ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΥΠΑΡΧΕΙ μπορεί να θεωρηθεί με δύο τρόπους. Από Εσωτερική Άποψη
(που αναφέρεται στην Οντολογική Ουσία) είναι Ένας Άμορφος Ωκεανός Συνείδησης.
Από Εξωτερική Άποψη (που αναφέρεται στην Φαινομενική Κατάσταση ή Δραστηριότητα)
είναι Ένας Αδόμητος Ωκεανός Επίγνωσης (Επίγνωση στην Αρχέγονη, Απλή, Μη-Σύνθετη
κι Αγνή Μορφή της) που «Εμπεριέχει» άπειρες δυνητικά διαθέσιμες Καταστάσεις.
Εδώ, στην «Δραστηριότητα», Βασίζεται η «Διαφοροποίηση», η «Δημιουργία», η
Γέννεση Καταστάσεων (Ύπαρξης) και (Υποκειμενικών) Αντιλήψεων.
Ό,τι «αντιλαμβανόμαστε σαν «Δημιουργία» δεν είναι παρά Δραστηριότητα,
Μετασχηματισμοί, Περιορισμοί, της Αρχικής Επίγνωσης. Έτσι «Δημιουργούνται»
Πεδία (Κόσμοι) κι Επίπεδα Ύπαρξης και Ιδιαίτερες Αντιλήψεις της
Πραγματικότητας. Όλα αυτά τα Φαινόμενα Δραστηριότητας Εμπεριέχονται, Όλα, στο
Αρχικό Αμετακίνητο Όλον.
Η «Δημιουργία» μπορεί να Θεωρηθεί με δύο τρόπους. Από την Άποψη του Όλου,
το Όλον είναι η Βάση που Στηρίζει Όλες
τις Καταστάσεις, η Βαθύτερη Πραγματικότητα κάθε κατάστασης. Από την Άποψη της
Ύπαρξης (της Κατάστασης της Ύπαρξης), η Συνείδηση πρέπει να Θεωρηθεί σαν
Εγγενής Οντολογική Ιδιότητα της Ύπαρξης. Η Συνείδηση Ενυπάρχει στον «Κόσμο».
Δεν είναι ούτε Έξω, ούτε κάτι Διαφορετικό, είναι η Πραγματική Ουσία της
Δημιουργίας, των Πραγμάτων, κάθε κατάστασης ύπαρξης.
…
Η Συνείδηση Έχει Άπειρο Βάθος, Ανέγγιχτο. Είναι η Αληθινή Ύπαρξη, η Αληθινή
Ζωή. Η Επίγνωση δεν έχει Ιδιότητες, Περιορισμούς. Είναι η Ελεύθερη Απεραντοσύνη.
Είναι η Πραγματική Κατάσταση. Η Καθαρή Συνειδητότητα είναι μια Οριακή Κατάσταση
Επίγνωσης που «χαρακτηρίζεται από μια Ενιαία Αίσθηση Αδιαφοροποίητης Ολότητας
Όταν όμως η Συνείδηση Δραστηριοποιείται κι η Επίγνωση Μετασχηματίζεται και
«Περιορίζεται» αποκτά «Τοπικό» Χαρακτήρα. Έτσι Προκύπτει η Παγκόσμια
Συνειδητότητα κι η Ατομική Οντότητα.
Έτσι, η Συνείδηση σαν Καθαρή Συνειδητότητα είναι ένας Άμορφος Ωκεανός
Επίγνωσης κι Αποτελεί την Συμπαντική «Μήτρα» μέσα στην Οποία αναδύονται όλες οι
«πλασματικές» μορφές εμπειρίας. Η Αντίληψη του Απολύτου Εδάφους της Ύπαρξης,
σαν Καθαρής Συνειδητότητας, σαν Ελεύθερης κι Ανεμπόδιστης Επίγνωσης
περιγράφεται εδώ και χιλιετηρίδες στον Ινδουισμό, στον Βουδισμό, στον Ταοϊσμό
και στις άλλες Παραδόσεις, στον Φιλοσοφικό Μυστικισμό των Ελλήνων Φιλοσόφων και
σε νεότερους Φιλοσόφους, όπως οι Υπαρξιστές και σε διάφορες Θεωρίες και
Διδασκαλίες.
