Esoterism Academy: ΦΘΙΝΟΠΩΡΙΝΗ ΙΣΗΜΕΡΙΑ

Thursday, September 22, 2022

ΦΘΙΝΟΠΩΡΙΝΗ ΙΣΗΜΕΡΙΑ

ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΥΠΑΡΧΕΙ μπορεί να θεωρηθεί με δύο τρόπους. Από Εσωτερική Άποψη (που αναφέρεται στην Οντολογική Ουσία) είναι Ένας Άμορφος Ωκεανός Συνείδησης. Από Εξωτερική Άποψη (που αναφέρεται στην Φαινομενική Κατάσταση ή Δραστηριότητα) είναι Ένας Αδόμητος Ωκεανός Επίγνωσης (Επίγνωση στην Αρχέγονη, Απλή, Μη-Σύνθετη κι Αγνή Μορφή της) που «Εμπεριέχει» άπειρες δυνητικά διαθέσιμες Καταστάσεις. Εδώ, στην «Δραστηριότητα», Βασίζεται η «Διαφοροποίηση», η «Δημιουργία», η Γέννεση Καταστάσεων (Ύπαρξης) και (Υποκειμενικών) Αντιλήψεων.

Ό,τι «αντιλαμβανόμαστε σαν «Δημιουργία» δεν είναι παρά Δραστηριότητα, Μετασχηματισμοί, Περιορισμοί, της Αρχικής Επίγνωσης. Έτσι «Δημιουργούνται» Πεδία (Κόσμοι) κι Επίπεδα Ύπαρξης και Ιδιαίτερες Αντιλήψεις της Πραγματικότητας. Όλα αυτά τα Φαινόμενα Δραστηριότητας Εμπεριέχονται, Όλα, στο Αρχικό Αμετακίνητο Όλον.

Η «Δημιουργία» μπορεί να Θεωρηθεί με δύο τρόπους. Από την Άποψη του Όλου, το Όλον είναι η Βάση που Στηρίζει Όλες τις Καταστάσεις, η Βαθύτερη Πραγματικότητα κάθε κατάστασης. Από την Άποψη της Ύπαρξης (της Κατάστασης της Ύπαρξης), η Συνείδηση πρέπει να Θεωρηθεί σαν Εγγενής Οντολογική Ιδιότητα της Ύπαρξης. Η Συνείδηση Ενυπάρχει στον «Κόσμο». Δεν είναι ούτε Έξω, ούτε κάτι Διαφορετικό, είναι η Πραγματική Ουσία της Δημιουργίας, των Πραγμάτων, κάθε κατάστασης ύπαρξης.

…

Η Συνείδηση Έχει Άπειρο Βάθος, Ανέγγιχτο. Είναι η Αληθινή Ύπαρξη, η Αληθινή Ζωή. Η Επίγνωση δεν έχει Ιδιότητες, Περιορισμούς. Είναι η Ελεύθερη Απεραντοσύνη. Είναι η Πραγματική Κατάσταση. Η Καθαρή Συνειδητότητα είναι μια Οριακή Κατάσταση Επίγνωσης που «χαρακτηρίζεται από μια Ενιαία Αίσθηση Αδιαφοροποίητης Ολότητας

Όταν όμως η Συνείδηση Δραστηριοποιείται κι η Επίγνωση Μετασχηματίζεται και «Περιορίζεται» αποκτά «Τοπικό» Χαρακτήρα. Έτσι Προκύπτει η Παγκόσμια Συνειδητότητα κι η Ατομική Οντότητα.

Έτσι, η Συνείδηση σαν Καθαρή Συνειδητότητα είναι ένας Άμορφος Ωκεανός Επίγνωσης κι Αποτελεί την Συμπαντική «Μήτρα» μέσα στην Οποία αναδύονται όλες οι «πλασματικές» μορφές εμπειρίας. Η Αντίληψη του Απολύτου Εδάφους της Ύπαρξης, σαν Καθαρής Συνειδητότητας, σαν Ελεύθερης κι Ανεμπόδιστης Επίγνωσης περιγράφεται εδώ και χιλιετηρίδες στον Ινδουισμό, στον Βουδισμό, στον Ταοϊσμό και στις άλλες Παραδόσεις, στον Φιλοσοφικό Μυστικισμό των Ελλήνων Φιλοσόφων και σε νεότερους Φιλοσόφους, όπως οι Υπαρξιστές και σε διάφορες Θεωρίες και Διδασκαλίες.

