Monday, August 21, 2023

Buddhism Zen

The Path of Enlightenment and Mindful Awareness

Zen Buddhism, a contemplative and profound tradition within the broader tapestry of Buddhism, has captivated seekers of spiritual insight and enlightenment for centuries. Rooted in the teachings of Siddhartha Gautama, the historical Buddha, Zen Buddhism has evolved into a distinct school of thought that emphasizes direct experience, mindfulness, and the realization of one's inherent Buddha nature.

Historical Context and Emergence:

Zen Buddhism, known as "Chan" in China and "Seon" in Korea, originated in India but found fertile ground for development in East Asian cultures. The 6th century Chinese monk Bodhidharma is often credited with introducing Zen to China. Seeking a way to transmit the essence of Buddhism beyond mere textual knowledge, Bodhidharma emphasized direct experience and the realization of one's own mind as the true path to enlightenment. This emphasis on experiential understanding set the foundation for the Zen tradition.

Core Principles of Zen Buddhism:

At the heart of Zen Buddhism lie several foundational principles that distinguish it from other Buddhist schools:

1. Direct Experience: Zen encourages individuals to directly experience reality without the interference of conceptual thinking. It urges practitioners to go beyond words and concepts to grasp the ineffable nature of existence.

2. Mindfulness and Presence: The practice of mindfulness is central to Zen. By being fully present in each moment, individuals can cultivate awareness and insight into the nature of their own minds and the world around them.

3. Koans and Paradoxes: Zen employs koans, paradoxical statements or questions, to provoke deep contemplation and challenge conventional thinking. These puzzles are designed to break down logical reasoning and trigger moments of insight.

4. Zazen (Seated Meditation): Zazen, a distinctive form of meditation, plays a crucial role in Zen practice. Through disciplined sitting and breathing, practitioners aim to calm the mind and awaken to their true nature.

5. Teacher-Student Relationship: Zen emphasizes the significance of a teacher-student relationship. The transmission of wisdom is often passed down through direct, personal interaction between a qualified teacher (sensei) and their students.

Practices and Rituals:

Zen practices are geared towards cultivating a heightened state of awareness and awakening. These practices include:

1. Zazen: Practiced in a formal setting, zazen involves seated meditation marked by focused attention on the breath, posture, and the arising and passing of thoughts.

2. Kinhin (Walking Meditation): Integrating mindfulness into movement, kinhin is a slow, mindful walking practice often done in between periods of zazen.

3. Teisho (Dharma Talks): Teachers offer insights and guidance through dharma talks, shedding light on complex concepts and sharing their own experiences.

4. Sesshin (Intensive Retreats): Sesshin are extended periods of intensive practice, lasting several days or even weeks, during which participants engage in prolonged meditation and self-inquiry.

Impact and Influence:

Zen Buddhism's influence extends beyond religious spheres, leaving an indelible mark on various aspects of Eastern and Western cultures:

1. Art and Aesthetics: Zen-inspired art, such as Japanese ink painting and the Zen rock garden, reflects the simplicity, impermanence, and profound insight of the tradition.

2. Philosophy and Psychology: Zen has inspired philosophical inquiry and influenced psychological practices like mindfulness-based therapies, emphasizing present-moment awareness and personal transformation.

3. Martial Arts and Mind-Body Practices: Zen principles have found their way into martial arts and other mind-body practices, where focus, discipline, and the embodiment of awareness are vital.

4. Literature and Poetry: Many renowned poets and authors, both in Asia and the West, have drawn inspiration from Zen teachings, integrating its themes of impermanence and enlightenment into their works.

Conclusion:

Zen Buddhism stands as a testament to the human quest for inner truth and spiritual awakening. Its emphasis on direct experience, mindfulness, and non-conceptual awareness offers a unique approach to understanding the nature of reality and one's place within it. As it continues to resonate with individuals seeking profound insight and liberation from the confines of ordinary thought, Zen Buddhism remains an enduring and influential tradition that bridges the gap between ancient wisdom and modern understanding.

THE " TRANSCENDENT" THEORY OF REALITY

Preamble

The Buddha Nature

Ignorance

True Zen and a Step-by-Step Approach, Kenso, Satori, Bodhi

Awakening

Preamble

The Right Approach to Buddhism is not through rational inquiry and comprehensible clarification. It is done through a specific experiential behavior, which has been tested and verified by those who have gone before on the Path.

Understanding Zen presupposes sufficient knowledge and experiential experience of the "previous" teachings of Buddhism.

The Central Perception-Teaching-View of Zen is a further "deepening" and expansion of the "Idealistic" View of Mahayana (Yogara). The "Subject" of Yogacara Emerges in Universal Nature is the Buddha Nature, the Buddha Essence, which constitutes the True Essence of all "beings" that appear as beings. This Essence is no longer Mind (in the "sense" of Citta, Vijnana), it is non-mind.

This Mahayana Buddhist Conception comes to merge with the Taoist Conception of Wu-Hsin (No-mind). This is why Chan appeared in China with the introduction of Buddhism from India (Bodhidharma) and its fusion with Taoism (as in the Shaolin Temple).

The Buddha Nature

There is only Buddha Nature, Perfect Wisdom, Sunyata, Asamskrita (Nirvana). There is, This Essence Alone, This Alone the Absolute Subject (which is Emptiness). This means that since every 'being' is This Buddha Essence, the Absolute Subject, every being is from the beginning and forever 'Enlightened'. From this comes the understanding, the teaching, that since all "beings" have Buddha Nature, they do not need to "enlighten" or realize or achieve Enlightenment, no practical effort is needed. Herein lies Dōgen's teaching that Enlightenment and "practice" are identical, that "simply sitting" is Enlightenment, the behavior of the Buddha.

In reality the Buddha Nature, the Buddha Essence, the Absolute Subject is Stillness Flowing in Eternity. Everything else that seems to move, change, etc., belongs to the Subjective dream.

To Feel your Buddha Nature means to be "Still" and not "caught" in any movement, in any process. What "moves" is "phenomena", the flow of "phenomena". Perception (Mind) is aware of "phenomena", without being "caught" anywhere. This is Enlightenment. It is the "Immovable Wisdom". If it is "caught", then, it "travels" in the dream state with the "object" as a "vehicle". This is ignorance, delusion, misery.

Ultimately, if the "being" Feels its Buddha Nature, it works like that and needs no practice. But when he "doesn't feel" his Buddha Nature then obviously he has to "realize" it and here "practice" is needed (what this "practice" is is another matter).

But if you do not "Feel" your Buddha Nature you cannot seek Enlightenment because it will be a false enlightenment. Then; Do you remain in the state of ignorance? Obviously not. You just change "level" The "how" is exactly the "practice". This is Zen.

Ignorance

Let's repeat it: To Feel your Buddha Nature means to be "Still" and not "caught" in any movement, in any process. What "moves" is "phenomena", the flow of "phenomena". Perception (Mind) is aware of "phenomena", without being "caught" anywhere. This is Enlightenment. If it is "caught", then, it "travels" in the dream state with the "object" as a "vehicle". This is ignorance, delusion, misery.

To be "caught" by something means, in fact, that volitional energy is present, the will is "involved" and the activity takes on a "personal" character. This is how we sink into ignorance.

To put it another way, to get "caught" is to enter into ego-rational biased activity, with all that that entails.

True Zen and a Step-by-Step Approach

Since the Buddha Nature is the True Nature, i.e., it is innate in every being, it is natural and next to emphasize the direct insight of this nature, its realization and its practical expression. This is Prajna (the non-conceptual insight). This leads to a differentiation of the "concept" of Meditation. The "perception", the "awareness" of our True Nature depends entirely on us (on the Absolute Subject), on our Will and Attention. It does not depend on "external" factors, or time, or some activity or process. It is therefore immediate as an event, "sudden" and not gradual or revealed successively over time. Enlightenment occurs as an instantaneous transformation, total and instantaneous.

