Esoterism Academy: The “Formed” Man

Sunday, May 7, 2023

The “Formed” Man

(How Man is "Formed" by Nature, Society, life)

1. The Coming of Man into the World

2. Man in life

3. Time orientations

4. Our choices

5. The Responsibility of Man

…..

1. The Coming of Man into the World

Previous Summary: Man, What We Really Are, Is Real Man, Living Man, Existing Here, Now, in Real Time: The Simple Spontaneous Unadulterated Pure Presence…not what we think, what we feel, what we feel, the body, or anything else... This Presence Is The Only One There Is. There is Only This One Presence, it has no Qualities, Limits, Limitations... It is Unlimited, It is limited, depending on "how" we see... This Presence Creates the Objective Worlds and This Presence Tends to the Worlds (It is the One Presence that Works both in the Objective and the Subjective Field). From This Presence, We Emerge and it is we ourselves who "create" the perception of self, we confine ourselves within the perception of a separate existence... There is One Presence... There is no Buddha, Jesus, me, you, everyone... all separations and "identities” are artificial constructs of perception... And because we have already made these separations in the Higher Worlds, we come here on Earth as separate entities within one body.

The True Essence, the Presence (that We Are), comes here, "in the place where the body is"... It is Out of the body and in the body. It does not "incarnate", but "penetrates" the body, is aware of the body, knows what is happening everywhere inside the body, and through the body outside in the world. By transferring the Attention to the lower functions, Perception, thought, feeling, body, it "learns" to work through the body, through the particular functions, in the corresponding functional areas, in the corresponding "centers". It is forgotten, enclosed, absorbed, lost in functions and in the world.

See how it "happened" to you (I already did), how it happens to a child coming into the world. In the beginning, the child has a vague perception of the unity of everything within which he distinguishes "things". The child is aware that it is here, that it really is here, it stretches out its hands, touches things, tries them... And when needs arise, because it "feels" unpleasant but is unable to satisfy its needs, it cries, sounds the alarm... What if once the needs are met, it returns to the calm contemplation of things... At three or four years, however, perception begins to concretize its existence, to attribute properties, characteristics... The first property is "I am separate", different from the environment... "I am me » towards the world. The mental core begins to be built, which of course will not remain a simple ego - the person, the specific person - but will be "enriched" with a multitude of qualities, experiences, beliefs...

At the beginning-beginning of the course of the formation of the ego, man begins to accumulate qualities, experiences-knowledge, memories, and slowly builds a system of thought... always within an environment, and with the guidance of the environment... Through this system of thought, the child empathizes, gives values, disvalues to things, takes a position towards them, orients itself, and channels all this into actions.

But the child does not grow up, as we have already said, free in nature ... it is guided by the society into which it is born ... even Mowgli of the fairy tale of our childhood (from the book "The Jungle Book", by Kipling), the child of the jungle, it had his brothers the wolves, Baloo the bear, Bagheera the panther, to "teach" him things... Man in society is not free to choose his knowledge, his beliefs, his way of life. He is "educated" according to society's standards. "He is socialized," they say... He is shaped" I say... And he becomes mentally and practically in the image and likeness of society... And then they tell him go live in this society that educated him like ego, through competition, indifference for others, a beast in a jungle… because a jungle society only breeds beasts.

…..

2. Man in life

We are Here, Here where the body is, Out of the body, in the body, lost in the individual functions, mainly in thought, as we have been trained, as we were taught, as we learned, to function through a system of thought that was imposed on us... and we grow, and we live, we evolve, and the years pass.... And what do we do?

See this for yourself, how it is done. The man who is born here, who comes into the body, each of us, without real guidance, in a society of ignorance, which is in a primitive state and molds people according to its ignorance and its savagery, does not know where it is going. The society that supposedly has culture, has universities of ignorance, intellectual information, has sages who have written millions of books, art, social life, media, internet today... trillions of tons of information... All useless, because both people and their culture, they lack humanity.

Life, however, follows its own path, regardless of the perceptions and actions of people... From the first moment that man comes into the world, in the body, at the same time the ascent towards the Spirit, towards the Truth, towards the Exit from the material world begins quietly. In the first ten years, the body develops and then the growth slows down to stop around 20... From the age of 10, the mental world develops, of emotions, etc., to slow down its development after 20 and "freeze" somewhere... from the age of 20 the mental activity peaks, to slow down after the age of 30... and to give the opportunity to develop higher functions, of a "broader intellectual perception"... From the age of 30 onwards - for those who begin - the true reflections on meaning begin, of existence, of life, all of this, and to give way to a higher illumination that will reveal the Truth.

This is how it generally happens... with exceptions of course. The man comes as a child, becomes a teenager, an adult, a mature person, in order to leave in the wisdom he obtained - if he obtained - from his life... Sort of like that. Most people, however, because they are badly educated by the society of the savages, remain savages, trapped in ways of life, in psychological labyrinths, and in mental caves, which they consider interpretative systems of the world, but always far from the Light of Truth, far from Reality.

Most people, and we here, who are talking, get lost somewhere...At most, to reach adulthood, the development of a formed intellect...and that's it...Which intellect? The one that has been shaped by the society of ignorance. Most people are icons of society, brought up in tradition and continue tradition, raising their children in the same old tried and tested model of ignorance... Where is this humanity going?

…..

3. Time orientations

And it is us, Here, Now... adults, formed, operating through a system of thought, which has been imposed on us... Maybe at some point, we wanted to overcome what we were taught, to look for the Truth, in books, in teachers, in groups of people... To think, to envision, to tear down, to rebuild opinions.

What exactly are we doing? Where exactly are we moving? How exactly are we evolving? The society that cares only for its own preservation, through the beliefs... of the prevailing worldview, which includes worldview, political, social, economic stability, trains us to function like ego, with the thought system it imposes, like automata... disregarding the personal existence, personal anxieties, personal dreams and visions. It shapes everything and channels it into social activities.

Do you have anxiety? Go to the Master or the Priest to save you... Do you want to live? You must fight alone... Do you want to escape? You have obligations towards society... You cannot dream of a better world. Not allowed. You can only claim a better position in this society. How? Stepping on others… Are you rebelling? You are an enemy. They will neutralize you or lead you to compromise, or isolation... Will you make a political revolution? Will you impose another social political system? You will do the same thing again. Why? Because you have been shaped to function like ego, all like ego. Many egos do not socialize, do not communicate, do not socialize, do not cooperate... This is the schizophrenia into which society leads people: it trains them to exist, to live as an ego, and at the same time it demands that they function as society.

And finally, we find out - can you See It, Here, Now? - that we are trapped, ourselves, as beings, within our formation, within a society, trapped in its formation, in its system of thought and operation and existence... and to rebel again, as we are in a personal formation we will rebuild a same society. There is no revolution, there is no way out, not this way.

The only revolution we can make is within ourselves. To free ourselves, to transcend our entrapment in our lower functions, in thought, in our thought systems, in our formations... The only way out is to Know our Self, our functions, to break free, to rise within ourselves, to a Greater Consciousness, to Ascend Experientially to our True Essence, Here, Now, in Real Time, in the Real Space that is the Space of Life, Flowing every Moment, unaltered by thought… not in the imaginary space of our thinking.

…..

4. Our choices

And We Come to the Threshold of Reality, Here, Now, in Real Time, not in Thought... We Pay Attention to See What Happens. Let's start, Here, Now, Realize what is happening. To start Living in the Real Space, in the Real Life, of What is happening... not what the thought "constructs"... We are Here, Now, in a body. We perform various functions. Where are we? What are we doing? Do we understand? Do we think to "fake" reality? What are we doing? Where are we going?

Let's stop for a moment. Let us come a little to ourselves. Here, Now, to the Living Man Who Is Here, Now, at this moment. We are Here, we are present Here, in the body, nothing else. We are here. Presence, in a body. Within the All, which is Presence. A Presence Exists and Within it is everything else, the worlds, our perception, our thinking, the body, the external world.

Can we see? Can we, the True Essence, the Presence, the Awareness of being that we are, our Attention… See Where It Is? Do we simply perceive what is happening? Do we operate through thought?, the thought system, beliefs, etc., that we were taught? Are we lower in desires, feelings, pursuits? Are we consumed in external activities and actions? Where are we? What are we doing?

If we really want to get out of the labyrinth of thought, of the ego, like Theseus of the Myth, and not be devoured by the Minotaur of delusion, if we want to get out of the Cave of Shadows that thought constructs, in the Platonic Myth, there is only a choice: Freedom, Liberation, Liberation from lower functions, from limitations. We have to leave it all behind. To renounce all the old, beloved, useless, things. Let's throw it all away. To Rise Within us into the Light.

Freedom (Liberation) is the Only Revolution. To get out of the system you operate in, in your body... out of the system of thought that society imposes on you, out of the world as perceived by the people around you, out of people's values-immoralities, out of their way of life … You must Conquer the Truth Within. Only then, You Yourself, Alone, Are Another Reality, Another Society, Another World... Because the Freedom You Are Establishes the True Rules of True Life... slaves obey only what is imposed upon them... And only when there are Freemen People, can build a Free Society of Free People, a True Community of People, who Experience in their Freedom, Unity, Unconditional and Boundless Love, a Brotherhood.

…..

5. The Responsibility of Man

If we really want to find the Truth, we must Free ourselves. What does it mean to be set free? It's something I have to do Alone, no one else can do it for me, set me free. There are no Saviors, there are no Masters, Guides, Mediators… they are all frauds… The Ancient Sages who loved man, like Orpheus, Lao Tzu, Buddha, Jesus… never said they are saviors, teachers, anything (these others said so, after the fact). The Ancient Sages Always Said... Within you is the Way, the Release of Bonds, Freedom, Truth, the Supreme... Do it, find it. Find the Truth Within and the Truth will Set You Free, and This Freedom is the Truth, the Supreme, the True Essence, Without Limits, Limitations... give up your delusions, your chains, break free... and the speaker says nothing more.

There Is Only One Freedom. The Freedom We Conquer Within. And it is not done with appeals, with teachings, with readings, nor with practices and techniques. It is done by Seeing, with Attention, exactly what is happening... To stop turning the Wheel of thought... to let go of desires, worldly pursuits, to Understand that we are temporary on earth.

No one is responsible for us. Not God, not people. Freedom means not being dependent on anything, anyone. Step on your own two feet. Walking alone (without anyone's help). Understand Yourself.

Even God, the God We Know Experientially Within, in the Inner Experience of pure Presence, All That Is, Who Sustains All, Who Is All, Who Is We, All... Even this True Living Experiential God, He stands Awkward… He expects us to decide. Where will we go? Where shall we turn our Attention? Inside Us, Above? In All That Is, where We All Are?… or outside, in an individual perception, through the distortion of thought, through desires that make us dizzy, or worldly activities that take us away?