Είτε έτσι είτε αλλιώς η Ύπαρξη, στο Βάθος της, (είτε Θεωρούμε Αυτό το Βάθος σαν το Θεμέλιο οποιασδήποτε «Διαφοροποίησης», είτε σαν την Πραγματικότητα οποιασδήποτε «Κατάστασης») είναι το Χωρίς Ιδιότητες. Αλλά στην Τοπική της Εκδήλωση η Ύπαρξη προσδιορίζεται από τον «Τόπο», τις τοπικές συνθήκες και καταστάσεις.

Η Συνείδηση που ενσωματώνεται στον Υλικό Κόσμο έχει πάντα μια τοπική εμπειρία της ύπαρξης, της ζωής των φαινομένων, των συμβάντων. Κάποιος που γεννήθηκε στην «γη» ζει την γήινη ζωή με τις εδώ συνθήκες. Ασφαλώς κάποιος που γεννιέται κάπου αλλού (κι υπάρχουν δισεκατομμύρια κατοικημένοι πλανήτες στο υλικό σύμπαν) έχει μια διαφορετική εμπειρία ζωής (μορφή, περιβάλλον, συνθήκες κι εμπειρίες).

Η Κατανόηση της Ύπαρξης, της Ζωής σαν Φαινομένου και της ζωής σαν εμπειρίας ξεκινά από την αναγνώριση του Περιβάλλοντος, από την επιβίωση στο συγκεκριμένο περιβάλλον. Καμία Εσωτερίκευση και καμιά Γνώση δεν μπορούν να επιτευχθούν αν δεν εξασφαλισθεί η ίδια η ζωή.

Η γέννηση σε μια κοινωνία, η κοινωνικοποίηση κι η ανατροφή μέσα σε ιδιαίτερες πολιτισμικές συνθήκες είναι αυτό που διαμορφώνει τις ατομικές «συνειδήσεις» (συνειδητότητες, επιγνώσεις), που οριοθετεί και διαμορφώνει την βιωματική ροή των υποκειμένων. Είτε το θέλουμε είτε όχι η ατομική συνείδηση ανήκει εκ των πραγμάτων στην Συλλογική Συνείδηση και μετά έχει ένα ιδιαίτερο χαρακτήρα.

Στην «Ανάδυσή» της η «συνείδηση» μετασχηματίζεται σε Μη-Δυαδική Συνείδηση (η Πραγματική Ατομικότητα, το Καθαρό Υποκείμενο) και μετά σε Παγκόσμια Συνείδηση (το Παγκόσμιο Υποκείμενο) και σε Άπειρη Συνείδηση (το Απόλυτο Υποκείμενο, ο «Θεός»). (Ο σωστός όρος εδώ δεν είναι η «συνείδηση» αλλά η Συνειδητότητα, αλλά στις Παραδόσεις χρησιμοποιείται συχνά ο όρος «συνείδηση» αντί του ορθού Συνειδητότητα).

Το Απόλυτο Υποκείμενο (ο «Θεός») είναι το Υποκείμενο που έχει απαλλαγεί από όλους τους περιορισμούς της πλασματικής προοπτικής. Είναι το Υποκείμενο που έχει Αναδυθεί σε Αντικειμενικότητα, Αυτό Που Υπάρχει.

…

Όλα στο Τοπικό Ηλιακό Σύστημα, οι πλανήτες, η γη, τα υλικά στοιχεία, οι υλικές μορφές, οι βιολογικές μορφές έχουν προέλθει από τον Ήλιο. Ο Ήλιος δεν είναι παρά η Εξωτερίκευση της Αόρατης Ψυχικής Ενέργειας, αυτό που γεννά τις υλικές μορφές. Η Συσχέτιση της Εσωτερικής Ουσίας, της Συνειδητότητας, με την υλική μορφή γεννά την εξωτερική ζωή και τα φαινόμενά της. Έτσι, για κάποιες Παραδόσεις ο Ήλιος Εκφράζει την Θεότητα σε Υλικό Πεδίο (Δεν είναι ο Θεός αλλά η Εξωτερική Εικόνα του Θεού, ένα Σύμβολο του Θεού).

