Esoterism Academy: The “Formed” Man

Sunday, May 7, 2023

The “Formed” Man

(How Man is "Formed" by Nature, Society, life)

1. The Coming of Man into the World

2. Man in life

3. Time orientations

4. Our choices

5. The Responsibility of Man

…..

1. The Coming of Man into the World

Previous Summary: Man, What We Really Are, Is Real Man, Living Man, Existing Here, Now, in Real Time: The Simple Spontaneous Unadulterated Pure Presence…not what we think, what we feel, what we feel, the body, or anything else... This Presence Is The Only One There Is. There is Only This One Presence, it has no Qualities, Limits, Limitations... It is Unlimited, It is limited, depending on "how" we see... This Presence Creates the Objective Worlds and This Presence Tends to the Worlds (It is the One Presence that Works both in the Objective and the Subjective Field). From This Presence, We Emerge and it is we ourselves who "create" the perception of self, we confine ourselves within the perception of a separate existence... There is One Presence... There is no Buddha, Jesus, me, you, everyone... all separations and "identities” are artificial constructs of perception... And because we have already made these separations in the Higher Worlds, we come here on Earth as separate entities within one body.

The True Essence, the Presence (that We Are), comes here, "in the place where the body is"... It is Out of the body and in the body. It does not "incarnate", but "penetrates" the body, is aware of the body, knows what is happening everywhere inside the body, and through the body outside in the world. By transferring the Attention to the lower functions, Perception, thought, feeling, body, it "learns" to work through the body, through the particular functions, in the corresponding functional areas, in the corresponding "centers". It is forgotten, enclosed, absorbed, lost in functions and in the world.

See how it "happened" to you (I already did), how it happens to a child coming into the world. In the beginning, the child has a vague perception of the unity of everything within which he distinguishes "things". The child is aware that it is here, that it really is here, it stretches out its hands, touches things, tries them... And when needs arise, because it "feels" unpleasant but is unable to satisfy its needs, it cries, sounds the alarm... What if once the needs are met, it returns to the calm contemplation of things... At three or four years, however, perception begins to concretize its existence, to attribute properties, characteristics... The first property is "I am separate", different from the environment... "I am me » towards the world. The mental core begins to be built, which of course will not remain a simple ego - the person, the specific person - but will be "enriched" with a multitude of qualities, experiences, beliefs...

At the beginning-beginning of the course of the formation of the ego, man begins to accumulate qualities, experiences-knowledge, memories, and slowly builds a system of thought... always within an environment, and with the guidance of the environment... Through this system of thought, the child empathizes, gives values, disvalues to things, takes a position towards them, orients itself, and channels all this into actions.

But the child does not grow up, as we have already said, free in nature ... it is guided by the society into which it is born ... even Mowgli of the fairy tale of our childhood (from the book "The Jungle Book", by Kipling), the child of the jungle, it had his brothers the wolves, Baloo the bear, Bagheera the panther, to "teach" him things... Man in society is not free to choose his knowledge, his beliefs, his way of life. He is "educated" according to society's standards. "He is socialized," they say... He is shaped" I say... And he becomes mentally and practically in the image and likeness of society... And then they tell him go live in this society that educated him like ego, through competition, indifference for others, a beast in a jungle… because a jungle society only breeds beasts.

…..

2. Man in life

We are Here, Here where the body is, Out of the body, in the body, lost in the individual functions, mainly in thought, as we have been trained, as we were taught, as we learned, to function through a system of thought that was imposed on us... and we grow, and we live, we evolve, and the years pass.... And what do we do?

See this for yourself, how it is done. The man who is born here, who comes into the body, each of us, without real guidance, in a society of ignorance, which is in a primitive state and molds people according to its ignorance and its savagery, does not know where it is going. The society that supposedly has culture, has universities of ignorance, intellectual information, has sages who have written millions of books, art, social life, media, internet today... trillions of tons of information... All useless, because both people and their culture, they lack humanity.

Life, however, follows its own path, regardless of the perceptions and actions of people... From the first moment that man comes into the world, in the body, at the same time the ascent towards the Spirit, towards the Truth, towards the Exit from the material world begins quietly. In the first ten years, the body develops and then the growth slows down to stop around 20... From the age of 10, the mental world develops, of emotions, etc., to slow down its development after 20 and "freeze" somewhere... from the age of 20 the mental activity peaks, to slow down after the age of 30... and to give the opportunity to develop higher functions, of a "broader intellectual perception"... From the age of 30 onwards - for those who begin - the true reflections on meaning begin, of existence, of life, all of this, and to give way to a higher illumination that will reveal the Truth.

This is how it generally happens... with exceptions of course. The man comes as a child, becomes a teenager, an adult, a mature person, in order to leave in the wisdom he obtained - if he obtained - from his life... Sort of like that. Most people, however, because they are badly educated by the society of the savages, remain savages, trapped in ways of life, in psychological labyrinths, and in mental caves, which they consider interpretative systems of the world, but always far from the Light of Truth, far from Reality.

Most people, and we here, who are talking, get lost somewhere...At most, to reach adulthood, the development of a formed intellect...and that's it...Which intellect? The one that has been shaped by the society of ignorance. Most people are icons of society, brought up in tradition and continue tradition, raising their children in the same old tried and tested model of ignorance... Where is this humanity going?

…..

3. Time orientations

And it is us, Here, Now... adults, formed, operating through a system of thought, which has been imposed on us... Maybe at some point, we wanted to overcome what we were taught, to look for the Truth, in books, in teachers, in groups of people... To think, to envision, to tear down, to rebuild opinions.

What exactly are we doing? Where exactly are we moving? How exactly are we evolving? The society that cares only for its own preservation, through the beliefs... of the prevailing worldview, which includes worldview, political, social, economic stability, trains us to function like ego, with the thought system it imposes, like automata... disregarding the personal existence, personal anxieties, personal dreams and visions. It shapes everything and channels it into social activities.

Do you have anxiety? Go to the Master or the Priest to save you... Do you want to live? You must fight alone... Do you want to escape? You have obligations towards society... You cannot dream of a better world. Not allowed. You can only claim a better position in this society. How? Stepping on others… Are you rebelling? You are an enemy. They will neutralize you or lead you to compromise, or isolation... Will you make a political revolution? Will you impose another social political system? You will do the same thing again. Why? Because you have been shaped to function like ego, all like ego. Many egos do not socialize, do not communicate, do not socialize, do not cooperate... This is the schizophrenia into which society leads people: it trains them to exist, to live as an ego, and at the same time it demands that they function as society.

And finally, we find out - can you See It, Here, Now? - that we are trapped, ourselves, as beings, within our formation, within a society, trapped in its formation, in its system of thought and operation and existence... and to rebel again, as we are in a personal formation we will rebuild a same society. There is no revolution, there is no way out, not this way.

The only revolution we can make is within ourselves. To free ourselves, to transcend our entrapment in our lower functions, in thought, in our thought systems, in our formations... The only way out is to Know our Self, our functions, to break free, to rise within ourselves, to a Greater Consciousness, to Ascend Experientially to our True Essence, Here, Now, in Real Time, in the Real Space that is the Space of Life, Flowing every Moment, unaltered by thought… not in the imaginary space of our thinking.

…..

4. Our choices

And We Come to the Threshold of Reality, Here, Now, in Real Time, not in Thought... We Pay Attention to See What Happens. Let's start, Here, Now, Realize what is happening. To start Living in the Real Space, in the Real Life, of What is happening... not what the thought "constructs"... We are Here, Now, in a body. We perform various functions. Where are we? What are we doing? Do we understand? Do we think to "fake" reality? What are we doing? Where are we going?

Let's stop for a moment. Let us come a little to ourselves. Here, Now, to the Living Man Who Is Here, Now, at this moment. We are Here, we are present Here, in the body, nothing else. We are here. Presence, in a body. Within the All, which is Presence. A Presence Exists and Within it is everything else, the worlds, our perception, our thinking, the body, the external world.

Can we see? Can we, the True Essence, the Presence, the Awareness of being that we are, our Attention… See Where It Is? Do we simply perceive what is happening? Do we operate through thought?, the thought system, beliefs, etc., that we were taught? Are we lower in desires, feelings, pursuits? Are we consumed in external activities and actions? Where are we? What are we doing?

If we really want to get out of the labyrinth of thought, of the ego, like Theseus of the Myth, and not be devoured by the Minotaur of delusion, if we want to get out of the Cave of Shadows that thought constructs, in the Platonic Myth, there is only a choice: Freedom, Liberation, Liberation from lower functions, from limitations. We have to leave it all behind. To renounce all the old, beloved, useless, things. Let's throw it all away. To Rise Within us into the Light.

Freedom (Liberation) is the Only Revolution. To get out of the system you operate in, in your body... out of the system of thought that society imposes on you, out of the world as perceived by the people around you, out of people's values-immoralities, out of their way of life … You must Conquer the Truth Within. Only then, You Yourself, Alone, Are Another Reality, Another Society, Another World... Because the Freedom You Are Establishes the True Rules of True Life... slaves obey only what is imposed upon them... And only when there are Freemen People, can build a Free Society of Free People, a True Community of People, who Experience in their Freedom, Unity, Unconditional and Boundless Love, a Brotherhood.

…..

5. The Responsibility of Man

If we really want to find the Truth, we must Free ourselves. What does it mean to be set free? It's something I have to do Alone, no one else can do it for me, set me free. There are no Saviors, there are no Masters, Guides, Mediators… they are all frauds… The Ancient Sages who loved man, like Orpheus, Lao Tzu, Buddha, Jesus… never said they are saviors, teachers, anything (these others said so, after the fact). The Ancient Sages Always Said... Within you is the Way, the Release of Bonds, Freedom, Truth, the Supreme... Do it, find it. Find the Truth Within and the Truth will Set You Free, and This Freedom is the Truth, the Supreme, the True Essence, Without Limits, Limitations... give up your delusions, your chains, break free... and the speaker says nothing more.

There Is Only One Freedom. The Freedom We Conquer Within. And it is not done with appeals, with teachings, with readings, nor with practices and techniques. It is done by Seeing, with Attention, exactly what is happening... To stop turning the Wheel of thought... to let go of desires, worldly pursuits, to Understand that we are temporary on earth.

No one is responsible for us. Not God, not people. Freedom means not being dependent on anything, anyone. Step on your own two feet. Walking alone (without anyone's help). Understand Yourself.

Even God, the God We Know Experientially Within, in the Inner Experience of pure Presence, All That Is, Who Sustains All, Who Is All, Who Is We, All... Even this True Living Experiential God, He stands Awkward… He expects us to decide. Where will we go? Where shall we turn our Attention? Inside Us, Above? In All That Is, where We All Are?… or outside, in an individual perception, through the distortion of thought, through desires that make us dizzy, or worldly activities that take us away?

We, only we, will decide. If we shall be saved or perish. We, only we will move... Toward the Whole, Oneness, Love, Life, Truth... or we will be lost in the dark ways of individual existence, thought, personal pursuits, and actions. We, only we, have the Absolute Responsibility of our Self, our Course, our Condition, our life... No one else will do it for us... And we, we alone will be responsible for what happens, and what happens, in the Flowing Moment... Alone We Become Light, alone we become dark, darkness, hell... We can never glorify anyone for the Light We Become, nor will we be able to curse anyone for the darkness we have chosen.

…..

Ο «Διαμορφωμένος» Άνθρωπος

(Πως «Διαμορφώνεται» ο Άνθρωπος, από την Φύση, την Κοινωνία, την ζωή)

1. Η Έλευση του Ανθρώπου στον κόσμο

2. Ο άνθρωπος στη ζωή

3. Προσανατολισμοί στον χρόνο

4. Οι επιλογές μας

5. Η Ευθύνη του ανθρώπου

…..