We, only we, will decide. If we shall be saved or perish. We, only we will move... Toward the Whole, Oneness, Love, Life, Truth... or we will be lost in the dark ways of individual existence, thought, personal pursuits, and actions. We, only we, have the Absolute Responsibility of our Self, our Course, our Condition, our life... No one else will do it for us... And we, we alone will be responsible for what happens, and what happens, in the Flowing Moment... Alone We Become Light, alone we become dark, darkness, hell... We can never glorify anyone for the Light We Become, nor will we be able to curse anyone for the darkness we have chosen.

…..

Ο «Διαμορφωμένος» Άνθρωπος

(Πως «Διαμορφώνεται» ο Άνθρωπος, από την Φύση, την Κοινωνία, την ζωή)

1. Η Έλευση του Ανθρώπου στον κόσμο

2. Ο άνθρωπος στη ζωή

3. Προσανατολισμοί στον χρόνο

4. Οι επιλογές μας

5. Η Ευθύνη του ανθρώπου

…..

1. Η Έλευση του Ανθρώπου στον κόσμο

Σύνοψη Προηγουμένων: Ο Άνθρωπος, αυτό που Είμαστε Πραγματικά, Είναι ο Αληθινός Άνθρωπος, ο Ζωντανός Άνθρωπος, που Υπάρχει Εδώ, Τώρα, σε Πραγματικό Χρόνο: Η Απλή Αυθόρμητη Ανόθευτη Καθαρή Παρουσία… όχι ό,τι σκεφτόμαστε, ό,τι συναισθανόμαστε, ό,τι αισθανόμαστε, το σώμα, ή οτιδήποτε άλλο… Αυτή η Παρουσία Είναι η Μόνη που Υπάρχει. Υπάρχει Μόνο Αυτή η Μία Παρουσία, δεν έχει Ιδιότητες, Όρια, Περιορισμούς… Είναι Απεριόριστη, Είναι περιορισμένη, ανάλογα με το «πως» βλέπουμε… Αυτή η Παρουσία Δημιουργεί τους Αντικειμενικούς Κόσμους κι Αυτή η Παρουσία Ενοικεί στους Κόσμους (Είναι η Μία Παρουσία που Λειτουργεί και στο Αντικειμενικό και στο Υποκειμενικό Πεδίο). Από Αυτή την Παρουσία Αναδυόμαστε κι είμαστε εμείς οι ίδιοι που «δημιουργούμε» την αντίληψη του εαυτού, περιοριζόμαστε μέσα στην αντίληψη μιας ξεχωριστής ύπαρξης… Υπάρχει Μια Παρουσία… δεν Υπάρχει Βούδας, Ιησούς, εγώ, εσύ, ο καθένας… όλοι οι διαχωρισμοί κι οι «ταυτότητες» είναι τεχνητές κατασκευές της αντίληψης… Κι επειδή έχουμε κάνει ήδη αυτούς τους διαχωρισμούς στους Ανώτερους Κόσμους, ερχόμαστε εδώ, στη γη, σαν ξεχωριστές οντότητες μέσα σε ένα σώμα.

Η Αληθινή Ουσία, η Παρουσία (που Είμαστε), έρχεται εδώ, «στο μέρος που είναι το σώμα»… Είναι Έξω από το σώμα και μέσα στο σώμα. Δεν «ενσαρκώνεται», αλλά «διαπερνά» το σώμα, έχει επίγνωση του σώματος, γνωρίζει τι συμβαίνει παντού μέσα στο σώμα, και μέσω του σώματος έξω στοκ κόσμο. Μεταφέροντας την Προσοχή στις κατώτερες λειτουργίες, Αντίληψη, σκέψη, συναίσθημα, σώμα, «μαθαίνει» να λειτουργεί μέσα από το σώμα, μέσα από τις ιδιαίτερες λειτουργίες, στις αντίστοιχες λειτουργικές περιοχές, στα αντίστοιχα «κέντρα». Ξεχνιέται, Εγκλωβίζεται, Απορροφιέται,, Χάνεται στις λειτουργίες και στον κόσμο.

Δείτε το πώς «συνέβη» σε σας (εγώ το έχω κάνει ήδη), πως συμβαίνει σε ένα παιδί που έρχεται στον κόσμο. Στην αρχή το παιδί έχει μια ασαφή αντίληψη ενότητας όλων μέσα στην οποία όμως διακρίνει τα «πράγματα». Έχει γνώση ότι είναι εδώ, ότι πραγματικά είναι εδώ, απλώνει τα χέρια του, αγγίζει τα πράγματα, τα δοκιμάζει… Κι όταν αναδύονται ανάγκες, επειδή «αισθάνεται» δυσάρεστα αλλά δεν είναι σε θέση να ικανοποιήσει τις ανάγκες του κλαίει, χτυπάει συναγερμό… Κι αν ικανοποιηθούν οι ανάγκες ξαναγυρίζει στην ήρεμη ενατένιση των πραγμάτων… Στα τρία, τέσσερα χρόνια όμως, η αντίληψη αρχίζει να συγκεκριμενοποιεί την ύπαρξή της, να της αποδίδει ιδιότητες, χαρακτηριστικά… Η πρώτη ιδιότητα είναι «είμαι ξεχωριστός», διαφορετικός από το περιβάλλον… «Είμαι εγώ» απέναντι στον κόσμο. Αρχίζει να χτίζεται ο νοητικός πυρήνας, που δεν θα μείνει βέβαια ένα απλό εγώ – ο άνθρωπος, ο συγκεκριμένος άνθρωπος – αλλά θα «εμπλουτιστεί» με πλήθος ιδιότητες, εμπειρίες, πεποιθήσεις…

Στην αρχή-αρχή της πορείας του σχηματισμού του εγώ, ο άνθρωπος, αρχίζει να συσσωρεύει ιδιότητες, εμπειρίες-γνώσεις, μνήμες, και σιγά σιγά-σιγά οικοδομεί ένα σύστημα σκέψης… πάντα μέσα σε ένα περιβάλλον, και με την καθοδήγηση του περιβάλλοντος… Μέσα από αυτό το σύστημα σκέψης, το παιδί συναισθάνεται, δίνει αξίες, απαξίες στα πράγματα, παίρνει θέση απέναντί τους, προσανατολίζεται και όλα αυτά τα διοχετεύει σε δράσεις.

Αλλά το παιδί δεν μεγαλώνει, όπως είπαμε ήδη, ελεύθερο στη φύση… καθοδηγείται από την κοινωνία μέσα στην οποία γεννήθηκε… ακόμα κι ο Μόγλης του παραμυθιού των παιδικών χρόνων μας (από το βιβλίο «Το Βιβλίο της Ζούγκλας», του Κίπλινγκ), το παιδί της ζούγκλας, είχε τα αδέρφια του τους λύκους, τον Μπαλού, την αρκούδα, τον Μπαγκίρα, τον πάνθηρα, να του «μάθουν» πράγματα… Ο άνθρωπος στην κοινωνία δεν είναι ελεύθερος να διαλέξει τις γνώσεις του, τις πεποιθήσεις του, τον τρόπο ζωής του. «Εκπαιδεύεται» σύμφωνα με τα πρότυπα της κοινωνίας. «Κοινωνικοποιείται» το λένε αυτοί… «Διαμορφώνεται» το λέω εγώ… Και γίνεται νοητικά και πρακτικά κατ’ εικόνα και ομοίωση της κοινωνίας… Και μετά του λένε πήγαινε ζήσε σε αυτή την κοινωνία που σε εκπαίδευσε σαν εγώ, μέσα από τον ανταγωνισμό, την αδιαφορία για τους άλλους, ένα θηρίο μέσα σε μια ζούγκλα… γιατί μια κοινωνία ζούγκλα μόνο θηρία ανατρέφει.

…..

2. Ο άνθρωπος στη ζωή

Είμαστε Εδώ, Εδώ που είναι το σώμα, Έξω από το σώμα, μέσα στο σώμα, χαμένοι στις επιμέρους λειτουργίες, κυρίως στην σκέψη, έτσι όπως έχουμε εκπαιδευτεί, όπως μας έμαθαν, όπως μάθαμε, να λειτουργούμε μέσα από ένα σύστημα σκέψης που μας επιβλήθηκε… και μεγαλώνουμε, και ζούμε, εξελισσόμαστε, και περνάνε τα χρόνια…. Και τι κάνουμε;

Δείτε το αυτό στον εαυτό σας, πως γίνεται. Ο άνθρωπος που γεννιέται εδώ, που έρχεται στο σώμα, ο καθένας μας, χωρίς πραγματική καθοδήγηση, μέσα σε μια κοινωνία άγνοιας, που είναι σε πρωτόγονη κατάσταση και πλάθει τους ανθρώπους σύμφωνα με την άγνοιά της και την αγριότητά της, δεν ξέρει που πηγαίνει. Η κοινωνία που δήθεν έχει πολιτισμό, έχει πανεπιστήμια της άγνοιας, της νοητικής πληροφορίας, έχει σοφούς που έχουν γράψει εκατομμύρια βιβλία, τέχνη, κοινωνική ζωή, μέσα πληροφόρησης, ίντερνετ σήμερα… τρισεκατομμύρια τόνους πληροφορίες… Όλα άχρηστα, γιατί κι οι άνθρωποι κι ο πολιτισμός τους στερούνται ανθρωπιάς.

Η Ζωή όμως ακολουθεί την δική της πορεία, ανεξάρτητα από τις αντιλήψεις και τις πράξεις των ανθρώπων… Από την πρώτη στιγμή που ο άνθρωπος έρχεται στον κόσμο, στο σώμα, ταυτόχρονα αρχίζει αθόρυβα η άνοδος προς το Πνεύμα, προς την Αλήθεια, προς την Έξοδο από τον υλικό κόσμο. Στα πρώτα δέκα χρόνια αναπτύσσεται το σώμα και μετά επιβραδύνεται η ανάπτυξη για να σταματήσει γύρω στα 20… Από τα 10 χρόνια αναπτύσσεται ο ψυχικός κόσμος, των συναισθημάτων, κλπ., για να επιβραδυνθεί η εξέλιξή του μετά τα 20 και κάπου να «παγώσει»… από τα 20 χρόνια κορυφώνεται η νοητική δραστηριότητα, για να επιβραδυνθεί μετά τα 30… και να δώσει την ευκαιρία να αναπτυχθούν ανώτερες λειτουργίες, μιας «ευρύτερης πνευματικής αντίληψης»… Από τα 30 και μετά αρχίζουν – σε όσους αρχίζουν - οι αληθινοί προβληματισμοί για το νόημα της ύπαρξης, της ζωής, όλα αυτά, και να δοθεί διέξοδος προς ένα ανώτερο φωτισμό που θα αποκαλύψει την Αλήθεια.

