Monday, August 7, 2023

Divine Transcendence

This mystical theory, named the Theory of Divine Transcendence, is based on the premise that the human soul is essentially a divine spark, a fragment of the Infinite Divine Essence, which is temporarily confined within the finite physical realm. It posits that through certain spiritual practices and states of consciousness, such as ecstasy, humans could transcend their physical limitations and experience the Infinite Divine Essence. Below are the key tenets of this theory:

The Principle of Divine Essence

This principle posits that every soul is a fragment of the Divine Essence, thus inherently divine in nature. The physical world is viewed as a temporal stage for the soul to learn and grow. This principle fosters the understanding that every individual possesses an inherent worth and potential for divine transcendence.

Here are some key ideas this principle conveys:

1. Every person's soul is part of the Divine, connecting them to the sacred. This implies an intrinsic value and dignity to all human beings.

2. The material world is temporary and provides an opportunity for the soul to learn and progress spiritually. Life is seen as a journey for self-improvement and coming closer to the Divine.

3. All individuals possess a potential for spiritual growth and transcendence. This emphasizes the capacity within every person for positive transformation and developing their innate talents.

4. The Divine Essence within each person unites humanity, as all share the same fundamental nature beneath superficial differences. This can encourage compassion and connection with others.

5. Even amid suffering and imperfection, the Divine spark within gives meaning and hope. The soul's essential worth endures beyond hardships and limitations.

6. Human beings are viewed not just as physical beings, but as spiritual souls on a path of self-realization. The purpose of life involves cultivating one's divine nature.

7. In summary, this principle frames human existence in divine and spiritual terms, highlighting transcendent purposes and the equal sacred value of all souls. By focusing on the Divine Essence within, it conveys an optimistic outlook that stresses the potential and worth of every individual.

The Principle of Transitory Existence

This tenet recognizes the fleeting nature of our physical existence. Everything in the physical realm, including our bodies, thoughts, and emotions, is transient and ever-changing. Understanding this principle helps one to detach from worldly attachments, thus reducing suffering and promoting spiritual growth.

Here are some key ideas regarding the principle of transitory existence:

1. Nothing is permanent in the material world. Everything that exists physically is impermanent and constantly changing.

2. Our physical bodies and minds are no exception. They are always aging, decaying and transforming in some way. What we consider "self" is constantly in flux.

3. Worldly pleasures, possessions and relationships are all transient. They will eventually pass away or fundamentally change. Nothing lasts forever in the material realm.

4. Understanding the impermanent, fleeting nature of physical existence can help one develop detachment from worldly attachments that cause suffering when they inevitably change or cease to exist.

5. By cultivating detachment and non-attachment, one can minimize suffering that arises from desiring the impermanent to be permanent. This allows for greater inner peace and spiritual progress.

6. Seeing the transient nature of our "self" and material things can also promote wisdom by revealing their true, non-substantial nature that lies beyond physical forms.

7. Meditating on the principle of transitory existence and its implications can help one live more fully in the present moment, free from hoped or fears about the future and attachments to the past.

The Principle of Ecstasy

This principle acknowledges ecstasy as a transcendent state of consciousness. It is a state of complete absorption in the Divine Essence. In this state, the dichotomy between the self and the Divine dissolves, leading to a profound experience of oneness and infinity.

Here are some key points about the Principle of Ecstasy:

1. Ecstasy is understood as a mystical or spiritual experience of intense joy, wonder, and awe arising from a heightened sense of union with the Divine.

2. In ecstatic states, the ordinary boundaries between the self and the Divine collapse, leading to a feeling of mystical union and oneness with the ultimate reality.

3. Ecstasy involves a sense of transcendence and release from the concerns of the ordinary ego-self. There is a profound shift in consciousness to a wider and deeper perspective.

4. Many religious traditions view ecstatic experiences as pinnacles of spiritual enlightenment and mystical realization. They are seen as glimpses of the Divine nature of reality.

5. However, ecstatic states are typically temporary transcendent experiences. They must be integrated into ordinary life and consciousness for their deeper significance to be realized.

6. While ecstasy is associated with spiritual elevation and enlightenment, it can also arise from profane sources like music, art, nature, or romance. But religious ecstasy involves a sense of union with the Divine ground of being.

7. The principle acknowledges the value and spiritual significance of ecstatic experiences as a pathway to mystical realization and enlightenment. It sees ecstasy as a "peak experience" that can transform one's ordinary consciousness.

The Principle of Divine Transcendence

This is the culmination of the theory. It proposes that through spiritual practices such as meditation, prayer, and contemplation, and states like ecstasy, an individual can transcend the physical limitations and experience the Infinite Divine Essence. This is the ultimate goal of life, termed as self-realization or enlightenment.

Here are some key points to keep in mind:

1. Divine transcendence refers to the idea that God (or the divine) is beyond and greater than the physical world and human limitations. The infinite divine essence is understood to transcend the finite material reality.

2. Spiritual practices are meant to help individuals transcend their limited, egoic selves and experience a sense of unity or oneness with the divine. This is variously described as self-realization, enlightenment, liberation, or moksha.

3. The principle of divine transcendence is a common theological concept found in many religious and spiritual traditions, though expressed in different ways. It is not unique to any single religion.

