Esoterism Academy: Asana

Sunday, May 21, 2023

Asana

From "Body Control" to Right Living

(The Unification of Existence at the Body Level)

"Just Sitting"

The "Just Sit" Exercise

Asanas

"Achievement"

"Action" with minimal effort

…..

"Just Sitting"

ASANA is a term that the unlearned usually translate as "seat" (and more specifically a seat for practicing meditation, mainly). It means something much Deeper, Wider, and more substantial. It means the "State" of Quietness (of the mind), Tranquility (of psychological activity), and "Stillness" (of the body). It is the First Step to the Unification of Existence. The Beginning (the First Stage) of Meditation.

When we are Aware (or become Aware with awareness), that we are here, present here, in the body, We are in a Balanced Position, where no effort is exerted, no energy is channeled into the body to activate it, or minimal effort is exerted. Such a State of Stillness, 'just being', 'just sitting', is difficult to achieve in the first place. Even if “just sitting'” is achieved there are needs to be met...if we have grasped the deeper meaning of “just sitting” then, when we need to act, we act with minimal effort and only for what is necessary, for the needs that arise every moment, whether it is actions inside the house, or out in the world, at work, etc. When we can we practice "I just am", "I just sit", precisely to deepen its meaning and to we act with minimal effort when needed.

The goal is to be here without effort, or to put only the minimum-necessary effort into whatever is needed. This is how we learn to Go with the Flow of Life, on the outer level.

…

But man does not do this. He is not Awake here, United with his body (with the world). He is Split into self(ego) and body, into which he channels energy to realize purposes set for him by thought, or pushed by psychological situations, or imposed on him by physical material "needs". We are in dissociation with the body, with the world, with others, with objects, scattered in a multitude of activities.

Practicing Unification at this level requires our Unification with external things, the body, the world, others, objects. The closest thing we have is our body (which is our connection to the world and things). So, we should realize the Unification with the body, learning to "simply be", "simply sit", without effort, and by extension through this general attitude-disposition, to act with minimal effort for its needs practical life.

This would be more easily done in an institution-space, dedicated to this educational purpose. But that doesn't mean we can't do it everywhere, in any circumstances.

…..

The "Just Sit" Exercise

So, "just sitting" means sitting without effort, without activities – without thought, without desires, without physical activity. Just sitting naturally, calmly – as if floating on earth.

Achieving this state frees us from the body, from the "presence" of the body. And there is a "special feeling" that is an indication that this state has been reached. The question that arises for the common man is: "Okay, how do I do it"?... There is no "how". You just do it. You sit down and do it. The "how" (the question) is made by the thought that wants to "guide" the body, to do something, while the goal is to do it without the intervention of the mind, without expectations or purposes, completely freely, just to sit. We are not "asked" for anything, not to think, not to reflect, not to make any effort, but to "simply sit".

We must simply "be here", "just sit" observing what is happening. When thoughts arise we must let them go (returning to the body). When expectations or aspirations arise, ignore them (returning to the body). We must "just sit".

"Being here", in the body, "just sitting", is Meditation on the body. We are here, observing the body (without thoughts, without psychological coloring). When the activities, the efforts decrease, we are in a meditative process. When we "just are" without any effort the Oneness of Existence, the Unified Awareness that is not separated from the body, is achieved, where "the presence of the body" recedes and we are freed from the body... a sense of lightness, immensity, that is not interrupted even by when we act with the least effort, in the world.

This "State" of Unified Existence, of Awareness where we, the body, the objects, simply exist, is a "State" of Letting Go in the Flow of Life that takes us where there is need, without "effort", without worry, without it breaks down when we have to act or be active in the world. We Just Let The Flow Of Life Lead Us... We Are One With The Flow Of Life.

We need to try it, observe what happens... if it happens, what obstacles or inhibitions there are.. and come back again and again, until it is "achieved".

…..

Asanas

There are five important postures (out of a total of at least 84 postures) to perform "just sitting":

Padmasana , the Lotus Pose,

Siddasana,

Suktasana,

Swastikasana,

Savasana , the Dead's Pose.

…..

"Achievement"

The “realization” of “just sitting” - no matter how much “effort” or “time” it takes - manifests in various effects, at all levels of functioning of being within the body. Sensory activity has "stilled" and does not drag us out of the space of awareness that we are paying attention to. The mental energy channeled from the mental center (the frontal brain) through the nervous system to the body is "turned off". The mental center "remains in attention" - here, now - without being distracted by memories, thoughts, imaginations, anything. This State of Unified Field Awareness, where we are simply here, has shifted us into Awareness, into Presence, into the State of Alertness, here, now. In this State of Awareness, meditative subject, meditation, object of meditation (which is the body), is "one", unified field of attention, being, perception, life. While we are in the process of integration, this process may be interrupted. But when we reach the state where the "effort", the active mental energy, is extinguished, we come to a State of Alertness that nothing can now alter.

Body sensation is dulled. Awareness has been released from the body and "without the limits of the body" we have the "sense of vastness". Awareness is absolutely sovereign of the body, since it deeply understands that only It channels energy and moves the body. Staying in this State reveals that this is the Natural State - Attitude - of Completion, Fullness, Satisfaction, Realization. From here (from this state) we "move" only when there is a need, and we do so with Full Alertness. When we sit we sit , when we walk we walk , when we work we work – without interruptions.

