CIRCLE OF LIGHT

CIRCLE OF LIGHT
The Mystical Unity of Reality and Consciousness
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

ESOTERISM STUDIES

ESOTERISM STUDIES
*BOOKS*
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

ESOTERISM ACADEMY NEW ARTICLE

ESOTERISM ACADEMY NEW ARTICLE
Sunday, 29 June, 2025

Wednesday, September 27, 2023

The Kingdom of the Real


 


The Kingdom of the Real

 

Regardless of the "Relationship" adopted by Consciousness towards the body, that is, regardless of the way Consciousness Experiences the "existence" in the body and the worldview it structures, or otherwise regardless of any life experience or beliefs or ways or habits we have until here, in the present moment, when we begin to really question and inquire honestly and seriously about our “reality”, when we withdraw from external activities, gathering our energy into the “self” or turning inwards or seeking within the mental silence to "feel" the Source of Things, then we are Driven into the same Objective State of Existence which is a Universal Impersonal State of Existence, an All-Including All, without separation, duality or conflict.

The Transition from the limited subject who acts and perceives limited, divisive, dualistic and distorted things, to a Wider Experience of Existence, to a Wider Vision of Life, to a Perception of Oneness of Everything without distinctions does not mean simply an Enlightenment of Consciousness, a Liberation from the limitations of "sight", another Life Experience. It's something completely different. In reality, it is an Opening of Understanding to Reality, the Opening of Spiritual Sight or a "new light" that illuminates things, which exists as a possibility from the very beginning, from our very Nature. We See What We Really Are as ignorance, wrong vision, dissolves. Our very Nature is revealed, Timeless, Beyond all evolution or imaginary course in existence. We Realize That Which We Always Are, Which We Already Are, Every Moment, the Eternal Nature. We do not become something, nothing changes. The misconception that we had is simply dispelled, the darkness is dispelled.

Practically (and as long as we are on a course of understanding which means we see limited, dualistic) there is a difference between Light (of Understanding) and Darkness (of Ignorance), Real and False, Free and limited. Like "states" that have different characteristics "differ". It is different to Really See, in Full Wakefulness, than to dream in a relative wakefulness (which "distorts" the perception of reality). However, the Transition (which "seems" timeless or instantaneous or sudden and absolute) is actually gradual, the result of existential maturation and not a sudden unexpected event. The fog of ignorance slowly dissipates as external activities, dependencies or attachments to things are slowly given up. In life there is always continuity and white always becomes black through shades of gray and vice versa. It is a matter of vision or interpretation whether we will see the extremes or whether we will also see all the intermediate states.

The Emergence into Reality takes place within the Silence with the Abandonment of external activities. This, the Abandonment of all subjective activities does not lead (as the subject "calculates") to the isolation of the subject in the void, in the nothingness, in a sterile, individual and isolated state of the subject (which has no meaning anyway). On the contrary, the Abandonment of subjective activities (the "interventions" of the subject, with "thought", "desires", "actions"), Leads to the Transcendence of the Subject, to an Objective State of Existence, to a Physical and Unadulterated Perception, Flow of Perception and Action, in Real Life. Within the Existential Silence of which we speak, Existence Manifests Naturally, Perception Works Unhindered and the Experience of Life is Reality (and not a distorted image of life).

As Consciousness Liberates Realizing Reality as One Whole, We Feel the Oneness with All, the Interconnection of All Things in Oneness. Within This Perception of All Reality Includes the body, the world, all external phenomena. What We Experience in This State is an Objective Universal Impersonal Existence that both Understands the Depth of the Unity of Essence and perceives the personal expressions within the world of phenomena, of external activity. It manifests "personally" within the body. But what manifests is Universal Existence within the body and not personal perceptions (or limited perception) within the body. The body is simply a means of manifestation in the world of phenomena, of duality, like a Holy Temple of Universal Existence, something limited and "historically" temporary. At the same time Universal Existence Understands what is happening within other personal manifestations. Empathizes and Responds to what happens but respects every personal manifestation (which is "isolated" from the Universal) and considers it a sacred and inviolable "space" and in no sense "interferes" with the natural course of things, leaving it all to the Divine Providence.

As This Sense of Universal Life (manifested as personal expressions in the world of duality, of phenomena, of the outer world) Deepens, It Becomes Realized that the True and the Substantial and the Precious is the Oneness of Existence, the Universal Life and not the personal manifestations in the external world of phenomena. Attention (and therefore Awareness) Shifts to the Sense of Oneness while all personal manifestations become "transparent", negligible, present and non-existent at the same time. "Here" Begins the Journey to the Inner World.

The All-Inclusive Sense is not a Closed Space but is Open, Infinitely Expanding, Continuous, Endless, Non-Space, Something Inconceivable by Perception that no matter how it "Runs" Constantly Sees the "Horizon of Existence" to Gets away. What Is "Here" is Perception Itself as Non-Space.

In a "Third Phase" of the inner Process Perception (as it renounces all effort, movement, "apprehension", Remains Limitless, Empty, Motionless and Practically Experiences a More Inner State, "Transforms" into Simple, Perfect, Pure, Mirror. Only in this State, Perception, which is no longer perception, since it no longer perceives anything but lives a direct contact with Reality and " passively" reflects Reality, can See, Experience, have Real Contact with Reality, to Be Reality, to Partake of Divine Reality.

