The Kingdom
of the Real
Regardless of the "Relationship" adopted by Consciousness
towards the body, that is, regardless of the way Consciousness Experiences the
"existence" in the body and the worldview it structures, or otherwise
regardless of any life experience or beliefs or ways or habits we have until
here, in the present moment, when we begin to really question and inquire
honestly and seriously about our “reality”, when we withdraw from external
activities, gathering our energy into the “self” or turning inwards or seeking
within the mental silence to "feel" the Source of Things, then we are
Driven into the same Objective State of Existence which is a Universal
Impersonal State of Existence, an All-Including All, without separation,
duality or conflict.
The Transition from the limited subject who acts and perceives limited,
divisive, dualistic and distorted things, to a Wider Experience of Existence,
to a Wider Vision of Life, to a Perception of Oneness of Everything without distinctions
does not mean simply an Enlightenment of Consciousness, a Liberation from the
limitations of "sight", another Life Experience. It's something
completely different. In reality, it is an Opening of Understanding to Reality,
the Opening of Spiritual Sight or a "new light" that illuminates
things, which exists as a possibility from the very beginning, from our very
Nature. We See What We Really Are as ignorance, wrong vision, dissolves. Our
very Nature is revealed, Timeless, Beyond all evolution or imaginary course in
existence. We Realize That Which We Always Are, Which We Already Are, Every
Moment, the Eternal Nature. We do not become something, nothing changes. The
misconception that we had is simply dispelled, the darkness is dispelled.
Practically (and as long as we are on a course of understanding which
means we see limited, dualistic) there is a difference between Light (of
Understanding) and Darkness (of Ignorance), Real and False, Free and limited.
Like "states" that have different characteristics "differ".
It is different to Really See, in Full Wakefulness, than to dream in a relative
wakefulness (which "distorts" the perception of reality). However,
the Transition (which "seems" timeless or instantaneous or sudden and
absolute) is actually gradual, the result of existential maturation and not a
sudden unexpected event. The fog of ignorance slowly dissipates as external
activities, dependencies or attachments to things are slowly given up. In life
there is always continuity and white always becomes black through shades of
gray and vice versa. It is a matter of vision or interpretation whether we will
see the extremes or whether we will also see all the intermediate states.
The Emergence into Reality takes place within the Silence with the
Abandonment of external activities. This, the Abandonment of all subjective
activities does not lead (as the subject "calculates") to the
isolation of the subject in the void, in the nothingness, in a sterile,
individual and isolated state of the subject (which has no meaning anyway). On
the contrary, the Abandonment of subjective activities (the
"interventions" of the subject, with "thought",
"desires", "actions"), Leads to the Transcendence of the
Subject, to an Objective State of Existence, to a Physical and Unadulterated
Perception, Flow of Perception and Action, in Real Life. Within the Existential
Silence of which we speak, Existence Manifests Naturally, Perception Works
Unhindered and the Experience of Life is Reality (and not a distorted image of
life).
As Consciousness Liberates Realizing Reality as One Whole, We Feel the
Oneness with All, the Interconnection of All Things in Oneness. Within This
Perception of All Reality Includes the body, the world, all external phenomena.
What We Experience in This State is an Objective Universal Impersonal Existence
that both Understands the Depth of the Unity of Essence and perceives the
personal expressions within the world of phenomena, of external activity. It
manifests "personally" within the body. But what manifests is
Universal Existence within the body and not personal perceptions (or limited
perception) within the body. The body is simply a means of manifestation in the
world of phenomena, of duality, like a Holy Temple of Universal Existence,
something limited and "historically" temporary. At the same time
Universal Existence Understands what is happening within other personal
manifestations. Empathizes and Responds to what happens but respects every
personal manifestation (which is "isolated" from the Universal) and
considers it a sacred and inviolable "space" and in no sense
"interferes" with the natural course of things, leaving it all to the
Divine Providence.
