Sunday, March 31, 2024

Theosophy - The Theosophical Initiation

The Articles of Association of the Theosophical Society were drawn up and approved in New York on October 30, 1875, by Elena Petrovna Blavatsky, Editor Henry Steele Olcott, William Judge, and 13 other persons... and was considered an official organization on November 17, 1875, after Olcott's opening speech…

From the beginning the Society was organized in three Circles, one External, one Semi-Internal, and one Internal... which were directly related to the Purposes of the Society.

The Articles of Association of the Company took their final form in 1896 and there the Three Purposes of the Company were formulated in a clear manner.

1. Formation of a nucleus of Universal Brotherhood of humanity without distinction of race, religion, sex, social class and color.

2. Encouraging the comparative study of religions, philosophy and science.

3. Investigation of the uninterpreted laws of Nature and the hidden powers of man.

Thus, the Theosophical Society in its final form had an External Department with a Practical Aim of the Brotherhood of Man, and an External Theoretical Department with Works on Religion and religions, Philosophy, and Self-knowledge, which were carried out in the Theosophical Lodges... and an Internal Department where Theosophists Worked through the Five Initiations to Realize the Ultimate Reality…

In the Theosophical Lodges there was from the beginning Complete Freedom in Research and in the Study of religions.

The Comparative Study of religions has always been Objective and has never progressed to barbaric syncretism, to an arbitrary synthesis of various traditions...

The Essence of all religions was sought in their supreme goal, i.e. the Approach (Experiencing, Realization) of the Supreme Reality and not in mental descriptions of Reality or in external expressions and activities.

Thus, the Truth (the Experiential Truth) was considered as the Essence of Religion, as the True Religion: "There is no religion higher than the Truth."

With this "spirit" religions are studied... Vedanta, Buddhism, Jainism, Taoism, Confucianism, Zoroastrianism, Greek Philosophy, Christianity, Islam, Confucianism, Baha'i, etc.

Of course, in the Gulfs of the Theosophical Society, "personal views" are expressed about religions, but these are not official position of the Society (because there is no official position), but only "personal views".

The Theosophical Society's "Official Concept of Reality" stems from Blavatsky's Work, which "some" should approach with respect and caution.... It is mainly based on the Vedantic Concept, uses Terms of Greek Philosophy and also refers to Buddhist Concepts, as well as the Kabbalistic Worldview... In the final analysis, the Reality that is attempted to be "described" is the One Unique Reality, and all religions for this Reality they talk and more or less have similar approaches.

There is ONE UNIVERSAL DIVINE PRINCIPLE, ROOT OF ALL, from Whom All Proceed and to Whom All Will Return at the end of the great cycle of existence.

THIS ABSOLUTE IS SIMULTANEOUSLY ZERO and BEING, and the INDIRECT CAUSE of Creation and evolution.

From THIS UNAVAILABLE ABSOLUTE comes the LOGOS which is the Source of Objective and Subjective Evolution.

DISCOURSE, in Three Levels of Manifestation, Constitutes the Transition from the OBJECT to the SUBJECT. There is reference to THREE LOGOS (which are recognized and have special properties) but in This Field of Manifestation Unity of Existence Exists and is Experienced, and no OBJECT-SUBJECTIVE separation takes place.

It is precisely in the Lower Plane of Existence, MANAS, the Mental, where Creation now follows two separate but interrelated paths... the Path of OBJECTIVE NATURE, which functions as the Framework, as the Space of Existence, of all subjective beings... and the Path of SUBJECTIVE NATURE, of the atomic core of every being that manifests with some carrier in the objective field.

MANAS precisely because it constitutes a Transition, a Gateway to Unity (Above) and to Multiplicity (Below) has a double face and thus distinguishes Superior Manas (the True mental core of the being), and Lower Manas, the temporary personality, the ego, which is built from experiences, memories and thought…

MANAS Objectively Creates, at a lower level of manifestation, the Space of KAMA, Psychic impulse and Power...

KAMA, in turn, will create the Global Energy Space, PRANA...

Manifestations of Universal Energy are the World of Forms, RUPA.

What we have described is Creation, Evolution, in its Objective Aspect.

All These Aspects of Existence Exist in the SAME SPACE, but at a different "frequency of manifestation". The Higher Aspects Are Internal Forces of the Lower Body.

The Beings that Proceed from the PRINCIPLE, and First Manifest Within the LOGOS, without being "separated", are cut off in the Lower Worlds and experience a separate individual existence, which is of course an illusion... because nothing can exist independently of the SUPPORT.

In the State of FIRST LOGOS beings experience Existence as ATMA. Actually FIRST LOGOS and ATMA are the same Absolute Undifferentiated State, where there is no OBJECT-SUBJECT.

In the State of the SECOND LOGOS beings experience Existence as ATMA-BUDDHI. SECOND LOGOS and ATMA-BUDDHI "Identify"... There is a "Differentiation" from the Higher State, but one has to Experience it to feel it...

In the State of the THIRD LOGOS beings experience Existence as ATMA-BUDDHI-MANAS. In This State SECOND LOGOS and ATMA-BUDDHI-MANAS Exist Within the Unity of Existence. They exist at the same time, but they are not "separated"…

When beings Pass the Gate of MANAS, to the Multiplicity, then the "Higher Being" manifests in a temporary formation of the "Lower Manas"…

In Continuity, in the Downward Process, the "New Composition of the Higher Being" manifests within the "Kama Rupa".

Finally the "New Composition of the Higher Being", isolating a part of the Universal Energy, Prana, manifests within the "Rupa".

In reality all these "Powers", "Bodies" manifest in the same space as the body and within the body... How exactly it happens only a "master" can and should explain...

Of course, the Spiritual Powers transcend space and the body, and simply "present" and support ("embracing") the body... The "point of contact" with the body is the "higher center", the "higher brain. The "Lower Manas" manifests in the forebrain. The “Kama Rupa” manifests as our “emotional world”, in the seat of the heart... The “Rup”' itself manifests in the base of the body and biological activities.

Man, as described by the Theosophical Concept, contains within his NATURE, the DIVINE ESSENCE, as something INHERENT, as well as his DESTINY... to ACHIEVE SELF-KNOWLEDGE, and to RETURN to his SOURCE, to the ABSOLUTE.

