Esoterism Academy: The Entity "Man"

Sunday, April 30, 2023

The Entity "Man"

1. The True Anthropology

2. Substance and Body

3. The "Man"

4. The True Awakening of the Functional Centers

5. Freedom, Self-Knowledge, Dominion, Life, and Action

…..

1. The True Anthropology

When we say "I really know something" it means that I have "personal experience", direct experiential contact with it, and its essence, I see and understand how it manifests, acts, behaves, and perceives all its fields of manifestation... Knowing does not mean simply being informed, I accumulate information. This is indirect, second-hand knowledge. It may be true, but it may not be (and the latter usually happens in human societies).

So, self-awareness means getting to know what a person is, starting with me, myself, who is something direct and can have personal experience, I can determine for myself what is happening, whether it is happening, or not happening, what is real and what is not... No, I rely on the information I was taught, read, listened to, and thought about... I need to know myself here, now, in Real Time, what I am, how I function, and in which objective fields I manifest. So, to know Man (me, each one himself) means to know the Essence of Man, his manifestations... I know the whole man, in all his manifestations.

What is True Substance? Who wonders? Who's looking? Just That "Who," the "Living Man," Here, Now, in Real Time, is the True Essence: The Perception of Existence, the Awareness that we are, Here, Now, the Simple Consciousness of "Who," the Mere Sense of our Presence… not any qualities we can subsequently ascribe to that “Who”… all qualities are additional, but many qualities are arbitrary, artificial, imposed by men, and thus taught to us.

This True Essence, the Simple Pure "Who" (i.e. us) performs several functions: It perceives what is happening... It thinks by attributing accusatives (attributes) to "things"... It weighs "things" by assigning values, and has feelings towards "things" accordingly to their value... It is active within the body, and through the body in the external world.

So, what is Man? The Whole Man? It is the True Essence, the Perception of Existence, the Awareness that it is us, that perceives, thinks, feels, and experiences the body and the world... True Essence-Functions-Body. Man is all these things. If we see man without any of these, he is not a Whole Man, he is half a man.

…..

2. Substance and Body

The Essence, as Perception, Awareness, Consciousness, (Sense of Presence), Always precedes everything. The "Who" (the awareness that we exist) must be put first before anything can be said afterward... If there is no awareness of being, there is nothing, nothing to say. So, "Who" (we, the Living Man, Here, Now), is the Principle, and the Basis to Build any knowledge... If theories are subsequently formulated that man is a creation, that another Principle precedes, in reality, it precedes the "Who" (the Man) who creates this whole system of thought and only within the system of thought there is some Other Principle, as he imagines it... But here we are talking about Reality, about the Real Space we exist in, in Real Time, we are not talking through the human systems of thought... Therefore, the Essence of Operations, Perception, thought, etc., but also the perception of external phenomena, always precedes.

Always the Principle, the Pure Essence, the Presence, Without Attributes, Without Action, whatever, Prior to Any Phenomenon. This is true both in the Cosmic Realm and in the Material Realm. This Principle (the Primordial State) is the Source of All, the Support of All, and the Ultimate Background of Every Manifestation, Every Phenomenon. And this Happens, as in the Cosmic Field, and within Man. Because it Happens in the Cosmic Field, therefore, it also happens within man, in the same way. The Essence, the Pure Presence, is the Principle and Background of all Functions within man, Perception, Thought, Material (Body) Experience, and External Phenomena.

So, everything emanates from Essence, Presence, Manifestations, Phenomena, everything. From the Essence that "Moves", "Works", Everything happens... In the Cosmic Field, the Worlds of Perception of Mind, Energy, and Matter are created. In the Material Field, within man, the Presence Manifests as a Perception of existence, as thought (representation of reality with concepts-words), feelings, and physical experience.

Essence Is That Which Is, the Unknown, the Mystery of Presence, in Cosmic and Human Realms... It (This Presence) Is beyond all, beyond qualities, evolution, time, change, anything. It is the Great Mystery that Creates Worlds and Incarnates in being, in man... It is the Substance that Acts, its Energy, the Perceptive Energy, that Produces all things. Everything Is Perceptual Energy. In the Cosmic Field, Worlds are Created. It is Perception that Mirrors What Exists, It is Perception that Consolidates into Mind, Condenses into Energy, and Solidifies into Matter... In the Human Field Perceptual Energy takes place within the body, Perception of Reality, Thought-mental representation of reality, emotions, physical experience, and activity. It is the Same Essence (the Mystery of Presence) Manifested in the Cosmic Field and Human Atomic Field.

The beings who do not Experience their True Essence, within themselves, who do not Sense the Infinite Without Attributes of their Depth, but operate through thought, create, and construct an image of reality, according to what they have learned, read, heard, thought... What they imagine to be true is not true in reality, in Real Time, in Real Life, but only within their thinking system, i.e. in an imaginary space.

…..

3. The "Man", (Heavenly Origin and Incarnation)

That Which Exists Is Essence (Presence, Integral Knowledge of Presence) Without Attributes. From This Mysterious Presence Emerges Perception, Perceptual Energy, which is both indistinguishable and distinct from its Source (It is Presence Perception). In its Second Field of Manifestation, It is Pure Perception that Mirrors That Which Is. World and Being are the Same (Subject-Object Identical). In the Third Field where Perception becomes Intelligence, mental accumulation subjects, mental cores, and mental beings emerge. In the Fourth Field where Consciousness is Empowered, becomes Energy and Acts, mental beings "put on" an energy body. In the Fifth Field, Consciousness that has been Activated Creates Cosmic Form, material forms, and all Being (Presence, Perception, Consciousness, Energy) Incarnates in one body.

Man Is Essence (Presence) Without Any Attribute, No Difference From The Presence That Creates Everything. As an Entity He Manifested in the Various Cosmic Levels-Fields, until He Incarnated as a Presence with all his powers, functions (perception, thought, emotions) within the body... Man on earth is a Presence with Functions (the Higher Being) within the body. As Presence Performs all functions. It is the "Spirit" that Perceives what is happening on all levels, which is the perception of what is happening, which becomes thought, which becomes feelings, which becomes a physical experience and physical activity. It is the Spirit that dwells in its Temple, the body is a temple for the Spirit.

This Presence, the Spirit, has its Seat in the Higher Center of man (the brain, the nervous system). It is Outside the body Inside the body and the whole body. It is channeled everywhere in the body and has knowledge, and it reacts at all levels, throughout the body. Thinking happens in the forebrain. It becomes a feeling-emotion at the level of the chest. It becomes a physical experience in the lower bodily functions, lower down... To truly know what we are, what man is, we must know him Here, Now, in Real Time. To Acknowledge the Perception of what is happening, with Full Attention, without falsification. To Recognize what exactly thought does, how it filters the perception of reality and constructs a personal perception of reality. To recognize the values we have adopted and the emotions we feel. To Recognize the Body, bodily experiences and activities, and their meaning...

* This is a PRACTICAL Recognition EXERCISE to do.

There is a Complete Correspondence between the Higher Being, the higher functions, and the body. The Entity, its Function, is differentiated in specific areas of the nervous system, and the body, which we call "functional centers". Tradition calls them "Padma" (in Buddhism), chakras (in Tantric Yoga), "Latif" (in Sufi Tradition)... There are references to Christian ascetics in all Traditions... All of these are there, they work, but without higher control, dominance, uncoordinated, or are blocked. That is why we say that the "centers" are unawakened, and dormant. This does not mean that the corresponding functions are not performed. They are simply not performed correctly, performed in the wrong way, or unilaterally. And this ignorance, the improper functioning of human forces in the respective functional centers, is what creates confusion, conflict, illness, etc... Awakening the "centers" therefore means overcoming simple uncoordinated or blocked functioning, control, balance, and integrated action, at all levels.

The Correspondence: The Presence, the Spirit, Is Outside (actually the Spirit never "incarnates") but also Inside the body (in the Higher Center It has its Seat, but it is Channeled everywhere and is aware of everything in the body). In the Higher Center is the Perception of what is happening, the Perception of the Unity of Existence. In the forebrain, we do not perceive objectively but with personal interventions, we construct our own perception of reality. In the "chest" emotions are manifested, etc. In the lower body, physical experience and activity related to physical survival take place... The various descriptions of the centers in the Various Traditions, their number, etc... are secondary.

…..

4. The True Awakening of the Functional Centers

So to Know Man, our Self, to have Self-Awareness, means to have Experiential Recognition of our Presence (our True Attribute-less Essence), Here, Now, (always done in Real Time), and the various functions we perform. To know what we do, why we do it. To Have a Dominion of our operations. To Orient Rightly in Life. To Live in Balance. To Live Truly... Speaking specifically, practically, We must be Constantly in a Position of Balance, in the Position of Simple Perception where we Observe with Full Attention what is Happening... That is, to Live Here, Now, Consciously... To use thought when needed but without leaving it to distort our perception of reality. To have Healthy Emotions and Healthy Desires. And to Act in the world based on All This Knowledge. With All This Knowledge Illuminating our activity, our actions, we know where we are going... To Live Truly while we live here on Earth.

True Self-Knowledge, therefore, means Recognition of the Whole Man that we are, Substance-Functions-Body, Mastery of Functions, Correct Use of Functions, and True Creative Life. Only when we are True Humans, many True Humans, can we live in a humane society.

Real Self-Knowledge therefore means to Recognize what we are, how we function, what is happening, what we are doing, and where we are going. This means that the Spirit must be Free and not enslaved to individual functions (such as thinking). The Spirit must rise to its Seat, Experience the Essence, the Unity of Existence, Unite with the Timeless Source, and with This Experience, through This Experience Illuminate the lower functions, use them aright, think correctly, feel correct, to live correctly out in the world... So, Freedom is a Prerequisite for Living Rightly. When we speak of Self-Knowledge we speak of Freedom, of Knowledge of Essence and functions, of Dominion of functions, of Knowledge that is put into practice.

True Awakening of the functional centers means Real Experiential Elevation above limited functions (or stagnation, or entrapment in lower functions). To unblock our Function in lower functions, to Free ourselves from these functions (such as thought, passions, absorption in the external world), to Experientially Ascend to the Pure Perception of our Essence (our Pure Presence)... We are talking about something that is really happening, Here, Now, in Real Time, for something experiential… we have to do it, Experience it… True Full Awakening really means Experiential Recognition of our Essence. To Experience our Essence, Freedom, the Attribute-less. To Have This Experience, in the Higher Center of the Body, to Have the Experience of the Limitless Outside the Body. Only when we have this Experience can we then return back to the body and function properly (at all levels, from thought to physical activity).

Awakening must be Experiential, as must Freedom and Dominion of functions, in the corresponding functional centers in the body. It cannot be theoretical, hypothetical, or imaginary. Nor is the Awakening of the centers done by visualization of the centers, breathing exercises, or the laying of the hands on the place of the centers, or anything, as some teach... There is a vast difference between Experiential Elevation of the Spirit, Freeing the Spirit from binding functions, and we think, wish, or affirm verbally that we have awakened the centers... Things are judged by the result. The Real Awakening of the functional centers is accompanied by corresponding experiences, which do not appear in false awakening ... Those who know are not deceived.

…..

5. Freedom, Self-Knowledge, Dominion, Life, and Action

Real Experiential Liberation from the delusive action of the lower functions is a Prerequisite for Knowing our Essence, our Eternal Attribute-less Timeless Essence, the Pure Presence... Without Complete Liberation from all the lower processes, we cannot have an Experience of the Absolute.

Self-awareness means precisely to have an Experience of our True Essence, (the Pure Presence)) which is the One and Only Undifferentiated Presence, to Recognize This Essence Within Everything, to Deeply Feel the Oneness of Existence, of Everything, and to Experience the Cohesive Force of Love that Binds All.

The Self-knowledge that Reveals to us the True Essence, the Unity of Essence Within All, the Unity of All, can Illuminate the lower functions, control them, and direct them. With the Light of Knowledge all the lower functions function properly. Thinking becomes objective and does not mislead us, Emotions, and desires operate on a healthy basis and do not lead us astray, nor do the needs of life distract us but are carried out without disputes and conflicts.

