Esoterism Academy: The Entity "Man"

Sunday, April 30, 2023

The Entity "Man"

1. The True Anthropology

2. Substance and Body

3. The "Man"

4. The True Awakening of the Functional Centers

5. Freedom, Self-Knowledge, Dominion, Life, and Action

…..

1. The True Anthropology

When we say "I really know something" it means that I have "personal experience", direct experiential contact with it, and its essence, I see and understand how it manifests, acts, behaves, and perceives all its fields of manifestation... Knowing does not mean simply being informed, I accumulate information. This is indirect, second-hand knowledge. It may be true, but it may not be (and the latter usually happens in human societies).

So, self-awareness means getting to know what a person is, starting with me, myself, who is something direct and can have personal experience, I can determine for myself what is happening, whether it is happening, or not happening, what is real and what is not... No, I rely on the information I was taught, read, listened to, and thought about... I need to know myself here, now, in Real Time, what I am, how I function, and in which objective fields I manifest. So, to know Man (me, each one himself) means to know the Essence of Man, his manifestations... I know the whole man, in all his manifestations.

What is True Substance? Who wonders? Who's looking? Just That "Who," the "Living Man," Here, Now, in Real Time, is the True Essence: The Perception of Existence, the Awareness that we are, Here, Now, the Simple Consciousness of "Who," the Mere Sense of our Presence… not any qualities we can subsequently ascribe to that “Who”… all qualities are additional, but many qualities are arbitrary, artificial, imposed by men, and thus taught to us.

This True Essence, the Simple Pure "Who" (i.e. us) performs several functions: It perceives what is happening... It thinks by attributing accusatives (attributes) to "things"... It weighs "things" by assigning values, and has feelings towards "things" accordingly to their value... It is active within the body, and through the body in the external world.

So, what is Man? The Whole Man? It is the True Essence, the Perception of Existence, the Awareness that it is us, that perceives, thinks, feels, and experiences the body and the world... True Essence-Functions-Body. Man is all these things. If we see man without any of these, he is not a Whole Man, he is half a man.

…..

2. Substance and Body

The Essence, as Perception, Awareness, Consciousness, (Sense of Presence), Always precedes everything. The "Who" (the awareness that we exist) must be put first before anything can be said afterward... If there is no awareness of being, there is nothing, nothing to say. So, "Who" (we, the Living Man, Here, Now), is the Principle, and the Basis to Build any knowledge... If theories are subsequently formulated that man is a creation, that another Principle precedes, in reality, it precedes the "Who" (the Man) who creates this whole system of thought and only within the system of thought there is some Other Principle, as he imagines it... But here we are talking about Reality, about the Real Space we exist in, in Real Time, we are not talking through the human systems of thought... Therefore, the Essence of Operations, Perception, thought, etc., but also the perception of external phenomena, always precedes.

Always the Principle, the Pure Essence, the Presence, Without Attributes, Without Action, whatever, Prior to Any Phenomenon. This is true both in the Cosmic Realm and in the Material Realm. This Principle (the Primordial State) is the Source of All, the Support of All, and the Ultimate Background of Every Manifestation, Every Phenomenon. And this Happens, as in the Cosmic Field, and within Man. Because it Happens in the Cosmic Field, therefore, it also happens within man, in the same way. The Essence, the Pure Presence, is the Principle and Background of all Functions within man, Perception, Thought, Material (Body) Experience, and External Phenomena.

So, everything emanates from Essence, Presence, Manifestations, Phenomena, everything. From the Essence that "Moves", "Works", Everything happens... In the Cosmic Field, the Worlds of Perception of Mind, Energy, and Matter are created. In the Material Field, within man, the Presence Manifests as a Perception of existence, as thought (representation of reality with concepts-words), feelings, and physical experience.

Essence Is That Which Is, the Unknown, the Mystery of Presence, in Cosmic and Human Realms... It (This Presence) Is beyond all, beyond qualities, evolution, time, change, anything. It is the Great Mystery that Creates Worlds and Incarnates in being, in man... It is the Substance that Acts, its Energy, the Perceptive Energy, that Produces all things. Everything Is Perceptual Energy. In the Cosmic Field, Worlds are Created. It is Perception that Mirrors What Exists, It is Perception that Consolidates into Mind, Condenses into Energy, and Solidifies into Matter... In the Human Field Perceptual Energy takes place within the body, Perception of Reality, Thought-mental representation of reality, emotions, physical experience, and activity. It is the Same Essence (the Mystery of Presence) Manifested in the Cosmic Field and Human Atomic Field.

The beings who do not Experience their True Essence, within themselves, who do not Sense the Infinite Without Attributes of their Depth, but operate through thought, create, and construct an image of reality, according to what they have learned, read, heard, thought... What they imagine to be true is not true in reality, in Real Time, in Real Life, but only within their thinking system, i.e. in an imaginary space.

…..

3. The "Man", (Heavenly Origin and Incarnation)

That Which Exists Is Essence (Presence, Integral Knowledge of Presence) Without Attributes. From This Mysterious Presence Emerges Perception, Perceptual Energy, which is both indistinguishable and distinct from its Source (It is Presence Perception). In its Second Field of Manifestation, It is Pure Perception that Mirrors That Which Is. World and Being are the Same (Subject-Object Identical). In the Third Field where Perception becomes Intelligence, mental accumulation subjects, mental cores, and mental beings emerge. In the Fourth Field where Consciousness is Empowered, becomes Energy and Acts, mental beings "put on" an energy body. In the Fifth Field, Consciousness that has been Activated Creates Cosmic Form, material forms, and all Being (Presence, Perception, Consciousness, Energy) Incarnates in one body.

Man Is Essence (Presence) Without Any Attribute, No Difference From The Presence That Creates Everything. As an Entity He Manifested in the Various Cosmic Levels-Fields, until He Incarnated as a Presence with all his powers, functions (perception, thought, emotions) within the body... Man on earth is a Presence with Functions (the Higher Being) within the body. As Presence Performs all functions. It is the "Spirit" that Perceives what is happening on all levels, which is the perception of what is happening, which becomes thought, which becomes feelings, which becomes a physical experience and physical activity. It is the Spirit that dwells in its Temple, the body is a temple for the Spirit.

This Presence, the Spirit, has its Seat in the Higher Center of man (the brain, the nervous system). It is Outside the body Inside the body and the whole body. It is channeled everywhere in the body and has knowledge, and it reacts at all levels, throughout the body. Thinking happens in the forebrain. It becomes a feeling-emotion at the level of the chest. It becomes a physical experience in the lower bodily functions, lower down... To truly know what we are, what man is, we must know him Here, Now, in Real Time. To Acknowledge the Perception of what is happening, with Full Attention, without falsification. To Recognize what exactly thought does, how it filters the perception of reality and constructs a personal perception of reality. To recognize the values we have adopted and the emotions we feel. To Recognize the Body, bodily experiences and activities, and their meaning...

* This is a PRACTICAL Recognition EXERCISE to do.

There is a Complete Correspondence between the Higher Being, the higher functions, and the body. The Entity, its Function, is differentiated in specific areas of the nervous system, and the body, which we call "functional centers". Tradition calls them "Padma" (in Buddhism), chakras (in Tantric Yoga), "Latif" (in Sufi Tradition)... There are references to Christian ascetics in all Traditions... All of these are there, they work, but without higher control, dominance, uncoordinated, or are blocked. That is why we say that the "centers" are unawakened, and dormant. This does not mean that the corresponding functions are not performed. They are simply not performed correctly, performed in the wrong way, or unilaterally. And this ignorance, the improper functioning of human forces in the respective functional centers, is what creates confusion, conflict, illness, etc... Awakening the "centers" therefore means overcoming simple uncoordinated or blocked functioning, control, balance, and integrated action, at all levels.

The Correspondence: The Presence, the Spirit, Is Outside (actually the Spirit never "incarnates") but also Inside the body (in the Higher Center It has its Seat, but it is Channeled everywhere and is aware of everything in the body). In the Higher Center is the Perception of what is happening, the Perception of the Unity of Existence. In the forebrain, we do not perceive objectively but with personal interventions, we construct our own perception of reality. In the "chest" emotions are manifested, etc. In the lower body, physical experience and activity related to physical survival take place... The various descriptions of the centers in the Various Traditions, their number, etc... are secondary.

…..

4. The True Awakening of the Functional Centers

So to Know Man, our Self, to have Self-Awareness, means to have Experiential Recognition of our Presence (our True Attribute-less Essence), Here, Now, (always done in Real Time), and the various functions we perform. To know what we do, why we do it. To Have a Dominion of our operations. To Orient Rightly in Life. To Live in Balance. To Live Truly... Speaking specifically, practically, We must be Constantly in a Position of Balance, in the Position of Simple Perception where we Observe with Full Attention what is Happening... That is, to Live Here, Now, Consciously... To use thought when needed but without leaving it to distort our perception of reality. To have Healthy Emotions and Healthy Desires. And to Act in the world based on All This Knowledge. With All This Knowledge Illuminating our activity, our actions, we know where we are going... To Live Truly while we live here on Earth.

True Self-Knowledge, therefore, means Recognition of the Whole Man that we are, Substance-Functions-Body, Mastery of Functions, Correct Use of Functions, and True Creative Life. Only when we are True Humans, many True Humans, can we live in a humane society.

Real Self-Knowledge therefore means to Recognize what we are, how we function, what is happening, what we are doing, and where we are going. This means that the Spirit must be Free and not enslaved to individual functions (such as thinking). The Spirit must rise to its Seat, Experience the Essence, the Unity of Existence, Unite with the Timeless Source, and with This Experience, through This Experience Illuminate the lower functions, use them aright, think correctly, feel correct, to live correctly out in the world... So, Freedom is a Prerequisite for Living Rightly. When we speak of Self-Knowledge we speak of Freedom, of Knowledge of Essence and functions, of Dominion of functions, of Knowledge that is put into practice.

True Awakening of the functional centers means Real Experiential Elevation above limited functions (or stagnation, or entrapment in lower functions). To unblock our Function in lower functions, to Free ourselves from these functions (such as thought, passions, absorption in the external world), to Experientially Ascend to the Pure Perception of our Essence (our Pure Presence)... We are talking about something that is really happening, Here, Now, in Real Time, for something experiential… we have to do it, Experience it… True Full Awakening really means Experiential Recognition of our Essence. To Experience our Essence, Freedom, the Attribute-less. To Have This Experience, in the Higher Center of the Body, to Have the Experience of the Limitless Outside the Body. Only when we have this Experience can we then return back to the body and function properly (at all levels, from thought to physical activity).

Awakening must be Experiential, as must Freedom and Dominion of functions, in the corresponding functional centers in the body. It cannot be theoretical, hypothetical, or imaginary. Nor is the Awakening of the centers done by visualization of the centers, breathing exercises, or the laying of the hands on the place of the centers, or anything, as some teach... There is a vast difference between Experiential Elevation of the Spirit, Freeing the Spirit from binding functions, and we think, wish, or affirm verbally that we have awakened the centers... Things are judged by the result. The Real Awakening of the functional centers is accompanied by corresponding experiences, which do not appear in false awakening ... Those who know are not deceived.

