Esoterism Academy: Η ΜΥΘΙΚΗ ΣΚΕΨΗ / 1γ. Το παραμύθι της ζωής κι η ζωή του παραμυθιού

Sunday, July 19, 2020

Η ΜΥΘΙΚΗ ΣΚΕΨΗ / 1γ. Το παραμύθι της ζωής κι η ζωή του παραμυθιού

Από τα πολύ παλιά χρόνια, δεκάδες, ίσως εκατοντάδες χιλιετηρίδες πίσω, από τότε που ο άνθρωπος αποσπάστηκε από το Προσυνειδητό Άγνωστο και σχημάτισε μια ατομική συνείδηση, μια προσωπική αντίληψη, είχε πάντα, στο βάθος της Μνήμης του και της Αντίληψής του, ότι αποσπάστηκε από κάτι Πολύ Μεγαλύτερο, Κάτι Άγνωστο, που το Ονόμασε Πατέρα Θεό, ή Μητέρα Φύση ή με Άλλα Ονόματα. Και πάντα, στην προσπάθειά του να κατανοήσει το Περιβάλλον, την Ύπαρξή του και να ερμηνεύσει όσα συμβαίνουν, πραγματικά γεγονότα ή απλά φαινόμενα, σχημάτιζε μια ανθρώπινη, ατομική, προσωπική αντίληψη, εικόνα, για την Πραγματικότητα. Με αυτόν τον τρόπο προσπάθησε να εξηγήσει και να «διηγηθεί» στους όμοιούς του, την Δημιουργία του κόσμου, την Σχέση με το Θείο Άγνωστο, την Απώλεια της Παραδεισένιας Κατάστασης όπου υπήρχε Ενότητα στην Ύπαρξη, Ειρήνη και Συνεργασία στην Φύση, μια Ευτυχισμένη Ζωή. Μια Κατάσταση που ίσως να μην υπήρξε ποτέ ιστορικά αλλά ο άνθρωπος πάντα θα ήθελε και πάντα «ονειρευόταν», μια Κατάσταση που ο άνθρωπος έτσι κι αλλιώς «δικαιούται». Με τον ίδιο τρόπο προσπάθησε να εξηγήσει και να «διηγηθεί» τις Προσπάθειες Επανένωσης με την Πηγή της Ζωής, την Αποκατάσταση της Χαμένης Τάξης και την Εναρμόνιση με την Φυσική Πορεία των Πραγμάτων.

Όλες οι διηγήσεις του ανθρώπου, μυθικές στην αρχή τους, πριν την ανατολή της επιστημονικής λογικής σκέψης, έχουν, αναφέρονται, εξιστορούν ή υπονοούν, μια κοσμολογική αντίληψη, μια ερμηνεία των Σχέσεων με την Ύπαρξη και την Πηγή της Ζωής, Ηθικές Επιλογές και Ενάρετες Πράξεις. Όλες οι διηγήσεις στην πραγματικότητα βασίζονται στην Ίδια Αντίληψη και ακολουθούν το ίδιο αντιληπτικό μοτίβο, όσο κι αν διαφοροποιούνται όταν εξιστορούν τα γεγονότα. Όλες οι διηγήσεις δηλαδή έχουν μια Κοσμολογική, μια Ανθρωπολογική, μια Ηθική και μια Πρακτική διάσταση. Στις διάφορες διηγήσεις, που όλες, όπως είπαμε, έχουν ή υπονοούν όλα αυτά τα στοιχεία, μπορεί να υπερισχύει το ενδιαφέρον και να επικεντρώνεται η διήγηση σε μια ιδιαίτερη αντίληψη και σε συγκεκριμένα περιστατικά. Με αυτή την έννοια και μόνο, μέσα στο σύνολο της ανθρώπινης Δημιουργίας, οι Μύθοι χωρίζονται σε Κοσμολογικούς (Θεογονίες, όπως η Θεογονία του Ησιόδου κι άλλες παρόμοιες στους λαούς της Ανατολής ή του Βορά) σε Ανθρωπολογικούς, Μυητικούς Μύθους που μιλούν για την Αποκατάσταση του Ανθρώπου (την Χαμένη Σχέση, με το Θείο, την Γνώση, την Αλήθεια, την Ζωή, την Ευτυχία, το Καλό), σε Ηθικοπλαστικούς (όπου φαίνεται καθαρά ότι οι ηθικές επιλογές έχουν πάντα συγκεκριμένα αποτελέσματα) και σε Πρακτικούς, όπου το αποτέλεσμα των πράξεων είναι αναμενόμενο μέσα σε μια Πραγματική, Φυσική, Ηθική και Δίκαιη Αιτιοκρατία.