"Here" Becomes Possible the Experience of Full Perfect Awakening, the Union with the Divine Depth, the True God, the Experience of Real Existential Completion Where Existence ceases to be Existence and Becomes "It", That which Exists Beyond Perception (which has been "Immobilized"). It is the Living Mystery of the Source, the "Chaos" of Orpheus, the "Tao" of Lao Tzu, the "Asamskrita" of Buddha, the "Brahman" of Sankara, the "Father" of Jesus, the "Truth" of Krishnamurti .

In fact, the Inner World of True Being is something completely different from the outer world of appearances. It is the Inner Life of the Unity of Perception, the Mystery of the True Essence and Function of Consciousness, as opposed to the limited world of the subject, the dualistic world of the phenomena of multiplicity. There are, naturally, Correspondences between the Three "Levels" of Existence, the Real, the Being and the Phenomenal. Reality Reveals itself Wider and Wider as We Advance from the World of Phenomena, to the Real World of Consciousness of Being and to the Source of All. But the Full Vision of the World, the Full Experience is Possible only at the “Level” of Source. And as much as the World of the Consciousness of Being appears different and higher and inner in the dual consciousness, the World of Divine Reality seems different and higher and inner in Perception.

Το Βασίλειο του Πραγματικού

 

Ανεξάρτητα από την «Σχέση» που υιοθετεί η Συνείδηση απέναντι στο σώμα, δηλαδή ανεξάρτητα από τον τρόπο που Βιώνει η συνείδηση την «ύπαρξη» στο σώμα και την κοσμοαντίληψη που δομεί, ή αλλιώς ανεξάρτητα από την όποια εμπειρία ζωής ή πεποιθήσεις ή τρόπους ή συνήθειες έχουμε μέχρις εδώ, στην παρούσα στιγμή που ξεκινάμε να αναρωτιόμαστε πραγματικά και να ερευνούμε ειλικρινά και σοβαρά για την «πραγματικότητά» μας, όταν αποσυρόμαστε από τις εξωτερικές δραστηριότητες, περισυλλέγοντας την ενέργειά μας στον «εαυτό» ή στρεφόμενοι προς τα έσω ή αναζητώντας μέσα στην νοητική σιωπή να «αισθανθούμε» την Πηγή των Πραγμάτων, τότε Οδηγούμαστε στην ίδια Αντικειμενική Κατάσταση Ύπαρξης  που Είναι Παγκόσμια Απρόσωπη Κατάσταση Ύπαρξης, Ένα Όλο που τα Συμπεριλαμβάνει Όλα χωρίς διαχωρισμούς, δυαδικότητα ή συγκρούσεις.

Η Μετάβαση από το περιορισμένο υποκείμενο που δρα και αντιλαμβάνεται περιορισμένα, διαχωριστικά, δυαδικά και διαστρεβλωμένα τα πράγματα, σε Μια Πλατύτερη Εμπειρία Ύπαρξης, σε Μια Ευρύτερη Όραση της Ζωής, σε Μια Αντίληψη Ενότητας των Πάντων χωρίς διακρίσεις δεν σημαίνει απλά μια Διαφώτιση της Συνείδησης  μια Απελευθέρωση από τους περιορισμούς της «όρασης», μια Άλλη Εμπειρία Ζωής. Είναι κάτι Τελείως Διαφορετικό. Στην πραγματικότητα πρόκειται για ένα Άνοιγμα της Κατανόησης στην Πραγματικότητα, για το Άνοιγμα της Πνευματικής Όρασης ή για ένα «νέο φως» που φωτίζει τα πράγματα, που υπάρχει εξαρχής σαν δυνατότητα, από την Ίδια την Φύση μας. Βλέπουμε Αυτό που Είμαστε Πραγματικά  καθώς διαλύεται η άγνοια, η λανθασμένη όραση. Αποκαλύπτεται η Ίδια η Φύση μας, Άχρονη, Πέρα από κάθε εξέλιξη ή φανταστική πορεία μέσα στην ύπαρξη. Αντιλαμβανόμαστε Αυτό που Είμαστε Πάντα, που Είμαστε Ήδη, Κάθε Στιγμή, η Αιώνια Φύση. Δεν γινόμαστε κάτι, δεν αλλάζει κάτι. Απλά διαλύεται η λανθασμένη αντίληψη που είχαμε, διαλύεται το σκοτάδι.

Πρακτικά (κι όσο είμαστε σε μια πορεία κατανόησης που σημαίνει ότι βλέπουμε περιορισμένα, δυαδικά) υπάρχει διαφορά ανάμεσα στο Φως (της Κατανόησης) και το Σκοτάδι (της Άγνοιας), το Πραγματικό και το Ψεύτικο, το Ελεύθερο και το περιορισμένο. Σαν «καταστάσεις» που έχουν διαφορετικά χαρακτηριστικά «διαφέρουν». Είναι διαφορετικό να Βλέπεις Πραγματικά, σε Πλήρη Εγρήγορση, από το να ονειρεύεσαι σε μια σχετική εγρήγορση (που «παραποιεί» την αντίληψη της πραγματικότητας). Η Μετάβαση όμως (που «φαίνεται» άχρονη ή στιγμιαία ή ξαφνική κι απόλυτη) είναι στην πραγματικότητα βαθμιαία, αποτέλεσμα υπαρξιακής ωρίμανσης κι όχι ξαφνικού ανεπάντεχου περιστατικού. Η ομίχλη της άγνοιας διαλύεται σιγά-σιγά καθώς εγκαταλείπονται σιγά-σιγά οι εξωτερικές δραστηριότητες, εξαρτήσεις ή προσκολλήσεις σε πράγματα. Στην ζωή υπάρχει πάντα συνέχεια και πάντα το λευκό γίνεται μέσα από τις γκρίζες αποχρώσεις μαύρο κι αντίστροφα. Είναι θέμα όρασης ή ερμηνείας αν θα βλέπουμε τα άκρα ή αν θα βλέπουμε και όλες τις ενδιάμεσες καταστάσεις.