…..

5. Freedom, Self-Knowledge, Dominion, Life, and Action

Real Experiential Liberation from the delusive action of the lower functions is a Prerequisite for Knowing our Essence, our Eternal Attribute-less Timeless Essence, the Pure Presence... Without Complete Liberation from all the lower processes, we cannot have an Experience of the Absolute.

Self-awareness means precisely to have an Experience of our True Essence, (the Pure Presence)) which is the One and Only Undifferentiated Presence, to Recognize This Essence Within Everything, to Deeply Feel the Oneness of Existence, of Everything, and to Experience the Cohesive Force of Love that Binds All.

The Self-knowledge that Reveals to us the True Essence, the Unity of Essence Within All, the Unity of All, can Illuminate the lower functions, control them, and direct them. With the Light of Knowledge all the lower functions function properly. Thinking becomes objective and does not mislead us, Emotions, and desires operate on a healthy basis and do not lead us astray, nor do the needs of life distract us but are carried out without disputes and conflicts.

True Life means Knowing Exactly Who We Are, the One Divine Essence Incarnated in the Body, the Temple of the Body, and functioning exactly as the Divine Essence within the Body... For it is written that "as the Father in Heaven is Holy, so must we too, saints, here, in the body, on the earth, in the world"... The True Complete Man is the one who has Experientially (not informationally) known his Divine Essence, his Divine Origin, and carries this Knowledge down, to Body, on earth, in the world... As in Heaven so on earth.

Only True Humans, Free, Self-aware, in Full Dominion of their powers, Truly Saints within the body, can carry the Divine Light out into the world, into Action, into daily life. If they don't, who will? Those who think that by conceiving God mentally, as a body of information, they already know Him? Those who without feeling the Unity of Existence the Deep Shocking Power of Love have made the word Love candy? Those who, without Feeling Deep Inside, use big words?... Real Life is the One We Live, not the one we imagine, wish, or desire. Real Change is Experiential, it is not theoretical, imaginary, or just words... Truth wants us to sacrifice all lies and Love demands that we sacrifice our little ego...

Η Οντότητα «Άνθρωπος»

1. Η Αληθινή Ανθρωπολογία

2. Ουσία και Σώμα

3. Ο «Άνθρωπος»

4. Η Αληθινή Αφύπνιση των Λειτουργικών Κέντρων

5. Ελευθερία, Αυτογνωσία, Κυριαρχία, Ζωή, και Δράση

…..

1. Η Αληθινή Ανθρωπολογία

Όταν λέμε «γνωρίζω κάτι πραγματικά» σημαίνει ότι έχω «προσωπική εμπειρία», άμεση βιωματική επαφή με αυτό το ίδιο, την ουσία του, βλέπω και κατανοώ πως εκδηλώνεται, δρα, συμπεριφέρεται, και αντιλαμβάνομαι όλα τα πεδία εκδήλωσής του… Γνωρίζω δεν σημαίνει απλά πληροφορούμαι, συσσωρεύω πληροφορίες. Αυτό είναι μια έμμεση γνώση, από δεύτερο χέρι. Μπορεί να είναι αλήθεια, μπορεί και να μην είναι (κι αυτό το δεύτερο συμβαίνει συνήθως στις ανθρώπινες κοινωνίες).

Αυτογνωσία λοιπόν σημαίνει να γνωρίσω τι είναι ο άνθρωπος, ξεκινώντας από εμένα τον ίδιο, που είμαι κάτι άμεσο και μπορώ να έχω προσωπική εμπειρία, μπορώ ο ίδιος να διαπιστώσω τι συμβαίνει, αν συμβαίνει, ή δεν συμβαίνει, τι είναι αληθινό και τι όχι… Δεν βασίζομαι σε πληροφορίες που μου έμαθαν, τις διάβασα, τις άκουσα, τις σκέφθηκα… Πρέπει Εδώ, Τώρα, σε Πραγματικό Χρόνο, να γνωρίσω τον εαυτό μου, τι είμαι, πως λειτουργώ, σε ποια αντικειμενικά πεδία εκδηλώνομαι. Άρα γνωρίζω τον Άνθρωπο (εμένα, ο καθένας τον εαυτό του) σημαίνει γνωρίζω την Ουσία του Ανθρώπου, τις εκδηλώσεις του… γνωρίζω ολόκληρο τον άνθρωπο, σε όλες τις εκδηλώσεις του.

Τι είναι Αληθινή Ουσία; Ποιος αναρωτιέται; Ποιος ψάχνει; Ακριβώς Αυτός ο «Ποιος», ο «Ζωντανός Άνθρωπος», Εδώ, Τώρα, σε Πραγματικό Χρόνο, είναι η Αληθινή Ουσία: Η Αντίληψη της Ύπαρξης, η Επίγνωση ότι είμαστε εμείς, Εδώ, Τώρα, η Απλή Συνείδηση του «Ποιος», η Απλή Αίσθηση της Παρουσίας μας… όχι οι οποιεσδήποτε ιδιότητες μπορούμε εκ των υστέρων να αποδώσουμε σε αυτό το «Ποιος»… όλες οι ιδιότητες είναι πρόσθετες, αλλά πολλές ιδιότητες είναι αυθαίρετες, τεχνητές, τις έχουν επιβάλει οι άνθρωποι, κι έτσι μας έμαθαν.

Αυτή η Αληθινή Ουσία, το Απλό Αγνό «Ποιος» (δηλαδή εμείς) επιτελεί διάφορες λειτουργίες: Αντιλαμβάνεται τι συμβαίνει… Σκέπτεται αποδίδοντας κατηγορούμενα (ιδιότητες) στα «πράγματα»…Ζυγίζει τα «πράγματα» αποδίδοντας αξίες, έχει συναισθήματα απέναντι στα «πράγματα» ανάλογα την αξία τους… Δραστηριοποιείται μέσα στο σώμα, και μέσα από το σώμα στον εξωτερικό κόσμο.

Τι είναι λοιπόν ο Άνθρωπος; Ολόκληρος ο Άνθρωπος; Είναι η Αληθινή Ουσία, η Αντίληψη της Ύπαρξης, η Επίγνωση ότι είμαστε εμείς, που αντιλαμβάνεται, σκέπτεται, συναισθάνεται, έχει εμπειρία του σώματος και του κόσμου… Αληθινή Ουσία-Λειτουργίες-Σώμα. Ο Άνθρωπος είναι όλα αυτά. Αν δούμε τον άνθρωπο χωρίς κάτι από αυτά δεν είναι Ολόκληρος ο Άνθρωπος, είναι μισός άνθρωπος.

…..

2. Ουσία και Σώμα

Η Ουσία, σαν Αντίληψη, Επίγνωση, Συνείδηση, (Αίσθηση Παρουσίας), Προηγείται, πάντα, των πάντων. Πρέπει να τεθεί πρώτα το «Ποιος» (η επίγνωση ότι υπάρχουμε), για να ειπωθεί εκ των υστέρων οτιδήποτε… Αν δεν υπάρχει η επίγνωση της ύπαρξης, δεν υπάρχει τίποτα, τίποτα να πούμε. Άρα το «Ποιος» (εμείς, ο Ζωντανός Άνθρωπος, Εδώ, Τώρα), είναι η Αρχή, κι η Βάση να Οικοδομηθεί οποιαδήποτε γνώση… Αν εκ των υστέρων διατυπωθούν θεωρίες ότι ο άνθρωπος είναι δημιούργημα, ότι προηγείται Άλλη Αρχή, στην πραγματικότητα πάλι προηγείται το «Ποιος» (ο Άνθρωπος) που δημιουργεί όλο αυτό το σύστημα σκέψης και μόνο μέσα στο σύστημα σκέψης υπάρχει κάποια Άλλη Αρχή, όπως την φαντάζεται… Αλλά εδώ μιλάμε για την Πραγματικότητα, για τον Πραγματικό Χώρο που υπάρχουμε, σε Πραγματικό Χρόνο, δεν μιλάμε μέσα από τα ανθρώπινα συστήματα σκέψης… Πάντα λοιπόν Προηγείται η Ουσία των Λειτουργιών, της Αντίληψης, της σκέψης, κλπ., αλλά και της αντίληψης των εξωτερικών φαινομένων.

Πάντα η Αρχή, η Καθαρή Ουσία, η Παρουσία, Χωρίς Ιδιότητες, Χωρίς Δράση, οτιδήποτε, Προηγείται Οποιουδήποτε Φαινομένου. Αυτό ισχύει και σε Κοσμικό Πεδίο και στο Υλικό Πεδίο. Αυτή η Αρχή (η Αρχέγονη Κατάσταση) είναι η Πηγή του Παντός, το Στήριγμα των Πάντων, και το Ύστατο Υπόβαθρο Κάθε Εκδήλωσης, Κάθε Φαινομένου. Κι αυτό Συμβαίνει, όπως στο Κοσμικό Πεδίο, και μέσα στον Άνθρωπο. Επειδή Συμβαίνει στο Κοσμικό Πεδίο για αυτό συμβαίνει και μέσα στον άνθρωπο, με τον ίδιο τρόπο. Η Ουσία, η Καθαρή Παρουσία, είναι η Αρχή και το Υπόβαθρο όλων των Λειτουργιών μέσα στον άνθρωπο, Αντίληψης, Σκέψης, Υλικής (Σωματικής) Εμπειρίας, Εξωτερικών φαινομένων

Όλα λοιπόν Πηγάζουν από την Ουσία, την Παρουσία, Εκδηλώσεις, Φαινόμενα, όλα. Από την Ουσία που «Κινείται», «Λειτουργεί», Συμβαίνουν όλα… Στο Κοσμικό Πεδίο Δημιουργούνται οι Κόσμοι της Αντίληψης της Νόησης, της Ενέργειας, της Ύλης. Στο Υλικό Πεδίο, μέσα στον άνθρωπο η Παρουσία Εκδηλώνεται σαν Αντίληψη της ύπαρξης, σαν σκέψη (αναπαράσταση της πραγματικότητας με έννοιες-λέξεις), συναισθήματα, και σωματική εμπειρία.

