αυτό που δεν διεκδικεί τίποτα; Τι μπορεί να αφαιρεθεί από κάποιον που δεν κατέχει τίποτα; Τι μπορεί να διαταράξει την ειρήνη εκείνου που έχει αναγνωρίσει την θεμελιώδη κενότητα όλων των κτητικών σχέσεων;

Η υπερηφάνεια, αυτό το επιβλητικό οικοδόμημα που κατασκευάζεται από αμέτρητες στιγμές αυτοαναφοράς και αυτοσημαντικότητας, πρέπει επίσης να καταρρεύσει μπροστά στο προελαύνον κύμα της σοφίας. Η υπερηφάνεια είναι η φωνή που ψιθυρίζει ασταμάτητα: «Είμαι ξεχωριστός, είμαι ιδιαίτερος, είμαι πάνω ή κάτω». Είναι η δύναμη που κατασκευάζει ιεραρχίες εκεί όπου το Θείο έχει θεσπίσει μόνο ενότητα. Ο πνευματικός οδοιπόρος μαθαίνει να παρατηρεί αυτή τη φωνή με συμπόνια, αναγνωρίζοντάς την ως το φοβισμένο κλάμα ενός εγώ που τρέμει τη δική του διάλυση στο Απέραντο.

Το να εγκαταλείψει κανείς την υπερηφάνεια δεν σημαίνει να αγκαλιάσει την υποβάθμιση ή την απαξίωση—αυτό θα ήταν απλώς η υπερηφάνεια ανεστραμμένη, η σκιά με διαφορετική μάσκα. Αντίθετα, σημαίνει να βγει πέρα από ολόκληρο το πλαίσιο της σύγκρισης και της κρίσης σε μια σφαίρα όπου η ίδια η ύπαρξη είναι αρκετή, όπου η ύπαρξη δεν απαιτεί καμία δικαιολογία και η ψυχή αναπαύεται στην ίδια της την εγγενή φύση τόσο αβίαστα όσο ένα πουλί αναπαύεται στον άνεμο.

Το Άρμα της Αναδυόμενης Οργής και τα Χαλινάρια του Δασκάλου

Σκεφτείτε την εικόνα που παρουσιάζεται στον στοχαστικό νου: η οργή που αναδύεται σαν άγριο άρμα, με τροχούς που βροντούν πάνω στο τοπίο της συνείδησης, άλογα συναισθημάτων που σπαρταρούν ενάντια σε κάθε συγκράτηση, απειλώντας να παρασύρουν την απροετοίμαστη ψυχή σε εδάφη καταστροφής και μεταμέλειας. Πόσοι έχουν βρεθεί παρασυρμένοι από αυτό το όχημα, επιβάτες αντί για οδηγοί, παρακολουθώντας ανήμποροι καθώς λέγονται λόγια που δεν μπορούν να ξελεχθούν, καθώς λαμβάνονται ενέργειες που χαράσσουν πληγές στο ύφασμα της σχέσης και της κοινότητας;

Ο αληθινός δάσκαλος του εσωτερικού δρόμου δεν προσεγγίζει αυτή την ορμητική δύναμη με όπλα σηκωμένα, επιδιώκοντας να πολεμήσει και να καταστρέψει. Μια τέτοια αντιπαράθεση απλώς τρέφει τη φωτιά, δημιουργώντας σύγκρουση μέσα στη σύγκρουση, πόνο μέσα στον πόνο. Αντίθετα, ο έμπειρος στέκεται σταθερός στα αναβολέα της επίγνωσης, με χέρια σταθερά στα χαλινάρια της προσοχής, και μέσω μιας μυστηριώδους χάριτος που συνδυάζει θέληση και παράδοση, φέρνει ολόκληρο το μηχανισμό σε ελεγχόμενη και συνειδητή στάση.

Αυτή η κυριαρχία δεν επιτυγχάνεται μέσω ωμής δύναμης αλλά μέσω μιας κατανόησης που υπερβαίνει τον συνηθισμένο νου. Ο μύστης αναγνωρίζει ότι η οργή, στην ουσία της, είναι ενέργεια—ωμή, ισχυρή, ούτε εγγενώς καλή ούτε κακή. Όταν αυτή η ενέργεια συναντά τα δροσερά νερά της επίγνωσης, όταν κρατιέται στον ευρύχωρο περιέκτη της συνείδησης χωρίς κρίση ή ταύτιση, μεταμορφώνεται. Η θερμότητα που θα μπορούσε να καταστρέψει τώρα ζεσταίνει. Η δύναμη που θα μπορούσε να διασκορπίσει τώρα εστιάζει. Η ισχύς που θα μπορούσε να πληγώσει τώρα θεραπεύει.