Τελικά, σε όλες τις Μυθικές Διηγήσεις του Ανθρώπου, Αυτό που επιζητά ο άνθρωπος είναι η Χαμένη Ακεραιότητα της Ύπαρξης, η Ολοκλήρωση της Αντίληψης και της Γνώσης και της Αλήθειας, η Ευτυχισμένη Ζωή και η Ενάρετη Πράξη, που ξεπερνά τις διαμάχες και τις διαφορές για να φέρει την Ειρήνη στον κόσμο. Η Μυθική Σκέψη που Βασίζεται στις Ανεξάντλητες νοητικές δυνάμεις του ανθρώπου και στην παντοδυναμία της φαντασίας, έχει πάντα την δυνατότητα να Εξηγήσει, να Καθοδηγήσει, να Προσανατολίσει και να Επιλέξει το Ορθό (το Σωστό) από το Λάθος. Με αυτή την έννοια μπορεί όχι απλά να διαφωτίσει την ανθρώπινη συνείδηση αλλά και να δώσει ένα σκοπό στην ζωή και να δείξει την πραγματοποίησή του μέσα από την ηθική επιλογή και την ανθρώπινη (ανθρωπιστική) πράξη. Ως ένα σημείο η Θρησκεία που η Περιοχή της συχνά συγχέεται με την Μυθική Σκέψη, αφού οι ερμηνείες της είναι επίσης αυθαίρετες και μη δικαιολογημένες, έχει τους ίδιους σκοπούς και από αυτή την άποψη Θρησκεία και Μυθολογία προχωρούν παράλληλα. Η Επιστήμη όμως, που θέλει να σέβεται τον εαυτό της και πρέπει πάντα να επαληθεύει όσα λέει, περιορίζει τον χώρο της στην απόλυτη ρεαλιστική πραγματικότητα, γεγονός που αφήνει απ’ έξω όλη την Ηθική και όλο το Άγνωστο Βάθος της Ύπαρξης, δηλαδή το Μεγαλύτερο κομμάτι της Ανθρώπινης Ύπαρξης, του Ανθρώπου. Είναι κατανοητό λοιπόν ότι η Μυθική Σκέψη, που σαν Γενική Αντίληψη περιλαμβάνει όσα δεν είναι αυστηρά επιστημονικά, όχι μόνο δεν έχει ξεπεραστεί κι είναι παρούσα εδώ, στην ζωή μας, αλλά είναι και χρήσιμη, γιατί συμπληρώνει τα κενά που αφήνει η περιορισμένη επιστημονική αντίληψη. Η Δημιουργική Φαντασία έχει απεριόριστους ορίζοντες αλλά δεν πετά ανεξέλεγκτα, προχωρά και δημιουργεί συντεταγμένα, ακολουθώντας λογικούς νόμους και ηθικές επιλογές. Αυτόν ακριβώς τον απόλυτα ορθολογικό αλλά παρόλα αυτά συμβολικό, μυθικό, παραμυθένιο, τρόπο εξιστόρησης της ζωής, χρειάζεται να Δούμε και να αναλύσουμε.

Οι πιο βασικοί μύθοι είναι οι Κοσμογονικοί Μύθοι. Μιλούν για την Δημιουργία του Κόσμου από τον Θεό (ή Κάποια Δύναμη), για την Τριμερή Διαίρεση του Κόσμου, σε Θείο Κόσμο, Πνευματικό Κόσμο των Ψυχών και Υλικό Κόσμο των σωμάτων και των μορφών. Αυτή η βασική κοσμοαντίληψη διαπνέει όλες τις μυθικές αφηγήσεις. Ο Κόσμος (αυτός ο Τριμερής Κόσμος) θεωρείται παντού το Παγκόσμιο Πλαίσιο μέσα στο οποίο εξελίσσεται κάθε ιστορία. Τέτοιες Κοσμογονίες συναντώνται στην Αρχαία Ελλάδα, στην Αίγυπτο, στην Εγγύς Ανατολή (Σουμέριοι, Βαβυλώνιοι,) στην Ινδία, στην Κίνα, ακόμα και στην Αρχαία Προκολομβιανή Αμερική και στην Πρωτόγονη Αυστραλία. Σχεδόν παντού. Ακόμα και η «Δημιουργία» της Ιουδαϊκής Βίβλου δεν ξεφεύγει από τα μυθολογικά πλαίσια. Αυτού του είδους οι Μύθοι, οι Μεγάλοι Κοσμογονικοί Μύθοι, αξίζει να φέρουν το όνομα του Μεγάλου Μύθου. Οι άλλες δευτερογενείς αφηγήσεις προϋποθέτουν πάντα την Κοσμογονία. Εξελίσσονται στα Πλαίσια των Γενικών Μύθων, είναι «παρά τον Μύθο», Παραμύθια. Κι υπάρχουν Ανθρωπολογικά Μυητικά Παραμύθια, Ηθικοπλαστικά Παραμύθια κι απλές Περιπέτειες της ζωής.

