Esoterism Academy: Mindfulness

Sunday, May 28, 2023

Mindfulness

From "Management of Mental Energy" to Ethical Discipline

1. Mindfulness and the Current of Life

2. Thought, the "construction" of the self, the "surface" self

3. "Self-Knowledge", Contemplative Introspection, Meditation on "Psychic Energy"

4. The True Self and the "management" of subtle energies

5. Moral Discipline (Apathy)

…..

1. Mindfulness and the Current of Life

When we are, (when one is) in MINDFULNESS, We Experience Being, Here, Now, we perceive "what is happening", that is happening, within a Unified Field of Awareness, the world, self, others, objects, everything. Attention spreads everywhere, and we respond where there is a need... to ourselves, to relationships, to "others". There is no existential center, an isolated awareness that separates itself from the world, from things. Everything is perceived within the Field of Unity, there is a connection, a mystical love. We follow the needs of life, wherever they appear, we go with the flow of life. We realize that the path of life unfolds by itself and we follow it, accepting what happens, without hesitation, or doubt, without conflict.

In such a state of being, when we experience existence in this way, there is Deep Oneness with Life, with the Flow of Life, peace, quiet, stillness, fullness in every moment. Every moment we live is already fulfilled, simply because we are here, now, and living. Life has no other purpose than life itself.

In reality we are One with Life… Life… We Go with the Stream of Life. And wherever we are, here, now, in this world, or in other worlds, the Sense of Existence does not change, and every moment (in the Flowing Moment), we are Whole.

…..

2. Thought, the "construction" of the self, the "surface" self

But most of us (humans) don't operate like that. Instead of being in Mindfulness, perceiving "what is happening" (the happenings) we construct a mental picture of the world, mental pictures of the things of the world (self, "other" things) and operate within that mental picture. It is assumed that when we are awake (what people think of as being awake) and the external senses are functioning, that we are living in reality, in real space, in real life, while simply - with regard to all that exists, including our "self" and "others" around us - we recall from memory the mental image (and mental images) we have constructed, we "see" our mental image, and notice only that it differs from the mental image - only to "reconstruct" the our mental image. We are literally living in a Virtual Reality.

So, within this constructed perception of reality we create a stable mental image of ourselves, the world, "other" things. We consider the self as an individual existence, separate from the world, we slowly build, from children, (and with the "education", "formation", "management", of society), a "psychological center", the ego:

We consider the self (the ego) as the "center" of existence, the universe, and everything else outside, secondary.

We recognize our existence, our needs.

We associate "everything" with our ego.

We evaluate "everything", in relation to ourselves, characterizing them as positive-negative, good-bad, pleasant-unpleasant, useful-useless, desirable-undesirable...

And we move towards "things", and we act, we manifest a behavior.

Life is this “motion”. From self to "things", the realization of goals (which relate our needs to things), the experience of things, and the fullness, or lacks we experience.

…..

Depending on our level of awareness we form the corresponding self-concept.

We may perceive the self as being, (transcendent, eternal, without attributes).

We may think of our fixed perceptions, feelings, behavior (our "personality") as a self.

We may consider the body as self, identify our existence with the body.

Depending on the "position" we adopt, the sense of the world, its evaluation, our behavior is shaped.

In the Experience of life that we have, there are (manifest) three elements:

We, (ourselves, however we think of them).

"Psychic energy", i.e. the sense of the world-the evaluation of it-the movement towards the world.

And "behavior", that is, practical activities, actions, on a physical or material level.

We can see this in any "act of life".

…..

3. "Self-Knowledge", Contemplative Introspection, Meditation on "Psychic Energy"

Self-awareness means in principle to Know, to Experience, and to Live our True Nature, which is Something Much Deeper than what we perceive directly, in the primary cognitive experience, in the state of awareness that we are. This kind of Deep Real Integral and Complete Self-Knowledge can only be "achieved" through "spiritual work" (which we will see later).

What we can do immediately. In the Present State of Awareness we are in, it is precisely to examine WHERE we are.

This is not a theoretical work but a completely practical work, since we have to feel what happens to us, what happens inside us, and in our "relationships" with the world.

So, it should be done from a "Fixed Attitude" of the body - experience, habit, supposed to be "mastered" already.

To Realize WHO, (who we are, in what state of existence we are) we should examine our activity, our actions, what we usually do, what we want or are forced to do.

Here we do not have an "object" (as in the case of the Previous Exercise of the Body (in Asana ), but with many actions. There are actions related to the survival of the body, actions related to the world, life in the world, and actions related to others. There are acts of mental information, knowledge (whether through reading, or listening, or thinking... There are acts of existence, to exist, to live, to want to live or to wonder about life, etc.

Everyone, depending on their level of awareness, prioritizes their goals, activities, actions. It prioritizes some things and "ignores" others.

…..

So, when we Sit (as we have learned, in a position of balance, in a position of quietness, tranquility, "stillness") to investigate the "mental energies" that lead to actions, three elements manifest (the three elements we had "recognized" in the Previous Exercise of the House, but at a higher level now):

We, (whatever self-concept we have),

The "mental energy", sense-evaluation-"movement",

The act.

We can "practice" (meditate on mental energy, give our "full attention" to what we "feel") by taking an ordinary important (we consider important) activity as an "object" of meditation. In the same way we can do it for every activity.

We need to "feel" all this movement that pushes us to this activity.

To "deepen" the reasons why we consider it important.

To feel exactly the "position of existence" from which we thus consider reality.

The Completion of the whole process leads to the realization that it is we, here, who give content to our existence, considering it as we consider it... and from this position we are completely free to choose the perception of the world, to evaluate our goals, the movement us, our external activity (our actions).

Whatever activity (which we consider important) we choose to meditate on, we eventually arrive at the ultimate consideration of free awareness which alone decides what it is like to be… if we are the free eternal essence, if we are a limited perception, feelings, bodily actions.

…..

4. The True Self and the "management" of subtle energies

By "INVESTIGATING" all our activities in this way, revealing that all activities come from limited self-perceptions, we are led to the Realization that True Essence Is at once Self-Knowledge, Inner Experiential Self-Conception, Inner Action... and not something that it seeks to be fulfilled by external activities and material acts.

We are Complete, Integrated and Sufficient Within ourselves. We don't need to realize anything outside, we don't need to achieve anything outside. We thus reach the State of Mental Apathy, which does not depend on anything external. This State is not a state of mental stagnation, emotional numbness, or external necrosis. Rather, it is a State of Full Alertness that "responds" to the real needs of existence, of life, and accomplishes what is moral, legal, and necessary.

It is understood through experiential experience that the ONLY GOAL OF LIFE IS LIFE ITSELF… to exist, here, now, whole, complete, every moment, in the Flowing Moment. This is the Position of Equilibrium in relation to mental activity and external actions. A State of AMINDFULNESS, of real mental apathy, which responds to the real needs of life, and only to them... In this State we leave ourselves completely to the Current of Life, to Guide us.

…..

5. Moral Discipline

Through the recognition of our mental activity, through the management of "psychic energy", we arrive at TRUE MINDFULNESS against all that we perceive, feel and do, in Real Freedom from mental activity, in a State of Deep Tranquility which the needs of life (that emerge) always restore. That is why the needs arise, to maintain the Equilibrium Position, and not to realize something else, not to break or interrupt this State.

In this State of Tranquility-Apathy we act to maintain our Balance and not to get out of Balance and get lost in futile pursuits and pointless external activities.

We really have not only MORAL INDEPENDENCE, which can alone, within FREEDOM, set the Real Goals of Life (which is Life Itself) but also the Moral Attitude towards life, which can become a LIGHT and a Guide for other people.

…..

Από την «Διαχείριση της Ψυχικής Ενέργειας» στην Ηθική Πειθαρχία

1. ΕΓΡΗΓΟΡΣΗ και το Ρεύμα της Ζωής

2. Η Σκέψη, η «κατασκευή» του εαυτού, ο «επιφανειακός» εαυτός

3. «Αυτογνωσία», Στοχαστική ενδοσκόπηση, Διαλογισμός στην «ψυχική ενέργεια»

4. Ο Αληθινός Εαυτός κι η «διαχείριση» των λεπτών ενεργειών

5. Ηθική Πειθαρχία (Απάθεια)

…..

