Sunday, August 6, 2023

The Absence Theory of Divine Essence

The Absence Theory of Divine Essence proposes a novel and profound understanding of the divine, suggesting that God's true essence is not found in direct pursuit, but rather in the complete renunciation of all worldly distractions and attachments. This theory posits that the divine is the ultimate reality, underpinning all existence, and that our struggle to detect and understand it is hindered by our preoccupation with the tangible, the temporal, and the transient.

Absence as Presence

The theory proposes that while God manifests in everything around us, He remains an 'Absence' in all our efforts to find Him. This paradoxical understanding suggests that God is not a being to be sought, but rather a truth to be realized. The absence is the space that God occupies, not because God is missing or distant, but because God transcends our ordinary categories of presence and absence.

Renunciation as Path to Recognition

In contrast to many spiritual paths that advocate for seeking and striving, the Absence Theory encourages the renunciation of all that is not God. This is not a call for physical asceticism or self-deprivation, but rather a psychological and spiritual letting go of attachments, misconceptions, and egoistic pursuits. It is through this renunciation that we create space for the divine to manifest, and for us to recognize this manifestation.

The Straight Path of Virtue

The theory emphasizes the importance of the "Straight Path of Virtue" as a guide to living in alignment with divine truth. This path requires moral integrity, humility, and a commitment to truth. Those who deviate from this path, valuing the ravines of error, are said to be misled by their own misconceptions and attachments.

The Illusion of Redemption

The Absence Theory challenges traditional notions of fall and redemption. It proposes that these concepts are inventions of the human mind, used to make sense of our experiences and actions. Instead, it suggests that there is only existence and the freedom within it. This freedom allows us to either remain entangled in our illusions or to recognize the divine essence underlying all reality.

In conclusion, the Absence Theory of Divine Essence proposes a mystical understanding of God that emphasizes the ineffable nature of the divine, the importance of moral virtue, and the transformative power of renunciation. It encourages us not to seek God, but to clear the way for the recognition of the divine in all things, thus realizing our inherent unity with the divine essence.

...

Here are some spiritual ideas around the true essence of God:

• Oneness - The deepest essence of God is unity and oneness. All of creation stems from this one divine source. Separateness is an illusion.

• Love - At the core of the divine is unbounded, unconditional love for all creation. Love is the highest vibration and essence of the divine.

• Being - Rather than seeking God through actions or thoughts, the true essence is simply found in Being. Simply existing in the present moment connects us to the divine.

• Emptiness - The absolute divine essence is emptiness. It is the void from which all forms arise. God is experienced through letting go of forms and concepts.

• Freedom - The true divine essence is absolute freedom and liberation from constraints of form, ego, and duality. Connecting to the divine liberates us from illusions.

• Presence - God's deepest nature is simply presence - an all-pervading force that enlivens and connects all beings. We experience God through awareness of this divine presence.

• Peace - The essence of God is inner peace that transcends all thinking, desire, and activities of the mind. Connecting to this still point within brings profound peace.

These are just a few spiritual ideas around what the true essence of God might be. Ultimately, it is beyond all names, forms and concepts. The divine essence can only be directly experienced through letting go of the mind and opening the heart.

...

Ideas and Tips

1. God is within. God exists in all things and resides within each of us. To find God, we must look inward. The outer search is futile.

2. Renunciation liberates. Only by letting go of desires, attachments and ego can we be free to realize our inherent union with the divine. Renunciation opens the path to enlightenment.

3. Spiritual enlightenment is effortless. True enlightenment comes naturally through surrender and grace, not through struggle and striving. When we relax into being, realization dawns.

4. Duality is illusion. The distinction between high and low, near and far, important and insignificant are mental constructs. Reality is nondual - one interconnected whole.

5. God is absence and presence. God dwells in all that exists but also transcends manifestation. The ultimate divine essence is beyond duality - both immanent within creation and transcendent beyond form.

6. Activity in freedom. Once liberated, the enlightened live freely within the world of activity but detached from desires and outcomes. They act spontaneously from their true nature.

7. All paths lead home. Many seek truth through different traditions and teachings but the goal is the same - realization of our unity with the divine. The form of the path matters little.