True Life means Knowing Exactly Who We Are, the One Divine Essence Incarnated in the Body, the Temple of the Body, and functioning exactly as the Divine Essence within the Body... For it is written that "as the Father in Heaven is Holy, so must we too, saints, here, in the body, on the earth, in the world"... The True Complete Man is the one who has Experientially (not informationally) known his Divine Essence, his Divine Origin, and carries this Knowledge down, to Body, on earth, in the world... As in Heaven so on earth.

Only True Humans, Free, Self-aware, in Full Dominion of their powers, Truly Saints within the body, can carry the Divine Light out into the world, into Action, into daily life. If they don't, who will? Those who think that by conceiving God mentally, as a body of information, they already know Him? Those who without feeling the Unity of Existence the Deep Shocking Power of Love have made the word Love candy? Those who, without Feeling Deep Inside, use big words?... Real Life is the One We Live, not the one we imagine, wish, or desire. Real Change is Experiential, it is not theoretical, imaginary, or just words... Truth wants us to sacrifice all lies and Love demands that we sacrifice our little ego...

Η Οντότητα «Άνθρωπος»

1. Η Αληθινή Ανθρωπολογία

2. Ουσία και Σώμα

3. Ο «Άνθρωπος»

4. Η Αληθινή Αφύπνιση των Λειτουργικών Κέντρων

5. Ελευθερία, Αυτογνωσία, Κυριαρχία, Ζωή, και Δράση

…..

1. Η Αληθινή Ανθρωπολογία

Όταν λέμε «γνωρίζω κάτι πραγματικά» σημαίνει ότι έχω «προσωπική εμπειρία», άμεση βιωματική επαφή με αυτό το ίδιο, την ουσία του, βλέπω και κατανοώ πως εκδηλώνεται, δρα, συμπεριφέρεται, και αντιλαμβάνομαι όλα τα πεδία εκδήλωσής του… Γνωρίζω δεν σημαίνει απλά πληροφορούμαι, συσσωρεύω πληροφορίες. Αυτό είναι μια έμμεση γνώση, από δεύτερο χέρι. Μπορεί να είναι αλήθεια, μπορεί και να μην είναι (κι αυτό το δεύτερο συμβαίνει συνήθως στις ανθρώπινες κοινωνίες).

Αυτογνωσία λοιπόν σημαίνει να γνωρίσω τι είναι ο άνθρωπος, ξεκινώντας από εμένα τον ίδιο, που είμαι κάτι άμεσο και μπορώ να έχω προσωπική εμπειρία, μπορώ ο ίδιος να διαπιστώσω τι συμβαίνει, αν συμβαίνει, ή δεν συμβαίνει, τι είναι αληθινό και τι όχι… Δεν βασίζομαι σε πληροφορίες που μου έμαθαν, τις διάβασα, τις άκουσα, τις σκέφθηκα… Πρέπει Εδώ, Τώρα, σε Πραγματικό Χρόνο, να γνωρίσω τον εαυτό μου, τι είμαι, πως λειτουργώ, σε ποια αντικειμενικά πεδία εκδηλώνομαι. Άρα γνωρίζω τον Άνθρωπο (εμένα, ο καθένας τον εαυτό του) σημαίνει γνωρίζω την Ουσία του Ανθρώπου, τις εκδηλώσεις του… γνωρίζω ολόκληρο τον άνθρωπο, σε όλες τις εκδηλώσεις του.

Τι είναι Αληθινή Ουσία; Ποιος αναρωτιέται; Ποιος ψάχνει; Ακριβώς Αυτός ο «Ποιος», ο «Ζωντανός Άνθρωπος», Εδώ, Τώρα, σε Πραγματικό Χρόνο, είναι η Αληθινή Ουσία: Η Αντίληψη της Ύπαρξης, η Επίγνωση ότι είμαστε εμείς, Εδώ, Τώρα, η Απλή Συνείδηση του «Ποιος», η Απλή Αίσθηση της Παρουσίας μας… όχι οι οποιεσδήποτε ιδιότητες μπορούμε εκ των υστέρων να αποδώσουμε σε αυτό το «Ποιος»… όλες οι ιδιότητες είναι πρόσθετες, αλλά πολλές ιδιότητες είναι αυθαίρετες, τεχνητές, τις έχουν επιβάλει οι άνθρωποι, κι έτσι μας έμαθαν.

Αυτή η Αληθινή Ουσία, το Απλό Αγνό «Ποιος» (δηλαδή εμείς) επιτελεί διάφορες λειτουργίες: Αντιλαμβάνεται τι συμβαίνει… Σκέπτεται αποδίδοντας κατηγορούμενα (ιδιότητες) στα «πράγματα»…Ζυγίζει τα «πράγματα» αποδίδοντας αξίες, έχει συναισθήματα απέναντι στα «πράγματα» ανάλογα την αξία τους… Δραστηριοποιείται μέσα στο σώμα, και μέσα από το σώμα στον εξωτερικό κόσμο.

Τι είναι λοιπόν ο Άνθρωπος; Ολόκληρος ο Άνθρωπος; Είναι η Αληθινή Ουσία, η Αντίληψη της Ύπαρξης, η Επίγνωση ότι είμαστε εμείς, που αντιλαμβάνεται, σκέπτεται, συναισθάνεται, έχει εμπειρία του σώματος και του κόσμου… Αληθινή Ουσία-Λειτουργίες-Σώμα. Ο Άνθρωπος είναι όλα αυτά. Αν δούμε τον άνθρωπο χωρίς κάτι από αυτά δεν είναι Ολόκληρος ο Άνθρωπος, είναι μισός άνθρωπος.

…..

2. Ουσία και Σώμα

Η Ουσία, σαν Αντίληψη, Επίγνωση, Συνείδηση, (Αίσθηση Παρουσίας), Προηγείται, πάντα, των πάντων. Πρέπει να τεθεί πρώτα το «Ποιος» (η επίγνωση ότι υπάρχουμε), για να ειπωθεί εκ των υστέρων οτιδήποτε… Αν δεν υπάρχει η επίγνωση της ύπαρξης, δεν υπάρχει τίποτα, τίποτα να πούμε. Άρα το «Ποιος» (εμείς, ο Ζωντανός Άνθρωπος, Εδώ, Τώρα), είναι η Αρχή, κι η Βάση να Οικοδομηθεί οποιαδήποτε γνώση… Αν εκ των υστέρων διατυπωθούν θεωρίες ότι ο άνθρωπος είναι δημιούργημα, ότι προηγείται Άλλη Αρχή, στην πραγματικότητα πάλι προηγείται το «Ποιος» (ο Άνθρωπος) που δημιουργεί όλο αυτό το σύστημα σκέψης και μόνο μέσα στο σύστημα σκέψης υπάρχει κάποια Άλλη Αρχή, όπως την φαντάζεται… Αλλά εδώ μιλάμε για την Πραγματικότητα, για τον Πραγματικό Χώρο που υπάρχουμε, σε Πραγματικό Χρόνο, δεν μιλάμε μέσα από τα ανθρώπινα συστήματα σκέψης… Πάντα λοιπόν Προηγείται η Ουσία των Λειτουργιών, της Αντίληψης, της σκέψης, κλπ., αλλά και της αντίληψης των εξωτερικών φαινομένων.

Πάντα η Αρχή, η Καθαρή Ουσία, η Παρουσία, Χωρίς Ιδιότητες, Χωρίς Δράση, οτιδήποτε, Προηγείται Οποιουδήποτε Φαινομένου. Αυτό ισχύει και σε Κοσμικό Πεδίο και στο Υλικό Πεδίο. Αυτή η Αρχή (η Αρχέγονη Κατάσταση) είναι η Πηγή του Παντός, το Στήριγμα των Πάντων, και το Ύστατο Υπόβαθρο Κάθε Εκδήλωσης, Κάθε Φαινομένου. Κι αυτό Συμβαίνει, όπως στο Κοσμικό Πεδίο, και μέσα στον Άνθρωπο. Επειδή Συμβαίνει στο Κοσμικό Πεδίο για αυτό συμβαίνει και μέσα στον άνθρωπο, με τον ίδιο τρόπο. Η Ουσία, η Καθαρή Παρουσία, είναι η Αρχή και το Υπόβαθρο όλων των Λειτουργιών μέσα στον άνθρωπο, Αντίληψης, Σκέψης, Υλικής (Σωματικής) Εμπειρίας, Εξωτερικών φαινομένων

Όλα λοιπόν Πηγάζουν από την Ουσία, την Παρουσία, Εκδηλώσεις, Φαινόμενα, όλα. Από την Ουσία που «Κινείται», «Λειτουργεί», Συμβαίνουν όλα… Στο Κοσμικό Πεδίο Δημιουργούνται οι Κόσμοι της Αντίληψης της Νόησης, της Ενέργειας, της Ύλης. Στο Υλικό Πεδίο, μέσα στον άνθρωπο η Παρουσία Εκδηλώνεται σαν Αντίληψη της ύπαρξης, σαν σκέψη (αναπαράσταση της πραγματικότητας με έννοιες-λέξεις), συναισθήματα, και σωματική εμπειρία.

Η Ουσία Είναι Αυτό που Υπάρχει, το Άγνωστο, το Μυστήριο της Παρουσίας, σε Κοσμικό και Ανθρώπινο Πεδίο… Αυτή (Αυτή η Παρουσία) Είναι πέρα από όλα, πέρα από ιδιότητες, εξέλιξη, χρόνο, μεταβολή, οτιδήποτε. Είναι το Μεγάλο Μυστήριο που Δημιουργεί Κόσμους κι Ενσαρκώνεται μέσα στο όντα, μέσα στον άνθρωπο… Είναι η Ουσία που Ενεργεί, η Ενέργεια της, η Αντιληπτική Ενέργεια, που Παράγει όλα τα πράγματα. Όλα Είναι Αντιληπτική Ενέργεια. Στο Κοσμικό Πεδίο Δημιουργούνται οι Κόσμοι. Είναι η Αντίληψη που Καθρεφτίζει Αυτό που Υπάρχει, Είναι η Αντίληψη που Παγιώνεται σε Νόηση, Συμπυκνώνεται σε Ενέργεια, και Στερεοποιείται σε Ύλη… Στο Ανθρώπινο Πεδίο η Αντιληπτική Ενέργεια γίνεται μέσα στο σώμα, Αντίληψη της Πραγματικότητας, Σκέψη-νοητική αναπαράσταση της πραγματικότητας, συναισθήματα, σωματική εμπειρία και δραστηριότητα. Είναι η Ίδια Ουσία (το Μυστήριο της Παρουσίας) που Εκδηλώνεται σε Κοσμικό Πεδίο και Ανθρώπινο Ατομικό Πεδίο.

Τα όντα που δεν Βιώνουν την Αληθινή Ουσία τους, μέσα τους, που δεν Διαισθάνονται το Απέραντο Χωρίς Ιδιότητες Βάθος τους, αλλά λειτουργούν μέσα από την σκέψη, δημιουργούν, κατασκευάζουν μια εικόνα της πραγματικότητας, σύμφωνα με όσα έμαθαν, διάβασαν, άκουσαν, σκέφθηκαν… Ό,τι φαντάζονται ότι ισχύει δεν ισχύει στην πραγματικότητα, σε Πραγματικό Χρόνο, στην Πραγματική Ζωή, αλλά μόνο μέσα στο σύστημα σκέψης τους, δηλαδή σε ένα φανταστικό χώρο.

…..

3. Ο «Άνθρωπος», (Ουράνια Προέλευση και Ενσάρκωση)

Αυτό που Υπάρχει Είναι Ουσία (Παρουσία, Ολοκληρωμένη Γνώση Παρουσίας) Χωρίς Ιδιότητες. Από Αυτή την Μυστηριώδη Παρουσία Αναδύεται η Αντίληψη, η Αντιληπτική Ενέργεια, που δεν ξεχωρίζει και ξεχωρίζει ταυτόχρονα από την Πηγή της (Είναι Αντίληψη Παρουσίας). Στο Δεύτερο Πεδίο Εκδήλωσης της Είναι Καθαρή Αντίληψη που Καθρεφτίζει Αυτό που Υπάρχει. Κόσμος και Ον είναι το Ίδιο (Υποκείμενο-Αντικείμενο Ταυτίζονται). Στο Τρίτο Πεδίο όπου η Αντίληψη γίνεται Νόηση, νοητική συσσώρευση αναδύονται υποκείμενα, νοητικοί πυρήνες, νοητικά όντα. Στο Τέταρτο Πεδίο όπου η Νόηση Ενδυναμώνεται, γίνεται Ενέργεια και Δρα, τα νοητικά όντα «ενδύονται» ένα ενεργειακό σώμα. Στο Πέμπτο Πεδίο, η Νόηση που έχει Ενεργοποιηθεί Δημιουργεί την Κοσμική Μορφή, τις υλικές μορφές και όλη η Οντότητα (Παρουσία, Αντίληψη, Νόηση, Ενέργεια) Ενσαρκώνεται σε ένα σώμα.