4. The possibility and means of divine transcendence depend on one's theological or metaphysical assumptions about the nature of God, the human soul, and the relationship between the infinite and finite.

5. Ultimately, most traditions embracing this principle emphasize the value of spiritual practices in cultivating virtue, reducing suffering, and gaining insight - even if a state of absolute transcendence or unity with God remains out of reach.

6. The value of spiritual practices likely extends beyond any specific attainments. They can cultivate qualities like peace, love, wisdom and compassion that can benefit ourselves and others.

7. Our finite human minds cannot fully comprehend the infinite. Spiritual practices may allow us to glimpse higher states, but there are likely always further heights to cl

Remember, this is just a theoretical construct and is not intended to supersede or invalidate any existing philosophical or religious beliefs. Instead, it is meant to serve as a framework for understanding certain mystical experiences and spiritual practices.

...

Θεία Υπέρβαση

Αυτή η μυστικιστική θεωρία, που ονομάζεται Θεωρία της Θείας Υπέρβασης, βασίζεται στην προϋπόθεση ότι η ανθρώπινη ψυχή είναι ουσιαστικά ένας θεϊκός σπινθήρας, ένα κομμάτι της Άπειρης Θείας Ουσίας, η οποία περιορίζεται προσωρινά στο πεπερασμένο φυσικό πεδίο. Θεωρεί ότι μέσω ορισμένων πνευματικών πρακτικών και καταστάσεων συνείδησης, όπως η έκσταση, οι άνθρωποι θα μπορούσαν να υπερβούν τους φυσικούς περιορισμούς τους και να βιώσουν την Άπειρη Θεία Ουσία. Παρακάτω είναι οι βασικές αρχές αυτής της θεωρίας:

1. Η Αρχή της Θείας Ουσίας

Αυτή η αρχή θέτει ότι κάθε ψυχή είναι ένα κομμάτι της Θείας Ουσίας, επομένως εγγενώς θεϊκής φύσης. Ο φυσικός κόσμος θεωρείται ως ένα χρονικό στάδιο για να μάθει και να αναπτυχθεί η ψυχή. Αυτή η αρχή ενισχύει την κατανόηση ότι κάθε άτομο έχει μια εγγενή αξία και δυνατότητα για θεϊκή υπέρβαση.

Ακολουθούν ορισμένες βασικές ιδέες που μεταφέρει αυτή η αρχή:

1. Η ψυχή κάθε ανθρώπου είναι μέρος του Θείου, που τον συνδέει με το ιερό. Αυτό συνεπάγεται μια εγγενή αξία και αξιοπρέπεια για όλα τα ανθρώπινα όντα.

2. Ο υλικός κόσμος είναι προσωρινός και δίνει την ευκαιρία στην ψυχή να μάθει και να προοδεύσει πνευματικά. Η ζωή θεωρείται ως ένα ταξίδι για αυτοβελτίωση και προσέγγιση του Θείου.

3. Όλα τα άτομα διαθέτουν δυνατότητα πνευματικής ανάπτυξης και υπέρβασης. Αυτό τονίζει την ικανότητα κάθε ανθρώπου για θετική μεταμόρφωση και ανάπτυξη των έμφυτων ταλέντων του.

4. Η Θεία Ουσία μέσα σε κάθε άτομο ενώνει την ανθρωπότητα, καθώς όλοι μοιράζονται την ίδια θεμελιώδη φύση κάτω από τις επιφανειακές διαφορές. Αυτό μπορεί να ενθαρρύνει τη συμπόνια και τη σύνδεση με τους άλλους.

5. Ακόμη και μέσα στα βάσανα και την ατέλεια, η Θεία σπίθα μέσα δίνει νόημα και ελπίδα. Η ουσιαστική αξία της ψυχής αντέχει πέρα από κακουχίες και περιορισμούς.

6. Τα ανθρώπινα όντα δεν αντιμετωπίζονται απλώς ως φυσικά όντα, αλλά ως πνευματικές ψυχές σε ένα μονοπάτι αυτοπραγμάτωσης. Ο σκοπός της ζωής περιλαμβάνει την καλλιέργεια της θεϊκής φύσης κάποιου.

7. Συνοψίζοντας, αυτή η αρχή πλαισιώνει την ανθρώπινη ύπαρξη με θεϊκούς και πνευματικούς όρους, αναδεικνύοντας υπερβατικούς σκοπούς και την ίση ιερή αξία όλων των ψυχών. Εστιάζοντας στη Θεία Ουσία μέσα μας, μεταφέρει μια αισιόδοξη προοπτική που τονίζει τις δυνατότητες και την αξία κάθε ατόμου.

2. Η Αρχή της Μεταβατικής Ύπαρξης

Αυτή η αρχή αναγνωρίζει τη φευγαλέα φύση της φυσικής μας ύπαρξης. Τα πάντα στη φυσική σφαίρα, συμπεριλαμβανομένων των σωμάτων, των σκέψεων και των συναισθημάτων μας, είναι παροδικά και συνεχώς μεταβαλλόμενα. Η κατανόηση αυτής της αρχής βοηθά κάποιον να αποσπαστεί από τις εγκόσμιες προσκολλήσεις, μειώνοντας έτσι τον πόνο και προάγοντας την πνευματική ανάπτυξη.