If the Preparation of Man is done in the Outer Theoretical Department, to Know "What He Is", the REAL WORK is done in the INTERNAL DEPARTMENT, with the FIVE INITIATIONS...

FIVE INITIATIONS! Why Five? And not One? or Three? or Seven?… Because the INITIATIONS Relate to the INNER POWERS of Man, to the INNER BODIES of Man…

Of course, it is obvious (and this is done in all Traditions), that in order for someone to Advance on the Spiritual Path, he must renounce the external world and external pursuits... in order to be able to "Build", his Inner Self, to Reach SELF-KNOWLEDGE, and in the EXPERIENCE OF THE ABSOLUTE.

The Old Theosophists associated the FIRST INITIATION with the control, management and transcendence of the "Kama Rupa".

The SECOND INITIATION had as its Work the control-transcendence of the "Lower Manas", thought... Various practical actions can be used, but the goal is to "get" beyond thought, essentially, and naturally, and not through discipline or coercion.

THE THIRD INITIATION Constitutes the Activation of the SUPERIOR MANAS, a State of Unity of Existence, where Everything Exists United... This State when we isolate ourselves from the external world, in the act of Meditation, is essentially identified with the THIRD LOGOS (the ATMA-BUDDHI-MANAS) …

THE FOURTH INITIATION is, the Experience, in action of Meditation, of the SECOND REASON (the ATMA-BUDDHI).

THE FIFTH INITIATION is the Supreme Experience, within Creation, of the FIRST LOGOS (the ATMA), a State that Mirrors the ABSOLUTE.

Beyond Experiences and INITIATIONS EXISTS THE INCONCEPTIBLE PRINCIPLE, the ABSOLUTE, which cannot be an Experience because THIS SAME IS ABSOLUTE KNOWLEDGE, ETERNAL, EVER-PRESENT, UNCHANGING...

Perhaps some Theosophists follow a different view and description… but the essence remains the same…

All These States Are Experienced in Meditation… The SUPREME Samadhi is the EXPERIENCE of the ABSOLUTE…

The "Separation from the Rupa", and the Experiencing of the Inner Fields, is the subject of ANOTHER PROJECT in the THEOSOPHICAL EVOLUTION of Man... and here is not the place to refer to them…

…

Θεοσοφία - Η Θεοσοφική Μύηση

Το Ιδρυτικό Κείμενο της Θεοσοφικής Εταιρείας, συντάχθηκε κι εγκρίθηκε στην Νέα Υόρκη 30 Οκτωβρίου του 1875, από τους Έλενα Πετρόβνα Μπλαβάτσκυ, Συντ/χη Χένρι Στηλ Όλκοττ, Γουίλιαμ Τζατζ, κι άλλα 13 πρόσωπα... και θεωρήθηκε επίσημος οργανισμός στις 17 Νοεμβρίου του 1875, μετά την εναρκτήρια ομιλία του Όλκοττ…

Εξαρχής η Εταιρεία οργανώθηκε σε τρεις Κύκλους, έναν Εξωτερικό, ένα Μεσωτερικό, κι έναν Εσωτερικό… που σχετίζονταν άμεσα με τους Σκοπούς της Εταιρείας.

Το Καταστατικό της Εταιρείας πήρε την τελική μορφή του το 1896 κι εκεί διατυπώθηκαν οι Τρεις Σκοποί της Εταιρείας με ξεκάθαρο τρόπο.

1. Σχηματισμός ενός πυρήνα Παγκόσμιας Αδελφότητας της ανθρωπότητας χωρίς διάκριση φυλής, θρησκείας, φύλου, κοινωνικής τάξης και χρώματος.

2. Ενθάρρυνση της συγκριτικής μελέτης των θρησκειών, της φιλοσοφίας και της επιστήμης.

3. Έρευνα των ανερμήνευτων νόμων της Φύσης και των κρυμμένων δυνάμεων του ανθρώπου.

Έτσι η Θεοσοφική Εταιρεία στην τελική μορφή της είχε ένα Εξωτερικό Τμήμα με Πρακτικό Στόχο την Αδελφότητα των Ανθρώπων, κι ένα Εξωτερικό Θεωρητικό με Εργασίες πάνω στην Θρησκεία και τα θρησκεύματα, την Φιλοσοφία, και την Αυτογνωσία, που γίνονταν στις Θεοσοφικές Στοές… κι ένα Εσωτερικό Τμήμα όπου οι Θεόσοφοι Εργάζονταν μέσω των Πέντε Μυήσεων για την Πραγμάτωση της Ύστατης Πραγματικότητας…

Στις Θεοσοφικές Στοές υπήρχε εξαρχής Πλήρης Ελευθερία στην Έρευνα και στην Μελέτη των θρησκειών.

Η Συγκριτική Μελέτη των θρησκειών ήταν πάντα Αντικειμενική και δεν προχώρησε ποτέ σε βάρβαρο συγκρητισμό, σε αυθαίρετη σύνθεση διαφόρων παραδόσεων…

Η Ουσία όλων των θρησκειών αναζητήθηκε στον υπέρτατο στόχο τους, δηλαδή στην Προσέγγιση (Βίωση, Πραγμάτωση) της Υπέρτατης Πραγματικότητας κι όχι σε διανοητικές περιγραφές της Πραγματικότητας ή σε εξωτερικές εκφράσεις και δραστηριότητες.

Έτσι η Αλήθεια (η Βιωματική Αλήθεια) θεωρήθηκε σαν η Ουσία της Θρησκείας, σαν η Αληθινή Θρησκεία: «Δεν υπάρχει θρησκεία ανώτερη της Αλήθειας».

Με αυτό το «πνεύμα» μελετώνται οι θρησκείες… Βεδάντα, Βουδισμός, Ζαϊνισμός, Ταοϊσμός, Κομφουκιανισμός, Ζωροαστρισμός, Ελληνική Φιλοσοφία, Χριστιανισμός, Ισλαμισμός, Koμφουκιανισμός, Βαχάϊ, κλπ.

Βεβαίως, στους Κόλπους της Θεοσοφικής Εταιρείας, διατυπώνονται «προσωπικές απόψεις» για τις θρησκείες, αλλά αυτά δεν αποτελούν επίσημη θέση της Εταιρείας (γιατί δεν υπάρχει επίσημη θέση), αλλά μόνο «προσωπικές απόψεις».