…..

"Action" with minimal effort

When we come out of the State of Balance, Alertness, of "just sitting", we act only where necessary and in the "shortest" way, from the most immediate action. This is done without getting lost in thought, without being carried away by feelings and tendencies: we do what life brings before us. To abandon ourselves to Life, to the needs of life, to always follow the path that is "opened" to us, is the only right way to live - action without effort.

…

Από τον "Έλεγχο του Σώματος" στην Ορθή Ζωή

(Η Ενοποίηση της Ύπαρξης στο Επίπεδο του Σώματος)

«Απλά Κάθομαι»

Η Άσκηση του «Απλά Κάθομαι»

Ασάνες

Η «Επίτευξη»

Η «Δράση» με την ελάχιστη προσπάθεια

…..

«Απλά Κάθομαι»

ΑΣΑΝΑ είναι ένας όρος που συνήθως, οι αμαθείς, μεταφράζουν σαν «κάθισμα» (και πιο αναλυτικά κάθισμα για την άσκηση του διαλογισμού, κυρίως). Σημαίνει κάτι πολύ Βαθύτερο, Ευρύτερο, και πιο ουσιαστικό. Σημαίνει την «Κατάσταση» της Ησυχίας (του νου), της Ηρεμίας (της ψυχολογικής δραστηριότητας), και της «Ακινησίας» (του σώματος). Είναι το Πρώτο Βήμα προς την Ενοποίηση της Ύπαρξης. Η Αρχή (το Πρώτο Στάδιο) του Διαλογισμού.

Όταν είμαστε σε Εγρήγορση (ή ερχόμαστε σε Εγρήγορση με την συνειδητοποίηση), ότι είμαστε εμείς εδώ, παρόντες εδώ, στο σώμα. Είμαστε σε μια Θέση Ισορροπίας, όπου δεν καταβάλλεται καμία προσπάθεια, δεν διοχετεύεται ενέργεια προς το σώμα να το δραστηριοποιήσει, ή καταβάλει την ελάχιστη προσπάθεια. Μια τέτοια Κατάσταση Ακινησίας, το «απλά είμαι», το «απλά κάθομαι», είναι καταρχήν δύσκολο να επιτευχθεί. Ακόμα κι αν επιτευχθεί το «απλά κάθομαι» υπάρχουν ανάγκες στις οποίες θα πρέπει να ανταποκριθούμε… αν έχουμε συλλάβει το βαθύτερο νόημα του «απλά κάθομαι», τότε, όταν χρειάζεται να ενεργήσουμε, ενεργούμε με την ελάχιστη προσπάθεια και μόνο για ό,τι είναι απαραίτητο, για τις ανάγκες που αναδύονται κάθε στιγμή, είτε πρόκειται για ενέργειες μέσα στο σπίτι, είτε έξω στον κόσμο, στην εργασία, κλπ. Όταν μπορούμε ασκούμε το «απλά είμαι», «απλά κάθομαι», ακριβώς για να εμβαθύνουμε στο νόημά του και να ενεργούμε με την ελάχιστη προσπάθεια όταν χρειάζεται.

Ο Στόχος είναι να είμαστε εδώ χωρίς προσπάθεια, ή να καταβάλουμε μόνο την ελάχιστη-αναγκαία προσπάθεια, σε ό,τι χρειάζεται. Έτσι μαθαίνουμε να Πορευόμαστε σύμφωνα με την Ροή της Ζωής, σε εξωτερικό επίπεδο.

…

Ο άνθρωπος όμως δεν κάνει αυτό. Δεν είναι σε Εγρήγορση εδώ, Ενοποιημένος με το σώμα του (με τον κόσμο). Είναι Διασπασμένος σε εαυτό(εγώ) και σώμα, στο οποίο διοχετεύει ενέργεια για να υλοποιήσει σκοπούς που του θέτει η σκέψη, ή τον ωθούν οι ψυχολογικές καταστάσεις, ή του επιβάλλουν ου σωματικές υλικές «ανάγκες». Είμαστε σε διάσταση με το σώμα, με τον κόσμο, με τους άλλους, με τα αντικείμενα, διασκορπισμένοι σε πλήθος δραστηριότητες.

Η Άσκηση της Ενοποίησης σε αυτό το επίπεδο απαιτεί την Ενοποίησή μας με τα εξωτερικά πράγματα, το σώμα, τον κόσμο, τους άλλους, τα αντικείμενα. Ό,τι έχουμε πιο κοντινό είναι το σώμα μας (που είναι ο σύνδεσμός μας με τον κόσμο και τα πράγματα). Θα πρέπει λοιπόν να πραγματοποιήσουμε την Ενοποίηση με το σώμα, μαθαίνοντας «απλά να είμαστε», «απλά να καθόμαστε», χωρίς προσπάθεια, και κατ’ επέκταση μέσα από αυτή την γενική στάση-διάθεση, να ενεργούμε με την ελάχιστη προσπάθεια για τις ανάγκες της πρακτικής ζωής.

Αυτό θα γινόταν πιο εύκολα σε ένα ίδρυμα-χώρο, αφιερωμένο σε αυτόν τον εκπαιδευτικό σκοπό. Αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι δεν μπορούμε να το κάνουμε παντού, σε οποιοσδήποτε συνθήκες.