1. ΕΓΡΗΓΟΡΣΗ και το Ρεύμα της Ζωής

Όταν είμαστε, (όταν κάποιος είναι) σε ΕΓΡΗΓΟΡΣΗ, Βιώνουμε την Ύπαρξη, Εδώ, Τώρα, αντιλαμβανόμαστε «αυτό που συμβαίνει», ότι συμβαίνει, μέσα σε ένα Ενοποιημένο Πεδίο Επίγνωσης, τον κόσμο, τον εαυτό, τους άλλους, τα αντικείμενα, όλα. Η Προσοχή απλώνεται παντού, κι ανταποκρινόμαστε όπου υπάρχει ανάγκη… στον εαυτό, στις σχέσεις, στα «άλλα». Δεν υπάρχει ένα υπαρξιακό κέντρο, μια απομονωμένη επίγνωση που διαχωρίζει τον εαυτό της από τον κόσμο, τα πράγματα. Όλα γίνονται αντιληπτά μέσα στο Πεδίο Ενότητας, υπάρχει μια σχέση σύνδεσης, μια μυστηριακή αγάπη. Ακολουθούμε τις ανάγκες της ζωής, όπου εμφανίζονται, συμπορευόμαστε με το ρεύμα της ζωής. Αντιλαμβανόμαστε ότι ο δρόμος της ζωής ανοίγεται μόνος του και τον ακολουθούμε, αποδεχόμενοι αυτό που συμβαίνει, χωρίς δισταγμούς, ή αμφιβολίες, χωρίς συγκρούσεις.

Σε μια τέτοια κατάσταση ύπαρξης, όταν βιώνουμε την ύπαρξη με αυτόν τον τρόπο, υπάρχει Βαθιά Ενότητα με την Ζωή, με την Πορεία της Ζωής, γαλήνη, ησυχία, ηρεμία, πληρότητα κάθε στιγμή. Κάθε στιγμή που ζούμε είναι ήδη εκπληρωμένη, απλά επειδή είμαστε εδώ, τώρα, και ζούμε. Δεν έχει άλλο σκοπό η ζωή από την ίδια την ζωή.

Στην πραγματικότητα είμαστε Ένα με την Ζωή… Ζωή… Πορευόμαστε με το Ρεύμα της Ζωής. Κι όπου κι αν είμαστε, εδώ, τώρα, σε αυτόν τον κόσμο, είτε σε άλλους κόσμους, δεν Αλλάζει η Αίσθηση της Ύπαρξης, και κάθε στιγμή (στη Στιγμή που Ρέει), είμαστε Ολοκληρωμένοι.

…..

2. Η Σκέψη, η «κατασκευή» του εαυτού, ο «επιφανειακός» εαυτός

Οι περισσότεροι όμως από εμάς (τους ανθρώπους) δεν λειτουργούμε έτσι. Αντί να είμαστε σε ΕΓΡΗΓΟΡΣΗ, να αντιλαμβανόμαστε «αυτό που συμβαίνει» (τα συμβαίνοντα) κατασκευάζουμε μια νοητική εικόνα του κόσμου, νοητικές εικόνες των πραγμάτων του κόσμου (του εαυτού, των «άλλων» πραγμάτων) και λειτουργούμε μέσα σε αυτή την νοητική εικόνα. Υποτίθεται ότι όταν είμαστε σε εγρήγορση (αυτό που θεωρούν οι άνθρωποι εγρήγορση) και λειτουργούν οι εξωτερικές αισθήσεις, ότι ζούμε στην πραγματικότητα, στον πραγματικό χώρο, στην αληθινή ζωή, ενώ απλά – με αφορμή όσα υπάρχουν, στα οποία συμπεριλαμβάνεται και ο «εαυτός» μας και τα «άλλα» γύρω μας – ανακαλούμε από την μνήμη την νοητική εικόνα (και τις νοητικές εικόνες) που έχουμε κατασκευάσει, «βλέπουμε» την νοητική εικόνα μας, και προσέχουμε μόνο ότι διαφοροποιείται από την νοητική εικόνα – μονάχα για να «αναδομήσουμε» την νοητική εικόνα μας. Ζούμε κυριολεκτικά σε μια Εικονική Πραγματικότητα.

Μέσα, λοιπόν, σε αυτή την κατασκευασμένη αντίληψη της πραγματικότητας φτιάχνουμε σταθερή νοητική εικόνα για τον εαυτό, τον κόσμο, τα «άλλα» πράγματα. Θεωρούμε τον εαυτό σαν μια ατομική ύπαρξη, ξέχωρη από τον κόσμο, οικοδομούμε σιγά-σιγά, από παιδιά, (και με την «διαπαιδαγώγηση», «διαμόρφωση», «διαχείριση», της κοινωνίας), ένα «ψυχονοητικό κέντρο», το εγώ:

Θεωρούμε τον εαυτό (το εγώ) σαν το «κέντρο» της ύπαρξης, του σύμπαντος κόσμου, κι όλα τα άλλα έξω, δευτερεύοντα.

Αναγνωρίζουμε την ύπαρξή μας, τις ανάγκες μας.

Συσχετίζουμε τα «πάντα» με το εγώ μας.

Αξιολογούμε τα «πάντα», σε σχέση με τον εαυτό μας, χαρακτηρίζοντάς τα θετικά-αρνητικά, καλά- κακά, ευχάριστα-δυσάρεστα, χρήσιμα-άχρηστα, επιθυμητά- μη επιθυμητά…

Και κινούμαστε προς τα «πράγματα», κι ενεργούμε, εκδηλώνουμε μια συμπεριφορά.

Η ζωή είναι αυτή η «κίνηση». Από τον εαυτό προς τα «πράγματα», η υλοποίηση στόχων (που συσχετίζουν τις ανάγκες μας με τα πράγματα), η εμπειρία των πραγμάτων, κι η πληρότητα, ή οι ελλείψεις που βιώνουμε.

…

Ανάλογα το επίπεδο επίγνωσής μας σχηματίζουμε την ανάλογη αντίληψη εαυτού.

Μπορεί να αντιλαμβανόμαστε τον εαυτό σαν ύπαρξη, (υπερβατικό, αιώνιο, χωρίς ιδιότητες).

Μπορεί να θεωρούμε σαν εαυτό τις παγιωμένες αντιλήψεις, τα αισθήματα, την συμπεριφορά (την «προσωπικότητά» μας).

Μπορεί να θεωρούμε εαυτό το σώμα, να ταυτίζουμε την ύπαρξή μας με το σώμα.

Ανάλογα την «θέση» που υιοθετούμε διαμορφώνεται και η αίσθηση του κόσμου, η αξιολόγησή του, η συμπεριφορά μας.

Στην Εμπειρία της ζωής που έχουμε, υπάρχουν (εκδηλώνονται) τρία στοιχεία:

Εμείς, (ο εαυτός μας, όπως κι αν τον θεωρούμε).

Η «ψυχική ενέργεια», δηλαδή η αίσθηση του κόσμου-η αξιολόγησή του-η κίνηση προς τον κόσμο.

Κι η «συμπεριφορά», δηλαδή οι πρακτικές δραστηριότητες, οι πράξεις, σε σωματικό ή υλικό επίπεδο.

Αυτό μπορούμε να το διαπιστώσουμε σε οποιαδήποτε «πράξη ζωής».

…..

3. «Αυτογνωσία», Στοχαστική ενδοσκόπηση, Διαλογισμός στην «ψυχική ενέργεια»

Αυτογνωσία σημαίνει καταρχήν να Γνωρίζουμε, να Βιώνουμε, και να Ζούμε την Αληθινή Φύση μας, που Είναι Κάτι Πολύ Βαθύτερο από αυτό που αντιλαμβανόμαστε άμεσα, στο πρωτοβάθμιο γνωστικό βίωμα, στην κατάσταση επίγνωσης που είμαστε. Αυτού του είδους η Βαθιά Πραγματική Ολοκληρωτική και Πλήρης Αυτογνωσία, δεν μπορεί παρά να «επιτευχθεί» μέσα από «πνευματική εργασία» (που θα δούμε στην συνέχεια).

