Esoterism Academy: "Liberation" from body, thought, existence

Sunday, May 14, 2023

"Liberation" from body, thought, existence

1. The "Descent" and "Ascension" of Being

2. ACTION - The Virtual Reality of Thought, The Split of Existence (into Subject-Object)

3. THE UNIFICATION of Split (Subject-Object) Perception, Meditation, The Four Stages of Meditation

4. The Process of "Ascension" through Meditation

5. EXERCISE

…..

1. The "Descent" and "Ascension" of Being

What man really is (and to which we "come" when in a state of stillness, we investigate with full attention "Who Am I"?, removing all "suggestions" of thought...), is Pure Presence ("Awareness of Existence", "I am here")... The Depth of This Presence, Without Attributes, Boundless, Expands Infinitely into an Eternal Now: A Continuous Life, Change, An Unaltered Flow... It is This Boundless Presence that Creates the Objective Worlds and Emerges the Atomic Being, individual beings, man... Man is a Presence that is "connected" to a material body. It exists, Perceives, Thinks, Feels, and Acts in the body, (in the corresponding areas of the nervous system - in the corresponding functional centers) and through the body in the world.

…..

2. ACTION - The Virtual Reality of Thought, The Split of Existence (into Subject-Object)

When man Perceives "what is happening" he is in a "state" of Unified Awareness Within Which (in the Field of Which) everything happens, the self, the world, other events... he is in direct contact with the events, the processes. "What is happening" is a flow of awareness that captures what is happening as flows, "becoming" (process of coming), happenings... All are alive within this unified Awareness. The flow of awareness is ourselves, “others”, “things”... all are flows.

In such an action of awareness the only real thing is what is happening here, now, in the flowing moment. The Only Real Space is "what happens". And the only real time is the moment we live in now. Such a perception exists only in the moment when it flows, leaving no traces, no residue. We are constantly, here, now, fresh every moment, with fresh "vision" and we perceive every moment a brand new world, born in this moment that flows, every moment, and appears before us, renewed, every moment. This Action of Perception is True Alertness, capturing what is really happening, here, now, every moment, leaving no trace. Every moment we experience something new. This means that we live in the moment, not in the time that people usually perceive, past-present-future (which is an artificial construct of thought). We are essentially, now, here, in the living flowing moment, outside of time. And every moment is complete. Reality, (Truth), is the Flow, the Flow of Life, and wherever we are, we are we, Present, All Alive, Whole in the moment.

…

Alertness is an action of Perception that requires Integral Attention, Energy...but it is also Complete Perception and Freedom from time and memory. But the common man cannot be kept in Vigilance. For various reasons (which start from biological origins and become psychological behaviors and mental attitudes) man cannot see what is happening like this, live. Recognizes and makes known the environment, the "space", the "self", the "objects". It constructs a mental picture of the world and fixed images of "things", and devotes itself (considering the environment, the things known) to individual purposes and activities concerning "survival" in general (at all levels).

Man operates on the basis of this mental image which he adjusts (reprograms) as soon as "changes" occur, otherwise he considers everything as given, known. We live in a space (in our house). Because we perceive things as known (and they are, in the mental image that we retain in memory), we can move even with our eyes closed. We do not see the familiar objects that are in their place. But if they change position (someone changes their position), we "wake up" and readjust our mental image. if we change the position of the objects, in some kitchen utensils for example, for a few days we go by memory-instinct, towards their old position... until we readjust the mental image we have of the environment. It happens to everyone.

We are not Vigilant but we function through thought. We have a mental image of the world, we project it into Reality, and while we move through the mental image, into virtual reality, we think we are living in reality. The first consequence of this action (the drift in thought) is that we live in a virtual reality, where everything is known, "fixed images". The first image after the "whole space" is the image of the self, and the objects in front of us, then. We construct a fixed image of ourselves, we create the Subject (the ego) with the specific qualities we attribute to it (within a false self-awareness) and the objects, with their own qualities. Instead of seeing (as in Waking) the Flow of Life and happenings, we see fixed substances (which we apprehend as concepts and describe as nouns). We have split Reality, Existence, into Subject-Object and experience an unbridgeable separation with things. We live in a mental image that we have constructed with thought, essentially entering a false reality, the world of duality (me-world, me-others). Existence is broken.

…..

3. THE UNIFICATION of Split (Subject-Object) Perception, Meditation, The Four Stages of Meditation

Man lives in a virtual reality of thought, having split his Existence into Subject-Object... The need for the Unification of Existence emerges, from things, again.

We could consider as Meditation the Method of Unification of Existence that has been used since ancient times in various traditions. Meditation as a General Action is the Unification of Existence: There is the Subject, the separation (the "perceptual distance" from the other), the object opposite us. The General Action of Integration starts with the object (in a practical exercise, we can put an object in front of us and see how the whole process works. There is the object. We focus our attention on the object. Attention can be distracted by various factors , so we bring it back again and again. For some time we make an effort to concentrate. And as the disturbing factors are removed, they “settle down”, the concentration deepens more and more. We have already “transferred” (our awareness has been “transferred”) from object in the process of concentration... When concentration is no longer exerted, when concentration becomes easy, natural, unhindered... the process is forgotten. There is now deep calm contemplation... a "state" of unified awareness within which we and the former "object", without separations, distances. The Unification of Existence, the "State" of Alertness has been achieved. We perceive events, ourselves, things, everything.

The Process of Unification of Existence (of Transcending the Subject-Object separation) is One. We typically divide it into three stages. Concentration on the object (Dharana). Meditation Process (Dhyana). Unified Field Theory (Samadhi , with support).

This is the General Action of Meditation (Samyama) which can be applied to the various levels of human functioning, the body, the psychological – and moral – behavior, the mental action…

It should also be noted that experimental psychology (through experiments with people who meditated, and whose brains were connected to electrodes and computers) found (for thirty years now, in the United States, Japan, and elsewhere) that during the concentration the brain waves are type "beta". As Meditation deepens the brain waves tend to become “alpha” type, while when the Unified Field Theory of Being is achieved the waves are “alpha”. At deeper levels of Meditation the brainwaves become “theta”. And in Deep Ecstasy they tend to become type "delta"... In other words, during Meditation the brain waves tend to calm down (their frequency keeps decreasing), until they become a slight ripple.

…..