Η «Επίσημη Αντίληψη για την Πραγματικότητα», της Θεοσοφικής Εταιρείας πηγάζει από το Έργο της Μπλαβάτσκυ, το οποίο θα έπρεπε «κάποιοι» να προσεγγίζουν με σεβασμό και προσοχή…. Στηρίζεται κυρίως στην Βεδαντική Αντίληψη, χρησιμοποιεί Όρους της Ελληνικής Φιλοσοφίας κι αναφέρεται και σε Βουδιστικές Αντιλήψεις, καθώς και στην Καμπαλιστική Κοσμοθεώρηση… Σε τελευταία ανάλυση, η Πραγματικότητα που επιχειρείται να «περιγραφεί» είναι η Μία Μοναδική Πραγματικότητα, κι όλες οι θρησκείες για Αυτή την Πραγματικότητα μιλούν και λίγο πολύ έχουν παρόμοιες προσεγγίσεις.

Υπάρχει ΜΙΑ ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΘΕΙΑ ΑΡΧΗ, ΡΙΖΑ ΤΩΝ ΟΛΩΝ, από την Οποία τα Πάντα Προέρχονται και στην Οποία Όλα θα Επιστρέψουν στο τέλος του μεγάλου κύκλου της ύπαρξης.

ΑΥΤΟ ΤΟ ΑΠΟΛΥΤΟ, Είναι Ταυτόχρονα και ΜΗΔΕΝ και ΕΙΝΑΙ, κι η ΕΜΜΕΣΗ ΑΙΤΙΑ της Δημιουργίας και της εξέλιξης.

Από ΑΥΤΟ ΤΟ ΑΠΡΟΣΙΤΟ ΑΠΟΛΥΤΟ Πηγάζει ο ΛΟΓΟΣ που Αποτελεί την Πηγή της Αντικειμενικής κι Υποκειμενικής Εξέλιξης.

Ο ΛΟΓΟΣ, σε Τρία Επίπεδα Εκδήλωσης, Αποτελεί την Μετάβαση από το ΑΝΤΙΚΕΙΜΕΝΙΚΟ στο ΥΠΟΚΕΙΜΕΝΙΚΟ. Γίνεται αναφορά σε ΤΡΕΙΣ ΛΟΓΟΥΣ (που αναγνωρίζονται κι έχουν ιδιαίτερες ιδιότητες) αλλά σε Αυτό το Πεδίο Εκδήλωσης Υπάρχει και Βιώνεται Ενότητα της Ύπαρξης, και δεν πραγματοποιείται διαχωρισμός ΑΝΤΙΚΕΙΜΕΝΙΚΟΥ-ΥΠΟΚΕΙΜΕΝΙΚΟΥ.

Είναι Ακριβώς στο Κατώτερο Πεδίο Ύπαρξης, το ΜΑΝΑΣ, το Νοητικό, όπου η Δημιουργία Ακολουθεί πλέον δυο ξέχωρους αλλά συσχετιζόμενους δρόμους… τον Δρόμο της ΑΝΤΙΚΕΙΜΕΝΙΚΗΣ ΦΥΣΗΣ, που λειτουργεί σαν Πλαίσιο, σαν Χώρος Ύπαρξης, όλων των υποκειμενικών όντων… και τον Δρόμο της ΥΠΟΚΕΙΜΕΝΙΚΗΣ ΦΥΣΗΣ, του ατομικού πυρήνα κάθε όντος που εκδηλώνεται με κάποιο φορέα στο αντικειμενικό πεδίο.

Το ΜΑΝΑΣ επειδή ακριβώς αποτελεί μια Μετάβαση, μια Πύλη προς την Ενότητα (Άνω) και προς την Πολλαπλότητα (Κάτω) έχει μια διπλή όψη κι έτσι διακρίνεται Ανώτερο Μάνας (ο Αληθινός νοητικός πυρήνας του όντος), και Κατώτερο Μάνας, η πρόσκαιρη προσωπικότητα, το εγώ, που χτίζεται από εμπειρίες, μνήμες και σκέψη…

Το ΜΑΝΑΣ Δημιουργεί Αντικειμενικά, σε ένα κατώτερο επίπεδο εκδήλωσης, τον Χώρο του ΚΑΜΑ, της Ψυχικής ροπής και Δύναμης…

Το ΚΑΜΑ θα δημιουργήσει με την σειρά του, τον Χώρο της Παγκόσμιας Ενέργειας, ΠΡΑΝΑ…

Εκδηλώσεις της Παγκόσμιας Ενέργειας είναι ο Κόσμος των Μορφών, ΡΟΥΠΑ

Αυτό που περιγράψαμε είναι η Δημιουργία, η Εξέλιξη, στην Αντικειμενική Όψη της.

Όλες Αυτές οι Όψεις της Ύπαρξης Υπάρχουν στον ΙΔΙΟ ΧΩΡΟ, αλλά σε διαφορετική «συχνότητα εκδήλωσης». Οι Ανώτερες Όψεις Αποτελούν Εσωτερικές Δυνάμεις του Κατώτερου Φορέα.

Τα Όντα που Προέρχονται από την ΑΡΧΗ, κι Εκδηλώνονται Καταρχήν Μέσα στον ΛΟΓΟ, χωρίς να «διαχωρίζονται», αποκόπτονται στους Κατώτερους Κόσμους και βιώνουν μια ξεχωριστή ατομική ύπαρξη, πράγμα που είναι βέβαια μια ψευδαίσθηση… γιατί τίποτα δεν μπορεί να υπάρξει ανεξάρτητα από το ΥΠΟΣΤΗΡΙΓΜΑ.

Στην Κατάσταση του ΠΡΩΤΟΥ ΛΟΓΟΥ τα όντα βιώνουν την Ύπαρξη σαν ΑΤΜΑ. Στην πραγματικότητα ΠΡΩΤΟΣ ΛΟΓΟΣ και ΑΤΜΑ είναι η ίδια Απόλυτη Αδιαφοροποίητη Κατάσταση, όπου δεν υπάρχει ΑΝΤΙΚΕΙΜΕΝΙΚΟ-ΥΠΟΚΕΙΜΕΝΙΚΟ.

