Human Awareness
(In the Sacred Circle of Reality)
The Space of Awareness (and of Human Awareness as well) is the Only Real Space, of Existence, of Experience, of Life: Any cognitive event Presupposes Awareness (the Observer) or the Space of Supervision and the observed (which are but changes in relations of the elements of the observed space).
Awareness is Considered as an Integrated System of Existence Experience in which the Subject and the object are placed from the beginning. But how does the Subject perceive, what does it perceive and is what he perceives true? What is apprehended is Reality?
Reality is That (Space, Situations, beings, relations, changes of the observed... all conceptions of Perception) that Exists by Itself, that is not made. But such a definition of Reality is ambiguous. If Literally Applied it can indeed Lead to Reality, Objective Reality, Transcendent Reality, Objectivity Beyond the Subject, but if casually applied, superficially it leads to a completely wrong perception of objectivity and reality. The Sages follow the First Path. Most people slip into false reality and dream.
Let us explain it in simple terms: Since the Only Real Space of Existence and Experience and Knowledge is Awareness (i.e. the Subject), we can be Driven to Objective Reality (as we defined it above as the unconstructed) only within the Subject, Transcending the "Subject", the subjective processes, perceptions and experiences. It is precisely this Transcendence, the Egress from the Subject, that was indicated by the Sages and the Mystical Tradition as the Only Way that Leads to Truth, to Objective Reality.
But most people follow a completely opposite path. While, as we said, the Only Real Space of Existence, Experience, Knowledge, is Awareness as a Subject-Object System (the world of duality), the Subject is fixated, fortified in its "self" and places the objective in front of it: what it apprehends is the directly objective, which by observation and verification and intersubjective agreement between people, is regarded as "objective". In one sense it is objective, but it is not Objective Reality.
What is the difference between the two approaches to the Objective? In the First Case We Step Completely Out of the System of Awareness, out of the System of Duality, into a Higher, Wider and All-Embracing State of Awareness: We Experience an Open System of Perception, Beyond Duality, We Experience the Oneness of Existence, We Experience Reality . In the Second Case, however, we remain within the System of Duality, excluded from the subject and placing the objective world in front of us as something foreign: We experience not a complete experience of existence, but division, alienation from the environment and we wonder about the reason for our existence, the our place in the world, our relationship with the world and others (all these tormenting questions that have tyrannized people for thousands of years). The First Path requires a Clear Perception of what is happening, requires a Spiritual Development, a Transcendence of the present subjective state, a Liberation of Awareness from subjective elements, an Expansion of Awareness beyond limits, into the Limitless. It is the narrow and tortuous Way of Jesus that Leads to True Life. The Second Way is the easy way of people who do not desire any spiritual development but a simple (often not dignified) survival and living in a thousand fragmented world, in an animalistic society whose culture tolerates injustice, poverty, unhappiness …
Reality is the Undifferentiated Continuous Presence which is Renewed every moment and is always Complete... it is not simply the absence of perception, the "spiritual void". Tranquility is Full Action and Enlightened Action is Undaunted Tranquility.
Awareness Spontaneous, Unobstructed, Unadulterated, is Reality: Perception and Content of Perception Identical. This is why everything is grasped, made known, without effort. We experience Existence as Oneness, and all is Contained in that Experience.
Reality is That which is apprehended (by Awareness, Beyond the Subject as the Truly Objective) directly without cognitive actions or processes, spontaneously without intervention: Reality is That which Exists before and after human thought, beyond human thought: A Complete Acceptance Of All Existence as One Unity: A Revelation that owes nothing to our own efforts: the Unconstructed Reality.
Any attempt to clarify, analyze, or interpret the content of perception is an arbitrary construction, a projection of limiting activities into Reality that leads us into the dead-end cycle of duality, into a virtual reality, into a mass frenzy.
When this is done instinctively, as we abandon ourselves to the Current of Life, which tosses us to the shores of the immediately objective, we are led to various conceptions of Reality. This is in essence the mechanism of the migration of beings within creation, to the various worlds. When this is done with specific identified processes we talk about Fields of Manifestation of Existence. And when it is done with specific strict rules (which we recognize as laws of nature) then we have before us the differentiation of the (measurable) objective worlds, the world of the spirit, the mind, the soul, the material world...