Ακολουθούν μερικές βασικές ιδέες σχετικά με την αρχή της παροδικής ύπαρξης:

1. Τίποτα δεν είναι μόνιμο στον υλικό κόσμο. Όλα όσα υπάρχουν φυσικά είναι παροδικά και συνεχώς μεταβαλλόμενα.

2. Το φυσικό σώμα και το μυαλό μας δεν αποτελούν εξαίρεση. Πάντα γερνούν, φθείρονται και μεταμορφώνονται με κάποιο τρόπο. Αυτό που θεωρούμε «εαυτό» είναι συνεχώς σε ροή.

3. Οι εγκόσμιες απολαύσεις, τα υπάρχοντα και οι σχέσεις είναι όλα παροδικά. Τελικά θα πεθάνουν ή θα αλλάξουν ριζικά. Τίποτα δεν διαρκεί για πάντα στην υλική σφαίρα.

4. Η κατανόηση της μόνιμης, φευγαλέας φύσης της φυσικής ύπαρξης μπορεί να βοηθήσει κάποιον να αναπτύξει απόσπαση από τις εγκόσμιες προσκολλήσεις που προκαλούν πόνο όταν αναπόφευκτα αλλάζουν ή παύουν να υπάρχουν.

5. Καλλιεργώντας την απόσπαση και τη μη προσκόλληση, μπορεί κανείς να ελαχιστοποιήσει τα βάσανα που προκύπτουν από την επιθυμία να είναι μόνιμο το παροδικό. Αυτό επιτρέπει μεγαλύτερη εσωτερική γαλήνη και πνευματική πρόοδο.

6. Βλέποντας την παροδική φύση του «εαυτού» μας και των υλικών πραγμάτων μπορεί επίσης να προωθήσει τη σοφία αποκαλύπτοντας την αληθινή, μη ουσιαστική φύση τους που βρίσκεται πέρα από τις φυσικές μορφές.

7. Ο διαλογισμός σχετικά με την αρχή της παροδικής ύπαρξης και τις επιπτώσεις της μπορεί να βοηθήσει κάποιον να ζήσει πληρέστερα την παρούσα στιγμή, απαλλαγμένος από ελπίδες ή φόβους για το μέλλον και προσκολλήσεις στο παρελθόν.

3. Η Αρχή της Έκστασης

Αυτή η αρχή αναγνωρίζει την έκσταση ως μια υπερβατική κατάσταση συνείδησης. Είναι μια κατάσταση πλήρους απορρόφησης στη Θεία Ουσία. Σε αυτή την κατάσταση, η διχοτόμηση μεταξύ του εαυτού και του Θείου διαλύεται, οδηγώντας σε μια βαθιά εμπειρία ενότητας και απείρου.

Εδώ είναι μερικά βασικά σημεία σχετικά με την Αρχή της Έκστασης:

1. Η έκσταση νοείται ως μια μυστικιστική ή πνευματική εμπειρία έντονης χαράς, θαυμασμού και δέους που προκύπτει από μια αυξημένη αίσθηση ένωσης με το Θείο.

2. Σε εκστατικές καταστάσεις, τα συνηθισμένα όρια μεταξύ του εαυτού και του Θείου καταρρέουν, οδηγώντας σε ένα αίσθημα μυστικιστικής ένωσης και ενότητας με την έσχατη πραγματικότητα.

3. Η έκσταση περιλαμβάνει μια αίσθηση υπέρβασης και απελευθέρωσης από τις ανησυχίες του συνηθισμένου εγώ-εαυτού. Υπάρχει μια βαθιά μετατόπιση στη συνείδηση σε μια ευρύτερη και βαθύτερη προοπτική.

4. Πολλές θρησκευτικές παραδόσεις βλέπουν τις εκστατικές εμπειρίες ως κορυφές πνευματικής φώτισης και μυστικιστικής συνειδητοποίησης. Θεωρούνται ως αναλαμπές της Θεϊκής φύσης της πραγματικότητας.

5. Ωστόσο, οι εκστατικές καταστάσεις είναι τυπικά προσωρινές υπερβατικές εμπειρίες. Πρέπει να ενσωματωθούν στη συνηθισμένη ζωή και συνείδηση για να γίνει αντιληπτή η βαθύτερη σημασία τους.

6. Ενώ η έκσταση συνδέεται με πνευματική ανύψωση και φώτιση, μπορεί επίσης να προκύψει από βέβηλες πηγές όπως η μουσική, η τέχνη, η φύση ή ο ρομαντισμός. Αλλά η θρησκευτική έκσταση περιλαμβάνει μια αίσθηση ένωσης με το Θείο έδαφος της ύπαρξης.

7. Η αρχή αναγνωρίζει την αξία και την πνευματική σημασία των εκστατικών εμπειριών ως μονοπατιού προς τη μυστικιστική συνειδητοποίηση και φώτιση. Βλέπει την έκσταση ως μια «εμπειρία αιχμής» που μπορεί να μεταμορφώσει τη συνηθισμένη συνείδησή κάποιου.