Στην Κατάσταση του ΔΕΥΤΕΡΟΥ ΛΟΓΟΥ τα όντα βιώνουν την Ύπαρξη σαν ΑΤΜΑ-ΜΠΟΥΝΤΙ. ΔΕΥΤΕΡΟΣ ΛΟΓΟΣ και ΑΤΜΑ-ΜΠΟΥΝΤΙ «Ταυτίζονται»… Υπάρχει μια «Διαφοροποίηση» από την Ανώτερη Κατάσταση, αλλά πρέπει κάποιος να το Βιώσει για να το νοιώσει…

Στην Κατάσταση του ΤΡΙΤΟΥ ΛΟΓΟΥ τα όντα βιώνουν την Ύπαρξη σαν ΑΤΜΑ-ΜΠΟΥΝΤΙ-ΜΑΝΑΣ. Σε Αυτή την Κατάσταση ΔΕΥΤΕΡΟΣ ΛΟΓΟΣ και ΑΤΜΑ-ΜΠΟΥΝΤΙ-ΜΑΝΑΣ Υπάρχουν Μέσα στην Ενότητα της Ύπαρξης. Υπάρχουν ταυτόχρονα, αλλά δεν «διαχωρίζονται»…

Όταν τα όντα Περνούν την Πύλη του ΜΑΝΑΣ, προς την Πολλαπλότητα, τότε η «Ανώτερη Οντότητα» εκδηλώνεται σε ένα προσωρινό σχηματισμό του «Κατώτερου Μάνας»…

Στην Συνέχεια, στην Πορεία προς τα Κάτω, η «Νέα Σύνθεση της Ανώτερης Οντότητας» εκδηλώνεται μέσα στο «Κάμα Ρούπα».

Τέλος η «Νέα Σύνθεση της Ανώτερης Οντότητας», απομονώνοντας ένα μέρος της Παγκόσμιας Ενέργειας, Πράνα, εκδηλώνεται μέσα στο «Ρούπα».

Στην πραγματικότητα όλες αυτές οι «Δυνάμεις», «Σώματα» εκδηλώνονται στον ίδιο χώρο με το σώμα και μέσα στο σώμα… Το πώς συμβαίνει ακριβώς μόνο ένας «δάσκαλος» μπορεί και πρέπει να το εξηγήσει…

Βεβαίως οι Πνευματικές Δυνάμεις, υπερβαίνουν το χώρο και το σώμα, κι απλά «παρίστανται» κι υποστηρίζουν («αγκαλιάζοντάς» το) το σώμα… Το «σημείο επαφής» με το σώμα είναι το «ανώτερο κέντρο», ο «ανώτερος εγκέφαλος. Το «Κατώτερο Μάνας» εκδηλώνεται στον πρόσθιο διανοητικό εγκέφαλο. Το «Κάμα Ρούπα» εκδηλώνεται σαν ο «συναισθηματικός κόσμος» μας, στην θέση της καρδιάς… Το ίδιο το «Ρούπα» εκδηλώνεται στην βάση του σώματος και στις βιολογικές δραστηριότητες.

Ο Άνθρωπος, έτσι όπως περιγράφεται από την Θεοσοφική Αντίληψη, Εμπεριέχει Μέσα στην ΦΥΣΗ του, την ΘΕΪΚΗ ΟΥΣΙΑ, σαν κάτι ΕΓΓΕΝΕΣ, καθώς και τον Προορισμό του… να Αποκτήσει ΑΥΤΟΓΝΩΣΙΑ, και να ΕΠΙΣΤΡΕΨΕΙ στην ΠΗΓΗ του, στο ΑΠΟΛΥΤΟ.

Αν στο Εξωτερικό Θεωρητικό Τμήμα γίνεται η Προετοιμασία του Ανθρώπου, για να Γνωρίσει «Τι Είναι», το ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟ ΕΡΓΟ γίνεται στο ΕΣΩΤΕΡΙΚΟ ΤΜΗΜΑ, με τις ΠΕΝΤΕ ΜΥΗΣΕΙΣ…

ΠΕΝΤΕ ΜΥΗΣΕΙΣ! Γιατί Πέντε; Κι όχι Μία; ή Τρεις; ή Επτά;… Επειδή οι ΜΥΗΣΕΙΣ Σχετίζονται με τις ΕΣΩΤΕΡΙΚΕΣ ΔΥΝΑΜΕΙΣ του Ανθρώπου, με τα ΕΣΩΤΕΡΙΚΑ ΣΩΜΑΤΑ του Ανθρώπου…

Βεβαίως είναι φανερό (κι αυτό γίνεται σε όλες τις Παραδόσεις), ότι για να Προχωρήσει κάποιος στο Πνευματικό Μονοπάτι, πρέπει να απαρνηθεί τον εξωτερικό κόσμο και τις εξωτερικές επιδιώξεις… για να μπορέσει να «Οικοδομήσει», τον Εσωτερικό Εαυτό του, να Φτάσει στην ΑΥΤΟΓΝΩΣΙΑ, και στην ΒΙΩΣΗ ΤΟΥ ΑΠΟΛΥΤΟΥ.

Οι Παλιοί Θεόσοφοι Συσχέτιζαν την Α’ ΜΥΗΣΗ με τον έλεγχο, την διαχείριση και την υπέρβαση του «Κάμα Ρούπα».

Η Β’ ΜΥΗΣΗ είχε σαν Έργο τον έλεγχο-υπέρβαση του «Κατώτερου Μάνας», της σκέψης… Μπορούν να χρησιμοποιηθούν διάφορες πρακτικές δράσεις, αλλά ο στόχος είναι να «βρεθούμε» πέραν της σκέψης, ουσιαστικά, και φυσικά, κι όχι μέσα από πειθαρχία ή εξαναγκασμό.

Η Γ’ ΜΥΗΣΗ Αποτελεί την Ενεργοποίηση του ΑΝΩΤΕΡΟΥ ΜΑΝΑΣ, μια Κατάσταση Ενότητας της Ύπαρξης, όπου Όλα Υπάρχουν Ενωμένα… Η Κατάσταση Αυτή όταν απομονωνόμαστε από τον εξωτερικό κόσμο, σε δράση Διαλογισμού, ταυτίζεται ουσιαστικά με τον ΤΡΙΤΟ ΛΟΓΟ (το ΑΤΜΑ-ΜΠΟΥΝΤΙ-ΜΑΝΑΣ)…

Η Δ’ ΜΥΗΣΗ είναι, η Εμπειρία, σε δράση Διαλογισμού, του ΔΕΥΤΕΡΟΥ ΛΟΓΟΥ (το ΑΤΜΑ-ΜΠΟΥΝΤΙ).