Άλλοι μπορεί να κρατούν τα χαλινάρια—μπορεί να παρουσιάζουν την εμφάνιση ελέγχου μέσω καταστολής, μέσω της αποφασιστικότητας της θέλησης με σφιγμένα δόντια. Αλλά αυτό δεν είναι αληθινή κυριαρχία· είναι απλώς ένα προσωρινό φράγμα ενάντια σε έναν αναπόφευκτο κατακλυσμό. Ο αυθεντικός οδηγός έχει μάθει ένα βαθύτερο μυστικό: ότι πρέπει να γίνει οικείος με τα ίδια τα άλογα, πρέπει να κατανοήσει τη φύση τους τόσο πλήρως ώστε η εντολή να ρέει όχι από κυριαρχία αλλά από κοινωνία.

Η Ιερή Τριάδα της Μεταμόρφωσης

Στην αρχιτεκτονική της πνευματικής μεταμόρφωσης, τρεις πυλώνες στηρίζουν τον ναό της εξελιγμένης συνείδησης, τρεις αλχημικές διαδικασίες μέσω των οποίων ο μόλυβδος της συνηθισμένης αντιδραστικής ύπαρξης μεταστοιχειώνεται σε χρυσό της φωτισμένης ύπαρξης. Αυτές δεν είναι κανόνες επιβληθέντες από έξω αλλά αρχές που ανακαλύπτονται μέσα, νόμοι τόσο φυσικοί και αναπόφευκτοι όσο τα μαθηματικά που διέπουν την περιστροφή των γαλαξιών.

Πρώτη έρχεται η υπέροχη εξίσωση: η αγάπη ως απάντηση στην οργή. Αλλά αυτή δεν είναι το υπό όρους, άπορο συναίσθημα που συχνά παριστάνει την αγάπη στην αγορά των ανθρώπινων σχέσεων. Αυτή είναι η Αγάπη στην υπερβατική της διάσταση—η δύναμη που κρατά πλανήτες στις τροχιές τους, που τραβά το σπορόφυτο προς τα πάνω προς το φως, που συνδέει όλα τα όντα σε έναν ιστό αμοιβαίας ανήκειας υπερβολικά απέραντο για εννοιολογική κατανόηση. Όταν αυτή η Αγάπη συναντά την οργή, συμβαίνει μια ιερή αντιπαράθεση. Η οργή, σαν πάγος εκτεθειμένος στον καλοκαιρινό ήλιο, αρχίζει να λιώνει, να χάνει την στερεή και φαινομενικά μόνιμη μορφή της, να ρέει πίσω στον ωκεανό της αδιαφοροποίητης συμπόνιας από τον οποίο αρχικά αναδύθηκε ως παγωμένο θραύσμα.

Ο αναζητητής ανακαλύπτει μέσω πρακτικής και χάριτος ότι η οργή δεν μπορεί να διατηρηθεί για πολύ στην παρουσία γνήσιας Αγάπης, διότι η οργή εξαρτάται από τον διαχωρισμό—από την πεποίθηση ότι «εγώ» είμαι εδώ και «εσύ» είσαι εκεί, και ότι αυτές οι θέσεις είναι απόλυτες και αγεφύρωτες. Η Αγάπη αποκαλύπτει αυτόν τον διαχωρισμό ως ψευδαισθητικό, ως μια βολική φαντασία απαραίτητη ίσως για την πλοήγηση στον κόσμο της μορφής αλλά τελικά αναληθή στην βαθύτερη έννοια. Όταν τα εμπόδια διαλύονται, η οργή δεν έχει πού να σταθεί, κανένα έδαφος από το οποίο να εξαπολύσει την επίθεσή της.

Δεύτερος έρχεται ο παραδοξος δρόμος της αντιμετώπισης του κακού με το καλό. Αυτή είναι ίσως η πιο δύσκολη διδασκαλία για την αγωνιζόμενη ψυχή να αγκαλιάσει, διότι φαίνεται να έρχεται σε αντίθεση με κάθε ένστικτο αυτοσυντήρησης και δικαιοσύνης. Ο κοσμικός νους κραυγάζει: «Σίγουρα το κακό πρέπει να αντιμετωπιστεί με δύναμη! Σίγουρα το σκοτάδι απαιτεί επιθετικό φως!» Ωστόσο ο μύστης αντιλαμβάνεται μια λεπτότερη αλήθεια: ότι το κακό, στην ουσία του, είναι η απουσία του καλού ακριβώς όπως το σκοτάδι είναι η απουσία του φωτός. Κανείς δεν πολεμά το σκοτάδι με όπλα· απλώς φέρνει ένα λυχνάρι.