Κάπως έτσι συμβαίνει σε γενικές γραμμές… με εξαιρέσεις βέβαια. Ο άνθρωπος έρχεται παιδί, γίνεται έφηβος, ενήλικος, ώριμος άνθρωπος, για να φύγει μέσα στην σοφία που αποκόμισε – αν αποκόμισε – από την ζωή του… Κάπως έτσι. Οι περισσότεροι άνθρωποι όμως επειδή εκπαιδεύονται άσχημα από την κοινωνία των αγρίων, μένουν άγριοι, εγκλωβισμένοι σε τρόπους ζωής, σε ψυχολογικούς λαβύρινθους, και σε νοητικές σπηλιές, που θεωρούν ερμηνευτικά συστήματα του κόσμου, αλλά πάντα μακριά από το Φως της Αλήθειας, μακριά από την Πραγματικότητα.

Οι περισσότεροι άνθρωποι, κι εμείς εδώ, που μιλάμε, κάπου χανόμαστε…Το πολύ-πολύ να φτάσουμε μέχρι την ενηλικίωση, της ανάπτυξη μιας διαμορφωμένης διανόησης… και τέρμα… Ποιας διανόησης; Αυτής που έχει διαμορφωθεί από την κοινωνία της άγνοιας. Οι περισσότεροι άνθρωποι είναι εικόνες της κοινωνίας, που ανατράφηκαν με την παράδοση και συνεχίζουν την παράδοση, ανατρέφοντας τα παιδιά τους με το ίδιο παλιό δοκιμασμένο μοντέλο της άγνοιας... Που πηγαίνει αυτή η ανθρωπότητα;

…..

3. Προσανατολισμοί στον χρόνο

Και ναμαστε εμείς, Εδώ, Τώρα… ενήλικοι, διαμορφωμένοι, λειτουργώντας μέσα από ένα σύστημα σκέψης, που μας έχει επιβληθεί… Ίσως κάποια στιγμή να θελήσαμε να ξεπεράσουμε αυτά που μας έμαθαν, να ψάξαμε για την Αλήθεια, σε βιβλία, σε δασκάλους, σε ομάδες ανθρώπων… Να σκεφθήκαμε, να οραματιστήκαμε, να γκρεμίσαμε, να ξαναχτίσαμε απόψεις.

Τι ακριβώς κάνουμε; Που ακριβώς κινούμαστε; Πως ακριβώς εξελισσόμαστε; Η κοινωνία που νοιάζεται μόνο για την διατήρησή της, μέσω των πεποιθήσεων… της επικρατούσας κοσμοαντίληψης, που περιλαμβάνει κοσμοθεωρία, πολιτική, κοινωνική, οικονομική σταθερότητα, μας εκπαιδεύει να λειτουργούμε σαν εγώ, με το σύστημα σκέψης που επιβάλει, σαν αυτόματα… αδιαφορώντας για την προσωπική ύπαρξη, τις προσωπικές αγωνίες, τα προσωπικά όνειρα κι οράματα. Όλα τα διαμορφώνει και τα διοχετεύει μέσα σε κοινωνικές δραστηριότητες.

Έχεις αγωνίες; Πήγαινε στον Δάσκαλο ή στον Ιερέα να σε σώσει… Θες να ζήσεις; Πρέπει να αγωνιστείς μόνος… Θες να ξεφύγεις; Έχεις υποχρεώσεις απέναντι στην κοινωνία… Δεν μπορείς να ονειρευτείς ένα καλύτερο κόσμο. Δεν επιτρέπεται. Μπορείς μόνο να διεκδικήσεις μια καλύτερη θέση σε αυτή την κοινωνία. Πως; Πατώντας πάνω στους άλλους… Επαναστατείς; Είσαι εχθρός. Θα σε εξουδετερώσουν ή θα σε οδηγήσουν σε συμβιβασμό, ή στην απομόνωση... Θα κάνεις πολιτική επανάσταση; Θα επιβάλεις άλλο κοινωνικό πολιτικό σύστημα; Το ίδιο πράγμα θα ξαναφτιάξεις. Γιατί; Επειδή έχεις διαμορφωθεί να λειτουργείς σαν εγώ, όλοι σαν εγώ. Πολλά εγώ δεν κάνουν κοινωνία, δεν επικοινωνούν, δεν κοινωνούν, δεν συνεργάζονται… Ιδού η σχιζοφρένεια στην οποία η κοινωνία οδηγεί τους ανθρώπους: τους εκπαιδεύει να υπάρχουν, να ζουν σαν εγώ, και συνάμα απαιτεί να λειτουργούν σαν κοινωνία.

Και τελικά διαπιστώνουμε - μπορείτε να το Δείτε, Εδώ, Τώρα; - ότι είμαστε εγκλωβισμένοι, εμείς οι ίδιοι, σαν υπάρξεις, μέσα στην διαμόρφωσή μας, μέσα σε μια κοινωνία, εγκλωβισμένοι στην διαμόρφωσή της, στο σύστημα σκέψης και λειτουργίας και ύπαρξής της… και να επαναστατήσουμε πάλι, καθώς είμαστε μέσα σε προσωπική διαμόρφωση θα ξαναφτιάξουμε μια ίδια κοινωνία. Δεν υπάρχει επανάσταση, δεν υπάρχει διέξοδος, όχι με αυτόν τον τρόπο.

Η μόνη επανάσταση που μπορούμε να κάνουμε είναι μέσα μας. Να ελευθερωθούμε, να υπερβούμε τον εγκλωβισμό μας μέσα στις κατώτερες λειτουργίες, στην σκέψη, στα συστήματα σκέψης, στις διαμορφώσεις μας… Η μόνη διέξοδος είναι να Γνωρίσουμε τον Εαυτό μας, τις λειτουργίες μας, να απεγκλωβιστούμε, να ανυψωθούμε μέσα μας, προς μια Ευρύτερη Συνείδηση, να Ανυψωθούμε Βιωματικά προς την Αληθινή Ουσία μας, Εδώ, Τώρα, σε Πραγματικό Χρόνο, στον Πραγματικό Χώρο που είναι ο Χώρος της Ζωής, που Ρέει κάθε Στιγμή, χωρίς αλλοιώσεις που κάνει η σκέψη… όχι στον φανταστικό χώρο της σκέψης μας.

…..

4. Οι επιλογές μας

Και Φτάνουμε στο Κατώφλι της Πραγματικότητας, Εδώ, Τώρα, σε Πραγματικό Χρόνο, όχι μέσα στη σκέψη… Προσέχουμε να Δούμε τι Συμβαίνει. Να αρχίσουμε, Εδώ, Τώρα, να Αντιλαμβανόμαστε τι συμβαίνει. Να αρχίσουμε να Ζούμε στον Πραγματικό Χώρο, στην Αληθινή Ζωή, Αυτού που συμβαίνει… όχι αυτού που «κατασκευάζει» η σκέψη… Είμαστε Εδώ, Τώρα, σε ένα σώμα. Επιτελούμε διάφορες λειτουργίες. Που είμαστε; Τι κάνουμε; Αντιλαμβανόμαστε; Σκεφτόμαστε, για να «παραποιήσουμε» την πραγματικότητα; Τι κάνουμε; Που πάμε;

Ας σταθούμε μια στιγμή. Ας έρθουμε λίγο στον Εαυτό μας. Εδώ, Τώρα, στον Ζωντανό Άνθρωπο που Είναι Εδώ, Τώρα, αυτή την στιγμή. Είμαστε Εδώ, είμαστε παρόντες Εδώ, στο σώμα, τίποτα άλλο. Είμαστε Εδώ. Παρουσία, σε ένα σώμα. Μέσα στο Όλο, που είναι Παρουσία. Μια Παρουσία Υπάρχει και Μέσα της όλα τα άλλα, οι κόσμοι, η αντίληψή μας, η σκέψη μας, το σώμα, ο εξωτερικός κόσμος.

Μπορούμε να Δούμε; Εμείς, η Αληθινή Ουσία, η Παρουσία, η Επίγνωση της ύπαρξης που είμαστε, η Προσοχή μας… μπορούμε να Δούμε Που Είναι; Αντιλαμβανόμαστε απλά αυτό που συμβαίνει; Λειτουργούμε μέσα από την σκέψη;, το σύστημα σκέψης, των πεποιθήσεων, κλπ., που μας έμαθαν; Είμαστε χαμηλότερα σε επιθυμίες, συναισθήματα, επιδιώξεις; Καταναλωνόμαστε σε εξωτερικές δραστηριότητες και πράξεις; Που είμαστε; Τι κάνουμε;

Αν θέλουμε πραγματικά να βγούμε από τον λαβύρινθο της σκέψης, του εγώ, σαν τον Θησέα του Μύθου, και να μην κατασπαραχθούμε από τον Μινώταυρο της αυταπάτης, αν θέλουμε να βγούμε από το Σπήλαιο των Σκιών που κατασκευάζει η σκέψη, στον Πλατωνικό Μύθο, υπάρχει μόνο μια επιλογή: Η Ελευθερία, η Απελευθέρωση, ο Απεγκλωβισμός από τις κατώτερες λειτουργίες, από τους περιορισμούς. Πρέπει να τα αφήσουμε όλα πίσω. Να απαρνηθούμε όλα τα παλιά, αγαπημένα, άχρηστα, πράγματα. Να τα πετάξουμε όλα. Να Ανυψωθούμε Μέσα μας στο Φως.

Η Ελευθερία (η Απελευθέρωση) είναι η Μόνη Επανάσταση. Να Βγεις από το σύστημα που λειτουργείς, στο σώμα σου… έξω από το σύστημα σκέψης που σου επιβάλει η κοινωνία, έξω από τον κόσμο όπως τον αντιλαμβάνονται οι άνθρωποι γύρω σου, έξω από τις αξίες-απαξίες των ανθρώπων, έξω από τον τρόπο ζωής τους… Πρέπει να Κατακτήσεις την Αλήθεια Μέσα σου. Μόνο τότε, Εσύ ο Ίδιος, Μόνος σου, Είσαι Μια άλλη Πραγματικότητα, μια Άλλη Κοινωνία, ένας Άλλος Κόσμος… Επειδή η Ελευθερία που Είσαι Θεσπίζει τους Αληθινούς Κανόνες της Αληθινής Ζωής… οι σκλάβοι υπακούνε μόνο σε όσα τους επιβάλλουν… Και μόνο όταν υπάρχουν Ελεύθεροι Άνθρωποι, μπορούν να φτιάξουν μια Ελεύθερη Κοινωνία Ελεύθερων Ανθρώπων, μια Αληθινή Κοινότητα Ανθρώπων, που Βιώνουν μέσα στην Ελευθερία τους, την Ενότητα, την Χωρίς Όρους κι Όρια Αγάπη, μια Αδελφότητα.

…..