Η Ε’ ΜΥΗΣΗ είναι η Υπέρτατη Εμπειρία, μέσα στη Δημιουργία, του ΠΡΩΤΟΥ ΛΟΓΟΥ (το ΑΤΜΑ), μια Κατάσταση που Καθρεφτίζει το ΑΠΟΛΥΤΟ.

Πέρα από Εμπειρίες και ΜΥΗΣΕΙΣ ΥΦΙΣΤΑΤΑΙ Η ΑΣΣΥΛΗΠΤΗ ΑΡΧΗ, το ΑΠΟΛΥΤΟ, που δεν μπορεί να είναι Εμπειρία γιατί ΑΥΤΟ ΤΟ ΙΔΙΟ ΕΙΝΑΙ Η ΑΠΟΛΥΤΗ ΓΝΩΣΗ, ΑΙΩΝΙΑ, ΠΑΝΤΑΧΟΥ ΠΑΡΟΥΣΑ, ΑΝΑΛΛΟΙΩΤΗ…

Ίσως κάποιοι Θεόσοφοι ακολουθούν μια άλλη θεώρηση και περιγραφή… αλλά η ουσία παραμένει η ίδια…

Όλες Αυτές οι Καταστάσεις Βιώνονται μέσα στον Διαλογισμό… Το ΥΠΕΡΤΑΤΟ ΣΑΜΑΝΤΙ είναι η ΒΙΩΣΗ ΤΟΥ ΑΠΟΛΥΤΟΥ…

Ο «Αποχωρισμός από το Ρούπα», κι η Βίωση των Εσωτερικών Πεδίων, αποτελεί αντικείμενο ενός ΑΛΛΟΥ ΕΡΓΟΥ μέσα στην ΘΕΟΣΟΦΙΚΗ ΕΞΕΛΙΞΗ του Ανθρώπου… κι εδώ δεν είναι ο χώρος, να αναφερθούμε σε αυτά…

13. The Eternal Temple: A Journey into the Heart of Sacred Silence

In the vast expanse of existence, where time bends and the winds of eternity whisper through the ages, there stands a place untouched by the fleeting concerns of the mortal world—a sanctuary of stone and spirit known only as the Eternal Temple. Its columns, weathered yet resolute, rise from the earth like the bones of some ancient, cosmic being, their surfaces etched with the cryptic sigils of a forgotten tongue. The Wind of Eternity still sings between these pillars, a haunting melody that carries within it the weight of ancient secrets, eternal truths, and the profound enigma of Sacred Silence. To step into the shadow of this temple is to cross a threshold, to leave behind the clamor of the temporal and enter a realm where the soul is laid bare before the infinite.

The Ruins That Stand Beyond Time

The Eternal Temple is no mere relic of a bygone era; it is a living testament to the enduring mystery of creation itself. Its origins are shrouded in a mist that defies the historian’s quill and the archaeologist’s spade. Some whisper that it was raised by hands not of this world, a gift from star-born travelers who sought to anchor their wisdom in the soil of Earth. Others claim it is older still, a monument birthed in the primal chaos when the universe exhaled its first breath. The stones themselves seem to hum with a resonance that speaks of aeons—of galaxies spiraling into being, of suns igniting and fading, of civilizations rising and crumbling into dust.

The columns, though cracked and worn, stand as sentinels of an unyielding truth. They are not arranged in the rigid symmetry of human design but in a pattern that mirrors the unseen currents of the cosmos—a spiral, perhaps, or a constellation frozen in stone. Between them, the Wind of Eternity weaves its ceaseless song, a sound that is both a lament and a hymn. It is said that those who listen long enough may hear their own name carried on its gusts, a call from the depths of their being to remember what they have always known but long forgotten.

The Wind of Eternity: Voice of the Unseen

The Wind of Eternity is no ordinary breeze. It does not bow to the seasons or the whims of weather. It flows ceaselessly, a current of energy that binds the temple to the greater tapestry of existence. Mystics and pilgrims who have ventured to the ruins describe it as a presence—a living force that brushes against the skin like the touch of a distant ancestor, stirring memories that lie buried beneath the surface of consciousness. To hear it is to feel the pulse of the universe itself, a rhythm that transcends language and speaks directly to the soul.

Legends tell of sages who sat for days among the columns, their eyes closed, their breaths synchronized with the wind’s rise and fall. In its song, they claimed to discern the echoes of creation—the first light piercing the void, the forging of stars, the weaving of fate’s intricate threads. Others speak of visions: shadowy figures moving among the pillars, their forms cloaked in light, whispering truths too vast for mortal minds to fully grasp. The wind, they say, is the keeper of these secrets, a guardian that reveals only what the seeker is prepared to bear.

The Sacred Silence: Gateway to the Infinite

Yet, for all its song, the true heart of the Eternal Temple lies not in sound but in silence—the Sacred Silence that dwells within and beyond the wind’s embrace. This is no mere absence of noise; it is a presence, a stillness so profound that it seems to swallow time itself. To stand within the temple’s bounds is to feel this silence settle over you like a mantle, heavy with meaning yet light as a feather. It is a silence that deafens the chatter of the mind, stripping away illusion until only the essence remains.

The mystics call it the Voice of the Void, the soundless hymn that underlies all existence. In this silence, the boundaries of self dissolve, and the seeker becomes one with the eternal. It is said that those who surrender fully to it may glimpse the face of the divine—not as a figure or a form, but as a boundless awareness that permeates all things. The Sacred Silence is both a mirror and a doorway: it reflects the truth of the seeker’s soul and opens the path to realms beyond comprehension.

The Ancient Secrets Unveiled

What secrets does the Eternal Temple guard? The answers are as varied as the seekers who have pondered the question. Some believe the temple is a repository of lost knowledge, its stones inscribed with the keys to forgotten sciences—alchemy, astronomy, the manipulation of energies unseen. Others see it as a spiritual crucible, a place where the soul is tested and refined in the fires of eternity. There are tales of hidden chambers beneath the ruins, sealed by spells older than humanity, where treasures of wisdom lie waiting for the worthy.