Είτε έτσι είτε αλλιώς η Ύπαρξη, στο Βάθος της, (είτε Θεωρούμε Αυτό το Βάθος
σαν το Θεμέλιο οποιασδήποτε «Διαφοροποίησης», είτε σαν την Πραγματικότητα οποιασδήποτε
«Κατάστασης») είναι το Χωρίς Ιδιότητες. Αλλά στην Τοπική της Εκδήλωση η Ύπαρξη
προσδιορίζεται από τον «Τόπο», τις τοπικές συνθήκες και καταστάσεις.
Η Συνείδηση που ενσωματώνεται στον Υλικό Κόσμο έχει πάντα μια τοπική
εμπειρία της ύπαρξης, της ζωής των φαινομένων, των συμβάντων. Κάποιος που
γεννήθηκε στην «γη» ζει την γήινη ζωή με τις εδώ συνθήκες. Ασφαλώς κάποιος που
γεννιέται κάπου αλλού (κι υπάρχουν δισεκατομμύρια κατοικημένοι πλανήτες στο
υλικό σύμπαν) έχει μια διαφορετική εμπειρία ζωής (μορφή, περιβάλλον, συνθήκες
κι εμπειρίες).
Η Κατανόηση της Ύπαρξης, της Ζωής σαν Φαινομένου και της ζωής σαν εμπειρίας
ξεκινά από την αναγνώριση του Περιβάλλοντος, από την επιβίωση στο συγκεκριμένο
περιβάλλον. Καμία Εσωτερίκευση και καμιά Γνώση δεν μπορούν να επιτευχθούν αν
δεν εξασφαλισθεί η ίδια η ζωή.
Η γέννηση σε μια κοινωνία, η κοινωνικοποίηση κι η ανατροφή μέσα σε
ιδιαίτερες πολιτισμικές συνθήκες είναι αυτό που διαμορφώνει τις ατομικές
«συνειδήσεις» (συνειδητότητες, επιγνώσεις), που οριοθετεί και διαμορφώνει την
βιωματική ροή των υποκειμένων. Είτε το θέλουμε είτε όχι η ατομική συνείδηση
ανήκει εκ των πραγμάτων στην Συλλογική Συνείδηση και μετά έχει ένα ιδιαίτερο
χαρακτήρα.
Στην «Ανάδυσή» της η «συνείδηση» μετασχηματίζεται σε Μη-Δυαδική Συνείδηση
(η Πραγματική Ατομικότητα, το Καθαρό Υποκείμενο) και μετά σε Παγκόσμια
Συνείδηση (το Παγκόσμιο Υποκείμενο) και σε Άπειρη Συνείδηση (το Απόλυτο
Υποκείμενο, ο «Θεός»). (Ο σωστός όρος εδώ δεν είναι η «συνείδηση» αλλά η
Συνειδητότητα, αλλά στις Παραδόσεις χρησιμοποιείται συχνά ο όρος «συνείδηση»
αντί του ορθού Συνειδητότητα).
Το Απόλυτο Υποκείμενο (ο «Θεός») είναι το Υποκείμενο που έχει απαλλαγεί από
όλους τους περιορισμούς της πλασματικής προοπτικής. Είναι το Υποκείμενο που
έχει Αναδυθεί σε Αντικειμενικότητα, Αυτό Που Υπάρχει.
…
Όλα στο Τοπικό Ηλιακό Σύστημα, οι πλανήτες, η γη, τα υλικά στοιχεία, οι
υλικές μορφές, οι βιολογικές μορφές έχουν προέλθει από τον Ήλιο. Ο Ήλιος δεν
είναι παρά η Εξωτερίκευση της Αόρατης Ψυχικής Ενέργειας, αυτό που γεννά τις
υλικές μορφές. Η Συσχέτιση της Εσωτερικής Ουσίας, της Συνειδητότητας, με την υλική
μορφή γεννά την εξωτερική ζωή και τα φαινόμενά της. Έτσι, για κάποιες
Παραδόσεις ο Ήλιος Εκφράζει την Θεότητα σε Υλικό Πεδίο (Δεν είναι ο Θεός αλλά η
Εξωτερική Εικόνα του Θεού, ένα Σύμβολο του Θεού).
