Esoterism Academy: The Entity "Man"

Sunday, April 30, 2023

The Entity "Man"

1. The True Anthropology

2. Substance and Body

3. The "Man"

4. The True Awakening of the Functional Centers

5. Freedom, Self-Knowledge, Dominion, Life, and Action

…..

1. The True Anthropology

When we say "I really know something" it means that I have "personal experience", direct experiential contact with it, and its essence, I see and understand how it manifests, acts, behaves, and perceives all its fields of manifestation... Knowing does not mean simply being informed, I accumulate information. This is indirect, second-hand knowledge. It may be true, but it may not be (and the latter usually happens in human societies).

So, self-awareness means getting to know what a person is, starting with me, myself, who is something direct and can have personal experience, I can determine for myself what is happening, whether it is happening, or not happening, what is real and what is not... No, I rely on the information I was taught, read, listened to, and thought about... I need to know myself here, now, in Real Time, what I am, how I function, and in which objective fields I manifest. So, to know Man (me, each one himself) means to know the Essence of Man, his manifestations... I know the whole man, in all his manifestations.

What is True Substance? Who wonders? Who's looking? Just That "Who," the "Living Man," Here, Now, in Real Time, is the True Essence: The Perception of Existence, the Awareness that we are, Here, Now, the Simple Consciousness of "Who," the Mere Sense of our Presence… not any qualities we can subsequently ascribe to that “Who”… all qualities are additional, but many qualities are arbitrary, artificial, imposed by men, and thus taught to us.

This True Essence, the Simple Pure "Who" (i.e. us) performs several functions: It perceives what is happening... It thinks by attributing accusatives (attributes) to "things"... It weighs "things" by assigning values, and has feelings towards "things" accordingly to their value... It is active within the body, and through the body in the external world.

So, what is Man? The Whole Man? It is the True Essence, the Perception of Existence, the Awareness that it is us, that perceives, thinks, feels, and experiences the body and the world... True Essence-Functions-Body. Man is all these things. If we see man without any of these, he is not a Whole Man, he is half a man.

…..

2. Substance and Body

The Essence, as Perception, Awareness, Consciousness, (Sense of Presence), Always precedes everything. The "Who" (the awareness that we exist) must be put first before anything can be said afterward... If there is no awareness of being, there is nothing, nothing to say. So, "Who" (we, the Living Man, Here, Now), is the Principle, and the Basis to Build any knowledge... If theories are subsequently formulated that man is a creation, that another Principle precedes, in reality, it precedes the "Who" (the Man) who creates this whole system of thought and only within the system of thought there is some Other Principle, as he imagines it... But here we are talking about Reality, about the Real Space we exist in, in Real Time, we are not talking through the human systems of thought... Therefore, the Essence of Operations, Perception, thought, etc., but also the perception of external phenomena, always precedes.

Always the Principle, the Pure Essence, the Presence, Without Attributes, Without Action, whatever, Prior to Any Phenomenon. This is true both in the Cosmic Realm and in the Material Realm. This Principle (the Primordial State) is the Source of All, the Support of All, and the Ultimate Background of Every Manifestation, Every Phenomenon. And this Happens, as in the Cosmic Field, and within Man. Because it Happens in the Cosmic Field, therefore, it also happens within man, in the same way. The Essence, the Pure Presence, is the Principle and Background of all Functions within man, Perception, Thought, Material (Body) Experience, and External Phenomena.

So, everything emanates from Essence, Presence, Manifestations, Phenomena, everything. From the Essence that "Moves", "Works", Everything happens... In the Cosmic Field, the Worlds of Perception of Mind, Energy, and Matter are created. In the Material Field, within man, the Presence Manifests as a Perception of existence, as thought (representation of reality with concepts-words), feelings, and physical experience.

Essence Is That Which Is, the Unknown, the Mystery of Presence, in Cosmic and Human Realms... It (This Presence) Is beyond all, beyond qualities, evolution, time, change, anything. It is the Great Mystery that Creates Worlds and Incarnates in being, in man... It is the Substance that Acts, its Energy, the Perceptive Energy, that Produces all things. Everything Is Perceptual Energy. In the Cosmic Field, Worlds are Created. It is Perception that Mirrors What Exists, It is Perception that Consolidates into Mind, Condenses into Energy, and Solidifies into Matter... In the Human Field Perceptual Energy takes place within the body, Perception of Reality, Thought-mental representation of reality, emotions, physical experience, and activity. It is the Same Essence (the Mystery of Presence) Manifested in the Cosmic Field and Human Atomic Field.

The beings who do not Experience their True Essence, within themselves, who do not Sense the Infinite Without Attributes of their Depth, but operate through thought, create, and construct an image of reality, according to what they have learned, read, heard, thought... What they imagine to be true is not true in reality, in Real Time, in Real Life, but only within their thinking system, i.e. in an imaginary space.

…..

3. The "Man", (Heavenly Origin and Incarnation)

That Which Exists Is Essence (Presence, Integral Knowledge of Presence) Without Attributes. From This Mysterious Presence Emerges Perception, Perceptual Energy, which is both indistinguishable and distinct from its Source (It is Presence Perception). In its Second Field of Manifestation, It is Pure Perception that Mirrors That Which Is. World and Being are the Same (Subject-Object Identical). In the Third Field where Perception becomes Intelligence, mental accumulation subjects, mental cores, and mental beings emerge. In the Fourth Field where Consciousness is Empowered, becomes Energy and Acts, mental beings "put on" an energy body. In the Fifth Field, Consciousness that has been Activated Creates Cosmic Form, material forms, and all Being (Presence, Perception, Consciousness, Energy) Incarnates in one body.

Man Is Essence (Presence) Without Any Attribute, No Difference From The Presence That Creates Everything. As an Entity He Manifested in the Various Cosmic Levels-Fields, until He Incarnated as a Presence with all his powers, functions (perception, thought, emotions) within the body... Man on earth is a Presence with Functions (the Higher Being) within the body. As Presence Performs all functions. It is the "Spirit" that Perceives what is happening on all levels, which is the perception of what is happening, which becomes thought, which becomes feelings, which becomes a physical experience and physical activity. It is the Spirit that dwells in its Temple, the body is a temple for the Spirit.

This Presence, the Spirit, has its Seat in the Higher Center of man (the brain, the nervous system). It is Outside the body Inside the body and the whole body. It is channeled everywhere in the body and has knowledge, and it reacts at all levels, throughout the body. Thinking happens in the forebrain. It becomes a feeling-emotion at the level of the chest. It becomes a physical experience in the lower bodily functions, lower down... To truly know what we are, what man is, we must know him Here, Now, in Real Time. To Acknowledge the Perception of what is happening, with Full Attention, without falsification. To Recognize what exactly thought does, how it filters the perception of reality and constructs a personal perception of reality. To recognize the values we have adopted and the emotions we feel. To Recognize the Body, bodily experiences and activities, and their meaning...

* This is a PRACTICAL Recognition EXERCISE to do.

There is a Complete Correspondence between the Higher Being, the higher functions, and the body. The Entity, its Function, is differentiated in specific areas of the nervous system, and the body, which we call "functional centers". Tradition calls them "Padma" (in Buddhism), chakras (in Tantric Yoga), "Latif" (in Sufi Tradition)... There are references to Christian ascetics in all Traditions... All of these are there, they work, but without higher control, dominance, uncoordinated, or are blocked. That is why we say that the "centers" are unawakened, and dormant. This does not mean that the corresponding functions are not performed. They are simply not performed correctly, performed in the wrong way, or unilaterally. And this ignorance, the improper functioning of human forces in the respective functional centers, is what creates confusion, conflict, illness, etc... Awakening the "centers" therefore means overcoming simple uncoordinated or blocked functioning, control, balance, and integrated action, at all levels.

The Correspondence: The Presence, the Spirit, Is Outside (actually the Spirit never "incarnates") but also Inside the body (in the Higher Center It has its Seat, but it is Channeled everywhere and is aware of everything in the body). In the Higher Center is the Perception of what is happening, the Perception of the Unity of Existence. In the forebrain, we do not perceive objectively but with personal interventions, we construct our own perception of reality. In the "chest" emotions are manifested, etc. In the lower body, physical experience and activity related to physical survival take place... The various descriptions of the centers in the Various Traditions, their number, etc... are secondary.

…..

4. The True Awakening of the Functional Centers

So to Know Man, our Self, to have Self-Awareness, means to have Experiential Recognition of our Presence (our True Attribute-less Essence), Here, Now, (always done in Real Time), and the various functions we perform. To know what we do, why we do it. To Have a Dominion of our operations. To Orient Rightly in Life. To Live in Balance. To Live Truly... Speaking specifically, practically, We must be Constantly in a Position of Balance, in the Position of Simple Perception where we Observe with Full Attention what is Happening... That is, to Live Here, Now, Consciously... To use thought when needed but without leaving it to distort our perception of reality. To have Healthy Emotions and Healthy Desires. And to Act in the world based on All This Knowledge. With All This Knowledge Illuminating our activity, our actions, we know where we are going... To Live Truly while we live here on Earth.

True Self-Knowledge, therefore, means Recognition of the Whole Man that we are, Substance-Functions-Body, Mastery of Functions, Correct Use of Functions, and True Creative Life. Only when we are True Humans, many True Humans, can we live in a humane society.

Real Self-Knowledge therefore means to Recognize what we are, how we function, what is happening, what we are doing, and where we are going. This means that the Spirit must be Free and not enslaved to individual functions (such as thinking). The Spirit must rise to its Seat, Experience the Essence, the Unity of Existence, Unite with the Timeless Source, and with This Experience, through This Experience Illuminate the lower functions, use them aright, think correctly, feel correct, to live correctly out in the world... So, Freedom is a Prerequisite for Living Rightly. When we speak of Self-Knowledge we speak of Freedom, of Knowledge of Essence and functions, of Dominion of functions, of Knowledge that is put into practice.

True Awakening of the functional centers means Real Experiential Elevation above limited functions (or stagnation, or entrapment in lower functions). To unblock our Function in lower functions, to Free ourselves from these functions (such as thought, passions, absorption in the external world), to Experientially Ascend to the Pure Perception of our Essence (our Pure Presence)... We are talking about something that is really happening, Here, Now, in Real Time, for something experiential… we have to do it, Experience it… True Full Awakening really means Experiential Recognition of our Essence. To Experience our Essence, Freedom, the Attribute-less. To Have This Experience, in the Higher Center of the Body, to Have the Experience of the Limitless Outside the Body. Only when we have this Experience can we then return back to the body and function properly (at all levels, from thought to physical activity).

Awakening must be Experiential, as must Freedom and Dominion of functions, in the corresponding functional centers in the body. It cannot be theoretical, hypothetical, or imaginary. Nor is the Awakening of the centers done by visualization of the centers, breathing exercises, or the laying of the hands on the place of the centers, or anything, as some teach... There is a vast difference between Experiential Elevation of the Spirit, Freeing the Spirit from binding functions, and we think, wish, or affirm verbally that we have awakened the centers... Things are judged by the result. The Real Awakening of the functional centers is accompanied by corresponding experiences, which do not appear in false awakening ... Those who know are not deceived.