Αυτό που μπορούμε να κάνουμε άμεσα. Στην Παρούσα Κατάσταση Επίγνωσης που είμαστε, είναι ακριβώς να εξετάσουμε ΠΟΥ είμαστε.

Αυτό δεν είναι μια θεωρητική εργασία αλλά μια απόλυτα πρακτική εργασία, αφού πρέπει να νοιώσουμε αυτό που μας συμβαίνει, που συμβαίνει μέσα μας, και στις «σχέσεις» μας με τον κόσμο.

Θα πρέπει λοιπόν να γίνει από μια «Σταθερή Στάση» του σώματος – εμπειρία, συνήθεια, που υποτίθεται ότι έχει «κατακτηθεί» ήδη.

Για να Συνειδητοποιήσουμε το ΠΟΙΟΣ, (ποιοι είμαστε, σε ποια υπαρξιακή κατάσταση είμαστε) θα πρέπει να εξετάσουμε την δραστηριότητά μας, τις πράξεις μας, αυτά που κάνουμε συνήθως, αυτά που θέλουμε ή μας επιβάλλονται να κάνουμε.

Εδώ δεν έχουμε ένα «αντικείμενο» (όπως στην περίπτωση της Προηγούμενης Άσκησης του Σώματος (στην Ασάνα), αλλά με πολλές πράξεις. Υπάρχουν πράξεις που σχετίζονται με την επιβίωση του σώματος, πράξεις που σχετίζονται με τον κόσμο, την ζωή στον κόσμο, και πράξεις που σχετίζονται με τους άλλους. Υπάρχουν πράξεις νοητικής ενημέρωσης, γνώσης (είτε μέσα από διάβασμα, ή άκουσμα, ή σκέψη… Υπάρχουν πράξεις υπαρξιακές, να υπάρχουμε, να ζούμε, να θέλουμε να ζούμε ή να αναρωτιόμαστε για την ζωή, κλπ.

Καθένας, ανάλογα με το επίπεδο επίγνωσής του ιεραρχεί τους στόχους, τις δραστηριότητες, τις πράξεις. Δίνει προτεραιότητα σε κάποια πράγματα και «αγνοεί» κάποια άλλα.

…

Όταν Καθόμαστε λοιπόν (όπως έχουμε μάθει, σε θέση ισορροπίας, σε στάση ησυχίας, ηρεμίας, «ακινησίας») για να ερευνήσουμε τις «ψυχικές ενέργειες» που οδηγούν στις πράξεις, εκδηλώνονται τρία στοιχεία (τα τρία στοιχεία που είχαμε «αναγνωρίσει» στην Προηγούμενη Άσκηση του Σώματος, αλλά σε ένα ανώτερο επίπεδο τώρα):

Εμείς, (όποια αντίληψη εαυτού κι αν έχουμε),

Η «ψυχική ενέργεια», αίσθηση-αξιολόγηση- «κίνηση»,

Η πράξη.

Μπορούμε να «ασκηθούμε» (να διαλογιστούμε πάνω στην ψυχική ενέργεια, να δώσουμε την «πλήρη προσοχή» μας σε αυτό που «νοιώθουμε»), παίρνοντας μια συνηθισμένη σημαντική (που θεωρούμε εμείς σημαντική) δραστηριότητα σαν «αντικείμενο» διαλογισμού. Με τον ίδιο τρόπο μπορούμε να το κάνουμε για κάθε δραστηριότητα.

Χρειάζεται να «νοιώσουμε» όλη αυτή την κίνηση που μας ωθεί σε αυτή την δραστηριότητα.

Να «εμβαθύνουμε» στους λόγους που την θεωρούμε σημαντική.

Να νοιώσουμε ακριβώς την «θέση ύπαρξης» από την οποία θεωρούμε έτσι την πραγματικότητα.

Η Ολοκλήρωση της όλης διαδικασίας οδηγεί στην συνειδητοποίηση ότι είμαστε εμείς, εδώ, που δίνουμε περιεχόμενο στην ύπαρξή μας, θεωρώντας την όπως την θεωρούμε… κι από αυτή την θέση είμαστε τελείως ελεύθεροι να επιλέξουμε την αντίληψη του κόσμου, να αξιολογήσουμε τους στόχους μας, την κίνησή μας, την εξωτερική δραστηριότητά μας (τις πράξεις μας).

Όποια δραστηριότητα (που θεωρούμε σημαντική) κι αν επιλέξουμε να διαλογιστούμε, φτάνουμε τελικά στην ύστατη θεώρηση της ελεύθερης επίγνωσης που αυτή και μόνον αποφασίζει τι είναι σαν ύπαρξη… αν είμαστε η ελεύθερη αιώνια ουσία, αν είμαστε μια περιορισμένη αντίληψη, συναισθήματα, σωματικές πράξεις.

…..

4. Ο Αληθινός Εαυτός κι η «διαχείριση» των λεπτών ενεργειών

«ΔΙΕΡΕΥΝΩΝΤΑΣ» με αυτόν τον τρόπο όλες τις δραστηριότητές μας, αποκαλύπτοντας ότι όλες οι δραστηριότητες προέρχονται από περιορισμένες αντιλήψεις του εαυτού, οδηγούμαστε στην Συνειδητοποίηση ότι η Αληθινή Ουσία Είναι ταυτόχρονα Γνώση του Εαυτού, Εσωτερική Βιωματική Αντίληψη του Εαυτού, Εσωτερική Πράξη… κι όχι κάτι που αναζητά να εκπληρωθεί με εξωτερικές δραστηριότητες και υλικές πράξεις.

Είμαστε Πλήρεις, Ολοκληρωμένοι κι Επαρκείς Μέσα μας. Δεν χρειάζεται να πραγματοποιήσουμε τίποτα έξω, δεν χρειάζεται να επιτύχουμε τίποτα έξω. Φτάνουμε έτσι στην Κατάσταση της Ψυχικής Απάθειας, που δεν εξαρτάται από τίποτα εξωτερικό. Αυτή η Κατάσταση δεν είναι μια κατάσταση ψυχικής στασιμότητας, συναισθηματικής αναισθησίας, ή εξωτερικής νέκρωσης. Αντίθετα, είναι μια Κατάσταση Πλήρους Εγρήγορσης που «ανταποκρίνεται» στις πραγματικές ανάγκες της ύπαρξης, της ζωής, και πραγματοποιεί αυτά που είναι ηθικά, νόμιμα και αναγκαία.

Γίνεται κατανοητό μέσα από την βιωματική εμπειρία ότι ο ΜΟΝΟΣ ΣΤΟΧΟΣ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΕΙΝΑΙ Η ΙΔΙΑ Η ΖΩΗ… να υπάρχουμε, εδώ, τώρα, πλήρεις, ολοκληρωμένοι, κάθε στιγμή, στην Στιγμή που Ρέει. Αυτή είναι η Θέση Ισορροπίας σε σχέση με την ψυχική δραστηριότητα και τις εξωτερικές πράξεις. Μια Κατάσταση ΕΓΡΗΓΟΡΣΗΣ, πραγματικής ψυχικής απάθειας, που ανταποκρίνεται στις πραγματικές ανάγκες της ζωής, και μόνον σε αυτές… Σε Αυτή την Κατάσταση Αφηνόμαστε τελείως στο Ρεύμα της Ζωής, να μας Οδηγήσει.

…..

5. Ηθική Πειθαρχία

Μέσα από την αναγνώριση της ψυχικής δραστηριότητάς μας, μέσα από την διαχείριση της «ψυχικής ενέργειας», φτάνουμε στην ΑΛΗΘΙΝΗ ΕΓΡΗΓΟΡΣΗ απέναντι σε όλα αυτά που αντιλαμβανόμαστε, αισθανόμαστε και πράττουμε, στην Πραγματική Ελευθερία από την ψυχική δραστηριότητα, σε μια Κατάσταση Βαθιάς Ηρεμίας που οι ανάγκες της ζωής (που αναδύονται) αποκαθιστούν πάντα. Για αυτό αναδύονται οι ανάγκες, για να διατηρηθεί η Θέση Ισορροπίας, κι όχι για να πραγματοποιηθεί κάτι άλλο, όχι για να διασπάσουν ή να διακόψουν αυτή την Κατάσταση.