Η γη, η εξωτερική ζωή, δεν προήλθαν απλά από τον Ήλιο, σχετίζονται μαζί του,
με την Ηλιακή Δραστηριότητα. Η θέση της γης, η απόσταση από τον Ήλιο, η
περιστροφή, συνθέτουν το κοσμικό (υλικό) περιβάλλον της ζωής.
Στην Αναγνώριση και στην Κατανόηση του περιβάλλοντος κόσμου, έχει λοιπόν
σημασία ο Ήλιος, το Ηλιακό Έτος, οι Εποχές, τα Ηλιοστάσια κι οι Ισημερίες, οι
φάσεις της Σελήνης και τα άστρα, ο καιρός.
Πέρα από όλα αυτά το Ηλιακό Έτος δεν είναι απλά το Φυσικό Ημερολόγιο (που
δημιούργησε η Φύση κι όχι ο άνθρωπος) αλλά είναι κι ένα Σύμβολο και μια
Παράλληλη Διαδικασία με αυτήν της Δημιουργίας και της Ζωής που Εξελίσσονται σε
«Κύκλο».
Έχουμε μιλήσει πολλές φορές για τα Ηλιοστάσια, τις Ισημερίες και την Σχέση
τους με τις Μυήσεις στην Αρχαιοελληνική Παράδοση. Μπορείτε να ανατρέξετε και σε
παλιότερα άρθρα.
…
Η Φθινοπωρινή Ισημερία είναι περίοδος Περίσκεψης, Περισυλλογής και Εσωτερίκευσης.
Η Ζωή (κι η ζωή τοπικά) είναι μια συνεχής δημιουργία, μιας συνεχής εξέλιξη,
μιας συνεχής ολοκλήρωση που χάνεται στο Άπειρο Βάθος της Ύπαρξης.
Θεωρούμε ότι έχει πραγματοποιηθεί μια Βασική Αυτογνωσία, που μπορεί να
είναι προΐόν είτε της φυσικής
ολοκλήρωσης, είτε (και) της Ανοιξιάτικης και της Καλοκαιρινής Μύησης.
Λέγοντας Βασική Αυτογνωσία, εννοούμε τη Συναίσθηση της Ύπαρξης, την Αυτοσυνείδηση, την Αίσθηση ότι είμαστε Ύπαρξη που εκδηλώνεται
με αντίληψη, σκέψη, αίσθηση, σώμα, σε κάποιο περιβάλλον, σε κάποιο χρόνο
(τώρα). .Αυτή η Βασική Αυτογνωσία είναι η Αρχή της Εσωτερικής Ζωής. Είναι η Πύλη
της Εσωτερικής Ζωής.
Με Θεμέλιο αυτή την Βασική Αυτογνωσία μπορούμε να προχωρήσουμε στην Περίσκεψη.
Ο άνθρωπος αντιλαμβάνεται. κατανοεί, σκέπτεται και επικοινωνεί με έννοιες.
Αντιλαμβανόμαστε γενικά και περίπου και αποσαφηνίζουμε σιγά σιγά του
περιεχομένου της αντίληψής μας. Κατασκευάζουμε το περιεχόμενο. Μπορεί να
κάνουμε λάθος. Και αυτό σημαίνει ότι μπορεί να μην έχουμε σαφή και ακριβή
κατανόηση του περιεχομένου μιας έννοιας. Ή μπορεί να έχουμε λανθασμένη σύλληψη
μιας κατάστασης, μιας έννοιας.
Τι σημαίνει λοιπόν Περίσκεψη; Τι σημαίνει Περισυλλογή, Τι σημαίνει Εσωτερίκευση;
Περίσκεψη τυπικά σημαίνει σύνεση, προσεκτική αποσαφήνιση της παρούσας
υπαρξιακής κατάστασης, σημαίνει στοχασμό και αληθινή αντίληψη των πραγμάτων και
προσανατολισμό της ύπαρξης, δηλαδή της ζωής, της δράσης μας, ώστε να οδηγηθούμε
σε μια κατάσταση που μας έχει αποκαλυφθεί (ή οραματιζόμαστε) ολοκληρωμένη, στην
πλήρη έκτασή της, σε όλο το βάθος της. Ο Στόχος της Φύσης, ο Στόχος μας, είναι
η Πλήρης Αυτοσυνειδησία. Δηλαδή η Πλήρης Αυτογνωσία, η Ολοκληρωτική Ελευθερία,
η Απελευθέρωση από όλους τους περιορισμούς. Η Δράση ακριβώς θα μας φέρει εδώ.