4. The Process of "Ascension" through Meditation

Man as a Presence "connects" with a body, performing various functions:

Perception – Alertness.

Thought – Virtual reality, splitting of Existence into Subject-object

Dissociation of Existence in psychological behavior

Dissolution of Existence in the body (on the physical plane).

There is therefore a need for man to Unify his Existence at all levels, starting from below, from the body, the psychological behavior, to the mental process, and to Return to Vigilant Action, where he will Perceive within a Unified Field of Awareness, the Unity of all things... Thus, Meditation (whose General Action we have described above) must be applied:

in the body (Asana),

in psychological behavior ( Yama-Niyama ),

in mental action (Samyama: Dharana-Dyana-Samadhi),

to achieve the "State" of Awakening (Samadhi, with support).

Awakening when deepened reveals the Depth of Presence and the Transition takes place from the State of Mere Presence within the Unified Field of Awareness, to a State where We Are the Field, and then to a State Without Attributes, where Being is Mirrored, as a Perfect Void. In these Inner States there is still Perception (Unsupported Samadhi)... Beyond all this there exists a "State" of Supreme Existence where We do not Perceive Existence, but Are Existence, Divine Existence, the Attribute-less, Flowing Without Changing , which Is Alive Without Manifesting, which is like the Void That Creates Everything, A "State" Indescribable ( Kaivalya ).

…..

5. EXERCISE

The Important thing that we have to Understand is that all that we have described are things that we have to Do, that we have to Realize, Within ourselves. Ascension to our True Essence, the Limitless Attribute-less Presence, must be Experiential, Real.

We must Recognize Where We Are, and practically, methodically, carry out the Ascension, no matter how long it takes... The need for time arises because we are absorbed, attached, and do not want to unhook from our old way of life... But we must ACT … let's do it. There is no other way.

…..

«Απελευθέρωση» από το σώμα, την σκέψη, την ύπαρξη

1. Η «Κάθοδος» και η «Άνοδος» του Όντος

2. ΕΓΡΗΓΟΡΣΗ - Η Εικονική Πραγματικότητα της Σκέψης, Η Διάσπαση της Ύπαρξης (σε Υποκείμενο-Αντικείμενο)

3. Η ΕΝΟΠΟΙΗΣΗ της Διασπασμένης (σε Υποκείμενο-Αντικείμενο) Αντίληψης, Διαλογισμός, Τα Τέσσερα Στάδια του Διαλογισμού

4. Η Διαδικασία της «Ανόδου» μέσω του Διαλογισμού

5. Η ΑΣΚΗΣΗ

…..

1. Η «Κάθοδος» και η «Άνοδος» του Όντος

Αυτό που είναι πραγματικά ο άνθρωπος (και στο οποίο «ερχόμαστε» όταν σε κατάσταση ησυχίας, διερευνούμε με πλήρη προσοχή το «Ποιος Είμαι»;, απομακρύνοντας όλες τις «προτάσεις» της σκέψης…), είναι Αγνή Παρουσία («Επίγνωση της Ύπαρξης», «είμαι εδώ»)… Το Βάθος Αυτής της Παρουσίας, Χωρίς Ιδιότητες, Απεριόριστο, Διευρύνεται Επ’ άπειρον σε ένα Αιώνιο Τώρα: Μια Συνεχής Ζωή, Αλλαγή, Μια Ροή Χωρίς Αλλοιώσεις… Είναι Αυτή η Απεριόριστη Παρουσία που Δημιουργεί τους Αντικειμενικούς Κόσμους και Αναδύει το Ατομικό Ον, τα ατομικά όντα, τον άνθρωπο… Ο άνθρωπος είναι Παρουσία που «συνδέεται» με ένα υλικό σώμα. Υπάρχει, Αντιλαμβάνεται, Σκέπτεται, Συναισθάνεται, κι Ενεργεί στο σώμα, (στις ανάλογες περιοχές του νευρικού συστήματος- στα αντίστοιχα λειτουργικά κέντρα) και μέσω του σώματος στον κόσμο.

…..

2. ΕΓΡΗΓΟΡΣΗ - Η Εικονική Πραγματικότητα της Σκέψης, Η Διάσπαση της Ύπαρξης (σε Υποκείμενο-Αντικείμενο)

Όταν ο άνθρωπος Αντιλαμβάνεται «αυτό που συμβαίνει» είναι σε μια «κατάσταση» Ενοποιημένης Επίγνωσης Εντός της Οποίας (στο Πεδίο της Οποίας) συμβαίνουν όλα, ο εαυτός, ο κόσμος, τα άλλα συμβαίνοντα… έχει άμεση επαφή με τα συμβαίνοντα, τις διαδικασίες. «Αυτό που συμβαίνει» είναι μια ροή επίγνωσης που συλλαμβάνει όσα συμβαίνουν σαν ροές, «γίγνεσθαι», συμβαίνοντα… Όλα είναι ζωντανά μέσα σε αυτή την ενοποιημένη Επίγνωση. Η ροή επίγνωσης είμαστε εμείς οι ίδιοι, οι «άλλοι», τα «πράγματα»… όλα είναι ροές.

Σε μια τέτοια δράση επίγνωσης το μόνο πραγματικό είναι αυτό που συμβαίνει εδώ, τώρα, στην στιγμή που ρέει. Ο Μόνος Πραγματικός Χώρος είναι «αυτό που συμβαίνει». Κι ο μόνος πραγματικός χρόνος είναι η στιγμή που ζούμε τώρα. Μια τέτοια αντίληψη υπάρχει μόνον στη στιγμή που ρέει, δεν αφήνει ίχνη, κατάλοιπα. Είμαστε συνεχώς, εμείς, εδώ, τώρα, ολόφρεσκοι κάθε στιγμή, με ολόφρεσκια «όραση» κι αντιλαμβανόμαστε κάθε στιγμή έναν ολοκαίνουργιο κόσμο, που γεννιέται στην στιγμή αυτή που ρέει, κάθε στιγμή, κι εμφανίζεται μπροστά μας, ανανεωμένος, κάθε στιγμή. Αυτή η Δράση της Αντίληψης είναι η Αληθινή Εγρήγορση, που συλλαμβάνει αυτό που πραγματικά συμβαίνει, εδώ, τώρα, κάθε στιγμή, χωρίς να αφήνει ίχνη. Κάθε στιγμή ζούμε κάτι καινούργιο. Αυτό σημαίνει ότι ζούμε στην στιγμή, κι όχι στον χρόνο που αντιλαμβάνονται οι άνθρωποι συνήθως, παρελθόν-παρόν-μέλλον (που είναι μια τεχνητή κατασκευή της σκέψης). Είμαστε ουσιαστικά, τώρα, εδώ, στη ζωντανή ρέουσα στιγμή, έξω από τον χρόνο. Και κάθε στιγμή είναι πλήρης, ολοκληρωμένη. Η Πραγματικότητα, (η Αλήθεια), είναι η Ροή, η Ροή της Ζωής, κι όπου κι αν είμαστε, είμαστε εμείς, Παρόντες, Ολοζώντανοι, Ολοκληρωμένοι μέσα στην στιγμή.