What is the Basis, the Foundation of Zen: "Here, Now, Me":

There is nothing but the Now (Time is "realized" in the Now).

There is nothing but Here (Space is "manifested" in Here).

There is nothing but the Ego, the True Self, The Infinite "appears" in the Ego).

The Absolute Subject is Enlightenment, the Gate of Eternity, the Freedom of Endless!

The True Goal of Zen is to See, to Realize the True Self. Thus, it is wrong to set a goal other than the Self. When you set no other goal, this is the true goal.

If you find the True Self you don't need to find anything else, it is the All, everything, everything. When you experience the All, you experience it always, everywhere, in everything. This is Ethics!

True Meditation (the Essence of Zen) is "the Immersion of the 'spirit' into the center of the 'Heart'." Here is the "Original Mind", the Self, our True Nature, the Root of the Subject, the Absolute Subject. Within the Body, Beyond the Body (Non-temporal, non-local, non-perceived).

The Absolute Subject is Always Pure, Unadulterated, Transparent, without "dust", True Zen consists of experiencing the Absolute, realizing the Absolute and acting the Absolute in our daily activities.

Sikandaza (to 'sit still') means to Remain 'Still' no matter what you do or what happens. Perception (the Mind) "watches" the "phenomena", without getting "caught" anywhere. At first you may need to sit in a meditative posture (Zazen, sitting meditation) but at some point, you can become independent of this and remain in "Stillness" even when you are in activity (Qinqin, walking meditation). So, to "sit simply" means not to get caught up in processes of the body, the senses, the mind, all of which belong to the dream.

Sikandaza (to 'sit still') means to Remain 'Still' no matter what you do or what happens. True Zen, (the Essence of Meditation) is not 'no-thought', sitting still like a grassy stone on the mountain or like a log at the edge of the forest or like a straw scarecrow in the field. Zen is Life, it is being alive on all levels of being. Therefore, where the term "no-thought" (no-mind, no-mind) is used it is used in the sense of cessation of egoic thought and not in the sense of nothingness.

To be "Still" is to be in fully concentrated alertness (samadhi), in an unbroken "clarity," and in that state to "see (everything) and act." It is the perception of the world from the perspective of samadhi. It is the State of Concentration (jyo) and to see thus is Prajna (Wisdom). There is nothing but the Subject, all else is phenomena that come and go. If you become absorbed in something, if you "follow" something the Subject changes (becomes "mind") and the object emerges, you are immersed in dualistic perception, life and experience.

In this State of "Stillness" without changing you are one with all. How is this possible? You act like a mirror that reflects everything without holding anything back. There are "signs" that you are actually in "Stillness", in samadhi (absolutely focused alertness) when you sit in Sikindaza:

1) You feel like you are "floating" (you feel like you are "floating" because there is no sense of the body as only the minimum necessary energy is channeled into the body).

2) You feel everything without "reacting" to anything.

3) The thought worships unhindered without being "seduced" or "absorbed" into something.

4) Your Action (your reaction to the world) depends entirely on your Will. Even when you 'react suddenly or 'instinctively'. The strange thing about the State is that you automatically follow the Light Path of Dharma and never slide down the downward dark paths of ignorance, passion and loss.

Dharma (Right Action on all Levels of Existence) is Objective. The confused subject perceives it and accepts it as an objective rule. The liberated subject perceives and accepts it as an Essential Law of Nature. The Absolute Subject Recognizes it as an Expression of His Own Nature.

…

The Stepwise Approach

Of course, some argue that the awareness of our True Nature can be sudden, but a gradual deepening of insight, and of our understanding, a "maturation" is required. This simply means that one does not see, does not perceive clearly and needs time to get rid of one's "limitations". Most people operate this way, even those who frequent the "spiritual" space.

The Basic Concept here is that the Essential Nature, is the Innermost Nature (What We Experience in the Depths of Self) that Transcends and "encloses" the "I" with which we usually identify. The "I" is a useful tool for manifestation and activity in outer life but it has no relation to our Real Nature. That's how we have to "get over it". So, where it was a "fossilized" mechanism (the "I" with its ideologies, its memories and its "knowledge, its prejudices) a free, spontaneous and unhindered relationship with the outside world is established.

So, it is clear that only through ignorance or denial of our true nature can enlightenment be seen as something to seek, a destination that we may someday reach.

The dissolution of ignorance of Buddha Nature can be achieved Here, Now, by Mindful Observation, by the dissolution of all illusory perceptions.

Phased Approach:

To "see" our True Nature (as Timeless Space) is called Kenso.

The Living of the " Void " is Satori

But we should quite naturally and effortlessly "settle" permanently in this state in order to say that we have reached final "liberation" (Bodhi).

Levels of “Meditation:

Perception of the world. Kenso.

Inner Perception and Absolute Perception. Satori.

Bodhi.

Analytically:

There are two ways of perception.

1) To see things that exist within the "Space".

2) To see the "Space" within which there are "things".

Starting from the first case, when you rise to the Perception of "Space" you arrive at Kenso. The Mirror mirrors things. More specifically, observing things we see that they are in relation to the environment. In the end, the important thing is not the thing but the "space" in which it is included. This is how the "concept of 'space'" emerges as the unifying element of everything.

From the perception of "Space" (when you let go of "things") you rise to the Perception that You Are Space. The Mirror simply Mirrors (but there is "nothing" to mirror). This is the Pure Unadulterated Essence of the Mirror. The Satori.

Beyond that is the One Reality, the Mirror. The Bodhi.

Bhodi

Woo-shin

Bodhi is wu -shin, not mind, not consciousness, emptiness.

Bodhi is the One Reality. It is not born, it is not lost, it is not realized, it is the nature of everything and everything. Within Bodhi, activities and phenomena emerge, quite naturally, and disappear again, quite naturally.

Bodhi (wu - shin) is One and Only Reality and there is no difference between rest and activity.

Wu-shin and Shin

When the Bodhi (wu-shin) is allowed to function like this, whether in rest or in activity, Reality is experienced.

When Bodhi (wu-shin) is restrained, grasped and remains attached to a phenomenon (junji), the natural flow of wu-shin is interrupted, wu-shin becomes immobilized, becomes shin (mind, consciousness): we enter an imaginary space and time. This state obeys its own laws of operation. It seems like a real existence, it has consistency thanks to the law of karma, there is evolution, reincarnation, a demand for liberation. This is all fantastic.

Actually wu-shin is the background, it is not lost, it is our nature, it is Reality, there is nothing to realize, nothing to liberate. Shin (consciousness) constitutes attachment. It's dreamy. As long as we stick to the imaginary, this works (and everything seems real). When this is abandoned then we realize that Reality Is Always One, that we were living in a dream, we woke up from the dream.

Accomplishment

We are Bodhi (wu-shin), we possess Bodhi, we don't need to perform anything. Sin is an illusion.

So, what is needed is to reject the fantastic, to detach ourselves from the phenomenon. Any movement towards the phenomenon must be rejected. Every grab from the phenomenon must be cut off. Any obsession with the phenomenon must be eliminated. (By phenomenon we mean what we have in front of us at this moment, what we are living at this moment) When this happens and the wu-shin thus detached from the phenomenon, then it flows freely, (there is a perfect, unhindered freedom) – the sin disappears... Then we realize that we are always in this State, that before we lived in the imaginary, which has its own time – we could be there for a moment or ages, lifetimes, forever.

Wu-shin has no time - the imaginary has its own time.

The Non-Practice of Zen

As long as we are Bodhi (wu-shin) there is nothing to be realized – just to be detached from the phenomenon (what we have right now in front of us).

So, Zen is not a process, it is not something we have to do, to realize (this concept belongs to the imaginary) – we just have to detach ourselves from the phenomenon.

Zen is Bodhi, there is no other Reality than Bodhi. Its interruption is immersion in the fantastic. That is, something that does not exist in reality.