Η γη, η εξωτερική ζωή, δεν προήλθαν απλά από τον Ήλιο, σχετίζονται μαζί του, με την Ηλιακή Δραστηριότητα. Η θέση της γης, η απόσταση από τον Ήλιο, η περιστροφή, συνθέτουν το κοσμικό (υλικό) περιβάλλον της ζωής.

Στην Αναγνώριση και στην Κατανόηση του περιβάλλοντος κόσμου, έχει λοιπόν σημασία ο Ήλιος, το Ηλιακό Έτος, οι Εποχές, τα Ηλιοστάσια κι οι Ισημερίες, οι φάσεις της Σελήνης και τα άστρα, ο καιρός.

Πέρα από όλα αυτά το Ηλιακό Έτος δεν είναι απλά το Φυσικό Ημερολόγιο (που δημιούργησε η Φύση κι όχι ο άνθρωπος) αλλά είναι κι ένα Σύμβολο και μια Παράλληλη Διαδικασία με αυτήν της Δημιουργίας και της Ζωής που Εξελίσσονται σε «Κύκλο».

Έχουμε μιλήσει πολλές φορές για τα Ηλιοστάσια, τις Ισημερίες και την Σχέση τους με τις Μυήσεις στην Αρχαιοελληνική Παράδοση. Μπορείτε να ανατρέξετε και σε παλιότερα άρθρα.

…

Η Φθινοπωρινή Ισημερία είναι περίοδος Περίσκεψης, Περισυλλογής και Εσωτερίκευσης. Η Ζωή (κι η ζωή τοπικά) είναι μια συνεχής δημιουργία, μιας συνεχής εξέλιξη, μιας συνεχής ολοκλήρωση που χάνεται στο Άπειρο Βάθος της Ύπαρξης.

Θεωρούμε ότι έχει πραγματοποιηθεί μια Βασική Αυτογνωσία, που μπορεί να είναι προΐόν είτε της φυσικής ολοκλήρωσης, είτε (και) της Ανοιξιάτικης και της Καλοκαιρινής Μύησης. Λέγοντας Βασική Αυτογνωσία, εννοούμε τη Συναίσθηση της Ύπαρξης, την Αυτοσυνείδηση, την Αίσθηση ότι είμαστε Ύπαρξη που εκδηλώνεται με αντίληψη, σκέψη, αίσθηση, σώμα, σε κάποιο περιβάλλον, σε κάποιο χρόνο (τώρα). .Αυτή η Βασική Αυτογνωσία είναι η Αρχή της Εσωτερικής Ζωής. Είναι η Πύλη της Εσωτερικής Ζωής.

Με Θεμέλιο αυτή την Βασική Αυτογνωσία μπορούμε να προχωρήσουμε στην Περίσκεψη.

Ο άνθρωπος αντιλαμβάνεται. κατανοεί, σκέπτεται και επικοινωνεί με έννοιες. Αντιλαμβανόμαστε γενικά και περίπου και αποσαφηνίζουμε σιγά σιγά του περιεχομένου της αντίληψής μας. Κατασκευάζουμε το περιεχόμενο. Μπορεί να κάνουμε λάθος. Και αυτό σημαίνει ότι μπορεί να μην έχουμε σαφή και ακριβή κατανόηση του περιεχομένου μιας έννοιας. Ή μπορεί να έχουμε λανθασμένη σύλληψη μιας κατάστασης, μιας έννοιας.

Τι σημαίνει λοιπόν Περίσκεψη; Τι σημαίνει Περισυλλογή, Τι σημαίνει Εσωτερίκευση;

Περίσκεψη τυπικά σημαίνει σύνεση, προσεκτική αποσαφήνιση της παρούσας υπαρξιακής κατάστασης, σημαίνει στοχασμό και αληθινή αντίληψη των πραγμάτων και προσανατολισμό της ύπαρξης, δηλαδή της ζωής, της δράσης μας, ώστε να οδηγηθούμε σε μια κατάσταση που μας έχει αποκαλυφθεί (ή οραματιζόμαστε) ολοκληρωμένη, στην πλήρη έκτασή της, σε όλο το βάθος της. Ο Στόχος της Φύσης, ο Στόχος μας, είναι η Πλήρης Αυτοσυνειδησία. Δηλαδή η Πλήρης Αυτογνωσία, η Ολοκληρωτική Ελευθερία, η Απελευθέρωση από όλους τους περιορισμούς. Η Δράση ακριβώς θα μας φέρει εδώ. Αυτή είναι η βαθύτερη έννοια της ανθρώπινης βούλησης και της ολοκλήρωσης της ύπαρξης.