…..

5. Freedom, Self-Knowledge, Dominion, Life, and Action

Real Experiential Liberation from the delusive action of the lower functions is a Prerequisite for Knowing our Essence, our Eternal Attribute-less Timeless Essence, the Pure Presence... Without Complete Liberation from all the lower processes, we cannot have an Experience of the Absolute.

Self-awareness means precisely to have an Experience of our True Essence, (the Pure Presence)) which is the One and Only Undifferentiated Presence, to Recognize This Essence Within Everything, to Deeply Feel the Oneness of Existence, of Everything, and to Experience the Cohesive Force of Love that Binds All.

The Self-knowledge that Reveals to us the True Essence, the Unity of Essence Within All, the Unity of All, can Illuminate the lower functions, control them, and direct them. With the Light of Knowledge all the lower functions function properly. Thinking becomes objective and does not mislead us, Emotions, and desires operate on a healthy basis and do not lead us astray, nor do the needs of life distract us but are carried out without disputes and conflicts.

True Life means Knowing Exactly Who We Are, the One Divine Essence Incarnated in the Body, the Temple of the Body, and functioning exactly as the Divine Essence within the Body... For it is written that "as the Father in Heaven is Holy, so must we too, saints, here, in the body, on the earth, in the world"... The True Complete Man is the one who has Experientially (not informationally) known his Divine Essence, his Divine Origin, and carries this Knowledge down, to Body, on earth, in the world... As in Heaven so on earth.

Only True Humans, Free, Self-aware, in Full Dominion of their powers, Truly Saints within the body, can carry the Divine Light out into the world, into Action, into daily life. If they don't, who will? Those who think that by conceiving God mentally, as a body of information, they already know Him? Those who without feeling the Unity of Existence the Deep Shocking Power of Love have made the word Love candy? Those who, without Feeling Deep Inside, use big words?... Real Life is the One We Live, not the one we imagine, wish, or desire. Real Change is Experiential, it is not theoretical, imaginary, or just words... Truth wants us to sacrifice all lies and Love demands that we sacrifice our little ego...

Η Οντότητα «Άνθρωπος»

1. Η Αληθινή Ανθρωπολογία

2. Ουσία και Σώμα

3. Ο «Άνθρωπος»

4. Η Αληθινή Αφύπνιση των Λειτουργικών Κέντρων

5. Ελευθερία, Αυτογνωσία, Κυριαρχία, Ζωή, και Δράση

…..

1. Η Αληθινή Ανθρωπολογία

Όταν λέμε «γνωρίζω κάτι πραγματικά» σημαίνει ότι έχω «προσωπική εμπειρία», άμεση βιωματική επαφή με αυτό το ίδιο, την ουσία του, βλέπω και κατανοώ πως εκδηλώνεται, δρα, συμπεριφέρεται, και αντιλαμβάνομαι όλα τα πεδία εκδήλωσής του… Γνωρίζω δεν σημαίνει απλά πληροφορούμαι, συσσωρεύω πληροφορίες. Αυτό είναι μια έμμεση γνώση, από δεύτερο χέρι. Μπορεί να είναι αλήθεια, μπορεί και να μην είναι (κι αυτό το δεύτερο συμβαίνει συνήθως στις ανθρώπινες κοινωνίες).

Αυτογνωσία λοιπόν σημαίνει να γνωρίσω τι είναι ο άνθρωπος, ξεκινώντας από εμένα τον ίδιο, που είμαι κάτι άμεσο και μπορώ να έχω προσωπική εμπειρία, μπορώ ο ίδιος να διαπιστώσω τι συμβαίνει, αν συμβαίνει, ή δεν συμβαίνει, τι είναι αληθινό και τι όχι… Δεν βασίζομαι σε πληροφορίες που μου έμαθαν, τις διάβασα, τις άκουσα, τις σκέφθηκα… Πρέπει Εδώ, Τώρα, σε Πραγματικό Χρόνο, να γνωρίσω τον εαυτό μου, τι είμαι, πως λειτουργώ, σε ποια αντικειμενικά πεδία εκδηλώνομαι. Άρα γνωρίζω τον Άνθρωπο (εμένα, ο καθένας τον εαυτό του) σημαίνει γνωρίζω την Ουσία του Ανθρώπου, τις εκδηλώσεις του… γνωρίζω ολόκληρο τον άνθρωπο, σε όλες τις εκδηλώσεις του.

Τι είναι Αληθινή Ουσία; Ποιος αναρωτιέται; Ποιος ψάχνει; Ακριβώς Αυτός ο «Ποιος», ο «Ζωντανός Άνθρωπος», Εδώ, Τώρα, σε Πραγματικό Χρόνο, είναι η Αληθινή Ουσία: Η Αντίληψη της Ύπαρξης, η Επίγνωση ότι είμαστε εμείς, Εδώ, Τώρα, η Απλή Συνείδηση του «Ποιος», η Απλή Αίσθηση της Παρουσίας μας… όχι οι οποιεσδήποτε ιδιότητες μπορούμε εκ των υστέρων να αποδώσουμε σε αυτό το «Ποιος»… όλες οι ιδιότητες είναι πρόσθετες, αλλά πολλές ιδιότητες είναι αυθαίρετες, τεχνητές, τις έχουν επιβάλει οι άνθρωποι, κι έτσι μας έμαθαν.

Αυτή η Αληθινή Ουσία, το Απλό Αγνό «Ποιος» (δηλαδή εμείς) επιτελεί διάφορες λειτουργίες: Αντιλαμβάνεται τι συμβαίνει… Σκέπτεται αποδίδοντας κατηγορούμενα (ιδιότητες) στα «πράγματα»…Ζυγίζει τα «πράγματα» αποδίδοντας αξίες, έχει συναισθήματα απέναντι στα «πράγματα» ανάλογα την αξία τους… Δραστηριοποιείται μέσα στο σώμα, και μέσα από το σώμα στον εξωτερικό κόσμο.

Τι είναι λοιπόν ο Άνθρωπος; Ολόκληρος ο Άνθρωπος; Είναι η Αληθινή Ουσία, η Αντίληψη της Ύπαρξης, η Επίγνωση ότι είμαστε εμείς, που αντιλαμβάνεται, σκέπτεται, συναισθάνεται, έχει εμπειρία του σώματος και του κόσμου… Αληθινή Ουσία-Λειτουργίες-Σώμα. Ο Άνθρωπος είναι όλα αυτά. Αν δούμε τον άνθρωπο χωρίς κάτι από αυτά δεν είναι Ολόκληρος ο Άνθρωπος, είναι μισός άνθρωπος.

…..

2. Ουσία και Σώμα

Η Ουσία, σαν Αντίληψη, Επίγνωση, Συνείδηση, (Αίσθηση Παρουσίας), Προηγείται, πάντα, των πάντων. Πρέπει να τεθεί πρώτα το «Ποιος» (η επίγνωση ότι υπάρχουμε), για να ειπωθεί εκ των υστέρων οτιδήποτε… Αν δεν υπάρχει η επίγνωση της ύπαρξης, δεν υπάρχει τίποτα, τίποτα να πούμε. Άρα το «Ποιος» (εμείς, ο Ζωντανός Άνθρωπος, Εδώ, Τώρα), είναι η Αρχή, κι η Βάση να Οικοδομηθεί οποιαδήποτε γνώση… Αν εκ των υστέρων διατυπωθούν θεωρίες ότι ο άνθρωπος είναι δημιούργημα, ότι προηγείται Άλλη Αρχή, στην πραγματικότητα πάλι προηγείται το «Ποιος» (ο Άνθρωπος) που δημιουργεί όλο αυτό το σύστημα σκέψης και μόνο μέσα στο σύστημα σκέψης υπάρχει κάποια Άλλη Αρχή, όπως την φαντάζεται… Αλλά εδώ μιλάμε για την Πραγματικότητα, για τον Πραγματικό Χώρο που υπάρχουμε, σε Πραγματικό Χρόνο, δεν μιλάμε μέσα από τα ανθρώπινα συστήματα σκέψης… Πάντα λοιπόν Προηγείται η Ουσία των Λειτουργιών, της Αντίληψης, της σκέψης, κλπ., αλλά και της αντίληψης των εξωτερικών φαινομένων.

Πάντα η Αρχή, η Καθαρή Ουσία, η Παρουσία, Χωρίς Ιδιότητες, Χωρίς Δράση, οτιδήποτε, Προηγείται Οποιουδήποτε Φαινομένου. Αυτό ισχύει και σε Κοσμικό Πεδίο και στο Υλικό Πεδίο. Αυτή η Αρχή (η Αρχέγονη Κατάσταση) είναι η Πηγή του Παντός, το Στήριγμα των Πάντων, και το Ύστατο Υπόβαθρο Κάθε Εκδήλωσης, Κάθε Φαινομένου. Κι αυτό Συμβαίνει, όπως στο Κοσμικό Πεδίο, και μέσα στον Άνθρωπο. Επειδή Συμβαίνει στο Κοσμικό Πεδίο για αυτό συμβαίνει και μέσα στον άνθρωπο, με τον ίδιο τρόπο. Η Ουσία, η Καθαρή Παρουσία, είναι η Αρχή και το Υπόβαθρο όλων των Λειτουργιών μέσα στον άνθρωπο, Αντίληψης, Σκέψης, Υλικής (Σωματικής) Εμπειρίας, Εξωτερικών φαινομένων

Όλα λοιπόν Πηγάζουν από την Ουσία, την Παρουσία, Εκδηλώσεις, Φαινόμενα, όλα. Από την Ουσία που «Κινείται», «Λειτουργεί», Συμβαίνουν όλα… Στο Κοσμικό Πεδίο Δημιουργούνται οι Κόσμοι της Αντίληψης της Νόησης, της Ενέργειας, της Ύλης. Στο Υλικό Πεδίο, μέσα στον άνθρωπο η Παρουσία Εκδηλώνεται σαν Αντίληψη της ύπαρξης, σαν σκέψη (αναπαράσταση της πραγματικότητας με έννοιες-λέξεις), συναισθήματα, και σωματική εμπειρία.

