The Awakening
The Perception of our Existence (I Exist, I Am, I Am Here, Now) is a
Basic Immediate Endogenous "Sense", whose "emergence"
manifests as "Consciousness", as "I", as I in the existence. The Emergence of
Consciousness is the Primal Separation from the Whole. The further
clarification of the existence and the environment in which we exist and live
is done with the external activities, functions, the intellect, the
"choices", the external senses. We perceive through the self, the
ego, through a perceptual center, ourselves and the world around us. This is
the second, secondary,
separation.
Already our "separation" from the All, the emergence of
"consciousness", the perceptual center, separates us from the
"environment", the world, the Other. We always perceive that we
"dwell" within the Other, Which is not simply the "environment"
but the "Dwelling" and That which gave birth to us, Mother Nature,
the Heaven Above that Begets All, God. At least this is the basic worldview of
man, for thousands of years, the "religious" perception.
Due to the adoption of this perception (this way of perception) Man
feels that he is "separated" from the Other, from Nature, the
Universal, God. And always, the Problem of Man is the "Connection with the
Other", the "Communication" with the All and the Way of Union,
the "Union" with the Other, which has a Mysterious Depth, beyond
human understanding. It is the Being, the True Being, the Source of Being, the
Inner Being of All Beings, the Innermost Essence, the Reality, the Truth, etc.
Thus, was born the First Concept of God, the Endeavor to Reunify the fragmented
existence, the Way of Religion, Religion. Not as a simple theoretical
explanation of existence, as an interpretation of life and phenomena, but as
Practical Life, as Experiential Experience of the Essence of Existence, as True
Life.
Man, in his attempt to understand, always with the external means at
his disposal, tried to understand the Mysterious Depth of the World, From where
existence comes, Where goes the "power" that animates the body, when
the body lies "lifeless", dead. He logically understood that the
Mysterious Power that Created the Nature We Perceive (and what we
"sense"), the power that animates the body and leaves with
"death", belong not to the world of sensations, of phenomena, but to
Another World, which perhaps even the intellect could not inquire into – the
intellect could perhaps only adopt, on “faith,” but not prove or touch.
Thus, from long ago, thousands of years ago, it was understood by man
that no matter how much he seeks to explore himself, the world, what happens,
with external forces, he will always reach a dead end, because what he seeks is
not within the world that he perceives, that he made with perception, with the
intellect and the senses. There have been people, from long ago, who understood
that the world of people, which they make with the intellect, the senses,
knowledge, memory, culture, is simply a human construction, something limited
(as a product of a human function, of the intellect ) and cannot be identified
with the Reality which far Transcends all these limited perceptions. All is the
Mysterious One Within Whom All are united and there are no
"separations", It is Beyond all perception, beyond ego and object,
Beyond all.
So, where is the "wrong" of the people? The mistake is that
while they start from the only real basis of existence (Consciousness, I Exist,
I Am, I Am Here, Now) they perceive externally and "identify"
perception with reality, when it is only perception, a perception , (and it
will always be perception, a perception, a "construction"). Perhaps
they could or should Seek the Truth "another way".
This means Seeking Within, in Oneself, the Enlightenment of Existence,
Understanding with One's own Inner Powers and not with the external activity of
the intellect or with the senses. This is how Esotericism, Turning Inward,
Self-Knowledge was created. And this Path was followed by all those who wanted
to Understand the True Nature of Man in order to overcome the world of duality,
the separation of subject-object, the world of delusion and to Rise to the
World of Unity, to the Experiential Experience of Everything.
The Inward Turn does not lead to an isolated and fake subjectivism but
to the Objective Basis on which the Subject is Based, to our Objective Being,
to our True Essence. But this is something one has to experience to understand.
It is not apprehended by the intellect. Outer activities should really cease in
order to Feel the Reality, Depth and Quality of our True Essence. This is the
state described by the Eastern Tradition as Samadhi or the Christian Tradition
as Clear Mind.
It must be understood that the Turning
Inward, the Recognition of the Self, the Deepening and Understanding of the
Self, leads not to another separate, to an inner world as opposed to the outer
but to a Widening of Perceptual Vision, to a Wider World of Unity that includes
within it the outer world of transitory phenomena, in a "Synthesis"
of the Inner and the "outer", in a "wholeness" that abolishes
the inner-outer divisions, in a First Perception of the Totality of Existence,
in the All (located in the Infinite Abyss).