1. Η Έλευση του Ανθρώπου στον κόσμο

Σύνοψη Προηγουμένων: Ο Άνθρωπος, αυτό που Είμαστε Πραγματικά, Είναι ο Αληθινός Άνθρωπος, ο Ζωντανός Άνθρωπος, που Υπάρχει Εδώ, Τώρα, σε Πραγματικό Χρόνο: Η Απλή Αυθόρμητη Ανόθευτη Καθαρή Παρουσία… όχι ό,τι σκεφτόμαστε, ό,τι συναισθανόμαστε, ό,τι αισθανόμαστε, το σώμα, ή οτιδήποτε άλλο… Αυτή η Παρουσία Είναι η Μόνη που Υπάρχει. Υπάρχει Μόνο Αυτή η Μία Παρουσία, δεν έχει Ιδιότητες, Όρια, Περιορισμούς… Είναι Απεριόριστη, Είναι περιορισμένη, ανάλογα με το «πως» βλέπουμε… Αυτή η Παρουσία Δημιουργεί τους Αντικειμενικούς Κόσμους κι Αυτή η Παρουσία Ενοικεί στους Κόσμους (Είναι η Μία Παρουσία που Λειτουργεί και στο Αντικειμενικό και στο Υποκειμενικό Πεδίο). Από Αυτή την Παρουσία Αναδυόμαστε κι είμαστε εμείς οι ίδιοι που «δημιουργούμε» την αντίληψη του εαυτού, περιοριζόμαστε μέσα στην αντίληψη μιας ξεχωριστής ύπαρξης… Υπάρχει Μια Παρουσία… δεν Υπάρχει Βούδας, Ιησούς, εγώ, εσύ, ο καθένας… όλοι οι διαχωρισμοί κι οι «ταυτότητες» είναι τεχνητές κατασκευές της αντίληψης… Κι επειδή έχουμε κάνει ήδη αυτούς τους διαχωρισμούς στους Ανώτερους Κόσμους, ερχόμαστε εδώ, στη γη, σαν ξεχωριστές οντότητες μέσα σε ένα σώμα.

Η Αληθινή Ουσία, η Παρουσία (που Είμαστε), έρχεται εδώ, «στο μέρος που είναι το σώμα»… Είναι Έξω από το σώμα και μέσα στο σώμα. Δεν «ενσαρκώνεται», αλλά «διαπερνά» το σώμα, έχει επίγνωση του σώματος, γνωρίζει τι συμβαίνει παντού μέσα στο σώμα, και μέσω του σώματος έξω στοκ κόσμο. Μεταφέροντας την Προσοχή στις κατώτερες λειτουργίες, Αντίληψη, σκέψη, συναίσθημα, σώμα, «μαθαίνει» να λειτουργεί μέσα από το σώμα, μέσα από τις ιδιαίτερες λειτουργίες, στις αντίστοιχες λειτουργικές περιοχές, στα αντίστοιχα «κέντρα». Ξεχνιέται, Εγκλωβίζεται, Απορροφιέται,, Χάνεται στις λειτουργίες και στον κόσμο.

Δείτε το πώς «συνέβη» σε σας (εγώ το έχω κάνει ήδη), πως συμβαίνει σε ένα παιδί που έρχεται στον κόσμο. Στην αρχή το παιδί έχει μια ασαφή αντίληψη ενότητας όλων μέσα στην οποία όμως διακρίνει τα «πράγματα». Έχει γνώση ότι είναι εδώ, ότι πραγματικά είναι εδώ, απλώνει τα χέρια του, αγγίζει τα πράγματα, τα δοκιμάζει… Κι όταν αναδύονται ανάγκες, επειδή «αισθάνεται» δυσάρεστα αλλά δεν είναι σε θέση να ικανοποιήσει τις ανάγκες του κλαίει, χτυπάει συναγερμό… Κι αν ικανοποιηθούν οι ανάγκες ξαναγυρίζει στην ήρεμη ενατένιση των πραγμάτων… Στα τρία, τέσσερα χρόνια όμως, η αντίληψη αρχίζει να συγκεκριμενοποιεί την ύπαρξή της, να της αποδίδει ιδιότητες, χαρακτηριστικά… Η πρώτη ιδιότητα είναι «είμαι ξεχωριστός», διαφορετικός από το περιβάλλον… «Είμαι εγώ» απέναντι στον κόσμο. Αρχίζει να χτίζεται ο νοητικός πυρήνας, που δεν θα μείνει βέβαια ένα απλό εγώ – ο άνθρωπος, ο συγκεκριμένος άνθρωπος – αλλά θα «εμπλουτιστεί» με πλήθος ιδιότητες, εμπειρίες, πεποιθήσεις…

Στην αρχή-αρχή της πορείας του σχηματισμού του εγώ, ο άνθρωπος, αρχίζει να συσσωρεύει ιδιότητες, εμπειρίες-γνώσεις, μνήμες, και σιγά σιγά-σιγά οικοδομεί ένα σύστημα σκέψης… πάντα μέσα σε ένα περιβάλλον, και με την καθοδήγηση του περιβάλλοντος… Μέσα από αυτό το σύστημα σκέψης, το παιδί συναισθάνεται, δίνει αξίες, απαξίες στα πράγματα, παίρνει θέση απέναντί τους, προσανατολίζεται και όλα αυτά τα διοχετεύει σε δράσεις.

Αλλά το παιδί δεν μεγαλώνει, όπως είπαμε ήδη, ελεύθερο στη φύση… καθοδηγείται από την κοινωνία μέσα στην οποία γεννήθηκε… ακόμα κι ο Μόγλης του παραμυθιού των παιδικών χρόνων μας (από το βιβλίο «Το Βιβλίο της Ζούγκλας», του Κίπλινγκ), το παιδί της ζούγκλας, είχε τα αδέρφια του τους λύκους, τον Μπαλού, την αρκούδα, τον Μπαγκίρα, τον πάνθηρα, να του «μάθουν» πράγματα… Ο άνθρωπος στην κοινωνία δεν είναι ελεύθερος να διαλέξει τις γνώσεις του, τις πεποιθήσεις του, τον τρόπο ζωής του. «Εκπαιδεύεται» σύμφωνα με τα πρότυπα της κοινωνίας. «Κοινωνικοποιείται» το λένε αυτοί… «Διαμορφώνεται» το λέω εγώ… Και γίνεται νοητικά και πρακτικά κατ’ εικόνα και ομοίωση της κοινωνίας… Και μετά του λένε πήγαινε ζήσε σε αυτή την κοινωνία που σε εκπαίδευσε σαν εγώ, μέσα από τον ανταγωνισμό, την αδιαφορία για τους άλλους, ένα θηρίο μέσα σε μια ζούγκλα… γιατί μια κοινωνία ζούγκλα μόνο θηρία ανατρέφει.

…..

2. Ο άνθρωπος στη ζωή

Είμαστε Εδώ, Εδώ που είναι το σώμα, Έξω από το σώμα, μέσα στο σώμα, χαμένοι στις επιμέρους λειτουργίες, κυρίως στην σκέψη, έτσι όπως έχουμε εκπαιδευτεί, όπως μας έμαθαν, όπως μάθαμε, να λειτουργούμε μέσα από ένα σύστημα σκέψης που μας επιβλήθηκε… και μεγαλώνουμε, και ζούμε, εξελισσόμαστε, και περνάνε τα χρόνια…. Και τι κάνουμε;

Δείτε το αυτό στον εαυτό σας, πως γίνεται. Ο άνθρωπος που γεννιέται εδώ, που έρχεται στο σώμα, ο καθένας μας, χωρίς πραγματική καθοδήγηση, μέσα σε μια κοινωνία άγνοιας, που είναι σε πρωτόγονη κατάσταση και πλάθει τους ανθρώπους σύμφωνα με την άγνοιά της και την αγριότητά της, δεν ξέρει που πηγαίνει. Η κοινωνία που δήθεν έχει πολιτισμό, έχει πανεπιστήμια της άγνοιας, της νοητικής πληροφορίας, έχει σοφούς που έχουν γράψει εκατομμύρια βιβλία, τέχνη, κοινωνική ζωή, μέσα πληροφόρησης, ίντερνετ σήμερα… τρισεκατομμύρια τόνους πληροφορίες… Όλα άχρηστα, γιατί κι οι άνθρωποι κι ο πολιτισμός τους στερούνται ανθρωπιάς.

Η Ζωή όμως ακολουθεί την δική της πορεία, ανεξάρτητα από τις αντιλήψεις και τις πράξεις των ανθρώπων… Από την πρώτη στιγμή που ο άνθρωπος έρχεται στον κόσμο, στο σώμα, ταυτόχρονα αρχίζει αθόρυβα η άνοδος προς το Πνεύμα, προς την Αλήθεια, προς την Έξοδο από τον υλικό κόσμο. Στα πρώτα δέκα χρόνια αναπτύσσεται το σώμα και μετά επιβραδύνεται η ανάπτυξη για να σταματήσει γύρω στα 20… Από τα 10 χρόνια αναπτύσσεται ο ψυχικός κόσμος, των συναισθημάτων, κλπ., για να επιβραδυνθεί η εξέλιξή του μετά τα 20 και κάπου να «παγώσει»… από τα 20 χρόνια κορυφώνεται η νοητική δραστηριότητα, για να επιβραδυνθεί μετά τα 30… και να δώσει την ευκαιρία να αναπτυχθούν ανώτερες λειτουργίες, μιας «ευρύτερης πνευματικής αντίληψης»… Από τα 30 και μετά αρχίζουν – σε όσους αρχίζουν - οι αληθινοί προβληματισμοί για το νόημα της ύπαρξης, της ζωής, όλα αυτά, και να δοθεί διέξοδος προς ένα ανώτερο φωτισμό που θα αποκαλύψει την Αλήθεια.

Κάπως έτσι συμβαίνει σε γενικές γραμμές… με εξαιρέσεις βέβαια. Ο άνθρωπος έρχεται παιδί, γίνεται έφηβος, ενήλικος, ώριμος άνθρωπος, για να φύγει μέσα στην σοφία που αποκόμισε – αν αποκόμισε – από την ζωή του… Κάπως έτσι. Οι περισσότεροι άνθρωποι όμως επειδή εκπαιδεύονται άσχημα από την κοινωνία των αγρίων, μένουν άγριοι, εγκλωβισμένοι σε τρόπους ζωής, σε ψυχολογικούς λαβύρινθους, και σε νοητικές σπηλιές, που θεωρούν ερμηνευτικά συστήματα του κόσμου, αλλά πάντα μακριά από το Φως της Αλήθειας, μακριά από την Πραγματικότητα.

Οι περισσότεροι άνθρωποι, κι εμείς εδώ, που μιλάμε, κάπου χανόμαστε…Το πολύ-πολύ να φτάσουμε μέχρι την ενηλικίωση, της ανάπτυξη μιας διαμορφωμένης διανόησης… και τέρμα… Ποιας διανόησης; Αυτής που έχει διαμορφωθεί από την κοινωνία της άγνοιας. Οι περισσότεροι άνθρωποι είναι εικόνες της κοινωνίας, που ανατράφηκαν με την παράδοση και συνεχίζουν την παράδοση, ανατρέφοντας τα παιδιά τους με το ίδιο παλιό δοκιμασμένο μοντέλο της άγνοιας... Που πηγαίνει αυτή η ανθρωπότητα;

…..