…

Η Εγρήγορση είναι μια δράση της Αντίληψης που Απαιτεί Ολοκληρωτική Προσοχή, Ενέργεια…αλλά είναι και Πλήρης Αντίληψη κι Ελευθερία από τον χρόνο και την μνήμη. Ο συνηθισμένος άνθρωπος όμως δεν μπορεί να κρατηθεί σε Δράση Εγρήγορσης. Για διάφορους λόγους (που ξεκινούν από βιολογικές καταβολές και γίνονται ψυχολογικές συμπεριφορές και νοητικές νοοτροπίες) ο άνθρωπος δεν μπορεί να βλέπει έτσι, ζωντανά, αυτά που συμβαίνουν. Αναγνωρίζει και κάνει γνωστό το περιβάλλον, τον «χώρο», τον «εαυτό», τα «αντικείμενα». Κατασκευάζει μια νοητική εικόνα του κόσμου και σταθερές εικόνες των «πραγμάτων», κι αφοσιώνεται (θεωρώντας γνωστό τα περιβάλλον, τα πράγματα) σε επιμέρους σκοπούς και δραστηριότητες που αφορούν την «επιβίωση» γενικά (σε όλα τα επίπεδα).

Ο άνθρωπος λειτουργεί με βάση αυτή την νοητική εικόνα την οποία αναπροσαρμόζει (αναπρογραμματίζει) μόλις συμβαίνουν «αλλαγές», διαφορετικά τα θεωρεί όλα δεδομένα, γνωστά. Ζούμε σε ένα χώρο (στο σπίτι μας). Επειδή θεωρούμε γνωστά τα πράγματα (κι είναι, μέσα στην νοητική εικόνα, που διατηρούμε στην μνήμη), μπορούμε να κινηθούμε ακόμα και με κλειστά μάτια. Δεν βλέπουμε τα γνωστά αντικείμενα που είναι στην θέση τους. Αν όμως αλλάξουν θέση (τους αλλάξει κάποιος θέση), «ξυπνάμε» κι αναπροσαρμόζουμε την νοητική εικόνα μας. αν αλλάξουμε θέση στα αντικείμενα, σε κάποια σκεύη της κουζίνας για παράδειγμα, για λίγες μέρες κατευθυνόμαστε από μνήμη-ένστικτο, προς την παλιά θέση τους… μέχρι να αναπροσαρμόσουμε την νοητική εικόνα που έχουμε για το περιβάλλον. Συμβαίνει σε όλους.

Δεν είμαστε σε Εγρήγορση αλλά λειτουργούμε μέσω της σκέψης. Έχουμε μια νοητική εικόνα του κόσμου, την προβάλλουμε στην Πραγματικότητα, κι ενώ κινούμαστε μέσω της νοητικής εικόνας, μέσα στην εικονική πραγματικότητα, νομίζουμε ότι ζούμε στην πραγματικότητα. Η πρώτη συνέπεια αυτής της δράσης (της ολίσθησης στην σκέψη) είναι ότι ζούμε σε μια εικονική πραγματικότητα, όπου όλα είναι γνωστά, «σταθερές εικόνες». Η πρώτη εικόνα μετά τον «όλο χώρο» είναι η εικόνα του εαυτού, και των αντικειμένων απέναντί μας, μετά. Κατασκευάζουμε μια σταθερή εικόνα για τον εαυτό μας, δημιουργούμε το Υποκείμενο (το εγώ) με τις συγκεκριμένες ιδιότητες που του αποδίδουμε (μέσα σε μια πλαστή αυτογνωσία) και τα αντικείμενα, με τις δικές τους ιδιότητες. Αντί να βλέπουμε (όπως στην Εγρήγορση) την Ροή της Ζωής και τα συμβάντα, βλέπουμε σταθερές ουσίες (που συλλαμβάνουμε σαν έννοιες και περιγράφουμε σαν ουσιαστικά). Διασπάσαμε την Πραγματικότητα, την Ύπαρξη, σε Υποκείμενο-Αντικείμενο και βιώνουμε ένα αγεφύρωτο διαχωρισμό με τα πράγματα. Ζούμε μέσα σε μια νοητική εικόνα που κατασκευάσαμε με την σκέψη, μπαίνοντας ουσιαστικά σε μια ψεύτικη πραγματικότητα, στον κόσμο της δυαδικότητας (εγώ-κόσμος, εγώ-άλλοι). Η Ύπαρξη έχει διασπαστεί.

…..

Ο άνθρωπος ζει μέσα σε μια εικονική πραγματικότητα της σκέψης, έχοντας διασπάσει την Ύπαρξή του σε Υποκείμενο-Αντικείμενο… Αναδύεται, εκ των πραγμάτων η ανάγκη της Ενοποίησης της Ύπαρξης, ξανά.