Η Ουσία Είναι Αυτό που Υπάρχει, το Άγνωστο, το Μυστήριο της Παρουσίας, σε Κοσμικό και Ανθρώπινο Πεδίο… Αυτή (Αυτή η Παρουσία) Είναι πέρα από όλα, πέρα από ιδιότητες, εξέλιξη, χρόνο, μεταβολή, οτιδήποτε. Είναι το Μεγάλο Μυστήριο που Δημιουργεί Κόσμους κι Ενσαρκώνεται μέσα στο όντα, μέσα στον άνθρωπο… Είναι η Ουσία που Ενεργεί, η Ενέργεια της, η Αντιληπτική Ενέργεια, που Παράγει όλα τα πράγματα. Όλα Είναι Αντιληπτική Ενέργεια. Στο Κοσμικό Πεδίο Δημιουργούνται οι Κόσμοι. Είναι η Αντίληψη που Καθρεφτίζει Αυτό που Υπάρχει, Είναι η Αντίληψη που Παγιώνεται σε Νόηση, Συμπυκνώνεται σε Ενέργεια, και Στερεοποιείται σε Ύλη… Στο Ανθρώπινο Πεδίο η Αντιληπτική Ενέργεια γίνεται μέσα στο σώμα, Αντίληψη της Πραγματικότητας, Σκέψη-νοητική αναπαράσταση της πραγματικότητας, συναισθήματα, σωματική εμπειρία και δραστηριότητα. Είναι η Ίδια Ουσία (το Μυστήριο της Παρουσίας) που Εκδηλώνεται σε Κοσμικό Πεδίο και Ανθρώπινο Ατομικό Πεδίο.

Τα όντα που δεν Βιώνουν την Αληθινή Ουσία τους, μέσα τους, που δεν Διαισθάνονται το Απέραντο Χωρίς Ιδιότητες Βάθος τους, αλλά λειτουργούν μέσα από την σκέψη, δημιουργούν, κατασκευάζουν μια εικόνα της πραγματικότητας, σύμφωνα με όσα έμαθαν, διάβασαν, άκουσαν, σκέφθηκαν… Ό,τι φαντάζονται ότι ισχύει δεν ισχύει στην πραγματικότητα, σε Πραγματικό Χρόνο, στην Πραγματική Ζωή, αλλά μόνο μέσα στο σύστημα σκέψης τους, δηλαδή σε ένα φανταστικό χώρο.

…..

3. Ο «Άνθρωπος», (Ουράνια Προέλευση και Ενσάρκωση)

Αυτό που Υπάρχει Είναι Ουσία (Παρουσία, Ολοκληρωμένη Γνώση Παρουσίας) Χωρίς Ιδιότητες. Από Αυτή την Μυστηριώδη Παρουσία Αναδύεται η Αντίληψη, η Αντιληπτική Ενέργεια, που δεν ξεχωρίζει και ξεχωρίζει ταυτόχρονα από την Πηγή της (Είναι Αντίληψη Παρουσίας). Στο Δεύτερο Πεδίο Εκδήλωσης της Είναι Καθαρή Αντίληψη που Καθρεφτίζει Αυτό που Υπάρχει. Κόσμος και Ον είναι το Ίδιο (Υποκείμενο-Αντικείμενο Ταυτίζονται). Στο Τρίτο Πεδίο όπου η Αντίληψη γίνεται Νόηση, νοητική συσσώρευση αναδύονται υποκείμενα, νοητικοί πυρήνες, νοητικά όντα. Στο Τέταρτο Πεδίο όπου η Νόηση Ενδυναμώνεται, γίνεται Ενέργεια και Δρα, τα νοητικά όντα «ενδύονται» ένα ενεργειακό σώμα. Στο Πέμπτο Πεδίο, η Νόηση που έχει Ενεργοποιηθεί Δημιουργεί την Κοσμική Μορφή, τις υλικές μορφές και όλη η Οντότητα (Παρουσία, Αντίληψη, Νόηση, Ενέργεια) Ενσαρκώνεται σε ένα σώμα.

Ο Άνθρωπος Είναι Ουσία (Παρουσία) Χωρίς Καμιά Ιδιότητα, Καμιά Διαφορά από την Παρουσία που Δημιουργεί τα Πάντα. Σαν Οντότητα Εκδηλώθηκε στα Διάφορα Κοσμικά Επίπεδα-Πεδία, μέχρι να Ενσαρκωθεί σαν Παρουσία με όλες τις δυνάμεις, λειτουργίες του (αντίληψη, σκέψη, συναισθήματα) μέσα στο σώμα… Ο άνθρωπος στην γη Είναι Παρουσία με Λειτουργίες (η Ανώτερη Οντότητα) μέσα στο σώμα. Σαν Παρουσία Επιτελεί όλες τις λειτουργίες. Είναι το «Πνεύμα» που Αντιλαμβάνεται τι συμβαίνει σε όλα τα επίπεδα, που είναι αντίληψη του τι συμβαίνει, που γίνεται σκέψη, που γίνεται συναισθήματα, που γίνεται σωματική εμπειρία και σωματική δραστηριότητα. Είναι το Πνεύμα που Κατοικεί στον Ναό του, το σώμα είναι ναός για το Πνεύμα.

Αυτή η Παρουσία, το Πνεύμα, έχει την Έδρα του στο Ανώτερο Κέντρο του ανθρώπου (του εγκεφάλου, του νευρικού συστήματος). Είναι Έξω από το σώμα και Μέσα στο σώμα και σε ολόκληρο το σώμα. Διοχετεύεται παντού στο σώμα κι έχει γνώση, κι αντιδρά σε όλα τα επίπεδα, σε όλο το σώμα. Γίνεται σκέψη στον πρόσθιο εγκέφαλο. Γίνεται συναίσθημα-συγκίνηση στο επίπεδο του στήθους. Γίνεται σωματική εμπειρία στις κατώτερες σωματικές λειτουργίες, πιο χαμηλά… Για να γνωρίσουμε πραγματικά τι είμαστε, τι είναι ο άνθρωπος, πρέπει να τον γνωρίσουμε Εδώ, Τώρα, σε Πραγματικό Χρόνο. Να Αναγνωρίσουμε την Αντίληψη αυτού που συμβαίνει, με Πλήρη Προσοχή, χωρίς παραποιήσεις. Να Αναγνωρίσουμε τι ακριβώς κάνει η σκέψη, πως φιλτράρει την αντίληψη της πραγματικότητας και κατασκευάζει μια προσωπική αντίληψη της πραγματικότητας. Να αναγνωρίσουμε τις αξίες που έχουμε υιοθετήσει και τα συναισθήματα που νοιώθουμε. Να Αναγνωρίσουμε το Σώμα, τις σωματικές εμπειρίες και δραστηριότητες, και το νόημά τους … * Αυτή είναι μια ΠΡΑΚΤΙΚΗ ΑΣΚΗΣΗ Αναγνώρισης που πρέπει να κάνουμε.

Υπάρχει μια Πλήρης Αντιστοιχία ανάμεσα στην Ανώτερη Οντότητα, τις ανώτερες λειτουργίες, και το σώμα. Η Οντότητα, η Λειτουργία της, διαφοροποιείται σε συγκεκριμένες περιοχές του νευρικού συστήματος, και του σώματος, που ονομάζουμε «λειτουργικά κέντρα». Η Παράδοση τα ονομάζει «πάντμα» (στον Βουδισμό), τσάκρας (στην Ταντρική Γιόγκα), «λατάιφ» (στην Σουφική Παράδοση)… Υπάρχουν αναφορές στους χριστιανούς ασκητές, και σε όλες τις Παραδόσεις… Όλα αυτά υπάρχουν, λειτουργούν, αλλά χωρίς ανώτερο έλεγχο, κυριαρχία, ασυντόνιστα, ή είναι μπλοκαρισμένα. Για αυτό λέμε ότι τα «κέντρα» είναι μη-αφυπνισμένα, σε λήθαργο. Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν επιτελούνται οι αντίστοιχες λειτουργίες. Απλά δεν επιτελούνται σωστά, επιτελούνται με λάθος τρόπο, ή μονομερώς. Κι αυτή η άγνοια, η μη σωστή λειτουργία των ανθρώπινων δυνάμεων στα αντίστοιχα λειτουργικά κέντρα, είναι που δημιουργεί την σύγχυση, την σύγκρουση, την αρρώστια, κλπ.... Αφύπνιση λοιπόν των «κέντρων» σημαίνει υπέρβαση της απλής ασυντόνιστης, ή μπλοκαρισμένης λειτουργίας, έλεγχος, ισορροπία κι ολοκληρωμένη δράση, σε όλα τα επίπεδα.

Η Αντιστοιχία: Η Παρουσία, το Πνεύμα, Είναι Έξω (στην πραγματικότητα το Πνεύμα δεν «ενσαρκώνεται» ποτέ) αλλά και Μέσα στο σώμα (στο Ανώτερο Κέντρο Έχει Έδρα, αλλά Διοχετεύεται παντού κι έχει επίγνωση των πάντων στο σώμα). Στο Ανώτερο Κέντρο είναι Αντίληψη του τι συμβαίνει, Αντίληψη της Ενότητας της Ύπαρξης. Στον πρόσθιο εγκέφαλο δεν αντιλαμβανόμαστε αντικειμενικά αλλά με προσωπικές παρεμβάσεις κατασκευάζουμε την δική μας αντίληψη της πραγματικότητας. Στο «στήθος» εκδηλώνονται οι συγκινήσεις, κλπ. Στο κατώτερο σώμα λαβαίνει χώρα η σωματική εμπειρία και δραστηριότητα που σχετίζεται με την σωματική επιβίωση… Οι διάφορες περιγραφές των κέντρων στις Διάφορες Παραδόσεις, ο αριθμός τους, κλπ… είναι δευτερεύουσες.

…..

4. Η Αληθινή Αφύπνιση των Λειτουργικών Κέντρων

Να Γνωρίσουμε λοιπόν τον Άνθρωπο, τον Εαυτό μας, να Έχουμε Αυτογνωσία, σημαίνει να έχουμε Βιωματική Αναγνώριση της Παρουσίας μας (την Αληθινή Χωρίς Ιδιότητες Ουσία μας), Εδώ, Τώρα, (πάντα γίνεται σε Πραγματικό Χρόνο) και των διαφόρων λειτουργιών που επιτελούμε. Να Γνωρίζουμε τι κάνουμε, γιατί το κάνουμε. Να Έχουμε Κυριαρχία των λειτουργιών μας. Να Προσανατολιζόμαστε Ορθά στην Ζωή. Να Ζούμε Ισορροπημένα. Να Ζούμε Αληθινά… Μιλώντας ειδικά, πρακτικά, Πρέπει να Είμαστε Συνεχώς σε Θέση Ισορροπίας, στη Θέση της Απλής Αντίληψης όπου Παρατηρούμε με Πλήρη Προσοχή τι Συμβαίνει… Δηλαδή να Ζούμε Εδώ, Τώρα, Συνειδητά… Να χρησιμοποιούμε την σκέψη όταν χρειάζεται αλλά χωρίς να την αφήνουμε να παραμορφώνει την αντίληψή μας για την πραγματικότητα. Να έχουμε Υγιή Συναισθήματα και Υγιείς Επιθυμίες. Και να Δρούμε στον κόσμο με βάση Όλη Αυτή την Γνώση. Με Όλη Αυτή την Γνώση να Φωτίζει την δραστηριότητά μας, τις πράξεις μας, γνωρίζουμε που πηγαίνουμε… Να Ζούμε Αληθινά για όσο ζούμε εδώ, στην γη.