Όταν το καλό προσφέρεται ως απάντηση στο κακό, όταν η γενναιοδωρία συναντά την απληστία, όταν η αλήθεια αντιμετωπίζει το ψεύδος, συμβαίνει μια μεταμόρφωση που λειτουργεί σύμφωνα με νόμους υψηλότερους από αυτούς που διέπουν την υλική σφαίρα. Η ψυχή που εφαρμόζει αυτή την αρχή ανακαλύπτει τον εαυτό της να γίνεται αγωγός για δυνάμεις που υπερβαίνουν την προσωπική ικανότητα—σαν το Θείο να εργαζόταν μέσω του παραδομένου οργάνου της πρόθυμης συνείδησης.

Τρίτη σε αυτή την τριάδα έρχεται η πειθαρχία της αληθοφάνειας—όχι απλώς η αποφυγή προφανών ψεμάτων αλλά η καλλιέργεια ευθυγράμμισης μεταξύ εσωτερικής πραγματικότητας και εξωτερικής έκφρασης. Η Αλήθεια, στην μυστική κατανόηση, δεν αφορά πρωτίστως σωστά γεγονότα αλλά αυθεντικότητα, το θάρρος να σταθεί κανείς γυμνός μπροστά στην ύπαρξη χωρίς την προστατευτική πανοπλία της προσποίησης και της περσόνας. Όταν κανείς μιλά αλήθεια, όταν ζει αλήθεια, όταν γίνεται αλήθεια, δημιουργείται μια αντήχηση με την θεμελιώδη φύση της πραγματικότητας της ίδιας. Το σύμπαν, στην μυστηριώδη νοημοσύνη του, αναγνωρίζει και υποστηρίζει αυτή την ευθυγράμμιση.

Οι Τρεις Πύλες προς την Θεία Παρουσία

Η αρχαία διδασκαλία παρουσιάζει τρεις πρακτικές ως πύλες προς την εγγύτητα με το Ιερό: μίλα αλήθεια, συγκράτησε την οργή, και δώσε γενναιόδωρα ακόμα και από έλλειψη. Αυτές δεν είναι αυθαίρετες εντολές επιβληθέντες από εξωτερική αρχή αλλά περιγραφές των φυσικών νόμων που διέπουν την πνευματική ανύψωση. Είναι για την μυστική άνοδο ό,τι είναι οι αρχές της αεροδυναμικής για την πτήση—όχι προαιρετικές προτάσεις αλλά απαραίτητες προϋποθέσεις.

Το να μιλάς αλήθεια είναι να ευθυγραμμίζεις τη δόνησή σου με την θεμελιώδη συχνότητα της ύπαρξης της ίδιας. Το σύμπαν είναι κατασκευασμένο πάνω σε σχέσεις αιτίας και αποτελέσματος, δράσης και συνέπειας, που λειτουργούν με άψογη συνέπεια. Τα ψέματα εισάγουν δυσαρμονία σε αυτή την κοσμική αρμονία, δημιουργώντας τριβή μεταξύ της ψυχής και των μεγάλων ρευμάτων της ύπαρξης που ρέουν μέσα από όλα τα πράγματα. Ο αληθινός άνθρωπος, αντίθετα, κινείται με σύμπνοια παρά ενάντια σε αυτά τα ρεύματα, και ανακαλύπτει έτσι μια ευκολία και χάρη στη ζωή που δεν μπορεί να κατασκευαστεί μέσω χειραγώγησης ή εξαπάτησης.

Το να συγκρατείς την οργή είναι να αρνείσαι την πρόσκληση να αντιδράς τυφλά, να απορρίπτεις την αποπλανητική προσφορά άμεσης απελευθέρωσης που υπόσχεται ανακούφιση αλλά παραδίδει δουλεία. Σε εκείνη την ιερή παύση μεταξύ πρόκλησης και απόκρισης, ανοίγει ένας χώρος—ένας χώρος στον οποίο η επιλογή γίνεται δυνατή, στον οποίο η συνείδηση μπορεί να εισέλθει και να φωτίσει. Αυτός είναι ο χώρος στον οποίο ζει η ελευθερία, όπου η ψυχή ανακαλύπτει ότι δεν είναι απλώς το παιχνίδι των περιστάσεων αλλά ένα κέντρο δημιουργικής δύναμης ικανό να διαμορφώνει τη δική του εμπειρία.