…

Η Θεωρία της Απουσίας της Θείας Ουσίας

Η Θεωρία της Απουσίας της Θείας Ουσίας προτείνει μια νέα και βαθιά κατανόηση του θείου, υποδηλώνοντας ότι η αληθινή ουσία του Θεού δεν βρίσκεται σε άμεση αναζήτηση, αλλά μάλλον στην πλήρη απάρνηση όλων των εγκόσμιων περισπασμών και προσκολλήσεων. Αυτή η θεωρία υποστηρίζει ότι το θείο είναι η απόλυτη πραγματικότητα, που στηρίζει όλη την ύπαρξη, και ότι ο αγώνας μας να το εντοπίσουμε και να το κατανοήσουμε εμποδίζεται από την ενασχόλησή μας με το απτό, το χρονικό και το παροδικό.

Απουσία ως Παρουσία

Η θεωρία προτείνει ότι ενώ ο Θεός εκδηλώνεται σε οτιδήποτε γύρω μας, παραμένει «Απουσία» σε όλες τις προσπάθειές μας να Τον βρούμε. Αυτή η παράδοξη κατανόηση υποδηλώνει ότι ο Θεός δεν είναι ένα ον που πρέπει να αναζητηθεί, αλλά μάλλον μια αλήθεια που πρέπει να πραγματοποιηθεί. Η απουσία είναι ο χώρος που καταλαμβάνει ο Θεός, όχι επειδή ο Θεός λείπει ή είναι απόμακρος, αλλά επειδή ο Θεός υπερβαίνει τις συνηθισμένες μας κατηγορίες παρουσίας και απουσίας.

Η παραίτηση ως μονοπάτι προς την αναγνώριση

Σε αντίθεση με πολλά πνευματικά μονοπάτια που πρεσβεύουν την αναζήτηση και τον αγώνα, η Θεωρία της Απουσίας ενθαρρύνει την παραίτηση από όλα όσα δεν είναι Θεός. Αυτό δεν είναι ένα κάλεσμα για σωματικό ασκητισμό ή στέρηση του εαυτού μας, αλλά μάλλον μια ψυχολογική και πνευματική απαλλαγή από προσκολλήσεις, παρανοήσεις και εγωιστικές αναζητήσεις. Είναι μέσω αυτής της απάρνησης που δημιουργούμε χώρο για να εκδηλωθεί το θείο και να αναγνωρίσουμε αυτή την εκδήλωση.

Το ίσιο μονοπάτι της αρετής

Η θεωρία τονίζει τη σημασία της «Ευθείας Οδού της Αρετής» ως οδηγού για να ζεις σε ευθυγράμμιση με τη θεία αλήθεια. Αυτός ο δρόμος απαιτεί ηθική ακεραιότητα, ταπεινοφροσύνη και δέσμευση στην αλήθεια. Όσοι παρεκκλίνουν από αυτό το μονοπάτι, εκτιμώντας τις χαράδρες του λάθους, λέγεται ότι παραπλανούνται από τις δικές τους λανθασμένες αντιλήψεις και προσκολλήσεις.

Η ψευδαίσθηση της λύτρωσης

Η Θεωρία της Απουσίας αμφισβητεί τις παραδοσιακές έννοιες της πτώσης και της λύτρωσης. Προτείνει ότι αυτές οι έννοιες είναι εφευρέσεις του ανθρώπινου μυαλού, που χρησιμοποιούνται για να κατανοήσουν τις εμπειρίες και τις πράξεις μας. Αντίθετα, υποδηλώνει ότι υπάρχει μόνο η ύπαρξη και η ελευθερία μέσα σε αυτήν. Αυτή η ελευθερία μας επιτρέπει είτε να παραμείνουμε μπλεγμένοι στις ψευδαισθήσεις μας είτε να αναγνωρίσουμε τη θεϊκή ουσία που βρίσκεται κάτω από κάθε πραγματικότητα.

Συμπερασματικά, η Θεωρία της Απουσίας της Θείας Ουσίας προτείνει μια μυστικιστική κατανόηση του Θεού που τονίζει την άφατη φύση του θείου, τη σημασία της ηθικής αρετής και τη μεταμορφωτική δύναμη της απάρνησης. Μας ενθαρρύνει να μην αναζητήσουμε τον Θεό, αλλά να ανοίξουμε το δρόμο για την αναγνώριση του θείου σε όλα τα πράγματα, συνειδητοποιώντας έτσι την εγγενή μας ενότητα με τη θεία ουσία.

...

Εδώ είναι μερικές πνευματικές ιδέες γύρω από την αληθινή ουσία του Θεού:

• Ενότητα - Η βαθύτερη ουσία του Θεού είναι η ενότητα και η μοναδικότητα. Όλη η δημιουργία πηγάζει από αυτή τη μοναδική θεϊκή πηγή. Ο χωρισμός είναι μια ψευδαίσθηση.

