Tuesday, August 15, 2023

Jainism

Jainism is an ancient religion from India that prescribes a path of non-violence towards all living beings. Its philosophy and practice emphasize the necessity of self-effort to move the soul toward divine consciousness and liberation.

Here are some key aspects of Jainism:

Non-Violence (Ahimsa): Jainism is perhaps best known for its doctrine of non-violence, which applies not only to human beings but to all other forms of life. This principle has deeply influenced Indian culture and ethics, contributing to the widespread vegetarianism in India.

Jiva and Ajiva: Jain philosophy teaches that the universe is made up of two eternal categories: jiva (living beings) and ajiva (non-living objects). Every living being has a soul (jiva), which is potentially divine. Through right action, knowledge, and effort, the soul can attain liberation (moksha) from the cycle of birth and death.

Karma: In Jainism, karma is not only the action but the material particles that affect the soul based on those actions. These karma particles stick to the soul, affecting its ability to attain liberation. By living a life of purity and simplicity, a Jain can burn off the karma particles and achieve moksha.

Asceticism: Jainism encourages spiritual development through asceticism, like fasting and renunciation of material possessions. Monks and nuns take five great vows: ahimsa (non-violence), satya (truth), asteya (not stealing), brahmacharya (chastity), and aparigraha (non-attachment).

Tirthankaras: Jainism has 24 spiritual teachers known as Tirthankaras, the last of whom was Mahavira (599–527 BCE). These Tirthankaras are revered for having achieved moksha and for guiding others on the path to liberation.

Sallekhana: This is a religious ritual of voluntary death by fasting. Practitioners view it as a way to purge old karmas and prevent the creation of new ones. This practice has been controversial and is not common.

Jain Scriptures: The scriptures of Jainism are called Agamas. The oldest of these texts are believed to have been lost, and the surviving versions were recorded by Jain monks in written form around 1,500 years ago.

It's important to note that Jainism is a diverse religion with two major sects: Digambara and Svetambara, each with its own interpretation of the scriptures and religious practices. However, the core principles of non-violence, karma, and the path to liberation are universally accepted across these sects.

...

A PHENOMENOLOGICAL APPROACH OF REALITY

Preamble

JIVA

Ajiva

Pudgala

The Cosmic Fields

Human

The life

The Spiritual Discipline: Ascetic Renunciation (Pratyakyana)

The Discipline in the Physical Field: "Stillness" (Keyyocharga)

The Discipline in the Dynamic Field: "Calm" (Samagika)

Discipline in the Mental Field: Thoughtful Discipline (Anouprexa)

Discipline in the Karmic Field: The True Self

The World

At the SOURCE: Liberation (Kevala)

In conclusion

Preface

To be able to properly understand a Teaching (in this case the Jain Teaching) we must first have properly understood its "language", its "terms", the meaning, the mental content of the words it uses to describe the reality. Some serious scholars, religious scholars or researchers correctly transfer the meaning of "terms" in their description to another language as well. Most of those who deal with the subject, because they do not have a proper understanding of the religious-philosophical language of the Teaching and its "terms", translate the terms incorrectly. Thus, confusion is created and errors and misunderstandings arise in their narration. Also, because they do not understand the Teaching correctly and rely on their incomplete information, they "distort" the Teaching and attribute to it things that are not true or are completely different.

The Terms: There are Six Ontological Essences (Dravyas): JIVA and Five A-Jivas, namely, Pudgala, Adharm , Dharma, Akasa, Kala. There are other terms like Loka, Karma, etc. What do all these terms really mean? Let's try to put things in their place because there are many mistakes and misunderstandings and this leads to wrong descriptions.

JIVA

JIVA is Limitless Conscious Presence. There is. Is here. We cannot understand or describe anything else because there are no properties, perception, or any substance to detect. It is the ABSOLUTE SUBJECT. It is neither Substance, nor Energy, nor Activity, nor Perception. JIVA is characterized as "Setana", ("Consciousness"), i.e., that which "Sees", has "Vision", and "Understanding" (Darshana and Jnana), nothing more. Is there one JIVA or many? Actually, the question has no real meaning, it is only linguistic, verbal. As we define JIVA, it has an absolute character where the one or the many have no meaning, there are no properties that allow us to distinguish such a thing. On the other hand, when we "view" reality from the "point of view" of the "Embodied Jiva" there seem to be infinite Jivas, as many as there are conscious beings. So, what is true? Which view is correct? In the correct understanding of the Teaching both apply, it depends on where we look. In reality JIVA is One and many at the same time. Unintelligible to earthly Western logic. Just don't get carried away with superficial descriptions of the Teaching.

Ajiva

Atjiva means "non-conscious substance". And here are included not only some substance or varieties of substance, but also abstract or metaphysical conditions of existence, states, activities, etc. We will explain all this along the way.

Pudgala

The pre-eminent Essence is Pudgala. In the correct description of the term, we would say that it is the "Cosmic Essence", that from which all things are born, subjective activities and objective phenomena and events and things. When we use the term Pudgala in the sense of "Matter" we mean Metaphysical Matter, that which takes form, from the most abstract (suksma) to the most gross and concrete (stula). There are various "varieties" of the Cosmic Essence, the "Matter" from the most "subtle", to the most "gross". There is Karmic Substance or Matter, Mental Substance or Matter, Energy Substance or Matter and Material Substance or Matter.

But what is Pundgala really, beyond its abstract definition as a Substance? Essence is a word; it means nothing more than a mental concept. Pudgala is actually Space (Akasha), in its abstract sense, an Immensity (Framework) Without Limits, and not "Space" in the Local sense (Loka). This Infinity is "full". Not of some abstract substance but of an infinite number of units of substance having a dual aspect of energy-form. They are the "paramanou" (the smallest indivisible energy elements or units of energy). The paramanus is a vibrating and moving charged energy point. The higher the energy the more the form tends to disappear and the lower the energy the more compact the form. This is how the various "varieties" of Cosmic substance or Matter arise. Karmic Substance or Matter consists of high energy "paramanu" without form, while in contrast Material Substance or Matter consists of low energy "paramanu" of compact form.

From the "varieties" of Cosmic Substance or Matter thus arise the Fields of Existence or Worlds, the Karmic Field (Karma), the Mental Field (Manas), the Energy Field (Tejas) and the Material Field.

But how are the various phenomena created within the Cosmic Essence, in the various Fields of Cosmic Creation? Aggregations, clusters of paramanus are created from the different compounds. These are the “varganas” (the cosmic substance or matter which is detectable). All activities and all forms depend on or are “varganas”. We will explain it below.

The Cosmic Fields

But the real question is this: What is Reality? Who and How Perceives Reality? What does JIVA (or Jiva in the Manifested Worlds) have to do with Ajiva-Pudgala? And How Does the Creation of the Worlds Unfold? How are subjective and objective phenomena created?

JIVA (Jiva) is the Absolute Basis of Knowledge (in its abstract sense), Existence and Life. Let's explain this.

JIVA (Jiva) as ABSOLUTE SUBJECT (SIDDA), as "Consciousness" (Setana), "Seeing" (Darsana). When it "sees" Reality, in a Direct Apprehension of the Totality of Reality, it apprehends All That Is or can be. That Which Is Itself, the Ajiva-Pudgala, all Phenomena.

JIVA (Jiva) "Sees" (Darsana-Setana). What He "Sees" is Pudgala , the Cosmic Essence. The Cosmic Essence, as we have described it because it is Ajiva, non-conscious, does not activate itself, but remains in a State of Potentiality. JIVA (jiva) also "Moves" (Karma -Setana) the Pudgala, Cosmic Essence, causing, compounds, aggregations, phenomena. At the Beginning in the subtlest Karmic Field and then in the Lower Fields. JIVA (Jiva) also "uses" these phenomena (Karmaphala-Setana).

The "Vision" of the Cosmic Essence and its variations, is a Continuous Activity and becomes a function. This Operation, as a Perceptual Process has by its nature the character of Subjective Perception. Thus the Universal Subject (Arihad ) Emerges. What is perceived is the Totality of the Cosmic Essence in its Finest version, the Karmic Essence or Matter consisting of karmic " varganas ". What is perceived has the character of the objective. This is how the Objective World emerges. Thus "Vision" creates the Subject and what is perceived is the Objective.

The Creation Process is Gradual. At the beginning, Adharma prevails. The term Andharma is translated as “Stillness”, but this needs clarification. Immobility is not simply a lack of activity, something non-existent or empty. The Potential for Activity is there but no Activity manifests. Thus "Stillness" has more the meaning of "Rest". In this State the "Sight" and the " Outstanding ", the Cosmic Essence, are not "distinguished" because there is no movement in the Cosmic Essence. When "Sight" is "distanced" from Cosmic Essence, Cosmic Essence appears as Space (Akasa), Here the Universal Subject is separated from Objective Space. In the further investigation of the Subject-Space relationship, the Subject realizes that it fills the Space, it is Omnipresent. In this Process which takes place in the Frames of Adharma (Rest) there is only a Differentiation in the Subject-Object Relation and not a real objective movement, a differentiation of subjective activity, or creation of objective phenomena. It is the Universal Subject that Faces the Objective differently. All this Unfolds in the Subtle Karmic Field.

The Universal Subject who has separated from the Cosmic Essence, the Cosmic Space of Manifestation, and Fills the whole Space of Cosmic Essence Perceives the Space of Cosmic Essence as the Great Karmic Body (Maha Karma Sharira).