Το να δίνεις, ιδιαίτερα όταν νιώθεις ότι έχεις λίγα να δώσεις, είναι να εξασκείς την απόλυτη χειρονομία εμπιστοσύνης στην αφθονία του σύμπαντος. Η γενναιοδωρία θρυμματίζει την ψευδαίσθηση της έλλειψης που κρατά τη συνείδηση συρρικνωμένη και φοβισμένη. Κάθε πράξη δωρεάς διακηρύσσει: «Δεν είμαι τα υπάρχοντά μου. Δεν είμαι αυτό που μπορώ να μαζέψω και να προστατεύσω. Είμαι αγωγός μέσω του οποίου ρέει το άπειρο, και όσο πιο ελεύθερα επιτρέπω αυτή τη ροή, τόσο πιο άφθονα κινείται η ζωή μέσα από εμένα».

Αυτά τα τρία βήματα—αλήθεια, συγκράτηση, γενναιοδωρία—σχηματίζουν μια σπειροειδή σκάλα που ανεβαίνει προς την θεία κατοικία. Κάθε βήμα που παίρνεται κάνει το επόμενο δυνατό, κάθε πρακτική ενισχύει την ικανότητα για βαθύτερη πρακτική, μέχρι που ο αναζητητής ανακαλύπτει ότι αυτό που ξεκίνησε ως δύσκολη πειθαρχία έχει μεταμορφωθεί σε αβίαστη φύση.

Το Αμετάβλητο Μέρος και το Τέλος του Πόνου

Οι σοφοί που έχουν διασχίσει αυτόν τον δρόμο πλήρως, που έχουν ενσωματώσει τόσο πλήρως αυτές τις αρχές ώστε η ίδια η ύπαρξή τους ακτινοβολεί μη-βλάβη, φτάνουν τελικά σε έναν προορισμό που ο περιορισμένος νους δυσκολεύεται να κατανοήσει. Αυτός ο προορισμός ονομάζεται με πολλά ονόματα σε διάφορες παραδόσεις—Νιρβάνα, η Βασιλεία των Ουρανών, Ένωση με το Απόλυτο, η Ειρήνη που Υπερβαίνει την Κατανόηση. Όλα τα ονόματα αποτυγχάνουν μπροστά στην πραγματικότητα που προσπαθούν να υποδείξουν, διότι αυτή η πραγματικότητα υπερβαίνει τις κατηγορίες της γλώσσας και της σκέψης.

Αυτό που μπορεί να ειπωθεί είναι το εξής: σε αυτή την κατάσταση, ο πόνος δεν βρίσκει έρεισμα. Όχι επειδή οι εξωτερικές συνθήκες έχουν γίνει ομοιόμορφα ευχάριστες—το σώμα ακόμα βιώνει αίσθηση, η ζωή ακόμα παρουσιάζει προκλήσεις—αλλά επειδή η ταύτιση με τον ξεχωριστό εαυτό, που είναι η ρίζα όλου του πόνου, έχει δει πλήρως διαμέσου. Όταν δεν υπάρχει «εγώ» να απειληθεί, τι μπορεί να απειλήσει; Όταν δεν υπάρχει «δικό μου» να χαθεί, τι σημαίνει η απώλεια;

Αυτό το αμετάβλητο μέρος δεν είναι τοποθεσία στο χώρο αλλά κατάσταση συνείδησης, τρόπος ύπαρξης που παραμένει σταθερός ανεξάρτητα από τις διακυμάνσεις των περιστάσεων. Η επιφάνεια του ωκεανού μπορεί να λυσσομανά με καταιγίδες, αλλά τα βάθη παραμένουν για πάντα ήρεμα. Παρομοίως, ο ξύπνιος κατοικεί σε αυτά τα βάθη ακόμα και ενώ η επιφάνεια της ζωής συνεχίζει τον ατελείωτο χορό της αλλαγής και του γίγνεσθαι.