As This Sense of Universal Life (manifested as personal expressions in
the world of duality, of phenomena, of the outer world) Deepens, It Becomes
Realized that the True and the Substantial and the Precious is the Oneness of
Existence, the Universal Life and not the personal manifestations in the
external world of phenomena. Attention (and therefore Awareness) Shifts to the
Sense of Oneness while all personal manifestations become
"transparent", negligible, present and non-existent at the same time.
"Here" Begins the Journey to the Inner World.
The All-Inclusive Sense is not a Closed Space but is Open, Infinitely
Expanding, Continuous, Endless, Non-Space, Something Inconceivable by
Perception that no matter how it "Runs" Constantly Sees the
"Horizon of Existence" to Gets away. What Is "Here" is
Perception Itself as Non-Space.
In a "Third Phase" of the inner Process Perception (as it
renounces all effort, movement, "apprehension", Remains Limitless,
Empty, Motionless and Practically Experiences a More Inner State,
"Transforms" into Simple, Perfect, Pure, Mirror. Only in this State,
Perception, which is no longer perception, since it no longer perceives
anything but lives a direct contact with Reality and " passively"
reflects Reality, can See, Experience, have Real Contact with Reality, to Be
Reality, to Partake of Divine Reality.
"Here" Becomes Possible the Experience of Full Perfect
Awakening, the Union with the Divine Depth, the True God, the Experience of
Real Existential Completion Where Existence ceases to be Existence and Becomes
"It", That which Exists Beyond Perception (which has been "Immobilized").
It is the Living Mystery of the Source, the "Chaos" of Orpheus, the
"Tao" of Lao Tzu, the "Asamskrita" of Buddha, the
"Brahman" of Sankara, the "Father" of Jesus, the
"Truth" of Krishnamurti .
In fact, the Inner World of True Being is something completely different
from the outer world of appearances. It is the Inner Life of the Unity of
Perception, the Mystery of the True Essence and Function of Consciousness, as
opposed to the limited world of the subject, the dualistic world of the
phenomena of multiplicity. There are, naturally, Correspondences between the
Three "Levels" of Existence, the Real, the Being and the Phenomenal.
Reality Reveals itself Wider and Wider as We Advance from the World of
Phenomena, to the Real World of Consciousness of Being and to the Source of
All. But the Full Vision of the World, the Full Experience is Possible only at
the “Level” of Source. And as much as the World of the Consciousness of Being
appears different and higher and inner in the dual consciousness, the World of
Divine Reality seems different and higher and inner in Perception.
…
Το
Βασίλειο του Πραγματικού
Ανεξάρτητα από την «Σχέση» που υιοθετεί η
Συνείδηση απέναντι στο σώμα, δηλαδή ανεξάρτητα από τον τρόπο που Βιώνει η
συνείδηση την «ύπαρξη» στο σώμα και την κοσμοαντίληψη που δομεί, ή αλλιώς
ανεξάρτητα από την όποια εμπειρία ζωής ή πεποιθήσεις ή τρόπους ή συνήθειες
έχουμε μέχρις εδώ, στην παρούσα στιγμή που ξεκινάμε να αναρωτιόμαστε πραγματικά
και να ερευνούμε ειλικρινά και σοβαρά για την «πραγματικότητά» μας, όταν
αποσυρόμαστε από τις εξωτερικές δραστηριότητες, περισυλλέγοντας την ενέργειά
μας στον «εαυτό» ή στρεφόμενοι προς τα έσω ή αναζητώντας μέσα στην νοητική
σιωπή να «αισθανθούμε» την Πηγή των Πραγμάτων, τότε Οδηγούμαστε στην ίδια
Αντικειμενική Κατάσταση Ύπαρξης που
Είναι Παγκόσμια Απρόσωπη Κατάσταση Ύπαρξης, Ένα Όλο που τα Συμπεριλαμβάνει Όλα
χωρίς διαχωρισμούς, δυαδικότητα ή συγκρούσεις.