When the Universal Subject, the Universal Perceptual Center, Permeating the Entire Space of Cosmic Essence (the Maha Karma Sarira ), is "confined" to a "spot" (pradesa) the individual subject, the individual perceptual center, the self, emerges, the pure ego (and not the "personality" belonging to a lower Plane). This "individual perceptual center" consists of karma vargana (i.e. "synthesis" of karmic paramanou) and is at the same time the individual perceptual center and an individual karmic body (karma sarira) within the Cosmic Essence. Imagine (to be understood) a vast lake where at some point (and countless points) the water freezes and creates various crystals. The crystal, while having the nature of water, now behaves like something "different" in the infinite lake where at the same time it is a "distinct" body in the environment.

This individual karmic entity (and at the same time karmic body) is the individual existential core and exists until it is "dissolved" again in the Cosmic Environment. This existential core is "responsible" for the manifestation of individual beings in the Lower Fields. And as long as the karmic core exists, beings will wander in the Lower Realms from life to life (samsara).

The individual existential core, the karmic subject (body) in its "natural" state is pure spontaneous, unobstructed and unbounded perception (Paramatma). It is Non-Dual Consciousness that as Awareness Embraces the Totality of the Environment. This is the State of free beings (or liberated beings).

When this individual karmic subject accumulates and crystallizes perceptions (impressions) it actually creates a mental content (manas). Thus, the manas "emerges" as a mental perceptual center and the entity manifests itself in the Manasic Field and functions as a manas body (manas sarira) within the Manasic Environment.

When the individual manasic subject gathers and strengthens perceptions it actually "charges" these perceptions and turns them into "desire", desires. This is how the tejas "emerges", the energy subject and the entity manifests itself in the Lower Energy Field (Tejas), as an energy body (tejas sarira) within the Energy Environment.

Finally, the Entity that is JIVA (Jiva) and constantly "adds" new perceptual possibilities (Global Karmic Subject-Body, Individual Karmic Subject-Body, Manas-manasic body, Tejas-tejas body) is "embedded" in a material body. All the Higher Perceptive Abilities manifest within the material body, as "functions" (the Depth of Existence, the Universal Subject, the Individual Subject or Pure Ego, the Manas or "Personality", Dynamism or psychic energy), in the corresponding material centers (brain center, cortex, nervous system, body). This is the "man".

Human

The "man", depending on what he "focuses" his attention on, creates the corresponding awareness, perception of reality. Everyone "sees", perceives and acts from his own level, which reveals his "position" in the ontological scale and ontological evolution. The ordinary man functions on the level of manas (where three sub-levels are distinguished, objective intelligence, conceptual thought, belief) and on the lower levels, on the level of desires-emotions and on the physical-material level.

The life

JIVA is the All from which all proceeds, to which all rests and to which all returns. It is a Sense of Presence with an Abyssal Depth, Without Attributes, without possibility of perception or possibility of description.

By its "definition" JIVA is One, but every entity is supported by JIVA. Thus, there seem to be infinite Jivas within Creation. This is illusion, for when the Jiva is freed from the cosmic matter, it Emerges in its Wholeness, its Oneness and its Uniqueness.

Karmic aggregations are the existential core of beings and are responsible for the manifestation of beings in the Lower Planes. Karmic agglomerations do not dissolve unless the lower manifestations are first expelled.

The individual karmic core, the individual karmic subject-body, is the "existential core" of the being when it manifests in the Lower Fields (the Manasic-Mental, the Dynamic-Tejas and the Material). It functions as a "fixed existential memory" and experiences-memories (in the mental) are accumulated (as far as it is connected to its lower carriers) and tendencies are formed (in the potential) and activities are oriented (in the material) in it. Thus, when the individual karmic core manifests in the Lower Fields, "karma" of the corresponding order is created (manas karma, tejas karma, physical karma).

When the Being is incorporated (man) beyond the ontological composition that it has and its physical function, it "is" in a specific cultural environment, in a "society" that already has formed perceptions, behaviors and ways of life. Thus, man through his "socialization" learns to "acclimatize" to the "surrounding atmosphere", to "genderize" and uncritically adopt social perceptions. This is “Social Maya”, 'the “social delusion”. How are people raised? How are they oriented in life? How do they "spend" their lives? For thousands of years societies have dragged on without being able to solve basic anthropological and social problems. The civilization of men remains even today a "civilization of barbarism."

Thus all "intelligent people" are forced to carve out their "own" path in life and necessarily come into conflict with their cultural environment or be forced to withdraw from "society". All spiritual movements are basically "criticism of culture" and the opening of new spiritual horizons for man.

The Spiritual Discipline: Ascetic Renunciation (Pratyakyana)

In general, Spiritual Discipline based on Ethical Conduct shows the Spiritual Orientation of Man for the Attainment of the Ultimate Existential Purpose which is the Experiencing of True Nature, Integral Reality. On the contrary, the unorganized life, the moral freedom, shows the lack of Spiritual Orientation that leads to a life with the taste of existential failure and the final impasse.

Consider what the Teaching of Mahavira ( Vardhamana , the 24th Tirthankara of Jainism ), Jain Dharma and leading. Mahavira taught that the path to spiritual liberation is through the observance of the three jewels (triratna), right vision (samyak darsana), right knowledge or understanding (samyak jnana) and right conduct (samyak charitra). At the heart of right conduct are the five great vows 'Ethics', the observance of the vows of ahimsa (non-violence), satya(truth),asteya (abstention from theft), brahmacarya (purity) and aparigraha (abstention from attachment) is simply the condition for spiritual liberation. In fact, when you enter the "Path" of Jainism, you are called to completely reform your life.

The main purpose of "Spiritual Discipline" is precisely the dissolution of Karma at all levels, from the outermost to the innermost (which is the individual karmic existential core).

The Discipline in the Physical Field: "Stillness" (Keyyocharga )

This means that in the physical realm you must purify your life (and only then is it truly "religious") by experiencing "Stillness" not only on a physical level (with "yoga" exercises) but also on the level of physical and social activities. Obviously, Walking the Path to Liberation is much more important to the Jain than the life that ordinary people live. And this is the only way to "dissolve" "natural karma".

The Discipline in the Dynamic Field: "Calm" Samagika)

Then, if you wish to be declared a "Victor" of life (Jina) you will have to overcome passions, calm desires and eliminate "attachments" to reach the "windless" port of "Inner Silence". Only in this way does "dynamic karma" stop being created. And that's the only way you can progress on the Road.

Discipline in the Mental Field: Thoughtful Discipline ( Anouprexa )

JIVA (Jiva) although "separate" from Cosmic Matter, "Sees" (Perceives and Understands) Cosmic Matter, in various Fields, "Moves" and "Uses" what it perceives, its very "carrier" in each Field of Event, but also the "Environment" and the "things" of the Environment. In the Material Realm, on the Mental Level ("Sees", "Moves" and "Uses" the Mind), Means (i.e. internalizes and conceptualizes external perception), Intellects (i.e. organizes and synthesizes concepts into reasonings and "inferences, "perceptions") and "Glorifies" (that is, he has opinions and perceptions about things).

Just as people are brought up and "socialized", they are "formed" and uncritically adopt the social perception of the world and things. From the society itself they are oriented towards the external life and "programmed" with the social beliefs they are completely absorbed in the social life, trying to achieve their individual goals within the social contexts, within the limits usually defined by others and the possibilities granted to them by others. And so, they are consumed in the social war for power, wealth, life and experiences.

So, how can one "See", "Understand" and move towards Truth and Liberation? Certainly, the "Management of the Mind" is the most important work of the Follower of the Jain Path. The "mistake" that society deliberately pushes us into is to uncritically adopt what parents, teachers, social agencies and agents teach us, in their own ignorance and irresponsibility. Therefore, the Right Vision and Understanding of things leads in itself to the "demystification" of things and to their "transcendence".

Careful Observation of all social beliefs, prejudices and "perceptions" reveals their superficial and "false" character. All the cultural rubbish that people present as culture, knowledge, ethics and way of life should be rejected without hesitation. They lead nowhere and this can be seen from the level of barbarism humanity is at.

So, one should "think" about things on his own. But by what criteria? The only safe criterion is truth, objectivity, personal experience and verification. But what is real? Truth, in fact, transcends the mental plane, the intellect, it cannot be grasped by thought. The way the world appears in thought is a chaos driven by many and often invisible factors. Life goes on. But can we see what's really going on? In fact, there is no "order" in the world beyond the "order" the human mind can or wants to see. Whatever perception we try to form about the world, life, action and our purpose will always be a "constructed" reality (Anekand) in which we can dream as much as we want but it will not lead us to any way out. Thought has no outlets. And it must be abandoned. This abandonment is not the product of discipline or exercise but of Right Vision and Understanding.

The only Right View of the world and things is the Simple, Effortless and Unadulterated Perception, which we do not process but let it flow and guide us completely naturally, without internal pressures and external conflicts. It is the Path of the Peaceful Warrior, which completely naturally removes lies, useless activities and futile conflicts. The only Way is simply to move forward in life towards your purpose. In the Light of Understanding the Purpose of Liberation is now clearly seen.

Even here, however, when man arrives as long as he remains "oriented" towards the world and retains any "bond" with the world and things he is still active on the level of the mind and "creates" mental karma. Real liberation from the world is "conquered" by inner detachment, by understanding the secondary and phenomenal character of the world. Only then can the "inner shift" towards the Self occur. Only then do we realize that Reality is the Self and not the content of perception. This leads to a more inner and higher view of the world and not to an "exit" or "disconnection" from the world. It leads to Non-Dual Consciousness, to an Awareness that Embraces all in Oneness without "separations" or "conflicts" It leads to the Peaceful World, beyond thought, regardless of what is done in the world where conflict continues. No more mental karma is created here.