Regardless of which Field or World Awareness Manifests Awareness Itself Is Space That Transcends All while simultaneously encompassing all as a very small part of its reality... as It Expands into Infinite Depths Far from it all.
Awareness even when Manifested with a material vehicle (body) in Reality Predates the body, is Independent of the Body and Free to Rise above the world of duality and Fly Into the Unexplored Depths of True Being. It is up to us to pursue it, to realize it, to EXPERIENCE it.
We ourselves, as Awareness, Rise Beyond Limits, or set limits, Manifest spiritually beyond psychosomatic limitations (on a metaphysical journey through the unseen worlds to Godhead), or confine ourselves within psychosomatic functions, to our miserable animality, to a world that turns in a daze around its delusions.
We Are in Charge of Our Existence: Truly Sovereigns, or Slaves of Our Destiny… Depending on How We Build It…
…
Η Ανθρώπινη Επίγνωση
(Στον Ιερό Περίβολο της Πραγματικότητας)
Ο Χώρος της Επίγνωσης (και της Ανθρώπινης Επίγνωσης επίσης) είναι ο Μόνος Πραγματικός Χώρος, της Ύπαρξης, της Εμπειρίας, της Ζωής: Οποιοδήποτε γνωστικό γεγονός Προϋποθέτει την Επίγνωση (τον Παρατηρητή) ή τον Χώρο Εποπτείας και το παρατηρούμενο (που δεν είναι παρά μεταβολές στις σχέσεις των στοιχείων του παρατηρούμενου χώρου).
Η Επίγνωση Θεωρείται σαν ένα Ολοκληρωμένο Σύστημα Εμπειρίας της Ύπαρξης στο Οποίο Τίθενται εξαρχής το Υποκείμενο και το αντικείμενο. Πως όμως αντιλαμβάνεται το Υποκείμενο, τι αντιλαμβάνεται κι είναι αληθινό ό,τι αντιλαμβάνεται; Αυτό που συλλαμβάνεται είναι η Πραγματικότητα;
Πραγματικότητα είναι Αυτό (ο Χώρος, οι Καταστάσεις, τα όντα, οι σχέσεις, οι μεταβολές του παρατηρούμενου… όλα συλλήψεις της Αντίληψης) που Υπάρχει από Μόνο του, που δεν είναι κατασκευασμένο. Ένας τέτοιος ορισμός της Πραγματικότητας όμως είναι διφορούμενος. Αν Εφαρμοσθεί Κυριολεκτικά μπορεί να Οδηγήσει όντως στην Πραγματικότητα, στην Αντικειμενική Πραγματικότητα, στην Υπερβατική Πραγματικότητα, στην Αντικειμενικότητα Πέραν του Υποκειμένου, αλλά αν εφαρμοσθεί επιπόλαια, επιφανειακά οδηγεί σε μια τελείως εσφαλμένη αντίληψη της αντικειμενικότητας και της πραγματικότητας. Οι Σοφοί ακολουθούν τον Πρώτο Δρόμο. Οι περισσότεροι άνθρωποι διολισθαίνουν στην πλαστή πραγματικότητα και στο όνειρο.
Ας το εξηγήσουμε με απλά λόγια: Εφόσον ο Μόνος Πραγματικός Χώρος Ύπαρξης κι Εμπειρίας και Γνώσης είναι η Επίγνωση (δηλαδή το Υποκείμενο), μπορούμε να Οδηγηθούμε στην Αντικειμενική Πραγματικότητα (όπως την ορίσαμε πιο πάνω σαν το μη κατασκευασμένο) μόνον Μέσα στο Υποκείμενο, Υπερβαίνοντας το «Υποκείμενο», τις υποκειμενικές διαδικασίες, αντιλήψεις και βιώματα. Είναι αυτή ακριβώς η Υπέρβαση, η Έξοδος από το Υποκείμενο, που υποδείχθηκε από τους Σοφούς και την Μυστική Παράδοση σαν η Μόνη Οδός που Οδηγεί στην Αλήθεια, στην Αντικειμενική Πραγματικότητα.