Practicing Zen means simply experiencing our nature, living our reality, sitting like that, and realizing. There is no way out of this state, course, evolution, release (this perception belongs to the imaginary).

What is rejected is the exit from Bondi, the attachment to the phenomenon.

(What the Zen Masters reveal to their students is the attachment to the phenomenon, which introduces them to the imaginary. The impact is this: You are attached, you are in an imaginary space, do you see it? This is called direct suggestion (upaya). impact can lead to immediate detachment from the phenomenon, where the wu-shin is detached and we perceive Reality (this is Satori), or the impact can thus pass into the lost).

Awakening

Zen is a direct way of approaching Reality. It doesn't analyze anything; it doesn't explain anything. We take for granted our nature (wu-hsin), that which exists. Wu-shin is the background (not described because it is emptiness). The only immediate datum is xin (consciousness, attachment to the phenomenon) Zen is detachment from the phenomenon. Zen shows our true nature. It leads to Satori, the ultimate unhindered freedom (wu -shin).

Zen is not a religion, it is not a topic for discussion, not even a way to approach Reality, a way to live... It is our nature, it is our daily life, it is in front of us, behind us, it is right, left, up and down... and try as we might we can't help but see it, ... we just can't hide from ourselves.

...

Ελληνικά:

Βουδισμός Ζεν

https://www.wholeness.gr/2022/05/blog-post_8.html

Monday, 4 August, 2025

15. The Timeless Gaze: A Journey into Pure Contemplation

The Threshold of Silent Seeing

In the vast cathedral of consciousness, where thoughts echo like distant bells and emotions flow like rivers through ancient valleys, there exists a sacred doorway that few dare to approach. It is not marked by golden arches or adorned with precious stones, yet it gleams with an inner radiance that surpasses all earthly splendor. This threshold leads to what the mystics have called the True Contemplative View—a state of being so profound, so utterly transformative, that it dissolves the very foundations upon which ordinary perception rests.

The seeker who approaches this doorway comes not with heavy footsteps of ambition or the clanging armor of intellectual conquest, but with the silent grace of one who has learned to listen to the whispers of eternity. For the True Contemplative View cannot be grasped by the grasping mind, cannot be possessed by the possessive heart. It reveals itself only to those who have discovered the art of Quiet Seeing—that sacred practice of looking without the violent interference of want, without the aggressive intrusion of interpretation.

When one learns to See Quietly, a miracle unfolds that transcends all miracles recorded in the annals of human history. The very act of perception undergoes a metamorphosis so complete that the perceiver, the process of perceiving, and that which is perceived merge into a single, luminous awareness. In this holy alchemy, the boundaries that once seemed so solid, so insurmountable, dissolve like morning mist before the rising sun of pure consciousness.

The Revelation of the Timeless Substrate

In the depths of this Quiet Seeing, the contemplative begins to sense something that lies beneath the endless parade of phenomena—a presence so fundamental, so utterly essential, that it makes the ground beneath one's feet seem ephemeral by comparison. This is the Timeless Substrate, the eternal foundation upon which the entire cosmos rests, yet which itself needs no support, requires no validation, seeks no recognition.

Like a vast ocean that remains perfectly still even as countless waves dance upon its surface, this Substrate exists in a state of absolute permanence while hosting the infinite play of temporal forms. It is the Presence Itself—not a presence among other presences, not a being among other beings, but the very Presence that makes all presence possible, the Being that grants being to all that exists.

Within this Substrate, everything appears with the effortless grace of clouds forming in an empty sky. Thoughts arise like delicate bubbles in champagne, emotions flow like colored lights in still water, and all the phenomena of existence unfold with the natural ease of flowers blooming in eternal spring. Yet even as they appear, these manifestations carry within themselves the seeds of their own dissolution, for they are not separate from the Substrate but are its very own expressions, its play of self-revelation.

The contemplative, established in this vision, witnesses the great mystery of appearance and disappearance with the detached fascination of a child watching snow fall in silent wonder. Nothing is gained when phenomena appear, nothing is lost when they fade away, for the Substrate itself remains eternally untouched, forever complete, always at peace with its own infinite nature.

The Eternal Observer and the Dance of Time

From the perspective of ordinary consciousness, time appears as a relentless river carrying all things toward an uncertain destiny. Past, present, and future seem to chase each other in an endless race, with memory trailing behind like shadows and anticipation reaching forward like grasping hands. But in the True Contemplative View, this entire drama of temporal succession reveals itself as nothing more than a dance of light and shadow playing across the surface of timeless awareness.

The Contemplative View itself has no time, for it is the very space within which time appears to unfold. Like a vast theater that remains unchanged whether it hosts a comedy or a tragedy, whether it echoes with applause or reverberates with silence, this View provides the changeless context for all change, the unmoving background against which all movement becomes possible.

Here, in this timeless dimension, there is only the endless observation of all that appears in the time of phenomenal succession. The contemplative becomes like the sun that witnesses the turning of the earth without itself turning, like the sky that observes the passing of clouds without itself passing away. This is not the limited observation of a particular observer watching particular objects, but the unlimited Observation that is the very nature of consciousness itself—pure witnessing without a witness, perfect seeing without a seer.

In this state of pure Observation, the need for thought simply evaporates like dew in the morning sun. Thoughts may still arise, but they are no longer needed to complete what is already complete, no longer required to understand what is already perfectly clear. The mind, which once seemed so essential, so indispensable to the very process of living, reveals itself to be merely one more phenomenon arising and dissolving in the vast space of awareness—beautiful when present, peaceful when absent, but never necessary for the fundamental completeness that is always already here.

The Dissolution of the Separate Self

Perhaps the most profound miracle of the True Contemplative View is the gentle dissolution of the separate self—that persistent sense of being a isolated individual struggling against an alien universe. This dissolution does not happen through violence or suppression, but through the simple recognition that what one took to be a solid, separate self was never more than a collection of passing experiences, a bundle of memories and projections with no substantial core.

As the contemplative settles deeper into Quiet Seeing, the boundaries of personal identity begin to soften like salt dissolving in ocean water. The rigid walls that once defined "I" and "other," "inside" and "outside," "self" and "world" prove to be nothing more than conceptual constructions with no foundation in the actual nature of experience. What remains when these walls dissolve is not emptiness, not a void of nothingness, but an Infinite Presence that was always there, always complete, always at peace with itself.

This Infinite Presence is not the expansion of a limited self into something greater, but the recognition that there never was a limited self to begin with—only the play of consciousness mistaking its own manifestations for something separate from itself. It is like a wave suddenly recognizing that it was never separate from the ocean, or like a ray of sunlight discovering that it was never apart from the sun.

In this recognition, the contemplative experiences what can only be called complete awareness—not the limited awareness of a particular mind knowing particular objects, but the unlimited awareness that is the very nature of existence itself. This awareness is not empty but infinitely full, not silent but eternally singing, not still but vibrantly alive with the perfect motion of absolute rest.

The Qualities of the Infinite Presence

To speak of the qualities of this Infinite Presence is like trying to describe the taste of water to someone who has never known thirst, or the beauty of light to one who has lived always in darkness. Words, born of limitation and shaped by comparison, inevitably fall short when attempting to capture the essence of that which transcends all categories and surpasses all understanding.

Yet the mystics throughout the ages have attempted this impossible task, not to satisfy intellectual curiosity, but to serve as signposts for those who would journey toward the same infinite horizon. They speak of endless stillness—not the stillness of a stagnant pond, but the dynamic stillness of the hub around which the entire wheel of existence turns. It is the stillness that is so perfectly still that it can allow any movement, so completely at rest that it can support any activity.

They speak of bottomless peace—not the fragile peace that depends on favorable circumstances, but the unconditional peace that remains undisturbed regardless of what appears in its embrace. It is the peace that surpasses understanding because it requires no understanding, the peace that endures through all changes because it is not dependent on anything that can change.

