Η Εσωτερική Θεώρηση
Τα τελευταία χρόνια έχει γίνει αποδεκτή στους
«ενημερωμένους» πανεπιστημιακούς κύκλους (όπου εργάζονται σοβαροί επιστήμονες)
και τεκμηριώνεται επιστημονικά η άποψη ότι οι εμπειρίες των υποκειμένων τελικά θεμελιώνονται
σε μια Αντικειμενική Κοσμική Συνείδηση
(Αντίληψη). Δεν έχει σημασία αν το υποκείμενο έχει επίγνωση αυτού του
γεγονότος. Στην πραγματικότητα οποιαδήποτε υποκειμενική αντίληψη δεν είναι παρά
μια «διαμόρφωση» (και μια «αλλοίωση» ταυτόχρονα) μιας γενικής αντικειμενικής
αντίληψης. Όλα τα υποκείμενα «αυτοσχεδιάζουν» πάνω στην ίδια Αντικειμενική Βάση
Αντίληψης.
Κάποιος που το «συνειδητοποιεί» αυτό νοιώθει ότι είναι
ευκολότερο να «διαχειριστεί» το περιεχόμενο της Αντίληψής του, να «δει», να
«διακρίνει» και να «απομακρύνει» τις διαδικασίες ή τις αιτίες που αλλοιώνουν
την αντικειμενική αντίληψή του. Γιατί; Επειδή ακριβώς «διαισθάνεται» το
αντικειμενικό έδαφος της αντίληψής του.
Αντίθετα κάποιος που απορροφιέται ολοκληρωτικά στην
παρούσα τρέχουσα αντίληψη της πραγματικότητας είναι εγκλωβισμένος στην
περιορισμένη αντίληψή του. Καταρχήν θεωρεί (λανθασμένα) ότι έχει μια πλήρη
αντίληψη ενώ ολοφάνερα, από τον τρόπο που «οικοδομείται» η αντίληψή του
φαίνεται ότι είναι περιορισμένη, μεροληπτική και σχετική. Αν και νοιώθει
«εγκλωβισμένος» εν τούτοις δεν μπορεί να προσεγγίσει το «Έξω». Όλοι οι δρόμοι
που «επιχειρεί» είναι αδιέξοδοι. Η μόνη ανοιχτή οδός είναι η ολοκληρωτική
«παραίτηση» από το περιεχόμενο της περιορισμένης και «περιοριστικής» αντίληψης
και η εγκατάλειψη όλων των εγωικών διαδικασιών, προσπαθειών και επιδιώξεων.
Μόνο έτσι μπορεί η περιορισμένη συνειδητότητα να «αισθανθεί» το αντικειμενικό
έδαφος της λειτουργίας της, να απελευθερωθεί και να δει.
Όπως και να έχει, είτε «Διαισθανόμαστε» την Αντικειμενική
Βάση της Αντίληψής μας, είτε την «Ανακαλύπτουμε» μέσα από την επίπονη
εγκατάλειψη του εγώ, το γεγονός είναι ότι η συνειδητότητά μας Αναδύεται σε μια
Ευρύτερη Αντικειμενική Πραγματικότητα που δεν έχει καμία σχέση με τις εγωικές
«ονειροφαντασίες».
Για την «Φιλοσοφία της Συνείδησης» το σημαντικό είναι
ότι οι άνθρωποι συνειδητοποιούν πλέον
σήμερα ότι η συνηθισμένη συνείδηση που βιώνουν οι άνθρωποι «αναδύεται» από μια
Αντικειμενική Κοσμική Βάση και πάλι, στην τελική εξέλιξή της «διαλύεται» μέσα
στην Αντικειμενικότητα. Αυτή είναι μια Νέα Προσέγγιση της Πραγματικότητας για
τον κόσμο της Δύσης. Στην Ανατολή είναι η Ουσία της κοσμοθεώρησής τους, στην
Βεδάντα, στον Βουδισμό, στον Ταοϊσμό, κλπ. Φαίνεται ότι τελικά, στην Δύση,
είχαν δίκηο οι Μυστικοί σαν τον Μάϊστερ Έκχαρτ κι είχαν άδικο όσοι ακολουθούν
την θεολογία της δυαδικής αντίληψης που «τοποθετεί» τον Θεό έξω και μακριά από
την ανθρώπινη ψυχή (συνείδηση, συνειδέναι, συνειδτότητα). Τελικά η «δυαδική
θεολογία» είναι ήδη «ξεπερασμένη». Βέβαια, το πρόβλημα δεν το έχουν οι άνθρωποι
της Δύσης, το έχουν οι σημαιοφόροι της δυαδικότητας και του απαρχαιωμένου
τρόπου αντίληψης της πραγματικότητας.