Ο Άνθρωπος Είναι Ουσία (Παρουσία) Χωρίς Καμιά Ιδιότητα, Καμιά Διαφορά από την Παρουσία που Δημιουργεί τα Πάντα. Σαν Οντότητα Εκδηλώθηκε στα Διάφορα Κοσμικά Επίπεδα-Πεδία, μέχρι να Ενσαρκωθεί σαν Παρουσία με όλες τις δυνάμεις, λειτουργίες του (αντίληψη, σκέψη, συναισθήματα) μέσα στο σώμα… Ο άνθρωπος στην γη Είναι Παρουσία με Λειτουργίες (η Ανώτερη Οντότητα) μέσα στο σώμα. Σαν Παρουσία Επιτελεί όλες τις λειτουργίες. Είναι το «Πνεύμα» που Αντιλαμβάνεται τι συμβαίνει σε όλα τα επίπεδα, που είναι αντίληψη του τι συμβαίνει, που γίνεται σκέψη, που γίνεται συναισθήματα, που γίνεται σωματική εμπειρία και σωματική δραστηριότητα. Είναι το Πνεύμα που Κατοικεί στον Ναό του, το σώμα είναι ναός για το Πνεύμα.

Αυτή η Παρουσία, το Πνεύμα, έχει την Έδρα του στο Ανώτερο Κέντρο του ανθρώπου (του εγκεφάλου, του νευρικού συστήματος). Είναι Έξω από το σώμα και Μέσα στο σώμα και σε ολόκληρο το σώμα. Διοχετεύεται παντού στο σώμα κι έχει γνώση, κι αντιδρά σε όλα τα επίπεδα, σε όλο το σώμα. Γίνεται σκέψη στον πρόσθιο εγκέφαλο. Γίνεται συναίσθημα-συγκίνηση στο επίπεδο του στήθους. Γίνεται σωματική εμπειρία στις κατώτερες σωματικές λειτουργίες, πιο χαμηλά… Για να γνωρίσουμε πραγματικά τι είμαστε, τι είναι ο άνθρωπος, πρέπει να τον γνωρίσουμε Εδώ, Τώρα, σε Πραγματικό Χρόνο. Να Αναγνωρίσουμε την Αντίληψη αυτού που συμβαίνει, με Πλήρη Προσοχή, χωρίς παραποιήσεις. Να Αναγνωρίσουμε τι ακριβώς κάνει η σκέψη, πως φιλτράρει την αντίληψη της πραγματικότητας και κατασκευάζει μια προσωπική αντίληψη της πραγματικότητας. Να αναγνωρίσουμε τις αξίες που έχουμε υιοθετήσει και τα συναισθήματα που νοιώθουμε. Να Αναγνωρίσουμε το Σώμα, τις σωματικές εμπειρίες και δραστηριότητες, και το νόημά τους … * Αυτή είναι μια ΠΡΑΚΤΙΚΗ ΑΣΚΗΣΗ Αναγνώρισης που πρέπει να κάνουμε.

Υπάρχει μια Πλήρης Αντιστοιχία ανάμεσα στην Ανώτερη Οντότητα, τις ανώτερες λειτουργίες, και το σώμα. Η Οντότητα, η Λειτουργία της, διαφοροποιείται σε συγκεκριμένες περιοχές του νευρικού συστήματος, και του σώματος, που ονομάζουμε «λειτουργικά κέντρα». Η Παράδοση τα ονομάζει «πάντμα» (στον Βουδισμό), τσάκρας (στην Ταντρική Γιόγκα), «λατάιφ» (στην Σουφική Παράδοση)… Υπάρχουν αναφορές στους χριστιανούς ασκητές, και σε όλες τις Παραδόσεις… Όλα αυτά υπάρχουν, λειτουργούν, αλλά χωρίς ανώτερο έλεγχο, κυριαρχία, ασυντόνιστα, ή είναι μπλοκαρισμένα. Για αυτό λέμε ότι τα «κέντρα» είναι μη-αφυπνισμένα, σε λήθαργο. Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν επιτελούνται οι αντίστοιχες λειτουργίες. Απλά δεν επιτελούνται σωστά, επιτελούνται με λάθος τρόπο, ή μονομερώς. Κι αυτή η άγνοια, η μη σωστή λειτουργία των ανθρώπινων δυνάμεων στα αντίστοιχα λειτουργικά κέντρα, είναι που δημιουργεί την σύγχυση, την σύγκρουση, την αρρώστια, κλπ.... Αφύπνιση λοιπόν των «κέντρων» σημαίνει υπέρβαση της απλής ασυντόνιστης, ή μπλοκαρισμένης λειτουργίας, έλεγχος, ισορροπία κι ολοκληρωμένη δράση, σε όλα τα επίπεδα.

Η Αντιστοιχία: Η Παρουσία, το Πνεύμα, Είναι Έξω (στην πραγματικότητα το Πνεύμα δεν «ενσαρκώνεται» ποτέ) αλλά και Μέσα στο σώμα (στο Ανώτερο Κέντρο Έχει Έδρα, αλλά Διοχετεύεται παντού κι έχει επίγνωση των πάντων στο σώμα). Στο Ανώτερο Κέντρο είναι Αντίληψη του τι συμβαίνει, Αντίληψη της Ενότητας της Ύπαρξης. Στον πρόσθιο εγκέφαλο δεν αντιλαμβανόμαστε αντικειμενικά αλλά με προσωπικές παρεμβάσεις κατασκευάζουμε την δική μας αντίληψη της πραγματικότητας. Στο «στήθος» εκδηλώνονται οι συγκινήσεις, κλπ. Στο κατώτερο σώμα λαβαίνει χώρα η σωματική εμπειρία και δραστηριότητα που σχετίζεται με την σωματική επιβίωση… Οι διάφορες περιγραφές των κέντρων στις Διάφορες Παραδόσεις, ο αριθμός τους, κλπ… είναι δευτερεύουσες.

…..

4. Η Αληθινή Αφύπνιση των Λειτουργικών Κέντρων

Να Γνωρίσουμε λοιπόν τον Άνθρωπο, τον Εαυτό μας, να Έχουμε Αυτογνωσία, σημαίνει να έχουμε Βιωματική Αναγνώριση της Παρουσίας μας (την Αληθινή Χωρίς Ιδιότητες Ουσία μας), Εδώ, Τώρα, (πάντα γίνεται σε Πραγματικό Χρόνο) και των διαφόρων λειτουργιών που επιτελούμε. Να Γνωρίζουμε τι κάνουμε, γιατί το κάνουμε. Να Έχουμε Κυριαρχία των λειτουργιών μας. Να Προσανατολιζόμαστε Ορθά στην Ζωή. Να Ζούμε Ισορροπημένα. Να Ζούμε Αληθινά… Μιλώντας ειδικά, πρακτικά, Πρέπει να Είμαστε Συνεχώς σε Θέση Ισορροπίας, στη Θέση της Απλής Αντίληψης όπου Παρατηρούμε με Πλήρη Προσοχή τι Συμβαίνει… Δηλαδή να Ζούμε Εδώ, Τώρα, Συνειδητά… Να χρησιμοποιούμε την σκέψη όταν χρειάζεται αλλά χωρίς να την αφήνουμε να παραμορφώνει την αντίληψή μας για την πραγματικότητα. Να έχουμε Υγιή Συναισθήματα και Υγιείς Επιθυμίες. Και να Δρούμε στον κόσμο με βάση Όλη Αυτή την Γνώση. Με Όλη Αυτή την Γνώση να Φωτίζει την δραστηριότητά μας, τις πράξεις μας, γνωρίζουμε που πηγαίνουμε… Να Ζούμε Αληθινά για όσο ζούμε εδώ, στην γη.

Η Αληθινή Αυτογνωσία λοιπόν σημαίνει Αναγνώριση του Όλου Ανθρώπου που είμαστε, Ουσίας-Λειτουργιών-Σώματος, Κυριαρχία των Λειτουργιών, Ορθή Χρήση των Λειτουργιών, Αληθινή Δημιουργική Ζωή. Μόνο όταν είμαστε Αληθινοί Άνθρωποι, πολλοί Αληθινοί Άνθρωποι, μπορούμε να ζούμε σε μια ανθρώπινη κοινωνία.

Πραγματική Αυτογνωσία συνεπώς σημαίνει να Αναγνωρίσουμε τι είμαστε, πως λειτουργούμε, τι συμβαίνει, τι κάνουμε, που πάμε. Αυτό σημαίνει ότι το Πνεύμα πρέπει να Είναι Ελεύθερο κι όχι σκλαβωμένο σε επιμέρους λειτουργίες (όπως η σκέψη). Το Πνεύμα πρέπει να Ανυψωθεί στην Έδρα του, να Βιώσουμε την Ουσία, την Ενότητα της Ύπαρξης, να Ενωθούμε με την Άχρονη Πηγή, και με Αυτή την Εμπειρία, μέσα από Αυτή την Εμπειρία να Φωτίζει τις κατώτερες λειτουργίες, να τις χρησιμοποιούμε ορθά, να σκεφτόμαστε ορθά, να συναισθανόμαστε ορθά, να ζούμε ορθά έξω στον κόσμο… Η Ελευθερία λοιπόν είναι Προϋπόθεση για να Ζούμε Ορθά. Όταν μιλάμε για Αυτογνωσία μιλάμε για Ελευθερία, για Γνώση της Ουσίας και των λειτουργιών, για Κυριαρχία των λειτουργιών, για Γνώση που γίνεται πράξη.

Η Αληθινή Αφύπνιση των λειτουργικών κέντρων σημαίνει την Πραγματική Βιωματική Ανύψωση πάνω από τις περιορισμένες λειτουργίες (ή την στασιμότητα, ή τον εγκλωβισμό σε κατώτερες λειτουργίες). Να ξεμπλοκάρουμε την Λειτουργία μας σε κατώτερες λειτουργίες, να Ελευθερωθούμε από αυτές τις λειτουργίες (όπως η σκέψη, πάθη, απορρόφηση στον εξωτερικό κόσμο), να Ανυψωθούμε Βιωματικά στην Καθαρή Αντίληψη της Ουσίας μας (της Αγνής Παρουσίας μας)… Μιλάμε για κάτι που συμβαίνει πραγματικά, Εδώ, Τώρα, σε Πραγματικό Χρόνο, για κάτι βιωματικό… πρέπει να το κάνουμε, να το Βιώσουμε… Η Αληθινή Πλήρης Αφύπνιση σημαίνει πραγματικά την Βιωματική Αναγνώριση της Ουσίας μας. Να Βιώσουμε την Ουσία μας, την Ελευθερία, το Χωρίς Ιδιότητες. Να Έχουμε Αυτή την Εμπειρία, στο Ανώτερο Κέντρο του Σώματος, να Έχουμε την Εμπειρία του Απεριόριστου Έξω από το σώμα. Μόνο όταν Έχουμε Αυτή την Εμπειρία μπορούμε να επιστρέψουμε μετά πάλι πίσω στο σώμα και να το λειτουργήσουμε σωστά (σε όλα τα επίπεδα, από την σκέψη, μέχρι την σωματική δραστηριότητα).