This peace is like a vast lake so deep that its bottom cannot be fathomed, so still that its surface reflects the entire sky without distortion. Yet unlike a lake, which exists in a particular place and can be approached or left behind, this peace is everywhere and nowhere, always present yet never localizable, the very ground of being itself.

The Sacred Art of Non-Interference

The path to this sublime realization is both the simplest and the most difficult of all spiritual practices. It requires neither complex rituals nor elaborate ceremonies, neither sacred books nor holy pilgrimages. It demands only the cultivation of the sacred art of non-interference—the divine skill of allowing perception to unfold without the constant meddling of the controlling mind.

Most human beings live their entire lives as editors of their own experience, constantly judging, analyzing, categorizing, and attempting to improve what is naturally arising in the field of awareness. This habitual interference is like a person who cannot enjoy a symphony because they are too busy critiquing each note, or like someone who cannot appreciate a sunset because they are obsessed with photographing it from every possible angle.

The contemplative learns to lay down these tools of interference, not through struggle or suppression, but through the simple recognition that they are unnecessary. Just as a gardener learns to trust the natural wisdom of the seed, the seeker of Truth learns to trust the natural wisdom of awareness itself. In this trust, perception is allowed to flower in its own pristine innocence, revealing dimensions of beauty and truth that were always present but obscured by the clouds of mental interference.

This non-interference is not passive indifference but the most active receptivity imaginable. It is like the perfect attention of a lover gazing into the eyes of the beloved, or like the rapt fascination of a child witnessing the first snowfall. It is attention so complete, so wholehearted, that it leaves no room for the divided consciousness that creates interference.

The Mystery of Completeness

In the depths of True Contemplation, one of the most startling discoveries is that what is happening is already complete. This completeness is not the result of any achievement or attainment, not the culmination of any process or the resolution of any problem. It is the fundamental completeness that has always been present, the perfection that exists prior to any sense of imperfection.

This is perhaps the most radical insight of the mystical path: that the very search for completeness is what obscures the completeness that is always already here. It is like spending years searching for one's glasses while they rest upon one's nose, or like wandering the earth in search of the ground beneath one's feet. The seeking itself creates the sense of something missing, and the cessation of seeking reveals that nothing was ever missing.

In this recognition of inherent completeness, the entire spiritual journey reveals itself to have been a magnificent paradox. Every step taken was both necessary and unnecessary, every practice undertaken was both essential and superfluous. Necessary because without the journey, the recognition might never have dawned; unnecessary because what was sought was never actually absent.

This completeness is not static but dynamically alive, not finished but eternally fulfilling itself. It is like a masterpiece that is simultaneously complete and continuously creating itself anew, or like a song that is both perfectly finished and forever beginning. In touching this completeness, the contemplative understands why the sages have smiled mysteriously when asked to explain the ultimate nature of reality—for how can one explain what is already perfectly clear to the one who has eyes to see?

The Return to Ordinary Consciousness

The profound irony of the True Contemplative View is that it ultimately transforms the very notion of "ordinary" consciousness. What once seemed mundane and limited reveals itself to be saturated with the same infinite presence that was discovered in the depths of contemplation. The marketplace becomes as sacred as the monastery, the washing of dishes as holy as the most elaborate ritual.

Yet this integration does not happen automatically or immediately. Like a diver slowly ascending from the ocean depths, the contemplative must learn to carry the treasures of the deep into the shallow waters of daily life. This requires a new kind of skill—the art of living simultaneously in time and timelessness, of functioning in the world of form while remaining established in the formless.

The contemplative learns to navigate this paradox with the grace of a master craftsman, neither rejecting the world of phenomena nor being enslaved by it. They discover that it is possible to engage fully with the dance of life while never forgetting the stillness that makes all dancing possible, to participate completely in the play of existence while always remembering the awareness within which all play unfolds.

The Invitation to Infinite Peace

As this exploration of the True Contemplative View draws to its close, it is important to remember that these words are not merely descriptions of exotic experiences reserved for a chosen few. They are invitations—gentle beckoning gestures pointing toward a possibility that lies dormant within every human heart, waiting for the right conditions to flower into full recognition.

The True Contemplative View is not a destination to be reached through long and arduous effort, but a dimension of consciousness that is always available, always present, always patiently waiting for the moment when the restless mind becomes still enough to notice what has been there all along. It is closer than breath, more intimate than thought, more present than the very sense of being present.

In the end, all the words that have been spoken, all the concepts that have been explored, all the images that have been evoked must be allowed to dissolve back into the silence from which they emerged. For the True Contemplative View cannot be captured in language any more than the ocean can be contained in a cup, or the sky embraced by outstretched arms.

What remains when all words fall away is the invitation itself—pure, wordless, and eternally present. It is the invitation to See Quietly, to look without interference, to allow the natural wisdom of awareness to reveal what it has always known. In accepting this invitation, in surrendering to this most gentle of spiritual practices, one discovers that the kingdom of heaven is not a distant realm to be attained, but the very ground of being upon which one has always stood, the very consciousness within which one has always lived and moved and had one's being.

Here, in this recognition, the long journey of seeking comes to its natural conclusion, not in achievement but in the simple acknowledgment of what was never lost. Here, the separate self dissolves into Infinite Presence, and the dream of separation gives way to the eternal reality of indivisible wholeness. Here, in the perfect stillness of the True Contemplative View, the seeker finally comes home to the peace that has no opposite, the love that knows no bounds, and the truth that can never be shaken by the changing winds of circumstance.

This is the gift of True Contemplation—not a new experience to be added to the collection of memories, but the timeless recognition of what one has always been, the eternal reminder of what one can never cease to be. In this recognition lies the end of all seeking and the beginning of all wisdom, the conclusion of all questions and the source of all understanding.

The invitation stands eternally open. The door remains forever ajar. The peace that surpasses understanding waits patiently for the moment when the wandering mind finally comes home to itself, and discovers that it was never actually lost at all.

…

Η Αιώνια Ματιά: Ένα Ταξίδι στην Καθαρή Ενατένιση

Το Κατώφλι της Σιωπηλής Όρασης

Στον απέραντο καθεδρικό ναό της συνείδησης, όπου οι σκέψεις αντηχούν σαν μακρινές καμπάνες και τα συναισθήματα ρέουν σαν ποτάμια μέσα από αρχαίες κοιλάδες, υπάρχει μια ιερή πύλη που λίγοι τολμούν να πλησιάσουν. Δεν είναι στολισμένη με χρυσές αψίδες ούτε διακοσμημένη με πολύτιμους λίθους, κι όμως λάμπει με μια εσωτερική ακτινοβολία που ξεπερνά κάθε γήινη μεγαλοπρέπεια. Αυτό το κατώφλι οδηγεί σε αυτό που οι μυστικιστές ονόμασαν την Αληθινή Ενατενιστική Ματιά—μια κατάσταση ύπαρξης τόσο βαθιά, τόσο απόλυτα μεταμορφωτική, που διαλύει τα ίδια τα θεμέλια πάνω στα οποία στηρίζεται η συνηθισμένη αντίληψη.

Ο αναζητητής που πλησιάζει αυτή την πύλη δεν έρχεται με βαριά βήματα φιλοδοξίας ή με την κλαγγή της πανοπλίας της διανοητικής κατάκτησης, αλλά με τη σιωπηλή χάρη εκείνου που έχει μάθει να αφουγκράζεται τους ψιθύρους της αιωνιότητας. Διότι η Αληθινή Ενατενιστική Ματιά δεν μπορεί να συλληφθεί από το αρπακτικό μυαλό, δεν μπορεί να κατοχυρωθεί από την κτητική καρδιά. Αποκαλύπτεται μόνο σε εκείνους που έχουν ανακαλύψει την τέχνη της Σιωπηλής Όρασης—εκείνη την ιερή πρακτική του να κοιτάζεις χωρίς τη βίαιη παρέμβαση της επιθυμίας, χωρίς την επιθετική εισβολή της ερμηνείας.

