Αντικειμενική Συνείδηση: Η Εσωτερική Θεώρηση
Η Συνείδηση είναι το απόλυτο μυστήριο της ύπαρξης. Η Συνείδηση
εκδηλώνεται, αναδύεται, εμφανίζεται, σαν Αντίληψη. Είναι Αντίληψη. Και αυτή
είναι μία πρώτη διαφοροποίηση που οδηγεί στην εκδήλωση, στην δημιουργία. Η Αντίληψη
στην φυσική της εκδήλωση είναι χωρίς περιεχόμενο. Αλλιώς υπάρχει μία αντίληψη
κενότητας μια Επίγνωση χωρίς ιδιότητες Και αυτή είναι η δεύτερη διαφοροποίηση
που αποτελεί την Βάση το υπόβαθρο της δημιουργίας. Αυτή η Βάση υποστηρίζει όλες
τις εκδηλώσεις και τα φαινόμενα ύπαρξης που εμφανίζονται.
Σε ένα πιο «εξωτερικό» πεδίο θεώρησης η κατάσταση της
κενότητας είναι η Νύχτα της Ύπαρξης (στην Ορφική Παράδοση). Είναι η Μεγάλη Μητέρα
της Δημιουργίας (στην Ινδική Μυθολογία) που τα αγκαλιάζει όλα. Είναι η Πλατυτέρα
των Ουρανών (των μυστικών στο Χριστιανισμό).
Αυτή η Κατάσταση σε μία αντίστροφή της θεώρηση μπορεί να
ιδωθεί θετικά σαν το Όλον που δημιουργεί τα πάντα. Είναι ο Ήλιος της Δημιουργίας.
Είναι Ο Φάνης των Ορφικών είναι ο Ισβάρα της Ινδικής Παράδοσης είναι ο Λόγος
των Ουρανών στον Χριστιανισμό.
Η Κατάστασή του Όλου είναι Ένας Ανοιχτός Ωκεανός Επίγνωσης,
Αίσθησης της Ύπαρξης, χωρίς άλλες ιδιότητες. Είναι το Μεγάλο Υποκείμενο που
έχει Αντικειμενική Υπόσταση, Περιεχόμενο και Συμπεριφορά. Η Διαφοροποίηση του Υποκειμένου
οδηγεί στο περιορισμένο υποκείμενο, στην ατομικότητα
Ο Μηχανισμός που οδηγεί από το Παγκόσμιο Υποκείμενο στο
ατομικό oν
είναι φυσικός απλός και γνωστός. Η Αντίληψη έχει την φυσική δυνατότητα,
ικανότητα, να συλλαμβάνει φυσικά, ανεμπόδιστα, χωρίς αλλοιώσεις. Και αυτό
οδηγεί σε μία αντικειμενική αντίληψη. Μπορεί εξίσου φυσικά να «παρεμβαίνει»
στις διαδικασίες της σύλληψης, με διάφορους τρόπους. Και αυτό οδηγεί από την
αντικειμενική αντίληψη που αποτελεί πάντα την βάση της αντιληπτικής δράσης σε
μία υποκειμενική θεώρηση.
Έτσι το Μεγάλο Υποκείμενο
που έχει αντικειμενική φύση και συμπεριφορά οδηγεί (με την «διαφοροποίησή» του)
στην ανάδυση του περιορισμένου υποκειμένου και στο ατομικό υποκείμενο. Η Αντίληψη,
πάντα, σε όλα τα Πεδία Εκδήλωσης που αναδύονται λειτουργεί σε μία αντικειμενική
βάση που διαφοροποιείται σε υποκειμενικές θεωρήσεις. Είναι αυτές ακριβώς οι
υποκειμενικές θεωρήσεις που αποτελούν τους πυρήνες της ατομικής ύπαρξης και
είναι αυτές οι ατομικές υπάρξεις που εκδηλώνονται στους κατώτερους κόσμους (νοητικό
και αστρικό) και ενσωματώνονται στον υλικό κόσμο.