…..

Η Άσκηση του «Απλά κάθομαι»

«Απλά κάθομαι» λοιπόν σημαίνει να κάθομαι χωρίς προσπάθεια, χωρίς δραστηριότητες – χωρίς σκέψη, χωρίς επιθυμίες, χωρίς σωματική δραστηριότητα. Απλά να καθόμαστε φυσικά, ήρεμα – σαν να επιπλέουμε στη γη.

Η επίτευξη αυτής της κατάστασης μας απελευθερώνει από το σώμα, από την «παρουσία» του σώματος. Κι υπάρχει μια «ιδιαίτερη αίσθηση» που αποτελεί ένδειξη ότι έχει επιτευχθεί αυτή η κατάσταση. Το ερώτημα που αναδύεται στον συνηθισμένο άνθρωπο είναι: «Ωραία, πως το κάνω»;… Δεν υπάρχει «πως». Απλά το κάνεις. Κάθεσαι κάτω και το κάνεις. Το «πως» (το ερώτημα) γίνεται από την σκέψη που θέλει να «καθοδηγήσει» το σώμα, να κάνει κάτι, ενώ το ζητούμενο είναι να το κάνουμε χωρίς την παρέμβαση του νου, χωρίς προσδοκίες ή σκοπιμότητες, τελείως ελεύθερα, απλά να καθίσουμε. Δεν μας «ζητείται» τίποτα, ούτε να σκεφτούμε, ούτε να προβληματιστούμε, ούτε να καταβάλουμε κάποια προσπάθεια, παρά μόνο «απλά να καθίσουμε».

Πρέπει απλά να «είμαστε εδώ», «απλά να καθόμαστε» παρατηρώντας τι συμβαίνει. Όταν αναδύονται σκέψεις πρέπει να τις αφήσουμε να φύγουν (επιστρέφοντας στο σώμα). Όταν παρουσιάζονται προσδοκίες ή επιδιώξεις, να τις αγνοούμε (επιστρέφοντας στο σώμα). Πρέπει «απλά να καθόμαστε».

Το να «είμαστε εδώ», στο σώμα, «απλά να καθόμαστε», είναι Διαλογισμός πάνω στο σώμα. Είμαστε εδώ, παρατηρούμε το σώμα (χωρίς σκέψεις, χωρίς ψυχολογικούς χρωματισμούς). Όταν οι δραστηριότητες, οι προσπάθειες λιγοστεύουν είμαστε σε διαλογιστική διαδικασία. Όταν «απλά είμαστε» χωρίς καμιά προσπάθεια έχει επιτευχθεί η Ενοποίηση της Ύπαρξης, της Ενοποιημένης Επίγνωσης που δεν διαχωρίζεται από το σώμα, όπου «η παρουσία του σώματος» υποχωρεί και απελευθερωνόμαστε από το σώμα… μια αίσθηση ελαφρότητας, απεραντοσύνης, που δεν διακόπτεται ακόμα κι όταν ενεργούμε με την ελάχιστη προσπάθεια, στον κόσμο.

Αυτή η «Κατάσταση» της Ενοποιημένης Ύπαρξης, της Επίγνωσης όπου, εμείς, το σώμα, τα αντικείμενα, απλά υπάρχουν, είναι μια «Κατάσταση» Άφεσης στην Ροή της Ζωής που μας πηγαίνει όπου υπάρχει ανάγκη, χωρίς «προσπάθεια», χωρίς ανησυχία, δεν διασπάται όταν πρέπει να ενεργήσουμε ή να δραστηριοποιηθούμε στον κόσμο. Απλά Αφηνόμαστε στην Ροή της Ζωής να μας Οδηγεί… Είμαστε Ένα με το Ρεύμα της Ζωής.

Χρειάζεται να το δοκιμάσουμε, να παρατηρήσουμε τι συμβαίνει… αν πραγματοποιείται, τι εμπόδια ή αναστολές υπάρχουν.. και να επανέλθουμε ξανά και ξανά, μέχρι να «επιτευχθεί».

…..

Ασάνες

Υπάρχουν πέντε σημαντικές στάσεις (μέσα σε ένα σύνολο τουλάχιστον 84 στάσεων) για να πραγματοποιήσουμε το «απλά κάθομαι»:

Παντμασάνα, η Στάση του Λωτού,

Σιντασάνα

Σουκτασάνα

Σβαστικασάνα

Σαβασάνα, η Στάση του Νεκρού.

…..

Η «Επίτευξη»