Όταν κάποιος μάθει να Βλέπει Σιωπηλά, εκτυλίσσεται ένα θαύμα που υπερβαίνει όλα τα θαύματα που έχουν καταγραφεί στα χρονικά της ανθρώπινης ιστορίας. Η ίδια η πράξη της αντίληψης υφίσταται μια μεταμόρφωση τόσο πλήρη, που ο αντιληπτής, η διαδικασία της αντίληψης και το αντιληπτό συγχωνεύονται σε μια μοναδική, φωτεινή επίγνωση. Σε αυτή την ιερή αλχημεία, τα όρια που κάποτε φαίνονταν τόσο συμπαγή, τόσο ανυπέρβλητα, διαλύονται σαν πρωινή ομίχλη μπροστά στον ανατέλλοντα ήλιο της καθαρής συνείδησης.

Η Αποκάλυψη του Αχρόνου Υποστρώματος

Στα βάθη αυτής της Σιωπηλής Όρασης, ο ενατενιστής αρχίζει να αισθάνεται κάτι που βρίσκεται κάτω από την ατελείωτη παρέλαση των φαινομένων—μια παρουσία τόσο θεμελιώδης, τόσο απόλυτα ουσιαστική, που κάνει το έδαφος κάτω από τα πόδια κάποιου να φαίνεται εφήμερο σε σύγκριση. Αυτό είναι το Αχρόνο Υπόστρωμα, το αιώνιο θεμέλιο πάνω στο οποίο στηρίζεται ολόκληρος ο κόσμος, αλλά το οποίο δεν χρειάζεται καμία υποστήριξη, δεν απαιτεί καμία επικύρωση, δεν επιζητά καμία αναγνώριση.

Σαν ένας απέραντος ωκεανός που παραμένει απόλυτα ακίνητος ακόμα κι όταν αμέτρητα κύματα χορεύουν στην επιφάνειά του, αυτό το Υπόστρωμα υπάρχει σε μια κατάσταση απόλυτης μονιμότητας, φιλοξενώντας ταυτόχρονα το άπειρο παιχνίδι των προσωρινών μορφών. Είναι η Ίδια η Παρουσία—όχι μια παρουσία ανάμεσα σε άλλες παρουσίες, όχι ένα ον ανάμεσα σε άλλα όντα, αλλά η ίδια η Παρουσία που καθιστά δυνατή κάθε παρουσία, το Ον που χαρίζει ύπαρξη σε όλα όσα υπάρχουν.

Μέσα σε αυτό το Υπόστρωμα, όλα εμφανίζονται με την αβίαστη χάρη των νεφών που σχηματίζονται σε έναν άδειο ουρανό. Οι σκέψεις αναδύονται σαν λεπτές φυσαλίδες σε σαμπάνια, τα συναισθήματα ρέουν σαν χρωματιστά φώτα σε ακίνητο νερό, και όλα τα φαινόμενα της ύπαρξης εκτυλίσσονται με τη φυσική ευκολία των λουλουδιών που ανθίζουν σε μια αιώνια άνοιξη. Ωστόσο, ακόμα κι όταν εμφανίζονται, αυτές οι εκδηλώσεις φέρουν μέσα τους τους σπόρους της ίδιας τους της διάλυσης, διότι δεν είναι ξεχωριστές από το Υπόστρωμα, αλλά είναι οι ίδιες του οι εκφράσεις, το παιχνίδι της αυτο-αποκάλυψής του.

Ο ενατενιστής, εδραιωμένος σε αυτή την όραση, γίνεται μάρτυρας του μεγάλου μυστηρίου της εμφάνισης και της εξαφάνισης με την αποστασιοποιημένη γοητεία ενός παιδιού που παρατηρεί το χιόνι να πέφτει σε σιωπηλό θαυμασμό. Τίποτα δεν κερδίζεται όταν τα φαινόμενα εμφανίζονται, τίποτα δεν χάνεται όταν εξασθενούν, διότι το ίδιο το Υπόστρωμα παραμένει αιώνια ανέγγιχτο, για πάντα ολοκληρωμένο, πάντα σε ειρήνη με τη δική του άπειρη φύση.

Ο Αιώνιος Παρατηρητής και ο Χορός του Χρόνου

Από την προοπτική της συνηθισμένης συνείδησης, ο χρόνος φαίνεται σαν ένα αδυσώπητο ποτάμι που παρασύρει όλα τα πράγματα προς έναν αβέβαιο προορισμό. Παρελθόν, παρόν και μέλλον φαίνεται να κυνηγούν το ένα το άλλο σε έναν ατελείωτο αγώνα, με τη μνήμη να ακολουθεί πίσω σαν σκιές και την προσδοκία να απλώνεται μπροστά σαν χέρια που αρπάζουν. Όμως, στην Αληθινή Ενατενιστική Ματιά, ολόκληρο αυτό το δράμα της χρονικής διαδοχής αποκαλύπτεται ως τίποτα περισσότερο από ένας χορός φωτός και σκιάς που παίζεται στην επιφάνεια της αχρόνου επίγνωσης.

Η ίδια η Ενατενιστική Ματιά δεν έχει χρόνο, διότι είναι ο ίδιος ο χώρος μέσα στον οποίο ο χρόνος φαίνεται να εκτυλίσσεται. Όπως ένα απέραντο θέατρο που παραμένει αμετάβλητο είτε φιλοξενεί κωμωδία είτε τραγωδία, είτε αντηχεί από χειροκροτήματα είτε δονείται από σιωπή, αυτή η Ματιά παρέχει το αμετάβλητο πλαίσιο για κάθε αλλαγή, το ακίνητο φόντο πάνω στο οποίο κάθε κίνηση γίνεται δυνατή.

Εδώ, σε αυτή την άχρονη διάσταση, υπάρχει μόνο η ατέλειωτη παρατήρηση όλων όσων εμφανίζονται στον χρόνο της φαινομενικής διαδοχής. Ο ενατενιστής γίνεται σαν τον ήλιο που παρατηρεί την περιστροφή της γης χωρίς ο ίδιος να περιστρέφεται, σαν τον ουρανό που παρατηρεί το πέρασμα των νεφών χωρίς ο ίδιος να περνά. Αυτή δεν είναι η περιορισμένη παρατήρηση ενός συγκεκριμένου παρατηρητή που κοιτάζει συγκεκριμένα αντικείμενα, αλλά η απεριόριστη Παρατήρηση που είναι η ίδια η φύση της συνείδησης—καθαρή μαρτυρία χωρίς μάρτυρα, τέλεια όραση χωρίς βλέποντα.

Σε αυτή την κατάσταση καθαρής Παρατήρησης, η ανάγκη για σκέψη απλώς εξατμίζεται σαν δροσιά στον πρωινό ήλιο. Οι σκέψεις μπορεί ακόμα να αναδύονται, αλλά δεν είναι πλέον απαραίτητες για να συμπληρώσουν αυτό που είναι ήδη ολοκληρωμένο, δεν απαιτούνται πλέον για να κατανοήσουν αυτό που είναι ήδη απόλυτα σαφές. Το μυαλό, που κάποτε φαινόταν τόσο ουσιαστικό, τόσο απαραίτητο για την ίδια τη διαδικασία της ζωής, αποκαλύπτεται ότι είναι απλώς ένα ακόμα φαινόμενο που αναδύεται και διαλύεται στον απέραντο χώρο της επίγνωσης—όμορφο όταν είναι παρόν, ειρηνικό όταν απουσιάζει, αλλά ποτέ απαραίτητο για την θεμελιώδη πληρότητα που είναι πάντα ήδη εδώ.