Θα μπορούσαμε να θεωρήσουμε σαν Διαλογισμό την Μέθοδο της Ενοποίησης της Ύπαρξης που χρησιμοποιούν από τα αρχαία χρόνια σε διάφορες παραδόσεις. Ο διαλογισμός σαν Γενική Δράση είναι η Ενοποίηση της Ύπαρξης: Υπάρχει το Υποκείμενο, ο διαχωρισμός (η «αντιληπτική απόσταση» από το άλλο), το αντικείμενο απέναντί μας. Η Γενική Δράση της Ενοποίησης ξεκινά από το αντικείμενο (σε μια πρακτική άσκηση, μπορούμε να βάλουμε ένα αντικείμενο απέναντί μας και να δούμε πως λειτουργεί η όλη διαδικασία. Υπάρχει το αντικείμενο. Συγκεντρώνουμε την προσοχή μας στο αντικείμενο. Η προσοχή μπορεί να διασπάται από διάφορους παράγοντες, οπότε την επαναφέρουμε ξανά και ξανά. Για κάποιο χρόνο καταβάλουμε προσπάθεια συγκέντρωσης. Και καθώς οι ενοχλητικοί παράγοντες απομακρύνονται, «καταλαγιάζουν», η συγκέντρωση βαθαίνει όλο και πιο πολύ. Ήδη έχουμε «μεταφερθεί» (η επίγνωσή μας έχει «μεταφερθεί») από το αντικείμενο στην διαδικασία της συγκέντρωσης… Όταν στην συγκέντρωση δεν καταβάλλεται πλέον καμία προσπάθεια, όταν η συγκέντρωση γίνεται εύκολη, φυσική, χωρίς εμπόδια… η διαδικασία ξεχνιέται. Υπάρχει πλέον βαθιά ήρεμη ενατένιση… μια «κατάσταση» ενοποιημένης επίγνωσης εντός της οποίας είμαστε εμείς και το πρώην «αντικείμενο», χωρίς διαχωρισμούς, αποστάσεις. Έχει επιτευχθεί η Ενοποίηση της Ύπαρξης, η «Κατάσταση» της Εγρήγορσης. Αντιλαμβανόμαστε τα συμβαίνοντα, εμάς, τα πράγματα, όλα.

Η Διαδικασία της Ενοποίησης της Ύπαρξης (της Υπέρβασης του διαχωρισμού Υποκειμένου-Αντικειμένου) είναι Μία. Τυπικά την διαχωρίζουμε σε τρία στάδια. Συγκέντρωση στο αντικείμενο (Νταράνα). Διαλογιστική Διαδικασία (Ντυάνα). Θεωρία του Ενοποιημένου Πεδίου (Σαμάντι, με υποστήριγμα).

Αυτή είναι η Γενική Δράση του Διαλογισμού (Σαμγιάμα) που μπορεί να εφαρμοστεί στα διάφορα επίπεδα της ανθρώπινης λειτουργίας, το σώμα, την ψυχολογική – και ηθική – συμπεριφορά, την νοητική δράση…

Να σημειώσουμε ακόμα ότι η πειραματική ψυχολογία (μέσα από πειράματα με ανθρώπους που διαλογίζονταν, και των οποίων είχαν συνδέσει τον εγκέφαλο με ηλεκτρόδια και ηλεκτρονικούς υπολογιστές) διαπίστωσε (εδώ και τριάντα χρόνια, στις Ηνωμένες πολιτείες, στην Ιαπωνία, κι αλλού) ότι στην διάρκεια της συγκέντρωσης τα εγκεφαλικά κύματα είναι τύπου «β». Καθώς βαθαίνει ο Διαλογισμός τα εγκεφαλικά κύματα τείνουν να γίνουν τύπου «α», ενώ όταν επιτυγχάνεται η Θεωρία του Ενοποιημένου Πεδίου της Ύπαρξης, τα κύματα είναι «α». Σε βαθύτερα επίπεδα Διαλογισμού τα εγκεφαλικά κύματα γίνονται «θ». Και στην Βαθιά Έκσταση τείνουν να γίνουν τύπου «δ»… Με άλλα λόγια, κατά την διάρκεια του Διαλογισμού τα εγκεφαλικά κύματα τείνουν να ηρεμήσουν (μικραίνει συνέχεια η συχνότητά τους), μέχρι να γίνουν ένας ελαφρύς κυματισμός.

…..

4. Η Διαδικασία της «Ανόδου» μέσω του Διαλογισμού

Ο άνθρωπος σαν Παρουσία «συνδέεται» με ένα σώμα, επιτελώντας διάφορες λειτουργίες:

Αντίληψη – Εγρήγορση.

Σκέψη – Εικονική πραγματικότητα, διάσπαση της Ύπαρξης σε Υποκείμενο-αντικείμενο

Διάσπαση της Ύπαρξης στην ψυχολογική συμπεριφορά

Διάσπαση της Ύπαρξης στο σώμα (στο σωματικό επίπεδο).

Υπάρχει λοιπόν ανάγκη ο άνθρωπος να Ενοποιήσει την Ύπαρξή του σε όλα τα επίπεδα, ξεκινώντας από κάτω, από το σώμα, την ψυχολογική συμπεριφορά, μέχρι την νοητική διαδικασία, και να Επανέλθει σε Δράση Εγρήγορσης, όπου θα Αντιλαμβάνεται μέσα σε ένα Ενοποιημένο Πεδίο Επίγνωσης, την Ενότητα των πάντων… Έτσι ο Διαλογισμός (του οποίου την Γενική Δράση περιγράψαμε πιο πάνω) πρέπει να εφαρμοστεί

στο σώμα (Ασάνα),

στην ψυχολογική συμπεριφορά (Γιάμα-Νιγιάμα),

στην νοητική δράση (Σαμγιάμα: Νταράνα-Ντυάνα-Σαμάντι),

για να επιτευχθεί η «Κατάσταση» Εγρήγορσης (Σαμάντι, με υποστήριγμα).

Η Εγρήγορση όταν βαθαίνει αποκαλύπτει το Βάθος της Παρουσίας και πραγματοποιείται η Μετάβαση από την Κατάσταση της Απλής Παρουσίας μέσα στο Ενοποιημένο Πεδίο Επίγνωσης, σε μια Κατάσταση όπου Είμαστε το Πεδίο, και μετά σε μια Κατάσταση Χωρίς Ιδιότητες, όπου Καθρεφτίζεται το Είναι, σαν Τέλειο Κενό. Σε αυτές τις Εσωτερικές Καταστάσεις υπάρχει ακόμα Αντίληψη (Σαμάντι χωρίς υποστήριγμα)… Πέρα από όλα αυτά υφίσταται μια «Κατάσταση» Υπέρτατης Ύπαρξης όπου Δεν Αντιλαμβανόμαστε την Ύπαρξη, αλλά Είμαστε η Ύπαρξη, η Θεϊκή Ύπαρξη, το Χωρίς Ιδιότητες, που Ρέει Χωρίς να Αλλοιώνεται, που Είναι Ζωντανό Χωρίς να Φανερώνεται, που είναι σαν το Κενό που Δημιουργεί τα Πάντα, Μια «Κατάσταση» Απερίγραπτη (Καϊβαλγία).