Η Αντίληψη πάντα λειτουργεί και σε αντικειμενική βάση και
σε υποκειμενική διάσταση (που αποτελεί μία διαφοροποίηση της αντικειμενικής
βάσης της αντίληψης). Η Ενσωματωμένη Συνείδηση έχει από την φύση της
την ικανότητα να αντιλαμβάνεται (πρώτα) αντικειμενικά και (μετά) υποκειμενικά
Ακόμη και η νόηση λειτουργεί με τον ίδιο τρόπο. Υπάρχει αντικειμενική
παρατήρηση και κατανόηση. Και υπάρχει υποκειμενική θεώρηση και σκέψη. Και οι
αισθήσεις λειτουργούν έτσι. Στην όραση, για παράδειγμα, υπάρχει η γενική όραση (βλέπω)
και η εστιασμένη όραση (κοιτάζω).
…
Από την αρχή της
ζωής όλα τα πλάσματα του πλανήτη είχαν ένα μοναδικό πρόβλημα, την επιβίωση. Έπρεπε
να δώσουν όλη την προσοχή τους σε αυτό. Ο άνθρωπος κληρονόμησε (από τους προ-ανθρώπινους
και ανθρώπινους προγόνους του) αυτή την τάση να διαμορφώνει την φυσική
αντικειμενική αντίληψη σε υποκειμενική και προσωπική θεώρηση της
πραγματικότητας, για να μπορέσει όχι μόνο να έχει αντίληψη του περιβάλλοντος, σύμφωνα
με τις ανάγκες του, αλλά και να προσαρμόζει τη δράση του για να επιβιώσει. Αυτό
δεν είναι απλά μία τάση του ανθρώπου σαν είδος. Οι άνθρωποι από την αυγή της
ανθρωπότητας κατανόησαν ότι πρέπει να ζουν σε ομάδες. Εξαρχής λοιπόν ο άνθρωπος
γεννιόταν και ζούσε μέσα σε μία κοινωνία (με την οποιαδήποτε οργάνωση). Η
κοινωνία, που ήθελε να διατηρηθεί σαν κοινωνία και σαν άτομα, όχι μόνο υιοθέτησε
την υποκειμενική θεώρηση της ζωής, σαν τρόπο αντίληψης, αλλά και την
κωδικοποίησε πάντα, σύμφωνα με τις ανάγκες, σε «κανόνες» συμβίωσης και την
περνούσε στις επόμενες γενιές μέσα, από την μύηση, την εκπαίδευση, την αγωγή
και την παιδαγωγική. Έτσι εδώ και χιλιάδες χρόνια ο άνθρωπος μαθαίνει ένα τρόπο
αντίληψης, διδάσκεται πώς να αντιλαμβάνεται και τι να αντιλαμβάνεται. Ο
άνθρωπος σε όλες τις κοινωνίες είναι μία εικόνα της κοινωνίας. Και οι άνθρωποι,
χιλιάδες χρόνια τώρα, ζουν σαν μέλη της ομάδας τους (που μπορεί να περιλαμβάνει
πολλές ομάδες).
Οι άνθρωποι
ανατρέφονται μέσα σε κοινωνίες και ακολουθούν πάντα τα «πρότυπα» της κοινωνίας
Οι εποχές αλλάζουν, τα ήθη οι συμπεριφορές αλλάζουν. Οι άνθρωποι που
μεταβαίνουν από την παλιά νοοτροπία στα νέα είδη «αντίληψης» νομίζουν ότι
εξελίσσονται, προοδεύουν, ή απελευθερώνονται από τις παλιές προκαταλήψεις. Στην
πραγματικότητα εξακολουθούν να ελέγχονται και να κατευθύνονται από την κοινωνία
στα νέα πρότυπα. Απλά αλλάζουν «θέση» στην «φυλακή» της κοινωνίας. Δεν
πηγαίνουν πουθενά αλλού.