Περισυλλογή σημαίνει την Απόσυρση της Αντίληψης από τον εξωτερικό κόσμο. Αυτό οδηγεί στην Εσωτερική Ζωή, στην Ανάδυση, στον Απέραντο Κόσμο Μέσα μας. Ο Εσωτερικός Κόσμος είναι πλατύτερος και βαθύτερος από τον εξωτερικό κόσμο. Αλλά πρέπει κάποιος να το βιώσει για να το κατανοήσει. Η Φιλοσοφική Περισυλλογή των Ελλήνων Φιλοσόφων της πρώιμης, της κλασικής και της ύστερης αρχαιότητας. δεν είναι παρά η Μύηση των Ιερών της Ελλάδος (Δελφοί, Ελευσίνα, Αθήνα) σε Φιλοσοφικό Λόγο. Η Περισυλλογή είναι η ορθή δράση προς την Αυτογνωσία. Είναι το Άνθισμα της Αυτογνωσίας και η Είσοδος στον Εσωτερικό Κόσμο.

Εσωτερίκευση σημαίνει πρακτικά την Μετατόπιση της Αντίληψης, της ζωής, στον Εσωτερικό Κόσμο της Αληθινής Ύπαρξης. Όταν στρεφόμαστε Μέσα, αντιλαμβανόμαστε και κατανοούμε ότι είμαστε Συνείδηση, Αληθινή Ύπαρξη, Ουσία, που δεν έχει σχέση με τους περιορισμούς του εξωτερικού κόσμου ή της εκδήλωσης στον περιορισμένο τόπο. Είναι η Αίσθηση της Απεραντοσύνης. Η Εσωτερίκευση οδηγεί στη Βαθιά Συναίσθηση ότι είμαστε Ελεύθεροι Πραγματικά Ελεύθεροι και ανεξάρτητοι και ανηπερέαστοι από οποιοδήποτε περιορισμό, τοπικές καταστάσεις και συνθήκες. Αυτή η Εσωτερική Ελευθερία είναι η Πραγματική Ελευθερία που οδηγεί στο Απέραντο Βάθος της Αληθινής Ύπαρξης.

Αυτό δημιουργεί μια Βαθιά Αίσθηση Ησυχίας, Ειρήνης, Μακαριότητας. Οι εξωτερικοί άνθρωποι θεωρούν ελευθερία την απελευθέρωση από κάποιες δεσμευτικές καταστάσεις και συνθήκες ή την αλλαγή αυτών των συνθηκών. Αυτό δεν είναι αληθινή ελευθερία, αλλά μετατόπιση στον ίδιο περιορισμένο χώρο ύπαρξης, (μια ανάσα ζωής, αλλά όχι ελευθερία). Αληθινά Ελεύθερος είναι ο άνθρωπος που έχει Μετατοπιστεί Μέσα, στον Απέραντο Αληθινό Κόσμο και δεν εξαρτάται από τίποτα εξωτερικό. Του είναι αδιάφορο. Ακόμη και αν καταρρεύσει το σύμπαν, αν καταστραφεί η ζωή, αν χάσει το σύνδεσμο με το υλικό σώμα, δεν νοιάζεται. Γιατί έχει συνειδητοποιήσει ότι είναι η Αιώνια Συνείδηση και όχι τα παροδικά φαινόμενα της αντίληψης και της ζωής.

Η Φθινοπωρινή Μύηση φαίνεται να είναι η πιο Ιερή Μύηση, επειδή απλά μας οδηγεί στον Εσωτερικό Κόσμο. Είναι η Είσοδος στον Εσωτερικό Κόσμο. Όμως φανταστείτε ότι εάν η Είσοδος θεωρείται κάτι Ιερό, πόση Ιερότητα έχει η Ανάδυση στην Απεραντοσύνη του Εσωτερικού Κόσμου. Η κορυφή της Χειμερινής Μύησης προκαλεί Δέος, Ταπεινότητα και Βαθιά Συναίσθηση της Θεότητας Μέσα μας. Είναι η Περιοχή της Ιερής Σιγής.