Για να φτάσει κανείς σε αυτή την κατάσταση απαιτεί αδιάκοπη αφοσίωση, δέσμευση να παραμένει πάντα άγρυπνος ενάντια στις λεπτές επιστροφές της ασυνειδησίας, να μελετά μέρα και νύχτα όχι με την έννοια της συσσώρευσης πληροφοριών αλλά με την έννοια της διατήρησης συνεχούς επίγνωσης. Τα πάθη—αυτές οι ισχυρές δυνάμεις που ωθούν τη συνηθισμένη συνείδηση από την επιθυμία στην ικανοποίηση στην απογοήτευση σε έναν ατελείωτο κύκλο—σταδιακά χάνουν την λαβή τους. Δεν εξαφανίζονται εντελώς αλλά μεταμορφώνονται, δεν διατάζουν πλέον την προσοχή αλλά γίνονται σαν μακρινά σύννεφα που παρατηρούνται από κορυφή βουνού: παρόντα αλλά όχι πλέον καθοριστικά.

Πέρα από τον Έπαινο και την Κατηγορία: Η Απελευθέρωση της Αδιαφορίας

Ο πνευματικός δρόμος τελικά αντιμετωπίζει κάθε αναζητητή με μια βαθιά αλήθεια για τη φύση της ανθρώπινης κρίσης: ότι είναι ουσιαστικά αυθαίρετη, ασυνεπής και τελικά χωρίς νόημα ως μέτρο της αξίας ή της προόδου κάποιου. Η αρχαία διδασκαλία παρουσιάζει αυτή την εικόνα μέσω μιας απλής παρατήρησης: ό,τι και να κάνει κανείς, κάποιος θα κατηγορήσει. Η σιωπή προσελκύει κατηγορία. Η ομιλία προσελκύει κατηγορία. Το να λέει κανείς λίγα προσελκύει κατηγορία. Ολόκληρο το φάσμα πιθανών συμπεριφορών προσκαλεί κρίση από κάποια πλευρά.

Αυτή η αναγνώριση, όταν πραγματικά απορροφηθεί, προκαλεί μια κρίση και μια ευκαιρία. Η κρίση είναι η κατάρρευση του εξωτερικού σημείου αναφοράς με το οποίο οι περισσότεροι άνθρωποι πλοηγούν τις ζωές τους—το απελπισμένο ερώτημα, «Τι θα σκεφτούν οι άλλοι;» Η ευκαιρία είναι η γέννηση μιας εσωτερικής πυξίδας, τρόπου γνώσης και δράσης που προκύπτει από σύνδεση με την ίδια την αλήθεια μάλλον παρά από φόβο καταδίκης ή πείνα για έγκριση.

Ο μύστης ανακαλύπτει ότι όπως δεν υπήρξε ποτέ ούτε θα υπάρξει ποτέ ένα πρόσωπο καθολικά κατηγορούμενο, έτσι επίσης δεν υπήρξε ποτέ ούτε θα υπάρξει ποτέ ένα πρόσωπο καθολικά επαινούμενο. Η ανθρώπινη τάση να κρίνει και να κατηγοριοποιεί είναι ατελείωτη και άπειρα μεταβλητή, διαμορφωμένη από αμέτρητους παράγοντες προοπτικής, πλαισίου και προβολής. Το να βασίζει κανείς την ειρήνη του σε τέτοιο ασταθές έδαφος είναι να χτίζει σε άμμο.

Ωστόσο υπάρχει ένα διαφορετικό είδος αναγνώρισης—η αναγνώριση εκείνων που έχουν οι ίδιοι καλλιεργήσει διάκριση, που έχουν γυαλίσει τον καθρέφτη της συνείδησης μέχρι να αντανακλά καθαρά. Όταν τέτοια όντα αναγνωρίζουν σταθερά σοφία και αρετή σε κάποιον άλλο, αυτό γίνεται μια μορφή επικύρωσης, όχι επειδή χρειάζεται εξωτερική επικύρωση αλλά επειδή επιβεβαιώνει μια ευθυγράμμιση με αρχές που υπερβαίνουν την προσωπική προτίμηση. Αυτό δεν είναι ο άστατος έπαινος του πλήθους αλλά η μελετημένη αναγνώριση εκείνων που έχουν ταξιδέψει τον δρόμο και γνωρίζουν τα σημάδια του.