Η Ουσία Είναι Αυτό που Υπάρχει, το Άγνωστο, το Μυστήριο της Παρουσίας, σε Κοσμικό και Ανθρώπινο Πεδίο… Αυτή (Αυτή η Παρουσία) Είναι πέρα από όλα, πέρα από ιδιότητες, εξέλιξη, χρόνο, μεταβολή, οτιδήποτε. Είναι το Μεγάλο Μυστήριο που Δημιουργεί Κόσμους κι Ενσαρκώνεται μέσα στο όντα, μέσα στον άνθρωπο… Είναι η Ουσία που Ενεργεί, η Ενέργεια της, η Αντιληπτική Ενέργεια, που Παράγει όλα τα πράγματα. Όλα Είναι Αντιληπτική Ενέργεια. Στο Κοσμικό Πεδίο Δημιουργούνται οι Κόσμοι. Είναι η Αντίληψη που Καθρεφτίζει Αυτό που Υπάρχει, Είναι η Αντίληψη που Παγιώνεται σε Νόηση, Συμπυκνώνεται σε Ενέργεια, και Στερεοποιείται σε Ύλη… Στο Ανθρώπινο Πεδίο η Αντιληπτική Ενέργεια γίνεται μέσα στο σώμα, Αντίληψη της Πραγματικότητας, Σκέψη-νοητική αναπαράσταση της πραγματικότητας, συναισθήματα, σωματική εμπειρία και δραστηριότητα. Είναι η Ίδια Ουσία (το Μυστήριο της Παρουσίας) που Εκδηλώνεται σε Κοσμικό Πεδίο και Ανθρώπινο Ατομικό Πεδίο.

Τα όντα που δεν Βιώνουν την Αληθινή Ουσία τους, μέσα τους, που δεν Διαισθάνονται το Απέραντο Χωρίς Ιδιότητες Βάθος τους, αλλά λειτουργούν μέσα από την σκέψη, δημιουργούν, κατασκευάζουν μια εικόνα της πραγματικότητας, σύμφωνα με όσα έμαθαν, διάβασαν, άκουσαν, σκέφθηκαν… Ό,τι φαντάζονται ότι ισχύει δεν ισχύει στην πραγματικότητα, σε Πραγματικό Χρόνο, στην Πραγματική Ζωή, αλλά μόνο μέσα στο σύστημα σκέψης τους, δηλαδή σε ένα φανταστικό χώρο.

…..

3. Ο «Άνθρωπος», (Ουράνια Προέλευση και Ενσάρκωση)

Αυτό που Υπάρχει Είναι Ουσία (Παρουσία, Ολοκληρωμένη Γνώση Παρουσίας) Χωρίς Ιδιότητες. Από Αυτή την Μυστηριώδη Παρουσία Αναδύεται η Αντίληψη, η Αντιληπτική Ενέργεια, που δεν ξεχωρίζει και ξεχωρίζει ταυτόχρονα από την Πηγή της (Είναι Αντίληψη Παρουσίας). Στο Δεύτερο Πεδίο Εκδήλωσης της Είναι Καθαρή Αντίληψη που Καθρεφτίζει Αυτό που Υπάρχει. Κόσμος και Ον είναι το Ίδιο (Υποκείμενο-Αντικείμενο Ταυτίζονται). Στο Τρίτο Πεδίο όπου η Αντίληψη γίνεται Νόηση, νοητική συσσώρευση αναδύονται υποκείμενα, νοητικοί πυρήνες, νοητικά όντα. Στο Τέταρτο Πεδίο όπου η Νόηση Ενδυναμώνεται, γίνεται Ενέργεια και Δρα, τα νοητικά όντα «ενδύονται» ένα ενεργειακό σώμα. Στο Πέμπτο Πεδίο, η Νόηση που έχει Ενεργοποιηθεί Δημιουργεί την Κοσμική Μορφή, τις υλικές μορφές και όλη η Οντότητα (Παρουσία, Αντίληψη, Νόηση, Ενέργεια) Ενσαρκώνεται σε ένα σώμα.

Ο Άνθρωπος Είναι Ουσία (Παρουσία) Χωρίς Καμιά Ιδιότητα, Καμιά Διαφορά από την Παρουσία που Δημιουργεί τα Πάντα. Σαν Οντότητα Εκδηλώθηκε στα Διάφορα Κοσμικά Επίπεδα-Πεδία, μέχρι να Ενσαρκωθεί σαν Παρουσία με όλες τις δυνάμεις, λειτουργίες του (αντίληψη, σκέψη, συναισθήματα) μέσα στο σώμα… Ο άνθρωπος στην γη Είναι Παρουσία με Λειτουργίες (η Ανώτερη Οντότητα) μέσα στο σώμα. Σαν Παρουσία Επιτελεί όλες τις λειτουργίες. Είναι το «Πνεύμα» που Αντιλαμβάνεται τι συμβαίνει σε όλα τα επίπεδα, που είναι αντίληψη του τι συμβαίνει, που γίνεται σκέψη, που γίνεται συναισθήματα, που γίνεται σωματική εμπειρία και σωματική δραστηριότητα. Είναι το Πνεύμα που Κατοικεί στον Ναό του, το σώμα είναι ναός για το Πνεύμα.

Αυτή η Παρουσία, το Πνεύμα, έχει την Έδρα του στο Ανώτερο Κέντρο του ανθρώπου (του εγκεφάλου, του νευρικού συστήματος). Είναι Έξω από το σώμα και Μέσα στο σώμα και σε ολόκληρο το σώμα. Διοχετεύεται παντού στο σώμα κι έχει γνώση, κι αντιδρά σε όλα τα επίπεδα, σε όλο το σώμα. Γίνεται σκέψη στον πρόσθιο εγκέφαλο. Γίνεται συναίσθημα-συγκίνηση στο επίπεδο του στήθους. Γίνεται σωματική εμπειρία στις κατώτερες σωματικές λειτουργίες, πιο χαμηλά… Για να γνωρίσουμε πραγματικά τι είμαστε, τι είναι ο άνθρωπος, πρέπει να τον γνωρίσουμε Εδώ, Τώρα, σε Πραγματικό Χρόνο. Να Αναγνωρίσουμε την Αντίληψη αυτού που συμβαίνει, με Πλήρη Προσοχή, χωρίς παραποιήσεις. Να Αναγνωρίσουμε τι ακριβώς κάνει η σκέψη, πως φιλτράρει την αντίληψη της πραγματικότητας και κατασκευάζει μια προσωπική αντίληψη της πραγματικότητας. Να αναγνωρίσουμε τις αξίες που έχουμε υιοθετήσει και τα συναισθήματα που νοιώθουμε. Να Αναγνωρίσουμε το Σώμα, τις σωματικές εμπειρίες και δραστηριότητες, και το νόημά τους … * Αυτή είναι μια ΠΡΑΚΤΙΚΗ ΑΣΚΗΣΗ Αναγνώρισης που πρέπει να κάνουμε.

Υπάρχει μια Πλήρης Αντιστοιχία ανάμεσα στην Ανώτερη Οντότητα, τις ανώτερες λειτουργίες, και το σώμα. Η Οντότητα, η Λειτουργία της, διαφοροποιείται σε συγκεκριμένες περιοχές του νευρικού συστήματος, και του σώματος, που ονομάζουμε «λειτουργικά κέντρα». Η Παράδοση τα ονομάζει «πάντμα» (στον Βουδισμό), τσάκρας (στην Ταντρική Γιόγκα), «λατάιφ» (στην Σουφική Παράδοση)… Υπάρχουν αναφορές στους χριστιανούς ασκητές, και σε όλες τις Παραδόσεις… Όλα αυτά υπάρχουν, λειτουργούν, αλλά χωρίς ανώτερο έλεγχο, κυριαρχία, ασυντόνιστα, ή είναι μπλοκαρισμένα. Για αυτό λέμε ότι τα «κέντρα» είναι μη-αφυπνισμένα, σε λήθαργο. Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν επιτελούνται οι αντίστοιχες λειτουργίες. Απλά δεν επιτελούνται σωστά, επιτελούνται με λάθος τρόπο, ή μονομερώς. Κι αυτή η άγνοια, η μη σωστή λειτουργία των ανθρώπινων δυνάμεων στα αντίστοιχα λειτουργικά κέντρα, είναι που δημιουργεί την σύγχυση, την σύγκρουση, την αρρώστια, κλπ.... Αφύπνιση λοιπόν των «κέντρων» σημαίνει υπέρβαση της απλής ασυντόνιστης, ή μπλοκαρισμένης λειτουργίας, έλεγχος, ισορροπία κι ολοκληρωμένη δράση, σε όλα τα επίπεδα.

Η Αντιστοιχία: Η Παρουσία, το Πνεύμα, Είναι Έξω (στην πραγματικότητα το Πνεύμα δεν «ενσαρκώνεται» ποτέ) αλλά και Μέσα στο σώμα (στο Ανώτερο Κέντρο Έχει Έδρα, αλλά Διοχετεύεται παντού κι έχει επίγνωση των πάντων στο σώμα). Στο Ανώτερο Κέντρο είναι Αντίληψη του τι συμβαίνει, Αντίληψη της Ενότητας της Ύπαρξης. Στον πρόσθιο εγκέφαλο δεν αντιλαμβανόμαστε αντικειμενικά αλλά με προσωπικές παρεμβάσεις κατασκευάζουμε την δική μας αντίληψη της πραγματικότητας. Στο «στήθος» εκδηλώνονται οι συγκινήσεις, κλπ. Στο κατώτερο σώμα λαβαίνει χώρα η σωματική εμπειρία και δραστηριότητα που σχετίζεται με την σωματική επιβίωση… Οι διάφορες περιγραφές των κέντρων στις Διάφορες Παραδόσεις, ο αριθμός τους, κλπ… είναι δευτερεύουσες.

…..

4. Η Αληθινή Αφύπνιση των Λειτουργικών Κέντρων

Να Γνωρίσουμε λοιπόν τον Άνθρωπο, τον Εαυτό μας, να Έχουμε Αυτογνωσία, σημαίνει να έχουμε Βιωματική Αναγνώριση της Παρουσίας μας (την Αληθινή Χωρίς Ιδιότητες Ουσία μας), Εδώ, Τώρα, (πάντα γίνεται σε Πραγματικό Χρόνο) και των διαφόρων λειτουργιών που επιτελούμε. Να Γνωρίζουμε τι κάνουμε, γιατί το κάνουμε. Να Έχουμε Κυριαρχία των λειτουργιών μας. Να Προσανατολιζόμαστε Ορθά στην Ζωή. Να Ζούμε Ισορροπημένα. Να Ζούμε Αληθινά… Μιλώντας ειδικά, πρακτικά, Πρέπει να Είμαστε Συνεχώς σε Θέση Ισορροπίας, στη Θέση της Απλής Αντίληψης όπου Παρατηρούμε με Πλήρη Προσοχή τι Συμβαίνει… Δηλαδή να Ζούμε Εδώ, Τώρα, Συνειδητά… Να χρησιμοποιούμε την σκέψη όταν χρειάζεται αλλά χωρίς να την αφήνουμε να παραμορφώνει την αντίληψή μας για την πραγματικότητα. Να έχουμε Υγιή Συναισθήματα και Υγιείς Επιθυμίες. Και να Δρούμε στον κόσμο με βάση Όλη Αυτή την Γνώση. Με Όλη Αυτή την Γνώση να Φωτίζει την δραστηριότητά μας, τις πράξεις μας, γνωρίζουμε που πηγαίνουμε… Να Ζούμε Αληθινά για όσο ζούμε εδώ, στην γη.

