Sufism - The Sufi "Path"
Those (who are they) who got to know Sufism "from the inside", by joining (with great difficulty) a real "Sufi path" ("tariqa"), or group of people who perform a certain period of time a spiritual work ("amal"), they know empirically a very great truth about Sufism which all its outside scholars, learned and highly analytical otherwise, ignore: "Sufism went straight from the Heart of Islam, from the Mystical Experience of the Prophet and the fiery his sermon, to the few whom he especially trusted"... and it is deeply hidden inside the "Quran", which also contains many, many other things (because there was a reason to contain them).
Sufism (that is certain) did not arise from foreign influences or an amalgamation of various foreign traditions, as many of its outside scholars claim. It begins with Muhammad and constitutes the deepest Essence of Islam, which is however accessible and understood by very few... most of them only know Islam from the outside.
Some of the "Paths" ("Tariqa", Sufi orders, in the terminology of the West, who had in mind the Christian monastic orders) are ancient and reach back to the Prophet, others are newer, and others appeared and disappeared, having fulfilled their destination... The bottom line is one, to really know Sufism you have to know it "from the inside".
The truth is that Sufism, because it is precisely "Experiencing the Real", in its absolute expression, and because it constitutes the Truth (which is Eternal) transcends the limits of Islam, or a religion, is the True Religion... The same can be said let's talk about the real essence (the "Mystic Experience") that we find at the heart of all religions.
Sufism was born out of the Prophet's Deep Mystical Experience of the "Uniqueness of God" (meaning "There is only God, nothing else"), a "concept" that exists in various "points" of the Qur'an, but they recognize and understand the their true meaning (in its full extent) the "initiated" few.
In order to Ascend to God, to Experience the Oneness of God, we basically have to eliminate everything, perceptions, thoughts, activities... everything (all perceptions, even perceptions of God, since they imply a "separation" of us from God ), are considered essentially illusory: There is only God, Nothing else... In practice, this means precisely the elimination of individual consciousness and our immersion in the Oneness of Existence, in the Real. Whether this happens (takes place) and is the result of our immediate understanding and without a process, or whether one has to work (which is the most common) in this direction in order to experience it, is purely a matter of the quality of the person, or better of the level of understanding he has, or the degree of his absorption in the illusory world of phenomena... Only God Exists, Behind everything. The temporary existence of all beings and all things, originates from God, and returns to Him.
God (Allah literally means God, the God) is precisely called in Sufism Al-Haqq, the Real, precisely to distract us from illusory conceptions of reality... The Sufis are "Al Al-Haqq", the Followers, the Worshipers , of the Real, Those Who Lead to the Real, Who Experience the Real.
The "Fana", the extinguishing in God, is not so much the elimination of the personal ego as the Opening to Infinity, to Another Existence, to Another True Life. Man, "losing" himself in God, transforms himself into True Existence, He finds his True Nature, within the Universal Unity of Existence.
Because precisely the true work ("amal") is the Experience of the Absolute Unity of Existence (the Real), and because it is a unique eternal truth that man has found and that everyone can experience (to the extent that he seeks it and accomplishes it), it is only natural that in this very point (the essential point) Sufism is identified with all the Genuine Traditions. But the fact that the Traditions all speak of the Truth, this does not imply any mutual influence (without of course excluding it). The Unity of the Traditions stems from their deepest essence and not from external factors.
From a purely practical point of view Sufism is many things at once.
It is the Direct Insight of Truth, which immediately transports us to the Space of the Real.
It is also practices that lead to this supreme experience.
It is "teachings" that indicate this, with direct speech, with hints, parables, "fairy tales"...
It is activities that help and actions that prepare it to take place.
It is all this, and beyond all this, the Experiencing the Truth, the Contact with the Infinite…. It is the Experience of Reality, of the Real.
It must be understood that because we are talking about a real transmutation of man, about something completely practical, that everyone carries out personally and in his unique way (because it concerns him), until he "leaves" himself to pass the Gate of Heaven ... there cannot be any (general) practice that man can apply ... this is too theoretical ... Each must walk the "Way" himself, and do so practically, transforming from limited existence to the Infinite Oneness of Existence... there is no other way.
The term "Fana fi'l-Haq", extinguishing within the Real, in fact, in addition to its real ultimate meaning, also means the various stages or degrees of realization, for those who cannot have "Direct Sight of God", and they progress gradually towards God, which is the easiest for the most people.
1. The first thing that marks the "Entrance into the Way," into the "Stream of Life" is renunciation of the world, true poverty, not possessing more goods than man really needs.
2. Purification (of the lower soul, "nafs") of desires and passions is what really opens the way to Heaven.
3. The Perception of the Presence of God, the "Concentration on God" means the setting aside of all perceptions, thoughts, all mental processes, which are moving away from God. The passage beyond all this, the elimination of personal existence is the "fana", the erasure of the ego within the Oneness of Existence.