14. The Flame of True Learning

In the vast tapestry of existence, where the threads of time weave patterns unseen, there lies a subtle truth, a whisper from the eternal: to learn is to be free. J. Krishnamurti, a sage of the silent spaces, beckons us to this truth, not with the weight of doctrine, but with the lightness of a breeze that stirs the soul. Discipline, he says, is not the chain of conformity, nor the yoke of obedience, but the radiant act of learning itself—a flame that burns without consuming, a seeing that pierces the veil of illusion.

To learn, there must be freedom. Not the freedom of chaos, nor the license of indulgence, but the freedom of a mind unburdened by authority, unshackled from the rigid scaffolding of tradition. This freedom is not given; it is not bestowed by another, nor found in the pages of sacred texts. It is a flame kindled within, a silent awakening to the movement of life itself. To learn is to stand at the edge of the known, gazing into the abyss of the unknown, and to step forward without fear, without the crutch of another’s truth.

Discipline, as the world knows it, is a structure of stone—cold, unyielding, built on the pillars of obedience and control. It demands conformity, a bending of the spirit to fit the mold of the past. But Krishnamurti turns this edifice to dust with a single breath: discipline is to learn. It is not the act of following, but the art of seeing. To see the structure of discipline—not to analyze it, not to dissect it with the scalpel of thought, but to perceive its entirety in a single, timeless glance—is itself the discipline of the free. This seeing is not a gathering of fragments, not a slow accumulation of knowledge like pebbles in a stream. It is immediate, whole, a lightning flash that reveals the landscape of truth in an instant.

The mind that learns is a mirror, polished by awareness, reflecting the world without distortion. It does not cling to the images it sees, nor does it reject them. It moves with the rhythm of life, fluid as water, boundless as the sky. To learn is to dance with the unknown, to embrace the mystery of each moment without seeking to possess it. Authority, with its heavy hand, would bind this dance to a script, a set of steps prescribed by another. But true learning denies all authority, for it is born of the heart’s own seeing, the soul’s own listening.

In the stillness of this seeing, there is no obedience, no follower, no leader. The guru, the teacher, the master—all dissolve in the light of understanding. The one who learns is both the seeker and the sought, the question and the answer. To see the implications of discipline, to perceive the chains hidden in its promises of order, is to step beyond them. This is not rebellion, for rebellion is but the shadow of obedience, still tethered to the structure it opposes. True learning transcends both, soaring into a space where the mind is its own teacher, its own disciple.

The world, with its clamor and its certainties, would have us gather knowledge like coins, hoarding it for security, for status, for power. But Krishnamurti’s vision is not of gathering, but of releasing. To learn is to let go of the need to know, to surrender the illusion of control. It is to stand naked before the mystery of existence, unafraid of the vastness that surrounds us. This learning is not a process, not a journey with a beginning and an end. It is an eternal now, a moment of seeing that holds within it the totality of life.

In the heart of this vision lies a paradox: discipline is freedom, and freedom is discipline. Not the discipline of the soldier, marching to another’s drum, nor the freedom of the wanderer, lost in aimless drift. This is the discipline of the eagle, soaring on the currents of its own wings, and the freedom of the river, carving its path through stone. To see the structure of the world—its hierarchies, its dogmas, its endless demands for obedience—is to be free of it. Not through resistance, but through understanding. Not through effort, but through clarity.

And so, we are called to this sacred act of learning, to this discipline that is no discipline at all. It is a call to awaken, to see with eyes unclouded by the past, to listen with ears untouched by expectation. It is a call to be free—not tomorrow, not through years of striving, but now, in this very moment. For in the seeing, in the learning, in the freedom, there is a flame that burns eternal, a light that reveals the infinite within the finite, the timeless within the moment.

Let us then walk this pathless path, where the only guide is the heart’s own seeing, where the only discipline is the joy of learning, where the only freedom is the truth that sets us free. In this, we are not bound, not led, not obedient. We are alive, awake, and whole—forever learning, forever free.

…

Η Φλόγα της Αληθινής Μάθησης

Στο απέραντο υφαντό της ύπαρξης, όπου τα νήματα του χρόνου πλέκουν σχέδια αόρατα, κρύβεται μια λεπτή αλήθεια, ένας ψίθυρος από το αιώνιο: για να μάθεις, πρέπει να είσαι ελεύθερος. Ο Τζ. Κρισναμούρτι, ένας σοφός των σιωπηλών χώρων, μας καλεί σε αυτή την αλήθεια, όχι με το βάρος του δόγματος, αλλά με την ελαφρότητα μιας πνοής που αναδεύει την ψυχή. Η πειθαρχία, λέει, δεν είναι η αλυσίδα της συμμόρφωσης, ούτε ο ζυγός της υπακοής, αλλά η λαμπερή πράξη της ίδιας της μάθησης — μια φλόγα που καίει χωρίς να καταναλώνει, ένα βλέμμα που διαπερνά το πέπλο της ψευδαίσθησης.