Η Αληθινή Αυτογνωσία λοιπόν σημαίνει Αναγνώριση του Όλου Ανθρώπου που είμαστε, Ουσίας-Λειτουργιών-Σώματος, Κυριαρχία των Λειτουργιών, Ορθή Χρήση των Λειτουργιών, Αληθινή Δημιουργική Ζωή. Μόνο όταν είμαστε Αληθινοί Άνθρωποι, πολλοί Αληθινοί Άνθρωποι, μπορούμε να ζούμε σε μια ανθρώπινη κοινωνία.

Πραγματική Αυτογνωσία συνεπώς σημαίνει να Αναγνωρίσουμε τι είμαστε, πως λειτουργούμε, τι συμβαίνει, τι κάνουμε, που πάμε. Αυτό σημαίνει ότι το Πνεύμα πρέπει να Είναι Ελεύθερο κι όχι σκλαβωμένο σε επιμέρους λειτουργίες (όπως η σκέψη). Το Πνεύμα πρέπει να Ανυψωθεί στην Έδρα του, να Βιώσουμε την Ουσία, την Ενότητα της Ύπαρξης, να Ενωθούμε με την Άχρονη Πηγή, και με Αυτή την Εμπειρία, μέσα από Αυτή την Εμπειρία να Φωτίζει τις κατώτερες λειτουργίες, να τις χρησιμοποιούμε ορθά, να σκεφτόμαστε ορθά, να συναισθανόμαστε ορθά, να ζούμε ορθά έξω στον κόσμο… Η Ελευθερία λοιπόν είναι Προϋπόθεση για να Ζούμε Ορθά. Όταν μιλάμε για Αυτογνωσία μιλάμε για Ελευθερία, για Γνώση της Ουσίας και των λειτουργιών, για Κυριαρχία των λειτουργιών, για Γνώση που γίνεται πράξη.

Η Αληθινή Αφύπνιση των λειτουργικών κέντρων σημαίνει την Πραγματική Βιωματική Ανύψωση πάνω από τις περιορισμένες λειτουργίες (ή την στασιμότητα, ή τον εγκλωβισμό σε κατώτερες λειτουργίες). Να ξεμπλοκάρουμε την Λειτουργία μας σε κατώτερες λειτουργίες, να Ελευθερωθούμε από αυτές τις λειτουργίες (όπως η σκέψη, πάθη, απορρόφηση στον εξωτερικό κόσμο), να Ανυψωθούμε Βιωματικά στην Καθαρή Αντίληψη της Ουσίας μας (της Αγνής Παρουσίας μας)… Μιλάμε για κάτι που συμβαίνει πραγματικά, Εδώ, Τώρα, σε Πραγματικό Χρόνο, για κάτι βιωματικό… πρέπει να το κάνουμε, να το Βιώσουμε… Η Αληθινή Πλήρης Αφύπνιση σημαίνει πραγματικά την Βιωματική Αναγνώριση της Ουσίας μας. Να Βιώσουμε την Ουσία μας, την Ελευθερία, το Χωρίς Ιδιότητες. Να Έχουμε Αυτή την Εμπειρία, στο Ανώτερο Κέντρο του Σώματος, να Έχουμε την Εμπειρία του Απεριόριστου Έξω από το σώμα. Μόνο όταν Έχουμε Αυτή την Εμπειρία μπορούμε να επιστρέψουμε μετά πάλι πίσω στο σώμα και να το λειτουργήσουμε σωστά (σε όλα τα επίπεδα, από την σκέψη, μέχρι την σωματική δραστηριότητα).

Η Αφύπνιση πρέπει να είναι Βιωματική, όπως κι η Ελευθερία κι η Κυριαρχία των λειτουργιών, στα αντίστοιχα λειτουργικά κέντρα στο σώμα. Δεν μπορεί να είναι θεωρητική, υποθετική ή φανταστική. Ούτε η Αφύπνιση των κέντρων γίνεται με οραματισμό των κέντρων, αναπνευστικές ασκήσεις, ή επίθεση των χεριών στη θέση των κέντρων, ή οτιδήποτε, όπως διδάσκουν κάποιοι… Υπάρχει τεράστια διαφορά ανάμεσα στην Βιωματική Ανύψωση του Πνεύματος, στην Απελευθέρωση του Πνεύματος από δεσμευτικές λειτουργίες και στο να νομίζουμε, να ευχόμαστε ή να βεβαιώνουμε λεκτικά ότι έχουμε αφυπνίσει τα κέντρα… Εκ του αποτελέσματος κρίνονται τα πράγματα. Η Πραγματική Αφύπνιση των λειτουργικών κέντρων συνοδεύεται από αντίστοιχες εμπειρίες, που δεν εμφανίζονται στην ψευτοαφύπνιση… Όσοι γνωρίζουν δεν ξεγελιούνται.

…..

5. Ελευθερία, Αυτογνωσία, Κυριαρχία, Ζωή, και Δράση

Η Πραγματική Βιωματική Απελευθέρωση από την παραπλανητική δράση των κατώτερων λειτουργιών αποτελεί Προϋπόθεση για να Γνωρίσουμε την Ουσία μας, την Αιώνια Χωρίς Ιδιότητες Άχρονη Ουσία μας, την Αγνή Παρουσία… Χωρίς Πλήρη Απελευθέρωση από όλες τις κατώτερες διαδικασίες δεν μπορούμε να έχουμε Εμπειρία του Απολύτου.

Αυτογνωσία σημαίνει ακριβώς να Έχουμε Εμπειρία της Αληθινής Ουσίας μας, (της Αγνής Παρουσίας)) που Είναι Μια και Μοναδική Παρουσία Χωρίς Διακρίσεις, να Αναγνωρίζουμε Αυτή την Ουσία Μέσα σε Όλα, να Συναισθανόμαστε Βαθιά την Ενότητα της Ύπαρξης, των Πάντων, και να Βιώνουμε την Συνεκτική Δύναμη της Αγάπης που τα Ενώνει Όλα.

Η Αυτογνωσία που μας Φανερώνει την Αληθινή Ουσία, την Ενότητα της Ουσίας Μέσα σε Όλα, την Ενότητα Όλων, μπορεί να Φωτίσει τις κατώτερες λειτουργίες, να τις ελέγξει, να τις κατευθύνει. Με το Φως της Γνώσης όλες οι κατώτερες λειτουργίες λειτουργούν σωστά. Η σκέψη γίνεται αντικειμενική και δεν μας παραπλανά, Συναισθήματα, επιθυμίες λειτουργούν σε υγιή βάση και δεν μας παρασύρουν, ούτε οι ανάγκες της ζωής μας αποπροσαναταλίζουν αλλά εκτελούνται χωρίς διαμάχες και συγκρούσεις.

Η Αληθινή Ζωή σημαίνει ακριβώς να Γνωρίζουμε Ποιοι Είμαστε, η Μια Θεϊκή Ουσία Ενσαρκωμένη στο Σώμα, στο Ναό του Σώματος, και να λειτουργούμε ακριβώς σαν Θεϊκή Ουσία μέσα στο Σώμα… Γιατί είναι γραμμένο τι «όπως Είναι Άγιος ο Πατέρας στον Ουρανό, έτσι πρέπει να είμαστε κι εμείς, άγιοι, εδώ, στο σώμα, στη γη, στο κόσμο»… Ο Αληθινός Ολοκληρωμένος Άνθρωπος είναι αυτός που Έχει Γνωρίσει Βιωματικά (όχι πληροφοριακά) την Θεϊκή Ουσία του, την Θεϊκή Προέλευσή του, και μεταφέρει Αυτή την Γνώση κάτω, στο Σώμα, στη γη, στο κόσμο… Όπως στον Ουρανό έτσι και στη γη.

Μόνο Αληθινοί Άνθρωποι, Ελεύθεροι, με Αυτογνωσία, με Πλήρη Κυριαρχία των δυνάμεων τους, Πραγματικά Άγιοι μέσα στο σώμα, μπορούν να μεταφέρουν το Θεϊκό Φως έξω στον κόσμο, στην Δράση, στην καθημερινή ζωή. Αν δεν το κάνουν αυτοί ποιος θα το κάνει; Αυτοί που νομίζουν ότι με το να συλλαμβάνουν τον Θεό νοητικά, σαν σύνολο πληροφοριών, τον Γνωρίζουν κιόλας; Αυτοί που χωρίς να νοιώθουν την Ενότητα της Ύπαρξης την Βαθιά Συγκλονιστική Δύναμη της Αγάπης έχουν κάνει την λέξη Αγάπη καραμέλα; Αυτοί που χωρίς να Αισθάνονται Μέσα τους Βαθιά, χρησιμοποιούν μεγάλες λέξεις;… Η Αληθινή Ζωή είναι Αυτή που Ζούμε, όχι αυτή που φανταζόμαστε, ή ευχόμαστε ή επιθυμούμε. Η Πραγματική Αλλαγή είναι Βιωματική, δεν είναι θεωρητική, φανταστική, ή μόνο λόγια… Η Αλήθεια θέλει να θυσιάσουμε όλα τα ψέματα κι η Αγάπη απαιτεί να θυσιάσουμε το μικρό εγώ μας…

Monday, 29 December, 2025

4. The Sacred Journey: Viveka and the Illuminated Path

(Viveka Chudamani 16-20)

The Threshold of Awakening

In the vast cathedral of existence, where stars write their silent hymns across the fabric of eternity, there walks a seeker—one who has begun to sense the trembling veil between what appears and what truly is. This pilgrim of consciousness does not stumble upon the path by accident, nor does it reveal itself to those still intoxicated by the world's endless dance of shadows. The journey toward liberation begins not with a step, but with a quality of seeing—a sacred discernment that awakens like dawn breaking over mountains that have known only night.

The ancient wisdom speaks of such a traveler, one who arrives at the gate prepared not by mere learning, but by a transformation of the very substance of understanding itself. This is not the scholar who has memorized the maps of heaven, but the one who has tasted the wind that blows from those distant peaks. Intelligence here is not the accumulation of facts like stones in a sack, but a living flame that illuminates the pathways of truth and casts the sharp shadows of falsehood into relief.

There exists a peculiar alchemy in the soul prepared for this journey—a fusion of intellect refined by questioning and heart softened by longing. The scriptures, those ancient vessels carrying the distilled nectar of realized beings, find in such a person not merely a reader but a resonating chamber. When truth is spoken into this prepared vessel, it echoes with recognition, as though the soul were remembering something it had always known but had forgotten in the great dream of separation.

The Sacred Art of Discrimination

In the marketplace of existence, where ten thousand things clamor for attention, each proclaiming its reality, its necessity, its eternal nature, the awakening soul begins to practice the most fundamental of mystical arts: discrimination—viveka, the sword of wisdom that cleaves reality from illusion with the precision of starlight cutting through darkness.

Imagine, if you will, a vast ocean upon whose surface dance endless waves—rising, falling, merging, dissolving. To the ordinary eye, each wave appears as a separate entity, born, living its brief moment of apparent existence, and dying into nothingness. Yet to the awakened vision, there is seen only water—one substance, one reality, playing infinite games with itself. The waves are not other than the ocean; they are temporary expressions, fleeting gestures of the eternal depth.