5. Η Ευθύνη του ανθρώπου

Αν πραγματικά Θέλουμε να Βρούμε την Αλήθεια, θα πρέπει να Απελευθερωθούμε. Τι σημαίνει να Απελευθερωθώ; Είναι κάτι που πρέπει να κάνω Μόνος μου, κανένας άλλος δεν μπορεί να το κάνει για μένα, να με απελευθερώσει. Δεν υπάρχουν Σωτήρες, δεν υπάρχουν Δάσκαλοι, Καθοδηγητές, Μεσολαβητές… είναι όλοι απατεώνες… Οι Αρχαίοι Σοφοί που αγαπούσαν τον άνθρωπο, σαν τον Ορφέα, τον Λάο Τσε, τον Βούδα, τον Ιησού… δεν είπαν ποτέ ότι είναι σωτήρες, δάσκαλοι, οτιδήποτε (αυτά τα έλεγαν οι άλλοι, εκ των υστέρων). Οι Αρχαίοι Σοφοί Έλεγαν πάντα… Μέσα σου είναι ο Δρόμος, η Λύση των δεσμών, η Ελευθερία, η Αλήθεια, το Υπέρτατο… Καν’ το, βρες, το. Βρες την Αλήθεια Μέσα σου κι η Αλήθεια θα σε Απελευθερώσει, κι Αυτή η Ελευθερία είναι η Αλήθεια, το Υπέρτατο, η Αληθινή Ουσία, Χωρίς Όρια, Περιορισμούς… εγκατέλειψε τις αυταπάτες σου, τις αλυσίδες σου, απεγκλωβίσου… κι ο ομιλών δεν λέει τίποτα περισσότερο.

Υπάρχει Μόνο Μια Ελευθερία. Η Ελευθερία που Κατακτάμε Μέσα μας. Και δεν γίνεται με επικλήσεις, με διδαχές, με διαβάσματα, ούτε με τεχνικές και τεχνοτροπίες. Γίνεται με το να Δούμε, με Προσοχή, τι ακριβώς συμβαίνει… Να σταματήσουμε να γυρίζουμε τον Τροχό της σκέψης… να αφήσουμε επιθυμίες, τις κοσμικές επιδιώξεις, να Κατανοήσουμε ότι είμαστε προσωρινοί στη γη.

Κανένας δεν έχει Ευθύνη για μας. Ούτε Θεός, ούτε άνθρωποι. Ελευθερία σημαίνει να μην εξαρτάσαι από τίποτα, από κανέναν. Να πατάς στα δικά σου πόδια. Να Βαδίζεις μόνος σου (χωρίς την βοήθεια κανενός). Να Κατανοείς ο Ίδιος.

Ακόμα κι ο Θεός, ο Θεός που Γνωρίζουμε Βιωματικά Μέσα μας, στην Εσωτερική Εμπειρία της αγνής Παρουσίας, Όλο Αυτό που Υπάρχει, που Στηρίζει τα Πάντα, που Είναι τα Πάντα, που Είμαστε Εμείς, Όλοι… Ακόμα κι αυτός ο Αληθινός Ζωντανός Βιωματικός Θεός, Στέκει Αμήχανος… Αναμένει από εμάς να αποφασίσουμε. Που θα πάμε; Που θα στρέψουμε την Προσοχή μας; Μέσα μας, Πάνω; Στο Όλον που Υπάρχει, που Είμαστε Όλοι;… η έξω, σε μια ατομική αντίληψη, μέσα από την διαστρέβλωση της σκέψης, μέσα σε επιθυμίες που μας ζαλίζουν ή κοσμικές δραστηριότητες που μας απομακρύνουν;

Εμείς, μόνο εμείς θα αποφασίσουμε. Αν θα Σωθούμε ή θα χαθούμε. Εμείς, μόνο εμείς θα κινηθούμε… Προς το Όλο, την Ενότητα, την Αγάπη, την Ζωή, την Αλήθεια… ή αν θα χαθούμε στους σκοτεινούς δρόμους της ατομικής ύπαρξης, της σκέψης, των προσωπικών επιδιώξεων και πράξεων. Εμείς, μόνο εμείς, έχουμε την Απόλυτη Ευθύνη του Εαυτού μας, της Πορείας μας, της Κατάστασής μας, της ζωής μας… Κανένας άλλος δεν θα το κάνει για μας…. Κι εμείς, μόνο εμείς θα είμαστε υπεύθυνοι για ό,τι συμβαίνει, κι ό,τι συμβεί, στην Στιγμή που Ρέει… Μόνοι μας Γινόμαστε Φως, μόνοι μας γινόμαστε σκοτεινοί, σκοτάδι, κόλαση… Δεν μπορούμε ποτέ να δοξάσουμε κανέναν για το Φως που Γινόμαστε, ούτε θα μπορέσουμε να καταραστούμε κανέναν για το σκοτάδι που επιλέξαμε.

Monday, 24 November, 2025

2. The Unbidden Grace: A Meditation on the Pathless Path

In the vast cathedral of human longing, where countless souls have knelt before altars both visible and invisible, there exists a threshold that cannot be crossed by willing, a door that opens only when no hand reaches for its latch. This is the paradox that lies at the heart of true meditation—that most elusive of spiritual graces which arrives not as reward for discipline, but as spontaneous benediction in moments when the seeker has ceased all seeking.

The mystics of every age have circled this mystery like moths drawn to a flame they cannot touch without dissolving. They have spoken of it in whispers and in songs, in the silences between prayers and in the sudden arrests of breath when the veil momentarily parts. Yet what they describe defies the architecture of human endeavor, for it is a movement that belongs to no mover, a song that has no singer, a presence that fills only the space emptied of all presence.

The Illusion of Method

Consider the earnest pilgrim who rises before dawn, who arranges cushions just so, who lights incense and assumes the prescribed posture, believing that through repetition and dedication, through the accumulation of minutes and hours logged in stillness, the divine will be somehow obligated to appear. How touching is this faith in transaction, this belief that the Infinite operates according to the logic of commerce—so much discipline traded for so much enlightenment, so many prayers exchanged for so many moments of grace.

But the sacred does not keep accounts. It cannot be summoned by ritual, however beautifully performed, nor compelled by sincerity, however profound. The very notion that one can "practice meditation" as one might practice scales upon a piano reveals a fundamental misunderstanding of the nature of what is sought. For meditation, in its truest sense, is not a technique to be mastered but a flowering that occurs when all techniques have been abandoned, when the practitioner himself has vanished like morning mist before the sun.

The scheduled appointment with the divine—twenty minutes in the morning, thirty minutes in the evening—this represents perhaps the most subtle form of spiritual materialism, the ego's last desperate attempt to colonize even that territory where it cannot exist. To set aside a "period for meditation" is already to have missed the essential point, for in doing so one creates a boundary between the sacred and the mundane, between the time when one is "meditating" and the time when one is merely living. But the truth moves like underground water, flowing beneath all such artificial distinctions, recognizing no sabbath separate from ordinary days, no temple more holy than the common ground beneath one's feet.

The Heart's Impossible Opening

The teachers speak of opening the heart, and their students dutifully set about trying to pry open that most intimate chamber, using the crowbar of concentration or the key of visualization. They imagine the heart as a locked box containing treasures, and they labor to find the right combination, the correct mantra, the perfect breathing technique that will spring the latch and reveal the jewels within.

But the heart that opens to the divine does not open through effort. It is not a door that swings on hinges installed by the will, not a flower that can be forced to bloom by tugging at its petals. The opening spoken of by those who have glimpsed beyond the veil is of an entirely different order—not an action but a cessation, not a doing but an undoing, not an opening but a dissolution of all that has kept it closed.

When the heart is described as being "as open as the skies without a cloud," this is no mere poetic flourish but a precise description of a state that cannot be manufactured. The sky does not open; it is openness itself. It does not contain space; it is space, unbounded and without circumference. Similarly, the heart that knows the touch of the sacred has ceased to be a container and has become instead a vast expanse in which all things arise and dissolve without leaving trace or memory.

The intellect, that faithful servant which has served us so well in navigating the world of objects and causes, of problems and solutions, finds itself utterly defeated before this threshold. It can catalog experiences, can create elaborate maps of spiritual territories, can construct intricate philosophies of transcendence. But it cannot think its way into that which lies beyond all thinking. The intellect can make the heart safe, can build walls of concept and doctrine around it, can install security systems of belief and dogma. Yet in doing so, it ensures that the heart remains forever closed to that which arrives only in absolute vulnerability, in the nakedness that comes when all defenses have crumbled.

The Coming of the Uncalled

There are moments—and they arrive without announcement, without herald or preparation—when the membrane between worlds grows suddenly thin. Perhaps it happens while washing dishes, hands deep in soapy water, when the play of light on bubbles arrests all thought. Perhaps it occurs while walking down a familiar street, when something in the quality of the afternoon light stops the heart mid-beat. Perhaps it comes in the depths of sorrow, when grief has scoured the soul clean of all pretense.

In such moments, what has always been present but unseen reveals itself, not as something new that has arrived but as that which has never been absent. This is the benediction that comes when it is least expected, when no one is waiting for it, when the mind has finally exhausted itself with seeking and has collapsed into a stillness not achieved but discovered, not created but stumbled upon.

This grace recognizes no merit system. It does not come more readily to the disciplined than to the wayward, to the virtuous than to the broken, to the believer than to the doubter. Indeed, there is a strange democracy in its distribution, for it seems to favor those moments when the carefully constructed identity has momentarily failed, when the story one tells about oneself has been interrupted, when the guardian at the gate of self has fallen asleep at his post.

The one who systematizes their life, who follows carefully prescribed routines of morality and practice, may find that these very structures become obstacles, walls behind which they shelter from the wild wind of the sacred. For that which they seek is not tame, not domesticated, not contained within any system however sophisticated or time-honored. It blows where it will, this wind from unknown shores, and it cannot be channeled or directed by human intention.

The Poverty of Possession

How desperately the spiritual seeker wishes to capture what has been glimpsed, to hold it close, to make it permanent. Having tasted once the nectar of transcendence, the mind immediately begins its work of preservation, seeking to guard this treasure, to worship it, to build a shrine around it. But in this very grasping, the thing grasped vanishes like water squeezed between fingers.

The meditation that is meditation—the neverending movement that the mystics speak of in hushed tones—cannot be possessed because it is not a thing. It is more like a breeze that blows through an open window, refreshing the stale air of self-concern, bringing with it the scent of impossible distances. The moment one reaches to capture it, to hold it still, to make it one's own, it is already gone, and what remains is only memory, only the ghost of presence, only the ache of absence.

This is why the spiritual traditions speak so often in negatives, in renunciations, in lettings-go. Not because they are life-denying or pessimistic, but because they have discovered through centuries of exploration that the sacred reveals itself only in the space created by relinquishment. Every attempt to grasp, to keep, to worship what has been experienced in moments of opening serves only to ensure that it will "never come again." No matter what techniques are employed, what austerities undertaken, what prayers offered—if these are done in the hope of commanding or controlling the visitation of grace, they become obstacles rather than aids.

The beauty of this meditation, when it flowers unexpectedly in the prepared ground of an unguarded moment, is not the beauty of the one who experiences it. This is a crucial distinction that the ego finds almost impossible to accept. For the ego wishes to claim ownership, to say "I am meditating," "I have achieved enlightenment," "I possess spiritual insight." But in the genuine moment of transcendence, there is no "I" to make such claims. The beauty belongs to the meditation itself, not to the meditator. The light that shines is not the light of any individual soul but the light that illuminates all souls, the uncreated light that exists prior to and independent of any observer.