Δίνοντας προτεραιότητα στην Οντολογία της Συνείδησης δεν
απορρίπτουμε τον Θεό, τον «Βρίσκουμε» στην Βαθύτερη Ουσία της Συνείδησης, της
Ανθρώπινης Ψυχής, της Αληθινής Ουσίας του Ανθρώπου. Αυτό σημαίνει ότι πρέπει να
αναθεωρήσουμε τελείως ότι «γνωρίζαμε» για την Ανθρώπινη Συνείδηση. Η Συνείδηση
όχι μόνο έχει Οντολογική Προτεραιότητα αλλά ταυτόχρονα αποτελεί το Άπειρο Βάθος
του Είναι. Χωρίς Ιδιότητες, Χωρίς Χώρο, Χωρίς Χρόνο. Καθαρό Είναι. Αυτή η
Συνείδηση όχι μόνο Είναι το Υπόβαθρο των Πάντων, κάθε Κατάστασης ή Αντίληψης
αλλά είναι και το Αντικειμενικό Έδαφος της συνηθισμένης συνείδησης
(συνειδητότητας). Είναι η Ουσία μας. Δεν είναι κάτι Έξω, κάτι Ξένο. Είναι η
Πραγματικότητά μας. Ασφαλώς δεν πρέπει να περιμένουμε ότι αυτή η νέα (για την
Δύση) αντίληψη της πραγματικότητας μπορεί να υιοθετηθεί από τους συνηθισμένους
ανθρώπους. Ο πολιτισμός στην Δύση (τουλάχιστον στο νοητικό επίπεδο) έχει
«χρονοκαθυστέρηση».
Η Συνείδηση (σαν το Απροσδιόριστο Βάθος του Είναι) είναι
Ενυπάρχουσα σε όλη την «Δημιουργία», σε
Όλο το Σύμπαν (της Μορφής) και «Εμποτίζει» με την Παρουσία της όλα τα πράγματα,
από τον Άνθρωπο (της Αυτοσυνειδησίας) μέχρι τις προβιοτικές μικροσκοπικές
οντότητες, ακόμα και αυτό που θεωρούμε «άψυχη» ύλη. Είτε το αναγνωρίζουμε είτε
όχι, είτε το θέλουμε είτε όχι, είμαστε Αυτή η Συνείδηση, Είμαστε, μέσω της
Φύσης μας, Συνδεδεμένοι με το Όλον, με Όλα, ακόμα και με το μόριο σκόνης. Η Ζωή
Αναδύεται από την Συνείδηση, Στηρίζεται σε Αυτήν κι Ολοκληρώνεται σε Αυτήν. Δεν
έχει προορισμό, εξέλιξη, ιστορία ή μέλλον και σκοπό. Είναι απλά το Άνθισμα της
Συνείδησης κι η Επιστροφή στην Απόλυτη Ησυχία.