Η Μετάβαση από το περιορισμένο υποκείμενο που δρα
και αντιλαμβάνεται περιορισμένα, διαχωριστικά, δυαδικά και διαστρεβλωμένα τα
πράγματα, σε Μια Πλατύτερη Εμπειρία Ύπαρξης, σε Μια Ευρύτερη Όραση της Ζωής, σε
Μια Αντίληψη Ενότητας των Πάντων χωρίς διακρίσεις δεν σημαίνει απλά μια
Διαφώτιση της Συνείδησης μια
Απελευθέρωση από τους περιορισμούς της «όρασης», μια Άλλη Εμπειρία Ζωής. Είναι
κάτι Τελείως Διαφορετικό. Στην πραγματικότητα πρόκειται για ένα Άνοιγμα της
Κατανόησης στην Πραγματικότητα, για το Άνοιγμα της Πνευματικής Όρασης ή για ένα
«νέο φως» που φωτίζει τα πράγματα, που υπάρχει εξαρχής σαν δυνατότητα, από την
Ίδια την Φύση μας. Βλέπουμε Αυτό που Είμαστε Πραγματικά καθώς διαλύεται η άγνοια, η λανθασμένη όραση.
Αποκαλύπτεται η Ίδια η Φύση μας, Άχρονη, Πέρα από κάθε εξέλιξη ή φανταστική
πορεία μέσα στην ύπαρξη. Αντιλαμβανόμαστε Αυτό που Είμαστε Πάντα, που Είμαστε
Ήδη, Κάθε Στιγμή, η Αιώνια Φύση. Δεν γινόμαστε κάτι, δεν αλλάζει κάτι. Απλά
διαλύεται η λανθασμένη αντίληψη που είχαμε, διαλύεται το σκοτάδι.
Πρακτικά (κι όσο είμαστε σε μια πορεία κατανόησης
που σημαίνει ότι βλέπουμε περιορισμένα, δυαδικά) υπάρχει διαφορά ανάμεσα στο
Φως (της Κατανόησης) και το Σκοτάδι (της Άγνοιας), το Πραγματικό και το
Ψεύτικο, το Ελεύθερο και το περιορισμένο. Σαν «καταστάσεις» που έχουν
διαφορετικά χαρακτηριστικά «διαφέρουν». Είναι διαφορετικό να Βλέπεις Πραγματικά,
σε Πλήρη Εγρήγορση, από το να ονειρεύεσαι σε μια σχετική εγρήγορση (που
«παραποιεί» την αντίληψη της πραγματικότητας). Η Μετάβαση όμως (που «φαίνεται»
άχρονη ή στιγμιαία ή ξαφνική κι απόλυτη) είναι στην πραγματικότητα βαθμιαία,
αποτέλεσμα υπαρξιακής ωρίμανσης κι όχι ξαφνικού ανεπάντεχου περιστατικού. Η
ομίχλη της άγνοιας διαλύεται σιγά-σιγά καθώς εγκαταλείπονται σιγά-σιγά οι
εξωτερικές δραστηριότητες, εξαρτήσεις ή προσκολλήσεις σε πράγματα. Στην ζωή
υπάρχει πάντα συνέχεια και πάντα το λευκό γίνεται μέσα από τις γκρίζες
αποχρώσεις μαύρο κι αντίστροφα. Είναι θέμα όρασης ή ερμηνείας αν θα βλέπουμε τα
άκρα ή αν θα βλέπουμε και όλες τις ενδιάμεσες καταστάσεις.
Η Ανάδυση στην Πραγματικότητα γίνεται μέσα στην
Ησυχία με την Εγκατάλειψη των εξωτερικών δραστηριοτήτων. Αυτό, η Εγκατάλειψη
όλων των υποκειμενικών δραστηριοτήτων δεν οδηγεί (όπως το υποκείμενο
«υπολογίζει») στην απομόνωση του υποκειμένου μέσα στο κενό, στο τίποτα, σε μια
στείρα, ατομική κι απομονωμένη κατάσταση του υποκειμένου (που δεν έχει άλλωστε νόημα).