3. Προσανατολισμοί στον χρόνο

Και ναμαστε εμείς, Εδώ, Τώρα… ενήλικοι, διαμορφωμένοι, λειτουργώντας μέσα από ένα σύστημα σκέψης, που μας έχει επιβληθεί… Ίσως κάποια στιγμή να θελήσαμε να ξεπεράσουμε αυτά που μας έμαθαν, να ψάξαμε για την Αλήθεια, σε βιβλία, σε δασκάλους, σε ομάδες ανθρώπων… Να σκεφθήκαμε, να οραματιστήκαμε, να γκρεμίσαμε, να ξαναχτίσαμε απόψεις.

Τι ακριβώς κάνουμε; Που ακριβώς κινούμαστε; Πως ακριβώς εξελισσόμαστε; Η κοινωνία που νοιάζεται μόνο για την διατήρησή της, μέσω των πεποιθήσεων… της επικρατούσας κοσμοαντίληψης, που περιλαμβάνει κοσμοθεωρία, πολιτική, κοινωνική, οικονομική σταθερότητα, μας εκπαιδεύει να λειτουργούμε σαν εγώ, με το σύστημα σκέψης που επιβάλει, σαν αυτόματα… αδιαφορώντας για την προσωπική ύπαρξη, τις προσωπικές αγωνίες, τα προσωπικά όνειρα κι οράματα. Όλα τα διαμορφώνει και τα διοχετεύει μέσα σε κοινωνικές δραστηριότητες.

Έχεις αγωνίες; Πήγαινε στον Δάσκαλο ή στον Ιερέα να σε σώσει… Θες να ζήσεις; Πρέπει να αγωνιστείς μόνος… Θες να ξεφύγεις; Έχεις υποχρεώσεις απέναντι στην κοινωνία… Δεν μπορείς να ονειρευτείς ένα καλύτερο κόσμο. Δεν επιτρέπεται. Μπορείς μόνο να διεκδικήσεις μια καλύτερη θέση σε αυτή την κοινωνία. Πως; Πατώντας πάνω στους άλλους… Επαναστατείς; Είσαι εχθρός. Θα σε εξουδετερώσουν ή θα σε οδηγήσουν σε συμβιβασμό, ή στην απομόνωση... Θα κάνεις πολιτική επανάσταση; Θα επιβάλεις άλλο κοινωνικό πολιτικό σύστημα; Το ίδιο πράγμα θα ξαναφτιάξεις. Γιατί; Επειδή έχεις διαμορφωθεί να λειτουργείς σαν εγώ, όλοι σαν εγώ. Πολλά εγώ δεν κάνουν κοινωνία, δεν επικοινωνούν, δεν κοινωνούν, δεν συνεργάζονται… Ιδού η σχιζοφρένεια στην οποία η κοινωνία οδηγεί τους ανθρώπους: τους εκπαιδεύει να υπάρχουν, να ζουν σαν εγώ, και συνάμα απαιτεί να λειτουργούν σαν κοινωνία.

Και τελικά διαπιστώνουμε - μπορείτε να το Δείτε, Εδώ, Τώρα; - ότι είμαστε εγκλωβισμένοι, εμείς οι ίδιοι, σαν υπάρξεις, μέσα στην διαμόρφωσή μας, μέσα σε μια κοινωνία, εγκλωβισμένοι στην διαμόρφωσή της, στο σύστημα σκέψης και λειτουργίας και ύπαρξής της… και να επαναστατήσουμε πάλι, καθώς είμαστε μέσα σε προσωπική διαμόρφωση θα ξαναφτιάξουμε μια ίδια κοινωνία. Δεν υπάρχει επανάσταση, δεν υπάρχει διέξοδος, όχι με αυτόν τον τρόπο.

Η μόνη επανάσταση που μπορούμε να κάνουμε είναι μέσα μας. Να ελευθερωθούμε, να υπερβούμε τον εγκλωβισμό μας μέσα στις κατώτερες λειτουργίες, στην σκέψη, στα συστήματα σκέψης, στις διαμορφώσεις μας… Η μόνη διέξοδος είναι να Γνωρίσουμε τον Εαυτό μας, τις λειτουργίες μας, να απεγκλωβιστούμε, να ανυψωθούμε μέσα μας, προς μια Ευρύτερη Συνείδηση, να Ανυψωθούμε Βιωματικά προς την Αληθινή Ουσία μας, Εδώ, Τώρα, σε Πραγματικό Χρόνο, στον Πραγματικό Χώρο που είναι ο Χώρος της Ζωής, που Ρέει κάθε Στιγμή, χωρίς αλλοιώσεις που κάνει η σκέψη… όχι στον φανταστικό χώρο της σκέψης μας.

…..

4. Οι επιλογές μας

Και Φτάνουμε στο Κατώφλι της Πραγματικότητας, Εδώ, Τώρα, σε Πραγματικό Χρόνο, όχι μέσα στη σκέψη… Προσέχουμε να Δούμε τι Συμβαίνει. Να αρχίσουμε, Εδώ, Τώρα, να Αντιλαμβανόμαστε τι συμβαίνει. Να αρχίσουμε να Ζούμε στον Πραγματικό Χώρο, στην Αληθινή Ζωή, Αυτού που συμβαίνει… όχι αυτού που «κατασκευάζει» η σκέψη… Είμαστε Εδώ, Τώρα, σε ένα σώμα. Επιτελούμε διάφορες λειτουργίες. Που είμαστε; Τι κάνουμε; Αντιλαμβανόμαστε; Σκεφτόμαστε, για να «παραποιήσουμε» την πραγματικότητα; Τι κάνουμε; Που πάμε;

Ας σταθούμε μια στιγμή. Ας έρθουμε λίγο στον Εαυτό μας. Εδώ, Τώρα, στον Ζωντανό Άνθρωπο που Είναι Εδώ, Τώρα, αυτή την στιγμή. Είμαστε Εδώ, είμαστε παρόντες Εδώ, στο σώμα, τίποτα άλλο. Είμαστε Εδώ. Παρουσία, σε ένα σώμα. Μέσα στο Όλο, που είναι Παρουσία. Μια Παρουσία Υπάρχει και Μέσα της όλα τα άλλα, οι κόσμοι, η αντίληψή μας, η σκέψη μας, το σώμα, ο εξωτερικός κόσμος.

Μπορούμε να Δούμε; Εμείς, η Αληθινή Ουσία, η Παρουσία, η Επίγνωση της ύπαρξης που είμαστε, η Προσοχή μας… μπορούμε να Δούμε Που Είναι; Αντιλαμβανόμαστε απλά αυτό που συμβαίνει; Λειτουργούμε μέσα από την σκέψη;, το σύστημα σκέψης, των πεποιθήσεων, κλπ., που μας έμαθαν; Είμαστε χαμηλότερα σε επιθυμίες, συναισθήματα, επιδιώξεις; Καταναλωνόμαστε σε εξωτερικές δραστηριότητες και πράξεις; Που είμαστε; Τι κάνουμε;

Αν θέλουμε πραγματικά να βγούμε από τον λαβύρινθο της σκέψης, του εγώ, σαν τον Θησέα του Μύθου, και να μην κατασπαραχθούμε από τον Μινώταυρο της αυταπάτης, αν θέλουμε να βγούμε από το Σπήλαιο των Σκιών που κατασκευάζει η σκέψη, στον Πλατωνικό Μύθο, υπάρχει μόνο μια επιλογή: Η Ελευθερία, η Απελευθέρωση, ο Απεγκλωβισμός από τις κατώτερες λειτουργίες, από τους περιορισμούς. Πρέπει να τα αφήσουμε όλα πίσω. Να απαρνηθούμε όλα τα παλιά, αγαπημένα, άχρηστα, πράγματα. Να τα πετάξουμε όλα. Να Ανυψωθούμε Μέσα μας στο Φως.

Η Ελευθερία (η Απελευθέρωση) είναι η Μόνη Επανάσταση. Να Βγεις από το σύστημα που λειτουργείς, στο σώμα σου… έξω από το σύστημα σκέψης που σου επιβάλει η κοινωνία, έξω από τον κόσμο όπως τον αντιλαμβάνονται οι άνθρωποι γύρω σου, έξω από τις αξίες-απαξίες των ανθρώπων, έξω από τον τρόπο ζωής τους… Πρέπει να Κατακτήσεις την Αλήθεια Μέσα σου. Μόνο τότε, Εσύ ο Ίδιος, Μόνος σου, Είσαι Μια άλλη Πραγματικότητα, μια Άλλη Κοινωνία, ένας Άλλος Κόσμος… Επειδή η Ελευθερία που Είσαι Θεσπίζει τους Αληθινούς Κανόνες της Αληθινής Ζωής… οι σκλάβοι υπακούνε μόνο σε όσα τους επιβάλλουν… Και μόνο όταν υπάρχουν Ελεύθεροι Άνθρωποι, μπορούν να φτιάξουν μια Ελεύθερη Κοινωνία Ελεύθερων Ανθρώπων, μια Αληθινή Κοινότητα Ανθρώπων, που Βιώνουν μέσα στην Ελευθερία τους, την Ενότητα, την Χωρίς Όρους κι Όρια Αγάπη, μια Αδελφότητα.

…..

5. Η Ευθύνη του ανθρώπου

Αν πραγματικά Θέλουμε να Βρούμε την Αλήθεια, θα πρέπει να Απελευθερωθούμε. Τι σημαίνει να Απελευθερωθώ; Είναι κάτι που πρέπει να κάνω Μόνος μου, κανένας άλλος δεν μπορεί να το κάνει για μένα, να με απελευθερώσει. Δεν υπάρχουν Σωτήρες, δεν υπάρχουν Δάσκαλοι, Καθοδηγητές, Μεσολαβητές… είναι όλοι απατεώνες… Οι Αρχαίοι Σοφοί που αγαπούσαν τον άνθρωπο, σαν τον Ορφέα, τον Λάο Τσε, τον Βούδα, τον Ιησού… δεν είπαν ποτέ ότι είναι σωτήρες, δάσκαλοι, οτιδήποτε (αυτά τα έλεγαν οι άλλοι, εκ των υστέρων). Οι Αρχαίοι Σοφοί Έλεγαν πάντα… Μέσα σου είναι ο Δρόμος, η Λύση των δεσμών, η Ελευθερία, η Αλήθεια, το Υπέρτατο… Καν’ το, βρες, το. Βρες την Αλήθεια Μέσα σου κι η Αλήθεια θα σε Απελευθερώσει, κι Αυτή η Ελευθερία είναι η Αλήθεια, το Υπέρτατο, η Αληθινή Ουσία, Χωρίς Όρια, Περιορισμούς… εγκατέλειψε τις αυταπάτες σου, τις αλυσίδες σου, απεγκλωβίσου… κι ο ομιλών δεν λέει τίποτα περισσότερο.

Υπάρχει Μόνο Μια Ελευθερία. Η Ελευθερία που Κατακτάμε Μέσα μας. Και δεν γίνεται με επικλήσεις, με διδαχές, με διαβάσματα, ούτε με τεχνικές και τεχνοτροπίες. Γίνεται με το να Δούμε, με Προσοχή, τι ακριβώς συμβαίνει… Να σταματήσουμε να γυρίζουμε τον Τροχό της σκέψης… να αφήσουμε επιθυμίες, τις κοσμικές επιδιώξεις, να Κατανοήσουμε ότι είμαστε προσωρινοί στη γη.