4. Η Αρχή της Θείας Υπέρβασης

Αυτό είναι το αποκορύφωμα της θεωρίας. Προτείνει ότι μέσω πνευματικών πρακτικών όπως ο διαλογισμός, η προσευχή και ο στοχασμός, και καταστάσεις όπως η έκσταση, ένα άτομο μπορεί να υπερβεί τους φυσικούς περιορισμούς και να βιώσει την Άπειρη Θεία Ουσία. Αυτός είναι ο απώτερος στόχος της ζωής, που ονομάζεται αυτοπραγμάτωση ή φώτιση.

Εδώ είναι μερικά βασικά σημεία που πρέπει να θυμάστε:

1. Η θεϊκή υπέρβαση αναφέρεται στην ιδέα ότι ο Θεός (ή το θείο) είναι πέρα και μεγαλύτερος από τον φυσικό κόσμο και τους ανθρώπινους περιορισμούς. Η άπειρη θεία ουσία εννοείται ότι υπερβαίνει την πεπερασμένη υλική πραγματικότητα.

2. Οι πνευματικές πρακτικές έχουν σκοπό να βοηθήσουν τα άτομα να ξεπεράσουν τον περιορισμένο, εγωικό εαυτό τους και να βιώσουν μια αίσθηση ενότητας ή μοναδικότητας με το θείο. Αυτό περιγράφεται ποικιλοτρόπως ως αυτοπραγμάτωση, φώτιση, απελευθέρωση ή moksha.

3. Η αρχή της θείας υπέρβασης είναι μια κοινή θεολογική έννοια που απαντάται σε πολλές θρησκευτικές και πνευματικές παραδόσεις, αν και εκφράζεται με διαφορετικούς τρόπους. Δεν είναι μοναδική σε καμία μεμονωμένη θρησκεία.

4. Η δυνατότητα και τα μέσα της θείας υπέρβασης εξαρτώνται από τις θεολογικές ή μεταφυσικές παραδοχές κάποιου για τη φύση του Θεού, την ανθρώπινη ψυχή και τη σχέση μεταξύ του απείρου και του πεπερασμένου.

5. Τελικά, οι περισσότερες παραδόσεις που ενστερνίζονται αυτήν την αρχή τονίζουν την αξία των πνευματικών πρακτικών στην καλλιέργεια της αρετής, στη μείωση του πόνου και στην απόκτηση ενόρασης - ακόμα κι αν μια κατάσταση απόλυτης υπέρβασης ή ενότητας με τον Θεό παραμένει απρόσιτη.

6. Η αξία των πνευματικών πρακτικών πιθανότατα εκτείνεται πέρα από οποιαδήποτε συγκεκριμένα επιτεύγματα. Μπορούν να καλλιεργήσουν ιδιότητες όπως η ειρήνη, η αγάπη, η σοφία και η συμπόνια που μπορούν να ωφελήσουν τον εαυτό μας και τους άλλους.

7. Το πεπερασμένο ανθρώπινο μυαλό μας δεν μπορεί να κατανοήσει πλήρως το άπειρο. Οι πνευματικές πρακτικές μπορεί να μας επιτρέψουν να δούμε τις υψηλότερες καταστάσεις, αλλά είναι πιθανό να υπάρχουν πάντα περισσότερα ύψη για να ανέβουμε.

Θυμηθείτε, αυτό είναι απλώς μια θεωρητική κατασκευή και δεν έχει σκοπό να αντικαταστήσει ή να ακυρώσει οποιεσδήποτε υπάρχουσες φιλοσοφικές ή θρησκευτικές πεποιθήσεις. Αντίθετα, προορίζεται να χρησιμεύσει ως πλαίσιο για την κατανόηση ορισμένων μυστικιστικών εμπειριών και πνευματικών πρακτικών.

The Radiance of the Self: From Purity to Immortality

In the soundless cathedral of consciousness, where time dissolves like morning mist and space becomes but a whispered prayer, there dwells a light that knows neither beginning nor end...

The Purification of the Soul

Within the crucible of existence, the Jiva—that luminous thread of individual consciousness—lies wrapped in veils of countless colors, each thread a memory, each hue a desire that binds it to the wheel of becoming. Yet beneath these gossamer shrouds, beneath the accumulated dust of ten thousand lifetimes, there burns an ember that no wind can extinguish, no darkness can diminish.

Like a golden chalice buried beneath layers of earthen clay, the soul awaits its moment of revelation. The fire of knowledge—kindled not by the striking of flint against stone, but by the gentle breath of understanding that comes through sacred hearing, through the whispered teachings that float like lotus petals on the still waters of the heart—begins its work of alchemy.

In this cosmic forge, where the bellows of devotion fan flames that dance between the visible and invisible realms, the Jiva surrenders its borrowed robes. Each impurity, each shadow-self that clings like morning dew to spider's silk, evaporates in the rising heat of awareness. What remains is not the absence of something, but the presence of everything—pure gold, molten and radiant, singing its eternal song of recognition.

The Sun of Knowledge

Behold! In the vast sky of the heart, where thunderclouds of doubt once gathered and storms of confusion raged, there rises a Sun that casts no shadows, knows no eclipse, requires no fuel save the recognition of its own eternal burning. This is the Atman—not the sun that travels its daily arc across the dome of heaven, but the Sun behind the sun, the Light behind all lights.