Τα Ανθρωπολογικά Μυητικά Παραμύθια είναι από τα πιο σημαντικά μετά τους Κοσμογονικούς Μύθους γιατί μιλούν για τον Άνθρωπο, για την Ουσία και την Ζωή. Ο άνθρωπος, από πολύ παλιά, θεωρούνταν σαν το κατ’ εξοχήν δημιούργημα που είχε το προνόμιο του πνεύματος, της επικοινωνίας με την Δημιουργό Δύναμη, διέθετε τις διανοητικές δυνάμεις για να γνωρίσει τον κόσμο και τα ηθικά εφόδια να δημιουργήσει μια ευτυχισμένη ζωή. Η παρούσα κατάσταση του ανθρώπου, σχεδόν σε όλα τα παραμύθια, αποτελεί μια απώλεια, μια πτώση, μια «έλλειψη», ένα τραυματισμό της δημιουργίας και της ζωής, μια ζωή που δεν είναι αυτή που αξίζει στον άνθρωπο. Έτσι βλέπουμε ότι όλοι οι ήρωες των πιο σημαντικών παραμυθιών βρίσκονται σε κάποια κατάσταση και πρέπει να περάσουν από διάφορες δοκιμασίες και περιπέτειες για να κατακτήσουν αυτό που τους «χρωστά» η ζωή. Αυτή η κατάσταση της απώλειας του παραδείσου, όποιο νόημα κι αν δίνουμε στον παράδεισο, είτε τον θεωρούμε σαν τόπο, κατάσταση, γνώση, ολοκλήρωση κι ευτυχία, ή κάποιο πολύτιμο πράγμα, ένα θησαυρό, περιγράφεται σε όλες τις Παραδόσεις, τις Θρησκείες και τα παραμύθια. Όπως στις Θρησκείες ο άνθρωπος ψάχνει το χαμένο παράδεισο, την Ένωση με την Πηγή της Δημιουργίας, την Επιστροφή στην Αρχή της Δημιουργίας, έτσι και στα παραμύθια ο ήρωας αναζητά την χαμένη ευτυχία ή την ευτυχία που του λείπει σαν τον άνθρωπο, στον οποίο απευθύνεται το παραμύθι, ο ήρωας βιώνει μια απώλεια ή μια δυστυχία και χρειάζεται να δοκιμαστεί για να αποδείξει ότι είναι άξιος της ευτυχίας. Οι παραλλαγές του θέματος μπορεί να είναι άπειρες. Ο ήρωας μπορεί να χαθεί ή να χάσε κάτι, να τραυματιστεί ή να χρειάζεται να ταξιδέψει, να ανακαλύψει ή να πολεμήσει με εχθρούς και θηρία. Όλη η διήγηση, που είναι εξιστόρηση των δοκιμασιών δεν είναι αυθαίρετη. Διαθέτει συμβολισμό και ακολουθεί κανόνες. Οι δοκιμασίες, τα ταξίδια, ακολουθούν μια σταδιακή εκλέπτυνση που αποτυπώνει την πνευματική εξέλιξη κι ωριμότητα του ήρωα μέχρι τον τελικό στόχο. Από τους μύθους του Ηρακλή και το μυθικό ταξίδι του Οδυσσέα πίσω στην Ιθάκη, μέχρι τα αγαπημένα παραμύθια της Σταχτοπούτας, της Χιονάτης ή της Πεντάμορφης, όλες οι ιστορίες περνούν τον ήρωα μέσα από τα φώτα της δοκιμασίας για να φτάσει στο τέλος στην Πραγματική Αληθινή Ηθική και Πρακτική Ανταμοιβή, το Ευτυχισμένο Τέλος. Μερικές φορές ο συμβολισμός είναι απλός αν και όχι απλοϊκός, όπως στον μύθο του Ιάσονα που αναζητά στην μακρινή Κολχίδα της Μαύρης Θάλασσας το Χρυσόμαλλο Δέρας ή τον μύθο του Ηρακλή που αναζητά τα Χρυσά Μήλα των Εσπερίδων πέρα από τα Στενά του Γιβραλτάρ ή τον Πάρσιφαλ που αναζητά το Γκράαλ, το Άγιο Δισκοπότηρο του Ιησού, (στο βιβλίο του Κρετιέν ντε Τρουά «Πάρσιφαλ ή το Έπος του Γκράαλ» που αναφέρεται στην ιπποσύνη και στην μυθολογία του Βασιλιά Αρθούρου). Άλλοτε ο συμβολισμός κρύβεται μέσα στην αναζήτηση της χαμένης οικογένειας, ή ενός ή μιας αγαπημένης. Συχνά υπάρχει πρόσθετη βοήθεια από τις καλές δυνάμεις (από τα αποθέματα του πνευματικού κόσμου). Μερικές φορές το Τέλος δίνεται με μια συμβολική μετάληψη, όπως στο αθάνατο νερό που όλοι αναζητούν ή με το φιλί αγάπης που μεταμορφώνει το τέρας σε πρίγκηπα ή ένα φιλί ζωής που ξυπνά την ωραία κοιμωμένη. Όπως όμως κι αν εξιστορηθούν οι διάφορες περιπέτειες του ήρωα όλα καταλήγουν στον Πραγματικό Αληθινό Ηθικό και Πρακτικό Θρίαμβο της Ζωής, στην Ευτυχισμένη Ζωή. Για αυτό κι όλα τα παραμύθια τελειώνουν με μια διαπίστωση, ότι οι ήρωες ζήσαν καλά και με μια ευχή, εμείς να ζήσουμε καλύτερα. Αν βέβαια είχαμε τα αυτιά μας ανοιχτά και διδαχτήκαμε κάτι από την σοφία των παραμυθιών.