Η «πραγματοποίηση» του «απλά κάθομαι» - άσχετα πόση «προσπάθεια» ή «χρόνος» θα χρειαστεί – εκδηλώνεται με διάφορα αποτελέσματα, σε όλα τα επίπεδα λειτουργίας της ύπαρξης μέσα στο σώμα. Η αισθητηριακή δραστηριότητα έχει «ακινητοποιηθεί» και δεν μας παρασύρει έξω από τον χώρο επίγνωσης που προσέχουμε. Η ψυχική ενέργεια που διοχετεύεται από το νοητικό κέντρο τον μετωπιαίο εγκέφαλο) μέσω του νευρικού συστήματος προς το σώμα έχει «σβήσει». Το νοητικό κέντρο «παραμένει σε προσοχή» - εδώ, τώρα – χωρίς να αποσπάται από μνήμες, σκέψεις, φαντασίες, οτιδήποτε. Αυτή η Κατάσταση Επίγνωσης του Ενοποιημένου Πεδίου, όπου απλά είμαστε εδώ, μας έχει μετατοπίσει στην Επίγνωση, στην Παρουσία, στην Κατάσταση Εγρήγορσης, εδώ, τώρα. Σε αυτή την Κατάσταση Επίγνωσης, διαλογιζόμενο υποκείμενο, διαλογισμός, αντικείμενο του διαλογισμού (που είναι το σώμα), είναι «ένα», ενοποιημένο πεδίο προσοχής, ύπαρξης, αντίληψης, ζωής. Όσο είμαστε σε διαδικασία ενοποίησης μπορεί αυτή η διαδικασία να διακοπεί. Όταν όμως φτάσουμε στην κατάσταση όπου η «προσπάθεια», η ψυχική ενέργεια που δραστηριοποιείται, σβήνει, ερχόμαστε σε μια Κατάσταση Εγρήγορσης που τίποτα πλέον δεν μπορεί να αλλοιώσει.

Η αίσθηση του σώματος έχει αμβλυνθεί. Η Επίγνωση έχει απελευθερωθεί από το σώμα και «χωρίς τα όρια του σώματος» έχουμε την «αίσθηση της απεραντοσύνης». Η Επίγνωση είναι απόλυτα κυρίαρχη του σώματος, αφού κατανοεί βαθιά ότι μόνον Αυτή διοχετεύει ενέργεια και κινεί το σώμα. Η παραμονή σε αυτή την Κατάσταση αποκαλύπτει ότι αυτή είναι η Φυσική Κατάσταση - Στάση – Ολοκλήρωσης, Πληρότητας, Ικανοποίησης, Πραγμάτωσης. Από εδώ (από αυτή την κατάσταση) «κινούμαστε» μόνο όταν υπάρχει ανάγκη, και το κάνουμε με Πλήρη Εγρήγορση. Όταν καθόμαστε καθόμαστε, όταν περπατάμε περπατάμε, όταν εργαζόμαστε εργαζόμαστε – χωρίς διασπάσεις.

…..

Η «Δράση» με την ελάχιστη προσπάθεια

Όταν βγαίνουμε από την Κατάσταση Ισορροπίας, Εγρήγορσης, του «απλώς κάθομαι», ενεργούμε μόνο όπου είναι αναγκαίο και με τον πιο «σύντομο» τρόπο, από την πιο άμεση δράση. Αυτό γίνεται χωρίς να χανόμαστε στην σκέψη, χωρίς να παρασυρόμαστε από συναισθήματα και τάσεις: κάνουμε αυτό που φέρνει η ζωή μπροστά μας. Το να αφεθούμε στην Ζωή, στις ανάγκες της ζωής, το να ακολουθούμε πάντα τον δρόμο που μας «ανοίγεται», είναι ο μόνος ορθός τρόπος ζωής – η δράση χωρίς προσπάθεια.

13. The Eternal Temple: A Journey into the Heart of Sacred Silence

In the vast expanse of existence, where time bends and the winds of eternity whisper through the ages, there stands a place untouched by the fleeting concerns of the mortal world—a sanctuary of stone and spirit known only as the Eternal Temple. Its columns, weathered yet resolute, rise from the earth like the bones of some ancient, cosmic being, their surfaces etched with the cryptic sigils of a forgotten tongue. The Wind of Eternity still sings between these pillars, a haunting melody that carries within it the weight of ancient secrets, eternal truths, and the profound enigma of Sacred Silence. To step into the shadow of this temple is to cross a threshold, to leave behind the clamor of the temporal and enter a realm where the soul is laid bare before the infinite.

The Ruins That Stand Beyond Time

The Eternal Temple is no mere relic of a bygone era; it is a living testament to the enduring mystery of creation itself. Its origins are shrouded in a mist that defies the historian’s quill and the archaeologist’s spade. Some whisper that it was raised by hands not of this world, a gift from star-born travelers who sought to anchor their wisdom in the soil of Earth. Others claim it is older still, a monument birthed in the primal chaos when the universe exhaled its first breath. The stones themselves seem to hum with a resonance that speaks of aeons—of galaxies spiraling into being, of suns igniting and fading, of civilizations rising and crumbling into dust.

The columns, though cracked and worn, stand as sentinels of an unyielding truth. They are not arranged in the rigid symmetry of human design but in a pattern that mirrors the unseen currents of the cosmos—a spiral, perhaps, or a constellation frozen in stone. Between them, the Wind of Eternity weaves its ceaseless song, a sound that is both a lament and a hymn. It is said that those who listen long enough may hear their own name carried on its gusts, a call from the depths of their being to remember what they have always known but long forgotten.

The Wind of Eternity: Voice of the Unseen

The Wind of Eternity is no ordinary breeze. It does not bow to the seasons or the whims of weather. It flows ceaselessly, a current of energy that binds the temple to the greater tapestry of existence. Mystics and pilgrims who have ventured to the ruins describe it as a presence—a living force that brushes against the skin like the touch of a distant ancestor, stirring memories that lie buried beneath the surface of consciousness. To hear it is to feel the pulse of the universe itself, a rhythm that transcends language and speaks directly to the soul.