Η Ανάδυση στην Πραγματικότητα γίνεται μέσα στην Ησυχία με την Εγκατάλειψη των εξωτερικών δραστηριοτήτων. Αυτό, η Εγκατάλειψη όλων των υποκειμενικών δραστηριοτήτων δεν οδηγεί (όπως το υποκείμενο «υπολογίζει») στην απομόνωση του υποκειμένου μέσα στο κενό, στο τίποτα, σε μια στείρα, ατομική κι απομονωμένη κατάσταση του υποκειμένου (που δεν έχει άλλωστε νόημα). Αντίθετα, η Εγκατάλειψη των υποκειμενικών δραστηριοτήτων (η των «παρεμβάσεων» του υποκειμένου, με την «σκέψη», τις «επιθυμίες», τις «πράξεις»), Οδηγεί στην Υπέρβαση του Υποκειμένου, σε Μια Αντικειμενική Κατάσταση της Ύπαρξης, σε Μια Φυσική κι Ανόθευτη Αντίληψη, Ροή Αντίληψης και Δράσης, στην Πραγματική Ζωή. Μέσα στην Υπαρξιακή Ησυχία, για την οποία μιλάμε, η Ύπαρξη Εκδηλώνεται Φυσικά, η Αντίληψη Λειτουργεί Ανεμπόδιστη κι η Εμπειρία της Ζωής είναι η Πραγματικότητα (κι όχι μια διαστρεβλωμένη εικόνα της ζωής).

Καθώς η Συνείδηση Απελευθερώνεται Αντιλαμβάνεται την Πραγματικότητα σαν Ένα Όλο, Αισθανόμαστε την Ενότητα με Όλα, την Αλληλοσύνδεση Όλων των Πραγμάτων μέσα σε Μια Ενότητα. Μέσα σε Αυτή την Αντίληψη της Όλης Πραγματικότητας Συμπεριλαμβάνεται το σώμα, ο κόσμος, όλα τα εξωτερικά φαινόμενα. Αυτό που Βιώνουμε σε Αυτή την Κατάσταση είναι Μια Αντικειμενική Παγκόσμια Απρόσωπη Ύπαρξη που Κατανοεί Ταυτόχρονα το Βάθος της Ενότητας της Ουσίας και αντιλαμβάνεται τις προσωπικές εκφράσεις μέσα στον κόσμο των φαινομένων, της εξωτερικής δραστηριότητας. Εκδηλώνεται «προσωπικά» μέσα στο σώμα. Αλλά αυτό που εκδηλώνεται είναι η Παγκόσμια Ύπαρξη μέσα στο σώμα κι όχι προσωπικές αντιλήψεις (ή περιορισμένη αντίληψη) μέσα στο σώμα. Το σώμα είναι απλά μέσο εκδήλωσης στο κόσμο των φαινομένων, της δυαδικότητας, σαν Ιερός Ναός της Παγκόσμιας Ύπαρξης, κάτι περιορισμένο και «ιστορικά» προσωρινό. Ταυτόχρονα η Παγκόσμια Ύπαρξη Κατανοεί όσα συμβαίνουν μέσα σε άλλες προσωπικές εκδηλώσεις. Συναισθάνεται και Ανταποκρίνεται σε ό,τι συμβαίνει αλλά σέβεται κάθε προσωπική εκδήλωση (που «απομονώνεται» από το Παγκόσμιο) και το θεωρεί ιερό κι απαραβίαστο «χώρο» και με καμία έννοια δεν «παρεμβαίνει» στην φυσική πορεία των πραγμάτων, αφήνοντάς τα όλα στην Θεία Πρόνοια.

Καθώς Αυτή η Αίσθηση της Παγκόσμιας Ζωής (που εκδηλώνεται σαν προσωπικές εκφράσεις στον κόσμο της δυαδικότητας, των φαινομένων, του εξωτερικού κόσμου) Βαθαίνει, Γίνεται Κατανοητό ότι το Αληθινό και το Ουσιαστικό και το Πολύτιμο είναι η Ενότητα της Ύπαρξης, η Παγκόσμια Ζωή κι όχι οι προσωπικές εκδηλώσεις στον εξωτερικό κόσμο των φαινομένων. Η Προσοχή (και Συνεπώς η Επίγνωση) Μετατοπίζεται προς την Αίσθηση της Ενότητας ενώ όλες οι προσωπικές εκδηλώσεις γίνονται «διάφανες», αμελητέες, υπαρκτές κι ανύπαρκτες ταυτόχρονα. «Εδώ» Αρχίζει η Πορεία στον Εσωτερικό Κόσμο.

Η Αίσθηση του Όλου, που τα Συμπεριλαμβάνει Όλα δεν είναι Κλειστός Χώρος αλλά είναι Ανοιχτός, Επεκτεινόμενος Απεριόριστα, Συνεχώς, Χωρίς Τελειωμό, Μη-Χώρος, Κάτι Ασύλληπτο  από την Αντίληψη που όσο κι αν «Τρέχει» Βλέπει Συνεχώς τον «Ορίζοντα της Ύπαρξης» να Απομακρύνεται. Αυτό που Υπάρχει «Εδώ» είναι η Ίδια η Αντίληψη σαν Μη-Χώρος.