Yet the truest secret of the temple may be its simplicity: it is a reminder. A reminder that beyond the chaos of the world, beyond the rise and fall of empires, there exists a stillness, a truth, an eternity that endures. The Wind of Eternity sings of this, and the Sacred Silence holds it close. To stand among the columns is to touch that truth, to feel the thread that connects all things—the living and the dead, the seen and the unseen, the finite and the infinite.

A Pilgrimage of the Spirit

The Eternal Temple calls to those who hear its song, though few find their way to its ruins. It is not a place easily reached by roads or maps; it reveals itself only to those whose hearts are attuned to its frequency. The journey is as much inward as outward, a pilgrimage through the landscapes of the self. Some come seeking answers, others seeking solace. All leave changed, carrying within them a fragment of the temple’s mystery.

To sit among its columns is to become part of its story—a story that stretches back to the dawn of time and forward into the uncharted future. The Wind of Eternity will sing long after the last pilgrim has departed, its voice weaving through the stones, bearing witness to the eternal dance of existence. And the Sacred Silence will remain, an ever-present invitation to step beyond the veil and know the unknowable.

The Temple’s Legacy

The Eternal Temple stands as a paradox: a ruin that is whole, a silence that speaks, a wind that carries the weight of stillness. It is a beacon for the lost, a mirror for the seeking, a song for the silent. Its columns rise like fingers pointing to the stars, its secrets linger like shadows at the edge of dreams. And though the world may crumble around it, the temple endures—an eternal witness to the truths that lie beyond the grasp of time.

So listen, if you dare, to the Wind of Eternity as it sings between the columns. Step into the Sacred Silence and let it envelop you. The Eternal Temple waits—not as a destination, but as a revelation. For in its ruins lies the heartbeat of the infinite, and in its presence, the soul finds its home.

…

Ο Αιώνιος Ναός: Ένα Ταξίδι στην Καρδιά της Ιερής Σιωπής

Στην απέραντη έκταση της ύπαρξης, όπου ο χρόνος λυγίζει και οι άνεμοι της αιωνιότητας ψιθυρίζουν μέσα από τους αιώνες, υψώνεται ένα μέρος ανέγγιχτο από τις φευγαλέες έγνοιες του θνητού κόσμου—ένα ιερό από πέτρα και πνεύμα γνωστό μόνο ως ο Αιώνιος Ναός. Οι κίονές του, φθαρμένοι μα ακλόνητοι, αναδύονται από τη γη σαν τα οστά κάποιου αρχαίου, κοσμικού όντος, με τις επιφάνειές τους χαραγμένες με τα αινιγματικά σύμβολα μιας ξεχασμένης γλώσσας. Ο Άνεμος της Αιωνιότητας εξακολουθεί να τραγουδά ανάμεσα σε αυτούς τους κίονες, μια στοιχειωμένη μελωδία που κουβαλά το βάρος αρχαίων μυστικών, αιώνιων αληθειών και το βαθύ αίνιγμα της Ιερής Σιωπής. Το να περπατήσεις στη σκιά αυτού του ναού είναι σαν να διαβείς ένα κατώφλι, να αφήσεις πίσω σου τον θόρυβο του προσωρινού και να εισέλθεις σε μια σφαίρα όπου η ψυχή απογυμνώνεται μπροστά στο άπειρο.

Τα Ερείπια που Στέκονται Πέρα από τον Χρόνο

Ο Αιώνιος Ναός δεν είναι απλώς ένα απομεινάρι μιας περασμένης εποχής· είναι μια ζωντανή μαρτυρία της διαρκούς μυστηριότητας της ίδιας της δημιουργίας. Η προέλευσή του καλύπτεται από μια ομίχλη που αψηφά το μελάνι του ιστορικού και το φτυάρι του αρχαιολόγου. Κάποιοι ψιθυρίζουν ότι υψώθηκε από χέρια που δεν ανήκουν σε αυτόν τον κόσμο, ένα δώρο από ταξιδιώτες γεννημένους στα αστέρια που επιδίωξαν να αγκυροβολήσουν τη σοφία τους στο έδαφος της Γης. Άλλοι ισχυρίζονται ότι είναι ακόμα παλαιότερος, ένα μνημείο που γεννήθηκε στο αρχέγονο χάος, όταν το σύμπαν εξέπνευσε την πρώτη του ανάσα. Οι ίδιες οι πέτρες φαίνεται να βουίζουν με μια αντήχηση που μιλά για αιώνες—για γαλαξίες που στροβιλίζονται στη δημιουργία, για ήλιους που ανάβουν και σβήνουν, για πολιτισμούς που υψώνονται και καταρρέουν σε σκόνη.

Οι κίονες, αν και ραγισμένοι και φθαρμένοι, στέκονται ως φρουροί μιας ακλόνητης αλήθειας. Δεν είναι διατεταγμένοι με την άκαμπτη συμμετρία του ανθρώπινου σχεδιασμού, αλλά σε ένα μοτίβο που αντικατοπτρίζει τα αόρατα ρεύματα του κόσμου—ίσως μια σπείρα, ή ένας αστερισμός παγωμένος στην πέτρα. Ανάμεσά τους, ο Άνεμος της Αιωνιότητας υφαίνει το αδιάκοπο τραγούδι του, έναν ήχο που είναι ταυτόχρονα θρήνος και ύμνος. Λέγεται ότι όσοι ακούν αρκετά μπορεί να ακούσουν το όνομά τους να μεταφέρεται στις ριπές του, μια κλήση από τα βάθη της ύπαρξής τους να θυμηθούν αυτό που πάντα ήξεραν αλλά από καιρό ξέχασαν.

Ο Άνεμος της Αιωνιότητας: Φωνή του Αόρατου

Ο Άνεμος της Αιωνιότητας δεν είναι ένα συνηθισμένο αεράκι. Δεν υποκλίνεται στις εποχές ή στις ιδιοτροπίες του καιρού. Ρέει αδιάκοπα, ένα ρεύμα ενέργειας που συνδέει τον ναό με το ευρύτερο υφαντό της ύπαρξης. Μυστικιστές και προσκυνητές που έχουν τολμήσει να φτάσουν στα ερείπια τον περιγράφουν ως παρουσία—μια ζωντανή δύναμη που αγγίζει το δέρμα σαν το άγγιγμα ενός μακρινού προγόνου, ξυπνώντας μνήμες που κείτονται θαμμένες κάτω από την επιφάνεια της συνείδησης. Το να τον ακούς είναι σαν να νιώθεις τον παλμό του ίδιου του σύμπαντος, έναν ρυθμό που υπερβαίνει τη γλώσσα και μιλά απευθείας στην ψυχή.