This solar consciousness does not illuminate by addition, as a torch might light a darkened chamber, but by the simple withdrawal of that which obscures. It is the darkness of ignorance that is the stranger here, the interloper in a realm where darkness has no native dwelling. When the Sun of Knowledge rises, it does not battle the night—it reveals that night was but a dream, a forgetting, a temporary closing of eyes that were always meant to see.

In its radiance, all things become transparent. The solid walls of separation dissolve like salt in an infinite ocean. The boundaries between self and cosmos, between the seeker and the sought, between the worshipper and the worshipped, become as insubstantial as the line that divides sky from space. Here, in this luminous dissolution, the paradox reveals itself: by losing everything, one gains all; by becoming nothing, one becomes everything.

The Pathless Path to Immortality

In the realm beyond time's dominion, where past and future collapse into an eternal now that breathes with the rhythm of stars, there walks one who has renounced the very concept of walking. Activities fall away like autumn leaves from the tree of being—not through force or discipline, but through the simple recognition that the tree was always bare, always winter, always spring.

Here, in this dimensionless dimension, the limitations of time reveal themselves as prison bars made of moonbeams—seemingly solid until touched by the light of understanding. Space becomes not an expanse to be traversed, but a canvas upon which consciousness paints its dreams of separation. Direction loses meaning when every path leads home, when every step is both departure and arrival, when the traveler discovers that the destination was never elsewhere but always here, always now, always within.

In this worship without object, where the devotee and the divine merge like rivers flowing into an ocean that was never separate from them, something miraculous unfolds. The destroyer of heat and cold—that which stands untouched by the endless oscillations of pleasure and pain, summer and winter, hope and despair—reveals itself as one's own true nature.

This is not the cold comfort of detachment, but the warm embrace of that which includes all while being defined by none. It is Bliss-Eternal, not because it lasts a long time, but because it exists outside the very notion of duration. It is stainless, not because nothing can touch it, but because it is the very space in which all touching occurs.

The Flowering of Omniscience

In the garden of awakened consciousness, where knowing and being cross-pollinate in an endless spring of recognition, the one who has remembered their true face becomes a mirror in which all of existence recognizes itself. This is the All-knowing—not the accumulation of facts like dust upon a shelf, but the intimate recognition of the Self that wears all forms, dreams all dreams, knows all knowing.

To be All-pervading is to discover that one was never contained within the boundaries of skin and bone, never imprisoned within the fortress of individual identity. Like space itself, which is not found in things but in which all things appear, consciousness reveals its true nature as the context within which all experience unfolds.

The wave discovers it was always ocean. The cloud remembers it was always sky. The flame realizes it was always light itself.

The Deathless Death

And so we arrive at the final paradox, the ultimate mystery that dissolves all mysteries: Immortality is achieved not through the preservation of that which was never born, but through the recognition of that which can never die. Death becomes impossible when life is understood as the play of the eternal in the costume of time.

In this recognition, the seeker dissolves into the sought, the questioner into the answer, the dreamer into the dream. What remains is neither being nor non-being, but the very possibility of both, the pregnant emptiness that gives birth to all fullness, the silent music that orchestrates the symphony of existence.

Here, in this place that is no place, in this time that is no time, the radiance of the Self shines forth—not as something achieved, but as something finally, eternally, and impossibly remembered. The gold was always gold, the sun was always shining, the Self was always radiant.

The only question that remains is not whether this is true, but whether we are ready to stop pretending it is not.

In the end, which is also the beginning, we find that there is no journey, no traveler, no destination—only the eternal recognition of what was never lost, the endless remembering of what was never forgotten, the timeless celebration of what was never born and will never die.

The Radiance of the Self shines on.

...

Η Λαμπρότητα του Εαυτού: Από την Καθαρότητα στην Αθανασία

Στον αθόρυβο καθεδρικό ναό της συνείδησης, όπου ο χρόνος διαλύεται σαν πρωινή ομίχλη και ο χώρος γίνεται μια ψιθυριστή προσευχή, κατοικεί ένα φως που δεν γνωρίζει ούτε αρχή ούτε τέλος...

Ο Καθαρισμός της Ψυχής

Μέσα στο χωνευτήρι της ύπαρξης, η Τζίβα—εκείνο το φωτεινό νήμα της ατομικής συνείδησης—είναι τυλιγμένη σε πέπλα αμέτρητων χρωμάτων, κάθε νήμα μια ανάμνηση, κάθε απόχρωση μια επιθυμία που τη δένει στον τροχό της γέννησης. Ωστόσο, κάτω από αυτά τα διάφανα καλύμματα, κάτω από τη σκόνη που έχει συσσωρευτεί από δεκάδες χιλιάδες ζωές, καίει μια σπίθα που κανένας άνεμος δεν μπορεί να σβήσει, καμία σκιά δεν μπορεί να μειώσει.

Σαν χρυσό κύπελλο θαμμένο κάτω από στρώματα πήλινης γης, η ψυχή περιμένει τη στιγμή της αποκάλυψής της. Η φωτιά της γνώσης—που δεν ανάβεται με το χτύπημα πυρόλιθου σε πέτρα, αλλά με την απαλή πνοή της κατανόησης που έρχεται μέσω της ιερής ακρόασης, μέσω των ψιθυριστών διδασκαλιών που επιπλέουν σαν πέταλα λωτού στα ήρεμα νερά της καρδιάς—αρχίζει το έργο της αλχημείας.