Η Αληθινή Αυτογνωσία λοιπόν σημαίνει Αναγνώριση του Όλου Ανθρώπου που είμαστε, Ουσίας-Λειτουργιών-Σώματος, Κυριαρχία των Λειτουργιών, Ορθή Χρήση των Λειτουργιών, Αληθινή Δημιουργική Ζωή. Μόνο όταν είμαστε Αληθινοί Άνθρωποι, πολλοί Αληθινοί Άνθρωποι, μπορούμε να ζούμε σε μια ανθρώπινη κοινωνία.

Πραγματική Αυτογνωσία συνεπώς σημαίνει να Αναγνωρίσουμε τι είμαστε, πως λειτουργούμε, τι συμβαίνει, τι κάνουμε, που πάμε. Αυτό σημαίνει ότι το Πνεύμα πρέπει να Είναι Ελεύθερο κι όχι σκλαβωμένο σε επιμέρους λειτουργίες (όπως η σκέψη). Το Πνεύμα πρέπει να Ανυψωθεί στην Έδρα του, να Βιώσουμε την Ουσία, την Ενότητα της Ύπαρξης, να Ενωθούμε με την Άχρονη Πηγή, και με Αυτή την Εμπειρία, μέσα από Αυτή την Εμπειρία να Φωτίζει τις κατώτερες λειτουργίες, να τις χρησιμοποιούμε ορθά, να σκεφτόμαστε ορθά, να συναισθανόμαστε ορθά, να ζούμε ορθά έξω στον κόσμο… Η Ελευθερία λοιπόν είναι Προϋπόθεση για να Ζούμε Ορθά. Όταν μιλάμε για Αυτογνωσία μιλάμε για Ελευθερία, για Γνώση της Ουσίας και των λειτουργιών, για Κυριαρχία των λειτουργιών, για Γνώση που γίνεται πράξη.

Η Αληθινή Αφύπνιση των λειτουργικών κέντρων σημαίνει την Πραγματική Βιωματική Ανύψωση πάνω από τις περιορισμένες λειτουργίες (ή την στασιμότητα, ή τον εγκλωβισμό σε κατώτερες λειτουργίες). Να ξεμπλοκάρουμε την Λειτουργία μας σε κατώτερες λειτουργίες, να Ελευθερωθούμε από αυτές τις λειτουργίες (όπως η σκέψη, πάθη, απορρόφηση στον εξωτερικό κόσμο), να Ανυψωθούμε Βιωματικά στην Καθαρή Αντίληψη της Ουσίας μας (της Αγνής Παρουσίας μας)… Μιλάμε για κάτι που συμβαίνει πραγματικά, Εδώ, Τώρα, σε Πραγματικό Χρόνο, για κάτι βιωματικό… πρέπει να το κάνουμε, να το Βιώσουμε… Η Αληθινή Πλήρης Αφύπνιση σημαίνει πραγματικά την Βιωματική Αναγνώριση της Ουσίας μας. Να Βιώσουμε την Ουσία μας, την Ελευθερία, το Χωρίς Ιδιότητες. Να Έχουμε Αυτή την Εμπειρία, στο Ανώτερο Κέντρο του Σώματος, να Έχουμε την Εμπειρία του Απεριόριστου Έξω από το σώμα. Μόνο όταν Έχουμε Αυτή την Εμπειρία μπορούμε να επιστρέψουμε μετά πάλι πίσω στο σώμα και να το λειτουργήσουμε σωστά (σε όλα τα επίπεδα, από την σκέψη, μέχρι την σωματική δραστηριότητα).

Η Αφύπνιση πρέπει να είναι Βιωματική, όπως κι η Ελευθερία κι η Κυριαρχία των λειτουργιών, στα αντίστοιχα λειτουργικά κέντρα στο σώμα. Δεν μπορεί να είναι θεωρητική, υποθετική ή φανταστική. Ούτε η Αφύπνιση των κέντρων γίνεται με οραματισμό των κέντρων, αναπνευστικές ασκήσεις, ή επίθεση των χεριών στη θέση των κέντρων, ή οτιδήποτε, όπως διδάσκουν κάποιοι… Υπάρχει τεράστια διαφορά ανάμεσα στην Βιωματική Ανύψωση του Πνεύματος, στην Απελευθέρωση του Πνεύματος από δεσμευτικές λειτουργίες και στο να νομίζουμε, να ευχόμαστε ή να βεβαιώνουμε λεκτικά ότι έχουμε αφυπνίσει τα κέντρα… Εκ του αποτελέσματος κρίνονται τα πράγματα. Η Πραγματική Αφύπνιση των λειτουργικών κέντρων συνοδεύεται από αντίστοιχες εμπειρίες, που δεν εμφανίζονται στην ψευτοαφύπνιση… Όσοι γνωρίζουν δεν ξεγελιούνται.

…..

5. Ελευθερία, Αυτογνωσία, Κυριαρχία, Ζωή, και Δράση

Η Πραγματική Βιωματική Απελευθέρωση από την παραπλανητική δράση των κατώτερων λειτουργιών αποτελεί Προϋπόθεση για να Γνωρίσουμε την Ουσία μας, την Αιώνια Χωρίς Ιδιότητες Άχρονη Ουσία μας, την Αγνή Παρουσία… Χωρίς Πλήρη Απελευθέρωση από όλες τις κατώτερες διαδικασίες δεν μπορούμε να έχουμε Εμπειρία του Απολύτου.

Αυτογνωσία σημαίνει ακριβώς να Έχουμε Εμπειρία της Αληθινής Ουσίας μας, (της Αγνής Παρουσίας)) που Είναι Μια και Μοναδική Παρουσία Χωρίς Διακρίσεις, να Αναγνωρίζουμε Αυτή την Ουσία Μέσα σε Όλα, να Συναισθανόμαστε Βαθιά την Ενότητα της Ύπαρξης, των Πάντων, και να Βιώνουμε την Συνεκτική Δύναμη της Αγάπης που τα Ενώνει Όλα.

Η Αυτογνωσία που μας Φανερώνει την Αληθινή Ουσία, την Ενότητα της Ουσίας Μέσα σε Όλα, την Ενότητα Όλων, μπορεί να Φωτίσει τις κατώτερες λειτουργίες, να τις ελέγξει, να τις κατευθύνει. Με το Φως της Γνώσης όλες οι κατώτερες λειτουργίες λειτουργούν σωστά. Η σκέψη γίνεται αντικειμενική και δεν μας παραπλανά, Συναισθήματα, επιθυμίες λειτουργούν σε υγιή βάση και δεν μας παρασύρουν, ούτε οι ανάγκες της ζωής μας αποπροσαναταλίζουν αλλά εκτελούνται χωρίς διαμάχες και συγκρούσεις.

Η Αληθινή Ζωή σημαίνει ακριβώς να Γνωρίζουμε Ποιοι Είμαστε, η Μια Θεϊκή Ουσία Ενσαρκωμένη στο Σώμα, στο Ναό του Σώματος, και να λειτουργούμε ακριβώς σαν Θεϊκή Ουσία μέσα στο Σώμα… Γιατί είναι γραμμένο τι «όπως Είναι Άγιος ο Πατέρας στον Ουρανό, έτσι πρέπει να είμαστε κι εμείς, άγιοι, εδώ, στο σώμα, στη γη, στο κόσμο»… Ο Αληθινός Ολοκληρωμένος Άνθρωπος είναι αυτός που Έχει Γνωρίσει Βιωματικά (όχι πληροφοριακά) την Θεϊκή Ουσία του, την Θεϊκή Προέλευσή του, και μεταφέρει Αυτή την Γνώση κάτω, στο Σώμα, στη γη, στο κόσμο… Όπως στον Ουρανό έτσι και στη γη.

Μόνο Αληθινοί Άνθρωποι, Ελεύθεροι, με Αυτογνωσία, με Πλήρη Κυριαρχία των δυνάμεων τους, Πραγματικά Άγιοι μέσα στο σώμα, μπορούν να μεταφέρουν το Θεϊκό Φως έξω στον κόσμο, στην Δράση, στην καθημερινή ζωή. Αν δεν το κάνουν αυτοί ποιος θα το κάνει; Αυτοί που νομίζουν ότι με το να συλλαμβάνουν τον Θεό νοητικά, σαν σύνολο πληροφοριών, τον Γνωρίζουν κιόλας; Αυτοί που χωρίς να νοιώθουν την Ενότητα της Ύπαρξης την Βαθιά Συγκλονιστική Δύναμη της Αγάπης έχουν κάνει την λέξη Αγάπη καραμέλα; Αυτοί που χωρίς να Αισθάνονται Μέσα τους Βαθιά, χρησιμοποιούν μεγάλες λέξεις;… Η Αληθινή Ζωή είναι Αυτή που Ζούμε, όχι αυτή που φανταζόμαστε, ή ευχόμαστε ή επιθυμούμε. Η Πραγματική Αλλαγή είναι Βιωματική, δεν είναι θεωρητική, φανταστική, ή μόνο λόγια… Η Αλήθεια θέλει να θυσιάσουμε όλα τα ψέματα κι η Αγάπη απαιτεί να θυσιάσουμε το μικρό εγώ μας…

Monday, 1 December, 2025

17. The Unveiling: A Journey to the Shores of Transcendence

Introduction: The Eternal Voice Speaking Through Time

In the vast cathedral of human history, where epochs rise and fall like tides upon an endless shore, there echoes a singular Voice—not heard with ears, but felt in the trembling depths of consciousness itself. This Voice speaks not in the tongue of nations, nor in the dialects of competing creeds, but in the wordless language of pure Being. Those who have stood in its presence, across millennia and continents, beneath different stars and within different temples, all bear witness to the same ineffable Truth: that which was, is, and ever shall be.

The seeker who approaches the study of humanity's sacred traditions with eyes unclouded by partisan fervor discovers something extraordinary. Like a traveler ascending a mountain by different paths, each pilgrim describes the same summit, the same crystalline air, the same infinite vista spreading before them. Whether they call it enlightenment or salvation, union or awakening, the mystics of every age point toward an identical horizon—the Realization of the Transcendent State, that moment when the finite dissolves into the Infinite, when the dewdrop slips into the shining sea.

This is the religious phenomenon in its essence: not the accumulation of dogmas, not the architecture of ritual, not even the poetry of scripture, but the direct encounter between human consciousness and that which stands beyond all names. It is the sudden flowering of the soul into dimensions it never knew existed, yet which feel more ancient than memory itself.

The Natural Religion: Where the Divine and Human Meet

When we speak of a Universal Natural Religion, we speak not of constructing yet another edifice of belief upon the already crowded landscape of faith. We speak instead of that pristine moment before all religions were born—the moment of contact, of revelation, of seeing. It is natural not because it springs from human imagination alone, like water from a well we have dug ourselves, but because it emerges from the very ground of human nature, like a spring bursting forth from depths we did not create and cannot control.