Η Αφύπνιση πρέπει να είναι Βιωματική, όπως κι η Ελευθερία κι η Κυριαρχία των λειτουργιών, στα αντίστοιχα λειτουργικά κέντρα στο σώμα. Δεν μπορεί να είναι θεωρητική, υποθετική ή φανταστική. Ούτε η Αφύπνιση των κέντρων γίνεται με οραματισμό των κέντρων, αναπνευστικές ασκήσεις, ή επίθεση των χεριών στη θέση των κέντρων, ή οτιδήποτε, όπως διδάσκουν κάποιοι… Υπάρχει τεράστια διαφορά ανάμεσα στην Βιωματική Ανύψωση του Πνεύματος, στην Απελευθέρωση του Πνεύματος από δεσμευτικές λειτουργίες και στο να νομίζουμε, να ευχόμαστε ή να βεβαιώνουμε λεκτικά ότι έχουμε αφυπνίσει τα κέντρα… Εκ του αποτελέσματος κρίνονται τα πράγματα. Η Πραγματική Αφύπνιση των λειτουργικών κέντρων συνοδεύεται από αντίστοιχες εμπειρίες, που δεν εμφανίζονται στην ψευτοαφύπνιση… Όσοι γνωρίζουν δεν ξεγελιούνται.

…..

5. Ελευθερία, Αυτογνωσία, Κυριαρχία, Ζωή, και Δράση

Η Πραγματική Βιωματική Απελευθέρωση από την παραπλανητική δράση των κατώτερων λειτουργιών αποτελεί Προϋπόθεση για να Γνωρίσουμε την Ουσία μας, την Αιώνια Χωρίς Ιδιότητες Άχρονη Ουσία μας, την Αγνή Παρουσία… Χωρίς Πλήρη Απελευθέρωση από όλες τις κατώτερες διαδικασίες δεν μπορούμε να έχουμε Εμπειρία του Απολύτου.

Αυτογνωσία σημαίνει ακριβώς να Έχουμε Εμπειρία της Αληθινής Ουσίας μας, (της Αγνής Παρουσίας)) που Είναι Μια και Μοναδική Παρουσία Χωρίς Διακρίσεις, να Αναγνωρίζουμε Αυτή την Ουσία Μέσα σε Όλα, να Συναισθανόμαστε Βαθιά την Ενότητα της Ύπαρξης, των Πάντων, και να Βιώνουμε την Συνεκτική Δύναμη της Αγάπης που τα Ενώνει Όλα.

Η Αυτογνωσία που μας Φανερώνει την Αληθινή Ουσία, την Ενότητα της Ουσίας Μέσα σε Όλα, την Ενότητα Όλων, μπορεί να Φωτίσει τις κατώτερες λειτουργίες, να τις ελέγξει, να τις κατευθύνει. Με το Φως της Γνώσης όλες οι κατώτερες λειτουργίες λειτουργούν σωστά. Η σκέψη γίνεται αντικειμενική και δεν μας παραπλανά, Συναισθήματα, επιθυμίες λειτουργούν σε υγιή βάση και δεν μας παρασύρουν, ούτε οι ανάγκες της ζωής μας αποπροσαναταλίζουν αλλά εκτελούνται χωρίς διαμάχες και συγκρούσεις.

Η Αληθινή Ζωή σημαίνει ακριβώς να Γνωρίζουμε Ποιοι Είμαστε, η Μια Θεϊκή Ουσία Ενσαρκωμένη στο Σώμα, στο Ναό του Σώματος, και να λειτουργούμε ακριβώς σαν Θεϊκή Ουσία μέσα στο Σώμα… Γιατί είναι γραμμένο τι «όπως Είναι Άγιος ο Πατέρας στον Ουρανό, έτσι πρέπει να είμαστε κι εμείς, άγιοι, εδώ, στο σώμα, στη γη, στο κόσμο»… Ο Αληθινός Ολοκληρωμένος Άνθρωπος είναι αυτός που Έχει Γνωρίσει Βιωματικά (όχι πληροφοριακά) την Θεϊκή Ουσία του, την Θεϊκή Προέλευσή του, και μεταφέρει Αυτή την Γνώση κάτω, στο Σώμα, στη γη, στο κόσμο… Όπως στον Ουρανό έτσι και στη γη.

Μόνο Αληθινοί Άνθρωποι, Ελεύθεροι, με Αυτογνωσία, με Πλήρη Κυριαρχία των δυνάμεων τους, Πραγματικά Άγιοι μέσα στο σώμα, μπορούν να μεταφέρουν το Θεϊκό Φως έξω στον κόσμο, στην Δράση, στην καθημερινή ζωή. Αν δεν το κάνουν αυτοί ποιος θα το κάνει; Αυτοί που νομίζουν ότι με το να συλλαμβάνουν τον Θεό νοητικά, σαν σύνολο πληροφοριών, τον Γνωρίζουν κιόλας; Αυτοί που χωρίς να νοιώθουν την Ενότητα της Ύπαρξης την Βαθιά Συγκλονιστική Δύναμη της Αγάπης έχουν κάνει την λέξη Αγάπη καραμέλα; Αυτοί που χωρίς να Αισθάνονται Μέσα τους Βαθιά, χρησιμοποιούν μεγάλες λέξεις;… Η Αληθινή Ζωή είναι Αυτή που Ζούμε, όχι αυτή που φανταζόμαστε, ή ευχόμαστε ή επιθυμούμε. Η Πραγματική Αλλαγή είναι Βιωματική, δεν είναι θεωρητική, φανταστική, ή μόνο λόγια… Η Αλήθεια θέλει να θυσιάσουμε όλα τα ψέματα κι η Αγάπη απαιτεί να θυσιάσουμε το μικρό εγώ μας…

Monday, 17 November, 2025

3.The Path Beyond Action: A Journey to the Luminous Self

(Viveka Chudamani 11-15)

In the vast cathedral of human seeking, where countless souls have wandered through corridors of ritual and repetition, there emerges a truth as ancient as consciousness itself—a truth whispered by the sage Sankara across the centuries like wind through mountain passes. It speaks not of accumulation but of revelation, not of doing but of seeing, not of the multiplicity of acts but of the singular flame of discernment that illuminates the eternal.

The seeker stands at the threshold of an infinite mystery, gazing upon the horizon where earth meets sky, where the finite kisses the infinite. In hands calloused by effort, in a heart heavy with longing, there dwells the question that has trembled on human lips since the first dawn: How does one touch the untouchable? How does the dewdrop return to the ocean of its origin? And here, in this liminal space between striving and surrender, the teaching descends like gentle rain upon parched soil—work purifies, but work does not reveal. Action cleanses the mirror of the mind, yet it is not action that shows us our own face in that mirror's depths.

The Purification of the Vessel

Consider the clay vessel, fresh from the riverbank, still bearing the weight of earth and moisture. The potter's hands work tirelessly, shaping, smoothing, preparing the vessel to hold that which is precious. The fire hardens it, the glaze beautifies it, yet these labors do not create the space within—they merely reveal it, prepare it, make it worthy to receive. So too does the work of life, the sacred duties, the ethical actions, the prayers counted like beads upon a string—these prepare the mind, burnish it, remove the gross accretions of selfishness and delusion. But the space within, the vast emptiness that can hold the infinite, was always there, waiting not to be created but to be recognized.

Ten million acts cascade through a lifetime like rain upon the ocean—each drop distinct, each making its small splash, yet none altering the fundamental nature of the waters. The mind engaged in righteous action becomes quieter, clearer, like a pond when the wind ceases its disturbance. But this clarity, this stillness, is not itself the vision of Reality. It is the condition in which vision becomes possible, as a cloudless night sky is not the stars themselves but the darkness in which their light can finally be seen.

The aspirant who confuses purification with realization is like one who polishes a window endlessly, believing that the perfection of the glass will itself create the landscape beyond. Yet no amount of polishing brings the mountains into being, no purity of surface generates the forests, the rivers, the vast sky. These exist independently, eternally, waiting only for the obscuring film to be removed so they might be beheld in their unalterable majesty.

The Rope and the Serpent: A Parable of Awakening

In the gathering dusk, on a path half-shadowed by overhanging trees, a traveler suddenly freezes, heart hammering against ribs like a caged bird desperate for escape. There, coiled in the dust, lies what appears to be a serpent—deadly, poised, its form sinuous and threatening. Terror floods the traveler's being. Sweat beads on the brow, muscles tense for flight, the mind constructs scenarios of venom and death. The entire world contracts to this single point of fear.

But then—a lamp is brought, or the angle of the dying light shifts, or a companion speaks with calm authority—and suddenly, as if a spell were broken, the serpent vanishes. It was never there. In its place lies a rope, harmless, inanimate, exactly as it has lain since being dropped by some passing merchant hours before. The relief that washes over the traveler is not the result of changing anything in the external world. The rope has not been transformed. The danger has not been removed. What has changed is understanding, perception, the very structure of knowing.

This ancient metaphor, worn smooth by centuries of contemplation, reveals the mechanism of spiritual awakening with startling precision. The suffering, the fear, the entire edifice of misery was constructed upon a misidentification, a failure of discernment. And its dissolution came not through action—not by beating the imagined serpent, not by fleeing from it, not by performing rituals to ward off its poison—but through the clear light of discriminative wisdom.

How many serpents coil through the landscape of human consciousness? How many threats, losses, deaths does the mind construct from the neutral material of existence? The body is mistaken for the Self, and thus all threats to flesh become existential terrors. The possessions are confused with security, and their loss becomes a kind of annihilation. The roles we play, the names we bear, the histories we carry—these become serpents that bind and threaten, until the lamp of discrimination reveals them as ropes, as constructs, as the innocent props of a play we have mistaken for ultimate reality.

The Alchemy of Understanding

In the sacred geography of India, rivers wind like silver threads through the dusty plain, their waters believed to carry the power of purification. Pilgrims journey for months to immerse themselves in these holy currents, offering prayers and gifts, counting their prostrations like a merchant counts coins. The sincerity of such devotion is beyond question, the dedication admirable, the physical discipline demanding. Yet the sage speaks with a certainty that cuts through sentiment and tradition alike: these acts, however sacred, do not themselves generate the realization of Truth.

The confusion is understandable, even inevitable. The human mind, oriented toward causation, toward the relationship between effort and result, naturally assumes that spiritual attainment follows the same laws as worldly achievement. Plant a seed, harvest grain. Build a house, find shelter. Practice a skill, gain mastery. But the logic that governs the material realm encounters a strange inversion in the spiritual dimension. Here, the greatest achievement is the recognition of what was never lost. The ultimate attainment is the realization that there was never truly anyone to attain anything.

A hundred Pranayamas, the breath controlled and counted with meticulous precision, can certainly quiet the turbulent mind, can create states of profound peace and one-pointed concentration. These are not to be dismissed or denigrated. They prepare the soil. But they do not plant the seed of Self-knowledge, for that seed was planted before time began, is planted in the very structure of consciousness itself. What is needed is not the addition of something new but the removal of ignorance about what already is.

The teaching that emerges from the lips of the wise—those who have themselves crossed the ocean of becoming and returned as guides for those still navigating its storms—carries a unique power. It is not the accumulation of information, not data transferred from one mind to another like water poured between vessels. Rather, it is more akin to one lamp lighting another: the flame that appears in the second lamp is not less than the flame in the first. It is fire itself, the same substance, the same essence, merely appearing in a new location.

When such teaching falls upon a mind prepared by discipline, purified by ethical living, steadied by meditation, something miraculous occurs. Not the miracle of intervention from outside, but the miracle of recognition from within. The words of the teacher act as a catalyst, precipitating a reaction that was always chemically possible, waiting only for the precise conditions to manifest. In that moment, reasoning—not the dry logic of debate but the illumined intelligence that sees into the heart of things—reveals what has always been true: the Self is not separate from Brahman, the individual wave is not other than the ocean, the space within the pot is not different from the space that contains all pots.

The Qualified Vessel: Prerequisites for the Journey

Not every moment is ripe for revelation. Not every soul is prepared, in any given instant, to receive the teaching that dissolves all questions in the light of direct knowing. There is a quality required of the aspirant, a qualification that has nothing to do with caste or creed, wealth or poverty, education or ignorance in the conventional sense. It is a qualification of ripeness, of readiness, of a desperate sincerity that makes all other considerations secondary.