Σε Αυτή την Κατάσταση της Ηρεμίας-Απάθειας ενεργούμε για να διατηρήσουμε την Ισορροπία μας κι όχι για να βγούμε από την Θέση Ισορροπίας και να χαθούμε σε μάταιες αναζητήσεις και άσκοπες εξωτερικές δραστηριότητες.

Έχουμε, πραγματικά, όχι μόνο την ΗΘΙΚΗ ΑΝΕΞΑΡΤΗΣΙΑ, που μπορεί μόνη, μέσα στην ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ να θέτει τους Πραγματικούς Σκοπούς της Ζωής (που είναι η Ίδια η Ζωή) αλλά και την Ηθική Στάση απέναντι στην ζωή, που μπορεί να γίνει ΦΩΣ κι Οδηγός για τους άλλους ανθρώπους.

Monday, 22 December, 2025

Chapter 18. Impurity

The Island Within: A Meditation on Purity and Transcendence

In the vast ocean of existence, where waves of birth and death crash endlessly upon the shores of consciousness, there comes a moment when the seeker stands at the threshold of profound recognition. Like autumn leaves that have forgotten their greenness, the soul finds itself trembling before the great messengers of transformation, those silent heralds who remind us that all journeys toward embodiment must eventually turn homeward toward the infinite.

The ancients spoke of standing at the door of departure, that liminal space where the known world grows thin and transparent, revealing glimpses of what lies beyond. Here, in this pregnant pause between breaths, the traveler discovers a truth both terrifying and liberating: the provisions gathered for worldly journeys—wealth, reputation, the accumulated debris of desires—hold no currency in the realm that beckons. One cannot purchase passage with gold that tarnishes, nor can one carry forward the heavy baggage of unexamined living.

The Sacred Architecture of Self-Becoming

What, then, is the seeker to do when confronted with this poverty of preparation? The mystics whisper of an island, not fixed in any outer geography but rising from the depths of consciousness itself. This is no ordinary landmass, no mere refuge from the storm, but rather a sovereign territory of awareness—a place where the soul recognizes its own capacity for independence from the turbulent seas of craving and aversion that surround it.

To build this island is to engage in the most sacred of labors. It requires the steady, devoted application of wisdom, that luminous faculty which sees through appearances into the heart of things. The work is arduous, demanding the full presence of the artisan-soul, who must chisel away at the rock of ignorance with patient persistence. There is no hurrying this architecture of awakening; each stone of understanding must be carefully placed, each foundation of virtue solidly established.

When the accumulated sediments of impurity—those dark residues of unmindful action and clouded perception—are finally swept away by the wind of discernment, something miraculous emerges. The being, now free from the gravitational pull of guilt and confusion, discovers itself capable of ascending into realms previously unimagined. These are the heavenly worlds of the elect, not places located in some distant cosmic geography, but rather dimensions of consciousness available to those who have purified their vision.

The Alchemy of Purification

Consider the sacred craft of the metalworker, who stands before the forge with silver ore in hand. The master smith does not expect perfection to emerge in a single, dramatic gesture. Rather, with infinite patience and careful attention, the artisan heats the metal, watching as impurities rise to the surface. One by one, these dross elements are blown away—not all at once in some violent purging, but gradually, rhythmically, like breath itself. Little by little, from time to time, the work continues until what remains is pure, luminous, reflective of light.

So too must the seeker approach the purification of consciousness. The spiritual alchemy is not accomplished through dramatic renunciations or sudden conversions alone, but through the steady, incremental removal of that which obscures the soul's natural radiance. Each moment of mindfulness, each choice to act with integrity rather than impulse, each instance of seeing clearly rather than through the distorting lens of desire—these are the gentle breaths that blow away impurity.

Yet here lies a profound paradox that only the mystics truly understand: the very instrument meant to purify can become the source of corruption. Like iron, which spawns rust from its own substance and is thereby destroyed, so too can the seeker's own actions become the agent of downfall. The transgressor weaves a net from the threads of unmindful deeds, and this net becomes both prison and path—leading not toward liberation but deeper into the labyrinth of suffering.

The Subtlety of Corruption

In the realm of spiritual understanding, corruption wears many masks. There are the obvious taints—the neglect that allows prayer to become mere repetition empty of presence, the sloth that permits the body's vitality to decay, the thoughtlessness that renders the watchful mind dull and inattentive. These are the coarse impurities that even the beginner can recognize.

But there are subtler corruptions that escape notice, weaving themselves into the very fabric of daily existence. The seeker must cultivate a vision penetrating enough to perceive how even virtuous actions can be tainted when performed without wisdom, how beneficence itself can be corrupted by the greed for recognition or return. All ways, whether conventionally labeled good or evil, can become pathways to bondage when walked without awareness.

Among all possible taints, however, there exists one that towers above the rest like a mountain obscuring the sun: ignorance—that fundamental not-knowing which mistakes the transient for the eternal, the constructed for the real, the conditioned for the absolute. This is the greatest darkness, the primary obscuration from which all other confusions flow. To throw off this taint is not merely to acquire information but to undergo a transformation of understanding so complete that one's very mode of perceiving reality is revolutionized.

The Two Paths of Living

The contemplative tradition recognizes two fundamental modes of human existence, two paths that diverge in the garden of choice. One path is deceptively easy, requiring no courage, no self-examination, no confrontation with uncomfortable truths. This is the way of the shameless, those who live like crows—opportunistic, loud, taking what glitters without discerning its true value. Such individuals may appear bold, even heroic in their transgressions, but theirs is a wretched freedom, purchased at the cost of integrity and inner peace.

Life along this path may seem smooth initially, for it flows with the current of impulse and the tide of collective unconsciousness. Yet this ease is illusory, a temporary comfort that disguises the slow erosion of the soul's capacity for joy, meaning, and authentic connection.

The second path presents a stark contrast. Here, life reveals its difficulty to the modest seeker who continually seeks purity in thought, word, and deed. This individual moves through the world with disinterest in the clamoring demands of ego, maintaining an inner quietude that remains spotless even amid the chaos of existence. Intelligence here is not mere cleverness but a penetrating wisdom that recognizes the interdependence of all things and acts accordingly.

Why is this path so difficult? Because it requires constant vigilance, moment-by-moment awareness, the courage to swim against the current of collective conditioning. It demands the willingness to be unpopular, to stand alone if necessary, to choose truth over comfort repeatedly.

The Architecture of Self-Destruction

The mystical teachings identify specific behaviors that function like pickaxes, allowing the individual to excavate their own destruction even while living. To destroy life—whether through violence toward others or the slow suicide of unmindful living—is to sever oneself from the web of interconnection that sustains all beings. To speak untruth is to poison the well of communication from which all relationship drinks. To take what is not freely given is to violate the sacred boundaries that allow trust and cooperation to flourish.

Sexual transgression, the violation of committed relationships, represents a particularly insidious form of boundary dissolution, one that damages not only the immediate parties but sends ripples through families and communities. And the surrender to intoxication—that deliberate clouding of consciousness—represents perhaps the most direct assault on the very faculty needed for liberation.

Each of these actions serves to dig up one's own root, to undermine the foundation of wellbeing and spiritual progress. They are not violations of arbitrary rules imposed by external authority but rather organic consequences of misunderstanding the nature of reality itself.

The Poison of Comparison

In the contemplative life, a subtle poison often goes unnoticed: the tendency to measure one's path against another's, to fret about the provisions others receive while neglecting one's own inner work. This comparative consciousness finds no rest, for it is forever oscillating between envy and pride, never settling into the peace of acceptance.

The world, in its conventional operation, distributes its favors according to faith or pleasure—sometimes seemingly at random, often apparently unjust. But the seeker who has uprooted the very capacity for resentful comparison discovers a rest that persists both in daylight activity and nighttime repose. This is not the rest of inaction but the peace of one who has ceased the exhausting labor of constantly positioning oneself relative to others.