Ακόμα και τέτοια αναγνώριση, ωστόσο, πρέπει τελικά να απελευθερωθεί. Διότι το τελικό στάδιο του ταξιδιού απαιτεί να προχωρήσει κανείς πέρα ακόμα και από την λεπτή προσκόλληση στο να βλέπεται με ακρίβεια, στο να γίνεται κατανοητός και εκτιμημένος από τους σοφούς. Ο ξύπνιος δεν χρειάζεται επιβεβαίωση, χειροκρότημα, αναγνώριση. Σαν χρυσός εξαγνισμένος σε ιερό ποτάμι, η αυθεντικότητα είναι εγγενής, αυταπόδεικτη, δεν απαιτεί εξωτερική μαρτυρία.

Η Πειθαρχία των Τριών Πορτών

Η διδασκαλία επιστρέφει επανειλημμένα στην αναγκαιότητα κυριαρχίας τριών διαστάσεων της ύπαρξης: σώμα, λόγος και νους. Αυτή η τριάδα αντιπροσωπεύει το σύνολο των τρόπων μέσω των οποίων η συνείδηση αλληλεπιδρά με τον εκδηλωμένο κόσμο, τα τρία κανάλια μέσω των οποίων ρέουν τόσο η δουλεία όσο και η απελευθέρωση.

Το σώμα, αυτό το μεγαλοπρεπές όχημα μέσω του οποίου το άμορφο βιώνει την μορφή, φέρει τη δική του μορφή οργής—την οργή που εκφράζεται μέσω έντασης, μέσω βίας, μέσω των χιλίων λεπτών τρόπων με τους οποίους η φυσική παρουσία μπορεί να βλάψει. Το να ελέγχει κανείς το σώμα δεν σημαίνει να καταστέλλει τη φυσική του ζωτικότητα αλλά να διασφαλίζει ότι κάθε δράση ρέει από επίγνωση μάλλον παρά από ασυνείδητη αντιδραστικότητα. Το σώμα που εξασκεί αρετή γίνεται ιερό όργανο, κάθε χειρονομία ένα mudra, κάθε κίνηση ένας διαλογισμός, κάθε δράση μια προσφορά.

Ο λόγος, αυτή η δημιουργική δύναμη μέσω της οποίας η σκέψη παίρνει φτερά και εισέρχεται στον κόσμο, κατέχει τεράστια ικανότητα για βλάβη ή θεραπεία. Τα λόγια δημιουργούν πραγματικότητες, διαμορφώνουν σχέσεις, χτίζουν ή γκρεμίζουν. Η οργή της γλώσσας μπορεί να πληγώσει βαθύτερα από οποιοδήποτε φυσικό χτύπημα, μπορεί να κόψει συνδέσεις που πήραν χρόνια να δημιουργηθούν, μπορεί να δηλητηριάσει κοινότητες και να καταστρέψει εμπιστοσύνη. Ωστόσο η ίδια γλώσσα, ελεγχόμενη και αφιερωμένη στην αλήθεια, γίνεται πηγή σοφίας, πηγή παρηγοριάς, μέσο μέσω του οποίου η αγάπη ρέει σε εκδήλωση.

Ο νους, ο λεπτότερος και ισχυρότερος των τριών, είναι η πηγή από την οποία τελικά πηγάζουν η σωματική δράση και ο λόγος. Η νοητική οργή—οι κρίσεις, οι δυσαρέσκειες, οι παράπονα και οι εχθρότητες που παίζουν ατελείωτα στην οθόνη της σκέψης—δημιουργεί την ατμόσφαιρα μέσα στην οποία όλες οι άλλες οργές αναπαράγονται και πολλαπλασιάζονται. Ωστόσο ο νους εξαγνισμένος γίνεται καθαρή λίμνη που αντανακλά το πρόσωπο του Θείου, χώρος στον οποίο η εικόνα αναδύεται αυθόρμητα, κατοικία για ειρήνη.

Η αληθινή κυριαρχία απαιτεί και τις τρεις διαστάσεις να εργάζονται σε αρμονία. Το σώμα μπορεί να είναι ακίνητο ενώ ο νους λυσσομανά. Ο λόγος μπορεί να ελέγχεται ενώ το σώμα τρέμει με κατασταλμένη βία. Μόνο όταν και οι τρεις φέρονται σε ευθυγράμμιση, όταν σώμα, λόγος και νους κινούνται μαζί στον χορό της συνειδητής επίγνωσης, ο αναζητητής ενσαρκώνει τη σοφία που απελευθερώνει.