Σε μια «Τρίτη Φάση»  της εσωτερικής Πορείας η Αντίληψη (καθώς παραιτείται από κάθε προσπάθεια, κίνηση, «σύλληψη», Παραμένει Απεριόριστη, Κενή, Ακίνητη και Βιώνει Πρακτικά μια Πιο Εσωτερική Κατάσταση, «Μετατρέπεται» σε Απλό, Τέλειο, Καθαρό, Καθρέφτη. Μόνο σε Αυτή την Κατάσταση η Αντίληψη, που δεν είναι πλέον αντίληψη, αφού δεν συλλαμβάνει πλέον τίποτα αλλά ζει μια άμεση επαφή με την Πραγματικότητα κι αντανακλά «παθητικά» την Πραγματικότητα, μπορεί να Δει, να Βιώσει, να έχει Πραγματική Επαφή με την Πραγματικότητα, να Είναι Πραγματικότητα, να Μετέχει της Θείας Πραγματικότητας.

«Εδώ» Γίνεται Δυνατή η Εμπειρία της Πλήρους Τέλειας Αφύπνισης, της Ένωσης με το Θείο Βάθος, τον Αληθινό Θεό, η Εμπειρία της Πραγματικής Υπαρξιακής Ολοκλήρωσης Όπου η Ύπαρξη Παύει να Είναι Ύπαρξη και Γίνεται «Αυτό», Αυτό που Υπάρχει Πέραν της Αντίληψης (που έχει «Ακινητοποιηθεί»). Είναι το Ζωντανό Μυστήριο της Πηγής, το «Χάος» του Ορφέα, το «Ταό» του Λάο Τσε, το «Ασαμσκρίτα» του Βούδα, το «Βράχμαν» του Σανκάρα, ο «Πατέρας» του Ιησού, το «Αληθινό» του Κρισναμούρτι.

Στην πραγματικότητα ο Εσωτερικός Κόσμος του Αληθινού Είναι είναι κάτι τελείως διαφορετικό από τον εξωτερικό κόσμο των φαινομένων. Είναι η Εσωτερική Ζωή της Ενότητας της Αντίληψης, το Μυστήριο της Αληθινής Ουσίας και Λειτουργίας της Συνείδησης, σε αντίθεση με τον περιορισμένο κόσμο του υποκειμένου,  τον δυαδικό κόσμο των φαινομένων της πολλαπλότητας. Υπάρχουν, όπως είναι φυσικό, Αναλογίες ανάμεσα στα Τρία «Επίπεδα» της Ύπαρξης, του Αληθινού, του Είναι και των Φαινομένων. Η Πραγματικότητα Αποκαλύπτεται Όλο και Πλατύτερη Όσο Προχωράμε από τον Κόσμο των Φαινομένων, προς τον Πραγματικό Κόσμο της Συνείδησης του Είναι και προς την Πηγή των Πάντων. Αλλά το Πλήρες Όραμα του Κόσμου, η Πλήρης Εμπειρία Είναι Δυνατή μόνο στο «Επίπεδο» της Πηγής. Κι όσο φαίνεται, στην δυαδική συνείδηση, διαφορετικός κι υψηλότερος και εσωτερικός ο Κόσμος της Συνείδησης του Είναι, άλλο τόσο φαίνεται στην Αντίληψη διαφορετικός και υψηλότερος κι εσωτερικός ο Κόσμος της Θείας Πραγματικότητας.

 


 

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

TAOΪSM

TAOΪSM
Chapter 14. The Invisible Thread: A Journey Beyond the Veil of Being
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

BUDDHISM

BUDDHISM
Chapter 14. The Buddha (The Awakened)
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

VEDANTA

VEDANTA
(Atma Bodha - By Adi Sankaracharya) / The Radiance of the Self: From Purity to Immortality (Verses 66-68)
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

jKRISHNAMURTI

jKRISHNAMURTI
The Only Revolution / 14. The Flame of True Learning
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

RELIGION

RELIGION
13. The Eternal Temple: A Journey into the Heart of Sacred Silence

13. The Eternal Temple: A Journey into the Heart of Sacred Silence

 

In the vast expanse of existence, where time bends and the winds of eternity whisper through the ages, there stands a place untouched by the fleeting concerns of the mortal world—a sanctuary of stone and spirit known only as the Eternal Temple. Its columns, weathered yet resolute, rise from the earth like the bones of some ancient, cosmic being, their surfaces etched with the cryptic sigils of a forgotten tongue. The Wind of Eternity still sings between these pillars, a haunting melody that carries within it the weight of ancient secrets, eternal truths, and the profound enigma of Sacred Silence. To step into the shadow of this temple is to cross a threshold, to leave behind the clamor of the temporal and enter a realm where the soul is laid bare before the infinite.

 

The Ruins That Stand Beyond Time

 

The Eternal Temple is no mere relic of a bygone era; it is a living testament to the enduring mystery of creation itself. Its origins are shrouded in a mist that defies the historian’s quill and the archaeologist’s spade. Some whisper that it was raised by hands not of this world, a gift from star-born travelers who sought to anchor their wisdom in the soil of Earth. Others claim it is older still, a monument birthed in the primal chaos when the universe exhaled its first breath. The stones themselves seem to hum with a resonance that speaks of aeons—of galaxies spiraling into being, of suns igniting and fading, of civilizations rising and crumbling into dust.