To this beauty, nothing can be added. It is complete in itself, perfect in itself, requiring no enhancement or improvement. The mind wishes to elaborate, to embellish, to build upon the foundation of a genuine insight, creating vast edifices of interpretation and meaning. But all such additions are subtractions from the pure simplicity of what is. They are like paintings hung in front of a window, obscuring the view they purport to enhance.

The Vigil That Defeats Itself

The spiritual seeker stations himself by the window of consciousness, watching, waiting, hoping to catch the approach of the divine. He sits in darkened rooms, cultivating silence, creating optimal conditions for the arrival of grace. He monitors his thoughts, his breathing, his posture, believing that through vigilance he can remain ready for the moment of breakthrough.

But this very watching is what prevents the seeing. The one who looks "hoping to catch it unawares" has already defeated his purpose, for in hoping he has created a separation between himself and what he hopes for. He has positioned himself as subject looking for object, as seeker pursuing goal, as one who lacks attempting to fill that lack. And in this duality, the non-dual reality that he seeks remains forever beyond reach.

The meditation that is described here—the neverending movement—comes "only when you are not there at all." This is not a metaphorical absence but a literal one. Not the absence of the body or even the quieting of mental chatter, but the absence of the one who claims to be meditating, the absence of the entity who seeks, who hopes, who waits. When that absence is complete, when there is truly no one left to receive the benediction, then the benediction floods in like sunlight through an open door.

This is the supreme paradox that confounds all spiritual ambition: the seeker can never find what is sought, because the seeker himself is the obstacle. Yet the seeker cannot deliberately eliminate himself through an act of will, for such an act would only reinforce the illusion of a self that acts. The dissolution of the seeker happens not through doing but through seeing—through the sudden recognition that the seeker has never existed as a separate entity, that the search itself has been a dream, that what was sought has never been absent.

The Discontinuous Bliss

We are conditioned to think of spiritual attainment as something that, once achieved, becomes a permanent possession. Enlightenment is imagined as a state that, once entered, continues without interruption. But the bliss spoken of here—the bliss that comes with the meditation that is meditation—has "no continuity." It cannot be sustained or maintained. It comes and goes according to no law that the human mind can discern.

This discontinuity is not a flaw but an essential feature of the experience. For if such bliss were continuous, the mind would quickly adapt to it, would categorize it, would make it ordinary. The very fact that it comes and goes, that it cannot be predicted or controlled, keeps it forever fresh, forever new, forever capable of shattering the calcified structures of self-knowing.

There is a profound humility in accepting this discontinuity. It means relinquishing the desire for spiritual security, the wish to achieve a state from which one can never fall. It means living with radical uncertainty, never knowing when the veil will part, never able to guarantee that what has been glimpsed once will ever be glimpsed again. This uncertainty keeps the heart tender, keeps the soul malleable, prevents the fossilization that comes from believing one has arrived at a final destination.

The mystics of various traditions have noted this same characteristic. The divine presence, they report, comes and goes like a mysterious guest who arrives without invitation and departs without explanation. All the soul can do is remain in a state of readiness that is not readiness, of waiting that is not waiting, of openness that does not strain to be open. It is the readiness of a field that has been plowed and planted but that cannot make the seed germinate or the rain fall. All the necessary preparation has been done, and now there is nothing left but to continue with ordinary life, without anticipation, without agenda.

The Negation of Importance

Perhaps the most devastating realization for the spiritual aspirant is this: "In meditation, you are not important, you have no place in it." Everything in the human psyche rebels against this truth. For are we not taught from birth to make something of ourselves, to be important, to matter? And does not the spiritual path seem to promise the ultimate importance—becoming enlightened, becoming realized, becoming one with the Divine?

But this promise is a seduction, a trap baited with the ego's own desires. The genuine meditation, the real opening to transcendence, requires the complete abandonment of personal importance. Not a false humility that secretly believes itself important for being so humble, but a genuine vanishing, a dissolution of the point of view that says "I am here, and I am experiencing something significant."

When the sacred reveals itself—and it does so only in moments when the guardian of personal identity has absented himself—there is simply the revelation, without anyone to whom it is revealed. There is seeing without a seer, knowing without a knower, experiencing without an experiencer. This is why the great mystics, when they return from their encounters with the Infinite, often find themselves at a loss for words. How can one describe an experience in which the experiencer was absent? Who is there to report on what occurred when no one was there to witness it?

This absence of the personal is not a loss but the most profound liberation. For the burden of maintaining the story of "me"—of my spiritual progress, my achievements, my failures, my questions, my insights—is finally set down. In its place comes a lightness, an ease, a sense of moving with rather than against the current of existence.

The Return to Wonder

What remains, then, for one who has understood this paradox? If meditation cannot be practiced, if the heart cannot be forced open, if the divine cannot be summoned, if the self must be absent for truth to reveal itself—what is to be done?

Perhaps the answer is nothing. Or rather, the answer is to live without the burden of spiritual ambition, to move through the world without the constant self-monitoring that asks "Am I making progress? Am I getting closer? Am I more enlightened than I was yesterday?" The meditation that is meditation happens of itself when the conditions are right, just as flowers bloom when spring arrives, not because they have practiced blooming but because it is their nature to respond to warmth and light.

The invitation, if invitation it can be called, is to return to wonder—not the wonder of the child who has never questioned, but the second wonder, the deeper wonder, that comes after all questions have been exhausted and found wanting. It is the wonder that arises when the mind finally admits defeat in its attempt to grasp the mystery of existence, when it recognizes that the most profound truths cannot be thought but only lived, cannot be understood but only surrendered to.

This wonder does not strain to see beyond the veil but discovers the sacred in what is immediately present—in the weight of the body, in the rhythm of the breath, in the passing of clouds across an autumn sky. It does not seek extraordinary experiences but finds the extraordinary in the ordinary, not through any technique or practice but through a simplicity of attention that comes when attention is no longer directed by agenda or purpose.

The Silence That Sings

In the end—though there is no end to this neverending movement—what remains is a kind of silence. Not the silence of an empty room or the silence between sounds, but the silence that exists prior to and beneath all sound, the silence from which music emerges and to which it returns. This silence is not the absence of something but the fullness of everything, the pregnant void that contains all possibilities without manifesting any.

It is the silence of the heart that has finally stopped its clamoring, its demanding, its negotiating with the Divine. It is the silence that comes when all questions have dissolved, not because they have been answered but because the questioner has recognized that the deepest questions point not toward answers but toward mystery. It is the silence of the mind that has exhausted itself with seeking and has collapsed into being.

And in this silence, paradoxically, there is a song—though no one sings it, though no one hears it. It is the song of existence itself, the eternal symphony that plays whether anyone listens or not. The meditation that is meditation is simply the falling away of all that prevents the hearing of this song that has always been singing, the seeing of this light that has always been shining, the feeling of this presence that has never been absent.

The benediction, when it comes—and it comes always unexpectedly, always unannounced—is the recognition that there is nowhere to go, nothing to achieve, no one to become. The open sky has always been here. The vast heart has always been beating. The infinite has always been infinitely present. All that was needed was the dissolution of the seeker, and even that dissolution was never something that could be done, only something that happened when the time was right, when the fruit was ripe, when the season turned.

And so the mystic—no longer seeking, no longer waiting, no longer hoping—continues to walk through the world, ordinary among the ordinary, carrying this secret that cannot be kept and cannot be shared: that the sacred is not elsewhere, that meditation is not a practice, that the door was never closed.

…

Η Απροσδόκητη Χάρη: Ένας Διαλογισμός στον Δρόμο χωρίς Μονοπάτι

Στον απέραντο καθεδρικό ναό της ανθρώπινης λαχτάρας, όπου αμέτρητες ψυχές έχουν γονατίσει μπροστά σε βωμούς ορατούς και αόρατους, υπάρχει ένα κατώφλι που δεν μπορεί να διαβεί κανείς με τη θέληση, μια πόρτα που ανοίγει μόνο όταν κανένα χέρι δεν απλώνεται προς το πόμολο της. Αυτός είναι ο παράδοξος πυρήνας της αληθινής διαλογιστικής εμπειρίας — αυτή η πιο άπιαστη από τις πνευματικές χάρες που έρχεται όχι ως ανταμοιβή για πειθαρχία, αλλά ως αυθόρμητη ευλογία σε στιγμές όπου ο αναζητητής έχει πάψει κάθε αναζήτηση.

Οι μυστικοί όλων των εποχών έχουν περιστραφεί γύρω από αυτό το μυστήριο σαν σκόροι που έλκονται από φλόγα την οποία δεν μπορούν να αγγίξουν χωρίς να διαλυθούν. Το έχουν περιγράψει με ψιθύρους και με τραγούδια, στις σιωπές ανάμεσα στις προσευχές και στις ξαφνικές παύσεις της αναπνοής όταν το πέπλο για λίγο σχίζεται. Όμως αυτό που περιγράφουν αψηφά την αρχιτεκτονική της ανθρώπινης προσπάθειας, γιατί είναι μια κίνηση που δεν ανήκει σε κανέναν κινητήρα, ένα τραγούδι χωρίς τραγουδιστή, μια παρουσία που γεμίζει μόνο τον χώρο που έχει αδειάσει από κάθε παρουσία.

Η Ψευδαίσθηση της Μεθόδου

Σκεφτείτε τον ειλικρινή προσκυνητή που σηκώνεται πριν την αυγή, που τακτοποιεί τα μαξιλάρια με ακρίβεια, που ανάβει θυμίαμα και παίρνει την προβλεπόμενη στάση, πιστεύοντας ότι με την επανάληψη και την αφοσίωση, με τη συσσώρευση λεπτών και ωρών ακινησίας, το θείο θα υποχρεωθεί να εμφανιστεί. Πόσο συγκινητική είναι αυτή η πίστη στη συναλλαγή, αυτή η πεποίθηση ότι το Άπειρο λειτουργεί με τη λογική του εμπορίου — τόση πειθαρχία ανταλλάσσεται με τόσο φωτισμό, τόσες προσευχές με τόσες στιγμές χάρης.

Αλλά το ιερό δεν κρατάει λογαριασμούς. Δεν μπορεί να κληθεί με τελετουργίες, όσο όμορφα κι αν εκτελούνται, ούτε να εξαναγκαστεί με ειλικρίνεια, όσο βαθιά κι αν είναι. Η ίδια η ιδέα ότι μπορεί κανείς να «εξασκηθεί στον διαλογισμό» όπως εξασκείται κάποιος σε γκάμες στο πιάνο αποκαλύπτει μια θεμελιώδη παρεξήγηση της φύσης αυτού που αναζητείται. Γιατί ο διαλογισμός, με την αληθέστερη έννοιά του, δεν είναι τεχνική που κατακτάται αλλά άνθισμα που συμβαίνει όταν όλες οι τεχνικές έχουν εγκαταλειφθεί, όταν ο ίδιος ο ασκούμενος έχει εξαφανιστεί σαν πρωινή ομίχλη μπροστά στον ήλιο.