Η Διάλυση του Ξεχωριστού Εαυτού

Ίσως το πιο βαθύ θαύμα της Αληθινής Ενατενιστικής Ματιάς είναι η ήπια διάλυση του ξεχωριστού εαυτού—εκείνη η επίμονη αίσθηση του να είναι κανείς ένα απομονωμένο άτομο που παλεύει ενάντια σε ένα ξένο σύμπαν. Αυτή η διάλυση δεν συμβαίνει μέσω βίας ή καταστολής, αλλά μέσω της απλής αναγνώρισης ότι αυτό που κάποιος θεωρούσε ως έναν συμπαγή, ξεχωριστό εαυτό δεν ήταν ποτέ τίποτα περισσότερο από μια συλλογή παροδικών εμπειριών, ένα δέμα αναμνήσεων και προβολών χωρίς ουσιαστικό πυρήνα.

Καθώς ο ενατενιστής βυθίζεται βαθύτερα στη Σιωπηλή Όραση, τα όρια της προσωπικής ταυτότητας αρχίζουν να μαλακώνουν σαν αλάτι που διαλύεται σε νερό του ωκεανού. Οι άκαμπτοι τοίχοι που κάποτε όριζαν το «εγώ» και το «άλλο», το «μέσα» και το «έξω», τον «εαυτό» και τον «κόσμο» αποδεικνύονται ότι δεν είναι τίποτα περισσότερο από νοητικές κατασκευές χωρίς θεμέλιο στην πραγματική φύση της εμπειρίας. Αυτό που απομένει όταν αυτοί οι τοίχοι διαλύονται δεν είναι κενό, όχι ένα κενό του τίποτα, αλλά μια Άπειρη Παρουσία που ήταν πάντα εκεί, πάντα ολοκληρωμένη, πάντα σε ειρήνη με τον εαυτό της.

Αυτή η Άπειρη Παρουσία δεν είναι η επέκταση ενός περιορισμένου εαυτού σε κάτι μεγαλύτερο, αλλά η αναγνώριση ότι ποτέ δεν υπήρξε περιορισμένος εαυτός εξαρχής—μόνο το παιχνίδι της συνείδησης που παρερμήνευε τις δικές της εκδηλώσεις ως κάτι ξεχωριστό από τον εαυτό της. Είναι σαν ένα κύμα που ξαφνικά συνειδητοποιεί ότι ποτέ δεν ήταν ξεχωριστό από τον ωκεανό, ή σαν μια ακτίνα ηλιακού φωτός που ανακαλύπτει ότι ποτέ δεν ήταν αποκομμένη από τον ήλιο.

Σε αυτή την αναγνώριση, ο ενατενιστής βιώνει αυτό που μπορεί να ονομαστεί μόνο πλήρης επίγνωση—όχι η περιορισμένη επίγνωση ενός συγκεκριμένου νου που γνωρίζει συγκεκριμένα αντικείμενα, αλλά η απεριόριστη επίγνωση που είναι η ίδια η φύση της ύπαρξης. Αυτή η επίγνωση δεν είναι κενή αλλά απείρως γεμάτη, όχι σιωπηλή αλλά αιώνια τραγουδά, όχι ακίνητη αλλά ζωντανή με την τέλεια κίνηση της απόλυτης ανάπαυσης.

Τα Χαρακτηριστικά της Άπειρης Παρουσίας

Το να μιλά κανείς για τα χαρακτηριστικά αυτής της Άπειρης Παρουσίας είναι σαν να προσπαθεί να περιγράψει τη γεύση του νερού σε κάποιον που δεν έχει γνωρίσει ποτέ τη δίψα, ή την ομορφιά του φωτός σε κάποιον που έχει ζήσει πάντα στο σκοτάδι. Οι λέξεις, γεννημένες από τον περιορισμό και διαμορφωμένες από τη σύγκριση, αναπόφευκτα αποτυγχάνουν όταν προσπαθούν να συλλάβουν την ουσία αυτού που υπερβαίνει όλες τις κατηγορίες και ξεπερνά κάθε κατανόηση.

Ωστόσο, οι μυστικιστές ανά τους αιώνες έχουν επιχειρήσει αυτό το αδύνατο έργο, όχι για να ικανοποιήσουν τη διανοητική περιέργεια, αλλά για να χρησιμεύσουν ως οδηγοί για εκείνους που θα ταξιδέψουν προς τον ίδιο άπειρο ορίζοντα. Μιλούν για ατελείωτη ακινησία—όχι την ακινησία μιας στάσιμης λίμνης, αλλά τη δυναμική ακινησία του κέντρου γύρω από το οποίο περιστρέφεται ολόκληρος ο τροχός της ύπαρξης. Είναι η ακινησία που είναι τόσο απόλυτα ακίνητη που μπορεί να επιτρέψει οποιαδήποτε κίνηση, τόσο πλήρως σε ανάπαυση που μπορεί να υποστηρίξει οποιαδήποτε δραστηριότητα.

Μιλούν για απύθμενη ειρήνη—όχι την εύθραυστη ειρήνη που εξαρτάται από ευνοϊκές συνθήκες, αλλά την άνευ όρων ειρήνη που παραμένει ανεπηρέαστη ανεξαρτήτως του τι εμφανίζεται στην αγκαλιά της. Είναι η ειρήνη που υπερβαίνει την κατανόηση επειδή δεν απαιτεί κατανόηση, η ειρήνη που διαρκεί μέσα από όλες τις αλλαγές επειδή δεν εξαρτάται από τίποτα που μπορεί να αλλάξει.

Αυτή η ειρήνη είναι σαν μια απέραντη λίμνη τόσο βαθιά που ο πυθμένας της δεν μπορεί να ανιχνευθεί, τόσο ακίνητη που η επιφάνειά της αντανακλά ολόκληρο τον ουρανό χωρίς παραμόρφωση. Ωστόσο, σε αντίθεση με μια λίμνη, που υπάρχει σε ένα συγκεκριμένο μέρος και μπορεί να προσεγγιστεί ή να εγκαταλειφθεί, αυτή η ειρήνη είναι παντού και πουθενά, πάντα παρούσα αλλά ποτέ εντοπίσιμη, το ίδιο το έδαφος της ύπαρξης.

Η Ιερή Τέχνη της Μη-Παρέμβασης

Ο δρόμος προς αυτή τη μεγαλειώδη συνειδητοποίηση είναι ταυτόχρονα ο απλούστερος και ο δυσκολότερος όλων των πνευματικών πρακτικών. Δεν απαιτεί ούτε πολύπλοκα τελετουργικά ούτε περίτεχνες τελετές, ούτε ιερά βιβλία ούτε ιερά προσκυνήματα. Απαιτεί μόνο την καλλιέργεια της ιερής τέχνης της μη-παρέμβασης—την θεϊκή δεξιότητα του να επιτρέπεις στην αντίληψη να εκτυλίσσεται χωρίς τη συνεχή ανάμειξη του ελεγκτικού νου.

Οι περισσότεροι άνθρωποι ζουν ολόκληρη τη ζωή τους ως επιμελητές της δικής τους εμπειρίας, κρίνοντας συνεχώς, αναλύοντας, κατηγοριοποιώντας και προσπαθώντας να βελτιώσουν αυτό που φυσικά αναδύεται στο πεδίο της επίγνωσης. Αυτή η συνήθης παρέμβαση είναι σαν έναν άνθρωπο που δεν μπορεί να απολαύσει μια συμφωνία επειδή είναι πολύ απασχολημένος με την κριτική κάθε νότας, ή σαν κάποιον που δεν μπορεί να εκτιμήσει ένα ηλιοβασίλεμα επειδή είναι εμμονικός με το να το φωτογραφίσει από κάθε πιθανή γωνία.