This is the deepest essence of the "Dhikr", the "Remembrance of God", at least in the "innermost dhikr", which is beyond the "dhikr of the tongue" and the "dhikr of the heart"...
4. However, this "Perception of the Unity of Existence" where the ego has "dissolved" is not the Final State... even this Perception must be overcome, as a process, as an attempt to grasp, understand, and possess the Real, every conscious effort to perceive... It is only when we pass into the "stillness of being" that the "Immediate Full Vision of Reality" dawns, We become the Reality, the Real... This is the "fana al-fana", the "erasing of the erasing".
5. The Real Belongs to a Different Ontological Realm than our own (temporary and relative) existence, beyond the "movement of perception"... It is the Eternal Stable Reality that Exists, Flows Without Changing, because it is beyond time and worldly becoming.
The essential thing in Sufism, beyond any theoretical descriptions, is that all this must be realized.
The "Holy Pilgrimage", the "Holy Pilgrimage to the True God", of which only an external symbol is the "pilgrimage to Mecca", (the "hajj"), can be neither wishful thinking, nor a path without reaching... It must to be Here, in God, to Touch Him, to Become One With Him… all the rest is just human nonsense.
…
Σουφισμός - Η Σουφική «Οδός»
Αυτοί (όσοι είναι αυτοί) που γνώρισαν τον Σουφισμό από «μέσα», με το να ενταχθούν (με πολύ δυσκολία) σε μια πραγματική «Σουφική οδό» («ταρίκα»), ή ομάδα ανθρώπων που επιτελεί μια συγκεκριμένη χρονική περίοδο ένα πνευματικό έργο («αμάλ»), γνωρίζει εμπειρικά μια πολύ μεγάλη αλήθεια για τον Σουφισμό που αγνοούν όλοι οι εξωτερικοί μελετητές του, πολυμαθείς κι εξαιρετικά αναλυτικοί κατά τα άλλα: «Ο Σουφισμός πήγασε κατευθείαν από την Καρδιά του Ισλάμ, από το Μυστικό Βίωμα του Προφήτη και το φλογερό κήρυγμά του, στους ελάχιστους που εμπιστευόταν ιδιαίτερα»… κι είναι βαθιά κρυμμένος μέσα στο «Κοράνι», που περιέχει και πολλά πολλά άλλα πράγματα, (γιατί υπήρχε λόγος να τα περιέχει).
Ο Σουφισμός (αυτό είναι βέβαιο) δεν προέκυψε από ξένες επιρροές ή συγκερασμό διαφόρων ξένων παραδόσεων, όπως υποστηρίζουν πολλοί εξωτερικοί μελετητές του. Ξεκινά από τον Μωάμεθ κι αποτελεί την βαθύτερη Ουσία του Ισλάμ, που γίνεται όμως προσιτή και κατανοητή από ελάχιστους… οι περισσότεροι γνωρίζουν μόνο εξωτερικά το Ισλάμ.
Κάποιες από τις «Οδούς» («Ταρίκα», σουφικά τάγματα, κατά την ορολογία των δυτικών, που είχαν υπόψη τους τα χριστιανικά μοναχικά τάγματα ) είναι πανάρχαιες και φτάνουν πίσω μέχρι τον Προφήτη, άλλα είναι νεότερα, κι άλλα εμφανίστηκαν και χάθηκαν, αφού εκπλήρωσαν τον προορισμό τους… Η ουσία είναι μία, για να γνωρίσεις πραγματικά τον Σουφισμό πρέπει να τον γνωρίσεις από «μέσα».
Η αλήθεια είναι ότι ο Σουφισμός, επειδή είναι ακριβώς «Βίωση του Πραγματικού», στην απόλυτη έκφρασή του, κι επειδή αποτελεί την Αλήθεια (που είναι Αιώνια) ξεπερνά τα όρια του Ισλάμ, ή μιας θρησκείας, είναι η Αληθινή Θρησκεία… Το ίδιο μπορούμε να πούμε για την πραγματική ουσία (το «Μυστικό Βίωμα») που βρίσκουμε στην καρδιά όλων των θρησκειών.
Ο Σουφισμός γεννήθηκε μέσα από την Βαθιά Μυστική Εμπειρία του Προφήτη για την «Μοναδικότητα του Θεού» (που σημαίνει «Υπάρχει Μόνον Θεός, τίποτα άλλο»), «αντίληψη» που υπάρχει σε διάφορα «σημεία» του Κορανίου, αλλά τα αναγνωρίζουν και κατανοούν το πραγματικό νόημά τους (στην πλήρη έκτασή του) οι λίγοι «μυημένοι».