Κανένας δεν έχει Ευθύνη για μας. Ούτε Θεός, ούτε άνθρωποι. Ελευθερία σημαίνει να μην εξαρτάσαι από τίποτα, από κανέναν. Να πατάς στα δικά σου πόδια. Να Βαδίζεις μόνος σου (χωρίς την βοήθεια κανενός). Να Κατανοείς ο Ίδιος.

Ακόμα κι ο Θεός, ο Θεός που Γνωρίζουμε Βιωματικά Μέσα μας, στην Εσωτερική Εμπειρία της αγνής Παρουσίας, Όλο Αυτό που Υπάρχει, που Στηρίζει τα Πάντα, που Είναι τα Πάντα, που Είμαστε Εμείς, Όλοι… Ακόμα κι αυτός ο Αληθινός Ζωντανός Βιωματικός Θεός, Στέκει Αμήχανος… Αναμένει από εμάς να αποφασίσουμε. Που θα πάμε; Που θα στρέψουμε την Προσοχή μας; Μέσα μας, Πάνω; Στο Όλον που Υπάρχει, που Είμαστε Όλοι;… η έξω, σε μια ατομική αντίληψη, μέσα από την διαστρέβλωση της σκέψης, μέσα σε επιθυμίες που μας ζαλίζουν ή κοσμικές δραστηριότητες που μας απομακρύνουν;

Εμείς, μόνο εμείς θα αποφασίσουμε. Αν θα Σωθούμε ή θα χαθούμε. Εμείς, μόνο εμείς θα κινηθούμε… Προς το Όλο, την Ενότητα, την Αγάπη, την Ζωή, την Αλήθεια… ή αν θα χαθούμε στους σκοτεινούς δρόμους της ατομικής ύπαρξης, της σκέψης, των προσωπικών επιδιώξεων και πράξεων. Εμείς, μόνο εμείς, έχουμε την Απόλυτη Ευθύνη του Εαυτού μας, της Πορείας μας, της Κατάστασής μας, της ζωής μας… Κανένας άλλος δεν θα το κάνει για μας…. Κι εμείς, μόνο εμείς θα είμαστε υπεύθυνοι για ό,τι συμβαίνει, κι ό,τι συμβεί, στην Στιγμή που Ρέει… Μόνοι μας Γινόμαστε Φως, μόνοι μας γινόμαστε σκοτεινοί, σκοτάδι, κόλαση… Δεν μπορούμε ποτέ να δοξάσουμε κανέναν για το Φως που Γινόμαστε, ούτε θα μπορέσουμε να καταραστούμε κανέναν για το σκοτάδι που επιλέξαμε.

Monday, 17 November, 2025

3.The Path Beyond Action: A Journey to the Luminous Self

(Viveka Chudamani 11-15)

In the vast cathedral of human seeking, where countless souls have wandered through corridors of ritual and repetition, there emerges a truth as ancient as consciousness itself—a truth whispered by the sage Sankara across the centuries like wind through mountain passes. It speaks not of accumulation but of revelation, not of doing but of seeing, not of the multiplicity of acts but of the singular flame of discernment that illuminates the eternal.

The seeker stands at the threshold of an infinite mystery, gazing upon the horizon where earth meets sky, where the finite kisses the infinite. In hands calloused by effort, in a heart heavy with longing, there dwells the question that has trembled on human lips since the first dawn: How does one touch the untouchable? How does the dewdrop return to the ocean of its origin? And here, in this liminal space between striving and surrender, the teaching descends like gentle rain upon parched soil—work purifies, but work does not reveal. Action cleanses the mirror of the mind, yet it is not action that shows us our own face in that mirror's depths.

The Purification of the Vessel

Consider the clay vessel, fresh from the riverbank, still bearing the weight of earth and moisture. The potter's hands work tirelessly, shaping, smoothing, preparing the vessel to hold that which is precious. The fire hardens it, the glaze beautifies it, yet these labors do not create the space within—they merely reveal it, prepare it, make it worthy to receive. So too does the work of life, the sacred duties, the ethical actions, the prayers counted like beads upon a string—these prepare the mind, burnish it, remove the gross accretions of selfishness and delusion. But the space within, the vast emptiness that can hold the infinite, was always there, waiting not to be created but to be recognized.

Ten million acts cascade through a lifetime like rain upon the ocean—each drop distinct, each making its small splash, yet none altering the fundamental nature of the waters. The mind engaged in righteous action becomes quieter, clearer, like a pond when the wind ceases its disturbance. But this clarity, this stillness, is not itself the vision of Reality. It is the condition in which vision becomes possible, as a cloudless night sky is not the stars themselves but the darkness in which their light can finally be seen.

The aspirant who confuses purification with realization is like one who polishes a window endlessly, believing that the perfection of the glass will itself create the landscape beyond. Yet no amount of polishing brings the mountains into being, no purity of surface generates the forests, the rivers, the vast sky. These exist independently, eternally, waiting only for the obscuring film to be removed so they might be beheld in their unalterable majesty.

The Rope and the Serpent: A Parable of Awakening

In the gathering dusk, on a path half-shadowed by overhanging trees, a traveler suddenly freezes, heart hammering against ribs like a caged bird desperate for escape. There, coiled in the dust, lies what appears to be a serpent—deadly, poised, its form sinuous and threatening. Terror floods the traveler's being. Sweat beads on the brow, muscles tense for flight, the mind constructs scenarios of venom and death. The entire world contracts to this single point of fear.

But then—a lamp is brought, or the angle of the dying light shifts, or a companion speaks with calm authority—and suddenly, as if a spell were broken, the serpent vanishes. It was never there. In its place lies a rope, harmless, inanimate, exactly as it has lain since being dropped by some passing merchant hours before. The relief that washes over the traveler is not the result of changing anything in the external world. The rope has not been transformed. The danger has not been removed. What has changed is understanding, perception, the very structure of knowing.

This ancient metaphor, worn smooth by centuries of contemplation, reveals the mechanism of spiritual awakening with startling precision. The suffering, the fear, the entire edifice of misery was constructed upon a misidentification, a failure of discernment. And its dissolution came not through action—not by beating the imagined serpent, not by fleeing from it, not by performing rituals to ward off its poison—but through the clear light of discriminative wisdom.

How many serpents coil through the landscape of human consciousness? How many threats, losses, deaths does the mind construct from the neutral material of existence? The body is mistaken for the Self, and thus all threats to flesh become existential terrors. The possessions are confused with security, and their loss becomes a kind of annihilation. The roles we play, the names we bear, the histories we carry—these become serpents that bind and threaten, until the lamp of discrimination reveals them as ropes, as constructs, as the innocent props of a play we have mistaken for ultimate reality.

The Alchemy of Understanding

In the sacred geography of India, rivers wind like silver threads through the dusty plain, their waters believed to carry the power of purification. Pilgrims journey for months to immerse themselves in these holy currents, offering prayers and gifts, counting their prostrations like a merchant counts coins. The sincerity of such devotion is beyond question, the dedication admirable, the physical discipline demanding. Yet the sage speaks with a certainty that cuts through sentiment and tradition alike: these acts, however sacred, do not themselves generate the realization of Truth.

The confusion is understandable, even inevitable. The human mind, oriented toward causation, toward the relationship between effort and result, naturally assumes that spiritual attainment follows the same laws as worldly achievement. Plant a seed, harvest grain. Build a house, find shelter. Practice a skill, gain mastery. But the logic that governs the material realm encounters a strange inversion in the spiritual dimension. Here, the greatest achievement is the recognition of what was never lost. The ultimate attainment is the realization that there was never truly anyone to attain anything.

A hundred Pranayamas, the breath controlled and counted with meticulous precision, can certainly quiet the turbulent mind, can create states of profound peace and one-pointed concentration. These are not to be dismissed or denigrated. They prepare the soil. But they do not plant the seed of Self-knowledge, for that seed was planted before time began, is planted in the very structure of consciousness itself. What is needed is not the addition of something new but the removal of ignorance about what already is.

The teaching that emerges from the lips of the wise—those who have themselves crossed the ocean of becoming and returned as guides for those still navigating its storms—carries a unique power. It is not the accumulation of information, not data transferred from one mind to another like water poured between vessels. Rather, it is more akin to one lamp lighting another: the flame that appears in the second lamp is not less than the flame in the first. It is fire itself, the same substance, the same essence, merely appearing in a new location.

When such teaching falls upon a mind prepared by discipline, purified by ethical living, steadied by meditation, something miraculous occurs. Not the miracle of intervention from outside, but the miracle of recognition from within. The words of the teacher act as a catalyst, precipitating a reaction that was always chemically possible, waiting only for the precise conditions to manifest. In that moment, reasoning—not the dry logic of debate but the illumined intelligence that sees into the heart of things—reveals what has always been true: the Self is not separate from Brahman, the individual wave is not other than the ocean, the space within the pot is not different from the space that contains all pots.

The Qualified Vessel: Prerequisites for the Journey

Not every moment is ripe for revelation. Not every soul is prepared, in any given instant, to receive the teaching that dissolves all questions in the light of direct knowing. There is a quality required of the aspirant, a qualification that has nothing to do with caste or creed, wealth or poverty, education or ignorance in the conventional sense. It is a qualification of ripeness, of readiness, of a desperate sincerity that makes all other considerations secondary.

The ancient texts speak of four prerequisites, four qualities that must be cultivated like a garden before the seed of Self-knowledge can take root. First, the discrimination between the eternal and the ephemeral—the capacity to look at the ever-changing parade of phenomena and recognize that beneath the flux lies something unchanging, that beyond the temporal exists the timeless. This discrimination is not intellectual alone but existential, a knowing in the bones that no lasting satisfaction can be found in what inevitably passes away.

Second, the renunciation of fruits both here and hereafter—a profound dispassion that releases its grip on outcomes, on rewards, on the calculus of gain and loss. This is not the renunciation born of disappointment or defeat but the natural falling away of desire when the heart has glimpsed something infinitely more precious than any object desire might pursue. Like a child who drops a toy made of glass beads upon seeing a genuine jewel, the qualified aspirant no longer clutches at the small pleasures and pains that once seemed so significant.

Third, the cultivation of six treasures: tranquility of mind, control of the senses, withdrawal from external distractions, endurance in the face of opposites, faith in the teaching and the teacher, and one-pointed concentration. These are not mere virtues to be admired but practical tools, the equipment needed for the journey inward. A mind scattered among a thousand concerns cannot descend into the depths where truth resides. A heart buffeted by every wave of sensation cannot maintain the stillness in which the reflection of the Self becomes visible.

And fourth, the burning desire for liberation—not as one desire among many but as the consuming fire that makes all other desires seem like shadows. This is the spiritual thirst that turns the seeker into a finder, the longing that pulls one forward even through darkness, even through doubt, even through the terrifying dissolution of all that was familiar and safe.

When these qualifications ripen, the aspirant becomes like a dry forest waiting for lightning. The smallest spark of truth will ignite an unstoppable transformation. Without these qualifications, even the most profound teaching falls on stony ground, unable to take root, unable to transform.

The Necessity of the Guide

In the trackless wilderness of spiritual seeking, where paths circle back upon themselves and mirages promise water to the thirsty, the role of the Guru emerges as absolutely essential. Not the guru as authoritarian controller, not the teacher as one who creates dependency, but the guide who has traversed this territory and knows both its dangers and its destinations.

The qualification of this guide is specific and uncompromising: the Guru must be established in Brahman-knowledge, must be one in whom the distinction between knower and known has dissolved into the singular radiance of pure awareness. And equally important, this knower of Brahman must be an ocean of compassion—for without compassion, knowledge remains locked in the chamber of individual realization, unable to flow toward those who thirst.