The ancient texts speak of four prerequisites, four qualities that must be cultivated like a garden before the seed of Self-knowledge can take root. First, the discrimination between the eternal and the ephemeral—the capacity to look at the ever-changing parade of phenomena and recognize that beneath the flux lies something unchanging, that beyond the temporal exists the timeless. This discrimination is not intellectual alone but existential, a knowing in the bones that no lasting satisfaction can be found in what inevitably passes away.

Second, the renunciation of fruits both here and hereafter—a profound dispassion that releases its grip on outcomes, on rewards, on the calculus of gain and loss. This is not the renunciation born of disappointment or defeat but the natural falling away of desire when the heart has glimpsed something infinitely more precious than any object desire might pursue. Like a child who drops a toy made of glass beads upon seeing a genuine jewel, the qualified aspirant no longer clutches at the small pleasures and pains that once seemed so significant.

Third, the cultivation of six treasures: tranquility of mind, control of the senses, withdrawal from external distractions, endurance in the face of opposites, faith in the teaching and the teacher, and one-pointed concentration. These are not mere virtues to be admired but practical tools, the equipment needed for the journey inward. A mind scattered among a thousand concerns cannot descend into the depths where truth resides. A heart buffeted by every wave of sensation cannot maintain the stillness in which the reflection of the Self becomes visible.

And fourth, the burning desire for liberation—not as one desire among many but as the consuming fire that makes all other desires seem like shadows. This is the spiritual thirst that turns the seeker into a finder, the longing that pulls one forward even through darkness, even through doubt, even through the terrifying dissolution of all that was familiar and safe.

When these qualifications ripen, the aspirant becomes like a dry forest waiting for lightning. The smallest spark of truth will ignite an unstoppable transformation. Without these qualifications, even the most profound teaching falls on stony ground, unable to take root, unable to transform.

The Necessity of the Guide

In the trackless wilderness of spiritual seeking, where paths circle back upon themselves and mirages promise water to the thirsty, the role of the Guru emerges as absolutely essential. Not the guru as authoritarian controller, not the teacher as one who creates dependency, but the guide who has traversed this territory and knows both its dangers and its destinations.

The qualification of this guide is specific and uncompromising: the Guru must be established in Brahman-knowledge, must be one in whom the distinction between knower and known has dissolved into the singular radiance of pure awareness. And equally important, this knower of Brahman must be an ocean of compassion—for without compassion, knowledge remains locked in the chamber of individual realization, unable to flow toward those who thirst.

Why is the Guru necessary? Cannot the texts themselves serve as guide? Cannot one's own reasoning suffice? The ancient teaching answers with a certainty born of countless generations of experience: the nature of Reality is too subtle, too prone to misinterpretation, too easily confused with states and experiences that resemble it but are not it. The mind, in its very structure, tends to objectify, to create distance between subject and object. But Brahman is not an object to be known by a subject. It is the very consciousness in which the distinction between subject and object arises and dissolves.

The true Guru does not give the student something new but removes the obstruction that prevents the student from recognizing what has always been present. Like a sculptor who sees the form within the marble and simply removes the excess stone, the Guru, through teaching, through presence, through the mysterious transmission that occurs in proximity to realized consciousness, helps the aspirant see through the layers of false identification.

The approach to such a teacher must be characterized by humility, by sincerity, by the willingness to have one's most cherished assumptions challenged and dissolved. The seeker comes not with demands but with openness, not with conclusions but with questions, not with the desire to have existing beliefs confirmed but with the courage to have them shattered if they stand between the seeker and truth.

Reasoning: The Illuminating Fire

The path that Sankara articulates is often misunderstood as anti-intellectual, as a rejection of the mind in favor of blind faith or emotional fervor. Nothing could be further from the truth. What is rejected is not reasoning itself but reasoning that operates in the service of ignorance, logic that builds elaborate structures on false foundations.

The reasoning that leads to liberation is of a different order entirely. It is Yukti—the penetrating insight that sees through appearances to essence, that follows a line of inquiry not to its logical conclusion but to the point where logic itself dissolves in direct recognition. This reasoning begins with the teachings heard from the Guru, reflected upon with total attention, applied to one's own experience with ruthless honesty.

"I am not the body"—this statement can be analyzed, its implications traced through the network of experience. The body changes constantly, from infancy to old age, yet there is a continuity of identity, of the sense of "I am." The body can be observed as an object, yet the observer cannot be the observed. In sleep, awareness of the body ceases, yet upon waking, there is no sense that the essential "I" was absent, only that its awareness of the body was interrupted.

"I am not the mind"—again, reasoning illuminates. Thoughts come and go, emotions rise and fall, yet something remains constant, something witnesses these modifications without being modified itself. The mind can be known as an object of awareness, therefore awareness cannot be the mind. In deep sleep, mental activity ceases, yet there is no sense of non-existence, no true void—only the absence of the remembering faculty that would create the sense of a continuous experience.

This reasoning is not merely intellectual gymnastics. It is the mind being used to transcend itself, like a fire that consumes its own fuel and, in consuming, reveals the space that was always there but seemed occupied. Each realization through reasoning loosens one more strand of the rope that binds consciousness to limited identification.

Time, Place, and Circumstance: The Supporting Conditions

There is a poetry in timing, in the way certain moments seem pregnant with possibility while others remain stubbornly opaque to insight. The teaching acknowledges this mysterious element while placing it in proper perspective. Time, place, the presence of a community of seekers, the support of a conducive environment—these are auxiliaries, helpful conditions, but not the essence.

A quiet hermitage in the mountains may provide fewer distractions than a bustling marketplace, but realization does not reside in geography. An auspicious planetary alignment may create a subtle energetic support, but the stars do not grant Self-knowledge. The company of other aspirants may encourage and inspire, but liberation is not a group achievement.

What matters supremely is the qualification of the aspirant, the ripeness of understanding, the intensity of the longing for truth. When these are present, revelation can occur anywhere—in a cave or a city, in youth or old age, in wealth or poverty. When these are absent, no configuration of external circumstances will compensate for their lack.

This teaching liberates the seeker from the tyranny of seeking the perfect conditions, the endless postponement that whispers "not yet, not here, not until this or that is achieved." The time is always now. The place is always here. The circumstances are always sufficient for one who is truly ready.

The Culmination: Beyond Words, Beyond Acts

As the teaching unfolds, as reasoning illuminates, as the grace of the Guru penetrates the defenses of the ego, something begins to shift in the very foundation of experience. The relentless identification with the limited, the constant contraction around a separate self, begins to relax its grip. Not through effort—for effort only strengthens the one who makes effort—but through seeing, through the direct recognition that what one sought was never absent.

The Reality that reveals itself is not a thing, not an experience in the conventional sense, not a state that comes and goes. It is the constant background of all states, the awareness in which waking, dreaming, and deep sleep appear and disappear, itself untouched, unchanged, eternal. It is the Self—not the small self of personality and history, but the infinite Self that is one with Brahman, the absolute reality that has no second.

To one established in this recognition, the world does not disappear—the colors remain vivid, sounds continue to echo, sensations arise and pass. But their significance has fundamentally transformed. They are no longer threats or promises, no longer sources of bondage or liberation, but simply the spontaneous play of consciousness, waves on the surface of an infinite ocean that is one's own true nature.

The peace that settles upon such a one is not the peace of retirement from life, not the quietude of withdrawal into some inner fortress. It is the peace of a question that has found its answer, a search that has reached its conclusion, a journey that has discovered it never left home. It is the peace beyond understanding, yet not divorced from understanding—the peace that comes when understanding has flowered into being, when knowledge has ripened into realization.

The Invitation: A Call Beyond Time

The teaching that flows from Sankara's wisdom is not a relic of the past but a living transmission, as relevant now as in the eighth century when he walked the length of India, reviving and clarifying the perennial philosophy. Every human being, in every era, faces the same fundamental questions: Who am I? What is real? Is there something beyond this cycle of pleasure and pain, birth and death?

The path of discrimination, of reasoning upon the truth heard from the wise, of approaching with humility and sincerity the one who knows—this path remains open, remains viable, remains the direct way to that which cannot be reached by indirect means. It demands nothing impossible, yet it demands everything—the willingness to question every assumption, to release every familiar identity, to stand naked before the truth.

For one who feels the stirring of this call, who senses beneath the surface of life a deeper reality waiting to be known, the invitation is simple: seek out the teaching, find the teacher, cultivate the qualifications, apply the reasoning, and discover for yourself what countless beings before have discovered—that you are not what you have believed yourself to be, that your true nature is infinite, eternal, free.

The serpent was always a rope. The bondage was always imaginary. The liberation sought is the very nature of the seeker. This is the message that echoes across centuries, waiting in the silence between thoughts, present in the space between breaths, ready to be recognized in the heart of anyone who turns attention inward with sincerity and courage.

May all beings realize their true nature. May the light of discrimination dawn in every mind. May the ocean of mercy that is the Guru's grace wash away the illusion of separation, revealing the one Self that has never been divided, never been bound, never truly needed liberation—for it alone is, was, and forever shall be.

…

Το Μονοπάτι Πέρα από την Πράξη: Ένα Ταξίδι προς τον Φωτεινό Εαυτό

Στον απέραντο καθεδρικό ναό της ανθρώπινης αναζήτησης, όπου αμέτρητες ψυχές έχουν περιπλανηθεί μέσα από διαδρόμους τελετουργιών και επαναλήψεων, αναδύεται μια αλήθεια αρχαία όσο και η ίδια η συνείδηση — μια αλήθεια που ψιθύρισε ο σοφός Σανκάρα μέσα από τους αιώνες σαν άνεμος μέσα από ορεινά περάσματα. Δεν μιλάει για συσσώρευση αλλά για αποκάλυψη, όχι για πράξη αλλά για όραση, όχι για την πολλαπλότητα των πράξεων αλλά για τη μοναδική φλόγα της διάκρισης που φωτίζει το αιώνιο.

Ο αναζητητής στέκεται στο κατώφλι ενός άπειρου μυστηρίου, κοιτάζοντας τον ορίζοντα όπου η γη συναντά τον ουρανό, όπου το πεπερασμένο φιλάει το άπειρο. Στα χέρια τραχιά από την προσπάθεια, σε μια καρδιά βαριά από πόθο, κατοικεί η ερώτηση που έχει τρέμει στα χείλη των ανθρώπων από την πρώτη αυγή: Πώς αγγίζει κανείς το ανέγγιχτο; Πώς επιστρέφει η σταγόνα στον ωκεανό της προέλευσής της; Και εδώ, σε αυτό το λιμενικό χώρο μεταξύ προσπάθειας και παράδοσης, η διδασκαλία κατεβαίνει σαν απαλή βροχή σε διψασμένο χώμα — η εργασία καθαρίζει, αλλά η εργασία δεν αποκαλύπτει. Η πράξη καθαρίζει τον καθρέφτη του νου, ωστόσο δεν είναι η πράξη που μας δείχνει το ίδιο μας το πρόσωπο στα βάθη αυτού του καθρέφτη.

Ο Καθαρισμός του Δοχείου

Σκεφτείτε το πήλινο δοχείο, φρέσκο από την όχθη του ποταμού, ακόμα φορτωμένο με το βάρος της γης και της υγρασίας. Τα χέρια του αγγειοπλάστη δουλεύουν ακούραστα, διαμορφώνοντας, λειαίνοντας, προετοιμάζοντας το δοχείο να κρατήσει αυτό που είναι πολύτιμο. Η φωτιά το σκληραίνει, το γυαλί το ομορφαίνει, ωστόσο αυτές οι εργασίες δεν δημιουργούν τον χώρο μέσα του — απλώς τον αποκαλύπτουν, τον προετοιμάζουν, τον κάνουν άξιο να δεχτεί. Έτσι και η εργασία της ζωής, τα ιερά καθήκοντα, οι ηθικές πράξεις, οι προσευχές που μετριούνται σαν χάντρες σε κορδόνι — αυτές προετοιμάζουν τον νου, τον γυαλίζουν, αφαιρούν τις χονδροειδείς εναποθέσεις του εγωισμού και της πλάνης. Αλλά ο χώρος μέσα, η απέραντη κενότητα που μπορεί να κρατήσει το άπειρο, ήταν πάντα εκεί, περιμένοντας όχι να δημιουργηθεί αλλά να αναγνωριστεί.