Για να Ανυψωθούμε Ως τον Θεό, να Βιώσουμε την Μοναδικότητα του Θεού, ουσιαστικά πρέπει να εξαλείψουμε τα πάντα, αντιλήψεις, σκέψεις, δραστηριότητες… όλα (όλες οι αντιλήψεις, ακόμα και οι αντιλήψεις περί Θεού, εφόσον υπονοούν ένα «διαχωρισμό» μας από τον Θεό), θεωρούνται ουσιαστικά απατηλές: Υπάρχει Μόνον Θεός, Τίποτα άλλο… Πρακτικά, αυτό σημαίνει ακριβώς την εξάλειψη της ατομικής συνείδησης και την βύθισή μας στην Ενότητα της Ύπαρξης, στο Πραγματικό. Το αν αυτό γίνεται (πραγματοποιείται) κι είναι αποτέλεσμα της άμεσης κατανόησής μας και χωρίς διαδικασία, ή αν πρέπει κάποιος να εργαστεί (πράγμα που είναι και το πιο συνηθισμένο) προς αυτή την κατεύθυνση για να το βιώσει, είναι καθαρά θέμα της ποιότητας του ανθρώπου, ή καλύτερα του επιπέδου κατανόησης που έχει, ή του βαθμού απορρόφησής του στον απατηλό κόσμο των φαινομένων… Μόνο ο Θεός Υπάρχει, Πίσω από όλα. Η προσωρινή ύπαρξη όλων των όντων κι όλων των πραγμάτων, Πηγάζει από τον Θεό, και σε Αυτόν επιστρέφει.
Ο Θεός (Αλλάχ σημαίνει ακριβώς Θεός, ο Θεός) ονομάζεται ακριβώς στον Σουφισμό Αλ-Χακ, το Πραγματικό, ακριβώς για να μας αποσπά από τις απατηλές αντιλήψεις περί πραγματικότητας… Οι Σούφι είναι οι «Αλ Αλ-Χακ», οι Οπαδοί, οι Λάτρεις, του Πραγματικού, Αυτοί που Οδεύουν προς το Πραγματικό, που Βιώνουν το Πραγματικό.
Το «Φανά», το σβήσιμο μέσα στον Θεό, δεν είναι τόσο η εξάλειψη του προσωπικού εγώ, όσο το Άνοιγμα στην Απεραντοσύνη, σε μια Άλλη Ύπαρξη, σε μια Άλλη Αληθινή Ζωή. Ο άνθρωπος, «χάνοντας» τον εαυτό του μέσα στον Θεό, μετουσιώνεται ο ίδιος στην Αληθινή Ύπαρξη, Βρίσκει την Αληθινή Φύση του, μέσα στην Παγκόσμια Ενότητα της Ύπαρξης.
Επειδή ακριβώς το αληθινό έργο («αμάλ») είναι η Βίωση της Απόλυτης Ενότητας της Ύπαρξης (του Πραγματικού), κι επειδή πρόκειται για μια μοναδική αιώνια αλήθεια που έχει βρει ο άνθρωπος και που μπορεί να βιώσει ο καθένας (στον βαθμό που το επιδιώκει και το πραγματοποιεί), είναι φυσικό σε αυτό ακριβώς (το ουσιαστικό σημείο) ο Σουφισμός να ταυτίζεται με όλες τις Γνήσιες Παραδόσεις. Αλλά το ότι οι Παραδόσεις μιλάνε όλες για την Αλήθεια, αυτό δεν συνεπάγεται κανένα αλληλοεπηρεασμό (χωρίς βεβαίως να το αποκλείει). Η Ενότητα των Παραδόσεων πηγάζει από την βαθύτερη ουσία τους κι όχι από εξωτερικούς παράγοντες.
Από καθαρά πρακτική άποψη ο Σουφισμός είναι πολλά πράγματα μαζί.
Είναι η Άμεση Ενόραση της Αλήθειας, που μας μεταφέρει άμεσα στο Χώρο του Πραγματικού.
Είναι επίσης πρακτικές που οδηγούν σε αυτό το υπέρτατο βίωμα.
Είναι «διδασκαλίες» που το υποδεικνύουν, με άμεσο λόγο, με υποδείξεις, παραβολές, «παραμύθια»…
Είναι δραστηριότητες που βοηθούν και πράξεις που το προετοιμάζουν να πραγματοποιηθεί.
Είναι όλα αυτά, και πέρα από όλα αυτά, η Βίωση της Αλήθειας, η Επαφή με το Απέραντο…. Είναι το Βίωμα της Πραγματικότητας, του Πραγματικού.