Σε αυτό το κοσμικό καμίνι, όπου τα φυσερά της αφοσίωσης φουντώνουν φλόγες που χορεύουν ανάμεσα στα ορατά και τα αόρατα βασίλεια, η Τζίβα παραδίδει τα δανεικά της ενδύματα. Κάθε ακαθαρσία, κάθε σκιά-εαυτός που προσκολλάται σαν πρωινή δροσιά σε ιστό αράχνης, εξατμίζεται στη θερμότητα της επίγνωσης. Αυτό που απομένει δεν είναι η απουσία κάποιου πράγματος, αλλά η παρουσία του παντός—καθαρός χρυσός, λιωμένος και λαμπερός, που τραγουδά το αιώνιο τραγούδι της αναγνώρισης.

Ο Ήλιος της Γνώσης

Ιδού! Στον απέραντο ουρανό της καρδιάς, όπου κάποτε μαζεύονταν σύννεφα αμφιβολίας και ξέσπαγαν καταιγίδες σύγχυσης, ανατέλλει ένας Ήλιος που δεν ρίχνει σκιές, δεν γνωρίζει έκλειψη, δεν χρειάζεται καύσιμο πέρα από την αναγνώριση της δικής του αιώνιας καύσης. Αυτός είναι ο Άτμαν—όχι ο ήλιος που διατρέχει το καθημερινό του τόξο στον θόλο του ουρανού, αλλά ο Ήλιος πίσω από τον ήλιο, το Φως πίσω από όλα τα φώτα.

Αυτή η ηλιακή συνείδηση δεν φωτίζει με πρόσθεση, όπως ένας πυρσός θα φώτιζε ένα σκοτεινό δωμάτιο, αλλά με την απλή απόσυρση αυτού που την καλύπτει. Είναι το σκοτάδι της άγνοιας ο ξένος εδώ, ο εισβολέας σε ένα βασίλειο όπου το σκοτάδι δεν έχει φυσική κατοικία. Όταν ο Ήλιος της Γνώσης ανατέλλει, δεν πολεμά τη νύχτα—αποκαλύπτει ότι η νύχτα ήταν μόνο ένα όνειρο, μια λήθη, ένα προσωρινό κλείσιμο ματιών που προορίζονταν πάντα να δουν.

Στη λάμψη του, όλα γίνονται διάφανα. Οι συμπαγείς τοίχοι του διαχωρισμού διαλύονται σαν αλάτι σε έναν απεριόριστο ωκεανό. Τα όρια ανάμεσα στον εαυτό και τον κόσμο, ανάμεσα στον αναζητητή και το αναζητούμενο, ανάμεσα στον λατρευτή και το λατρευόμενο, γίνονται τόσο ασήμαντα όσο η γραμμή που χωρίζει τον ουρανό από το διάστημα. Εδώ, σε αυτή τη φωτεινή διάλυση, το παράδοξο αποκαλύπτεται: χάνοντας τα πάντα, κερδίζει κανείς τα πάντα· γινόμενος τίποτα, γίνεται τα πάντα.

Η Ατραπός Χωρίς Μονοπάτι προς την Αθανασία

Στο βασίλειο πέρα από την κυριαρχία του χρόνου, όπου παρελθόν και μέλλον καταρρέουν σε ένα αιώνιο τώρα που αναπνέει με τον ρυθμό των άστρων, περπατά κάποιος που έχει απαρνηθεί την ίδια την έννοια του περπατήματος. Οι δραστηριότητες πέφτουν σαν φύλλα του φθινοπώρου από το δέντρο της ύπαρξης—όχι με βία ή πειθαρχία, αλλά με την απλή αναγνώριση ότι το δέντρο ήταν πάντα γυμνό, πάντα χειμώνας, πάντα άνοιξη.

Εδώ, σε αυτή την αδιάστατη διάσταση, οι περιορισμοί του χρόνου αποκαλύπτονται ως κάγκελα φυλακής φτιαγμένα από ακτίνες σελήνης—φαινομενικά συμπαγή μέχρι να τα αγγίξει το φως της κατανόησης. Ο χώρος δεν είναι πλέον μια έκταση που πρέπει να διασχιστεί, αλλά ένας καμβάς πάνω στον οποίο η συνείδηση ζωγραφίζει τα όνειρα του διαχωρισμού. Η κατεύθυνση χάνει το νόημά της όταν κάθε μονοπάτι οδηγεί στο σπίτι, όταν κάθε βήμα είναι ταυτόχρονα αναχώρηση και άφιξη, όταν ο ταξιδιώτης ανακαλύπτει ότι ο προορισμός δεν ήταν ποτέ αλλού, αλλά πάντα εδώ, πάντα τώρα, πάντα μέσα του.