Why is the Guru necessary? Cannot the texts themselves serve as guide? Cannot one's own reasoning suffice? The ancient teaching answers with a certainty born of countless generations of experience: the nature of Reality is too subtle, too prone to misinterpretation, too easily confused with states and experiences that resemble it but are not it. The mind, in its very structure, tends to objectify, to create distance between subject and object. But Brahman is not an object to be known by a subject. It is the very consciousness in which the distinction between subject and object arises and dissolves.

The true Guru does not give the student something new but removes the obstruction that prevents the student from recognizing what has always been present. Like a sculptor who sees the form within the marble and simply removes the excess stone, the Guru, through teaching, through presence, through the mysterious transmission that occurs in proximity to realized consciousness, helps the aspirant see through the layers of false identification.

The approach to such a teacher must be characterized by humility, by sincerity, by the willingness to have one's most cherished assumptions challenged and dissolved. The seeker comes not with demands but with openness, not with conclusions but with questions, not with the desire to have existing beliefs confirmed but with the courage to have them shattered if they stand between the seeker and truth.

Reasoning: The Illuminating Fire

The path that Sankara articulates is often misunderstood as anti-intellectual, as a rejection of the mind in favor of blind faith or emotional fervor. Nothing could be further from the truth. What is rejected is not reasoning itself but reasoning that operates in the service of ignorance, logic that builds elaborate structures on false foundations.

The reasoning that leads to liberation is of a different order entirely. It is Yukti—the penetrating insight that sees through appearances to essence, that follows a line of inquiry not to its logical conclusion but to the point where logic itself dissolves in direct recognition. This reasoning begins with the teachings heard from the Guru, reflected upon with total attention, applied to one's own experience with ruthless honesty.

"I am not the body"—this statement can be analyzed, its implications traced through the network of experience. The body changes constantly, from infancy to old age, yet there is a continuity of identity, of the sense of "I am." The body can be observed as an object, yet the observer cannot be the observed. In sleep, awareness of the body ceases, yet upon waking, there is no sense that the essential "I" was absent, only that its awareness of the body was interrupted.

"I am not the mind"—again, reasoning illuminates. Thoughts come and go, emotions rise and fall, yet something remains constant, something witnesses these modifications without being modified itself. The mind can be known as an object of awareness, therefore awareness cannot be the mind. In deep sleep, mental activity ceases, yet there is no sense of non-existence, no true void—only the absence of the remembering faculty that would create the sense of a continuous experience.

This reasoning is not merely intellectual gymnastics. It is the mind being used to transcend itself, like a fire that consumes its own fuel and, in consuming, reveals the space that was always there but seemed occupied. Each realization through reasoning loosens one more strand of the rope that binds consciousness to limited identification.

Time, Place, and Circumstance: The Supporting Conditions

There is a poetry in timing, in the way certain moments seem pregnant with possibility while others remain stubbornly opaque to insight. The teaching acknowledges this mysterious element while placing it in proper perspective. Time, place, the presence of a community of seekers, the support of a conducive environment—these are auxiliaries, helpful conditions, but not the essence.

A quiet hermitage in the mountains may provide fewer distractions than a bustling marketplace, but realization does not reside in geography. An auspicious planetary alignment may create a subtle energetic support, but the stars do not grant Self-knowledge. The company of other aspirants may encourage and inspire, but liberation is not a group achievement.

What matters supremely is the qualification of the aspirant, the ripeness of understanding, the intensity of the longing for truth. When these are present, revelation can occur anywhere—in a cave or a city, in youth or old age, in wealth or poverty. When these are absent, no configuration of external circumstances will compensate for their lack.

This teaching liberates the seeker from the tyranny of seeking the perfect conditions, the endless postponement that whispers "not yet, not here, not until this or that is achieved." The time is always now. The place is always here. The circumstances are always sufficient for one who is truly ready.

The Culmination: Beyond Words, Beyond Acts

As the teaching unfolds, as reasoning illuminates, as the grace of the Guru penetrates the defenses of the ego, something begins to shift in the very foundation of experience. The relentless identification with the limited, the constant contraction around a separate self, begins to relax its grip. Not through effort—for effort only strengthens the one who makes effort—but through seeing, through the direct recognition that what one sought was never absent.

The Reality that reveals itself is not a thing, not an experience in the conventional sense, not a state that comes and goes. It is the constant background of all states, the awareness in which waking, dreaming, and deep sleep appear and disappear, itself untouched, unchanged, eternal. It is the Self—not the small self of personality and history, but the infinite Self that is one with Brahman, the absolute reality that has no second.

To one established in this recognition, the world does not disappear—the colors remain vivid, sounds continue to echo, sensations arise and pass. But their significance has fundamentally transformed. They are no longer threats or promises, no longer sources of bondage or liberation, but simply the spontaneous play of consciousness, waves on the surface of an infinite ocean that is one's own true nature.

The peace that settles upon such a one is not the peace of retirement from life, not the quietude of withdrawal into some inner fortress. It is the peace of a question that has found its answer, a search that has reached its conclusion, a journey that has discovered it never left home. It is the peace beyond understanding, yet not divorced from understanding—the peace that comes when understanding has flowered into being, when knowledge has ripened into realization.

The Invitation: A Call Beyond Time

The teaching that flows from Sankara's wisdom is not a relic of the past but a living transmission, as relevant now as in the eighth century when he walked the length of India, reviving and clarifying the perennial philosophy. Every human being, in every era, faces the same fundamental questions: Who am I? What is real? Is there something beyond this cycle of pleasure and pain, birth and death?

The path of discrimination, of reasoning upon the truth heard from the wise, of approaching with humility and sincerity the one who knows—this path remains open, remains viable, remains the direct way to that which cannot be reached by indirect means. It demands nothing impossible, yet it demands everything—the willingness to question every assumption, to release every familiar identity, to stand naked before the truth.

For one who feels the stirring of this call, who senses beneath the surface of life a deeper reality waiting to be known, the invitation is simple: seek out the teaching, find the teacher, cultivate the qualifications, apply the reasoning, and discover for yourself what countless beings before have discovered—that you are not what you have believed yourself to be, that your true nature is infinite, eternal, free.

The serpent was always a rope. The bondage was always imaginary. The liberation sought is the very nature of the seeker. This is the message that echoes across centuries, waiting in the silence between thoughts, present in the space between breaths, ready to be recognized in the heart of anyone who turns attention inward with sincerity and courage.

May all beings realize their true nature. May the light of discrimination dawn in every mind. May the ocean of mercy that is the Guru's grace wash away the illusion of separation, revealing the one Self that has never been divided, never been bound, never truly needed liberation—for it alone is, was, and forever shall be.

…

Το Μονοπάτι Πέρα από την Πράξη: Ένα Ταξίδι προς τον Φωτεινό Εαυτό

Στον απέραντο καθεδρικό ναό της ανθρώπινης αναζήτησης, όπου αμέτρητες ψυχές έχουν περιπλανηθεί μέσα από διαδρόμους τελετουργιών και επαναλήψεων, αναδύεται μια αλήθεια αρχαία όσο και η ίδια η συνείδηση — μια αλήθεια που ψιθύρισε ο σοφός Σανκάρα μέσα από τους αιώνες σαν άνεμος μέσα από ορεινά περάσματα. Δεν μιλάει για συσσώρευση αλλά για αποκάλυψη, όχι για πράξη αλλά για όραση, όχι για την πολλαπλότητα των πράξεων αλλά για τη μοναδική φλόγα της διάκρισης που φωτίζει το αιώνιο.

Ο αναζητητής στέκεται στο κατώφλι ενός άπειρου μυστηρίου, κοιτάζοντας τον ορίζοντα όπου η γη συναντά τον ουρανό, όπου το πεπερασμένο φιλάει το άπειρο. Στα χέρια τραχιά από την προσπάθεια, σε μια καρδιά βαριά από πόθο, κατοικεί η ερώτηση που έχει τρέμει στα χείλη των ανθρώπων από την πρώτη αυγή: Πώς αγγίζει κανείς το ανέγγιχτο; Πώς επιστρέφει η σταγόνα στον ωκεανό της προέλευσής της; Και εδώ, σε αυτό το λιμενικό χώρο μεταξύ προσπάθειας και παράδοσης, η διδασκαλία κατεβαίνει σαν απαλή βροχή σε διψασμένο χώμα — η εργασία καθαρίζει, αλλά η εργασία δεν αποκαλύπτει. Η πράξη καθαρίζει τον καθρέφτη του νου, ωστόσο δεν είναι η πράξη που μας δείχνει το ίδιο μας το πρόσωπο στα βάθη αυτού του καθρέφτη.

Ο Καθαρισμός του Δοχείου

Σκεφτείτε το πήλινο δοχείο, φρέσκο από την όχθη του ποταμού, ακόμα φορτωμένο με το βάρος της γης και της υγρασίας. Τα χέρια του αγγειοπλάστη δουλεύουν ακούραστα, διαμορφώνοντας, λειαίνοντας, προετοιμάζοντας το δοχείο να κρατήσει αυτό που είναι πολύτιμο. Η φωτιά το σκληραίνει, το γυαλί το ομορφαίνει, ωστόσο αυτές οι εργασίες δεν δημιουργούν τον χώρο μέσα του — απλώς τον αποκαλύπτουν, τον προετοιμάζουν, τον κάνουν άξιο να δεχτεί. Έτσι και η εργασία της ζωής, τα ιερά καθήκοντα, οι ηθικές πράξεις, οι προσευχές που μετριούνται σαν χάντρες σε κορδόνι — αυτές προετοιμάζουν τον νου, τον γυαλίζουν, αφαιρούν τις χονδροειδείς εναποθέσεις του εγωισμού και της πλάνης. Αλλά ο χώρος μέσα, η απέραντη κενότητα που μπορεί να κρατήσει το άπειρο, ήταν πάντα εκεί, περιμένοντας όχι να δημιουργηθεί αλλά να αναγνωριστεί.

Δέκα εκατομμύρια πράξεις χύνονται μέσα από μια ζωή σαν βροχή στον ωκεανό — κάθε σταγόνα ξεχωριστή, κάθε μία κάνει το μικρό της πιτσίλισμα, ωστόσο καμία δεν αλλάζει τη θεμελιώδη φύση των νερών. Ο νους που ασχολείται με δίκαιη πράξη γίνεται πιο ήσυχος, πιο καθαρός, σαν λίμνη όταν ο άνεμος παύει να την ταράζει. Αλλά αυτή η σαφήνεια, αυτή η ηρεμία, δεν είναι η ίδια η όραση της Πραγματικότητας. Είναι η συνθήκη στην οποία η όραση γίνεται δυνατή, σαν ένας ανέφελος νυχτερινός ουρανός δεν είναι τα αστέρια τα ίδια αλλά το σκοτάδι στο οποίο το φως τους μπορεί τελικά να φανεί.

Ο υποψήφιος που μπερδεύει την καθαρισμό με την πραγματοποίηση είναι σαν αυτόν που γυαλίζει ένα παράθυρο ατέλειωτα, πιστεύοντας ότι η τελειότητα του γυαλιού θα δημιουργήσει από μόνη της το τοπίο πέρα από αυτό. Ωστόσο κανένα γυάλισμα δεν φέρνει τα βουνά στην ύπαρξη, καμία καθαρότητα επιφάνειας δεν γεννά τα δάση, τα ποτάμια, τον απέραντο ουρανό. Αυτά υπάρχουν ανεξάρτητα, αιώνια, περιμένοντας μόνο να αφαιρεθεί η θολή μεμβράνη ώστε να μπορούν να θεαθούν στην αμετάβλητη μεγαλοπρέπειά τους.