…..

5. Η ΑΣΚΗΣΗ

Το Σημαντικό, που πρέπει να Κατανοήσουμε είναι ότι όλα αυτά που περιγράψαμε είναι πράγματα που πρέπει να Κάνουμε, που πρέπει να Πραγματοποιήσουμε, Μέσα μας. Η Ανύψωση Ως την Αληθινή Ουσία μας, την Απεριόριστη Χωρίς Ιδιότητες Παρουσία, πρέπει να είναι Βιωματική, Πραγματική.

Πρέπει να Αναγνωρίσουμε Που είμαστε, και πρακτικά, μεθοδικά, να πραγματοποιήσουμε την Άνοδο, όσος χρόνος κι αν χρειαστεί… Η ανάγκη του χρόνου αναδύεται επειδή εμείς είμαστε απορροφημένοι, προσκολλημένοι, και δεν θέλουμε να απαγκιστρωθούμε από τον παλιό τρόπο ζωής μας… Αλλά πρέπει να Δράσουμε… να το Κάνουμε. Δεν υπάρχει άλλος δρόμος.

…..

The Shadow of Selfishness: A Mystical Reflection

In the Vast Tapestry of Existence, where the Universe breathes life into all beings and bestows each with an essence of the divine, there exists a subtle force—one that appears not as an entity of its own but as a shadow. This is the shadow of selfishness, a veil that, once cast over our soul, obscures the radiance of our true nature. It is not a sin to fall into its embrace; it is not an inherent flaw or moral failing. No, selfishness is something more profound, more tragic. It is an infinite sadness—a sorrow for the life that could have been but is not, for the joy that could have blossomed but withered instead, for the love that could have embraced the world but turned inward, cold and withdrawn.

This shadow is the antithesis of our innermost essence. Each of us, at the core, is an emanation of light, a unique and vibrant note in the grand symphony of creation. Our souls yearn to express the fullness of life, to experience the world through a prism of interconnectedness. But when consciousness slips into ego, when we focus solely on our own desires and needs, the shadow of selfishness begins to take form. And like a black hole in the cosmic expanse, it swallows the light, drawing our thoughts, emotions, and actions into an ever-tightening spiral of isolation.

Selfishness is not mere self-interest. It is not the healthy pursuit of personal well-being or the mindful tending to one’s own garden. Instead, it is the forsaking of the shared and the universal in favor of the narrow and the personal. It is a contraction of the soul, a withdrawal from the boundless ocean of existence into a small, arid island of “me” and “mine.” When selfishness reigns, the world beyond ourselves becomes irrelevant, the needs of others become secondary, and the call of our true essence—one that seeks unity and wholeness—is muted, drowned out by the cries of egoic craving.

The Nature of the Shadow

Selfishness manifests as a desert within the soul—a barren place devoid of growth, where seeds of compassion and empathy lie dormant beneath parched soil. It casts a frost upon the heart, numbing our senses to the beauty and suffering around us. Like a shadow that spreads at twilight, it creeps slowly and almost imperceptibly, until we are ensnared in darkness. Yet, despite its chilling grip, selfishness is not inherently evil. It is, at its root, a form of ignorance—a forgetting of our deeper self, a forgetting that we are not separate but part of an interconnected whole

The shadow of selfishness is like a cloud that obscures the sun. The sun’s brilliance does not diminish; it remains constant, unchanging. But for those beneath the cloud’s shadow, the world becomes dim, the colors muted. So it is with our soul. When selfishness takes hold, our vision becomes clouded, and we see only through the narrow lens of self-importance. Our perception of the world becomes distorted, and we move through life blind to the possibilities for connection and transcendence.

The Infinite Sadness of Selfishness

This slipping into the shadow is not a crime against morality but a tragedy of being—a loss of potential. For every moment spent in selfish pursuits, there is a corresponding moment of lost opportunity: an opportunity to extend kindness, to create beauty, to experience the sublime joy that arises from being a part of something greater than oneself. The sadness of selfishness is the sadness of watching a flower wither without ever knowing it could have bloomed. It is the sadness of a melody that goes unsung, a dance that is never danced.

Imagine a world where every soul radiates with the light of generosity and love, where each being moves not as a solitary figure but as part of a celestial dance, interweaving and intermingling. In such a world, the boundaries between self and other dissolve, and the very concept of selfishness would seem alien, inconceivable. But in the world as we know it, selfishness is all too familiar. It is a shadow that lurks in every heart, a temptation that whispers of gain at the cost of others’ loss. And when we succumb, it is as though a small part of our spirit withers.

The pain of selfishness is not always immediately apparent. It may appear to bring gain—wealth, power, status—but these are hollow victories. The deeper truth is that with every selfish act, with every thought that narrows to “I” and “me,” we distance ourselves from the source of true fulfillment. We become strangers in the house of our own being, unaware that the riches we seek externally pale in comparison to the boundless treasure that lies within.

Beyond the Shadow: A Path to Awakening

To move beyond the shadow of selfishness is not a matter of self-denial or asceticism. It is, rather, a journey of remembrance—remembering who we truly are. We are not isolated individuals, struggling against the world and one another. We are the world; we are one another. Our essence is a drop of the same ocean, a spark of the same divine fire. When we remember this, the shadow loses its grip. The ego relaxes, and selfishness fades, not through force or suppression, but through the gentle unfolding of understanding.

In the depths of our being, beneath the layers of conditioning and habit, there is a wellspring of compassion and love that seeks to flow outward, to touch others, to create and to nurture. This is our true nature, our highest potential. The practice of selflessness, then, is not a moral obligation or a duty; it is a liberation. It is the freeing of our spirit from the confines of the small self, the breaking of the chains that bind us to suffering and separation.

The journey from selfishness to selflessness is not easy. It requires vigilance, for the shadow is subtle and persistent. It disguises itself as prudence, as self-preservation, as reason. It tells us that to give is to lose, that to serve is to submit, that to open our hearts is to invite pain. But these are illusions born of fear. The truth is that in giving, we receive; in serving, we are uplifted; in opening our hearts, we become invulnerable, for we no longer cling to the fragile ego but rest in the strength of the universal self.