 

The columns, though cracked and worn, stand as sentinels of an unyielding truth. They are not arranged in the rigid symmetry of human design but in a pattern that mirrors the unseen currents of the cosmos—a spiral, perhaps, or a constellation frozen in stone. Between them, the Wind of Eternity weaves its ceaseless song, a sound that is both a lament and a hymn. It is said that those who listen long enough may hear their own name carried on its gusts, a call from the depths of their being to remember what they have always known but long forgotten.

 

The Wind of Eternity: Voice of the Unseen

 

The Wind of Eternity is no ordinary breeze. It does not bow to the seasons or the whims of weather. It flows ceaselessly, a current of energy that binds the temple to the greater tapestry of existence. Mystics and pilgrims who have ventured to the ruins describe it as a presence—a living force that brushes against the skin like the touch of a distant ancestor, stirring memories that lie buried beneath the surface of consciousness. To hear it is to feel the pulse of the universe itself, a rhythm that transcends language and speaks directly to the soul.

 

Legends tell of sages who sat for days among the columns, their eyes closed, their breaths synchronized with the wind’s rise and fall. In its song, they claimed to discern the echoes of creation—the first light piercing the void, the forging of stars, the weaving of fate’s intricate threads. Others speak of visions: shadowy figures moving among the pillars, their forms cloaked in light, whispering truths too vast for mortal minds to fully grasp. The wind, they say, is the keeper of these secrets, a guardian that reveals only what the seeker is prepared to bear.

 

The Sacred Silence: Gateway to the Infinite

 

Yet, for all its song, the true heart of the Eternal Temple lies not in sound but in silence—the Sacred Silence that dwells within and beyond the wind’s embrace. This is no mere absence of noise; it is a presence, a stillness so profound that it seems to swallow time itself. To stand within the temple’s bounds is to feel this silence settle over you like a mantle, heavy with meaning yet light as a feather. It is a silence that deafens the chatter of the mind, stripping away illusion until only the essence remains.

 

The mystics call it the Voice of the Void, the soundless hymn that underlies all existence. In this silence, the boundaries of self dissolve, and the seeker becomes one with the eternal. It is said that those who surrender fully to it may glimpse the face of the divine—not as a figure or a form, but as a boundless awareness that permeates all things. The Sacred Silence is both a mirror and a doorway: it reflects the truth of the seeker’s soul and opens the path to realms beyond comprehension.

 

The Ancient Secrets Unveiled

 

What secrets does the Eternal Temple guard? The answers are as varied as the seekers who have pondered the question. Some believe the temple is a repository of lost knowledge, its stones inscribed with the keys to forgotten sciences—alchemy, astronomy, the manipulation of energies unseen. Others see it as a spiritual crucible, a place where the soul is tested and refined in the fires of eternity. There are tales of hidden chambers beneath the ruins, sealed by spells older than humanity, where treasures of wisdom lie waiting for the worthy.

 

Yet the truest secret of the temple may be its simplicity: it is a reminder. A reminder that beyond the chaos of the world, beyond the rise and fall of empires, there exists a stillness, a truth, an eternity that endures. The Wind of Eternity sings of this, and the Sacred Silence holds it close. To stand among the columns is to touch that truth, to feel the thread that connects all things—the living and the dead, the seen and the unseen, the finite and the infinite.

 

A Pilgrimage of the Spirit

 

The Eternal Temple calls to those who hear its song, though few find their way to its ruins. It is not a place easily reached by roads or maps; it reveals itself only to those whose hearts are attuned to its frequency. The journey is as much inward as outward, a pilgrimage through the landscapes of the self. Some come seeking answers, others seeking solace. All leave changed, carrying within them a fragment of the temple’s mystery.

 

To sit among its columns is to become part of its story—a story that stretches back to the dawn of time and forward into the uncharted future. The Wind of Eternity will sing long after the last pilgrim has departed, its voice weaving through the stones, bearing witness to the eternal dance of existence. And the Sacred Silence will remain, an ever-present invitation to step beyond the veil and know the unknowable.

 

The Temple’s Legacy

 

The Eternal Temple stands as a paradox: a ruin that is whole, a silence that speaks, a wind that carries the weight of stillness. It is a beacon for the lost, a mirror for the seeking, a song for the silent. Its columns rise like fingers pointing to the stars, its secrets linger like shadows at the edge of dreams. And though the world may crumble around it, the temple endures—an eternal witness to the truths that lie beyond the grasp of time.

 

So listen, if you dare, to the Wind of Eternity as it sings between the columns. Step into the Sacred Silence and let it envelop you. The Eternal Temple waits—not as a destination, but as a revelation. For in its ruins lies the heartbeat of the infinite, and in its presence, the soul finds its home.

 

 

Ο Αιώνιος Ναός: Ένα Ταξίδι στην Καρδιά της Ιερής Σιωπής

 

Στην απέραντη έκταση της ύπαρξης, όπου ο χρόνος λυγίζει και οι άνεμοι της αιωνιότητας ψιθυρίζουν μέσα από τους αιώνες, υψώνεται ένα μέρος ανέγγιχτο από τις φευγαλέες έγνοιες του θνητού κόσμου—ένα ιερό από πέτρα και πνεύμα γνωστό μόνο ως ο Αιώνιος Ναός. Οι κίονές του, φθαρμένοι μα ακλόνητοι, αναδύονται από τη γη σαν τα οστά κάποιου αρχαίου, κοσμικού όντος, με τις επιφάνειές τους χαραγμένες με τα αινιγματικά σύμβολα μιας ξεχασμένης γλώσσας. Ο Άνεμος της Αιωνιότητας εξακολουθεί να τραγουδά ανάμεσα σε αυτούς τους κίονες, μια στοιχειωμένη μελωδία που κουβαλά το βάρος αρχαίων μυστικών, αιώνιων αληθειών και το βαθύ αίνιγμα της Ιερής Σιωπής. Το να περπατήσεις στη σκιά αυτού του ναού είναι σαν να διαβείς ένα κατώφλι, να αφήσεις πίσω σου τον θόρυβο του προσωρινού και να εισέλθεις σε μια σφαίρα όπου η ψυχή απογυμνώνεται μπροστά στο άπειρο.