Αντίθετα, η Εγκατάλειψη των υποκειμενικών δραστηριοτήτων (η των «παρεμβάσεων»
του υποκειμένου, με την «σκέψη», τις «επιθυμίες», τις «πράξεις»), Οδηγεί στην
Υπέρβαση του Υποκειμένου, σε Μια Αντικειμενική Κατάσταση της Ύπαρξης, σε Μια
Φυσική κι Ανόθευτη Αντίληψη, Ροή Αντίληψης και Δράσης, στην Πραγματική Ζωή.
Μέσα στην Υπαρξιακή Ησυχία, για την οποία μιλάμε, η Ύπαρξη Εκδηλώνεται Φυσικά,
η Αντίληψη Λειτουργεί Ανεμπόδιστη κι η Εμπειρία της Ζωής είναι η Πραγματικότητα
(κι όχι μια διαστρεβλωμένη εικόνα της ζωής).
Καθώς η Συνείδηση Απελευθερώνεται Αντιλαμβάνεται
την Πραγματικότητα σαν Ένα Όλο, Αισθανόμαστε την Ενότητα με Όλα, την
Αλληλοσύνδεση Όλων των Πραγμάτων μέσα σε Μια Ενότητα. Μέσα σε Αυτή την Αντίληψη
της Όλης Πραγματικότητας Συμπεριλαμβάνεται το σώμα, ο κόσμος, όλα τα εξωτερικά
φαινόμενα. Αυτό που Βιώνουμε σε Αυτή την Κατάσταση είναι Μια Αντικειμενική
Παγκόσμια Απρόσωπη Ύπαρξη που Κατανοεί Ταυτόχρονα το Βάθος της Ενότητας της
Ουσίας και αντιλαμβάνεται τις προσωπικές εκφράσεις μέσα στον κόσμο των φαινομένων,
της εξωτερικής δραστηριότητας. Εκδηλώνεται «προσωπικά» μέσα στο σώμα. Αλλά αυτό
που εκδηλώνεται είναι η Παγκόσμια Ύπαρξη μέσα στο σώμα κι όχι προσωπικές
αντιλήψεις (ή περιορισμένη αντίληψη) μέσα στο σώμα. Το σώμα είναι απλά μέσο
εκδήλωσης στο κόσμο των φαινομένων, της δυαδικότητας, σαν Ιερός Ναός της
Παγκόσμιας Ύπαρξης, κάτι περιορισμένο και «ιστορικά» προσωρινό. Ταυτόχρονα η
Παγκόσμια Ύπαρξη Κατανοεί όσα συμβαίνουν μέσα σε άλλες προσωπικές εκδηλώσεις.
Συναισθάνεται και Ανταποκρίνεται σε ό,τι συμβαίνει αλλά σέβεται κάθε προσωπική
εκδήλωση (που «απομονώνεται» από το Παγκόσμιο) και το θεωρεί ιερό κι
απαραβίαστο «χώρο» και με καμία έννοια δεν «παρεμβαίνει» στην φυσική πορεία των
πραγμάτων, αφήνοντάς τα όλα στην Θεία Πρόνοια.
Καθώς Αυτή η Αίσθηση της Παγκόσμιας Ζωής (που
εκδηλώνεται σαν προσωπικές εκφράσεις στον κόσμο της δυαδικότητας, των
φαινομένων, του εξωτερικού κόσμου) Βαθαίνει, Γίνεται Κατανοητό ότι το Αληθινό
και το Ουσιαστικό και το Πολύτιμο είναι η Ενότητα της Ύπαρξης, η Παγκόσμια Ζωή
κι όχι οι προσωπικές εκδηλώσεις στον εξωτερικό κόσμο των φαινομένων. Η Προσοχή
(και Συνεπώς η Επίγνωση) Μετατοπίζεται προς την Αίσθηση της Ενότητας ενώ όλες
οι προσωπικές εκδηλώσεις γίνονται «διάφανες», αμελητέες, υπαρκτές κι ανύπαρκτες
ταυτόχρονα. «Εδώ» Αρχίζει η Πορεία στον Εσωτερικό Κόσμο.