Discipline in the Karmic Field: The True Self

The Atomic- Karmic Entity in its True State is "Transparent", with crystal clarity, no mental content etc. It is Non-Dual Consciousness and its Awareness is All Embracing. When mental content "accumulates" the Karmic Entity thickens, clouds, "gets heavy" and falls into the lower Lokas .

Therefore, the condensation of the Karmic Body leads to the "material world". Purification, purification, makes the Entity "Transparent" and frees it in its True State, frees it from all limitation, determination.

The Being, the human being, with Ascetic Renunciation (with True Understanding and Liberation from the shackles of external activities) Returns to the True Self, the Pure Individual Existential Core, i.e. the Vision-Perception-Understanding of Local Presence. In this State the JIVA (Jiva) has only one limitation, the Presence at a “Point” (pradesa), which creates precisely the individual perception.
In reality Consciousness has no other qualities and is in no way different from Non-Local Universal Consciousness. It is realized that "local limitation" is purely a matter of "Will". Consciousness in this State is in an average, intermediate State of Balance. It may Retain its Non-Dinary Locality, it may be oriented towards mental content (with all that entails), or it may give up its “locality” and “Diffus”', “Expand” into the Boundless Worldwide.

The World

"Diffusion" into the Universal brings Consciousness into a State truly Inconceivable by ordinary human consciousness. This one can only "Experience" but not "describe". After all, it doesn't "make sense" because everyone has to "Get There" themselves. After all, this is his Cosmic Destination. Here the Universal Cosmic Body is "Seen", Without Limits, Limitations. Surely here is an "Inner Process of Unification of Universal Subject and Universal Object" which Leads to the Absolute Unity of Universal Essence. It is the Ultimate Vision of Universal Cosmic Essence, the "Final Frontier." After This there is no "Create".

At the SOURCE: Liberation (Kevala)

According to the Teaching of the Tithankaras (Tithankara means "Savior", " Conveyor to the Opposite Shore" of Reality) True Liberation Comes when the JIVA ceases to be Jiva, that is, when the "Vision" of the Cosmic Essence ceases. What does JIVA Withdrawal really mean to SELF? One must Come Here to "Feel" it, to become a Kevalin, a Liberated One. Here the perception or discussion of the One or the Many is meaningless. In ABSOLUTE SILENCE nothing is "heard".

In conclusion

One may wonder what is the point of studying or referring to an Ancient Religion that dates back 2500 years like Jainism. In fact, beyond the religious, historical and philosophical interest we must understand that the Great Traditions are beyond time. Anyone who has been initiated into the Esoteric Tradition has understood that Truth is Eternal, non-local, non-linguistic, it is the Innermost Experience of True Existence. This has nothing to do with religions, places, history. The Teaching of the Jains, the Tithamkaras, the Mahavira, is still alive and will be as long as man exists.

Jainism is a thoroughly "phenomenological" approach to Reality that gets to the very essence of the phenomenon of Existence. It can always be used to Experience TRUTH.

In the Inner Circles (and not only in the Rosicrucians or other Inner Groups) it is necessary to "speak" all human ("religious") "languages". This leads not simply to the mutual understanding of traditions but mainly to the "Clarification" of the Eternal Truth.

In the end it doesn't matter which Inner Path we follow. The Way is One, the Living of our TRUE NATURE. Obviously, this concerns the very few intelligent people on the planet and not the great crowd. Most people want, are forced, or forced to remain at the level of " homo." simian.' Just "look" around you at what world you live in!

Monday, 10 November, 2025

Chapter 17. Anger

The Sacred Alchemy of Transformed Wrath: A Journey Through the Fires of the Soul

In the vast tapestry of human experience, where the threads of suffering and enlightenment interweave in patterns both terrible and beautiful, there exists a singular truth that pierces through the veils of illusion like a shaft of golden light through storm clouds: the transformation of anger stands as one of the most profound alchemical processes available to the seeking soul. The ancient wisdom speaks not merely of suppressing this fierce energy that rises like molten fire from the depths of being, but of transmuting it entirely—of allowing it to become the very fuel that propels consciousness toward the shores of the Eternal.

The seeker who walks the illuminated path soon discovers that anger is not merely an emotion to be catalogued and dismissed, but rather a powerful force that, when understood in its deepest essence, reveals itself as a guardian standing at the threshold between bondage and liberation. This guardian, terrible in its aspect, demands recognition and wisdom before it will permit passage to the gardens of inner peace. For in the crucible of the spiritual life, nothing is wasted; even that which seems most destructive contains within it the seeds of transformation.

The Chains of Attachment and the Freedom of Letting Go

There dwells within the human heart a tendency as ancient as consciousness itself: the impulse to grasp, to claim, to declare sovereignty over fragments of the infinite and proclaim them as "mine." This tendency, subtle as morning mist yet binding as iron chains, creates the very architecture of suffering. The mystic perceives that name and form—those convenient labels by which the mind attempts to freeze the flowing river of existence into manageable categories—are themselves the builders of invisible prisons.

When a soul releases its grip upon these phantoms, when it ceases to identify itself with the temporary configurations of matter and thought that parade across the stage of consciousness, a remarkable liberation occurs. The sufferings that once seemed inevitable, that appeared as natural and inescapable as the rising of the sun, simply dissolve like shadows before the advancing light of awareness. For what can wound that which claims nothing? What can be taken from one who owns nothing? What can disturb the peace of one who has recognized the fundamental emptiness of all possessive relationships?

Pride, that towering edifice constructed from countless moments of self-reference and self-importance, must also crumble before the advancing tide of wisdom. Pride is the voice that whispers incessantly, "I am separate, I am special, I am above or below." It is the force that constructs hierarchies where the Divine has established only unity. The spiritual wayfarer learns to observe this voice with compassion, recognizing it as the frightened cry of an ego that fears its own dissolution into the Vastness.

To forsake pride is not to embrace degradation or worthlessness—this would merely be pride inverted, the shadow wearing a different mask. Rather, it is to step beyond the entire framework of comparison and judgment into a realm where being itself is sufficient, where existence requires no justification and the soul rests in its own intrinsic nature as effortlessly as a bird rests upon the wind.

The Chariot of Rising Fury and the Master's Reins

Consider the image presented to the contemplative mind: anger rising like a wild chariot, wheels thundering across the landscape of consciousness, horses of emotion straining against all restraint, threatening to carry the unprepared soul into territories of destruction and regret. How many have found themselves swept away by this vehicle, passengers rather than drivers, watching helplessly as words are spoken that cannot be unspoken, as actions are taken that carve wounds into the fabric of relationship and community?

The true master of the inner way does not approach this charging force with weapons drawn, seeking to battle and destroy. Such confrontation only feeds the fire, creating conflict within conflict, suffering within suffering. Instead, the adept stands firm in the stirrups of awareness, hands steady upon the reins of attention, and through a mysterious grace that combines will and surrender, brings the entire apparatus to a controlled and conscious halt.

This mastery is not achieved through brute force but through an understanding that transcends the ordinary mind. The mystic recognizes that anger, in its essence, is energy—raw, powerful, neither inherently good nor evil. When this energy is met with the cool waters of awareness, when it is held in the spacious container of consciousness without judgment or identification, it transforms. The heat that might have destroyed now warms. The force that might have scattered now focuses. The power that might have wounded now heals.

Others may hold the reins—they may present the appearance of control through suppression, through the teeth-gritting determination of willpower alone. But this is not true mastery; it is merely a temporary dam against an inevitable flood. The authentic driver has learned a deeper secret: that one must become intimate with the horses themselves, must understand their nature so completely that command flows not from domination but from communion.

The Sacred Trinity of Transformation

In the architecture of spiritual transformation, three pillars support the temple of evolved consciousness, three alchemical processes through which the lead of ordinary reactive existence transmutes into the gold of illuminated being. These are not rules imposed from without but principles discovered within, laws as natural and inevitable as the mathematics that governs the spiraling of galaxies.

First comes the sublime equation: love as the answer to anger. But this is not the conditional, needy emotion that often masquerades under love's banner in the marketplace of human relationships. This is Love in its transcendent dimension—the force that holds planets in their orbits, that draws the seedling upward toward light, that connects all beings in a web of mutual belonging too vast for conceptual understanding. When this Love meets anger, a holy confrontation occurs. The anger, like ice exposed to summer sun, begins to melt, to lose its solid and seemingly permanent form, to flow back into the ocean of undifferentiated compassion from which it originally emerged as a frozen fragment.

The seeker discovers through practice and grace that anger cannot long maintain itself in the presence of genuine Love, for anger depends upon separation—upon the conviction that "I" am here and "you" are there, and that these positions are absolute and unbridgeable. Love reveals this separation as illusory, as a convenient fiction necessary perhaps for navigating the world of form but ultimately untrue in the deepest sense. When the barriers dissolve, anger has nowhere to stand, no ground from which to launch its assault.

Second comes the paradoxical path of meeting evil with good. This is perhaps the most difficult teaching for the struggling soul to embrace, for it seems to contradict every instinct toward self-preservation and justice. The worldly mind cries out: "Surely evil must be met with force! Surely darkness demands aggressive light!" Yet the mystic perceives a subtler truth: that evil, in its essence, is the absence of good just as darkness is the absence of light. One does not fight darkness with weapons; one simply brings a lamp.

When good is offered in response to evil, when generosity meets greed, when truth confronts falsehood, a transformation occurs that operates according to laws higher than those governing the material realm. The soul that practices this principle discovers itself becoming a conduit for forces that transcend personal capacity—as though the Divine itself were working through the yielded instrument of willing consciousness.