The Fire, the Shark, the Snare, the Torrent

The mystical tradition employs elemental imagery to convey the dangers that beset the path. There is no fire comparable to passion—that burning which consumes from within, never satisfied, always demanding more fuel. Like fire, passion transforms everything it touches, reducing complex realities to ash and char.

There is no predator as dangerous as hatred—that shark circling in the depths of consciousness, waiting to tear apart any possibility of peace or connection. Hatred sees enemies everywhere, finding perpetual justification for its aggression.

There is no trap as effective as folly—that snare woven from illusion and short-sightedness, which catches the unwary mind and holds it captive to repeated patterns of suffering. And there is no force as overwhelming as greed—that torrent which sweeps away discernment, carrying the grasping mind toward endless accumulation without satisfaction.

These four represent the primary obstacles to liberation, and the seeker must recognize them not as abstract concepts but as living forces active in consciousness.

The Mirror and the Shadow

A peculiar asymmetry characterizes human perception: the faults of others appear with crystalline clarity, while one's own faults remain conveniently obscured. Like a farmer winnowing grain, tossing chaff into the wind, the unaware individual readily identifies and broadcasts the shortcomings of neighbors, colleagues, strangers. Yet this same person conceals personal faults as skillfully as a cheat hides weighted dice from an opponent.

This dynamic is not mere hypocrisy but rather a structural feature of ego-consciousness, which must maintain its own coherence by projecting shadow material outward. The one who makes a habit of fault-finding and takes offense easily discovers that paradoxically, their own passions multiply. For in the very act of judging another, one strengthens the judgmental stance itself, moving further from the destruction of passion that is the goal of the path.

The Pathless Path

The authentic spiritual journey cannot be accomplished through mere external performances. There is no magical pathway through the air, no shortcuts that bypass the necessary inner work. A person does not become a true renunciate simply by adopting the robes and rituals of renunciation. The world—conventional, surface-level consciousness—delights endlessly in such vanities, mistaking appearance for substance.

But those who have truly awakened, those rare beings who have seen through the veil of appearances, stand free from such delusions. They recognize that no creatures possess eternal, unchanging essence; all beings arise and pass away in the vast dance of dependent origination. Yet the awakened themselves, having realized the deathless dimension, remain unshaken by this flux. They have found the island.

The Call to the Eternal Present

This, then, is the contemplative invitation: to build within oneself an island of awareness that remains stable amid the ocean of change. Not through denial of impermanence, but through recognition that within the very heart of change lies an unchanging capacity to witness, to know, to be present.

The work begins now, in this very moment. There is no provision needed except presence, no baggage to carry except awareness, no credential required except sincerity. The door of departure that once seemed to lead to annihilation is revealed instead as a threshold to transformation—a passageway not to non-existence but to a more authentic mode of being.

When impurities are blown away like dust from a mirror's surface, what remains is not emptiness but clarity—the soul's natural radiance, which has always been present but obscured. This radiance recognizes itself as both limited form and limitless awareness, both the wave and the ocean, both the island and the sea.

In this recognition lies the peace that transcends understanding, the freedom that requires no external validation, the love that needs no object. This is the mystical reality toward which all genuine spiritual practice points—not some distant future attainment but a present possibility, available in each breath, each moment of clear seeing, each choice to align with wisdom rather than confusion.

The path is walked one step at a time, yet each step contains the entirety of the journey. The island is built slowly, yet in each moment of authentic practice, it is already complete. This paradox cannot be resolved through logic but only through the direct experience of those who dare to make themselves sovereign in the midst of dissolution, wise in the face of ignorance, awake in the dream of existence.

…

Το Νησί Εντός: Ένας Διαλογισμός στην Καθαρότητα και την Υπέρβαση

Στον απέραντο ωκεανό της ύπαρξης, όπου τα κύματα της γέννησης και του θανάτου σκάζουν ασταμάτητα στις ακτές της συνείδησης, έρχεται μια στιγμή όπου ο αναζητητής στέκεται στο κατώφλι μιας βαθιάς αναγνώρισης. Σαν τα φθινοπωρινά φύλλα που έχουν ξεχάσει το πράσινό τους, η ψυχή βρίσκεται να τρέμει μπροστά στους μεγάλους αγγελιοφόρους της μεταμόρφωσης, αυτούς τους σιωπηλούς κήρυκες που μας υπενθυμίζουν ότι όλα τα ταξίδια προς την ενσάρκωση πρέπει τελικά να στραφούν προς το σπίτι, προς το άπειρο.

Οι αρχαίοι μιλούσαν για το να στέκεται κανείς στην πόρτα της αναχώρησης, εκείνο τον οριακό χώρο όπου ο γνωστός κόσμος γίνεται λεπτός και διαφανής, αποκαλύπτοντας ματιές από ό,τι βρίσκεται πέρα. Εδώ, σε αυτή την έγκυο παύση ανάμεσα στις αναπνοές, ο ταξιδιώτης ανακαλύπτει μια αλήθεια ταυτόχρονα τρομακτική και απελευθερωτική: τα εφόδια που συγκεντρώθηκαν για τα κοσμικά ταξίδια — πλούτος, φήμη, τα συσσωρευμένα συντρίμμια των επιθυμιών — δεν έχουν καμία αξία στο βασίλειο που καλεί. Δεν μπορεί κανείς να αγοράσει πέρασμα με χρυσό που αμαυρώνεται, ούτε να κουβαλήσει μπροστά το βαρύ φορτίο μιας ανεξέταστης ζωής.

Η Ιερή Αρχιτεκτονική της Αυτο-Γένεσης

Τι, λοιπόν, πρέπει να κάνει ο αναζητητής όταν αντιμετωπίζει αυτή την φτώχεια προετοιμασίας; Οι μυστικοί ψιθυρίζουν για ένα νησί, όχι σταθερό σε καμία εξωτερική γεωγραφία αλλά αναδυόμενο από τα βάθη της ίδιας της συνείδησης. Αυτό δεν είναι ένα συνηθισμένο κομμάτι γης, ούτε απλή καταφυγή από την καταιγίδα, αλλά μάλλον ένα κυρίαρχο έδαφος επίγνωσης — ένα μέρος όπου η ψυχή αναγνωρίζει την ίδια της την ικανότητα για ανεξαρτησία από τις ταραγμένες θάλασσες της λαχτάρας και της απέχθειας που την περιβάλλουν.

Το να χτίσει κανείς αυτό το νησί σημαίνει να εμπλακεί στην πιο ιερή από τις εργασίες. Απαιτεί την σταθερή, αφοσιωμένη εφαρμογή της σοφίας, εκείνης της φωτεινής ικανότητας που βλέπει πέρα από τις εμφανίσεις στην καρδιά των πραγμάτων. Η εργασία είναι κοπιαστική, απαιτώντας την πλήρη παρουσία της ψυχής-τεχνίτη, που πρέπει να σμιλεύει τον βράχο της άγνοιας με υπομονετική επιμονή. Δεν υπάρχει βιάση σε αυτή την αρχιτεκτονική της αφύπνισης· κάθε πέτρα κατανόησης πρέπει να τοποθετηθεί προσεκτικά, κάθε θεμέλιο αρετής να εδραιωθεί σταθερά.

Όταν τα συσσωρευμένα ιζήματα της ακαθαρσίας — εκείνα τα σκοτεινά κατάλοιπα της απρόσεκτης δράσης και της θολωμένης αντίληψης — σαρωθούν τελικά από τον άνεμο της διάκρισης, κάτι θαυμαστό αναδύεται. Το ον, πλέον ελεύθερο από την βαρυτική έλξη της ενοχής και της σύγχυσης, ανακαλύπτει τον εαυτό του ικανό να ανυψωθεί σε βασίλεια προηγουμένως αδιανόητα. Αυτά είναι οι ουράνιοι κόσμοι των εκλεκτών, όχι μέρη τοποθετημένα σε κάποια μακρινή κοσμική γεωγραφία, αλλά μάλλον διαστάσεις συνείδησης διαθέσιμες σε όσους έχουν καθαρίσει την όρασή τους.