A World Transformed

If each of us were to turn away from the shadow, if we were to cast off the cloak of selfishness and stand once more in the light of our true nature, the world itself would be transformed. The deserts of the soul would bloom, the frost would melt, and the black shadows that once marred the beauty of existence would dissolve into nothingness. What would remain is a world of shared joy, a world of unity in diversity, a world where each being recognizes itself in the other.

And so, the call is not to wage war against selfishness but to awaken from its dream. The call is to remember, to return to the source, to reclaim the light that is our birthright. In doing so, we do not merely transcend the shadow of selfishness; we transcend all shadows. We become the radiant beings we were always meant to be—expressions of the infinite, shining forth in love, compassion, and wisdom.

For the shadow of selfishness is, in the end, but a temporary obscuration. The light it conceals is eternal. And it is this light that, once uncovered, will guide us back to the fullness of life, to the joy that never fades, to the warmth that no frost can touch. In that light, we will find not just ourselves, but the entire universe, reflected in the mirror of our soul.

…

Η Σκιά του εγωισμού: Ένας Μυστικιστικός Προβληματισμός

Στην Απέραντη Ταπισερί της Ύπαρξης, όπου το Σύμπαν αναπνέει ζωή σε όλα τα όντα και χαρίζει στο καθένα μια ουσία του θείου, υπάρχει μια λεπτή δύναμη - μια που εμφανίζεται όχι ως δική της οντότητα αλλά ως σκιά. Αυτή είναι η σκιά του εγωισμού, ένα πέπλο που, μόλις ρίξει την ψυχή μας, κρύβει τη λάμψη της αληθινής μας φύσης. Δεν είναι αμαρτία να πέφτεις στην αγκαλιά του. δεν είναι εγγενές ελάττωμα ή ηθική αποτυχία. Όχι, ο εγωισμός είναι κάτι πιο βαθύ, πιο τραγικό. Είναι μια απέραντη θλίψη - μια λύπη για τη ζωή που θα μπορούσε να ήταν αλλά δεν είναι, για τη χαρά που θα μπορούσε να είχε ανθίσει αλλά μαραίνεται αντ 'αυτού, για την αγάπη που θα μπορούσε να έχει αγκαλιάσει τον κόσμο αλλά στρέφεται προς τα μέσα, ψυχρή και αποτραβηγμένη.

Αυτή η σκιά είναι η αντίθεση της πιο εσώτερης ουσίας μας. Ο καθένας από εμάς, στον πυρήνα, είναι μια εκπομπή φωτός, μια μοναδική και ζωντανή νότα στη μεγαλειώδη συμφωνία της δημιουργίας. Οι ψυχές μας λαχταρούν να εκφράσουν την πληρότητα της ζωής, να βιώσουν τον κόσμο μέσα από ένα πρίσμα διασύνδεσης. Αλλά όταν η συνείδηση γλιστρά στο εγώ, όταν εστιάζουμε αποκλειστικά στις δικές μας επιθυμίες και ανάγκες, η σκιά του εγωισμού αρχίζει να σχηματίζεται. Και σαν μια μαύρη τρύπα στην κοσμική έκταση, καταπίνει το φως, παρασύροντας τις σκέψεις, τα συναισθήματα και τις πράξεις μας σε μια διαρκώς σφιγμένη σπείρα απομόνωσης.

Ο εγωισμός δεν είναι απλό συμφέρον. Δεν είναι η υγιής επιδίωξη της προσωπικής ευημερίας ή η προσεκτική φροντίδα στον δικό του κήπο. Αντίθετα, είναι η εγκατάλειψη του κοινού και του καθολικού υπέρ του στενού και του προσωπικού. Είναι μια συστολή της ψυχής, μια απόσυρση από τον απέραντο ωκεανό της ύπαρξης σε ένα μικρό, άνυδρο νησί του «εγώ» και του «δικού μου». Όταν βασιλεύει ο εγωισμός, ο κόσμος πέρα από τον εαυτό μας γίνεται άσχετος, οι ανάγκες των άλλων γίνονται δευτερεύουσες και το κάλεσμα της αληθινής μας ουσίας -που αναζητά ενότητα και ολότητα- σβήνει, πνίγεται από τις κραυγές της εγωικής λαχτάρας.

Η Φύση της Σκιάς

Ο εγωισμός εκδηλώνεται ως μια έρημος μέσα στην ψυχή - ένα άγονο μέρος χωρίς ανάπτυξη, όπου οι σπόροι συμπόνιας και ενσυναίσθησης βρίσκονται κοιμισμένοι κάτω από το ξεραμένο χώμα. Ρίχνει παγωνιά στην καρδιά, μουδιάζοντας τις αισθήσεις μας στην ομορφιά και την ταλαιπωρία γύρω μας. Σαν σκιά που απλώνεται στο λυκόφως, σέρνεται αργά και σχεδόν ανεπαίσθητα, μέχρι που παγιδευόμαστε στο σκοτάδι. Ωστόσο, παρά την ανατριχιαστική λαβή του, ο εγωισμός δεν είναι εγγενώς κακός. Είναι, στη ρίζα του, μια μορφή άγνοιας - μια λήθη του βαθύτερου εαυτού μας, μια λήθη ότι δεν είμαστε ξεχωριστοί αλλά μέρος ενός αλληλένδετου συνόλου.

Η σκιά του εγωισμού είναι σαν ένα σύννεφο που κρύβει τον ήλιο. Η λάμψη του ήλιου δεν μειώνεται. παραμένει σταθερή, αμετάβλητη. Αλλά για όσους βρίσκονται κάτω από τη σκιά του σύννεφου, ο κόσμος γίνεται θαμπός, τα χρώματα σβησμένα. Έτσι είναι και με την ψυχή μας. Όταν επικρατεί ο εγωισμός, το όραμά μας θολώνει και βλέπουμε μόνο μέσα από το στενό πρίσμα της αυτο-σημασίας. Η αντίληψή μας για τον κόσμο παραμορφώνεται και κινούμαστε στη ζωή τυφλοί απέναντι στις δυνατότητες σύνδεσης και υπέρβασης.