So too with all that appears before the senses. The world spreads itself like a magnificent tapestry, each thread seeming to possess independent existence—this body, that mountain, this joy, that sorrow, this birth, that death. Yet the discriminating awareness begins to perceive the single thread from which all threads are woven, the one light refracting through countless prisms of form, the eternal Brahman playing hide-and-seek with itself in the garden of manifestation.

This discrimination is not cold analysis, not the sterile dissection performed by intellect upon the corpse of wonder. Rather, it is living insight—a seeing that transforms even as it perceives. As fire distinguishes itself from the wood it consumes while remaining inseparable from the act of burning, so does viveka distinguish the Real from the appearances without denying the mystery of their relationship.

The Real—Brahman, the Absolute, that which cannot be named yet must be named, that which is beyond all qualities yet is the source of all qualities—stands eternal, unchanging, like the screen upon which all movies play but which is touched by none of the dramas enacted upon it. The unreal—the vast procession of forms, the pageantry of becoming, the endless metamorphosis of what was into what will be—moves like music through time, beautiful, compelling, but ultimately as insubstantial as the notes of a flute song vanishing into silence.

The Great Renunciation

From the heart that has glimpsed this distinction—fragile as morning mist, yet unshakeable as mountains once truly seen—there arises naturally a turning away, not born of rejection but of recognition. This is the second flowering of the prepared soul: vairagya, the sacred indifference to the fruits that dangle from the tree of action, those promises of pleasure and pain, gain and loss, that keep the wheel of becoming spinning endlessly.

Picture the child who, discovering that the monsters in the nightmare were only shadows cast by familiar furniture, no longer trembles at darkness. There is no violence in this turning away, no bitter renunciation, no clenched-teeth denial. Rather, it is as natural as the flower turning toward the sun, away not because the shadows are evil but because the light is irresistible.

The seeker who has tasted even one drop of the Real finds that the flavors of the world—which once seemed the only nourishment—now taste like dust and ashes on the tongue. Not because they have changed, but because the palate has been refined, educated by a superior sweetness. The promises of heaven and earth, those glittering rewards offered for good deeds and right actions, these begin to seem like trinkets offered to one who has discovered a treasure that no vault can contain.

This aversion—if we dare call it that—extends its roots into both the seen and the unseen worlds. The pleasures of the body, those electric moments of sensation that convince consciousness of its bondage to flesh, lose their commanding power. But even more subtle, even more complete, is the turning away from the subtle fruits—the heavens promised beyond death, the gardens of paradise, the golden worlds of the gods. For even these, magnificent as they may be, are still within the dream, still subject to time's dissolution, still not That which the deepest hunger craves.

The Six Jewels of Inner Attainment

As a garden requires not only seed but proper soil, so does the path to liberation require the cultivation of specific qualities—six jewels that adorn the prepared heart, six doors through which the Divine may enter the house of consciousness.

First among these shines “shama”, the great calm, the stilling of the mind's ceaseless motion. Imagine the surface of a mountain lake at dawn, before the wind has awakened, before a single stone has broken its mirror-surface. In such stillness, the sky above is perfectly reflected—stars, moon, the vast emptiness that contains all things. But let the wind blow, let even a pebble fall, and the reflection shatters into ten thousand dancing fragments. So too, the mind that has not achieved calmness cannot reflect the truth of Brahman. Every thought, every desire, every fear creates ripples that distort the Divine reflection into unrecognizable shards.

Then comes “dama”, the governance of the senses—those five gates through which the world pours its endless stream of information, temptation, and distraction. The senses are not enemies to be destroyed but wild horses to be trained, powerful servants when guided by discrimination, tyrant masters when allowed to rule unchecked. The awakened soul does not blind itself or stop its ears, but rather watches the gates with alert awareness, allowing passage to what serves the highest purpose, denying entrance to what would disturb the sacred calm.

“Uparati”, the withdrawal, follows naturally—not a violent turning away but a gentle stepping back, as one steps back from a painting to see its full composition. The soul that has tasted silence finds the world's noise less compelling, not through hatred but through the recognition that constant engagement with the surface of things prevents depth of seeing. There is a holy retirement that is not escape but strategic positioning—the archer who steps back to aim more truly at the target.

“Titiksha”, endurance, patience, the capacity to remain undisturbed by the inevitable alternations of experience—heat and cold, praise and blame, pleasure and pain. This is not the grim endurance of the stoic, teeth clenched against suffering, but something more profound: the recognition that all pairs of opposites arise from and dissolve back into a unity that is untouched by their fluctuations. The patient soul does not resist the waves but recognizes itself as the ocean.

“Shraddha”, faith, that mysterious quality that is neither blind belief nor mere intellectual acceptance, but a kind of intuitive knowing that precedes proof. It is the seed's faith in the spring it has never seen, the bird's trust in the air that holds its wings. This faith is not opposed to reason but transcends it—a direct apprehension of truth that logic may later confirm but can never originate.

Finally, “samadhana”, the one-pointed focus, the gathering of all the scattered rays of attention into a single beam of consciousness that can penetrate to the heart of reality. The mind ordinarily scatters itself across ten thousand objects, like water spilling across flat ground, losing its power in dispersion. But gathered into one channel, directed toward one supreme truth, it becomes a force that can wear through mountains of ignorance, that can illuminate the darkest mysteries.

The Consuming Fire of Liberation

From the prepared ground of these qualities, watered by discrimination and renunciation, there arises the supreme flower: “mumukshutva”, the yearning for liberation—not as one desire among many, but as the desire that consumes all other desires, the thirst that makes all other thirsts seem like pale shadows of longing.

This is not the casual wish for improvement, not the hope for a better tomorrow or a more comfortable existence. It is a fire that has begun to burn in the very marrow of being—a recognition that nothing less than complete freedom, absolute reality, total union with the Divine ground will satisfy the soul's deepest hunger. It is the cry of the imprisoned bird that has glimpsed the sky through the bars, the ache of the exile who remembers home, the agony and ecstasy of the lover separated from the Beloved.

Every mystic who has ever walked the earth has known this fire. It burns away sleep, it makes food taste like dust, it renders ordinary life a transparent veil through which eternity blazes. Yet it is not a destructive fire—it is the sacred flame that purifies gold, burning away dross to reveal the pure metal beneath. It consumes the false to reveal the true, destroys the prison to liberate the prisoner.

This yearning cannot be manufactured by will, cannot be worked up by spiritual ambition. It arises spontaneously when the soul has matured through countless experiences, when it has tasted enough of the world's offerings to know that they do not and cannot satisfy, when discrimination has done its work thoroughly enough that the distinction between the Real and the unreal has become not just an intellectual position but a visceral knowing.

The Convergence of the Four Rivers

These four great qualifications—discrimination, dispassion, the six-fold wealth of inner attainment, and the yearning for liberation—are not separate paths but four rivers flowing from different mountains that meet in the valley of readiness, creating a confluence of spiritual power sufficient to carry the soul across the ocean of becoming to the shore of Being itself.

They support and strengthen one another in a sacred ecology of awakening. Discrimination deepens dispassion, for how can one cling to what one has seen to be unreal? Dispassion clarifies discrimination, for the mind freed from desire sees more clearly. The inner qualities create the stable vessel in which both discrimination and dispassion can mature without being overwhelmed by the world's turbulence. And the yearning for liberation provides the driving force, the irresistible momentum that carries the seeker through all obstacles, all doubts, all the wilderness regions of the spiritual journey.

Without these qualifications, the highest teachings fall on unprepared ground like seeds scattered on rock—they may lie on the surface, they may even be memorized and repeated, but they cannot take root, cannot transform, cannot bear the fruit of realization. But in the prepared soul, even a single word of truth can detonate like lightning, can illumine in one flash what centuries of study might not reveal.

The Mystery Beyond Qualifications

Yet there remains a final paradox, a mystery at the heart of this teaching that the intellect can touch but never grasp. These qualifications, necessary as they are, are ultimately not the cause of liberation but its preparation—the clearing of the ground, not the planting of the crop. For liberation is not something achieved, not something acquired from outside, not a state earned by qualification or deserved by virtue.

The truth is that what the seeker seeks, he already is. The Atman, the Self, the indwelling Divinity is not distant, not separate, not waiting at the end of the path. It is the very awareness that reads these words, the consciousness that feels the yearning, the being that undertakes the journey. The great joke, the cosmic play, is that the seeker and the sought are one—have always been one, can never be anything but one.

The qualifications, then, are not the means to become what we are not, but to remove the obscurations that prevent the recognition of what we have always been. They are the process by which the eye of the soul clears itself of the dust of ignorance, the cataracts of delusion, until it can finally see its own nature—luminous, eternal, free, one with the Absolute that has no second.

The Silence That Speaks

In the end, all words must fall silent before the Reality they attempt to describe. The finger pointing at the moon is not the moon; the map is not the territory; the teaching is not the Truth. Yet in that silence, paradoxically, the real teaching occurs—not as information transmitted from one mind to another, but as recognition awakening in the depths of being.

The qualified seeker, standing at the threshold with discrimination as vision, dispassion as freedom, the inner attainments as foundation, and yearning as the wind in the sails, finds that the final step is no step at all. There is nowhere to go, nothing to achieve, no one to become. There is only the recognition—sudden or gradual, gentle or shattering—that the kingdom of heaven was always within, that Brahman was never absent, that the separation was only apparent, a dream from which awakening is not an achievement but a simple opening of eyes that were never truly closed.

And in that recognition, which is also remembrance, which is also homecoming, the path reveals itself to have been pathless, the journey to have covered no distance, the seeker to have always been that which was sought. The universe, in all its terrible beauty and tragic glory, is seen as the play of consciousness with itself—not denied, not denigrated, but understood finally as the Divine dance, the eternal celebration of Being delighting in its own existence.

The qualified seeker becomes the realized sage, and even that distinction dissolves in the light of the non-dual awareness that recognizes itself in every eye that sees, every heart that beats, every star that burns in the infinite darkness of space. Liberation is not escape from the world but seeing the world as it truly is—not separate from the Divine, but the very body of the Beloved, the visible face of the Invisible, the temporal expression of the Eternal.

The Invitation

This teaching, ancient as the mountains and fresh as morning dew, extends its invitation across time to every soul ready to hear it. The qualifications are not barriers erected to exclude, but descriptions of the natural unfoldment of consciousness as it turns from the periphery to the center, from the shadows to the light, from the dream to the awakening.

May all beings develop discrimination, may dispassion flower naturally from that seeing, may the inner qualities strengthen and mature, and may the fire of liberation consume all that is false, revealing the eternal truth that shines at the heart of all existence—One without a second, Being-Consciousness-Bliss, the Absolute in which all paths end and from which all paths begin, forever beyond yet never absent, the eternal Home to which all journeys return.