Τα Πεδία, τα Επίπεδα, οι Καταστάσεις της Συνειδητότητας
«Εκτείνονται» από το Αχανές Βάθος μέχρι την Παγκόσμια Συνειδητότητα, την
Ατομική Συνειδητότητα και την Ενσωμάτωση στην Μορφή. Είναι λογικό κι
αναμενόμενο ότι ο περιορισμός της
Επίγνωσης σε μια Συγκεκριμένη Κατάσταση απομονώνει την αντίληψη κι εμποδίζει την
«όραση» άλλων καταστάσεων της Συνειδητότητας. Έτσι η Θεώρηση της
Πραγματικότητας από ένα Σημείο δεν είναι ποτέ η Ολοκληρωμένη Ερμηνεία της
Πραγματικότητας. Δεν μπορούμε να μιλάμε ή να υποθέτουμε για πράγματα που δεν
έχουμε εμπειρία και δεν γνωρίζουμε. Το Βάθεμα της «Κατανόησης» οδηγεί σε πιο
Διευρυμένες Καταστάσεις και σε Πλατύτερα Οράματα της Πραγματικότητας. Αυτή
είναι η Μοναδική Εξέλιξη που υπάρχει. Κι είναι απλά η Διαδικασία της
Ολοκλήρωσης που οδηγεί την ταύτιση του Ω με το Α στην Ολοκλήρωση του Κύκλου της
Ζωής. Έτσι εξηγείται πως από τις πιο απλές στοιχειώδεις μορφές συνειδητότητας
φτάνουμε στην Ανθρώπινη Αυτοσυνειδησία στην Κοσμική Συνειδητότητα που είναι το
Θεμέλιο της Δημιουργίας και στο Αχανές Οντολογικό Βάθος της Ίδιας της
Συνείδησης.
…
Το έχουμε πει κι άλλοτε. Κάποιος μπορεί να γνωρίζει
περισσότερα από όσα λέει, ή αφήνει να εννοηθεί, ότι γνωρίζει. Έχει τους λόγους
του που το κάνει. Και κάποιος μπορεί να υπονοεί ή να αφήνει να εννοηθεί, ότι
γνωρίζει περισσότερα από όσα γνωρίζει πραγματικά. Είναι θέμα Ηθικής. Οι
επιστήμονες που δουλεύουν στο Cambridge
πάνω στο «πρόγραμμα του πανψυχισμού» (που συζητείται ευρύτερα τις τρεις
τελευταίες δεκαετίες) προβληματίζονται και διερευνούν για το αν η Ανθρώπινη
Συνείδηση δομείται κι οργανώνεται από στοιχειώδεις φυσικές «συνειδήσεις» ή αν
προκύπτει από την «αποδόμηση» μιας Κοσμικής Συνείδησης.
Στην πραγματικότητα, σε άλλους κύκλους της «γνώσης»,
γνωρίζουν πολύ περισσότερα. Το πρόβλημα που τίθεται από τους πιο πάνω
επιστήμονες είναι στην πραγματικότητα γλωσσικό, δεν είναι πρόβλημα πραγματικό,
ή πρόβλημα της πραγματικότητας (είναι ένα ψευδοπρόβλημα). Γιατί; Ερευνούν
νοητικά πως συμβαίνουν τα πράγματα ή πως μπορούν να ερμηνευθούν, να
τεκμηριωθούν, για να διατυπωθεί μια «θεωρία της συνείδησης».
Στο βιωματικό εμπειρικό επίπεδο τα πράγματα εκτυλίσσονται
διαφορετικά. Η Συνείδηση ούτε «δομείται» από πιο στοιχειώδεις μορφές, ούτε
«αποδομείται» από μια ευρύτερη κατάσταση. Η Συνείδηση Είναι Μία και Μοναδική
και «Δημιουργεί» όλα τα Φαινόμενα («Αντικειμενικές» Καταστάσεις και «Υποκειμενικές»
Αντιλήψεις) σε μια «Κατάσταση Επαλληλίας». Είναι Όλα Ταυτόχρονα Εδώ, Τώρα. Η
Συνείδηση «Περιορίζεται» ή «Απελευθερώνεται» από τους περιορισμούς της. Αυτή
είναι μια Εγγενής Φυσική Διαδικασία που δημιουργεί όλα τα φαινόμενα. Δεν είναι
μια «εξωτερική» «αντικειμενική» «εξέλιξη» όπως την βλέπει ο δυαδικός νους και η
εννοιολογική σκέψη, όπου τα πράγματα δομούνται ή αποδομούνται.
Είναι διαφορετικό να Βλέπουμε και να Παρατηρούμε κάτι που
Συμβαίνει στην Φύση και διαφορετικό να περιγράφουμε νοητικά τι αντιλαμβανόμαστε.
Ο Πρώτος Δρόμος είναι η Οδός του Εσωτερισμού. Ο δεύτερος δρόμος είναι το
μονοπάτι της επιστήμης. Το ποιος φτάνει στην Αλήθεια κρίνεται εκ των πραγμάτων.