Για να μάθεις, πρέπει να υπάρχει ελευθερία. Όχι η ελευθερία του χάους, ούτε η άδεια της επιείκειας, αλλά η ελευθερία ενός νου απαλλαγμένου από την εξουσία, απελευθερωμένου από το άκαμπτο ικρίωμα της παράδοσης. Αυτή η ελευθερία δεν δίνεται· δεν χαρίζεται από κάποιον άλλο, ούτε βρίσκεται στις σελίδες ιερών κειμένων. Είναι μια φλόγα που ανάβει μέσα μας, μια σιωπηλή αφύπνιση στην κίνηση της ίδιας της ζωής. Το να μάθεις είναι να στέκεσαι στην άκρη του γνωστού, κοιτάζοντας στην άβυσσο του αγνώστου, και να προχωράς μπροστά χωρίς φόβο, χωρίς το δεκανίκι της αλήθειας κάποιου άλλου.

Η πειθαρχία, όπως την ξέρει ο κόσμος, είναι μια δομή από πέτρα — κρύα, αμετάβλητη, χτισμένη πάνω στους πυλώνες της υπακοής και του ελέγχου. Απαιτεί συμμόρφωση, μια κάμψη του πνεύματος για να ταιριάξει στο καλούπι του παρελθόντος. Όμως ο Κρισναμούρτι μετατρέπει αυτό το οικοδόμημα σε σκόνη με μια μόνο ανάσα: πειθαρχία είναι να μαθαίνεις. Δεν είναι η πράξη της ακολουθίας, αλλά η τέχνη του να βλέπεις. Το να δεις τη δομή της πειθαρχίας — όχι να την αναλύσεις, ούτε να την τεμαχίσεις με το νυστέρι της σκέψης, αλλά να αντιληφθείς το σύνολό της με μια μοναδική, διαχρονική ματιά — είναι η ίδια η πειθαρχία των ελεύθερων. Αυτό το βλέμμα δεν είναι μια συλλογή θραυσμάτων, ούτε μια αργή συσσώρευση γνώσης σαν βότσαλα σε ρυάκι. Είναι άμεσο, ολοκληρωμένο, μια αστραπή που αποκαλύπτει το τοπίο της αλήθειας σε μια στιγμή.

Ο νους που μαθαίνει είναι ένας καθρέφτης, γυαλισμένος από την επίγνωση, που αντανακλά τον κόσμο χωρίς παραμόρφωση. Δεν προσκολλάται στις εικόνες που βλέπει, ούτε τις απορρίπτει. Κινείται με τον ρυθμό της ζωής, ρευστός σαν το νερό, απεριόριστος σαν τον ουρανό. Το να μάθεις είναι να χορεύεις με το άγνωστο, να αγκαλιάζεις το μυστήριο κάθε στιγμής χωρίς να επιδιώκεις να το κατέχεις. Η εξουσία, με το βαρύ της χέρι, θα περιόριζε αυτόν τον χορό σε ένα σενάριο, σε ένα σύνολο βημάτων που υπαγορεύονται από κάποιον άλλο. Όμως η αληθινή μάθηση αρνείται κάθε εξουσία, γιατί γεννιέται από το ίδιο το βλέμμα της καρδιάς, από την ίδια την ακρόαση της ψυχής.

Στην ησυχία αυτού του βλέμματος, δεν υπάρχει υπακοή, ούτε ακόλουθος, ούτε ηγέτης. Ο γκουρού, ο δάσκαλος, ο αφέντης — όλοι διαλύονται στο φως της κατανόησης. Αυτός που μαθαίνει είναι ταυτόχρονα ο αναζητητής και ο αναζητούμενος, η ερώτηση και η απάντηση. Το να δεις τις συνέπειες της πειθαρχίας, να αντιληφθείς τις αλυσίδες που κρύβονται στις υποσχέσεις της για τάξη, είναι να τις υπερβείς. Αυτό δεν είναι επανάσταση, γιατί η επανάσταση είναι μόνο η σκιά της υπακοής, ακόμα δεμένη στη δομή που αντιτίθεται. Η αληθινή μάθηση υπερβαίνει και τα δύο, πετώντας σε έναν χώρο όπου ο νους είναι ο ίδιος ο δάσκαλος, ο ίδιος ο μαθητής.