Το Σκοινί και το Φίδι: Μια Παραβολή της Αφύπνισης

Στο ημίφως του σούρουπου, σε ένα μονοπάτι μισοσκιερό από κρεμαστά δέντρα, ένας ταξιδιώτης ξαφνικά παγώνει, η καρδιά του χτυπάει στα πλευρά σαν παγιδευμένο πουλί που απελπισμένα λαχταράει να δραπετεύσει. Εκεί, κουλουριασμένο στη σκόνη, κείτεται αυτό που φαίνεται να είναι ένα φίδι — θανατηφόρο, έτοιμο, η μορφή του ελικοειδής και απειλητική. Ο τρόμος πλημμυρίζει την ύπαρξη του ταξιδιώτη. Ιδρώτας στάζει στο μέτωπο, οι μύες τεντώνονται για φυγή, ο νους κατασκευάζει σενάρια δηλητηρίου και θανάτου. Ολόκληρος ο κόσμος συρρικνώνεται σε αυτό το μοναδικό σημείο φόβου.

Αλλά τότε — φέρνουν ένα λυχνάρι, ή η γωνία του φωτός που σβήνει αλλάζει, ή ένας σύντροφος μιλάει με ήρεμη αυθεντία — και ξαφνικά, σαν να σπάει ένα ξόρκι, το φίδι εξαφανίζεται. Δεν ήταν ποτέ εκεί. Στη θέση του κείτεται ένα σκοινί, ακίνδυνο, άψυχο, ακριβώς όπως κείτονταν από τότε που το άφησε κάποιος περαστικός έμπορος ώρες πριν. Η ανακούφιση που πλημμυρίζει τον ταξιδιώτη δεν είναι αποτέλεσμα αλλαγής οτιδήποτε στον εξωτερικό κόσμο. Το σκοινί δεν έχει μεταμορφωθεί. Ο κίνδυνος δεν έχει απομακρυνθεί. Αυτό που έχει αλλάξει είναι η κατανόηση, η αντίληψη, η ίδια η δομή της γνώσης.

Αυτή η αρχαία μεταφορά, λειασμένη από αιώνες στοχασμού, αποκαλύπτει τον μηχανισμό της πνευματικής αφύπνισης με εκπληκτική ακρίβεια. Ο πόνος, ο φόβος, ολόκληρο το οικοδόμημα της δυστυχίας κατασκευάστηκε πάνω σε μια λανθασμένη ταύτιση, μια αποτυχία διάκρισης. Και η διάλυσή του ήρθε όχι μέσω πράξης — όχι χτυπώντας το φανταστικό φίδι, όχι φεύγοντας από αυτό, όχι εκτελώντας τελετουργίες για να αποτρέψεις το δηλητήριό του — αλλά μέσω του καθαρού φωτός της διακριτικής σοφίας.

Πόσα φίδια κουλουριάζονται στο τοπίο της ανθρώπινης συνείδησης; Πόσες απειλές, απώλειες, θανάτους κατασκευάζει ο νους από το ουδέτερο υλικό της ύπαρξης; Το σώμα ταυτίζεται λανθασμένα με τον Εαυτό, και έτσι όλες οι απειλές στη σάρκα γίνονται υπαρξιακοί τρόμοι. Οι κατοχές μπερδεύονται με ασφάλεια, και η απώλειά τους γίνεται μια μορφή εξόντωσης. Οι ρόλοι που παίζουμε, τα ονόματα που φέρουμε, οι ιστορίες που κουβαλάμε — αυτά γίνονται φίδια που δένουν και απειλούν, μέχρι το λυχνάρι της διάκρισης να αποκαλύψει ότι είναι σκοινιά, κατασκευές, αθώα σκηνικά ενός θεάτρου που το μπερδέψαμε με την απόλυτη πραγματικότητα.

Η Αλχημεία της Κατανόησης

Στη ιερή γεωγραφία της Ινδίας, ποτάμια κυλούν σαν ασημένιες κλωστές μέσα από την σκονισμένη πεδιάδα, τα νερά τους πιστεύεται ότι φέρουν τη δύναμη της καθαρισμού. Προσκυνητές ταξιδεύουν μήνες για να βυθιστούν σε αυτά τα ιερά ρεύματα, προσφέροντας προσευχές και δώρα, μετρώντας τις μετάνοιές τους σαν έμπορος που μετράει νομίσματα. Η ειλικρίνεια τέτοιας αφοσίωσης είναι πέρα από αμφισβήτηση, η αφοσίωση αξιοθαύμαστη, η φυσική πειθαρχία απαιτητική. Ωστόσο ο σοφός μιλάει με μια βεβαιότητα που κόβει μέσα από συναισθήματα και παράδοση: αυτές οι πράξεις, όσο ιερές κι αν είναι, δεν γεννούν από μόνες τους την πραγματοποίηση της Αλήθειας.

Η σύγχυση είναι κατανοητή, ακόμα και αναπόφευκτη. Ο ανθρώπινος νους, προσανατολισμένος προς την αιτιότητα, προς τη σχέση μεταξύ προσπάθειας και αποτελέσματος, φυσικά υποθέτει ότι η πνευματική επίτευξη ακολουθεί τους ίδιους νόμους με την κοσμική επιτυχία. Φυτέψτε σπόρο, θερίστε σιτάρι. Χτίστε σπίτι, βρείτε καταφύγιο. Εξασκηθείτε σε δεξιότητα, αποκτήστε μαεστρία. Αλλά η λογική που διέπει το υλικό βασίλειο συναντά μια παράξενη αναστροφή στη πνευματική διάσταση. Εδώ, η μεγαλύτερη επίτευξη είναι η αναγνώριση αυτού που ποτέ δεν χάθηκε. Η απόλυτη απόκτηση είναι η πραγματοποίηση ότι ποτέ δεν υπήρχε πραγματικά κάποιος να αποκτήσει οτιδήποτε.

Εκατό Πραναγιάμα, η αναπνοή ελεγχόμενη και μετρημένη με σχολαστική ακρίβεια, μπορούν σίγουρα να ησυχάσουν τον ταραγμένο νου, να δημιουργήσουν καταστάσεις βαθιάς ειρήνης και μονόκεντρης συγκέντρωσης. Αυτές δεν πρέπει να απορριφθούν ή να υποτιμηθούν. Προετοιμάζουν το έδαφος. Αλλά δεν φυτεύουν τον σπόρο της Γνώσης του Εαυτού, γιατί αυτός ο σπόρος φυτεύτηκε πριν την αρχή του χρόνου, είναι φυτεμένος στην ίδια τη δομή της συνείδησης. Αυτό που χρειάζεται δεν είναι η προσθήκη κάτι νέου αλλά η αφαίρεση της άγνοιας για αυτό που ήδη υπάρχει.

Η διδασκαλία που αναδύεται από τα χείλη των σοφών — αυτών που έχουν διασχίσει τον ωκεανό του γίγνεσθαι και επέστρεψαν ως οδηγοί για όσους ακόμα πλοηγούνται στις καταιγίδες του — φέρει μια μοναδική δύναμη. Δεν είναι η συσσώρευση πληροφοριών, όχι δεδομένα που μεταφέρονται από νου σε νου σαν νερό που χύνεται μεταξύ δοχείων. Μάλλον, είναι σαν ένα λυχνάρι να ανάβει ένα άλλο: η φλόγα που εμφανίζεται στο δεύτερο λυχνάρι δεν είναι λιγότερη από τη φλόγα στο πρώτο. Είναι η ίδια η φωτιά, η ίδια υπόσταση, η ίδια ουσία, απλώς εμφανίζεται σε νέα τοποθεσία.

Όταν τέτοια διδασκαλία πέφτει σε νου προετοιμασμένο από πειθαρχία, καθαρισμένο από ηθική ζωή, σταθεροποιημένο από διαλογισμό, κάτι θαυματουργό συμβαίνει. Όχι το θαύμα της επέμβασης από έξω, αλλά το θαύμα της αναγνώρισης από μέσα. Τα λόγια του δασκάλου λειτουργούν ως καταλύτης, επιταχύνοντας μια αντίδραση που ήταν πάντα χημικά δυνατή, περιμένοντας μόνο τις ακριβείς συνθήκες για να εκδηλωθεί. Σε εκείνη τη στιγμή, η λογική — όχι η ξερή λογική της συζήτησης αλλά η φωτισμένη νοημοσύνη που βλέπει στην καρδιά των πραγμάτων — αποκαλύπτει αυτό που ήταν πάντα αληθινό: ο Εαυτός δεν είναι ξεχωριστός από το Μπράχμαν, το ατομικό κύμα δεν είναι άλλο από τον ωκεανό, ο χώρος μέσα στο δοχείο δεν είναι διαφορετικός από τον χώρο που περιέχει όλα τα δοχεία.

Το Πιστοποιημένο Δοχείο: Προαπαιτούμενα για το Ταξίδι

Κάθε στιγμή δεν είναι ώριμη για αποκάλυψη. Κάθε ψυχή δεν είναι προετοιμασμένη, σε οποιαδήποτε δεδομένη στιγμή, να δεχτεί τη διδασκαλία που διαλύει όλες τις ερωτήσεις στο φως της άμεσης γνώσης. Υπάρχει μια ποιότητα που απαιτείται από τον υποψήφιο, ένα προσόν που δεν έχει καμία σχέση με κάστα ή πίστη, πλούτο ή φτώχεια, εκπαίδευση ή άγνοια με την συμβατική έννοια. Είναι προσόν ωριμότητας, ετοιμότητας, μιας απελπισμένης ειλικρίνειας που κάνει όλες τις άλλες σκέψεις δευτερεύουσες.

Τα αρχαία κείμενα μιλούν για τέσσερα προαπαιτούμενα, τέσσερις ποιότητες που πρέπει να καλλιεργηθούν σαν κήπος πριν ο σπόρος της Γνώσης του Εαυτού μπορέσει να ριζώσει. Πρώτον, η διάκριση μεταξύ του αιώνιου και του εφήμερου — η ικανότητα να κοιτάζει κανείς την ασταμάτητη παρέλαση των φαινομένων και να αναγνωρίζει ότι κάτω από τη ροή υπάρχει κάτι αμετάβλητο, ότι πέρα από το χρονικό υπάρχει το άχρονο. Αυτή η διάκριση δεν είναι μόνο διανοητική αλλά υπαρξιακή, μια γνώση στα κόκαλα ότι καμία διαρκής ικανοποίηση δεν μπορεί να βρεθεί σε αυτό που αναπόφευκτα παρέρχεται.

Δεύτερον, η αποκήρυξη των καρπών τόσο εδώ όσο και στο επέκεινα — μια βαθιά απάθεια που απελευθερώνει την λαβή της από αποτελέσματα, από ανταμοιβές, από τον υπολογισμό κέρδους και απώλειας. Αυτή δεν είναι η αποκήρυξη που γεννιέται από απογοήτευση ή ήττα αλλά η φυσική πτώση της επιθυμίας όταν η καρδιά έχει ρίξει μια ματιά σε κάτι απείρως πιο πολύτιμο από οποιοδήποτε αντικείμενο που η επιθυμία μπορεί να κυνηγήσει. Σαν παιδί που αφήνει ένα παιχνίδι από γυάλινες χάντρες βλέποντας ένα γνήσιο πολύτιμο λίθο, ο προσοντούχος υποψήφιος δεν προσκολλάται πλέον στις μικρές απολαύσεις και πόνους που κάποτε φαίνονταν τόσο σημαντικοί.