Με το γύρισμα της
χιλιετηρίδας οι δυτικές κοινωνίες (κατά κύριο λόγο) έχουν αλλάξει ήθη. Υπάρχει
μία γενική απαξίωση των πάντων, μία βαθιά χαλάρωση των ηθών και συμπεριφορές
που δεν γίνονταν ανεκτές τις προηγούμενες δεκαετίες. Οι σύγχρονοι πολιτισμένοι Ευρωπαίοι
και Αμερικάνοι νομίζουν ότι απελευθερώνονται από τις ηθικές δεσμεύσεις του
παρελθόντος. Στην πραγματικότητα απλά υιοθετούν τα νέα «πρότυπα» που τους
επιβάλλουν αυτοί που κατευθύνουν τις κοινωνίες. Οι άνθρωποι ήταν πάντα αγέλες
και πάντα χειραγωγούνταν και
κατευθύνονταν. Έτσι ελάχιστοι είναι αυτοί που είναι στον κόσμο αλλά δεν είναι
εκ του κόσμου.
…
Η Ενσωματωμένη Συνείδηση λειτουργεί πάντα σε μία
αντικειμενική βάση αντίληψης την οποία διαμορφώνει σύμφωνα με την κατανόησή
της. Αυτή η κατανόηση της ζωής προέρχεται από φυσικές δυνατότητες, από την
ανατροφή μέσα στην κοινωνία, από προσωπικές ανάγκες και εμπειρίες και από το
συγκεκριμένο περιβάλλον. Έτσι η Συνείδηση λειτουργεί υποκειμενικά, η ζωή είναι
πάντα προσωπική και η δράση πάντα ιδιαίτερη.
Σε πρακτικό επίπεδο, ποιες είναι οι λειτουργίες που
κάνουμε και προσωποποιούν την φυσική αντικειμενική αντίληψη;
1) Απλοποιούμε και επιλέγουμε τις πληροφορίες σύμφωνα με
τις ανάγκες και τα ενδιαφέροντα μας. Όχι μόνο δίνουμε την δική μας ερμηνεία στα
πράγματα (σύμφωνα με το ιδεολογικό μας οικοδόμημα) αλλά προτιμούμε και
απορρίπτουμε καταστάσεις, ανθρώπους, γεγονότα και πράγματα.
2) Συνδέουμε τις προσωπικές καταστάσεις μας (και τις
σωματικές καταστάσεις μας) με το περιβάλλον. Οι ενέργειές μας προγραμματίζονται
καθοδηγούνται οργανώνονται. Έτσι οι προσωπικές ανάγκες (και ενδιαφέροντα)
συντονίζονται με τον εξωτερικό κόσμο.
3) Καθορίζουμε προτεραιότητες για δράση με προσωπικά
κριτήρια. Επιβίωση, ασφάλεια, πείνα υγεία και πόνος, σχέσεις, κοινωνικοί
συσχετισμοί, είναι παράγοντες που μας επηρεάζουν.
4) Προσαρμόζουμε τις πληροφορίες πάντα σύμφωνα με την
αποθηκευμένη γνώση και αντίληψή μας. Μετατρέπουμε επιμέρους αντιλήψεις αλλά
δύσκολα αλλάζουμε νοοτροπία.
Όλα αυτά που κάνουμε δεν τα κάνουμε πάντα σωστά. Συχνά
υπερβάλλουμε στο προσωπικό στοιχείο, λειτουργούμε χωρίς λογικά και
αντικειμενικά κριτήρια και συχνά χωρίς κοινωνική υπευθυνότητα και ευαισθησία.
Λειτουργούμε υπερβολικά υποκειμενικά. Έχουμε πολύ εγώ. Και έτσι προκύπτουν τα
προβλήματα και σε κοινωνικό επίπεδο και σε προσωπικό επίπεδο.
Μπορούμε να διορθώσουμε την κατάσταση: Ο μόνος δρόμος
είναι να γίνουμε πιο αντικειμενικοί, λιγότερο υποκειμενικοί. Αυτό σημαίνει να
ξαναγυρίσουμε στις Αιώνιες Αρχαίες Αξίες. Αλήθεια, Δικαιοσύνη, Ενότητα
(κοινωνία ψυχών και αγάπη) και όλα όσα προκύπτουν από τις Βασικές Αξίες. Ποιος
θα το κάνει;
Στην Εσωτερική Παράδοση (και στις επιμέρους θρησκευτικές
παραδόσεις) ο Στόχος είναι να πάμε πέρα από το υποκείμενο, στην Αντικειμενική
Μη-δυαδική Συνείδηση. Έτσι η Συνείδηση μπορεί να Αναδυθεί στην Πραγματικότητα,
στην Ελευθερία (από όλους τους περιορισμούς), στην Ολότητά (δηλαδή στην Ενότητα
των πάντων).