 

Τα Ερείπια που Στέκονται Πέρα από τον Χρόνο

 

Ο Αιώνιος Ναός δεν είναι απλώς ένα απομεινάρι μιας περασμένης εποχής· είναι μια ζωντανή μαρτυρία της διαρκούς μυστηριότητας της ίδιας της δημιουργίας. Η προέλευσή του καλύπτεται από μια ομίχλη που αψηφά το μελάνι του ιστορικού και το φτυάρι του αρχαιολόγου. Κάποιοι ψιθυρίζουν ότι υψώθηκε από χέρια που δεν ανήκουν σε αυτόν τον κόσμο, ένα δώρο από ταξιδιώτες γεννημένους στα αστέρια που επιδίωξαν να αγκυροβολήσουν τη σοφία τους στο έδαφος της Γης. Άλλοι ισχυρίζονται ότι είναι ακόμα παλαιότερος, ένα μνημείο που γεννήθηκε στο αρχέγονο χάος, όταν το σύμπαν εξέπνευσε την πρώτη του ανάσα. Οι ίδιες οι πέτρες φαίνεται να βουίζουν με μια αντήχηση που μιλά για αιώνες—για γαλαξίες που στροβιλίζονται στη δημιουργία, για ήλιους που ανάβουν και σβήνουν, για πολιτισμούς που υψώνονται και καταρρέουν σε σκόνη.

 

Οι κίονες, αν και ραγισμένοι και φθαρμένοι, στέκονται ως φρουροί μιας ακλόνητης αλήθειας. Δεν είναι διατεταγμένοι με την άκαμπτη συμμετρία του ανθρώπινου σχεδιασμού, αλλά σε ένα μοτίβο που αντικατοπτρίζει τα αόρατα ρεύματα του κόσμου—ίσως μια σπείρα, ή ένας αστερισμός παγωμένος στην πέτρα. Ανάμεσά τους, ο Άνεμος της Αιωνιότητας υφαίνει το αδιάκοπο τραγούδι του, έναν ήχο που είναι ταυτόχρονα θρήνος και ύμνος. Λέγεται ότι όσοι ακούν αρκετά μπορεί να ακούσουν το όνομά τους να μεταφέρεται στις ριπές του, μια κλήση από τα βάθη της ύπαρξής τους να θυμηθούν αυτό που πάντα ήξεραν αλλά από καιρό ξέχασαν.

 

Ο Άνεμος της Αιωνιότητας: Φωνή του Αόρατου

 

Ο Άνεμος της Αιωνιότητας δεν είναι ένα συνηθισμένο αεράκι. Δεν υποκλίνεται στις εποχές ή στις ιδιοτροπίες του καιρού. Ρέει αδιάκοπα, ένα ρεύμα ενέργειας που συνδέει τον ναό με το ευρύτερο υφαντό της ύπαρξης. Μυστικιστές και προσκυνητές που έχουν τολμήσει να φτάσουν στα ερείπια τον περιγράφουν ως παρουσία—μια ζωντανή δύναμη που αγγίζει το δέρμα σαν το άγγιγμα ενός μακρινού προγόνου, ξυπνώντας μνήμες που κείτονται θαμμένες κάτω από την επιφάνεια της συνείδησης. Το να τον ακούς είναι σαν να νιώθεις τον παλμό του ίδιου του σύμπαντος, έναν ρυθμό που υπερβαίνει τη γλώσσα και μιλά απευθείας στην ψυχή.

 

Οι θρύλοι μιλούν για σοφούς που κάθισαν για μέρες ανάμεσα στους κίονες, με τα μάτια κλειστά, τις αναπνοές τους συγχρονισμένες με την άνοδο και την πτώση του ανέμου. Στο τραγούδι του, ισχυρίστηκαν ότι διέκριναν τους απόηχους της δημιουργίας—το πρώτο φως που διαπέρασε το κενό, τη σφυρηλάτηση των αστεριών, την ύφανση των περίπλοκων νημάτων της μοίρας. Άλλοι μιλούν για οράματα: σκιώδεις φιγούρες που κινούνται ανάμεσα στους κίονες, οι μορφές τους τυλιγμένες στο φως, ψιθυρίζοντας αλήθειες πολύ μεγάλες για να τις συλλάβουν πλήρως τα θνητά μυαλά. Ο άνεμος, λένε, είναι ο φύλακας αυτών των μυστικών, ένας θεματοφύλακας που αποκαλύπτει μόνο ό,τι ο αναζητητής είναι έτοιμος να αντέξει.