Δέκα εκατομμύρια πράξεις χύνονται μέσα από μια ζωή σαν βροχή στον ωκεανό — κάθε σταγόνα ξεχωριστή, κάθε μία κάνει το μικρό της πιτσίλισμα, ωστόσο καμία δεν αλλάζει τη θεμελιώδη φύση των νερών. Ο νους που ασχολείται με δίκαιη πράξη γίνεται πιο ήσυχος, πιο καθαρός, σαν λίμνη όταν ο άνεμος παύει να την ταράζει. Αλλά αυτή η σαφήνεια, αυτή η ηρεμία, δεν είναι η ίδια η όραση της Πραγματικότητας. Είναι η συνθήκη στην οποία η όραση γίνεται δυνατή, σαν ένας ανέφελος νυχτερινός ουρανός δεν είναι τα αστέρια τα ίδια αλλά το σκοτάδι στο οποίο το φως τους μπορεί τελικά να φανεί.

Ο υποψήφιος που μπερδεύει την καθαρισμό με την πραγματοποίηση είναι σαν αυτόν που γυαλίζει ένα παράθυρο ατέλειωτα, πιστεύοντας ότι η τελειότητα του γυαλιού θα δημιουργήσει από μόνη της το τοπίο πέρα από αυτό. Ωστόσο κανένα γυάλισμα δεν φέρνει τα βουνά στην ύπαρξη, καμία καθαρότητα επιφάνειας δεν γεννά τα δάση, τα ποτάμια, τον απέραντο ουρανό. Αυτά υπάρχουν ανεξάρτητα, αιώνια, περιμένοντας μόνο να αφαιρεθεί η θολή μεμβράνη ώστε να μπορούν να θεαθούν στην αμετάβλητη μεγαλοπρέπειά τους.

Το Σκοινί και το Φίδι: Μια Παραβολή της Αφύπνισης

Στο ημίφως του σούρουπου, σε ένα μονοπάτι μισοσκιερό από κρεμαστά δέντρα, ένας ταξιδιώτης ξαφνικά παγώνει, η καρδιά του χτυπάει στα πλευρά σαν παγιδευμένο πουλί που απελπισμένα λαχταράει να δραπετεύσει. Εκεί, κουλουριασμένο στη σκόνη, κείτεται αυτό που φαίνεται να είναι ένα φίδι — θανατηφόρο, έτοιμο, η μορφή του ελικοειδής και απειλητική. Ο τρόμος πλημμυρίζει την ύπαρξη του ταξιδιώτη. Ιδρώτας στάζει στο μέτωπο, οι μύες τεντώνονται για φυγή, ο νους κατασκευάζει σενάρια δηλητηρίου και θανάτου. Ολόκληρος ο κόσμος συρρικνώνεται σε αυτό το μοναδικό σημείο φόβου.

Αλλά τότε — φέρνουν ένα λυχνάρι, ή η γωνία του φωτός που σβήνει αλλάζει, ή ένας σύντροφος μιλάει με ήρεμη αυθεντία — και ξαφνικά, σαν να σπάει ένα ξόρκι, το φίδι εξαφανίζεται. Δεν ήταν ποτέ εκεί. Στη θέση του κείτεται ένα σκοινί, ακίνδυνο, άψυχο, ακριβώς όπως κείτονταν από τότε που το άφησε κάποιος περαστικός έμπορος ώρες πριν. Η ανακούφιση που πλημμυρίζει τον ταξιδιώτη δεν είναι αποτέλεσμα αλλαγής οτιδήποτε στον εξωτερικό κόσμο. Το σκοινί δεν έχει μεταμορφωθεί. Ο κίνδυνος δεν έχει απομακρυνθεί. Αυτό που έχει αλλάξει είναι η κατανόηση, η αντίληψη, η ίδια η δομή της γνώσης.

Αυτή η αρχαία μεταφορά, λειασμένη από αιώνες στοχασμού, αποκαλύπτει τον μηχανισμό της πνευματικής αφύπνισης με εκπληκτική ακρίβεια. Ο πόνος, ο φόβος, ολόκληρο το οικοδόμημα της δυστυχίας κατασκευάστηκε πάνω σε μια λανθασμένη ταύτιση, μια αποτυχία διάκρισης. Και η διάλυσή του ήρθε όχι μέσω πράξης — όχι χτυπώντας το φανταστικό φίδι, όχι φεύγοντας από αυτό, όχι εκτελώντας τελετουργίες για να αποτρέψεις το δηλητήριό του — αλλά μέσω του καθαρού φωτός της διακριτικής σοφίας.

Πόσα φίδια κουλουριάζονται στο τοπίο της ανθρώπινης συνείδησης; Πόσες απειλές, απώλειες, θανάτους κατασκευάζει ο νους από το ουδέτερο υλικό της ύπαρξης; Το σώμα ταυτίζεται λανθασμένα με τον Εαυτό, και έτσι όλες οι απειλές στη σάρκα γίνονται υπαρξιακοί τρόμοι. Οι κατοχές μπερδεύονται με ασφάλεια, και η απώλειά τους γίνεται μια μορφή εξόντωσης. Οι ρόλοι που παίζουμε, τα ονόματα που φέρουμε, οι ιστορίες που κουβαλάμε — αυτά γίνονται φίδια που δένουν και απειλούν, μέχρι το λυχνάρι της διάκρισης να αποκαλύψει ότι είναι σκοινιά, κατασκευές, αθώα σκηνικά ενός θεάτρου που το μπερδέψαμε με την απόλυτη πραγματικότητα.

Η Αλχημεία της Κατανόησης

Στη ιερή γεωγραφία της Ινδίας, ποτάμια κυλούν σαν ασημένιες κλωστές μέσα από την σκονισμένη πεδιάδα, τα νερά τους πιστεύεται ότι φέρουν τη δύναμη της καθαρισμού. Προσκυνητές ταξιδεύουν μήνες για να βυθιστούν σε αυτά τα ιερά ρεύματα, προσφέροντας προσευχές και δώρα, μετρώντας τις μετάνοιές τους σαν έμπορος που μετράει νομίσματα. Η ειλικρίνεια τέτοιας αφοσίωσης είναι πέρα από αμφισβήτηση, η αφοσίωση αξιοθαύμαστη, η φυσική πειθαρχία απαιτητική. Ωστόσο ο σοφός μιλάει με μια βεβαιότητα που κόβει μέσα από συναισθήματα και παράδοση: αυτές οι πράξεις, όσο ιερές κι αν είναι, δεν γεννούν από μόνες τους την πραγματοποίηση της Αλήθειας.

Η σύγχυση είναι κατανοητή, ακόμα και αναπόφευκτη. Ο ανθρώπινος νους, προσανατολισμένος προς την αιτιότητα, προς τη σχέση μεταξύ προσπάθειας και αποτελέσματος, φυσικά υποθέτει ότι η πνευματική επίτευξη ακολουθεί τους ίδιους νόμους με την κοσμική επιτυχία. Φυτέψτε σπόρο, θερίστε σιτάρι. Χτίστε σπίτι, βρείτε καταφύγιο. Εξασκηθείτε σε δεξιότητα, αποκτήστε μαεστρία. Αλλά η λογική που διέπει το υλικό βασίλειο συναντά μια παράξενη αναστροφή στη πνευματική διάσταση. Εδώ, η μεγαλύτερη επίτευξη είναι η αναγνώριση αυτού που ποτέ δεν χάθηκε. Η απόλυτη απόκτηση είναι η πραγματοποίηση ότι ποτέ δεν υπήρχε πραγματικά κάποιος να αποκτήσει οτιδήποτε.

Εκατό Πραναγιάμα, η αναπνοή ελεγχόμενη και μετρημένη με σχολαστική ακρίβεια, μπορούν σίγουρα να ησυχάσουν τον ταραγμένο νου, να δημιουργήσουν καταστάσεις βαθιάς ειρήνης και μονόκεντρης συγκέντρωσης. Αυτές δεν πρέπει να απορριφθούν ή να υποτιμηθούν. Προετοιμάζουν το έδαφος. Αλλά δεν φυτεύουν τον σπόρο της Γνώσης του Εαυτού, γιατί αυτός ο σπόρος φυτεύτηκε πριν την αρχή του χρόνου, είναι φυτεμένος στην ίδια τη δομή της συνείδησης. Αυτό που χρειάζεται δεν είναι η προσθήκη κάτι νέου αλλά η αφαίρεση της άγνοιας για αυτό που ήδη υπάρχει.

Η διδασκαλία που αναδύεται από τα χείλη των σοφών — αυτών που έχουν διασχίσει τον ωκεανό του γίγνεσθαι και επέστρεψαν ως οδηγοί για όσους ακόμα πλοηγούνται στις καταιγίδες του — φέρει μια μοναδική δύναμη. Δεν είναι η συσσώρευση πληροφοριών, όχι δεδομένα που μεταφέρονται από νου σε νου σαν νερό που χύνεται μεταξύ δοχείων. Μάλλον, είναι σαν ένα λυχνάρι να ανάβει ένα άλλο: η φλόγα που εμφανίζεται στο δεύτερο λυχνάρι δεν είναι λιγότερη από τη φλόγα στο πρώτο. Είναι η ίδια η φωτιά, η ίδια υπόσταση, η ίδια ουσία, απλώς εμφανίζεται σε νέα τοποθεσία.

Όταν τέτοια διδασκαλία πέφτει σε νου προετοιμασμένο από πειθαρχία, καθαρισμένο από ηθική ζωή, σταθεροποιημένο από διαλογισμό, κάτι θαυματουργό συμβαίνει. Όχι το θαύμα της επέμβασης από έξω, αλλά το θαύμα της αναγνώρισης από μέσα. Τα λόγια του δασκάλου λειτουργούν ως καταλύτης, επιταχύνοντας μια αντίδραση που ήταν πάντα χημικά δυνατή, περιμένοντας μόνο τις ακριβείς συνθήκες για να εκδηλωθεί. Σε εκείνη τη στιγμή, η λογική — όχι η ξερή λογική της συζήτησης αλλά η φωτισμένη νοημοσύνη που βλέπει στην καρδιά των πραγμάτων — αποκαλύπτει αυτό που ήταν πάντα αληθινό: ο Εαυτός δεν είναι ξεχωριστός από το Μπράχμαν, το ατομικό κύμα δεν είναι άλλο από τον ωκεανό, ο χώρος μέσα στο δοχείο δεν είναι διαφορετικός από τον χώρο που περιέχει όλα τα δοχεία.

Το Πιστοποιημένο Δοχείο: Προαπαιτούμενα για το Ταξίδι

Κάθε στιγμή δεν είναι ώριμη για αποκάλυψη. Κάθε ψυχή δεν είναι προετοιμασμένη, σε οποιαδήποτε δεδομένη στιγμή, να δεχτεί τη διδασκαλία που διαλύει όλες τις ερωτήσεις στο φως της άμεσης γνώσης. Υπάρχει μια ποιότητα που απαιτείται από τον υποψήφιο, ένα προσόν που δεν έχει καμία σχέση με κάστα ή πίστη, πλούτο ή φτώχεια, εκπαίδευση ή άγνοια με την συμβατική έννοια. Είναι προσόν ωριμότητας, ετοιμότητας, μιας απελπισμένης ειλικρίνειας που κάνει όλες τις άλλες σκέψεις δευτερεύουσες.

Τα αρχαία κείμενα μιλούν για τέσσερα προαπαιτούμενα, τέσσερις ποιότητες που πρέπει να καλλιεργηθούν σαν κήπος πριν ο σπόρος της Γνώσης του Εαυτού μπορέσει να ριζώσει. Πρώτον, η διάκριση μεταξύ του αιώνιου και του εφήμερου — η ικανότητα να κοιτάζει κανείς την ασταμάτητη παρέλαση των φαινομένων και να αναγνωρίζει ότι κάτω από τη ροή υπάρχει κάτι αμετάβλητο, ότι πέρα από το χρονικό υπάρχει το άχρονο. Αυτή η διάκριση δεν είναι μόνο διανοητική αλλά υπαρξιακή, μια γνώση στα κόκαλα ότι καμία διαρκής ικανοποίηση δεν μπορεί να βρεθεί σε αυτό που αναπόφευκτα παρέρχεται.