Legends tell of sages who sat for days among the columns, their eyes closed, their breaths synchronized with the wind’s rise and fall. In its song, they claimed to discern the echoes of creation—the first light piercing the void, the forging of stars, the weaving of fate’s intricate threads. Others speak of visions: shadowy figures moving among the pillars, their forms cloaked in light, whispering truths too vast for mortal minds to fully grasp. The wind, they say, is the keeper of these secrets, a guardian that reveals only what the seeker is prepared to bear.

The Sacred Silence: Gateway to the Infinite

Yet, for all its song, the true heart of the Eternal Temple lies not in sound but in silence—the Sacred Silence that dwells within and beyond the wind’s embrace. This is no mere absence of noise; it is a presence, a stillness so profound that it seems to swallow time itself. To stand within the temple’s bounds is to feel this silence settle over you like a mantle, heavy with meaning yet light as a feather. It is a silence that deafens the chatter of the mind, stripping away illusion until only the essence remains.

The mystics call it the Voice of the Void, the soundless hymn that underlies all existence. In this silence, the boundaries of self dissolve, and the seeker becomes one with the eternal. It is said that those who surrender fully to it may glimpse the face of the divine—not as a figure or a form, but as a boundless awareness that permeates all things. The Sacred Silence is both a mirror and a doorway: it reflects the truth of the seeker’s soul and opens the path to realms beyond comprehension.

The Ancient Secrets Unveiled

What secrets does the Eternal Temple guard? The answers are as varied as the seekers who have pondered the question. Some believe the temple is a repository of lost knowledge, its stones inscribed with the keys to forgotten sciences—alchemy, astronomy, the manipulation of energies unseen. Others see it as a spiritual crucible, a place where the soul is tested and refined in the fires of eternity. There are tales of hidden chambers beneath the ruins, sealed by spells older than humanity, where treasures of wisdom lie waiting for the worthy.

Yet the truest secret of the temple may be its simplicity: it is a reminder. A reminder that beyond the chaos of the world, beyond the rise and fall of empires, there exists a stillness, a truth, an eternity that endures. The Wind of Eternity sings of this, and the Sacred Silence holds it close. To stand among the columns is to touch that truth, to feel the thread that connects all things—the living and the dead, the seen and the unseen, the finite and the infinite.

A Pilgrimage of the Spirit

The Eternal Temple calls to those who hear its song, though few find their way to its ruins. It is not a place easily reached by roads or maps; it reveals itself only to those whose hearts are attuned to its frequency. The journey is as much inward as outward, a pilgrimage through the landscapes of the self. Some come seeking answers, others seeking solace. All leave changed, carrying within them a fragment of the temple’s mystery.

To sit among its columns is to become part of its story—a story that stretches back to the dawn of time and forward into the uncharted future. The Wind of Eternity will sing long after the last pilgrim has departed, its voice weaving through the stones, bearing witness to the eternal dance of existence. And the Sacred Silence will remain, an ever-present invitation to step beyond the veil and know the unknowable.

The Temple’s Legacy

The Eternal Temple stands as a paradox: a ruin that is whole, a silence that speaks, a wind that carries the weight of stillness. It is a beacon for the lost, a mirror for the seeking, a song for the silent. Its columns rise like fingers pointing to the stars, its secrets linger like shadows at the edge of dreams. And though the world may crumble around it, the temple endures—an eternal witness to the truths that lie beyond the grasp of time.

So listen, if you dare, to the Wind of Eternity as it sings between the columns. Step into the Sacred Silence and let it envelop you. The Eternal Temple waits—not as a destination, but as a revelation. For in its ruins lies the heartbeat of the infinite, and in its presence, the soul finds its home.

…

Ο Αιώνιος Ναός: Ένα Ταξίδι στην Καρδιά της Ιερής Σιωπής

Στην απέραντη έκταση της ύπαρξης, όπου ο χρόνος λυγίζει και οι άνεμοι της αιωνιότητας ψιθυρίζουν μέσα από τους αιώνες, υψώνεται ένα μέρος ανέγγιχτο από τις φευγαλέες έγνοιες του θνητού κόσμου—ένα ιερό από πέτρα και πνεύμα γνωστό μόνο ως ο Αιώνιος Ναός. Οι κίονές του, φθαρμένοι μα ακλόνητοι, αναδύονται από τη γη σαν τα οστά κάποιου αρχαίου, κοσμικού όντος, με τις επιφάνειές τους χαραγμένες με τα αινιγματικά σύμβολα μιας ξεχασμένης γλώσσας. Ο Άνεμος της Αιωνιότητας εξακολουθεί να τραγουδά ανάμεσα σε αυτούς τους κίονες, μια στοιχειωμένη μελωδία που κουβαλά το βάρος αρχαίων μυστικών, αιώνιων αληθειών και το βαθύ αίνιγμα της Ιερής Σιωπής. Το να περπατήσεις στη σκιά αυτού του ναού είναι σαν να διαβείς ένα κατώφλι, να αφήσεις πίσω σου τον θόρυβο του προσωρινού και να εισέλθεις σε μια σφαίρα όπου η ψυχή απογυμνώνεται μπροστά στο άπειρο.