Τα μέσα που χρησιμοποιούνται εδώ είναι η Ακινησία (σε όλα
τα επίπεδα), η Απάρνηση (των περιορισμών), η Απόσυρση (από όλες τις εξωτερικές
λειτουργίες).
Η Εσωτερική Ελευθερία που πραγματοποιείται έτσι Διευρύνει
την Επίγνωση, Φωτίζει την Δράση και Καθοδηγεί τη Ζωή στον ορθό δρόμο.
Ο Απόλυτος Ορισμός του Διαλογισμού (ή της Προσευχής ή της
Πνευματικής Δράσης) είναι η Ακινησία. Ακινησία στο σώμα, Ησυχία στις αισθήσεις,
Σιωπή στην σκεπτοδιαδικασία, Εξάλειψη του εγώ.
Η «Νέα Συνείδηση» που αναδύεται Βιώνει την
Πραγματικότητα, Αντιλαμβάνεται ορθά, Δρα όταν πρέπει, προς τη σωστή κατεύθυνση.
Είναι υπόδειγμα ζωής. Αυτό είναι ο Φωτισμένος Άνθρωπος. Κάποιος που ολοκλήρωσε
τον προορισμό του στους Κόσμους της Μορφής και μπορεί, Ελεύθερος, να Ανυψωθεί
στους Ανωτέρους Ουρανούς όπου είναι η Πραγματική Κατοικία των όντων. Στους
Κόλπους του Όλου, στο Όλον, στο Παν, στο
Αιώνιο Μυστήριο της Συνείδησης (που οι άνθρωποι ονομάζουν Θεό).
Η Εικόνα
Τα Σύμβολα δεν περιγράφουν με ακρίβεια μία κατάσταση ένα
γεγονός ή ένα πράγμα. Χρησιμεύουν για την ενεργοποίηση της κατανόησης, της
διαδικασίας αντίληψης και αποσαφήνισης της πραγματικότητας. Υπονοούν. Πρέπει
κάποιος ο ίδιος μόνος του να αναδυθεί στην κατανόηση της πραγματικότητας.
Μπορεί να
χρησιμοποιηθούν πολλά διαφορετικά σύμβολα για ένα «αντικείμενο». Η χρησιμότητα
του Συμβόλου, κάθε φορά, είναι να μας οδηγήσει στην αλήθεια, όχι σε μία
αποκρυσταλλωμένη αντίληψη ή περιγραφή της πραγματικότητας. Αυτός είναι ο λόγος
που χρησιμοποιούνται πολλά σύμβολα, πολλές προσεγγίσεις. Γιατί πρέπει να δούμε
την ουσία του Συμβόλου, το μήνυμα που φέρνει, όχι την εξωτερική όψη.
Η Συνείδηση είναι
ένα Μυστήριο γιατί είναι (σαν Ουσία σαν Ύπαρξη) πέρα από την Αντίληψη. Η Συνείδηση
είναι Αντίληψη. Και η Φυσική Κατάσταση της Αντίληψης είναι Κενότητα, δηλαδή
ένας Αδόμητος Ωκεανός Επίγνωσης χωρίς ιδιότητες. Η Συνείδηση διατρέχει τα πάντα.
Είναι (σαν Αντίληψη) το υποστήριγμα των πάντων.
Το Πρώτο Όριο της Αντίληψης (ο εξωτερικός λευκός κύκλος)
είναι η Κοσμική Νύχτα που αγκαλιάζει όλη τη δημιουργία.
Το Δεύτερο Όριο (ο
εσωτερικός λευκός κύκλος) είναι το Όλον, ο Ήλιος, ο Δημιουργός του κόσμου, που
τα εμπεριέχει όλα, πεδία, κόσμους, καταστάσεις, συμβάντα και όντα
Τα δύο λευκά
τρίγωνα αναπαριστούν τους Ανωτέρους Ουράνιους Κόσμους και τους κατώτερους
κόσμους της μορφής. Εδώ φαίνεται όχι μόνο η διάταξη των κόσμων αλλά και η οδός
της καθόδου και της ανόδου.