Third in this trinity comes the discipline of truthfulness—not merely the avoidance of obvious lies but the cultivation of alignment between inner reality and outer expression. Truth, in the mystical understanding, is not primarily about correct facts but about authenticity, about the courage to stand naked before existence without the protective armor of pretense and persona. When one speaks truth, when one lives truth, when one becomes truth, a resonance is established with the fundamental nature of reality itself. The universe, in its mysterious intelligence, recognizes and supports this alignment.

The Three Gates to the Divine Presence

The ancient teaching presents three practices as doorways into proximity with the Sacred: speak truth, restrain anger, and give generously even from scarcity. These are not arbitrary commandments imposed by external authority but descriptions of the natural laws that govern spiritual elevation. They are to mystical ascent what principles of aerodynamics are to flight—not optional suggestions but necessary conditions.

To speak truth is to align one's vibration with the fundamental frequency of existence itself. The universe is constructed upon relationships of cause and effect, of action and consequence, that operate with impeccable consistency. Lies introduce dissonance into this cosmic harmony, creating friction between the soul and the great currents of being that flow through all things. The truthful person, by contrast, moves with rather than against these currents, and discovers thereby an ease and grace in living that cannot be manufactured through manipulation or deception.

To restrain anger is to refuse the invitation to react blindly, to decline the seductive offer of immediate release that promises relief but delivers bondage. In that sacred pause between provocation and response, a space opens—a space in which choice becomes possible, in which consciousness can enter and illuminate. This is the space in which freedom lives, where the soul discovers it is not merely the plaything of circumstances but a center of creative power capable of shaping its own experience.

To give, particularly when one feels one has little to give, is to practice the ultimate gesture of trust in the abundance of the universe. Generosity shatters the illusion of scarcity that keeps consciousness contracted and fearful. Each act of giving declares: "I am not my possessions. I am not what I can hoard and protect. I am a conduit through which the infinite flows, and the more freely I allow this flow, the more abundantly life moves through me."

These three steps—truth, restraint, generosity—form a spiral staircase ascending toward the divine dwelling. Each step taken makes the next one possible, each practice strengthens the capacity for deeper practice, until the seeker discovers that what began as difficult discipline has transformed into effortless nature.

The Unchangeable Place and the End of Suffering

The sages who have traversed this path completely, who have so thoroughly integrated these principles that their very being radiates non-harm, arrive eventually at a destination that the limited mind struggles to comprehend. This destination is called by many names across traditions—Nirvana, the Kingdom of Heaven, Union with the Absolute, the Peace that Passes Understanding. All names fail before the reality they attempt to indicate, for this reality transcends the categories of language and thought.

What can be said is this: in this state, suffering finds no purchase. Not because external circumstances have become uniformly pleasant—the body still experiences sensation, life still presents challenges—but because the identification with the separate self, which is the root of all suffering, has been seen through completely. When there is no "me" to be threatened, what can threaten? When there is no "mine" to be lost, what can loss mean?

This unchangeable place is not a location in space but a condition of consciousness, a way of being that remains stable regardless of the fluctuations of circumstance. The ocean's surface may rage with storms, but the depths remain forever calm. Similarly, the awakened one abides in these depths even while the surface of life continues its endless dance of change and becoming.

To reach this state requires unwavering dedication, a commitment to remain ever watchful against the subtle returns of unconsciousness, to study day and night not in the sense of accumulating information but in the sense of maintaining continuous awareness. The passions—those powerful forces that drive ordinary consciousness from desire to satisfaction to disappointment in an endless cycle—gradually lose their grip. They do not disappear entirely but transform, no longer commanding attention but instead becoming like distant clouds observed from a mountain peak: present but no longer determinative.

Beyond Praise and Blame: The Liberation of Indifference

The spiritual path eventually confronts every seeker with a profound truth about the nature of human judgment: that it is essentially arbitrary, inconsistent, and ultimately meaningless as a measure of one's worth or progress. The ancient teaching presents this insight through a simple observation: no matter what one does, someone will criticize. Silence draws blame. Speaking draws blame. Saying little draws blame. The entire spectrum of possible behaviors invites judgment from one quarter or another.

This recognition, when truly absorbed, precipitates a crisis and an opportunity. The crisis is the collapse of the external reference point by which most humans navigate their lives—the desperate question, "What will others think?" The opportunity is the birth of an internal compass, a way of knowing and acting that arises from connection with truth itself rather than from fear of condemnation or hunger for approval.

The mystic discovers that just as there has never been nor will there ever be a person universally blamed, so too there has never been nor will there ever be a person universally praised. The human tendency to judge and categorize is endless and infinitely variable, shaped by countless factors of perspective, context, and projection. To base one's peace upon such unstable ground is to build upon sand.

Yet there exists a different kind of recognition—the acknowledgment of those who have themselves cultivated discrimination, who have polished the mirror of consciousness until it reflects clearly. When such beings consistently recognize wisdom and virtue in another, this itself becomes a kind of validation, not because external validation is needed but because it confirms an alignment with principles that transcend personal preference. This is not the fickle praise of the crowd but the considered recognition of those who have traveled the path and know its markers.

Even such recognition, however, must ultimately be released. For the final stage of the journey requires moving beyond even the subtle attachment to being seen accurately, to being understood and appreciated by the wise. The awakened one requires no confirmation, no applause, no acknowledgment. Like gold refined in the sacred river, the authenticity is inherent, self-evident, requiring no external attestation.

The Discipline of the Three Doors

The teaching returns repeatedly to the necessity of mastering three dimensions of being: body, speech, and mind. This trinity represents the totality of ways through which consciousness interfaces with the manifest world, the three channels through which both bondage and liberation flow.

The body, that magnificent vehicle through which the formless experiences form, carries its own form of anger—the anger that expresses through tension, through violence, through the thousand subtle ways physical presence can harm. To control the body is not to suppress its natural vitality but to ensure that all action flows from awareness rather than unconscious reactivity. The body practicing virtue becomes a sacred instrument, each gesture a mudra, each movement a meditation, each action an offering.

Speech, that creative power through which thought takes wing and enters the world, possesses immense capacity for harm or healing. Words create realities, shape relationships, build up or tear down. The anger of the tongue can wound more deeply than any physical blow, can sever connections that took years to establish, can poison communities and destroy trust. Yet that same tongue, controlled and consecrated to truth, becomes a fountain of wisdom, a source of comfort, a means through which love flows into manifestation.

The mind, subtlest and most powerful of the three, is the source from which bodily action and speech ultimately spring. Mental anger—the judgments, resentments, grievances, and hostilities that play endlessly on the screen of thought—creates the atmosphere within which all other angers breed and multiply. Yet the mind purified becomes a clear pool reflecting the face of the Divine, a space in which insight arises spontaneously, a dwelling place for peace.

True mastery requires all three dimensions working in harmony. The body may be still while the mind rages. The speech may be controlled while the body trembles with suppressed violence. Only when all three are brought into alignment, when body, speech, and mind move together in the dance of conscious awareness, does the seeker embody the wisdom that liberates.

The Return to Wholeness

As the journey progresses and the practices deepen, something remarkable occurs: what began as difficult work requiring enormous effort gradually transforms into something closer to play, to joy, to the natural expression of one's true nature. The control that once felt like suppression reveals itself as actually a kind of freedom—the freedom of no longer being controlled by unconscious reactions, the freedom of choosing consciously how to meet each moment.

The one who has traveled this path discovers that anger itself has not been destroyed but transformed. The energy that once manifested as destructive rage now appears as passionate commitment to truth, as fierce compassion that will not tolerate unnecessary suffering, as the fire that purifies rather than the fire that consumes. Nothing is wasted in the spiritual economy; all is transformed, elevated, sanctified.

In this transformation, the seeker discovers what the mystics have always known: that the journey toward controlling anger is ultimately a journey toward love, that the practice of restraint is actually a practice of liberation, that what appears as limitation is actually expansion into dimensions of being previously unimagined. The small self, with its volatile emotions and desperate needs, gives way to a larger Self that contains all things without being disturbed by any thing.

This is the ultimate mystical truth toward which all practices point: that beneath the surface turbulence of anger, pride, attachment, and fear, there exists a fundamental nature that is already perfect, already peaceful, already free. The work is not to create this nature but to remove the obstacles that prevent its recognition. Like clearing debris from a spring, the practices do not create the water but allow it to flow forth in its own pristine clarity.

The reader who has journeyed through these reflections is invited now to sit in silence, to feel into the truth of these teachings not merely as intellectual concepts but as living realities accessible in this very moment. For the transformation of anger, the transcendence of suffering, and the realization of one's true nature are not distant goals requiring lifetimes of preparation but present possibilities waiting only for recognition. In the stillness between breaths, in the space between thoughts, the Unchangeable Place reveals itself—not as somewhere else but as the ground of this very moment, eternal and ever-present, waiting patiently for the wandering consciousness to come home at last to its own deepest nature, where peace reigns supreme and love conquers all.