…

Το Ιερό Ταξίδι: Η Βιβέκα και ο Φωτισμένος Δρόμος

Το Κατώφλι της Αφύπνισης

Στον απέραντο καθεδρικό ναό της ύπαρξης, όπου τα αστέρια γράφουν τους σιωπηλούς ύμνους τους πάνω στο ύφασμα της αιωνιότητας, βαδίζει ένας αναζητητής — κάποιος που έχει αρχίσει να αισθάνεται το τρέμουλο του πέπλου ανάμεσα σε αυτό που φαίνεται και σε αυτό που πραγματικά είναι. Αυτός ο προσκυνητής της συνείδησης δεν σκοντάφτει τυχαία στον δρόμο, ούτε αυτός αποκαλύπτεται σε όσους είναι ακόμα μεθυσμένοι από τον ατελείωτο χορό των σκιών του κόσμου. Το ταξίδι προς την απελευθέρωση δεν ξεκινά με ένα βήμα, αλλά με μια ποιότητα όρασης — μια ιερή διάκριση που αφυπνίζεται σαν την αυγή που ξεσπά πάνω από βουνά που γνώριζαν μόνο νύχτα.

Η αρχαία σοφία μιλά για έναν τέτοιο ταξιδιώτη, που φτάνει στην πύλη προετοιμασμένος όχι από απλή μάθηση, αλλά από μια μεταμόρφωση της ίδιας της ουσίας της κατανόησης. Αυτός δεν είναι ο λόγιος που έχει απομνημονεύσει τους χάρτες του παραδείσου, αλλά εκείνος που έχει γευτεί τον άνεμο που πνέει από εκείνες τις μακρινές κορυφές. Η νοημοσύνη εδώ δεν είναι η συσσώρευση γεγονότων σαν πέτρες σε έναν σάκο, αλλά μια ζωντανή φλόγα που φωτίζει τα μονοπάτια της αλήθειας και ρίχνει τις απότομες σκιές του ψεύδους σε έντονη αντίθεση.

Υπάρχει μια ιδιαίτερη αλχημεία στην ψυχή που είναι προετοιμασμένη για αυτό το ταξίδι — μια σύντηξη νου εξευγενισμένου από την αμφισβήτηση και καρδιάς μαλακωμένης από την πόθο. Οι γραφές, αυτά τα αρχαία δοχεία που μεταφέρουν το αποσταγμένο νέκταρ των πραγματωμένων όντων, βρίσκουν σε έναν τέτοιο άνθρωπο όχι απλώς έναν αναγνώστη αλλά έναν θάλαμο αντήχησης. Όταν η αλήθεια μιλιέται σε αυτό το προετοιμασμένο δοχείο, αντηχεί με αναγνώριση, σαν η ψυχή να θυμάται κάτι που πάντα γνώριζε αλλά είχε ξεχάσει στο μεγάλο όνειρο του χωρισμού.

Η Ιερή Τέχνη της Διάκρισης

Στην αγορά της ύπαρξης, όπου δέκα χιλιάδες πράγματα διεκδικούν την προσοχή, το καθένα διακηρύσσοντας την πραγματικότητά του, την αναγκαιότητά του, την αιώνια φύση του, η αφυπνιζόμενη ψυχή αρχίζει να εξασκεί την πιο θεμελιώδη από τις μυστικές τέχνες: τη διάκριση — τη βιβέκα, το ξίφος της σοφίας που σχίζει την πραγματικότητα από την ψευδαίσθηση με την ακρίβεια του αστερόφωτος που κόβει το σκοτάδι.

Φανταστείτε, αν θέλετε, έναν απέραντο ωκεανό στην επιφάνεια του οποίου χορεύουν ατελείωτα κύματα — που υψώνονται, πέφτουν, συγχωνεύονται, διαλύονται. Στο συνηθισμένο μάτι, κάθε κύμα φαίνεται σαν ξεχωριστή οντότητα, που γεννιέται, ζει τη σύντομη στιγμή της φαινομενικής ύπαρξής της και πεθαίνει στο τίποτα. Ωστόσο, στην αφυπνισμένη όραση, βλέπεται μόνο νερό — μία ουσία, μία πραγματικότητα, που παίζει άπειρα παιχνίδια με τον εαυτό της. Τα κύματα δεν είναι άλλα από τον ωκεανό· είναι προσωρινές εκφράσεις, φευγαλέες χειρονομίες του αιώνιου βάθους.

Έτσι και με όλα όσα εμφανίζονται μπροστά στις αισθήσεις. Ο κόσμος απλώνεται σαν ένα μεγαλόπρεπο υφαντό, κάθε νήμα φαίνεται να έχει ανεξάρτητη ύπαρξη — αυτό το σώμα, εκείνο το βουνό, αυτή η χαρά, εκείνη η λύπη, αυτή η γέννηση, εκείνος ο θάνατος. Ωστόσο, η διακριτική συνείδηση αρχίζει να αντιλαμβάνεται το μοναδικό νήμα από το οποίο υφαίνονται όλα τα νήματα, το ένα φως που διαθλάται μέσα από αμέτρητα πρίσματα μορφής, το αιώνιο Μπράχμαν που παίζει κρυφτό με τον εαυτό του στον κήπο της εκδήλωσης.

Αυτή η διάκριση δεν είναι ψυχρή ανάλυση, ούτε η αποστειρωμένη ανατομή που εκτελεί ο νους πάνω στο πτώμα του θαύματος. Αντίθετα, είναι ζωντανή διορατικότητα — μια όραση που μεταμορφώνει ακόμα και καθώς αντιλαμβάνεται. Όπως η φωτιά διακρίνει τον εαυτό της από το ξύλο που καταναλώνει ενώ παραμένει αχώριστη από την πράξη της καύσης, έτσι και η βιβέκα διακρίνει το Πραγματικό από τις εμφανίσεις χωρίς να αρνείται το μυστήριο της σχέσης τους.

Το Πραγματικό — το Μπράχμαν, το Απόλυτο, αυτό που δεν μπορεί να ονομαστεί αλλά πρέπει να ονομαστεί, αυτό που είναι πέρα από όλες τις ιδιότητες αλλά είναι η πηγή όλων των ιδιοτήτων — στέκεται αιώνιο, αμετάβλητο, σαν την οθόνη πάνω στην οποία παίζονται όλες οι ταινίες αλλά που δεν αγγίζεται από κανένα από τα δράματα που ενεργούνται πάνω της. Το μη πραγματικό — η απέραντη παρέλαση των μορφών, η πομπή του γίγνεσθαι, η ατελείωτη μεταμόρφωση του τι ήταν σε τι θα είναι — κινείται σαν μουσική μέσα στον χρόνο, όμορφη, συναρπαστική, αλλά τελικά τόσο αδιάστατη όσο οι νότες ενός τραγουδιού φλάουτου που εξαφανίζονται στη σιωπή.

Η Μεγάλη Αποταγή

Από την καρδιά που έχει ρίξει μια ματιά σε αυτή τη διάκριση — εύθραυστη σαν πρωινή ομίχλη, αλλά ακλόνητη σαν βουνά μόλις πραγματικά ιδωθούν — αναδύεται φυσικά μια στροφή μακριά, όχι γεννημένη από απόρριψη αλλά από αναγνώριση. Αυτή είναι η δεύτερη ανθοφορία της προετοιμασμένης ψυχής: η βαϊράγκια, η ιερή αδιαφορία για τους καρπούς που κρέμονται από το δέντρο της δράσης, αυτές τις υποσχέσεις ηδονής και πόνου, κέρδους και απώλειας, που κρατούν τον τροχό του γίγνεσθαι να γυρίζει ατελείωτα.

Φανταστείτε το παιδί που, ανακαλύπτοντας ότι τα τέρατα στον εφιάλτη ήταν μόνο σκιές από γνωστά έπιπλα, δεν τρέμει πια το σκοτάδι. Δεν υπάρχει βία σε αυτή τη στροφή μακριά, καμία πικρή αποταγή, καμία άρνηση με σφιγμένα δόντια. Αντίθετα, είναι τόσο φυσική όσο το λουλούδι που στρέφεται προς τον ήλιο, μακριά όχι επειδή οι σκιές είναι κακές αλλά επειδή το φως είναι ακαταμάχητο.

Ο αναζητητής που έχει γευτεί έστω και μία σταγόνα του Πραγματικού βρίσκει ότι οι γεύσεις του κόσμου — που κάποτε φαίνονταν η μόνη τροφή — τώρα έχουν γεύση σκόνης και στάχτης στη γλώσσα. Όχι επειδή έχουν αλλάξει, αλλά επειδή ο ουρανίσκος έχει εξευγενιστεί, εκπαιδευτεί από μια ανώτερη γλυκύτητα. Οι υποσχέσεις ουρανού και γης, αυτές οι λαμπερές ανταμοιβές που προσφέρονται για καλές πράξεις και σωστές ενέργειες, αρχίζουν να φαίνονται σαν φθηνά κοσμήματα που προσφέρονται σε κάποιον που έχει ανακαλύψει έναν θησαυρό που καμία θυρίδα δεν μπορεί να χωρέσει.

Αυτή η αποστροφή — αν τολμάμε να την αποκαλέσουμε έτσι — επεκτείνει τις ρίζες της και στους ορατούς και στους αόρατους κόσμους. Οι ηδονές του σώματος, αυτές οι ηλεκτρικές στιγμές αίσθησης που πείθουν τη συνείδηση για τη δουλεία της στη σάρκα, χάνουν την επιτακτική τους δύναμη. Αλλά ακόμα πιο λεπτή, ακόμα πιο πλήρης, είναι η στροφή μακριά από τους λεπτούς καρπούς — τους παραδείσους που υπόσχονται πέρα από τον θάνατο, τους κήπους της παραδείσου, τους χρυσούς κόσμους των θεών. Γιατί ακόμα και αυτοί, όσο μεγαλοπρεπείς κι αν είναι, είναι ακόμα μέσα στο όνειρο, ακόμα υποκείμενοι στη διάλυση του χρόνου, ακόμα όχι Αυτό που η βαθύτερη πείνα λαχταρά.

Οι Έξι Πολύτιμοι Λίθοι της Εσωτερικής Κατάκτησης

Όπως ένας κήπος απαιτεί όχι μόνο σπόρο αλλά και κατάλληλο έδαφος, έτσι και ο δρόμος προς την απελευθέρωση απαιτεί την καλλιέργεια συγκεκριμένων ιδιοτήτων — έξι πολύτιμους λίθους που στολίζουν την προετοιμασμένη καρδιά, έξι πόρτες μέσα από τις οποίες το Θείο μπορεί να εισέλθει στο σπίτι της συνείδησης.