Consider the lotus that grows in muddy water, its roots deep in darkness, yet pushing upward toward light until it breaks the surface and blooms in radiant purity. So too does this potential lie coiled within every human heart—the capacity to transcend the mud and murk of ordinary consciousness and open to that Light which illuminates all things. This is not a gift bestowed from without, though neither is it achieved by will alone. It is, rather, the recognition of what has always been present, waiting like a treasure buried in the field of one's own being.

The mystic does not manufacture the Divine; the Divine reveals itself. Yet neither does the seeker remain passive, for the revelation requires a prepared vessel, a consciousness refined and made receptive through practice, through yearning, through the gradual dissolution of those veils that separate the knower from the Known. It is like the meeting of fire and wood—neither can claim sole responsibility for the flame that dances between them, consuming and illuminating simultaneously.

In this lies the great paradox that confounds the merely intellectual mind: Is humanity saved by grace, or do we redeem ourselves through effort? The question itself betrays a consciousness still trapped in duality, still seeing subject and object as separate entities negotiating across an unbridgeable divide. But at the level of direct experience, such distinctions dissolve like ice under the spring sun. There is only the event itself—the breakthrough, the opening, the sudden expansion of being into dimensions previously unimagined.

Those who argue endlessly about salvation versus self-realization are like people standing outside a garden, debating whether roses grow through the power of sunlight or the fertility of soil, while inside, the roses simply bloom, unconcerned with theological categories. The Realization of Transcendence is a fact that precedes all interpretations, a living experience that needs no justification beyond its own self-evident reality.

The Common Ground: Essential Truths Beneath All Forms

Though religions dress themselves in different garments, speak in different tongues, and point with different gestures, they all point toward the same Moon. Beneath the diversity of expression lies a unity of essence, certain fundamental truths that recur with remarkable consistency wherever humans have touched the hem of the Absolute.

The Mystery of Consciousness

First among these is the revelation of Consciousness itself—not as a mere function of the brain, not as an accidental byproduct of neural complexity, but as the very Substance of existence. Like a river that appears separate from its source, consciousness in its everyday operations seems local, limited, bound to the individual organism. Yet trace it back to its origin, and one discovers that all streams flow from a single Ocean, vast and bottomless.

This Consciousness—call it Awareness, Being, the Ground of All—is both the stage upon which the drama of existence unfolds and the light by which it is seen. It is simultaneously the most intimate and immediate aspect of our experience (for we are never not conscious) and the most transcendent and absolute (for it precedes and encompasses all particular experiences). To realize this directly, not as a concept but as lived reality, is to understand oneself not as a isolated wave but as the entire Ocean temporarily expressing itself in wave-form.

Yet this same Consciousness, infinite and undivided in its essence, refracts through the prism of manifestation into countless shades and variations. It appears now as thought, now as sensation, now as emotion; it operates on material, energetic, mental, and spiritual planes. Like white light passing through a crystal, pure Consciousness disperses into a spectrum of experiences, each with its own quality and character, yet all arising from the same source.

The Eternal Dance of Creation

From this understanding flows a second truth: the distinction between the Transcendent and the mundane, between that which stands beyond all limitation and that which exists within the realms of time, space, and causality. The mystics speak of this as the descent of the One into the Many, the eternal movement whereby the Absolute manifests itself in relative forms.

Imagine a vast ocean stretching to every horizon, its surface stirred by winds into waves, currents, and foam. Each wave rises for a moment, catching the light, bearing its unique shape and character, then falls back into the whole. The wave is not other than the ocean, yet neither is it the totality of the ocean. So too does creation emerge from the Transcendent—distinct yet not separate, temporary yet expressing something eternal.

The manifested world arranges itself in concentric circles, like ripples spreading from where a stone has struck water. There is the material realm, most dense and defined, where rocks endure and bodies decay. Beyond this lies the energetic dimension, where forces flow and interact, visible only by their effects. Further still extends the mental plane, where thoughts coalesce and dissolve like clouds in an endless sky. And most subtle of all, the spiritual realm, where forms thin to transparency and being itself becomes luminous with awareness.

Through all these realms, the Transcendent shines, as the sun shines through windows of different colors, appearing red in one, blue in another, yet remaining always the same light.

The Human Paradox

Within this vast architecture of being, humanity occupies a unique and poignant position. The human being is revealed as Consciousness itself taking material form, eternity gazing out through temporal eyes, the Infinite experiencing itself through finite limitations. Each person is simultaneously a creature of the world—bound by physical laws, subject to birth and death, shaped by circumstance—and a child of the Absolute, carrying within themselves the seed of limitless awareness.

This dual nature is the source of humanity's existential predicament and its transcendent possibility. Identified exclusively with the body, the senses, the thinking mind, one experiences oneself as separate, vulnerable, ultimately mortal. One lives as a fragment, always seeking completion in external things—pleasure, possessions, relationships, achievements—none of which can satisfy the infinite hunger within.

Yet this same consciousness that identifies with limitation can, through grace and effort combined, awaken to its true nature. The prison is made of gossamer, the chains of mist. What binds us is not external force but ignorance—not moral failing but mistaken identity. We have forgotten who we are, and in that forgetting, have condemned ourselves to suffer the anxiety of separation.

The Path of Completion

The fourth essential truth speaks to the possibility and process of transformation, the journey from ignorance to realization, from bondage to freedom. This is not a journey through space, for the destination is nowhere other than here. It is not a journey through time, for the truth exists now as fully as it ever will. It is, rather, a journey through the layers of one's own being, a peeling away of false identifications, a progressive transparency to one's own essential nature.

The mystics describe this journey in stages, each representing a transcendence of a particular limitation. First comes the transcendence of pure physicality—the recognition that one is not merely this body, this collection of flesh and bone. The body is seen as an instrument, a temple, a temporary vehicle, but not the Self.

Next unfolds the transcendence of the sensory-intellectual apparatus. One learns to witness thoughts rather than be carried away by them, to observe perceptions rather than take them as absolute reality. The ego, that constructed sense of separate selfhood, is seen through as a functional fiction, useful perhaps for navigating the world but not to be mistaken for one's deepest identity.

More subtle still is the transcendence of the individual spirit, that sense of being a unique soul on a personal journey. Here the process moves through three profound transitions: from the personal to the transpersonal, from the individual to the universal, from the defined to the infinite. Like a drop of water approaching the ocean, the boundaries begin to thin, the membrane between inside and outside growing permeable.

The medium of this transformation is awareness itself—not the content of consciousness but the witnessing presence that observes all content. By turning attention upon attention itself, by becoming aware of awareness, consciousness begins to recognize its own nature. It is like the eye learning to see itself, not in a mirror but directly, by becoming conscious of seeing itself seeing.

What results from this complete journey is nothing less than the Realization of Transcendent Consciousness—awareness freed from all limitations, knowing itself as it truly is. This is not unconsciousness; it is super-consciousness. It is not emptiness but fullness beyond measure. It is not the annihilation of the self but its expansion to encompass all selves, all experiences, all manifestations, while simultaneously resting in the unmanifest source of all.

The Promise and the Paradox

This Universal Natural Religion, this direct path to transcendent realization, exists as a perpetual possibility, written into the very structure of human consciousness. Yet as a historical reality, as a widespread social movement, it faces profound limitations. Like a delicate flower that blooms only under precise conditions, the full realization of transcendence requires not only teaching but readiness, not only method but grace, not only knowledge but transformation.

In any age, only a limited circle of individuals will have access to the necessary information, the capable teachers, the conducive circumstances. Even among these, fewer still will possess the combination of aspiration, dedication, and ripeness required to pursue the path to completion. This is not elitism but simple recognition of the rarity of conditions required for such an undertaking.

The transformation of consciousness is perhaps the most demanding journey a human being can undertake. It requires nothing less than the death of everything one has taken oneself to be, the surrender of every cherished certainty, the willingness to venture into unknown territories with no guarantee of safe return. Small wonder that most, even when glimpsing the possibility, choose the familiar suffering of separation over the terrifying freedom of transcendence.

Perhaps, across the centuries to come, as humanity slowly matures and as the accumulated wisdom of mystical traditions becomes more widely available, more souls will turn toward this inward journey. Perhaps the Universal Natural Religion will, in time, cease to be the province of scattered individuals and small communities and become a more widespread recognition of our common spiritual ground.

Yet whether this comes to pass matters less than the eternal truth itself: that the possibility exists now, has always existed, will always exist. In every moment, Consciousness stands ready to reveal itself to itself, the Transcendent ready to manifest within the immanent, the Absolute available to be realized by those with eyes to see.

Conclusion: An Invitation to the Infinite

The words written here are but fingers pointing at the moon, shadows cast by an invisible light, echoes of a music too subtle for ordinary hearing. They can inform and inspire, clarify and illuminate, but they cannot substitute for the direct experience they attempt to describe. The map is not the territory, the menu is not the meal, and no description of fire, however eloquent, can warm the soul as a single spark of actual realization.

Those who feel a resonance with these truths, who sense within themselves a yearning for that which transcends all yearning, are invited not to belief but to investigation. Not to adopt a new set of ideas but to venture into the laboratory of consciousness itself, there to discover directly what words can only approximate.

The path has been walked before; the territory has been mapped. Saints and sages, mystics and contemplatives across all traditions have left their testimonies, their methods, their encouragements. Yet each seeker must ultimately make the journey alone, must cross the threshold that divides knowing about from knowing directly, must surrender into that Mystery which can never be contained in concepts but only lived, breathed, become.

In the silence between these words, in the space between one thought and the next, the Transcendent awaits—not as something foreign to be achieved but as the very ground of being, closer than breathing, nearer than hands and feet. It has never been absent; we have only been looking elsewhere. It has never been hidden; we have only refused to see.

May these reflections serve as a small beacon for those navigating the vast ocean of existence, a reminder that beyond the storm and stress of ordinary life lies a peace that passes understanding, a joy that needs no cause, a freedom that knows no bounds. The shore of Transcendence is not distant—it is here, now, always.

One need only stop running, turn inward, and allow the waves of surface consciousness to settle into stillness. There, in the clear depths, Reality reveals itself as it always has been: infinite, eternal, unchanging—and identical with one's own most intimate nature.

The journey home is the recognition that we have never left. The arrival is the understanding that we have always been here. And the Transcendent, revealed at last, is seen to have been the one seeking itself through all our seeking, the one knowing itself through all our knowing, the one Being expressing itself through all our becoming.

This is the essence of the religious phenomenon, beyond all religions yet the heart of them all: Consciousness awakening to its own nature, the Absolute recognizing itself in the mirror of manifestation, the One celebrating its own infinite nature through the joy of self-discovery.

Here the journey ends and begins again, forever and always, in the eternal now where all seeking ceases and only Being remains—luminous, infinite, free.