Τα Ερείπια που Στέκονται Πέρα από τον Χρόνο

Ο Αιώνιος Ναός δεν είναι απλώς ένα απομεινάρι μιας περασμένης εποχής· είναι μια ζωντανή μαρτυρία της διαρκούς μυστηριότητας της ίδιας της δημιουργίας. Η προέλευσή του καλύπτεται από μια ομίχλη που αψηφά το μελάνι του ιστορικού και το φτυάρι του αρχαιολόγου. Κάποιοι ψιθυρίζουν ότι υψώθηκε από χέρια που δεν ανήκουν σε αυτόν τον κόσμο, ένα δώρο από ταξιδιώτες γεννημένους στα αστέρια που επιδίωξαν να αγκυροβολήσουν τη σοφία τους στο έδαφος της Γης. Άλλοι ισχυρίζονται ότι είναι ακόμα παλαιότερος, ένα μνημείο που γεννήθηκε στο αρχέγονο χάος, όταν το σύμπαν εξέπνευσε την πρώτη του ανάσα. Οι ίδιες οι πέτρες φαίνεται να βουίζουν με μια αντήχηση που μιλά για αιώνες—για γαλαξίες που στροβιλίζονται στη δημιουργία, για ήλιους που ανάβουν και σβήνουν, για πολιτισμούς που υψώνονται και καταρρέουν σε σκόνη.

Οι κίονες, αν και ραγισμένοι και φθαρμένοι, στέκονται ως φρουροί μιας ακλόνητης αλήθειας. Δεν είναι διατεταγμένοι με την άκαμπτη συμμετρία του ανθρώπινου σχεδιασμού, αλλά σε ένα μοτίβο που αντικατοπτρίζει τα αόρατα ρεύματα του κόσμου—ίσως μια σπείρα, ή ένας αστερισμός παγωμένος στην πέτρα. Ανάμεσά τους, ο Άνεμος της Αιωνιότητας υφαίνει το αδιάκοπο τραγούδι του, έναν ήχο που είναι ταυτόχρονα θρήνος και ύμνος. Λέγεται ότι όσοι ακούν αρκετά μπορεί να ακούσουν το όνομά τους να μεταφέρεται στις ριπές του, μια κλήση από τα βάθη της ύπαρξής τους να θυμηθούν αυτό που πάντα ήξεραν αλλά από καιρό ξέχασαν.

Ο Άνεμος της Αιωνιότητας: Φωνή του Αόρατου

Ο Άνεμος της Αιωνιότητας δεν είναι ένα συνηθισμένο αεράκι. Δεν υποκλίνεται στις εποχές ή στις ιδιοτροπίες του καιρού. Ρέει αδιάκοπα, ένα ρεύμα ενέργειας που συνδέει τον ναό με το ευρύτερο υφαντό της ύπαρξης. Μυστικιστές και προσκυνητές που έχουν τολμήσει να φτάσουν στα ερείπια τον περιγράφουν ως παρουσία—μια ζωντανή δύναμη που αγγίζει το δέρμα σαν το άγγιγμα ενός μακρινού προγόνου, ξυπνώντας μνήμες που κείτονται θαμμένες κάτω από την επιφάνεια της συνείδησης. Το να τον ακούς είναι σαν να νιώθεις τον παλμό του ίδιου του σύμπαντος, έναν ρυθμό που υπερβαίνει τη γλώσσα και μιλά απευθείας στην ψυχή.

Οι θρύλοι μιλούν για σοφούς που κάθισαν για μέρες ανάμεσα στους κίονες, με τα μάτια κλειστά, τις αναπνοές τους συγχρονισμένες με την άνοδο και την πτώση του ανέμου. Στο τραγούδι του, ισχυρίστηκαν ότι διέκριναν τους απόηχους της δημιουργίας—το πρώτο φως που διαπέρασε το κενό, τη σφυρηλάτηση των αστεριών, την ύφανση των περίπλοκων νημάτων της μοίρας. Άλλοι μιλούν για οράματα: σκιώδεις φιγούρες που κινούνται ανάμεσα στους κίονες, οι μορφές τους τυλιγμένες στο φως, ψιθυρίζοντας αλήθειες πολύ μεγάλες για να τις συλλάβουν πλήρως τα θνητά μυαλά. Ο άνεμος, λένε, είναι ο φύλακας αυτών των μυστικών, ένας θεματοφύλακας που αποκαλύπτει μόνο ό,τι ο αναζητητής είναι έτοιμος να αντέξει.

Η Ιερή Σιωπή: Πύλη προς το Άπειρο

Ωστόσο, για όλο το τραγούδι του, η αληθινή καρδιά του Αιώνιου Ναού δεν βρίσκεται στον ήχο αλλά στη σιωπή—την Ιερή Σιωπή που κατοικεί μέσα και πέρα από την αγκαλιά του ανέμου. Αυτή δεν είναι απλή απουσία θορύβου· είναι μια παρουσία, μια ηρεμία τόσο βαθιά που φαίνεται να καταπίνει τον ίδιο τον χρόνο. Το να στέκεσαι μέσα στα όρια του ναού είναι σαν να νιώθεις αυτή τη σιωπή να σε τυλίγει σαν μανδύας, βαριά με νόημα αλλά ελαφριά σαν πούπουλο. Είναι μια σιωπή που κουφαίνει την πολυλογία του νου, απογυμνώνοντας την ψευδαίσθηση μέχρι να μείνει μόνο η ουσία.