Η Αίσθηση του Όλου, που τα Συμπεριλαμβάνει Όλα δεν
είναι Κλειστός Χώρος αλλά είναι Ανοιχτός, Επεκτεινόμενος Απεριόριστα, Συνεχώς,
Χωρίς Τελειωμό, Μη-Χώρος, Κάτι Ασύλληπτο
από την Αντίληψη που όσο κι αν «Τρέχει» Βλέπει Συνεχώς τον «Ορίζοντα της
Ύπαρξης» να Απομακρύνεται. Αυτό που Υπάρχει «Εδώ» είναι η Ίδια η Αντίληψη σαν
Μη-Χώρος.
Σε μια «Τρίτη Φάση» της εσωτερικής Πορείας η Αντίληψη (καθώς
παραιτείται από κάθε προσπάθεια, κίνηση, «σύλληψη», Παραμένει Απεριόριστη,
Κενή, Ακίνητη και Βιώνει Πρακτικά μια Πιο Εσωτερική Κατάσταση, «Μετατρέπεται»
σε Απλό, Τέλειο, Καθαρό, Καθρέφτη. Μόνο σε Αυτή την Κατάσταση η Αντίληψη, που
δεν είναι πλέον αντίληψη, αφού δεν συλλαμβάνει πλέον τίποτα αλλά ζει μια άμεση
επαφή με την Πραγματικότητα κι αντανακλά «παθητικά» την Πραγματικότητα, μπορεί
να Δει, να Βιώσει, να έχει Πραγματική Επαφή με την Πραγματικότητα, να Είναι
Πραγματικότητα, να Μετέχει της Θείας Πραγματικότητας.
«Εδώ» Γίνεται Δυνατή η Εμπειρία της Πλήρους
Τέλειας Αφύπνισης, της Ένωσης με το Θείο Βάθος, τον Αληθινό Θεό, η Εμπειρία της
Πραγματικής Υπαρξιακής Ολοκλήρωσης Όπου η Ύπαρξη Παύει να Είναι Ύπαρξη και
Γίνεται «Αυτό», Αυτό που Υπάρχει Πέραν της Αντίληψης (που έχει
«Ακινητοποιηθεί»). Είναι το Ζωντανό Μυστήριο της Πηγής, το «Χάος» του Ορφέα, το
«Ταό» του Λάο Τσε, το «Ασαμσκρίτα» του Βούδα, το «Βράχμαν» του Σανκάρα, ο
«Πατέρας» του Ιησού, το «Αληθινό» του Κρισναμούρτι.
Στην πραγματικότητα ο Εσωτερικός Κόσμος του
Αληθινού Είναι είναι κάτι τελείως διαφορετικό από τον εξωτερικό κόσμο των
φαινομένων. Είναι η Εσωτερική Ζωή της Ενότητας της Αντίληψης, το Μυστήριο της
Αληθινής Ουσίας και Λειτουργίας της Συνείδησης, σε αντίθεση με τον περιορισμένο
κόσμο του υποκειμένου, τον δυαδικό κόσμο
των φαινομένων της πολλαπλότητας. Υπάρχουν, όπως είναι φυσικό, Αναλογίες
ανάμεσα στα Τρία «Επίπεδα» της Ύπαρξης, του Αληθινού, του Είναι και των
Φαινομένων. Η Πραγματικότητα Αποκαλύπτεται Όλο και Πλατύτερη Όσο Προχωράμε από
τον Κόσμο των Φαινομένων, προς τον Πραγματικό Κόσμο της Συνείδησης του Είναι και
προς την Πηγή των Πάντων. Αλλά το Πλήρες Όραμα του Κόσμου, η Πλήρης Εμπειρία
Είναι Δυνατή μόνο στο «Επίπεδο» της Πηγής. Κι όσο φαίνεται, στην δυαδική
συνείδηση, διαφορετικός κι υψηλότερος και εσωτερικός ο Κόσμος της Συνείδησης
του Είναι, άλλο τόσο φαίνεται στην Αντίληψη διαφορετικός και υψηλότερος κι
εσωτερικός ο Κόσμος της Θείας Πραγματικότητας.