Στην πραγματικότητα, αν εξετάσουμε λίγο προσεκτικά την φιλολογική παραγωγή του ανθρώπου, χιλιάδες χρόνια τώρα, θα δούμε ότι όλες οι μεγάλες ιστορίες γράφτηκαν στο ίδιο Μοτίβο, με τον ίδιο τρόπο. Το Μυθιστόρημα δεν είναι παρά ένα παραμύθι το οποίο έχει ίσως χάσει την επαφή με ανώτερες εσωτερικές πνευματικές δυνάμεις και περιορίζεται στον άνθρωπο και στην πεζότητα της ζωής. Αλλά βλέπουμε κι εδώ ότι ο ήρωας αναζητά αυτό που απώλεσε ή δικαιούται από την ζωή και περνά από χίλιες δυο δοκιμασίες για να φτάσει στο Τέλος, στο Τελείωμα και στην Τελείωση. Μπορούμε, για παράδειγμα, να δούμε μέσα στην Αθάνατη «Χριστουγεννιάτικη Ιστορία» του Ντίκενς την σταδιακή εξάγνιση του Σκρουτζ, ή να ακολουθήσουμε τις περιπέτειες του Γιάννη Αγιάννη στους «Άθλιους» του Ουγκώ μέχρι την Τελική Δικαίωση. Μολονότι τα Παγκόσμια Αριστουργήματα της Λογοτεχνίας δεν κατατάσσονται στα Παραμύθια στην πραγματικότητα όμως ακολουθούν το Ίδιο Κλασσικό Πρότυπο. Οι Ήρωες του Σαίξπηρ, ο Φάουστ του Γκαίτε και τόσοι άλλοι ήρωες των μυθιστορημάτων ακολουθούν πάντα την ίδια πορεία εξάγνισης, προς την ίδια πάντα ολοκλήρωση της ζωής, μια ζωής που μπορεί να ξεπεράσει τα στενά πλαίσια της γήινης ζωής, γιατί μπορεί η αλήθεια να είναι και στον θάνατο (στον ηρωικό θάνατο), στο Άχρονο, στην Αιωνιότητα, πέρα από τον φθαρτό κόσμο τον μορφών, όπως συχνά συμβαίνει στις Αρχαιοελληνικές Τραγωδίες και στις Σαιξπηρικές Τραγωδίες. Απλά χρειάζεται να διαβάζουμε προσεκτικά.

Τα Παραμύθια όμως, σε αντίθεση με την θρησκευτική αγιολογία (βίοι αγίων) ή τα σύγχρονα μυθιστορήματα, διατηρούν εκείνη την Φυσικότητα, την Απλότητα και την Αμεσότητα της Ίδιας της Ζωής, που είναι ολόκληρη εδώ. Θεός, πνεύματα, ψυχές, μάγοι και τέρατα, καλές και κακές νεράιδες, είναι όλα εδώ, σαν εκφράσεις της Ίδιας της Ζωής, που ζούμε, που αγγίζουμε, που ψηλαφίζουμε. Μόνο που όλα αυτά δεν περιγράφουν εξωτερικά αντικείμενα αλλά εσωτερικές καταστάσεις του ανθρώπου, επίπεδα πνευματικής κατανόησης, ηθικά αισθήματα και επιλογές ανάμεσα στην Οδό της αρετής και τον δρόμο της κακίας. Ο Ηρακλής του Μύθου δεν είχε να διαλέξει ανάμεσα σε δυο πραγματικούς χωμάτινους δρόμους που του έδειχναν κατευθύνσεις στον εξωτερικό κόσμο. Χρειαζόταν να κάνει Ηθικές Επιλογές, να Κατανοήσει Πνευματικά και να Ολοκληρωθεί σαν Ύπαρξη.

(Βασιλική Προκοπίου)

13. The Eternal Temple: A Journey into the Heart of Sacred Silence

In the vast expanse of existence, where time bends and the winds of eternity whisper through the ages, there stands a place untouched by the fleeting concerns of the mortal world—a sanctuary of stone and spirit known only as the Eternal Temple. Its columns, weathered yet resolute, rise from the earth like the bones of some ancient, cosmic being, their surfaces etched with the cryptic sigils of a forgotten tongue. The Wind of Eternity still sings between these pillars, a haunting melody that carries within it the weight of ancient secrets, eternal truths, and the profound enigma of Sacred Silence. To step into the shadow of this temple is to cross a threshold, to leave behind the clamor of the temporal and enter a realm where the soul is laid bare before the infinite.

The Ruins That Stand Beyond Time

The Eternal Temple is no mere relic of a bygone era; it is a living testament to the enduring mystery of creation itself. Its origins are shrouded in a mist that defies the historian’s quill and the archaeologist’s spade. Some whisper that it was raised by hands not of this world, a gift from star-born travelers who sought to anchor their wisdom in the soil of Earth. Others claim it is older still, a monument birthed in the primal chaos when the universe exhaled its first breath. The stones themselves seem to hum with a resonance that speaks of aeons—of galaxies spiraling into being, of suns igniting and fading, of civilizations rising and crumbling into dust.

The columns, though cracked and worn, stand as sentinels of an unyielding truth. They are not arranged in the rigid symmetry of human design but in a pattern that mirrors the unseen currents of the cosmos—a spiral, perhaps, or a constellation frozen in stone. Between them, the Wind of Eternity weaves its ceaseless song, a sound that is both a lament and a hymn. It is said that those who listen long enough may hear their own name carried on its gusts, a call from the depths of their being to remember what they have always known but long forgotten.

The Wind of Eternity: Voice of the Unseen

The Wind of Eternity is no ordinary breeze. It does not bow to the seasons or the whims of weather. It flows ceaselessly, a current of energy that binds the temple to the greater tapestry of existence. Mystics and pilgrims who have ventured to the ruins describe it as a presence—a living force that brushes against the skin like the touch of a distant ancestor, stirring memories that lie buried beneath the surface of consciousness. To hear it is to feel the pulse of the universe itself, a rhythm that transcends language and speaks directly to the soul.