Οι περισσότεροι άνθρωποι όμως ακολουθούν εντελώς αντίθετο δρόμο. Ενώ, όπως είπαμε ο Μόνος Πραγματικός Χώρος Ύπαρξης, Εμπειρίας, Γνώσης, είναι η Επίγνωση σαν Σύστημα Υποκειμένου- αντικειμένου (ο κόσμος της δυαδικότητας), το Υποκείμενο καθηλώνεται, οχυρώνεται στον «εαυτό» του και τοποθετεί απέναντί του το αντικειμενικό: αυτό που συλλαμβάνει είναι το άμεσα αντικειμενικό, το οποίο με την παρατήρηση και την επαλήθευση και την διυποκειμενική σύμβαση μεταξύ των ανθρώπων, θεωρείται σαν «αντικειμενικό». Από μια άποψη είναι αντικειμενικό, αλλά δεν είναι η Αντικειμενική Πραγματικότητα.
Ποια είναι η διαφορά μεταξύ των δύο τρόπων προσέγγισης του Αντικειμενικού; Στην Πρώτη Περίπτωση Βγαίνουμε τελείως έξω από το Σύστημα της Επίγνωσης, το Δυαδικό σύστημα, σε μια Κατάσταση Επίγνωσης Ανώτερη, Ευρύτερη και Πλήρη που Αγκαλιάζει τα πάντα: Βιώνουμε ένα Ανοιχτό Σύστημα Αντίληψης, πέρα από την δυαδικότητα, Βιώνουμε την Ενότητα της Ύπαρξης, Βιώνουμε την Πραγματικότητα. Στην Δεύτερη Περίπτωση όμως παραμένουμε μέσα στο Δυαδικό Σύστημα, αποκλεισμένοι στο υποκείμενο και τοποθετώντας τον αντικειμενικό κόσμο απέναντί μας σαν κάτι ξένο: Βιώνουμε όχι μια ολοκληρωμένη εμπειρία της ύπαρξης, αλλά τον διχασμό, την αποξένωση από το περιβάλλον κι αναρωτιόμαστε για τον λόγο ύπαρξής μας, την θέση μας στον κόσμο, τη σχέση μας με τον κόσμο και τους άλλους (όλα αυτά τα βασανιστικά ερωτήματα που τυραννούν τους ανθρώπους χιλιάδες χρόνια). Ο Πρώτος Δρόμος απαιτεί μια Σαφή Αντίληψη του τι συμβαίνει, απαιτεί μια Πνευματική Ανάπτυξη, μια Υπέρβαση της παρούσας υποκειμενικής κατάστασης, μια Απελευθέρωση της Επίγνωσης από τα υποκειμενικά στοιχεία, μια Διεύρυνση της Επίγνωσης πέρα από τα όρια, στο Χωρίς Όρια. Είναι η στενή και τεθλιμμένη Οδός του Ιησού που Οδηγεί στην Αληθινή Ζωή. Ο Δεύτερος Δρόμος είναι ο εύκολος δρόμος των ανθρώπων που δεν επιθυμούν καμιά πνευματική ανάπτυξη αλλά μια απλή (πολλές φορές μη αξιοπρεπή) επιβίωση και διαβίωση μέσα σε ένα χιλιοκομματιασμένο κόσμο, σε μια ζωώδη κοινωνία που ο πολιτισμός της ανέχεται την αδικία, την φτώχεια, τη δυστυχία…
Πραγματικότητα είναι η Χωρίς Διαφοροποιήσεις Συνεχής Παρουσία που Ανανεώνεται κάθε στιγμή κι είναι πάντα Πλήρης… δεν είναι απλά η απουσία αντίληψης, το «πνευματικό κενό». Η Ηρεμία είναι η Πλήρης Δράση κι η Φωτισμένη Δράση είναι η Απαρασάλευτη Ηρεμία.
Η Επίγνωση Αυθόρμητη, Ανεμπόδιστη, Ανόθευτη, είναι η Πραγματικότητα: Αντίληψη και Περιεχόμενο της Αντίληψης Ταυτίζονται. Αυτός είναι ο λόγος που όλα συλλαμβάνονται, γίνονται γνωστά, χωρίς προσπάθεια. Βιώνουμε την Ύπαρξη σαν Ενότητα, κι όλα Περιέχονται σε αυτή την Εμπειρία.