…

Η Ιερή Αλχημεία της Μεταμορφωμένης Οργής: Ένα Ταξίδι Μέσα από τις Φλόγες της Ψυχής

Στον απέραντο ιστό της ανθρώπινης εμπειρίας, όπου τα νήματα του πόνου και του φωτισμού υφαίνονται σε μοτίβα ταυτόχρονα τρομερά και όμορφα, υπάρχει μια μοναδική αλήθεια που διαπερνά τα πέπλα της ψευδαίσθησης σαν ακτίνα χρυσού φωτός μέσα από τα σύννεφα καταιγίδας: η μεταμόρφωση της οργής στέκεται ως μία από τις πιο βαθιές αλχημικές διαδικασίες που είναι διαθέσιμες στην ψυχή που αναζητά. Η αρχαία σοφία δεν μιλά απλώς για την καταστολή αυτής της άγριας ενέργειας που αναδύεται σαν λιωμένο πυρ από τα βάθη της ύπαρξης, αλλά για την πλήρη μεταστοιχείωσή της—για το να επιτραπεί να γίνει το ίδιο το καύσιμο που ωθεί τη συνείδηση προς τις ακτές του Αιώνιου.

Ο αναζητητής που βαδίζει τον φωτισμένο δρόμο σύντομα ανακαλύπτει ότι η οργή δεν είναι απλώς ένα συναίσθημα που καταγράφεται και απορρίπτεται, αλλά μάλλον μια ισχυρή δύναμη που, όταν κατανοηθεί στην βαθύτερη ουσία της, αποκαλύπτεται ως φύλακας που στέκεται στο κατώφλι μεταξύ της δουλείας και της απελευθέρωσης. Αυτός ο φύλακας, τρομερός στην όψη του, απαιτεί αναγνώριση και σοφία πριν επιτρέψει τη διέλευση προς τους κήπους της εσωτερικής ειρήνης. Διότι στον χωνευτήρι της πνευματικής ζωής, τίποτα δεν σπαταλιέται· ακόμα και αυτό που φαίνεται πιο καταστροφικό περιέχει μέσα του τους σπόρους της μεταμόρφωσης.

Οι Αλυσίδες της Προσκόλλησης και η Ελευθερία της Απελευθέρωσης

Μέσα στην ανθρώπινη καρδιά κατοικεί μια τάση τόσο αρχαία όσο και η ίδια η συνείδηση: η παρόρμηση να αρπάζουμε, να διεκδικούμε, να διακηρύσσουμε κυριαρχία πάνω σε θραύσματα του άπειρου και να τα ανακηρύσσουμε ως «δικά μου». Αυτή η τάση, λεπτή σαν πρωινή ομίχλη αλλά δεσμευτική σαν σιδερένιες αλυσίδες, δημιουργεί την ίδια την αρχιτεκτονική του πόνου. Ο μύστης αντιλαμβάνεται ότι το όνομα και η μορφή—αυτές οι βολικές ετικέτες με τις οποίες ο νους προσπαθεί να παγώσει το ρέον ποτάμι της ύπαρξης σε διαχειρίσιμες κατηγορίες—είναι οι ίδιοι οι κατασκευαστές αόρατων φυλακών.

Όταν μια ψυχή απελευθερώνει την λαβή της πάνω σε αυτά τα φαντάσματα, όταν παύει να ταυτίζεται με τις προσωρινές διαμορφώσεις της ύλης και της σκέψης που παρελαύνουν στη σκηνή της συνείδησης, συμβαίνει μια αξιοσημείωτη απελευθέρωση. Οι πόνοι που κάποτε φαίνονταν αναπόφευκτοι, που εμφανίζονταν φυσικοί και αναπόδραστοι σαν την ανατολή του ήλιου, απλώς διαλύονται σαν σκιές μπροστά στο προελαύνον φως της επίγνωσης. Διότι τι μπορεί να πληγώσει αυτό που δεν διεκδικεί τίποτα; Τι μπορεί να αφαιρεθεί από κάποιον που δεν κατέχει τίποτα; Τι μπορεί να διαταράξει την ειρήνη εκείνου που έχει αναγνωρίσει την θεμελιώδη κενότητα όλων των κτητικών σχέσεων;

Η υπερηφάνεια, αυτό το επιβλητικό οικοδόμημα που κατασκευάζεται από αμέτρητες στιγμές αυτοαναφοράς και αυτοσημαντικότητας, πρέπει επίσης να καταρρεύσει μπροστά στο προελαύνον κύμα της σοφίας. Η υπερηφάνεια είναι η φωνή που ψιθυρίζει ασταμάτητα: «Είμαι ξεχωριστός, είμαι ιδιαίτερος, είμαι πάνω ή κάτω». Είναι η δύναμη που κατασκευάζει ιεραρχίες εκεί όπου το Θείο έχει θεσπίσει μόνο ενότητα. Ο πνευματικός οδοιπόρος μαθαίνει να παρατηρεί αυτή τη φωνή με συμπόνια, αναγνωρίζοντάς την ως το φοβισμένο κλάμα ενός εγώ που τρέμει τη δική του διάλυση στο Απέραντο.

Το να εγκαταλείψει κανείς την υπερηφάνεια δεν σημαίνει να αγκαλιάσει την υποβάθμιση ή την απαξίωση—αυτό θα ήταν απλώς η υπερηφάνεια ανεστραμμένη, η σκιά με διαφορετική μάσκα. Αντίθετα, σημαίνει να βγει πέρα από ολόκληρο το πλαίσιο της σύγκρισης και της κρίσης σε μια σφαίρα όπου η ίδια η ύπαρξη είναι αρκετή, όπου η ύπαρξη δεν απαιτεί καμία δικαιολογία και η ψυχή αναπαύεται στην ίδια της την εγγενή φύση τόσο αβίαστα όσο ένα πουλί αναπαύεται στον άνεμο.

Το Άρμα της Αναδυόμενης Οργής και τα Χαλινάρια του Δασκάλου

Σκεφτείτε την εικόνα που παρουσιάζεται στον στοχαστικό νου: η οργή που αναδύεται σαν άγριο άρμα, με τροχούς που βροντούν πάνω στο τοπίο της συνείδησης, άλογα συναισθημάτων που σπαρταρούν ενάντια σε κάθε συγκράτηση, απειλώντας να παρασύρουν την απροετοίμαστη ψυχή σε εδάφη καταστροφής και μεταμέλειας. Πόσοι έχουν βρεθεί παρασυρμένοι από αυτό το όχημα, επιβάτες αντί για οδηγοί, παρακολουθώντας ανήμποροι καθώς λέγονται λόγια που δεν μπορούν να ξελεχθούν, καθώς λαμβάνονται ενέργειες που χαράσσουν πληγές στο ύφασμα της σχέσης και της κοινότητας;

Ο αληθινός δάσκαλος του εσωτερικού δρόμου δεν προσεγγίζει αυτή την ορμητική δύναμη με όπλα σηκωμένα, επιδιώκοντας να πολεμήσει και να καταστρέψει. Μια τέτοια αντιπαράθεση απλώς τρέφει τη φωτιά, δημιουργώντας σύγκρουση μέσα στη σύγκρουση, πόνο μέσα στον πόνο. Αντίθετα, ο έμπειρος στέκεται σταθερός στα αναβολέα της επίγνωσης, με χέρια σταθερά στα χαλινάρια της προσοχής, και μέσω μιας μυστηριώδους χάριτος που συνδυάζει θέληση και παράδοση, φέρνει ολόκληρο το μηχανισμό σε ελεγχόμενη και συνειδητή στάση.

Αυτή η κυριαρχία δεν επιτυγχάνεται μέσω ωμής δύναμης αλλά μέσω μιας κατανόησης που υπερβαίνει τον συνηθισμένο νου. Ο μύστης αναγνωρίζει ότι η οργή, στην ουσία της, είναι ενέργεια—ωμή, ισχυρή, ούτε εγγενώς καλή ούτε κακή. Όταν αυτή η ενέργεια συναντά τα δροσερά νερά της επίγνωσης, όταν κρατιέται στον ευρύχωρο περιέκτη της συνείδησης χωρίς κρίση ή ταύτιση, μεταμορφώνεται. Η θερμότητα που θα μπορούσε να καταστρέψει τώρα ζεσταίνει. Η δύναμη που θα μπορούσε να διασκορπίσει τώρα εστιάζει. Η ισχύς που θα μπορούσε να πληγώσει τώρα θεραπεύει.

Άλλοι μπορεί να κρατούν τα χαλινάρια—μπορεί να παρουσιάζουν την εμφάνιση ελέγχου μέσω καταστολής, μέσω της αποφασιστικότητας της θέλησης με σφιγμένα δόντια. Αλλά αυτό δεν είναι αληθινή κυριαρχία· είναι απλώς ένα προσωρινό φράγμα ενάντια σε έναν αναπόφευκτο κατακλυσμό. Ο αυθεντικός οδηγός έχει μάθει ένα βαθύτερο μυστικό: ότι πρέπει να γίνει οικείος με τα ίδια τα άλογα, πρέπει να κατανοήσει τη φύση τους τόσο πλήρως ώστε η εντολή να ρέει όχι από κυριαρχία αλλά από κοινωνία.

Η Ιερή Τριάδα της Μεταμόρφωσης

Στην αρχιτεκτονική της πνευματικής μεταμόρφωσης, τρεις πυλώνες στηρίζουν τον ναό της εξελιγμένης συνείδησης, τρεις αλχημικές διαδικασίες μέσω των οποίων ο μόλυβδος της συνηθισμένης αντιδραστικής ύπαρξης μεταστοιχειώνεται σε χρυσό της φωτισμένης ύπαρξης. Αυτές δεν είναι κανόνες επιβληθέντες από έξω αλλά αρχές που ανακαλύπτονται μέσα, νόμοι τόσο φυσικοί και αναπόφευκτοι όσο τα μαθηματικά που διέπουν την περιστροφή των γαλαξιών.