Η Αλχημεία της Καθαρότητας

Σκεφτείτε την ιερή τέχνη του μεταλλουργού, που στέκεται μπροστά στη φωτιά με αργυρομετάλλευμα στο χέρι. Ο δάσκαλος σιδηρουργός δεν περιμένει η τελειότητα να αναδυθεί σε μια μοναδική, δραματική χειρονομία. Αντίθετα, με άπειρη υπομονή και προσεκτική προσοχή, ο τεχνίτης θερμαίνει το μέταλλο, παρακολουθώντας τις ακαθαρσίες να ανεβαίνουν στην επιφάνεια. Μία προς μία, αυτά τα απόβλητα στοιχεία φυσούνται μακριά — όχι όλα μαζί σε κάποια βίαιη κάθαρση, αλλά σταδιακά, ρυθμικά, σαν την ίδια την αναπνοή. Σιγά σιγά, από καιρό σε καιρό, η εργασία συνεχίζεται μέχρι να μείνει καθαρό, φωτεινό, ανακλαστικό του φωτός.

Έτσι ακριβώς πρέπει και ο αναζητητής να προσεγγίσει την κάθαρση της συνείδησης. Η πνευματική αλχημεία δεν επιτυγχάνεται μόνο μέσω δραματικών αποκηρύξεων ή ξαφνικών μεταστροφών, αλλά μέσω της σταθερής, σταδιακής αφαίρεσης εκείνου που σκιάζει την φυσική ακτινοβολία της ψυχής. Κάθε στιγμή ενσυνειδητότητας, κάθε επιλογή να δράσει κανείς με ακεραιότητα αντί για παρόρμηση, κάθε περίσταση να βλέπει καθαρά αντί μέσα από τον παραμορφωτικό φακό της επιθυμίας — αυτές είναι οι ήπιες αναπνοές που φυσούν μακριά την ακαθαρσία.

Ωστόσο εδώ κρύβεται ένα βαθύ παράδοξο που μόνο οι μυστικοί κατανοούν αληθινά: το ίδιο το εργαλείο που προορίζεται να καθαρίσει μπορεί να γίνει πηγή διαφθοράς. Σαν τον σίδηρο, που γεννά σκουριά από την ίδια του την ουσία και έτσι καταστρέφεται, έτσι και οι πράξεις του ίδιου του αναζητητή μπορούν να γίνουν ο παράγοντας της πτώσης. Ο παραβάτης υφαίνει ένα δίχτυ από τις κλωστές των απρόσεκτων πράξεων, και αυτό το δίχτυ γίνεται ταυτόχρονα φυλακή και μονοπάτι — οδηγώντας όχι προς την απελευθέρωση αλλά βαθύτερα στον λαβύρινθο του πόνου.

Η Λεπτότητα της Διαφθοράς

Στο βασίλειο της πνευματικής κατανόησης, η διαφθορά φοράει πολλές μάσκες. Υπάρχουν οι προφανείς μολύνσεις — η παραμέληση που επιτρέπει την προσευχή να γίνει απλή επανάληψη άδεια παρουσίας, η νωθρότητα που επιτρέπει την ζωτικότητα του σώματος να φθίνει, η απροσεξία που καθιστά το άγρυπνο νου θαμπό και απρόσεκτο. Αυτές είναι οι χονδροειδείς ακαθαρσίες που ακόμα και ο αρχάριος μπορεί να αναγνωρίσει.

Αλλά υπάρχουν πιο λεπτές διαφθορές που διαφεύγουν της προσοχής, υφαίνοντας τον εαυτό τους στο ίδιο το ύφασμα της καθημερινής ύπαρξης. Ο αναζητητής πρέπει να καλλιεργήσει μια όραση αρκετά διεισδυτική για να αντιληφθεί πώς ακόμα και ενάρετες πράξεις μπορούν να μολυνθούν όταν εκτελούνται χωρίς σοφία, πώς η ίδια η ευεργεσία μπορεί να διαφθαρεί από την πλεονεξία για αναγνώριση ή ανταπόδοση. Όλοι οι δρόμοι, είτε συμβατικά χαρακτηρισμένοι καλοί είτε κακοί, μπορούν να γίνουν μονοπάτια δεσμεύσης όταν βαδίζονται χωρίς επίγνωση.

Ανάμεσα σε όλες τις πιθανές μολύνσεις, ωστόσο, υπάρχει μία που υψώνεται πάνω από τις υπόλοιπες σαν βουνό που σκιάζει τον ήλιο: η άγνοια — εκείνη η θεμελιώδης μη-γνώση που μπερδεύει το παροδικό με το αιώνιο, το κατασκευασμένο με το πραγματικό, το εξαρτημένο με το απόλυτο. Αυτό είναι το μεγαλύτερο σκοτάδι, η πρωταρχική απόκρυψη από την οποία ρέουν όλες οι άλλες συγχύσεις. Το να αποτινάξει κανείς αυτή τη μόλυνση δεν είναι απλώς να αποκτήσει πληροφορίες αλλά να υποστεί μια μεταμόρφωση κατανόησης τόσο πλήρη που ο ίδιος ο τρόπος αντίληψης της πραγματικότητας επαναστατικοποιείται.

Οι Δύο Δρόμοι της Ζωής

Η διαλογιστική παράδοση αναγνωρίζει δύο θεμελιώδεις τρόπους ανθρώπινης ύπαρξης, δύο δρόμους που αποκλίνουν στον κήπο της επιλογής. Ο ένας δρόμος είναι απατηλά εύκολος, δεν απαιτεί θάρρος, αυτοεξέταση, αντιμετώπιση άβολων αληθειών. Αυτός είναι ο δρόμος των αναιδών, εκείνων που ζουν σαν κοράκια — καιροσκόποι, θορυβώδεις, παίρνοντας ό,τι γυαλίζει χωρίς να διακρίνουν την αληθινή του αξία. Τέτοια άτομα μπορεί να φαίνονται τολμηρά, ακόμα και ηρωικά στις παραβάσεις τους, αλλά η δική τους είναι μια άθλια ελευθερία, αγορασμένη με το τίμημα της ακεραιότητας και της εσωτερικής ειρήνης.

Η ζωή σε αυτόν τον δρόμο μπορεί να φαίνεται ομαλή αρχικά, γιατί ρέει με το ρεύμα της παρόρμησης και το κύμα της συλλογικής ασυνειδησίας. Ωστόσο αυτή η ευκολία είναι ψευδαισθητική, μια προσωρινή παρηγοριά που συγκαλύπτει την αργή διάβρωση της ικανότητας της ψυχής για χαρά, νόημα και αυθεντική σύνδεση.

Ο δεύτερος δρόμος παρουσιάζει μια έντονη αντίθεση. Εδώ, η ζωή αποκαλύπτει τη δυσκολία της στον σεμνό αναζητητή που συνεχώς επιδιώκει καθαρότητα στη σκέψη, τον λόγο και την πράξη. Αυτό το άτομο κινείται στον κόσμο με αδιαφορία για τις θορυβώδεις απαιτήσεις του εγώ, διατηρώντας μια εσωτερική ησυχία που παραμένει άσπιλη ακόμα και μέσα στο χάος της ύπαρξης. Η νοημοσύνη εδώ δεν είναι απλή εξυπνάδα αλλά μια διεισδυτική σοφία που αναγνωρίζει την αλληλεξάρτηση όλων των πραγμάτων και δρα αναλόγως.

Γιατί είναι αυτός ο δρόμος τόσο δύσκολος; Επειδή απαιτεί συνεχή επαγρύπνηση, επίγνωση στιγμή προς στιγμή, το θάρρος να κολυμπά κανείς κόντρα στο ρεύμα της συλλογικής προσαρμογής. Απαιτεί την προθυμία να είναι κανείς αντιδημοφιλής, να στέκεται μόνος αν χρειάζεται, να επιλέγει την αλήθεια αντί για την άνεση επανειλημμένα.