Αυτή είναι η βαθύτερη έννοια της ανθρώπινης βούλησης και της ολοκλήρωσης της
ύπαρξης.
Περισυλλογή σημαίνει την Απόσυρση της Αντίληψης από τον εξωτερικό κόσμο. Αυτό οδηγεί στην Εσωτερική Ζωή, στην Ανάδυση,
στον Απέραντο Κόσμο Μέσα μας. Ο Εσωτερικός Κόσμος είναι πλατύτερος και
βαθύτερος από τον εξωτερικό κόσμο. Αλλά πρέπει κάποιος να το βιώσει για να το
κατανοήσει. Η Φιλοσοφική Περισυλλογή των Ελλήνων Φιλοσόφων της πρώιμης, της
κλασικής και της ύστερης αρχαιότητας. δεν είναι παρά η Μύηση των Ιερών της
Ελλάδος (Δελφοί, Ελευσίνα, Αθήνα) σε Φιλοσοφικό Λόγο. Η Περισυλλογή είναι η
ορθή δράση προς την Αυτογνωσία. Είναι το Άνθισμα της Αυτογνωσίας και η Είσοδος
στον Εσωτερικό Κόσμο.
Εσωτερίκευση σημαίνει πρακτικά την Μετατόπιση της Αντίληψης, της ζωής, στον
Εσωτερικό Κόσμο της Αληθινής Ύπαρξης. Όταν στρεφόμαστε Μέσα, αντιλαμβανόμαστε
και κατανοούμε ότι είμαστε Συνείδηση, Αληθινή Ύπαρξη, Ουσία, που δεν έχει σχέση με τους περιορισμούς
του εξωτερικού κόσμου ή της εκδήλωσης στον περιορισμένο τόπο. Είναι η Αίσθηση
της Απεραντοσύνης. Η Εσωτερίκευση οδηγεί στη Βαθιά Συναίσθηση ότι είμαστε Ελεύθεροι
Πραγματικά Ελεύθεροι και ανεξάρτητοι και ανηπερέαστοι από οποιοδήποτε περιορισμό, τοπικές καταστάσεις
και συνθήκες. Αυτή η Εσωτερική Ελευθερία είναι η Πραγματική Ελευθερία που
οδηγεί στο Απέραντο Βάθος της Αληθινής Ύπαρξης.
Αυτό δημιουργεί μια Βαθιά Αίσθηση Ησυχίας, Ειρήνης, Μακαριότητας. Οι εξωτερικοί
άνθρωποι θεωρούν ελευθερία την απελευθέρωση από κάποιες δεσμευτικές καταστάσεις
και συνθήκες ή την αλλαγή αυτών των συνθηκών. Αυτό δεν είναι αληθινή ελευθερία,
αλλά μετατόπιση στον ίδιο περιορισμένο χώρο ύπαρξης, (μια ανάσα ζωής, αλλά όχι
ελευθερία). Αληθινά Ελεύθερος είναι ο άνθρωπος που έχει Μετατοπιστεί Μέσα, στον
Απέραντο Αληθινό Κόσμο και δεν εξαρτάται από τίποτα εξωτερικό. Του είναι
αδιάφορο. Ακόμη και αν καταρρεύσει το σύμπαν, αν καταστραφεί η ζωή, αν χάσει το
σύνδεσμο με το υλικό σώμα, δεν νοιάζεται. Γιατί έχει συνειδητοποιήσει ότι είναι η Αιώνια Συνείδηση και όχι τα
παροδικά φαινόμενα της αντίληψης και της ζωής.
Η Φθινοπωρινή Μύηση φαίνεται να είναι η πιο Ιερή Μύηση, επειδή απλά μας
οδηγεί στον Εσωτερικό Κόσμο. Είναι η Είσοδος στον Εσωτερικό Κόσμο. Όμως
φανταστείτε ότι εάν η Είσοδος θεωρείται κάτι Ιερό, πόση Ιερότητα έχει η Ανάδυση
στην Απεραντοσύνη του Εσωτερικού Κόσμου. Η κορυφή της Χειμερινής Μύησης
προκαλεί Δέος, Ταπεινότητα και Βαθιά Συναίσθηση της Θεότητας Μέσα μας. Είναι η Περιοχή
της Ιερής Σιγής.