Legends tell of sages who sat for days among the columns, their eyes closed, their breaths synchronized with the wind’s rise and fall. In its song, they claimed to discern the echoes of creation—the first light piercing the void, the forging of stars, the weaving of fate’s intricate threads. Others speak of visions: shadowy figures moving among the pillars, their forms cloaked in light, whispering truths too vast for mortal minds to fully grasp. The wind, they say, is the keeper of these secrets, a guardian that reveals only what the seeker is prepared to bear.

The Sacred Silence: Gateway to the Infinite

Yet, for all its song, the true heart of the Eternal Temple lies not in sound but in silence—the Sacred Silence that dwells within and beyond the wind’s embrace. This is no mere absence of noise; it is a presence, a stillness so profound that it seems to swallow time itself. To stand within the temple’s bounds is to feel this silence settle over you like a mantle, heavy with meaning yet light as a feather. It is a silence that deafens the chatter of the mind, stripping away illusion until only the essence remains.

The mystics call it the Voice of the Void, the soundless hymn that underlies all existence. In this silence, the boundaries of self dissolve, and the seeker becomes one with the eternal. It is said that those who surrender fully to it may glimpse the face of the divine—not as a figure or a form, but as a boundless awareness that permeates all things. The Sacred Silence is both a mirror and a doorway: it reflects the truth of the seeker’s soul and opens the path to realms beyond comprehension.

The Ancient Secrets Unveiled

What secrets does the Eternal Temple guard? The answers are as varied as the seekers who have pondered the question. Some believe the temple is a repository of lost knowledge, its stones inscribed with the keys to forgotten sciences—alchemy, astronomy, the manipulation of energies unseen. Others see it as a spiritual crucible, a place where the soul is tested and refined in the fires of eternity. There are tales of hidden chambers beneath the ruins, sealed by spells older than humanity, where treasures of wisdom lie waiting for the worthy.

Yet the truest secret of the temple may be its simplicity: it is a reminder. A reminder that beyond the chaos of the world, beyond the rise and fall of empires, there exists a stillness, a truth, an eternity that endures. The Wind of Eternity sings of this, and the Sacred Silence holds it close. To stand among the columns is to touch that truth, to feel the thread that connects all things—the living and the dead, the seen and the unseen, the finite and the infinite.

A Pilgrimage of the Spirit

The Eternal Temple calls to those who hear its song, though few find their way to its ruins. It is not a place easily reached by roads or maps; it reveals itself only to those whose hearts are attuned to its frequency. The journey is as much inward as outward, a pilgrimage through the landscapes of the self. Some come seeking answers, others seeking solace. All leave changed, carrying within them a fragment of the temple’s mystery.

To sit among its columns is to become part of its story—a story that stretches back to the dawn of time and forward into the uncharted future. The Wind of Eternity will sing long after the last pilgrim has departed, its voice weaving through the stones, bearing witness to the eternal dance of existence. And the Sacred Silence will remain, an ever-present invitation to step beyond the veil and know the unknowable.

The Temple’s Legacy

The Eternal Temple stands as a paradox: a ruin that is whole, a silence that speaks, a wind that carries the weight of stillness. It is a beacon for the lost, a mirror for the seeking, a song for the silent. Its columns rise like fingers pointing to the stars, its secrets linger like shadows at the edge of dreams. And though the world may crumble around it, the temple endures—an eternal witness to the truths that lie beyond the grasp of time.

So listen, if you dare, to the Wind of Eternity as it sings between the columns. Step into the Sacred Silence and let it envelop you. The Eternal Temple waits—not as a destination, but as a revelation. For in its ruins lies the heartbeat of the infinite, and in its presence, the soul finds its home.

…

Ο Αιώνιος Ναός: Ένα Ταξίδι στην Καρδιά της Ιερής Σιωπής

Στην απέραντη έκταση της ύπαρξης, όπου ο χρόνος λυγίζει και οι άνεμοι της αιωνιότητας ψιθυρίζουν μέσα από τους αιώνες, υψώνεται ένα μέρος ανέγγιχτο από τις φευγαλέες έγνοιες του θνητού κόσμου—ένα ιερό από πέτρα και πνεύμα γνωστό μόνο ως ο Αιώνιος Ναός. Οι κίονές του, φθαρμένοι μα ακλόνητοι, αναδύονται από τη γη σαν τα οστά κάποιου αρχαίου, κοσμικού όντος, με τις επιφάνειές τους χαραγμένες με τα αινιγματικά σύμβολα μιας ξεχασμένης γλώσσας. Ο Άνεμος της Αιωνιότητας εξακολουθεί να τραγουδά ανάμεσα σε αυτούς τους κίονες, μια στοιχειωμένη μελωδία που κουβαλά το βάρος αρχαίων μυστικών, αιώνιων αληθειών και το βαθύ αίνιγμα της Ιερής Σιωπής. Το να περπατήσεις στη σκιά αυτού του ναού είναι σαν να διαβείς ένα κατώφλι, να αφήσεις πίσω σου τον θόρυβο του προσωρινού και να εισέλθεις σε μια σφαίρα όπου η ψυχή απογυμνώνεται μπροστά στο άπειρο.