Σε αυτή τη λατρεία χωρίς αντικείμενο, όπου ο πιστός και το θείο συγχωνεύονται σαν ποτάμια που χύνονται σε έναν ωκεανό που ποτέ δεν ήταν ξεχωριστός από αυτά, κάτι θαυμαστό ξετυλίγεται. Ο καταστροφέας της ζέστης και του κρύου—εκείνο που παραμένει ανεπηρέαστο από τις ατέλειωτες ταλαντώσεις της ευχαρίστησης και του πόνου, του καλοκαιριού και του χειμώνα, της ελπίδας και της απόγνωσης—αποκαλύπτεται ως η αληθινή φύση του ανθρώπου.

Αυτό, δεν είναι η ψυχρή παρηγοριά της αποστασιοποίησης, αλλά η ζεστή αγκαλιά αυτού που περιλαμβάνει τα πάντα χωρίς να καθορίζεται από τίποτα. Είναι η Αιώνια Ευδαιμονία, όχι επειδή διαρκεί πολύ, αλλά επειδή υπάρχει έξω από την ίδια την έννοια της διάρκειας. Είναι αμόλυντη, όχι επειδή τίποτα δεν μπορεί να την αγγίξει, αλλά επειδή είναι ο ίδιος ο χώρος μέσα στον οποίο συμβαίνει κάθε άγγιγμα.

Η Ανθοφορία της Παντογνωσίας

Στον κήπο της αφύπνισης συνείδησης, όπου η γνώση και η ύπαρξη διασταυρώνονται σε μια ατέλειωτη άνοιξη αναγνώρισης, εκείνος που έχει θυμηθεί το αληθινό του πρόσωπο γίνεται ένας καθρέφτης στον οποίο όλη η ύπαρξη αναγνωρίζει τον εαυτό της. Αυτό είναι ο Παντογνώστης—όχι η συσσώρευση γεγονότων σαν σκόνη σε ράφι, αλλά η οικεία αναγνώριση του Εαυτού που φορά όλες τις μορφές, ονειρεύεται όλα τα όνειρα, γνωρίζει κάθε γνώση.

Το να είναι κανείς Πανταχού Παρών είναι να ανακαλύπτει ότι ποτέ δεν περιοριζόταν μέσα στα όρια του δέρματος και των οστών, ποτέ δεν φυλακιζόταν μέσα στο φρούριο της ατομικής ταυτότητας. Όπως ο χώρος, που δεν βρίσκεται στα πράγματα αλλά μέσα στον οποίο εμφανίζονται όλα τα πράγματα, η συνείδηση αποκαλύπτει την αληθινή της φύση ως το πλαίσιο μέσα στο οποίο ξετυλίγεται κάθε εμπειρία.

Το κύμα ανακαλύπτει ότι ήταν πάντα ωκεανός. Το σύννεφο θυμάται ότι ήταν πάντα ουρανός. Η φλόγα συνείδησης ότι ήταν πάντα το ίδιο το φως.

Ο Αθάνατος Θάνατος

Και έτσι φτάνουμε στο τελικό παράδοξο, το απόλυτο μυστήριο που διαλύει όλα τα μυστήρια: η Αθανασία επιτυγχάνεται όχι μέσω της διατήρησης αυτού που ποτέ δεν γεννήθηκε, αλλά μέσω της αναγνώρισης αυτού που δεν μπορεί ποτέ να πεθάνει. Ο θάνατος γίνεται αδύνατος όταν η ζωή κατανοηθεί ως το παιχνίδι του αιώνιου μέσα στη στολή του χρόνου.

Σε αυτή την αναγνώριση, ο αναζητητής διαλύεται στο αναζητούμενο, ο ερωτών στην απάντηση, ο ονειροπόλος στο όνειρο. Αυτό που απομένει δεν είναι ούτε ύπαρξη ούτε ανυπαρξία, αλλά η ίδια η δυνατότητα και των δύο, η έγκυος κενότητα που γεννά κάθε πληρότητα, η σιωπηλή μουσική που οργανώνει τη συμφωνία της ύπαρξης.

Εδώ, σε αυτό το μέρος που δεν είναι μέρος, σε αυτόν τον χρόνο που δεν είναι χρόνος, η λάμψη του Εαυτού λάμπει—όχι ως κάτι που επιτεύχθηκε, αλλά ως κάτι που επιτέλους, αιώνια και αδύνατα, θυμήθηκε. Ο χρυσός ήταν πάντα χρυσός, ο ήλιος έλαμπε πάντα, ο Εαυτός ήταν πάντα λαμπρός.

Η μόνη ερώτηση που απομένει δεν είναι αν αυτό είναι αληθές, αλλά αν είμαστε έτοιμοι να σταματήσουμε να προσποιούμαστε ότι δεν είναι.

Στο τέλος, που είναι επίσης η αρχή, βρίσκουμε ότι δεν υπάρχει ταξίδι, ούτε ταξιδιώτης, ούτε προορισμός—μόνο η αιώνια αναγνώριση αυτού που ποτέ δεν χάθηκε, η ατέλειωτη υπενθύμιση αυτού που ποτέ δεν ξεχάστηκε, η διαχρονική γιορτή αυτού που ποτέ δεν γεννήθηκε και δεν θα πεθάνει ποτέ.

Η Λαμπρότητα του Εαυτού λάμπει αιώνια.