Αυτό που γνωρίζουμε στους Εσωτερικούς Κύκλους και που
δύσκολα γίνεται κατανοητό είναι αυτό: Η Μόνη Αληθινή Δύναμη, η Μόνη Εξέλιξη κι
η Μόνη Ολοκλήρωση είναι η Αυτογνωσία. Είναι Αυτό που Μένει τελικά από την
Εμπειρία της Ζωής. Μιλάμε για Μερική Αυτογνωσία, για Πλήρη Αυτογνωσία. Όλα τα
άλλα Φαινόμενα είναι παροδικά και δεν αφήνουν ίχνη, σύννεφα που διαλύονται στον
Ήλιο της Αυτογνωσίας, της Πλήρους Αυτογνωσίας της Θεότητας της Φύσης.
…
Δείτε
αυτά
τα
βιβλία:
Andrew
O. Fort - The self and its states_ A states of consciousness doctrine in
Advaita Vedanta-Motilal Banarsidass Publishers, 1990
Charles T. Tart (Editor), Transpersonal
Psychologies: Perspectives on the Mind from Seven Great Spiritual Traditions, HarperCollins Publisher, 1992
Charles
T. Tart, Ph. D - States of Consciousness, iUniverse, 2001
The
Cambridge Handbook of Consciousness (Philip David Zelazo, Morris Moscovitch
etc.) Cambridge University Press,
2007
Self,
No Self, Perspectives from Analytical, Phenomenological, and Indian Traditions
(Mark Siderits (Editor), Evan Thompson (Editor) etc.), OUP Oxford, 2010
Η Ερμηνεία της Εικόνας
Η ΚΟΣΜΙΚΗ ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ Είναι η Πραγματικότητα κάθε «Αντικειμενικής»
Κατάστασης, κάθε «Υποκειμενικής» Διαφοροποίησης. Πάνω στην Υπαρξιακή Βάση της Κοσμικής
Πραγματικότητας «Χτίζονται» όλα τα Παροδικά Φαινόμενα, που είναι Αληθινά μόνο
όσο «Διαρκούν» και δεν Αφήνουν Ίχνη όταν «Διαλύονται» μέσα στην Υπαρξιακή
Πραγματικότητά τους.
Η Κοσμική Συνείδηση είναι η Μόνη Πραγματικότητα που
Υπάρχει. Περιέχει Μέσα της, σε Επαλληλία, όλα τα Παροδικά Φαινόμενα, όσο
διαρκούν. Έτσι, Αυτό που «Εμφανίζεται» σαν «Δημιουργία» έχει Ολογραφικό
Χαρακτήρα. Όλα τα Φαινόμενα, Αντικειμενικές Καταστάσεις, Υποκειμενικές «Δομές»,
είναι η Πραγματικότητα του Όλου που «Εμφανίζεται» σε ένα «Μέρος» της μόνο. Όλα,
Εν Δυνάμει, Είναι το Όλον. Ακόμα κι ένα μόριο σκόνης. Το «Σύμπαν» είναι Ιερό σε
όλες τις «Εκδηλώσεις του.
Όλα Είναι Παροδικά κι όλα «Ολοκληρώνονται» στην Ύστατη
Πραγματικότητα. Το Μόνο «Σταθερό» Στοιχείο που Επιβιώνει της Παροδικότητας
είναι η Αυτογνωσία (στον Όποιο Βαθμό Υπάρχει). Αυτή η «Αυτογνωσία» Βαθαίνει
Συνεχώς μέσα στην Ροή της Φαινομενικής Πραγματικότητας κι όταν «Ολοκληρώνεται»
Ταυτίζεται με την Πραγματικότητά της, την Κοσμική Συνείδηση.
Ο Μόνος Αληθινός Υπαρξιακός Πυρήνας είναι η «Αυτογνωσία». Κι Αυτή η «Αυτογνωσία» δεν είναι παρά το «Ταξίδι» της Κοσμικής Συνείδησης μέσα στην «Φαντασία» της Πραγματικότητας. Ένα «Ταξίδι» καθαρά «Γνωσιολογικό. Από όλα τα άλλα Φαινόμενα δεν μένει Τίποτα.