…

Η Αποκάλυψη: Ένα Ταξίδι στις Ακτές της Υπέρβασης

Εισαγωγή: Η Αιώνια Φωνή που Μιλά Μέσα από τον Χρόνο

Στον απέραντο καθεδρικό ναό της ανθρώπινης ιστορίας, όπου οι εποχές ανεβαίνουν και πέφτουν σαν κύματα σε μια ατέρμονη ακτή, αντηχεί μια μοναδική Φωνή – όχι ακουσμένη με τα αυτιά, αλλά αισθητή στα τρεμάμενα βάθη της ίδιας της συνείδησης. Αυτή η Φωνή δεν μιλά στη γλώσσα των εθνών ούτε στις διαλέκτους των ανταγωνιστικών δογμάτων, αλλά στη χωρίς λέξεις γλώσσα της καθαρής Ύπαρξης. Όσοι στάθηκαν στην παρουσία της, ανά τους αιώνες και τις ηπείρους, κάτω από διαφορετικά αστέρια και μέσα σε διαφορετικούς ναούς, όλοι μαρτυρούν την ίδια ανέκφραστη Αλήθεια: αυτό που ήταν, είναι και θα είναι για πάντα.

Ο αναζητητής που προσεγγίζει τη μελέτη των ιερών παραδόσεων της ανθρωπότητας με μάτια απαλλαγμένα από κομματικό φανατισμό ανακαλύπτει κάτι το εξαιρετικό. Σαν ταξιδιώτης που ανεβαίνει ένα βουνό από διαφορετικά μονοπάτια, κάθε προσκυνητής περιγράφει την ίδια κορυφή, τον ίδιο κρυστάλλινο αέρα, την ίδια άπειρη θέα που απλώνεται μπροστά του. Είτε το ονομάζουν φώτιση είτε σωτηρία, ένωση ή αφύπνιση, οι μύστες κάθε εποχής δείχνουν προς τον ίδιο ορίζοντα – την Πραγμάτωση της Υπερβατικής Κατάστασης, εκείνη τη στιγμή που το πεπερασμένο διαλύεται στο Άπειρο, όταν η σταγόνα γλιστράει στη λάμπουσα θάλασσα.

Αυτό είναι το θρησκευτικό φαινόμενο στην ουσία του: όχι η συσσώρευση δογμάτων, όχι η αρχιτεκτονική της τελετουργίας, ούτε καν η ποίηση της γραφής, αλλά η άμεση συνάντηση ανάμεσα στην ανθρώπινη συνείδηση και σε αυτό που βρίσκεται πέρα από κάθε όνομα. Είναι η ξαφνική άνθιση της ψυχής σε διαστάσεις που ποτέ δεν γνώριζε ότι υπήρχαν, αλλά που αισθάνονται πιο αρχαίες από την ίδια τη μνήμη.

Η Φυσική Θρησκεία: Εκεί όπου το Θείο και το Ανθρώπινο Συναντώνται

Όταν μιλάμε για μια Παγκόσμια Φυσική Θρησκεία, δεν μιλάμε για την κατασκευή ακόμα ενός οικοδομήματος πίστης πάνω στο ήδη γεμάτο τοπίο της πίστης. Μιλάμε για εκείνη την παρθένα στιγμή πριν γεννηθούν όλες οι θρησκείες – τη στιγμή της επαφής, της αποκάλυψης, του βλέμματος. Είναι φυσική όχι επειδή πηγάζει αποκλειστικά από την ανθρώπινη φαντασία, σαν νερό από πηγάδι που σκάψαμε μόνοι μας, αλλά επειδή αναβλύζει από το ίδιο το έδαφος της ανθρώπινης φύσης, σαν πηγή που ξεπηδά από βάθη που δεν δημιουργήσαμε και δεν μπορούμε να ελέγξουμε.

Σκεφτείτε τον λωτό που φυτρώνει σε λασπωμένα νερά, με τις ρίζες του βαθιά στο σκοτάδι, αλλά σπρώχνει προς τα πάνω προς το φως μέχρι να σπάσει την επιφάνεια και να ανθίσει σε ακτινοβόλα καθαρότητα. Έτσι ακριβώς κείτεται κουλουριασμένη μέσα σε κάθε ανθρώπινη καρδιά αυτή η δυνατότητα – η ικανότητα να υπερβεί τη λάσπη και τη θολούρα της συνηθισμένης συνείδησης και να ανοιχτεί σε εκείνο το Φως που φωτίζει τα πάντα. Αυτό δεν είναι δώρο που δίνεται από έξω, αν και ούτε επιτυγχάνεται με τη θέληση μόνο. Είναι, μάλλον, η αναγνώριση αυτού που πάντα υπήρχε, περιμένοντας σαν θησαυρός θαμμένος στο χωράφι της ίδιας της ύπαρξής μας.

Ο μύστης δεν κατασκευάζει το Θείο· το Θείο αποκαλύπτεται μόνο του. Ωστόσο, ο αναζητητής δεν παραμένει παθητικός, γιατί η αποκάλυψη απαιτεί ένα προετοιμασμένο δοχείο, μια συνείδηση εξευγενισμένη και δεκτική μέσω της άσκησης, της λαχτάρας, της σταδιακής διάλυσης εκείνων των πέπλων που χωρίζουν τον γνώστη από το Γνωστό. Είναι σαν τη συνάντηση φωτιάς και ξύλου – κανένας από τους δύο δεν μπορεί να διεκδικήσει αποκλειστική ευθύνη για τη φλόγα που χορεύει ανάμεσά τους, καταναλώνοντας και φωτίζοντας ταυτόχρονα.

Εδώ βρίσκεται το μεγάλο παράδοξο που μπερδεύει τον απλώς διανοητικό νου: Σώζεται η ανθρωπότητα με τη χάρη ή εξαγνιζόμαστε μόνοι μας με την προσπάθεια; Το ίδιο το ερώτημα προδίδει μια συνείδηση ακόμα παγιδευμένη στη δυαδικότητα, που βλέπει ακόμα υποκείμενο και αντικείμενο ως ξεχωριστές οντότητες που διαπραγματεύονται πάνω από ένα αγεφύρωτο χάσμα. Αλλά στο επίπεδο της άμεσης εμπειρίας, τέτοιες διακρίσεις διαλύονται σαν πάγος κάτω από τον ανοιξιάτικο ήλιο. Υπάρχει μόνο το γεγονός αυτό καθεαυτό – η διάρρηξη, το άνοιγμα, η ξαφνική επέκταση της ύπαρξης σε διαστάσεις προηγουμένως αδιανόητες.

Όσοι διαφωνούν ατέλειωτα για σωτηρία έναντι αυτο-πραγμάτωσης μοιάζουν με ανθρώπους που στέκονται έξω από έναν κήπο, συζητώντας αν τα τριαντάφυλλα φυτρώνουν με τη δύναμη του ηλιακού φωτός ή με τη γονιμότητα του εδάφους, ενώ μέσα στον κήπο τα τριαντάφυλλα απλώς ανθίζουν, αδιάφορα για θεολογικές κατηγορίες. Η Πραγμάτωση της Υπέρβασης είναι ένα γεγονός που προηγείται όλων των ερμηνειών, μια ζωντανή εμπειρία που δεν χρειάζεται δικαίωση πέρα από την ίδια της την αυταπόδεικτη πραγματικότητα.

Το Κοινό Έδαφος: Ουσιώδεις Αλήθειες Κάτω από Όλες τις Μορφές

Αν και οι θρησκείες ντύνονται με διαφορετικά ενδύματα, μιλούν σε διαφορετικές γλώσσες και δείχνουν με διαφορετικές χειρονομίες, όλες δείχνουν προς το ίδιο Φεγγάρι. Κάτω από την ποικιλία της έκφρασης βρίσκεται μια ενότητα ουσίας, ορισμένες θεμελιώδεις αλήθειες που επαναλαμβάνονται με αξιοσημείωτη συνέπεια όπου οι άνθρωποι έχουν αγγίξει το άκρο του Απόλυτου.

Το Μυστήριο της Συνείδησης

Πρώτη ανάμεσα σε αυτές είναι η αποκάλυψη της ίδιας της Συνείδησης – όχι ως απλή λειτουργία του εγκεφάλου, όχι ως τυχαίο υποπροϊόν της νευρωνικής πολυπλοκότητας, αλλά ως η ίδια η Ουσία της ύπαρξης. Σαν ποτάμι που φαίνεται ξεχωριστό από την πηγή του, η συνείδηση στις καθημερινές της λειτουργίες φαίνεται τοπική, περιορισμένη, δεμένη με τον μεμονωμένο οργανισμό. Όμως αν την εντοπίσεις πίσω στην αρχή της, ανακαλύπτεις ότι όλα τα ρυάκια ρέουν από έναν ενιαίο Ωκεανό, απέραντο και αμέτρητο.

Αυτή η Συνείδηση – ονομάστε την Επίγνωση, Ύπαρξη, το Έδαφος των Πάντων – είναι ταυτόχρονα η σκηνή πάνω στην οποία εκτυλίσσεται το δράμα της ύπαρξης και το φως με το οποίο φωτίζεται. Είναι συγχρόνως το πιο οικείο και άμεσο στοιχείο της εμπειρίας μας (γιατί ποτέ δεν είμαστε όχι-συνειδητοί) και το πιο υπερβατικό και απόλυτο (γιατί προηγείται και περιλαμβάνει όλες τις επιμέρους εμπειρίες). Το να το συνειδητοποιήσει κανείς άμεσα, όχι ως έννοια αλλά ως βιωμένη πραγματικότητα, σημαίνει να καταλάβει τον εαυτό του όχι ως απομονωμένο κύμα αλλά ως ολόκληρο τον Ωκεανό που εκφράζεται προσωρινά σε μορφή κύματος.

Κι όμως αυτή η ίδια Συνείδηση, άπειρη και αδιαίρετη στην ουσία της, διαθλάται μέσα από το πρίσμα της εκδήλωσης σε αμέτρητες αποχρώσεις και παραλλαγές. Εμφανίζεται τώρα ως σκέψη, τώρα ως αίσθηση, τώρα ως συναίσθημα· λειτουργεί σε υλικά, ενεργειακά, νοητικά και πνευματικά επίπεδα. Σαν λευκό φως που περνά μέσα από κρύσταλλο, η καθαρή Συνείδηση διασκορπίζεται σε ένα φάσμα εμπειριών, η καθεμιά με τη δική της ποιότητα και χαρακτήρα, αλλά όλες προερχόμενες από την ίδια πηγή.

Ο Αιώνιος Χορός της Δημιουργίας

Από αυτή την κατανόηση πηγάζει μια δεύτερη αλήθεια: η διάκριση ανάμεσα στο Υπερβατικό και το κοσμικό, ανάμεσα σε αυτό που στέκεται πέρα από κάθε περιορισμό και σε αυτό που υπάρχει μέσα στα βασίλεια του χρόνου, του χώρου και της αιτιότητας. Οι μύστες μιλούν γι’ αυτό ως την κάθοδο του Ενός στα Πολλά, την αιώνια κίνηση με την οποία το Απόλυτο εκδηλώνεται σε σχετικές μορφές.