Η απέραντη θλίψη του εγωισμού

Αυτό το γλίστρημα στη σκιά δεν είναι έγκλημα κατά της ηθικής, αλλά μια τραγωδία της ύπαρξης - απώλεια δυνατοτήτων. Για κάθε στιγμή που δαπανάται σε εγωιστικές επιδιώξεις, υπάρχει μια αντίστοιχη στιγμή χαμένης ευκαιρίας: μια ευκαιρία να επεκτείνεις την καλοσύνη, να δημιουργήσεις ομορφιά, να βιώσεις την υπέροχη χαρά που προκύπτει από το να είσαι μέρος σε κάτι μεγαλύτερο από τον εαυτό σου. Η θλίψη του εγωισμού είναι η θλίψη του να βλέπεις ένα λουλούδι να μαραίνεται χωρίς ποτέ να ξέρεις ότι θα μπορούσε να έχει ανθίσει. Είναι η θλίψη μιας μελωδίας που δεν τραγουδιέται, ενός χορού που δεν χορεύεται ποτέ.

Φανταστείτε έναν κόσμο όπου κάθε ψυχή ακτινοβολεί με το φως της γενναιοδωρίας και της αγάπης, όπου κάθε ον κινείται όχι ως μοναχική φιγούρα αλλά ως μέρος ενός ουράνιου χορού, που συνυφαίνεται και αναμιγνύεται. Σε έναν τέτοιο κόσμο, τα όρια μεταξύ του εαυτού και του άλλου διαλύονται και η ίδια η έννοια του εγωισμού θα φαινόταν ξένη, ασύλληπτη. Αλλά στον κόσμο όπως τον ξέρουμε, ο εγωισμός είναι πολύ οικείος. Είναι μια σκιά που κρύβεται σε κάθε καρδιά, ένας πειρασμός που ψιθυρίζει το κέρδος σε βάρος της απώλειας των άλλων. Και όταν υποκύπτουμε, είναι σαν να μαραίνεται ένα μικρό μέρος του πνεύματός μας.

Ο πόνος του εγωισμού δεν είναι πάντα άμεσα εμφανής. Μπορεί να φαίνεται ότι φέρνει κέρδος - πλούτο, δύναμη, θέση - αλλά αυτές είναι κούφιες νίκες. Η βαθύτερη αλήθεια είναι ότι με κάθε εγωιστική πράξη, με κάθε σκέψη που περιορίζεται στο «εγώ» και στο «δικό μου», αποστασιοποιούμαστε από την πηγή της αληθινής εκπλήρωσης. Γινόμαστε ξένοι στο σπίτι της ύπαρξής μας, χωρίς να γνωρίζουμε ότι τα πλούτη που αναζητούμε εξωτερικά ωχριούν σε σύγκριση με τον απεριόριστο θησαυρό που κρύβεται μέσα μας.

Πέρα από τη Σκιά: Ένα Μονοπάτι προς την Αφύπνιση

Το να προχωρήσουμε πέρα από τη σκιά του εγωισμού δεν είναι θέμα αυταπάρνησης ή ασκητισμού. Είναι, μάλλον, ένα ταξίδι ανάμνησης - να θυμόμαστε ποιοι είμαστε πραγματικά. Δεν είμαστε μεμονωμένα άτομα, που παλεύουμε ενάντια στον κόσμο και ο ένας στον άλλο. Είμαστε ο κόσμος. είμαστε ο ένας κι ο άλλος. Η ουσία μας είναι μια σταγόνα του ίδιου ωκεανού, μια σπίθα της ίδιας θεϊκής φωτιάς. Όταν το θυμόμαστε αυτό, η σκιά χάνει τη λαβή της. Το εγώ χαλαρώνει και ο εγωισμός εξασθενεί, όχι μέσω της βίας ή της καταστολής, αλλά μέσω του απαλού ξεδιπλώματος της κατανόησης.

Στα βάθη της ύπαρξής μας, κάτω από τα στρώματα της προετοιμασίας και της συνήθειας, υπάρχει μια πηγή συμπόνιας και αγάπης που επιδιώκει να ρέει προς τα έξω, να αγγίξει τους άλλους, να δημιουργήσει και να γαλουχήσει. Αυτή είναι η πραγματική μας φύση, οι υψηλότερες δυνατότητές μας. Η πρακτική της ανιδιοτέλειας, λοιπόν, δεν είναι ηθική υποχρέωση ή καθήκον. είναι μια απελευθέρωση. Είναι η απελευθέρωση του πνεύματός μας από τα όρια του μικρού εαυτού, το σπάσιμο των αλυσίδων που μας δένουν με τα βάσανα και τον χωρισμό.

Το ταξίδι από τον εγωισμό στην ανιδιοτέλεια δεν είναι εύκολο. Απαιτεί επαγρύπνηση, γιατί η σκιά είναι λεπτή και επίμονη. Μεταμφιέζεται σε σύνεση, ως αυτοσυντήρηση, ως λογική. Μας λέει ότι το να δίνουμε σημαίνει να χάνουμε, ότι το να υπηρετούμε σημαίνει να υποτασσόμαστε, ότι το να ανοίγουμε την καρδιά μας είναι να προσκαλούμε πόνο. Αλλά αυτές είναι ψευδαισθήσεις που γεννιούνται από φόβο. Η αλήθεια είναι ότι δίνοντας, λαμβάνουμε. στην υπηρεσία, είμαστε ανεβασμένοι. ανοίγοντας τις καρδιές μας, γινόμαστε άτρωτοι, γιατί δεν κολλάμε πια στο εύθραυστο εγώ, αλλά αναπαυόμαστε στη δύναμη του συμπαντικού εαυτού.

Ένας κόσμος που μεταμορφώθηκε

Αν ο καθένας από εμάς απομακρυνόταν από τη σκιά, αν πετάγαμε τον μανδύα του εγωισμού και στεκόμασταν ξανά στο φως της αληθινής μας φύσης, ο ίδιος ο κόσμος θα μεταμορφωνόταν. Οι έρημοι της ψυχής θα άνθιζαν, η παγωνιά θα έλιωνε και οι μαύρες σκιές που κάποτε στιγμάτιζαν την ομορφιά της ύπαρξης θα διαλύονταν στο τίποτα. Αυτό που θα έμενε είναι ένας κόσμος κοινής χαράς, ένας κόσμος ενότητας στη διαφορετικότητα, ένας κόσμος όπου το κάθε ον αναγνωρίζει τον εαυτό του στο άλλο.