Το προγραμματισμένο ραντεβού με το θείο — είκοσι λεπτά το πρωί, τριάντα το βράδυ — αντιπροσωπεύει ίσως την πιο λεπτή μορφή πνευματικού υλισμού, την τελευταία απεγνωσμένη απόπειρα του εγώ να αποικιοποιήσει ακόμα και εκείνο το έδαφος όπου δεν μπορεί να υπάρξει. Το να ορίσει κανείς μια «περίοδο διαλογισμού» σημαίνει ότι έχει ήδη χάσει το ουσιώδες: δημιουργεί όριο ανάμεσα στο ιερό και το κοσμικό, ανάμεσα στον χρόνο που «διαλογίζεται» και στον χρόνο που απλώς ζει. Αλλά η αλήθεια κινείται σαν υπόγεια νερά, ρέει κάτω από όλες αυτές τις τεχνητές διαχωριστικές γραμμές, δεν αναγνωρίζει σάββατο ξεχωριστό από τις καθημερινές, ούτε ναό πιο ιερό από το κοινό χώμα κάτω από τα πόδια μας.

Το Αδύνατο Άνοιγμα της Καρδιάς

Οι δάσκαλοι μιλούν για το άνοιγμα της καρδιάς, και οι μαθητές τους επιμελώς βάζουν τα δυνατά τους να παραβιάσουν αυτό το πιο απόκρυφο δωμάτιο, χρησιμοποιώντας το λοστό της συγκέντρωσης ή το κλειδί της ορατοποίησης. Φαντάζονται την καρδιά σαν κλειδωμένο σεντούκι που περιέχει θησαυρούς και κοπιάζουν να βρουν τον σωστό συνδυασμό, το σωστό μάντρα, την τέλεια τεχνική αναπνοής που θα ανοίξει το λουκέτο και θα αποκαλύψει τα κοσμήματα.

Αλλά η καρδιά που ανοίγει στο θείο δεν ανοίγει με προσπάθεια. Δεν είναι πόρτα που περιστρέφεται σε μεντεσέδες εγκατεστημένους από τη θέληση, ούτε λουλούδι που μπορεί να εξαναγκαστεί να ανθίσει τραβώντας τα πέταλά του. Το άνοιγμα για το οποίο μιλούν όσοι έχουν ρίξει μια ματιά πέρα από το πέπλο είναι τελείως διαφορετικής τάξης — όχι δράση αλλά παύση, όχι πράξη αλλά αναίρεση, όχι άνοιγμα αλλά διάλυση όλων όσων την κρατούσαν κλειστή.

Όταν η καρδιά περιγράφεται ως «ανοιχτή σαν ουρανός χωρίς σύννεφο», αυτό δεν είναι απλή ποιητική υπερβολή αλλά ακριβής περιγραφή μιας κατάστασης που δεν μπορεί να κατασκευαστεί. Ο ουρανός δεν ανοίγει· είναι το ίδιο το άνοιγμα. Δεν περιέχει χώρο· είναι χώρος, απεριόριστος και χωρίς περίμετρο. Παρομοίως, η καρδιά που δέχεται την αφή του ιερού έχει πάψει να είναι δοχείο και έχει γίνει απέραντη έκταση όπου όλα τα πράγματα αναδύονται και διαλύονται χωρίς να αφήνουν ίχνος ή μνήμη.

Ο νους, αυτός ο πιστός υπηρέτης που μας έχει εξυπηρετήσει τόσο καλά στην πλοήγηση του κόσμου των αντικειμένων και των αιτιών, των προβλημάτων και των λύσεων, βρίσκεται εντελώς ηττημένος μπροστά σε αυτό το κατώφλι. Μπορεί να καταγράψει εμπειρίες, να δημιουργήσει περίπλοκους χάρτες πνευματικών εδαφών, να κατασκευάσει δαιδαλώδεις φιλοσοφίες υπέρβασης. Αλλά δεν μπορεί να σκεφτεί τον δρόμο του προς αυτό που βρίσκεται πέρα από κάθε σκέψη. Ο νους μπορεί να κάνει την καρδιά ασφαλή, να χτίσει τείχη από έννοιες και δόγματα γύρω της, να εγκαταστήσει συστήματα ασφαλείας από πεποιθήσεις και δόγματα. Με αυτόν τον τρόπο όμως εξασφαλίζει ότι η καρδιά θα μείνει για πάντα κλειστή σε αυτό που έρχεται μόνο μέσα σε απόλυτη ευαλωτότητα, στη γύμνια που έρχεται όταν όλες οι άμυνες έχουν καταρρεύσει.

Η Έλευση του Απροσκάλεστου

Υπάρχουν στιγμές — και έρχονται χωρίς αναγγελία, χωρίς κήρυκα ή προετοιμασία — που η μεμβράνη ανάμεσα στους κόσμους γίνεται ξαφνικά λεπτή. Ίσως συμβαίνει ενώ πλένουμε πιάτα, με τα χέρια βυθισμένα σε αφρώδες νερό, όταν το παιχνίδι του φωτός πάνω στις φυσαλίδες παγώνει κάθε σκέψη. Ίσως συμβαίνει ενώ περπατάμε σε έναν γνώριμο δρόμο, όταν κάτι στην ποιότητα του απογευματινού φωτός σταματά την καρδιά στη μέση του χτύπου. Ίσως έρχεται στα βάθη της θλίψης, όταν ο πόνος έχει ξύσει την ψυχή από κάθε προσποίηση.

Σε τέτοιες στιγμές, αυτό που ήταν πάντα παρόν αλλά αόρατο αποκαλύπτεται — όχι σαν κάτι καινούργιο που ήρθε, αλλά σαν αυτό που ποτέ δεν έλειπε. Αυτή είναι η ευλογία που έρχεται όταν λιγότερο την περιμένουμε, όταν κανείς δεν την περιμένει, όταν ο νους έχει επιτέλους εξαντληθεί από την αναζήτηση και έχει καταρρεύσει σε μια σιωπή όχι επιτευγμένη αλλά ανακαλυφμένη, όχι δημιουργημένη αλλά προσκρούσασα τυχαία.

Αυτή η χάρη δεν αναγνωρίζει σύστημα αξιών. Δεν έρχεται πιο εύκολα στον πειθαρχημένο παρά στον παραστρατημένο, στον ενάρετο παρά στον σπασμένο, στον πιστό παρά στον αμφιβάλωντα. Υπάρχει μάλιστα μια παράξενη δημοκρατία στη διανομή της, γιατί φαίνεται να ευνοεί τις στιγμές που η προσεκτικά δομημένη ταυτότητα έχει για λίγο αποτύχει, όταν η ιστορία που λέει κανείς για τον εαυτό του έχει διακοπεί, όταν ο φύλακας στην πύλη του εαυτού έχει αποκοιμηθεί στη θέση του.

Αυτός που συστηματοποιεί τη ζωή του, που ακολουθεί προσεκτικά προδιαγεγραμμένες ρουτίνες ηθικής και άσκησης, μπορεί να διαπιστώσει ότι αυτές ακριβώς οι δομές γίνονται εμπόδια, τείχη πίσω από τα οποία προφυλάσσεται από τον άγριο άνεμο του ιερού. Γιατί αυτό που αναζητά δεν είναι ήμερο, δεν είναι εξημερωμένο, δεν περιορίζεται μέσα σε κανένα σύστημα όσο εκλεπτυσμένο ή αρχαίο κι αν είναι. Φυσά όπου θέλει, αυτός ο άνεμος από άγνωστες ακτές, και δεν μπορεί να κατευθυνθεί ή να διοχετευθεί από ανθρώπινη πρόθεση.

Η Φτώχεια της Κατοχής

Πόσο απεγνωσμένα ο πνευματικός αναζητητής επιθυμεί να αιχμαλωτίσει αυτό που έχει για λίγο αντικρίσει, να το κρατήσει κοντά του, να το κάνει μόνιμο. Αφού γεύτηκε μια φορά το νέκταρ της υπέρβασης, ο νους αμέσως αρχίζει το έργο της διατήρησης, προσπαθώντας να φυλάξει αυτόν τον θησαυρό, να τον λατρέψει, να χτίσει ιερό γύρω του. Αλλά ακριβώς σε αυτή την αρπαγή, το αρπαγμένο εξαφανίζεται σαν νερό που σφίγγεται ανάμεσα στα δάχτυλα.

Ο διαλογισμός που είναι πραγματικά διαλογισμός — η ατέρμονη κίνηση για την οποία μιλούν οι μυστικοί με χαμηλωμένη φωνή — δεν μπορεί να κατεχθεί επειδή δεν είναι πράγμα. Μοιάζει περισσότερο με αεράκι που φυσά από ανοιχτό παράθυρο, δροσίζοντας τον μπαγιάτικο αέρα της αυτο-ανησυχίας, φέρνοντας μαζί του άρωμα αδύνατων αποστάσεων. Τη στιγμή που απλώνει κανείς το χέρι να το πιάσει, να το ακινητοποιήσει, να το κάνει δικό του, έχει ήδη χαθεί· μένει μόνο η ανάμνηση, μόνο το φάντασμα της παρουσίας, μόνο ο πόνος της απουσίας.

Γι’ αυτό οι πνευματικές παραδόσεις μιλούν τόσο συχνά με αρνήσεις, με αποκηρύξεις, με αφήσεις. Όχι επειδή είναι αρνητικές της ζωής ή απαισιόδοξες, αλλά επειδή έχουν ανακαλύψει μέσα από αιώνες εξερεύνησης ότι το ιερό αποκαλύπτεται μόνο στον χώρο που δημιουργείται από την παραίτηση. Κάθε απόπειρα αρπαγής, διατήρησης, λατρείας αυτού που έχει βιωθεί σε στιγμές ανοίγματος εξασφαλίζει ότι «δεν θα ξανάρθει ποτέ». Όποιες τεχνικές κι αν εφαρμοστούν, όποιες ασκήσεις κι αν αναληφθούν, όποιες προσευχές κι αν προσφερθούν — αν γίνονται με την ελπίδα να διαταχθεί ή να ελεγχθεί η επίσκεψη της χάρης, γίνονται εμπόδια αντί για βοηθήματα.