Πρώτος ανάμεσά τους λάμπει ο «shama», η μεγάλη ηρεμία, η στάση της ασταμάτητης κίνησης του νου. Φανταστείτε την επιφάνεια μιας ορεινής λίμνης την αυγή, πριν ξυπνήσει ο άνεμος, πριν πέσει μια πέτρα και σπάσει την καθρεφτική της επιφάνεια. Σε τέτοια νηνεμία, ο ουρανός πάνω αντανακλάται τέλεια — αστέρια, φεγγάρι, το απέραντο κενό που περιέχει όλα τα πράγματα. Αλλά ας φυσήξει ο άνεμος, ας πέσει έστω ένα βότσαλο, και η αντανάκλαση θρυμματίζεται σε δέκα χιλιάδες χορευτικά θραύσματα. Έτσι και ο νους που δεν έχει επιτύχει ηρεμία δεν μπορεί να αντανακλά την αλήθεια του Μπράχμαν. Κάθε σκέψη, κάθε επιθυμία, κάθε φόβος δημιουργεί κυματισμούς που παραμορφώνουν την Θεϊκή αντανάκλαση σε αγνώριστα κομμάτια.

Έπειτα έρχεται ο «dama», η διακυβέρνηση των αισθήσεων — αυτές τις πέντε πύλες μέσα από τις οποίες ο κόσμος χύνει το ατελείωτο ρεύμα πληροφοριών, πειρασμών και περισπασμών. Οι αισθήσεις δεν είναι εχθροί για να καταστραφούν αλλά άγρια άλογα για να εκπαιδευτούν, ισχυροί υπηρέτες όταν καθοδηγούνται από τη διάκριση, τύραννοι αφέντες όταν επιτρέπεται να κυβερνούν ανεξέλεγκτα. Η αφυπνισμένη ψυχή δεν τυφλώνει τον εαυτό της ούτε βουλώνει τα αυτιά της, αλλά μάλλον φυλάει τις πύλες με επαγρύπνηση, επιτρέποντας πέρασμα σε ό,τι εξυπηρετεί τον υψηλότερο σκοπό, αρνούμενη είσοδο σε ό,τι θα διαταράξει την ιερή ηρεμία.

Ο «uparati», η απόσυρση, ακολουθεί φυσικά — όχι μια βίαιη στροφή μακριά αλλά ένα απαλό βήμα πίσω, όπως κάποιος κάνει πίσω από έναν πίνακα για να δει ολόκληρη τη σύνθεσή του. Η ψυχή που έχει γευτεί τη σιωπή βρίσκει τον θόρυβο του κόσμου λιγότερο συναρπαστικό, όχι από μίσος αλλά από την αναγνώριση ότι η συνεχής ενασχόληση με την επιφάνεια των πραγμάτων εμποδίζει το βάθος της όρασης. Υπάρχει μια ιερή απομόνωση που δεν είναι απόδραση αλλά στρατηγική τοποθέτηση — ο τοξότης που κάνει πίσω για να στοχεύσει πιο αληθινά στον στόχο.

Ο «titiksha», η αντοχή, η υπομονή, η ικανότητα να παραμένει αδιατάραχτη από τις αναπόφευκτες εναλλαγές της εμπειρίας — ζέστη και κρύο, έπαινος και μομφή, ηδονή και πόνος. Αυτή δεν είναι η ζοφερή αντοχή του στωικού, με σφιγμένα δόντια ενάντια στον πόνο, αλλά κάτι πιο βαθύ: η αναγνώριση ότι όλα τα ζεύγη των αντιθέτων αναδύονται από και διαλύονται πίσω σε μια ενότητα που δεν αγγίζεται από τις διακυμάνσεις τους. Η υπομονετική ψυχή δεν αντιστέκεται στα κύματα αλλά αναγνωρίζει τον εαυτό της ως τον ωκεανό.

Ο «shraddha», η πίστη, αυτή η μυστηριώδης ιδιότητα που δεν είναι ούτε τυφλή πεποίθηση ούτε απλή διανοητική αποδοχή, αλλά ένα είδος διαισθητικής γνώσης που προηγείται της απόδειξης. Είναι η πίστη του σπόρου στην άνοιξη που δεν έχει δει ποτέ, η εμπιστοσύνη του πουλιού στον αέρα που κρατά τα φτερά του. Αυτή η πίστη δεν αντιτίθεται στη λογική αλλά την υπερβαίνει — μια άμεση αντίληψη της αλήθειας που η λογική μπορεί αργότερα να επιβεβαιώσει αλλά ποτέ να δημιουργήσει.

Τέλος, ο «samadhana», η μονότροπη εστίαση, η συγκέντρωση όλων των διασκορπισμένων ακτίνων της προσοχής σε μια μοναδική δέσμη συνείδησης που μπορεί να διεισδύσει στην καρδιά της πραγματικότητας. Ο νους συνήθως διασκορπίζεται σε δέκα χιλιάδες αντικείμενα, σαν νερό που χύνεται σε επίπεδο έδαφος, χάνοντας τη δύναμή του στη διασπορά. Αλλά συγκεντρωμένος σε ένα κανάλι, κατευθυνόμενος προς μια υπέρτατη αλήθεια, γίνεται μια δύναμη που μπορεί να φθείρει βουνά άγνοιας, που μπορεί να φωτίσει τα πιο σκοτεινά μυστικά.

Η Καταναλωτική Φωτιά της Απελευθέρωσης

Από το προετοιμασμένο έδαφος αυτών των ιδιοτήτων, ποτισμένο από τη διάκριση και την αποταγή, αναδύεται το υπέρτατο άνθος: η «mumukshutva», η λαχτάρα για απελευθέρωση — όχι ως μία επιθυμία ανάμεσα σε πολλές, αλλά ως η επιθυμία που καταναλώνει όλες τις άλλες επιθυμίες, η δίψα που κάνει όλες τις άλλες δίψες να φαίνονται σαν χλωμές σκιές πόθου.

Αυτή δεν είναι η περιστασιακή ευχή για βελτίωση, ούτε η ελπίδα για ένα καλύτερο αύριο ή μια πιο άνετη ύπαρξη. Είναι μια φωτιά που έχει αρχίσει να καίει στο ίδιο το μεδούλι του είναι — μια αναγνώριση ότι τίποτα λιγότερο από πλήρη ελευθερία, απόλυτη πραγματικότητα, ολική ένωση με το Θεϊκό έδαφος δεν θα ικανοποιήσει την βαθύτερη πείνα της ψυχής. Είναι η κραυγή του φυλακισμένου πουλιού που έχει ρίξει μια ματιά στον ουρανό μέσα από τα κάγκελα, ο πόνος του εξόριστου που θυμάται το σπίτι, η αγωνία και η έκσταση του εραστή χωρισμένου από τον Αγαπημένο.

Κάθε μυστικός που έχει ποτέ βαδίσει στη γη έχει γνωρίσει αυτή τη φωτιά. Καίει τον ύπνο, κάνει το φαγητό να έχει γεύση σκόνης, μετατρέπει την συνηθισμένη ζωή σε ένα διαφανές πέπλο μέσα από το οποίο λάμπει η αιωνιότητα. Ωστόσο δεν είναι μια καταστροφική φωτιά — είναι η ιερή φλόγα που καθαρίζει τον χρυσό, καίγοντας τα απόβλητα για να αποκαλύψει το καθαρό μέταλλο από κάτω. Καταναλώνει το ψεύτικο για να αποκαλύψει το αληθινό, καταστρέφει τη φυλακή για να απελευθερώσει τον φυλακισμένο.

Αυτή η λαχτάρα δεν μπορεί να κατασκευαστεί με τη θέληση, δεν μπορεί να προκληθεί από πνευματική φιλοδοξία. Αναδύεται αυθόρμητα όταν η ψυχή έχει ωριμάσει μέσα από αμέτρητες εμπειρίες, όταν έχει γευτεί αρκετά από τις προσφορές του κόσμου για να ξέρει ότι δεν ικανοποιούν και δεν μπορούν να ικανοποιήσουν, όταν η διάκριση έχει κάνει το έργο της αρκετά σχολαστικά ώστε η διάκριση ανάμεσα στο Πραγματικό και το μη πραγματικό να έχει γίνει όχι απλώς μια διανοητική θέση αλλά μια σπλαχνική γνώση.

Η Σύγκλιση των Τεσσάρων Ποταμών

Αυτά τα τέσσερα μεγάλα προσόντα — η διάκριση, η απάθεια, ο εξαπλός πλούτος της εσωτερικής κατάκτησης και η λαχτάρα για απελευθέρωση — δεν είναι ξεχωριστοί δρόμοι αλλά τέσσερις ποταμοί που ρέουν από διαφορετικά βουνά και συναντιούνται στην κοιλάδα της ετοιμότητας, δημιουργώντας μια σύγκλιση πνευματικής δύναμης αρκετής για να μεταφέρει την ψυχή πέρα από τον ωκεανό του γίγνεσθαι στην ακτή του Είναι καθαυτού.

Υποστηρίζουν και ενισχύουν το ένα το άλλο σε μια ιερή οικολογία της αφύπνισης. Η διάκριση βαθαίνει την απάθεια, γιατί πώς μπορεί κάποιος να προσκολλάται σε αυτό που έχει δει ότι είναι μη πραγματικό; Η απάθεια καθαρίζει τη διάκριση, γιατί ο νους απελευθερωμένος από την επιθυμία βλέπει πιο καθαρά. Οι εσωτερικές ιδιότητες δημιουργούν το σταθερό δοχείο στο οποίο τόσο η διάκριση όσο και η απάθεια μπορούν να ωριμάσουν χωρίς να κατακλύζονται από την αναταραχή του κόσμου. Και η λαχτάρα για απελευθέρωση παρέχει την κινητήρια δύναμη, την ακαταμάχητη ορμή που μεταφέρει τον αναζητητή μέσα από όλα τα εμπόδια, όλες τις αμφιβολίες, όλες τις ερημιές της πνευματικής πορείας.

Χωρίς αυτά τα προσόντα, οι υψηλότερες διδασκαλίες πέφτουν σε απροετοίμαστο έδαφος σαν σπόροι σκορπισμένοι σε βράχο — μπορεί να μένουν στην επιφάνεια, μπορεί ακόμα να απομνημονεύονται και να επαναλαμβάνονται, αλλά δεν μπορούν να ριζώσουν, δεν μπορούν να μεταμορφώσουν, δεν μπορούν να καρποφορήσουν με τον καρπό της πραγμάτωσης. Αλλά στην προετοιμασμένη ψυχή, ακόμα και μία λέξη αλήθειας μπορεί να εκραγεί σαν αστραπή, να φωτίσει σε μία λάμψη αυτό που αιώνες μελέτης μπορεί να μην αποκάλυπταν.

Το Μυστήριο Πέρα από τα Προσόντα

Ωστόσο, παραμένει ένα τελικό παράδοξο, ένα μυστήριο στην καρδιά αυτής της διδασκαλίας που ο νους μπορεί να αγγίξει αλλά ποτέ να καταλάβει. Αυτά τα προσόντα, όσο απαραίτητα κι αν είναι, τελικά δεν είναι η αιτία της απελευθέρωσης αλλά η προετοιμασία της — το καθάρισμα του εδάφους, όχι η φύτευση της σοδειάς. Γιατί η απελευθέρωση δεν είναι κάτι που επιτυγχάνεται, κάτι που αποκτάται από έξω, μια κατάσταση που κερδίζεται με προσόντα ή εκτιμάται με αρετή.