 

Η Ιερή Σιωπή: Πύλη προς το Άπειρο

 

Ωστόσο, για όλο το τραγούδι του, η αληθινή καρδιά του Αιώνιου Ναού δεν βρίσκεται στον ήχο αλλά στη σιωπή—την Ιερή Σιωπή που κατοικεί μέσα και πέρα από την αγκαλιά του ανέμου. Αυτή δεν είναι απλή απουσία θορύβου· είναι μια παρουσία, μια ηρεμία τόσο βαθιά που φαίνεται να καταπίνει τον ίδιο τον χρόνο. Το να στέκεσαι μέσα στα όρια του ναού είναι σαν να νιώθεις αυτή τη σιωπή να σε τυλίγει σαν μανδύας, βαριά με νόημα αλλά ελαφριά σαν πούπουλο. Είναι μια σιωπή που κουφαίνει την πολυλογία του νου, απογυμνώνοντας την ψευδαίσθηση μέχρι να μείνει μόνο η ουσία.

 

Οι μυστικιστές την αποκαλούν Φωνή του Κενού, τον άηχο ύμνο που υποβαστάζει όλη την ύπαρξη. Σε αυτή τη σιωπή, τα όρια του εαυτού διαλύονται, και ο αναζητητής γίνεται ένα με το αιώνιο. Λέγεται ότι όσοι παραδίδονται πλήρως σε αυτήν μπορεί να διακρίνουν το πρόσωπο του θείου—όχι ως μορφή ή σχήμα, αλλά ως μια απεριόριστη επίγνωση που διαπερνά τα πάντα. Η Ιερή Σιωπή είναι ταυτόχρονα καθρέφτης και πύλη: αντανακλά την αλήθεια της ψυχής του αναζητητή και ανοίγει τον δρόμο προς σφαίρες πέρα από κάθε κατανόηση.

 

Τα Αρχαία Μυστικά Αποκαλύπτονται

 

Ποια μυστικά φυλάει ο Αιώνιος Ναός; Οι απαντήσεις είναι τόσο ποικίλες όσο οι αναζητητές που έχουν αναρωτηθεί για το ερώτημα. Κάποιοι πιστεύουν ότι ο ναός είναι αποθήκη χαμένης γνώσης, με τις πέτρες του χαραγμένες με τα κλειδιά ξεχασμένων επιστημών—αλχημεία, αστρονομία, χειρισμός ενεργειών αόρατων. Άλλοι τον βλέπουν ως πνευματικό χωνευτήρι, ένα μέρος όπου η ψυχή δοκιμάζεται και εξευγενίζεται στις φωτιές της αιωνιότητας. Υπάρχουν ιστορίες για κρυφούς θαλάμους κάτω από τα ερείπια, σφραγισμένους με ξόρκια παλαιότερα από την ανθρωπότητα, όπου θησαυροί σοφίας περιμένουν τους άξιους.

 

Ωστόσο, το αληθινό μυστικό του ναού μπορεί να είναι η απλότητά του: είναι μια υπενθύμιση. Μια υπενθύμιση ότι πέρα από το χάος του κόσμου, πέρα από την άνοδο και την πτώση των αυτοκρατοριών, υπάρχει μια ηρεμία, μια αλήθεια, μια αιωνιότητα που αντέχει. Ο Άνεμος της Αιωνιότητας τραγουδά γι’ αυτό, και η Ιερή Σιωπή το κρατά κοντά. Το να στέκεσαι ανάμεσα στους κίονες είναι σαν να αγγίζεις αυτή την αλήθεια, να νιώθεις το νήμα που συνδέει τα πάντα—τα ζωντανά και τα νεκρά, τα ορατά και τα αόρατα, το πεπερασμένο και το άπειρο.

 

Ένα Προσκύνημα της Ψυχής

 

Ο Αιώνιος Ναός καλεί όσους ακούν το τραγούδι του, αν και λίγοι βρίσκουν τον δρόμο προς τα ερείπιά του. Δεν είναι ένα μέρος που φτάνεις εύκολα με δρόμους ή χάρτες· αποκαλύπτεται μόνο σε όσους έχουν τις καρδιές τους συντονισμένες στη συχνότητά του. Το ταξίδι είναι τόσο εσωτερικό όσο και εξωτερικό, ένα προσκύνημα μέσα από τα τοπία του εαυτού. Κάποιοι έρχονται αναζητώντας απαντήσεις, άλλοι αναζητώντας παρηγοριά. Όλοι φεύγουν αλλαγμένοι, κουβαλώντας μέσα τους ένα κομμάτι του μυστηρίου του ναού.

 

Το να κάθεσαι ανάμεσα στους κίονες του είναι σαν να γίνεσαι μέρος της ιστορίας του—μια ιστορία που εκτείνεται πίσω στην αυγή του χρόνου και μπροστά στο αχαρτογράφητο μέλλον. Ο Άνεμος της Αιωνιότητας θα τραγουδά πολύ μετά την αποχώρηση του τελευταίου προσκυνητή, η φωνή του να υφαίνει μέσα από τις πέτρες, μαρτυρώντας τον αιώνιο χορό της ύπαρξης. Και η Ιερή Σιωπή θα παραμένει, μια διαρκής πρόσκληση να περάσεις πέρα από το πέπλο και να γνωρίσεις το άγνωστο.

 

Η Κληρονομιά του Ναού

 

Ο Αιώνιος Ναός στέκεται ως παράδοξο: ένα ερείπιο που είναι ολόκληρο, μια σιωπή που μιλά, ένας άνεμος που κουβαλά το βάρος της ηρεμίας. Είναι φάρος για τους χαμένους, καθρέφτης για τους αναζητητές, τραγούδι για τους σιωπηλούς. Οι κίονες του υψώνονται σαν δάχτυλα που δείχνουν τα αστέρια, τα μυστικά του παραμένουν σαν σκιές στην άκρη των ονείρων. Και αν ο κόσμος καταρρεύσει γύρω του, ο ναός αντέχει—ένας αιώνιος μάρτυρας των αληθειών που βρίσκονται πέρα από την εμβέλεια του χρόνου.