• Αγάπη - Στον πυρήνα του θεϊκού είναι η απεριόριστη, άνευ όρων αγάπη για όλη τη δημιουργία. Η αγάπη είναι η υψηλότερη δόνηση και ουσία του θείου.

• Είναι - Αντί να αναζητούμε τον Θεό μέσω πράξεων ή σκέψεων, η αληθινή ουσία βρίσκεται απλώς στο Είναι. Η απλή ύπαρξη στην παρούσα στιγμή μας συνδέει με το θείο.

• Κενότητα - Η απόλυτη θεϊκή ουσία είναι το κενό. Είναι το κενό από το οποίο προκύπτουν όλες οι μορφές. Ο Θεός βιώνεται μέσω της αφαίρεσης μορφών και εννοιών.

• Ελευθερία - Η αληθινή θεϊκή ουσία είναι η απόλυτη ελευθερία και η απελευθέρωση από τους περιορισμούς της μορφής, του εγώ και της δυαδικότητας. Η σύνδεση με το θείο μας απελευθερώνει από τις ψευδαισθήσεις.

• Παρουσία - η βαθύτερη φύση του Θεού είναι απλώς η παρουσία - μια παντοδύναμη δύναμη που ζωντανεύει και συνδέει όλα τα όντα. Βιώνουμε τον Θεό μέσω της επίγνωσης αυτής της θεϊκής παρουσίας.

• Ειρήνη - Η ουσία του Θεού είναι η εσωτερική ειρήνη που υπερβαίνει κάθε σκέψη, επιθυμία και δραστηριότητες του νου. Η σύνδεση σε αυτό το ακίνητο σημείο μέσα φέρνει βαθιά γαλήνη.

Αυτές είναι μόνο μερικές πνευματικές ιδέες γύρω από το ποια μπορεί να είναι η αληθινή ουσία του Θεού. Τελικά, είναι πέρα από όλα τα ονόματα, τις μορφές και τις έννοιες. Η θεϊκή ουσία μπορεί να βιωθεί άμεσα μόνο με την αφαίρεση του νου και το άνοιγμα της καρδιάς.

...

Ιδέες και Συμβουλές

1. Ο Θεός είναι μέσα. Ο Θεός υπάρχει σε όλα τα πράγματα και κατοικεί μέσα στον καθένα μας. Για να βρούμε τον Θεό, πρέπει να κοιτάξουμε προς τα μέσα. Η εξωτερική αναζήτηση είναι μάταιη.

2. Η απάρνηση ελευθερώνει. Μόνο αφήνοντας τις επιθυμίες, τις προσκολλήσεις και το εγώ μπορούμε να είμαστε ελεύθεροι να συνειδητοποιήσουμε την εγγενή ένωσή μας με το θείο. Η απάρνηση ανοίγει τον δρόμο προς τη φώτιση.

3. Η πνευματική φώτιση είναι αβίαστη. Η αληθινή φώτιση έρχεται φυσικά μέσω της παράδοσης και της χάρης, όχι μέσω του αγώνα και της προσπάθειας. Όταν χαλαρώνουμε στην ύπαρξη, η συνειδητοποίηση ξημερώνει.

4. Η δυαδικότητα είναι ψευδαίσθηση. Η διάκριση μεταξύ υψηλών και χαμηλών, κοντινών και μακρινών, σημαντικών και ασήμαντων είναι νοητικές κατασκευές. Η πραγματικότητα είναι μη δυαδική - ένα αλληλένδετο σύνολο.

5. Ο Θεός είναι απουσία και παρουσία. Ο Θεός κατοικεί σε όλα όσα υπάρχουν αλλά και υπερβαίνει την εκδήλωση. Η απόλυτη θεϊκή ουσία είναι πέρα από τη δυαδικότητα - τόσο έμφυτη μέσα στη δημιουργία όσο και υπερβατική πέρα από τη μορφή.

6. Δραστηριότητα στην ελευθερία. Μόλις απελευθερωθούν, οι φωτισμένοι ζουν ελεύθερα μέσα στον κόσμο της δραστηριότητας αλλά αποκομμένοι από τις επιθυμίες και τα αποτελέσματα. Ενεργούν αυθόρμητα από την πραγματική τους φύση.