Τα Ερείπια που Στέκονται Πέρα από τον Χρόνο

Ο Αιώνιος Ναός δεν είναι απλώς ένα απομεινάρι μιας περασμένης εποχής· είναι μια ζωντανή μαρτυρία της διαρκούς μυστηριότητας της ίδιας της δημιουργίας. Η προέλευσή του καλύπτεται από μια ομίχλη που αψηφά το μελάνι του ιστορικού και το φτυάρι του αρχαιολόγου. Κάποιοι ψιθυρίζουν ότι υψώθηκε από χέρια που δεν ανήκουν σε αυτόν τον κόσμο, ένα δώρο από ταξιδιώτες γεννημένους στα αστέρια που επιδίωξαν να αγκυροβολήσουν τη σοφία τους στο έδαφος της Γης. Άλλοι ισχυρίζονται ότι είναι ακόμα παλαιότερος, ένα μνημείο που γεννήθηκε στο αρχέγονο χάος, όταν το σύμπαν εξέπνευσε την πρώτη του ανάσα. Οι ίδιες οι πέτρες φαίνεται να βουίζουν με μια αντήχηση που μιλά για αιώνες—για γαλαξίες που στροβιλίζονται στη δημιουργία, για ήλιους που ανάβουν και σβήνουν, για πολιτισμούς που υψώνονται και καταρρέουν σε σκόνη.

Οι κίονες, αν και ραγισμένοι και φθαρμένοι, στέκονται ως φρουροί μιας ακλόνητης αλήθειας. Δεν είναι διατεταγμένοι με την άκαμπτη συμμετρία του ανθρώπινου σχεδιασμού, αλλά σε ένα μοτίβο που αντικατοπτρίζει τα αόρατα ρεύματα του κόσμου—ίσως μια σπείρα, ή ένας αστερισμός παγωμένος στην πέτρα. Ανάμεσά τους, ο Άνεμος της Αιωνιότητας υφαίνει το αδιάκοπο τραγούδι του, έναν ήχο που είναι ταυτόχρονα θρήνος και ύμνος. Λέγεται ότι όσοι ακούν αρκετά μπορεί να ακούσουν το όνομά τους να μεταφέρεται στις ριπές του, μια κλήση από τα βάθη της ύπαρξής τους να θυμηθούν αυτό που πάντα ήξεραν αλλά από καιρό ξέχασαν.

Ο Άνεμος της Αιωνιότητας: Φωνή του Αόρατου

Ο Άνεμος της Αιωνιότητας δεν είναι ένα συνηθισμένο αεράκι. Δεν υποκλίνεται στις εποχές ή στις ιδιοτροπίες του καιρού. Ρέει αδιάκοπα, ένα ρεύμα ενέργειας που συνδέει τον ναό με το ευρύτερο υφαντό της ύπαρξης. Μυστικιστές και προσκυνητές που έχουν τολμήσει να φτάσουν στα ερείπια τον περιγράφουν ως παρουσία—μια ζωντανή δύναμη που αγγίζει το δέρμα σαν το άγγιγμα ενός μακρινού προγόνου, ξυπνώντας μνήμες που κείτονται θαμμένες κάτω από την επιφάνεια της συνείδησης. Το να τον ακούς είναι σαν να νιώθεις τον παλμό του ίδιου του σύμπαντος, έναν ρυθμό που υπερβαίνει τη γλώσσα και μιλά απευθείας στην ψυχή.

Οι θρύλοι μιλούν για σοφούς που κάθισαν για μέρες ανάμεσα στους κίονες, με τα μάτια κλειστά, τις αναπνοές τους συγχρονισμένες με την άνοδο και την πτώση του ανέμου. Στο τραγούδι του, ισχυρίστηκαν ότι διέκριναν τους απόηχους της δημιουργίας—το πρώτο φως που διαπέρασε το κενό, τη σφυρηλάτηση των αστεριών, την ύφανση των περίπλοκων νημάτων της μοίρας. Άλλοι μιλούν για οράματα: σκιώδεις φιγούρες που κινούνται ανάμεσα στους κίονες, οι μορφές τους τυλιγμένες στο φως, ψιθυρίζοντας αλήθειες πολύ μεγάλες για να τις συλλάβουν πλήρως τα θνητά μυαλά. Ο άνεμος, λένε, είναι ο φύλακας αυτών των μυστικών, ένας θεματοφύλακας που αποκαλύπτει μόνο ό,τι ο αναζητητής είναι έτοιμος να αντέξει.

Η Ιερή Σιωπή: Πύλη προς το Άπειρο

Ωστόσο, για όλο το τραγούδι του, η αληθινή καρδιά του Αιώνιου Ναού δεν βρίσκεται στον ήχο αλλά στη σιωπή—την Ιερή Σιωπή που κατοικεί μέσα και πέρα από την αγκαλιά του ανέμου. Αυτή δεν είναι απλή απουσία θορύβου· είναι μια παρουσία, μια ηρεμία τόσο βαθιά που φαίνεται να καταπίνει τον ίδιο τον χρόνο. Το να στέκεσαι μέσα στα όρια του ναού είναι σαν να νιώθεις αυτή τη σιωπή να σε τυλίγει σαν μανδύας, βαριά με νόημα αλλά ελαφριά σαν πούπουλο. Είναι μια σιωπή που κουφαίνει την πολυλογία του νου, απογυμνώνοντας την ψευδαίσθηση μέχρι να μείνει μόνο η ουσία.