Η ατομικότητα του
ανθρώπου παριστάνεται από τις οριζόντιες γραμμές. Η οριζόντια γραμμή του
ανοδικού τριγώνου είναι ο Μη-δυαδικός Νους, ο Παγκόσμιος Νους. Η οριζόντια
γραμμή του καθοδικού τριγώνου είναι ο κοινός-νους που διοχετεύει την ενέργειά
του μέσω του δυναμισμού του τριγώνου προς την υλική μορφή.
Η Συνείδηση (σαν Αντίληψη και Επίγνωση) στην πορεία της
προς τα Άνω (η προς τα Έσω) χάνεται στον Κύκλο του Όλου. Μετά είναι το κοσμικό
άπειρο, το Όριο της Ύπαρξης, που χάνεται στο Ατελείωτο Μυστήριο της Συνείδησης.
Αντικειμενική Συνείδηση: Η Θρησκειολογική Ανάλυση
Δεκαετίες τώρα σοβαροί επιστήμονες
φυσιολόγοι-ψυχολόγοι (που κατέχουν και πανεπιστημιακές έδρες και), που
ασχολούνται με το φαινόμενο της «επίγνωσης» (της συνείδησης), έχουν
διαπιστώσει, καταρχήν, το εξής απλό...
Το σύστημα εξαγωγής
του εγκεφάλου-συνείδησης (απαγωγικό), επηρεάζει το σύστημα εισαγωγής
(προσαγωγικό): ο εγκέφαλος-συνείδηση είναι ικανός να «εκλέγει τα ερεθίσματά
του»...
Καταλαβαίνετε
τι σημαίνει αυτό; Ότι η επίγνωση του συνηθισμένου ανθρώπου είναι «κατασκευή»...
Η συνείδηση δεν «φωτογραφίζει» ψυχρά τον φυσικό κόσμο, αλλά επεμβαίνει στην
διαδικασία πρόσληψης, επιλέγοντας, υπερτονίζοντας, απορρίπτοντας, κατηγοριοποιώντας,
συνθέτοντας με βάση εντυπωμένα πρότυπα-μοντέλα, κλπ., κλπ...
Δηλαδή; Η
επίγνωση που έχουμε διαμορφώνεται συνεχώς, κατασκευάζεται συνεχώς, είναι
τελείως υποκειμενική... (Ο καθένας «ζει» στον κόσμο του...)...
Κάνοντας όμως
πειράματα, οι ίδιοι επιστήμονες, με ανθρώπους που διαλογίζονταν (χριστιανούς
που προσεύχονταν, δασκάλους του Ζεν που διαλογίζονταν, γιόγκι που ήταν σε
σαμάντι, κλπ), διαπίστωσαν (εκτός από το γεγονός ότι, όλων ο εγκέφαλος δεν
λειτουργούσε στην συχνότητα Β του συνηθισμένου ανθρώπου, αλλά σε χαμηλότερη
συχνότητα Α), το εξής αξιοσημείωτο..
Αυτοί οι
άνθρωποι με διαλογισμό έφταναν σε μία κατάσταση συνείδησης όπου δεν
παρενέβαιναν στο σύστημα προσαγωγής του εγκεφάλου (ερεθίσματα) κι είχαν
ταυτόχρονα όλοι την ίδια ανταπόκριση σε ένα συγκεκριμένο ερέθισμα... Η
συνείδηση σε αυτή την κατάσταση και ήταν άδεια και δεν ήταν: Δεν ασχολιόταν με
τα περιεχόμενά της, απλά τα περιείχε, τα δέχονταν, τίποτα άλλο... Μία τέτοια
συνείδηση δεν ήταν πιά υποκειμενική, όπως του συνηθισμένου ανθρώπου.. Ο μόνος
κατάλληλος όρος να περιγράψουν μία τέτοια συνείδηση ήταν: «αντικειμενική
συνείδηση»...