Η ομορφιά αυτού του διαλογισμού, όταν ανθίζει απροσδόκητα στο προετοιμασμένο έδαφος μιας αφύλαχτης στιγμής, δεν είναι η ομορφιά αυτού που τον βιώνει. Αυτή είναι μια κρίσιμη διάκριση που το εγώ δυσκολεύεται υπερβολικά να δεχτεί. Γιατί το εγώ θέλει να διεκδικήσει ιδιοκτησία, να πει «εγώ διαλογίζομαι», «εγώ πέτυχα φώτιση», «εγώ κατέχω πνευματική διορατικότητα». Αλλά στη γνήσια στιγμή υπέρβασης δεν υπάρχει «εγώ» για να κάνει τέτοιες αξιώσεις. Η ομορφιά ανήκει στον ίδιο τον διαλογισμό, όχι στον διαλογιζόμενο. Το φως που λάμπει δεν είναι φως κάποιας ατομικής ψυχής αλλά το φως που φωτίζει όλες τις ψυχές, το άκτιστο φως που υπάρχει πριν και ανεξάρτητα από οποιονδήποτε παρατηρητή.

Σε αυτή την ομορφιά τίποτα δεν μπορεί να προστεθεί. Είναι πλήρης από μόνη της, τέλεια από μόνη της, δεν χρειάζεται βελτίωση ή ενίσχυση. Ο νους θέλει να επεξεργαστεί, να στολίσει, να χτίσει πάνω στο θεμέλιο μιας γνήσιας διορατικότητας, δημιουργώντας τεράστια οικοδομήματα ερμηνείας και νοήματος. Αλλά όλες αυτές οι προσθήκες είναι αφαιρέσεις από την καθαρή απλότητα αυτού που είναι. Μοιάζουν με πίνακες που κρεμιούνται μπροστά σε παράθυρο, εμποδίζοντας τη θέα που υποτίθεται ότι ενισχύουν.

Η Αγρυπνία που Αυτοαναιρείται

Ο πνευματικός αναζητητής σταθμεύει δίπλα στο παράθυρο της συνείδησης, παρακολουθώντας, περιμένοντας, ελπίζοντας να συλλάβει την προσέγγιση του θείου. Κάθεται σε σκοτεινά δωμάτια, καλλιεργώντας σιωπή, δημιουργώντας ιδανικές συνθήκες για την άφιξη της χάρης. Παρακολουθεί τις σκέψεις του, την αναπνοή του, τη στάση του, πιστεύοντας ότι με την επαγρύπνηση μπορεί να παραμείνει έτοιμος για τη στιγμή της ανακάλυψης.

Αλλά αυτή ακριβώς η παρακολούθηση είναι που εμποδίζει το βλέπειν. Αυτός που κοιτάζει «ελπίζοντας να το πιάσει εξαπίνης» έχει ήδη νηστεύσει τον σκοπό του, γιατί με την ελπίδα έχει δημιουργήσει διαχωρισμό ανάμεσα στον εαυτό του και σε αυτό που ελπίζει. Έχει τοποθετηθεί ως υποκείμενο που ψάχνει αντικείμενο, ως αναζητητής που κυνηγά στόχο, ως κάποιος που στερείται και προσπαθεί να γεμίσει το κενό. Και μέσα σε αυτή τη δυϊκότητα, η μη-δυαδική πραγματικότητα που αναζητά μένει για πάντα απρόσιτη.

Ο διαλογισμός που περιγράφεται εδώ — η ατέρμονη κίνηση — έρχεται «μόνο όταν δεν είσαι καθόλου εκεί». Αυτή δεν είναι μεταφορική απουσία αλλά κυριολεκτική. Όχι η απουσία του σώματος ή ακόμα και η ησυχία των νοητικών φλυαριών, αλλά η απουσία αυτού που ισχυρίζεται ότι διαλογίζεται, η απουσία της οντότητας που αναζητά, που ελπίζει, που περιμένει. Όταν αυτή η απουσία είναι πλήρης, όταν πραγματικά δεν έχει μείνει κανείς για να δεχτεί την ευλογία, τότε η ευλογία πλημμυρίζει σαν ηλιακό φως από ανοιχτή πόρτα.

Αυτό είναι το υπέρτατο παράδοξο που κατατροπώνει κάθε πνευματική φιλοδοξία: ο αναζητητής δεν μπορεί ποτέ να βρει αυτό που ψάχνει, επειδή ο ίδιος ο αναζητητής είναι το εμπόδιο. Κι όμως ο αναζητητής δεν μπορεί να αυτοεξαλειφθεί σκόπιμα με πράξη θέλησης, γιατί μια τέτοια πράξη θα ενίσχυε μόνο την ψευδαίσθηση ενός εαυτού που πράττει. Η διάλυση του αναζητητή δεν συμβαίνει με πράξη αλλά με όραση — με την ξαφνική αναγνώριση ότι ο αναζητητής ποτέ δεν υπήρξε ως ξεχωριστή οντότητα, ότι η ίδια η αναζήτηση ήταν όνειρο, ότι αυτό που αναζητούνταν ποτέ δεν έλειπε.

Η Ασυνεχής Ευδαιμονία

Είμαστε εκπαιδευμένοι να θεωρούμε την πνευματική επίτευξη ως κάτι που, όταν επιτευχθεί, γίνεται μόνιμη κατοχή. Ο φωτισμός φαντάζεται ως κατάσταση που, όταν εισέλθει κανείς, συνεχίζεται χωρίς διακοπή. Αλλά η ευδαιμονία για την οποία μιλάμε εδώ — η ευδαιμονία που συνοδεύει τον διαλογισμό που είναι διαλογισμός — «δεν έχει συνέχεια». Δεν μπορεί να διατηρηθεί ή να συντηρηθεί. Έρχεται και φεύγει χωρίς κανέναν νόμο που ο ανθρώπινος νους μπορεί να διακρίνει.

Αυτή η ασυνέχεια δεν είναι ελάττωμα αλλά ουσιώδες χαρακτηριστικό της εμπειρίας. Γιατί αν μια τέτοια ευδαιμονία ήταν συνεχής, ο νους γρήγορα θα προσαρμοζόταν, θα την κατηγοριοποιούσε, θα την έκανε συνηθισμένη. Το γεγονός ότι έρχεται και φεύγει, ότι δεν μπορεί να προβλεφθεί ή να ελεγχθεί, την κρατά για πάντα φρέσκια, για πάντα καινούργια, για πάντα ικανή να συντρίψει τις απολιθωμένες δομές της αυτογνωσίας.

Υπάρχει βαθιά ταπείνωση στο να αποδεχτεί κανείς αυτή την ασυνέχεια. Σημαίνει παραίτηση από την επιθυμία για πνευματική ασφάλεια, από την επιθυμία να επιτύχει μια κατάσταση από την οποία δεν μπορεί να πέσει ποτέ. Σημαίνει να ζει με ριζική αβεβαιότητα, χωρίς να ξέρει ποτέ πότε θα σχιστεί το πέπλο, χωρίς να μπορεί να εγγυηθεί ότι αυτό που έχει αντικριστεί μια φορά θα ξαναντικριστεί. Αυτή η αβεβαιότητα κρατά την καρδιά τρυφερή, την ψυχή εύπλαστη, εμποδίζει την απολίθωση που έρχεται όταν πιστεύει κανείς ότι έχει φτάσει σε τελικό προορισμό.

Οι μυστικοί διαφόρων παραδόσεων έχουν παρατηρήσει το ίδιο χαρακτηριστικό. Η θεία παρουσία, αναφέρουν, έρχεται και φεύγει σαν μυστηριώδης επισκέπτης που φτάνει χωρίς πρόσκληση και φεύγει χωρίς εξήγηση. Το μόνο που μπορεί να κάνει η ψυχή είναι να παραμένει σε μια ετοιμότητα που δεν είναι ετοιμότητα, σε μια αναμονή που δεν είναι αναμονή, σε ένα άνοιγμα που δεν αγωνίζεται να είναι ανοιχτό. Είναι η ετοιμότητα ενός χωραφιού που έχει οργωθεί και σπαρθεί αλλά που δεν μπορεί να κάνει τον σπόρο να βλαστήσει ή τη βροχή να πέσει. Όλη η απαραίτητη προετοιμασία έχει γίνει, και τώρα δεν μένει τίποτα άλλο παρά να συνεχίσει κανείς την κανονική ζωή, χωρίς προσδοκία, χωρίς ατζέντα.

Η Άρνηση της Σημασίας

Ίσως η πιο καταστροφική συνειδητοποίηση για τον πνευματικό υποψήφιο είναι αυτή: «Στον διαλογισμό, εσύ δεν είσαι σημαντικός, δεν έχεις θέση μέσα του». Όλα στην ανθρώπινη ψυχή επαναστατούν ενάντια σε αυτή την αλήθεια. Δεν μας έχουν διδάξει από τη γέννησή μας να κάνουμε κάτι από τον εαυτό μας, να είμαστε σημαντικοί, να μετράμε; Και ο πνευματικός δρόμος δεν φαίνεται να υπόσχεται την υπέρτατη σημασία — να γίνει κανείς φωτισμένος, συνειδητοποιημένος, ένα με το Θείο;

Αλλά αυτή η υπόσχεση είναι αποπλάνηση, παγίδα στολισμένη με τις ίδιες τις επιθυμίες του εγώ. Ο γνήσιος διαλογισμός, το πραγματικό άνοιγμα στην υπέρβαση, απαιτεί την πλήρη εγκατάλειψη της προσωπικής σημασίας. Όχι ψεύτικη ταπείνωση που κρυφά πιστεύει τον εαυτό της σημαντικό επειδή είναι τόσο ταπεινός, αλλά γνήσια εξαφάνιση, διάλυση της οπτικής γωνίας που λέει «είμαι εδώ, και βιώνω κάτι σημαντικό».

Όταν το ιερό αποκαλύπτεται — και το κάνει μόνο σε στιγμές που ο φύλακας της προσωπικής ταυτότητας έχει απουσιάσει — υπάρχει απλώς η αποκάλυψη, χωρίς κανέναν στον οποίο αποκαλύπτεται. Υπάρχει βλέπειν χωρίς βλέποντα, γνώση χωρίς γνωρίζοντα, εμπειρία χωρίς βιωτή. Γι’ αυτό οι μεγάλοι μυστικοί, όταν επιστρέφουν από τις συναντήσεις τους με το Άπειρο, συχνά μένουν άφωνοι. Πώς να περιγράψει κανείς μια εμπειρία στην οποία ο βιωτής έλειπε; Ποιος υπάρχει για να αναφέρει τι συνέβη όταν κανείς δεν ήταν εκεί να το δει;

Αυτή η απουσία του προσωπικού δεν είναι απώλεια αλλά η πιο βαθιά απελευθέρωση. Γιατί το βάρος της διατήρησης της ιστορίας του «εγώ» — της πνευματικής μου προόδου, των επιτευγμάτων μου, των αποτυχιών μου, των ερωτημάτων μου, των διορατικοτήτων μου — επιτέλους αφήνεται κάτω. Στη θέση του έρχεται ελαφρότητα, ευκολία, αίσθηση κίνησης μαζί με το ρεύμα της ύπαρξης αντί εναντίον του.