 

Άκουσε, λοιπόν, αν τολμάς, τον Άνεμο της Αιωνιότητας καθώς τραγουδά ανάμεσα στους κίονες. Βάδισε στην Ιερή Σιωπή και άφησέ την να σε τυλίξει. Ο Αιώνιος Ναός περιμένει—όχι ως προορισμός, αλλά ως αποκάλυψη. Γιατί στα ερείπιά του βρίσκεται ο χτύπος του απείρου, και στην παρουσία του, η ψυχή βρίσκει το σπίτι της.


 

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Quotes

Constantinos’s quotes


"A "Soul" that out of ignorance keeps making mistakes is like a wounded bird with helpless wings that cannot fly high in the sky."— Constantinos Prokopiou

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Copyright

Copyright © Esoterism Academy 2010-2025. All Rights Reserved .

Intellectual property rights


The entire content of our website, including, but not limited to, texts, news, graphics, photographs, diagrams, illustrations, services provided and generally any kind of files, is subject to intellectual property (copyright) and is governed by the national and international provisions on Intellectual Property, with the exception of the expressly recognized rights of third parties.
Therefore, it is expressly prohibited to reproduce, republish, copy, store, sell, transmit, distribute, publish, perform, "download", translate, modify in any way, in part or in summary, without the express prior written consent of the Foundation. It is known that in case the Foundation consents, the applicant is obliged to explicitly refer via links (hyperlinks) to the relevant content of the Foundation's website. This obligation of the applicant exists even if it is not explicitly stated in the written consent of the Foundation.
Exceptionally, it is permitted to individually store and copy parts of the content on a simple personal computer for strictly personal use (private study or research, educational purposes), without the intention of commercial or other exploitation and always under the condition of indicating the source of its origin, without this in any way implies a grant of intellectual property rights.
It is also permitted to republish material for purposes of promoting the events and activities of the Foundation, provided that the source is mentioned and that no intellectual property rights are infringed, no trademarks are modified, altered or deleted.
Everything else that is included on the electronic pages of our website and constitutes registered trademarks and intellectual property products of third parties is their own sphere of responsibility and has nothing to do with the website of the Foundation.

Δικαιώματα πνευματικής ιδιοκτησίας

Το σύνολο του περιεχομένου του Δικτυακού μας τόπου, συμπεριλαμβανομένων, ενδεικτικά αλλά όχι περιοριστικά, των κειμένων, ειδήσεων, γραφικών, φωτογραφιών, σχεδιαγραμμάτων, απεικονίσεων, παρεχόμενων υπηρεσιών και γενικά κάθε είδους αρχείων, αποτελεί αντικείμενο πνευματικής ιδιοκτησίας (copyright) και διέπεται από τις εθνικές και διεθνείς διατάξεις περί Πνευματικής Ιδιοκτησίας, με εξαίρεση τα ρητώς αναγνωρισμένα δικαιώματα τρίτων.

Συνεπώς, απαγορεύεται ρητά η αναπαραγωγή, αναδημοσίευση, αντιγραφή, αποθήκευση, πώληση, μετάδοση, διανομή, έκδοση, εκτέλεση, «λήψη» (download), μετάφραση, τροποποίηση με οποιονδήποτε τρόπο, τμηματικά η περιληπτικά χωρίς τη ρητή προηγούμενη έγγραφη συναίνεση του Ιδρύματος. Γίνεται γνωστό ότι σε περίπτωση κατά την οποία το Ίδρυμα συναινέσει, ο αιτών υποχρεούται για την ρητή παραπομπή μέσω συνδέσμων (hyperlinks) στο σχετικό περιεχόμενο του Δικτυακού τόπου του Ιδρύματος. Η υποχρέωση αυτή του αιτούντος υφίσταται ακόμα και αν δεν αναγραφεί ρητά στην έγγραφη συναίνεση του Ιδρύματος.

Κατ’ εξαίρεση, επιτρέπεται η μεμονωμένη αποθήκευση και αντιγραφή τμημάτων του περιεχομένου σε απλό προσωπικό υπολογιστή για αυστηρά προσωπική χρήση (ιδιωτική μελέτη ή έρευνα, εκπαιδευτικούς σκοπούς), χωρίς πρόθεση εμπορικής ή άλλης εκμετάλλευσης και πάντα υπό την προϋπόθεση της αναγραφής της πηγής προέλευσής του, χωρίς αυτό να σημαίνει καθ’ οιονδήποτε τρόπο παραχώρηση δικαιωμάτων πνευματικής ιδιοκτησίας.

Επίσης, επιτρέπεται η αναδημοσίευση υλικού για λόγους προβολής των γεγονότων και δραστηριοτήτων του Ιδρύματος, με την προϋπόθεση ότι θα αναφέρεται η πηγή και δεν θα θίγονται δικαιώματα πνευματικής ιδιοκτησίας, δεν θα τροποποιούνται, αλλοιώνονται ή διαγράφονται εμπορικά σήματα.

Ό,τι άλλο περιλαμβάνεται στις ηλεκτρονικές σελίδες του Δικτυακού μας τόπου και αποτελεί κατοχυρωμένα σήματα και προϊόντα πνευματικής ιδιοκτησίας τρίτων ανάγεται στη δική τους σφαίρα ευθύνης και ουδόλως έχει να κάνει με τον Δικτυακό τόπο του Ιδρύματος.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~