Τρίτον, η καλλιέργεια έξι θησαυρών: ηρεμία του νου, έλεγχος των αισθήσεων, απόσυρση από εξωτερικούς περισπασμούς, αντοχή απέναντι στα αντίθετα, πίστη στη διδασκαλία και τον δάσκαλο, και μονόκεντρη συγκέντρωση. Αυτές δεν είναι απλές αρετές για να θαυμάζονται αλλά πρακτικά εργαλεία, ο εξοπλισμός που χρειάζεται για το ταξίδι προς τα μέσα. Ένας νους διασκορπισμένος σε χίλιες ανησυχίες δεν μπορεί να κατέβει στα βάθη όπου κατοικεί η αλήθεια. Μια καρδιά που χτυπιέται από κάθε κύμα αίσθησης δεν μπορεί να διατηρήσει την ηρεμία στην οποία η αντανάκλαση του Εαυτού γίνεται ορατή.

Και τέταρτον, η φλεγόμενη επιθυμία για απελευθέρωση — όχι ως μία επιθυμία ανάμεσα σε πολλές αλλά ως η καταναλωτική φωτιά που κάνει όλες τις άλλες επιθυμίες να φαίνονται σκιές. Αυτή είναι η πνευματική δίψα που μετατρέπει τον αναζητητή σε ευρέτη, ο πόθος που τραβάει μπροστά ακόμα και μέσα από σκοτάδι, ακόμα και μέσα από αμφιβολία, ακόμα και μέσα από την τρομακτική διάλυση όλων όσων ήταν οικεία και ασφαλή.

Όταν αυτά τα προσόντα ωριμάσουν, ο υποψήφιος γίνεται σαν ξερό δάσος που περιμένει αστραπή. Η μικρότερη σπίθα αλήθειας θα ανάψει μια ασταμάτητη μεταμόρφωση. Χωρίς αυτά τα προσόντα, ακόμα και η πιο βαθιά διδασκαλία πέφτει σε πέτρινο έδαφος, ανίκανο να ριζώσει, ανίκανο να μεταμορφώσει.

Η Αναγκαιότητα του Οδηγού

Στην άβατη έρημο της πνευματικής αναζήτησης, όπου μονοπάτια γυρίζουν πίσω στον εαυτό τους και οφθαλμαπάτες υπόσχονται νερό στον διψασμένο, ο ρόλος του Γκουρού αναδύεται ως απολύτως απαραίτητος. Όχι ο γκουρού ως αυταρχικός ελεγκτής, όχι ο δάσκαλος ως αυτός που δημιουργεί εξάρτηση, αλλά ο οδηγός που έχει διασχίσει αυτή την περιοχή και γνωρίζει τόσο τους κινδύνους όσο και τους προορισμούς της.

Το προσόν αυτού του οδηγού είναι συγκεκριμένο και αμείλικτο: Ο Γκουρού πρέπει να είναι εδραιωμένος στη Γνώση του Μπράχμαν, πρέπει να είναι ένας στον οποίο η διάκριση μεταξύ γνωρίζοντος και γνωστού έχει διαλυθεί στη μοναδική ακτινοβολία της καθαρής επίγνωσης. Και εξίσου σημαντικό, αυτός ο γνωρίζων του Μπράχμαν πρέπει να είναι ωκεανός συμπόνιας — γιατί χωρίς συμπόνια, η γνώση παραμένει κλειδωμένη στο θάλαμο της ατομικής πραγματοποίησης, ανίκανη να ρέει προς αυτούς που διψούν.

Γιατί είναι απαραίτητος ο Γκουρού; Δεν μπορούν τα κείμενα από μόνα τους να χρησιμεύσουν ως οδηγοί; Δεν αρκεί η δική μας λογική; Η αρχαία διδασκαλία απαντά με βεβαιότητα γεννημένη από αμέτρητες γενιές εμπειρίας: η φύση της Πραγματικότητας είναι πολύ λεπτή, πολύ επιρρεπής σε παρερμηνεία, πολύ εύκολα μπερδεμένη με καταστάσεις και εμπειρίες που μοιάζουν με αυτή αλλά δεν είναι. Ο νους, στη δομή του, τείνει να αντικειμενοποιεί, να δημιουργεί απόσταση μεταξύ υποκειμένου και αντικειμένου. Αλλά το Μπράχμαν δεν είναι αντικείμενο για να γνωριστεί από υποκείμενο. Είναι η ίδια η συνείδηση στην οποία η διάκριση μεταξύ υποκειμένου και αντικειμένου αναδύεται και διαλύεται.

Ο αληθινός Γκουρού δεν δίνει στον μαθητή κάτι νέο αλλά αφαιρεί το εμπόδιο που εμποδίζει τον μαθητή να αναγνωρίσει αυτό που ήταν πάντα παρόν. Σαν γλύπτης που βλέπει τη μορφή μέσα στο μάρμαρο και απλώς αφαιρεί την περίσσια πέτρα, ο Γκουρού, μέσω διδασκαλίας, μέσω παρουσίας, μέσω της μυστηριώδους μετάδοσης που συμβαίνει σε εγγύτητα με εδραιωμένη συνείδηση, βοηθά τον υποψήφιο να δει μέσα από τα στρώματα ψευδούς ταύτισης.

Η προσέγγιση σε τέτοιο δάσκαλο πρέπει να χαρακτηρίζεται από ταπείνωση, από ειλικρίνεια, από την προθυμία να αμφισβητηθούν και να διαλυθούν οι πιο αγαπημένες υποθέσεις. Ο αναζητητής έρχεται όχι με απαιτήσεις αλλά με ανοιχτότητα, όχι με συμπεράσματα αλλά με ερωτήσεις, όχι με την επιθυμία να επιβεβαιωθούν υπάρχουσες πεποιθήσεις αλλά με το θάρρος να σπάσουν αν στέκονται μεταξύ του αναζητητή και της αλήθειας.

Η Λογική: Η Φωτίζουσα Φωτιά

Το μονοπάτι που διατυπώνει ο Σανκάρα συχνά παρερμηνεύεται ως αντιδιανοητικό, ως απόρριψη του νου υπέρ τυφλής πίστης ή συναισθηματικής έξαρσης. Τίποτα δεν θα μπορούσε να είναι πιο μακριά από την αλήθεια. Αυτό που απορρίπτεται δεν είναι η λογική η ίδια αλλά η λογική που λειτουργεί στην υπηρεσία της άγνοιας, η λογική που χτίζει περίτεχνα οικοδομήματα σε ψευδείς βάσεις.

Η λογική που οδηγεί σε απελευθέρωση είναι διαφορετικής τάξης εντελώς. Είναι η Γιούκτι — η διεισδυτική διορατικότητα που βλέπει μέσα από τις εμφανίσεις στην ουσία, που ακολουθεί μια γραμμή έρευνας όχι στο λογικό της συμπέρασμα αλλά στο σημείο όπου η λογική η ίδια διαλύεται σε άμεση αναγνώριση. Αυτή η λογική αρχίζει με τις διδασκαλίες που ακούγονται από τον Γκουρού, στοχάζεται με απόλυτη προσοχή, εφαρμόζεται στην ίδια την εμπειρία με αδυσώπητη ειλικρίνεια.

«Δεν είμαι το σώμα» — αυτή η δήλωση μπορεί να αναλυθεί, οι συνέπειές της να εντοπιστούν μέσα από το δίκτυο της εμπειρίας. Το σώμα αλλάζει συνεχώς, από την βρεφική ηλικία στα γηρατειά, ωστόσο υπάρχει συνέχεια ταυτότητας, της αίσθησης «είμαι». Το σώμα μπορεί να παρατηρηθεί ως αντικείμενο, ωστόσο ο παρατηρητής δεν μπορεί να είναι το παρατηρούμενο. Στον ύπνο, η επίγνωση του σώματος παύει, ωστόσο κατά το ξύπνημα, δεν υπάρχει αίσθηση ότι το ουσιώδες «εγώ» ήταν απόν, μόνο ότι η επίγνωσή του για το σώμα διακόπηκε.

«Δεν είμαι ο νους» — πάλι, η λογική φωτίζει. Οι σκέψεις έρχονται και φεύγουν, τα συναισθήματα ανεβαίνουν και πέφτουν, ωστόσο κάτι παραμένει σταθερό, κάτι μαρτυρά αυτές τις τροποποιήσεις χωρίς να τροποποιείται το ίδιο. Ο νους μπορεί να γνωριστεί ως αντικείμενο επίγνωσης, επομένως η επίγνωση δεν μπορεί να είναι ο νους. Στον βαθύ ύπνο, η νοητική δραστηριότητα παύει, ωστόσο δεν υπάρχει αίσθηση μη-ύπαρξης, κανένα αληθινό κενό — μόνο η απουσία της μνημονικής ικανότητας που θα δημιουργούσε την αίσθηση συνεχούς εμπειρίας.

Αυτή η λογική δεν είναι απλώς διανοητική γυμναστική. Είναι ο νους που χρησιμοποιείται για να υπερβεί τον εαυτό του, σαν φωτιά που καταναλώνει το δικό της καύσιμο και, καταναλώνοντας, αποκαλύπτει τον χώρο που ήταν πάντα εκεί αλλά φαινόταν κατειλημμένος. Κάθε πραγματοποίηση μέσω λογικής χαλαρώνει ακόμα μία κλωστή από το σκοινί που δένει τη συνείδηση σε περιορισμένη ταύτιση.

Χρόνος, Τόπος και Συνθήκες: Οι Υποστηρικτικές Συνθήκες

Υπάρχει ποίηση στον συγχρονισμό, στον τρόπο που ορισμένες στιγμές φαίνονται έγκυες με δυνατότητα ενώ άλλες παραμένουν πεισματικά αδιαφανείς σε διορατικότητα. Η διδασκαλία αναγνωρίζει αυτό το μυστηριώδες στοιχείο ενώ το τοποθετεί σε σωστή προοπτική. Χρόνος, τόπος, η παρουσία κοινότητας αναζητητών, η υποστήριξη ευνοϊκού περιβάλλοντος — αυτά είναι βοηθητικά, χρήσιμες συνθήκες, αλλά όχι η ουσία.

Ένα ήσυχο ερημητήριο στα βουνά μπορεί να παρέχει λιγότερους περισπασμούς από μια πολυσύχναστη αγορά, αλλά η πραγματοποίηση δεν κατοικεί στη γεωγραφία. Μια ευνοϊκή πλανητική ευθυγράμμιση μπορεί να δημιουργήσει λεπτή ενεργειακή υποστήριξη, αλλά τα αστέρια δεν χορηγούν Γνώση του Εαυτού. Η παρέα άλλων υποψηφίων μπορεί να ενθαρρύνει και να εμπνεύσει, αλλά η απελευθέρωση δεν είναι ομαδική επίτευξη.

Αυτό που μετράει υπέρτατα είναι το προσόν του υποψηφίου, η ωριμότητα της κατανόησης, η ένταση του πόθου για αλήθεια. Όταν αυτά είναι παρόντα, η αποκάλυψη μπορεί να συμβεί οπουδήποτε — σε σπηλιά ή πόλη, σε νεότητα ή γηρατειά, σε πλούτο ή φτώχεια. Όταν αυτά απουσιάζουν, καμία διαμόρφωση εξωτερικών συνθηκών δεν θα αντισταθμίσει την έλλειψή τους.

Αυτή η διδασκαλία απελευθερώνει τον αναζητητή από την τυραννία της αναζήτησης τέλειων συνθηκών, την ατέλειωτη αναβολή που ψιθυρίζει «όχι ακόμα, όχι εδώ, όχι μέχρι να επιτευχθεί αυτό ή εκείνο». Ο χρόνος είναι πάντα τώρα. Ο τόπος είναι πάντα εδώ. Οι συνθήκες είναι πάντα αρκετές για αυτόν που είναι πραγματικά έτοιμος.