Η Επιστροφή στην Ολότητα

Καθώς το ταξίδι προχωρά και οι πρακτικές βαθαίνουν, συμβαίνει κάτι αξιοσημείωτο: αυτό που ξεκίνησε ως δύσκολη εργασία που απαιτούσε τεράστια προσπάθεια σταδιακά μεταμορφώνεται σε κάτι πιο κοντά στο παιχνίδι, στη χαρά, στη φυσική έκφραση της αληθινής φύσης κάποιου. Ο έλεγχος που κάποτε ένιωθε σαν καταστολή αποκαλύπτεται ως στην πραγματικότητα μια μορφή ελευθερίας—η ελευθερία του να μην ελέγχεται πλέον από ασυνείδητες αντιδράσεις, η ελευθερία της συνειδητής επιλογής πώς να συναντά κάθε στιγμή.

Αυτός που έχει ταξιδέψει αυτόν τον δρόμο ανακαλύπτει ότι η οργή η ίδια δεν έχει καταστραφεί αλλά μεταμορφωθεί. Η ενέργεια που κάποτε εκδηλωνόταν ως καταστροφική οργή τώρα εμφανίζεται ως παθιασμένη δέσμευση στην αλήθεια, ως άγρια συμπόνια που δεν ανέχεται περιττό πόνο, ως η φωτιά που εξαγνίζει μάλλον παρά η φωτιά που καταναλώνει. Τίποτα δεν σπαταλιέται στην πνευματική οικονομία· όλα μεταμορφώνονται, ανυψώνονται, αγιάζονται.

Σε αυτή τη μεταμόρφωση, ο αναζητητής ανακαλύπτει αυτό που οι μύστες πάντα γνώριζαν: ότι το ταξίδι προς τον έλεγχο της οργής είναι τελικά ταξίδι προς την αγάπη, ότι η πρακτική της συγκράτησης είναι στην πραγματικότητα πρακτική απελευθέρωσης, ότι αυτό που φαίνεται ως περιορισμός είναι στην πραγματικότητα επέκταση σε διαστάσεις ύπαρξης προηγουμένως αδιανόητες. Ο μικρός εαυτός, με τα ασταθή συναισθήματά του και τις απελπισμένες ανάγκες του, δίνει τη θέση του σε έναν μεγαλύτερο Εαυτό που περιέχει όλα τα πράγματα χωρίς να διαταράσσεται από κανένα.

Αυτή είναι η απόλυτη μυστική αλήθεια προς την οποία όλες οι πρακτικές δείχνουν: ότι κάτω από την επιφανειακή αναταραχή της οργής, της υπερηφάνειας, της προσκόλλησης και του φόβου, υπάρχει μια θεμελιώδης φύση που είναι ήδη τέλεια, ήδη ειρηνική, ήδη ελεύθερη. Η εργασία δεν είναι να δημιουργηθεί αυτή η φύση αλλά να αφαιρεθούν τα εμπόδια που εμποδίζουν την αναγνώρισή της. Σαν να καθαρίζει κανείς συντρίμμια από πηγή, οι πρακτικές δεν δημιουργούν το νερό αλλά επιτρέπουν να ρέει στην ίδια του την άσπιλη καθαρότητα.

Ο αναγνώστης που έχει ταξιδέψει μέσω αυτών των στοχασμών προσκαλείται τώρα να καθίσει σε σιωπή, να νιώσει την αλήθεια αυτών των διδασκαλιών όχι απλώς ως διανοητικές έννοιες αλλά ως ζωντανές πραγματικότητες προσβάσιμες αυτή τη στιγμή. Διότι η μεταμόρφωση της οργής, η υπέρβαση του πόνου και η πραγματοποίηση της αληθινής φύσης κάποιου δεν είναι μακρινοί στόχοι που απαιτούν ζωές προετοιμασίας αλλά παρούσες δυνατότητες που περιμένουν μόνο αναγνώριση. Στη σιωπή μεταξύ αναπνοών, στο χώρο μεταξύ σκέψεων, το Αμετάβλητο Μέρος αποκαλύπτεται—όχι ως κάπου αλλού αλλά ως το έδαφος αυτής της ίδιας της στιγμής, αιώνιο και αιώνια παρόν, περιμένοντας υπομονετικά την περιπλανώμενη συνείδηση να επιστρέψει επιτέλους στη δική της βαθύτερη φύση, όπου η ειρήνη βασιλεύει υπέρτατη και η αγάπη νικά τα πάντα. ...