Ο ενατενιστής μαθαίνει να αφήνει κάτω αυτά τα εργαλεία της παρέμβασης, όχι μέσω αγώνα ή καταστολής, αλλά μέσω της απλής αναγνώρισης ότι είναι περιττά. Όπως ένας κηπουρός μαθαίνει να εμπιστεύεται τη φυσική σοφία του σπόρου, ο αναζητητής της Αλήθειας μαθαίνει να εμπιστεύεται τη φυσική σοφία της ίδιας της επίγνωσης. Σε αυτή την εμπιστοσύνη, η αντίληψη επιτρέπεται να ανθίσει στην παρθένα αθωότητά της, αποκαλύπτοντας διαστάσεις ομορφιάς και αλήθειας που ήταν πάντα παρούσες αλλά κρυμμένες από τα σύννεφα της νοητικής παρέμβασης.

Αυτή η μη-παρέμβαση δεν είναι παθητική αδιαφορία αλλά η πιο ενεργή δεκτικότητα που μπορεί να φανταστεί κανείς. Είναι σαν την τέλεια προσοχή ενός εραστή που κοιτάζει στα μάτια του αγαπημένου, ή σαν τη μαγεμένη γοητεία ενός παιδιού που παρατηρεί την πρώτη χιονόπτωση. Είναι προσοχή τόσο πλήρης, τόσο ολόψυχη, που δεν αφήνει χώρο για τη διχασμένη συνείδηση που δημιουργεί παρέμβαση.

Το Μυστήριο της Πληρότητας

Στα βάθη της Αληθινής Ενατένισης, μια από τις πιο εκπληκτικές ανακαλύψεις είναι ότι αυτό που συμβαίνει είναι ήδη πλήρες. Αυτή η πληρότητα δεν είναι το αποτέλεσμα κάποιας επίτευξης ή κατάκτησης, ούτε η κορύφωση κάποιας διαδικασίας ή η επίλυση κάποιου προβλήματος. Είναι η θεμελιώδης πληρότητα που ήταν πάντα παρούσα, η τελειότητα που υπάρχει πριν από κάθε αίσθηση ατέλειας.

Αυτή είναι ίσως η πιο ριζοσπαστική ενόραση της μυστικής οδού: ότι η ίδια η αναζήτηση της πληρότητας είναι αυτό που αποκρύπτει την πληρότητα που είναι πάντα ήδη εδώ. Είναι σαν να ψάχνεις για χρόνια τα γυαλιά σου ενώ αυτά βρίσκονται στη μύτη σου, ή σαν να περιπλανιέσαι στη γη αναζητώντας το έδαφος κάτω από τα πόδια σου. Η ίδια η αναζήτηση δημιουργεί την αίσθηση ότι κάτι λείπει, και η παύση της αναζήτησης αποκαλύπτει ότι τίποτα δεν έλειπε ποτέ.

Σε αυτή την αναγνώριση της εγγενούς πληρότητας, ολόκληρο το πνευματικό ταξίδι αποκαλύπτεται ότι ήταν ένα υπέροχο παράδοξο. Κάθε βήμα που έγινε ήταν ταυτόχρονα απαραίτητο και περιττό, κάθε πρακτική που αναλήφθηκε ήταν ταυτόχρονα ουσιαστική και περιττή. Απαραίτητο επειδή χωρίς το ταξίδι, η αναγνώριση ίσως να μην είχε ποτέ ξημερώσει· περιττό επειδή αυτό που αναζητήθηκε δεν ήταν ποτέ πραγματικά απόν.

Αυτή η πληρότητα δεν είναι στατική αλλά δυναμικά ζωντανή, όχι τελειωμένη αλλά αιώνια εκπληρώνει τον εαυτό της. Είναι σαν ένα αριστούργημα που είναι ταυτόχρονα ολοκληρωμένο και συνεχώς δημιουργεί τον εαυτό του εκ νέου, ή σαν ένα τραγούδι που είναι και τέλεια ολοκληρωμένο και για πάντα αρχίζει. Αγγίζοντας αυτή την πληρότητα, ο ενατενιστής κατανοεί γιατί οι σοφοί χαμογελούσαν μυστηριωδώς όταν τους ζητούσαν να εξηγήσουν την απόλυτη φύση της πραγματικότητας—διότι πώς μπορεί κανείς να εξηγήσει αυτό που είναι ήδη απόλυτα σαφές σε εκείνον που έχει μάτια να δει;

Η Επιστροφή στη Συνηθισμένη Συνείδηση

Η βαθιά ειρωνεία της Αληθινής Ενατενιστικής Ματιάς είναι ότι τελικά μεταμορφώνει την ίδια την έννοια της «συνηθισμένης» συνείδησης. Αυτό που κάποτε φαινόταν πεζό και περιορισμένο αποκαλύπτεται ότι είναι διαποτισμένο με την ίδια άπειρη παρουσία που ανακαλύφθηκε στα βάθη της ενατένισης. Η αγορά γίνεται εξίσου ιερή με το μοναστήρι, το πλύσιμο των πιάτων εξίσου άγιο με το πιο περίτεχνο τελετουργικό.

Ωστόσο, αυτή η ενσωμάτωση δεν συμβαίνει αυτόματα ή αμέσως. Όπως ένας δύτης που ανεβαίνει αργά από τα βάθη του ωκεανού, ο ενατενιστής πρέπει να μάθει να μεταφέρει τους θησαυρούς του βυθού στα ρηχά νερά της καθημερινής ζωής. Αυτό απαιτεί μια νέου είδους δεξιότητα—την τέχνη του να ζεις ταυτόχρονα στον χρόνο και στην αχρονία, του να λειτουργείς στον κόσμο της μορφής ενώ παραμένεις εδραιωμένος στο άμορφο.

Ο ενατενιστής μαθαίνει να πλοηγείται σε αυτό το παράδοξο με τη χάρη ενός δεξιοτέχνη τεχνίτη, ούτε απορρίπτοντας τον κόσμο των φαινομένων ούτε υποδουλωνόμενος σε αυτόν. Ανακαλύπτουν ότι είναι δυνατόν να συμμετέχουν πλήρως στον χορό της ζωής χωρίς ποτέ να ξεχνούν την ακινησία που καθιστά δυνατό κάθε χορό, να συμμετέχουν πλήρως στο παιχνίδι της ύπαρξης ενώ πάντα θυμούνται την επίγνωση μέσα στην οποία εκτυλίσσεται κάθε παιχνίδι.

Η Πρόσκληση στην Άπειρη Ειρήνη

Καθώς αυτή η εξερεύνηση της Αληθινής Ενατενιστικής Ματιάς φτάνει στο τέλος της, είναι σημαντικό να θυμόμαστε ότι αυτά τα λόγια δεν είναι απλώς περιγραφές εξωτικών εμπειριών που προορίζονται για λίγους εκλεκτούς. Είναι προσκλήσεις—ήπιες χειρονομίες που καλούν προς μια δυνατότητα που παραμένει κοιμισμένη μέσα σε κάθε ανθρώπινη καρδιά, περιμένοντας τις κατάλληλες συνθήκες για να ανθίσει σε πλήρη αναγνώριση.

Η Αληθινή Ενατενιστική Ματιά δεν είναι ένας προορισμός που επιτυγχάνεται μέσω μακράς και επίπονης προσπάθειας, αλλά μια διάσταση της συνείδησης που είναι πάντα διαθέσιμη, πάντα παρούσα, πάντα υπομονετικά περιμένει τη στιγμή που το ανήσυχο μυαλό γίνεται αρκετά ακίνητο για να παρατηρήσει αυτό που ήταν εκεί όλο αυτό τον καιρό. Είναι πιο κοντά από την ανάσα, πιο οικείο από τη σκέψη, πιο παρόν από την ίδια την αίσθηση της παρουσίας.