Οι μυστικιστές την αποκαλούν Φωνή του Κενού, τον άηχο ύμνο που υποβαστάζει όλη την ύπαρξη. Σε αυτή τη σιωπή, τα όρια του εαυτού διαλύονται, και ο αναζητητής γίνεται ένα με το αιώνιο. Λέγεται ότι όσοι παραδίδονται πλήρως σε αυτήν μπορεί να διακρίνουν το πρόσωπο του θείου—όχι ως μορφή ή σχήμα, αλλά ως μια απεριόριστη επίγνωση που διαπερνά τα πάντα. Η Ιερή Σιωπή είναι ταυτόχρονα καθρέφτης και πύλη: αντανακλά την αλήθεια της ψυχής του αναζητητή και ανοίγει τον δρόμο προς σφαίρες πέρα από κάθε κατανόηση.

Τα Αρχαία Μυστικά Αποκαλύπτονται

Ποια μυστικά φυλάει ο Αιώνιος Ναός; Οι απαντήσεις είναι τόσο ποικίλες όσο οι αναζητητές που έχουν αναρωτηθεί για το ερώτημα. Κάποιοι πιστεύουν ότι ο ναός είναι αποθήκη χαμένης γνώσης, με τις πέτρες του χαραγμένες με τα κλειδιά ξεχασμένων επιστημών—αλχημεία, αστρονομία, χειρισμός ενεργειών αόρατων. Άλλοι τον βλέπουν ως πνευματικό χωνευτήρι, ένα μέρος όπου η ψυχή δοκιμάζεται και εξευγενίζεται στις φωτιές της αιωνιότητας. Υπάρχουν ιστορίες για κρυφούς θαλάμους κάτω από τα ερείπια, σφραγισμένους με ξόρκια παλαιότερα από την ανθρωπότητα, όπου θησαυροί σοφίας περιμένουν τους άξιους.

Ωστόσο, το αληθινό μυστικό του ναού μπορεί να είναι η απλότητά του: είναι μια υπενθύμιση. Μια υπενθύμιση ότι πέρα από το χάος του κόσμου, πέρα από την άνοδο και την πτώση των αυτοκρατοριών, υπάρχει μια ηρεμία, μια αλήθεια, μια αιωνιότητα που αντέχει. Ο Άνεμος της Αιωνιότητας τραγουδά γι’ αυτό, και η Ιερή Σιωπή το κρατά κοντά. Το να στέκεσαι ανάμεσα στους κίονες είναι σαν να αγγίζεις αυτή την αλήθεια, να νιώθεις το νήμα που συνδέει τα πάντα—τα ζωντανά και τα νεκρά, τα ορατά και τα αόρατα, το πεπερασμένο και το άπειρο.

Ένα Προσκύνημα της Ψυχής

Ο Αιώνιος Ναός καλεί όσους ακούν το τραγούδι του, αν και λίγοι βρίσκουν τον δρόμο προς τα ερείπιά του. Δεν είναι ένα μέρος που φτάνεις εύκολα με δρόμους ή χάρτες· αποκαλύπτεται μόνο σε όσους έχουν τις καρδιές τους συντονισμένες στη συχνότητά του. Το ταξίδι είναι τόσο εσωτερικό όσο και εξωτερικό, ένα προσκύνημα μέσα από τα τοπία του εαυτού. Κάποιοι έρχονται αναζητώντας απαντήσεις, άλλοι αναζητώντας παρηγοριά. Όλοι φεύγουν αλλαγμένοι, κουβαλώντας μέσα τους ένα κομμάτι του μυστηρίου του ναού.

Το να κάθεσαι ανάμεσα στους κίονες του είναι σαν να γίνεσαι μέρος της ιστορίας του—μια ιστορία που εκτείνεται πίσω στην αυγή του χρόνου και μπροστά στο αχαρτογράφητο μέλλον. Ο Άνεμος της Αιωνιότητας θα τραγουδά πολύ μετά την αποχώρηση του τελευταίου προσκυνητή, η φωνή του να υφαίνει μέσα από τις πέτρες, μαρτυρώντας τον αιώνιο χορό της ύπαρξης. Και η Ιερή Σιωπή θα παραμένει, μια διαρκής πρόσκληση να περάσεις πέρα από το πέπλο και να γνωρίσεις το άγνωστο.

Η Κληρονομιά του Ναού

Ο Αιώνιος Ναός στέκεται ως παράδοξο: ένα ερείπιο που είναι ολόκληρο, μια σιωπή που μιλά, ένας άνεμος που κουβαλά το βάρος της ηρεμίας. Είναι φάρος για τους χαμένους, καθρέφτης για τους αναζητητές, τραγούδι για τους σιωπηλούς. Οι κίονες του υψώνονται σαν δάχτυλα που δείχνουν τα αστέρια, τα μυστικά του παραμένουν σαν σκιές στην άκρη των ονείρων. Και αν ο κόσμος καταρρεύσει γύρω του, ο ναός αντέχει—ένας αιώνιος μάρτυρας των αληθειών που βρίσκονται πέρα από την εμβέλεια του χρόνου.