Η Επιστροφή στο Θαύμα

Τι μένει, λοιπόν, σε αυτόν που έχει κατανοήσει αυτό το παράδοξο; Αν ο διαλογισμός δεν μπορεί να εξασκηθεί, αν η καρδιά δεν μπορεί να εξαναγκαστεί να ανοίξει, αν το θείο δεν μπορεί να κληθεί, αν ο εαυτός πρέπει να απουσιάζει για να αποκαλυφθεί η αλήθεια — τι μένει να γίνει;

Ίσως τίποτα. Ή μάλλον, να ζει κανείς χωρίς το βάρος της πνευματικής φιλοδοξίας, να κινείται μέσα στον κόσμο χωρίς τη συνεχή αυτοπαρακολούθηση που ρωτά «Κάνω πρόοδο; Πλησιάζω; Είμαι πιο φωτισμένος από χτες;» Ο διαλογισμός που είναι διαλογισμός συμβαίνει από μόνος του όταν οι συνθήκες είναι κατάλληλες, όπως τα λουλούδια ανθίζουν όταν έρχεται η άνοιξη, όχι επειδή έχουν εξασκηθεί στο άνθισμα αλλά επειδή είναι στη φύση τους να ανταποκριθούν στη ζέστη και στο φως.

Η πρόσκληση — αν μπορεί να ονομαστεί πρόσκληση — είναι να επιστρέψει κανείς στο θαύμα — όχι το θαύμα του παιδιού που ποτέ δεν έχει αμφισβητήσει, αλλά το δεύτερο θαύμα, το βαθύτερο θαύμα, που έρχεται αφού όλα τα ερωτήματα έχουν εξαντληθεί και βρεθεί ανεπαρκή. Είναι το θαύμα που αναδύεται όταν ο νους επιτέλους παραδέχεται την ήττα του στην προσπάθεια να συλλάβει το μυστήριο της ύπαρξης, όταν αναγνωρίζει ότι οι πιο βαθιές αλήθειες δεν μπορούν να συλληφθούν αλλά μόνο να βιωθούν, δεν μπορούν να κατανοηθούν αλλά μόνο να παραδοθούν.

Αυτό το θαύμα δεν αγωνίζεται να δει πέρα από το πέπλο αλλά ανακαλύπτει το ιερό σε αυτό που είναι άμεσα παρόν — στο βάρος του σώματος, στον ρυθμό της αναπνοής, στο πέρασμα των νεφών σε έναν φθινοπωρινό ουρανό. Δεν αναζητά εξαιρετικές εμπειρίες αλλά βρίσκει το εξαιρετικό στο συνηθισμένο, όχι με καμία τεχνική ή άσκηση αλλά με μια απλότητα προσοχής που έρχεται όταν η προσοχή δεν κατευθύνεται πλέον από ατζέντα ή σκοπό.

Η Σιωπή που Τραγουδά

Τελικά — αν και δεν υπάρχει τέλος σε αυτή την ατέρμονη κίνηση — αυτό που μένει είναι ένα είδος σιωπής. Όχι η σιωπή ενός άδειου δωματίου ή η σιωπή ανάμεσα σε ήχους, αλλά η σιωπή που υπάρχει πριν και κάτω από κάθε ήχο, η σιωπή από την οποία αναδύεται η μουσική και στην οποία επιστρέφει. Αυτή η σιωπή δεν είναι απουσία κάτι αλλά πληρότητα των πάντων, το έγκυο κενό που περιέχει όλες τις δυνατότητες χωρίς να εκδηλώνει καμία.

Είναι η σιωπή της καρδιάς που έχει επιτέλους σταματήσει την κραυγή της, τις απαιτήσεις της, τις διαπραγματεύσεις της με το Θείο. Είναι η σιωπή που έρχεται όταν όλα τα ερωτήματα έχουν διαλυθεί, όχι επειδή έχουν απαντηθεί αλλά επειδή ο ερωτών έχει αναγνωρίσει ότι τα βαθύτερα ερωτήματα δεν δείχνουν προς απαντήσεις αλλά προς μυστήριο. Είναι η σιωπή του νου που έχει εξαντληθεί από την αναζήτηση και έχει καταρρεύσει στην ύπαρξη.

Και μέσα σε αυτή τη σιωπή, παραδόξως, υπάρχει ένα τραγούδι — αν και κανείς δεν το τραγουδά, κανείς δεν το ακούει. Είναι το τραγούδι της ίδιας της ύπαρξης, η αιώνια συμφωνία που παίζει είτε κάποιος ακούει είτε όχι. Ο διαλογισμός που είναι διαλογισμός είναι απλώς η απομάκρυνση όλων όσων εμποδίζουν την ακρόαση αυτού του τραγουδιού που πάντα τραγουδούσε, το βλέπειν αυτού του φωτός που πάντα έλαμπε, το αισθάνεσθαι αυτής της παρουσίας που ποτέ δεν έλειπε.

Η ευλογία, όταν έρχεται — και έρχεται πάντα απροσδόκητα, πάντα χωρίς αναγγελία — είναι η αναγνώριση ότι δεν υπάρχει πουθενά να πάει κανείς, τίποτα να επιτύχει, κανείς να γίνει. Ο ανοιχτός ουρανός ήταν πάντα εδώ. Η απέραντη καρδιά πάντα χτυπούσε. Το άπειρο ήταν πάντα απείρως παρόν. Το μόνο που χρειαζόταν ήταν η διάλυση του αναζητητή, κι ακόμα κι αυτή η διάλυση δεν ήταν ποτέ κάτι που μπορούσε να γίνει, μόνο κάτι που συνέβη όταν ο καιρός ήταν κατάλληλος, όταν ο καρπός ωρίμασε, όταν η εποχή γύρισε.

Και έτσι ο μυστικός — πια όχι αναζητών, πια όχι περιμένων, πια όχι ελπίζων — συνεχίζει να περπατά μέσα στον κόσμο, συνηθισμένος ανάμεσα στους συνηθισμένους, κουβαλώντας αυτό το μυστικό που δεν μπορεί να κρατηθεί ούτε να μοιραστεί: ότι το ιερό δεν είναι αλλού, ότι ο διαλογισμός δεν είναι άσκηση, ότι η πόρτα δεν ήταν ποτέ κλειστή. ...

Intellectual property rights

The entire content of our website, including, but not limited to, texts, news, graphics, photographs, diagrams, illustrations, services provided and generally any kind of files, is subject to intellectual property (copyright) and is governed by the national and international provisions on Intellectual Property, with the exception of the expressly recognized rights of third parties.
Therefore, it is expressly prohibited to reproduce, republish, copy, store, sell, transmit, distribute, publish, perform, "download", translate, modify in any way, in part or in summary, without the express prior written consent of the Foundation. It is known that in case the Foundation consents, the applicant is obliged to explicitly refer via links (hyperlinks) to the relevant content of the Foundation's website. This obligation of the applicant exists even if it is not explicitly stated in the written consent of the Foundation.
Exceptionally, it is permitted to individually store and copy parts of the content on a simple personal computer for strictly personal use (private study or research, educational purposes), without the intention of commercial or other exploitation and always under the condition of indicating the source of its origin, without this in any way implies a grant of intellectual property rights.
It is also permitted to republish material for purposes of promoting the events and activities of the Foundation, provided that the source is mentioned and that no intellectual property rights are infringed, no trademarks are modified, altered or deleted.
Everything else that is included on the electronic pages of our website and constitutes registered trademarks and intellectual property products of third parties is their own sphere of responsibility and has nothing to do with the website of the Foundation.

Δικαιώματα πνευματικής ιδιοκτησίας

Το σύνολο του περιεχομένου του Δικτυακού μας τόπου, συμπεριλαμβανομένων, ενδεικτικά αλλά όχι περιοριστικά, των κειμένων, ειδήσεων, γραφικών, φωτογραφιών, σχεδιαγραμμάτων, απεικονίσεων, παρεχόμενων υπηρεσιών και γενικά κάθε είδους αρχείων, αποτελεί αντικείμενο πνευματικής ιδιοκτησίας (copyright) και διέπεται από τις εθνικές και διεθνείς διατάξεις περί Πνευματικής Ιδιοκτησίας, με εξαίρεση τα ρητώς αναγνωρισμένα δικαιώματα τρίτων.

Συνεπώς, απαγορεύεται ρητά η αναπαραγωγή, αναδημοσίευση, αντιγραφή, αποθήκευση, πώληση, μετάδοση, διανομή, έκδοση, εκτέλεση, «λήψη» (download), μετάφραση, τροποποίηση με οποιονδήποτε τρόπο, τμηματικά η περιληπτικά χωρίς τη ρητή προηγούμενη έγγραφη συναίνεση του Ιδρύματος. Γίνεται γνωστό ότι σε περίπτωση κατά την οποία το Ίδρυμα συναινέσει, ο αιτών υποχρεούται για την ρητή παραπομπή μέσω συνδέσμων (hyperlinks) στο σχετικό περιεχόμενο του Δικτυακού τόπου του Ιδρύματος. Η υποχρέωση αυτή του αιτούντος υφίσταται ακόμα και αν δεν αναγραφεί ρητά στην έγγραφη συναίνεση του Ιδρύματος.

Κατ’ εξαίρεση, επιτρέπεται η μεμονωμένη αποθήκευση και αντιγραφή τμημάτων του περιεχομένου σε απλό προσωπικό υπολογιστή για αυστηρά προσωπική χρήση (ιδιωτική μελέτη ή έρευνα, εκπαιδευτικούς σκοπούς), χωρίς πρόθεση εμπορικής ή άλλης εκμετάλλευσης και πάντα υπό την προϋπόθεση της αναγραφής της πηγής προέλευσής του, χωρίς αυτό να σημαίνει καθ’ οιονδήποτε τρόπο παραχώρηση δικαιωμάτων πνευματικής ιδιοκτησίας.

Επίσης, επιτρέπεται η αναδημοσίευση υλικού για λόγους προβολής των γεγονότων και δραστηριοτήτων του Ιδρύματος, με την προϋπόθεση ότι θα αναφέρεται η πηγή και δεν θα θίγονται δικαιώματα πνευματικής ιδιοκτησίας, δεν θα τροποποιούνται, αλλοιώνονται ή διαγράφονται εμπορικά σήματα.

Ό,τι άλλο περιλαμβάνεται στις ηλεκτρονικές σελίδες του Δικτυακού μας τόπου και αποτελεί κατοχυρωμένα σήματα και προϊόντα πνευματικής ιδιοκτησίας τρίτων ανάγεται στη δική τους σφαίρα ευθύνης και ουδόλως έχει να κάνει με τον Δικτυακό τόπο του Ιδρύματος.

Esoterism Academy

CIRCLE OF LIGHT

ESOTERISM STUDIES

ESOTERISM ACADEMY NEW ARTICLE

Sunday, May 7, 2023

The “Formed” Man

The “Formed” Man

TAOΪSM

BUDDHISM

VEDANTA

jKRISHNAMURTI

2. The Unbidden Grace: A Meditation on the Pathless Path

RELIGION

Quotes

Constantinos’s quotes

Copyright