The Infinite Depth of Being: CONSCIOUSNESS Is Forever What It Is
.
Existence (the most essential part of Existence) is CONSCIOUSNESS. We are Conscious that we exist. We question and seek answers about the Nature of Existence, its Limits. The Only Right Way to find answers is to experience Existence and not through teachings, theories, thoughts (all these are meta-interpretations). We experience Existence when we reject the secondary activities of CONSCIOUSNESS. Only then can we have Clear Perception and can feel the INFINITE DEPTH OF IT.
In the last century the existentialist philosophers, starting from the Present Consciousness (for Heidegger Da-Sein , "here it is", "here consciousness"), rejecting all the superficial manifestations of Existence, arrived at the Experience of Consciousness, Pure Being (for Heidegger Sein or Sein deleted, Being and Non-Being).
The Being (or Non-Being) of existentialists for many is God or the Ultimate Reality (which we can also see negatively as "Zero"). However, Heidegger's interpretation is ambiguous. Being can be Complete Being or Non-Being, like attribute-less. The difficulty is not due to Being but to our own inability to perceive, i.e. the problem is interpretive.
CONSCIOUSNESS Is Forever What It Is. It does not change, it does not increase, it does not decrease. There is only one concentration on one activity, on a set of perceptions and behaviors that "puts" us into a cycle of life, within the universes, invisible and visible. But all this happens in a fantasy space (which is only considered reality by the imperfect consciousness). In reality, there is no fall, no redemption, nothing. Everything happens in the imaginal space and all activities and meditative practices happen in the imaginal space. All that exists is the realization that this is all fake, ("fake", not non-existent - we'll explain this in due course). Meditation is the cessation of all this futile activity.
...
Το Άπειρο Βάθος του Είναι: Η ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ Είναι για Πάντα Αυτό που Είναι
.
Η Ύπαρξη (το πιο ουσιαστικό μέρος της Ύπαρξης) είναι η ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ. Έχουμε Συνείδηση ότι υπάρχουμε. Προβληματιζόμαστε κι αναζητάμε απαντήσεις για την Φύση της Ύπαρξης, τα Όριά της. Ο Μόνος Σωστός Τρόπος για να βρούμε απαντήσεις είναι να βιώσουμε την Ύπαρξη κι όχι μέσα από διδασκαλίες, θεωρίες, σκέψεις (όλα αυτά είναι μετα-ερμηνείες). Βιώνουμε την Ύπαρξη όταν απορρίπτουμε τις δευτερεύουσες δραστηριότητες της ΣΥΝΕΙΔΗΣΗΣ. Τότε μόνο μπορούμε να έχουμε Καθαρή Αντίληψη και μπορούμε να νοιώσουμε το ΑΠΕΙΡΟ ΒΑΘΟΣ ΤΟΥ ΕΙΝΑΙ.
Τον περασμένο αιώνα οι υπαρξιστές φιλόσοφοι ξεκινώντας από την Παρούσα Συνείδηση (για τον Χάιντεγκερ Da-Sein, «εδώ είναι», «εδώ συνείδηση»), απορρίπτοντας όλες τις επιφανειακές εκδηλώσεις της Ύπαρξης έφτασαν στην Βίωση της Συνείδησης, του Καθαρού Είναι (για τον Xάιντεγκερ Sein ή Sein διαγραμμένο, Είναι και Μη-Είναι).
Το Είναι (ή Μη-Είναι) των υπαρξιστών για πολλούς είναι ο Θεός ή η Ύστατη Πραγματικότητα (που μπορούμε να την δούμε και αρνητικά σαν «Μηδέν»). Πάντως η ερμηνεία του Χάιντεγκερ είναι διφορούμενη. Το Είναι μπορεί να είναι το Πλήρες Είναι ή το Μη-Είναι, σαν το χωρίς ιδιότητες. Η δυσκολία δεν οφείλεται στο Είναι αλλά στην δική μας αδυναμία να αντιληφθούμε, είναι δηλαδή ερμηνευτικό το πρόβλημα.
Η ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ Είναι για Πάντα Αυτό που Είναι. Δεν αλλοιώνεται, δεν αυξάνεται, δεν μειώνεται. Δεν υπάρχει παρά μία συγκέντρωση σε μία δραστηριότητα, σε ένα σύνολο από αντιλήψεις και συμπεριφορές που μας «βάζει» σε ένα κύκλο ζωής, μέσα στα σύμπαντα, αόρατα και ορατά. Όλα αυτά όμως συμβαίνουν σε ένα φαντασιακό χώρο (που μόνο από την ατελή συνείδηση θεωρείται πραγματικότητα). Στην πραγματικότητα δεν υπάρχει ούτε πτώση, ούτε λύτρωση, ούτε τίποτα. Όλα συμβαίνουν στον φαντασιακό χώρο και οι δραστηριότητες όλες και οι διαλογιστικές πρακτικές συμβαίνουν στον φαντασιακό χώρο. Το μόνο που υφίσταται είναι η συνειδητοποίηση ότι όλα αυτά είναι ψεύτικα, («ψεύτικα», όχι ανύπαρκτα – θα το εξηγήσουμε αυτό εν καιρώ). Διαλογισμός είναι το σταμάτημα όλης αυτής της μάταιης δραστηριότητας.