Ο κόσμος, με τη φασαρία και τις βεβαιότητές του, θα ήθελε να συλλέγουμε γνώση σαν νομίσματα, να τη συσσωρεύουμε για ασφάλεια, για κύρος, για δύναμη. Όμως το όραμα του Κρισναμούρτι δεν είναι για συλλογή, αλλά για απελευθέρωση. Το να μάθεις είναι να αφήσεις πίσω την ανάγκη να γνωρίζεις, να παραδοθείς στην ψευδαίσθηση του ελέγχου. Είναι να στέκεσαι γυμνός μπροστά στο μυστήριο της ύπαρξης, χωρίς φόβο για το απέραντο που μας περιβάλλει. Αυτή η μάθηση δεν είναι μια διαδικασία, ούτε ένα ταξίδι με αρχή και τέλος. Είναι ένα αιώνιο τώρα, μια στιγμή βλέμματος που κρατά μέσα της το σύνολο της ζωής.

Στην καρδιά αυτού του οράματος κρύβεται ένα παράδοξο: η πειθαρχία είναι ελευθερία, και η ελευθερία είναι πειθαρχία. Όχι η πειθαρχία του στρατιώτη, που βαδίζει στον ρυθμό του τυμπάνου κάποιου άλλου, ούτε η ελευθερία του περιπλανώμενου, χαμένου σε άσκοπη περιπλάνηση. Αυτή είναι η πειθαρχία του αετού, που πετά στα ρεύματα των δικών του φτερών, και η ελευθερία του ποταμού, που χαράζει τη διαδρομή του μέσα από την πέτρα. Το να δεις τη δομή του κόσμου — τις ιεραρχίες του, τα δόγματά του, τις ατέλειωτες απαιτήσεις του για υπακοή — είναι να απελευθερωθείς από αυτήν. Όχι μέσω αντίστασης, αλλά μέσω κατανόησης. Όχι μέσω προσπάθειας, αλλά μέσω διαύγειας.

Και έτσι, καλούμαστε σε αυτή την ιερή πράξη της μάθησης, σε αυτή την πειθαρχία που δεν είναι καθόλου πειθαρχία. Είναι μια κλήση να ξυπνήσουμε, να δούμε με μάτια ανεπηρέαστα από το παρελθόν, να ακούσουμε με αυτιά ανέγγιχτα από προσδοκίες. Είναι μια κλήση να είμαστε ελεύθεροι — όχι αύριο, όχι μέσα από χρόνια αγώνα, αλλά τώρα, αυτή τη στιγμή. Γιατί στο βλέμμα, στη μάθηση, στην ελευθερία, υπάρχει μια φλόγα που καίει αιώνια, ένα φως που αποκαλύπτει το άπειρο μέσα στο πεπερασμένο, το διαχρονικό μέσα στη στιγμή.

Ας βαδίσουμε λοιπόν αυτό το μονοπάτι χωρίς μονοπάτι, όπου ο μόνος οδηγός είναι το βλέμμα της καρδιάς, όπου η μόνη πειθαρχία είναι η χαρά της μάθησης, όπου η μόνη ελευθερία είναι η αλήθεια που μας απελευθερώνει. Σε αυτό, δεν είμαστε δεμένοι, ούτε οδηγούμενοι, ούτε υπάκουοι. Είμαστε ζωντανοί, ξύπνιοι και ολόκληροι — για πάντα μαθαίνοντας, για πάντα ελεύθεροι.