Οι μυστικιστές την αποκαλούν Φωνή του Κενού, τον άηχο ύμνο που υποβαστάζει όλη την ύπαρξη. Σε αυτή τη σιωπή, τα όρια του εαυτού διαλύονται, και ο αναζητητής γίνεται ένα με το αιώνιο. Λέγεται ότι όσοι παραδίδονται πλήρως σε αυτήν μπορεί να διακρίνουν το πρόσωπο του θείου—όχι ως μορφή ή σχήμα, αλλά ως μια απεριόριστη επίγνωση που διαπερνά τα πάντα. Η Ιερή Σιωπή είναι ταυτόχρονα καθρέφτης και πύλη: αντανακλά την αλήθεια της ψυχής του αναζητητή και ανοίγει τον δρόμο προς σφαίρες πέρα από κάθε κατανόηση.

Τα Αρχαία Μυστικά Αποκαλύπτονται

Ποια μυστικά φυλάει ο Αιώνιος Ναός; Οι απαντήσεις είναι τόσο ποικίλες όσο οι αναζητητές που έχουν αναρωτηθεί για το ερώτημα. Κάποιοι πιστεύουν ότι ο ναός είναι αποθήκη χαμένης γνώσης, με τις πέτρες του χαραγμένες με τα κλειδιά ξεχασμένων επιστημών—αλχημεία, αστρονομία, χειρισμός ενεργειών αόρατων. Άλλοι τον βλέπουν ως πνευματικό χωνευτήρι, ένα μέρος όπου η ψυχή δοκιμάζεται και εξευγενίζεται στις φωτιές της αιωνιότητας. Υπάρχουν ιστορίες για κρυφούς θαλάμους κάτω από τα ερείπια, σφραγισμένους με ξόρκια παλαιότερα από την ανθρωπότητα, όπου θησαυροί σοφίας περιμένουν τους άξιους.

Ωστόσο, το αληθινό μυστικό του ναού μπορεί να είναι η απλότητά του: είναι μια υπενθύμιση. Μια υπενθύμιση ότι πέρα από το χάος του κόσμου, πέρα από την άνοδο και την πτώση των αυτοκρατοριών, υπάρχει μια ηρεμία, μια αλήθεια, μια αιωνιότητα που αντέχει. Ο Άνεμος της Αιωνιότητας τραγουδά γι’ αυτό, και η Ιερή Σιωπή το κρατά κοντά. Το να στέκεσαι ανάμεσα στους κίονες είναι σαν να αγγίζεις αυτή την αλήθεια, να νιώθεις το νήμα που συνδέει τα πάντα—τα ζωντανά και τα νεκρά, τα ορατά και τα αόρατα, το πεπερασμένο και το άπειρο.

Ένα Προσκύνημα της Ψυχής

Ο Αιώνιος Ναός καλεί όσους ακούν το τραγούδι του, αν και λίγοι βρίσκουν τον δρόμο προς τα ερείπιά του. Δεν είναι ένα μέρος που φτάνεις εύκολα με δρόμους ή χάρτες· αποκαλύπτεται μόνο σε όσους έχουν τις καρδιές τους συντονισμένες στη συχνότητά του. Το ταξίδι είναι τόσο εσωτερικό όσο και εξωτερικό, ένα προσκύνημα μέσα από τα τοπία του εαυτού. Κάποιοι έρχονται αναζητώντας απαντήσεις, άλλοι αναζητώντας παρηγοριά. Όλοι φεύγουν αλλαγμένοι, κουβαλώντας μέσα τους ένα κομμάτι του μυστηρίου του ναού.

Το να κάθεσαι ανάμεσα στους κίονες του είναι σαν να γίνεσαι μέρος της ιστορίας του—μια ιστορία που εκτείνεται πίσω στην αυγή του χρόνου και μπροστά στο αχαρτογράφητο μέλλον. Ο Άνεμος της Αιωνιότητας θα τραγουδά πολύ μετά την αποχώρηση του τελευταίου προσκυνητή, η φωνή του να υφαίνει μέσα από τις πέτρες, μαρτυρώντας τον αιώνιο χορό της ύπαρξης. Και η Ιερή Σιωπή θα παραμένει, μια διαρκής πρόσκληση να περάσεις πέρα από το πέπλο και να γνωρίσεις το άγνωστο.

Η Κληρονομιά του Ναού

Ο Αιώνιος Ναός στέκεται ως παράδοξο: ένα ερείπιο που είναι ολόκληρο, μια σιωπή που μιλά, ένας άνεμος που κουβαλά το βάρος της ηρεμίας. Είναι φάρος για τους χαμένους, καθρέφτης για τους αναζητητές, τραγούδι για τους σιωπηλούς. Οι κίονες του υψώνονται σαν δάχτυλα που δείχνουν τα αστέρια, τα μυστικά του παραμένουν σαν σκιές στην άκρη των ονείρων. Και αν ο κόσμος καταρρεύσει γύρω του, ο ναός αντέχει—ένας αιώνιος μάρτυρας των αληθειών που βρίσκονται πέρα από την εμβέλεια του χρόνου.

Άκουσε, λοιπόν, αν τολμάς, τον Άνεμο της Αιωνιότητας καθώς τραγουδά ανάμεσα στους κίονες. Βάδισε στην Ιερή Σιωπή και άφησέ την να σε τυλίξει. Ο Αιώνιος Ναός περιμένει—όχι ως προορισμός, αλλά ως αποκάλυψη. Γιατί στα ερείπιά του βρίσκεται ο χτύπος του απείρου, και στην παρουσία του, η ψυχή βρίσκει το σπίτι της.