Η Αρχιτεκτονική της Αυτο-Καταστροφής

Οι μυστικές διδασκαλίες προσδιορίζουν συγκεκριμένες συμπεριφορές που λειτουργούν σαν αξίνες, επιτρέποντας στο άτομο να σκάψει την ίδια του την καταστροφή ενώ ακόμα ζει. Το να καταστρέφει κανείς τη ζωή — είτε μέσω βίας προς τους άλλους είτε μέσω της αργής αυτοκτονίας της απρόσεκτης ζωής — είναι να αποκόπτει τον εαυτό του από τον ιστό αλληλεξάρτησης που συντηρεί όλα τα όντα. Το να λέει ψέματα είναι να δηλητηριάζει το πηγάδι της επικοινωνίας από το οποίο πίνουν όλες οι σχέσεις. Το να παίρνει ό,τι δεν δίνεται ελεύθερα είναι να παραβιάζει τα ιερά όρια που επιτρέπουν την εμπιστοσύνη και τη συνεργασία να ανθίσουν.

Η σεξουαλική παράβαση, η παραβίαση δεσμευμένων σχέσεων, αντιπροσωπεύει μια ιδιαίτερα ύπουλη μορφή διάλυσης ορίων, που βλάπτει όχι μόνο τα άμεσα εμπλεκόμενα μέρη αλλά στέλνει κύματα μέσα σε οικογένειες και κοινότητες. Και η παράδοση στην μέθη — εκείνη η σκόπιμη θόλωση της συνείδησης — αντιπροσωπεύει ίσως την πιο άμεση επίθεση στην ίδια την ικανότητα που χρειάζεται για την απελευθέρωση.

Κάθε μία από αυτές τις πράξεις χρησιμεύει στο να ξεριζώνει κανείς την ίδια του τη ρίζα, να υπονομεύει το θεμέλιο της ευεξίας και της πνευματικής προόδου. Δεν είναι παραβιάσεις αυθαίρετων κανόνων που επιβάλλονται από εξωτερική αυθεντία αλλά μάλλον οργανικές συνέπειες της παρεξήγησης της φύσης της πραγματικότητας της ίδιας.

Το Δηλητήριο της Σύγκρισης

Στη διαλογιστική ζωή, ένα λεπτό δηλητήριο συχνά περνά απαρατήρητο: η τάση να μετρά κανείς τον δρόμο του σε σχέση με τον άλλου, να ανησυχεί για τα εφόδια που λαμβάνουν οι άλλοι ενώ παραμελεί την ίδια του την εσωτερική εργασία. Αυτή η συγκριτική συνείδηση δεν βρίσκει ανάπαυση, γιατί ταλαντώνεται ασταμάτητα ανάμεσα σε φθόνο και υπερηφάνεια, ποτέ δεν εγκαθίσταται στην ειρήνη της αποδοχής.

Ο κόσμος, στην συμβατική του λειτουργία, διανέμει τις χάρες του σύμφωνα με πίστη ή ευχαρίστηση — μερικές φορές φαινομενικά τυχαία, συχνά φαινομενικά άδικα. Αλλά ο αναζητητής που έχει ξεριζώσει την ίδια την ικανότητα για αγανακτισμένη σύγκριση ανακαλύπτει μια ανάπαυση που επιμένει τόσο στην ημερήσια δραστηριότητα όσο και στην νυχτερινή ξεκούραση. Αυτή δεν είναι η ανάπαυση της αδράνειας αλλά η ειρήνη εκείνου που έχει σταματήσει την εξαντλητική εργασία του να τοποθετεί συνεχώς τον εαυτό του σε σχέση με τους άλλους.

Η Φωτιά, ο Καρχαρίας, η Παγίδα, ο Χείμαρρος

Η μυστική παράδοση χρησιμοποιεί στοιχειακές εικόνες για να μεταδώσει τους κινδύνους που παραμονεύουν στο μονοπάτι. Δεν υπάρχει φωτιά συγκρίσιμη με το πάθος — εκείνη η καύση που καταναλώνει από μέσα, ποτέ ικανοποιημένη, πάντα απαιτώντας περισσότερο καύσιμο. Σαν τη φωτιά, το πάθος μεταμορφώνει ό,τι αγγίζει, μειώνοντας σύνθετες πραγματικότητες σε στάχτη και κάρβουνο.

Δεν υπάρχει αρπακτικό τόσο επικίνδυνο όσο το μίσος — εκείνος ο καρχαρίας που κυκλοφορεί στα βάθη της συνείδησης, περιμένοντας να διαμελίσει κάθε δυνατότητα ειρήνης ή σύνδεσης. Το μίσος βλέπει εχθρούς παντού, βρίσκοντας αέναη δικαιολογία για την επιθετικότητά του.

Δεν υπάρχει παγίδα τόσο αποτελεσματική όσο η ανοησία — εκείνο το δίχτυ υφαντό από ψευδαίσθηση και μυωπία, που πιάνει το απρόσεκτο νου και το κρατά αιχμάλωτο σε επαναλαμβανόμενα μοτίβα πόνου. Και δεν υπάρχει δύναμη τόσο συντριπτική όσο η πλεονεξία — εκείνος ο χείμαρρος που σαρώνει την διάκριση, παρασύροντας τον αρπακτικό νου προς ατελείωτη συσσώρευση χωρίς ικανοποίηση.

Αυτά τα τέσσερα αντιπροσωπεύουν τα πρωταρχικά εμπόδια στην απελευθέρωση, και ο αναζητητής πρέπει να τα αναγνωρίσει όχι ως αφηρημένες έννοιες αλλά ως ζωντανές δυνάμεις ενεργές στη συνείδηση.

Ο Καθρέφτης και η Σκιά

Μια ιδιόμορφη ασυμμετρία χαρακτηρίζει την ανθρώπινη αντίληψη: τα ελαττώματα των άλλων εμφανίζονται με κρυστάλλινη σαφήνεια, ενώ τα δικά μας ελαττώματα παραμένουν βολικά κρυμμένα. Σαν τον αγρότη που λιχνίζει το σιτάρι, πετώντας τα άχυρα στον άνεμο, το μη συνειδητό άτομο εύκολα προσδιορίζει και διαλαλεί τα ελαττώματα γειτόνων, συναδέλφων, ξένων. Ωστόσο το ίδιο αυτό άτομο κρύβει τα προσωπικά ελαττώματα με την ίδια επιδεξιότητα που ένας απατεώνας κρύβει ζαβωμένα ζάρια από τον αντίπαλο.

Αυτή η δυναμική δεν είναι απλή υποκρισία αλλά μάλλον ένα δομικό χαρακτηριστικό της συνείδησης του εγώ, που πρέπει να διατηρήσει την ίδια της την συνοχή προβάλλοντας το υλικό σκιάς προς τα έξω. Εκείνος που κάνει συνήθεια την εύρεση ελαττωμάτων και προσβάλλεται εύκολα ανακαλύπτει ότι παραδόξως, τα δικά του πάθη πολλαπλασιάζονται. Γιατί στην ίδια την πράξη της κρίσης ενός άλλου, ενισχύει κανείς την ίδια την κριτική στάση, απομακρυνόμενος περαιτέρω από την καταστροφή του πάθους που είναι ο στόχος του δρόμου.

Το Μονοπάτι Χωρίς Μονοπάτι

Το αυθεντικό πνευματικό ταξίδι δεν μπορεί να επιτευχθεί μέσω απλών εξωτερικών επιδόσεων. Δεν υπάρχει μαγικό μονοπάτι στον αέρα, καμία συντόμευση που παρακάμπτει την απαραίτητη εσωτερική εργασία. Ένα άτομο δεν γίνεται αληθινός αποκηρυκτής απλώς υιοθετώντας τα ράσα και τις τελετουργίες της αποκήρυξης. Ο κόσμος — η συμβατική, επιφανειακή συνείδηση — ευχαριστιέται ατελείωτα με τέτοιες ματαιοδοξίες, μπερδεύοντας την εμφάνιση με την ουσία.

Αλλά εκείνοι που έχουν αληθινά αφυπνιστεί, εκείνα τα σπάνια όντα που έχουν δει πέρα από το πέπλο των εμφανίσεων, στέκονται ελεύθεροι από τέτοιες ψευδαισθήσεις. Αναγνωρίζουν ότι κανένα πλάσμα δεν κατέχει αιώνια, αμετάβλητη ουσία· όλα τα όντα αναδύονται και παρέρχονται στον απέραντο χορό της εξαρτημένης γένεσης. Ωστόσο οι αφυπνισμένοι οι ίδιοι, έχοντας συνειδητοποιήσει την αθάνατη διάσταση, παραμένουν ακλόνητοι από αυτή τη ροή. Έχουν βρει το νησί.