Πραγματικότητα είναι Αυτό που συλλαμβάνεται (από την Επίγνωση, Πέραν του Υποκειμένου σαν το Αληθινά Αντικειμενικό) άμεσα χωρίς γνωστικές ενέργειες ή διαδικασίες, αυθόρμητα χωρίς παρεμβάσεις: Πραγματικότητα είναι Αυτό που Υπάρχει πριν και μετά την ανθρώπινη σκέψη, πέρα από την ανθρώπινη σκέψη: Μια Πλήρης Αποδοχή Όλου του Χώρου Ύπαρξης σαν Μιας Ενότητας: Μια Αποκάλυψη που δεν οφείλει τίποτα σε δικές μας προσπάθειες: η Μη Κατασκευασμένη Πραγματικότητα.
Οποιαδήποτε προσπάθεια να διευκρινισθεί, να αναλυθεί, ή να ερμηνευθεί το περιεχόμενο της αντίληψης αποτελεί μια αυθαίρετη κατασκευή, μια προβολή των περιοριστικών δραστηριοτήτων στην Πραγματικότητα που μας οδηγεί μέσα στον αδιέξοδο κύκλο της δυαδικότητας, σε μια εικονική πραγματικότητα, σε μια μαζική φρεναπάτη.
Όταν αυτό γίνεται ενστικτωδώς, καθώς αφηνόμαστε στο Ρεύμα της Ζωής, που μας πετάει στις ακτές του άμεσα αντικειμενικού, οδηγούμαστε σε διάφορες αντιλήψεις της Πραγματικότητας. Αυτός είναι στην ουσία του ο μηχανισμός της μετανάστευσης των όντων μέσα στην δημιουργία, στους διάφορους κόσμους. Όταν αυτό γίνεται με συγκεκριμένες προσδιορισμένες διαδικασίες μιλάμε για Πεδία Εκδήλωσης της Ύπαρξης. Κι όταν γίνεται με συγκεκριμένους αυστηρούς κανόνες (που αναγνωρίζουμε σαν νόμους της φύσης) τότε έχουμε μπροστά μας την διαφοροποίηση των (μετρήσιμων) αντικειμενικών κόσμων, του κόσμου του πνεύματος, του νου, της ψυχής, του υλικού κόσμου…
Ανεξάρτητα από το σε ποιο Πεδίο ή Κόσμο Εκδηλώνεται η Επίγνωση η Ίδια η Επίγνωση Είναι Χώρος που Υπερβαίνει τα Πάντα ενώ ταυτόχρονα τα περιλαμβάνει όλα σαν ένα πολύ μικρό μέρος της πραγματικότητάς της… καθώς Επεκτείνεται σε Απέραντα Βάθη Μακριά από όλα.
Η Επίγνωση ακόμα κι όταν Εκδηλώνεται με ένα υλικό φορέα (σώμα) στην Πραγματικότητα Προηγείται του σώματος, είναι Ανεξάρτητη από το Σώμα και Ελεύθερη να Ανυψωθεί πάνω από τον κόσμο της δυαδικότητας και να Πετάξει Προς τα Ανεξερεύνητα Βάθη του Αληθινού Όντος. Εξαρτάται από εμάς να το επιδιώξουμε, να το πραγματοποιήσουμε, να το Βιώσουμε.
Εμείς οι ίδιοι, σαν Επίγνωση, Ανυψωνόμαστε Πέρα από τα Όρια, η θέτουμε όρια, Εκδηλωνόμαστε πνευματικά πέρα από τους ψυχοσωματικούς περιορισμούς (σε μια μεταφυσική πορεία στους αόρατους κόσμους μέχρι την Θεότητα), ή περιοριζόμαστε μέσα στις ψυχοσωματικές λειτουργίες, στην μίζερη ζωούλα μας, σε ένα κόσμο που παραζαλισμένος γυρίζει γύρω από τις αυταπάτες του.
Είμαστε Υπεύθυνοι της Ύπαρξής μας: Αληθινά Κυρίαρχοι, ή δούλοι της μοίρας μας… ανάλογα με το πώς την οικοδομούμε…