Πρώτη έρχεται η υπέροχη εξίσωση: η αγάπη ως απάντηση στην οργή. Αλλά αυτή δεν είναι το υπό όρους, άπορο συναίσθημα που συχνά παριστάνει την αγάπη στην αγορά των ανθρώπινων σχέσεων. Αυτή είναι η Αγάπη στην υπερβατική της διάσταση—η δύναμη που κρατά πλανήτες στις τροχιές τους, που τραβά το σπορόφυτο προς τα πάνω προς το φως, που συνδέει όλα τα όντα σε έναν ιστό αμοιβαίας ανήκειας υπερβολικά απέραντο για εννοιολογική κατανόηση. Όταν αυτή η Αγάπη συναντά την οργή, συμβαίνει μια ιερή αντιπαράθεση. Η οργή, σαν πάγος εκτεθειμένος στον καλοκαιρινό ήλιο, αρχίζει να λιώνει, να χάνει την στερεή και φαινομενικά μόνιμη μορφή της, να ρέει πίσω στον ωκεανό της αδιαφοροποίητης συμπόνιας από τον οποίο αρχικά αναδύθηκε ως παγωμένο θραύσμα.

Ο αναζητητής ανακαλύπτει μέσω πρακτικής και χάριτος ότι η οργή δεν μπορεί να διατηρηθεί για πολύ στην παρουσία γνήσιας Αγάπης, διότι η οργή εξαρτάται από τον διαχωρισμό—από την πεποίθηση ότι «εγώ» είμαι εδώ και «εσύ» είσαι εκεί, και ότι αυτές οι θέσεις είναι απόλυτες και αγεφύρωτες. Η Αγάπη αποκαλύπτει αυτόν τον διαχωρισμό ως ψευδαισθητικό, ως μια βολική φαντασία απαραίτητη ίσως για την πλοήγηση στον κόσμο της μορφής αλλά τελικά αναληθή στην βαθύτερη έννοια. Όταν τα εμπόδια διαλύονται, η οργή δεν έχει πού να σταθεί, κανένα έδαφος από το οποίο να εξαπολύσει την επίθεσή της.

Δεύτερος έρχεται ο παραδοξος δρόμος της αντιμετώπισης του κακού με το καλό. Αυτή είναι ίσως η πιο δύσκολη διδασκαλία για την αγωνιζόμενη ψυχή να αγκαλιάσει, διότι φαίνεται να έρχεται σε αντίθεση με κάθε ένστικτο αυτοσυντήρησης και δικαιοσύνης. Ο κοσμικός νους κραυγάζει: «Σίγουρα το κακό πρέπει να αντιμετωπιστεί με δύναμη! Σίγουρα το σκοτάδι απαιτεί επιθετικό φως!» Ωστόσο ο μύστης αντιλαμβάνεται μια λεπτότερη αλήθεια: ότι το κακό, στην ουσία του, είναι η απουσία του καλού ακριβώς όπως το σκοτάδι είναι η απουσία του φωτός. Κανείς δεν πολεμά το σκοτάδι με όπλα· απλώς φέρνει ένα λυχνάρι.

Όταν το καλό προσφέρεται ως απάντηση στο κακό, όταν η γενναιοδωρία συναντά την απληστία, όταν η αλήθεια αντιμετωπίζει το ψεύδος, συμβαίνει μια μεταμόρφωση που λειτουργεί σύμφωνα με νόμους υψηλότερους από αυτούς που διέπουν την υλική σφαίρα. Η ψυχή που εφαρμόζει αυτή την αρχή ανακαλύπτει τον εαυτό της να γίνεται αγωγός για δυνάμεις που υπερβαίνουν την προσωπική ικανότητα—σαν το Θείο να εργαζόταν μέσω του παραδομένου οργάνου της πρόθυμης συνείδησης.

Τρίτη σε αυτή την τριάδα έρχεται η πειθαρχία της αληθοφάνειας—όχι απλώς η αποφυγή προφανών ψεμάτων αλλά η καλλιέργεια ευθυγράμμισης μεταξύ εσωτερικής πραγματικότητας και εξωτερικής έκφρασης. Η Αλήθεια, στην μυστική κατανόηση, δεν αφορά πρωτίστως σωστά γεγονότα αλλά αυθεντικότητα, το θάρρος να σταθεί κανείς γυμνός μπροστά στην ύπαρξη χωρίς την προστατευτική πανοπλία της προσποίησης και της περσόνας. Όταν κανείς μιλά αλήθεια, όταν ζει αλήθεια, όταν γίνεται αλήθεια, δημιουργείται μια αντήχηση με την θεμελιώδη φύση της πραγματικότητας της ίδιας. Το σύμπαν, στην μυστηριώδη νοημοσύνη του, αναγνωρίζει και υποστηρίζει αυτή την ευθυγράμμιση.

Οι Τρεις Πύλες προς την Θεία Παρουσία

Η αρχαία διδασκαλία παρουσιάζει τρεις πρακτικές ως πύλες προς την εγγύτητα με το Ιερό: μίλα αλήθεια, συγκράτησε την οργή, και δώσε γενναιόδωρα ακόμα και από έλλειψη. Αυτές δεν είναι αυθαίρετες εντολές επιβληθέντες από εξωτερική αρχή αλλά περιγραφές των φυσικών νόμων που διέπουν την πνευματική ανύψωση. Είναι για την μυστική άνοδο ό,τι είναι οι αρχές της αεροδυναμικής για την πτήση—όχι προαιρετικές προτάσεις αλλά απαραίτητες προϋποθέσεις.

Το να μιλάς αλήθεια είναι να ευθυγραμμίζεις τη δόνησή σου με την θεμελιώδη συχνότητα της ύπαρξης της ίδιας. Το σύμπαν είναι κατασκευασμένο πάνω σε σχέσεις αιτίας και αποτελέσματος, δράσης και συνέπειας, που λειτουργούν με άψογη συνέπεια. Τα ψέματα εισάγουν δυσαρμονία σε αυτή την κοσμική αρμονία, δημιουργώντας τριβή μεταξύ της ψυχής και των μεγάλων ρευμάτων της ύπαρξης που ρέουν μέσα από όλα τα πράγματα. Ο αληθινός άνθρωπος, αντίθετα, κινείται με σύμπνοια παρά ενάντια σε αυτά τα ρεύματα, και ανακαλύπτει έτσι μια ευκολία και χάρη στη ζωή που δεν μπορεί να κατασκευαστεί μέσω χειραγώγησης ή εξαπάτησης.

Το να συγκρατείς την οργή είναι να αρνείσαι την πρόσκληση να αντιδράς τυφλά, να απορρίπτεις την αποπλανητική προσφορά άμεσης απελευθέρωσης που υπόσχεται ανακούφιση αλλά παραδίδει δουλεία. Σε εκείνη την ιερή παύση μεταξύ πρόκλησης και απόκρισης, ανοίγει ένας χώρος—ένας χώρος στον οποίο η επιλογή γίνεται δυνατή, στον οποίο η συνείδηση μπορεί να εισέλθει και να φωτίσει. Αυτός είναι ο χώρος στον οποίο ζει η ελευθερία, όπου η ψυχή ανακαλύπτει ότι δεν είναι απλώς το παιχνίδι των περιστάσεων αλλά ένα κέντρο δημιουργικής δύναμης ικανό να διαμορφώνει τη δική του εμπειρία.

Το να δίνεις, ιδιαίτερα όταν νιώθεις ότι έχεις λίγα να δώσεις, είναι να εξασκείς την απόλυτη χειρονομία εμπιστοσύνης στην αφθονία του σύμπαντος. Η γενναιοδωρία θρυμματίζει την ψευδαίσθηση της έλλειψης που κρατά τη συνείδηση συρρικνωμένη και φοβισμένη. Κάθε πράξη δωρεάς διακηρύσσει: «Δεν είμαι τα υπάρχοντά μου. Δεν είμαι αυτό που μπορώ να μαζέψω και να προστατεύσω. Είμαι αγωγός μέσω του οποίου ρέει το άπειρο, και όσο πιο ελεύθερα επιτρέπω αυτή τη ροή, τόσο πιο άφθονα κινείται η ζωή μέσα από εμένα».

Αυτά τα τρία βήματα—αλήθεια, συγκράτηση, γενναιοδωρία—σχηματίζουν μια σπειροειδή σκάλα που ανεβαίνει προς την θεία κατοικία. Κάθε βήμα που παίρνεται κάνει το επόμενο δυνατό, κάθε πρακτική ενισχύει την ικανότητα για βαθύτερη πρακτική, μέχρι που ο αναζητητής ανακαλύπτει ότι αυτό που ξεκίνησε ως δύσκολη πειθαρχία έχει μεταμορφωθεί σε αβίαστη φύση.

Το Αμετάβλητο Μέρος και το Τέλος του Πόνου

Οι σοφοί που έχουν διασχίσει αυτόν τον δρόμο πλήρως, που έχουν ενσωματώσει τόσο πλήρως αυτές τις αρχές ώστε η ίδια η ύπαρξή τους ακτινοβολεί μη-βλάβη, φτάνουν τελικά σε έναν προορισμό που ο περιορισμένος νους δυσκολεύεται να κατανοήσει. Αυτός ο προορισμός ονομάζεται με πολλά ονόματα σε διάφορες παραδόσεις—Νιρβάνα, η Βασιλεία των Ουρανών, Ένωση με το Απόλυτο, η Ειρήνη που Υπερβαίνει την Κατανόηση. Όλα τα ονόματα αποτυγχάνουν μπροστά στην πραγματικότητα που προσπαθούν να υποδείξουν, διότι αυτή η πραγματικότητα υπερβαίνει τις κατηγορίες της γλώσσας και της σκέψης.