Αυτό που «λέμε»,
αγαπητοί φίλοι, είναι πολύ απλό... Ο συνηθισμένος άνθρωπος έχει μία επίγνωση
που είναι αποτέλεσμα «συναλλαγής» με το περιβάλλον... Οι άνθρωποι όμως της
παγκόσμιας εσωτερικής παράδοσης, και στη ανατολή και στην δύση, με τις
πρακτικές τους, φτάνουν σε μία κατάσταση συνείδησης αντικειμενική... Ο
συνηθισμένος άνθρωπος λειτουργεί μέσα στην σκέψη σε μία κατάσταση, αντίληψη,
διττότητας, αντιθέτων, υποκειμενικό-αντικειμενικό, φως-σκοτάδι, πάνω-κάτω,
κλπ., κλπ... Κάποιος όμως που έχει πάει πέραν της υποκειμενικής αντίληψης δεν
λειτουργεί στο επίπεδο της σκέψης, αλλά σε ένα βαθύτερο επίπεδο επίγνωσης, σε
ένα επίπεδο ενότητας: Αντιλαμβάνεται αντικειμενικά «αυτό που είναι» χωρίς να το
«σχολιάζει» με την σκέψη και να το εντάσσει στο σύστημα των αντιθέτων της
σκέψης...
Η αποδέσμευση,
στην συνέχεια, της συνείδησης από τα περιεχόμενά της (είτε αυτά υπάρχουν σαν
πληροφορίες από τον εξωτερικό κόσμο, είτε όχι), οδηγεί στην Αντίληψη μίας
Παγκόσμιας Αντικειμενικής Ύπαρξης, αντιλαμβάνεται η συνείδηση ότι συμμετέχει,
«κοινωνεί» με μία Ευρύτερη Πραγματικότητα... Κι εδώ εισερχόμαστε στο χώρο του
Ιερού..
Αγαπητοί
φίλοι, υπάρχουν και συγκεκριμένοι επιστήμονες που ασχολήθηκαν με το φαινόμενο
της επίγνωσης στα εργαστήρια, και βιβλιογραφία (για όποιον διαβάζει καλά
αγγλικά) και ό,τι θέλετε...
Καταλαβαίνετε,
ότι δεν μπορούμε να χανόμαστε μέσα στους λαβύρινθους της υποκειμενικής
σκέψης... Μπορούμε να μεταβούμε σε μία «ανεπηρέαστη επίγνωση» όπου τα πράγματα
φωτίζονται διαφορετικά, κι η Πραγματικότητα αποκαλύπτεται τελείως διαφορετική
από αυτήν που βλέπει η σκέψη... Πρέπει επιτέλους να βγούμε από την σπηλιά της
σκέψης, έξω, στο Φως.. Κι είναι όμορφος ο κόσμος εδώ.
…
Αγαπητοί
φίλοι, επιτρέψτε «μας», να «κάνουμε» κάποιες διευκρινήσεις γι’ αυτά που «είπαμε»
στην προηγούμενη δημοσίευση, για τα πειράματα ψυχοφυσιολόγων, με ανθρώπους που
διαλογίζονταν...
Τα υποκείμενα
των πειραμάτων έφτασαν τελείως αυθόρμητα στην διαλογιστική κατάσταση και
πραγματοποίησαν μία βαθύτερη επίγνωση (που οι ερευνητές ονόμασαν «αντικειμενική
συνείδηση»). Κάποιος άθεος, χωρίς προηγούμενη πρακτική εμπειρία, δεν θα
μπορούσε ποτέ αυθόρμητα να εκτελέσει όλη αυτή την διαδικασία και να μπει σε μία
ανώτερη επίγνωση. Σε τι λοιπόν πειραματίστηκαν οι επιστήμονες; Προσπάθησαν με
παρεμβάσεις στον εγκέφαλο-συνείδηση να δημιουργήσουν μία τεχνητή κατάσταση
διαλογισμού. Αυτό όμως είναι επιστημονικό σφάλμα για τον απλούστατο λόγο ότι
«εκβίαζαν» τον εγκέφαλο-συνείδηση, να βιώσει και να αποδεχτεί μία κατάσταση
στην οποία δεν είχε φτάσει φυσικά μέσω προσωπικής εξέλιξης και αφομοίωσης της εμπειρίας
στα διάφορα στάδια. Το αποτέλεσμα ήταν ότι, ναι μεν υπήρχε τεχνητή κατάσταση
διαλογισμού, ναι, υπήρχε κάποιο βίωμα, αλλά αυτή η συνείδηση-εγκέφαλος δεν είχε
φυσική εμπειρία αυτής της κατάστασης, δεν μπορούσε να «αφομοιώσει» την
κατάσταση... Έτσι η ποιότητα επίγνωσης «έμοιαζε» αλλά δεν ήταν όπως η επίγνωση
εκείνων που έφταναν εκεί φυσιολογικά. Από επιστημονική άποψη η «μαρτυρία» του
άθεου, ήταν άχρηστη...