Φανταστείτε έναν απέραντο ωκεανό που εκτείνεται σε κάθε ορίζοντα, με την επιφάνειά του να αναταράσσεται από ανέμους σε κύματα, ρεύματα και αφρούς. Κάθε κύμα σηκώνεται για μια στιγμή, πιάνει το φως, φέρει το μοναδικό του σχήμα και χαρακτήρα, και μετά πέφτει πίσω στο όλο. Το κύμα δεν είναι άλλο από τον ωκεανό, αλλά ούτε και η ολότητα του ωκεανού. Έτσι ακριβώς αναδύεται η δημιουργία από το Υπερβατικό – διακριτή αλλά όχι ξεχωριστή, προσωρινή αλλά εκφράζοντας κάτι αιώνιο.

Ο εκδηλωμένος κόσμος διατάσσεται σε ομόκεντρους κύκλους, σαν κυματισμούς που απλώνονται από το σημείο που έπεσε μια πέτρα στο νερό. Υπάρχει το υλικό βασίλειο, το πιο πυκνό και καθορισμένο, όπου οι πέτρες αντέχουν και τα σώματα αποσυντίθενται. Πέρα από αυτό βρίσκεται η ενεργειακή διάσταση, όπου οι δυνάμεις ρέουν και αλληλεπιδρούν, ορατές μόνο από τα αποτελέσματά τους. Πιο πέρα εκτείνεται το νοητικό επίπεδο, όπου οι σκέψεις πήζουν και διαλύονται σαν σύννεφα σε ατέλειωτο ουρανό. Και το πιο λεπτό από όλα, το πνευματικό βασίλειο, όπου οι μορφές αραιώνουν σε διαφάνεια και η ίδια η ύπαρξη γίνεται φωτεινή από επίγνωση.

Μέσα από όλα αυτά τα βασίλεια, το Υπερβατικό λάμπει, όπως ο ήλιος λάμπει μέσα από παράθυρα διαφορετικών χρωμάτων, φαίνοντας κόκκινος σε ένα, μπλε σε άλλο, αλλά μένοντας πάντα το ίδιο φως.

Το Ανθρώπινο Παράδοξο

Μέσα σε αυτή την απέραντη αρχιτεκτονική της ύπαρξης, η ανθρωπότητα κατέχει μια μοναδική και συγκινητική θέση. Ο άνθρωπος αποκαλύπτεται ως η ίδια η Συνείδηση που παίρνει υλική μορφή, η αιωνιότητα που κοιτάζει μέσα από προσωρινούς οφθαλμούς, το Άπειρο που βιώνει τον εαυτό του μέσα από πεπερασμένους περιορισμούς. Κάθε άτομο είναι ταυτόχρονα πλάσμα του κόσμου – δεμένο με φυσικούς νόμους, υποκείμενο σε γέννηση και θάνατο, διαμορφωμένο από τις συνθήκες – και παιδί του Απόλυτου, φέροντας μέσα του τον σπόρο της απεριόριστης επίγνωσης.

Αυτή η διπλή φύση είναι η πηγή του υπαρξιακού αδιεξόδου της ανθρωπότητας και της υπερβατικής της δυνατότητας. Ταυτιζόμενος αποκλειστικά με το σώμα, τις αισθήσεις, το νοητικό νου, βιώνει τον εαυτό του ως ξεχωριστό, ευάλωτο, τελικά θνητό. Ζει ως θραύσμα, πάντα αναζητώντας ολοκλήρωση σε εξωτερικά πράγματα – ηδονή, κτήσεις, σχέσεις, επιτεύγματα – κανένα από τα οποία δεν μπορεί να ικανοποιήσει την άπειρη πείνα μέσα του.

Κι όμως αυτή η ίδια συνείδηση που ταυτίζεται με τον περιορισμό μπορεί, μέσω χάρης και προσπάθειας μαζί, να αφυπνιστεί στη πραγματική της φύση. Η φυλακή είναι φτιαγμένη από ιστό αράχνης, οι αλυσίδες από ομίχλη. Αυτό που μας δένει δεν είναι εξωτερική δύναμη αλλά άγνοια – όχι ηθική αποτυχία αλλά λανθασμένη ταυτότητα. Ξεχάσαμε ποιοι είμαστε, και σε αυτή την λήθη καταδικάσαμε τους εαυτούς μας να υποφέρουμε το άγχος του χωρισμού.

Η Διαδρομή της Ολοκλήρωσης

Η τέταρτη ουσιώδης αλήθεια μιλά για τη δυνατότητα και τη διαδικασία της μεταμόρφωσης, το ταξίδι από την άγνοια στην πραγματοποίηση, από τη δουλεία στην ελευθερία. Αυτό δεν είναι ταξίδι μέσα στον χώρο, γιατί ο προορισμός δεν είναι πουθενά αλλού παρά εδώ. Δεν είναι ταξίδι μέσα στον χρόνο, γιατί η αλήθεια υπάρχει τώρα τόσο πλήρως όσο θα υπάρχει ποτέ. Είναι, μάλλον, ταξίδι μέσα από τα στρώματα της ίδιας της ύπαρξής μας, ένα ξεφλούδισμα των ψευδών ταυτίσεων, μια προοδευτική διαφάνεια προς την ουσιαστική μας φύση.

Οι μύστες περιγράφουν αυτό το ταξίδι σε στάδια, το καθένα αντιπροσωπεύοντας υπέρβαση ενός συγκεκριμένου περιορισμού. Πρώτα έρχεται η υπέρβαση της καθαρής φυσικότητας – η αναγνώριση ότι δεν είμαστε απλώς αυτό το σώμα, αυτή η συλλογή από σάρκα και οστά. Το σώμα βλέπεται ως όργανο, ναός, προσωρινό όχημα, αλλά όχι ο Εαυτός.

Μετά ξεδιπλώνεται η υπέρβαση του αισθητηριακού-διανοητικού μηχανισμού. Μαθαίνουμε να παρατηρούμε τις σκέψεις αντί να παρασυρόμαστε από αυτές, να παρατηρούμε τις αντιλήψεις αντί να τις παίρνουμε ως απόλυτη πραγματικότητα. Το εγώ, αυτή η κατασκευασμένη αίσθηση ξεχωριστής αυτοσύνης, διαπερνάται ως λειτουργική φαντασία, χρήσιμη ίσως για την πλοήγηση στον κόσμο αλλά όχι για να εκληφθεί ως η βαθύτερη ταυτότητά μας.

Ακόμα πιο λεπτή είναι η υπέρβαση του ατομικού πνεύματος, εκείνη η αίσθηση ότι είμαστε μια μοναδική ψυχή σε προσωπικό ταξίδι. Εδώ η διαδικασία περνά μέσα από τρεις βαθιές μεταβάσεις: από το προσωπικό στο υπερ-προσωπικό, από το ατομικό στο παγκόσμιο, από το καθορισμένο στο άπειρο. Σαν σταγόνα νερού που πλησιάζει τον ωκεανό, τα όρια αρχίζουν να αραιώνουν, η μεμβράνη ανάμεσα στο μέσα και το έξω γίνεται διαπερατή.

Το μέσο αυτής της μεταμόρφωσης είναι η ίδια η επίγνωση – όχι το περιεχόμενο της συνείδησης αλλά η μαρτυρούσα παρουσία που παρατηρεί κάθε περιεχόμενο. Γυρνώντας την προσοχή πάνω στην ίδια την προσοχή, γινόμενοι ενσυνείδητοι της επίγνωσης, η συνείδηση αρχίζει να αναγνωρίζει τη δική της φύση. Είναι σαν το μάτι να μαθαίνει να βλέπει τον εαυτό του, όχι σε καθρέφτη αλλά άμεσα, γινόμενο συνειδητό του ότι βλέπει τον εαυτό του να βλέπει.

Αυτό που προκύπτει από αυτό το ολοκληρωμένο ταξίδι δεν είναι τίποτα λιγότερο από την Πραγμάτωση της Υπερβατικής Συνείδησης – επίγνωση απελευθερωμένη από όλους τους περιορισμούς, γνωρίζοντας τον εαυτό της όπως πραγματικά είναι. Αυτό δεν είναι ασυνειδησία· είναι υπερ-συνειδητότητα. Δεν είναι κενότητα αλλά πληρότητα πέρα από κάθε μέτρο. Δεν είναι η εξόντωση του εαυτού αλλά η επέκτασή του ώστε να περιλάβει όλους τους εαυτούς, όλες τις εμπειρίες, όλες τις εκδηλώσεις, ενώ ταυτόχρονα αναπαύεται στην αδήλωτη πηγή των πάντων.

Η Υπόσχεση και το Παράδοξο

Αυτή η Παγκόσμια Φυσική Θρησκεία, αυτή η άμεση οδός προς την υπερβατική πραγματοποίηση, υπάρχει ως αέναη δυνατότητα, εγγεγραμμένη στην ίδια τη δομή της ανθρώπινης συνείδησης. Ωστόσο ως ιστορική πραγματικότητα, ως ευρύ κοινωνικό κίνημα, αντιμετωπίζει βαθιούς περιορισμούς. Σαν λεπτό λουλούδι που ανθίζει μόνο κάτω από ακριβείς συνθήκες, η πλήρης πραγματοποίηση της υπέρβασης απαιτεί όχι μόνο διδασκαλία αλλά και ετοιμότητα, όχι μόνο μέθοδο αλλά και χάρη, όχι μόνο γνώση αλλά και μεταμόρφωση.

Σε κάθε εποχή, μόνο ένας περιορισμένος κύκλος ανθρώπων θα έχει πρόσβαση στις απαραίτητες πληροφορίες, στους ικανούς δασκάλους, στις κατάλληλες συνθήκες. Ακόμα και ανάμεσα σε αυτούς, ελάχιστοι θα διαθέτουν τον συνδυασμό φιλοδοξίας, αφοσίωσης και ωριμότητας που απαιτούνται για να ακολουθήσουν την πορεία μέχρι το τέλος. Αυτό δεν είναι ελιτισμός αλλά απλή αναγνώριση της σπανιότητας των συνθηκών που χρειάζονται για μια τέτοια προσπάθεια.

Η μεταμόρφωση της συνείδησης είναι ίσως το πιο απαιτητικό ταξίδι που μπορεί να αναλάβει ένας άνθρωπος. Απαιτεί τίποτα λιγότερο από τον θάνατο όλων όσων έχει θεωρήσει τον εαυτό του, την παράδοση κάθε αγαπημένης βεβαιότητας, την προθυμία να εισέλθει σε άγνωστες περιοχές χωρίς εγγύηση ασφαλούς επιστροφής. Μικρό θαύμα που οι περισσότεροι, ακόμα και όταν αντικρίζουν τη δυνατότητα, επιλέγουν το οικείο βάσανο του χωρισμού αντί την τρομακτική ελευθερία της υπέρβασης.

Ίσως, μέσα στους αιώνες που έρχονται, καθώς η ανθρωπότητα ωριμάζει αργά και καθώς η συσσωρευμένη σοφία των μυστικών παραδόσεων γίνεται πιο ευρέως διαθέσιμη, περισσότερες ψυχές στραφούν προς αυτό το εσωτερικό ταξίδι. Ίσως η Παγκόσμια Φυσική Θρησκεία πάψει με τον καιρό να είναι προνόμιο διασκορπισμένων ατόμων και μικρών κοινοτήτων και γίνει μια πιο διαδεδομένη αναγνώριση του κοινού μας πνευματικού εδάφους.