Αυτό που μπορεί να ειπωθεί είναι το εξής: σε αυτή την κατάσταση, ο πόνος δεν βρίσκει έρεισμα. Όχι επειδή οι εξωτερικές συνθήκες έχουν γίνει ομοιόμορφα ευχάριστες—το σώμα ακόμα βιώνει αίσθηση, η ζωή ακόμα παρουσιάζει προκλήσεις—αλλά επειδή η ταύτιση με τον ξεχωριστό εαυτό, που είναι η ρίζα όλου του πόνου, έχει δει πλήρως διαμέσου. Όταν δεν υπάρχει «εγώ» να απειληθεί, τι μπορεί να απειλήσει; Όταν δεν υπάρχει «δικό μου» να χαθεί, τι σημαίνει η απώλεια;

Αυτό το αμετάβλητο μέρος δεν είναι τοποθεσία στο χώρο αλλά κατάσταση συνείδησης, τρόπος ύπαρξης που παραμένει σταθερός ανεξάρτητα από τις διακυμάνσεις των περιστάσεων. Η επιφάνεια του ωκεανού μπορεί να λυσσομανά με καταιγίδες, αλλά τα βάθη παραμένουν για πάντα ήρεμα. Παρομοίως, ο ξύπνιος κατοικεί σε αυτά τα βάθη ακόμα και ενώ η επιφάνεια της ζωής συνεχίζει τον ατελείωτο χορό της αλλαγής και του γίγνεσθαι.

Για να φτάσει κανείς σε αυτή την κατάσταση απαιτεί αδιάκοπη αφοσίωση, δέσμευση να παραμένει πάντα άγρυπνος ενάντια στις λεπτές επιστροφές της ασυνειδησίας, να μελετά μέρα και νύχτα όχι με την έννοια της συσσώρευσης πληροφοριών αλλά με την έννοια της διατήρησης συνεχούς επίγνωσης. Τα πάθη—αυτές οι ισχυρές δυνάμεις που ωθούν τη συνηθισμένη συνείδηση από την επιθυμία στην ικανοποίηση στην απογοήτευση σε έναν ατελείωτο κύκλο—σταδιακά χάνουν την λαβή τους. Δεν εξαφανίζονται εντελώς αλλά μεταμορφώνονται, δεν διατάζουν πλέον την προσοχή αλλά γίνονται σαν μακρινά σύννεφα που παρατηρούνται από κορυφή βουνού: παρόντα αλλά όχι πλέον καθοριστικά.

Πέρα από τον Έπαινο και την Κατηγορία: Η Απελευθέρωση της Αδιαφορίας

Ο πνευματικός δρόμος τελικά αντιμετωπίζει κάθε αναζητητή με μια βαθιά αλήθεια για τη φύση της ανθρώπινης κρίσης: ότι είναι ουσιαστικά αυθαίρετη, ασυνεπής και τελικά χωρίς νόημα ως μέτρο της αξίας ή της προόδου κάποιου. Η αρχαία διδασκαλία παρουσιάζει αυτή την εικόνα μέσω μιας απλής παρατήρησης: ό,τι και να κάνει κανείς, κάποιος θα κατηγορήσει. Η σιωπή προσελκύει κατηγορία. Η ομιλία προσελκύει κατηγορία. Το να λέει κανείς λίγα προσελκύει κατηγορία. Ολόκληρο το φάσμα πιθανών συμπεριφορών προσκαλεί κρίση από κάποια πλευρά.

Αυτή η αναγνώριση, όταν πραγματικά απορροφηθεί, προκαλεί μια κρίση και μια ευκαιρία. Η κρίση είναι η κατάρρευση του εξωτερικού σημείου αναφοράς με το οποίο οι περισσότεροι άνθρωποι πλοηγούν τις ζωές τους—το απελπισμένο ερώτημα, «Τι θα σκεφτούν οι άλλοι;» Η ευκαιρία είναι η γέννηση μιας εσωτερικής πυξίδας, τρόπου γνώσης και δράσης που προκύπτει από σύνδεση με την ίδια την αλήθεια μάλλον παρά από φόβο καταδίκης ή πείνα για έγκριση.

Ο μύστης ανακαλύπτει ότι όπως δεν υπήρξε ποτέ ούτε θα υπάρξει ποτέ ένα πρόσωπο καθολικά κατηγορούμενο, έτσι επίσης δεν υπήρξε ποτέ ούτε θα υπάρξει ποτέ ένα πρόσωπο καθολικά επαινούμενο. Η ανθρώπινη τάση να κρίνει και να κατηγοριοποιεί είναι ατελείωτη και άπειρα μεταβλητή, διαμορφωμένη από αμέτρητους παράγοντες προοπτικής, πλαισίου και προβολής. Το να βασίζει κανείς την ειρήνη του σε τέτοιο ασταθές έδαφος είναι να χτίζει σε άμμο.

Ωστόσο υπάρχει ένα διαφορετικό είδος αναγνώρισης—η αναγνώριση εκείνων που έχουν οι ίδιοι καλλιεργήσει διάκριση, που έχουν γυαλίσει τον καθρέφτη της συνείδησης μέχρι να αντανακλά καθαρά. Όταν τέτοια όντα αναγνωρίζουν σταθερά σοφία και αρετή σε κάποιον άλλο, αυτό γίνεται μια μορφή επικύρωσης, όχι επειδή χρειάζεται εξωτερική επικύρωση αλλά επειδή επιβεβαιώνει μια ευθυγράμμιση με αρχές που υπερβαίνουν την προσωπική προτίμηση. Αυτό δεν είναι ο άστατος έπαινος του πλήθους αλλά η μελετημένη αναγνώριση εκείνων που έχουν ταξιδέψει τον δρόμο και γνωρίζουν τα σημάδια του.

Ακόμα και τέτοια αναγνώριση, ωστόσο, πρέπει τελικά να απελευθερωθεί. Διότι το τελικό στάδιο του ταξιδιού απαιτεί να προχωρήσει κανείς πέρα ακόμα και από την λεπτή προσκόλληση στο να βλέπεται με ακρίβεια, στο να γίνεται κατανοητός και εκτιμημένος από τους σοφούς. Ο ξύπνιος δεν χρειάζεται επιβεβαίωση, χειροκρότημα, αναγνώριση. Σαν χρυσός εξαγνισμένος σε ιερό ποτάμι, η αυθεντικότητα είναι εγγενής, αυταπόδεικτη, δεν απαιτεί εξωτερική μαρτυρία.

Η Πειθαρχία των Τριών Πορτών

Η διδασκαλία επιστρέφει επανειλημμένα στην αναγκαιότητα κυριαρχίας τριών διαστάσεων της ύπαρξης: σώμα, λόγος και νους. Αυτή η τριάδα αντιπροσωπεύει το σύνολο των τρόπων μέσω των οποίων η συνείδηση αλληλεπιδρά με τον εκδηλωμένο κόσμο, τα τρία κανάλια μέσω των οποίων ρέουν τόσο η δουλεία όσο και η απελευθέρωση.

Το σώμα, αυτό το μεγαλοπρεπές όχημα μέσω του οποίου το άμορφο βιώνει την μορφή, φέρει τη δική του μορφή οργής—την οργή που εκφράζεται μέσω έντασης, μέσω βίας, μέσω των χιλίων λεπτών τρόπων με τους οποίους η φυσική παρουσία μπορεί να βλάψει. Το να ελέγχει κανείς το σώμα δεν σημαίνει να καταστέλλει τη φυσική του ζωτικότητα αλλά να διασφαλίζει ότι κάθε δράση ρέει από επίγνωση μάλλον παρά από ασυνείδητη αντιδραστικότητα. Το σώμα που εξασκεί αρετή γίνεται ιερό όργανο, κάθε χειρονομία ένα mudra, κάθε κίνηση ένας διαλογισμός, κάθε δράση μια προσφορά.

Ο λόγος, αυτή η δημιουργική δύναμη μέσω της οποίας η σκέψη παίρνει φτερά και εισέρχεται στον κόσμο, κατέχει τεράστια ικανότητα για βλάβη ή θεραπεία. Τα λόγια δημιουργούν πραγματικότητες, διαμορφώνουν σχέσεις, χτίζουν ή γκρεμίζουν. Η οργή της γλώσσας μπορεί να πληγώσει βαθύτερα από οποιοδήποτε φυσικό χτύπημα, μπορεί να κόψει συνδέσεις που πήραν χρόνια να δημιουργηθούν, μπορεί να δηλητηριάσει κοινότητες και να καταστρέψει εμπιστοσύνη. Ωστόσο η ίδια γλώσσα, ελεγχόμενη και αφιερωμένη στην αλήθεια, γίνεται πηγή σοφίας, πηγή παρηγοριάς, μέσο μέσω του οποίου η αγάπη ρέει σε εκδήλωση.

Ο νους, ο λεπτότερος και ισχυρότερος των τριών, είναι η πηγή από την οποία τελικά πηγάζουν η σωματική δράση και ο λόγος. Η νοητική οργή—οι κρίσεις, οι δυσαρέσκειες, οι παράπονα και οι εχθρότητες που παίζουν ατελείωτα στην οθόνη της σκέψης—δημιουργεί την ατμόσφαιρα μέσα στην οποία όλες οι άλλες οργές αναπαράγονται και πολλαπλασιάζονται. Ωστόσο ο νους εξαγνισμένος γίνεται καθαρή λίμνη που αντανακλά το πρόσωπο του Θείου, χώρος στον οποίο η εικόνα αναδύεται αυθόρμητα, κατοικία για ειρήνη.