Intellectual property rights

The entire content of our website, including, but not limited to, texts, news, graphics, photographs, diagrams, illustrations, services provided and generally any kind of files, is subject to intellectual property (copyright) and is governed by the national and international provisions on Intellectual Property, with the exception of the expressly recognized rights of third parties.
Therefore, it is expressly prohibited to reproduce, republish, copy, store, sell, transmit, distribute, publish, perform, "download", translate, modify in any way, in part or in summary, without the express prior written consent of the Foundation. It is known that in case the Foundation consents, the applicant is obliged to explicitly refer via links (hyperlinks) to the relevant content of the Foundation's website. This obligation of the applicant exists even if it is not explicitly stated in the written consent of the Foundation.
Exceptionally, it is permitted to individually store and copy parts of the content on a simple personal computer for strictly personal use (private study or research, educational purposes), without the intention of commercial or other exploitation and always under the condition of indicating the source of its origin, without this in any way implies a grant of intellectual property rights.
It is also permitted to republish material for purposes of promoting the events and activities of the Foundation, provided that the source is mentioned and that no intellectual property rights are infringed, no trademarks are modified, altered or deleted.
Everything else that is included on the electronic pages of our website and constitutes registered trademarks and intellectual property products of third parties is their own sphere of responsibility and has nothing to do with the website of the Foundation.

Δικαιώματα πνευματικής ιδιοκτησίας

Το σύνολο του περιεχομένου του Δικτυακού μας τόπου, συμπεριλαμβανομένων, ενδεικτικά αλλά όχι περιοριστικά, των κειμένων, ειδήσεων, γραφικών, φωτογραφιών, σχεδιαγραμμάτων, απεικονίσεων, παρεχόμενων υπηρεσιών και γενικά κάθε είδους αρχείων, αποτελεί αντικείμενο πνευματικής ιδιοκτησίας (copyright) και διέπεται από τις εθνικές και διεθνείς διατάξεις περί Πνευματικής Ιδιοκτησίας, με εξαίρεση τα ρητώς αναγνωρισμένα δικαιώματα τρίτων.

Συνεπώς, απαγορεύεται ρητά η αναπαραγωγή, αναδημοσίευση, αντιγραφή, αποθήκευση, πώληση, μετάδοση, διανομή, έκδοση, εκτέλεση, «λήψη» (download), μετάφραση, τροποποίηση με οποιονδήποτε τρόπο, τμηματικά η περιληπτικά χωρίς τη ρητή προηγούμενη έγγραφη συναίνεση του Ιδρύματος. Γίνεται γνωστό ότι σε περίπτωση κατά την οποία το Ίδρυμα συναινέσει, ο αιτών υποχρεούται για την ρητή παραπομπή μέσω συνδέσμων (hyperlinks) στο σχετικό περιεχόμενο του Δικτυακού τόπου του Ιδρύματος. Η υποχρέωση αυτή του αιτούντος υφίσταται ακόμα και αν δεν αναγραφεί ρητά στην έγγραφη συναίνεση του Ιδρύματος.

Κατ’ εξαίρεση, επιτρέπεται η μεμονωμένη αποθήκευση και αντιγραφή τμημάτων του περιεχομένου σε απλό προσωπικό υπολογιστή για αυστηρά προσωπική χρήση (ιδιωτική μελέτη ή έρευνα, εκπαιδευτικούς σκοπούς), χωρίς πρόθεση εμπορικής ή άλλης εκμετάλλευσης και πάντα υπό την προϋπόθεση της αναγραφής της πηγής προέλευσής του, χωρίς αυτό να σημαίνει καθ’ οιονδήποτε τρόπο παραχώρηση δικαιωμάτων πνευματικής ιδιοκτησίας.

Επίσης, επιτρέπεται η αναδημοσίευση υλικού για λόγους προβολής των γεγονότων και δραστηριοτήτων του Ιδρύματος, με την προϋπόθεση ότι θα αναφέρεται η πηγή και δεν θα θίγονται δικαιώματα πνευματικής ιδιοκτησίας, δεν θα τροποποιούνται, αλλοιώνονται ή διαγράφονται εμπορικά σήματα.

Ό,τι άλλο περιλαμβάνεται στις ηλεκτρονικές σελίδες του Δικτυακού μας τόπου και αποτελεί κατοχυρωμένα σήματα και προϊόντα πνευματικής ιδιοκτησίας τρίτων ανάγεται στη δική τους σφαίρα ευθύνης και ουδόλως έχει να κάνει με τον Δικτυακό τόπο του Ιδρύματος.

Esoterism Academy

CIRCLE OF LIGHT

ESOTERISM STUDIES