Intellectual property rights

The entire content of our website, including, but not limited to, texts, news, graphics, photographs, diagrams, illustrations, services provided and generally any kind of files, is subject to intellectual property (copyright) and is governed by the national and international provisions on Intellectual Property, with the exception of the expressly recognized rights of third parties.
Therefore, it is expressly prohibited to reproduce, republish, copy, store, sell, transmit, distribute, publish, perform, "download", translate, modify in any way, in part or in summary, without the express prior written consent of the Foundation. It is known that in case the Foundation consents, the applicant is obliged to explicitly refer via links (hyperlinks) to the relevant content of the Foundation's website. This obligation of the applicant exists even if it is not explicitly stated in the written consent of the Foundation.
Exceptionally, it is permitted to individually store and copy parts of the content on a simple personal computer for strictly personal use (private study or research, educational purposes), without the intention of commercial or other exploitation and always under the condition of indicating the source of its origin, without this in any way implies a grant of intellectual property rights.
It is also permitted to republish material for purposes of promoting the events and activities of the Foundation, provided that the source is mentioned and that no intellectual property rights are infringed, no trademarks are modified, altered or deleted.
Everything else that is included on the electronic pages of our website and constitutes registered trademarks and intellectual property products of third parties is their own sphere of responsibility and has nothing to do with the website of the Foundation.

Δικαιώματα πνευματικής ιδιοκτησίας

Το σύνολο του περιεχομένου του Δικτυακού μας τόπου, συμπεριλαμβανομένων, ενδεικτικά αλλά όχι περιοριστικά, των κειμένων, ειδήσεων, γραφικών, φωτογραφιών, σχεδιαγραμμάτων, απεικονίσεων, παρεχόμενων υπηρεσιών και γενικά κάθε είδους αρχείων, αποτελεί αντικείμενο πνευματικής ιδιοκτησίας (copyright) και διέπεται από τις εθνικές και διεθνείς διατάξεις περί Πνευματικής Ιδιοκτησίας, με εξαίρεση τα ρητώς αναγνωρισμένα δικαιώματα τρίτων.

Συνεπώς, απαγορεύεται ρητά η αναπαραγωγή, αναδημοσίευση, αντιγραφή, αποθήκευση, πώληση, μετάδοση, διανομή, έκδοση, εκτέλεση, «λήψη» (download), μετάφραση, τροποποίηση με οποιονδήποτε τρόπο, τμηματικά η περιληπτικά χωρίς τη ρητή προηγούμενη έγγραφη συναίνεση του Ιδρύματος. Γίνεται γνωστό ότι σε περίπτωση κατά την οποία το Ίδρυμα συναινέσει, ο αιτών υποχρεούται για την ρητή παραπομπή μέσω συνδέσμων (hyperlinks) στο σχετικό περιεχόμενο του Δικτυακού τόπου του Ιδρύματος. Η υποχρέωση αυτή του αιτούντος υφίσταται ακόμα και αν δεν αναγραφεί ρητά στην έγγραφη συναίνεση του Ιδρύματος.

Κατ’ εξαίρεση, επιτρέπεται η μεμονωμένη αποθήκευση και αντιγραφή τμημάτων του περιεχομένου σε απλό προσωπικό υπολογιστή για αυστηρά προσωπική χρήση (ιδιωτική μελέτη ή έρευνα, εκπαιδευτικούς σκοπούς), χωρίς πρόθεση εμπορικής ή άλλης εκμετάλλευσης και πάντα υπό την προϋπόθεση της αναγραφής της πηγής προέλευσής του, χωρίς αυτό να σημαίνει καθ’ οιονδήποτε τρόπο παραχώρηση δικαιωμάτων πνευματικής ιδιοκτησίας.

Επίσης, επιτρέπεται η αναδημοσίευση υλικού για λόγους προβολής των γεγονότων και δραστηριοτήτων του Ιδρύματος, με την προϋπόθεση ότι θα αναφέρεται η πηγή και δεν θα θίγονται δικαιώματα πνευματικής ιδιοκτησίας, δεν θα τροποποιούνται, αλλοιώνονται ή διαγράφονται εμπορικά σήματα.

Ό,τι άλλο περιλαμβάνεται στις ηλεκτρονικές σελίδες του Δικτυακού μας τόπου και αποτελεί κατοχυρωμένα σήματα και προϊόντα πνευματικής ιδιοκτησίας τρίτων ανάγεται στη δική τους σφαίρα ευθύνης και ουδόλως έχει να κάνει με τον Δικτυακό τόπο του Ιδρύματος.

Esoterism Academy

CIRCLE OF LIGHT

ESOTERISM STUDIES

ESOTERISM ACADEMY NEW ARTICLE

Sunday, July 19, 2020

Η ΜΥΘΙΚΗ ΣΚΕΨΗ / 1γ. Το παραμύθι της ζωής κι η ζωή του παραμυθιού

TAOΪSM

BUDDHISM

VEDANTA

jKRISHNAMURTI

RELIGION

13. The Eternal Temple: A Journey into the Heart of Sacred Silence

Quotes

Constantinos’s quotes

Copyright