Η αληθινή κυριαρχία απαιτεί και τις τρεις διαστάσεις να εργάζονται σε αρμονία. Το σώμα μπορεί να είναι ακίνητο ενώ ο νους λυσσομανά. Ο λόγος μπορεί να ελέγχεται ενώ το σώμα τρέμει με κατασταλμένη βία. Μόνο όταν και οι τρεις φέρονται σε ευθυγράμμιση, όταν σώμα, λόγος και νους κινούνται μαζί στον χορό της συνειδητής επίγνωσης, ο αναζητητής ενσαρκώνει τη σοφία που απελευθερώνει.

Η Επιστροφή στην Ολότητα

Καθώς το ταξίδι προχωρά και οι πρακτικές βαθαίνουν, συμβαίνει κάτι αξιοσημείωτο: αυτό που ξεκίνησε ως δύσκολη εργασία που απαιτούσε τεράστια προσπάθεια σταδιακά μεταμορφώνεται σε κάτι πιο κοντά στο παιχνίδι, στη χαρά, στη φυσική έκφραση της αληθινής φύσης κάποιου. Ο έλεγχος που κάποτε ένιωθε σαν καταστολή αποκαλύπτεται ως στην πραγματικότητα μια μορφή ελευθερίας—η ελευθερία του να μην ελέγχεται πλέον από ασυνείδητες αντιδράσεις, η ελευθερία της συνειδητής επιλογής πώς να συναντά κάθε στιγμή.

Αυτός που έχει ταξιδέψει αυτόν τον δρόμο ανακαλύπτει ότι η οργή η ίδια δεν έχει καταστραφεί αλλά μεταμορφωθεί. Η ενέργεια που κάποτε εκδηλωνόταν ως καταστροφική οργή τώρα εμφανίζεται ως παθιασμένη δέσμευση στην αλήθεια, ως άγρια συμπόνια που δεν ανέχεται περιττό πόνο, ως η φωτιά που εξαγνίζει μάλλον παρά η φωτιά που καταναλώνει. Τίποτα δεν σπαταλιέται στην πνευματική οικονομία· όλα μεταμορφώνονται, ανυψώνονται, αγιάζονται.

Σε αυτή τη μεταμόρφωση, ο αναζητητής ανακαλύπτει αυτό που οι μύστες πάντα γνώριζαν: ότι το ταξίδι προς τον έλεγχο της οργής είναι τελικά ταξίδι προς την αγάπη, ότι η πρακτική της συγκράτησης είναι στην πραγματικότητα πρακτική απελευθέρωσης, ότι αυτό που φαίνεται ως περιορισμός είναι στην πραγματικότητα επέκταση σε διαστάσεις ύπαρξης προηγουμένως αδιανόητες. Ο μικρός εαυτός, με τα ασταθή συναισθήματά του και τις απελπισμένες ανάγκες του, δίνει τη θέση του σε έναν μεγαλύτερο Εαυτό που περιέχει όλα τα πράγματα χωρίς να διαταράσσεται από κανένα.

Αυτή είναι η απόλυτη μυστική αλήθεια προς την οποία όλες οι πρακτικές δείχνουν: ότι κάτω από την επιφανειακή αναταραχή της οργής, της υπερηφάνειας, της προσκόλλησης και του φόβου, υπάρχει μια θεμελιώδης φύση που είναι ήδη τέλεια, ήδη ειρηνική, ήδη ελεύθερη. Η εργασία δεν είναι να δημιουργηθεί αυτή η φύση αλλά να αφαιρεθούν τα εμπόδια που εμποδίζουν την αναγνώρισή της. Σαν να καθαρίζει κανείς συντρίμμια από πηγή, οι πρακτικές δεν δημιουργούν το νερό αλλά επιτρέπουν να ρέει στην ίδια του την άσπιλη καθαρότητα.

Ο αναγνώστης που έχει ταξιδέψει μέσω αυτών των στοχασμών προσκαλείται τώρα να καθίσει σε σιωπή, να νιώσει την αλήθεια αυτών των διδασκαλιών όχι απλώς ως διανοητικές έννοιες αλλά ως ζωντανές πραγματικότητες προσβάσιμες αυτή τη στιγμή. Διότι η μεταμόρφωση της οργής, η υπέρβαση του πόνου και η πραγματοποίηση της αληθινής φύσης κάποιου δεν είναι μακρινοί στόχοι που απαιτούν ζωές προετοιμασίας αλλά παρούσες δυνατότητες που περιμένουν μόνο αναγνώριση. Στη σιωπή μεταξύ αναπνοών, στο χώρο μεταξύ σκέψεων, το Αμετάβλητο Μέρος αποκαλύπτεται—όχι ως κάπου αλλού αλλά ως το έδαφος αυτής της ίδιας της στιγμής, αιώνιο και αιώνια παρόν, περιμένοντας υπομονετικά την περιπλανώμενη συνείδηση να επιστρέψει επιτέλους στη δική της βαθύτερη φύση, όπου η ειρήνη βασιλεύει υπέρτατη και η αγάπη νικά τα πάντα. ...

Intellectual property rights

The entire content of our website, including, but not limited to, texts, news, graphics, photographs, diagrams, illustrations, services provided and generally any kind of files, is subject to intellectual property (copyright) and is governed by the national and international provisions on Intellectual Property, with the exception of the expressly recognized rights of third parties.
Therefore, it is expressly prohibited to reproduce, republish, copy, store, sell, transmit, distribute, publish, perform, "download", translate, modify in any way, in part or in summary, without the express prior written consent of the Foundation. It is known that in case the Foundation consents, the applicant is obliged to explicitly refer via links (hyperlinks) to the relevant content of the Foundation's website. This obligation of the applicant exists even if it is not explicitly stated in the written consent of the Foundation.
Exceptionally, it is permitted to individually store and copy parts of the content on a simple personal computer for strictly personal use (private study or research, educational purposes), without the intention of commercial or other exploitation and always under the condition of indicating the source of its origin, without this in any way implies a grant of intellectual property rights.
It is also permitted to republish material for purposes of promoting the events and activities of the Foundation, provided that the source is mentioned and that no intellectual property rights are infringed, no trademarks are modified, altered or deleted.
Everything else that is included on the electronic pages of our website and constitutes registered trademarks and intellectual property products of third parties is their own sphere of responsibility and has nothing to do with the website of the Foundation.

Δικαιώματα πνευματικής ιδιοκτησίας

Το σύνολο του περιεχομένου του Δικτυακού μας τόπου, συμπεριλαμβανομένων, ενδεικτικά αλλά όχι περιοριστικά, των κειμένων, ειδήσεων, γραφικών, φωτογραφιών, σχεδιαγραμμάτων, απεικονίσεων, παρεχόμενων υπηρεσιών και γενικά κάθε είδους αρχείων, αποτελεί αντικείμενο πνευματικής ιδιοκτησίας (copyright) και διέπεται από τις εθνικές και διεθνείς διατάξεις περί Πνευματικής Ιδιοκτησίας, με εξαίρεση τα ρητώς αναγνωρισμένα δικαιώματα τρίτων.

Συνεπώς, απαγορεύεται ρητά η αναπαραγωγή, αναδημοσίευση, αντιγραφή, αποθήκευση, πώληση, μετάδοση, διανομή, έκδοση, εκτέλεση, «λήψη» (download), μετάφραση, τροποποίηση με οποιονδήποτε τρόπο, τμηματικά η περιληπτικά χωρίς τη ρητή προηγούμενη έγγραφη συναίνεση του Ιδρύματος. Γίνεται γνωστό ότι σε περίπτωση κατά την οποία το Ίδρυμα συναινέσει, ο αιτών υποχρεούται για την ρητή παραπομπή μέσω συνδέσμων (hyperlinks) στο σχετικό περιεχόμενο του Δικτυακού τόπου του Ιδρύματος. Η υποχρέωση αυτή του αιτούντος υφίσταται ακόμα και αν δεν αναγραφεί ρητά στην έγγραφη συναίνεση του Ιδρύματος.

Κατ’ εξαίρεση, επιτρέπεται η μεμονωμένη αποθήκευση και αντιγραφή τμημάτων του περιεχομένου σε απλό προσωπικό υπολογιστή για αυστηρά προσωπική χρήση (ιδιωτική μελέτη ή έρευνα, εκπαιδευτικούς σκοπούς), χωρίς πρόθεση εμπορικής ή άλλης εκμετάλλευσης και πάντα υπό την προϋπόθεση της αναγραφής της πηγής προέλευσής του, χωρίς αυτό να σημαίνει καθ’ οιονδήποτε τρόπο παραχώρηση δικαιωμάτων πνευματικής ιδιοκτησίας.

Επίσης, επιτρέπεται η αναδημοσίευση υλικού για λόγους προβολής των γεγονότων και δραστηριοτήτων του Ιδρύματος, με την προϋπόθεση ότι θα αναφέρεται η πηγή και δεν θα θίγονται δικαιώματα πνευματικής ιδιοκτησίας, δεν θα τροποποιούνται, αλλοιώνονται ή διαγράφονται εμπορικά σήματα.

Ό,τι άλλο περιλαμβάνεται στις ηλεκτρονικές σελίδες του Δικτυακού μας τόπου και αποτελεί κατοχυρωμένα σήματα και προϊόντα πνευματικής ιδιοκτησίας τρίτων ανάγεται στη δική τους σφαίρα ευθύνης και ουδόλως έχει να κάνει με τον Δικτυακό τόπο του Ιδρύματος.

Esoterism Academy

CIRCLE OF LIGHT

ESOTERISM STUDIES