Η αλήθεια είναι ότι αυτό που αναζητά ο αναζητητής, ήδη είναι. Ο Άτμαν, ο Εαυτός, η ενοικούσα Θεότητα δεν είναι μακρινή, δεν είναι χωριστή, δεν περιμένει στο τέλος του δρόμου. Είναι η ίδια η συνείδηση που διαβάζει αυτές τις λέξεις, η συνείδηση που αισθάνεται την λαχτάρα, το είναι που αναλαμβάνει το ταξίδι. Το μεγάλο αστείο, το κοσμικό παιχνίδι, είναι ότι ο αναζητητής και το αναζητούμενο είναι ένα — πάντα ήταν ένα, δεν μπορούν ποτέ να είναι τίποτα άλλο παρά ένα.

Τα προσόντα, λοιπόν, δεν είναι τα μέσα για να γίνουμε αυτό που δεν είμαστε, αλλά για να αφαιρέσουμε τις αποκρύψεις που εμποδίζουν την αναγνώριση αυτού που πάντα ήμασταν. Είναι η διαδικασία με την οποία το μάτι της ψυχής καθαρίζεται από τη σκόνη της άγνοιας, τους καταρράκτες της πλάνης, μέχρι να μπορέσει τελικά να δει τη δική του φύση — φωτεινή, αιώνια, ελεύθερη, μία με το Απόλυτο που δεν έχει δεύτερο.

Η Σιωπή που Μιλά

Στο τέλος, όλες οι λέξεις πρέπει να πέσουν σιωπηλές μπροστά στην Πραγματικότητα που προσπαθούν να περιγράψουν. Το δάχτυλο που δείχνει το φεγγάρι δεν είναι το φεγγάρι· ο χάρτης δεν είναι η επικράτεια· η διδασκαλία δεν είναι η Αλήθεια. Ωστόσο σε εκείνη τη σιωπή, παραδόξως, συμβαίνει η πραγματική διδασκαλία — όχι ως πληροφορία που μεταδίδεται από έναν νου σε άλλον, αλλά ως αναγνώριση που αφυπνίζεται στα βάθη του είναι.

Ο προσοντούχος αναζητητής, στεκόμενος στο κατώφλι με τη διάκριση ως όραση, την απάθεια ως ελευθερία, τις εσωτερικές κατακτήσεις ως θεμέλιο και την λαχτάρα ως άνεμο στα πανιά, βρίσκει ότι το τελικό βήμα δεν είναι καθόλου βήμα. Δεν υπάρχει πουθενά να πάει, τίποτα να επιτύχει, κανείς να γίνει. Υπάρχει μόνο η αναγνώριση — ξαφνική ή σταδιακή, απαλή ή συντριπτική — ότι το βασίλειο των ουρανών ήταν πάντα μέσα, ότι το Μπράχμαν δεν ήταν ποτέ απόν, ότι ο χωρισμός ήταν μόνο φαινομενικός, ένα όνειρο από το οποίο η αφύπνιση δεν είναι επίτευγμα αλλά ένα απλό άνοιγμα ματιών που ποτέ δεν ήταν πραγματικά κλειστά.

Και σε εκείνη την αναγνώριση, που είναι επίσης ανάμνηση, που είναι επίσης επιστροφή στο σπίτι, ο δρόμος αποκαλύπτεται ότι ήταν χωρίς δρόμο, το ταξίδι ότι δεν κάλυψε καμία απόσταση, ο αναζητητής ότι πάντα ήταν αυτό που αναζητούνταν. Το σύμπαν, σε όλη του την τρομερή ομορφιά και τραγική δόξα, βλέπεται ως το παιχνίδι της συνείδησης με τον εαυτό της — όχι αρνημένο, όχι υποβαθμισμένο, αλλά κατανοημένο τελικά ως ο Θεϊκός χορός, η αιώνια γιορτή του Είναι που ευχαριστιέται με την ίδια του την ύπαρξη.

Ο προσοντούχος αναζητητής γίνεται ο πραγματωμένος σοφός, και ακόμα και αυτή η διάκριση διαλύεται στο φως της μη-δυϊκής συνείδησης που αναγνωρίζει τον εαυτό της σε κάθε μάτι που βλέπει, κάθε καρδιά που χτυπά, κάθε αστέρι που καίει στο άπειρο σκοτάδι του διαστήματος. Η απελευθέρωση δεν είναι απόδραση από τον κόσμο αλλά το να βλέπει κανείς τον κόσμο όπως πραγματικά είναι — όχι χωριστό από το Θείο, αλλά το ίδιο το σώμα του Αγαπημένου, το ορατό πρόσωπο του Αόρατου, η χρονική έκφραση του Αιώνιου.

Η Πρόσκληση

Αυτή η διδασκαλία, αρχαία σαν τα βουνά και φρέσκια σαν τη πρωινή δροσιά, επεκτείνει την πρόσκλησή της μέσα στον χρόνο σε κάθε ψυχή έτοιμη να την ακούσει. Τα προσόντα δεν είναι εμπόδια υψωμένα για να αποκλείσουν, αλλά περιγραφές της φυσικής ανάπτυξης της συνείδησης καθώς στρέφεται από την περιφέρεια στο κέντρο, από τις σκιές στο φως, από το όνειρο στην αφύπνιση.

Είθε όλα τα όντα να αναπτύξουν διάκριση, είθε η απάθεια να ανθίσει φυσικά από αυτή την όραση, είθε οι εσωτερικές ιδιότητες να ενισχυθούν και να ωριμάσουν, και είθε η φωτιά της απελευθέρωσης να καταναλώσει όλα όσα είναι ψεύτικα, αποκαλύπτοντας την αιώνια αλήθεια που λάμπει στην καρδιά όλης της ύπαρξης — Ένα χωρίς δεύτερο, Ύπαρξη-Συνείδηση-Μακαριότητα, το Απόλυτο στο οποίο τελειώνουν όλοι οι δρόμοι και από το οποίο αρχίζουν όλοι οι δρόμοι, για πάντα πέρα αλλά ποτέ απόν, το αιώνιο Σπίτι στο οποίο επιστρέφουν όλα τα ταξίδια.

Intellectual property rights

The entire content of our website, including, but not limited to, texts, news, graphics, photographs, diagrams, illustrations, services provided and generally any kind of files, is subject to intellectual property (copyright) and is governed by the national and international provisions on Intellectual Property, with the exception of the expressly recognized rights of third parties.
Therefore, it is expressly prohibited to reproduce, republish, copy, store, sell, transmit, distribute, publish, perform, "download", translate, modify in any way, in part or in summary, without the express prior written consent of the Foundation. It is known that in case the Foundation consents, the applicant is obliged to explicitly refer via links (hyperlinks) to the relevant content of the Foundation's website. This obligation of the applicant exists even if it is not explicitly stated in the written consent of the Foundation.
Exceptionally, it is permitted to individually store and copy parts of the content on a simple personal computer for strictly personal use (private study or research, educational purposes), without the intention of commercial or other exploitation and always under the condition of indicating the source of its origin, without this in any way implies a grant of intellectual property rights.
It is also permitted to republish material for purposes of promoting the events and activities of the Foundation, provided that the source is mentioned and that no intellectual property rights are infringed, no trademarks are modified, altered or deleted.
Everything else that is included on the electronic pages of our website and constitutes registered trademarks and intellectual property products of third parties is their own sphere of responsibility and has nothing to do with the website of the Foundation.

Δικαιώματα πνευματικής ιδιοκτησίας

Το σύνολο του περιεχομένου του Δικτυακού μας τόπου, συμπεριλαμβανομένων, ενδεικτικά αλλά όχι περιοριστικά, των κειμένων, ειδήσεων, γραφικών, φωτογραφιών, σχεδιαγραμμάτων, απεικονίσεων, παρεχόμενων υπηρεσιών και γενικά κάθε είδους αρχείων, αποτελεί αντικείμενο πνευματικής ιδιοκτησίας (copyright) και διέπεται από τις εθνικές και διεθνείς διατάξεις περί Πνευματικής Ιδιοκτησίας, με εξαίρεση τα ρητώς αναγνωρισμένα δικαιώματα τρίτων.

Συνεπώς, απαγορεύεται ρητά η αναπαραγωγή, αναδημοσίευση, αντιγραφή, αποθήκευση, πώληση, μετάδοση, διανομή, έκδοση, εκτέλεση, «λήψη» (download), μετάφραση, τροποποίηση με οποιονδήποτε τρόπο, τμηματικά η περιληπτικά χωρίς τη ρητή προηγούμενη έγγραφη συναίνεση του Ιδρύματος. Γίνεται γνωστό ότι σε περίπτωση κατά την οποία το Ίδρυμα συναινέσει, ο αιτών υποχρεούται για την ρητή παραπομπή μέσω συνδέσμων (hyperlinks) στο σχετικό περιεχόμενο του Δικτυακού τόπου του Ιδρύματος. Η υποχρέωση αυτή του αιτούντος υφίσταται ακόμα και αν δεν αναγραφεί ρητά στην έγγραφη συναίνεση του Ιδρύματος.

Κατ’ εξαίρεση, επιτρέπεται η μεμονωμένη αποθήκευση και αντιγραφή τμημάτων του περιεχομένου σε απλό προσωπικό υπολογιστή για αυστηρά προσωπική χρήση (ιδιωτική μελέτη ή έρευνα, εκπαιδευτικούς σκοπούς), χωρίς πρόθεση εμπορικής ή άλλης εκμετάλλευσης και πάντα υπό την προϋπόθεση της αναγραφής της πηγής προέλευσής του, χωρίς αυτό να σημαίνει καθ’ οιονδήποτε τρόπο παραχώρηση δικαιωμάτων πνευματικής ιδιοκτησίας.

Επίσης, επιτρέπεται η αναδημοσίευση υλικού για λόγους προβολής των γεγονότων και δραστηριοτήτων του Ιδρύματος, με την προϋπόθεση ότι θα αναφέρεται η πηγή και δεν θα θίγονται δικαιώματα πνευματικής ιδιοκτησίας, δεν θα τροποποιούνται, αλλοιώνονται ή διαγράφονται εμπορικά σήματα.

Ό,τι άλλο περιλαμβάνεται στις ηλεκτρονικές σελίδες του Δικτυακού μας τόπου και αποτελεί κατοχυρωμένα σήματα και προϊόντα πνευματικής ιδιοκτησίας τρίτων ανάγεται στη δική τους σφαίρα ευθύνης και ουδόλως έχει να κάνει με τον Δικτυακό τόπο του Ιδρύματος.

Esoterism Academy

CIRCLE OF LIGHT

ESOTERISM STUDIES

ESOTERISM ACADEMY NEW ARTICLE

Sunday, April 30, 2023

The Entity "Man"

The Entity "Man"

Η Οντότητα «Άνθρωπος»

TAOΪSM

BUDDHISM

VEDANTA

4. The Sacred Journey: Viveka and the Illuminated Path

jKRISHNAMURTI

RELIGION

Quotes

Constantinos’s quotes

Copyright