7. Όλα τα μονοπάτια οδηγούν στο σπίτι. Πολλοί αναζητούν την αλήθεια μέσα από διαφορετικές παραδόσεις και διδασκαλίες, αλλά ο στόχος είναι ο ίδιος - συνειδητοποίηση της ενότητάς μας με το θείο. Η μορφή του μονοπατιού έχει μικρή σημασία.

...

The Radiance of the Self: From Purity to Immortality

In the soundless cathedral of consciousness, where time dissolves like morning mist and space becomes but a whispered prayer, there dwells a light that knows neither beginning nor end...

The Purification of the Soul

Within the crucible of existence, the Jiva—that luminous thread of individual consciousness—lies wrapped in veils of countless colors, each thread a memory, each hue a desire that binds it to the wheel of becoming. Yet beneath these gossamer shrouds, beneath the accumulated dust of ten thousand lifetimes, there burns an ember that no wind can extinguish, no darkness can diminish.

Like a golden chalice buried beneath layers of earthen clay, the soul awaits its moment of revelation. The fire of knowledge—kindled not by the striking of flint against stone, but by the gentle breath of understanding that comes through sacred hearing, through the whispered teachings that float like lotus petals on the still waters of the heart—begins its work of alchemy.

In this cosmic forge, where the bellows of devotion fan flames that dance between the visible and invisible realms, the Jiva surrenders its borrowed robes. Each impurity, each shadow-self that clings like morning dew to spider's silk, evaporates in the rising heat of awareness. What remains is not the absence of something, but the presence of everything—pure gold, molten and radiant, singing its eternal song of recognition.

The Sun of Knowledge

Behold! In the vast sky of the heart, where thunderclouds of doubt once gathered and storms of confusion raged, there rises a Sun that casts no shadows, knows no eclipse, requires no fuel save the recognition of its own eternal burning. This is the Atman—not the sun that travels its daily arc across the dome of heaven, but the Sun behind the sun, the Light behind all lights.

This solar consciousness does not illuminate by addition, as a torch might light a darkened chamber, but by the simple withdrawal of that which obscures. It is the darkness of ignorance that is the stranger here, the interloper in a realm where darkness has no native dwelling. When the Sun of Knowledge rises, it does not battle the night—it reveals that night was but a dream, a forgetting, a temporary closing of eyes that were always meant to see.

In its radiance, all things become transparent. The solid walls of separation dissolve like salt in an infinite ocean. The boundaries between self and cosmos, between the seeker and the sought, between the worshipper and the worshipped, become as insubstantial as the line that divides sky from space. Here, in this luminous dissolution, the paradox reveals itself: by losing everything, one gains all; by becoming nothing, one becomes everything.

The Pathless Path to Immortality

In the realm beyond time's dominion, where past and future collapse into an eternal now that breathes with the rhythm of stars, there walks one who has renounced the very concept of walking. Activities fall away like autumn leaves from the tree of being—not through force or discipline, but through the simple recognition that the tree was always bare, always winter, always spring.

Here, in this dimensionless dimension, the limitations of time reveal themselves as prison bars made of moonbeams—seemingly solid until touched by the light of understanding. Space becomes not an expanse to be traversed, but a canvas upon which consciousness paints its dreams of separation. Direction loses meaning when every path leads home, when every step is both departure and arrival, when the traveler discovers that the destination was never elsewhere but always here, always now, always within.

In this worship without object, where the devotee and the divine merge like rivers flowing into an ocean that was never separate from them, something miraculous unfolds. The destroyer of heat and cold—that which stands untouched by the endless oscillations of pleasure and pain, summer and winter, hope and despair—reveals itself as one's own true nature.

This is not the cold comfort of detachment, but the warm embrace of that which includes all while being defined by none. It is Bliss-Eternal, not because it lasts a long time, but because it exists outside the very notion of duration. It is stainless, not because nothing can touch it, but because it is the very space in which all touching occurs.

The Flowering of Omniscience

In the garden of awakened consciousness, where knowing and being cross-pollinate in an endless spring of recognition, the one who has remembered their true face becomes a mirror in which all of existence recognizes itself. This is the All-knowing—not the accumulation of facts like dust upon a shelf, but the intimate recognition of the Self that wears all forms, dreams all dreams, knows all knowing.

To be All-pervading is to discover that one was never contained within the boundaries of skin and bone, never imprisoned within the fortress of individual identity. Like space itself, which is not found in things but in which all things appear, consciousness reveals its true nature as the context within which all experience unfolds.