Οι θρύλοι μιλούν για σοφούς που κάθισαν για μέρες ανάμεσα στους κίονες, με τα μάτια κλειστά, τις αναπνοές τους συγχρονισμένες με την άνοδο και την πτώση του ανέμου. Στο τραγούδι του, ισχυρίστηκαν ότι διέκριναν τους απόηχους της δημιουργίας—το πρώτο φως που διαπέρασε το κενό, τη σφυρηλάτηση των αστεριών, την ύφανση των περίπλοκων νημάτων της μοίρας. Άλλοι μιλούν για οράματα: σκιώδεις φιγούρες που κινούνται ανάμεσα στους κίονες, οι μορφές τους τυλιγμένες στο φως, ψιθυρίζοντας αλήθειες πολύ μεγάλες για να τις συλλάβουν πλήρως τα θνητά μυαλά. Ο άνεμος, λένε, είναι ο φύλακας αυτών των μυστικών, ένας θεματοφύλακας που αποκαλύπτει μόνο ό,τι ο αναζητητής είναι έτοιμος να αντέξει.

Η Ιερή Σιωπή: Πύλη προς το Άπειρο

Ωστόσο, για όλο το τραγούδι του, η αληθινή καρδιά του Αιώνιου Ναού δεν βρίσκεται στον ήχο αλλά στη σιωπή—την Ιερή Σιωπή που κατοικεί μέσα και πέρα από την αγκαλιά του ανέμου. Αυτή δεν είναι απλή απουσία θορύβου· είναι μια παρουσία, μια ηρεμία τόσο βαθιά που φαίνεται να καταπίνει τον ίδιο τον χρόνο. Το να στέκεσαι μέσα στα όρια του ναού είναι σαν να νιώθεις αυτή τη σιωπή να σε τυλίγει σαν μανδύας, βαριά με νόημα αλλά ελαφριά σαν πούπουλο. Είναι μια σιωπή που κουφαίνει την πολυλογία του νου, απογυμνώνοντας την ψευδαίσθηση μέχρι να μείνει μόνο η ουσία.

Οι μυστικιστές την αποκαλούν Φωνή του Κενού, τον άηχο ύμνο που υποβαστάζει όλη την ύπαρξη. Σε αυτή τη σιωπή, τα όρια του εαυτού διαλύονται, και ο αναζητητής γίνεται ένα με το αιώνιο. Λέγεται ότι όσοι παραδίδονται πλήρως σε αυτήν μπορεί να διακρίνουν το πρόσωπο του θείου—όχι ως μορφή ή σχήμα, αλλά ως μια απεριόριστη επίγνωση που διαπερνά τα πάντα. Η Ιερή Σιωπή είναι ταυτόχρονα καθρέφτης και πύλη: αντανακλά την αλήθεια της ψυχής του αναζητητή και ανοίγει τον δρόμο προς σφαίρες πέρα από κάθε κατανόηση.

Τα Αρχαία Μυστικά Αποκαλύπτονται

Ποια μυστικά φυλάει ο Αιώνιος Ναός; Οι απαντήσεις είναι τόσο ποικίλες όσο οι αναζητητές που έχουν αναρωτηθεί για το ερώτημα. Κάποιοι πιστεύουν ότι ο ναός είναι αποθήκη χαμένης γνώσης, με τις πέτρες του χαραγμένες με τα κλειδιά ξεχασμένων επιστημών—αλχημεία, αστρονομία, χειρισμός ενεργειών αόρατων. Άλλοι τον βλέπουν ως πνευματικό χωνευτήρι, ένα μέρος όπου η ψυχή δοκιμάζεται και εξευγενίζεται στις φωτιές της αιωνιότητας. Υπάρχουν ιστορίες για κρυφούς θαλάμους κάτω από τα ερείπια, σφραγισμένους με ξόρκια παλαιότερα από την ανθρωπότητα, όπου θησαυροί σοφίας περιμένουν τους άξιους.

Ωστόσο, το αληθινό μυστικό του ναού μπορεί να είναι η απλότητά του: είναι μια υπενθύμιση. Μια υπενθύμιση ότι πέρα από το χάος του κόσμου, πέρα από την άνοδο και την πτώση των αυτοκρατοριών, υπάρχει μια ηρεμία, μια αλήθεια, μια αιωνιότητα που αντέχει. Ο Άνεμος της Αιωνιότητας τραγουδά γι’ αυτό, και η Ιερή Σιωπή το κρατά κοντά. Το να στέκεσαι ανάμεσα στους κίονες είναι σαν να αγγίζεις αυτή την αλήθεια, να νιώθεις το νήμα που συνδέει τα πάντα—τα ζωντανά και τα νεκρά, τα ορατά και τα αόρατα, το πεπερασμένο και το άπειρο.

Ένα Προσκύνημα της Ψυχής

Ο Αιώνιος Ναός καλεί όσους ακούν το τραγούδι του, αν και λίγοι βρίσκουν τον δρόμο προς τα ερείπιά του. Δεν είναι ένα μέρος που φτάνεις εύκολα με δρόμους ή χάρτες· αποκαλύπτεται μόνο σε όσους έχουν τις καρδιές τους συντονισμένες στη συχνότητά του. Το ταξίδι είναι τόσο εσωτερικό όσο και εξωτερικό, ένα προσκύνημα μέσα από τα τοπία του εαυτού. Κάποιοι έρχονται αναζητώντας απαντήσεις, άλλοι αναζητώντας παρηγοριά. Όλοι φεύγουν αλλαγμένοι, κουβαλώντας μέσα τους ένα κομμάτι του μυστηρίου του ναού.