Δεύτερον, η αποκήρυξη των καρπών τόσο εδώ όσο και στο επέκεινα — μια βαθιά απάθεια που απελευθερώνει την λαβή της από αποτελέσματα, από ανταμοιβές, από τον υπολογισμό κέρδους και απώλειας. Αυτή δεν είναι η αποκήρυξη που γεννιέται από απογοήτευση ή ήττα αλλά η φυσική πτώση της επιθυμίας όταν η καρδιά έχει ρίξει μια ματιά σε κάτι απείρως πιο πολύτιμο από οποιοδήποτε αντικείμενο που η επιθυμία μπορεί να κυνηγήσει. Σαν παιδί που αφήνει ένα παιχνίδι από γυάλινες χάντρες βλέποντας ένα γνήσιο πολύτιμο λίθο, ο προσοντούχος υποψήφιος δεν προσκολλάται πλέον στις μικρές απολαύσεις και πόνους που κάποτε φαίνονταν τόσο σημαντικοί.

Τρίτον, η καλλιέργεια έξι θησαυρών: ηρεμία του νου, έλεγχος των αισθήσεων, απόσυρση από εξωτερικούς περισπασμούς, αντοχή απέναντι στα αντίθετα, πίστη στη διδασκαλία και τον δάσκαλο, και μονόκεντρη συγκέντρωση. Αυτές δεν είναι απλές αρετές για να θαυμάζονται αλλά πρακτικά εργαλεία, ο εξοπλισμός που χρειάζεται για το ταξίδι προς τα μέσα. Ένας νους διασκορπισμένος σε χίλιες ανησυχίες δεν μπορεί να κατέβει στα βάθη όπου κατοικεί η αλήθεια. Μια καρδιά που χτυπιέται από κάθε κύμα αίσθησης δεν μπορεί να διατηρήσει την ηρεμία στην οποία η αντανάκλαση του Εαυτού γίνεται ορατή.

Και τέταρτον, η φλεγόμενη επιθυμία για απελευθέρωση — όχι ως μία επιθυμία ανάμεσα σε πολλές αλλά ως η καταναλωτική φωτιά που κάνει όλες τις άλλες επιθυμίες να φαίνονται σκιές. Αυτή είναι η πνευματική δίψα που μετατρέπει τον αναζητητή σε ευρέτη, ο πόθος που τραβάει μπροστά ακόμα και μέσα από σκοτάδι, ακόμα και μέσα από αμφιβολία, ακόμα και μέσα από την τρομακτική διάλυση όλων όσων ήταν οικεία και ασφαλή.

Όταν αυτά τα προσόντα ωριμάσουν, ο υποψήφιος γίνεται σαν ξερό δάσος που περιμένει αστραπή. Η μικρότερη σπίθα αλήθειας θα ανάψει μια ασταμάτητη μεταμόρφωση. Χωρίς αυτά τα προσόντα, ακόμα και η πιο βαθιά διδασκαλία πέφτει σε πέτρινο έδαφος, ανίκανο να ριζώσει, ανίκανο να μεταμορφώσει.

Η Αναγκαιότητα του Οδηγού

Στην άβατη έρημο της πνευματικής αναζήτησης, όπου μονοπάτια γυρίζουν πίσω στον εαυτό τους και οφθαλμαπάτες υπόσχονται νερό στον διψασμένο, ο ρόλος του Γκουρού αναδύεται ως απολύτως απαραίτητος. Όχι ο γκουρού ως αυταρχικός ελεγκτής, όχι ο δάσκαλος ως αυτός που δημιουργεί εξάρτηση, αλλά ο οδηγός που έχει διασχίσει αυτή την περιοχή και γνωρίζει τόσο τους κινδύνους όσο και τους προορισμούς της.

Το προσόν αυτού του οδηγού είναι συγκεκριμένο και αμείλικτο: Ο Γκουρού πρέπει να είναι εδραιωμένος στη Γνώση του Μπράχμαν, πρέπει να είναι ένας στον οποίο η διάκριση μεταξύ γνωρίζοντος και γνωστού έχει διαλυθεί στη μοναδική ακτινοβολία της καθαρής επίγνωσης. Και εξίσου σημαντικό, αυτός ο γνωρίζων του Μπράχμαν πρέπει να είναι ωκεανός συμπόνιας — γιατί χωρίς συμπόνια, η γνώση παραμένει κλειδωμένη στο θάλαμο της ατομικής πραγματοποίησης, ανίκανη να ρέει προς αυτούς που διψούν.

Γιατί είναι απαραίτητος ο Γκουρού; Δεν μπορούν τα κείμενα από μόνα τους να χρησιμεύσουν ως οδηγοί; Δεν αρκεί η δική μας λογική; Η αρχαία διδασκαλία απαντά με βεβαιότητα γεννημένη από αμέτρητες γενιές εμπειρίας: η φύση της Πραγματικότητας είναι πολύ λεπτή, πολύ επιρρεπής σε παρερμηνεία, πολύ εύκολα μπερδεμένη με καταστάσεις και εμπειρίες που μοιάζουν με αυτή αλλά δεν είναι. Ο νους, στη δομή του, τείνει να αντικειμενοποιεί, να δημιουργεί απόσταση μεταξύ υποκειμένου και αντικειμένου. Αλλά το Μπράχμαν δεν είναι αντικείμενο για να γνωριστεί από υποκείμενο. Είναι η ίδια η συνείδηση στην οποία η διάκριση μεταξύ υποκειμένου και αντικειμένου αναδύεται και διαλύεται.

Ο αληθινός Γκουρού δεν δίνει στον μαθητή κάτι νέο αλλά αφαιρεί το εμπόδιο που εμποδίζει τον μαθητή να αναγνωρίσει αυτό που ήταν πάντα παρόν. Σαν γλύπτης που βλέπει τη μορφή μέσα στο μάρμαρο και απλώς αφαιρεί την περίσσια πέτρα, ο Γκουρού, μέσω διδασκαλίας, μέσω παρουσίας, μέσω της μυστηριώδους μετάδοσης που συμβαίνει σε εγγύτητα με εδραιωμένη συνείδηση, βοηθά τον υποψήφιο να δει μέσα από τα στρώματα ψευδούς ταύτισης.

Η προσέγγιση σε τέτοιο δάσκαλο πρέπει να χαρακτηρίζεται από ταπείνωση, από ειλικρίνεια, από την προθυμία να αμφισβητηθούν και να διαλυθούν οι πιο αγαπημένες υποθέσεις. Ο αναζητητής έρχεται όχι με απαιτήσεις αλλά με ανοιχτότητα, όχι με συμπεράσματα αλλά με ερωτήσεις, όχι με την επιθυμία να επιβεβαιωθούν υπάρχουσες πεποιθήσεις αλλά με το θάρρος να σπάσουν αν στέκονται μεταξύ του αναζητητή και της αλήθειας.

Η Λογική: Η Φωτίζουσα Φωτιά

Το μονοπάτι που διατυπώνει ο Σανκάρα συχνά παρερμηνεύεται ως αντιδιανοητικό, ως απόρριψη του νου υπέρ τυφλής πίστης ή συναισθηματικής έξαρσης. Τίποτα δεν θα μπορούσε να είναι πιο μακριά από την αλήθεια. Αυτό που απορρίπτεται δεν είναι η λογική η ίδια αλλά η λογική που λειτουργεί στην υπηρεσία της άγνοιας, η λογική που χτίζει περίτεχνα οικοδομήματα σε ψευδείς βάσεις.

Η λογική που οδηγεί σε απελευθέρωση είναι διαφορετικής τάξης εντελώς. Είναι η Γιούκτι — η διεισδυτική διορατικότητα που βλέπει μέσα από τις εμφανίσεις στην ουσία, που ακολουθεί μια γραμμή έρευνας όχι στο λογικό της συμπέρασμα αλλά στο σημείο όπου η λογική η ίδια διαλύεται σε άμεση αναγνώριση. Αυτή η λογική αρχίζει με τις διδασκαλίες που ακούγονται από τον Γκουρού, στοχάζεται με απόλυτη προσοχή, εφαρμόζεται στην ίδια την εμπειρία με αδυσώπητη ειλικρίνεια.

«Δεν είμαι το σώμα» — αυτή η δήλωση μπορεί να αναλυθεί, οι συνέπειές της να εντοπιστούν μέσα από το δίκτυο της εμπειρίας. Το σώμα αλλάζει συνεχώς, από την βρεφική ηλικία στα γηρατειά, ωστόσο υπάρχει συνέχεια ταυτότητας, της αίσθησης «είμαι». Το σώμα μπορεί να παρατηρηθεί ως αντικείμενο, ωστόσο ο παρατηρητής δεν μπορεί να είναι το παρατηρούμενο. Στον ύπνο, η επίγνωση του σώματος παύει, ωστόσο κατά το ξύπνημα, δεν υπάρχει αίσθηση ότι το ουσιώδες «εγώ» ήταν απόν, μόνο ότι η επίγνωσή του για το σώμα διακόπηκε.

«Δεν είμαι ο νους» — πάλι, η λογική φωτίζει. Οι σκέψεις έρχονται και φεύγουν, τα συναισθήματα ανεβαίνουν και πέφτουν, ωστόσο κάτι παραμένει σταθερό, κάτι μαρτυρά αυτές τις τροποποιήσεις χωρίς να τροποποιείται το ίδιο. Ο νους μπορεί να γνωριστεί ως αντικείμενο επίγνωσης, επομένως η επίγνωση δεν μπορεί να είναι ο νους. Στον βαθύ ύπνο, η νοητική δραστηριότητα παύει, ωστόσο δεν υπάρχει αίσθηση μη-ύπαρξης, κανένα αληθινό κενό — μόνο η απουσία της μνημονικής ικανότητας που θα δημιουργούσε την αίσθηση συνεχούς εμπειρίας.

Αυτή η λογική δεν είναι απλώς διανοητική γυμναστική. Είναι ο νους που χρησιμοποιείται για να υπερβεί τον εαυτό του, σαν φωτιά που καταναλώνει το δικό της καύσιμο και, καταναλώνοντας, αποκαλύπτει τον χώρο που ήταν πάντα εκεί αλλά φαινόταν κατειλημμένος. Κάθε πραγματοποίηση μέσω λογικής χαλαρώνει ακόμα μία κλωστή από το σκοινί που δένει τη συνείδηση σε περιορισμένη ταύτιση.

Χρόνος, Τόπος και Συνθήκες: Οι Υποστηρικτικές Συνθήκες

Υπάρχει ποίηση στον συγχρονισμό, στον τρόπο που ορισμένες στιγμές φαίνονται έγκυες με δυνατότητα ενώ άλλες παραμένουν πεισματικά αδιαφανείς σε διορατικότητα. Η διδασκαλία αναγνωρίζει αυτό το μυστηριώδες στοιχείο ενώ το τοποθετεί σε σωστή προοπτική. Χρόνος, τόπος, η παρουσία κοινότητας αναζητητών, η υποστήριξη ευνοϊκού περιβάλλοντος — αυτά είναι βοηθητικά, χρήσιμες συνθήκες, αλλά όχι η ουσία.

Ένα ήσυχο ερημητήριο στα βουνά μπορεί να παρέχει λιγότερους περισπασμούς από μια πολυσύχναστη αγορά, αλλά η πραγματοποίηση δεν κατοικεί στη γεωγραφία. Μια ευνοϊκή πλανητική ευθυγράμμιση μπορεί να δημιουργήσει λεπτή ενεργειακή υποστήριξη, αλλά τα αστέρια δεν χορηγούν Γνώση του Εαυτού. Η παρέα άλλων υποψηφίων μπορεί να ενθαρρύνει και να εμπνεύσει, αλλά η απελευθέρωση δεν είναι ομαδική επίτευξη.

Αυτό που μετράει υπέρτατα είναι το προσόν του υποψηφίου, η ωριμότητα της κατανόησης, η ένταση του πόθου για αλήθεια. Όταν αυτά είναι παρόντα, η αποκάλυψη μπορεί να συμβεί οπουδήποτε — σε σπηλιά ή πόλη, σε νεότητα ή γηρατειά, σε πλούτο ή φτώχεια. Όταν αυτά απουσιάζουν, καμία διαμόρφωση εξωτερικών συνθηκών δεν θα αντισταθμίσει την έλλειψή τους.