The wave discovers it was always ocean. The cloud remembers it was always sky. The flame realizes it was always light itself.

The Deathless Death

And so we arrive at the final paradox, the ultimate mystery that dissolves all mysteries: Immortality is achieved not through the preservation of that which was never born, but through the recognition of that which can never die. Death becomes impossible when life is understood as the play of the eternal in the costume of time.

In this recognition, the seeker dissolves into the sought, the questioner into the answer, the dreamer into the dream. What remains is neither being nor non-being, but the very possibility of both, the pregnant emptiness that gives birth to all fullness, the silent music that orchestrates the symphony of existence.

Here, in this place that is no place, in this time that is no time, the radiance of the Self shines forth—not as something achieved, but as something finally, eternally, and impossibly remembered. The gold was always gold, the sun was always shining, the Self was always radiant.

The only question that remains is not whether this is true, but whether we are ready to stop pretending it is not.

In the end, which is also the beginning, we find that there is no journey, no traveler, no destination—only the eternal recognition of what was never lost, the endless remembering of what was never forgotten, the timeless celebration of what was never born and will never die.

The Radiance of the Self shines on.

...

Η Λαμπρότητα του Εαυτού: Από την Καθαρότητα στην Αθανασία

Στον αθόρυβο καθεδρικό ναό της συνείδησης, όπου ο χρόνος διαλύεται σαν πρωινή ομίχλη και ο χώρος γίνεται μια ψιθυριστή προσευχή, κατοικεί ένα φως που δεν γνωρίζει ούτε αρχή ούτε τέλος...

Ο Καθαρισμός της Ψυχής

Μέσα στο χωνευτήρι της ύπαρξης, η Τζίβα—εκείνο το φωτεινό νήμα της ατομικής συνείδησης—είναι τυλιγμένη σε πέπλα αμέτρητων χρωμάτων, κάθε νήμα μια ανάμνηση, κάθε απόχρωση μια επιθυμία που τη δένει στον τροχό της γέννησης. Ωστόσο, κάτω από αυτά τα διάφανα καλύμματα, κάτω από τη σκόνη που έχει συσσωρευτεί από δεκάδες χιλιάδες ζωές, καίει μια σπίθα που κανένας άνεμος δεν μπορεί να σβήσει, καμία σκιά δεν μπορεί να μειώσει.

Σαν χρυσό κύπελλο θαμμένο κάτω από στρώματα πήλινης γης, η ψυχή περιμένει τη στιγμή της αποκάλυψής της. Η φωτιά της γνώσης—που δεν ανάβεται με το χτύπημα πυρόλιθου σε πέτρα, αλλά με την απαλή πνοή της κατανόησης που έρχεται μέσω της ιερής ακρόασης, μέσω των ψιθυριστών διδασκαλιών που επιπλέουν σαν πέταλα λωτού στα ήρεμα νερά της καρδιάς—αρχίζει το έργο της αλχημείας.

Σε αυτό το κοσμικό καμίνι, όπου τα φυσερά της αφοσίωσης φουντώνουν φλόγες που χορεύουν ανάμεσα στα ορατά και τα αόρατα βασίλεια, η Τζίβα παραδίδει τα δανεικά της ενδύματα. Κάθε ακαθαρσία, κάθε σκιά-εαυτός που προσκολλάται σαν πρωινή δροσιά σε ιστό αράχνης, εξατμίζεται στη θερμότητα της επίγνωσης. Αυτό που απομένει δεν είναι η απουσία κάποιου πράγματος, αλλά η παρουσία του παντός—καθαρός χρυσός, λιωμένος και λαμπερός, που τραγουδά το αιώνιο τραγούδι της αναγνώρισης.

Ο Ήλιος της Γνώσης

Ιδού! Στον απέραντο ουρανό της καρδιάς, όπου κάποτε μαζεύονταν σύννεφα αμφιβολίας και ξέσπαγαν καταιγίδες σύγχυσης, ανατέλλει ένας Ήλιος που δεν ρίχνει σκιές, δεν γνωρίζει έκλειψη, δεν χρειάζεται καύσιμο πέρα από την αναγνώριση της δικής του αιώνιας καύσης. Αυτός είναι ο Άτμαν—όχι ο ήλιος που διατρέχει το καθημερινό του τόξο στον θόλο του ουρανού, αλλά ο Ήλιος πίσω από τον ήλιο, το Φως πίσω από όλα τα φώτα.