Το να κάθεσαι ανάμεσα στους κίονες του είναι σαν να γίνεσαι μέρος της ιστορίας του—μια ιστορία που εκτείνεται πίσω στην αυγή του χρόνου και μπροστά στο αχαρτογράφητο μέλλον. Ο Άνεμος της Αιωνιότητας θα τραγουδά πολύ μετά την αποχώρηση του τελευταίου προσκυνητή, η φωνή του να υφαίνει μέσα από τις πέτρες, μαρτυρώντας τον αιώνιο χορό της ύπαρξης. Και η Ιερή Σιωπή θα παραμένει, μια διαρκής πρόσκληση να περάσεις πέρα από το πέπλο και να γνωρίσεις το άγνωστο.

Η Κληρονομιά του Ναού

Ο Αιώνιος Ναός στέκεται ως παράδοξο: ένα ερείπιο που είναι ολόκληρο, μια σιωπή που μιλά, ένας άνεμος που κουβαλά το βάρος της ηρεμίας. Είναι φάρος για τους χαμένους, καθρέφτης για τους αναζητητές, τραγούδι για τους σιωπηλούς. Οι κίονες του υψώνονται σαν δάχτυλα που δείχνουν τα αστέρια, τα μυστικά του παραμένουν σαν σκιές στην άκρη των ονείρων. Και αν ο κόσμος καταρρεύσει γύρω του, ο ναός αντέχει—ένας αιώνιος μάρτυρας των αληθειών που βρίσκονται πέρα από την εμβέλεια του χρόνου.

Άκουσε, λοιπόν, αν τολμάς, τον Άνεμο της Αιωνιότητας καθώς τραγουδά ανάμεσα στους κίονες. Βάδισε στην Ιερή Σιωπή και άφησέ την να σε τυλίξει. Ο Αιώνιος Ναός περιμένει—όχι ως προορισμός, αλλά ως αποκάλυψη. Γιατί στα ερείπιά του βρίσκεται ο χτύπος του απείρου, και στην παρουσία του, η ψυχή βρίσκει το σπίτι της.

Intellectual property rights

The entire content of our website, including, but not limited to, texts, news, graphics, photographs, diagrams, illustrations, services provided and generally any kind of files, is subject to intellectual property (copyright) and is governed by the national and international provisions on Intellectual Property, with the exception of the expressly recognized rights of third parties.
Therefore, it is expressly prohibited to reproduce, republish, copy, store, sell, transmit, distribute, publish, perform, "download", translate, modify in any way, in part or in summary, without the express prior written consent of the Foundation. It is known that in case the Foundation consents, the applicant is obliged to explicitly refer via links (hyperlinks) to the relevant content of the Foundation's website. This obligation of the applicant exists even if it is not explicitly stated in the written consent of the Foundation.
Exceptionally, it is permitted to individually store and copy parts of the content on a simple personal computer for strictly personal use (private study or research, educational purposes), without the intention of commercial or other exploitation and always under the condition of indicating the source of its origin, without this in any way implies a grant of intellectual property rights.
It is also permitted to republish material for purposes of promoting the events and activities of the Foundation, provided that the source is mentioned and that no intellectual property rights are infringed, no trademarks are modified, altered or deleted.
Everything else that is included on the electronic pages of our website and constitutes registered trademarks and intellectual property products of third parties is their own sphere of responsibility and has nothing to do with the website of the Foundation.

Δικαιώματα πνευματικής ιδιοκτησίας

Το σύνολο του περιεχομένου του Δικτυακού μας τόπου, συμπεριλαμβανομένων, ενδεικτικά αλλά όχι περιοριστικά, των κειμένων, ειδήσεων, γραφικών, φωτογραφιών, σχεδιαγραμμάτων, απεικονίσεων, παρεχόμενων υπηρεσιών και γενικά κάθε είδους αρχείων, αποτελεί αντικείμενο πνευματικής ιδιοκτησίας (copyright) και διέπεται από τις εθνικές και διεθνείς διατάξεις περί Πνευματικής Ιδιοκτησίας, με εξαίρεση τα ρητώς αναγνωρισμένα δικαιώματα τρίτων.

Συνεπώς, απαγορεύεται ρητά η αναπαραγωγή, αναδημοσίευση, αντιγραφή, αποθήκευση, πώληση, μετάδοση, διανομή, έκδοση, εκτέλεση, «λήψη» (download), μετάφραση, τροποποίηση με οποιονδήποτε τρόπο, τμηματικά η περιληπτικά χωρίς τη ρητή προηγούμενη έγγραφη συναίνεση του Ιδρύματος. Γίνεται γνωστό ότι σε περίπτωση κατά την οποία το Ίδρυμα συναινέσει, ο αιτών υποχρεούται για την ρητή παραπομπή μέσω συνδέσμων (hyperlinks) στο σχετικό περιεχόμενο του Δικτυακού τόπου του Ιδρύματος. Η υποχρέωση αυτή του αιτούντος υφίσταται ακόμα και αν δεν αναγραφεί ρητά στην έγγραφη συναίνεση του Ιδρύματος.

Κατ’ εξαίρεση, επιτρέπεται η μεμονωμένη αποθήκευση και αντιγραφή τμημάτων του περιεχομένου σε απλό προσωπικό υπολογιστή για αυστηρά προσωπική χρήση (ιδιωτική μελέτη ή έρευνα, εκπαιδευτικούς σκοπούς), χωρίς πρόθεση εμπορικής ή άλλης εκμετάλλευσης και πάντα υπό την προϋπόθεση της αναγραφής της πηγής προέλευσής του, χωρίς αυτό να σημαίνει καθ’ οιονδήποτε τρόπο παραχώρηση δικαιωμάτων πνευματικής ιδιοκτησίας.

Επίσης, επιτρέπεται η αναδημοσίευση υλικού για λόγους προβολής των γεγονότων και δραστηριοτήτων του Ιδρύματος, με την προϋπόθεση ότι θα αναφέρεται η πηγή και δεν θα θίγονται δικαιώματα πνευματικής ιδιοκτησίας, δεν θα τροποποιούνται, αλλοιώνονται ή διαγράφονται εμπορικά σήματα.

Ό,τι άλλο περιλαμβάνεται στις ηλεκτρονικές σελίδες του Δικτυακού μας τόπου και αποτελεί κατοχυρωμένα σήματα και προϊόντα πνευματικής ιδιοκτησίας τρίτων ανάγεται στη δική τους σφαίρα ευθύνης και ουδόλως έχει να κάνει με τον Δικτυακό τόπο του Ιδρύματος.

Esoterism Academy

CIRCLE OF LIGHT

ESOTERISM STUDIES