Η Κλήση προς το Αιώνιο Παρόν

Αυτή, λοιπόν, είναι η διαλογιστική πρόσκληση: να χτίσει κανείς μέσα στον εαυτό του ένα νησί επίγνωσης που παραμένει σταθερό μέσα στον ωκεανό της αλλαγής. Όχι μέσω άρνησης της ατέλειας, αλλά μέσω αναγνώρισης ότι μέσα στην ίδια την καρδιά της αλλαγής κρύβεται μια αμετάβλητη ικανότητα να μαρτυρεί, να γνωρίζει, να είναι παρούσα.

Η εργασία αρχίζει τώρα, σε αυτή ακριβώς τη στιγμή. Δεν χρειάζεται κανένα εφόδιο εκτός από παρουσία, κανένα φορτίο να κουβαλήσει εκτός από επίγνωση, κανένα διαπιστευτήριο εκτός από ειλικρίνεια. Η πόρτα της αναχώρησης που κάποτε φαινόταν να οδηγεί σε αφανισμό αποκαλύπτεται αντ' αυτού ως κατώφλι μεταμόρφωσης — ένα πέρασμα όχι προς την μη-ύπαρξη αλλά προς έναν πιο αυθεντικό τρόπο ύπαρξης.

Όταν οι ακαθαρσίες φυσούνται μακριά σαν σκόνη από την επιφάνεια ενός καθρέφτη, αυτό που μένει δεν είναι κενό αλλά σαφήνεια — η φυσική ακτινοβολία της ψυχής, που ήταν πάντα παρούσα αλλά σκιασμένη. Αυτή η ακτινοβολία αναγνωρίζει τον εαυτό της ως ταυτόχρονα περιορισμένη μορφή και απεριόριστη επίγνωση, ως το κύμα και τον ωκεανό, ως το νησί και τη θάλασσα.

Σε αυτή την αναγνώριση κρύβεται η ειρήνη που υπερβαίνει την κατανόηση, η ελευθερία που δεν απαιτεί εξωτερική επικύρωση, η αγάπη που δεν χρειάζεται αντικείμενο. Αυτή είναι η μυστική πραγματικότητα προς την οποία στοχεύει κάθε γνήσια πνευματική πρακτική — όχι κάποια μακρινή μελλοντική απόκτηση αλλά μια παρούσα δυνατότητα, διαθέσιμη σε κάθε αναπνοή, κάθε στιγμή καθαρής όρασης, κάθε επιλογή να ευθυγραμμιστεί με τη σοφία αντί για τη σύγχυση.

Το μονοπάτι βαδίζεται βήμα βήμα, ωστόσο κάθε βήμα περιέχει το σύνολο του ταξιδιού. Το νησί χτίζεται αργά, ωστόσο σε κάθε στιγμή αυθεντικής πρακτικής, είναι ήδη πλήρες. Αυτό το παράδοξο δεν μπορεί να λυθεί μέσω λογικής αλλά μόνο μέσω της άμεσης εμπειρίας εκείνων που τολμούν να γίνουν κυρίαρχοι μέσα στη διάλυση, σοφοί απέναντι στην άγνοια, αφυπνισμένοι στο όνειρο της ύπαρξης.

Intellectual property rights

The entire content of our website, including, but not limited to, texts, news, graphics, photographs, diagrams, illustrations, services provided and generally any kind of files, is subject to intellectual property (copyright) and is governed by the national and international provisions on Intellectual Property, with the exception of the expressly recognized rights of third parties.
Therefore, it is expressly prohibited to reproduce, republish, copy, store, sell, transmit, distribute, publish, perform, "download", translate, modify in any way, in part or in summary, without the express prior written consent of the Foundation. It is known that in case the Foundation consents, the applicant is obliged to explicitly refer via links (hyperlinks) to the relevant content of the Foundation's website. This obligation of the applicant exists even if it is not explicitly stated in the written consent of the Foundation.
Exceptionally, it is permitted to individually store and copy parts of the content on a simple personal computer for strictly personal use (private study or research, educational purposes), without the intention of commercial or other exploitation and always under the condition of indicating the source of its origin, without this in any way implies a grant of intellectual property rights.
It is also permitted to republish material for purposes of promoting the events and activities of the Foundation, provided that the source is mentioned and that no intellectual property rights are infringed, no trademarks are modified, altered or deleted.
Everything else that is included on the electronic pages of our website and constitutes registered trademarks and intellectual property products of third parties is their own sphere of responsibility and has nothing to do with the website of the Foundation.

Δικαιώματα πνευματικής ιδιοκτησίας

Το σύνολο του περιεχομένου του Δικτυακού μας τόπου, συμπεριλαμβανομένων, ενδεικτικά αλλά όχι περιοριστικά, των κειμένων, ειδήσεων, γραφικών, φωτογραφιών, σχεδιαγραμμάτων, απεικονίσεων, παρεχόμενων υπηρεσιών και γενικά κάθε είδους αρχείων, αποτελεί αντικείμενο πνευματικής ιδιοκτησίας (copyright) και διέπεται από τις εθνικές και διεθνείς διατάξεις περί Πνευματικής Ιδιοκτησίας, με εξαίρεση τα ρητώς αναγνωρισμένα δικαιώματα τρίτων.

Συνεπώς, απαγορεύεται ρητά η αναπαραγωγή, αναδημοσίευση, αντιγραφή, αποθήκευση, πώληση, μετάδοση, διανομή, έκδοση, εκτέλεση, «λήψη» (download), μετάφραση, τροποποίηση με οποιονδήποτε τρόπο, τμηματικά η περιληπτικά χωρίς τη ρητή προηγούμενη έγγραφη συναίνεση του Ιδρύματος. Γίνεται γνωστό ότι σε περίπτωση κατά την οποία το Ίδρυμα συναινέσει, ο αιτών υποχρεούται για την ρητή παραπομπή μέσω συνδέσμων (hyperlinks) στο σχετικό περιεχόμενο του Δικτυακού τόπου του Ιδρύματος. Η υποχρέωση αυτή του αιτούντος υφίσταται ακόμα και αν δεν αναγραφεί ρητά στην έγγραφη συναίνεση του Ιδρύματος.

Κατ’ εξαίρεση, επιτρέπεται η μεμονωμένη αποθήκευση και αντιγραφή τμημάτων του περιεχομένου σε απλό προσωπικό υπολογιστή για αυστηρά προσωπική χρήση (ιδιωτική μελέτη ή έρευνα, εκπαιδευτικούς σκοπούς), χωρίς πρόθεση εμπορικής ή άλλης εκμετάλλευσης και πάντα υπό την προϋπόθεση της αναγραφής της πηγής προέλευσής του, χωρίς αυτό να σημαίνει καθ’ οιονδήποτε τρόπο παραχώρηση δικαιωμάτων πνευματικής ιδιοκτησίας.

Επίσης, επιτρέπεται η αναδημοσίευση υλικού για λόγους προβολής των γεγονότων και δραστηριοτήτων του Ιδρύματος, με την προϋπόθεση ότι θα αναφέρεται η πηγή και δεν θα θίγονται δικαιώματα πνευματικής ιδιοκτησίας, δεν θα τροποποιούνται, αλλοιώνονται ή διαγράφονται εμπορικά σήματα.

Ό,τι άλλο περιλαμβάνεται στις ηλεκτρονικές σελίδες του Δικτυακού μας τόπου και αποτελεί κατοχυρωμένα σήματα και προϊόντα πνευματικής ιδιοκτησίας τρίτων ανάγεται στη δική τους σφαίρα ευθύνης και ουδόλως έχει να κάνει με τον Δικτυακό τόπο του Ιδρύματος.

Esoterism Academy

CIRCLE OF LIGHT

ESOTERISM STUDIES

ESOTERISM ACADEMY NEW ARTICLE

Sunday, May 28, 2023

Mindfulness

TAOΪSM

BUDDHISM

Chapter 18. Impurity

VEDANTA

jKRISHNAMURTI

RELIGION

Quotes

Constantinos’s quotes

Copyright