Ακούστε όμως
το χυδαίο της υπόθεσης... Υπήρξαν ψευδοεπιστήμονες και έμποροι, που έχουν
φτιάξει, ακόμα και σήμερα, στις Ηνωμένες Πολιτείες (από όπου έχουν έλθει πολλά
κακά...) κλινικές αναψυχής και κέντρα όπου προκαλούν με μηχανήματα τεχνητές
καταστάσεις διαλογισμού και «μεταφυσικής εμπειρίας»... Όλα αυτά βέβαια δεν
έχουν καμία σχέση με την Εσωτερική Παράδοση... Επειδή υπάρχουν ηλίθιοι στις ΗΠΑ
δεν σημαίνει ότι είμαστε όλοι ηλίθιοι...
Μετά κάτι
άλλο...
Οι άνθρωποι
που φτάνουν φυσιολογικά (μέσω διαλογιστικών πρακτικών) σε ένα ανώτερο επίπεδο
επίγνωσης, όπου, η συνείδηση δεν παρεμβαίνει πιά, με επεξεργασία, στο σύστημα
πληροφόρησης, απλά βιώνουν μία ανώτερη κατάσταση συνείδησης... και γι’ αυτό
μαρτυρούν... Δεν επιχειρούν να ερμηνεύσουν τίποτα, να κωδικοποιήσουν σε μία
λογική γλώσσα και να μεταδώσουν πληροφορία (Απλά «δείχνουν»)... Μετέχουν
βιωματικά σε μία κοινή εμπειρία..
Μιλάμε λοιπόν
εδώ, για ανθρώπους που βιώνουν μία μη-υποκειμενική αντίληψη και την βιώνουν
όλοι το ίδιο. .. γι’ αυτό μιλάμε για «αντικειμενική συνείδηση»... Σε αυτό το
επίπεδο επίγνωσης μετέχουν, απλά μετέχουν, σε μία αντικειμενική κατάσταση, σε
κάτι Ευρύτερο της υποκειμενικής αντίληψης... Υπάρχουν πολλές διαβαθμίσεις μίας
τέτοιας επίγνωσης. Δεν γίνονται αυτόματα οι συνειδήσεις «μία συνείδηση» με την
ίδια ακριβώς εμπειρία... Αυτό συμβαίνει σε πολύ βαθύτερα επίπεδα επίγνωσης και
δεν μπορούμε να μιλήσουμε γι’ αυτά...
Όταν λοιπόν
μιλάμε για «αντικειμενική συνείδηση», για μία «παγκόσμια αντικειμενική ύπαρξη»,
για μία «ευρύτερη πραγματικότητα» μιλάμε για κάτι που κάποιοι άνθρωποι
βιώνουν... κι είναι έξω από το σύστημα σκέψης που «δουλεύει» με τα αντίθετα
υποκείμενο-αντικείμενο, κλπ...
Πως, κάποιος
άνθρωπος μπορεί να εντάξει την μυστική εμπειρία μέσα στο σύστημα σκέψης που
«δουλεύει» με τα αντίθετα;... Απλά, δεν μπορεί...Μέσα στο σύστημα σκέψης, που
είναι από την φύση του υποκειμενικό, δεν είναι δυνατή η προσέγγιση της
αντικειμενικότητας... το «αντικειμενικό» παραμένει μία υποκειμενική, μία
νοητική σύλληψη.