Intellectual property rights

The entire content of our website, including, but not limited to, texts, news, graphics, photographs, diagrams, illustrations, services provided and generally any kind of files, is subject to intellectual property (copyright) and is governed by the national and international provisions on Intellectual Property, with the exception of the expressly recognized rights of third parties.
Therefore, it is expressly prohibited to reproduce, republish, copy, store, sell, transmit, distribute, publish, perform, "download", translate, modify in any way, in part or in summary, without the express prior written consent of the Foundation. It is known that in case the Foundation consents, the applicant is obliged to explicitly refer via links (hyperlinks) to the relevant content of the Foundation's website. This obligation of the applicant exists even if it is not explicitly stated in the written consent of the Foundation.
Exceptionally, it is permitted to individually store and copy parts of the content on a simple personal computer for strictly personal use (private study or research, educational purposes), without the intention of commercial or other exploitation and always under the condition of indicating the source of its origin, without this in any way implies a grant of intellectual property rights.
It is also permitted to republish material for purposes of promoting the events and activities of the Foundation, provided that the source is mentioned and that no intellectual property rights are infringed, no trademarks are modified, altered or deleted.
Everything else that is included on the electronic pages of our website and constitutes registered trademarks and intellectual property products of third parties is their own sphere of responsibility and has nothing to do with the website of the Foundation.

Δικαιώματα πνευματικής ιδιοκτησίας

Το σύνολο του περιεχομένου του Δικτυακού μας τόπου, συμπεριλαμβανομένων, ενδεικτικά αλλά όχι περιοριστικά, των κειμένων, ειδήσεων, γραφικών, φωτογραφιών, σχεδιαγραμμάτων, απεικονίσεων, παρεχόμενων υπηρεσιών και γενικά κάθε είδους αρχείων, αποτελεί αντικείμενο πνευματικής ιδιοκτησίας (copyright) και διέπεται από τις εθνικές και διεθνείς διατάξεις περί Πνευματικής Ιδιοκτησίας, με εξαίρεση τα ρητώς αναγνωρισμένα δικαιώματα τρίτων.

Συνεπώς, απαγορεύεται ρητά η αναπαραγωγή, αναδημοσίευση, αντιγραφή, αποθήκευση, πώληση, μετάδοση, διανομή, έκδοση, εκτέλεση, «λήψη» (download), μετάφραση, τροποποίηση με οποιονδήποτε τρόπο, τμηματικά η περιληπτικά χωρίς τη ρητή προηγούμενη έγγραφη συναίνεση του Ιδρύματος. Γίνεται γνωστό ότι σε περίπτωση κατά την οποία το Ίδρυμα συναινέσει, ο αιτών υποχρεούται για την ρητή παραπομπή μέσω συνδέσμων (hyperlinks) στο σχετικό περιεχόμενο του Δικτυακού τόπου του Ιδρύματος. Η υποχρέωση αυτή του αιτούντος υφίσταται ακόμα και αν δεν αναγραφεί ρητά στην έγγραφη συναίνεση του Ιδρύματος.

Κατ’ εξαίρεση, επιτρέπεται η μεμονωμένη αποθήκευση και αντιγραφή τμημάτων του περιεχομένου σε απλό προσωπικό υπολογιστή για αυστηρά προσωπική χρήση (ιδιωτική μελέτη ή έρευνα, εκπαιδευτικούς σκοπούς), χωρίς πρόθεση εμπορικής ή άλλης εκμετάλλευσης και πάντα υπό την προϋπόθεση της αναγραφής της πηγής προέλευσής του, χωρίς αυτό να σημαίνει καθ’ οιονδήποτε τρόπο παραχώρηση δικαιωμάτων πνευματικής ιδιοκτησίας.

Επίσης, επιτρέπεται η αναδημοσίευση υλικού για λόγους προβολής των γεγονότων και δραστηριοτήτων του Ιδρύματος, με την προϋπόθεση ότι θα αναφέρεται η πηγή και δεν θα θίγονται δικαιώματα πνευματικής ιδιοκτησίας, δεν θα τροποποιούνται, αλλοιώνονται ή διαγράφονται εμπορικά σήματα.

Ό,τι άλλο περιλαμβάνεται στις ηλεκτρονικές σελίδες του Δικτυακού μας τόπου και αποτελεί κατοχυρωμένα σήματα και προϊόντα πνευματικής ιδιοκτησίας τρίτων ανάγεται στη δική τους σφαίρα ευθύνης και ουδόλως έχει να κάνει με τον Δικτυακό τόπο του Ιδρύματος.

Esoterism Academy

CIRCLE OF LIGHT

ESOTERISM STUDIES

ESOTERISM ACADEMY NEW ARTICLE

Thursday, September 22, 2022

ΦΘΙΝΟΠΩΡΙΝΗ ΙΣΗΜΕΡΙΑ

TAOΪSM

BUDDHISM

VEDANTA

jKRISHNAMURTI

14. The Flame of True Learning

RELIGION

Quotes

Constantinos’s quotes

Copyright