Πρέπει να γίνει κατανοητό ότι επειδή μιλάμε για μια πραγματική μεταστοιχείωση του ανθρώπου, για κάτι απόλυτα πρακτικό, που ο καθένας πραγματοποιεί προσωπικά και με τον μοναδικό τρόπο του (γιατί αφορά αυτόν), μέχρι να «αφήσει» τον εαυτό για να περάσει την Πύλη του Ουρανού… δεν μπορεί να υπάρχει κάποια (γενική) πρακτική που μπορεί να εφαρμόσει ο άνθρωπος… αυτό είναι πολύ θεωρητικό... Ο καθένας πρέπει να βαδίσει την «Οδό» αυτός ο ίδιος, και να το κάνει πρακτικά, μεταμορφούμενος από την περιορισμένη ύπαρξη στην Απέραντη Ενότητα της Ύπαρξης… άλλος δρόμος δεν υπάρχει.
Ο όρος «Φανά φι ‘λ-Χακ», σβήσιμο μέσα στο Πραγματικό, στην πραγματικότητα, πέρα από το πραγματικό τελειωτικό νόημά του, σημαίνει επίσης τα διάφορα στάδια ή βαθμίδες πραγμάτωσης, για αυτούς που δεν μπορούν να έχουν «Άμεση Όραση του Θεού», και προχωράνε σταδιακά προς τον Θεό, που είναι το πιο εύκολο για τους πιο πολλούς ανθρώπους.
1. Το πρώτο πράγμα που σηματοδοτεί την «Είσοδο στην Οδό», στο «Ρεύμα της Ζωής» είναι η απάρνηση του κόσμου, η αληθινή φτώχεια, η μη-κατοχή περίσσιων αγαθών από όσα χρειάζεται πραγματικά ο άνθρωπος.
2. Η κάθαρση (της κατώτερης ψυχής , «ναφς») από επιθυμίες και πάθη είναι αυτό που ανοίγει πραγματικά τον δρόμο για τον Ουρανό.
3. Η Αντίληψη της Παρουσίας του Θεού, η «Συγκέντρωση στο Θεό» σημαίνει τον παραμερισμό όλων των αντιλήψεων, των σκέψεων, όλων των νοητικών διαδικασιών, που είναι απομάκρυνση από τον Θεό. Το πέρασμα πέραν όλων αυτών, η εξάλειψη της προσωπικής ύπαρξης είναι το «φανά», το σβήσιμο του εγώ μέσα στην Ενότητα της Ύπαρξης.
Αυτή είναι η βαθύτερη ουσία του «Ντικρ», της «Ανάμνησης του Θεού», τουλάχιστον στο «εσώτατο ντικρ», που είναι πέρα από το «ντικρ της γλώσσας» και το «ντικρ της καρδιάς»…
4. Αυτή όμως η «Αντίληψη της Ενότητας της Ύπαρξης» όπου έχει «διαλυθεί» το εγώ δεν είναι η Τελική Κατάσταση… πρέπει να ξεπεραστεί ακόμα και αυτή η Αντίληψη, σαν διαδικασία, σαν προσπάθεια σύλληψης, κατανόησης, και κατοχής του Πραγματικού, κάθε συνειδητή προσπάθεια να αντιλαμβανόμαστε… Μόνο όταν περνάμε στην «ακινησία του να είμαστε» Ανατέλλει η «Άμεση Πλήρης Όραση της Πραγματικότητας», Γινόμαστε η Πραγματικότητα, το Πραγματικό… Αυτό είναι το «φανά αλ-φανά», το «σβήσιμο του σβησίματος».
5. Το Πραγματικό Ανήκει σε Άλλη Οντολογική Περιοχή από την δική μας (προσωρινή και σχετική) ύπαρξη, πέρα από την «κίνηση της αντίληψης»… Είναι η Αιώνια Σταθερή Πραγματικότητα που Υπάρχει, Ρέει Χωρίς να Αλλοιώνεται, επειδή είναι πέρα από το χρόνο και το κοσμικό γίγνεσθαι.
Το ουσιαστικό στον Σουφισμό, πέρα από τις όποιες θεωρητικές περιγραφές, είναι ότι όλα αυτά πρέπει να πραγματοποιηθούν.
Η «Ιερή Αποδημία», το «Ιερό Προσκύνημα στον Αληθινό Θεό», που μόνο ένα εξωτερικό σύμβολό του είναι το «προσκύνημα στην Μέκκα», (το «χατζ»), δεν μπορεί να είναι ούτε ευσεβής πόθος, ούτε πορεία χωρίς φτάσιμο… Πρέπει να βρεθούμε Εδώ, στο Θεό, να τον Αγγίξουμε, να Γίνουμε Ένα Μαζί Του… όλα τα άλλα είναι απλά ανθρώπινες ανοησίες.