Αυτή η ηλιακή συνείδηση δεν φωτίζει με πρόσθεση, όπως ένας πυρσός θα φώτιζε ένα σκοτεινό δωμάτιο, αλλά με την απλή απόσυρση αυτού που την καλύπτει. Είναι το σκοτάδι της άγνοιας ο ξένος εδώ, ο εισβολέας σε ένα βασίλειο όπου το σκοτάδι δεν έχει φυσική κατοικία. Όταν ο Ήλιος της Γνώσης ανατέλλει, δεν πολεμά τη νύχτα—αποκαλύπτει ότι η νύχτα ήταν μόνο ένα όνειρο, μια λήθη, ένα προσωρινό κλείσιμο ματιών που προορίζονταν πάντα να δουν.

Στη λάμψη του, όλα γίνονται διάφανα. Οι συμπαγείς τοίχοι του διαχωρισμού διαλύονται σαν αλάτι σε έναν απεριόριστο ωκεανό. Τα όρια ανάμεσα στον εαυτό και τον κόσμο, ανάμεσα στον αναζητητή και το αναζητούμενο, ανάμεσα στον λατρευτή και το λατρευόμενο, γίνονται τόσο ασήμαντα όσο η γραμμή που χωρίζει τον ουρανό από το διάστημα. Εδώ, σε αυτή τη φωτεινή διάλυση, το παράδοξο αποκαλύπτεται: χάνοντας τα πάντα, κερδίζει κανείς τα πάντα· γινόμενος τίποτα, γίνεται τα πάντα.

Η Ατραπός Χωρίς Μονοπάτι προς την Αθανασία

Στο βασίλειο πέρα από την κυριαρχία του χρόνου, όπου παρελθόν και μέλλον καταρρέουν σε ένα αιώνιο τώρα που αναπνέει με τον ρυθμό των άστρων, περπατά κάποιος που έχει απαρνηθεί την ίδια την έννοια του περπατήματος. Οι δραστηριότητες πέφτουν σαν φύλλα του φθινοπώρου από το δέντρο της ύπαρξης—όχι με βία ή πειθαρχία, αλλά με την απλή αναγνώριση ότι το δέντρο ήταν πάντα γυμνό, πάντα χειμώνας, πάντα άνοιξη.

Εδώ, σε αυτή την αδιάστατη διάσταση, οι περιορισμοί του χρόνου αποκαλύπτονται ως κάγκελα φυλακής φτιαγμένα από ακτίνες σελήνης—φαινομενικά συμπαγή μέχρι να τα αγγίξει το φως της κατανόησης. Ο χώρος δεν είναι πλέον μια έκταση που πρέπει να διασχιστεί, αλλά ένας καμβάς πάνω στον οποίο η συνείδηση ζωγραφίζει τα όνειρα του διαχωρισμού. Η κατεύθυνση χάνει το νόημά της όταν κάθε μονοπάτι οδηγεί στο σπίτι, όταν κάθε βήμα είναι ταυτόχρονα αναχώρηση και άφιξη, όταν ο ταξιδιώτης ανακαλύπτει ότι ο προορισμός δεν ήταν ποτέ αλλού, αλλά πάντα εδώ, πάντα τώρα, πάντα μέσα του.

Σε αυτή τη λατρεία χωρίς αντικείμενο, όπου ο πιστός και το θείο συγχωνεύονται σαν ποτάμια που χύνονται σε έναν ωκεανό που ποτέ δεν ήταν ξεχωριστός από αυτά, κάτι θαυμαστό ξετυλίγεται. Ο καταστροφέας της ζέστης και του κρύου—εκείνο που παραμένει ανεπηρέαστο από τις ατέλειωτες ταλαντώσεις της ευχαρίστησης και του πόνου, του καλοκαιριού και του χειμώνα, της ελπίδας και της απόγνωσης—αποκαλύπτεται ως η αληθινή φύση του ανθρώπου.

Αυτό, δεν είναι η ψυχρή παρηγοριά της αποστασιοποίησης, αλλά η ζεστή αγκαλιά αυτού που περιλαμβάνει τα πάντα χωρίς να καθορίζεται από τίποτα. Είναι η Αιώνια Ευδαιμονία, όχι επειδή διαρκεί πολύ, αλλά επειδή υπάρχει έξω από την ίδια την έννοια της διάρκειας. Είναι αμόλυντη, όχι επειδή τίποτα δεν μπορεί να την αγγίξει, αλλά επειδή είναι ο ίδιος ο χώρος μέσα στον οποίο συμβαίνει κάθε άγγιγμα.