Η Κορύφωση: Πέρα από Λόγια, Πέρα από Πράξεις

Καθώς η διδασκαλία ξεδιπλώνεται, καθώς η λογική φωτίζει, καθώς η χάρη του Γκουρού διεισδύει στις άμυνες του εγώ, κάτι αρχίζει να αλλάζει στη θεμελιώδη βάση της εμπειρίας. Η ασταμάτητη ταύτιση με το περιορισμένο, η συνεχής συστολή γύρω από ξεχωριστό εαυτό, αρχίζει να χαλαρώνει τη λαβή της. Όχι μέσω προσπάθειας — γιατί η προσπάθεια μόνο ενισχύει αυτόν που κάνει την προσπάθεια — αλλά μέσω όρασης, μέσω της άμεσης αναγνώρισης ότι αυτό που αναζητούσε ποτέ δεν έλειπε.

Η Πραγματικότητα που αποκαλύπτεται δεν είναι πράγμα, δεν είναι εμπειρία με την συμβατική έννοια, δεν είναι κατάσταση που έρχεται και φεύγει. Είναι το σταθερό υπόβαθρο όλων των καταστάσεων, η επίγνωση στην οποία ξύπνημα, όνειρο και βαθύς ύπνος εμφανίζονται και εξαφανίζονται, η ίδια ανέγγιχτη, αμετάβλητη, αιώνια. Είναι ο Εαυτός — όχι ο μικρός εαυτός της προσωπικότητας και ιστορίας, αλλά ο άπειρος Εαυτός που είναι ένα με το Μπράχμαν, η απόλυτη πραγματικότητα που δεν έχει δεύτερο.

Για αυτόν που είναι εδραιωμένος σε αυτή την αναγνώριση, ο κόσμος δεν εξαφανίζεται — τα χρώματα παραμένουν ζωντανά, οι ήχοι συνεχίζουν να αντηχούν, οι αισθήσεις αναδύονται και παρέρχονται. Αλλά η σημασία τους έχει θεμελιωδώς μεταμορφωθεί. Δεν είναι πλέον απειλές ή υποσχέσεις, δεν είναι πλέον πηγές δέσμευσης ή απελευθέρωσης, αλλά απλώς το αυθόρμητο παιχνίδι της συνείδησης, κύματα στην επιφάνεια ενός άπειρου ωκεανού που είναι η ίδια η αληθινή φύση του.

Η ειρήνη που εγκαθίσταται σε τέτοιο ον δεν είναι η ειρήνη της αποχώρησης από τη ζωή, όχι η ησυχία της απόσυρσης σε κάποιο εσωτερικό φρούριο. Είναι η ειρήνη μιας ερώτησης που βρήκε την απάντησή της, μιας αναζήτησης που έφτασε στο συμπέρασμά της, ενός ταξιδιού που ανακάλυψε ότι ποτέ δεν έφυγε από το σπίτι. Είναι η ειρήνη πέρα από κατανόηση, ωστόσο όχι αποκομμένη από κατανόηση — η ειρήνη που έρχεται όταν η κατανόηση έχει ανθίσει σε ύπαρξη, όταν η γνώση έχει ωριμάσει σε πραγματοποίηση.

Η Πρόσκληση: Μια Κλήση Πέρα από τον Χρόνο

Η διδασκαλία που ρέει από τη σοφία του Σανκάρα δεν είναι λείψανο του παρελθόντος αλλά ζωντανή μετάδοση, εξίσου σχετική τώρα όσο και στον όγδοο αιώνα όταν περπατούσε το μήκος της Ινδίας, αναβιώνοντας και διευκρινίζοντας την αιώνια φιλοσοφία. Κάθε ανθρώπινο ον, σε κάθε εποχή, αντιμετωπίζει τις ίδιες θεμελιώδεις ερωτήσεις: Ποιος είμαι; Τι είναι πραγματικό; Υπάρχει κάτι πέρα από αυτόν τον κύκλο ηδονής και πόνου, γέννησης και θανάτου;

Το μονοπάτι της διάκρισης, της λογικής πάνω στην αλήθεια που ακούγεται από τους σοφούς, της προσέγγισης με ταπείνωση και ειλικρίνεια αυτού που γνωρίζει — αυτό το μονοπάτι παραμένει ανοιχτό, βιώσιμο, ο άμεσος δρόμος προς αυτό που δεν μπορεί να φτάσει με έμμεσα μέσα. Δεν απαιτεί τίποτα αδύνατο, ωστόσο απαιτεί τα πάντα — την προθυμία να αμφισβητηθεί κάθε υπόθεση, να απελευθερωθεί κάθε οικεία ταυτότητα, να σταθεί γυμνός μπροστά στην αλήθεια.

Για αυτόν που νιώθει την ανάδευση αυτής της κλήσης, που αισθάνεται κάτω από την επιφάνεια της ζωής μια βαθύτερη πραγματικότητα που περιμένει να γνωριστεί, η πρόσκληση είναι απλή: αναζητήστε τη διδασκαλία, βρείτε τον δάσκαλο, καλλιεργήστε τα προσόντα, εφαρμόστε τη λογική, και ανακαλύψτε μόνοι σας αυτό που αμέτρητα όντα πριν έχουν ανακαλύψει — ότι δεν είστε αυτό που πιστεύατε ότι είστε, ότι η αληθινή σας φύση είναι άπειρη, αιώνια, ελεύθερη.

Το φίδι ήταν πάντα σκοινί. Η δέσμευση ήταν πάντα φανταστική. Η απελευθέρωση που αναζητείται είναι η ίδια η φύση του αναζητητή. Αυτό είναι το μήνυμα που αντηχεί μέσα από αιώνες, περιμένοντας στη σιωπή μεταξύ σκέψεων, παρόν στο χώρο μεταξύ αναπνοών, έτοιμο να αναγνωριστεί στην καρδιά οποιουδήποτε στρέφει την προσοχή προς τα μέσα με ειλικρίνεια και θάρρος.

Είθε όλα τα όντα να πραγματοποιήσουν την αληθινή τους φύση. Είθε το φως της διάκρισης να ανατείλει σε κάθε νου. Είθε ο ωκεανός ελέους που είναι η χάρη του Γκουρού να ξεπλύνει την ψευδαίσθηση του χωρισμού, αποκαλύπτοντας τον ένα Εαυτό που ποτέ δεν διαιρέθηκε, ποτέ δεν δέθηκε, ποτέ δεν χρειαζόταν πραγματικά απελευθέρωση — γιατί αυτός μόνος είναι, ήταν και για πάντα θα είναι.

Intellectual property rights

The entire content of our website, including, but not limited to, texts, news, graphics, photographs, diagrams, illustrations, services provided and generally any kind of files, is subject to intellectual property (copyright) and is governed by the national and international provisions on Intellectual Property, with the exception of the expressly recognized rights of third parties.
Therefore, it is expressly prohibited to reproduce, republish, copy, store, sell, transmit, distribute, publish, perform, "download", translate, modify in any way, in part or in summary, without the express prior written consent of the Foundation. It is known that in case the Foundation consents, the applicant is obliged to explicitly refer via links (hyperlinks) to the relevant content of the Foundation's website. This obligation of the applicant exists even if it is not explicitly stated in the written consent of the Foundation.
Exceptionally, it is permitted to individually store and copy parts of the content on a simple personal computer for strictly personal use (private study or research, educational purposes), without the intention of commercial or other exploitation and always under the condition of indicating the source of its origin, without this in any way implies a grant of intellectual property rights.
It is also permitted to republish material for purposes of promoting the events and activities of the Foundation, provided that the source is mentioned and that no intellectual property rights are infringed, no trademarks are modified, altered or deleted.
Everything else that is included on the electronic pages of our website and constitutes registered trademarks and intellectual property products of third parties is their own sphere of responsibility and has nothing to do with the website of the Foundation.

Δικαιώματα πνευματικής ιδιοκτησίας

Το σύνολο του περιεχομένου του Δικτυακού μας τόπου, συμπεριλαμβανομένων, ενδεικτικά αλλά όχι περιοριστικά, των κειμένων, ειδήσεων, γραφικών, φωτογραφιών, σχεδιαγραμμάτων, απεικονίσεων, παρεχόμενων υπηρεσιών και γενικά κάθε είδους αρχείων, αποτελεί αντικείμενο πνευματικής ιδιοκτησίας (copyright) και διέπεται από τις εθνικές και διεθνείς διατάξεις περί Πνευματικής Ιδιοκτησίας, με εξαίρεση τα ρητώς αναγνωρισμένα δικαιώματα τρίτων.

Συνεπώς, απαγορεύεται ρητά η αναπαραγωγή, αναδημοσίευση, αντιγραφή, αποθήκευση, πώληση, μετάδοση, διανομή, έκδοση, εκτέλεση, «λήψη» (download), μετάφραση, τροποποίηση με οποιονδήποτε τρόπο, τμηματικά η περιληπτικά χωρίς τη ρητή προηγούμενη έγγραφη συναίνεση του Ιδρύματος. Γίνεται γνωστό ότι σε περίπτωση κατά την οποία το Ίδρυμα συναινέσει, ο αιτών υποχρεούται για την ρητή παραπομπή μέσω συνδέσμων (hyperlinks) στο σχετικό περιεχόμενο του Δικτυακού τόπου του Ιδρύματος. Η υποχρέωση αυτή του αιτούντος υφίσταται ακόμα και αν δεν αναγραφεί ρητά στην έγγραφη συναίνεση του Ιδρύματος.

Κατ’ εξαίρεση, επιτρέπεται η μεμονωμένη αποθήκευση και αντιγραφή τμημάτων του περιεχομένου σε απλό προσωπικό υπολογιστή για αυστηρά προσωπική χρήση (ιδιωτική μελέτη ή έρευνα, εκπαιδευτικούς σκοπούς), χωρίς πρόθεση εμπορικής ή άλλης εκμετάλλευσης και πάντα υπό την προϋπόθεση της αναγραφής της πηγής προέλευσής του, χωρίς αυτό να σημαίνει καθ’ οιονδήποτε τρόπο παραχώρηση δικαιωμάτων πνευματικής ιδιοκτησίας.

Επίσης, επιτρέπεται η αναδημοσίευση υλικού για λόγους προβολής των γεγονότων και δραστηριοτήτων του Ιδρύματος, με την προϋπόθεση ότι θα αναφέρεται η πηγή και δεν θα θίγονται δικαιώματα πνευματικής ιδιοκτησίας, δεν θα τροποποιούνται, αλλοιώνονται ή διαγράφονται εμπορικά σήματα.

Ό,τι άλλο περιλαμβάνεται στις ηλεκτρονικές σελίδες του Δικτυακού μας τόπου και αποτελεί κατοχυρωμένα σήματα και προϊόντα πνευματικής ιδιοκτησίας τρίτων ανάγεται στη δική τους σφαίρα ευθύνης και ουδόλως έχει να κάνει με τον Δικτυακό τόπο του Ιδρύματος.

Esoterism Academy

CIRCLE OF LIGHT

ESOTERISM STUDIES

ESOTERISM ACADEMY NEW ARTICLE

Sunday, May 7, 2023

The “Formed” Man

The “Formed” Man

TAOΪSM

BUDDHISM

VEDANTA

3.The Path Beyond Action: A Journey to the Luminous Self

jKRISHNAMURTI

RELIGION

Quotes

Constantinos’s quotes

Copyright