…
Η
Αφύπνιση
Η Αντίληψη της Ύπαρξής μας (Υπάρχω, Είμαι, Είμαι
Εδώ, Τώρα) είναι μια Βασική Άμεση Ενδογενής «Αίσθηση», που η «ανάδυσή» της
εκδηλώνεται σαν «Συνείδησης», σαν «Εγώ», σαν εγώ μέσα στην ύπαρξη. Η περαιτέρω
αποσαφήνιση της ύπαρξης και του περιβάλλοντος μέσα στο οποίο υπάρχουμε και
ζούμε γίνεται με τις εξωτερικές δραστηριότητες, λειτουργίες, της διανόησης, των
«επιλογών», των εξωτερικών αισθήσεων. Αντιλαμβανόμαστε μέσα από τον εαυτό, το
εγώ, μέσα από ένα αντιληπτικό κέντρο, τον εαυτό μας και τον κόσμο γύρω μας. Αυτός
είναι ο δεύτερος, δευτερογενής, διαχωρισμός.
Ήδη ο «διαχωρισμός» μας από το Όλο, η ανάδυση της
«συνείδησης», του αντιληπτικού κέντρου, μας διαχωρίζει από το «περιβάλλον», τον
κόσμο, το Άλλο. Αντιλαμβανόμαστε πάντα ότι «κατοικούμε» μέσα στο Άλλο, το Οποίο
δεν είναι απλά το «περιβάλλον» αλλά η «Κατοικία» κι Αυτό που μας Γέννησε, η
Μητέρα Φύση, ο Ουρανός Άνωθεν που Γεννά τα Πάντα, ο Θεός. Τουλάχιστον αυτή
είναι η βασική κοσμοθεωρητική αντίληψη του ανθρώπου, εδώ και χιλιάδες χρόνια, η
«θρησκευτική» αντίληψη.
Εξαιτίας της υιοθέτησης αυτής της αντίληψης
(αυτού του τρόπου αντίληψης) ο Άνθρωπος αισθάνεται πως «διαχωρίζεται» από το
Άλλο, από την Φύση, το Παγκόσμιο, τον Θεό. Και πάντα, το Πρόβλημα του Ανθρώπου
είναι η «Σύνδεση με το Άλλο», η «Επικοινωνία» με το Όλο και ο Τρόπος Ένωσης, η
«Ένωση» με το Άλλο, που Έχει Ένα Μυστηριώδες Βάθος, πέρα από την ανθρώπινη
αντίληψη. Είναι το Όντως Ον, το Αληθινό Είναι, η Πηγή του Είναι, το Εσωτερικό
Είναι Όλων των Όντων, η Εσώτερη Ουσία, η Πραγματικότητα, η Αλήθεια, κλπ. Έτσι
γεννήθηκε η Πρώτη Αντίληψη του Θεού, η Προσπάθεια Επανένωσης της διασπασμένης
ύπαρξης, η Οδός της Θρησκείας, η Θρησκεία. Όχι σαν απλή θεωρητική εξήγηση της
ύπαρξης, σαν ερμηνεία της ζωής και των φαινομένων αλλά σαν Πρακτικός Βίος, σαν
Βιωματική Εμπειρία της Ουσίας της Ύπαρξης, σαν Αληθινή Ζωή.
Ο Άνθρωπος, στην προσπάθειά του να Κατανοήσει,
πάντα με τα εξωτερικά μέσα που διέθετε, προσπάθησε να καταλάβει το Μυστηριώδες
Βάθος του Κόσμου, από Που έρχεται η ύπαρξη, Που πηγαίνει η «δύναμη» που
εμψυχώνει το σώμα, όταν το σώμα κείτεται «άψυχο», νεκρό. Λογικά κατανοούσε ότι
η Μυστηριώδης Δύναμη που Δημιούργησε την Φύση που Αντιλαμβανόμαστε (κι όσα
«διαισθανόμαστε»), η δύναμη που εμψυχώνει το σώμα και φεύγει με τον «θάνατο»,
ανήκουν όχι στον κόσμο των αισθήσεων, των φαινομένων, αλλά σε ένα Άλλο Κόσμο,
που ίσως δεν θα μπορούσε να διερευνήσει ούτε η διανόηση – η διανόηση θα
μπορούσε ίσως να υιοθετήσει μόνο, με την «πίστη», αλλά όχι να αποδείξει ή να
αγγίξει.