Η Ανθοφορία της Παντογνωσίας

Στον κήπο της αφύπνισης συνείδησης, όπου η γνώση και η ύπαρξη διασταυρώνονται σε μια ατέλειωτη άνοιξη αναγνώρισης, εκείνος που έχει θυμηθεί το αληθινό του πρόσωπο γίνεται ένας καθρέφτης στον οποίο όλη η ύπαρξη αναγνωρίζει τον εαυτό της. Αυτό είναι ο Παντογνώστης—όχι η συσσώρευση γεγονότων σαν σκόνη σε ράφι, αλλά η οικεία αναγνώριση του Εαυτού που φορά όλες τις μορφές, ονειρεύεται όλα τα όνειρα, γνωρίζει κάθε γνώση.

Το να είναι κανείς Πανταχού Παρών είναι να ανακαλύπτει ότι ποτέ δεν περιοριζόταν μέσα στα όρια του δέρματος και των οστών, ποτέ δεν φυλακιζόταν μέσα στο φρούριο της ατομικής ταυτότητας. Όπως ο χώρος, που δεν βρίσκεται στα πράγματα αλλά μέσα στον οποίο εμφανίζονται όλα τα πράγματα, η συνείδηση αποκαλύπτει την αληθινή της φύση ως το πλαίσιο μέσα στο οποίο ξετυλίγεται κάθε εμπειρία.

Το κύμα ανακαλύπτει ότι ήταν πάντα ωκεανός. Το σύννεφο θυμάται ότι ήταν πάντα ουρανός. Η φλόγα συνείδησης ότι ήταν πάντα το ίδιο το φως.

Ο Αθάνατος Θάνατος

Και έτσι φτάνουμε στο τελικό παράδοξο, το απόλυτο μυστήριο που διαλύει όλα τα μυστήρια: η Αθανασία επιτυγχάνεται όχι μέσω της διατήρησης αυτού που ποτέ δεν γεννήθηκε, αλλά μέσω της αναγνώρισης αυτού που δεν μπορεί ποτέ να πεθάνει. Ο θάνατος γίνεται αδύνατος όταν η ζωή κατανοηθεί ως το παιχνίδι του αιώνιου μέσα στη στολή του χρόνου.

Σε αυτή την αναγνώριση, ο αναζητητής διαλύεται στο αναζητούμενο, ο ερωτών στην απάντηση, ο ονειροπόλος στο όνειρο. Αυτό που απομένει δεν είναι ούτε ύπαρξη ούτε ανυπαρξία, αλλά η ίδια η δυνατότητα και των δύο, η έγκυος κενότητα που γεννά κάθε πληρότητα, η σιωπηλή μουσική που οργανώνει τη συμφωνία της ύπαρξης.

Εδώ, σε αυτό το μέρος που δεν είναι μέρος, σε αυτόν τον χρόνο που δεν είναι χρόνος, η λάμψη του Εαυτού λάμπει—όχι ως κάτι που επιτεύχθηκε, αλλά ως κάτι που επιτέλους, αιώνια και αδύνατα, θυμήθηκε. Ο χρυσός ήταν πάντα χρυσός, ο ήλιος έλαμπε πάντα, ο Εαυτός ήταν πάντα λαμπρός.

Η μόνη ερώτηση που απομένει δεν είναι αν αυτό είναι αληθές, αλλά αν είμαστε έτοιμοι να σταματήσουμε να προσποιούμαστε ότι δεν είναι.

Στο τέλος, που είναι επίσης η αρχή, βρίσκουμε ότι δεν υπάρχει ταξίδι, ούτε ταξιδιώτης, ούτε προορισμός—μόνο η αιώνια αναγνώριση αυτού που ποτέ δεν χάθηκε, η ατέλειωτη υπενθύμιση αυτού που ποτέ δεν ξεχάστηκε, η διαχρονική γιορτή αυτού που ποτέ δεν γεννήθηκε και δεν θα πεθάνει ποτέ.

Η Λαμπρότητα του Εαυτού λάμπει αιώνια.