Intellectual property rights

The entire content of our website, including, but not limited to, texts, news, graphics, photographs, diagrams, illustrations, services provided and generally any kind of files, is subject to intellectual property (copyright) and is governed by the national and international provisions on Intellectual Property, with the exception of the expressly recognized rights of third parties.
Therefore, it is expressly prohibited to reproduce, republish, copy, store, sell, transmit, distribute, publish, perform, "download", translate, modify in any way, in part or in summary, without the express prior written consent of the Foundation. It is known that in case the Foundation consents, the applicant is obliged to explicitly refer via links (hyperlinks) to the relevant content of the Foundation's website. This obligation of the applicant exists even if it is not explicitly stated in the written consent of the Foundation.
Exceptionally, it is permitted to individually store and copy parts of the content on a simple personal computer for strictly personal use (private study or research, educational purposes), without the intention of commercial or other exploitation and always under the condition of indicating the source of its origin, without this in any way implies a grant of intellectual property rights.
It is also permitted to republish material for purposes of promoting the events and activities of the Foundation, provided that the source is mentioned and that no intellectual property rights are infringed, no trademarks are modified, altered or deleted.
Everything else that is included on the electronic pages of our website and constitutes registered trademarks and intellectual property products of third parties is their own sphere of responsibility and has nothing to do with the website of the Foundation.

Δικαιώματα πνευματικής ιδιοκτησίας

Το σύνολο του περιεχομένου του Δικτυακού μας τόπου, συμπεριλαμβανομένων, ενδεικτικά αλλά όχι περιοριστικά, των κειμένων, ειδήσεων, γραφικών, φωτογραφιών, σχεδιαγραμμάτων, απεικονίσεων, παρεχόμενων υπηρεσιών και γενικά κάθε είδους αρχείων, αποτελεί αντικείμενο πνευματικής ιδιοκτησίας (copyright) και διέπεται από τις εθνικές και διεθνείς διατάξεις περί Πνευματικής Ιδιοκτησίας, με εξαίρεση τα ρητώς αναγνωρισμένα δικαιώματα τρίτων.

Συνεπώς, απαγορεύεται ρητά η αναπαραγωγή, αναδημοσίευση, αντιγραφή, αποθήκευση, πώληση, μετάδοση, διανομή, έκδοση, εκτέλεση, «λήψη» (download), μετάφραση, τροποποίηση με οποιονδήποτε τρόπο, τμηματικά η περιληπτικά χωρίς τη ρητή προηγούμενη έγγραφη συναίνεση του Ιδρύματος. Γίνεται γνωστό ότι σε περίπτωση κατά την οποία το Ίδρυμα συναινέσει, ο αιτών υποχρεούται για την ρητή παραπομπή μέσω συνδέσμων (hyperlinks) στο σχετικό περιεχόμενο του Δικτυακού τόπου του Ιδρύματος. Η υποχρέωση αυτή του αιτούντος υφίσταται ακόμα και αν δεν αναγραφεί ρητά στην έγγραφη συναίνεση του Ιδρύματος.

Κατ’ εξαίρεση, επιτρέπεται η μεμονωμένη αποθήκευση και αντιγραφή τμημάτων του περιεχομένου σε απλό προσωπικό υπολογιστή για αυστηρά προσωπική χρήση (ιδιωτική μελέτη ή έρευνα, εκπαιδευτικούς σκοπούς), χωρίς πρόθεση εμπορικής ή άλλης εκμετάλλευσης και πάντα υπό την προϋπόθεση της αναγραφής της πηγής προέλευσής του, χωρίς αυτό να σημαίνει καθ’ οιονδήποτε τρόπο παραχώρηση δικαιωμάτων πνευματικής ιδιοκτησίας.

Επίσης, επιτρέπεται η αναδημοσίευση υλικού για λόγους προβολής των γεγονότων και δραστηριοτήτων του Ιδρύματος, με την προϋπόθεση ότι θα αναφέρεται η πηγή και δεν θα θίγονται δικαιώματα πνευματικής ιδιοκτησίας, δεν θα τροποποιούνται, αλλοιώνονται ή διαγράφονται εμπορικά σήματα.

Ό,τι άλλο περιλαμβάνεται στις ηλεκτρονικές σελίδες του Δικτυακού μας τόπου και αποτελεί κατοχυρωμένα σήματα και προϊόντα πνευματικής ιδιοκτησίας τρίτων ανάγεται στη δική τους σφαίρα ευθύνης και ουδόλως έχει να κάνει με τον Δικτυακό τόπο του Ιδρύματος.

Esoterism Academy

CIRCLE OF LIGHT

ESOTERISM STUDIES

ESOTERISM ACADEMY NEW ARTICLE

Monday, August 7, 2023

Divine Transcendence

Divine Transcendence

The Principle of Divine Essence

Here are some key ideas this principle conveys:

The Principle of Transitory Existence

Here are some key ideas regarding the principle of transitory existence:

The Principle of Ecstasy

Here are some key points about the Principle of Ecstasy:

The Principle of Divine Transcendence

Here are some key points to keep in mind:

Θεία Υπέρβαση

TAOΪSM

BUDDHISM

VEDANTA

The Radiance of the Self: From Purity to Immortality

jKRISHNAMURTI

RELIGION

Quotes

Constantinos’s quotes

Copyright