Έτσι, από πολύ παλιά, χιλιετηρίδες πίσω, έγινε
κατανοητό από τον άνθρωπο ότι όσο κι αν ψάχνει να διερευνήσει τον εαυτό του,
τον κόσμο, αυτό που συμβαίνει, με εξωτερικές δυνάμεις, θα φτάνει πάντα σε
αδιέξοδο, γιατί αυτό που ζητά δεν είναι μέσα στον κόσμο που αντιλαμβάνεται, που
έφτιαξε με την αντίληψη, με την διανόηση και τις αισθήσεις. Υπήρξαν άνθρωποι,
από πολύ παλιά, που κατανόησαν ότι ο κόσμος των ανθρώπων, που φτιάχνουν με την
διανόηση, τις αισθήσεις, την γνώση, την μνήμη, τον πολιτισμό, είναι απλά μια
ανθρώπινη κατασκευή, κάτι περιορισμένο (σαν προϊόν μια ανθρώπινης λειτουργίας,
της διανόησης) και δεν μπορεί να ταυτιστεί με την Πραγματικότητα που Υπερβαίνει
κατά πολύ όλες αυτές τις περιορισμένες αντιλήψεις. Το Όλο Είναι Το Μυστηριώδες
Μέσα στο Οποίο Ενώνονται Όλα και δεν υπάρχουν «διαχωρισμοί», Είναι Πέρα από
κάθε αντίληψη, πέρα από εγώ και αντικείμενο, Πέρα από όλα.
Που είναι λοιπόν το «λάθος» των ανθρώπων; Το
λάθος βρίσκεται στο ότι ενώ ξεκινούν από την μόνη πραγματική υπαρξιακή βάση
(την Συνείδηση, το Υπάρχω, το Είμαι, το Είμαι Εδώ, Τώρα) αντιλαμβάνονται
εξωτερικά και «ταυτίζουν» την αντίληψη με την πραγματικότητα, ενώ πρόκειται
μόνο για αντίληψη, για μια αντίληψη, (και πάντα θα πρόκειται για αντίληψη, για
μια αντίληψη, για μια «κατασκευή»). Ίσως θα μπορούσαν ή θα έπρεπε να
Αναζητήσουν την Αλήθεια με «άλλο τρόπο».
Αυτό σημαίνει να Αναζητήσουν Μέσα, στον Ίδιο τον
Εαυτό, την Διαφώτιση της Ύπαρξης, την Κατανόηση με Ίδιες Εσωτερικές Δυνάμεις κι
όχι με την εξωτερική δραστηριότητα της διανόησης ή με τις αισθήσεις. Έτσι
δημιουργήθηκε ο Εσωτερισμός, η Στροφή Προς Τα Έσω, η Γνώση του Εαυτού. Κι αυτό
τον Δρόμο ακολούθησαν όλοι εκείνοι που ήθελαν να Κατανοήσουν την Αληθινή Φύση
του Ανθρώπου για να ξεπεράσουν τον κόσμο της δυαδικότητας, του διαχωρισμού
υποκειμένου, αντικειμένου, τον κόσμο της αυταπάτης και να Ανυψωθούν στον Κόσμο
της Ενότητας, στην Βιωματική Εμπειρία του Όλου.
Η Στροφή Προς Τα Έσω δεν οδηγεί σε ένα
απομονωμένο και πλαστό υποκειμενισμό αλλά στην Αντικειμενική Βάση στην Οποία
Εδράζεται το Υποκείμενο, στην Αντικειμενική Ύπαρξή μας, στην Αληθινή Ουσία μας.
Αλλά αυτό είναι κάτι που πρέπει να βιώσει κάποιος για να κατανοήσει. Δεν
συλλαμβάνεται με την διανόηση. Θα πρέπει πραγματικά να σταματήσουν οι
εξωτερικές δραστηριότητες για να Νοιώσουμε την Πραγματικότητα, το Βάθος και την
Ποιότητα της Αληθινής Ουσίας μας. Αυτή είναι η κατάσταση που περιγράφει η
Ανατολική Παράδοση σαν Σαμάντι ή η Χριστιανική Παράδοση σαν Καθαρό Νου.
Πρέπει να γίνει κατανοητό ότι η Στροφή Προς τα
Έσω, η Αναγνώριση του Εαυτού, η Εμβάθυνση και η Κατανόηση του Εαυτού, οδηγεί
όχι σε ένα άλλο ξεχωριστό, σε ένα εσωτερικό κόσμο σε αντίθεση με τον εξωτερικό
αλλά σε μια Διαπλάτυνση της Αντιληπτικής Όρασης, σε ένα Πλατύτερο Κόσμο
Ενότητας που συμπεριλαμβάνει μέσα του τον εξωτερικό κόσμο των παροδικών
φαινομένων ,σε μια «Σύνθεση» του Εσωτερικού και του «εξωτερικού», σε μια
«ολότητα» που καταργεί τους διαχωρισμούς εσωτερικό εξωτερικό, σε μια Πρώτη
Αντίληψη της Ολότητας της Ύπαρξης, στο Όλο (που Βρίσκεται στο Απέραντο Βάθος).