Αυτή η διδασκαλία απελευθερώνει τον αναζητητή από την τυραννία της αναζήτησης τέλειων συνθηκών, την ατέλειωτη αναβολή που ψιθυρίζει «όχι ακόμα, όχι εδώ, όχι μέχρι να επιτευχθεί αυτό ή εκείνο». Ο χρόνος είναι πάντα τώρα. Ο τόπος είναι πάντα εδώ. Οι συνθήκες είναι πάντα αρκετές για αυτόν που είναι πραγματικά έτοιμος.

Η Κορύφωση: Πέρα από Λόγια, Πέρα από Πράξεις

Καθώς η διδασκαλία ξεδιπλώνεται, καθώς η λογική φωτίζει, καθώς η χάρη του Γκουρού διεισδύει στις άμυνες του εγώ, κάτι αρχίζει να αλλάζει στη θεμελιώδη βάση της εμπειρίας. Η ασταμάτητη ταύτιση με το περιορισμένο, η συνεχής συστολή γύρω από ξεχωριστό εαυτό, αρχίζει να χαλαρώνει τη λαβή της. Όχι μέσω προσπάθειας — γιατί η προσπάθεια μόνο ενισχύει αυτόν που κάνει την προσπάθεια — αλλά μέσω όρασης, μέσω της άμεσης αναγνώρισης ότι αυτό που αναζητούσε ποτέ δεν έλειπε.

Η Πραγματικότητα που αποκαλύπτεται δεν είναι πράγμα, δεν είναι εμπειρία με την συμβατική έννοια, δεν είναι κατάσταση που έρχεται και φεύγει. Είναι το σταθερό υπόβαθρο όλων των καταστάσεων, η επίγνωση στην οποία ξύπνημα, όνειρο και βαθύς ύπνος εμφανίζονται και εξαφανίζονται, η ίδια ανέγγιχτη, αμετάβλητη, αιώνια. Είναι ο Εαυτός — όχι ο μικρός εαυτός της προσωπικότητας και ιστορίας, αλλά ο άπειρος Εαυτός που είναι ένα με το Μπράχμαν, η απόλυτη πραγματικότητα που δεν έχει δεύτερο.

Για αυτόν που είναι εδραιωμένος σε αυτή την αναγνώριση, ο κόσμος δεν εξαφανίζεται — τα χρώματα παραμένουν ζωντανά, οι ήχοι συνεχίζουν να αντηχούν, οι αισθήσεις αναδύονται και παρέρχονται. Αλλά η σημασία τους έχει θεμελιωδώς μεταμορφωθεί. Δεν είναι πλέον απειλές ή υποσχέσεις, δεν είναι πλέον πηγές δέσμευσης ή απελευθέρωσης, αλλά απλώς το αυθόρμητο παιχνίδι της συνείδησης, κύματα στην επιφάνεια ενός άπειρου ωκεανού που είναι η ίδια η αληθινή φύση του.

Η ειρήνη που εγκαθίσταται σε τέτοιο ον δεν είναι η ειρήνη της αποχώρησης από τη ζωή, όχι η ησυχία της απόσυρσης σε κάποιο εσωτερικό φρούριο. Είναι η ειρήνη μιας ερώτησης που βρήκε την απάντησή της, μιας αναζήτησης που έφτασε στο συμπέρασμά της, ενός ταξιδιού που ανακάλυψε ότι ποτέ δεν έφυγε από το σπίτι. Είναι η ειρήνη πέρα από κατανόηση, ωστόσο όχι αποκομμένη από κατανόηση — η ειρήνη που έρχεται όταν η κατανόηση έχει ανθίσει σε ύπαρξη, όταν η γνώση έχει ωριμάσει σε πραγματοποίηση.

Η Πρόσκληση: Μια Κλήση Πέρα από τον Χρόνο

Η διδασκαλία που ρέει από τη σοφία του Σανκάρα δεν είναι λείψανο του παρελθόντος αλλά ζωντανή μετάδοση, εξίσου σχετική τώρα όσο και στον όγδοο αιώνα όταν περπατούσε το μήκος της Ινδίας, αναβιώνοντας και διευκρινίζοντας την αιώνια φιλοσοφία. Κάθε ανθρώπινο ον, σε κάθε εποχή, αντιμετωπίζει τις ίδιες θεμελιώδεις ερωτήσεις: Ποιος είμαι; Τι είναι πραγματικό; Υπάρχει κάτι πέρα από αυτόν τον κύκλο ηδονής και πόνου, γέννησης και θανάτου;

Το μονοπάτι της διάκρισης, της λογικής πάνω στην αλήθεια που ακούγεται από τους σοφούς, της προσέγγισης με ταπείνωση και ειλικρίνεια αυτού που γνωρίζει — αυτό το μονοπάτι παραμένει ανοιχτό, βιώσιμο, ο άμεσος δρόμος προς αυτό που δεν μπορεί να φτάσει με έμμεσα μέσα. Δεν απαιτεί τίποτα αδύνατο, ωστόσο απαιτεί τα πάντα — την προθυμία να αμφισβητηθεί κάθε υπόθεση, να απελευθερωθεί κάθε οικεία ταυτότητα, να σταθεί γυμνός μπροστά στην αλήθεια.

Για αυτόν που νιώθει την ανάδευση αυτής της κλήσης, που αισθάνεται κάτω από την επιφάνεια της ζωής μια βαθύτερη πραγματικότητα που περιμένει να γνωριστεί, η πρόσκληση είναι απλή: αναζητήστε τη διδασκαλία, βρείτε τον δάσκαλο, καλλιεργήστε τα προσόντα, εφαρμόστε τη λογική, και ανακαλύψτε μόνοι σας αυτό που αμέτρητα όντα πριν έχουν ανακαλύψει — ότι δεν είστε αυτό που πιστεύατε ότι είστε, ότι η αληθινή σας φύση είναι άπειρη, αιώνια, ελεύθερη.

Το φίδι ήταν πάντα σκοινί. Η δέσμευση ήταν πάντα φανταστική. Η απελευθέρωση που αναζητείται είναι η ίδια η φύση του αναζητητή. Αυτό είναι το μήνυμα που αντηχεί μέσα από αιώνες, περιμένοντας στη σιωπή μεταξύ σκέψεων, παρόν στο χώρο μεταξύ αναπνοών, έτοιμο να αναγνωριστεί στην καρδιά οποιουδήποτε στρέφει την προσοχή προς τα μέσα με ειλικρίνεια και θάρρος.

Είθε όλα τα όντα να πραγματοποιήσουν την αληθινή τους φύση. Είθε το φως της διάκρισης να ανατείλει σε κάθε νου. Είθε ο ωκεανός ελέους που είναι η χάρη του Γκουρού να ξεπλύνει την ψευδαίσθηση του χωρισμού, αποκαλύπτοντας τον ένα Εαυτό που ποτέ δεν διαιρέθηκε, ποτέ δεν δέθηκε, ποτέ δεν χρειαζόταν πραγματικά απελευθέρωση — γιατί αυτός μόνος είναι, ήταν και για πάντα θα είναι.

Intellectual property rights

The entire content of our website, including, but not limited to, texts, news, graphics, photographs, diagrams, illustrations, services provided and generally any kind of files, is subject to intellectual property (copyright) and is governed by the national and international provisions on Intellectual Property, with the exception of the expressly recognized rights of third parties.
Therefore, it is expressly prohibited to reproduce, republish, copy, store, sell, transmit, distribute, publish, perform, "download", translate, modify in any way, in part or in summary, without the express prior written consent of the Foundation. It is known that in case the Foundation consents, the applicant is obliged to explicitly refer via links (hyperlinks) to the relevant content of the Foundation's website. This obligation of the applicant exists even if it is not explicitly stated in the written consent of the Foundation.
Exceptionally, it is permitted to individually store and copy parts of the content on a simple personal computer for strictly personal use (private study or research, educational purposes), without the intention of commercial or other exploitation and always under the condition of indicating the source of its origin, without this in any way implies a grant of intellectual property rights.
It is also permitted to republish material for purposes of promoting the events and activities of the Foundation, provided that the source is mentioned and that no intellectual property rights are infringed, no trademarks are modified, altered or deleted.
Everything else that is included on the electronic pages of our website and constitutes registered trademarks and intellectual property products of third parties is their own sphere of responsibility and has nothing to do with the website of the Foundation.

Δικαιώματα πνευματικής ιδιοκτησίας

Το σύνολο του περιεχομένου του Δικτυακού μας τόπου, συμπεριλαμβανομένων, ενδεικτικά αλλά όχι περιοριστικά, των κειμένων, ειδήσεων, γραφικών, φωτογραφιών, σχεδιαγραμμάτων, απεικονίσεων, παρεχόμενων υπηρεσιών και γενικά κάθε είδους αρχείων, αποτελεί αντικείμενο πνευματικής ιδιοκτησίας (copyright) και διέπεται από τις εθνικές και διεθνείς διατάξεις περί Πνευματικής Ιδιοκτησίας, με εξαίρεση τα ρητώς αναγνωρισμένα δικαιώματα τρίτων.

Συνεπώς, απαγορεύεται ρητά η αναπαραγωγή, αναδημοσίευση, αντιγραφή, αποθήκευση, πώληση, μετάδοση, διανομή, έκδοση, εκτέλεση, «λήψη» (download), μετάφραση, τροποποίηση με οποιονδήποτε τρόπο, τμηματικά η περιληπτικά χωρίς τη ρητή προηγούμενη έγγραφη συναίνεση του Ιδρύματος. Γίνεται γνωστό ότι σε περίπτωση κατά την οποία το Ίδρυμα συναινέσει, ο αιτών υποχρεούται για την ρητή παραπομπή μέσω συνδέσμων (hyperlinks) στο σχετικό περιεχόμενο του Δικτυακού τόπου του Ιδρύματος. Η υποχρέωση αυτή του αιτούντος υφίσταται ακόμα και αν δεν αναγραφεί ρητά στην έγγραφη συναίνεση του Ιδρύματος.

Κατ’ εξαίρεση, επιτρέπεται η μεμονωμένη αποθήκευση και αντιγραφή τμημάτων του περιεχομένου σε απλό προσωπικό υπολογιστή για αυστηρά προσωπική χρήση (ιδιωτική μελέτη ή έρευνα, εκπαιδευτικούς σκοπούς), χωρίς πρόθεση εμπορικής ή άλλης εκμετάλλευσης και πάντα υπό την προϋπόθεση της αναγραφής της πηγής προέλευσής του, χωρίς αυτό να σημαίνει καθ’ οιονδήποτε τρόπο παραχώρηση δικαιωμάτων πνευματικής ιδιοκτησίας.

Επίσης, επιτρέπεται η αναδημοσίευση υλικού για λόγους προβολής των γεγονότων και δραστηριοτήτων του Ιδρύματος, με την προϋπόθεση ότι θα αναφέρεται η πηγή και δεν θα θίγονται δικαιώματα πνευματικής ιδιοκτησίας, δεν θα τροποποιούνται, αλλοιώνονται ή διαγράφονται εμπορικά σήματα.

Ό,τι άλλο περιλαμβάνεται στις ηλεκτρονικές σελίδες του Δικτυακού μας τόπου και αποτελεί κατοχυρωμένα σήματα και προϊόντα πνευματικής ιδιοκτησίας τρίτων ανάγεται στη δική τους σφαίρα ευθύνης και ουδόλως έχει να κάνει με τον Δικτυακό τόπο του Ιδρύματος.

Esoterism Academy

CIRCLE OF LIGHT

ESOTERISM STUDIES

ESOTERISM ACADEMY NEW ARTICLE

Sunday, April 30, 2023

The Entity "Man"

The Entity "Man"

Η Οντότητα «Άνθρωπος»

TAOΪSM

BUDDHISM

VEDANTA

3.The Path Beyond Action: A Journey to the Luminous Self

jKRISHNAMURTI

RELIGION

Quotes

Constantinos’s quotes

Copyright