Intellectual property rights

The entire content of our website, including, but not limited to, texts, news, graphics, photographs, diagrams, illustrations, services provided and generally any kind of files, is subject to intellectual property (copyright) and is governed by the national and international provisions on Intellectual Property, with the exception of the expressly recognized rights of third parties.
Therefore, it is expressly prohibited to reproduce, republish, copy, store, sell, transmit, distribute, publish, perform, "download", translate, modify in any way, in part or in summary, without the express prior written consent of the Foundation. It is known that in case the Foundation consents, the applicant is obliged to explicitly refer via links (hyperlinks) to the relevant content of the Foundation's website. This obligation of the applicant exists even if it is not explicitly stated in the written consent of the Foundation.
Exceptionally, it is permitted to individually store and copy parts of the content on a simple personal computer for strictly personal use (private study or research, educational purposes), without the intention of commercial or other exploitation and always under the condition of indicating the source of its origin, without this in any way implies a grant of intellectual property rights.
It is also permitted to republish material for purposes of promoting the events and activities of the Foundation, provided that the source is mentioned and that no intellectual property rights are infringed, no trademarks are modified, altered or deleted.
Everything else that is included on the electronic pages of our website and constitutes registered trademarks and intellectual property products of third parties is their own sphere of responsibility and has nothing to do with the website of the Foundation.

Δικαιώματα πνευματικής ιδιοκτησίας

Το σύνολο του περιεχομένου του Δικτυακού μας τόπου, συμπεριλαμβανομένων, ενδεικτικά αλλά όχι περιοριστικά, των κειμένων, ειδήσεων, γραφικών, φωτογραφιών, σχεδιαγραμμάτων, απεικονίσεων, παρεχόμενων υπηρεσιών και γενικά κάθε είδους αρχείων, αποτελεί αντικείμενο πνευματικής ιδιοκτησίας (copyright) και διέπεται από τις εθνικές και διεθνείς διατάξεις περί Πνευματικής Ιδιοκτησίας, με εξαίρεση τα ρητώς αναγνωρισμένα δικαιώματα τρίτων.

Συνεπώς, απαγορεύεται ρητά η αναπαραγωγή, αναδημοσίευση, αντιγραφή, αποθήκευση, πώληση, μετάδοση, διανομή, έκδοση, εκτέλεση, «λήψη» (download), μετάφραση, τροποποίηση με οποιονδήποτε τρόπο, τμηματικά η περιληπτικά χωρίς τη ρητή προηγούμενη έγγραφη συναίνεση του Ιδρύματος. Γίνεται γνωστό ότι σε περίπτωση κατά την οποία το Ίδρυμα συναινέσει, ο αιτών υποχρεούται για την ρητή παραπομπή μέσω συνδέσμων (hyperlinks) στο σχετικό περιεχόμενο του Δικτυακού τόπου του Ιδρύματος. Η υποχρέωση αυτή του αιτούντος υφίσταται ακόμα και αν δεν αναγραφεί ρητά στην έγγραφη συναίνεση του Ιδρύματος.

Κατ’ εξαίρεση, επιτρέπεται η μεμονωμένη αποθήκευση και αντιγραφή τμημάτων του περιεχομένου σε απλό προσωπικό υπολογιστή για αυστηρά προσωπική χρήση (ιδιωτική μελέτη ή έρευνα, εκπαιδευτικούς σκοπούς), χωρίς πρόθεση εμπορικής ή άλλης εκμετάλλευσης και πάντα υπό την προϋπόθεση της αναγραφής της πηγής προέλευσής του, χωρίς αυτό να σημαίνει καθ’ οιονδήποτε τρόπο παραχώρηση δικαιωμάτων πνευματικής ιδιοκτησίας.

Επίσης, επιτρέπεται η αναδημοσίευση υλικού για λόγους προβολής των γεγονότων και δραστηριοτήτων του Ιδρύματος, με την προϋπόθεση ότι θα αναφέρεται η πηγή και δεν θα θίγονται δικαιώματα πνευματικής ιδιοκτησίας, δεν θα τροποποιούνται, αλλοιώνονται ή διαγράφονται εμπορικά σήματα.

Ό,τι άλλο περιλαμβάνεται στις ηλεκτρονικές σελίδες του Δικτυακού μας τόπου και αποτελεί κατοχυρωμένα σήματα και προϊόντα πνευματικής ιδιοκτησίας τρίτων ανάγεται στη δική τους σφαίρα ευθύνης και ουδόλως έχει να κάνει με τον Δικτυακό τόπο του Ιδρύματος.

Esoterism Academy

CIRCLE OF LIGHT

ESOTERISM STUDIES