Και έτσι, το κάλεσμα δεν είναι να πολεμήσουμε τον εγωισμό αλλά να αφυπνιστούμε από το όνειρό του. Το κάλεσμα είναι να θυμηθούμε, να επιστρέψουμε στην πηγή, να διεκδικήσουμε ξανά το φως που είναι το εκ γενετής δικαίωμα μας. Κάνοντας αυτό, δεν ξεπερνάμε απλώς τη σκιά του εγωισμού. ξεπερνάμε όλες τις σκιές. Γινόμαστε τα λαμπερά όντα που έπρεπε πάντα να είμαστε – εκφράσεις του απείρου, που λάμπουν με αγάπη, συμπόνια και σοφία.

Γιατί η σκιά του εγωισμού δεν είναι τελικά παρά μια προσωρινή συσκότιση. Το φως που κρύβει είναι αιώνιο. Και είναι αυτό το φως που, μόλις αποκαλυφθεί, θα μας οδηγήσει πίσω στην πληρότητα της ζωής, στη χαρά που δεν σβήνει ποτέ, στη ζεστασιά που κανένας παγετός δεν μπορεί να αγγίξει. Υπό αυτό το φως, θα βρούμε όχι μόνο τον εαυτό μας, αλλά ολόκληρο το σύμπαν, να αντανακλάται στον καθρέφτη της ψυχής μας.

Intellectual property rights

The entire content of our website, including, but not limited to, texts, news, graphics, photographs, diagrams, illustrations, services provided and generally any kind of files, is subject to intellectual property (copyright) and is governed by the national and international provisions on Intellectual Property, with the exception of the expressly recognized rights of third parties.
Therefore, it is expressly prohibited to reproduce, republish, copy, store, sell, transmit, distribute, publish, perform, "download", translate, modify in any way, in part or in summary, without the express prior written consent of the Foundation. It is known that in case the Foundation consents, the applicant is obliged to explicitly refer via links (hyperlinks) to the relevant content of the Foundation's website. This obligation of the applicant exists even if it is not explicitly stated in the written consent of the Foundation.
Exceptionally, it is permitted to individually store and copy parts of the content on a simple personal computer for strictly personal use (private study or research, educational purposes), without the intention of commercial or other exploitation and always under the condition of indicating the source of its origin, without this in any way implies a grant of intellectual property rights.
It is also permitted to republish material for purposes of promoting the events and activities of the Foundation, provided that the source is mentioned and that no intellectual property rights are infringed, no trademarks are modified, altered or deleted.
Everything else that is included on the electronic pages of our website and constitutes registered trademarks and intellectual property products of third parties is their own sphere of responsibility and has nothing to do with the website of the Foundation.

Δικαιώματα πνευματικής ιδιοκτησίας

Το σύνολο του περιεχομένου του Δικτυακού μας τόπου, συμπεριλαμβανομένων, ενδεικτικά αλλά όχι περιοριστικά, των κειμένων, ειδήσεων, γραφικών, φωτογραφιών, σχεδιαγραμμάτων, απεικονίσεων, παρεχόμενων υπηρεσιών και γενικά κάθε είδους αρχείων, αποτελεί αντικείμενο πνευματικής ιδιοκτησίας (copyright) και διέπεται από τις εθνικές και διεθνείς διατάξεις περί Πνευματικής Ιδιοκτησίας, με εξαίρεση τα ρητώς αναγνωρισμένα δικαιώματα τρίτων.

Συνεπώς, απαγορεύεται ρητά η αναπαραγωγή, αναδημοσίευση, αντιγραφή, αποθήκευση, πώληση, μετάδοση, διανομή, έκδοση, εκτέλεση, «λήψη» (download), μετάφραση, τροποποίηση με οποιονδήποτε τρόπο, τμηματικά η περιληπτικά χωρίς τη ρητή προηγούμενη έγγραφη συναίνεση του Ιδρύματος. Γίνεται γνωστό ότι σε περίπτωση κατά την οποία το Ίδρυμα συναινέσει, ο αιτών υποχρεούται για την ρητή παραπομπή μέσω συνδέσμων (hyperlinks) στο σχετικό περιεχόμενο του Δικτυακού τόπου του Ιδρύματος. Η υποχρέωση αυτή του αιτούντος υφίσταται ακόμα και αν δεν αναγραφεί ρητά στην έγγραφη συναίνεση του Ιδρύματος.

Κατ’ εξαίρεση, επιτρέπεται η μεμονωμένη αποθήκευση και αντιγραφή τμημάτων του περιεχομένου σε απλό προσωπικό υπολογιστή για αυστηρά προσωπική χρήση (ιδιωτική μελέτη ή έρευνα, εκπαιδευτικούς σκοπούς), χωρίς πρόθεση εμπορικής ή άλλης εκμετάλλευσης και πάντα υπό την προϋπόθεση της αναγραφής της πηγής προέλευσής του, χωρίς αυτό να σημαίνει καθ’ οιονδήποτε τρόπο παραχώρηση δικαιωμάτων πνευματικής ιδιοκτησίας.

Επίσης, επιτρέπεται η αναδημοσίευση υλικού για λόγους προβολής των γεγονότων και δραστηριοτήτων του Ιδρύματος, με την προϋπόθεση ότι θα αναφέρεται η πηγή και δεν θα θίγονται δικαιώματα πνευματικής ιδιοκτησίας, δεν θα τροποποιούνται, αλλοιώνονται ή διαγράφονται εμπορικά σήματα.

Ό,τι άλλο περιλαμβάνεται στις ηλεκτρονικές σελίδες του Δικτυακού μας τόπου και αποτελεί κατοχυρωμένα σήματα και προϊόντα πνευματικής ιδιοκτησίας τρίτων ανάγεται στη δική τους σφαίρα ευθύνης και ουδόλως έχει να κάνει με τον Δικτυακό τόπο του Ιδρύματος.

Esoterism Academy

CIRCLE OF LIGHT

ESOTERISM STUDIES

ESOTERISM ACADEMY NEW ARTICLE

Sunday, May 14, 2023

"Liberation" from body, thought, existence

TAOΪSM

BUDDHISM

VEDANTA

jKRISHNAMURTI

RELIGION

Quotes

Constantinos’s quotes

Copyright