Η Θρησκειολογική Ανάλυση
Οι άνθρωποι
που έχουν μία πιο ευρεία εμπειρία της Πραγματικότητας (μία «ανώτερη
εμπειρία»)... κατανοούν ότι η Αντικειμενικότητα του Βιώματος βρίσκεται όχι στον
εαυτό τους, στα μέσα τους, στον τρόπο τους... αλλά στο ίδιο το Βίωμα:
Το υποκείμενο
υφίσταται μία βαθμιαία, φυσική αλλά τρομακτική μεταμόρφωση, σε σχέση με τον
συνηθισμένο άνθρωπο... ( ο μεταμορφωμένος άνθρωπος απέχει τόσο από τον
συνηθισμένο άνθρωπο... όσο ο άνθρωπος από τα άλλα πρωτεύοντα ζώα... όσο κι αν
αυτό ακούγεται άσχημο για τον άνθρωπο... επειδή δεν λαμβάνεται υπόψη η
προοπτική εξέλιξης του ανθρώπου που ανοίγεται μπροστά του...)...
Συνεπώς η
αντίληψη της Αντικειμενικότητας, μετατοπίζεται από την ατομική εμπειρία, προς
Αυτό που Βιώνεται... κι Αυτό Είναι Μία Ευρύτερη Πραγματικότητα, που ξεφεύγει
από τον έλεγχό μας...
Αν λοιπόν όλα
τα «υποκείμενα» που μετέχουν σε μία τέτοια εμπειρία, «υποχωρούν» για να
Αναδυθεί Αυτό Το Άλλο, τότε γίνεται κατανοητό γιατί η Πραγματικότητα Είναι
Μία...
Η νέα αυτή
αντίληψη, αν και «ατομική» είναι σε συνεχή επικοινωνία με Κάτι Ευρύτερο...
Είναι ένα νέο είδος συνείδησης που κάποιοι ονομάζουν κοσμική συνείδηση του
ανθρώπου....
Ένας
χριστιανός που έφτασε στον καθαρό νου κι έχει εμπειρία του Θεού (στο μέτρο που
την έχει):
Δεν διαφέρει
σε τίποτα από τον σούφι που βιώνει το Είναι (στο μέτρο που το βιώνει), κι
οδηγείται προς το Καθαρό Είναι του Θεού.
Δεν διαφέρει
σε τίποτα από τον βουδιστή που βιώνει τις εσωτερικές καταστάσεις της συνείδησης
κι οδεύει προς το Ασαμσκρίτα (το μη-σύνθετο, το μη-γεννημένο...).
Δεν διαφέρει
σε τίποτα από τον οπαδό της Καμπάλα που βιώνει τον Εαυτό ( στο Κέτερ της
Ασίγια), κι επικοινωνεί... με τον Θεό.
Κλπ., κλπ,...
Όλοι αυτοί
(εφόσον βιώνουν την εμπειρία), όχι μόνο συνεννοούνται μεταξύ τους, αλλά και
κατανοούν ότι έχουν την ίδια εμπειρία, γιατί η εμπειρία τους έχει ξεφύγει, πέρα
από την κουλτούρα στην οποία δομήθηκε, πέρα από την κοσμοαντίληψη μέσα στην
οποία λειτούργησε, πέρα από ατομικές αντιλήψεις και περιγραφές: Βασίζεται στην
Ίδια την Πραγματικότητα που Αποκαλύπτεται (κι Αυτή η Πραγματικότητα, δεν
ελέγχεται από τον μικρό άνθρωπο...)...
Τέτοιοι
άνθρωποι μπορούν να κυκλοφορούν ανάμεσά μας και να ασχολούνται με πολύ ταπεινά
πράγματα, όπως το να φτιάξουν πρωινό στο παιδί τους, ή να σταθούν στην ουρά για
να πληρώσουν ένα λογαριασμό, ή να έχουν κάποιο οικονομικό πρόβλημα, ή κάποιο
ατύχημα... αλλά όλα αυτά τα κάνουν, ή τα υφίστανται, με τελείως διαφορετικό
τρόπο από εκείνον του συνηθισμένου ανθρώπου... Οι «άγιοι», δεν είναι στον
ουρανό, κυκλοφορούν ανάμεσά μας...