Ωστόσο, το αν αυτό θα συμβεί έχει μικρότερη σημασία από την ίδια την αιώνια αλήθεια: ότι η δυνατότητα υπάρχει τώρα, υπήρχε πάντα, θα υπάρχει πάντα. Σε κάθε στιγμή, η Συνείδηση είναι έτοιμη να αποκαλύψει τον εαυτό της στον εαυτό της, το Υπερβατικό έτοιμο να εκδηλωθεί μέσα στο ενδοκοσμικό, το Απόλυτο διαθέσιμο να πραγματωθεί από όσους έχουν μάτια να δουν.

Συμπέρασμα: Μια Πρόσκληση στο Άπειρο

Τα λόγια που γράφτηκαν εδώ είναι μόνο δάχτυλα που δείχνουν το φεγγάρι, σκιές που ρίχνονται από ένα αόρατο φως, αντηχήσεις μιας μουσικής πολύ λεπτής για τη συνηθισμένη ακοή. Μπορούν να ενημερώσουν και να εμπνεύσουν, να διασαφηνίσουν και να φωτίσουν, αλλά δεν μπορούν να υποκαταστήσουν την άμεση εμπειρία που προσπαθούν να περιγράψουν. Ο χάρτης δεν είναι το έδαφος, το μενού δεν είναι το γεύμα, και καμία περιγραφή της φωτιάς, όσο εύγλωττη κι αν είναι, δεν μπορεί να ζεστάνει την ψυχή όπως μια μοναδική σπίθα πραγματικής πραγματοποίησης.

Όσοι νιώθουν απήχηση με αυτές τις αλήθειες, που αισθάνονται μέσα τους μια λαχτάρα για αυτό που υπερβαίνει κάθε λαχτάρα, προσκαλούνται όχι στην πίστη αλλά στην έρευνα. Όχι να υιοθετήσουν ένα νέο σύνολο ιδεών αλλά να τολμήσουν στο εργαστήριο της ίδιας της συνείδησης, εκεί να ανακαλύψουν άμεσα αυτό που οι λέξεις μόνο προσεγγίζουν.

Η διαδρομή έχει βαδιστεί πριν· η περιοχή έχει χαρτογραφηθεί. Άγιοι και σοφοί, μύστες και στοχαστές από όλες τις παραδόσεις έχουν αφήσει τις μαρτυρίες τους, τις μεθόδους τους, τις ενθαρρύνσεις τους. Ωστόσο κάθε αναζητητής πρέπει τελικά να κάνει το ταξίδι μόνος, να διασχίσει το κατώφλι που χωρίζει το να ξέρει για κάτι από το να ξέρει άμεσα, να παραδοθεί σε εκείνο το Μυστήριο που ποτέ δεν μπορεί να περιληφθεί σε έννοιες αλλά μόνο να βιωθεί, να αναπνευστεί, να γίνει.

Στη σιωπή ανάμεσα σε αυτές τις λέξεις, στο κενό ανάμεσα σε μια σκέψη και την επόμενη, το Υπερβατικό περιμένει – όχι ως κάτι ξένο που πρέπει να επιτευχθεί αλλά ως το ίδιο το έδαφος της ύπαρξης, πιο κοντά από την αναπνοή, πιο κοντά από χέρια και πόδια. Ποτέ δεν έλειπε· εμείς μόνο κοιτάζαμε αλλού. Ποτέ δεν ήταν κρυμμένο· εμείς μόνο αρνούμασταν να δούμε.

Είθε αυτές οι σκέψεις να λειτουργήσουν ως μικρός φάρος για όσους πλέουν στον απέραντο ωκεανό της ύπαρξης, υπενθύμιση ότι πέρα από την τρικυμία και το άγχος της συνηθισμένης ζωής υπάρχει μια ειρήνη που ξεπερνά κάθε κατανόηση, μια χαρά που δεν χρειάζεται αιτία, μια ελευθερία που δεν γνωρίζει όρια. Η ακτή της Υπέρβασης δεν είναι μακριά – είναι εδώ, τώρα, πάντα.

Αρκεί μόνο να σταματήσει κανείς να τρέχει, να στραφεί προς τα μέσα και να αφήσει τα κύματα της επιφανειακής συνείδησης να ηρεμήσουν σε νηνεμία. Εκεί, στα διαυγή βάθη, η Πραγματικότητα αποκαλύπτεται όπως πάντα ήταν: άπειρη, αιώνια, αμετάβλητη – και ταυτόσημη με την πιο οικεία φύση του εαυτού μας.

Το ταξίδι προς το σπίτι είναι η αναγνώριση ότι ποτέ δεν φύγαμε. Η άφιξη είναι η κατανόηση ότι πάντα ήμασταν εδώ. Και το Υπερβατικό, αποκαλυμμένο επιτέλους, φαίνεται ότι ήταν αυτό που αναζητούσε τον εαυτό του μέσα από όλη μας την αναζήτηση, αυτό που γνώριζε τον εαυτό του μέσα από όλη μας τη γνώση, αυτό που Ήταν και εκφραζόταν μέσα από όλο μας το γίγνεσθαι.

Αυτή είναι η ουσία του θρησκευτικού φαινομένου, πέρα από όλες τις θρησκείες αλλά η καρδιά όλων: η Συνείδηση που αφυπνίζεται στη δική της φύση, το Απόλυτο που αναγνωρίζει τον εαυτό του στον καθρέφτη της εκδήλωσης, το Ένα που γιορτάζει τη δική του άπειρη φύση μέσα από τη χαρά της αυτο-ανακάλυψης.

Εδώ το ταξίδι τελειώνει και αρχίζει ξανά, για πάντα και πάντοτε, στο αιώνιο τώρα όπου κάθε αναζήτηση παύει και μένει μόνο η Ύπαρξη – φωτεινή, άπειρη, ελεύθερη.

Intellectual property rights

The entire content of our website, including, but not limited to, texts, news, graphics, photographs, diagrams, illustrations, services provided and generally any kind of files, is subject to intellectual property (copyright) and is governed by the national and international provisions on Intellectual Property, with the exception of the expressly recognized rights of third parties.
Therefore, it is expressly prohibited to reproduce, republish, copy, store, sell, transmit, distribute, publish, perform, "download", translate, modify in any way, in part or in summary, without the express prior written consent of the Foundation. It is known that in case the Foundation consents, the applicant is obliged to explicitly refer via links (hyperlinks) to the relevant content of the Foundation's website. This obligation of the applicant exists even if it is not explicitly stated in the written consent of the Foundation.
Exceptionally, it is permitted to individually store and copy parts of the content on a simple personal computer for strictly personal use (private study or research, educational purposes), without the intention of commercial or other exploitation and always under the condition of indicating the source of its origin, without this in any way implies a grant of intellectual property rights.
It is also permitted to republish material for purposes of promoting the events and activities of the Foundation, provided that the source is mentioned and that no intellectual property rights are infringed, no trademarks are modified, altered or deleted.
Everything else that is included on the electronic pages of our website and constitutes registered trademarks and intellectual property products of third parties is their own sphere of responsibility and has nothing to do with the website of the Foundation.

Δικαιώματα πνευματικής ιδιοκτησίας

Το σύνολο του περιεχομένου του Δικτυακού μας τόπου, συμπεριλαμβανομένων, ενδεικτικά αλλά όχι περιοριστικά, των κειμένων, ειδήσεων, γραφικών, φωτογραφιών, σχεδιαγραμμάτων, απεικονίσεων, παρεχόμενων υπηρεσιών και γενικά κάθε είδους αρχείων, αποτελεί αντικείμενο πνευματικής ιδιοκτησίας (copyright) και διέπεται από τις εθνικές και διεθνείς διατάξεις περί Πνευματικής Ιδιοκτησίας, με εξαίρεση τα ρητώς αναγνωρισμένα δικαιώματα τρίτων.

Συνεπώς, απαγορεύεται ρητά η αναπαραγωγή, αναδημοσίευση, αντιγραφή, αποθήκευση, πώληση, μετάδοση, διανομή, έκδοση, εκτέλεση, «λήψη» (download), μετάφραση, τροποποίηση με οποιονδήποτε τρόπο, τμηματικά η περιληπτικά χωρίς τη ρητή προηγούμενη έγγραφη συναίνεση του Ιδρύματος. Γίνεται γνωστό ότι σε περίπτωση κατά την οποία το Ίδρυμα συναινέσει, ο αιτών υποχρεούται για την ρητή παραπομπή μέσω συνδέσμων (hyperlinks) στο σχετικό περιεχόμενο του Δικτυακού τόπου του Ιδρύματος. Η υποχρέωση αυτή του αιτούντος υφίσταται ακόμα και αν δεν αναγραφεί ρητά στην έγγραφη συναίνεση του Ιδρύματος.

Κατ’ εξαίρεση, επιτρέπεται η μεμονωμένη αποθήκευση και αντιγραφή τμημάτων του περιεχομένου σε απλό προσωπικό υπολογιστή για αυστηρά προσωπική χρήση (ιδιωτική μελέτη ή έρευνα, εκπαιδευτικούς σκοπούς), χωρίς πρόθεση εμπορικής ή άλλης εκμετάλλευσης και πάντα υπό την προϋπόθεση της αναγραφής της πηγής προέλευσής του, χωρίς αυτό να σημαίνει καθ’ οιονδήποτε τρόπο παραχώρηση δικαιωμάτων πνευματικής ιδιοκτησίας.

Επίσης, επιτρέπεται η αναδημοσίευση υλικού για λόγους προβολής των γεγονότων και δραστηριοτήτων του Ιδρύματος, με την προϋπόθεση ότι θα αναφέρεται η πηγή και δεν θα θίγονται δικαιώματα πνευματικής ιδιοκτησίας, δεν θα τροποποιούνται, αλλοιώνονται ή διαγράφονται εμπορικά σήματα.

Ό,τι άλλο περιλαμβάνεται στις ηλεκτρονικές σελίδες του Δικτυακού μας τόπου και αποτελεί κατοχυρωμένα σήματα και προϊόντα πνευματικής ιδιοκτησίας τρίτων ανάγεται στη δική τους σφαίρα ευθύνης και ουδόλως έχει να κάνει με τον Δικτυακό τόπο του Ιδρύματος.

Esoterism Academy

CIRCLE OF LIGHT

ESOTERISM STUDIES

ESOTERISM ACADEMY NEW ARTICLE

Sunday, April 30, 2023

The Entity "Man"

The Entity "Man"

Η Οντότητα «Άνθρωπος»

TAOΪSM

BUDDHISM

VEDANTA

jKRISHNAMURTI

RELIGION

17. The Unveiling: A Journey to the Shores of Transcendence

Quotes

Constantinos’s quotes

Copyright