Αυτός που έχει
Εμπειρία «μιλά» για μία Αντικειμενικότητα που βιώνει... Ο άνθρωπος χωρίς
Εμπειρία «μιλά» για μία «αντικειμενικότητα» που πρέπει να αντιληφθούμε, για μία
νοητική αντίληψη της αντικειμενικότητας, για «πληροφορία» που πρέπει να
κοινοποιηθεί σε όλους, ή κάποιους, να γίνει κατανοητή κι εφ’ όσον συμφωνηθεί
από όλους να γίνει αποδεχτή σαν «αντικειμενικότητα»... Μιλούν, προφανώς, για
διαφορετικά πράγματα...
Ο άνθρωπος της
Εμπειρίας «μιλά» για κάτι τελείως έξω από όλο αυτό το σύστημα σκέψης...
Και κάτι για
την «θρησκεία». Ό όρος δεν έχει για όλους τους ανθρώπους το ίδιο περιεχόμενο...
Για κάποιους
ανθρώπους δεν είναι έτοιμο σύστημα αντίληψης που πρέπει να εφαρμοσθεί... Αυτή
είναι η «επίσημη» (και συχνά «βρώμικη») θρησκεία... Θρησκεία, αληθινή θρησκεία,
είναι η βιωματική αλλά επαληθευόμενη και επαληθεύσιμη διερεύνηση της
Πραγματικής Φύσης μας... που είναι κάτι πολύ πέρα από την συνειδητή σκέψη...
διερεύνηση που επεκτείνεται σε ανώτερα επίπεδα επίγνωσης... Κι η εμπειρία όλης
της εσωτερικής παράδοσης σε ανατολή και δύση δείχνει ότι υπάρχουν ανώτερα
επίπεδα επίγνωσης... οι « φωτισμένοι» ούτε φαντασιόπληκτοι είναι, ούτε τρελοί..
αλλά προπάντων δεν είναι ηλίθιοι...
Δείτε αυτά τα βιβλία:
Robert Ornstein - The Psychology of Consciousness (1986, Penguin Books)
Robert Ornstein - The Evolution of Consciousness, (1991, Prentice-Hall)
Robert Ornstein & Sally Ornstein: God 4.0: On the
Nature of Higher Consciousness and the Experience Called God (2021, Malor Books)…
(Το βιβλίο διερευνά πώς λειτουργεί το «καθημερινό» μυαλό μας
ως συσκευή για την επιλογή μερικών μόνο τμημάτων της εξωτερικής πραγματικότητας
που είναι σημαντικά για την επιβίωσή μας. Δεν βιώνουμε τον κόσμο όπως είναι,
αλλά ως μια εικονική πραγματικότητα - ένα μικρό, περιορισμένο σύστημα που
εξελίχθηκε για να μας κρατήσει ασφαλείς και να εξασφαλίσει την επιβίωσή μας.
Αυτό το σύστημα, αν και είναι απαραίτητο για να διασχίσουμε με ασφάλεια έναν
πολυσύχναστο δρόμο, είναι ανεπαρκές για την κατανόηση και την επίλυση των
προκλήσεων του σύγχρονου κόσμου… Αλλά είμαστε επίσης προικισμένοι με ένα ήρεμο «δεύτερο
δίκτυο» γνώσης το οποίο, όταν ενεργοποιηθεί, μπορεί να διαλύσει ή να σπάσει τα
εμπόδια της συνηθισμένης συνείδησης. Όλοι βιώνουμε αυτήν την ενεργοποίηση σε
κάποιο βαθμό όταν βλέπουμε ξαφνικά μια λύση σε ένα πρόβλημα ή έχουμε μια
διαισθητική ή δημιουργική εικόνα – όταν συνδεόμαστε με ένα ευρύτερο σύνολο πέρα
από τον εαυτό μας… Συνδυάζοντας τις αρχαίες διδασκαλίες με τη σύγχρονη
επιστήμη, έχουμε μια νέα ψυχολογία πνευματικής εμπειρίας – τη γνώση για να
διερευνήσουμε πώς μπορεί να αναπτυχθεί και να σταθεροποιηθεί αυτό το δεύτερο
δίκτυο).