Άκουσε, λοιπόν, αν τολμάς, τον Άνεμο της Αιωνιότητας καθώς τραγουδά ανάμεσα στους κίονες. Βάδισε στην Ιερή Σιωπή και άφησέ την να σε τυλίξει. Ο Αιώνιος Ναός περιμένει—όχι ως προορισμός, αλλά ως αποκάλυψη. Γιατί στα ερείπιά του βρίσκεται ο χτύπος του απείρου, και στην παρουσία του, η ψυχή βρίσκει το σπίτι της.

Intellectual property rights

The entire content of our website, including, but not limited to, texts, news, graphics, photographs, diagrams, illustrations, services provided and generally any kind of files, is subject to intellectual property (copyright) and is governed by the national and international provisions on Intellectual Property, with the exception of the expressly recognized rights of third parties.
Therefore, it is expressly prohibited to reproduce, republish, copy, store, sell, transmit, distribute, publish, perform, "download", translate, modify in any way, in part or in summary, without the express prior written consent of the Foundation. It is known that in case the Foundation consents, the applicant is obliged to explicitly refer via links (hyperlinks) to the relevant content of the Foundation's website. This obligation of the applicant exists even if it is not explicitly stated in the written consent of the Foundation.
Exceptionally, it is permitted to individually store and copy parts of the content on a simple personal computer for strictly personal use (private study or research, educational purposes), without the intention of commercial or other exploitation and always under the condition of indicating the source of its origin, without this in any way implies a grant of intellectual property rights.
It is also permitted to republish material for purposes of promoting the events and activities of the Foundation, provided that the source is mentioned and that no intellectual property rights are infringed, no trademarks are modified, altered or deleted.
Everything else that is included on the electronic pages of our website and constitutes registered trademarks and intellectual property products of third parties is their own sphere of responsibility and has nothing to do with the website of the Foundation.

Δικαιώματα πνευματικής ιδιοκτησίας

Το σύνολο του περιεχομένου του Δικτυακού μας τόπου, συμπεριλαμβανομένων, ενδεικτικά αλλά όχι περιοριστικά, των κειμένων, ειδήσεων, γραφικών, φωτογραφιών, σχεδιαγραμμάτων, απεικονίσεων, παρεχόμενων υπηρεσιών και γενικά κάθε είδους αρχείων, αποτελεί αντικείμενο πνευματικής ιδιοκτησίας (copyright) και διέπεται από τις εθνικές και διεθνείς διατάξεις περί Πνευματικής Ιδιοκτησίας, με εξαίρεση τα ρητώς αναγνωρισμένα δικαιώματα τρίτων.

Συνεπώς, απαγορεύεται ρητά η αναπαραγωγή, αναδημοσίευση, αντιγραφή, αποθήκευση, πώληση, μετάδοση, διανομή, έκδοση, εκτέλεση, «λήψη» (download), μετάφραση, τροποποίηση με οποιονδήποτε τρόπο, τμηματικά η περιληπτικά χωρίς τη ρητή προηγούμενη έγγραφη συναίνεση του Ιδρύματος. Γίνεται γνωστό ότι σε περίπτωση κατά την οποία το Ίδρυμα συναινέσει, ο αιτών υποχρεούται για την ρητή παραπομπή μέσω συνδέσμων (hyperlinks) στο σχετικό περιεχόμενο του Δικτυακού τόπου του Ιδρύματος. Η υποχρέωση αυτή του αιτούντος υφίσταται ακόμα και αν δεν αναγραφεί ρητά στην έγγραφη συναίνεση του Ιδρύματος.

Κατ’ εξαίρεση, επιτρέπεται η μεμονωμένη αποθήκευση και αντιγραφή τμημάτων του περιεχομένου σε απλό προσωπικό υπολογιστή για αυστηρά προσωπική χρήση (ιδιωτική μελέτη ή έρευνα, εκπαιδευτικούς σκοπούς), χωρίς πρόθεση εμπορικής ή άλλης εκμετάλλευσης και πάντα υπό την προϋπόθεση της αναγραφής της πηγής προέλευσής του, χωρίς αυτό να σημαίνει καθ’ οιονδήποτε τρόπο παραχώρηση δικαιωμάτων πνευματικής ιδιοκτησίας.

Επίσης, επιτρέπεται η αναδημοσίευση υλικού για λόγους προβολής των γεγονότων και δραστηριοτήτων του Ιδρύματος, με την προϋπόθεση ότι θα αναφέρεται η πηγή και δεν θα θίγονται δικαιώματα πνευματικής ιδιοκτησίας, δεν θα τροποποιούνται, αλλοιώνονται ή διαγράφονται εμπορικά σήματα.

Ό,τι άλλο περιλαμβάνεται στις ηλεκτρονικές σελίδες του Δικτυακού μας τόπου και αποτελεί κατοχυρωμένα σήματα και προϊόντα πνευματικής ιδιοκτησίας τρίτων ανάγεται στη δική τους σφαίρα ευθύνης και ουδόλως έχει να κάνει με τον Δικτυακό τόπο του Ιδρύματος.

Esoterism Academy

CIRCLE OF LIGHT

ESOTERISM STUDIES

ESOTERISM ACADEMY NEW ARTICLE

Sunday, May 21, 2023

Asana

TAOΪSM

BUDDHISM

VEDANTA

jKRISHNAMURTI

RELIGION

13. The Eternal Temple: A Journey into the Heart of Sacred Silence

Quotes

Constantinos’s quotes

Copyright