Στο τέλος, όλα τα λόγια που έχουν ειπωθεί, όλες οι έννοιες που έχουν εξερευνηθεί, όλες οι εικόνες που έχουν ανακληθεί πρέπει να αφεθούν να διαλυθούν πίσω στη σιωπή από την οποία προήλθαν. Διότι η Αληθινή Ενατενιστική Ματιά δεν μπορεί να συλληφθεί στη γλώσσα περισσότερο από όσο ο ωκεανός μπορεί να χωρέσει σε ένα κύπελλο, ή ο ουρανός να αγκαλιαστεί από τεντωμένα χέρια.

Αυτό που απομένει όταν όλα τα λόγια εξαφανιστούν είναι η ίδια η πρόσκληση—καθαρή, χωρίς λέξεις και αιώνια παρούσα. Είναι η πρόσκληση να Βλέπεις Σιωπηλά, να κοιτάζεις χωρίς παρέμβαση, να επιτρέπεις στη φυσική σοφία της επίγνωσης να αποκαλύψει αυτό που πάντα γνώριζε. Αποδεχόμενος αυτή την πρόσκληση, παραδίδοντας τον εαυτό σου σε αυτή την πιο ήπια από τις πνευματικές πρακτικές, ανακαλύπτει κανείς ότι το βασίλειο των ουρανών δεν είναι ένας μακρινός κόσμος που πρέπει να κατακτηθεί, αλλά το ίδιο το έδαφος της ύπαρξης πάνω στο οποίο πάντα στεκόταν, η ίδια η συνείδηση μέσα στην οποία πάντα ζούσε, κινήθηκε και είχε την ύπαρξή του.

Εδώ, σε αυτή την αναγνώριση, το μακρύ ταξίδι της αναζήτησης φτάνει στη φυσική του ολοκλήρωση, όχι στην επίτευξη αλλά στην απλή αναγνώριση αυτού που ποτέ δεν χάθηκε. Εδώ, ο ξεχωριστός εαυτός διαλύεται στην Άπειρη Παρουσία, και το όνειρο του διαχωρισμού δίνει τη θέση του στην αιώνια πραγματικότητα της αδιαίρετης ολότητας. Εδώ, στην τέλεια ακινησία της Αληθινής Ενατενιστικής Ματιάς, ο αναζητητής επιτέλους επιστρέφει σπίτι στην ειρήνη που δεν έχει αντίθετο, στην αγάπη που δεν γνωρίζει όρια, και στην αλήθεια που δεν μπορεί ποτέ να κλονιστεί από τις μεταβαλλόμενες ανέμους των περιστάσεων.

Αυτό είναι το δώρο της Αληθινής Ενατένισης—όχι μια νέα εμπειρία που προστίθεται στη συλλογή των αναμνήσεων, αλλά η άχρονη αναγνώριση αυτού που πάντα ήταν, η αιώνια υπενθύμιση αυτού που δεν μπορεί ποτέ να παύσει να είναι. Σε αυτή την αναγνώριση βρίσκεται το τέλος κάθε αναζήτησης και η αρχή κάθε σοφίας, το συμπέρασμα όλων των ερωτήσεων και η πηγή κάθε κατανόησης.

Η πρόσκληση παραμένει αιώνια ανοιχτή. Η πόρτα μένει για πάντα μισάνοιχτη. Η ειρήνη που υπερβαίνει την κατανόηση περιμένει υπομονετικά τη στιγμή που το περιπλανώμενο μυαλό επιστρέφει επιτέλους στον εαυτό του, και ανακαλύπτει ότι ποτέ δεν ήταν πραγματικά χαμένο.

Intellectual property rights

The entire content of our website, including, but not limited to, texts, news, graphics, photographs, diagrams, illustrations, services provided and generally any kind of files, is subject to intellectual property (copyright) and is governed by the national and international provisions on Intellectual Property, with the exception of the expressly recognized rights of third parties.
Therefore, it is expressly prohibited to reproduce, republish, copy, store, sell, transmit, distribute, publish, perform, "download", translate, modify in any way, in part or in summary, without the express prior written consent of the Foundation. It is known that in case the Foundation consents, the applicant is obliged to explicitly refer via links (hyperlinks) to the relevant content of the Foundation's website. This obligation of the applicant exists even if it is not explicitly stated in the written consent of the Foundation.
Exceptionally, it is permitted to individually store and copy parts of the content on a simple personal computer for strictly personal use (private study or research, educational purposes), without the intention of commercial or other exploitation and always under the condition of indicating the source of its origin, without this in any way implies a grant of intellectual property rights.
It is also permitted to republish material for purposes of promoting the events and activities of the Foundation, provided that the source is mentioned and that no intellectual property rights are infringed, no trademarks are modified, altered or deleted.
Everything else that is included on the electronic pages of our website and constitutes registered trademarks and intellectual property products of third parties is their own sphere of responsibility and has nothing to do with the website of the Foundation.

Δικαιώματα πνευματικής ιδιοκτησίας

Το σύνολο του περιεχομένου του Δικτυακού μας τόπου, συμπεριλαμβανομένων, ενδεικτικά αλλά όχι περιοριστικά, των κειμένων, ειδήσεων, γραφικών, φωτογραφιών, σχεδιαγραμμάτων, απεικονίσεων, παρεχόμενων υπηρεσιών και γενικά κάθε είδους αρχείων, αποτελεί αντικείμενο πνευματικής ιδιοκτησίας (copyright) και διέπεται από τις εθνικές και διεθνείς διατάξεις περί Πνευματικής Ιδιοκτησίας, με εξαίρεση τα ρητώς αναγνωρισμένα δικαιώματα τρίτων.

Συνεπώς, απαγορεύεται ρητά η αναπαραγωγή, αναδημοσίευση, αντιγραφή, αποθήκευση, πώληση, μετάδοση, διανομή, έκδοση, εκτέλεση, «λήψη» (download), μετάφραση, τροποποίηση με οποιονδήποτε τρόπο, τμηματικά η περιληπτικά χωρίς τη ρητή προηγούμενη έγγραφη συναίνεση του Ιδρύματος. Γίνεται γνωστό ότι σε περίπτωση κατά την οποία το Ίδρυμα συναινέσει, ο αιτών υποχρεούται για την ρητή παραπομπή μέσω συνδέσμων (hyperlinks) στο σχετικό περιεχόμενο του Δικτυακού τόπου του Ιδρύματος. Η υποχρέωση αυτή του αιτούντος υφίσταται ακόμα και αν δεν αναγραφεί ρητά στην έγγραφη συναίνεση του Ιδρύματος.

Κατ’ εξαίρεση, επιτρέπεται η μεμονωμένη αποθήκευση και αντιγραφή τμημάτων του περιεχομένου σε απλό προσωπικό υπολογιστή για αυστηρά προσωπική χρήση (ιδιωτική μελέτη ή έρευνα, εκπαιδευτικούς σκοπούς), χωρίς πρόθεση εμπορικής ή άλλης εκμετάλλευσης και πάντα υπό την προϋπόθεση της αναγραφής της πηγής προέλευσής του, χωρίς αυτό να σημαίνει καθ’ οιονδήποτε τρόπο παραχώρηση δικαιωμάτων πνευματικής ιδιοκτησίας.

Επίσης, επιτρέπεται η αναδημοσίευση υλικού για λόγους προβολής των γεγονότων και δραστηριοτήτων του Ιδρύματος, με την προϋπόθεση ότι θα αναφέρεται η πηγή και δεν θα θίγονται δικαιώματα πνευματικής ιδιοκτησίας, δεν θα τροποποιούνται, αλλοιώνονται ή διαγράφονται εμπορικά σήματα.

Ό,τι άλλο περιλαμβάνεται στις ηλεκτρονικές σελίδες του Δικτυακού μας τόπου και αποτελεί κατοχυρωμένα σήματα και προϊόντα πνευματικής ιδιοκτησίας τρίτων ανάγεται στη δική τους σφαίρα ευθύνης και ουδόλως έχει να κάνει με τον Δικτυακό τόπο του Ιδρύματος.

Esoterism Academy

CIRCLE OF LIGHT

ESOTERISM STUDIES